” ကျိန်စာ “(စ/ဆုံး)

Unicode Version

” ကျိန်စာ “(စ/ဆုံး)
——————

ကျိန်စာဂူးသည်ကကယ်ရှိ၊မရှိဟုတ်စွမ်းစွမ်းမည်
သူမျှမသိ။ ဘာကြောင့်ဘယ်လိုကျိန်စာ ဆိုသည်
ကြီးပေါ်လာခဲ့သလဲ။ဘယ်လိုကြောင့်ကျိန်စာသင့်
ရသလဲတိတိပပ သိသူ ” လည်း နိတ္ထိသို့နှင့်တိုင်..။
ထွန်းပိုင်တစ်ယာက်လင်မင်းဖြစ်ပျက်ပုံကြီးကိုဖြင့်
ထွန်းဆိုင်ကျိန်စာစူးပြီးဟုပဲလင်ရွာလုံးကအပ်ကျ
ပင်ကျသဲသဲကြီး ဒုံးဒုံးချထားလိုက်ကြ၏။သာမည
သူမရှိ။ကန့်ကွက်ငြင်းဆန်မည့်သူမပါ။နှလုံ၊သွင်း
နားဝင်ထိုးရာသတင်းပါးပါးတွေရှိတိုင်းသာအောင်
အဆင့်ဆင့်ရှိမြဲလုံးထိရှိသည့်သက်တော်ရှည်ကျောင်း
ဆစ်ကြီးသွားသီလလိုအမယ်ကြီးအိုကပင်လျှင် “တယ်”
အများာရဆိုရှောင်နိုင်ခဲ့သားကပဲ။
သင်းထိုက်နဲ့သင်းကံဟုတ်ချင်လည်းဟုတ်၊မှန်ချင်လည်း
မှန်ပေမပေါ့။ ကြက်ဟင်းခါးပင်ကသရက်သီးသီးပါ့မလား။
မစပ်တဲ့ငရုတ်မျိုးဆိုသာကောကြားဖူးလို့လား။
လူလူချင်းသာလိမ်ချင်လိမ်လိုရမယ်။ကံနဲ့ကမ္မဖလကို
များတော့ ယောင်တောင်ပေါင်တောင် လှည့်စားလို့
ရနိုင်ပါရိုးလား။ ဒီ အကုသိုလ်တုံး အကုသိုလ်ခဲမျိုးမှာ
ကျိန်စာစူးသတဲ့ ဆို သဟာဖြင့် ပြေးကြည့်စရာ
မလိုတွေးကြည့်လိုက်ရုံနဲ့တင် စင်းနေသားပဲဥစ္စာ။
”ဟုတ်စ” တဲ့။ ချိုသည် ခါးသည်။တောင်တောင်အီအီ
ဥပဒ်မှုတွေစွက်မနေသော်မှထွန်းပိုင်ကျိန်စာသင့်
ခြင်းကို ခေါင်းမခါခဲ့။“အိုး … သတ္တဝါတစ်ခုကံတစ်ခု
ဆိုမှတ်လား။ကုသိုလ်ရဲ့အရိပ်ဟာနေရိပ်များလိုတဲ့။
တိမ်စိုင်တိမ်အုပ်များဖုံးလိုက်ရင်ပျောက်သွားသေး
သာတဲ့ အဲ.. အကုသိုလ်ရဲ့အရိပ်များကျတော့ကာ
ဟော – ဝန်တင်နွားရဲ့နောက်က တအီအီလည်ပြီး
လိုက်နေတဲ့လှည်းဘီးလိုပဲတဲ့။ မြေပေါ်သွားသွား
ရေထဲ ဆင်းဆင်းကုန်းမော့ကိုပဲတက်တက်၊ဗွက်အိုင်
နွံအိုင်ဖြတ်ဖြတ်နွားရွှေ့ရင်ရွှေ့ နွားရပ်ရင်ရပ်၊ ထက်
ကြပ်မကွာ လိုက်နေသတဲ့ဗျာ။ အေး- ရွာလယ်ပိုင်းက
ဝက်သတ်နွားပေါ်အလုပ်နဲ့ပဲ လူလုပ်ခဲ့တဲ့စံပေါ်ကြီး
သေခါနီးကျတော့ ဘယ်လိုတုံး မြင်ခဲ့ကြရဲ့ မဟုတ်လား။
တစ်လကိုးသီတင်းသူ့လက်ချက်နဲ့သေခဲ့ရတဲ့အမဲကောင်
တွေသေခါနီးကျတော့ဘယ်လိုတုံး။မြင်ခဲ့ကြရဲ့မဟုတ်လား။
တစ်လကိုးသီတင်း သူ့လက်ချက်နဲ့ သေခဲ့ရတဲ့အမဲ
ကောင်တွေ သေခါနီး မချိမဆန့် သေချင်ပက်ကျိ
ညည်းညူနေခဲ့ရသလိုမျိုး ဝက်သံ၊ နွားသံကြီးနဲ့လေး
ဖက်ထောက် အော်နေခဲ့ရပြီး သေပြန်တော့လည်း
တိရစ္ဆာန်များလို ကုန်းကုန်းကွကွကြီးလေးဖက်ပစ်
အသက်ပျောက်ခဲ့သားပဲ မှတ်လား။ အေး ကောင်းတာ
လုပ်ရင် ကောင်းတာ ဖြစ်မယ်။ မကောင်းတာလုပ်ရင်
မကောင်းတာ ဖြစ်မယ်။ ပူမနေနဲ့ ကျိန်းသေဒက်ထိပဲ
ထွန်းပိုင်လို ကောင် ကျိန်စာမိတာများ ဆန်းမှတ်လို့”
တစ်ရွာလုံးကမော့ကြည့်နေခဲ့ရသည့်သူကြီးမင်းဘကြီး
ဘော်ကလည်း သည့်နှယ် ပီပီပြင်ပြင်ကြီး မှတ်ချသည်။
ညောင်သော ကျောင်းဆရာတော်ကြီးရော
ရဟန္တာကိုယ်တော်” ဟု ရပ်ဝေးရပ်နီး ကျော်ဇောတိက္ကမကြီး
နေသည့် ရေလယ်ကျောင်းဘုန်းတော် ကြီးဦးမောင်ကြီး”
တို့ကပင်လျှင် တစ်စုံတစ်ရာ မမိန့်။ ခပ်မဆိတ်၊
သို့ဖြင့် ထွန်းပိုင် ကျိန်စာသင့်သည့် သတင်းကရွာက
လေးအပေါ်အရိပ် မည်းကြီး စိုက်ဆင်းလာသလိုအုပ်
ဆိုင်းကျလာခဲ့ခြင်း ဖြစ်တော့၏။ သည်ရွာကလေးကို
အများက “ဖေဒါကုန်း” ဟု နှုတ်ကျိုးနေကျတကယ့်
စာနှင့်ပေနှင့်ရေးလျှင် ဘဏ္ဍာရွာ”ဟုရေးတတ်သော်မှ
လူဒတွေပါးစပ် ဖျား၌မူ “ဗဒါကုန်း”ပဲ ထွင်သည်။
“ရွှေဘဏ္ဍာသာတဲ့နန်းဆီ မှန်းလို့ဦးရီ” စသဖြင့်
ဘုန်းကြီးပေ နိဗ္ဗာန်ကျောင်းချပွဲမှာဦးလေးမြတို့
ကိုရင်တေလေတို့ ဒိုးပတ်ဝိုင်းက ဟုတ်ဟုတ်ငြားငြား
ကိုယ့်ရွာကိုယ် အမွှမ်းတင်ရင်း“ရွှေဘဏ္ဍာဘာညာ
ဘာညာ”လုပ်ခဲ့မိသည်ကိုပင်ခေါက်ထား စမ်းပါကွာ။
ပလီစိရောက်ချက်တွေအလောင်းစည်သူမင်းကြီးဖောင်
တော်နဲ့ တိုင်းခန်းလှည့်တော့ ရွှေဘုံသာငွေဘုံသာ
ဘုရားတည်ဖို့ မင်းဘဏ္ဍာတွေ လှူခဲ့တဲ့နေရာမို့
ဘဏ္ဍာရွာဆို သလေး ဘာလေး လုပ်ဇာတ်တွေပုံကြီး
ချဲ့ထားတာကိုတစ်ရွာလုံးပေါင်းလို့မှရွှေတစ်ဆယ်သား
ဖြစ်ဖြစ် မြည်အောင် မပြည့်တဲ့ဟာဘယ့်နှယ်ဘာဖြစ်ရမတုံး။
မသကာ ဗွတ်ကျားကုန်း ဆိုတာကမှဟုတ်တုတ်တုတ်
ရှိသေး” ဟုတောင်ဦးတောင်ရင်းနှင့် ဘယ်လင်းရွာမစသည့်
သောင်သောင်သာသာရွာချဉ်းကပ်လျက်တွေကနှုတ်ခမ်း
တလန် ပန်းတလန် ပေါ့ခဲ့၊ ထေ့ခဲ့သေးသည်ကော။
ဘာပဲပြောပြော “ဗဒါကုန်း” ဟုဆိုလျှင် သည်ရွာကို
ညွှန်းမှန်းလူတိုင်းသိသည်။ဗဒါကုန်း၌ ရှိလှ အိမ်ခြေ
တစ်ရာ့လေးငါးဆယ်မပိုချင်။ နွမ်းနွမ်းပါးပါး အညာ
ရွာကလေးများ ထုံးစံထန်းရွက်မိုး ဝါးထရံကာ၊ သက်
ကယ်မိုး ဝါးကြမ်းခင်းစုတ်တိစုတ်ချာအိမ်မဲ့ကလေး
တွေချည်း။ သူကြီးဘော်၊ ကျေ၊ရွာလလသသလူကြီး
ကိုဟန်တင်၊ရွာလူကြီးမောင်ချစ်ထွန်း၊ ဘိုးထွန်းအောင်
ဘိုးထွန်းအေးတို့ ညီအစ်ကိုတစ်သိုက်စသည့်လက်ငါး
ချောင်း မပြည့်တပြည့်ကသာလျှင်တိုက်ခံပျဉ်ထောင်
နှစ်ထပ်တို့အိမ်တွေနှင့်ဖြစ်၏။ ယင်းတို့သည်ပင်ဘိုး
ဘေးဘိဘင်လက်ထက်ကဆောက်ထားခဲ့ကြခြင်းဖြစ်
ပြီးနှစ်ရာချီနေလာခဲ့ကြပြီဖြစ်၍ဟောင်းလှမြင်းလှပြီ။
နွေလည်းနွေမို့မိုးလည်းမိုးမို့အိမ်အိုစော်တဟောင်
ဟောင် ရုတ်တရက်ကြည့်လျှင်မွဲခြောက်ခြောက်
ညစ်ထေးထေးနှင့်ကုပ်ကုပ်ရုပ်ရုပ်ရွာသိမ်ကလေး
ဖြစ်၏။လယ်ပိုင်ယာပိုင်ကျိကျိတက် ကြေးရတတ်
လည်းမရှိ။ ရေတော်မိုးတော် လယ်ပွဲကလေးလေး
ငါးခြောက်ဧက ကုန်းခြောက်ယာပြင်မှာပဲကြဲ၊နှမ်း
ကြဲ နွားစားပြောင်းပဲစဉ်းငုံလောက်ပဲဖြစ်ထွန်းသည့်
ခြံကွက်ကလေးချောက်ချီး ချောက်ချက်ပိုင်သည့်
ဘုရားစူးမိုးကြိုးပစ်လယ်သမား၊ ယာသမားဆယ့်လေး
ငါးဦး။ ဘကြီးဘော်က လှည်းဒေါက်ဖိုပိုင်ရှင်။
ကိုဟန်တင်ကြီးက သရေစာ မိုးစာအခြောက်အခြမ်း
အစ ဆန်၊ဆီ၊ဆား၊ငရုတ်၊ ကြက်သွန်အဆုံး ဗူလိနတ်
စပါမကျန်တင်ရောင်းသည့်ကုန်စုံဆိုင်ကလေးတစ်
ဖက်၊လလသသအသင်း က တစ်ဖက်ဖွင့်ထားသည့်
ရွာဝမ်းပိုက် ရွာရိက္ခာအိုး ကျန်သည့် ရွာသားရွာသမီး
များအားလက်လုပ်လက်စားကျောပူဝမ်းအေးတွေချည်း။
မြောက်ချောင် အနောက်ချောင်နှင့် ရွှေဘုံသာကုန်း
တစ်ခြမ်းလုံး ကျောက်မိုင်းလုပ်သား ကွာရီကျင်း
သားများချည့်သာ။လက်လှုပ်မှပါးစပ်လှုပ်ကြရပြီး
မတ်တတ်စာက လွဲ၍တုံးလုံးစာနတ္တိတွေသာလျှင်
ဖြစ်သည်။ရွာထိပ်မှာနှစ်ပေါင်းရာချီနေသည့်ဧရာ
မညောင်ပင်ကြီးတစ်ပင်ထီးထီးမားမားကြီးရှိနေ
ခြင်းနှင့် ပြည်သူ့အကျိုးပြုရဲဘက်စခန်းကအကျဉ်း
သားများသုံးဖို့ သောက်ရေအတွက်တကူးတက
လာတူးထားသည့် ရေကန်ကြီး တစ်ကန်ရှိနေခြင်း
ကပဲ ရွာကလေးကို ဂုဏ်တက်စေသည်။ရှမ်းရိုးမနှင့်
သာတစ်ကြောတည်း ဆက်နေသည့်ရွှေပြင်တင်တောင်
စဉ်တောင်ကြောကြီးကို ကျောပေးလျက်တောင်နှာ
မောင်းခြေရင်း ကုန်း စောင်းထက်မှာ ရွာကလေးကို
တည်ထားခြင်းဖြစ်၏။ရွာကလေးပေမယ့် ဘုရားစေတီ၊
ကျောင်းကန်တွေ အပေါသား။ ရွာဦးထိပ်မန္တလေးရန်ကုန်
ကတ္တရာလမ်းမှ အဝင်ဘက်တွင် ရေလယ်ကျောင်း၊
ညောင်ဘောကျောင်း ရွာအနောက်ဘက်မင်းရဲမြောင်း
မေးတင်လျက် ကဂိုဏ်းထောက်ကျောင်း၊ အရှေ့ဖျားရွာနှင့်
ဆူးတပ်စည်းခရိုးသာခြား ၍ရွှေမြင်တင်ကျောင်းကတောင်
နှာမောင်းကုန်းစောင်း၌ ရှိနေသည်။ ခရေပင်ရိပ်မြိုင်မြိုင်
အုပ်အုပ်ကြီးတွေနှင့် မင်္ဂလာစေတီဝင်း ဦးသာခေါင်
ဘုရားဟုရွာကခေါ်သည့်ရွှေမုဋ္ဌော၊ရွှေဘုံသာဘုရား
ရွှေဖြင့်မိဖုရားရွာလယ် မှာ ဆုတောင်းပြည့်ဘုရားကြီး။
ရွာကလေးနှင့် မလိုက်အောင်သာသနိကအဆောက်
အအုံတွေ တင်းကျမ်းပြည်ဓန၏။ဆိုးမွေဘမွေရွာကလေး
၏အသက်လောက်နီးနီး သမဏိရှည်နေပြီဖြစ်သည့်
တကယ့်ရတနာများ ရွာကလေး၏အနောက်မြောက်
ဘက်စူးစူးတစ်ခေါ်သာသာလောက်မှာလက်ပံပင်ကြီး
တွေ အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းနှင့် သင်္ချိုင်းရွာကလေးရှိ၏။
ဦးသာဂေါင် ဘုရားနှင့် ညောင်ဘောကျောင်းအကြား
လှည်းလမ်းကလေးအတိုင်းဖြတ်နတ်စင်နတ်ကွန်းမရှိ၊
မီးလောင်ငုတ်တိုမည်းမည်းတွေသာမိုးတိုးမတ်တတ်
နှင့်ရွာတော်ရှင်နတ်ကွန်းကလေးကိုကျော်မိလျှင်ဦးဘ
ရှင်တို့ကိုကြည်ဆောင်တို့ မွေးချင်းတစ်သိုက်၏
အမွေဆိုင် သရက်တောနှင့်လယ်တောကို တွေ့ရ မည်။
လယ်တောအစပ်မိုးနှံချုံအုပ်အုပ်များသည်သင်္ချိုင်း
မြေအစနယ်နိမိတ်ဖြစ်၏။သည်သင်္ချိုင်းကလေးက
“ပဒါကုန်း”နှင့်နီးနီးရှိ၍သာသူရွာအပိုင်လိုလိုဖြစ်နေ
ငြားလည်း သည်ရွာကလေး သက်သက်ချည်းဆိုင်
သည် မဟုတ်။ မင်းရဲ၊တောင်ဦး၊အလယ်တောင်
ကျောင်မိုင်း ဈေးကုန်း အောက်ချိုင်းစသည့်ဝန်းကျင်
ပတ်ချာလည်ရွာကလေးများကလည်းလူမို့သေလျှင်
သည်သင်္ချိုင်းကလေးဆီချကြရမြဲ၊မိုးနှံချုံနဘူးချုံများ၊
ဘောင်မှည့်ခြုံများဖြင့် ထွေးရှုပ်နေ သည့်သည်နေရာ
ကလေးမှာ အုတ်ဂူအဟောင်းအသစ်၊မြေပုံမို့မို့အဟောင်း
အသစ်ကလေးများ အစီအရိပြွတ်သိထိုးကျပ်ပိတ်နေသည်။
သင်္ချိုင်းအစပ် မိုးတွင်းခါ သဲကျောင်း၊ နွေမှာလှည်းလမ်း
ကူးကလေးကို ဓားလွယ်ခုတ် ဖြတ်တက်လိုက်လျှင်
ခပ်လှမ်းလှမ်းမျက်စိတစ်မျှော်၌ ခပ်အိုအိုယမ်းတိုက်
ဟောင်းကလေးရှိ၏။ပြည့်သူ့ဆောက်လုပ်ရေးလက်
အောက်ခံ ကျောက်မိုင်းလုပ်ငန်းပိုင်ဖောက်ခွဲရေးသုံး
ယမ်းဘီလူးများကော့တက်ကြိုးများပိုင်းခွဲသည့်စက်
ပစ္စည်းများကိုသိုလှောအုတ်တိုက်ကလေးသည့်လုံလုံ
ခြုံခြုံထူထူထဲထဲယခုဖြင့်လူလည်းမနေဘာမျှလည်း
မထားဗလာကျင်းလျက်၊ တချို့ကမူသင်္ချိုင်းကုန်းက
လေးနှင့် ရေကြောမြေကြောချင်း ဆက်နေသည်မို့ သရဲ
ကြောက်၍ ဝေးဝေးရှောင်ကြသည်။ နေ့ခင်းနေ့လယ်
ဆိတ်ကျောင်း နွား ကျောင်းသားအချို့တရေးတမော
ဝင်လှဲဖြစ်သည်။ပြောက်တိပြောက်ကျား၊ရွက်ပုန်းသီး
လုပ်တတ်ကြသည်မျိုးမှအပတောင်လည်တောင်လက်
မောင်းရှိသည်။ယင်းတိုက်ဟောင်းကလေး၌လူသူလေးပါးရှိခဲ့သည်။
ကြာပြီ။ဘီအီးတပ်ကဧကျောက်မိုင်းလုပ်ငန်းများကို
ပြည်သူ့တက်လုပ် ရေးသို့လွှဲ၊ နောက်ပြည်သူ့အကျိုး
ပြုတပ်ဖွဲ့ရဲဘက်စခန်းမှအပကျောက်ထုတ် လုပ်မှုကို
ပုဂ္ဂလိကတွေ မိုင်းခွဲခွင့်မရ။ ရွာနေပြည်ထိုင်များလုပ်
ငန်းကိုင်ငန်း မသာကြတော့သည့်နောက်ယမ်းတိုက်
လေးလည်း ဗလာဟင်းလင်းလူသူကင်းခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။ သို့တိုင်…။
သည်ယမ်းတိုက်ဟောင်းအခွံကလေး၌ပိုင်ရှင်သစ်
ပေါ်လာခဲ့ပြီ။မည်သူ လည်း မေးမနေပါနှင့်တော့။
ရွာကလေး၏ ကျိန်စာသင့်သူ ထွန်းပိုင်မှလွဲ၍ မည်သူ
ရှိဦးမည်နည်း။ပြောရမှာတော့လည်းခပ်ခက်ခက်
ထဲကဆိုသလိုဖြစ်နေပြီကော။ကိုရင်ရဲ့။ ထွန်းပိုင်လို
အကောင်ရဲ့အကြောင်း အူမချေးခါးသိလှပါသကောဆိုတဲ့
သူ့ပုလင်းတူဘူးဆို့လှချောတို့၊အောင်ခင်တို့ကံပွန်
တို့လိုအကောင်တွေက တောင်ထွန်းပိုင်ဆိုတဲ့အကောင်
ဟာဒီလိုလူစားမျိုးဟေ့ဆိုသာ သူ့ဇာတ်ရှုပ်ကြီးတွေ
ဘွားခနဲပေါ်လာခါမှပဲ ပါးစပ်ကြီးတွေဟောင်းလောင်း
ဖြစ်ကြရ တော့ကလား။ ဟုတ်စ။ထင်လည်းထင်မ
ထားမိကြဘူး။ သူတို့လည်း နကန်း တစ်လုံးတောင်
သိခဲ့ကြသာ မဟုတ်ဘူးတဲ့လေ။ ကဲ ခက်ဘူးလား။
တကယ့်သူ့နာမည်အရင်းကသာ ထွန်းပိုင်ရယ်။သူ့ကို
သိသမျှ ရွာနီးချုပ်စပ်ကတော့ဖြင့်“ရွှေမန်း”ခေါ်လိုက်
၊“မင်းသား ခေါ်လိုက်၊ “ယောင်ကြီး” ခေါ်လိုက်တာနဲ့
သုံးပန်လှဆိုတဲ့ ငတိပဲဒလ။ အင်း … လူက ထောင်
ထောင် မောင်းမောင်း နှုတ်ခမ်းမွှေးခပ်စစနဲ့ ကျော့
ကျော့လတ်လတ် ခပ်နွဲ့နွဲ့လေး နေတတ်တဲ့ကောင်။
တောင်ဦးထဲက ပန်းထိမ်ဖို အောင်သန်းကြီးစတိုင်း
တာက တစ်မျိုး၊ ထွန်းပိုင်ရွာရိုးကိုးပေါက်လျှောက်
လမ်းသလားပြီး လူလုံးပြ နေတတ်တာကတစ်မျိုးရယ်၊
သူကလူကလေးမှထူထူရှိပလားဆိုရင် သူ့လောက်
ဘဝစုံတဲ့သူအရှား သားလို့ အခြောက်တိုက် လက်
မထောင်နေတတ်တဲ့ကောင်။ နားထောင် သူများ
ရှိလိုကတာ့ ပိုလိုလိပ်ကလေးလက်ကြားညှပ်ပြီး
ကရားရေလွှတ် ကရွတ်ကင်းလျှောက်တွေပြောပါ
လိမ့်မဗျာ။ ပါးစပ်ကအမြုပ်တွေတစီစီထွက် ပြီး
ဟိုလူ့တံတွေးစဉ်၊ ဒီလူ့တံတွေးစဉ်နဲ့ပြီးပဲမပြီးနိုင်
တော့ဘူး။ ပြောလည်း ပြောတတ်၊ ပြောလည်းပြော
နိုင်တဲ့အကောင် အဟုတ်။ပြောလို့သာ ပြောရသား။
တွေးကြည့်လိုက်တော့လည်း သင်းလောက်စုံတကာ
စေ့တဲ့ အကောင်မျိုးက အကျဲသားလား။ မျိုးမပြတ်
အောင်အိုးကင်းပဲ့နဲ့ပျိုးထားရမယ့်ကောင်စားမျိုးရယ်။
အဖမိဘကတောင် တောင်သာသာ တောင့်တောင့်
တင်းတင်းဆိုလေတော့ လယ်ထဲချောင်းထဲ လယ်ထွန်
ကောက်ရိတ်ဓားမဦးချ။ အလုပ်တွေဘက်ကိုယောင်
လို့မှ မျက်စောင်းမထိုးဖူးခဲ့ဘူး။ ရာသီပေါ်စပါးပေးနှမ်း
ပေးတောပွဲစားအလုပ်မိုးလုံး ပတ်လည်လျှောက်ရတဲ့
အလုပ်မို့တဲ့။ စာရင်းထဲမထည့်ပြန်ဘူး။နို့မို့ဖြင့် ကဲ-
စာကလေးပေကလေးပေါက်ပေါက်ရောက်ရောက်
ဆည်းပူးမလား ကြိုးကြိုး ကုတ်ကုတ်ရှိမလားမှတ်ပ။
ရွာ့ပတ်ချာလည်ကရှိသမျှ ဘုန်းကြီးကျောင်းတွေ
သာ တစ်ကျောင်းပြီး တစ်ကျောင်း ပြောင်းသာပြောင်း
ခဲ့ရာ့။ မင်္ဂလသုတ် တောင် မတက်ခဲ့ရဘူးတဲ့။ နောက်
ဆုံးဂိတ်ထိုးခဲ့တဲ့ ဘုန်းကြီး ဘိုးဩဘာရဲ့ ရွှေအုန်းပင်
ကျောင်းကနေ ထိုးမောင်းနဲ့ ကြေးစည်ကြီးခိုးရောင်း
ပစ်လို့ ခေါင်းနဲ့ ဆင်းပြေးခဲ့ရပါရောလား။ အဲဒီကတည်း
က ဘယ်ကျောင်းရိပ်မှ ကန်ရိပ်မှသင်းနင်းလို့မဖြစ်
တော့ပါဘူးဆို။ထွန်းပိုင်ဆိုသာအဲသလိုကောင်။
အဲ..အဲသလိုလူရိုသေရှင်ရိုသေ ဟုတ်ဟုတ်ငြားငြား
အလုပ်မျိုးတွေ မှာသာ မဖြစ်ထွန်းတာ။ ရွာစဉ်ကိုးပေါက်
ဖဲလည်ရိုက်ဖူးတယ်။ ကိုချစ်တီးတို့ ကိုသန်းကြွယ်တို့
ဘကြီးဖိုးထွန်းအေးတို့ ဂျင်သမားအုပ်စုတွေရဲ့ဂျစ်ကားနဲ့
မန္တလေး မုံရွာ၊ ရွှေဘို၊ တောင်ကြီး မြစ်ကြီးနားအထိ
ရေဆုံးမြေဆုံးနယ်ကျော် ရပ်ခြား ရင်ကျွန်ခံဖူးတယ်။
သူ့ပါးစပ်က “မှော်ထဲ .. မှော်ထဲ”လို့ ပြောပြောနေတတ်
တဲ့သပိတ်ကျင်းဘက်ကမှော်ရုံဖယောင်းတောင်၊ရွှေမှော်ရွှေတော
တွေမှာလည်း သူ့နားရွက်ရာချည်းပဲ။
ရွာဘုရားပွဲ အလှူပွဲ၊ ဘာပွဲညာပွဲဆိုတဲ့ ပွဲတကာမှာ
ဒိုးပတ်မင်းသား အိုးစည်လိုသဟေ့ဆိုရင်လဲ သူပဲ။
ဟုတ်တယ်ဟုတ်တယ်။ အဲသည်ဝမ်းတွင်းပါဇာတ်ပိုး
ကလေးနဲ့ကျုပ်တို့ ရွာတွေဘက် ပဲပေါ်နှမ်းပေါ်ချိန်
လှည့်လှည့်ကတတ်တဲ့ “ပန်တျာစိန်အောင်ကြည်ရဲ့
တောဇာတ်ကလေးတစ်ဇာတ်မှာဝင်လုပ်ဖူးတယ်။
ဇီးသီးကောက်တဲ့။ တောမရောက်တောင်မရောက်ပါ။
သူ့အပြောကတော့ပြဇာတ်မင်းသား သဘာဝဝင်းကြိုင်ရဲ့
လက်ထောက်မင်းသားတဲ့။အဲ- ကြည့်ဖူးသမျှလူတွေက
ဖြင့် “ထွန်းပိုင်” က ဝေလေလေ မင်းသားပါကွာ။ ဝန်လိုရင်
ဝန်ဖြစ်လိုက်။ မင်းသမီးအဖေလုပ်တဲ့လူပြက်ကြီးဖျားနေ
တော့မင်းသမီးအဖေဝင်လုပ်လိုက် ဟော …. မင်းသားကြီး
အောင်မြစိန် အရေးပေါ်ဆေးရုံတင်လိုက်ရပြန်တော့လည်း
ဘုရင်ခန်းက ကြဲပြန်သတဲ့။ ဘာပြောပြောလေ ဘယ်လင်း
ရွာမက မြင်းမိုရ်တောင် ဘုရားပွဲတုန်းကကတဲ့ “ဖွားတော်မူ
ခန်းမှာထွန်းပိုင် သုဒ္ဓေါ ဓနမင်းကြီး လုပ်တာကတော့အဟုတ်
ကောင်းသဟဲ့လို့ဖြင့် ကျော်ခဲ့ဖူးပါရဲ့။ဒါပဲ ….အဲဒါလက်ကုန်ပဲ။
ဘယ့်နှယ်ဗျာအဲဒီဇာတ်ထဲကလူရွှင်တော်ရဲ့ ကြီးရဲ့မိန်းမယိမ်း
သမခင်မူကို သုတ်ရပြီး ပြေးလာခဲ့သတဲ့လေ။ ကောင်းကြသေး
ရဲ့လား။ သင်းရဲ့အကျင့်စုတ်ပဲ့တဲ့ ဒု-သ-န-သော”သွေးဆိုးက
အဲဒီကစခဲ့ကားခင်မူနဲ့ကလည်းတစ်လကိုးသီတင်းပဲပေါင်း
လိုက်ရထင်ပါရဲ့။ သူလင်ရဲ့ကြီးတို့၊မင်းသားကြီးအောင်ပြငိ
န်တို့ သူ့ဆရာသဘာဝဝင်းကြိုင်တို့ရွာအထိ ပေါက်ချလာတဲ့ပြီး
တုတ်တပြက် ဓားတပြက် တရားတဘောင်ကလေး နှင့်
လောက်အောင်ပေးလိုက်လို့ သင်း ထောင်နှုတ်ခမ်းမသီ
လိုက်ရတာ။ နို့မို့ဖြင့် ထောင်ထဲ ဒုတ်ဒုတ်ထိ တန်းခနဲရောက်
ရော့ မှတ်သဗျ။ ဒါပေသိ ကျော်မ ကောင်း ကြားမကောင်းပါဗျာ၊
ကျုပ်တို့တောကျေးလက်မှာ သည်လိုအကျင့် စာမျိုးကိုဖြင့်
ရွံ့ကြအော့ကြလွန်းလို့မှ တကတည်း။အင်း…ဟုတ်ပ- အစ
ရှိအနောင်နောင်တဲ့ဟုတ်။ နဂိုကအဝတ်အစား ကြော့ကြော့
လတ်လတ်ကလေးဝတ် လက်ကြားမှာ ပိုလိုလိပ်ကလေးညှပ်၊
ရွာထိပ်က ဦးထွန်းရွှေကြီးရဲ့ “နဂါးနီ” လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ
နေကုန်နေခန်း လေထိုင်ပန်းဂျင်သမား၊ဖဲသမားတွေနဲ့ ဇာတ်
သမခင်မှုနဲ့ကြာကူလီဇာတ်ရှုပ် လည်း ခင်းပြီးကရော အရက်
နံ့ကလေး တသင်းသင်း နှုတ်စလျှာစကလေး တရွှင်ရွှင်နဲ့
ကြော့ကြော့လွင်လွင် ဝတ်စားဆင်ပြင်ပြီး သူများမယား
ကြောင်တောင်နှိုက်တဲ့ အလုပ်မျိုးကို လက်ရဲဇက်ရဲ လုပ်လာ
တော့တာပဲ။ ရွာကလေးကစုန်းမကြီးလို့ယိုးတဲ့ ဘွားစာစင်
ကြီးတစ္ဆေသရဲဒမွေးသလိုမျိုး ကျုပ်တို့မှာလည်း ရွာခရိုးဖျက်ပြီး
ထင်းခွေတတ်တဲ့ထွန်းပိုင်လို မသူတော် ကောင်ကိုမြွေပွေးခါး
ပိုက်ပိုက်ထားမိကြရဗျ။ဘာကြာတုံး။ သူတို့အိမ်ဘေးက
နွားပွဲစားတင်မောင်ရဲ့မိန်းမလုံးတင်မ နဲ့ငြိကြပြီး၊ ဟိုခမျာ
တွေမှာလင်မယားကွဲကြပါရော့လား။တင်မောင်တို့လုံးတင်
တို့ ပူညောင်ပူညောင်တွေ ဖြစ်နေသခိုက် ဟိုမုဆိုးမသားအမိ
ဖွားလှမေတို့ မိရွှေရင်တို့ အိမ်ဝင်လား ထွက်လားလုပ်ရာက
ရင်ရွှေတစ်ယောက်လင်ကောင်မပေါ်တဲ့ ကိုယ်ဝန်ကြောင့်
ရှက်လွန်လွန်းလို့တဲ့။ သူ့အိမ်ထဲမှာတင် ကြိုးဆွဲချပြီးသေ
ကရော၊ အင်း … တစ်ရွာလုံးက ထွန်းပိုင်လက်ချက်ဆိုတာ
ရိပ်မိကြသား။ ဒါပေသိလက်ဆုပ်လက်ကိုင်ပြစရာဘာက
မှမရှိတာကို။ အရိုးခံ မကလေး ရင်ရွှေကိုပဲ ဖိသနားပြီး ဒီ
အမျိုးယုတ်ကောင်ကို တစ်ရွာလုံးက အော့ကြောလန်
မျက်မုန်းကျိုးကုန်ကြလေရဲ့။ထွန်းပိုင်ကပေတဲ့လူပါး။
ရင်ရွှေတစ်ယောက်ဒီလိုဒီအကြောင်းသေးတဲ့ ဆိုတဲ့အသံ
လည်း သန့်ခနဲ ကြားရော။ ထွန်းပိုင်တစ်ကောင် ရွာရိပ်ရွာ
ခြေက စုပ်ခနဲ ပျောက်ကရောပျို့၊သူအမျိုးသူ့အဆွေတွေ
ရှိရာမြစ်ငယ်၊ မြစ်လောင်း ဘက် ပို့ထားသလိုလို၊ ဘကြီး
ဖိုးထွန်းအေးရဲ့သားကြီး ဂျင်ဆရာ ဖဲဆရာ ရွှေအောင်သန်း
တို့နဲ့ပဲ ကျောက်ဆည်ဘက်မှာ ရှောင်နေသလိုလို။ နှစ်လ
သုံးလလောက်တော့မျက်စေ့အောက်ကပျောက်ချင်းမလှ
ပျောက်သွားတာ အမှန်ပဲ။အာရုံနောက်စရာနည်းသွားတာ
လေနော။အဲအဲသာတောင်ကိုယ် တောချောက အထည်
သည်အပျိုကြီးမသန်းနဲ့လည်းငြိငြိစွန်းစွန်းတွေ ဖြစ်ခဲ့
သေးသတဲ့။ တင်အောင်ပုရဲ့သမီး ဆတ်ကော့လတ်ကော့
မစိန်ကြူ စိန်မှုတို့ ခပ်ကဲကဲဟာမလေးတွေကိုလည်း
မြည်းစမ်းခြေတော်တင်သွားသေးသတဲ့ ဆိုတဲ့ အပုပ်နံ့က
လေးတွေက သိုးသိုးသုံသုံ ပွထလာသေးသဗျ။ လူကမရှိ
တော့တာတောင် သင်းရဲ့အော့နှလုံးနာစရာဗရုတ်သုတ်
ခဇာတ်လမ်းတွေက ဂယက်ထကျန်ရစ်ခဲ့သေးတော့တာ။
သေခြင်းဆိုး။ မထင်လိုက်ပါနဲ့ဗျာ။ကြောင်ကြာကြာ ရေမငုပ်ပါဘူးဗျ။
ရွာကလေးက ထွန်းပိုင်နဲ့ရင်ရွှေတို့ရဲ့ပုံဆိုးပန်းပျက်အ
ဖြစ်ကြီးကိုမေ့ပစ် နိုင်ဖို့သွေးမှမအေးရသေးခင် “ထွန်းပိုင်
တစ်ကောင် ဧည့်ခံပွဲကို မြစ်လောင်း မှာ လုပ်မယ်။ ရွာက
ပွဲတက်မယ့် ပရိသတ်ကို ရွှေဆည်မန်းကားတွေနဲ့ ပို့ပေး
မတဲ့။ ဝက်သားဟင်းလေး၊ ပဲကြီးနှပ်၊ ငရုတ်သီးကြော်၊
သရက်ချဉ်သုပ် နဲ့ ကျွေးမတဲ့”စတဲ့ သတင်းကြီးကဟုန်းခနဲ
ဟီးဟီးထလာပါရော။အဲသာ – ထွန်းပိုင် အမေကြီးဒေါ်လှကြီး
ရဲ့ဉာဏ်ပဲ၊ စနက်ပဲဆိုသာ အသိသာကြီးပဲ။ ရွာဝင်မလှတဲ့
သူ့သားတော်မောင်ကို ပွဲကြီးလမ်းကြီးခင်း ဆွေကြီးမျိုးကြီး
နဲ့ဆက်၊ စားကောင်းသောက်ဖွယ်တွေနဲ့ မျက်နှာချိုသွေးပြီး
တင့်တောင်းတင့်တယ်ရွာပြန်နိုင်အောင်ကြံသာလေ။မအေကို။
သားဆိုး မအေတပေဟန်ရပန်ရပေဆိုသာကိုး။ ဟုတ်စ။
ကြံစည်တိုင်းလည်းမဖြစ်ဘဲ။စေတနာမှန်မှလည်းကံက
အကျိုးပေးဦးမှာကိုး။ မျိုးစေ့မမှန်မှဖြင့် အပင်သန်နိုင်ပါ
တော့မလား။ ဟာ.. ထွန်းပိုင်တို့ သတင်း ရွာလုံးမပြန့်ခင်
ရင်ရွှေအမေကြီးဖွားလှမက ဝါဆေးတွေသောက် သတဲ့။
သေကြောင်းကြံသတဲ့။စကားမေးတောင် မရလိုက်ဘူး။
ပွဲချင်း ပြီးပဲတဲ့။ အိုး … ဘာပြောကောင်းမတုံး။ ရွာလုံးကို
ဆူကရော ကျွတ်ကျွတ်ကို လန်လို့၊ရွာမေတ္တာရေစူးလိုက်
ကြပုံများထွန်းပိုင်တို့သားချင်းတစ်သိုက်ပုရွက် ဆိတ်တွင်း
ထဲ ဝင်ပုန်းကြရမယ့် ဘဝမျိုးနဲ့ ဒက်ထိတိုးခဲ့သလေ။ ကိုင်း
မှတ်ကရာ။ရင်ရွှေအမေကြီးအသုဘကဖြင့် စည်ချက်ဗျာ။
ရွာနီးချုပ်စပ်က ရင်ရွှေတို့သားအမိ အကြောင်းဆိုးရှာကြ
ပုံကို စုပ်တသပ်သပ်နဲ့ ရွာသင်္ချိုင်း ကုန်းဟာပွဲခင်းကြီးလို
ကိုဖြစ်လို့။ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးတိုးမပေါက်ဘူး
ရယ်၊ဟုတ်ပ ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ။ထွန်းပိုင်တို့ မင်္ဂလာပွဲကဖြင့်
ကျီးနဲ့ဖုတ်ဖုတ်ပဲတဲ့။ ထွန်းပိုင်ဘက်က သူ့အဖေ သူ့အမေနဲ့
မကင်းရာ မကင်းကြောင်း ဆွေရင်းမျိုးရာလေးငါးဆယ်
ယောက်ကလွဲလို့ သွားတဲ့ လူမရှိ။ သတို့သမီးတစ်ဖက်တည်း
ကြဲရတဲ့ ပွဲဖြစ်သွားပါရောလား။အရေးထဲသတို့သမီးမောင်
ထွန်းပိုင်ယောက်ဖလောင်း အငယ်ဆုံးကောင်ကထွန်းပိုင်ရဲ့
အဆီတစ်ထပ်၊အသားတစ်ထပ်ဂုဏ်ကျက်သရေတော်
အနန္တတွေကို ဘယ်က ဘယ်လို ကြားတယ်မသိ။သူ့အစ်မ
နဲ့မတန်ဘူး။ ဒီမင်္ဂလာပွဲကိုဖျက်သလေးဘာလေးနဲ့တုတ်
ဆွဲဓားဆွဲ ပုဏ္ဏက ထတိုက်ပြန်လို့ မင်္ဂလာဆောင်ဟာ
ပြီးလို့သာပြီးလိုက်ရတယ်။ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ကြီးတဲ့။
“ဟုတ်ပကွာ- ရွှေမောင်သောင်းကျန်းတော့မှသတို့သား
မျက်နှာကို မြင်ဖူးတယ်ရှိအောင် ကြည့်မိပါရဲ့။ မသတီစရာ၊
အော်ဂလီဆန်ဂရာ ရုပ်ကြီးပါကွာ။ တကယ့်တဏှာရူးရုပ်ကြီးပါ။
သတို့သမီး ဘေးထားပြီး သူ့မိန်းမအစ်မဝမ်းကွဲအိမ်ထောင်
ပျက်မ ရုပ်လုံးကြီးပေါက်လှ နွဲ့နွဲ့ကို မျက်စိကျွတ်ကျမတတ်
ငမ်းကြောထနေလိုက်ပုံများ၊ လူလစ်ရင်ပဲ ထလုံးတော့မယ်ပုံ။
အကျိုးနည်း”ဆိုတဲ့ အသံတွေလည်း ထွက်ခဲ့သေး။
တိုတိုပြောကြပါစို့ရဲ့။ မင်္ဂလာပွဲမပျက်ခဲ့ပေမဲ့ထွန်းပိုင်အဖို့တော့
မဟာ အရှက်တော်ကွဲခဲ့ရတဲ့ပွဲပဲ။ခွေးတောက်နွယ်ကဖြင့်ဘယ်
လာသရက်သီးသီးနိုင်ပါ့မလဲ။ မ်ဟုတ်ဘူးလား။
တစ်ခါမကခြံခုန်ဖူးတဲ့ထွန်းပိုင်လိုကောင်ဟာနောက်ထပ်
နောက်ထပ်ခြံခုန်ဖို့များဖြင့် ဘာခက်တော့တာမှတ်လို့။
မြစ်လောင်းက သူ့မိန်းမနဲ့ တစ်နှစ် သာသာပဲသားမှတ်
မှတ်မယားမှတ်မှတ်ပေါင်းလိုက်ထင်ပါရဲ့၊ သမီးမိန်းလေး
တစ်ယောက်ရတယ်ပြောကြသာပဲ။ သူမိန်းမရဲ့အစ်မဝမ်း
ကွဲနွဲ့နွဲ့ဆိုတဲ့ဟာမနဲ့ ရှုပ်ကြပြန်ရော။ နဂိုကမှ ထွန်းပိုင်ကို
ကြည့်မရတဲ့ သူ့မယားရဲ့မောင်တွေက ထွန်းပိုင်ကိုမြက်
ခုတ်တဲ့ဓားနဲ့ ပြန်ပိုင်းလို့တစ်ယောက်သေလိုက်နှစ်ယောက်
ဆေးရုံတင်လိုက်ရသတဲ့။ ကဲ …. ပြီးရော၊ ဆိုင်းမဆင့်ဗုံ
မဆင့်ဘဲ သင်းတို့ လင်မယားလည်းကွဲ၊ ထွန်းပိုင်တစ်ကောင်
လည်းဓားခုတ်မှု၊ လူသေမှုတွေနဲ့ ထောင်ခုနစ်နှစ်ကျကရော။
အဲဒါတောင်သူ့အမကြီးငွေထုပ်ပိုက်ပြီးအလိုက် ကောင်းလို့ဗျာ။
နို့ပို့ဖြင့် သင်းလိုကောင်ကြိုးကျရင်ကျ ထောင်တစ်သက်
ကျချင်ကျနေဦးမှာ၊ ကံသီဒပလို့။ထွန်းပိုင်ထောင်ကျနေတုန်း
သူ့မယားသေတယ်။ နှလုံးရောဂါနဲ့တဲ့။ ဒီကောင်ထောင်က
လွတ်ရက်စေ့လို့ လွတ်လာတဲ့အခါ သူသမီးကလေး
လက်ဆွဲပြီးမျက်နှာဆီးရွက်လောက်နဲ့ရွာရိပ်ရွာခြေကိုပြန်
ကပ်လာပြန်တယ်။ ဟိုး… ယောနယ်ဆောနယ် ပုံတောင်
ပုံညာဘက်က ရဲဘက်စခန်းမှာ လမ်း ဖောက်၊ ကျောက်ထု
လုပ်ခဲ့ရသတဲ့။ နဂိုက ပျော့စိပျော့နဲ့ နုနုဖပ်ဖပ် သင်း
ရုပ်ရည်ဟာ မီးသင့်ထားတဲ့ ကျွန်းငုတ်တိုလိုပဲ မဲသဲလို့၊
ကြမ်းထော်ရွတ်တွ လို့။ ကျက်သရေတစ်စက် မရှိဘူး။
ထွန်းပိုင်ဟေ့လို့ ပြောလို့သာ ယုံလိုက်ရ တယ်။ အရင်
ထွန်းပိုင်ဟာ နင်နေငါသွားပဲ။ ဒေါင်းတည်မောင်းတည်
ကြမ်း ကြမ်းထော်ထော် ဘုကလန့်ခွစာ။ ထွန်းပိုင်ရယ်လို့
ဖြစ်လာခဲ့ပြီကိုး။သူရဲ့သမီးကလေး ရွှေအေး ကိုလည်း
ရပ်လိုက်တာများတုန်နေရော။ သူ့ဘဝ သူ့အသက်ကို
သူ့သမီးကလေးအပေါ်ပုံထားလိုက်တော့သလိုပဲ။ အဲ..
ဘယ်လိုမှမပြောင်းလဲတာက သူရဲ့စုတ်ယုတ်ကန်းတဲ့
အကျင့်။ မိန်းမမြင်ရင် ဖျတ်ဖျတ်လူး တဏှာရူးထတတ်
တဲ့ အကျင့်။ပျိုသောအို သောလင်ရှိသောမရွေးပစ်မှား
လိုက်တတ်ရင်တဲ့တိရိစ္ဆာန်ညာဉ်ဆိုးကြီးလေ။သူရုပ်ကြီး
ကသာတစ်စက်ကလေးမျှ ကျက်သရေကျက်သရာမရှိ။
စုတ်ပဲ့နေ တာ။ မိန်းမများ ချဉ်ခြင်းတပ်လို့ ဝမ်းပတဲ့ဟေ့
ဆိုမှဖြင့် အခွင့်သာရင် ကြုံ တဲ့ နေရာမှာတင် အဓမ္မနသား
ပါရ လိုက်တော့မယ့်ပုံမျိုး၊ မိန်းကလေး တွေ မပြောနဲ့၊
ကိုင်းပါလေ..အဲသလိုကနေထွန်းပိုင်ရဲ့အဲ – အဲကျပ်တို့ရွာ
ကလေးရဲ့ အဲ – ဘယ်လိုပြောရမလဲ ဘယ်သူ့အပေါ်ကို
တည့်တည့်တန်းတန်းရည်ရွယ် မှန်းမသိတဲ့ ကျိန်စာဆိုး
ကြီးနဲ့ ပြုန်းခနဲ ပျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်မိကြတော့ ရတာပဲ။
ဒီလိုဒီလိုဒီလို။ထွန်းပိုင်ရဲ့အခြေမလှတဲ့ ပြည်တော်ပြန်
ခန်းကို ပြောခဲ့ပြီနော်။ ထောင် ထွက်ဆိုတဲ့ နာမည်တစ်
လုံးနဲ့အတူ ဘယ်လိုဂုဏ်ပုဒ်များ ထုပ်ထုပ်ပိုက်ပိုက်ကပ်
ပါလာခဲ့သေးတယ်ထင်တုန်း။ ယစ်ထုပ် တဲ့ဗျ..ယစ်ထုပ်တဲ့။
သူ့သူငယ် ချင်း ပုလင်းတူဘူးဆို့ညိုရောင်တို့ထွန်းအောင်လေးတို့
ကက်ဘိုတို့ကင်ပွန်း ပေးတပ်တဲ့နာမည်လေ။အသောက်
သမားအချင်းချင်းကတခုတ်တရဘွဲ့ရည် ပေးကြရတာဆို
တော့ တွက်ကြည့်ပေါ့ဗျာ။ သင်း… အခြေအနေကို၊
ဟုတ်သယ်။သောက်ချက်ကရက်စက်သယ်။သူကျွဲပေါက်
လောက်ရှိတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးထဲကိုကြွက်တွင်းရေလောင်း
သလိုတဖြောဖြောသွန်ထည့်ပစ် လိုက်တဲ့ သေရည်တွေဟာ
ကျုပ်တို့ ရွာတစ်ရိုးမှာ မြင်းလှချည့်လို့ကျော်တဲ့အဖိုးလေး
ဘိုးတင့်တို့ကြီးတော်မတင်ရတို့လက်ဖြစ်သောအရက်
မီးတောက်တွေမှ ဟုတ်ပါလေစ ထင်ရလောက်ရဲ့၊
အရက်နဲ့ မျက်နှာသစ်၊ အရက်နဲ့ပဲ ဗိုက်ဖြည့် အရက်ကိုပဲ
ရေချိုးဆိုသလိုပတ်ကြမ်းတိုက်ပြီး သောက်နေတော့အား
နဂိုကမှအတန်အသင့်ချောင်ချောင်လည်လည် ဆင်ပိန်
ကျွဲတွေပဲဟာ ငွေကိစ္စက သူ့အဖို့ ဘာပူစရာရှိပမလဲ။
အဲဒီအထဲ ထောင်ထွက်ဆိုတဲ့အရှိန် ကဟပ်နေပြန်သေး
တော့ရွာနီးချုပ်စပ်ကအကုသိုလ်နဲ့မကင်းတဲ့လူစုတွေထဲ
မှာ ထွန်းပိုင်က အနပ်မရှိတဲ့တောမှာ မင်းမူနေတဲ့
ကြက်ဆူရိုင်းပင်ကြီးလို ဖြစ်လို့။ မိုက်ရိုင်းထွားကြိုင်း
နေတော့တာပ။အင်း…ပြောလက်စနဲ့မို့ ပြောလိုက်ပရစေတော့။
ကျုပ်တို့အရိုးခံ သက် သက်ရွာကလေးဆီကိုဟို
ကျောက်ဆည်၊မန္တလေးကမကောင်းတဲ့အပျက်မ
တွေကို ရွှေလမ်း၊ငွေလမ်း ဖောက်ခဲ့တာလည်း
ထွန်းပိုင်ပဲသိလား။ လှစ်ခနဲ လှစ်ခနဲ ပျောက်သွား
တတ်တာ။ ဘယ်သူမှ သိပ်မရိပ်စားမိခဲ့ကြဘူး။
တစ်ခါသားတော့ ထွန်းပိုင်နဲ့အတူ ပြီတီတီမျက်နှာ
ပေးနဲ့ လော်လော် လည်လည် အဆင်အပြင်တွေနဲ့
တစ်ကိုယ်လုံး ကျပ်ထုပ်စည်းထားသလို မှန်အင်္ကျီ
ဝတ်ထားသလို ကောင်မလေးသုံးယောက်ပါလာခဲ့သယ်။
ဟုတ်သပျို့၊ ရွာကရပ်ကမပြောနဲ့ ထွန်းပိုင်ကို
သည်းသည်းလှုပ်ချစ်လှ ပါချည်ရဲ့ဆိုတဲ့သင်းအမေ
ကြီးကတောင်သင်းနဲ့သင်းကောင်မတွေကိုသူ့အိမ်
အပြင်မှာဖင်ပူအောင်အထိုင်မခံခဲ့ဘူး။ကျက်သရေ
ယုတ်လို့တဲ့။အိပ်သနတဲ့။ခုနစ်သံချီကြီးနဲ့ ခွေးမောင်း
သလို မောင်းချတော့တာပဲ။ ထွန်းပိုင်သမီးပေါက်စနီး
ပေါက်စန ရွှေအေးမကတောင် “အဖေ့ကောင်မတွေနဲ့
အဖေ ဘယ်သွားသွားဘယ်သေသေ သင်းတို့နဲ့အတူ
အိမ်ပြန်မလာနဲ့လို့နှုတ်ခမ်း တစ်လန်ပန်းတစ်လန်ဝုန်းဒိုင်းကြဲခဲ့သေးသဗျ။
ကိုင်း အဲဒီမှာတင် ထွန်းပိုင်တို့ ခွေးဘုရားပွဲတွေ့တော့တာပဲ။
ဟုတ်တယ်။ဟုတ်တယ်။လူအသေအပျောက်နာရေးကိစ္စ
မှမရှိခဲ့ရင်ဘယ်သူ ကမျှအရေးအရာလုပ်ပြီးမျက်စောင်း
လှည့်မထိုးတတ်ကြတဲ့သင်္ချိုင်းကုန်းကဘွားစောရီကုသိုလ်
သုသာန်ဇရပ်ကြီးမှာ ယာယီစတည်၊ချပြီး ဖြစ်ချင်တိုင်း
ဖြစ်ကြတော့တာပဲ။ ရွာထဲက ကုပ်ကမြင်း ဝမ်းတွင်းရူး
ကြာသမားတစ်တွေ လည်းပေါဒိသာဒ လက်သစ်တွေ
ချက်ချင်းလက်ငင်း ဖြစ်ကုန်ကြရာပျို့။ကျုပ်တို့တောဓ
လေ့မှာ ဒါမျိုးမရှိဘူး။ ပေတစ်သီး ကျီးတစ်သား”တဲ့။
တည်မိတဲ့ဘုရားလင်းတပဲနားနား မယားမှတ်မှတ်
သားမှတ်မှတ်ပေါင်းကြ ရတဲ့ဟာ။ ဘယ် …. ရှုပ်ရှုပ်
ယှက်ယှက်တွေ မရှိဖူးခဲ့ပါဘူး။ မိဘမောင်ဖား ဆွေ
အသိုင်းမျိုးအသိုင်းကလည်း လက်သင့် မခံဘူး။ နားရှိ
လို့သာ ကြားဖူးရတယ်။ “ကြေးစားမ”၊ “အဝှာ” သည်မ”
ဆိုသဟာ ထွန်းပိုင်နဲ့ကျတော့မှပဲ မကြည့်ချင် မြင်ချင်
ရက်သား တည့်တည့်ကြီးတိုးဖူးရသာ။ မိရိုးဖလာအစဉ်
အလာ မရှိဘူးတဲ့ကိစ္စမျိုးလား။ သည်အတိုင်းတိုင်း
ဖြစ်ချင်ရာ ဖြစ်တဲ့လို့ လက်သင့်ခဲ့ကြပြီ မတုံး။လောင်မီး
ကြီးကျသလို ထဖြစ်ကုန်တော့တာ ပါ။အင်းနောက်
တော့အမြင်မတော်အကြားမတော်လို့နဲ့ တူပါရဲ့။ ညောင်
တောကျောင်းဆရာတော်ကြီးက သူ့လက်ကသုံးတောင်
ဝှေးဦးဇင်းကလေး ဦးပဏ္ဍိကိုလွှတ်ပြောချိန်းဆိုလား။
အများ သူတကာရပ်နဲ့ရွာနဲ့ ဆိုင်တဲ့ သုသာန်ဇရပ်ကြီး
ထဲကနေ ပြောင်းပြေးကြရောတဲ့။ဒွိ – ထွန်းပိုင်တဲ့လား။
ကောင်းကောင်းကန်းကန်းဖြစ်မှာ။ခွေးမြီးကောက်
ကျည်တောက်စွပ်လိုက်တာကမှရေးတေးတေးရှိသေး
ထွန်းပိုင်လိုကောင် ဖြောင့်ဖြောင့်ဖြူးဖြူးဖြစ်ဖို့များဖြင့်
မလွယ်ရေးချမလွယ်။ သိပ်အပေါက်အစများတဲ့ကောင်ရယ်။
ဟုတ်သယ်.. ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ။ သိုက်ပြောင်းကြသာ။
ဘွားစောရိသုသာန်ဇရပ်ကြီးပေါ်ကနေ လူသူလေးပါး
အသွားအလာ အပေါက်အရောက်နည်းတဲ့ အဲဟိုယမ်း
တိုက်ဟောင်းကြီးထဲကို ထွန်းပိုင်တို့ ဇိမ်နန်းကြီးရွှေ့
ပြောင်းကြသာလေ။အဲသည်တော့မှ အခက်ကြီးခက်
ကုန်ရော ကျပ်လူရေ။ မကောင်းတဲ့ ဟာမတွေတရုန်းရုန်းနဲ့
တဏှာဘီလူးစီးနေတဲ့ မသူတော်ကောင်တွေတအုန်းအုန်းနဲ့
ယမ်းတိုက်ဟောင်းတစ်ဝိုက်မှာဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်ထင်တိုင်း
ကြဲနေကြတော့တာပေါ့ ။အရက်ပုန်းကလည်း ရောင်းလိုက်
သေး။ ဖဲဝိုင်း ဂျင်ဝိုင်းကလည်း မပြတ်။ ထွန်းပိုင်တို့များ
တဟဲဟဲနဲ့သွားကြီးကိုဖြဲလို့။ပါးစပ် ကနားရွက်တက်ချိတ်
တော့ မတတ်ပဲ။နောက်တော့ဘယ်သူကလက်တို့လိုက်
တယ်ရယ် မသိဘူး။ စဉ့်ကိုင် ဂါတ်တဲက တိုက်ပိုင်ကြီး
ဗိုလ်မာကိုယ်တိုင် သူ့တပည့်လက်သားတွေ အုံနဲ့
ကျင်းနဲ့ လာဖမ်းသွားကရော။ အံမယ်မင်း – ထွန်းပိုင်တို့
ယမ်းတိုက်ရိပ်သာ ဇိမ်နန်းမှာပုလိပ်လက်ကရှောင်ပြေး
နေတဲ့နာမည်ကြီးဝရမ်းပြေး အာဠာဝက တင်ဝင်းတို့
ဆရာတပည့်တွေကိုပါမီလိုက်သေးသတဲ့။ စဉ့်ကိုင်နယ်
တစ်ရိုး ဟိုးဟိုးကျော်နေတဲ့ဓားပြသန်းမြိုင်ကိုလည်းမိ
သတဲ့။မန္တလေးကျောက်ဆည် ဘက်က လွင့်လာခဲ့ကြတဲ့
ဆောင်ကြာမြိုင်မယ်တွေကချည်း ဆယ့်လေး ငါးယောက်ဆိုပါရော့လား။
အဲသလိုနဲ့ထွန်းပိုင်ထောင်တစ်ခါထပ်ကျပြန်ရော။
ဒီတစ်ခါသိပ်တော့ မများဘူး၊ အလုပ်ကြမ်းနဲ့ ထောင်ဒဏ်နှစ်နှစ်တဲ့။
ဒီတစ်ချီ ထုံးဘို ကျောက်မိုင်းရဲဘက်စခန်းက ထွန်းပိုင်
ပြန်လွတ်လာ လိုက်တာကိုဘယ်သူမှ သိပ်မသိလိုက်
ကြရဘူး။ ငြိမ်လို့ ကုပ်လို့။ “ထွန်းပိုင် ထောင်က လွတ်
လာပြီ။”လို့ သိုးခနဲ သန့်ခနဲ ကြားလိုက်ကြရတာကလွဲလို့
ဘာမျှကို လှုပ်လှုပ်ခတ်ခတ် မရှိလှဘူး။သိပ်လည်းမမာရှာဘူးတဲ့၊
ရဲဘက်စခန်းမှာ တော်တော်ကလေး အမောင်းခံခဲ့ရတယ်
နဲ့ တူရဲ့၊ လူ ကလည်း ယူပစ်လိုက်သလိုချုံးကျလာခဲ့တယ်။
အရင်တုန်းကကိုယ်ကောင် ကြီးရဲ့ တစ်ဝက်တောင်မရှိချင်
တော့ဘူး။ ရိုးကြီးဂေါင်ဂင် ပိန်ရှည်ကြီး ကို ဖြစ်လို့။
တကယ့်ပစ္စုဒ္ဓရကြီးပါလူရာ၊ ကျောက်ကြီးမှန်လို့ဆိုလား။
ခါးတစ်ဖက်စောင်းလို့ သံခြေကျင်းဒဏ်ကြောင့် မျက်စိက
ပွဲပြီတဲ့။ သီသီမှုန် နေသတဲ့။ ညနေတိုင်ရောက်ရင်ကြက်
မျက်ကလည်း နှိပ်စက်သေးသတဲ့။ ထုံးဘိုငှက်မိထားလိုက်
တာကခေါင်းကိုပြောင်လို့။ ဆံပင်မွှေးတောင်မရှိတော့
သလောက်ပဲတဲ့။သူ့အမေကြီးဒေါ်လှကြီးလည်းအာမ
ကျယ်နိုင်တော့ဘူး။ ထွန်းပိုင်သမီး ရွှေအေးမတောင်
ဒီတစ်ခါတော့ သူ့အဖေစုတ်စုတ်ပဲ့ပဲ့ ဖြစ်လာခဲ့ပုံကို စိတ်
ထိခိုက်ရှာထင်ပါရဲ့။ ခါတိုင်း သူ့အဖေထွန်းပိုင်ကိုစေ့စေ့
မကြည့်ဘဲရှောင်ဖယ်ရှောင်ဖယ်လုပ်နေခဲ့ပေတဲ့ဒီတစ်ခါ
တော့ထွန်းပိုင်ကိုဂရုစိုက်ရှာတယ်။ ဒီအဖေ၊ ဒီသမီးပဲရှိ
ကြရှာတော့တာဆိုတော့လည်းသွေးကစကားပြောတယ်ဆိုကြပါ
စို့။ သူ့အဖေကိုပျာပျာသလဲပြုစုရှာတယ်။
ဒီတစ်ချီတော့ ထွန်းပိုင်ခြေငြိမ်ပြီ။ မိုက်ဇာတ်တစ်ဇတ်သိမ်း
ပြီလို့ပဲ ထင်လိုက်မိကြတာပေါ့။ နော့ – သူ့အမေကြီးနဲ့
သူသမီးရွှေအေးတို့က ထွန်းပိုင်ကို သူ့အပေါင်းအသင်းဟောင်း
ဝေလေလေတွေနဲ့ မချိတ်မိ မဆက်မိလေရအောင်မျက်စိ
ဒေါက်ထောက်ကြည့်နေကြပြီကိုး။ ညိုရောင်တို့ လှချော
တို့ကံပွန်တို့ ငပန်တို့လို ထွန်းပိုင်ရဲ့ ပုလင်းတူ ဘူးဆို့တွေ
ရစ်သီ ရစ်ဝဲလုပ်လာကြပြီဆိုသာနဲ့ကလော်ခုနစ်သံချီ
တုတ်တော့ပဲတော့ပတ်ကြမ်း တိုက်ပစ်တာပဲ။ ကိုင်းမှတ်ရော့။
နို့ပေတဲ့ဖွတ်ကိုရွှေချလို့ချောင်းဖြစ်ရိုးထုံးစံမှမရှိတာ။
ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်ခိုင်းထားရုံနဲ့လည်းခွေးကခြင်္သေ့
ဖြစ်မလာနိုင်ဘူးလေ။ဟုတ်။ ထွန်းပိုင် လေ။ထွန်းပိုင်
ဆိုမှပဲအရှင်လတ်လတ်ကြီးနဲ့ကိုငရဲကြီးရှစ်ထပ်ဆီဇောက်ထိုး
ဆင်းမယ့် အကောင်းစားမျိုး။ ခေတ်မကောင်းလို့
ရူးချင်ယောင်ဆောင်နေခဲ့ သာ။ သင်းရဲ့မွေးရာပါ
အယုတ်တမာညာဉ်သွေးဆိုးက လုံးလုံးကြီးပျောက်
သွားခဲ့သာမှမဟုတ်ဘဲပဲ။ပိုလို့တောင် ဆိုးလာသေး။
မီးကျီးခဲတစ်စကို အမှိုက်နဲ့အုံပြီး ဖုံးထားလိုက်ပေတဲ့
လူမမြင် သူမပြင် လုံချည်လို့သာလုံသွားမယ်။ အတွင်း
လှိုက်ပြီးဒီမီးကစွဲနေလောင်နေဦးမှာပဲ။ မီးခိုးငွေ့တအူအူနဲ့
အောင်းပူက ကြီးနေဦးမှာပဲ။ လူသူမသိပေတဲ့ ကြိတ်ပုန်း
စွဲလောင်နေတဲ့မီးကတစ်၈၈ပိုလို့သာတိုးလာပွားလာကြီး
လာမှာပဲ။အဲသလို ပ။ ထွန်းပိုင်ရင်ထဲက တဏှာရမ္မက်မီး
ဟာ အစာဆာနေတဲ့သံပခြုပ်ထဲကမြွေပွေးမြွေဟောက်လို
မျိုးပေါက်လိုက်မဟဲ့လိုချည်းပါးပျဉ်းထောင်အကွက်
စောင့်နေသာကလား။အင်း… ဒီတစ်ခါလုပ်ပေါက်ကြီး
ကတော့ မကြားဝံ့မနာသာချည်းပဲ။ ဘယ်သူကမှ စိတ်ကူး
ထဲတောင် ဝင်မလာဘူးတဲ့ ကိစ္စမျိုးလေ။ ယုတ်လည်း
ယုတ်ကန်းယက်လည်း ပက်စက်တယ်။ ကြားရချက်တော့
အော်ဂလီဆန်ပြီး အန်ချပစ်ချင်စရာ အဟုတ်။
ဟုတ်သယ်။ ထွန်းပိုင်ထောင်က ထွက်လာပြီးမှ
ခြောက်လလောက် ရှိ သေးသည်ကိစ္စဆိုးကြီး ဖြစ်လာသာပဲ။
ဘာတဲ့ကျုပ်လူရယ်… ဘာတဲ့။ အင်း…ဟုတ်ပြီဟုတ်ပြီ
“ခွကောင်”တဲ့ ခွကောင်တဲ့ပျို့ထိုညကလသာသည်။
သာလိုက်သည်မှအညာရွာကလေးများထုံးစံလရောင်
အလင်းအောက်မှာ ထင်းထင်းကြီး၊ လင်းလင်းကျင်းကျင်း
မြင်နေလောက်အောင်သာ၏။ နေရောင်အစား လအလင်းက
ဖြူပြာပြာ စူးတောက်နေခြင်းမှလွဲ၍ နေ့နှင့်မခြား။
လရောင်အောက်၌ရွာကလေးကပို၍ချစ်ချင်စရာကောင်း
လှသလိုဖြစ် ၏။လရောင်ဖက်ထားသည့် စိမ်းနက်နက်
ငှက်ပျောပင်အုပ်တွေ လရောင် ပြောင်တိပြောက်ကျား
စွန်းကွက်နေသည့်သရက်ပင်၊သင်္ဘောပင်၊ဗန်ဒါပင်ရိပ်
တွေ လအလင်းတွေဝင်းနေအောင်ဆမ်းထားသည့်မန်
ကျည်းရွက်စိပ်စိပ် များနှင့် မန်ကျည်းပင်အိုကြီးတွေ၊
လင်းတစ်ဝက် မှောင်တစ်ဝက် တမာပင် သက်ကျားကြီး
တွေသည်လရည်အတူတူသောက်ရင်းလရောင်ထဲ၌နစ်ဝင်
လို့။ ငြိမ်ကုပ်လို့။လက်လှုပ်မှ ပါးစပ်လှုပ်ရသည့် ရွာဆင်းရဲ
ကလေးမို့ ညတိုင် မိုးစုပ်စုပ် ချုပ်သည်နှင့် မလှုပ်မယှက်
ငြိမ်သက် တိတ်ဆိတ် အိပ်စက်ကြပြီ။ ကိုးနာရီ
ညဦးပိုင်းကတည်းကတုတ်တုတ်မျှမလှုပ်နိုင်ကြ
ဆယ်နာရီအထိမစောင့်နိုင်။ ပဲ အိပ်မောကျတတ်ကြသည်မှာ ထုံးစံ၊
ကိုကြီးသန်းတို့ ဉာဏ်သိန်း ကြည်ဆောင်၊ မှတ်တင်တို့
ရွာဦးထိပ်က ဆူးတပ်ရွာစည်းခြံရိုးကို ပိတ်ကာထားသည်။
အရှေ့တံခါး၊ အနောက်တံခါးဝကင်းတဲကလေးဆီ၌လည်း
ငုရည်စိမ်တောအရက်ကလေးခပ်ထွေထွေဖြင့် ဟောက်သံ
ပေးနေသည့် ကင်းအဖွဲ့သား လူပျိုသိုးတစ်သိုက်တုံးလုံး ပက်
လက်။ညောင်ဘောကျောင်းမှ အုန်းမောင်းခေါက်သံ
၁၁ချက်ကြားရ၏။ မှန်မှန် ကြားနေရသည်။ သည်အုန်း
ကြီးခေါက်သံမှတစ်ပါး ရွာရိပ်ဝန်းကျင်တစ်ခွင် တစ်ပြင်
လုံး ငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ်။ တစ်ချီတစ်ချီ လေပြည်ကလေး
အသုတ်လိုက်၌ ဖြောကနဲ လွင့်ဝဲ ကြွေဆင်းသွားကြ
ရှာသည့် မန်ကျည်းရွက်ကြွေ ကလေးများသည်သာ
ရွာကလေးကို စောင့်ရှောက်နေတော့သယောင်တ
ဖြောဖြောလုပ်နေကြ၏။”လူ..လူ…လူပါတော့လူပါ.
အရပ်ကတို့ ကယ်ကြပါဦး လူ…လူပါ”သန်းရင်မ၏အသံ။
ထိတ်လန့်တကြီးကြောက်သည်းပိုလျက် အာခေါင်ခြစ်
အော်လိုက်သံစူးစူးကြီးကငြိမ်တိတ်ဆိတ်နေသည့်ညယံ
ကိုဖောက်ထွက်လာ၏။ အော်သံစူးစူးဝါးဝါးတွေနှင့်အတူ
အလေးချိန်စီးပီး ခန္ဓာကြီးတစ်ခု၏ ခြေသံတဗုန်းဗုန်း
တွေကိုလည်းအတိုင်းသားကြားလိုက်ကြရသည်။ ရွာလယ်
ဘုရားကြီး တံတိုင်းအနောက်မုခ် ခြင်္သေ့ကြီးနှစ်ကောင်ဘေး
ဘကြီး ဦးတိုးအောင်၏ စပါးတလင်း၊ နှမ်းတလင်းကွင်းပြင်
အစပ်၌ ခရိုးခရိုင်တဲကလေးထိုးလျက်နေကြသည့် စိမ်းမောင်
တို့ သန်းရင်တို့ လင်ကိုယ်မယား အိမ်လမ်းကြားကလေးမှ
သည်ဘုရားတံတိုင်းကြီးဘေးလမ်းမြှောင်ကလေး အတိုင်း
ဖုန်းဒိုင်းဖုန်းဒိုင်း ပြေးရသွားသည်။ ရွာလယ်လမ်းမကြီးဆီ
မရောက်၊ ရွာပြင်မထွက်။ လရောင်အောက်မှာပဲ ပျောက်
ချင်းမလှပျောက်သွား၏။ “သန်းရင် သန်းရင် ကောင်မလေး”
“ရှန် ဘကြီးတိုး”
“ဟဲ့ – နှင့်လင် – စိမ်းမောင်က ဘယ်သွားလို့တုံး။ ဘာဖြစ်သာတုံး”
“ကိုကျော်ဒင်ကြီးတို့နဲ့အိုင်ကြီးတောဆီထင်းခုတ်လက်စားလိုက်ပါသွား
တာ လေးငါးရက်ရှိပြီ ဘကြီးရဲ့”ဟဲ့ .. မိန်းမသားတစ်ယောက်
တည်း အဖော်အလှော်ကလေးမှ ခေါ်မအိပ်ဘူးလားဟယ် နင့်နယ်”
“ခါတိုင်းခါ ကိုစိမ်းဟင်မရှိလည်းကျပ်ဘာသာနေနေကျပဲ
ဘကြီးရယ်။ ဘာမျှမှ မဖြစ်ခဲ့ဘူးတာ။ အခုကျမှ …”
“ဟဲ့….မီးကလေးဘာလေး လက်စမ်း။ ငါတို့ ဝင်လာခဲ့ကြမလို့”
လရောင်ဝင်းသော်မှ နွေဦးညမို့ တောင်ခြေအစပ်က
သူတို့ရွာကလေး အဖို့ ပူစပ်ပူလောင်ကြီး ရှိနေတတ်၏။
သို့ဖြစ်၍လည်း အိမ်ထောင်သည် ယောက်ျား၊ မိန်းမည
အိပ်ရာဝင်အင်္ကျီကပ်ခဲသည်။ယောက်ျားသနာတွေက
ကျောပြောင်ကြီးတွေနှင့် ပိန်းမတွေက ထပ်ရင်လျား၊
တချို့အရှက် အကြောက်ကြီးသူများသာရွေးခံအင်္ကျီ
ကလေးဘာကလေးနှင့်။ သည်ထုံးစံ အတိုင်း သန်းရင်
မမှာလည်းထမီရင်လျားကြီးနှင့်ဖြစ်နေမည်စိုး၍ဘကြီးတိုး
က သတိပေးခြင်းဖြစ်သည်။မိန်းမသားတစ်ဦးတည်းနေ
သည့်အိမ် အဝတ် အစားမလုံမလဲ ဖြစ်နေသည့်ခိုက်
ယောက်ျားဘသားကြီးတစ်သိုက်က သူ့ဘဲ သူ့အိမ်ထဲ
ခေါင်းငုံ့မဝင်အပ်သည်မဟုတ်လား။ထင်သည့်အတိုင်း
သန်းရင်မကထမိရင်လျားကြီးနှင့်တုံးလုံးပက်လက်အိပ်
ပျော်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်တဲ့။အိုက်စပ်စပ်ရှိလွန်းလှ၍ရေထ
ချိုးပစ်လိုက်သေးသည်တဲ့။ ပြီးမှ သနပ်ခါး၊ ခြေဆုံးခေါင်း
ဆုံးလိမ်း၍အိပ်ရာဝင်ခဲ့ခြင်း။ သန်းရင် မ ရေချိုးနေစဉ်
တုန်းက တလင်းနောက်ဖေးဘောက်ခွေးပင်ချုံတွေဘက်
မှ ချိုးချိုး ချွတ်ချွတ် အသံများ ကြားနေရ၍ နောက်ကျော
မလုံခဲ့။ ခါတိုင်းခါ သန်းရင်မမို့ ရေတစ်ခါချိုးပြီးဆိုစိမ်ပြေ
နပြေ လိမ်ဆွဲချိုးမြဲဖြစ်လည်း ယခုဖြင့် ကိုယ်ရေအေး
သွားရုံသာဗွမ်းဗွမ်းခွက်ဆင့်ခပ်လောင်းလျက်သုတ်သုတ်ပဲ
ပြီးခဲ့သည်။ တော်တော်နှင့်အိပ်၍မပျော်နိုင်။“ခုနကတမျိုး
မျိုး တချွတ်ချွတ် တွေကဘာများပါလိမ့်မလဲ” စိတ်တထင့်
ထင့်စနောင့်စနင်းကြီးဖြစ်နေခဲ့သည်တဲ့။
မှေးခနဲ အိပ်ပျော်မည် ကြံခါရှိသေး။ သူ့နံဘေးမှာပူးဝင်ကပ်
လာသည့် လူ့ခန္ဓာကိုယ်အတွေ့ကိုသန်းရင်မသတိထားမိ
လိုက်၏။အိပ်မက်လိုလိုဘာလို လို။ “အဲ ကိုစိမ်းမောင်များ
ပြန်ရောက်လာလေသလား။ ဒီရက်နှင့် ဒီရက်ဆို ရောက်ဖို့
သင့်ပြီပဲ။ သို့တိုင် သူယောက်ျားအကြောင်း သူသိသည်။
ကိုစိမ်းမောင်ကဤမျှအငမ်းမရဘီလူးသရဲစီးတတ်သူမဟုတ်။
အနေတည် သလောက်အရှက်အကြောက်ကြီးသူ။ဤ
ကိစ္စမျိုး၌ဆန္ဒအားနည်းသူ၊ယခုလူ ကဖြင့် အတွေးတွေ
ကယောက်ကယက်ဖြင့် ဖျတ်ခနဲ လန့်နိုးလာချိန်၌ ဗလ
ကောင်းကောင်းအားကောင်းသန်မာယောက်ျားရင့်မာ
ကြီးတစ်ယောက်က သူမ၏ဝတ်ရည်ကိုသောက်မိဖို့အ
တင်းအဓမ္မအားကြိုးခနွဲ။ရေတိမ်နစ်လုလု။ သန်းရင်မ
သည် ဒေါင်းတည်မောင်းတည်လုံးကြီးပေါက်လှ ထွန်
နှင့်အားနှင့် မိန်းမမဟုတ်ဘဲကနွဲ့ကလျအစားထဲကမိန်း
မမျိုးဆိုလျှင်ပန်းကောင်းအညွန့် ကျိုး ဖြစ်ခဲ့ရပေလိမ့်မည်။
သန်းရင်မက သန်းရင်မပေမို့ သင်းအကြံအတိုင်း ဖြစ်မလာ၊
သူ့လိုဘ မပြည့်လေ၊ မသမာကောင်က ကမူးရူ၊တို၊
ဝုန်းဒိုင်းကြဲလေ။ “ကြာကြာဆိုလျှင် ရေတိမ်နစ်ရချည့်”
အတွေးဝင်မိသည်နှင့် သန်းရင်မက သင်း၏မျက်ခွက်
ကြီးကိုဒူးတစ်ဖက်နှင့်တွန်းကာလျက်ကျန်လွတ်နေသော
ခြေတစ်ဖက်ဖြင့် သင်းရင်ဝကို စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆောင့်ကန်
ပစ်လိုက်သည်။ “အင့်”ခနဲအရှိုက်ကိုဖိလျက်ကုန်းကုန်းကြီး
ဖြစ်နေသည့်လူမသမာကိုကြည့်မနေအားပါးစပ်ထဲကြုံရာ
ကြုံးအော်ပစ်ခဲ့သည်။လူ – လူ-လူ- လူလူပါတော့
လူပါ” သည်တော့မှသည်လူတိရစ္ဆာန် သုတ်ခနဲဖြုတ်ခြည်း
ထပြေးသွားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
“ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲဟယ်…ကြုံမကြုံဖူးပါဘူး”
“အေး… ဘယ်လိုဖြစ်သာတုံး- ကိုယ့်တစ်ရွာတည်းသား မိန်းမသူကို
လင်သားသနာပရှိခိုက်ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ဒီလိုဖြစ်ရမှာ
မှုတ်လား။ကြည့်ပါ ဦးဖြစ်ပုံကိုဘေးကကြားလို့မှမတော်
အများတကာရွာတွေဆီများ သတင်း ပေါက်ခဲ့ရင် ရှက်စ
ရာကွာ။ ရွာနာရရည် ချီးတဲ့မှ”“ပြောစမ်းဟေ့ပြောစမ်းငါ့
နှမဘယ်အကောင်ထင်တုန်းခွေးများနွားများလို တိရစ္ဆာန်
ချိုးချိုးတဲ့ အကောင်ကို အရေခွံဆုပ်ပြီး နပ်နုပ်စင်းပစ်လိုက်
ရ အောင်ပြောစမ်းလာတစ်ယောက်တစ်ပေါက် တစ်ယောက်
ပါးစပ်ဖျား တစ်နားဖြင့် ရုံးစုရုံးစု ကြွက်ပီကြွက်စီတွေ ဖြစ်လာသည်။
ယောက်ျားမိန်းမ လူစိမ်းလူကျက်တွေ သန်းရင်မတဲကလေးကို
ဝိုင်းပတ်လျက် တင်းကျမ်းပြည့် လာသည်။ ဘယ်ကောင်လဲ။
သည်လောက်အယုတ္တအနတ္တဇာတ်ကိုလက်ရဲဇက်ရဲကျူးရဲ
ကျော်ရဲတာဘယ်သူလဲ။ဥစ္စာနေခွဲသော်မှသီလကိုယ်ကျင့်မ
ညစ်ခဲကြသည့်တို့ရွာကလေးမျက်နှာကို အိုးမည်းသုတ်ဝံ့တာ
ဘယ်သူလဲ။ တက်တခေါက်ပေါက်ခြားဆွဲတုတ်ဆွဲ။
သန်းရင်မခမျာ မည်သူ့မျက်နှာကိုမျှ ရဲရဲမကြည့်ရဲ။
ဘာစကားမျှ ပြောမထွက်။ရှိုက်၍ရှိုက်၍သာငိုသည်။
ခေလှသည့်သူ ကြမ္မာကိုတွေးမိတိုင်း မျက်ရည်ပေါက်ကြီး
ငယ်တွေ တလိမ့်လိမ့် ဖြာဆင်းလာသည်။“ပြောစမ်း
ဘယ်ကောင်လဲဘယ်သူလဲ”။မေးခွန်းတွေကသူ့နားဝသို့
ဓားလှံတွေခက်ရင်းခွတွေဖြင့် ထိုးမွှေဆွနေကြသည်သို့။
“ဟင်”
အတွေးတစ်ချက် ပြက်ခနဲ လင်းသွားသည်။ “ဟယ်…
ဒီအယုတ်တမာကောင်– သင်းပဲသင်းပဲ တကယ့်လက်
သည်တရားခံကိုသန်းရင်မရင်ထဲဒိုင်း ခနဲသိလိုက်ပြီ၊
“ထွန်းပိုင် ဒီကောင်ပဲ”၊သည်တဏှာရူး၏မရိုးသားသော
ကြာကြည့်တွေကိုသန်းရင်မ အမှတ် ထင်ထင်သတိထား
မိခဲ့သည်မှာကြာပြီ။ သုံးလေးလမျှရှိရော့မည်။အို – ဟုတ်
လောက်မထင်ပါဘူးလေ။ကိုယ်ကလင်ရှိမယားပဲ။သည်
လိုနှင့်ပဲပြီးခဲ့ရသည် ချည်း။အသားတွေကို ပေါက်ထွက်
ခမန်း ပြူးပြူးကြီးစူးစူးရဲရဲ စူးစိုက်ကြည့် နေတတ်သည့်
မျက်လုံးတွေသည်မရိုးမှန်းသန်းရင်မသိနေသလိုလို။
ဘာမှန်း မသိဘဲ ရင်တုန်ပန်းတုန် အသည်းထဲအူထဲကပင်
စိမ့်လာရ၏။ သည့်နောက်သူ့လင်စိမ်းမောင်နှင့်တပူးတွဲ
တွဲလုပ်လာ၏။ဟိုအကြောင်းပြသည်အကြောင်းပြဖြင့်
ခနော်ခနဲ့ သူတို့တဲအိုကလေးထဲဝင်ခလုတ်ထွက်ခလုတ်
ခြေရှုပ်ချင်လာသည်။ စားဝိုင်းသောက်ဝိုင်းခွက်ပုန်းဝိုင်း
ကလေးတွေ အချိစိပ်လာ၏။ အထူးသဖြင့် စိမ်းမောင်နှင့်
ထွန်းပိုင်နစ်ယောက်တည်း ကြိတ်ဝိုင်းများချည်း ဒိုင်ခံဖြစ်လာသည်။
စိမ်းမောင်ကလည်း စိမ်းမောင်၊ ယမကာကလေးမှ
အာမဆွတ်လိုက်နှင့် တခူးခူးတခေါခေါ ဟောက်သံပေး၍
ကုလားသေကုလားမော အိပ်ဖို့ပဲ အားသန်သည်။လင်ကြီး
ငုတ်တုတ်ရှေ့ထားပြီ၊ သူ့မယားကိုမျက်စိစားပွဲထိုင်ပြစ်မှား
နေသည့်တိုင် သရိုးသရီ မရှိခဲ့။ တဟီးဟီး တဟားဟားပွဲ
များတောင် ကျနေလိုက်သေး။
“ဟုတ်ပါပြီ- ဒီသေနာကောင်မှ သင်းအသေအချာပါပဲ။
လက်ရဲဇက်ရဲ မခိုးမခန့် ရှိလိုက်ပလေသာနော်။ အံမယ်
လေး – ရေတိမ်မနက်ခဲ့လို့ တော်ပါ သေးရဲ့။ စေ့စေ့တွေး
ရေးရေးပေါ်ချင်သည်။သေချာမှုတွေဒီရေတက်လာလေ၊
ထွန်၊ပိုင်အယုတ်တမာကောင်အပေါ်အော့နှလုံးနာလေလေ။
သို့သော်ငြား “ထွန်းပိုင်ပါပဲ” ဟု သန်းရင် ပါးစပ်မဟခဲ့။
စိမ်းမောင်၏ ဒေါသကို သိသိကြီး။ “မယားထိ ဓားကြည့်”
အစားထဲကမို့ တုတ်တပြက် ဓားတပြက်သတ်ပွဲပုတ်ပွဲ
တွေဖြစ်လာနိုင်သည်။တစ်ရှက်ကနှစ်ရှက်ဖြစ်ရော့ မည်။
သည်လိုနှင့် သန်းရင်မကပဲ ဘီလူးအစီးခံရသလိုလိုသရဲ
အစီးခံရသ လိုလိုနှင့် ပွဲပြီးသွား၏။ စိမ်းမောင်ကပင်လျှင်
“နင့်နှယ်ဟာ .. မကြီးမငယ် အရွယ်ကြီးကျမှ အူတိအူ
ကြောင်နဲ့ဟု ရယ်ချင်ပက်ကျိ ကျီစယ်ခဲ့သေး သည်။
ဘာပြောပြော ထွန်းပိုင်တစ်ကောင် သူတို့အိမ်ကို အဝင်
အထွက်ကျဲ ကျုံ့သွားသဖြင့်ဝမ်းသာရသေး။ နှစ်ကြိမ်သုံး
ကြိမ်မင်းရဲမြောင်းရေချိုးဆိပ် ၌ ရင်ဆိုင်တိုးမိကြသေး
သော်လည်း မရှိတင်ကဲ မျက်လုံးတွေဖြင့် ရီဝေဝေစူးစူးကြီး
ကြည့်နေသည်မှတပါး စကားဟဟ မပြောတော့။
“ကောင်းပါလေ့ တော်” ဟုပဲ တစ်ခန်းရပ်ခဲ့ရသည်။ သို့နှင့် ။
သန်းရင်မကိစ္စအတွယ်ရယ်မှပါးစပ်မငြိမ်ကြရသေး။
ဘကြီးဦးပန်းမြိုင်တို့ဝိုင်းတိုက်အစပ်တွင် သက်ငယ်မိုး၊
ဒဟတ်သားပေါက်ကာတဲသာသာအိပ် ကလေးဖြင့်နေ
သည့်လင်သေမုဆိုးမတင်နွဲ့ကိုလင်းအားကြီးမှောင်ကြီးပဲ
တောထဲ အဓမ္မဝင်လုံးသည့် အရေးအခင်းက ပေါ်လာပြန်သည်။
တင်နွဲ့လင်သား မွန်ကျော်တစ်ယောက် ပိုးထိ၍ဆုံးပါးခဲ့သည်
မှာ အခါ မလည်ချင်သေး။ တစ်ကောင်ကြွက်တစ်မျက်နှာသည်
တူမကလေးကို မျက်နှာလွှဲခဲပစ် မပြုရက်နိုင်သဖြင့်တူလိုသားလို
စာရင်းငှားမွန်ကျော် ကောင်လေးနှင့်နေရာချပေးခဲ့ရာမှ
တစ်နယ်သားကအလျင်ဦးအောင်ပျက်စီးခဲ့ရသဖြင့်တင်နွဲ့
မျာ ဘကြီးဦးပန်းပြိုင်ဝိုင်းတိုက်ထဲမှာပဲသောင်တင်ခဲ့ရ၏။
နံနက်လင်းစာပဲပြုတ်နှင့်ငချိပ်ပေါင်းရောင်းလျက်သူ့ဝမ်း
သူကျောင်းရသည်။ ပဲရွေးဆန်ရွေးနှင့် အိပ်ရာဝင် နောက်
ကျတတ်စမြဲ။ ထို့အတူပင် ပဲပြုတ်အိုး တည် ငချိတ်ပေါင်း
ရောင်းလျက် သူ့ဝမ်းသူကျောင်းရသည်။ ပဲရွေးဆန်ရွေး
နှင့်အိပ်ရာဝင်နောက်ကျတတ်စမြဲ။ထို့အတူပင်ပဲပြုတ်
အိုးတည်ငချိတ်ပေါင်း ပေါင်းဖို့ မိုးလင်းအားကြီး သုံးနာ
ရီထိုးဆိုလျှင် ထရတတ်သည်။ သည်အကွက်ကိုချောင်း
၍ ဒု-သ- န-သော မသူတော်ကောင်က ဇွတ်အတင်းဝင်
လုံးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ရုတ်တရက်သားမို့တင်နဲ့အငိုက်မိသွား
၏။သူအိပ်ကုတင်မည်ကာမတ္တကလေးပေါ်၌ပိုးလိုးပက်
လက်အမ္မသမားက အတင်းကြံသည်။ ပိတ်ပိတ်သည်းသည်း
မှောင်နေသည့် လင်းအရုဏ်ဦး ကလည်း သည်အတိုင်းတိုင်း
ကြည့်နေပုံရသည်။ တင်နွဲ့ကို မကယ်နိုင်။ တော်ပေသေးသည်။
လင်းအားကြီး အအေးပိုလာချိန်တိုင်း ပန်းနာထတတ်မြဲ
ဖြစ်သည့် ဘကြီးဦးပန်းပြိုင်ကသူတို့ဖလုံးဗထွေးအသံတွေ
ကိုကြားပိ အောင်ကြားဟန်တူ၏။”ဟဲ့..မိန်းခလေးဘာဖြစ်
တုံး-အသံတွေဆူလှည့်” ကလားဟု အိမ်ကပြင်ပေါ်က
လှမ်းမေးသံ ကြားလိုက်တော့မှသားရဲမင်းရဲ ကောင်ဗြုန်းခနဲ
လက်သပ်ကိုယ်ကျွတ် ထွက်ပြေးသွားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
သည်တစ်ခါ၌လည်း အရှက်သည်းတတ်သည့် တောလေ့အရိုးခံ
သဘာဝက မိတင်နွဲ့ကို နှုတ်ဆွံ့စေခဲ့သည်ထင်။ မခံချိမခံသာ
ရှက်ရှက်နှင့်ပဲ သည်အတိုင်းတိုင်း ငုတ်တုတ်ပစ်ငြိမ်ခံနေ
လိုက်ရတော့သည်။ သည်အန္ဓမ ကောင်သည် ဘယ်သူလဲ။
ရေနံဆီမီးခွက်ကိုဖျတ်ခနဲမှုတ်ပစ်၍ဇွတ်အတင်းဝင်လုံးခဲ့သ
ဖြင့် ဘယ်သူဘယ်ဝါ တိတိပပ မသိလိုက်။ သည်အကောင်ကို
သိသလိုလိုရှိသားဟုတင်နဲ့ထင်သည်။ ဘယ်သူလဲဘယ်သူ
လဲ။ဇွတ်အတင်း ဖျစ်ညှစ်စဉ်းစားလည်း မထွက်။ဖြစ်ချင်တော့
နောက်တစ်ရက်ပဲပြုတ်ရောင်း ထွက်ရင်း၊ ရွာလမ်းချိုးအ
ကွေ့မှာဘွားခနဲ ရင်ဆိုင်အတွေ့၌ ပြူးပြူးစူးစူးကြီး သူ့ကို
ကြည့်နေသည့် ထွန်းပိုင်မျက်ဝန်းများကို မြင်မှ မှတ်မိလိုက်
၏။ “အို.လိုသင်းပဲသင်းပဲ။ ဖြစ်မှဖြစ်ရလေဟယ်။တကယ့်
တိရစ္ဆာန်ကောင်ရဲ့လက်ချက်ပါဒကာ”။ နှုတ်မဖွင့်သာသည့်
ကိုယ့်အဖြစ်ကို ကိုယ်ခံရခက်လှရည်။ကိုယ့်သိက္ခာကိုယ်ငဲ့
၍ ရေငုံနှုတ်ပိတ်နေခဲ့သည်လင့်ကစား တချို့တလေ
ကရိပ်မိကြဟန်ရှိသည်။တင်နွဲ့ကိုဖေးဖေးမမရှိရှာကြ
သည်။ ထွန်းပိုင်ကိုဖြင့် ချေးထက်ပို၍ ရွံလာကြပြီတည့်။
သည်လိုနှင့် .။ရက်ပိုင်းကလေးပဲ ခြားသည်။ရွာမြောက်
ပိုင်းက နာတာရှည်လူမမာသည် နှုတ်ခမ်းမွှေးအုန်းမောင်
၏ မိန်းမမဲတူမကိုခြင်ထောင်အထိ”ခွကောင်”ဝင်လုံးသွား
ပြန်သတဲ့။အုန်းမောင် ကရောဂါဒဏ်နှင့်ယဲ့ယဲ့ကလေးပိန်း
ဟေနေချိန်သူကလေးအငယ်နှစ်ကောင် နှင့်ခြင်ထောင်စွဲ၍
အိပ်သည့်မဲတူမကိုဇွတ်ဝင်ကြံခြင်းဖြစ်သတဲ့။ သင်းအကြံ
အောင်ခဲ့သလား၊ မအောင်ခဲ့သလား အတပ်မသိကြရ။
အုန်းမောင်နှင့် ပဲ့တူ ဖက်၍ ငိုနေကြသည်ကိုဖြင့် လှကြည်တို့
စိန်ဥမောင်တို့ မိပုတို့က တစေ့ တစောင်းတွေ့ခဲ့ မြင်ခဲ့ကြ
သတဲ့ဟူသော သတင်းကိုမသက်မသာကြားရကြသည်။
နောက်တစ်ည။ရွာတောင်ပိုင်းကဆတ်ဆတ်ကြဲကက်ကက်
လန်အပျိုကြီးမအုန်းပြိုင်ကိုသူမ၏အိပ်ခန်းပြတင်းနှင့်ကပ်
နေသည့် သရက်ကိုင်းမှတစ်ဆင့် ဆင်းချလာ သည့် “ခွကောင်”
က အတင်းဝင်မဟားတရား ကြံပြန်သတဲ့။ သင်းကတစ်ကိုယ်
လုံး ဆီတွေရှိနေအောင် သုတ်လိမ်းထားပြီး မျက်နှာကိုမျက်နှာ
ချေကျွတ်(မိတ်ကပ်)တွေ့ဖြင့်ရဲတွတ်နေအောင်လိမ်းထားသတဲ့။
သတိကြီး သူမို့ သင်းအကြံမအောင်ခဲ့သည့်အပြင် သင်း၏
မျက်နှာကို ကျားသစ်ကုတ် သလို ကုတ်ဖြဲ လွှတ်နိုင်ခဲ့သတဲ့။
သွေးစက်လက်ဖြင့် ဇွတ်အတင်းခုန်ချထွက်ပြေးသွားလိုက်သတဲ့။
မကြားဝံ့မနာသာသတင်းဆိုးကြီးကိုကြားကြရခြင်းဖြစ်သည်။
သည်ရက်အတွင်းထွန်းသနပ်ခါးအဖွေးသားနှင့် သနပ်ခါး
ထူထူအောက်မှကန့်လန့်ဖြတ်လက်သည်။ကုတ်ရာအဝင်းကြီးကိုသတိထား
မိကြရသည်။ထွန်းပိုင်အပြောကဖြင့် သူတို့အိမ်မှကြောင်မနက်ပြာ
ကုတ်တာတဲ့။သို့လော သို့လော သရိုးသရီတွေ ဖြစ်ကြရသည့်
တိုင် “ခွကောင်”သည် ထွန်းပိုင်ပါပဲကားဟု ကံသေကံမလက်
သည်မဖော်နိုင်။တစ်သက်လုံးတစ်သောင်လုံး ဥစ္စာမွဲသော်မှ
သိက္ခာနှင့်ကိုယ်ကျင့်မြဲမြဲ ပြောင်ပြောင်ရောင်၊ သည့်ရွာက
လေးလည်းသူတကာတံတွေးကွက် ၌စုန်းစုန်းစပ်ခဲ့ရပြီ။
နီးနားဝန်းကျင်ရွာများကပင်ဆေးဖော်ကြောဖက်မလုပ်
ချင်ကြတော့။“ကျက်သရေယုတ်လိုက်လေကွာ။တို့များ
တောသူတောင်သား တွေတစ်ခါမျှမတစ်ခါဘူးကြတဲ့ယုတ်
မာပက်စက်တဲ့ကိစ္စကြီးကပဲ။ဒီပုတ်ထဲကဒီပဲတဲ့။ အကျင့်
တန်တဲ့ရွာနဲ့ခပ်ကင်းကင်းနေကြဟေ့”ဆိုသည့်ခပ်စိမ်းစိမ်း
ခပ်ရွံ့ရွံ့လေသံတွေကို ဟိုက ဒီကကြားလာရသည်။
ယိုသူမရှက် မြင်သူရှက် ရွာကလေးခမျာ ခေါင်းမဖော်ရဲရှာတော့ပေ။
သည်အထဲနှင်းမကလေးကောက်ကာငင်ကာအစော်ကားခံ
လိုက်ရ သည့်အခါတွင်ကား အောင့်လုံးကြီးတွေ အုန်းခနဲ
ထပေါက်ကွဲလျက် ကမ္ဘာ ပြိုကမ္ဘာပျက်လေပြီ။ ရွာလုံးဆူ
ကျွတ်ကျွတ်ညံ ဗြောင်းဆန်နေတော့၏။ “ဘကြီးအောင်ရေ။
ဒါကတော့တရားလွန်ပြီဗျာ။ ရွာလည်းကျက်သရေ ပဲ့လှပြီ။
ခုတစ်ချီလုပ်ပုံကြီးကိုကြည့်သိပ်ပက်စက်လွန်းသယ် လူဖြစ်ရိုး
မှန်ရင် ဒီလိုယုတ်ယုတ်ကန်းကန်းလုပ်ရက်စရာတောင်မရှိဘူး။
ဒီခွကောင်ဆိုတာ ဘယ်သူလဲ လက်သည်တရားခံကို ပေါ်
အောင်ဖော်ပြီး အပြစ်ပေးကြမှပဲ” ကာလသားခေါင်းကိုကြီး
သန်းကသူ့လက်ထဲမှလင်းကင်းဓားကြီးတဝင့်
ဝင့်ဖြင့် ထန်ထန်သည်းသည်းတွန်းပြောနေသည်။ သူကြီးနှင့်
ရွာလူကြီးတွေ လည်း လူငယ်ပိုင်းကို ဆီးဆီးဆို့ဆို့ မတတ်နိုင်ပြီ။
အနေရိုး၍ ပျော်ပျော်နေသေခဲဟီးဟီးဟဲဟဲနေတတ်ကြလင့်
ကစားမတော်မတရားသည့်အဓမ္မမှုကိုဖြင့် အူထဲက
ချေးခါးအောင် မှန်းတတ်ကြသည်ဧကန်။ အမြဲတစေ စတဲ့
နောက်ဟိုရွတ်တွတ်တွတ်နေခဲ့ဖူးကြသည့်လှငွေတို့သာ
ပိုက်တို့ညီအစ်ကိုတစ်သိုက်က အကဲဆုံး အသည်းဆုံး။
သူတို့က နှင်းမေကလေးနှင့်လည်းသွေးနီးကြပေသည်ကိုး။
ဖြစ်ပုံကြီးက လွတ်ဆိုးသည်။နှင်းမေကလေးနှင့် ကျောက်
ဆည်က ဆီစက်သဌေး၏ မန်နေဂျာ ကိုထွန်းမောင်ကြီးတို့
စေ့စပ်ကြောင်းလမ်း မြန်းထားခဲ့ကြပြီး ဖြစ်သည်ကို
ရပ်တကာသိ ရွာတကာသိ လူသိနတ်ကြား လူကြီးစုံရာ
နှင့် မြန်းသည့်ကိစ္စ ကလေးကိုပင် ဟိုဘက်သည်ဘက်
ရောက်လာကြသည့် ပရိသတ်အား ကြယ်သုံးလုံးအစိမ်း
ဒံပေါက်နှင့် ဧည့်ခံသည်ဆိုလား။ အင်မတန် ခမ်းခမ်း
နားနား။ထွန်းမောင်ကြီးကနှင်းမေကလေးကိုတစ်ပါတည်း
သူနှင့်ထည့်လိုက်ဖို့ အခွင့်တောင်းခဲ့သေး၏။တောထုံးစံ
မဟုတ်၍သာအထမမြောက်။ယင်းကပင်လျှင်နှင်းမေကလေး
ကံဆိုးမိုးမှောင် ပိုးဖလံလာကျခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။
ထွန်းဒမောင်ကြီးကနှင်းမကိုရွှေတစ်ဆင်စာ၊ငွေငါးသောင်း
နှင့်နွားသားအမိနှစ်တွဲ တင်၍မြန်းခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
လက်ထက်ပွဲမှာ သတို့သားဘက်မှ သီးခြားလက်ဖွဲ့ဦးမည်တဲ့။
သည်လိုနှင့် သူ့မင်္ဂလာနွားသားအမိနှစ်တွဲကို ဦးဘရှင်ကြီး
သရက်ခြံ ကွင်းစပ်ကို၊ ရေးတို့ လယ်ပွဲ၊ ဘိုးကြာညွန့်စိမ့်မြောင်း
ဘေးမြေစာ မြက်စိမ်း နုနုတွေတောထနေသည့်နေရာလေး
များ၌လွတ်ကျောင်းလှန်တန်ကလှန်၊ရေချကယ်ကထအ
လုပ်များကို နှင်းမကလေးပျော်တပြုံးပြုံးလုပ်နေသည်
ကိုမြင်ကြရ၏။ “ဟဲ့ … ကောင်မရဲ့လင်ယူသားမွေး လုပ်
ရမှာများ ဒီလောက် တောင်ပျော်ရလား။ အေး…အေးကြည့်
ကျက်လုပ်နော။ရယ်လွန်းရင်ငိုရတတ်သတဲ့” ဟုပင်သူငယ်
ချင်းမတစ်သိုက်ကပေါင်တွင်းကြောဆွဲလိမ်ရင်း သတိပေး
ခဲ့ကြရသေးသည်တဲ့။တစ်နေ့ ကိုရွေးတို့လယ်ပွဲရှိသပြေဖြူ
ပင်ကြီးခြေရင်းသစ်ပျဉ်းကွေးကွေးကြီးများကို မှီလျက်
သူမ၏ နွားများကို စောင့်ကြည့်နေရာမှ မှေးခနဲ အိပ်ပျော်
သွားခဲ့ သည်။ သည့်နောက်သာဖြစ်၍ ဘာဖြစ်ခဲ့မှန်း
သူမကိုယ်သူမပင် မမှတ်မိခဲ့တော့။နို့ရည်သွင်းစဗုံးတုံး
လုံးတုံးကောက်ညှင်း(ငချိပ်) လက်ကွက်ထဲဝင်စားနေ
ကြသည့်နွားသားအမိကိုမောင်းထုတ်ရင်းနှင်းမေကိုတွေ့
ရချိန်၌ အဝတ် အစားတွေ ဖရိုဖရဲ။ ရေတိမ်နစ်ခဲ့ရပြီတဲ့။
ထုံးစံအတိုင်းလက်သည်မပေါ်ခဲ့ပြန်။စဉ့်ကိုင်ဂါတ်တဲက
ဆားပုလင်းကြီးနှင့်ပုလိပ်တွေ လာစစ်ခဲ့ကြသေး သော်မှ
ရေရေရာရာ အဖြေမရနိုင်သေးပဲရှိသည်။ပြဿနာ၏
အစကိုဆွဲမိခဲ့သူကအရီးမတင်လှ၊မှိုရှာ၊မျှစ်ချိုး၊ခွေးတောက်
ရွက်ခူး၊ဟိုဟိုသည်သည်စားကောင်းရာရာအညွန်အခက်
များကိုတောင်ကြို ချုံကြားရှာဖွေခူးလျက်ရွာထမင်းဝိုင်း
ကလေးများကိုစည်ဝေလေ့ရှိခဲ့သူအရိုးမတင်လှကကို
ရေးတို့လယ်ပွဲနှင့် မင်းရဲမြောင်းမြောင်းအောင်အကြား၊
နဘူးချုံများ၊ ပေါက်ပင်တောများကြားမှထွန်းပိုင်တစ်
ယောက် ကျီးကန်းတောင်း မှောက် ပြူးပြူးပျာပျာမလုံ
မလဲဖြင့် ပုဆိုးမ၍ ထွက်လာခဲ့သည်ကို တပ်အပ်ဒိဋ္ဌမြင်
ခဲ့ရသည်တဲ့။ အဘိုးကြီးဦးထွန်းအုံ၏ ထိတ်လန့်တကြား
အော်သံကို မကြားလိုက်ရသေးခင်ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်တဲ့။
ဤသို့ဖြင့်ဗွေအရင်ကတည်းကမစွန်းရင်း ရှိခဲ့သောကိစ္စသည်
ပေါ်ပေါ်တင်တင် ကန်စွန်းခင်းညီခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။
“ဒီကိစ္စနဲ့ ထွန်းပိုင်နဲ့ တစ်နည်းနည်းပတ်သက်နေရမယ်
ဘကြီးရာ။ ဟိုး အရင်ကိစ္စတွေတုန်းကတည်းက သင်းကို
သင်္ကာယန မကင်းရှိနေခဲ့တာ ကြာပြီ။ ဒီလိုယုတ်ယုတ်
ကန်းကန်းကိစ္စမျိုးကိုသင်းကလွဲရင်ဘယ်ကောင်က
လုပ်ရဲလုပ်ပုံမှာလဲ၊စိတ်ထဲမှာတောင်ဥပဒ်ရဲကြမှာမဟုတ်ဘူး။
ဒီလိုကိုယ်တွေ့မျက်မြင် လက်ဆုပ်လက်ကိုင်ရှိတဲ့
အချိန်မှာမှ ကိုယ်ထိလက်ရောက်ပေါ်အောင်မဖော်နိုင်ခဲ့ရင်
ကိုယ့်ရွာကိုယ်မီးတိုက်ပြီး ရွာဖျက်ပစ်ကြရုံပဲ ရှိတော့တယ်။
ဘယ်လို အရှက်မရှိတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ဆက်နေကြမှာတုံး”
“အရီးလေး…မတင်ကတော့မဟုတ်ဘဲမပြောလောက်ဘူး။
ရွာလူကြီး အုန်းမြိုင်လက်ချက်နဲ့သင်းမျက်နှာအရေခွံတွေ
လန်ကုန်တုန်းကလည်း ကြောင်ကုတ်သလိုလိုပြောင်
မုန်လာဥလုပ်သွားခဲ့တယ်။ မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့မရှိကြလို့
သာဒီအတိုင်းတိုင်းငြိမ်ခံနေခဲ့ရတာ။ ဒီတစ်ခါတော့သင်း
ကလိကာ လုပ်တာကို မခံနိုင်တော့ဘူး။ ကိုင်း..လူကြီးတွေ
ဘာလုပ်ကြမှာတုံး”မိန်းမပိုင်းကလည်းသခွတ်ပင်က
မီးတကျည်ကျည်မီးထတောက်ကြပြန် သည်။ ဒေါင်းတည်
မောင်းသည် ကက်ကက်လန် ဆတ်ဆတ်ကြဲ အပျိုကြီး
မအုန်းမြိုင်နှင့်ထွန်းပိုင်၏ညီမဝမ်းကွဲရွှေဇီးကွက်တို့ငါးရက်
တစ်ရေးရေးကုန်း ထဲမကျင်မုန့်ဟင်းငါးဆိုင်မှာ တစ်ယောက်
တစ်ခွန်း ငြိကြစွန်းကြရာမှ နပန်း လုံးကြ။သည်အထိ ပွဲကြမ်းကြသည်တဲ့။
သည် ဖြင့်ရွှေသိမ်တော်ဘုရားနီဘုရားကြီးထဲမှာကျမ်းထုပ်
ကိုင်ပြီး ကြသည်အထိ အရေးအခင်းက ကြီးကျယ်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
ဘိုက်ဖြစ်ထွန်းပိုင်တို့ဘက်ကလည်းဆွေအုပ်မျိုးအုပ်တောင့်
၍ဆတ်ဆတ်ထိမခံ နောဏ်ရှိန်ဖြင့်ဖိဖို့လုပ်ရင်သည်။ရွာက
လေးကမခံ၊ထွန်းပိုင်ပါပဲဟုစိတ်ထဲကသေချာနေကြသော်မှ
တိတိပပ ဖော်ကောင်လုပ်လာသည့်အခါ “ဗေထိ ဖေထီ”
မလုပ်လိုက်ရဘဲဝက်ဝက်ကွဲ ကက်ကက်လန် ဝိုင်းအာကြတော့၏။
“ကောင်မ …… နှင့်တို့အမျိုးက ဒီလောက်တောင် သန့်နေ
ရှင်းနေသပဆိုရင်ဘုရားနီထဲမှာကျမ်းထုပ်ကိုင်ပြီးကျိန်စာ
ဆိုရဲသလား။ သစ္စာဆိုရဲသလား။သစ္စာစူးလို့တစ်မျိုးလုံးတစ်
ဆွေလုံးလိပ်လိုခေါင်းမဖော်နိုင်ဘဲဖြစ်နေကြဦးမနော်
“ဟဲ့…ဝိုင်းဒါရဲ့-ကိုယ်ကောင်းရင်ခေါင်းမရွေ့ဘူးဟေ့
ကျမ်းထုပ်မကလို့ ကမ္ဘာလုံးကြီးခေါင်းပေါ်ရွက်ပြီးကျိန်စာ
တိုက်ရတော့ကော ဘာအရေးတုံး ရှေ့သွားရှိရင် နောက်က
လိုက်ပြီးသားပဲ- လုပ်စမ်း လုပ်လိုက်ကြစမ်း” “တကယ်နော်.
.ပြီးမှအမေကယ်ပါ။ အဘကယ်ပါမဖြစ်စေနဲ့။ ဆင်ဖမ်း မယ်။
ကျားဖမ်းမယ်။ ဇလီဖားတုံးသွားကြားထိုးမယ်နဲ့လေတစ်လုံး
မိုးတစ်လုံး ပြော။ ဟော..ပြီးမှ ခရုခါးတောင်၊ကျိုက်ဖမ်းတာ
မျိုးတော့ မဖြစ်စေနဲ့” “တို့အမျိုးမှာ အဲသလို ထုံးစံမရှိဘူးဟေ့။
လုပ်မနေနဲ့အချိန်ကြာ တယ်။ ကိုင်း.. ဘုရားနိ သွားသွား –
ဘုရားစိမ်းသွားသွားကြိုက်တဲ့ဆီကိုသာ ကြွတော်မူကြ။
ကျုပ်တို့အမျိုးက လုပ်လိုက်လေ ကြာသလားလို့ထဲကပဲ”
သည်လိုပုံဖြင့် ကျမ်းမြဲသည်။ ကျမ်းစူးသည်။ သစ္စာမမှန်လျှင်
ကျိန်စာ သင့်သည်ဟု တစ်နယ်တစ်ရိုးလုံးမှာ ဟိုးဟိုးကျော်
နေခဲ့သည့် ရွှေသိမ်တော် ဘုရားကြီး၊ မျက်နှာတော်ရှေ့တွင်
ကျမ်းကိုင်ကြဖို့ အလေးအနက်ဖြစ်လာကြ တော့ခြင်းပင်။
“နမောတဿဘဂဝတာအရာတော သွာသမ္ဗုဒ္ဒဿ
စိန္တိတံသတ္တသဒင်္ချေယျံ၊ နာသင်္ချေယျဝါစကံ၊
ကာယဝါစာစထုရာတံ။ ဗုဒ္ဓတ္တံ သမုပါဂမီဟူသော
ပါဠိဂါထာနှင့်လျော်စွာ ဂင်္ဂါသဲလုံးနှင့်အမျှ ပွင့်တော်
မူကြကုန်သောပညာဓိကဘုရား၊ဝီရိယာဓိကဘုရား
သဒ္ဓါဓိကဘုရား အပေါင်းတို့ စောင့်ရှောက်ကုန်သော
ဂန္ဒီပါရမီသွာ၊ မဟာပိန္နဲ၊ ကုတ်၊ ဂေါရ မန္တနတ်ကြီး၊
သာသနာတော်ကိုစောင့်သောနတ်ကြီး ပိဋကတ်သုံးပုံ၊
ဗေဒင် လေးပုံကို စောင့်သောနတ်ကြီး၊ စတုလောကပါလနတ်ကြီး ၊
မဟာမေဂ္ဂလာ နတ်ကြီး၊ ရုက္ခစိုး၊ ဘုမ္မစိုး၊ အာကာသစိုး
ပြည်စောင့်နတ်၊မြို့စောင့်နတ်၊ လေးမျက်နှာကိုစောင့်
သောနတ်၊ရှစ်မျက်နှာကိုစောင့်သောနတ်အပေါင်းတို့သည်
အမြဲစောင့်ရှောက်တော်မူစေသတည်း။ဟုတ်မှန်သည်
ကိုသာ ဆိုပါမည်။မဟုတ်မမှန်ဆိုပါချေလျှင်လေးသင်္ချေနှင့်
ကမ္ဘာတစ်သိန်၊ တွက်ကိန်း ပြည့်ဝ လုံ့လသည်းစွာ၊
ဒါနပါရမီ၊ သိလပါရမီ၊ နိက္ခမပါရမီ၊ ဝီရိယပါရမီ၊ ခန္တီ ပါရမီ။
ပညာပါရမီ၊ သစ္စာပါရမီ၊ မေတ္တာပါရမီ၊ အဓိဋ္ဌာန်ပါရမီ။
ဥပက္ခာပါရမီ ပါရမီဆယ်ပါး အပြားသုံးဆယ်ကို
ဖြည့်၍ပြည့်ထကျင့်သော ဘုရားရှင်ကိုယ်တော်မြတ်ကို
စောင့်သောနတ်လည်းသတ်၍မနေ၊သစေသောဟူလေ။
သွားတော်လေးဆယ်၊ စွယ်တော်လေးချောင်း ညှပ်ရိုး
တော်နှစ်ချောင်း ဓာတ်တော်ပေါင်းရှစ်စရွတ်ကိုစောင့်
သောနတ်လည်း သတ်၍ မနေစေသောတူလေ။
လင်္ကျာရံ ရှင်သာရိပုတ္တရာ၊ လက်ဝဲရံရှင်မောဂ္ဂလန်စသော
အသိတ် ရှစ်ကျိပ်သော ရဟန္တာမြတ်တို့၏ ဓာတ်တော်
မွေတော်ကို စောင့်သောနတ် လည်းသတ်၍မနေ၊သေ
စေသောဟူလေ။ ထိုမှတစ်ပါး ..။
ရွှေသိမ်တော်ဘုရားလူကြီးအဘဦးပေါအိုင်ရှေ့ကတိုင်
ပေးသမျှတွေကို လိုက်ကြရွတ်ရင်၊ နှင်းမေကလေး၏
အပ်မညွန့်ညွန့်၊ထွန်းပိုင်အမေဒေါ်လှကြီး နင့် ထွန်းပိုင်
ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ထွက်လာသည်ကို ပြင်လိုက်ရပါသည်
ဆို သော အဖွားကြီးဒေါ်တင်လှတို့ သုံးဦးသား၏အသံ
သည် နတ်ဝင်သည်များ လို တုန်တုန်ရီရီ အက်အက်ကွဲ
ကွဲနှင့် စကားလုံးမပီမသ တိုးတိုးတိမ်တိမ် ကြောက်
ကြောက်ရွံ့ရွံ့ရှိလှပေတောင်း။အဘဦးပေါအိုင်က
သူ့လက်ထဲမှ သားရေဖုံးရွှေဇဝါရေး ဘုတ်အုပ်ကို
ကိုင်၍ရွတ်ဖတ်နေခြင်းကျမ်းကျိန်သူသုံးဦးတို့မှာ
ကတ္တိပါအနက်တစ်ထပ်၊အနီတစ်ထပ် ချပ်ချပ်ရပ်
ရပ် ထုပ်စည်းထားပြီး ရွှေကြိုးဖြင့် ချည်ထားသည့်
ကျမ်းထုပ်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်မြှောက်လျက်
နဖူးထိ ဦးတိုက်ထားရင်း ကျိန်စာကိုရွတ်နေကြလေ
ရာသူတို့အ ၁။ ကြည့်သူမြင်သူပင်လျှင်စိတ်မသက်
မသာရှိရတော့သည်။“ခွကောင်ဟာ ထွန်းပိုင်ဟုတ်
မဟုတ် ထွန်းပိုင်အမေက ဘုရားနိမှာ ကျမ်းထုပ်ကိုင်
ပြီး အစစ်ခံမလို့တဲ့။ နှင်းမေကလေးကိုမဟားတရား
ကြံသွားတဲ့ နေ့က အဲဒီငရေးတို့လယ်ပွဲဘက်ကနေ
ထွန်းပိုင်ယောင်တိယောင်လည် ထွက်လာတာကို
မြင်လိုက်တဲ့ ဒေါ်မယ်တင်ကြီးကလည်း သစ္စာရေ
သောက် ကျမ်းကျိန်ပြီးသူမြင်သမျှတွေ့သမျှတွေကို
ရွာလူကြီးတွေရှေ့မှာအစစ်ခံမတဲ့။ နှင်းမေနဲ့သူအမေ
မယ်အိတို့ကတော့ရှက်လွန်လွန်းလို့တဲ့ အိမ်ထဲက
အိမ်ပြင် မထွက်ရှာကြဘူး။ နှင်းမေအစ်မဟိုယောက်ျား
လျာမ ညွန့်ညွန့်ကပဲ နှင်းမေ ကိုယ်စားကျမ်းရွက်မတဲ့”
ဟူသောသတင်းသည်ရွာကလေးအတွင်းငှက်စုန်းထိုး
သံကြီးလိုလူးလာခေါက်တုန့် ချက်ချင်းပြန်သည်။
စွကောင်ကြောင့်တရိရိ ကိုက်ခဲနာကျင်နေကြပြီဖြစ်သည့်
ရွာသားတို့၏ နှလုံးကို တစစ်စစ် ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်နယ်လာ
နေပြန်ပြီဖြစ်သည်။“အဖွားကြီးအိုတော့ကျွန်ရုံတစ်ဖက်
ကန်းသားသမီးယုံစုံလုံးကန်းကန်း ဖြစ်ဦးတော့မှာပဲ။
သူ့သားအကျင့်နဲ့ စာဂခပ်တန်တန်ဆိုသာ သိသိကြီးနဲ့။
ဘာအရံကိုးပြီး ဆင်ကန်းတောတိုး လုပ်ဦးမလဲမသိ။
အိုကြီးအိုမ ကျမ်းစူးပြီး သွေးပွက်ပွက်အန်ရော့မယ်”
ထွန်းပိုင်အမေဒေါ်လှကြီးအားကရုဏာဒေါသောပူပန်
သူကပူပန်ကြ။ သူ့မောင်အရင်းခေါက်ခေါက် ထွန်းကြည်
လေးကဆိုလျှင် “အစ်မ နှင့်သား ယစ်ထုပ် ပေါက်ပန်း
ဈေးကောင်က ဘာအဖိုးတန်လို့ ဘုရားနီမှာ ကျမ်းရွက်
ရမှာတုံး။ လူထူထူမှာကိုယ့်အရှက်ကိုယ်ချခဲ့ပြရမယ့်ရူး
ရူးနှမ်းနှမ်း အလုပ်တွေ ကို မလုပ်ချင်စမ်းနဲ့ဟယ်။
လက်မ မကောင်းရင်လက်မလက်ညိုးမကောင်း
လက်ညှိုးပဲ။ဖြတ်တန်တာဖြတ်ပစ်ရပေမပေါ့။နှင့်သား
ဟာချေးထဲကလောက်လိုကောင် ဖြစ်နေပြီ။ မြင်ရုံ၊
ကြားရုံနဲ့ အော့ချင်စရာအန်ချင်စရာကြီး” ဟုခေါက်
ခေါက်ရက်ရက်ပြောထွက်ခဲ့သည်။ကန့်ကွက်ခဲ့သည်။
ရွှေသိမ်တော်ကိုမသွားပါနှင့်တဲ့။“ဟဲ့ … လောကမှာ
အသက်နဲ့ လူလုပ်သာ မဟုတ်ဘူးဟေ့။ အရှက်နဲ့
လူလုပ်သာ။ ဒီအတိုင်းတိုင်းချည်း ငုတ်တုတ်ပစ်ထိုင်ပြီး
ဟိုလူလက်ညှိုးထိုး ဒီလူလက်ညိုးထိုးခံနေမယ့်အစား
ကျမ်းကိုင်ရင်း ကျမ်းစူးလို့ သွေးအန်သေ လိုက်တာကမှ
ကောင်းဦးမယ်။ လူအကဲ့ရဲ့လွတ်ကရော။ သေတော့လည်း
အေးရော” ဟူသည့် ဒေါ်လှကြီး၏ နှုတ်လှန်ထိုးသည့်
စကားကလည်း မှတ် လောက်သားလောက်။
“ဘာပြောပြောဟေ့။ငါတို့တော့ဒေါ်မယ်တင်ကြီးသတ္တိ
ကိုချီးကျူးသယ်။တကယ် တကယ်။ ဘယ်သူ့ဘယ်သူ့
ဆီကမှတစ်ပြားတစ်ချပ်မရ။ ဆယ်ပြားစေ့သွေးပစ်တဲ့
အရည်တောင်အနံ့မရှူရဘဲ ဟုတ်တိုင်းမှန်ရာဖွင့်မပြော
တဲ့ ဆိုသာနည်းတဲ့သတ္တိလား။ပြီးတော့ဒေါ်လှကြီးနဲ့က
မကင်းရာမကင်းကြောင်း တွေ။ သူ့သားငသောင်းနဲ့
ပေါက်စတို့ကို ဒေါ်လှကြီးရဲ့ ဝမ်းမနာသားတွေ ဟုတ်စ။
ဒါနဲ့များတောင် မှန်ရာဘက်ကို မျက်နှာမူမယ်ဆိုတဲ့ဟာ
ကုန်းကုန်း ကန်တော့ချင်စရာ ကောင်းရော့” ချီးမွမ်းခြေ
ကျောက်ပြောသူလည်းမရှား။ မည်သို့ရယ်ဖြစ်ဖြစ်။
ဆယ်နှစ် အနှစ်နှစ်ဆယ်ရှိသည့်တိုင် တစ်ခါကြုံဖူးဖို့
မလွယ်လှသည့် သည်လိုရွှေသိမ်တော်ဘုရားကျမ်းတိုက်
ပွဲမျိုးကို ဝက်သားထက်ပို၍ကြိုက် တတ်ကြသူ ရွာဇော်
ကလိဒွက်များကြောင့် ဘုရားနီးဝန်းကျင် ပတ်ချာလည်
၌ နေ့ခင်းကြောင်တောင် ပွဲစည်ပွဲဆူလျှက် ကြိတ်ကြိတ်
တိုး ဝက်ဝက်ကွဲ တိုးမပေါက်အောင်လူပင်လယ်ကြီးဝေ
နေတော့သည်။လူတိုင်း၏ မျက်နှာပေါ်တွင် ဧရာမအရေး
အခင်းကြီးတစ်ခုနှင့် ပက်ပင်း ဒိဋ္ဌရင်ဆိုင်တွေ့ကြရအံ့ဟု
သဲသဲမဲမဲအားခဲထားကြဟန်အထင်းသားပေါ်နေ သည်။
“ထိုမှတစ်ပါးမြစ်ကြီးငါးသွယ်၊ မြစ်ငယ်ငါးရာဂင်္ဂါယမုံနာ
အမီရဝတီမဟီ၊ အရသူ၊ဟူသည် မကြွင်း၊ အိုင်အင်းချောင်း
မြောင်း၊ အပေါင်းစောင့်မှတ် ၊ ခပ်သိမ်းနတ်လည်း၊ သတ်၍
မနေသေ၊စေသောဟူလေ။ဟိမဝန္တာ တောသုံးထောင်ကို
ကုန်အောင်စောင့်သော အာကာသစိုး ဗိဿနိုးမလွတ်
ဘုတ်ပြိတ်နတ်လည်း၊ သတ်၍မနေ၊ သေစေသောဟူလေ။
ထိုမှတစ်ပါး၊ အဿမုခိ။ စန္ဒီပါရမီသွာ၊မဟာဂီရိစသော
အရှိန်ပြင်းထန် ဝေသဝဏ်နှင့်ကုမ္ဘာန်ယက္ခ၊ ဂန္ဓဗ္ဗာ၊စသည်
ဒေဝိန် အသူရိန်အလား၊ကျော် ထင်ရှားသည့်၊ နတ်အများလည်း၊
သတ်၍မနေ၊ သေစေသောဟူလေ။ထိုမှတစ်ပါး၊သွေးခဲ၊
သွေးနက်၊ပွက်ပွက်ထွက်၍ ကိုယ်လက်ပြောင်းပြန်
သွေးခဲအန်၍၊ သေစေသောဟူလေ။
ထိုမှတစ်ပါး ဘေးရှစ်ပါး၊ ဒဏ်ဆယ်ပါးလည်း၊ ထင်ရှား
သတ်၍ လတ် လတ်ချက်ချင်းသေစေသောဟူလေ။”
ဘကြီးဦးပေါအိုင်၏ အသံကြီးက တဖြည်းဖြည်း တစ်စ
တစ်စ ပို၍ပို၍ဟိန်းထွက်လာလေသလား။သူ့အရပ်
ရှည်ကိုင်းကိုင်းကြီးကပင်ပို၍စီးစီးမိုးမိုး ရှည်ထွက်ဆန့်
ထွက်လာလေသလား။ ကျမ်းကျိန်သူ ကျမ်းရွက်သူများ
နှင့် ဟိုဟာဖြစ်နိုးသည်ဟာဖြစ်ရနိုးအသည်းတထိတ်
ထိတ်စောင့်ကြည့်နေကြသူ ဘေးတီးပရိသတ်များကပဲ
တဖြည်းဖြည်းသေး၍သေး၍ကျုံ့ဝင်သွားကြလေသလား။
လူအုပ်ကြီးတစ်ခုလုံးကို ဘကြီးဦးပေါအိုင်၏ အသံဝါကြီး
ကသာ ဖမ်းဆုပ်ချုပ်ကိုင်ထားလိုက်လေသည်ကားဧကန်း
ချွေးတွေဖြင့်ရွှဲလျက်၊ တဆတ်ဆတ်တုန်လျက် မျက်စိမျက်
နှာအရောင် အဆင်းကင်းလျက် ပွဲ၍ အို၍ မဲသဲ၍ နေပြီဖြစ်
သည့်ကျမ်းကိုင် သူ သုံးဦး မျောမှာလူကိုယ်နှင့်စိတ်မကပ်။
ပါးစပ်ဖျားကထွက်ကျလာနေသည့် စကား အဓိပ္ပာယ်များ
ကိုလည်း ဒရေရေရာရာ တိတိပပ သူတို့မသိ။ ဆို၍သာ
ဆိုနေ အနက်ရသည်။ ရွတ်၍သာရွတ်နေရသည်။ ဒုက္ခဆိုး
ကြီးတစ်ခုကိုမျက်စပစ် လက်ယပ်ခေါ်နေသည့် ဂါထာမန္တန်
တွေပဲဟုသာ စိတ်စွဲနေကြလေရာ သေဘေးနှင့်နီးသည့်
အန္တရာယ်တစ်ခုခုသည် သူတို့ထံ တရွေ့ရွေ့ချဉ်းကပ်လာ
နေလေပြီဟုအကြောက်သည်းလျက် ရှိနေကြ၏။
ရွေ့ရွေ့ပျလည်း မလှုပ်ရဲ။ ခြေကလေး လက်ကလေးမျှလည်း
မဆန့်ရဲ။ နေရာကလေးသော်မှ အထိုင်မပြင်ရဲ။ မီးကျွမ်းသစ်
ငုတ်တိုကြီးများလို ငုတ် တုတ်။“ထွန်းပိုင် ထွန်းပိုင်၊ဒီသေနာ
ကျကလေးဟာ ဟုတ်များ ဟုတ်နေရော့ မလား။ ဟုတ်ရိုး
မှန်ခဲ့ရင်တော့ ဒုက္ခပါပဲ။ ကျမ်းစူးတယ်။ ကျိန်စာသင့်တယ်
ဆိုတာ ဘယ်လိုမျိုးပါလိမ့်။ တချို့များနေရာမှတင်တစ်ထိုင်
တည်း ချက်ချင်း လက်ငင်း လက်တွေ့ပြတတ်သတဲ့။
ကိုအောင်ရှင်နဲ့မစပယ်တို့ ဦးဖုန်းမိုကြီးလယ်ပွဲနဲ့ကပ်လျက်
ကဖုန်းဆိုးကလေးကိုရှင်းကြလင်းကြ၊လယ်တီကျတော့
ဦးဖုန်းမိုကြီးနဲ့ သူ ပိုင်သင့်ငါပိုင်သင့် အချင်းများကြတုန်း
က ဒီဘုရားနီးမှာပဲ ကျမ်းတိုက်ခဲ့ကြသာတဲ့။ မတော်လော
ဘနဲ့ဇွတ်မျက်စိမှိတ်ပြီးကျမ်းတိုက်ခဲ့ ကြသာတဲ့။ မတော်
လောဘနဲ့ ဇွတ်ပျက်စိမှိတ်ပြင်းပြီး သစ္စာရေသောက်ခဲ့
တဲ့ဦးဖုန်းဖိုကြီးဟာထိုင်ရာမထသွေးတွေအတုံးအခဲလိုက်
အန်ချပြီးမတော်မတည့် စွပ်စွဲမိလို့ ကျမ်းကိုင်ကျမ်းရွက်ခဲ့
ရတဲ့ ဟိုတောင်ရင်းဘက်က တောပွဲစားတစ်ခုလပ်မ
မိခင်လေးတုန်းကလည်း ဒီလိုပဲ။ နောက်တစ်နေ့
မိုးတွေလေတွေထဲမှာပြည်သူ့အကျိုးပြုတပ်ဘက်အကူး
နဘဲပင်နတ်စင် ကုန်းနားမှာမိုးကြိုးပစ်ခံရပြီး ပွဲချင်းပြီး
သေရှာပါရောလား။ တစ်ကိုယ်လုံး မီးသွေးတုံးကြီးကို
ဖြစ်ကရော့။ အမယ်ဒလး….ဘုရား..ဘုရား..ထွန်းပိုင်ရယ်။
နင်သာမလိမ်မာခဲ့ရင်နှင့်အမေဟောဒီအမိုက်မကြီးတော့
အိုကြီးအိုမအသက် ဗထက်ခြိုက်ပြီး တွင်းဆုံးကျခါမှပဲ
သူများတံတွေးခွက် ပက်လက်မျောရ ရေရဲ့။ ဟဲ့- ဟင် ”
အဖွားကြီးဒေါ်လှကြီးခမျာ တွေးရင်းတွေးရင်း မျက်ရည်
စတွေ သီ၊အိုင် ၍လာ၏။ ရင်ထဲ၌လည်း ဆို့ကျပ်ကျပ်
အောင့်တောင့်တောင့်ကြီး မွန်းကျပ် နောက်ကိုလျက်။
ဘကြီးဦးပေါနိုင်၏ကျိန်စာကလည်းဆုံးမှဆုံးပါဦးတော့
မလား။ “ထိုမှတစ်ပါး၊ သားပြးဥစ္စာ၊ ကြာပျက်စီး၊ ဆီမီး
တန်ဆောင်၊တုံးသော ရောင်သို့ ကုန်အောင်မကြွင်း
ပျက်စိးခြင်းသို့ရောက်စေသောဟူလေ။ ထိုမှတစ်ပါး၊
ကြည်းငယ်သွားလည်း၊ ကြည်သားအပြား၊များသည်အနေ၊
ကိုးကုဋေတွင်၊ သစ်ကျားဆင်ရဲ၊ စိုင်ထီးငမွဲ၊ဝက်ရဲစား၍၊
ထွားထွားညက်ညက် ကိုယ်လုံးပျက်၍၊ သေစေသောဟူလေ။
ထိုမှတစ်ပါး မြွေပွေးမြွေဟောက်၊ငန်းပြောက်ငန်းကျား၊
ငန်းငါးပါးလည်း ပေါက်ထမနေသေစေသောဟူလေ။
ထိုမှတစ်ပါး မိခင်ဘခင်၊ ခေါ်ငင်ပြင်းထန်၊ ဆန့်တုံခြေ
လက်၊ မကွေးမိခင် စသော“အောင်မယ်လေး – အောင်မလေး။
ကာလနာမြွေပွေးကိုက် – မျိုးမစစ် အယုတ်တမာကောင်
ထွန်းပိုင်၊ သင်းကြောင့်သင်းကြောင့်ငါ့မှာလူတကာက
မျောက်ပွဲကြည့်သလိုပိုင်းကြည့်နေကြသာလည်းခံနေရရဲ့။
ကုလားမောင်တင်အိမ်က“ရွှေဂဲ”ကိုလည်းဘာမှန်းမသိညာ
မှန်းမသိ ဆီမန်းမန်းနေရလားနေရရဲ့၊အံမယ်မင်း – ကျန်
လိုက်သာကိုက်လိုက်ခဲလိုက်သာ။ သွေးတွေတောင်စေး
ပျစ်ကုန်ထင်ပါရဲ့၊ သင်းမှန်းသိသိကြီးနဲ့ ဇွတ်ဘူးခံငြင်းချင်
တဲ့အကောင်။ သင်းလုပ်ပုံနဲ့ကတော့ သင်း အမေကြီးကျမ်း
စူးပြီးကာလနာတိုက်တော့မှာပဲ။တကယ်..တကယ်.ထွန်းပိုင်
လက်ချက်မဟုတ်ခဲ့ရင်ဘယ်လိုလုပ်ကြပ အလိုတော်ကျမ်းက
ငါတို့ကို စူးလာခဲ့ရင်တော့ ဘယ့်နှယ်လုပ်ပ။ အလိုလေး
လေးငါးပါးကြီးမှောက်ကြပါရောလား။ အမေရေ….ကယ်ပါ်
သွေးပူစဉ်အခိုက်က မတော်မတရားခံထားခဲ့ရသည့် နှင်းမေ
ကလေး အတွက် ခံပြင်းချက်ကြီးလွန်းလှသဖြင့် တုံးတိုက်တိုက်
တိုင်တိုက်တိုက် ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်စေတော့ဟု တုံးတုံးကြီးချ
ထားခဲ့သည့်တိုင် တဖြည်းဖြည်း ချင်းနှင့်ထိုစိတ်ထိုမာန်များ
သည် စိမ့်ပေါက်ပါသည့် လေပူဘောင်းကြီး လိုလျော့၍
လျော့၍ရှုံ့တွ၍လာ၏။ဟီးတိုက်၍ပိုမချမိရုံတစ်မည်သာ
သာစိတ် အနေပါးလျားလာနေတော့သည်။ သို့ဖြစ်၍ညွှန့်
ညွန့်ခမျာလည်း မူးချင်ချင် မေ့ချင်ချင်အော့ချင်ချင်၊ အန်ချင်ချင်။
“ထိုမှတစ်ပါး မဟာသမုဒ္ဒရာ၊ ပင်လယ်ကြောဝယ်၊
သဘော်လှေကြီး ၊ ပျက်စိး၊လွင့်ပါး ကွဲသောလားသို့၊
ထွားထွားညက်ညက်၊ပျက်စေသော ဟူလေ။
“ထိုမှတစ်ပါးဂွမ်းတစ်လှည်းကို အကျွမ်းဖုတ်သော်၊
တစ်ဆုပ်လောက် ပူ စမ်းမရလို့ ဖြစ်စေသောဟူလေ။
“ထိုမှတစ်ပါး သားမြေ၊ကျေးကျွန် ထွန်သည့်ကျွဲနွား၊
ခမ်းနားမကြွင်း ပြုန်းတီးခြင်းနှင့်၊ ဆင်းရဲကြီးသည်
မြေကြီးဝက်ခွဲ ခွက်လက်စွဲ၍ ငရဲအရှင် စားကျန်လှည့်
ကာ၊ဖုန်းစားရာဘဝ တွင်းဆုံးကျ၍အလှပဲ့ပါ။
လူ ပြိတ္တာလည်း၊ ဖြစ်စေသောဟူလေ။“ထိုမှတစ်ပါး
မင်းနန်သူ ကျိန်ခြင်း ထုံးနှယ်ဆင်းသည်။ ထင်းမီးစကဲ့သို့
တစ်စတစ်စတိုးဝေသောဟူလေ။
“ဖုန်း”
“ဖရာ … ဖရာ …. ဝုန်း”
“အိုး .. အမယ်လေး လုပ်ကြပါဦး၊ ကယ်ကြပါဦး
အမယ်ကြီးမလှကြီး မေ့လဲသွားပြီ”“မလှကြီး….မလှကြီး
တဲ့သတိထားစမ်း။သတိထားစမ်း – အဲပျိုရွာလူကြီး
ရေ – ဘယ်လိုမှမရတော့ဘူး။လုံးလုံးသတိမေ့သွားပြီ။
ဒီပုံအတိုင်းဆိုအပျက် ပျက်နဲ့ နှာခေါင်းသွေးထွက်ကိန်း
ဆိုက်ကရော့မယ်။ ကိုင်း .. ဟေ့ ငမုန်း။ အဖွားကြီးကို
ထမ်းထုတ်သွားပြီးမင်းရင်ထဲကဆရာကြီးသန့်ဆီသာ
ပြေးရော့ လကွာ။ ဆရာကြီးကဖြင့် ကယ်နိုင်ကောင်းပါရဲ့၊
ကဲ…ကဲ..သွက်သွက်လုပ် သွက်သွက်လုပ်”
ဒေါ်လှကြီးကိုင်ခဲ့သော ကျမ်းထုပ်သည် ဘုရားရုပ်ထု
တော်ရှေ့ရင်ပြင် ဝယ်ပြားပြားကလေးကျလျက်။ဒေါ်လှကြီး
လဲကျရင်းခေါင်းနှင့်တိုက်မိခဲ့သည့် ပရိတ်ပန်းမြေအိုးကလေး
သည်ထက်ခြမ်းကွဲလျက်သပြေပန်းဒေါနပန်းခက် တွေဟို
တစ်စသည်တစ်စ ပြန့်ကျဲလျက်။ ပရိတ်ရေများအိုင်ထွန်းလျက်၊
“သေချာပါပြီကွာ…ထွန်းပိုင်မှထွန်းပိုင်ပါပဲ။မြေကြီးလက်ခတ်မလွဲတော့
ပါဘူး။ သင်းရဲ့အစားသင်းရဲ့အမေကြီးကဓားစာခံဝင်ခံသွား
ရရှာတာပဲ။ ဘုရား ဘုရား မကောင်းမှုအကုသိုလ်များ တယ်
အရှိန်အစော်ကြီးပေတာကိုး။ ထိမိသမျှပူ လောင်မိသမျှကျွမ်း
ဒုက္ခဆိုးချည်းသက်သက် အကျိုးပေးတတ် တော့တာကိုး”၊
“ထွန်းပိုင် ယုတ်ယုတ်မာမာ လုပ်ခဲ့လေသမျှ သင်းအမေကြီးက
လူပုံ အလယ်မှာ ဘွင်းဘွင်းရှင်းရှင်းကြီး အထုပ်ဖြေပြသလိုဖြစ်
ခဲ့ရတာပဲပလေ။ အခွံထဲခေါင်းဝှက်ပြီး နေနိုင်ရင်နေ နို့မဟုတ်ရင်
ရှေ့မျက်နှာရှေ့ထားပြီး အရှက်မရှိနေသွားကြပေတော့ပဲ”
ထွန်းပိုင်အမ
စကားတင်းဆိုသံတိုးသဲ့သဲ့အုပ်အုပ်။ထိုနေ့ညမှာပင် ဒေါ်လှကြီးဆုံး၏။
ကျမ်းကိုင်ကျမ်းတိုက်နေရင်းကပူးမေ့သွားခဲ့ရာ အသက်
ကုန်သည်အထိ သတိပြန်လည်မလာတော့။
ဆေးဆရာမောင်ကိုကြီးကမူရုတ်တရက်လေသင်တုန်း
ဟပ်သွားခဲ့ခြင်းဟု ရောဂါအမည်ဖွဲ့ပေးခဲ့သား။
သို့တိုင် …။ ရပ်ကရွာကဖြင့်ကျမ်းစူးပြီးသေသည်ချည်း။
လှေနံဓားထစ် နှလုံးပိုက်လိုက်ကြတော့သည်သာ။
သိကြားမင်းနကင်းကြီးနှင့်ဆင်း၍တား သော်မှ ရအံ့မမြင်။
စွဲမိစွဲရာ တုံးပေကတ်သတ် တုံးတုံးချထားတတ်ကြမြဲ။
တောထုံးစံအတိုင်း သစ္စာသင့်၍ သေရခြင်းဟုအများညီ
လိုက်ကြပြီး ဖြစ် တော့သည်။ ဤသို့ဖြင့်ကျိန်စာဆိုးသည်
တစ်စစအမှတ်ထင်ထင်ကိုယ်ယောင်ပြလာခဲ့ခြင်းဖြစ်တော့၏။

Zawgyi Version

” က်ိန္စာ “(စ/ဆုံး)
——————

က်ိန္စာဂူးသည္ကကယ္ရွိ၊မရွိဟုတ္စြမ္းစြမ္းမည္
သူမွ်မသိ။ ဘာေၾကာင့္ဘယ္လိုက်ိန္စာ ဆိုသည္
ႀကီးေပၚလာခဲ့သလဲ။ဘယ္လိုေၾကာင့္က်ိန္စာသင့္
ရသလဲတိတိပပ သိသူ ” လည္း နိတၳိသို႔ႏွင့္တိုင္..။
ထြန္းပိုင္တစ္ယာက္လင္မင္းျဖစ္ပ်က္ပုံႀကီးကိုျဖင့္
ထြန္းဆိုင္က်ိန္စာစူးၿပီးဟုပဲလင္႐ြာလုံးကအပ္က်
ပင္က်သဲသဲႀကီး ဒုံးဒုံးခ်ထားလိုက္ၾက၏။သာမည
သူမရွိ။ကန႔္ကြက္ျငင္းဆန္မည့္သူမပါ။ႏွလုံ၊သြင္း
နားဝင္ထိုးရာသတင္းပါးပါးေတြရွိတိုင္းသာေအာင္
အဆင့္ဆင့္ရွိၿမဲလုံးထိရွိသည့္သက္ေတာ္ရွည္ေက်ာင္း
ဆစ္ႀကီးသြားသီလလိုအမယ္ႀကီးအိုကပင္လွ်င္ “တယ္”
အမ်ားာရဆိုေရွာင္ႏိုင္ခဲ့သားကပဲ။
သင္းထိုက္နဲ႔သင္းကံဟုတ္ခ်င္လည္းဟုတ္၊မွန္ခ်င္လည္း
မွန္ေပမေပါ့။ ၾကက္ဟင္းခါးပင္ကသရက္သီးသီးပါ့မလား။
မစပ္တဲ့င႐ုတ္မ်ိဳးဆိုသာေကာၾကားဖူးလို႔လား။
လူလူခ်င္းသာလိမ္ခ်င္လိမ္လိုရမယ္။ကံနဲ႔ကမၼဖလကို
မ်ားေတာ့ ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ လွည့္စားလို႔
ရႏိုင္ပါ႐ိုးလား။ ဒီ အကုသိုလ္တုံး အကုသိုလ္ခဲမ်ိဳးမွာ
က်ိန္စာစူးသတဲ့ ဆို သဟာျဖင့္ ေျပးၾကည့္စရာ
မလိုေတြးၾကည့္လိုက္႐ုံနဲ႔တင္ စင္းေနသားပဲဥစၥာ။
”ဟုတ္စ” တဲ့။ ခ်ိဳသည္ ခါးသည္။ေတာင္ေတာင္အီအီ
ဥပဒ္မႈေတြစြက္မေနေသာ္မွထြန္းပိုင္က်ိန္စာသင့္
ျခင္းကို ေခါင္းမခါခဲ့။“အိုး … သတၱဝါတစ္ခုကံတစ္ခု
ဆိုမွတ္လား။ကုသိုလ္ရဲ႕အရိပ္ဟာေနရိပ္မ်ားလိုတဲ့။
တိမ္စိုင္တိမ္အုပ္မ်ားဖုံးလိုက္ရင္ေပ်ာက္သြားေသး
သာတဲ့ အဲ.. အကုသိုလ္ရဲ႕အရိပ္မ်ားက်ေတာ့ကာ
ေဟာ – ဝန္တင္ႏြားရဲ႕ေနာက္က တအီအီလည္ၿပီး
လိုက္ေနတဲ့လွည္းဘီးလိုပဲတဲ့။ ေျမေပၚသြားသြား
ေရထဲ ဆင္းဆင္းကုန္းေမာ့ကိုပဲတက္တက္၊ဗြက္အိုင္
ႏြံအိုင္ျဖတ္ျဖတ္ႏြားေ႐ႊ႕ရင္ေ႐ႊ႕ ႏြားရပ္ရင္ရပ္၊ ထက္
ၾကပ္မကြာ လိုက္ေနသတဲ့ဗ်ာ။ ေအး- ႐ြာလယ္ပိုင္းက
ဝက္သတ္ႏြားေပၚအလုပ္နဲ႔ပဲ လူလုပ္ခဲ့တဲ့စံေပၚႀကီး
ေသခါနီးက်ေတာ့ ဘယ္လိုတုံး ျမင္ခဲ့ၾကရဲ႕ မဟုတ္လား။
တစ္လကိုးသီတင္းသူ႔လက္ခ်က္နဲ႔ေသခဲ့ရတဲ့အမဲေကာင္
ေတြေသခါနီးက်ေတာ့ဘယ္လိုတုံး။ျမင္ခဲ့ၾကရဲ႕မဟုတ္လား။
တစ္လကိုးသီတင္း သူ႔လက္ခ်က္နဲ႔ ေသခဲ့ရတဲ့အမဲ
ေကာင္ေတြ ေသခါနီး မခ်ိမဆန႔္ ေသခ်င္ပက္က်ိ
ညည္းညဴေနခဲ့ရသလိုမ်ိဳး ဝက္သံ၊ ႏြားသံႀကီးနဲ႔ေလး
ဖက္ေထာက္ ေအာ္ေနခဲ့ရၿပီး ေသျပန္ေတာ့လည္း
တိရစာၦန္မ်ားလို ကုန္းကုန္းကြကြႀကီးေလးဖက္ပစ္
အသက္ေပ်ာက္ခဲ့သားပဲ မွတ္လား။ ေအး ေကာင္းတာ
လုပ္ရင္ ေကာင္းတာ ျဖစ္မယ္။ မေကာင္းတာလုပ္ရင္
မေကာင္းတာ ျဖစ္မယ္။ ပူမေနနဲ႔ က်ိန္းေသဒက္ထိပဲ
ထြန္းပိုင္လို ေကာင္ က်ိန္စာမိတာမ်ား ဆန္းမွတ္လို႔”
တစ္႐ြာလုံးကေမာ့ၾကည့္ေနခဲ့ရသည့္သူႀကီးမင္းဘႀကီး
ေဘာ္ကလည္း သည့္ႏွယ္ ပီပီျပင္ျပင္ႀကီး မွတ္ခ်သည္။
ေညာင္ေသာ ေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီးေရာ
ရဟႏၲာကိုယ္ေတာ္” ဟု ရပ္ေဝးရပ္နီး ေက်ာ္ေဇာတိကၠမႀကီး
ေနသည့္ ေရလယ္ေက်ာင္းဘုန္းေတာ္ ႀကီးဦးေမာင္ႀကီး”
တို႔ကပင္လွ်င္ တစ္စုံတစ္ရာ မမိန႔္။ ခပ္မဆိတ္၊
သို႔ျဖင့္ ထြန္းပိုင္ က်ိန္စာသင့္သည့္ သတင္းက႐ြာက
ေလးအေပၚအရိပ္ မည္းႀကီး စိုက္ဆင္းလာသလိုအုပ္
ဆိုင္းက်လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေတာ့၏။ သည္႐ြာကေလးကို
အမ်ားက “ေဖဒါကုန္း” ဟု ႏႈတ္က်ိဳးေနက်တကယ့္
စာႏွင့္ေပႏွင့္ေရးလွ်င္ ဘ႑ာ႐ြာ”ဟုေရးတတ္ေသာ္မွ
လူဒေတြပါးစပ္ ဖ်ား၌မူ “ဗဒါကုန္း”ပဲ ထြင္သည္။
“ေ႐ႊဘ႑ာသာတဲ့နန္းဆီ မွန္းလို႔ဦးရီ” စသျဖင့္
ဘုန္းႀကီးေပ နိဗၺာန္ေက်ာင္းခ်ပြဲမွာဦးေလးျမတို႔
ကိုရင္ေတေလတို႔ ဒိုးပတ္ဝိုင္းက ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား
ကိုယ့္႐ြာကိုယ္ အမႊမ္းတင္ရင္း“ေ႐ႊဘ႑ာဘာညာ
ဘာညာ”လုပ္ခဲ့မိသည္ကိုပင္ေခါက္ထား စမ္းပါကြာ။
ပလီစိေရာက္ခ်က္ေတြအေလာင္းစည္သူမင္းႀကီးေဖာင္
ေတာ္နဲ႔ တိုင္းခန္းလွည့္ေတာ့ ေ႐ႊဘုံသာေငြဘုံသာ
ဘုရားတည္ဖို႔ မင္းဘ႑ာေတြ လႉခဲ့တဲ့ေနရာမို႔
ဘ႑ာ႐ြာဆို သေလး ဘာေလး လုပ္ဇာတ္ေတြပုံႀကီး
ခ်ဲ႕ထားတာကိုတစ္႐ြာလုံးေပါင္းလို႔မွေ႐ႊတစ္ဆယ္သား
ျဖစ္ျဖစ္ ျမည္ေအာင္ မျပည့္တဲ့ဟာဘယ့္ႏွယ္ဘာျဖစ္ရမတုံး။
မသကာ ဗြတ္က်ားကုန္း ဆိုတာကမွဟုတ္တုတ္တုတ္
ရွိေသး” ဟုေတာင္ဦးေတာင္ရင္းႏွင့္ ဘယ္လင္း႐ြာမစသည့္
ေသာင္ေသာင္သာသာ႐ြာခ်ဥ္းကပ္လ်က္ေတြကႏႈတ္ခမ္း
တလန္ ပန္းတလန္ ေပါ့ခဲ့၊ ေထ့ခဲ့ေသးသည္ေကာ။
ဘာပဲေျပာေျပာ “ဗဒါကုန္း” ဟုဆိုလွ်င္ သည္႐ြာကို
ၫႊန္းမွန္းလူတိုင္းသိသည္။ဗဒါကုန္း၌ ရွိလွ အိမ္ေျခ
တစ္ရာ့ေလးငါးဆယ္မပိုခ်င္။ ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါး အညာ
႐ြာကေလးမ်ား ထုံးစံထန္း႐ြက္မိုး ဝါးထရံကာ၊ သက္
ကယ္မိုး ဝါးၾကမ္းခင္းစုတ္တိစုတ္ခ်ာအိမ္မဲ့ကေလး
ေတြခ်ည္း။ သူႀကီးေဘာ္၊ ေက်၊႐ြာလလသသလူႀကီး
ကိုဟန္တင္၊႐ြာလူႀကီးေမာင္ခ်စ္ထြန္း၊ ဘိုးထြန္းေအာင္
ဘိုးထြန္းေအးတို႔ ညီအစ္ကိုတစ္သိုက္စသည့္လက္ငါး
ေခ်ာင္း မျပည့္တျပည့္ကသာလွ်င္တိုက္ခံပ်ဥ္ေထာင္
ႏွစ္ထပ္တို႔အိမ္ေတြႏွင့္ျဖစ္၏။ ယင္းတို႔သည္ပင္ဘိုး
ေဘးဘိဘင္လက္ထက္ကေဆာက္ထားခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္
ၿပီးႏွစ္ရာခ်ီေနလာခဲ့ၾကၿပီျဖစ္၍ေဟာင္းလွျမင္းလွၿပီ။
ေႏြလည္းေႏြမို႔မိုးလည္းမိုးမို႔အိမ္အိုေစာ္တေဟာင္
ေဟာင္ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္လွ်င္မြဲေျခာက္ေျခာက္
ညစ္ေထးေထးႏွင့္ကုပ္ကုပ္႐ုပ္႐ုပ္႐ြာသိမ္ကေလး
ျဖစ္၏။လယ္ပိုင္ယာပိုင္က်ိက်ိတက္ ေၾကးရတတ္
လည္းမရွိ။ ေရေတာ္မိုးေတာ္ လယ္ပြဲကေလးေလး
ငါးေျခာက္ဧက ကုန္းေျခာက္ယာျပင္မွာပဲႀကဲ၊ႏွမ္း
ႀကဲ ႏြားစားေျပာင္းပဲစဥ္းငုံေလာက္ပဲျဖစ္ထြန္းသည့္
ၿခံကြက္ကေလးေခ်ာက္ခ်ီး ေခ်ာက္ခ်က္ပိုင္သည့္
ဘုရားစူးမိုးႀကိဳးပစ္လယ္သမား၊ ယာသမားဆယ့္ေလး
ငါးဦး။ ဘႀကီးေဘာ္က လွည္းေဒါက္ဖိုပိုင္ရွင္။
ကိုဟန္တင္ႀကီးက သေရစာ မိုးစာအေျခာက္အျခမ္း
အစ ဆန္၊ဆီ၊ဆား၊င႐ုတ္၊ ၾကက္သြန္အဆုံး ဗူလိနတ္
စပါမက်န္တင္ေရာင္းသည့္ကုန္စုံဆိုင္ကေလးတစ္
ဖက္၊လလသသအသင္း က တစ္ဖက္ဖြင့္ထားသည့္
႐ြာဝမ္းပိုက္ ႐ြာရိကၡာအိုး က်န္သည့္ ႐ြာသား႐ြာသမီး
မ်ားအားလက္လုပ္လက္စားေက်ာပူဝမ္းေအးေတြခ်ည္း။
ေျမာက္ေခ်ာင္ အေနာက္ေခ်ာင္ႏွင့္ ေ႐ႊဘုံသာကုန္း
တစ္ျခမ္းလုံး ေက်ာက္မိုင္းလုပ္သား ကြာရီက်င္း
သားမ်ားခ်ည့္သာ။လက္လႈပ္မွပါးစပ္လႈပ္ၾကရၿပီး
မတ္တတ္စာက လြဲ၍တုံးလုံးစာနတၱိေတြသာလွ်င္
ျဖစ္သည္။႐ြာထိပ္မွာႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီေနသည့္ဧရာ
မေညာင္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ထီးထီးမားမားႀကီးရွိေန
ျခင္းႏွင့္ ျပည္သူ႔အက်ိဳးျပဳရဲဘက္စခန္းကအက်ဥ္း
သားမ်ားသုံးဖို႔ ေသာက္ေရအတြက္တကူးတက
လာတူးထားသည့္ ေရကန္ႀကီး တစ္ကန္ရွိေနျခင္း
ကပဲ ႐ြာကေလးကို ဂုဏ္တက္ေစသည္။ရွမ္း႐ိုးမႏွင့္
သာတစ္ေၾကာတည္း ဆက္ေနသည့္ေ႐ႊျပင္တင္ေတာင္
စဥ္ေတာင္ေၾကာႀကီးကို ေက်ာေပးလ်က္ေတာင္ႏွာ
ေမာင္းေျခရင္း ကုန္း ေစာင္းထက္မွာ ႐ြာကေလးကို
တည္ထားျခင္းျဖစ္၏။႐ြာကေလးေပမယ့္ ဘုရားေစတီ၊
ေက်ာင္းကန္ေတြ အေပါသား။ ႐ြာဦးထိပ္မႏၲေလးရန္ကုန္
ကတၱရာလမ္းမွ အဝင္ဘက္တြင္ ေရလယ္ေက်ာင္း၊
ေညာင္ေဘာေက်ာင္း ႐ြာအေနာက္ဘက္မင္းရဲေျမာင္း
ေမးတင္လ်က္ ကဂိုဏ္းေထာက္ေက်ာင္း၊ အေရွ႕ဖ်ား႐ြာႏွင့္
ဆူးတပ္စည္းခ႐ိုးသာျခား ၍ေ႐ႊျမင္တင္ေက်ာင္းကေတာင္
ႏွာေမာင္းကုန္းေစာင္း၌ ရွိေနသည္။ ခေရပင္ရိပ္ၿမိဳင္ၿမိဳင္
အုပ္အုပ္ႀကီးေတြႏွင့္ မဂၤလာေစတီဝင္း ဦးသာေခါင္
ဘုရားဟု႐ြာကေခၚသည့္ေ႐ႊမုေ႒ာ၊ေ႐ႊဘုံသာဘုရား
ေ႐ႊျဖင့္မိဖုရား႐ြာလယ္ မွာ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားႀကီး။
႐ြာကေလးႏွင့္ မလိုက္ေအာင္သာသနိကအေဆာက္
အအုံေတြ တင္းက်မ္းျပည္ဓန၏။ဆိုးေမြဘေမြ႐ြာကေလး
၏အသက္ေလာက္နီးနီး သမဏိရွည္ေနၿပီျဖစ္သည့္
တကယ့္ရတနာမ်ား ႐ြာကေလး၏အေနာက္ေျမာက္
ဘက္စူးစူးတစ္ေခၚသာသာေလာက္မွာလက္ပံပင္ႀကီး
ေတြ အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းႏွင့္ သခ်ႋဳင္း႐ြာကေလးရွိ၏။
ဦးသာေဂါင္ ဘုရားႏွင့္ ေညာင္ေဘာေက်ာင္းအၾကား
လွည္းလမ္းကေလးအတိုင္းျဖတ္နတ္စင္နတ္ကြန္းမရွိ၊
မီးေလာင္ငုတ္တိုမည္းမည္းေတြသာမိုးတိုးမတ္တတ္
ႏွင့္႐ြာေတာ္ရွင္နတ္ကြန္းကေလးကိုေက်ာ္မိလွ်င္ဦးဘ
ရွင္တို႔ကိုၾကည္ေဆာင္တို႔ ေမြးခ်င္းတစ္သိုက္၏
အေမြဆိုင္ သရက္ေတာႏွင့္လယ္ေတာကို ေတြ႕ရ မည္။
လယ္ေတာအစပ္မိုးႏွံခ်ဳံအုပ္အုပ္မ်ားသည္သခ်ႋဳင္း
ေျမအစနယ္နိမိတ္ျဖစ္၏။သည္သခ်ႋဳင္းကေလးက
“ပဒါကုန္း”ႏွင့္နီးနီးရွိ၍သာသူ႐ြာအပိုင္လိုလိုျဖစ္ေန
ျငားလည္း သည္႐ြာကေလး သက္သက္ခ်ည္းဆိုင္
သည္ မဟုတ္။ မင္းရဲ၊ေတာင္ဦး၊အလယ္ေတာင္
ေက်ာင္မိုင္း ေဈးကုန္း ေအာက္ခ်ိဳင္းစသည့္ဝန္းက်င္
ပတ္ခ်ာလည္႐ြာကေလးမ်ားကလည္းလူမို႔ေသလွ်င္
သည္သခ်ႋဳင္းကေလးဆီခ်ၾကရၿမဲ၊မိုးႏွံခ်ဳံနဘူးခ်ဳံမ်ား၊
ေဘာင္မွည့္ၿခဳံမ်ားျဖင့္ ေထြးရႈပ္ေန သည့္သည္ေနရာ
ကေလးမွာ အုတ္ဂူအေဟာင္းအသစ္၊ေျမပုံမို႔မို႔အေဟာင္း
အသစ္ကေလးမ်ား အစီအရိႁပြတ္သိထိုးက်ပ္ပိတ္ေနသည္။
သခ်ႋဳင္းအစပ္ မိုးတြင္းခါ သဲေက်ာင္း၊ ေႏြမွာလွည္းလမ္း
ကူးကေလးကို ဓားလြယ္ခုတ္ ျဖတ္တက္လိုက္လွ်င္
ခပ္လွမ္းလွမ္းမ်က္စိတစ္ေမွ်ာ္၌ ခပ္အိုအိုယမ္းတိုက္
ေဟာင္းကေလးရွိ၏။ျပည့္သူ႔ေဆာက္လုပ္ေရးလက္
ေအာက္ခံ ေက်ာက္မိုင္းလုပ္ငန္းပိုင္ေဖာက္ခြဲေရးသုံး
ယမ္းဘီလူးမ်ားေကာ့တက္ႀကိဳးမ်ားပိုင္းခြဲသည့္စက္
ပစၥည္းမ်ားကိုသိုေလွာအုတ္တိုက္ကေလးသည့္လုံလုံ
ၿခဳံၿခဳံထူထူထဲထဲယခုျဖင့္လူလည္းမေနဘာမွ်လည္း
မထားဗလာက်င္းလ်က္၊ တခ်ိဳ႕ကမူသခ်ႋဳင္းကုန္းက
ေလးႏွင့္ ေရေၾကာေျမေၾကာခ်င္း ဆက္ေနသည္မို႔ သရဲ
ေၾကာက္၍ ေဝးေဝးေရွာင္ၾကသည္။ ေန႔ခင္းေန႔လယ္
ဆိတ္ေက်ာင္း ႏြား ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕တေရးတေမာ
ဝင္လွဲျဖစ္သည္။ေျပာက္တိေျပာက္က်ား၊႐ြက္ပုန္းသီး
လုပ္တတ္ၾကသည္မ်ိဳးမွအပေတာင္လည္ေတာင္လက္
ေမာင္းရွိသည္။ယင္းတိုက္ေဟာင္းကေလး၌လူသူေလးပါးရွိခဲ့သည္။
ၾကာၿပီ။ဘီအီးတပ္ကဧေက်ာက္မိုင္းလုပ္ငန္းမ်ားကို
ျပည္သူ႔တက္လုပ္ ေရးသို႔လႊဲ၊ ေနာက္ျပည္သူ႔အက်ိဳး
ျပဳတပ္ဖြဲ႕ရဲဘက္စခန္းမွအပေက်ာက္ထုတ္ လုပ္မႈကို
ပုဂၢလိကေတြ မိုင္းခြဲခြင့္မရ။ ႐ြာေနျပည္ထိုင္မ်ားလုပ္
ငန္းကိုင္ငန္း မသာၾကေတာ့သည့္ေနာက္ယမ္းတိုက္
ေလးလည္း ဗလာဟင္းလင္းလူသူကင္းခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ သို႔တိုင္…။
သည္ယမ္းတိုက္ေဟာင္းအခြံကေလး၌ပိုင္ရွင္သစ္
ေပၚလာခဲ့ၿပီ။မည္သူ လည္း ေမးမေနပါႏွင့္ေတာ့။
႐ြာကေလး၏ က်ိန္စာသင့္သူ ထြန္းပိုင္မွလြဲ၍ မည္သူ
ရွိဦးမည္နည္း။ေျပာရမွာေတာ့လည္းခပ္ခက္ခက္
ထဲကဆိုသလိုျဖစ္ေနၿပီေကာ။ကိုရင္ရဲ႕။ ထြန္းပိုင္လို
အေကာင္ရဲ႕အေၾကာင္း အူမေခ်းခါးသိလွပါသေကာဆိုတဲ့
သူ႔ပုလင္းတူဘူးဆို႔လွေခ်ာတို႔၊ေအာင္ခင္တို႔ကံပြန္
တို႔လိုအေကာင္ေတြက ေတာင္ထြန္းပိုင္ဆိုတဲ့အေကာင္
ဟာဒီလိုလူစားမ်ိဳးေဟ့ဆိုသာ သူ႔ဇာတ္ရႈပ္ႀကီးေတြ
ဘြားခနဲေပၚလာခါမွပဲ ပါးစပ္ႀကီးေတြေဟာင္းေလာင္း
ျဖစ္ၾကရ ေတာ့ကလား။ ဟုတ္စ။ထင္လည္းထင္မ
ထားမိၾကဘူး။ သူတို႔လည္း နကန္း တစ္လုံးေတာင္
သိခဲ့ၾကသာ မဟုတ္ဘူးတဲ့ေလ။ ကဲ ခက္ဘူးလား။
တကယ့္သူ႔နာမည္အရင္းကသာ ထြန္းပိုင္ရယ္။သူ႔ကို
သိသမွ် ႐ြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကေတာ့ျဖင့္“ေ႐ႊမန္း”ေခၚလိုက္
၊“မင္းသား ေခၚလိုက္၊ “ေယာင္ႀကီး” ေခၚလိုက္တာနဲ႔
သုံးပန္လွဆိုတဲ့ ငတိပဲဒလ။ အင္း … လူက ေထာင္
ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း ႏႈတ္ခမ္းေမႊးခပ္စစနဲ႔ ေက်ာ့
ေက်ာ့လတ္လတ္ ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလး ေနတတ္တဲ့ေကာင္။
ေတာင္ဦးထဲက ပန္းထိမ္ဖို ေအာင္သန္းႀကီးစတိုင္း
တာက တစ္မ်ိဳး၊ ထြန္းပိုင္႐ြာ႐ိုးကိုးေပါက္ေလွ်ာက္
လမ္းသလားၿပီး လူလုံးျပ ေနတတ္တာကတစ္မ်ိဳးရယ္၊
သူကလူကေလးမွထူထူရွိပလားဆိုရင္ သူ႔ေလာက္
ဘဝစုံတဲ့သူအရွား သားလို႔ အေျခာက္တိုက္ လက္
မေထာင္ေနတတ္တဲ့ေကာင္။ နားေထာင္ သူမ်ား
ရွိလိုကတာ့ ပိုလိုလိပ္ကေလးလက္ၾကားညႇပ္ၿပီး
ကရားေရလႊတ္ က႐ြတ္ကင္းေလွ်ာက္ေတြေျပာပါ
လိမ့္မဗ်ာ။ ပါးစပ္ကအျမဳပ္ေတြတစီစီထြက္ ၿပီး
ဟိုလူ႔တံေတြးစဥ္၊ ဒီလူ႔တံေတြးစဥ္နဲ႔ၿပီးပဲမၿပီးႏိုင္
ေတာ့ဘူး။ ေျပာလည္း ေျပာတတ္၊ ေျပာလည္းေျပာ
ႏိုင္တဲ့အေကာင္ အဟုတ္။ေျပာလို႔သာ ေျပာရသား။
ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း သင္းေလာက္စုံတကာ
ေစ့တဲ့ အေကာင္မ်ိဳးက အက်ဲသားလား။ မ်ိဳးမျပတ္
ေအာင္အိုးကင္းပဲ့နဲ႔ပ်ိဳးထားရမယ့္ေကာင္စားမ်ိဳးရယ္။
အဖမိဘကေတာင္ ေတာင္သာသာ ေတာင့္ေတာင့္
တင္းတင္းဆိုေလေတာ့ လယ္ထဲေခ်ာင္းထဲ လယ္ထြန္
ေကာက္ရိတ္ဓားမဦးခ်။ အလုပ္ေတြဘက္ကိုေယာင္
လို႔မွ မ်က္ေစာင္းမထိုးဖူးခဲ့ဘူး။ ရာသီေပၚစပါးေပးႏွမ္း
ေပးေတာပြဲစားအလုပ္မိုးလုံး ပတ္လည္ေလွ်ာက္ရတဲ့
အလုပ္မို႔တဲ့။ စာရင္းထဲမထည့္ျပန္ဘူး။ႏို႔မို႔ျဖင့္ ကဲ-
စာကေလးေပကေလးေပါက္ေပါက္ေရာက္ေရာက္
ဆည္းပူးမလား ႀကိဳးႀကိဳး ကုတ္ကုတ္ရွိမလားမွတ္ပ။
႐ြာ့ပတ္ခ်ာလည္ကရွိသမွ် ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ
သာ တစ္ေက်ာင္းၿပီး တစ္ေက်ာင္း ေျပာင္းသာေျပာင္း
ခဲ့ရာ့။ မဂၤလသုတ္ ေတာင္ မတက္ခဲ့ရဘူးတဲ့။ ေနာက္
ဆုံးဂိတ္ထိုးခဲ့တဲ့ ဘုန္းႀကီး ဘိုးဩဘာရဲ႕ ေ႐ႊအုန္းပင္
ေက်ာင္းကေန ထိုးေမာင္းနဲ႔ ေၾကးစည္ႀကီးခိုးေရာင္း
ပစ္လို႔ ေခါင္းနဲ႔ ဆင္းေျပးခဲ့ရပါေရာလား။ အဲဒီကတည္း
က ဘယ္ေက်ာင္းရိပ္မွ ကန္ရိပ္မွသင္းနင္းလို႔မျဖစ္
ေတာ့ပါဘူးဆို။ထြန္းပိုင္ဆိုသာအဲသလိုေကာင္။
အဲ..အဲသလိုလူ႐ိုေသရွင္႐ိုေသ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား
အလုပ္မ်ိဳးေတြ မွာသာ မျဖစ္ထြန္းတာ။ ႐ြာစဥ္ကိုးေပါက္
ဖဲလည္႐ိုက္ဖူးတယ္။ ကိုခ်စ္တီးတို႔ ကိုသန္းႂကြယ္တို႔
ဘႀကီးဖိုးထြန္းေအးတို႔ ဂ်င္သမားအုပ္စုေတြရဲ႕ဂ်စ္ကားနဲ႔
မႏၲေလး မုံ႐ြာ၊ ေ႐ႊဘို၊ ေတာင္ႀကီး ျမစ္ႀကီးနားအထိ
ေရဆုံးေျမဆုံးနယ္ေက်ာ္ ရပ္ျခား ရင္ကြၽန္ခံဖူးတယ္။
သူ႔ပါးစပ္က “ေမွာ္ထဲ .. ေမွာ္ထဲ”လို႔ ေျပာေျပာေနတတ္
တဲ့သပိတ္က်င္းဘက္ကေမွာ္႐ုံဖေယာင္းေတာင္၊ေ႐ႊေမွာ္ေ႐ႊေတာ
ေတြမွာလည္း သူ႔နား႐ြက္ရာခ်ည္းပဲ။
႐ြာဘုရားပြဲ အလႉပြဲ၊ ဘာပြဲညာပြဲဆိုတဲ့ ပြဲတကာမွာ
ဒိုးပတ္မင္းသား အိုးစည္လိုသေဟ့ဆိုရင္လဲ သူပဲ။
ဟုတ္တယ္ဟုတ္တယ္။ အဲသည္ဝမ္းတြင္းပါဇာတ္ပိုး
ကေလးနဲ႔က်ဳပ္တို႔ ႐ြာေတြဘက္ ပဲေပၚႏွမ္းေပၚခ်ိန္
လွည့္လွည့္ကတတ္တဲ့ “ပန္တ်ာစိန္ေအာင္ၾကည္ရဲ႕
ေတာဇာတ္ကေလးတစ္ဇာတ္မွာဝင္လုပ္ဖူးတယ္။
ဇီးသီးေကာက္တဲ့။ ေတာမေရာက္ေတာင္မေရာက္ပါ။
သူ႔အေျပာကေတာ့ျပဇာတ္မင္းသား သဘာဝဝင္းႀကိဳင္ရဲ႕
လက္ေထာက္မင္းသားတဲ့။အဲ- ၾကည့္ဖူးသမွ်လူေတြက
ျဖင့္ “ထြန္းပိုင္” က ေဝေလေလ မင္းသားပါကြာ။ ဝန္လိုရင္
ဝန္ျဖစ္လိုက္။ မင္းသမီးအေဖလုပ္တဲ့လူျပက္ႀကီးဖ်ားေန
ေတာ့မင္းသမီးအေဖဝင္လုပ္လိုက္ ေဟာ …. မင္းသားႀကီး
ေအာင္ျမစိန္ အေရးေပၚေဆး႐ုံတင္လိုက္ရျပန္ေတာ့လည္း
ဘုရင္ခန္းက ႀကဲျပန္သတဲ့။ ဘာေျပာေျပာေလ ဘယ္လင္း
႐ြာမက ျမင္းမိုရ္ေတာင္ ဘုရားပြဲတုန္းကကတဲ့ “ဖြားေတာ္မူ
ခန္းမွာထြန္းပိုင္ သုေဒၶါ ဓနမင္းႀကီး လုပ္တာကေတာ့အဟုတ္
ေကာင္းသဟဲ့လို႔ျဖင့္ ေက်ာ္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ဒါပဲ ….အဲဒါလက္ကုန္ပဲ။
ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာအဲဒီဇာတ္ထဲကလူ႐ႊင္ေတာ္ရဲ႕ ႀကီးရဲ႕မိန္းမယိမ္း
သမခင္မူကို သုတ္ရၿပီး ေျပးလာခဲ့သတဲ့ေလ။ ေကာင္းၾကေသး
ရဲ႕လား။ သင္းရဲ႕အက်င့္စုတ္ပဲ့တဲ့ ဒု-သ-န-ေသာ”ေသြးဆိုးက
အဲဒီကစခဲ့ကားခင္မူနဲ႔ကလည္းတစ္လကိုးသီတင္းပဲေပါင္း
လိုက္ရထင္ပါရဲ႕။ သူလင္ရဲ႕ႀကီးတို႔၊မင္းသားႀကီးေအာင္ျပငိ
န္တို႔ သူ႔ဆရာသဘာဝဝင္းႀကိဳင္တို႔႐ြာအထိ ေပါက္ခ်လာတဲ့ၿပီး
တုတ္တျပက္ ဓားတျပက္ တရားတေဘာင္ကေလး ႏွင့္
ေလာက္ေအာင္ေပးလိုက္လို႔ သင္း ေထာင္ႏႈတ္ခမ္းမသီ
လိုက္ရတာ။ ႏို႔မို႔ျဖင့္ ေထာင္ထဲ ဒုတ္ဒုတ္ထိ တန္းခနဲေရာက္
ေရာ့ မွတ္သဗ်။ ဒါေပသိ ေက်ာ္မ ေကာင္း ၾကားမေကာင္းပါဗ်ာ၊
က်ဳပ္တို႔ေတာေက်းလက္မွာ သည္လိုအက်င့္ စာမ်ိဳးကိုျဖင့္
႐ြံ႕ၾကေအာ့ၾကလြန္းလို႔မွ တကတည္း။အင္း…ဟုတ္ပ- အစ
ရွိအေနာင္ေနာင္တဲ့ဟုတ္။ နဂိုကအဝတ္အစား ေၾကာ့ေၾကာ့
လတ္လတ္ကေလးဝတ္ လက္ၾကားမွာ ပိုလိုလိပ္ကေလးညႇပ္၊
႐ြာထိပ္က ဦးထြန္းေ႐ႊႀကီးရဲ႕ “နဂါးနီ” လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ
ေနကုန္ေနခန္း ေလထိုင္ပန္းဂ်င္သမား၊ဖဲသမားေတြနဲ႔ ဇာတ္
သမခင္မႈနဲ႔ၾကာကူလီဇာတ္ရႈပ္ လည္း ခင္းၿပီးကေရာ အရက္
နံ႔ကေလး တသင္းသင္း ႏႈတ္စလွ်ာစကေလး တ႐ႊင္႐ႊင္နဲ႔
ေၾကာ့ေၾကာ့လြင္လြင္ ဝတ္စားဆင္ျပင္ၿပီး သူမ်ားမယား
ေၾကာင္ေတာင္ႏႈိက္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကို လက္ရဲဇက္ရဲ လုပ္လာ
ေတာ့တာပဲ။ ႐ြာကေလးကစုန္းမႀကီးလို႔ယိုးတဲ့ ဘြားစာစင္
ႀကီးတေစၦသရဲဒေမြးသလိုမ်ိဳး က်ဳပ္တို႔မွာလည္း ႐ြာခ႐ိုးဖ်က္ၿပီး
ထင္းေခြတတ္တဲ့ထြန္းပိုင္လို မသူေတာ္ ေကာင္ကိုေႁမြေပြးခါး
ပိုက္ပိုက္ထားမိၾကရဗ်။ဘာၾကာတုံး။ သူတို႔အိမ္ေဘးက
ႏြားပြဲစားတင္ေမာင္ရဲ႕မိန္းမလုံးတင္မ နဲ႔ၿငိၾကၿပီး၊ ဟိုခမ်ာ
ေတြမွာလင္မယားကြဲၾကပါေရာ့လား။တင္ေမာင္တို႔လုံးတင္
တို႔ ပူေညာင္ပူေညာင္ေတြ ျဖစ္ေနသခိုက္ ဟိုမုဆိုးမသားအမိ
ဖြားလွေမတို႔ မိေ႐ႊရင္တို႔ အိမ္ဝင္လား ထြက္လားလုပ္ရာက
ရင္ေ႐ႊတစ္ေယာက္လင္ေကာင္မေပၚတဲ့ ကိုယ္ဝန္ေၾကာင့္
ရွက္လြန္လြန္းလို႔တဲ့။ သူ႔အိမ္ထဲမွာတင္ ႀကိဳးဆြဲခ်ၿပီးေသ
ကေရာ၊ အင္း … တစ္႐ြာလုံးက ထြန္းပိုင္လက္ခ်က္ဆိုတာ
ရိပ္မိၾကသား။ ဒါေပသိလက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာဘာက
မွမရွိတာကို။ အ႐ိုးခံ မကေလး ရင္ေ႐ႊကိုပဲ ဖိသနားၿပီး ဒီ
အမ်ိဳးယုတ္ေကာင္ကို တစ္႐ြာလုံးက ေအာ့ေၾကာလန္
မ်က္မုန္းက်ိဳးကုန္ၾကေလရဲ႕။ထြန္းပိုင္ကေပတဲ့လူပါး။
ရင္ေ႐ႊတစ္ေယာက္ဒီလိုဒီအေၾကာင္းေသးတဲ့ ဆိုတဲ့အသံ
လည္း သန႔္ခနဲ ၾကားေရာ။ ထြန္းပိုင္တစ္ေကာင္ ႐ြာရိပ္႐ြာ
ေျခက စုပ္ခနဲ ေပ်ာက္ကေရာပ်ိဳ႕၊သူအမ်ိဳးသူ႔အေဆြေတြ
ရွိရာျမစ္ငယ္၊ ျမစ္ေလာင္း ဘက္ ပို႔ထားသလိုလို၊ ဘႀကီး
ဖိုးထြန္းေအးရဲ႕သားႀကီး ဂ်င္ဆရာ ဖဲဆရာ ေ႐ႊေအာင္သန္း
တို႔နဲ႔ပဲ ေက်ာက္ဆည္ဘက္မွာ ေရွာင္ေနသလိုလို။ ႏွစ္လ
သုံးလေလာက္ေတာ့မ်က္ေစ့ေအာက္ကေပ်ာက္ခ်င္းမလွ
ေပ်ာက္သြားတာ အမွန္ပဲ။အာ႐ုံေနာက္စရာနည္းသြားတာ
ေလေနာ။အဲအဲသာေတာင္ကိုယ္ ေတာေခ်ာက အထည္
သည္အပ်ိဳႀကီးမသန္းနဲ႔လည္းၿငိၿငိစြန္းစြန္းေတြ ျဖစ္ခဲ့
ေသးသတဲ့။ တင္ေအာင္ပုရဲ႕သမီး ဆတ္ေကာ့လတ္ေကာ့
မစိန္ၾကဴ စိန္မႈတို႔ ခပ္ကဲကဲဟာမေလးေတြကိုလည္း
ျမည္းစမ္းေျခေတာ္တင္သြားေသးသတဲ့ ဆိုတဲ့ အပုပ္နံ႔က
ေလးေတြက သိုးသိုးသုံသုံ ပြထလာေသးသဗ်။ လူကမရွိ
ေတာ့တာေတာင္ သင္းရဲ႕ေအာ့ႏွလုံးနာစရာဗ႐ုတ္သုတ္
ခဇာတ္လမ္းေတြက ဂယက္ထက်န္ရစ္ခဲ့ေသးေတာ့တာ။
ေသျခင္းဆိုး။ မထင္လိုက္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ေၾကာင္ၾကာၾကာ ေရမငုပ္ပါဘူးဗ်။
႐ြာကေလးက ထြန္းပိုင္နဲ႔ရင္ေ႐ႊတို႔ရဲ႕ပုံဆိုးပန္းပ်က္အ
ျဖစ္ႀကီးကိုေမ့ပစ္ ႏိုင္ဖို႔ေသြးမွမေအးရေသးခင္ “ထြန္းပိုင္
တစ္ေကာင္ ဧည့္ခံပြဲကို ျမစ္ေလာင္း မွာ လုပ္မယ္။ ႐ြာက
ပြဲတက္မယ့္ ပရိသတ္ကို ေ႐ႊဆည္မန္းကားေတြနဲ႔ ပို႔ေပး
မတဲ့။ ဝက္သားဟင္းေလး၊ ပဲႀကီးႏွပ္၊ င႐ုတ္သီးေၾကာ္၊
သရက္ခ်ဥ္သုပ္ နဲ႔ ေကြၽးမတဲ့”စတဲ့ သတင္းႀကီးကဟုန္းခနဲ
ဟီးဟီးထလာပါေရာ။အဲသာ – ထြန္းပိုင္ အေမႀကီးေဒၚလွႀကီး
ရဲ႕ဉာဏ္ပဲ၊ စနက္ပဲဆိုသာ အသိသာႀကီးပဲ။ ႐ြာဝင္မလွတဲ့
သူ႔သားေတာ္ေမာင္ကို ပြဲႀကီးလမ္းႀကီးခင္း ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီး
နဲ႔ဆက္၊ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီး
တင့္ေတာင္းတင့္တယ္႐ြာျပန္ႏိုင္ေအာင္ႀကံသာေလ။မေအကို။
သားဆိုး မေအတေပဟန္ရပန္ရေပဆိုသာကိုး။ ဟုတ္စ။
ႀကံစည္တိုင္းလည္းမျဖစ္ဘဲ။ေစတနာမွန္မွလည္းကံက
အက်ိဳးေပးဦးမွာကိုး။ မ်ိဳးေစ့မမွန္မွျဖင့္ အပင္သန္ႏိုင္ပါ
ေတာ့မလား။ ဟာ.. ထြန္းပိုင္တို႔ သတင္း ႐ြာလုံးမျပန႔္ခင္
ရင္ေ႐ႊအေမႀကီးဖြားလွမက ဝါေဆးေတြေသာက္ သတဲ့။
ေသေၾကာင္းႀကံသတဲ့။စကားေမးေတာင္ မရလိုက္ဘူး။
ပြဲခ်င္း ၿပီးပဲတဲ့။ အိုး … ဘာေျပာေကာင္းမတုံး။ ႐ြာလုံးကို
ဆူကေရာ ကြၽတ္ကြၽတ္ကို လန္လို႔၊႐ြာေမတၱာေရစူးလိုက္
ၾကပုံမ်ားထြန္းပိုင္တို႔သားခ်င္းတစ္သိုက္ပု႐ြက္ ဆိတ္တြင္း
ထဲ ဝင္ပုန္းၾကရမယ့္ ဘဝမ်ိဳးနဲ႔ ဒက္ထိတိုးခဲ့သေလ။ ကိုင္း
မွတ္ကရာ။ရင္ေ႐ႊအေမႀကီးအသုဘကျဖင့္ စည္ခ်က္ဗ်ာ။
႐ြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ရင္ေ႐ႊတို႔သားအမိ အေၾကာင္းဆိုးရွာၾက
ပုံကို စုပ္တသပ္သပ္နဲ႔ ႐ြာသခ်ႋဳင္း ကုန္းဟာပြဲခင္းႀကီးလို
ကိုျဖစ္လို႔။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီးတိုးမေပါက္ဘူး
ရယ္၊ဟုတ္ပ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ထြန္းပိုင္တို႔ မဂၤလာပြဲကျဖင့္
က်ီးနဲ႔ဖုတ္ဖုတ္ပဲတဲ့။ ထြန္းပိုင္ဘက္က သူ႔အေဖ သူ႔အေမနဲ႔
မကင္းရာ မကင္းေၾကာင္း ေဆြရင္းမ်ိဳးရာေလးငါးဆယ္
ေယာက္ကလြဲလို႔ သြားတဲ့ လူမရွိ။ သတို႔သမီးတစ္ဖက္တည္း
ႀကဲရတဲ့ ပြဲျဖစ္သြားပါေရာလား။အေရးထဲသတို႔သမီးေမာင္
ထြန္းပိုင္ေယာက္ဖေလာင္း အငယ္ဆုံးေကာင္ကထြန္းပိုင္ရဲ႕
အဆီတစ္ထပ္၊အသားတစ္ထပ္ဂုဏ္က်က္သေရေတာ္
အနႏၲေတြကို ဘယ္က ဘယ္လို ၾကားတယ္မသိ။သူ႔အစ္မ
နဲ႔မတန္ဘူး။ ဒီမဂၤလာပြဲကိုဖ်က္သေလးဘာေလးနဲ႔တုတ္
ဆြဲဓားဆြဲ ပုဏၰက ထတိုက္ျပန္လို႔ မဂၤလာေဆာင္ဟာ
ၿပီးလို႔သာၿပီးလိုက္ရတယ္။႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ႀကီးတဲ့။
“ဟုတ္ပကြာ- ေ႐ႊေမာင္ေသာင္းက်န္းေတာ့မွသတို႔သား
မ်က္ႏွာကို ျမင္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ ၾကည့္မိပါရဲ႕။ မသတီစရာ၊
ေအာ္ဂလီဆန္ဂရာ ႐ုပ္ႀကီးပါကြာ။ တကယ့္တဏွာ႐ူး႐ုပ္ႀကီးပါ။
သတို႔သမီး ေဘးထားၿပီး သူ႔မိန္းမအစ္မဝမ္းကြဲအိမ္ေထာင္
ပ်က္မ ႐ုပ္လုံးႀကီးေပါက္လွ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ကို မ်က္စိကြၽတ္က်မတတ္
ငမ္းေၾကာထေနလိုက္ပုံမ်ား၊ လူလစ္ရင္ပဲ ထလုံးေတာ့မယ္ပုံ။
အက်ိဳးနည္း”ဆိုတဲ့ အသံေတြလည္း ထြက္ခဲ့ေသး။
တိုတိုေျပာၾကပါစို႔ရဲ႕။ မဂၤလာပြဲမပ်က္ခဲ့ေပမဲ့ထြန္းပိုင္အဖို႔ေတာ့
မဟာ အရွက္ေတာ္ကြဲခဲ့ရတဲ့ပြဲပဲ။ေခြးေတာက္ႏြယ္ကျဖင့္ဘယ္
လာသရက္သီးသီးႏိုင္ပါ့မလဲ။ မ္ဟုတ္ဘူးလား။
တစ္ခါမကၿခံခုန္ဖူးတဲ့ထြန္းပိုင္လိုေကာင္ဟာေနာက္ထပ္
ေနာက္ထပ္ၿခံခုန္ဖို႔မ်ားျဖင့္ ဘာခက္ေတာ့တာမွတ္လို႔။
ျမစ္ေလာင္းက သူ႔မိန္းမနဲ႔ တစ္ႏွစ္ သာသာပဲသားမွတ္
မွတ္မယားမွတ္မွတ္ေပါင္းလိုက္ထင္ပါရဲ႕၊ သမီးမိန္းေလး
တစ္ေယာက္ရတယ္ေျပာၾကသာပဲ။ သူမိန္းမရဲ႕အစ္မဝမ္း
ကြဲႏြဲ႕ႏြဲ႕ဆိုတဲ့ဟာမနဲ႔ ရႈပ္ၾကျပန္ေရာ။ နဂိုကမွ ထြန္းပိုင္ကို
ၾကည့္မရတဲ့ သူ႔မယားရဲ႕ေမာင္ေတြက ထြန္းပိုင္ကိုျမက္
ခုတ္တဲ့ဓားနဲ႔ ျပန္ပိုင္းလို႔တစ္ေယာက္ေသလိုက္ႏွစ္ေယာက္
ေဆး႐ုံတင္လိုက္ရသတဲ့။ ကဲ …. ၿပီးေရာ၊ ဆိုင္းမဆင့္ဗုံ
မဆင့္ဘဲ သင္းတို႔ လင္မယားလည္းကြဲ၊ ထြန္းပိုင္တစ္ေကာင္
လည္းဓားခုတ္မႈ၊ လူေသမႈေတြနဲ႔ ေထာင္ခုနစ္ႏွစ္က်ကေရာ။
အဲဒါေတာင္သူ႔အမႀကီးေငြထုပ္ပိုက္ၿပီးအလိုက္ ေကာင္းလို႔ဗ်ာ။
ႏို႔ပို႔ျဖင့္ သင္းလိုေကာင္ႀကိဳးက်ရင္က် ေထာင္တစ္သက္
က်ခ်င္က်ေနဦးမွာ၊ ကံသီဒပလို႔။ထြန္းပိုင္ေထာင္က်ေနတုန္း
သူ႔မယားေသတယ္။ ႏွလုံးေရာဂါနဲ႔တဲ့။ ဒီေကာင္ေထာင္က
လြတ္ရက္ေစ့လို႔ လြတ္လာတဲ့အခါ သူသမီးကေလး
လက္ဆြဲၿပီးမ်က္ႏွာဆီး႐ြက္ေလာက္နဲ႔႐ြာရိပ္႐ြာေျခကိုျပန္
ကပ္လာျပန္တယ္။ ဟိုး… ေယာနယ္ေဆာနယ္ ပုံေတာင္
ပုံညာဘက္က ရဲဘက္စခန္းမွာ လမ္း ေဖာက္၊ ေက်ာက္ထု
လုပ္ခဲ့ရသတဲ့။ နဂိုက ေပ်ာ့စိေပ်ာ့နဲ႔ ႏုႏုဖပ္ဖပ္ သင္း
႐ုပ္ရည္ဟာ မီးသင့္ထားတဲ့ ကြၽန္းငုတ္တိုလိုပဲ မဲသဲလို႔၊
ၾကမ္းေထာ္႐ြတ္တြ လို႔။ က်က္သေရတစ္စက္ မရွိဘူး။
ထြန္းပိုင္ေဟ့လို႔ ေျပာလို႔သာ ယုံလိုက္ရ တယ္။ အရင္
ထြန္းပိုင္ဟာ နင္ေနငါသြားပဲ။ ေဒါင္းတည္ေမာင္းတည္
ၾကမ္း ၾကမ္းေထာ္ေထာ္ ဘုကလန႔္ခြစာ။ ထြန္းပိုင္ရယ္လို႔
ျဖစ္လာခဲ့ၿပီကိုး။သူရဲ႕သမီးကေလး ေ႐ႊေအး ကိုလည္း
ရပ္လိုက္တာမ်ားတုန္ေနေရာ။ သူ႔ဘဝ သူ႔အသက္ကို
သူ႔သမီးကေလးအေပၚပုံထားလိုက္ေတာ့သလိုပဲ။ အဲ..
ဘယ္လိုမွမေျပာင္းလဲတာက သူရဲ႕စုတ္ယုတ္ကန္းတဲ့
အက်င့္။ မိန္းမျမင္ရင္ ဖ်တ္ဖ်တ္လူး တဏွာ႐ူးထတတ္
တဲ့ အက်င့္။ပ်ိဳေသာအို ေသာလင္ရွိေသာမေ႐ြးပစ္မွား
လိုက္တတ္ရင္တဲ့တိရိစာၦန္ညာဥ္ဆိုးႀကီးေလ။သူ႐ုပ္ႀကီး
ကသာတစ္စက္ကေလးမွ် က်က္သေရက်က္သရာမရွိ။
စုတ္ပဲ့ေန တာ။ မိန္းမမ်ား ခ်ဥ္ျခင္းတပ္လို႔ ဝမ္းပတဲ့ေဟ့
ဆိုမွျဖင့္ အခြင့္သာရင္ ႀကဳံ တဲ့ ေနရာမွာတင္ အဓမၼနသား
ပါရ လိုက္ေတာ့မယ့္ပုံမ်ိဳး၊ မိန္းကေလး ေတြ မေျပာနဲ႔၊
ကိုင္းပါေလ..အဲသလိုကေနထြန္းပိုင္ရဲ႕အဲ – အဲက်ပ္တို႔႐ြာ
ကေလးရဲ႕ အဲ – ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ဘယ္သူ႔အေပၚကို
တည့္တည့္တန္းတန္းရည္႐ြယ္ မွန္းမသိတဲ့ က်ိန္စာဆိုး
ႀကီးနဲ႔ ျပဳန္းခနဲ ပ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္မိၾကေတာ့ ရတာပဲ။
ဒီလိုဒီလိုဒီလို။ထြန္းပိုင္ရဲ႕အေျခမလွတဲ့ ျပည္ေတာ္ျပန္
ခန္းကို ေျပာခဲ့ၿပီေနာ္။ ေထာင္ ထြက္ဆိုတဲ့ နာမည္တစ္
လုံးနဲ႔အတူ ဘယ္လိုဂုဏ္ပုဒ္မ်ား ထုပ္ထုပ္ပိုက္ပိုက္ကပ္
ပါလာခဲ့ေသးတယ္ထင္တုန္း။ ယစ္ထုပ္ တဲ့ဗ်..ယစ္ထုပ္တဲ့။
သူ႔သူငယ္ ခ်င္း ပုလင္းတူဘူးဆို႔ညိဳေရာင္တို႔ထြန္းေအာင္ေလးတို႔
ကက္ဘိုတို႔ကင္ပြန္း ေပးတပ္တဲ့နာမည္ေလ။အေသာက္
သမားအခ်င္းခ်င္းကတခုတ္တရဘြဲ႕ရည္ ေပးၾကရတာဆို
ေတာ့ တြက္ၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ။ သင္း… အေျခအေနကို၊
ဟုတ္သယ္။ေသာက္ခ်က္ကရက္စက္သယ္။သူကြၽဲေပါက္
ေလာက္ရွိတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးထဲကိုႂကြက္တြင္းေရေလာင္း
သလိုတေျဖာေျဖာသြန္ထည့္ပစ္ လိုက္တဲ့ ေသရည္ေတြဟာ
က်ဳပ္တို႔ ႐ြာတစ္႐ိုးမွာ ျမင္းလွခ်ည့္လို႔ေက်ာ္တဲ့အဖိုးေလး
ဘိုးတင့္တို႔ႀကီးေတာ္မတင္ရတို႔လက္ျဖစ္ေသာအရက္
မီးေတာက္ေတြမွ ဟုတ္ပါေလစ ထင္ရေလာက္ရဲ႕၊
အရက္နဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္၊ အရက္နဲ႔ပဲ ဗိုက္ျဖည့္ အရက္ကိုပဲ
ေရခ်ိဳးဆိုသလိုပတ္ၾကမ္းတိုက္ၿပီး ေသာက္ေနေတာ့အား
နဂိုကမွအတန္အသင့္ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ ဆင္ပိန္
ကြၽဲေတြပဲဟာ ေငြကိစၥက သူ႔အဖို႔ ဘာပူစရာရွိပမလဲ။
အဲဒီအထဲ ေထာင္ထြက္ဆိုတဲ့အရွိန္ ကဟပ္ေနျပန္ေသး
ေတာ့႐ြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကအကုသိုလ္နဲ႔မကင္းတဲ့လူစုေတြထဲ
မွာ ထြန္းပိုင္က အနပ္မရွိတဲ့ေတာမွာ မင္းမူေနတဲ့
ၾကက္ဆူ႐ိုင္းပင္ႀကီးလို ျဖစ္လို႔။ မိုက္႐ိုင္းထြားႀကိဳင္း
ေနေတာ့တာပ။အင္း…ေျပာလက္စနဲ႔မို႔ ေျပာလိုက္ပရေစေတာ့။
က်ဳပ္တို႔အ႐ိုးခံ သက္ သက္႐ြာကေလးဆီကိုဟို
ေက်ာက္ဆည္၊မႏၲေလးကမေကာင္းတဲ့အပ်က္မ
ေတြကို ေ႐ႊလမ္း၊ေငြလမ္း ေဖာက္ခဲ့တာလည္း
ထြန္းပိုင္ပဲသိလား။ လွစ္ခနဲ လွစ္ခနဲ ေပ်ာက္သြား
တတ္တာ။ ဘယ္သူမွ သိပ္မရိပ္စားမိခဲ့ၾကဘူး။
တစ္ခါသားေတာ့ ထြန္းပိုင္နဲ႔အတူ ၿပီတီတီမ်က္ႏွာ
ေပးနဲ႔ ေလာ္ေလာ္ လည္လည္ အဆင္အျပင္ေတြနဲ႔
တစ္ကိုယ္လုံး က်ပ္ထုပ္စည္းထားသလို မွန္အက်ႌ
ဝတ္ထားသလို ေကာင္မေလးသုံးေယာက္ပါလာခဲ့သယ္။
ဟုတ္သပ်ိဳ႕၊ ႐ြာကရပ္ကမေျပာနဲ႔ ထြန္းပိုင္ကို
သည္းသည္းလႈပ္ခ်စ္လွ ပါခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့သင္းအေမ
ႀကီးကေတာင္သင္းနဲ႔သင္းေကာင္မေတြကိုသူ႔အိမ္
အျပင္မွာဖင္ပူေအာင္အထိုင္မခံခဲ့ဘူး။က်က္သေရ
ယုတ္လို႔တဲ့။အိပ္သနတဲ့။ခုနစ္သံခ်ီႀကီးနဲ႔ ေခြးေမာင္း
သလို ေမာင္းခ်ေတာ့တာပဲ။ ထြန္းပိုင္သမီးေပါက္စနီး
ေပါက္စန ေ႐ႊေအးမကေတာင္ “အေဖ့ေကာင္မေတြနဲ႔
အေဖ ဘယ္သြားသြားဘယ္ေသေသ သင္းတို႔နဲ႔အတူ
အိမ္ျပန္မလာနဲ႔လို႔ႏႈတ္ခမ္း တစ္လန္ပန္းတစ္လန္ဝုန္းဒိုင္းႀကဲခဲ့ေသးသဗ်။
ကိုင္း အဲဒီမွာတင္ ထြန္းပိုင္တို႔ ေခြးဘုရားပြဲေတြ႕ေတာ့တာပဲ။
ဟုတ္တယ္။ဟုတ္တယ္။လူအေသအေပ်ာက္နာေရးကိစၥ
မွမရွိခဲ့ရင္ဘယ္သူ ကမွ်အေရးအရာလုပ္ၿပီးမ်က္ေစာင္း
လွည့္မထိုးတတ္ၾကတဲ့သခ်ႋဳင္းကုန္းကဘြားေစာရီကုသိုလ္
သုသာန္ဇရပ္ႀကီးမွာ ယာယီစတည္၊ခ်ၿပီး ျဖစ္ခ်င္တိုင္း
ျဖစ္ၾကေတာ့တာပဲ။ ႐ြာထဲက ကုပ္ကျမင္း ဝမ္းတြင္း႐ူး
ၾကာသမားတစ္ေတြ လည္းေပါဒိသာဒ လက္သစ္ေတြ
ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ျဖစ္ကုန္ၾကရာပ်ိဳ႕။က်ဳပ္တို႔ေတာဓ
ေလ့မွာ ဒါမ်ိဳးမရွိဘူး။ ေပတစ္သီး က်ီးတစ္သား”တဲ့။
တည္မိတဲ့ဘုရားလင္းတပဲနားနား မယားမွတ္မွတ္
သားမွတ္မွတ္ေပါင္းၾက ရတဲ့ဟာ။ ဘယ္ …. ရႈပ္ရႈပ္
ယွက္ယွက္ေတြ မရွိဖူးခဲ့ပါဘူး။ မိဘေမာင္ဖား ေဆြ
အသိုင္းမ်ိဳးအသိုင္းကလည္း လက္သင့္ မခံဘူး။ နားရွိ
လို႔သာ ၾကားဖူးရတယ္။ “ေၾကးစားမ”၊ “အဝွာ” သည္မ”
ဆိုသဟာ ထြန္းပိုင္နဲ႔က်ေတာ့မွပဲ မၾကည့္ခ်င္ ျမင္ခ်င္
ရက္သား တည့္တည့္ႀကီးတိုးဖူးရသာ။ မိ႐ိုးဖလာအစဥ္
အလာ မရွိဘူးတဲ့ကိစၥမ်ိဳးလား။ သည္အတိုင္းတိုင္း
ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္တဲ့လို႔ လက္သင့္ခဲ့ၾကၿပီ မတုံး။ေလာင္မီး
ႀကီးက်သလို ထျဖစ္ကုန္ေတာ့တာ ပါ။အင္းေနာက္
ေတာ့အျမင္မေတာ္အၾကားမေတာ္လို႔နဲ႔ တူပါရဲ႕။ ေညာင္
ေတာေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီးက သူ႔လက္ကသုံးေတာင္
ေဝွးဦးဇင္းကေလး ဦးပ႑ိကိုလႊတ္ေျပာခ်ိန္းဆိုလား။
အမ်ား သူတကာရပ္နဲ႔႐ြာနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ သုသာန္ဇရပ္ႀကီး
ထဲကေန ေျပာင္းေျပးၾကေရာတဲ့။ဒြိ – ထြန္းပိုင္တဲ့လား။
ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္းျဖစ္မွာ။ေခြးၿမီးေကာက္
က်ည္ေတာက္စြပ္လိုက္တာကမွေရးေတးေတးရွိေသး
ထြန္းပိုင္လိုေကာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴးျဖစ္ဖို႔မ်ားျဖင့္
မလြယ္ေရးခ်မလြယ္။ သိပ္အေပါက္အစမ်ားတဲ့ေကာင္ရယ္။
ဟုတ္သယ္.. ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ သိုက္ေျပာင္းၾကသာ။
ဘြားေစာရိသုသာန္ဇရပ္ႀကီးေပၚကေန လူသူေလးပါး
အသြားအလာ အေပါက္အေရာက္နည္းတဲ့ အဲဟိုယမ္း
တိုက္ေဟာင္းႀကီးထဲကို ထြန္းပိုင္တို႔ ဇိမ္နန္းႀကီးေ႐ႊ႕
ေျပာင္းၾကသာေလ။အဲသည္ေတာ့မွ အခက္ႀကီးခက္
ကုန္ေရာ က်ပ္လူေရ။ မေကာင္းတဲ့ ဟာမေတြတ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔
တဏွာဘီလူးစီးေနတဲ့ မသူေတာ္ေကာင္ေတြတအုန္းအုန္းနဲ႔
ယမ္းတိုက္ေဟာင္းတစ္ဝိုက္မွာျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ထင္တိုင္း
ႀကဲေနၾကေတာ့တာေပါ့ ။အရက္ပုန္းကလည္း ေရာင္းလိုက္
ေသး။ ဖဲဝိုင္း ဂ်င္ဝိုင္းကလည္း မျပတ္။ ထြန္းပိုင္တို႔မ်ား
တဟဲဟဲနဲ႔သြားႀကီးကိုၿဖဲလို႔။ပါးစပ္ ကနား႐ြက္တက္ခ်ိတ္
ေတာ့ မတတ္ပဲ။ေနာက္ေတာ့ဘယ္သူကလက္တို႔လိုက္
တယ္ရယ္ မသိဘူး။ စဥ့္ကိုင္ ဂါတ္တဲက တိုက္ပိုင္ႀကီး
ဗိုလ္မာကိုယ္တိုင္ သူ႔တပည့္လက္သားေတြ အုံနဲ႔
က်င္းနဲ႔ လာဖမ္းသြားကေရာ။ အံမယ္မင္း – ထြန္းပိုင္တို႔
ယမ္းတိုက္ရိပ္သာ ဇိမ္နန္းမွာပုလိပ္လက္ကေရွာင္ေျပး
ေနတဲ့နာမည္ႀကီးဝရမ္းေျပး အာဠာဝက တင္ဝင္းတို႔
ဆရာတပည့္ေတြကိုပါမီလိုက္ေသးသတဲ့။ စဥ့္ကိုင္နယ္
တစ္႐ိုး ဟိုးဟိုးေက်ာ္ေနတဲ့ဓားျပသန္းၿမိဳင္ကိုလည္းမိ
သတဲ့။မႏၲေလးေက်ာက္ဆည္ ဘက္က လြင့္လာခဲ့ၾကတဲ့
ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္မယ္ေတြကခ်ည္း ဆယ့္ေလး ငါးေယာက္ဆိုပါေရာ့လား။
အဲသလိုနဲ႔ထြန္းပိုင္ေထာင္တစ္ခါထပ္က်ျပန္ေရာ။
ဒီတစ္ခါသိပ္ေတာ့ မမ်ားဘူး၊ အလုပ္ၾကမ္းနဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ႏွစ္ႏွစ္တဲ့။
ဒီတစ္ခ်ီ ထုံးဘို ေက်ာက္မိုင္းရဲဘက္စခန္းက ထြန္းပိုင္
ျပန္လြတ္လာ လိုက္တာကိုဘယ္သူမွ သိပ္မသိလိုက္
ၾကရဘူး။ ၿငိမ္လို႔ ကုပ္လို႔။ “ထြန္းပိုင္ ေထာင္က လြတ္
လာၿပီ။”လို႔ သိုးခနဲ သန႔္ခနဲ ၾကားလိုက္ၾကရတာကလြဲလို႔
ဘာမွ်ကို လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ မရွိလွဘူး။သိပ္လည္းမမာရွာဘူးတဲ့၊
ရဲဘက္စခန္းမွာ ေတာ္ေတာ္ကေလး အေမာင္းခံခဲ့ရတယ္
နဲ႔ တူရဲ႕၊ လူ ကလည္း ယူပစ္လိုက္သလိုခ်ဳံးက်လာခဲ့တယ္။
အရင္တုန္းကကိုယ္ေကာင္ ႀကီးရဲ႕ တစ္ဝက္ေတာင္မရွိခ်င္
ေတာ့ဘူး။ ႐ိုးႀကီးေဂါင္ဂင္ ပိန္ရွည္ႀကီး ကို ျဖစ္လို႔။
တကယ့္ပစၥဳဒၶရႀကီးပါလူရာ၊ ေက်ာက္ႀကီးမွန္လို႔ဆိုလား။
ခါးတစ္ဖက္ေစာင္းလို႔ သံေျခက်င္းဒဏ္ေၾကာင့္ မ်က္စိက
ပြဲၿပီတဲ့။ သီသီမႈန္ ေနသတဲ့။ ညေနတိုင္ေရာက္ရင္ၾကက္
မ်က္ကလည္း ႏွိပ္စက္ေသးသတဲ့။ ထုံးဘိုငွက္မိထားလိုက္
တာကေခါင္းကိုေျပာင္လို႔။ ဆံပင္ေမႊးေတာင္မရွိေတာ့
သေလာက္ပဲတဲ့။သူ႔အေမႀကီးေဒၚလွႀကီးလည္းအာမ
က်ယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ထြန္းပိုင္သမီး ေ႐ႊေအးမေတာင္
ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔အေဖစုတ္စုတ္ပဲ့ပဲ့ ျဖစ္လာခဲ့ပုံကို စိတ္
ထိခိုက္ရွာထင္ပါရဲ႕။ ခါတိုင္း သူ႔အေဖထြန္းပိုင္ကိုေစ့ေစ့
မၾကည့္ဘဲေရွာင္ဖယ္ေရွာင္ဖယ္လုပ္ေနခဲ့ေပတဲ့ဒီတစ္ခါ
ေတာ့ထြန္းပိုင္ကိုဂ႐ုစိုက္ရွာတယ္။ ဒီအေဖ၊ ဒီသမီးပဲရွိ
ၾကရွာေတာ့တာဆိုေတာ့လည္းေသြးကစကားေျပာတယ္ဆိုၾကပါ
စို႔။ သူ႔အေဖကိုပ်ာပ်ာသလဲျပဳစုရွာတယ္။
ဒီတစ္ခ်ီေတာ့ ထြန္းပိုင္ေျခၿငိမ္ၿပီ။ မိုက္ဇာတ္တစ္ဇတ္သိမ္း
ၿပီလို႔ပဲ ထင္လိုက္မိၾကတာေပါ့။ ေနာ့ – သူ႔အေမႀကီးနဲ႔
သူသမီးေ႐ႊေအးတို႔က ထြန္းပိုင္ကို သူ႔အေပါင္းအသင္းေဟာင္း
ေဝေလေလေတြနဲ႔ မခ်ိတ္မိ မဆက္မိေလရေအာင္မ်က္စိ
ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနၾကၿပီကိုး။ ညိဳေရာင္တို႔ လွေခ်ာ
တို႔ကံပြန္တို႔ ငပန္တို႔လို ထြန္းပိုင္ရဲ႕ ပုလင္းတူ ဘူးဆို႔ေတြ
ရစ္သီ ရစ္ဝဲလုပ္လာၾကၿပီဆိုသာနဲ႔ကေလာ္ခုနစ္သံခ်ီ
တုတ္ေတာ့ပဲေတာ့ပတ္ၾကမ္း တိုက္ပစ္တာပဲ။ ကိုင္းမွတ္ေရာ့။
ႏို႔ေပတဲ့ဖြတ္ကိုေ႐ႊခ်လို႔ေခ်ာင္းျဖစ္႐ိုးထုံးစံမွမရွိတာ။
ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ခိုင္းထား႐ုံနဲ႔လည္းေခြးကျခေသၤ့
ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးေလ။ဟုတ္။ ထြန္းပိုင္ ေလ။ထြန္းပိုင္
ဆိုမွပဲအရွင္လတ္လတ္ႀကီးနဲ႔ကိုငရဲႀကီးရွစ္ထပ္ဆီေဇာက္ထိုး
ဆင္းမယ့္ အေကာင္းစားမ်ိဳး။ ေခတ္မေကာင္းလို႔
႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့ သာ။ သင္းရဲ႕ေမြးရာပါ
အယုတ္တမာညာဥ္ေသြးဆိုးက လုံးလုံးႀကီးေပ်ာက္
သြားခဲ့သာမွမဟုတ္ဘဲပဲ။ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးလာေသး။
မီးက်ီးခဲတစ္စကို အမႈိက္နဲ႔အုံၿပီး ဖုံးထားလိုက္ေပတဲ့
လူမျမင္ သူမျပင္ လုံခ်ည္လို႔သာလုံသြားမယ္။ အတြင္း
လႈိက္ၿပီးဒီမီးကစြဲေနေလာင္ေနဦးမွာပဲ။ မီးခိုးေငြ႕တအူအူနဲ႔
ေအာင္းပူက ႀကီးေနဦးမွာပဲ။ လူသူမသိေပတဲ့ ႀကိတ္ပုန္း
စြဲေလာင္ေနတဲ့မီးကတစ္၈၈ပိုလို႔သာတိုးလာပြားလာႀကီး
လာမွာပဲ။အဲသလို ပ။ ထြန္းပိုင္ရင္ထဲက တဏွာရမၼက္မီး
ဟာ အစာဆာေနတဲ့သံပျခဳပ္ထဲကေႁမြေပြးေႁမြေဟာက္လို
မ်ိဳးေပါက္လိုက္မဟဲ့လိုခ်ည္းပါးပ်ဥ္းေထာင္အကြက္
ေစာင့္ေနသာကလား။အင္း… ဒီတစ္ခါလုပ္ေပါက္ႀကီး
ကေတာ့ မၾကားဝံ့မနာသာခ်ည္းပဲ။ ဘယ္သူကမွ စိတ္ကူး
ထဲေတာင္ ဝင္မလာဘူးတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးေလ။ ယုတ္လည္း
ယုတ္ကန္းယက္လည္း ပက္စက္တယ္။ ၾကားရခ်က္ေတာ့
ေအာ္ဂလီဆန္ၿပီး အန္ခ်ပစ္ခ်င္စရာ အဟုတ္။
ဟုတ္သယ္။ ထြန္းပိုင္ေထာင္က ထြက္လာၿပီးမွ
ေျခာက္လေလာက္ ရွိ ေသးသည္ကိစၥဆိုးႀကီး ျဖစ္လာသာပဲ။
ဘာတဲ့က်ဳပ္လူရယ္… ဘာတဲ့။ အင္း…ဟုတ္ၿပီဟုတ္ၿပီ
“ခြေကာင္”တဲ့ ခြေကာင္တဲ့ပ်ိဳ႕ထိုညကလသာသည္။
သာလိုက္သည္မွအညာ႐ြာကေလးမ်ားထုံးစံလေရာင္
အလင္းေအာက္မွာ ထင္းထင္းႀကီး၊ လင္းလင္းက်င္းက်င္း
ျမင္ေနေလာက္ေအာင္သာ၏။ ေနေရာင္အစား လအလင္းက
ျဖဴျပာျပာ စူးေတာက္ေနျခင္းမွလြဲ၍ ေန႔ႏွင့္မျခား။
လေရာင္ေအာက္၌႐ြာကေလးကပို၍ခ်စ္ခ်င္စရာေကာင္း
လွသလိုျဖစ္ ၏။လေရာင္ဖက္ထားသည့္ စိမ္းနက္နက္
ငွက္ေပ်ာပင္အုပ္ေတြ လေရာင္ ေျပာင္တိေျပာက္က်ား
စြန္းကြက္ေနသည့္သရက္ပင္၊သေဘၤာပင္၊ဗန္ဒါပင္ရိပ္
ေတြ လအလင္းေတြဝင္းေနေအာင္ဆမ္းထားသည့္မန္
က်ည္း႐ြက္စိပ္စိပ္ မ်ားႏွင့္ မန္က်ည္းပင္အိုႀကီးေတြ၊
လင္းတစ္ဝက္ ေမွာင္တစ္ဝက္ တမာပင္ သက္က်ားႀကီး
ေတြသည္လရည္အတူတူေသာက္ရင္းလေရာင္ထဲ၌နစ္ဝင္
လို႔။ ၿငိမ္ကုပ္လို႔။လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရသည့္ ႐ြာဆင္းရဲ
ကေလးမို႔ ညတိုင္ မိုးစုပ္စုပ္ ခ်ဳပ္သည္ႏွင့္ မလႈပ္မယွက္
ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ အိပ္စက္ၾကၿပီ။ ကိုးနာရီ
ညဦးပိုင္းကတည္းကတုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္ႏိုင္ၾက
ဆယ္နာရီအထိမေစာင့္ႏိုင္။ ပဲ အိပ္ေမာက်တတ္ၾကသည္မွာ ထုံးစံ၊
ကိုႀကီးသန္းတို႔ ဉာဏ္သိန္း ၾကည္ေဆာင္၊ မွတ္တင္တို႔
႐ြာဦးထိပ္က ဆူးတပ္႐ြာစည္းၿခံ႐ိုးကို ပိတ္ကာထားသည္။
အေရွ႕တံခါး၊ အေနာက္တံခါးဝကင္းတဲကေလးဆီ၌လည္း
ငုရည္စိမ္ေတာအရက္ကေလးခပ္ေထြေထြျဖင့္ ေဟာက္သံ
ေပးေနသည့္ ကင္းအဖြဲ႕သား လူပ်ိဳသိုးတစ္သိုက္တုံးလုံး ပက္
လက္။ေညာင္ေဘာေက်ာင္းမွ အုန္းေမာင္းေခါက္သံ
၁၁ခ်က္ၾကားရ၏။ မွန္မွန္ ၾကားေနရသည္။ သည္အုန္း
ႀကီးေခါက္သံမွတစ္ပါး ႐ြာရိပ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္ တစ္ျပင္
လုံး ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္။ တစ္ခ်ီတစ္ခ်ီ ေလျပည္ကေလး
အသုတ္လိုက္၌ ေျဖာကနဲ လြင့္ဝဲ ေႂကြဆင္းသြားၾက
ရွာသည့္ မန္က်ည္း႐ြက္ေႂကြ ကေလးမ်ားသည္သာ
႐ြာကေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ေနေတာ့သေယာင္တ
ေျဖာေျဖာလုပ္ေနၾက၏။”လူ..လူ…လူပါေတာ့လူပါ.
အရပ္ကတို႔ ကယ္ၾကပါဦး လူ…လူပါ”သန္းရင္မ၏အသံ။
ထိတ္လန႔္တႀကီးေၾကာက္သည္းပိုလ်က္ အာေခါင္ျခစ္
ေအာ္လိုက္သံစူးစူးႀကီးကၿငိမ္တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ညယံ
ကိုေဖာက္ထြက္လာ၏။ ေအာ္သံစူးစူးဝါးဝါးေတြႏွင့္အတူ
အေလးခ်ိန္စီးပီး ခႏၶာႀကီးတစ္ခု၏ ေျခသံတဗုန္းဗုန္း
ေတြကိုလည္းအတိုင္းသားၾကားလိုက္ၾကရသည္။ ႐ြာလယ္
ဘုရားႀကီး တံတိုင္းအေနာက္မုခ္ ျခေသၤ့ႀကီးႏွစ္ေကာင္ေဘး
ဘႀကီး ဦးတိုးေအာင္၏ စပါးတလင္း၊ ႏွမ္းတလင္းကြင္းျပင္
အစပ္၌ ခ႐ိုးခ႐ိုင္တဲကေလးထိုးလ်က္ေနၾကသည့္ စိမ္းေမာင္
တို႔ သန္းရင္တို႔ လင္ကိုယ္မယား အိမ္လမ္းၾကားကေလးမွ
သည္ဘုရားတံတိုင္းႀကီးေဘးလမ္းေျမႇာင္ကေလး အတိုင္း
ဖုန္းဒိုင္းဖုန္းဒိုင္း ေျပးရသြားသည္။ ႐ြာလယ္လမ္းမႀကီးဆီ
မေရာက္၊ ႐ြာျပင္မထြက္။ လေရာင္ေအာက္မွာပဲ ေပ်ာက္
ခ်င္းမလွေပ်ာက္သြား၏။ “သန္းရင္ သန္းရင္ ေကာင္မေလး”
“ရွန္ ဘႀကီးတိုး”
“ဟဲ့ – ႏွင့္လင္ – စိမ္းေမာင္က ဘယ္သြားလို႔တုံး။ ဘာျဖစ္သာတုံး”
“ကိုေက်ာ္ဒင္ႀကီးတို႔နဲ႔အိုင္ႀကီးေတာဆီထင္းခုတ္လက္စားလိုက္ပါသြား
တာ ေလးငါးရက္ရွိၿပီ ဘႀကီးရဲ႕”ဟဲ့ .. မိန္းမသားတစ္ေယာက္
တည္း အေဖာ္အေလွာ္ကေလးမွ ေခၚမအိပ္ဘူးလားဟယ္ နင့္နယ္”
“ခါတိုင္းခါ ကိုစိမ္းဟင္မရွိလည္းက်ပ္ဘာသာေနေနက်ပဲ
ဘႀကီးရယ္။ ဘာမွ်မွ မျဖစ္ခဲ့ဘူးတာ။ အခုက်မွ …”
“ဟဲ့….မီးကေလးဘာေလး လက္စမ္း။ ငါတို႔ ဝင္လာခဲ့ၾကမလို႔”
လေရာင္ဝင္းေသာ္မွ ေႏြဦးညမို႔ ေတာင္ေျခအစပ္က
သူတို႔႐ြာကေလး အဖို႔ ပူစပ္ပူေလာင္ႀကီး ရွိေနတတ္၏။
သို႔ျဖစ္၍လည္း အိမ္ေထာင္သည္ ေယာက္်ား၊ မိန္းမည
အိပ္ရာဝင္အက်ႌကပ္ခဲသည္။ေယာက္်ားသနာေတြက
ေက်ာေျပာင္ႀကီးေတြႏွင့္ ပိန္းမေတြက ထပ္ရင္လ်ား၊
တခ်ိဳ႕အရွက္ အေၾကာက္ႀကီးသူမ်ားသာေ႐ြးခံအက်ႌ
ကေလးဘာကေလးႏွင့္။ သည္ထုံးစံ အတိုင္း သန္းရင္
မမွာလည္းထမီရင္လ်ားႀကီးႏွင့္ျဖစ္ေနမည္စိုး၍ဘႀကီးတိုး
က သတိေပးျခင္းျဖစ္သည္။မိန္းမသားတစ္ဦးတည္းေန
သည့္အိမ္ အဝတ္ အစားမလုံမလဲ ျဖစ္ေနသည့္ခိုက္
ေယာက္်ားဘသားႀကီးတစ္သိုက္က သူ႔ဘဲ သူ႔အိမ္ထဲ
ေခါင္းငုံ႔မဝင္အပ္သည္မဟုတ္လား။ထင္သည့္အတိုင္း
သန္းရင္မကထမိရင္လ်ားႀကီးႏွင့္တုံးလုံးပက္လက္အိပ္
ေပ်ာ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္တဲ့။အိုက္စပ္စပ္ရွိလြန္းလွ၍ေရထ
ခ်ိဳးပစ္လိုက္ေသးသည္တဲ့။ ၿပီးမွ သနပ္ခါး၊ ေျခဆုံးေခါင္း
ဆုံးလိမ္း၍အိပ္ရာဝင္ခဲ့ျခင္း။ သန္းရင္ မ ေရခ်ိဳးေနစဥ္
တုန္းက တလင္းေနာက္ေဖးေဘာက္ေခြးပင္ခ်ဳံေတြဘက္
မွ ခ်ိဳးခ်ိဳး ခြၽတ္ခြၽတ္ အသံမ်ား ၾကားေနရ၍ ေနာက္ေက်ာ
မလုံခဲ့။ ခါတိုင္းခါ သန္းရင္မမို႔ ေရတစ္ခါခ်ိဳးၿပီးဆိုစိမ္ေျပ
နေျပ လိမ္ဆြဲခ်ိဳးၿမဲျဖစ္လည္း ယခုျဖင့္ ကိုယ္ေရေအး
သြား႐ုံသာဗြမ္းဗြမ္းခြက္ဆင့္ခပ္ေလာင္းလ်က္သုတ္သုတ္ပဲ
ၿပီးခဲ့သည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္အိပ္၍မေပ်ာ္ႏိုင္။“ခုနကတမ်ိဳး
မ်ိဳး တခြၽတ္ခြၽတ္ ေတြကဘာမ်ားပါလိမ့္မလဲ” စိတ္တထင့္
ထင့္စေနာင့္စနင္းႀကီးျဖစ္ေနခဲ့သည္တဲ့။
ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္မည္ ႀကံခါရွိေသး။ သူ႔နံေဘးမွာပူးဝင္ကပ္
လာသည့္ လူ႔ခႏၶာကိုယ္အေတြ႕ကိုသန္းရင္မသတိထားမိ
လိုက္၏။အိပ္မက္လိုလိုဘာလို လို။ “အဲ ကိုစိမ္းေမာင္မ်ား
ျပန္ေရာက္လာေလသလား။ ဒီရက္ႏွင့္ ဒီရက္ဆို ေရာက္ဖို႔
သင့္ၿပီပဲ။ သို႔တိုင္ သူေယာက္်ားအေၾကာင္း သူသိသည္။
ကိုစိမ္းေမာင္ကဤမွ်အငမ္းမရဘီလူးသရဲစီးတတ္သူမဟုတ္။
အေနတည္ သေလာက္အရွက္အေၾကာက္ႀကီးသူ။ဤ
ကိစၥမ်ိဳး၌ဆႏၵအားနည္းသူ၊ယခုလူ ကျဖင့္ အေတြးေတြ
ကေယာက္ကယက္ျဖင့္ ဖ်တ္ခနဲ လန႔္ႏိုးလာခ်ိန္၌ ဗလ
ေကာင္းေကာင္းအားေကာင္းသန္မာေယာက္်ားရင့္မာ
ႀကီးတစ္ေယာက္က သူမ၏ဝတ္ရည္ကိုေသာက္မိဖို႔အ
တင္းအဓမၼအားႀကိဳးခႏြဲ။ေရတိမ္နစ္လုလု။ သန္းရင္မ
သည္ ေဒါင္းတည္ေမာင္းတည္လုံးႀကီးေပါက္လွ ထြန္
ႏွင့္အားႏွင့္ မိန္းမမဟုတ္ဘဲကႏြဲ႕ကလ်အစားထဲကမိန္း
မမ်ိဳးဆိုလွ်င္ပန္းေကာင္းအၫြန႔္ က်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ရေပလိမ့္မည္။
သန္းရင္မက သန္းရင္မေပမို႔ သင္းအႀကံအတိုင္း ျဖစ္မလာ၊
သူ႔လိုဘ မျပည့္ေလ၊ မသမာေကာင္က ကမူး႐ူ၊တို၊
ဝုန္းဒိုင္းႀကဲေလ။ “ၾကာၾကာဆိုလွ်င္ ေရတိမ္နစ္ရခ်ည့္”
အေတြးဝင္မိသည္ႏွင့္ သန္းရင္မက သင္း၏မ်က္ခြက္
ႀကီးကိုဒူးတစ္ဖက္ႏွင့္တြန္းကာလ်က္က်န္လြတ္ေနေသာ
ေျခတစ္ဖက္ျဖင့္ သင္းရင္ဝကို စိတ္ရွိလက္ရွိ ေဆာင့္ကန္
ပစ္လိုက္သည္။ “အင့္”ခနဲအရႈိက္ကိုဖိလ်က္ကုန္းကုန္းႀကီး
ျဖစ္ေနသည့္လူမသမာကိုၾကည့္မေနအားပါးစပ္ထဲႀကဳံရာ
ႀကဳံးေအာ္ပစ္ခဲ့သည္။လူ – လူ-လူ- လူလူပါေတာ့
လူပါ” သည္ေတာ့မွသည္လူတိရစာၦန္ သုတ္ခနဲျဖဳတ္ျခည္း
ထေျပးသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
“ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲဟယ္…ႀကဳံမႀကဳံဖူးပါဘူး”
“ေအး… ဘယ္လိုျဖစ္သာတုံး- ကိုယ့္တစ္႐ြာတည္းသား မိန္းမသူကို
လင္သားသနာပရွိခိုက္ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ဒီလိုျဖစ္ရမွာ
မႈတ္လား။ၾကည့္ပါ ဦးျဖစ္ပုံကိုေဘးကၾကားလို႔မွမေတာ္
အမ်ားတကာ႐ြာေတြဆီမ်ား သတင္း ေပါက္ခဲ့ရင္ ရွက္စ
ရာကြာ။ ႐ြာနာရရည္ ခ်ီးတဲ့မွ”“ေျပာစမ္းေဟ့ေျပာစမ္းငါ့
ႏွမဘယ္အေကာင္ထင္တုန္းေခြးမ်ားႏြားမ်ားလို တိရစာၦန္
ခ်ိဳးခ်ိဳးတဲ့ အေကာင္ကို အေရခြံဆုပ္ၿပီး နပ္ႏုပ္စင္းပစ္လိုက္
ရ ေအာင္ေျပာစမ္းလာတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ တစ္ေယာက္
ပါးစပ္ဖ်ား တစ္နားျဖင့္ ႐ုံးစု႐ုံးစု ႂကြက္ပီႂကြက္စီေတြ ျဖစ္လာသည္။
ေယာက္်ားမိန္းမ လူစိမ္းလူက်က္ေတြ သန္းရင္မတဲကေလးကို
ဝိုင္းပတ္လ်က္ တင္းက်မ္းျပည့္ လာသည္။ ဘယ္ေကာင္လဲ။
သည္ေလာက္အယုတၱအနတၱဇာတ္ကိုလက္ရဲဇက္ရဲက်ဴးရဲ
ေက်ာ္ရဲတာဘယ္သူလဲ။ဥစၥာေနခြဲေသာ္မွသီလကိုယ္က်င့္မ
ညစ္ခဲၾကသည့္တို႔႐ြာကေလးမ်က္ႏွာကို အိုးမည္းသုတ္ဝံ့တာ
ဘယ္သူလဲ။ တက္တေခါက္ေပါက္ျခားဆြဲတုတ္ဆြဲ။
သန္းရင္မခမ်ာ မည္သူ႔မ်က္ႏွာကိုမွ် ရဲရဲမၾကည့္ရဲ။
ဘာစကားမွ် ေျပာမထြက္။ရႈိက္၍ရႈိက္၍သာငိုသည္။
ေခလွသည့္သူ ၾကမၼာကိုေတြးမိတိုင္း မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီး
ငယ္ေတြ တလိမ့္လိမ့္ ျဖာဆင္းလာသည္။“ေျပာစမ္း
ဘယ္ေကာင္လဲဘယ္သူလဲ”။ေမးခြန္းေတြကသူ႔နားဝသို႔
ဓားလွံေတြခက္ရင္းခြေတြျဖင့္ ထိုးေမႊဆြေနၾကသည္သို႔။
“ဟင္”
အေတြးတစ္ခ်က္ ျပက္ခနဲ လင္းသြားသည္။ “ဟယ္…
ဒီအယုတ္တမာေကာင္– သင္းပဲသင္းပဲ တကယ့္လက္
သည္တရားခံကိုသန္းရင္မရင္ထဲဒိုင္း ခနဲသိလိုက္ၿပီ၊
“ထြန္းပိုင္ ဒီေကာင္ပဲ”၊သည္တဏွာ႐ူး၏မ႐ိုးသားေသာ
ၾကာၾကည့္ေတြကိုသန္းရင္မ အမွတ္ ထင္ထင္သတိထား
မိခဲ့သည္မွာၾကာၿပီ။ သုံးေလးလမွ်ရွိေရာ့မည္။အို – ဟုတ္
ေလာက္မထင္ပါဘူးေလ။ကိုယ္ကလင္ရွိမယားပဲ။သည္
လိုႏွင့္ပဲၿပီးခဲ့ရသည္ ခ်ည္း။အသားေတြကို ေပါက္ထြက္
ခမန္း ျပဴးျပဴးႀကီးစူးစူးရဲရဲ စူးစိုက္ၾကည့္ ေနတတ္သည့္
မ်က္လုံးေတြသည္မ႐ိုးမွန္းသန္းရင္မသိေနသလိုလို။
ဘာမွန္း မသိဘဲ ရင္တုန္ပန္းတုန္ အသည္းထဲအူထဲကပင္
စိမ့္လာရ၏။ သည့္ေနာက္သူ႔လင္စိမ္းေမာင္ႏွင့္တပူးတြဲ
တြဲလုပ္လာ၏။ဟိုအေၾကာင္းျပသည္အေၾကာင္းျပျဖင့္
ခေနာ္ခနဲ႔ သူတို႔တဲအိုကေလးထဲဝင္ခလုတ္ထြက္ခလုတ္
ေျခရႈပ္ခ်င္လာသည္။ စားဝိုင္းေသာက္ဝိုင္းခြက္ပုန္းဝိုင္း
ကေလးေတြ အခ်ိစိပ္လာ၏။ အထူးသျဖင့္ စိမ္းေမာင္ႏွင့္
ထြန္းပိုင္နစ္ေယာက္တည္း ႀကိတ္ဝိုင္းမ်ားခ်ည္း ဒိုင္ခံျဖစ္လာသည္။
စိမ္းေမာင္ကလည္း စိမ္းေမာင္၊ ယမကာကေလးမွ
အာမဆြတ္လိုက္ႏွင့္ တခူးခူးတေခါေခါ ေဟာက္သံေပး၍
ကုလားေသကုလားေမာ အိပ္ဖို႔ပဲ အားသန္သည္။လင္ႀကီး
ငုတ္တုတ္ေရွ႕ထားၿပီ၊ သူ႔မယားကိုမ်က္စိစားပြဲထိုင္ျပစ္မွား
ေနသည့္တိုင္ သ႐ိုးသရီ မရွိခဲ့။ တဟီးဟီး တဟားဟားပြဲ
မ်ားေတာင္ က်ေနလိုက္ေသး။
“ဟုတ္ပါၿပီ- ဒီေသနာေကာင္မွ သင္းအေသအခ်ာပါပဲ။
လက္ရဲဇက္ရဲ မခိုးမခန႔္ ရွိလိုက္ပေလသာေနာ္။ အံမယ္
ေလး – ေရတိမ္မနက္ခဲ့လို႔ ေတာ္ပါ ေသးရဲ႕။ ေစ့ေစ့ေတြး
ေရးေရးေပၚခ်င္သည္။ေသခ်ာမႈေတြဒီေရတက္လာေလ၊
ထြန္၊ပိုင္အယုတ္တမာေကာင္အေပၚေအာ့ႏွလုံးနာေလေလ။
သို႔ေသာ္ျငား “ထြန္းပိုင္ပါပဲ” ဟု သန္းရင္ ပါးစပ္မဟခဲ့။
စိမ္းေမာင္၏ ေဒါသကို သိသိႀကီး။ “မယားထိ ဓားၾကည့္”
အစားထဲကမို႔ တုတ္တျပက္ ဓားတျပက္သတ္ပြဲပုတ္ပြဲ
ေတြျဖစ္လာႏိုင္သည္။တစ္ရွက္ကႏွစ္ရွက္ျဖစ္ေရာ့ မည္။
သည္လိုႏွင့္ သန္းရင္မကပဲ ဘီလူးအစီးခံရသလိုလိုသရဲ
အစီးခံရသ လိုလိုႏွင့္ ပြဲၿပီးသြား၏။ စိမ္းေမာင္ကပင္လွ်င္
“နင့္ႏွယ္ဟာ .. မႀကီးမငယ္ အ႐ြယ္ႀကီးက်မွ အူတိအူ
ေၾကာင္နဲ႔ဟု ရယ္ခ်င္ပက္က်ိ က်ီစယ္ခဲ့ေသး သည္။
ဘာေျပာေျပာ ထြန္းပိုင္တစ္ေကာင္ သူတို႔အိမ္ကို အဝင္
အထြက္က်ဲ က်ဳံ႕သြားသျဖင့္ဝမ္းသာရေသး။ ႏွစ္ႀကိမ္သုံး
ႀကိမ္မင္းရဲေျမာင္းေရခ်ိဳးဆိပ္ ၌ ရင္ဆိုင္တိုးမိၾကေသး
ေသာ္လည္း မရွိတင္ကဲ မ်က္လုံးေတြျဖင့္ ရီေဝေဝစူးစူးႀကီး
ၾကည့္ေနသည္မွတပါး စကားဟဟ မေျပာေတာ့။
“ေကာင္းပါေလ့ ေတာ္” ဟုပဲ တစ္ခန္းရပ္ခဲ့ရသည္။ သို႔ႏွင့္ ။
သန္းရင္မကိစၥအတြယ္ရယ္မွပါးစပ္မၿငိမ္ၾကရေသး။
ဘႀကီးဦးပန္းၿမိဳင္တို႔ဝိုင္းတိုက္အစပ္တြင္ သက္ငယ္မိုး၊
ဒဟတ္သားေပါက္ကာတဲသာသာအိပ္ ကေလးျဖင့္ေန
သည့္လင္ေသမုဆိုးမတင္ႏြဲ႕ကိုလင္းအားႀကီးေမွာင္ႀကီးပဲ
ေတာထဲ အဓမၼဝင္လုံးသည့္ အေရးအခင္းက ေပၚလာျပန္သည္။
တင္ႏြဲ႕လင္သား မြန္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ ပိုးထိ၍ဆုံးပါးခဲ့သည္
မွာ အခါ မလည္ခ်င္ေသး။ တစ္ေကာင္ႂကြက္တစ္မ်က္ႏွာသည္
တူမကေလးကို မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ မျပဳရက္ႏိုင္သျဖင့္တူလိုသားလို
စာရင္းငွားမြန္ေက်ာ္ ေကာင္ေလးႏွင့္ေနရာခ်ေပးခဲ့ရာမွ
တစ္နယ္သားကအလ်င္ဦးေအာင္ပ်က္စီးခဲ့ရသျဖင့္တင္ႏြဲ႕
မ်ာ ဘႀကီးဦးပန္းၿပိဳင္ဝိုင္းတိုက္ထဲမွာပဲေသာင္တင္ခဲ့ရ၏။
နံနက္လင္းစာပဲျပဳတ္ႏွင့္ငခ်ိပ္ေပါင္းေရာင္းလ်က္သူ႔ဝမ္း
သူေက်ာင္းရသည္။ ပဲေ႐ြးဆန္ေ႐ြးႏွင့္ အိပ္ရာဝင္ ေနာက္
က်တတ္စၿမဲ။ ထို႔အတူပင္ ပဲျပဳတ္အိုး တည္ ငခ်ိတ္ေပါင္း
ေရာင္းလ်က္ သူ႔ဝမ္းသူေက်ာင္းရသည္။ ပဲေ႐ြးဆန္ေ႐ြး
ႏွင့္အိပ္ရာဝင္ေနာက္က်တတ္စၿမဲ။ထို႔အတူပင္ပဲျပဳတ္
အိုးတည္ငခ်ိတ္ေပါင္း ေပါင္းဖို႔ မိုးလင္းအားႀကီး သုံးနာ
ရီထိုးဆိုလွ်င္ ထရတတ္သည္။ သည္အကြက္ကိုေခ်ာင္း
၍ ဒု-သ- န-ေသာ မသူေတာ္ေကာင္က ဇြတ္အတင္းဝင္
လုံးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။႐ုတ္တရက္သားမို႔တင္နဲ႔အငိုက္မိသြား
၏။သူအိပ္ကုတင္မည္ကာမတၱကေလးေပၚ၌ပိုးလိုးပက္
လက္အမၼသမားက အတင္းႀကံသည္။ ပိတ္ပိတ္သည္းသည္း
ေမွာင္ေနသည့္ လင္းအ႐ုဏ္ဦး ကလည္း သည္အတိုင္းတိုင္း
ၾကည့္ေနပုံရသည္။ တင္ႏြဲ႕ကို မကယ္ႏိုင္။ ေတာ္ေပေသးသည္။
လင္းအားႀကီး အေအးပိုလာခ်ိန္တိုင္း ပန္းနာထတတ္ၿမဲ
ျဖစ္သည့္ ဘႀကီးဦးပန္းၿပိဳင္ကသူတို႔ဖလုံးဗေထြးအသံေတြ
ကိုၾကားပိ ေအာင္ၾကားဟန္တူ၏။”ဟဲ့..မိန္းခေလးဘာျဖစ္
တုံး-အသံေတြဆူလွည့္” ကလားဟု အိမ္ကျပင္ေပၚက
လွမ္းေမးသံ ၾကားလိုက္ေတာ့မွသားရဲမင္းရဲ ေကာင္ျဗဳန္းခနဲ
လက္သပ္ကိုယ္ကြၽတ္ ထြက္ေျပးသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
သည္တစ္ခါ၌လည္း အရွက္သည္းတတ္သည့္ ေတာေလ့အ႐ိုးခံ
သဘာဝက မိတင္ႏြဲ႕ကို ႏႈတ္ဆြံ႕ေစခဲ့သည္ထင္။ မခံခ်ိမခံသာ
ရွက္ရွက္ႏွင့္ပဲ သည္အတိုင္းတိုင္း ငုတ္တုတ္ပစ္ၿငိမ္ခံေန
လိုက္ရေတာ့သည္။ သည္အႏၶမ ေကာင္သည္ ဘယ္သူလဲ။
ေရနံဆီမီးခြက္ကိုဖ်တ္ခနဲမႈတ္ပစ္၍ဇြတ္အတင္းဝင္လုံးခဲ့သ
ျဖင့္ ဘယ္သူဘယ္ဝါ တိတိပပ မသိလိုက္။ သည္အေကာင္ကို
သိသလိုလိုရွိသားဟုတင္နဲ႔ထင္သည္။ ဘယ္သူလဲဘယ္သူ
လဲ။ဇြတ္အတင္း ဖ်စ္ညႇစ္စဥ္းစားလည္း မထြက္။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့
ေနာက္တစ္ရက္ပဲျပဳတ္ေရာင္း ထြက္ရင္း၊ ႐ြာလမ္းခ်ိဳးအ
ေကြ႕မွာဘြားခနဲ ရင္ဆိုင္အေတြ႕၌ ျပဴးျပဴးစူးစူးႀကီး သူ႔ကို
ၾကည့္ေနသည့္ ထြန္းပိုင္မ်က္ဝန္းမ်ားကို ျမင္မွ မွတ္မိလိုက္
၏။ “အို.လိုသင္းပဲသင္းပဲ။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလဟယ္။တကယ့္
တိရစာၦန္ေကာင္ရဲ႕လက္ခ်က္ပါဒကာ”။ ႏႈတ္မဖြင့္သာသည့္
ကိုယ့္အျဖစ္ကို ကိုယ္ခံရခက္လွရည္။ကိုယ့္သိကၡာကိုယ္ငဲ့
၍ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ေနခဲ့သည္လင့္ကစား တခ်ိဳ႕တေလ
ကရိပ္မိၾကဟန္ရွိသည္။တင္ႏြဲ႕ကိုေဖးေဖးမမရွိရွာၾက
သည္။ ထြန္းပိုင္ကိုျဖင့္ ေခ်းထက္ပို၍ ႐ြံလာၾကၿပီတည့္။
သည္လိုႏွင့္ .။ရက္ပိုင္းကေလးပဲ ျခားသည္။႐ြာေျမာက္
ပိုင္းက နာတာရွည္လူမမာသည္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးအုန္းေမာင္
၏ မိန္းမမဲတူမကိုျခင္ေထာင္အထိ”ခြေကာင္”ဝင္လုံးသြား
ျပန္သတဲ့။အုန္းေမာင္ ကေရာဂါဒဏ္ႏွင့္ယဲ့ယဲ့ကေလးပိန္း
ေဟေနခ်ိန္သူကေလးအငယ္ႏွစ္ေကာင္ ႏွင့္ျခင္ေထာင္စြဲ၍
အိပ္သည့္မဲတူမကိုဇြတ္ဝင္ႀကံျခင္းျဖစ္သတဲ့။ သင္းအႀကံ
ေအာင္ခဲ့သလား၊ မေအာင္ခဲ့သလား အတပ္မသိၾကရ။
အုန္းေမာင္ႏွင့္ ပဲ့တူ ဖက္၍ ငိုေနၾကသည္ကိုျဖင့္ လွၾကည္တို႔
စိန္ဥေမာင္တို႔ မိပုတို႔က တေစ့ တေစာင္းေတြ႕ခဲ့ ျမင္ခဲ့ၾက
သတဲ့ဟူေသာ သတင္းကိုမသက္မသာၾကားရၾကသည္။
ေနာက္တစ္ည။႐ြာေတာင္ပိုင္းကဆတ္ဆတ္ႀကဲကက္ကက္
လန္အပ်ိဳႀကီးမအုန္းၿပိဳင္ကိုသူမ၏အိပ္ခန္းျပတင္းႏွင့္ကပ္
ေနသည့္ သရက္ကိုင္းမွတစ္ဆင့္ ဆင္းခ်လာ သည့္ “ခြေကာင္”
က အတင္းဝင္မဟားတရား ႀကံျပန္သတဲ့။ သင္းကတစ္ကိုယ္
လုံး ဆီေတြရွိေနေအာင္ သုတ္လိမ္းထားၿပီး မ်က္ႏွာကိုမ်က္ႏွာ
ေခ်ကြၽတ္(မိတ္ကပ္)ေတြ႕ျဖင့္ရဲတြတ္ေနေအာင္လိမ္းထားသတဲ့။
သတိႀကီး သူမို႔ သင္းအႀကံမေအာင္ခဲ့သည့္အျပင္ သင္း၏
မ်က္ႏွာကို က်ားသစ္ကုတ္ သလို ကုတ္ၿဖဲ လႊတ္ႏိုင္ခဲ့သတဲ့။
ေသြးစက္လက္ျဖင့္ ဇြတ္အတင္းခုန္ခ်ထြက္ေျပးသြားလိုက္သတဲ့။
မၾကားဝံ့မနာသာသတင္းဆိုးႀကီးကိုၾကားၾကရျခင္းျဖစ္သည္။
သည္ရက္အတြင္းထြန္းသနပ္ခါးအေဖြးသားႏွင့္ သနပ္ခါး
ထူထူေအာက္မွကန႔္လန႔္ျဖတ္လက္သည္။ကုတ္ရာအဝင္းႀကီးကိုသတိထား
မိၾကရသည္။ထြန္းပိုင္အေျပာကျဖင့္ သူတို႔အိမ္မွေၾကာင္မနက္ျပာ
ကုတ္တာတဲ့။သို႔ေလာ သို႔ေလာ သ႐ိုးသရီေတြ ျဖစ္ၾကရသည့္
တိုင္ “ခြေကာင္”သည္ ထြန္းပိုင္ပါပဲကားဟု ကံေသကံမလက္
သည္မေဖာ္ႏိုင္။တစ္သက္လုံးတစ္ေသာင္လုံး ဥစၥာမြဲေသာ္မွ
သိကၡာႏွင့္ကိုယ္က်င့္ၿမဲၿမဲ ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္၊ သည့္႐ြာက
ေလးလည္းသူတကာတံေတြးကြက္ ၌စုန္းစုန္းစပ္ခဲ့ရၿပီ။
နီးနားဝန္းက်င္႐ြာမ်ားကပင္ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္မလုပ္
ခ်င္ၾကေတာ့။“က်က္သေရယုတ္လိုက္ေလကြာ။တို႔မ်ား
ေတာသူေတာင္သား ေတြတစ္ခါမွ်မတစ္ခါဘူးၾကတဲ့ယုတ္
မာပက္စက္တဲ့ကိစၥႀကီးကပဲ။ဒီပုတ္ထဲကဒီပဲတဲ့။ အက်င့္
တန္တဲ့႐ြာနဲ႔ခပ္ကင္းကင္းေနၾကေဟ့”ဆိုသည့္ခပ္စိမ္းစိမ္း
ခပ္႐ြံ႕႐ြံ႕ေလသံေတြကို ဟိုက ဒီကၾကားလာရသည္။
ယိုသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ ႐ြာကေလးခမ်ာ ေခါင္းမေဖာ္ရဲရွာေတာ့ေပ။
သည္အထဲႏွင္းမကေလးေကာက္ကာငင္ကာအေစာ္ကားခံ
လိုက္ရ သည့္အခါတြင္ကား ေအာင့္လုံးႀကီးေတြ အုန္းခနဲ
ထေပါက္ကြဲလ်က္ ကမာၻ ၿပိဳကမာၻပ်က္ေလၿပီ။ ႐ြာလုံးဆူ
ကြၽတ္ကြၽတ္ညံ ေျဗာင္းဆန္ေနေတာ့၏။ “ဘႀကီးေအာင္ေရ။
ဒါကေတာ့တရားလြန္ၿပီဗ်ာ။ ႐ြာလည္းက်က္သေရ ပဲ့လွၿပီ။
ခုတစ္ခ်ီလုပ္ပုံႀကီးကိုၾကည့္သိပ္ပက္စက္လြန္းသယ္ လူျဖစ္႐ိုး
မွန္ရင္ ဒီလိုယုတ္ယုတ္ကန္းကန္းလုပ္ရက္စရာေတာင္မရွိဘူး။
ဒီခြေကာင္ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ လက္သည္တရားခံကို ေပၚ
ေအာင္ေဖာ္ၿပီး အျပစ္ေပးၾကမွပဲ” ကာလသားေခါင္းကိုႀကီး
သန္းကသူ႔လက္ထဲမွလင္းကင္းဓားႀကီးတဝင့္
ဝင့္ျဖင့္ ထန္ထန္သည္းသည္းတြန္းေျပာေနသည္။ သူႀကီးႏွင့္
႐ြာလူႀကီးေတြ လည္း လူငယ္ပိုင္းကို ဆီးဆီးဆို႔ဆို႔ မတတ္ႏိုင္ၿပီ။
အေန႐ိုး၍ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေသခဲဟီးဟီးဟဲဟဲေနတတ္ၾကလင့္
ကစားမေတာ္မတရားသည့္အဓမၼမႈကိုျဖင့္ အူထဲက
ေခ်းခါးေအာင္ မွန္းတတ္ၾကသည္ဧကန္။ အၿမဲတေစ စတဲ့
ေနာက္ဟို႐ြတ္တြတ္တြတ္ေနခဲ့ဖူးၾကသည့္လွေငြတို႔သာ
ပိုက္တို႔ညီအစ္ကိုတစ္သိုက္က အကဲဆုံး အသည္းဆုံး။
သူတို႔က ႏွင္းေမကေလးႏွင့္လည္းေသြးနီးၾကေပသည္ကိုး။
ျဖစ္ပုံႀကီးက လြတ္ဆိုးသည္။ႏွင္းေမကေလးႏွင့္ ေက်ာက္
ဆည္က ဆီစက္သေဌး၏ မန္ေနဂ်ာ ကိုထြန္းေမာင္ႀကီးတို႔
ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္း ျမန္းထားခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္သည္ကို
ရပ္တကာသိ ႐ြာတကာသိ လူသိနတ္ၾကား လူႀကီးစုံရာ
ႏွင့္ ျမန္းသည့္ကိစၥ ကေလးကိုပင္ ဟိုဘက္သည္ဘက္
ေရာက္လာၾကသည့္ ပရိသတ္အား ၾကယ္သုံးလုံးအစိမ္း
ဒံေပါက္ႏွင့္ ဧည့္ခံသည္ဆိုလား။ အင္မတန္ ခမ္းခမ္း
နားနား။ထြန္းေမာင္ႀကီးကႏွင္းေမကေလးကိုတစ္ပါတည္း
သူႏွင့္ထည့္လိုက္ဖို႔ အခြင့္ေတာင္းခဲ့ေသး၏။ေတာထုံးစံ
မဟုတ္၍သာအထမေျမာက္။ယင္းကပင္လွ်င္ႏွင္းေမကေလး
ကံဆိုးမိုးေမွာင္ ပိုးဖလံလာက်ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
ထြန္းဒေမာင္ႀကီးကႏွင္းမကိုေ႐ႊတစ္ဆင္စာ၊ေငြငါးေသာင္း
ႏွင့္ႏြားသားအမိႏွစ္တြဲ တင္၍ျမန္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
လက္ထက္ပြဲမွာ သတို႔သားဘက္မွ သီးျခားလက္ဖြဲ႕ဦးမည္တဲ့။
သည္လိုႏွင့္ သူ႔မဂၤလာႏြားသားအမိႏွစ္တြဲကို ဦးဘရွင္ႀကီး
သရက္ၿခံ ကြင္းစပ္ကို၊ ေရးတို႔ လယ္ပြဲ၊ ဘိုးၾကာၫြန႔္စိမ့္ေျမာင္း
ေဘးေျမစာ ျမက္စိမ္း ႏုႏုေတြေတာထေနသည့္ေနရာေလး
မ်ား၌လြတ္ေက်ာင္းလွန္တန္ကလွန္၊ေရခ်ကယ္ကထအ
လုပ္မ်ားကို ႏွင္းမကေလးေပ်ာ္တၿပဳံးၿပဳံးလုပ္ေနသည္
ကိုျမင္ၾကရ၏။ “ဟဲ့ … ေကာင္မရဲ႕လင္ယူသားေမြး လုပ္
ရမွာမ်ား ဒီေလာက္ ေတာင္ေပ်ာ္ရလား။ ေအး…ေအးၾကည့္
က်က္လုပ္ေနာ။ရယ္လြန္းရင္ငိုရတတ္သတဲ့” ဟုပင္သူငယ္
ခ်င္းမတစ္သိုက္ကေပါင္တြင္းေၾကာဆြဲလိမ္ရင္း သတိေပး
ခဲ့ၾကရေသးသည္တဲ့။တစ္ေန႔ ကိုေ႐ြးတို႔လယ္ပြဲရွိသေျပျဖဴ
ပင္ႀကီးေျခရင္းသစ္ပ်ဥ္းေကြးေကြးႀကီးမ်ားကို မွီလ်က္
သူမ၏ ႏြားမ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရာမွ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္
သြားခဲ့ သည္။ သည့္ေနာက္သာျဖစ္၍ ဘာျဖစ္ခဲ့မွန္း
သူမကိုယ္သူမပင္ မမွတ္မိခဲ့ေတာ့။ႏို႔ရည္သြင္းစဗုံးတုံး
လုံးတုံးေကာက္ညႇင္း(ငခ်ိပ္) လက္ကြက္ထဲဝင္စားေန
ၾကသည့္ႏြားသားအမိကိုေမာင္းထုတ္ရင္းႏွင္းေမကိုေတြ႕
ရခ်ိန္၌ အဝတ္ အစားေတြ ဖ႐ိုဖရဲ။ ေရတိမ္နစ္ခဲ့ရၿပီတဲ့။
ထုံးစံအတိုင္းလက္သည္မေပၚခဲ့ျပန္။စဥ့္ကိုင္ဂါတ္တဲက
ဆားပုလင္းႀကီးႏွင့္ပုလိပ္ေတြ လာစစ္ခဲ့ၾကေသး ေသာ္မွ
ေရေရရာရာ အေျဖမရႏိုင္ေသးပဲရွိသည္။ျပႆနာ၏
အစကိုဆြဲမိခဲ့သူကအရီးမတင္လွ၊မႈိရွာ၊မွ်စ္ခ်ိဳး၊ေခြးေတာက္
႐ြက္ခူး၊ဟိုဟိုသည္သည္စားေကာင္းရာရာအၫြန္အခက္
မ်ားကိုေတာင္ႀကိဳ ခ်ဳံၾကားရွာေဖြခူးလ်က္႐ြာထမင္းဝိုင္း
ကေလးမ်ားကိုစည္ေဝေလ့ရွိခဲ့သူအ႐ိုးမတင္လွကကို
ေရးတို႔လယ္ပြဲႏွင့္ မင္းရဲေျမာင္းေျမာင္းေအာင္အၾကား၊
နဘူးခ်ဳံမ်ား၊ ေပါက္ပင္ေတာမ်ားၾကားမွထြန္းပိုင္တစ္
ေယာက္ က်ီးကန္းေတာင္း ေမွာက္ ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာမလုံ
မလဲျဖင့္ ပုဆိုးမ၍ ထြက္လာခဲ့သည္ကို တပ္အပ္ဒိ႒ျမင္
ခဲ့ရသည္တဲ့။ အဘိုးႀကီးဦးထြန္းအုံ၏ ထိတ္လန႔္တၾကား
ေအာ္သံကို မၾကားလိုက္ရေသးခင္ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္တဲ့။
ဤသို႔ျဖင့္ေဗြအရင္ကတည္းကမစြန္းရင္း ရွိခဲ့ေသာကိစၥသည္
ေပၚေပၚတင္တင္ ကန္စြန္းခင္းညီခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
“ဒီကိစၥနဲ႔ ထြန္းပိုင္နဲ႔ တစ္နည္းနည္းပတ္သက္ေနရမယ္
ဘႀကီးရာ။ ဟိုး အရင္ကိစၥေတြတုန္းကတည္းက သင္းကို
သကၤာယန မကင္းရွိေနခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ ဒီလိုယုတ္ယုတ္
ကန္းကန္းကိစၥမ်ိဳးကိုသင္းကလြဲရင္ဘယ္ေကာင္က
လုပ္ရဲလုပ္ပုံမွာလဲ၊စိတ္ထဲမွာေတာင္ဥပဒ္ရဲၾကမွာမဟုတ္ဘူး။
ဒီလိုကိုယ္ေတြ႕မ်က္ျမင္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ရွိတဲ့
အခ်ိန္မွာမွ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ေပၚေအာင္မေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ရင္
ကိုယ့္႐ြာကိုယ္မီးတိုက္ၿပီး ႐ြာဖ်က္ပစ္ၾက႐ုံပဲ ရွိေတာ့တယ္။
ဘယ္လို အရွက္မရွိတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ဆက္ေနၾကမွာတုံး”
“အရီးေလး…မတင္ကေတာ့မဟုတ္ဘဲမေျပာေလာက္ဘူး။
႐ြာလူႀကီး အုန္းၿမိဳင္လက္ခ်က္နဲ႔သင္းမ်က္ႏွာအေရခြံေတြ
လန္ကုန္တုန္းကလည္း ေၾကာင္ကုတ္သလိုလိုေျပာင္
မုန္လာဥလုပ္သြားခဲ့တယ္။ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕မရွိၾကလို႔
သာဒီအတိုင္းတိုင္းၿငိမ္ခံေနခဲ့ရတာ။ ဒီတစ္ခါေတာ့သင္း
ကလိကာ လုပ္တာကို မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုင္း..လူႀကီးေတြ
ဘာလုပ္ၾကမွာတုံး”မိန္းမပိုင္းကလည္းသခြတ္ပင္က
မီးတက်ည္က်ည္မီးထေတာက္ၾကျပန္ သည္။ ေဒါင္းတည္
ေမာင္းသည္ ကက္ကက္လန္ ဆတ္ဆတ္ႀကဲ အပ်ိဳႀကီး
မအုန္းၿမိဳင္ႏွင့္ထြန္းပိုင္၏ညီမဝမ္းကြဲေ႐ႊဇီးကြက္တို႔ငါးရက္
တစ္ေရးေရးကုန္း ထဲမက်င္မုန႔္ဟင္းငါးဆိုင္မွာ တစ္ေယာက္
တစ္ခြန္း ၿငိၾကစြန္းၾကရာမွ နပန္း လုံးၾက။သည္အထိ ပြဲၾကမ္းၾကသည္တဲ့။
သည္ ျဖင့္ေ႐ႊသိမ္ေတာ္ဘုရားနီဘုရားႀကီးထဲမွာက်မ္းထုပ္
ကိုင္ၿပီး ၾကသည္အထိ အေရးအခင္းက ႀကီးက်ယ္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ဘိုက္ျဖစ္ထြန္းပိုင္တို႔ဘက္ကလည္းေဆြအုပ္မ်ိဳးအုပ္ေတာင့္
၍ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ေနာဏ္ရွိန္ျဖင့္ဖိဖို႔လုပ္ရင္သည္။႐ြာက
ေလးကမခံ၊ထြန္းပိုင္ပါပဲဟုစိတ္ထဲကေသခ်ာေနၾကေသာ္မွ
တိတိပပ ေဖာ္ေကာင္လုပ္လာသည့္အခါ “ေဗထိ ေဖထီ”
မလုပ္လိုက္ရဘဲဝက္ဝက္ကြဲ ကက္ကက္လန္ ဝိုင္းအာၾကေတာ့၏။
“ေကာင္မ …… ႏွင့္တို႔အမ်ိဳးက ဒီေလာက္ေတာင္ သန႔္ေန
ရွင္းေနသပဆိုရင္ဘုရားနီထဲမွာက်မ္းထုပ္ကိုင္ၿပီးက်ိန္စာ
ဆိုရဲသလား။ သစၥာဆိုရဲသလား။သစၥာစူးလို႔တစ္မ်ိဳးလုံးတစ္
ေဆြလုံးလိပ္လိုေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ဘဲျဖစ္ေနၾကဦးမေနာ္
“ဟဲ့…ဝိုင္းဒါရဲ႕-ကိုယ္ေကာင္းရင္ေခါင္းမေ႐ြ႕ဘူးေဟ့
က်မ္းထုပ္မကလို႔ ကမာၻလုံးႀကီးေခါင္းေပၚ႐ြက္ၿပီးက်ိန္စာ
တိုက္ရေတာ့ေကာ ဘာအေရးတုံး ေရွ႕သြားရွိရင္ ေနာက္က
လိုက္ၿပီးသားပဲ- လုပ္စမ္း လုပ္လိုက္ၾကစမ္း” “တကယ္ေနာ္.
.ၿပီးမွအေမကယ္ပါ။ အဘကယ္ပါမျဖစ္ေစနဲ႔။ ဆင္ဖမ္း မယ္။
က်ားဖမ္းမယ္။ ဇလီဖားတုံးသြားၾကားထိုးမယ္နဲ႔ေလတစ္လုံး
မိုးတစ္လုံး ေျပာ။ ေဟာ..ၿပီးမွ ခ႐ုခါးေတာင္၊က်ိဳက္ဖမ္းတာ
မ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ေစနဲ႔” “တို႔အမ်ိဳးမွာ အဲသလို ထုံးစံမရွိဘူးေဟ့။
လုပ္မေနနဲ႔အခ်ိန္ၾကာ တယ္။ ကိုင္း.. ဘုရားနိ သြားသြား –
ဘုရားစိမ္းသြားသြားႀကိဳက္တဲ့ဆီကိုသာ ႂကြေတာ္မူၾက။
က်ဳပ္တို႔အမ်ိဳးက လုပ္လိုက္ေလ ၾကာသလားလို႔ထဲကပဲ”
သည္လိုပုံျဖင့္ က်မ္းၿမဲသည္။ က်မ္းစူးသည္။ သစၥာမမွန္လွ်င္
က်ိန္စာ သင့္သည္ဟု တစ္နယ္တစ္႐ိုးလုံးမွာ ဟိုးဟိုးေက်ာ္
ေနခဲ့သည့္ ေ႐ႊသိမ္ေတာ္ ဘုရားႀကီး၊ မ်က္ႏွာေတာ္ေရွ႕တြင္
က်မ္းကိုင္ၾကဖို႔ အေလးအနက္ျဖစ္လာၾက ေတာ့ျခင္းပင္။
“နေမာတႆဘဂဝတာအရာေတာ သြာသမၺဳဒၵႆ
စိႏၲိတံသတၱသဒေခ်ၤယ်ံ၊ နာသေခ်ၤယ်ဝါစကံ၊
ကာယဝါစာစထုရာတံ။ ဗုဒၶတၱံ သမုပါဂမီဟူေသာ
ပါဠိဂါထာႏွင့္ေလ်ာ္စြာ ဂဂၤါသဲလုံးႏွင့္အမွ် ပြင့္ေတာ္
မူၾကကုန္ေသာပညာဓိကဘုရား၊ဝီရိယာဓိကဘုရား
သဒၶါဓိကဘုရား အေပါင္းတို႔ ေစာင့္ေရွာက္ကုန္ေသာ
ဂႏၵီပါရမီသြာ၊ မဟာပိႏၷဲ၊ ကုတ္၊ ေဂါရ မႏၲနတ္ႀကီး၊
သာသနာေတာ္ကိုေစာင့္ေသာနတ္ႀကီး ပိဋကတ္သုံးပုံ၊
ေဗဒင္ ေလးပုံကို ေစာင့္ေသာနတ္ႀကီး၊ စတုေလာကပါလနတ္ႀကီး ၊
မဟာေမဂၢလာ နတ္ႀကီး၊ ႐ုကၡစိုး၊ ဘုမၼစိုး၊ အာကာသစိုး
ျပည္ေစာင့္နတ္၊ၿမိဳ႕ေစာင့္နတ္၊ ေလးမ်က္ႏွာကိုေစာင့္
ေသာနတ္၊ရွစ္မ်က္ႏွာကိုေစာင့္ေသာနတ္အေပါင္းတို႔သည္
အၿမဲေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူေစသတည္း။ဟုတ္မွန္သည္
ကိုသာ ဆိုပါမည္။မဟုတ္မမွန္ဆိုပါေခ်လွ်င္ေလးသေခ်ၤႏွင့္
ကမာၻတစ္သိန္၊ တြက္ကိန္း ျပည့္ဝ လုံ႔လသည္းစြာ၊
ဒါနပါရမီ၊ သိလပါရမီ၊ နိကၡမပါရမီ၊ ဝီရိယပါရမီ၊ ခႏၲီ ပါရမီ။
ပညာပါရမီ၊ သစၥာပါရမီ၊ ေမတၱာပါရမီ၊ အဓိ႒ာန္ပါရမီ။
ဥပကၡာပါရမီ ပါရမီဆယ္ပါး အျပားသုံးဆယ္ကို
ျဖည့္၍ျပည့္ထက်င့္ေသာ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကို
ေစာင့္ေသာနတ္လည္းသတ္၍မေန၊သေစေသာဟူေလ။
သြားေတာ္ေလးဆယ္၊ စြယ္ေတာ္ေလးေခ်ာင္း ညႇပ္႐ိုး
ေတာ္ႏွစ္ေခ်ာင္း ဓာတ္ေတာ္ေပါင္းရွစ္စ႐ြတ္ကိုေစာင့္
ေသာနတ္လည္း သတ္၍ မေနေစေသာတူေလ။
လက်ၤာရံ ရွင္သာရိပုတၱရာ၊ လက္ဝဲရံရွင္ေမာဂၢလန္စေသာ
အသိတ္ ရွစ္က်ိပ္ေသာ ရဟႏၲာျမတ္တို႔၏ ဓာတ္ေတာ္
ေမြေတာ္ကို ေစာင့္ေသာနတ္ လည္းသတ္၍မေန၊ေသ
ေစေသာဟူေလ။ ထိုမွတစ္ပါး ..။
ေ႐ႊသိမ္ေတာ္ဘုရားလူႀကီးအဘဦးေပါအိုင္ေရွ႕ကတိုင္
ေပးသမွ်ေတြကို လိုက္ၾက႐ြတ္ရင္၊ ႏွင္းေမကေလး၏
အပ္မၫြန႔္ၫြန႔္၊ထြန္းပိုင္အေမေဒၚလွႀကီး နင့္ ထြန္းပိုင္
ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ထြက္လာသည္ကို ျပင္လိုက္ရပါသည္
ဆို ေသာ အဖြားႀကီးေဒၚတင္လွတို႔ သုံးဦးသား၏အသံ
သည္ နတ္ဝင္သည္မ်ား လို တုန္တုန္ရီရီ အက္အက္ကြဲ
ကြဲႏွင့္ စကားလုံးမပီမသ တိုးတိုးတိမ္တိမ္ ေၾကာက္
ေၾကာက္႐ြံ႕႐ြံ႕ရွိလွေပေတာင္း။အဘဦးေပါအိုင္က
သူ႔လက္ထဲမွ သားေရဖုံးေ႐ႊဇဝါေရး ဘုတ္အုပ္ကို
ကိုင္၍႐ြတ္ဖတ္ေနျခင္းက်မ္းက်ိန္သူသုံးဦးတို႔မွာ
ကတၱိပါအနက္တစ္ထပ္၊အနီတစ္ထပ္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္
ရပ္ ထုပ္စည္းထားၿပီး ေ႐ႊႀကိဳးျဖင့္ ခ်ည္ထားသည့္
က်မ္းထုပ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ကိုင္ေျမႇာက္လ်က္
နဖူးထိ ဦးတိုက္ထားရင္း က်ိန္စာကို႐ြတ္ေနၾကေလ
ရာသူတို႔အ ၁။ ၾကည့္သူျမင္သူပင္လွ်င္စိတ္မသက္
မသာရွိရေတာ့သည္။“ခြေကာင္ဟာ ထြန္းပိုင္ဟုတ္
မဟုတ္ ထြန္းပိုင္အေမက ဘုရားနိမွာ က်မ္းထုပ္ကိုင္
ၿပီး အစစ္ခံမလို႔တဲ့။ ႏွင္းေမကေလးကိုမဟားတရား
ႀကံသြားတဲ့ ေန႔က အဲဒီငေရးတို႔လယ္ပြဲဘက္ကေန
ထြန္းပိုင္ေယာင္တိေယာင္လည္ ထြက္လာတာကို
ျမင္လိုက္တဲ့ ေဒၚမယ္တင္ႀကီးကလည္း သစၥာေရ
ေသာက္ က်မ္းက်ိန္ၿပီးသူျမင္သမွ်ေတြ႕သမွ်ေတြကို
႐ြာလူႀကီးေတြေရွ႕မွာအစစ္ခံမတဲ့။ ႏွင္းေမနဲ႔သူအေမ
မယ္အိတို႔ကေတာ့ရွက္လြန္လြန္းလို႔တဲ့ အိမ္ထဲက
အိမ္ျပင္ မထြက္ရွာၾကဘူး။ ႏွင္းေမအစ္မဟိုေယာက္်ား
လ်ာမ ၫြန႔္ၫြန႔္ကပဲ ႏွင္းေမ ကိုယ္စားက်မ္း႐ြက္မတဲ့”
ဟူေသာသတင္းသည္႐ြာကေလးအတြင္းငွက္စုန္းထိုး
သံႀကီးလိုလူးလာေခါက္တုန႔္ ခ်က္ခ်င္းျပန္သည္။
စြေကာင္ေၾကာင့္တရိရိ ကိုက္ခဲနာက်င္ေနၾကၿပီျဖစ္သည့္
႐ြာသားတို႔၏ ႏွလုံးကို တစစ္စစ္ ဖ်စ္ညႇစ္ ဆုပ္နယ္လာ
ေနျပန္ၿပီျဖစ္သည္။“အဖြားႀကီးအိုေတာ့ကြၽန္႐ုံတစ္ဖက္
ကန္းသားသမီးယုံစုံလုံးကန္းကန္း ျဖစ္ဦးေတာ့မွာပဲ။
သူ႔သားအက်င့္နဲ႔ စာဂခပ္တန္တန္ဆိုသာ သိသိႀကီးနဲ႔။
ဘာအရံကိုးၿပီး ဆင္ကန္းေတာတိုး လုပ္ဦးမလဲမသိ။
အိုႀကီးအိုမ က်မ္းစူးၿပီး ေသြးပြက္ပြက္အန္ေရာ့မယ္”
ထြန္းပိုင္အေမေဒၚလွႀကီးအားက႐ုဏာေဒါေသာပူပန္
သူကပူပန္ၾက။ သူ႔ေမာင္အရင္းေခါက္ေခါက္ ထြန္းၾကည္
ေလးကဆိုလွ်င္ “အစ္မ ႏွင့္သား ယစ္ထုပ္ ေပါက္ပန္း
ေဈးေကာင္က ဘာအဖိုးတန္လို႔ ဘုရားနီမွာ က်မ္း႐ြက္
ရမွာတုံး။ လူထူထူမွာကိုယ့္အရွက္ကိုယ္ခ်ခဲ့ျပရမယ့္႐ူး
႐ူးႏွမ္းႏွမ္း အလုပ္ေတြ ကို မလုပ္ခ်င္စမ္းနဲ႔ဟယ္။
လက္မ မေကာင္းရင္လက္မလက္ညိဳးမေကာင္း
လက္ညႇိဳးပဲ။ျဖတ္တန္တာျဖတ္ပစ္ရေပမေပါ့။ႏွင့္သား
ဟာေခ်းထဲကေလာက္လိုေကာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ျမင္႐ုံ၊
ၾကား႐ုံနဲ႔ ေအာ့ခ်င္စရာအန္ခ်င္စရာႀကီး” ဟုေခါက္
ေခါက္ရက္ရက္ေျပာထြက္ခဲ့သည္။ကန႔္ကြက္ခဲ့သည္။
ေ႐ႊသိမ္ေတာ္ကိုမသြားပါႏွင့္တဲ့။“ဟဲ့ … ေလာကမွာ
အသက္နဲ႔ လူလုပ္သာ မဟုတ္ဘူးေဟ့။ အရွက္နဲ႔
လူလုပ္သာ။ ဒီအတိုင္းတိုင္းခ်ည္း ငုတ္တုတ္ပစ္ထိုင္ၿပီး
ဟိုလူလက္ညႇိဳးထိုး ဒီလူလက္ညိဳးထိုးခံေနမယ့္အစား
က်မ္းကိုင္ရင္း က်မ္းစူးလို႔ ေသြးအန္ေသ လိုက္တာကမွ
ေကာင္းဦးမယ္။ လူအကဲ့ရဲ႕လြတ္ကေရာ။ ေသေတာ့လည္း
ေအးေရာ” ဟူသည့္ ေဒၚလွႀကီး၏ ႏႈတ္လွန္ထိုးသည့္
စကားကလည္း မွတ္ ေလာက္သားေလာက္။
“ဘာေျပာေျပာေဟ့။ငါတို႔ေတာ့ေဒၚမယ္တင္ႀကီးသတၱိ
ကိုခ်ီးက်ဴးသယ္။တကယ္ တကယ္။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူ႔
ဆီကမွတစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မရ။ ဆယ္ျပားေစ့ေသြးပစ္တဲ့
အရည္ေတာင္အနံ႔မရႉရဘဲ ဟုတ္တိုင္းမွန္ရာဖြင့္မေျပာ
တဲ့ ဆိုသာနည္းတဲ့သတၱိလား။ၿပီးေတာ့ေဒၚလွႀကီးနဲ႔က
မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း ေတြ။ သူ႔သားငေသာင္းနဲ႔
ေပါက္စတို႔ကို ေဒၚလွႀကီးရဲ႕ ဝမ္းမနာသားေတြ ဟုတ္စ။
ဒါနဲ႔မ်ားေတာင္ မွန္ရာဘက္ကို မ်က္ႏွာမူမယ္ဆိုတဲ့ဟာ
ကုန္းကုန္း ကန္ေတာ့ခ်င္စရာ ေကာင္းေရာ့” ခ်ီးမြမ္းေျခ
ေက်ာက္ေျပာသူလည္းမရွား။ မည္သို႔ရယ္ျဖစ္ျဖစ္။
ဆယ္ႏွစ္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ရွိသည့္တိုင္ တစ္ခါႀကဳံဖူးဖို႔
မလြယ္လွသည့္ သည္လိုေ႐ႊသိမ္ေတာ္ဘုရားက်မ္းတိုက္
ပြဲမ်ိဳးကို ဝက္သားထက္ပို၍ႀကိဳက္ တတ္ၾကသူ ႐ြာေဇာ္
ကလိဒြက္မ်ားေၾကာင့္ ဘုရားနီးဝန္းက်င္ ပတ္ခ်ာလည္
၌ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ပြဲစည္ပြဲဆူလွ်က္ ႀကိတ္ႀကိတ္
တိုး ဝက္ဝက္ကြဲ တိုးမေပါက္ေအာင္လူပင္လယ္ႀကီးေဝ
ေနေတာ့သည္။လူတိုင္း၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ဧရာမအေရး
အခင္းႀကီးတစ္ခုႏွင့္ ပက္ပင္း ဒိ႒ရင္ဆိုင္ေတြ႕ၾကရအံ့ဟု
သဲသဲမဲမဲအားခဲထားၾကဟန္အထင္းသားေပၚေန သည္။
“ထိုမွတစ္ပါးျမစ္ႀကီးငါးသြယ္၊ ျမစ္ငယ္ငါးရာဂဂၤါယမုံနာ
အမီရဝတီမဟီ၊ အရသူ၊ဟူသည္ မႂကြင္း၊ အိုင္အင္းေခ်ာင္း
ေျမာင္း၊ အေပါင္းေစာင့္မွတ္ ၊ ခပ္သိမ္းနတ္လည္း၊ သတ္၍
မေနေသ၊ေစေသာဟူေလ။ဟိမဝႏၲာ ေတာသုံးေထာင္ကို
ကုန္ေအာင္ေစာင့္ေသာ အာကာသစိုး ဗိႆႏိုးမလြတ္
ဘုတ္ၿပိတ္နတ္လည္း၊ သတ္၍မေန၊ ေသေစေသာဟူေလ။
ထိုမွတစ္ပါး၊ အႆမုခိ။ စႏၵီပါရမီသြာ၊မဟာဂီရိစေသာ
အရွိန္ျပင္းထန္ ေဝသဝဏ္ႏွင့္ကုမာၻန္ယကၡ၊ ဂႏၶဗၺာ၊စသည္
ေဒဝိန္ အသူရိန္အလား၊ေက်ာ္ ထင္ရွားသည့္၊ နတ္အမ်ားလည္း၊
သတ္၍မေန၊ ေသေစေသာဟူေလ။ထိုမွတစ္ပါး၊ေသြးခဲ၊
ေသြးနက္၊ပြက္ပြက္ထြက္၍ ကိုယ္လက္ေျပာင္းျပန္
ေသြးခဲအန္၍၊ ေသေစေသာဟူေလ။
ထိုမွတစ္ပါး ေဘးရွစ္ပါး၊ ဒဏ္ဆယ္ပါးလည္း၊ ထင္ရွား
သတ္၍ လတ္ လတ္ခ်က္ခ်င္းေသေစေသာဟူေလ။”
ဘႀကီးဦးေပါအိုင္၏ အသံႀကီးက တျဖည္းျဖည္း တစ္စ
တစ္စ ပို၍ပို၍ဟိန္းထြက္လာေလသလား။သူ႔အရပ္
ရွည္ကိုင္းကိုင္းႀကီးကပင္ပို၍စီးစီးမိုးမိုး ရွည္ထြက္ဆန႔္
ထြက္လာေလသလား။ က်မ္းက်ိန္သူ က်မ္း႐ြက္သူမ်ား
ႏွင့္ ဟိုဟာျဖစ္ႏိုးသည္ဟာျဖစ္ရႏိုးအသည္းတထိတ္
ထိတ္ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသူ ေဘးတီးပရိသတ္မ်ားကပဲ
တျဖည္းျဖည္းေသး၍ေသး၍က်ဳံ႕ဝင္သြားၾကေလသလား။
လူအုပ္ႀကီးတစ္ခုလုံးကို ဘႀကီးဦးေပါအိုင္၏ အသံဝါႀကီး
ကသာ ဖမ္းဆုပ္ခ်ဳပ္ကိုင္ထားလိုက္ေလသည္ကားဧကန္း
ေခြၽးေတြျဖင့္႐ႊဲလ်က္၊ တဆတ္ဆတ္တုန္လ်က္ မ်က္စိမ်က္
ႏွာအေရာင္ အဆင္းကင္းလ်က္ ပြဲ၍ အို၍ မဲသဲ၍ ေနၿပီျဖစ္
သည့္က်မ္းကိုင္ သူ သုံးဦး ေမ်ာမွာလူကိုယ္ႏွင့္စိတ္မကပ္။
ပါးစပ္ဖ်ားကထြက္က်လာေနသည့္ စကား အဓိပၸာယ္မ်ား
ကိုလည္း ဒေရေရရာရာ တိတိပပ သူတို႔မသိ။ ဆို၍သာ
ဆိုေန အနက္ရသည္။ ႐ြတ္၍သာ႐ြတ္ေနရသည္။ ဒုကၡဆိုး
ႀကီးတစ္ခုကိုမ်က္စပစ္ လက္ယပ္ေခၚေနသည့္ ဂါထာမႏၲန္
ေတြပဲဟုသာ စိတ္စြဲေနၾကေလရာ ေသေဘးႏွင့္နီးသည့္
အႏၲရာယ္တစ္ခုခုသည္ သူတို႔ထံ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ခ်ဥ္းကပ္လာ
ေနေလၿပီဟုအေၾကာက္သည္းလ်က္ ရွိေနၾက၏။
ေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ပ်လည္း မလႈပ္ရဲ။ ေျခကေလး လက္ကေလးမွ်လည္း
မဆန႔္ရဲ။ ေနရာကေလးေသာ္မွ အထိုင္မျပင္ရဲ။ မီးကြၽမ္းသစ္
ငုတ္တိုႀကီးမ်ားလို ငုတ္ တုတ္။“ထြန္းပိုင္ ထြန္းပိုင္၊ဒီေသနာ
က်ကေလးဟာ ဟုတ္မ်ား ဟုတ္ေနေရာ့ မလား။ ဟုတ္႐ိုး
မွန္ခဲ့ရင္ေတာ့ ဒုကၡပါပဲ။ က်မ္းစူးတယ္။ က်ိန္စာသင့္တယ္
ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးပါလိမ့္။ တခ်ိဳ႕မ်ားေနရာမွတင္တစ္ထိုင္
တည္း ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္း လက္ေတြ႕ျပတတ္သတဲ့။
ကိုေအာင္ရွင္နဲ႔မစပယ္တို႔ ဦးဖုန္းမိုႀကီးလယ္ပြဲနဲ႔ကပ္လ်က္
ကဖုန္းဆိုးကေလးကိုရွင္းၾကလင္းၾက၊လယ္တီက်ေတာ့
ဦးဖုန္းမိုႀကီးနဲ႔ သူ ပိုင္သင့္ငါပိုင္သင့္ အခ်င္းမ်ားၾကတုန္း
က ဒီဘုရားနီးမွာပဲ က်မ္းတိုက္ခဲ့ၾကသာတဲ့။ မေတာ္ေလာ
ဘနဲ႔ဇြတ္မ်က္စိမွိတ္ၿပီးက်မ္းတိုက္ခဲ့ ၾကသာတဲ့။ မေတာ္
ေလာဘနဲ႔ ဇြတ္ပ်က္စိမွိတ္ျပင္းၿပီး သစၥာေရေသာက္ခဲ့
တဲ့ဦးဖုန္းဖိုႀကီးဟာထိုင္ရာမထေသြးေတြအတုံးအခဲလိုက္
အန္ခ်ၿပီးမေတာ္မတည့္ စြပ္စြဲမိလို႔ က်မ္းကိုင္က်မ္း႐ြက္ခဲ့
ရတဲ့ ဟိုေတာင္ရင္းဘက္က ေတာပြဲစားတစ္ခုလပ္မ
မိခင္ေလးတုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ။ ေနာက္တစ္ေန႔
မိုးေတြေလေတြထဲမွာျပည္သူ႔အက်ိဳးျပဳတပ္ဘက္အကူး
နဘဲပင္နတ္စင္ ကုန္းနားမွာမိုးႀကိဳးပစ္ခံရၿပီး ပြဲခ်င္းၿပီး
ေသရွာပါေရာလား။ တစ္ကိုယ္လုံး မီးေသြးတုံးႀကီးကို
ျဖစ္ကေရာ့။ အမယ္ဒလး….ဘုရား..ဘုရား..ထြန္းပိုင္ရယ္။
နင္သာမလိမ္မာခဲ့ရင္ႏွင့္အေမေဟာဒီအမိုက္မႀကီးေတာ့
အိုႀကီးအိုမအသက္ ဗထက္ၿခိဳက္ၿပီး တြင္းဆုံးက်ခါမွပဲ
သူမ်ားတံေတြးခြက္ ပက္လက္ေမ်ာရ ေရရဲ႕။ ဟဲ့- ဟင္ ”
အဖြားႀကီးေဒၚလွႀကီးခမ်ာ ေတြးရင္းေတြးရင္း မ်က္ရည္
စေတြ သီ၊အိုင္ ၍လာ၏။ ရင္ထဲ၌လည္း ဆို႔က်ပ္က်ပ္
ေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး မြန္းက်ပ္ ေနာက္ကိုလ်က္။
ဘႀကီးဦးေပါႏိုင္၏က်ိန္စာကလည္းဆုံးမွဆုံးပါဦးေတာ့
မလား။ “ထိုမွတစ္ပါး၊ သားျပးဥစၥာ၊ ၾကာပ်က္စီး၊ ဆီမီး
တန္ေဆာင္၊တုံးေသာ ေရာင္သို႔ ကုန္ေအာင္မႂကြင္း
ပ်က္စိးျခင္းသို႔ေရာက္ေစေသာဟူေလ။ ထိုမွတစ္ပါး၊
ၾကည္းငယ္သြားလည္း၊ ၾကည္သားအျပား၊မ်ားသည္အေန၊
ကိုးကုေဋတြင္၊ သစ္က်ားဆင္ရဲ၊ စိုင္ထီးငမြဲ၊ဝက္ရဲစား၍၊
ထြားထြားညက္ညက္ ကိုယ္လုံးပ်က္၍၊ ေသေစေသာဟူေလ။
ထိုမွတစ္ပါး ေႁမြေပြးေႁမြေဟာက္၊ငန္းေျပာက္ငန္းက်ား၊
ငန္းငါးပါးလည္း ေပါက္ထမေနေသေစေသာဟူေလ။
ထိုမွတစ္ပါး မိခင္ဘခင္၊ ေခၚငင္ျပင္းထန္၊ ဆန႔္တုံေျခ
လက္၊ မေကြးမိခင္ စေသာ“ေအာင္မယ္ေလး – ေအာင္မေလး။
ကာလနာေႁမြေပြးကိုက္ – မ်ိဳးမစစ္ အယုတ္တမာေကာင္
ထြန္းပိုင္၊ သင္းေၾကာင့္သင္းေၾကာင့္ငါ့မွာလူတကာက
ေမ်ာက္ပြဲၾကည့္သလိုပိုင္းၾကည့္ေနၾကသာလည္းခံေနရရဲ႕။
ကုလားေမာင္တင္အိမ္က“ေ႐ႊဂဲ”ကိုလည္းဘာမွန္းမသိညာ
မွန္းမသိ ဆီမန္းမန္းေနရလားေနရရဲ႕၊အံမယ္မင္း – က်န္
လိုက္သာကိုက္လိုက္ခဲလိုက္သာ။ ေသြးေတြေတာင္ေစး
ပ်စ္ကုန္ထင္ပါရဲ႕၊ သင္းမွန္းသိသိႀကီးနဲ႔ ဇြတ္ဘူးခံျငင္းခ်င္
တဲ့အေကာင္။ သင္းလုပ္ပုံနဲ႔ကေတာ့ သင္း အေမႀကီးက်မ္း
စူးၿပီးကာလနာတိုက္ေတာ့မွာပဲ။တကယ္..တကယ္.ထြန္းပိုင္
လက္ခ်က္မဟုတ္ခဲ့ရင္ဘယ္လိုလုပ္ၾကပ အလိုေတာ္က်မ္းက
ငါတို႔ကို စူးလာခဲ့ရင္ေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ပ။ အလိုေလး
ေလးငါးပါးႀကီးေမွာက္ၾကပါေရာလား။ အေမေရ….ကယ္ပၚ
ေသြးပူစဥ္အခိုက္က မေတာ္မတရားခံထားခဲ့ရသည့္ ႏွင္းေမ
ကေလး အတြက္ ခံျပင္းခ်က္ႀကီးလြန္းလွသျဖင့္ တုံးတိုက္တိုက္
တိုင္တိုက္တိုက္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေစေတာ့ဟု တုံးတုံးႀကီးခ်
ထားခဲ့သည့္တိုင္ တျဖည္းျဖည္း ခ်င္းႏွင့္ထိုစိတ္ထိုမာန္မ်ား
သည္ စိမ့္ေပါက္ပါသည့္ ေလပူေဘာင္းႀကီး လိုေလ်ာ့၍
ေလ်ာ့၍ရႈံ႕တြ၍လာ၏။ဟီးတိုက္၍ပိုမခ်မိ႐ုံတစ္မည္သာ
သာစိတ္ အေနပါးလ်ားလာေနေတာ့သည္။ သို႔ျဖစ္၍ၫႊန႔္
ၫြန႔္ခမ်ာလည္း မူးခ်င္ခ်င္ ေမ့ခ်င္ခ်င္ေအာ့ခ်င္ခ်င္၊ အန္ခ်င္ခ်င္။
“ထိုမွတစ္ပါး မဟာသမုဒၵရာ၊ ပင္လယ္ေၾကာဝယ္၊
သေဘာ္ေလွႀကီး ၊ ပ်က္စိး၊လြင့္ပါး ကြဲေသာလားသို႔၊
ထြားထြားညက္ညက္၊ပ်က္ေစေသာ ဟူေလ။
“ထိုမွတစ္ပါးဂြမ္းတစ္လွည္းကို အကြၽမ္းဖုတ္ေသာ္၊
တစ္ဆုပ္ေလာက္ ပူ စမ္းမရလို႔ ျဖစ္ေစေသာဟူေလ။
“ထိုမွတစ္ပါး သားေျမ၊ေက်းကြၽန္ ထြန္သည့္ကြၽဲႏြား၊
ခမ္းနားမႂကြင္း ျပဳန္းတီးျခင္းႏွင့္၊ ဆင္းရဲႀကီးသည္
ေျမႀကီးဝက္ခြဲ ခြက္လက္စြဲ၍ ငရဲအရွင္ စားက်န္လွည့္
ကာ၊ဖုန္းစားရာဘဝ တြင္းဆုံးက်၍အလွပဲ့ပါ။
လူ ၿပိတၱာလည္း၊ ျဖစ္ေစေသာဟူေလ။“ထိုမွတစ္ပါး
မင္းနန္သူ က်ိန္ျခင္း ထုံးႏွယ္ဆင္းသည္။ ထင္းမီးစကဲ့သို႔
တစ္စတစ္စတိုးေဝေသာဟူေလ။
“ဖုန္း”
“ဖရာ … ဖရာ …. ဝုန္း”
“အိုး .. အမယ္ေလး လုပ္ၾကပါဦး၊ ကယ္ၾကပါဦး
အမယ္ႀကီးမလွႀကီး ေမ့လဲသြားၿပီ”“မလွႀကီး….မလွႀကီး
တဲ့သတိထားစမ္း။သတိထားစမ္း – အဲပ်ိဳ႐ြာလူႀကီး
ေရ – ဘယ္လိုမွမရေတာ့ဘူး။လုံးလုံးသတိေမ့သြားၿပီ။
ဒီပုံအတိုင္းဆိုအပ်က္ ပ်က္နဲ႔ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ကိန္း
ဆိုက္ကေရာ့မယ္။ ကိုင္း .. ေဟ့ ငမုန္း။ အဖြားႀကီးကို
ထမ္းထုတ္သြားၿပီးမင္းရင္ထဲကဆရာႀကီးသန႔္ဆီသာ
ေျပးေရာ့ လကြာ။ ဆရာႀကီးကျဖင့္ ကယ္ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕၊
ကဲ…ကဲ..သြက္သြက္လုပ္ သြက္သြက္လုပ္”
ေဒၚလွႀကီးကိုင္ခဲ့ေသာ က်မ္းထုပ္သည္ ဘုရား႐ုပ္ထု
ေတာ္ေရွ႕ရင္ျပင္ ဝယ္ျပားျပားကေလးက်လ်က္။ေဒၚလွႀကီး
လဲက်ရင္းေခါင္းႏွင့္တိုက္မိခဲ့သည့္ ပရိတ္ပန္းေျမအိုးကေလး
သည္ထက္ျခမ္းကြဲလ်က္သေျပပန္းေဒါနပန္းခက္ ေတြဟို
တစ္စသည္တစ္စ ျပန႔္က်ဲလ်က္။ ပရိတ္ေရမ်ားအိုင္ထြန္းလ်က္၊
“ေသခ်ာပါၿပီကြာ…ထြန္းပိုင္မွထြန္းပိုင္ပါပဲ။ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲေတာ့
ပါဘူး။ သင္းရဲ႕အစားသင္းရဲ႕အေမႀကီးကဓားစာခံဝင္ခံသြား
ရရွာတာပဲ။ ဘုရား ဘုရား မေကာင္းမႈအကုသိုလ္မ်ား တယ္
အရွိန္အေစာ္ႀကီးေပတာကိုး။ ထိမိသမွ်ပူ ေလာင္မိသမွ်ကြၽမ္း
ဒုကၡဆိုးခ်ည္းသက္သက္ အက်ိဳးေပးတတ္ ေတာ့တာကိုး”၊
“ထြန္းပိုင္ ယုတ္ယုတ္မာမာ လုပ္ခဲ့ေလသမွ် သင္းအေမႀကီးက
လူပုံ အလယ္မွာ ဘြင္းဘြင္းရွင္းရွင္းႀကီး အထုပ္ေျဖျပသလိုျဖစ္
ခဲ့ရတာပဲပေလ။ အခြံထဲေခါင္းဝွက္ၿပီး ေနႏိုင္ရင္ေန ႏို႔မဟုတ္ရင္
ေရွ႕မ်က္ႏွာေရွ႕ထားၿပီး အရွက္မရွိေနသြားၾကေပေတာ့ပဲ”
ထြန္းပိုင္အမ
စကားတင္းဆိုသံတိုးသဲ့သဲ့အုပ္အုပ္။ထိုေန႔ညမွာပင္ ေဒၚလွႀကီးဆုံး၏။
က်မ္းကိုင္က်မ္းတိုက္ေနရင္းကပူးေမ့သြားခဲ့ရာ အသက္
ကုန္သည္အထိ သတိျပန္လည္မလာေတာ့။
ေဆးဆရာေမာင္ကိုႀကီးကမူ႐ုတ္တရက္ေလသင္တုန္း
ဟပ္သြားခဲ့ျခင္းဟု ေရာဂါအမည္ဖြဲ႕ေပးခဲ့သား။
သို႔တိုင္ …။ ရပ္က႐ြာကျဖင့္က်မ္းစူးၿပီးေသသည္ခ်ည္း။
ေလွနံဓားထစ္ ႏွလုံးပိုက္လိုက္ၾကေတာ့သည္သာ။
သိၾကားမင္းနကင္းႀကီးႏွင့္ဆင္း၍တား ေသာ္မွ ရအံ့မျမင္။
စြဲမိစြဲရာ တုံးေပကတ္သတ္ တုံးတုံးခ်ထားတတ္ၾကၿမဲ။
ေတာထုံးစံအတိုင္း သစၥာသင့္၍ ေသရျခင္းဟုအမ်ားညီ
လိုက္ၾကၿပီး ျဖစ္ ေတာ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္က်ိန္စာဆိုးသည္
တစ္စစအမွတ္ထင္ထင္ကိုယ္ေယာင္ျပလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေတာ့၏။