Unicode Version
” စုန်းထီးကြီးဦးဘသာနှင့် ဦးသူတော် “(စ/ဆုံး)
———————————————————–
အတွဲ(၄) စာစဉ်(၁၂)
(၁)
ကျတ်ကွင်းမှာတစ်ရက်နေပြီးတော့ ပြန်တော့မလို့ပဲဗျ၊ ဒါပေမယ့် ဦးလူဝက နေပါအုံးဆိုပြီး ဆွဲထားလို့ နောက်ထပ်တစ်ရက်ထပ်နေဖြစ်တယ်ပေါ့ဗျာ၊ ဆက်နေလို့လည်း ကျုပ်တို့အတွက်အကျိုးမယုတ်ပါဘူးဗျာ၊ ကျုပ်တို့ကတော့ ကျလေရာပျော်တဲ့အရွယ်မဟုတ်လားဗျ၊ နောက်ရက်မနက်စောစောတော့ ဦးဘသာက လမ်းလျှောက်ထွက်ပြီး ရွာကိုလှည့်ပတ်ကြည့်မယ်ဆိုတော့ ကျုပ်နဲ့ချိုတူးလည်း အနောက်ကနေလိုက်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ ငညိုတစ်ယောက်ကတော့ ကွေးနေတုန်းဗျ၊ ဦးလူဝကလည်း လူဝသလောက်အအိပ်မက်တယ်ဆိုပဲ၊ မနက်ဆို နေဖင်ထိုးမှ ထတာတဲ့ဗျာ၊ သူ့သမီးဘုတ်ဆုံကတော့ ဝိရိယကောင်းပါတယ်၊ မနက်အစောထပြီးတော့ ဟင်းတွေထမင်းတွေချက်ပြုတ်နေလေရဲ့။
မနက်ခင်းဆိုတော့ ကွင်းထဲမှာ မြူတွေမကင်းသေးဘူးဗျ၊ ပဲတွေစိုက်ထားတဲ့ ယာခင်းတွေကိုကြည့်လိုက်ရင်း ဟိုးခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ နှင်းတွေကျနေသလိုလို၊ မြူတွေကျနေသလိုလိုနဲ့ မှုန်နေပါရောဗျာ၊ လမ်းလျှောက်လာရင်း ရွာထိပ်လောက်ရောက်တော့ ဦးဘသာက ပြန်လှည့်မယ်ဆိုပြီး လှည့်တယ်၊ ဒီအချိန်မှာပဲ ရွာထဲကနေ ဈေးသည်တစ်ယောက် လမ်းလျှောက်ထွက်လာပါရောဗျာ။
“မုန့်ဆီကြော် ပူပူလေးနော်၊ စားကြအုံးမလား”
ဈေးသည်ကိုတွေ့တာနဲ့ ချိုတူးက ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ဈေးသည်ကိုလှမ်းခေါ်တယ်ဗျ။
“မုန့်ဆီကြော် လာပါအုံးဗျ”
မုန့်ဆီကြော်သည်လည်း ကျုပ်တို့ကိုအထူးအဆန်းနဲ့ကြည့်ပြီးတော့ ကျုပ်တို့အရှေ့မှာဆောင့်ကြောင့်ထိုင်တယ်၊ ပြီးတော့ ခေါင်းပေါ်က မုန့်ဗန်းကို ယူပြီး ဒူးပေါ်တင်လိုက်တာပေါ့။ ချိုတူးက ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီးတော့
“ဒီကနောင်ကြီးက မုန့်ဆီကြော်ဆို သိပ်ကြိုက်သပဆိုဗျ”
စကားပြောတာကိုက ဇာတ်ဟန်၊ ဇတ်သံနဲ့ဗျ၊ ကျုပ်လည်း သူ့ကိုအမြင်ကပ်တာနဲ့
“ဒါပေါ့ အဆွေတော်ရဲ့၊ အဆွေတော်ရော မုန့်ဆီကြော် မစားချင်ပေဘူးလား”
ဒီကောင်ကလည်း ခပ်ပြောင်ပြောင်ဗျ။
“စားချင်တာပေါ့ နောင်ကြီးရဲ့၊ ကဲ ဟောဒီက ဈေးသည်ကြီးကရော ကျုုပ်တို့အဆွေခင်ပွန်းနှစ်ယောက်ကို မုန့်ဆီကြော် ရောင်းဖို့များပါသလား”
ဈေးသည်ကိုမေးလိုက်တော့ ဈေးသည်က ကျုပ်တို့ကိုခြေဆံုံးခေါင်းဆုံးကြည့်ပြီးတော့
“ရောင်းပါ့မယ်၊ ရောင်းပါ့မယ် ရှင်မင်းတို့ရယ်”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ မုန့်ဆီကြော်သုံးခုကို ဖက်ထဲထည့်ပြီးတော့ နှမ်းဖြူးပြီးပေးသဗျ၊ ကျုပ်မယူခင်မှာပဲ လက်သွက်ခြေသွက်ရှိတဲ့ ချိုတူးက ဆတ်ခနဲလှမ်းယူလိုက်တယ်။
“မုန့်ဆီကြော်ဖိုး အဖိုးအခ အသပြာဘယ်လောက်များ ပေးရမလဲ ဈေးသည်ကြီး”
ဈေးသည်က လက်ကာကာ ခြေကာကာနဲ့
“မ၊ မပေးပါနဲ့ရှင်မင်းတို့ရယ်၊ ပေးချင်ပေး ဈေးရောင်းကောင်းအောင်သာ ဆုတောင်းပေးခဲ့ပါ”
ချိုတူးက ကျေကျေနပ်နပ်ကြီးပြံုံးပြီး ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နဲ့
“ပြည့်စေ၊ ပြည့်စေဗျာ၊ ကျုပ်တို့ကိုကျွေးမွေးရတဲ့အကျိုးကြောင့် ဟောဒီမုန့်ဗန်း နေမတက်ခင် ရောင်းကောင်းစေသတည်း၊ ပြောင်စေသတည်းဗျာ”
ဈေးသည်လည်း ပျော်ပြီးတော့ မုန့်ဗန်းရွက်ပြီးထွက်သွားပါရောဗျာ၊ ကျုပ်နဲ့ချိုတူးလည်း ဈေးသည်ခပ်လှမ်းလှမ်းရောက်တော့မှ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ကြည့်ပြီးရယ်တာပေါ့၊ ဦးဘသာလည်း ကျုပ်တို့ကိုကြည့်ပြီးတော့ ရယ်ပါရော။
“မင်းတို့ကောင်တွေကတော့ လုပ်တော့မယ်ကွာ”
“အဲဒါကျုပ်အကြံံမဟုတ်ဘူး ဦးဘသာ၊ ဒီကောင်ချိုတူးအရင်စတာ၊ ကျုပ်က သူ့အနောက်ကနေအသာကလေး လိုက်လုပ်တာပဲ”
ချိုတူးက ရယ်ရင်းနဲ့
“မနေ့က ဦးလူဝပြောထားတယ်မဟုတ်လား၊ ဒီရွာမှာ မျက်နှာစိမ်းဈေးဝယ်ရင် ကျတ်လို့ပဲထင်ကြတယ်ဆိုဗျ၊ ဒီကြားထဲ ကျုပ်တို့က ရှေးခေတ်ကလူတွေပြောသလို ဇာတ်သံနှောပြီးပြောလိုက်တော့ ဒီမိန်းမယုံသွားတာပေါ့ဗျာ၊ အခုတောင်ကြည့်ပါအုံး၊ ကျတ်တွေကို ဈေးရောင်းလိုက်ရပြီဆိုပြီးတော့ ပျော်ပြီးထွက်သွားတာ ခြေလှမ်းကိုသွက်နေတာပဲဗျာ”
ချိုတူးက မုန့်ဆီကြော်တစ်ခုကို ကိုက်စားတော့ ကျုပ်လည်းသူ့ဆီက မုန့်ဆီကြော်တစ်ခု လှမ်းယူပြီးစားလိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ မုန့်ဆီကြော်က ထန်းလျက်နိုင်နိုင်ထည့်ထားပြီး နှမ်းလည်းဖြူးထားတာဆိုတော့ ချိုမွှေးပြီးဆိမ့်နေပါရောဗျာ၊ ဦးဘသာက ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြီး
“မင်းတို့ တတ်လည်းတတ်နိုင်ကြတဲ့ကောင်တွေကွာ၊ ဒါပေမယ့် သူများပစ္စည်းအလကားလိုချင်တာတော့ မကောင်းပါဘူး၊ နောက်ကြုံရင် ပိုက်ဆံပြန်ပေးလိုက်ပေါ့ကွာ”
ကျုပ်တို့လည်း ဦးလူဝအိမ်ကိုပြန်လာခဲ့တယ်ဗျ၊ မုန့်ဆီကြော်တစ်ခုကတော့ ငညိုအတွက်ပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်တို့အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဦးလူဝတောင်နိုးနေပြီဗျ၊ အိမ်ရှေ့ကစဉ့်အိုးမှာ မျက်နှာသစ်နေလေရဲ့။
“အိမ်မှာဧည့်သည်ရောက်နေတာကို မေ့သွားလို့ အိပ်ရာထနောက်ကျသွားတယ် ဘသာရေ”
“ရပါတယ် လူဝရာ၊ ငါတို့လည်းအခုပဲလမ်းလျှောက်ပြီး ပြန်လာတာ”
“မင်းတို့တစ်ရက်လောက်တော့ နေပါအုံးကွ၊ ရောက်တုန်းရောက်ခိုက် အေးအေးဆေးဆေးစကားပြောချင်လို့ပါ”
“အေးပါလူဝရာ”
ကျုပ်တို့လည်း ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာဝင်ထိုင်လိုက်ကြတယ်ဗျ၊ ငညိုလည်းအိပ်မှုန်စုံမွှားနဲ့ဆင်းလာတယ်၊ ငညိုအတွက်ချန်ထားတဲ့ မုန့်ဆီကြော်ကိုလှမ်းပေးလိုက်တော့ မျက်နှာတောင်မသစ်ဘဲ စားနေပါရောဗျာ၊ ဦးလူဝက ကျုပ်တို့နားလာထိုင်ရင်း သူ့ပုခုံးမှာတင်ထားတဲ့ သဘက်ပိုင်းနဲ့မျက်နှာသုတ်တယ်။
“မင်းတို့ရောက်လက်စနဲ့ လျှိုမြောင်ကြားက လွမ်းစေတီကို သွားဖူးကြကွာ၊ အဲဒီဘုရားက တန်ခိုးကြီးတယ်၊ ဆုတောင်းပြည့်တယ်လို့လည်း နာမည်ကြီးတယ်၊ ဒါ့အပြင် ရေတံခွန်၊ စိမ့်စမ်းတွေနဲ့ဆိုတော့ တော်တော်သာယာတာကွ”
ဦးဘသာကတော့ ကျုပ်တို့ကိုကြည့်ပြီး
“မင်းတို့နှစ်ယောက် သွားချင်သွားပေါ့ကွ၊ ဒါပေမယ့် ငါနဲ့ ငညိုကတော့ မလိုက်တော့ဘူး”
ဒီတော့မှ ဦးလူဝက တစ်ခုခုကိုသတိရသွားသလိုနဲ့ ခေါင်းညိတ်တယ်။
“အေးနော်၊ မင်းနဲ့ငါနဲ့ အိမ်မှာ အေးအေးဆေးဆေးစကားပြောရတာပေါ့ကွာ၊ ဘုတ်ဆုံနဲ့ မင်းတို့နှစ်ယောက်သွားကြပေါ့”
ဦးဘသာမပါဘူးဆိုတော့ ကျုပ်ကတော့ မသွားချင်ပါဘူးဗျာ။
“သွားထားအလတ်ကောင်ရေ၊ ရောက်တုန်းသွားမှ သွားဖူးတာ၊ သီးသန့်ပြန်လာမယ်ဆိုရင်လည်း လွယ်တာမဟုတ်ဘူး”
ဟိုကောင်ချိုတူးကတော့ ရေတံခွန်ဆိုတဲ့အသံကိုကြားလိုက်တာနဲ့ သွားချင်လွန်းလို့ မနေနိုင်မထိုင်နိုင်ကိုဖြစ်နေရောဗျို့။
(၂)
နေ့လည်စာ ထမင်းစားသောက်ပြီးတော့ ကျုပ်တို့တွေလည်းထွက်လာခဲ့တာပေါ့ဗျာ။ ဦးလူဝကတော့ လှည်းနဲ့သွားမလားလို့ပြောနေသေးတယ်၊ ဒါပေမယ့် ကျုပ်တို့သုံးယောက်တည်းဆိုတော့ လှည်းလည်းမဆင်တော့ဘူးပေါ့ဗျာ၊ လူငယ်တွေချည်းဘဲဆိုတော့ လမ်းလျှောက်ပြီးတော့ပဲ သွားကြတာပေါ့ဗျာ၊ ကျတ်ကွင်းရွာကနေ ယာခင်းတွေဖြတ်ပြီး မြောက်ဘက်ကိုတက်သွားလိုက်ရင် တောင်ရိုးကလေးတစ်ခုရှိတယ်ဗျ၊ တောင်ကတော့ သိပ်မမြင့်ပါဘူးဗျာ၊ ဒါပေမယ့် သစ်တောသစ်ပင်တွေထူလို့ စိမ်းညှို့ညှို့နဲ့လှမ်းမြင်ရတယ်ဗျ၊ ကျုပ်တို့လည်းသွားရင်း ထန်းတောတစ်ခုကိုဖြတ်တော့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ထွက်လာတယ်ဗျ။
“ဘုတ်ဆုံတို့ ဘယ်သွားကြမလို့လဲ”
အဲဒီမိန်းကလေးကို ဘုတ်ဆုံကလှမ်းကြည့်ပြီးတော့
“ဟင်၊ မမမြပါလား၊ ကျွန်မတို့က မြောင်ကြားက လွမ်းစေတီကလေးဆီ ဘုရားဖူးသွားကြမလို့”
မမမြဆိုတဲ့မိန်းကလေးက အရပ်မြင့်မြင့်နဲ့ဗျ၊ အသက်ကတော့ ကျုပ်တို့ထက် လေးငါးနှစ်လောက်ကြီးမယ်ထင်ရတယ်၊ သုံးဆယ်ဝန်းကျင်နီးပါးလောက်ရှိမှာပေါ့၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကတော့ မပိန်မဝပဲဗျ၊ အသားညိုညိုမှာ သနပ်ခါးပါးကွက်ကြားအကြီးကြီးလိမ်းထားတာ တစ်မျိုးယဉ်သဗျာ၊ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်ကို မမမြကလှမ်းကြည့်ရင်း
“ဒါနဲ့ မမမြရော လိုက်လို့ရရဲ့လား”
“ရတာပေါ့ မမမြရယ်”
ဘုတ်ဆုံကခေါ်တော့ ကျုပ်တို့ကလည်း
“ရပါတယ်၊ ကျုပ်တို့ကလည်းခင်တတ်ပါတယ်”
လို့ပြောရင်း နွားပြာကြီးတွေလို သွားဖြီးပြလိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ဘာပဲပြောပြော မိန်းကလေးတစ်ယောက်ထပ်ပြီးအဖော်ပါတာက ကျုပ်တို့အတွက် အရှုံးမှမရှိတာဗျ။ မမမြကလည်း ဘဘက်ပိုင်းကလေး ခေါင်းပေါ်မှာအုပ်ပြီးတော့ လိုက်လာတယ်ဗျ၊ လမ်းတစ်လျှောက်လုံး ဘုတ်ဆုံကိုစနောက်လိုက်၊ မမမြကို စနောက်လိုက်နဲ့ သွားကြတာ ဘယ်လိုရောက်သွားမှန်းတောင်မသိပါဘူး၊ ကျုပ်တို့တွေလည်း ပိုပြီးရင်းနှီးသွားကြတာပေါ့။
ယာခင်းတွေဖြတ်ပြီးတာနဲ့ တောတန်းအစပ်ကလေးရောက်လာတယ်၊ တောတန်းထဲဖြတ်တော့ အရိပ်ရသွားပြီး နေမပူတော့ဘူးဗျ၊ လမ်းကလေးကလည်း ဖြူးနေတာပဲဗျို့၊ လမ်းအတိုင်းလျှောက်လာရင်း တောင်ရိုးပေါ်တက်ပြီး မြောင်ကြားကလေးထဲဆင်းလိုက်တာနဲ့ အေးစိမ့်သွားတာပဲဗျာ၊ အဲဒီမှာ စေတီကလေးတစ်ဆူရှိတယ်ဗျ။ စေတီကလေးက ကျောက်ဖျာကြီး အကြီးကြီးပေါ်မှာတည်ထားတဲ့စေတီကလေးပါ၊ စေတီရဲ့ဘေးနားမှာတော့ ရေကန်ကြီးရှိတယ်၊ မြောင်ကြားမှာရှိတာဆိုတော့ တစ်မိုးလုံးရွာထားတဲ့ရေတွေ စုပြုံပြီးအိုင်နေတာဖြစ်မှာပေါ့ဗျာ၊ ရေအိုင်က ပေါင်လယ်လောက်တော့ နက်မယ်ထင်တာပဲ၊ တောတောင်ကြားထဲမှာရှိတာဆိုတော့ ရေတွေက ကြည်ပြီးအေးနေတာပဲဗျာ၊ ရေအိုင်ထဲမှာ တစ်တောင်လောက်ရှိတဲ့ ငါးတွေလည်း ကူးခတ်သွားလာနေသဗျ။
ချိုတူးတစ်ယောက်တော့ ရေမြင်တာနဲ့မနေနိုင်တော့ဘူးဗျို့၊ ရေကန်ထဲကို ဒိုင်ဗင်ထိုးပြီးဆင်းလိုက်တော့တာပဲ၊ ဘုတ်ဆုံက ကျုပ်တို့ကိုခါးထောက်ကြည့်ပြီး
“ဘုရားလာဖူးတာပဲ၊ ဘုရားအရင်ရှိခိုးမှပေါ့”
ကျုပ်လည်း ဘုတ်ဆုံအနောက်လိုက်ခဲ့တယ်၊ ကျောက်ဖျာကြီးအပေါ်ကို တက်လိုက်တော့ စေတီကလေးကိုလှမ်းမြင်ရတယ်၊ စေတီကလေးအရှေ့မှာတော့ သစ်သားနဲ့ရိုက်ထားတဲ့ ခုံကလေးတစ်ခုရှိတယ်ဗျ၊ ဘုရားရှိခိုးရင်ထိုင်ဖို့လုပ်ထားတာဖြစ်မှာပါ၊ အဲဒီခုံကလေးမှာ မမမြက ထိုင်ပြီးတော့ ဘုရားကိုရိုရိုသေသေ လေးလေးစားစားနဲ့ ရှိခိုးနေသဗျ၊ ကျုပ်လည်း ဘုတ်ဆုံနဲ့သွားနေရင်း ဘုတ်ဆုံလက်ကိုလှမ်းတို့လိုက်တယ်။
“ဘုတ်ဆုံ၊ နင့်ကိုငါတစ်ခုမေးချင်လို့”
“ဘာမေးမှာလဲ”
“အဲဒီ မမမြက အိမ်ထောင်သည်လားဟ”
ဘုတ်ဆုံမဆိုရင် ခွိခနဲကို ရယ်လိုက်တာပဲဗျာ။
“ရှင် တော်တော်ညံ့တာပဲ၊ မမမြက အပျိုပါရှင့်”
ကျုပ်ရင်ထဲပျော်သွားလိုက်တာ ပြောမနေပါနဲ့ဗျာ”
“ဒါနဲ့ ဒီလောက်ကြည့်ပျော်ရှုပျော်ရှိတာဗျာ၊ ခင်ဗျားတို့ရွာကယောက်ျားတွေက မမမြကို မလိုချင်ကြဘူးလား”
ဘုတ်ဆုံက ပြုံးစိစိနဲ့ဗျ။
“ဘာလဲ ရှင်ကဘာလို့သိချင်ရတာလဲ”
ကျုပ်လည်း ဘာပြန်ဖြေရမလဲမသိဘူးဗျ၊ ခေါင်းကိုတဗြင်းဗြင်းကုပ်ရင်း ဘာပြောရင်ကောင်းမလဲဆိုပြီး စဉ်းစားနေတာပေါ့။
“ဟို၊ ဟိုလေ . . . ဟိုဒင်း”
“ဟိုဒင်းတွေ ဟိုဟာတွေလုပ်မနေပါနဲ့၊ ရှင် မမမြကိုစိတ်ဝင်စားနေတာမဟုတ်လား”
ကျုပ်လည်း ရှက်ပြုံးပြုံးပြိးတော့ ခေါင်းကိုအသာဆတ်ခနဲညိတ်ပြလိုက်တာပေါ့ဗျာ။
“စိတ်ဝင်စားရင်လည်း ကြိုးစားပေါ့၊ မမမြအိမ်ထောင်မကျတာ သူ့အဖေကြီးကြောင့်ပေါ့၊ သူ့အဖေကြီးက ကျွန်မတို့ရွာသားတွေနဲ့ သဘောမတူဘူးတဲ့၊ တစ်ရွာသားနဲ့မှ ကြည်ဖြူမတဲ့ရှင်”
ကျုပ်လည်း ပိုင်ပြီဟေ့လို့တွေးပြီးတော့ လက်သီးကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ရင်း အံကြိတ်လိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ဘုတ်ဆုံကတော့ ပြုံးစိစိ ပြီတီတီပဲ။
“လုပ်စမ်းပါရှင်၊ မမမြနဲ့ရှင်နဲ့ညားတော့လည်း ကျွန်မတို့ရွာမယ် ရွာသားတစ်ယောက်အင်အားတိုးတာပေါ့”
ဘုတ်ဆုံကလည်း မြှောက်ပေးနေပြီဆိုတော့ ကျုပ်လည်း ရှေ့ဆက်တိုးဖို့ပဲ ရှိတော့တာပေါ့ဗျာ၊ ဘုတ်ဆုံက စေတီကလေးအနားကိုလျှောက်သွားတာ့ ကျုပ်လည်း ယောင်ပေပေနဲ့လိုက်သွားတာပေါ့။ မမမြဘုရားရှိခိုးနေတာကို ဘေးကနေကြည့်ရင်း ကျုပ်ဖြင့်ရင်တွေ တဒုန်းဒုန်းခုန်လာတယ်ဗျာ၊ မျက်လွှာကိုချပြီးတော့ ယုံယုံကြည်ကြည် လေးလေးနက်နက်နဲ့ဆုတောင်းနေတာမျိုးဗျ၊ ကျုပ်လည်း ဘေးကနေကြည့်ရင်း အားမရလို့ အရှေ့နားကနေပတ်ကြည့်တာပေါ့၊ ဒီတော့ မမမြက မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တယ်ဗျ။ ပြီးတော့ လန့်သွားတဲ့ပုံစံမျိုးပဲ။
“လန့်လိုက်တာရှင်၊ လူတစ်ယောက်လာရပ်တယ်လို့ထင်လို့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တာ”
“အိုဗျာ၊ ကျုပ်ကိုမြင်တာ လန့်ရသလား မမမြရဲ့၊ ကျုပ်က ဒီလောက်ရုပ်ဆိုးနေလို့လား”
“မဟုတ်ပါဘူး၊ မကောင်းဆိုးဝါး နာနာဘာဝများလားလို့ပါ”
ဘုတ်ဆုံက ခွိခနဲရယ်ပြီးတော့ မမမြအနားမှာထိုင်ပြီး ဘုရားရှိခိုးဦးချနေပါရောဗျာ၊ မမမြက ထသွားတာနဲ့ ကျုပ်လည်း ဘုရားကန်တော့ဖို့တောင်မေ့သွားပြီးတော့ မမမြအနောက်ကို ပြေးလိုက်ခဲ့တာပေါ့။ ရေကန်ကလေးရဲ့ တစ်ဖက်အဆုံးမှာ ရေတံခွန်ကလေးရှိတယ်ဗျ။ တောင်ပေါ်ကနေဆင်းလာတဲ့ စမ်းချောင်းကြောင့် ဖြစ်နေတဲ့ပုံပဲ၊ ဒါပေမယ့် အခုကရေနည်းချိန်ဆိုတော့ ရေက ပါးပါးကလေးပဲကျတော့တာဗျ၊ ရေတံခွန်က လူတစ်ရပ်၊ လက်တစ်ဖောင်ကျော်ကျော်မြင့်တယ်၊ ဟိုကောင် ချိုတူးကတော့ ရေကန်ထဲကူးနေရင်း ကျုပ်တို့အနားကိုပြေးလာတယ်။
“ရေက အေးနေတာပဲဗျာ၊ ကူးလို့ကောင်းလိုက်တာမှ မပြောပါနဲ့တော့၊ မမမြတို့လည်း ရေထဲဆင်းပါလား”
“အိုတော်၊ မဆင်းရဲပါဘူး၊ ကန်စောင့်နတ်မင်းကြီးက မိန်းကလေးဆင်းတာ မကြိုက်ဘူးတဲ့”
ချိုတူးမျက်နှာက အောင့်သက်သက်ရယ်ဗျ၊ ဒီကောင်ချိုတူးကလည်း အကြောတော့မသေးဘူးဗျ၊ မမမြကို စကားရောဖောရောနဲ့ အတင်းလိုက်လုပ်နေတာ၊ မြွေမြွေချင်းခြေမြင်ဆိုသလို ဒီကောင်ဘယ်အကွက်လှမ်းတယ်ဆိုတာ ကျုပ်သိတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်ကလည်း စိတ်ဆုံးဖြတ်ပြီးသားပါ၊ တခြားနေရာမှာသာ ဘယ်လောက်ခင်ခင် အချစ်ရေးမှာတော့ လာပြီးလုလို့မရဘူးဗျ၊ စစ်ခင်းသင့်ရင် စစ်ခင်းပြီးတော့ကို တိုက်ယူမှာ။
မမမြက ရေတံံခွန်ဆီလျှောက်သွားတယ်ဗျ၊ ရေတံခွန်က ရေနည်းနည်းကလေးအောက်မှာ လက်ဝါးခံပြီးတော့ မျက်နှာတွေဘာတွေသစ်နေတယ်၊ ဟိုကောင်ချိုတူးကလည်း အနားမှာတဝဲလည်လည်ပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ရေတံခွန်က ရေကိုလက်ဝါးနဲ့ခံပြီးတော့ မမမြကိုလှမ်းပက်လိုက်တော့ မမမြက ရေအေးအေးတွေထိမှန်သွားပြီး သိမ့်ခနဲတုန်သွားတယ်။
“သင်္ကြန်မရောက်သေးဘူးနော် ရှင်တို့”
“ရေမြင်တာနဲ့ ဆော့ချင်သွားလို့ပါ မမမြက စိတ်ဆိုးသွားတာလား”
ကျုပ်မေးတော့ မမမြက ခေါင်းခါပြတယ်ဗျ၊ နောက်တော့ သူ့လက်ဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ရေခံပြီးတော့ ကျုပ်ကိုပြန်ပက်တယ်၊ ရေတွေက အေးနေတာပဲဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ရုတ်တရက် ရေပက်ခံရတော့ ချမ်းပြီးကြက်သီးတောင် ထသွားသေးတယ်၊ နောက်တော့ သူနဲ့ကျုပ်နဲ့ ရေတွေနဲ့အပြန်အလှန်ပက်ပါရောဗျာ။ နောက်တော့ ချိုတူးလည်း ကျုပ်တို့အနားကို ရေကူးပြီးလာတယ်၊ ကန်ထဲကရေတွေကို လက်နဲ့ကျုံးကျုံးပြီးတော့ မမမြကိုပက်တော့တာပဲဗျာ၊ ရေကန်ထဲက ကျုံးပက်တာဆိုတော့ ရေတွေအများကြီးထိတာပေါ့ဗျာ၊ မမမြက သူ့ကိုယ်လုံးကို ရေစိုတာ မကြိုက်ဘူးထင်ပါတယ်။
“အို၊ အဲဒီလိုမလုပ်နဲ့လေ”
အော်ပြီးတော့ ပြောရှာပေမယ့် ဟိုကောင်ချိုတူး မျက်နှာရူးက မရပ်တဲ့အပြင် ပိုပြီးတော့တောင်ပက်သေးတာဗျာ၊ ကျုပ်လည်းမနေသာတာနဲ့ မမမြဘေးနားကိုဝင်ပြီး ကျောကုန်းနဲ့ကာထားပေးရတယ်။
“ဟေ့ကောင်ချိုတူး၊ မမမြမကြိုက်ဘူး၊ တော်တော့လို့ ပြောနေတယ်လေကွာ”
ဒါပေမယ့် ကျုပ်မမမြဘေးမှာအရပ် ရေညှိတက်နေတဲ့ကျောက်တုံးကို နင်းမိပြီးတော့ ချောသွားတာပေ့ါဗျာ၊ အနားမှာလည်း ဆွဲစရာဆိုလို့ မမမြပဲရှိတာမဟုတ်လား၊ ကျုပ်လည်း ဘာပြောကောင်းမလဲ၊ ကြောက်အားလန့်အားနဲ့ မမမြကိုယ်လုံးကိုပွေ့ဖက်ထည့်လိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ချော်တဲ့အရှိန်ကြောင့် ကျုပ်ရော၊ မမမြရော ရေကန်ထဲကိုကျသွားတော့တာပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်ကလည်း ရတဲ့အခွင့်အရေးကို သုံးတတ်တဲ့သူမျိုးဆိုတော့ မမမြကိုယ်လုံးကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားတာပေါ့။
မမမြကိုယ်လုံးက နွေးနွေးကလေးဗျာ၊ ကျုပ်ဖြင့် အမိအရအသားယူနေတာ ရေထဲရောက်တာတောင်မှ မမမြကိုမလွတ်မိဘူးဗျို့၊ မမမြကအသည်းအသန်ကျုပ်ကိုတွန်းတယ်။
“ရှင် ဒါဘာလုပ်တာလဲ သွား”
ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းတွန်းထုတ်လိုက်တော့ ကျုပ်လည်းလွတ်လိုက်ရတာပေါ့ဗျာ၊ ရေမစိုချင်တဲ့မမမြတော့ အခုတစ်ကိုယ်လုံးရေစိုသွားပြီဗျ၊ ရေကန်အစပ်ကို တဖြည်းဖြည်းကူးခတ်သွားပြီးတော့ ကုန်းပေါ်ကိုတက်သွားတယ်၊ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်လည်း ရေစိုနေတဲ့ မမမြရဲ့အလှအပကို အနောက်ကနေငေးကြည့်နေမိတယ်။ မမမြကစိတ်ဆိုးသွားတယ်ထင်ပါရဲ့ဗျာ၊ ကျုပ်တို့ကိုမျက်စောင်းထိုးပြီးထွက်သွားတော့တာပဲ။
“ဟေ့ကောင်၊ အဲဒါမင်းကြောင့်ကွ ချိုတူးရ”
ကျုပ်လည်း ချိုတူးကို မကျေမချမ်းနဲ့ကြည့်ပြီးတော့ ရေထဲမှာ နပမ်းလုံးတော့တာပဲဗျာ၊ ချိုတူးနဲ့ ကျုပ်နဲ့ရေကန်ထဲမှာ တဝုန်းဝုန်းနဲ့နပမ်းလုံးနေတာကို ဘုတ်ဆုံက ကျောက်ဖျာကြီးပေါ်ကနေ ခွက်ထိုးခွက်လန်ရယ်မောရင်း ကြည့်နေပါရောဗျာ။
(၃)
မမမြက ရေပေါ်ကနေတက်ပြီးတော့ ကျောက်ဖျာပေါ်မှာ တင်ပါးလွှဲကလေးထိုင်ရင်း သူ့ဆံပင်ကရေတွေကို ညှစ်ချနေတယ်ဗျ၊ ဆံပင်ကလည်း ကောင်းလိုက်တာ ပြောမနေပါနဲ့တော့၊ ကျုပ်လည်း မမမြအနားကိုလျှောက်သွားပြီးတော့ အနားမှာအသာသွားထိုင်လိုက်တာပဲ။
“မမမြ စိတ်ဆိုးသွားတာလားဗျ”
မမမြက ခေါင်းခါပြတယ်။ စိတ်မဆိုးဘူးဆိုတော့ ကျုပ်စိတ်ထဲပေါ့သွားတာပေါ့ဗျာ၊ ဒါနဲ့ကျုပ်လည်း ကျုပ်ဖွက်ပြီးယူလာတဲ့ တောစံပယ်ဖြူဖြူအဆုပ်လိုက်ကလေးကို မမမြဆီကိုလှမ်းပေးလိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ရေကန်စောင်းဟိုဘက်နားက ချုံထဲမှာ တောစံပယ်တွေပွင့်နေတာများ ဖွေးဖွေးလှုှုပ်ပြီး အဆုပ်လိုက်၊ အဆုပ်လိုက်ဗျို့။ မမမြက စံပယ်ပန်းတွေ့တော့ အံ့သြဝမ်းသာသွားတဲ့ပုံဖြစ်သွားတယ်၊ နောက်တော့ ချက်ချင်းမျက်နှာကိုတည်လိုက်တယ်။
“တစ်ရွာသားပေးတဲ့ ပန်းမို့ မပန်ပါရစေနဲ့ရှင်”
မမမြငြင်းတာကလေးကိုက ချစ်စရာကလေးဗျာ။ ကျုပ်လည်း ပန်းကိုအတင်းထိုးပေးရင်း
“ယူပါမမရယ်၊ တစ်ရွာသားလို့တော့ သဘောမထားပါနဲ့ဗျာ၊ ကျုပ်က ဖြစ်နိုင်ရင် မမမြနဲ့တစ်ရွာတည်းသားဖြစ်ချင်တာပါ”
ကျုပ်ပြောတဲ့စကားပြီးတော့ မမမြမျက်နှာကြီး ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်သွားတာပဲဗျာ၊ ခေါင်းကိုလည်းငုံ့သွားတယ်၊
“မပန်ချင်ရင်တောင်မှ ခူးပေးတဲ့လူရဲ့စေတနာကိုအသိအမှတ်ပြုရင် လက်ခံလိုက်ပါ မမမြရာ”
ဒီတော့မှ မမမြက ပန်းကိုလှမ်းယူပြီး လက်ထဲကိုင်ထားလိုက်တယ်ဗျ၊ မိန်းကလေးဗီဇက ပြင်မရဘူးဗျို့၊ သူ့လက်ထဲပန်းရောက်သွားတာနဲ့ ယောင်ယမ်းပြီးပန်းကိုမွှေးကြည့်လိုက်သေးတယ်၊ နောက်တော့ ကျုပ်အနားကနေ ထသွားပါရော၊ ချိုတူးကတော့ ရေထဲကတက်လာပြီး ကျုပ်တို့ကိုငေးကြည့်လို့ဗျ၊ ကျုပ်ကတော့ ခါးထောက်ရင်ကော့ပြီးတော့ ချိုတူးကို မင်းဘာတတ်နိုင်သေးလဲဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ မေးငေါ့ပြလိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ဒီပွဲမှာ ကျုပ်က အောင်နိုင်သူကိုး။
အချိန်ကုန်တာမြန်လိုက်တာဗျာ၊ ညနေရောက်လာတာနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်က ချက်ချင်းမှောင်ကျလာတာပဲ၊ ကျုပ်တို့လည်း ပြန်ဖို့ပြင်ရတာပေါ့၊ အပြန်လမ်းကျတော့ မမမြက စကားမပြောတော့ဘူးဗျ၊ တိတ်တိတ်ကလေးလိုက်လာတယ်၊ လမ်းလျှောက်လာရင်း တောတန်းထဲဖြတ်လာတော့ အဘိုးကြီးတစ်ယောက်က သစ်ပင်တွေကြားကနေထွက်လာတယ်ဗျ။ တော်တော်အသက်ကြီးနေပြီ၊ ခေါင်းပေါင်းကြီးကိုလည်းပေါင်းလို့ဗျ၊ လက်ထဲမှာလည်း ဓါးမတစ်ချောင်းနဲ့
“ဟဲ့သမီး”
တစ်ချက်အော်လိုက်တော့ ဘုတ်ဆုံမဆိုရင် ကြောက်လွန်းလို့တွန့်သွားတာပါပဲ။
“ဦး၊ ဦးတောက်တဲ့ကြီးလာပြီ”
ဘုတ်ဆုံမက ရေရွတ်လိုက်တယ်၊ အဘိုးကြီးက ကျုပ်တို့ကို ဒေါသခိုးဝေနေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ သေသေချာချာကြည့်ပြီးတော့
“ဒီကောင်တွေက ဘယ်ကကောင်တွေလဲ”
အဲဒီလိုပြောပြီးတော့ ကျုပ်တို့ဆီကိုလျှောက်လာတာပါပဲ၊ ချိုတူးကလည်း ကြောက်လို့ ကျုပ်နောက်ကျောဖက်ကို ပြေးဝင်လိုက်တယ်ဗျ၊ ဒီတော့ မမမြက ကျုပ်အရှေ့မှာဝင်ကာလိုက်ပြီး
“မလုပ်ပါနဲ့အဖေကြီးရယ်၊ သူတို့က တစ်ရွာသားတွေပါ”
“တစ်ရွာသားတွေ၊ နှစ်ရွာသားတွေ မသိချင်ဘူး”
အဘိုးကြီးက ဒေါသမလျော့သေးဘူးဗျ၊ မမမြကတော့ သူ့အဖေကြီး ကျုပ်တို့ကိုတစ်ခုခုလုပ်မှာစိုးလို့ စိုးရိမ်နေတဲ့ပုံစံပါပဲ။ နောက်တော့ အဘိုးကြီးက မကျေမချမ်းနဲ့ တောက်ခေါက်တယ်ဗျ။
“တောက်၊ ငါလုပ်လိုက်ရ၊ ကဲ သမီး၊ လာ၊ ငါနဲ့လိုက်ခဲ့”
အဲဒီလိုပြောပြီး ခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနဲ့ လှည့်ထွက်သွားတာပဲ၊ မမမြကတော့ ကျုပ်တိုအားနာတဲ့အကြည့်နဲ့ တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပြီး အဘိုးကြီးအနောက်ကနေ အပြေးတစ်ပိုင်းနဲ့လိုက်သွားရောဗျို့၊ ဘုတ်ဆုံက ရင်ဘတ်ပေါ်လက်ဖိပြီးသက်ပြင်းချလိုက်တယ်။
“တော်သေးတာပေါ့”
ချိုတူးက လှမ်းထွက်သွားတဲ့ မမမြတို့သားအဖကိုကြည့်ရင်း
“သူ့ကိုဘာလို့ကြောက်နေတာလဲ၊ ကျုပ်ကတော့ ဓါးဓါးချင်း တုတ်တုတ်ချင်းဆိုရင် ဒီအဘိုးကြီးနဲ့ စိန်ခေါ်ပြီး နွှဲလိုက်ချင်တယ်ဗျာ”
“သွားမလုပ်နဲ့၊ သူက တော်တော်ကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်၊ ကဲပါ၊ အချိန်လည်းလင့်နေပြီ၊ မမှောင်ခင် ရွာရောက်အောင်ပြန်ကြစို့”
ကျုပ်တို့သုံးယောက်လည်း ရွာကိုပြန်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်တို့ပြန်လာရင်း ရွာအဝင်နားရောက်တော့ ဦးသူတော်ကြီးတစ်ပါးကိုတွေ့လိုက်တယ်ဗျ၊ အသားကအတော်မည်းတာဗျာ၊ ကတုံးကလည်း ပြောင်နေတာပဲ၊ အဲဒီအပေါ်မှာ အဖြူရောင်အဝတ်စကို သင်္ကန်းလိုပတ်ထားပြီးတော့ အောက်ကလည်း အဖြူရောင်သင်းပိုင်နဲ့ဆိုတော့ လိုက်ကိုမလိုက်ပါဘူး၊ ဦးသူတော်က တောင်းကြီးတစ်တောင်းကိုပိုက်လာတယ်ဗျ။ ကျုပ်တို့ဝင်လာတာကိုမြင်တာနဲ့ ဦးသူတော်က ကျုပ်ကိုစိုက်ကြည့်နေတယ်။
ကျုပ်လည်း သူ့ကိုကြည့်နေရင်း တစ်ခုသတိရသွားတယ်၊ ကျတ်တွေရွာကိုရောက်တဲ့ညက ကျုပ်နားထဲ ကြေးစည်သံကြားတယ်မဟုတ်လား၊ ကြေးစည်ကို တီးခတ်လာတဲ့လူက အဖြူဝတ်စုံဝတ်ထားတဲ့သူလေဗျာ၊ ကျုပ်အမြင်တွေေ၀ဝါးနေလို့သာ ကောင်းကောင်းမတွေ့ရပေမယ့် ဒီဦးသူတော်ကြီးများလားလို့ စိတ်ထဲတွေးမိတယ်။
ဦးသူတော်က ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီးတော့ ပါးစပ်ကြီးဖြဲပြီး တဟားဟားနဲ့ရယ်တာပဲဗျာ၊ ပြီးတော့ ရွာဘေးက ယာခင်းထဲကိုဆင်းသွားတော့တာပဲ။ ကျုပ်လည်း ဘုတ်ဆုံကိုလက်တို့လိုက်ရင်း
“ဟဲ့ ဘုတ်ဆုံ၊ ခုနက ဖိုးသူတော်ကြီးက ဘယ်သူလဲဟ”
“မသိပါဘူး၊ သူ့ကိုတော့ ဒီကလူတွေက ဦးသူတော်လို့ပဲခေါ်တယ်၊ ရွာအပြင်ခင်တန်းအနားမှာ တစ်ယောက်တည်း တဲထိုးပြီးတော့ တရားကျင့်တယ်ဆိုလား၊ ကျင့်စဉ်ကျင့်တယ်ဆိုလားပဲ”
“ခုရော ရွာကိုဘာလာလုပ်တာလဲမသိဘူးနော်”
“ရွာကလူတွေက သူ့ကိုလှူဖွယ်ပစ္စည်းတွေ လှူတယ်လေ၊ အခုလည်း တစ်အိမ်အိမ်ကနေ အလှူခံပြီးတော့ ပြန်လာတာဖြစ်မှာပေါ့”
ကျုပ်လည်း ဦးသူတော်ကြီးထွက်သွားတာကို မျက်စိတစ်ဆုံးကြည့်ပြီးတော့ ဘုတ်ဆုံနဲ့ချိုတူးတို့အနောက်ကို အပြေးလိုက်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
ညစာထမင်းကို စောစောစားပြီးတော့ လက်ဖက်တစ်ပန်းကန်၊ ရေနွေးတစ်အိုးနဲ့ ဦးဘသာတို့က အိမ်ပေါ်မှာစကားဝိုင်းဖွဲ့နေကြတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်ကတော့ သူတို့နဲ့စကားလက်ဆုံ မပြောချင်တော့တာနဲ့ အိမ်အတက်အဆင်းလှေကားမှာထိုင်ရင်း အိမ်ပြင်ကိုငေးကြည့်နေမိတယ်၊ လကလည်း သာလိုက်တာ ဝင်းလို့ဗျ၊ ကျုပ်က မျက်စိကသာ ဟိုဟိုဒီဒီလိုက်ကြည့်နေမိပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ မမမြအကြောင်းပဲရှိနေတယ်ဗျ၊ ဟိုးကောင်းကင်ပေါ်က လမင်းကိုငေးကြည့်ရင်း လမင်းပေါ်မှာတောင်မှ မမမြမျက်နှာပုံစံက တဖြည်းဖြည်းပေါ်လာတယ်လို့တောင် ထင်ရသေးတယ်ဗျာ။ အိမ်က ခြေတံရှည်အိမ်ကြီးဆိုတော့ မြင့်တော့မြင့်တာပေါ့ဗျာ၊ အိမ်လှေကားကနေ ထိုင်ကြည့်လိုက်ရင်း ဟိုးဝေးဝေးက တောင်ရိုးကိုတောင်မှ ခပ်ရေးရေးကလေးမြင်နေရသေးတယ်။
“အလတ်ကောင်၊ မှိုင်လှချည်လားကွ”
ကျုပ်အနောက်က အသံကြားလို့လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဦးဘသာကြီးဖြစ်နေပါရော၊ ဦးဘသာက လှေကားခွင်မှာမတ်တပ်ရပ်လို့ဗျ။
“ဒီလိုပါပဲဗျာ”
“ညည့်နက်နေပြီ မအိပ်သေးဘူးလားကွ၊ လူဝတောင်မှ အိပ်တော့မယ်ဆိုပြီး အခန်းထဲဝင်သွားပြီ၊ ဟိုကောင်ချိုတူးလည်း တခေါခေါနဲ့အိပ်မောကျနေပြီ”
ကျုပ်ရင်ထဲမှာ ခံစားနေရတာတွေကို ဦးဘသာသိမလား၊ မသိဘူးလားတော့ ကျုပ်မသိပါဘူးဗျာ၊ ဒါနဲ့ ညနေက ဦးသူတော်ကိုတွေ့ခဲ့တဲ့ကိစ္စကို သတိရသွားတယ်။
“ဒါနဲ့ ဦးဘသာရေ၊ ညနေက ရွာအထွက်မှာ ဦးသူတော်ကြီးကိုတွေ့လိုက်ရတယ်ဗျ”
“အေး၊ ငါလည်းအဲဒါပြောမလို့၊ ဒီဦးသူတော်ကြီးက ငါတို့ကိုကယ်တင်သွားတဲ့လူမဟုတ်လား”
“ဟုတ်တယ်ဗျ၊ ကျတ်ရွာမှာ ကျုပ်ဘုရားစာရွတ်ရင်း နောက်တော့ ကြေးစည်သံကြားရတယ်မဟုတ်လား၊ အဲဒီကြေးစည်ကို ထုတဲ့သူကတော့ ဝတ်ဖြူစင်ကြယ်နဲ့လူတစ်ယောက်ပဲဗျ၊ ကျုပ်အထင်ကတော့ အဲဒီဦးသူတော်ကြီးလားလို့”
“သေချာတာပေါ့ကွာ၊ ညနေကပဲ ဒီအိမ်ကိုလာသွားသေးတယ်၊ လူဝက ဦးသူတော်ကြီးကို ပုံမှန်လှူနေတဲ့လူဖြစ်မယ်၊ ဆန်၊ ဆီ၊ ဆား၊ ငရုတ်၊ ကြက်သွန်၊ အခြောက်အခြမ်းတွေလှူလိုက်သေးတယ်ကွ”
ကျုပ်လည်းဘာမှမပြောတော့ဘူးပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာက ကျုပ်ပုခုံးကိုပုတ်ရင်း
“ကဲ အလတ်ကောင်၊ သိပ်ညည့်နက်မခံနဲ့ အိပ်တော့ဟေ့၊ နောက်နေ့တို့တွေ ခရီးဆက်ရအုံးမယ်မဟုတ်လား”
“ကျုပ်ဆက်မလိုက်ချင်တော့ဘူးဆိုရင်ရော ဦးဘသာ”
“ဟ၊ အလတ်ကောင် မင်းဘာထဖောက်ပြန်ပြီလဲ”
“ကျုပ် ဒီရွာမှာနေချင်သေးတယ်”
ဦးဘသာက အသံတိတ်နေတယ်ဗျ။ နောက်တော့မှ
“မဟုတ်မှလွဲရော၊ မင်း ချစ်သူတွေ့နေပြီထင်တယ်၊ မလုပ်ကောင်းပါဘူးကွာ၊ ဘုတ်ဆုံဆိုတာက တို့တည်းနေတဲ့အိမ်ရှင်ကွ”
“ဟာဗျာ၊ ဘုတ်ဆုံမဟုတ်ပါဘူး၊ ဘုတ်ဆုံလို ၀၀ကစ်ကစ်ဖက်တီးမကြိးကို ကျုပ်က ကြိုက်မလားဗျ၊ အခုက သူနဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်၊ ပိန်ပိန်သွယ်သွယ် အရပ်ကလည်းရှည်ရှည်နဲ့”
“နေပါအုံး ဘယ်သူတဲ့လဲကွ”
“နာမည်အရင်းတော့ မသိဘူးဗျာ။ ဘုတ်ဆုံကတော့ မမမြလို့ခေါ်တာပဲ၊ နေတာကလည်း ဒီရွာမှာပဲ နေတယ်ထင်ပါရဲ့”
“အလတ်ကောင်တို့ကတော့ကွာ မပိုင်ဘဲခြင်ရိုက်ချင်ပြန်ပြီ”
“ဟာ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲဗျ”
“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးကွာ၊ မပိုင်ဘဲခြင်ရိုက်တော့ ခြင်မမိဘဲ လက်ဝါးနာတတ်လို့ပါကွ၊ ကဲကဲ၊ ငါတော့အိပ်တော့မယ် အချစ်သူရဲကောင်းကြီးရေ၊ မင်းလည်း အိပ်ချင်အိပ်၊ မအိပ်ချင်ရင်လည်း ဟောဟိုက လမင်းကြီးကို မင်းရဲ့ မမမြအမှတ်နဲ့ကြည့်နေပေါ့ကွာ၊ ဟား၊ ဟား”
ဦးဘသာက ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ပြောရင်း အိမ်ထဲဝင်သွားတော့တယ်၊ ကျုပ်ကိုတမင်လှောင်သွားမှန်းကျုပ်သိတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်ကလည်း စဉ်းစားထားပြီးသားပါ၊ မိုးလင်းတာနဲ့ ဦးလူဝကို မမမြအကြောင်းမေးမယ်၊ ပြီးတော့ မမမြအဖေကြီး ကျုပ်ကိုလက်ခံလာအောင်ကြိုးစားမယ်၊ မမမြက ကျုပ်ကိုနှစ်သက်တယ်ဆိုမှဖြင့် အဖေတို့ကိုဖွင့်ပြောပြီး လူကြီးစုံရာနဲ့ကို လာတင်တောင်းမယ်လို့ စိတ်ကူးထားပြီးသားဗျ၊ ကျုပ်လည်း လမင်းကြီးကိုကြည့်ရင်း အတွေးထဲမှာတော့ မမမြနဲ့ကျုပ်နဲ့ မင်္ဂလာတောင်ဆောင်နေကြပေါ့ဗျာ။
(၄)
ဘယ်လောက်အထိစွဲလမ်းသလဲဆိုတော့ ညအိပ်တာတောင်မှ မမမြက အိပ်မက်ထဲကိုရောက်လာတယ်ဗျာ၊ အညာလက်ဖြစ်ထည် အကွက်ကြမ်းကလေးကို ဝမ်းဆက်ဝတ်ထားတာဗျ၊ အံမယ် ခေါင်းမှာလည်း ကျုပ်ပေးထားတဲ့ တောစံပယ်ပန်းကလေး ပန်လို့ဗျို့။
“မမမြကို ကျုပ်ချစ်တယ်၊ ကျုပ်တို့က အသက်အရွယ်ကွာတယ်ဆိုပေမယ့် မမမြကိုကျုပ်ချစ်တဲ့အချစ်တွေကတော့ ရိုမီယိုထက်တော့ မလျော့ပါဘူး မမမြရယ်”
မမမြက တစ်ချက်ကြောင်သွားတယ်။
“ရိုမီယိုက ဘယ်သူလဲ”
“ရိုမီယိုဆိုတာ ဂျူးလိယက်ရဲ့ ရည်းစားပေါ့”
“ဂျူးလိယက်ကရော ဘယ်သူလဲ”
ကျုပ်တို့စကားပြောတာက အပ်ချည်လုံးအစဆွဲထုတ်သလိုဖြစ်နေပြီဗျ၊ ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်းဘာမှမပြောတော့ဘဲ မမမြကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးပြီးဖက်လိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ မမမြက ကျုပ်ကိုတွန်းတယ်ဗျ၊ ကျုပ်ကလည်းမလွှတ်ဘူး၊ တင်းနေအောင်ဖက်ထားတာ၊ ဒီတော့ မမမြက ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို တံတောင်နဲ့ထိုးတယ်၊ ကျုပ်မလွတ်တာ့ ဒူးနဲ့တိုက်တယ်ဗျ။ ကျုပ်လည်း အောင့်သွားပြီးလွတ်လိုက်တော့မှ လန့်နိုးသွားတာပဲဗျာ၊ ကျုပ်ဖက်ထားတာ မမမြမဟုတ်ဘဲ ငညိုဖြစ်နေတယ်။ ငညိုက နိုးတော့မနိုးဘူးဗျ၊
ကျုပ်လည်းတစ်ဖက်လှည့်ပြီး အိပ်မယ်လုပ်လိုက်တော့ အိမ်ပေါက်ဝမှာ လူရိပ်တစ်ခုတွေ့တယ်ဗျ၊ တောကအိမ်တွေက အိမ်တံခါးပိတ်ပြီး အိပ်လေ့မရှိကြဘူးမဟုတ်လား၊ လကလည်းသာနေတော့ အဲဒီလူရိပ်ကို သေသေချာချာကြီးကို မြင်လိုက်ရသဗျ။
“ဟင်၊ မမမြ”
ကျုပ်လည်း ရေရွတ်လိုက်မိတယ်ဗျ၊ ကျုပ်က အိပ်မက်မက်နေလို့များလား၊ စိတ်ထဲ ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်နေလို့များလားဆိုပြီး သေချာကြည့်ပေမယ့် မမမြမှ၊ မမမြအစစ်ဗျ၊ အိပ်မက်ထဲကအတိုင်း အညာချည်ထည်ဝမ်းဆက်ဝတ်ထားပြီးတော့ တောစံပယ်တွေကိုလည်း ဖွေးအောင်ပန်ထားလို့ဗျ၊ လေအဝေ့မှာ စံပယ်ပန်းရနံ့က သင်းနေပါရော။
“မမ၊ မမမှ”
ကျုပ်လည်း အိပ်ရာထဲက အတင်းကုန်းထလိုက်တော့ မမမြက အိမ်ပေါ်ကဆင်းပြေးတော့တာပဲဗျာ၊ ကျုပ်လည်းထပြီး ပြေးလိုက်ခဲ့တာပေါ့၊ ကျုပ်အိမ်ပေါ်က အဆင်းလှေကားထိပ်ရောက်တော့ မမမြက ခြံဝရောက်နေပြီ။
“မမမြ၊ ကျုပ်ကိုစောင့်ပါအုံး”
ကျုပ်ခေါင်းထဲ ဘာအသိစိတ်မှ မရှိတော့ဘူးဗျ၊ ရှိတဲ့အသိစိတ်ကတော့ မမမြအနောက်ကို အမီလိုက်ရမယ်ဆိုတဲ့အသိပဲဗျာ။ ပြေးရင်းပြေးရင်းနဲ့ ရွာအထွက်ကိုရောက်သွားပါရောဗျာ၊ မမမြက ယာခင်းတွေကို ဖြတ်ပြေးနေတယ်၊ ကျုုပ်လည်း အားကုန်ပြေးလိုက်တာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် မမမြက ကျုပ်အရှေ့မလှမ်းမကမ်းလောက်မှာပဲရှိနေတာဗျ၊ ကျုပ်အားကုန်ပြေးပေမယ့်လည်း သူ့ကိုမမီဘူး။ ပြေးရင်းလွှားရင်းနဲ့ နောက်ဆုံးတော့ တောင်ရိုးကလေး အနားကိုရောက်လာတယ်ဗျ၊ တောတန်းကလေးအတိုင်းဆက်ပြေးနေရင်းနဲ့ မကြာပါဘူး လွမ်းစေတီကလေးဆီကိုရောက်လာခဲ့တယ်၊
လွမ်းစေတီ ကျောက်ဖျာကြီးပေါ်မှာ မမမြနဲ့ သူ့အဖေကြီး ဦးတောက်တဲ့နဲ့က ဒူးတုပ်ထိုင်လို့ဗျ၊ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ခါးအနားမှာကပ်ထားကြတယ်။ သူတို့အရှေ့မှာတော့ ဦးသူတော်ကြီးဗျာ။ မမမြက တရှုံ့ရှုံ့နဲ့ငိုနေတာဗျ၊ ဦးတောက်တဲ့ကြီးကတော့ အံကိုကြိတ်ရင်း ကြိတ်မနိုင်ခဲမရတဲ့အကြည့်မျိုးနဲ့ ဦးသူတော်ကို ကြည့်နေပါရော။ ဦးသူတော်အရှေ့မှာတော့ ကြေးလင်ပန်းကြီးတစ်ခုချထားပြီး ဖယောင်းတိုင်တွေထွန်းထားတယ်၊ လွမ်းစေတီဘေးနား ပတ်ပတ်လည်မှာလည်း ဆီမီးခွက်တွေထွန်းထားလို့ဗျ။
“တောက်၊ မင်းသတ္တိရှိရင် ငါ့ကိုလွတ်လိုက်စမ်း၊ မင်းဆယ်ခါပြန်တောင် သေသွားစေရမယ်ကွ”
ဦးသူတော်က တဟားဟားနဲ့ရယ်တယ်။
“ဟား၊ ဟား ခင်ဗျားတို့သတ္တိတကယ်ရှိရင် ကျုပ်ချုပ်ထားတာကို ရအောင်ဖြေလေဗျ၊ ဟား၊ ဟား”
ကျုပ်လည်း အခြေအနေမဟန်မှန်းသိတာနဲ့ အနားကချုံတစ်ခုမှာ ကွယ်နေလိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ဦးသူတော်က သူ့အာရုံနဲ့သူမို့ ကျုပ်ကိုမြင်ပုံမရပါဘူး။ မမမြကတော့ ငိုလို့ဗျ။
“ကျွန်မတောင်းပန်ပါတယ်ဆရာကြီးရယ်၊ ဘုရားပစ္စည်းတွေကို မပြစ်မှားပါနဲ့ရှင်၊ ကျွန်မတို့ မြေးအဘိုးကိုလည်း သက်ညှာပေးပါ”
ဦးသူတော်က မတ်တပ်ထလိုက်ပြီးတော့
“ကောင်မ၊ နင့်ပါးစပ်ကိုပိတ်ထား၊ နင့်ရုပ်ရည်ကလည်း မဆိုးပါဘူး၊ ဟောဒီဘုရားထဲက မဟိဒ္ဓိဓါတ်လုံးကို ငါရပြီးတာနဲ့ အဘိုးကြီးကိုရှင်းပစ်မယ်၊ နင့်ကိုတော့ သူယောင်ရုပ်ထဲ ထည့်ပိတ်ပြီးတော့ ငါလိုတဲ့အခါကျမှ နင့်ကိုထုတ်ပြီး ပေါင်းသင်းမဟဲ့၊ ဟား၊ ဟား”
ဦးသူတော်က မတ်တပ်ရပ်ပြီးထသွားတယ်၊ ကျုပ်လည်းမနေသာတာနဲ့ ကျောက်ဖျာပေါ်ကို လွှားခနဲခုန်တက်လိုက်တာပေါ့ဗျာ။
“ဟေ့လူကြီး ခင်ဗျားလုပ်နေတာတွေကို ချက်ချင်းရပ်လိုက်”
“အောင်မာ၊ ငါကယ်ထားတဲ့ကောင်လေးကများ ငါ့ကိုပြန်ပြီးခြိမ်းခြောက်နေသေးတယ်”
“ခင်ဗျားကယ်တာ မကယ်တာကျုပ်မသိဘူးဗျာ၊ မမမြတို့ကိုလွှတ်ပေးမလား မလွှတ်ပေးဘူးလား”
“ဟား၊ ဟား မင်းကများငါ့ကို မေးရတယ်ရှိသေးတယ်”
ဦးသူတော်က သူ့ခါးမှာချိတ်ထားတဲ့ ပိတ်ဖြူအိတ်ကလေးတစ်လုံးထဲကို လက်နှိုက်ပြီးတော့ အထဲက ဆေးလုံးကလေးတွေ နှိုက်လိုက်တယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ ဆေးလုံးကလေးတစ်လုံးကို ကျုပ်ဆီကိုလှမ်းပစ်လိုက်တာပဲ၊ ဆေးလုံးကလေးက ကျုပ်ခြေထောက်အရှေ့တည့်တည့်ကိုပြုတ်ကျတယ်ဗျ၊ ဖောင်းခနဲပေါက်သွားပြီးတော့ အငွေ့တွေထွက်လာလိုက်တာ မနည်းဘူး၊ ကျုပ်လည်း အဲဒီအငွေ့တွေရှူမိသွားတာနဲ့ စိတ်ထဲတစ်မျိုးကြီးဖြစ်သွားတယ်၊ သူ့အလိုလို ဒူးထောက်ထိုင်ချပြီးသားဖြစ်ပြီးတော့ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း အနောက်ပစ်လိုက်ပြီးတော့ တင်ပါးအနားမှာ သူ့အလိုလိုစုသွားတယ်ဗျာ။
ကျုပ်ကိုချုပ်ထားလိုက်ပြီပေါ့၊ ကြိုးတစ်ချောင်းမှ မပါပေမယ့် ကျုပ်ခြေလက်တွေက လှုပ်မရတော့ဘူးဗျ၊ မသိရင် ကြိုးအထပ်ထပ်နဲ့ရစ်ထားသလိုပဲ၊ ကျုပ်လည်းအားကုန်သုံးပြီး ရုန်းကန်ပေမယ့် ရုန်းမရဘူး။ ဦးသူတော်က မမမြအနားကိုကပ်သွားတာနဲ့ ကျုပ်လည်း ပါးစပ်ကိုဖြဲပြီး အကျယ်ကြီးအော်လိုက်မိတယ်ဗျ။
“ဦးဘသာ၊ ဦးဘသာ ကျုပ်ကိုကယ်ပါအုံး”
ဦးသူတော်က လှည့်ကြည့်တယ်။
“ဟ၊ ဒီကောင်က ချုပ်ထားရုံနဲ့မရဘူးပဲ၊ ဒီတော့ ပါးစပ်ပါ ပိတ်ပေးမှထင်တယ်”
ဦးသူတော်က အလုံးကလေးတစ်လုံးနှိုက်ပြီးတော့ ကျုပ်ဆီကိုထပ်ပစ်ရောဗျို့၊ ဒီအချိန်မှာပဲ အနားကသစ်ပင်တွေက လေတိုက်သလိုတဖြန်းဖြန်းလှုပ်ခတ်သွားပြီးတော့ မိုးပေါ်ကနေ တစ်ခုခုက အရှိန်နဲ့ပြုတ်ကျလာတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်အရှေ့နားကိုဖုတ်ခနဲအကျ၊ ဦးသူတော်ပစ်လိုက်တဲ့ ဆေးလုံးကလေးကလည်း ဟုန်းခနဲအပေါက်ပေါ့၊ ဆေးမှုန်တွေက ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခွင်ကို ပျံ့လွင့်သွားတာပဲဗျာ၊ နောက်တော့မှ ကျုပ်သေချာကြည့်လိုက်တော့ ကျုပ်အရှေ့ကိုကျလာတာ ဦးဘသာဗျ၊ ဒူးတစ်ဖက်ထောက်လျှက်သားနဲ့ မုဆိုးထိုင်ထိုင်ပြီး ကျလာခဲ့တာပဲ။
ဦးသူတော်က ဦးဘသာကိုတွေ့တော့ အံ့သြသွားတဲ့ပုံပဲဗျ။
“ခင်ဗျားကြီးလည်း ရောက်လာပြီကိုး”
ဦးဘသာက ပတ်ဝန်းကျင်ကိုတစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်ပြီးတော့ ဦးသူတော်ဘာလုပ်နေတယ်ဆိုတာ သိသွားတဲ့ပုံပဲ။
“ဦးသူတော်၊ ခင်ဗျားလုပ်နေတာတွေကို ရပ်တန်းကရပ်လိုက်စမ်းပါ”
“ဟား၊ ဟား ခင်ဗျားလိုစုန်းက ကျုပ်ကိုလာပြီးတားမလို့တဲ့လား”
ဦးသူတော်က ဆေးလုံးကလေး ငါးလုံးကို ဦးဘသာဆီကိုလှမ်းပစ်ထည့်လိုက်တယ်ဗျ၊ ဦးဘသာက လက်ဝါးတစ်ဖက်ဖြန့်ပြီးကာထားလိုက်တော့ ဆေးလုံးငါးလုံးက လေပေါ်မှာတန့်ခနဲရပ်တန့်သွားပါရော၊ တစ်ခါ ဦးဘသာက လက်ဝါးနဲ့တွန်းလိုက်တော့ ဆေးငါးလုံးက ဦးသူတော်ဆီကို ပျံဝင်သွားတယ်၊ ဦးသူတော်အနားရောက်တော့ ဆေးလုံးကလေးတွေက တဝုန်းဝုန်းနဲ့ပေါက်ကွဲပြီးတော့ အဖြူရောင်၊ အနီရောင်၊ အဝါရောင် မီးခိုးတွေဖြစ်ကုန်တာပေါ့၊ မီးခိုးတွေကြားကနေ ဦးသူတော်က ထွက်လာတယ်။
“သြော်၊ ခင်ဗျားက ကျုပ်နဲ့တစ်ပွဲတစ်လမ်းစမ်းချင်ပြီပေါ့”
ဦးသူတော်က ဆေးလုံးတွေ လက်တစ်ဆုပ်လောက်နှိုက်ပြီးတော့ မိုးပေါ်ကိုပစ်တင်လိုက်တယ်ဗျ။
“ခင်ဗျားတို့မှတ်ထား၊ ကျုပ်က အဂ္ဂိရတ်လိုင်းမှာ အောင်မြင်ကျော်ကြားနေတဲ့ ဦးသူတော်ကြီးပဲဗျ၊ ကျုပ်ဖော်ထားတဲ့ ဓါတ်ဆေးပြာတွေအစွမ်းကို ခင်ဗျားကောင်းကောင်းကြီး သိစေရမယ်”
ဆေးလုံးတွေက မိုးပေါ်ကိုပျံတက်ပြီးတာနဲ့ ဥသျှစ်သီးလောက်ကြီးတဲ့ ဝါဖန့်ဖန့်အလုံးကြီးတွေဖြစ်သွားတယ်ဗျာ၊ အဲဒီအလုံးကြီးတွေရဲ့ အလယ်လောက်မှာ အဖြူရောင်အကွင်းတစ်ကွင်းစီပါတယ်ဗျ၊ မသိရင် မျက်လုံးကြီးတွေနဲ့တောင်တူသေးတယ်၊ အဲဒီဝလုံးပုံတွေထဲကနေပြီးတော့ ဝင်းခနဲ၊ လက်ခနဲဖြစ်သွားပြီးတော့ စက်ရောင်ခြည်တွေနဲ့ ပစ်ပါရောဗျာ။
အလုံးကြီးတွေက အလုံးသုံးဆယ်လောက်ရှိမယ်ဗျ၊ အလုံးသုံးဆယ်က ဦးဘသာကို တစ်ပြိုင်တည်းပစ်တော့တာ၊ ဦးဘသာက လက်ဝါးနဲ့တားပေမယ့် မဟန်တဲ့ပုံပေါ်တယ်ဗျ၊ သုံးခါလောက်လည်း တားပြီးရော ဦးဘသာတစ်ယောက် ပျောက်ခြင်းမလှပျောက်သွားတော့တာပဲဗျာ။ ဦးသူတော်လည်း အံ့သြသွားသလို၊ ကျုပ်လည်း အံ့သြပြီးတော့ လိုက်ရှာနေမိတယ်။
“ဦးဘသာ၊ ဦးဘသာ၊ ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ”
တကယ်ပါ၊ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဦးဘသာနဲ့တူတာကိုမရှိတော့တာ၊ ကျုပ်ဖြင့်စိတ်ထဲထင့်သွားတယ်ဗျာ၊ ဦးဘသာများ ဟိုမျက်လုံးကြီးတွေကနေပစ်တဲ့ ရောင်ခြည်တွေထိပြီး သေသွားပြီလားလို့ပေါ့၊ ဦးသူတော်ကလည်း ကျီးကန်းတောင်းမှောက်လိုက်ကြည့်တယ်ဗျ။
“ဟေ့စုန်းကောင်၊ မင်းကြောက်လို့ ပြေးပြီမဟုတ်လားကွ၊ မပြေးစမ်းပါနဲ့၊ သတ္တိရှိရင် ထွက်လာခဲ့စမ်း”
ဦးဘသာကိုမတွေ့ရတော့ဘူးဆိုတော့မှ ဦးသူတော်က သူလုပ်စရာရှိတာဆက်လုပ်တယ်ဗျ၊ ကျောက်ဖျာပေါ်က စေတီကလေးဆီကိုသွားပြီးတော့ ဆေးမှုှုန့်တွေပက်ထည့်လိုက်တာပဲဗျာ။
“ဟောဒီမှာ ကျောက်ကြေဆေးတဲ့ကွ”
ဆေးမှုှုန့်ဖြူဖြူတွေက စေတီကိုထိပြီးတော့ မကြာပါဘူးဗျာ၊ စေတီတစ်ခုလုံးက ရွံ့လုံး၊ မြေလုံးကွဲသလိုမျိုး ခလွမ်းခနဲကို ကွဲကျသွားတာဗျ၊ စေတီမှာတင်ထားတဲ့ ထီးတောင် အောက်ကိုလိမ့်ကျသွားတယ်၊ စေတီတည်ထားတဲ့ အုတ်တွေ၊ ကျောက်တွေ၊ ဘိလပ်မြေသရိုးတွေအကုန်လုံး ကျောက်တုံးသေးသေးကလေးတွေအဖြစ် ကြေမွသွားတာပဲဗျာ။
စေတီကြေမွသွားပေမယ့် အထဲမှာ လေးထောင့်စပ်စပ်ကျောက်တုံးတစ်ခု ကျန်နေခဲ့တယ်ဗျ၊ ကျုပ်အထင်တော့ အဲဒီကျောက်တုံးကလေးကို ငုံပြီး အပေါ်ကနေစေတီတည်ထားတာဖြစ်မယ်။ အဲဒီလေးထောင့်ကျောက်တုံးကလေးဘေးနားမှာ ဦးသူတော်က မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီးတော့ သင်းပိုင်ခါးပန်းကျိုးကြား ညှပ်ထားတဲ့ အဝတ်စတစ်ခုကိုထုတ်လိုက်တယ်၊ အဲဒီအဝတ်စကိုဖြေလိုက်တော့ အထဲမှာ စက္ကူတစ်ရွက်ဗျ၊ စက္ကူလိပ်ကိုသေသေချာချာကိုဖြေတယ်၊ ပြီးတာနဲ့ အဲဒီအထဲက ဆေးမှုန့်တွေကို ကျောက်တုံးပေါ်ဖြူးလိုက်တာပဲ။
“ဒါကတော့ ကျောက်ကွဲဆေးပေါ့”
ကျောက်ဖျာကြီးတစ်ခုလုံး ငလျင်လှုပ်သလို တသိမ့်သိမ့်နဲ့လှုပ်လာပြီးတော့ သူဆေးမှုန့်ဖြူးထားတဲ့ လေးထောင့်ကျောက်တုံးကလေးက ကျောက်တွေကွာကျကုန်တာပဲဗျာ၊ အဖတ်အဖတ်တွေဖြစ်ပြီးတော့ တစ်လွှာချင်းစီကိုကွာကျတာ၊ အကုန်လုံးလည်းကွာကျပြီးရော အထဲမှာ ပြဿဒ်ကလေးတစ်ခုပေါ်လာပါရော၊ ရွှေရောင်တဝင်းဝင်းနဲ့ ပြဿဒ်ကလေးဗျ၊ ပြဿဒ်အလယ်မှာတော့ ဘုရားဆင်းတုတော်ကလေးတစ်ဆူရှိတယ်။ ဉာဏ်တော်ကတော့ အလွန်ဆုံးရှိလှ သုံးလက်မလောက်ပဲဗျ။ ဘုရားဆင်းတုက ဘာသတ္တုနဲ့လုပ်ထားသလဲတော့မသိဘူးဗျာ၊ ဝင်းလက်နေတာပဲ၊ အရောင်ကလည်း သက်တံ့ရောင်လိုလိုအရောင်ပြေးကလေးဗျ၊ ဦးသူတော်က ဘုရားဆင်းတုကိုသေချာကြည့်ရင်း ပြုံးနေတယ်၊ မမမြတို့ကတော့ ငိုတော့တာပဲဗျာ။
“ဟေး၊ ဟေး ရပြီ၊ သတ္တုငါးပါးနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ ပဉ္စလောဟာဆိုတဲ့ ဆင်းတုတော်ပဲ၊ ဒီဆင်းတုထဲမှာ ငါလိုချင်တဲ့ မဟိဒ္ဓိဓါတ်လုံးရှိတာပေါ့၊ ဓါတ်လုံးရရင် ငါအောင်ပြီ၊ ငါဝိဇ္ဇာဖြစ်ပြီကွ၊ ဟား၊ ဟား”
ဒီအချိန်မှာပဲ ကျုပ်နားထဲမှာ ပျားပျံတာလိုလို ပိတုန်းပျံတာလိုလို တဝီဝီနဲ့ကြားရတယ်၊
“ဟေ့ကောင်၊ အလတ်ကောင်”
“ဟင်၊ ဦးဘသာ၊ ခင်ဗျားဘယ်မှာလဲ”
ကျုပ်လည်း ကျီးကန်းတောင်းမှောက် လိုက်ရှာတာပေါ့။
“ရှာမနေနဲ့ကွ၊ ငါမင်းရဲ့ နားအနားမှာ ရောက်နေတာကွ၊ အမေးအမြန်းထူမနေနဲ့ ငါပြောတာကိုနားထောင်စမ်းပါ”
ကျုပ်လည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်တာပေါ့။
“မင်းက စည်းဝိုင်းအတွင်းမရောက်သေးဘူးကွ၊ ငါလည်း စည်းအတွင်းကို ဝင်မရဘူး၊ ဒီတော့ မင်းကိုငါဖြေပြီးတာနဲ့ မင်းကစည်းဝိုင်းထဲကို ဝင်ပြေးစမ်းကွာ၊ ပြီးတော့ ကြေးလင်ဗန်းထဲက ဖယောင်းတိုင်တွေကို ငြိမ်းရမယ်၊ ဒါဆိုရင် မင်းရဲ့မမမြတို့ လွတ်သွားလိမ့်မယ်၊ တစ်ခုခုတော့ ထူးပြီသာမှတ်ဟေ့”
ဦးသူတော်ကတော့ သတိထားမိပုံမရဘူးဗျ၊ ပြဿဒ်ထဲက ဘုရားဆင်းတုကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့နှိုက်ယူုပြီးတော့ သေသေချာချာကြည့်နေတယ်၊ ဒီအချိန်မှာပဲ ကျုပ်ဇက်ပိုးအနားမှာ ပျားတုပ်ခံရသလို ဆစ်ခနဲဖြစ်သွားတော့တာပဲဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ယောင်ယမ်းပြီးတော့ ဇက်ပိုးကို လက်နဲ့ရိုက်ထည့်လိုက်တာပေါ့၊ ဘာမှတော့မမိပေမယ့် နာတာတော့အတော်နာတယ်ဗျ၊ ကျုပ်က ဇက်ပိုးကိုဖြောင်းခနဲရိုက်လိုက်တော့ ဦးသူတော်က ကျုပ်ကိုတအံ့တသြနဲ့လှည့်ကြည့်တယ်ဗျ။
“ဟင်၊ မင်း၊ မင်းဘယ်လုပ်ပြီး လွတ်သွားတာလဲ”
ကျုပ်လည်း ဘာမှပြောမနေတော့ဘူးဗျာ၊ ဦးဘသာပြောထားတဲ့အတိုင်း ကြေးလင်ဗန်းထဲမှာ ထွန်းထားတဲ့ ဖယောင်းတိုင်တွေကို ပြေးပြီး လေနဲ့ကုန်းမှုတ်ပါရော၊ ဖယောင်းတိုင်တွေက မငြိမ်းဘူးဗျာ၊ ဒါ့အပြင် ကုန်းမှုတ်တဲ့ကျုပ်ရဲ့အရှေ့ဆံပင်ဘုတ်သိုက်ကို ဖယောင်းတိုင်မီးက စွဲပြီးဆံပင်တွေလောင်ပါရောဗျို့။ ကျုပ်လည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ခုန်ပေါက်ပြီး ဆံပင်မှာစွဲနေတဲ့ မီးတွေကိုငြိမ်းရတာ၊ အဲဒီတော့မှ ကြေးလင်ဗန်းကိုတက်နင်းမိပြီး ဖယောင်းတိုင်တွေအကုန် ကျိုးကုန်ရောဗျို့။
“ဟေ့ကောင်၊ မလုပ်နဲ့”
ဦးသူတော်က အော်တယ်ဗျ၊ သူအော်ပြီးတာနဲ့ မမမြနဲ့ ဦးတောက်တဲ့တို့က ငေါက်ခနဲ မတ်တပ်ထရပ်တယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ ပိတုန်းကြီးတစ်ကောင်က လေထဲမှာပျံဝဲပြီးတော့ ခုနက ဥသျှစ်သီးလို မျက်လုံးကြီးတွေကို လိုက်ထိုးဆိတ်တာပဲဗျာ၊ ပိတုန်းကြီးနဲ့ထိလိုက်တိုင်း မျက်လုံးကြီးတွေက တခွမ်းခွမ်းနဲ့ကွဲပါရော၊ ကျောက်ဖျာပေါ်မှာတော့ ဦးတောက်တဲ့တို့နဲ့ ဦးသူတော်နဲ့ လုံးထွေးနေကြတာပဲဗျာ။
မျက်လုံးကြီးတွေကွဲသွားပြီးတော့ ပိတုန်းကြီးက ကျုပ်ဘေးနားကိုပျံလာတယ်ဗျ၊ မြေမှာနားလိုက်တာနဲ့ ဦးဘသာကြီးဖြစ်သွားတာပဲ။
“ဟာ၊ ဦးဘသာ၊ ဦးဘသာက ပိတုန်းဖြစ်နေတယ်လား”
“အကောင်သေးတော့ ပစ်မှတ်သေးတာပေါ့ကွာ၊ ဒါပါပဲ”
ဦးသူတော်ကြီးကိုလည်း ဦးတောက်တဲ့က ဖမ်းမိသွားတယ်ဗျ၊ ဦးသူတော်ရဲ့ နဖူးကို သူ့လက်ဝါးနဲ့ပိတ်ရိုက်ထည့်လိုက်တော့ ဦးသူတော်တစ်ယောက် ကျောက်ဖျာကြီးထဲကို ခြေထောက်နှစ်ချောင်းက နစ်ဝင်သွားပါရော။
“အား၊ အောင်မယ်လေး”
ဦးသူတော်က အော်ဟစ်နေတယ်ဗျ၊ ကျောက်ဖျာကြီးဆိုပေမယ့်် ဦးသူတော်ခြေထောက်အနားမှာတော့ ရွံ့ဗွက်တွေလို ပျော့စိစိနဲ့ဖြစ်နေတာဗျို့၊ ဦးသူတော်က အဲဒီအထဲကို တအိအိနဲ့နစ်ဝင်သွားတာ၊ ကြည့်နေရင်းနဲ့တောင် ဒူးလောက်အထိရောက်သွားပြီ။ ဦးတောက်တဲ့က ဦးသူတော်လက်ထဲက ဘုရားဆင်းတုတော်ကို ပြန်ဆွဲယူလိုက်ပြီးတော့ ပြဿဒ်ထဲကို ပြန်ထည့်လိုက်တယ်၊ ဦးသူတော်ကတော့ ငိုရှာပါပြီဗျာ၊
“တောင်းပန်ပါတယ်၊ ကျုပ်တောင်းပန်ပါတယ်၊ ကျုပ်ကိုခွင့်လွှတ်ကြပါ”
ဦးတောက်တဲ့က ဒေါသတကြီးနဲ့ကြည့်ပြီး
“မင်းကိုငါတို့ကခွင့်လွှတ်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ဒီဓါတ်လုံးက ခွင့်မလွတ်တာပါ၊ မင်းက ဒီဓါတ်လုံးနဲ့မထိုက်တန်ဘူးကွ၊ မထိုက်တန်တဲ့လူတွေအကုန် ဒီဓါတ်လုံးက ပေးတဲ့ပြစ်ဒဏ်ကို ခံယူရမှာပဲ”
ဦးသူတော် ခါးလယ်လောက်နစ်သွားတော့ မျက်နှာကအချိုးပြောင်းသွားတယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ ဦးဘသာကိုလှမ်းကြည့်ရင်း
“ဒင်းကြောင့်၊ ဒင်းတို့ရောက်လာလို့ ငါ့အစီအစဉ်တွေပျက်တာ”
ဦးသူတော်က ချိုင်းအောက်ကိုနှိုက်လိုက်တော့ သူ့လက်ထဲမှာ သတ္တုအချောင်းကလေးတစ်ခုပါလာတယ်ဗျ၊ အဲဒီသတ္တုအချောင်းကလေးနဲ့ ဦးဘသာကို လှမ်းပစ်တာဗျို့၊ သတ္တုချောင်းကလေး ပျံတာလည်း မြန်သလားမပြောနဲ့ဗျာ၊ လှစ်ခနဲပဲ၊ ကျုပ်လည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတာနဲ့ ရှေ့ခြေတစ်လှမ်းတိုးပြီးတော့ ဦးဘသာအရှေ့ကိုပစ်ဝင်ပစ်လိုက်တော့တယ်။
“အလတ်ကောင် . . .”
ဦးဘသာခေါ်သံက ဆူညံသွားတာပဲဗျာ၊ ကျုပ်ရင်ဝမှာ ဆစ်ခနဲပူရှိန်းသွားပြီးတော့ ကျုပ်လည်း ပက်လက်ကြီးလဲကျသွားတော့တာပါပဲ၊ ကျုပ်မျက်စိတွေဝါးလာတယ်ဗျ၊ ကျုပ်နားထဲမှာ အသံပေါင်းစုံကြားနေရတယ်။
“မောင်လေး၊ မောင်လေး”
အဲဒါကတော့ မမမြရဲ့အသံပဲဗျ။
“ဟေ့ကောင်လေး၊ လူလေး”
ဒီအသံက အဘိုးကြီးသံနဲ့ဆိုတော့ ဦးတောက်တဲ့ရဲ့အသံပဲဖြစ်မှာ။
“ဟာ၊ ဒီဟာက ပဉ္စလောဟာလှံ၊ ဓါတ်လှံသွားပဲ၊ မြေကိုပစ်ရင် မီးတောက်၊ ရေထဲချရင် ရေခမ်းပြီး၊ မိုးပေါ်မြှောက်ရင် လေပွေမွှေ့သတဲ့၊ ငါတို့တော့ ကိုယ်ကျိုးနည်းပါပေါ့၊ ဟေ့ အလတ်ကောင်၊ အလတ်ကောင် . . .”
ဦးဘသာရဲ့ အသံကိုကြားလိုက်ပြီးတော့ ကျုပ်နားထဲကြားနေတဲ့အသံတွေလည်း အကုန်လုံးပျောက်ပြီး တိတ်ဆိတ်သွားတော့တာပါပဲဗျာ။
ဆက်ရန်။
#အဂ္ဂဇော် #ဦးဘသာ #စုန်း #သရဲ
Zawgyi Version
” စုန္းထီးႀကီးဦးဘသာႏွင့္ ဦးသူေတာ္ “(စ/ဆုံး)
———————————————————–
အတြဲ(၄) စာစဥ္(၁၂)
(၁)
က်တ္ကြင္းမွာတစ္ရက္ေနၿပီးေတာ့ ျပန္ေတာ့မလို႔ပဲဗ်၊ ဒါေပမယ့္ ဦးလူဝက ေနပါအုံးဆိုၿပီး ဆြဲထားလို႔ ေနာက္ထပ္တစ္ရက္ထပ္ေနျဖစ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဆက္ေနလို႔လည္း က်ဳပ္တို႔အတြက္အက်ိဳးမယုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ က်ေလရာေပ်ာ္တဲ့အ႐ြယ္မဟုတ္လားဗ်၊ ေနာက္ရက္မနက္ေစာေစာေတာ့ ဦးဘသာက လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၿပီး ႐ြာကိုလွည့္ပတ္ၾကည့္မယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔ခ်ိဳတူးလည္း အေနာက္ကေနလိုက္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ၊ ငညိဳတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေကြးေနတုန္းဗ်၊ ဦးလူဝကလည္း လူဝသေလာက္အအိပ္မက္တယ္ဆိုပဲ၊ မနက္ဆို ေနဖင္ထိုးမွ ထတာတဲ့ဗ်ာ၊ သူ႔သမီးဘုတ္ဆုံကေတာ့ ဝိရိယေကာင္းပါတယ္၊ မနက္အေစာထၿပီးေတာ့ ဟင္းေတြထမင္းေတြခ်က္ျပဳတ္ေနေလရဲ႕။
မနက္ခင္းဆိုေတာ့ ကြင္းထဲမွာ ျမဴေတြမကင္းေသးဘူးဗ်၊ ပဲေတြစိုက္ထားတဲ့ ယာခင္းေတြကိုၾကည့္လိုက္ရင္း ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ႏွင္းေတြက်ေနသလိုလို၊ ျမဴေတြက်ေနသလိုလိုနဲ႔ မႈန္ေနပါေရာဗ်ာ၊ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ႐ြာထိပ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဦးဘသာက ျပန္လွည့္မယ္ဆိုၿပီး လွည့္တယ္၊ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ႐ြာထဲကေန ေဈးသည္တစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာပါေရာဗ်ာ။
“မုန႔္ဆီေၾကာ္ ပူပူေလးေနာ္၊ စားၾကအုံးမလား”
ေဈးသည္ကိုေတြ႕တာနဲ႔ ခ်ိဳတူးက ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ ေဈးသည္ကိုလွမ္းေခၚတယ္ဗ်။
“မုန႔္ဆီေၾကာ္ လာပါအုံးဗ်”
မုန႔္ဆီေၾကာ္သည္လည္း က်ဳပ္တို႔ကိုအထူးအဆန္းနဲ႔ၾကည့္ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္တို႔အေရွ႕မွာေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းေပၚက မုန႔္ဗန္းကို ယူၿပီး ဒူးေပၚတင္လိုက္တာေပါ့။ ခ်ိဳတူးက က်ဳပ္ကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့
“ဒီကေနာင္ႀကီးက မုန႔္ဆီေၾကာ္ဆို သိပ္ႀကိဳက္သပဆိုဗ်”
စကားေျပာတာကိုက ဇာတ္ဟန္၊ ဇတ္သံနဲ႔ဗ်၊ က်ဳပ္လည္း သူ႔ကိုအျမင္ကပ္တာနဲ႔
“ဒါေပါ့ အေဆြေတာ္ရဲ႕၊ အေဆြေတာ္ေရာ မုန႔္ဆီေၾကာ္ မစားခ်င္ေပဘူးလား”
ဒီေကာင္ကလည္း ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ဗ်။
“စားခ်င္တာေပါ့ ေနာင္ႀကီးရဲ႕၊ ကဲ ေဟာဒီက ေဈးသည္ႀကီးကေရာ က်ဳုပ္တို႔အေဆြခင္ပြန္းႏွစ္ေယာက္ကို မုန႔္ဆီေၾကာ္ ေရာင္းဖို႔မ်ားပါသလား”
ေဈးသည္ကိုေမးလိုက္ေတာ့ ေဈးသည္က က်ဳပ္တို႔ကိုေျခဆံုံးေခါင္းဆုံးၾကည့္ၿပီးေတာ့
“ေရာင္းပါ့မယ္၊ ေရာင္းပါ့မယ္ ရွင္မင္းတို႔ရယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ မုန႔္ဆီေၾကာ္သုံးခုကို ဖက္ထဲထည့္ၿပီးေတာ့ ႏွမ္းျဖဴးၿပီးေပးသဗ်၊ က်ဳပ္မယူခင္မွာပဲ လက္သြက္ေျခသြက္ရွိတဲ့ ခ်ိဳတူးက ဆတ္ခနဲလွမ္းယူလိုက္တယ္။
“မုန႔္ဆီေၾကာ္ဖိုး အဖိုးအခ အသျပာဘယ္ေလာက္မ်ား ေပးရမလဲ ေဈးသည္ႀကီး”
ေဈးသည္က လက္ကာကာ ေျခကာကာနဲ႔
“မ၊ မေပးပါနဲ႔ရွင္မင္းတို႔ရယ္၊ ေပးခ်င္ေပး ေဈးေရာင္းေကာင္းေအာင္သာ ဆုေတာင္းေပးခဲ့ပါ”
ခ်ိဳတူးက ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးၿပံဳံးၿပီး ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔
“ျပည့္ေစ၊ ျပည့္ေစဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔ကိုေကြၽးေမြးရတဲ့အက်ိဳးေၾကာင့္ ေဟာဒီမုန႔္ဗန္း ေနမတက္ခင္ ေရာင္းေကာင္းေစသတည္း၊ ေျပာင္ေစသတည္းဗ်ာ”
ေဈးသည္လည္း ေပ်ာ္ၿပီးေတာ့ မုန႔္ဗန္း႐ြက္ၿပီးထြက္သြားပါေရာဗ်ာ၊ က်ဳပ္နဲ႔ခ်ိဳတူးလည္း ေဈးသည္ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေတာ့မွ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီးရယ္တာေပါ့၊ ဦးဘသာလည္း က်ဳပ္တို႔ကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့ ရယ္ပါေရာ။
“မင္းတို႔ေကာင္ေတြကေတာ့ လုပ္ေတာ့မယ္ကြာ”
“အဲဒါက်ဳပ္အႀကံံမဟုတ္ဘူး ဦးဘသာ၊ ဒီေကာင္ခ်ိဳတူးအရင္စတာ၊ က်ဳပ္က သူ႔အေနာက္ကေနအသာကေလး လိုက္လုပ္တာပဲ”
ခ်ိဳတူးက ရယ္ရင္းနဲ႔
“မေန႔က ဦးလူဝေျပာထားတယ္မဟုတ္လား၊ ဒီ႐ြာမွာ မ်က္ႏွာစိမ္းေဈးဝယ္ရင္ က်တ္လို႔ပဲထင္ၾကတယ္ဆိုဗ်၊ ဒီၾကားထဲ က်ဳပ္တို႔က ေရွးေခတ္ကလူေတြေျပာသလို ဇာတ္သံေႏွာၿပီးေျပာလိုက္ေတာ့ ဒီမိန္းမယုံသြားတာေပါ့ဗ်ာ၊ အခုေတာင္ၾကည့္ပါအုံး၊ က်တ္ေတြကို ေဈးေရာင္းလိုက္ရၿပီဆိုၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္ၿပီးထြက္သြားတာ ေျခလွမ္းကိုသြက္ေနတာပဲဗ်ာ”
ခ်ိဳတူးက မုန႔္ဆီေၾကာ္တစ္ခုကို ကိုက္စားေတာ့ က်ဳပ္လည္းသူ႔ဆီက မုန႔္ဆီေၾကာ္တစ္ခု လွမ္းယူၿပီးစားလိုက္တာေပါ့ဗ်ာ၊ မုန႔္ဆီေၾကာ္က ထန္းလ်က္ႏိုင္ႏိုင္ထည့္ထားၿပီး ႏွမ္းလည္းျဖဴးထားတာဆိုေတာ့ ခ်ိဳေမႊးၿပီးဆိမ့္ေနပါေရာဗ်ာ၊ ဦးဘသာက က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုလက္ညႇိဳးထိုးၿပီး
“မင္းတို႔ တတ္လည္းတတ္ႏိုင္ၾကတဲ့ေကာင္ေတြကြာ၊ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားပစၥည္းအလကားလိုခ်င္တာေတာ့ မေကာင္းပါဘူး၊ ေနာက္ႀကဳံရင္ ပိုက္ဆံျပန္ေပးလိုက္ေပါ့ကြာ”
က်ဳပ္တို႔လည္း ဦးလူဝအိမ္ကိုျပန္လာခဲ့တယ္ဗ်၊ မုန႔္ဆီေၾကာ္တစ္ခုကေတာ့ ငညိဳအတြက္ေပါ့ဗ်ာ။
က်ဳပ္တို႔အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဦးလူဝေတာင္ႏိုးေနၿပီဗ်၊ အိမ္ေရွ႕ကစဥ့္အိုးမွာ မ်က္ႏွာသစ္ေနေလရဲ႕။
“အိမ္မွာဧည့္သည္ေရာက္ေနတာကို ေမ့သြားလို႔ အိပ္ရာထေနာက္က်သြားတယ္ ဘသာေရ”
“ရပါတယ္ လူဝရာ၊ ငါတို႔လည္းအခုပဲလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္လာတာ”
“မင္းတို႔တစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ ေနပါအုံးကြ၊ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာခ်င္လို႔ပါ”
“ေအးပါလူဝရာ”
က်ဳပ္တို႔လည္း ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာဝင္ထိုင္လိုက္ၾကတယ္ဗ်၊ ငညိဳလည္းအိပ္မႈန္စုံမႊားနဲ႔ဆင္းလာတယ္၊ ငညိဳအတြက္ခ်န္ထားတဲ့ မုန႔္ဆီေၾကာ္ကိုလွမ္းေပးလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာေတာင္မသစ္ဘဲ စားေနပါေရာဗ်ာ၊ ဦးလူဝက က်ဳပ္တို႔နားလာထိုင္ရင္း သူ႔ပုခုံးမွာတင္ထားတဲ့ သဘက္ပိုင္းနဲ႔မ်က္ႏွာသုတ္တယ္။
“မင္းတို႔ေရာက္လက္စနဲ႔ လွ်ိဳေျမာင္ၾကားက လြမ္းေစတီကို သြားဖူးၾကကြာ၊ အဲဒီဘုရားက တန္ခိုးႀကီးတယ္၊ ဆုေတာင္းျပည့္တယ္လို႔လည္း နာမည္ႀကီးတယ္၊ ဒါ့အျပင္ ေရတံခြန္၊ စိမ့္စမ္းေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္သာယာတာကြ”
ဦးဘသာကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကိုၾကည့္ၿပီး
“မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ သြားခ်င္သြားေပါ့ကြ၊ ဒါေပမယ့္ ငါနဲ႔ ငညိဳကေတာ့ မလိုက္ေတာ့ဘူး”
ဒီေတာ့မွ ဦးလူဝက တစ္ခုခုကိုသတိရသြားသလိုနဲ႔ ေခါင္းညိတ္တယ္။
“ေအးေနာ္၊ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ အိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာရတာေပါ့ကြာ၊ ဘုတ္ဆုံနဲ႔ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္သြားၾကေပါ့”
ဦးဘသာမပါဘူးဆိုေတာ့ က်ဳပ္ကေတာ့ မသြားခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။
“သြားထားအလတ္ေကာင္ေရ၊ ေရာက္တုန္းသြားမွ သြားဖူးတာ၊ သီးသန႔္ျပန္လာမယ္ဆိုရင္လည္း လြယ္တာမဟုတ္ဘူး”
ဟိုေကာင္ခ်ိဳတူးကေတာ့ ေရတံခြန္ဆိုတဲ့အသံကိုၾကားလိုက္တာနဲ႔ သြားခ်င္လြန္းလို႔ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ကိုျဖစ္ေနေရာဗ်ိဳ႕။
(၂)
ေန႔လည္စာ ထမင္းစားေသာက္ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္တို႔ေတြလည္းထြက္လာခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ဦးလူဝကေတာ့ လွည္းနဲ႔သြားမလားလို႔ေျပာေနေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔သုံးေယာက္တည္းဆိုေတာ့ လွည္းလည္းမဆင္ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ လူငယ္ေတြခ်ည္းဘဲဆိုေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ပဲ သြားၾကတာေပါ့ဗ်ာ၊ က်တ္ကြင္း႐ြာကေန ယာခင္းေတြျဖတ္ၿပီး ေျမာက္ဘက္ကိုတက္သြားလိုက္ရင္ ေတာင္႐ိုးကေလးတစ္ခုရွိတယ္ဗ်၊ ေတာင္ကေတာ့ သိပ္မျမင့္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ သစ္ေတာသစ္ပင္ေတြထူလို႔ စိမ္းညႇိဳ႕ညႇိဳ႕နဲ႔လွမ္းျမင္ရတယ္ဗ်၊ က်ဳပ္တို႔လည္းသြားရင္း ထန္းေတာတစ္ခုကိုျဖတ္ေတာ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္ဗ်။
“ဘုတ္ဆုံတို႔ ဘယ္သြားၾကမလို႔လဲ”
အဲဒီမိန္းကေလးကို ဘုတ္ဆုံကလွမ္းၾကည့္ၿပီးေတာ့
“ဟင္၊ မမျမပါလား၊ ကြၽန္မတို႔က ေျမာင္ၾကားက လြမ္းေစတီကေလးဆီ ဘုရားဖူးသြားၾကမလို႔”
မမျမဆိုတဲ့မိန္းကေလးက အရပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႔ဗ်၊ အသက္ကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ထက္ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ႀကီးမယ္ထင္ရတယ္၊ သုံးဆယ္ဝန္းက်င္နီးပါးေလာက္ရွိမွာေပါ့၊ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ကေတာ့ မပိန္မဝပဲဗ်၊ အသားညိဳညိဳမွာ သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားအႀကီးႀကီးလိမ္းထားတာ တစ္မ်ိဳးယဥ္သဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မမျမကလွမ္းၾကည့္ရင္း
“ဒါနဲ႔ မမျမေရာ လိုက္လို႔ရရဲ႕လား”
“ရတာေပါ့ မမျမရယ္”
ဘုတ္ဆုံကေခၚေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကလည္း
“ရပါတယ္၊ က်ဳပ္တို႔ကလည္းခင္တတ္ပါတယ္”
လို႔ေျပာရင္း ႏြားျပာႀကီးေတြလို သြားၿဖီးျပလိုက္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ဘာပဲေျပာေျပာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ထပ္ၿပီးအေဖာ္ပါတာက က်ဳပ္တို႔အတြက္ အရႈံးမွမရွိတာဗ်။ မမျမကလည္း ဘဘက္ပိုင္းကေလး ေခါင္းေပၚမွာအုပ္ၿပီးေတာ့ လိုက္လာတယ္ဗ်၊ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး ဘုတ္ဆုံကိုစေနာက္လိုက္၊ မမျမကို စေနာက္လိုက္နဲ႔ သြားၾကတာ ဘယ္လိုေရာက္သြားမွန္းေတာင္မသိပါဘူး၊ က်ဳပ္တို႔ေတြလည္း ပိုၿပီးရင္းႏွီးသြားၾကတာေပါ့။
ယာခင္းေတြျဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ ေတာတန္းအစပ္ကေလးေရာက္လာတယ္၊ ေတာတန္းထဲျဖတ္ေတာ့ အရိပ္ရသြားၿပီး ေနမပူေတာ့ဘူးဗ်၊ လမ္းကေလးကလည္း ျဖဴးေနတာပဲဗ်ိဳ႕၊ လမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္လာရင္း ေတာင္႐ိုးေပၚတက္ၿပီး ေျမာင္ၾကားကေလးထဲဆင္းလိုက္တာနဲ႔ ေအးစိမ့္သြားတာပဲဗ်ာ၊ အဲဒီမွာ ေစတီကေလးတစ္ဆူရွိတယ္ဗ်။ ေစတီကေလးက ေက်ာက္ဖ်ာႀကီး အႀကီးႀကီးေပၚမွာတည္ထားတဲ့ေစတီကေလးပါ၊ ေစတီရဲ႕ေဘးနားမွာေတာ့ ေရကန္ႀကီးရွိတယ္၊ ေျမာင္ၾကားမွာရွိတာဆိုေတာ့ တစ္မိုးလုံး႐ြာထားတဲ့ေရေတြ စုၿပဳံၿပီးအိုင္ေနတာျဖစ္မွာေပါ့ဗ်ာ၊ ေရအိုင္က ေပါင္လယ္ေလာက္ေတာ့ နက္မယ္ထင္တာပဲ၊ ေတာေတာင္ၾကားထဲမွာရွိတာဆိုေတာ့ ေရေတြက ၾကည္ၿပီးေအးေနတာပဲဗ်ာ၊ ေရအိုင္ထဲမွာ တစ္ေတာင္ေလာက္ရွိတဲ့ ငါးေတြလည္း ကူးခတ္သြားလာေနသဗ်။
ခ်ိဳတူးတစ္ေယာက္ေတာ့ ေရျမင္တာနဲ႔မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ိဳ႕၊ ေရကန္ထဲကို ဒိုင္ဗင္ထိုးၿပီးဆင္းလိုက္ေတာ့တာပဲ၊ ဘုတ္ဆုံက က်ဳပ္တို႔ကိုခါးေထာက္ၾကည့္ၿပီး
“ဘုရားလာဖူးတာပဲ၊ ဘုရားအရင္ရွိခိုးမွေပါ့”
က်ဳပ္လည္း ဘုတ္ဆုံအေနာက္လိုက္ခဲ့တယ္၊ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးအေပၚကို တက္လိုက္ေတာ့ ေစတီကေလးကိုလွမ္းျမင္ရတယ္၊ ေစတီကေလးအေရွ႕မွာေတာ့ သစ္သားနဲ႔႐ိုက္ထားတဲ့ ခုံကေလးတစ္ခုရွိတယ္ဗ်၊ ဘုရားရွိခိုးရင္ထိုင္ဖို႔လုပ္ထားတာျဖစ္မွာပါ၊ အဲဒီခုံကေလးမွာ မမျမက ထိုင္ၿပီးေတာ့ ဘုရားကို႐ို႐ိုေသေသ ေလးေလးစားစားနဲ႔ ရွိခိုးေနသဗ်၊ က်ဳပ္လည္း ဘုတ္ဆုံနဲ႔သြားေနရင္း ဘုတ္ဆုံလက္ကိုလွမ္းတို႔လိုက္တယ္။
“ဘုတ္ဆုံ၊ နင့္ကိုငါတစ္ခုေမးခ်င္လို႔”
“ဘာေမးမွာလဲ”
“အဲဒီ မမျမက အိမ္ေထာင္သည္လားဟ”
ဘုတ္ဆုံမဆိုရင္ ခြိခနဲကို ရယ္လိုက္တာပဲဗ်ာ။
“ရွင္ ေတာ္ေတာ္ညံ့တာပဲ၊ မမျမက အပ်ိဳပါရွင့္”
က်ဳပ္ရင္ထဲေပ်ာ္သြားလိုက္တာ ေျပာမေနပါနဲ႔ဗ်ာ”
“ဒါနဲ႔ ဒီေလာက္ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ရွိတာဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔႐ြာကေယာက္်ားေတြက မမျမကို မလိုခ်င္ၾကဘူးလား”
ဘုတ္ဆုံက ၿပဳံးစိစိနဲ႔ဗ်။
“ဘာလဲ ရွင္ကဘာလို႔သိခ်င္ရတာလဲ”
က်ဳပ္လည္း ဘာျပန္ေျဖရမလဲမသိဘူးဗ်၊ ေခါင္းကိုတျဗင္းျဗင္းကုပ္ရင္း ဘာေျပာရင္ေကာင္းမလဲဆိုၿပီး စဥ္းစားေနတာေပါ့။
“ဟို၊ ဟိုေလ . . . ဟိုဒင္း”
“ဟိုဒင္းေတြ ဟိုဟာေတြလုပ္မေနပါနဲ႔၊ ရွင္ မမျမကိုစိတ္ဝင္စားေနတာမဟုတ္လား”
က်ဳပ္လည္း ရွက္ၿပဳံးၿပဳံးၿပိးေတာ့ ေခါင္းကိုအသာဆတ္ခနဲညိတ္ျပလိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။
“စိတ္ဝင္စားရင္လည္း ႀကိဳးစားေပါ့၊ မမျမအိမ္ေထာင္မက်တာ သူ႔အေဖႀကီးေၾကာင့္ေပါ့၊ သူ႔အေဖႀကီးက ကြၽန္မတို႔႐ြာသားေတြနဲ႔ သေဘာမတူဘူးတဲ့၊ တစ္႐ြာသားနဲ႔မွ ၾကည္ျဖဴမတဲ့ရွင္”
က်ဳပ္လည္း ပိုင္ၿပီေဟ့လို႔ေတြးၿပီးေတာ့ လက္သီးကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ရင္း အံႀကိတ္လိုက္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ဘုတ္ဆုံကေတာ့ ၿပဳံးစိစိ ၿပီတီတီပဲ။
“လုပ္စမ္းပါရွင္၊ မမျမနဲ႔ရွင္နဲ႔ညားေတာ့လည္း ကြၽန္မတို႔႐ြာမယ္ ႐ြာသားတစ္ေယာက္အင္အားတိုးတာေပါ့”
ဘုတ္ဆုံကလည္း ေျမႇာက္ေပးေနၿပီဆိုေတာ့ က်ဳပ္လည္း ေရွ႕ဆက္တိုးဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ၊ ဘုတ္ဆုံက ေစတီကေလးအနားကိုေလွ်ာက္သြားတာ့ က်ဳပ္လည္း ေယာင္ေပေပနဲ႔လိုက္သြားတာေပါ့။ မမျမဘုရားရွိခိုးေနတာကို ေဘးကေနၾကည့္ရင္း က်ဳပ္ျဖင့္ရင္ေတြ တဒုန္းဒုန္းခုန္လာတယ္ဗ်ာ၊ မ်က္လႊာကိုခ်ၿပီးေတာ့ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ဆုေတာင္းေနတာမ်ိဳးဗ်၊ က်ဳပ္လည္း ေဘးကေနၾကည့္ရင္း အားမရလို႔ အေရွ႕နားကေနပတ္ၾကည့္တာေပါ့၊ ဒီေတာ့ မမျမက မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္တယ္ဗ်။ ၿပီးေတာ့ လန႔္သြားတဲ့ပုံစံမ်ိဳးပဲ။
“လန႔္လိုက္တာရွင္၊ လူတစ္ေယာက္လာရပ္တယ္လို႔ထင္လို႔ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္တာ”
“အိုဗ်ာ၊ က်ဳပ္ကိုျမင္တာ လန႔္ရသလား မမျမရဲ႕၊ က်ဳပ္က ဒီေလာက္႐ုပ္ဆိုးေနလို႔လား”
“မဟုတ္ပါဘူး၊ မေကာင္းဆိုးဝါး နာနာဘာဝမ်ားလားလို႔ပါ”
ဘုတ္ဆုံက ခြိခနဲရယ္ၿပီးေတာ့ မမျမအနားမွာထိုင္ၿပီး ဘုရားရွိခိုးဦးခ်ေနပါေရာဗ်ာ၊ မမျမက ထသြားတာနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ဘုရားကန္ေတာ့ဖို႔ေတာင္ေမ့သြားၿပီးေတာ့ မမျမအေနာက္ကို ေျပးလိုက္ခဲ့တာေပါ့။ ေရကန္ကေလးရဲ႕ တစ္ဖက္အဆုံးမွာ ေရတံခြန္ကေလးရွိတယ္ဗ်။ ေတာင္ေပၚကေနဆင္းလာတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေနတဲ့ပုံပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အခုကေရနည္းခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေရက ပါးပါးကေလးပဲက်ေတာ့တာဗ်၊ ေရတံခြန္က လူတစ္ရပ္၊ လက္တစ္ေဖာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ျမင့္တယ္၊ ဟိုေကာင္ ခ်ိဳတူးကေတာ့ ေရကန္ထဲကူးေနရင္း က်ဳပ္တို႔အနားကိုေျပးလာတယ္။
“ေရက ေအးေနတာပဲဗ်ာ၊ ကူးလို႔ေကာင္းလိုက္တာမွ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့၊ မမျမတို႔လည္း ေရထဲဆင္းပါလား”
“အိုေတာ္၊ မဆင္းရဲပါဘူး၊ ကန္ေစာင့္နတ္မင္းႀကီးက မိန္းကေလးဆင္းတာ မႀကိဳက္ဘူးတဲ့”
ခ်ိဳတူးမ်က္ႏွာက ေအာင့္သက္သက္ရယ္ဗ်၊ ဒီေကာင္ခ်ိဳတူးကလည္း အေၾကာေတာ့မေသးဘူးဗ်၊ မမျမကို စကားေရာေဖာေရာနဲ႔ အတင္းလိုက္လုပ္ေနတာ၊ ေႁမြေႁမြခ်င္းေျချမင္ဆိုသလို ဒီေကာင္ဘယ္အကြက္လွမ္းတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္သိတာေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ကလည္း စိတ္ဆုံးျဖတ္ၿပီးသားပါ၊ တျခားေနရာမွာသာ ဘယ္ေလာက္ခင္ခင္ အခ်စ္ေရးမွာေတာ့ လာၿပီးလုလို႔မရဘူးဗ်၊ စစ္ခင္းသင့္ရင္ စစ္ခင္းၿပီးေတာ့ကို တိုက္ယူမွာ။
မမျမက ေရတံံခြန္ဆီေလွ်ာက္သြားတယ္ဗ်၊ ေရတံခြန္က ေရနည္းနည္းကေလးေအာက္မွာ လက္ဝါးခံၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာေတြဘာေတြသစ္ေနတယ္၊ ဟိုေကာင္ခ်ိဳတူးကလည္း အနားမွာတဝဲလည္လည္ေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္း ေရတံခြန္က ေရကိုလက္ဝါးနဲ႔ခံၿပီးေတာ့ မမျမကိုလွမ္းပက္လိုက္ေတာ့ မမျမက ေရေအးေအးေတြထိမွန္သြားၿပီး သိမ့္ခနဲတုန္သြားတယ္။
“သၾကၤန္မေရာက္ေသးဘူးေနာ္ ရွင္တို႔”
“ေရျမင္တာနဲ႔ ေဆာ့ခ်င္သြားလို႔ပါ မမျမက စိတ္ဆိုးသြားတာလား”
က်ဳပ္ေမးေတာ့ မမျမက ေခါင္းခါျပတယ္ဗ်၊ ေနာက္ေတာ့ သူ႔လက္ဝါးႏွစ္ဖက္နဲ႔ေရခံၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကိုျပန္ပက္တယ္၊ ေရေတြက ေအးေနတာပဲဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္း ႐ုတ္တရက္ ေရပက္ခံရေတာ့ ခ်မ္းၿပီးၾကက္သီးေတာင္ ထသြားေသးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူနဲ႔က်ဳပ္နဲ႔ ေရေတြနဲ႔အျပန္အလွန္ပက္ပါေရာဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ ခ်ိဳတူးလည္း က်ဳပ္တို႔အနားကို ေရကူးၿပီးလာတယ္၊ ကန္ထဲကေရေတြကို လက္နဲ႔က်ဳံးက်ဳံးၿပီးေတာ့ မမျမကိုပက္ေတာ့တာပဲဗ်ာ၊ ေရကန္ထဲက က်ဳံးပက္တာဆိုေတာ့ ေရေတြအမ်ားႀကီးထိတာေပါ့ဗ်ာ၊ မမျမက သူ႔ကိုယ္လုံးကို ေရစိုတာ မႀကိဳက္ဘူးထင္ပါတယ္။
“အို၊ အဲဒီလိုမလုပ္နဲ႔ေလ”
ေအာ္ၿပီးေတာ့ ေျပာရွာေပမယ့္ ဟိုေကာင္ခ်ိဳတူး မ်က္ႏွာ႐ူးက မရပ္တဲ့အျပင္ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ပက္ေသးတာဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္းမေနသာတာနဲ႔ မမျမေဘးနားကိုဝင္ၿပီး ေက်ာကုန္းနဲ႔ကာထားေပးရတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ခ်ိဳတူး၊ မမျမမႀကိဳက္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ့လို႔ ေျပာေနတယ္ေလကြာ”
ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္မမျမေဘးမွာအရပ္ ေရညႇိတက္ေနတဲ့ေက်ာက္တုံးကို နင္းမိၿပီးေတာ့ ေခ်ာသြားတာေပ့ါဗ်ာ၊ အနားမွာလည္း ဆြဲစရာဆိုလို႔ မမျမပဲရွိတာမဟုတ္လား၊ က်ဳပ္လည္း ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ေၾကာက္အားလန႔္အားနဲ႔ မမျမကိုယ္လုံးကိုေပြ႕ဖက္ထည့္လိုက္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ေခ်ာ္တဲ့အရွိန္ေၾကာင့္ က်ဳပ္ေရာ၊ မမျမေရာ ေရကန္ထဲကိုက်သြားေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကလည္း ရတဲ့အခြင့္အေရးကို သုံးတတ္တဲ့သူမ်ိဳးဆိုေတာ့ မမျမကိုယ္လုံးကို တင္းေနေအာင္ဖက္ထားတာေပါ့။
မမျမကိုယ္လုံးက ေႏြးေႏြးကေလးဗ်ာ၊ က်ဳပ္ျဖင့္ အမိအရအသားယူေနတာ ေရထဲေရာက္တာေတာင္မွ မမျမကိုမလြတ္မိဘူးဗ်ိဳ႕၊ မမျမကအသည္းအသန္က်ဳပ္ကိုတြန္းတယ္။
“ရွင္ ဒါဘာလုပ္တာလဲ သြား”
က်ဳပ္ရင္ဘတ္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းတြန္းထုတ္လိုက္ေတာ့ က်ဳပ္လည္းလြတ္လိုက္ရတာေပါ့ဗ်ာ၊ ေရမစိုခ်င္တဲ့မမျမေတာ့ အခုတစ္ကိုယ္လုံးေရစိုသြားၿပီဗ်၊ ေရကန္အစပ္ကို တျဖည္းျဖည္းကူးခတ္သြားၿပီးေတာ့ ကုန္းေပၚကိုတက္သြားတယ္၊ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ေရစိုေနတဲ့ မမျမရဲ႕အလွအပကို အေနာက္ကေနေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ မမျမကစိတ္ဆိုးသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးၿပီးထြက္သြားေတာ့တာပဲ။
“ေဟ့ေကာင္၊ အဲဒါမင္းေၾကာင့္ကြ ခ်ိဳတူးရ”
က်ဳပ္လည္း ခ်ိဳတူးကို မေက်မခ်မ္းနဲ႔ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေရထဲမွာ နပမ္းလုံးေတာ့တာပဲဗ်ာ၊ ခ်ိဳတူးနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ေရကန္ထဲမွာ တဝုန္းဝုန္းနဲ႔နပမ္းလုံးေနတာကို ဘုတ္ဆုံက ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးေပၚကေန ခြက္ထိုးခြက္လန္ရယ္ေမာရင္း ၾကည့္ေနပါေရာဗ်ာ။
(၃)
မမျမက ေရေပၚကေနတက္ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္ဖ်ာေပၚမွာ တင္ပါးလႊဲကေလးထိုင္ရင္း သူ႔ဆံပင္ကေရေတြကို ညႇစ္ခ်ေနတယ္ဗ်၊ ဆံပင္ကလည္း ေကာင္းလိုက္တာ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့၊ က်ဳပ္လည္း မမျမအနားကိုေလွ်ာက္သြားၿပီးေတာ့ အနားမွာအသာသြားထိုင္လိုက္တာပဲ။
“မမျမ စိတ္ဆိုးသြားတာလားဗ်”
မမျမက ေခါင္းခါျပတယ္။ စိတ္မဆိုးဘူးဆိုေတာ့ က်ဳပ္စိတ္ထဲေပါ့သြားတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါနဲ႔က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္ဖြက္ၿပီးယူလာတဲ့ ေတာစံပယ္ျဖဴျဖဴအဆုပ္လိုက္ကေလးကို မမျမဆီကိုလွမ္းေပးလိုက္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ေရကန္ေစာင္းဟိုဘက္နားက ခ်ဳံထဲမွာ ေတာစံပယ္ေတြပြင့္ေနတာမ်ား ေဖြးေဖြးလႈွုပ္ၿပီး အဆုပ္လိုက္၊ အဆုပ္လိုက္ဗ်ိဳ႕။ မမျမက စံပယ္ပန္းေတြ႕ေတာ့ အံ့ၾသဝမ္းသာသြားတဲ့ပုံျဖစ္သြားတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာကိုတည္လိုက္တယ္။
“တစ္႐ြာသားေပးတဲ့ ပန္းမို႔ မပန္ပါရေစနဲ႔ရွင္”
မမျမျငင္းတာကေလးကိုက ခ်စ္စရာကေလးဗ်ာ။ က်ဳပ္လည္း ပန္းကိုအတင္းထိုးေပးရင္း
“ယူပါမမရယ္၊ တစ္႐ြာသားလို႔ေတာ့ သေဘာမထားပါနဲ႔ဗ်ာ၊ က်ဳပ္က ျဖစ္ႏိုင္ရင္ မမျမနဲ႔တစ္႐ြာတည္းသားျဖစ္ခ်င္တာပါ”
က်ဳပ္ေျပာတဲ့စကားၿပီးေတာ့ မမျမမ်က္ႏွာႀကီး ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္သြားတာပဲဗ်ာ၊ ေခါင္းကိုလည္းငုံ႔သြားတယ္၊
“မပန္ခ်င္ရင္ေတာင္မွ ခူးေပးတဲ့လူရဲ႕ေစတနာကိုအသိအမွတ္ျပဳရင္ လက္ခံလိုက္ပါ မမျမရာ”
ဒီေတာ့မွ မမျမက ပန္းကိုလွမ္းယူၿပီး လက္ထဲကိုင္ထားလိုက္တယ္ဗ်၊ မိန္းကေလးဗီဇက ျပင္မရဘူးဗ်ိဳ႕၊ သူ႔လက္ထဲပန္းေရာက္သြားတာနဲ႔ ေယာင္ယမ္းၿပီးပန္းကိုေမႊးၾကည့္လိုက္ေသးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ က်ဳပ္အနားကေန ထသြားပါေရာ၊ ခ်ိဳတူးကေတာ့ ေရထဲကတက္လာၿပီး က်ဳပ္တို႔ကိုေငးၾကည့္လို႔ဗ်၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ခါးေထာက္ရင္ေကာ့ၿပီးေတာ့ ခ်ိဳတူးကို မင္းဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ေမးေငါ့ျပလိုက္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒီပြဲမွာ က်ဳပ္က ေအာင္ႏိုင္သူကိုး။
အခ်ိန္ကုန္တာျမန္လိုက္တာဗ်ာ၊ ညေနေရာက္လာတာနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္က ခ်က္ခ်င္းေမွာင္က်လာတာပဲ၊ က်ဳပ္တို႔လည္း ျပန္ဖို႔ျပင္ရတာေပါ့၊ အျပန္လမ္းက်ေတာ့ မမျမက စကားမေျပာေတာ့ဘူးဗ်၊ တိတ္တိတ္ကေလးလိုက္လာတယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ေတာတန္းထဲျဖတ္လာေတာ့ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္က သစ္ပင္ေတြၾကားကေနထြက္လာတယ္ဗ်။ ေတာ္ေတာ္အသက္ႀကီးေနၿပီ၊ ေခါင္းေပါင္းႀကီးကိုလည္းေပါင္းလို႔ဗ်၊ လက္ထဲမွာလည္း ဓါးမတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔
“ဟဲ့သမီး”
တစ္ခ်က္ေအာ္လိုက္ေတာ့ ဘုတ္ဆုံမဆိုရင္ ေၾကာက္လြန္းလို႔တြန႔္သြားတာပါပဲ။
“ဦး၊ ဦးေတာက္တဲ့ႀကီးလာၿပီ”
ဘုတ္ဆုံမက ေရ႐ြတ္လိုက္တယ္၊ အဘိုးႀကီးက က်ဳပ္တို႔ကို ေဒါသခိုးေဝေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ၿပီးေတာ့
“ဒီေကာင္ေတြက ဘယ္ကေကာင္ေတြလဲ”
အဲဒီလိုေျပာၿပီးေတာ့ က်ဳပ္တို႔ဆီကိုေလွ်ာက္လာတာပါပဲ၊ ခ်ိဳတူးကလည္း ေၾကာက္လို႔ က်ဳပ္ေနာက္ေက်ာဖက္ကို ေျပးဝင္လိုက္တယ္ဗ်၊ ဒီေတာ့ မမျမက က်ဳပ္အေရွ႕မွာဝင္ကာလိုက္ၿပီး
“မလုပ္ပါနဲ႔အေဖႀကီးရယ္၊ သူတို႔က တစ္႐ြာသားေတြပါ”
“တစ္႐ြာသားေတြ၊ ႏွစ္႐ြာသားေတြ မသိခ်င္ဘူး”
အဘိုးႀကီးက ေဒါသမေလ်ာ့ေသးဘူးဗ်၊ မမျမကေတာ့ သူ႔အေဖႀကီး က်ဳပ္တို႔ကိုတစ္ခုခုလုပ္မွာစိုးလို႔ စိုးရိမ္ေနတဲ့ပုံစံပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အဘိုးႀကီးက မေက်မခ်မ္းနဲ႔ ေတာက္ေခါက္တယ္ဗ်။
“ေတာက္၊ ငါလုပ္လိုက္ရ၊ ကဲ သမီး၊ လာ၊ ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့”
အဲဒီလိုေျပာၿပီး ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြနဲ႔ လွည့္ထြက္သြားတာပဲ၊ မမျမကေတာ့ က်ဳပ္တိုအားနာတဲ့အၾကည့္နဲ႔ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီး အဘိုးႀကီးအေနာက္ကေန အေျပးတစ္ပိုင္းနဲ႔လိုက္သြားေရာဗ်ိဳ႕၊ ဘုတ္ဆုံက ရင္ဘတ္ေပၚလက္ဖိၿပီးသက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္။
“ေတာ္ေသးတာေပါ့”
ခ်ိဳတူးက လွမ္းထြက္သြားတဲ့ မမျမတို႔သားအဖကိုၾကည့္ရင္း
“သူ႔ကိုဘာလို႔ေၾကာက္ေနတာလဲ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ဓါးဓါးခ်င္း တုတ္တုတ္ခ်င္းဆိုရင္ ဒီအဘိုးႀကီးနဲ႔ စိန္ေခၚၿပီး ႏႊဲလိုက္ခ်င္တယ္ဗ်ာ”
“သြားမလုပ္နဲ႔၊ သူက ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္၊ ကဲပါ၊ အခ်ိန္လည္းလင့္ေနၿပီ၊ မေမွာင္ခင္ ႐ြာေရာက္ေအာင္ျပန္ၾကစို႔”
က်ဳပ္တို႔သုံးေယာက္လည္း ႐ြာကိုျပန္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။
က်ဳပ္တို႔ျပန္လာရင္း ႐ြာအဝင္နားေရာက္ေတာ့ ဦးသူေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကိုေတြ႕လိုက္တယ္ဗ်၊ အသားကအေတာ္မည္းတာဗ်ာ၊ ကတုံးကလည္း ေျပာင္ေနတာပဲ၊ အဲဒီအေပၚမွာ အျဖဴေရာင္အဝတ္စကို သကၤန္းလိုပတ္ထားၿပီးေတာ့ ေအာက္ကလည္း အျဖဴေရာင္သင္းပိုင္နဲ႔ဆိုေတာ့ လိုက္ကိုမလိုက္ပါဘူး၊ ဦးသူေတာ္က ေတာင္းႀကီးတစ္ေတာင္းကိုပိုက္လာတယ္ဗ်။ က်ဳပ္တို႔ဝင္လာတာကိုျမင္တာနဲ႔ ဦးသူေတာ္က က်ဳပ္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။
က်ဳပ္လည္း သူ႔ကိုၾကည့္ေနရင္း တစ္ခုသတိရသြားတယ္၊ က်တ္ေတြ႐ြာကိုေရာက္တဲ့ညက က်ဳပ္နားထဲ ေၾကးစည္သံၾကားတယ္မဟုတ္လား၊ ေၾကးစည္ကို တီးခတ္လာတဲ့လူက အျဖဴဝတ္စုံဝတ္ထားတဲ့သူေလဗ်ာ၊ က်ဳပ္အျမင္ေတြေ၀ဝါးေနလို႔သာ ေကာင္းေကာင္းမေတြ႕ရေပမယ့္ ဒီဦးသူေတာ္ႀကီးမ်ားလားလို႔ စိတ္ထဲေတြးမိတယ္။
ဦးသူေတာ္က က်ဳပ္ကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ႀကီးၿဖဲၿပီး တဟားဟားနဲ႔ရယ္တာပဲဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ့ ႐ြာေဘးက ယာခင္းထဲကိုဆင္းသြားေတာ့တာပဲ။ က်ဳပ္လည္း ဘုတ္ဆုံကိုလက္တို႔လိုက္ရင္း
“ဟဲ့ ဘုတ္ဆုံ၊ ခုနက ဖိုးသူေတာ္ႀကီးက ဘယ္သူလဲဟ”
“မသိပါဘူး၊ သူ႔ကိုေတာ့ ဒီကလူေတြက ဦးသူေတာ္လို႔ပဲေခၚတယ္၊ ႐ြာအျပင္ခင္တန္းအနားမွာ တစ္ေယာက္တည္း တဲထိုးၿပီးေတာ့ တရားက်င့္တယ္ဆိုလား၊ က်င့္စဥ္က်င့္တယ္ဆိုလားပဲ”
“ခုေရာ ႐ြာကိုဘာလာလုပ္တာလဲမသိဘူးေနာ္”
“႐ြာကလူေတြက သူ႔ကိုလႉဖြယ္ပစၥည္းေတြ လႉတယ္ေလ၊ အခုလည္း တစ္အိမ္အိမ္ကေန အလႉခံၿပီးေတာ့ ျပန္လာတာျဖစ္မွာေပါ့”
က်ဳပ္လည္း ဦးသူေတာ္ႀကီးထြက္သြားတာကို မ်က္စိတစ္ဆုံးၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဘုတ္ဆုံနဲ႔ခ်ိဳတူးတို႔အေနာက္ကို အေျပးလိုက္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။
ညစာထမင္းကို ေစာေစာစားၿပီးေတာ့ လက္ဖက္တစ္ပန္းကန္၊ ေရေႏြးတစ္အိုးနဲ႔ ဦးဘသာတို႔က အိမ္ေပၚမွာစကားဝိုင္းဖြဲ႕ေနၾကတာေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ သူတို႔နဲ႔စကားလက္ဆုံ မေျပာခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ အိမ္အတက္အဆင္းေလွကားမွာထိုင္ရင္း အိမ္ျပင္ကိုေငးၾကည့္ေနမိတယ္၊ လကလည္း သာလိုက္တာ ဝင္းလို႔ဗ်၊ က်ဳပ္က မ်က္စိကသာ ဟိုဟိုဒီဒီလိုက္ၾကည့္ေနမိေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မမျမအေၾကာင္းပဲရွိေနတယ္ဗ်၊ ဟိုးေကာင္းကင္ေပၚက လမင္းကိုေငးၾကည့္ရင္း လမင္းေပၚမွာေတာင္မွ မမျမမ်က္ႏွာပုံစံက တျဖည္းျဖည္းေပၚလာတယ္လို႔ေတာင္ ထင္ရေသးတယ္ဗ်ာ။ အိမ္က ေျခတံရွည္အိမ္ႀကီးဆိုေတာ့ ျမင့္ေတာ့ျမင့္တာေပါ့ဗ်ာ၊ အိမ္ေလွကားကေန ထိုင္ၾကည့္လိုက္ရင္း ဟိုးေဝးေဝးက ေတာင္႐ိုးကိုေတာင္မွ ခပ္ေရးေရးကေလးျမင္ေနရေသးတယ္။
“အလတ္ေကာင္၊ မႈိင္လွခ်ည္လားကြ”
က်ဳပ္အေနာက္က အသံၾကားလို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဦးဘသာႀကီးျဖစ္ေနပါေရာ၊ ဦးဘသာက ေလွကားခြင္မွာမတ္တပ္ရပ္လို႔ဗ်။
“ဒီလိုပါပဲဗ်ာ”
“ညည့္နက္ေနၿပီ မအိပ္ေသးဘူးလားကြ၊ လူဝေတာင္မွ အိပ္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး အခန္းထဲဝင္သြားၿပီ၊ ဟိုေကာင္ခ်ိဳတူးလည္း တေခါေခါနဲ႔အိပ္ေမာက်ေနၿပီ”
က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ ခံစားေနရတာေတြကို ဦးဘသာသိမလား၊ မသိဘူးလားေတာ့ က်ဳပ္မသိပါဘူးဗ်ာ၊ ဒါနဲ႔ ညေနက ဦးသူေတာ္ကိုေတြ႕ခဲ့တဲ့ကိစၥကို သတိရသြားတယ္။
“ဒါနဲ႔ ဦးဘသာေရ၊ ညေနက ႐ြာအထြက္မွာ ဦးသူေတာ္ႀကီးကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္ဗ်”
“ေအး၊ ငါလည္းအဲဒါေျပာမလို႔၊ ဒီဦးသူေတာ္ႀကီးက ငါတို႔ကိုကယ္တင္သြားတဲ့လူမဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ဗ်၊ က်တ္႐ြာမွာ က်ဳပ္ဘုရားစာ႐ြတ္ရင္း ေနာက္ေတာ့ ေၾကးစည္သံၾကားရတယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒီေၾကးစည္ကို ထုတဲ့သူကေတာ့ ဝတ္ျဖဴစင္ၾကယ္နဲ႔လူတစ္ေယာက္ပဲဗ်၊ က်ဳပ္အထင္ကေတာ့ အဲဒီဦးသူေတာ္ႀကီးလားလို႔”
“ေသခ်ာတာေပါ့ကြာ၊ ညေနကပဲ ဒီအိမ္ကိုလာသြားေသးတယ္၊ လူဝက ဦးသူေတာ္ႀကီးကို ပုံမွန္လႉေနတဲ့လူျဖစ္မယ္၊ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ င႐ုတ္၊ ၾကက္သြန္၊ အေျခာက္အျခမ္းေတြလႉလိုက္ေသးတယ္ကြ”
က်ဳပ္လည္းဘာမွမေျပာေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ ဦးဘသာက က်ဳပ္ပုခုံးကိုပုတ္ရင္း
“ကဲ အလတ္ေကာင္၊ သိပ္ညည့္နက္မခံနဲ႔ အိပ္ေတာ့ေဟ့၊ ေနာက္ေန႔တို႔ေတြ ခရီးဆက္ရအုံးမယ္မဟုတ္လား”
“က်ဳပ္ဆက္မလိုက္ခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေရာ ဦးဘသာ”
“ဟ၊ အလတ္ေကာင္ မင္းဘာထေဖာက္ျပန္ၿပီလဲ”
“က်ဳပ္ ဒီ႐ြာမွာေနခ်င္ေသးတယ္”
ဦးဘသာက အသံတိတ္ေနတယ္ဗ်။ ေနာက္ေတာ့မွ
“မဟုတ္မွလြဲေရာ၊ မင္း ခ်စ္သူေတြ႕ေနၿပီထင္တယ္၊ မလုပ္ေကာင္းပါဘူးကြာ၊ ဘုတ္ဆုံဆိုတာက တို႔တည္းေနတဲ့အိမ္ရွင္ကြ”
“ဟာဗ်ာ၊ ဘုတ္ဆုံမဟုတ္ပါဘူး၊ ဘုတ္ဆုံလို ၀၀ကစ္ကစ္ဖက္တီးမႀကိးကို က်ဳပ္က ႀကိဳက္မလားဗ်၊ အခုက သူနဲ႔ဆန႔္က်င္ဘက္၊ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ အရပ္ကလည္းရွည္ရွည္နဲ႔”
“ေနပါအုံး ဘယ္သူတဲ့လဲကြ”
“နာမည္အရင္းေတာ့ မသိဘူးဗ်ာ။ ဘုတ္ဆုံကေတာ့ မမျမလို႔ေခၚတာပဲ၊ ေနတာကလည္း ဒီ႐ြာမွာပဲ ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕”
“အလတ္ေကာင္တို႔ကေတာ့ကြာ မပိုင္ဘဲျခင္႐ိုက္ခ်င္ျပန္ၿပီ”
“ဟာ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်”
“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကြာ၊ မပိုင္ဘဲျခင္႐ိုက္ေတာ့ ျခင္မမိဘဲ လက္ဝါးနာတတ္လို႔ပါကြ၊ ကဲကဲ၊ ငါေတာ့အိပ္ေတာ့မယ္ အခ်စ္သူရဲေကာင္းႀကီးေရ၊ မင္းလည္း အိပ္ခ်င္အိပ္၊ မအိပ္ခ်င္ရင္လည္း ေဟာဟိုက လမင္းႀကီးကို မင္းရဲ႕ မမျမအမွတ္နဲ႔ၾကည့္ေနေပါ့ကြာ၊ ဟား၊ ဟား”
ဦးဘသာက ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ေျပာရင္း အိမ္ထဲဝင္သြားေတာ့တယ္၊ က်ဳပ္ကိုတမင္ေလွာင္သြားမွန္းက်ဳပ္သိတာေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ကလည္း စဥ္းစားထားၿပီးသားပါ၊ မိုးလင္းတာနဲ႔ ဦးလူဝကို မမျမအေၾကာင္းေမးမယ္၊ ၿပီးေတာ့ မမျမအေဖႀကီး က်ဳပ္ကိုလက္ခံလာေအာင္ႀကိဳးစားမယ္၊ မမျမက က်ဳပ္ကိုႏွစ္သက္တယ္ဆိုမွျဖင့္ အေဖတို႔ကိုဖြင့္ေျပာၿပီး လူႀကီးစုံရာနဲ႔ကို လာတင္ေတာင္းမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားၿပီးသားဗ်၊ က်ဳပ္လည္း လမင္းႀကီးကိုၾကည့္ရင္း အေတြးထဲမွာေတာ့ မမျမနဲ႔က်ဳပ္နဲ႔ မဂၤလာေတာင္ေဆာင္ေနၾကေပါ့ဗ်ာ။
(၄)
ဘယ္ေလာက္အထိစြဲလမ္းသလဲဆိုေတာ့ ညအိပ္တာေတာင္မွ မမျမက အိပ္မက္ထဲကိုေရာက္လာတယ္ဗ်ာ၊ အညာလက္ျဖစ္ထည္ အကြက္ၾကမ္းကေလးကို ဝမ္းဆက္ဝတ္ထားတာဗ်၊ အံမယ္ ေခါင္းမွာလည္း က်ဳပ္ေပးထားတဲ့ ေတာစံပယ္ပန္းကေလး ပန္လို႔ဗ်ိဳ႕။
“မမျမကို က်ဳပ္ခ်စ္တယ္၊ က်ဳပ္တို႔က အသက္အ႐ြယ္ကြာတယ္ဆိုေပမယ့္ မမျမကိုက်ဳပ္ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ေတြကေတာ့ ႐ိုမီယိုထက္ေတာ့ မေလ်ာ့ပါဘူး မမျမရယ္”
မမျမက တစ္ခ်က္ေၾကာင္သြားတယ္။
“႐ိုမီယိုက ဘယ္သူလဲ”
“႐ိုမီယိုဆိုတာ ဂ်ဴးလိယက္ရဲ႕ ရည္းစားေပါ့”
“ဂ်ဴးလိယက္ကေရာ ဘယ္သူလဲ”
က်ဳပ္တို႔စကားေျပာတာက အပ္ခ်ည္လုံးအစဆြဲထုတ္သလိုျဖစ္ေနၿပီဗ်၊ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္းဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ မမျမကိုယ္လုံးကို သိမ္းႀကဳံးၿပီးဖက္လိုက္တာေပါ့ဗ်ာ၊ မမျမက က်ဳပ္ကိုတြန္းတယ္ဗ်၊ က်ဳပ္ကလည္းမလႊတ္ဘူး၊ တင္းေနေအာင္ဖက္ထားတာ၊ ဒီေတာ့ မမျမက က်ဳပ္ရင္ဘတ္ကို တံေတာင္နဲ႔ထိုးတယ္၊ က်ဳပ္မလြတ္တာ့ ဒူးနဲ႔တိုက္တယ္ဗ်။ က်ဳပ္လည္း ေအာင့္သြားၿပီးလြတ္လိုက္ေတာ့မွ လန႔္ႏိုးသြားတာပဲဗ်ာ၊ က်ဳပ္ဖက္ထားတာ မမျမမဟုတ္ဘဲ ငညိဳျဖစ္ေနတယ္။ ငညိဳက ႏိုးေတာ့မႏိုးဘူးဗ်၊
က်ဳပ္လည္းတစ္ဖက္လွည့္ၿပီး အိပ္မယ္လုပ္လိုက္ေတာ့ အိမ္ေပါက္ဝမွာ လူရိပ္တစ္ခုေတြ႕တယ္ဗ်၊ ေတာကအိမ္ေတြက အိမ္တံခါးပိတ္ၿပီး အိပ္ေလ့မရွိၾကဘူးမဟုတ္လား၊ လကလည္းသာေနေတာ့ အဲဒီလူရိပ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာႀကီးကို ျမင္လိုက္ရသဗ်။
“ဟင္၊ မမျမ”
က်ဳပ္လည္း ေရ႐ြတ္လိုက္မိတယ္ဗ်၊ က်ဳပ္က အိပ္မက္မက္ေနလို႔မ်ားလား၊ စိတ္ထဲ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေနလို႔မ်ားလားဆိုၿပီး ေသခ်ာၾကည့္ေပမယ့္ မမျမမွ၊ မမျမအစစ္ဗ်၊ အိပ္မက္ထဲကအတိုင္း အညာခ်ည္ထည္ဝမ္းဆက္ဝတ္ထားၿပီးေတာ့ ေတာစံပယ္ေတြကိုလည္း ေဖြးေအာင္ပန္ထားလို႔ဗ်၊ ေလအေဝ့မွာ စံပယ္ပန္းရနံ႔က သင္းေနပါေရာ။
“မမ၊ မမမွ”
က်ဳပ္လည္း အိပ္ရာထဲက အတင္းကုန္းထလိုက္ေတာ့ မမျမက အိမ္ေပၚကဆင္းေျပးေတာ့တာပဲဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္းထၿပီး ေျပးလိုက္ခဲ့တာေပါ့၊ က်ဳပ္အိမ္ေပၚက အဆင္းေလွကားထိပ္ေရာက္ေတာ့ မမျမက ၿခံဝေရာက္ေနၿပီ။
“မမျမ၊ က်ဳပ္ကိုေစာင့္ပါအုံး”
က်ဳပ္ေခါင္းထဲ ဘာအသိစိတ္မွ မရွိေတာ့ဘူးဗ်၊ ရွိတဲ့အသိစိတ္ကေတာ့ မမျမအေနာက္ကို အမီလိုက္ရမယ္ဆိုတဲ့အသိပဲဗ်ာ။ ေျပးရင္းေျပးရင္းနဲ႔ ႐ြာအထြက္ကိုေရာက္သြားပါေရာဗ်ာ၊ မမျမက ယာခင္းေတြကို ျဖတ္ေျပးေနတယ္၊ က်ဳုပ္လည္း အားကုန္ေျပးလိုက္တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ မမျမက က်ဳပ္အေရွ႕မလွမ္းမကမ္းေလာက္မွာပဲရွိေနတာဗ်၊ က်ဳပ္အားကုန္ေျပးေပမယ့္လည္း သူ႔ကိုမမီဘူး။ ေျပးရင္းလႊားရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေတာင္႐ိုးကေလး အနားကိုေရာက္လာတယ္ဗ်၊ ေတာတန္းကေလးအတိုင္းဆက္ေျပးေနရင္းနဲ႔ မၾကာပါဘူး လြမ္းေစတီကေလးဆီကိုေရာက္လာခဲ့တယ္၊
လြမ္းေစတီ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးေပၚမွာ မမျမနဲ႔ သူ႔အေဖႀကီး ဦးေတာက္တဲ့နဲ႔က ဒူးတုပ္ထိုင္လို႔ဗ်၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ခါးအနားမွာကပ္ထားၾကတယ္။ သူတို႔အေရွ႕မွာေတာ့ ဦးသူေတာ္ႀကီးဗ်ာ။ မမျမက တရႈံ႕ရႈံ႕နဲ႔ငိုေနတာဗ်၊ ဦးေတာက္တဲ့ႀကီးကေတာ့ အံကိုႀကိတ္ရင္း ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရတဲ့အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ ဦးသူေတာ္ကို ၾကည့္ေနပါေရာ။ ဦးသူေတာ္အေရွ႕မွာေတာ့ ေၾကးလင္ပန္းႀကီးတစ္ခုခ်ထားၿပီး ဖေယာင္းတိုင္ေတြထြန္းထားတယ္၊ လြမ္းေစတီေဘးနား ပတ္ပတ္လည္မွာလည္း ဆီမီးခြက္ေတြထြန္းထားလို႔ဗ်။
“ေတာက္၊ မင္းသတၱိရွိရင္ ငါ့ကိုလြတ္လိုက္စမ္း၊ မင္းဆယ္ခါျပန္ေတာင္ ေသသြားေစရမယ္ကြ”
ဦးသူေတာ္က တဟားဟားနဲ႔ရယ္တယ္။
“ဟား၊ ဟား ခင္ဗ်ားတို႔သတၱိတကယ္ရွိရင္ က်ဳပ္ခ်ဳပ္ထားတာကို ရေအာင္ေျဖေလဗ်၊ ဟား၊ ဟား”
က်ဳပ္လည္း အေျခအေနမဟန္မွန္းသိတာနဲ႔ အနားကခ်ဳံတစ္ခုမွာ ကြယ္ေနလိုက္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ဦးသူေတာ္က သူ႔အာ႐ုံနဲ႔သူမို႔ က်ဳပ္ကိုျမင္ပုံမရပါဘူး။ မမျမကေတာ့ ငိုလို႔ဗ်။
“ကြၽန္မေတာင္းပန္ပါတယ္ဆရာႀကီးရယ္၊ ဘုရားပစၥည္းေတြကို မျပစ္မွားပါနဲ႔ရွင္၊ ကြၽန္မတို႔ ေျမးအဘိုးကိုလည္း သက္ညႇာေပးပါ”
ဦးသူေတာ္က မတ္တပ္ထလိုက္ၿပီးေတာ့
“ေကာင္မ၊ နင့္ပါးစပ္ကိုပိတ္ထား၊ နင့္႐ုပ္ရည္ကလည္း မဆိုးပါဘူး၊ ေဟာဒီဘုရားထဲက မဟိဒၶိဓါတ္လုံးကို ငါရၿပီးတာနဲ႔ အဘိုးႀကီးကိုရွင္းပစ္မယ္၊ နင့္ကိုေတာ့ သူေယာင္႐ုပ္ထဲ ထည့္ပိတ္ၿပီးေတာ့ ငါလိုတဲ့အခါက်မွ နင့္ကိုထုတ္ၿပီး ေပါင္းသင္းမဟဲ့၊ ဟား၊ ဟား”
ဦးသူေတာ္က မတ္တပ္ရပ္ၿပီးထသြားတယ္၊ က်ဳပ္လည္းမေနသာတာနဲ႔ ေက်ာက္ဖ်ာေပၚကို လႊားခနဲခုန္တက္လိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။
“ေဟ့လူႀကီး ခင္ဗ်ားလုပ္ေနတာေတြကို ခ်က္ခ်င္းရပ္လိုက္”
“ေအာင္မာ၊ ငါကယ္ထားတဲ့ေကာင္ေလးကမ်ား ငါ့ကိုျပန္ၿပီးၿခိမ္းေျခာက္ေနေသးတယ္”
“ခင္ဗ်ားကယ္တာ မကယ္တာက်ဳပ္မသိဘူးဗ်ာ၊ မမျမတို႔ကိုလႊတ္ေပးမလား မလႊတ္ေပးဘူးလား”
“ဟား၊ ဟား မင္းကမ်ားငါ့ကို ေမးရတယ္ရွိေသးတယ္”
ဦးသူေတာ္က သူ႔ခါးမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ပိတ္ျဖဴအိတ္ကေလးတစ္လုံးထဲကို လက္ႏႈိက္ၿပီးေတာ့ အထဲက ေဆးလုံးကေလးေတြ ႏႈိက္လိုက္တယ္ဗ်၊ ၿပီးေတာ့ ေဆးလုံးကေလးတစ္လုံးကို က်ဳပ္ဆီကိုလွမ္းပစ္လိုက္တာပဲ၊ ေဆးလုံးကေလးက က်ဳပ္ေျခေထာက္အေရွ႕တည့္တည့္ကိုျပဳတ္က်တယ္ဗ်၊ ေဖာင္းခနဲေပါက္သြားၿပီးေတာ့ အေငြ႕ေတြထြက္လာလိုက္တာ မနည္းဘူး၊ က်ဳပ္လည္း အဲဒီအေငြ႕ေတြရႉမိသြားတာနဲ႔ စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္သြားတယ္၊ သူ႔အလိုလို ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ၿပီးသားျဖစ္ၿပီးေတာ့ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း အေနာက္ပစ္လိုက္ၿပီးေတာ့ တင္ပါးအနားမွာ သူ႔အလိုလိုစုသြားတယ္ဗ်ာ။
က်ဳပ္ကိုခ်ဳပ္ထားလိုက္ၿပီေပါ့၊ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းမွ မပါေပမယ့္ က်ဳပ္ေျခလက္ေတြက လႈပ္မရေတာ့ဘူးဗ်၊ မသိရင္ ႀကိဳးအထပ္ထပ္နဲ႔ရစ္ထားသလိုပဲ၊ က်ဳပ္လည္းအားကုန္သုံးၿပီး ႐ုန္းကန္ေပမယ့္ ႐ုန္းမရဘူး။ ဦးသူေတာ္က မမျမအနားကိုကပ္သြားတာနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ပါးစပ္ကိုၿဖဲၿပီး အက်ယ္ႀကီးေအာ္လိုက္မိတယ္ဗ်။
“ဦးဘသာ၊ ဦးဘသာ က်ဳပ္ကိုကယ္ပါအုံး”
ဦးသူေတာ္က လွည့္ၾကည့္တယ္။
“ဟ၊ ဒီေကာင္က ခ်ဳပ္ထား႐ုံနဲ႔မရဘူးပဲ၊ ဒီေတာ့ ပါးစပ္ပါ ပိတ္ေပးမွထင္တယ္”
ဦးသူေတာ္က အလုံးကေလးတစ္လုံးႏႈိက္ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ဆီကိုထပ္ပစ္ေရာဗ်ိဳ႕၊ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အနားကသစ္ပင္ေတြက ေလတိုက္သလိုတျဖန္းျဖန္းလႈပ္ခတ္သြားၿပီးေတာ့ မိုးေပၚကေန တစ္ခုခုက အရွိန္နဲ႔ျပဳတ္က်လာတယ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္အေရွ႕နားကိုဖုတ္ခနဲအက်၊ ဦးသူေတာ္ပစ္လိုက္တဲ့ ေဆးလုံးကေလးကလည္း ဟုန္းခနဲအေပါက္ေပါ့၊ ေဆးမႈန္ေတြက ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္ကို ပ်ံ႕လြင့္သြားတာပဲဗ်ာ၊ ေနာက္ေတာ့မွ က်ဳပ္ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ဳပ္အေရွ႕ကိုက်လာတာ ဦးဘသာဗ်၊ ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္လွ်က္သားနဲ႔ မုဆိုးထိုင္ထိုင္ၿပီး က်လာခဲ့တာပဲ။
ဦးသူေတာ္က ဦးဘသာကိုေတြ႕ေတာ့ အံ့ၾသသြားတဲ့ပုံပဲဗ်။
“ခင္ဗ်ားႀကီးလည္း ေရာက္လာၿပီကိုး”
ဦးဘသာက ပတ္ဝန္းက်င္ကိုတစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္ၿပီးေတာ့ ဦးသူေတာ္ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ သိသြားတဲ့ပုံပဲ။
“ဦးသူေတာ္၊ ခင္ဗ်ားလုပ္ေနတာေတြကို ရပ္တန္းကရပ္လိုက္စမ္းပါ”
“ဟား၊ ဟား ခင္ဗ်ားလိုစုန္းက က်ဳပ္ကိုလာၿပီးတားမလို႔တဲ့လား”
ဦးသူေတာ္က ေဆးလုံးကေလး ငါးလုံးကို ဦးဘသာဆီကိုလွမ္းပစ္ထည့္လိုက္တယ္ဗ်၊ ဦးဘသာက လက္ဝါးတစ္ဖက္ျဖန႔္ၿပီးကာထားလိုက္ေတာ့ ေဆးလုံးငါးလုံးက ေလေပၚမွာတန႔္ခနဲရပ္တန႔္သြားပါေရာ၊ တစ္ခါ ဦးဘသာက လက္ဝါးနဲ႔တြန္းလိုက္ေတာ့ ေဆးငါးလုံးက ဦးသူေတာ္ဆီကို ပ်ံဝင္သြားတယ္၊ ဦးသူေတာ္အနားေရာက္ေတာ့ ေဆးလုံးကေလးေတြက တဝုန္းဝုန္းနဲ႔ေပါက္ကြဲၿပီးေတာ့ အျဖဴေရာင္၊ အနီေရာင္၊ အဝါေရာင္ မီးခိုးေတြျဖစ္ကုန္တာေပါ့၊ မီးခိုးေတြၾကားကေန ဦးသူေတာ္က ထြက္လာတယ္။
“ေၾသာ္၊ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္နဲ႔တစ္ပြဲတစ္လမ္းစမ္းခ်င္ၿပီေပါ့”
ဦးသူေတာ္က ေဆးလုံးေတြ လက္တစ္ဆုပ္ေလာက္ႏႈိက္ၿပီးေတာ့ မိုးေပၚကိုပစ္တင္လိုက္တယ္ဗ်။
“ခင္ဗ်ားတို႔မွတ္ထား၊ က်ဳပ္က အဂၢိရတ္လိုင္းမွာ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနတဲ့ ဦးသူေတာ္ႀကီးပဲဗ်၊ က်ဳပ္ေဖာ္ထားတဲ့ ဓါတ္ေဆးျပာေတြအစြမ္းကို ခင္ဗ်ားေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေစရမယ္”
ေဆးလုံးေတြက မိုးေပၚကိုပ်ံတက္ၿပီးတာနဲ႔ ဥသွ်စ္သီးေလာက္ႀကီးတဲ့ ဝါဖန႔္ဖန႔္အလုံးႀကီးေတြျဖစ္သြားတယ္ဗ်ာ၊ အဲဒီအလုံးႀကီးေတြရဲ႕ အလယ္ေလာက္မွာ အျဖဴေရာင္အကြင္းတစ္ကြင္းစီပါတယ္ဗ်၊ မသိရင္ မ်က္လုံးႀကီးေတြနဲ႔ေတာင္တူေသးတယ္၊ အဲဒီဝလုံးပုံေတြထဲကေနၿပီးေတာ့ ဝင္းခနဲ၊ လက္ခနဲျဖစ္သြားၿပီးေတာ့ စက္ေရာင္ျခည္ေတြနဲ႔ ပစ္ပါေရာဗ်ာ။
အလုံးႀကီးေတြက အလုံးသုံးဆယ္ေလာက္ရွိမယ္ဗ်၊ အလုံးသုံးဆယ္က ဦးဘသာကို တစ္ၿပိဳင္တည္းပစ္ေတာ့တာ၊ ဦးဘသာက လက္ဝါးနဲ႔တားေပမယ့္ မဟန္တဲ့ပုံေပၚတယ္ဗ်၊ သုံးခါေလာက္လည္း တားၿ