ဖြစ်လေရာဘဝဝယ်

ဖြစ်လေရာ ဘဝဝယ်(စ/ဆုံး)

———————–

ခုတင်ပေါ်တွင် ပိုးလိုးပက်လက်လန်နေသော လင်သည် ကိုဘိုးဟန်ကို ကြည့်ရင်း စိတ်ပျက်၍ စက်ဆုပ်လာခဲ့သည့်အကြိမ်ပေါင်းမှာ မယား ဖြစ်သူ မသန့်အဖို့ မရေမတွက်နိုင်အောင်ရှိလှပြီး မုန်းသည်၊ မုန်းသည်။ သို့ သော် ပစ်နိုင်လောက်အောင်၊ ကွာနိုင်လောက်အောင်၊ ထွက်ပြေးနိုင် လောက်အောင် မုန်း၍တော့မရ။
မုန်းမယ့်မုန်းလျှင် သို့ ကလောက်အထိ မုန်း၍မရနိုင်သည့်အတွက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဒေါသထွက်မိပြန်သည်။ သူ့ကို ငါ ဘာမက်စရာရှိသလဲ၊ နေရေးထိုင်ရေး၊ စားရေးခါးရေး၊ ဒါတွေကို အပထား၊ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း စိတ်ချမ်းသာလား။ နည်းနည်းလေးမှ စိတ်မချမ်းသာ။ ဒါနှင့် ဘာကိုမက်၍ ဤအရက်သမားကို လင်ပြုနေရပါလိမ့်။
အဲဒါကျတော့ မိန်းမ၊ မသန့်မှာ မိန်းမဖြစ်နေ၍သာ ကျိတ်မှိတ် ပိန်လိန်၍ သူ့ဘဝ၏အညစ်အကြေးကို မျက်ရည်နှင့် ဆေးဆေးနေမိတော့ သည်။
မသန့်သည် သူ့ လင်၏မျက်နှာကို စေ့စေ့စပ်စပ်စုံ ကြည့်နေသည်။ ကုတင်တခုလုံးကို လေးဖက်လေးတန်ကား၍ ပစ်စလက်ခတ် အိပ်မောကျနေသည်။ ခွီး ခွီး ဟူသော ဟောက်သံသည် ကြမ်းတမ်းခက်ထရော်သော သူ့မျက်နှာနှင့် လိုက်လျောအောင် မနှစ်မြို့စရာဖြစ်သည်။ ခက်ထန် သောမျက်နှာထားမှာ အိပ်မောကျနေပြီဖြစ်၍ ပြေသင့်သလောက် ပြေနေစေကာမူ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း မဟုတ်တော့သော သူ၏ ပါးစုံ၊ သူ၏ နှာတံ၊ သူ၏နဖူး၊ သူ၏မျက်ခွံတို့မှာ သြဇာသီးများလို အဖုအပိန့်တွေ ထနေပေသည်။ အရက်တွေ အရောင်တက်သလို ပြောင်လက်နေသည်။ အရက်ချွေးပြန်သလို စေးထန်းနံစော်သော ပေါင်းအိုးက ချွေးတွေ ကဲ့သို့ စွတ်စိုနေသည်။ ဒီကြားထဲတွင် ပါးစောင်မှအာရေတို့သည် သူ ဖြစ်ကတတ်ဆန်း ပရမ်းပတာ ဆွဲအုံးထားသော ခေါင်းအုံးပေါ်မှာ တတွေတွေ ကျဆင်းနေသေးသည်။
မြင်ရသူအဖို့ ဤသည့် ဤပုံအနိဋ္ဌာရုံတွေ မြင်တွေ့ နေရလင့်ကစား အရက်သမားဖြစ်သော သူ့ အဖို့မှာတော့ ဣဋ္ဌာရုံချည်းသာ အိပ်မက်မက်ချင်မက်နေပေမည်။

မသန့်သည် မရှုနိုင်မကယ်နိုင်ဖြစ်နေသော ရင်ဝက အလုံးကို ဗုန်းဗုန်းကျအောင် သက်မနှင့်ရော၍ ချလိုက်ရသည် ချ၍မှ ကျတော့မည်ကြံကာ ရှိသေးသည်။ မခင်မြအစရှိသော ကုတင်ခြေရင်းက သားသမီး သုံးယောက် လူးကြလှိမ့်ကြသံကြောင့် သူတို့ထံ အာရုံရောက်သွား ရပြန်သည်။
အကြီးဆုံးသမီး မခင်မြ အသက် တဆယ့်သုံးနှစ်။ မသန့်သည် ကလေးတွေ၏မျက်နှာကို အဝေးက လှည့်ကြည့်လိုက်ရုံနှင့် အပြစ်ကင်းမဲ့စွာ ကြောင့်ကြပူပင်မှု မရှိ၊ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေကြသည့် မျက်နှာထားကို မြင်လိုက်ရပါသည်။ ကလေးတွေ အကုသိုလ်ကင်းစင်သလို သူတို့အဖေ ကင်းစင်နေပါသဖြင့် ဘယ်လောက် ဆင်းရဲဆင်းရဲ ဆင်းရဲပါစေ ကျေနပ်နိုင်ပါသေးသည်။ ယခုကား သူ ကိုယ်တိုင်မကင်းသည်မဟုတ်၊ ယနေ့လား နက်ဖြန်လား အပျိုသွေးဝင်တော့မည့် သမီးကလေးကို လူကြမ်းလူသရမ်း၊ ကြော့ကြမ်းဟော့ရမ်းသူတို့၏ သားရဲတွင်းဖြစ်သည့် အရက်ဆိုင်သို့ အရက်ပုလင်း အဝယ်လွှတ် တတ်ပါသေးသည်။ သူ့အဖို့တော့ “ခိုင်းလာတာပဲ သုံးလေးနှစ်ရှိမှကွာ” ဟူ၍ မထူးဆန်းသော ဘဝကို အကြောင်းပြတတ်သည်။ ဤသို့ပြသလို အရက်ကိုသာ ရမည်ဆိုက မယားကိုပါ ခိုင်းချင်ခိုင်းပါလိမ့်မည်။
အရက်သည်သာ သူ့အတွက် အရေးအကြီးဆုံး။
အရက်သည်သာ သူ၏မွေ့လျော်ရာ အရည်ယမကာ။
အရက်သည်သာ သူ အတပ်မက်ဆုံး အနှစ်သက်ဆုံး။
အရက်သည်သာ သူ၏အာဘဝနဏ။
ဒေါင်ခနဲနေအောင် တီးလိုက်သော သံချောင်းသံကြောင့် တနာရီ ထိုးပြီဖြစ်ကြောင်း မသန့်သိလိုက်ရသည်။ ညတိုင်းဆိုလျှင် မသန့်ပါ စိတ်ညစ်ညစ်နှင့် အိပ်ပျော်ခဲ့သည်။ ယနေ့ညတော့ အိပ်၍မပျော်၊ လုံးဝ အိပ်ချင်စိတ်မရှိတော့သလို မျက်လုံးတွေ ကြောင်နေသည်။ ဤလို မအိပ်ချင်ခြင်းက မသန့်အား တောင်တွေးမြောက်တွေးနှင့် စိတ်ညစ်ဆေး ဖော်တော့မည်။ ဒါကိုသိ၍ ဇွတ်အိပ်ကြည့်သည်။ ပရမ်းပတာ ကြမ်းတမ်းစွာ လှုပ်ရှားသော ကိုဘိုးဟန်၏ ခြေနှင့်လက်တို့က မသန့်၏ ပါးကို လာရိုက်သည်။ မသန့်၏ခါးကို လာ၍ ကန်သည်။
ထိုအခါ “အင်း အိပ်ကောင်းခြင်း မအိပ်ရ၊ စားကောင်းခြင်း မစားရ”ဆိုတာ ဒါတွေကို ပြောတာများလားဟု စဉ်းစားလိုက်မိသည့် အစကလေးက သံသရာအမျှင်တန်း မဆုံးခန်းသော တွေးတောမှုတွေ ဖြစ်ပေါ်နေတော့သည်။

“မသန့်၊ မင်းကို ကျုပ်မေတ္တာရှိနေတာ”
“အို ကိုဘိုးဟန်၊’ ရှင် အရက်တွေ ‘သောက်လာပြီး ဘယ့်နှယ် စကားတွေ”
“ဟဲ ဟဲ ဟုတ်တယ်၊ ကျုပ်အရက်တွေ သောက်လာတယ်၊ ဒါ ကြိုက်လို့ သောက်တာ မဟုတ်ဘူး၊ မင်းကို မပြောရဲလို့. ရဲဆေးတင်လာ ရတာ သိလား သိလား”
မညားခင်က တဇွတ်ထိုးပြောလိုက်ပုံကလေးမှာ အဲဒီတုန်းက မသန့်အဖို့ အတော်ဝမ်းသာသွားမိသည်။ အတော်သွေးကြီးမိသည်။
ငါ့ကိုကြိုက်ပါတယ်ဆိုတာလေးတောင် မပြောဝံ့လို့အရက်သောက် လာရသတဲ့။ ငါ့ကို အတော်ကြောက်နေပါလား၊ လေးစားလွန်းလှပါကလား။ သူမကြိုက်ဘဲနဲ့ တောင် ဇွတ်မှိတ်မျိုလာရဆိုပါလားဟု ကိုယ့်ဘက်ကိုယ်ယက်တွေးပြီး အတော်ကလေး ဘဝင်မြင့်ခဲ့မိသည်။ စင်စစ်မှာလည်း ကိုဘိုးဟန်မှာ မျိုးသန့်ရိုးသန့် ခေတ်ပညာတတ်၊ အလုပ်နှင့် အကိုင်နှင့် ကိုယ်လွတ်လက်လွတ် ဖြစ်ခြင်းကြောင့် မသန့်ကိုယ်တိုင်က ငြင်းလိုက်မဟဲ့ဟု မတွေးခဲ့ဖူးရုံမက ဘယ်တော့ စပါ့မလဲဟု အရိပ်အကဲ ကို စောင့်မျှော်နေစဉ် ဖြစ်ပါသည်။
“ဟင့်အင်း ကွ၊ ငါကတော့ တားမရဘူး၊ ချစ်မှာပဲ ချစ်မှာပဲ၊ ဇွတ်ချစ်မှာပဲ၊ အသေဝနာစ ဗာလာနံ၊ မသေချာသမျှ ငါမပြန်၊ ဘာရမလဲ အရက်ကို မောင်းတင်လာခဲ့ရတာက အရှုံးခံလို ဟင်း ဟဲ ဟဲ ဟဲ”
ကြိုက်ကြပြီး၍ နှစ်ယောက်ချင်း ချိန်းတွေ့ ပြန်တော့လည်း အရက် ကလေးကို အဖော်လုပ်ကာ အပိုင်စီး၍ နိုင်နည်းကားကြီး နိုင်လိုက် ပြန်သည်။ ထိုစဉ်ကလည်း မသန့်မှာတော့ ဝမ်းသာလွန်း၍ ငိုမိသည်။ အရက်ကြောင့်သာ ဤမျှရဲတင်းသည်၊ မြန်ဆန်သည်စိတ်အားထက်သန် သည်။ နိဂုံးချုပ်လိုက်တော့ အရက်ကြောင့်သာ တောင့်တအပ်သော ပန်းတိုင်ကို အမြန်ဆုံး ရောက်ခဲ့ရသည်။ မသန့်သည် ပီတိကြောမှာ မြော၍ မောသွားသည်အထိ ဖြစ်ရသည်။
“ကဲ ကိုဘိုးဟန် ပြန်ပါတော့၊ အမေတို့ နိုးကုန်တော့မယ်”ဟု မသန့်က နွမ်းလျလျနှင့်နှုတ်ဆက်၍ နှင်လွှတ်သည်ကိုပင် ကိုဘိုးဟန်ကတော့ ပါးစပ်က ပြုံးဖြီးဖြီး ခေါင်းကြီးယမ်းတမ်းတမ်း အငမ်းမရ၊ တတမ်းတတ တလှမ်းစပြန်ပါသေးသည်။
“ဟင့်အင်း ပြန်ဘူး ပြန်ဘူး ဘယ်သူ့ ဂရုစိုက်ရမလဲ ငါ့မယားဆီ ငါလာတာ၊ ချစ်စရာတွေ တပုံကြီးရှိသေးတယ် သိလား၊ တပုံကြီး ရှိသေးတယ် ဟီး ဟီး ဟီး”
ဤကဲ့သို မူးသည့် မူးရမ်း၊ ရူးတည့်ရူးနှမ်း၊ ဘီလူးဖမ်းသလိုဖမ်းပြန်တော့လည်း မသန့်မှာ ဘာမှ မတတ်နိုင်။ ချဉ်တင်တင် စူးဝါးဝါး အနံ့အသက်ကြားမှာ အသက်ရှူများပင် မှားခဲ့ရပါသည်။
“ဪ ကိုဘိုးဟန် ကိုဘိုးဟန်”
သူပြန်သွားတော့ မသန့်၏ တကိုယ်လုံးမှာ အရက်နံ့ ကလေးတွေ စွဲကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ သူ့ကို အလွန်အမင်း ခပ်ပြင်းပြင်းကလေး ချစ်သွားသည်မှာ အရက်ကလော၊ လူကလောဟု တွေးတော၍ပင်နေမိ သည်။ အစက ချဉ်ချဉ်တူးတူး အော်ကလီဆန်စရာကောင်းသော အနံ့ ဟု မသတီခဲ့ပေမင့် ကိုဘိုးဟန်၏ဖောဋ္ဌဗ္ဗကို စားမြုံ့ပြန်လိုက်လျှင် ဤအနံ့ကလေးကူမှ တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် အရသာကို ခံစားနိုင်မှန်း သတိရသည်။

တင့်တင့်တယ်တယ်ညားကြသည့် ပထမညကများဆိုလျှင် ကိုဘိုးဟန်သည် အလုပ်က ပြန်ကတည်းက ပုလင်းကြီးကို ပိုက်၍ ပြန်လာ သည်။
“ကိုဘိုးဟန် ရှင် အရက်သမားဖြစ်တော့မှာလား”ဟု ဆီး၍ ဆူလိုက်သည်။
“ဟား ဟား ဟား မင်းနဲ့ညားရတာ ဝမ်းသာလွန်းလိုပါ မိန်းမရာ”
“ကြည့်စမ်း သောက်လဲ လာသေးတယ်၊ ပါးစပ်က နံလို”
“ဟော် ဟော် သောက်တာ အဆန်းမှတ်လို့၊ သောက်တော့ ဘာဖြစ်တုံး၊ စားကောင်းတယ်၊ သောက်ကောင်းတယ်၊ သွေးသား ညီညွတ်တယ်၊ အားရှိတယ်၊ ဒီတော့ ဒီတော့ တို့လင်မယား အားရပါးရ တောင် ချစ်နိုင်သေးတယ်”
“အို ကိုဘိုးဟန်”
“မအိုနဲ့ အစ်မ၊ မင့်အတွက် ငါသောက်ရတာ သိလား”
“အို ဘာတွေလျှောက်ပြောနေရတာလဲ၊ နားရှက်ပါတယ်”
“ဟား ဟား ဟား တခြားမဟုတ်ပါဘူး။ ကျန်းကျန်းမာမာနဲ့ လုပ်နိုင်ကိုင်နိုင်မှ စားရေးနေရေး ဟန်ကျပြီး မင့်ကို တင့်တင့်တယ်တယ် ထားနိုင်မှာပေါ့ ဟုတ်ဘူးလား၊ ဟုတ်ဘူးလား၊ အဟီး.ဟီး ဟီး မသန့်လေး ချစ်လိုက်ပါတဲ့ အာရုံ ဟုန် ဟုန် ဟုတ် ရွှေမြင်းမိုရ် တတောင်လုံး ဟုန်း ဟုန်း ဟုန်းကို”
“ဪ ဘယ့်နှယ်အော်ကြီးဟစ်ကျယ် လုပ်နေရတာတုံး၊ ကျုပ် စိတ်ရှုပ်လာပြီနော် သိလား”
မသန့်မှာ တကယ်မှာပင် ကသိကအောက် ဖြစ်၍ ငိုသံပေါက်လာ သည်။ အိမ်နီးပါးချင်းများကို ရှက်၍ စိတ်ညစ်ရသည်။ ဒီလို ငိုလိုက်ပြန်တော့ ကိုဘိုးဟန်က ပျာပျာသလဲ ချော့သည်။ ခခယယ တောင်းပန်သည်။ ချွဲချွဲပျစ်ပျစ် အောက်ကျို့ အသနားခံသည်။ မသန့်သည် ဤလိုနှင့်သာ ကိုဘိုးဟန်၏ အရူးအမူးချစ်မှုကို သာယာရပြန်သည်။ မှန်ပေ၏။ ကိုဘိုးဟန်မှာတော့ အရက်ကို တခွက်ပြီး
တခွက် သောက်ရင်း ရူးသလိုလိုနှင့်လည်း ချစ်သည်။ မူးသလိုလိုနှင့် ချစ်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင်လျှင် မသန့်ကိုယ်တိုင် “ငါ့တော့ အချစ်သားပဲ”ဟု ခွင့်လွှတ်လိုက်ရသည်။
သို့သော် ကာလတာတောင် မကြာမြင့်မီပင် မိမိထက် အရက်ကို ပို၍ချစ်ကြောင်း ဇာတိပြလာတော့သည်။ တညတွင် ကိုဘိုးဟန် အလွန်အကျွံ မူးလာသည်။ သူ့ အပေါင်းအသင်း သောက်ဖော် သောက် ဖက်တယောက်က တွဲ၍ ထိန်းလာရသည်။ သူ တကယ်မူးလာတော့ တကယ်စိတ်ပျက်စရာကောင်းကြောင်း ယခုမှ သိရသည်။ အဝတ်အစား အကျွတ်ကျွတ်၊ ဣန္ဒြေအလွတ်လွတ်။

“သန့်၊ သန့် ကိုယ်တော့ မူးလာပြီကွ”
မသန့်သည် ထ၍ တွဲယူရမှာကိုပင် စိတ်နာသည်။ ထို့ကြောင့် ဘာတခွန်းမှလည်း မပြော။ ဘာတခုမှလည်း မလုပ်။ ငုတ်တုတ် ထိုင်ကြည့်နေလိုက်သည်။
“ဟေ့ မသန့် မသန့် ဟဲ့ကောင်မ၊ မိသန့် နင်ဘယ်လင်ငယ် တွေ့ နေလို. ငါ့ကို ဂရုမစိုက်တာလဲဟင်”
မသန့်သည် ယခုလို မဆဲစဖူး အဆဲခံရတော့ မွှန်ထူသွားလေ၏။ ဝမ်းနည်းတာထက် ဒေါသထွက်လာမိ၏။
“ရှင် အရည်တွေ သောက်လာပြီး ဒီလိုမမိုက်ရိုင်းနဲ့ နော် ဟင်း”
“အောင်မာ ကောင်မက လူပါးဝလို ၊ လင်ငယ်အားကိုးနဲလား၊ ဟုတ်လား”
မသန့်သည် ရှိုက်ကြီးတငင်ငို၍ အခန်းထဲဝင်သွားသည်။ အပြင် ဘက်မှာတော့ ကိုဘိုးဟန်က ဆူချင်တိုင်း ဆူနေသည်ကို သူ့ အပေါင်း အသင်းက သူ့ကို ချော့မော့ဖျောင်းဖျနေသည်။ မသန့်သည် အဝတ် အစားအနည်းငယ်ယူ၍ အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းသွားရန် ပြင်နေသည့်အခိုက် ကိုဘိုးဟန်က
“အောင်မယ်၊ အောင်မယ်ငါ့ကိုမပေါင်းနိုင်ဘူးပေါ့လေ ဟုတ် လား၊ ငါအရက်သောက်လို့ပေါ့လေ၊ ဟဲ-ဟဲ မပေါင်းချင်ရင် ဆင်းသွား။ ဟောသည့်လမ်းကကြွ”
“သွားမယ် သွားမယ်၊ ရှင် ပြောဖို့ မလိုဘူး”
“ဟား ဟား လိုသေးသပေါ့ အမိရယ်၊ ဒီမယ် ဟဲ့ကောင်မ နင်ဆင်းသွားတော့ ငါဘာဖြစ်ရမလဲ၊ နင်လို မိန်းမကို အရက်တခွက်လောက် မမက်ဘူးကွ သိလား”
မသန့်အဖို့မှာတော့ ဒီစကားမှာ အသည်းကို လှံစိုက်လိုက်သလို ဖြစ်သွားလေသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုနေ့ ညနေကပင် မအေ့အိမ်သို့ ဒေါ နှင့် မောနှင့် ပြန်ရောက်ရသည်။ အိမ်မှာ လင်နှင့် ကတောက်ကဆတ် ဖြစ်ရ၍ မိခင်ကြီးအိမ် စိတ်ချမ်းသာ လက်ချမ်းသာ လာ၍ ခိုလှုံမည် ကြံပါသည်။ မိခင်ကြီးက ရင်ထုမနာနှင့် ဆီး၍ အပြစ်တင်ပါသေးသည်။
“ညည်း အစက မသိဘူးလားဟင်၊ သူ အရက်သောက်တတ်တာ ညည်းသိရဲ့သားနဲ မနေနိုင်မထိုင်နိုင် ထွန့်ထွန့်လူးလူး ကြိုက်နေတာ၊ ငါက ပေးစားတဲ့လင်လား၊ ညည်းကြိုက်လို ညည်းယူခဲ့တာ မဟုတ်လား၊ အခုညည်းဗိုက်ထဲမှာ ကလေးရမှ ကွဲလာတော့ကော ဘာထူးဦးမှာလဲ။ လင်ကိုနိုင်အောင် ဖျောင်းဖျနိုင် ဖျောင်းဖျ၊ ဖျောင်းဖျလို့ မရရင် ညည်းထိုက်နဲ့ ညည်းကံပဲ။ မိန်းမဆိုတာ
တမျက်နှာက နှစ်မျက်နှာ ပြောင်းရအောင် လွယ်တာမှတ်လို့”
ဤသို့ကြားရတော့ မသန့်မှာ ဒူးနှင့် မျက်ရည်သုတ်နေရရုံသာ ရှိသည်။ မိခင်ဆိုပေမယ့် ကိုယ်က အိမ်ထောင်ရက်သားနှင့် နေမိတော့ သူစိမ်းလိုလိုဖြစ်ရကြောင်း ခံစားမိသည်။
“နောက်ပြီးတော့တော်၊ ကျုပ်ကိုပါလာပြီး ညည်းလင်က ရန်လုပ်နေပါဦးမယ်။ ပြန်သာပြန်ပါ တော်တော်ကြာ မူးလာမှဖြင့် သူ့ မယား လက်ခံထားရလားဆိုပြီး”
မှန်ပေသည်။ လင်ရယ်လို့ ဖြစ်လာမှတော့ သူပြုသမျှ နုရတော့မည်။ မိခင်ဆိုတာက ဆိုင်ရုံသာဆိုင်သည် မပိုင်တော့ပါတကား။ မယား ဟူသည်လည်း လင်က မကွာသမျှ မိန်းမသာ တထစ်ချ ဖြစ်ကြရသည်ချည်း မဟုတ်လော။ ဒီကြားထဲတွင် မိမိမှာ ကိုယ်ဝန်နှင့်ဖြစ်နေပေပြီ။ ထို့ကြောင့် အကြောင်းကြောင်းတွေ ထောက်၍ ရှေ့ရေးကို တွေးကြည့်လိုက်သော် ပြေးဖို့လည်း မလွယ်၊ အေးဖို့လည်း မလွယ်၊ ကယ်မယ့်သူ နတ္ထိ။

မိခင်ကြီးအိမ်တွင် တညတာ အိပ်လိုက်ရသည်။ နောက်တနေ့မနက်ကျတော့ မိခင်ကြီး ဗေဒင်တွက်ထားသည့်အတိုင်း ကိုဘိုးဟန် ကိုယ်တိုင် ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် လိုက်လာချေပြီ။ တော်ပါသေး၏။ မူးမူးရူးရူး ရမ်းရမ်းကားကား မဟုတ်၊ ညက ကျားသတ္တဝါလောက် ကြမ်းတမ်း မာန်ဖီသမျှ မနက်ကျတော့ ယုန်သူငယ်လို နူးနူးညံ့ညံ့နှင့် ချော့လာသည်။
“ငါညက မူးလို့ပါကွာ။ စိတ်မဆိုးပါနဲ့ ၊ ငါတောင်းပန်ပါတယ်၊ နောက် ဒီလိုမဖြစ်စေရပါဘူး။ ငါဘာတွေပြောမိတယ် ဆိုတာ သိတာ မဟုတ်ပါဘူး။ လာပါ မင်းမရှိရင် ငါဘယ်လိုနေရမလဲ”ဟု ကညဝတ်တွ တောင်းပန်သည်။
သူ တောင်းပန်သမျှ စကားတွေထဲက မင်းမရှိရင် ငါဘယ်လို နေရမလဲ ဆိုတဲ့ စကားလုံးလေးတွေကား မသန့်၏ အသည်းကြားကို သကာပျားနှင့် ဖုံးလိုက်ပြန်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် နောက်ဆုံးတွင် မိခင် ကြီးကို နှုတ်ခွန်းမှ မဆက်ခဲ့မိ၊ ကိုဘိုးဟန်နောက် ကောက်ကောက်ပါအောင် ပြန်လိုက်ခဲ့ဖြစ်လေသည်။ သို့နှင့် သမီးဦးကလေး မခင်မြ လူ့ ပြည်သို့ ရောက်ခဲ့ရသည်။ ကိုဘိုးဟန် မမူးလျှင် အလွန် သဘောကောင်း၍ မယားကို ချစ်သလောက် ကြင်နာသလောက် အလိုလိုက်သလောက် မူးလျှင်တော့ အရက်ကလွဲ၍ မည်သူ့ကိုမှ မျက်နှာသာမပေး၊ မည်သူ့ ကိုမျှ သတိမရ။
သို့သော် တနေ့တခြား မမူးသည့်အချိန်ထက် မူးနေသည့် အချိန်က ပို၍ပို၍ များလာလေသည်။ မခင်မြအောက် ယောက်ျားကလေး တယောက်၊ မိန်းကလေး အငယ်ဆုံး သုံးနှစ်လောက် တယောက်ရ လာသည့်အချိန်အထိ မသန့်အဖို့တော့ စိတ်ချမ်းသာကွက်မရှိ၊ နံနက် အိပ်ရာက ထလျှင်ထချင်း အရက်ကလေး တခွက်မှ မသောက်ရလျှင် ခေါင်းကိုက်သည် ဇက်လေးသည် မှုန်တိမှုန်ဝေနေသည်။ စိတ်တိုတတ်သည်။ ကိုဘိုးဟန်မှာ အရက်နာကျနေခဲ့ပြီး အရက်ကလေးတခွက် သောက်လိုက်ရမှ ရွှင်ရွှင်ပျပျ မျက်နှာကလေးကို မြင်ရသည်။ မသန့်သည် အရက်သောက်မှုနှင့်ပတ်သက်၍ ကိုဘိုးဟန်အား လုံးလုံးကြီး လက်လျှော့လိုက်ရရှာသည်။ သို့နှင့် အလုပ်ကို သွားနေစဉ် သားသမီးတာဝန်ကို တနေ့လုံး တကုန်းကုန်းနှင့် ရုန်း၍ ထမ်းဆောင်၊ ညနေဘက်လောက် နေရပြီးနောက်တွင် ပြန်လာလတ္တံ့ သော လင်သည်ကို တထိတ်ထိတ် တလန့်လန့်နှင့် စောင့်မျှော်နေရလေ့ရှိသည်။ တထိတ်ထိတ်တလန့်လန့် ရှိမည်ဆိုလျှင် ရှိလောက်စရာပါပေ။ အမြဲတမ်းလိုလို အရက်တမြမြနှင့် ပြန်လာတတ်သည်။
သောက်လေသောက်လေ ငတ်မပြေသည့်၊ ကာမေငါးတန် ဆား ရေငန်ဆိုသည့် စကားမှာ ကိုဘိုးဟန်နှင့် သေအရက်ကိုဆိုမှ ပို၍ မှန်ကြောင်း မသန့်တွေးမိသည်။ သောက်စရာမရှိရှိလျှင် အိမ်မှာ အဆင်သင့် ဝယ်ထားသော ပုလင်းထဲက အရည်ကိုပါ မျက်စောင်းထိုးလာတတ် သည်။ ဒီအတောအတွင်း အပေါင်းအသင်းသောက်ဖော်သောက်ဖက်များ အိမ်ရောက်လာပါက ရှိတာ အကုန်ထုတ်၍ ဝေဿန္တ ရာလုပ်တော့သည်။ ကလေးတွေနှင့် သားမယားအတွက် မုန့်ပဲသရေစာ ဝယ်မကျွေးချင်လျှင်သာ ရှိမည်။ သောက်ဖက်များကို အရက်ပုလင်းနှင့် ဧည့်ခံ ရာမှာမူ အတော်ရက်ရောနိုင်သည်။ သူ အရက်ပုလင်းငှဲ့တိုင်း ငှဲ့တိုင်း မသန့်အမြင်ကတော့ ငွေတွေ အရက်ကျို၍ လုံထဲက လောင်းသွန် သလိုသာ မြင်မိသည်။
စီးပွားရေးအခြေအနေအရ သူ့ လခ၏
တဝက်ကျော်ကျော်မှာ ဤလိုအရည်ဖျော်၍ သောက်ပစ်တာ၊ သူတပါးကို တိုက်ပစ်တာနှင့်
တအိမ်လုံး မလုံမလောက်ဖြစ်ရသည်။ တနေ့လျှင် ငွေငါးကျပ်၊ တလမှာ ကျပ်တရာ့ငါးဆယ် လွယ်လွယ်နှင့် ထွက်နိုင်ပါသည်။ ဤသင်္ချာကား အနည်းဆုံးအတန်းအစားဖြစ်၍ နိုင်ငံခြားချက်အရက် တပုလင်းဆိုလျှင် ငွေလေးငါးဆယ် သုံးရက်မှ မလည်ခင် ကုန်တတ် ပြန်ပါသေးသည်။
မုန့်မစားရသော ကလေးငယ်တွေကို ချော့၍ ရနိုင်ပါလျက် ထို အရက်ကို လျှော့၍ သောက်ရန်, ဖျောင်းဖျ၍ မရနိုင်သော လင်သည်အတွက် သားသမီးတွေပါ ဖြစ်သလို ရောင့်ရဲရရှာသည်။

ကိုဘိုးဟန် လက်အောက်တွင် လုပ်လာခဲ့သမျှ စာရေးကလေးတိုင်းလိုလို သူ့ အား လွှားခနဲ လွှားခနဲ တက်၍ ရာထူးရာခံ လခဝင်ငွေ တိုးသည်ထက် တိုးလျက်ရှိသော်လည်း ကိုဘိုးဟန် လုပ်သက်မှာတော့ မပြုတ်ရုံတမည် တည်းတည်းကလေး ရှိတော့သည်။ အရက်ရှိန်ကြောင့် အလုပ်များ ကပြောင်းကပြန်ဖြစ်ခဲ့ဖူးပေါင်း များလှပြီ။ အမှားမှား အယွင်းယွင်းတွေလည်း မနည်း။ နှောင့်နှေးကြန့်ကြာမှုလစ်ဟင်းပျောက်ဆုံးမှု၊ ဒါတွေမှာ အရင်းစစ်အမြစ်မြေက ဆိုသလို အရက်၏ ပယောဂမှန်း ကိုဘိုးဟန်ကိုယ်တိုင် သိခဲ့ပါသည်။ သူကား မိုက်တွင်းနက်လှသော လူ့အန္တိမ မဟုတ်၊ အမြော်အမြင် ဆင်ခြင်တုံတရား အသိများသော ခေတ်ပညာတတ်ယောက်ျားဖြစ်သည်။ အရက်မသောက်ရန် တား၍ မရလှသည့်အဆုံး စိတ်နှလုံးချမ်းသာသည်မရှိ တအိအိနှင့် မချိတရိ ကျိတ်ငိုတတ်သည့် မယားကိုလည်း မြင်ပါသည်။ ဝမ်းမဝတဝ ခါးမလှ တလှ အောက်တန်းကျနေသော ကလေးများကိုလည်း မြင်ပါသည်။ လုပ်သက်ရင့်သလို လခမရင့်သည်ကိုလည်း သတိရပါသည်။ အသက် ကြီးလာသလို ရာထူးမကြီးရသည်လည်း မခံချင်ဖြစ်မိပါသည်။ ထို့ကြောင့် မကြာမကြာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို တရားချ၍ ရပ်တန်းကို ရပ်ပြီး ပြတ်တန်းက ပြတ်နိုင်ရန် ကြိုးစားကြည့်ပါသည်။

တဆယ့်သုံးနှစ်ကျော်ကျော်ရှိလာပြီဖြစ်သော သမီးကလေး မခင်မြ မမွေးခင်ကတည်းက ဆိုတော့ တဆယ့်လေးနှစ်လုံးလုံး လနှင့်တွက်သော် လပေါင်းတရာ့ခြောက်ဆယ့်ရှစ်လထိုကမှတဆင့် ရက်နှင့်ချင့်က ရက်ပေါင်းငါးထောင့်လေးဆယ်၊ တနေ့ဝယ်
သုံးခွက် ထိုအရက်ကို ပေါင်းလိုက်လျှင်ကား ခွက်ပေါင်း သောင်းငါးထောင်၊ ဤရွေ့ဤမျှ ဝင်လာသမျှတို့ကို လက်သင့်ခံလာခဲ့ရပြီဖြစ်သော အစာအိမ်နှင့် အူလေး အူမ အကြောပေါင်း မြောက်မြားစွာတို့က ယခုမှတော့ အလျှော့မပေး။ သောက်မချလျှင် ခေါင်းနောက်ကျိလာအောင် ဒုက္ခပေးတော့သည်။ လေတွေ ပျို့ခန် ဝေါခနဲ တက်ဆောင့်သည်။ နှုတ်လေး ကိုယ်လေး မျက်တောင်ပါမှေး၍ တံတွေးသွားရည်မှ မထိန်းနိုင်အောင် ဣန္ဒြေပျက် လာသည်။ ခြေတွေ၊ လက်တွေ တုန်လာကာ လူမမာ လေငန်းဖောက်သလို ကယောက်ကယက်ဖြစ်လာပြီးလျှင် နေမထိ ထိုင်မရ ထ၍မှ မလျှောက်နိုင်အောင် အဖြစ်ဆိုးကြီးက နှိပ်စက်တတ်သောကြောင့်
“ဘိုးဟန် မင်းတော့ ဘဝဆုံးပါပကော”ဟု ဝမ်းနည်းပက်လက် အသံမထွက်ဘဲ စဉ်းစားမိသည်။ မယားကိုလည်း သနားသည်။ သမီး သားကိုလည်း ကြင်နာပါသည်။ ဂုဏ်လောက ငွေလောက ပကာသန လောကကြီးကိုလည်း ခုံမင်ပါသည်။ သို့သော် အရက်က သူ့ ကို နိုင်နေသောကြောင့် ငါးရိုးမျက် လက်တို ဘယ်လိုမှ မတတ်နိုင်။
တရက်နှစ်ရက် ဇွတ်တင်း၍ နေကြည့်သည်။ ပူရှရှခါးသက်သက်ကလေးကိုမှ ခံတွင်းမျက်နေသော လျှာသည် အရက်မှလွဲ၍ ဘာကိုမှ လက်မခံချင်တော့။ ထို့ကြောင့် အစားအပျက်ကြီးပျက်လာ သည်။ ရီဝေအုံမှိုင်းသော ဦးနှောက်နှင့်မှ နှစ်နှစ်ကာကာ အိပ်ပျော်စေသော သွေးကြောတွေက မျက်စိမှိတ်၍ အိပ်ပါသော်မရ၊ အပြောကျယ်စွာသော ပူ လောင်သည့်သဲကန္တာရကြီးထဲတွင် ရေငတ်သူပမာ လျှာတွေပါ နှုတ်ခမ်းတွေပါ ခြောက်သွေ့ အက်ကွဲ၍ လာတော့သည်။ ထို့ကြောင့် အလိုလိုမောလာသည်။ အလိုလိုအားအင်တွေ ဆုတ်ယုတ်လာသည်။ ခန္ဓာကိုယ်ပါ ကတိမ်းကယိုင် ချည့်နဲ့လာသည်။

သုံးရက်က လေးရက်ဆက်၍ ဆက်၍ ဇွတ်တင်းကြည့်သည်။ အရက်ငွေ့ တွေကလည်း တက်၍ တက်၍ ကိုဘိုးဟန်ကို ညှဉ်းတော့ သည်။ သူခံစားရသော အရက်နှင့် ကင်းကွာမှု ဝေဒနာသည် နောက်ဆုံးကား မယားဖြစ်သူကပင် မကြည့်ရက်တော့ပေ။ ကြာကြာနေလျှင် သေမင်းက ဆွဲယူတော့မလို ထင်လာရသည်။
“မသန့် မသန့် ငါတော့ အရက်ဖြတ်လို့ မဖြစ်တော့ဘူး” ကိုဘိုးဟန်သည် မယားကို ဖက်၍ ဝမ်းနည်းပက်လက်နှင့် ငိုမိသည်။ တကယ်ပင် မချိတရိ အူလှိုက်သည်းလှိုက် ဖြစ်သောကြောင့် ယောက်ျားကြီးတယောက် မျက်ရည်ပေါက်ပေါက်ကျသည်ကို တွေ့ရသည့် မယား မှာ ချုံးပွဲချ၍သာ ငိုကြွေးရရှာတော့သည်။
“သောက်ပါ ကိုဘိုးဟန်ရယ်၊ သောက်ပါ သောက်ပါ။ ကျွန်မ ရှင့်ကို မမြင်ရက်ပါဘူး၊ ရှင်သောက်သမျှ ကျွန်မတို့က အသုံးအစား လျှော့ပေးပါ့မယ်။ တခုတော့ တောင်းပန်ပါရစေ မောင်ရယ်။ တန်ဆေး လွန်ဘေးတဲ့ အဲဒါကလေး သတိထားပါနော်”
မသန့်က တကယ့်စေတနာနှင့်ခွင့်ပြုလိုက်ပြန်တော့ သူ့ကို ဆူပူ စိတ်ကောက်၍ တားတာထက် တကယ်ရင်ထုမနာဖြစ်ရပြန်သည်။
“ငါ အောင့်နေကြည့်တယ် မသန့်ရယ်၊ ဒါပေမဲ့ အာရုံကြောတွေက အလျင်ဖြစ်ပြီး သွေးတောင်းနေကြတာတော့ ငါခံနိုင်ရည် မရှိတော့ဘူး။ မင်းငါ့ကို ဘယ်လောက်ချစ်တယ်ဆိုတာ အခုသိရပါပြီကွယ် သိရပါပြီ။ သိရတော့ သာပြီး. အသည်းနာပါသေးတယ်။ ငါ့ကို မင်း ပစ်ထွက်သွားချင်တောင် သွားပါကွာ၊ ငါခွင့်ပြုပါတယ်”
“ကျွန်မ ဘယ်သွားရမလဲ ဒီကလေးသုံးယောက်နဲ့ ‘ကျွန်မဘယ်သွားပြီး ဘာလုပ်ကိုင်စားရမလဲ၊ ရှင် သက်ဆိုးရှည်အောင် အခြေအနေသာ ကြည့်သောက်ပါတော့၊ ကျွန်မ ခွင့်ပေးပါတယ် မောင်ရယ် ခွင့်ပေး ပါတယ်”
ကိုဘိုးဟန်၏ မျက်စိထဲမှာ မျက်ရည်တွေ ဝဲဝဲလည်နေသည်။ ထို့နောက် တဖြည်းဖြည်း မျက်နှာထားတင်းလာပြီး အံကြိတ်လိုက်သည်။ ဒါကိုမြင်လျှင် သူ့ကိုယ်သူ ဒေါသထွက်နေမှန်း သိသည်။
“ကဲ မသန့် ငါသွားမယ်”
“ကို ဘယ်သွားမှာတုံး”
“အရက်ဆိုင်ကို အရက်ဆိုင်ကို”
“ဆိုင်မှာတော့ သွားမသောက်စေချင်ဘူး ကိုဘိုးဟန်ရယ်၊ သောက်ခြင်းသောက်ရင် အိမ်ထဲမှာ ဣန္ဒြေရရသောက်ပါ၊ ကျွန်မ တောင်းပန် ပါရစေ”
မသန့်က ချော့ပြောတော့ ကိုဘိုးဟန်မှာ ခေါင်းကြီးငိုက်စိုက် ချ၍ နားထောင်နေရှာသည်။ သို့ သော် သူ့ ဝမ်းတွင်းကတော့ ဗလောင်ဆူ လှလေပြီ။
“ဒါဖြင့် သမီးလေးကို အဝယ်ခိုင်းလိုက်စမ်း၊ ဟောဒီ လမ်းထိပ် က တရုတ်ဆိုင်မှာ”
“တော်ပါ့မလား ကိုဘိုးဟန်”
“နို့ မင်းကိုယ်တိုင် သွားဝယ်မလားကွ၊ ငါ့သမီး ဘယ်သူ စော်ကားဝံ့မလဲ။ ငါ့ဒေါသကို တလမ်းလုံး သိတယ်။ ဘယ်သူမှ ငါ ဂရုမစိုက်ဘူး”
သို့နှင့် သမီးကလေးကို အဝယ်လွှတ်လိုက်ရသည်။ ကလေးမ ကလေးကတော့ ရှက်ရမှန်း ကြောက်ရမှန်းသိတတ်သေးသော အရွယ် မဟုတ်သေးသဖြင့် သူ့ကို မုန့်ဖိုးကလေးပေးမည် ဆိုကတည်းက ပေါ့ပေါ့ ပါးပါး ဝယ်ပေးလိုက်သည်။
“အဲဒါမှငါ့သမီးကွ၊ အဝယ်တတ်သားပဲ၊
ကဲ ငဘိုးဟန် ဒီလောက် သွေးတောင်းလှတာ သောက်စမ်းကွာ သောက်စမ်းကွာ၊ မသောက်ရရင် သေတော့မတတ်ဖြစ်နေတာ အားရပါးရ တဝကြီး သောက်လိုက်ကွ”
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ရေငတ်လွန်းသူ ရေအိုးစင် တွေ့ တော့သလို သောက်လိုက်သည်မှာ မသန့်က ချင့်ချိန်ရန် သတိပေး၍မရ၊ ကလေးမ ကလေး မခင်မြပင် အခေါက်ခေါက် အခါခါသွား၍ ဝယ်ပေးရသည်။
ဒေါက်ခနဲ ဒေါက်ခနဲ ဆက်ကာ ဆက်ကာ တီးလိုက်သည့် သံချောင်းသံကား သုံးချက်တိတိ ဖြစ်တော့သည်။ ထိုအသံနှင့်တဆက်တည်းလိုလို
“အမေ ထမင်းဆာလှပြီ”ဟု သားအလတ်ကလေး အိပ်ရာမှ ယောင်နေသံကြားလိုက်ရသဖြင့် မသန့်သည် သူတွေးနေသမျှ လွင့်ပျောက်ကုန်ကြသည်။ ကုတင်ခြေရင်းက ဖျာကလေးပေါ်တွင် စီရရီ သိပ်ထားသောသားသမီးကလေးများအား သွား၍ စောင်ကလေး ခေါင်းအုံးကလေးပြင်ပေးလိုက်ရသည်။ ထို့နောက်တွင်မူ လင့်အပါးက ဝင်၍ ဘာမှ မတွေးမိအောင် ဇွတ်မှိတ်၍ အိပ်ချလိုက်ရသည်။

နောက်တနေ့ မိုးလင်းကတည်းက ရာသီဥတုသည် အုံ့မှိုင်း၍နေသည်။ မိုးရိပ်မိုးသားများသည် နေရောင်ကို လုံးဝ ဖုံးကွယ်မင်းမူနေကြသည်။ လောကဓာတ်ကြီးတခုလုံး ပျင်းရိထိုင်းမှိုင်းစရာကောင်းလှသည်။ မသန့်၏စိတ်ထဲမှာ ကြည်ကြည်လင်လင် မရှိလှ၊ ပတ်ဝန်းကျင် သဘာဝအတိုင်း ထိုင်းမှိုင်း လေးလံနေတော့သည်။ ညက အအိပ်ပျက်ထားသော မျက်စိများက ဖန်စပ်စပ်ဖြစ်နေသည်။ ညက တွေးတောနေမိသော အာရုံကြောများက ခပ်ထွေထွေ ခပ်ဝေဝေ နောက်ကျိနေသည်။
အိတ်ထဲမှာ ပိုက်ဆံမရှိ၊ မီးဖိုခွင်ထဲတွင် ချဉ်ရည်ဟင်းကလွဲ၍ ဆီပြန်တခွက်မှ မရှိ။ ထို့ထက် စိုးရိမ်မိတာက ကိုဘိုးဟန်အတွက် အရက်ကျန် မရှိ၊ မနက်အိပ်ရာက ထကတည်းက ပုလင်းကျန်ကလေးနှင့် သူ အရက်နာကျသမျှ စောစောစီးစီး ကုစားသွားခဲ့ပြီ မဟုတ်လော။ ညနေပြန်လာလျှင် ထမင်းမစားခင် အရက်လေးနှစ်ခွက် သုံးခွက် ဝင်မှ ထမင်းပွဲမှာ ဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်း ဝင်ထိုင်ချင်သည်။ အရက်ကလေး တမြမြဖြစ်ပြန်တော့ ဆီပြန်ဟင်းကလေး အကြော်ကလေးများ ပါမှ အာဟာရခံတွင်းတွေ့ တတ်သည်။
ယနေ့တော့ ခက်ကပြီ၊ ပြန်လာလျှင် ကိုယ်က ချော့၍ တနေ့ တလေတော့ ခြိုးခြံရအောင် ပြောရတော့မည်။ မသန့်သည် ဤသို့နှင့်သာ စိတ်လေးနေမိ၏။
“မသန့်ရေ အေ မသန့်”ဟု ဖိနပ်ချွတ်လောက်က ကိုဘိုးဟန်၏ အသံကို ကြားလိုက်ရပါပြီ။ သိုနှင့် ဟင်းအိုးကလေး နွေးနေရာက အထတွင်
“ထိုင်ဗျာ ကိုစိုးမြင့်”ဟုထပ်၍ ကြားရသောကြောင့် ဧည့်သည် ပါလာမှန်းသိရပြန်ပါသည်။ ခက်တာက ဧည့်သည်ပါလာလျှင် ကိုဘိုးဟန် က ပျော်ပျော်ပါးပါး သောက်တတ်သည်။
“ဟောဒါ ကျွန်တော့မိန်းမပဲဗျ၊ ဟဲ ဟဲ ဟေ့ မသန့်၊ ဒါ တောင်ငူ က သစ်ကုန်သည်ကြီးကိုစိုးမြင့်တဲ့၊ မှတ်ထားနော်”ဟု မိတ်ဆက်ပေးသောကြောင့် မသန့်က ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်ရသည်။ ဧည့်သည်မှာ မွန်မွန်ရည်ရည် သိက္ခာသမာဓိရှိပုံရသည်။ ဣန္ဒြေ
တည်တံ့သည်။ ရတနာ သုံးပါးကိုင်းရှိုင်းပုံရသည်။ သူ့ ယောက်ျား ဒီလို လူစားမျိုးနဲ့ တွဲလာတော့ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံမှုအတွက် အတော်ကျေနပ်သည်။ အားရှိသည်။ ဂုဏ်ယူမိသည်။
သို့သော် ကိုဘိုးဟန်က နောက်ဖေးမီးဖိုဆောင်သို့ လိုက်လာပြီး
“ဟေ့ မသန့်၊ ဧည့်သည်ကို ထမင်းကျွေးရမယ်ကွာ၊ ဘာဟင်း ရှိသလဲ”ဟု ကြိုတင် စီစဉ်မှုမပေးဘဲ အရေးပေါ် လတ်တလော ပြော လာသောကြောင့်
“ဟာ ကိုဘိုးဟန်ကလဲ လုပ်ကရော့မယ်၊ အိမ်မှာ ချဉ်ရည်တခွက်တည်း”
“ဒါဖြင့်လဲ အခေါက်ကင်၊ အသားကင်၊ ဆယ့်နှစ်မျိုးကြော်ကလေး ဘာကလေး ဝယ်ပေါ့ကွာ၊ နို့ အရက်ကော အရက်”
“ဟောတော် ဧည့်သည်ကိုပါ တိုက်မှာလား။ သောက်တတ်လို့ လား’
“အေးပေါ့ကွ၊ ငါနဲ သောက်ဖက်ပဲ၊ သူကချည်းပဲ တိုက်ပေါင်း များလှပြီ၊ ဒါကြောင့် ဒီတခါ အိမ်ခေါ်ထမင်းကျွေးတာ” မသန့်စိတ်ထဲမှာတော့ အထင်နှင့်အမြင် ကွာသွားသဖြင့် ဝမ်းနည်းမိသည်။
“သူတို့ ယောက်ျားများ အကဲခတ်ရတာ မလွယ်ပါကလားနော်” ဟု ညည်းလိုက်ချင်သည်။
“စောစောစီးစီးက သမီးလေးကို အဝယ်ခိုင်းမထားဘူးလား။ ဟို ပုလင်းထဲကဟာ မနက်က ငါသောက်ကတည်းကကုန်တာ မင်းလဲ အသိသားနဲ့”
“ပိုက်ဆံမှ မရှိဘဲ ကိုဘိုးဟန်ရယ်”
“အေး ဟုတ်သားပဲ ဟုတ်သားပဲ၊ ကဲ မြန်မြန်အဝယ်ခိုင်းလိုက် စမ်း။ ရော့ ငါ လခထုတ်လာတယ်”
ကိုဘိုးဟန်က သူ့အိတ်ထဲက ကျန်သမျှပိုက်ဆံကလေးကို အိတ်သွန်ဖာမှောက် ထုတ်ပေးရှာသည်။ အရက်ကြွေး၊ လပေါင်၊ အတိုး စသည် တို့ကို ပေးခဲ့ရပြီးသည့်နောက် သူ့ ထံက ရသမျှမှာ လခ၏
တဝက်စာ လောက်သာ ရှိသည်။ ဒီအထဲက အိမ်အတွက် သုံးစားလာခဲ့သော ဆန်ကြွေး ဆီကြွေး၊ ငရုတ်ကြက်သွန်ကြွေးတွေကို ဖဲ့ဆပ်လိုက်ဦးမည် ဖြစ်ရာ တလလုံးလုံး ခြိုးခြိုးခြံခြံနှင့် သုံးသွားဖို့ကတော့ တလနှင့် တလ ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ်လည်သလို လည်ခဲ့ဖူးပေါင်းများလှပြီဖြစ်၍ အကျင့် ရလှပါပြီ။

ထိုကြောင့် ကိုဘိုးဟန် ပြန်သွားပြီး အိမ်ရှေ့တွင် ဧည့်သည်နှင့် စကားဖောင်လောက်အောင် ပြောနေစဉ်အခိုက် သမီးကလေးကို ကျိတ်၍ လွယ်အိတ်ကလေး ပေးကာ မှာတန်တာတွေ မှာလိုက်ရသည်။ “တော်ပါသေးရဲ့၊ ပိုက်ဆံကလေးပါ လာလို့”
မသန့်သည် သားနားသော ဂုဏ်သရေရှိဧည့်သည်အတွက် အရေးပေါ်ထမင်းပွဲအတွက် ရှိသလောက်နှင့် လှလှပပကလေးဖြစ်စေရန် လက်မလည်အောင် စီစဉ်နေရသည့် အချိန်မှာ ကုန်မှန်းမသိ ကုန်သွားခဲ့ ရာမှ
“ဟဲ့ သမီး၊ ဘာဖြစ်လို့လဲဟင် ဘာဖြစ်လာသလဲ”ဟု ကိုဘိုးဟန်၏ ပျာပျာသလဲမေးသံမှာ မသန့်အဖို့ ခေါင်းနပန်းများ ကြီးသွားမိသည်။ ထိုမှ
တဆက်တည်း သမီး၏ ငိုရှိုက်သံမှာ အိမ်ပေါ် ရောက်လာမှန်း သိသဖြင့် ကမန်းကတန်း ထွက်ကြည့်မိလေ၏။ မသန့်၏ မြင်ရ ချက်မှာ မျက်စိနှစ်ဖက်စလုံးပြာသွားသလား ထင်ရသည်။ ကြီးကောင် မဝင့်တဝင် သမီးကလေး၏ အပေါ်ရှန်သားအင်္ကျီကလေးမှာ စုတ်ပြဲ၍ ရှိလေ၏။ မအေကို မြင်လိုက်သောအခါ သမီးကလေးက ပြေးဖက်၍ အရက်ပုလင်း လွယ်အိတ်ကို ပစ်ချပြီး
“အမေ ကျွန်မကို ဟိုအရက်ဆိုင်ထဲက လူကြီးတယောက်က အတင်းဖက်နမ်းတယ်ပြီးတော့”
“ဟဲ့ သမီး”
မသန့်၏ ရင်ထဲမှာ မီးဟုန်းခနဲတောက်သွားကာ မျက်နှာတွေပါ ပူလာသောကြောင့် သူ့ပါးစပ်ကလေးကို အတင်းမရအရ လိုက်ပိတ် လိုက်ရသည်။ အမှန်စင်စစ် သမီးကလေးမှာ ကလေးစိတ်နှင့် ကလေးကိုယ် သာသာမျှသာဖြစ်သောကြောင့် ဧည့်သည်ရှေ့ ဖအေရှေ့မှာ ရှက်ရ ကြောက်ရမှန်းမသိ ဇွတ်တိဇွတ်ထိုး ပြောချလိုက်သည်။
ကိုဘိုးဟန်သည် ဧည့်သည်၏ မျက်နှာကို
တချက်မျှ လှမ်းကြည့် ပြီးနောက် ဆတ်ခနဲ ထိုင်ရာမှ ထတဲ့၍
“ဘယ်ကောင်လဲကွ၊ ငါ့သမီးကို စော်ကားတာ”ဟု တခွန်းတည်းပြောပြီး ကမူးရှူးတိုး အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းပြေးလေတော့ရာ မြွေပူရာ ကင်းမှောင့်ဆိုသလို သမီးနှင့် လင်ကြား ဗျာများလိုက်ရပြန်သည်။
“လုပ်ပါဦး ဦးစိုးမြင့်၊ မြန်မြန်လုပ်ပါဦး၊ လက်လွန်ကုန်တော့မယ်”
“ဟေ့ ကိုဘိုးဟန် ကိုဘိုးဟန်၊ အရမ်းမလုပ်နဲ့”
အပြေးအလွှားနှင့် နှစ်ယောက်သား မသန့်မျက်စိအောက်မှ ပျောက်သွားကြသည်။ မကြာမီ လမ်းထိပ်က ဆူဆူညံညံအသံတွေကို တထိတ်ထိတ်နှင့် ကြားရသည်။ ကြောက်လွန်းနေသော သမီးကလေးကိုလည်း ထားမပစ်ရက်။ လင်ကိုလည်း စိတ်မချ။ ရင်တမမနှင့် ဆဲသံ ဆိုသံ၊ ကြိမ်းမောင်းသံ၊ ရိုက်သံနှက်သံ အော်သံတွေကိုသာ ဘုရား တနေမိသည်။
မနေနိုင်လွန်း၍ နောက်ဆုံး အိမ်ပေါက်ဝက ပြေးထွက်လိုက်သည်။ လူတွေ ဝိုင်းအုံကာ ရုတ်ရုတ်သဲသဲကြားတွင် ဒေါသူပုန် ထနေသော ကိုဘိုးဟန်အား ကိုစိုးမြင့်က အတင်းဆွဲလာရသည်။
“မြတ်စွာဘုရား ကယ်တော်မူပါ”
မသန့်က လန့်အော်မိအောင် သွေးများသည် သူချိုစောင်းက တတွေတွေ စီးဆင်း၍ ရှပ်အင်္ကျီတခြမ်းလုံး ရဲရဲနီနေသည်ကို မြင် လိုက်ရသည်။
“ငါ့ကိုရိုက်ပြီး ထွက်ပြေးတယ်။ တနေ့သိမယ်၊.. မင်းကို အရှင် မထားဘူး။ ဘိုးဟန်ကွ တဟန်တည်းရှိတယ် လရှီး”
ဤသိုသာ အယုတ္တအနတ္တတွေ ဆဲဆိုရေရွတ်နေသည်။ သူ့ မှာတော့ ဒဏ်ရာနှင့် ပြန်လာခဲ့ရပြီ။

ကိုစိုးမြင့်နှင့် မသန့်က ချော့မော့ဖျောင်းဖျ၍ မနည်းငြိမ်အောင် လုပ်ကာ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေကို ဆေးကြောသုတ်သင်ပေးရသည်။ ထိုစဉ်အတွင်း ကိုဘိုးဟန်သည် ကြောက်လန့်တုန်လှုပ်၍ ရုပ်ဆင်းသံပျက် ဖြစ်နေသော သမီးကလေးကို စိုက်ကြည့်ရင်း ပြင်းပြင်းထန်ထန် တက် တချက်ခေါက်လိုက်ကာ မသန့်တို့ လက်မှ ရုန်းထွက်သည်။ သို့သော် မသန့်စိုးရိမ်သလို အိမ်အပြင်ဘက်သို့ ထွက်ခြင်းမဟုတ်။ အိမ်ခေါင်းရင်း ဘုရားစင်ဘက်သိုဦးတည်ရှေ့ရှုသွားပြီး ငုတ်တုတ်ထိုင်ကာ ရိုရိုသေသေ ဦးချလိုက်သည်။

“ဖြစ်လေရာဘဝတိုင်း အရက်သမားမဖြစ်ပါရစေနဲ့ မြတ်စွာ ဘုရား” ဟူသော ဆုတောင်းသံမှာ မသန့်က အတိုင်းသား ရင်ထုမနာ ကြားလိုက်ရပါပြီ။ သာဓုခေါ်မိပါပြီ။
သို့သော် ဘုရားစင်မှ ပြန်အလာတွင်ကား
“ဟေ့ မသန့်၊ ယူခဲ့စမ်း အရက်ပုလင်း” ဟူသတည်း။

မှန်ပါသည်။ ကိုဘိုးဟန်ခမျာမှာတော့ နောက်ဘဝက အစပြု၍ ဖြစ်လေရာ ဘဝတိုင်းသာ ဆုတောင်းပြည့်ချင်ပြည့်ပေမည်။ ဝေရာမဏိ၊ ရှောင်နိုင်လျှင် ရှောင်နိုင်ပေချိမ့်မည်။ ယခု ကျန်သေးသမျှ သူ့ဘဝ သက်တမ်းတိုကလေးမှာတော့ ဒါကိုရွံ၍ မုန်း၍ စက်ဆုပ်နောင်တ ရ၍ ကင်းချင်ပေမယ့် မကင်းနိုင်၊ မငြင်းနိုင်၊ မတင်းနိုင်တော့ပါတကား။

#သုခ