” ခါးကုန်းစုန်းမကြီးနှင့်တိုက်မြွေ ” (စ/ဆုံး)

” ခါးကုန်းစုန်းမကြီးနှင့်တိုက်မြွေ ” (စ/ဆုံး)

———————————————-

ကိုဖိုးအောင်တစ်ယောက်လယ်ထဲမှာစိုက်ပျိုးထားတဲ့ ကောက်ပင်တွေကစပါး နှံတွေ ဖူးစထွက်စဆိုတော့လယ်ရေမခန်းခြောက်ရအောင်လို့ လယ်ကန်သင်းတွေ ကရေထုတ်ရေသွင်းတဲ့အပေါက်တွေကိုလိုက်လံပိတ်ရင်းနှင့်တစ်မနက်စာကုန်သွား ခဲ့ရတာကြောင့် စိုက်ပျိုးထားတဲ့ လယ်ကန်သင်းတွေက ချဉ်ပေါင်ရွက်၊ ပဲသီး၊ ရုံးပတီ သီးတို့ကို အိမ်မှာ ချက်စားသုံးရန်အတွက် ခူးဆွတ်ယူလို့ ခေါင်းပေါင်းတဲ့ ပုဆိုးနှင့် ထုပ်ပြီးတော့လယ်ကွင်းရှိရာက နွားနှစ်ကောင်ဆွဲပြီးတော့အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့သည်။ “အိမ်ရောက်တော့ ကိုဖိုးအောင် နွားတင်းကုပ်ထဲ နွားနစ်ကောင်ကို ကြိုးချည် ထားလိုက်ပြီးတော့အိမ်အောက်ထပ်ကကွပ်ပျစ်ပေါ်ကရေနွေးအိုးမှရေနွေးတစ်ခွက်
ငုံ့သောက်လိုက်ပြီးကွပ်ပျစ်ပေါ်ကိုထိုင်း ဝိုင်လိုက်ပြီးယပ်တောင်နှင့်အေးအောင်ယပ်ခတ်
နေစဉ်မှာ…
မိန်းမဖြစ်သူ မလှရွှေဟာ အောက်ထပ် မီးဖိုချောင်းထဲက ထွက်လာခဲ့ပြီးတော့ ကိုဖိုးအောင်လယ်မှာ ကောက်ပင်တွေအဖူးထွက်စဆိုတော့ကာ “လယ်ရေတွေတော့ကောက်ပင်တွေရေမငတ်ရအောင်လယ်ရေတော့လှောင်
ထားခဲ့တယ် မဟုတ်လား”
“မလှရွှေရေ-လယ်ရေအတွက်တော့ဘာမှမပူနဲ့ကွာစိတ်သာချ၊လယ်ရေထွက်
တွေအလွယ်တကူ ရေမထွက်နိုင်အောင်ကို သေချာပိတ်ထားခဲ့တယ်” “ကောင်းပါပြီတော်- ဒီအချိန်စပါးဗူးစမှာလယ်ရေရှိမှစပါးနှံအောင်မှာ၊ေဩာ်- ဒါနဲ့ ကိုဖိုးအောင်ရေ-တော်ကလည်း လယ်ထဲက မောပြန်လာတော့ ပြောမှသိရမှာ ဆိုတော့ပြောရဦးမယ်တော်ရေ၊မနေ့ကတော်နွားကျောင်းနေတဲ့ နွားနှစ်ကောင်ဟာ ကျုပ်တို့ လယ်နီးချင်းဖြစ်တဲ့ ကိုဘဦးရဲ့ လယ်ထဲက ကောက်ပင်အဖူးထွက်စ အပင် တွေကိုဝင်ရောက်စားသွားကြတာ။ ဆယ့်ငါးပေပတ်လည်လောက် ဝင်ရောက်စား
သွားကြတာကြောင့်စပါးနှံထွက်စကောက်ပင်တွေငုတ်တိုတွေဖြစ်ကျန်ခဲ့တာကြောင့်

ဟောဒိမှာတော်ရေ-တိုင်စာလာပို့ထားတယ်။ကျေးရွာအုပ်ချုပ်ရေးမှူးရုံးကကျပ်တို့ သည်ညလာရောက်ကြဖို့အတွက် ဆင့်ခေါ်တဲ့စာပို့ထားတယ်။
“အေး- ဟုတ်ပါရဲ့မိန်းမရာ၊မနေ့ကလယ်စပ်မှာ နွားတွေကိုခဏလွှတ်ထားပြီး တော့တို့ရဲ့လယ်ကတဲမှာထမင်းစားပြီးတော့ ခါးညောင်းဆန့်လိုက်တာကအိပ်ပျော်
သွားတာအိပ်ရာကနိုးလို့နွားတွေကိုထကြည့်လိုက်တော့တို့ရဲ့လယ်နီးချင်းကိုဘဦးရဲ့
လယ်ထဲမှာ သွားစားနေကြတာကို တွေ့ရတော့ သွားမောင်းလာခဲ့ရတယ်။ ပျက်စီး တာလည်းတွေ့ခဲ့ရတယ်။အဲတာကြောင့် ကိုဘဦးကိုတောင်းပန်ခဲ့ပါတယ်၊ သူ့မိန်းမ ကတော့ကွာ-ပါးစပ်က ပွစိပွစိပြောသွားနေသေးတယ်”
“ကိုဖိုးအောင်နွားတွေကကိုဘဦးတို့ စပါးစိုက်ထားတဲ့လယ်ကွက်ထဲဝင်ရောက်
စားသောက်ခဲ့ကြတာတွေကြောင့်ကျေးရွာလူကြီးများကခေါ်ယူပြီးတော့နှစ်ဦးနှစ်ဖက် ညှိနှိုင်၊ပေး၍အလျော်ပေးဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီးတစ်ရွာတည်းနေထိုင်လာခဲ့ကြသူတွေ ဟာအလျော်ပေ၊ရတာတွေက များတယ်ဆိုပြီးတော့ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် မခေါ်ကြတော့။
ကိုဖိုးအောင်တို့ လယ်ထဲက စပါးအထွက်ကောင်းတဲ့ နှစ်ဖြစ်တာကြောင့်ပင် လယ်ကွက်ချင်းကပ်နေတဲ့ ကိုဘဦးတို့နှင့် စီးပွားပြိုင်တွေ ဖြစ်လာကြ၏။ မိန်းမတွေ ချင်းကလည်း ဂုဏ်တုဂုဏ်ပြိုင် မာနတွေပြိုင်နေကြသည်။

သဖန်းပင်ဆိပ်ရွာမှာတော့ ဒေါ်အုန်း ဆိုတဲ့အဘွားကြီးဟာ စုန်းမကြီးလို့ ရွာမှာ နာမည်ကြီးပေမယ့်ဘယ်သူကမှတိတိကျကျမစွပ်စွဲရဲကြပေ။ဒေါ်အုန်းရဲ့တူမဖြစ်သူ
ကိုဘဦးဇနီးမအိတို့ဟာလယ်ထဲက ကောက်ပင်တွေနွားစားခဲ့တာတွေ၊အလျော်ရခဲ့ ပမယ့် မိန်းမချင်းတွေက တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် မသင့်မြတ်ကြတာကစလို့ ကိုဘဦးရဲ့မိန်းမ မအိက သူ့ရဲ့အဒေါ်ဖြစ်သူဒေါ်အုံးဆိုတဲ့စုန်းမကြီးနှင့်ပေါင်းပြီးတော့ ကလဲ့စားချေမယ်ဆိုတဲ့ စိတ်တွေ မွေးကာဖြင့် အဒေါ်ဖြစ်သူ ဒေါ်အုန်းကို အကျိုး အကြောင်းပြောပြကာဝမ်းစာစပါးတစ် ဆယ့်ငါးသောင်းပေးပြီးတော့ကိုဖိုးအောင်ရဲ့
မိန်းမမလှရွှေကိုတစ်ခုခုဖြစ်သွားစေဖို့အတွက်အဒေါ်ဖြစ်သူ ဒေါ်အုန်းကိုပြုစားခိုင်း
တော့သည်။

တစ်နေ့တော့ဒေါ်အုန်းလှဟာတူမဖြစ်သူကဝမ်းစာစပါးပေးထားသလိုတောင် ယာထဲကထွက်တဲ့အသီးအနှံတွေပါကြာမကြာပေးတာကြောင့်အသက်အရွယ်ကြီး
လာခဲ့ရပေမယ့် ငါ့ရဲ့ပညာတွေဟာ မပျက်စီးသေးဘူးဆိုတာ ပြရသေးတာပေါ့။
မကြာမီ ရက်ပိုင်းအတွင်းမှာတော့ ကိုဖိုးအောင်တို့ရဲ့ခိုင်းနွားကြီးတစ်ကောင် ရုတ်တရက်သေဆုံးသွားတော့သည်။ ကိုဖိုးအောင်၊ မလှရွှေတို့မှာတော့ မိုးကျလို့ လယ်ကွက်တွေမှာထွန်ခါနီးမှ နွားတစ်ကောင်ကသေဆုံးသွားခဲ့ရတာကြောင့်လယ် လုပ်ငန်းခွင်မှာ ကသိကအောက်တွေ့ဖြစ်နေရတော့သည်။
ကိုဖိုးအောင်တစ်ယောက်လယ်ထွန်ဖို့ရာကိုနွားငှားထွန်နေရတာကြောင့်ကိုယ် လိုတဲ့ရက်တွေ၊ရွာမှာ နွားငှားမရတာကြောင့်စိတ်တွေဆင်းရဲနေရသလိုလယ်တွေ က ထွန်ယက်ချိန်ဆိုတော့ ခိုင်းနွားရောင်းချတဲ့သူရှားသည်။

နေ့တစ်နေ့မှာတော့ကိုဖိုးအောင်မိန်းမဖြစ်သူမလှရွှေတစ်ယောက်အကြောင်းမဲ့ ဖြင့်ငိုဟာရယ်ဟာနှင့်ကြောင်တောင်ဖြစ်နေတာကြောင့်ပယောဂအတော်များစုံစမ်း
ခေါ်ယူကုသနေရသည်။
ရှားဖြူကုန်းရွာက ပယောဂဆရာကြီ၊ ဦးစိန်ဘန်းကတော့ ဘယ်သူက ပြုစား ထားတယ်ဆိုတာကို ဆရာတစ်ယောက်အနေနဲ့ သိပေမယ့် တစ်ရွာတည်း နေထိုင် ကြသူတွေဟာတစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် မမှန်းကြရအောင် ဘယ်သူ့ကိုမှ ဖွင့် မပြောဘဲ မလှရွှေ ငိုဟာရယ် ဟာတွေ ပြုစားခံထားရတာကိုပဲ ပျောက်အောင်ကုသ ပေးနေတာတွေဖြစ်တာကြောင့် စုန်၊ကဝေမကြီး၊ ဒေါ်အုန်းဟာ သူ့ကိုယ်သူ အထင် ကြီးပြီးတော့နေသလိုစုန်းအတတ်ကဝေဆယ့်နှစ်ကြိုးအတတ်ပညာတွေကိုလက်
ဆင့်ကမ်းပေးခဲ့ဖို့စဉ်းစားမိတာတွေကြောင့်တူမအရင်းဖြစ်သူ မအိကိုခေါ်၍ညတိုင်း
စုန်းအတတ်ကဝေဆယ့်နှစ်ကြိုးအတတ်ပညာသင်ပေးကာမိုးမှောင်ကျတဲ့ညတွေမှာ တောက်စားကြလို့လပြည့်လကွယ်ညတွေမှာအိမ်အတွင်းထဲမှာ စုန်းမီးတောက်စား သလို ကောင်းကင်မှာ မီးလုံးကြီးများနှင့် အဒေါ်နှင့် တူမတို့ တောက်စားတာတွေက ကောင်းကင်ထက်ဆီမှာတောက်စားကြသည်။
တူမဖြစ်သူ မလှရွှေကတော့အဒေါ်သင်ပေးတဲ့ စုန်းကဝေအတတ်ကို ကောင်း စွာတတ်မြောက်လာတာတွေကြောင့် အသက်လေးဆယ်ကျော်သာ ရှိသေးတော့ မာန်မာနတွေ သိပ်တက်နေပြီး အဒေါ်ဖြစ်သူ စုန်းမကြီးဒေါ်အုံးမှလွဲကာ ဘယ်သူ့မှ မကြောက်တော့ဘဲ နေသည်။
စုန်းမကြီး ဒေါ်အုံးကလည်း ယခင်က မိမိတစ်ယောက်တည်းသာ စုန်းအတတ် တွေနဲ့ တောက်စားနေလာခဲ့ပြီးယခုတူမအရင်းဖြစ်သူမအိပါသင်ပေးတတ်မြောက်
လာတာတွေကြောင့်နှစ်ယောက်အတူတူဖြင့် သဖန်းပင်ဆိပ်ရဲ့ရွာထိပ်ဆီကလက်ပံ
ပင်တောအုပ်ရဲ့ကောင်းကင်ထက်ဆီမှာမီးလုံးကြီးနှစ်လုံးတို့ဟာဖြင့်လကွယ်ညတိုင်း သန်းခေါင်ကျော်အချိန်တို့မှာ စုန်းအတတ်ကဝေအတတ်များဖြင့် ကောင်းကင်ထက် တွင်အတော်ကြီးကိုမြင့်မားအောင်တောက်စားကြပြီးပျော်နေကြလျက်ကြီးမားလှတဲ့
မီးလုံးကြီးနှစ်လုံးတို့ လကွယ်ညတွေမှာ တောက်စားနေတာတွေကို ဒေါ်အုန်းနှင့် မအိတို့ စုန်းတောက်တာတွေကို ဘယ်သူမှ မသိဘူးလို့ သူတို့ကထင်ကြသည်။

တောဓလေ့ဆိုတော့လယ်ထဲ၊ချောင်းထဲတွေမှာညအခါငါးထောင်ဖားထောင် သူတွေက စုန်းကဝေ တောက်စားတဲ့ မီးလုံးကြီးနှစ်လုံးတို့ကို တွေ့မြင်ကြရသည်။ ဘယ်သူတွေ တောက်စားကြတယ်။ ဘယ်သူ စုန်းကဝေ တတ်တယ် ဆိုတာတော့ တိတိကျကျမသိကြဖြစ်နေကြသည်လို့ဆိုပါတော့။ သဖန်းပင်ဆိပ်ရွာမှာတော့စုန်း ကဝေတတ်တဲ့သူရှိနေတယ်ဆိုတာ သိနေကြသည်။
ငိုဟာ ရယ်ဟာနှင့် ဖြစ်ဖြစ်နေရတဲ့ မလှရွှေဟာ ပယောဂဆရာနှင့် ကုသထား တာကြောင့် အတော်လေး သက်သာနေတာကြောင့် နံနက်စောစောအိမ်ပေါ်က ကျပ်ခိုးစင်ပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ရေးသွားတဲ့နှီးခံတောင်းရေးသွားဝယ်ဖို့ရာတင်ထား တဲ့ ဈေးသွားစဉ် တောင်းကို အပေါ်က မ,ယူချလိုက်ရာ ပုဆိုးစုတ် ခေါင်းခုခွေပြီး ခံတောင်းထဲထည့်ထားတာပုဆိုးစုတ်ခေါင်းခုခွေပေါ်မှာ မြွေပွေးကြီးကလက်မောင်း လောက် တုတ်တုတ်။ အကွက် အကွက်ကြီးများဖြင့် ခွေလျက်။ မလှရွှေ တွေ့လိုက် ရတာကြောင့် ဟယ် -အောင်မလေး မြွေကြီးအော်ကာ လန့်ဖျပ်ပြီးတော့ အိမ်ပေါ်မှ အိမ်အောက်ကိုဆင်းပြေးလာခဲ့ပြီးကိုဖိုးအောင်-ကိုဖိုးအောင်ရေလာပါဦးမြွေကြီး-
မြွေကြီးကျုပ် ကြောက်လို့ပါ၊
ကိုဖိုးအောင်နွားစာစဉ်းနေရာကအလန့်တကြားမိန်းမဖြစ်သူမလှရွှေအော်ဟစ်
အိမ်ပေါ်က ဆင်းပြေးလာတာကြောင့်လက်ထဲက ဓားမကို ကိုင်ပြီး မလှရွှေ ဘာတုံး မလှရွှေ အထိတ်တလန့်နဲ့။ ဘာဖြစ်တာတုံး- ပြေးပြီးအိမ်ပေါ်က ဆင်းပြေးလာတဲ့ မလှရွှေကို ရေးကြီးသုတ်ပျာမေးလိုက်သည်။
မလှရွှေက ရင်ဘတ်ကို လက်နှင့်ဖိရင်း ဆံပင်ဖားလျား လက်ကားရားနှင့် ယောက်ျားမေးနေတဲ့နေရာဆီပြေးလာခဲ့ပြီးတော့ကျုပ်ဈေးသွားမလို့ကျပ်ခိုးစင်ပေါ် မှာတင်ထားတဲ့ရေးခံတောင်၊အောက်ကိုမချလိုက်တော့ဈေးခန်တောင်းထဲကပုဆိုး
စုတ်ခေါင်းခုပေါ်မှာမြွေပွေးကြီး ခွေနေတယ်။ကျပ်ကြောက်လို့ပြေးလာတာဟုပြော
သည်။
“ကိုဖိုးအောင် – မလှရွှေပြောတာကို နားထောင်ပြီးတော့အိမ်ပေါ်ကို တက်လာ ခဲ့ပြီးတော့ချေ။သွားတဲ့ခံတောင်းထဲကြည့်လိုက်တော့၊ ဟယ်… ကိုဖိုးအောင်အံ့ဩစွာ တွေ့လိုက်တဲ့ အရာကတော့ ဆန်းကြယ်လှစွာ နှစ်ထပ်အိမ်ပေါ်က ရေးသွားတဲ့

စံတောင်းက အမြင့်လူတစ်ရပ်တောင်ကျော်သေးတဲ့ ထပ်ခိုးစင်မှာ တင်ထားတဲ့ ဈေးသွားခံတောင်းထဲမြွေပွေးကြီးကခွေနေတယ်ဆိုတော့တစ်သက်တစ်ခါ မကြုံစဖူး
ကြုံတွေ့လိုက်ရတော့ အံ့ဩထိတ်လန့်တာတွေရှိပေမယ့်မြွေပွေးကိုအရှင်ရအောင် ဖမ်းထားမယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ဓာတ်အတွေးဖြင့် အဝတ်လျှော်ဖွပ်ရာမှာ သုံးတဲ့ ဖလား
ကြီးကိုယူပြီးတော့ခံတောင်းမှောက်ပြီးတော့မြွေပွေးကိုဒန်ဖလားထဲထည့်ထားကာ အပေါ်ကဆန်ကောအုပ်ထားပြီးဆန်ကောကိုအပေါ်ကကျောက်တုံးနှင့်ဖိထားလိုက်
သည်။
ကိုဖိုးအောင်ကမလှရွှေရယ်မင်းကံသီပေလို့ပေါ့ကွာ၊မြွေပွေးကိုက်ပြီဟေ့ဆိုရင် တော့ဆေးမမီတာများတယ်မိန်းမရ။ငါ့အတွေးတော့ဒါဟာပညာသည်တွေရဲ့တိုက်
မြွေဆိုတာကြိမ်းသေပဲကွ။ ငါတို့ကုနေကျ ပယောဂဆရာကိုပြကြည့်ရအောင်။လင် မယားနှစ်ယောက်တိုင်ပင်ပြီးတော့ပယောဂဆရာကိုစိန်ဘန်းကိုပြကြည့်ကြတော့
သည်။
ပယောဂဆရာကိုစိန်ဘန်းက စုန်းမကဝေမတို့ကိုပင် နိုင်အောင်ကုထားနိုင်ဆို တော့သူ့ပယောဂအတတ်ပညာများဖြင့်အထက်ဆေးများ၊အင်းစာရွက်များ။မြွေပွေး
အုပ်ထားပြီးတော့ ဂါထာများမန်းမှုတ်ကာ တိုက်မြွေတိုက်ထားတဲ့ စုန်းမကဝေမကို
ခေါ်ယူပြီးမလှရွှေကိုသွင်းခေါ်ယူတာကိုမလာရောက်ဘဲအာခံနေပြီးတော့မထီမဲ့မြင် မသိသလိုဟန်ဆောင်နေတာတွေကြောင့်မတတ်သာတဲ့အဆုံးမှာတော့မြွေပွေးကို ဇလားထဲ မှာ ဆေးအင်းများနှင့်အတူ မီးရှို့လိုက်ပြီး မြွေပွေးတိုက်မြွေပြာကို အင်းစာ ရွက်ထုပ်ထားလိုက်တာကြောင့်…
သဖန်းဆိပ်ရွာကစုန်၊ကဝေမကြီးဖြစ်သူဒေါ်အုန်းဟာပယောဂဆရာဆေးဆရာ ကိုမနိုင်တော့ဘဲနှင့်အိပ်ရာထဲနေရအောင်ခံစားနေရသည့်ဒဏ်ပြန်ခံစားနေရတယ်
လို့ ဆိုပါတော့၊
ဆေးဆရာကိုစိန်ဘန်းက ကိုဖိုးအောင်တို့
လင်မယားတင်မကတော့ဘဲ သူ့
အသက် ရန်ရှာတော့မှာ သိနေတာကြောင့် မြွေပွေးနဲ့ပြာမှုန့်တွေကို ဂါထာစုတ်ပြီး မန်းမှုတ်ပြီးတော့သူ့လုပ်တဲ့ဒဏ်သူပြန်ခံရအောင်ဒဏ်ပြန်အောင်အင်းမီးထွန်းလိုက်
ချိန်မှာတော့…

သဖန်းပင်ဆိပ်ရွာကကဝေမစုန်းမကြီးဟာခါးကုန်းသွားပြီးတော့စုန်းမ၊ကဝေမ ကြီးဖြစ်တဲ့ ဒေါ်အုန်း ခေါင်းက ဆံပင်တွေဟာ တစ်ပင်မှမရှိတော့ဘဲအားလုံး ဆံပင် တွေကျွတ်ကျကုန်သည်။ ခေါင်းဟာပြောင်နေသလိုခါးကျိုးသွားသလိုနဲ့ဖြစ်နေတာ
ကြောင့်လမ်းလျှောက်နိုင်ဖို့ပင်တုတ်တစ်ချောင်းထောက်လျှောက်နေရသည်။ အဒေါ်ဖြစ်သူဒေါ်အုန်းရဲ့ခံစားနေရတာတွေကိုမကြည့်ရက်တဲ့တူမအရင်းဖြစ်သူ
မအိက စုန်းကဝေအတတ်တွေကို တန်ပြန်လုပ်ကိုင်ထားရပါ့မလား ဆိုပြီးတော့ မကျေနပ်လို့ နောက်ထပ် မကြေပွဲနွဲ့မယ်ဆိုပြီး ကဝေအတတ် စုန်းအတတ်တွေနှင့် မြွေပွေးတိုက်မြွေ ဖန်ဆင်းထားလိုက်ပြန်သည်။
ကိုဖိုးအောင်မိန်းမမလှရွှေအိမ်နောက်ဖေးမှာရှိတဲ့အိမ်သာကိုလက်နှင့်ဆွဲတက် လိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ မလှရွှေရဲ့ညာဘက်လက်ခွကို မြွေဟောက်ကြီးက ပါးပျဉ်း ထောင်ပြီးကိုက်တာကိုလန့်ဖျပ်ပြီးအောင်မယ်လေး-အား-အားလာကြပါဦး- လာ ကြပါဦး၊ ကျယ်လောင်စွာ အလန့်တကြားအော်လိုက်တာကို လာပါဦး- မြွေကြီး ကိုက်လို့ လာကြပါဦး၊ ကိုဖိုးအောင်ရေလာပါဦး- မြွေကြီး- မြွေကြီးကိုက်လို့ ကိုက်
လို့၊
မလှရွှေအိမ်သာဆီကအလန့်တကြားအော်ဟစ်လိုက်တဲ့အသံကိုကိုဖိုးအောင်
အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ ရေနွေးကြမ်းသောက်နေရာက စူးစူ၊ဝါးဝါ၊ မလှရွှေ အော်ဟစ်ခေါ် သံ ကြားလိုက်တာကြောင့် ကိုဖိုးအောင် အိမ်အပေါ်ထပ်က အပြေးဆင်းပြီး အော်သံ ကြားတဲ့ နေရာဆီကို ကိုဖိုးအောင် ကြည့်လိုက်တော့ မလှရွှေလဲကျနေကာ ပွေ့ထူ မ,မယ်ပြုလုပ်ရင်းအိမ်သာထဲကြည့်လိုက်တော့မြွေဟောက်ကြီး ပါးပျဉ်းကြီးထောင် လို့ အိမ်သာရဲ့နောက်ဘက်ကို မြွေကြီးက ဆင်းသွာ၊သည်။
ကိုဖိုးအောင် မလှရွှေကို ပွေ့ချီပြီးတော့ နွားလှည်းနှင့် တင်ပြီးတော့ စလင်းမြို့ ဆေးရုံကိုတင်ပြီးတော့ ဆေးကုသခံယူရတော့သည်။

နောက်အရက်နှစ်ဆယ်လောက်ဆေးရုံတက်မြွေကိုက်ခံရတာကုသပြီးမလှရွှေ
မြွေဆိပ်ကင်းစင်၍ ဆေးရုံက ဆင်းရတာကြောင့်အသက်မသေတဲ့ မလှရွှေအတွက်

ကိုဖိုးအောင် ဝမ်းသာနေရသည်။ အသက်မသေလို့ ဆေးရုံမှ ဆင်းခဲ့ရသော်လည်း အိမ်မှာဆယ်ရက်လောက်အကြာမှာတော့မလှရွှေတစ်ယောက်စိတ်တွေဖောက်ပြီး ငိုလိုက်ရယ်လိုက်နှင့်စိတ်တွေဖောက်ပြီးတော့စိတ်တွေမူမမှန်တော့ဘဲတစ်ယောက် တည်း စကားတွေပြောပြောပြီး အော်ငိုလိုက် အော်ရီလိုက်ဖြင့် ဖြစ်နေပြန်တဲ့အချိန် တွေကများလာခဲ့ပြီးတော့တစ်နေ့တော့ မလှရွှေနဲ့ရောဂါကထူးဆန်းမှုတွေနှင့်အတူ ပါးစပ်ထဲက အမြှုပ်တွေထွက်ကာ စန့်စန့်ကြီးနှင့် လူးလိမ့်နေပြီ၊ အတက်ရောဂါဖြင့် ကိုဖိုးအောင် မိန်းမ မလှရွှေတစ်ယောက်သေဆုံးသွားတော့သည်။
သဖန်းပင်ဆိပ်ရွာမှာတော့ မလှရွှေဟာ ရိုးရိုးရောဂါနှင့်သေဆုံးတာ မဟုတ်ဘဲ နှင့် စုန်းကဝေပြုစားပြီး တိုက်မြွေနှင့် တိုက်လို့ သေဆုံးသွားရတာလို့ ရွာသူ ရွာသား တွေကယုံကြည်ပြောနေကြသည်။ ကိုဖိုးအောင်ကတော့စုန်းမ၊ကဝေမတို့ပြုစားလို့ မလှရွှေ သေဆုံးတာလို့ ယုံကြည်နေမိသော်လည်း လက်တုန့် ပြန်ဖို့ရာ ခက်ခဲနေရ သည်။
ကိုဖိုးအောင်တစ်ယောက်မိန်းမဖြစ်သူ မလှရွှေသေဆုံးရတာရင်ထဲယူကျုံးမရ ဖြစ်ရသလို ကျေနပ်မှုတွေ မရှိတာကြောင့် ပယောဂဆရာကိုစိန်ဘန်းနှင့်တိုင်ပင်ပြီး တော့ ခုနစ်ရက်မလည်ခင် မလှရွှေကို မြေမြုပ်ထားတဲ့ မြေပုံရှိရာကို ညသန်းခေါင် ကျော်အချိန်တွင်ဆေးနှင့်အင်းများတန်ပြန်ပြုလုပ်ဖို့အတွက်ရွာကလူတွေဘယ်သူမှ မသိတဲ့အချိန် ဘယ်သူမှမမြင်နိုင်တဲ့အချိန်ဖြစ်တဲ့ သင်္ချိုင်းကုန်းရှိရာကို ပယောဂ ဆရာကိုစိန်ဘန်းနှင့် ကိုဖိုးအောင်တို့ မှောင်မှောင်မည်းမည်းထဲမှာပင် ရွာရဲ့မြောက် ဘက်က လယ်ကွင်းထဲက ရိုးပြတ်ငုတ်တိုတွေကို နင်းလာခဲ့ကြသည်၊ လယ်ကွက် တွေကိုတစ်ကွက်ပြီ၊တစ်ကွက် ကျော်ဖြတ်ပြီး အမှောင်ထုထဲမှာ နှစ်ယောက်သား လူသူလုံးဝကိုမသိစေချင်တာကြောင့် ညသန်းခေါင်ကျော် မှောင်နှင့် မည်းမည်းကို လာခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။ ရွာနှင့် သင်္ချိုင်းကုန်းက အတော်လေး ဝေးကွာတာကြောင့် လျှောက်လာခဲ့ရသလို သင်္ချိုင်းကုန်းကလက်ပံပင်ကြီးတွေ ညောင်ပင်ကြီးတွေနှင့် အုံ့ဆိုင်းနေသလိုလကွယ်နေ့ညတွေဆိုတော့ကြယ်ရောင်ကလွဲရင်ဘာရောင်မှမရှိ တာကြောင့် ပယောဂဆရာ ကိုစိန်ဘန်းနှင့် ကိုဖိုးအောင်တို့နှစ်ယောက်သာ။ မည်။ မှောင်နေတဲ့ လက်ပံပင်ကြီးတွေအောက်ကြီးမားလှတဲ့ ညောင်ပင်ကြီးတွေအောက်

ကိုနှစ်ယောက်သား လျှောက်လာခဲ့ရင်း ဂူတွေကထုံးဖွေးဖွေးအမှတ်အသားလူတွေ နားကဖြတ်လျှောက်ခဲ့ပြီးတော့ မြေစာပုံမြေစာခဲအသစ်ဖြစ်တဲ့သေဆုံးသူမလှရွှေရဲ့ မြေစာပုံနားကို နစ်ယောက်သားထိုင်လိုက်ကြတော့သည်။
ပယောဂဆရာကိုစိန်ဘန်းကအမှောင်ထဲမှာပဲဂါထာတွေကိုတစ်ပုဒ်ပြီးတစ်ပုဒ် ရွတ်ဆိုရင်းနှင့်မြေကြီးကိုဖနောင့်နှင့်ပေါက်ပေါက်ပြီးတော့ဂါထာတွေကိုရွတ်ဆိုနေ ချိန်မှာတော့ ကိုဖိုးအောင်မှာတော့ ဒုက္ခပဲ၊ လုပ်ကိုင်မိတာတော့ မှားပြီထင်တယ်။ သည်လောက်မှောင်နေတဲ့အချိန်ကြီးထဲမှာ တစ္ဆေသရဲ သို့မဟုတ် သေဆုံးသွားတဲ့ မလှရွှေများပေါ်လာဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲအတွေးများဖြင့်ရပ်နေမိသည်။ မတ်တတ် ရပ်လျက်ဖြင့် ဂါထာမန်းမှုတ်နေတဲ့ ပယောဂဆေးဆရာ အနားက အတွေးများဖြင့် ကိုဖိုးအောင်တစ်ယောက် မကြောက်လှသော်လည်း မှောင်မည်းနေတဲ့ မြေပုံနားမှာ ဟိုကြည့် သည်ကြည့်နှင့်ကြက်သီးများပင်ထမိတော့သည်။
ပယောဂဆရာ ကိုစိန်ဘန်းဟာ သူ ဂါထာတွေ မန်းမှုတ်ပြီးတော့ မလှရွှေမြှုပ် ထားတဲ့မြေပုံကိုမြေကြီးခဲတွေ ဖယ်ရှားလိုက်ပြီးတော့သူလွယ်အိတ်ထဲကဆေးစီရင်
ထားတဲ့ဖယောင်းတိုင်ဆယ်တိုင်ကိုထုတ်ယူလိုက်ပြီးမြေပုံပေါ်မှာခေါင်းရင်းကနေပြီး
ခြေရင်းအထိ တစ်တိုင်ချင်း မီးထွန်းထားလိုက်လေသည်။ကိုစိန်ဘန်းဂါထာကို မန်း မှုတ်လိုက်ပြီးပါလာတဲ့အဝတ်တစ်ခုထဲကို မြေပုံက မြေကြီးတွေကို လက်တစ်ဆုပ် ဆုပ်ယူလိုက်အိတ်ထဲထည့်ယူလိုက်ပြီး..
“ကျုပ်တို့ဘာအနှောင့်အယှက်မှမရှိဘူးဗျ။ကျုပ်တို့ဆောင်ရွက်နေတဲ့လုပ်ငန်း
တွေ အောင်မြင်ပြီ။ ဒါပေမဲ့ သည်သင်္ချိုင်းမှာ သေလို့ မြှုပ်ထားတဲ့ မြေပုံခုနစ်ပုံတွေ့ အောင်ရှာပြီးတော့မြေကြီးခုနစ်ဆုပ်ကိုယူရဦးမယ်။ကဲ- ကိုဖိုးအောင်၊ကျုပ်တို့အကြံ အစည်တွေ အောင်တော့မယ်”
မှောင်မည်းနေတဲ့ သင်္ချိုင်းကုန်းကြီးထဲမှာ ပယောဂဆရာကိုစိန်ဘန်းနှင့် ကိုဖိုး အောင်တို့ကြယ်ရောင်တွေကိုအားပြုကာမြေပုံတစ်ပုံပြီးတစ်ပုံလိုက်ရှာရင်းတွေ့တဲ့ မြေပုံကမြေကြီးတစ်ဆုပ်ကိုယူပြီးတော့အိတ်ထဲထည့်ယူကာမြေပုံရှာနေကြသည်။
ချုံပုတ်မည်းမည်းထဲမှာဖြန်းဖြန်းဖြန်းဟု ချုံပုတ်တွေတိုးသံကြားလိုက်ရတော့ကိုဖိုး
အောင်လက်ကဆွဲထားတဲ့မြေကြီးအိတ်ကိုင်ထားရင်းကြောက်စိတ်များပင်ဖြစ်လာ မိတာကြောင့်ဟိုကြည့် သည်ကြည့်နှင့် ဖြစ်နေဆဲမှာ…

“ဘာမှမကြောက်ပါနဲ့ ကိုဖိုးအောင်ရာ၊ ခု-မြည်သွားတဲ့အသံတွေက မြေကြွက် တွေဗျ၊ ကျုပ်တို့လာတာတွေလို့ သူတို့က ဒရောသောပါး ပြေးကြတဲ့အသံပါဗျာ” ညောင်ပင်ကြီးပေါ်ကလင်းပွဲတွေကတဟုန်းဟုန်း ဖြန်းဖြန်းပျံသန်းကြသလို
လက်ပံပင်အမြင့်ကြီးတွေပေါ်ကဇီးကွက်တွေကမြည်သလိုငှက်ဆိုးတွေကဂစ်-ဂိ-
ဂ်-ကျယ်လောင်အသံတွေကိုကြားနေရသည်။ မှောင်မည်းနေတဲ့ကုက္ကိုပင် ညောင် ပင်လက်ပံပင်ကြီးတွေနှစ်ယောက်သားကျောခိုင်းပြီးတော့ သင်္ချိုင်းကုန်းထဲကထွက်
လာခဲ့ကြတော့သည်။
မလဲ”
“ဆရာကိုစိန်ဘန်းရေ ကျုပ်တို့ ယူလာတဲ့မြေပုံက မြေကြီးတွေကို ဘယ်ထား
ကိုဖိုးအောင်က မေးလိုက်သည်၊ ကိုစိန်ဘန်းက..
“ကိုဖိုးအောင် အခုကျုပ်တို့နှစ်ယောက် ယူလာတဲ့ လူသေထားတဲ့မြေပုံက မြေကြီးတွေကို ရွာတော်ရှင်ကို ကျုပ်တို့ ခု သွားပြရမယ်၊ ရွာတော်ရှင်ကို တိုင်တည် ကန်တော့ရမယ်၊ အဲဒီတော့ ကိုဖိုးအောင်ရေ ရွာဦးက ရွာဦးက ရွာတော်ရှင် နန်းကို သွားကြမယ်”
ပယောဂဆရာကိုစိန်ဘန်းနင့်ကိုဖိုးအောင်တို့ယူဆောင်လာတဲ့လူသေမြေပုံက မြေကြီးများကို အင်းနှင့် ဂါထာများစီမံပြီးယူဆောင်လာတဲ့ သင်္ချိုင်းမြေကြီးတွေကို ညတွင်းချင်းပင်ပြန်ပို့ထားလိုက်ကြရသည်။
k
မလှရွှေ သေဆုံးပြီးတစ်လလောက် အကြာမှာတော့ သဖန်းပင်ဆိပ်ရွာမှာ နာမည်ကြီးနေတဲ့ဒေါ်အုန်းတစ်ယောက်သည် သူအမြဲခိုင်းစားနေတဲ့သရဲနစ်ကောင် က ဒေါ်အုန်းကအစာမကျွေးတော့တာကြောင့် ညညသန်းခေါင်အချိန်လောက်တွင် ဒေါ်အုန်းရဲ့လည်ပင်းကို လာညှစ်ကြသည်။ ဒေါ်အုန်း၏ အော်သံတို့က တောရွာတို့ရဲ့ ကိုယ့်ဝင်း ကိုယ့်ခြံကျယ်မှာပင် တစ်ခါ တစ်ခါ ညညမှာ မကြာမကြာဆိုသလိုအိမ်နီး ရင်းခြံတွေမှာ နေထိုင်ကြတဲ့ သူတွေက ကြားကြရသည်။

သဖန်းဆိပ်ရွာမှာဒေါ်အုန်းက သူ့ယောက်ျားသေဆုံးသွားပြီးကတည်းက သူ့ခြံ
အကျယ်ကြီးထဲကခြံထွက်သီးနှံများရောင်းချစားသောက်နေထိုင်လာခဲ့ပြီ။စုန်းမကြီး ဟုအထင်ခံနေရကာ၊ရွာသားတွေကဒေါ်အုန်းနှင့်ဆက်သွယ်မှုမရှိကြ၊ သူကလည်း သူ့ဆွေမျိုးကလွဲ ရင်အခေါ်အပြောမရှိ၊
ညည ဒေါ်အုန်း သူ မွေးထားတဲ့ သရဲက လည်ပင်းကို လာလာညှစ်တာ
ကြောင့်..
“ကြောက်ပါပြီ။ ငါ့ကို နင်တို့ နှစ်ယောက် ငါ့ လည်ပင်းကို မညှစ်ကြနဲ့။ သရဲတွေ ငါနင်တို့ကို ကျွေးမယ်”
ဆိုတဲ့ အော်ပြောသံတို့ကို မကြာမကြာကြားကြရတယ်လို့ ဆိုသည်။
“ဒေါ်အုန်းတစ်ယောက်ပယောဂဆရာကတန်ပြန်ခံစားရအောင်လုပ်ထားလိုက်
တာတွေကို ဒေါ်အုန်းက သူမွေးထားတဲ့ သရဲတွေက သူ့ကိုညညလည်ပင်းလာညှစ် ကြအောင်တူမဖြစ်သူမအိကသာစေခိုင်းထားတယ်၊တစ်လွဲထင်မှတ်ပြီးတော့တူမ
ဖြစ်သူကို စုန်းအတတ်၊ ကဝေအတတ်ကို အတတ်သင်ပေးထားတဲ့ တူမ ဖြစ်နေပေ မယ့်သူ့ကိုကျေးဇူးမသိတတ်ဘဲငါ့ကိုကာပြန်ငါ့အသက်ရန်ရှာပါရမလားထင်ယောင်
မှားပြီးတော့အမုန်းကြီးမုန်းကာတူမဖြစ်တဲ့ မအိအလာကိုစောင့်တော့သည်။
ညတစ်ည လကွယ်ညရဲ့ သန်းခေါင်ယံ ကောင်းကင်မှာ ဒေါ်အုန်းနှင့်တူမမအိတို့ ဟာတစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်အထင်လွဲပြီးတော့ ရွာနှင့်လှမ်းတဲ့ တောအုပ်ကြီး
တစ်ခုရဲ့ကောင်းကင်ယံအမြင့်ကိုမီးလုံးကြီးများနှင့်ပညာပြိုင်ကြပြီးတော့မကြာမီတဲ့ ရက်ပိုင်းအတွင်းမှာမအိတစ်ယောက်အဒေါ်ဖြစ်သူရဲ့စုန်းကဝေမကြီးလက်ချက်ဖြင့် သွေးများအန်ကာမအိတစ်ယောက်သေဆုံးသွားရတော့သည်။
နောက်နှစ်လလောက်အကြာမှာလည်း စုန်းကဝေ ဆယ့်နှစ်ကြိုးတတ်တဲ့ စုန်း ကဝေမကြီး ဒေါ်အုန်းတစ်ယောက် သူ့တူမနှင့် ပြိုင်စဉ်က ဒဏ်ရာရခဲ့သလိုတန်ပြန် ခံရတဲ့ဝေဒနာနဲ့ထပ်မံသေဆုံးသွားရတော့သည်ဟုပြောစမှတ်ပြုကြသည်။
မေတ္တာခြုံလို့လုံပါစေ…

ရေးသားသူ-မကွေးရာဇာ

#crd