အင်းစိန်ထောင်အတွင်းမှဂန္ထ၀င်လူမိုက်ကြီးများ
(စ/ဆုံး)
—————————————-
၁၉၉၀ ခုနှစ် နောက်ပိုင်းမှာ ရန်ကုန်က လူမိုက် အသီးသီးနဲ့ ဒီမိုကရေစီ တောင်းဆိုခဲ့တဲ့ ကျောင်းသားတွေ၊ ရဟန်းတွေ၊ နိုင်ငံရေးအကျဉ်းသားတွေ အားလုံးဟာ ထွေးရောယှက်တင် တစ်ထောင်တည်း၊ တစ်ဆောင်တည်း၊ တစ်ခန်းတည်း နေထိုင်ခဲ့ကြ ရပါတယ်။
ဘ၀တူ အကျဉ်းသားများအဖြစ် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အပြန်အလှန် စာနာ ထောက်ထားပြီး နေထိုင် ခဲ့ကြပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ လူမိုက်ကြီးတွေရဲ့ အစဉ်အလာ ထုံးစံအတိုင်း ရိုးရိုး ရာဇ၀တ်မှုနဲ့ ကျလာတဲ့ အကျဉ်းသားတွေ အပေါ်မှာတော့ ဗိုလ်ကျ အနိုင်ကျင့် ချွတ်ခွာ တာတွေ ရှိခဲ့ပါတယ်။
ထောင်တွင်းဝေါဟာရဖြစ်တဲ့ ချွတ်ခွာဆိုတာဟာ ထောင်ထဲကို အမှု အမျိုးမျိုးနဲ့ ရောက်လာတဲ့ အကျဉ်းသားတွေထံက ငွေကြေး၊ စားစရာနဲ့ အ၀တ်အစား အသုံးအဆောင်တွေကို ဗိုလ်ကျပြီး ရယူတာဖြစ်ပါတယ်။ ပုဆိုးအသစ်နဲ့ ထောင်ကျလာတဲ့ ကျသစ်ကို ပုဆိုးအဟောင်းပေးပြီး သူ့ပုဆိုး အသစ်ကို ယူ၀တ်လိုက်တယ်။
လယ်သာဂျက်ကက် အနွေးထည်ပါလာတဲ့ အကျဉ်းသားဆီကနေ ဆေးလိပ် ၁၀လိပ် လောက်ပေးပြီး အနွေးထည်ကိုယူတယ်။
ထောင်၀င်စာမှာ ပါလာသမျှ စားစရာတွေထဲက စီးကရက်၊ မုန့်၊ ကော်ဖီမှုန့်၊ နို့မှုန့်၊ အချိုမှုန့်၊ အကြော်အလှော် ဟင်းအမျိုးမျိုးကိုလည်း ဆက်သရပါတယ်။ ဒီလိုမှမလုပ်ရင် အကျဉ်းသားခမျာ ဒုက္ခရောက်ပြီ သာမှတ်ပေတော့။ ဒီလုပ်ရပ်တွေ အားလုံးကို ထောင်ဝေါဟာရနဲ့ ချွတ်ခွာဆိုပြီး အတိုချုံးခေါ်တာ ဖြစ်ပါတယ်။
၁၉၈၈ ခုနှစ် အရေးအခင်းကာလမှာ ရန်ကုန်မြို့ပေါ်အုပ်ချုပ်ရေး ပျက်ပြားခဲ့တဲ့ အချိန်မှာ မြို့နယ်အလိုက် လူမိုက်တွေအများကြီး ထွက်ပေါ် လာပါတယ်။ ဒီလူမိုက်တွေကို တပ်မတော်က အာဏာသိမ်းတော့ အကုန်လုံး ဖမ်းပြီး အင်းစိန်ထောင်ထဲ ထည့်လိုက်ပါတယ်။
ဒီလိုနဲ့ အင်းစိန်ထောင်ဟာ မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ အမိုက်တကာ့ အမိုက်ဆုံး လူမိုက်တွေရဲ့ အားပြိုင်ရာ ဗဟိုရပ်၀န်း ဒေသတစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။
တပ်မတော် အာဏာမသိမ်းခင်က အင်းစိန်ထောင်မှာ ဘုန်းတန်ခိုး အာဏာကြီးတဲ့ ထောင်အခေါ် တန်းစီးဟာ (အီဆတ်)လို့ ခေါ်ပါတယ်။
ဒါပေမဲ့ လူမိုက်တန်းစီးတွေဟာ သူတို့ကို တန်းစီးလို့ခေါ်ရင် မကြိုက် ပါဘူး။ ဒီနာမည်ဟာ သူတို့ရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာကို ထိခိုက်တဲ့အတွက် နောက်ပိုင်းမှာ ထောင်အာဏာပိုင်တွေကို တင်ပြပြီး အမည်ပြောင်း ပေးဖို့ အရေးဆိုခဲ့ ပါတယ်။
ထောင်တွင်း လူမိုက်ကြီးတွေကို အားကိုးပြီး မ, တစ်ရာသား အကျဉ်းသား တွေကို အုပ်ချုပ်ရတဲ့ ထောင်အာဏာ ပိုင်တွေဟာ တန်းစီးတွေကို အလို လိုက်ပြီး အကျဉ်းသား အရ ရှိဆိုတဲ့ ဝေါဟာရသစ်ကို ပေးအပ်လိုက် ပါတယ်။
အကျဉ်းသား အရာရှိထဲမှာလည်း ရာထူးအဆင့်လိုက်တွေ ရှိပါတယ်။ သူတို့ရင်ဘတ်မှာ ၁ ရစ်၊ ၂ နှစ်၊ ၃ ရစ် စသဖြင့် ရေးထိုးပြီး ရာထူးအဆင့် ခွဲထားပါတယ်။ ၃ ရစ်ကတော့ တစ်ထောင်လုံးရဲ့ အကြီးဆုံး အကျဉ်းသား အရာရှိ ဖြစ်ပါတယ်။
၂ ရစ်က အဆောင်ကို အုပ်ချုပ်ရတာဖြစ်ပြီး ၁ ရစ်ကတော့ တစ်ခန်းချင်းကို အုပ်ချုပ်ရတာ ဖြစ်ပါတယ်။ ထောင်စည်း ကမ်းထိန်း ဆိုတာကလည်း ရှိပါသေးတယ်။ ၁ ရစ်တွေကို အခန်းလူကြီး လို့ ဝေါဟာရသစ် ပေးထားပါတယ်။
၁၉၉၀ ကာလတစ်လျှောက် အကျဉ်းထောင်ထဲကို ကြည့်မြင်တိုင် တစ်ပိုင် လုံးရဲ့ လူမိုက်ဖြစ်တဲ့ ကိုစံငြိမ်း၊ အလုံမြို့နယ် တစ်ပိုင်လုံးရဲ့ လူမိုက် ဖြစ်တဲ့ စိုးမြတ်၊ ကြံတော သင်္ချိုင်းတစ်ခုလုံးရဲ့ လူမိုက်ကြီးတွေ ဖြစ်တဲ့ ဧရာကြီးနဲ့ အောင်ထွန်း၊
အရေးအခင်း ခေါင်းဖြတ် လူမိုက်ကြီးတွေ ဖြစ်တဲ့ ဗလကြီးနဲ့ ဗိုလ်နီ (တောင်ဥက္ကလာ)၊ ဆေးရုံကြီး လူမိုက်တွေဖြစ်တဲ့ စိန်၀င်း၊ မာသီး၊ မူဆာ၊ ထိုင်းနိုင်ငံအထိ ကြေးစား လူသတ်သမား လုပ်ခဲ့တဲ့ ကျော်သူ၊ ရဲတွေ ဝိုင်းဖမ်း တဲ့ကြားက ဗားကရာ ချောက်ထဲမှာ ရှိတဲ့ ရေမြောင်း ကနေ လှိုင်မြစ်ထဲကို ထွက်ပြေး သွားနိုင်ခဲ့တဲ့ ကြည့်မြင်တိုင် ဘူတာ လူမိုက် ၀က်ကလေး။
ဒါ့အပြင် တန်းစီးချုပ် စိုးမြတ်ရဲ့ ဘယ်လက်ရုံး၊ ညာလက်ရုံး ဖြစ်ခဲ့ဖူးတဲ့ ဂါဂါကြီးနဲ့ ဂါဂါလေး၊ တစ်ဦးချင်း နာမည် ကျော်ကြားခဲ့တဲ့ လူမိုက်တွေ ကတော့ နှစ် (၁၀၀) ကျွဲကြီး၊ စတော့ဂိတ် ၀င်းတင်၊ အီဆတ်ရဲ့အမှုတွဲ ကရင်လေး၊ ရဲဘက် စခန်းမှာ အီဆတ်ကို အသေ သတ်နိုင်ခဲ့တဲ့ ပြောင်းဖူး မောင်သိန်း၊
၁၉၈၈ ခုနှစ်မှာ နှမနဲ့ ယောက်ဖကို အမွေကိစ္စကြောင့် လှံနဲတစ်ချက်တည်း ထိုးသတ်ခဲ့လို့ သေဒဏ်ပေးခြင်း ခံခဲ့ရတဲ့ မြဂေါင်၊ မြဂေါင်ကို (၄)ဆောင် ခရမ်းခင်းထဲမှာ ပေါက်တူးနဲ့ ခုတ်သတ်ခဲ့တဲ့ ငရှဉ့်၊ သင်္ဃန်းကျွန်း လူမိုက် မိုးသူ၊ စစ်ကား၊ ကြက်ဖကြီး၊ မင်းမင်း စတဲ့ သူတွေဟာ အင်းစိန်ထောင်ရဲ့ ဂန္တ၀င် လူမိုက်ကြီးတွေ ဖြစ်ပါတယ်။
နိုင်ငံရေး ပုဒ်မဖြစ်တဲ့ ၅ (ည) တွေ ထဲမှာလည်း ထူးထူးခြားခြား လူမိုက် တွေ ကြောက်ရတဲ့ လူမိုက် တစ်ယောက်ရှိပါတယ်။ သူကတော့ ရန်ကုန် မြို့လယ်ကောင်မှာ ကျင်လည်ခဲ့တဲ့ ပတေး ဖြစ်ပါတယ်။
ဒီလူမိုက်ကြီးတွေ အများစုဟာ အချင်းချင်း သတ်ဖြတ်ကြတဲ့ ဥပစ္ဆေဒကံနဲ့ ရင်ဆိုင်ခဲ့ကြရပြီး ယခုအချိန်ထိ ရှင်သန်နေသူတွေကတော့ ခါးသီးတဲ့ အတွေ့အကြုံတွေကို သင်ခန်းစာယူပြီး တည်ငြိမ်တဲ့ ဘဝတွေကို ပိုင်ဆိုင် နေကြပါတယ်။
အထက်မှာဖော်ပြတဲ့ လူမိုက်ကြီးတွေထဲမှာ သြဇာအာဏာ အကြီးဆုံး တန်းစီးကြီး နှစ်ယောက်ကတော့ မဆလအစိုးရခေတ် အင်းစိန်ထောင်ကို အုပ်စိုးခဲ့တဲ့ (အီဆတ် )ဖြစ်ပြီး န၀တ အစိုးရ ခေတ်မှာတော့ ဥပဓိရုပ် ခန့်ညားပြီး အပြောကောင်းတဲ့ (စိုးမြတ် )ဖြစ်ပါတယ်။
သူတို့နှစ်ဦး စလုံးဟာ ထောင်ပိုင်ကြီး ထောင်ပိုင်လေးတွေက အထူး အားကိုးရတဲ့ အကျဉ်းသား အရာရှိတွေ ဖြစ်ပြီး တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် နှစ်ယောက်လုံး အသတ်ခံခဲ့ ရပါတယ်။
အီဆတ်ဟာ ရဲဘက် စခန်းမှာ ပြောင်းဖူး မောင်သိန်းနဲ့ စကားများလို့ လုံခြုံရေးက သေနတ်နဲ့ ပစ်သတ် လိုက်တာဖြစ်ပြီး စိုးမြတ်ကြီး ကတော့ ထောင်ကပြန်လွတ်မှ စံပြရုပ်ရှင် ရုံရှေ့က မုန့်ဟင်းခါး ဆိုင်မှာ လူမိုက် နှစ်ယောက်ရဲ့ လုပ်ကြံသတ်ဖြတ် ခြင်းကို ခံခဲ့ရပါတယ်။
သူတို့နှစ်ယောက်လုံးဟာ လူတစ်သောင်း လမ်းလျှောက်ခွင့် မရှိတဲ့ အင်းစိန် အကျဉ်းထောင်က မိန်းဂျေးလ် လမ်းမပေါ်မှာ တရား၀င် လျှောက်ခွင့် ရှိတဲ့ အကျဉ်းသား အရာရှိ ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။
စိုးမြတ်ကြီးဆိုရင် ပလေကပ်ပုဆိုးနဲ့ ရေဘင်မျက်မှန်နဲ့ ကတ်္တီပါ ဖိနပ်စီးပြီး မိန်းဂျေးလ် လမ်းမပေါ်ကို သွားရင် သူ့ရှေ့မှာ ဝါးဆစ်ပိတ်ကိုင် အကျဉ်းသား သုံးယောက်၊ နောက်မှာ သုံးယောက်၊ လုံခြုံရေး အတွက် ခြံရံခွင့် ရသူဖြစ် ပါတယ်။
ထမင်းစားရင် ဟင်းခွက် ၃၀ နဲ့ ထမင်း စားလေ့ ရှိပြီး ထောင်ရဲ့ ဘာသာရေး ပွဲတွေကိုလည်း ငွေကုန် ကြေးကျ ခံပြီး ကျင်းပ နိုင်သူ တန်စီး တစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့ပါတယ
သေဒဏ် ကြိုးလွတ် မြဂေါင်(သို့)
ဥပစ္ဆေဒကကံကို မရှောင်လွှဲနိုင်သူ
______________________________
အင်းစိန်ထောင်ထဲက လူမိုက်တန်းစီးတွေကို ထောင်အာဏာပိုင်တွေက အကျဉ်းသားအရာရှိလို့ ခေါ်ဝေါ်ဂုဏ်ပြုလိုက်တဲ့ အပေါ်မှာ တန်းစီးတွေက လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ကြိုဆိုဂုဏ်ပြုကြပါတယ်။
နာမည် ကျော်လူမိုက် ဗလကြီး (တောင်ဥက္ကလာ ဗိုလ်နီရဲ့အမှုတွဲ)က ဆိုရင် အကျဉ်းသားအရာရှိအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုထားတဲ့ အရစ်သုံးရစ်ပါ တံဆိပ်ကို ရင်ဘတ်မှာ ချိတ်ရင်း “အပင်မြင့်ရင်တော့ လေတိုက်ခံရ မှာပဲ၊ လေတိုက်မှာ မကြောက်လို့ တောင်ပေါ်တက်နေတာ၊ ငါ့နာမည် ဗလကြီး”လို့ အကျဉ်းသားတွေရှေ့မှာ မိန့်ခွန်းချွေလေ့ရှိပါတယ်။
ထောင်ထဲမှာရှိတဲ့ လူမိုက်ကြီးတွေအနက် ပထမဦးဆုံး ပြောပြချင်တဲ့လူကတော့ သေဒဏ်ကနေ ထူးခြားအံ့သြဖွယ် လွတ်မြောက်လာသူ သေဒဏ်ကြိုးလွတ်မြဂေါင်ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ မြဂေါင်ဟာ ရန်ကုန်သား စစ်စစ်ဖြစ်ပြီး အဲဒီအချိန်က လူမိုက်တွေအင်မတန်ပေါများတဲ့ ဆင်မလိုက်နဲ့ လှည်းတန်းမှာ ကျင်လည် ကျက်စားခဲ့သူ ဖြစ်ပါတယ်။
အမွေကိစ္စကြောင့် အစ်မဖြစ်သူနဲ့ ယောက်ဖကို လှံနဲ့ တစ်ချက်တည်း ထိုးသတ်ခဲ့တဲ့အတွက်ကြောင့် ၁၉၈၄ ခုနှစ်၀န်းကျင်မှာ သေဒဏ်ချမှတ်ခြင်းခံခဲ့ရသူ ဖြစ်ပါတယ်။
၁၉၈၆ ခုနှစ်မှာတော့ နိုင်ငံတော်သမ္မတ ဦးစန်းယုထံတင်တဲ့ နောက်ဆုံးအယူခံ ပလပ်ခြင်းခံခဲ့ရပြီးတဲ့နောက် သေဒဏ်ပေးဖို့ အကျဉ်းထောင်က ပြင်ဆင်ခဲ့ပါတယ်။
မြဂေါင်ရဲ့ ကျန်းမာရေးကို စစ်ဆေးခြင်း၊ ကိုယ်အလေးချိန်ကို တိုင်းတာခြင်းတွေ လုပ်ပြီးတဲ့နောက်မှာ ပြည်ထဲရေး၀န်ကြီးဌာနရဲ့ အမိန့်နဲ့ မြဂေါင်ကို ပေးမယ့်ကြိုးကို အင်းစိန်ထောင်ထဲက အလုပ်ကြီး၀င်းမှာ ကျစ်ခဲ့ပါတယ်။ သေဒဏ်ပေးဖို့ ပြင်ဆင်နေတဲ့ အချိန်မှာပဲ သေဒဏ်တိုက်မှာရှိတဲ့ အကျဉ်းသား မြဂေါင်ဟာ ရုတ်တရက် အောက်ပိုင်းသေသွားတဲ့ သတင်းဟာ ထောင်ဆေးရုံကို ရောက်ရှိလာပါတယ်။
ထောင်ထဲမှာရှိတဲ့ အာဏာပိုင်တွေနဲ့ အကျဉ်းသား အများစုက မြဂေါင်ဟာ သေဒဏ်ပေးခံရမှာစိုးလို့ ထောင်အခေါ် ရုပ်ရှင်ရိုက် ပြလိုက်တယ်လို့ ထင်ကြပါတယ်။
အင်းစိန်ထောင်ဆေးရုံအုပ်ကြီးဖြစ်တဲ့ ဒေါက်တာစိုးကြည်ကလည်း မြဂေါင် အောက်ပိုင်းသေသွားတယ် ဆိုတာကို လုံး၀ မယုံကြည်ပါဘူး။
ဒါကြောင့် ဆေးရုံကို ရောက်လာတဲ့အခါမှာ မြဂေါင် အောက်ပိုင်း သေမသေစမ်းသပ်ဖို့ ခြေထောက်တွေ၊ ပေါင်တွေကို အပ်နဲ့ထိုး၊ ဆေးလိပ်မီးနဲ့ ထိုးတာ မျိုးတွေလုပ်ကြည့်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မြဂေါင်က လုံး၀နာကျင်ဟန်မပြတဲ့အပြင် သူ့ခန္ဓာကိုယ် အောက်ပိုင်း တစ်ခုလုံးဟာလည်း အေးစက်ပြီး လှုပ်မရဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။
ဒါကြောင့် မြဂေါင် အမှန်တကယ် အောက်ပိုင်းသေသွားကြောင်း ထောင်ဆေးရုံက ဆေးစာအတည်ပြုချက်ကို အကျဉ်းဦးစီးဌာနရုံးချုပ်နဲ့ ပြည်ထဲရေး၀န်ကြီးဌာနကို ပေးပို့ခဲ့ပါတယ်။ ဆေးရုံက ပေးပို့တဲ့ ဆေးမှတ်တမ်းအရ မြဂေါင်ကို ၁၉၈၇ မှာ သေဒဏ်ပေးမယ့် အစီအစဉ်ကို ပြည်ထဲရေး၀န်ကြီးဌာနက ရွှေ့ဆိုင်းခဲ့ရပါတယ်။
အဲဒီနောက်မှာတော့ အားလုံးသိကြတဲ့အတိုင်း ဗိုလ်ချုပ်ကြီးနေ၀င်း ဦးဆောင်တဲ့ မြန်မာဆိုရှယ်လစ် လမ်းစဉ်ပါတီဟာ စီးပွားရေးကျဆင်းမှု၊ ကျောင်းသားတွေ ဆန္ဒပြမှု၊ ပြည်သူတွေရဲ့ အထွေထွေ မကျေနပ်မှုတွေကို ပြေလည်အောင် မဖြေရှင်းပေးနိုင်တဲ့အတွက် ၁၉၈၈ ဆန္ဒပြမှု အရေးတော်ပုံကြီးနဲ့ ကြုံကြိုက်ခဲ့ရပါတယ်။
မဆလပါတီဟာ တစ်လအတွင်း သမ္မတသုံးဦး အပြောင်းအလဲ လုပ်ခဲ့ပေမယ့် ပြည်သူတွေရဲ့ ဒေါသတွေက ပိုမိုပြင်းထန်လာတာကြောင့် တိုင်းပြည်ရဲ့ မြို့ပြအုပ်ချုပ်ရေး ပျက်စီးသွားခဲ့ပါတယ်။ အစိုးရရဲ့ အုပ်ချုပ်ရေး ရပ်ဆိုင်းသွားပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ စက်ရုံ၊ အလုပ်ရုံတွေပိတ်ခဲ့ရသလို အကျဉ်းထောင်တွေထဲမှာလည်း အကျဉ်းသားတွေရဲ့ အုံကြွတော်လှန်မှုကြောင့် ထောင်တွေ ပွင့်ခဲ့ရပါတယ်။
ဒီအထဲမှာ မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ အကြီးဆုံးထောင်ဖြစ်တဲ့ အင်းစိန်ထောင်လည်း ပါ၀င်သွားခဲ့ပါတယ်။
အင်းစိန်ထောင်ကို စီးနင်းလိုက်တဲ့ အကျဉ်းသားတွေက ထောင်ဝါဒါတွေ၊ အကျဉ်းဦးစီး၀န်ထမ်းတွေကို ထောင်ထဲက တိုက်ခန်းတွေထဲမှာ ပြန်လည်ချုပ်နှောင်ထားခဲ့ပြီး ဂိုဒေါင်တွေကိုဖောက်၊ စောင်တွေ၊ ခြင်ထောင်တွေ၊ ရိက္ခာတွေအားလုံးကို စိတ်တိုင်းကျထုတ်ယူ သုံးစွဲခဲ့ကြပါတယ်။
ထောင်ထဲမှာအနေကြာတဲ့ နှစ်တစ်ရာကျွဲကြီးလို လူဆိုးကြီးတွေ၊ မြန်မာ့အသံကို လောင်ချာနဲ့ပစ်ခတ်ဖို့ စီစဉ်ခဲ့တဲ့ မန်းငွေအောင်ရဲ့ အမှုတွဲတွေဖြစ်တဲ့ ရစ်ကီ၊ ရစ်ချက်၊ တွတ်ကီတို့ဟာလည်း အကျဉ်းထောင်ပွင့်သွားလို့ အင်းစိန်စျေးထဲအထိ ရောက်ရှိသွားခဲ့ပေမယ့်လည်း တဝဲလည်လည်နဲ့ ဘယ်နေရာကိုမှ ဆက်မသွားတတ်လို့ သူ့အိမ်လိုဖြစ်နေတဲ့ အင်းစိန်ထောင်ထဲကိုပဲ ပြန်၀င်လာခဲ့ရတာကလည်း အံ့သြစရာ ဖြစ်ရပ်တစ်ခုအဖြစ် မှတ်တမ်း၀င်ခဲ့ပါတယ်။
နောက်ထပ် ထူးခြားတဲ့ အံ့သြစရာ မှတ်တမ်းကတော့ ၁၉၈၈ ခု စက်တင်ဘာလ ၁၈ ရက်နေ့မှာ တပ်မတော်က အာဏာသိမ်းယူပြီးတဲ့နောက် အကျဉ်းသားတွေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး လွတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့် အမိန့်တစ်ရပ်ကို ထုတ်ပြန်ကြေညာခဲ့ပါတယ်။
ဒီကြေညာချက်ထဲမှာ နှစ်နည်းတဲ့ လူတွေကို လွှတ်ပေးပြီး နှစ်ကြီးအကျဉ်းသားတွေကို ပြစ်ဒဏ်လျှော့ခြင်း၊ သေဒဏ်အကျဉ်းသားတွေကို ကြိုးမိန့်မှ တစ်ကျွန်းပြစ်ဒဏ်သို့ ပြောင်းလဲခြင်း စတာတွေပါ၀င်ခဲ့ပါတယ်။
ဒီအချိန်မှာပဲ အင်းစိန်ထောင်ဆေးရုံမှာ အောက်တစ်ပိုင်းသေလို့ ဆေးရုံတက်နေရတဲ့ သေဒဏ်ကျ အကျဉ်းသား မြဂေါင်က ခုတင်ပေါ်ကနေ ထခုန်တော့တာပါပဲ။
ဒီအချိန်ကျမှ ဆရာ၀န်အပါအ၀င် ဆေးရုံ၀န်ထမ်းများ၊ အကျဉ်းသားများအားလုံး အံ့သြမှင်သက်သွားခဲ့ရပါတယ်။
မြဂေါင်ဟာ ကြိုးပေးမခံချင်တဲ့အတွက် သေဒဏ်တိုက်ထဲမှာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်သူ ဆေးလိပ်မီးနဲ့ အထိုးကျင့်ရင်း နာကျင်မှုဝေဒနာကို ခံနိုင်ရည်ရှိအောင် လေ့ကျင့်ခဲ့ပါတယ်။
ဒီလေ့ကျင့်မှုဟာ သူ့ကို ကြိုးပေးမယ့် အခြေအနေတစ်ရပ်ကို ရှောင်လွဲနိုင်ခဲ့ပြီး ၁၉၈၈ ဒီမိုကရေစီ အရေးတော်ပုံကြီးက သူ့ကိုကယ်တင်ပေးခဲ့ပါတယ်။
ဒီလိုနဲ့ မြဂေါင်ဟာ သေဒဏ်ကနေ လွတ်မြောက်သွားပြီး တစ်ကျွန်းပြစ်ဒဏ်ကို ပြောင်းလဲကျခံစေခဲ့ပါတယ်။
ဒါပေမဲ့ ဂန္တ၀င်လူဆိုးကြီးတွေရဲ့ဘ၀ဟာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အကွက်ချောင်းပြီး သတ်ဖြတ်တဲ့ သံသရာထဲမှာပဲ ဝဲလည်ရစ်ပတ်နေပါတယ်။
မြဂေါင်ကို နိုင်ငံရေးလှုပ်ရှားမှုကြောင့် အင်းစိန်ထောင်အတွင်း ရောက်လာတဲ့ နာမည်ကျော် ဗေဒလက္ခဏာဆရာ (စံဇာဏီဘို)က သူ့လက္ခဏာကို ကြည့်ပြီး “မြဂေါင် မင်းဘ၀က လည်းပင် ကြိုးကွင်းစွပ် သေဒဏ်ပေးခံရမယ့်ဇာတာ လုံး၀မပါပေမယ့်
ဥပစ္ဆေဒကကံနဲ့ အဆုံးသတ်ရမယ့် ဇာတာကတော့ ရှောင်လွှဲလို့မရဘူး”လို့ အတတ်ဟောခဲ့ပါတယ်။
ဆရာစံဇာဏီဘို ဟောခဲ့သလိုပဲ အင်းစိန်ထောင်ရဲ့ ဂန္တ၀င်လူမိုက်ကြီး ကြိုးလွတ်မြဂေါင်ဟာ သေဒဏ်ကလွတ်ပြီးတဲ့နောက်၁၉၉၁ ခု သြဂုတ်လမှာ အင်းစိန်ထောင် အမှတ်(၄)အဆောင်မှာ လူတစ်ထောင်ကျော်ကို အုပ်ချုပ်ရတဲ့ တန်းစီး (ခ) အကျဉ်းသားအရာရှိ အဖြစ်လုပ်ရင်း သူနဲ့ဘ၀တူ လူမိုက်ကြီးတွေဖြစ်တဲ့ သာကေတ ကွင်းမသိမ်ချောင်းက ငရှဉ့်နဲ့ သင်္ဃန်းကျွန်းက မိုးသူတို့က ပေါက်တူးနဲ့ တောင်ယာထဲမှာ မသေမချင်း ခုတ်သတ်ခြင်းခံခဲ့ရပါတယ်။
ငရှဉ့် (သို့မဟုတ်) စတီး၀ပ်အချုပ်ကို မျက်လှည့်ပြခဲ့သူ
__________________________
အင်းစိန်ထောင်ရဲ့ ဂန္ထ၀င်လူမိုက်ကြီး သေဒဏ်ကြိုးလွတ် မြဂေါင်ကို ထောင်ထဲမှာ သတ်နိုင်ခဲ့တဲ့ သာကေတ ကွင်းမသိမ်ချောင်းသား ငရှဥ့်ရဲ့ ရာဇ၀င်ကလည်း တော်ရုံတန်ရုံမဟုတ်ပါဘူး။ ငရှဉ့်က ခိုးဆိုးလုယက်မှုပေါင်း များစွာကို ကျူးလွန်ခဲ့တဲ့အတွက် တရားရုံးအသီးသီးက နှစ်ပေါင်း ၃၀ ကျော် ထောင်ဒဏ် ချမှတ်ထားခဲ့ပါတယ်။
ဒါပေမဲ့ ဥပဒေကို လက်တစ်လုံးခြား လုပ်တတ်တဲ့ ငရှဉ့်တို့လို ဒုစရိုက်သမားတွေက ထောင်အပြင်ကို တစ်နည်းနည်းနဲ့ ထွက်လို့ရအောင် ဒါမှမဟုတ် ထောင်ထဲက ထွက်ပြေးနိုင်အောင် အမြဲတမ်း အကြံထုတ်နေလေ့ရှိပါတယ်။ တကယ်လည်း စိတ်ကူးထားတဲ့ အကြံအစည်အတိုင်း အင်းစိန်ထောင်ထဲက လွတ်သွားခဲ့ပါတယ်။ ငရှဉ့် လွတ်သွားပုံကိုလေ့လာရင် ကြိုတင်အကွက်ချ စီစဉ်မှုမှာ ဆရာကြီးတစ်ပါးဆိုတာ ပေါ်လွင်လာပါတယ်။
၁၉၈၉ကငရှဉ့်ဟာအဆောင် (၃) အခန်း (၄) ရဲ့ အခန်းလူကြီးဖြစ်ပြီး အခန်းစာရေးက သုံးဘီးဖြစ်ပါတယ်။ သုံးဘီးမှာလူနာမည် ရှိပေမယ့် ပါးဖောင်းဖောင်း ရှေ့သွားလေးကထွက်နေလို့ အကျဉ်းသားတွေက သုံးဘီးကားနဲ့ တူတယ်ဆိုပြီး သုံးဘီးလို့ အမည်တွင်ခဲ့ပါတယ်။
တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပဲ တန်းစီးငရှဉ့်နဲ့ အခန်းစာရေး သုံးဘီးတို့ဟာ ထောင်ထဲကနေ ပုံစံအသီးသီးနဲ့ ထွက်ပြေး လွတ်မြောက်သွားခဲ့ပါတယ်။ သုံးဘီးဟာ အင်းစိန်ထောင်ကနေ ပဲခူး လှေလှော်အင်း ရဲဘက်စခန်းကို ပါသွားခဲ့ပါတယ်။
ဒါပေမဲ့ အကျဉ်းသားတွေကိုလိုက်ပို့တဲ့ ရထားတွဲထဲမှာ သူနဲ့အတူ ရဲဘက်အကျဉ်းသား နှစ်ယောက်နဲ့ ထောင်အခေါ် ကစ်ပုံ(ရဲဘက်အကျဉ်းသားတွေရဲ့ အိပ်ရာလိပ်၊ စောင်၊ စားစရာများကို စုစည်းထားရသောနေရာ) အောက်ခြေကို ဖောက်ပြီး ရထားဘီးတွေအောက်က သံလမ်းမှာ ၀ပ်ပြီးနေခဲ့ပါတယ်။
ရထားထွက်သွားတော့ လုံခြုံရေးတွေ မသိဘဲ ဘူတာထဲမှာ သူတို့သုံးယောက် ကျန်ခဲ့ပြီး လွတ်မြောက်သွားခဲ့ပါတယ်။
အခန်းလူကြီးငရှဉ့်ဟာ သူရဲ့တပည့်ကျော်သုံးဘီးလွတ်မြောက်သွားတဲ့အကြောင်းကို တဖွဖွပြောရင်း ထောင်ထဲကနေ နေ့စဉ် အားကျနေခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီနောက်မှာတော့ သူကိုယ်တိုင် အင်းစိန်ထောင်ထဲက လွတ်မြောက်အောင် ကြံပါတော့တယ်။
နိုင်ငံတော် ငြိမ်၀ပ်ပိပြားမှု တည်ဆောက်ရေး အစိုးရခေတ်မှာ ငွေပေးရင် ဘာမဆိုလုပ်လို့ရတဲ့ခေတ် ဖြစ်ပါတယ်။
ငရှဉ့်ရဲ့အခြေအနေက ထောင်ထဲမှာ အနေချောင်ပြီး ကျသစ်တွေကို စိတ်တိုင်းကျ ချွတ်ခွာနိုင်တာမို့ အင်မတန် ၀င်ငွေကောင်းပါတယ်။ ဒါကြောင့် ငွေများများစုမိရင် မိသားစုကိုတောင် ထောင်ထဲကနေ ပြန်လည်ထောက်ပံ့နိုင်တဲ့အထိပါပဲ။
ဒီအခြေအနေကိုအသုံးချပြီး ငရှဉ့်က နောက်မှုထွက်ဖို့ ကြံစည်ပါတယ်။ ထိုခေတ်အခြေအနေကလည်း ပိုက်ဆံနည်းနည်းသုံးလိုက်ရင် ငရှဉ့်လို ရာဇ၀င်ရှိတဲ့လူမိုက်တွေက အမှုတစ်ခုမဟုတ် တစ်ခုရှာပြီး နောက်မှုထွက်လို့ရပါတယ်။
ထောင်ကျပြီးသား အကျဉ်းသားတွေ နောက်မှုထွက်တဲ့အခါမှာတော့ ခြေကျင်းခတ်လေ့ရှိပါတယ်။
ထောင်အပြင်ကို ထောင်ကျအကျဉ်းသား နောက်မှုထွက်ရင် ခြေကျင်းသံ တချွင်ချွင်နဲ့ပေါ့။
ဒါပေမဲ့ ငရှဉ့်တို့လို ဆရာကြီးတွေအတွက် ထောင်ခြေကျင်းဘုတ်က ပေါ့ပါးပြီး ပါးလှပ်နေတဲ့ အထူးခြေကျင်းတွေ ပြုလုပ်ပေးလေ့ ရှိပါတယ်။ ကြောက်ရတာကိုး။ ဒီခြေကျင်း တွေကတော့ ပါတယ်မထင်ရလောက်အောင် ပေါ့ပါးပါတယ်။
ငရှဉ့်ဟာ မိသားစုနဲ့တိုင်ပင်ပြီး နောက်မှုထွက်ပါတယ်။ လူမိုက်အများစု နောက်မှုထွက်ရတဲ့ ရုံးကတော့ စတီး၀ပ်အချုပ်လို့ ခေါ်ပါတယ်။ ရန်ကုန်မြို့လယ်ခေါင်က ဘားလမ်းမှာရှိပါတယ်။ စတီး၀ပ်အချုပ်ကို ရုံးထွက်ရတဲ့ သူတွေဟာ မိသားစုနဲ့လည်းတွေ့ ခွင့်ရတယ်။
ကိုယ်စားချင်တာလည်း စားလို့ရတယ်။ တစ်ခါတစ်ရံ အမှုစစ်တာနောက်ကျရင် ထောင်ကို ပြန်မပို့တော့ဘဲ စတီး၀ပ်အချုပ်မှာပဲ ညသိပ်ချုပ်ထားလိုက်ပါတယ်။
ဒါမျိုးကြုံတွေ့တဲ့အခါမျိုးမှာ ငရှဉ့်တို့လို ပိုက်ဆံပေါတဲ့ လူဆိုးကြီးတွေအတွက် နိဗ္ဗာန်ဘုံပါပဲ။ ညဘက်မှာ တာ၀န်ကျရဲ၀န်ထမ်းနဲ့ပေါင်းပြီး အရက်ကစလို့ ဆေးခြောက်အဆုံး ကြိုက်တာလုပ်လို့ရပါတယ်။
နောက်တစ်နေ့မှ အချုပ်ကားနဲ့ ထောင်ကိုပြန်ရုံပါပဲ။ ငရှဉ့်က နောက်မှု ရုံးထွက်တာကို အကြောင်းပြုပြီး စတီး၀ပ်အချုပ်ကို မျက်လှည့်ပြပြီး ပဉ္စလက်ဆန်ဆန် လွတ်မြောက်သွားခဲ့ပါတယ်။ လွတ်မြောက်ပုံ လွတ်မြောက်နည်းကလည်း အင်မတန် ပညာပါပါတယ်။
ငရှဉ့်ဟာ ပထမဆုံးရုံးထွက်တဲ့ တစ်ကြိမ်၊ နှစ်ကြိမ်မှာ ထောင်၀န်ထမ်းတွေနဲ့ ရဲသားတွေကို အယုံသွင်းနိုင်ခဲ့ပါတယ်။ သူရဲ့ လမ်းကြောင်းကို လိုက်ရတဲ့သူတွေကို ဆေးလိပ်ဆို ဆေးလိပ်၊လက်ဖက်ရည်ဆို လက်ဖက်ရည် လိုလေသေးမရှိ ကျွေးမွေးထားပါတယ်။
ကားပေါ်ကို အကျဉ်းသား အချုပ်သားတွေ တင်ရာမှာလည်း လူစစ်ဖို့ ၀န်ထမ်းတွေကို အကူအညီပေးခဲ့ပါတယ်။
တစ်ဖက်မှာလည်း သူ့ရဲ့မိန်းမကို နောက်တစ်ခါ လာတွေ့ရင် အရပ်၀တ်ပုဆိုးနဲ့ ရေဘင်မျက်မှန် ကိုယူလာပေးဖို့ မှာကြားခဲ့ပါတယ်။ မိန်းမက ပေးလိုက်တဲ့ အဲဒီပစ္စည်းတွေကို အင်းစိန်ထောင်ဗူးတံခါး၀မှာ နားလည်မှုယူပြီး ထောင်ထဲကို သွင်းနိုင်ခဲ့ပါတယ်။
ငရှဉ့် ရုံးထုတ်ကနေ လွတ်မြောက်သွားတဲ့နေ့ကတော့ အရပ်၀တ်ပုဆိုးနဲ့ မျက်မှန်ကို ထောင်ကနေ စတီး၀ပ်ကိုသွားရာ အချုပ်ကားပေါ်ကို ဝှက်ပြီးယူလာနိုင်ခဲ့ပါတယ်။
အဲဒီအချိန်က အကျဉ်းသားတွေရဲ့ ၀တ်စုံက အဖြူရောင်၀မ်းဆက် ဖြစ်ပါတယ်။ ငရှဉ့်က အရပ်၀တ်ပုဆိုးကို နှစ်ခေါက်ခေါက်ပြီး အကျဉ်းသား၀တ်စုံ အောက်ကနေခံပြီး ၀တ်လာခဲ့ပါတယ်။
စတီး၀ပ်အချုပ်ကို ရောက်လို့ ကားထဲက အကျဉ်းသားတွေ နှစ်ယောက်တစ်တွဲ အပြင်ကို ဆင်းတဲ့အခါမှာ လူမပျောက်အောင် အော်ပြီးရေတွက်ရပါတယ်။ စစ်ဆေးရမယ့်ရဲသားက အလုပ်မလုပ်ချင်တဲ့အတွက် ငရှဉ့်က လူအရေအတွက်ကို အော်ရပါတယ်။
အဲဒီအခါမှာ ငရှဉ့်က နံပါတ်တစ်ခုကို ဖျောက်လိုက်ပြီး ကားထဲကနေ အမြန်အော်ပါတယ်။ လူစာရင်းကိုက်သွားပြီးတဲ့ အခါမှ ကားထဲကနေ အရပ်၀တ်ပုဆိုးနဲ့ မျက်မှန်နဲ့ လူတစ်ယောက် ဆင်းလာပါတယ်။
ရဲသားက အဲဒီလူကို ထောက်လှမ်းရေးကလို့ထင်ပြီး ဘာမှမစစ်ဆေးခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ငရှဉ့်ဟာ စတီး၀ပ်ထောင်ကနေ လွတ်မြောက်သွားခဲ့တာ ဖြစ်ပါတယ်။ ငရှဉ့်အကျဉ်းသား၀တ်စုံ အပေါ်ကနေ အရပ်၀တ်ပုဆိုးကို ၀တ်၊ ရေဘင်မျက်မှန်တပ်ပြီး ရုပ်ဖျက်ခဲ့ပါတယ်။
သူ့ရဲ့ စပယ်ရှယ် ခြေကျင်းတွေကိုတော့ အသံမမြည်အောင် ခြေသလုံးမှာ ကြိုးနဲ့ချည် ထားလိုက်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဘာသံမှမထွက်ဘဲ စတီး၀ပ်ကနေ လွတ်သွားခဲ့တာ ဖြစ်ပါတယ်။
ငရှဥ့်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ သုံးဘီးပဲ ဖြစ်ဖြစ် အရမ်းလုံခြုံတဲ့ နံရံလေးဘက်ထဲကနေ လွတ်မြောက်အောင် ဘယ်လိုပဲ စွမ်းဆောင်နိုင်ခဲ့နိုင်ခဲ့ သူတို့ရဲ့ အားအနည်းဆုံးကတော့ ချည်တိုင်ကို ပြန်သွားခြင်းပါပဲ။
သုံးဘီးဟာ ရဲတွေကိုခြေရာဖျောက်ပြီး အပြင်လောကမှာ လအတန်ကြာ နေနိုင်ခဲ့ပေမယ့် သူ့ရဲ့မိန်းမဆီကို ပြန်လာတဲ့အချိန်မှာပဲ ဖမ်းမိခဲ့ပါတယ်။ သုံးဘီးလိုပဲ ငရှဥ့်လည်း လုံခြုံရေး၀န်ထမ်းတွေ ရဲသားတွေကို မျက်လှည့်ပြနိုင်ခဲ့ပေမယ့် နောက်ဆုံးတော့ ချည်တိုင်ကိုပြန်ခဲ့လို့ ဖမ်းမိခဲ့တာပါပဲ။
အင်းစိန်ထောင်ထဲကို ပြန်ရောက်လာတော့ ငရှဉ့်နဲ့ သုံးဘီးဟာ စစ်ခွေးတိုက်ထဲမှာ ပြန်ဆုံခဲ့ကြပါတယ်။ လပေါင်းများစွာ စစ်ခွေးတိုက်ထဲမှာ ပြစ်ဒဏ်ကျခံပြီးတဲ့နောက် ဂန္ထ၀င်လူမိုက်ကြီးတွေရဲ့ ပြန်လမ်းအတိုင်း အကျဉ်းသား များစွာရှိနေတဲ့ အိပ်ဆောင်တွေဆီ ပြန်ရောက်လာကြတာပါပဲ။
ငရှဉ့် အင်းစိန်ထောင်ထဲမှာ ဘုန်းမီးနေလ တောက်ပစဉ်က ထောင်အာဏာပိုင်တွေက မွေးပြီး နိုင်ငံရေးအကျဉ်းသားတွေကို နှိပ်ကွပ်ခိုင်းပေမယ့် ငရှဉ့်က “ခင်ဗျားတို့က လူကောင်းတွေဆိုတာ ကျုပ်သိတယ်”ဆိုပြီးခိုင်းတိုင်းမလုပ်ခဲ့ပါဘူး။
ထောင်အာဏာပိုင်တွေ ရှေ့မှာတော့ နိုင်ငံရေးသမားတွေကို ဟိန်းလိုက်ဟောက်လိုက် ခြိမ်းခြောက်လိုက်နဲ့ ရုပ်ရှင်ရိုက်လေ့ ရှိပါတယ်။
စစ်ခွေးတိုက်ကနေ အိမ်နိမ့်စံဘ၀နဲ့ (၄) ဆောင်ကို ရောက်လာတော့ သေဒဏ်ကြိုးလွတ် မြဂေါင်က တန်းစီးဖြစ်နေပါပြီ။
ငရှဉ့်နဲ့ရင်းနှီးခဲ့တဲ့ နိုင်ငံရေးအကျဉ်းသားတချို့က စားစရာမရှိတဲ့သူ့ကို သနားပြီး ကြည့်ရှုစောင့် ရှောက်တဲ့အခါမှာ သူပြောနေကျ စကားကတော့ “ကြောင်ကြာကြာ ရေမငုပ်ပါဘူး” ဆိုတာပါပဲ။
ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ (၄) ဆောင်ကိုရောက်ပြီး သုံးလလောက် အကြာမှာတော့ ငရှဉ့် အကွက်စရွှေ့ပါတယ်။ သူ့အကွက်က အလျော်အစားကြီးပါတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ တန်းစီးမြဂေါင်ကို ဖြိုချဖို့ပါပဲ။
မြဂေါင်ကိုသတ်ဖို့ သူတစ်ယောက်တည်းနဲ့ မဖြစ်ဘူးဆိုတာကို ငရှဉ့်က သိနေတဲ့အတွက် သင်္ဃန်းကျွန်းက တက်သစ်စ လူမိုက်ကလေး မိုးသူကို စတင်စည်းရုံးပါတော့တယ်။
မိုးသူကလည်း မြဂေါင်လို လူမိုက်ကြီးကို သတ်နိုင်ရင် သူလည်း အင်းစိန်ထောင်မှာ တန်း၀င်လူမိုက်စာရင်း ၀င်မှာမို့လို့ ငရှဉ့်ရဲ့ စည်းရုံးမှုကို အလိုက်သင့် လက်ခံခဲ့ပါတယ်။
ဒီလိုနဲ့ ၁၉၉၁ မိုးတွေရွာနေတဲ့ နေ့တစ်နေ့မှာ အင်းစိန်ထောင် အမှတ်(၄)ဆောင်မှာ ဂန္ထ၀င်လူမိုက်ကြီးတွေရဲ့ စာရင်းရှင်းပွဲတစ်ပွဲ ဖြစ်ပေါ်ခဲ့ပါတယ်သင်္ဃန်းကျွန်းမှ တက်သစ်စလူမိုက်လေး မိုးသူဟာ အမေကမွေး၊ ထောင်ကကျွေးဘ၀မှာ “တန်း” မရှိပေမယ့် “ဇ” ရှိပါတယ်။
တကယ်တော့ သင်္ဃန်းကျွန်းရဲ့ တန်းရှိတဲ့ ဆရာကြီးကတော့ (၄)ဆောင် (၆)ခန်းမှာ အခန်း လူကြီးလုပ်နေတဲ့ ယက္ခကြီးဖြစ်ပါတယ်။
_____________________________
အင်းစိန်ထောင်အတွင်းမှဂန္ထ၀င်လူမိုက်ကြီးများ
အပိုင်း(၂)
#ဇော်သက်ထွေး
ဒါပေမဲ့ အသက်အရွယ်ရလာတော့ ထောင်ထဲမှာ ငြိမ်နေပါပြီ။ မိုးသူ ကတော့ အင်းစိန်ထောင်ရဲ့ တန်း၀င်လူမိုက်စာရင်းမှာ ပါရဖို့အတွက် ဘာမဆိုလုပ်မယ်ဆိုပြီး ဆုံးဖြတ်ထားပုံ ပေါ်ပါတယ်။ ဒီအခြေအနေမှာ မိုးသူကို ငရှဉ့်က အိပ်မက်တွေပေးပြီး ကောက်စားလိုက်တာ ဖြစ်ပါတယ်။
(၄)ဆောင်ရဲ့ တန်းစီးမြခေါင်နဲ့ ငရှဉ့်ရဲ့ ကမ္ဘာမကြေဇာတ်လမ်းကလည်း ရှိနေပါတယ်။ ငရှဉ့်ကို ပြန်ဖမ်းမိတော့ ထောင်က နောက်မှုဖွင့်တဲ့အတွက် ခြေကျင်းနဲ့နေရပါတယ်။ တိုက်ထဲမှာ လပေါင်းများစွာထားပြီး ငရှဉ့်ကို (၄)ဆောင်ပို့လိုက်တော့ မြဂေါင်က တန်းစီးဖြစ်ပြီး ကောင်းစားနေပါပြီ။
ဒါပေမဲ့ ဘ၀တူအချင်းချင်း သူ့ကိုမကြည့်ဘူးလို့ ငရှဉ့်က ခံစားနေရတယ်။ မြဂေါင်ကလည်း ငရှဉ့်တို့ကို အပူးမခံဘူး။ မိုးသူကတော့ မြဂေါင်နဲ့ ဘာဇယားမှမရှိပါဘူး။ နာမည်ကြီးချင်တာပဲ သိတယ်။
(၁)ခန်းထဲမှာကျတော့ ဂန္ထဝင်လူမိုက်တွေက စုပြီးအိပ်ကြရပါတယ်။ ပြဿနာမဖြစ်ခင် တစ်ည ငရှဉ့်က အိပ်ချိန်မှာ မအိပ်သေးဘဲ ဘေးနားက လူတွေကို လိုက်စနေတယ်။
မြဂေါင်က အိပ်ချိန်ပေးနေချိန်မို့ ငြိမ်ငြိမ်နေဖို့ ငရှဉ့်ကို လှမ်းငေါက်တယ်။ ငရှဉ့်က နားမထောင်ဘူး။ မြဂေါင်က ဒေါသထွက်သွားပြီး ငရှဉ့်ကို မတ်တတ်ရပ်ခိုင်းကာ လက်ထဲက ဝါးခြမ်းပြားသေးသေးလေးနဲ့ တင်ပါးကို သုံးချက်ရိုက်လိုက်တယ်။
ဒီဖြစ်ရပ်က ငရှဉ့်ကို အသားမနာစေပေမယ့် အသည်းနာသွားစေတယ်။ ဒါဟာ သူ့ကို အရှက်ခွဲပြီး လူမိုက်ဂုဏ်ကို ထိပါးတယ်လို့ ယူဆလိုက်တယ်။ ဒါကြောင့် နောက်တစ်နေ့မှာ မြဂေါင်ကို သတ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်တယ်။
နောက်တစ်နေ့မှာ ငရှဉ့်က မိုးသူကိုခေါ်ပြီး တိုင်ပင်တယ်။ မိုးသူကလည်း သဘောတူတယ်။ ဒါနဲ့ တောင်ယာပစ္စည်းတွေထားတဲ့ ဘုတ်တိုက်ထဲက ပေါက်ပြားတစ်လက်နဲ့ သံတူရွင်းတစ်ချောင်းကို ခိုးယူလိုက်တယ်။ အင်းစိန်ထောင်က နေ့လယ်ဘက်မှာ အကျဉ်းသားတွေကို တရေးတမောအိပ်ဖို့ ခွင့်ပြုထားတယ်။ တောင်ယာတွေက ၃ နာရီလောက်မှ အလုပ်လုပ်ရတာပါ။
နေ့လယ် ၁ နာရီကျော်ကျော်မှာတော့ အဆောင်မှာ အိပ်တဲ့သူအိပ်၊ လှဲတဲ့သူ လှဲနဲ့ အနားယူနေကြတယ်။ မြဂေါင်က (၄) ဆောင်ရဲ့ နောက်ဆုံးအခန်းဖြစ်တဲ့ (၈)ခန်းမှာ အိပ်နေတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ငရှဉ့်က ပေါက်ပြားကိုကိုင်၊ မိုးသူက သံတူရွင်းကိုကိုင်ပြီး (၈)ခန်းကို ထွက်လာကြတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်ကို ဘယ်သူကမှ သတိ မထားမိဘူး။
(၈)ခန်းရောက်တော့ မိုးသူက သံတူရွင်းကိုင်ပြီး အပေါက်၀မှာ ရပ်စောင့်လိုက်တယ်။ ငရှဉ့်က ပေါက်ပြားကိုင်ပြီး အခန်းထဲကို ၀င်သွားတယ်။ မြဂေါင် ထွက်မပြေးနိုင်အောင်လို့ ဖြစ်ပါတယ်။ မြဂေါင်က ပုသိမ်သူလို့ တစ်ဆောင်လုံးကခေါ်တဲ့ တပ်ပြေးလေး တစ်ယောက်နဲ့ အတူဖက်ပြီး အိပ်နေတယ်။
ငရှဉ့်က အိပ်နေတဲ့ မြဂေါင်ကို ပေါက်ပြားနဲ့ ခုတ်လိုက်ပေမယ့် မြဂေါင်ကိုမထိဘဲ ပုသိမ်သူကို ထိသွားတယ်။
မြဂေါင်က နိုးလာပြီး အကျဉ်းသားတွေရဲ့ အိပ်ရာလိပ်တွေ ပုံထားတဲ့ ကစ်ပုံကို ကျွမ်းထိုးပြီး ကျော်သွားတယ်။ မြဂေါင်က ကျွမ်းထိုးတာတော်တယ်။ အခန်း၀မှာ မိုးသူက ပိတ်စောင့်နေတော့ မြဂေါင်က အခန်းထဲမှာပဲ ပတ်ပြေးနေတယ်။
ငရှဉ့်က ပေါက်ပြားနဲ့ လိုက်ခုတ်ပေမယ့် မြဂေါင်ကို မထိဘူး။ ငရှဉ့် မောနေပြီ။ တကယ့်တကယ် လက်ရုံးရည်အရဆိုရင်လည်း ငရှဉ့်က မြဂေါင်ကို မယှဉ်နိုင်ဘူး။
ဒါပေမဲ့ အခန်းထဲမှာ နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ဆိုရင် အခြေအနေမလှမှန်းသိလို့ မြဂေါင်က မိုးသူကိုတွန်းပြီး အခန်းထဲကနေ တောင်ယာထဲကို ထွက်ပြေးသွားတယ်။
မိုးသူက သံတူရွင်းကိုင်ပြီး နောက်က ပြေးလိုက်နေတယ်။ ငရှဉ့်ကတော့ အမောဖောက်ပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ပြတ်ကျန်ခဲ့တယ်။ မိုးသူက နောက်ကနေသာ လိုက်နေတာ မြဂေါင်ကို သံတူရွင်းနဲ့မရိုက်ရဲဘူး။ ရှိန်နေတာကိုး။ ဒီမြင်ကွင်းကိုကြည့်ပြီး ငရှဉ့်က စိုးရိမ်တကြီးနဲ့ မိုးသူကို လှမ်းအော်လိုက်တယ်။
“မိုးသူ မင်း မြဂေါင်ကို ဒီတိုင်းလွှတ်ပေးလိုက်တော့မလား”
ငရှဉ့်စကားကို ကြားတဲ့ မိုးသူက ချက်ချင်းအသိ၀င်လာတယ်။ မြဂေါင်နောက်ကို အရှိန်မြှင့်လိုက်ရင်း ခေါင်းကို သံတူရွင်းနဲ့ ရိုက်ချလိုက်တယ်။
မြဂေါင်က ခေါင်းထိပြီး ခရမ်းပင်တွေကြားကို ခွေခနဲကျသွားတယ်။ မိုးသူက မြဂေါင်ကို ဘာမှ ဆက်မလုပ်ဘဲ ကြောင်ပြီးရပ်နေတယ်။
အဲဒီအချိန်ကျမှ ငရှဉ့်ရောက်လာပြီး လဲနေတဲ့ မြဂေါင်ကို ပေါက်ပြားနဲ့ စိမ်ပြေနပြေ ခုတ်သတ်လိုက်တယ်။ တကယ်တော့ မြဂေါင်ဟာ မိုးသူရဲ့ လက်ချက်နဲ့တင် အသက်ထွက်သွားပါပြီ။
ဒါပေမဲ့ ငရှဉ့်က သူ့အခန်းကဏ္ဍမပါရင် သိက္ခာကျမှာစိုးလို့ ပွဲကို အပြီးသတ်နေပါတယ်။ တစ်ဆောင်လုံး ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်သွားပြီး ထောင်တွင်းက လူသတ်ပွဲကိုကြည့်နေကြတယ်။
(၄)ဆောင် အဆောင်မှူး ထောင်မှူး ဦးစိုး၀င်းက ပြေးလာပြီး “မင်းတို့ ဆက်မလုပ်ကြနဲ့”လို့ လှမ်းအော်တယ်။ ငရှဉ့်က ဦးစိုး၀င်းကို လှမ်းကြည့်ပြီး ““အေး …ခင်ဗျားကိုပါ ခုတ်မယ်၊ လာခဲ့” လို့ လှမ်းပြောတော့ ချက်ချင်းပဲ မိန်းဂျေးလ်အထိ ထွက်ပြေးသွားပါတယ်။
မိန်းဂျေးလ်မှာ တာ၀န်ကျနေတဲ့ ထောင်မှူးကြီး ဦးစောထွန်းသိတော့မှ ငရှဉ့်တို့ဆီကို ကိုယ်တိုင်လိုက်လာပါတယ်။ ဦးစောထွန်းကိုတော့ အင်းစိန်ထောင်ထဲက လူမိုက်ကြီးတွေက ချစ်ကြောက်ရိုသေကြတယ်။
ဦးစောထွန်းက သူ့ရဲ့ ယူနီဖောင်းကိုချွတ်လိုက်ပြီး ပေါက်တူးတွေ၊ သံတူရွင်းတွေ ကိုင်ထားတဲ့ ငရှဉ့်တို့ဆီကို လှမ်းကြည့်ပြီး “မင်းတို့ လာမလား၊ ငါလာရမလား”လို့ လှမ်းပြောတယ်။
ငရှဉ့်တို့ တွေဝေနေရာကနေ စွပ်ကျယ်ချိုင်းပြတ်နဲ့ ဦးစောထွန်းကို “ဆရာလာရင် လက်နက်ချမယ်”လို့ ပြန်ပြောတယ်။
ဦးစောထွန်းက ယုံယုံကြည်ကြည်ပဲ ငရှဉ့်နဲ့ မိုးသူကို ပခုံးဖက်ပြီး မိန်းဂျေးလ်ကို ခေါ်သွားတော့တယ်။ ဒါတွေက ထောင် “အထာ” ရှိမှ လုပ်ရဲကြတာပါ။ ဒါကြောင့်လည်း ငရှဉ့်တို့က ဦးစောထွန်းကို ရန်မပြုတာပေါ့။
ဒီတော့မှ ခရမ်းခင်းထဲမှာ သွေးအလိမ်းလိမ်းနဲ့ လဲကျနေတဲ့ မြဂေါင်ကို ၀န်ထမ်းတွေနဲ့ အကျဉ်းသားတွေက ဘာဘူစောင်နဲ့ထုပ်ပြီး ဆေးရုံကိုအမြန်ပို့တယ်။ ဒါပေမဲ့ မြဂေါင်က အသက်မရှိတော့ပါဘူး။
အားလုံး ခရမ်းခင်းထဲက ခြေရာတွေနဲ့ သွေးတွေကို ဓာတ်ပုံရိုက်မှတ်တမ်းတင်နေတဲ့ ၀န်ထမ်းတွေကို တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားစွာ ကြည့်နေကြတယ်။
အင်မတန် ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ ပတ်၀န်းကျင်မှာ လူတစ်ယောက် မျက်စိတစ်မှိတ် လျှပ်တစ်ပြက်အတွင်း အသက်ထွက်သွားပုံကို ဘယ်သူမှ မယုံကြည်နိုင်ကြဘူး။
ဓာတ်ပုံရိုက်တဲ့လူတွေ ပြန်သွားတော့ ခရမ်းပင်ပေါ်မှာပြန့်ကျဲပြီး ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့ မြဂေါင်ရဲ့ ဦးနှောက်တွေကို ကျီးကန်းတွေက ကောက်ချီပြီး စားသောက်နေကြတယ်။ တကယ့်ကို Jungle Law တစ်ခုပါပဲ။
မိန်းဂျေးလ်မှာ ထောင်ဝါဒါတွေက ငရှဉ့်နဲ့ မိုးသူကို ခြေကျင်းတွေ ခတ်လိုက်တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်ကတော့ ခပ်အေးအေးပုံစံပဲ။ အချင်းချင်းစနောက်နေကြတယ်။
မိုးသူက ငရှဥ့်ကို မြဂေါင်သေသွားတဲ့ အိုက်တင် လုပ်ပြနေတယ်။ ငရှဉ့်က အားပါးတရရယ်နေတယ်။ ပြီးတော့ သူတို့ကို စစ်ခွေးတိုက်ဆီခေါ်သွားကြတယ်။
ဒါပေမဲ့ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် သတင်းတစ်ခုကတော့ မြဂေါင်သေပြီး တစ်လမပြည့်ခင်မှာပဲ စစ်ခွေးတိုက်မှာ ငရှဉ့်ဟာ ထူးဆန်းစွာ သေသွားခဲ့ပြန်ပါတယ်။
အင်းစိန်ထောင်အတွင်းမှဂန္ထဝင်လူမိုက်ကြီးများ
အပိုင်း(၃)
#ဇော်သက်ထွေး
ငရှဉ့်ကို ဘယ်သူသတ်တာလဲ
__________________________
၁၉၉၁ ခုနှစ်၀န်းကျင်က အင်းစိန်ထောင်ထဲမှာ ဘိန်းစားတွေ အလွန်ပေါတယ်။ ဘိန်းစားအများစုဟာ ပိုက်ဆံချမ်းသာတဲ့ မိသားစုက မွေးဖွားလာသူတွေ ဖြစ်ပါတယ်။ ထောင်ကျခဲ့ပေမယ့် မိဘတွေရဲ့ ကျေးဇူးကြောင့် ထောင်ထဲမှာ ခြေမွေးမီးမလောင် လက်မွေး မီးမလောင် နေကြရပါတယ်။ ထောင်အာဏာပိုင်တွေကို “လိုင်း” ၀င်ထားတဲ့အတွက် ရဲဘက်စခန်းကိုလည်း ထွက်စရာမလိုပါဘူး။
ထောင်ထဲမှာ ကောင်းကောင်းနေရပြန်တော့ ဘိန်းစားတွေက ထောင်ထဲမှာ ဘိန်းစားချင်လာပြန်တယ်။ ဒီတော့ နည်းမျိုးစုံနဲ့ ခိုးသွင်းကြတယ်။ ထောင်ထဲက ဂန္တ၀င်လူမိုက်ကြီးတွေကလည်း ဒီအချက်ကို မြင်သွားတော့ ကိုယ်တိုင် ရောင်း၀ယ်ဖောက်ကား ကိစ္စတွေလုပ်လာကြတယ်။
ထောင်ထဲမှာ ဘိန်းရောင်းတယ်ဆိုတာ အန္တရာယ်ကြီးပေမယ့် မြိုးမြိုးမြက်မြက်ရတဲ့ လုပ်ငန်းဖြစ်ပါတယ်။ လူမိုက်ကြီးတွေက သူတို့ကို အချိန်မရွေး အန္တရာယ်ပေးနိုင်တဲ့ ထောင်ဝါဒါတွေကို “ချုပ်” လိုက်တယ်။ ပိုက်ဆံရတော့ ဝါဒါတွေလည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်တတ်သွားတာပေါ့။
ဒီလိုနဲ့ အင်းစိန်ထောင်ထဲမှာ ဘိန်းဖြူရော၊ ဘိန်းမည်းရော ပေါပေါလောလောရတယ်။ အဆောင်တွေမှာရှိတဲ့ အများသုံးအိမ်သာမှာ ကျွန်တော်တို့ အိမ်သာတက်ရင် ဘိန်းထိုးနေတဲ့သူတွေကို တွေ့ရတတ်တယ်။
သူတို့ကို လှမ်းကြည့်နေရင် “ဟိတ်ကောင်…ဘာ ကြည့်တာလဲ၊ ကိုယ့်ကိစ္စမဟုတ်ရင် မဆိုင်သလိုနေ” လို့ အပြောခံရတတ်တယ်။ ပြဿနာမတက်ချင်တဲ့အတွက် အားလုံးက မသိကျိုးကျွံပြုနေကြရတယ်။
ထောင်ထဲကို ဘိန်းခိုးသွင်းတဲ့ နည်းလမ်းတွေကတော့ အများကြီးပါပဲ။ ထောင်ထဲကို ၀င်လာတဲ့ အမျိုးအစားထဲမှာ ဘိန်းဆီလို့ခေါ်တဲ့ ဘိန်းမည်းက စျေးအချိုဆုံးပါပဲ။
ဘိန်းစားတွေက အကျဉ်းထောင် ဥပဒေရဲ့ လစ်ဟာနေတဲ့ အခြေအနေတွေကိုကြည့်ပြီး အသုံးချတတ်တယ်။ သူတို့တွေက ဘိန်းစားပေမယ့် ဉာဏ်ကောင်းတယ်။
ဘိန်းမည်းကို ဘယ်လိုသွင်းသလဲဆိုတော့ အင်းစိန်ထောင်၀မှာ အကျဉ်းဦးစီးဌာနက ရောင်းတဲ့ မြေပဲယိုထုပ်တွေရှိတယ်။ မြေပဲယိုတွေကို အထပ်လေးတွေအတိုင်း ပလတ်စတစ်ထဲထည့်ပြီး အထုပ်လိုက် ရောင်းတာကိုး။
ဘိန်းခိုးသွင်းမယ့်သူက အဲဒီမြေပဲယိုထုပ်ကိုဖြည်ပြီး ထန်းလျက်ရည်နေရာမှာ ဘိန်းဆီတွေရောလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ ပလတ်စတစ်ကို ပြန်ပိတ်ပြီး ထောင်၀င်စာမှာ သွင်းပေးလိုက်တယ်။
အဆောင်ရောက်တော့ ဘိန်းစားက မြေပဲယိုလေး တစ်ကိုက် ကိုက်လိုက်၊ ရေနွေးလေး သောက်လိုက်နဲ့ မူးယစ်ရီဝေ ပြီး “ကောင်း” သွားတာပေါ့။
နောက်တစ်နည်းကတော့ အင်းစိန်တစ်ထောင်လုံး လိမ်းနေကြတဲ့ ဖိုး၀သနပ်ခါးခဲထဲကိုထည့်ပြီး သွင်းတာပါပဲ။ ဒီပုံစံမှာ ဘိန်းဖြူကို သွင်းတာများပါတယ်။ ဘိန်းဖြူကို ပလတ်စတစ်နဲ့ထုပ်ပြီး အစိုခံထားတဲ့ သနပ်ခါးခဲထဲကို မြှုပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နေအခြောက်ခံပြီး သနပ်ခါးခဲတံဆိပ်ကို ပြန်ကပ်လိုက်တယ်။
လူတစ်သောင်းရှိတဲ့ ထောင်မှာ နေ့စဉ် ရာချီပြီးသွင်းနေတဲ့ သနပ်ခါးခဲထဲက ဘိန်းဖြူထုပ်ကို ရှာဖို့ဆိုတာ အင်မတန်ခက်ပါတယ်။ သနပ်ခါးခဲက ဓားနဲ့လည်း ထိုးလို့မရဘူး။ အမှုန့်ချေပစ်မှသာ ဘိန်းဖြူထုပ်က ထွက်လာတာပါ။
တတိယ တစ်နည်းကတော့ ၀မ်းချုပ်ရောဂါရှိတဲ့ အကျဉ်းသားတွေကို တိုက်ရိုက်ထိခိုက်ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်က ၀မ်းချုပ်တတ်တဲ့သူတွေအတွက် ထောင်ထဲမှာ လုပ်သားမောင် ၀မ်းနုတ်ဆေးကိုပဲ အားကိုးရတာပါ။
ဘိန်းစားတွေက ဆေးနဲ့ အရောင်တူနေတဲ့ ဘိန်းမည်းတွေကို လုပ်သားမောင်ဆေးနဲ့ ရောပြီးသွင်းတာမိသွားလို့ နောက်ဆိုရင် ထောင်ထဲကို လုပ်သားမောင်ဆေး သွင်းလို့မရတဲ့ အခြေအနေထိ ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။
ထောင်မှာ ဘိန်းမိလို့ စည်းကမ်းတင်းကျပ်ရင်လည်း ဘိန်းစားတွေကတော့ မရ,ရတဲ့နည်းနဲ့ ရှာကြံသွင်းကြတာပါပဲ။ နောက်ဆုံးတစ်နည်းကတော့ အမှုရင်ဆိုင်ပြီး ပြန်လာတဲ့ အကျဉ်းသားတွေက ခန္ဓာကိုယ်ထဲကို ထည့်ပြီးသွင်းလာတာမျိုးပါ။
အပြင်ရုံးထွက်မှာ ပလတ်စတစ်နဲ့ထုပ်ထားတဲ့ ဘိန်းဖြူကို စအိုထဲထည့်ပြီး ထောင်ထဲရောက်မှ မိလ္လာဘုတ်ကိုင်ကို ဆေးလိပ် နှစ်လိပ်ပေးပြီး စအိုထဲက ဘိန်းကို ထုတ်ပါတယ်။ ဘုတ်ကိုင်က သူတို့ကို ဂုန်နီအိတ်စ ကာပေးပြီး အကာအကွယ်ပေးပါတယ်။
တစ်ခါတရံ မစင်တွေနဲ့ ပေကျံနေ တဲ့ ဘိန်းထုပ်ကို ရေသေချာဆေးပြီးတော့ အလုအယက်ရှူကြတော့တာပါပဲ။ တချို့က ပြောင်းပေါ် တင်ပြီးရှူတယ်။ တချို့က ဆေးထိုးအပ်နဲ့ ထိုးတယ်။
တစ်ခါတရံ ဘိန်းဖြူကို ကြုံရာရေနဲ့ဖျော်ပြီး ထိုးကြတာပါပဲ။ အရမ်းရင့်နေတဲ့ သူကတော့ သွေးကြောကို ဘလိတ်ဓားနဲ့ခွဲပြီး အမှုန့်သိပ်တယ်။ အဲဒါက အာရုံကြောကို ပိုပြီးထိတယ်လို့ ပြောတာပဲ။ ဒါကြောင့် HIV ရောဂါရသွားသူတွေ အများကြီးပါပဲ။
ရှူတဲ့သူတွေအတွက် စီးကရက်ဘူးခွံထဲက ငွေရောင်စက္ကူဟာ မရှိမဖြစ်လိုအပ်ပါတယ်။ မျက်နှာမွဲ ဘိန်းစားတွေကတော့ သူဌေးတွေနားကပ်ပြီး သူတို့ပါးစပ်က ထွက်လာတဲ့ အငွေ့တွေကို လိုက်ရှူတယ်။
ဒါကြောင့်လည်း ထောင်ထဲကို ရောက်လာတဲ့ နာမည်ကျော် အနုပညာသမားတစ်ယောက်က ထောင်ထဲမှာ ဘိန်းရှူရတာ လုံခြုံလွန်းလို့ အရမ်းစိတ်ချမ်းသာတာပဲလို့ ပြောပြဖူးပါတယ်။
ရုံးထွက်အကျဉ်းသားတွေက စအိုထဲကို ဘိန်းထည့်ပြီးသွင်းလို့ မိသွားရင် တံခါးမကြီးမှာ အထူးရှာဖွေရေး လုပ်တတ်ပါတယ်။ ရန်ကုန်မြို့နယ်အသီးသီးက ရုံးထွက်ပြီးပြန်လာတဲ့ အကျဉ်းသားတွေကို စစ်ဆေးဖို့ လက်အိတ်စွပ်ပြီး ဆပ်ပြာရေခွက်ကို ကိုင်ထားတဲ့ စည်းကမ်းထိန်းတွေက အသင့်စောင့်နေပါတယ်။
ထောင်ထဲကို ပြန်၀င်လာတဲ့ အကျဉ်းသားတွေက တန်းစီပြီး သူတို့ရှေ့ရောက်ရင် ကုန်းပေးရပါတယ်။ စည်းကမ်းထိန်းက လက်အိတ်စွပ်ထားတဲ့ လက်နဲ့ဆပ်ပြာရေဆွတ်ပြီး စအိုရှာဖွေရေးလုပ်ပါတယ်။ ဒီနေရာမှာလည်း ထောင်တွင်း အပေးအယူတွေ ရှိနေပါတယ်။
ဘာလို့လဲဆိုတော့ ပစ္စည်းပါလာတဲ့ အကျဉ်းသားက ရှာဖွေရေးလုပ်တဲ့သူကို မျက်စိမှိတ်ပြလိုက်ရင် ဝေပုံကျ ရတော့မယ်လို့ သိလိုက်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ရှာဖွေရေးလုပ်တဲ့အခါမှာ အထဲကိုမနှိုက်ဘဲ လက်ညှိုးကိုကွေးပြီး ရှာချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ သွားခွင့်ပြုလိုက်ပါတယ်။ နောက်မှ သူ့ရဲ့အဆောင်ကိုလိုက်သွားပြီး ဝေစုခွဲယူတာပါ။
ဒီလိုအခြေအနေမှာ ငရှဉ့်က မြဂေါင်ကို သတ်လိုက်လို့ စစ်ခွေးတိုက်မှာ ဘုန်းမီးနေလ တောက်ပနေပါပြီ။ ထောင်ထဲမှာလည်း အောင်မြင်ရင် မိတ်ဖွဲ့ချင်သူ၊ ထောက်ပံ့ချင်သူ၊ အပိုင်သားဖြစ်ချင်သူတွေ ပေါပြီး နိမ့်ပါးနေရင်တော့ ဝိုင်းပြီးထိုးချမယ့်သူတွေ ပေါပါတယ်။
ငရှဉ့်နဲ့မိုးသူက အမှုမပြီးသေးလို့ စစ်ခွေးတိုက်မှာ ထားပေမယ့် အဆောင်အထိ သြဇာလွှမ်းမိုးထားပါတယ်။ အဆောင်က “ဇ” တွေကလည်း ငရှဉ့်တို့ အဆောင်ရောက်လာရင် သူတို့ကို မနှိပ်စက်အောင် အခုကတည်းက ကြိုတင်ဖားထားပါတယ်။
စစ်ခွေးတိုက်ကို ရွှေကျီးမုန့်ကြွပ်နဲ့ နို့မှုန့်ပို့ရတာနဲ့၊ စီးကရက်နဲ့ အချို့မှုန့်ပို့ရတာနဲ့ လှမ်း “ကြပ်”ထားပါတယ်။
ဒါပေမဲ့ လူမိုက်ကြီး ငရှဉ့်က အေးအေးမနေဘူး။ အဆောင်ကသူတွေကို လှမ်းမှာလိုက်တာက “ငါ ဒါတွေမကြိုက်ဘူး” ဆိုတာပါပဲ။ ဒီစကားကြားတော့ အဆောင်ကလူတွေက “ပေါက်” သွားတယ်။
ဒါကြောင့် ငရှဉ့်ကြိုက်တဲ့ ဘိန်းဖြူကို အထူးလမ်းကြောင်းနဲ့ မရောက်, ရောက်အောင်ပို့လိုက်တယ်။ အခန်းထဲမှာ လုပ်ချင်တာလုပ်ခွင့်ရတဲ့ ငရှဉ့်ဟာ လောဘကြီးပြီး ရောက်လာတဲ့ ဘိန်းဖြူကို ဆေးထိုးပိုက်နဲ့ လက်မောင်းကနေ ထိုးသွင်းနေတဲ့ အချိန်မှာ အချိန်အဆမှားပြီး အကြောလွဲသွားလို့ Overdose ဖြစ်သွားတယ်။
တာ၀န်ကျ၀န်ထမ်းတွေ သွားကြည့်တော့ အခြေအနေ မကောင်းတော့ပါဘူး။ ပါးစပ်မှာ အမြှုပ်တွေထွက်ပြီး အသက်ကုန်နေပါပြီ။ ဒီလိုနဲ့ ငရှဉ့်လည်း လောကကြီးထဲက ထွက်ခွာသွားရတော့တာပါပဲ။ အင်းစိန်မြို့နယ် တရားရုံးကတော့ ထောင်တွင်း လူသတ်မှုအတွက် သေသွားတဲ့ ငရှဉ့် ကို ၁၂ နှစ်၊ မိုးသူကို ၁၀ နှစ် ပြစ်ဒဏ် ပေးခဲ့ပါတယ်။
ဂန္ထ၀င် လူမိုက်ကြီးတွေရဲ့ စိတ်တွေဟာ အကဲဆတ်လွန်းလှပါတယ်။
ထောင်တွင်းပြစ်မှုတစ်ခုကြောင့် စစ်ခွေးတိုက်ရောက်နေတဲ့ လူမိုက်ကြီး နောက်တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ သားသားကလည်း ထောင်ပိုင်ကြီးကို တွေ့ခွင့်တောင်းရာမှာ မတွေ့ရလို့ အခန်းဖော်လှဦးကို ဘာရန်ငြိုးရန်စမှမရှိဘဲ အလေးသွားတဲ့ ဂန်ဖလား အောက်မှာ ခုထားတဲ့ အုတ်နီခဲနဲ့ ထုသတ်ခဲ့ပါတယ်။
ခရမ်းသုံးခွက သားသားရဲ့ ထောင်တွင်း အဖြစ်အပျက်တွေကလည်း အံ့သြထူးဆန်းမှုတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေခဲ့ပါတယ်။
မက်ပင်လိုင်
_______________
““မက်ပင်လိုင်” ဆိုတဲ့စကားလေးတစ်ခွန်းကြောင့် အင်းစိန် သီးသန့်ထောင်မှာ လူမျိုးရေးအဓိကရုဏ်း ဖြစ်လုနီးပါး ပြဿနာတစ်ခု ပေါ်ပေါက်ခဲ့ပါတယ်။ ဒီပြဿနာရဲ့ အဓိကဇာတ်လိုက်ကတော့ လူမိုက်ကြီး အရူးသားသားကြောင့် ဖြစ်ပါတယ်။
သားသားက အင်းစိန်ထောင်ကို ၁၉၈၈ အရေးအခင်း မတိုင်ခင်ကတည်းက ရောက်နေခဲ့တာဖြစ်ပြီး ထောင်ခါတော့ လွတ်သွားပါတယ်။ ၁၉၈၉ ကျတော့ ပြန်၀င်လာပါတယ်။ သူကို ထောင်မကြီးမှာ မထားချင်တာနဲ့ သီးသန့်ထောင် (၁)ဆောင်ကို ပို့လိုက်ပါတယ်။ သီးသန့်ထောင်မှာ ပြဿနာမရှာအောင် တောင်ယာလုပ်ခွင့်ပေးထားပြီး တစ်ထောင်လုံးကိုလည်း စိတ်ကြိုက်သွားလာခွင့် ရပါတယ်။
သားသားလိုပဲ မြန်မာပိုင်နက်ထဲ၀င်ပြီး ငါးခိုးဖမ်းလို့မိတဲ့ ယိုးဒယားတွေကို သီးသန့်ထောင်ရဲ့ (၁) ဆောင်နဲ့ (၂)ဆောင် အပေါ်ထပ်မှာ ထားပါတယ်။ စား၀တ်နေရေး အခက်အခဲတွေရှိတာကြောင့် ယိုးဒယားတွေကိုလည်း တောင်ယာစိုက်ပျိုးပြီး စားသောက်ခွင့် ပေးထားရပါတယ်။
အဲဒီအချိန်က နာမည်ကျော်စောတဲ့ လူဆိုးကြီးတချို့နဲ့ သေဒဏ်ကြိုးလွတ် အကျဉ်းသားတချို့ကိုလည်း သီးသန့်ထောင် ကျွန်းတိုက်မှာ လူခွဲပြီးထားပါတယ်။
ကျွန်းတိုက်မှာ သေဒဏ်ကြိုးလွတ် အင်းစိန်က ဦးရီတို့ သားအဖသုံးယောက်၊ ကြိုးသမား သန်းလွင်တို့ ရှိသလို မောင်မောင်သန်း၊ မြင့်ဦးအောင်၊ တင်ထွေး၊ စိန်ကုလား၊ မြင့်သောင်းကြည်၊ တင်မြင့် (တစ်လောက သန်လျင်မှာ ရဲနှစ်ယောက်ကို သတ်ခဲ့သူ)တို့လည်း ရှိနေကြပါတယ်။
သားသားတို့က တောင်ယာလုပ်ခွင့်ရှိလို့ ပေါက်တူးတွေ၊ ဂေါ်ပြားတွေ၊ ဆူးတွေလည်းကိုင်ခွင့် ရှိပါတယ်။ သားသားတို့လိုပဲ ထိုင်းတွေကလည်း တောင်ယာပစ္စည်းတွေ ကိုင်ခွင့်ရထားပါတယ်။
သီးသန့်ထောင်မှာ ထိုင်း ၂၀၀ နီးပါးခန့်ရှိပြီး မြန်မာအကျဉ်းသား အားလုံးနဲ့လည်း သင့်သင့်မြတ်မြတ် ရှိပါတယ်။ ကိုးကွယ်ရာဘာသာလည်းတူတော့ ပြဿနာမရှိလှပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ တစ်နေ့တော့ သီးသန့်ထောင်မှာ မြန်မာနဲ့ယိုးဒယား ပြဿနာတစ်ခု ပေါ်ပေါက်ခဲ့ပါတယ်။
ဖြစ်ပုံက တောင်ယာလုပ်နေချိန်မှာ ထိုင်းတစ်ယောက်က သားသားဆီက ဆေးလိပ်မီးညှိဖို့ ဂက်စ်မီးခြစ်ငှားတယ်။ သားသားကလည်း ပေးလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မီးကမတောက်ဘူး။ ဒီတော့ သားသားက “ငါ့မီးခြစ်က ဂက်စ်ကုန်နေပြီထင်တယ်” လို့ လှမ်းပြောတယ်။
ဒါကိုထိုင်းက “မက်ပင်လိုင်” လို့ပြောပြီး မီးဆက်ညှိတယ်။ မီးက မတောက်ဘူး။ သားသားက မီးခြစ် ပြန်တောင်းတော့ ထိုင်းက “မက်ပင်လိုင်”လို့ ထပ်ပြောပြီး ထပ်ခြစ်တယ်။ အမှန်တကယ်တော့ “မက်ပင်လိုင်” ဆိုတာ ထိုင်းဘာသာ စကားဖြစ်ပြီး မြန်မာလို “ကိစ္စမရှိပါဘူး”လို့ အဓိပ္ပာယ်ရပါတယ်။
သားသားက နားကြားလွဲချင်တော့ “မက်ပင်လိုင်” ကို “မင့်မေ-ိုး”လို့ ပြောတယ်ထင်ပြီး ဒေါသထွက်သွားတယ်။ ခြေမြန်လက်မြန်ရှိတဲ့သူမို့ သူ့ကိုပြောတဲ့ ယိုးဒယားကို ဆီပတ်သံပြားနဲ့ ထိုးလိုက်တယ်။ အသက်အန္တရာယ် မရှိပေမယ့် ဒဏ်ရာက ချက်ချင်းသွေးတွေ ဖြာဆင်းသွားတယ်။ ဒါကိုမြင်တဲ့ ထိုင်းတွေက နီးစပ်ရာတောင်ယာ လက်နက်တွေကိုကိုင်ပြီး ပြေးလာကြတာပေါ့။
သားသားက မပြေးဘဲ တစ်ယောက်တည်းနဲ့ ခံချတယ်။ ထိုင်း ၁၀ ယောက်လောက်နဲ့ သူတစ်ယောက် ရန်ပွဲဖြစ်နေပြီ။ ဒီအချိန်မှာ ထောင်ဝါဒါတွေသိသွားလို့ ဝီစီတွေမှုတ်ပြီး အကျဉ်းသားအားလုံးကို ကိုယ့်အခန်းကိုယ် ၀င်ခိုင်းတယ်။ တချို့အကျဉ်းသားတွေလည်း ကြောက်လန့်ပြီး ကိုယ့်အခန်းကိုယ် ၀င်သွားကြတယ်။
ဒါပေမဲ့ ပွဲကပြီးမသွားဘူး။ သားသားက ယိုးဒယားတွေကို တစ်ယောက်တည်း ခံချနေတဲ့သတင်းက ကျွန်းတိုက်ကို ပြန့်သွားတယ်။ ကျွန်းတိုက်ထဲက တင်ထွေးက ကျွန်းတိုက်ထဲ က “ဇိုး”တွေကို အပြင်ထွက်လာပြီး သားသားကို ဝိုင်းကူဖို့ လှုံ့ဆော်တယ်။
ပြောပြောဆိုဆိုပဲ ကျွန်းတိုက် တောင်ယာထဲမှာ မြေမြှုပ်ပြီး ဝှက်ထားတဲ့ သံချွန် ၂၄ ချောင်းကို ဖော်ပေးလိုက်တယ်။
အားလုံးက သံချွန်တစ်ယောက် နှစ်ချောင်းကိုင်ပြီး သားသားတို့ ရန်ဖြစ်နေတဲ့ ဆီကိုပြေးသွားကြတယ်။ ကျွန်းတိုက် အပြင်ဘက်မှာ ယိုးဒယား ၂၀၀ လောက်ကို ခံချဖို့ မြန်မာလူမိုက် အရေအတွက်က ၂၂ ယောက် ဖြစ်လာတယ်။ ထောင်က ရိုးရိုးရန်ပွဲ မဟုတ်တော့ဘူးဆိုတာ သဘောပေါက်သွားတယ်။
တချို့၀န်ထမ်းတွေက ကင်းမျှော်စင်ပေါ်တက်ပြီး အဓိကရုဏ်းဖြစ်ရင်ပစ်ဖို့ သေနတ်တွေကို ကျည်ထိုးပြီးနေပြီ။ မြန်မာလူမိုက် ၂၂ ယောက်ကလည်း ယိုးဒယားအုပ်စုကြီးကို ခံချဖို့ မိန်းဂျေးလ်လမ်းမပေါ်မှာ အသင့်ဖြစ်နေတယ်။
အဲဒီအချိန်မှာ အံ့သြစရာကောင်းတာက လူ ၂၀၀ လောက်ရှိတဲ့ ယိုးဒယားအစုကြီးဟာ မြန်မာအုပ်စုကို ရင်မဆိုင်တော့ဘဲ သူတို့ရဲ့အဆောင်ထဲကို ပြေး၀င်သွားကြတယ်။
ဒါကြောင့် သွေးချောင်းစီးမယ့် အုပ်စုလိုက် တိုက်ပွဲကတော့ ဖြစ်မသွားခဲ့ဘူး။ အခြေအနေ တင်းမာနေစဉ်မှာပဲ အကျဉ်းထောင်က အရေးပေါ် အကူအညီ တောင်းလိုက်တဲ့ အင်းစိန်မြို့နယ်ရဲတပ်ဖွဲ့က အင်အား ၄၀ လောက် လက်နက်အစုံအလင်နဲ့ ထောင်ထဲကို၀င်လာကြတယ်။
သီးသန့်ထောင်မှာ အဲဒီနေ့က တာ၀န်ကျတဲ့ထောင်မှူးက ဦးသိန်းမြင့်ဖြစ်ပြီး ဂျူတီချိန်က တပ်ကြပ် မျိုး၀င်း ဖြစ်ပါတယ်။ အားလုံးကို အခန်းတွေထဲ အသီးသီးသွင်းပြီး သော့ခတ်လိုက်ပြီးတဲ့ အခါမှာတော့ လူမျိုးရေး အဓိကရုဏ်းရန်ပွဲကို ရှောင်လွှဲနိုင်လိုက်ပါပြီ။
ထောင်မှူးဦးသိန်းမြင့်ကလည်း ပြေပြေလည်လည် အရှင်းကောင်းတာကြောင့် ဘယ်သူ့ကိုမှ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် အရေးမယူခဲ့ပါဘူး။ ဒီအဖြစ်အပျက်ဟာ ၁၉၈၉မှာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာ ဖြစ်ပါတယ်။
ဒီဖြစ်ရပ်ကြောင့် “အရူး သားသား”လို့ နာမည်ပေးကင်ပွန်းတပ်ခြင်းခံရတဲ့ သားသားဟာ သီးသန့်ထောင်မှာပဲ ဘဂျမ်းနဲ့ ထပ်ငြိပါတယ်။
ဘဂျမ်းက ကျွန်းတိုက်ထဲမှာနေတာကြောင့် သားသားက တိုက်ထဲ၀င်ပြီးသတ်ဖို့ လုပ်တယ်။ ကျွန်းတိုက်ထဲက သူတွေကလည်း သားသားကို ပြန်သတ်ဖို့ သံချွန်ကိုယ်စီနဲ့ စောင့်နေကြပါတယ်။
ဒါပေမဲ့ ၈၈ အရေးအခင်းကြောင့် သီးသန့်ထောင် ရောက်လာတဲ့ ဒလမှ လှထွန်းက စဉ်းစဉ်းစားစားလုပ်ကြဖို့ ကြား၀င်ညှိနှိုင်းပေးတဲ့အခါမှ ပြေလည်သွားတယ်။ ဒီလိုပြဿနာမဖြစ်ခဲ့လို့ ဦးနုစျာပနလှုပ်ရှားမှုကြောင့် ဖမ်းဆီးခံခဲ့ရပြီး သီးသန့်ထောင်ရောက်လာတဲ့ ကျောင်းသားခေါင်းဆောင် မောင်မောင်ကျော်၊ အံ့ဖွယ်ကျော်၊ လှဌေးနဲ့ အောင်ဇေယျတို့ စိတ်မညစ်ခဲ့တာ ဖြစ်ပါတယ်။
ဒါပေမဲ့ မိသားစုနဲ့တွေ့ခွင့်မပေးဘဲ တိုက်ပိတ်ထားတာကြောင့် လှထွန်းနဲ့ လူမိုက်ကြီးတွေပေါင်းပြီး ဆံပင်ညှပ်သမား အယောင်ဆောင်ကာ ကျောင်းသားခေါင်းဆောင်တွေအတွက် ဆေးလိပ်၊ ငါးပိကြော်နဲ့ အချိုမှုန့်တွေကို ခိုးပေးနိုင်ခဲ့ပါတယ်။
စိတ်တို စိတ်ဆတ်လွန်းတဲ့ သားသားဟာ နိုင်ငံရေးသမားတွေနဲ့တော့ အတော်ပြေလည်ပါတယ်။ သူ့ကို ထောင်မကြီး ပြန်ပြောင်းတော့လည်း ထောင်ထဲမှာ ဆေးခြောက်တွေမိလို့ နောက်မှုအဖွင့်ခံရတယ်။ သူကလည်း အပြင်ကို ခဏခဏထွက်ချင်တော့ ရှာဖွေရေးလုပ်ရင် ဆေးခြောက်အမိခံတယ်။
နောက်တော့ ထောင်က သားသား နောက်မှုထွက်ချင်တာကို ရိပ်စားမိသွားပြီး သားသားလက်ထဲမှာ ဆေးခြောက်တွေ့ရင်တောင် မသိချင်ယောင် ဆောင်နေတော့တယ်။
ဒီအချက်က သားသားအတွက် ရွှေတွင်းတွေ့သွားသလိုပဲ။ ထောင်ထဲမှာ ဆေးခြောက်ကို စိတ်တိုင်းကျ ရောင်း၀ယ် ဖောက်ကားတော့တယ်။ ထောင်မှူးတွေ ဝါဒါတွေကိုလည်း ငွေကြေးမက်လုံးပေးပြီး အိပ်ကပ်ထဲ ထည့်ထားလိုက်တယ်။
နောက်တော့ သားသားရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေဟာ ထိန်းမနိုင်သိမ်းမနိုင် ဖြစ်လာတဲ့အတွက် ထောင်အာဏာပိုင်တွေက မနေသာတော့ဘဲ သားသားကို စစ်ခွေးတိုက်ပို့လိုက်တယ်။ စစ်ခွေးတိုက်ရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း သားသားတို့ “ပုန်း” ကြောင်သွားတော့တယ်။
ဒါက ထောင်ရဲ့ ဘန်းစကားဖြစ်ပြီး အဓိပ္ပာယ်ကတော့ စား၀တ်နေရေး မပြေလည်တာကို ပြောတာပါ။ အဆင်မပြေမှုတွေ များလာလို့ သားသားက ထောင်ပိုင်ကြီးကို တွေ့ခွင့်ရဖို့တင်ပြပါတယ်။ ခက်တာက ထောင်ပိုင်က “အထုပ်ရှုပ်” တွေမို့ မတွေ့ဘဲရှောင်နေတယ်။
တစ်ညမှာ သည်းမခံနိုင်တဲ့ သားသားက အခန်းဖော် တောင်ဥက္ကလာက မူးယစ်ဆေးဝါးမှုနဲ့ ရောက်နေတဲ့ လှဦးကို အလေးသွားတဲ့ “ဂန်ဖလား” ခုတဲ့ အုတ်နီခဲနဲ့ ညဘက် အိပ်နေတုန်း ထုသတ်လိုက်တယ်။
အရေးပေါ်ခေါ်လို့ ရောက်လာတဲ့ ထောင်ပိုင်က လှဦးကို ရန်ငြှိုးမရှိဘဲ ဘာလို့သတ်တာလဲမေးတော့ ထောင်ပိုင်လာမတွေ့လို့ သတ်တာလို့ပြန်ဖြေတယ်။ အဲဒီလို မိုက်တွင်းနက်လှတဲ့ သားသားကို ထောင်တွင်း လူသတ်မှုအတွက် ထောင် ၁၀ နှစ် ချခဲ့ပါတယ်။
ထောင်တွင်း လောကဓံကို အရေထူတဲ့ သားသားဟာ ထောင်ထဲမှာ ဘာမှမဖြစ်ဘဲ နှစ်များစွာအကြာ ပြန်လည်လွတ်မြောက်ခဲ့ပါတယ်။ အခုတော့ သူ့သတင်းကို ဘယ်သူကမှ အစအန မကြားရတော့ပါဘူး။
သားသားလိုပဲ ထောင်တွင်းလောကဓံကို ခံနိုင်ရည်ရှိတဲ့ အံ့သြဖွယ် လူမိုက်တစ်ယောက်လည်း ရှိပါသေးတယ်။
သူ့နာမည်က “ကျော်သူ” တဲ့။
မြွေဖြူလေးကျော်သူနှင့် ထောင်မင်းသားစိုးမြတ်
_____________________
ထိုင်း-မြန်မာ နယ်စပ်မှာ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်း ၃၀ ကျော်က လက်စွမ်းလက်စကြီးတဲ့ ကြေးစား လူသတ်သမား တစ်ယောက် ရှိခဲ့ဖူးပါတယ်။ ဆွယ်တာအင်္ကျီလေးနဲ့ အသားဖြူဖြူ ခပ်နွဲ့နွဲ့မင်းသားကြီး ဇေယျပုံစံနဲ့မို့ မြ၀တီမြို့နဲ့ နယ်စပ်တစ်ကျောမှာ သူ့ကို မြွေဖြူလေးလို့ အားလုံးသိထားကြပါတယ်။
သူ့ရဲ့ အားသာချက်ကတော့ သေနတ်ပစ်ရင် အင်မတန် လက်ဖြောင့်ပါတယ်။ သူ့ကိုငှားရမ်းတဲ့ သူဌေးအများစုက လောင်းကစားမှုနဲ့ အသက်မွေး၀မ်းကျောင်းပြုနေတဲ့ နိုင်ငံခြားသားတွေ များပါတယ်။
သူက စကားသိပ်ပြောတဲ့သူ မဟုတ်ပါဘူး။ ပြီးတော့ သိုသိုသိပ်သိပ် နေတတ်ပါတယ်။ သူ့ကိုအပ်တဲ့ အလုပ်မှန်သမျှ အတိအကျ လုပ်ပေးတဲ့အတွက် ထိုင်းနယ်စပ်မှာ သူ့ဂုဏ်သတင်းက မွှေးနေပါတယ်။
တစ်ခါက ကျော်သူဟာ ပြည်တွင်းထဲကို ကိစ္စတစ်ခုနဲ့ ပြန်၀င်လာတဲ့အချိန် အဖမ်းခံလိုက်ရပါတယ်။ မြန်မာနိုင်ငံဘက်မှာလည်း ကျော်သူလုပ်ခဲ့တဲ့ အမှုတွေကြောင့် ရဲဘက်က သူ့ကိုအလိုရှိနေပါတယ်။
သူက အရှိန်အဝါကြီးတော့ ထောက်လှမ်းရေးက တိုက်ရိုက်ကိုင်တွယ်ပြီး အင်းစိန်ထောင်ကို ပို့လိုက်ပါတယ်။ အင်းစိန်ရောက်တဲ့ အခါမှာတော့ သူရဲ့မိုက်ဂုဏ်ကို စမ်းသပ်ဖို့ စောင့်နေတဲ့ စိုးမြတ်နဲ့ စတွေ့ရတော့တာပါပဲ။
ကျော်သူ (ခ) မြွေဖြူလေး အကြောင်းပြောမယ်ဆိုရင် အားလုံး သိထားကြတဲ့ ထောင်မင်းသားကြီး စိုးမြတ်ကိုလည်း ချန်ထားခဲ့လို့ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ အရေးအခင်း ပြီးတဲ့နောက် ထောင်ထဲကို “ဇ” ရှိတဲ့ လူဆိုးတွေ အစီအရီ ၀င်လာကြတဲ့အထဲမှာ အလုံက အရေးအခင်း ခေါင်းဖြတ်မှုနဲ့ ၀င်လာတဲ့ စိုးမြတ်က အင်းစိန်ထောင်မှာ ဂန္ထ၀င်တွင်ပါတယ်။
ဒါပေမဲ့ ထောင်သမ္ဘာဝါအရ စိုးမြတ်၀င်လာချိန်မှာ အင်းစိန်ထောင်ကို မလွှမ်းမိုးနိုင်သေးပါဘူး။
အင်းစိန်ထောင်မှာ အဲဒီအချိန်က သြဇာအကြီးမားဆုံး လူတစ်ယောက် ရှိနေခဲ့ပါတယ်။ သူကတော့ ကြည့်မြင်တိုင်ကကို စံငြိမ်းပါပဲ။ ကိုစံငြိမ်းရဲ့မိုက်ဂုဏ်ကလည်း အင်မတန်ထင်ရှားပါတယ်။
မဆလခေတ်က ကြည့်မြင်တိုင်မှာ အင်အားကြီးတဲ့ လူမိုက်အဖွဲ့ကြီး နှစ်ဖွဲ့ရှိတယ်။ တစ်ဖွဲ့ကို ကိုစံငြိမ်းက ခေါင်းဆောင်ပြီး ကျန်တဲ့တစ်ဖွဲ့ကိုတော့ ကပ္ပလီလို့ခေါ်တဲ့ လူမိုက်တစ်ယောက်က ဦးဆောင်တယ်။ ကြည့်မြင်တိုင် ဆိုတာကလည်း နယ်မြေကျယ်သလို လှိုင်မြစ်နဲ့ ဆက်စပ်နေတဲ့အတွက် လူဆိုးလူမိုက်တွေအတွက် “ခွင်” တော်တော်ပေါတဲ့အရပ်ဒေသပါ။
နောက်ဆုံးတော့ ကြည့်မြင်တိုင် ဂိုဏ်းနှစ်ဂိုဏ်းဟာ ဝေစုမတည့်တော့ဘဲ နယ်မြေလုပွဲ ဆင်နွှဲပါတော့တယ်။ ဒီပွဲမှာ ကိုစံငြိမ်းဟာ ကပ္ပလီရဲ့ အိမ်ပေါ်ကိုတက်ပြီး တစ်မိသားစုလုံးကို ဓားနဲ့တက်ခုတ်တယ်။
ကပ္ပလီကတော့ ကံကောင်းပြီး လွတ်မြောက်သွားတယ်။ ကျန်တဲ့မိသားစုတွေတော့ သေကုန်တယ်။ ဒီအမှုနဲ့ပဲ ကိုစံငြိမ်း အင်းစိန်ထောင်ထဲကို ၀င်ရတယ်။
ပြဿနာက ဒီမှာမပြီးဘူး။ ကပ္ပလီကလည်း တစ်မိသားစုလုံး သေသွားတဲ့အတွက် ကိုစံငြိမ်းကို အခဲမကျေဘူး။ ဒါကြောင့် ကိုစံငြိမ်း ရုံးထွက်ကို စောင့်ပြီး သတ်ဖို့ကြံစည်တယ်။ ကိုစံငြိမ်း ရုံးအထွက်မှာ ကပ္ပလီက ဓားနဲ့ခုတ်ပေမယ့် ရဲတွေအကာအကွယ်ကောင်းလို့ ကိုစံငြိမ်း အသက်ရှင်ခဲ့ရတာ။
လွတ်မြောက်သွားတဲ့ ကပ္ပလီကို ဆက်ရှင်းဖို့ကို စံငြိမ်းရဲ့လက်ရင်းတပည့် ကောက်ကြီးက ဆက်လှုပ်ရှားတယ်။ ကောက်ကြီးက စက်ဘီးရှေ့မှာ ထီလက်မှတ်တွေချိတ်ပြီး ထီသည်ယောင်ဆောင်ကာ ကပ္ပလီကို ဆက်ရှာတယ်။
စက်ဘီးရှေ့ဘားတန်းမှာ ဓားကိုကပ်ပြီး ကြိုးနဲ့စည်းထားတယ်။ တစ်နေ့တော့ကောက်ကြီး ထီရောင်းနေတုန်း ဘတ်စ်ကားပေါ် တက်သွားတဲ့ ကပ္ပလီကို လှမ်းမြင်လိုက်တယ်။ ဒါနဲ့ ကောက်ကြီးလည်း စက်ဘီးမှာချိတ်ထားတဲ့ ဓားကိုယူပြီး ဘတ်စ်ကားပေါ် ပြေးတက်သွားတယ်။
ခရီးသည်တွေကြားမှာပဲ ရုပ်ရှင်ထဲကလို စာရင်းရှင်းပွဲလုပ်တယ်။ နောက်ဆုံး ကောက်ကြီးက ကပ္ပလီရဲ့ခေါင်းကို ဖြတ်လိုက်တယ်။
ဒီသတင်းက ကြည့်မြင်တိုင်တစ်ကျောမှာ တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားစရာ အကောင်းဆုံးဖြစ်ခဲ့ပြီး ကောက်ကြီးလည်း အဖမ်းခံလိုက်ရပြီး အင်းစိန်ထောင် ရောက်သွားတယ်။ အင်းစိန်ထောင်မှာ အဆင်ပြေနေတဲ့ ကိုစံငြိမ်းက သူ့တပည့်ကို ခမ်းခမ်းနားနား ကြိုဆိုတယ်။
မင်းတာ၀န်ကျေပွန်တယ်ပေါ့။ ကိုစံငြိမ်းရဲ့လူအုပ်က တောင့်တော့ တစ်ထောင်လုံးကို သြဇာညောင်းတယ်။ ကိုစံငြိမ်းပြီးရင် တစ်ထောင်လုံး ပြီးတယ်။
ဒီလိုအချိန်မှာပဲ စိုးမြတ်ကြီးလည်း အင်းစိန်ထောင်ကို ရောက်လာတယ်။ စိုးမြတ်ကြီးက ရုပ်ဖြောင့်ဖြောင့် အသားဖြူဖြူနဲ့ ကျောကုန်းမှာ လောကနတ်အရုပ်ကို ထိုးထားတယ်။
စကားပြောတဲ့ အခါမှာလည်း ဘယ်သူ့ကိုမဆို ဖော်ဖော်ရွေရွေနဲ့ ချိုချိုသာသာ ပြောတယ်။ လူမှုဆက်ဆံရေး သိပ်ကောင်းတယ်။ ဒီအားကောင်းချက်တွေကြောင့် ထောင်ထဲရောက်လာတဲ့ လူဆိုးလူမိုက် အချို့က စိုးမြတ်ကြီးကို ခေါင်းဆောင် တင်ကြတယ်။
သူ့အုပ်စု ကိုယ့်အုပ်စုတွေ ဖြစ်လာပေမယ့် ကိုစံငြိမ်းက ကြည့်မြင်တိုင်၊ စိုးမြတ်ကြီးက အလုံဆိုတော့ အပိုင်သား အချင်းချင်းဆိုပြီး ဘာပြဿနာမှမရှိဘူး။ ကိုစံငြိမ်းကလည်း သူ့လူသူပိုင်တယ်။ စိုးမြတ်ကလည်း သူ့လူသူနိုင်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ထောင်ထဲမှာ နားလည်မှုရှိရှိ နေနေကြတယ်။
ဒါပေမဲ့ စိုးမြတ်ကြီးရဲ့ ဘုန်းတန်ခိုးအာဏာ တက်လာချင်တော့ ကိုစံငြိမ်း အကုသိုလ် ဂြိုဟ်ဆိုး၀င်တဲ့တစ်နေ့ ရောက်လာတယ်။
ကိုစံငြိမ်းက အင်းစိန်ထောင် အချုပ်ရုံးမှာ အလုပ်လုပ်ပါတယ်။ ဒီနေရာက တစ်ထောင်လုံးရဲ့ အဓိကငွေ၀င်ပေါက် နေရာကြီးပါပဲ။ ဒီနေရာကို ကိုစံငြိမ်းက “ကိုင်” ထားတာပါ။
ထောင်ထဲရောက်လာတဲ့ အချုပ်သားမျိုးစုံထဲမှာ ပိုက်ဆံရှိတဲ့လူ၊ မိဘနောက်ခံ တောင့်တင်းတဲ့လူ မျိုးစုံပါတယ်။ ဒီအချုပ်သားတွေ ထောင်ထဲမှာ သက်သက်သာသာ နေချင်ရင် ကိုစံငြိမ်းတို့နဲ့ညှိမှ အဆင်ပြေမှာဖြစ်ပါတယ်။
___________
အင်းစိန်ထောင်အတွင်းမှဂန္ထဝင်လူမိုက်ကြီးများ
အပိုင်း(၄)
#ဇော်သက်ထွေး
ညှိတဲ့အခါမှာ “အလုပ်ဇယား” တွေ ပါလာတယ်။ အပြင်ကမိဘတွေကလည်း သူတို့ရဲ့ သားတွေ၊ လင်ယောက်ျားတွေ၊ ဖခင်တွေ ထောင်ထဲမှာ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် နေနိုင်ဖို့ ငွေကိုရေလိုသုံးရတယ်။ ဒါကြောင့် ကိုစံငြိမ်းအတွက်တော့ ဆည်၀ကဗျိုင်းလို “ကောက်စား” ရုံပါပဲ။
သူ့အတွက် အချုပ်ရုံးဆိုတာ “အငြိမ်းဇယား” ပဲ။ ဒီလို သာယာနေတဲ့ဘ၀ဟာ သာကေတ NLD က သင်္ကြန်သံချပ်ထိုးလို့ ၅(ည)နဲ့ ၀င်လာတဲ့ ကိုမြင့်အောင်ကြောင့် တစ်မုဟုတ်ချင်း ပြိုကျပျက်စီးသွားပါတယ်။
ကိုမြင့်အောင်ကို ထောက်လှမ်းရေးက စစ်ကြောရေးလုပ်နေတုန်းမို့ အင်းစိန်ထောင်ထဲ ထည့်ထားပေမယ့် ရုံးတင် တရားမစွဲရသေးဘူး။
ထောက်လှမ်းရေးလည်း ကိုမြင့်အောင်ကို အင်းစိန်ထောင် အချုပ်ရုံးမှာပဲ စစ်ကြောရေးလုပ်နေတယ်။ အဲဒီနေ့က စစ်ကြောရေးလုပ်နေတဲ့ ထောက်လှမ်းရေး အိမ်သာ သွားတက်နေတုန်း ကိုမြင့်အောင်က ထောက်လှမ်းရေးရဲ့ ဦးထုပ်ကိုဆောင်း၊လက်ပတ်နာရီကို၀တ်ပြီး အင်းစိန် ထောင်ဗူး၀ကနေ ခပ်တည်တည်နဲ့ လွတ်မြောက်သွားတယ်။
အရှေ့တောင်အာရှရဲ့ အလုံခြုံဆုံးနဲ့ အကြီးဆုံးထောင်လို့ ကြွေးကြော်နေတဲ့ အင်းစိန် ထောင်ကြီးကတော့ ကိုမြင့်အောင်ကြောင့် ကျွမ်းပြန်ပြီး ကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။
ထောင်ပိုင်ကြီးက အစ တာ၀န်ခံ ထောင်မှူးတွေ၊ တံခါးထောင်မှူးတွေ၊ ၀န်ထမ်းတွေအားလုံး စစ်ဆေးအရေးယူခံရတယ်။ ဒီပြဿနာကြောင့် အချုပ်ဆောင်ကိုရှင်းဖို့ တံမြက်စည်းလှည်းတဲ့အထဲမှာ ကိုစံငြိမ်းလည်းပါသွားတယ်။
နောက်ဆုံး ကိုစံငြိမ်းကို အချုပ်ရုံး လေဘာကျကနေ ရုပ်သိမ်းပြီး တိုက်ပိတ်လိုက်တယ်။ ကိုစံငြိမ်း အရာကျသွားတာကြောင့် သူ့တပည့်တွေလည်း ထောင်ထဲမှာ “ငုပ်” သွားတယ်။
ထောင်ကလည်း ဘယ်လောက်တောင် ရက်ရက်စက်စက် လုပ်သလဲဆိုတော့ ကိုစံငြိမ်းကို အရမ်းကြမ်းတဲ့ နယ်စပ်က ရဲဘက်စခန်းကိုပါ ပို့ပစ်လိုက်တယ်။ နောက်ဆုံး ရဲဘက်စခန်းမှာပဲ သေသွားတယ်လို့ ကြားသိထားရတယ်။
ကိုစံငြိမ်း မရှိတော့တဲ့နောက်မှာတော့ စိုးမြတ်က ထောင်ထဲမှာ တန်ခိုးအာဏာ ကြီးထွားလာပါတယ်။ ထောင်ကလည်း လူဆိုးတွေကို ထိန်းဖို့ လူဆိုးတွေကိုပဲ ပြန်သုံးတဲ့ အစဉ်အလာကြောင့် စိုးမြတ်ကြီးကို အခွင့်အရေးတွေပေးပြီး ချက်ချင်း “မွေး” ပစ်လိုက်တယ်။
ပြီးတော့ တစ်ထောင်လုံးရဲ့ ငွေကြေးအ၀င်ဆုံး နေရာဖြစ်တဲ့ အချုပ်ဆောင် နှစ်ဆောင်အနက် (၁) ဆောင်ကို အပိုင်စားပေးလိုက်တယ်။ အင်းစိန် တစ်ထောင်လုံးက အဆောင်တွေဟာ အရေးအခင်းမှာ မီးရှို့လိုက်လို့ တစ်ထပ်တွေပဲ ဖြစ်ကုန်ပြီး မီးမလောင်ဘဲ ကျန်ရစ်ခဲ့တာဆိုလို့ (၁) ဆောင်ပဲ ရှိပါတယ်။
(၁) ဆောင်က နှစ်ထပ်ဆိုတော့ အချုပ်သားဦးရေ ပိုများတယ်။ ဆိုလိုချင်တာက စိုးမြတ်ကြီးအတွက် ၀င်ငွေပိုကောင်းတယ်လို့ ပြောချင်တာပါ။ ဒါပေမဲ့ စိုးမြတ်ကြီးက တခြားလူဆိုးတွေလို မဟုတ်ဘူး။
အချုပ်ဆောင်ကို ရောက်လာတဲ့ နိုင်ငံရေးသမားတွေ အားလုံးကို လေးလေးစားစား ဆက်ဆံတယ်။ သူအထူးဂရုစိုက်တဲ့ နိုင်ငံရေးသမားကြီးနှစ်ယောက်ကတော့ သုံးခွဦးစိန်၀င်း (၁၉၅၉ တကသ ဒုဥက္ကဋ္ဌဟောင်း) နဲ့ စစ်ကိုင်း ဦးတင်၀င်းတို့ ဖြစ်ပါတယ်။
တကယ်တော့ စိုးမြတ်ကြီးဟာ ၁၉၈၈ ခု န၀တအစိုးရ အာဏာသိမ်းပြီးတဲ့အချိန် ထောင်ထဲ၀င်တော့ “တန်း၀င်” လူမိုက်ကြီးစာရင်း မ၀င်သေးပါဘူး။
စိုးမြတ်ကြီးရဲ့ ထောင်တွင်းဘ၀ကို ကြီးကျယ်ခမ်းနားအောင် “အတောင်ပံ တပ်” ပေးလိုက်တဲ့သူ နှစ်ယောက်ကတော့ ကြည့်မြင်တိုင်လူမိုက်ကြီး ကိုစံငြိမ်းနဲ့ ထောင်ပိုင်ကြီး ဦးဇော်အုန်းတို့ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။
အသားဖြူဖြူ ရုပ်ချောချော သန့်ပြန့်တဲ့ ဥပဓိရုပ်ပိုင်ရှင် စိုးမြတ်ကြီးဟာ အလုံအရေးအခင်း ခေါင်းဖြတ်အမှုမှာ မခြူးနဲ့အတူ ထောင်ကျခဲ့တာ ဖြစ်ပါတယ်။ အမှုတွဲထဲမှာ ဂါးဂါးကြီး၊ ဂါးဂါးလေး၊ မင်းဦးနဲ့ နဂါးလေးတို့ ပါ၀င်ပြီး မခြူးတစ်ယောက်သာ သေဒဏ်ကျခဲ့တာ ဖြစ်ပါတယ်။
စိုးမြတ်ကြီး ကံကောင်းတာက အာဏာသိမ်းပြီးခါစအချိန်၊ ထောင်ခါပြီးခါစမို့လို့ ထောင်ထဲမှာ လူကလည်း နည်းတယ်။ စိုးမြတ်ကြီးကလည်း အပြောအဆိုကောင်းတော့ ထောင်ပိုင် ဦးဇော်အုန်းက ချက်ချင်း သဘောကျသွားတယ်။ ထောင်အာဏာပိုင်တွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း စိုးမြတ်ကြီးကို ပိုက်ဆံမြိုးမြိုးမြက်မြက်ရတဲ့ အချုပ်ဆောင်တွေမှာ တန်းစီးအရာ ပေးလိုက်တယ်။
တစ်ခုကောင်းသွားတာက စိုးမြတ်ကြီး ထောင်ကျတဲ့အမှုဟာ လူသတ်၊ ပစ္စည်းယူ၊ ဓားပြတိုက်တာမဟုတ်ဘဲ အရေးအခင်း ခေါင်းဖြတ်အမှု ဖြစ်တဲ့အတွက် ထောင်ထဲကို ရောက်လာတဲ့ နိုင်ငံရေးသမားတွေက သူ့ကို “တန်း” တစ်ခုပေးပြီးဆက်ဆံတယ်။
သူကလည်း အဲဒီလို ဆက်ဆံခံရတာကို သဘောကျတယ်။ တခြားလူဆိုး၊ လူမိုက်တွေကိုလည်း နိုင်ငံရေးသမားတွေက သူ့အပေါ်မှာ တန်ဖိုးထားဆက်ဆံတဲ့ အကြောင်းကိုလည်း မကြာခဏ ထုတ်ပြောပြီး ကြွားတတ်တယ်။ တစ်နည်းအားဖြင့် နိုင်ငံရေးသမားတွေက သူ့နောက်မှာ ရှိနေတယ်ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့။
ဒါကြောင့်လည်း နိုင်ငံရေးသမားတွေ လုပ်ချင်တာကို အာဏာပိုင်တွေ မသိအောင် လိုက်လျောတယ်။ သူကတော့ နိုင်ငံရေးသမားတွေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ထောင်အာဏာပိုင်ကို “ချွန်”တာ၊ “တက်”တာ မရှိဘူး။ ဒီလိုနဲ့ စိုးမြတ်ကြီးဟာ အင်းစိန်ထောင်ထဲမှာ ထင်ရှားလာပါတော့တယ်။
သူ့ရဲ့နာမည် တရှိန်ရှိန် တက်နေတဲ့အချိန်မှာ စိုးမြတ်ကြီးက သူကောင်းကောင်း ကျွမ်းကျင်တဲ့ PR (Public Relation) ကို ကောင်းကောင်း အသုံးချပါတယ်။ သူ့အပေါ် သစ္စာရှိမယ်လို့ထင်တဲ့ လူတွေကို တပည့်အဖြစ်မွေးပြီး ကောင်းကောင်း ကျွေးထားတယ်။ပြီးတော့ ဦးနှောက်နည်းတဲ့ လူဆိုးတွေ သူ့အပေါ် ပိုပြီးတိမ်းညွှတ်လာအောင် သူ့ပုံစံကိုပါ ပြောင်းလဲလိုက်တယ်။
သူ့ကျောကုန်းမှာ ထိုးထားတဲ့ လောကနတ်ရုပ်က တော်တော်လှပါတယ်။ ဒီအရုပ်ကို အင်းစိန် တစ်ထောင်လုံး တက်တူးထိုးတာနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အတော်ဆုံးလို့ဆိုတဲ့ ဌေး၀င်းက အကောင်းစား ဆေးတွေကို နိုင်ငံခြားကမှာပြီး ထိုးပေးထားတာ ဖြစ်ပါတယ်။
အဲဒီအချိန်က ထောင်ထဲမှာ တက်တူးဆရာကြီးဆိုလို့ ဌေး၀င်းနဲ့ ကဗျာ (မူးယစ်အမှုတွဲနှစ်ယောက်)ပဲ ရှိပါတယ်။
ညနေဘက် ထောင်ပိတ်ရင် ကျသစ်တွေကို စိုးမြတ်ကြီးက မိန့်ခွန်းခြွေလေ့ရှိတယ်။ သူပြောလေ့ ရှိတဲ့စကားကတော့ “ငါ့ညီတို့ကို တစ်ခုပြောချင်တယ်၊ စာရေးဆရာ မင်းသိင်္ခ ၀တ္ထုတွေ ဖတ်ဖူးမှာပေါ့။ သူ့ဇာတ်ကောင်တွေထဲမှာ လူတွေ သဘောအကျဆုံးကတော့ ဆားပုလင်းနှင်းမောင်ပဲ။
ဆားပုလင်းနှင်းမောင်က ရုပ်ဖြောင့်တယ်၊ သတ်္တိရှိတယ်၊ အားနည်းတဲ့သူဘက်က ရပ်တည်တယ်၊ မတရားတာ လုပ်လာရင် ဘယ်သူ့ကိုမှ မကြောက်ဘူး။ ဒီဇာတ်ကောင်မျိုး ၀တ္ထုထဲမှာမို့လို့ အပြင်မှာမရှိဘူး မထင်နဲ့။ အပြင်မှာလည်း ဆားပုလင်းနှင်းမောင်လို လူတစ်ယောက်ရှိတယ်။ သူကတော့ အင်းစိန်ထောင်ထဲက စိုးမြတ်လို့ခေါ်တဲ့ ကျုပ်ပဲ” လို့ ပြောတတ်တယ်။
ဒီလိုအပြောချိုချိုလေးရဲ့ နောက်မှာတော့ ထောင်ထဲမှာ တရားမ၀င်လုပ်နေတဲ့ လောင်းကစားဝိုင်းတွေကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ခွင့်ပြုထားတယ်။ မူးယစ်ဆေးဝါး သုံးစွဲတာတွေကို မျက်ကွယ်ပြုထားတယ်။
ကုန်ကုန်ပြောရရင် တက်တူးထိုးတာ၊ လိင်တူဆက်ဆံတာကအစ ချုပ်ကိုင်ထားတာ ဖြစ်တဲ့အတွက် စိုးမြတ်ရဲ့သြဇာက ထောင်ထဲမှာ တဖြည်းဖြည်း ကြီးမားလာတယ်။
အကျဉ်းသားတွေကလည်း လောင်းကစားကို ဘယ်လောက်တောင် ဝါသနာထုံလဲဆိုရင် စိတ်ပုတီးက ပုတီးစေ့တွေနဲ့လည်း လုပ်တတ်တယ်။ ထောင်ထဲမှာရှိနေတဲ့ ခဲလုံးနဲ့လည်း ကစားတတ်တယ်။
ဘာမှမရှိရင် တောင်ယာမှာ စိုက်ပျိုးထားတဲ့ မုန်ညှင်းခင်း၊ ကိုက်လန်ခင်းထဲက အပင်တွေမှာ ပွင့်တဲ့ ပန်းပွင့်တွေကို လက်ညိုးထိုးပြီး “စုံ”၊ “မ”ဝှက်တယ်။ ပြီးမှ အပင်မှာသွားပြီး အပွင့်ရေကြတယ်။
သူတို့ကို ဘာနဲ့မှအရေးယူလို့ မရပါဘူး။ အလောင်းအစားကတော့ ၀တ်ထားတဲ့အင်္ကျီတွေ၊ ပုဆိုးတွေ၊ အနွေးထည်တွေ၊ စောင်တွေ၊ အိပ်ရာလိပ်တွေ ရှိသမျှ အကုန်လောင်းကြတာပါပဲ။
ထောင်မင်းသား ဖြစ်လာတဲ့ စိုးမြတ်ကြီးဟာ ထောင်အာဏာပိုင်တွေရဲ့ မျက်နှာသာပေးမှုကြောင့် ကြိုက်သလို နေထိုင်တယ်။ အကျဉ်းသားတွေ စီးခွင့်မရှိတဲ့ ကတ္တီပါဖိနပ်ကို စီးတယ်၊ အကျဉ်းသား၀တ်စုံ မ၀တ်ဘဲ ပလေကပ်လုံချည်နဲ့ တီရှပ်ကို၀တ်တယ်၊ တီရှပ်အပေါ်မှာ လယ်သာဂျက်ကက် ထပ်၀တ်ပြီး ရေဘင် မျက်မှန်တောင် တပ်လိုက်သေးတယ်။
တစ်ထောင်လုံးကို ကြိုက်သလို သွားခွင့်ရှိပြီး ဝါးဆစ်ပိတ် ကိုင်ထားတဲ့ သက်တော်စောင့် ရှေ့နှစ်ယောက် နောက်နှစ်ယောက် အနည်းဆုံးပါတယ်။ စိုးမြတ်ကြီးစားတဲ့ ထမင်းဝိုင်းကိုလည်း ကြည့်ပါဦး။ သူစားဖို့အတွက် ကြွေပန်းကန်နဲ့ ထမင်းခူးပေးထားပြီး အကျဉ်းသားတွေ ကိုင်ခွင့်မရှိတဲ့ ဇွန်းနဲ့ခက်ရင်းကို ချပေးထားရတယ်။ ဟင်းခွက်က အနည်းဆုံး လေးငါးဆယ်ခွက်ကနေ ခွက် (၃ဝ)လောက်ရှိတယ်။
သူအကြိုက်ဆုံးဖြစ်တဲ့ ၀က်ဆီဖတ်နဲ့ ငါးပိရည်မပါရင် မစားဘူး။ ထမင်းစားတဲ့ အချိန်ကိုလည်း ကြည့်လိုက်ဦး။ လက်ဆေးဇလုံကို ရှေ့ချထားပြီး ထမင်းစားမယ့် အချိန်မှာ လက်ကိုဆန့်တန်းပေးလိုက်ရုံပဲ။
တပည့်တစ်ယောက်က သေချာလက်ဆေးပေးတယ်။ ပြီးတော့မှ ထမင်းကို ငါးပိရည်နဲ့နယ်ပြီး အားပါးတရစားတယ်။ ထမင်းစားပြီးတော့လည်း လက်ကိုပြန်ပြီး ဆန့်တန်းပေးလိုက်ရုံပဲ။ တပည့်တွေက ရေနဲ့တစ်ထပ် ဆပ်ပြာနဲ့ တစ်ထပ် ဆေးပေးရတယ်။
တစ်ခါတရံမှာ မိန်းဂျေးလ် ထောင်မှူးနဲ့ တစ်ဝိုင်းတည်းစားတယ်။ ထောင်ထဲမှာ အကျဉ်းသားနဲ့ ထောင်မှူး အတူတူ ထမင်းစားခွင့်မရှိပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ စိုးမြတ်ကြီးအတွက်တော့ ထောင်ဥပဒေက ခြွင်းချက်ပေ့ါ။
ဒီလို နာမည်ကြီးတဲ့ စိုးမြတ်ကြီးဟာ ထောင်ထဲမှာ သူ့ကို ယှဉ်လာနိုင်မယ့် လူမိုက်တွေကိုတော့ အမြဲဂရုစိုက်ပြီး စောင့်ကြည့်လေ့ရှိတယ်။ ခေါင်းထောင်တက်မလာအောင် နည်းမျိုးစုံနဲ့ ဖိထားလေ့ရှိတယ်။ ဖိထားလို့မရတဲ့သူကို တပည့်အဖြစ် စည်းရုံးသိမ်းသွင်းလိုက်တယ်။
ဒီလိုနည်းနဲ့ ပြိုင်ဘက်တွေကို ချုပ်ကိုင်ထားနိုင်တယ်။ ဒီကြားထဲမှာတောင် (၃) ဆောင်မှာ ၅ (ည) တွေနဲ့ ထိပ်တိုက် ပြဿနာတစ်ခု ဖြစ်သေးတယ်။ ကျောင်းသားတွေဖြစ်တဲ့ တင့်လွင်တို့ ဂျင်ဘရောင်းတို့နဲ့ပေါ့။ ဒီပြဿနာဖြစ်တော့ စိုးမြတ်ကြီးလည်း စစ်ခွေးတိုက် ရောက်သွားသေးတယ်။
ဒီကတည်းက နှစ်ဖက်ရန်ဖြစ်တာ အကျိုးမရှိဘူးဆိုပြီး စိုးမြတ်ကြီးက ၅ (ည) တွေကို အမြဲရှောင်ပါတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း ထောင်ထဲမှာ သူ့ရဲ့အခန်းကဏ္ဍနဲ့ သြဇာအာဏာကို ဖြန့်ကြက်နိုင်တာပေါ့။
သူ့ကို ကျော်နိုင်မယ့်သူ ထောင်ထဲမှာ တစ်ယောက်မှ ပေါ်မလာသေးဘူး။ ဒီလိုအချိန်မှာပဲ တစ်နေ့တော့ အင်းစိန်ထောင်ထဲကို သတင်းတစ်ခု ၀င်လာတယ်။ ဒီသတင်းကတော့ မြန်မာနိုင်ငံ နယ်စပ်မှာ နာမည်ကြီးတဲ့ လူမိုက်တစ်ယောက်ကို ဖမ်းမိပြီး အင်းစိန်ထောင်ကို ရောက်လာတော့မယ်ဆိုတဲ့ သတင်းပဲ။
သူ့ကို အင်းစိန်ထောင်ကိုပို့ဖို့အတွက် ရဲတပ်ဖွဲ့၀င်တွေကိုသာမက စစ်ထောက်လှမ်းရေး အဖွဲ့တွေကိုပါ လုံခြုံရေးအတွက် တာ၀န်ပေးခဲ့ရတယ်ဆိုတဲ့ သတင်းကြောင့် နာမည်ပိုကြီးသွားတယ်။ သူ့နာမည်ကို မေးကြည့်လိုက်တော့ ကျော်သူတဲ့။
ကျော်သူကို ထောင်ထဲက လူဆိုးတွေက စိတ်၀င်စားနေတယ်။
ဒါကြောင့် စိုးမြတ်ကြီးကလည်း ကျော်သူလာရင် ဦးချိုးဖို့ စဉ်းစားထားတယ်။ ကျော်သူကို နယ်စပ်ကနေဖမ်းပြီး အင်းစိန်ထောင်ကို ပို့လိုက်တာဆိုတော့ တော်ရုံလူတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုပြီး တပည့်တွေနဲ့လည်း ဖြိုဖို့ တိုင်ပင်ထားတယ်။
စိုးမြတ်ကြီးက အချုပ်ရုံးကိုလည်းပိုင်တော့ အချုပ်ရုံးသွားပြီး ကျော်သူရဲ့ ကိုယ်ရေးရာဇ၀င်ဖိုင်ကို သူ့ နည်းသူ့ဟန်နဲ့ တောင်းကြည့်တယ်။
ကျော်သူရဲ့ ကိုယ်ရေးရာဇ၀င်ဖိုင်ကို လှန်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ ကျော်သူရဲ့ အမည်နေရာမှာ ကျော်သူ(ခ) မြွေဖြူလေးလို့ တွေ့လိုက်ရတဲ့အတွက် စိုးမြတ်ကြီး ချက်ချင်း ခေါင်းနားပန်းကြီးသွားတယ်။ ဒါကြောင့် ကျော်သူလာရင် ဦးချိုးမယ့် စိုးမြတ်ကြီးရဲ့ အစီအစဉ်တွေဟာ ပြောင်းပြန်ဇောက်ထိုး ဖြစ်သွားပါတော့တယ်။
ကျော်သူ ခေါ် မြွေဖြူလေး နဲ့ စိုးမြတ်ကြီး တွေ့ကြပုံ
အင်းစိန်ထောင်အတွင်းမှဂန္ထ၀င်လူမိုက်ကြီးများ
အပိုင်း(၅)
#ဇော်သက်ထွေး
အင်းစိန်ထောင်ရောက်ရင် ဦးချိုးဖို့ စီစဉ်ထားတဲ့ ကျော်သူကို မြွေဖြူလေးလို့ သိလိုက်ရတဲ့နောက် စိုးမြတ်ကြီး တွေဝေသွားတယ်။
တစ်ချိန်က မြ၀တီနယ်စပ်မှာ စိုးမြတ်ကြီး ဂျင်ဝိုင်း Organizer လုပ်တုန်းက အရမ်းနာမည်ကြီးနေတဲ့ ကြေးစားလူသတ်သမား မြွေဖြူလေးကို လူမတွေ့ဖူးပေမယ့် နာမည်တော့ ကြားဖူးခဲ့တယ်။
သူနဲ့ တိုက်ရိုက်ပတ်သက်နေတဲ့ ကိစ္စတစ်ခုလည်း ဖြစ်ခဲ့ဖူးတယ်။ အဲဒါကတော့ ကစားဝိုင်းမှာ အကြွေးမပေးတဲ့ တစ်ဖက်နိုင်ငံသားတစ်ယောက်ကို စိုးမြတ်ကြီးက ဆုံးမခဲ့ဖူးတယ်။ ဒါကို မကျေနပ်တဲ့အတွက် အဲဒီသူဌေးက မြွေဖြူလေးကိုငှားပြီး စိုးမြတ်ကြီးကို သတ်ခိုင်းလိုက်တယ်။
တစ်ရက်မှာ စိုးမြတ်ကြီးက ခေတ်စားနေတဲ့ DTမော်တော်ဆိုင်ကယ်ကြီးကို စီးပြီးသွားနေတဲ့အချိန်မှာ ကားလမ်းဘေးကနေ သူ့မော်တော်ဆိုင်ကယ်ဘီးကို သေနတ်နဲ့ပစ်တာ ကြုံခဲ့ရဖူးတယ်။
နောက်ပိုင်း ပြန်စုံစမ်းလိုက်တော့ မြွေဖြူလေးက ဗမာဗမာချင်းမို့ စိုးမြတ်ကြီးကို မသတ်ဘဲ ဆိုင်ကယ်ဘီးကိုပဲ ပစ်ဖောက်သတိပေးခဲ့တယ်လို့ သိရတယ်။ မိတ်ဆွေအားလုံးက စိုးမြတ်ကြီး နယ်စပ်မှာဆက်ရှိနေရင် အသတ်ခံရနိုင်တာကြောင့် ပြည်တွင်းထဲကို ပြန်ခိုင်းတယ်။
ဒီလိုနဲ့ အရေးအခင်းမဖြစ်ခင်မှာ စိုးမြတ်ကြီး ရန်ကုန်ကို ပြန်ရောက်လာခဲ့တယ်။ အခု အင်းစိန်ကိုရောက်လာတဲ့ ကျော်သူဟာ မြွေဖြူလေး ဟုတ်မဟုတ် အတည်ပြုရမယ့် အခြေအနေတစ်ရပ်ကို ရောက်လာတယ်။
ကျော်သူ အင်းစိန်ရောက်လာတော့ စိုးမြတ်ကြီးက သွားတွေ့တယ်။ နယ်စပ်မှာ အရမ်းနာမည်ကြီးတဲ့ ကြေးစားလူသတ်သမား ကျော်သူဟာ ပိန်ပိန်ပါးပါး ခန္ဓာကိုယ်သေးသေးနဲ့ပါပဲ။
စိုးမြတ်ကြီးက ကျော်သူကိုတွေ့ပြီး ရောက်မဆိုက်ဘဲ “ခင်ဗျား ကျုပ်အသက်ကို ကယ်ခဲ့ဖူးလား” လို့ ဒဲ့မေးလိုက်တယ်။
ကျော်သူကတော့ ခပ်အေးအေးပဲ။ “ကျွန်တော်လည်း မမှတ်မိဘူး” လို့ ဖြေတယ်။ ကျော်သူကြည့်ရတာ ထောင်ရောက်လာပေမယ့်လည်း အတော်သွေးအေးတဲ့သူလို့ ပြောလို့ရတယ်။
ဘယ်သူ့ကိုမှလည်း ကြောက်ပုံမပေါ်ဘူး။ စိုးမြတ်ကြီးကိုလည်း တွေ့တွေ့ချင်းမှာ အားကိုးတဲ့ပုံ အရော၀င်ချင်တဲ့ပုံလည်း မပေါ်ဘူး။ စိုးမြတ်ကြီးလည်း ဘာပြောရမှန်းမသိလို့ ပြန်သွားလိုက်တယ်။ နောက်တော့ အင်းစိန်ထောင်မှာ ကျနေတဲ့ အကျဉ်းသားတွေထဲက မြ၀တီနယ်စပ်မှာ ဒုစရိုက်မျိုးစုံနဲ့ ကျင်လည်ခဲ့တဲ့သူ တစ်ယောက်ကို သွားတွေ့တယ်။
သူ့နာမည်က “ခွန်နောင်”တဲ့။ ခွန်နောင်ကိုရှာပြီး “မြွေဖြူလေးကို တွေ့ဖူးလား” လို့ စိုးမြတ်ကြီးက မေးတော့ ခွန်နောင်က “တွေ့ဖူးတယ်”လို့ ပြောတယ်။ ဒါနဲ့ စိုးမြတ်ကြီးက ခွန်နောင်ကို ကျော်သူဆီခေါ်သွားတယ်။ ကျော်သူနဲ့ ခွန်နောင်တွေ့တော့ မိတ်ဆွေရင်းချာတွေလို နှုတ်ဆက်ကြတယ်။ ဒါကြောင့် ကျော်သူဟာ “မြွေဖြူ လေး” ဆိုတာ သေချာသွားတော့တယ်။
ကျော်သူဟာ သူ့အသက်ကိုကယ်ခဲ့တဲ့ မြွေဖြူလေးဆိုတာ သိသွားပြီးတဲ့နောက် စိုးမြတ်ကြီး ချက်ချင်း အချိုးပြောင်းသွားတော့တယ်။
ပြီးတော့ ကျော်သူ့ကို အင်းစိန်ထောင်ထဲမှာ ဘယ်လိုနေရာ နေချင်သလဲလို့မေးတယ်။ ၀င်ငွေ အကောင်းဆုံးနေရာတွေ ဖြစ်တဲ့ “မိန်းဂျေးလ်၊ ရိက္ခာဂိုဒေါင်၊ ဆေးရုံ၊ အချုပ်ဆောင်တန်းစီး၊ အခန်းလူကြီး၊ ကြိုက်တဲ့နေရာပြော”လို့ ဆိုတယ်။
ကျော်သူက စိုးမြတ်ကြီးကို ဘယ်နေရာမှ မလိုချင်ဘူးလို့ ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ “ထောင်ထဲမှာ အေးအေးပဲနေချင်တယ်၊ ဘယ်သူ့ကိုမှလည်း ဒုက္ခမပေးချင်ဘူး၊ ကိုယ့်ကိုလည်း ဒုက္ခမပေးတဲ့ နေရာမျိုးမှာပဲနေမယ်” လို့ ပြတ်ပြတ်သားသား ပြောတယ်။ ဒါကြောင့် စိုးမြတ်ကြီးက ကျော်သူ့ကို (၁) ဆောင်မှာပဲ ထားလိုက်တော့တယ်။
ပြီးတော့ အသက်ကယ်ခဲ့လို့ ကျေးဇူးဆပ်တဲ့အနေနဲ့ “ကျွန်တော် ရှိနေသမျှ ကိုကျော်သူကို ဘယ်သူမှ ဒုက္ခမပေးစေရဘူး” လို့ အာမခံလိုက်တယ်။ ကျော်သူကလည်း အနေအထိုင်အပြောအဆို အရမ်းစည်းကမ်းရှိတယ်။ စကားလည်း သိပ်မပြောဘူး။
လူတွေကိုလည်း သိပ်မပေါင်းဘူး။ စိုးမြတ်ကြီးနဲ့ ပတ်သက်လို့ဆိုပြီး အခွင့်အရေးလည်း မယူဘူး။ အထူးသဖြင့် စိုးမြတ်ကြီးရဲ့ “ခွင်”တွေကို စည်းမကျော်ဘူး။ နိုင်ငံရေးသမားတွေရော ထောင်ထဲက “ဇိုး”တွေရော ကျော်သူ့ကို လေးစားရတဲ့အချက်က ကျော်သူဟာ ထောင်ထဲမှာ မူးယစ်ဆေး လုံး၀မသုံးဘူး။
ပြီးတော့ လူဆိုးတွေကြားမှာ ခေတ်စားတဲ့ လိင်တူဆက်ဆံရေးကိုလည်း ရှောင်ရှားတယ်။ဒီလိုနဲ့ ကျော်သူ့ကို ထောင်သမ္ဘာတွေကအစ လေးစားခန့်ညားလာရတယ်။ စိုးမြတ်ကြီးကလည်း သူ့ရဲ့အသက်သခင် ကျေးဇူးရှင်မို့ ကျော်သူ့ကို တော်တော်ဂရုစိုက်ပါတယ်။
အားလုံးက ပွဲကြီးပွဲကောင်းတွေ့ပြီလို့ ထင်မှတ်ထားတဲ့အချိန်မှာ စိုးမြတ်ကြီးနဲ့ ကျော်သူက ပေါင်းစည်းသွားတော့ စိုးမြတ်ကြီးကို ဖြိုချင်တဲ့သူတွေ စိတ်ဓာတ်ကျကုန်တယ်။
စိုးမြတ်ကြီးကို ယှဉ်နိုင်မယ့်လူကို ရှာမတွေ့တော့ စိုးမြတ်ကြီးကို ထောင်အာဏာပိုင်တွေနဲ့ လှည့်တိုက်တယ်။ ၅(ည)တွေနဲ့ လှည့်တိုက်တယ်။
စိုးမြတ်ကြီးနဲ့ ၅(ည)တွေနဲ့ ပထမဆုံး တည်တာကတော့ (၁)ဆောင်မှာပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ စိုးမြတ်ကြီးရဲ့ ပါးနပ်မှုကြောင့် ပြဿနာကို ရှောင်လွှဲနိုင်ခဲ့တယ်။ ဖြစ်ပုံက တစ်ညနေ (၁)ဆောင်ရဲ့ အောက်ထပ် ရေကန်ဘောင်ပေါ်မှာ ၅(ည)ဖြစ်တဲ့ တိုက်ကြီးသက်ဦးက ထိုင်နေတယ်။
အဆောင်ပိတ်ချိန်နီးတဲ့အတွက် (၁)ဆောင်ရဲ့ စည်းကမ်းထိန်းမြင့်မောင်က အဆောင်အပြင်က လူတွေကို အထဲ၀င်ဖို့ အမိန့်လိုက်ပေးနေတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ မြင့်မောင်က အကျဉ်းသားနှစ်ယောက်ကို အဆောင်ထဲ မ၀င်လို့ဆိုပြီး ပါးရိုက်လိုက်တယ်။ ကိုသက်ဦး လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရိုက်ခံရတဲ့ သူနှစ်ယောက်က ၅(ည)တွေဖြစ်တဲ့ ဇော်သိန်းနဲ့ မြတ်သစ် ဖြစ်နေတယ်။
အမှန်က သူတို့နှစ်ယောက်က သေးပေါက်ဖို့သွားတာ။ ကိုသက်ဦးလည်း မွှန်ထူသွားပြီး ရေကန်ပေါင်ပေါ်မှာ တင်ထားတဲ့ သတ္တုပန်းကန်ပြား ငါးချပ်ဆင့်ပြီး စည်းကမ်းထိန်းမြင့်မောင်ကို ၀င်ရိုက်တယ်။ မြင့်မောင် အရိုက်ခံရတော့ သူ့လူတွေကလည်း လက်တုံ့ပြန်ဖို့ ဝိုင်းလာတယ်။
(၁)ဆောင်မှာ နိုင်ငံရေးသမားကလည်း ၅၀ လောက်ရှိတော့ ကိုသက်ဦးကို ကူဖို့ ၅(ည)တွေ ထွက်လာကြတယ်။ ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်သွားတော့ တာ၀န်ကျနေတဲ့ ထောင်ဝါဒါ တပ်ကြပ်မျိုး၀င်း ရောက်လာပြီး အားလုံးကို ပုံစံထိုင်ခိုင်းတယ်။
မြင့်မောင်မျက်နှာကတော့ ဖူးရောင်နေပြီ။ အခြေအနေက ပေါက်ကွဲလုနီးပါးပဲ။ ဒါပေမဲ့ စိုးမြတ်ကြီးက ပါးနပ်တယ်။ ၅(ည)တွေ စိတ်ပြေအောင် မြင့်မောင်ကိုပဲ ကျောကုန်းကို နှစ်ချက်သုံးချက်ရိုက်၊ ခြေထောက်နဲ့ကန် လုပ်လိုက်တယ်။ ဒီတော့ ၅(ည)တွေလည်း ကျေနပ်သွားပြီး ဘာပြဿနာမှ မဖြစ်တော့ဘူး။
ဒါပေမဲ့ နောက်တစ်ကြိမ် မထင်မှတ်ဘဲ (၃)ဆောင်မှာ ၅ (ည)တွေနဲ့ စိုးမြတ်ကြီးနဲ့ ပြဿနာ စတက်တော့ “မာလတင်၀င်