Unicode Version
”စုန်းထီးကြီးဦးဘသာနှင့် မြူမှောင်ကင်းချိန်”(စ/ဆုံး)
———————————————————————
(၁)
ဦးဘသာကြီးနဲ့ တောက်စလင်းဘွားတော်ကြီးတို့သူနိုင်ကိုယ်နိုင်စိန်ခေါ်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ကျုပ်တို့အတွေအတော်ထိတ်လန့်သွားတယ်၊ တောက်စလင်းဘွားတော်ကြီးက ယောမယ်တော်ကိုတောင်မှ စိန်ခေါ်ခဲ့တဲ့သူဆိုတော့ တော်တော်စွမ်းမှာအသေအချာပေါ့ဗျာ၊ အဲဒီညကျတော့ လရောင်ကလည်းအတော်သာတာနဲ့ ကျုပ်တို့လည်း ကွပ်ပျစ်မှာစုမိကြတယ်။
ကျုပ်ရယ်၊ ဦးဘသာရယ်၊ ဦးအောင်ရှိန်ရယ် သုံးယောက်ပေါ့ဗျာ၊ မခင်ကြည်ကတော့ သူ့ယောက်ျားပြန်လာပြီဆိုတော့ သူတို့မိသားစုတွေ အိပ်ရာဝင်ကြတာပေါ့၊ မနှင်းကြည်လည်း အိပ်ပြီထင်ပါရဲ့ဗျာ၊ ဒေါ်အေးကြည်ကတော့ အိမ်ပေါ်ထပ်မှာ ဘုရားဝတ်ပြုပြီးတော့ ပရိတ်ကြီးဆယ့်တစ်သုတ်ရွတ်နေတယ်ဗျ၊ ပရိတ်သံက တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ခြံဝန်းထဲမှာ ချိုချိုအေးအေးလေးထွက်ပေါ်နေတာပေါ့ဗျာ။
လကလည်းသာနေတာမှ ဝင်းနေတာပဲဗျာ၊ ကွပ်ပျစ်ပေါ်က စားပွဲမှာလည်း ရေနွေးကြမ်းကျကျတစ်အိုးရယ်၊ ကြက်သွန်ဖြူနဲ့ထောင်းပြီး ဆီစိမ်နှပ်ထားတဲ့လက်ဖက်ရယ်၊ နောက်ပြီး ယောနယ်ဖြစ် မုန့်လေပွေလည်း ပါသေးသဗျ၊ ဒီမုန့်လေပွေက ယောနယ်ရဲ့အထိမ်းအမှတ်စားစရာတစ်ခုတဲ့ဗျာ၊ နေ့လည်က မခင်ကြည်တို့ညီအမတွေလုပ်ပေးကြတာပဲ၊ တခြားမုန့်လေပွေတွေလို သဲနဲ့ဖောက်တာမဟုတ်ဘဲ ဆီနဲ့ကြော်ထားတာဆိုတော့ စားလိုက်ရင် ကြွပ်ကြွပ်ရွရွနဲ့ ဆိမ့်ဆိမ့်လေးပေါ့ဗျာ။
“ဒါနဲ့ စုန်းအကြောင်းတွေပြောကြလို့၊ ကျုပ်မသိတာမေးချင်တယ်ဗျ၊ တောက်စလင်းဘွားတော်ကြီးက ဘာစုန်းလဲ၊ နောက်ပြီး ဦးဘသာကြီးကရော ဘာစုန်းလဲဗျ”
ဦးဘသာကြီးက ပြုံးတယ်ဗျ။
“စုန်းတစ်ယောက်ကို ဘာစုန်းလဲဆိုပြီးမေးတဲ့လူလောက် မိုက်မဲတဲ့မရှိဘူးတဲ့ကွ”
ဦးဘသာပြောတော့ ကျုပ်လည်းမခံချင်ဘူးဖြစ်သွားတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်ကိုမိုက်မဲတယ်လို့ဆိုတာကိုးဗျ။
“မဟုတ်ပါဘူးဦးဘသာရာ၊ ကျုပ်ကြားဖူးတာက လက်စုန်းတို့၊ ခြေစုန်းတို့၊ မောက်လုံး၊ မောက်ပြားဆိုလား စုံလို့ဗျ”
ဒီအခါ ဦးဘသာက ဦးအောင်ရှိန်ကိုလှမ်းကြည့်တယ်၊ သူ့သဘောကတော့ ဦးအောင်ရှိန်ကိုပြောစေချင်တဲ့ပုံပဲ၊ ဦးအောင်ရှိန်ကလည်း ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့
“အဲဒါတွေက တို့အထက်လမ်းဆရာတွေ ကုရလွယ်အောင်လို့ အမျိုးအစားခွဲထားတာတွေပါ၊ တကယ်တော့ ပုံသေမဟုတ်ပါဘူး”
“နေစမ်းပါ အောင်ရှိန်ရာ၊ ဒီငထုံငအ ကလေးကို စုန်းဆိုတာဘာလဲဆိုတာကနေစပြီး ရှင်းပြရမယ်ထင်တာပဲ”
ဦးဘသာဝင်ထောက်တော့ ဦးအောင်ရှိန်က ရေနွေးတစ်ခွက်ငှဲ့လိုက်ပြီးတော့
“ဒီမှာငါ့တူ၊ စုန်းဆိုတာ ပါဠိစကား ဇုဏှက ဆင်းသက်လာတာကွဲ့၊ ဇုဏှဆိုတာ အတတ်ပညာနဲ့တောက်စားတဲ့လူကိုဆိုလိုချင်တာပဲ၊ ဒီတော့ ဒီစကားက ကျယ်ပြန့်တယ်၊ ပညာတတ်တယ်ဆိုတာ စုန်းပညာတတ်သူကိုပြောချင်တာလည်းဖြစ်နိုင်တယ်၊ နောက်ပြီးတော့ တခြားပညာတတ်တဲ့သူကိုပြောချင်တာလဲဖြစ်နိုင်တယ်၊ ဇုဏှကနေ နောက်ပိုင်း လူတွေခေါ်ကြရင်း ဇုန်းဆိုပြီးဖြစ်သွားတယ်၊ ဒါပေမယ့် တို့ဗမာတွေက အသံပြင်းတွေသိပ်မပြောတတ်တော့ စုန်းဆိုပြီးဖြစ်သွားကြတယ်ပေါ့ကွာ”
“ဪ၊ ဒီလိုလား၊ ဒါနဲ့ ရွာတစ်ရွာတည်ရင် စုန်းခုနှစ်ယောက်ပါရတယ်ဆိုတဲ့စကားရရောဗျာ”
“အဲဒါကလည်းတွေးစရာပဲ၊ တကယ့်စုန်းအတတ်ပညာရှင်ခုနှစ်ယောက် ပါမှရတာလား၊ ဒါမှမဟုတ် အခြားအတတ်ပညာတတ်တဲ့လူတွေ ပါရတာလားဆိုတာ စဉ်းစားစရာပဲ၊ ဒါပေမယ့် ရှေးမြန်မာမင်းတွေလက်ထက်က ရွာတွေတည်ရင် ပညာရှင်ခုနှစ်ဦးထည့်သွင်းလေ့ရှိကြတယ်၊ အဲဒါကတော့ ပန်းပဲသံလှော်အတတ်၊ လယ်ယာစိုက်ပျိုးရေးအတတ်၊ ဆေးဝါးကုသမှုအတတ်၊ ဗေဒင်အတတ်၊ လက်သမားအတတ်၊ ဝမ်းဆွဲအတတ်၊ စုန်းအတတ်လို့ရေးသားကြတာကိုကြည့်ချင်းအားဖြင့် စုန်းခုနှစ်ယောက်ဆိုတာထက် ပညာရှင်ခုနစ်ယောက်မှာ စုန်းတစ်ယောက်ပါတာကို ပြောချင်ပုံရတယ်”
ကျုပ်လည်းခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်၊ ဦးအောင်ရှိန်ပြောတာက နည်းလမ်းကျတယ်မဟုတ်လားဗျာ။
“ဒါဆိုဆက်ပါအုံး ကဝေဆိုတာကရောဗျာ၊ ကဝေဆိုတာက စုန်းထက်ပိုမြင့်တာလား၊ ပိုနိမ့်တာလား”
“စုန်းကြီးရင် ကဝေဆိုတဲ့စကားရှိတယ်၊ ကဝေဆိုတဲ့စကားက ပါဠိစကား ကဝိဆိုတဲ့စကားကနေဆင်းသက်လာတယ်ပြောကြတယ်၊ ကဝိဆိုတာ ပညာရှင်ပေါ့၊ ဒီတော့ စုန်းအတတ်တွေကို တစ်ဖက်ကမ်းခတ်တတ်မြောက်တဲ့ ပညာရှင်တွေကိုမှ ကဝေလို့ခေါ်ကြတယ်၊ ရှင်းပြီလားငါ့တူကြီး”
ကျုပ်လည်းခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်၊ ဦးအောင်ရှိန်က ရေနွေးတစ်ကျိုက်ကောက်မော့နေတာနဲ့ ကျုပ်လည်း မုန့်လေပွေတစ်ချပ်ကို ဂျွတ်ခနဲဝါးလိုက်တာပေါ့ဗျာ။
“ဒါနဲ့ ခုနက စုန်းအမျိုးအစားတို့ ကဝေအမျိုးအစားတို့ကို ပြောပြပါအုံးဆရာကြီး”
“အဲဒါကလည်း လွယ်လွယ်မှတ်လို့ရအောင် ခွဲခြားထားတာမျိုးပါ၊ စုန်း ခုနစ်မျိုးဆိုပြီး တို့အထက်လမ်းဆရာတွေကတော့ ခွဲခြားထားတယ်၊ အဲဒါက ဆင်ကွပ်၊ နဖားတပ်၊ ရွာသူ၊ ရွာသမီး၊ ကဝေ၊ အိမ့်တလိမ့်၊ ဇော်ဂနီ ဆိုပြီး ခုနစ်မျိုးခွဲထားတယ်၊ ကဝေအရှေ့က စုန်းတွေကတော့ စုန်းပညာကိုသင်ယူပြီးဖြစ်ကြတဲ့စုန်းတွေပေါ့ကွာ၊ အိမ့်တလိမ့်တို့ ဇော်ဂနီတို့ကျတော့ စုန်းပညာကိုသင်စရာမလိုဘဲ သူ့အလိုလိုတတ်ကြလို့ ဝမ်းတွင်းပါတွေလို့ခေါ်ကြတာပေါ့”
“ဒါဖြင့် တောက်စလင်းဘွားတော်က အိမ့်တလိမ့်ဆိုတော့ ဝမ်းတွင်းပါပေါ့နော်၊ နောက်ပြီး သူ့မြေးမကလေး မိသက်ကရော အိမ့်တလိမ့်ပဲလား”
ကျုပ်မေးလိုက်တော့ ဦးအောင်ရှိန်က ရယ်တယ်ဗျ။
“စုန်းကို အဲဒီလိုသွားပြီး ခွဲခြားဖို့မလွယ်ဘူး ငါ့တူရ၊ စုန်းအမျိုးအစားက ဘယ်နှမျိုးရှိတယ်ထင်လို့လဲကွ”
“ဟင်၊ ဆရာကြီးပဲခုနကပြောတော့ စုန်းခုနစ်မျိုးဆိုဗျ”
“အေး၊ အဲဒါက သူတို့ရဲ့သွားပုံလာပုံ၊ ပညာအသုံးပြုပုံကိုကြည့်ပြိးခေါ်ကြတာ၊ တကယ်တော့ စုန်းမျိုးခွဲခြားချင်ရင် ကြိုးတွေကိုလည်း သိထားမှရမယ်”
“ဟုတ်ပြီဗျ၊ ကျုပ်လဲ အဲဒါသိချင်နေတာ၊ ကြိုးဆိုတာလဲ ကြားသာကြားဖူးတယ်၊ ဘာမှန်းမသိဘူး၊ ဆယ့်နှစ်ကြိုးက အမြင့်ဆုံးဆိုတာကိုတော့ ကြားဖူးတယ်၊ ဟုတ်သလားဆရာကြီး”
ဦးအောင်ရှိန်က သက်ပြင်းချလိုက်ပြီးခေါင်းခါပြတယ်ဗျ။ ဦးဘသာက ရယ်မောပြီး ဦးအောင်ရှိန်ကိုကြည့်တယ်
“အောင်ရှိန်ရာ ပြောမယ့်ပြောတော့ ပြီးဆုံးအောင်ပြောပြလိုက်စမ်းပါ”
“အေးကွာ၊ ငါကလည်း စကားသိပ်ပြောချင်တာမဟုတ်ဘူး၊ ပြောလက်စနဲ့ ဆက်ပြောရမှာပေါ့”
(၂)
“စုန်းတွေမှာ ကြိုးတွေရှိတယ်၊ ကြိုးဆိုတာ အဆင့်အတန်းတစ်ခုလို့အများကထင်ကြပေမယ့် တကယ်တော့ အမျိုးအစားကိုဆိုလိုတာ တကယ်တမ်းစုန်းတွေမှာ ကြိုး(၉၉) ကြိုး၊ စုန်း (၉၉) မျိုးရှိတယ်ကွ”
“ဗျာ၊ အများကြီးပါလား၊ ဆရာကြီးသိရင် ထပ်ပြောပြပါအုံး”
“မှတ်ထားကွ၊ စမျဉ်းတိုင်စုန်း (၆) မျိုး၊ ရူပဝိပရိ (၆)မျိုး၊ ကဋဒိပ္ပ (၁၂)မျိုး၊ စက်စုန်း (၄) မျိုး၊ နာနာရုပ်စုန်း (၉)မျိုး၊ ကုလဝံသစုန်း (၇)မျိုး၊ ဗာလိစုန်း (၇)မျိုး၊ ကဝေပျံ (၇)မျိုး၊ တေဇစုန်း (၆)မျိုး၊ ဂန္ဓဗ္ဗ (၇)မျိုး၊ တက္ခစုန်း (၇)မျိုး၊ နာဂဝံသစုန်း (၆)မျိုး၊ တိရစ္ဆာန်စုန်း (၉)မျိုး၊ စဏ္ဍလစုန်း (၆)မျိုးနဲ့ အားလုံးစုစုပေါင်း စုန်း(၉၉)ကြိုး၊ (၉၉)မျိုး ရှိတယ်ကွ”
ဦးအောင်ရှိန်ကလက်တွေချိုးပြီး တစ်ခုချင်းပြောနေပေမယ့် ကျုပ်ကတော့မှတ်ရတာခေါင်းတွေရှုပ်နေတာပါပဲဗျာ၊ ဦးအောင်ရှိန်က ဆက်ပြောတယ်ဗျ။
“အဲဒီကြိုးတွေထဲမှာ ဆယ့်နှစ်ကြိုးက အမြင့်ဆုံးလို့ပြောကြတယ်၊ ကြိုးအားလုံးကတော့ သူ့အစွမ်းနဲ့သူရှိကြတယ်၊ ဆယ့်နှစ်ကြိုးအုပ်စုကိုကြည့်ရင် နာဂဝံသစုန်းတွေကွ၊ နာဂဝံသစုန်းဆိုတာ ငယ်ရင်မြွေနိုင်တယ်၊ ကြီးရင်နဂါးတောင်နိုင်သတဲ့၊ အဲဒီတော့ ဆယ့်နှစ်ကြိုးဖြစ်တဲ့ နာဂဝံသစုန်းတွေက တန်ခိုးကြီးလို့ ဆယ့်နှစ်ကြိုးက သိပ်စွမ်းတယ်လို့ယူဆကြတယ်”
ဒါတော့ဟုတ်တယ်ဗျ။ နာဂဝံသမရင်မြဆိုတာ သိပ်စွမ်းတာမဟုတ်လား။ ဦးဘသာကြီးကိုတောင် ဖမ်းချုပ်ထားနိုင်တယ်လေဗျာ။ဟ
“ဆယ့်နှစ်ကြိုးက စွမ်းပေမယ့် တစ်ခါ ဆယ့်သုံးကြိုးကတော့ တိရစ္ဆာန်စုန်းတွေကွ၊ တိရစ္ဆာန်စုန်းတွေထဲမှာ မြွေစုန်းတို့၊ ဖားစုန်းတို့၊ တီကောင်စုန်းတို့ စတဲ့စုန်းတွေကြတော့ နာဂဝံသလောက်မစွမ်းဘူးကွ၊ ဒီတော့ လူတွေထင်နေသလို ကြိုးအရေအတွက်များမှ ပိုစွမ်းတာမဟုတ်ဘူး၊ တကယ်က ကြိုးဆိုတာ အမျိုးအစားပဲ၊ ဆယ့်နှစ်ကြိုးကစွမ်းပေမယ့် ဆယ့်သုံးကြိုးက သိပ်မစွမ်းဘူးပေါ့ကွာ”
“ဪ၊ ဒါကြောင့်ကိုး”
ဦးအောင်ရှိန်က စကားပြောရတာများသွားလို့ မောသွားပုံရတယ်ဗျ၊ ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာဘက်ကိုလှည့်လိုက်တာပေါ့။
“ဒါဆိုရင် ဦးဘသာကရော ဟောဒီ စုန်း (၉၉)မျိုးထဲမှာ ဘယ်စုန်းအမျိုးအစားလဲဗျ”
ဦးဘသာကရယ်ပါရောဗျာ၊ ပြီးတော့
“စုန်းတစ်ယောက်ကို ခင်ဗျားဘာစုန်းအမျိုးအစားလဲလို့ မေးတဲ့လူလောက် မိုက်မဲတဲ့သူမရှိဘူးတဲ့ကွ”
လုပ်ပြန်ပြီဗျာ၊ သူမဖြေချင်တာနဲ့ မေးတဲ့လူကိုချည်း မိုက်မဲတယ်ပဲပြောတော့တာ။
“အိုဗျာ၊ ကိုးဆယ့်ကိုးမျိုးထဲမှာ တစ်မျိုးတော့ပါမှာပေါ့၊ မဟုတ်ဘူးလားဆရာကြီး”
“ကိုးဆယ့်ကိုးမျိုးက အကင်းကွ၊ အဲဒီကိုးဆယ့်ကိုးမျိုးကို ကဝေလကဏာ (၉၉)မျိုးနဲ့ ပြန်မြှောက်ရတယ်၊ ဒီတော့ မြှောက်ကြည့်စမ်းကွာ၊ ဘယ်လောက်ရသလဲ”
“အင်း ကိုးဆယ့်ကိုးကို ကိုးဆယ့်ကိုးနဲ့မြှောက်မှာဆိုတော့ ကိုးဆယ့်ကိုးတစ်လီ ကိုးဆယ့်ကိုး၊ ကိုးဆယ့်ကိုး နှစ်လီ အင်း . . . .”
နဂိုကတည်းကမှ သင်္ချာညံ့တဲ့ကျုပ်က အခုတော့တိုင်ပတ်တာပေါ့ဗျာ၊ လက်တွေထောင်ပြီးတော့ တတ်သလောက်တော့ မြှောက်ကြည့်နေတာပဲ၊ ကျုပ်ချီတုံချတုံဖြစ်နေတာကို ဦးဘသာကကြည့်ပြီး
“မင်းကလည်းညံ့ပါကွာ၊ ကိုးထောင့်ရှစ်ရာ့တစ်ပေါ့ကွ”
ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကြီးကို ချီးကျူးသွားမိတယ်၊ ကျုပ်ကသာလက်တွေချိုးပြီး ရေနေတာ သူက စိတ်မှန်းနဲ့တွက်တာ ဒက်ခနဲပဲဗျာ။ ဦးဘသာပြောပြီးတော့ ဦးအောင်ရှိန်ကခေါင်းညိတ်ပြီး
“အဲဒီကိုးထောင့်ရှစ်ရာ့တစ်မျိုးကိုမှ နဂိုမူရင်း စုန်းဆယ့်လေးမျိုးနဲ့ ထပ်မြှောက်ကြည့်၊ ဒါဆိုရင် ဘယ်လောက်ရမလဲ”
လုပ်ပြန်ပြီဗျာ၊ ကျုပ်ကအတွက်အချက်ညံ့ပါတယ်ဆိုမှ ကျုပ်ကိုချည်းတွက်ခိုင်းနေတော့တာပဲ၊ ကျုပ်မှာ စာရွက်ခဲတံလဲမရှိတော့ ဘယ်လိုတွက်ရမှာလည်းဗျာ။ ကျုပ်ခေါင်းကုပ်ဖင်ကုပ်လုပ်နေတုန်းရှိသေးတယ် ဦးဘသာက ရေနွေးတစ်ကျိုက်သောက်လိုက်ပြီး
“တစ်သိန်းသုံးသောင်း ခြောက်ထောင် လေးရာ တစ်ဆယ့်လေးပေါ့ကွ”
ကျုပ်မျက်လုံးတွေပြူးသွားတယ်ဗျာ၊ ဦးဘသာကြီးရဲ့ စိတ်တွက်တွက်ပုံတွက်နည်းကိုတော့ ကျုပ်လိုက်မမီတော့ဘူး၊ ကျုပ်က နောက်ဆုံးအလုံးတောင်မရသေးဘူး၊ သူက ရေနွေးသောက်ရင်းတွက်လိုက်တာ မြန်ပါ့ဗျာ။
“ဦးဘသာကိုတော့ ကျုပ်လေးစားသွားပြီဗျာ၊ စုန်းအတတ်ထဲမှာရော အဲဒီလို သင်္ချာတွက်တဲ့ ပတတ်ပါတာလား”
ဦးဘသာက ခွက်ထိုးခွက်လန်ရယ်တော့တယ်။
“ဟားဟား ငါတွက်တာမဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ ဘယ်လောက်ရှိတယ်ဆိုတာ အလွတ်ကျက်ထားလို့ပါကွ”
ဦးအောင်ရှိန်က ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီး
“အေး၊ အဲဒါပဲ အဲဒီစုန်းအမျိုးပေါင်း တစ်သိန်းသုံးသောင်းကျော်ထဲမှာ ဘယ်သူက ဘယ်စုန်း၊ ဘယ်ကြိုး၊ ဘယ်အမျိုးလဲဆိုတာကို အတိအကျသိမှာလဲကွ၊ ဒါကြောင့်မို့ စုန်းကို ဘာစုန်းအမျိုးအစားလဲလို့ မေးတာလောက် မိုက်မဲတဲ့လူမရှိဘူးလို့ အဆိုရှိတာပေါ့”
ကျုပ်လည်း နောက်ဆုံးလက်ခံလိုက်ရတော့တယ်၊ ဟုတ်တော့ဟုတ်တယ်၊ ဒီလောက်အမျိုးအစားအများကြီးထဲမှာ ဘယ်လိုလုပ်ပြီးခွဲခြားလို့ ဖြစ်နိုင်မှာလဲဗျာ။
ကျုပ်တို့စကားကောင်းနေတာနဲ့ ဘုရားစာအသံတိတ်သွားတာကို သတိမထားလိုက်မိဘူးဗျာ၊ နောက်တော့ ဒေါ်အေးကြည်က အိမ်ပေါ်ကနေဆင်းလာတယ်။
“အကိုတို့ မအိပ်ကြသေးဘဲ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ”
“စကားကောင်းနေတာပေါ့အကြည်ရာ၊ အကြည်ရော မအိပ်သေးဘူးလား”
“ခုပဲအိပ်တော့မလို့၊ အကိုတို့လည်း နားတော့လည်း၊ မိုးတောင်အတော်ချုပ်နေပြီ၊ တစ်ရွာလုံးမှာ အကိုတို့အသံပဲရှိတော့တာ”
ဒေါ်အေးကြည်ပြောတာနဲ့ ကျုပ်တို့စကားဝိုင်းကလေးဖျက်ပြီးတော့ အလျှိုလျှိုပြန်လာခဲ့ကြတယ်ပေါ့ဗျာ။
(၃)
မိုးတောင်မလင်းသေးဘူး၊ ဆက်ရက်အုပ်က တမာပင်အပေါ်ကိုရောက်လာတော့တာပဲဗျာ၊ ဒါတင်မကသေးဘူး ဖိုးတွမ်တီးကလည်း တကြော်ကြော်အော်ရင်းရောက်လာတယ်ဗျ။
“ကိုကြီး . . . ကိုကြီး”
ဦးဘသာကြီးအိမ်ပေါ်ကဆင်းသွားတယ်ထင်ပါရဲ့ဗျာ၊ တဲတံခါးပွင့်နေတာနဲ့ ဖိုးတွမ်တီးက တဲထဲဝင်လာပြီး ကျုပ်ခြင်ထောင်ကို လာလှန်တယ်ဗျ။ ပြီးတော့ မှောက်ခုံကြီးအိပ်နေတဲ့ ကျုပ်ကျောကုန်းကို လက်သီးနဲ့ထုတယ်။
“ထစမ်းပါကိုကြီးရဲ့၊ ကိုကြီးက အိပ်ပုတ်ကြီးလိုက်တာ၊ အမြဲနေမြင့်မှထတယ်”
ကျုပ်လည်း ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီးတော့
“ဟေ့ကောင်၊ ငါ့ဘာသာ နေမြင့်မှထတော့ရော မင်းအပူပါသလား”
ဖိုးတွမ်တီးက သူ့ကိုငေါက်လိုက်တော့ မှိုင်ကျသွားတယ်ဗျ။
“ကျွန်တော့်အပူတော့မပါဘူးပေါ့ဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် အကိုကြီးကိုနှိုးရတယ်ဆိုတာ အကိုကြီးအတွက်ပဲ”
“လုပ်ပြန်ပြီကွာ စကားကြီးစကားကျယ်ပြောပြန်ပြီ”
“တကယ်ပြောတာကိုကြီးရဲ့၊ ကိုကြီး ဒေါ်လေးကိုယူမယ်ဆိုရင်တော့ မနက်အစောထမှဖြစ်မှာ၊ ကျွန်တော့် ဒေါ်လေးက အိပ်ရာထနောက်ကျတဲ့လူကို သိပ်မုန်းတာဗျ၊ နောက်ပြီးတော့ အမေကလည်းပြောတယ်၊ အိမ်မှာ နောက်ဆုံးမှအိပ်ရာထတဲ့သူက ခွေးဖြစ်မယ့်လူတဲ့ဗျ”
ဖိုးတွမ်တီးပြောမှ ကျုပ်လည်းခွေးလုံးလုံးဖြစ်တော့မှာမို့ လူးလဲပြီးထလိုက်ရတယ်ဗျာ၊ ခြင်ထောင်သိမ်းပြီးတော့ အိပ်ရာလိပ်ကိုပုံလိုက်တယ်။
“ကဲပြောပါအုံး ဖိုးတွမ်တီး၊ စောစောစီးစီးဘာဖြစ်ရပြန်တာတုန်း”
“ကျွန်တော်တို့သွားကစားကြမယ်ဗျာ”
“အောင်မာ၊ ငါကမင်းနဲ့ကစားရအောင် ငါ့ရုပ်က ကလေးရုပ်ပေါက်နေလို့လား၊ မင်းပဲသွားဆော့စမ်းပါ”
“လုပ်စမ်းပါကိုကြီးရာ၊ ကျွန်တော်လည်း တစ်ယောက်တည်းပျင်းလို့ပါဗျ”
ကျုပ်လည်း အိပ်ရာထပြီးမျက်နှာသစ်လိုက်တယ်၊ ဦးဘသာတို့က မနက်စာ ထမင်းစားနေကြပြီဆိုတော့ ကျုပ်လည်း လက်ဆေးပြီး ထမင်းဝိုင်းမှာဝင်ထိုင်တာပေါ့ဗျာ၊ ထမင်းစားနေတုန်းမှာပဲ မခင်ကြည်က ဖိုးတွမ်တီးကိုကြည့်ပြီးတော့
“ဟဲ့ကောင်လေး၊ ပြီးရင် ရွာထဲက ဖိုးချိုဆီသွားပြီးတော့ ဒီပိုက်ဆံပေးလိုက်၊ နှမ်းမျိုးစေ့အကြွေးကျန်တာအတွက် အမေပေးခိုင်းလိုက်တယ်လို့ ပြောနော်”
စားသောက်ပြီးတော့ ဖိုးတွမ်တီးက ကျုပ်ကိုခေါ်တာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း အိမ်ထဲနေရတာပျင်းတာနဲ့ သူ့အနောက်ကိုလိုက်ခဲ့တာပေါ့။ ဖိုးချိုတို့အိမ်က သိပ်မဝေးပါဘူးဗျာ၊ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ဖိုးတွမ်တီးက အော်ခေါ်တယ်ဗျ၊ ဒါပေမယ့် အိမ်ကလူရှိပုံမရဘူး၊ ဒီအခါ ဘေးနားက အိမ်က အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ထွက်ပြောတယ်။
“ဟေ့ ဖိုးချိုမရှိဘူး၊ မောက်လင်းရွာဘက်ကိုသွားတယ်”
ဒါနဲ့ပဲကျုပ်တို့ပြန်လာခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ လမ်းခုလတ်ရောက်တော့ ဖိုးတွမ်တီးက ပြောတယ်ဗျ။
“အကိုကြီး၊ ကျုပ်တို့မောက်လင်းရွာကို လိုက်သွားရအောင်ဗျာ”
“ဟာ ဖြစ်ပါ့မလားကွ”
“ဖြစ်ပါတယ်ဗျာ၊ ကျွန်တော်လမ်းသိပါတယ်၊ နောက်ပြီး အကိုကြီးပါတယ်ဆိုတော့ အမေတို့ကလည်း ခွင့်ပြုမှာပါ”
ကျုပ်ခေါင်းညိတ်လိုက်တုန်းရှိသေးတယ် ဖိုးတွမ်တီးက အိမ်နဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်လမ်းကို ပြေးတော့တာပဲဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ခြေလှမ်းကျဲကြီးနဲ့ သူ့အနောက်ကနေလိုက်ခဲ့တာပေါ့၊ ရွာထိပ်နားမှာ အကြော်တဲကလေးတွေရှိတယ်ဗျ၊ အဲဒီအကြော်တဲကလေးတွေအနားမှာ မိသက်က ရစ်သီရစ်သီလုပ်နေတယ်၊ ဦးအောင်ရှိန်က မိသက်နဲ့မပေါင်းနဲ့လို့ပြောထားပေမယ့် ကျုပ်ကတော့ မိသက်ဘ၀အကြောင်းကိုကြားထားပြီးတော့ မိသက်ကိုသနားနေတာဗျ၊ အပျိုဖြစ်တော့မယ့် မိသက်ဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီကြီးက အပြဲအစုတ်ကြီးဗျ၊ ထမီကလည်း အရောင်အကွက်တောင်မပေါ်တော့ဘဲ ဒူးလောက်သာသာပဲရှိတော့တာ၊ အင်းလေ၊ ရွာထဲမှာမနေရဘဲ အင်္ကျီအဝတ်အစားမပါတဲ့အဘွားကြီးနဲ့ ရွှေဘကုန်းပေါ်က အုတ်ဂူကြီးတွေကြားမှာ နေရတာဆိုတော့လည်း စုတ်ပြတ်ညစ်ပတ်နေတာပေါ့ဗျာ။
“ဟဲ့ မိသက်ဘာလုပ်နေတာလဲ”
ကျုပ်ကအရင်စခေါ်မိလိုက်တယ်၊ မိသက်က အကြော်တဲထဲကို ခိုးခိုးကြည့်နေတာဗျ၊ ကျုပ်အထင် မိသက်ဗိုက်ဆာနေပုံရတယ်၊ အကြော်တဲထဲက အကြော်ကိုစားချင်လို့ ကလေးပီပီငမ်းနေတာပေါ့ဗျာ။
“နင်အကြော်စားချင်လို့လား”
“ဟုတ်တယ်ကိုကြီး၊ မုန့်နီကြော်စားချင်တာ”
ကျုပ်လည်း ပုဆိုးစထဲကျစ်ထားတဲ့ ပိုက်ဆံကိုထုတ်လိုက်ပြီး မိသက်ကို ငါးကျပ်တန်တစ်ရွက်ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။
“သွားမိသက်၊ နင်စားချင်ရင် သွားဝယ်စားလေ”
မိသက်က ပျော်သွားပြီး ပိုက်ဆံကိုလှမ်းယူလိုက်ပေမယ့် နောက်တော့ မျက်နှာပျက်သွားပြီး ကျုပ်ကိုပိုက်ဆံပြန်ပေးတယ်။ ကျုပ်လည်းထူးဆန်းနေတာပေါ့၊ ဖိုးတွမ်တီးက မိသက်လက်ထဲက ပိုက်ဆံကိုလှမ်းယူလိုက်တယ်။
“ကဲ ကျွန်တော်ပဲသွားဝယ်ပေးမယ်ကိုကြီး၊ မိသက်က အဲဒီအကြော်တဲအနားကို သွားလို့မရဘူး”
“ဟေ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲကွ”
ဖိုးတွမ်တီးက မိသက်မျက်နှာကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီးတော့
“မိသက်က စုန်းဆိုတော့ သူတို့တဲအနားကိုလာရင် လာဘ်တိတ်တယ်လို့ အကြော်သည်အဒေါ်ကြီးပြောတာပဲ၊ သူအနားသွားရင် သူ့ကိုထင်းစနဲ့ရိုက်လိမ့်မယ်”
ဖိုးတွမ်တီးက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့အကြော်တဲထဲကိုပြေးဝင်သွားတယ်၊ အပြင်မှာ မှိုင်မှိုင်ကလေးကျန်နေခဲ့တဲ့ မိသက်ကိုကြည့်ပြီး ကျုပ်သနားမိသွားတယ်၊ မကြာပါဘူး ဖိုးတွမ်တီးက အကြော်တွေကို ဖက်ရွက်နဲ့ထုပ်ပြီးယူလာတယ်။
“ဟေ့ကောင်၊ အကြော်တွေများလိုက်တာ၊ ဘယ်လောက်ဖိုးလဲ”
“မသိဘူးလေ ကိုကြီးပဲ ငါးကျပ်တန်ထုတ်ပေးတာဆိုတော့ ငါးကျပ်ဖိုးဝယ်ခဲ့တာပေါ့”
“ဟာကွာ၊ သွားပါပြီ၊ မင်းအကြော်တွေကို ငါတို့စားလို့ကုန်ပါ့မလားကွ”
“မပူပါနဲ့ ကျွန်တော်တို့သုံးယောက်စားရင် ကုန်မှာပါဗျ၊ ကဲ သွားရအောင်၊ ဪ၊ ဒါနဲ့မိသက်၊ နင်ရောငါတို့နဲ့လိုက်ခဲ့မလား”
မိသက်က မုန့်နီစားရင်း ခေါင်းညိတ်တယ်ဗျ၊ ဒါနဲ့ကျုပ်တို့သုံးယောက် ရွာပြင်ကိုထွက်လာပြီး မောက်လင်းရွာဘက်ကို ဦးတည်ခဲ့ကြတာပေါ့ဗျာ၊ ဖိုးတွမ်တီးဝယ်လာတဲ့အကြော်တွေက စားလို့ကောင်းသားဗျ၊ မုန့်နီဆိုတာကတော့ မုန့်ဆီခွက်လိုပါပဲဗျာ၊ ကောက်ညှင်းကို ထန်းလျက်နဲ့ဖောက်ပြီးကြော်ထားတာဆိုတော့ ချိုချိုဆိမ့်ဆိမ့်လေးပေါ့၊ ကောက်ညှင်းမှာ မြေပဲစေ့လေးတွေကပ်ပြီးကြော်ထားတဲ့ ပဲကပ်ကြော်တို့၊ နှမ်းလေးတွေကပ်ပြီး သကြားရည်ဆမ်းထားတဲ့ နှမ်းကပ်ကြော်ကလည်း ဆိမ့်နေတာပဲ၊ ကျုပ်တို့ အကြော်ဝါးရင်း မောက်လင်းရွာဘက်ဆို ဆက်ခဲ့ကြတာပေါ့။
ကျုပ်တော့ တစ်လမ်းလုံး မိသက်ကိုကြည့်ပြီး သက်ပြင်းချည်းအခါခါချမိတာဗျ၊ သူ့ပုံစံကလည်း လူရုပ်မထွက်ဘူးလေ၊ ဆီမရှိတဲ့ခေါင်းက ဆံပင်တွေကလည်း ဖွာလန်ကျဲနေပြီးတော့ သန်းတွေဗရပွနဲ့ဗျ၊ အဝတ်အစားတွေလည်းစုတ်ပြတ်နေသလို မဖြူတဲ့အသားကလည်း ချေးတွေနဲ့မည်းညစ်နေတာပဲ၊ သွားတွေကလည်း သွားမတိုက်လို့ဝါထိန်နေတာပဲ၊ မကြာခင် အသက်ဆယ့်ငါး ဆယ့်ခြောက်ဖြစ်တော့မယ့် မိန်းကလေးက အခုတော့ ပေစုတ်ပြီး ညစ်ပတ်နေတာပဲဗျာ။
“ဟဲ့ မိသက်၊ နင်တို့ဘယ်မှာအိပ်ကြတာလဲ၊ ရွှေဘကုန်းမှာပဲလား”
မိသက်က ခေါင်းညိတ်တယ်၊ ပါးစပ်ထဲက အကြော်ကိုဝါးနေရင်း
“ရွှေဘကုန်းက အုတ်ဂူကြီးတွေပေါ်မှာအိပ်တယ်၊ ဦးရွှေဘအုတ်ဂူက သမီးကိုယ်ပိုင်အုတ်ဂူပေါ့”
“နင်တို့ စားတော့ရော၊ ဘာတွေစားကြသလဲ”
“ကြုံရာပေါ့ကိုကြီးရာ၊ ထမင်းနပ်မမှန်တဲ့နေ့ကများပါတယ်၊ တစ်ခါတစ်လေတော့ အဘွားက ထမင်းတွေ၊ အသားတွေကို စကောလေးနဲ့ယူလာပြီးကျွေးတယ်”
ကျုပ်သိလိုက်ပါပြီ၊ သူ့အဘွားက သူ့မြေးစားရအောင်လို့ ရွာထဲကတစ်ယောက်ယောက်ကိုပြုစားပြီး၊ ရွာစာချတယ်လို့ခေါ်တဲ့ ခေါ်စာဗန်းကိုယူလာပြီးကျွေးတာနေမှာပါ။
“နင် ရေရောမချိုးဘူးလား”
“မြစ်ထဲမှာဆင်းချိုးတာပေါ့”
“အဝတ်ရောမလျှော်ဘူးလား”
“ဟာ ကိုကြီးကလည်း အဝတ်က ဒီတစ်ထည်တည်းရှိတာကို ရေချိုးရင်း အဝတ်လျှော်ပြီးသားပဲလေ၊ နောက်တော့ သူ့အလိုလိုခြောက်သွားတာပဲ”
မိသက်က အပူအပင်မရှိဘဲ ပြောဆိုနေပေမယ့် ကျုပ်ကတော့ သက်ပြင်းချည်းချနေမိတယ်၊ ဘာအပြစ်မှမရှိသေးတဲ့ကလေးတစ်ယောက်က စုန်းပညာတတ်တယ်ဆိုတာနဲ့ အခုလိုရွာပြင်မှာ ဖြစ်သလိုစားသောက်ပြီးနေရတဲ့ဘ၀ကို ခင်ဗျားတို့ဆိုရင်ရော မသနားပဲနေမလားဗျာ။ အကြော်တွေစားရင်း ကျုပ်တို့သုံးယောက်စလုံး ထပ်မစားနိုင်တော့ဘူးဗျ၊ ဒါနဲ့ပဲ လွှင့်ပစ်မယ်လုပ်တော့ မိသက်က တားတယ်။
“ဟဲ့ နင်စားနိုင်သေးလို့လား၊ အကြော်က သုံးခုလားပဲကျန်တော့တာ၊ လွှင့်ပစ်လိုက်မယ်လေ”
“မလွှင့်ပစ်ပါနဲ့ကိုကြီးရယ်၊ ကိုကြီးတို့မစားဘူးဆိုရင် မိသက်ကိုပေး”
အကြော်သုံးခုကို ဖက်နဲ့ထုပ်ပြီးတော့ မိသက်က သေသေချာချာကိုင်လာတယ်ဗျ၊ အင်းလေ၊ ထမင်းတောင်အနိုင်နိုင်ဆိုတော့ နောက်တစ်ခါဗိုက်ဆာရင်စားဖို့သိမ်းထားတာနေမှာပေါ့ဗျာ။
မောက်လင်းရွာက သိပ်မဝေးပါဘူး၊ မြစ်သာမြစ်ဘေးနားက လှည်းလမ်းအတိုင်း မြောက်ဘက်ကိုဆက်တက်သွားပြီးတော့ မြစ်အနောက်ဘက်ကိုကူးလိုက်ရင် မောက်လင်းရွာရောက်ပါပြီ၊ ကြားမှာ မြစ်သာမြစ်ကြီးခံနေတာဆိုတော့ မြစ်သာမြစ်ကျဉ်းတဲ့နေရာမှာ ဝါးလုံးတွေနဲ့ တံတားကလေးထိုးထားတာပေါ့၊ ကျုပ်တို့တံတားပေါ် တက်လာတော့ တံတားပေါ်မှ တောက်စလင်းဘွားတော်ကြီးနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်တွေ့ပါရောဗျာ။
ကျုပ်ဖြင့် ကြောက်လွန်းလို့ လှည့်ပြေးရင်ကောင်းမလားဆိုပြီးတွေးနေမိတာ၊ ဖိုးတွမ်တီးကလည်း အားကိုးရပါတယ်၊ ကျုပ်အနောက်မှာကပ်ပြီး သူ့ကိုယ်သူကျုပ်ဝတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးစနဲ့ကာထားတယ်၊ တောက်စလင်းဘွားတော်က ကျုပ်ဘယ်သူလဲဆိုတာသိတော့ ကျုပ်ကိုမီးရောင်တွေဝင်းလက်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ကြည့်ပြီး အရှေ့ကိုတစ်လှမ်းချင်းလျှောက်လာပါရောဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ ဇောချွေးတွေပါ ပြန်တယ်။
အနားရောက်တော့ မိသက်က အရှေ့ကိုတိုးသွားတယ်၊ နောက်ပြီးတော့ သူ့လက်ထဲက အကြော်တွေထုတ်ထားတဲ့ အထုတ်ကိုလှမ်းပေးတယ်ဗျ။
“အဘွားစားဖို့ သမီးချန်ထားတာ”
တောက်စလင်းဘွားတော်က မိသက်ကိုကြည့်ရင်း
“နင်ဘယ်က ရလာခဲ့တာလဲ”
“ကိုကြီးဝယ်ကျွေးတာလေ”
မိသက်က ကျုပ်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြတယ်၊ ကျုပ်လည်း လန့်သွားတာပေါ့၊ တောက်စလင်းဘွားတော်က ကျုပ်ကိုတစ်ချက်စောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်ပြီးတော့
“သူများမသထာတာ မစားချင်ဘူး”
“စားပါအဘွားရဲ့၊ ကိုကြီးက တမင်သက်သက်သမီးကို စားစေချင်လို့ဝယ်ကျွေးတာ”
တောက်စလင်းဘွားတော်က ကျုပ်ကိုလှမ်းကြည့်တော့ ကျုပ်လည်းဘာပြောရမှန်းမသိတာနဲ့။
“စားပါ . . . စားပါ”
ကျုပ်ပြောလိုက်တော့မှ တောက်စလင်းဘွားတော်က မိသက်ပေးတဲ့အကြော်ထုတ်ကိုယူတယ်၊ ပြီးတော့ ကျုပ်တို့ဆီကိုလျှောက်လာတယ်။ ကျုပ်နဲ့လက်တစ်ကမ်းအကွာရောက်တော့
“ဟဲ့ကောင်လေးတွေ၊ လမ်းဖယ်ပေးအုံးလေ၊ ငါလုပ်လိုက်ရ”
လူနှစ်ယောက်ယှဉ်သွားလောက်တဲ့ တံတားကလေးဆိုတော့ ကျုပ်တို့ကပိတ်နေသလိုဖြစ်နေတာပေါ့ဗျာ၊ ဒါနဲ့ပဲ ကျုပ်တို့ဘေးကပ်ပေးလိုက်တော့ တောက်စလင်းဘွားတော်က တောင်ဝှေးတဒေါက်ဒေါက်နဲ့ ကျုပ်တို့ဘေးကဖြတ်သွားတော့တာပေါ့၊ ကျုပ်တို့လည်း သူသွားမှ သက်ပြင်းချနိုင်တယ်၊ ဒါနဲ့ပဲ မောက်လင်းရွာဘက်ကိုဆက်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
မောက်လင်းရွာက စည်ကားပါတယ်၊ ရွာလည်းအတော်ကြီးတယ်၊ ကျုပ်တို့လမ်းလျှောက်လာရင်း ဖိုးချိုတို့ဘယ်နားရှိသလဲဆိုတာကို မေးစမ်းပြီးလာခဲ့တယ်၊ ရွာအလယ်နားမှာ ဈေးဆိုင်ကလေးတွေရှိတယ်၊ ရွာမှာ ချည်ထည်လုပ်ငန်းနဲ့ ရက်ကန်းလုပ်ငန်းလည်းအတော်များများလုပ်တယ်ဗျ။
ဈေးဆိုင်တစ်ဆိုင်အနားကဖြတ်တော့ မိသက်က ရပ်ပြီးငေးကြည့်နေတယ်ဗျ။ အဲဒီဈေးဆိုင်က ကုန်စုံဆိုင်သဘောပါ၊ ဒါပေမယ့် ဆိုင်ဘေးနားမှာတော့ မိန်းမဝတ်အင်္ကsDတွေ အထည်စတွေချိတ်ထားတယ်ဗျ၊ မိသက်ကြည့်နေတာက အကျီချိတ်တစ်ခုမှာ ချိတ်ထားတဲ့ အဝါရောင်ဝမ်းဆက်ကလေးတစ်ခုကိုကြည့်နေတာ။
“နင်လိုချင်လို့လား မိသက်”
မိသက်က ကျုပ်ကိုမကြည့်ဘဲ ခေါင်းညိတ်ပြတယ်၊ သူ့အကြည့်က အဝါရောင်ဝမ်းဆက်ပေါ်ကနေ မျက်နှာမလွှဲနိုင်ဘူးဖြစ်နေတာနဲ့ ကျုပ်တို့လည်း ကုန်စုံဆိုင်ဆီကိုတက်ခဲ့တယ်။
“အဒေါ်ကြီး၊ ဟောဟို အင်္ကျီက ဘယ်လောက်လဲ”
ကျုပ်က အင်္ကျီအဝါကလေးကို လက်ညှိုးထိုးပြီးမေးလိုက်တော့ အဒေါ်ကြီးက ခေါင်းခါတယ်။
“အဲဒါတွေက အဆင်ပြဖို့လုပ်ထားတာ၊ ရောင်းဖို့မဟုတ်ဘူး၊ အဲဒီအဆင်ကြိုက်ရင် ပိတ်စဝယ်ပြိးချုပ်ဝတ်ပေါ့”
ကျုပ်တို့ခေတ်က ရယ်ဒီမိတ်ဆိုတာ ခေတ်မစားဘူးဗျ၊ အဆင်ကြိုက်ရင် ပိတ်စဝယ်ပြီး ကိုယ်နဲ့တိုင်းပြီးတော့ ချုပ်ဝတ်တာများတယ်၊ အခုချိတ်ထားတဲ့အင်္ကျီက နမူနာပြထားတဲ့အင်္ကျီတဲ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်းအဒေါ်ကြီးကို မရမကပြောပြီးတောင်းဝယ်တာနဲ့နောက်ဆုံးတော့ ဈေးတည့်သွားတယ်၊ အင်္ကျီက နည်းနည်းပွယောင်းယောင်းဖြစ်နေပေမယ့် မိသက်က တစ်ခါတည်းဝတ်လိုက်တယ်။ မဲညစ်နေတဲ့အသားအရေမှာ အဝါရောင်ထိန်ထိန်အဝတ်အစားဝတ်ထားတဲ့မိသက်က ကြည့်ရရုပ်ဆိုးပါတယ်ဗျာ၊ ဒါပေမယ့် မိသက်ကတော့ ကျေနပ်နေပုံရတယ်။ ကျုပ်တို့ဘက်လှည့်ပြီးတော့
“ကိုကြီး၊ လှလား”
လို့သွားဖြဲပြီးမေးရာတယ်၊ ဖိုးတွမ်တီးက ခေါင်းခါပြီး မလှဘူးလို့ပြောမယ်အလုပ်မှာ ကျုပ်က ဖိုးတွမ်တီးပါးစပ်ကိုလှမ်းပိတ်လိုက်ပြီးတော့ လက်မထောင်ပြလိုက်တယ်။
“လှတယ်၊ လိုက်တယ်”
မိန်းကလေးဆိုတာ ဘယ်အသက်အရွယ်ပဲဖြစ်ဖြစ် သူတို့ကို လှတယ်လို့ပြောမှကြိုက်တာမဟုတ်လား၊ ဖိနပ်မပါတဲ့မိသက်ကို ကျုပ်က ပြည်တွင်းဖြစ် ကတီပါဖိနပ်တစ်ရံဝယ်ပေးလိုက်တယ်၊ မိသက်က ပျော်လွန်းလို့ ဖိနပ်တောင်ချမစီးချင်ဘူးဗျာ၊ ကျုပ်က ပြတ်သွားရင်အသစ်ဝယ်ပေးမယ်၊ စီးသာစီးလို့ပြောတော့မှ ဖိနပ်စီးတာဗျ။
မောက်လင်းရွာထဲ ဖိုးချိုရှိတဲ့အိမ်ကိုရှာမေးပြီးတော့ နောက်ဆုံးအိမ်တစ်အိမ်ရှေ့ကိုရောက်လာတယ်၊ ကျုပ်လည်း အိမ်ပေါက်၀ကနေအော်လိုက်တာပေါ့ဗျာ။
“ဖိုးချို၊ ဖိုးချို ရှိလား”
ကျုပ်အော်ခေါ်ပြီး သိပ်မကြာဘူး၊ အသက်လေးဆယ်လောက်ရှိမယ့် လူကြီးတစ်ယောက်ထွက်လာတယ်။ ကျုပ်ကိုအသေအချာစူးစိုက်ကြည့်ပြီး
“ဘယ်သူလဲ၊ ဘာအတွက်လဲ”
“ခင်ဗျားကိုခေါ်တာမဟုတ်ဘူးဗျ၊ ဖိုးချိုကိုခေါ်တာ”
“ဖိုးချိုဆိုတာ ငါပဲလေ”
ကျုပ်ဖြင့်အံ့ဩသွားတာပေါ့ဗျာ၊ ဖိုးချိုဆိုလို့ ကလေးလေးလားလို့မှတ်တာ အခုတော့ ကျုပ်တို့ထက်အသက်ကြီးတဲ့လူကြီးဖြစ်နေပါရော၊ ကျုပ်လည်း လက်အုပ်ချီပြီး
“ကန်တော့နော်၊ ကန်တော့ အကိုကြီး”
“ရပါတယ်၊ တစ်ရွာလုံးက ငါ့ကိုဖိုးချိုခေါ်တော့၊ အသက်ဘယ်လောက်ကြီးကြီး ဖိုးချိုပဲခေါ်နေကြတာ၊ ကဲ ဘာလုပ်မလို့လဲ”
ဒီတော့မှ ဖိုးတွမ်တီးက အနောက်ကထွက်လာတာဗျ၊ ပြီးတော့ မခင်ကြည်မှာတဲ့အတိုင်းပိုက်ဆံပေးလိုက်တာပေါ့၊ ကိုဖိုးချိုက ဖိုးတွမ်တီးကိုကြည့်ရင်း အံ့ဩနေတာ။
“ဟေ့ကောင်လေး၊ မင်းဒီအထိလိုက်လာတယ်လား၊ မင်းအမေသာသိရင်တော့ မင်းဖင်ကျိုးတော့မှာပဲ၊ သွားစမ်း၊ အခုပြန်စမ်း”
“ပြန်မှာပါဗျ၊ ဒါနဲ့ ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုဖိုးချိုရ”
“ခုနက တောက်စလင်းဘွားတော်ကြီး မောက်လင်းရွာထဲကနေဖြတ်သွားတယ်ကွ၊ အဲဒီဘွားတော်ဖြတ်သွားပြီးရင် ရွာမှာ တစ်ခုမဟုတ်တစ်ခုဖြစ်တော့တာပဲ”
ကျုပ်တို့လည်း ကိုဖိုးချိုပြောတာနဲ့ ရွာကိုအမြန်ပြန်လာခဲ့ကြတယ်ဗျ၊ မိသက်ကတော့ပျော်လို့ရွှင်လို့ဗျ၊ လမ်းလျှောက်တာတောင်မှ ခုန်ဆွခုန်ဆွနဲ့ရယ်။
(၄)
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဖိုးတွမ်တီးကို သူ့အမေက ဗြင်းတော့တာပေါ့ဗျာ၊ ဖိုးချိုမရှိရင်ပြန်မလာဘူး ရပ်ကျော်ရွာကျော်သွားလို့ဆိုပြီး ဆော်တော့တာပေါ့၊ ကျုပ်လည်းဘာမှမကယ်နိုင်ပါဘူးဗျာ၊ မခင်ကြည်က ကျုပ်ကိုတောင်ဆော်ချင်ပုံရတယ်ဗျ၊ အားနာလို့သာ မဆော်တာ။
ညစာထမင်းစားပြီးတော့ ဦးအောင်ရှိန်က ဘုရားအကျယ်ကြီးရှိခိုးနေတယ်ဗျ၊ ဦးဘသာကြီးကလည်း အဝတ်အစားတွေလဲနေတာနဲ့ကျုပ်လည်းထူးဆန်းနေတာပေါ့ဗျာ။
“ဒီည ဟိုအဘွားကြီးနဲ့ချိန်းထားတဲ့ညပဲကွ”
“ဟာ၊ ဒါဆိုကျုပ်လည်းလိုက်ခဲ့မယ်၊ ကျုပ်လည်းလိုက်ချင်တယ်”
“အစကတော့ ငါနဲ့အောင်ရှိန်နှစ်ယောက်တည်းသွားဖို့စီစဉ်ထားတာ၊ မင်းလဲလိုက်ကြည့်ချင်တယ်ဆိုရင် လိုက်ခဲ့ပေါ့ကွာ၊ ဗဟုသုတရတာပေါ့”
ကျုပ်လည်းအဝတ်အစားလဲပြီးရော ဦးအောင်ရှိန်က အိမ်ပေါ်ကဆင်းလာတယ်ဗျ၊ ညကိုးနာရီခွဲလောက်ရှိပြီဆိုတော့ တစ်ရွာလုံးလည်းတိတ်ဆိတ်နေတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်နဲ့ဦးဘသာလည်း အနောက်ကနေလိုက်ခဲ့တယ်၊ ဦးအောင်ရှိန်က ဘုရားစာတွေရွတ်ပြီး စည်းတွေဘာတွေချတယ်ဗျ။ ရွာပြင်ရောက်တော့ ကျုပ်လည်းစကားစလိုက်တယ်။
“ဘယ်ကိုသွားမှာလဲ ဦးဘသာရဲ့”
“ရွှေဘကုန်းကိုသွားမယ်ကွာ၊ အဲဒီနေရာက လူသူရှင်းတော့ ပြိုင်လို့ကောင်းမယ်ထင်တာပါပဲ”
ကျုပ်တို့ရွာအပြင်ကိုထွက်ပြီး ရွှေဘကုန်းဘက်ကိုခြေဦးလှည့်လိုက်ကြတယ်၊ လပြည့်တော့မှာမို့လို့ လကလည်း ထိန်ထိန်သာနေတာဆိုတော့ လူသွားလမ်းဖြူးဖြူးကလေးကို မြင်နေရတာပေါ့ဗျာ၊ ဟိုးအဝေးက ရွှေဘကုန်းကတော့ လှမ်းကြည့်လိုက်တာနဲ့ သစ်ရိပ်ဝါးရိပ်နဲ့အုပ်ဆိုင်းနေတာပေါ့ဗျာ။
ရွှေဘကုန်းရောက်တော့ ဦးဘသာက ကျုပ်ဘက်ကိုလှည့်လိုက်တယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ ကျုပ်လက်ထဲကို တစ်မတ်စေ့ကလေးတစ်စေ့ပေးတယ်၊ တစ်မတ်စေ့ကလေးက ထက်ပိုင်းချိုးထားတော့ တစ်ခြမ်းပဲရှိပါတယ်။
“ငါက ပညာပြိုင်မယ့်လူ၊ အောင်ရှိန်ကလည်း သူ့ကိုယ်သူစည်းတွေချပြီးတားထားတယ်၊ ဒီတော့ မင်းပဲလွတ်နေတယ်၊ ဟောဒီ မတ်စေ့ခြမ်းကလေးကိုင်ထားပြီးတော့ တစ်နေရာကနေချောင်းကြည့်နေစမ်းကွာ၊ မင်းကို ဘွားတော်က ရန်မူလာနိုင်တယ်မဟုတ်လား”
“ဒီမတ်စေ့ရှိရင် ဘာမှမဖြစ်ဘူးလား”
“မှန်တယ်၊ အဲဒီ မတ်စေ့ခြမ်းက မင်းကိုစက်တွေလာမထိဘဲ လမ်းလွဲသွားအောင်လုပ်နိုင်တယ်ကွ”
ကျုပ်လည်းဆက်မလိုက်တော့ဘဲ ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်လိုက်တော့ သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်တွေ့လိုက်တယ်ဗျ၊ သစ်ပင်က ခပ်မြင့်မြင့်နဲ့ အကိုင်းကလည်းဖြာထွက်နေတာဆိုတော့ ကျုပ်လည်းအဲဒီသစ်ပင်ပေါ်ကို အသာဖက်တက်လိုက်တယ်။ ဦးဘသာနဲ့ ဦးအောင်ရှိန်က ချုံတောတိုးပြီး အုတ်ဂူကြီးတွေအနားကို တက်သွားတာမြင်လိုက်ရတယ်ဗျ၊ ကျုပ်နေရာယူမှန်တယ်ပြောရမယ်၊ သစ်ပင်ပေါ်ကနေကြည့်ရင် ရွှေဘကုန်းအလယ်နားက မြေကွက်လပ်ကလေးကို အပေါ်စီးကနေ အတိုင်းသားမြင်နေရတယ်ဗျ။
“ငါတို့ရောက်ပြီမယ်လုံး၊ နင်ထွက်လာခဲ့တော့”
ဒီအခါ တောက်စလင်းဘွားတော် မယ်လုံးက တောင်ဝှေးကြီးတဒေါက်ဒေါက်နဲ့ထွက်လာခဲ့တယ်၊ ဦးဘသာတို့မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီးတော့
“ကျုပ်လည်း စောင့်နေတာကြာပေါ့တော်၊ ကဲပါ စကားတွေမများဘဲ လုပ်စရာရှိတာလုပ်ကြစို့၊ ဒါနဲ့ လူပိုတွေဘာလို့ခေါ်လာတာလဲ”
ဒေါ်လုံးက ဦးအောင်ရှိန်ကိုကြည့်ပြောလိုက်တော့ ဦးအောင်ရှိန်က
“စိတ်ချပါမယ်လုံးရာ၊ ဒီပွဲမှာ ငါက ပွဲကြည့်ပရိသတ်ပဲ၊ နင်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အနိုင်အရှုံးကို ငါကသက်သေလုပ်ပေးမယ်”
ဦးအောင်ရှိန်က ပြောပြီးတော့ ဦးဘသာကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီးခေါင်းညိတ်ပြတယ်၊ နောက်တော့ ဦးဘသာရဲ့ ဘယ်ဖက်စွန်းစွန်း ခပ်ဝေးဝေးကိုသွားလိုက်ပြီး ဘုရားစာတွေရွတ်ပြီးတော့ မြေပြင်ပေါ်မှာ စည်းဝိုင်းတစ်ခုဆွဲလိုက်ပြီး အဲဒီအထဲကိုဝင်ပြီး မတ်တပ်ရပ်နေတယ်။
“ကဲ စကြရအောင်မယ်လုံးရာ၊ နင်က အိမ်ရှင်ဆိုတော့ နင်ကြိုက်တဲ့နည်းလမ်းကိုရွေးစမ်း”
ဦးသဘာပြောလိုက်တော့ ဒေါ်လုံးက ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး
“ကောင်းပြီ၊ ငါတို့အရင်ဆုံးလက်အောက်ငယ်သားအချင်းချင်းပြိုင်ကြမယ်ဟေ့”
“ကောင်းတာပေါ့၊ ဒါနဲ့ ပြိုင်ပွဲဆိုတော့ အလျော်အစားတော့ရှိမှာပေါ့၊ နင်ဘာလိုချင်သလဲ မယ်လုံး”
“ငါနိုင်ရင် နင်ဒီရွာကနေထွက်သွားရမယ်၊ ပြီးတော့ ငါနင့်ရဲ့ပညာတစ်ချို့ကိုနှုတ်ယူမယ်”
ဦးဘသာက ခေါင်းညိတ်တယ်။
“ရတာပေါ့။ တကယ်လို့ နင်ရှုံးရင်ရော”
“ငါရှုံးရင် နင့်ရှေ့မှာလေးဖက်ထောက်ပြီး နင့်ကိုငါကန်တော့မယ်၊ ပြီးတော့ နင်ခိုင်းတာကို ငါလုပ်မယ်”
ဦးဘသာကခေါင်းညိတ်လိုက်တာနဲ့ ဒေါ်လုံးက အနောက်ကိုတဖြည်းဖြည်းဆုတ်သွားတယ်၊ ပြီးတော့ တောင်ဝှေးကိုမြေကြီးနဲ့သုံးချက်ခေါက်လိုက်ပြီးတော့
“ငါ့ကောင်တွေ ထွက်ခဲ့ကြစမ်းဟေ့”
ဒေါ်လုံးကြီး အဲဒီလိုခေါ်လိုက်တာနဲ့ အုတ်ဂူကြီးသုံးခုအထဲကနေ မည်းမည်းအကောင်ကြီးသုံးကောင် ကုန်းထလာတယ်၊ အကောင်ကြီးသုံးကောင်မှာ တစ်ကောင်ရဲ့မျက်လုံးတွေကတော့ အစိမ်းရောင်ဖန့်ဖန့်ကြီးလင်းနေတယ်၊ နောက်တစ်ကောင်ကတော့ အနီရောင်ကြီးလင်းနေပြီး ကျန်တဲ့တစ်ကောင်ကတော့ အဝါဖန့်ဖန့်ကြီးလင်းနေပြန်ရောဗျာ၊ သူတို့မျက်လုံးက မီးအလင်းတွေနဲ့ သူတို့ရဲ့ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ မျက်နှာကြီးတွေကို မြင်နေရတယ်။
“ငါ့ကောင်တွေ၊ ဒီလူ့ကိုဖမ်းချုပ်ပြီး မှတ်လောက်သားလောက်အောင် လုပ်ထည့်လိုက်စမ်းဟေ့”
ဒေါ်လုံးက ဦးဘသာကိုလက်ညှိုးထိုးပြီးအမိန့်ပေးလိုက်တာနဲ့ သရဲကြီးသုံးကောင်က လွှားခနဲခုန်ထွက်လာတာပဲဗျာ၊ ပါးစပ်ထဲမှာလည်း အစွယ်ကြီးတွေက ဝင်းလို့ဗျ၊ ကျုပ်အထင်တော့ လူတွေပြောသလို ဦးရွှေဘတို့ညီအကိုသုံးယောက်ကိုသတ်ပြီးတော့များ သရဲအဖြစ်မွေးထားတာလားပဲဗျာ၊ အဲ၊ ကျုပ်တစ်ခုသတိထားမိတာကတော့ မိသက်ကိုမတွေ့ဘူးဗျ၊ အင်းလေ၊ ပြိုင်ပွဲရှိတယ်ဆိုတော့လည်း ခဏရှောင်ခိုင်းထားတာလားမှ မသိတာပဲဗျာ။
သရဲကြီးတွေက ပြေးတက်လာပြီး ဦးဘသာကိုကိုင်တယ်၊ သရဲကြီးတစ်ကောင်က ဦးဘသာခေါင်းကိုကိုင်လိုက်တော့ ဝုန်းခနဲအသံမြည်ပြီးတော့ အနောက်ကိုလွင့်ထွက်သွားတယ်၊ ဆယ်ပေလောက်နီးနီးကိုလွင့်ထွက်သွားတာဗျ၊ တစ်ကောင်လွင့်သွားတော့ ကျန်တဲ့နှစ်ကောင်လည်း မကိုင်ရဲဘဲဆက်ကြည့်နေကြတယ်။
“ကဲ ဆရာကြီးထွက်ခဲ့ပါတော့”
ဦးဘသာရေရွတ်လိုက်တော့ ဦးဘသာအရိပ်ထဲကနေလူကြီးတစ်ယောက်ထွက်လာတယ်ဗျ၊ လူကြီးက အတော်ကြီးကြီးပါဗျာ။ လက်တွေခြေတွေကလည်းအကြီးကြီးတွေပဲဗျ၊ လက်မောင်းတွေ၊ ပေါင်တွေမှာလည်း ဗလကြီးတွေ၊ ကြွက်သားကြီးတွေက အမြှောင်းလိုက်ပဲ၊ ဗိုက်ကြီးကတော့ ပူလို့ဗျ၊ ချက်ကြီးကလည်း စူထွက်နေသေးတယ်၊ ခေါင်းမှာတော့ အမောက်ကြီးတစ်ခုပါပြီး အနောက်ကိုကော့လန်နေတယ်၊ မျက်လုံးနှစ်ဖက်က မီးဝင်းဝင်းတောက်သလိုနီရဲနေပြီးတော့ မျက်ခုံးမွှေးတွေကလည်း ထူလဗျစ်နဲ့၊ ပါသိုင်းမွှေး၊ မုတ်ဆိတ်မွှေးတွေလည်း ပါသေးရဲ့ဗျာ၊ ပိုပြီးထူးခြားတာကတော့ အောက်နှုတ်ခမ်းကနေ အပေါ်ကိုထောင်ပြီးထွက်နေတဲ့အစွယ်နှစ်ချောင်းပဲ၊ အစွယ်တွေက လရောင်အောက်မှာ မှန်သားလိုလင်းထိန်နေတာပဲဗျာ။
“ဆရာဘီလူးကြီး၊ သူတို့ကိုနာကျင်အောင်မလုပ်ပါနဲ့၊ မှတ်လောက်အောင်ပဲ ဆုံးမပေးပါ”
ဦးဘသာပြောတော့မှ ဘီလူးမှန်းသိတာဗျ၊ ဟုတ်တော့လည်းဟုတ်တယ်၊ သူ့ရုပ်က ကျုပ်တို့ဘုရားတွေ၊ တန်ဆောင်းတွေမှာ တွေ့ရတတ်တဲ့ဘီလူးရုပ်လိုမျိုးပဲ၊ ဘုရားက ဘီလူးရုပ်တွေကတော့ အဝတ်အစားတွေနဲ့ ကနုတ်ပန်းတွေနဲ့အလှဆင်ထားတာပေါ့ဗျာ၊ ဒီဘီလူးကတော့ ရိုးရိုးပဲဗျ။
သရဲကြီးသုံးကောင်ထက် ဘီလူးကြီးက ခေါင်းတစ်လုံးစာလောက်ပိုမြင့်တယ်၊ သရဲကြီးသုံးကောင်က ဘီလူးကြီးကို ဝင်လုံးပါရောဗျာ၊ အနီရောင်မျက်လုံးရှိတဲ့သရဲကြီးက ဘီလူးကြီးရဲ့ဂုတ်ပေါ်ကိုခုန်တက်ပါရော၊ ဘီလူးကြီးက သရဲကြီးရဲ့ဂုတ်ကိုပြန်ဆွဲလိုက်ပြီးတော့ မြေပေါ်ကိုပစ်ချလိုက်တာ သရဲကြီးမှာ ဘုတ်ခနဲပြုတ်ကျသွားတာပဲ၊ အဲဒီမှာ ဘီလူးကြီးက သရဲကြီးရဲ့ရင်ဘတ်ကို ခြေထောက်တစ်ဖက်နဲ့နင်းလိုက်တော့ သရဲကြီးမလှုပ်နိုင်တော့ဘူးဗျာ။
မျက်လုံးအစိမ်းနဲ့သရဲကြီးက ဘီလူးကြီးရဲ့လက်တစ်ဖက်ကို ပြေးကိုက်ပါရော၊ ဒါပေမယ့် ဘီလူးအသားကိုသူ့အစွယ်က မဖောက်ဖူးထင်ပါရဲ့၊ ဘီလူးက အစိမ်းရောင်သရဲကြီးကို ခါထုတ်လိုက်တော့ အစိမ်းရောင်သရဲကြီးက မြေပေါ်ကိုပြုတ်ကျတယ်၊ ဘီလူးကြီးက အစိမ်းရောင်သရဲကြီးရဲ ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ကိုင်ဆွဲပြီးတော့ အဝတ်လျှော်ရင် ရိုက်သလို မြေကြီးနဲ့တဖုန်းဖုန်းရိုက်တော့တာပဲဗျာ၊ အသံအကျယ်ကြီးက ကြောက်စရာကြီးဗျာ၊ ဆယ့်လေးငါးခါလောက်ရိုက်ပြီးတော့ သရဲကြီးက ဖွတ်ဖွတ်ညက်ညက်ကိုကျေရောဗျို့။
မျက်လုံးအဝါနဲ့သရဲကြီးက မဟန်မှန်းသိတော့ ပြေးဖို့လုပ်ပါရော၊ ဒါပေမယ့် ဒေါ်လုံးကြီးက သရဲကြီးကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီး ဟိတ်လို့အော်လိုက်တာနဲ့ သရဲကြီးက ရပ်တန့်သွားတယ်၊ ပြီးတော့ မြေပေါ်မှလူးလှိမ့်ပြီး အော်ဟစ်နေတယ်။ ဒေါ်လုံးက သရဲကြီးကိုမကျေမနပ်နဲ့ကြည့်ပြီးတော့
“ကိုရွှေဘ၊ ရှင်ကလည်း လူတုန်းကလည်း ကြောက်သလို၊ သရဲဖြစ်သွားတာတောင်မှ ကြောက်နေတုန်းပဲလား”
အဝါရောင်မျက်လုံးနဲ့သရဲကြီးက မြေမှာလူးလှိမ့်ရင်း အော်ဟစ်နေတော့တာပဲ။ တောက်စလင်းဘွားတော်ကြီး ရှုံးသွားပြီဗျ၊ သူ့သရဲသုံးကောင်မှာ နှစ်ကောင်က ဦးဘသာဘီလူးလက်ထဲမှာ ဖမ်းမိနေပြီး တစ်ကောင်ကတော့ သူပညာပြထားလို့ လူးလှိမ့်နေတာကိုးဗျာ၊ ဦးဘသာက ဒေါ်လုံးကိုကြည့်ပြီး
“ကဲ၊ နင့်အစိမ်းသရဲတွေ မကုန်သေးရင် ထပ်လွှတ်ပါအုံး”
ဒေါ်လုံးက ကြောက်စရာအသံကြီးနဲ့ရယ်တယ်ဗျ၊ ပြီးတာနဲ့ သူ့ဆံပင်ဖြူဖြူဖွာဖွာကြီးကို ဖြဲလိုက်တယ်၊ အဲဒီအခါ ငယ်ထိပ်တည့်တည့်လောက်မှာ အမောက်ကြီးပေါ်လာတာဗျ၊ အမောက်က နီရဲနေပြီးတော့ ကြက်အမောက်လိုပဲ ခပ်ပြားပြားဗျ။ နောက်တော့ အမောက်ကြီးက ဝင်းခနဲလက်ခနဲဖြစ်သွားပြီးတော့ စက်တွေလွှတ်ပါရောဗျာ၊ ဦးဘသာကြီးဆီကို စက်တွေကပြေးသွားပြီးတော့ ဦးဘသာအနားရောက်တော့ တဖုန်းဖုန်းနဲ့ပေါက်ကွဲပါရောဗျာ၊ ကျုပ်ဖြင့်အတော်လန့်သွားတာဗျ၊ ပေါက်ကွဲတဲ့အရှိန်နဲ့မြေကြီးမှာ ဖုန်တွေတထောင်းထောင်းထသွားတယ်၊ ဦးဘသာကြီး အလစ်အငိုက်ခံရပြီးတော့ စက်တွေထိသွားပြီများလားလို့ ကျုပ်စိုးရိမ်နေတာပေါ့။
ဖုန်လုံးတွေပျယ်သွားတော့ ဦးဘသာက ကုန်းကုန်းကြီးဖြစ်နေတယ်ဗျ၊ ဒေါ်လုံးကြီးက အသံစာစာနဲ့ ရယ်တော့တယ်။
“ဟား၊ ဟား၊ နင်ရှုံးပြီ၊ နင်ရှုံးပြီဟေ့”
ဦးဘသာက မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး အဝတ်အစားတွေမှာပေနေတဲ့ဖုန်တွေကို ခါထုတ်လိုက်တယ်။
“ကျုပ်ဘယ်နားမှာ သွားရှုံးလို့လဲ”
ဦးဘသာပြန်ရပ်တာကိုကြည့်ပြီး ဒေါ်လုံးက အတော်ထူးဆန်းနေပုံပဲ၊ မျက်လုံးကြီးပြူးပြီး ဦးဘသာကိုလက်ညှိုးထိုးတယ်။
“နင် . . . နင်ဘာမှမဖြစ်ဘူးလား”
“ဟား၊ ဟား နင့်အဆင့်လောက်နဲ့ ငါ့ကိုအလစ်တိုက်နိုင်မယ်ထင်သလား မယ်လုံးရဲ့၊ ကဲပါ ငါကနင့်လို အလစ်အငိုက်မတိုက်ဘူး၊ ငါဘာကောင်လဲဆိုတာကိုတော့ နင်သိအောင်ပြရသေးတာပေါ့”
ဦးဘသာက သူ့ခေါင်းမှာပေါင်းထားတဲ့ ခေါင်းပေါင်းကြီးကိုဖြေပြီးတော့ ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်တယ်ဗျ၊ ဒီအချိန်မှာပဲ ဦးဘသာရဲ့ငယ်ထိပ်ပြောင်ပြောင်ကြီးမှာ အမောက်ကြီးသုံးခုထွက်လာတယ်ဗျာ၊ ကြက်အမောက်လိုအချွန်အတက်တွေနဲ့ အမောက်ကတော့ အစိမ်းရောင်ရောင်စဉ်တွေ ထွက်နေတယ်၊ ပြီးတော့ အလယ်ကတော့ ယပ်တောင်နဲ့တူတဲ့ ခပ်ဝိုင်းဝိုင်း ပြားပြားအမောက်ကတော့ ရွှေရောင်တွေထွက်နေတယ်၊ နောက်ဆုံးဟိုဖက်အစွန်က တြိဂံပုံစံနဲ့တူတဲ့အမောက်ကတော့ အနီရောင်ဝင်းလက်နေပြီး အခိုးအငွေ့တွေမိုးပေါ်ကိုတိုးထွက်နေတယ်။
ကျုပ်လည်းအံ့ဩသလို၊ ဦးဘသာကြီးကို အသေအချာကြည့်နေတဲ့ ဒေါ်လုံးကြီးဆိုတာ မျက်လုံးကြီးတွေအပြင်ကိုပေါက်ထွက်ကျမတတ်ကို ပြူးကျနေတာပဲဗျာ၊ ဒီလိုအမောက်ကြီးသုံးခုကို တစ်ခါမှမြင်ဖူးပုံမရဘူး၊ ကျုပ်လည်း အခုမှ ဦးဘသာရဲ့အမောက်တွေကို အသေအချာမြင်ဖူးလိုက်တာဗျ၊ ဒေါ်လုံးက အမောက်တွေမြင်ပြီး မှင်တက်နေရာက သတိရသွားတယ်၊ သတိရသွားတာနဲ့ မြေပြင်ပေါ် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်ပြီးတော့ သူ့အမောက်ကိုသူ လက်နဲ့သပ်လိုက်တာပဲဗျာ။
အဲဒီလိုသပ်လိုက်တာနဲ့ ဒေါ်လုံးက လင်းတကြီးတစ်ကောင်ဖြစ်သွားပါရောဗျာ၊ လင်းတက အတော်ကြီးတဲ့အကောင်ကြီးဗျ၊ မြန်လိုက်တာလည်းမပြောပါနဲ့၊ လင်းတဖြစ်ပြီးတာနဲ့ မိုးပေါ်ကိုပျံတက်သွားတာပဲဗျို့။ ထမီခြုံရင် လင်းတဖြစ်တယ်ဆိုတာ ကြားဖူးပေမယ့် အခုမှမြင်ဖူးတော့တာပဲ၊ ဒေါ်လုံးက အဝတ်အစားမပါဘူးဆိုတော့ ထမီတော့မခြုံဘူးပေါ့ဗျာ။
“အောင်မာ၊ နင်ကပြေးချင်သေးတယ်”
ဦးဘသာက ဖနောင့်တစ်ချက်ပေါက်လိုက်ပြီးတော့
“ဆင်းစမ်း၊ အဲဒီကောင်မကို ဆွဲချကြစမ်း”
အဲဒီလိုပြောလိုက်တာနဲ့ မိုးပေါ်ကိုတစ်ဟုန်ထိုးပျံတက်သွားတဲ့လင်းတကြီးက အတောင်ပံတွေစုသွားပြီးတော့ အောက်ကိုပြုတ်ကျလာတာပဲဗျာ၊ ဦးဘသာရပ်နေတဲ့အရှေ့ကို အရှိန်နဲ့ပြုတ်ကျလို့ ဘုတ်ခနဲတောင် အကျယ်ကြီးမြည်သွားသေးတယ်၊ ဖုန်တွေကလည်း ထူသွားတာပေါ့ဗျာ။ ဦးဘသာက လင်းတကြီးအနီးကိုလမ်းလျှောက်သွားပြီး လင်းတတောင်ပံကို ခြေထောက်နဲ့နင်းပြီးဖိချေတယ်။
“ဟဲ့မယ်လုံး၊ နင်ရှုံးတာကို လက်မခံချင်တော့ နင်က ထွက်ပြေးတယ်ပေါ့၊ဟုတ်လား။ ငါ့လက်ကနေ ပြေးလို့လွတ်မယ်များထင်နေသလား”
လင်းတတောင်ပံကို ဦးဘသာက ခြေထောက်နဲ့နင်းခြေတော့ လင်းတကြီးက ငယ်သံပါအောင်အော်ဟစ်ရင်းနဲ့ ဒေါ်လုံးအဖြစ်ပြန်ပြောင်းလဲသွားတယ်၊ ဦးဘသာက ဒေါ်လုံးရဲ့လက်မောင်းရင်းကို ခြေထောက်နဲ့နင်းနေတာကိုးဗျာ။
“ကြောက် . . . ကြောက်ပါပြီ ဆရာကြီး”
“နင်အရှုံးပေးပြီလား မယ်လုံး”
“ကြောက်ပါပြီ၊ ဒါပေမယ့် ငါမရှုံးဘူး၊ ငါနင့်ကို အရှုံးမပေးဘူး”
“အောင်မာ၊ အခုထိလေက မလျော့သေးဘူး”
ဦးဘသာထပ်နင်းတော့ ဒေါ်လုံးအော်တာ ငယ်သံပါတယ်ဗျာ၊ ဦးဘသာလည်း ခဏကြာတော့ နင်းတာရပ်လိုက်တယ်။
“ကြောက်ပါတယ်ဆရာကြီး၊ ကျုပ်ကိုလွှတ်ပေးပါ”
“ဟဲ့ ပညာပြိုင်တယ်ဆိုတာ လွှတ်ပေးရုံနဲ့ရရိုးလား၊ အနိုင်အရှုံးသဲကွဲမှဖြစ်မှာပေါ့၊ နင်ရှုံးပါတယ်လို့ဝန်ခံစမ်း၊ အဲဒါဆိုရင် ငါနင့်ကိုလွှတ်ပေးမယ်”
ဒေါ်လုံးက ခေါင်းခါရင်း
“ငါနင့်ကိုမရှုံးဘူး၊ ငါနင့်ကို အရှုံးပေးလို့မရဘူး”
ဒေါ်လုံးက ငိုယိုနေတော့တယ်ဗျာ၊ ဦးဘသာလည်း သနားသွားလို့ထင်ပါတယ်၊ ဒေါ်လုံးလက်ကိုနင်းထားတာကိုလွှတ်လိုက်တယ်။
“နင့်အရှုံးကို နင်လက်မခံပေမယ့် ငါကတော့ ငါ့အနိုင်ကိုငါလက်ခံတယ်၊ နင်အရှုံးမပေးတာဟာ တစ်ခုခုတော့ရှိရမယ်မဟုတ်လား”
ဒေါ်လုံးက ငုတ်တုတ်ထိုင်ပြီးတော့ ခေါင်းညိတ်တယ်။ ပြီးတော့ ငိုသံပါကြီးနဲ့
“ကျုပ်ယောကတော်ကို ကတိပေးထားတယ်၊ နောက်တစ်ခါ ပညာထပ်ပြိုင်လို့ ကျုပ်ရှုံးခဲ့ရင် ကျုပ်သေပါစေဆိုပြီး ကျိန်ဆိုထားခဲ့တယ်၊ ဒါကြောင့်မို့ ကျုပ်က ကိုယ်နိုင်မယ့်လူတွေကိုပဲ ရွေးပြီးပြိုင်ခဲ့တာ၊ ဆရာကြီးကိုလည်း ကျုပ်နိုင်မယ်လို့ တထစ်ချ ဆုံးဖြတ်ထားလို့ပါ”
ဦးဘသာက ကျွတ်သပ်တယ်ဗျ၊
“ကျွတ် . . . ကျွတ်၊ သနားစရာကောင်းလိုက်တာ၊ ဒီလိုကျိန်စာဆိုထားတယ်ဆိုရင် ဘာလို့များသူတစ်ဖက်သားကိုလိုက်ပြီး ပြိုင်ဆိုင်နေသေးသလဲ၊ အခုတော့ နင်ငါ့ကိုရှုံးပြီမဟုတ်လား၊ ငါက နင့်ကိုခွင့်လွှတ်ပေမယ့် နင်ဆိုထားတဲ့ကျိန်စာက နင့်ကိုခွင့်လွှတ်မှာမဟုတ်ဘူး မယ်လုံး”
ဒေါ်လုံးငိုနေတဲ့အချိန်မှာပဲ ဒေါ်လုံးရဲ့လက်တွေက မီးတောက်တွေလောင်ကျွမ်းလာတော့တယ်၊ ဒေါ်လုံးလည်း မြေပေါ်လူးလိမ့်နေတယ်။
“ပူလိုက်တာ၊ ကယ်ကြပါအုံး . . . ကယ်ကြပါအုံး”
ဦးအောင်ရှိန်က ပြေးသွားပေမယ့် ဦးဘသာက ဦးအောင်ရှိန်လက်ကိုဆွဲထားလိုက်ပြိး ခေါင်းခါပြလိုက်တယ်။
“သူ့ကျိန်စာသူမိတာပဲ အောင်ရှိန်၊ ငါတို့ဘာမှလုပ်လို့မရဘူး၊ ငရဲမီးတောက်တွေ သူ့ကိုလောင်ကျွမ်းနေပြီ၊ သူ့အနားသွားတဲ့လူတွေ မီးပူလောင်လိမ့်မယ်”
ဒေါ်လုံးလက်တွေက မီးတွေစွဲနေပြီးတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့အသားတွေက အရည်ပျော်ကျနေပြီဗျာ၊ ဒီအချိန်မှာပဲ ကျုပ်သစ်ပင်အနားမှာ ချုံတိုးသံကြားလိုက်ရတယ်၊ ကျုပ်ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ကျုပ်ဝယ်ပေးထားတဲ့ အဝါရောင်ဝမ်းဆက်ဝတ်ထားတဲ့ မိသက်ဖြစ်နေတယ်။
“အဘွား . . . အဘွား”
မိသက်က သူ့အဘွားဒေါ်လုံးဆီပြေးသွားတယ်၊ ကျုပ်လည်း ဘာမှမမြင်တော့ဘဲ သစ်ပင်ပေါ်ကနေခုန်ဆင်းပြီးတော့ မိသက်နောက်ကိုပြေးလိုက်တော့တာပဲဗျာ၊ တကယ်လို့ မိသက်သာ ဒေါ်လုံးကို ထိမိရင် ငရဲမီးတောက်တွေ သူ့ကိုလောင်ကျွမ်းကုန်မယ်မဟုတ်လား။
“မိသက် . . . မပြေးနဲ့၊ ရပ်လိုက်”
မိသက်က ကျုပ်ထင်တဲ့အတိုင်း သူ့အဘွားဆီကိုပြေးနေတာပါဗျာ၊ ကျုပ်လည်း သစ်ပင်ပေါ်က ကျထားတာဆိုတော့ ခြေထောက်အတော်နာနေတယ်၊ ဒါပေမယ့်လည်း အားစိုက်ပြီးတော့ ပြေးရတာပေါ့ဗျာ၊ လူကြီးခြေလှမ်းနဲ့ ကလေးခြေလှမ်းဆိုတော့ ကျုပ်ကပိုမြန်တာပေါ့၊ ဒါနဲ့မိသက်ကို မီဖို့လက်တစ်ကမ်းအလိုမှာ ကျုပ်က မိသက်ကိုခုန်အုပ်ထည့်လိုက်ပါရောဗျာ၊ ကျုပ်လည်းချော်လဲပြီးတော့ မိသက်ကိုလည်းဖမ်းမိလိုက်တယ်၊ ကံကောင်းတယ်ပြောရမယ်ဗျာ၊ မိသက်က ဒေါ်လုံးနဲ့ထိဖို့ လက်တစ်ကမ်းလောက်ပဲလိုတော့တာ။
“အဘွား . . . အဘွားမသွားရဘူး”
ကျုပ်လည်း မိသက်ကို အတင်းအကြပ်ဖမ်းချုပ်ထားတာပေါ့ဗျာ၊ ငရဲမီးတောက်တွေက ကျုပ်တို့ကိုအပူရှိန်ဟပ်တာတင် အတော်ကိုပူတာဗျ၊ သွားသာထိမိလို့ကတော့ လက်တွေချက်ချင်း ပြာဖြစ်သွားမလားမသိပါဘူး။
“အဘွား . . အဘွား”
ဒေါ်လုံးက မိသက်ကိုကြည့်တယ်၊ နောက်ပြီးကျွန်တော့်ကိုကြည့်တယ်၊ သူ့ပါးစပ်က စကားမပြောနိုင်တော့ပါဘူး၊ သူ့နှာခေါင်းတွေ၊ ပါးစပ်ပေါက်ကနေပြီးတော့ အခိုးအငွေ့တွေထွက်နေတယ်ဗျ။ ဒေါ်လုံး ကြည့်တဲ့အကြည့်ကတော့ ကျုပ်ကိုအားကိုးတဲ့အကြည့်ဗျ၊ ကျန်ခဲ့တဲ့သူ့မြေးလေးကို ဂရုစိုက်စောင့်ရှောက်ပေးပါဆိုတဲ့အကြည့်မျိုးပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ဒေါ်လုံးကို ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တော့မှ ဒေါ်လုံးက မျက်လုံးတွေမှိတ်သွားတယ်။
နောက်တော့ ဟုန်းခနဲမီးတောက်ကြီးလောင်ပြီးတော့ အပြီးသတ်လောင်သွားတော့တာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း မိသက်ကိုဆွဲပြီး မီးပုံအနားကနေခွာရတယ်၊ မီးပူချက်က လက်လန်တယ်ဗျာ၊ အကုန်လုံးလည်းလောင်ပြီးရော မီးတောက်တွေက ရှဲခနဲငြိမ်းသွားတယ်ဗျ၊ လောင်ချိန်က ငါးမိနစ်တောင်ကြာမယ်မထင်ဘူး၊ မြေပေါ်မှာတော့ ဒေါ်လုံးရဲ့ပြာမှုန့်တွေက အငွေ့တထောင်းထောင်းနဲ့ ကျန်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
မိသက်ကို ဦးအောင်ရှိန်တို့အိမ်ကိုခေါ်လာခဲ့တယ်၊ အုပ်ထိန်းသူမရှိတဲ့မိသက်ကို ဦးအောင်ရှိန်ကပဲ စောင့်ရှောက်ရမှာပေါ့ဗျာ၊ အဲဒီနေ့က မိသက်ပညာတွေကို ဖျက်ဆီးတဲ့ပွဲဗျ၊ ရွာကလူတွေဆိုရင် လာကြည့်ကြတာအုံခဲနေတာပဲဗျာ၊ မိသက်ကို ဘုရားစင်ရှေ့ထိုင်ခိုင်းပြီးတော့ လက်အုပ်ချီထားခိုင်းတယ်။
“ကဲ သမီး၊ နင့်ရဲ့ပညာတွေကို ဘုရားနဲ့ ဘိုးတော်သိကြားမင်း အစရှီတဲ့ အထက်ပုဂ္ဂိုလ်တွေကို လှူမလား”
မိသက်က ခေါင်းညိတ်ပြီး
“လှူပါ့မယ်ဆရာကြီး”
ဦးအောင်ရှိန်က သုံးကြိမ်သုံးခါမေးပြီးတော့ ဘုရားရုပ်တုကလေးကို မိသက်ငယ်ထိပ်ပေါ်ကိုတင်လိုက်တယ်၊ နောက်တော့ ဦးအောင်ရှိန်က ရွတ်ဖတ်ပြီးတော့ ရေမန်းတိုက်ပြီးတော့ ပညာတွေဖျက်လိုက်တယ်ပေါ့ဗျာ၊ မိသက်တစ်ယောက် တစ်ပတ်လောက်ဖျားတယ်ဗျာ။ ပြီးတော့ ဝမ်းတွေလည်းလျောသေးတယ်ဗျ၊ အဲဒီတစ်ပတ်ပြီးသွားတော့ မိသက်လူကောင်းပကတိဖြစ်သွားတယ်၊ ဒါနဲ့ပဲ လူတောမတိုးတဲ့မိသက်တစ်ယောက် စုန်းအဖြစ်ကိုစွန့်လွှတ်ပြီးတော့ ဆရာကြီးဦးအောင်ရှိန်ရဲ့ မွေးစားသမီးဖြစ်သွားတော့တာပေါ့ဗျာ၊ တစ်ခုတော့ကောင်းတာပေါ့၊ ဖိုးတွမ်တီးနဲ့ ကျုပ်နဲ့အဖော်ရတာပေါ့ဗျာ။
အဲဒီမိသက်က အသက်ကြီးတော့ ဆရာကြီးဦးအောင်ရှိန်ဆီကနေပြီး ပညာတွေရခဲ့သေးတယ်၊ အခုဆို အထက်လမ်းပညာနဲ့အသက်မွေးနေတယ်ပြောရင် ခင်ဗျားတို့ယုံချင်မှ ယုံလိမ့်မယ်ဗျာ။
ပြီးပါပြီ။
#အဂ္ဂဇော် #ဦးဘသာ #စုန်း #သရဲ
Zawgyi Version
”စုန္းထီးႀကီးဦးဘသာႏွင့္ ျမဴေမွာင္ကင္းခ်ိန္”(စ/ဆုံး)
———————————————————————
(၁)
ဦးဘသာႀကီးနဲ႔ ေတာက္စလင္းဘြားေတာ္ႀကီးတို႔သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္စိန္ေခၚလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ က်ဳပ္တို႔အေတြအေတာ္ထိတ္လန႔္သြားတယ္၊ ေတာက္စလင္းဘြားေတာ္ႀကီးက ေယာမယ္ေတာ္ကိုေတာင္မွ စိန္ေခၚခဲ့တဲ့သူဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္စြမ္းမွာအေသအခ်ာေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီညက်ေတာ့ လေရာင္ကလည္းအေတာ္သာတာနဲ႔ က်ဳပ္တို႔လည္း ကြပ္ပ်စ္မွာစုမိၾကတယ္။
က်ဳပ္ရယ္၊ ဦးဘသာရယ္၊ ဦးေအာင္ရွိန္ရယ္ သုံးေယာက္ေပါ့ဗ်ာ၊ မခင္ၾကည္ကေတာ့ သူ႔ေယာက္်ားျပန္လာၿပီဆိုေတာ့ သူတို႔မိသားစုေတြ အိပ္ရာဝင္ၾကတာေပါ့၊ မႏွင္းၾကည္လည္း အိပ္ၿပီထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ေဒၚေအးၾကည္ကေတာ့ အိမ္ေပၚထပ္မွာ ဘုရားဝတ္ျပဳၿပီးေတာ့ ပရိတ္ႀကီးဆယ့္တစ္သုတ္႐ြတ္ေနတယ္ဗ်၊ ပရိတ္သံက တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ၿခံဝန္းထဲမွာ ခ်ိဳခ်ိဳေအးေအးေလးထြက္ေပၚေနတာေပါ့ဗ်ာ။
လကလည္းသာေနတာမွ ဝင္းေနတာပဲဗ်ာ၊ ကြပ္ပ်စ္ေပၚက စားပြဲမွာလည္း ေရေႏြးၾကမ္းက်က်တစ္အိုးရယ္၊ ၾကက္သြန္ျဖဴနဲ႔ေထာင္းၿပီး ဆီစိမ္ႏွပ္ထားတဲ့လက္ဖက္ရယ္၊ ေနာက္ၿပီး ေယာနယ္ျဖစ္ မုန႔္ေလေပြလည္း ပါေသးသဗ်၊ ဒီမုန႔္ေလေပြက ေယာနယ္ရဲ႕အထိမ္းအမွတ္စားစရာတစ္ခုတဲ့ဗ်ာ၊ ေန႔လည္က မခင္ၾကည္တို႔ညီအမေတြလုပ္ေပးၾကတာပဲ၊ တျခားမုန႔္ေလေပြေတြလို သဲနဲ႔ေဖာက္တာမဟုတ္ဘဲ ဆီနဲ႔ေၾကာ္ထားတာဆိုေတာ့ စားလိုက္ရင္ ႂကြပ္ႂကြပ္႐ြ႐ြနဲ႔ ဆိမ့္ဆိမ့္ေလးေပါ့ဗ်ာ။
“ဒါနဲ႔ စုန္းအေၾကာင္းေတြေျပာၾကလို႔၊ က်ဳပ္မသိတာေမးခ်င္တယ္ဗ်၊ ေတာက္စလင္းဘြားေတာ္ႀကီးက ဘာစုန္းလဲ၊ ေနာက္ၿပီး ဦးဘသာႀကီးကေရာ ဘာစုန္းလဲဗ်”
ဦးဘသာႀကီးက ၿပဳံးတယ္ဗ်။
“စုန္းတစ္ေယာက္ကို ဘာစုန္းလဲဆိုၿပီးေမးတဲ့လူေလာက္ မိုက္မဲတဲ့မရွိဘူးတဲ့ကြ”
ဦးဘသာေျပာေတာ့ က်ဳပ္လည္းမခံခ်င္ဘူးျဖစ္သြားတာေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ကိုမိုက္မဲတယ္လို႔ဆိုတာကိုးဗ်။
“မဟုတ္ပါဘူးဦးဘသာရာ၊ က်ဳပ္ၾကားဖူးတာက လက္စုန္းတို႔၊ ေျခစုန္းတို႔၊ ေမာက္လုံး၊ ေမာက္ျပားဆိုလား စုံလို႔ဗ်”
ဒီအခါ ဦးဘသာက ဦးေအာင္ရွိန္ကိုလွမ္းၾကည့္တယ္၊ သူ႔သေဘာကေတာ့ ဦးေအာင္ရွိန္ကိုေျပာေစခ်င္တဲ့ပုံပဲ၊ ဦးေအာင္ရွိန္ကလည္း ေခါင္းညိတ္ၿပီးေတာ့
“အဲဒါေတြက တို႔အထက္လမ္းဆရာေတြ ကုရလြယ္ေအာင္လို႔ အမ်ိဳးအစားခြဲထားတာေတြပါ၊ တကယ္ေတာ့ ပုံေသမဟုတ္ပါဘူး”
“ေနစမ္းပါ ေအာင္ရွိန္ရာ၊ ဒီငထုံငအ ကေလးကို စုန္းဆိုတာဘာလဲဆိုတာကေနစၿပီး ရွင္းျပရမယ္ထင္တာပဲ”
ဦးဘသာဝင္ေထာက္ေတာ့ ဦးေအာင္ရွိန္က ေရေႏြးတစ္ခြက္ငွဲ႔လိုက္ၿပီးေတာ့
“ဒီမွာငါ့တူ၊ စုန္းဆိုတာ ပါဠိစကား ဇုဏွက ဆင္းသက္လာတာကြဲ႕၊ ဇုဏွဆိုတာ အတတ္ပညာနဲ႔ေတာက္စားတဲ့လူကိုဆိုလိုခ်င္တာပဲ၊ ဒီေတာ့ ဒီစကားက က်ယ္ျပန႔္တယ္၊ ပညာတတ္တယ္ဆိုတာ စုန္းပညာတတ္သူကိုေျပာခ်င္တာလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ တျခားပညာတတ္တဲ့သူကိုေျပာခ်င္တာလဲျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ဇုဏွကေန ေနာက္ပိုင္း လူေတြေခၚၾကရင္း ဇုန္းဆိုၿပီးျဖစ္သြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တို႔ဗမာေတြက အသံျပင္းေတြသိပ္မေျပာတတ္ေတာ့ စုန္းဆိုၿပီးျဖစ္သြားၾကတယ္ေပါ့ကြာ”
“ဪ၊ ဒီလိုလား၊ ဒါနဲ႔ ႐ြာတစ္႐ြာတည္ရင္ စုန္းခုႏွစ္ေယာက္ပါရတယ္ဆိုတဲ့စကားရေရာဗ်ာ”
“အဲဒါကလည္းေတြးစရာပဲ၊ တကယ့္စုန္းအတတ္ပညာရွင္ခုႏွစ္ေယာက္ ပါမွရတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အျခားအတတ္ပညာတတ္တဲ့လူေတြ ပါရတာလားဆိုတာ စဥ္းစားစရာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ေရွးျမန္မာမင္းေတြလက္ထက္က ႐ြာေတြတည္ရင္ ပညာရွင္ခုႏွစ္ဦးထည့္သြင္းေလ့ရွိၾကတယ္၊ အဲဒါကေတာ့ ပန္းပဲသံေလွာ္အတတ္၊ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးအတတ္၊ ေဆးဝါးကုသမႈအတတ္၊ ေဗဒင္အတတ္၊ လက္သမားအတတ္၊ ဝမ္းဆြဲအတတ္၊ စုန္းအတတ္လို႔ေရးသားၾကတာကိုၾကည့္ခ်င္းအားျဖင့္ စုန္းခုႏွစ္ေယာက္ဆိုတာထက္ ပညာရွင္ခုနစ္ေယာက္မွာ စုန္းတစ္ေယာက္ပါတာကို ေျပာခ်င္ပုံရတယ္”
က်ဳပ္လည္းေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္၊ ဦးေအာင္ရွိန္ေျပာတာက နည္းလမ္းက်တယ္မဟုတ္လားဗ်ာ။
“ဒါဆိုဆက္ပါအုံး ကေဝဆိုတာကေရာဗ်ာ၊ ကေဝဆိုတာက စုန္းထက္ပိုျမင့္တာလား၊ ပိုနိမ့္တာလား”
“စုန္းႀကီးရင္ ကေဝဆိုတဲ့စကားရွိတယ္၊ ကေဝဆိုတဲ့စကားက ပါဠိစကား ကဝိဆိုတဲ့စကားကေနဆင္းသက္လာတယ္ေျပာၾကတယ္၊ ကဝိဆိုတာ ပညာရွင္ေပါ့၊ ဒီေတာ့ စုန္းအတတ္ေတြကို တစ္ဖက္ကမ္းခတ္တတ္ေျမာက္တဲ့ ပညာရွင္ေတြကိုမွ ကေဝလို႔ေခၚၾကတယ္၊ ရွင္းၿပီလားငါ့တူႀကီး”
က်ဳပ္လည္းေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္၊ ဦးေအာင္ရွိန္က ေရေႏြးတစ္က်ိဳက္ေကာက္ေမာ့ေနတာနဲ႔ က်ဳပ္လည္း မုန႔္ေလေပြတစ္ခ်ပ္ကို ဂြၽတ္ခနဲဝါးလိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။
“ဒါနဲ႔ ခုနက စုန္းအမ်ိဳးအစားတို႔ ကေဝအမ်ိဳးအစားတို႔ကို ေျပာျပပါအုံးဆရာႀကီး”
“အဲဒါကလည္း လြယ္လြယ္မွတ္လို႔ရေအာင္ ခြဲျခားထားတာမ်ိဳးပါ၊ စုန္း ခုနစ္မ်ိဳးဆိုၿပီး တို႔အထက္လမ္းဆရာေတြကေတာ့ ခြဲျခားထားတယ္၊ အဲဒါက ဆင္ကြပ္၊ နဖားတပ္၊ ႐ြာသူ၊ ႐ြာသမီး၊ ကေဝ၊ အိမ့္တလိမ့္၊ ေဇာ္ဂနီ ဆိုၿပီး ခုနစ္မ်ိဳးခြဲထားတယ္၊ ကေဝအေရွ႕က စုန္းေတြကေတာ့ စုန္းပညာကိုသင္ယူၿပီးျဖစ္ၾကတဲ့စုန္းေတြေပါ့ကြာ၊ အိမ့္တလိမ့္တို႔ ေဇာ္ဂနီတို႔က်ေတာ့ စုန္းပညာကိုသင္စရာမလိုဘဲ သူ႔အလိုလိုတတ္ၾကလို႔ ဝမ္းတြင္းပါေတြလို႔ေခၚၾကတာေပါ့”
“ဒါျဖင့္ ေတာက္စလင္းဘြားေတာ္က အိမ့္တလိမ့္ဆိုေတာ့ ဝမ္းတြင္းပါေပါ့ေနာ္၊ ေနာက္ၿပီး သူ႔ေျမးမကေလး မိသက္ကေရာ အိမ့္တလိမ့္ပဲလား”
က်ဳပ္ေမးလိုက္ေတာ့ ဦးေအာင္ရွိန္က ရယ္တယ္ဗ်။
“စုန္းကို အဲဒီလိုသြားၿပီး ခြဲျခားဖို႔မလြယ္ဘူး ငါ့တူရ၊ စုန္းအမ်ိဳးအစားက ဘယ္ႏွမ်ိဳးရွိတယ္ထင္လို႔လဲကြ”
“ဟင္၊ ဆရာႀကီးပဲခုနကေျပာေတာ့ စုန္းခုနစ္မ်ိဳးဆိုဗ်”
“ေအး၊ အဲဒါက သူတို႔ရဲ႕သြားပုံလာပုံ၊ ပညာအသုံးျပဳပုံကိုၾကည့္ၿပိးေခၚၾကတာ၊ တကယ္ေတာ့ စုန္းမ်ိဳးခြဲျခားခ်င္ရင္ ႀကိဳးေတြကိုလည္း သိထားမွရမယ္”
“ဟုတ္ၿပီဗ်၊ က်ဳပ္လဲ အဲဒါသိခ်င္ေနတာ၊ ႀကိဳးဆိုတာလဲ ၾကားသာၾကားဖူးတယ္၊ ဘာမွန္းမသိဘူး၊ ဆယ့္ႏွစ္ႀကိဳးက အျမင့္ဆုံးဆိုတာကိုေတာ့ ၾကားဖူးတယ္၊ ဟုတ္သလားဆရာႀကီး”
ဦးေအာင္ရွိန္က သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီးေခါင္းခါျပတယ္ဗ်။ ဦးဘသာက ရယ္ေမာၿပီး ဦးေအာင္ရွိန္ကိုၾကည့္တယ္
“ေအာင္ရွိန္ရာ ေျပာမယ့္ေျပာေတာ့ ၿပီးဆုံးေအာင္ေျပာျပလိုက္စမ္းပါ”
“ေအးကြာ၊ ငါကလည္း စကားသိပ္ေျပာခ်င္တာမဟုတ္ဘူး၊ ေျပာလက္စနဲ႔ ဆက္ေျပာရမွာေပါ့”
(၂)
“စုန္းေတြမွာ ႀကိဳးေတြရွိတယ္၊ ႀကိဳးဆိုတာ အဆင့္အတန္းတစ္ခုလို႔အမ်ားကထင္ၾကေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ အမ်ိဳးအစားကိုဆိုလိုတာ တကယ္တမ္းစုန္းေတြမွာ ႀကိဳး(၉၉) ႀကိဳး၊ စုန္း (၉၉) မ်ိဳးရွိတယ္ကြ”
“ဗ်ာ၊ အမ်ားႀကီးပါလား၊ ဆရာႀကီးသိရင္ ထပ္ေျပာျပပါအုံး”
“မွတ္ထားကြ၊ စမ်ဥ္းတိုင္စုန္း (၆) မ်ိဳး၊ ႐ူပဝိပရိ (၆)မ်ိဳး၊ ကဋဒိပၸ (၁၂)မ်ိဳး၊ စက္စုန္း (၄) မ်ိဳး၊ နာနာ႐ုပ္စုန္း (၉)မ်ိဳး၊ ကုလဝံသစုန္း (၇)မ်ိဳး၊ ဗာလိစုန္း (၇)မ်ိဳး၊ ကေဝပ်ံ (၇)မ်ိဳး၊ ေတဇစုန္း (၆)မ်ိဳး၊ ဂႏၶဗၺ (၇)မ်ိဳး၊ တကၡစုန္း (၇)မ်ိဳး၊ နာဂဝံသစုန္း (၆)မ်ိဳး၊ တိရစာၦန္စုန္း (၉)မ်ိဳး၊ စ႑လစုန္း (၆)မ်ိဳးနဲ႔ အားလုံးစုစုေပါင္း စုန္း(၉၉)ႀကိဳး၊ (၉၉)မ်ိဳး ရွိတယ္ကြ”
ဦးေအာင္ရွိန္ကလက္ေတြခ်ိဳးၿပီး တစ္ခုခ်င္းေျပာေနေပမယ့္ က်ဳပ္ကေတာ့မွတ္ရတာေခါင္းေတြရႈပ္ေနတာပါပဲဗ်ာ၊ ဦးေအာင္ရွိန္က ဆက္ေျပာတယ္ဗ်။
“အဲဒီႀကိဳးေတြထဲမွာ ဆယ့္ႏွစ္ႀကိဳးက အျမင့္ဆုံးလို႔ေျပာၾကတယ္၊ ႀကိဳးအားလုံးကေတာ့ သူ႔အစြမ္းနဲ႔သူရွိၾကတယ္၊ ဆယ့္ႏွစ္ႀကိဳးအုပ္စုကိုၾကည့္ရင္ နာဂဝံသစုန္းေတြကြ၊ နာဂဝံသစုန္းဆိုတာ ငယ္ရင္ေႁမြႏိုင္တယ္၊ ႀကီးရင္နဂါးေတာင္ႏိုင္သတဲ့၊ အဲဒီေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္ႀကိဳးျဖစ္တဲ့ နာဂဝံသစုန္းေတြက တန္ခိုးႀကီးလို႔ ဆယ့္ႏွစ္ႀကိဳးက သိပ္စြမ္းတယ္လို႔ယူဆၾကတယ္”
ဒါေတာ့ဟုတ္တယ္ဗ်။ နာဂဝံသမရင္ျမဆိုတာ သိပ္စြမ္းတာမဟုတ္လား။ ဦးဘသာႀကီးကိုေတာင္ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္တယ္ေလဗ်ာ။ဟ
“ဆယ့္ႏွစ္ႀကိဳးက စြမ္းေပမယ့္ တစ္ခါ ဆယ့္သုံးႀကိဳးကေတာ့ တိရစာၦန္စုန္းေတြကြ၊ တိရစာၦန္စုန္းေတြထဲမွာ ေႁမြစုန္းတို႔၊ ဖားစုန္းတို႔၊ တီေကာင္စုန္းတို႔ စတဲ့စုန္းေတြၾကေတာ့ နာဂဝံသေလာက္မစြမ္းဘူးကြ၊ ဒီေတာ့ လူေတြထင္ေနသလို ႀကိဳးအေရအတြက္မ်ားမွ ပိုစြမ္းတာမဟုတ္ဘူး၊ တကယ္က ႀကိဳးဆိုတာ အမ်ိဳးအစားပဲ၊ ဆယ့္ႏွစ္ႀကိဳးကစြမ္းေပမယ့္ ဆယ့္သုံးႀကိဳးက သိပ္မစြမ္းဘူးေပါ့ကြာ”
“ဪ၊ ဒါေၾကာင့္ကိုး”
ဦးေအာင္ရွိန္က စကားေျပာရတာမ်ားသြားလို႔ ေမာသြားပုံရတယ္ဗ်၊ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ဦးဘသာဘက္ကိုလွည့္လိုက္တာေပါ့။
“ဒါဆိုရင္ ဦးဘသာကေရာ ေဟာဒီ စုန္း (၉၉)မ်ိဳးထဲမွာ ဘယ္စုန္းအမ်ိဳးအစားလဲဗ်”
ဦးဘသာကရယ္ပါေရာဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ့
“စုန္းတစ္ေယာက္ကို ခင္ဗ်ားဘာစုန္းအမ်ိဳးအစားလဲလို႔ ေမးတဲ့လူေလာက္ မိုက္မဲတဲ့သူမရွိဘူးတဲ့ကြ”
လုပ္ျပန္ၿပီဗ်ာ၊ သူမေျဖခ်င္တာနဲ႔ ေမးတဲ့လူကိုခ်ည္း မိုက္မဲတယ္ပဲေျပာေတာ့တာ။
“အိုဗ်ာ၊ ကိုးဆယ့္ကိုးမ်ိဳးထဲမွာ တစ္မ်ိဳးေတာ့ပါမွာေပါ့၊ မဟုတ္ဘူးလားဆရာႀကီး”
“ကိုးဆယ့္ကိုးမ်ိဳးက အကင္းကြ၊ အဲဒီကိုးဆယ့္ကိုးမ်ိဳးကို ကေဝလကဏာ (၉၉)မ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ေျမႇာက္ရတယ္၊ ဒီေတာ့ ေျမႇာက္ၾကည့္စမ္းကြာ၊ ဘယ္ေလာက္ရသလဲ”
“အင္း ကိုးဆယ့္ကိုးကို ကိုးဆယ့္ကိုးနဲ႔ေျမႇာက္မွာဆိုေတာ့ ကိုးဆယ့္ကိုးတစ္လီ ကိုးဆယ့္ကိုး၊ ကိုးဆယ့္ကိုး ႏွစ္လီ အင္း . . . .”
နဂိုကတည္းကမွ သခ်ၤာညံ့တဲ့က်ဳပ္က အခုေတာ့တိုင္ပတ္တာေပါ့ဗ်ာ၊ လက္ေတြေထာင္ၿပီးေတာ့ တတ္သေလာက္ေတာ့ ေျမႇာက္ၾကည့္ေနတာပဲ၊ က်ဳပ္ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနတာကို ဦးဘသာကၾကည့္ၿပီး
“မင္းကလည္းညံ့ပါကြာ၊ ကိုးေထာင့္ရွစ္ရာ့တစ္ေပါ့ကြ”
က်ဳပ္လည္း ဦးဘသာႀကီးကို ခ်ီးက်ဴးသြားမိတယ္၊ က်ဳပ္ကသာလက္ေတြခ်ိဳးၿပီး ေရေနတာ သူက စိတ္မွန္းနဲ႔တြက္တာ ဒက္ခနဲပဲဗ်ာ။ ဦးဘသာေျပာၿပီးေတာ့ ဦးေအာင္ရွိန္ကေခါင္းညိတ္ၿပီး
“အဲဒီကိုးေထာင့္ရွစ္ရာ့တစ္မ်ိဳးကိုမွ နဂိုမူရင္း စုန္းဆယ့္ေလးမ်ိဳးနဲ႔ ထပ္ေျမႇာက္ၾကည့္၊ ဒါဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ရမလဲ”
လုပ္ျပန္ၿပီဗ်ာ၊ က်ဳပ္ကအတြက္အခ်က္ညံ့ပါတယ္ဆိုမွ က်ဳပ္ကိုခ်ည္းတြက္ခိုင္းေနေတာ့တာပဲ၊ က်ဳပ္မွာ စာ႐ြက္ခဲတံလဲမရွိေတာ့ ဘယ္လိုတြက္ရမွာလည္းဗ်ာ။ က်ဳပ္ေခါင္းကုပ္ဖင္ကုပ္လုပ္ေနတုန္းရွိေသးတယ္ ဦးဘသာက ေရေႏြးတစ္က်ိဳက္ေသာက္လိုက္ၿပီး
“တစ္သိန္းသုံးေသာင္း ေျခာက္ေထာင္ ေလးရာ တစ္ဆယ့္ေလးေပါ့ကြ”
က်ဳပ္မ်က္လုံးေတြျပဴးသြားတယ္ဗ်ာ၊ ဦးဘသာႀကီးရဲ႕ စိတ္တြက္တြက္ပုံတြက္နည္းကိုေတာ့ က်ဳပ္လိုက္မမီေတာ့ဘူး၊ က်ဳပ္က ေနာက္ဆုံးအလုံးေတာင္မရေသးဘူး၊ သူက ေရေႏြးေသာက္ရင္းတြက္လိုက္တာ ျမန္ပါ့ဗ်ာ။
“ဦးဘသာကိုေတာ့ က်ဳပ္ေလးစားသြားၿပီဗ်ာ၊ စုန္းအတတ္ထဲမွာေရာ အဲဒီလို သခ်ၤာတြက္တဲ့ ပတတ္ပါတာလား”
ဦးဘသာက ခြက္ထိုးခြက္လန္ရယ္ေတာ့တယ္။
“ဟားဟား ငါတြက္တာမဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုတာ အလြတ္က်က္ထားလို႔ပါကြ”
ဦးေအာင္ရွိန္က က်ဳပ္ကိုၾကည့္ၿပီး
“ေအး၊ အဲဒါပဲ အဲဒီစုန္းအမ်ိဳးေပါင္း တစ္သိန္းသုံးေသာင္းေက်ာ္ထဲမွာ ဘယ္သူက ဘယ္စုန္း၊ ဘယ္ႀကိဳး၊ ဘယ္အမ်ိဳးလဲဆိုတာကို အတိအက်သိမွာလဲကြ၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ စုန္းကို ဘာစုန္းအမ်ိဳးအစားလဲလို႔ ေမးတာေလာက္ မိုက္မဲတဲ့လူမရွိဘူးလို႔ အဆိုရွိတာေပါ့”
က်ဳပ္လည္း ေနာက္ဆုံးလက္ခံလိုက္ရေတာ့တယ္၊ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္၊ ဒီေလာက္အမ်ိဳးအစားအမ်ားႀကီးထဲမွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးခြဲျခားလို႔ ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲဗ်ာ။
က်ဳပ္တို႔စကားေကာင္းေနတာနဲ႔ ဘုရားစာအသံတိတ္သြားတာကို သတိမထားလိုက္မိဘူးဗ်ာ၊ ေနာက္ေတာ့ ေဒၚေအးၾကည္က အိမ္ေပၚကေနဆင္းလာတယ္။
“အကိုတို႔ မအိပ္ၾကေသးဘဲ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ”
“စကားေကာင္းေနတာေပါ့အၾကည္ရာ၊ အၾကည္ေရာ မအိပ္ေသးဘူးလား”
“ခုပဲအိပ္ေတာ့မလို႔၊ အကိုတို႔လည္း နားေတာ့လည္း၊ မိုးေတာင္အေတာ္ခ်ဳပ္ေနၿပီ၊ တစ္႐ြာလုံးမွာ အကိုတို႔အသံပဲရွိေတာ့တာ”
ေဒၚေအးၾကည္ေျပာတာနဲ႔ က်ဳပ္တို႔စကားဝိုင္းကေလးဖ်က္ၿပီးေတာ့ အလွ်ိဳလွ်ိဳျပန္လာခဲ့ၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
(၃)
မိုးေတာင္မလင္းေသးဘူး၊ ဆက္ရက္အုပ္က တမာပင္အေပၚကိုေရာက္လာေတာ့တာပဲဗ်ာ၊ ဒါတင္မကေသးဘူး ဖိုးတြမ္တီးကလည္း တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ရင္းေရာက္လာတယ္ဗ်။
“ကိုႀကီး . . . ကိုႀကီး”
ဦးဘသာႀကီးအိမ္ေပၚကဆင္းသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ တဲတံခါးပြင့္ေနတာနဲ႔ ဖိုးတြမ္တီးက တဲထဲဝင္လာၿပီး က်ဳပ္ျခင္ေထာင္ကို လာလွန္တယ္ဗ်။ ၿပီးေတာ့ ေမွာက္ခုံႀကီးအိပ္ေနတဲ့ က်ဳပ္ေက်ာကုန္းကို လက္သီးနဲ႔ထုတယ္။
“ထစမ္းပါကိုႀကီးရဲ႕၊ ကိုႀကီးက အိပ္ပုတ္ႀကီးလိုက္တာ၊ အၿမဲေနျမင့္မွထတယ္”
က်ဳပ္လည္း ပက္လက္လွန္လိုက္ၿပီးေတာ့
“ေဟ့ေကာင္၊ ငါ့ဘာသာ ေနျမင့္မွထေတာ့ေရာ မင္းအပူပါသလား”
ဖိုးတြမ္တီးက သူ႔ကိုေငါက္လိုက္ေတာ့ မႈိင္က်သြားတယ္ဗ်။
“ကြၽန္ေတာ့္အပူေတာ့မပါဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ အကိုႀကီးကိုႏႈိးရတယ္ဆိုတာ အကိုႀကီးအတြက္ပဲ”
“လုပ္ျပန္ၿပီကြာ စကားႀကီးစကားက်ယ္ေျပာျပန္ၿပီ”
“တကယ္ေျပာတာကိုႀကီးရဲ႕၊ ကိုႀကီး ေဒၚေလးကိုယူမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မနက္အေစာထမွျဖစ္မွာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ ေဒၚေလးက အိပ္ရာထေနာက္က်တဲ့လူကို သိပ္မုန္းတာဗ်၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အေမကလည္းေျပာတယ္၊ အိမ္မွာ ေနာက္ဆုံးမွအိပ္ရာထတဲ့သူက ေခြးျဖစ္မယ့္လူတဲ့ဗ်”
ဖိုးတြမ္တီးေျပာမွ က်ဳပ္လည္းေခြးလုံးလုံးျဖစ္ေတာ့မွာမို႔ လူးလဲၿပီးထလိုက္ရတယ္ဗ်ာ၊ ျခင္ေထာင္သိမ္းၿပီးေတာ့ အိပ္ရာလိပ္ကိုပုံလိုက္တယ္။
“ကဲေျပာပါအုံး ဖိုးတြမ္တီး၊ ေစာေစာစီးစီးဘာျဖစ္ရျပန္တာတုန္း”
“ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားကစားၾကမယ္ဗ်ာ”
“ေအာင္မာ၊ ငါကမင္းနဲ႔ကစားရေအာင္ ငါ့႐ုပ္က ကေလး႐ုပ္ေပါက္ေနလို႔လား၊ မင္းပဲသြားေဆာ့စမ္းပါ”
“လုပ္စမ္းပါကိုႀကီးရာ၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း တစ္ေယာက္တည္းပ်င္းလို႔ပါဗ်”
က်ဳပ္လည္း အိပ္ရာထၿပီးမ်က္ႏွာသစ္လိုက္တယ္၊ ဦးဘသာတို႔က မနက္စာ ထမင္းစားေနၾကၿပီဆိုေတာ့ က်ဳပ္လည္း လက္ေဆးၿပီး ထမင္းဝိုင္းမွာဝင္ထိုင္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ထမင္းစားေနတုန္းမွာပဲ မခင္ၾကည္က ဖိုးတြမ္တီးကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့
“ဟဲ့ေကာင္ေလး၊ ၿပီးရင္ ႐ြာထဲက ဖိုးခ်ိဳဆီသြားၿပီးေတာ့ ဒီပိုက္ဆံေပးလိုက္၊ ႏွမ္းမ်ိဳးေစ့အေႂကြးက်န္တာအတြက္ အေမေပးခိုင္းလိုက္တယ္လို႔ ေျပာေနာ္”
စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ဖိုးတြမ္တီးက က်ဳပ္ကိုေခၚတာေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္း အိမ္ထဲေနရတာပ်င္းတာနဲ႔ သူ႔အေနာက္ကိုလိုက္ခဲ့တာေပါ့။ ဖိုးခ်ိဳတို႔အိမ္က သိပ္မေဝးပါဘူးဗ်ာ၊ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဖိုးတြမ္တီးက ေအာ္ေခၚတယ္ဗ်၊ ဒါေပမယ့္ အိမ္ကလူရွိပုံမရဘူး၊ ဒီအခါ ေဘးနားက အိမ္က အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ထြက္ေျပာတယ္။
“ေဟ့ ဖိုးခ်ိဳမရွိဘူး၊ ေမာက္လင္း႐ြာဘက္ကိုသြားတယ္”
ဒါနဲ႔ပဲက်ဳပ္တို႔ျပန္လာခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ၊ လမ္းခုလတ္ေရာက္ေတာ့ ဖိုးတြမ္တီးက ေျပာတယ္ဗ်။
“အကိုႀကီး၊ က်ဳပ္တို႔ေမာက္လင္း႐ြာကို လိုက္သြားရေအာင္ဗ်ာ”
“ဟာ ျဖစ္ပါ့မလားကြ”
“ျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ္လမ္းသိပါတယ္၊ ေနာက္ၿပီး အကိုႀကီးပါတယ္ဆိုေတာ့ အေမတို႔ကလည္း ခြင့္ျပဳမွာပါ”
က်ဳပ္ေခါင္းညိတ္လိုက္တုန္းရွိေသးတယ္ ဖိုးတြမ္တီးက အိမ္နဲ႔ဆန႔္က်င္ဘက္လမ္းကို ေျပးေတာ့တာပဲဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္း ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးနဲ႔ သူ႔အေနာက္ကေနလိုက္ခဲ့တာေပါ့၊ ႐ြာထိပ္နားမွာ အေၾကာ္တဲကေလးေတြရွိတယ္ဗ်၊ အဲဒီအေၾကာ္တဲကေလးေတြအနားမွာ မိသက္က ရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနတယ္၊ ဦးေအာင္ရွိန္က မိသက္နဲ႔မေပါင္းနဲ႔လို႔ေျပာထားေပမယ့္ က်ဳပ္ကေတာ့ မိသက္ဘ၀အေၾကာင္းကိုၾကားထားၿပီးေတာ့ မိသက္ကိုသနားေနတာဗ်၊ အပ်ိဳျဖစ္ေတာ့မယ့္ မိသက္ဝတ္ထားတဲ့ အက်ႌႀကီးက အၿပဲအစုတ္ႀကီးဗ်၊ ထမီကလည္း အေရာင္အကြက္ေတာင္မေပၚေတာ့ဘဲ ဒူးေလာက္သာသာပဲရွိေတာ့တာ၊ အင္းေလ၊ ႐ြာထဲမွာမေနရဘဲ အက်ႌအဝတ္အစားမပါတဲ့အဘြားႀကီးနဲ႔ ေ႐ႊဘကုန္းေပၚက အုတ္ဂူႀကီးေတြၾကားမွာ ေနရတာဆိုေတာ့လည္း စုတ္ျပတ္ညစ္ပတ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။
“ဟဲ့ မိသက္ဘာလုပ္ေနတာလဲ”
က်ဳပ္ကအရင္စေခၚမိလိုက္တယ္၊ မိသက္က အေၾကာ္တဲထဲကို ခိုးခိုးၾကည့္ေနတာဗ်၊ က်ဳပ္အထင္ မိသက္ဗိုက္ဆာေနပုံရတယ္၊ အေၾကာ္တဲထဲက အေၾကာ္ကိုစားခ်င္လို႔ ကေလးပီပီငမ္းေနတာေပါ့ဗ်ာ။
“နင္အေၾကာ္စားခ်င္လို႔လား”
“ဟုတ္တယ္ကိုႀကီး၊ မုန႔္နီေၾကာ္စားခ်င္တာ”
က်ဳပ္လည္း ပုဆိုးစထဲက်စ္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံကိုထုတ္လိုက္ၿပီး မိသက္ကို ငါးက်ပ္တန္တစ္႐ြက္ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။
“သြားမိသက္၊ နင္စားခ်င္ရင္ သြားဝယ္စားေလ”
မိသက္က ေပ်ာ္သြားၿပီး ပိုက္ဆံကိုလွမ္းယူလိုက္ေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီး က်ဳပ္ကိုပိုက္ဆံျပန္ေပးတယ္။ က်ဳပ္လည္းထူးဆန္းေနတာေပါ့၊ ဖိုးတြမ္တီးက မိသက္လက္ထဲက ပိုက္ဆံကိုလွမ္းယူလိုက္တယ္။
“ကဲ ကြၽန္ေတာ္ပဲသြားဝယ္ေပးမယ္ကိုႀကီး၊ မိသက္က အဲဒီအေၾကာ္တဲအနားကို သြားလို႔မရဘူး”
“ေဟ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ”
ဖိုးတြမ္တီးက မိသက္မ်က္ႏွာကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးေတာ့
“မိသက္က စုန္းဆိုေတာ့ သူတို႔တဲအနားကိုလာရင္ လာဘ္တိတ္တယ္လို႔ အေၾကာ္သည္အေဒၚႀကီးေျပာတာပဲ၊ သူအနားသြားရင္ သူ႔ကိုထင္းစနဲ႔႐ိုက္လိမ့္မယ္”
ဖိုးတြမ္တီးက ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔အေၾကာ္တဲထဲကိုေျပးဝင္သြားတယ္၊ အျပင္မွာ မႈိင္မႈိင္ကေလးက်န္ေနခဲ့တဲ့ မိသက္ကိုၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္သနားမိသြားတယ္၊ မၾကာပါဘူး ဖိုးတြမ္တီးက အေၾကာ္ေတြကို ဖက္႐ြက္နဲ႔ထုပ္ၿပီးယူလာတယ္။
“ေဟ့ေကာင္၊ အေၾကာ္ေတြမ်ားလိုက္တာ၊ ဘယ္ေလာက္ဖိုးလဲ”
“မသိဘူးေလ ကိုႀကီးပဲ ငါးက်ပ္တန္ထုတ္ေပးတာဆိုေတာ့ ငါးက်ပ္ဖိုးဝယ္ခဲ့တာေပါ့”
“ဟာကြာ၊ သြားပါၿပီ၊ မင္းအေၾကာ္ေတြကို ငါတို႔စားလို႔ကုန္ပါ့မလားကြ”
“မပူပါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔သုံးေယာက္စားရင္ ကုန္မွာပါဗ်၊ ကဲ သြားရေအာင္၊ ဪ၊ ဒါနဲ႔မိသက္၊ နင္ေရာငါတို႔နဲ႔လိုက္ခဲ့မလား”
မိသက္က မုန႔္နီစားရင္း ေခါင္းညိတ္တယ္ဗ်၊ ဒါနဲ႔က်ဳပ္တို႔သုံးေယာက္ ႐ြာျပင္ကိုထြက္လာၿပီး ေမာက္လင္း႐ြာဘက္ကို ဦးတည္ခဲ့ၾကတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဖိုးတြမ္တီးဝယ္လာတဲ့အေၾကာ္ေတြက စားလို႔ေကာင္းသားဗ်၊ မုန႔္နီဆိုတာကေတာ့ မုန႔္ဆီခြက္လိုပါပဲဗ်ာ၊ ေကာက္ညႇင္းကို ထန္းလ်က္နဲ႔ေဖာက္ၿပီးေၾကာ္ထားတာဆိုေတာ့ ခ်ိဳခ်ိဳဆိမ့္ဆိမ့္ေလးေပါ့၊ ေကာက္ညႇင္းမွာ ေျမပဲေစ့ေလးေတြကပ္ၿပီးေၾကာ္ထားတဲ့ ပဲကပ္ေၾကာ္တို႔၊ ႏွမ္းေလးေတြကပ္ၿပီး သၾကားရည္ဆမ္းထားတဲ့ ႏွမ္းကပ္ေၾကာ္ကလည္း ဆိမ့္ေနတာပဲ၊ က်ဳပ္တို႔ အေၾကာ္ဝါးရင္း ေမာက္လင္း႐ြာဘက္ဆို ဆက္ခဲ့ၾကတာေပါ့။
က်ဳပ္ေတာ့ တစ္လမ္းလုံး မိသက္ကိုၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းခ်ည္းအခါခါခ်မိတာဗ်၊ သူ႔ပုံစံကလည္း လူ႐ုပ္မထြက္ဘူးေလ၊ ဆီမရွိတဲ့ေခါင္းက ဆံပင္ေတြကလည္း ဖြာလန္က်ဲေနၿပီးေတာ့ သန္းေတြဗရပြနဲ႔ဗ်၊ အဝတ္အစားေတြလည္းစုတ္ျပတ္ေနသလို မျဖဴတဲ့အသားကလည္း ေခ်းေတြနဲ႔မည္းညစ္ေနတာပဲ၊ သြားေတြကလည္း သြားမတိုက္လို႔ဝါထိန္ေနတာပဲ၊ မၾကာခင္ အသက္ဆယ့္ငါး ဆယ့္ေျခာက္ျဖစ္ေတာ့မယ့္ မိန္းကေလးက အခုေတာ့ ေပစုတ္ၿပီး ညစ္ပတ္ေနတာပဲဗ်ာ။
“ဟဲ့ မိသက္၊ နင္တို႔ဘယ္မွာအိပ္ၾကတာလဲ၊ ေ႐ႊဘကုန္းမွာပဲလား”
မိသက္က ေခါင္းညိတ္တယ္၊ ပါးစပ္ထဲက အေၾကာ္ကိုဝါးေနရင္း
“ေ႐ႊဘကုန္းက အုတ္ဂူႀကီးေတြေပၚမွာအိပ္တယ္၊ ဦးေ႐ႊဘအုတ္ဂူက သမီးကိုယ္ပိုင္အုတ္ဂူေပါ့”
“နင္တို႔ စားေတာ့ေရာ၊ ဘာေတြစားၾကသလဲ”
“ႀကဳံရာေပါ့ကိုႀကီးရာ၊ ထမင္းနပ္မမွန္တဲ့ေန႔ကမ်ားပါတယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ အဘြားက ထမင္းေတြ၊ အသားေတြကို စေကာေလးနဲ႔ယူလာၿပီးေကြၽးတယ္”
က်ဳပ္သိလိုက္ပါၿပီ၊ သူ႔အဘြားက သူ႔ေျမးစားရေအာင္လို႔ ႐ြာထဲကတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုျပဳစားၿပီး၊ ႐ြာစာခ်တယ္လို႔ေခၚတဲ့ ေခၚစာဗန္းကိုယူလာၿပီးေကြၽးတာေနမွာပါ။
“နင္ ေရေရာမခ်ိဳးဘူးလား”
“ျမစ္ထဲမွာဆင္းခ်ိဳးတာေပါ့”
“အဝတ္ေရာမေလွ်ာ္ဘူးလား”
“ဟာ ကိုႀကီးကလည္း အဝတ္က ဒီတစ္ထည္တည္းရွိတာကို ေရခ်ိဳးရင္း အဝတ္ေလွ်ာ္ၿပီးသားပဲေလ၊ ေနာက္ေတာ့ သူ႔အလိုလိုေျခာက္သြားတာပဲ”
မိသက္က အပူအပင္မရွိဘဲ ေျပာဆိုေနေပမယ့္ က်ဳပ္ကေတာ့ သက္ျပင္းခ်ည္းခ်ေနမိတယ္၊ ဘာအျပစ္မွမရွိေသးတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္က စုန္းပညာတတ္တယ္ဆိုတာနဲ႔ အခုလို႐ြာျပင္မွာ ျဖစ္သလိုစားေသာက္ၿပီးေနရတဲ့ဘ၀ကို ခင္ဗ်ားတို႔ဆိုရင္ေရာ မသနားပဲေနမလားဗ်ာ။ အေၾကာ္ေတြစားရင္း က်ဳပ္တို႔သုံးေယာက္စလုံး ထပ္မစားႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်၊ ဒါနဲ႔ပဲ လႊင့္ပစ္မယ္လုပ္ေတာ့ မိသက္က တားတယ္။
“ဟဲ့ နင္စားႏိုင္ေသးလို႔လား၊ အေၾကာ္က သုံးခုလားပဲက်န္ေတာ့တာ၊ လႊင့္ပစ္လိုက္မယ္ေလ”
“မလႊင့္ပစ္ပါနဲ႔ကိုႀကီးရယ္၊ ကိုႀကီးတို႔မစားဘူးဆိုရင္ မိသက္ကိုေပး”
အေၾကာ္သုံးခုကို ဖက္နဲ႔ထုပ္ၿပီးေတာ့ မိသက္က ေသေသခ်ာခ်ာကိုင္လာတယ္ဗ်၊ အင္းေလ၊ ထမင္းေတာင္အႏိုင္ႏိုင္ဆိုေတာ့ ေနာက္တစ္ခါဗိုက္ဆာရင္စားဖို႔သိမ္းထားတာေနမွာေပါ့ဗ်ာ။
ေမာက္လင္း႐ြာက သိပ္မေဝးပါဘူး၊ ျမစ္သာျမစ္ေဘးနားက လွည္းလမ္းအတိုင္း ေျမာက္ဘက္ကိုဆက္တက္သြားၿပီးေတာ့ ျမစ္အေနာက္ဘက္ကိုကူးလိုက္ရင္ ေမာက္လင္း႐ြာေရာက္ပါၿပီ၊ ၾကားမွာ ျမစ္သာျမစ္ႀကီးခံေနတာဆိုေတာ့ ျမစ္သာျမစ္က်ဥ္းတဲ့ေနရာမွာ ဝါးလုံးေတြနဲ႔ တံတားကေလးထိုးထားတာေပါ့၊ က်ဳပ္တို႔တံတားေပၚ တက္လာေတာ့ တံတားေပၚမွ ေတာက္စလင္းဘြားေတာ္ႀကီးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕ပါေရာဗ်ာ။
က်ဳပ္ျဖင့္ ေၾကာက္လြန္းလို႔ လွည့္ေျပးရင္ေကာင္းမလားဆိုၿပီးေတြးေနမိတာ၊ ဖိုးတြမ္တီးကလည္း အားကိုးရပါတယ္၊ က်ဳပ္အေနာက္မွာကပ္ၿပီး သူ႔ကိုယ္သူက်ဳပ္ဝတ္ထားတဲ့ ပုဆိုးစနဲ႔ကာထားတယ္၊ ေတာက္စလင္းဘြားေတာ္က က်ဳပ္ဘယ္သူလဲဆိုတာသိေတာ့ က်ဳပ္ကိုမီးေရာင္ေတြဝင္းလက္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ၾကည့္ၿပီး အေရွ႕ကိုတစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္လာပါေရာဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ေဇာေခြၽးေတြပါ ျပန္တယ္။
အနားေရာက္ေတာ့ မိသက္က အေရွ႕ကိုတိုးသြားတယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ထဲက အေၾကာ္ေတြထုတ္ထားတဲ့ အထုတ္ကိုလွမ္းေပးတယ္ဗ်။
“အဘြားစားဖို႔ သမီးခ်န္ထားတာ”
ေတာက္စလင္းဘြားေတာ္က မိသက္ကိုၾကည့္ရင္း
“နင္ဘယ္က ရလာခဲ့တာလဲ”
“ကိုႀကီးဝယ္ေကြၽးတာေလ”
မိသက္က က်ဳပ္ကိုလက္ညႇိဳးထိုးျပတယ္၊ က်ဳပ္လည္း လန႔္သြားတာေပါ့၊ ေတာက္စလင္းဘြားေတာ္က က်ဳပ္ကိုတစ္ခ်က္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ၿပီးေတာ့
“သူမ်ားမသထာတာ မစားခ်င္ဘူး”
“စားပါအဘြားရဲ႕၊ ကိုႀကီးက တမင္သက္သက္သမီးကို စားေစခ်င္လို႔ဝယ္ေကြၽးတာ”
ေတာက္စလင္းဘြားေတာ္က က်ဳပ္ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ က်ဳပ္လည္းဘာေျပာရမွန္းမသိတာနဲ႔။
“စားပါ . . . စားပါ”
က်ဳပ္ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ေတာက္စလင္းဘြားေတာ္က မိသက္ေပးတဲ့အေၾကာ္ထုတ္ကိုယူတယ္၊ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္တို႔ဆီကိုေလွ်ာက္လာတယ္။ က်ဳပ္နဲ႔လက္တစ္ကမ္းအကြာေရာက္ေတာ့
“ဟဲ့ေကာင္ေလးေတြ၊ လမ္းဖယ္ေပးအုံးေလ၊ ငါလုပ္လိုက္ရ”
လူႏွစ္ေယာက္ယွဥ္သြားေလာက္တဲ့ တံတားကေလးဆိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကပိတ္ေနသလိုျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါနဲ႔ပဲ က်ဳပ္တို႔ေဘးကပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေတာက္စလင္းဘြားေတာ္က ေတာင္ေဝွးတေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ က်ဳပ္တို႔ေဘးကျဖတ္သြားေတာ့တာေပါ့၊ က်ဳပ္တို႔လည္း သူသြားမွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္တယ္၊ ဒါနဲ႔ပဲ ေမာက္လင္း႐ြာဘက္ကိုဆက္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။
ေမာက္လင္း႐ြာက စည္ကားပါတယ္၊ ႐ြာလည္းအေတာ္ႀကီးတယ္၊ က်ဳပ္တို႔လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ဖိုးခ်ိဳတို႔ဘယ္နားရွိသလဲဆိုတာကို ေမးစမ္းၿပီးလာခဲ့တယ္၊ ႐ြာအလယ္နားမွာ ေဈးဆိုင္ကေလးေတြရွိတယ္၊ ႐ြာမွာ ခ်ည္ထည္လုပ္ငန္းနဲ႔ ရက္ကန္းလုပ္ငန္းလည္းအေတာ္မ်ားမ်ားလုပ္တယ္ဗ်။
ေဈးဆိုင္တစ္ဆိုင္အနားကျဖတ္ေတာ့ မိသက္က ရပ္ၿပီးေငးၾကည့္ေနတယ္ဗ်။ အဲဒီေဈးဆိုင္က ကုန္စုံဆိုင္သေဘာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဆိုင္ေဘးနားမွာေတာ့ မိန္းမဝတ္အကၤsDေတြ အထည္စေတြခ်ိတ္ထားတယ္ဗ်၊ မိသက္ၾကည့္ေနတာက အက်ီခ်ိတ္တစ္ခုမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ အဝါေရာင္ဝမ္းဆက္ကေလးတစ္ခုကိုၾကည့္ေနတာ။
“နင္လိုခ်င္လို႔လား မိသက္”
မိသက္က က်ဳပ္ကိုမၾကည့္ဘဲ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္၊ သူ႔အၾကည့္က အဝါေရာင္ဝမ္းဆက္ေပၚကေန မ်က္ႏွာမလႊဲႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတာနဲ႔ က်ဳပ္တို႔လည္း ကုန္စုံဆိုင္ဆီကိုတက္ခဲ့တယ္။
“အေဒၚႀကီး၊ ေဟာဟို အက်ႌက ဘယ္ေလာက္လဲ”
က်ဳပ္က အက်ႌအဝါကေလးကို လက္ညႇိဳးထိုးၿပီးေမးလိုက္ေတာ့ အေဒၚႀကီးက ေခါင္းခါတယ္။
“အဲဒါေတြက အဆင္ျပဖို႔လုပ္ထားတာ၊ ေရာင္းဖို႔မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီအဆင္ႀကိဳက္ရင္ ပိတ္စဝယ္ၿပိးခ်ဳပ္ဝတ္ေပါ့”
က်ဳပ္တို႔ေခတ္က ရယ္ဒီမိတ္ဆိုတာ ေခတ္မစားဘူးဗ်၊ အဆင္ႀကိဳက္ရင္ ပိတ္စဝယ္ၿပီး ကိုယ္နဲ႔တိုင္းၿပီးေတာ့ ခ်ဳပ္ဝတ္တာမ်ားတယ္၊ အခုခ်ိတ္ထားတဲ့အက်ႌက နမူနာျပထားတဲ့အက်ႌတဲ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္းအေဒၚႀကီးကို မရမကေျပာၿပီးေတာင္းဝယ္တာနဲ႔ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဈးတည့္သြားတယ္၊ အက်ႌက နည္းနည္းပြေယာင္းေယာင္းျဖစ္ေနေပမယ့္ မိသက္က တစ္ခါတည္းဝတ္လိုက္တယ္။ မဲညစ္ေနတဲ့အသားအေရမွာ အဝါေရာင္ထိန္ထိန္အဝတ္အစားဝတ္ထားတဲ့မိသက္က ၾကည့္ရ႐ုပ္ဆိုးပါတယ္ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ မိသက္ကေတာ့ ေက်နပ္ေနပုံရတယ္။ က်ဳပ္တို႔ဘက္လွည့္ၿပီးေတာ့
“ကိုႀကီး၊ လွလား”
လို႔သြားၿဖဲၿပီးေမးရာတယ္၊ ဖိုးတြမ္တီးက ေခါင္းခါၿပီး မလွဘူးလို႔ေျပာမယ္အလုပ္မွာ က်ဳပ္က ဖိုးတြမ္တီးပါးစပ္ကိုလွမ္းပိတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ လက္မေထာင္ျပလိုက္တယ္။
“လွတယ္၊ လိုက္တယ္”
မိန္းကေလးဆိုတာ ဘယ္အသက္အ႐ြယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ကို လွတယ္လို႔ေျပာမွႀကိဳက္တာမဟုတ္လား၊ ဖိနပ္မပါတဲ့မိသက္ကို က်ဳပ္က ျပည္တြင္းျဖစ္ ကတီပါဖိနပ္တစ္ရံဝယ္ေပးလိုက္တယ္၊ မိသက္က ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ဖိနပ္ေတာင္ခ်မစီးခ်င္ဘူးဗ်ာ၊ က်ဳပ္က ျပတ္သြားရင္အသစ္ဝယ္ေပးမယ္၊ စီးသာစီးလို႔ေျပာေတာ့မွ ဖိနပ္စီးတာဗ်။
ေမာက္လင္း႐ြာထဲ ဖိုးခ်ိဳရွိတဲ့အိမ္ကိုရွာေမးၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆုံးအိမ္တစ္အိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္လာတယ္၊ က်ဳပ္လည္း အိမ္ေပါက္၀ကေနေအာ္လိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။
“ဖိုးခ်ိဳ၊ ဖိုးခ်ိဳ ရွိလား”
က်ဳပ္ေအာ္ေခၚၿပီး သိပ္မၾကာဘူး၊ အသက္ေလးဆယ္ေလာက္ရွိမယ့္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္။ က်ဳပ္ကိုအေသအခ်ာစူးစိုက္ၾကည့္ၿပီး
“ဘယ္သူလဲ၊ ဘာအတြက္လဲ”
“ခင္ဗ်ားကိုေခၚတာမဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဖိုးခ်ိဳကိုေခၚတာ”
“ဖိုးခ်ိဳဆိုတာ ငါပဲေလ”
က်ဳပ္ျဖင့္အံ့ဩသြားတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဖိုးခ်ိဳဆိုလို႔ ကေလးေလးလားလို႔မွတ္တာ အခုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ထက္အသက္ႀကီးတဲ့လူႀကီးျဖစ္ေနပါေရာ၊ က်ဳပ္လည္း လက္အုပ္ခ်ီၿပီး
“ကန္ေတာ့ေနာ္၊ ကန္ေတာ့ အကိုႀကီး”
“ရပါတယ္၊ တစ္႐ြာလုံးက ငါ့ကိုဖိုးခ်ိဳေခၚေတာ့၊ အသက္ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး ဖိုးခ်ိဳပဲေခၚေနၾကတာ၊ ကဲ ဘာလုပ္မလို႔လဲ”
ဒီေတာ့မွ ဖိုးတြမ္တီးက အေနာက္ကထြက္လာတာဗ်၊ ၿပီးေတာ့ မခင္ၾကည္မွာတဲ့အတိုင္းပိုက္ဆံေပးလိုက္တာေပါ့၊ ကိုဖိုးခ်ိဳက ဖိုးတြမ္တီးကိုၾကည့္ရင္း အံ့ဩေနတာ။
“ေဟ့ေကာင္ေလး၊ မင္းဒီအထိလိုက္လာတယ္လား၊ မင္းအေမသာသိရင္ေတာ့ မင္းဖင္က်ိဳးေတာ့မွာပဲ၊ သြားစမ္း၊ အခုျပန္စမ္း”
“ျပန္မွာပါဗ်၊ ဒါနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုဖိုးခ်ိဳရ”
“ခုနက ေတာက္စလင္းဘြားေတာ္ႀကီး ေမာက္လင္း႐ြာထဲကေနျဖတ္သြားတယ္ကြ၊ အဲဒီဘြားေတာ္ျဖတ္သြားၿပီးရင္ ႐ြာမွာ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုျဖစ္ေတာ့တာပဲ”
က်ဳပ္တို႔လည္း ကိုဖိုးခ်ိဳေျပာတာနဲ႔ ႐ြာကိုအျမန္ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္ဗ်၊ မိသက္ကေတာ့ေပ်ာ္လို႔႐ႊင္လို႔ဗ်၊ လမ္းေလွ်ာက္တာေတာင္မွ ခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ႔ရယ္။
(၄)
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဖိုးတြမ္တီးကို သူ႔အေမက ျဗင္းေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ၊ ဖိုးခ်ိဳမရွိရင္ျပန္မလာဘူး ရပ္ေက်ာ္႐ြာေက်ာ္သြားလို႔ဆိုၿပီး ေဆာ္ေတာ့တာေပါ့၊ က်ဳပ္လည္းဘာမွမကယ္ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ၊ မခင္ၾကည္က က်ဳပ္ကိုေတာင္ေဆာ္ခ်င္ပုံရတယ္ဗ်၊ အားနာလို႔သာ မေဆာ္တာ။
ညစာထမင္းစားၿပီးေတာ့ ဦးေအာင္ရွိန္က ဘုရားအက်ယ္ႀကီးရွိခိုးေနတယ္ဗ်၊ ဦးဘသာႀကီးကလည္း အဝတ္အစားေတြလဲေနတာနဲ႔က်ဳပ္လည္းထူးဆန္းေနတာေပါ့ဗ်ာ။
“ဒီည ဟိုအဘြားႀကီးနဲ႔ခ်ိန္းထားတဲ့ညပဲကြ”
“ဟာ၊ ဒါဆိုက်ဳပ္လည္းလိုက္ခဲ့မယ္၊ က်ဳပ္လည္းလိုက္ခ်င္တယ္”
“အစကေတာ့ ငါနဲ႔ေအာင္ရွိန္ႏွစ္ေယာက္တည္းသြားဖို႔စီစဥ္ထားတာ၊ မင္းလဲလိုက္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ လိုက္ခဲ့ေပါ့ကြာ၊ ဗဟုသုတရတာေပါ့”
က်ဳပ္လည္းအဝတ္အစားလဲၿပီးေရာ ဦးေအာင္ရွိန္က အိမ္ေပၚကဆင္းလာတယ္ဗ်၊ ညကိုးနာရီခြဲေလာက္ရွိၿပီဆိုေတာ့ တစ္႐ြာလုံးလည္းတိတ္ဆိတ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္နဲ႔ဦးဘသာလည္း အေနာက္ကေနလိုက္ခဲ့တယ္၊ ဦးေအာင္ရွိန္က ဘုရားစာေတြ႐ြတ္ၿပီး စည္းေတြဘာေတြခ်တယ္ဗ်။ ႐ြာျပင္ေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္လည္းစကားစလိုက္တယ္။
“ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ ဦးဘသာရဲ႕”
“ေ႐ႊဘကုန္းကိုသြားမယ္ကြာ၊ အဲဒီေနရာက လူသူရွင္းေတာ့ ၿပိဳင္လို႔ေကာင္းမယ္ထင္တာပါပဲ”
က်ဳပ္တို႔႐ြာအျပင္ကိုထြက္ၿပီး ေ႐ႊဘကုန္းဘက္ကိုေျခဦးလွည့္လိုက္ၾကတယ္၊ လျပည့္ေတာ့မွာမို႔လို႔ လကလည္း ထိန္ထိန္သာေနတာဆိုေတာ့ လူသြားလမ္းျဖဴးျဖဴးကေလးကို ျမင္ေနရတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဟိုးအေဝးက ေ႐ႊဘကုန္းကေတာ့ လွမ္းၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္နဲ႔အုပ္ဆိုင္းေနတာေပါ့ဗ်ာ။
ေ႐ႊဘကုန္းေရာက္ေတာ့ ဦးဘသာက က်ဳပ္ဘက္ကိုလွည့္လိုက္တယ္ဗ်၊ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္လက္ထဲကို တစ္မတ္ေစ့ကေလးတစ္ေစ့ေပးတယ္၊ တစ္မတ္ေစ့ကေလးက ထက္ပိုင္းခ်ိဳးထားေတာ့ တစ္ျခမ္းပဲရွိပါတယ္။
“ငါက ပညာၿပိဳင္မယ့္လူ၊ ေအာင္ရွိန္ကလည္း သူ႔ကိုယ္သူစည္းေတြခ်ၿပီးတားထားတယ္၊ ဒီေတာ့ မင္းပဲလြတ္ေနတယ္၊ ေဟာဒီ မတ္ေစ့ျခမ္းကေလးကိုင္ထားၿပီးေတာ့ တစ္ေနရာကေနေခ်ာင္းၾကည့္ေနစမ္းကြာ၊ မင္းကို ဘြားေတာ္က ရန္မူလာႏိုင္တယ္မဟုတ္လား”
“ဒီမတ္ေစ့ရွိရင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူးလား”
“မွန္တယ္၊ အဲဒီ မတ္ေစ့ျခမ္းက မင္းကိုစက္ေတြလာမထိဘဲ လမ္းလြဲသြားေအာင္လုပ္ႏိုင္တယ္ကြ”
က်ဳပ္လည္းဆက္မလိုက္ေတာ့ဘဲ ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္လိုက္ေတာ့ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေတြ႕လိုက္တယ္ဗ်၊ သစ္ပင္က ခပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႔ အကိုင္းကလည္းျဖာထြက္ေနတာဆိုေတာ့ က်ဳပ္လည္းအဲဒီသစ္ပင္ေပၚကို အသာဖက္တက္လိုက္တယ္။ ဦးဘသာနဲ႔ ဦးေအာင္ရွိန္က ခ်ဳံေတာတိုးၿပီး အုတ္ဂူႀကီးေတြအနားကို တက္သြားတာျမင္လိုက္ရတယ္ဗ်၊ က်ဳပ္ေနရာယူမွန္တယ္ေျပာရမယ္၊ သစ္ပင္ေပၚကေနၾကည့္ရင္ ေ႐ႊဘကုန္းအလယ္နားက ေျမကြက္လပ္ကေလးကို အေပၚစီးကေန အတိုင္းသားျမင္ေနရတယ္ဗ်။
“ငါတို႔ေရာက္ၿပီမယ္လုံး၊ နင္ထြက္လာခဲ့ေတာ့”
ဒီအခါ ေတာက္စလင္းဘြားေတာ္ မယ္လုံးက ေတာင္ေဝွးႀကီးတေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ထြက္လာခဲ့တယ္၊ ဦးဘသာတို႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီးေတာ့
“က်ဳပ္လည္း ေစာင့္ေနတာၾကာေပါ့ေတာ္၊ ကဲပါ စကားေတြမမ်ားဘဲ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ၾကစို႔၊ ဒါနဲ႔ လူပိုေတြဘာလို႔ေခၚလာတာလဲ”
ေဒၚလုံးက ဦးေအာင္ရွိန္ကိုၾကည့္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဦးေအာင္ရွိန္က
“စိတ္ခ်ပါမယ္လုံးရာ၊ ဒီပြဲမွာ ငါက ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ပဲ၊ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အႏိုင္အရႈံးကို ငါကသက္ေသလုပ္ေပးမယ္”
ဦးေအာင္ရွိန္က ေျပာၿပီးေတာ့ ဦးဘသာကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးေခါင္းညိတ္ျပတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ဦးဘသာရဲ႕ ဘယ္ဖက္စြန္းစြန္း ခပ္ေဝးေဝးကိုသြားလိုက္ၿပီး ဘုရားစာေတြ႐ြတ္ၿပီးေတာ့ ေျမျပင္ေပၚမွာ စည္းဝိုင္းတစ္ခုဆြဲလိုက္ၿပီး အဲဒီအထဲကိုဝင္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္ေနတယ္။
“ကဲ စၾကရေအာင္မယ္လုံးရာ၊ နင္က အိမ္ရွင္ဆိုေတာ့ နင္ႀကိဳက္တဲ့နည္းလမ္းကိုေ႐ြးစမ္း”
ဦးသဘာေျပာလိုက္ေတာ့ ေဒၚလုံးက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး
“ေကာင္းၿပီ၊ ငါတို႔အရင္ဆုံးလက္ေအာက္ငယ္သားအခ်င္းခ်င္းၿပိဳင္ၾကမယ္ေဟ့”
“ေကာင္းတာေပါ့၊ ဒါနဲ႔ ၿပိဳင္ပြဲဆိုေတာ့ အေလ်ာ္အစားေတာ့ရွိမွာေပါ့၊ နင္ဘာလိုခ်င္သလဲ မယ္လုံး”
“ငါႏိုင္ရင္ နင္ဒီ႐ြာကေနထြက္သြားရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ငါနင့္ရဲ႕ပညာတစ္ခ်ိဳ႕ကိုႏႈတ္ယူမယ္”
ဦးဘသာက ေခါင္းညိတ္တယ္။
“ရတာေပါ့။ တကယ္လို႔ နင္ရႈံးရင္ေရာ”
“ငါရႈံးရင္ နင့္ေရွ႕မွာေလးဖက္ေထာက္ၿပီး နင့္ကိုငါကန္ေတာ့မယ္၊ ၿပီးေတာ့ နင္ခိုင္းတာကို ငါလုပ္မယ္”
ဦးဘသာကေခါင္းညိတ္လိုက္တာနဲ႔ ေဒၚလုံးက အေနာက္ကိုတျဖည္းျဖည္းဆုတ္သြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေတာင္ေဝွးကိုေျမႀကီးနဲ႔သုံးခ်က္ေခါက္လိုက္ၿပီးေတာ့
“ငါ့ေကာင္ေတြ ထြက္ခဲ့ၾကစမ္းေဟ့”
ေဒၚလုံးႀကီး အဲဒီလိုေခၚလိုက္တာနဲ႔ အုတ္ဂူႀကီးသုံးခုအထဲကေန မည္းမည္းအေကာင္ႀကီးသုံးေကာင္ ကုန္းထလာတယ္၊ အေကာင္ႀကီးသုံးေကာင္မွာ တစ္ေကာင္ရဲ႕မ်က္လုံးေတြကေတာ့ အစိမ္းေရာင္ဖန႔္ဖန႔္ႀကီးလင္းေနတယ္၊ ေနာက္တစ္ေကာင္ကေတာ့ အနီေရာင္ႀကီးလင္းေနၿပီး က်န္တဲ့တစ္ေကာင္ကေတာ့ အဝါဖန႔္ဖန႔္ႀကီးလင္းေနျပန္ေရာဗ်ာ၊ သူတို႔မ်က္လုံးက မီးအလင္းေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးေတြကို ျမင္ေနရတယ္။
“ငါ့ေကာင္ေတြ၊ ဒီလူ႔ကိုဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီး မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ လုပ္ထည့္လိုက္စမ္းေဟ့”
ေဒၚလုံးက ဦးဘသာကိုလက္ညႇိဳးထိုးၿပီးအမိန႔္ေပးလိုက္တာနဲ႔ သရဲႀကီးသုံးေကာင္က လႊားခနဲခုန္ထြက္လာတာပဲဗ်ာ၊ ပါးစပ္ထဲမွာလည္း အစြယ္ႀကီးေတြက ဝင္းလို႔ဗ်၊ က်ဳပ္အထင္ေတာ့ လူေတြေျပာသလို ဦးေ႐ႊဘတို႔ညီအကိုသုံးေယာက္ကိုသတ္ၿပီးေတာ့မ်ား သရဲအျဖစ္ေမြးထားတာလားပဲဗ်ာ၊ အဲ၊ က်ဳပ္တစ္ခုသတိထားမိတာကေတာ့ မိသက္ကိုမေတြ႕ဘူးဗ်၊ အင္းေလ၊ ၿပိဳင္ပြဲရွိတယ္ဆိုေတာ့လည္း ခဏေရွာင္ခိုင္းထားတာလားမွ မသိတာပဲဗ်ာ။
သရဲႀကီးေတြက ေျပးတက္လာၿပီး ဦးဘသာကိုကိုင္တယ္၊ သရဲႀကီးတစ္ေကာင္က ဦးဘသာေခါင္းကိုကိုင္လိုက္ေတာ့ ဝုန္းခနဲအသံျမည္ၿပီးေတာ့ အေနာက္ကိုလြင့္ထြက္သြားတယ္၊ ဆယ္ေပေလာက္နီးနီးကိုလြင့္ထြက္သြားတာဗ်၊ တစ္ေကာင္လြင့္သြားေတာ့ က်န္တဲ့ႏွစ္ေကာင္လည္း မကိုင္ရဲဘဲဆက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။
“ကဲ ဆရာႀကီးထြက္ခဲ့ပါေတာ့”
ဦးဘသာေရ႐ြတ္လိုက္ေတာ့ ဦးဘသာအရိပ္ထဲကေနလူႀကီးတစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္ဗ်၊ လူႀကီးက အေတာ္ႀကီးႀကီးပါဗ်ာ။ လက္ေတြေျခေတြကလည္းအႀကီးႀကီးေတြပဲဗ်၊ လက္ေမာင္းေတြ၊ ေပါင္ေတြမွာလည္း ဗလႀကီးေတြ၊ ႂကြက္သားႀကီးေတြက အေျမႇာင္းလိုက္ပဲ၊ ဗိုက္ႀကီးကေတာ့ ပူလို႔ဗ်၊ ခ်က္ႀကီးကလည္း စူထြက္ေနေသးတယ္၊ ေခါင္းမွာေတာ့ အေမာက္ႀကီးတစ္ခုပါၿပီး အေနာက္ကိုေကာ့လန္ေနတယ္၊ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္က မီးဝင္းဝင္းေတာက္သလိုနီရဲေနၿပီးေတာ့ မ်က္ခုံးေမႊးေတြကလည္း ထူလဗ်စ္နဲ႔၊ ပါသိုင္းေမႊး၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြလည္း ပါေသးရဲ႕ဗ်ာ၊ ပိုၿပီးထူးျခားတာကေတာ့ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကေန အေပၚကိုေထာင္ၿပီးထြက္ေနတဲ့အစြယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းပဲ၊ အစြယ္ေတြက လေရာင္ေအာက္မွာ မွန္သားလိုလင္းထိန္ေနတာပဲဗ်ာ။
“ဆရာဘီလူးႀကီး၊ သူတို႔ကိုနာက်င္ေအာင္မလုပ္ပါနဲ႔၊ မွတ္ေလာက္ေအာင္ပဲ ဆုံးမေပးပါ”
ဦးဘသာေျပာေတာ့မွ ဘီလူးမွန္းသိတာဗ်၊ ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္တယ္၊ သူ႔႐ုပ္က က်ဳပ္တို႔ဘုရားေတြ၊ တန္ေဆာင္းေတြမွာ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ဘီလူး႐ုပ္လိုမ်ိဳးပဲ၊ ဘုရားက ဘီလူး႐ုပ္ေတြကေတာ့ အဝတ္အစားေတြနဲ႔ ကႏုတ္ပန္းေတြနဲ႔အလွဆင္ထားတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒီဘီလူးကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးပဲဗ်။
သရဲႀကီးသုံးေကာင္ထက္ ဘီလူးႀကီးက ေခါင္းတစ္လုံးစာေလာက္ပိုျမင့္တယ္၊ သရဲႀကီးသုံးေကာင္က ဘီလူးႀကီးကို ဝင္လုံးပါေရာဗ်ာ၊ အနီေရာင္မ်က္လုံးရွိတဲ့သရဲႀကီးက ဘီလူးႀကီးရဲ႕ဂုတ္ေပၚကိုခုန္တက္ပါေရာ၊ ဘီလူးႀကီးက သရဲႀကီးရဲ႕ဂုတ္ကိုျပန္ဆြဲလိုက္ၿပီးေတာ့ ေျမေပၚကိုပစ္ခ်လိုက္တာ သရဲႀကီးမွာ ဘုတ္ခနဲျပဳတ္က်သြားတာပဲ၊ အဲဒီမွာ ဘီလူးႀကီးက သရဲႀကီးရဲ႕ရင္ဘတ္ကို ေျခေထာက္တစ္ဖက္နဲ႔နင္းလိုက္ေတာ့ သရဲႀကီးမလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။
မ်က္လုံးအစိမ္းနဲ႔သရဲႀကီးက ဘီလူးႀကီးရဲ႕လက္တစ္ဖက္ကို ေျပးကိုက္ပါေရာ၊ ဒါေပမယ့္ ဘီလူးအသားကိုသူ႔အစြယ္က မေဖာက္ဖူးထင္ပါရဲ႕၊ ဘီလူးက အစိမ္းေရာင္သရဲႀကီးကို ခါထုတ္လိုက္ေတာ့ အစိမ္းေရာင္သရဲႀကီးက ေျမေပၚကိုျပဳတ္က်တယ္၊ ဘီလူးႀကီးက အစိမ္းေရာင္သရဲႀကီးရဲ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို လက္နဲ႔ကိုင္ဆြဲၿပီးေတာ့ အဝတ္ေလွ်ာ္ရင္ ႐ိုက္သလို ေျမႀကီးနဲ႔တဖုန္းဖုန္း႐ိုက္ေတာ့တာပဲဗ်ာ၊ အသံအက်ယ္ႀကီးက ေၾကာက္စရာႀကီးဗ်ာ၊ ဆယ့္ေလးငါးခါေလာက္႐ိုက္ၿပီးေတာ့ သရဲႀကီးက ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ကိုေက်ေရာဗ်ိဳ႕။
မ်က္လုံးအဝါနဲ႔သရဲႀကီးက မဟန္မွန္းသိေတာ့ ေျပးဖို႔လုပ္ပါေရာ၊ ဒါေပမယ့္ ေဒၚလုံးႀကီးက သရဲႀကီးကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ဟိတ္လို႔ေအာ္လိုက္တာနဲ႔ သရဲႀကီးက ရပ္တန႔္သြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေျမေပၚမွလူးလွိမ့္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနတယ္။ ေဒၚလုံးက သရဲႀကီးကိုမေက်မနပ္နဲ႔ၾကည့္ၿပီးေတာ့
“ကိုေ႐ႊဘ၊ ရွင္ကလည္း လူတုန္းကလည္း ေၾကာက္သလို၊ သရဲျဖစ္သြားတာေတာင္မွ ေၾကာက္ေနတုန္းပဲလား”
အဝါေရာင္မ်က္လုံးနဲ႔သရဲႀကီးက ေျမမွာလူးလွိမ့္ရင္း ေအာ္ဟစ္ေနေတာ့တာပဲ။ ေတာက္စလင္းဘြားေတာ္ႀကီး ရႈံးသြားၿပီဗ်၊ သူ႔သရဲသုံးေကာင္မွာ ႏွစ္ေကာင္က ဦးဘသာဘီလူးလက္ထဲမွာ ဖမ္းမိေနၿပီး တစ္ေကာင္ကေတာ့ သူပညာျပထားလို႔ လူးလွိမ့္ေနတာကိုးဗ်ာ၊ ဦးဘသာက ေဒၚလုံးကိုၾကည့္ၿပီး
“ကဲ၊ နင့္အစိမ္းသရဲေတြ မကုန္ေသးရင္ ထပ္လႊတ္ပါအုံး”
ေဒၚလုံးက ေၾကာက္စရာအသံႀကီးနဲ႔ရယ္တယ္ဗ်၊ ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ဆံပင္ျဖဴျဖဴဖြာဖြာႀကီးကို ၿဖဲလိုက္တယ္၊ အဲဒီအခါ ငယ္ထိပ္တည့္တည့္ေလာက္မွာ အေမာက္ႀကီးေပၚလာတာဗ်၊ အေမာက္က နီရဲေနၿပီးေတာ့ ၾကက္အေမာက္လိုပဲ ခပ္ျပားျပားဗ်။ ေနာက္ေတာ့ အေမာက္ႀကီးက ဝင္းခနဲလက္ခနဲျဖစ္သြားၿပီးေတာ့ စက္ေတြလႊတ္ပါေရာဗ်ာ၊ ဦးဘသာႀကီးဆီကို စက္ေတြကေျပးသြားၿပီးေတာ့ ဦးဘသာအနားေရာက္ေတာ့ တဖုန္းဖုန္းနဲ႔ေပါက္ကြဲပါေရာဗ်ာ၊ က်ဳပ္ျဖင့္အေတာ္လန႔္သြားတာဗ်၊ ေပါက္ကြဲတဲ့အရွိန္နဲ႔ေျမႀကီးမွာ ဖုန္ေတြတေထာင္းေထာင္းထသြားတယ္၊ ဦးဘသာႀကီး အလစ္အငိုက္ခံရၿပီးေတာ့ စက္ေတြထိသြားၿပီမ်ားလားလို႔ က်ဳပ္စိုးရိမ္ေနတာေပါ့။
ဖုန္လုံးေတြပ်ယ္သြားေတာ့ ဦးဘသာက ကုန္းကုန္းႀကီးျဖစ္ေနတယ္ဗ်၊ ေဒၚလုံးႀကီးက အသံစာစာနဲ႔ ရယ္ေတာ့တယ္။
“ဟား၊ ဟား၊ နင္ရႈံးၿပီ၊ နင္ရႈံးၿပီေဟ့”
ဦးဘသာက မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး အဝတ္အစားေတြမွာေပေနတဲ့ဖုန္ေတြကို ခါထုတ္လိုက္တယ္။
“က်ဳပ္ဘယ္နားမွာ သြားရႈံးလို႔လဲ”
ဦးဘသာျပန္ရပ္တာကိုၾကည့္ၿပီး ေဒၚလုံးက အေတာ္ထူးဆန္းေနပုံပဲ၊ မ်က္လုံးႀကီးျပဴးၿပီး ဦးဘသာကိုလက္ညႇိဳးထိုးတယ္။
“နင္ . . . နင္ဘာမွမျဖစ္ဘူးလား”
“ဟား၊ ဟား နင့္အဆင့္ေလာက္နဲ႔ ငါ့ကိုအလစ္တိုက္ႏိုင္မယ္ထင္သလား မယ္လုံးရဲ႕၊ ကဲပါ ငါကနင့္လို အလစ္အငိုက္မတိုက္ဘူး၊ ငါဘာေကာင္လဲဆိုတာကိုေတာ့ နင္သိေအာင္ျပရေသးတာေပါ့”
ဦးဘသာက သူ႔ေခါင္းမွာေပါင္းထားတဲ့ ေခါင္းေပါင္းႀကီးကိုေျဖၿပီးေတာ့ ပုခုံးေပၚတင္လိုက္တယ္ဗ်၊ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဦးဘသာရဲ႕ငယ္ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ႀကီးမွာ အေမာက္ႀကီးသုံးခုထြက္လာတယ္ဗ်ာ၊ ၾကက္အေမာက္လိုအခြၽန္အတက္ေတြနဲ႔ အေမာက္ကေတာ့ အစိမ္းေရာင္ေရာင္စဥ္ေတြ ထြက္ေနတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အလယ္ကေတာ့ ယပ္ေတာင္နဲ႔တူတဲ့ ခပ္ဝိုင္းဝိုင္း ျပားျပားအေမာက္ကေတာ့ ေ႐ႊေရာင္ေတြထြက္ေနတယ္၊ ေနာက္ဆုံးဟိုဖက္အစြန္က ႀတိဂံပုံစံနဲ႔တူတဲ့အေမာက္ကေတာ့ အနီေရာင္ဝင္းလက္ေနၿပီး အခိုးအေငြ႕ေတြမိုးေပၚကိုတိုးထြက္ေနတယ္။
က်ဳပ္လည္းအံ့ဩသလို၊ ဦးဘသာႀကီးကို အေသအခ်ာၾကည့္ေနတဲ့ ေဒၚလုံးႀကီးဆိုတာ မ်က္လုံးႀကီးေတြအျပင္ကိုေပါက္ထြက္က်မတတ္ကို ျပဴးက်ေနတာပဲဗ်ာ၊ ဒီလိုအေမာက္ႀကီးသုံးခုကို တစ္ခါမွျမင္ဖူးပုံမရဘူး၊ က်ဳပ္လည္း အခုမွ ဦးဘသာရဲ႕အေမာက္ေတြကို အေသအခ်ာျမင္ဖူးလိုက္တာဗ်၊ ေဒၚလုံးက အေမာက္ေတြျမင္ၿပီး မွင္တက္ေနရာက သတိရသြားတယ္၊ သတိရသြားတာနဲ႔ ေျမျပင္ေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔အေမာက္ကိုသူ လက္နဲ႔သပ္လိုက္တာပဲဗ်ာ။
အဲဒီလိုသပ္လိုက္တာနဲ႔ ေဒၚလုံးက လင္းတႀကီးတစ္ေကာင္ျဖစ္သြားပါေရာဗ်ာ၊ လင္းတက အေတာ္ႀကီးတဲ့အေကာင္ႀကီးဗ်၊ ျမန္လိုက္တာလည္းမေျပာပါနဲ႔၊ လင္းတျဖစ္ၿပီးတာနဲ႔ မိုးေပၚကိုပ်ံတက္သြားတာပဲဗ်ိဳ႕။ ထမီၿခဳံရင္ လင္းတျဖစ္တယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးေပမယ့္ အခုမွျမင္ဖူးေတာ့တာပဲ၊ ေဒၚလုံးက အဝတ္အစားမပါဘူးဆိုေတာ့ ထမီေတာ့မၿခဳံဘူးေပါ့ဗ်ာ။
“ေအာင္မာ၊ နင္ကေျပးခ်င္ေသးတယ္”
ဦးဘသာက ဖေနာင့္တစ္ခ်က္ေပါက္လိုက္ၿပီးေတာ့
“ဆင္းစမ္း၊ အဲဒီေကာင္မကို ဆြဲခ်ၾကစမ္း”
အဲဒီလိုေျပာလိုက္တာနဲ႔ မိုးေပၚကိုတစ္ဟုန္ထိုးပ်ံတက္သြားတဲ့လင္းတႀကီးက အေတာင္ပံေတြစုသြားၿပီးေတာ့ ေအာက္ကိုျပဳတ္က်လာတာပဲဗ်ာ၊ ဦးဘသာရပ္ေနတဲ့အေရွ႕ကို အရွိန္နဲ႔ျပဳတ္က်လို႔ ဘုတ္ခနဲေတာင္ အက်ယ္ႀကီးျမည္သြားေသးတယ္၊ ဖုန္ေတြကလည္း ထူသြားတာေပါ့ဗ်ာ။ ဦးဘသာက လင္းတႀကီးအနီးကိုလမ္းေလွ်ာက္သြားၿပီး လင္းတေတာင္ပံကို ေျခေထာက္နဲ႔နင္းၿပီးဖိေခ်တယ္။
“ဟဲ့မယ္လုံး၊ နင္ရႈံးတာကို လက္မခံခ်င္ေတာ့ နင္က ထြက္ေျပးတယ္ေပါ့၊ဟုတ္လား။ ငါ့လက္ကေန ေျပးလို႔လြတ္မယ္မ်ားထင္ေနသလား”
လင္းတေတာင္ပံကို ဦးဘသာက ေျခေထာက္နဲ႔နင္းေျခေတာ့ လင္းတႀကီးက ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ဟစ္ရင္းနဲ႔ ေဒၚလုံးအျဖစ္ျပန္ေျပာင္းလဲသြားတယ္၊ ဦးဘသာက ေဒၚလုံးရဲ႕လက္ေမာင္းရင္းကို ေျခေထာက္နဲ႔နင္းေနတာကိုးဗ်ာ။
“ေၾကာက္ . . . ေၾကာက္ပါၿပီ ဆရာႀကီး”
“နင္အရႈံးေပးၿပီလား မယ္လုံး”
“ေၾကာက္ပါၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ငါမရႈံးဘူး၊ ငါနင့္ကို အရႈံးမေပးဘူး”
“ေအာင္မာ၊ အခုထိေလက မေလ်ာ့ေသးဘူး”
ဦးဘသာထပ္နင္းေတာ့ ေဒၚလုံးေအာ္တာ ငယ္သံပါတယ္ဗ်ာ၊ ဦးဘသာလည္း ခဏၾကာေတာ့ နင္းတာရပ္လိုက္တယ္။
“ေၾကာက္ပါတယ္ဆရာႀကီး၊ က်ဳပ္ကိုလႊတ္ေပးပါ”
“ဟဲ့ ပညာၿပိဳင္တယ္ဆိုတာ လႊတ္ေပး႐ုံနဲ႔ရ႐ိုးလား၊ အႏိုင္အရႈံးသဲကြဲမွျဖစ္မွာေပါ့၊ နင္ရႈံးပါတယ္လို႔ဝန္ခံစမ္း၊ အဲဒါဆိုရင္ ငါနင့္ကိုလႊတ္ေပးမယ္”
ေဒၚလုံးက ေခါင္းခါရင္း
“ငါနင့္ကိုမရႈံးဘူး၊ ငါနင့္ကို အရႈံးေပးလို႔မရဘူး”
ေဒၚလုံးက ငိုယိုေနေတာ့တယ္ဗ်ာ၊ ဦးဘသာလည္း သနားသြားလို႔ထင္ပါတယ္၊ ေဒၚလုံးလက္ကိုနင္းထားတာကိုလႊတ္လိုက္တယ္။
“နင့္အရႈံးကို နင္လက္မခံေပမယ့္ ငါကေတာ့ ငါ့အႏိုင္ကိုငါလက္ခံတယ္၊ နင္အရႈံးမေပးတာဟာ တစ္ခုခုေတာ့ရွိရမယ္မဟုတ္လား”
ေဒၚလုံးက ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီးေတာ့ ေခါင္းညိတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ငိုသံပါႀကီးနဲ႔
“က်ဳပ္ေယာကေတာ္ကို ကတိေပးထားတယ္၊ ေနာက္တစ္ခါ ပညာထပ္ၿပိဳင္လို႔ က်ဳပ္ရႈံးခဲ့ရင္ က်ဳပ္ေသပါေစဆိုၿပီး က်ိန္ဆိုထားခဲ့တယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ က်ဳပ္က ကိုယ္ႏိုင္မယ့္လူေတြကိုပဲ ေ႐ြးၿပီးၿပိဳင္ခဲ့တာ၊ ဆရာႀကီးကိုလည္း က်ဳပ္ႏိုင္မယ္လို႔ တထစ္ခ် ဆုံးျဖတ္ထားလို႔ပါ”
ဦးဘသာက ကြၽတ္သပ္တယ္ဗ်၊
“ကြၽတ္ . . . ကြၽတ္၊ သနားစရာေကာင္းလိုက္တာ၊ ဒီလိုက်ိန္စာဆိုထားတယ္ဆိုရင္ ဘာလို႔မ်ားသူတစ္ဖက္သားကိုလိုက္ၿပီး ၿပိဳင္ဆိုင္ေနေသးသလဲ၊ အခုေတာ့ နင္ငါ့ကိုရႈံးၿပီမဟုတ္လား၊ ငါက နင့္ကိုခြင့္လႊတ္ေပမယ့္ နင္ဆိုထားတဲ့က်ိန္စာက နင့္ကိုခြင့္လႊတ္မွာမဟုတ္ဘူး မယ္လုံး”
ေဒၚလုံးငိုေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ေဒၚလုံးရဲ႕လက္ေတြက မီးေတာက္ေတြေလာင္ကြၽမ္းလာေတာ့တယ္၊ ေဒၚလုံးလည္း ေျမေပၚလူးလိမ့္ေနတယ္။
“ပူလိုက္တာ၊ ကယ္ၾကပါအုံး . . . ကယ္ၾကပါအုံး”
ဦးေအာင္ရွိန္က ေျပးသြားေပမယ့္ ဦးဘသာက ဦးေအာင္ရွိန္လက္ကိုဆြဲထားလိုက္ၿပိး ေခါင္းခါျပလိုက္တယ္။
“သူ႔က်ိန္စာသူမိတာပဲ ေအာင္ရွိန္၊ ငါတို႔ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး၊ ငရဲမီးေတာက္ေတြ သူ႔ကိုေလာင္ကြၽမ္းေနၿပီ၊ သူ႔အနားသြားတဲ့လူေတြ မီးပူေလာင္လိမ့္မယ္”
ေဒၚလုံးလက္ေတြက မီးေတြစြဲေနၿပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔အသားေတြက အရည္ေပ်ာ္က်ေနၿပီဗ်ာ၊ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ဳပ္သစ္ပင္အနားမွာ ခ်ဳံတိုးသံၾကားလိုက္ရတယ္၊ က်ဳပ္ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ဳပ္ဝယ္ေပးထားတဲ့ အဝါေရာင္ဝမ္းဆက္ဝတ္ထားတဲ့ မိသက္ျဖစ္ေနတယ္။
“အဘြား . . . အဘြား”
မိသက္က သူ႔အဘြားေဒၚလုံးဆီေျပးသြားတယ္၊ က်ဳပ္လည္း ဘာမွမျမင္ေတာ့ဘဲ သစ္ပင္ေပၚကေနခုန္ဆင္းၿပီးေတာ့ မိသက္ေနာက္ကိုေျပးလိုက္ေတာ့တာပဲဗ်ာ၊ တကယ္လို႔ မိသက္သာ ေဒၚလုံးကို ထိမိရင္ ငရဲမီးေတာက္ေတြ သူ႔ကိုေလာင္ကြၽမ္းကုန္မယ္မဟုတ္လား။
“မိသက္ . . . မေျပးနဲ႔၊ ရပ္လိုက္”
မိသက္က က်ဳပ္ထင္တဲ့အတိုင္း သူ႔အဘြားဆီကိုေျပးေနတာပါဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္း သစ္ပင္ေပၚက က်ထားတာဆိုေတာ့ ေျခေထာက္အေတာ္နာေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္လည္း အားစိုက္ၿပီးေတာ့ ေျပးရတာေပါ့ဗ်ာ၊ လူႀကီးေျခလွမ္းနဲ႔ ကေလးေျခလွမ္းဆိုေတာ့ က်ဳပ္ကပိုျမန္တာေပါ့၊ ဒါနဲ႔မိသက္ကို မီဖို႔လက္တစ္ကမ္းအလိုမွာ က်ဳပ္က မိသက္ကိုခုန္အုပ္ထည့္လိုက္ပါေရာဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္းေခ်ာ္လဲၿပီးေတာ့ မိသက္ကိုလည္းဖမ္းမိလိုက္တယ္၊ ကံေကာင္းတယ္ေျပာရမယ္ဗ်ာ၊ မိသက္က ေဒၚလုံးနဲ႔ထိဖို႔ လက္တစ္ကမ္းေလာက္ပဲလိုေတာ့တာ။
“အဘြား . . . အဘြားမသြားရဘူး”
က်ဳပ္လည္း မိသက္ကို အတင္းအၾကပ္ဖမ္းခ်ဳပ္ထားတာေပါ့ဗ်ာ၊ ငရဲမီးေတာက္ေတြက က်ဳပ္တို႔ကိုအပူရွိန္ဟပ္တာတင္ အေတာ္ကိုပူတာဗ်၊ သြားသာထိမိလို႔ကေတာ့ လက္ေတြခ်က္ခ်င္း ျပာျဖစ္သြားမလားမသိပါဘူး။
“အဘြား . . အဘြား”
ေဒၚလုံးက မိသက္ကိုၾကည့္တယ္၊ ေနာက္ၿပီးကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္တယ္၊ သူ႔ပါးစပ္က စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ သူ႔ႏွာေခါင္းေတြ၊ ပါးစပ္ေပါက္ကေနၿပီးေတာ့ အခိုးအေငြ႕ေတြထြက္ေနတယ္ဗ်။ ေဒၚလုံး ၾကည့္တဲ့အၾကည့္ကေတာ့ က်ဳပ္ကိုအားကိုးတဲ့အၾကည့္ဗ်၊ က်န္ခဲ့တဲ့သူ႔ေျမးေလးကို ဂ႐ုစိုက္ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါဆိုတဲ့အၾကည့္မ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္း ေဒၚလုံးကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့မွ ေဒၚလုံးက မ်က္လုံးေတြမွိတ္သြားတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဟုန္းခနဲမီးေတာက္ႀကီးေလာင္ၿပီးေတာ့ အၿပီးသတ္ေလာင္သြားေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္း မိသက္ကိုဆြဲၿပီး မီးပုံအနားကေနခြာရတယ္၊ မီးပူခ်က္က လက္လန္တယ္ဗ်ာ၊ အကုန္လုံးလည္းေလာင္ၿပီးေရာ မီးေတာက္ေတြက ရွဲခနဲၿငိမ္းသြားတယ္ဗ်၊ ေလာင္ခ်ိန္က ငါးမိနစ္ေတာင္ၾကာမယ္မထင္ဘူး၊ ေျမေပၚမွာေတာ့ ေဒၚလုံးရဲ႕ျပာမႈန႔္ေတြက အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ က်န္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။
မိသက္ကို ဦးေအာင္ရွိန္တို႔အိမ္ကိုေခၚလာခဲ့တယ္၊ အုပ္ထိန္းသူမရွိတဲ့မိသက္ကို ဦးေအာင္ရွိန္ကပဲ ေစာင့္ေရွာက္ရမွာေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီေန႔က မိသက္ပညာေတြကို ဖ်က္ဆီးတဲ့ပြဲဗ်၊ ႐ြာကလူေတြဆိုရင္ လာၾကည့္ၾကတာအုံခဲေနတာပဲဗ်ာ၊ မိသက္ကို ဘုရားစင္ေရွ႕ထိုင္ခိုင္းၿပီးေတာ့ လက္အုပ္ခ်ီထားခိုင္းတယ္။
“ကဲ သမီး၊ နင့္ရဲ႕ပညာေတြကို ဘုရားနဲ႔ ဘိုးေတာ္သိၾကားမင္း အစရွီတဲ့ အထက္ပုဂၢိဳလ္ေတြကို လႉမလား”
မိသက္က ေခါင္းညိတ္ၿပီး
“လႉပါ့မယ္ဆရာႀကီး”
ဦးေအာင္ရွိန္က သုံးႀကိမ္သုံးခါေမးၿပီးေတာ့ ဘုရား႐ုပ္တုကေလးကို မိသက္ငယ္ထိပ္ေပၚကိုတင္လိုက္တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ဦးေအာင္ရွိန္က ႐ြတ္ဖတ္ၿပီးေတာ့ ေရမန္းတိုက္ၿပီးေတာ့ ပညာေတြဖ်က္လိုက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ မိသက္တစ္ေယာက္ တစ္ပတ္ေလာက္ဖ်ားတယ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ဝမ္းေတြလည္းေလ်ာေသးတယ္ဗ်၊ အဲဒီတစ္ပတ္ၿပီးသြားေတာ့ မိသက္လူေကာင္းပကတိျဖစ္သြားတယ္၊ ဒါနဲ႔ပဲ လူေတာမတိုးတဲ့မိသက္တစ္ေယာက္ စုန္းအျဖစ္ကိုစြန႔္လႊတ္ၿပီးေတာ့ ဆရာႀကီးဦးေအာင္ရွိန္ရဲ႕ ေမြးစားသမီးျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ၊ တစ္ခုေတာ့ေကာင္းတာေပါ့၊ ဖိုးတြမ္တီးနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔အေဖာ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒီမိသက္က အသက္ႀကီးေတာ့ ဆရာႀကီးဦးေအာင္ရွိန္ဆီကေနၿပီး ပညာေတြရခဲ့ေသးတယ္၊ အခုဆို အထက္လမ္းပညာနဲ႔အသက္ေမြးေနတယ္ေျပာရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ယုံခ်င္မွ ယုံလိမ့္မယ္ဗ်ာ။
ၿပီးပါၿပီ။
#အဂၢေဇာ္ #ဦးဘသာ #စုန္း #သရဲ