“ နာရေးအိမ်မှ အပြန် ”(စ-ဆုံ)
*******************************
————————————–
၁၉၈၀ ခုနှစ် ဝန်းကျင် ၊ ချမ်းအေးလှသည့်
ဒီဇင်ဘာလ ၊ ရန်ကုန်မြို့ ။
သူ့နာမည်မှာ “ မောင်မြင့် (ခေါ်)
မြင့်လွင် ” ဖြစ်သည် ။
‘ မြင့်လွင် ’ မှာ အသက် (၂၇) နှစ် ဖြစ်ပြီး
အိမ်ထောင်သည် ၊ ကလေး နှစ်ယောက် ၏
ဖခင်လည်း ဖြစ်သည် ။
အကြီးဆုံးကလေးမှာ အသက် (၄) နှစ် ၊
အငယ်မလေးမှာ အသက် ( ၁ ) နှစ်ရှိပြီး
မိခင်နို့ မပြတ်သေးသည့် အရွယ်ပင် ။
‘ မြင့်လွင် ’ မှာ အိမ်ထောင်သည်လည်းဖြစ်၊
ကလေး နှစ်ယောက် ဖခင် ပင် ဖြစ်လင့်ကစား
မိသားစု နှင့် အိမ်အတွက် ၊ အသုံးစရိတ် များကို
ရှာဖို့ရန် စိတ်မကူးချေ ။
အလုပ်အကိုင်ဟူရ အတည်တကျမရှိပဲ
မိန်းမဖြစ်သူမှ ရရာအလုပ်များကို ကြုံသလို
လုပ်ကိုင်ရင်း မိသားစုဝမ်းစာကို
ဖြည့်ဆည်းနေရလေသည် ။
ရန်ဖန်ရန်ခါ မိန်းမဖြစ်သူမှ
အသုံးစရိတ်အရမ်းလိုလာသောအခါတွင်မူ
‘ မြင့်လွင် ’ အား နားပူနားဆာ လုပ်သောအခါမှ
ဈေးထွက်ရောင်းတတ်သည် ။
‘ မြင့်လွင် ’ ဈေးရောင်းသည်မှာ
ဤ သို့ဖြစ်သည် ။
စတီးလင်ဗန်းကြီးတစ်ခုထဲတွင်
အိမ်သုံး ၊ လူသုံး ကိရိယာ အသေးစားများ
ဥပမာ – နဖာကလော် ၊ လက်သည်းညှပ် ၊
ကလစ် ၊ နားကြပ်တံ ၊ ကပ်ကြေး ၊
အစရှိသည်တို့ကို
လူစည်ကားသည့် ကားမှတ်တိုင်များ
ဈေးမှတ်တိုင်များ တွင် လှည့်လည် ရောင်းချ
ခြင်းဖြစ်သည် ။
‘ မြင့်လွင် ’ တို့မိသားစုမှာ
ဝင်ငွေနည်းပြီး မိသားစုများနေသဖြင့်
ကြပ်တည်းသည့် မိသားစုလေးဟု
ဆိုလျှင်လည်း မမှားနိုင် ။
သူတို့ မိသားစုလေးစုလေးသည်
ရန်ကုန်မြို့ ၊ ပုစွန်တောင်ဘူတာ ၏တောင်ဘက်ရှိ
ချစ်တီး ဘုရားရှင့်ခိုးကျောင်း နဘေးအပေါက်မှ
လမ်းအတိုင်း ဝင်သွားလျှင် ရောက်ရှိနိုင်မည့်
‘ ရေတွင်းကုန်း ရပ်ကွက် ’ ငယ်လေးတွင်
နေထိုင်ကြသည် ။
မျက်နာမွဲ တစ်ဦးလည်းဖြစ် ၊
ကိုယ်တိုင်လည်း စီးပွားမရှာ
အလုပ်မလုပ်ချင်ပေမယ့်
ဖြစ်ပေမယ့် မိဘ နှင့် ဇနီးသည်ထံမှ ရရှိလာသည့်
ငွေကြေးများကို စုဆောင်းကာ သူဝါသနာပါသည့်
ဖဲရိုက်ခြင်းကို မကြာမကြာ ပြုလုပ်တတ်သည် ၊
မှန်ပါသည် ‘ မြင့်လွင် ’ မှာ ဖဲရိုက်ခြင်းကိုသာလျှင်
အလုပ်တစ်ခုအဖြစ် မှတ်ယူထားသူ ဖြစ်သည် ။
အမှတ်စင်စစ် ထိုအလုပ်မှာ ဘုရားမကြိုက်သည့်
လောင်းကစားအလုပ်ဖြစ်ကြောင်းကို
အမှောင်ဖုံးနေသည့် ‘ မြင့်လွင် ’ မသိခဲ့ပေ ။
သူငယ်ချင်းများ စုံလျှင်လည်း
ဖဲရိုက်သည် ၊ ဘယ်နေရာမှာ ဘယ်နား
ဖဲဝိုင်းရှိမည်ဆိုသည့် သတင်းကို ‘ မြင့်လွင် ’
အမြဲလိုလို စောင့်မျှော်နားစွင့်နေတတ်သည် ။
အသုဘ အိမ်ရှိသည်ဟုသိရလျှင်လည်း
‘ မြင့်လွင် ’ တစ်ယောက် ထို အသုဘ အိမ်တွင်
အသုဘ ဖြစ်သည့် နေမှစ၍ ရက်လည်နေ့ထိ
တိုင်အောင် ညဘက်တိုင်း နေ့စဉ် မပျက်
သွားရောက်တတ်ပြီး ဖဲရိုက်လေသည် ။
ရှိုး ၊ တစ်ချက်မှောက် ၊ ကိုမီး ၊ ဘန်လပ်
စသဖြင့် ဖဲ ဆော့နည်းများစွာကို
သူအကုန် ကစားတတ်သည် ။
ဖဲဆော့သည့်အခါတွင်လည်း
‘ မြင့်လွင် ’ မကောင်းမှုနှင့် အကျိုးပေးသည်လော
မသိ ၊ များသောအားဖြင့် နိုင်ပြီး
ပြန်ရသည်ကများသည် ။
သူ ဖဲနိုင်လာသည့် ညများတွင်လည်း
အမြဲဆိုသလို အိမ်မှ မိန်းမနှင့် ကလေးအတွက်
စားစရာ မုန့်များ နှင့် ခေါက်ဆွဲကြော်ကို
ဝယ်လာတတ်ပြီး မိသားစုတစ်သိုက်
ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် စားသောက်ကြလေ့ရှိသည် ။
ရန်ဖန်ရန်ခါ ဖဲ ရှုံးသည့် အခါတွင်မူ
သူ၏ အိပ်ထဲ ပိုက်ဆံလုံးဝမရှိသည့်အချိန်နှင့်
တိုက်ဆိုင်ပါက အိမ်တွင်းရှိ ပေါင်နှံ ရောင်းချစရာ
တန်ဖိုးကြီးပစ္စည်းများကို ရှာဖွေ ခိုးယူပြီး
ပေါင်းနှံ ရောင်းချတတ်သည် ၊ နောက်ဆုံး
မည်သည့် ပစ္စည်းမျှမရှိပါက မိန်းမဖြစ်သူ၏
နားကပ်ကို အတင်းချွတ်၍ ရောင်းချကာ
ဖဲရိုက်တတ်သည် ။
ဤသို့လျှင် မကောင်းမှုကို
ကောင်းမှုအမှတ်ဖြင့် ပျော်ပါး
ဝါသနာထုံသည့် ‘ မြင့်လွင် ’ ပင် ။
တစ်နေ့ ‘ မြင့်လွင် ’ တို့နေရပ်အနီးရှိ
ပုစါန်တောင် စာတိုက် ‘ ဆောင်လုံးပြန်ရပ်ကွက် ’
တွင် နေထိုင်သည့် အဖွားအိုတစ်ဦး လူကြီးရောဂါဖြင့်
ဆုံးပါးသွားသည့် နာရေး သတင်းကို
သူငယ်ချင်းများထံမှကြားသိလိုက်ရသည် ။
“ ‘ မောင်မြင့် ’ ရေ ….
ဒီည (….) မှာ ဝိုင်းရှိတယ်နော်..
ငါတို့လူစုံရှိနေမှာ မင်းမလာပဲမနေနဲ့ ”
အိမ်ရှေ့မှ တကူးတက လာခေါ်သည့်
ဘော်ဒါများစကားကြောင့် ‘ မြင့်လွင် ’ လည်း
“ စိတ်မပူစမ်းပါနဲ့ငါကောင်တွေရာ
မင်းတို့မပြောလည်း ငါသတင်းကြားကတည်းက
လာဖို့ အဆင်သင့်ပဲ..ဟဲဟဲ
မင်းတို့ ငါ့အကြောင်းမသိတာလည်းမဟုတ်ဘူး .. ”
စသဖြင့် ပြန်ချေပလိုက်ပြီး
ညတွင် လာရန် ကတိပြုခဲ့လေသည် ။
သူငယ်ချင်းများမှာလည်း ‘ မြင့်လွင် ’
စကားကြောင့် နှုတ်ဆက်ပြီး
ပြန်သွားကြလေတော့သည် ။
ဒီလိုနှင့် ‘ မြင့်လွင် ’ တစ်ယောက်
အသုဘ အိမ်တွင် ညစဉ် ဖဲသွားရိုက်လေသည်
ရိုက်တိုင်းလည်း နိုင်သည်က ပိုများနေသည် ။
‘ မြင့်လွင် ’ တို့ ဖဲသွားရိုက်နေကျ
အသုဘအိမ်တွင် ၊ ကွယ်လွန်သူ
အလောင်းကောင်အား သဂြိ ၤုလ် ပြီး
သုံးရက်မြောက်နေ့ရောက်သောညတွင်မူ …..
“ မိန်းမရေ ..
ငါဒီည ဖဲသွားရိုက်ဖို့ ယောကျာ်းနိုင်မှာ
သိတယ်မို့လား ….
အြ့တော့ မိန်းမမှာရှိတဲ့ ပိုက်ဆံလေး
နည်းနည်း လောက် မဝပါဦး ”
မိန်းမဖြစ်သူမှာလည်း ချစ်၍
ကြိုက်၍ ယူထားသည့် ယောကျာ်းမို့
“ အေးပါတော်ရေ …
တော်ပြောလိုက်ရင် အမြဲနိုင်မယ်ဆိုတာချည်းပဲ
ဟင်း… ရောရော…ငါးရာ ယူ
ကျန်တာ နက်ဖြန် အိမ် စားစရိတ်လေး… ”
‘ မြင့်လွင် ’ လည်း ဇောတက
မတတ်တော့ပဲ မိန်းမပေးသည့်
ငွေငါးရာအပါအဝင် သူ့တွင်ရှိသော ငွေ နှစ်ရာ
ပေါင်း ခုနှစ်ရာအား အိပ်ထဲထည့်ပြီးနောက်
နာရေးအိမ်သို့ ခပ်သုတ်သုတ် ထွက်သွားခဲ့သည် ။
( မှတ်ချက် – ထိုခေတ်အခါက ငွေခုနှစ်ရာမှာ
အတော်ပင် များနေလေပြီ ၊ ခေတ် မှာ
ငါးကျပ် ၊ တစ်ဆယ် ခေတ် ၊ အကြွေ များ
အသုံးပြုနေကြသည့် ခေတ်ဖြစ်လေသည် ။ )
ည ( ၈ ) နာရီ တွင်
နာရေးအိမ်သို့ရောက်သည့်အခါ
‘ မြင့်လွင် ’ လည်း ကြေးကြီးကြီးများဖြင့်
ဆော့နေသည့် ဝိုင်းတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး
ဖဲရိုက် နေလေတော့သည် ။
အစောပိုင်းတွင် ‘ မြင့်လွင် ’ နိုင်လိုက်
ရှုံးလိုက်ဖြစ်နေရာမှ
မိုးချုပ်လာသည့်နှင့်အမျှ
‘ မြင့်လွင် ’ တွင်ရှိသည့် ငွေများ တဖြည်းဖြည်း
ပါးလာလေတော့သည့် ၊ ပွဲတိုင်းလိုလို
ရှုံးရှုံးလာရင်းမှ နောက်ဆုံးတွင် ‘ မြင့်လွင် ’
လက်ထဲတွင် ချူးပါးတစ်ပြားပင်
မကျန်တော့သည့်အထိ ရှုံးသွားလေတော့သည် ။
အချိန်အားဖြင့် ည ( ၁ ) နာရီ ( 1 AM )
နာရေးအိမ်တွင် အိပ်လေ့အိပ်ထမရှိသည်က
တစ်ကြောင်း ၊ အိပ်ထဲတွင် ပါလာသမျှ ငွေ
အကုန် ဖဲရံှုးသွားသည်က တစ်ကြောင်းကြောင့်
‘ မြင့်လွင် ’ တစ်ယောက် ညစ်ညစ်ဖြင့်
အိမ်သို့ပြန်ခဲ့လေတော့သည် ။
သူ အိမ်မှ ထွက်လာစဉ်အခါက
ပြုံးရွှင်လျှက် အားတတ်သရော ဖြစ်လာသလောက်
အိမ်အပြန်လမ်းတွင်မူ ခေါင်းငိုက်စိုက်ရင်း
စိတ်ထဲတွင် ဒေါသဖြစ်ခြင်း ၊ မိမိကိုယ်ကို
မကျေမနပ်ဖြစ်ခြင်း ၊ ငွေများကို နှမြောခြင်းများဖြင့်
တွေးပေါင်းများစွာ ချာချာလည်နေလေသည် ။
ညသန်းခေါင်အချိန်ဖြစ်သည့်အတွက်
လမ်းတစ်လျှေက်တွင် လူသွားလူလာ လုံးဝ
မရှိတော့ချေ ၊ လမ်းမကြီးအလယ်တွင်
‘ မြင့်လွင် ’ တစ်ဦးတည်းသာ
စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် လမ်းလျှေက်လာရင်း
အမှတ်မထင် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဝေ့ကာဝိုက်ကာ
ကြည့်နေမိလေသည် ။
ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး မောင်မဲနေပြီး
ဒီဇင်ဘာလမို့ မြူခိုးများ ဝေနေသဖွယ် ပတ်ဝန်းကျင်မှာ မှုန်ဝါးလျှက်
တစ်ကိုယ်တည်းမို့ ခြောက်ခြားလာလေသည်
အအေးဓါတ်များသည် လည်း သူ၏
အရိုးများကို ခဲသွားအောင် ကြိုးစားနေသယောင်ပင်
ဆိုးရွားလာသည့် အအေးဒဏ်ကြောင့်
‘ မြင့်လွင် ’ လည်း သူဝတ်ထားသည့်
အနွေးထည်ကို ပို၍လုံစေရန် ပြင်ဆင်
လိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်အား နွေးထည့်အတွင်း
ထည့်ကာ လက်ပိုက်ထားသည့် ဟန်မျိုးဖြင့်
ခပ်သွက်သွက်လေး အိမ်ပြန်လာခဲ့သည် ။
သို့နှင့် ‘ မြင့်လွင် ’ လည်း
ပုစွန်တောင် မီးရထား ဘူတာရုံပေါ်သို့
တက်လိုက်ပြီးနောက် ဘူတာရုံအပေါ်ဘက်
စင်္ကြန် လူသွားလမ်းနေရာသို့ ရောက်လာခဲ့သည် ။
ထိုနေရာသို့ရောက်လျှင်ရောက်ခြင်း
‘ မြင့်လွင် ’ ခံစားမိသည်က သူ၏ တစ်ကိုယ်လုံး
ယခင်ထက် ပို၍ ချမ်းအေးလာသလို
ခံစားလိုက်ရပြီး ထူးဆန်းစွာ ကြက်သီးများ
တစ်ချက်တစ်ချက် တဖြန်ဖြန် ထမိနေလေသည် ။
အကြောင်းမှာ ယခု ‘ မြင့်လွင် ’
ရောက်နေသည့် နေရာသည် နာမည်ကြီး
နေရာတစ်ခုဖြစ်သောကြောင့်ဖြစ်သည် ။
မည်သို့မည်ပုံနာမည်ကြီးသည်ဟု
ရှင်းပြရလျှင် ၊ နေရာအတော်အများရှိ
ရထားလမ်းတိုင်းလိုလိုပင် ‘ စီး ’ နေကြသည် ။
‘ စီး နေကြခြင်းဟူသည် ၊ ထိုနေရာများတွင်
မကောင်းဆိုးရွားများ အများအားဖြင့်
ဆိုးရွားသည့် မကောင်းဆိုးဝါးများ
ရှိနေတတ်ပြီး ရထားလမ်းတွင် ကံနိမ့်သည့်
လူများအား ခြောက်လန့်ခြင်း ၊ ရထားကြိတ်
သေအောင် ၊ ဒဏ်ရာရစေအောင်
နည်းအမျိုးမျိုးဖြင့် နှောက်ယှက် ဒုက္ခပေးခြင်းများ
ပြုနေကြခြင်းကိုဆိုလိုသည် ။ ’
( မှတ်ချက် – ထိုကြောင့် ရထားလမ်းမှ ဖြတ်တိုင်း
ဘုရားစာများ မပြတ်ဆိုခြင်း ၊ မေတ္တာပို့
အမျှအတန်းပေးဝေခြင်းများ ပြုသင့်သည် ။ )
ယခု ရထားလမ်း နေရာ
နာမည်ကြီးရခြင်းမှာ များမကြာမီက
မည်သည့်အရပ်မှ ကြွလာမှန်းမသိသည့်
‘ သက်တော် (၅၀) ခန့်ရှိသော
ဘုန်းတော်ကြီး (ဦးဇင်း) တစ်ပါး
ညနေ (၆) နာရီအချိန်တွင်
ကိုယ်တော် တစ်ပါးတည်း
ရထားသံလမ်းမှ ရထားလာသည့်ဘက်ကို
ကျောပေးလျှက် ကြွ(လျှောက်)လာချိန်တွင်
ဦးဇင်း ၏ အနောက်မှ
ရထားခုတ်မောင်းလာလေသည် ။
ရထားမောင်းသူမှာ
ရထားရှေ့ မလှမ်းမကမ်းတွင်ရှိသော
သံလမ်း ( ဇလီဖာတုံး ) ပေါ်မှ
ဦးဇင်းကို လှမ်းမြင်နေရသဖြင့်
အန္တရယ် အချက်ပေး ဥသြ ကို
အကြိမ်ကြိမ် ဆွဲပြီးနောက်
ရထားကို ရပ်ရန် ကြိုးစားနေလေသည် ။
ထိုနေရာတွင် ထူးခြားသည်က
ရထားကို ကျောပေး၍ လျှောက်(ကြွ) နေသည့်
ဦးဇင်းမှာ လွန်စွာ ကျယ်လောင်လှသည့်
ရထား ဥသြသံကို မကြားသည့်ဟန်ဖြင့်
သူ၏လမ်းကိုသာ ဆက်လျှောက်နေဆဲဖြစ်သည် ။
မည်သည် ကြောင့်နည်း… ။
ဦးဇင်း ကံနိမ့်နေသောကြောင့်လေလော ၊
သေကံပါ၍ အတိတ်ဘဝက
ပေးဆပ်ရမည့် အကြွေးကြောင့် ပေလော ၊
ရထားလမ်းမှ မကောင်းဆိုးဝါး
အမှောင်လောကသားများကြောင့်လေလောမသိ.. ။
ရထား ဥသြသံကို ထို ဦးဇင်းမှာ
လုံးဝမကြားပဲ နောက်ဆုံးတွင်
အရှိန်ပြင်းစွာ ခုတ်မောင်းလာသည့်
ရထားမှာ ဦးဇင်းကြီးကို တိုက်သွားသည့်အပြင်
ဦးဇင်း၏ ခန္တာကိုယ် တစ်ခုလုံးအား
အပိုင်းပိုင်းဖြစ်စေခဲ့လေသည် ..
ဦးဇင်း ပျံလွန်တော်မူ ပုံမှာ မလှပခဲ့ချေ ။
ရပ်ကွက်ထဲမှ ထိုသတင်းအား
ချဲ့ကားပြောဆိုခြင်းကြောင့်
ထိုနေရာ အရောက်တွင်
ထိုအကြောင်းများကို တွေးမိပြီး
အေးစက်လှသည့် ရာသီဥတုတွင်
ညအချိန်မတော်
တစ်ကိုယ်တည်းသမားဖြစ်သည့်
‘ မြင့်လွင် ’ လည်း ကြောက်စိတ်ဝင်မိသည်မှာအမှန်ပင် … ။
မရဲတရဲဖြင့်
‘ မြင့်လွင် ’ လည်း ဘုန်းကြီး
ပျံလွန်တော်မူသွားသည်ဟု အများပြောသည့်
ရထားလမ်းနေရာအား လှမ်းကြည့်မိလိုက်သည်
အမှောင်ထဲတွင် မြူခိုးများ
တွားသွားနေသည်မှ တစ်ပါး
မည်သည့်သက်ရှိမှ မတွေ့ခဲ့ချေ ၊
သို့သော် ‘ မြင့်လွင် ’ ကြောက်စိတ်များ
ကြီးသထက် ကြီးလာပြီးနောက်
ကျောရိုးတစ်လျှောက် အေးစိမ့်သွားသလို
ခံစားလိုက်ရသည် ။
ထိုစဉ် ….
တစ်ပြိုင်တည်း ဆိုသလိုပင်
‘ မြင့်လွင် ’ ၏ ရှေ့မှ
ခေါ်သံ တစ်ခုကြားလိုက်ရသဖြင့်
‘ မြင့်လွင် ’ တုန်တက်သွားလောက်အောင်
ကြောက်လန့်သွားလေသည် ။
“ ဒကာကြီး … ”
အသံကြီးများ အက်ကွဲကွဲဖြင့်
တုန်ရီနေသလိုပင် ။
“ မှန်ပါ့ ”
‘ မြင့်လွင် ’ လည်း
အကျင့်ပါပြီး ပြန်ထူးလိုက်ရင်း
နောက်မှ သတိဝင်ပြီး
အသံရှင်ကို ကြည့်မိလိုက်ရာ..
အသံရှင်မှာ သူထင်ထားသည့်အတိုင်း
ဘုန်းကြီးတစ်ပါးပင် ၊ ဆောင်းညအအေးဒဏ်
ကြောင့် သင်္ကန်းကို ခေါင်းမီးခြုံထားကာ
လူသေကောင်လို သူ၏ရှေ့တွင်
တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်နေလေသည် ။
‘ မြင့်လွင် ’ ကြောက်စိတ်များ
တားမရအောင် ဝင်လာပြီးနောက်
ဒူးများပါတုန်ရင်လာတော့သည့် ၊
သို့ပေမယ့် မိမိဘာသာ ကြောက်စိတ်ကို
ပြန်ထိန်းရင်း စဉ်းစားမိလေသည် … ။
‘ ဒီအချိန်ကြီး ဘယ်က ဦးဇင်းက
ဘယ်ကိုကြွလာတာပါလိမ့်…. ။
` ခုနကငါကြည့်တုန်းက လမ်းမှာ
ဘယ်သူမှ မရှိပါဘူး… ။
သြော် မြူတွေနဲ့ဆိုတော့
ငါအကြည့်မှားတာနေမှာပါလေ ၊
သင်္ကန်းကြီးနဲ့.. ဦးဇင်း..
အာ…….
ငါဘာတွေလျှောက်တွေးနေမိပါလိမ့် ၊
ငါတော့ငရဲကြီးတော့မှာပဲ …. ’
စသဖြင့် စဉ်းစားခန်းဖွင့်ပြီး
နောက်ဆုံး အားတင်းထားပြီး
ဦးဇင်းကို မကြည့်ရဲသဖြင့်
ခေါင်းကို ငုံ့ထားရင်း
ဦးဇင်းကို ကျော်ကာ သွားပြီးနောက်
အိမ်သို့ ဦးတည်ရန် ခြေလှမ်းခဲ့သည် ၊
ထိုဦးဇင်း နှင့် ‘ မြင့်လွင် ’ ခြေလှမ်းနှစ်လှမ်းခန့်
အကွာအရောက်တွင် ‘ မြင့်လွင် ’
အနောက်မှ ဦးဇင်းက …
“ ဒကာ …
အခု ဘယ်နှစ်နာရီလောက်ရှိပြီလဲ ”
‘ မြင့်လွင် ’ လည်း
သွားမည်လုပ်ခါမှ ဦးဇင်းက လှမ်းမေး(မိန့်)သဖြင့်
သရဲမဟုတ်လောက်ဟု မှတ်ယူလိုက်ရင်း
ပြန်ဖြေ(လျှောက်တင်) လိုက်သည် ။
“ တင်ပါ့ တပည့်တော်အထင်
တစ်နာရီခွဲလောက်ရှိမယ် ဘုန်းဘုန်းဘုရား ”
တစ်ဆက်တည်းတွင်ပင်
‘ မြင့်လွင် ’ လည်း ဦးဇင်း၏ မျက်နာအား
မရတြရဲဖြင့် လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည် .. ။
ဦးဇင်းကြီး၏ မျက်နာမှာ
လူသာမန်နှင့်လားလားမျှမတူပဲ
အလွန်အမင်း နီရဲနေလေသည် ၊
တနည်း အနောက်နိုင်ငံသား အသားဖြူများ
ငရုပ်သီးစားထားသောအခါ
နီရဲလာသည့် ပုံထက်ပို၍
နီရဲနေလေသည် ။
အမြင်အရဆိုရလျှင်
မျက်နာမှာ … မီးခဲရဲရဲကြီး
မီးဖိုပေါ်တင်ထားသည့်နယ်
နီရဲတောက်လောက်ကာ
အရောင်ထွက်နေလေသည် ။
ထိုအခြင်းအရာကို ပိုသေချာစေရန်
‘ မြင့်လွင် ’ လည်း ဦးဇင်းအား စေ့စေ့စပ်စပ်
သေချာကြည့်ရင်း …
“ ဘုန်းဘုန်း ..
ဘုန်းဘုန်း မျက်နာက နီရဲနေပါလား… ”
‘ မြင့်လွင် ’ ထိုသို့ပြော (လျှောက် )
လိုက်ရာ…
တစ်ဖက်မှ ဦးဇင်းကြီးက …
“ ဟုတ်တယ်လေ ဒကာရဲ့
နီဆို ဘုန်းကြီးကို ဒီနေ့ပဲ
မီးသဂြို ၤလ် လိုက်ကြလို့
မျက်နာက နီရဲသွားတာပါ ”
‘ မြင့်လွင် ’ လည်း ဘုန်းကြီးအား
သရဲကြီးမှန်းရိပ်စားမိကာ
ကြောက်စိတ်ကို မည်သို့မျှ
မထိန်းထားနိုင်တော့ပဲ ငယ်သံပါအောင်
အော်ဟစ်ရင်း နောက်ကို မလှည့်ကြည့်စတမ်း
တင်ပါးနင့် ဖဝါး တသားတည်းကျအောင်
ဘူတာရုံ ၏ တံတားအောက်သို့
ပြေးမိလေတော့သည် … ။
ထိုမှတစ်ဆင့် မရပ်မနားပဲ
သူ၏ အိမ်ရှိရာ သို့ ရှိသမျှအားကိုစုကာ
ပြေးလေတော့သည် ။
အိမ် တံခါးဝသို့ရောက်သည့်နှင့်
တစ်ပြိုင်တည်း မောနေပေမယ့်
ကြောက်စိတ်ဇောဖြင့် အသံကုန်အော်လိုက်သည် ။
“ မိန်းမ .. မြန်မြန် တံခါးလာဖွင့်..
ဟဲ့ မိန်းမရေ…. ”
မကြာမီပင် မိန်းမဖြစ်သူအလန့်တကြား
အိမ်တွင်းမှ ပြေးထွက်လာပြီးနောက်
‘ မြင့်လွင် ’ ကိုတံခါးဖွင့်ပေးရင်း …
“ ‘ ကိုမြင့်လွင် ’ ရှင်
ဘာဖြစ်လာတာလည်း… ”
‘ မြင့်လွင် ’ လည်း မိန်းမ၏
အမေးကို မဖြေနိုင်သေးပဲ ရေကိုသာ အသည်း
အသန် ပြေးသောက်ရင်း မောလွန်းသဖြင့်
ဘုရားစင်ရှေ့တွင် ပစ်လှဲချလိုက်လေသည် ။
အတန်ကြာသောအခါမှ..
ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ကို ပြောနိုင်လေတော့သည် ။
‘ မြင့်လွင် ’ ၏ အဖြစ်ကြောင့်
ဇနီးသည်လည်း လန့်သွားပြီး
မအိပ်နိုင်တော့ပဲ တစ်အိမ်လုံးကို
ပရိတ်ရည်များ ဖြန်းခြင်း မိသားစုများအား
ပရိတ်ရည်များ တိုက်ခြင်း စသည်တို့ကို
ပြုပြီးနောက် တစ်ညလုံး မေတ္တာပို့ခြင်း
ဘုန်းကြီးသရဲနှင့် မြင်အပ် မမြင်အပ်များကို
အမျှအတန်းပေးဝေခြင်း ၊ ဘာဝနာများ
ပွားများခြင်းတို့ကို ပြုလုပ်ရင်း
မိုးလင်းစေခဲ့ သည် ။
ထိုကိစ္စများဖြစ်ပွားပြီးနောက်
‘ မြင့်လွင် ’ တစ်ယောက် နောင်တွင်
ဘယ်တော့မှ နာရေးအိမ်တွင် ဖဲရိုက်ခြင်း
ညဘက် အပြင်ထွက်ခြင်း မပြုရဲတော့ချေ ။
‘ မြင့်လွင် ’ အဖြစ်ကိုကြားသိရသူများမှာ
မြတ်ဗုဒ္ဓ ဟောကြားထားသည့်အတိုင်း
ဘုန်းကြီး ဖြစ်သော်လည်း…
သေခါနီးအစွဲကြောင့်
ပြိတ္တာဘဝရောက်နိုင်ကြောင်း
သိရှိနိုင်ပြီး ။ မကောင်းမှုနှင့် ပျော်ပါးသူ
‘ မြင့်လွင် ’ အား
ဘုန်းကြီးသရဲမှ ခြောက်လန့်ကာ
လမ်းမှန်ပို့ပေးလိုက်ခြင်းလော ၊
နာရေးအိမ်မှပြန်လာသူဖြစ်သောကြောင့်
ကံနိမ့်နေပြီး တိုက်ဆိုင်၍ သရဲခြောက်ခံရခြင်းလော ၊
သို့လော … သို့လော…
အတွေးပေါင်းများစွာ ဖြစ်စေသည် ။
မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ
ထိုနေ့ညက ‘ မြင့်လွင် ’ ဖဲရှုံးသည်ကို
ကျေးဇူးတင်ရမည် ၊ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော်
သူနိုင်လာပါက သူ၏ အိမ်အတွက်
မုန့်နှင့် ခေါက်ဆွဲကြော်များ
ဝယ်လာနိုင်ပြီး .. ထိုအခါမှ
ညဘက်တွင် ဆာလောင်နေသည့်
ပရလောကသားတို့၏
ဦးတည်ရာ မှာ ‘ မြင့်လွင် ’ ဖြစ်ကောင်း
ဖြစ်နိုင်ပေသည် ။