ပဥ္စလက်မောင်နှမ

ပဥ္စလက်မောင်နှမ(စ/ဆုံး)
———————

တစ်နေ့သ၌ မြန်မာပြည်မြောတ်ပိုင်း ရွာကလေးတစ်ရွာ၏ လွန်စွာကြီးမားသော အိမ်ဝိုင်းကြီးအတွင်းတွင် ရာဇဝတ်အုပ်လှဖေ ဆိုသူသည် ထန်းရည်ခါးနှင့်ကြက်သားကိုမြည်း၍ စည်းစိမ်ခံနေ လေ၏။

ထိုရွာ၏သူကြီးဦးမြစိန်သည် ရာဇဝတ်အုပ်လှဖေ၊ ဝါးကျည်ထောက်ထဲသို့ ထန်းရည်များ တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက် ငှဲ့ပေး နေလေ၏။ ရာဇဝတ်အုပ်သည် ငွေရွှင်သောအချိန်များ၌ မြို့ပေါ်မှ မကောင်းသော မိန်းမများကို ခေါ်၍ သူကြီးဦးမြစိန်၏ရွာတွင် တည်းခိုလေ့ရှိ၏။
သူသည် ထန်းရည်ခါးနှင့်ကြက်သားကိုမြည်းကာ ဇရက်မင်းစည်းစိမ်ခံယူနေချိန်တွင် သူကြီးဦးမြစိန်၏ အိမ်ဝိုင်းရှေ့သို့ အရပ် မြင့်မြင့် ကိုယ်လုံးလှလှ မိန်းမလှတစ်ဦးလျှောက်လာ၏။ ရာဇဝတ် အုပ်သည် မိန်းမအား မျတ်လုံးကျွတ်မတတ် စူးစိုက်ကြည့်၍ သူကြီးဘက်သို့ လှည့်ကာ
…သူကြီး.. သူကြီး ဒါဒီရွာက မိန်းမလား ဟု မေးမြန်းလေ၏။ သူကြီးက ခါးညွတ်၍…ဟုတ်ပါ့ ရာဇဝတ်အုပ်မင်း၊ ဒါပေသိ အပျိုမဟုတ်ဘူးနော်၊ သူ့မှာ ယောက်ျားရှိတယ်၊ တင်မောင်တဲ့၊ ရွာပြင်မှာ ကိုင်းလုပ် တယ် ”
ဟုဖြေလေရာ ရာဇဝတ်အုပ်သည် သူကြီး
၏စကားကြောင့်မျက်နှာရှုံ့မဲ့သွားပြီး
…တောက်.. ဒီလောက်လှတဲ့မိန်းမ အပျို မဟုတ်တာနာတယ်ဗျာ၊ ဒီမှာသူကြီး ကျုပ်တော့ ဒီမိန်းမကို မြင်မြင်ချင်း စွဲသွားပြီ၊ ယောက်ျားရှိရှိ မရှိရှိ ရအောင်ကြံမယ်…
ဟု ကြုံးဝါးလေရာ သူကြီးက ရာဇဝတ်
အုပ်၏ မျက်နှာကိုမဝံ့မရဲကြည့်၍
“ ရွာမှာ အပျိုတွေအများကြီးရှိပါတယ် ရာဇဝတ်အုပ်မင်းရယ်၊ အပျိုမဟုတ်တာကို မကြံပါနဲ့၊ ချောမေထက် သာတာ တွေအများကြီးပါ ,,ဟုတားဆီးလေ၏။ တဏှာရူးရာဇဝတ်အုပ်က ခေါင်းတဆတ်
ဆတ်ညိတ်၍….နာမည်လေးက ချောမေတဲ့လား၊ လူနဲ့နာမည်နဲ့တော့ လိုက်ပါ့ဗျာ၊
ချောမေကိုမြင်တာနဲ့ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ ဒိန်းတလိန်း နတ် ဖမ်းစားသွားတယ်၊ ဟဲဟဲ..လူပျိုကြီးဘဝကိုတောင် စွန့် လိုက်ချင်တယ်ဗျာ””
ဟု ကြုံးဝါးလေ၏။ အမှန်စင်စစ် ရာဇဝတ်အုပ်လှဖေသည် မည်သည့်မိန်းမကိုမျှ အတည်မယူဘဲ မိန်းမရွှင်များနှင့်သာ ပျော်ပါး နေသူဖြစ်၏။ ရာဇဝတ်အုပ်သည် မိန်းမလိုက်စားရာတွင် လွန်စွာ ဝါသနာ ထုံသဖြင့် အခြားသောမြို့များမှ မိန်းမရွှင်များကိုပင် ကြေးကြီးပေး၍ မှာယူလေ့ရှိ၏။
သူသည် လာဘ်ယူရာတွင် နာမည်ကြီးသော ရာဇဝတ်အုပ်တစ်ဦးဖြစ်သဖြင့် ငွေရေး
ကြေးရေးအတွက် အခက်အခဲမရှိပေ။ အောက်ပြည်အောက်ရွာရှိ မိန်းမရွှင်များသည် ရံဖန်ရံခါ အလုပ်အကိုင်
မကောင်းသောအခါ၌မူ ရာဇဝတ်အုပ်လှဖေထံ တစ်လ ကိုးသီတင်း လာရောက်နေထိုင်သည်ဟူ၏။

1. ရာဇဝတ်အုပ်သည် နောက်တစ်နေ့တွင် မြို့သို့ပြန်သွားသော်လည်း ချေမေ၏မျက်နှာကိုသာ မြင်ယောင်နေ၏။ ဤမျှ စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းသောမိန်းမမျိုး သူ့တစ်သက်တွင် မကြုံဖူး သေးပေ။ ထိုမိန်းမသည် လှရက်နိုင်လွန်းလှ၏။
   လူ၏စိတ်သည် လွန်စွာထူးဆန်းလှ၏။ ရာဇဝတ်အုပ်သည်မိန်းမချော မိန်းမလှများစွာကို ကြုံတွေ့ခဲ့ဖူး၏။ သို့သော် ရုပ်ရည် အသင့်အတင့်သာရှိသော ရွာသူမိန်းကလေးအား အစွဲကြီးစွဲသွား လေ၏။ ရာဇဝတ်အုပ်၏ မျက်လုံးထဲတွင် သူမသည် ပပဝတီကဲ့သို့ ချောမေလှပ၏။
   သူသည် ညစဉ် အိပ်မပျော်နိုင်ဘဲ တခဏ မြင်လိုက်ရသော ချောမေ၏ ရုပ်သွင်ကိုသာ စွဲလမ်းနေ၏။
   သူမ၏ တင့်တယ်သော ကိုယ်ဟန်ကို မြင်ယောင်ကာ သက်ပြင်းများ ကိုသာ တဟင်းဟင်း ချနေရ၏။
   ရာဇဝတ်အုပ်သည် တစ်ပတ်ခန့်ကြာသောအခါ မနေနိုင် မထိုင်နိုင်သည်နှင့် သူကြီးမြစိန်တို့ရွာသို့ သွားပြန်၏။
   သူကြီးနှင့်တွေ့ သောအခါ ချောမေကိုတွေ့လိုကြောင်း ပြောလေ၏။
   သူကြီးမြစိန် သည် အရည်အချင်းရှိ၍ သူကြီးဖြစ်လာသူမဟုတ်ဘဲ မြို့ပိုင်၊ နယ်ပိုင် များကို ကပ်ဖားရပ်ဖားလုပ်၍ သူကြီးရာထူးရလာသူဖြစ်သဖြင့် ရာဇဝတ်အုပ် လှဖေအား မလှန်ဝံ့ပေ။
   ရာဇဝတ်အုပ်က မြို့ပိုင်၊ နယ်ပိုင်များကို အတို့အထောင် လုပ်လျှင် ခက်ပလိမ့်မည်။
   သူကြီးရာထူးမပြုတ်အောင် ရာဇဝတ်အုပ်အား ကူညီရပေတော့မည်။ ထို့ကြောင့် ရာဇဝတ်အုပ်နှင့်ချောမေ တွေ့ဆုံနိုင်ရန် ဉာဏ်နီဉာဏ်နက်များကို အလျှင်အမြန်စဉ်းစားလိုက်၏။ ခဏကြာလျှင် သူကြီးကတော် ဒေါ်ဘုတ်ရံအားခေါ်လိုက်၏။ သူကြီးကတော် ဒေါ်ဘုတ်ဆုံသည် တစ်ရွာလုံးအား ငွေတိုးချေး၍ ခေါင်းပုံဖြတ် အမြတ်ကြီးစားနေသူ ဖြစ်၏။ သူမသည် စိတ်သဘောထား ယုတ်မာသူဖြစ်လေရာ ချောမေအား ရာဇ ဝတ်အုပ်နှင့် တွေ့ဆုံပေးရန် စီစဉ်လေ၏။
   ခဏကြာလျှင် သူကြီးကတော်က အခေါ်ခိုင်းသည်ဆိုသဖြင့် ချောမေကမန်းကတန်းပေါက်ချလာ၏။
   ရာဇဝတ်အုပ်သည် ချောမေ၏ တစ်ရစ်သောကိုယ်လုံးကို မသိမသာ ခိုးကြည့်နေ၏။ ချောမေ ဒေါ်ဘုတ်ဆုံရှေ့တွင်
   တင်ပလွှဲထိုင်၍
   “ ဘာကိစ္စလဲ ဒေါ်ဘုတ်ဆုံ ”” ဟု မေးမြန်းလေရာ ဒေါ်ဘုတ်ဆုံက တဟင်းဟင်းရယ်မော၍…ကိစ္စကတော့ ထူးထူးထွေထွေမရှိပါဘူး၊ ညည်းပေါင် ထားတဲ့ နားကပ်အကြောင်းပြောချင်လို့၊ ပေါင်ထားတာ ၆လရှိပြီ၊ ဘယ်တော့ရွေးမှာလဲ….
   ဟု မေးမြန်းလေ၏။ ချောမေက မျက်မှောင်ကြုတ်၍…ဒါများ မေးနေရသေးလား ဒေါ်ဘုတ်ဆုံရဲ့၊ ကျွန်မအတိုး မှန်မှန်ဆပ်နေတာပဲ၊ ဒီနှစ်စပါးပေါ်ရင် ပြန်ရွေးမှာပါ ”ဟုဖြေလေ၏။ ဒေါ်ဘုတ်ဆုံက ပြောင်းဖူးဖက်ဆေးလိပ်ကြီးကိုဖွာ၍
   …ဒါဆိုရင်လဲ ပြီးတာပဲ၊ ငါက ညည်းမရွေးတော့ဘူးထင်လို့ မေးတာ၊ ကဲ… ရောက်တုန်းရောက်ခိုက် လက်ဖက်လေးဘာလေး စားပါဦး၊ အေးအေးဆေးဆေးမှပြန်ပါ၊ ငါက စကားပြောဖော်မရှိလို့ ပျင်းနေတာ..
   ဟု ပြောလေရာ ချောမေလည်း ရုတ်တရက်ပြန်ရန် မသင့်တော်သေးသဖြင့် ဖျာတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်၏။ရာဇဝတ်အုပ်သည် အနီးရှိကုလားထိုင်မှ မျက်လုံးကျွတ် မတတ် စူးစိုက်ကြည့်နေ၏။ သူကြီးကတော်ဒေါ်ဘုတ်ဆုံက တဏှာ ရူးရာဇဝတ်အုပ်၏ အလိုကို
   သိသဖြင့် မျက်နှာကို ရွှင်ရွှင်ထားကာ
   …ဟဲ့ချောမေ၊ ဟောဒီမှာထိုင်နေတာ မြို့ပေါ်က ရာဇဝတ်အုပ်မင်းဦးလှဖေတဲ့၊ တို့ရွာကိုအလည်ရောက်လာတာ….ဟု ပြောလေရာ ချောမေက ရာဇဝတ်အုပ်၏ ရဲတင်းသော အကြည့်ကြောင့် ခေါင်းကိုငုံ့လိုက်ပြီး..ဟုတ်ကဲ့ ”ဟု တီးတိုးရေရွတ်လေ၏။ ရာဇဝတ်အုပ်လှဖေသည် ချောမေ
   ၏ အမူအရာကိုကြည့်၍ ရမ္မက်ဇောများ ကြွတက်လာကာ ““ ဟဲ ဟဲ… မိန်းကလေးလို အချောအလှလေးတွေမြင်တော့ ကျုပ်ဒီရွာက မခွာချင်တော့ဘူး”ဟု ရိသဲ့သဲ့ပြောလေ၏။ ချောမေသည် ရာဇဝတ်အုပ်၏ စကားကြောင့် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်သွားပြီး ဒေါ်ဘုတ်ဆုံအား အကူ အညီတောင်းသည့်အနေဖြင့် လှမ်းကြည့်လေရာ ဒေါ်ဘုတ်ဆုံက မမြင်ဟန်ဆောင်နေသဖြင့်
   ထပြန်ရန်ပြင်လေ၏။ ထိုအခါ ဒေါ်ဘုတ်ဆုံက….ဟဲ့… နေပါဦးချောမေရယ်၊ လက်ဖက်ကုန်အောင်စားသွားပါဦး၊ ရာဇဝတ်အုပ်မင်းနဲ့စကားပြောနှင့်ဦး၊ ငါရွာထဲကို ခဏသွားလိုက်ဦးမယ်…
   ဟုဆိုကာ ချောမေအား ရာဇဝတ်အုပ်နှင့်ထားကာ အိမ်ပြင်သို့ရှောင်ထွက်သွားလေ၏။ ချောမေသည် အကြောက် အကန်ငြင်းဆန်ရန်မသင့်တော်သဖြင့် ဖျာပေါ်တွင် ခဏထိုင် နေလိုက်၏။ ရာဇဝတ်အုပ်သည် ချောမေ၏
   ခန္ဓာကိုယ်အား ရိုင်းစိုင်းသော အကြည့် ဖြင့်ကြည့်၍ ….နာမည်လေးက ချောမေတဲ့လား၊ နာမည်နဲ့လူနဲ့ လိုက်တယ်၊ ကျုပ်တော့စွဲသွားပြီ” ဟုပြောလေရာ ချောမေက ခေါင်းကိုသာ ငုံ့ထားလေ၏။ ရာဇဝတ်အုပ်က ရှေ့တစ်လှမ်းတိုး၍…နားကပ်ပေါင်ထားတာ ငွေလိုလို့လား၊ လိုသလောက်ငွေ ကို ကျုပ်ထုတ်ပေးမယ်၊ ကျုပ်ဆီက ယူပါ၊ ဒေါ်ဘုတ်ဆုံပိုက်ဆံ ပြန်ဆပ်လိုက်ပါ ”ဟုဆိုလေရာ ချောမေက ခေါင်းကိုမော့၍
   ….ဒီမှာရာဇဝတ်အုပ်မင်း၊ ကျွန်မအပျိုမဟုတ်ဘူး၊ ရိသဲ့သဲ့လုပ်ဖို့ မကြိုးစားနဲ့၊ ယောက်ျားရှိတယ်…
   ဟုလေသံမာမာဖြင့် ပြောလေ၏။ အရှက်မရှိသော ရာဇဝတ် အုပ်က တဟဲဟဲရယ်မော၍
   …အပျိုမဟုတ်တော့ရော ဘာဖြစ်သေးလဲ ချောမေရယ်၊ ဒါအရေးမကြီးပါဘူး၊ ကျုပ်က စေတနာသန့်သန့်နဲ့ကူညီတာပါ…ဟုပြောလေရာ ချောမေသည် စကားမဆက်တော့ဘဲ သူကြီးအိမ်မှ ဆူဆောင့်၍ထွက်ခဲ့လေ၏။ ထိုအခါမှပင် ဘုရားခန်းထဲတွင် ပုတီးစိပ်ဟန်ဆောင်နေသော သူကြီးထွက်လာပြီး ““ အဆင်ပြေရဲ့လား၊ ရာဇဝတ်အုပ်မင်း ”
   ဟု ပြုံးဖြီးဖြီးနှင့်မေးလေ၏။ ရာဇဝတ်အုပ်က ခေါင်းခါ၍
   …. မပြေသေးဘူးဗျ၊ ကျုပ်ကို ဆူဆောင့်ပြီးထွက်သွားတယ်၊ ဒီအကြိမ်မပြေရင် နောက်အကြိမ်ပေါ့ဗျာ ”
   ဟု အားမလျှော့တမ်းပြောလေ၏။ ရာဇဝတ်အုပ်သည် ထို ကိစ္စမျိုးနှင့်ပတ်သက်
   ၍ မျက်နှာရူးလုပ်ခဲ့ပေါင်းများလှပြီဖြစ်သဖြင့် ရှက်ရကောင်းမှန်း နားမလည်တော့ပေ။

နောက်တစ်နေ့မှစ၍ တဏှာရူး ရာဇဝတ်အုပ်သည် ရွာပြင် ဘိုတဲသို့ ပြောင်းရွှေ့သွားလေ၏။ ဘိုတဲသည် ရွာသူတို့ ရေခပ်သော ချောင်းအနီးရှိ ကုန်းမြင့်မြင့်တွင် တည်ရှိ၏။ ရာဇဝတ်အုပ်သည် တပည့်တစ်ဦးနှင့်အတူ ဘိုတဲတွင် နေထိုင်ရင်း ရွာသူအပျိုချောလေးများ ရေခပ်ဆင်းချိန်ကို စောင့်ကြည့် ၏။ သူသည် ရေခပ်ဆင်းလာသော ချောမေကို မပီဝိုးတဝါးသာမြင်ရသဖြင့် မကျေနပ်နိုင်ဘဲ တပည့်ကျော်အား တီးတိုးမှာ၍ မြို့သို့ ပြန်ခိုင်းလိုက်၏။
သူ၏တပည့် ပြန်ရောက်လာသောအခါ ရာဇဝတ်အုပ် လှဖေအတွက် အလွန်အသုံးဝင်သော ပစ္စည်းတစ်ခုပါလာ၏။
ယင်းမှာ စစ်သုံးမှန်ဘီလူးကြီးဖြစ်၏။
ထိုမှန်ဘီလူးကြီးကို အင်္ဂလိပ်စစ်တပ်မှ တပ်ကြပ်ကြီးတစ်ဦး ရောင်းစားသွားခြင်း ဖြစ်၏။ ရာဇဝတ်အုပ်လှဖေသည် မှန်ဘီလူးကြီးကို တစ်စစီဖြုတ်ပြီးတိုက်ချွတ်ဆေး
ကြော၏။
ရွာကလေးသည် သေးငယ်သော်လည်း အပျိုချောများ ပေါ များလှ၏။
ထို့ကြောင့် စစ်သုံးမှန်ဘီလူးကြီးသည် အသုံးဝင်လှ၏။ ရာဇဝတ်အုပ်နှင့် တဏှာရူးတပည့်သည် မှန်ဘီလူးတစ်လက်ကို တစ်ယောက်တစ်လှည့်ကြည့်ရင်း ကျေနပ်နေလေ၏။ ရာဇဝတ် အုပ်၏ မှန်ဘီလူးအတွင်း ချောမေသည် အပျိုချောလေးများနှင့် အလှချင်းပြိုင်နေ၏။ သူမ၏အလှသည် ဆွဲဆောင်နိုင်စွမ်း အပြည့် ရှိနေသေး၏။
ဤသို့ဖြင့် ကောက်ကျစ်ယုတ်မာသော ရာဇဝတ်အုပ် သည် ချောမေအား ရယူနိုင်ရန် နည်းလမ်းများကို မပြတ်စဉ်းစား ဆင်ခြင်နေတော့၏။

သူသည် ဘိုတဲတွင်နေထိုင်ရင်း တဏှာရူးစီမံကိန်းများ ရေး ဆွဲနေစဉ် ဓားပြမှုကြီးတစ်မှု ဖြစ်လာသဖြင့် မြို့ပေါ်သို့ ပြန်ပြေးရလေ၏။
ဓားပြမှုမှာ ထိုနယ်တကြောတွင် ဆီစက်၊ ဆန်စက်များစွာ ပိုင်ဆိုင်သော သူဌေးကြီး ဦးဘလှ၏နေအိမ်တွင် ဖြစ်ပွားခြင်း ဖြစ်၏။ ဓားပြများသည် ဓားပြတိုက်ရုံမက သူ့ဌေးကြီးဦးဘလှ၏ အငယ်ဆုံး မယားအား မတော်မတရားပြုကျင့်သွားသဖြင့် သူဌေးကြီးမှာ လွန်စွာ မခံချိမခံသာဖြစ်နေရှာ၏။
သူ၏အိမ်ကို ဓားပြတိုက်သောအဖွဲ့အား ဖမ်းဆီးမိလျှင် ပုလိပ် အဖွဲ့ကို ဆုတော်ငွေ ၅ဝဝိ/-ပေးမည်ဟု ကြော်ငြာထားလေ၏။
ရာဇဝတ်အုပ်လှဖေသည် ထိုအမှုကို အားကြိုးမာန်တက် လိုက်နေရသဖြင့် တစ်ရွာသူချောမေကို တခဏမျှ မေ့လျော့နေ လေ၏။ ရာဇဝတ်အုပ်သည် ဓားပြမှုကို တစ်လနီးပါး ခြေရာ ကောက်ကြည့်သော်လည်း မည်သည့်သဲလွန်စကိုမျှ မရသဖြင့် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်သွာလေ၏။
သူဌေးကြီး ဦးဘလှကလည်း ဓားပြများကို မဖမ်းမိနိုင်သေး သဖြင့် တဂျီဂျီလုပ်နေ၏။

တစ်နေ့သ၌ ရာဇဝတ်အုပ်လှဖေသည် သူဌေးဦးဘလှ၏ နေအိမ်တွင် ချောမေကို မထင် မှတ်ဘဲ တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ဝမ်းမြောက်ဝမ်း
သာ မေးမြန်းကြည့်လေရာ ချောမေသည် ဦးဘလှ ကတော်၏ တူမတစ်ယောက် ဖြစ်မှန်း သိရလေ၏။
ချောမေသည် ရာဇဝတ်အုပ်အား မြို့ပေါ် တွင် ပြန်တွေ့သောအခါမှတ်မိသော်လည်း နှုတ်မဆက်ဘဲ ခပ်စိမ်းစိမ်းနေလေ၏။ သူမသည် သူဌေးကတော်ကြိး နေထိုင်မကောင်း၍ ပြုစုရန် အလို့ငှာ ရောက်ရှိနေခြင်းဖြစ်၏။
ရာဇဝတ်အုပ်သည် ချောမေ၏လှပသော
ရူပါရုံအား ပြန်လည်တွေ့ဆုံ ရသဖြင့် မေ့လျော့နေသော တဏှာရူးစိတ်များ ပြန်လည်ဝင်ရောက် လာ၏။
သူဌေးဦးဘလှနေအိမ်တွင် ချောမေရောက်နေသဖြင့် ချောမေ၏ ယောက်ျားဖြစ်သူ ကိုတင်မောင်သည် မကြာခဏ ဝင်ထွက်လေ့ရှိ ၏။ ရာဇဝတ်အုပ်သည် ကိုတင်မောင်ကိုမြင်သည်နှင့် ခေါင်းထဲသို့ ယုတ်မာသောအကြံအစည်တစ်ခု ဝင်ရောက်လာလေ၏။
ထိုအကြံအစည်မှာ ချောမေ၏ယောက်ျားကိုတင်မောင် အား ဓားပြမှုနှင့်ပတ်သက်၍
မသင်္ကာဟုအကြောင်းပြ၍ ဖမ်းဆီးရန်
ဖြစ်၏။
ကိုတင်မောင်အား ဖမ်းဆီးထားလျှင် သူ့အတွက် ချောမေနှင့် နီးစပ်နိုင်ရန် နည်းလမ်းများရှိ၏။
ချောမေသည် လင်တော်မောင်အား စိုးရိမ်စိတ်ဖြင့် သူ၏ ခြေသလုံးကိုဖက်၍ တောင်း
ပန်ပေလိမ့်မည်။ ထိုအခါ သူနှင့်ချောမေနီးစပ်မှုရှိနိုင်၏။

သူ၏လိုအင်ဆန္ဒများ ပြည့်၀လျှင် ချောမေ၏ယောက်ျားကိုတင်မောင်အား ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်ရုံသာရှိ၏။ ရာဇဝတ်အုပ်သည် ယုတ်မာသောအကြံအစည်များကို တွေးတော၍ လွန်စွာသဘောကျသွားပြီး တဟားဟားရယ်မော လိုက်လေ၏။ နှုတ်မှလည်း…ဟားဟားဟား…. ချောမေ၊ ချောမေ၊ မင်းငါ့လက်က ပြေးမလွတ်တော့ဘူး… ဟု ကြုံးဝါးလိုက်လေတော့၏။ ၊

အပိုင်း ၂ ဆက်ရန်

မင်းမြတ်သူရ
ပဥ္စလက်မောင်နှမ
အပိုင်း (၂)

ရာဇဝတ်အုပ်လှဖေက ချောမေ၏ ယောက်ျားကိုတင်မောင်အား မသင်္ကာမှုနှင့် ဖမ်းဆီးလိုက်သောအခါ သူဌေးကြီး ဦးဘလှ မိသားစုပင် အံ့ဩ သွားလေ၏။
ချောမေသည် သူဌေးဦးဘလှ၏ ခြေသလုံးကိုဖက်၍ သူမ ယောက်ျားအပြစ်မရှိကြောင်း၊ မတရားဖမ်းဆီးခံရခြင်းဖြစ်ကြောင်း ငိုယို၍ တိုင်တန်းလေ၏။ ဦးဘလှက ချောမေ၏ခေါင်းကိုပွတ်၍““ တင်မောင် ဒီလိုအလုပ်မျိုး မလုပ်တတ်ဘူးဆိုတာ ငါလဲ ရိပ်စားမိပါတယ် ချောမေ၊ ဒါပေမဲ့ ပုလိပ်ဘက်က မသင်္ကာလို့ စစ်ဆေးတယ်ဆိုတော့လဲ မပြောသာဘူးပေါ့၊ တင်မောင် အပြစ် မရှိရင် ပြန်လွတ်မှာပါ ,,..ဟု နှစ်သိမ့်လေ၏။ ချောမေက ခေါင်းခါ၍…အပြစ်မရှိလို့ ပြန်လွှတ်တာက နောက်၊ လောလောဆယ် ပုလိပ်တွေက ကိုတင်မောင်ကို ညှင်းပန်းနှိပ်စက်လိမ့်မယ်၊ ရာဇဝတ်အုပ်ကို ဦးလေးကိုယ်တိုင်ပြောပေးပါ…ဟု တောင်းပန်ရှာ၏။ သူဌေးဦးဘလှက ချောမေ၏ အဖြစ် ကို မကြည့်ရက်ဟန်ဖြင့် ““ ရာဇဝတ်အုပ်ကို ဦးလေးကိုယ်တိုင်ပြောပေးမယ် မပူနဲ့…
ဟုပြောလိုက်လေ၏။ သို့သော် နောက်တစ်နေ့သို့ ရောက် သောအခါ ဦးဘလှက ရာဇဝတ်အုပ်လှဖေကို အရက်ဝိုင်းဖြင့် ဧည့်ခံ၍ ကိုတင်မောင်သည် ချောမေကိုအကြောင်းပြု သူ၏အိမ်သို့ မကြာခဏဝင်ထွက်နေခြင်းမှာ မသင်္ကာဖွယ်ကောင်းကြောင်းတောဘက်ရှိ ဓားပြများနှင့် အဆက်အသွယ်ရှိသည်ဟု ယူဆကြောင်း၊ အကျင့် စာရိတ္တလည်း မကောင်းကြောင်း စသည်ဖြင့် ချောက်တွန်းလိုက် လေ၏။
သူဌေးဦးဘလှ၏ စကားကြောင့် ရာဇဝတ်
အုပ်လှဖေပင် ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားလေ၏။
သူ ရမ်းသမ်း၍ ဖမ်းဆီးလိုက်သူမှာ အမှန်တကယ်ပင် ဓားပြတစ်ယောက် ဖြစ်နေသည်လားမသိ။ ဤသို့ဆိုလျှင် သူသည် စုတ်ရောလာဘ်ရော ဝင်ပေတော့မည်။
သူဌေးဦးဘလှသည် ချောမေ၏
ယောက်ျားကိုတင်မောင်အား ချောက်တွန်းရခြင်းမှာ အကြောင်းရှိ၏။
သူသည် ချောမေအား အိမ်ထောင်မကျမီကပင် တစ်နေ့ သူ၏တတိယမြောက်မယားဖြစ်ရမည်ဟု ရည်စူးထားသူဖြစ်။
သူကြံရွယ်သော စပါယ်ကုံးအား တစ်ရွာသား ကိုတင်မောင်က ခူးဆွတ်သွားသဖြင့် ရင်ထဲတွင် မခံချိမခံသာဖြစ်ပြီး ကျန်ရစ်ခဲ့လေ၏။
ထိုရာဇဝင်ကြွေးအား သူယခုဆပ်ရပေတော့မည်။ ချောမေ သည် ဆွဲဆောင်အား ကောင်းဆဲဖြစ်၏။ ကိုတင်မောင်ဓားပြမှုနှင့် ထောင်နန်းစံရလျှင် ချောမေအား ကယ်တင်ရှင်အမည်ခံ၍ သူကူညီနိုင်၏။
နောက်ဆုံးတွင် ချောမေသည် သူ၏လက်ထဲသို့ ရောက်ရပေတော့မည်။
ထိုအခါ သူ့ ဘဝသည် မယားလေးယောက်နှင့်အတူ ပျော် စရာအလွန်ကောင်းမည်ဟု တွေးတောလိုက်လေ၏။
ချောမေသည် လင်တော်မောင်အတွက် စိုးရိမ်သောက ဖြစ်ကာ မစားနိုင်မအိပ်နိုင် ဖြစ်နေရှာ၏။
ယခုအချိန်ဆိုလျှင် ကိုတင်မောင်ကို ပုလိပ်များ နှိပ် စက်ညှင်းပန်းနေမည်လား။
မပြောကောင်း မဆိုကောင်း ကိုတင်မောင် ဓားပြမှုနှင့် ထောင်နန်းစံရလျှင် သူမသည် လောက အလယ်တွင် မျက်စိသူငယ်နှင့် ကျန်ရစ်ခဲ့ပေမည်။
ချောမေသည် မရှိမဲ့ရှိမဲ့လေးများကို ထုခွဲရောင်းချ၍ မြို့နှင့် ရွာ ကူးချည်သန်းချည်လုပ်နေရှာ၏။
ယနေ့အထိ လင်တော် မောင်နှင့် တွေ့ခွင့်မရသေးဘဲ အဆက်အသွယ်ပြတ်နေ၏။
ထိုနေ့ညနေခင်းတွင် သူကြီးကတော် ဒေါ်ဘုတ်ဆုံသည်ချောမေထံသို့ ရောက်လာ
၏။ ဒေါ်ဘုတ်ဆုံက ငိုယိုနေသော ချော
မေကိုကြည့်၍
“ ညည်းအဖြစ်ကလဲ စိတ်မကောင်းစရာပါပဲဟယ်… ဟု ဆိုလိုက်ရာ ချောမေက အားကိုးတကြီးဖြင့်…ကယ်ပါဦး သူကြီးကတော်ရယ် ”ဟု တောင်းပန်လေ၏။ ဒေါ်ဘုတ်ဆုံက လေသံတီးတိုးဖြင့် “ ဟဲ့ ငါလဲ ဒိကိစ္စအတွက်ပဲ နင့်ဆီရောက်လာတာပဲ၊ တကယ်တော့ နင့်ယောက်ျားတင်မောင်ဟာ အပြစ်မရှိဘူးဆိုတာ ငါတို့လဲသိပါတယ်၊ ဒါကို ရာဇဝတ်အုပ်မင်းသိအောင် ပြောပြဖို့ပဲ လိုတယ်…ဟုပြောလေရာ ချောမေက မသိနားမလည်ဟန်ဖြင့်
““ ဘယ်လိုပြောရမှာလဲ ဒေါ်ဘုတ်ဆုံရယ် ” ဟု မေးမြန်းလေ၏။ ဒေါ်ဘုတ်ဆုံက
“ မနက်ဖြန်ရွာကို ရာဇဝတ်အုပ်မင်း ရောက်လိမ့်မယ်၊ ရွာပြင်ကဘိုတဲမှာ ရာဇဝတ်အုပ် ရှိလိမ့်မယ်၊ ညည်းကိုယ်တိုင် သွားခေါ် ကြည့်ပါလား၊ ဒီကိစ္စကို နှုတ်လုံဖို့တော့လိုမယ်နော်… ဟုပြောလေရာ ချောမေက မဝံ့မရဲဖြင့် ”
“ ဖြစ်ပါ့မလား ဒေါ်ဘုတ်ဆုံရယ်… ဟု ရေရွတ်လေရာ ဒေါ်ဘုတ်ဆုံက ခေါင်းညိတ်၍
““ ဖြစ်မှာပါအေ၊ရာဇဝတ်အုပ်မင်းက သဘောသိပ် ကောင်းတာ၊ ညည်းကိုသူမြင်ဖူးပြီးသားပဲ၊ သနားအောင်ပြောပြပေါ့ကျွန်မမှာ ကိုတင်မောင်မရှိရင် အခက်တွေ့ရမယ် ဘာညာပေါ့ဟယ် ,,
ဟု သင်ပြပေးလေ၏။ ဤသို့ဖြင့် ချောမေသည် ဒေါ်ဘုတ် ဆုံ၏စကားကို အဟုတ်မှတ်၍ တဏှာရူးရာဇဝတ်အုပ်နှင့် တွေ့ဆုံရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်လေ၏။ နောက်တစ်နေ့ညနေစောင်းတွင် ရာဇဝတ်အုပ်ရှိသည်ဆိုသော ဘိုတဲသို့ရောက်သောအခါ ဘိုတဲတံခါးပိတ်ထားလေ၏။ သူကြီးကတော်ကြီး၏ စကားပင် မှားယွင်းနေလေသလားမသိ။ ချောမေသည် မြို့ပေါ်သို့ရောက်လျင်လည်း ခရီးစရိတ်သာ ကုန်ပြီး လင်တော်မောင်နှင့် မတွေ့ရသဖြင့် ရာဇဝတ်အုပ်ကိုသာ ရွာ၌ စောင့်မျှော်နေမိ၏။ သူမသည် ထိုရက်ပိုင်းအတွင်း ဆိုးဝါးသောအိပ်မက်များကို မြင်မက်လေ၏။ သူမ၏အိပ်မက်ထဲတွင် ကိုတင်မောင်သည် ပုလိပ်များ၏မတရားနှိပ်စက်မှုကို ခံနေရလေ၏။
ရာဇဝတ်အုပ် ရွာသို့လာမည်ဆိုသော်လည်း သုံးရက်လွန် သည်အထိ ရောက်မလာသေးပေ။ ထို့ကြောင့် ချောမေသည် မြို့ ပေါ်သို့ လိုက်သွားရနိုးနိုးဖြစ်နေရှာ၏။
သူမ၏ကျန်းမာရေးကလည်း တစ်နေ့တခြား ဆိုးဝါးနေ၏။
ကိုတင်မောင်ဖမ်းဆီးခံရသည့်နေ့မှစ၍ အစားမမှန် အအိပ်မမှန်သဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံး အားအင်ချိနဲ့နေ၏။ ရက်အနည်းငယ်ကြာသောအခါမှပင် ရာဇဝတ်အုပ် ရွာသို့ရောက်လာ၏။
ချောမေသည် နေဝင်ကာနီးသည်နှင့် ရာဇဝတ်အုပ်ရှိရာ ဘိုတဲသို့အရဲစွန့်၍ ထွက်ခဲ့လေ၏။ ထိုကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ နှုတ်လုံရန် အရေးကြီးသည်ဆိုသဖြင့် မည်သူကိုမျှ အဖော်မခေါ်ရဲဘဲ တစ်ကိုယ်တည်းထွက်ခဲ့၏။ ဘိုတဲသို့ရောက်သောအခါရာဇဝတ်အုပ်၏ တပည့်ကသူ၏ ဆရာအတွင်းခန်းထဲတွင်ရှိကြောင်းပြော၍ ချောမေအားအတွင်း သို့ ဝင်စေ၏။
အခန်းထဲသို့ရောက်သောအခါ အရက်သောက်နေသောရာဇဝတ်အုပ်က သူမ၏
တစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကျုံးကြည့်၍
အာလေးလျှာလေးဖြင့်…ချောမေ ပါလား..
ဟု ရေရွတ်လေ၏။ ချောမေသည် အမူးလွန်နေသော ရာဇဝတ်အုပ်အား ကိုတင်မောင်နှင့်ပတ်သက်၍ ပြောသင့် မပြောသင့် ချိန်ဆ နေလေ၏။ ပြီးမှ အရဲစွန့်၍ “ ကျွန်မယောက်ျားနဲ့ပတ်သက်ပြီး ပြောချင်လို့ပါ၊ တကယ်တော့ ကိုတင်မောင်ဟာ လူရိုးလူကောင်းပါရာဇဝတ်အုပ်မင်း၊ သူဟာ ဘယ်တော့မှ မကောင်းမှုဒုစရိုက်အလုပ်ကို မလုပ်တတ် ပါဘူး၊ ဒါကို ကျွန်မအသိဆုံးပါ၊ ဒါကြောင့် ကိုတင်မောင် ကိုလွှတ်ပေးဖို့ ကျွန်မ တောင်းပန်တာပါ…
ဟု ပြောလေရာ ရာဇဝတ်အုပ်လှဖေက ခေါင်းကိုခါရမ်း၍
““ မရတော့ဘူးမိန်းကလေး၊ နောက်ကျသွားပြီ… ဟု တီးတိုးပြောလိုက်ရာ ချောမေ၏ရင်ထဲတွင် ထိတ်ခနဲဖြစ်သွားပြီး
.. ဘာဖြစ်လို့လဲ ရာဇဝတ်အုပ်မင်း၊ ကျွန်မယောက်ျား ဘာဖြစ်လို့လဲ…ဟု အမောတကောမေးမြန်းလေ၏။
ရာဇဝတ်အုပ်လှဖေက ချောမေ၏မျက်နှာကို မျက်ထောင့်နီကြီးဖြင့်ကြည့်၍
““ ငါစိတ်မကောင်းပါဘူး၊ ဒီလိုဖြစ်မယ်လို့ ငါတို့လုံးဝ ထင် မထားဘူး၊ မင်းယောက်ျားကို ငါတို့စစ်ဆေးရင်း လက်လွန်သွားတယ်၊ မနေ့ညကပဲ တင်မောင်သေသွားပြီ..
ဟုပြောလိုက်ရာ ချောမေသည် သူမ၏နားကိုပင် မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်သွားပြီး…
ကိုတင်မောင်သေပြီ ဟုတ်လား….
ဟု ရေရွတ်လိုက်လေ၏။ ရာဇဝတ်လှဖေက ခေါင်းညိတ်၍ “ ဟုတ်တယ် မင်းယောက်ျားသေသွားပြီ၊ ငါတို့အမှုတွေ .. စစ်ဆေးပေါင်းများလှပါပြီ၊ ဒီလိုမျိုးတစ်ခါမှ မဖြစ်သေးဘူး၊ သူကံပေါ့ဒီကိစ္စအတွက် ငါလဲခေါင်းခဲနေတယ်၊ အချုပ်သားတစ်ယောက် သေရင် ငါ့မှာတာဝန်ရှိတယ်…
ဟုပြောလေရာ ချောမေသည် ရင်ထဲတွင် မီးကဲ့သို့ ပူလောင်သွားပြီး မျက်ရည်ပေါက်များ စီးကျလာ၏။ အပြစ်မဲ့သော သူမ၏
ယောက်ျားသည် ပုလိပ်များ ညှင်းပန်းနှိပ်
စက်၍ သေဆုံးရလေပြီ။
ဤမျှ ရိုးသားအေးဆေးသောသူကိုမှ ပုလိပ်များရက်ရက်စက်စက် ညှင်းပန်းနှိပ်စက်ရက်၏။
သူမယောက်ျားသေဆုံးရခြင်း၏ အဓိကတရားခံမှာ ရာဇဝတ်အုပ်ဖြစ်၏။ လူယုတ်မာရာဇဝတ်အုပ်ကို အခွင့်ရေးရတုန်း ကလဲ့စားချေရပေမည်။
သူမသည် ဝမ်းပမ်းတနည်း ရှိုက်ငိုလိုက်ရင်း “ ခွေးကြီးရှင့်ကြောင့် ကျွန်မ ယောက်ျားသေရတာ၊ရှင်သတ်လို့ ကျွန်မယောက်ျားသေရတာ၊ ရှင့်ကိုလူပြည်မှာ အရှင်မထားဘူးသေပေတော့….
ဆိုကာ ခါးကြားတွင်ဖွက်၍ ဆောင်လာသော ဓားမြှောင်ကိုထုတ်၍ ရှေ့သို့တိုးလေရာ ရာဇဝတ်အုပ်သည် ထိတ်လန့်သွားပြီး
…ချောမေ… မလုပ်နဲ့၊ မလုပ်နဲ့ ဟု ဆိုကာ ထိုင်ရာမှထရန် ပြင်လိုက်၏။
သို့သော် သူနောက်ကျသွားပေပြီ၊ ချောမေ၏ ဓားမြှောင်သည်ရာဇ၀တ်အုပ်၏ခါးသို့ ထိုးစိုက်သွားလေ၏။
ရာဇ၀တ်အုပ်သည် အသံနက်ကြီးနှင့်အော်ရင်း မြေပေါ်သို့ လဲကျသွားလေ၏။ ချောမေသည် မျက်ရည်များပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျရင်း..တဏှာရူးကြီး၊ ငရဲပြည်ကို သွားပေတော့.. ဟု ရေရွတ်ကာ ဘိုတဲပေါ်မှ ဆင်းခဲ့လေ၏။
ချောမေသည် ရင်ထဲတွင် ဗလောင်ဆူနေပြီး လမ်းသွားရင်း ငိုယိုနေလေ၏။ သူမသည် ရွာသို့မပြန်တော့ဘဲ ခြေဦးတည့်ရာသို့ လျှောက်လှမ်းလာခဲ့ရာ ရွာနှင့်တဖြည်းဖြည်း ဝေးကွာလာခဲ့၏။
ညမှောင်ရီသန်းစပြုလာပြီး အလင်းရောင်လည်း လျော့နည်းလာခဲ့၏။ သို့သော် ချောမေသည် မည်သည့်အန္တရာယ်ကိုမျှ ထိတ်
လန့်ခြင်းမရှိဘဲ အမှောင်ထုကြီးထဲသို့ တိုးဝင်နေ၏။
ကိုတင်မောင်၏ သနားဖွယ်အဖြစ်ကို တွေးတောမိတိုင်းရှိုက်ကြီးတငင် ငိုယိုနေမိပြန်၏။
ကိုတင်မောင်သည် လွန်စွာရိုးသား၍ သိုးတစ်ကောင်ကဲ့သို့ အပြစ်ကင်းစင်သူဖြစ်၏။ ဤမျှရိုးသားသောသူမှာ ပုလိပ်များ၏ ညှင်းပန်းနှိပ်စက်မှုကြောင့် သေဆုံးရ၏။
သူမဘဝတွင် ကိုတင်မောင်မရှိလျှင် ဘာအဓိပ္ပာယ်ရှိတော့မည်နည်း။ သူမသည် ကိုတင်မောင်နှင့် ချစ်ရည်လူးခဲ့စဉ် အချိန်များကို ပြန်လည်သတိရပြီး ငိုယိုနေမိပြန်၏။
ထိုညသည် လမိုက်ညဖြစ်သဖြင့် လမ်းကိုကောင်းစွာ မမြင်ရဘဲ ကျင်းများချိုင့်များထဲသို့ မကြာခဏ လိမ့်ကျနေ၏။ ချောမေသည် လူးလဲထပြီး ခြေဦးတည့်ရာသို့ လျှောက် လှမ်းနေမိပြန်၏။
ရွာနှင့်ဝေးကွာသောအရပ်သို့ ရောက်ရှိနေပေပြီ။ မည်သည့် အရပ်သို့ ရောက်ရှိနေမှန်း သူမ မခန့်မှန်းတတ်ပေ။ သူမတစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းညာကိုက်ခဲနေ၏။ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်များကြောင့် နာကျင်နေ၏။
အအိပ်ပျက်၊ အစားပျက်ဒဏ်ကြောင့် အားအင်မရှိသလို ခံစားရ၏။ ခေါင်းတစ်ခုလုံးတဆစ်ဆစ်ကိုက်ခဲနေ၏။ သူမသည် ယိုးတိုးယိုင်တိုင်ဖြင့် လျှောက်လှမ်းလာခဲ့ရာ တစ်စုံတစ်ရာကို တိုက်မိပြီးမြေပေါ်သို့ လဲကျလေ၏။
သူမနှင့်တိုက်မိသောအရာမှာ သင်္ချိုင်းမြေပုံတစ်ခုဖြစ်၏။ သူမသည် လကွယ်ညသန်းခေါင်ယံတွင် လူသူကင်းမဲ့သော သင်္ချိုင်းတစ်ခုသို့ ရောက်ရှိနေလေပြီ။ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်၍ ထိတ်လန့်စိတ်ကြောင့် ကြက်သီးများတဖြန်းဖြန်းထလာ၏။
ထိုစဉ် မလှမ်းမကမ်းမှ မီးရောင်ကိုမြင်ရ၏။ မီးရောင်ရှိလျှင် လူသူအရိပ်အ
ယောင်ကို တွေ့မြင်နိုင်၏။ ချောမေသည် အားတင်း၍ မီးရောင်ရှိရာသို့ လျှောက်လှမ်းခဲ့၏။
မီးရောင်နှင့် တဖြည်းဖြည်းနီးလာသော
အခါ ဇရပ်ပျက် ပေါ်ရှိ မီးအိမ်တစ်လုံးဖြစ်မှန်းသိရ၏။
သူမသည် ဇရပ်ပျက်လှေကားပေါ်သို့ တက်ခဲ့ရာ ဇရပ်ပေါ် တွင် လူသူအရိပ်အယောင်မတွေ့ရပေ။
မီးအိမ်မှာ ကြမ်းပြင်ပေါ် တွင်ချ၍ ထွန်းထားခြင်းဖြစ်၏။ မီးရောင်နှင့်အတူမြင်ရသော အရာများကြောင့် ချောမေသည် လွန်စွာထိတ်လန့်တုန်လှုပ် သွား၏။ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် လွန်စွာလှပသော ကတ္တီပါကော်ဇော တစ်ချပ်ကို ခင်းထားပြီး ကော်ဇောပေါ်တွင် အရိုးခေါင်းသုံးခုကို
ညီညာစွာချထား၏။
အရိုးခေါင်းများ၏အနီးတွင် ထိတ်လန့်ဖွယ် သူရဲတစ္ဆေပုံများကိုလည်း မြင်ရ၏။
ထို့ပြင် ထူးဆန်း၍ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသောခေါင်းပြတ်မိန်းမတစ်ယောက်၏ ပန်းချီကားတစ်ချပ်ကိုလည်း တွေ့ ရ၏။ ချောမေသည် ထိုအရာများကိုကြည့်၍ ထိတ်လန့်တကြား အော်ဟစ်လိုက်ပြီး လဲကျမေ့မျောသွားလေတော့၏။
အပိုင်း၃ဆက်ရန်

မင်းမြတ်သူရ
ပဥ္စလက်မောင်နှမ
အပိုင်း (၃)
သူမသတိရလာသောအခါ သူမ၏အနီးတွင် ထိုင်နေသော လူငယ်တစ်ယောက်ကိုမြင်ရ၏။ လူငယ်က ချောမေ၏မျက်နှာကိုကြည့်၍ အစ်မ သတိရလာပြီ…ဟု ရေရွတ်လေ၏။
ချောမေက ညည်းညူရင်း လူငယ်ကိုကြည့်ကာ ငါဘယ်ရောက်နေလဲ..ဟု မေးမြန်းလေ၏။ လူငယ်က…အစ်မ ဇရပ်ပေါ်ရောက်နေတယ်လေ၊ ညက ဇရပ်ပေါ် တက်လာပြီး အစ်မမေ့လဲသွားတယ်၊ အစ်မက ဒုက္ခသည်နဲ့ တူတယ်၊ တစ်ကိုယ်လုံး ပွန်းရာပဲ့ရာတွေနဲ့ ,,
ဟုပြောလေ၏။ ထိုအခါချောမေသည် ညကဇရပ်ပျက်ပေါ်သို့ ရောက်ခဲ့ပြီး အရိုးခေါင်းများနှင့် ထိတ်လန့်ဖွယ်ပုံများကို မြင်၍ မေ့မျောသွားပုံကို ပြန်လည်သတိရလာ၏။ ချောမေက ပတ်ဝန်းကျင်ကို ငဲ့စောင်းကြည့်၍
….ညက ဒီဇရပ်ပေါ်မှာ အရိုးခေါင်းတွေနဲ့ သူရဲတစ္ဆေပုံကြီး တွေတွေ့တယ်၊ ဒါတွေဟာ….ဟု ဆိုလိုက်ရာ လူငယ်က စကားဖြတ်၍ ရယ်မောလိုက်ပြီး ဟားဟားဟား… ဒါတွေဟာ ကျွန်တော့်ပစ္စည်းတွေပါ.. ဟုဖြေလေ၏။ ချောမေက ထိတ်လန့်စွာဖြင့်….ဘာ…မင်းပစ္စည်းတွေ၊ ဟုတ်လား… ဟု ရေရွတ်လေ၏။ လူငယ်က ဟုတ်ပါတယ်အစ်မရဲ့၊ ကျွန်တော်က မြန်မာပြည်အနှံ့ လှည့်ပြီး မျက်လှည့်ပြတဲ့အလုပ်နဲ့ အသက်မွေးတယ်၊ ညကရွာကို ဝင်ဖို့ နောက်
ကျနေတာနဲ့ ဒီဇရပ်ပေါ်မှာပဲ အိပ်လိုက်တယ်၊ ကျွန်တော်တရေးနိုးလို့ ဇရပ်အောက်ဆင်းပြီး အပေါ့အပါး သွားနေတုန်း အစ်မရောက်လာတာပဲ…ဟု ရှင်းပြလေ၏။ ထိုအခါမှပင် ချောမေက သက်ပြင်းချ၍ မသိပါဘူးဟယ်ညကြီးသန်းခေါင်အချိန် သင်္ချိုင်းဇရပ် ပေါ်မှာ အရိုးခေါင်းနဲ့သူရဲတစ္ဆေပုံတွေမြင်တော့ လိပ်ပြာလွင့်လုမတတ်ဖြစ်သွားတယ်…..
ဟုပြောလေ၏။ လူငယ်က ချောမေအားကြည့်လျက်…ဒါနဲ့ အစ်မက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီကိုရောက်လာတာလဲ…ဟု မေးမြန်းလေ၏။ ချောမေသည် လင်တော်မောင်၏ အဖြစ်ဆိုးကို ပြန်လည်မြင်ယောင်မိပြီး ဝမ်းနည်းကြေကွဲလာပြန်၏။ သူမ၏မျက်ဝန်းအစုံမှ မျက်ရည်များ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျလာ၏။ လူငယ်က သက်ပြင်းချ၍ အတိတ်မှာဖြစ်ခဲ့တဲ့ စိတ်ဆင်းရဲစရာတွေကို ပြန်လည် တွေးတောဖို့ ကြိုးစားသူဟာ မိုက်မဲသူလို့ အဘိုးကပြောဖူးတယ်၊ ကျွန်တော်ဟာ မိုက်မဲသူဖြစ်နေပြီထင်ပါရဲ့၊ အစ်မ မပြောချင်လဲ မပြောပါနဲ့တော့…ဟု ရေရွတ်လေ၏။ ချောမေက သက်ပြင်းချ၍…မင်းက ငါ့ရဲ့ကျေးဇူးရှင်ပဲ၊ ငါ့ဘဝနောက်ကြောင်းကိုပြောပြပါမယ်…
ဟုဆိုကာ သူမ၏ ဝမ်းနည်းကြေကွဲဖွယ် အဖြစ်ဆိုးကို ပြန် လည်ပြောဆိုနေမိ၏။ လူငယ်က ချောမေ၏စကားကို စိတ်ဝင်
စားစွာ နားထောင်၍.. ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ အစ်မရယ်၊ အစ်မဒုက္ခက မသေးပါလား၊အစ်မ ဘယ်သွားမယ် စိတ်ကူးလဲ….ဟုမေးမြန်းလေရာ ချောမေက ခေါင်းခါ၍
..ငါ့မှာ ဆွေမျိုးသားချင်းတွေလဲ မရှိဘူး၊ ဒါကြောင့် ခြေဦးတည့်ရာလျှောက်သွားနေတာ၊ ရောက်ရာပေါက်ရာပေါ့ဟယ်…
ဟုပြောလိုက်ရာ လူငယ်က
ဒါဆိုရင် အစ်မ ကျွန်တော်နဲ့ လိုက်ခဲ့ပါလား၊ မျက်လှည့် ဝိုင်းမှာ ကူညီပေးပေါ့…
ဖိတ်ခေါ်လေ၏။ ချောမေကသက်ပြင်းချ
၍…. ငါက လူသတ်မှုကျူးလွန်ခဲ့တဲ့ ရာဇဝတ်ကောင်ဆိုတာ နင်မေ့နေပြီလား…
ဟု ရေရွတ်လေ၏။ လူငယ်က ခေါင်းခါ၍
..ရာဇဝတ်အုပ်ဟာ အစ်မသတ်လို့သေတာမဟုတ်ပါဘူး၊ အဘိုးကပြောဖူးတယ်၊
သတ်ခြင်းမရှိဘူး၊ သေခြင်းပဲရှိတယ်တဲ့၊ ရာဇဝတ်အုပ်ဟာ သေချိန်တန်လို့သေသွားတာပါ….ဟု ပြောလေရာ ချောမေသည် လူငယ်၏စကားကြောင့် တွေဝေသွားပြီး
အင်း ဒါဆိုရင် ငါ့ယောက်ျား ကိုတင်မောင် သေရတာလဲသေချိန်တန်လို့ သေသွားတာများလား….
ဟု တီးတိုးရေရွတ်လိုက်လေ၏။ လူငယ်က ဆက်လက်၍ ….အဘိုးက မှာထားဖူးတယ်၊ ဒုက္ခရောက်နေသူကို ကူညီရမယ်တဲ့အစ်မ နေဖို့စားဖို့ အခက်အခဲရှိတယ်ပုလိပ်ရန်က လွတ်အောင်လဲ ရှောင်ရဦးမယ်၊ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်နဲ့ လိုက်ခဲ့ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ပါတယ်၊ ကျွန်တော်ဟာ မျက်လှည့်ပညာနဲ့ အသက်မွေး ဝမ်းကြောင်း ပြုတယ်၊ ကမ္ဘာပေါ်မှာ မျက်လှည့် ဟာ ကျွန်တော်အမြတ်နိုးဆုံးပညာပဲ၊ စားတာသောက်တာကတော့ ဖြစ်သလိုပဲ စားသောက်ရမယ်၊ နေဖို့ထိုင်ဖို့ကတော့ ကမ္ဘာမြေကြီး ဟာ ကျွန်တော်ရဲ့အိမ်ပဲဟုပြောလေရာ ချောမေသည် လူငယ်နှင့် လိုက်သင့် မလိုက်သင့် စဉ်းစားနေ၏။ လူငယ်သည်ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်သာ ရှိသော်လည်းကျားသတ္တဝါဖြစ်သဖြင့် သူမအား အန္တရာယ်ပြုနိုင်၏။
ကိုတင်မောင် မရှိသည့်နောက်ပိုင်းတွင် ဆန့်ကျင်ဘက်ယောက်ျားများနှင့် ခပ်ကင်းကင်းနေရန် စဉ်းစားမိ၏။ သို့သော် သူမသည် ခိုကိုးရာကင်းမဲ့နေပြီး ခြေဦးတည့်
ရာသွားလာနေရ၏။
ကြာလျှင် အန္တရာယ်နှင့်တွေ့ကြုံနိုင်၏။ ရာဇဝတ်အုပ် သေဆုံးမှုနှင့် ပတ်သက်၍ ပုလိပ်များကလည်း သူမကို ရှာဖွေနေ လောက်၏။ လူငယ်သည် ရိုးသားပွင့်လင်းသော အမူအရာရှိ သဖြင့် သူမအား အန္တရာယ် မပေးတန်ရာ။
လူငယ်သည် ချီတုံချတုံဖြစ်နေသော ချောမေအားကြည့်၍ ရယ်မောကာ အစ်မမျက်လုံးထဲမှာ မယုံသင်္ကာမှု အရိပ်အယောင်တွေကို တွေ့ရတယ်၊ အဘိုးကပြောဖူးတယ်၊ လူဆိုတဲ့သတ္တဝါဟာ ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲမှုအများဆုံး သတ္တဝါဖြစ်သလို ကရုဏာစိတ် အများဆုံး သတ္တဝါလဲဖြစ်တယ်တဲ့၊ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ ကောက် ကျစ်စဉ်းလဲမှုမရှိဘူး၊ ကရုဏာစိတ်တွေပဲရှိတယ်။ အစ်မယုံရင် ကျွန်တော်နဲ့လိုက်ခဲ့၊ မယုံရင်လဲ နေခဲ့ရုံပဲရှိတာပေါ့….ဟု ဆိုလိုက်ရာ ချောမေသည် လောလောဆယ် လူငယ်နှင့် လိုက်ပါရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။ ရှေ့ဆက်ပြီး လူငယ်၏အရိပ်အခြည် ကို ကြည့်၍ လမ်းခွဲသင့်လျှင် ခွဲရမည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်၏၊ ထို့ကြောင့် ချောမေက
လောလောဆယ် မင်းနဲ့လိုက်ပါရစေမင်းအကောက်ကြံရင်တော့ ရာဇဝတ်အုပ်နောက် လိုက်သွားရမယ်၊ ခေါင်းငုံ့ခံမယ် မထင်နဲ့….ဟု ပြောဆိုလိုက်လေရာလူငယ်က ရယ်မော၍ ရာဇ၀တ်အုပ်နောက်လဲ မလိုက်ချင်ပါဘူး၊ အကောက်လဲ မကြံဝံ့ပါဘူး၊ အစ်မ ကျွန်တော့်နောက်လိုက်မယ်ဆိုတာ ဝမ်းသာပါ တယ်၊ ဝမ်းသာခြင်းအထိမ်းအမှတ်အနေနဲ့ ကျွန်တော်တို့ မနက်စာ စားရအောင်….ဟုဆိုကာ သူ၏လွယ်အိတ်ကြီးထဲမှ ပေါင်မုန့်ကြီးတစ်လုံးကို ထုတ်၍ ဓားဖြင့်လှီးဖြတ်၏၊ ထို့နောက် ဇရပ်အောက်သို့ဆင်းကာ မီးမွှေးပြီး ငါးသေတ္တာတစ်ဘူးကို နွေးလေ၏။ ငါးသေတ္တာ နွေးလာသောအခါ ပေါင်မုန့်နှင့်တို့၍ စားသောက်ကြ၏၊ ပြီးနောက် လွယ် အိတ်ထဲမှ ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီးနှစ်လုံးကိုထုတ်၍ စားသောက်၏။ ရေဘူးမှ ရေကိုသောက်၏။
ဗိုက်ပြည့်သွားသောအခါ လူငယ်က ဆေးဘူးအနီလေးကို ထုတ်၍…ပွန်းရာပဲ့ရာတွေကို လိမ်းလိုက်ပါအစ်မ….ဟုဆိုကာ ဇရပ်အောက်သို့ ဆင်းသွားလေ၏၊ ချောမေသည် သူမ၏ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်များကို ဆေးလူးလေ၏။
ခဏကြာလျှင် လူငယ်ပြန်ရောက်လာပြီးလျှင်…ကျွန်တော်တို့ ကားလမ်းကိုရောက်အောင်သွားပြီး ကားကြုံနဲ့ ဒိမြို့ကဝေးအောင် ပြေးကြမယ်၊ ဒါမှပုလိပ်တွေလက်က လွတ်မယ်… ဟုပြောလေရာ ချောမေက လူငယ်ကိုကြည့်၍ သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး
… မင်းလဲငါ့အတွက်ကြောင့် ရာဇဝတ်မှု ကျူးလွန်တဲ့သူကိုအားပေးအားမြှောက်ပြုတဲ့သူ ဖြစ်နေပြီ….ဟုပြောလေ၏၊ လူငယ်ကရယ်မော၍.. ရာဇ၀တ်မှုကျူးလွန်ခြင်း၊ မကျူးလွန်ခြင်းဆိုတာ ကျွန်တော် နဲ့ဆိုင်တဲ့ ကိစ္စမဟုတ်ဘူး၊ တရားသူကြီးနဲ့သာ ဆိုင်တဲ့ကိစ္စဖြစ်တယ်၊ ကျွန်တော့်ရှေ့မှာတော့ အစ်မဟာ ဒုက္ခသည်၊ ဒုက္ခရောက်နေသူကိုကူညီရမယ်လို့ အဘိုးကမှာကြားထားတယ်… ဟုပြောလေရာ ချောမေက မျက်မှောင်ကြုတ်၍
…မင်းစကားပြောရင် အဘိုးကပြောတယ်လို့ ထည့်ပြောတတ်တယ်၊ မင်းအဘိုးကဘယ်မှာလဲ…ဟုမေးမြန်းလေ၏။ လူငယ်က….သေပြီ ပေါ့ဗျ၊ ဒါပေမယ့် အဘိုးကပြောတယ်သေတယ် ဆိုတာ မရှိပါဘူးတဲ့၊ အခြင်းအရာလေးတစ်ခု ပြောင်းလဲသွား တာကို လူတွေက သေတယ်လို့ဆိုတာပါတဲ့၊ လူတွေဟာ ဘယ် တော့မှ မသေဘူးလို့ ပြောတယ်…ဟုပြောလေရာ လူငယ်၏ စကားကို နားမလည်သဖြင့် ချောမေက စကားဖြတ်လိုက်ပြီး ငါ့နာမည် ချောမေတဲ့၊ မင်းနာမည်ပြောပါဦး….
ဟုမိတ်ဆက်လိုက်၏။ လူငယ်က
…ကျွန်တော့်နာမည် မိုးစက်တဲ့၊ ကျွန်တော်နဲ့တွေ့တဲ့ သူတိုင်း မိုးစက်မိုးပေါက်လေးတွေနဲ့ပက်သလို အေးမြသွားစေမယ်ဆိုတဲ့ နိမိတ်ပေါ့….ဟုဆိုလိုက်ရာ ချောမေက ပြုံး၍…
ဟုတ်တယ်၊ မင်းနာမည်နဲ့မင်း သိပ်လိုက်ဖက်တာပဲ၊ မင်းကို မြင်မြင်ချင်း ငါ့ရင်ထဲမှာ ငြိမ်းချမ်းသွားတယ်၊ ဒါကြောင့် သူစိမ်း ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ လိုက်ဖို့ဆုံးဖြတ်ခဲ့တာပဲ….ဟုပြောလေ၏။
ထို့နောက်တွင်မူ ချောမေနှင့်မိုးစက်သည် ဇရပ်မှထွက်၍ ကားလမ်းမသို့ရောက်အောင် လျှောက်ခဲ့လေ၏။

အဝေးပြေးလမ်းမသို့ရောက်သောအခါ လော်ရီကားကြီး တစ်စီးကိုတား၍ လမ်းကြုံလိုက်ခဲ့လေ၏။ လော်ရီကားကြီးသည် မြန်မာပြည်အလယ်ပိုင်းမြို့များကို ကျော်ဖြတ်ခဲ့လေ၏။ မြို့တစ်မြို့ သို့ရောက်သောအခါ မိုးစက်က ဒရိုင်ဘာအား ကားခပေး၍ ကား ပေါ်မှ ဆင်းခဲ့လေ၏။ မိုးစက်က ချောမေ ဘက်သို့လှည့်၍
….ဟိုးအရင်က မျက်လှည့်ပြရင် ကျွန်တော်တစ်ယောက် တည်းရှိတော့ မျက်လှည့်ပြတဲ့အလုပ်နဲ့ ဘင်တီးတဲ့အလုပ်ကို တစ် လှည့်စီလုပ်ရတယ်၊ အခုတော့ ဘင်တီးတဲ့အလုပ်ကို အစ်မလုပ် ပေတော့….ဟုဆိုကာ ဈေးအနီးရှိ သစ်ပင်ရိပ်သို့သွားကာ မျက်လှည့် စတင်ရန် တရပတ်နှင့် ကတ္တီပါစကို ခင်းကျင်းပြင်ဆင်လေ၏၊ ကတ္တီပါစပေါ်သို့ မျက်လှည့်ပစ္စည်းများ ပြင်ဆင်ပြီးသောအခါ ချောမေက ဘင်ကိုထု၍ လူစုပေးလေ၏။ ခဏအကြာတွင် လူစုလူ ဝေးကြီး ဖြစ်သွားလေ၏။ ထိုအခါ မိုးစက်က မျက်လှည့်ပြကွက် များကို စတင်လေ၏။ မိုးစက်၏ မျက်လှည့်ပြကွက်များသည် စိတ်ဝင်စားဖွယ်ကောင်းလှသဖြင့် လူများသည် နှစ်သက်စွာ အား ပေးကြ၏။ စည်းဝိုင်းအတွင်းသို့ ငွေများပစ်ထည့်ပေးကြ၏။
မျက်လှည့်ပွဲပြီးသောအခါ ငွေ ၅ိ/ကျပ်နီးပါးရသဖြင့် ချောမေသည် မျက်လုံး
ပြူးသွားလေ၏။ မိုးစက်က ရယ်မော
၍ ….. ဘယ်လိုလဲအစ်မငွေရချောင်တယ် ထင်လို့လား၊ ဒီမြို့က စည်ကားတဲ့မြို့ဖြစ်လို့အခုလိုရတာ… ဟု ပြောလေ၏။ ချောမေက စဉ်းစားတွေးတောဟန်ဖြင့် မျက်လှည့်ဆိုတာ လိမ်တာပဲမဟုတ်လား… ဟုမေးမြန်းလေရာ မိုးစက်က..လိမ်တယ်လို့ မပြောပါနဲ့အစ်မ၊ လှည့်စားတယ်လို့ ပြောပါ၊ မျက်လှည့်ပညာရှင်တွေက ပရိသတ်ကို မရိုးသားတဲ့ သဘောနဲ့ လိမ်ညာစားတာမဟုတ်ပါဘူး၊ ပညာရပ်ရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာ ကို စောင့်သိရိုသေတဲ့သဘောနဲ့ လှည့်စားတာပါ၊ မျက်လှည့် ပညာရဲ့ သဘောဟာ မသိရင်အလွန်စဉ်းစားရကြပ်သလောက် သိသွားရင် အလွန်လွယ်ကူပါတယ်ဒါကြောင့် မျက်လှည့်ပွဲတွေမှာ ပြကွက်ရဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်ကို သိတဲ့သူပါလာရင် နှုတ်စောင့်စည်းဖို့ အလွန်အရေးကြီးပါတယ်…
ဟု ရှင်းလင်းပြလေ၏။ မိုးစက်သည် ထိုမြို့၏ဈေးအတွင်းသို့ သွား၍ အင်္ဂလိပ်စစ်တပ်မှ ထုတ်ရောင်းသော ကာကီအင်္ကျီနှင့် ဘောင်းဘီများကို ဝယ်ယူလေ၏။ ပြီးနောက် ချောမေဘက်သို့လှည့်ကာ…အစ်မ၊ ကာကီအင်္ကျီနဲ့ ဘောင်းဘီကို ဝတ်လိုက်ပါအင်္ကျီရော ဘောင်းဘီပါအပွကြီးတွေမို့ အစ်မနဲ့တော်မှာပါ…ဟု ပြောလေရာ ချောမေက နှာခေါင်းရှုံ့၍ “ လုံချည်နဲ့နေလို့မရဘူးလား”ဟု မေးမြန်းလေ၏၊ မိုးစက်က
“ ကျွန်တော်တို့အလုပ်က ခြေသလုံးအိမ်တိုင် သွားလာနေရတာဗျ၊ ကာကီအင်္ကျီနဲ့ ဘောင်းဘီက အလွန်အကြမ်းခံတယ်၊ အပေအတေလဲ ခံနိုင်တယ်၊ လုံချည်ထက်ပိုပြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေလို့ရတယ်…
ဟု တိုက်တွန်းလေရာ ချောမေလည်း
မငြင်းသာတော့ဘဲ အမျိုးသမီးရေအိမ်သို့သွား၍ ကာကီအင်္ကျီနှင့်ဘောင်းဘီကို လဲလှယ်ဝတ်ဆင်လေ၏။
အဝတ်အစားများ လဲလှယ်ပြီးသောအခါ ကာကီရောင် ဝတ်စုံနှင့် ချောမေ၏ရုပ်သွင်မှာ လိုက်ဖက်ညီလွန်းသဖြင့် မိုးစက်ပင်
ပါးစပ် အဟောင်းသားဖြစ်သွားလေ၏၊ နှုတ်မှလည်း “ အစ်မနဲ့သိပ်လိုက်တာပဲ၊ ကြည့်လို့အလွန်ကောင်းတယ်…
ဟု ချီးမွမ်းလေရာ ချောမေသည် ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်သွားလေ၏။
မိုးစက်သည် ချောမေ၏ရှည်လျားသောဆံပင်များကို ယောက်ျားတစ်ယောက်ကဲ့သို့ ဖြတ်ခိုင်းပြန်၏။ မိုးစက်က .. အစ်မက သိပ်ချောသိပ်လှတယ်၊ မိန်းကလေးတစ်ယောက်လို
နေရင် အန္တရာယ်များတယ်၊ ယောက်ျားတစ်ယောက်လို နေမှဖြစ်မယ်..
ဟုပြောလေ၏၊ ချောမေလည်း ဆံပင်တိုတိုညှပ်ပြီး ဦးထုပ် ဆောင်းလိုက်သောအခါ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကဲ့သို့ ဖြစ်သွား
လေ၏။

ဤသို့ဖြင့် ချောမေနှင့် မျက်လှည့်ဆရာမိုးစက်သည် အဆွေခင်ပွန်းဖွဲ့၍ ဖြူစင်သန့်ရှင်းစွာနေထိုင်ခဲ့၏။ မိုးစက်သည် အနီးကပ် ပေါင်းကြည့်သောအခါ လွန်စွာရိုးသားတည်ကြည်သော လူငယ် တစ်ဦးဖြစ်မှန်း တွေ့ရလေ၏။ သူသည် အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် ရင့်ကျက်သူတစ်ဦးလည်းဖြစ်၏။

တစ်နေ့သ၌ မိုးစက်နှင့်ချောမေသည် ရှမ်းပြည်တောင်ပိုင်း မြို့ကလေးတစ်မြို့၌ မျက်လှည့်ပြရင်း ရောက်နေလေ၏။ မျက်လှည့် ပွဲပြီးသောအခါ ဘုန်းကြီး
ကျောင်းတစ်ကျောင်း၌ ခွင့်တောင်း၍
တည်းခိုလေ၏။

ချောမေသည် ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ကဲ့သို့ ဝတ်ဆင်ထားပြီး သက္ကလပ်ဦးထုပ်ကို အမြဲဆောင်းထားသဖြင့် သူမအား အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဟု ထင်သူရှားလ၏။ ညသို့ရောက်သောအခါ ချောမေက..“ မိုးစက်၊ ဗိုက်ဆာတယ်ကွာ၊ မြို့ထဲကိုသွားပြီး တစ်ခုခု စားရအောင်၊ တရုတ်စာစားရင်ကောင်းမယ်….
ဟု ပူဆာသဖြင့် ချောမေတို့နှစ်ယောက်သည် မြို့စွန် ဘုန်းကြီးကျောင်းလေးမှ ထွက်ခဲ့လေ၏။ မြို့တွင်းသို့မဝင်မီ မီးရောင် မှိန်မှိန် လင်းနေသော တရုတ်ခေါက်ဆွဲဆိုင်ကလေးကိုမြင်သဖြင့် ဆိုင်ထဲသို့ ဝင်ခဲ့၏။ ဆိုင်ထဲတွင် မီးလင်းဖိုကြီးတစ်ဖို ဖိုထားပြီးလျှင် စားပွဲဝိုင်းတစ်ဝိုင်းတွင် အရက်သောက်နေသူ သုံးယောက်ကိုတွေ့ရ၏။ ဆိုင်ရှင် တရုတ်ကြီးသည် ငွေရှင်းစားပွဲတွင် အိပ်ငိုက်နေပြီး စားပွဲထိုးလူငယ် အနားသို့ရောက်လာ၏။
…ဘာစားမလဲ….
ဟု မေးမြန်းလေ၏။ ချောမေက ခေါက်
ဆွဲကြော်၊ အစိမ်း ကြော်နှင့် ထမင်းများကို မှာလေ၏။ မကြာမီ အငွေ့တထောင်း ထောင်းထနေသော စားသောက်ဖွယ်ရာများ ရောက်ရှိလာသဖြင့်ချောမေက
“ ဆာနေတာနဲ့အတော်ပဲ စားကြရအောင်.. ဟုဆိုကာ သူမ၏ဦးထုပ်ကိုချွတ်၍ စားပွဲပေါ်သို့ တင်လေ၏။ ထိုအခါ ချောမောလှပသော သူမ၏ရုပ်သွင်ပေါ်လာ၏။ မိုးစက်နှင့် ချောမေသည် တရုတ်ဟင်းလျာများကို ခေါင်းမဖော်တမ်း စားသောက်လေ၏။
စားသောက်ပြီးစီးသောအခါ မိုးစက်က စားပွဲထိုးလူငယ်ကိုခေါ်၍ “ ဘယ်လောက်ကျလဲ…ဟု မေးမြန်းလေရာ လူငယ်က ခေါင်းကုတ်၍ “ အစ်ကိုတို့ဝိုင်းကို ဟိုဘက်ဝိုင်းက ရှင်းလိုက်ပါပြီ .. ဆိုသဖြင့် မိုးစက်က လှည့်ကြည့်လိုက်သောအခါ ချောမေ၏ကိုယ်လုံးအား မျက်လုံးကျွတ်မတတ် စူးစိုက်ကြည့်နေ သော လူသုံးယောက်ကို တွေ့ရလေ၏။ ချောမေက စားပွဲထိုးဘက်သို့လှည့်၍ “ သူတို့ပိုက်ဆံကို ပြန်ပေးလိုက်ပါ၊ ငါတို့ဘာသာ ရှင်းမယ်” ဟု ဆိုလိုက်ရာ လူကြမ်းရုပ်ပေါက်နေသူက ရယ်မော၍ ချောမေအနီးသို့ရောက်လာပြီး…မင်းလို အချောအလှလေးတစ်ယောက်နဲ့ မိတ်ဆွေဖွဲ့ ချင်လို့ပါ၊ ငါ့နာမည်က အိုက်စံလို့ခေါ်တယ်၊ ဒီဒေသတဝိုက် မှာတော့ အိုက်စံကို မသိတဲ့သူမရှိဘူး… ဟုဆိုလိုက်ရာ ချောမေက ၎င်းကို စကားမတုံ့ပြန်ဘဲ ထိုင်ရာမှထရပ်၍ မိုးစက်အား ပြန်ရန်ပြောလေ၏။ မိုးစက်က ချောမေစကားကို မကြားဟန်ဖြင့်နေ၏။
ထိုအခါ လူကြမ်းနှင့်တူသူသည် ပိုမိုအတင့်ရဲလာပြီး “ မပြန်ပါနဲ့ဦးကွာ၊ ငါတို့နဲ့စကားပြောပါဦး” ဟုဆိုကာ ချောမေ၏လက်ကို ဆွဲ၍ ၎င်းတို့၏ဝိုင်းသို့ ဆွဲခေါ်လေ၏။ ချောမေသည် အိုက်စံ၏လက်မှ ရုန်းထွက်လိုက်ပြီး ၎င်း၏ပါးကို ဖြန်းကနဲမြည်အောင် ချလိုက်လေ၏။ အိုက်စံသည် မမျှော်လင့်ဘဲ ခံလိုက်ရသဖြင့် ဒေါသဖြစ်သွားပြီး
“ ကောင်မ၊ တော်တော်လက်သွက်ပါလား၊ မင်းကရမ်းတော့လဲ ငါတို့က ကြမ်းရတော့မှာပေါ့၊ ဒီနေ့ည နင့်ကို အရှင် လတ်လတ်
ငရဲပြည်ပို့ပေးမယ်…
ဟုဆိုကာ ချောမေအား မှောင်ရိပ်သို့ ဆွဲခေါ်လေ၏။ ၎င်း၏အဖော်နှစ်ဦးက တဟားဟားရယ်မော၍ ည အိပ်တည်းခိုသူများ အိပ်စက်လေ့ရှိသော ဖျာနှင့်ခေါင်းအုံးကို ခင်းကျင်းလေ၏။
၎င်းတို့သည် မိုးစက်အား လူငယ်တစ်ယောက်ဟု ယူဆကာ ဂရုစိုက်ဟန်မရှိပေ။ ထိုစဉ် မိုးစက်က ခါးကြားမှ တစ်စုံတစ်ရာ ကို ထုတ်၍ လေသံမာမာဖြင့်…ဟေ့ကောင်တွေ၊ တစ်ယောက်မှမလှုပ်နဲ့၊ ငရဲပြည်ရောက်သွားမယ်…
ဟု ကြိမ်းမောင်းလိုက်လေရာ လူကြမ်းသုံးယောက်သည် မိုးစက်အား တအံ့တဩလှည့်ကြည့်လေ၏။ ၎င်းတို့ အထင်သေးထားသောလူငယ်သည် ခြောက်လုံပြူးတစ်လက်ဖြင့် ချိန်ထားလေ၏။ မိုးစက်က ခြောက်လုံးပြူးကို ခေါင်မိုးပေါ်သို့ ဒိုင်းကနဲပစ်ကနဲ ပစ်ကာ…လွှတ်လိုက်စမ်း…
ဟု အမိန့်ပေးလိုက်လေ၏။ ထိုအခါ လူကြမ်းများသည် ထိတ်လန့်ပြီး ချောမေကို လွှတ်ပေးလိုက်လေ၏။ ချောမေအနီးသို့ ပြန်ရောက်သောအခါ မိုးစက်က
” ဟေ့လူတွေ၊ ကျုပ်စိတ်မပြောင်းခင် မျက်စိရှေ့က မြန်မြန်ထွက်သွားစမ်း…
ဟု ဆိုလိုက်ရာ လူကြမ်းများသည် ဆိုင်ထဲမှ အူရား ဖားယား ပြေးထွက်သွားကြလေ၏။၎င်းတို့ထွက်သွားသောအခါမှပင် ချောမေနှင့်မိုးစက်သည် ဆိုင်ထဲမှထွက်၍ တည်းခိုရာ ဘုန်းကြီးကျောင်းသို့ ပြန်ခဲ့လေ၏။ အပြန်လမ်းတွင် ချောမေက
“ နင့်မှာသေနတ်ရှိလို့ တော်သေးတာပေါ့၊ သေနတ်သာ မကယ်ရင် သေချင်းဆိုးတွေ စော်ကားတာကို ငါခံရမယ်၊ ဒါနဲ့ နင့်မှာ သေနတ်ရှိတာ ငါ့ကို ဘာလို့မပြောတာလဲ…
ဟု မေးမြန်းလေရာ မိုးစက်က တဟားဟားရယ်မော၍ ချောမေ၏လက်ထဲသို့ ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်ထည့်ကာ
“ အစ်မ မနက်ကျရင် ဟောဒီသေနတ်ကို သေသေချာချာကြည့်၊ ဒါသေနတ်အစစ်မှမဟုတ်တာ၊ မျက်လှည့်ပြရင်သုံးတဲ့
သေနတ်ဗျ၊ ဟိုးအရင်က ဒီပြကွက်ကို ကျွန်တော်ပြလေ့ရှိတယ်၊ နောက်ပိုင်းတော့ ပုလိပ်တွေက စစ်လား ဆေးလားလုပ်တာနဲ့ မပြ တော့ဘူး…ဟုဆိုလေ၏။ ချောမေသည် မိုးစက်၏သေနတ်အတုကို သေချာစွာကိုင်တွယ်ကြည့်၍ ““ နင့်သေနတ်က အတုသာဆိုတယ်၊ ဆိုင်ထဲမှာ မိုးပေါ် ကိုထောင်ပြီး ပစ်လိုက်တာ အသံကြီး ဟိန်းထွက်သွားတာပဲ ဟုပြောဆိုလေရာ မိုးစက်က ထပ်မံရယ်မော၍ ,,
““ အဲဒါ မျက်လှည့်ပြလိုက်တာအစ်မရဲ့၊ ခေါင်မိုးကို ထောင်ပစ်ပေမဲ့ ခေါင်မိုးမှာ အပေါက်မှ ဖြစ်မသွားတာ၊ အိတ်ထဲမှာ အသင့် ဆောင်ထားတဲ့ ယမ်းအိုးကိုယူပြီး ဆေးလိပ်မီးနဲ့တို့ဖောက်လိုက် တာဗျ…
ဟုရှင်းလင်းပြလေရာ ချောမေသည် တအံ့တဩဖြစ်ပြီး ရယ်မောလေ၏။ မိုးစက်က ဆက်လက်၍
“ ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ အစ်မ ဗိုက်ဆာတယ်ပြောကတည်းက သေနတ်ကိုဆောင်ခဲ့ဖို့ သတိရတယ်ဗျ၊ ဒိနယ်တဝိုက်မှာ ညဘက်ဆို စိတ်မချရဘူး၊ ဒီလိုအန္တရာယ်မျိုး တွေ့ နိုင်တယ်ဆိုတာ ကြိုသိထားတယ်…
ဟု ပြောလေတော့၏။

ချောမေသည် မိုးစက်နှင့်အတူ နေထိုင်ရင်း သူမ၏ဘဝ နောက်ကြောင်းကို မေ့လျော့ထားလေ၏။ သူမသည် ပုလိပ်များ၏ ညှင်းပန်းနှိပ်စက်မှုခံရသော ကိုတင်မောင်
၏အဖြစ်ကို သတိရတိုင်း မျက်ရည်ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျ၏။ တဏှာရူးရာဇဝတ်အုပ်ကို သတ်ဖြတ်မှုကြောင့် ပုလိပ်များက သူမအားရှာဖွေနေဆဲလားမသိ။
သူမကတော့ ရာဇဝတ်ဘေးမှ ထွက်ပြေး တိမ်းရှောင်နေရဆဲဖြစ်၏။
ပိုးစက်နှင့်အတူနေရစဉ် ကာလများသည် ပျော်ရွှင်ဖွယ်အတိဖြစ်၏။ မိုးစက်သည် သူမအား အစ်မရင်းကဲ့သို့ သံယောဇဉ် ငြိတွယ်နေပုံရ၏။ ခရီးလမ်းတစ်လျှောက်လုံး လိုလေသေး မရှိ အောင်စောင့်ရှောက်၏။

မိုးစက်၏ဘဝသည် သူမဘဝနှင့်တူ၏။ သူသည် မိဘဆွေမျိုး များမရှိတော့ဘဲ တစ်ကောင်ကြွက်နေထိုင်သူဖြစ်ကြောင်း သိရ၏။ ယခုတော့ တစ်ကောင်ကြွက်နှစ်ဦးပေါင်းသင်းမိချေပြီ။
သူမသည် အားလပ်သောအချိန်များ၌ မိုးစက်ထံမှ မျက်လှည့်ပညာများကိုသင်ယူလေ၏။
မိုးစက်ကလည်း စိတ်ရှည်လက်ရှည်သင်ပြပေး၏။ မျက်လှည့်ပညာသည် သင်ယူရင်း စိတ်ဝင်စားဖွယ်ကောင်းလာပြီး လျှို့ဝှက်
နက်နဲကြောင်း သိလာ၏။

တစ်ခါတစ်ရံ မျက်လှည့်ဝိုင်းများတွင် သူမကိုယ်တိုင် ဝင်ရောက်၍ မျက်လှည့်ပြလေ၏။ သူမ၏ပြကွက်များသည် ရိုးစင်းသောပြကွက်များပင်ဖြစ်သော်လည်း ချဝ်စဖွယ်အမူအယာကြောင့် ပရိသတ်များ စွဲငြိကြ သည်။

ချောမေပြလေ့ရှိသော မျက်လှည့်နည်းများမှာ ရောင်စုံပူပေါင်းလေးများကို အဝါမှအနိအနီမှအပြာ စသည်ဖြင့် ပြောင်းလဲ ပြခြင်း၊ ပရိသတ်ထဲမှ ပိုက်ဆံတစ်ရွက်ကို တောင်းယူ၍ နှစ်ရွက် ဖြစ်အောင် ပြသခြင်း၊ ကြက်ဥတစ်လုံးကို ဇလုံထဲသို့ထည့်၍ အခြားဇလုံတစ်လုံးနှင့် အုပ်လိုက်သောအခါ ကြက်ဥများဆပွားလာခြင်းစသည့်ပြကွက်များပင်ဖြစ်၏။

♥♥♥♥♥

တစ်နေ့သ၌ မိုးစက်နှင့် ချောမေသည် မြေလတ်ပိုင်းမြို့တစ်မြို့သို့ လော်ရီကားကြီးဖြင့် လမ်းကြုံလိုက်ခဲ့လေ၏။ မြို့နှင့်နီးသောအရပ်သို့ ရောက်သောအခါ လော်ရီကား ကြီးသည် ဖွတ်ချက်ဖွတ်ချက်မြည်၍ ထိုးရပ်သွားလေ၏။ ဒရိုင်ဘာက
.. ကားပျက်ပြီဟေ့၊ မင်းတို့နှစ်ယောက် ဒီကနေဆင်းပြီး လျှောက်သွားပေတော့၊ ခဏကြာရင် မြို့ထဲကိုရောက်လိမ့်မယ် ဟုပြောလေ၏။ မိုးစက်တို့သည် မျက်လှည့်ပစ္စည်းများကိုသယ်ဆောင်၍ မြို့ဆီသို့ တရွေ့ရွေ့လှမ်းလျှောက်ခဲ့လေ၏။ ခဏကြာလျှင် ထမင်းဆိုင်တစ်ဆိုင်ကိုမြင်၍ နှစ်ယောက်သား ထမင်းဝင်စားလေ၏။ ထမင်းစားသောက်ပြီးစီးသောအခါ ညမှောင်ရီသန်းစပြုနေဖြစ်သဖြင့် မိုးစက်က ထမင်းဆိုင်ရှင် လူကြီးအားခေါ်၍
… ဦးလေး၊ ဒီနားမှာ တည်းခိုဖို့ ဘုန်းကြီး
ကျောင်းမရှိဘူးလား…
ဟုမေးမြန်းလေရာ လူကြီးက မျက်မှောင်
ကြုတ်၍ ..ရှိတော့ရှိတယ်၊ ဒါပေမဲ့ မင်းတို့ တည်းလို့ ဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး…
ဟု ပြောလေ၏။ လူကြီးစကားဆန်းနေသဖြင့် မိုးစက်က …ဘာဖြစ်လို့ တည်းမရတာလဲဦးလေးရဲ့၊ ဆရာတော်ကဧည့်သည်လက်မခံလို့လား…ဟုမေးမြန်းလေရာ လူကြီးက မျက်စိမျက်နှာပျက်သွားပြီး
…မဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ မင်းတို့တည်းလို့ကို မဖြစ်တာပါ၊ မြို့ ထဲကိုသာရောက်အောင် လျှောက်သွားကြပါ…ဟုပြောလေ၏။ မိုးစက်က မကျေနပ်နိုင်သေးဘဲ…ကျွန်တော်တို့ ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာပဲ တည်းချင်တယ်ကျောင်းကိုပဲ လမ်းညွှန်ပေးပါ ”..ဟု ဆိုလိုက်ရာ လူကြီးက ထိတ်လန့်ဟန်ဖြင့်
…ဒီမှာသူငယ်၊ ကျုပ်စေတနာနဲ့ပြောတာ နားထောင်ပါကျုပ်ပြောတဲ့ကျောင်းက သူရဲအလွန်ခြောက်တယ်၊ ခြောက်တဲ့ သူရဲကလည်း ကျောင်းထိုင်ဦးနန္ဒကိုယ်တိုင်ပဲ၊ ဒီကျောင်းမှာ ကျောင်းထိုင်လုပ်ဖို့ရောက်
လာတာ၊ ဘုန်းကြီးငါးပါးရှိပြီဘုန်း ကြီးတွေအားလုံး ပြန်ပြေးရတာပဲ၊ ဒါကို ဒီမြို့တစ်မြို့လုံးသိ ကြတယ်၊ကျောင်းကြီးဟာ အလွန်ကြောက်စရာကောင်းလွန်းလို့ ညအချိန်မဆိုထားနဲ့ နေ့အချိန်မှာတောင် ဘယ်သူမှမသွားရဲ ကြဘူး…ဟုဆိုလိုက်ရာ ချောမေသည် ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်းထသွားပြီး မိုးစက်၏အနီးသို့ တိုးကပ်လေ၏။အနီးသို့ရောက်လာသော ထမင်းဆိုင်ရှင် အဒေါ်ကြီးလည်း ဝင်ရောက်၍…ဟုတ်တယ်သူငယ်၊ ဦးနန္ဒဟာ လုံးဝမကျွတ်ဘူးဘုန်းကြီး တစ္ဆေဖြစ်နေတော့ ဘုရားစာတွေရွတ်လဲ မထူးဘူးပေါ့ ကွယ်…ဟုပြောလေရာ မိုးစက်က ခေါင်း
ညိတ်၍…စိတ်ဝင်စားစရာအလွန်ကောင်းတာပဲ၊ ဦးနန္ဒအကြောင်းပြောပြပါဦး””
ဟုဆိုလေ၏။ အဒေါ်ကြီးက ဆက်လက်၍ “ဦးနန္ဒ မပျံလွန်မိက တရားဟောအလွန်ကောင်းလို့ ဒီနယ်တကြောမှာ တရားပွဲမှန်ရန် ဦးနန္ဒမပါရင် မပြီးသလောက်ကို ဖြစ်နေတာကွယ့်၊ ဦးနန္ဒဟာ ဓာတ်ရိုက်ဓာတ်ဆင် ဗေဒင်ပညာမှာပဲ တစ်ဖက် ကမ်းခတ်အောင်တော်တယ်၊ အသံဩဇာကောင်းပြီး သိလပေးကောင်းလွန်းလို့ ဒီနယ်တကြောက ရှင်ပြုပွဲ၊ ကထိန်ပွဲ၊ ကျောင်းရေ စက်ချပွဲတွေမှာ
ဦးနန္ဒမပါရင် ပွဲမစည်ဘူးလို့တောင် ပြောလို့ရတယ်၊ ပစ္စည်းလေးပါး ဒါယကာတွေ ပေါလွန်းလို့ ကျောင်းကြီးကို ဟည်း နေအောင် ဆောက်တာကွယ့်၊ ကျောင်းမှာ ပန်ကာရှိတယ်၊ ဦးနန္ဒစိး တဲ့ကားရှိတယ်၊ အဘိုးတန်ပစ္စည်းတွေ အများကြီးရှိတယ်၊ ဦးနန္ဒဟာ ရရှိထားတဲ့ ပစ္စည်းလာဘ်လာဘတွေအားလုံး စုထားတယ်လို့ ပြောတယ်၊ ပေးကမ်းလှူဒါန်းခြင်းလဲ မရှိဘူး၊ ဘာကုသိုလ်မှလဲ လုပ်မသွားဘူးတဲ့၊
ဒါကြောင့် သူ့ပစ္စည်း တွေကို တွယ်တာစွဲလန်းပြီး ကျောင်းတိုက်ထဲမှာပဲ ဘုန်းကြီးတစ္ဆေ ဖြစ်နေတာကွယ့်…ဟု ထိတ်လန့်ဖွယ် ပြောလေရာ ချောမေက မိုးစက်၏အနီးသို့ တဖြည်းဖြည်းတိုးကပ်လာ၏။ ဆိုင်ရှင်လူကြီးက ပြောပြန်၏။ ဦးနန္ဒဟာ …သံပုရာခွံ ဦးထုပ်ဖြူဆောင်းရတဲ့ တစ္ဆေဖြစ် နေတယ်လို့ ပြောတယ်ဒီမြို့မှာ အခြောက်ခံရတဲ့သူ တော်တော် များတယ်၊ သူဟာ ကျောင်းပေါ်ရောက်လာတဲ့သူကို မနေဝံ့အောင် ခြောက်လွှတ်တာပဲ…
မိုးစက်သည် ဘုန်းကြီးတစ္ဆေဖြစ်နေသည်ဆိုသော ဦးနန္ဒ၏ အကြောင်းကို သေချာ နားထောင်ပြီးနောက်…ဒီနေ့ည ဦးနန္ဒကျောင်းမှာ ကျွန်တော်သွားအိပ်ချင်တယ်၊ သူရဲတစ္ဆေတွေအကြောင်းကို အနယ်နယ်အရပ်ရပ်မှာ ကျွန်တော် လေ့လာနေတာကြာပြီ၊ အခုလိုပြောပြပေးတာ ကျေးဇူးတင် ပါတယ်….ဟုဆိုလိုက်ရာ ဆိုင်ရှင်လူကြီးလင်မယားသာမက ချောမေပင် မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်သွားပြီးလျှင် သူမက
… မိုးစက်၊ နင်ရူးနေလား၊ ဘုန်းကြီးတစ္ဆေခြောက်မှာ မကြောက်ဘူးလား…ဟု အသံတုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့် မေးမြန်းလေ၏။
မိုးစက်ကသက်ပြင်းချ၍….ဝိညာဉ်တွေ နာနာဘာဝတွေအကြောင်းကို ကျွန်တော့်
အဘိုးရှိစဉ်ကတည်းက လေ့လာနေတာအစ်မရဲ့၊ ကျွန်တော့်မှာ အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားပါ၊ ကျွန်တော့်အတွက် မစိုးရိမ်ပါနဲ့၊ အစ်မ ဒီနေ့ည ဒီဆိုင်မှာပဲ ညအိပ်တည်းခိုလိုက်ပါ၊ ဦးလေးတို့ လင်မယားက ကျွန်တော့် အစ်မကို စောင့်ရှောက်ပေးပါ၊ လိုအပ်တဲ့ အခကြေးငွေကို ကျွန်တော်ပေးပါမယ်…ဟု တောင်းပန်လေရာ သဘောကောင်းဟန်ရှိသော ထမင်းဆိုင်ရှင်လူကြီးက…တစ်ညတည်းခိုရုံနဲ့ ပိုက်ဆံမပေးရပါဘူးကွာ၊ မြန်မာလူ မျိုးအချင်းချင်း ရိုင်းပင်းရမယ့် ဝတ္တရားရှိပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဦးနန္ဒ ကျောင်း ကိုတော့တစ်ယောက်တည်း မသွားစေချင်ဘူးကွာ၊ တော်ကြကြောက်ရွံ့
ပြီး လိပ်ပြာလွင့်သွားမှာစိုးလို့ပါ….ဟု
တားဆီးလေ၏။ ချောမေကလည်း မိုးစက်၏လက်ကိုဆွဲ၍
“ ဟုတ်တယ်မိုးစက် မသွားပါနဲ့ဟယ်၊ နင့်ကိုငါ စိတ်မချဘူး၊နင်ဘာလို့ဒီလောက်တောင် သတ္တိရှိနေတာလဲ၊ ဘုန်းကြီး တစ္ဆေ နဲ့တွေ့တော့ရော နင့်အတွက် ဘာအကျိုးထူးမှာလဲ… ဟု မေးမြန်းလေ၏။ မိုးစက်က ခေါင်းခါ၍…. ကျွန်တော့်ကို မတားပါနဲ့အစ်မရယ်၊ မစိုးရိမ်ပါနဲ့၊ ကျွန်တော်ဘာမှမဖြစ်ဘဲ ဒီဆိုင်ကို ပြန်လာမယ်လို့ ကတိပေးတယ် ဗျာ…ဟုခေါင်းမာမာဖြင့်ဆိုလေ၏။ နောက်ဆုံးတွင် မိုးစက်အား မည်သို့မျှ တားမြစ်၍ မရသည့်အဆုံးတွင် ချောမေသည် စိုးရိမ် သောက ကြီးစွာဖြင့် ကျန်ရစ်ခဲ့ရှာ၏။
မိုးစက်သည် ဖျင်လွယ်အိတ် ကြီးထဲတွင် စောင်တစ်ထည်ကိုထည့်၍ သူရဲခြောက်သည်ဆိုသော ဘုန်းကြီးကျောင်းကြီးသို့ ရောက်ခဲ့လေ၏။
သူ၏လက်ထဲတွင် ထမင်းဆိုင်မှ ငှားရမ်းလာခဲ့သော မီးအိမ်နီလေးတစ်လုံးသာပါ၏။
မိုးစက်သည် ကားလမ်းမကြီးအတိုင်း မီးအိမ်နိလေးကိုကိုင်၍ တရွေ့ရွေ့ လျှောက်လှမ်းလာလေ၏။
အတန်ကြာသောအခါ ဦးနန္ဒ၏ ဘုန်းကြီးကျောင်းကြီးသို့ ရောက်လေ၏။ ကျောင်းကြီးသည် ကားလမ်းမနှင့် မနီးမဝေးရှိ တောလမ်းအဆုံးတွင်ရှိ၏။
အနီးပတ်ဝန်းကျင်တွင် လူနေအိမ်ခြေမရှိဘဲ ချုံနွယ်ပိတ် ပေါင်းများနှင့် သစ်ပင်ကြီးများသာရှိသဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကပင် ထိတ်လန့်ဖွယ်ကောင်းနေ၏။
ကျောင်းကြီးသည် ဝင်းတံခါးများပင်မရှိတော့ဘဲ ဟာလာ ဟင်းလင်းဖြစ်နေ၏။
မိုးစက်သည် ကျောင်းဝင်းထဲသို့ မီးအိမ်နီလေး၏ အလင်းရောင်ဖြင့် တဖြည်းဖြည်း လျှောက်လှမ်းခဲ့၏။ ကျောင်းတံခါးမကြီးကို တွန်းဖွင့်လိုက်ရာ ကျွီခနဲမြည်သော
အသံကပင် ထိတ်လန့်ဖွယ်ကောင်းနေ၏။ ကျောင်းတစ်ခုလုံး ဖုံအလိမ်းလိမ်းတက်
နေ၏။ ကြမ်းအချို့ကျိုးပဲ့နေ၏။
ကျောင်း၏ တံခါးမကြီးများ ဘုရားစင်နှင့် တိုင်များ၏ ဗိသုကာ လက်ရာများကိုကြည့်၍ ကျောင်းကြီးသည် ရှေးယခင် ကပင် အလွန် ခမ်းနားခဲ့ပုံရ၏။
သူသည် ထောင့်တစ်နေရာရှိ ဖုံများကို ခါလိုက်ပြီး အိပ်စက်ရန် စောင်ကို ခင်းကျင်းလိုက်၏။
မီးအိမ်နီလေးကို မီးမှိန်မှိန်ထွန်း၍ ထုတ်တန်းတွင် ချိတ်ဆွဲထားလိုက်၏။
ပြီးနောက် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လှဲရင်း ဘုန်းကြီး တစ္ဆေကို စောင့်မျှော်နေလေ၏။
သူသည် ငယ်ရွယ်စဉ်ကပင် အဘိုးနှင့်လိုက်၍ မြန်မာပြည် အနှံ့ မျက်လှည့်ပြခဲ့စဉ် သူရဲခြောက်သည်ဆိုသော နေရာများကို ရောက်ခဲ့ဖူး၏။
သို့သော် အများစုမှာ လူတို့၏ချဲ့ကားပြောဆိုခြင်းသာဖြစ် ပြီး သူရဲတစ္ဆေ၏ အရိပ်အယောင်ကို မတွေ့ခဲ့ရပေ။
တစ္ဆေဆိုသည်မှာ ဝိနာပါတိက အသူရာနတ်မျိုးဝင် ဘုမ္မစိုး နတ်တို့နှင့်အလားတူ
သယောင်ရှိသော ပြိတ္တာတစ်မျိုးပင်ဖြစ်သည် ဟု သူ၏အဘိုးကပြောဖူး၏။
ယခုလွန်စွာ လူပြောသူပြောများသော ဘုန်းကြီးတစ္ဆေနှင့်တွေ့ရပေတော့မည်.
အပိုင်း ၄ ဆက်ရန်

မင်းမြတ်သူရ
ပဥ္စလက်မောင်နှမ
အပိုင်း (၄)

မိုးစက်သည် အတွေ့အကြုံအသစ်အဆန်းကို တွေ့ကြုံချင်ဇောဖြင့် ရင်ခုန်နှုန်းများ မြန်နေမိ၏။ သူသည် အတန်ကြာအောင် လှဲလျောင်းနေပြီးမှ အိပ်ပျော် လုနီးအချိန်တွင် တစ်စုံတစ်ရာရောက်လာသည်ဟု ခံစားရ၏။ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သောအခါ မလှမ်းမကမ်းတွင် ရပ်နေသူတစ်ဦးကိုမြင်လိုက်ရ၏။

မိုးစက်သည် သံပုရာခွံဦးထုပ်ဆောင်းထားသော သဏ္ဌာန် တစ်ခုကိုမြင်ရသဖြင့် ကြက်သီးများတဖြန်းဖြန်းထလာ၏။
ဘုန်းကြီးတစ္ဆေသည် မိုးစက်နှင့် မလှမ်း
မကမ်းမှ အတန်ကြာ အောင် စောင့်ကြည့်နေ၏။
ထို့နောက် ကျောင်းတံခါးပေါက်ဆီသို့ တရွေ့ရွေ့ ထွက်ခွာ သွား၏။ သူ၏သဏ္ဌာန်သည်ထင်ရှားလှသဖြင့် စိတ်၏လှည့်စား ချက်မဖြစ်နိုင်ပေ။
မိုးစက်သည် စူးစမ်းချင်စိတ်ဖြင့်ဘုန်းကြီး
တစ္ဆေနောက်မှ တကောက်ကောက်လိုက်ခဲ့လေ၏။
ဘုန်းကြီးတစ္ဆေသည် ကျောင်းဝင်းထဲသို့ ထွက်ခွာသွား၏။ သူသည် မိုးစက်အား ကိုယ်ယောင်ပြ၍ ကျောင်းပြင်ပသို့ ခေါ်ဆောင် လာပုံရ၏။
မိုးစက်သည် မီးအိမ်နီလေးကိုကိုင်၍ ဘုန်းကြီးတစ္ဆေနောက်မှ မကြောက်မရွံ့ လိုက်ခဲ့လေ၏။ ဘုန်းကြီးတစ္ဆေသည် ကျောင်းဝင်း အနောက်ဘက်ရှိ သရက်ပင်ကြီးအနီးသို့ ရောက်သောအခါ အပင် ခြေရင်းသို့ ငေးစိုက်ကြည့်ရှုနေလေ၏။

တစ္ဆေသည် မည်သည့်အရပ်ကိုမျှ မသွားတော့ဘဲ အပင်ခြေရင်း၌သာ တဝဲဝဲတလည်လည်ရှိနေ၏။ မိုးစက်သည် တစ္ဆေ၏မနီးမဝေးတွင်ထိုင်၍ အကဲခတ်နေလေ၏။ မနက်မိုးလင်းကာနီးသောအခါ တစ္ဆေပျောက်ကွယ်သွား လေ၏။
သူသည် အရုဏ်တက်အချိန်ရောက်မှပင် ဘုန်းကြီးကျောင်းပျက်ကြီးမှ ပြန်ထွက်ခဲ့လေ၏။ ထိုမြို့ကလေးတွင် လွန်စွာသတင်းကြီးသော ဘုန်းကြီးတစ္ဆေနှင့်
မမျှော်လင့်ဘဲတွေ့လိုက်ရလေ၏။
ဘုန်းကြီးတစ္ဆေအား ပျောက်ကွယ်သွားအောင် သူကြိုးပမ်း မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။ .

မိုးစက်သည် မနက်မိုးစင်စင်လင်းသော
အခါ ချောမေထံသို့ ပြန်ရောက်သွားလေ၏။ ချောမေသည် တစ်ညလုံး အိပ်
မပျော်နိုင်ဘဲ မိုးစက်အား ထိုင်စောင့်နေသည်ဟု ဆိုလေ၏။ ဆိုင်ရှင်လူကြီးက
..ဘယ်လိုလဲ မောင်ရင်၊ ဘုန်းကြီးတစ္ဆေနဲ့ တွေ့ ခဲ့သလား…ဟု မေးမြန်းလေ၏။
မိုးစက်က ခေါင်းညိတ်၍…တွေ့ခဲ့ပါတယ်ဗျာ၊ ကျွန်တော့်တစ်သက်မှာ အလွန်ထူး ဆန်းတဲ့ အတွေ့အကြုံတစ်ခု ရခဲ့တာပါပဲ..
ဟု ပြောလေ၏။ ဆိုင်ရှင်အဒေါ်ကြီးက ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်ဟန်ဖြင့်…ဘုန်းကြီးတစ္ဆေက မောင်ရင်ကို ရန်မပြုဘူးလား၊ မသေကောင်း မပျောက်ကောင်းမောင်ရင်ရယ်…ဟု မေးမြန်းလေ၏။ မိုးစက်က သက်ပြင်းချ၍…ဘုန်းကြီးတစ္ဆေက ကျွန်တော်ကို ရန်မပြုပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ဘုန်းကြီးတစ္ဆေကို ပျောက်ကွယ်သွားအောင်လုပ်ဖို့ ကျွန်တော် ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပြီ”….ဟု ပြောလေ၏။ ချောမေသည် မိုးစက်အား နားမလည်နိုင်ဟန်ဖြင့် ကြည့်၍…မိုးစက်ရယ်… နင်ဘာတွေ လျှောက်လုပ်ဦးမလို့လဲ၊ ငါ ကြောက်တယ်နော်…ဟု တားမြစ်လေရာ မိုးစက်က ရယ်မော၍..“ အစ်မကလဲ သတ္တိနည်းလိုက်တာ ” ဟု နောက်ပြောင်လေ၏။ ချောမေက ခေါင်းခါ၍…သတ္တိနည်းတာမဟုတ်ဘူးဟဲ့၊ လူလူချင်းဆို ငါဘယ်သူ့ကိုမှ
မကြောက်ဘူး၊ တစ္ဆေသူရဲဆိုရင်တော့ ငယ်ငယ်ကတည်းက ကြောက်တယ်…
ဟုပြောလေ၏။ မိုးစက်က ရယ်မော၍
…မကြောက်ပါနဲ့ဗျာ၊ အစ်မကို မှည့်တစ်ပေါက်မစွန်းစေရဘူး၊ ကျွန်တော်တာဝန်ယူပါတယ်…ဟုပြောလေ၏။ ထို့နောက်တွင်မူ မိုးစက်တို့သည် ထမင်းဆိုင်ရှင်လူကြီးလင်မယားကို နှုတ်ဆက်၍ ထွက်ခွာလာခဲ့၏။
ပြီးနောက် မြို့လယ်ခေါင်တွင်ရှိသော ဈေးကြီးသို့ဝင်၍ ပေါက်တူး တစ်လက်ကို ဝယ်ယူလေ၏။ ချောမေသည် မိုးစက်ကို ကြည့်၍….ပေါက်တူးဝယ်ပြီး ဘာလုပ်ဦးမလို့လဲ ”ဟု မေးမြန်းလေ၏။ မိုးစက်က
…ညက ဘုန်းကြီးကျောင်းပျက်ကြီးကို ပြန်သွားမလို့၊ဘုန်းကြီးတစ္ဆေက သရက်ပင်ခြေရင်းမှာ ယောင်လည်လည်လုပ် နေတာနဲ့ ကျွန်တော်မသင်္ကာလို့ တူးကြည့်ချင်လို့၊ အစ်မ ကြောက်ရင်နေခဲ့လေ…
ဟုပြောလေ၏။ ချောမေသည် ထိတ်လန့်သော်လည်း မိုးစက် အားစိတ်မချ၍
..မိုးစက်ရယ်… နင့်ကိုတားလို့လဲ ရမှာမဟုတ်ဘူး၊ ဒါကြောင့် ငါပဲ ကြောက်ကြောက်နဲ့ လိုက်ခဲ့ပါ့မယ်၊ နင်ဘာလို့ ကိုယ်နဲ့မဆိုင်တဲ့အလုပ်တွေ လုပ်နေရတာလဲ…
ဟု မေးမြန်းလေ၏။ မိုးစက်က
…ကျွန်တော်ခဏကြာရင် ရှင်းပြနိုင်ပါလိမ့်မယ်၊ ကျွန်တော် ထင်တဲ့အတိုင်း ဖြစ်မယ်ဆိုရင်ပေါ့ဗျာ…ဟုပြောလေ၏။
မိုးစက်သည် ဘုန်းကြီးကျောင်းပျက်ကြီးသို့ ပြန်သွား၍ ကျောင်းဝင်းအနောက်ရှိ သရက်ပင်ခြေရင်းသို့ သွားလေ၏။
ချောမေသည် ကျောင်းပျက်ကြီးဘက်သို့ မဝံ့မရဲကြည့်၍ ထိတ်လန့် ဟန်ဖြင့် မိုးစက် အနီးသို့ တိုးကပ်လာ၏။ မိုးစက်က လေသံတီးတိုး ဖြင့်…. ညက ဘုန်းကြီးတစ္ဆေဟာ ဒီအပင်ခြေရင်းမှာ တဝဲဝဲ တ လည်လည်ဖြစ်နေတာဗျ… ဟုပြောလေရာ ချောမေသည် ပိုမို၍ ထိတ်လန့်သွားရှာ၏။ .
မိုးစက်က ပေါက်တူ.ဖြင့် အပင်ခြေရင်းရှိ နေရာများကို တူးဆွကြည့် နေ၏။ ခဏကြာအောင် တူးဆွပြီး မြေကြီးထဲမှ သေတ္တာတစ်လုံးကို တွေ့သဖြင့် မိုးစက်က
…ဟုတ်ပြီဗျို့၊ ကျွန်တော်ထင်တဲ့အတိုင်းဖြစ်နေပြီ… ဟုဆိုကာ သေတ္တာကို တဖြည်းဖြည်းဆွဲထုတ်လေ၏။

သေတ္တာမြေပေါ်သို့ ရောက်သောအခါ လွန်စွာရှေးကျ သော ကနုတ်ပန်းများဖြင့် စီခြယ်ထားကြောင်း တွေ့ရလေ၏။ သေတ္တာသည် တစ်ပေပတ်လည်ခန့် ရှိမည်ထင်ရ၏။ သေတ္တာကို အင်္ဂလန်လုပ်သော့အကောင်းစားဖြင့် ခတ်ထား၏။

မိုးစက်က သေတ္တာသော့ကိုရိုက်ချိုး၍ ဖွင့်ကြည့်သောအခါ သေတ္တာနှင့်အပြည့် ရွှေဒင်္ဂါးများကို တွေ့ရလေ၏။ ချောမေသည် ရွှေဒင်္ဂါးများကိုကြည့်၍ ဟာခနဲဖြစ်သွားလေ၏။

မိုးစက်က ရွှေဒင်္ဂါးသေတ္တာကို ပြန်ပိတ်၍ ပခုံးပေါ်တွင် ထမ်းကာ ဘုန်းကြီးကျောင်းပျက်ကြီးမှ ထွက်ခဲ့လေ၏။
ချောမေက သူ့ဘက်သို့လှည့်၍…မိုးစက် ဒီသေတ္တာကြီးကို ဘာလုပ်ဖို့ယူလာတာလဲဒါ ဘယ်သူ့ပစ္စည်းတွေလဲ…ဟုမေးမြန်းလေရာ မိုးစက်က..,, ဘုန်းကြီးတစ္ဆေရဲ့ပစ္စည်းတွေပါ….ဟုဖြေလေ၏။ ချောမေက ကြက်သီးထသွားပြီး “ ဟင်…. ဒါဆို နင်ဘာလို့ ယူလာတာလဲ…ဟု မေးမြန်းလေ၏။ မိုးစက်က သက်ပြင်းချ၍
“ ကျွန်တော်တို့ ထမင်းဆိုင်သွားပြီး မနက်စာစားကြမယ်၊ မနက်စာစားပြီးရင် အစ်မသိချင်တာအားလုံး ကျွန်တော်ရှင်းပြမယ်
ဟုဆိုကာ ထမင်းဆိုင်သို့သွား၍ မနက်စာ စားကြလေ၏။
ချောမေသည် စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ထမင်းကောင်းစွာ မစားနိုင် ရှာပေ။ ထမင်းဆိုင်သည် အရိပ်ကောင်းစွာ ရရှိသော ခြံဝင်းကြီးထဲတွင်ရှိသဖြင့် အေးချမ်းစွာ စကားပြောဆိုနိုင်၏။
မိုးစက်က…ဒိကျောင်းရဲ့ ကျောင်းထိုင် ဦးနန္ဒဟာ မပျံလွန်မီက ဗေဒင်ပညာကျွမ်းကျင်ပြီး တရားဟောကောင်းလွန်းလို့ ကြည်ညိုသူ အလွန်ပေါတယ်လို့ သိရတယ်၊ ပစ္စည်းလေးပါး ဒါယကာတွေ များလွန်းလို့ ကျောင်းကြီးကို ဟည်းနေအောင် ဆောက်ခဲ့တယ်၊ ကိုယ်ပိုင် ကားဝယ်စီးတယ်၊ ပစ္စည်းဥစ္စာတွေကိုလဲ ဘယ်ပုဂ္ဂိုလ်ကိုမှ
မလှူဒါန်းဘဲ သိမ်းဆည်းထားတယ်၊ ကုသိုလ် ကောင်းမှုလဲ လုပ်မသွားနိုင်ဘူး၊ သူဟာရရှိတဲ့ငွေကြေးတွေကို ရွှေဒင်္ဂါးတွေဝယ်ပြီး စုဆောင်းထားခဲ့တယ်၊ နောက်ပြီး ရွှေဒင်္ဂါးတွေကို ခိုးသားဓားပြတွေရန်က စိုးရိမ်ပြီး ကျောင်း အနောက်က သရက်ပင်ခြေရင်းမှာ မြှုပ်နှံထားခဲ့တယ်၊ ဒါကြောင့်
ဦးနန္ဒဟာ သူ့ပစ္စည်းတွေကို တွယ် တာစွဲလမ်းပြီး သူနေထိုင်သွားတဲ့ကျောင်းတိုက်
ထဲက မထွက်နိုင်တာလို့ ကျွန်တော် ထင်တယ်၊ သတ္တဝါတွေဟာ သေခါနီးဆဲဆဲ အချိန်ပိုင်းမှာ တစ်စုံတစ်ရာသံယောဇဉ်ကို စိတ်အာရုံ စွဲလမ်းနေရင် တမလွန် ဘဝအတွက် ခရီးမဖြောင့်ဖြစ်တတ်တယ်လို့ ကျွန်တော့် အဘိုးက ပြောဖူးတယ်၊ ဦးနန္ဒဟာ သူ့ရဲ့ ငွေသေတ္တာကို စွဲလမ်းနေတဲ့ အတွက် မကျွတ်လွတ်နိုင်ဘဲ သူနေထိုင်သွားတဲ့ ကျောင်းမှာ သံပုရာခွံဦးထုပ်ဖြူဆောင်းရတဲ့ ဘုန်းကြီးတစ္ဆေဖြစ်နေတာဗျ..ဟု ရှင်းလင်းပြလေ၏။ ချောမေက တအံ့တသြနားထောင်၍ …အဲဒီတော့ နင်က ဘာဆက်လုပ်မှာလဲ…
ဟု မေးမြန်းလေ၏။
“ ဦးနန္ဒကျောင်းဟာ သူရဲခြောက်တယ်လို့ နာမည်သတင်းကြီးခဲ့တယ်၊ ရပ်ရွာက ဒကာတွေက ဘုန်းကြီးတွေကိုပင့်ပြီး ကျောင်းတင်ကြတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကျောင်းပေါ်မှာ ကိုယ်ထင်ပြပြီး သွားလာ လှုပ်ရှားနေတဲ့ ဘုန်းကြီးတစ္ဆေကြီးကို ကြောက်လန့်ပြီး ကျောင်းပေါ်က ဆင်းပြေးကြတာများပါတယ်၊ ဒါကြောင့် ဦးနန္ဒရဲ့ ကျောင်းဟာ ကျောင်းပျက်ကြီးဖြစ်နေတာပေါ့၊ တကယ် တော့ ဦးနန္ဒဟာ လူတွေ၊ ဘုန်းကြီးတွေကို ကြောက်အောင် ခြောက်လန့်နေတာမဟုတ်ပါဘူး၊ သူဟာ မတော်တဆ ပြိတ္တာဘဝ ရောက်ပေမယ့် ဓမ္မကထိက စာတတ်ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ပါးပါ၊ပြိတ္တာဘဝ လွတ်မြောက်နိုင်မယ့်လမ်းကို သူကိုယ်တိုင်သိ ပါတယ်၊ ဗုဒ္ဓစာပေကျမ်းဂန်တွေကို နှံ့စပ်တဲ့သူဖြစ်လို့ သူ့ကိုအကူအညီ ပေးမယ်သူ့ကို ရှာဖွေပြီး အကူ အညီတောင်းဖို့ ကြိုးစားကြည့် တယ်၊ ပြိတ္တာဘဝမှာ နတ်တွေလို ထိရောက်အောင် အိပ်မက်ပေးနိုင်စွမ်းလဲမရှိဘူး၊
ဒါကြောင့် ဦးနန္ဒကို လူအများက အထင်
မှားခဲ့ တယ်၊ အခုတော့ ဦးနန္ဒ ကျွတ်ချိန်တန်ပြီနဲ့တူပါတယ်၊ ကျွန်တော့် သူ့အတွက် သံဃာတော်တွေကို ကုသိုလ်ကောင်းမှုလုပ်ပြီး သပိတ်သွတ်ပေးမယ်၊ သူ့ရဲ့ ရွှေဒင်္ဂါးတွေကိုလဲ ထုခွဲ ရောင်းချပြီး ကုသိုလ် ကောင်းမှုပြုပေးမယ်….
ဟု ရှည်လျားစွာ ရှင်းလင်းပြလေ၏ရာ ချောမေသည် တအံ့တဩ နားထောင်လေ၏။

မှတ်ချက် ။ အထက်ပါအခန်းတွင်ပါသော ဘုန်းကြီး တစ္ဆေဦးနန္ဒ၏အကြောင်းသည် သဘာဝ ယုတ္တိမတန်သော စာရေးသူ၏စိတ်ကူး ယဉ်ရေးသားမှုမဟုတ်ပါ။
ဘုန်းကြီးတစ္ဆေ ဦးနန္ဒ၏ကျောင်းသည် ပြည်မြို့အရှေ့ဘက် ပေါက်ခေါင်းမြို့အနီး တွင် အမှန်တကယ်ရှိခဲ့ဖူးပါသည်။ အဆိုပါ ဘုန်းကြီးတစ္ဆေဦးနန္ဒ၏
အကြောင်းကို ကျေးဇူးရှင် တောင်တန်းသာသနာပြုဆရာတော်ကြီး ဦးဥတ္တမသာရ ရေးသား ဟောပြောခဲ့ဖူးပါသည်။
(စာရေးသူ)

ထို့နောက်တွင်မူ မိုးစက်သည် မန္တလေးမြို့သို့ တက်၍ ရွှေဒင်္ဂါးများကိုရောင်းချလေရာ ငွေတစ်သောင်းကျော်ရရှိ၏။ ထို့နောက် မြို့ကလေးသို့ပြန်ကာ
ဦးနန္ဒ၏ကျောင်းတွင် လွန်စွာ ကြီးကျယ် ခမ်းနားသော အလှူကြီးတစ်ခုကို ပြုလုပ်လေ၏။
မြို့ခံလူများသည် သူရဲခြောက်သော ဘုန်းကြီးကျောင်းပျက်ကြီးတွင် ဓာတ်စက်သံတညံညံဖြင့်.အလှူပြုလုပ်ရန် ကြံစည်နေသဖြင့် စိတ်ဝင်စားစွာ လာရောက်ကြည့်ရှုကြ၏။ ပြီးနောက်အား
တက်သရော အကူအညီပေးလေ၏။
မိုးစက်နှင့်ချောမေအား ထူးဆန်းသော သူဌေးမောင်နှမနှစ်ဦးဟု တအံ့တသြပြောဆိုကြလေ၏။
မိုးစက်သည် အလှူတွင် ကြက်သား၊ ဝက်သား၊ ငါးသလောက်ပေါင်း၊ ကြံမဆိုင်ဟင်းချို စသည်ဖြင့် ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ စီမံ ကျွေးမွေးလေ၏။
မြို့သူမြို့သားများသည် အလှူကြီးသို့ မြို့လုံးကျွတ် လာ ရောက်စားသောက်ကြ၏။ အလှူကျင်းပသောနေ့တွင် မိုးစက်က အောက်ပါအတိုင်းပြောလေ၏။
* ဒီဘုန်းကြီးကျောင်းဟာ တစ္ဆေခြောက်တယ်လို့ နာမည်ကြီးပြီး ကျောင်းထိုင်မမြဲခဲ့တာကြာပါပြီ၊ ကျောင်းကြီးလဲထိန်း
သိမ်းစောင့်ရှောက်မယ့်သူ မရှိလို့ ကျောင်းပျက်ကြီးဖြစ်နေ ပါပြီ၊ ဒါကြောင့် ဒီကျောင်းကြီးကို ပြန်လည်ပြုပြင်ပြီး ကျောင်းထိုင် ဘုန်းကြီးအသစ်တင်ဖို့ ကျွန်တော့်မှာအစီအစဉ်ရှိပါတယ်၊ ဟိုး အရင်က နာမည်ဆိုးနဲ့ကျော်ကြားတဲ့ကျောင်းကြီးဟာ ဒီအချိန်ကစပြီး မိဘပြည်သူတွေကိုးကွယ်ဆည်းကပ်ဖို့ ဓမ္မရိပ်သာကြီး ဖြစ်စေ ရပါမယ်….
မိုးစက်၏စကားကြောင့် မြို့သူမြို့သားများသည် တအံ့ တဩ ဖြစ်သွားလေ၏။ အချို့က… ဘုန်းကြီးတစ္ဆေရှိတဲ့ကျောင်းမှာ ကျောင်းသစ်ဆောက်လဲ ကျောင်းထိုင်မြဲမှာမဟုတ်ပါဘူး၊ ဒီမောင်နှမဘာစိတ်ကူးနဲ့ ကျောင်းပျက်ကြီးကို ပြင်ဆောက်လဲမသိဘူး၊ နေရာသစ်တစ်ခုမှာ ကျောင်းသစ် ဆောက်လိုက်ရင် ပြီးတာပဲ….
ဟု မှတ်ချက်ချလေ၏။ အချို့ကလည်း
..ဒီမောင်နှမ တို့မြို့ကိုရောက်လာပုံဆန်းတယ်၊ အလှူကြီး ပေးလိုက်ပုံကလဲ အလွန်ရက်ရောတယ်၊ ကျုပ်အထင် ဥစ္စာစောင့် မောင်နှမနဲ့တူတယ်၊ ဒါကြောင့် ဘုန်းကြီးတစ္ဆေရှိတဲ့ကျောင်းမှာ အလှူလုပ်တာဖြစ်မှာပေါ့….ဟု ထင်ရာမြင်ရာ ပြောဆိုလေ၏။
မိုးစက်သည် ဘုန်းကြီးဦးနန္ဒအတွက် သပိတ်သွတ်ပြီး အမျှ အတန်းဝေပေးလိုက်၏။
ထိုညက အိပ်မက်ထဲသို့ ဘုန်းကြီးဦးနန္ဒရောက်လာပြီး မိုးစက်အား ကျေးဇူးတင်စကားပြောလေ၏။ သူသည် ပြိတ္တာဘဝမှ ကျွတ်လွတ်သွားပြီး အထက်ဘုံသို့သွားရ
တော့မည် ဆို၏။
မိုးစက်သည် ဆရာတော်ကြီးများနှင့် တိုင်ပင်၍ ရွှေဒင်္ဂါး များအကြောင်းကို လျှောက်ထားကာ ဦးနန္ဒ၏ ကျောင်းကြီးကို ပြန်လည်ပြုပြင်ခဲ့၏။ ကျောင်းဝင်းကြီးကိုလည်း သစ်ပင်ပန်းမာန် များဖြင့် စိမ်းစိမ်း စိုစိုဖြစ်အောင် ပြုပြင်ပေးခဲ့၏။

အလုံးစုံကို ပြုလုပ်ခဲ့ပြီးနောက် အနီးအနားမြို့တွင်ရှိသော စာပေကျမ်းဂန်တတ် ဘုန်းကြီးတစ်ပါးကို ကျောင်းထိုင်ပင့်၍ ကျောင်းကို ရေစက်ချလှူဒါန်းခဲ့လေ၏။
ကျောင်းလှူဒါန်းသောနေ့တွင် မိုးစက်က ဆရာတော်အား မြို့ကလေးမှ ထွက်ခွာတော့မည့်အကြောင်း လျှောက်ထားလေရာ ဆရာတော်က….ဒကာတို့ မောင်နှမက ဘယ်ကိုသွားမှာလဲ..” ဟု မေးမြန်းလေ၏။ မိုးစက်က သက်ပြင်းချ၍….တပည့်တော်တို့ မောင်နှမဟာ မြန်မာပြည်အနှံ့ လှည့် လည်ပြီး မျက်လှည့်ပြတဲ့အလုပ်နဲ့ အသက်မွေးဝမ်းကြောင်း ပြုပါ တယ်၊
ဒါကြောင့် ဘယ်ကိုသွားမယ်ဆိုတာ ပြောရခက်ပါတယ် ဘုရား၊ ခြေဦးတည့်ရာပါပဲ ””
ဟု လျှောက်လေရကျောင်းထိုင်ဆရာတော်
သည် အံ့ဩ သွားလေ၏။ ကျောင်းထိုင်ဆရာတော်၏သဘောကို ရိပ်စားမိ၍ မိုးစက်က
** ဘုန်းကြီး ဦးနန္ဒရဲ့ပစ္စည်းဥစ္စာတွေကို တပည့်တော်တို့ ကိုယ်ကျိုးစီးပွားအတွက် လုံးဝအသုံးမပြုပါဘူးဘုရား၊ အားလုံး လှူဒါန်းလိုက်ပါပြီ၊ ရွှေဒင်္ဂါးရောင်းတဲ့ငွေတွေဟာ ဒီနေ့ဒီအချိန်ကစပြီး တပည့်တော်လက်ထဲမှာ တစ်ပြားတစ်ချပ်မှ မရှိတော့ ပါဘူး….
ဟု လျှောက်တင်ပြန်၏။ ကျောင်းထိုင်ဆရာတော်က သာဓုခေါ်၍ “ ဒကာတို့မောင်နှမဟာ ပါရမီရှင်အစစ်တွေပါပဲ၊ ဒကာတို့စိတ်ဓာတ်ကို ဘုန်းကြီးချီးကျူးပါတယ်၊ အလွန်လဲ အံ့ဩဖို့ကောင်းပါတယ်….ဟု လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ချီးမွမ်းလေ၏ထို့နောက်တွင်မူ မိုးစက်နှင့် ချောမေသည် ဆရာတော်ကို ဦးချကန်တော့၍ ကျောင်း ကြီးပေါ်မှ ဆင်းခဲ့လေ၏။ ကျောင်းနှင့် မလှမ်းမကမ်းသို့ရောက်သောအခါ ချောမေကရပ်၍ကြည့်လိုက်ပြီး မိုးစက်ရယ်.. ငါတို့ခြောက်လနီးနီး အပင်ပန်းခံပြီး ဆောက်ခဲ့တဲ့ကျောင်းကြီးဟာ သပ္ပာယ်စရာကောင်းလိုက်တာ နော် ”
ဟု ပြောလေ၏။ မိုးစက်သည် သစ်ပင်ပန်းမာန်များဖြင့် စိမ်းစိမ်း စိုစိုရှိသော ကျောင်းဝင်းကြီးနှင့် ပဏာရနေသော ကျောင်း တော်ကြီးကိုကြည့်၍
“ ပြီးတော့လဲ ပြီးသွားတာပါပဲ အစ်မရယ် ” ဟု တီးတိုးပြောလိုက်လေတော့သတည်း။
အပိုင်း ၅ ဆက်ရန်

ဆရာ မင်းမြတ်သူရ ကို
လေးစားစွာဖြင့် #Credit

မင်းမြတ်သူရ
#ပဥ္စလက်မောင်နှမ
အပိုင်း (၅။၆။၇။၈)
တစ်ညသ၌ မိုးစက်တို့သည် ဘုန်းကြီး
ကျောင်းတစ်ကျောင်း၌ တည်းခိုနေခိုက်တွင် လသာသောညတစ်ညဖြစ်၍ အိပ်မရနိုင်ဘဲရှိလေ၏။ ထို့ကြောင့် မိုးစက်သည် ဘုန်းကြီးကျောင်းဝင်းအတွင်းသို့ လမ်းလျှောက်ရင်း ကျောင်းဝင်းတစ်နေရာသို့ရောက်သောအခါ ခုံတန်းလျားတစ်ခုပေါ်တွင် ကျောမှီ၍ ထိုင်နေသော ချောမေကိုတွေ့ရလေ၏။

သူမသည် ကျောင်းအနောက်ဘက်ရှိ သိလရှင်ကျောင်း တွင်တည်းခိုနေခြင်းဖြစ်ပြီး အိပ်မပျော်သောကြောင့် ကျောင်းဝင်းထဲသို့ ထွက်လာပုံရ၏။ မိုးစက်ကသူမ၏အနီးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး လေသံတီးတိုးဖြင့်..အစ်မ, အိပ်မပျော်ဘူးလား ,,
ဟုမေးမြန်းလိုက်ရာ သူမက မော့ကြည့်ပြီး
.. ဟုတ်တယ်၊ လသာတော့ အိပ်လို့မပျော်ဘူး၊ လမင်းကြီးကို မော့ကြည့်နေချင်တယ်….ဟုဖြေလေ၏။ မိုးစက်က သူမကိုကြည့်၍…..အစ်မ အိပ်ဖို့သင့်ပြီ၊ မနက်ကျ ခရီးထွက်ရဦးမယ် မဟုတ်လား….ဟုပြောလေ၏။ သူမက…. တို့အိပ်လို့ရအောင် ပုံပြင်တစ်ပုဒ်လောက် ပြောပြပါလား….
ဟု ပူဆာလေ၏။ မိုးစက်က ရယ်မော၍
…အစ်မက ကလေးမဟုတ်၊ သူငယ်မဟုတ် ပုံပြင်နားထောင်ချင်တယ်၊ ကျွန်တော်က ဘယ်လိုပုံပြင်မျိုးပြောရမှာလဲ….. ” ဟုမေးမြန်းလေ၏။ ချောမေက မိုးစက်၏
မျက်နှာကိုကြည့်၍….စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတဲ့ပုံပြင်လေးတစ်ပုဒ်ပေါ့၊ ဘယ် လိုအကြောင်းအရာမျိုးပဲဖြစ်ဖြစ်၊ စိတ်
ဝင်စားရင်ပြီးရော…..ဟုပြောလေ၏။ ထိုအခါ မိုးစက်က…..ဒါဆိုရင် ပဉ္စလက်ဖိုးလှိုင်ဆိုတဲ့သူအကြောင်း ပြောပြမယ်၊ ကျွန်တော်အခုပြနေတဲ့ မျက်လှည့်ပညာကလဲ ပဉ္စလက်ဖိုးလှိုင်ရဲ့ အတတ်ပညာနဲ့ ဆက်နွယ်နေပါတယ်….ဟုပြောလေ၏။ ချောမေက စိတ်ဝင်စားစွာဖြင့် ““ဒါဆိုရင် နင်ပြောမဲ့ပုံပြင်က တကယ့်အဖြစ်အပျက်ပေါ့””..ဟုပြောလေ၏။ မိုးစက်က ခေါင်း
ညိတ်၍…..ဟုတ်ပါတယ်တကယ့်အဖြစ်
အပျက်ပေမဲ့ ပဉ္စလက်ဖိုးလှိုင်ရဲ့အကြောင်းဟာ မယုံနိုင်စရာ၊ ထူးဆန်းအံ့ဩဖွယ် အကြောင်းအရာတွေပါလွန်းလို့ ဒဏ္ဍာရီ
ပုံပြင်ထက်တောင် စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတယ်၊ ကျွန်တော့်အဘိုးနဲ့ နေတုန်းက အဘိုးဆီမှာ ပဉ္စလက်ဖိုးလှိုင်ရဲ့ ဆီဆေးပန်းချီကားကြီးရှိတယ်၊ ဒီပန်းချီကားကြီးကို
မုံရွာဘက်က ဘုန်းကြီးကျောင်းတစ်ကျောင်းမှာ ကျွန်တော်လှူလိုက်တယ်၊ တစ်နေ့ကြုံရင် အစ်မကို ပြဖို့ကြိုးစားမယ်”….ဟုပြောလေရာ ချောမေက စိတ်
ဝင်စားစွာဖြင့် ““ ဒါဆိုရင်လဲ ပဉ္စလက်ဖိုးလှိုင်အကြောင်းကို ပြောပြတော့ ကြားချင်လှပြီ…..ဟုပြောလေ၏။ မိုးစက်ကခေါင်း
ညိတ်၍…ပဉ္စလက်ဖိုးလှိုင်အကြောင်းက စိတ်ဝင်စားစရာ သိပ်ကောင်းတယ်၊ လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်တွေလဲ အများကြီးပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ပုံပြင်ရဲ့အဆုံးသတ်ကိုတော့ ကျွန်တော့်လဲ မသိလို့ ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင်မသိဘူး၊ ပုံပြင်အစက ဒီလိုအစ်မရဲ့ကဘော်ချိုင့်ဝှမ်းဒေသ တစ်မူးမြို့နယ်အတွင်းက ရွာသာလို့ခေါ်တဲ့ ရွာလေးတစ်ရွာမှာ ထူးဆန်းတဲ့ကလေးတစ်ယောက်ကိုမွေးလို့ တစ်ရွာလုံး အုပ်အော်သောင်းနင်းဖြစ်သွားတယ်၊ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကလေးရဲ့မြီးညှောင့်ရိုးမှာ ထူးဆန်းတဲ့အမြီးလေးတစ်ခု အပိုပါ နေလို့ပဲ၊ သူ့မိဘတွေက
ဒီကလေးကို အရွယ်ရောက်တော့ ထူးခြား တဲ့ကလေးဆိုပြီး သုံးပြည်ထောင်ဆရာ
တော်ဆီမှာ အပ်နှံခဲ့တယ်၊ ဆရာတော်ဟာ ဖိုးလှိုင်လေးကို မြင်မြင်ချင်းချစ်ခင်ခဲ့တယ်၊ ဆရာတော်ကြီးဟာ အိန္ဒိယ၊ မြန်မာ၊ သီဟိုဠ် သုံးပြည်ထောင် လှည့်ပြီး သီတင်း
သုံးတဲ့အတွက် သုံးပြည်ထောင်ဆရာတော်ရယ် လို့ နာမည်တွင်ရခြင်းဖြစ်တယ်၊ ဒိလိုနဲ့ ဖိုးလှိုင်လေးဟာ သုံးပြည်ထောင်ဆရာ
တော်ကြီးရဲ့ကျောင်းမှာ ဘုန်းကြီးကျောင်းသား အဖြစ်နဲ့ ကြီးပြင်းလာခဲ့ရတယ်၊ဆရာတော်ကြီးဟာ ဖိုးလှိုင်ကို ချစ်ခင်တဲ့အတွက် လက်ကတုံးတောင်ဝှေးအဖြစ် ဘယ်သွားသွား ခေါ်လေ့ရှိတယ်၊ တစ်နေ့တော့ သုံးပြည်ထောင်ဆရာတော်ကြီး သီဟိုဠ်ကိုပြန်ကြွကာနီးတော့ ဖိုးလှိုင်နဲ့ကျောင်းသားတစ် ယောက်ကိုခေါ်ပြီး ကြေးပုရပိုဒ်ကြီးတစ်ဆူကို ပေးရင်းတိုးတိုး တိတ်တိတ်မှာကြားခဲ့တယ်၊ မင်းတို့နှစ်ယောက် လကွယ်ည သန်း ခေါင်ယံမှာဒီကြေးပရပိုဒ်ကြီးကို ဘယ်သူမှမမြင်အောင် မြေကြီးထဲမှာ မြှုပ်လိုက်ကြ ကြားလား၊ ဒီအကြောင်းကို ဘယ်သူမှ မပြော ရဘူး၊ လျှို့ဝှက်ပြီးလုပ်ရမယ်လို့ဆိုတယ်၊ ဖိုးလှိုင်နဲ့ ကျောင်းသားလေးဟာ ဆရာကြီးခိုင်းတဲ့အတိုင်း လကွယ်ညသန်းခေါင်ယံ အချိန်မှာ ကြေးပုရပိုဒ်ကြီးကို လျှို့ဝှက်ပြီးမြေမြှုပ်ခဲ့တယ်၊ ဖိုးလှိုင်ဟာ ကြေးပုရပိုဒ်ကြီးမှာ လျှို့ဝှက်ထူးဆန်းတဲ့ ဂမ္ဘီရပညာရပ်တွေ ပါဝင်မယ် လို့ ခန့်မှန်းမိတယ်၊ ဒီလိုနဲ့ နှစ်ပေါင်းများစွာကြာပြီး သုံးပြည်ထောင်ဆရာတော်ကြီး ပျံလွန်တော်မူပြီးတဲ့နောက်ပိုင်းမှာ ဖိုးလှိုင်နဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းသားလေးဟာ ကြေးပုရပိုဒ်ကြီးကို ပြန်လည် တူးဖော်ပြီး သူရသင့်တယ်၊ ငါရသင့်တယ်လို့ အငြင်းပွားကြတယ်၊နောက်ဆုံးမှာ ကြေးပုရပိုဒ်ကြီးရဲ့ ပဉ္စလက် အတတ်ပညာပိုင်းကို ဖိုးလှိုင်ကရသွားပြီး ဆေးပညာအပိုင်းကို ဘုန်းကြီးကျောင်းသားလေးက ရသွားတယ်၊ နောက်ပိုင်းမှာ ဘုန်းကြီးကျောင်းသားလေးဟာ သာသနာ့ဘောင်ဝင်ပြီး မန်စီ ဆရာတော်ဆိုပြီး ထင်ရှားလာတယ်၊ မန်စီဆရာတော်ဟာ သုံးပြည်ထောင်ဆရာတော်ကြီး သီတင်းသုံးခဲ့တဲ့ တောရကျောင်းမှာပဲကျောင်းထိုင်ဆရာ
တော် ဖြစ်ခဲ့တယ်၊ဖိုးလှိုင်ကတော့ ပဉ္စလက် အတတ်ပညာပါတဲ့ ကြေးပုရပိုဒ် ကိုရသွားပြီး ဘုန်းကြီးကျောင်းက ထွက်သွားခဲ့တယ်၊ သူဟာ ပုရပိုဒ်ထဲက ပဉ္စလက်အတတ်ပညာ
ကိုကုန်စင်အောင် တတ် မြောက်သွားခဲ့တယ်၊ အဲဒီအချိန်ကစပြီး သူဟာ ပဉ္စလက်ဖိုးလှိုင် ဆိုပြီး နာမည်တွင်လာတော့တယ်၊ ပဉ္စလက်ဖိုးလှိုင်ဟာ မြန်မာ ပြည်အနှံ့ ခြေသလုံးအိမ်တိုင်လုပ်ပြီး လှည့်လည်သွားလာနေတော့တယ်၊ သူ့ရဲ့ပဉ္စလက်အတတ်ပညာဟာ အစွမ်းထက်လွန်းလို့ အစ်မကို ပြောပြရင် ယုံမယ်တောင်မထင်ဘူး၊ မယုံရင်လဲ ပုံပြင်လို့သာ မှတ်ပါအစ်မရယ်…..ဟုပြောလေရာ
ချောမေက စိတ်ဝင်တစားဖြင့် “ ယုံပါတယ်ဟယ်၊ ပြောမှာသာ ပြောစမ်းပါ….ဟုဆိုလေ၏။ မိုးစက်က ဆက်လက်၍
…ပဉ္စလက်ဖိုးလှိုင်ဟာ မြန်မာပြည်အနှံ့လှည့်လည်ပြီး သွားလာနေရင်း တစ်နေ့တော့ လှေထိုးသားအလုပ်ဝင်လုပ်တယ်၊ တစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ လှေထိုးသားအလုပ်ကို သူ မပျေ�