မောင်ရေခဲနှင့်ဘီလူးစွဲသောအိမ်(စ/ဆုံး)

Unicode Version

မောင်ရေခဲနှင့်ဘီလူးစွဲသောအိမ်(စ/ဆုံး)
——————————–
စဉ့်တောင်ကျေးရွာသည် မြို့နဲ့အလှမ်းဝေးသောရွာလေးတစ်ရွာဖြစ်၏။ ထိုရွာမှ သားသတ်သူ ဦးလှဆိုသူရှိ၏။ ဦးလှသည် ကျွဲနွားများကို ဒိုင်ခံသတ်ပေးတတ်သည်။ သားသတ်ခအတွက် သားကောင်၏ ဦးခေါင်းနှင့်ခြေလက်တို့ကိုယူသည်။ ထူးဆန်းသည်ကား ဦးလွ သားသတ်သောအခါ တခြားသူများကဲ့သို့တောထဲတွင်သတ်သည်မဟုတ်ဘဲ သူ၏အိမ်အောက်ထပ်၌သာ သတ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဇနီးနှင့်သမီးက အိမ်ထဲတွင်သားသတ်ရန် မလုပ်သင့်ကြောင်းတားသော် သူ့အလုပ်အား အဟန့်အတား လုပ်သည်ဟုဆိုပြီး ဇနီးနှင့်တရားဝင်ကွာရှင်းပစ်သည်။ ဤကားဦးလွဆိုသူ၏ သားသတ်ခြင်းခုံမင်သော အဖြစ်။
ဇနီးနှင့်သမီးတို့အိမ်တွင်မရှိတော့သည့်နောက်ပိုင်း သားသတ်ခြင်းအလုပ်ကိုစိတ်ထင်တိုင်းလုပ်တော့သည်။ သတ်မည့်ကျွဲ၊နွားတို့ကို အိမ်သို့ဆွဲလာပြီး အိမ်အောက်ထပ်ရှိ တိုင်တွင်ချည်ထားသည်။ သူ၏အိမ်သည်ကား နှစ်ထပ်တိုက်အုတ်အိမ်ဖြစ်၏။
သူ့အိမ်တည်ရှိရာနေရာကား ရွာအစွန်တွက်ရှိရာ သူ့အဖို့ပို၍ဟန်ကြ၏။ သူ၏အိမ်ထဲတွင်ကား သွေးညှီနံ့များ၊အညစ်အကြေးနံ့များ ဖုံးလွှမ်းနေသည်။ အိမ်အောက်ထပ်တွင် အသတ္ခံရေသာ တရိစ္ဆာန်တို့၏သွေးများကလည်း ရဲရဲနီနေသည်။ ယင်မမဲများကလည်း တဝီဝီဖြင့် ဟိုပျံသည်ပြေးလုပ်နေကြသည်။ သားသတ်ပြီးသော် အသားမ်ားကို အိမ်အပေါ်ထပ်တွင် တန်းတစ်ခုပြုလုပ်ပြီး အတွဲလိုက်ချိတ်ဆွဲထားသည်။ သူ့အားခိုင်းထားသူက အသားမ်ားလာယူမွသာ အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ အိမ်နဲ့တူတော့သည်။
ဦးလွမွာ သမီးနဲ့ဇနီးမရှိတော့သည့်နောက်ဖြစ်သလိုနေဖြစ်သလိုစားသည်။ အောက်ထပ်မှအညစ်အကြေးများကလည်း သိမ်းဆည်းမည့်သူမရှိသဖြင့်ညစ်ပတ်နံဟောင်နေသည်။ ထိုနေရာတွင်နေနိုင်သူတခြားတစ်ယောက်လည်းရှိသေးသည်။ ထိုသူကား မြေဖုတ်ဘီလူးတစ်ကောင်ပင်ဖြစ်တော့သည်။
ဦးလွကား သူ့အိမ်တွင်ဘီလူးတစ်ကောင်ရောက်နေသည်ကို မသိရှာပေ။ သူသိသည်မှာ သားသတ်မည်၊အရက်သောက်မည် ဒါဘဲရှိသည်။
ထိုဘီလူးက ဘယ်နေရာကနေလာသည်မသိ။ ဦးလှ၏သားသတ်သောအိမ်တွင်နေကာ ထိုနေရာမှအသားများကိုစိတ်ကြိုက်စားရသောကြောင့် ထိုအိမ်တွင်သူပျော်သည်။ အမြဲလိုလိုအသားများရှိနေသောကြောင့် ဘီလူးအတွက်စားပေါက်ချောင်နေသည်။ အစပိုင်းတွင် ဦးလွထံမွရေသာအသားမ်ားကို အဝခိုးစားသည်။ သို့သော်ဦးလှကသတိမထားမိချေ။ အသားများကိုဖျက်ပြီး ပိဿာလိုက်ချိန်ကာထားထားသည်။ မနက်မှပိုင်ရှင်လာယူသည်။ ဘီလူးလည်းအဝစားသည်။ ဤနည်းဖြင့်ကာလကြာသော် ပြဿနာစတက်တော့သည်။
” ဦးလွ…ကျုပ်ခင်ဗျားကိုအသေားဖော်ဖို့အပ်တဲ့နွားက ခန့်မှန်းခြေအချိန်လေးဆယ်လောက်ရှိတယ်နော်…ခုကဘာလို့ အချိန်၂၀ဘဲရှိရတာလဲ ခင်ဗျားခိုးရောင်းလိုက်တာလား…”
” ဟာ…ကျုပ်ဒီအလုပ်ကိုတသက်လုံးလုပ်လာတာနော်..ခင်ဗျားစော်စော်ကားကားမပြောနဲ့ကိုသာအောင်…ခင်ဗျားတို့ဆီကကျုပ်အသားဖော်ခတောင် ယူဖူးလို့လား…”
” စော်ကားတာမဟုတ်ဘူးလေဗျာ…ကြည့်ပါဦး ပိဿာချိန်လေးဆယ်လောက်ရှိတဲ့နွားက ပဿာချိန်နှစ်ဆယ်ဘဲ ကျန်တယ်လေ ဘယ်မှာလဲကျန်တဲ့နှစ်ဆယ်က ခင်ဗျားမရောင်းရင် ဘယ်သူလာခိုးမှာတုန်း ခင်ဗျားအိမ်ထဲထိ….”
ထိုသို့စွပ်စွဲပြောဆိုရာ စိတ်ကြမ်းလူကြမ်းရှိလှသောဦးလှတစ်ယောက် ဒေါသထွက်လာ၏။
” ဟာ..ငါကြာ…လုပ်လိုက်ရင်သေတော့မယ်…ဒီမှာကိုသာအောင် ခင်ဗျားရဲ့ခန့်မှန်းခြေနဲ့မကိုက်တာကို ကျုပ်ကိုပြဿနာလာမရှာနဲ့လေ….ကျုပ်အသားတွေရောင်းမစားပါဘူးကွ…ကျုပ်ဒီအလုပ်ကိုမြတ်နိုးလွန်းလို့ အိမ်မှာတောင်လက်ခံပြီးဖော်ပေးနေတာ…ဒီလောက်နဲ့ငါ့နာမည်ပျက်မခံဘူးကွ…”
” အေးခင်ဗျားကိုယုံမိတာ ဒီတစ်ခါနောက်ဆုံးဘဲဦးလှ…ခင်ဗျားကိုဘယ်တော့မှ အသားမဖော်ခိုင်းတော့ဘူး…”
” အေးကောင်းတယ်…မင်းလိုစွပ်စွဲတတ်တဲ့ဖောက်သည်မျိုးကိုလည်း ငါဘယ်တော်မှလက်မခံတော့ဘူးဟေ့…”
ဦးလှနဲ့သူ၏ဖောက်သည် ဦးသာအောင်တို့ အသားအလေးချိန်လျော့သည့်ကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး စကားအခြေအတင်များကြ၏။ ထိုနေ့မှစ၍ ဦးလှနဲ့ဦးသာအောင် မိတ်ပျက်ကြကုန်၏။ ဘီလူးကြီးကား အိမ်အောက်ထပ်တွင် အခန့်သားထိုင်ကာ အသားအကြွင်းအကျန်များကို အကျအနထိုင်စား၏။
ဦးလှလည်းအလုပ်အပေါ်အလွန်သစ္စာရှိသူဖြစ်၏။ သူ့လက်လာအပ်သော ဖောက်သည် စိတ်မပျက်ရအောင်အမြဲလုပ်ပေး၏။ အသားများလည်း အေလးမခိုးဘဲ အပြည့်ချိန်၏။ သို့်သော် သူ၏အကုသိုလ်ကံအကျိူးပေးသည်လားမသိ။ သူ့အလုပ်သည် တဖြေးဖြေး ပါးလာ၏။ သူ့အားယုံကြည်စွာအလုပ်အပ်သည့် ဖောက်သည်များကပင် သူ့ကိုမယုံကြည်ကြတော့။ အကြောင်းမှာ ဖော်ထားသော အသားမ်ား အဆမတန်ပျောက်လွန်းလှသောကြောင့် ဦးလွအား အသားခိုးကာရောင်းစားသည်ဟု တထစ်ချယုံကြည်ထားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
နောက်ပိုင်းတွင်ကားအသားပျောက်သည့်ကိစ္စကိုဦးလှကိုယ်တိုင်ယုံကြည်မိတော့သည်။ မနေ့ကဖော်လိုက်သောအသားအတွက် အဖိုးအခဖြစ်သည့်နွား ခြေထောက်လေးခြောင်းနဲ့ ခေါင်းတစ်လုံးကိုသူထယးနေရာတွင်ထားသော်လည်း ရခုမူထိုအသားမ်ား ပျောက်ချင်းမလှပျောက်သွား၏။ သို့ကြောင့် သူ၏လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် တပည့်ဖြစ်သည့် သီဟထွန်းနားမေးကြည့်၏။
” ဟေ့ကောင်ငထွန်း…မင်းဒီနားက ဟာတွေရောင်းလိုက်သေးလားကွ….”
” ဟာ..မရောင်းရပါဘူးဆရာရယ်…မနေ့ညကတောင်ရှိနေသေးပါတယ်…”
” အေး..ညကရှိပေမဲ့ခုမရှိတော့ဘူးကွ…ဘယ်သူခိုးက လာခိုးသြားတာလဲ…”
” ဟာဆရာရယ်…ဒီအိမ္ကို ဆရာနဲ့ကျုပ်ကလွဲပြီးဘယ်သူမှမလာဝံ့ပါဘူး….အောက်ထက်မှာလည်းကြည့်ဦး အရိုးတွေနဲ့ပြည့်လို့နံဟောင်နေတာ…လာနေကြဖောက်သည်တွေတောင်ပြေးကုန်ပြီလေ…”
” အေး…အသားတွေပျောက်ပျောက်သွားတဲ့ကိစ္စကို ငါလည်း မလုပ်သလိုမင်းလည်းမလုပ်ဘူးဆိုတော့…ငါတို့ ထမင်းငတ်အောင်ကြားထဲကနေ လုပ်တဲ့သူရှိနေပြီကွ…”
” ဟင်…ဘယ်သူလဲဆရာအဲဒီလူက…”
” ငါလည်းဘယ်သိမလဲကွ…သိမှဖြင့်အဲကောင်ကို အရှင်မထားဘူးသတ်ပစ်တာကြာပေါ့…”
” ဟုတ္တယ်ဆရာ…ဘယ်သူခိုးကများအိမ်ထဲထိ လာလာခိုးဝံ့နေပါလိမ့်…”
” အေးကွ…ငါတို့ ကလည်းအချိန်ပြည့်မူးနေတာကိုကွ…ဒီကိစ္စကိုအကြာကြီးလွတ်ထားလို့မရဘူး…ဒီသူခိုးကို ထောင်ဖမ်းမှဖြစ်မယ်…မင်းနဲ့ငါဒီညမသောက်တော့ဘဲ သူခိုးထောင်ဖမ်းရမယ်…မိလို့ကတော့လား…ဟင်း..ဟင်း…”
” ဒီညေတာ့ အဲဒီသူခိုးကို ကျုပ်ရဲ့ဟောဒီလက်နဲ့ရအောင်ဖမ်းပြီး သတ်ပစ်ရမယ်… ”
သီဟထွန်းလည်း သားသတ်သည့်ဓားကိုဝင့်ကာဝင့်ကာလုပ်ပြီး ကျိန်းဝါး၏။ ထိုညကား ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် အိမ်အောက်ထပ်ထောင့်တစ်နေရာမှ သူခိုးကိုစောင့်၏။ သူခိုးကိုမျှားခေါ်ရန်အတွက် အောက်ထပ်အခင်းပေါ်တွင်ကား ဖ်က္လက္စ အသားမ်ားကို သည်တိုင်းထားထား၏။ ညအချိန်သည်ကား တဖြေးဖြေး စိုးမိုးလာသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်ကား သတိကြီးစွာဖြင့်သူခိုးကိုစောင့်နေကြ၏။ သို့သော် ညကတိတ်ဆိတ်နေမြဲ။ အချိန်ပင်အတော်လင့်နေပြီဘယ်သူခိုးမှပေါ်မလာသေးချေ။ သူတို့နှစ်ယောက်၏ မျက်လုံးကား ကျိန်းစပြုလာသည်။ ထိုအချိန်တွင် သူတို့၏နားထဲမှ ကျိူးကျိူးကျွတ်ကျွတ်အသံများကြားလာရသဖြင့် နှစ်ယောက်သားတစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ဓားကိုမြဲမြံစွာ ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်၏။
” သူခိုးလာပြီငထွန်း…မင်းဟိုဖက်သွားစောင့်နေ…ငါဒီဖက်မှာေ ထာင်ဖမ်းမယ်…”
” ဟုတ်ဆရာ..”
ဆိုကာသီဟထွန်းက အမှောင်ထဲကုန်းကုန်းကွကွသွားရင်း တံခါးပေါက်ဝ၌ပိတ်ကာနေရာယူလိုက်၏။ ဦးလွကား ဓားကိုသေချာကိုင်လိုက်ပြီး သူခိုးရှိမည့်နေရာထံတိတ်တဆိတ်ဝင်လာ၏။ ခေါင်းမှပတ်ထားသော ဓာတ်မီးကိုလည်း လင်းခနဲနေအောင်ချိန်ထိုးလိုက်၏။
” ဟင်…ဘာကြီးလဲဟ… ”
ဓာတ်မီးအလင်းရောင်အောက်တွင်သူမြင်လိုက်ရသည်က ကျနစွာထိုင်ပြီး အသားစိမ်းများကို စားနေသောအစွယ်ငေါငေါ ဘီလူးကြီးတစ်ကောင်။ ထိုမြင်ကွင်းကြောင့် သူလန့်သွားပြီး လက်မှလက်ကိုင်ထားသောဓားက သံမံတလင်းပေါ်ဒေါက်ခနဲပြုတ်ကျ၏။
” ဒေါက်…”
ဦးလှလည်း ကြက်သေသေသွားပြီးထိုအကောင်အားရပ်ကြည့်နေမိ၏။ တံခါးပေါက်ဝရှိသီဟထွန်းမှာလည်း ဆရာဖြစ်သူ၏ဓာတ်မီးရောင်အောက်တွင်ရှိသော ဘီလူးကြီးတစ်ကောင်။ ထိုအကောင်ကြီး၏လက်တွက်ကား နီနီရဲရဲအသားများကိုကိုင်ထား၏။ ပါးစပ်လည်းသွေးများဖြင့်နီရဲနေသည်။
” ဘာ…ဘာကြီးလဲဆရာ….”
သီဟထွန်းက တုန်တုန်ရီရီလှမ်းမေးလိုက်မှ ဦးလှသတိပြန်ဝင်သွားပြီး နောက်သို့တဖြေးဖြေးပြန်ဆုတ်၏။ ဘီလူးကြီးလည်း ဓာတ်မီးအလင်းရောင်ကြောင့် စားလက္စအသားကိုရပ္ကာ မီးအလင်းရောင်လာသည့်ဖက်ကို ကြည့်လိုက်ရာ လူညှက်လေးတကောင်သူ့လက်တကမ်းတွင်ရောက်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရ၏။ ထို့အတူ တံခါးဝနားတွင်လည်း ထိုနည်းတူလူညှက်လေးတစ်ကောင်အားတွေ့ရ၏။ ပထမတွင် ဘီလူးလည်း သူခိုးလူမိသွားသကဲ့သို့ မှင်သေသေကာမီးအလင်းရောင်လာရာဖက်သို့ငေးကြည့်နေမိသည်။ ထိုလူညှက်၏စကားသံကြားမှ သူသတိဝင်လာပြီး ကိုင်ထားသောအသားကိုပစ်ချလိုက်သည်။
” ပြေး…ပြေး..ငထွန်း…တံခါးဖွင့်ဟ…”
လှုပ်လှုပ် ရှားရှားဖြစ်လာသောဘီလူးကြီးကိုကြည့်ပြီး ပြေးရန်သီဟထွန်းကို လှမ်းအော်၏။ သီဟထွန်းလည်း စောစောကတံခါးအသေအချာပိတ်ပြီး ဂျက်ထိုးမိသည်ကိုပင် နောင်တရသလိုလိုဖြစ်သွား၏။ တံခါးဂျက်ဆွဲကာ ဆွဲကာလုပ်ပြီး တံခါးဖွင့်ရန်ကြံ၏။ သို့သော်အကြောက်လွန်ပြီး တံခါးဂ်က္က ဆွဲချလို့မရဖြစ်နေ၏။ အနားသို့ရောက်လာနေပြီဖြစ်သော ဦးလွက
” ဟေ့ကောင် မြန်မြန်ဖွင့်လေကွ…မင့်ပထွေးငါ့အနောက်ရောက်နေပြီ…”
” ဖွင့်…ဖွင့်မရဘူးဆရာ…”
” ဟာအေရးထဲ သေကုန်တော့မှာဘဲ ဖယ်ငါဖွင့်မယ်…”
” ချောက်…”
” အား…..”
သူက သီဟထွန်းကိုဖယ်ခိုင်းပြီး တံခါးဂျက်ဆွဲအချ အနောက်မှဘီလူးကြီးကလည်း သီဟထွန်း၏လည်ကုတ်ကိုဆွဲကာ အစွယ်ကြီးဖြင့် ခဲထားလိုက်သည်။ ထိုစဉ် ဦးလှဆွဲချလိုက်သော တံခါးဂျက်သံနှင့်အတူ သီဟထွန်း၏ အလန့်တကြားအော်သံတို့တချိန်ထဲ ထွက်ပေါ်လာ၏။
” ဟင်…င….ငထွန်း…”
” ဆ…ဆရာ…ကယ်…ကယ်ပါဦး…”
ဘီလူးကြီး၏လက်ထဲမှ ယက်ကန်ယက်ကန်ဖြစ်နေသောတပည့်ကို မကြည့်ရက်။ သို့ကြောင့်သီဟထွန်းလက်မှ ကျလာသော အသွားမြမြ သားသတ်ဓားကိုအလျင်အမြန်ကောက်ယူပြီး ဘီလူးကြီးထံပြေးဝင်ကာ ဓားဦးချွန်နဲ့ သားသတ်သလိုတစွပ်စွပ်ဝင်ထိုး၏။
” စွပ်…စွပ်…စွပ်…သေစမ်းဟ…သရဲသဘက်ကောင်…သူခိုးကောင်…မင်းကြောင့်ငါ့အလုပ်ပျက်ရတာ…”
ဟူသောဦးလှ၏ကျိန်းဝါးသံနှင့်အတူ ဘီလူးကြီး၏
” အား….”
ဟူသောအသံနက်ကြီးဖြင့်အော်လိုက်သံတို့က ညအမှောင်ထုကို ဖောက်ခွဲလိုက်သယောင်ဖြစ်သွား၏။ အငိုက်မိသွားသောဘီလူးကြီးက သူအားနာကျင်အောင်လုပ်ရမလားဆိုပြီး ခဲထားသောလူညှက်ကလေးကိုလွတ်ချကာ သူ့ခြေထောက်နားမှ လူညှက်တစ်ကောင်အား လည်ကုတ်မှဆွဲယူလိုက်ပြန်၏။
” ရွှမ်း….ရွှမ်း…”
ဘီလူးကြီးလက်မှတန်းလန်းကြီးပါလာသော ဦးလှကလည်း ဓားကိုဝင့်ကာဝင့်ကာ ရမ်းထိုး၏။ သူလည်းသတ္တိရှိသော သားသတ်သမားတစ်ယောက်ဖြစ်သည့်အတူ အလကားတော့အသေမခံချင်။ တချက်ရရနှစ်ချက်ရရ ပြန်ချချင်သေးသည်။ သို့သော်အားမမျှသောကြောင့် ဘီလူးကြီး၏ ခဲခြင်းကိုခံလိုက်ရတော့သည်။
” အား…အ…အ…”
ဟူသောအသံမျှသာပြုနိုင်ပြီး ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် အကုသလိုလ်အကျိူးဆက်အတွက် သံသရာဘဝသို့ကူးပြောင်းသွားကြတော့သည်။ ဘီလူးကြီးကား အသားရှိရာပြန်ထိုင်ပြီး စားနေပြန်သည်။
ဦးလှတို့၏ အဖြစ်ဆိုးကိုသိသူမရှိသေးချေ။ ဦးလှတို့သားတပည့်အရှက်ရ၍ အိမ်တွင်းပုန်းနေကြသည်ဟုပင် မှတ်ကြ၏။ တပတ်ခန့်ကြာသော် အိမ်ထဲမှအသားများကုန်သွား၏။ ဘီလူးကြီးမှာစားပေါက်ပိတ်သွား၏။ သို့ကြောင့် ရွာထဲလှည့်လည်ပြီးသောင်းကျန်းတော့သည်။
” ဘကြီးသာလှရဲ့အိမ်မှာ မီးလောင်နေတယ်တဲ့ဟေ့…”
” ဟုတ္လား…လာလာမီးသွားငြိမ်းကူကြရအောင်…”
” အေးအေးသွားမယ်ဟေ့…”
ကိုထွန်းစီနဲ့ကိုပွကြီးတို့ ရေပုံးလွတ်ကိုယ်စီဆွဲပြီး ဦးသာလှအိမ်ပြေးသွား၏။ ဦးသာလှအိမ်တွင်ကား မီးဟုန်းဟုန်းတောက်နေ၏။
” ငြိမ်းကြဟ…သာဆောင်ရေဆွဲလာရေရေ…”
” ရေနိုင်နိုင်သဲနိုင်နိုင် သယ်လာကြဗျို့…”
” ဦးသာလွေရ အိမ်ထဲကပစ္စည်းတွေရသလောက်ယူဟ….”
” မိန်းမနဲ့ကလေးတွေ ဒီနေရာနဲ့ဝေးရာသွားကြဟေ့…”
” လုပ်ကြပါဦး ရှင့်….ကျွန်မတို့ရဲ့အိမ်ကြီးပြာကျတော့မယ်…”
ရွာသူရွာသားတို့၏ ဆူညံစွာအော်ဟစ်သတိပေးသံနှင့်အတူ အိမ်ရှင်ဒေါ်မဲ၏ နှမြောတသ သံတို့ဆူညံစွာထွက်လာ၏။ သို့်သော် ဟုန်းဟုန်းတောက်နေသောမီးမှာ ရေဖြင့်ပင်သော်လည်း မငြိမ်းဘဲတဖျစ်ဖျစ်တောက်လောင်နေဆဲပင်။ ပို၍ထူးခြားသည်မှာ တအိမ်လုံးကိုဝါးမျိူတောက်လောက်နေသောမီးမှာမီးတောက်အလွန်ကြီးသော်လည်း အိမ်မှာပြာကျမသွားခြင်းပင်ဖြစ်သည်။
” မီးက ငြိမ်းလေ မီးလျှံပိုကြီးလေဟ…”
” မီးဒီလောက်လောင်နေတာ ဘာလို့အိမ်ကြီးက ဒီတိုင်းရှိနေသေးတာလဲဟ…”
ရွာသူရွာသားများမှာ ချွေးဒီးဒီးကျပြီး ပင်ပန်းကုန်၏။ ထိုစဉ်ရွာမြောက်မှ နွားကျောင်းသားဖိုးမောင်က ကရောသောပါးပြေးလာပြီး
” လုပ်ကြပါဦး….ရွာမြောက်ဘက်က ဦးကြီးဖိုးရွှေအိမ်မီးလောင်နေလို့ဗျို့…”
” ဟင်…”
” ဟာ…ဒီမှာတောင် မီးကမေသေသးဘူး ဟိုမွာ လောင်ပြန်ပြီလား…”
ရွာသူရွာသားတို့၏ ညည်းညူသံတို့တစ်ယောက်တစ်ပေါက် ထြက္လာ၏။ ထိုနေ့တွင်ကား စဉ့်တောင်ကျေးရွာသူရွာသားများ ထိတ်ထိတ်လန့်လန့်ဖြင့် ဘယ်အိမ်မီးထပ်လောင်ခံရမည်ကို ရင်တထိတ်ထိတ်ဖြင့် စောင့်မျှော်နေကြ၏။ မီးလောင်ခံရသောအိမ်များလည်း သည်တိုင်းပင်ရှိနေပြီး မီးတောက် မီးလျံှများကသာကြီးစိုးနေသော်လည်း အိမ်မှာပြာကမသွားချေ။ သို့ကြောင့် ဘာမှမတတ်နိုင်ကြဘဲ သည်အတိုင်းသာထိုင်ငေးနေကြတော့သည်။
ညနေစောင်းအချိန်သို့ရောက်သွားသောအခါ မီးလျှံကြီးမှာ သူ့အလိုလိုပြန်ငြိမ်းသွားတော့သည်။ ထိုအခါမွ ရွာသားများသက်ပြင်းချနိုင်တော့သည်။ တစ်ခုသောလမိုက်ညတွင် ဦးလှ၏အိမ်ရှိရာနေရာသည် တိတ်ဆိတ်လက်ရှိပြီး ခြံဝန်းကျယ်ကြီးထဲဝယ် ထီးထီးကြီးရှိနေသည်။ အလင်းရောင်သဲ့သဲ့သာရသောညတွင် ဦးလှ၏အိမ်ကြီးကို ကြည့်ရသည်မှာ ဧရာမဘီလူးကြီးတစ်ကောင် ငုတ်တုတ်ထိုင်နေသည်နှင့်ပင်တူလှတော့သည်။ ထိုအိမ်ဖက်သို့မည်ယူမျှခြေဦးမလှည့်တော့ချေ။ တစ်ညတွင် ထိုအိမ်၏နောက်ဘက်ရှိကန်ကြီးသို့ လူငယ်များဖြစ်သော ဖိုးပုတို့သူငယ်ချင်းသုံးယောက် ငါးသွားဖမ်းကြ၏။ ထိုကန်ကြီးသည် ဦးလှကအသားများဖျက်သောအခါ ကျန်သောဝမ်းတွင်းသားကိုထိုနေရာ၌ဆေးလေ့ရှိသည်။ လူငယ်သုံးယောက်ကား ဓာတ်မီးကိုယ်စီဖြင့် ဦးလှ၏အိမ်ရှေ့ဖြတ်သွားသည်။
” ဟေ့ကောင် ဖိုးပု…ဒီသားသတ်ဦးလှတို့အိမ်ကလဲ ကြောက်စရာကြီးနော် ကြည့်ဦးတိတ်ဆိတ်နေတာဘဲ…ကျောချမ်းစရာကြီး.”
” သားသတ်သမားရဲ့အိမ်ဆိုတော့ဒီလောက်တော့ရှိမှာပေါ့ကွ…ကြည့်ဦးသူ့အိမ်ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း နံဟောင်နေတာဘဲ…”
” ဒီလူကြီးက အရမ်းညစ်ပတ်လို့ သူ့မိန်းမနဲ့သမီးက သူ့ကိုထားသွားတာနေမယ်နော်…”
လူငယ်သုံးယောက်မှာ စကားတပြောပြောဖြင့်ထိုနေရာမှ ကန်ဘက်သို့်ကူးသွား၏။ ထိုစဉ် ကန်ထဲမှကုန်းကုန်းကွကွလူနှစ်ယောက်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
” ငါတို့ထက်ဦးတဲ့လူရှိနေပြီကွ.. ဟိုမှာတွေ့လား ကန်ထဲမှာကုန်းကုန်းကွကွနဲ့…”
” အေးဟုတ်တယ်ကွဖိုးပု….ဒီဖက္ဘယ်သူမွမလာပါဘူး… ဟိုအိမ်က ဦးလှတို့်ဆရာတပည့်ဘဲဖြစ်မှာပါ…သူတို့ဘာလုပ်နေတာလဲ ငါတို့သွားကြည့်ရအောင်…”
” အေးသွားမယ်…”
ဆိုကာသုံးယောက်သား ဦးလှတို့်ရှိသောနေရာသို့လာခဲ့သည်။ ထိုအထဲမွ ဖိုးလုံးက
” ဘကြီးလှ….ဟေ့ဘကြီးလှ…ညကြီးမင်းကြီး ကန်ထဲဘာလုပ်နေကြတာလဲဟေ့…”
ထိုသို့လှမ်းခေါ်လိုက်ရာ ကန်ထဲမှလူက အက်ကွဲစူးရှသောအသံဖြင့်
” ငါတို့အမဲဝမ်းတွင်းသားဆေးနေတာဟေ့…ဒီမှာငါးတွေလည်းထွက်ချက်…မင်းတို့တွေငါးလာဖမ်းတာမလားဒီမှာလာဖမ်းလေ…”
ငါးဟူသောအသံကြားသဖြင့်ကလေးသုံးယောက် ပျော်သွားကြသည်။
” တကယ္လားဦးလွ…ဒါဆိုကျွန်တော်တို့လာပြီနော်…”
ဆိုရေစပ်သို့ဆင်းလာသည်။ ထိုစဉ်ပုပ်အဲ့အဲ့အနံဆိုးကြီးက သူတို့ဖက်ဝေ့လာသောလေနှင့်အတူပါလာ၏။
” ထွီး…နံလိုက္တာဟ…ဦးလှတို့ဝမ်းတွင်းသားဆေးလို့နံနေတာဖြစ်မယ်…”
အောင်ကိုကထိုသိ့ုပြောပြီး သုံးယောက်သားဦးလှတို့အနားရောက်လာသည်။
” ငါးတွေဘယ်မလဲဦးလှ….”
ဖိုးပုကထိုသို့မေးလိုက်သော် ဦးလှသည်သူကိုင်ထားသောအူများကို ကမ်းပေးလိုက်ပြီး
” ဟဲဟဲ….ဒီမှာလေ….တွေ့လား…ဒီမှာငါးတွေတော့မဟုတ်ဘူး…ငါ့အူတွေကွ..ဟား..ဟား…ဟား…”
” ရော့ဒီမှာ…”
သူတို့အနီးရောက်လာမှ ဦးလှနဲ့သီဟထွန်းမှာ သူတို့ဗိုက်ထဲမှထွက်ကျလာသော အူအေခြလိုက္ကို ဆေးနေကြခြင်းဖြစ်၏။
” အား….သ…သရဲ…သရဲ…”
” အား…ပြေး…ပြေးဟ…”
.” စောင့်ပါဦးဖိုးပုနဲ့အောင်ကို…”
သုံးယောက်သားအော်ရင်းကန်ဘောင်ပေါ်ပြန်၍ပြေးတက်လာသည်။ ဖိုးလုံးကားပုပုလုံးလုံးလေးဖြစ်သဖြင့် နောက်ဆုံးကျန်ခဲ့သည်။ သရဲကြီးဆရာတပည့်ကား အူအခွေလိုက်ဖြင့် တဟားဟားရယ်ရင်းကျန်ရစ်ခဲ့သည်။
နောက်နေ့ရောက်သော် ကန်ထဲမှငါးလာဖမ်းသူကလေးသုံးယောက်သည် အပြင်းဖျားကာ ကယောင်ကတမ်းအော်နေကြ၏။ သို့ကြောင့် ရွာသားများလည်း မသင်္ကာဖြစ်ကာ လူစုပြီး ဦးလှ၏အိမ်သို့လာခဲ့သည်။ အိမ်ဝိုင်းနားရောက်သည်နှင့် အော်ဂလီဆန်စကာကောင်းသော ပုပ်အဲ့အဲ့ညှီစော်စော်အနံ့က ဆီးကြိုနေ၏။ ယင်မမဲများကလည်း တဝီဝီဖြင့် အစာလုနေကြ၏။
” တံခါးတော့ဖွင့်ထားတာဘဲ…အိမ်ထဲဝင်ကြည့်ကြဟေ့….”
လူကြီးတစ်ယောက်က ထိုသို့ပြောလိုက်လျှင် ကျန်လူများလည်း အိမ်ထဲသို့ ဝင်လာကြသည်။
” ဟာ…ဒီမွာ သီဟထွန်းရဲ့အလောင်း…ဟိုရှေ့မှာကသားသတ်သမားဦးလှရဲ့အလောင်းဟေ့…”
” အမေလး…ဘာတွေဖြစ်ကြတာလဲ..”
ဦးလှနဲ့သီဟထွန်းတို့၏အလောင်းမှာ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ဖြစ်နေသည်။ အူများလည်းအခွေလိုက်ထွက်ကျနေသည်။ တချို့လူများမှာ ပုပ်အဲ့အဲ့အနံ့ကြောင့် ပျို့အန်ကြ၏။
သည်တိုင်းထား၍မရသောကြောင့် မြို့နယ်စခန်းသို့သတင်းပို့ကြ၏။ အားလုံးပြီးစီးသော် ဦးလှတို့ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်၏ အလောင်းအား ကောင်းမွန်စွာ သင်္ဂြိ ုလ်ပေးလိုက်ကြသည်။
နောက်နေ့များတွင်ကားရွာထဲ၌ ထုံးစံအတိုင်း ဟိုအိမ်သည်အိမ်မီးလောင်ပြန်သည်။ ရွာသားများလည်းဘာမှမတွေးတတ်အောင် စိတ်ရှုပ်နေကြတော့သည်။ မောင်ရေခဲ တို့ဆရာနပည့်နှစ်ယောက်လည်း ခရီးလှည့်လည်လာရင်း စဉ့်တောင်ရွာသို့ရောက်လာသည်။
” ဆရာ…ဒီရွာမှာမကောင်းတဲ့အငွေ့အသက်ရနေတယ်…”
” ဟုတ်တယ်ထင်ပေါ်…ဒီရွာမှာပုဏ္ဏကတိုက်နေတဲ့မြေဖုတ်ဘီလူးတစ်ကောင်ရောက်နေတယ်…”
” ဘယ္လိုဆရာ…ပုဏ္ဏကတိုက်တယ်ဟုတ်လား…”
” အေးဟုတ်တယ်ကွ…သူ့တန်ခိုးနဲ့လောင်မီးတွေဖန်ဆင်းပြီး လူတွေကိုခြောက်လှန့်နေတယ်…လာရွာထဲသွားကြစို့…”
ဆိုကာနှစ်ယောက်သားရွာထဲသို့ဝင်လာခဲ့၏။ ထိုစဉ် ရွာသားတစ်ယောက်သည် အိမ်ရှေ့ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင်ထိုင်ရင်း သက်ပြင်းရှည်တစ်ချက်ချလိုက်သည်။
” ဟူး….ရွာထဲလည်းဘာတွေဖြစ်နေမှန်းကိုမသိဘူး…ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့… ”
ထိုသို့ညည်းညူသံကို မောင်ရေခဲ ကကြားဖြစ်အောင်ကြားလိုက်ရသဖြင့် ထိုလူထံလျှောက်လာခဲ့သည်။
” ဒီကမိတ်ဆွေဘာတွေသက်ပြင်းမောချနေတာလဲဗျ…”
ထိုလူကမော့ကြည့်ပြီး
” ဒီကမိတ်ဆွေတို့က ဘယ်သူတွေလဲဗျ…”
” ကျွန်တော်တို့က နယ်လှည့်သွားလာနေတဲ့လူပါ…”
” ဪဧည့်သည်ကိုး…မပြောချင်တော့ပါဘူးမိတ်ဆွေတို့ရယ်…ကျုပ်တို့ရွာမှာ တအိမ်ပြီးတအိမ်မီးလောင်နေလို့ဟေ့…လောင်တဲ့မီးကလည်း မီးတောက်မီးလျှံကြီးတွေ ငြိမ်းသတ်လို့လဲမရဘူး…”
” ဒီလိုဖြစ်တာကြာပြီလားဗျ…”
” ပြီးခဲ့တဲ့တစ်ပတ်ခန့်ကဖြစ်တာပါ…”
” ဪ…ဒါဆို ရွာသူရွာသားတွေမဆင်မခြင်လုပ်မိလို့ ရွာကိုပုဏ္ဏကတိုက်တာနေမှာ…”
” ဗ်ာ…ဘယ်ကပုဏ္ဏားကလာတိုက်ရမှာတုံးဗျ…ကျုပ်တို့ရွာမှာ ပုဏ္ဏားမှမရှိတာ…”
” ကျုပ်ပြောတာ အဲဒီပုဏ္ဏားမဟုတ်ဘူးဗျ…နတ်ဘီလူးတွေဖြစ်တဲ့ ပုဏ္ဏက ကိုပြောတာ…”
” ဪ…ခွင့်လွတ်ပါဗျာ ကျုပ်ဒါတွေမကြားဖူးလို့ပါ…ဒါထက်မိတ်ဆွေတို့က ဘာလို့ဒီလိုပြောနိုင်တာလဲဗျ…”
” ကြားဖူးနားဝပါဗျာ…ကျုပ်ကို မီးလောင်နေတဲ့အိမ်ဆီခေါ်သွားပေးလို့ရမလားဗျ…ကျုပ်ကြည့်ကြည့်ချင်လို့ပါ…”
” ရပါ့ဗ်ာ…ရပါ့…ပြောမယုံကြုံဖူးမှသိဆိုသလိုပေါ့…မီးလောင်ပြီး အိမ်ကဘာမှမဖြစ်တဲ့ အဖြစ်မျိုးကို မြင်ဖူးတယ်ရှိအောင်ကျုပ်လိုက်ပြပေးမယ်ဗျာ…”
ဆိုကာ ရွာမြောက်ဘက်မီးလောင်နေသောအိမ်ထံ ခေါ်လာခဲ့သည်။ မောင်ရေခဲ လည်းပုဏ္ဏကတိုက်သည်မှာ သေချာသွားသောကြောင့်ရေတစ်ခွက်ခပ်ခိုင်းကာ မန်းမှုတ်လိုက်၏။
” ရော့ထင်ပေါ်…ဒီရေကို လောင်နေတဲ့မီးကိုပက်ပြီးငြိမ်းလိုက်…”
ရွာရှိလူများကားသူတို့ရွာကမဟုတ်သော သူစိမ်းကောင်လေးနှစ်ယောက်မီးငြိမ်းရန်လုပ်သည်ကို အထူးအဆန်းကြည့်နေကြသည်။ ထင်ပေါ်လည်း ဆရာဖြစ်သူပြောသည့်အတိုင်း လောင်နေသောမီးလှံျကြီးအား ရေစင်ဖြင့် ပက်လိုက်ရာ မီးငြိမ်းသွားသည်။
” ဟင်…ရေတခွက်ထဲနဲ့မီးကိုငြိမ်းနိုင်တယ်…”
” ဟယ်ထူးဆန်းလိုက်တာ…ကျုပ်တို့ တရွာလုံးကရေပုံးလိုက်ခပ်ပြီး ငြိမ်းတာတောင်မီးကမငြိမ်းဘဲ ခုကျရေတစ်ခွက်ထဲနဲ့ မီးငြိမ်းသွားတာလား…”
ရွာသူရွာသားတို့ထံမှ ကြွက်စိကြွက်စိ အသံဗလံမ်ားထြက္လာ၏။ မောင်ရေခဲလည်း ရိုးရိုးမီးလောင်နေသည်မဟုတ်ဘဲ နတ်တို့တိုက်သောလောင်မီးဖြစ်ကြောင်းရှင်းပြ၏။
” ထူးဆန်းလိုက်တာ…”
” ဒါဆိုငါတို့်ရွာကို နတ်ဘီလူးတွေ အငြိုးထားထားတာပေါ့…ကြောက်စရာကောင်းလိုက်တာ…”
ရွာသားများထင်ကြေးပေးနေကြစဉ်မောင်ရေခဲက
” အဟမ်း…အဟမ်း…” ဟုချောင်းဟန့်လိုက်ရာ အကုန်ငြိမ်သွား၏။
” ကျုပ်မေးစရာတစ်လူရှိတယ်…ဒီရွာမှာသားကြီးငါးကြီးသတ်တဲ့သူရှိလားဗျ…ဒီဘီလူးကသူနဲ့အတူကပ်ပါလာတာ….”
” ရှိတယ်ညီ…ဒါပေမဲ့တလောကမှသေ သြားတာ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်လုံး…”
” ဟေ…ဘယ်လိုဖြစ်လို့လဲဗျ…”
” ဒါတော့ ကျုပ်တို့ရွာသားတွေလည်း မသိဘူးဗ်…ရွာထဲက ကလေးတွေသရဲခြောက်ခံရလို့ မသင်္ကာတာနဲ့ သူ့အိမ်သွားကြည့်လိုက်မှ သူတို့ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်စလုံး ပုံပျက်ပန်းပျက်သေနေကြတာတွေ့ရတာဗျ..”
ရွာသားက မောင်ရေခဲ အမေးကိုပြန်လည်ဖြေကြားသည်။
” ဒါဆိုကျုပ်အဲဒီအိမ်သွားကြည့်ချင်တယ်…လိုက်ပို့ပေး လို့ရမလားဗျ…”
” အဲဒီနေရာမှာ ညစ်ပတ်နံစော်နေတာညီရေ…မသြားတာကောင်းမယ်ဗျ…”
” မသွားလို့မရဘူးဗျ…အဲဒီမြေဖုတ်ဘီဘူးက အဲအိမ်မှာကပ်နေနေတာဗျ…”
” ဟေ…ဒါဆို ခုဘဲသွားကြစို့…”
မောင်ရေခဲက ထိုအိမ်တွင်မြေဖုတ်ဘီလူးရှိသည်ဟုပြောပြလိုက်မှ လိုက်ပို့ပေးကြ၏။ ထိုအိမ်သို့ရောက်သော် ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်နှစ်ထပ်အိမ်ကြီးထဲဝင်လာ၏။ အနံဆိုးမ်ားက သာမန်လူတို့အတွက်ပျို့အန်ချင်စရာ။ မောင်ရေခဲ တို့ကမူ ထိုအနံ့ကို ဂရုမထားဘဲ အိမ်ကြီးထဲသို့ဝင်လာ၏။ အိမ်ကြီးထဲတွင်ကား သွေးညှီနံများနှင့်အတူနွားအရိုးများပုံနေ၏။
” ထင်ပေါ်… မြေဖုတ်ဘီလူးရုပ်လေးတစ်နေရာမှာရှိလိမ့်မယ်ရအောင်ရှာချေ…”
” ဟုတ်ဆရာ..”
မောင်ရေခဲကား အိမ်ပတ်ပတ်လည်ကိုစည်းချထားလိုက်သည်။ ပြီးသော်အိမ်အပေါ်ထပ်သို့လာကာ ဘုရားခန်းအားသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး ပရိတ်ကြီးဆယ့်တစ်သုတ်ကို ရွတ်ဖတ်ပူဇော်သည်။ အားလုံးပြီးသော် အမိန့်ပြန်ပြီး မြေဖုတ်ဘီလူးကိုဆင့်ခေါ်သည်။
” ဤအိမ်ဌာနတွင် ကပ်ခိုနေထိုင်နေသော
မြေဖုတ်ဘီလူးကောင် ခုချက်ချင်းငါ့အရှေ့ရောက်လာစေ…ဘုရားငါးဆူအမိန့်အထက်ဆရာကြီးများ၏အာဏာ…ငါရေခဲ၏အမိန့်…”
” ဝုန်း…”
မောင်ရေခဲကအမိန့်ပြန်လိုက်ရာ ဝုန်းဟူသောအသံနှင့်အတူ ဘီလူးကြီးတစ်ကောင်သူ့အရှေ့ပေါ်လာခဲ့သည်။ သားစိမ်းငါးစိမ်းများသားသောက်ရသောကြောင့် ဘီလူးကြီးမှာ ပုံမှန်ထက်နှစ်ဆပိုကြီးလေသည်။
” ဟင်း…ဟင်း…ဟင်း…”
ဘီလူးကြီးမှာရင်ခေါင်းသံဖြင့် တဟင်းဟင်းအသံပြု၏။ မောင်ရေခဲက
” သင်…ဘာလို့သည်အိမ်မှာကပ်နေရတာလဲ…”
” ငါ့ကိုသူခေါ်လာတာ…ငါလည်းဒီရောက်တော့ကောင်းကောင်းစားရတာနဲ့ ဒီမှာနေရတာပျော်သွားတာ….”
” သင့်ကိုဘယ်သူခေါ်လာတာလဲ…”
” ဒီအိမ်ကလူကြီးတစ်ယောက်ခေါ်လာတာ…ငါ့ဘာသာငါညောင်ပင်အောက်မှာနေနေတာ..သူကငါ့ကိုယ်ပွားရုပ်ကိုကောက်ပြီး သူ့အိမ်မှာထားထားတာ…တနေ့သူက သားသတ်တော့…အဲဒီကနေပန်းထွက်လာတဲ့အမဲသွေးတွေက ငါ့ရုပ်တုလေးကိုလာမှန်တယ်..ဒီတော့ငါလည်း အသက်ပြန်ဝင်လာတာ…”
” ဒါဖြင့် အဲဒီမတိုင်ခင်မှာ မင်းက ရုပ်တုထဲမှာအကျဉ်းချခံရတာလား..”
” ဟုတ်ပါတယ်…ဆရာတစ်ယောက်ကချုပ်ထားတာပါ…အဲဆရာကငါ့ကိုအချုပ်ကြိုးနဲ့ချည်နှောင်ထားတာ…ဒီအိမ်ကလူကြီးကငါ့ကိုအဲဒီကြိုးတွေဖြုတ်ပေးလိုက်တော့ ငါအသက်ပြန်ဝင်သွားတယ်…”
” ဟုတ်ပြီ…ဒါနဲ့ သင်ကဒီအိမ်ကလူနှစ်ယောက်ကိုလည်း သတ်လိုက်တယ်ပေါ့ဟုတ်လား…”
” ဟုတ်ပါတယ်…ကျုပ်သူတို့ကိုလန့်သွားလို့ပါ…ကျုပ်ရဲ့ရုပ်အမှန်ကိုသူတို့မြင်သွားပြီလေ…ကျုပ်လည်းဒီကနေထွက်သွားရမှာစိုးလို့ သူတို့ကိုသတ်လိုက်တာပါ…”
” ဒါဖြင့်ရင် ဘာလို့ရွာသားတွေကို လောင်မီးနဲ့တိုက်ရတာလဲ…”
” ကျုပ်အစာမစားရတော့လို့….ကျုပ်ရှိနေမှန်းလူတွေသိအောင်လို့ပါ…”
” သင်က အထက်ကပုဂ္ဂိုလ်တွေ ဒဏ်ခတ်ထားတာတောင် မိုက်မဲနေတုန်းပါလား..အပြစ်ကနေမလွတ်ချင်သေးလို့လား…”
” ကျုပ်ကိုဘယ်သူကဒဏ်ခတ်လိုက်လို့လဲ…ကျုပ်ဟာကျုပ် လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေရပါတယ်ဘယ်သူမှဒဏ်ခတ်မထားဘူး….”
” သင်မညာနဲ့ သင်ဟာသတာဂီရိနတ်ဘီလူးစစ်သူကြီးရဲ့ လက်အောက်ခံအစေအပါးနတ်ဘဲ…သင်အပြစ်လုပ်ခဲ့လို့ အပြစ်တွေပြန်ဆေးကြောဖို့ လြတ္လိုက္တာ သင်ကအပြစ်တွေထပ်လုပ်နေပါလား….”
” သင်..သင်ဒီအကြောင်းတွေ ဘယ္လိုသိတာလဲ…”
” ဘယ္လိုဘဲသိရသိရ အေရးမပါဘူး…သင်သာဒီနေရာကနေထွက်သွားပါ….မဟုတ်ရင်သင့်ရဲ့သခင် နတ်ဘီလူးစစ်သူကြီးကို သွားတိုင်ရလိမ့်မယ်…”
” မ…မလုပ်ပါနဲ့… အရှင်သိသွားရင် ကျုပ်ဦးခေါင်း…ရှစ်စိတ်ကွဲသွားလိမ့်မယ်…”
” ဒါဆို လူ့စည်းထဲကနေထွက်သွားပေးပါ…”
” ဟုတ်…ကျုပ်ထွက်သွားပါ့မယ်…”
ဆိုရာကိုယ်ဖျောက်၏။
” ဘုန်း….”
” အာ့…”
မြေဖုတ်ဘီလူးမှာ သူ၏မူလရုပ်တုထဲပြန်မဝင်လိုဘဲ ကိုယ်ဖျောက်ကာထွက်သွားသော်လည်းမောင်ရေခဲတားထားသောစည်းကြောင့် ဘုန်းခနဲမြည်ကာ မောင်ရေခဲရှေ့ပြန်ပေါ်လာ၏။
” သင်ဒီတိုင်းထွက်သွားလို့မရဘူး….သင့်အပြစ်တွေကြေအောင်ရုပ်တုထဲမှာအကျဉ်းချခံပြီး အပြစ်ကြေအောင်လုပ်ရမယ်
….”
” ကျုပ်နာခံပါ့မယ်….”
ထိုစဉ်ထင်ပေါ်က အောက်ထပ်မှအပေါ်ထပ်သို့လာခဲ့ပြီး လက်ထဲတွင်လည်း ဘီလူးရုပ်ကလေးတစ်ရုပ်ကိုကိုင်လာ၏။
” ဒီမွာပါဆရာ…ဘီလူးရုပ်က..”
” ကဲ.အသင်သင့်နေရာပြန်ပါ…”
မောင်ရေခဲကထိုသို့ပြောလိုက်သော်ရှေ့ရှိဘီလူးကြီးလည်း အခိုးအငွေ့ဖြစ်သွားပြီး မူလနေရာဘီလူးရုပ်တုထဲသို့ပြန်ဝင်သွား၏။
” ထင်ပေါ်…အဲဒီဘီလူးရုပ်လေးကိုဒီကြိုးလေးနဲ့သုံးပတ်ပတ်ပြီး အနောက်ကရေကန်ထဲပစ်လိုက်….သူ့အပြစ်ကြေသွားရင် သူ့အရှင်ပြန်လာခေါ်လိမ့်မယ်…”
” ဟုတ်ဆရာ…”
ထင်ပေါ်လည်း မောင်ရေခဲ ပြောသည့်အတိုင်းဘီလူးရုပ်အား ရွှေအင်းပြားလိပ်ပါသော ချည်မန်းကျိုးနီဖြင့် သုံးပတ်ပတ်ပြီး ရေကန်ထဲပစ်လိုက်သည်။ မောင်ရေခဲ လည်းလုပ်စရာများပြီးစီးသွားသော် စဉ့်တောင်ရွာမှ ထွက်သွားတော့သည်။ ထိုနေ့မှစ၍ စဉ့်တောင်ရွာတွင် ပုဏ္ဏကတိုက်ခြင်းမခံရတော့ပေ။ သို့သော် ဦးလှ၏အိမ်ကြီးထဲတွင်ကား အကုသိုလ်အကျိူးပေးဆပ်နေရသော သရဲနှစ်ကောင်ရှိနေသည်။ ထိုသူနှစ်ယောက်ကား……။
( စိတ်ကူးမျှသာဖြစ်သည်။ သဘောထားချင်းမတိုက်ဆိုင်ပါက ခွင့်လွတ်ကြပါကုန်။)
# ပြီး
# ခွန်း

Zawgyi Version

ေမာင္ေရခဲႏွင့္ဘီလူးစြဲေသာအိမ္(စ/ဆုံး)
——————————–
စဥ့္ေတာင္ေက်း႐ြာသည္ ၿမိဳ႕နဲ႔အလွမ္းေဝးေသာ႐ြာေလးတစ္႐ြာျဖစ္၏။ ထို႐ြာမွ သားသတ္သူ ဦးလွဆိုသူရွိ၏။ ဦးလွသည္ ကြၽဲႏြားမ်ားကို ဒိုင္ခံသတ္ေပးတတ္သည္။ သားသတ္ခအတြက္ သားေကာင္၏ ဦးေခါင္းႏွင့္ေျခလက္တို႔ကိုယူသည္။ ထူးဆန္းသည္ကား ဦးလြ သားသတ္ေသာအခါ တျခားသူမ်ားကဲ့သို႔ေတာထဲတြင္သတ္သည္မဟုတ္ဘဲ သူ၏အိမ္ေအာက္ထပ္၌သာ သတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဇနီးႏွင့္သမီးက အိမ္ထဲတြင္သားသတ္ရန္ မလုပ္သင့္ေၾကာင္းတားေသာ္ သူ႔အလုပ္အား အဟန႔္အတား လုပ္သည္ဟုဆိုၿပီး ဇနီးႏွင့္တရားဝင္ကြာရွင္းပစ္သည္။ ဤကားဦးလြဆိုသူ၏ သားသတ္ျခင္းခုံမင္ေသာ အျဖစ္။
ဇနီးႏွင့္သမီးတို႔အိမ္တြင္မရွိေတာ့သည့္ေနာက္ပိုင္း သားသတ္ျခင္းအလုပ္ကိုစိတ္ထင္တိုင္းလုပ္ေတာ့သည္။ သတ္မည့္ကြၽဲ၊ႏြားတို႔ကို အိမ္သို႔ဆြဲလာၿပီး အိမ္ေအာက္ထပ္ရွိ တိုင္တြင္ခ်ည္ထားသည္။ သူ၏အိမ္သည္ကား ႏွစ္ထပ္တိုက္အုတ္အိမ္ျဖစ္၏။
သူ႔အိမ္တည္ရွိရာေနရာကား ႐ြာအစြန္တြက္ရွိရာ သူ႔အဖို႔ပို၍ဟန္ၾက၏။ သူ၏အိမ္ထဲတြင္ကား ေသြးညႇီနံ႔မ်ား၊အညစ္အေၾကးနံ႔မ်ား ဖုံးလႊမ္းေနသည္။ အိမ္ေအာက္ထပ္တြင္ အသတၡံေရသာ တရိစာၦန္တို႔၏ေသြးမ်ားကလည္း ရဲရဲနီေနသည္။ ယင္မမဲမ်ားကလည္း တဝီဝီျဖင့္ ဟိုပ်ံသည္ေျပးလုပ္ေနၾကသည္။ သားသတ္ၿပီးေသာ္ အသားမ္ားကို အိမ္အေပၚထပ္တြင္ တန္းတစ္ခုျပဳလုပ္ၿပီး အတြဲလိုက္ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ သူ႔အားခိုင္းထားသူက အသားမ္ားလာယူမြသာ အိမ္အေပၚထပ္မွာ အိမ္နဲ႔တူေတာ့သည္။
ဦးလြမြာ သမီးနဲ႔ဇနီးမရွိေတာ့သည့္ေနာက္ျဖစ္သလိုေနျဖစ္သလိုစားသည္။ ေအာက္ထပ္မွအညစ္အေၾကးမ်ားကလည္း သိမ္းဆည္းမည့္သူမရွိသျဖင့္ညစ္ပတ္နံေဟာင္ေနသည္။ ထိုေနရာတြင္ေနႏိုင္သူတျခားတစ္ေယာက္လည္းရွိေသးသည္။ ထိုသူကား ေျမဖုတ္ဘီလူးတစ္ေကာင္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။
ဦးလြကား သူ႔အိမ္တြင္ဘီလူးတစ္ေကာင္ေရာက္ေနသည္ကို မသိရွာေပ။ သူသိသည္မွာ သားသတ္မည္၊အရက္ေသာက္မည္ ဒါဘဲရွိသည္။
ထိုဘီလူးက ဘယ္ေနရာကေနလာသည္မသိ။ ဦးလွ၏သားသတ္ေသာအိမ္တြင္ေနကာ ထိုေနရာမွအသားမ်ားကိုစိတ္ႀကိဳက္စားရေသာေၾကာင့္ ထိုအိမ္တြင္သူေပ်ာ္သည္။ အၿမဲလိုလိုအသားမ်ားရွိေနေသာေၾကာင့္ ဘီလူးအတြက္စားေပါက္ေခ်ာင္ေနသည္။ အစပိုင္းတြင္ ဦးလြထံမြေရသာအသားမ္ားကို အဝခိုးစားသည္။ သို႔ေသာ္ဦးလွကသတိမထားမိေခ်။ အသားမ်ားကိုဖ်က္ၿပီး ပိႆာလိုက္ခ်ိန္ကာထားထားသည္။ မနက္မွပိုင္ရွင္လာယူသည္။ ဘီလူးလည္းအဝစားသည္။ ဤနည္းျဖင့္ကာလၾကာေသာ္ ျပႆနာစတက္ေတာ့သည္။
” ဦးလြ…က်ဳပ္ခင္ဗ်ားကိုအေသားေဖာ္ဖို႔အပ္တဲ့ႏြားက ခန႔္မွန္းေျခအခ်ိန္ေလးဆယ္ေလာက္ရွိတယ္ေနာ္…ခုကဘာလို႔ အခ်ိန္၂၀ဘဲရွိရတာလဲ ခင္ဗ်ားခိုးေရာင္းလိုက္တာလား…”
” ဟာ…က်ဳပ္ဒီအလုပ္ကိုတသက္လုံးလုပ္လာတာေနာ္..ခင္ဗ်ားေစာ္ေစာ္ကားကားမေျပာနဲ႔ကိုသာေအာင္…ခင္ဗ်ားတို႔ဆီကက်ဳပ္အသားေဖာ္ခေတာင္ ယူဖူးလို႔လား…”
” ေစာ္ကားတာမဟုတ္ဘူးေလဗ်ာ…ၾကည့္ပါဦး ပိႆာခ်ိန္ေလးဆယ္ေလာက္ရွိတဲ့ႏြားက ပႆာခ်ိန္ႏွစ္ဆယ္ဘဲ က်န္တယ္ေလ ဘယ္မွာလဲက်န္တဲ့ႏွစ္ဆယ္က ခင္ဗ်ားမေရာင္းရင္ ဘယ္သူလာခိုးမွာတုန္း ခင္ဗ်ားအိမ္ထဲထိ….”
ထိုသို႔စြပ္စြဲေျပာဆိုရာ စိတ္ၾကမ္းလူၾကမ္းရွိလွေသာဦးလွတစ္ေယာက္ ေဒါသထြက္လာ၏။
” ဟာ..ငါၾကာ…လုပ္လိုက္ရင္ေသေတာ့မယ္…ဒီမွာကိုသာေအာင္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ခန႔္မွန္းေျခနဲ႔မကိုက္တာကို က်ဳပ္ကိုျပႆနာလာမရွာနဲ႔ေလ….က်ဳပ္အသားေတြေရာင္းမစားပါဘူးကြ…က်ဳပ္ဒီအလုပ္ကိုျမတ္ႏိုးလြန္းလို႔ အိမ္မွာေတာင္လက္ခံၿပီးေဖာ္ေပးေနတာ…ဒီေလာက္နဲ႔ငါ့နာမည္ပ်က္မခံဘူးကြ…”
” ေအးခင္ဗ်ားကိုယုံမိတာ ဒီတစ္ခါေနာက္ဆုံးဘဲဦးလွ…ခင္ဗ်ားကိုဘယ္ေတာ့မွ အသားမေဖာ္ခိုင္းေတာ့ဘူး…”
” ေအးေကာင္းတယ္…မင္းလိုစြပ္စြဲတတ္တဲ့ေဖာက္သည္မ်ိဳးကိုလည္း ငါဘယ္ေတာ္မွလက္မခံေတာ့ဘူးေဟ့…”
ဦးလွနဲ႔သူ၏ေဖာက္သည္ ဦးသာေအာင္တို႔ အသားအေလးခ်ိန္ေလ်ာ့သည့္ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စကားအေျခအတင္မ်ားၾက၏။ ထိုေန႔မွစ၍ ဦးလွနဲ႔ဦးသာေအာင္ မိတ္ပ်က္ၾကကုန္၏။ ဘီလူးႀကီးကား အိမ္ေအာက္ထပ္တြင္ အခန႔္သားထိုင္ကာ အသားအႂကြင္းအက်န္မ်ားကို အက်အနထိုင္စား၏။
ဦးလွလည္းအလုပ္အေပၚအလြန္သစၥာရွိသူျဖစ္၏။ သူ႔လက္လာအပ္ေသာ ေဖာက္သည္ စိတ္မပ်က္ရေအာင္အၿမဲလုပ္ေပး၏။ အသားမ်ားလည္း ေအလးမခိုးဘဲ အျပည့္ခ်ိန္၏။ သို႔္ေသာ္ သူ၏အကုသိုလ္ကံအက်ိဴးေပးသည္လားမသိ။ သူ႔အလုပ္သည္ တေျဖးေျဖး ပါးလာ၏။ သူ႔အားယုံၾကည္စြာအလုပ္အပ္သည့္ ေဖာက္သည္မ်ားကပင္ သူ႔ကိုမယုံၾကည္ၾကေတာ့။ အေၾကာင္းမွာ ေဖာ္ထားေသာ အသားမ္ား အဆမတန္ေပ်ာက္လြန္းလွေသာေၾကာင့္ ဦးလြအား အသားခိုးကာေရာင္းစားသည္ဟု တထစ္ခ်ယုံၾကည္ထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ကားအသားေပ်ာက္သည့္ကိစၥကိုဦးလွကိုယ္တိုင္ယုံၾကည္မိေတာ့သည္။ မေန႔ကေဖာ္လိုက္ေသာအသားအတြက္ အဖိုးအချဖစ္သည့္ႏြား ေျခေထာက္ေလးေျခာင္းနဲ႔ ေခါင္းတစ္လုံးကိုသူထယးေနရာတြင္ထားေသာ္လည္း ရခုမူထိုအသားမ္ား ေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္သြား၏။ သို႔ေၾကာင့္ သူ၏လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တပည့္ျဖစ္သည့္ သီဟထြန္းနားေမးၾကည့္၏။
” ေဟ့ေကာင္ငထြန္း…မင္းဒီနားက ဟာေတြေရာင္းလိုက္ေသးလားကြ….”
” ဟာ..မေရာင္းရပါဘူးဆရာရယ္…မေန႔ညကေတာင္ရွိေနေသးပါတယ္…”
” ေအး..ညကရွိေပမဲ့ခုမရွိေတာ့ဘူးကြ…ဘယ္သူခိုးက လာခိုးၾသားတာလဲ…”
” ဟာဆရာရယ္…ဒီအိမၠိဳ ဆရာနဲ႔က်ဳပ္ကလြဲၿပီးဘယ္သူမွမလာဝံ့ပါဘူး….ေအာက္ထက္မွာလည္းၾကည့္ဦး အ႐ိုးေတြနဲ႔ျပည့္လို႔နံေဟာင္ေနတာ…လာေနၾကေဖာက္သည္ေတြေတာင္ေျပးကုန္ၿပီေလ…”
” ေအး…အသားေတြေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတဲ့ကိစၥကို ငါလည္း မလုပ္သလိုမင္းလည္းမလုပ္ဘူးဆိုေတာ့…ငါတို႔ ထမင္းငတ္ေအာင္ၾကားထဲကေန လုပ္တဲ့သူရွိေနၿပီကြ…”
” ဟင္…ဘယ္သူလဲဆရာအဲဒီလူက…”
” ငါလည္းဘယ္သိမလဲကြ…သိမွျဖင့္အဲေကာင္ကို အရွင္မထားဘူးသတ္ပစ္တာၾကာေပါ့…”
” ဟုတၱယ္ဆရာ…ဘယ္သူခိုးကမ်ားအိမ္ထဲထိ လာလာခိုးဝံ့ေနပါလိမ့္…”
” ေအးကြ…ငါတို႔ ကလည္းအခ်ိန္ျပည့္မူးေနတာကိုကြ…ဒီကိစၥကိုအၾကာႀကီးလြတ္ထားလို႔မရဘူး…ဒီသူခိုးကို ေထာင္ဖမ္းမွျဖစ္မယ္…မင္းနဲ႔ငါဒီညမေသာက္ေတာ့ဘဲ သူခိုးေထာင္ဖမ္းရမယ္…မိလို႔ကေတာ့လား…ဟင္း..ဟင္း…”
” ဒီေညတာ့ အဲဒီသူခိုးကို က်ဳပ္ရဲ႕ေဟာဒီလက္နဲ႔ရေအာင္ဖမ္းၿပီး သတ္ပစ္ရမယ္… ”
သီဟထြန္းလည္း သားသတ္သည့္ဓားကိုဝင့္ကာဝင့္ကာလုပ္ၿပီး က်ိန္းဝါး၏။ ထိုညကား ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေအာက္ထပ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွ သူခိုးကိုေစာင့္၏။ သူခိုးကိုမွ်ားေခၚရန္အတြက္ ေအာက္ထပ္အခင္းေပၚတြင္ကား ဖ္ကႅကၥ အသားမ္ားကို သည္တိုင္းထားထား၏။ ညအခ်ိန္သည္ကား တေျဖးေျဖး စိုးမိုးလာသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကား သတိႀကီးစြာျဖင့္သူခိုးကိုေစာင့္ေနၾက၏။ သို႔ေသာ္ ညကတိတ္ဆိတ္ေနၿမဲ။ အခ်ိန္ပင္အေတာ္လင့္ေနၿပီဘယ္သူခိုးမွေပၚမလာေသးေခ်။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ မ်က္လုံးကား က်ိန္းစျပဳလာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူတို႔၏နားထဲမွ က်ိဴးက်ိဴးကြၽတ္ကြၽတ္အသံမ်ားၾကားလာရသျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သားတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ဓားကိုၿမဲၿမံစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္၏။
” သူခိုးလာၿပီငထြန္း…မင္းဟိုဖက္သြားေစာင့္ေန…ငါဒီဖက္မွာေ ထာင္ဖမ္းမယ္…”
” ဟုတ္ဆရာ..”
ဆိုကာသီဟထြန္းက အေမွာင္ထဲကုန္းကုန္းကြကြသြားရင္း တံခါးေပါက္ဝ၌ပိတ္ကာေနရာယူလိုက္၏။ ဦးလြကား ဓားကိုေသခ်ာကိုင္လိုက္ၿပီး သူခိုးရွိမည့္ေနရာထံတိတ္တဆိတ္ဝင္လာ၏။ ေခါင္းမွပတ္ထားေသာ ဓာတ္မီးကိုလည္း လင္းခနဲေနေအာင္ခ်ိန္ထိုးလိုက္၏။
” ဟင္…ဘာႀကီးလဲဟ… ”
ဓာတ္မီးအလင္းေရာင္ေအာက္တြင္သူျမင္လိုက္ရသည္က က်နစြာထိုင္ၿပီး အသားစိမ္းမ်ားကို စားေနေသာအစြယ္ေငါေငါ ဘီလူးႀကီးတစ္ေကာင္။ ထိုျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သူလန႔္သြားၿပီး လက္မွလက္ကိုင္ထားေသာဓားက သံမံတလင္းေပၚေဒါက္ခနဲျပဳတ္က်၏။
” ေဒါက္…”
ဦးလွလည္း ၾကက္ေသေသသြားၿပီးထိုအေကာင္အားရပ္ၾကည့္ေနမိ၏။ တံခါးေပါက္ဝရွိသီဟထြန္းမွာလည္း ဆရာျဖစ္သူ၏ဓာတ္မီးေရာင္ေအာက္တြင္ရွိေသာ ဘီလူးႀကီးတစ္ေကာင္။ ထိုအေကာင္ႀကီး၏လက္တြက္ကား နီနီရဲရဲအသားမ်ားကိုကိုင္ထား၏။ ပါးစပ္လည္းေသြးမ်ားျဖင့္နီရဲေနသည္။
” ဘာ…ဘာႀကီးလဲဆရာ….”
သီဟထြန္းက တုန္တုန္ရီရီလွမ္းေမးလိုက္မွ ဦးလွသတိျပန္ဝင္သြားၿပီး ေနာက္သို႔တေျဖးေျဖးျပန္ဆုတ္၏။ ဘီလူးႀကီးလည္း ဓာတ္မီးအလင္းေရာင္ေၾကာင့္ စားလကၥအသားကိုရပၠာ မီးအလင္းေရာင္လာသည့္ဖက္ကို ၾကည့္လိုက္ရာ လူညႇက္ေလးတေကာင္သူ႔လက္တကမ္းတြင္ေရာက္ေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရ၏။ ထို႔အတူ တံခါးဝနားတြင္လည္း ထိုနည္းတူလူညႇက္ေလးတစ္ေကာင္အားေတြ႕ရ၏။ ပထမတြင္ ဘီလူးလည္း သူခိုးလူမိသြားသကဲ့သို႔ မွင္ေသေသကာမီးအလင္းေရာင္လာရာဖက္သို႔ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုလူညႇက္၏စကားသံၾကားမွ သူသတိဝင္လာၿပီး ကိုင္ထားေသာအသားကိုပစ္ခ်လိုက္သည္။
” ေျပး…ေျပး..ငထြန္း…တံခါးဖြင့္ဟ…”
လႈပ္လႈပ္ ရွားရွားျဖစ္လာေသာဘီလူးႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ေျပးရန္သီဟထြန္းကို လွမ္းေအာ္၏။ သီဟထြန္းလည္း ေစာေစာကတံခါးအေသအခ်ာပိတ္ၿပီး ဂ်က္ထိုးမိသည္ကိုပင္ ေနာင္တရသလိုလိုျဖစ္သြား၏။ တံခါးဂ်က္ဆြဲကာ ဆြဲကာလုပ္ၿပီး တံခါးဖြင့္ရန္ႀကံ၏။ သို႔ေသာ္အေၾကာက္လြန္ၿပီး တံခါးဂ္ကၠ ဆြဲခ်လို႔မရျဖစ္ေန၏။ အနားသို႔ေရာက္လာေနၿပီျဖစ္ေသာ ဦးလြက
” ေဟ့ေကာင္ ျမန္ျမန္ဖြင့္ေလကြ…မင့္ပေထြးငါ့အေနာက္ေရာက္ေနၿပီ…”
” ဖြင့္…ဖြင့္မရဘူးဆရာ…”
” ဟာေအရးထဲ ေသကုန္ေတာ့မွာဘဲ ဖယ္ငါဖြင့္မယ္…”
” ေခ်ာက္…”
” အား…..”
သူက သီဟထြန္းကိုဖယ္ခိုင္းၿပီး တံခါးဂ်က္ဆြဲအခ် အေနာက္မွဘီလူးႀကီးကလည္း သီဟထြန္း၏လည္ကုတ္ကိုဆြဲကာ အစြယ္ႀကီးျဖင့္ ခဲထားလိုက္သည္။ ထိုစဥ္ ဦးလွဆြဲခ်လိုက္ေသာ တံခါးဂ်က္သံႏွင့္အတူ သီဟထြန္း၏ အလန႔္တၾကားေအာ္သံတို႔တခ်ိန္ထဲ ထြက္ေပၚလာ၏။
” ဟင္…င….ငထြန္း…”
” ဆ…ဆရာ…ကယ္…ကယ္ပါဦး…”
ဘီလူးႀကီး၏လက္ထဲမွ ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖစ္ေနေသာတပည့္ကို မၾကည့္ရက္။ သို႔ေၾကာင့္သီဟထြန္းလက္မွ က်လာေသာ အသြားျမျမ သားသတ္ဓားကိုအလ်င္အျမန္ေကာက္ယူၿပီး ဘီလူးႀကီးထံေျပးဝင္ကာ ဓားဦးခြၽန္နဲ႔ သားသတ္သလိုတစြပ္စြပ္ဝင္ထိုး၏။
” စြပ္…စြပ္…စြပ္…ေသစမ္းဟ…သရဲသဘက္ေကာင္…သူခိုးေကာင္…မင္းေၾကာင့္ငါ့အလုပ္ပ်က္ရတာ…”
ဟူေသာဦးလွ၏က်ိန္းဝါးသံႏွင့္အတူ ဘီလူးႀကီး၏
” အား….”
ဟူေသာအသံနက္ႀကီးျဖင့္ေအာ္လိုက္သံတို႔က ညအေမွာင္ထုကို ေဖာက္ခြဲလိုက္သေယာင္ျဖစ္သြား၏။ အငိုက္မိသြားေသာဘီလူးႀကီးက သူအားနာက်င္ေအာင္လုပ္ရမလားဆိုၿပီး ခဲထားေသာလူညႇက္ကေလးကိုလြတ္ခ်ကာ သူ႔ေျခေထာက္နားမွ လူညႇက္တစ္ေကာင္အား လည္ကုတ္မွဆြဲယူလိုက္ျပန္၏။
” ႐ႊမ္း….႐ႊမ္း…”
ဘီလူးႀကီးလက္မွတန္းလန္းႀကီးပါလာေသာ ဦးလွကလည္း ဓားကိုဝင့္ကာဝင့္ကာ ရမ္းထိုး၏။ သူလည္းသတၱိရွိေသာ သားသတ္သမားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အတူ အလကားေတာ့အေသမခံခ်င္။ တခ်က္ရရႏွစ္ခ်က္ရရ ျပန္ခ်ခ်င္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္အားမမွ်ေသာေၾကာင့္ ဘီလူးႀကီး၏ ခဲျခင္းကိုခံလိုက္ရေတာ့သည္။
” အား…အ…အ…”
ဟူေသာအသံမွ်သာျပဳႏိုင္ၿပီး ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ အကုသလိုလ္အက်ိဴးဆက္အတြက္ သံသရာဘဝသို႔ကူးေျပာင္းသြားၾကေတာ့သည္။ ဘီလူးႀကီးကား အသားရွိရာျပန္ထိုင္ၿပီး စားေနျပန္သည္။
ဦးလွတို႔၏ အျဖစ္ဆိုးကိုသိသူမရွိေသးေခ်။ ဦးလွတို႔သားတပည့္အရွက္ရ၍ အိမ္တြင္းပုန္းေနၾကသည္ဟုပင္ မွတ္ၾက၏။ တပတ္ခန႔္ၾကာေသာ္ အိမ္ထဲမွအသားမ်ားကုန္သြား၏။ ဘီလူးႀကီးမွာစားေပါက္ပိတ္သြား၏။ သို႔ေၾကာင့္ ႐ြာထဲလွည့္လည္ၿပီးေသာင္းက်န္းေတာ့သည္။
” ဘႀကီးသာလွရဲ႕အိမ္မွာ မီးေလာင္ေနတယ္တဲ့ေဟ့…”
” ဟုတႅား…လာလာမီးသြားၿငိမ္းကူၾကရေအာင္…”
” ေအးေအးသြားမယ္ေဟ့…”
ကိုထြန္းစီနဲ႔ကိုပြႀကီးတို႔ ေရပုံးလြတ္ကိုယ္စီဆြဲၿပီး ဦးသာလွအိမ္ေျပးသြား၏။ ဦးသာလွအိမ္တြင္ကား မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေန၏။
” ၿငိမ္းၾကဟ…သာေဆာင္ေရဆြဲလာေရေရ…”
” ေရႏိုင္ႏိုင္သဲႏိုင္ႏိုင္ သယ္လာၾကဗ်ိဳ႕…”
” ဦးသာေလြရ အိမ္ထဲကပစၥည္းေတြရသေလာက္ယူဟ….”
” မိန္းမနဲ႔ကေလးေတြ ဒီေနရာနဲ႔ေဝးရာသြားၾကေဟ့…”
” လုပ္ၾကပါဦး ရွင့္….ကြၽန္မတို႔ရဲ႕အိမ္ႀကီးျပာက်ေတာ့မယ္…”
႐ြာသူ႐ြာသားတို႔၏ ဆူညံစြာေအာ္ဟစ္သတိေပးသံႏွင့္အတူ အိမ္ရွင္ေဒၚမဲ၏ ႏွေျမာတသ သံတို႔ဆူညံစြာထြက္လာ၏။ သို႔္ေသာ္ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနေသာမီးမွာ ေရျဖင့္ပင္ေသာ္လည္း မၿငိမ္းဘဲတဖ်စ္ဖ်စ္ေတာက္ေလာင္ေနဆဲပင္။ ပို၍ထူးျခားသည္မွာ တအိမ္လုံးကိုဝါးမ်ိဴေတာက္ေလာက္ေနေသာမီးမွာမီးေတာက္အလြန္ႀကီးေသာ္လည္း အိမ္မွာျပာက်မသြားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
” မီးက ၿငိမ္းေလ မီးလွ်ံပိုႀကီးေလဟ…”
” မီးဒီေလာက္ေလာင္ေနတာ ဘာလို႔အိမ္ႀကီးက ဒီတိုင္းရွိေနေသးတာလဲဟ…”
႐ြာသူ႐ြာသားမ်ားမွာ ေခြၽးဒီးဒီးက်ၿပီး ပင္ပန္းကုန္၏။ ထိုစဥ္႐ြာေျမာက္မွ ႏြားေက်ာင္းသားဖိုးေမာင္က ကေရာေသာပါးေျပးလာၿပီး
” လုပ္ၾကပါဦး….႐ြာေျမာက္ဘက္က ဦးႀကီးဖိုးေ႐ႊအိမ္မီးေလာင္ေနလို႔ဗ်ိဳ႕…”
” ဟင္…”
” ဟာ…ဒီမွာေတာင္ မီးကေမေသသးဘူး ဟိုမြာ ေလာင္ျပန္ၿပီလား…”
႐ြာသူ႐ြာသားတို႔၏ ညည္းညဴသံတို႔တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ၾထကႅာ၏။ ထိုေန႔တြင္ကား စဥ့္ေတာင္ေက်း႐ြာသူ႐ြာသားမ်ား ထိတ္ထိတ္လန႔္လန႔္ျဖင့္ ဘယ္အိမ္မီးထပ္ေလာင္ခံရမည္ကို ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾက၏။ မီးေလာင္ခံရေသာအိမ္မ်ားလည္း သည္တိုင္းပင္ရွိေနၿပီး မီးေတာက္ မီးလ်ံွမ်ားကသာႀကီးစိုးေနေသာ္လည္း အိမ္မွာျပာကမသြားေခ်။ သို႔ေၾကာင့္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ၾကဘဲ သည္အတိုင္းသာထိုင္ေငးေနၾကေတာ့သည္။
ညေနေစာင္းအခ်ိန္သို႔ေရာက္သြားေသာအခါ မီးလွ်ံႀကီးမွာ သူ႔အလိုလိုျပန္ၿငိမ္းသြားေတာ့သည္။ ထိုအခါမြ ႐ြာသားမ်ားသက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။ တစ္ခုေသာလမိုက္ညတြင္ ဦးလွ၏အိမ္ရွိရာေနရာသည္ တိတ္ဆိတ္လက္ရွိၿပီး ၿခံဝန္းက်ယ္ႀကီးထဲဝယ္ ထီးထီးႀကီးရွိေနသည္။ အလင္းေရာင္သဲ့သဲ့သာရေသာညတြင္ ဦးလွ၏အိမ္ႀကီးကို ၾကည့္ရသည္မွာ ဧရာမဘီလူးႀကီးတစ္ေကာင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနသည္ႏွင့္ပင္တူလွေတာ့သည္။ ထိုအိမ္ဖက္သို႔မည္ယူမွ်ေျခဦးမလွည့္ေတာ့ေခ်။ တစ္ညတြင္ ထိုအိမ္၏ေနာက္ဘက္ရွိကန္ႀကီးသို႔ လူငယ္မ်ားျဖစ္ေသာ ဖိုးပုတို႔သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ ငါးသြားဖမ္းၾက၏။ ထိုကန္ႀကီးသည္ ဦးလွကအသားမ်ားဖ်က္ေသာအခါ က်န္ေသာဝမ္းတြင္းသားကိုထိုေနရာ၌ေဆးေလ့ရွိသည္။ လူငယ္သုံးေယာက္ကား ဓာတ္မီးကိုယ္စီျဖင့္ ဦးလွ၏အိမ္ေရွ႕ျဖတ္သြားသည္။
” ေဟ့ေကာင္ ဖိုးပု…ဒီသားသတ္ဦးလွတို႔အိမ္ကလဲ ေၾကာက္စရာႀကီးေနာ္ ၾကည့္ဦးတိတ္ဆိတ္ေနတာဘဲ…ေက်ာခ်မ္းစရာႀကီး.”
” သားသတ္သမားရဲ႕အိမ္ဆိုေတာ့ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့ကြ…ၾကည့္ဦးသူ႔အိမ္ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း နံေဟာင္ေနတာဘဲ…”
” ဒီလူႀကီးက အရမ္းညစ္ပတ္လို႔ သူ႔မိန္းမနဲ႔သမီးက သူ႔ကိုထားသြားတာေနမယ္ေနာ္…”
လူငယ္သုံးေယာက္မွာ စကားတေျပာေျပာျဖင့္ထိုေနရာမွ ကန္ဘက္သို႔္ကူးသြား၏။ ထိုစဥ္ ကန္ထဲမွကုန္းကုန္းကြကြလူႏွစ္ေယာက္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
” ငါတို႔ထက္ဦးတဲ့လူရွိေနၿပီကြ.. ဟိုမွာေတြ႕လား ကန္ထဲမွာကုန္းကုန္းကြကြနဲ႔…”
” ေအးဟုတ္တယ္ကြဖိုးပု….ဒီဖကၻယ္သူမြမလာပါဘူး… ဟိုအိမ္က ဦးလွတို႔္ဆရာတပည့္ဘဲျဖစ္မွာပါ…သူတို႔ဘာလုပ္ေနတာလဲ ငါတို႔သြားၾကည့္ရေအာင္…”
” ေအးသြားမယ္…”
ဆိုကာသုံးေယာက္သား ဦးလွတို႔္ရွိေသာေနရာသို႔လာခဲ့သည္။ ထိုအထဲမြ ဖိုးလုံးက
” ဘႀကီးလွ….ေဟ့ဘႀကီးလွ…ညႀကီးမင္းႀကီး ကန္ထဲဘာလုပ္ေနၾကတာလဲေဟ့…”
ထိုသို႔လွမ္းေခၚလိုက္ရာ ကန္ထဲမွလူက အက္ကြဲစူးရွေသာအသံျဖင့္
” ငါတို႔အမဲဝမ္းတြင္းသားေဆးေနတာေဟ့…ဒီမွာငါးေတြလည္းထြက္ခ်က္…မင္းတို႔ေတြငါးလာဖမ္းတာမလားဒီမွာလာဖမ္းေလ…”
ငါးဟူေသာအသံၾကားသျဖင့္ကေလးသုံးေယာက္ ေပ်ာ္သြားၾကသည္။
” တကယႅားဦးလြ…ဒါဆိုကြၽန္ေတာ္တို႔လာၿပီေနာ္…”
ဆိုေရစပ္သို႔ဆင္းလာသည္။ ထိုစဥ္ပုပ္အဲ့အဲ့အနံဆိုးႀကီးက သူတို႔ဖက္ေဝ့လာေသာေလႏွင့္အတူပါလာ၏။
” ထြီး…နံလိုကၱာဟ…ဦးလွတို႔ဝမ္းတြင္းသားေဆးလို႔နံေနတာျဖစ္မယ္…”
ေအာင္ကိုကထိုသိ့ုေျပာၿပီး သုံးေယာက္သားဦးလွတို႔အနားေရာက္လာသည္။
” ငါးေတြဘယ္မလဲဦးလွ….”
ဖိုးပုကထိုသို႔ေမးလိုက္ေသာ္ ဦးလွသည္သူကိုင္ထားေသာအူမ်ားကို ကမ္းေပးလိုက္ၿပီး
” ဟဲဟဲ….ဒီမွာေလ….ေတြ႕လား…ဒီမွာငါးေတြေတာ့မဟုတ္ဘူး…ငါ့အူေတြကြ..ဟား..ဟား…ဟား…”
” ေရာ့ဒီမွာ…”
သူတို႔အနီးေရာက္လာမွ ဦးလွနဲ႔သီဟထြန္းမွာ သူတို႔ဗိုက္ထဲမွထြက္က်လာေသာ အူေအျခလိုကၠိဳ ေဆးေနၾကျခင္းျဖစ္၏။
” အား….သ…သရဲ…သရဲ…”
” အား…ေျပး…ေျပးဟ…”
.” ေစာင့္ပါဦးဖိုးပုနဲ႔ေအာင္ကို…”
သုံးေယာက္သားေအာ္ရင္းကန္ေဘာင္ေပၚျပန္၍ေျပးတက္လာသည္။ ဖိုးလုံးကားပုပုလုံးလုံးေလးျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္ဆုံးက်န္ခဲ့သည္။ သရဲႀကီးဆရာတပည့္ကား အူအေခြလိုက္ျဖင့္ တဟားဟားရယ္ရင္းက်န္ရစ္ခဲ့သည္။
ေနာက္ေန႔ေရာက္ေသာ္ ကန္ထဲမွငါးလာဖမ္းသူကေလးသုံးေယာက္သည္ အျပင္းဖ်ားကာ ကေယာင္ကတမ္းေအာ္ေနၾက၏။ သို႔ေၾကာင့္ ႐ြာသားမ်ားလည္း မသကၤာျဖစ္ကာ လူစုၿပီး ဦးလွ၏အိမ္သို႔လာခဲ့သည္။ အိမ္ဝိုင္းနားေရာက္သည္ႏွင့္ ေအာ္ဂလီဆန္စကာေကာင္းေသာ ပုပ္အဲ့အဲ့ညႇီေစာ္ေစာ္အနံ႔က ဆီးႀကိဳေန၏။ ယင္မမဲမ်ားကလည္း တဝီဝီျဖင့္ အစာလုေနၾက၏။
” တံခါးေတာ့ဖြင့္ထားတာဘဲ…အိမ္ထဲဝင္ၾကည့္ၾကေဟ့….”
လူႀကီးတစ္ေယာက္က ထိုသို႔ေျပာလိုက္လွ်င္ က်န္လူမ်ားလည္း အိမ္ထဲသို႔ ဝင္လာၾကသည္။
” ဟာ…ဒီမြာ သီဟထြန္းရဲ႕အေလာင္း…ဟိုေရွ႕မွာကသားသတ္သမားဦးလွရဲ႕အေလာင္းေဟ့…”
” အေမလး…ဘာေတြျဖစ္ၾကတာလဲ..”
ဦးလွနဲ႔သီဟထြန္းတို႔၏အေလာင္းမွာ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနသည္။ အူမ်ားလည္းအေခြလိုက္ထြက္က်ေနသည္။ တခ်ိဳ႕လူမ်ားမွာ ပုပ္အဲ့အဲ့အနံ႔ေၾကာင့္ ပ်ိဳ႕အန္ၾက၏။
သည္တိုင္းထား၍မရေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕နယ္စခန္းသို႔သတင္းပို႔ၾက၏။ အားလုံးၿပီးစီးေသာ္ ဦးလွတို႔ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္၏ အေလာင္းအား ေကာင္းမြန္စြာ သၿဂႋ ုလ္ေပးလိုက္ၾကသည္။
ေနာက္ေန႔မ်ားတြင္ကား႐ြာထဲ၌ ထုံးစံအတိုင္း ဟိုအိမ္သည္အိမ္မီးေလာင္ျပန္သည္။ ႐ြာသားမ်ားလည္းဘာမွမေတြးတတ္ေအာင္ စိတ္ရႈပ္ေနၾကေတာ့သည္။ ေမာင္ေရခဲ တို႔ဆရာနပည့္ႏွစ္ေယာက္လည္း ခရီးလွည့္လည္လာရင္း စဥ့္ေတာင္႐ြာသို႔ေရာက္လာသည္။
” ဆရာ…ဒီ႐ြာမွာမေကာင္းတဲ့အေငြ႕အသက္ရေနတယ္…”
” ဟုတ္တယ္ထင္ေပၚ…ဒီ႐ြာမွာပုဏၰကတိုက္ေနတဲ့ေျမဖုတ္ဘီလူးတစ္ေကာင္ေရာက္ေနတယ္…”
” ဘယႅိဳဆရာ…ပုဏၰကတိုက္တယ္ဟုတ္လား…”
” ေအးဟုတ္တယ္ကြ…သူ႔တန္ခိုးနဲ႔ေလာင္မီးေတြဖန္ဆင္းၿပီး လူေတြကိုေျခာက္လွန႔္ေနတယ္…လာ႐ြာထဲသြားၾကစို႔…”
ဆိုကာႏွစ္ေယာက္သား႐ြာထဲသို႔ဝင္လာခဲ့၏။ ထိုစဥ္ ႐ြာသားတစ္ေယာက္သည္ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ထိုင္ရင္း သက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။
” ဟူး….႐ြာထဲလည္းဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းကိုမသိဘူး…ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔… ”
ထိုသို႔ညည္းညဴသံကို ေမာင္ေရခဲ ကၾကားျဖစ္ေအာင္ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ထိုလူထံေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
” ဒီကမိတ္ေဆြဘာေတြသက္ျပင္းေမာခ်ေနတာလဲဗ်…”
ထိုလူကေမာ့ၾကည့္ၿပီး
” ဒီကမိတ္ေဆြတို႔က ဘယ္သူေတြလဲဗ်…”
” ကြၽန္ေတာ္တို႔က နယ္လွည့္သြားလာေနတဲ့လူပါ…”
” ဪဧည့္သည္ကိုး…မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူးမိတ္ေဆြတို႔ရယ္…က်ဳပ္တို႔႐ြာမွာ တအိမ္ၿပီးတအိမ္မီးေလာင္ေနလို႔ေဟ့…ေလာင္တဲ့မီးကလည္း မီးေတာက္မီးလွ်ံႀကီးေတြ ၿငိမ္းသတ္လို႔လဲမရဘူး…”
” ဒီလိုျဖစ္တာၾကာၿပီလားဗ်…”
” ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ခန႔္ကျဖစ္တာပါ…”
” ဪ…ဒါဆို ႐ြာသူ႐ြာသားေတြမဆင္မျခင္လုပ္မိလို႔ ႐ြာကိုပုဏၰကတိုက္တာေနမွာ…”
” ဗ္ာ…ဘယ္ကပုဏၰားကလာတိုက္ရမွာတုံးဗ်…က်ဳပ္တို႔႐ြာမွာ ပုဏၰားမွမရွိတာ…”
” က်ဳပ္ေျပာတာ အဲဒီပုဏၰားမဟုတ္ဘူးဗ်…နတ္ဘီလူးေတြျဖစ္တဲ့ ပုဏၰက ကိုေျပာတာ…”
” ဪ…ခြင့္လြတ္ပါဗ်ာ က်ဳပ္ဒါေတြမၾကားဖူးလို႔ပါ…ဒါထက္မိတ္ေဆြတို႔က ဘာလို႔ဒီလိုေျပာႏိုင္တာလဲဗ်…”
” ၾကားဖူးနားဝပါဗ်ာ…က်ဳပ္ကို မီးေလာင္ေနတဲ့အိမ္ဆီေခၚသြားေပးလို႔ရမလားဗ်…က်ဳပ္ၾကည့္ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ…”
” ရပါ့ဗ္ာ…ရပါ့…ေျပာမယုံႀကဳံဖူးမွသိဆိုသလိုေပါ့…မီးေလာင္ၿပီး အိမ္ကဘာမွမျဖစ္တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးကို ျမင္ဖူးတယ္ရွိေအာင္က်ဳပ္လိုက္ျပေပးမယ္ဗ်ာ…”
ဆိုကာ ႐ြာေျမာက္ဘက္မီးေလာင္ေနေသာအိမ္ထံ ေခၚလာခဲ့သည္။ ေမာင္ေရခဲ လည္းပုဏၰကတိုက္သည္မွာ ေသခ်ာသြားေသာေၾကာင့္ေရတစ္ခြက္ခပ္ခိုင္းကာ မန္းမႈတ္လိုက္၏။
” ေရာ့ထင္ေပၚ…ဒီေရကို ေလာင္ေနတဲ့မီးကိုပက္ၿပီးၿငိမ္းလိုက္…”
႐ြာရွိလူမ်ားကားသူတို႔႐ြာကမဟုတ္ေသာ သူစိမ္းေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္မီးၿငိမ္းရန္လုပ္သည္ကို အထူးအဆန္းၾကည့္ေနၾကသည္။ ထင္ေပၚလည္း ဆရာျဖစ္သူေျပာသည့္အတိုင္း ေလာင္ေနေသာမီးလွံ်ႀကီးအား ေရစင္ျဖင့္ ပက္လိုက္ရာ မီးၿငိမ္းသြားသည္။
” ဟင္…ေရတခြက္ထဲနဲ႔မီးကိုၿငိမ္းႏိုင္တယ္…”
” ဟယ္ထူးဆန္းလိုက္တာ…က်ဳပ္တို႔ တ႐ြာလုံးကေရပုံးလိုက္ခပ္ၿပီး ၿငိမ္းတာေတာင္မီးကမၿငိမ္းဘဲ ခုက်ေရတစ္ခြက္ထဲနဲ႔ မီးၿငိမ္းသြားတာလား…”
႐ြာသူ႐ြာသားတို႔ထံမွ ႂကြက္စိႂကြက္စိ အသံဗလံမ္ားၾထကႅာ၏။ ေမာင္ေရခဲလည္း ႐ိုး႐ိုးမီးေလာင္ေနသည္မဟုတ္ဘဲ နတ္တို႔တိုက္ေသာေလာင္မီးျဖစ္ေၾကာင္းရွင္းျပ၏။
” ထူးဆန္းလိုက္တာ…”
” ဒါဆိုငါတို႔္႐ြာကို နတ္ဘီလူးေတြ အၿငိဳးထားထားတာေပါ့…ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တာ…”
႐ြာသားမ်ားထင္ေၾကးေပးေနၾကစဥ္ေမာင္ေရခဲက
” အဟမ္း…အဟမ္း…” ဟုေခ်ာင္းဟန႔္လိုက္ရာ အကုန္ၿငိမ္သြား၏။
” က်ဳပ္ေမးစရာတစ္လူရွိတယ္…ဒီ႐ြာမွာသားႀကီးငါးႀကီးသတ္တဲ့သူရွိလားဗ်…ဒီဘီလူးကသူနဲ႔အတူကပ္ပါလာတာ….”
” ရွိတယ္ညီ…ဒါေပမဲ့တေလာကမွေသ ၾသားတာ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္လုံး…”
” ေဟ…ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲဗ်…”
” ဒါေတာ့ က်ဳပ္တို႔႐ြာသားေတြလည္း မသိဘူးဗ္…႐ြာထဲက ကေလးေတြသရဲေျခာက္ခံရလို႔ မသကၤာတာနဲ႔ သူ႔အိမ္သြားၾကည့္လိုက္မွ သူတို႔ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္စလုံး ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ေသေနၾကတာေတြ႕ရတာဗ်..”
႐ြာသားက ေမာင္ေရခဲ အေမးကိုျပန္လည္ေျဖၾကားသည္။
” ဒါဆိုက်ဳပ္အဲဒီအိမ္သြားၾကည့္ခ်င္တယ္…လိုက္ပို႔ေပး လို႔ရမလားဗ်…”
” အဲဒီေနရာမွာ ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနတာညီေရ…မၾသားတာေကာင္းမယ္ဗ်…”
” မသြားလို႔မရဘူးဗ်…အဲဒီေျမဖုတ္ဘီဘူးက အဲအိမ္မွာကပ္ေနေနတာဗ်…”
” ေဟ…ဒါဆို ခုဘဲသြားၾကစို႔…”
ေမာင္ေရခဲက ထိုအိမ္တြင္ေျမဖုတ္ဘီလူးရွိသည္ဟုေျပာျပလိုက္မွ လိုက္ပို႔ေပးၾက၏။ ထိုအိမ္သို႔ေရာက္ေသာ္ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ႏွစ္ထပ္အိမ္ႀကီးထဲဝင္လာ၏။ အနံဆိုးမ္ားက သာမန္လူတို႔အတြက္ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္စရာ။ ေမာင္ေရခဲ တို႔ကမူ ထိုအနံ႔ကို ဂ႐ုမထားဘဲ အိမ္ႀကီးထဲသို႔ဝင္လာ၏။ အိမ္ႀကီးထဲတြင္ကား ေသြးညႇီနံမ်ားႏွင့္အတူႏြားအ႐ိုးမ်ားပုံေန၏။
” ထင္ေပၚ… ေျမဖုတ္ဘီလူး႐ုပ္ေလးတစ္ေနရာမွာရွိလိမ့္မယ္ရေအာင္ရွာေခ်…”
” ဟုတ္ဆရာ..”
ေမာင္ေရခဲကား အိမ္ပတ္ပတ္လည္ကိုစည္းခ်ထားလိုက္သည္။ ၿပီးေသာ္အိမ္အေပၚထပ္သို႔လာကာ ဘုရားခန္းအားသန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး ပရိတ္ႀကီးဆယ့္တစ္သုတ္ကို ႐ြတ္ဖတ္ပူေဇာ္သည္။ အားလုံးၿပီးေသာ္ အမိန႔္ျပန္ၿပီး ေျမဖုတ္ဘီလူးကိုဆင့္ေခၚသည္။
” ဤအိမ္ဌာနတြင္ ကပ္ခိုေနထိုင္ေနေသာ
ေျမဖုတ္ဘီလူးေကာင္ ခုခ်က္ခ်င္းငါ့အေရွ႕ေရာက္လာေစ…ဘုရားငါးဆူအမိန႔္အထက္ဆရာႀကီးမ်ား၏အာဏာ…ငါေရခဲ၏အမိန႔္…”
” ဝုန္း…”
ေမာင္ေရခဲကအမိန႔္ျပန္လိုက္ရာ ဝုန္းဟူေသာအသံႏွင့္အတူ ဘီလူးႀကီးတစ္ေကာင္သူ႔အေရွ႕ေပၚလာခဲ့သည္။ သားစိမ္းငါးစိမ္းမ်ားသားေသာက္ရေသာေၾကာင့္ ဘီလူးႀကီးမွာ ပုံမွန္ထက္ႏွစ္ဆပိုႀကီးေလသည္။
” ဟင္း…ဟင္း…ဟင္း…”
ဘီလူးႀကီးမွာရင္ေခါင္းသံျဖင့္ တဟင္းဟင္းအသံျပဳ၏။ ေမာင္ေရခဲက
” သင္…ဘာလို႔သည္အိမ္မွာကပ္ေနရတာလဲ…”
” ငါ့ကိုသူေခၚလာတာ…ငါလည္းဒီေရာက္ေတာ့ေကာင္းေကာင္းစားရတာနဲ႔ ဒီမွာေနရတာေပ်ာ္သြားတာ….”
” သင့္ကိုဘယ္သူေခၚလာတာလဲ…”
” ဒီအိမ္ကလူႀကီးတစ္ေယာက္ေခၚလာတာ…ငါ့ဘာသာငါေညာင္ပင္ေအာက္မွာေနေနတာ..သူကငါ့ကိုယ္ပြား႐ုပ္ကိုေကာက္ၿပီး သူ႔အိမ္မွာထားထားတာ…တေန႔သူက သားသတ္ေတာ့…အဲဒီကေနပန္းထြက္လာတဲ့အမဲေသြးေတြက ငါ့႐ုပ္တုေလးကိုလာမွန္တယ္..ဒီေတာ့ငါလည္း အသက္ျပန္ဝင္လာတာ…”
” ဒါျဖင့္ အဲဒီမတိုင္ခင္မွာ မင္းက ႐ုပ္တုထဲမွာအက်ဥ္းခ်ခံရတာလား..”
” ဟုတ္ပါတယ္…ဆရာတစ္ေယာက္ကခ်ဳပ္ထားတာပါ…အဲဆရာကငါ့ကိုအခ်ဳပ္ႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ေႏွာင္ထားတာ…ဒီအိမ္ကလူႀကီးကငါ့ကိုအဲဒီႀကိဳးေတြျဖဳတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ငါအသက္ျပန္ဝင္သြားတယ္…”
” ဟုတ္ၿပီ…ဒါနဲ႔ သင္ကဒီအိမ္ကလူႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း သတ္လိုက္တယ္ေပါ့ဟုတ္လား…”
” ဟုတ္ပါတယ္…က်ဳပ္သူတို႔ကိုလန႔္သြားလို႔ပါ…က်ဳပ္ရဲ႕႐ုပ္အမွန္ကိုသူတို႔ျမင္သြားၿပီေလ…က်ဳပ္လည္းဒီကေနထြက္သြားရမွာစိုးလို႔ သူတို႔ကိုသတ္လိုက္တာပါ…”
” ဒါျဖင့္ရင္ ဘာလို႔႐ြာသားေတြကို ေလာင္မီးနဲ႔တိုက္ရတာလဲ…”
” က်ဳပ္အစာမစားရေတာ့လို႔….က်ဳပ္ရွိေနမွန္းလူေတြသိေအာင္လို႔ပါ…”
” သင္က အထက္ကပုဂၢိဳလ္ေတြ ဒဏ္ခတ္ထားတာေတာင္ မိုက္မဲေနတုန္းပါလား..အျပစ္ကေနမလြတ္ခ်င္ေသးလို႔လား…”
” က်ဳပ္ကိုဘယ္သူကဒဏ္ခတ္လိုက္လို႔လဲ…က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနရပါတယ္ဘယ္သူမွဒဏ္ခတ္မထားဘူး….”
” သင္မညာနဲ႔ သင္ဟာသတာဂီရိနတ္ဘီလူးစစ္သူႀကီးရဲ႕ လက္ေအာက္ခံအေစအပါးနတ္ဘဲ…သင္အျပစ္လုပ္ခဲ့လို႔ အျပစ္ေတြျပန္ေဆးေၾကာဖို႔ ၾလတႅိဳကၱာ သင္ကအျပစ္ေတြထပ္လုပ္ေနပါလား….”
” သင္..သင္ဒီအေၾကာင္းေတြ ဘယႅိဳသိတာလဲ…”
” ဘယႅိဳဘဲသိရသိရ ေအရးမပါဘူး…သင္သာဒီေနရာကေနထြက္သြားပါ….မဟုတ္ရင္သင့္ရဲ႕သခင္ နတ္ဘီလူးစစ္သူႀကီးကို သြားတိုင္ရလိမ့္မယ္…”
” မ…မလုပ္ပါနဲ႔… အရွင္သိသြားရင္ က်ဳပ္ဦးေခါင္း…ရွစ္စိတ္ကြဲသြားလိမ့္မယ္…”
” ဒါဆို လူ႔စည္းထဲကေနထြက္သြားေပးပါ…”
” ဟုတ္…က်ဳပ္ထြက္သြားပါ့မယ္…”
ဆိုရာကိုယ္ေဖ်ာက္၏။
” ဘုန္း….”
” အာ့…”
ေျမဖုတ္ဘီလူးမွာ သူ၏မူလ႐ုပ္တုထဲျပန္မဝင္လိုဘဲ ကိုယ္ေဖ်ာက္ကာထြက္သြားေသာ္လည္းေမာင္ေရခဲတားထားေသာစည္းေၾကာင့္ ဘုန္းခနဲျမည္ကာ ေမာင္ေရခဲေရွ႕ျပန္ေပၚလာ၏။
” သင္ဒီတိုင္းထြက္သြားလို႔မရဘူး….သင့္အျပစ္ေတြေၾကေအာင္႐ုပ္တုထဲမွာအက်ဥ္းခ်ခံၿပီး အျပစ္ေၾကေအာင္လုပ္ရမယ္
….”
” က်ဳပ္နာခံပါ့မယ္….”
ထိုစဥ္ထင္ေပၚက ေအာက္ထပ္မွအေပၚထပ္သို႔လာခဲ့ၿပီး လက္ထဲတြင္လည္း ဘီလူး႐ုပ္ကေလးတစ္႐ုပ္ကိုကိုင္လာ၏။
” ဒီမြာပါဆရာ…ဘီလူး႐ုပ္က..”
” ကဲ.အသင္သင့္ေနရာျပန္ပါ…”
ေမာင္ေရခဲကထိုသို႔ေျပာလိုက္ေသာ္ေရွ႕ရွိဘီလူးႀကီးလည္း အခိုးအေငြ႕ျဖစ္သြားၿပီး မူလေနရာဘီလူး႐ုပ္တုထဲသို႔ျပန္ဝင္သြား၏။
” ထင္ေပၚ…အဲဒီဘီလူး႐ုပ္ေလးကိုဒီႀကိဳးေလးနဲ႔သုံးပတ္ပတ္ၿပီး အေနာက္ကေရကန္ထဲပစ္လိုက္….သူ႔အျပစ္ေၾကသြားရင္ သူ႔အရွင္ျပန္လာေခၚလိမ့္မယ္…”
” ဟုတ္ဆရာ…”
ထင္ေပၚလည္း ေမာင္ေရခဲ ေျပာသည့္အတိုင္းဘီလူး႐ုပ္အား ေ႐ႊအင္းျပားလိပ္ပါေသာ ခ်ည္မန္းက်ိဳးနီျဖင့္ သုံးပတ္ပတ္ၿပီး ေရကန္ထဲပစ္လိုက္သည္။ ေမာင္ေရခဲ လည္းလုပ္စရာမ်ားၿပီးစီးသြားေသာ္ စဥ့္ေတာင္႐ြာမွ ထြက္သြားေတာ့သည္။ ထိုေန႔မွစ၍ စဥ့္ေတာင္႐ြာတြင္ ပုဏၰကတိုက္ျခင္းမခံရေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္ ဦးလွ၏အိမ္ႀကီးထဲတြင္ကား အကုသိုလ္အက်ိဴးေပးဆပ္ေနရေသာ သရဲႏွစ္ေကာင္ရွိေနသည္။ ထိုသူႏွစ္ေယာက္ကား……။
( စိတ္ကူးမွ်သာျဖစ္သည္။ သေဘာထားခ်င္းမတိုက္ဆိုင္ပါက ခြင့္လြတ္ၾကပါကုန္။)
# ၿပီး
# ခြန္း