” ဘိုးမင်းအောင်နှင့် ရှမ်းတလိုင်းနတ် “(စ/ဆုံး)
************************************************
“ခပ်မြန်မြန်လေး လုပ်ထားဟေ့…. ဒီတစ်ဗြက်,ပြီးရင် ထမင်းစားနားကြမယ်…. ”
လမ်းဗိုလ်တစ်ယောက် အော်ပြောလိုက်သောစကားသံကို ကြားတော့ “တင်မောင်”စိတ်ထဲ ဝမ်းသာသွားသည်။ နေပူကြီးထဲမှာ ကျောက်တုံး၊ ကျောက်ခဲအကြီးကြီးတွေကို တစ်မနက်လုံး ထုရိုက်ခွဲနေရတာ နေမွန်းတည့်ချိန်တောင် ကျော်လွန်နေပြီ။ ယခုအချိန်အထိ ဗိုက်ထဲကို ထမင်းတစ်လုတ်မဝင်သေး။ ဗိုက်ဟောင်းလောင်းဖြစ်နေရုံတင်မက အရှိန်အဟုန်ပြင်းစွာ ထွန်းလင်းတောက်ပနေသော နေလုံးကြီးကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံး တရှိန်းရှိန်းပူနေပြီး ချွေးတဒီးဒီးကျနေသည်။ သို့သော်လည်း သည်အလုပ်က တစ်ရက်ကို (၁ သောင်း) ရနေတာကြောင့် စိတ်အားတင်းထားကာ ကြိတ်မှိတ်ပြီးလုပ်နေရ၏။
တင်မောင့်အလုပ်က လမ်းခင်းရသည့်အလုပ်။ လူသွားလူလာနည်းပါးပြီး အရိပ်ရပင်လည်း မရှိသည့်နေရာမှာမှ လုပ်နေရခြင်းဖြစ်သည်။ အလုပ်လုပ်ရာနေရာနှင့် မလှမ်းမကမ်း၌ ရွက်ဖျင်တဲအငယ်လေး ထိုးထားသည်။ ထမင်းစားချိန်နှင့် အိပ်ချိန်တို့၌သာ ထိုရွက်ဖျင်တဲအရိပ်အောက်သို့ ဝင်ခိုရပြီး ကျန်အလုပ်လုပ်ချိန်များတွင်တော့ နေပူကျဲတဲ၌သာ ဖြစ်၏။ ထိုသည်သာမက သောက်စရာရေကလည်း ထိုနေရာ၌မယ်မယ်ရရမရှိပေ။ ထို့ကြောင့် အလုပ်ခွင်နှင့် အနည်းငယ်နီးသည့် နေရာ၌နေထိုင်ကြသော သူတို့က မိမိတို့အိမ်ကနေနိုင်သလောက်ကို သောက်ရေဘူးတို့ဖြင့် သယ်လာသော်လည်း မနက်တစ်ပိုင်းတည်းနဲ့တင် ကုန်သွားတတ်သည်။ နေပူကြီးထဲလုပ်ရတော့ ပိုပင်ပန်းပြီး ရေလည်းပိုဆာလောင်တယ် မဟုတ်လား။ ထိုအခါ လမ်းသွားလမ်းလာ ကားသမားအချို့က ပစ်ချပေးခဲ့သောရေကိုသာ လုသောက်နေရသည်။
*****
(အခန်း – ၂)
တင်မောင်တစ်ယောက် မရပ်မနားပဲ လက်၌အရည်ကြည်ဖု ထ,လုနီးပါးအထိ ကျောက်တုံးကြီးများကို ပေါင်တူဖြင့် ထုကာရိုက်ခွဲနေလေသည်။ အတန်အသင့် သေးငယ်သွားသော ကျောက်တုံးတို့ကိုတော့ လမ်းခင်းရာ၌သုံးဖို့အတွက် အလုပ်သမားအချို့က သယ်သွားကြသည်။ သို့နှင့် လမ်းခင်းခြင်းကို ဆက်လက်ဆောင်ရွက်နေကြပြီး မကြာမီ လမ်းဗိုလ်၏ အသံက ထပ်၍ထွက်ပေါ်လာပြန်၏။
“ကဲ… ကဲ… နားကြမယ်…တူတွေ၊ သံရွင်းတွေ ပစ္စည်းတွေအကုန်လုံး နေရိပ်ထဲရွေ့ထား ”
“ဟုတ်… ဟုတ်”
ဤသို့ဖြင့် လုပ်ငန်း၊ လုပ်ကွက်အသီးသီးမှ အလုပ်သမားများလည်း မိမိတို့အလုပ်နှင့် သက်ဆိုင်သည့် ပစ္စည်း၊ ပစ္စယတို့ကို နေရိပ်ထဲ၌ ထားပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်း၌တည်ထားသော ယာယီရွက်ဖျင်တဲထဲကို သွားကြတော့သည်။ နားစရာနေရာက သည်နေရာတစ်ခုတည်းသာ ရှိသောကြောင့် ယိုင်တိုင်တိုင် ရွက်ဖျင်တဲထဲကို ဝင်ခိုလိုက်ပြီဆိုသည်နှင့် အမောပြေသယောင်ယောင် ဖြစ်သွားတော့သည်။ ထမင်းစားနားသည်ဟု ဆိုသော်လည်း အားလုံးက ထမင်းမစားနိုင်သေး။ ခေါင်း၌ဆောင်းထားသော ဦးထုပ်ကိုချွတ်၍ ယပ်ခတ်သူက ခပ်၊ ချွေးတွေရွဲနေသော အကျီကိုချွတ်ကာ ရေညှစ်သလို ညှစ်သူက ညှစ် စသည်ဖြင့် မိမိစိတ်သက်သာသလိုလုပ်ကာ အပန်းဖြေနေကြသည်။ ထိုစဉ် တင်မောင်ကတော့ ရွက်ဖျင်တဲအနောက်ဘက်၌ မီးအမြန်မွှေးကာ ရေနွေးအိုး တည်နေသည်။ သည်နေရာ၌ ရေခမ်းလုဆဲဆဲဖြစ်နေသော ရေအိုင်ကြီးတစ်ခုရှိသော်လည်း ရေသန့်တော့မဟုတ်။ ထို့ကြောင့် ကျိုချက်၍သာ သောက်ရသည်။ အိမ်ကနေ ယူလာသော ရေ၊ လမ်းသွားလမ်းလာတို့ ပစ်ချပေးသွားသော ရေတို့ ကုန်သွားသည့်အချိန်ဆိုလျှင် သည်ရေနွေးကိုသာ အားထားပြီးသောက်နေရသဖြင့် ရေနွေးတည်ရသည်မှာလည်း အလုပ်တစ်လုပ် ဖြစ်နေလေ၏။
အချိန်အနည်းငယ်ကြာတော့မှ တင်မောင်လည်း ဆူပွက်နေသော ရေနွေးအိုးကို လက်နှီးစုတ်ဖြင့်ကိုင်၍ တဲအရှေ့ကို ယူလာသည်။
“ထမင်းစားကြမယ်ဗျို့ …. ဒီမှာ ရေနွေးလည်း ရပြီ”
“အေး… စားကြတာပေါ့ကွာ… ဟေ့ရောင်တွေ… ထ ထ, စားပြီးသောက်ပြီးမှ ခဏတဖြုတ် အိပ်ချင်အိပ် ”
လူကြီးတစ်ယောက်က သူ့အနားတွင် တုံးလုံးပက်လက်လှဲအိပ်နေသော သူအချို့ကို ပြောလိုက်သည်။ ထိုအခါ အမောဖြေရင်း လှဲအိပ်နေသူတို့က ခါးနှိပ်၊ ခေါင်းနှိပ်ရင်း ကုန်းထလာကြသည်။ ထိုအထဲ၌ပါဝင်သော တစ်ယောက်က သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ ညည်းတွားလိုက်၏။
“ဒီအလုပ်ကြီးကိုတော့ စိတ်ကုန်လာပြီဗျာ… ဆက်တောင်မလုပ်ချင်တော့ဘူး”
ထိုစကားကြားတော့ လမ်းဗိုလ်က စကားဝင်ထောက်၏။
“ဟာ… ဟေ့…. အဲ့လို မလုပ်နဲ့လေ… မင်းတို့ကို ငါကြိုတင်ငွေ ထုတ်ပေးထားရတာ”
“ကျုပ်သိပါတယ်… ဒါကြောင့်လည်း အခုချိန်ထိ ပေပြီးလုပ်နေတာပေါ့… ကျုပ်ပြောချင်တာက ဒီလမ်းကြီးပြီးသွားရင် နောက်မလုပ်တော့ဘူးလို့ပြောတာ”
ထိုလူက သူ့လက်ကအသားမာတွေကို ခွာနေရင်း ပြောလိုက်သည်။ ထိုစဉ် အနားရှိသူတစ်ယောက်ကလည်း ဝင်ပြော၏။
“ဟုတ်တယ်ဗျ.. ကျုပ်တို့က နယ်ကတက်လာတဲ့သူတွေဆိုတော့ ဒီမှာပဲနေရတာ…. အဲ့ဒီ့တော့ စားရ၊ သောက်ရတာတွေ အဆင်မပြေဘူး…ညညဆို မီးကမရှိ၊ ခြင်တွေက ကိုက်နဲ့…. အိပ်ရတာလည်း အဆင်မပြေပါဘူးဗျာ….ဒီကြားထဲ ညရေးညတာ သွားဖို့အတွက် အိမ်သာကလည်း မရှိ… ကျုပ်လည်း ဒီလမ်းပြီးတာနဲ့ ဒီလိုအလုပ်ကြမ်းကို မလုပ်ချင်တော့ဘူးဗျာ”
ထိုစကားသံတွေကြားတော့ လမ်းဗိုလ်က အားမလိုအားမရလေသံဖြင့် ထပြောလိုက်ပါသည်။
“မင်းတို့ကလည်းကွာ… အားကောင်းမောင်းသန် လူကြီးတွေဖြစ်ပြီး ညည်းတွားနေလိုက်တာ… ဟိုမှာအငယ်ဆုံးဖြစ်တဲ့ တင်မောင်တောင် ဘာအသံမှ မထွက်ဘူး”
ထိုအခါ တင်မောင်က ရယ်တယ်ဆိုရုံလောက်သာ ရယ်လျှက်….
“ကျုပ်လည်း ပင်ပန်းတာပေါ့ဗျာ… တခါတလေဆို အလုပ်လုပ်နေရင်း ထွက်ပြေးချင်စိတ်တောင် ပေါက်တယ်… ဒါပေမဲ့လည်း ဒီအလုပ်ကို ဆက်လုပ်မှဖြစ်မှာဗျ… ကျုပ်မှာက ရွာမှာကျန်ခဲ့တဲ့ မိန်းမနဲ့ လသားအရွယ် ကလေးလည်း ရှိသေးတယ်လေ… ကျုပ်တို့က မိဘတွေ သဘောမတူတဲ့ကြားထဲက ခိုးပြေးသွားလို့ဆိုပြီး နှစ်ဖက်မိဘတွေက ပစ်ထားကြတာလေ… အဲ့ဒီ့တော့ ကိုယ့်ဘာသာပဲ ရုန်းကန်ရတာပေါ့ဗျာ…. ဒီမှာလုပ်တာက တစ်ရက်ကို (၁ သောင်း)… တစ်လဆို (၃ သိန်း) ရတယ်… အခြားအလုပ်မှာသွားလုပ်ရင် ကျုပ်ပညာအရည်အချင်းနဲ့ တစ်လ သုံးသိန်းရဖို့က လွယ်တာမှမဟုတ်တာ…. ဘာဖြစ်ဖြစ် ကျုပ်ကတော့ ဒီအလုပ်ကို ဆက်လုပ်နေဦးမှာပဲဗျ”
တင်မောင်က ထိုသို့ပြောနေရင်း သွေးစို့နေသော သူ့လက်ကို အဝတ်စလေးတစ်ခုဖြင့် စည်းနေလေ၏။
“ကဲပါ… တင်မောင်ရာ… ဘဝဆိုတာ ဒီလိုပါပဲကွ… မင်းလည်း ယောကျာ်းပဲ… အားတင်းထားစမ်းပါ”
“ဟုတ်ကဲ့…. လမ်းဗိုလ် ”
“ကဲ… ထမင်းစားကြမယ်ကွာ… အလုပ်တွေက ရှိသေးတယ်”
သို့နှင့် သူတို့၏ ချို့ချို့တဲ့တဲ့ ထမင်းဝိုင်းလေး စတင်ကြတော့သည်။ “ခင်ရာ ဆွေမျိုး မြိန်ရာ ဟင်းကောင်း” ဆိုသလိုပင်။ တစ်နေ့တာအတွက်ရရှိသည့် လုပ်အားခကို ချွေတာပြီးမှ ထမင်းချိုင့်ထည့်လာသော ငါးပိရည်၊ တို့စရာကလည်း သူတို့အတွက် ဟင်းကောင်းတစ်ခွက်နေတော့လေ၏။
*****
(အခန်း – ၃)
ထမင်းစားသောက်ပြီးမကြာမီ လမ်းဗိုလ်၏ လက်ခုပ်တီးကာ ဆော်သြသံက ထွက်ပေါ်လာလေသည်။
“ကဲ ကဲ… အလုပ်ဆက်လုပ်ကြမယ်ဟေ့”
ထိုအသံက ထွက်ပေါ်လာတာကြောင့် ထမင်းစားပြီး တုံးလုံးလှဲနေသူတို့လည်း ကုန်းထလာကြပြီး လုပ်ငန်းခွင်ထဲ ပြန်ဝင်လာကြတော့သည်။ တင်မောင်ကတော့ အပေါ်ဝတ် အကျီလက်ရှည်တစ်ထည်ဝတ်ကာ ဦးထုပ်ဆောင်း၍ ပေါင်တူကြီးတစ်လက်ဆွဲကာ ထုခွဲလက်စဖြစ်သော ကျောက်တုံးကြီးအနားကို ကပ်သွားသည်။ ပြီးနောက် လက်ထဲက ပေါင်တူဖြင့် ကျောက်တုံးကို စတင်ထုရိုက်ခွဲတော့လေ၏။
တစ်နေကုန် ထိုသို့လုပ်နေရသောကြောင့် လက်၌အရည်ဖုတည်ရုံသာမက သွေးတွေပါ ထွက်လာသည်။ တစ်ခါတစ်ခါ ကျောက်တုံးကြီးမှ ပဲ့ထွက်လာသော ကျောက်တုံးအစအနတို့က လာရောက်ထိမှန်နေသေးသည်။ ထိုဝေဒနါတို့ကို လျစ်လျူရှုကာ မိမိအလုပ်ထဲ၌ အာရုံစိုက်၍ ဆက်လုပ်နေလေ၏။ သို့နှင့် ကျောက်တုံးကြီးကို အချက်ပေါင်းများစွာ ထုရိုက်ပြီး နောက်ဆုံးတစ်ချက်၌ “ထန်း” ခနဲ အသံထွက်ပေါ်လာသည်။ ကျောက်တုံးမဟုတ်ပဲ သံတုံးကြီးကို ထုရိုက်လိုက်သလိုနှယ်။ ထို့ကြောင့် ကျောက်တုံးက မည်သို့မှမနေပဲ ပေါင်တူ၏လက်ကိုင်းရိုးက တင်မောင်၏လက်ကို ပြန်ဆောင့်လိုက်သလို ဖြစ်သွားပြီး တင်မောင်၏ လက်နစ်ဖက်စလုံး အလွန်နာသွားတော့သည်။ နှုတ်မှ “အား” ခနဲ အသံထွက်ပေါ်လာကာ လက်ထဲမှ ပေါင်တူလည်း အောက်ကို လွတ်ကျသွား၏။
“တင်မောင်…. မင်း… ဘာဖြစ်တာလဲ… တင်မောင်..”
အနီးနားက လူတစ်ယောက်က တင်မောင်အနားကပ်ကာ မေးမြန်းနေသော်လည်း တင်မောင်ကတော့ ဘာမှပြန်မပြော ငူငူကြီးထိုင်ကာ လက်ကို ပေါင်ကြားထဲ ထည့်ဝှက်ထားသည်။
“လာကြပါဦးဟေ့… ဒီမှာ တင်မောင် ဘာဖြစ်သွားတာလဲ မသိဘူး”
ထိုအသံကို ကြားလိုက်ရသော လူတို့ကလည်း တင်မောင်အနားကို ပြေးလာကာ နှာနှပ်ပေးနေကြသည်။ ထိုစဉ် လမ်းဗိုလ်ရောက်လာ၏။
“ဟေ့… ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ ”
“ဒီမှာ တင်မောင် တူထုနေရင်းကနေ ဘာဖြစ်သွားလဲ မသိဘူးဗျ”
“ဟာ… ဟေ့ရောင် တင်မောင်… တင်မောင်”
လမ်းဗိုလ်က ထိုသို့ပြောရင်း တင်မောင်၏လက်ကို ယူကြည့်သည်။
“ကြည့်ရတာ ဒီကောင် လက်ကိုခိုက်မိပြီနဲ့ တူတယ်… ”
“ဟုတ်ပါ့ လမ်းဗိုလ်ရာ… လက်ကြီးက ယောင်ကိုင်းနေတာပဲ… ”
“သွား သွား… တဲထဲခေါ်သွားပြီး ဆေးလိမ်းပေးထားလိုက်ဦး… ကျန်တဲ့သူတွေကတော့ အလုပ် ဆက်လုပ်ကြဟေ့”
“ဟုတ်… ဟုတ်”
သို့နှင့်လူတစ်ယောက်က တင်မောင်ကို တွဲကူကာ ရွက်ဖျင်တဲထဲ ခေါ်သွားပေးသည်။ တဲထဲရောက်တော့ လက်နှစ်ဖက်ကို ပရုတ်ဆီလိမ်းပေးလိုက်၏။ ပြီးနောက် တဲထဲမှ ပြန်ထွက်မည့်အချိန် အနောက်ကိုပြန်လှည့်ကြည့်တော့ တင်မောင်၏လက်နှစ်ဖက်က ပိုမိုယောင်ကိုင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုသူကလည်း လက်ကအနာရှိန်ကြောင့် ထိုသို့ဖြစ်ရသည်ဟုထင်ပြီး အာရုံမထားတော့ပဲ အပြင်ထွက်လာကာ အလုပ်ဆက်လုပ်နေတော့သည်။
ဤသို့ဖြင့် အချိန်တွေ ကြာမြင့်လာပြီးနောက် အလုပ်သိမ်းချိန်ရောက်တော့ တဲ၌အိပ်ကြမည့် အလုပ်သမားနှစ်ယောက် ပြန်ရောက်လာကြသည်။ ပြီးနောက် အလုပ်ပင်ပန်းလွန်းတာကြောင့် ခဏတဖြုတ်အနားယူကာ ခြေလက်ဆေးသူကဆေး၊ ညစာအတွက် ချက်ပြုတ်သူက ချက်ပြုတ်နေကြသည်။ ထို့ကြောင့် ခေါင်းမြီးခြုံကာ အိပ်နေသော တင်မောင်ကို ဂရုစိုက်မဲ့သူက မရှိပါချေ။
အချိန်တွေထပ်၍ ကုန်ဆုံးလာပြီးနောက် မိုးချုပ်ကာ ညစာစားချိန်ကို ရောက်လာလေပြီ။ ဆန်ကြမ်းနှင့် အရွက်ကြော်၊ နေ့လည်က ကျန်ခဲ့တဲ့ ငါးပိရည်တို့စရာတို့ဖြင့် ထမင်းစားသောက်ရန် ပြင်ဆင်ပြီးကာမှ တင်မောင်ကို သတိရတော့သည်။
“ထမင်းစားကြမယ်ကွာ… တင်မောင်ကို နှိုးလိုက်ပါဦး”
“အင်း”
“တင်မောင်ရေ…. တင်မောင်… တင်မောင်၊ ထမင်းစားမယ်ဟေ့”
တင်မောင်က ဘာမှပြန်မပြောသောကြောင့် အနားကပ်ကာ သွား၍လှုပ်နှိုးလိုက်၏။
“တင်မောင်… ထမင်းစားမယ်လို့”
ပြောရင်းဆိုရင်းဖြင့် တင်မောင့်ကိုယ်ပေါ် ခြုံထားသော စောင်ကိုဆွဲလှန်လိုက်လေသည်။
“ဟာ… တင်မောင်၊ တင်မောင်… ”
အံ့သြတကြီးဖြင့် ပြောဆိုသံကို ကြားလိုက်ရတာကြောင့် ထမင်းစားရန်စောင့်နေသူက လှမ်းမေးသည်။
“ဟေ့ရောင်… တင်မောင် ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“မဖြစ်တော့ဘူး… တင်မောင် အခြေအနေ မမှန်တော့ဘူး… ”
“ဟေ… ဘာလို့လဲကွ”
“သူ့လက်တွေက အကြီးကြီး ဖြစ်နေတယ်”
“ကြည့်ရတာ အယောင်မကျသေးဘူးနဲ့တူတယ်”
“မဟုတ်ဘူးဗျ… သာမန် ယောင်တာထပ်ကို ပိုပြီးကြီးနေတာ”
“ဟမ်… ဘယ်လောက်တောင် ကြီးနေတာမို့လဲ”
“ကိုယ့်ဘာသာ လာကြည့်တော့ဗျာ… ကျုပ်လည်း ပြောမပြတတ်တော့ဘူး”
ထိုအခါ ထမင်းစားရန် စောင့်နေသူက ထမင်းဝိုင်းမှ ကုန်းထလာပြီး တင်မောင်၏အနားကို ကပ်လာသည်။
“ဟာ… တစ်ကယ်ကို လက်တွေက အကြီးကြီး ဖြစ်နေတာပဲကွ … ဆေးလိမ်းပေးကြည့်ပါဦး”
“အေး အေး”
သို့နှင့် အနီးရှိ ပရုပ်ဆီဖြင့် တင်မောင့်လက်ကို လိမ်းပေးလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း မရ။ လက်က ပို၍သာလျှင် ကြီးလာပြီး ထမင်းစားပန်းကန် တစ်ချပ်စာလောက် ဖြစ်သွားသည်။
“လက်က ပိုကြီးလာတယ်ဗျ… ကြည့်ရတာ အကောင်တစ်ကောင် ကိုက်ခံရပြီး အဆိပ်မိနေတာနဲ့တူတယ်”
“ဒါဆိုလည်း တစ်ခုခုလုပ်ပါဦးဗျာ ….ကျုပ်တော့ ကြည့်ပြီးကြောက်နေပြီဗျ”
“ငါလည်း မကြံတတ်တော့ဘူးကွာ… သွား သွား…. လမ်းဗိုလ်ကိုသာ အမြန်ပြေးခေါ်လိုက်တော့”
“အေး အေး… ”
ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ထိုသူလည်း ဓာတ်မီးတစ်လက် ခေါင်း၌စွပ်ကာ တောလမ်းအတိုင်းပြေးတော့လေ၏။ ထိုနေရာနှင့် လမ်းဗိုလ်နေထိုင်သော နေရာက အတော်လေးဝေးကွာပြီး လမ်းကလည်းခင်းလက်စမို့ ကြမ်းတမ်းသည်။ အချို့နေရာတွေဆို လမ်းခင်းဖို့ မဆိုထားနှင့်၊ ခြုံတွေတောင် မရှင်းရသေးပေ။ ထို့ကြောင့် လမ်း၌ပင် တစ်နာရီလောက် အချိန်ကြာသွားလေ၏။ ထို့နောက်မှ လမ်းဗိုလ်၏ အိမ်ကို ရောက်လာသည်။
“လမ်းဗိုလ်ရေ… လမ်းဗိုလ်”
“ဝေ့… ဟာ ဟေ့ရောင် ကိုစိုး… ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ…အလောတကြီးနဲ့”
“ဟိုမှာ ဟိုမှာ…. တင်မောင် အခြေအနေဆိုးနေလို့ဗျ”
“ဘယ်လိုဆိုးတာလဲ… ”
“ဒီနေ့ နေ့လည်က သူ့လက်မှာ ဒဏ်ရာရသွားသေးတယ်မလား”
“အေး ဟုတ်တယ်လေ… ငါတောင်မင်းကို ဆေးလိမ်းခိုင်းလိုက်သေးတာပဲ”
“အဲ့တာ အခု သူ့ရဲ့လက်ကမသက်သာလို့ဗျ… ”
“ဪ ဘာများလဲလို့ကွာ… ဒါဆိုလည်း ဆေးကိုနာနာဖိလိမ်းပေးလိုက်လေ”
“မရဘူးဗျ… မရဘူး၊ တော်ရုံဆိုကျုပ်လည်း ဒီအထိလာမပြောပါဘူး အခုက တင်မောင်ရဲ့လက်ကအဆမတန် ကြီးထွားနေလို့ဗျ… ထမင်းစားပန်းကန်တစ်ချပ်စာလောက် ရှိတယ်”
“ဟေ… ဟုတ်ရောဟုတ်ရဲ့လားကွာ… မင်း မူးနေတာမလား”
“ဟာ… ကျုပ်ဖြင့် သောက်တောင်မသောက်ရသေးပါဘူးဗျာ… အရမ်းထူးဆန်းပြီး တစ်ခါမှမကြုံဖူး၊ မကြားဖူးလို့ အခုလိုလာပြောပြတာ”
“အေးကွာ… ဒါဆို ငါလည်းတစ်ခါတည်းလိုက်ခဲ့မယ်”
“ဟုတ် ဟုတ်”
သို့နှင့် လမ်းဗိုလ်နှင့်ကိုစိုးတို့နှစ်ယောက်လည်း ဓာတ်မီးတစ်လက်စီဖြင့် ကျောက်လမ်းခင်းသည့်နေရာ၌ရှိသော ရွက်ဖျင်တဲဆီကို ရောက်လာခဲ့တော့သည်။ ရောက်ရောက်ချင်း လမ်းဗိုလ်က မယုံသက်ာဖြင့် ရွက်ဖျင်တဲထဲကို ဝင်ကြည့်သည်။ ထိုအခါတွင်တော့ တင်မောင်၏ လက်နှစ်ဖက်က ပြည်ဝင် ထမင်းအိုးတစ်အိုးစာလောက်တောင် ဖြစ်နေလေပြီ။ လက်နှစ်ဖက်ကိုဘေး၌ ချထားသည့်အတွက် ခေါင်းအုံးနှစ်လုံးကြား၌ လူဝင်အိပ်နေသလို ဖြစ်နေတော့၏။ ထိုမြင်ကွင်းကို မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ကြုံလိုက်ရသော လမ်းဗိုလ်မှာ လန့်ဖျန့်ပြီး ဇောချွေးတွေတောင် ပျံလာလေသည်။
“ဟာ… ဒါ ဒါ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ”
“ကျုပ်တို့လည်း သေချာမသိဘူးဗျ၊ လက်က ယောင်ကိုင်းနေတော့ ဆေးလိမ်းပေးနေတာ… ဒါပေမယ့် ဆေးလိမ်းလေ သူ့လက်က အဆမတန် ကြီးထွားလာလေ ဖြစ်နေတော့တာ ”
“ဒုက္ခပါပဲကွာ… ကြည့်ရတာ ဒီကောင် တောထဲတောင်ထဲမှာ မဆင်မခြင်နဲ့ အမှားတစ်ခုခု လုပ်မိလို့နဲ့တူတယ် ”
“ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ လမ်းဗိုလ် ”
“အနီးနားက ပုဂ္ဂိုလ်တွေကို ခေါစာလည်းပစ်၊ စားပွဲသောက်ပွဲတွေလည်း ပြင်ဆင်ကျွေးမွေးပြီး တောင်းပန်ရမှာပေါ့ကွ”
“ဪ ဟုတ် ဟုတ်၊ ဒါဆို ကျုပ် ခေါစာပစ်ဖို့ ပြင်ဆင်လိုက်တော့မယ်နော်”
“အေး အေး”
သို့နှင့် ကိုစိုးက ထမင်းတစ်လုံးအမြန်ချက်သည်။ ထို့နောက် တဲဘေးမှာ မွေးထားသော ကြက်တစ်ကောင်ကို ရိုက်သတ်ကာ ချက်ပြုတ်ကာ ဌက်ပျောရွက်များခူးပြီး ခေါစာပစ်ရန် ပြင်ဆင်သည်။ ထိုစဉ် လမ်းဗိုလ်ကပါ အနားရောက်လာလေ၏။
အရင်ဆုံး ဝါးဖြင့်ရက်လုပ်ထားသော ခေါစာခွက်ထဲကို ဌက်ပျောရွက်ခင်းသည်။ ပြီးနောက် ထိုအထဲကို ထမင်းတစ်အိုးလုံး သွန်ထည့်သလို ဟင်းတစ်အိုးလုံးကိုလည်း ထည့်လိုက်၏။ နံဘေးတွင်လည်း တောအရက်ပုလင်းတစ်လုံးကို အဖုံးဖွင့်ကာ ချထားပေးသည်။ လမ်းဗိုလ်က ထိုအနား၌ ဖယောင်းတိုင် အမွှေးတိုင်များထွန်းကာ အသံခပ်ကျယ်ကျယ်ဖြင့် ပြောလိုက်လေ၏။
“ဒီအနီးနားမှာ ရှိကြတဲ့ မြင်အပ်၊ မမြင်အပ် ပုဂ္ဂိုလ်အပေါင်းတို့ခင်ဗျာ… ယခုချက်ချင်း သည်နေရာကို ကြွရောက်လာပြီး စားကြ၊ သောက်ကြပါ… ကျုပ် လမ်းဗိုလ်က တည်ခင်းကျွေးမွေးပါတယ်…. ပြီးရင်
ကျုပ်ရဲ့တပည့် တင်မောင်က အမှားကို ခွင့်လွှတ်ပေးပြီး သူ့ဝေဒနါတွေ သက်သာအောင် ပြုလုပ်ပေးကြပါ ခင်ဗျာ”
လမ်းဗိုလ်က ထိုသို့ပြောပြီး ငြိမ်နေ
ကာ အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်သည်။ ထိုစဉ် အစက ငြိမ်သက်နေသော ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခွင်၌
ခြေသံများ တရှပ်ရှပ်ကြားလိုက်ရသောကြောင့် ကိုစိုးက ကြက်သီးများ ထနေသည်။ ထိုအခိုက် လမ်းဗိုလ်က အဖုံးဖွင့်ထားသော အရက်ပုလင်းကို ယူကာ နမ်းကြည့်ကာ တစ်ငုံသောက်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ကိုစိုးကို လက်တို့ပြီး တဲဆီကို ပြန်လာကြတော့သည်။
လမ်းခုလတ် တစ်နေရာကိုရောက်တော့ လမ်းဗိုလ်က ပြော၏။
“တဲရောက်ရင် ဟိုကောင် တင်မောင်ရဲ့ဒဏ်ရာ သက်သာနေလိမ့်မယ်… မယုံရင် စောင့်ကြည့်”
“ဘာလို့လဲဗျ”
“ဟာ… စောစောက ငါ ခေါစာပစ်တော့ အနီးနားကပုဂ္ဂိုလ်တွေ လာစားသောက်ကြသေးတယ်လေ ”
“အဲ့ဒါကို ဘယ်လိုသိတာလဲဗျ”
” သူတို့ကို ပင့်ဖိတ်ပြီး ခဏကြာတော့ ကျုပ်အရက်သောက်ကြည့်သေးတယ် မလား”
“အင်းလေ… လမ်းဗိုလ် ပုလင်းကို နမ်းကြည့်ပြီး တစ်ငုံသောက်လိုက်တာကို ကျုပ်တွေ့လိုက်တာပဲ”
“ဟုတ်တယ်… အရက်ကို နမ်းကြည့်တော့ အရက်နံ့မရ၊ သောက်ကြည့်တော့လည်း အရက်အရသာမရှိပဲ ရေသောက်သလိုပဲ ဖြစ်နေတာကွ ”
“ဗျာ… တစ်ကယ်လား… ”
“တစ်ကယ်ပေါ့ကွ… ဒါက ငါတို့ ကျွေးမွေးထားတာကို စားသောက်သွားတယ်ဆိုတဲ့ သက်သေပဲလေ”
“ဒါဆို သူတို့က စားပြီးသောက်ပြီးပြီဆိုတော့ တင်မောင်ကိုလည်း ခွင့်လွှတ်ပေးတယ်ဆိုတဲ့ သဘောလား”
“ဖြစ်နိုင်ချေတော့ ရှိတယ်ကွ … သူတို့က ခွင့်မလွှတ်ပေးရင် လုံးဝမစားဘူးတဲ့… အေး… စားပြီဆိုရင်လည်း အပြစ်တွေကို ခွင့်လွှတ်ပေးတယ်တဲ့”
“တော်သေးတာပေါ့ဗျာ”
သို့ဖြင့် လမ်းဗိုလ်နှင့် ကိုစိုးတို့လည်း စကားတပြောပြောဖြင့်သာ ရွက်ဖျင်တဲဆီကို ပြန်လျှောက်လာကြတော့သည်။ တဲပေါ်ကိုရောက်ပြီး တင်မောင်ကိုလည်း မြင်ရော လမ်းဗိုလ်၏ မှန်းချက်နှင့်နှမ်းထွက်က တက်တက်စင်အောင် လွဲနေပြီကို သိလိုက်ရလေ၏။ တင်မောင်ရဲ့ဝေဒနါ မသက်သာရုံသာမက ထိုအချိန်တွင်တော့ လက်နှစ်ဖက်စလုံးက တင်းပုတ်ကြီးတစ်ခုလို ဖြစ်နေတော့သည်။ ထိုအခါ တင်မောင်အနား၌ ကျန်ရစ်ခဲ့သူက လမ်းဗိုလ်အနားကို ပြေးကပ်ပြီး ပြောသည်။
“အခြအနေက အရမ်းကို ဆိုးနေပြီဗျ… ဒီအတိုင်းထားလို့ မဖြစ်တော့ဘူး”
“ဒါဆို မင်းဘယ်လိုလုပ်ဖို့ စဉ်းစားထားလဲ”
“သူ့ရွာကို ပြန်ပို့ပေးတာအပြင် ကျုပ်လည်း ကျန်တာမစဉ်းစားတတ်တော့ဘူးဗျာ”
“ကောင်းပြီကွာ… ဒါဆိုလည်း ညတွင်းချင်းပဲ ပို့ပေးကြတာပေါ့… ဒီညတော့ မင်းတို့နှစ်ယောက်လည်း နည်းနည်းဒုက္ခခံပေးပါဦးကွာ”
“ရပါတယ် လမ်းဗိုလ်ရာ… ပြောစရာမလိုပါဘူး ”
“အေးကွာ… အချိန်ရှိတုန်း ငါလည်း ဒီနားကရွာကိုသွားပြီး လှည်းသွားဌားလိုက်ဦးမယ်…. မင်းတို့က လိုအပ်တာပြင်ဆင်ထားလိုက်ကြ”
“ဟုတ် ဟုတ် ”
သို့နှင့် လမ်းဗိုလ်က ထိုနေရာမှအမြန်ထွက်သွားတော့သည်။ အချိန်အနည်းငယ်ကြာပြီးနောက် လှည်းတစ်စင်းနှင့်အတူ ပြန်ရောက်လာသည်။ ရွက်ဖျင်တဲအရှေ့တွင် လှည်းရပ်ရပ်ချင်း၌ပင် ကိုစိုးက တဲထဲမှအမြန်ထွက်လာပြီး ပြော၏။
“လမ်းဗိုလ်ရေ… တင်မောင့်ကို သူ့ရွာပြန်ပို့ဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးထင်တယ်နော်”
“ဟ… ဘာဖြစ်လို့လဲ ဒီမှာလှည်းတောင်ဌားခဲ့ပြီလေ”
“တင်မောင့်ရဲ့လက်က တဖြည်းဖြည်းကြီးထွားလာလိုက်တာ အခုဆို သူ့လက်ကိုတောင် သူမနိုင်တော့ဘူး…. ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် ဝိုင်းမ,တာလည်း နည်းနည်းမှမကြွဘူးဗျ”
“ဟေ… အဲ့လောက်တောင် ဖြစ်နေပြီလား… ”
“ဟုတ်တယ်… မယုံရင် ကိုယ်တိုင်သာ လာကြည့်တော့”
“ယုံပါတယ်ကွာ… မင်းတို့လို အားကောင်းမောင်းသန်တွေတောင် မ,လို့ မရဘူးဆိုတော့ တော်တော်စဉ်းစားစရာပဲ… ကဲကွာ အခုလှည်းသမားလည်း ပါလာတာဆိုတော့ ဒို့လေးယောက် ကြိုးစားပြီး ဝိုင်းမ,ကြည့်ရအောင်”
“ဟုတ် ဟုတ်”
“လှည်းသမားလေးရေ… ခဏကူညီပါဦးကွာ”
“ရပါတယ်ဗျာ”
ဤသို့ဖြင့် လှည်းသမားလေး အပါအဝင် လေးယောက်သားက တင်မောင်ကို ဝိုင်းမ,ကြတော့သည်။ ထိုအခါ ခန္ဓာကိုယ်က ကြွတယ်ဆိုရုံလောက် ရှိသော်လည်း တင်မောင်ရဲ့လက်ကြီးနှစ်ဖက်ကတော့ တုတ်တုတ်မှမလှုပ်ပေ။ ထို့ကြောင့် လမ်းဗိုလ်က ပြော၏။
“မထူးတော့ပါဘူးကွာ… ကိုစိုး…. မင်းအခုချက်ချင်းသာ တင်မောင်ရဲ့ရွာကိုသွားပြီး သူ့မိန်းမကို အကျိုးအကြောင်းပြောပြလိုက်… တတ်သိနားလည်တဲ့သူနဲ့တွေ့ပြီး လုပ်သင့်တာ လုပ်ပေးလိုက်ကွာ… ”
“ဟုတ် ဟုတ် လမ်းဗိုလ်၊ ဒါပေမယ့် ဒီကနေ တင်မောင့်ရွာက အရမ်းဝေးတော့ ညတွင်းချင်းတော့ ရောက်မှာ မဟုတ်ဘူး… မနက်အစောလောက်မှ ရောက်မှာဗျ… ပြီးတော့ ကျုပ်လည်း အလုပ်ချိန်မှီအောင်တော့ ပြန်ရောက်မှာ မဟုတ်ဘူးနော်”
“ဒါတွေ တွေးမနေပါနဲ့ကွာ… မင်းအလုပ်မမှီလည်း ငါနေ့စားခ မဖြတ်ပါဘူးကွာ ဟုတ်ပြီလား”
“ကောင်းပြီ… ဒါဆို ကျုပ်အခုပဲ သွားတော့မယ်”
“အေး… အေး”
သို့နှင့် ကိုစိုးလည်း လမ်းဗိုလ်ခေါ်လာသော လှည်းဖြင့်သာ တင်မောင်၏ ဇာတိရွာကို ခပ်မြန်မြန်သွားတော့လေ၏။
*****
(အခန်း – ၅)
“မိထွေး… မိထွေး ”
လင်းကြက်တောင် ထ, မတွန်သေးသည့်အချိန် ဖြစ်သောကြောင့် အိမ်ရှင်များ၏ အသံကထွက်မလာ။ ထို့ကြောင့် ကိုစိုးက ထပ်၍ဆင့်ကာ အော်ခေါ်လိုက်သည်။
“မိထွေး… မိထွေး… ထပါဦးဟ… အရေးကြီးပြောစရာရှိလို့”
ထိုအခါမှ မဲမှောင်နေသော အိမ်ကလေးအတွင်း၌ မီးအလင်းရောင်ထွက်ပေါ်လာသည်ကို တွေ့လုက်ရတော့သည်။ မကြာမီ အိပ်မှုံစုတ်ဖွားဖြင့် အမျိုးသမီးတစ်ဦး ထွက်လာ၏။
“ဪ… ဘယ်သူများလဲလို့ ….ကိုစိုးပါလား… မိုးတောင်မလင်းသေးဘူး ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ”
“ကိစ္စကတော့ တော်တော်ကိုထူးတယ် မိထွေးရေ ”
“ဟုတ်လား… ဒါဆိုလည်း အိမ်ပေါ်ကြွပြီး အေးဆေးပြောပါလား”
“အေးဆေးပြောချိန်လည်း မရပါဘူးဟာ… အရေးကြီးလွန်းလို့ ကျုပ်တောင် ညတွင်းချင်း ဒီကိုရောက်အောင် လာခဲ့တာ”
“အဲ့လောက်တောင် အရေးကြီးနေတာဆိုတော့ မဟုတ်မှလွဲရော ကျုပ်ယောကျာ်းတစ်ခုခုဖြစ်နေလို့လား ”
“စိတ်အေးအေးထား မိထွေး”
“မြန်မြန်ပြောပါ ကိုစိုးရယ်… ကျုပ်စိတ်တွေပူလို့ပါ”
“အေး… ပြောပြမယ်… ဖြစ်ပုံက ဒီလိုဟ”
ကိုစိုးက ထိုသို့စကားအစချီပြီး တင်မောင်၏အဖြစ်အပျက်များကို ခေါင်းအစ၊ ခြေအဆုံး ပြောပြလိုက်၏။
“ရှင်… ဒါ ဒါ… သွေးရိုးသားရိုးတော့ မဟုတ်နိုင်ဘူး ”
“အဲ့တာကြောင့် ကျုပ်တို့လည်း အစက ခေါစာပစ်တာတွေ၊ တောင်းပန်တာတွေ လုပ်ကြည့်သေးတယ်… ဒါပေမယ့် ညည်းယောကျာ်း တင်မောင်က မသက်သာတဲ့အပြင် ပိုတောင်ဆိုးလာသေးတယ်…
အဲ့ဒီ့တော့ ကျုပ်တို့လည်း
ဘာလုပ်ရမှန်းမသိလို့ ညည်းကို အသိလာပေးတာ”
“ဒုက္ခပါပဲ ကိုးစိုးရယ်… ကျုပ်လည်း အဲ့တာတွေကို သေချာနားလည်တာမဟုတ်ဘူးလေ… ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူး”
“နေဦး… ကျုပ်ပြောပြမယ်… ဒီကိစ္စတွေက ညည်းတို့ကျုပ်တို့လို သာမန်လူတွေ မလုပ်ပေးနိုင်ပေမယ့်… ပယောဂဆရာတွေတော့ လုပ်ပေးနိုင်တယ်လေ.. ဒီတော့ ဒီအနားဝန်းကျင်မှာ ပယောဂဆရာတွေ ဘာတွေရှိလား… ရှိရင် တစ်ခါတည်းပင့်သွားရအောင်လို့ ”
“ဟုတ်သားပဲ… ဒီကနေ နောက် (၄ )ရွာကျော်လောက်မှာ တည်ထားတဲ့ အေးသာယာရွာမှာ ပယောဂဆရာကြီးတစ်ယောက် ရှိတယ်လို့တော့ ကြားဖူးတယ်”
“ဟာ… ဟုတ်လား… ဒါဆို အံကိုက်ပဲပေါ့ဟ… ညည်း သူ့အိမ်သိတယ် မဟုတ်လား… မြန်မြန်သွားရအောင်”
“အိမ်အတိအကျရယ်လို့တော့ မသိဘူး… ဒီလိုပဲ
မေးမြန်းပြီး သွားရမှာ… ခဏလေး ကျုပ်ကလေးကို ဘေးအိမ်မှာ အပ်ခဲ့ပြီး သွားကြမယ်”
“အေး အေး ….မြန်မြန်လုပ်”
မိထွေးလည်း ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ယခုထိ အိပ်ပျော်နေသေးသော ကလေးငယ်လေးကို ဘေးအိမ်၌အပ်ထားခဲ့ပြီး ကိုစိုးနှင့်အတူ ဌားလာသောလှည်းဖြင့်သာ အေးသာယာရွာကို သွားကြတော့လေသည်။ ပယောဂဆရာ၏အိမ်ကို အတိအကျမသိတာကြောင့် ဟိုမေးသည်မေးရင်း သွားလေရာ အချိန်အတော်ကြာကာမှ သူတို့တွေ့ချင်နေသော ဆရာကြီး၏အိမ်ကို ရောက်လာလေ၏။ ရောက်ရောက်ချင်း ခြံထဲ၌ တံမြက်စည်းလှည်းနေသော အဘိုးအိုတစ်ယောက်ကို လှမ်းတွေ့လိုက်ရသည်။ ထို့ကြောင့် မိထွေးက လှည်းပေါ်မှ ကဗျာကယာဆင်းကာ ခြံရှေ့မှ လှမ်းပြောသည်။
“အဘိုး… ဒီအိမ်က ပယောဂဆရာကြီး ဘိုးမင်းအောင်ရဲ့ အိမ်လား”
“ဟုတ်ပါ့ဗျာ… ဘိုးမင်းအောင်ဆိုတာ ကျုပ်ပါပဲ… လာ… လာ အိမ်ထဲဝင်ကြလေ”
ဘိုးမင်းအောင်က ထိုသို့ပြောရင်း ခြံတံခါးဖွင့်ပေးကာ အိမ်အောက်က ခုံတန်းလျား၌ အသင့်ရှိနေသော ရေနွေး၊ လက်ဖက်တို့ဖြင့် ဧည့်ခံသည်။
“လာကြဗျာ လာကြ… အကြမ်းသောက်၊ လက်ဖက်စား”
“ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆရာကြီး…. ဒါပေမယ့် အရေးကြီးနေလို့ လာရင်းကိစ္စကိုပဲ အရင်ပြောပါရစေ”
“ပြောပါဗျာ… ပြောပါ”
ဤသို့ဖြင့် မိထွေးကပဲ ကိုစိုးပြောပြသည့်အကြောင်းအား ဘိုးမင်းအောင်ကို ထပ်မံပြောပြလိုက်လေသည်။
“အလို…. တယ်လည်းထူးခြားဆန်းကြယ်တဲ့ဖြစ်ရပ်ပါလား ”
ထိုစဉ် ကိုစိုးကလည်း ဝင်ပြော၏။
“ဟုတ်ပါတယ် ဆရာကြီးရယ်… ကျုပ်တို့ဖြင့် တစ်ခါမှမကြုံဖူး၊ မကြားဖူးတာမို့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့လို့… ဆရာကြီးဆီရောက်လာတာပါ”
မိထွေးကလည်း အားကိုးတကြီးဖြင့် ပြောသည်။
“ကျုပ်ယောကျာ်းကို ကယ်တင်ပေးပါဦး… ကျေးဇူးမမေ့ပါဘူး ဆရာကြီးရယ်”
“စိတ်ချပါ… ကျုပ်ကယ်တင်ပေးပါမယ်… ဒါပေမယ့် အခုကျုပ်ကြားသိရသလိုသာဆို လူနာရှိနေတဲ့နေရာအထိ သွားဖို့က အချိန်မမှီလောက်တော့ဘူး”
“ရှင်… ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ဆရာကြီး”
“ဟော့ဒီ့က ကာယကံရှင်ရဲ့မိသားစုနေတဲ့ အိမ်ကိုပဲ ကျုပ်ကိုခေါ်သွားပေးပါ… အဆင်ပြေအောင် ဆောင်ရွက်ပေးပါမယ်”
“ဪ …ဟုတ်… ဟုတ်ကဲ့… ကြွပါရှင့်ဆရာကြီး”
ထိုအခါ ဘိုးမင်းအောင်ကလည်း ဆေးလွယ်အိတ်လွယ်ကာ လွယ်စွဲတော် ဆေးကြိမ်လုံးက်ုယူလျှက် မိထွေးတို့နှင့်အတူ လိုက်သွားတော့သည်။ ထို့နောက် မိထွေးအိမ်ကို ရောက်တော့ ဘိုးမင်းအောင်က အိမ်အတွင်းလှည့်ပတ်ကြည့်ရှုသည်။ ဘုရားကျောင်းဆောင်ငယ်လေးနှင့် မလှမ်းမကမ်းရှိ စင်တစ်ခုပေါ်၌ ဝါးခမောက်ဆောင်းကာ ပလိုင်းတစ်ခုလွယ်ထားပြီး ခါးတွင်ဓားချိတ်ထားသော နတ်ရုပ်တစ်ခုတွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုနတ်ရုပ်ကလည်း နှစ်ကာလကြာညောင်းနေဟန် တူသည်။ ဆေးသားများကွာကျနေပြီး ဖုန်တွေတလိပ်လိပ်တက်နေသေး၏။
ထိုအရာကိုမြင်တော့ ဘိုးမင်းအောင်က တစ်စုံတစ်ခုကို သဘောပေါက်သွားဟန်တူသည်။ ခေါင်းကိုတဆတ်ဆတ်ငြိမ့်ကာ ဘုရားဦးချလိုက်သည်။ ပြီးနောက်…
“ဗုဒ္ဓမြတ်စွာဘုရား၏ အရိပ်အာဝါသအောက်၌ရှိသော ဤအိမ်၌ စောင့်ကြပ်ကြကုန်သော သမ္မာဒေဝ၊ နတ်ဒေဝါများအား ကျွန်ုပ် ဘိုးမင်းအောင်က ပင့်ဆောင်ပါတယ်… ရောက်ရာအရပ်မှ မြန်မကြာ ချက်ချင်းကြွလှမ်းခဲ့ပါ”
ထိုသို့ သုံးကြိမ်သုံးခါ ရွတ်ဆိုပြီးနောက်တွင်တော့ ကျုံ့ကျုံ့ကလေး ထိုင်နေသော မိထွေးက ဆတ်ခနဲ တင်ပျဉ်ခွေချိတ်ပြီး ထိုင်လိုက်သည်။ ထိုသည်သာမက နှာတဖူးဖူးမှုတ်ကာ လက်သီးလက်မောင်းတန်းပြီး တစ်စုံတစ်ခုကို မကျေနပ်ဟန် ဖြစ်နေလေ၏။ အကြောင်းသိသော ဘိုးမင်းအောင်ကလည်း မိထွေးဘက်ကိုလှည့်ကာ မေးသည်။
“အခုရောက်လာတာ ဘယ်သူလဲ ”
“ရှမ်းတလိုင်းနတ်”
“ဟုတ်ပြီ… ဒါဆို ဒီအိမ်ရဲ့အိမ်ထောင်ဦးစီးဖြစ်တဲ့ တင်မောင်တစ်ယောက် ခံစားနေရတဲ့ ဝေဒနါက အသင့်ရဲ့ ပယောဂကင်းလွတ်သလား”
မိထွေးက ခေါင်းခါရင်းပြောသည်။
“သူ့ကို ငါကိုယ်တိုင် လုပ်ထားတာပဲ”
“ဟာ… ဘာကြောင့် အခုလိုလုပ်ရတာလဲ… သူ့မှာဘာအပြစ်ရှိလို့လဲ”
“အပြစ်သိပ်ရှိတာပေါ့…. ငါက သူ့ရဲ့ ဘိုးဘွားအစဉ်အဆက်ကတည်းက ကိုးကွယ်ခြင်းခံရတဲ့ မိရိုးဖလာနတ်လေ…. အစဉ်အဆက် ငါ့ကို ရိုရိုသေသေ လေးလေးစားစားနဲ့ ကိုးကွယ်ခဲ့ကြတယ်… ဒါပေမယ့်
ဒင်းက ငါ့ကိုဖြစ်သလိုပဲထားတယ်… ပူဇော်ပသမှုလည်း မရှိဘူး… ပြီးတော့ သူတို့လင်မယားက ငါ့အရှေ့မှာ မဖွယ်မရာတွေလည်း ပြုကျင့်တယ်…. ဒီ့ထပ်ဆိုးတာက သူအနာတရဖြစ်တော့ မိရိုးဖလာနတ်ဖြစ်တဲ့ ငါ့ကိုသတိမရပဲ… ဘာမဟုတ်တဲ့ သရဲတွေကို ခေါစာသွားပစ်တယ်လေ… ဒါဟာ ငါ့ကိုစော်ကားလိုက်တာပဲ….. သရဲတစ္ဆေတွေထပ် ငါ့ကိုနှိမ့်ချလိုက်တဲ့သဘောပဲ… ဒါကိုမကျေနပ်လို့ အခုလိုပိုဆိုးအောင် လုပ်ပလိုက်တာ…. ငါ့ကို မကိုးကွယ်ချင်ရင်နေ… မစော်ကားကြနဲ့ ”
ထိုအခါ ဘိုးမင်းအောင်က အနီးရှိကိုစိုးကိုကြည့်ကာ ခေါင်းကိုခါရမ်းပြလိုက်လေသည်။ ပြီးမှ မိထွေးကိုကြည့်၍ ပြော၏။
“မသိနားမလည်တဲ့ ကလေးတွေမို့ ကျုပ်ကပဲ ကြားထဲကနေ တောင်းပန်ပါတယ်… ခွင့်လွှတ်ပေးလိုက်ပါ… နောက်ဒါမျိုးမဖြစ်ရအောင် ကျုပ်အနေနဲ့ သွန်သင်ဆုံးမပေးပါမယ်”
ထိုအခိုက် မိထွေးကိုယ်ထဲဝင်နေသော ရှမ်းတလိုင်းနတ်က မကျေနပ်ဟန်ဖြစ်နေလျှက်ဖြင့်ပင် အံကြိတ်ပြီးပြောသည်။
“ကောင်းပြီလေ… အခုရောက်နေတဲ့ ဆရာက သီလ၊ သမာဓိနဲ့ ပြည့်စုံပြီး ကိုယ့်ကျင့်တရားအားကောင်းလွန်းလို့ ကျုပ်ခွင့်လွှတ်ပေးလိုက်မယ်… မဟုတ်ရင် ဒင်းတို့ရဲ့အသက်ကိုပါ နှုတ်ယူပစ်ချင်တာ… ”
“စိတ်ချပါ သူတို့ရဲ့အကျင့်ဆိုးတွေကို ဖျောက်ဖျက်ခိုင်းပြီး အသင့်ကို အလေးအနက်ထား ယုံကြည်ကိုးကွယ်လာအောင် ကျုပ်အနေနဲ့ဆုံးမပေးပါမယ် ”
မကြာမီ မိထွေးက တံတောင်ဆစ်နှစ်ဖက်ကို ဘေးသို့ကားပြီး တစ်တန်းတည်းဖြစ်အောင် လက်အုပ်ချီ၍ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတော့သည်။ ပြီးမှ ဘေးကို မိုက်ခနဲယိုင်သွားရာ မိထွေးက လဲကျမသွားအောင် လက်ထောက်ထားလိုက်၏။
“ဆရာ… ကျုပ်ဘာဖြစ်သွားတာလဲ ”
မိထွေး၏ အမေးကို ဘိုးမင်းအောင်က မဖြေခင်မှာပင် ကိုစိုးက ဝင်ပြောသည်။
“မိထွေး… နင်တို့ သိပ်မိုက်တာပဲ… မိရိုးဖလာနတ်ကိုများ စော်ကားရတယ်လို့ ”
“ရှင်… ဒါဆို ကျုပ်ယောကျာ်းကို ခုလိုဖြစ်အောင်လုပ်တာ မိရိုးဖလာနတ်ပေါ့”
ထိုအခါမှ ဘိုးမင်းအောင်က ဝင်ပြောလိုက်ပါသည်။
“ဟုတ်တယ်… နတ်နဲ့နဂါး မစော်ကားနဲ့ဆိုတာ အကောင်းပြောတာမဟုတ်ဘူး… အကျိုးရှိလို့ အကြောင်းပြောတာ… နတ်ဆိုတဲ့အမျိုးက မကိုးကွယ်ချင်ရင်နေ မစော်ကားရဘူး… နတ်မ,တာက မသိသာပေမယ့် နတ်ကိုင်ထည့်လိုက်ရင်တော့ ကားခနဲပဲ ”
မိထွေးက တစ်စုံတစ်ခုကို သတိရသွားဟန်ဖြင့် အားရပါးရပြော၏။
“ဪ… အခုမှ ကျုပ်အိပ်မက်ကို သဘောပေါက်တော့တယ်… အိပ်မက်ထဲမှာ ရှမ်းလူမျိုးတစ်ယောက်က ဓားကြီးဝင့်ပြီး ကျုပ်ဆီကိုလာတယ်လို့ မက်နေတာလေ… အစကတော့ ဘာမှန်းသေချာမသိလို့ ”
“အခုတော့ သိပြီမဟုတ်လား ”
“သိပါပြီလား ဆရာကြီးရယ်.. .”
“အေး… အဲ့တာ ညည်းယောကျာ်းရဲ့မိရိုးဖလာနတ်ဖြစ်တဲ့ ရှမ်းတလိုင်းနတ်က သတိပေးနေတာပဲ…
ညည်းတို့က သူ့ကို အိမ်ပေါ်မှာသာဒီအတိုင်းတင်ထားပြီး ပူဇော်ပ,သခြင်းလည်းမရှိပဲ ဖြစ်သလိုထားထားတော့ သူလည်းစိတ်တိုတာပေါ့… ပြီးတော့ သူ့ကိုစော်ကားမိတဲ့ အဖြစ်တွေလည်း ရှိသေးတာကိုး… ဒါကြောင့် နတ်က ဒဏ်ခတ်လိုက်တာ… နတ်ကိုင်တာ ”
“ဟုတ်တယ်… ကျုပ်ကလည်း ကလေးတစ်ဖက်နဲ့ တစ်ယောက်တည်းနေရတာဆိုတော့ ကိုယ်တစ်သက်လုံးကိုးကွယ်လာတဲ့ ဘုရားရှိခိုးဖို့မဆိုထားနဲ့ ဘုရားပန်းတောင် မညှိုးနွမ်းခင် အချိန်မှီ မလဲနိုင်ပါဘူး ဆရာကြီးရယ်….နောက်မှကိုးကွယ်တဲ့ ယောကျာ်းဘက်က မိရိုးဖလာနတ်ဆို ပိုဆိုးတာပေါ့…. နတ်စင်ပေါ် သန့်ရှင်းရေးတောင် မလုပ်ဖြစ်ပါဘူး”
“အဲ့တာကြောင့်ပဲ ညည်းယောကျာ်းက ခုလိုခံလိုက်ရတာ… အိမ်ထောင်တစ်ခုထူထောင်ရင် ယောကျာ်းလေးဆို အဖေဘက်က မိရိုးဖလာနတ်ကို ကိုးကွယ်ရတယ်၊ မိန်းကလေးဆို အမေဘက်က မိရိုးဖလာနတ်ကို ကိုးကွယ်ရတယ်လေ… ညည်းတို့က ကိုးတော့ကွယ်ပါရဲ့ ဒါပေမယ့် အလေးထားမှုမရှိပဲ စော်ကားနေတာဆိုတော့ အခုလိုတွေဖြစ်ရတော့တာပဲ”
“ဒါဆို ကျုပ်တို့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ဆရာကြီး”
“ပွဲတွေဘာတွေပေးပြီး တောင်းပန်၊ ပြီးရင် ညည်းယောကျာ်းရဲ့ မိရိုးဖလာနတ်ဖြစ်တဲ့ ရှမ်းတလိုင်းနတ်ကို အခုချိန်ကစပြီး တရိုတသေ တလေတစားနဲ့ ကိုးကွယ်လိုက်… ဒါဆို အဆင်ပြေသွားလိမ့်မယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာကြီး ”
“ဪ… နတ်ကိုလည်း ကိုးကွယ်၊ ဘုရားကိုလည်း မမေ့နဲ့နော်… လောကမှာ ကိုးကွယ်ရာအတုမရှိတဲ့ပုဂ္ဂိုလ်ဟာ ဗုဒ္ဓမြတ်စွာဘုရားပဲ ”
“ဟုတ် ဆရာကြီး… မှတ်သားထားပါမယ်”
ထို့နောက် ဘိုးမင်းအောင်က ကိုစိုးဘက်လှည့်ပြီး ပြော၏။
“ကဲ… အခုဒီကနေပြန်… ဟိုရောက်တဲ့အချိန်ကျရင် လူနာက အကောင်းပကတိအတိုင်း ဖြစ်နေလိမ့်မယ်”
“ဗျာ… ဪ ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ပါ”
ကိုစိုးက ဘိုးမင်းအောင်ကို နားမလည်နိုင်သည့် အမူအရာဖြင့်ကြည့်ကာ မိထွေးကိုနှုတ်ဆက်ပြီး အိမ်ပေါ်မှဆင်းပြန်သွားတော့သည်။ ကျောက်လမ်းခင်းရာနေရာကိုရောက်တော့ ညနေနွားရိုင်းသွင်းချိန်တောင် ရောက်နေလေပြီ။ ထို့ကြောင့် တင်မောင်ရှိရာ ရွက်ဖျင်တဲထဲကို သံသယစိတ်တို့ဖြင့် ပြေးဝင်ကြည့်လိုက်လေ၏။
“ကိုစိုး… လာဗျာ၊ ဒီမှာ ကျုပ်ထမင်းချက်ပြီးပြီ… ထမင်းစားဖို့ခင်ဗျားကို မျှော်နေတာ… ”
“ဟာ …တင်မောင်၊ မင်းလက် သက်သာသွားပြီလား”
ထိုစဉ် ထမင်းစားရန် စောင့်ဆိုင်းနေသူက လှမ်းပြောလိုက်သည်။
” ကိုစိုးရေ… မင်းကောင်က သက်သာလို့ အလုပ်တောင် နေ့တစ်ဝက်ဆင်းလိုက်သေးတယ်ဗျာ…သက်သာတော့လည်း ဘာဆေးမှမလိုဘူး… ချက်ချင်းကြီးကွ ”
ထိုအခါမှ ကိုစိုးလည်း အံ့သြထိတ်လန့်သွားပြီး ဘိုးမင်းအောင်ကို ကြည်ညိုလေးစားသွားတော့သည်။ ထိုစဉ် တင်မောင်က ပြုံးလျှက်…
“လာပါ… ကိုစိုး… ကျုပ်ကြောင့် ခင်ဗျားလည်းပင်ပန်းသွားပြီ… အားနာလိုက်တာဗျာ ”
“ရပါတယ်ကွ… ငါက ဟိုဆရာကြီးကို အံ့သြနေတာကွ”
“ဘယ်ဆရာကြီးလဲ”
“မင်းကို အခုလိုသက်သာလာအောင် လုပ်ပေးလိုက်တဲ့ ဆရာကြီးလေ ”
“ဟုတ်လား… အဝေးကနေ . ဘယ်လိုတွေတောင် လုပ်ပေးလိုက်တာလဲဗျ”
“နောက်တော့ ပြောပြမယ် တင်မောင်ရေ… လောလောဆယ် ဗိုက်ဆာနေပြီ ထမင်းစားကြရအောင်”
“ဟုတ်ပြီဗျာ… အားလုံးအဆင်သင့်ပဲ လက်ဆေးပြီးစားရုံပဲဗျို့”
တင်မောင်က အကောင်းပကတိအတိုင်း ပြန်ဖြစ်သွားတာကြောင့် သူတို့၏ ချို့ချို့တဲ့တဲ့ ထမင်းဝိုင်းလေးကလည်း ပျော်စရာတွေဖြင့်သာ ပြန်လည်ပြည့်နှက်သွားတော့လေသတည်း။
ပြီးပါပြီ
စာဖတ်သူများအား
အစဉ်ချစ်ခင်လေးစားလျှက်
စိုင်း(ချယ်ရီမြေ)
#crd