ရိုးမခေါ်သံ (စ/ဆုံး)
————–
တောင်ကွဲကြီးကို ကျွန်တော် သွားစရာကိစ္စပေါ်လာရပေသည်။ ထိုကျောင်းတွင် ဆရာတစ်ဦးတည်းသာရှိသည်။ ဆရာကြီးက ဖျားနာပြီး ဆေးရုံတင်ထားရသည်မှာ သုံးရက်တိုင် ရှိသွားကြောင်း၊ ထို့ကြောင့် တောင်ကွဲကြီးကျောင်းသို့ ကျွန်တော့်ကို ခေတ္တစာသွားသင်ပေးရန် လက်ထောက်မြို့နယ်ပညာရေး မှူးက မေတ္တာရပ်ခံလာသည်။
ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီးကလည်း မြို့ပေါ်ဆေးရုံမှ ကျွန်တော့်ဆီကိုစာရေးပြီး အကြောင်းကြားလာသည်။
“ဆရာ ကလေးတွေကို တစ်ပတ်အတွင်း မထိန်းနိုင်ရင် တောထဲ ပြန်ပြေးကြလိမ့်မယ်။ ဒါဆိုရင် တစ်နှစ်လုံး ကျောင်းပိတ်ထားလိုက်ရသလို ဖြစ်သွားနိုင်တယ်။ သူတို့ကို သနားပါ။ ကျွန်တော် ဆေးရုံက တစ်ပတ်အတွင်း ဆင်းနိုင်မယ်ထင်တယ်။ တစ်ပတ်လောက် တာဝန်ယူထားပေးပါဆရာ”
ကျွန်တော် စာကိုကိုင်ပြီး ငိုင်နေသည်။ ကျွန်တော့် ကျောင်းတွင် ကျွန်တော့်အပြင် လက်ထောက် ဆရာတစ်ဦး၊ ဆရာမတစ်ဦး ရှိသည်။ သုံးယောက်ရှိသည့် ကျောင်းတွင် တစ်ယောက်ပဲ့သွားသဖြင့် ကိစ္စမရှိ။
တစ်ယောက်မျှမရှိသည့်ကျောင်းကို တစ်ယောက်တော့ အားဖြည့်ပေးလိုက်လျှင်ဟု ဆရာစိတ်ဖြင့် စဉ်းစားသည်။
သို့သော် မည်သူသွားမည်နည်း။
တောင်ကွဲကြီးက ကျွန်တော်တာဝန်ကျရာရွာမှ နောက်ထပ် ၅ နာရီလောက် လမ်းလျှောက်မှ ရောက်နိုင်သည့် နေရာတွင်ရှိသည်။ ရေကြမ်း မြေကြမ်း ခရီးလည်းကြမ်းသည်။ ကျောင်းမှ ဆရာမလေးကို လွှတ်ရန်တော့ မဖြစ်နိုင်။ ဆရာလေးကလည်း သူ့ကိုလွှတ်မည် စိုးရိမ်သောကြောင့် မျက်စိမျက်နှာပျက်ပြီး နေမကောင်းဆိုကာ ခွင့်တင်လာသည်။
နောက်ဆုံး ကံဆိုးသူမောင်ရှင် ကျွန်တော်တစ်ယောက် တောင်ကွဲကြီးကိုသွားရန် ဖြစ်လာသည်။ ကျွန်တော်ကတော့ ကျောပိုးအိတ်နှင့် ခြင်ထောင်တစ်လုံးပါလျှင် ကျရာသွား၊ ဖြစ်သလိုစား၊ ကြုံသလိုနေ ရိုးနေပြီ။
အချိန်က ပဲ့ထောင်လည်းမပေါက်၊ ကုန်းကြောင်းလျှောက်ရမည်။ ကျွန်တော် ရွာမှ မနက်အစောကြီး လင်းသည်နှင့် ထွက်ခဲ့သည်။
အမှန်တော့ တောင်ကွဲကြီးကို ကျွန်တော်မသွားတတ်ပါ။ လမ်းခရီးကို သွားတတ်သည့် မိတ်ဆွေ ကိုခင်မောင်အား မျက်နှာချင်းဆိုင်ရွာမှ ဝင်ခေါ်သွားရမည်။ ကိုခင်မောင်ကလည်း သူလိုက်ပို့ပေးမည်။ တော ပစ်ရင်း လိုက်ပေးမည်ဟု ပြောသည်။
ခင်လွန်ရွာသို့ ချောင်းဖြတ်ကူးပြီးနောက် ကမ်းပါးပေါ်တက်လိုက်ချိန်၌ ကိုခင်မောင်က ရိုင်ဖယ်တစ်လက်ထမ်းရင်း ကျွန်တော့်ကို စောင့်နေသည်။ သူကား ပြည်သူ့စစ်အဖွဲ့ဝင်။
“ကိုခင်မောင် … ရောက်နေတာကြာပြီလား”
“ကြာပေါ့ … တစ်နာရီလောက်ရှိနေပြီ… ဒီမှာ ပြောင်းဖူးတွေ မီးဖုတ်စားနေတာ … ဆရာ့ဖို့လည်း ဒီမှာ”
ကိုခင်မောင်က ကျွန်တော့်ကို မီးဖုတ်ထားသည့် ပြောင်းဖူးနှစ်ဖူး လှမ်းပေးသည်။
“စားရင်းသွားမယ်လေ …. နေပူလိမ့်မယ်”
ကျွန်တော်တို့ ခရီးဆက်ခဲ့ကြသည်။ ကိုခင်မောင်က သေနတ်ကိုထမ်းပြီး ပလိုင်းသေးလေးကို ခါးတွင် ချည်ထားကာ ရှေ့မှ ကော့တော့တော့ လျှောက်သွားသည်။ သူသည် မုဆိုးတစ်ဦးလည်းဖြစ်နေသဖြင့် လမ်းလျှောက်လည်း မြန်သည်။ ကျွန်တော်က စိတ်မြန်ကိုယ်မြန် သူ့ကို အမီလိုက်နေသော်လည်း တောသားတွေလောက်တော့ လမ်းလျှောက်ရသည်မှာ အထာမကျ။ လမ်းလျှောက်ရင်း ပြောင်းဖူးဖုတ် စားလာပြီးနောက် ရေဆာလာပြန်သည်။
“ကိုခင်မောင် ရေဘူးလေးများ ပါသေးလား”
“မထည့်လာဘူး ဆရာရေ …. ရှေ့ဆိုရင် ကရင်မဇရပ်ရောက်တော့မယ်။ အဲဒီကျမှသောက်”
ကျွန်တော်တို့ သွက်သွက်လေး လျှောက်လာကြသည်။ တောအုပ်အလွန် ကုန်းအထက်တွင် ဆောက်ထားသည့် ဇရပ်ဟောင်း လေးတစ်ခုကို လှမ်းမြင်နေရသည်။
“အဲဒါလား ကရင်မဇရပ်ဆိုတာ”
“ဟုတ်တယ်”
ကျွန်တော်တို့က ကုန်းမတ်စောက်စောက်လေးကို ပြေးတက် သွားကြသည်။ ဇရပ်ထဲဝင်လိုက်သည့်အခါတွင် ကျွန်တော် ခြေလှမ်းတုံ့သွားသည်။
ဇရပ်တစ်နေရာတွင် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ထိုင်နေ သည်။ ကျွန်တော်က ဇရပ်တိုင်ကိုပိုးပြီး ဆောက်ထားသည့် ရေအိုးစင်ကိုသွားကာ ရေခပ်သောက်သည်။ ကိုခင်မောင်က
“ဒီက ညီမ ဘယ်ရွာကလဲ” ဟု သွားမေးနေသည်။
“ကမြော့ကွင်းဘက်ကလာတာ”
“ဘယ်သွားမှာလဲ”
“တောင်ကွဲကြီး”
“တို့လည်း တောင်ကွဲကြီးပဲ ။ တစ်ယောက်တည်းလား”
“ဟုတ်ကဲ့”
ကျွန်တော်တို့က ဇရပ်အစွန်းတွင် တင်ပါးလွှဲထိုင်လိုက်ပြီး အဝေးကိုငေးနေမိသည်။ အမျိုးသမီးက အနက်ရောင် ယောထဘီ၊ အဖြူရောင်ဖြစ်သော်လည်း ညစ်ထေးထေးအင်္ကျီနှင့်ဖြစ်သည်။ သူ့ဘေးတွင် ပလိုင်းတစ်လုံး ချထားသည်။ မျက်နှာကိုကြည့်ချင်သော်လည်း ရိုင်းမည်စိုးရိမ်သောကြောင့် မကြည့်မိ။ ငယ်ငယ်ပဲရှိဦးမည် ထင်သည်။
“ကိုခင်မောင်သွားရအောင် … နေပူလိမ့်မယ်”
“နေပူလည်း ကိစ္စမရှိဘူးဆရာ … ရှေ့ကတောက်လျှောက် တောလမ်းပဲ”
ကျွန်တော်တို့ ဇရပ်ပေါ်မှ ခုန်ဆင်းလိုက်ကြသည်။
“အစ်ကိုတို့… ခဏလောက်”
“ဘာလဲဟ”
“ကျွန်မလည်း အစ်ကိုတို့နဲ့လိုက်ခဲ့ပါရစေ …. ဒီမှာ တစ်ယောက်ကို စောင့်နေတာ မလာနိုင်တာနဲ့”
“ဘယ်သူလဲ”
“ကိုခင်မောင်ကလည်းဗျာ စပ်စုလိုက်တာ … သူလိုက်မယ်ဆိုတာ ခေါ်နိုင်ရင်ခေါ်ပေါ့”
“လိုက်ခဲ့လေ … တစ်ခုတော့ ရှိတယ် … နင် နှေးနှေးလေး လျှောက်ရင်တော့ တို့နဲ့ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး”
“ရပါတယ် … ကျွန်မ လျှောက်နိုင်ပါတယ်”
“ဒါဆိုလည်း လိုက်ခဲ့ပေါ့”
သူ့ မတ်တတ်ရပ်လိုက်မှ သတိထားကြည့်မိသည်။ တောင့်တင်း ပြေပြစ်သော အချိုးအဆစ်ရှိသည့် မိန်းမတစ်ဦး။
သူ့ ပလိုင်းကို နဖူးတွင်သိုင်းလိုက်ပြီး ကျောပိုးကာ မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဇရပ်လှေကားအတိုင်း ဆင်းလာသည်။
ကျွန်တော်တို့ ခရီးဆက်ကြသည်။
ကိုခင်မောင်က ရှေ့ဆုံး၊ သူ့နောက်က ကျွန်တော်၊ ကျွန်တော့်နောက်က အမျိုးသမီး။
ကျွန်တော်က လမ်းလျှောက်ရာမှ နောက်ကို ငဲ့ကြည့်နေမိသည်။ ကျန်ခဲ့မည်လား။ သို့သော် လှည့်ကြည့်လိုက်တိုင်း အမျိုးသမီးက ကျွန်တော့်နောက်တွင် ကပ်ပါနေသည်။ သူလည်း အမီလိုက်နေပုံရသည်။ ကျွန်တော်က နောက်လှည့်မကြည့်ဘဲ
“ပလိုင်းက လေးသလား … ငါတို့ကို ပစ္စည်းခွဲပေးလေ”
“ရပါတယ် … ဆန်နဲ့ အိုးပဲပါတယ်”
နှစ်နာရီခန့် လျှောက်လာသည့်တိုင် အမျိုးသမီးက ကျွန်တော့် နောက်မှ မခွာဘဲလိုက်လျှောက်နိုင်သည်။ ကျွန်တော်က သူ့ကို သနားသဖြင့်
“ကိုခင်မောင်ရေ ခဏလောက်နားရအောင်လား”
“ရှေ့မှာ ချောင်းရိုးတစ်ခုကိုဖြတ်ရမယ် … အဲဒီကျမှ နား ဆရာ … ရေအရမ်းကြည်တယ် … ရေကူးချင်လည်း ကူးပေါ့”
ကျွန်တော်တို့ ဝါးတွေ၊ သစ်တွေ ဆွဲထားသည့် စွတ်ကြောင်းကြီးများ ပေါ်နေသော လမ်းအတိုင်း ဆင်းလာကြသည်။
“ခြေချော်မယ် သတိထား”
ကျွန်တော်က နောက်ကို သတိလှမ်းပေးလိုက်သော်လည်း နောက်တွင် အမျိုးသမီးကမရှိ။ ဘယ်နေရာတွင် ကျန်ခဲ့မှန်းမသိ။
“ကိုခင်မောင် .. ဟိုအမျိုးသမီး ပါမလာတော့ဘူး”
“အပေါ့အပါးသွားတာ နေမှာပေါ့ဆရာ … လာပါ … သောင် ပြင်ကနေ စောင့်နေမယ်”
ကျွန်တော်တို့ဆင်းလိုက်သည့် ချောင်းလေးက သဲသောင်ကို ကွေ့ပတ်ပြီး စီးနေသည်။ ရေကလည်း အလွန်ကြည်သည်။
“ဆရာ … ရေချိုးရအောင် ။ ကျွန်တော်တော့ မနေနိုင်တော့ဘူး”
ကိုခင်မောင်က သေနတ်ကိုချ၊ ပုဆိုးကိုချွတ်၊ အင်္ကျီကိုချွတ်လိုက်ပြီး ဘောင်းဘီတိုလေးနှင့် ရေထဲကို ပြေးဆင်းသွားသည်။ ကျွန်တော်ကတော့ ချောင်းဆင်းလမ်းကို ကြည့်နေမိသည်။ အမျိုးသမီးက ဆင်းလိုက်မလာ။ တစ်ခုခုဖြစ်နေပြီလားမသိ။
ကိုခင်မောင်ရေချိုးပြီး ပြန်တက်လာသည်။
“ဆရာ … ရေချိုးလေ လန်းသွားတာပဲ”
“ခက်တာပဲ … ဟိုအမျိုးသမီး မလိုက်လာဘူး … ဘာများဖြစ်နေပြီလဲ မသိ”
“အေးနော်”
ကျွန်တော်က “လာဗျာ လမ်းကိုပြန်ကြည့်ရအောင်”
ကိုခင်မောင်က အဝတ်အစားတွေဝတ်ပြီး ကျွန်တော့်နောက်ကလိုက်ခဲ့သည်။ ကျွန်တော်တို့ လမ်းအတိုင်း ကမ်းပေါ်ကို ပြန်တက်ခဲ့ကြသည်။ သူ့အရိပ်အယောင်ပင်မတွေ့။ ကိုခင်မောင်က ခြေလမ်းအတိုင်း လျှောက်ကြည့်ကာ
“ဆရာ … ကျွန်တော်တို့နောက်ကို သူပါမလာတာ သေချာတယ် .. ဒီမှာ ကျွန်တော်နဲ့ ဆရာ့ခြေရာနှစ်ခုပဲ တွေ့တယ်။ ဒါ ကျွန်တော့်ခြေရာ … ဖိနပ်မပါဘူး။ ဒါက ဆရာ့ခြေရာ ကြက်ပေါင်ဖိနပ်ရာ။ ကောင်မလေးက ဖိနပ် မစီးထားဘူး … သူ့ခြေရာ မရှိဘူး”
“ဟင် … ဘယ်ကတည်းက ပြတ်ကျန်ခဲ့သလဲ မသိဘူးနော်”
“ဟုတ်တယ် … လာပါဆရာ … ချောင်းထဲကပြန်စောင့်မယ်။ နောက် ၁၅ မိနစ်စောင့်လို့မှ မလာရင် သွားကြမယ်”
“သူ့မှာ ကျွန်တော်တို့ကို အားကိုးတကြီးနဲ့ လိုက်လာတာ .. အဲသည်လိုမလုပ်ပါနဲ့ တစ်ခုခုများဖြစ်နေလို့လား … တောကောင်တွေ ဘာတွေများ ဆွဲသွားသလား”
“ဒီမှာ တောကောင်ကြီးကြီးမားမား မရှိဘူးဆရာ”
ကျွန်တော်တို့ ချောင်းထဲပြန်ဆင်းလာကြသည်။ ခက်သည်မှ အတော်ခက်သည်။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် အေးအေးဆေးဆေး သွားရမည့်ခရီးတွင် ခရီးကြုံလိုက်မည့်သူကို ခေါ်ခဲ့ရာမှ သောကရောက်နေရပြီ။
ကျွန်တော်လည်း ရေချိုးရန် ပြင်ဆင်ပြီး ချောင်းထဲတွင် စိမ်နေလိုက်သည်။ စိတ်လက်ပေါ့ပါးသွားသည်။
“ဆရာရေ … ခဏလေး … ယုန်တစ်ကောင်တွေ့လိုက်တယ်”
ကိုခင်မောင်က ပြောပြောဆိုဆို သေနတ်ဆွဲပြီး ချောင်းကွေ့ အတိုင်း အရှေ့ဘက်ကို ပြေးသွားသည်။
“ဖောင်း”
သေနတ်သံတစ်ချက်ကြားလိုက်ရသည်။ ခဏအကြာတွင် ကိုခင်မောင်က ယုန်တစ်ကောင်ကို ခြေထောက်အတိုင်းဆွဲကာ ပြန်ပေါ် လာသည်။
“ဆရာရေ … ဒီညတော့ ယုန်သားနဲ့ တောအရက်တွေ့ပြီ”
ကျွန်တော် ချောင်းထဲက တက်လာပြီး အဝတ်များဝတ်လိုက်သည်။
“ကိုခင်မောင် … ဘယ်လိုလုပ်ကြမှာလဲ … ဟိုအမျိုးသမီး ရောက်မလာဘူး”
“ထားလိုက်ပါ ဆရာရယ် .. သွားကြတာပေါ့”
“ဒီလိုလုပ်လို့ မဖြစ်ဘူးလေ … ကျွန်တော်တို့နဲ့အတူ လိုက်လာတာ ပတ်သက်မှုတစ်ခုခုဖြစ်သွားပြီ။ သူတစ်ခုခု ဖြစ်သွားရင် ကျွန်တော်တို့လည်း တာဝန်မကင်းဘူး”
“တောထဲ တောင်ထဲ ဘယ်သူသိမှာလဲ ဆရာရယ် … ထားလိုက်စမ်းပါ ”
“အေးဗျာ .. နောက်ထပ် ၁၅ မိနစ်စောင့်မယ် …. မလာလည်း သွားကြတာပေါ့”
“ဆရာလူပျိုကြီးကတော့ ခဏလေးတွေ့လိုက်တဲ့ ကောင် မလေးကို စိတ်ဝင်စားနေပြီလား”
“မဟုတ်ပါဘူး”
“ကောင်မလေးက လှတော့ လှတယ်နော်”
နောက်ထပ် ၁၅ မိနစ်ခန့် စောင့်ကြသည်။ ကောင်မလေးပေါ်မလာ။
“ကဲ … သွားကြမယ် … ဒီမှာကြာသွားပြီ”
“ဆရာ ထမင်းဆာပြီလား”
“မဆာပါဘူး … ဒီမှာ ပြောင်းဖူးတစ်ဖူး ကျန်သေးတယ် … ရော့လေ ဆာရင်စား”
“ရတယ်ဆရာ … ကဲ သွားကြတာပေါ့”
ကျွန်တော်တို့ ချောင်းကို ဖြတ်ကူးရန် ပြင်နေစဉ်
“ဟေး .. အစ်ကိုတို့ .. ကြာလိုက်တာ …
ဘာလုပ်နေကြတာလဲ”
“ဟာ”
ကျွန်တော်တို့နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ချောင်းတစ်ဖက်ကမ်းပေါ် တွင် အမျိုးသမီးက လက်ပြပြီး အော်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်က ကိုခင်မောင်ကို
“ကိုခင်မောင် ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ချောင်းတစ်ဖက်ကမ်း ရောက်နေတာလဲ … ကျွန်တော်တို့ကို ဖြတ်သွားတာလဲ မဟုတ်”
“ဆရာ … တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုခုပဲ … ဘာကြောင့် ကမ်းတစ် ဖက်ကို သူရောက်နေသလဲ”
“လာလေ ရပ်ကြည့်နေလို့မသိဘူး … သွားမယ်”
ကျွန်တော်တို့ ချောင်းကိုဖြတ်လိုက်ကြသည်။
ရိုးမခေါ်သံ (၂)
ချောင်းရေက အများဆုံး ဒူးဆစ်လောက်သာရှိသည်။ ရေအောက်မှ ကျောက်တုံးလေးတွေကိုလည်း ထွင်းဖောက်မြင်နေရသည်။ ကျွန်တော်တို့ တစ်ဖက်ကမ်းရှိ မတ်စောက်သော ကမ်းပါးကို တက်ရမည်ဖြစ်သော်လည်း ကမ်းပြိုထားသည့်အတွက် သစ်မြစ်ကြီးတွေ ပေါ်နေသောကြောင့် တွယ်တက်ရ သည်မှာ အခက်အခဲမရှိ။
ကမ်းပေါ်ကို ရောက်လာပြီး ကျွန်တော်တို့ကို လက်ပိုက်ကြည့်နေသည့် အမျိုးသမီးအား ကိုခင်မောင်က
“နင်က ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီကို အစောကြီးရောက် နေတာလဲ”
ဟု မေးလိုက်သည်။
“ဟီ … ဟီ … အစ်ကိုကြီးက လမ်းပြသာဆိုတာ လမ်းမှ မကျွမ်းတာ။ ဒီနေရာကို ဟိုးချောင်းဦးကတည်းက ဖောက်ထွက်လိုက်ရင် အနီးလေးဟာ။ ဒီချောင်းက ဂငယ်ကွေ့ကြီးရှင့်။
ကျွန်မကြည့်နေတာ အစ်ကိုကြီးကို အဲဒီက ဖြတ်ချမယ်ထင်တာ။ တည့်တည့်ကြီး ဆက်သွားနေတော့ ပြောရခက်တာနဲ့ ဖြတ်လမ်းက ဖောက်ထွက်ပြီး အရင်ရောက်နေတာ။ ကျွန်မရောက်နေတာကြာပြီ။ ထမင်းတောင် တစ်အိုးကျက်သွားပြီ။ အစ်ကိုတို့ ဆာနေပြီမဟုတ်လား။ လာ .. ကျွန်မ ထမင်းချက် ထားတယ်”
သူ့ပြောပြောဆိုဆို ရှေ့ကနေ တောထဲကို တိုးသွားသည်။ ကျွန်တော်တို့က သူ့နောက်မှ လိုက်ခဲ့သည်။
ကျွန်းပင်ကြီးတစ်ပင်အောက်တွင် မီးခိုးတွေထွက်နေသည်။ သစ်ပင်ကြီး၏ အမြစ်ပျဉ်းကို သူ ဖိုခုံလောက်လုပ်ပြီး သစ်ကိုင်းခြောက်များနှင့် မီးထိုးထားသည်။
“လာ .. အစ်ကိုတို့ .. ဟင်းကတော့ မရှိဘူး… ငါးပိထုပ်လေးတော့ပါတယ်။ ထမင်းပူပူလေးနဲ့ စားကြတာပေါ့”
အမှန်အတိုင်းပြောရလျှင် ကျွန်တော်ထမင်းဆာနေပြီ။ သူ့ မီးဖိုထဲမှ သစ်ရွက်ထုပ်လေးတစ်ခုကို တုတ်နှင့် ကော်ထုတ်လိုက်ပြီး ထိုးထားသည့် နှီးတုတ်တံကို ဆွဲထုတ်ကာ ဖွင့်လိုက်သည်။ ငါးပိအနံ့က နှာခေါင်းထဲကို ထောင်းခနဲဝင်လာသည်။ သွားရည်ယိုစရာပင်။ ကိုခင်မောင်က
“ငါ ယုန်တစ်ကောင်ပစ်လာတယ်။ ယုန်သားလေး မီးဖုတ်လိုက်ရင် ကောင်းမယ်”
ကိုခင်မောင်က ပလိုင်းထဲမှ သူပစ်လာသော ယုန်ကို ဆွဲထုတ် လိုက်သည်။
“မီးမဖုတ်ပါနဲ့ … ခဏလေးစောင့်ပါလား … ကျွန်မချက်ပေးမယ်။ ကျွန်မမှာ ဆီ၊ ငရုတ်၊ ဆား အကုန်ပါတယ်”
“ကောင်းသားပဲ ချက်လေ … ငါ ယုန်ကိုဖျက်ပေးမယ်”
ကိုခင်မောင်က ယုန်ကို သူ့တွင်ပါလာသည့် ဓားကောက်နှင့် ဖျက်နေသည်။ အမျိုးသမီးက ထမင်းအိုးထဲမှ ထမင်းများကို အင်ဖက်ကြီး တစ်ရွက်ပေါ် မှောက်ချလိုက်ပြီး အိုးကိုချောင်းထဲတွင် သွားဆေးကာ ပြန်တက်လာသည်။ ဝါးကျည်တောက်နှင့် ရေလည်းခပ်လာသည်။ ကိုခင်မောင်က ယုန်ကို ထက်ခြမ်းပိုင်းထားပြီး အထဲမှ အူနှင့် ကလီစာများကို အင်ဖက်တစ်ရွက်ပေါ်တွင် ပုံထားသည်။
“ဒီမှာ … ငါတို့ ခုစားဖို့ကတော့ တစ်ခြမ်းလောက်ဆိုရင် ရပြီပေါ့ …. တစ်ခြမ်းကတော့ ငါသိမ်းသွားမယ်။ ရွာရောက်ရင် ကြော်ပြီး အရက်နဲ့မြည်းဖို့”
“အူတွေက ဘာလုပ်မလဲ”
“သွားပစ်လိုက်မယ်”
“မပစ်ပါနဲ့ … တောကြမ်းတယ် … အဲသည်လို လုပ်လို့မရဘူး ကျွန်မ သွားမြှုပ်ပေးမယ်”
အမျိုးသမီးက အူများထည့်ထားသည့် အင်ဖက်ကို ထုပ်ကိုင်ကာ တောထဲဝင်သွားသည်။ ကိုခင်မောင်က ဝါးဆစ်ပေါ်တွင် ယုန်သားများကိုတင်ပြီး အလောတော်အတုံးလေးများဖြစ်အောင် ခုတ်နေသည်။ ကျွန်တော်က အပေါ့သွားချင်လာသဖြင့်
“အပေါ့သွားချင်တယ်”
ဟုပြောလိုက်ပြီး တောတိုးခဲ့သည်။ ကိုခင်မောင်က
“ဆရာ … မတ်တတ်ကြီး မလုပ်နဲ့နော် … တောကြမ်းတယ်”
ဟု သတိပေးလိုက်သည်။
ကျွန်တော်က အမျိုးသမီးဝင်သွားသည့် တောတိုးရာနှင့် လမ်းလွှဲပြီး တောထဲဝင်ကာ အပေါ့သွားရန် ထိုင်လိုက်စဉ် ချွတ်ခနဲ အသံတစ်သံ ကြားလိုက်ရသောကြောင့် ငြိမ်နေမိသည်။
ချုံပုတ်ကို အသာလေးဖြဲကာ ကြည့်လိုက်မိသည်။ ကျွန်တော့်မျက်စိထဲ မယုံနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်သွားသည်။
ယုန်အူနှင့် ကလီစာများကို လာမြှုပ်မည်ဟုပြောကာ တောထဲ တိုးဝင်လာသည့် အမျိုးသမီးသည် ဖက်ကို ဖွင့်ထားပြီး အူများကို ညှစ်ကာ အစိမ်းအတိုင်း အားရပါးရစားနေသည်။
ကျွန်တော် အပေါ့မသွားနိုင်။ ငိုင်ပြီး ကြည့်နေမိသည်။ အသံကိုလည်း မထွက်ရန် သတိထားနေရသည်။ ထူးဆန်းလွန်းသောကြောင့် မှင်တက်နေမိသည်။
အမျိုးသမီးက လက်ကို သစ်ရွက်တွေ နှင့်သုတ်သည်။ ထို့နောက် ဣန္ဒြေရစွာဖြင့် ပြန်ထွက်သွားသည်။ ကျွန်တော်က ဆီးသွားချင်လွန်းသောကြောင့် တောတိုးလာသည်။ ကြောက်လွန်းသဖြင့် ဆီးသွားမရ။ အတော်ကြာကြာ အားထုတ်ပြီးမှ ကိစ္စပြီးသောကြောင့် တောထဲက ပြန်ထွက်လာသည်။
အမျိုးသမီးက ဟင်းချက်နေသည်။ ကျွန်တော်က ကိုခင်မောင်ကို မြင်တွေ့ ခဲ့ရသည့် မြင်ကွင်းအား မည်သို့ ပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်နေသည်။ ကိုခင်မောင်က အမျိုးသမီးနှင့် စကားလက်ဆုံကျနေသည်။
“နင့်နာမည် ဘယ်လိုခေါ်သလဲ”
“ကံပယ်”
“ဟ .. ဘယ်လိုကြီးလဲ .. ကံပယ်တဲ့လား … ဒီနာမည်မျိုးအရှားသား”
“ဟုတ်တယ် … ကံပယ်ပြီး အသက်ရှင်နေရသူဖြစ်လို့ အဖေက ပေးထားတာ”
“အဖေရှိတယ် ဟုတ်လား”
“ဟုတ်ကဲ့”
“နင်က ဘယ်မှာနေတာလဲ … တောင်ကွဲကြီးကလား”
“မဟုတ်ဘူး … ကျွန်မတို့က ကမြော့ကွင်းမှာနေတာ”
“ကမြော့ကွင်း … မကြားဖူးပါဘူး”
“ဒီကနေသွားရင် တစ်နာရီလောက်ပဲ”
ယုန်သားဟင်းအနံ့ကလည်း မွှေးလာသည်။ ကျွန်တော်က ကိုခင်မောင်ကို မျက်ရိပ်ပြကာ ချောင်းထဲကိုဆင်းရန် ခေါင်းဆတ်ပြလိုက်သည်။
“ဘာလဲဆရာ … ရေချိုးချင်လို့လား … သွားချိုးလေ”
“ချောင်းထဲ ခဏလောက် လမ်းလျှောက်ကြရအောင်”
“မောပါ့ ဆရာရယ် … ဆရာပဲသွား … ကျွန်တော်တော့ မကံပယ်နဲ့ စကားပြောကောင်းနေလို့”
ထိုအချိန်တွင် မကံပယ်က ကျွန်တော့်ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။
သူ့အကြည့်က တစ်မျိုးဖြစ်သည်။ သံလိုက်ဓာတ်ပါသော အကြည့်ဖြစ်မည်ထင်သည်။ ကျွန်တော် သူ့မျက်စိကို လွှဲဖယ်နိုင်စွမ်းမရှိ။ ပြန်ပြီး စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ မလှုပ်ချင်လောက်အောင်ဖြစ်နေသော ကျွန်တော့်ကို ကိုခင်မောင်က
“ဆရာ … သွားလေ ပြန်တက်လာရင် ရေတစ်ကျည် တောက်လောက် ဆွဲခဲ့ဦး”
ကိုခင်မောင်က ကျွန်တော့်ကို ဝါးဆစ်ပိုင်းကြီးတစ်ခု လှမ်းပေးသည်။
“ကိုခင်မောင် … လာလေ ချောင်းထဲဆင်းမယ်”
ကိုခင်မောင်က
“သွားပါဆရာရယ် … ဒီမှာ ထမင်းခူးထားလိုက်မယ် … ဆာနေပြီ။ ဟင်းကလည်း မွှေးနေတာ”
ကျွန်တော် စိတ်လျှော့ပြီး ချောင်းထဲဆင်းကာ ရေခပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ပြန်တက်လာပြီး ဝါးကျည်တောက်ကို ချထားလိုက်သည်။ ကိုခင်မောင်နှင့် မကံပယ်တို့ ဘာတွေပြောပြီး ရယ်နေမှန်းမသိ။ မြေပြင်တွင် အင်ဖက်တွေစီချထားသည်။ ထမင်းတွေပုံထားသည်။
“လာ ဆရာ စားကြမယ်”
ကိုခင်မောင်က ထမင်းပုံရှေ့တွင် ထိုင်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်ကလည်း ရောယောင်ပြီးထိုင်လိုက်မိသည်။ မကံပယ်က ဟင်းအိုးကို ဖက်ခုနှင့်မလာသည်။
ထို့နောက် အလယ်တွင် ချထားလိုက်သည်။ ဟင်းနံ့ကလည်း စားချင်စရာ မွှေးနေသည်။ သို့သော် ကျွန်တော်က စားရမည်ကို လန့်နေသည်။ အထူးသဖြင့် မကံပယ်ကို မည်သို့ရင်ဆိုင်ရမှန်းမသိဖြစ်နေသည်။
ကျွန်တော့်ဖက်ထဲတွင် ဟင်းတွေပုံပေးလိုက်ပြီး မကံပယ်က ကျွန်တော့်လက်မောင်းကို ကိုင်လိုက်သည်။
“စားလေ ဆရာ”
ကျွန်တော်ဘာဖြစ်သွားမှန်းမသိ ငိုက်ခနဲဖြစ်သွားကာ
“ဪ .. အင်း … အင်း … စားမယ်”
ဟုပြောမိလိုက်သည်။
ကိုခင်မောင်ကတော့ ထမင်းတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်ပြီးစားနေသည်။
“ကောင်းလိုက်တာ ဆရာရေ .. လက်ရာကတော့ စပယ်ရှယ်ပဲ .. ဒါမျိုး ဆရာစားဖူးမှာ မဟုတ်ဘူး … စားကြည့် … ဖြစ်သလိုချက်ထားပေမယ့် တကယ့်လက်ရာ”
ကျွန်တော်က အလိုလို ထမင်းကို ဟင်းများနှင့် နယ်ပြီးသား ဖြစ်သွားသည်။ ထို့နောက် ပါးစပ်ထဲကို ထိုးထည့်လိုက်သည်။ မကံပယ်က ကျွန်တော့်ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးပြလိုက်သည်။”
“ဘယ်လိုလဲဆရာ … ကောင်းရဲ့လား “ကောင်း … ကောင်းပါတယ်”
“ထည့်ပါဦးဟ … ဟင်းလေးနည်းနည်း … မကံပယ်
နင် မစားဘူးလား”
“အစ်ကိုတို့ စားပြီးမှ စားမယ် … အားရပါးရစားကြနော် ဟင်းမကျန်လည်း ကိစ္စမရှိဘူး”
“ဘယ်ဟုတ်မှာလဲ … နင်စားဖို့ ဖယ်ထားမှပေါ့”
“ရတယ် …. အစ်ကိုတို့ပဲ အဝစား”
ကျွန်တော်က ထမင်းကို စားသာစားနေရသည် အရသာ မခံစားမိ။ စိတ်ထဲတွင် ကြောက်သလိုလို၊ ဝမ်းနည်းသလိုလို၊ ငိုချင်သလိုလိုဖြစ်နေမိသည်။ သို့သော် ထည့်ထားသည့် ထမင်းတွေကတော့ ကုန်သွားသည်။
ထမင်းစားသောက်ပြီး ကျွန်တော်က ကိုခင်မောင်ကို စကားပြောရန်ကြိုးစားသော်လည်း မအောင်မြင်။ ကိုခင်မောင်က
“ဆရာရေ … ထမင်းလည်း စားကောင်း အိပ်လည်း အိပ်ချင် … တစ်ရေးလောက် မှေးရအောင်။ နောက်ထပ် ၂ နာရီ လောက်လျှောက်ရင် ရောက်ပါပြီ … အိပ်ချင်လို့”
ကိုခင်မောင်က ပြောပြောဆိုဆို ကျွန်းပင်ကြီး အမြစ်ကို ခေါင်းခုပြီး အိပ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်က မကံပယ်ကို မကြည့်ရဲ ကြည့်ရဲနှင့် ကြည့်နေသည်။ သူ့ အိုးတွေကိုဆေးပြီး ပလိုင်းထဲ ပြန်ထည့်နေသည်။ ကျွန်တော့်ကို ပြုံးပြလိုက်ပြီး
“ဆရာလည်း အိပ်ချင်ရင် အိပ်လေ … မျက်လုံးကစင်းနေပြီ .. အိပ်ချင်နေပြီ မဟုတ်လား… အိပ်လိုက်ပါ … အိပ်လိုက်”
ကျွန်တော် မိုက်ခနဲဖြစ်သွားသည်ဘာမျှသတိမရတော့။ အိပ်မက်လား တကယ်လား။ ကျွန်တော့်ကို ခွေးတွေ လိုက်ဆွဲနေသည်။ ကျွန်တော်က ပြေးလွှားရင်းမောနေသည်။ ခွေးတစ်ကောင်က ကျွန်တော့် ခြေထောက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။
“အား”
ကျွန်တော် လန့်အော်လိုက်မိသည်။
ရိုးမခေါ်သံ (၃)
ကျွန်တော် အိပ်ပျော်သွားသလားမသိ။ ဇဝေဇဝါဖြစ်နေသည်။
“ကိုခင်မောင် .. ကိုခင်မောင်”
ကျွန်တော်အော်လိုက်မိသည်။ ကျွန်တော် ကျောပိုး အိတ်ကို ခေါင်းအုံးပြီး အိပ်နေသည့် အနေအထားတော့ ဖြစ်နေသည်။
“ကိုခင်မောင်”
အသံမကြားသဖြင့် ငုတ်တုတ်ထထိုင်လိုက်သည်။ ကိုခင်မောင်က ပေါင်ကြားထဲ လက်နှစ်ဖက်ထည့်ပြီး ကွေးကွေးလေး အိပ်ပျော်နေသည်။ ကျွန်တော်က ထသွားပြီး
“ဟေ့လူ … ထ …. ထပါဦး .. ဘယ်အချိန်ရှိနေပြီလဲ
ကြည့်ပါဦး”
ကိုခင်မောင်က လူးလဲထပြီး မျက်လုံးတွေကို ပွတ်
လိုက်သည်။
“ဟင် … ကျွန်တော် အိပ်ပျော်သွားတယ်”
“ကျွန်တော်လည်း အိပ်ပျော်သွားတာ … ဘာဖြစ် သွားမှန်းမသိဘူး။ ဘယ်နှနာရီရှိနေပြီလဲ”
ကိုခင်မောင်က သူပတ်ထားသည့် လက်ပတ်နာရီကို ကြည့်လိုက်သည်။
“ဟာ … ဆရာ ၅ နာရီတောင် ကျော်နေပြီ”
“ကျွန်တော်တို့ တော်တော်လေး အိပ်ပျော်သွားတာပဲ
နေဦး … နေဦး မကံပယ် … မကံပယ် ဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ”
“ဟိုမှာ သူ့ပလိုင်းရှိနေတာပဲ … လူဘယ်ရောက်နေသလဲ မကံပယ် … မကံပယ်”
ကျွန်တော်တို့ ၆ နာရီလောက် အိပ်ပျော်သွားခြင်းမှာ အဘယ်ကြောင့်နည်း။
“ကိုခင်မောင် … ဆန်းတယ် .. ဘာကြောင့် ကျွန်တော်တို့ ၆ နာရီလောက် အိပ်ပျော်သွားရတာလဲ”
ကိုခင်မောင်က တစ်ဖက်လှည့်ပြီး ရယ်နေသည်။
“ဟေ့လူ .. ဘာရယ်တာလဲ … ပြောစမ်း … ခင်ဗျားနဲ့ မကံပယ် ဘာတွေ လုပ်ထားသလဲ”
“မကံပယ် လုပ်တာမဟုတ်ဘူး … ကျွန်တော် လုပ်တာ”
“ခင်ဗျားက ဘာလုပ်တာလဲ”
“ယုန်သားဟင်းထဲကို ဆရာတို့မသိအောင် ဂန်ဂျာနည်းနည်းထည့်လိုက်တာ”
“ဘာလဲဗျ … ဂန်ဂျာ”
“ဆေးခြောက်မှုန့်လေဆရာ … ကျွန်တော်တို့က ကာလသား ဟင်းချက်ရင် စားကောင်းအောင် ထည့်တယ်။ ခုကလည်း တောင်ကွဲကြီး ရောက်ရင် သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဂန်ဂျာကာလသား ချက်စားမလို့ ဆောင်လာတာ။ ယုန်သားထဲ အခွင့်ကြုံလို့ ထည့်လိုက်တာ။ ဆရာ့ကို အသိပေးရင် မစားမှာစိုးရိမ်လို့ … ဘယ့်နှယ် မကောင်းဘူးလား”
“ခင်ဗျားဗျာ … တော်တော်ဆိုးတယ် … ကျုပ်ကို ဆေးခြောက်သမားဖြစ်အောင် လုပ်တာလား … ဒါနဲ့ မကံပယ် ဘယ်ရောက်နေပြီလဲ။ ဟင်းကျန်တွေ အားလုံးစားပြီး မူးလဲနေပြီလား”
“အဲဒီလောက် မဖြစ်နိုင်ပါဘူး ဆရာရယ်”
“ဒါနဲ့ … ကိုခင်မောင် ကျွန်တော်တစ်ခုပြောမယ် … ကျွန်တော်အပေါ့သွားတော့ တစ်ခုမြင်လိုက်တယ်”
“ဘာများလဲဆရာ”
ကျွန်တော်က ပြောသင့် မပြောသင့် ဆင်ခြင်သေးသည်။ သို့သော် ခရီးအတူသွားများဖြစ်သဖြင့် အကြောင်းသိထားနိုင်ရန် ပြောမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ပြီး
“မကံပယ်လေ ….”
“ဘာလဲဆရာ .. ပြောပါ”
“ခင်ဗျားကို ယုန်ဗိုက်ထဲက ကလီစာတွေ သွားမြှုပ်မယ်ဆိုပြီး ယူသွားတယ် မဟုတ်လား”
“အင်းလေ”
“သူ့ အဲဒါတွေကို မမြှုပ်ဘဲ ထိုင်စားနေတာ ကျွန်တော် တွေ့ လိုက်ရတယ်”
“ဟာ … ဆရာ … ဟုတ်ရဲ့လား … ကျွန်တော့်ကို မလှန့်ပါနဲ့ ဆရာရယ် ကျွန်တော်က သေနတ်သာကိုင်တာ။ သရဲတော့ ကြောက်တယ်ဗျ”
“တကယ်တွေ့တာ … အူထဲက အညစ်အကြေးတွေကို
ညှစ်ချပြီး အူတွေကို ကိုက်စားနေတာ”
“ဆရာ … အဟုတ်လား”
“ကျွန်တော် လိမ်ပြောပါ့မလား”
“ဆရာ … ပြေးရအောင် . ကျွန်တော်တို့တော့ ဒုက္ခရောက်ပြီဆရာ .. ကျွန်တော်တို့ကို သရဲမကပ်နေပြီ”
“နေပါဦး ခင်ဗျားကလည်း… ဘာမှန်းညာမှန်းမသိ ကြောက်မနေပါနဲ့ … ခု မိုးချုပ်တော့မယ် … ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ”
“ဆရာ … နေ့ချင်းပေါက်ဆိုပြီး ဓာတ်မီးလည်း မဆောင်လာမိဘူး … ဒုက္ခပဲ။ တောထဲကို ဘယ်လိုဖြတ်ကြမလဲ”
“တောထဲဖြတ်တာထက် … ဒီက ကိစ္စကို ဘယ်လိုရှင်းကြမှာလဲ ”
ထိုစဉ် တောင်ဘက်မှ ချုံပင်များလှုပ်သွားပြီး မကံပယ်ထွက်လာသည်။ ကိုခင်မောင်က ကျွန်တော့် လက်မောင်းကို ကိုင်ထားသည်။
“အစ်ကိုတို့ နိုးပြီလား”
“ဟုတ်တယ် … မကံပယ် .. ဘယ်သွားနေတာလဲ”
“ဘယ်မှ မသွားဘူး .. ဟိုဘက်မှာ တောသွားထိုင်နေတာ”
“ယုန်သားစားလိုက်သေးလား”
“မစားဘူး … မဆာလို့ .. အစ်ကိုတို့ကို နှိုးမလို့ပဲ …
မနှိုးဝံ့လို့”
“တော်သေးတာပေါ့ …. ဒါဆိုရင် ငါတို့ပြောတာတွေကြားလိုက်သလား”
“ကြားတယ် … အဲဒါကို ပြောချင်လို့”
“နင်အူတွေကို ဒီအတိုင်းစားတာ လူမှ ဟုတ်ရဲ့လား”
“ကျွန်မရှင်းပြတာကို နားထောင်ပါဆရာ … ကျွန်မ အဲဒါတွေကို စားချင်လို့စားတာမဟုတ်ဘူး။ ဟောဒီ ဗိုက်ထဲက ခွေးတိရစ္ဆာန်ရဲ့ သွေးက တောင်းဆိုလွန်းလို့စားရတာ”
“ဟာ”
“ဟင်”
ကျွန်တော်တို့ အံ့အားသင့်နေကြသည်။ မကံပယ်က ကျွန်တော်တို့ရှေ့တည့်တည့်တွင် ထိုင်ချလိုက်ပြီး
“ကျွန်မဗိုက်ထဲမှာ ခွေးတိရစ္ဆာန်နဲ့ ရထားတဲ့ ကိုယ်ဝန်ရှိနေတယ် … အဲဒီကလေးကို ကိုယ်ဝန်ဆောင်ပြီးကတည်းက သွေးကို အစိမ်းတိုင်း သောက်ချင်တယ်။ အူတွေ အသည်းတွေမြင်ရင် အစိမ်းအတိုင်း စတိဖြစ်ဖြစ် ကိုက်စားချင်စိတ်တွေ ဖြစ်နေတယ် … ဟောဒီ ကလေးကြောင့် တိရစ္ဆာန်လေးကြောင့်”
မကံပယ်က ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် သူ့ဗိုက်ကို တဘုန်းဘုန်း ထုရိုက်နေသည်။ ကျွန်တော်က
“ဟေ့ … ဟေ့ … မလုပ်နဲ့လေ … မလုပ်ရဘူး”
ဟုအော်ပြောကာ သူ့လက်ကို ဖမ်းထိန်းလိုက်သည်။
မကံပယ်က ဒူးနှစ်ချောင်းပေါ်တွင် မျက်နှာကို အုပ်လိုက်ပြီး တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ကာ ငိုနေသည်။ ကျွန်တော်နှင့် ကိုခင်မောင် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်နေမိသည်။ ဘာဆက်ပြောရမှန်း လည်းမသိ။
“ကိုခင်မောင် … သွားကြရအောင် … မှောင်တော့မယ်”
“ဆရာ … မီးလည်းမပါဘူး … မှောင်လာရင် ကျွန်တော် လမ်းတွေ မမှတ်မိဘူး”
“ဒါဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“ဒီမှာပဲ ညအိပ်ရလိမ့်မယ်ထင်တယ်”
မကံပယ်က ခေါင်းထောင်ပြီးပြောလာသည်။
“ဒီမှာ ညအိပ်လို့တော့ မဖြစ်ဘူး။ ဒီနေရာမှာ ကျားရှိတယ်။ ကျွန်မ ချောင်းထဲရေဆင်းချိုးတော့ ကျားခြေရာတွေ့တယ်။ သူ ကျွန်မတို့ချက်စားထားတဲ့ ယုန်အနံ့တွေ ရကောင်းရနိုင်တယ်။ ဒီနေရာ မလုံခြုံဘူး။ မမှောင်ခင် သွားမယ်ဆိုရင် ကျောက်ပါးစပ်ဂူကိုရောက်လိမ့်မယ်။ အဲဒီဂူထဲမှာဆိုရင်တော့ လုံခြုံတယ်”
“ငါ့ညီမက အဲဒီဂူကိုရောက်ဖူးသလား”
“ရောက်ဖူးရုံမကဘူး … ညပါအိပ်ဖူးတယ်”
“ငါလည်း မုဆိုးဘဝနဲ့ တောလည်နေတာကြာပြီ… ကျောက်ပါးစပ်ဂူဆိုတာ မသိပါလား”
“လမ်းကြောင်းကနေ ၁၅ မိနစ်လောက် ဖဲ့ဆင်းသွားရတဲ့နေရာ .. ဟိုး ကျောက်ဖနူးတောင်ကြီးမှာရှိတာ”
“ကဲ … ဒါဆိုရင်လည်း သွားရအောင်”
ကျွန်တော်က မကံပယ်ရှင်းပြလိုက်သောကြောင့် သူ့အပေါ် တစ်မျိုးထင်ထားစိတ်များ ပျောက်သွားသည်ဆိုစေ သူ့အကြောင်းကို ပိုပြီး သိချင်လာသည်။ သူ သူ့ဗိုက်ထဲတွင် ကလေးရှိကြောင်း ပြောသည်။ ပြီးတော့ ထိုကလေးကို မလိုလားပုံပြသည်။
ကလေးအဖေကို တိရစ္ဆာန်တစ်ကောင်နှင့် နှိုင်းနေသေးသည်။ ထိုအကြောင်းအရာများက ကျွန်တော့်အဖို့ လေ့လာစူးစမ်းလိုစိတ်များကို ဖြစ်စေသည်။ သို့သော် မည်သို့စကားစပြီး ပြောရမည်နည်း။
ယခုတော့ မကံပယ်က ရှေ့ဆုံးကဖြစ်နေသည်။ ကိုခင်မောင်က သူ့နောက်၊ ကျွန်တော်ကနောက်ဆုံး။ ကျားရှိသည် ပြောသောကြောင့် နောက်ကျောကတော့မလုံ။ မကံပယ်က အသော့လေးနှင်နေသည်။ မှောင်တော့မည် မဟုတ်ပါလား။
“ဟ .. နင့်ကို မိန်းကလေးဆိုပြီး ငါကလျှော့တွက်ထားတာ။ ငါ့ထက်တောင် လျှောက်နိုင်ပါလား”
“ကျွန်မက ယောက်ျားတစ်ယောက်လောက်တော့ အသာလေး ကိုင်ပေါက်နိုင်တယ်ရှင့်”
“ဟား .. ဟား … ဟား”
ကိုခင်မောင်က ဘာကို သဘောကျသည်မသိ။
တဟားဟားရယ်နေသည်။ ဆေးခြောက်အမူးမပြေသေးဟု ထင်သည်။ ကျွန်တော်သည်ပင် ခေါင်းထဲတွင် ယစ်တစ်တစ်၊ နောက်တောက်တောက်ဖြစ်နေ သည်။
မှောင်လုပြီ။ တစ်ယောက်နောက်ကျော တစ်ယောက်ကြည့်ကာအမြန်လိုက်နေရသည်။
“မရောက်သေးဘူးလားဟ”
“ရောက်တော့မယ်လေ … ဒီလျှိုကိုဆင်းလိုက်ရင် ရောက်ပြီ”
ကျွန်တော်တို့ ကုန်းအဆင်းလေးကို သတိထားနေရသည်။ မှောင်လုလုတွင် နောက်ဆုံးအလင်းမှိန်လေးကို အားကိုးပြီး ဆင်းလိုက်ကြခြင်းဖြစ်သည်။
“ဟိုး … ထိပ်မှာ ဂူကိုရောက်ပြီ”
သူပြောသည့် နေရာကို ကျွန်တော်တို့ ကြည့်လိုက်သည်။ လမ်းလေးတစ်ခုလိုလို မြင်နေရသည်။ ထူးဆန်းသည်က သူလက်ညှိုးထိုးပြသည့်နေရာတွင် မီးရောင်တွေ့ နေရခြင်းဖြစ်သည်။
“မီးရောင်တွေ့တယ်”
“မီးရှိရင် လူရှိပုံရတယ်”
“လူနေတဲ့ ဂူလား”
“ဒီမှာ လူနေတာမရှိပါဘူး”
ကျွန်တော်တို့ တောလမ်းလေးအတိုင်း အပြေးတက်လာကြသည်။ သိချင်စိတ်က ပြင်းပြနေသည်။
ဂူပေါက်တစ်ခုကို ဘွားခနဲမြင်လိုက်ရသည်။ ပါးစပ်ပေါက်ကြီးတစ်ပေါက်လိုဖြစ်သည်။ ဂူထဲတွင် မီးဖိုတစ်ခု ဖိုထားသည်။ ထင်းတုံးကြီးများက မီးစွဲပြီး တဖျစ်ဖျစ်လောင်နေသည်။ လူတော့မတွေ့။ ကိုခင်မောင်က သေနတ်ကို အသင့်အနေအထား ကိုင်ထားသည်ဘာကြောင့်မှန်းမသိ။
“လူရှိလား”
ကျွန်တော်က အော်လိုက်သည်။ မကံပယ်က ကျွန်တော့်ဘေးက ပြောလိုက်သည်။
“လူရှိတယ်လေ … ဟိုမှာ ထိုင်နေတာ မမြင်ဘူးလား”
မကံပယ် လက်ညှိုးထိုးပြသည့်နေရာကို ကျွန်တော် လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ရဟန်းတစ်ပါး တင်ပျဉ်ခွေကာ ကျောက်ဖျာတစ်ခုပေါ်တွင် ထိုင်နေသည်။ မီးအလင်းရောင်ကို ရှေ့တွင်ရှိနေသည့် ကျောက်စွန်း တစ်ခုက ကွယ်ထားသဖြင့် ရုတ်တရက် မမြင်နိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။
ရဟန်းက မျက်စိကိုမှိတ်ပြီး မလှုပ်မယှက် တရားထိုင်နေသည်66
“ဟာ … ရဟန်းတစ်ပါးပဲ .. လာ .. သွားကန်တော့ကြရအောင်”
“အစ်ကိုတို့သွားကြလေ … ကျွန်မ ညစာအတွက် စီစဉ်လိုက်ဦးမယ်”
ကျွန်တော်နှင့်ကိုခင်မောင် ရဟန်းရှေ့ရှိ ကျောက်ဖျာအောက်နားတွင် ထိုင်ပြီးကန်တော့လိုက်ကြသည်။ သို့သော် ရဟန်းကမလှုပ်မရှား။ ကျွန်တော်တို့ တိတ်တိတ်လေး နောက်ပြန်ဆုတ်ပြီး ကျောက်ဂူကြီး၏ အတွင်းပိုင်း ကွက်လပ်တစ်နေရာတွင် ထိုင်လိုက်ကြသည်။ အတွင်းပိုင်းက အတော်လေးကျယ်သည်။ မကံပယ်က ကျွန်တော်တို့အနားလာပြီး တိုးတိုးလေးပြောသည်။
“ရေသွားခပ်ပေးပါ”
“ရေဘယ်မှာရှိသလဲ”
“ဂူအထွက် ဘယ်ဘက်မှာ ကျောက်အိုင်လေးတစ်ခုရှိတယ်”
ကိုခင်မောင်က ဝါးကျည်တောက်ကိုယူပြီး ထွက်သွားသည်။
“အဟမ်း”
ရဟန်းထံမှ ချောင်းဟန့်သည့် အသံကြားလိုက်ရသည်။ ကျောက်ဖျာထက်မှ ဖြည်းလေးစွာထလိုက်ပြီး အောက်ကို တစ်လှမ်းချင်း ဆင်းလာသည်။ ကျွန်တော်တို့ကို ကြည့်လိုက်ပြီး “ခရီးသွားတွေလား” ဟု မေးလိုက်သည်။
မကံပယ်က အပြင်ဘက်ကို အိုးကိုင်ပြီး ထွက်သွားသည်။ ကျွန်တော်က ရဟန်းကို ဦးချလိုက်ပြီး
“တင်ပါ့ဘုရား … တပည့်တော်တို့ တောင်ကွဲကြီးသွားမလို့ပါ … အဲဒါ မိုးချုပ်သွားတာနဲ့ ဒီမှာ တစ်ညဝင်ခိုတာပါ .. အရှင်ဘုရား ကရော”
“ဦးဇင်းလည်း ခရီးသွားပဲ။ မိုးချုပ်လာတာနဲ့ ဒီမှာ ခေတ္တဝင်နားတာ”
ထိုစဉ် ကိုခင်မောင်ဝင်လာပြီး ရေကျည်တောက်ကိုထောင်ကာ ရဟန်းကို ကန်တော့သည်။
“တပည့်တော်တို့ ညစာချက်စားမှာကို ခွင့်ပြုတော်မူပါ”
“ရပါတယ် ဒကာကြီးတို့ .. ဦးဇင်း ခရီးပန်းတာကြောင့် အနားယူတော့မယ် …. ဒကာကြီးတို့ လွတ်လပ်စွာ နေနိုင်ပါတယ်။ တစ်ခုပဲ သတိပေးချင်တယ်”
“ဘာများလဲ ဘုရား”
“အပမာဒေန သမ္ပာဒေထ … ဘုရားရှင်ဟောကြားတော်မူခဲ့တဲ့အတိုင်း မမေ့မလျော့သော သတိတရားနဲ့ နေထိုင်ခြင်းဟာ ကိုယ့်အသက်ကို ကိုယ်စောင့်ရှောက်ခြင်းပါ ဒကာတို့”
ကျွန်တော်နှင့် ကိုခင်မောင်တို့ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် အလိုလိုကြည့်လိုက်မိသည်။
– ဆက်ရန် –
စာရေးသူ – တင်ညွန့်
စာစီစာရိုက် – မုဆိုး တံငါ စာပေများ
ရိုးမခေါ်သံ (အပိုင်း ၂)
#တင်ညွန့်
ရိုးမခေါ်သံ (၄)
ကျောက်ဂူကြီးက စိုစွတ်စွတ် အေးစိမ့်စိမ့်ရှိလှသည်။ သဘာဝ ကျောက်ဖျာကြီးက ၁ဝ ပေ ပတ်လည်ခန့် ရှိမည်ထင်သည်။ မှိုပွင့်ကြီးသဏ္ဌာန်ဖြင့် ကျောက်ဂူ၏ အတွင်းပိုင်းတွင်တည်ရှိ နေသည်။ ရဟန်းက ကျောက်ဖျာထက်တွင် အပိုပါလာသည့် သင်္ကန်းကိုခင်းပြီး လျောင်းနေသည်။
မကံပယ်က ကျောက်ဂူထဲရှိ ခရီးသွားများပြုလုပ် ထားသော ကျောက်ဖိုခုံလောက်တွင် ထမင်းအိုးကို တည်နေသည်။
“ညီမ … ယုန်သားတစ်ခြမ်း ကျန်သေးတယ် … မထူးတော့ပါဘူး ချက်လိုက်ရအောင်”
ဟု ကိုခင်မောင်က ပြောလိုက်သည်။
ကျွန်တော်က
“ကိုခင်မောင် … ဒီတစ်ခါတော့ ဂန်ဂျာတွေမထည့်နဲ့ဗျာ .. ကျွန်တော် ခုထိ ခေါင်းထဲက မကြည်ဘူး”
“မထည့်ပါဘူးဆရာရယ် … စိတ်ချပါ”
ကိုခင်မောင်က ပြောပြောဆိုဆို သူ့ပလိုင်းကို ကိုင်လာပြီး
“ဆရာ”
“ဘာလဲဗျ”
“ယုန်သားတစ်ခြမ်းကျန်လို့ ဖက်နဲ့ထုပ်ထားတာ … မရှိတော့ဘူး။ မကံပယ် …. ငါ့ညီမ ယူသေးလား။ ဒီမှာ ယုန်အရေခွံတွေပဲ ကျန်တော့တယ်”
“ဘာလဲ”
“ယုန်သားတစ်ခြမ်းကို အရေခွံဆုတ်ပြီး ဖက်နဲ့ထုပ်ထားတာ မရှိတော့ဘူး။ နင်မယူလို့ ဘယ်သူယူမှာလဲ”
ကျွန်တော်က မကံပယ်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူ ထင်းချောင်းတွေကို ဒူးနှင့်ချိုးရင်း
“ကျွန်မ မသိဘူးလေ”
ဟု အေးအေးဆေးဆေးပြောလိုက်သည်။
“နင်မသိလို့ မရဘူး … ငါတို့ ခရီးအတူသွားတာ .. နင်ရယ်၊ ငါရယ်၊ ဆရာရယ် သုံးယောက်ပဲရှိတာ … နင်မယူရင် ဘယ်သူယူမှာလဲ။ ပြောစမ်း .. နင်ယူပြီးတော့ စားလိုက်ပြီ မဟုတ်လား”
“အစ်ကို … ကျွန်မပြောတယ်လေ … ကျွန်မ မသိဘူး … အစ်ကို့ယုန်သားကို ကျွန်မက ဘာယူလုပ်ရမှာလဲ”
“နင် … နင် …”
ကိုခင်မောင်က မကံပယ်ကို လက်ညှိုးထိုးပြီး အသားတွေ ဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။ ကျွန်တော်က မနေသာတော့
“ကိုခင်မောင် … သူ မယူဘူး ပြောနေတယ်လေ … ဘာဖြစ်နေတာလဲ”
“သူမယူရင် … ဆရာယူသလား”
“ကျုပ်က ဘာယူလုပ်ရမှာလဲ .. ခင်ဗျားနဲ့ ကျွန်တော် အတူတူနိုးတာပဲ .. ဟိုကထွက်လာတုန်းက ခင်ဗျား သတိထားပြီးမကြည့်ဘူးလား”
“မကြည့်မိဘူး … ဒါပေမဲ့ ဖက်ထုပ်ကို ပလိုင်းထဲ ထည့်တာတော့ သေချာတယ်”
“အေးလေ ကျွန်တော်တို့ အိပ်နေတုန်း တောကောင် တစ်ကောင်ကောင် ဝင်ဆွဲသွားတာလည်း ဖြစ်နိုင်တာပဲ”
“မဖြစ်နိုင်ဘူးဆရာ … ဒါ ”
“တော်ပြီ ကိုခင်မောင် … ခင်ဗျား လျှောက်ပြောမနေနဲ့တော့။ ဟိုမှာ မိန်းကလေး အနေခက်လိမ့်မယ်။ ပျောက်သွားတော့ရော ဘာဖြစ်သလဲ …. မစားရတော့ရော ဘာဖြစ်သလဲ”
“ကျွန်မ မယူဘူး အမှန်ပဲ … ယုန်သားမရှိလည်း ငါးပိဖုတ်နဲ့စားလို့ရပါတယ်။ အသားပါမှဆိုရင်တော့ ကျွန်မ တစ်ခုခု ဖန်တီးပေးနိုင်တယ်”
“တော်ပါပြီ … ရှိတာနဲ့ပဲစားမယ် …. ဒီက ညီမပါလို့ ထမင်းစားခွင့်ရတာပဲ ကျေးဇူးတင်တယ်”
မကံပယ်က အပြင်ကို ထွက်သွားသည်။ ကျွန်တော်က ကိုခင်မောင် အနားသွားပြီး
“ခင်ဗျား တော်တော်ကိုယ်ချင်းမစာတာပဲ။ သူ့မှာ ဆန်တွေ ဆီတွေပါလာလို့ ထမင်းလည်း မငတ်ဘူး။ တကယ်ဆိုရင် ပျောက်တယ်ဆိုတာတောင် ထုတ်မပြောသင့်ဘူး … ခင်ဗျားတော်တော်လွန် တယ်”
“မဟုတ်ဘူးဆရာ …. ဒါသွေးရိုးသားရိုး မဖြစ်နိုင်ဘူး”
ထိုစဉ် မကံပယ် ဂူထဲကို ပြန်ဝင်လာသည်။ လက်ထဲတွင် မြွေတစ်ကောင်ကို ကိုင်လာသည်။ မြွေက ခေါင်းတစ်ခုလုံးကြေပြီး သွေးတွေတစက်စက်ကျနေသည်
“ကျွန်မကို ဓားပေးပါ”
မကံပယ်က ကိုခင်မောင်ထံမှ ဓားကိုလှမ်းတောင်းလိုက်သည်။
ကိုခင်မောင်က ခါးတွင်ပတ်သည့် ခါးပတ်နှင့် တွဲထားသော ဓားအိမ်ထဲမှာ ဓားကောက်ကို ထုတ်ပေးလိုက်သည်။
မကံပယ်က မြွေကို ခေါင်းအောက်မှ ဓားနှင့်ရစ်လိုက်ပြီး အရေခွံကို ဆွဲလှန်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဝမ်းကို ဓားနှင့်ခွဲပြီး ကလီစာများကို ထုတ်လိုက်သည်။
ကျွန်တော်က စိတ်နှလုံး မသက်မသာဖြင့် ကြည့်နေမိသည်
“မကံပယ် …. ငါတို့စားဖို့အတွက်ဆိုရင် ဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့လား …စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးကြီးပဲ … ပြီးတော့ ဒီမှာ ဦးဇင်းလည်း ရှိနေတာ . ဒီလိုမျိုး မလုပ်သင့်ဘူး ထင်တယ်”
“ဆရာရယ် … သတ္တဝါဆိုတာ လူချွတ်မှ ကျွတ်ရတာပါ”
ဆိုကာ မြွေကို အတုံးများဖြစ်အောင် ခုတ်နေသည်။ ကျွန်တော်က သူလုပ်ကိုင်နေသည်ကို မကြည့်ချင်တော့သဖြင့် ဂူအပြင်ကို ထွက်လိုက်သည်။ ကိုခင်မောင်က ကျွန်တော့်နောက်မှလိုက်လာသည်။
“ဆရာ”
“ဘာလဲဗျ”
“အဲဒါ မြွေပွေးကြီးဗျ … မြွေတစ်ကောင်ကို လွယ်လွယ်လေး ခေါင်းကိုထုခဲ့တယ်ဆိုတာ ပေါ့သေးသေးတော့ မဟုတ်ဘူး။ နောက်ပြီး ကျွန်တော်သိသလောက် ဒီနယ်ဘက်မှာ မြွေဆိုးတွေ သိပ်မရှိဘူး”
“ကိုခင်မောင် … ရှိလို့ပဲ သူသတ်လာပြီလေ”
“ဆရာ ကျွန်တော် တစ်ခုပြောပါရစေ”
“ပြောလေ”
“ကျွန်တော်တို့ သတိထားရလိမ့်မယ် … မကံပယ်ကို ကျွန်တော် သိပ်မသင်္ကာဘူးဆရာ … ကျွန်တော့်ယုန်ကို အစိမ်းအတိုင်း သူစားလိုက်တာနေမှာ။ ဒါကြောင့်လည်း ဂန်ဂျာနဲ့ချက်တာကို သူမစားဘူးပြောတာပေါ့”
“ကိုခင်မောင် … ကျွန်တော် ရှင်းရှင်းမေးပါရစေ … မကံပယ်ကို ခင်ဗျား တစ်ခုခုများ ထင်နေသလား”
“ဘာလို့ထင်ရမှာလဲဆရာ”
“ဟိုဗျာ .. နာနာဘာဝလိုမျိုးပေါ့”
“အစိမ်းအတိုင်းတွေ စားတယ်ဆိုကတည်းက မသင်္ကာတာ ဆရာ။ သရဲမဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်တယ်”
“အိုဗျာ … မဖြစ်နိုင်ပါဘူး … ကျွန်တော်လည်း သူ့အရိပ်မှ ထွက်ရဲ့လားဆိုပြီးတော့ သတိထားကြည့်နေတာ အရိပ်ထွက်ပါတယ်ဗျ။ နောက်ပြီး သူ့ကို သံသယနဲ့ မဆက်ဆံပါနဲ့။ ကျွန်တော်တို့ ရင်းနှီးအောင်နေပြီး စုံစမ်းရမှာပေါ့”
“ဆရာ … ဆရာက စုံစမ်းနေ ။ တော်ကြာ ကျွန်တော်တို့ကို ဂုတ်ချိုးပြီး စားသွားရင်”
“မကြောက်ပါနဲ့ ကိုခင်မောင်ရယ် .. ဟိုမှာ ရဟန်းတစ်ပါးလည်း ရှိနေတာ”
ကျွန်တော်က ရဟန်းတစ်ပါးဟု ပြောပြီးမှ ဦးဇင်းကို
စိုးရိမ်သွားပြီး
“လာ .. ဂူထဲပြန်ရအောင် … ဦးဇင်းတစ်ပါးတည်း မထားသင့်ဘူး”
ကျွန်တော်တို့ ဂူထဲဝင်လိုက်ချိန်တွင် မကံပယ်က ထမင်းများကို ဖက်ထဲပုံထားပြီး အိုးနှင့် ဟင်းချက်နေသည်။ ကျွန်တော်က စောစောက ပုံထားသည် မြွေဗိုက်ထဲက အူနှင့်ကလီစာများကို သတိထားကြည့်လိုက်သည်။ မတွေ့ ရတော့။ ကျွန်တော်တို့ကို သတိထားကြည့်နေပုံပေါ် သည့် မကံပယ်က
“အူတွေ ကလီစာတွေကို ကျွန်မ မစားပါဘူး။ ဟိုဖက်ထဲမှာထုပ်ထားတယ်။ ကျေးဇူးပြုပြီး အစ်ကိုတို့ပဲ သွားမြှုပ်ပေးပါ”
ကျွန်တော်က သူညွှန်ပြသည့် ဖက်ကိုယူပြီး ဓားကိုကိုင်ကာ ဂူအပြင်ကို ပြန်ထွက်ခဲ့သည်။ ဂူအပြင် မျက်ကွယ်ကို အရောက်တွင် ဖက်ထုပ်ကို မသိမသာဖွင့်ကြည့်လိုက်သေးသည်။ အရေခွံနှင့် ကလီစာ များ အားလုံးရှိနေသည်။ ကျွန်တော်က ဓားနှင့်ကျင်းတူးရင်း ဖက်ထုပ်ကို မြေမြှုပ်လိုက်သည်။
ဟင်းကျက်ပြီဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တော်တို့ ထမင်းစားကြသည်။ မကံပယ်ကလည်း ကျွန်တော်တို့နှင့်အတူတူ တစ်ဝိုင်းတည်း ထိုင်စားသည်။ မကံပယ်က မြွေသားဟင်းကိုမနှိုက်။ ကျွန်တော်က
“မကံပယ် ဟင်းတွေထည့်စားလေ”
“ကျွန်မ မြွေသားမစားဘူး … ဆရာတို့အတွက် ချက်ပေးတာ”
အမှန်အတိုင်း ပြောရလျှင် မြွေကိုဖျက်ကတည်းက ကျွန်တော့် စိတ်ထဲတွင် တစ်မျိုးကြီးဖြစ်နေသည်။ ငရုတ်သီးစပ်စပ်နှင့် စားကောင်း မည့်ပုံပေါ်သော်လည်း ကျွန်တော် စားမဝင်။ ကိုခင်မောင်ကတော့ တရွှီးရွှီးဖြင့် ထမင်းကို အားရပါးရစားနေသည်။
“တော်ပြီလားဆရာ”
“ကျွန်တော် သိပ်မဆာဘူး”
အားလုံးစားသောက်ပြီးသည့်အခါ ထမင်းအိုးထဲကို ဖက်တွေ စုထည့်ပြီး မကံပယ်က အပြင်ထွက်သွားသည်။ ကျွန်တော်က ကိုခင်မောင်ကို
“စားကောင်းလား”
ဟုမေးလိုက်သည်။
“ကောင်းတယ်ဆရာ … တကယ့်လက်ရာကောင်း… အင်း မိန်းမသာမရှိရင် ကျွန်တော်တော့ မကံပယ်ကို မရရအောင်ယူမှာ”
“ဟေ့လူ .. ဒုသနသော သူ့မှာ လင်နဲ့ ဗိုက်နဲ့”
“ဟီ ဟီ”
ကိုခင်မောင်က ပြောလည်းပြော ရယ်လည်း ရယ်နေသည်။ အမှန်တော့ ကျွန်တော်တို့ စားသောက် ပြောဆိုနေကြသည်မှာ ဦးဇင်းကိုမေ့နေသည်။ ကျွန်တော်က သတိရသဖြင့် ကိုခင်မောင်ကို “ရှူး” ဟု အချက်ပြကာ ဦးဇင်းရှိရာကို လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်သည်။
“အင်းနော် ဆရာ ဦးဇင်းကို အားနာလိုက်တာ … ကျွန်တော်တို့က ဟင်းတွေချက်၊ ထမင်းတွေချက်၊ စကားတွေပြော အိပ်နိုင်ပါ့မလား မသိဘူး”
“အဟမ်း”
ဦးဇင်းထံမှ ချောင်းဟန့်သံကြားလိုက်ရသည်။ ဦးဇင်းကထိုင်လိုက်ပြီး
“ဦးဇင်း မအိပ်ပါဘူး။ ဒကာကြီးတို့ ထမင်းစားတာ ပြီးကုန်ကြပြီလား။ ဦးဇင်း ပုတီးစိပ်နေတာပါ”
“တပည့်တော်တို့ ကိစ္စများ အားလုံးပြီးပါပြီ ဘုရား အရှင်ဘုရားကို အားနာလိုက်တာ”
“ရပါတယ် ဒကာကြီး ခရီးသွားချင်းပဲ”
“ဒါနဲ့ အရှင်ဘုရား ဘယ်ကကြွလာပြီး ဘယ်ကိုသွားမှာလဲ ဘုရား”
“ဦးဇင်းက တောင်ကွဲကြီးကိုသွားမှာ။ အဲဒီမှာ မယ်တော်ကြီး ရှိတယ်။ မကျန်းမာဘူးဆိုလို့ ပြန်ကြွလာတာ။ ဦးဇင်းက မြို့ပေါ် စာသင်တိုက်ကြီးတစ်တိုက်ကပါ”
“ကြည်ညိုပါတယ်ဘုရား … တပည့်တော်က ကျောင်းဆရာပါ။ တောင်ကွဲကြီးကျောင်းကို တာဝန်အရ လာတာပါဘုရား။ ဆရာကြီး ဆေးရုံတက်နေရတယ် ဘုရား။ ဒါကြောင့် တပည့်တော် စာလာသင်ပေးတာ”
“သာဓု … သာဓု သာဓု”
ထိုအချိန်တွင် မကံပယ်က အိုးကိုကိုင်ပြီး ဂူထဲပြန်ဝင်လာသည်။ သူ့အိုးကို ပလိုင်းထဲထည့်သည်။ ထို့နောက် ကျောက်နံရံကိုမှီပြီးထိုင်ကာ အပေါက်ဝဘက်ကို ငေးနေသည်။ ဦးဇင်းက
“သဗ္ဗေ သင်္ခါရာ အနိစ္စာ”
“ယံ ကိဉ္စိ သမုဒယဓမ္မံ၊ သစ္စံ တံ နိရောဓဓမ္မံ”
ဟုရွတ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်က
“အရှင်ဘုရား ဘာကိုဆိုလိုပါသလဲဘုရား။ တပည့်တော်က ပါဠိနဲ့ဝေးပါတယ်ဘုရား။ အနက်ကို ရှင်းပြတော်မူပါ”
“အကြင် (ရုပ်နာမ်ဓမ္မ) သင်္ခါရ အားလုံးတို့သည် အမြဲမရှိကုန်”
“ဖြစ်ခြင်းသဘောရှိသော တရားအားလုံးသည် ချုပ်ငြိမ်းခြင်း သဘောရှိ၏လို့ အဓိပ္ပာယ်ရပါတယ်။ ဦးဇင်း ဒီကိုလာရင်း ကရင်မဇရပ်မှာ ကြုံခဲ့တာလေးကို သတိရမိလို့ပါ”
“ဘာများကြုံခဲ့သလဲဘုရား”
“လူတစ်ယောက်ဟာ ဘယ်လောက်ပဲ ဆိုးတယ်၊ မိုက်တယ် ပြောပြော ရှောင်လွှဲလို့မရတာကို မသိသေးချိန်လေးပဲ ဆိုးလို့မိုက်လို့ ရတာပါ။ လောကကြီးက အပြစ်ဒဏ်ခတ်ခြင်းခံရတဲ့နေ့မှာ သူလည်း ဘာမှ မဟုတ်တော့ပါဘူး”
“တပည့်တော်တို့ နားမလည်ပါဘုရား”
“ဦးဇင်း ဒီကိုလာရင်း ကရင်မဇရပ်မှာ ခေတ္တဝင်နားခဲ့တယ်။ အဲဒီ ဇရပ်ပေါ်မှာ ဓားပြကြီး မိုးဟိန်းကို တွေ့ ခဲ့တယ်”
ဦးဇင်းထိုသို့ပြောနေစဉ် မကံပယ်က ထိုင်နေရာမှ ထလာပြီး ကျွန်တော့်ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်ကာ
“ဦးဇင်း … မိုးဟိန်းမှန်း ဘယ်လိုသိသလဲ”
“ဒကာမကြီး မိုးဟိန်းကို ဒီနယ်မှာ မသိသူမရှိပါဘူး။ ဦးဇင်းဖခင်ကိုလည်း မိုးဟိန်းသတ်ခဲ့တာပဲ။ ဦးဇင်းရှေ့ မိခင်ကြီးရှေ့မှာတင် ဓားနဲ့ ရက်ရက်စက်ခုတ်သတ်သွားတာ။ ဦးဇင်းကြောက်ပြီးတော့ မြို့ကို ထွက်ပြေးခဲ့တယ်။ ရာသက်ပန် ရဟန်းဘဝနဲ့နေတော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်”
“အရှင်ဘုရား … မိုးဟိန်းက အရှင်ဘုရားကို ဘာလုပ်လိုက် သေးလဲဘုရား”
“မိုးဟိန်းလား … ဦးဇင်းကို ဘာမှ မလုပ်နိုင်တော့ပါဘူး။ ဦးဇင်း နေ့ဆွမ်းဘုဉ်းပေးပြီး ထိုင်နေချိန်မှာ လူတစ်ယောက်ကို ပုခက်နဲ့ ထမ်းလာကြတယ်။ ဇရပ်မှာ ခေတ္တနားပြီး ပြုစုကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဦးဇင်းရှေ့မှာပဲ သေသွားတယ်”
“ဘာဖြစ်လို့လဲဘုရား”
“မြွေကိုက်ထားတာ”
“ဟင် … အရှင်ဘုရား မိုးဟိန်းကျိန်းသေရဲ့လား”
“သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်က ဘီလူးခေါင်းရုပ်က လူ ၁ဝဝ မှာ တစ်ယောက်မရှိပါဘူး … ဦးဇင်းကောင်းကောင်း မှတ်မိတာပေါ့”
“သူသေတာ ကျိန်းသေလားဘုရား”
“ဦးဇင်းကိုယ်တိုင် သရဏဂုံတင်ပေးခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့် နောက်ကျသွားလို့ ဒီမှာ တစ်ညဝင်ခိုနေရတာပေါ့”
ကျွန်တော်က မကံပယ်ကို ငေးကာကြည့်နေမိသည်။ သူ့ စိတ်ဝင်စားစွာဖြင့် ဦးဇင်းကို မေးနေခြင်းဖြစ်သည်။ ထူးဆန်းသည်က သူ့မျက်လုံးတွေဖြစ်သည်။ မျက်လုံးထဲတွင် မျက်ရည်တွေခိုနေသည်။
“ခွေးတိရစ္ဆာန် … ခွေးတိရစ္ဆာန်”
မကံပယ်က အံကြိတ်ကာပြောရင်း အသားတွေ ဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ မျက်စိကိုမှိတ် လက်သီးကို ဆုပ်ပြီးနေရာမှ ကျွန်တော့်ဘက်ကို ခေါင်းလေးငိုက်ကျလာသည်။
“မကံပယ် … ဘာဖြစ်လို့လဲ”
ကျွန်တော် ပြောနေသည့် အချိန်မှာပင် မကံပယ်က ကျွန်တော့် ပေါင်ပေါ် ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားသည်။
“မကံပယ် … မကံပယ်”
ရိုးမခေါ်သံ (၅)
ကျွန်တော်က မကံပယ်ဦးခေါင်းကို ဒူးခေါင်းပေါ်တင်ပြီး ငယ်ထိပ်ကို မှုတ်ပေးနေမိသည်။ ဦးဇင်းက ကျောက်ဖျာပေါ်မှ ဆင်းလာပြီး ဘူးလေးတစ်ဘူးကို လှမ်းပေးသည်။
“ဒကာကြီး နှာခေါင်းဝကို တေ့ထားပေးလိုက်”
ဟုပြောသည်။
ကျွန်တော်က ဦးဇင်းပေးသည့် ဘူးကိုဖွင့်ပြီး မကံပယ်နှာခေါင်းဝတွင် တေ့ထားပေးလိုက်သည်
“အင်း အင်း အင်း” ဆိုကာ မကံပယ် လူးလွန့်လာသည်။
“ကယ်ကြပါ … ကယ်ကြပါဦး”
“မကံပယ် .. ဘာဖြစ်သလဲ … သတိထားလေ”
ကျွန်တော်က သူ့ကိုထိုင်နိုင်အောင် ထူပေးလိုက်ပြီး
နောက်ကျောကို လက်ဖြင့်ထောက်ကာ ကိုင်ပေးထားမိသည်။
“ရေ … ရေ ရေတစ်ခွက်လောက်”
“ကိုခင်မောင် … ရေကျည်တောက်ပေးပါဗျ”
ကိုခင်မောင်က ရေကျည်တောက်ကို ယူလာပေးသည်။ ကျွန်တော်က ကျည်တောက်ကိုစောင်းပေးပြီး သူ့ပါးစပ်ဝကို တေ့ထားပေးလိုက်သည်။
မကံပယ်က ရေကိုအားရပါးရသောက်နေသည်။ သူ့ဆံပင်ထုံးက ပြေကျပြီး ဖားလျားချထားသလို ဖြစ်နေသည်။ သူ ဦးဇင်းကို မေးလိုက်သည်။
“အရှင်ဘုရား … သူတကယ်သေပြီလား”
“ဇရပ်ထဲမှာ ဦးဇင်းကိုယ်တိုင် သရဏဂုံတင်ပေးခဲ့တယ်။ သူ့တပည့်တွေက နေ့ချင်းမြှုပ်မယ်ဆိုပြီး သင်္ချိုင်းထဲထမ်းသွားကြတယ်”
“အဲဒီ လူယုတ်မာ မြွေကိုက်ရုံလောက်နဲ့ သေတယ်ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူးဘုရား … မဖြစ်နိုင်ဘူး”
မကံပယ်က ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် မတ်တတ်ရပ်ပြီး ဂူအပြင်ဘက်ကို ပြေးထွက်သွားသည်။ ကျွန်တော်က လက်ကို လိုက်ဆွဲသော်လည်း ဦးဇင်းက
“ထားလိုက်ပါ ဒကာကြီး … ပရိဒေဝ အပူမီးတောက်နေချိန်မှာ ဒကာကြီးက နောက်ထပ် မီးလိုက်မတို့ပါနဲ့လား …. သူ့ဘာသာသူ အဖြေရှာပါလိမ့်မယ်”
“မဟုတ်ဘူးဘုရား … သူတစ်ခုခု လုပ်လိုက်မှာ စိုးရိမ်ရတယ်”
“သူ့အကြောင်း ဒကာကြီး သိလို့လား”
“မသိပါဘုရား”
“ဦးဇင်းသတိထားရသလောက် စိတ်ဓာတ်ပျော့ပျော့ မိန်းမတော့ မဟုတ်လောက်ဘူး”
ကိုခင်မောင်က ထလာပြီး ကျွန်တော့်နားထိုင်ကာ
“ထားလိုက်ပါဆရာရယ်”
“ဒကာကြီးတို့နဲ့ ဘယ်လိုအကြောင်းသင့်ပြီး ဒီကိုရောက်လာတာလဲ”
“တပည့်တော်တို့နဲ့လည်း အဲဒီ ကရင်မဇရပ်မှာပဲ ဆုံခဲ့ပြီးခရီးကြုံလိုက်ပါရစေပြောလို့ ခေါ်ခဲ့တာပါဘုရား”
“တိုက်ဆိုင်လှချည်လား .. မိုးဟိန်းနဲ့ အဲဒီဒကာမကြီးက ဘယ်လိုတွေများ ပတ်သက်နေသလဲ မသိဘူး”
“တပည့်တော်တို့လည်း သိချင်လှပေါ့ဘုရား”
ပြောသာပြောရသည် ကျွန်တော့်စိတ်ထဲတွင် မတင်မကျဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့်
“ခွင့်ပြုတော်မူပါဘုရား … တပည့်တော် သူ့ကိုစိတ်မချလို့ လိုက်ကြည့်ပါရစေ … ကိုခင်မောင် လိုက်ခဲ့ဗျာ”
ဦးဇင်းကဘာမျှပြန်မပြော ပုတီးကိုကိုင်ပြီး စင်္ကြံန် လျှောက်နေသည်။ ကျွန်တော်နှင့် ကိုခင်မောင် ဂူအပြင်ကို ထွက်ခဲ့ကြသည်။ ဂူအပြင်ကိုမထွက်မီ ကိုခင်မောင်က ထင်းတုံးကြီးတစ်တုံးကို မီးပုံထဲပစ်ထည့်လိုက်ရာ မီးဖွားတွေ လွင့်တက်သွားသည်။
“ကိုခင်မောင် … မကံပယ် ဟိုမှာ ထိုင်နေတာတွေ့လား”
မကံပယ်က သစ်ပင်တစ်ပင်အောက်တွင် ထိုင်နေသည်။ ခေါင်းကိုငုံ့ထားပြီး ဆံပင်တွေက ဖားလျားချထားသည်ကို မြင်ရသည်မှာ ထိတ်လန့်စရာဖြစ်နေသည်။ သူ့မျက်နှာကို ဆံပင်တွေက အုပ်ထား သောကြောင့် မမြင်ရ။ ကျွန်တော်က သူ့ရှေ့တွင် သွားထိုင်ချလိုက်ပြီး
“မကံပယ် … ညီမလေး … စိတ်လျှော့ပါကွယ် … တစ်ခုခု ဖြစ်နေပုံရတယ်။ ငါတို့ သိခွင့်ရှိရင် အကျိုးအကြောင်းလေး သိပါရစေ။ ခရီးသွားချင်းဆိုပေမယ့် ငါ့ညီမက အစ်ကိုတို့အပေါ်မှာ ကျေးဇူးရှိပါ တယ်။ ထမင်းနှစ်နပ်တောင် ကျွေးထားတယ်လေ။ ဒါကြောင့် ညီမခံစားနေရတာများ တစ်ခုခုရှိရင် ငါတို့ကို ပြောစေချင်တယ်။ ငါတို့ ကူညီနိုင်ရင်လည်း ကူညီလို့ရတာပေါ့”
မကံပယ်က ခေါင်းကို ဖြည်းဖြည်းချင်း မော့လာသည်။ ဆံပင်တွေကို ဘေးဖက်သို့ သပ်ချလိုက်ရာ သူ့မျက်လုံးများက မီးဖိုအလင်းရောင်နှင့် ဝင်းဝင်းတောက်သလိုဖြစ်နေသည်။
“ပြီးသွားပြီ … အားလုံးပြီသွားပါပြီ … ရုတ်တရက်ကြားလိုက်ရတော့ သူ့ကို ဘယ်လောက်မုန်းတယ်ပြောပြော စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးကြီးဖြစ်သွားတယ်။ ခုမှ သိလိုက်ရတာက ကျွန်မ သူ့ကို မုန်းနေတာမှ မဟုတ်တာ။ ဟုတ်တယ် အစ်ကိုတို့ရယ် … ခွေးတိရစ္ဆာန် ကို ကျွန်မသံယောဇဉ် ဖြစ်နေသေးတယ်”
“မိုးဟိန်းနဲ့ ညီမတို့က ဘယ်လိုပတ်သက်သလဲ”
“ကျွန်မက သူ့ ဘယ်နှယောက်မြောက်မှန်းမသိတဲ့ မယားငယ်”
“ဟင် ဒါဆို ညီမပြောတဲ့ ဗိုက်ထဲက ရင်သွေးဆိုတာ … သူနဲ့ရတာပေါ့”
“ဟုတ်တယ်”
“သူသေသွားပြီဆိုတော့”
“ကျွန်မနဲ့သူ ထွက်ပြေးမယ်ဆိုပြီး ကရင်မဇရပ်မှာ ချိန်းထားတာ။ ကျွန်မ သူ့ကို မနေ့ညကတည်းက ထိုင်စောင့်နေတာ။ သူ ဓားပြလည်း မတိုက်တော့ပါဘူး … ကျွန်မဗိုက်ထဲက သူ့ရင်သွေးလေးကိုလည်း ကောင်းကောင်း ကျွေးမွေးပါ့မယ်။ တစ်ရပ်တစ်ကျေးမှာ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် လုပ်စားပါ့မယ်လို့ ကတိပေးလို့ ကျွန်မ သူ့ကို စောင့်နေတာ။ အမျိုးယုတ်က မလာဘူး။ ကျွန်မ တစ်ညလုံးစောင့်တယ်။ နောက်ဆုံး သည်းမခံနိုင်တော့လို့ ကျွန်မ အစ်ကိုတို့နဲ့ လိုက်ခဲ့တာ။ သူမလာပါဘူး”
“ဦးဇင်းပြောတော့ သူ့ကို ဇရပ်မှာ မြွေကိုက်လာလို့ တပည့်တွေ ထမ်းလာတာဆို .. နင်စောင့်နေတဲ့ ဇရပ်မှာပဲ မဟုတ်လား”
မကံပယ်က ဘာမျှပြန်မပြော။ ကျွန်တော်ကဆက်ပြီး
“ညီမ တောင်ကွဲကြီးမှာ နေတာလား”
“တောင်ကွဲကြီးမှာ အမေရှိတယ် … အမေ့ဆီမှာ ဒီကလေးကို ပြန်မွေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်။ ရွာမှာနေလို့လည်း မဖြစ်တော့ဘူး။ မိုးဟိန်း မယားကြီးက ကျွန်မကို သတ်လိမ့်မယ်။ သူတို့က အမျိုးတောင့်တယ်”
“နင်နဲ့ မိုးဟိန်း ကိုယ်ဝန်ရထားတယ်ဆိုတာ မိုးဟိန်းမိန်းမကြီးသိလား”
“သိရင် ကျွန်မသေတာကြာပြီပေါ့ … ဒါကြောင့် ကျွန်မထွက်ပြေးဖို့ သူ့ကိုပြောတာ”
“အေးကွယ် … စိတ်မကောင်းပါဘူး”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“သူသေသွားလို့ပေါ့”
“ဟား .. ဟား .. ဟား … မိုးဟိန်းလားသေမှာ … အဲဒီ တိရစ္ဆာန်ကောင် ဘယ်တော့မှမသေဘူး”
“ဦးဇင်းက သရဏဂုံတောင်တင်ပေးခဲ့တယ်လို့ ပြောတယ်”
“သူမသေဘူး အဲဒီ ခွေးတိရစ္ဆာန် ဒီလိုမသေဘူး … သူမြွေကိုက်လို့သေတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး”
“ညီမက ဘာကြောင့် ပြောနိုင်သလဲ”
“အဲဒီ မြွေက … ကျွန်မတိုက်ထားခဲ့တာ”
“ဘာ … ဘယ်လို .. နင်တိုက်ထားခဲ့တာ ဟုတ်လား”
ကိုခင်မောင်က ကျွန်တော့်လက်မောင်းကို ဆုပ်ထားလိုက်ပြီးငိုသံကြီးဖြင့်
“ဆရာ” ဟု အော်လိုက်သည်။
ရိုးမခေါ်သံ (၆)
မကံပယ်က ဂူထဲရောက်သည့်အခါတွင် ထောင့်လေးတစ်ထောင့်၌ ထိုင်ပြီးမှိုင်နေသည်။ ကျွန်တော်က ဦးဇင်းထိုင်နေသည့် ကျောက်ဖျာအောက်ခြေတွင် သွားထိုင်လိုက်သည်။ ကိုခင်မောင်ကလည်း မကံပယ်ကိုကြည့်ရင်း ကျွန်တော့်အနားတွင် လာထိုင်နေသည်။
“အရှင်ဘုရား မအိပ်ချင်သေးရင် တပည့်တော်တို့ကို ကြုံတုန်းကြုံခိုက် တရားရစရာတစ်ခုခုလောက် ဟောကြားပေးဖို့ မေတ္တာရပ်ခံပါရစေဘုရား”
“ဦးဇင်း အိပ်ရမယ် မထင်ပါဘူး။ ဒကာကြီးတို့က
စကားပြောချင်တယ်ဆိုရင်တော့ ပြောကြတာပေါ့”
“တပည့်တော်လည်း မအိပ်ချင်ဘူးဘုရား”
ကိုခင်မောင်က ဝင်ပြောခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးဇင်းက
ချောင်းဟန့်လိုက်ပြီး
“စောစောက သတ္တဝါဆိုတာ လူချွတ်မှ ကျွတ်တယ်
လို့ပြောတာ ကြားလိုက်မိသလိုပဲ”
“တပည့်တော်တို့ပြောတာ မဟုတ်ဘူး …
သူပြောတာ”
ကိုခင်မောင်က မကံပယ်ဘက်ကို လက်ညှိုးထိုးပြီး
ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်က ဦးဇင်းကို
“အရှင်ဘုရား … နာနာဘာဝဆိုတာ ရှိသလားဘုရား”
ဟု မေးလိုက်မိသည်။
ကျွန်တော်ဘာကြောင့် ထိုသို့ မေးလိုက်မိသည်ကိုပင် အံ့အားသင့်နေမိသည်။ ပြီးမှ မလုံမလဲဖြင့် မကံပယ်ဘက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည်။ မကံပယ်ကတော့ ကျောက်ဂူနံရံကိုမှီပြီး မျက်စိမှိတ်ထားသည်။ အိပ်ပျော်နေလေသလားမသိ။ ကိုခင်မောင်ကတော့ ကျွန်တော့် အနီးကို ပိုကပ်လာသည်။
“ဦးဇင်း ဖတ်ဖူးတာလေး ပြောပြချင်တယ်။ မန်လည် ဆရာတော်ဘုရားကြီးနဲ့ မင်းကွန်းဆရာတော်ကြီး အပြန်အလှန် စာချိုးထားတာလေးပါ”
မန်လည်ဆရာတော်ဘုရားကြီးက တစ်နေ့တွင် မင်းကွန်း ဆရာတော်ဘုရားကြီးကို မေးလျှောက်ပါသည်။
“ပြောကြလျှင်၊ လောကတွင်
တစ္ဆေရှိသတဲ့၊ ဆွေသိရဲ့လားသိပါချင်၊
ရှိပါလျှင် တစ္ဆေဆိုတဲ့
သည်ပုဂ္ဂိုလ် ကောင်အရုပ်ကို၊
ကျမ်းအုပ်လို့ကြား”
မာန်လည်ဆရာတော်ကြီးက မင်းကွန်းဆရာတော်ကြီးကို မေးလျှောက်လိုက်သည့်အခါတွင် မင်းကွန်းဆရာတော်ကြီးက
“ပြောကြလျှင်၊ လောကတွင်
တစ္ဆေရှိသည်ဟု၊ နှံ့သိကျော်ကြား။
မျိုးထူးထွေ၊ သည်တစ္ဆေ ရှိသည်ဟုတ်ပါဘူး
မြေဖုတ်ကို တစ္ဆေပြောကြတယ်၊ လောကလူများ”
ဟုပြန်လည် ဖြေကြားတော်မူလိုက်သည်။
“မင်းကွန်းဆရာတော်ဘုရားကြီး ပြောလိုရင်းကတော့ မြေဖုတ် ပြိတ္တာကို တစ္ဆေလို့ ပြောလိုရင်းပါ”
“မင်းကွန်းဆရာတော်ဘုရားကြီးနဲ့ မာန်လည်ဆရာတော်ဘုရားကြီးဆိုတော့ အဲသည်မင်းကွန်းဆရာတော်ဘုရားကြီးဆိုတာက”
“သီပေါမင်းနဲ့ စုဖုရားလတ်တို့က မဏိရတနာရာမ မြတောင်ကျောင်းတိုက်ကြီးမှာ ကိုးကွယ်ခဲ့တဲ့ ပဏ္ဏဝံသာ ဘိဓဇ ဓိပတိ ပဝရ မဟာဓမ္မရာဇာဓိ ရာဇဂုရု ဘွဲ့တော်ရတဲ့ ဒုတိယမြတောင်ဆရာတော် ဘုရားကြီးကို ပြောတာပါ ဒကာကြီး။ ဓာတုတ္ထဒီပနီဋီကာ ရေးသားတော်မူခဲ့တဲ့ ဆရာတော်ကြီးပါ။ တိပိဋကတ် ဆရာတော်ကြီးကို ပြောတာမဟုတ်ဘူး”
“ဒါဆိုရင် တစ္ဆေရှိတာပေါ့နော် အရှင်ဘုရား”
“အလှူတွေမှာ ရေစက်ချတဲ့အခါ (ပေတာနံ ကာလင်္ကတာနံ)လို့ ထည့်ပြောရတာရှိတယ်။ ဆိုလိုချင်တာက အတည်မကျ ဘဝတစ်ပါးသို့ ပြောင်းသွားကွယ်လွန်သွားပြီးသူသို့ ရည်စူးပြီးတော့ ရေစက်ချတာ။
ပေတဆိုတာ ပြိတ္တာ တစ္ဆေကိုပြောတာ။ လူ့ဘုံဘဝကနေ ကွယ်လွန်ပြီး နောက်ဘုံဘဝတစ်ခုခုကို ရောက်သွားသူ မှန်သမျှကိုလည်း ပေတလို့ ပြောဆိုနိုင်တာပေါ့”
“ဒါဆိုရင် တကယ်ပဲ တစ္ဆေသရဲဆိုတာ ရှိနေပြီပေါ့နော်ဘုရား”
ဦးဇင်းက ရှိသည်လည်း မပြော၊ မရှိဟူ၍လည်း နှုတ်မပြန် တည်ငြိမ်စွာထိုင်ရင်း
“တစ္ဆေဆိုတာ တဇ္ဇေတိဆိုတဲ့ ပါဠိကလာတာပါဒကာကြီး။ ခြောက်လှန့်၏ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပာယ်ရတယ်။ ဦးဇင်း မှတ်သားရသလောက်ကတော့ တဇ္ဇေကနေ တစ္ဆေဆိုပြီး ဖြစ်လာတာ။ ခြောက်လှန့်တတ်တာကြောင့် ရှေးကတည်းက ကြောက်စရာဆိုပြီး ယူဆခဲ့ကြတာ။
အမှန်တော့ တစ္ဆေ ပြိတ္တာတွေဟာ တမင်ခြောက်လှန့်တာမျိုးတွေ သိပ်မလုပ်တတ်ကြပါဘူး။ အကြောင်းရှိလို့ ခြောက်တာဖြစ်နိုင်ပါတယ်”
ကိုခင်မောင်က ကျွန်တော့်အသားနှင့် ထိကပ်အောင် နေရာယူလိုက်ရာ ကျွန်တော်က
“ကိုခင်မောင် … ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ … ဟိုဘက်နည်းနည်းတိုးပါဦး”
“ဆရာ … ကြောက်လို့ပါ”
“ခင်ဗျားနှယ် … ဦးဇင်းလည်း ရှိပါတယ်”
“မိလိန္ဒမင်းကြီးနဲ့ အရှင်နာဂသိန်တို့ အပြန်အလှန်မေးမြန်းကြတဲ့ မိလိန္ဒပဉာထဲမှာလည်း မိလိန္ဒမင်းကြီးကို ရှင်နာဂသိန်က ဒီလိုပြန်ဖြေဖူးတယ်”
“မင်းကြီး သေကုန်သော တစ္ဆေ၊ ပြိတ္တာတို့၏ ကိုယ်ကောင်ကို တွေ့မြင်ရ၏။ ထိုတစ္ဆေ၊ ပြိတ္တာတို့၏ အပုပ်နံ့သည်လည်း လှိုင်၏။ မင်းကြီး သေကုန်သော တစ္ဆေ၊ ပြိတ္တာတို့၏ ကိုယ်ကောင်ကို ပိုးကောင်အသွင်ဖြင့် လည်းကောင်း၊ ပေါက်ဖတ်အသွင်ဖြင့် လည်းကောင်း၊ ခြပုန်း အသွင်ဖြင့်လည်းကောင်း၊ ပိုးနှံကောင် အသွင်ဖြင့်လည်းကောင်း၊ ကင်းခြေများ အသွင်ဖြင့်လည်းကောင်း၊ ငှက်အသွင်ဖြင့်လည်းကောင်း၊ သမင် အသွင်ဖြင့်လည်းကောင်း တွေ့ မြင်ရ၏လို့ အကောင်အမျိုးမျိုး အသွင်နဲ့ တွေ့ မြင်ရတယ်လို့ ရှင်းပြခဲ့တာ ရှိတယ်”
“ဒါဆိုရင် တစ္ဆေတကယ်ရှိနေပြီပေါ့ … အရှင်ဘုရားဘုရား .. မြွေလိုလည်း ဖန်ဆင်းနိုင်တယ်ပေါ့”
ဦးဇင်းကမဖြေ ။ ကျွန်တော်က
“အကောင်အသွင် အမျိုးမျိုးနဲ့ ဖန်ဆင်းနိုင်ပါတယ်လို့ ပြောမှတော့ မြွေလည်း ပါတာပေါ့”
ကိုခင်မောင်ကို ကျွန်တော်က တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုခင်မောင်က ပျို့အန်တက်လာပြီး ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားလိုက်သည်။
“ဦးဇင်း တစ်ခုပြောချင်တယ်… မြတ်စွာဘုရားရှင် ကိုယ်တော်မြတ်ကြီး ရာဇဂြိုဟ်ပြည် ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်မှာ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ်က သတ္တဝါတွေကို လူချွတ်မှကျွတ်တယ်ဆိုတဲ့ အယူအဆနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဟောကြားတော်မူခဲ့တာရှိတယ်။ ဒကာကြီးတို့ နားထောင်ချင်သလား”
“နားထောင်ချင်ပါတယ်ဘုရား … အပန်းမကြီးရင် ဟောပြတော်မူပါ”
ဟိုးရှေးရှေးက ဣဋ္ဌကဝတီရွာကြီးတစ်ရွာရှိသည်။ ထိုရွာသည် ဂေါတမဘုရား ပွင့်တော်မမူမီ လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်းငါးရာကျော်ကတည်းက တည်ရှိခဲ့သည့် ရွာလည်းဖြစ်သည်။
ထိုရွာတွင် နေထိုင်သူများသည် “သံသာရ မောစက” အယူဝါဒကို ယုံကြည်သူများဖြစ်ကြသည်။
သံသာရ မောစက အယူဝါဒဆိုသည်မှာ သတ္တဝါတို့သည် လူချွတ်မှကျွတ်သည်။ ထို့ကြောင့် သတ္တဝါတို့ကို သတ်လျှင် အပြစ်မရှိ။ သတ္တဝါတို့ကို သတ်ခြင်းသည် ခံစားနေရသော ဝဋ်ဒုက္ခမှ လွတ်မြောက်အောင် ကယ်တင်ခြင်းဖြစ်သောကြောင့် သတ်ခြင်းမဟုတ် ကယ်တင်ခြင်းဖြစ်သည်ဆိုသော အယူဖြစ်သည်။
ဘုရားရှင်လက်ထက်တိုင် သံသာရ မောစက အယူဝါဒသည် ဆက်လက်ရှိနေပြီး ဣဋ္ဌကဝတီရွာ၌ တိရစ္ဆာန်လေးများကိုမြင်လျှင် သတ်ကြသူများရှိနေသည်။
အရှင်သာရိပုတ္တရာသည် ဣဋ္ဌကဝတီရွာအနီးရှိ ကျောင်းတစ်ကျောင်းတွင် သံဃာတော်များနှင့် သီတင်းသုံးပြီး ရွာထဲကို ဆွမ်းခံကြွလေ့ရှိသည်။ ဘုရားရှင်လက်ထက်တော်တွင် ထိုရွာသားများသည် သံသာရ မောစကအယူကို လက်ခံသူများရှိသလို၊ ဘုရားရှင် အဆုံးအမကိုလက်ခံပြီး ဗုဒ္ဓဘာသာသို့ ကူးပြောင်းသူများလည်း ရှိလာသည်။
တစ်နေ့တွင် အရှင်သာရိပုတ္တရာ ကိုယ်တော်မြတ်ကြီးနှင့် သံဃာတော်များ ဣဋ္ဌကဝတီရွာသို့ ဆွမ်းခံကြွတော်မူလာသည်။ ထိုအချိန်တွင် ရွာလယ်လမ်း၌ မိန်းကလေးငယ်တစ်စုသည် ထုပ်ဆီးတိုးတမ်း ကစားနေကြသည်။
သံဃာတော်များကြွလာသဖြင့် ဗုဒ္ဓဘာသာဝင် မိန်းကလေးများက လက်အုပ်ချီပြီး ထိုင်ကာ ကန်တော့ကြသည်။ ထိုအထဲတွင် အသက် ၇ နှစ်အရွယ် မိန်းကလေးတစ်ယောက်သည် သံဃာတော်များကို ကန်တော့ခြင်းမရှိဘဲ မတ်တတ်ရပ်ကာနေသည်။ အရှင်သာရိပုတ္တရာက ဆင်ခြင်ကြည့်ပြီး
“အားလုံးသော သူများ ရှိခိုးမှုပြုနေချိန်၌ အသင်သည် အဘယ်ကြောင့် ရပ်နေသနည်း”
ဟု မေးလိုက်သည်။
ထိုသို့မေးလိုက်သဖြင့် သူငယ်ချင်းတွေက ထိုသူငယ်မကို ရဟန်းအားရှိခိုးရန် ပြောကြသည်။ သို့သော် ကလေးမလေးက မရှိခိုးဘဲနေသည်။ သူငယ်ချင်းတွေက အတင်းဆွဲချထိုင်ခိုင်းပြီး ရှိခိုးခိုင်းသော်လည်း သူငယ်မ၏စိတ်ကို ညွှတ်ပြောင်းအောင် မလုပ်နိုင်ခဲ့ကြပေ။
ထိုသူငယ်မလေးသည် အပျိုအရွယ်လေးဖြစ်လာသည့်တိုင် သံသာရ မောစက အယူဖြင့်သာ နေထိုင်လေသည်။ ထို့နောက် ဒီဃရာဇိရွာသားတစ်ဦးနှင့် အကြောင်းပါပြီး အိမ်ထောင်ရှင်မဘဝ ရောက်ခဲ့သည်။ ကိုယ်ဝန်ရှိလာပြီး ကိုးလလွယ် ဆယ်လမွေးချိန်ရောက်လာသည်။ မီးမဖွားနိုင်ဘဲ မီးတွင်းမှာပင် သေလွန်သည်။ သေလွန်သောအခါ ပြိတ္တာမဖြစ်လာသည်။
ထိုပြိတ္တာမသည် တစ်နေ့တွင် ရှင်သာရိပုတ္တရာကျောင်းရှေ့ကို ရောက်လာသည်။ ထိုအချိန်တွင် အရှင်မြတ်က ကျောင်းသင်္ခန်းရှေ့တွင် စင်္ကြံလျှောက်နေသည်။
ပြိတ္တာမသည် ရှင်သာရိပုတ္တရာနှင့် တွေ့ရန်အားထုတ်ပြီး နောက်ဆုံးတွင် အရဲစွန့်ကာ ကိုယ်ထင် ပြသည်။ အရှင်မြတ်က အဝတ်လည်းမပါ၊ ရုပ်ဆိုးဆိုး၊ နံရိုးကျဲကျဲနှင့် ပြိတ္တာမကို မြင်လေသည်။ အရှင်မြတ်က ထိုပြိတ္တာမကို မေးလိုက်သည်။
“သင်မည်သူနည်း”
“သံသာရ မောစက အယူရှိသူ ပြိတ္တာဖြစ်တယ်။ အသက် ၇ နှစ်သမီးအရွယ်က ရွာလယ်တွင် ဆုံခဲ့ဖူးတယ်”
“အဘယ်ကြောင့် ငါ့ထံကိုရောက်လာပြီး ကိုယ်ထင်ပြရသနည်း”
“တပည့်တော် သံသာရ မောစက အယူကြောင့် တမလွန်ဘဝတွင် ဒုက္ခရောက်နေရပါတယ်ဘုရား။ ထိုအယူကြောင့်ပင် ပြိတ္တာဘဝရောက်နေရပါတယ်။ တပည့်တော်ကို ကယ်တင်တော်မူပါ”
ရှင်သာရိပုတ္တရာက
“သင်သည် ငါ့အား တစ်လုပ်စာမျှသော ဆွမ်းကိုလှူပါ၊ လက်တစ်ဝါးအရွယ်ပမာဏရှိသော အဝတ်စကို လှူပါ၊ သောက်ရေတစ်ခွက်ကိုလှူပါ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ပြိတ္တာမက အရှင်မြတ်အား ဆွမ်းတစ်လုပ်စာ၊ ရေတစ်ခွက်နှင့် အဝတ်တစ်စ ကပ်လှူပူဇော်လိုက်သောကြောင့် နတ်တို့၏စည်းစိမ်
ကိုပြန်ရသွားသည်။
ကိုခင်မောင်က ဦးဇင်းကို
“ဒါဆိုရင် ပြိတ္တာမတွေက လူယောင်ဖန်ဆင်းနိုင်တယ်ပေါ့”
ကိုခင်မောင်က ဦးဇင်းကို မေးလိုက်ချိန်တွင် ဂူဝ၌ အရိပ် တစ်ခုကို မြင်လိုက်ရသည်။
ဗလတောင့်တောင့် လူကောင်ထွားထွား လက်တွင် ငှက်ကြီးတောင် ဓားတစ်ချောင်းကို ကိုင်ထားသည်။ ထိုသူက သူ၏ အောင်မြင်သော အသံကြီးဖြင့်
“ကံပယ်” ဟု အော်လိုက်သည်။
ကျွန်တော်တို့ ထိုသူ့ကို ကြည့်လိုက်ပြီး မကံပယ်ကိုလည်း တစ်ပြိုင်တည်း ကြည့်လိုက်ကြသည်။ မကံပယ်က ခေါင်းကို ဆတ်ခနဲ မော့လိုက်သည်။ ထို့နောက်
“သေခြင်းဆိုး” ဟုအော်ကာ သူနှင့်မနီးမဝေးတွင် ထောင်ထားသော ကိုခင်မောင်၏ ဓားကောက်ကိုယူပြီး ဂူပေါက်ကို ပြေးထွက်သွားသည်။
အဖြစ်အပျက်တို့က မြန်ဆန်လွန်းလှသည်။
ဓားကိုင်ကာ ပြေးလာသော မကံပယ်ကို လူစိမ်းက ကိုယ်ဘေးစောင်းတိမ်းကာ ရှောင်လိုက်ပြီး သူ့လက်ထဲက ဓားကောက်ကိုင်လာသည့်လက်ကို လက်ဝါးနှင့် ရိုက်ချလိုက်သည်။ ထို့နောက် မကံပယ်ကို တွန်းလိုက်ပြီး လဲကျသွားသော သူ့အပေါ်တက်ခွထားလိုက်သည်။
ကျွန်တော်ကလည်း ဘေးနားတွင် အသင့်ရှိနေသော ထင်းချောင်းတစ်ချောင်းကိုဆွဲပြီး မကံပယ်အပေါ်ကို ခွစီးထားသော လူစိမ်း၏ ဦးခေါင်းကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ရိုက်ထည့်လိုက်သည်
“ဖြောင်း”
ကျွန်တော့်ထင်းချောင်းက အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာဖြစ်သွားသည်။ လူထွားကြီးက မတ်တတ်ထလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ဓားနှင့်ရွယ်လိုက်သည်။ သူ့နဖူးတွင် သွေးတွေ စီးကျလာသည်။
“ဟဲ့ … မိုးဟိန်း … ရပ်လိုက်စမ်း ..တိရစ္ဆာန်ကောင် ရပ်လိုက်စမ်း”
ဟု မကံပယ်က ပက်လက်အနေအထားမှ အော်လိုက်သည်။
မိုးဟိန်းဆိုသူ့ မျက်လုံး မီးဝင်းဝင်းတောက်လုနီးပါး ကျွန်တော့်ကို စားတော့ ဝါးတော့မလို ကြည့်နေချိန်တွင် မကံပယ်က ပြေးလာပြီး ကျွန်တော့်ရှေ့တွင် ကာထားလိုက်သည်။
“ဟဲ့ … နင့် လင်လား … နင့်လင်မို့လို့ ငါ့ကို ရိုက်တာလား ။ သေပေတော့”
မိုးဟိန်းက ပြောပြောဆိုဆို ဓားကိုမြှောက်လိုက်သည်။
“မိုးဟိန်း .. ငါပြောနေတယ် … ရပ်စမ်း …
ရပ်လိုက်စမ်း … ဒါ ကျောင်းဆရာ … ရပ်လိုက်စမ်း”
ကိုခင်မောင်က ကြောက်လွန်းသဖြင့် တုန်နေသည်။ ထို့နောက် ….
“အရှင်ဘုရား … မိုးဟိန်း … မိုးဟိန်းဆိုတာ … မိုးဟိန်း သေပြီလေ … သေပြီပဲ … အရှင်ဘုရား ကယ်တော်မူပါ”
– ဆက်ရန် –
စာရေးသူ – တင်ညွန့်
စာစီစာရိုက် – မုဆိုး တံငါ စာပေများ
ရိုးမခေါ်သံ (အပိုင်း ၃)
#တင်ညွန့်
ရိုးမခေါ်သံ (၇)
မိုးဟိန်းအကြည့်က နဂါးဆိုလျှင် ကျွန်တော် ပြာကျသွားလောက်သည်။ မီးဝင်းဝင်းတောက်နေသည့် မျက်လုံးဆိုသည်ကို ယခုမှ လက်တွေ့ မျက်တွေ့ ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်က
“မကံပယ် အဲဒါ နင့်ယောက်ျားလား”
“ယောက်ျားလား … မဟုတ်ဘူး ခွေး … ခွေးလိုကောင် … ခွေးကတောင် သစ္စာရှိဦးမှာ … နှိုင်းစရာ မရှိတဲ့ အကောင်”
“ငါပြောတာ နားထောင်ဦး”
“တော်ပြီ … နင် ဘာမှမပြောနေနဲ့”
“မကံပယ် သူဘာပြောမလဲဆိုတာ နားထောင်သင့်
တယ်”
ကျွန်တော် ဝင်ပြောမိသည်။
“မပြောနဲ့ … နားမထောင်ချင်ဘူး .. သွားတော့
နင်ထွက်သွားတော့ နင့်မျက်နှာ ငါမကြည့်ချင်ဘူး”
“အေး … ငါထွက်သွားမယ် …. ဒါပေမဲ့ နင်တို့ကို
တစ်ယောက်မှ အရှင်မထားခဲ့ဘူး … နင်တို့ကို သတ်ပြီးမှ ထွက်သွားမယ်”
ထိုအချိန်တွင် ကိုခင်မောင်က သူ့ရိုင်ဖယ်ကို ဆွဲ လာပြီး မိုးဟိန်းကိုချိန်လိုက်ကာ
“ဟေ့ကောင် … ထွက်သွား … မင်း ဒီမှာ ရမ်းကားချင်တိုင်း လာပြီး ရမ်းကားလို့မရဘူး။ ဟောဒီမှာတွေ့လား ရဟန်းတစ်ပါးရှိနေတယ်။ မင်းလေးစားရမယ် … ငါပစ်လိုက်မှာနော်”
ဟုအော်လိုက်သည်။
အဖြစ်အပျက်တို့က မယုံကြည်နိုင်လောက်အောင်ပင် မိုးဟိန်းက “ဟိတ်” ဟု တစ်လုံးတည်း အော်လိုက်ပြီး ခုန်လိုက်ကာ ကိုခင်မောင့်မျက်ခွက်ကို ဒူးနှင့်တိုက်ချလိုက်သည်။
ကိုခင်မောင်တစ်ယောက် ပက်လက်လန်လဲကျသွားပြီး မလှုပ်နိုင်တော့။ ကျွန်တော်က ကိုခင်မောင်လက်ထဲက လွတ်ကျသွားသည့် ရိုင်ဖယ်ကို ပြေးကောက်ရန် ကြိုးစားလိုက်စဉ် မိုးဟိန်းက ပြေးလာပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာကို ခြေဖြင့်ခတ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့် မျက်လုံးထဲတွင် မီးဝင်းဝင်းတောက်သွားပြီး လုံးဝအမှောင်ကျသွားသည်။
“ဆရာ … ဆရာ”
ကျွန်တော့်ကို တစ်ယောက်ယောက်က လှုပ်နှိုးလိုက်သည်။ မျက်စိဖွင့်ကြည့်လိုက်သည့်အခါတွင် ကျွန်တော့်ကို ကြိုးတွေနှင့် တုပ်ထားသည်။ ကျွန်တော်နှင့် ကိုခင်မောင်ကို ထိုင်လျက်အနေအထားအတိုင်း ကြိုးနှင့်တုပ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ကြိုးက နွယ်ကြိုးတွေဖြစ်သည်။ နွယ်ကြိုးအစိမ်းအတိုင်း ချည်ထားပြီး ဘေးဘက်တွင် ဝါးတုတ်ချောင်းဖြင့် လိမ်ကာအပတ်ခံထားရသောကြောင့် တင်းကျပ်နေသည်။
“ကိုခင်မောင် … ကျွန်တော်တို့ကို ကြိုးတုပ်ထားတာပဲ … မကံပယ်ရော … ဦးဇင်းရော”
“ဦးဇင်းက ကျောက်ဖျာပေါ်မှာ တရားထိုင်နေတယ်။ မကံပယ် ကိုလည်း ကြိုးတုပ်ထားတယ်”
“ဟိုကောင် … မိုးဟိန်းရော”
“မတွေ့ဘူး”
“ဦးဇင်း … ဦးဇင်း … တပည့်တော်တို့ကို ကြိုးလာဖြေပေးပါ”
ဦးဇင်းက တုတ်တုတ်မျှမလှုပ်
“ဦးဇင်း တပည့်တော်တို့ကို ဒီအတိုင်း ကြည့်နေတော့မှာလား ဘုရား … ဓားပြလက်ထဲ သေနတ်ရောက်သွားပြီ … တပည့်တော်တို့ကို လွတ်အောင်လုပ်ပေးပါဘုရား … မကံပယ် နင့်ယောက်ျား ဘယ်ရောက် သွားပြီလဲ”
“တပည့်တော်တို့ကို ကြိုးလာဖြေပေးပါဘုရား”
ထိုစဉ် မကံပယ်က လှိမ့်ပြီး ကျွန်တော်တို့အနီးကို ရောက်လာသည်။ ထို့နောက် မတ်တတ်ထရပ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော်တို့ကို ခြေထောက်ဖြင့် ကန်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်တို့ ဘေးစောင်းလျက်သား လဲကျသွားသည်။
“ဟဲ့ မကံပယ် … ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ”
မကံပယ်က ကျွန်တော်တို့နှစ်ဦးကြားတွင် လက်နောက်ပြန်အတိုင်း ခွထိုင်ကာ ဝါးချောင်းဒလက်ကို တစ်ထစ်ချင်းရအောင် ဖြုတ်နေသည်။ ကျွန်တော်တို့ကို တုပ်ထားသည့် နွယ်တွေကခိုင်သည်။ မကံပယ် မနည်းကြိုးစားပြီး ဖြုတ်နေရသည်။ နောက်ဆုံး နွယ်တွေကချောင်သွားသည်။ ကျွန်တော်တို့ ရုန်းထွက်လိုက်သည်။
“ကျွန်မကို ကြိုးဖြေပေးဦး”
ကျွန်တော်က မကံပယ်၏ ကြိုးများကို ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။
“တို့ … ဘာဆက်လုပ်မလဲ … ထွက်ပြေးမလား .. သူရော ဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ … ကိုခင်မောင် ခင်ဗျား လမ်းသိတယ် မဟုတ်လား”
“ကျွန်မလည်း လမ်းသိတာပဲ … ဒါပေမဲ့ ကျွန်မတို့ ထွက်ပြေးလို့မဖြစ်ဘူး။ ဒီတိရစ္ဆာန်ကောင်မှာ ဘာတွေ အကြံရှိနေတယ် မသိဘူး”
“ဟုတ်တယ်ဆရာ … ကျွန်တော့်ရိုင်ဖယ် သူယူသွားတယ်။ ကျွန်တော် သေနတ်ပျောက်သွားလို့ မရဘူးဆရာ။ ကျွန်တော့်သေနတ် ပြန်ရမှဖြစ်မယ်”
“ဟုတ်ပြီ … အဓိကကျတာကတော့ မိုးဟိန်းကို ရင်ဆိုင်ဖို့ပဲ။ ဒါပေမဲ့ သေနတ်ကိုင်ထားတဲ့ လူမိုက်ကို ငါတို့သုံးယောက် ဘယ်လိုရင်ဆိုင်ကြမလဲ။ နောက်ပြီး ဦးဇင်းကို အကာအကွယ်ပေးဖို့လည်း လိုသေးတယ်။ ငါ မေးချင်တာတစ်ခုရှိသေးတယ်။ မကံပယ် … နင် ဘာဖြစ်လို့ နင့်ဗိုက်ထဲက ကလေးအဖေကို သတ်ချင်လောက်အောင် မုန်းနေတာလဲ။ နင် တကယ်တော့ သူ့ကို မမုန်းဘူးဆိုတာ ငါသိတယ်။ သူသေပြီဆိုတုန်းက နင်ငိုတာပဲ။ သူ့ကိုတွေ့မှ ဘာဖြစ်လို့ စိတ်ပြောင်းသွားရတာလဲ”
“ကျွန်မတို့ ဒီတိရစ္ဆာန်ကောင်ကို ရအောင်ဖမ်းမယ်”
“ဘယ်လိုဖမ်းမလဲ”
“ဆရာတို့နှစ်ယောက် ကြိုးတုပ်ထားတဲ့ပုံစံအတိုင်း ပြန်နေ။ ကျွန်မစီမံမယ်”
ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် နွယ်ပင်များကို ကိုယ်တွင် ပြန်ပတ်လိုက်ပြီး မူလနေရာတွင် ပြန်ထိုင်နေရသည်။ မကံပယ်က သူ့ပလိုင်းဆီသွားလိုက်ပြီး တုတ်ချောင်းတိုလေးတစ်ခုကို ထုတ်လိုက်သည်။ လက်ညှိုးလုံးလောက်ရှိသော ပလွေလေးတစ်ချောင်းဖြစ်သည်။ မကံပယ်က ပလွေကို မှုတ်လိုက်သည်။
သူ့ပလွေသံက မြွေတွန်သံလိုလိုသာ ထွက်သည်။
“ရွှီ … ရွှီ … ရွှီ …”
သူ့ ပလွေကို အဆက်မပြတ်မှုတ်နေသည်။ ကျွန်တော်တို့ မျက်စိကို မယုံနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်သည်။ မြွေတစ်ကောင် ဂူထဲကိုဝင်လာသည်။ အလွန်ကြီးမားသော အဝါနှင့် အနက်စပ် ငန်းတော်ကျား မြွေကြီးတစ်ကောင်ဖြစ်သည်။ မြွေကြီးက ကျွန်တော်တို့ရှေ့မှ ဖြတ်သွားသည်။ အသက်ပင် မရှူနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေသည်။ ကိုခင်မောင်က
“ဆရာ” ဟုအော်ပြီး ကျွန်တော့်ကိုဖိလိုက်သည်။
“တိတ်တိတ်နေ”
ဟု ကျွန်တော်က ပြောလိုက်သည်။ ကျွန်တော့်က ကိုခင်မောင်ကို မေးလိုက်သည်။
“မြွေဘယ်သွားသလဲ”
“မကံပယ် ရင်ခွင်ထဲမှာ”
ထိုသို့ ကျွန်တော်တို့ငြိမ်နေရသည်။ ဦးဇင်းကလည်း မျက်စိကိုမှိတ်ပြီး တရားထိုင်နေသည်။ ကျွန်တော်တို့ အဖြစ်အပျက်များကို ကြည့်လည်းမကြည့်၊ မကြားသလိုနေခြင်းဖြစ်သည်။ ရဟန်းကို မီးတောက် အလင်းထဲတွင် မြင်ရသည်မှာ အေးချမ်းလှသည်။ သို့သော် ကျွန်တော်တို့ ရင်ထဲကတော့ ပူလောင်လှသည်။
မကြာမီ ခြေသံကြားရသည်။ မိုးဟိန်းက သေနတ်ကို လွယ်ထားသည်။ ဓားကို လက်ကကိုင်ပြီး ဂူထဲကို ပြန်ဝင်လာသည်။
“ကံပယ် … သွားမယ် … ငါတို့သွားမယ်”
“ဘယ်သွားမှာလဲ”
“ငါတို့ မြို့ကိုသွားမယ်”
“ကျွန်မ ဗိုက်ထဲက ကလေးကို အမေ့ဆီမှာ မွေးဦးမယ်”
“ငါနောက်ထပ် အချိန်မရဘူး။ ငါသေပြီဆိုပြီး သတင်းလွှင့် ထားခဲ့ပြီးပြီ။ ခုအချိန်ဟာ ဘဝသစ်တစ်ခုကို ပြန်စဖို့ အကောင်းဆုံးအချိန်ပဲ။ အေး … အဲဒီအချိန်ကိုပဲ ငါစောင့်နေတာ ။ ငါ နင့်ဆီကို အချိန်မီ မရောက်တာ ငါ့မိန်းမ နေမကောင်း …”
“ရှင့ မယားကြီးကိုတော့ ဂရုစိုက်ပြီး … ကျွန်မကိုတော့ တစ်ညလုံး ဇရပ်မှာ စောင့်ခိုင်းထားတယ်ပေါ့”
“သူ သေမလိုဖြစ်နေချိန်မှာ ငါဒီအတိုင်းတော့ ထားသွားလို့ ဖြစ်မှာလား”
“ရှင့်မယားက ဉာဏ်များများ”
“ငါ နင့်ဆီကို လာဖို့လုပ်နေချိန်မှာပဲ မြွေကိုက်ခံရတယ်။ ငါ့တပည့်တွေက ဆေးရုံပို့ဖို့ လုပ်ကြတယ်။ နင်နဲ့ငါ ချိန်းထားတဲ့ ဇရပ်ကို ရောက်လာတယ်။ ဟောဒီ ဦးဇင်းနဲ့တွေ့ တယ်။ ဦးဇင်းက ငါ့လက်ကိုကိုင်ပြီးတော့ ဘုရားစာတွေရွတ်ပေးတယ်။ ငါ သတိ ကောင်းကောင်းရလာတယ်။ ငါမသေတော့ဘူးဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ စိတ်ထဲမှာ တစ်ခုတွေးလိုက်မိတယ်။ ငါသေပြီဆိုရင် ဘာဖြစ်သွားမလဲ။ ဒါကြောင့် ငါသေလိုက်တယ်။ ဦးဇင်းက ငါ့ အသက်သခင် ကျေးဇူးရှင်ပဲ”
ကျွန်တော်က သူတို့ပြောသည့် စကားများကို စိတ်ဝင်စားစွာ နားထောင်နေမိသည်။
“ကံပယ် … ခုဆိုရင် ငါ့မိန်းမကရော တစ်ရွာလုံးကပါ ငါ့ကို သေပြီလို့ထင်သွားကြပြီ။ ငါ့တပည့်တွေကလည်း ငါ့ကို သေပြီဆိုပြီး မြေမြှုပ်ခဲ့ကြတယ်။ တော်သေးတယ် ဒီကောင်တွေ မြေကျင်းကတိမ်ပြီး အပေါ်က ဆူးခက်တွေဖုံးထားခဲ့လို့။ အစိုးရတပ်တွေကပါ ငါ့ကိုသေပြီလို့ သတ်မှတ်လိုက်ရင် ငါတို့လွတ်ပြီ။ လာပါ … မိုးမလင်းခင် ရွာကိုဖြတ်သွားဖို့ အရေးကြီးတယ်။ ငါက နင့်ကို ညတွင်းချင်း လိုက်ခေါ်တာ။ မြို့ပေါ်ရောက်ရင် ငါတို့ အေးအေးဆေးဆေးနေနိုင်ပြီ”
“မိုးဟိန်း … နင်ရှောင်ပြေးလို့မရတဲ့ ကိစ္စတစ်ခုကို နင်သိထားသင့်တယ်”
“ဘာလဲ”
“နင့်ကို ကယ်လိုက်တဲ့ ဦးဇင်းဆိုတာ ဘယ်သူလဲ … သိလား”
“မသိဘူး”
“သူ့အဖေကို နင်က သူ့ရှေ့မှာ သတ်လိုက်လို့ ထွက်ပြေးပြီး ရဟန်းဝတ်ထားတာ”
“အဲဒါဘာဖြစ်သလဲ … ငါဓားပြတိုက်တယ်။ အခြေအနေမပေးရင် လူသတ်တယ် … ဘာဖြစ်သလဲ … ဘယ်သူ့ကို သတ်ရမယ် ဘယ်သူ့ကို မသတ်ရဘူးလဲဆိုတာ ရွေးနေလို့မရဘူး။ ငါ့အလုပ်ကို တားဆီးတဲ့ သူတွေမှန်သမျှ သတ်သင့်ရင် သတ်ရမှာပဲ”
“အေး … အဲဒီအထဲမှာ နင်ကိုယ်တိုင်သတ်ခဲ့တဲ့လူရဲ့ သားက နင့်အသက်ကို ပြန်ကယ်ထားတယ် ။ နောက်ပြီး ပြောလိုက်ရဦးမယ် ။ နင်သတ်ခဲ့တဲ့လူရဲ့ သမီးက နင့်ကို လက်စားချေချင်လွန်းလို့ နှစ်ပေါင်းများစွာ စောင့်နေရတယ်ဆိုတာ သိသလား”
“ဘယ်သူလဲ”
“ငါပဲ ရော့ .. အချိန်ကျပြီ”
မိုးဟိန်းက ကျွန်တော့်မြင်ကွင်းရှေ့ ရောက်လာသည်။ သူ့လည်ပင်းတွင် ငန်းတော်ကျားမြွေကြီးက ရစ်ပတ်ထားသည်။ မြွေက သူ့မျက်နှာတည့်တည့်တွင် ပါးပျဉ်းထောင်ပြီး သူ့ကို ကိုက်လိုက်သည်။
မိုးဟိန်းတစ်ယောက် လူးလှိမ့်နေသည်။ ကျွန်တော်တို့ မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်
“မကံပယ် … မကံပယ် … ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ”
မကံပယ်က ထလာသည်။ မိုးဟိန်းကို ခွလျက်သား စီးမိုးထားပီး
“မိုးဟိန်း … ဦးဘိုးကောင်းဆိုတာ သိလား … မှတ်မိလား .. နင် ငါ့အဖေနဲ့ တမလွန်မှာ သွားတွေ့လိုက်တော့ … ငါ့အဖေက လူယုတ်မာ မဟုတ်တော့ နင့်ကို ဘာမှပြန်လုပ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ နင်ပြောလိုက် … သူ့သမီးဖြစ်တဲ့ ကံပယ်က နင့်ကို သတ်လိုက်တာပါလို့”
မိုးဟိန်းတစ်ယောက် မျက်လုံးကြီးတွေ ပြူးထွက်ပြီး မကံပယ်ကို ကြည့်နေသည်။ သူသေသွားပြီလား
သတိရနေသေးလား မကံပယ်ပြောတာ ကြားပါ့မလား။
ရိုးမခေါ်သံ (၈)
ကျွန်တော်လည်း မတ်တတ်ထရပ်လိုက်မိသည်။
“မကံပယ် … ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ … လူတစ် ယောက်ကို သတ်လိုက်တာလား။ သေသွားပြီလား”
ကိုခင်မောင်က မတ်တတ်မရပ်နိုင်။ တင်ဒယဉ့်တိုက်ဆွဲကာ နောက်ပြန် ကျောက်ဖျာကြီးနား ကပ်သွားသည်။
“ဒီတိရစ္ဆာန်ကို ခုမှ ကောင်းကောင်း လက်စားချေ ရတော့တယ် .. ဟား … ဟား … ဟား”
“မကံပယ် မလုပ်ပါနဲ့ …. သူဘယ်လောက် ဆိုးမှန်း တော့မသိဘူး … သူ့အသက်သေအောင်တော့ မလုပ်ပါနဲ့။ ငါတို့ သူ့ကို ဖမ်းထားပြီး သက်ဆိုင်ရာကို အပ်လို့ရတာပဲ မဟုတ်လား”
“ဆရာ… အဲဒီ တိရစ္ဆာန် လောကမှာ မရှိသင့်တော့ လို့ပါ”
ထိုစဉ် မမျှော်လင့်ဘဲ ဦးဇင်းက ကျောက်ဖျာပေါ်က ဆင်းလာပြီး
“ဒကာမကြီး … ဦးဇင်း လူ့အသက်တစ်ချောင်းကို
အလှူခံပါရစေ”
“ဘာကိုလဲ ဘုရား”
“ဒီ ဒကာကြီးကို ဦးဇင်းတစ်ကြိမ် ကယ်ပေးခဲ့ပြီးပါပြီ။ နောက်တစ်ကြိမ်ကယ်ဖို့ ခွင့်ပြုပါ။ ဦးဇင်းတို့ မျက်စိအောက်မှာ ဒီလိုအဖြစ်မျိုးဖြစ်နေတာ မသင့်လျော်ပါဘူး”
“ဟုတ်တယ် မကံပယ် ဦးဇင်း ဘာလုပ်မလဲ မသိဘူး …ဖယ်ပေးလိုက်ပါ”
မကံပယ်က နောက်ဆုတ်ပေးလိုက်သည်။ ဦးဇင်းက မိုးဟိန်းအနီးတွင် ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူလက်ကိုကိုင်ကာ ပါးစပ်မှ တတွတ်တွတ် ရွတ်ဖတ်ပေးနေသည်။
ကျွန်တော်က မကံပယ်ကို လက်ဆွဲလိုက်ပြီး
“လာ … ငါတို့ ဂူအပြင်ကိုသွားကြမယ်”
ဟုခေါ်လိုက်သည်။
မကံပယ်က ဆတ်ခနဲဖြစ်သွားပြီး ကျွန်တော့်နောက်ကို လိုက်ခဲ့သည်။
“ကိုခင်မောင်ရော လာလေဗျာ”
ကျွန်တော်က ခေါ်လိုက်သဖြင့် ကိုခင်မောင်က မိုးဟိန်းအနီးတွင် ရှိနေသည့် ဓားနှင့် သေနတ်ကို ကောက်ယူပြီး နောက်ကလိုက်လာသည်။
ထိုမှ ကျွန်တော်တို့ ဂူအပြင်ရှိ သစ်ပင်တစ်ပင်အောင်တွင် ထိုင်နေကြသည်။ မီးဖိုမှ အလင်းရောင်ဖြင့် ကျွန်တော်က မကံပယ်၏ မျက်နှာလေးကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံးတွင် မျက်ရည်လေးတွေဝဲနေသည်။
“ဘာလဲ … ငိုနသလေား”
“မငိုပါဘူး … မီးခိုးတွေကြောင့်ပါ”
“ထိုင်လေ”
မကံပယ်က ကျွန်တော်တို့ရှေ့တွင် ထိုင်လိုက်သည်။
“ငါ့ညီမကို တစ်ခုတောင်းပန်ချင်တယ်။ အဖြစ်အပျက်တွေက စိတ်ဝင်စားစရာ ကောင်းလွန်းလို့ အစ်ကိုတို့ကို ဖြစ်နိုင်ရင် အကြောင်းစုံလေး ပြောပြပါလား”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“နင်တို့အကြောင်းတွေ စိတ်ဝင်စားလို့ပါ။ ပြောချင်မှပြောပါ။ အတင်းပြောခိုင်းတာ မဟုတ်ပါဘူး”
မကံပယ်က အဝေးကိုငေးနေသည်။ ထို့နောက်
“သူ … အသက်ရှင်လာမှာလား မသိဘူး”
“ဘာဖြစ်လဲ … ရှင်တော့လည်း ရှင်ပါစေလေ … ဦးဇင်းက သူ့ကို တစ်ခါကယ်ဖူးတာပဲ … ခုလည်း ကယ်နိုင်မယ်ထင်တာပဲ”
“ကဲပါ …. နင့်အကြောင်း ပြောပြမှာလား”
“ကောင်းပြီလေ”
(အောက်ပါ အကြောင်းအရာများသည် မကံပယ် ပြန်ပြောခဲ့သည်များကို ဇာတ်လမ်းအသွင် ပြန်လည်ရေးပြခြင်းဖြစ်သည်။)
မီးရထားကြီးက ဘူတာထဲကို ရှူး ရှူး မှုတ်သံများဖြင့် ဒေါသကြီးစွာ ဝင်ရောက်လာသည်။ ရထားရပ်သွားသည့်အခါတွင် လူတစ်ယောက်က ရထားပေါ်မှ ထန်းခေါက်ဖာကြီးတစ်လုံးဆွဲကာ ခုန်ဆင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် လွယ်အိတ်ကြီးကို စလွယ်သိုင်းလိုက်ပြီး တံခါးဆီသို့ လက်ကမ်းကာ
“သမီးရေ … လာ အဖေ့ဆီလာ”
ရှင်မီးအင်္ကျီလက်ပြတ်၊ ပန်းပွင့်လေးများ ပုံဖော်ထားသော ထဘီအနီရောင်လေးဝတ်ထားသည့် အသက် ၁ဝ နှစ်ကျော်အရွယ် ကလေးမလေးကို လူကြီးကပွေ့ကာ အောက်သို့ချလိုက်သည်။
“အဖေ … ထမင်းဆာတယ်”
“စားရမှာပေါ့ကွယ် … ဘူတာထဲမှာ ထမင်းဆိုင်ရှိတယ်။ အဖေဝယ်ကျွေးမယ်”
လူကြီးက ကလေးမလေးကို လက်ဆွဲပြီး ဘူတာထဲဝင်သွားသည်။ ဘူတာထဲတွင် အထမ်းနှင့်ရောင်းနေသော ဆိုင်တစ်ဆိုင်ရှေ့ သွားရပ်ကာ
“ဒီမှာခင်ဗျာ … ကျွန်တော့် သမီးလေး ထမင်းဆာလို့ပါ … ထမင်းတစ်ပွဲဘယ်လောက်လဲ”
“တစ်ပွဲ တစ်ကျပ်ခွဲ”
“ပိုက်ဆံကတော့ ခုမရှိသေးဘူး။ တော်ကြာပေးမယ်။ ထမင်းတစ်ပွဲ ပေးပါလား”
“ပိုက်ဆံမရှိဘဲ ထမင်းမရောင်းဘူး”
“ကျွန်တော် တော်တော်ကြာ ပိုက်ဆံရမှာပါ … အဲဒီတော့ ပေးပါ့မယ်။ ခုလောလောဆယ် သမီးကို ထမင်း တစ်ပွဲလောက် ထည့်ကျွေးပါနော်”
“သွား သွား … သူတောင်းစားနဲ့ တိုးနေတယ်။ ဈေးဦးမပေါက်ရသေးတဲ့ ကြားထဲ”
“ဟေ့ … မင်းအပြော လွန်သွားပြီ။ ငါသူတောင်းစား မဟုတ်ဘူး။ မင်း ထမင်းမရောင်းချင်နေ လူပါးမဝနဲ့။ ငါ သူတောင်းစားမဟုတ်ဘူး”
“ဟေ့လူ .. ထွက်သွား … ထွက်သွားစမ်း … ဒီဘူတာမှာ မူသီးကို ဒီလိုလာမပြောနဲ့… လည်ပင်းပြတ်သွားမယ်”
“လာလေ မင်းဘာသာ ဘာသီးဖြစ်ဖြစ် ငါဂရုစိုက်ရမှာလား”
ထိုအချိန်တွင် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှ လူတစ်ယောက်ထွက်လာပြီး
“မူသီးတော်ကွာ … ဒုက္ခရောက်လာပုံရတယ် …. ကူညီရမှာပေါ့ … လာပါ ဦးလေး ….. ကျွန်တော့်ဆိုင်ထဲကိုလာ … ဒီမှာထိုင်ပါ”
စွပ်ကျယ်ချိုင်းပြတ်နှင့်လူတစ်ယောက်က ထွက်လာပြီး မိန်းကလေးကို လက်ဆွဲခေါ်သည်။ သူတို့ကို ထိုင်ခုံတွင် ထိုင်စေပြီး
“ကိုင်း ဘာနဲ့စားမလဲ”
“ကလေးကိုပဲ ဘဲဥနဲ့ထည့်ပေးပါခင်ဗျာ”
“ဦးလေးလည်း စားပါ … ဗမာအချင်းချင်း ကူညီတာပါ .. တစ်ပြားမှ ပေးစရာမလိုပါဘူး”
“မဟုတ်ပါဘူး … ကျွန်တော် ခဏကြာရင် ပိုက်ဆံပေးမှာပါ။ ဒီကိုလာရင်း လမ်းမှာ စရိတ်ပြတ်သွားလို့ပါ”
သားအဖနှစ်ယောက် ထမင်းကို အားရပါးရစားကြသည်။ ထို့နောက်
“ကျွန်တော် ခဏနေရင် ပိုက်ဆံရမှာပါ။ လာပေးပါ့မယ် … ခဏလေး”
ဟုပြောကာ ကလေးလက်ဆွဲပြီး ထွက်သွားသည်။
လူကြီးက လွယ်အိတ်ထဲက လင်းကွင်းတစ်ခုနှင့် တုတ်တံလေးတစ်ချောင်းကို ထုတ်လိုက်ပြီး သမီးဖြစ်သူကို လှမ်းပေးလိုက်သည်။ ကလေးမလေးက လှမ်းယူလိုက်ပြီး ပန်းခြံလေးရှေ့ထိုင်ကာ လင်းကွင်းကို တုတ်တံဖြင့် ရိုက်သည်။
“ချွမ်း … ချွမ်း … ချွမ်း”
လူကြီးက ဖာကိုချည်ထားသည့် ကြိုးတွေကို ဖြေလိုက်သည်။ လူတွေက ဝိုင်းလာသည်။ သူ့ ဖာဖုံးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး လွယ်အိတ်ထဲက ရေပုလင်းကိုထုတ်ကာ မော့လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဖာထဲကို ‘ဖူး’ ခနဲမှုတ်လိုက်ရာ ငန်းတော်ကြား မြွေကြီးတစ်ကောင်က ‘ရှူး’ ခနဲ ခေါင်းထောင်ထလာသည်။ ဝိုင်းကြည့်နေသည့် လူတွေက ရှဲခနဲ နောက်ဆုတ်သွားသည်။
သူ မြွေကို ထိပ်ပုတ်လိုက်မြွေရှေ့တွင် သိုင်းကသလို ယိမ်းထိုးပြလိုက် လုပ်နေသည်။ ကလေးမလေးကလည်း လင်းကွင်းခြမ်းကို တုတ်နှင့် အဆက်မပြတ် ရိုက်နေသည်။
မြွေကလှမ်းပေါက်လိုက်၊ ခုန်ရှောင်လိုက်၊ လှမ်းကိုင်လိုက်၊ အကိုင်မခံဘဲ မြွေကပေါက်လိုက်လုပ်နေသည်ကို လင်းကွင်းတီးနေသည့် ကလေးကလည်း အဖိ အဖော့လေးများနှင့် စိတ်ဝင်စားစွာ တီးပြနေသည်။
နောက်ဆုံးတွင် မြွေကငြိမ်ပြီး မြွေအလမ္ပာယ်ဆရာကို ကြည့်နေသည်။ သူ မြွေကို လည်ပင်းက ဖမ်းကိုင်ပြီး အမြီးကို ဆွဲထုတ်ကာ ဝိုင်းကြည့်နေသည့် ပရိသတ်ကြီးဘက်ကို လွှဲလိုက်သည်။ လူတွေက ထွက်ပြ