“သုံးပန်လှဒေဝီ နှင့် ဦးဒိဗ္ဗ”(စ/ဆုံး)
================
၁၉၇၈ ကဖြစ်ခဲ့သောကိစ္စဖြစ်၍ အချိန်ကာလအားဖြင့်အတော်ကိုကြာခဲ့ပါပြီ။သို့သော်လည်း
ကျွန်ုပ်၏စိတ်ထဲတွင်တော့မနေ့တစ်နေ့ကမှဖြစ်သည့်အလားမကြာခဏသတိရနေမိ၍ ဤစာကိုရေးလိုက်ရပါသည်။
ထိုအချိန်ကကျွန်ုပ်သည်မြောက်နဝင်းဆည်စီမံကိန်း၊လက်တံမြောင်းတည်ဆောက်ရေးတွင်Engineersurveyအဖြစ်ဝင်ရောက်အလုပ်လုပ်ခဲ့စဥ်ကဖြစ်ပါသည်။
ကျွန်ုပ်တို့ survey အဖွဲ့တွင် Engineer
survey ၂ ဦး၊အကူsurvey၂ဦး၊လုပ်သား ၆ ဦးတို့ပါဝင်ပါသည်။
ယင်း ၁၀ ဦးတွင်၅ဦးတစ်ဖွဲ့ကtheodolite
နှင့်လမ်းကြောင်းရှာပြီး၊ကျန်၅ဦးတစ်ဖွဲ့ကသူတို့ရှာထားသည့်လမ်းကြောင်းကို levelလိုက်ရခြင်းဖြစ်ပါသည်။
ဆည်မြောင်းရုံး(ပြည်)မှ၊ကျွန်ုပ်တို့ survey ဆင်းမည့်အဖွဲ့ကို survey ဆင်းမည့်နေရာသို့ရောက်အောင် နံနက်
၆ နာရီခန့်တွင်ကားဖြင့်လိုက်ပို့ပါသည်။
ကျွန်ုပ်တို့ကိုလိုက်ပို့ပြီးကားကရုံးသို့ပြန်ကာ
ထမင်းပြန်ယူပြီးပြန်ပို့ကာ ညနေကျွန်ုပ်တို့အလုပ်ပြီးချိန်ကြမှကျွန်ုပ်တို့နှင့်အတူပြန်လာကြရန်စီစဥ်ပေးထားပါသည်။
survey ၏သဘောတရားမှာ မိုးလေဝသ
ကင်းစင်၍ရာသီဥုတုအခြေအနေကောင်းပါမှပြုလုပ်ကြရသောသဘောရှိပါသည်။
ယ္ခုကျွန်ုပ်တို့အလုပ်လုပ်ရန်လာကြသည့်အချိန်မှာမြန်မာလအားဖြင့်တန်ဆောင်မုန်းလဖြစ်နေ၍မိုးလေကင်းစင်၍အေးစပြု
လာသောလဖြစ်ပါသည်။
မနက် ၇ နာရီလောက်ကစ၍ survey ဆင်းခဲ့ရာနံနက် ၁၁နာရီခွဲ လောက်တွင်
၇ မိုင်ခန့်ခရီးပေါက်ခဲ့ပါသည်။
ကျွန်ုပ်တို့ရောက်ရှိနေသောနေရာအနီးရှိ
အရိပ်ကောင်းကောင်းသစ်ပင်တစ်ပင်အောက်တွင်နားခိုကြကာထမင်းလာပို့မည့်ကားကိုစောင့်နေကြပါသည်။
နေ့လည်တစ်နာရီထိုးတော့မည်၊ကားကမလာသေးပါ။
ကျွန်ုပ်တို့surveyအဖွဲ့တွင်ကျွန်ုပ်တစ်ဦးသာအသက်၂၅နှစ်ကျော်ဖြစ်ပြီးကျန်သူများမှာဆယ်ကျော်သက်၂ဦးနှင့်ကျန်သူအားလုံးမှာ ၂၀ ဝန်းကျင်သာရှိနေကြသော စားနိုင်၊သောက်နိုင်၊လုပ်နိုင်၊ကိုင်နိုင်သောအရွယ်များသာဖြစ်ကြပါသည်။
ကားမလာသည့်အဆုံး၊ဗိုက်ကလည်းအ
ရမ်းဆာလာသည့်အချိန်တွင်အနီးပါတ်ဝန်းကျင်ရှိကိုင်းထဲသို့ဝင်ကာကိုင်းထဲရှိသခွားသီးများ၊ခရမ်းချဥ်သီးများ၊ပဲသီးများ..စသောစား၍ရသည့်အရာအားလုံးကိုခူးစားကြပါတော့သည်။{အမှန်ကခူးစားခြင်းမဟုတ်ပါ။ခိုးစားခြင်းကအမှန်ဖြစ်ပါသည်(ဤကား..စကားချပ်)}
မွေးကတည်းကထမင်းစား၍ကြီးလာကြသူများဖြစ်သောကြောင့်ကားမလာသည့်အဆုံးအလုပ်ဆက်မလုပ်တော့ပဲဆည်မြောင်းရုံးသို့ခြေလျင်လျောက်၍ပြန်ကြရန်ဆုံးဖြတ်ချက်ခြလိုက်ကြပါသည်။
ဤသို့ပြန်လာကြရင်းမှော်ဇာအနီးသို့ရောက်သောအခါမမျှော်လင့်ပဲအချိန်အခါမဟုတ် မိုးရွာချပါတော့သည်။
ကျွန်ုပ်တို့ရောက်နေသောနေရာမှာ သုံးပန်လှအုတ်တိုက်နှင့်ပေ(၃၀၀)ခန့်အကွာတဲဟောင်းတစ်ခုအနီးတွင်ဖြစ်ပါ
သည်။
တဲဟောင်းမှာအကျော်တဲဟောင်းဖြစ်ဟန်တူပါသည်။တဲအတွင်းဝင်၍ခေတ္တမိုးခိုနေစဥ်အလွန်ထူးဆန်းသည်ဟုပြောနိုင်လောက်သောအကြောင်းအရာတစ်ခုနှင့်တွေ့ကြူံရပါတော့သည်။
အပြာနုရောင်ခေါင်းပေါင်း၊လျောင်တစ်စောင်းနှင့်ရှေးခေတ်အဝတ်အစားများကိုဝတ်ဆင်လာပြီးမိုးရွာထဲတွင် အိမ်တော်ရာထီးကိုဆောင်းလာသောအသက်၂၀ခန့်လူငယ်တစ်ဦးကျွန်ုပ်တို့ခေတ္တနားခိုရာတဲ၏ရှေ့သို့ရောက်လာခဲ့ပါသည်။
“ဒီကဆရာတို့ကဆည်မြောင်းကမှန်ချိန်တဲ့အဖွဲ့တွေလားခင်ဗျ”
ကျွန်ုပ်တို့အားလုံးကသူ့ကိုအံ့သြစွာဖြင့်ကြည့်နေရင်းကျွန်ုပ်ကပြန်ဖြေလိုက်ပါသည်။
“ဟုတ်ပါတယ်၊ငါ့ညီကဘယ်သူပါလည်း”
ကျွန်ုပ်မေးသောမေးခွန်းကိုပြန်မဖြေပဲသူကဆက်၍ပြောပါသည်။
“ဆည်မြောင်းကဟုတ်တယ်ဆိုရင်အကိုတို့အဖွဲ့မှာအင်ဂျင်နီယာကိုအောင်ပြည့်စုံဆိုတာများပါ ပါသလားခင်ဗျ”
“ပါပါတယ်အကိုပါပဲ။ဒါနဲ့ငါ့ညီကဘယ်သူပါလည်း၊မင်းကိုအကိုမမြင်ဘူးပါဘူး”
“ဟုတ်မှာပါအကိုမသိလောက်ပါဘူး၊အကိုကကိုအောင်ပြည့်စုံဆိုရင်သုံးပန်လှအုတ်တိုက်ကိုခဏလိုက်ခဲ့ပါလို့ပြောပါရစေ”
ကျွန်ုပ်ကသူ့ကိုအံ့သြစွာကြည့်ရင်းဤသို့ပြန်ပြောလိုက်ပါသည်။
“သုံးပန်လှအုတ်တိုက်ဆိုတာတိုက်ပျက်ကြီးတစ်ခုပါ၊အဲသည်တိုက်မှာဘယ်သူမှမနေတာနှစ်ပေါင်းရာနဲ့ချီပြီးကြာခဲ့ပါပြီ။သည်လိုနေရာမျိုးကိုအကိုကဘာအတွက်လိုက်ခဲ့ရမှာလည်း”
“ဟုတ်ပါတယ်အကို၊တောင်းပန်ပါတယ်ကျွန်တော်စကားပြောလောကြီးသွားလို့ပါ။
သည်လိုပါအကို၊သုံးပန်လှအုတ်တိုက်ကိုလေ့လာကြဘို့အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့သည်နေ့ရောက်နေပါတယ်။အဲသည်အဖွဲ့ထဲမှာပါလာတဲ့အဒေါ်တစ်ယောက်ကအကို့ကိုသိနေပါတယ်။
ပြီးတော့အကိုတို့ကိုထမင်းပို့တဲ့ကားမလာလို့အကိုတို့ထမင်းမစားရသေးဘူးဆိုတာလည်းသိနေပါတယ်။ဒါ့ကြောင့်အကိုနဲ့အတူတစ်ခြားတစ်ယောက်နှစ်ယောက်လောက်ကထမင်းထုပ်လိုက်ယူကြပါလို့မှာလိုက်ပါတယ်”
သူ့စကားဆုံးတော့ဘယ်သူများပါလိမ့်ဟုတွေးလျက်ကျွန်ုပ်လိုက်သွားခဲ့ပါ၏။မှန်ချိန်သည့်အခါအရမ်းနေပူခဲ့လျင်မှန်ကိုထီးဆောင်းပေးရန်ကျွန်ုပ်တို့အမြဲဆောင်ထားသောထီးနှစ်လက်ကအဆင်သင့်ရှိနေပါသည်။ကျွန်ုပ်ကတစ်လက်ဆောင်းပြီးကျွန်ုပ်နှင့်လိုက်လာသူလူငယ်နှစ်ယောက်ကတစ်လက်ဆောင်းကာလိုက်သွားခဲ့ပါသည်။
ကျွန်ုပ်တို့ကိုလာခေါ်သောလူငယ်နောက်မှလိုက်သွားရင်းရှေ့မှသွားနေသူကိုကြည့်၍ကျွန်ုပ်သံသယဝင်မိခဲ့ပါသည်။
သူ၏လမ်းလျောက်နေပုံမှာမိုးရွာထဲတွင်လမ်းလျောက်နေပုံမျိူးမဟုတ်ပဲမိုးမရွာသောသာမာန်အချိန်တွင်လမ်းလျောက်နေသကဲ့သို့မြင်နေရပါသည်။
မိုးရွာနေသော်လည်းသူ့ကိုဖိနပ်မှရွှံ့များပြန်မစင်ပါ။မိုးရွာ၍ပျော့နေသောမြေကြီးပေါ်တွင်သူ့ခြေရာမထင်ပါ။
ကျွန်ုပ်နှင့်ပါလာသောလူငယ်နှစ်ဦးကြောက်နေမည်စိုး၍ကျွန်ုပ်ကပြောမပြခဲ့ပါ။
အဆောက်အဦးအနီးသို့ရောက်သောအခါ
အုတ်တိုက်၏အောက်ထပ်ကဖွင့်ထားပြီး
အုတ်တိုက်၏အဝတွင်အသက်၄၅နှစ်ခန့်ရှိမည်ဖြစ်သောအလွန်ချောမောသည့်အမျိုးသမီးတစ်ဦးကပြုံးရင်းနှင့်ကြိုနေပါသည်။
“သားတို့လာကြ၊အထဲဝင်ကြ။ဦးဒိဗ္ဗလည်းသွားနိုင်ပါပြီ”
ဦးဒိဗ္ဗဟုအခေါ်ခံရသူမှာကျွန်ုပ်တို့ကိုလာကြိုခဲ့သောလူငယ်လေးတစ်ယောက်သာဖြစ်ပါသည်။အံ့သြ၍ကျွန်ုပ်ကကြည့်လိုက်ရာသူပြန်ထွက်သွားခဲ့ပါသည်။ဘယ်ကိုသွားမှန်းတော့မသိပါ။
အုတ်တိုက်အောက်ထပ်တစ်ခုလုံးကိုသင်ဖျူးအပြည့်ခင်းထားပြီးအလယ်တွင်ထမင်းစားစားပွဲတစ်လုံးချထားပြီးစားပွဲပေါ်တွင်ထမင်းထုပ်ဟုယူဆရသောအထုပ် ၁၀ ထုပ်ကိုတင်ထားပါသည်။
ခပ်ချောချောအဒေါ်ကကျွန်ုပ်နှင့်ပါလာသူနှစ်ဦးကိုပြောလိုက်ပါသည်။
“ကဲ..သားတို့နှစ်ယောက်ကထမင်းထုပ် ၉ ထုပ်ကိုယူသွားပြီးစားနှင့်ကြ။မောင်အောင်ပြည့်စုံကိုတော့အဒေါ်ကစကားနည်းနည်းပြောစရာရှိနေလို့သည်မှာပဲထမင်းကျွေးရင်းစကားပြောလိုက်ဦးမယ်၊သားတို့ကယူပြီးသွားကြတော့”
ကျွန်ုပ်နှင့်လိုက်လာသူကလေးနှစ်ယောက်ကထမင်းထုပ်ယူပြီးပြန်သွားကြသည်။ထိုအချိန်တွင်နောက်ဖေးခန်းမှခပ်ငယ်ငယ်မိန်းမနှစ်ဦးကရေနွေးအိုးနှင့်လက်ဆေးရေခွက်ကိုယူလာကာချပေးသွားပြီးပြန်ဝင်သွားကြပါသည်။
အဒေါ်ကထမင်းထုပ်ကိုဖြေရင်းနှင့်ကျွန်ုပ်ကိုပြောလိုက်ပါသည်။
“ကဲ…သားထမင်းလာစားတော့၊ကောက်ညှင်းငါးချိတ်ပေါင်းနဲ့အမဲကျော်ပါ”
ကျွန်ုပ်လည်းအားမနာနေတော့ပဲထမင်းဝင်စားလိုက်ပါသည်။အဒေါ်ကရေနွေးလာငှဲ့ပေးရင်းနှင့်ကျွန်ုပ်၏အနီးသို့လာထိုင်သောအခါသူ့ထံမှထွက်လာသောအမွှေးနံ့မှာမည်သည့်အမွှေးနံ့နှင့်မှမတူသောအနံ့မျိုးဖြစ်နေပါသည်။
“ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့စားနိုင်သောက်နိုင်နေတဲ့အချိန်မှထမင်းမစားရတော့ဆာမှာပဲ
သားကဝအောင်သာစား၊ပြီးမှပဲစကားပြောကြတာပေါ့”
ကျွန်ုပ်ထမင်းစားပြီးသော်ကျွန်ုပ်ကအဒေါ်ကိုပြောလိုက်ပါ၏။
“အဒေါ်ကဘယ်ကပါလည်း၊ကျွန်တော်အဒေါ့််ကိုအခုမှမြင်ဘူးတာပါ”
သူ့ကိုစကားပြောရင်းနှင်သေသေခြာခြာကြည့်မိလိုက်ပါသည်။အသက် ၄၅ လောက်ဟုမထင်ရအောင်အတော့်ကိုချောသည့်အမျိုးသမီးဖြစ်နေပါသည်။ငယ်ငယ်ကဆိုလျှင်မည်မျှချောလိမ့်မည်နည်းဟုတွေးမိလိုက်ပါသည်။
“အဒေါ်ကဘယ်သူလည်းဆိုတာမပြောခင်
သားကိုမေးခွန်းတစ်ခုမေးရဦးမယ်။
၁၉၇၀လောက်ကသားအလောင်းတော်ကသပကိုသွားရင်းမျက်စိလယ်ပြီးတောထဲမှာတစ်ညအိပ်ခဲ့ရတယ်မဟုတ်လား”
ကျွန်ုပ်ကအလွန်အံ့သြစွာဖြင့်ဤသို့ပြန်ပြောခဲ့ပါသည်။
“ဟုတ်ထာပေါ့အဒေါ်ရယ်၊အဒေါ်ကဘယ်လိုလုပ်သိပါသလည်း”
“သိရုံတင်ဘယ်ကပမလည်းသားရယ်၊သားဒုက္ခရောက်နေချိန်မှာသားကိုလေးစားနေတဲ့ပရလောကသားနှစ်ဦးကငါးလေးချက်နဲ့ထမင်းကျွေးလိုက်ပြီးညစာပါထည့်ပေးလိုက်တယ်လို့ပြောရင်မင်းကအံ့သြမှာလား”
“အံ့သြရတာပေါ့အဒေါ်ရယ်၊ဒီကိစ္စကကျွန်တော်တစ်ယောက်ထဲသိခဲ့တဲ့ကိစ္စပဲ၊ကြာလည်းကြာခဲ့ပါပြီ။သည်ကိစ္စကိုအဒေါ်ကဘယ်လိုသိနေရတာလည်း”
“ပြောရတာပေါ့သားရယ်။ပြောချင်လို့မှသားကိုခေါ်လိုက်ရတာပဲ။သေသေခြာခြာနားထောင်ပါသား၊ပြီးတော့ဘာမှမကြောက်ပါနဲ့အဒေါ်ပြောမယ်”
ကျွန်ုပ်ကိုဘာမှမကြောက်ပါနဲ့ဟုပြောသောစကားကြောင့်ကျွန်ုပ်မှာဘာများပြောလိမ့်မည်နည်းဟုစိတ်တထင့်ထင့်နှင့်နားထောင်မိလိုက်ပါသည်။
“အဒေါ်ကမင်းတို့လိုလူမဟုတ်ပါဘူးသုံးပန်လှဒေဝီပါ။သားကိုစကားပြောဘို့မခေါ်ခင်သားကိုပြောသလိုပြောလို့ရမဲ့လူနှစ်ယောက်နဲ့တွေ့ခဲ့ပါသေးတယ်၊ဒါပေမဲ့သူတို့ရဲ့နောက်ကြောင်းရှေ့ကြောင်းတွေပြန်ကြည့်ပြီးပြောလို့မဖြစ်ထာနဲ့မင်းနဲ့တွေ့မှပြောရတာပါ။
သားကိုစကားပြောချင်လွန်းလို့သားတို့သည်အနားရောက်မှအဒေါ်ကမိုးရွာအောင်လုပ်လိုက်ထာပါ။သားနဲ့စကားပြောပြီးရင်မိုးစဲသွားမှာပါ။
အခုအဒေါ်ပြောမဲ့ကိစ္စကအဒေါ့်အတွက်မဟုတ်ပါဘူးဦးဒိဗ္ဗအတွက်ပြောပေးရတာ
ပါ”
“အံ့သြစရာဖြစ်ကုန်ပြီအဒေါ်။အခုအဒေါ်ပြောမဲ့ဦးဒိဗ္ဗဆိုတာကကျွန်တော်တို့ကိုလာခေါ်တဲ့အသက်၂၀လောက်သာရှိနေသေးတဲ့ကောင်လေးကိုပြောတာလားအဒေါ်”
အဒေါ်ကရယ်လျက်ဤသို့ပြန်ပြောခဲ့ပါ၏။
“ဟုတ်ပါတယ်သားရဲ့၊အဒေါ်တို့ကပရလောကသားတွေဆိုတော့ပုံစံအမျိုးမျိုးဖန်ဆင်းလို့ရတာပေါ့သားရယ်။ဦးဒိဗ္ဗကလည်းသည်လိုပါပဲ။သူကအင်းဝခေတ်ကတည်းကကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီးသည်ဘဝရောက်နေတာ
ပါ၊သားတို့ခေတ်သက်တန်းနဲ့ဆိုရင်အနှစ်
၃၀၀ လောက်ရှိခဲ့ပါပြီ၊သားတို့ကိုလာကြိုတုန်းက
သူငယ်စဥ်ကပုံနဲ့သားတို့ကိုလာကြိုခဲ့တာပါ
အခုဆိုရင်သူကကျွတ်ရလွတ်ရမဲ့အချိန်ကိုရောက်နေပါပြီ။လူတစ်ဦးဦးကသူ့အတွက်ကောင်းမှုကုသိုလ်လုပ်ပေးမယ်ဆိုရင်သူကလွတ်တော့မှာပါ။သည်အတွက်သားနဲ့တွေ့ဘို့စီစဥ်ခဲ့ရတာပါ”
ယ္ခုကျွန်ုပ်တွေ့မြင်ကြားသိနေခဲ့ရသောအကြောင်းအရာများမှာကြောတ်တတ်သူများဆိုလျှင်နေစရာမရှိလောက်အောင်ကြောက်လန့်နေရမည့်အချိန်ဖြစ်နေပါသည်။
ကျွန်ုပ်ကိုယ်တိုင်ကလည်းသာမာန်လူငယ်တစ်ဦးဖြစ်နေ၍အနည်းငယ်တော့တုန်လပ်မိပါကြောင်းဝန်ခံလိုပါသည်။
.
“သားကလူပျိုလူလွတ်အရွယ်ကောင်းလေးအဒေါ်ငယ်ငယ်ကပုံကိုမင်းမြင်လိုက်ရင်ပစ်မှားမိမှာစိုးလို့အဒေါ်မပြတော့ပါဘူး။အခုသားကသေသေခြာခြာနားထောင်ပါ။
သားကိုအဒေါ်ကရွှေဒင်းဂါး၅ပြားပေးလိုက်မယ်၊အဲသည်၅ပြားစလုံးကိုအကုန်ရောင်းပြီးပိုက်ဆံရတဲ့နေ့ကြရင်အဒေါ်တို့အုတ်တိုက်နဲ့အနီးဆုံးဘုန်ကြီးကျောင်းတစ်ကျောင်းကိုသွားပါ။
အဲသည်ကျောင်းမှာရှိတဲ့ကျောင်းထိုင်ဆရာတော်ကိုသွားပြီးလျောက်ပါ။
ဦဒိဗ္ဗကျွတ်လွတ်ဘို့အတွက်သည်ငွေတွေကိုအကုန်လှုချင်ပါတယ်၊ဘယ်လိုမျိုးလှုရမလည်းဆိုတာဘုန်းဘုန်းကအမိန့်ရှိပါလို့ပြောပါ။
သူ့ဆီကဘယ်လိုလုပ်ပါဆိုတဲ့အကြောင်းပြန်မှုရခဲ့ရင်ဘယ်နေ့၊ဘယ်အချိန်၊ဘယ်နေရာမှာလုပ်မှာလည်းလို့မေးပါ။သူ့ဆီကအဖြေအတိအကျရပြီဆိုရင်အဒေါ့်ကိုလာပြောပါ။သည်လိုလုပ်ပေးဘို့အတွက်မင်းကကျောင်းကိုအနည်းဆုံးတစ်ခေါက်နှစ်ခေါက်တော့အသွားအပြန်လုပ်ရမှာပဲ။သည့်အတွက်မင်းကအသွားအပြန်စားရိပ်ကုန်မယ်
သည်အတွက်မင်းကိုအဒေါ်ကရွှေဒင်းဂါး
တစ်ပြားထပ်ပေးလိုက်မယ်။သည်တစ်ပြားကိုရောင်းပြီးမင်းရဲ့သွားလာစားရိတ်လုပ်ပေါ့အဆင်ပြေပါလိမ့်မယ်။
အလှုပြီးတဲ့နေ့ကြရင်အဒေါ်နဲ့ဦးဒိဗ္ဗကိုမေတ္တာပို့ပေးပါ။အထူးသဖြင့်တော့ဦဒိဗ္ဗကိုအထူးပို့ပါ၊ဒါဆိုရင်အားလုံးပြည့်စုံပါပြီ။
အခုအဒေါ်ပြောတဲ့ကိစ္စကိုသားကဆောင်ကျဥ်းပေးပါလို့မေတ္တာရပ်ခံပါရစေ”
ကျွန်ုပ်ကခေတ္တစဥ်းစားပြီးမှဤသို့ပြန်ပြောခဲ့ပါ၏။
“အဒေါ်ပြောသလိုလုပ်ပေးဘို့ကျွန်တော့်အတွက်အခက်အခဲမရှိပါဘူးအဒေါ်။ဒါပေမဲ့
ကျွန်တော်တို့ကိုထမင်းပို့တဲ့ကားကသည်နေ့မလာဘူးအဒေါ်။ဘာ့ကြောင့်မလာတာလည်းဆိုတာကကျွန်တော်တို့ပြည်ရုံးကိုပြန်ရောက်မှသိရမှာပါ။
ကျွန်တော်တို့ survey ဆင်းဘို့ကနောက်နှစ်ရက်ကျန်နေပါသေးတယ်။အကယ်၍ကားကပြသနာရှိနေခဲ့ရင်နောက်ထပ်နှစ်ရက်နဲ့ပြီးမှာမဟုတ်ဘူးအဒေါ်။သည်လိုဖြစ်ခဲ့ရင်ကျွန်တော်ကကျွန်တော့်အလုပ်ပြီးမှအဒေါ့်ကိုအကူအညီပေးနိုင်မှာပါ”
“သည်ကိစ္စကိုမင်းခေါင်းထဲမထည့်ပါနဲ့သားမင်းတို့ကားကမင်းတို့ကိုပို့ပြီးအပြန်မှာခဏပျက်သွားတာပါညနေလောက်ဆိုရင်ကောင်းသွားမှာပါ၊မင်းတို့အလုပ်ကလည်းနောက် ၂ ရက်ဆိုရင်ပြီးပါပြီ။အလုပ်ပြီးမှအဒေါ့်ကိုကူညီပါ။ရော့..ဒါကလှူဘို့အတွက်ရွှေဒင်းဂါး
၅ပြား။ဒါကမင်းအသုံးစားရိတ်အတွက်ရွှေဒင်းဂါး၁ပြား။အခုမိုးပြတ်သွားပြီ။မင်းပြန်ရင်အုတ်တိုက်ရှေ့နားကသစ်ပင်မှာဦးဒိဗ္ဗရှိတယ်နှတ်ဆက်သွားခဲ့ပါဦး”
ကျွန်ုပ်ပြန်အလာသစ်ပင်နားမှဦးဒိဗ္ဗကလက်အုပ်ချီရယ်ပြရင်းကျွနု်ပ်ကိုနှတ်ဆက်ခဲ့ပါ၏။ကျွန်ုပ်လည်းပြန်နှတ်ဆက်ခဲ့ပါသည်။
မိုးစဲသွားပြီဖြစ်၍ကျွန်ုပ်တို့အဖွဲ့ခေတ္တနားခိုနေသောတဲအတွင်းမှထွက်လာခဲ့ကြပါသည်။ကျွန်ုပ်တို့အားလုံးဆုံသော်ထမင်းထုပ်လိုက်ယူခဲ့သောလူငယ်၂ဦးထဲမှတစ်ဦးကကျွန်ုပ်ကိုဤသို့ပြောလိုက်ပါသည်
“ဆရာ..ကျွန်တော်တို့တွေ့ခဲ့တဲ့အဒေါ်ကြီးကအသက်သာကြီးတာ။တော်တော့်ကိုချောပါလား၊ဆရာနဲ့ဘယ်လိုသိကြတာလည်း
ပြီးတော့်သူပေးလိုက်တဲ့ကောက်ညှင်းငါးချိတ်ပေါင်းနဲ့အမဲကျော်ကလည်းတော်တော်ကောင်းတယ်ဗျို့”
“မသိပါဘူးကွာ၊သုံးပန်လှဒေဝီလို့ပြောတာပဲ”
“ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား”
သူတို့ကိုနောက်ပြောင်ပြောသည်အထင်
နှင့်ဝိုင်းရယ်ကြခြင်းဖြစ်ပါသည်။ကျွန်ုပ်က
အမှန်ပြောသည်ဟုသိသွားကြလျင်•••••။
အောင်ပြည့်စုံ
ကျွန်ုပ်၏စာကိုဖတ်မိသူအားလုံးလိုတိုင်းတရကြပါစေဗျား။