ထောင်အတွင်းမှပရလောကသားများ

အင်းစိန်ထောင်မှ ပရလောကသားများ(စ/ဆုံး)

———————————————

“အစဉ်အဆက် လက်ဆင့်ကမ်းလာတဲ့ အဆိုအရ မိန်းဂျေးလ်ကနေ ထောင်ဗူး၀ကို လွတ်မြောက်သွားတဲ့ အကျဉ်းသားဟာ နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်ပြီး ဒီဘုရားလေးကိုဖူးရင် နောက်တစ်ခေါက် ပြန်ရောက်လာတတ်တယ် ဆိုတဲ့ ယုံကြည်စွဲလမ်းမှုတစ်ခု ရှိပါတယ်။ ဒါကြောင့် လွတ်သွားတဲ့ အကျဉ်းသားတွေဟာ မိန်းဂျေးလ်လမ်း ပေါ်ရောက်ရင် နောက်ကို ဘယ်တော့မှ လှည့်ကြည့်လေ့မရှိပါဘူး”
——————————————————————-

ထောင်အတွင်းက ပရလောကသားများအကြောင်းကို ရေးမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တဲ့အခါ သဘောတူသူရော၊ သဘောမတူသူရော မိတ်ဆွေတွေထဲမှာ ပေါ်ပေါက်လာပါတယ်။ တကယ်တော့ ဒီအကြောင်းအရာဟာ အင်မတန် ငြင်းခုန်စရာကောင်းတဲ့ ခေါင်းစဉ်ဖြစ်နေလို့ပါပဲ။ ခေတ်စနစ်တွေ ပြောင်းလဲမှုနဲ့အတူ လူတွေရဲ့ ယုံကြည်သက်၀င်မှုတွေဟာ လှိုင်းအမျိုးမျိုး သက်ရောက်ခံရပြီးတဲ့ နောက်မှာ အားပျော့သွားပါတယ်။ လူငယ် ခေတ်ပညာ တတ်တွေကတော့ ဒီခေါင်းစဉ်ကို သဘောတူဖို့ ခဲယဉ်းပါလိမ့်မယ်။ ကျွန်တော်လည်း ၂၁ နှစ်သား ထောင်ထဲရောက်ခါစမှာ ဒီအမြင်ကို စွဲကိုင်ခဲ့ပါတယ်။

ဒါပေမဲ့ နိုင်ငံရေး လှိုင်းတံပိုးတွေကြောင့် သေဒဏ်အပါအ၀င် ထောင်သုံးကြိမ်ကျပြီး ထောင် လေးထောင်ထဲမှာ ၁၁ နှစ်၊ ခြောက်လ ၁၁ ရက် နေပြီးတဲ့ နောက်မှာတော့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ယုံကြည်ချက်တချို့ ပြောင်းလဲသွားပါတယ်။ မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ ထောင်တွေသမိုင်းဟာ အင်္ဂလိပ်လက်ထက် ကတည်းက စတင်ခဲ့တာဖြစ်ပြီး နှစ်ပေါင်းရာကျော် ရာဇ၀င် ရှိနေခဲ့ပါတယ်။ အရှေ့တောင်အာရှရဲ့ ကျယ်ပြောတဲ့နယ်မြေနဲ့ ခမ်းနားတဲ့ယဉ်ကျေးမှုကို ပိုင်ဆိုင်ထားတဲ့ တိုင်းပြည်တစ်ခုမှာ ထူးဆန်းစွာပဲ နေရာအနှံ့ ထောင်တွေအများကြီး တည်ရှိနေခဲ့ပါတယ်။ လက်ရှိ အကျဉ်းထောင်ပေါင်း ၄၅ ထောင်ရှိပြီး က၊ ခ၊ ဂ အဆင့်လိုက် ခွဲခြားထားပါတယ်။ ဒီထောင်တွေထဲမှာ အင်းစိန်ထောင်၊ စစ်တွေထောင်၊ မော်လမြိုင်ထောင်၊ မြိတ်ထောင်နဲ့ ပုသိမ်ထောင်တွေဟာ သက်တမ်းရင့်ထောင်တွေ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီထောင်တွေဟာ (က) အဆင့် ထောင်တွေဖြစ်တဲ့အတွက် ကြိုးတိုက်နဲ့ ကြိုးစင် တည်ရှိတဲ့ထောင်တွေ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီကြိုးစင်တွေဟာ ကျွန်တော်တို့ ထောင်ထဲရောက်တဲ့ အချိန်မှာ ဟောင်းနွမ်း ဆွေးမြေ့ သံချေးကိုက်နေပေမယ့် တစ်ချိန်က ရာဇ၀တ်သားတွေကို ကြိုးပေးကွပ် မျက်ခဲ့တယ်ဆိုတဲ့ အချက်ကတော့ ဖုံးကွယ်ထားလို့ မရပါဘူး။

မြန်မာနိုင်ငံကို နယ်ချဲ့သိမ်းပိုက်ခဲ့တဲ့ အင်္ဂလိပ်တွေဟာ သူတို့ရဲ့အုပ်စိုးမှု ရှည်ကြာခိုင်မြဲစေရေးအတွက် ဦးစားပေး တည်ဆောက်ခဲ့တာကတော့ အထွေထွေ အုပ်ချုပ်ရေးရုံး၊ ရဲစခန်းနဲ့ အကျဉ်းထောင်တွေပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ အောက်မြန်မာနိုင်ငံကို သိမ်းပိုက်ပြီးခါစမှာ ဗြိတိသျှ နေမ၀င်အင်ပါယာ ခိုင်မြဲစေဖို့အတွက် ၁၈၆၁ ခုနှစ်မှာ ရန်ကုန်ထောင်ကြီးကို အရင်ဆောက်လုပ်ခဲ့တာပါ။ ၁၈၅၃ ခုနှစ်၊ ပုဂံမင်းလက်ထက် အင်္ဂလိပ်-မြန်မာဒုတိယ စစ်ပွဲပြီးချိန်မှာ ရန်ကုန်ဟာ ဗြိတိသျှလက်အောက်ကို ကျရောက်သွားပါတယ်။ အညံ့မခံချင်တဲ့ မြန်မာလူမျိုးတွေဟာ အင်္ဂလိပ်ကို ပြန်လည်တော်လှန် တိုက်ခိုက်တဲ့အတွက် ငြိမ်၀ပ်ပိပြားစေဖို့ အကျဉ်းထောင်ဟာ အင်္ဂလိပ်အစိုးရအတွက် အများကြီး အထောက်အပံ့ ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ မြန်မာ တော်လှန်ရေးသမားတွေကို ထိန်းသိမ်းထားဖို့အတွက် ထောင်သမိုင်းအရ ၁၈၆၄ ခုနှစ်မှာ အင်္ဂလိပ်အစိုးရက အကျဉ်းထောင်ဌာနကို စတင်ဖွင့်လှစ်ခဲ့ပါတယ်။ အကျဉ်းထောင်ဌာနမှာရှိတဲ့ အကျဉ်းသားတွေက စည်ပင်သာယာ အလုပ်တွေလို့ ပြောရမယ့် မြို့ရွာသန့်ရှင်းရေးကို ဆောင်ရွက် ရပါတယ်။ အဓိကကတော့ လူတွေမလုပ်ချင်တဲ့ မိလ္လာအညစ်အကြေးတွေကို သန့်ရှင်းရတဲ့အလုပ်ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ သီပေါမင်းတရားကြီး ပါတော်မူ သွားပြီးတဲ့နောက် လေးနှစ်အကြာ ၁၈၈၉ ခုနှစ် အရောက် အရှေ့တောင်အာရှမှာ အကြီးဆုံးလို့ ဆိုနိုင်မယ့် အင်းစိန်အကျဉ်းထောင်ကြီးကို တိုင်ကပ်နာရီ ပုံစံအတိုင်း ဆောက်လုပ်ခဲ့ပါတယ်။

အင်းစိန်ထောင် မဆောက်ခင်က အင်းစိန်ဟာ မြို့မဖြစ်သေးဘဲ ရွာမ(အင်းစိန်ရွာမ) ဆိုတဲ့ ရွာတစ်ရွာပဲ ရှိပါတယ်။ ဒီရွာကြီးမှာ သစ်တောတွေ ဖုံးလွှမ်းနေပြီး မင်္ဂလာဒုံတောနဲ့ ဆက်စပ်နေခဲ့ပါတယ်။ အင်းစိန်ထောင်ကို သုံးနှစ်ကြာ တည်ဆောက်ခဲ့ရပြီး ၁၈၉၂ ခု၊ ဇူလိုင်လမှာ ဖွင့်လှစ်ခဲ့ပါတယ်။ အခုဆိုရင် အင်းစိန်ထောင်ဟာ ၁၂၆ နှစ် သက်တမ်းရှိနေခဲ့ပါပြီ။ အင်းစိန်ထောင်ကို ရန်ကုန်ထောင်က ကျသစ်လို့ခေါ်တဲ့ အကျဉ်းသား ၄၀၀ ကို ခေါ်ယူပြီး ဆောက်လုပ်ရေး လုပ်သားအဖြစ် အသုံးပြုခဲ့တာဖြစ်ပါတယ်။ ထောင်ရဲ့ အရှေ့ဘက်မှာ ၀န်ထမ်းတန်းလျားတွေ ဆောက်ပြီး ပလိပ်တွေကို စောင့်ကြပ်စေခဲ့တယ်လို့ သိရပါတယ်။ အဲဒီအချိန်က ထောင်အလုပ်လုပ်တဲ့ လူမျိုးက အိနိ်္ဒယက ရောက်လာတဲ့ ဟိန္ဒူလူမျိုး တွေသာဖြစ်ပါတယ်။ အင်းစိန်ထောင်ဟာ အုတ်ရိုး နှစ်ထပ်ရှိပြီး အပြင်အုတ်ရိုးက ၁၈ ပေ၊ အတွင်း အုတ်ရိုးက ၇ ပေ မြင့်ပါတယ်။ အတွင်းအုတ်ရိုးနဲ့ အပြင်အုတ်ရိုးကြားမှာ ပေ ၂၀၀ လောက် ခြားထားပြီး အကျဉ်းသားတွေ စားဖို့အတွက် မုံညှင်း၊ ချဉ်ပေါင်၊ မုန်လာ၊ ခရမ်း၊ ဟင်းနုနွယ် စတာတွေ စိုက်ပါတယ်။ ညဘက်မှာ အုတ်ရိုးနှစ်ခုကြားကို ထောင်ဝါဒါတွေနဲ့ လေ့ကျင့်မွေးမြူထားတဲ့ စစ်ခွေးတွေက နာရီခြားအလိုက် ကင်းလှည့်လေ့ရှိပါတယ်။ ရှေးဟောင်း တိုင်ကပ်နာရီရဲ့ ဒိုင်ခွက်ပုံစံထဲမှာ အကျဉ်းသားအိပ်ဆောင်တွေကို နှစ်ထပ်တိုက်ပုံစံ တည်ဆောက်ထားပါတယ်။ အိပ်ဆောင်တွေရဲ့ အလယ်တည့်တည့်မှာ မိန်းဂျေးလ်လို့ခေါ်တဲ့ ထောင်အုပ်ချုပ်ရေး ရုံးခန်းနဲ့ အတူ ၆၃ ပေ မြင့်တဲ့ ကင်းမျှော်စင်ကြီး ရှိပါတယ်။

ကင်းမျှော်စင် ကြီးပေါ်မှာ မောင်းပြန်သေနတ် ကိုင်ဆောင်ထားတဲ့ ထောင်ဝါဒါတွေဟာ အလှည့်ကျကင်းစောင့်ပြီး အားကောင်းတဲ့ မီးမောင်းကြီးတွေနဲ့လည်း ထောင်အုတ်ရိုးတွေကို စစ်ဆေးရပါတယ်။ ယခင်က ကင်းမျှော်စင်ကိုပတ်ပြီး အကျဉ်းသားတွေ စားဖို့ စားဖိုဆောင် တည်ဆောက်ထားပါတယ်။ ဘေးပတ်လည်မှာရှိတဲ့ အဆောင်တွေက အကျဉ်းသား၊ အချုပ်သားတွေဟာ ထမင်းစားချိန်မှာ တစ်ဆောင်ချင်းဆီထွက်ပြီး မိန်းဂျေးလ်မျှော်စင်အောက်မှာ ထမင်းပုံစံတွေ တန်းစီယူဖို့ စီစဉ်ထားပါတယ်။ နောက်တော့ အကျဉ်းသားတွေကို ချက်ကျွေးရတာ နေရာကျဉ်းတဲ့အတွက် ထောင်ဆေးရုံနဲ့ ၅ ဆောင်ကြားက မြေကွက်လပ်ကို ပြောင်းရွှေ့သွားပါတယ်။ မိန်းဂျေးလ်မျှော်စင် ပထမထပ်လောက်မှာ ဘုရားအသေးတစ်ဆူ တည်ထားပါတယ်။ အစဉ်အဆက် လက်ဆင့်ကမ်းလာတဲ့ အဆိုအရ မိန်းဂျေးလ်ကနေ ထောင်ဗူး၀ကို လွတ်မြောက်သွားတဲ့ အကျဉ်းသားဟာ နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်ပြီး ဒီဘုရားလေးကိုဖူးရင် နောက်တစ်ခေါက် ပြန်ရောက်လာတတ်တယ် ဆိုတဲ့ ယုံကြည်စွဲလမ်းမှုတစ်ခု ရှိပါတယ်။

ဒါကြောင့် လွတ်သွားတဲ့ အကျဉ်းသားတွေဟာ မိန်းဂျေးလ်လမ်း ပေါ်ရောက်ရင် နောက်ကို ဘယ်တော့မှ လှည့်ကြည့်လေ့မရှိပါဘူး။
ထောင်ဗူး၀ကနေ မိမိ နေရမယ့် အဆောင်တွေကို သွားရောက်ရာမှာ တံခါးအဆင့်ဆင့်ကို ဖြတ်ရပါတယ်။ အိပ်ဆောင်တွေ တစ်ဆောင်နဲ့ တစ်ဆောင်ကြားမှာ အလွယ်တကူကျော်ပြီး မသွားနိုင်အောင်လို့ တစ်ဆောင်နဲ့ တစ်ဆောင်ကြားမှာ ၇ ပေ မြင့်တဲ့ အုတ်ရိုးတွေကို ကာရံထားပါတယ်။ ဗူးတံခါးမှာ တံခါးမကြီး နှစ်ချပ်ရှိပေမယ့် ထောင်ပိုင်ကြီးနဲ့ အကျဉ်းထောင် အရာရှိကြီးတွေ လာမှသာ ဖွင့်ပေးလေ့ရှိပါတယ်။ ကျန်တဲ့သူတွေကတော့ လူတစ်ကိုယ်စာ တံခါးပေါက်လေးကနေ ခေါင်းငုံ့၀င်ရပါတယ်။ အကျဉ်းထောင်ထဲက တံခါးတွေဟာ သာမန်လူတစ်ယောက် ချောင်ချောင်ချိချိ ၀င်လို့ရတာထက် ပိုကျဉ်းအောင် တည်ဆောက်ထားပါတယ်။ အမြင့်ကိုလည်း အောက်ဘက် အတော်နိမ့်ထားပါတယ်။ ဒါကြောင့် တံခါးတစ်ပေါက်ဖြတ်တိုင်း အကျဉ်းသားတွေဟာ ခေါင်းငုံ့ပြီး ၀င်ရလေ့ရှိပါတယ်။ ထောင်ဗူး၀ကနေ မိမိအိပ်ဆောင်အထိ ဘယ်အပေါက်က ၀င်၀င် တံခါးကိုးပေါက်ကို ဖြတ်ပြီးမှ ရောက်ကြရတာချည်းပါပဲ။ ထောင်သမ္ဘာတွေရဲ့ အဆိုအရ ဒီလိုမျိုးဖြစ်အောင် အင်္ဂလိပ်တွေက အင်း၊ အိုင်၊ မန္တန်၊ ဂါထာ၊ ယန္တရားတွေနဲ့ အစီအမံတွေနဲ့ တမင်လုပ်ထားတာလို့ သိရပါတယ်။

ထောင်ထဲကို ၀င်လာလာချင်း တံခါးအုတ်ရိုးတွေမှာ အင်းတွေမြှုပ်ထားပြီး ခေါင်းငုံ့၀င်ရတိုင်း မိမိမှာရှိတဲ့ ဘုန်း၊ သမ္ဘာတွေ ယုတ်လျော့သွားအောင် စီစဉ်ထားတယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ ထောင်ကျအကျဉ်းသားတွေဟာ ကိုယ်ရေးရာဇ၀င် မှတ်ပုံတင်တဲ့ အခါမှာလည်း ကိုယ့်နာမည်ကိုယ် ဦးတွေ၊ ဒေါ်တွေ၊ မောင်တွေ၊ မတွေ တပ်မခေါ်ရပါဘူး။ ထောင်ဝါဒါတွေကလည်း မည်သည့်အကျဉ်းသားမဆို အသက်ငယ်သည်ဖြစ်စေ၊ အသက်ကြီးသည်ဖြစ်စေ၊ ဦးတွေမောင်တွေ တပ်ခေါ်လေ့မရှိပါဘူး။ ထောင်ထဲကို ရောက်စက ဒီလို ခေါ်ပြောဆက်ဆံပုံဟာ ရိုင်းတယ်လို့ ထင်ပေမယ့် အင်္ဂလိပ်လက်ထက် ကတည်းက အစွမ်းရှိတဲ့မြန်မာနယ်ချဲ့ တော်လှန်ရေးသမားတွေကို တမင်နံနှိမ်ပြီး ခေါ်တာလို့ သိရပါတယ်။ ခေတ်သမိုင်းအဆက်ဆက် အင်းစိန်ထောင်အတွင်းက အုတ်ရိုးကျော်ပြီး ထွက်ပြေးဖို့ ကြိုးစားတဲ့ အကျဉ်းသားတွေ ရှိခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ပထမ အုတ်ရိုးကိုသာ အလွယ်တကူ ကျော်နိုင်ပြီး ၁၈ ပေမြင့်တဲ့ ဒုတိယ အုတ်ရိုးရောက်လာရင် အကုန်လှန်ပြီး နောက်ပြန်ကျတာပဲလို့ သိရပါတယ်။

တစ်ခါက စောင်ကို ရေစွတ် ပြီး အုတ်ရိုးကို ကပ်ကျော်တက် ဖို့ ကြိုးစားတဲ့ အကျဉ်းသားနှစ် ယောက်ဟာ ဒုတိယအုတ်ရိုး အပေါ်ရောက်မှ လက်ဆုပ်လက်ကိုင် မမြင်ရတဲ့ တစ်စုံတစ်ရာက ပြန်တွန်းချလို့ အုတ်ရိုးပေါ်က အုတ်ခဲတွေ ပြိုကျပြီး ထောင်ဝါဒါတွေ မိသွားခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက် တစ်ခုရှိခဲ့ပါတယ်။ ဒီလို အံ့သြစရာ ထူးခြားမှုတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေတဲ့ အင်းစိန် အကျဉ်းထောင်ကြီးမှာ ကိုယ်တွေ့ ပရလောကသားတွေရဲ့ အကျီစားခံ အနှောက်အယှက်ခံခဲ့ရတဲ့ အကျဉ်းသားတွေလည်း ရှိခဲ့ပါတယ်။ သူတို့တွေ ပြောပြခဲ့တဲ့ ထောင်အတွင်းက လျှို့ဝှက်ဆန်း ကြယ်သော အဖြစ်အပျက်ပေါင်း များစွာထဲမှာ “ဂန္တ၀င်စိမ်း” ဆို တဲ့ အဖြစ်အပျက်လေးကတော့ အခုဆိုရင် နှစ်ပေါင်း ၃၀ နီးပါး ကြာမြင့်သွားပြီဖြစ်ပါတယ်။

၁၉၈၉ ခုနှစ်၊ ဇူလိုင်လမှာ နိုင်ငံတော် တည်ငြိမ်အေးချမ်းရေးကို ဖျက်ဆီးပြီး ဆူပူလှုံ့ဆော်မှုတွေ ပြုလုပ်တယ်လို့ စွပ်စွဲကာ စစ်ထောက်လှမ်းရေးက ကျွန်တော့်ကို ကြည့်မြင်တိုင်မှာ လာဖမ်းသွားခဲ့ပါတယ်။

ကားပေါ်ရောက်ရောက်ချင်း မျက်လုံးကို အ၀တ်နဲ့အုပ်ပြီးခေါ်သွားတဲ့အတွက် ဘယ်နေရာမှာ စစ်ကြောရေးလုပ်တယ်ဆိုတာ မသိရပါဘူး။ စစ်ကြောရေးမှာ ခုနစ်ရက် လောက် မအိပ်မနေ နှိပ်စက်စစ်ဆေးပြီးတဲ့ နောက်မှာ ကျွန်တော့်ကို ကားတစ်စီးပေါ် တင်ပြီး မျက်လုံးပိတ် ခေါ်သွားခဲ့ပါတယ်။ တစ်နေရာရောက်လို့ ခေါင်းစွပ်ကို ချွတ်လိုက်တော့ အကျဉ်းထောင် တစ်ခုရဲ့တံခါးမကြီးအရှေ့ကို ရောက်နေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ထောင်ရဲ့ရှေ့မှာ “ဗဟို စံပြ အင်းစိန်အကျဉ်းထောင်” လို့ ရေးသားထားတယ်။
ရုပ်ရှင်တွေ စာအုပ်တွေထဲမှာ တွေ့ဖူး၊ ဖတ်ဖူးတဲ့ အင်းစိန်ထောင်ကြီးကို မြင်လိုက်ရတဲ့အချိန်မှာ ဒူးတွေ ညွှတ်ခွေကျသွားပြီး ရင်တွေပန်းတွေတုန်သွားပါတယ်။ ထောင်ဗူးဝရှေ့က ကြီးမားတဲ့တံခါးကြီးကို ရောက်တဲ့အခါမှာ လူတစ်ကိုယ်စာ တံခါးလေး တစ်ခုကို ဖွင့်ပေးပါတယ်။ တံခါးဖွင့်ပေးတဲ့ ထောင်ဝါဒါရဲ့ လက်ထဲမှာတော့ သံကြိုးတွေနဲ့ သော့တွဲတွေ အများကြီးပါပဲ။ ထောင်ဗူးထဲကို ၀င်သွားတဲ့အခါမှာတော့ ထူထဲတဲ့ နံရံတွေကြောင့် အေးစိမ့်နေပါတယ်။ ထောင်ဗူးထဲမှာ အရာရှိတစ်ယောက်က သမံတလင်းမှာ ဖိနပ်ချွတ်ပြီး ငုတ်တုတ်ထိုင်ခိုင်းထားပါတယ်။ အဲဒီနောက် တံခါးတာ၀န်ကျ ၀န်ထမ်းက မှတ်ပုံတင်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို မှတ်ပုံတင်တဲ့ အချိန်မှာ ကြိုရောက်နေတဲ့ ငါးယောက်တွဲ တစ်သုတ်ကို ခေါင်းစွပ်တွေစွပ်ပြီး ခေါ်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို မှတ်ပုံတင်ပြီးတဲ့အခါမှာတော့ ထောင်ထဲပို့ဖို့လုပ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ထောင်အ၀င်တွေများလို့ ကျွန်တော့်အတွက် ခေါင်းစွပ်မရှိတော့ဘူးလို့ ၀န်ထမ်းက ပြောသံကြားလိုက်ရတယ်။

“ဒါဆိုလည်း စောင်အုပ်ခေါ်သွားကွာ” လို့ တံခါးထောင်မှူးက အမိန့်ပေးပြီးတဲ့နောက် အင်းစိန်ထောင်ထဲကို၀င်ဖို့ တံခါး အသေးတစ်ချပ်ကို ထပ်ဖွင့်ပေးလိုက်ပါ တယ်။ အင်းစိန်ထောင် အတွင်းထဲကို ပထမဦးဆုံး ခြေချမိတဲ့ အချိန်မှာပဲ ကျောထဲမှာ စိမ့်ခနဲဖြစ်သွားပါတယ်။ ထောင်ထဲ မှာ အကျဉ်းသားတချို့ဟာ အဖြူရောင် အထက်အောက်၀တ်ထားပြီး တောင်ယာ ရေလောင်းသူ လောင်း၊ ထမင်းပုံး ပို့သူပို့၊ နီညိုရောင် အုတ်နီခဲမှုန့်နဲ့ ဖျော်ထားတဲ့ ဆေးနဲ့ နံရံကိုသုတ်သူသုတ်နဲ့ ကိုယ်စီအလုပ် ရှုပ်နေတာကို စောင်ကြားကနေ မြင်နေရပါတယ်။ ထောင်ဗူးတံခါးကနေ တစ်ဖြောင့်တည်း ဖောက်ထားတဲ့လမ်းမကြီးရဲ့ အဆုံးမှာ မြင့်မားတဲ့ ကင်းမျှော်စင်ကြီး တစ်ခုကိုလည်း လှမ်းမြင်နေရပါတယ်။ လမ်းမပေါ်ကနေ လျှောက်သွားဖို့ ဟန်ပြင်လိုက်စဉ် မှာပဲ ဘေးမှာကပ်ပါလာတဲ့ ၀န်ထမ်းက လက်မောင်းကို ဆောင့်ဆွဲလိုက်ပါတယ်။

“ဒီမိန်းဂျေးလ်လမ်းက မင်းတို့လို အကျဉ်းသားတွေ လျှောက်ဖို့မဟုတ်ဘူး။ ထောင်ကလူကြီးတွေ လျှောက်ဖို့လုပ်ထားတာ။ နောက်ကို မြဲမြဲမှတ်ထား”

သူ့စကား ဆုံးဆုံးချင်း လမ်းဘေးကို ဆင်းလျှောက်ရပါတယ်။ ကိုယ့်လိုပဲအကျဉ်းသားတွေဟာ မိန်းဂျေးလ်လမ်းမရဲ့ ဟိုဘက်ဒီဘက် ကျဉ်းမြောင်းတဲ့ လူသွားလမ်းလေးမှာ လျှောက်နေကြတာကိုလည်း သတိထားမိလိုက်ပါတယ်။ မိန်းဂျေးလ်မျှော်စင်နဲ့ တဖြည်းဖြည်းနီးလာတော့ မျှော်စင်ပထမထပ်မှာ တည်ထားတဲ့ ဘုရားသေးသေးလေး တစ်ဆူကိုလည်းတွေ့လိုက်ရပါတယ်။ လမ်း ရဲ့ညာဘက်မှာ နှစ်ထပ်ဆောက်လုပ်ထားတဲ့ ဆေးရုံကိုလည်း တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ မိန်း ဂျေးလ်မျှော်စင်အနားကို ရောက်လာတော့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာရှိတဲ့ ရုံးခန်းတစ်ခုထဲကို ၀င်လိုက်ရပါတယ်။ ဒီရုံးခန်းမှာတော့ ပခုံးမှာ အပွင့်သုံးပွင့်တင်ထားတဲ့ ထောင်ပိုင်လေးဆိုတဲ့ အရာရှိတစ်ယောက် ရုံးထိုင်နေ ပါတယ်။ လိုက်ပို့တဲ့ ဒုတပ်ကြပ်က ထောင်ပိုင်လေးကို သတင်းပို့ပြီးတဲ့နောက် အချုပ်သားစာရင်းမှာ ထပ်ပြီးဖြည့်စွက် ရပြန်ပါတယ်။ နိုင်ငံတော် ဆူပူလှုံ့ဆော်အောင် ကြံရွယ်လို့ ပုဒ်မ ၅ည နဲ့ စွပ်စွဲထားတာကို ဖတ်ရှုပြီး ထောင်ပိုင်လေးက ဘေးက ထောင်မှူးကို လှမ်းပြီးအမိန့်ပေးလိုက်ပါ တယ်။

“ဒီကောင့်ကို တိုက်ထဲပို့လိုက်ကွာ”
“၅ တိုက်ကော၊ ၆ တိုက်ကော ကျောင်း သားတွေနဲ့ ပြည့်နေပြီဆရာ”

ထောင်ပိုင်လေးလည်း ခေတ်္တစဉ်းစား လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို စူးစိုက်ကြည့်ကာ ထပ်ပြောလိုက်ပါတယ်။
“ဒီကောင်တွေက ၅ ည ဆိုတော့ အဆောင်ပို့လို့မဖြစ်ဘူးကွ။ ထားစရာမရှိလည်း ကြိုးတိုက်ထဲထည့်လိုက်လို့ ထောင်မှူးကြီးကို ပြောလိုက်”
ထောင်ပိုင်လေး စကားဆုံးဆုံးချင်း နားရင်း ပါးရင်းတွေ ထူပူပြီး ဆံပင်တွေ ထောင်သွားလောက်အောင် စိုးရိမ်သွားပါတယ်။ နိုင်ငံရေးပုဒ်မနဲ့ အင်းစိန်ထောင်ကို ရောက်လာပေမယ့် ကြိုးတိုက်ကို သွားရ မယ်ဆိုတော့ ဘယ်လူသားမဆို တုန်လှုပ် မှာပါပဲ။ ကြိုးတိုက်မှာရှိတဲ့ အကျဉ်းသား တွေဆိုတာက အရမ်းရက်စက်တဲ့ ပြစ်မှုမျိုး တွေကို ကျူးလွန်ခဲ့လို့ သေဒဏ်အပြစ်ပေး ခံထားရတဲ့ အကျဉ်းသားတွေ ဖြစ်ပါတယ်။ သူတို့တွေနဲ့အတူ သွားနေရမှာ ဆိုတော့ သွေးတွေ တဒိန်းဒိန်းတိုးလာပြီး ခြေလှမ်းတွေတောင် မမှန်ချင်တော့ပါဘူး။
ဗူး၀ကနေ ခေါ်လာတဲ့ ဒုတပ်ကြပ်က ကျွန်တော့်ကို စောင်မအုပ်တော့ဘဲ မိန်းဂျေးလ်မျှော်စင်ရဲ့ ဘယ်ဘက်မှာရှိတဲ့ တံခါး ပေါက်တစ်ပေါက်ဆီ ခေါ်သွားပြန်ပါတယ်။ တံခါးကို နီညိုရောင် သင်္ဘောဆေး သုတ်ထားပြီး နံရံကိုတော့ ဖြူဖွေးနေတဲ့ထုံးတွေကို ခပ်ထူထူသုတ်ထားပါတယ်။

အနီရောင်တံခါးကို ခေါက်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ တိုက်အတွင်းကနေ အကျဉ်းသား တစ်ယောက်က ချောင်းကြည့်ပေါက်ကနေ ကြည့်ပြီး ဖွင့်ပေးလိုက်ပါတယ်။
“ဆရာခင်၀င်းတို့ကတော့ လုပ်ချ လိုက်ပြန်ပြီ။ လူတွေ ကျပ်နေပါတယ်ဆိုမှ နေ့တိုင်း ဧည့်သည်တွေ ခေါ်ခေါ်လာတယ်။

အဆောင်တော့ မပို့ဘူး”
“မင်းအဘက အမိန့်ပေးလိုက်တာဟေ့။ အိပ်စရာမရှိရင် ကြိုးတိုက်ထဲ ထားလိုက်လို့ မှာလိုက်တယ်”

သူ့စကားဆုံးတော့ အဲဒီ အကျဉ်းသားက ရယ်မောနေပါတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ မရယ်နိုင်ဘဲ လက်တွေ ချွေးစေးပြန်နေပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ဗာဒံပင်ကြီးအောက် မှာရှိတဲ့ တိုက်ရုံးခန်းကို ထပ်ခေါ်သွားပြန်ပါတယ်။ ရုံးခန်းထဲမှာ ပခုံးမှာ အပွင့်နှစ်ပွင့် တင်ထားတဲ့ တိုက်တာ၀န်ခံ ထောင်မှူးကြီးက ရုံးထိုင်နေပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို လိုက်ပို့တဲ့ ၀န်ထမ်းက ထောင်မှူးကြီး စားပွဲရှေ့ကို ပို့လိုက်ပါတယ်။ ထောင်မှူးကြီးက မျက်မှန်ကိုကျော်ပြီး ကျွန်တော့်ကို လှမ်းကြည့်ပါတယ်။ ပြီးတော့ သူ့တပည့်တပ်ကြပ်ကို လှမ်းပြောပါတယ်။

“တိုက်မှာ ထားစရာနေရာ မရှိတော့ဘူးကွ။ အပြင်မှာ လူဖမ်းပွဲက မပြီးတော့ ဘူးလားမသိဘူး”

စကားဆုံးတော့ ထုံးစံအတိုင်း ကျွန်တော့်ရဲ့ မိဘအမည်၊ ကျွန်တော့် အမည်၊ အလုပ်အကိုင်၊ စွပ်စွဲခံရတဲ့ပုဒ်မ စတာတွေကို ရေးသွင်းမှတ်တမ်းတင်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ကိုလှမ်းကြည့်ပြီး အမိန့်ပေးလိုက်ပါတယ်။

“မင်းကို လောလောဆယ် ထောင်ပိုင် လေးပြောသလို ကြိုးတိုက်ထဲပဲ ပို့ထားရမှာပဲ။ အဲဒီမှာ ဘယ်လိုနေရမယ် ထိုင်ရမယ်ဆိုတာကို တိုက်တန်းစီးက လာသင်ပေးလိမ့်မယ်။ ကဲခေါ်သွားတော့”

တိုက်တံခါးကို လာဖွင့်ပေးတဲ့ အကျဉ်းသားကပဲ ကျွန်တော့်ကို ကြိုးစင်တိုက်ရှိရာ ခေါ်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကိုလိုက်ပို့တဲ့ တပ်ကြပ်ကတော့ ပြန်သွားပါပြီ။ ပထမဦးဆုံးအကြိမ် ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ ဟာပြီး ၀မ်းနည်းကြေကွဲမှုတွေ ခံစားလာရပါတယ်။ တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ် ကြိုးတိုက်မှာ လာနေရမယ်လို့ တစ်ခါမှ မတွေးခဲ့ဖူးပါဘူး။ အခုတော့ ကိုယ်နဲ့တစ်ခါမှ မတွေ့မမြင်ဖူး တဲ့သူတွေ၊ မတစ်ထောင်သားတွေနဲ့ အတူ နေရတော့မှာပါ။ အမှုကလည်း နိုင်ငံရေး အမှုဆိုတော့ အင်းစိန်ထောင်ကနေ ပြန်လည် လွတ်မြောက်သွားဖို့ဆိုတာ လက်တွေ့ကျကျ စဉ်းစားရင် မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဒေါင်ကျကျ ပြားကျကျ ဒီအကျဉ်းထောင်ထဲမှာ နေထိုင်ရတော့မှာဖြစ်လို့ ကြိုးစားပြီး အားတင်းထားလိုက်ပါတယ်။ တိုက်ရုံးခန်းကနေ အနောက်ဘက်ကို လျှောက်လာတဲ့အခါ ဘေးတစ်ဖက် တစ်ချက်မှာ ဂေါ်ဖီခင်းတွေကို တွေ့ရပါတယ်။

တိုက်တစ်တိုက်နဲ့တစ်တိုက်ကြားမှာ အလွယ်တကူ သွားလို့မရအောင် ရင်စို့လောက်ရှိတဲ့ အုတ်နံရံ အသေးလေးတွေ ကာရံထားပါတယ်။ အထဲကို မမြင်ရဘဲ တိုက်တန်းလျားတွေရဲ့ အနီရောင်ခေါင်မိုးတွေကိုပဲ မြင်ရပါတယ်။ လေးမိနစ်လောက် လမ်းလျှောက်ပြီးတဲ့အခါမှာ (၂) တိုက်လို့ ရေးထားတဲ့ တိုက်တစ်ခုရှေ့ကို ရောက်လာပါတယ်။
တိုက်ရှေ့မှာ အကျဉ်းသားတချို့လမ်းလျှောက်နေသလို တိုက်ဘေးက ရေကန်မှာ ရေချိုးနေတဲ့ အကျဉ်းသားတချို့ကိုလည်း တွေ့ရပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို လိုက်ပို့တဲ့ အကျဉ်းသားက (၂) တိုက်တာ၀န်ကျ ၀န်ထမ်းကို လွှဲပြောင်းပေးလိုက်ပါတယ်။ အသက်ကြီးပြီး ခါးကိုင်းနေတဲ့ ဝါဒါကြီးက ကျွန်တော့်ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ကြည့်ပြီး ကွမ်းငုံထားတဲ့အသံနဲ့ ဗလုံးဗထွေး ပြောလိုက်ပါတယ်။

“မင်းက အချုပ်ဆိုတော့ ဒီကလူတွေနဲ့ တစ်ခန်းထဲ ထားလို့မရဘူး။ ဘ၀ပျက်သွား မယ်။ သိလား”
သူ ဘာကိုဆိုလိုတယ်ဆိုတာ ကျွန် တော်နားမလည်ပါဘူး။ သူက သော့တွဲကြီး ကိုင်ပြီး လှုပ်လီလှုပ်လဲ့နဲ့ ရှေ့ကထွက်သွား ပါတယ်။ သူ့နောက်က အထုပ်အပိုးလေး ဆွဲပြီး လိုက်သွားရပါတယ်။ ကြိုးစင်တိုက်ထဲ ကို ၀င်လိုက်တာနဲ့ အလင်းရောင် မရှိတော့ဘဲ အောက်သိုးသိုးအနံ့ကို ရလိုက်ပါတယ်။ ကြိုးစင်တိုက်က အခန်းတွေကို မျက်နှာချင်း ဆိုင်ဆောက်ထားတဲ့ ရင်ကွဲတိုက်ဖြစ်ပါတယ်။ ကြိုးသမားတချို့ကတော့ ကျွန်တော့်ကို အကဲခတ်နေကြပါတယ်။ တချို့ ကြိုးသမားတွေက အကျီကိုယ်ချွတ်တွေနဲ့ လက်မောင်းမှာ၊ ရင်ဘတ်မှာ တက်တူး တွေနဲ့ မြင်ရရုံတင် အတော်ထိတ်လန့်ဖို့ ကောင်းပါတယ်။ တပ်ကြပ်ကြီးက အခန်း နံပါတ် ၁၃ ရှေ့ကိုရောက်တဲ့အခါ ရပ်လိုက် ပြီး သံတံခါးသော့ကို ဖွင့်လိုက်ပါတယ်။

“ကဲ ..အနားယူပေတော့ မင်းသားရေ”

ကျွန်တော် အထဲကိုရောက်သွားတော့ အခန်းကို လေ့လာကြည့်လိုက်ပါတယ်။ သမံတလင်းပေါ်မှာ ဖျာတစ်ချပ်နဲ့ မိလ္လာ သွားဖို့ ဂန်ဖလားတစ်လုံး ထားပေးထားတယ်။ ဂန်ဖလားဘေးမှာ ဖွဲပြာတွေကို ကြွပ်ကြွပ်အိတ်တစ်လုံးနဲ့ ချထားတာ တွေ့ပါတယ်။ ကျန်တာကတော့ ဘာဆိုဘာမှမရှိ ပါဘူး။ ရေသောက်ချင်ရင် အခန်းအပြင်ဘက် သံတိုင်ဘေးမှာ သောက်ရေအိုး တစ်လုံးနဲ့ တွန့်လိမ်နေတဲ့ ဒန်ရေခွက်တစ်ခွက် ရှိပါတယ်။ အခြေအနေအားလုံးကို စိတ်ပျက်လက်ပျက်ကြည့်ရင်း ဖျာပေါ်ကိုအရုပ် ကြိုးပြတ် ထိုင်ချလိုက်ပါတယ်။
အခုထောက်လှမ်းရေး လက်က လွတ်ခဲ့ပေမယ့် ထိတ်လန့်ချောက်ချားစရာတွေ အပြည့်ရှိခဲ့တဲ့ အင်းစိန်ထောင်ရဲ့ ကြိုးတိုက်ထဲကို ရောက်ရှိနေပြီဖြစ်လို့ ထူးထူးခြားခြား ၀မ်းမသာနိုင်ပါဘူး။ မကြာခင်မှာပဲ အခန်းရှေ့မှာ ခြေသံ တရှပ်ရှပ်ကြားရလို့ ကြည့်လိုက်တဲ့အခါမှာ အသားဖြူဖြူ အရပ်မြင့်မြင့်နဲ့ လူတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရပါ တယ် ။ သူက အသံသြဇာအပြည့်နဲ့ ကျွန်တော့်ကို လှမ်းမေးပါတယ်။

“မင်းက အခုရောက်လာတဲ့ အချုပ်သားလား”
“ဟုတ်ကဲ့”
“အေး … ငါက ဒီထောင်ရဲ့ တိုက် တန်းစီး မောင်လွင်ပဲ”

တိုက်တန်းစီးဆိုလို့ စိတ်ထဲက မသိမသာ ထိတ်လန့်နေပေမယ့် နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့ တွေ့လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ သူ့ရဲ့ ဖော်ရွေတဲ့ အပြုံးကြောင့် စိတ်သက်သာရာ ရသွားပါတယ်။ သူက ကျွန်တော့်ကို အကဲခပ်ပြီး ဆက်မေးပါတယ်။

“မင်းက ဘယ်အပိုင်သားလဲ”
“ကျွန်တော်က ကြည့်မြင်တိုင်က”
“အေး ငါက လမ်း ၂၀ သားကွ… မင်း ငါ့ကိုသိလား”

ကျွန်တော် ဘာမှပြန်မဖြေနိုင်ခင်မှာပဲ သူက ရယ်လိုက်တယ်။

“မင်းငါ့ကို မသိပါဘူးကွာ။ ဒါပေမဲ့ ငါ့ညီကိုတော့ မင်းတို့သိတယ်။ ငါ့ညီက ရုပ်ရှင်မင်းသား ဇင်ဝုိင်းပဲ”

ဒီတော့မှ သတိထားမိတာ။ သူ့အသံက ရုပ်ရှင်မင်းသား ဇင်ဝုိင်း အသံအတိုင်းပါပဲ။ သူက လမ်းမတော်သား၊ ကျွန်တော်က ကြည့်မြင်တိုင်သားဆိုတော့ ချက်ချင်း အဖွဲ့ကျသွားတယ်။ သူက ထောင်ထဲမှာ ထောင်အရာရှိတွေလာရင် နေထိုင်ရမယ့် “ပုံစံ”ကို ပြပေးတယ်။
“ရှေ့ကြည့်” လို့ အော်ရင် ထောင်ပိုင်၊ ထောင်မှူးရောက်လာ လို့ သတိပေးတာဖြစ်ပြီး ရောက်တဲ့နေရာ မှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်လိုက်ရမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ ထောင်အရာရှိက “အေးစေ” ပေးမှ ကိုယ်လုပ်လက်စ အလုပ်တွေကို ဆက်လုပ်နိုင်ပါတယ်။ တန်းစီးမောင်လွင်ကတော့ ရန်ကုန်သား စစ်စစ်ဖြစ်တဲ့အတွက် ပျော့ပျောင်းပြီး ယဉ်ကျေးပါတယ်။ အခက်အခဲရှိရင်လည်း သူ့ကိုပြောလို့ အားပေးပါတယ်။

ကိုလွင် ပြန်သွားတော့ ညနေစာ ထမင်းဘုတ် ရောက်လာတယ်။ ထမင်းမစားချင်ပေမယ့် တာ၀န်အရ ယူထားလိုက်တယ်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ထောင်ရဲ့ အသားစားနေ့ ဖြစ်တဲ့အတွက် အကျဉ်းသားတစ်ယောက်ကို ၀က်သားတစ်တုံးရတယ်။ ၀က်သားမစားတဲ့သူက ဘဲဥပြုတ်နှစ်လုံးရတယ်။ ၀က်သားတွေက အသားမပါသလောက် အခေါက်က ကိုက်လို့မရအောင် မာနေပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘာမှ ရွေးချယ်ခွင့်မရှိဘဲ ပေးတဲ့အတုံးကို ယူရတာပါ။ ၀က်သားက စားမရတော့ ပုံစံ ပန်းကန်ထဲမှာပဲထည့်ထားပြီး ၀က်ရည်ကို ထမင်းနဲ့ဖျော်ပြီး စားလိုက်ရတယ်။ ပြီးတော့ အခန်းထောင့်မှာ သိမ်းထားလိုက်တယ်။

ကြိုးတိုက်ရဲ့ ထူးခြားချက်က အခန်းထဲမှာ မီးမရှိတာပါပဲ။ သေဒဏ်ကျ အကျဉ်းသားတွေက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် လျှပ်စစ်မီးနဲ့ သတ်သေမှာစိုးလို့ တမင်မပေးထားတာ ဆိုတာလို့ ပြောပါတယ်။ ကော်ရစ်ဒါမှာပဲ ဝါကျင့်ကျင့် မီးလုံးလေးတွေ ထွန်းထားပါ တယ်။ ဒါကြောင့် ညမှောင်တာနဲ့ ကြိုးတိုက်ကတော့ မှောင်မည်းနေတာပါပဲ။ ပထမဦးဆုံး ကြိုးတိုက်မှာအိပ်ရတဲ့ည ဆိုတော့ အိပ်လို့လည်း မပျော်ဘူး။ ဘေးခန်းတွေကလည်း ဘယ်သူတွေမှန်း မသိသေးတာကြောင့် မိတ်မဖွဲ့ဖြစ်ဘူး။ သူတို့ကလည်း ထောင်မှူးက မှာထားလို့ လူသစ်ကို စကား မပြောရဲသေးဘူး။ သေချာတာက ကျွန်တော်နေတဲ့ အခန်းမှာ ကြိုးပေးအသတ်ခံလိုက်ရတဲ့ သေဒဏ်ကျ အကျဉ်းသားတွေ နေခဲ့ဖူးတယ်ဆိုတာကတော့ အရမ်း သေချာပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ထိတ်လန့်ချောက်ချားစရာ ညကို ဖြတ်သန်းရပါတယ်။
ည ၉ နာရီမှာ တာ၀န်ကျ၀န်ထမ်းက “အိပ်ချိန်”လို့ အော်လိုက်တဲ့အခါမှာ ကြိုးတိုက်တစ်ခုလုံး မီးကိုရေနဲ့ငြှိမ်းလိုက်သလို ငြိမ်ကျသွားတယ်။

တစ်ထောင်လုံးလည်း တိတ်ဆိတ်သွားပြီး ထောင်ဗူးကင်းမျှော်စင်ကနေ အိပ်ချိန်ပေးတဲ့ ခရာသံ ထွက်လာပါတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ဘာမှမမြင် ရတဲ့ မျက်နှာကြက်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း ရှေ့လျှောက် ရင်ဆိုင်ရမယ့် ခရောင်းလမ်းကို တွေးနေမိပါတယ်။ တိုင်းပြည်ရဲ့ အာဏာရှင်စနစ် ချုပ်ငြိမ်းရေးနဲ့ ဒီမိုကရေစီစနစ် ထွန်းကားရေး လုပ်လိုက်တာ လောလောဆယ် အင်းစိန်ထောင်ကြိုးတိုက်ထဲ ရောက်နေရပြီ။ စွပ်စွဲခံထားရတဲ့အမှုကို စစ်ခုံရုံးမှာ ရင်ဆိုင်ရဦးမှာဖြစ်လို့ ဥပဒေအရ တရားသဖြင့် ခုခံလျှောက်လဲခွင့်လည်းရမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ အခုအချိန်ထိ မိသားစုနဲ့လည်း အဆက်အသွယ် မရသေးပါဘူး။ ယုတ်စွအဆုံး ကျွန်တော် အင်းစိန်ထောင် ရောက်နေတယ် ဆိုတာကိုတောင် အိမ်က သိပုံမပေါ်သေးပါဘူး။ ဒါတွေ ခေါင်းထဲ ရောက်လာတော့ အိပ်လို့မရဘဲ မျက်လုံးတွေ ကြောင်နေတယ်။ ကော်ရစ်ဒါမှာတော့ ညဦးပိုင်းမှာ တာ၀န်ကျ ဝါဒါက ကင်းလှည့်နေသေးတယ်။ ညည့်နက်လာတော့ သူ့ခြေသံလည်း မကြားရတော့ဘူး။ အားလုံး တိတ်ဆိတ်သွားတယ်။

ညသန်းခေါင်ယံရောက်လို့ မှေးလု မှေးခင်ဖြစ်ခါစမှာပဲ နေရာတစ်နေရာကနေ အသံနက်ကြီးနဲ့ အော်သံတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရတယ်။ ဒီအော်သံအဆုံးမှာပဲ အော်သံတွေ ဆက်သွားပြီး လူအုပ်စုကြီးရဲ့အော်သံတွေ ဆက်တိုက်ဆိုသလို ကြားလိုက်ရတယ်။ ဘာတွေဖြစ်ပါလိမ့်ဆိုပြီး အလန့်တကြား ထထိုင်မိတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း တုန်ရင်နေတယ်။ ဒီအော်သံတွေကြောင့် ဘေးခန်းက အကျဉ်းသားတွေလည်း နိုးလာကြတယ်။ ဘာတွေဖြစ်နေသလဲဆိုတာ ရေရေရာရာ မသိသေးခင် တိုက်ထဲမှာပဲ ကြိုးတိုက်ကို ထောင်ဝါဒါ လေးငါးယောက်လောက် ပြေးလာသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။ ပြီးတော့ သံတိုင်တွေကို ဝါးစစ်ပိတ်နဲ့ရိုက်ပြီး အော်ကြဟစ်ကြပါတော့တယ်။

“အားလုံး ခေါင်းချထား”
“ထထိုင်တဲ့ကောင် ခေါင်းရိုက်ခွဲစမ်း”
“မဆိုင်ရင်ထွက်သွားနော်”
“မင်းအမိန့်ကွ”

၀ါးဆစ်ပိတ်နဲ့ သံတိုင်ထိခတ်သံတွေ၊ သတိပေးအော်ဟစ်သံတွေက ညကြီးမင်းကြီး ငရဲပွက်တမျှ ဆူညံနေပါတယ်။

ကြိုးတိုက်ထဲမှာ ဆူညံပွက်လောရိုက်နေသလို တစ်ထောင်လုံးလည်း ဆူညံပွက်လောရိုက်နေပါတယ်။ တိုက်ဘေးက ညောင်ပင်မှာရှိတဲ့ ကျီးတွေကလည်း လန့်ပြီးအော်နေကြပါတယ်။ ကျွန်တော့် တစ်ကိုယ် လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်ယင် ချောက်ချားနေပါတယ်။ ယောင်ပြီး ထထိုင်လိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ ဝါဒါတစ် ယောက်က ဝါးဆစ်ပိတ်ကိုင်ပြီးပြေးလာတယ်။

“ ဟိတ်ကောင် ..ဘာလို့ ထထိုင် တာလဲ။ ခေါင်းချထားစမ်း”

၀ါဒါတွေရဲ့နောက်မှာ တိုက်တာ၀န် ကျထောင်မှူးလည်းရောက်လာတယ်။ သူက တစ်တိုက်လုံးကို လှမ်းအော်လိုက်တယ်။

“ အားလုံး အသံမထွက်နဲ့။ အသံ ကြားတဲ့အခန်းကို ၀င်ပြီးရိုက်”

ထောင်မှူးရဲ့ စကားဆုံးတဲ့ အချိန်မှာပဲ ကြိုးတိုက်တစ်တိုက်လုံး အသံတိတ် သွားပါတယ်။ တပ် ကြပ်ကြီးတစ်ယောက်က အခြေအနေအားလုံးငြိမ်သွားတဲ့ အချိန်မှာ အကျဉ်းသားတွေကို အမိန့်ပေး လိုက်တယ်။

“ ပုံစံ ”

သူ့စကားဆုံးဆုံးချင်း အကျဉ်းသား တွေအားလုံး အိပ်ရာပေါ်ကထပြီး ပုံစံထိုင် လိုက်တယ်။ တာ၀န်ကျ ၀န်ထမ်းက တစ်ခန်းချင်းလူလိုက်စစ်တယ်။ အခန်းအရေ အတွက်နဲ့ အကျဉ်းသားအရေအတွက်ကိုက် တဲ့ အချိန်မှာ ထောင်မှူးကို သတင်းပို့လိုက်တယ်။

“ တိုက်ဆောင် အမှတ်-၂ ကြိုးတိုက် အခန်းအရေအတွက် ၄၀၊ အကျဉ်းသား အရေအတွက် ၅၇ အားလုံးကောင်း”

“ အေးစေ “

စကားဆုံးတဲ့အချိန်မှာ ထောင်မှူးနဲ့ ဝါဒါတွေအားလုံး ပြန်ထွက်ခွာသွားကြတယ်။ တစ်ထောင်လုံးလည်း တိတ် ဆိတ်သွားတယ်။ အကျဉ်းသားတွေက တော့ ချက်ချင်းမအိပ်နိုင်သေးဘဲ တစ် ယောက်နဲ့တစ် ယောက် ကြောင်တောင်တောင် ကြည့်နေကြတယ်။ နောက် တစ်နေ့မနက် ၅ နာရီမှာ အိပ်ရာပေါ် မှာတင် ဘုရားရှိခိုးရတယ်။ ၆ နာရီရောက် မှ တန်းဖြုတ်သံချောင်းခေါက် သံကြားရပြီး အကျဉ်းသား တွေ စားဖို့ ဆန်ပြုတ်ပုံးတွေ ရောက်လာ တယ်။

ငါးခန်း တစ်သုတ်တံခါးဖွင့် ပေးပြီးမှ မျက်နှာသွား သစ်ရတာပါ။ ကျွန်တော်လည်း အင်းစိန်ထောင်ရဲ့ ပထမဆုံးညကို ချောက်ချောက် ချားချား ဖြတ်သန်း ခဲ့ပြီး တဲ့နောက် ကြိုးတိုက်မှာ ဘယ်သူနဲ့ မိတ်ဆွေဖွဲ့ရမှန်း မသိသေးဘဲ ယောင်နန ဖြစ်နေပါတယ်။ မျက်နှာသစ်ဖို့ အလှည့်ရောက်တဲ့အခါမှာ သွားတိုက်ဆေး နဲ့ ဆပ်ပြာဘာမှပါ မလာတဲ့အတွက် ရေနဲ့ပဲခပ်မြန်မြန်သစ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ရေကန်ပေါ် ရောက်နေတဲ့ ကြိုးသမား တစ်ယောက်က သူ့ရဲ့ဆပ်ပြာကို လှမ်းပေး လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း ဟန်မဆောင် နိုင်ဘဲ ယူပြီးမျက်နှာအား ပါးတရ သစ် လိုက်ပါတယ်။

ထောင်ကပေးတဲ့ ပုံစံပန်းကန်ထဲက ဆန်ပြုတ်ကို သောက်ကြည့်တော့ ဆီမပါ၊ ဆားမပါနဲ့ ဘယ်လိုမှ သောက်မရပါဘူး။ ဒါနဲ့ အခန်းအပြင်ကို တောင်တောင်အီအီ လိုက်ကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်အခက် အခဲကို နားလည်ပုံရတဲ့ အသားဖြူဖြူ ခပ် ပိန်ပိန်လူတစ်ယောက်က ဆားဘူးတစ်ဘူး လာပေးတယ်။

“ ရော့။ ဒီဆားဘူး ယူထားလိုက်”

“ ကျေးဇူးပဲဗျာ”

မနေ့က ကြိုးတိုက်ကို ပို့မယ်ဆိုတော့ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်ခဲ့ရတဲ့ စိတ်ဟာကြိုး သမားတွေရဲ့ နွေးနွေး ထွေးထွေးကြိုဆိုမှု ကြောင့် အနည်းငယ်လျော့ပါးသွားခဲ့ရ တယ်။ အချိန်အနည်းငယ် အတွင်းမှာပဲ အခန်းဘေးက အကျဉ်းသားတွေနဲ့ မြန်မြန် ဆန်ဆန် မိတ်ဆွေဖြစ်သွားပါတယ်။

ကျွန်တော့် ကို ရေကန် မှာ ဆပ်ပြာပေးသုံးတဲ့ ညိုညို ကျစ်ကျစ် အကျဉ်းသားကလည်း ကျွန်တော့် ကို ဆေးလိပ်သောက် တတ်လားမေးပြီး ကျားမသန်းဌေးဆေးလိပ် တစ်လိပ်လာ ပေးတယ်။ စစ်ကြောရေးကတည်းက ဆေး လိပ်ငတ်ခဲ့တော့ ကျွန်တော့်အတွက် ဘ၀မှာ အရသာအရှိဆုံး ဆေးလိပ်တစ်လိပ် ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။

အဲဒီတော့မှကျွန်တော်ထောင်ကို စရောက်ရောက်ချင်းညက အဖြစ်အပျက် တွေအကြောင်း မေးကြည့်မိပါတယ်။ သူတို့ပြောတာကတော့ အင်းစိန်ထောင် ဟာ နှစ်တစ်ရာကျော် သက်တမ်းရှိပြီး မလွတ်မကျွတ်တဲ့ ဝိညာဉ်တွေ၊ အမျှ အတမ်းမဝေရသေးတဲ့ ပရလောကသား တွေ အများကြီးရှိနေ သေးတယ်လို့ ဆိုပါ တယ်။ ဒါကြောင့် ထောင်မှာ အသားစား ကျွေးတဲ့နေ့ရက်တွေဆိုရင် “ ထောင်စီး” တတ်တယ်လို့ဆိုတယ်။ ဒီစကားလုံးဟာ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ အသစ်အဆန်း ပါပဲ။

“ ထောင်စီး တယ်ဆိုတာ ဝိညာဉ်တွေ ပူးပြီး အော်ကြဟစ်ကြတာပါပဲကွာ။ ၀န်ထမ်းတွေ ၀င်ရိုက်မှ သူတို့က ထွက်သွား တော့ ၀င်စီးခံရတဲ့အကျဉ်းသား ခမျာ ခပ်မြော့မြော့ပဲ ကျန်ရစ်ခဲ့တာ။ ဒါကြောင့် ဘယ်သူကမှတော့ တမင်လုပ်ကြံပြီး အော် ကြဟစ်ကြတာ မဟုတ်ဘူး။ ငါ့တို့အတွက် တော့ ရိုးနေပါပြီကွာ” လို့ ဆေးလိပ်လာ ပေးတဲ့ ကြိုးသမားက ရှင်းပြပါတယ်။

ကျွန်တော့်ကို ရှင်းပြတဲ့သူကတော့ အင်းစိန်ထောင်မှ ဂန္ထ၀င်လူမိုက်ကြီး စာအုပ်မှာ ပါတဲ့ ဇာတ်လိုက်ကျော် ကိုစိန်ကုလားဆိုတာ နောက်မှသိရပါတယ်။ သူက တာမွေကောင်စီလူကြီးကို သတ်ခဲ့လို့ သေဒဏ်ကျခဲ့တာ ဖြစ်ပါတယ်။

သူပြောလို့ သိရတာက ကျွန်တော့်ကို ဆားဘူးပေးတဲ့အကျဉ်းသားဟာ ၁၉၈၀ ကျော်လောက်က အမွေမှုကြောင့် မောင် နှမအချင်းချင်းသတ်ပြီး အလောင်းကို ကျွန်းသေတ္တာထဲထည့်ကာ ဗိုလ်ချုပ်စျေး မှာချထားခဲ့တဲ့ နာမည်ကျော် လူသတ်မှုရဲ့ တရားခံကြီး ဖြစ်ပါတယ်။

ကျွန်တော်နဲ့တွေ့ တဲ့ အချိန်မှာ တော့ နိုင်ငံတော်ငြိမ်၀ပ် ပိပြားမှုတည်ဆောက်ရေးအဖွဲ့ရဲ့ လွတ်ငြိမ်း ချမ်းသာခွင့်အမိန့်ကြောင့် သေဒဏ်က လွတ်ပြီး တစ်သက်တစ်ကျွန်း ပြစ်ဒဏ်ကို ပြောင်းရွှေ့သွားခဲ့သူဖြစ်ပါတယ်။ နောက် တစ်ယောက်ကတော့ မွန်မွန်ရည်ရည်နဲ့ ဘိုကလေးက ကျောင်းဆရာတစ်ယောက် ပါ။ ဖဲရှုံးလို့ ကျန်ရာမရဘဲ လှေပေါ်မှာပါ လာတဲ့ ကလေးမလေးကို လှော်တက်နဲ့ ရိုက်ပြီး နားကပ်ကို ချွတ်ယူခဲ့တာကြောင့် သေဒဏ်အပြစ်ပေးခြင်းခံခဲ့ရသူဖြစ်ပါတယ်။ ဒီစာအုပ်မှာ ပဲပါတဲ့ မြခေါင်တို့၊ ဘုန်းကြီးကိုသတ်ပြီး ကထိန်မှာကပ်ထားတဲ့ ငွေစက်္ကူတွေကို ခိုးတဲ့အငယ်လေးနဲ့ နာနီ၊ အိမ်နီနားချင်း အချင်းချင်းမတည့်လို့ ဘေးအိမ်က ကလေးလေးကို မုန့်ကျွေး သတ်ပြီး အိမ်သာကျင်းထဲမှာထည့်ပြီး အလောင်းဖျောက်ခဲ့တဲ့ သားအဖသုံး ယောက်လည်း ကြိုးလွှတ်ကာစပဲ ရှိပါသေး တယ်။

ကျွန်တော့်အပေါ် အစစအရာရာ ကူညီတဲ့ လူသုံးယောက်ကတော့ မြန်မာ့ အသံကို ဗုံးနဲ့ပစ်ဖို့ စီစဉ်ခဲ့တဲ့ မန်းငွေ အောင် ရဲ့ အမှုတွဲ ရစ်ကီ၊ ရစ်ချက်၊ တွတ်ကီ ဆိုတဲ့ ကရင်လေးတွေပါပဲ။ သူတို့ လည်း ၁၉၈၈ အရေးအခင်းကြောင့် သေ ဒဏ်ကြိုးလွှတ် ခဲ့ရတာဖြစ်ပါတယ်။ သူတို့ ထဲမှာ ကြိုးတိုက်ထဲမှာအနေအကြာဆုံး ကြိုးသမား တစ်ယောက်က ကျွန်တော့်ကို ပြောလိုက်တဲ့ စကားတစ်ခွန်းကြောင့် သုံး ညလောက် အိပ်မပျော်ဖြစ်ခဲ့ရတာလည်း မှတ်တမ်းတစ်ခုပါပဲ။ မှန်၊ မမှန် သက်သေ မပြနိုင်ပေမယ့် သူက ကျွန်တော်အိပ်တဲ့ အခန်းဟာ တစ်ချိန်က မြန်မာတစ်နိုင်ငံ လုံး တုန်လှုပ်ခဲ့ရတဲ့ လူသားစားဘုန်းကြီး ဦးလာဘနေခဲ့တဲ့အခန်းလို့ ပြောလိုက်လို့ ဖြစ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်က သူ့စကား ကြောင့် အခန်းပြောင်းဖို့ တင်ပြပေမယ့် ထောင်အာဏာပိုင်တွေကတော့ မလိုက် လျောခဲ့ပါဘူး။ နောက်တော့လည်း ဒီ အခန်းမှာ အသားကျသွားပါတယ်။

ကျွန်တော်က အချုပ်ပဲရှိ သေးလို့ အိမ်နဲ့ တွေ့ခွင့် မရသေးတဲ့အချိန်မှာ ကိုစိန်ကု လား တို့၊ ရစ်ချက် တို့က စောင့်ရှောက် ထားပါတယ်။ ကိုစိန်ကုလားက သေဒဏ် ကြိုးလွှတ်ဆိုပေမယ့် ဆေးရုံစာရတော့ ကျွန်တော့်ကို နေ့စဉ် ကြက်ဥပြုတ် နှစ်လုံး လာလာပေးတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကြိုးတိုက်မှာ အသားကျသွားပြီး ဒီမှာနေတဲ့ သေဒဏ်ကျ အကျဉ်းသားတွေ၊ ကြိုးလွှတ် အကျဉ်းသား တွေ အားလုံးနဲ့ ခင်မင်သွားပါတယ်။ သူတို့ဆီကလည်း သေဒဏ်ပေးခံလိုက်ရ တဲ့ သူတွေအကြောင်း၊ ကြိုးတိုက်မှာနေ သွားတဲ့ နာမည်ကြီးအကျဉ်းသားတွေ အကြောင်း ဒဏ္ဍာရီပုံပြင်လို နားထောင်ရ ပါတယ်။

သူတို့ပြော စကားအရ ထောင်မှာ သေဒဏ်ကျအကျဉ်းသားကို ကြိုးပေးတော့ မယ်ဆိုရင် ကြိုးတိုက်ကနေ ကြိုးစင်ကို တိုက်ရိုက် ထုတ်မသွားပါဘူး။ တိုက်တွေရဲ့ ဖွဲ့စည်းပုံအရ အင်းစိန်ထောင်ထဲမှာ တိုက် ခြောက် တိုက်ရှိပါတယ်။ ဒီတိုက်တွေထဲမှာ ကြိုးသမားတွေကိုထားတဲ့ ၂ တိုက်သာ ရင်ကွဲတိုက်ဖြစ်ပြီး ကျန်တာတွေက တိုက် တန်းလျားတွေ ဖြစ်ပါတယ်။

ဒီအထဲမှာ လေးတိုက်က အရှည်ဆုံးမို့ ၄တိုနဲ့ ၄ရှည် ဆိုပြီး ခွဲခြားထားတယ်။ ၄ တိုက်ရဲ့ မျက်နှာချင်း ဆိုင်မှာ ၅ တိုက်ရှိပြီး ၅ တိုက်ရဲ့ ကျောဘက်မှာတော့ ကြိုး စင် ရှိပါတယ်။ ကြိုးစင်ကိုသွားတဲ့ တံခါး ပေါက်ကို ၅ တိုက်ဘေးနားမှာ ဖောက် ပေးထားပါတယ်။

ဒါကြောင့် ကြိုးပေး မယ့်အကျဉ်းသားကို ကြိုးမပေးခင် နောက် ဆုံးညမှာ ကြိုးတိုက်ကနေ ၅ တိုက်ကို ရွှေ့ပါတယ်။ ၅ တိုက်ရဲ့ နောက် ဆုံး ခန်းဖြစ်တဲ့ အခန်းနံပါတ် ၂၂ မှာ သူ့ကို ထားပြီး ညဘက်မှာပဲ ဘုန်းကြီးတွေပင့် ကာ သရဏဂုံတင်ပါတယ်။ မနက် ၄နာရီ ထိုးမှ အခန်း ၂၂က ထုတ်ပြီး ၅ တိုက် ဘေးမှာရှိတဲ့ ကြိုးတံခါးက ထွက်လို့ ကြိုး စင်ဆီသွားရတာ ဖြစ်ပါတယ်။

ကြိုးသမား တစ်ယောက်ကို ကြိုးပေးမယ်ဆိုရင် သူ့ရဲ့ ကိုယ်အလေးချိန်ကို လာတိုင်းပြီး ထောင် အတွင်းထဲမှာ အကျဉ်းသားတွေက ကြိုး ကျစ်ပေးရပါတယ်။ ကြိုးကို သေဒဏ်ပေး မယ့် အကျဉ်းသား ရဲ့ အခန်းရှေ့မှာပဲ တစ် ရက်အတွင်း အပြီးကျစ်ပေးရတယ်လို့ ဆို ပါတယ်။ ဘိုကလေးက ကျောင်း ဆရာ ရဲ့ အပြောအရကတော့ သေဒဏ်ပေးမယ့် ချည်ကြိုးကို ဓားနဲ့ဖြတ်ကြည့်ရင် သွေးထွက် တယ်လို့လည်းပြောပါတယ်။ ဒါကတော့ ယုံချင်ယုံ၊ မယုံချင်ရင်နေ ပုံပြင်ပါပဲ။

ကြိုးသမားတွေမှာပဲ သေဒဏ်ပေး ထားပေမယ့် လူသားတစ်ယောက်ရဲ့ အခွင့် အရေးတွေတော့ ရှိပါတယ်။ ဒါကတော့ ကြိုးမပေးခင်မှာ မိမိမိသားစုနဲ့ ထောင်၀င် စာတွေ့ခွင့်ပေးပြီး သံဆန်ခါ နှစ်ထပ်ခြား နေတဲ့ ထောင်၀င်စာခန်းမှာ မဟုတ်ဘဲ ထောင်ပိုင်ကြီး ရုံးခန်းမှာနောက်ဆုံးအကြိမ် လွတ်လွတ်လပ် လပ်တွေ့ခွင့်ပြုထားပါ တယ်။

ကြိုးကျအကျဉ်းသားဟာ ကြိုးပေး မခံရခင် နောက်ဆုံးနေ့မှာ မိမိစားချင်တဲ့ အစားအစာကိုလည်း တောင်းဆိုပိုင်ခွင့် ရှိပါတယ်။ ကြိုးပေးတဲ့အချိန်ကတော့ နံနက်ထောင် မဖွင့်ခင် အပြီးပေးရတာ ဖြစ်ပြီး ကြိုးစင်မှာ ဒေါက်ဖြုတ်တဲ့ သူဟာ အကျဉ်းဦးစီး ၀န်ထမ်းဆိုရင်ရာထူး တစ် ဆင့်တိုးပေးရသလို အကျဉ်းသားဆိုရင် ဆုမှတ်ရက် ၄၄ရက် ပေးရပါတယ်။ ထောင် မှာက အကျဉ်းသားအတွက် ဆုမှတ်ရက် ပေးရင်အလုပ်မလုပ် နိုင်တဲ့သူတွေအတွက် ၃လတစ်ကြိမ် ကတုံးရက်လို့ခေါ်တဲ့ ၂၂ရက် သာရပြီး မိလ်္လာအညစ်အကြေး တွေကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကိုင်ရတဲ့ အကျဉ်း သားတွေကတော့ ဆုမှတ်ရက် ၃၃ ရက်ရ ပါတယ်။

အရင်ကတော့ ထောင်မှာ ကြိုးပေး ရင် ဒေါက်ဖြုတ်အုန်းမောင်ဆိုတဲ့ အကျဉ်း သားက ပင်တိုင်တာ၀န်ယူလေ့ရှိပါ တယ်။ ကြိုးသမားကို ကြိုးစင်ပေါ် မတက်ခင်မှာ ထောင်ညွှန်ကြား ရေးမှူးအဆင့်တစ်ဦး၊ ထောင် ဆရာ၀န်တစ်ဦးနဲ့ တာ၀န်ကျ ထောင်၀န်ထမ်းတွေ အားလုံးက တာ၀န်ယူ ဆောင်ရွက်ရပါတယ်။

ကြိုးစင်ရဲ့ ကြမ်းခင်း မှာ သံပြားနှစ်ချပ်ကို ဆက်ထားပြီး ဒေါက်ဖြုတ်လိုက်တဲ့အခါ လူရဲ့ခန်္ဓာ ကိုယ် က အောက်ကိုပြုတ်ကျ ဇိဝိန်ချုပ် ငြိမ်းသွား တာ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကံထူးတဲ့ အကျဉ်းသားဟာ ဒေါက်ဖြုတ်လိုက်ပေ မယ့် အသက်မသေဘဲ ငွေ့ငွေ့ကျန်သေးရင် တစ်ကြိုးပြစ်ဒဏ်ဆိုရင် လွတ်ငြိမ်းချမ်း သာခွင့်ပြုပါတယ်။

နှစ်ကြိုးပြစ်ဒဏ် ဒါမှမဟုတ် မသေမချင်းကြိုးကွင်းစွပ် သတ်စေအမိန့်ပါရင်တော့ စိတ်မကောင်း စွာနဲ့ပဲ ကြိုးပြန်ပေးရတာဖြစ်ပါတယ်။ ဒီလို ကြိုးပေးတဲ့နေ့မှာ ကြိုးစင်နဲ့ ၁ ဆောင်ကြား မှာရှိတဲ့ ညောင်ပင်ကြီးပေါ်က ကျီးတွေပြို လေ့ရှိပြီး မနက်မလင်းခင် ကျီးပြိုသံ တွေကြားရင် ဒါဟာ သေဒဏ်အကျဉ်းသား တစ်ယောက်ကို ကြိုးပေးလိုက်ပြီဆိုတဲ့ သင်္ကေတပါပဲ။

ဒါကြောင့် ရာဇ၀င်တွေ၊ ဒဏ္ဍာရီ တွေ ပြည့်နေတဲ့ အင်းစိန်ထောင်က ကြိုးစင်ဟာ စိတ်၀င်စားစရာ ကောင်း လွန်းနေပါတယ်။ ကြိုးတိုက်က ကြိုး သမားတွေဆိုတာကလည်း လွတ်ငြိမ်း ချမ်းသာခွင့် မလာသရွေ့ ငါ ကြိုးစင်သွား ရမယ်ဆိုတာကို တစ်နေ့တစ်ခါ တွေးမိ နေတာ ဖြစ်ပါတယ်။

သူတို့ပြောတဲ့ ကြိုးသမား တွေထဲက ကြိုးပေးခံလိုက်ရတဲ့ လူတစ်ယောက် ပြောသွားတဲ့ စကားကတော့ ကြိုးတိုက် ထဲမှာ ယနေ့အထိ ပြောစမှတ်တွေ ကျန် ရစ်ခဲ့ပါတယ်။

ပြောတဲ့သူကတော့ ရန်ကုန်ပြည်သူ့ ဆေးရုံကြီးကို ဗုံးခွဲလို့ကြိုးပေးခံလိုက်ရတဲ့ “ ပြည်ပြေးညွန့်တင်” မသေခင်သူပြော လိုက်တာက….

 

“မနက်ဖြန် ကြိုးပေးတော့မယ့် သေဒဏ် အကျဉ်းသား တစ်ယောက်နဲ့ ကျားထိုးဖို့ ၀န်လေးနေကြပါတယ်”

မဆလ အစိုးရက “ပြည်ပြေး” လို့ ခေါ်ဝေါ်ခဲ့တဲ့ PDP က ကိုညွန့်တင်ဟာ ရန်ကုန်မြို့၊ သမိုင်းဇာတိ ဖြစ်ပါတယ်။ သူဟာ ဖဆပလ ၀န်ကြီးချုပ်ဟောင်း ဦးနုက ဗိုလ်ချုပ်ကြီးနေ၀င်း ဦးဆောင်တဲ့ တော်လှန်ရေး ကောင်စီကို နိုင်ငံရေးအရ အန်တုဖို့ ဖွဲ့စည်းလိုက်တဲ့ ပါလီမန် ဒီမိုကရေစီပါတီ (PDP) အဖွဲ့၀င် တစ်ဦးဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီနောက် မှာတော့ ထိုင်းနိုင်ငံမှာ ဦးထွေးမြင့် ဥက္ကဋ္ဌအဖြစ် တာ၀န်ယူထားတဲ့ ပြည်ချစ်လူငယ်တပ်ပေါင်းစုကို ရောက်ရှိလာပြီး မြန်မာပြည်တွင်း မှာ နိုင်ငံရေးအရ လှုပ်ရှားမှုများ ပြုလုပ်ဖို့ တာ၀န်ပေးခံခဲ့ရတာ ဖြစ်ပါတယ်။

 

မြန်မာနိုင်ငံဟာ လွတ်လပ်ရေး ရရှိပြီးတဲ့နောက် လက်ဝဲလက်ယာ နိုင်ငံရေးအောက်မှာ လှိုင်းကြီး လေထန် ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ ၁၉၆၂ ခုနှစ်၊ မတ်လ ၂ ရက်နေ့၊ ပါတီစုံ ဒီမိုကရေစီစနစ်ကို ဖျက်သိမ်းပြီး ဗိုလ်ချုပ်ကြီးနေ၀င်း ဦးဆောင်တဲ့ တပ်မတော်က အာဏာသိမ်းယူခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီနေ့မှာပဲ ဖဆပလ အစိုးရရဲ့ ခေါင်းဆောင်တွေကို ဖမ်းဆီးထိန်းသိမ်းခဲ့ရာမှာ ၀န်ကြီးချုပ် ဦးနုနဲ့ အစိုးရအဖွဲ့၀င်တွေ ပါ၀င်သွားခဲ့ပါတယ်။

အဲဒီနောက် ၁၉၆၆ ခုနှစ်မှာ လွတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့် အမိန့်ကြောင့် ဦးနုဟာ ထောင်က ပြန်လည် လွတ်မြောက်လာခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဦးနေ၀င်း အပေါ်မှာ အခဲမကျေဖြစ်နေတဲ့ ဦးနုက ဖဆပလ နိုင်ငံရေးသမား ဟောင်းကြီးတွေနဲ့ အတူ ပါတီစုံ စနစ်ကို ပြန်လည် ရှင်သန်ဖို့နဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကြီး နေ၀င်းကို ဖြုတ်ချဖို့ အခွင့်အရေးတွေ ရှာဖွေနေခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ တည်မြဲနဲ့ သန့်ရှင်း ကွဲခဲ့တဲ့ ဖဆပလခေါင်းဆောင်တွေ ပြန်လည် ပေါင်းစည်းမိနေပါပြီ။

 

၁၉၆၇ မှာတော့ ဦးနု က တော်လှန်ရေး ကောင်စီ ဥက္ကဋ္ဌ ဗိုလ်ချုပ်နေ၀င်းထံကို “ဗုဒ္ဓဂါယာသို့ ဘုရားဖူး သွားလိုကြောင်း” ဇာတ်လမ်းဆင်ပြီး တင်ပြခဲ့ပါတယ်။ ဦးနေ၀င်းက ယုံကြည်ပြီး ခွင့်ပြုလိုက်တဲ့အတွက် ဦးနုတို့ ဇနီးမောင်နှံဟာ အိနိ်္ဒယကို ထွက်ခွာသွားခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီကနေ မဆလအစိုးရ ဖြုတ်ချမယ့် အစီအမံတွေ ရေးဆွဲပြီး အိနိ်္ဒယအစိုးရရဲ့ အကူအညီနဲ့ အမေရိကန် နိုင်ငံကို ထွက်ခွာလာခဲ့ပါတယ်။ အမေရိကန်ကို ရောက်တဲ့အခါ နိုင်ငံရေး လုပ်ဖော် ကိုင်ဘက်တွေဖြစ်တဲ့ ဦးလောရုံ၊ ရဲဘော်သုံးကျိပ်၀င် ဗိုလ်လက်ျာ၊ ဗိုလ်ချုပ်ဒီကလစ်၊ ဗိုလ်ချုပ်စောကြာဒိုး၊ ဗိုလ်ချုပ်ရန်နိုင်၊ ဗိုလ်မှူးကြီး ဇာလီမော်၊ ဗိုလ်ချုပ်သွင်၊ ဗိုလ်မှူးကြီးကျော်ဒင်၊ ဗိုလ်မှူးကြီးလှမောင်၊ ဂျင်မီယန်း၊ ဗိုလ်မောင်ကလေး၊ ဗိုလ်အောင်ကြီး၊ ဗိုလ်အောင်မြင့်၊ ဗိုလ်တက်ထွန်းတို့နဲ့ ပါလီမန် ဒီမိုကရေစီ ပါတီကို ၁၉၆၉ ခုနှစ်မှာ ဖွဲ့စည်းလိုက်ပါတယ်။

 

ဒီလို ဖွဲ့စည်းလိုက်တဲ့အ ကြောင်း ကုလသမဂ္ဂ အဆောက်အအုံထဲက ရုံးခန်းကို အသုံးပြုပြီး မြန်မာနိုင်ငံကို အာဏာရှင်စနစ်က လွတ်မြောက်စေဖို့ လက်နက်ကိုင် တော်လှန်ရေး လုပ်မယ်လို့ ကြေညာလိုက်ပါတယ်။ (ဒီလို UN အဆောက်အအုံကို ဦးနု အသုံးပြု နိုင်တာဟာ UN အထွေထွေ အတွင်းရေးမှူး ဦးသန့်ကြောင့် ဆိုပြီး ဦးနေ၀င်းကလည်း အထင်လွဲခဲ့ပါတယ်)။ အဲဒီနောက် ဦးနုဟာ ထိုင်းနိုင်ငံကို သွားရောက် အခြေစိုက်ကာ ၁၉၆၈ ခုနှစ်မှာ ပါလီမန်ဒီမိုကရေစီပါတီ (PDP)ကို ဖွဲ့စည်းခဲ့ပါတယ်။ ထိုင်းကို သွားရောက်ခဲ့တာဟာ နေးရှင်း သတင်းစာပိုင်ရှင် ဦးလောရုံရဲ့ အားပေးထောက်ခံမှုတွေနဲ့ ကေအင်န်ယူ၊ မွန်ပြည်သစ်ပါတီတို့ရဲ့ ဖိတ်ခေါ်မှုတွေကြောင့် ထိုင်း-မြန်မာ နယ်စပ်ကို အခြေစိုက်ခဲ့တာ ဖြစ်ပါတယ်။

 

အဲဒီနောက် ပါတီရှိပြီး လက်နက်ကိုင်တပ် ရှိမယ်ဆိုတဲ့ အယူအဆကြောင့် ၁၉၇၀ မှာ ဘီဘီစီသတင်းဌာနမှာ အလုပ် ၀င်ရောက် လုပ်ကိုင်နေတဲ့ ဦးကျော်ငြိမ်းရဲ့ ညီအစ်ကို၀မ်းကွဲ ဦးထွေးမြင့်ကို ခေါ်ယူကာ ပြည်ချစ်လူငယ် တပ်ပေါင်း စုကို ဖွဲ့ စည်းပြီး ဥက္ကဋ္ဌအဖြစ် တာ၀န်ပေးခဲ့ပါတယ်။ ဦးထွေးမြင့်ကလည်း ပြည်တွင်းမှာရှိတဲ့ လူတချို့ကို လှမ်းခေါ်ပြီး ပြည်တွင်းထဲမှာ ဆူပူလှုပ်ရှားမှုတွေလုပ်ဖို့ စီမံချက် ရေးဆွဲခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်က ရန်ကုန်မြို့ထဲကို ဗကပ မြေအောက် UG တွေရော၊ PDP UG တွေရော စိမ့်၀င်နေတဲ့ကာလ ဖြစ်ပါတယ်။

 

သူတို့တွေရဲ့ ခြိမ်းခြောက်မှုကြောင့် ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ အချက်အချာကျတဲ့ နေရာတွေမှာလည်း ဗုံးကွဲမှုတွေ ပေါ်ပေါက်ခဲ့ပါတယ်။ မဆလအစိုးရရဲ့ ဝါဒဖြန့်ချိရေး သတင်းစာဖြစ်တဲ့ (လုပ်သား ပြည်သူ့နေ့စဉ်) သတင်းစာတိုက် မှာ ဗုံးကွဲခဲ့သလို လူစည်ကားရာ နေရာဖြစ်တဲ့ ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီး ပင်မ ၀င်ပေါက်ဂိတ်မှာလည်း ဗုံးကွဲခဲ့ပါတယ်။ အထူးသဖြင့် အဲဒီအချိန်က မဆလအစိုးရ ပြည်ထဲရေး ၀န်ကြီးဌာန အတွင်း၀န်ဖြစ်တဲ့ ဦးကိုကိုရဲ့အိမ်မှာ ဗုံးပေါက်ကွဲခဲ့ ပြီးတဲ့ နောက်မှာတော့ ဗိုလ်ချုပ်ကြီး နေ၀င်းရဲ့ ဒေါသဟာ အထွတ် အထိပ် ရောက်သွားပါတယ်။

 

ဒါကြောင့် တပ်မတော် ထောက်လှမ်းရေးကို အပြည့်အ၀ အသုံးချပြီး ပြည်တွင်းထဲကို စိမ့်၀င်နေတဲ့ UG တွေကို ရှာဖွေဖော်ထုတ် ဖမ်းဆီးခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ကျောင်းသားခေါင်းဆောင် တစ်ဦးဖြစ်တဲ့ ဆလိုင်း တင်မောင်ဦးကို လက်ပစ်ဗုံး နှစ်လုံး၊ သေနတ်တစ်လက်နဲ့ ဖမ်းဆီးမိခဲ့သလို ပြည်တွင်းမှာ စည်းရုံးရေးလုပ်ဖို့ တိတ်တဆိတ် ၀င်ရောက်လာတဲ့ ဦးထွေးမြင့်ကိုလည်း ဖမ်းဆီးရမိခဲ့ပါတယ်။

 

အဲဒီကနေ တစ်ဆင့် ပြည်ချစ်လူငယ် တပ်ပေါင်းစု အဖွဲ့၀င်တွေဖြစ်တဲ့ ကိုညွန့်တင်၊ ကိုတင်အောင်၊ စောလှ၀င်းနဲ့ ဘဆွေလေးတို့ကို ဆက်တိုက်ဆိုသလို ဖမ်းဆီး ရမိခဲ့ပါတယ်။ ဒီလူတွေအားလုံးကို ဦးနေ၀င်းက နိုင်ငံတော် ပုန်ကန်မှုပုဒ်မတွေနဲ့ သေဒဏ်အသီးသီး ချမှတ်ခဲ့ပါတယ်။ စစ်ဆေးပေါ်ပေါက်ချက်များအရ ပြည်ပြေးညွန့်တင် ဟာ ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးမှာ ဗုံး ထောင်ခဲ့တဲ့အတွက် ၁၉၇၄ ခုနှစ် မှာ သေဒဏ်အမိန့် ချမှတ်ခဲ့ပါတယ်။ ၁၉၇၅ ခုနှစ်မှာ နိုင်ငံ တော်သမ္မတက အသနားခံစာကို ပယ်ချပြီးတဲ့ နောက်မှာတော့ သူ့ကိုကြိုးပေးဖို့ အကျဉ်းဦးစီးဌာနက စီမံခဲ့ပါတယ်။

 

ကိုညွန့်တင်ဟာ အရပ်ပု ပျပ်ပျပ် ခပ်ကျစ်ကျစ် ကိုယ်လုံး ရှိပါတယ်။ အနေအေးပြီး ကျားထိုး အင်မတန်တော်ပါတယ်။ သူ့ကို ကြိုးပေးဖို့ အတည်ပြုပြီးတဲ့ အချိန်မှာ ကိုယ်အလေးချိန်နဲ့ အရပ်လာတိုင်းပါတယ်။

အဲဒီနောက်မှာတော့ ထောင်အလုပ်ကြီး၀င်း ရက်ကန်းဌာနက လက်ရွေးစင်အကျဉ်းသားတွေကို ရွေးထုတ်ပြီး ကြိုးတိုက်မှာပဲ ကြိုးကျစ်စေခဲ့ပါတယ်။ ကြိုးပေးမယ့်နေ့ မရောက်ခင် တစ်ရက်အလိုမှာတော့ ကိုညွန့်တင်ကို ကြိုးစင်နဲ့ အနီးဆုံးနေရာဖြစ်တဲ့ ၅ တိုက်၊ အခန်း ၂၂ ကို ပြောင်းရွှေ့လိုက်ပါတယ်။

 

အဲဒီနေ့က ကိုညွန့်တင်ရဲ့ အခန်းကို တခြား အကျဉ်းသားတွေ မမြင်အောင် ဖျာတွေနဲ့ ကာရံထားခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကြိုးသမား တစ်ယောက်ရဲ့ အခွင့်အရေး အဖြစ် မိသားစုနဲ့ တွေ့ခွင့်ရပါတယ်။ ကိုညွန့်တင်က သူ့ရဲ့ဇနီးထံကို သူကြိုက်နှစ်သက်တဲ့ ရမ် အရက်တစ်ပုလင်း ယူလာခိုင်းပါ တယ်။ ညနေ ၅ နာရီအချိန်လောက် ထောင်ပိုင်ကြီး ရုံးခန်းမှာ ဇနီးသည်နဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ခွင့်ရပါတယ်။ ကိုညွန့်တင်က အလွန်အေးဆေး တည်ငြိမ်နေပြီး မိန်းမဖြစ်သူကို “မနက်ဖြန် ငါ အိမ်ပြန်လာခဲ့မယ်” လို့တောင်မှာ သွားသေးပါတယ်။

 

အဲဒီနောက် ၅ တိုက်ကို ပြန်ရောက်ပြီး ထောင်က သူစားချင်တာကို မှာကြားနိုင်ကြောင်း တိုက်တာ၀န်ခံ ထောင်မှူးကြီးက အကြောင်းကြားလာပါတယ်။ ကိုညွန့်တင်ကလည်း ငါးသုံးလုံး စီးကရက် တစ်ဘူးနဲ့ ရေခဲမုန့် တစ်ပွဲ မှာကြားပါတယ်။ တာ၀န် ကျ၀န်ထမ်းတစ်ဦးလာပို့တဲ့ ရေခဲမုန့်ကို စားပြီးတဲ့နောက် ထောင်ပရ၀ဏ်ထဲမှာရှိတဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းက ဘုန်းကြီးသုံးပါး ကြွလာပါတယ်။ ကိုညွန့်တင်ကလည်း တိုက်ခန်း ၂၂ ထဲမှာ သရဏဂုံ တင်ပေးတာကို အေးအေးဆေးဆေး နာကြားပါတယ်။

 

အခန်း ၂၂ ဟာ ကြိုးပေးမယ့် အကျဉ်းသားတွေကို နောက်ဆုံးညထားတဲ့ အခန်းမို့လို့လား မသိဘူး။ ခြောက်လန့်မှုတွေ ရှိတယ်လို့ ညဘက် တာ၀န်ကျတဲ့ အကျဉ်း၀န်ထမ်း တချို့က ပြောဖူးပါတယ်။ တစ်ခါတုန်းက နယ်ကပြောင်းရွှေ့လာတဲ့ ဒုတပ်ကြပ် တစ်ယောက်ဟာ အင်းစိန်ထောင်ကို ရောက်ရောက် ချင်းပဲ ၅ တိုက်မှာ တာ၀န်ကျပါ တယ်။ တာ၀န်ချိန်ဟာလည်း ည ၆၊ မနက် ၆ ပါ။ ညဘက် ၅ တိုက် ကို ၀င်ပြီးလူစစ်တော့ လူမရှိတဲ့ အခန်း ၂၂ ဟာ မှောင်မည်းနေ တာ တွေ့ရပါတယ်။ ဒါကြောင့် အဲဒီ၀န်ထမ်းက အခန်းရှေ့မှာ လှမ်းအော်ပြောပါတယ်။

 

“မီးပျက်နေတာလား။ လူမရှိတာလားဟေ့”

 

အဲဒီအချိန်မှာပဲ အခန်းထဲက ပြန်ဖြေသံကို ကြားခဲ့ရပါတယ်။

 

“ငါရှိတယ်ကွ”

 

ဒုတပ်ကြပ်ကလည်း အထဲက ပြန်ဖြေသံကြောင့် ၅ တိုက် လူစာရင်းထဲမှာ ၂၂ က တစ်ယောက်ပါ ပေါင်းပြီး ထောင်ပိတ် စာရင်းပေးလိုက်တယ်။ ထောင်က လူပေါင်းစစ်တဲ့အခါ တစ်ယောက် ပိုနေတယ်။ ဒီတော့ ၀န်ထမ်းတွေကို ပြန်စစ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ဒုတပ်ကြပ် လူစစ်တော့ အခန်း ၂၂ က အရင်အတိုင်းပဲ ပြန်ဖြေတယ်။ နောက်ဆုံး မသင်္ကာလို့ ဓာတ်မီးနဲ့ ထိုးကြည့်တော့မှ လူတစ်ယောက်မှ မရှိတာကို တွေ့ရပြီး အကျဉ်းဦးစီး ဒုတပ်ကြပ်လည်း အတော်ထိတ်လန့်သွားတယ်လို့ ကြားခဲ့ဖူးပါတယ်။

 

ကိုညွန့်တင်ကို ကြိုးပေးမယ့် ညကတော့ အကျဉ်းဦးစီး ၀န်ထမ်းတွေကတော့ အရေးကြီးတဲ့အချိန် ဖြစ်လို့ အားလုံးကို Stand By လုပ်ပြီး တပ်လှန့်ထားပါတယ်။ ညဦးပိုင်း ရောက်တဲ့အခါမှာတော့ ကိုညွန့်တင်က ၀န်ထမ်းကို လှမ်းခေါ်ပြီး သူ ကျားထိုးချင်ကြောင်း ပြောပါတယ်။ တာ၀န်ကျ ၀န်ထမ်းတွေကတော့ မနက်ဖြန် ကြိုးပေးတော့မယ့် သေဒဏ် အကျဉ်းသား တစ်ယောက်နဲ့ ကျားထိုးဖို့ ၀န်လေးနေကြပါတယ်။ ဘယ်သူမှ ခိုင်းလို့မရပါဘူး။ နောက်ဆုံး တိုက်တာ၀န်ကျ ထောင်မှူးက ထောင်ပိုင်ကို အချိန်မတော် သွားသတင်းပို့ရင် အဆဲခံရမှာ စိုးတဲ့အတွက် သူကိုယ်တိုင်ပဲ ကိုညွန့်တင်နဲ့ ကျားထိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။

 

ဒါကြောင့် ကိုညွန့်တင်ရဲ့အခန်းက ဖျာတွေကို ဖယ်ရှားပြီး သံတိုင် ဟိုဘက်ခြမ်း၊ ဒီဘက်ခြမ်းထိုင်ပြီး ကျားထိုးကြပါတယ်။ ကိုညွန့်တင်က သူတောင်းဆိုလို့ ရထားတဲ့ ငါးသုံးလုံး စီးကရက်ဘူးနဲ့ ထောင်မှူးကို ပြန်ဧည့်ခံပါတယ်။

ကျားထိုးတဲ့အခါ သူက အရမ်းကောင်းတော့ ထောင်မှူးက ပွဲတိုင်းရှုံးနေတယ်။ နောက်ဆုံး ဘေးက ရပ်ကြည့်နေတဲ့ ထောင်ဝါဒါတွေထဲက ကျားထိုးကောင်းတဲ့သူကို ကိုညွန့်တင်က ဖိတ်ခေါ်တယ်။ ၀န်ထမ်းတွေလည်း အကြောက်အလန့် လျော့သွားပြီး ကိုညွန့်တင်နဲ့ကျား ထိုးကြည့်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်သူနဲ့ပဲ ထိုးထိုး သူကပဲ အနိုင်ယူသွားပါတယ်။ ကိုညွန့်တင်ကို ကြည့်ရတာ ကျားထိုးလိုက်၊ ဆေးလိပ်လေး သောက်လိုက်နဲ့ ခပ်အေးအေးပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ တဖြည်းဖြည်း ညနက်လာပါတယ်။

 

“ဒေါင် .. ဒေါင် ..”

ထောင်ဗူး၀ဂတ်ကြီးက နံနက် ၂ နာရီ သံချောင်းခေါက်သံ ကြားလိုက်ရပါတယ်။ အဲဒီတော့မှ ကို ညွန့်တင်က ခါးဆန့်ပြီး ထောင်မှူးကို လှမ်းပြောပါတယ်။

 

“ကဲ..ညဉ့်နက်ပြီ။ တစ်ရေး တမောလောက်တော့ အိပ်ရေး၀၀ အိပ်လိုက်ဦးမယ်။ မနက်ကျလည်း အစောကြီးထပြီး ကြိုးပေးခံရဦး မှာ …”

 

ကိုညွန့်တင်ရဲ့ စကားကြောင့် အကျဉ်းဦးစီး ၀န်ထမ်းအားလုံး အံ့သြမှင်တက်သွားပါတယ်။ သေခြင်းတရားကို ရင်ဆိုင်ရတဲ့ ကြိုးသမားတွေကို သူတို့လည်း ကြုံတွေ့ခဲ့ဖူးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ပြည်ပြေး ညွန့်တင်လောက် သေခြင်းတရားကို အေးအေးဆေးဆေး တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ရင်ဆိုင်နိုင်တဲ့သူ မတွေ့ဖူးသေးပါဘူး။ ကိုညွန့်တင်ကတော့ တကယ် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်သွားပြီး နောက်တစ်နေ့ မနက် ၃ နာရီခွဲမှာ ကြိုးပေးဖို့အတွက် လာနှိုးမှ နိုးပါတယ်။

 

မနက် ထောင်မဖွင့်ခင်မှာ ပြည်ပြေးညွန့်တင်ကို ကြိုးပေးလိုက်ပေမယ့် ထူးထူးခြားခြား ကျီးပြိုသံတောင် လူတွေ သတိမထားလိုက်မိပါဘူး။ အရာအားလုံး တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ပါပဲ။ ဒါကြောင့် နိုင်ငံရေး အာဃာတတွေနဲ့ လူတစ်ယောက် ကြိုးပေးသတ်ခံလိုက်ရတာကိုလည်း သတိထားမိတဲ့ အကျဉ်းသား အတော်နည်းတယ်လို့ သိလိုက်ရပါတယ်။

 

ဒါကတော့ သူတို့ပြောတဲ့ ကြိုးတိုက်အတွင်း သေဒဏ်ပေးခံလိုက်ရတဲ့ ပြည်ပြေးညွန့်တင်ရဲ့ အဖြစ်အပျက်တစ်ခုပါပဲ။

နောက်တစ်ခုကတော့ ..။

 

“အဘွားကြီးက ရုပ်အတော်ဆိုးလို့ သူ့ကိုကြည့်ရင်းနဲ့တောင် ကြက်သီးမွေးညင်းတွေ ထသွားတယ်။ သူက အားလုံးကို ထိုင်ခိုင်းထားတယ်။ ပြီးတော့ အသံမထွက်ဘဲ ရွတ်ဖတ်နေတယ်။ သိပ်မကြာပါဘူး။ လေချွန်သံ သဲ့သဲ့လေးကို ကြားလိုက်ရတယ်။ လေချွန်သံကလည်း လူစကားပြောသံနဲ့ နည်းနည်းတူတယ်”

==================================

 

ကြိုးမပေးခင် ထူးထူးဆန်းဆန်း တောင်းဆိုသွားတဲ့ နောက်ထပ် ကြိုးသမား တစ်ယောက်လည်း ရှိခဲ့ပါတယ်။ သူ့ကို အားလုံးက နာမည် အရင်း မခေါ်ဘဲ “တာ၀” လို့ပဲ ခေါ် ပါတယ်။ တာ၀ဆိုတာ သန်လျင်ဘက်က ရန်ကုန်အရှေ့ပိုင်း တက္ကသိုလ် ဖွင့်လှစ်ထားတဲ့ နေရာ ဖြစ်ပါတယ်။ ၁၉၈၀ ကျော်လောက်က အထက်တန်း ကျောင်းသူလေး တစ်ယောက်ကို ရည်းစားစကား လိုက်ပြောတာ လက်မခံဘဲ ငြင်းပယ်တဲ့ အတွက် ရေစင်အောက်နားမှာတွေ့တဲ့ ဝါးရင်းတုတ်ကို ယူပြီး ကောင်မလေးကို မသေမချင်း ရိုက်သတ်ခဲ့လို့ သေဒဏ် အပြစ်ပေးခြင်း ခံခဲ့ရတာ ဖြစ်ပါတယ်။ သူဟာ အင်းစိန်ထောင် ကြိုးစင်မှာ နောက်ဆုံး ကြိုးပေးခံရတဲ့ ကြိုးသမားလို့လည်း ပြောကြပါတယ်။ တချို့ကလည်း နောက်ဆုံးကြိုးပေးခံရတဲ့ သူဟာ ဓားပြတိုက်ပြီး လူသတ်၊ မုဒိမ်းကျင့်ခဲ့တဲ့ ဓားပြ “သာနု” လို့လည်း ပြောကြပါတယ်။ ဘာပဲပြောပြော တာ၀ကတော့ သူ့ကို ကြိုးမပေးခင် “အချစ်ရှုံးသမား ဒဿဂီရိ” သီချင်းကို ဖွင့်ပြဖို့ တောင်းဆိုခဲ့တာပါပဲ။ ပြီးတော့လည်း ကြိုးစင်ပေါ်ကို အေးအေးဆေးဆေး တက်သွားတယ်လို့ သိရပါတယ်။

 

တာ၀ကို ကြိုးပေးခဲ့တဲ့ သူဟာ ထောင်မှူး ဦးမောင်မောင်ကြီးလို့ သိရပြီး အဲဒီအချိန်က ကြိုးစင်ဒေါက်ဖြုတ်ခ ၂၅ ကျပ် နိုင်ငံတော်က ချီးမြှင့်ခဲ့တယ်လို့လည်း သိရပါတယ်။ ကြိုးသမားတွေကို ကြိုးပေးပြီးတဲ့နောက် အသုံးပြုခဲ့တဲ့ကြိုးကို သေဆုံးသူရဲ့ ထောင်၀င်နံပါတ် ချိတ်ပြီး စနစ်တကျ ခေါက်သိမ်းကာ အလုပ်ကြီး၀င်းထဲက ဗီရိုမှာ သိမ်းဆည်းထားခဲ့တယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ အခုတော့ ရှိမရှိ မသိရ တော့ပါဘူး။ အတိတ်ဇာတ်လမ်းတွေ အများကြီးရှိတဲ့ အင်းစိန်ထောင်က ကြိုးစင်အကြောင်းနဲ့ ခြောက်လန့်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေ ရေးရင် ကုန်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ အမှန်တကယ် ရေးချင်တာက အင်းစိန်ထောင်က ဂန္ထ၀င်စိမ်း ဇာတ်လမ်းကို ရေးချင်တာဖြစ်ပါ တယ်။ ဒါကြောင့် ကြိုးတိုက်နဲ့ ကြိုး စင်အကြောင်းကို ဒီမှာပဲ နိဂုံးချုပ်ပါ ရစေ။

 

ဂန္ထ၀င်စိမ်း ဆိုတာကတော့ အဆိုတော် ဇော်၀င်းထွဋ်ရဲ့ သီချင်းအမည်ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီဇာတ်လမ်းရဲ့ အဖြစ်အပျက်အစကို ပြောရရင် ကျွန်တော့်ကို စစ်ခုံရုံးက အရေးပေါ် စီမံချက် အက်ဥပဒေ ပုဒ်မ ၅ ညနဲ့ ထောင်ဒဏ် ငါးနှစ် အပြစ်ပေးလိုက်ရာက စပါတယ်။ အချုပ်သားဘ၀က အစောပိုင်း ဖော်ပြခဲ့သလို ကြိုးတိုက်လို့ ခေါ်တဲ့ (၂) တိုက်မှာ နေထိုင်ခဲ့ရပေမယ့် ထောင်ကျ အကျဉ်းသား ဖြစ်သွားတဲ့နောက် အဆောင်ကို ရောက်သွားပါတယ်။ အဆောင်မှာ ကိုယ်လိုသူလို နိုင်ငံရေး အကျဉ်းသား တချို့နဲ့ ဆုံတွေ့ခဲ့ပါတယ်။ သူတို့တွေကတော့ သာကေတ NLD က သံချပ်အဖွဲ့တွေနဲ့ သန်လျင်သံချပ် အဖွဲ့တွေပါပဲ။ အဆောင်မှာ နိုင်ငံရေး အကျဉ်းသားတွေဟာ အခြား အကျဉ်းသားတွေနဲ့ မရောထွေးဘဲ စုစုဝေးဝေး နေထိုင်ကြတယ်။ အချင်းချင်း စုမိတော့မှ တိုက်ထဲမှာနေရသလို စိတ်ညစ်ညူး မနေတော့ဘဲ အတော် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဖြစ်သွားတယ်။ အပြင်မှာလည်း လူဖမ်းပွဲကြီး စနေတော့ ထောင်ထဲကို နေ့တိုင်း နိုင်ငံရေးသမားတွေ တဖွဲဖွဲ ၀င်လာတယ်။ ဒါကြောင့် ထောင်အာဏာပိုင်တွေက ထောင်ကျပြီးသား နိုင်ငံရေးသမားတွေကို လူစုခွဲတဲ့အနေနဲ့ တခြားထောင်တွေ ရွှေ့ပစ်တယ်။ အရင်ဆုံး ရွှေ့တဲ့ ထောင်ကတော့ အင်းစိန်ထောင်နဲ့ အနီးဆုံး သာယာ၀တီ ထောင်ပါပဲ။

 

သာယာ၀တီထောင်ကို လူအတော်များများ ပြောင်းရွှေ့သွားတော့ အဆောင်မှာ ခြောက်သွေ့ပြီး ကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ

အချုပ်ကျနေတဲ့ ကျောင်းသားတွေ ထောင်ကျသွားပြီး အဆောင်ကို အုံနဲ့ကျင်းနဲ့ ရောက်လာကြပြန်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ လူစုမိလိုက်၊ လူပြန်ချဲ လိုက်၊ သံသရာလည်နေတယ်။ ထောင်က နားလည် သဘောပေါက်သွားလို့ နိုင်/ကျဉ်းတွေကို အရင်လို စုမထားတော့ဘူး။ ကြို တင် လူစုခွဲတဲ့ အနေနဲ့ တခြားအဆောင်တွေနဲ့ တိုက်တွေကို ခွဲခွဲပို့ပစ်လိုက်တယ်။ ထောင်ရဲ့စနစ်က တစ်နေရာကို ပြောင်းရွှေ့ပြီး တစ်လအကြာမှာပဲ တခြားတစ်နေရာကို ပြောင်းရွှေ့ရတာပါ။ သဘောကတော့ တစ်နေရာတည်းမှာ အကြာကြီးထားရင် နိုင်ငံရေး အကျဉ်းသားတွေက ရိုးရိုးအကျဉ်းသားတွေကို စည်းရုံးပြီး ထောင်ဆူအောင် လုပ်မှာစိုးလို့လို့ သိရပါတယ်။ အဲဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော်လည်း ဟိုအဆောင် ရောက်လိုက်၊ ဒီတိုက်ရောက်လိုက်နဲ့ ယောက်ယက်ခတ်နေပါတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ရွှေ့တဲ့နေရာတွေ အကုန်နေဖူးသွားလို့ ကျွန်တော့်ကို ဘယ်နေရာထားရမှန်း မသိတော့ဘူး။ မိန်းဂျေးလ် ထောင်မှူးကြီးက ထူးထူးဆန်းဆန်း ကျွန်တော့်ကို သေချာကြည့်ပြီး “ဒီ ကောင့်ကို (၅) တိုက်၊ အခန်း ၂၂ ပို့လိုက်” လို့ အမိန့်ပေးလိုက်တဲ့အခါ ကျောထဲမှာ စိမ့်သွားတယ်။

 

ထားစရာ နေရာရှားလို့ ကြိုးသမားတွေ မသတ်ခင် နောက်ဆုံးနေရတဲ့အခန်းကိုမှ ပို့ရတယ်ဆိုပြီး ချောက်ချားသွားတယ်။ ဒါဟာ သဘောရိုးတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ အပြင်က ထောက်လှမ်းရေးတွေက လှမ်းပြီး ဒုက္ခပေးသလား မသိဘူးဆိုပြီး စိတ်ထဲမှာ စိုးရိမ်သောကတွေ ဖြစ်လာပါတယ်။ တာ၀န်ကျ ဝါဒါတစ်ယောက်က ကျွန်တော့်ကို ခေါင်းစွပ်အုပ်ပြီး (၅) တိုက်၊ အခန်း ၂၂ ကို လိုက်ပို့တယ်။ အခန်း၀ ရောက်မှ ခေါင်းစွပ်ကို ခွာလိုက်တယ်။ ကျွန်တော် စတွေ့ရတဲ့ မြင်ကွင်းကတော့ အခန်း ၂၂ ထဲကနေ နှုတ်ခမ်းမွေးနဲ့ လူကြီးတစ်ယောက်က ကျွန်တော့်ကို ပြုံးပြုံးကြီး ကြည့်နေတာပဲ။ ကျွန်တော် အခန်းထဲရောက်ပြီးတဲ့အခါ သူ့ကို မဝံ့မရဲနဲ့ မိတ်ဆက်လိုက်တယ်။

 

“အစ်ကိုကြီးက ဘယ်သူလဲ”

“ဘာမှမစိုးရိမ်ပါနဲ့ကွာ။ ငါလည်း နိုင်ငံရေးအမှုနဲ့ ထောင်ကျနေတဲ့ ရှေ့နေ တစ်ယောက်ပါပဲ”

 

ကျွန်တော်တုိ့နှစ်ယောက် အပြန်အလှန် မိတ်ဆက်နေစဉ်မှာပဲ ထောင်၀န်ထမ်း တစ်ယောက်က ခေါင်းစွပ်အုပ်ထားတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို ထပ်ခေါ်လာတယ်။ ခေါင်းစွပ် ခွာလိုက်တော့ အသားဖြူဖြူ၊ ဒေါင်ကောင်းကောင်း ချာတိတ်လေးတစ်ယောက် ဖြစ်နေတယ်။ အခန်းထဲရောက်မှ အကျိုး အကြောင်းမေးကြည့်တော့ ပဲခူး ကျောင်းသားတစ်ယောက် ဖြစ်နေတယ်။ သူက တပ်ဦးကိစ္စနဲ့နွှယ်ပြီး ထောင်ကျလာတာပါ။ ဒီလိုနဲ့ (၅)တိုက်၊ အခန်း ၂၂ မှာ ကျွန်တော်ရယ်၊ ရှေ့နေကြီးရယ်၊ ပဲခူးကျောင်းသားရယ် သုံးယောက် ဖြစ်သွားတယ်။ တစ်ယောက် အမှုကို တစ်ယောက် မေးမြန်းရင်း အချိန်တိုတို အတွင်းမှာ နွေးနွေးထွေးထွေးနဲ့ ခင်မင်သွားကြတယ်။ အပြင်မှာတော့ ကျွန် တော်တို့လူမျိုးတွေဟာ အဖွဲ့အစည်းစိတ်၊ ဂိုဏ်းဂဃစိတ် အရမ်းကြီးတယ်။ ကျောင်းသားတွေထဲမှာ ဗကသ၊ မကသ ရှိတယ်။ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ် ကျောင်းသားတွေထဲမှာလည်း ရကသဆိုတာ ရှိတယ်။ အခြေခံ ပညာအထက်တန်း ကျောင်းသားတွေဟာလည်း အကသဆိုပြီး အဖွဲ့ရှိတယ်။ တပ်ဦးတွေ ရှိတယ်။ တကယ့်တကယ် ထောင်ကျ ပြီး အတူနေကြရတော့ ဗတွေ၊ မတွေ၊ တပ်ဦးတွေ မရှိတော့ပါဘူး။ တကယ့် ညီအစ်ကိုရင်းတွေလို ဖြစ်သွားပြီ။ နိုင်ငံရေး အကျဉ်းသားဆိုတဲ့ အလံတစ်ခုပဲ ရှိတော့တယ်။

 

ကျွန်တော်တို့သုံးယောက်စလုံးဟာ တစ်လတစ်ကြိမ် သံသရာလည်နေရာကနေ နောက်ဆုံး ဘယ်သူမှ မနေချင်တဲ့ ၅ တိုက်၊ အခန်း ၂၂ ကို ရောက်လာရတာ ဖြစ်ပါတယ်။ အားလုံးသိတဲ့အတိုင်း အခန်း ၂၂ ဆိုတာ ကြိုးသမားတွေကို မသတ်ခင် သရဏဂုံ တင်ပေးရတဲ့ အခန်းဖြစ်နေတော့ ကျောချမ်းတာပေါ့ဗျာ။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်နဲ့ အတူနေရတဲ့ ရှေ့နေကြီးကို ကြည့်လိုက်တော့ အတော်အားရှိသွားတယ်။ ရှေ့နေကြီးက ဥပုသ်စောင့်တာ ၁၇ နှစ်ရှိပြီလို့ သိရတယ်။ နေ့ည မခွဲခြားနိုင်တဲ့ စစ်ကြောရေး အခန်းမှာတောင် ရှေ့နေကြီးက ဥပုသ်ရအောင် စောင့်ခဲ့တာဖြစ်ပါတယ်။ စစ်ကြောရေးဆိုတာ အခန်းတစ်ခုထဲမှာ မျက်လုံးကို အကာတစ်ခုနဲ့ပိတ်ပြီး နေရတာ ဖြစ်လို့ နေ့နဲ့ည ခွဲခြားဖို့ခက်သွားပါတယ်။ နိုင်ငံရေး အကျဉ်းသားတစ်ယောက်ကို စစ်ကြောနေစဉ်မှာ မှန်ကာထားတာကြောင့် အပြင်ဘက်က အထဲကို အားလုံးမြင်နိုင်ပေမယ့် အထဲကတော့ အပြင်ကို မမြင်နိုင်ပါဘူး။ ငှက်သံ၊ ကားသံတွေကို ကြည့်ပြီး နေ့ ညခွဲရပါတယ်။ ရှေ့နေကြီးက နေ့ည သူ့ဟာသူခွဲပြီး ဥပုသ်စောင့်ပါတယ်။ ထောက်လှမ်းရေးက ဥပုသ်စောင့် မှန်းသိလို့ မနက်ပိုင်း ထမင်းမကျွေးဘဲ ညမှ လာကျွေးတာမျိုးတွေ ရှိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူက သတ်မှတ်သိနဲ့ ဆင်ခြင်ပြီး ထမင်းမစားဘဲ ထိန်းနိုင်ခဲ့တယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ထောက်လှမ်းရေးက အမှန်တကယ် ဘာသာရေးသမားမှန်း သိသွားလို့ သေချာအချိန် ပြောပြီး ကျွေးခဲ့တယ်လို့ ဆိုပါတယ်။

 

ကျွန်တော်တို့သုံးယောက် အခန်း ၂၂ မှာ ရေချိုးချချိန်၊ လမ်းလျှောက်ချိန်က လွဲပြီး အခန်းထဲမှာပဲ နေရတယ်။ တခြား အခန်းက လူတွေနဲ့ စကားသွားပြောရင် ရေချိုးပိတ်၊ လမ်းလျှောက်ပိတ်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ တစ်ယောက်အကြောင်း တစ်ယောက် ပြောဖြစ်ကြတာပေါ့။ ပဲခူးကျောင်းသားက ပဲခူးမှာ အဖမ်းခံရတာ ဆိုပေမယ့် ကြို့ပင်ကောက်ဇာတိလို့ သိရတယ်။ သူက လူငယ်ပေမယ့် စကားပြောတဲ့အခါမှာ အတော် သိုသိုသိပ်သိပ် နိုင်တဲ့သူဖြစ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်က ဟိုစပ်စပ် ဒီစပ်စပ်သမား ဖြစ်တာကြောင့် တစ်ညမှာ သရဲတစ္ဆေတွေ အကြောင်း၊ နာနာဘာဝတွေအကြောင်း ပြောဖြစ်ကြတယ်။ ပြောရင်းနဲ့ ပဲခူးကျောင်းသားက ကြို့ပင်ကောက်ဇာတိဆိုတော့ အဲဒီအချိန်က နာမည်ကြီးနေတဲ့ ကြို့ပင်ကောက်က “လေချွန်နတ်” ကို သိလားလို့ ကျွန်တော်မေးလိုက်တော့ သူ ရုတ်တရက် တုန်လှုပ်သွားတယ်။ နောက်တော့မှ မဖြေချင့် ဖြေချင်နဲ့ ဖြေတယ်။

 

“အဲဒီ လေချွန်နတ်က ကျွန်တော့် အဘွားတော်ပါတယ်”

 

သူ့စကားဆုံးတော့ ကျွန်တော်မျက်လုံး ပြူးသွားတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဒီ လေချွန်နတ်ဟာ ကျွန်တော့်ဘ၀မှာ အရေးကြီးတဲ့ အမှတ်ရစရာတွေကို ဖြစ်စေခဲ့လို့ပါ။ နောက်တော့ ပဲခူးကျောင်းသားရဲ့အဘွား လေချွန်နတ်နဲ့ ကျွန်တော်တို့ မိသားစု ပတ်သက်ခဲ့ပုံကို ပြောပြလိုက်ရတယ်။

 

“ပြောရရင် ကျွန်တော် ရှစ်တန်း ကျောင်းသားဘ၀မှာ ကျွန်တော့်အဖေ ဆုံးသွားတယ်။ အဖေဆုံးသွားပြီး ခြောက်လလောက် အကြာမှာတော့ အိမ်ကို စာတစ်စောင် ရောက်လာတယ်။ စာထဲမှာ အဖေ့ရဲ့ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ဟောင်းတစ်ယောက်က မော်လမြိုင်မှာ စပ်တူလုပ်ခဲ့တဲ့ စီးပွားရေး လုပ်ငန်းတစ်ခုက အဖေ့ရဲ့ရှယ်ယာတွေ ရဖို့ရှိလို့ လာခဲ့ပါလို့ခေါ်တဲ့ စာတစ်စောင် ဖြစ်နေတယ်။ ဒီစာကိုဖတ်ပြီး အိမ်သားထဲမှာ သဘောထား ကွဲကုန်တယ်။ အမေနဲ့ အစ်မတွေက ဒီစာဟာ လိမ်ပြီးခေါ်တယ်လို့ ထင်တယ်။ အစ်ကိုတွေကတော့ အဖေ့ရဲ့ ရသင့်ရထိုက်တဲ့ ဝေစုကို သွားယူသင့်တယ်လို့ ပြောကြတယ်။ နောက်ဆုံး အစ်မကြီးက အဖေလည်း မော်လမြိုင်မှာ ကုန်ကူးခဲ့ဖူးတော့ ဖြစ်နိုင်လောက်တယ်။ လေချွန် နတ်မေးပြီးမှ သွားရင် မကောင်းဘူးလားလို့ အကြံပေးတယ်။ မိသားစုအားလုံးက သဘောတူသွားကြတယ်။ အဲဒီအချိန်က ကြို့ပင်ကောက်က လေချွန်နတ်ကလည်း အရမ်းနာမည်ကြီးနေတယ်လေ။ သေဆုံးတဲ့သူတွေကို ခေါ်ပြီး မေးနိုင်တဲ့အထိ အစွမ်းအစရှိတယ်။ ဒီတော့ တစ်မိသားစုလုံး လေချွန်နတ် သွားမေးကြတယ်။

 

ကြို့ပင်ကောက် ရောက်တော့ လေချွန်နတ် မေးတဲ့သူတွေ အများကြီးနဲ့ တိုးတော့တာပါပဲ။ လေချွန် နတ်မေးတဲ့ အဘွားက အမည်းရောင် ကန့်လန့်ကာကြီးကာပြီး အဲ့ဒီရှေ့မှာ ပွဲတွေထိုးထားတယ်။ လေချွန်နတ် မေးမယ့်သူတွေ က သီးခြားအဆောင်တစ်ခုမှာ နေရတယ်။ နာမည်ခေါ်မှ အဘွားကြီးရှိတဲ့ အဆောင်ကို သွားကြရတယ်။ မေးမယ့်သူ လာမှ အဘွားကြီးက ထွက်လာတယ်။ အဘွားကြီးက ရုပ်အတော်ဆိုးလို့ သူ့ကိုကြည့်ရင်းနဲ့တောင် ကြက်သီးမွေးညင်းတွေ ထသွားတယ်။ သူက အားလုံးကို ထိုင်ခိုင်းထားတယ်။ ပြီးတော့ အသံမထွက်ဘဲ ရွတ်ဖတ်နေတယ်။ သိပ်မကြာပါဘူး။ လေချွန်သံ သဲ့သဲ့လေးကို ကြားလိုက်ရတယ်။ လေချွန်သံကလည်း လူစကားပြောသံနဲ့ နည်းနည်းတူတယ်။

 

အဘွားကြီးက ရောက်လာတာကို အသိအမှတ်ပြုတဲ့အနေနဲ့ ခေါင်းတစ်ချက် ညိတ်ပြပြီး ထိုင်နေတဲ့ ကျွန်တော့်အစ်ကို ကြီးကို မေးတစ်ချက် ဆတ်လိုက်ပြီး “ဒါ ဘယ်သူလဲ” လို့ လှမ်းမေးတယ်။ ကန့်လန့်ကာအမည်း နေရာတစ်နေရာကနေ သားလို့ ပြန်ဖြေတယ်။ “နာမည်ပြော” လို့ ဆက်မေးတော့ “မောင်မောင်လတ်” လို့ ဖြေတယ်။ ဒီမှာတင် အဘွားကြီးက အစ်ကို့ကို ကြည့်ပြီး “အဲဒါ မင်းအဖေပဲ” လို့ ပြော လိုက်တယ်။ လေချွန်နတ်မေးတဲ့ အချိန်မှာ လိုက်နာရတဲ့ စည်းကမ်းတွေ ရှိပါတယ်။ အဲဒီစည်းကမ်းတွေကတော့ ကိုယ့်ရဲ့ ကွယ်လွန်သွားတဲ့ မိသားစု၀င်လာရင် မငိုရဘူး။ ထမပြေးရဘူးဆိုတဲ့ စည်းကမ်း

ချက်တွေပါပဲ။

 

အချုပ်ပြောရရင်တော့ အဖေက မိသားစုတွေကို ကျွန်တော်တို့နေ တဲ့ ရပ်ကွက်ရဲ့ ကမ်းနားလမ်းက ညောင်ပင်ကြီးမှာ ရုက်္ခစိုး ဖြစ်နေတယ်လို့ ပြော တယ်။ နောက်ဆုံး မော်လမြိုင်က ငွေရေး ကြေးရေးကိစ္စအတွက် စာရောက်လာတယ်လို့ ပြောတော့

 

“ဒါ သက်သက်လိမ်တာ”လို့ ပြောတယ်။

 

လေချွန်နတ် ပြန်မထွက်ခင် ကျွန်တော့်ကို ကျောင်းမတက်ဘဲ သူ ရုက္ခစိုး လုပ်တဲ့ အပင်အောက်မှာ လာလာဆော့နေတယ်လို့ ပြောတော့ တော်တော် ကြက်သီးထသွားတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ လေချွန်နတ်ပြောနေတာ အမှန်တွေဖြစ်လို့ပါပဲ။ ကျွန်တော်ပြောတာတွေ အားလုံးကို ပဲခူး ကျောင်းသားရော၊ ရှေ့နေကြီးရော ယုံကြည်လက်ခံတဲ့ပုံနဲ့ စူးစိုက်နားထောင်နေပါတယ်။ နှစ်တွေကြာတော့ အဖေလည်း ရုက္ခစိုးဘ၀က ကျွတ်သွားတယ်လို့ အမေက ပြောတယ်။

 

ရက်အနည်းငယ် အကြာမှာတော့ ကျွန်တော်တို့ အခန်း ၂၂ ကို နောက်ထပ် အခြေခံကျောင်းသားသမဂ္ဂ (အကသ) က ကျောင်းသား တစ်ယောက် ထပ်ရောက်လာ ပြန်ပါတယ်။ သူကတော့ စမ်းချောင်းသား ဖြစ်ပြီး အခြေခံကျောင်းသား သပိတ်မှာ ဦးဆောင်ခဲ့တဲ့အတွက် ထောင်ကျလာတာ ဖြစ်ပါတယ်။ နိုင်/ကျဉ်းတွေဟာ စာမဖတ်ရ၊ သီချင်းနားမထောင်ရတဲ့အတွက် အပြင်လောကနဲ့ အဆက်ပြတ်နေတဲ့ အခြေအနေ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့နောက် လေးငါးဆယ်လကြာမှ အထဲရောက်လာတဲ့ စမ်းချောင်းသားကြောင့် အခန်းဟာ ချက်ချင်းဆိုသလို စိုပြည်သွားပါတယ်။ သူက လူငယ်ဆိုတော့ နောက်ဆုံး နိုင်ငံရေး သတင်းလည်း ပြောပြတယ်။ သီချင်းတွေ ဆိုသလို သီချင်းအတော်များများကိုလည်း ရပါတယ်။

 

သူရောက်တဲ့ညကတော့ အပြင်မှာ ခေတ်စားနေတယ်ဆိုတဲ့ “ဂန္ထ၀င်စိမ်း” သီချင်းကို ဆိုပြတယ်။ စာသားကလည်း ထူးဆန်း၊ သံစဉ်ကလည်း ထူးဆန်းနေတော့ အတော် နားထောင်လို့ ကောင်းတယ်။ ဥပုသ်စောင့်တဲ့ ရှေ့နေကြီးတောင် သီချင်း သံစဉ်ထဲမှာ နစ်မျောနေတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကလည်း အဆောင်မှာ တခြားအကျဉ်းသားတွေ လုပ်တဲ့အတိုင်း ပုံစံပန်းကန်ပြားကို မှောက် စိပ်ပုတီးတင်ပြီး ဒရမ်တီးတာပေါ့ဗျာ။ ဘေးအခန်းတွေကလည်း “ဂန္ထ၀င်စိမ်း” ကို အတော်အားပေးကြတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော်တို့ လေးယောက်ဟာ အင်းစိန်ထောင်ရဲ့ ကြောက်စရာ အကောင်းဆုံး (၅) တိုက်၊ အခန်း ၂၂ မှာနေရပေမယ့် ချစ်ချစ်ခင်ခင်၊ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ပါပဲ။ အခန်း ၂၂ ကို ကြောက်ပေမယ့် ဘယ်လိုသရဲ တစ္ဆေကမှ မခြောက်လန့်ခဲ့သလို အရိပ် အယောင်တွေတောင် မပြခဲ့ပါဘူး။

 

ဒါပေမဲ့ တစ်နေ့တော့ ကျွန်တော်တို့ စည်းစည်းလုံးလုံး၊ ချစ်ချစ်ခင်ခင် ဖြစ်နေတာကို ဖျက်ဆီးမယ့် ပျက်စီးရာ ပျက်စီးကြောင်း တစ်ခု ပေါ်ပေါက်လာတယ်။ အဲ ဒါကတော့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် စနေနောက်နေတာကနေ ဖြစ်လာတာပေါ့ ဗျာ။ ဘယ်ကစဖြစ်လဲဆိုတော့ စမ်းချောင်း (အကသ) ကျောင်းသားက ပရလောက အကြောင်း၊ ဝိညာဉ်လောကအကြောင်း ညဘက် ပြောပြနေတဲ့ ပဲခူးကျောင်းသား ပြောတာတွေကို “မယုံဘူး” ဆိုတာက စတာပါပဲ။ သူ့ဘ၀မှာ တစ်ခါမှ သရဲခြောက်တာ၊ ကိုယ်ထင်ပြတာ မကြုံဖူးတဲ့အတွက် ဒါတွေဟာ ထင်ရာမြင်ရာ လျှောက်ပြောနေတာလို့ ထင်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့ မကြာခဏ ကြားဖူးနေတဲ့ ကြံတောသင်္ချိုင်းထဲက ထွက်ထွက်လာတတ်တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ဟာ ပြည်လမ်းမှာ ဆိုက်ကားငှား စီးပြီး ဆိုက်ကားသမားက ပိုက်ဆံတောင်းဖို့ လှည့်ကြည့်လိုက်ရင် ဝါထိန်နေတဲ့ နနွင်းတွေနဲ့ ပါးစပ်ထဲကနေ ဖူးခနဲ မျက်နှာကို ထွေးထုတ်လိုက်တယ် ဆိုတဲ့အကြောင်းတွေဟာ လုပ်ကြံပုံပြင်တွေအဖြစ် ရိုးအီနေပြီလို့ သိရပါတယ်။

 

ဒါပေမဲ့ ပဲခူးကျောင်းသားက “တစ္ဆေတွေ ရှိတယ်ဆိုတာ မင်းမယုံဘူးလား” လို့ ပြန်မေးတော့ သူက “မယုံလို့၊ ခင်ဗျားကို စိန်ခေါ်နေတာပေါ့ဗျာ” လို့ ဖြေ တယ်။ ရှေ့နေကြီးကတော့ “ကောင်လေး၊ ပရလောကသားတွေ တကယ်ရှိတယ်။ သွားမလုပ်နဲ့” လို့ လှမ်းဟန့်သေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ နှစ်ယောက်သား အရှိန်တက်နေတော့ တားလို့မရတော့ဘူး။ ပဲခူးကျောင်းသားက “အဲဒါဆို မင်းကို ငါခေါ်ပြမယ်။

အင်းစိန်ထောင်မှာ ကြာသပတေးနေ့တိုင်း အသားကျွေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ၀က်သားနဲ့ ဘဲဥဆိုတော့ သူတို့က မကြိုက်ဘူး။ အမဲသားကျွေးတဲ့ တစ်နေရာတော့ ရှိတယ်။ အဲဒါက ဒီထောင်ဆေးရုံပဲ။ ဆေးရုံစာဝေတဲ့ ငပျော့ဆီက အမဲသားတောင်းလို့ရတဲ့ တစ်နေ့ မင်းကို ငါခေါ်ပြမယ်” လို့ ပြော လိုက်တယ်။ သရဲတစ္ဆေ တကယ်ရှိမရှိ စိန်ခေါ်ပွဲ ကတော့စပြီ။

ထောင်ထဲမှာ ပရလောကသားတွေ တကယ် ရှိမရှိ စမ်းသပ်မယ့်ပွဲမှာ ဆေးရုံဖိုကြီးက ငပျော့ဟာ အရေး ပါလာခဲ့ပါတယ်။ တစ်ရက်တော့ ၅ တိုက်မှာ သွေးတိုးနေတဲ့ အကျဉ်းသား တစ်ယောက်အတွက် ဆန်ပြုတ်လာပို့တဲ့ ငပျော့နဲ့ စမ်းချောင်းသားတွေ့ပြီး အပေးအယူ လုပ်ကြတယ်။ စမ်းချောင်းသားက သူလိုချင်တဲ့ အမဲသားရဖို့ အသားစားရက်မှာ သူရမယ့် ၀က်သားတုံးအပြင် ထောင်ထဲမှာ ရွှေလို ရှားပါး အဖိုးတန်တဲ့ မကျင်လှ နွားဆေးလိပ်နှစ်လိပ်ပါ ပေးမယ်လို့ ငပျော့ကို ကမ်းလှမ်းတယ်။ ငပျော့အတွက် အမဲသားနဲ့ ၀က်သားတုံးလဲတာ ဘာမှ အပန်းမကြီးဘူး။ သူတကယ်မက်တာက မကျင်လှ နွားဆေး လိပ်ပဲ။

အဲဒီအချိန်က နွားဆေးလိပ် တစ်လိပ် တန်ဖိုးဟာ အဆောင်မှာဆိုရင် မာဆပ် (Massage) တစ်နာရီ အနှိပ်ခံလို့ရတယ်။ နှစ်လိပ်ဆိုတော့ နှစ်နာရီ စာပေါ့။ အဆောင်မှာ ညဘက် ကိုးနာရီ အိပ်ချိန် မရောက်ခင် နွားဆေးလိပ် နှစ်လိပ် ပေးလိုက်ရင် ည ၇ နာရီကနေ ၉ နာရီအထိ ကျသစ်တို့၊ ဘောက်ဆင်းတို့ အသေနှိပ်ပေရော့ပဲ။ ထောင်အခေါ် နှစ်နာရီဆိုရင် အကွက်စုံ နှိပ်လို့ရတယ်။ အဆောင်မှာ သက်ကြီးပိုင်းတွေ၊ ဘောက်ချာတွေဆိုရင် ချမ်းသာတဲ့ အတွက်ကြောင့် နွားဆေးလိပ်ကို မသောက်ကြဘူး။ နွားဆေးလိပ်ပေးပြီး ညဘက် အနှိပ်ခံတယ်။ နှိပ်ပေးတဲ့အကျဉ်းသားက ထောင်၀င်စာ မလာတဲ့သူတွေဆိုတော့ ထောင်အခေါ် “ပုန်းကြောင်” တယ်။ ဒီတော့ ညဘက် နှိပ်ခ ရတဲ့ နွားဆေးလိပ်လေးတွေကို မနက်ရောက်တဲ့အခါ တောင်ယာသွားပြီး ကိုက်လံတို့ မုန်လာဥတို့နဲ့ လဲစားရတယ်။ ဒါကြောင့် ထောင်မှာ မကျင်လှ နွားဆေးလိပ်ဟာ ငွေစက္ကူတစ်မျိုး ဖြစ်နေတာပေါ့။

ဘာပဲပြောပြော ဆေးလိပ် နှစ်လိပ် အလကားရမယ်ဆိုတော့ ငပျော့က စဉ်း စားမနေတော့ဘဲ သဘောတူတယ်။ နောက် တစ်နေ့ရောက်တော့ ဆေးရုံစာ အမဲသားတုံးကို လာပို့တယ်။ စမ်းချောင်း အကသ ကျောင်းသားက အမဲသားတုံး ရရချင်းပဲ ပဲခူးသားကို စိန်ခေါ်လိုက်တယ်။

“ကဲ ခင်ဗျားပြောတဲ့အတိုင်း အမဲသား ရအောင် ကျွန်တော်လုပ်ပြီးပြီ။ သက်သေ ပြဖို့ကတော့ ခင်ဗျားအပိုင်းပဲ”

ပဲခူးသားနဲ့ စမ်းချောင်းသား အတည်ပေါက် လုပ်နေတာတွေကို ကြည့်ပြီး ကျွန်တော် ရင်တွေ တုန်လာတယ်။ အခန်းဖော်ဖြစ်တဲ့ ရှေ့နေကြီးကလည်း ကြားထဲက ခေါင်းကျိန်းလာတယ်။ သူက လူကြီးဖြစ်တော့ ကြားထဲကနေ ဖျန်ဖြေရတာပေါ့။

“ဟိတ်ကောင်လေးတွေ မင်းတို့ဟာက တကယ် လုပ်နေကြတာလား။ ကြည့်လုပ်ကြပါဦးကွာ။ ဒါမျိုးဆိုတာ အလောင်းအစား မလုပ်သင့်ဘူး။ ရှေးအယူအဆရှိတယ်”

ရှေ့နေကြီး ကြား၀င် ဖျောင်းဖျပေမယ့် နှစ်ယောက်လုံးက အရှိန်တက်နေကြပါပြီ။ ဘယ်သူကမှ နောက်ဆုတ်မယ့်ပုံ မပေါ်တော့ဘူး။ ပဲခူးကျောင်းသားကတော့ နောက်ဆုံး စကားကုန်အောင် ပြောတယ်။

“ငါပြောမယ်နော်။ ဒီအလောင်းအစားမှာ တစ်ခုခုဖြစ်ရင် တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် စိတ်မဆိုးကြေး။ ငါ့ကို ခွင့်လွှတ်ပေးရမယ်။ အခု သရဲခေါ်မယ့် ကိစ္စကလည်း သူမယုံလို့ ကျွန်တော်လုပ်ပြမှာ။ လုပ်ချင်လို့ လုပ်တာမဟုတ်ဘူး”

“ရတယ်။ ကျွန်တော့်ဘ၀မှာ သရဲ ရှိ မရှိ ဒါကိုပဲ သိချင်နေတာ။ သရဲခေါ်တဲ့ကိစ္စကို ခင်ဗျား လုပ်နိုင်တယ်ဆိုရင် ကျွန်တော့် ကို ပြ။ ကျွန်တော် ဘာပဲဖြစ်သွားဖြစ်သွား ခင်ဗျားကိုခွင့်လွှတ်တယ်”
ပဲခူးသားကလည်း ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။

“အေး မင်းပြောတဲ့အတိုင်း ဒီည ငါ ခေါ်မယ်”

သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ပြင်းထန်လှတဲ့ စိတ်အဟုန်တွေကြောင့် အခန်းဖော်တွေဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ ရှေ့နေကြီးက ဘာမှ မပြောသာတော့ဘူး။ ရှေ့နေကြီးကလည်း စိပ်ပုတီး တချောက်ချောက်စိပ်ပြီး မျက်နှာ လွှဲလိုက်တယ်။ ငပျော့ယူလာတဲ့ အမဲသား တုံးကတော့ အခန်းထောင့်က ပုံစံပန်းကန် ပြားထဲမှာ ရှိနေတယ်။ အမဲသားတုံးကလည်း အရွတ်နဲ့ အသားတွဲနေတဲ့ အတုံးကြီးပါ။ ငါးကျပ်သားလောက်တော့ရှိမှာပေါ့။ သူတို့ အလောင်းအစား လုပ်ပြီးသွားတဲ့နောက် ထူးထူးခြားခြား တစ်ခန်းလုံး တိတ်ဆိတ်သွားတယ်။ အရင်နေ့ကလို တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ဟေးလားဝါးလား၊ စကား စမြည်ပြောတာ မရှိတော့ဘူး။ ညနေထမင်း စားပြီးတော့ အားလုံး ငြိမ်နေကြတယ်။ တဖြည်းဖြည်း ညနေစောင်းပြီး နေလည်း၀င်သွားရော။ မှောင်ရိပ်လည်း သန်းလာတယ်။

ဒီအချိန်မှာပဲ ပဲခူးကျောင်းသားက ပုံစံခွက်ထဲက အမဲသားတုံးကိုယူပြီး အခန်းအ၀င်၀ သံတိုင်ပေါင်ပေါ် တင်ထားလိုက်တယ်။ စမ်းချောင်းသားကတော့ သရဲတစ္ဆေဆိုတာ မယုံကြည်ပုံနဲ့ သံတိုင်မှီပြီး အရင်ညတွေကလို ဂန္ထ၀င်စိမ်းသီချင်းကို ကောက်ခါငင်ကာ ထဆိုလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က သူတို့နှစ်ယောက်ကြား ဘာထဖြစ်မလဲဆိုပြီး အလန့်တကြားကြည့်လိုက်ပေမယ့် ပဲခူးသားကတော့ အေးအေးဆေးဆေးပဲ။ ည ၈ နာရီခွဲလောက်ကျတော့ ထောင်ကအသံတွေနဲ့ တဖြည်းဖြည်း တိုးတိတ်သွားတယ်။

အဲဒီတော့မှ ပဲခူးကျောင်းသားက အမဲသားတုံး တင်ထားတဲ့ သံတိုင်ရှေ့သွားပြီး ဂါထာရွတ်တော့တာပဲ။ ည ၉ နာရီ အိပ်ချိန်မပေးခင် သူ ဂါထာရွတ်တာ ပြီးသွားပေမယ့် ဘာမှ ထူးခြားတာ မရှိပါဘူး။ အားလုံး အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ။ ည ၉ နာရီရောက်တော့ ထောင်ဗူးတံခါး ဂတ်ကြီးကနေ အိပ်ချိန် သံချောင်းခေါက်တယ်။ “အိပ်ချိန်” ဆိုတဲ့ အသံတွေ အဆောင်အသီးသီးက ဆက်တိုက်ပေါ်လာပြီး အကျဉ်းသားတွေရဲ့ အသံတွေလည်း လုံး၀တိတ်ဆိတ်သွားတယ်။
ကျွန်တော်တို့ အခန်းက လူလေးယောက် အိပ်ရတာဆိုတော့ နည်းနည်းကျဉ်းတယ်လို့ ဆိုရမှာပေါ့။ ဒီတော့ အားလုံး အလျားလိုက်ပဲ အိပ်ကြတယ်။ သံတိုင် အပေါက်၀မှာ အိပ်တာက ရှေ့နေကြီး၊ ရှေ့နေကြီးဘေးမှာ ပဲခူးကျောင်းသား၊ ပဲခူး ကျောင်းသားဘေးမှာ ကျွန်တော်၊ ကျွန်တော့်ဘေးမှာ စမ်းချောင်းသား၊ အဲဒီလို အိပ်ကြရပါတယ်။ စမ်းချောင်းသားရဲ့ ခြေရင်းမှာတော့ အလေးအပေါ့သွားဖို့ ဖွဲပြာ အိတ်တစ်အိတ်နဲ့ ဂန်ဖလားတစ်လုံး ရှိတယ်။

အိပ်ချိန်ပေးလို့ အတန်ကြာတဲ့အခါမှာ ဘေးခန်းက တရှူးရှူးနဲ့ ဟောက်သံတွေတောင် ကြားရပြီ။ ကျွန်တော်တို့အခန်းကတော့ အမဲသားတစ်တုံးနဲ့ လူလေးယောက် အတွေးကိုယ်စီနဲ့ မအိပ်နိုင်ကြသေးဘူး။ တဖြည်းဖြည်း အချိန်တွေ ကုန်ဆုံးလာပေမယ့် ကျွန်တော်တို့အခန်းထဲမှာ ဘာထူးခြားမှုမှ မဖြစ်ပါဘူး။ ကျွန်တော်လည်း ဒီပြိုင်ပွဲမှာ ပဲခူးကျောင်းသားတော့ အပြောကြီးပြီး ရှုံးတော့မယ်လို့ တွေးနေပါတယ်။ ဒီအလောင်းအစားမှာ ကြားလူဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော်က အိပ်မပျော်နိုင်သေးပေမယ့် ကျွန်တော့်ဘေးက စမ်းချောင်းသားကတော့ အသက်ရှူသံ မှန်မှန်ထွက်နေလို့ အိပ်ပျော်သွားပြီလား ထင်ရပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော်လည်း မှေးလုမှေးခင် ဖြစ်နေတုန်းမှာပဲ ညည်းသံတစ်သံ ကြားလိုက်ရတယ်။ ဒီအသံက စမ်းချောင်းကျောင်းသားလေးဆီက ထွက်လာတာပါ။ အဲဒီနောက် သူ့ခြေရင်းက ဒုန်းခနဲ အသံတစ်သံ ထွက်လာတယ်။ ဒီအသံကြောင့် အနီးဆုံးမှာရှိတဲ့ ကျွန်တော် ငုတ်တုတ်ထထိုင်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်လိုပဲ ဒီဘက်ဘေးက ရှေ့နေကြီးရော၊ ပဲခူးကျောင်းသားရော ထိုင်လိုက်တာ တွေ့ရတယ်။ ရှေ့နေကြီးက စမ်းချောင်းသားကို ကြည့်ပြီး ခပ်တိုးတိုး လှမ်းပြောတယ်။

“ဟာ သွားပြီ သွားပြီ”

သူ့စကားမဆုံးခင်မှာပဲ အိပ်ရင်း ညည်းနေတဲ့ စမ်းချောင်းသားရဲ့ မျက်နှာက ပြောင်းသွားတယ်။ ညိုနေတဲ့ အသားက မည်းပြာသွားတယ်။ ပြီးတော့ မျက်လုံးပွင့်လာပြီး ကျွန်တော်တို့ကို လှမ်းကြည့်တယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေက ၀တ်ဆံပျောက်သွားပြီး မူမမှန်တဲ့ပုံနဲ့ ကျွန်တော်တို့ကို စိုက်ကြည့်နေတယ်။ ညည်းသံကလည်း ပိုကျယ်လာတယ်။ ရှေ့နေကြီးက သူ့ခေါင်းရင်းမှာရှိတဲ့ ရေခွက်ကိုကိုင်ပြီး ရေနဲ့ သူ့မျက်နှာကို လှမ်းတောက်လိုက်တယ်။ သူက အသံပိုထွက်လာပြီး ရှေ့နေကြီးကို ရန်လုပ်ချင်တဲ့ အမူ အရာတွေ ပြတယ်။ ရှေ့နေကြီးက ကျွန်တော်တို့ကို လှမ်းပြောတယ်။

“ဒီကောင့်ကို သရဲစီးနေပြီကွ။ ပြန်ထုတ်မှဖြစ်မယ်။ မင်းလည်းကူဦး”
ပဲခူးကျောင်းသားလည်း နည်းနည်းတော့ စိုးရိမ်သွားပုံရတယ်။
“ကျွန်တော်လည်း ဒီလောက် ကြမ်းကြမ်းကြီး ပြမယ်မထင်ဘူး။ မသိမသာပဲ ပြမယ်ထင်တာ”

စမ်းချောင်းသားကတော့ အိပ်ရာထဲမှာပဲ လူးလိမ့်ရင်း အသံပိုကျယ်လာတယ်။ ဘယ်လောက်တောင် ကျယ်လာလဲဆိုရင် ဘေးခန်းကလူတွေတောင် နိုးသွားပြီ။ သူတို့က ညဘက်၀န်ထမ်း မကြားအောင် အသံခပ်အုပ်အုပ်နဲ့ လှမ်းမေးတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ၀န်ထမ်းတွေ ရောက်လာမှာစိုးလို့ “အိပ်ရင်း ယောင်နေတာ” လို့ လှမ်းဖြေလိုက်တယ်။ ကောင်လေးကတော့ အခြေအနေ တော်တော်ဆိုးနေပြီ။ ရှေ့နေကြီးက ဘုရားစာရွတ်ပြီး ရေမန်းမန်းတယ်။ အဲဒီ ရေမန်းနဲ့ သူ့မျက်နှာကို တောက်တယ်။ ပဲခူးသားကလည်း သံတိုင်ပေါ်တင်ထားတဲ့ အမဲသားတုံးကို လွှင့်ပစ်လိုက်ပြီး အန္တရာယ် ကင်းဂါထာတွေရွတ်တယ်။ အဲ့လို ဝုိင်းလုပ်လိုက်လို့လား မသိဘူး။ စမ်းချောင်းသားဆီက ဘာသံမှ မကြားရတော့ဘူး။
ပဲခူးသားကတော့ သူ့မျက်နှာကို အကဲခပ်ရင်း
“အင်း ထွက်သွားပြီ။ ထွက်သွားပြီ” လို့ လှမ်းပြောတယ်။

စမ်းချောင်းသား မျက်နှာကတော့ နဂိုပုံပြန်ဖြစ်သွားပြီး ဖြူဖပ်ဖြူရော်ဖြစ်နေတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ဒီဘ၀မှာ အခု အချိန်အထိ သရဲပူးတယ်ဆိုတာ မမြင်ဖူးဘူး။ အခု လက်တွေ့မြင်ရတာ ပထမဦးဆုံးပါပဲ။ အားလုံး သက်ပြင်းချပြီး ကိုယ့်အိပ်ရာမှာကိုယ် ခေါင်းချလိုက်တယ်။ စိုးရိမ်ထိတ် လန့်နေလို့ ဘယ်သူမှတော့ အိပ်မပျော်ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ နာရီ၀က်လောက် အကြာမှာ ကျွန်တော့်ဘေးက အော်သံကြီး ပြန်ထွက်လာပြန်တယ်။ ကျွန်တော် ထကြည့်တော့ စမ်းချောင်းသားကို ပြန်စီးနေပြန်ပြီ။ ကျွန်တော်လည်း ကြောက်လန့်နေတဲ့အတွက် နေစရာမရှိတော့ဘူး။ ရှေ့နေကြီးနဲ့ ပဲခူးသားကို အကူအညီ တောင်းလိုက်ရတယ်။

“ပြန်၀င်လာပြန်ပြီ။ ကြည့်လုပ်ကြပါ ဦးဗျ”

သူတို့လည်း ထောင်အာဏာပိုင်တွေ မသိအောင် ကျိတ်လုပ်ကြရပြန်တယ်။ ရှေ့နေကြီးက ရေမန်းနဲ့ တောက်ရုံမကတော့ဘူး။ သူအမြဲစိပ်နေတဲ့ စိပ်ပုတီးကို ဒီကောင့်လည်ပင်း ဆွဲပေးလိုက်တယ်။ ဒီပုတီးက ၂၂၇ သွယ်သော သိက္ခာပုဒ်ကို ရည်စူးပြီး သိမ်အထပ်ထပ်၀င်ထားတဲ့ ပုတီး။ သူကလည်း ခေသူမဟုတ်။ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနဲ့ စိပ်ပုတီးကို လည်ပင်းကနေ ပြန်ချွတ်တယ်။ နံရံတွေကို ခြေထောက်နဲ့ ပိတ်ကန်တယ်။

ရှေ့နေကြီးလည်း ခြေထောက် ပြေးကိုင်လိုက်၊ ခေါင်းပြေးကိုင်လိုက်နဲ့ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ဘူး။ ကျွန်တော်တို့သုံးယောက် အခန်းထဲမှာ ဘယ်လိုပဲကျိတ်ပြီး လုပ်နေကြပေမယ့် စမ်းချောင်းသားရဲ့ အော်သံ ညည်းသံ ရုန်းကန်သံတွေကြောင့် ဘေးခန်းတွေက စမ်းချောင်းသား ယောင်တာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သဘောပေါက်သွားပြီ။ ဒါပေမဲ့ သူတို့လည်း အော်ကြီးဟစ်ကျယ် မမေးရဲဘူး။ တာ၀န်ကျဝါဒါ ရောက်လာရင် တစ်ခန်းလုံး ထုတ်ပြီး အရိုက်ခံရမှာကိုး။

ထောင်မှာက သရဲ၀င်စီးတယ်လို့ ပြောလည်း ထုတ်ပြီးတော့ အရိုက်ခံရမှာပဲ။ ရိုက်ရုံနဲ့ မပြီးဘူး။ ရိုက်ပြီးရင် ပြစ်ဒဏ်တိုက်ထဲမှာ ပိတ်ပြီး တစ်ခါထားတယ်။ ပြစ်ဒဏ်တိုက်က ထွက်ရင်လည်း ဆေးရုံကိုထပ်ပို့တယ်။ ဒီကြားထဲမှာ အော်တယ်ဟစ်တယ် ဆိုရင်လည်း ထပ်ရိုက်ခံရတယ်။ ဒီတော့ အလောင်းအစား ဘယ်လောက်ပဲ လုပ်လုပ် နိုင်ငံရေးအကျဉ်းသား အချင်းချင်းဖြစ်နေတော့ ကြားက ဝါဒါတွေ မစားအောင် ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ရမှာပဲ။ သုံးယောက်သား ဘုရားစာတွေ၊ ပရိတ်တွေရွတ်၊ ရေမန်းတွေတိုက်၊ စိပ်ပုတီးနဲ့ခြောက် မျိုးစုံလုပ်နေရတယ်။

သူလည်း ပရလောကသား ပြန်ထွက်သွားတဲ့အချိန် မောပြီး သတိလည်လာလိုက်၊ ပြီးတော့ သရဲပြန်စီးပြီး ညည်းလိုက်နဲ့ တစ်ညလုံး မအိပ်ရဘူး။ ခပ်မျော့မျော့ပဲ ကျန်တော့တယ်။ သတိလည်လာရင်လည်း စကားတောင် မပြောနိုင်ဘူး။ မနက်မိုးလင်းတော့ သူ့အခြေအနေက မဟန်တော့ဘူး။ ဝေဒနာတစ်ခုကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ခံစားနေရတဲ့ပုံ ဖြစ်လာတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ပဲခူး ကျောင်းသားကို မဲမိတယ်။

“ဟေ့ကောင် မင်းစတဲ့ဇာတ် မင်းပြီးအောင် ပြန်ငြှိမ်းလေကွာ”

“ကျွန်တော်လည်း တတ်သမျှ မှတ်သမျှ လုပ်ကြည့်တာပဲ။ ဒါပေမဲ့ ၀င်ပူးတဲ့ ကောင်က ဝါရင့်သမ္ဘာရင့်ပဲ။ ကျွန်တော်တို့လောက်ကို မမှုဘူးဖြစ်နေတယ်”

၁၇ နှစ်လုံးလုံး ဥပုသ်စောင့်လာတဲ့ ရှေ့နေကြီးလည်း မေတ္တာတွေပို့၊ ဘုရားစာတွေရွတ် မျိုးစုံ လုပ်တာပဲ။ ဒါပေမဲ့ အခန်းထဲကနေ ပရလောကသားက အလွတ်အကျွတ် မထွက်သွားသေးဘူး ဖြစ်နေတယ်။ အစီးခံရတဲ့အတွက် သူ့အခြေအနေက စိုးရိမ်ရတဲ့ အနေအထားကို ရောက်နေပြီ။ နောက်ဆုံး သုံးယောက်သား တိုင်ပင်လိုက်တယ်။ နောက်ဆုံး တစ်ခန်းလုံး ထုတ်ရိုက်ချင်လည်း ရိုက်တော့။ သူ့ကို ဒီအတိုင်း လက်ပိုက်ကြည့် မနေနိုင်တော့ဘူး။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် ရင်ဆိုင်မယ်ဆိုပြီး တာ၀န်ကျ အမှုထမ်းကို အော်ခေါ်ရတော့တယ်။

“တာ၀န်ကျဆရာ၊ ဗျို့ တာ၀န်ကျ ဆရာ၊ ၅ တိုက်၊ အခန်း ၂၂ က အရေးပေါ် ခေါ်ပါတယ်”

ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အော်သံတွေကြောင့် အမှုထမ်းကလည်း အိပ်မှုန်စုံမွှားနဲ့ ရောက်လာတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကလည်း စမ်းချောင်း အကသကျောင်းသား အရမ်း နေထိုင် မကောင်းဖြစ်နေတယ်ဆိုပြီး သတင်း ပို့လိုက်တယ်။ အမှုထမ်းကလည်း ညတာ၀န်ကျ ထောင်မှူးကို ဆက်သတင်းပို့တယ်။ တာ၀န် ကျထောင်မှူး ရောက်လာပြီး အကျိုးအကြောင်း မေးတယ်။ ကျွန်တော်တို့က လဲနေတဲ့ ကျောင်းသားကိုပြပြီး အသည်းအသန်ဖြစ်နေလို့ ဆေးရုံတင်မှဖြစ်မယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ထောင်မှူးက မယုံသင်္ကာနဲ့ အခြေအနေကို အကဲခပ်နေတယ်။

“မင်းတို့ကွာ အစောကြီးရှိသေးတယ်။ ထောင်ဖွင့်ပြီးမှ ပို့လို့မဖြစ်ဘူးလား”

ပဲခူးသားက သူ့ပယောဂကြောင့် တစ်ခုခုဖြစ်သွားမှာစိုးလို့ ထောင်မှူးကို အသည်းအသန် ထပ်ပြောတယ်။

“မဖြစ်ဘူးဆရာ။ သူ့အခြေအနေက စိုးရိမ်ရတယ်။ ကျွန်တော်တို့လည်း တစ်ညလုံး မအိပ်ရဘူး။ အခု ဖြစ်နိုင်ရင် သူ့ကို ဆေးရုံအမြန်ပို့ပေးမှဖြစ်မယ်”

နောက်ဆုံး ထောင်မှူးက သူ့ကိုဆေးရုံ ပို့ဖို့ သဘောတူလိုက်တယ်။

‘အေး ဒါဆို ဂတ်ကြီးမှာ ငါ သော့သွားယူပြီး သတင်းပို့လိုက်ဦးမယ်။ မင်းတို့က သူ့အိပ်ရာနဲ့ အ၀တ်အစားတွေ စုပြီး ထုတ်ပေးထား”
ထောင်မှူးထွက်သွားတော့ ကျွန်တော်တို့လည်း စမ်းချောင်းသားရဲ့ အ၀တ်အစားတွေ၊ ပစ္စည်းပစ္စယတွေကို ဝုိင်းကူ ထုပ်ပေးလိုက်တယ်။ သိပ်မကြာခင် ထောင်မှူးနဲ့ တိုက်တာ၀န်ကျ ၀န်ထမ်းတွေ ၀င်လာတယ်။

“ပုံစံ”

အော်သံကြောင့် ၅ တိုက်မှာရှိတဲ့ အခန်းအားလုံးက အိပ်နေရာက ထထိုင်လိုက်သံကို ကြားလိုက်ရပါတယ်။ အကျဉ်းသားတစ်ယောက် အခန်းထဲက ထုတ်မယ်ဆိုရင် အမှုထမ်းတွေနဲ့ အကျဉ်းသားတွေကြား ရုန်းရင်းဆန်ခတ် ဖြစ်မှာ စိုးတာကြောင့် အကျဉ်းသားအားလုံးဟာ ပုံစံထိုင်ရပါတယ်။ အားလုံး ပုံစံထိုင်ပြီးတဲ့ အချိန်ရောက်မှ အခန်းတံခါးကို ဖွင့်ရတာဖြစ်ပါတယ်။ စမ်းချောင်းသားလည်း တုန်တုန်ချိချိနဲ့ ယောင်တိယောင်န ဖြစ်နေတယ်။ ရှေ့နေကြီးကတော့ သူစိပ်နေကျ ပုတီးကို စမ်းချောင်းသားလက်မှာ ပတ်ပေးလိုက်တယ်။

“ဒီပုတီးရှိလို့ ဒီကောင်သက်သာသွားတာ”

အခန်းအပြင်ကိုထွက်တော့ သူ့လက်ထဲက ပုတီးကြီး တန်းလန်းဖြစ်နေတယ်။ ထောင်အမှုထမ်းတစ်ယောက်က “ဒီပုတီး ပြန်သိမ်းထား” ဆိုပြီး ပုတီးကိုယူကာ ရှေ့နေကြီးကို ပြန်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တစ်ကိုယ်လုံးတုန်နေတဲ့ စမ်းချောင်းသားကို ပခုံးဖက်ပြီး ခေါ်သွားကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ စမ်းချောင်းသားက ဆေးရုံမသွားခင် ပုံစံထိုင်နေတဲ့ ကျွန်တော်တို့ သုံးယောက်ကို နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တဲ့ အခါမှာတော့ လိပ်ပြာလွင့်မတတ် ချောက်ချား သွားပါတယ်။

“ဟာ”

ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူ့မျက်လုံးနှစ်လုံးလုံးက သွေးချင်းချင်း နီနေပြီး ကျွန်တော် တို့ကို ၀င်း၀င်းတောက် ကြည့်နေလို့ပါပဲ။

အမေကိုယ်၀န်သည် ထောင်ကျပြီး ထောင်ထဲရောက်မှ မွေးတဲ့ကလေး ရှိသလို အပြင်ဘက်မှာ ပြုစုစောင့်ရှောက်မယ့်သူ မရှိလို့ ထောင်ကျမိခင်က ရင်ခွင်ပိုက်ကလေးတွေ ထောင်ထဲခေါ်လာရတဲ့ အဖြစ်မျိုးတွေ ရှိပါတယ်။
===========================

စမ်းချောင်းသားကို ၀န်ထမ်းတွေ ခေါ်သွားစဉ်မှာပဲ တိုက်နံရံကို နံပါတ်တုတ်နဲ့ “ဖြောင်းခနဲ” ရိုက်သံတစ်ခု ကြားလိုက်ရပြန်ပါတယ်။ မရှေးမနှောင်းမှာပဲ စမ်းချောင်းသား မြေပြင်ပေါ်ကို ခွေကျသွားပါတယ်။

“ဘာဖြစ်တာလဲကွ” ဆိုတဲ့ အသံနဲ့ အတူ ၅ တိုက်အပေါက်၀ကို တိုက်ထောင် မှူးကြီးမောင်ပြုံး ရောက်လာပါတယ်။ သူက အခြေအနေကို အကဲခတ်ပြီး လက်ထဲက တုတ်နဲ့ ၅ တိုက်ရှေ့က နံရံကို တဖြောင်းဖြောင်း ဆက်ရိုက်လိုက်တယ်။ ပါးစပ်က လည်း “လာမစမ်းနဲ့ကွ …လာမစမ်းနဲ့ ကွ” ဆိုပြီး အော်လိုက်တယ်။

ထောင်မှူးကြီး အဲဒီလိုလုပ်နေတဲ့အချိန်မှာ စမ်းချောင်း သားက မြေပြင်ပေါ်မှာ လူးလှိမ့်နေတယ်။ နောက်မှ ၀န်ထမ်းတွေက စမ်းချောင်းသားကို ရှေ့နောက်ပွေ့ချီပြီး ဆေးရုံခေါ်သွားတယ်။ ကျွန်တော်က ထောင်မှူးကြီးမောင်ပြုံးကို နည်းနည်း အထင်ကြီးမိသွားတယ်။ စမ်းချောင်းသား ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို မမေးဘဲ ထောင်မှူးကြီး ရိပ်မိနေလို့ပါပဲ။ ထောင်ထဲမှာ မကောင်းတဲ့ ဝိညာဉ်တွေ ပူးကပ်နှောင့်ယှက်ရင် ထောင်မှူးတွေ၊ ဝါဒါတွေက မင်းအမိန့်သုံးပြီး နှင်တာကို ကျွန်တော် သေဒဏ်တိုက်မှာ ကတည်းက ကြုံခဲ့ပြီးပါပြီ။ အခုလည်း တိုက်ထောင်မှူးကြီးက စမ်းချောင်းသား တကယ်နေကောင်း မကောင်း၊ စမ်းသပ်ကြည့်လိုက်တာ ဖြစ်ပါတယ်။

ထောင်ဖွင့်တော့ ကျွန်တော်တို့ သုံးယောက် ဘာစကားမှမပြောဘဲ ငြိမ်နေကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘေးခန်းတွေက ညကအသံ တွေကြောင့်လားမသိ လာမေးကြ စပ်စုကြတယ်။ ရှေ့နေကြီးကတော့ အိမ်မက်ဆိုးတွေ မက်ပြီး ကယောင်ကတမ်း ထအော်တာဆိုပြီး ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်း ပြောပါတယ်။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာလည်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်းတော့ မဖြစ်သေးဘူး။ အမှန်အတိုင်း ၀န်ခံရရင် ကျွန်တော်တို့ သုံးယောက်လုံး စိတ်ထဲမှာ စမ်းချောင်းသားကို စိုးရိမ်ရတာ တစ်ဖက်၊ အခန်းထဲမှာ ဘာမှထပ်မဖြစ်ဖို့ ပူပန်ရတာတစ်ဖက်နဲ့ သောကရောက်နေပါ တယ်။ ဒီစိတ်ကြောင့် ထမင်းလည်း ကောင်းကောင်း မစားဖြစ်ပါဘူး။

မွန်းတည့် ၁၂ နာရီရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ထောင်က အိပ်ချိန်ပေးတယ်။ ကျွန်တော်တို့အခန်းက ရေချိုးချတာ နောက်ကျတော့ ထမင်းစား ပြီးမှ ကျွန်တော်လည်း အသားမပတ်အောင် အိမ်ကပေးလိုက်တဲ့ သနပ်ခါးခဲလေးကို ရေဖျော်ပြီး လိမ်းလိုက်တယ်။ ရှေ့နေကြီးနဲ့ ပဲခူးသားကတော့ ထမင်းစားပြီး အိပ်ရာ ပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေတယ်။ ကျွန်တော်က သနပ်ခါးလိမ်းပြီးတော့ ရေစိုနေတဲ့ သနပ် ခါးခဲ မြန်မြန်ခြောက်အောင် သံတိုင်ပေါင် ပေါ် အမှတ်တမဲ့တင်ထားလိုက်တယ်။ ပြီး တော့မှ ကိုယ့်အိပ်ရာကို သွားပြီးလှဲလိုက်တယ်။ သုံးယောက်လုံး အိပ်မပျော်ပေမယ့် စကားလည်း မပြောဖြစ်ကြဘူး။ အဲဒီအချိန် မှာပဲ ခြေရင်းကနေ “ဂလောက်” ဆိုတဲ့ အသံကြားလို့ ခေါင်းထောင်ကြည့်လိုက်တော့ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကိုကြည့်ပြီး ဘုရားတလိုက်မိတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ အသားထည့်တဲ့ ပုံစံ ပန်းကန်ခွက်ထဲကို ကျွန်တော် အခြောက်ခံထားတဲ့ သနပ်ခါးခဲ ရောက်နေလို့ပါပဲ။ ကျွန်တော်ရဲ့ အလန့်တကြား အမူအရာကြောင့် ရှေ့နေကြီးနဲ့ ပဲခူးသားလည်း ထပြီးကြည့်လိုက်တယ်။

“ဟိုမှာ …ဟိုမှာ ကျွန်တော့်သနပ် ခါးခဲ”

ပုံစံပန်းကန်ခွက်က လည်နေတယ်။ သူတို့လည်း ချက်ချင်းသဘောပေါက်သွားတယ်။ ပဲခူးသားက အော်လိုက်တယ်။

“ကဲ ပြောစမ်း၊ ဘာဖြစ်ချင်လို့လဲ”။

ပဲခူးသား စကားဆုံးတဲ့အချိန်မှာ ရှေ့နေကြီးက ခြေမြန်လက်မြန်နဲ့ ခွက်ကို မှောက်လိုက်ပြီး သနပ်ခါးခဲကို အခန်းအပြင်ဘက် ပစ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့ ထောင်၀င်စာ ငါးပိကြော်ထည့်တဲ့ ဗူးတွေ အကုန်မှောက် ကုန်တယ်။ ရှေ့နေကြီးက ပဲခူးသားကို လှမ်း သတိပေးတယ်။

“ဟေ့ကောင်၊ မင်း အေး အေးဆေးဆေး ပြောစမ်းပါကွာ၊ အကြမ်းမဖက်နဲ့”

ပြီးတော့ ပါးစပ်က တတွတ်တွတ် ရွတ်ပြီး မေတ္တာပို့တော့တာပဲ။

“အေးအေးဆေးဆေး သွားကြပါ။ မေတ္တာပို့ပါတယ်။ မင်းတို့ကို ဘာမှအနှောင့် အယှက်မပေးပါဘူး”

ရှေ့နေကြီးက သူ့ရဲ့ပုတီးကို ခေါင်းအုံး အောက်ထည့်လိုက်ပြီး အိပ်ရာကိုလိပ်သိမ်း လိုက်တယ်။

“ငါတို့အပေါ်လည်း ဗွေမယူနဲ့။ မင်းတို့အပေါ်လည်း ဘယ်လိုမှ သဘောမထားဘူး။ သွားကြ …သွားကြ”

ရှေ့နေကြီးက အပေါက်၀မှာ ပိတ်သလိုဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဘေးလှမ်းတွန်း လိုက်တယ်။ သူလုပ်နေပုံက အခန်းထဲ တစ်စုံတစ်ရာ အပြင်ကိုအလွယ်တကူ သွားလို့ရအောင် လုပ်ပေးနေပုံပါပဲ။ ကျွန်တော်ကတော့ ခြေထောက်တွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေတယ်။ ခေါင်းတွေလည်း မူးချင်သလိုလို ဖြစ်နေတယ်။ ရှေ့နေကြီး မေတ္တာပို့အပြီး အခန်းထဲမှာတော့ ပြန်ငြိမ်သက်သွားပြီ။ ရှေ့နေကြီးက မျက်လုံးမှိတ် အာရုံပြုရင်း ကျွန်တော်တို့ကို လှမ်းပြောတယ်။

“သူတို့တွေက တို့အခန်းထဲကနေ မထွက်ချင်ဘူး ဖြစ်နေတယ်”

ကျွန်တော်က တုန်ယင်နေတဲ့စိတ်ကို ထိန်းချုပ်ရင်း သူ့ကိုလှမ်းမေးလိုက်တယ်။

“ရှေ့နေကြီး မြင်ရလို့လား”

“မမြင်ရပေမယ့် အာရုံသိ သိနေတယ်။ ၈၈ အရေးအခင်းမှာ ထောင်ဆူပူမှုဖြစ်တော့ ဒီနေရာမှာ အုတ်ရိုးဂတ်ကြီးပေါ်က ပစ်လို့ သေသွားတဲ့သူတွေ အများကြီးရှိခဲ့တယ်။ သူတို့တွေအားလုံး မီးရှို့ခံခဲ့ရတယ်။ သရဏဂုံ မတင်ခဲ့ရတဲ့အတွက် အခု မကျွတ်သေးဘူး။ ဒါကြောင့် မင်းလည်း သူတို့ကို မေတ္တာပို့ အမျှဝေပေးလိုက်ပါ”

ရှေ့နေကြီးစကား ဆုံးတဲ့အခါမှာ ကျွန်တော်လည်း မကျွတ်မလွတ်သော သတ္တဝါ အပေါင်းကို ရည်မှန်းပြီး မေတ္တာပို့ အမျှဝေ လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ အခန်းထဲမှာ အနှောင့်အယှက်တွေရှိလို့ ကျွမ်းပြန်နေသလို ဆေးရုံရောက်သွားတဲ့ စမ်းချောင်း သားလည်း ထိတ်လန့်ချောက်ချားစရာတွေ ဆက်တိုက်ကြုံနေရပါတယ်။ ဆေးရုံဆိုတာက လူကောင်းတွေ မရှိပေမယ့် လက်ပရို ဆီလို့ ခေါ်တဲ့ လက်ပါးတွေ၊ HIV ဝေဒနာ ရှင်တွေနဲ့ အရူးတွေကို လက်ခံထားရတာ ဖြစ်ပါတယ်။

အင်းစိန်ထောင်ကို ရောက်လာကြတဲ့ အကျဉ်းသား အချုပ်သားတွေ မှတ်ပုံတင်တဲ့ အခါမှာ 30 D လို့ခေါ်တဲ့ လမ်းဘေးမှောင်ရိပ်ခိုမှုနဲ့ ဖမ်းလာတဲ့သူတွေ၊ နောက် ၁၅၁ လို့ ခေါ်တဲ့ လမ်းပိတ်ဆို့မှုနဲ့ ဖမ်းလာတဲ့သူ တွေဆိုပြီး နေ့စဉ်ရှိပါတယ်။ ဒီလို လမ်းပေါ်ကလူပေါင်းစုံကို ဖမ်းလာတာဆိုတော့ စိတ်ပေါသွပ် ရူးနှမ်းနေတဲ့သူတွေ ပါလာတယ်။ အရက်ကြောင် ကြောင်နေတဲ့ သူတွေ ပါလာတယ်။ ရသေ့၀တ်စုံ၀တ်ပြီး အလှူခံနေတဲ့ သူတွေကိုတောင် ၁၅၁ နဲ့ ဆွဲလာတာတွေ ရှိပါတယ်။ ဒီအထဲက မူမမှန်တဲ့သူမှန် သမျှအကုန်လုံး ဆေးရုံပို့ရတာပါ။ အချုပ်သား အကျဉ်းသားတွေထဲက ဆေးရုံကို သွားသင့် မသွားသင့် ထောင်သမိုင်းမှာ နာမည်ကြီးတဲ့ အိနိ်္ဒယလူမျိုး ထောင်ပိုင်ကြီး မကန္နားရဲ့သား ဆေးမှူးမင်းဝေ (ယခု လက်ရှိထောင်ပိုင်ကြီး) က စစ်ဆေးရတာ ဖြစ်ပါတယ်။

ထောင်ဆေးရုံ၀င်းထဲမှာ လက်ပါးတွေကိုထားဖို့ အခန်း ၁၀ ခန်းပါ တဲ့ တိုက်ခန်းတွဲတစ်ခု ရှိပါတယ်။ အဲဒီ အခန်းတွေမှာ အကျဉ်းထောင်လက်စွဲ ဥပဒေအရ လက်ပါးတွေ၊ HIV ဝေဒနာရှင်တွေနဲ့ ရူးနှမ်းနေသူတွေကို ထားရပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီအချိန်က ငွေကြေးတတ်နိုင်တဲ့ အကျဉ်းသားတွေဟာ ထောင်ဆေးရုံအုပ်ကြီးကို ဘောက်ချာ၀င်ပြီး လက်ပါးတိုက်မှာ သက်သောင့်သက်သာ သွားနေကြပါတယ်။ သူတို့တွေကို ထောင်အလုပ် ဘာမှမလုပ်တဲ့ အတွက် “လက်ကောက်” လို့ ထောင်စကားနဲ့ ခေါ်ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်က မြန်မာနိုင်ငံ မှာ HIV, AIDS ရောဂါ စတင်ပြန့်ပွားလာတဲ့ အချိန်ပါ။

ထောင်ဆေးရုံကို ရောက်လာတဲ့ HIV ဝေဒနာရှင် အများစုဟာ မူးယစ်ဆေး သုံးစွဲလို့ ရောဂါဖြစ်လာကြသူတွေ များပါတယ်။ ဘိန်းဖြူထိုးတဲ့ ဆေးထိုးအပ်ကို တစ်ယောက်တစ်လှည့် ထိုးရင်း AIDS ရောဂါ ကူးစက်သွားကြတာ များပါတယ်။ ကျွန်တော့် ကိုယ်တွေ့အရ လူငယ်တစ်ယောက်ဆိုရင် ထောင်ဆေးရုံရောက်မှ သူ့ မှာ HIV ပိုး ရှိမှန်း သိသွားတယ်။ အင်းစိန်ထောင် မရောက်ခင် ရက်ပိုင်းကမှ သူ့ရည်းစားနဲ့အတူ အပ်တစ်ချောင်းတည်းနဲ့ နားဖောက်ခဲ့ကြသေးတယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ အကျိုးအကြောင်းသိရပြီး စိတ်ပူလို့ သူ့ ရည်းစားကို သွေးစစ်ခိုင်းတဲ့အခါမှာ သူ့ လိုပဲ HIV ရောဂါ ကူးစက်နေတာသိရတဲ့ အတွက် ထောင်ထဲမှာပဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတ်သေသွားပါတယ်။

စမ်းချောင်းသား ဆေးရုံရောက်တော့ ဆေးရုံမှာ လူနာတွေ ပြည့်နေလို့ သူ့ကို လက်ပါးတိုက်ထဲ ထည့်လိုက်တယ်။ အဲဒီ အချိန်က လက်ပါးတိုက်ကို တန်းစီးလုပ်နေ တဲ့သူက ပိုးဟပ်ဖြူလို့ ခေါ်ပါတယ်။ ပိုးဟပ်ဖြူဆိုတာ တစ်ချိန်က ကြံတောသင်္ချိုင်းမှာ ဘိန်းဖြူလက်ကားရောင်းချတဲ့ ဆရာကြီးတစ်ဆူ ဖြစ်ပါတယ်။ သူက လက်ပရိုဆီ ရောဂါ ရှိနေပေမယ့် လူပုံက သန့်ပြန့်နေပါတယ်။ လက်ပရိုဆီမှာ အစိုနဲ့ အခြောက် ရောဂါ နှစ်မျိုးရှိပြီး သူက လက်ပရိုဆီ အခြောက်အမျိုးအစား ဖြစ်တဲ့ အတွက် လက်လေးတွေ ကွေးကောက်နေတာကလွဲ လို့ သာမန်လူကောင်းလိုပါပဲ။ ကြံတော သင်္ချိုင်းမှာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ဘိန်းဖြူရောင်း ချခဲ့လို့ ငွေကြေးချမ်းသာသလို နာနတ် တောရပ်ကွက် တစ်ဝုိက်မှာလည်း သြဇာ ကြီးမားပါတယ်။

ပြီးတော့ သူဟာ လူမိုက် ဧရာကြီး (အင်းစိန်ထောင်မှ ဂန္ထ၀င်လူမိုက် ကြီးများတွင် ဖော်ပြပြီး)ရဲ့ ယောက်္ခမဖြစ် သလို မလက်တိုအောင်၀င်း (အင်းစိန် ထောင်မှ ဂန္ထ၀င်လူမိုက်ကြီးများတွင် ဖော်ပြပြီး) ရဲ့ ဆရာအရင်းလည်း ဖြစ်ပါတယ်။ ၁၄ ရက် တစ်ကြိမ် သူ့ရဲ့ဇနီးက ထောင်၀င်စာအိတ်ကြီး အိတ်ငယ်တွေနဲ့ လာတွေ့ပါတယ်။ သူ့ရဲ့ဇနီးကလည်း သူနဲ့ မအပ်စပ် လောက်အောင်ကို အင်မတန် ချောမောလှပကြောင်း ထောင်၀င်စာတာ၀န်ကျ ၀န်ထမ်းတွေက ပြောပြလေ့ရှိပါတယ်။

ပိုးဟပ်ဖြူက စမ်းချောင်းသားကို အပိုင်သားတွေဖြစ်တဲ့အတွက် သေချာဂရု စိုက်စောင့်ရှောက်ပေးပါတယ်။ သူ့ကို HIV ဝေဒနာသည်တွေနဲ့ ရောရောနှောနှော မနေရအောင် စီစဉ်ပေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ၅ တိုက်၊ ၂၂ ခန်းက အရှိန် ကြောင့် စမ်းချောင်းသားလည်း ဆေးရုံ ရောက်တဲ့အချိန်ထိ ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေတုန်းပဲ။ သူက ပိုးဟပ်ဖြူကို အခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်တည်း မထားဖို့ တောင်းဆိုတယ်။ ပိုးဟပ်ဖြူကလည်း စမ်းချောင်းသားကို လက်ကောက် ဘောက်ချာတွေနေတဲ့ အခန်းထဲ ပို့ပေးလိုက်တယ်။ ဆေးရုံ ရောက်ရောက်ချင်း သူ့ကို သွေးပေါင်ချိန်တိုင်းပြီး စိတ်ငြိမ်ဆေးတွေ ထိုးပေးတယ်။ စမ်းချောင်းသား ဘာမှလည်း ထပ်မဖြစ်တော့ပါဘူး။ အားလုံးအေး အေးဆေးဆေး ဖြစ်သွားပြီ။

ခက်တာက စမ်းချောင်းသားက နိုင်ငံရေး အကျဉ်းသား ဖြစ်နေတာကြောင့် ဆေးရုံကို ဘောက်ချာနဲ့လာနေတဲ့ လက်ကောက်တွေနဲ့တော့ သိပ်မရောဘူး။ သူ့ဟာသူ ဘာသိဘာသာပဲ နေတယ်။ သူ ၅ တိုက်မှာ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့တယ် ဆိုတာကိုလည်း ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ဆေးရုံရောက် ရောက်ချင်းနေ့ဟာ အဆင်ပြေပြေ ကုန်ဆုံးသွားခဲ့ပါတယ်။ ညဘက်ရောက်တော့လည်း အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ။ သူ့ရဲ့ အခန်းဖော် ဘောက်ချာနှစ်ယောက်အနက် တစ်ယောက်က ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ နာမည်ကြီး ချဲဒိုင်တစ်ဦးဖြစ်ပြီး နောက်တစ်ယောက်ကတော့ ပြည်သူပိုင်ပစ္စည်း အလွဲသုံးစားမှု၊ အပက ၃ နဲ့ ထောင်ကျလာသူဖြစ်ပါတယ်။ သူတို့ကတော့ ဆေးရုံမီးဖိုက ရေနွေးယူခိုင်း ပြီး ကော်ဖီဖျော်သောက်လိုက်၊ နို့ထမင်း ဖျော်သောက်လိုက်နဲ့ ဇိမ်ကျနေပါတယ်။ စမ်းချောင်းသားကိုလည်း ကျွေးမွေးဧည့် ၀တ်ပြုပါတယ်။

ဆေးရုံရောက်တဲ့ ညကတော့ တိုက်မှာမအိပ်ခဲ့ရတဲ့အတွက်ရော၊ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ခဲ့ရတဲ့ အတွက်ရော နှစ်နှစ် ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်သွားတယ်။ တစ်ချိုး တည်း အိပ်လိုက်တာ မနက်လင်းအားကြီး လောက်ရောက်မှ အသံတချို့ကြောင့် ရုတ်တရက် နိုးလာတယ်။ အသံတွေက ဆေးရုံ အောက်ထပ်ကလိုလို၊ ရင်ခွဲတိုက်ဘက်က လိုလို ကြားနေရတာပါ။ ဒါပေမဲ့ ချောက်ချားစရာ အသံတွေ မဟုတ်ပါဘူး။ ကလေးတွေ ဆော့နေတဲ့အသံတွေ ဖြစ်ပါတယ်။
ထောင်ဆိုပေမယ့် ကံဆိုးတဲ့ ကလေးတွေ ရှိပါတယ်။

အမေကိုယ်၀န်သည် ထောင်ကျပြီး ထောင်ထဲရောက်မှ မွေးတဲ့ကလေး ရှိသလို အပြင်ဘက်မှာ ပြုစုစောင့်ရှောက်မယ့်သူ မရှိလို့ ထောင်ကျမိခင်က ရင်ခွင် ပိုက်ကလေးတွေ ထောင်ထဲခေါ်လာရတဲ့ အဖြစ်မျိုးတွေ ရှိပါတယ်။ ဒီကလေးတွေဟာ အပြစ်မရှိပေမယ့် ထောင်ထဲမှာ နေထိုင်ကြီးပြင်းရတာ ဖြစ်ပါတယ်။ ထောင်ကတော့ အရွယ် ရောက်လာတဲ့ ကလေးတွေကို ထောင်ထဲမှာတင် စာသင်ပေးတာ၊ အသက် မွေး၀မ်းကျောင်းပညာ သင်ပေးတာမျိုးတွေ လုပ်ဆောင်ပေးပါတယ်။ အဲဒီညကတော့ ဘာလို့ ကလေးသံတွေကြားရသလဲဆိုတာ စမ်းချောင်းသား နားမလည်နိုင်ဘူး ဖြစ်နေတယ်။ ဆေးရုံကို ရောဂါအမျိုးမျိုးနဲ့ ရောက်နေတဲ့ ကလေးတွေ ဆော့တာများလားလို့လည်း ထင်လိုက်မိသေးတယ်။
နောက်တစ်နေ့ရောက်မှ ညဘက် တာ၀န်ကျ၀န်ထမ်းကို မေးကြည့်တော့ ဆေးရုံမှာ ကလေးတစ်ယောက်မှ မရှိပါဘူး လို့ ဖြေတယ်။ “ကလေးတွေ ဆော့တဲ့အသံ ကြားရတယ်” လို့ပြောတော့ “အဲဒါ … ခင်ဗျားကို လူသစ်မို့လို့ အသံပေးတာ” လို့ ပြောတယ်။
သူ့စကားကြောင့် စမ်းချောင်းသား ခမျာ ဆေးရုံကနေ တိုက်ကို အမြန်ဆင်း ပြေးဆင်းချင်တဲ့စိတ် ချက်ချင်း ဖြစ်ပေါ်လာပါတယ်။

 

အပ်ချလောင်း သော့ဝိဇ္ဇာသူခိုးကြီး မြင့်သိန်း
_________________________________________

လက်ပါးတိုက်မှာ ခက်ခဲတဲ့ နေ့တွေကို စမ်းချောင်းသား ဖြတ်သန်းနေတဲ့ အချိန်မှာ ထူးဆန်းတဲ့ လူတစ်ယောက်နဲ့ ထပ်မံ ဆုံတွေ့ခဲ့ရပြန်ပါတယ်။ သူ့ကို တိုက်တန်းစီးဖြစ်တဲ့ ပိုးဟပ်ဖြူက မိတ်ဆက်ပေးတာပါ။ သူကတော့ ရုပ်ရည်သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်နဲ့ သူ့ကိုယ်သူ “သူခိုးကြီးမြင့်သိန်း” လို့ မိတ်ဆက်ပါတယ်။

သူက ရန်ကုန် သူခိုးလောကထဲမှာ မြန်မာ့ဆိုရှယ်လစ် လမ်းစဉ်ပါတီခေတ်ကတည်းက ကျင်လည်နေတဲ့သူဖြစ်ပါတယ်။ ထောင်ထဲကို ၀င်ခလုတ် ထွက်ခလုတ် လုပ်နေရင်းက သင်္ဃန်းကျွန်းမှာရှိတဲ့ မြန်မာ့ စီးပွားရေးဘဏ်ကို ခေါင်မိုးက ဖောက်ပြီး ငွေတွေ ခိုးခဲ့တဲ့အတွက် နှစ်ကြီးထောင် ကျခဲ့ရတာဖြစ်ပါတယ်။ သူက ဉာဏ်ကောင်းတယ်။ အလုပ်တစ်ခုလုပ်ရင် သေချာလေ့လာပြီး ပိုင်မှလုပ်တယ်။ သင်္ဃန်းကျွန်းဘဏ်ကို မဖောက်ခင် ရက်ပေါင်းများစွာ လေ့လာပြီးမှ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဖောက်ထွင်းခဲ့တာ ဖြစ်တယ်။

ဖောက်ထွင်းမယ့် ရက်ကိုလည်း ၀န်ထမ်းတွေ ရုံးမတက်တဲ့ စနေ၊ တနင်္ဂနွေ ရုံးပိတ်ရက်ကိုချိန်ပြီး သောကြာနေ့ ညမှာ ဖောက်ထွင်းခဲ့တာ ဖြစ်တယ်။ ဖောက်ထွင်းတဲ့နေရာမှာ ဒီလိုဉာဏ်ကောင်းပေမယ့် မတရားသဖြင့် ရရှိလာတဲ့ငွေတွေကို လောဘ မသတ်နိုင်ဘဲ အသုံးအဖြုန်းကြီး တဲ့အတွက်ကြောင့် ထုံးစံအတိုင်း ရဲတွေရိပ် မိပြီး အဖမ်းခံခဲ့ရတာ ဖြစ်ပါတယ်။

သူက ထောင်ထဲရောက်တဲ့အခါ သင်္ဃန်းကျွန်း ဘဏ် ဖောက်ထွင်းမယ့်ကိစ်္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး “သူခိုးလက်ကသူဝှက်လု” ခံရတဲ့ အကြောင်းကိုလည်း မချိတင်ကဲ ပြန်ပြောပြလေ့ရှိပါတယ်။ တကယ်တော့ သူဖောက်ထွင်းပြီး ဘဏ်ကယူသွားတဲ့ ငွေပမာဏထက် ကျော်လွန်ပြီး ဘဏ်၀န်ထမ်းတွေက စာရင်းပိုပြခဲ့တဲ့အတွက် ဒီပွဲမှာ သူနှပ်ပျစ်ခံခဲ့ရတာပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ၈၈ ဒီမိုကရေစီ အရေးတော်ပုံကြောင့် လွတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့်နဲ့ သူခိုးကြီး မြင့်သိန်း လွတ်သွားပေမယ့် ထုံးစံအတိုင်း ဒီလောကထဲမှာပဲ ကျင်လည်နေတာဖြစ်တဲ့အတွက် နောက်ခိုးမှုတစ်ခုနဲ့ ထောင်ပြန်ကျခဲ့တာ ဖြစ်ပါတယ်။

ဖြစ်ပုံကတော့ သင်္ဃန်းကျွန်းဘဏ်အမှုနဲ့ ထောင်ကျနေရာကနေ ရဲဘက်ထွက်ရတယ်။ နောက်တော့ ရဲဘက်ကနေ လွတ်လာတယ်။ အပြင်ပြန်ရောက်တော့ တခြား အသက်မွေး၀မ်းကျောင်း လုပ်ကိုင်မစားတတ်တော့ဘူး။ ဒီတော့ ညတစ်ည လမ်းမတော်မြို့နယ်မှာရှိတဲ့ အိမ်တစ်အိမ်ကို ၀င်ခိုးတယ်။

ကံဆိုးချင်တော့ အိမ်တွင်းရတနာ ပစ္စည်းတွေ ခိုးနေတုန်းမှာ အိမ်ရှင်အဘွားကြီး နိုးသွားတယ်။ ဒီတော့ အဘွားကြီးကိုပါ ခြေလွန် လက်လွန်ရိုက်လိုက်မိတယ်။ အဘွားကြီးက အဲဒီခေတ်က အငြိမ်းစားတပ်အရာ ရှိကြီးတစ်ဦးရဲ့ဇနီး ဖြစ်တာကြောင့် ဒီအမှုကို ရဲက ကြပ်ကြပ်မတ်မတ် စုံစမ်းအရေးယူတယ်။ နောက်ဆုံး သူခိုးကြီးမြင့်သိန်း လက်ရာမှန်း သိသွားပြီး ခိုးမှုရော၊ ရိုက်မှုပါ နှစ်မှုလုံးနဲ့ ထောင်ကျလာတယ်။ အခုတော့ အင်းစိန်ထောင်ထဲမှာ ကျင်လည်နေတာပေါ့။

စမ်းချောင်းသားက ဘောက်ချာတွေကို အရောမ၀င်ပေမယ့် ဆေးလိပ်တော့ အရမ်းသောက်တယ်။ နေ့ဘက် ဆေးလိပ် သောက်ရတာ မခက်ခဲပေမယ့် ညဘက်ကျရင် အကျဉ်းသား မီးခြစ်မကိုင်ရလို့ ဆေးလိပ်သောက်ရတာ အရမ်းခက်ခဲတယ်။ ဒီအကြောင်းကို သူခိုးကြီးမြင့်သိန်းသိတော့ “မင်းကွာ ဒီအတွက်များ သောကဖြစ်နေ သေးတယ်။ ဝါဒါတွေကို ဘာမှအောက်ကျခံ စရာမလိုဘူး။ ငါပြမယ်။ ဒီမှာကြည့်” လို့ ပြောပြီး ဝါယာကြိုး အနီနဲ့အနက် နှစ်ချောင်း ယူလာတယ်။ ပြီးတော့ အထဲက သွပ်နန်းကြိုး အမျှင်လေးတွေကို ထုတ်လိုက်တယ်။ အဲ့လိုထုတ်ပြီး တိုက်ခန်း၀မှာရှိတဲ့ သံတိုင်မှာ ခတ်လိုက်တော့ ဝါယာကြိုးမှာ မီးလာ တောက်တယ်။ သူက အဲ့ဒီမီးတောက်နဲ့ ဆေးလိပ်မီးညှိပြတယ်။

ဒီမှာတင် စမ်းချောင်းသားက သူခိုးကြီးမြင့်သိန်းကို တော်တော်အထင်ကြီးသွားတယ်။ သူခိုးကြီး မြင့်သိန်းကလည်း စမ်းချောင်းသား လိုအပ်တဲ့ ဝါယာကြိုးကို ဘယ်ကဘယ်လိုရှာလာမှန်း မသိရှာပေးတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ညဘက် ဆေးလိပ်သောက်ရတာ အဆင်ပြေသွားတယ်။ တစ်ရက်တော့ သူခိုးကြီးမြင့်သိန်းနဲ့ စမ်းချောင်းသားတို့ ကံဆိုးမိုးမှောင်ကျမယ့် နေ့တစ်နေ့ ပေါ်ပေါက်လာတယ်။ ဖြစ်ပုံကတော့ အမျိုးသမီးထောင်က စတာပါပဲ။

အမျိုးသမီးထောင်မှာလည်း ထောင်တွင်း ပြစ်ဒဏ်လုပ်ရင် တိုက်ပိတ်တဲ့ပြစ်ဒဏ် ရှိတယ်။ တစ်ခါက နိုင်ငံရေးအကျဉ်းသူ တစ်ဦးဖြစ်တဲ့ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ် ကျောင်း သားသမဂ္ဂ(ရကသ)က ကျောင်းသူ တင်တင်ညိုဟာ မိန်းမဆောင်တန်းစီး ခင်စိန်နဲ့ ရန်ဖြစ်ကြတဲ့အတွက် တန်းစီးခင်စိန် ဆီးအိမ်ထိသွားတယ်။ (ယင်းအဖြစ်အပျက်ကို အင်းစိန်ထောင်မှ ဂန္တွ၀င်လူမိုက်ကြီးစာအုပ်တွင် ဖော်ပြပြီး) ဒီအတွက်ကြောင့် ရကသ ကျောင်းသူ တင်တင်ညိုကို တစ်လ တိုက်ပိတ်လိုက်တယ်။ ပြစ်ဒဏ်ပြည့်တဲ့နေ့မှာတော့ တင်တင်ညိုကို တိုက်ဖွင့်ပေးဖို့ မိန်းမထောင်မှူးတွေကို ထောင်ပိုင်ကြီးက အမိန့် ပေးလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီမှာပြဿနာ စတတ်တော့တာပဲ။

တင်တင်ညိုရဲ့ တိုက်အခန်းတံခါးကို ဖွင့်တော့ ဖွင့်လို့မရဘူး။ သော့က ကြောင်သွားတာလား။ သော့တံတွေကပဲ သံချေးတက်နေတာလား။ ဂျမ်းဖြစ်သွားပြီး သော့ကဖွင့်မရဘူး ဖြစ်နေတယ်။ ဒီဇယ်ဆီတွေ၊ အုန်းဆီတွေထည့်ပြီး ဖွင့်တော့လည်းမရဘူး။ ဂတ်ကြီးမှာရှိတဲ့ မာစတာကီးကိုယူပြီး ဖွင့်တော့လည်း သော့က မပွင့်ဘူး။

ဒီတော့ ထောင်မှူးမတွေလည်း ချွေးပြန်နေပြီ။ တိုက်ထဲမှာရှိတဲ့ တင်တင်ညိုကလည်း ပြစ်ဒဏ်ပြည့်ရဲ့သားနဲ့ တိုက်ဖွင့်မပေးရင် ပြဿနာရှာမယ်ဆိုပြီး ကြိမ်းဝါးနေပြီ။ မကြာခင် ဒီပြဿနာက တစ်ထောင်လုံး ပြန့်သွားပြီး နိုင်ငံရေး အကျဉ်းသားတွေသိရင် ပေါက်ကွဲတော့မယ့် အခြေအနေပါပဲ။

မတတ်သာတဲ့အဆုံး ထောင်မှူးမတွေက ထောင်ပိုင်ကြီးကို သွားတင်ပြတယ်။ ထောင်ပိုင်ကလည်း ဂဟေတို့ပြီး သံတိုင်တွေဘာတွေ ဖြတ်ရရင် ရုံးချုပ်ရဲ့ သဘောတူညီချက် လိုအပ်တယ်။ အသိမပေးဘဲ လုပ်လို့ သိသွားရင် ထုချေလွှာ အတောင်းခံရနိုင်တယ်။ အခန့်မသင့်ရင် ရာထူးတောင် ပြုတ်သွားနိုင်တယ်။ ထောင် ပိုင်လည်း ရုတ်တရက် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး။

နောက်ဆုံး တိုက်ထောင်မှူးကြီးက ထောင်ပိုင်ကြီးကို တင်ပြတယ်။ သူ့ဆီမှာ သော့ဝိဇ္ဇာတစ်ဦးဖြစ်တဲ့ အပ်ချလောင်း(ခ) မာစတာကီး သူခိုးကြီး မြင့်သိန်း ဆိုတာရှိတဲ့ အကြောင်းနဲ့ သူ့ကို မိန်းမထောင်ခေါ်ပြီး ဖွင့်ခိုင်းရင်ရနိုင်တဲ့အကြောင်း တင်ပြတော့ ထောင်ပိုင်က ချက်ချင်းသဘောတူတယ်။

ဒါကြောင့် တိုက်ထောင်မှူးကြီးနဲ့ ၀န်ထမ်းတွေ သူခိုးကြီးမြင့်သိန်းဆီ ရောက်လာကြတယ်။ ပြီးတော့ မိန်းမထောင်က တိုက်တံခါးသော့ကို ဖွင့်ပေးဖို့ပြောတော့ သူခိုးကြီးမြင့်သိန်းက အသည်းအသန်ငြင်းတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ထောင်ထဲမှာ သော့ဝိဇ္ဇာမှန်းသိရင် ထောင်ဝါဒါတွေက စိတ်မချတော့ဘဲ အရေးကြီးတဲ့ အကျဉ်းသားအရာရှိ ရာထူးနေရာမှာထားဖို့ ငြင်းပယ်လေ့ ရှိပါတယ်။

ဒါကို သူခိုးကြီးမြင့်သိန်းက ကြိုမြင်ထားတော့ သူ့ရဲ့ သော့ဝိဇ္ဇာဂုဏ်ပုဒ်ကို ထောင်ထဲမှာ အသာဖျောက်ထားတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း ဆေးရုံမှာ နေရာတစ်ခုရ ပြီး အနေချောင် အစားချောင်နေတာပေါ့။ အခုတော့ အကုလိုလ်ဂြိုဟ်စီးပြီး တိုင်ပတ်မယ့်အမှု သူ့ထံကို ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ရောက်ရှိလာပြီ။ သူခိုးကြီးမြင့်သိန်းက ထောင်မှူးကြီး အကူအညီ တောင်းတာကို အသည်းအသန်ငြင်းတယ်။ သူခိုးကြီး ဘာကြောင့် ငြင်းတယ်ဆိုတာကို ထောင်မှူးကြီး နဲ့အတူပါလာတဲ့ ထောင်မှူးအောင်စိုးကလည်း သဘောပေါက်သွားတယ်။ ဒီတော့ သူခိုးကြီးကို တစ်ချက်လှမ်းထောက်တယ်။

“ကဲ ငါ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ပြောမယ် သူခိုးကြီး။ မင်း မိန်းမထောင်က သော့ကို ဖွင့်နိုင်ရင်လည်း မင်းကို ထောင်မှာ အနေချောင်အောင် ငါအာမခံတယ်။ အေး ဖွင့်နိုင်ရဲ့သားနဲ့ လက်ကောက်ကျတယ် ဆိုရင်တော့ ရှေ့တစ်ပတ်ကျရင် ရဲဘက်ထွက်ဖို့ ပြင်ထားပေတော့”

ထောင်မှူးအောင်စိုးရဲ့ စကားကြောင့် သူခိုးကြီး ဆတ်ဆတ်ခါသွားတယ်။ နောက်ဆုံး သော့လိုက်ဖွင့်ပေးမယ်လို့ ကတိပေး လိုက်ရတယ်။ ထောင်က သော့ဖွင့်ဖို့ ဘာကိရိယာတွေ လိုသလဲဆိုပြီး သူခိုးကြီးကိုမေးတော့ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ဘာမှမတောင်းဘဲ စက်ဘီး စမုတ်တံလေးတစ်ချောင်းသာ တောင်းတယ်။

ထောင်မှူးကြီးက သူ့ကို မယုံရဲ ယုံရဲနဲ့ စက်ဘီးစမုတ်တံ ပေးလိုက်တယ်။ သူခိုးကြီးမြင့်သိန်းလည်း တင်တင်ညို တိုက်ခန်းသော့ကို စက်ဘီးစမုတ်တံနဲ့ အမျိုးမျိုးစမ်းပြီး ဖွင့်လိုက်တာ ၁၅ မိနစ် အတွင်းမှာ သော့ပွင့်သွားတယ်။ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် ထောင်ရဲ့အကြပ်အတည်းတစ်ခုကို သူခိုးကြီးမြင့်သိန်းက ကယ်တင်လိုက်တာ ဖြစ်ပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ သူလည်း ထောင်မှာ အပ်ချလောင်း သော့ဝိဇ္ဇာဆိုပြီး နာမည်ကြီး သွားတယ်။ ထောင်က ကတိစကားအတိုင်း သူခိုးကြီးမြင့်သိန်းကို ပိုနေမြဲ ကျားနေမြဲ ထားလိုက်တော့ သူလည်း နည်းနည်းဘ၀င် ခိုက်သွားတယ်။ မြောက်လည်း မြောက်သွားတယ်။

ဒါပေမဲ့ သူခိုးကြီးမြင့်သိန်းက စမ်းချောင်းသားအပေါ်မှာတော့ အခင်အမင် မပျက်ဘူး။ စမ်းချောင်းသား လိုအပ်တဲ့ အကူအညီကို အမြဲပေးလေ့ရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့နှစ်ယောက် ကံဆိုးမယ့်နေ့ တစ်နေ့ ရောက်ရှိလာပါပြီ။

ထောင်မှာ အကျဉ်းသားတစ်ယောက်အတွက် အသားစားရက် တစ်ရက် ပေးသလို တစ်ကိုယ်ရည် သန့်ရှင်းရေး အတွက် လက်သုံးသစ်ခန့်ရှိတဲ့ ရွှေဝါဆပ်ပြာ အတုံးသေး တစ်တုံးကိုလည်း ပေးပါတယ်။ ဒီအတုံး တစ်တုံးဟာ လျှော်ဖို့ဖွပ်ဖို့အတွက် တစ်ပတ်စာ ဖြစ်ပါတယ်။

တကယ်တော့ အကျဉ်းသား တစ်ယောက်အတွက် ဒီလောက် ရွှေဝါဆပ်ပြာ အတုံး တစ်တုံးဟာ မလောက်ငပါဘူး။ ထောင်ကပေးတဲ့ အကျဉ်းသား ၀တ်စုံတွေဟာ ချည်ကြမ်းတဲ့အတွက် အ၀တ်လျှော်ဖို့ ဆပ်ပြာသုံးရင် အတော်ကုန်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ရွှေဝါဆပ်ပြာ မလောက်ငကြောင်း ဘယ်အကျဉ်းသားကမှ ထောင်အာဏာပိုင်ကို မတင်ပြရဲပါဘူး။ တင်ပြရင်လည်း ထောင်၀န်ထမ်းတွေက တခြားတစ် နည်းနည်းနဲ့ ပညာပေးလေ့ရှိပါတယ်။

တစ်ခါကတော့ စစ်ခွေးတိုက်မှာ ပုံစံဆပ်ပြာ မလောက်လို့ ထောင်ပိုင်ကို တင်ပြချင်တဲ့ အကျဉ်းသားတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ သုံးခွသား သားသား ဆိုသူဟာ ထောင်ပိုင် မလာတဲ့ အတွက် အခန်းဖော် တောင်ဥက္ကလာသား လှဦးကို ဘာရန်ငြိုးရန်စမှမရှိဘဲ ဂန်ဖလား အောက်မှာ ခုထားတဲ့ အုတ်နီခဲနဲ့ ထုသတ်ခဲ့တဲ့ ဖြစ်ရပ်တစ်ခု ရှိခဲ့ပါတယ်။

အခုလည်း စမ်းချောင်းသားအတွက် ပုံစံဆပ်ပြာဟာ မလောက်ငပါဘူး။ ဒါကြောင့် သူခိုးကြီးမြင့် သိန်းက ဆေးရုံမှာ လူနာတွေ ရေချိုးလျှော် ဖွပ်ရင်း ကျန်ခဲ့တဲ့ ရွှေဝါဆပ်ပြာအတိုအစ အတုံးအခဲလေးတွေကို လုံးလုံးပြီး နေလှန်း ထားတယ်။ သူ့ကိုဘာလုပ်တာလဲမေးတော့ “ဒါဟာ စွန့်ပစ်ပစ်္စည်းတွေကို ပြန်အသုံးချဖို့ လုပ်တာ။ ထောင်ဥပဒေအရ ဘာနဲ့မှ ဒုက်္ခ ပေးလို့မရဘူး။ ဒီဆပ်ပြာခဲလေးတွေက တန်းစီးတွေရှာတဲ့ အပူစာနဲ့ တခြားစီပဲကွ” လို့လည်း ပြောလေ့ရှိတယ်။ ရွှေဝါဆပ်ပြာ အခဲလေးတွေ ခြောက်တော့မှ စမ်းချောင်း သားကို လျှော်ဖို့ဖွပ်ဖို့ သွားသွားပေးတယ်။ စမ်းချောင်းသားကလည်း သူခိုးကြီးမြင့်သိန်းကို ကျေးဇူးတင်နေတာပေါ့။

တစ်ရက်တော့ သူခိုးကြီးမြင့်သိန်းဟာ စမ်းချောင်းသားကို အရင်ပေးနေကျ ရွှေဝါဆပ်ပြာခဲထက် ပိုကြီးတဲ့ ဆပ်ပြာခဲလေးကို ပေးတယ်။ ပြီးတော့ ထူးထူးဆန်းဆန်းစကား တစ်ခွန်းပြောတယ်။

“ဒီဆပ်ပြာကိုတော့ မင်းမသုံးနဲ့ကွာ။ ငါ့အတွက် သိမ်းထားပေးပါ”
“ခင်ဗျား ဘာလုပ်မလို့လဲ”

သူခိုးကြီးမြင့်သိန်းက ရယ်စရာမဟုတ် တာကို ရယ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ ဆက် ပြောတယ်။

“ငါလည်း လောဘနည်းနည်းတက် သွားတယ်။ စောင်တွေ ဘာတွေ လျှော်တဲ့ အခါကျ ဒီဆပ်ပြာတုံးကို မင်းဆီက ပြန် တောင်းမလို့ သိမ်းထားပေးဖို့ ပြောတာ”

စမ်းချောင်းသားလည်း သူခိုးကြီးမြင့်သိန်း ပြောတဲ့အတိုင်း သူပြောတဲ့ ရွှေဝါဆပ်ပြာခဲကို သိမ်းထားပေးလိုက်တယ်။ အဲဒီအချိန် (၄) ဆောင် တောင်ယာထဲမှာ ဘိန်းဖြူတွေမိတဲ့သတင်း ရောက်လာတယ်။ ထောင်က အတွင်းထဲကို ဘိန်းဖြူတွေ ဘယ်လို ခိုးသွင်းနေသလဲဆိုတာ လိုက်စုံစမ်းနေတယ်။ ၀န်ထမ်းတွေလည်း မချောင်ဘူး။

သတင်းတွေကတော့ အမျိုးမျိုး ဖြစ်နေတာပဲ။ ဒီသတင်းတွေထဲမှာ ဘိန်းဖြူနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ကျော်စောသတင်းရှိတဲ့ တိုက်တန်းစီး ပိုးဟပ်ဖြူတို့လည်း ပါနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီကိစ္စက နိုင်ငံရေးအကျဉ်းသားတွေနဲ့ ဘာမှမဆိုင်တာမို့ စမ်းချောင်းသားလည်း လက်ပါးတိုက်မှာ အေးအေးဆေးဆေးပဲရှိ နေပါတယ်။

တစ်မနက်တော့ လက်ပါးတိုက်ကို ၀န်ထမ်း ၂၀ လောက်ရောက်လာပြီး တလာစီတယ်။ တလာစီတယ်ဆိုတာ ကုလား စကား ဖြစ်ပြီး ရှာဖွေရေးလုပ်တာကို ပြောတာပါ။ “ပုံစံ” လက်ပါးတိုက်တစ်ခုလုံးကို တစ်စစီဖြစ်အောင် မွှေတယ်။ အဓိကက ပိုးဟပ်ဖြူကို ထောင်ကဖမ်းတာ။

ဒါပေမဲ့ ကြိုသတင်းရထားတဲ့ ပိုးဟပ်ဖြူက အားလုံး ဖျောက်ထားပြီးပြီ။ ဘာပစ္စည်းမှ ရှာမတွေ့ဘူး။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကံဆိုးချင်တော့ စမ်းချောင်းသား အခန်းထဲက ပုံသဏ္ဌာန်မကျတဲ့ ရွှေဝါဆပ်ပြာကို ဝါဒါတွေ တွေ့သွားတယ်။ ၀န်ထမ်းက ထောင်မှူးကို ဒီရွှေဝါဆပ်ပြာက လုံးထားတယ်ဆိုပြီး သွားပြတယ်။ စမ်း ချောင်းသားက လှမ်းတားတယ်။

“မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ။ ဒီဆပ်ပြာတုံးက စောင်လျှော်ရင် သုံးဖို့။ လူတစ်ယောက် လာအပ်ထားတာ”

ထောင်မှူးက ဘယ်သူ အပ်တာလဲမေးတော့ လွယ်လွယ်ပဲ ကိုမြင့်သိန်းလို့ ဖြေ လိုက်တယ်။

ဘယ်မြင့်သိန်းလဲလို့ ထပ်မေးတော့ သူခိုးကြီးမြင့်သိန်းလို့ ဖြေလိုက်တယ်။ စကား လည်းဆုံးရော ထောင်မှူးက ရွှေဝါ ဆပ်ပြာခဲကို ခွဲလိုက်တယ်။ ရွှေဝါဆပ်ပြာတုံးထဲက ထွက်လာတဲ့ စက်ဘီးစမုတ်တံ အတိုလေး ကြောင့် စမ်းချောင်းသား အံ့သြသွားတယ်။ ဒီပစ္စည်းကို တွေ့သွားပြီးပြီးချင်း ထောင်မှူးက သူခိုးကြီးမြင့်သိန်းကို ချက်ချင်း ခေါ်လိုက်တယ်။ သူခိုးကြီး မြင့်သိန်းကလည်း ဒီ ပစ်္စည်းဟာ သူ့ပစ္စည်းဆိုတာ ၀န်ခံတယ်။

“မင်းဘာလုပ်ဖို့လဲ” လို့ မေးတော့ သူခိုးကြီးက ဆပ်ပြာတုံးလေးတွေ လုံးတဲ့အခါ ခိုင်အောင်လို့ထည့်ထားတာပါလို့ ဖြေတယ်။ သူခိုးကြီး ဖြေသံလည်းဆုံးရော ထောင်မှူးတွေ ဝါဒါတွေက တအုန်းအုန်းနဲ့ ရိုက်တော့တာပါပဲ။ တိုတိုပြောရရင် သူခိုးကြီးမြင့်သိန်းကို ရုံးတင်တယ်။ ပြီးတော့ စက်ဘီးစမုတ်တံ တရားမ၀င် ကိုင်ဆောင်မှုနဲ့ တိုက်ပိတ်လိုက်တယ်။ သူခိုးကြီးမြင့်သိန်းရဲ့ စက်ဘီးစမုတ်တံကို သိမ်းထားပေးတဲ့ စမ်းချောင်းသားကိုလည်း လက်ပါးတိုက်မှာ ဒီအတိုင်းမထားတော့ဘူး။ နောက်ဆုံး စမ်းချောင်းသားကို တွဲဖက်ထောင် (၂) တိုက် အနောက်ခြမ်းကို ပို့လိုက်တယ်။

အဲဒီမှာ စမ်းချောင်းသားတစ်ယောက် မကျွတ်လွတ်တဲ့သူတွေနဲ့ ဆုံတွေ့ရတော့တာပါပဲ။

 

#တွဲဖက်ထောင်မှညဉ့်သန်းခေါင်ယံတောက်ခေါက်သံ

——————————–

လျှို့ဝှက်နက်နဲတဲ့ ပရလောကအကြောင်းကို အလောင်းအစား ပြုလုပ်ရာကနေ ဆန်းကြယ်တဲ့ ကုသိုလ် ကံကြမ္မာဆိုးကြောင့် စမ်းချောင်းသားခမျာ အင်းစိန် ထောင်မကြီးရဲ့ဘေးက တွဲဖက်ထောင် (၂) တိုက် အနောက်ဘက်ခြမ်းမှာ အထီးကျန်စွာ ရောက်ရှိနေပါတယ်။ ထပ်ပြီးကံဆိုးသွားတာက (၂) တိုက် အနောက်ဘက်ခြမ်း ၁ဝ ခန်းတွဲမှာ နိုင်ငံရေး အကျဉ်းသားဆိုလို့ သူတစ်ယောက်တည်း
သာရှိပြီး တခြားအကျဉ်းသားသုံးယောက်ကတော့ ဒေါ်လာငွေမှောင်ခိုမှုနဲ့ အချုပ်ကျနေတဲ့သူတွေ ဖြစ်ပါတယ်။ သူက နိုင်ငံရေးအကျဉ်းသား ဖြစ်နေတော့ သတင်းပြန့်မှာစိုးလို့ စီးပွားရေး ၅ ညတွေနဲ့
ကပ်မထားဘဲ ဟိုဘက်အစွန်၊ ဒီဘက်အစွန် အခန်းတွေမှာ နေရာချထားလိုက်တယ်။ ဒီတော့ စကားပြောဖော်လည်း မရှိတော့ဘူး။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် အခန်းထဲမှာ လမ်းလျှောက်လိုက်၊ အိပ်လိုက်နဲ့ အချိန် ဖြုန်းတီးနေရတယ်။ အားအားရှိ အိပ်နေရတော့ ညဘက်တွေဆိုရင်လည်း တစ်ခါတစ်ရံအိပ်ရေး အဝလွန်ပြီး မျက်လုံးကြောင်နေလေ့ရှိတယ်။

တစ်ညတော့ ညသန်းခေါင်ယံအထိ အိပ်မပျော်နိုင်ဘဲ ဟိုတွေး ဒီတွေးတွေးနေမိတယ်။ ညဘက် တာဝန်ကျ အကျဉ်းဦးစီး ဝန်ထမ်းတွေ ရံဖန်ရံခါ လာလာစစ်ပေမယ့် ညဉ့်နက်လာတော့ သူတို့ မလာတော့ဘူး။ ၂ တိုက်ရှေ့ သွားပြီး အိပ်ငိုက်နေကြမှာပေါ့။ တစ်ထောင်လုံးကတော့ ၁၅ မိနစ် တစ်ကြိမ် သံချောင်းခေါက်သံက လွဲပြီး အားလုံးအိပ်မောကျလို့ တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်နေတယ်။ စမ်းချောင်းသားလည်း အိပ်ရာ ထဲမှာ လူးလိမ့်နေတုန်း ခြေသံတရှပ်ရှပ် ကြားလိုက်ရတယ်။ ညတာဝန်ကျ ဝန်ထမ်း ကင်းလှည့် လာတယ်ထင်လို့ စမ်းချောင်းသား ကမန်းကတမ်း ထပြီး ဆေးလိပ်မီး တောင်းဖို့ စောင့်နေလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ခြေသံက တိုက်ခန်းတွဲ အလယ်လောက်မှာ ပျောက်သွား တယ်။ အဲဒါနဲ့ စိတ်ဓာတ်ကျပြီး အိပ်ရာပေါ် ပြန်လှဲနေလိုက်တယ်။ အတန်ကြာတော့ မှေးမှေးလေး အိပ်ပျော်ခါနီးမှာ တိုက်ခန်းတွဲ ဟိုဘက်ထိပ်က တောက်ခေါက် သံကြားလိုက်ရတယ်။ တောက် ခေါက်သံက တော်တော်ပြင်းထန် အားပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဘာဖြစ်ပါလိမ့်ဆိုပြီး ထကြည့်မိတယ်။ ဘာထူးခြားမှုမှမရှိဘူး။ ဝါဒါ အိပ် ပျော်နေတာ အထက်အရာရှိတွေ့ သွားပြီး ဒေါသဖြစ်လို့ တောက် ခေါက်တယ်ဆိုရင်လည်း ခေါ်သံ၊ နှိုးသံ၊ ဆဲဆိုသံတွေ ကြားရမှာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ဘာမှဆက်ပြီးမကြားရ တော့ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ စမ်းချောင်းသားလည်း အိပ်ရာပေါ် ပြန်လှဲလိုက်ရပြန်တယ်။

နောက်တစ်နေ့ရောက်တော့ ထောင်က အားလုံးပုံမှန်ပါပဲ။ စမ်းချောင်းသားလည်း ညကကိစ္စ ကိုမေ့ပြီး အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ နေလိုက်တယ်။ အခုထိတော့ ထောင်အာ ဏာပိုင်တွေက သူ့ကို ထောင်မ ကြီးပြန်ပို့မယ့် အရိပ်အခြေအနေ မတွေ့ရသေးဘူး။ ထောင်ဝင်စာတွေ့ဖို့ ရက်ကလည်း လိုသေးတော့ အခြေအနေတွေက ဘာမှန်းမသိ ရဘူး။ စမ်းချောင်းသားခမျာ စိတ်ဓာတ် ကျနေပေမယ့် ညနေရောက်တော့ အားတင်းပြီး တာလပေါ ဟင်းနဲ့ထမင်းနဲ့ တစ်ပန်းကန် ဝင်အောင်စားလိုက်တယ်။ ဘာဟင်းမှ မရှိတော့ သူတို့ပေးတဲ့ ငါးပိကို တာလပေါဟင်းထဲ ရောမွှေပြီး စားပစ်လိုက်တယ်။ တာလပေါ ဟင်းလို့သာ ပြောတာ တကယ်တော့ ကန်စွန်းရွက်တွေကို ရေနွေးနဲ့ကျို ဆားထည့်ပြီး ပေးလိုက် တာပါပဲ။ တစ်ခါတစ်ရံ တာလပေါ ဟင်းထဲမှာ စင်ကြယ်ဖိနပ် သဲကြိုး အစအနတွေနဲ့ ဂုန်နီအိတ် အစတွေတောင် ပါလာတတ်ပါ တယ်။ ဒါပေမဲ့ ထောင်ဆိုတော့ ဘာမှ စောဒကတက်လို့မရပါဘူး။ ဒီနေ့ညတော့ စမ်းချောင်းသား တစ်ယောက် ထမင်း အများကြီး စားလိုက်လို့လား မသိဘူး။ ဗိုက်လေးပြီး စောစောစီးစီး အိပ်ချင်နေတယ်။ ဒါကြောင့် ဘုရားရှိခိုးပြီး အိပ်ရာ စောစောဝင်လိုက်တယ်။ တကယ်လည်း ထောင်အိပ်ချိန် မပေးခင်ကတည်းက အိပ်ပျော်သွားတယ်။ ဘယ်လောက်အထိ အိပ်ပျော်သွားမှန်း မသိဘူး။ အလွန်ကျယ်ပြီး လိုဏ်သံပေါက်နေတဲ့ တောက်ခေါက်သံကြောင့် လန့်နိုးသွားရတယ်။

”တောက်”

စမ်းချောင်းသား ချက်ချင်းပဲ ခေါင်းနားပန်း ကြီးသွားတယ်။ တောက်ခေါက်သံရဲ့ အဆုံးမှာ ဘာသံများ ကြားရမလဲဆိုပြီး အိပ်ရာပေါ်က ကမန်းကတမ်းထ သံတိုင်နားကို ပြေးကပ်ပြီး နားစွင့် ကြည့်လိုက်တယ်။ တော်တော် ထူးဆန်းတာက မနေ့ညကလိုပဲ တောက်ခေါက်သံ ပြီးတဲ့နောက် ဘာစကားသံမှ မကြားရတော့ပြန်ဘူး။ အသိရခက်တဲ့ တောက်ခေါက်သံကြောင့် စမ်းချောင်းသား စိတ်ထဲမှာ ရှုပ်ထွေး နောက်ကျိသွားရင်း အိပ်ရာပေါ် ပြန်လှဲလိုက်တယ်။ တောက်ခေါက်သံ နောက်တစ်ချက် မကြားရတော့တဲ့အတွက် ပြန်အိပ်လိုက်တယ်။ စမ်းချောင်းသား အိပ်ပျော်လု ပျော်ခင်မှာပဲ အခန်းရှေ့ကို ဖြတ်လျှောက်လာတဲ့ ခြေသံတရှပ်ရှပ်ကို ကြားလိုက်ရတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ခြေသံက တိုက်ခန်းတွဲ အလယ်လောက်မှာ ရပ်မသွားဘူး။ ဆက်ကြားနေရတယ်။ ဒါပေမဲ့ အိပ်ရာထဲက မထချင်တော့တာမို့ မျက်လုံးလေး အသာမှေးပြီး ကြည့်နေလိုက်တယ်။

“ဟာ”

သူ့အခန်းရှေ့က ဖြတ်လျှောက်သွားတဲ့ လူရဲ့ ပုံသဏ္ဌာန်ကြောင့် စမ်းချောင်းသား ခေါင်းနားပန်း ကြီးသွားတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဖြတ်လျှောက်သွားတဲ့သူက စစ်ရောင် ယူနီဖောင်း ဝတ်ထားပေမယ့် လက်နှစ်ဖက်လုံး မရှိတော့လို့ပဲ။ ပြီးတော့ သူ့ကိုလည်း တစ်ချက်မှ လှည့်မကြည့်ဘဲ ထွက်သွားတယ်။
စမ်းချောင်းသားလည်း ဦးနှောက် ခြောက်သွားတယ်။ ပြည်ထဲရေးဝန်ကြီးဌာန လက်အောက်မှာရှိတဲ့ အကျဉ်းဦးစီးဌာနကို တပ်မတော်က ဒဏ်ရာရတဲ့သူတွေ၊ ဂန်းရှော့တွေကို ဌာနပြောင်းအဖြစ် ရောက်လာတဲ့သူတွေ ရှိပါတယ်။ ၁၉၉ဝ တစ်ဝိုက်က စစ်တပ်ခေတ် ကောင်းနေတဲ့အချိန် ဆိုတော့ တပ်မတော်က အကျဉ်းဦးစီးကို ပြောင်းရွှေ့လာတဲ့ သူတွေဆိုရင် ရာထူးတစ်ဆင့် တိုးမြှင့်ရကြပါတယ်။ တပ်မတော်မှာ ဗိုလ်ကြီးဆိုရင် အကျဉ်းဦးစီးဌာနမှာ ဗိုလ်မှူးအဆင့်နဲ့ ထောင်ပိုင်လေး၊ ထောင်မှူးကြီး ရာထူးတွေ ရကြပါတယ်။

တပ်ကပြောင်းလာတဲ့ အရာခံဗိုလ်အဆင့်ဆိုရင် ထောင်မှာ ထောင်မှူး ရာထူးရပါတယ်။ ဒါကြောင့် အခန်းရှေ့က ဖြတ်လျှောက်သွားတဲ့ ဝန်ထမ်းဟာ တပ်ကပြောင်းလာတဲ့ သူပဲလို့ စမ်း ချောင်းသားတွေးမိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ထောင်ဝန်ထမ်းတွေထဲမှာ ခြေထောက်ပြတ်လို့ ခြေတုတပ်ပြီး တာဝန်ထမ်းဆောင်တဲ့ သူတွေတော့ မြင်ဖူးတယ်။ လက်စုံပြတ်နေတဲ့ ဝန်ထမ်းတော့ မမြင်ဖူးဘူး။ ရှုပ်ထွေးနောက်ကျိနေတဲ့ စိတ်ကြောင့် အိပ်တစ်ဝက် နိုးတစ်ဝက် ဖြစ်နေတဲ့ စမ်းချောင်းသားဟာ နောက်တစ်နေ့ ထောင်မဖွင့်ခင် ကတည်းက ညက အဖြစ်အပျက်ကြောင့် အိပ်ရာက နိုးနေပါတယ်။ ထောင်ဖွင့်တဲ့အချိန် နေ့နဲ့ည ဝန်ထမ်းတွေ တာဝန်လွှဲပြီးတဲ့ အခါမှာတော့ မနက်စာ ဆန်ပြုတ် ရောက်လာပါတယ်။ စမ်းချောင်းသားလည်း ဆန်ပြုတ်လာပို့တဲ့ အကျဉ်းသားကို ထောင်ဝန်ထမ်း တွေထဲမှာ လက်နှစ်ဖက် ပြတ်နေတဲ့သူ ရှိလားလို့ မေးကြည့်တော့ စကားမပြောရဲတဲ့ ပုံစံနဲ့ ခေါင်းခါပြပြီး ချက်ချင်းထွက်သွားတယ်။ သူတို့ကို ၅ ညတွေနဲ့ စကားမပြောဖို့ ထောင်က မှာထားတယ်။ စမ်းချောင်းသားလည်း စိတ်ထဲမှာ တနုံ့နုံ့ဖြစ်ပြီးကျန်ခဲ့တယ်။ မနက် မျက်နှာသစ်၊ မိလ္လာ ချဖွင့်တော့မှ တာဝန်ကျဝန်ထမ်းက တပြုံးပြုံးနဲ့ သဘောကောင်းတဲ့ ဒုတပ်ကြပ်ဝင်းမြင့် ဖြစ်နေတယ်။ စမ်းချောင်းသားလည်း မျက်နှာသစ်ပြီး အခန်းထဲ ပြန်အဝင်မှာ သူသိချင်တာကို ချက်ချင်း မေးကြည့်လိုက်တယ်။

“ဆရာ…ညဝန်ထမ်းတွေထဲမှာ လက်နှစ်ဖက်မရှိတဲ့ ဝန်ထမ်း ရှိလား”

စမ်းချောင်းသား စကားအဆုံးမှာ ဒုတပ်ကြပ်ဝင်းမြင့်က ချက်ချင်း ခေါင်းခါပြတယ်။

“ဟာ ..ဘယ်ကရှိရမှာလဲ။ တပ်ကနေ အကျဉ်းဦးစီး ပြောင်းလာတဲ့ သူတွေထဲမှာ ဂန်းရှော့တွေ၊ ခြေထောက် ပြတ်တဲ့ သူတွေပဲ ရှိတယ်။ လက်ပြတ်နေတဲ့သူကိုတော့ ငါတစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးဘူး။ ညဆိုင်းထဲမှာလည်း မရှိပါဘူးကွာ”

ဒုတပ်ကြပ် ဝင်းမြင့် အဖြေဆုံးတော့ စမ်းချောင်းသားလည်း ဘာပြောရမှန်း မသိတော့ဘူး။ ထောင်ဝန်ထမ်းက သူ့မေးခွန်း ကို စိတ်ဝင်စားသွားပြီး ပြန်မေးတယ်။

“နေစမ်းပါဦး … မင်း ဘယ်မှာ တွေ့လိုက်လို့လဲ”

“ကျွန်တော် မှေးမှေးလေး အိပ်ပျော်နေတုန်း တောက်ခေါက်သံ တစ်ချက် ကြားလိုက်ရတယ်။ အဲဒီနောက် ခြေသံကြားတော့ ညတာဝန်ကျ ဝန်ထမ်း ကင်းပတ်တယ်ထင်ပြီး ကြည့်နေတုန်း ကာကီရောင် စစ်ဝတ်စုံနဲ့ လက်နှစ်ဖက် ပြတ်နေတဲ့ လူတစ်ယောက် အခန်းရှေ့က ဖြတ်လျှောက်သွားတာပဲ”

“မင်းဟာက သေချာလို့လားကွာ”

“သေချာပါတယ်ဗျာ။ ကျွန်တော် အိပ်မက်မက်နေတာလည်း မဟုတ်ဘူး။ အမြင်မှားနေတာလည်း မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော့် အခန်းရှေ့က ထင်ထင်ရှားရှားကြီး ဖြတ်လျှောက်သွားတာ”

စမ်းချောင်းသားစကား ဆုံးတဲ့အခါ ဒုတပ်ကြပ် ဝင်းမြင့်တစ်ယောက် တစ်စုံတစ်ရာကို တွေးမိပြီး လက်နဲ့ ပေါင်ကို ပုတ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ အဖြေတွေ့သွားပုံနဲ့ စမ်းချောင်းသားကို ချက်ချင်း လှမ်းပြောလိုက်တယ်။

“ဟာ ငါတို့ (၂) တိုက်ကို ဇင်ဘိုလာသွားတာပဲကွ”

စမ်းချောင်းသား အံ့သြသွားတယ်။ သိချင်စိတ်တွေလည်း ငယ်ထိပ်ရောက်သွားတယ်။

“ဗျာ … ဆရာ ဘယ်က ဇင်ဘိုလဲ”

ထောင်ဝါဒါ ဒုတပ်ကြပ် ဝင်းမြင့်က တိုက်ဘေးဘီဝဲယာကို လေ့လာ အကဲခတ်ပြီးမှ စမ်းချောင်းသား အခန်းရဲ့ သံတိုင်အနီးကို ကပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ လေသံ တိုးတိုးလေးနဲ့ ရှင်းပြတယ်။

“မင်း ငါပြောတယ်လို့တော့ ဘယ်သူမှ လျှောက်မပြောနဲ့။ အခု မင်းနေတဲ့ တိုက်ခန်းရဲ့ ဘယ်ဘက်မှာ ကင်မင်ချူးနေတဲ့ ပျဉ်ထောင်အိမ်ရှိတယ်။ အဲဒီကို ဒီကောင်လာတာ ဖြစ်မယ်ကွ”

“ဗျာ … ဘယ်လို ကျွန် တော် တော်တော်နားရှုပ်သွားပြီ ဗျာ။ ဘာနာမည်တွေလဲ ဘယ်သူတွေလဲဗျ”

“ဟာကွာ …မင်းကလည်း နိုင်ငံရေးသမား လုပ်ပြီး မသိဘူးလား။ ဒီကောင်တွေက မြောက်ကိုရီးယားက လာပြီး အာဇာနည်ကုန်းမှာ ဗုံးခွဲခဲ့တဲ့ ကောင်တွေလေကွာ”

“ဒါတော့ သိတာပေါ့ဗျာ။ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီထဲက တစ်ယောက်ကို သေဒဏ်ပေးလိုက်တယ် ဆိုလားလို့”

“အေး ဟုတ်တယ်။ မြန်မာ နိုင်ငံလာပြီး ဗုံးခွဲတဲ့ သုံးယောက်ထဲမှာ တစ်ယောက်သေသွားတယ်။ ငါတို့အင်းစိန်ထောင်ကို နှစ်ယောက် ရောက်လာတယ်။ နှစ်ယောက်လုံး လက်ပစ်ဗုံးကွဲလို့ လက်တွေခြေထောက်တွေ ပြတ်နေကြတယ်။ သေဒဏ် ပေးလိုက်တဲ့သူက ဗိုလ်မှူးအဆင့်ရှိတယ်။ ဇင်ဘိုတဲ့။ အခု ဟိုဘက် ပျဉ်ထောင်အိမ်မှာ နေတဲ့သူက ကင်မင်ချူးတဲ့။ ဗမာစကားတောင် တော်တော်မွှတ်နေပြီ”

ဒုတပ်ကြပ်ဝင်းမြင့် စကားဆုံးတော့ သူပေးတဲ့ အချက်အလက်တွေကို ဆက်စပ် စဉ်းစားကြည့်မိတယ်။ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ။ စမ်းချောင်းသား ငယ်ငယ်ကတည်းက အာဇာနည်ကုန်း ဗုံးကွဲတာကို မှတ်မိနေတယ်။ လူတွေ သေကုန်လို့ ရုံးတွေ၊ ကျောင်းတွေမှာ ဝမ်းနည်းခြင်း အထိမ်းအမှတ်နဲ့ ကျောင်းမှာ နိုင်ငံတော်အလံတိုင် တစ်ဝက် လွှင့်ထူခဲ့တာကို မှတ်မိနေတယ်။ ဒါကြောင့် သိချင်စိတ်ကို ချိုးနှိမ်လို့ မရတော့ဘူး။

“တစ္ဆေတွေ၊ သရဲတွေကိုတော့ ကျွန်တော်သိပ်မယုံပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ သေသွားတဲ့ ဇင်ဘိုက ဘာလို့ ဒီကိုလာရတာလဲ။ သူ့ သူငယ်ချင်းကို သိပ်ချစ်လို့လား”

“ဟာ …ဘယ်က ချစ်လို့ ဟုတ်ရမှာလဲ။ ဇင်ဘိုက ကင်မင်ချူးကို အရမ်းမုန်းတာ။ သတ်ပစ်ချင်လောက်အောင်ကို မုန်းတာ။ သူက တရားရုံးမှာ အမှုရင်ဆိုင်တော့ ဘာဖြောင့်ချက်မှ မပေးဘူး။ ရေငုံနှုတ်ပိတ် နေခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ အခုအသက်ရှင်နေတဲ့ ကင်မင်ချူးကတော့ နိုင်ငံတော် တရားရုံးမှာ ဖြောင့်ချက်ပေးပြီး သူတို့ ကျူးလွန်ပုံတွေကို အသေးစိတ် ပြောပြခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် မြောက်ကိုရီးယား လက်ချက်ဆိုတာ ပေါ်ပေါက်သွားပြီး နိုင်ငံတကာမှာ ဒို့နိုင်ငံ အသက်ရှူ ချောင်သွားတာ”

ဒုတပ်ကြပ်ဝင်းမြင့်က စကားပြောတာ ကြာသွားလို့ အခြေအနေကို အကဲခတ်ပြီး ပြန်ဖို့ ခြေလှမ်းပြင်လိုက်တယ်။

“တော်ပြီကွာ။ စကားပြောတာ တော်တော်ကြာသွားပြီ။ ငါသွားတော့မယ်”

စမ်းချောင်းသားက သိချင်စိတ်ကို ဆက်ချုပ်တည်း မထားနိုင်တော့ဘူး။ ဝါဒါဝင်းမြင့်ရဲ့ အင်္ကျီ လက်မောင်းကို လှမ်းဆွဲထားတယ်။ ပြီးတော့ သူသိချင်တာကို ဆက်မေးလိုက်တယ်။

“အဲ့လိုတော့ တိုးလို့တန်းလန်းကြီး မထားခဲ့နဲ့ဆရာရယ်။ သူတို့ အကြောင်းလေးတော့ ပြီးအောင် ပြောပြပေးခဲ့ပါ။ ဇင်ဘိုကို သေဒဏ်ပေးလိုက်ပြီး ကင်မင်ချူးကိုကျ ဘာလို့ သေဒဏ်မပေးတာလဲ”

“ကင်မင်ချူးက မြောက်ကိုရီးယား စစ်တပ်ကလို့ ဝန်ခံလိုက်တော့ အစိုးရ သက်သေ ဖြစ်သွားတယ်လေကွာ။ ဒီတော့ သူ့တို့ နှစ်ယောက်ကို သေဒဏ်ပေးခဲ့ပေမယ့် ကင်မင်ချူးကိုတော့ ထောင်ဒဏ် တစ်သက်ပြစ်ဒဏ် ပြောင်းလဲပေးခဲ့တယ်။ အဲဒီတုန်းက ငါလည်း အင်းစိန်ထောင်မှာ ဝန်ထမ်းဖြစ်ခါစပဲ။ ဇင်ဘိုဆိုရင် ကင်မင်ချူးကို မုန်းလွန်းလို့ တရားရုံးမှာ လှည့်လည်း မကြည့်ဘူး။ စကားလည်း မပြောကြတော့ဘူး။ နောက်ဆုံး ဇင်ဘိုက ကင်မင်ချူးကို မြန်မာလို သစ္စာဖောက်လို့တောင် မသေခင် ပြောသွားခဲ့တယ်”

ဒုတပ်ကြပ်ဝင်းမြင့် စကား အဆုံးမှာ စမ်းချောင်းသား ကြက် သီးမွေးညင်း ထသွားတယ်။ ပြီး တော့ တုန်ယင်နေတဲ့ အသံနဲ့ လှမ်းပြောလိုက်တယ်။

“ဟာ ..ဒါဆို ဒါဆို ညည တောက်ခေါက်နေတာ သူပေါ့”

ဒုတပ်ကြပ်ဝင်းမြင့်က ဘာမှ ပြန်မဖြေတော့ဘူး။ စမ်းချောင်းသားကို ကိုယ်ချင်းစာတဲ့ အကြည့်နဲ့ လှမ်းကြည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ စမ်းချောင်းသား မကြောက်အောင် တတ်သမျှမှတ်သမျှ ကြိုးစားပြီး ဖြေသိမ့်လိုက်တယ်။

“ဒါတွေက သူတို့ကိစ္စရှိမှာ ပေါ့ကွာ။ ဇင်ဘိုက ကြိုးပေးခံရ တဲ့ အချိန်အထိ ကင်မင်ချူးကို အခဲကျေမသွားခဲ့ဘူး။ မဆိုင်တဲ့ သူတွေကိုတော့ သူဘာမှလုပ်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ မင်းလည်း ည ဘက် တစ်ယောက်တည်း ချောက်ချားနေရင် တရားလေးဘာလေး မှတ်၊ သီချင်းလေးဘာလေး ဆိုပြီး နေပေါ့”

စမ်းချောင်းသားက ဒုတပ်ကြပ်ဝင်းမြင့်ကို ချက်ချင်းဆိုသလို ခေါင်းခါယမ်းပြတယ်။

“တော်ပါပြီဗျာ။ ဘာသီချင်းမှ ဆိုချင်စိတ် မရှိတော့ပါဘူး။ အထူးသဖြင့် ဟောဒီထောင်ထဲက မထွက်မချင်း ဂန္ဓဝင်စိမ်းသီချင်းကို ဘယ်တော့မှမဆိုတော့ဘူး”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ဒီ ဂန္ဓဝင်စိမ်းသီချင်းကြောင့် ဒီထောင်ထဲမှာ မမြင်သင့်တာတွေ မြင်ပြီး ကျွန်တော် ဒုက္ခရောက်နေတာလို့ ထင်တယ်”

“အဲလိုလည်း စိတ်မစွဲပါနဲ့ကွာ။ တချို့ပရလောကသားတွေက အသံပေးတာရှိတယ်။ အရိပ် အရောင်ပြတာ ရှိတယ်။ လူလုံးပြတာ ရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါသိရသလောက် ဘယ်သူ့ကိုမှ ဒုက္ခ မပေးပါဘူး။ ဥပမာ ဇင်ဘိုကိုပဲကြည့်။ မင်းကို ဘာဒုက္ခမှမပေး ဘူးမဟုတ်လား”

စမ်းချောင်းသားက ဘာမှ စောဒကမတက်တော့ဘဲ ဒုတပ်ကြပ်ဝင်းမြင့်ကို တိုက်ခန်းထဲကနေ ငေးကြည့်နေပါတယ်။ ဒုတပ်ကြပ်ဝင်းမြင့် သူ့အခန်းရှေ့က ထွက်ခွာသွားပြီးမှ တစ်စုံတစ်ရာ ပြောချင်ပုံနဲ့ နောက်ကြောင်းပြန် လှည့်လာတယ်။ ပြီးတော့ စမ်းချောင်းသားကို ကြည့်ပြီး လှမ်းပြောလိုက်တယ်။

“ဇင်ဘိုရဲ့ နောက်ဆုံးနေ့ရက် တွေကို ငါမီလိုက်တယ်။ သူဘယ်လို သေသွားလဲ …မင်းသိချင်လား”

ဒုတပ်ကြပ်စကားအဆုံးမှာတော့ စမ်းချောင်းသား တစ်ယောက် သိချင်စိတ်နဲ့ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်လှုပ်သွားပါတယ်။

 

တမလွန်ဘ၀တိုင် အမုန်းကမ္ဘာ မကျေသူ ဇင်ဘို၏ နောက်ဆုံးနေ့များ

—————————-

လူ့လောကဟာ အင်မတန်ကို ဆန်းကြယ်ပါတယ်။ မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ အကြီးဆုံး ထောင်တစ်ခုမှာ မြောက်ကိုရီးယား တပ်မတော်က ဗိုလ်မှူးအဆင့်ရှိတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို သေဒဏ်ပေး ကွပ်မျက်ခဲ့ရတဲ့ ဖြစ်ရပ်ဟာ မြန်မာ့နိုင်ငံရေး သမိုင်းမှာ ထူးခြားဖြစ်စဉ်အဖြစ် မှတ်တမ်းတင် ကျန်ရစ်ခဲ့ပါတယ်။

ဒီဖြစ်ရပ်ကတော့ ၁၉၈၃ ခု၊ အောက်တိုဘာလ ၉ ရက်နေ့က ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာ ဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်က မြန်မာနိုင်ငံကို အငြိမ်းစား ဗိုလ်ချုပ်ကြီးနေ၀င်း ခေါင်းဆောင်တဲ့ မြန်မာ့ဆိုရှယ်လစ် လမ်းစဉ်ပါတီက အုပ်ချုပ်နေတဲ့ ကာလ ဖြစ်ပါတယ်။ အောက်တိုဘာလ ၈ ရက်နေ့မှာ တောင်ကိုရီးယား သမ္မတ ချန်ဒူး၀မ်နဲ့ အဖွဲ့ဟာ ရန်ကုန်မြို့ကို ချစ်ကြည်ရေး အလည်အပတ် ရောက်ရှိလာခဲ့ပါတယ်။

မြန်မာနိုင်ငံကို လာရောက် လည်ပတ်တဲ့ နိုင်ငံ့ခေါင်းဆောင်တွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း လွတ်လပ်ရေး ဗိသုကာ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းနဲ့ တကွ အာဇာနည် ခေါင်းဆောင်ကြီးများကို ဂူသွင်းမြှုပ်နှံထားတဲ့ အာဇာနည်ဗိမာန်ကို တောင်ကိုရီးယား သမ္မတဟာ လွမ်းသူ့ပန်းခွေချဖို့ အောက်တိုဘာလ ၉ ရက်နေ့မှာ စီစဉ်ထားပါတယ်။ ဒါကြောင့် မြန်မာအစိုးရရဲ့ ၀န်ကြီး တချို့နဲ့ အစိုးရပိုင် သတင်းစာတိုက်မှ သတင်းထောက်တွေ၊ ရုပ်ရှင်ရိုက်ကူးရေး အဖွဲ့သားတွေဟာ အာဇာနည်ကုန်းကို ကြိုတင်ပြီး ရောက်ရှိနေကြပါတယ်။ မနက် ၁၀ နာရီ မိနစ် ၂၀ လောက်မှာတော့ တောင်ကိုရီးယား သမ္မတကြီး မလာခင် ရှေ့ပြေးအဖွဲ့ ရောက်ရှိလာခဲ့ပါတယ်။

အမှန်တကယ်ကတော့ အချိန်ကိုက်ရောက်ရှိဖို့ ဖြစ်ပေမယ့် တောင်ကိုရီးယား သမ္မတကြီး ချန်ဒူး၀မ်ရဲ့ မော်တော်ယာဉ်တန်းဟာ ဦးဝိစာရလမ်း တစ်လျှောက် ယာဉ်ကြောပိတ်ဆို့နေတဲ့ အတွက် အာဇာနည်ကုန်းကို အချိန်မီ မရောက်ဘဲ မိနစ်အနည်းငယ် နောက်ကျနေခဲ့ပါတယ်။ တောင်ကိုရီးယား သမ္မတကြီး မရောက်ခင် ငါးမိနစ် အလိုမှာပဲ အာဇာနည် ကုန်းပေါ်မှာရှိတဲ့ အာဇာနည် ဗိမာန်မှာ အလွန် ကျယ်လောင်တဲ့ ပေါက်ကွဲ သံကြီးတစ်ခု ကြားလိုက်ရပါတယ်။ ပေါက်ကွဲသံကြားပြီး လုံခြုံရေးတပ်ဖွဲ့၀င်တွေက လုပ်ကြံမှုအဖြစ် ချက်ချင်း သိသွားပါတယ်။ ဒါကြောင့် တောင်ကိုရီးယား သမ္မတကြီးရဲ့ ယာဉ်တန်းကို နောက်ကြောင်း လှည့်ပြန်စေခဲ့ပါတယ်။ အာဇာနည်ဗိမာန်ဟာ ဗုံးဒဏ်ကြောင့် ရစရာမရှိအောင် ပျက်စီးသွားခဲ့ပြီး လူပေါင်းများစွာဟာ ဒဏ်ရာတွေနဲ့ လဲကျန�