“တမလွန်မှတောင်းသောထီးတစ်ချောင်း”(စ/ဆုံး)

“တမလွန်မှတောင်းသောထီးတစ်ချောင်း”(စ/ဆုံး)

================================

ဦးထွန်းလှအောင်သည် မနက်ဖြန် ခရီးထွက်ရမည်ဖြစ်၍ ရုံးဆင်းချိန် လွန်
သော်လည်းအိမ်သို့မပြန်နိုင်သေးပဲမပြီး
ပြတ်သေးသောအလုပ်များကို ဆက်၍
လုပ်နေခဲ့သည်။ ရုံးအုပ်ကြီးဖြစ်၍ မိမိ
တာဝန်ယူထားရသော အလုပ်များ
အကြွေးမကျန်စေရန် အားကြိုးမာန်
တက်လုပ်နေရသဖြင့် အချိန်ကုန်မှန်း
ပင်မသိလိုက်ပါ။
သတိရ၍ နာရီကြည့်လိုက်သော

အခါ (၈)နာရီကျော်နေကြောင်း တွေ့ လိုက်ရသည်။ အလွန်နောက်ကျပါက
ဘတ်စ်ကားမရတတ်၍ အလုပ်များကို
ဖြတ်လိုက်ပြီးအိမ်ပြန်ရန်ပြင်ဆင်ရတော့
သည်။ ည(၈)နာရီကျော်သဖြင့် ရုံးပေါ်
တွင် ညတာဝန်ကျဝန်ထမ်းများမှလွဲ၍
ရှိမနေတော့ပါ။ ရုံးခန်းတံခါးကို သော့
ခတ်နေစဉ် အပြင်လောကတွင် မိုးပြင်း
ပြင်းထန်ထန် ရွာနေသည်ကို သိလိုက်
ရသည်။ မိုးရွာသည်ကိုမြင်ရမှ ထီးကိုည

တာဝန်ကျမောင်မောင် ယူသွားသည် ကို သတိရသည်။ မောင်မောင်သည်
အောက်ထပ်တာဝန်မှူးရုံးခန်းတွင် ရှိ
မည်ဖြစ်၍သော့အပ်ရင်းထီးတောင်းယူ
ရမည်ဖြစ်သည်။ဦးထွန်းလှအောင်သည်
အခန်းသော့ကို တာဝန်မှူးကြီးထံ အပ်
လိုက်ပြီး မောင်မောင်ကို မမြင်၍ ပေး
လိုက်သည်။
“တာဝန်မှူးမောင်မောင်ရေ…”
“မောင်မောင် – လက်ဖက်ရည်ဆိုင်
သွားတယ်”
“ဘယ်ဆိုင်လဲ – မြစံပယ်လား”
“ဟုတ်ပါတယ်”
မြစံပယ်သည် ရုံးရှေ့တွင် ရှိသဖြင့်
ရုံးနှင့်နီးသည်။ ရုံးနှင့်နီးသော်လည်း မိုး
ရောလေပါထန်နေသဖြင့် သွားရန်ခက်
နေသည်။ တာဝန်မှူးအခန်းတွင်လည်း
ထီးမမြင်သဖြင့် ရုံးပေါက်ဝသို့ ထွက်
လိုက်သည်။ ရုံးအဝင် တံခါးပေါက်အနီး
သံဆန်ခါတွင် ထီးအပြာတစ်ချောင်းကို
ချိတ်လျက်တွေ့ရသည်။ ထိုထီးကလေး
ကို ခဏယူသွားလျှင် အဆင်ပြေမည်။
ထိုထီးကိုငေးကြည့်နေစဉ်တာဝန်မှူးက

နောက်က ရောက်လာသည်။
“အဲဒီထီးကို ညနေကတည်းက တွေ့နေတာ။ ပိုင်ရှင် မေ့ကျန်ခဲ့တာ ဖြစ်
မယ်။ ဒီညတော့ – ပြန်လာယူမှာမဟုတ် ပါဘူး။ အဲဒီထီးကို ယူသွားပေါ့” “ဟုတ်ကဲ့ – ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ဒီထီးကို မောင်မောင်နဲ့ ပြန်ပေးလိုက်
ပါမယ်”
ဦးထွန်းလှအောင်ထိုထီးကိုဆောင်း
ပြီး ရုံးရှေ့သို့ ထွက်ခဲ့သည်။ ထီးမှာ ဂျပန်
ထီးအကောင်းစားဖြစ်သည်။ထီးရိုးတွင် K.M.Z ဟု အတိုကောက် စာသုံးလုံး ကို တွေ့ရသည်။ မိုးရွာထဲမှ ဖြတ်ကူး၍
မြစံပယ်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်အတွင်းသို့
ဝင်ခဲ့သည်။ ဆိုင်တွင် လူရှင်းနေပြီးစားပွဲ သုံးဝိုင်းတွင်သာ လူရှိပါသည်။ မောင်
မောင်ကိုလုံးဝမတွေ့ရပါ။
မောင်မောင်ကိုမတွေ့ရသဖြင့်ဆိုင်
ထဲကထွက်ခဲ့ပြီးပတ်ဝန်းကျင်လက်ဖက်
ရည်ဆိုင်များသို့ လှည့်ပတ်ကြည့်ပါ
သည်။ တစ်ဆိုင်ပြီးတစ်ဆိုင် ရှာသော် လည်း မောင်မောင်ကို မတွေ့ပါ။ လမ်းမ ကြီးပေါ်ပြန်ရောက်လာပြီး မည်သည့်

နေရာကို ဆက်လက်ရှာဖွေရမည်ကို
မစဉ်းစားတတ်အောင် ရှိနေစဉ် တက္ကစီ
ကားတစ်စီးက အနီးတွင် ရပ်လာသည်။
သေချာကြည့်မှ တူတော်မောင် ဘလှ
ဖြစ်နေကြောင်း သိရသည်။
“ဦးလေး- အိမ်ပြန်မှာမဟုတ်လား။
လာလေ – ကားပေါ်တက်၊ မိုးသိပ်ရွာနေ
တယ်”
“ဟာ- ဘလှပါလား။ လိုက်တော့
လိုက်ချင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ – ရုံးခဏ ပြန်
ချင်သေးတယ်။ ဒီထီးကိုပြန်ပို့ရဦးမယ်”
“အရေးမကြီးရင် နောက်မှပေးပါ-
ဦးလေးရယ်။ မိုးတွေ သိပ်ရွာနေတော့
သိပ်ချမ်းနေပြီ။ အိမ်ကို မြန်မြန်ရောက်မှ
ဖြစ်မယ်”
ဦးထွန်းလှအောင်သည် စဉ်းစား မနေတော့ပဲကားပေါ်အမြန်တက်လိုက်
သည်။ မိုးက သည်းနေသဖြင့် ဘလှနှင့် တွေ့ ၍သာ အိမ်သို့ စောစောရောက် သည်။ထီးအကြောင်းစဉ်းစားမနေတော့
ပဲ နောက်နေ့ခရီးထွက်ရန်ကိစ္စသာ စဉ်း စားရသည်။ အိမ်ရောက်သည်နှင့် ပြင် ဆင်စရာများကိုပြင်ဆင်ပြီးအိပ်ရာဝင်ခဲ့

သည်။ နံနက်ရုံးကားက (၅)နာရီတွင်
လာခေါ်မည်ဖြစ်၍ စောစောနိုးရန်သတိ
ထား၍အိပ်ရသည်။ ရုတ်တရက် အိပ် မပျော်သဖြင့်ကြိုးစား၍အိပ်ပျော်အောင်
အိပ်လိုက်ရသည်။ “ဟေ့လူ-ထ-ထ”
တစ်စုံတစ်ယောက်က လာနှိုး
သဖြင့် အိပ်ရာက လူးလဲထလိုက်သည်။
“ကျုပ်ထီး ပြန်ပေးလေ”
အသားဖြူဖြူပိန်ပိန်သွယ်သွယ်လူ
ရွယ်တစ်ဦးထီးပြန်ပေးပါဟုတောင်းနေ
ပါသည်။
“ရုံးတံခါးမှာချိတ်ထားတဲ့ကျုပ်ထီး
ကို ခင်ဗျားယူသွားတယ်လေ”
လူရွယ်က ထပ်ပြောမှ ရုံးက ယူမိ
ခဲ့သောထီးကို သတိရမိသည်။
“ဟုတ်ကဲ့ – ပေးပါ့မယ်။ ဟိုနံရံမှာ
ချိတ်ထားပါတယ် – ယူသွားလိုက်ပါ”
“ခင်ဗျားယူလာတဲ့ မူလနေရာမှာ
ပြန်ထားပေးပါ – ဒါပဲ။ ကျုပ်သွားပြီ”
“ဟေ့လူ-ဟေ့လူ”
ဦးထွန်းလှအောင်ကအော်ခေါ်ရင်း
ရုတ်တရက်အိပ်ရာနိုးသွားသည်။ထီးကို

ကြည့်လိုက်ရာ နံရံမှာရှိနေကြောင်း မြင် ရမှအိပ်မက်မှန်း သိရသည်။ ထီးကိုစိတ်
စွဲ၍ အိပ်မက်မက်ခြင်းဖြစ်သည်ဟု ထင်
မိသည်။နာရီကိုကြည့်လိုက်ရာလေးနာရီ ကျော်နေပြီဖြစ်၍ပြန်မအိပ်တော့ပဲ အိပ် ရာကထလိုက်ပါသည်။
C
နံနက်(၅)နာရီတိတိတွင် အိမ်ရှေ့ သို့ရုံးကားရောက်လာသဖြင့်ပစ္စည်းများ ယူကာကားပေါ်တက်လိုက်သည်။ အဖွဲ့
ဝင်များ စုံလင်စွာတွေ့ရပြီး အဖွဲ့ခေါင်း
ဆောင်မန်နေဂျာကို ရှစ်မိုင်တွင် ဝင်ခေါ်
ရန်သာကျန်တော့သည်။ ရှစ်မိုင်ရောက်
သည့်အခါ မန်နေဂျာက အသင့်စောင့်
နေသဖြင့်မန်နေဂျာကားပေါ်တက်သည်
နှင့် ပြည်မြို့သို့ ဦးတည်ကာ ကားထွက်
ခဲ့ပါသည်။ ကားပေါ်ပါလာသူများမှာ မိုးမလင်းသေးသဖြင့် အိပ်ငိုက်နေကြ
သည်။
ဦးထွန်းလှအောင်သာအိပ်ချင်စိတ် မရှိပဲထူးဆန်းသောအိပ်မက်ကို သတိရ

နေသည်။အိပ်မက်ထဲကလူရွယ်မှာထီး
ပိုင်ရှင်ဖြစ်နိုင်ပြီး သူ၏ထီးမိမိထံရောက်
နေသည်ကို မည်သို့သိရှိနေသည်ကို
စဉ်းစားမရအောင် ရှိပါသည်။ ထိုထို
အကြောင်းတွေးရင်း ကြက်သီးထလာ
သလို ခံစားရသည်။ ထိုထီးကို တစ်
စက္ကန့်ပင် မထားလိုပဲ မူလနေရာသို့ ပြန်
ပို့လိုသော်လည်းတာဝန်အရ ခရီးထွက်
နေရသဖြင့် ပြန်ရောက်မှပို့ပေးနိုင်တော့
မည်။ လက်ပံတန်းသို့ရောက်သည့်အခါ
နေ့လယ်စာစားပြီး ခရီးဆက်၍ ထွက်ခဲ့
ရာ နေ့လယ်တွင် ပြည်မြို့သို့ ရောက်ပါ
သည်။
ပြည်ရုံးမှ စာရင်းဇယားများ စစ်
ဆေးရမည်ဖြစ်ရာရုံးသို့ရောက်သည်နှင့်
စစ်ဆေးရမည့် စာရင်းများကိုအဖွဲ့ခေါင်း ဆောင်က ခွဲဝေပေးပါသည်။ မိမိတာဝန်
ယူရသည့်အပိုင်းကို မှန်ကန်တိကျ အောင် စစ်ဆေးရသည်။ တစ်နေကုန် စာရင်းများကိုစစ်ဆေးပြီးညနေရုံးဆင်း ချိန်မှရပ်နားကြရသည်။ ညတွင်ရုံးအပေါ် ထပ်တွင် အစီအရီ အိပ်ကြရသည်။ ဦးထွန်းလှအောင်မှာညအိပ်ရာမဝင်ခင်

ဘုရားရှိခိုး၊ ထီးပိုင်ရှင်ကို မေတ္တာပို့ပြီးမှ
အိပ်ရာဝင်ခဲ့သည်။နေရာပြောင်း၊အိပ်ရာ
ပြောင်းဖြစ်၍ရုတ်တရက်အိပ်မပျော်ပါ။
အတူလာသော ဝန်ထမ်းများအားလုံး
အိပ်မောကျနေကြပြီဖြစ်၍ အိပ်ပျော် အောင် ကြိုးစားအိပ်လိုက်ရသည်။ “cury-00-00”
တစ်စုံတစ်ယောက်က နှိုးလိုက်၍
လန့်နိုးသွားပါသည်။
“ကျုပ်ထီးကို မူလနေရာ ပြန်ပို့ဖို့
မမေ့နဲ့နော်”
ယမန်နေ့ကလာသော လူရွယ်ဖြစ်
ထွက်သွားပါသည်။ ထီးပိုင်ရှင်ယခုတစ်
သည်။လူရွယ်ကိုပြန်မပြောနိုင်ခင်သူက
ခေါက်လာခြင်းမှာထီးကိုတောင်းခံခြင်း
မဟုတ်ပဲ သတိပေးရန် ရောက်လာခြင်း သာ ဖြစ်သည်။ ရန်ကုန်နှင့် မိုင်နှစ်ရာ နီးပါး ဝေးကွာသည့် ပြည်အထိလိုက် လာခြင်းမှာ ထူးဆန်းလှပေသည်။ အိပ် မက်တွင် ထိုလူရွယ်ကို တွေ့လိုက်တိုင်း ရင်ခုန်ရပါသည်။ အားလုံးအိပ်မောကျ နေချိန်ဖြစ်၍သူလည်းပြန်အိပ်နေလိုက် သည်။ အားလုံး အိပ်မောကျနေသဖြင့်

သူ့အဖြစ်ကို သတိထားမိပုံ မရပါ။ ပြန်၍ အိပ်ပါက နောက်ထပ်အိပ်မက် မက်နေ
မည်စိုး၍မအိပ်ရဲတော့ပါ။ နှုတ်ကဘုရား
စာများကိုရွတ်ဖတ်ရင်းအိပ်ပျော်သွားပါ
သည်။
C
နောက်နေ့တွင် လုပ်ငန်းများကို
ပြီးစီးအောင်လုပ်ကြသည်။ မပြီးစီးသေး
သူများကိုပြီးသူများက ဝိုင်းကူ၍ဆောင်
ရွက်ကြရာ မနက်ပိုင်းတွင် စာရင်းအား
လုံး စစ်ဆေးပြီးစီးပါသည်။ အဖွဲ့ခေါင်း
ဆောင်က ပြီးစီးသော စာရင်းများကို
အသေးစိတ်စစ်ဆေးပြီးလုပ်ငန်းကိုရပ်
နားလိုက်ကြသည်။
နေ့လယ်စာစားပြီးလျှင် ရန်ကုန်သို့
ပြန်ကြရတော့မည်ဖြစ်၍ အားလုံးပျော်
ရွှင်နေကြပါသည်။ အထူးသဖြင့် ဦးထွန်း
လှအောင်မှာ အပျော်ဆုံးဖြစ်သည်။
ရန်ကုန်သို့ မြန်မြန်ရောက်မှ သူ့ထီးကို
မူလနေရာသို့ ပြန်ပို့နိုင်မည်ဖြစ်သည်။
နေမဝင်မီသာ ရန်ကုန်သို့ ရောက်ပါက

ချက်ချင်းပြန်ပို့ရန်စိတ်ကူးထားပါသည်။
အချိန်မတော်မှ ရန်ကုန်သို့ရောက်ပါက
ထီးကို နေ့ချင်းပြန်ပို့ရန် မလွယ်ပါ။ တစ်
ရက်အချိန်ပိုကြာပါကထီးပိုင်ရှင်ရောက်
လာမည်ကို ရင်မဆိုင်ဝံ့တော့ပါ။ ထီးပိုင်
ရှင်သည် သွားလေရာကိုလိုက်၍ သတိ
ပေးနေခြင်းဖြစ်၍ လူသားတော့ မဖြစ်
နိုင်ပါ။ တန်ခိုးရှင်တစ်ဦးသာ ဖြစ်နိုင်ပါ
သည်။
ဝိညာဉ်တစ်ကောင်သာဖြစ်ပါက
မိမိကို ဒုက္ခပေးနိုင်သဖြင့် ကြောက်စရာ ကောင်းပါသည်။ ဝိညာဉ်ကောင်ကို ကိုယ်တိုင်တွေ့ရန်မဆိုထားနှင့်အိပ်မက်
တွင်ပင် ထပ်မံမတွေ့လိုပါ။ ဝိညာဉ်
ကောင်ကမိမိကိုအန္တရာယ်မပြုမီထီးကို
မူလနေရာသို့ ပြန်ပို့ချင်နေပါသည်။
ရန်ကုန်သို့ရောက်ပါက အချိန်မဆိုင်းပဲ
ပို့ရန်သာ စိတ်ကူးမိပါသည်။ ဦးထွန်းလှအောင်က ရန်ကုန်သို့ အမြန်ရောက်ချင်သော်လည်း ပြည်မှ ညနေမှ ထွက်ဖြစ်သည်။ စာရင်းဇယား များ ပြန်လည်ညှိနှိုင်းနေရသဖြင့် အချိန် ကြာခဲ့ရသည်။အချိန်ပြောင်းသွားသည့်

အတွက် ထီးပို့ရန် ခက်သွားပြန်သည်။
ညဦးပိုင်းသာရောက်ပါက
ချက်ချင်းပို့ရန်
ဖြစ်သော်လည်း ညဉ့်နက်ပိုင်းမှ ရန်ကုန် သို့ရောက်ပါကနောက်နေ့မှပို့နိုင်တော့
မည်။ တစ်ညထီးကိုလက်ခံထားရပါက
တစ်ညအတွက်တာဝန်ကြီးလှပါသည်။
နောက်ဆုံးညအဖြစ်လက်ခံထားရပါက
အိပ်မက်တွင် ထီးပိုင်ရှင်နှင့် တွေ့ရမည်
ကို ကြောက်လန့်နေမိသည်။ အိမ်သို့
အမြန်ရောက်ချင်သဖြင့် ကားကို နှေး
လွန်းသည်ဟု ထင်နေပါသည်။ ကားက
ပုံမှန်သွားနေသဖြင့် မိမိ ဘာမှမတတ်
နိုင်ပဲ စိတ်လှုပ်ရှားနေရသည်။ နောက်
ဆုံးစိတ်လျှော့လိုက်ရသည်။ရောက်ချင်
သည့်အချိန်ရောက်၊ ဖြစ်ချင်တာဖြစ်ရှင်း
တော့မည်ဟုဆုံးဖြတ်လိုက်မှစိတ်သက်
သာရာရပါသည်။ ည(၉)နာရီ ကျော်မှ
ရန်ကုန်သို့ဝင်နိုင်ခဲ့သည်။ အိမ်သို့ (၁၀)
နာရီကျော်မှရောက်ပါသည်။
ထီးကို ရဲရဲပင် မကြည့်ဝံ့ပဲ အိပ်ခန်း သို့တန်းဝင်ခဲ့သည်။ ယနေ့ညလည်းထီး ပိုင်ရှင်မှာ ရန်ကုန်မြို့တွင်ဖြစ်၍ အနည်း ဆုံး သတိပေးရန် ရောက်လာချေတော့ မည်။နောက်ဆုံးညဖြစ်၍သိပ်မကြောက်

ရန် အားတင်းထားရသည်။ နောက်နေ့
တွင် ထီးပြန်ပို့နိုင်ပြီဖြစ်၍ ထီးပိုင်ရှင်ကို
ရဲရဲရင်ဆိုင်ရန် အားတင်းလိုက်ရသည်။ နာနာဘာဝနှင့် တွေ့ရမည်ဖြစ်၍ စိုးရိမ် စိတ်ရှိပြီး ရင်ခုန်နေပါသည်။ ခရီးပန်းလာသဖြင့် စောစောအိပ် ပျော်သွားခဲ့သည်။ ထုံးစံအတိုင်း အိပ်
မက်တွင် ထီးပိုင်ရှင် ရောက်လာသည်။
မနက်ဖြန် ပို့နိုင်ပြီဖြစ်၍ ပိုင်ရှင်က သတိ
ပေးစကား မစနိုင်ခင် မိမိက ဦးအောင်
ပြောလိုက်သည်။
“ခင်ဗျားထီးကို မိုးလင်းတာနဲ့ ပြန် ပို့ ဖို့အသင့်ပဲ။ နောက်ထပ် ခင်ဗျား လာ
စရာ အကြောင်းမရှိတော့ဘူး” ဦးထွန်းလှအောင်က အပြတ်ပြော ချလိုက်သည်။မနက်ဖြန်တွင်ထီးပို့နိုင်ပြီ ဖြစ်၍ကြောက်စရာမလိုတော့ပါ။ ဦးထွန်း လှအောင်က ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ပြောလိုက်
သဖြင့် ထီးပိုင်ရှင်မှာ ဘာမှတုံ့ပြန်မပြော
တော့ပဲ လေသံနှိမ့်၍ အသံတိုးတိုးဖြင့်
ပြောပါသည်။
“ထီးကိုသာ မူလနေရာကို ပြန်ပို့
ပေးမယ်ဆိုရင် ပြောစရာ မရှိတော့ပါ
ဘူး”

လေသံပျော့ပျော့နှင့်ပြောပြီး ချက် ချင်းပျောက်သွားပါသည်။နောက်ဆုံးည
တွင် မိမိက အသာစီးယူပြီး ပြောလိုက်
ရသဖြင့် ကျေနပ်မိပါသည်။ မိုးမလင်း
သေးသဖြင့် ပြန်အိပ်နေလိုက်သည်။ မိုးလင်းသည်နှင့် အိပ်ရာမှထကာ
ထီးပို့ရန် ပြင်ဆင်ရသည်။ တနင်္ဂနွေနေ့
ဖြစ်၍ ရုံးပိတ်သော်လည်း ထီးပို့ရန်
အရေးကြီးသဖြင့် ထီးကိုယူကာ ရုံးသို့
လာခဲ့ပါသည်။ (၉)နာရီမထိုးမီ ရုံးသို့
ရောက်သည်။ ရုံးပိတ်ရက်ဖြစ်၍ ရုံးတွင်
လူရှင်းနေပါသည်။ တာဝန်မှူးကိုကြည့်
လိုက်ရာ မြင့်ဆွေဆိုသူဖြစ်ကြောင်း သိ
ရ၍ တာဝန်မှူးအခန်းသို့ သွားလိုက်
သည်။
“မြင့်ဆွေ – ဒီနေ့မင်းကတာဝန်မှူး
လား”
“ဟုတ်ပါတယ် – ထွန်းလှအောင်”
“ဒါဆို – အဆင်ပြေတယ်။ ဟိုလွန် ခဲ့တဲ့နှစ်ရက်ကသံဆန်ခါမှာချိတ်ထားတဲ့
ထီးကို ငါယူသွားခဲ့တာ။ ခရီးထွက်နေ
ရလို့အခုမှပြန်ပို့ရတာ။ဒီထီးကိုသူ့နေရာ ပြန်ထားခဲ့မယ်။ ပိုင်ရှင်လာယူရင် မင်း

ပြောပြလိုက်ပါ”
မြင့်ဆွေမှာ ထီးကိုကြည့်၍ ပျာပျာ သလဲပြောပါသည်။
“ဟေး- နေဦး။ဒါ- ခင်မောင်ဇော်ရဲ့
ထီးမဟုတ်လား”
“ဘယ်သူ့ထီးဆိုတာ မသိပါဘူး
ကွာ။ ညဘက် ဒီနေရာမှာ တွေ့တာနဲ့
ခဏယူဆောင်းရင်းပြန်မပို့ဖြစ်လို့အခုမှ
လာပို့ရတာ”
မြင့်ဆွေကိုရှင်းပြရင်း တစ်စုံတစ်ခု ကို သတိရမိသည်။ ထီးတွင် K.M.Z ဟူ သော အင်္ဂလိပ်စာသုံးလုံးပါသည်ကို
ချက်ချင်းမြင်ယောင်လာသည်။
“မြင့်ဆွေ- နေဦးကွ။ထီးမှာနာမည် အတိုကောက်စာသုံးလုံး ပါတယ်။ မင်း ပြောတဲ့ ခင်မောင်ဇော်ဆိုတာ ဖြစ်နိုင် တယ်။ ခင်မောင်ဇော်ဆိုတာဘယ်သူလဲ
ကွ
“အေး – ခင်မောင်ဇော်ကို မင်း ဒါ လောက်စိတ်ဝင်စားရင်ဒီထီးအကြောင်း
က အလွန်ထူးဆန်းနေလို့ မင်း ပိုပြီးစိတ် ဝင်စားမှာပေါ့ – နေပါဦးကွ။ ဒီထီးယူသွား တော့ မင်း ဘယ်လိုခံစားရသလဲ။ အိပ်

မက်တွေ ဘာတွေမက်သေးသလား သိ ချင်လို့ပါ”
“ဘာ – အိပ်မက် – ဟုတ်လား။ ငါ
အိပ်မက်မက်တာ မင်း ဘယ်လိုသိ
သလဲ”
“ဒီထီးကို ယူသွားတဲ့လူတိုင်း အိပ်
မက်မက်ကြတာချည်းပဲ။ အိပ်မက်ထဲမှာ ထီးပြန်တောင်းတဲ့သူက ခင်မောင်ဇော်
ပဲ”
လား”
“ဟို – ဖြူဖြူသွယ်သွယ် ပိန်ပိန်လူ
“အေး – ဟုတ်တယ်။ အဲဒါ- ခင်
မောင်ဇော်ပဲ”
“သူက အိပ်မက်ပေးနိုင်ရအောင် ဘာအစွမ်းတွေ၊ ဘာတန်ခိုးတွေ ရှိလို့
လဲ”
“ခင်မောင်ဇော်က သေပြီလေ။
မနက်ဖြန် ရက်လည်ပြီ”
“ဘာ”
“ဘာတွေ၊ ညာတွေ လုပ်မနေနဲ့။ လက်ဖက်ရည် သွားသောက်ကြမယ်။ ကျန်တဲ့အပိုင်းတော့လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ရောက်မှ ဆက်ပြောကြတာပေါ့”

“အေးပါ- သွားကြတာပေါ့။ အဲဒီ ခင်မောင်ဇော်အကြောင်းစိတ်ဝင်စားနေ
ပြီ- ဆက်ပြောပါဦး။ ငါ- လက်ဖက်ရည်
တိုက်ပါ့မယ်”
မြင့်ဆွေကမြစံပယ်လက်ဖက်ရည်
ဆိုင်သို့ ခေါ်သွားသဖြင့် လိုက်ခဲ့ရသည်။
တနင်္ဂနွေနေ့ဖြစ်၍ ဆိုင်တွင် လူရှင်းနေ
ပါသည်။ လက်ဖက်ရည် မှာလိုက်ကြ
သည်။
“ကဲ-ထီးအကြောင်း ဆက်ပါဦး”
“တို့ရုံးစီမံရေးရာက နီနီကို မင်း သိ
သလား”
“ဟိုအနီရောင်အမြဲဝတ်တဲ့ ဖြူဖြူ
ချောချောကောင်မလေးလား”
“ဟုတ်တယ်- အဲဒီကောင်မလေးရဲ့ ချစ်သူကခင်မောင်ဇော်ပဲ။ ခင်မောင်ဇော်
က ချမ်းသာတယ်။ ဘာအလုပ်မှ မလုပ် ဘူး။ ညနေရုံးဆင်းချိန်ဆို သူက ကားနဲ့
ရောက်လာပြီးကြိုလေ့ရှိတယ်။ တစ်နေ့
သူ့ကားနဲ့ ရုံးဆင်းချိန်ရောက်လာတယ်။
တို့ရုံးရှေ့မှာလည်း မန်နေဂျာတွေစီးတဲ့
မာဇဒါဂျစ်ကားတွေနဲ့ ပြည့်နေလို့ ကား
ရပ်စရာနေရာမရှိလို့ တစ်ဖက်တစ်ချက်

မှာ သူ့ကားလေးကို ရပ်ထားရတယ်။ သူက လမ်းလျှောက်လာတယ်။ အဲဒီ
အချိန်က မိုးရွာနေလို့ ထီးဆောင်းလာ
တယ်။ ထီးမှာ ရေတွေစိုနေလို့ ထီးကို
အထဲမယူဘဲ အဝင်ဝက သံဆန်ခါမှာ
ချိတ်ပြီး နီနီရှိရာ အခန်းထဲကို ဝင်သွား
တယ်။
နီနီကို ခေါ်ပြီးပြန်ထွက်လာတော့
အပြင်မှာမိုးမရွာတော့ထီးကိုမေ့ပြီးကား
မောင်းပြီး ပြန်သွားကြတယ်။ နောက်မှ
သိရတာက ဒီထီးက နီနီက အမှတ်တရ
ပေးထားတဲ့ ထီးဆိုတော့ ပျောက်လို့
မဖြစ်ဘူး။ နီနီကိုအိမ်ပို့ပြီးမှထီးကိုသတိ
ရပြီးပြန်လာယူတာ။အလာတုန်းကလိုပဲ
လမ်းတစ်ဖက်မှာ ကားရပ်ပြီး ဆင်းလာ
တာ။ မိုးက ရွာနေတော့ လမ်းရှင်းတယ်
ထင်ပြီး ဖြတ်အပြေးမှာ ဒိုင်နာကားကြီး က တိုက်လိုက်တာ။ ဆေးရုံမရောက်မီ
ကွယ်လွန်သွားတာပဲ”
“ဪ- ဟိုတစ်ညကကားတိုက်မှု
ဖြစ်တယ်ဆိုတာ အဲဒီလူလား”
“အေး- ဟုတ်တယ်။ ည(၈)နာရီ
လောက်မှာဖြစ်တာ။ လူက ကွယ်လွန်

သွားပေမယ့် ထီးကို စွဲလမ်းပြီး သူ့ထီးကို သူများယူသွားမှာ စိတ်မချနိုင်အောင်
ရှိနေတဲ့ပုံပဲ”
မြင့်ဆွေက စကားကို ရပ်လိုက်ပြီး
လက်ဖက်ရည်ကို သောက်နေသည်။
ထို့နောက် မြင့်ဆွေက စကားကို ဆက်
ပြောပြန်သည်။
“အဲဒါနဲ့ – ပြောရဦးမယ်။ ဟိုတစ်
ရက်က ရုံးဆင်းချိန်ပဲ။ ဦးထွန်းသိန်းတစ်
ယောက် ထီးမပါလို့ ပိုင်ရှင်မဲ့ ဒီထီးကို
အိမ်ယူသွားတယ်။ နောက်နေ့ အစော
ကြီး ရောက်လာပြီး သူယူခဲ့တဲ့နေရာမှာ
ပြန်ထားသွားတယ်။ တာဝန်ကျတွေကို ပဲပြောသွားသေးတယ်”
“ဒီထီးယူသွားမိတာ။ညမှအိပ်မက်
ထဲမှာ ခင်မောင်ဇော်က သူ့ထီးကို သူ့
နေရာပြန်ပို့ပါပြောလို့အမြန်လာပို့တာ”
လို့ပြောသွားတယ်။အဲဒီနေ့ကစပြီးဒီထီး
ဟာ နာမည်ကြီးသွားတယ်။ ဘယ်သူမှ
ယူမဆောင်းရဲကြတော့ဘူး။ တာဝန်ကျ
တဲ့လူတွေကထီးမပါတဲ့လူတွေ့ရင်ဒီထီး
ယူသွားပါလားလို့ နောက်နေကြတယ်။
ထီးကိုယူဖို့နေနေသာသာအချို့ကဒီထီး

ကိုရဲရဲတောင်မကြည့်ဝံ့အောင်ကြောက်
နေကြတယ်”
မြင့်ဆွေ၏စကားကို အစအဆုံး နားထောင်လိုက်ရမှ ထိုထီး၏ သမိုင်း ကြောင်းကို သိလိုက်ရသည်။ “ဒါဆို-ဒီထီးကိုဘာဆက်လုပ်ကြ
မှာလဲ”
“နီနီလည်း အဲဒီနေ့ကစပြီး ရုံး မတက်ဘူး။ နီနီ ရုံးတက်တဲ့နေ့မှ ဒီထီး ကို ပြန်ပေးရတော့မှာပေါ့။ မနက်ဖြန် ခင်မောင်ဇော်ရဲ့ ရက်လည်ဆွမ်းကျွေး ကိုငါသွားမှာပဲ။နီနီကိုအကျိုးအကြောင်း

ပြောပြခဲ့မယ်လေ”
ခင်မောင်ဇော်ထီး၏အဖြစ်အပျက် မှာထိုမျှသာဖြစ်ပါသည်။နောက်နေ့နီနီ
ရောက်လာပြီး သူကိုယ်တိုင် ထိုထီးကို
ယူသွားပါသည်။ထိုထီးထိုနေရာမှပျောက်
ကွယ်သွားမှ အသက်ဝင်နေသော ထီး
တစ်ချောင်း၏ ဇာတ်လမ်းပြီးဆုံးခြင်း
သို့ရောက်ပါတော့သည်။တမလွန်မှထီး
ပြန်တောင်းသူလည်း ပေါ်မလာတော့
သဖြင့် ဇာတ်လမ်းမှာ နိဂုံးချုပ်သွားပါ
တော့သည်။

#ကောင်းသော်

#crd