တစ္ဆေနှစ်ကောင်နဲ့ကစော်ဖိုးအောင်(စ/ဆုံး)

Unicode Version

တစ္ဆေနှစ်ကောင်နဲ့ကစော်ဖိုးအောင်(စ/ဆုံး)
————————————————–
“တို့-ဗေတိုးပေ-ဗျောင်”
အရက်သမားဖိုးအောင်တစ်ယောက်ရေချိန်လွန်ပြီး အိမ်ပြန်ခဲ့သည်။
ဖို၊အောင်၏အမေက မုဆိုးမဖြစ်သည်။ လင်ဖြစ်သူက သားတစ်ယောက်ကို လက်ဆောင်ပေးပြီးလူ့ဘဝမှ ထွက်သွားခဲ့သည်။ ခြေလွတ်လက်လွတ်ထားခဲ့သည် တော့မဟုတ်၊
လယ်ဧက လေးဧကလောက် ပိုင်သည်။ ထိုလယ်များကအရတော့ လယ်လုပ် စားလို့မရတော့သဖြင့်မိမိတို့ သားအမိနှစ်ယောက်လေးပင်ပျဉ်ထောင်အိမ်တစ်လုံး ကောင်းကောင်းဆောက်ပြီး သားအမိနစ်ယောက်နေသည်။
ထိုအိမ်ကြီးကို ပတ်ချာဝိုင်းလျက် သုံးပင်အိမ်လေး၊ ငါးလုံးဆောက်ပြီးအိမ်ငှား ထားပြီးသားမိနစ်ယောက်အေးချမ်းစွာနေကြလျက်ရှိ၏။
ကျန်လွတ်နေသောအိမ်မြေခြံတို့မှာသရက်ပင်၊အုန်းပင်၊ရှောက်ပင်၊ သံပုရာသီး ပင်များစိုက်ပြီး ဖောက်သည်ပေးကာလူ့ဘဝတွင် ဘာအလုပ်မှ မည်မည်ရရမလုပ်ပဲ စားသောက်နေထိုင်နေသူများ ဖြစ်၏။
ပြည်မြို့တွင် မြို့ရှောင်လမ်းကြီး ဖောက်လိုက်တော့ ဖိုးအောင်တို့ အိမ်ပတ်ဝန်း ကျင်တွင် တခြားအိမ်တွေ ရောက်လာသည်။ ယာတော၊ လယ်တောက အခုတော့ ကွက်သစ်၊ ရပ်ကွက်အသစ်ဖြစ်သွားပြီ။အိမ်လခတွေကောင်းလာသဖြင့် ဖိုးအောင် တို့သားအမိအနေချောင်၊ အစားချောင်ဖြစ်လာပြီးအလုပ်မရှိ၊ အကိုင်မရှိ ဗိုးအောင် တစ်ယောက် အရက်သမားဘဝလုံးလုံးရောက်သွားရလေတော့၏။
အခုလည်း အရက်သောက်ပြီး ပြန်လာရော ရပ်ကွက်အဝင် တံတားထိပ်သို့ ရောက်လာခဲ့ပြီဖြစ်၏။
“ငါကဗိုလ်အောင်ဒင်၊ အေ့ – ဝေါ့- ထိုး”
“နင်ကဒါကိုမမြင်-အေ- အေ့ – သောက်ကြိုကလည်၊အရေးထဲအထိုးကောင်း နေလိုက်တာ။ သီချင်းတောင် ဓမေ့မေ့သွားတယ်၊ ဝေါ့-ထွီ”
“ငါ့အသည်းကို ခလုတ်တိုက်သွား တယ်၊ မိန်းကလေးရယ် … မင်း မိုက်တယ်၊ ဝေါ့-ထွေ”
“ဟေ့-ဘာကောင်တုံးကွ၊ ငါ့နယ်ထဲလာပြီ၊ သီချင်းတွေ ပေါက်တတ်ကရဆို မူးနေတဲ့အကောင်း မင်းကလူမိုက်လား”
“လူလူ – လူမိုက်မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျ-ကျ- ကျုပ်က ပြည်မြို့၊ မြို့သစ်ရပ်ကွက်က ကစော်ဖိုးအောင်ပါ။ကျုပ်အမေကမြေပိုင်ရှင်ဒေါ်စိန်ပါ။အသက်တော့ချမ်းသာပေးပါ။
ကျုပ်မှာ ချမ်းသာတာဆိုလို့ဒီအရက်တစ်ပုလင်းနဲ့ ကြက်ပေါင်တစ်ပေါင်ပဲပါပါတယ် ဗျာ။ ဝေါ့-ထွီ-အေ”
ပေးခဲ့”
“ဗျာ”
အး – မင်းမှာပါတဲ့ပစ္စည်းတွေထားခဲ့ပြီး ဒီတံတားကိုဖြတ်သွားခ၊တံတားကြေး
“မဗျာနဲ့ – ငါ့လူ၊ ရပ်ကွက်ထဲဝင်ရင်လည်း ဝင်ကြေး၊ ထွက်ရင်လည်း ထွက်တဲ့ ကြေးအခွန်ပေ၊ဆောင်ရမယ်ဆိုတာမင်းမသိဘူးလား”
“ဗျာ”
“မင်းက တဗျာထဲဗျာနေတာ၊ ဒိပြင် စကားမပြောတတ်တော့ဘူးလား။ အေး ရပ်ကွက်အဝင်အထွက်ကြေးတော့မင်းဆီကမကောက်တော့ပါဘူး။အရက်ပုလင်းနဲ့
ကြက်ပေါင်ပဲထားခဲ့”
“နို့ – နေစမ်းပါဦး၊ ခင်ဗျားတို့က ဘယ်ဌာနကတုံး” “ဘာဖြစ်လို့မင်းကအဲဒါသိချင်တာတုန်း။ မင်းက သတင်းထောက်လား။ အေး-
သတင်းထောက်ဆိုရင်တော့အရှင်မထားဘူး။
အသေသတ်မယ်”
“ဟာ- မဟုတ်ရပါဘူ။ ကျွန်တော်ကမိဘအမွေထိုင်ဖြုန်းနေတဲ့ကစော်သမား
ဖိုးအောင်ပါဗျာ၊ သတင်းထောက်မဟုတ်ရပါဘူး” “ဪ- မင်းက အရက်သမားကိုး” “ဟုတ်ပါတယ်ဗျ”
“အရက်သောက်တယ်ဆိုတာကောင်းတဲ့အလုပ်မဟုတ်ဘူးကွ”
“ခင်ဗျားကို ဘယ်သူက ပြောတုံး၊ မကောင်းဘူးလို့ ကျုပ်အဖို့တော့ ကောင်းမှ
ကောင်းဗျ”
“ဘယ်သူက ပြောရမှာလဲကွ။ ငါတို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ကိုယ်တွေ့ကွ”
“မကောင်းဘူး ဟုတ်စ၊ကိုင်း− ဘာ မကောင်းတာတုံး၊ ရှင်းပြစမ်းပါဦး”
“ေဩာ်- ဒါနဲ့ ခင်ဗျားတို့ကသည် တံတားကြေးကောက်ခံရအောင်သည် တံတားက ကျုပ်တို့ရွာသားတွေ ကိုယ်ထူ၊ ကိုယ်ထနဲ့ တည်ဆောက်ထားတဲ့ အများ ရွာပိုင်တံတားဗျ”
“အေး- နေ့ခင်းနေတာအဖို့တော့ ဟုတ်တယ်။ ညကိုးနာရီကျော်သွားရင်တော့ ဒီတံတားက ငါတို့ညီအစ်ကို ပိုင်တယ်”
ပေါ့”
“ဗျာ- ခင်ဗျားတို့နှစ်ယောက်ကညီအစ်ကိုဟုတ်…”
“အေး- ဟုတ်တယ်၊ အဲဒါကြောင့် အရက်သောက်တာ မကောင်းဘူး၊ ပြောတာ
“ဟာ- ရှုပ်ကုန်ပြီ၊ တံတားပိုင်တာ နဲ့ အရက်သောက်တာနဲ့ ဘာဆိုင်လို့တုံး ငါ့ လူတို့ရဲ့၊ ရှင်းပြစမ်းပါဦး ….”
“အေး-သေသေချာချာနားထောင်၊ငါ့တို့ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်ကလူ့ဘဝတုန်း
ကလက်သမားလုပ်စားတယ်”
“ဘာလဲဗျ – ရှင်းအောင် ပြောစမ်းပါ။ ဘာတဲ့-လူ့ဘဝတုန်းက ဟုတ်လား။ အခု ကောခင်ဗျားတို့က လူမဟုတ်လို့ ဘာတွေ့တုံးဗျ”
သွက်ချာပါဒလိုက်အောင်မူးနေတဲ့ဇိုးအောင်တစ်ယောက်အမူးပျောက်ပြီးမျက်
လုံးပြူးသွား၏။
“ငါတို့ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် အရက်အမူးလွန်ပြီး ဒီတံတားထိပ်မှာ ရန်ဖြစ်ကြ တာ။ငါ့ညီကငါ့ကိုဆောက်နဲ့ထိုးသတ်သလို ငါကတူနဲ့ထုရိုက်သတ်လိုက်တာ။ နှစ် ယောက်စလုံး သေပြီ၊ ဒီတံတားထိပ်မှာတစ္ဆေဖြစ်နေတာကွ”
“ဗျာ”
“လာပြန်ပြီ- ဒီဗျာကြီး၊ မင်းသေချင်ပြီထင်တယ်”
“အောင်မယ်လေး-အမေရေ၊ ကယ်ပါဦး-ကျုပ်ကို တစ္ဆေနှစ်ကောင်က သတ် စားတော့မယ်ဗျ။ အီး – ဟီး-ဟီး”
ကစော်ဖိုးစိန်တစ်ယောက် ကြက်ပေါင်နဲ့ အရက်ပုလင်းပစ်ချပြီး တစ်ချိုးတည်း ထွက်ပြေးလေတော့၏။ပြေးသာနေသည်။ ရှေ့သို့မရောက်၊ခြေနစ်ချောင်းကလေထဲ
ဝဲပျံနေသည်။
တစ္ဆေနှစ်ကောင်က ကစော်ဖိုးစိန်၏လည်ကုပ်ကအင်္ကျီကော်လံကို ဆွဲမထား ရာငာ်ဖိုးစိန်လေထဲမြောက်နေတော့၏။
“ဟေ့ကောင်-ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း။ တို့နဲ့အတူ အရက်သောက်ရအောင်၊ မင်းကို မသတ်ပါဘူးကွ။ ငါတို့သူငယ်ချင်းဖွဲ့ရအောင်။နောက်ပြီး မင်းဆီကအကူအညီတစ်ခု တောင်းချင်လို့”
ဒီတော့မှ ကစော်ဖိုးစိန် စိတ်အေးသွားပြီးအပြေးရပ်လိုက်တော့သည်။
“မင်းတို့ ဒီတံတားဆောက်တုန်းက အပူရှပ်ပြီး သေသွားတဲ့ ဦးကုလားကြီးကို မင်းတို့ မှတ်မိတယ် မဟုတ်လား”
“အင်း- မှတ်မိတယ်”
“အဲဒီဦးကုလားကြီးက ဒီတံတားကို စွဲလမ်းပြီး တံတားစောင့် ပြိတ္တာကြီးဖြစ်နေ တာကွ။ဒီတံတားကိုသူပိုင်တယ်။ငါတို့ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်ကသူ့ကိုတောင်းပန်ပြီး ဒီမှာခေတ္တနေခွင့်တောင်းပြီးနေနေတာ။ မနက်ဖြန်ဆိုရင် သူ့ခွင့်ပြုချက် စေ့သွားလို့
ငါတို့ဒီနေရာကဖယ်ပေးရတော့မယ်၊အဲဒါနေစရာမရှိလို့မင်းတို့ခြံကြီးထဲကပေါက်
ခါစအပင်တစ်ပင်ပင်မှာနေခွင့်ပြုပါ
“အဲဒါတော့ မဖြစ်ဘူး။ ငါ့လူတို့”
“ဟင် – ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ဖြစ်မလားကွ- မင်းတို့က မွေးတဲ့လူကမကျွေးနိုင်ရင်အဲဒီလူကိုမင်းတို့ကဒုက္ခ ပေးတတ်ကြတယ် မဟုတ်လား။ နောက်ဆုံး မင်းတို့က သခင်ကို ပြန်ပြီးစားကြတာ
ကွ”
“ဟကောင်ရ-အဲဒါကအောက်လမ်းဆရာနဲ့တစ္ဆေတွေသာဖြစ်တတ်တာပါကွ။ အောက်လမ်းဆရာတွေက တစ္ဆေတွေမွေး၊ လူတွေကို ဝင်ပြီးအပူ၊ ခိုင်း၊ သူချွတ်မှ ကျွတ်အောင်တစ္ဆေတွေကကူညီပြီးငွေရှာတာကွ၊ ခိုင်းစားတာ၊ မကျေနပ်ကြတော့
သတ်တာပေါ့ကွ
“မင်းနဲ့ ငါတို့က အဲသလို မဟုတ်ပါဘူး။ အစားအသောက်ကို မင်၊ ကျွေးစရာ မလိုဘူး။ ငါတို့ဘာသာငါတို့ရှာစားမယ်”
“မင်းတို့က ဘယ်လိုရှာစားမှာလဲ”
“လွယ်ပါတယ်ကွာ၊ ငါတို့ကအုန်းသီးတွေ၊သရက်သီးတွေလူမသိအောင်ခူးပေး မယ်၊ မင်းက ဈေးမှာ သွားရောင်းရတဲ့ ပိုက်ဆံနဲ့တို့အတူတူအရက်သောက်ကြတာ ပေါ့”
“အေး- အဲဒါဆိုရင် မဆိုးလှဘူးကွ၊ နောက်တစ်ခုရှိတာက အိမ်ဝိုင်းထဲက လူကြီးနဲ့ကလေးတွေကို ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ မင်းတို့ ဒုက္ခမပေးရဘူးနော်”
“ဒုက္ခပေးစရာလား ကစော်ဖိုးအောင်ရယ်။ နေစရာကလေးရရင်ပဲ ငါတို့က မင်း ကျေးဇူးကို မမေ့ပါဘူး”
“မင်းတို့ ညီအစ်ကို၊ ကောင်းကောင်းတော့ သတိထား။ တစ်ခုခုလွန်ကဲနေရင် တော့ငါကနေရာပြန်သိမ်းမှာနော်”
“စိတ်ချပါ-ကစော်- ဖိုးအောင် ရာ
ဒီလိုနှင့် ဖိုးအောင်နှင့် တစ္ဆေနှစ်ကောင် အလုပ်ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ တစ္ဆေများကို အိမ်သို့ ခေါ်ဖြစ်ခဲ့လေ၏။
သောက်နေရင်းနဲ့အရက်ကုန်သွားလို့အရက်ဆိုင်သို့နောက်တစ်ခေါက်သွားရာ အရက်ဆိုင်မှာ ညဉ့်နက်နေသဖြင့် ကစော်ဖိုးအောင်ကို မရောင်းတော့ပေ။
ထိုသို့မရောင်းသောအခါတစ္ဆေများ၏အကူအညီဖြင့်အရက်ပိုင်ရှင် မသိအောင် အရက်များကိုခိုးယူပြီး စိတ်ကြိုက်သောက်စား၍ တစ်ညလုံး နေလေတော့၏။
ဤသို့ဖြင့် သုံးယောက်သား သောက်စား၍နေကြရာ ကစော်ဖိုးအောင် တစ် ယောက် ဖလက်ပြမှောက်သွားလေတော့၏။ နံနက်မိုးလင်းမှ ရွာမှလူများ တံတား ထိပ်ရောက်သည်တွင်ကတ်ဖိုးအောင်ကိုတွေ့ပြီး ဧကရာဇ်”အမြစ်ကိုသွေး၍တိုက်
လိုက်ရာအမူးပြေပြီးကစော်ဖိုးအောင်ကိုအိမ်ပြန်ရန်လွှတ်လိုက်ရာတစ္ဆေနှစ်ကောင်
သည် ကစော်ဖို၊အောင်၏ နောက်မှ ကောက်ကောက်ပါအောင်လိုက်သွားကြလေ တော့၏။
ဤသို့ဖြင့် တစ္ဆေနှစ်ကောင်မှာကစော်ဖိုးအောင်၏အိမ်တွင်ရွှေကြ၊ နောက်ကြ လေတော့သတည်း။
“ဟောတော့ကုန်ပါပြီ- ကုန်ပါပြီ- မနက်တုန်းကမှကြော်ထားတဲ့ငါးကြော်တွေ၊ ဒီကြောင်စုတ်တွေ..”
အပြင်မှပြန်လာသော အေးမူ၏ စူးရှသော အော်သံနှင့်အတူ ဆဲဆိုကြိမ်း ဝါးသံ တို့က ဆူညံလို့နေသည်။
ဘေးအိမ်မှမိသက်တို့လင်မယားလည်းအေးမူ၏အော်သံကြောင့်အပြေးအလွှား
ရောက်လာကြကာ မိသက်က
“ဘာဖြစ်တာလဲ အစ်မ၊ဘာဖြစ်တာလဲ – မြွေလား။အစ်မအပြတ်ရှင်းမှ၊မဟုတ် ရင်အန္တရာယ်ရှိတယ်”
မိသက်၏ယောက်ျားထွန်း၊ပုကလည်းအနီးတွင်ရှိသောဝါးလုံးတိုတစ်ချောင်းကို ဆွဲယူ၍ ရိုက်မည့်ဟန်ဖြင့် လက်ထဲတွင် တဆဆနှင့် ရှိနေ၏။ အေးမူမှာ မိသက်တို့ လင်မယား၏ ပုံစံကြောင့် ရယ်ချင်စိတ်ကို ထိမ်း၍…
“ဟဲ့- ဟဲ့-မဟုတ်ပါဘူးဟယ်။ ဘယ်ကလာမြွေရမှာလဲ”
အေးမူ စကားတောင် မဆုံးသေးပါ။ အိမ်နီးချင်းတွေ ထပ်ရောက်လာကြပြန် သည်။ တုတ်ရှည်ကြီး တယမ်းယမ်းနှင့် ရှိနေသောထွန်းပုကို မြင်ကြသောအခါ.. “ဟဲ့- ကောင်လေး၊လက်လွန်မယ်နော်၊ပြဿနာကိုအေးအေးဆေးဆေးပါးစပ် နဲ့ပဲဖြေရှင်းမှပေါ့။ ဘာဖြစ်ကြတာလဲ…”
“အေးလေ – ကိုယ့်အိမ်နီးချင်းတွေပဲဟာ၊ တော်ရုံကို သီးခံမှပေါ့” လူတွေကထင်ရာမြင်ရာတွေတစ်ယောက်တစ်ပေါက်ပြောနေကြသဖြင့်ထွန်းပု
မှာမျက်လုံးပြူးသွားပြီ…
“ဘယ်က ဟုတ်ရမှာလဲဗျ။ ခင်ဗျားတို့ကလည်း ရမ်၊ပြောနေကြတော့တာပဲ ဒီလိုဗျ..”
“အမလေး- မြွေလား။ မြွေဆိုရင်တော့ သတိထား၊ ဟိုနေ့က ခြံအနောက်ဘက် ထောင့်ကနေဟိုဘက်ခြံထဲကို ဝင်သွားတာနည်းတဲ့ကောင်ကြီးမဟုတ်ဘူး” အေးမူမှာ မနေသာတော့ပေ၊ သူတို့ တစ်တွေ ထင်ရာတွေ စွတ်ပြောပေးမည် ဆိုလျှင်လူစုက ကွဲတော့မည် မဟုတ်ပေ။ သို့ဖြစ်၍ …
“ကဲ-အားလုံး နေကြပါဦး။ ရှင်တို့ အားလုံး ထင်သလိုမဟုတ်ပါဘူး။ အမြင်က
303…”
ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ရှင်းပြလိုက်မှပင်အားလုံးသဘောပေါက်သွားကြကာခေါင်း
တညိတ်ညိတ်ဖြင့်…
“ဪ- ဒီလိုကိုး။ သိပါဘူးအေ- အငှာပြုနေကြတာမှတ်လို့” “အင်း – တော်ပါသေးရဲ့၊ စကားများ ရန်ဖြစ်နေတယ်ထင်လို့ဟေ့” ထိုစဉ်အေးမူ၏ယောက်ျား၊ ကျော်မင်းရောက်လာကာ အေးမှုအား.. “ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ-မိန်းမ၊ မင်၊ ပြဿနာရှာထားပြန်ပြီလား” “ကျုပ်က ဘာလို့ ပြဿနာရှာရမှာလဲတော့”
ဟုဆိုသောအကြောင်းစုံရှင်းပြလိုက်လေသည်။ ကျော်မင်းသည် အေးမူအား..
“ငါးကြော် ကြောင်စားတာများကွာ၊ မင်းနှယ် -တစ်အိမ်ဝိုင်းလုံးကို ဆူညံပွက် လောရိုက်သွားတာပဲ၊ တစ်အိမ်အိမ်ကကြောင်နေမှာပေါ့။ နောက်ကိုသာမီးဖိုချောင် ကိုလုံအောင်သိမ်း
မိသက်စဉ်းစားသလိုဖြင့် ဝင်၍ ..
“ကျွန်မတို့အိမ်မှာတော့ကြောင်မရှိဘူးရှင့်။အင်း- ဒီအိမ်ဝိုင်းထဲမှာလည်းဘယ်
သူ့အိမ်မှ မမြင်ဖူးပါဘူး”
“ဟုတ်တယ် – ဒီဝိုင်းထဲမှာတော့ ဘာကြောင်မှ မရှိဘူ။ မဟုတ်ရင် မြေကြွက် တွေဘာတွေဆွဲသွားတာဖြစ်နေဦးမယ်”
ကျော်မင်းက
“ကဲ-ကဲ-ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်သူခိုးဝင်တာမဟုတ်ရင်ပြီးတာပဲ။ ကြောင်လည်းဖြစ်နိုင် သလိုကြွက်လည်းဖြစ်နိုင်တာပဲ။အစားအသောက်တွေကိုသာလုံခြုံအောင်ဂရုစိုက်
ကြ
ကျော်မင်း၏ စကားဆုံးသည်နှင့်လူအားလုံးကိုယ့်အခန်းသို့ကိုယ်စီပြန်သွားကြ လေတော့သည်၊ အေးမှုက ကျော်မင်းအား ကြည့်၍..
“ယောက်ျားရေ-ငါးကြော်တွေကတော့အောက်ကျတဲ့ဟာကကျ၊ပဲ့တဲ့ ဟာက ပဲ့ဆိုတော့ဒီနေ့ကြက်ဥကြော်၊ လက်ဖက်သုပ်နဲ့ပဲ စားလိုက်တော့နော်” “အေးပါကွာ” ရပါတယ်၊ ဒါက ပြဿနာမဟုတ်ပါဘူး” “ဒါဆိုလည်း ရေချိုးလိုက်ပါလား၊ ကျပ်ထမင်းခူးထားလိုက်မယ်”
ကျော်မင်း ခေါင်းညိတ်၍ ရေချိုးရန် ထွက်သွားလေတော့သည်။ အေးမှုလည်း ထမင်းပွဲပြင်ပြီးအုပ်ဆောင်းဖြင့်အုပ်ထားလိုက်သည်။ မနက်ကျရင်တော့ချေ။မှကြွက် ထောင်ချောက် ဝယ်ရမည်ဟု တွေးနေစဉ်အိမ်ရှေ့မှ …
“ကိုကြီးကျော်-ကိုကြီးကျော်- ဟေ့ -ထူးလည်းထူးတယ်၊မြူးလည်းမြူးတယ်၊
တို့ကိုကြီးကျော်..”
သီချင်းသံပေးရင်း အိမ်ရှေ့ဝရန်တာတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သောအရက်သမား ဖိုးအောင်အားတွေ့ရလေသည်၊ ဖိုးအောင်သည်ဤအိမ်ပိုင်းပိုင်ရှင် မုဆိုးမ သူဌေးမ ကြီး ဒေါ်စိန်နွဲ့၏ သားအကြီးဆုံးဖြစ်လေသည်။ အရက်သောက်တတ်သည်မှလွဲ၍ အလွန်ပင် သဘောကောင်းသူပင်ဖြစ်သည်။
“ဟဲ့- ဖိုးအောင်၊ နင့်မှာလည်းစောစောစီးစီးမူးနေတာပဲနော် “ဟာ- အစ်မကလည်းအေး- ကျွန်တော် မမူးပါဘူ၊”
“အေး… မမူးဘူးသာဆိုတယ်လူကဖြင့်မတ်မတ်တောင်မရပ်နိုင်ချင်တော့ဘူး။ နင်ဒီလိုပဲသောက်နေတော့မှာလား- ဖိုးအောင်ရယ်”
“လုပ်ပြီဗျာ-အစ်မကတော့ စားပြီ”
ကျော်မင်းသည် ရေချိုးပြီး၍ ပြန်လာရာ ဖိုးအောင်အားတွေ့၍..
“ငါ့မိန်းမက ဘာတွေ စားနေတာလဲကွ“ဖိုးအောင်ရ
ဦးနှောက်လေ-အစ်ကိုရ၊ကျွန်တော်ရဲ့ဦးနှောက်တွေကိုလာစားနေတာ၊ဒီမှာ
ခဲကြွနေပြီ”
ကျော်မင်းကအင်္ကျီဝတ်ရင်း ရယ်မော၍ … “ခဲတော့ မကြွပါနဲ့ကွာ” အေးမှုက ဖိုးအောင်အား
“နင် ထမင်းစားသွားလေ၊ ဟင်းကတော့ မကောင်းဘူး ကြော်ထားတဲ့ ငါးကြော် တွေကြောင်စားသွားလို့”
”လုပ်ပြန်ပြီ”
ဗိုးအောင်၏စကားကြောင့် အေးမူက ပြုံး၍.. “ဘာဖြစ်ရတာတုံးဟဲ့၊ ငါ ဘာမှားသွားပြန်ပြီလဲ” “မှားတာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီတစ်ခါလွဲတာ”
“ဟဲ့- ကြောင်မဟုတ်တော့လည်း ကြွက်ပေါ့၊ အတူတူပါပဲ…” “ကြောင်လည်းမဟုတ်ဘူး။ကြွက်လည်း မဟုတ်ဘူး။ အဲဒါကျွန်တော့်ရဲ့ကောင်
တွေပါ”
“နင်လည်းတကယ်သွားပြီ၊ ဒီလောက် သောက်နေမှတော့ ဦးနောက်ကကုပ်ပိုး တက်ကပ်နေပြီပေါ့”
ဖိုးအောင်က ခပ်တည်တည်ဖြင့်…
“အစ်မ မယုံရင်လည်းနေ၊ ဒါပေမဲ့ နောက်တစ်ခါအစ်မတို့ကို မနှောင့်ယှက် ရအောင် သူတို့ကိုကျွန်တော်ပြောထားလိုက်မယ်။ဒီကောင်တွေကကျွန်တော့်စကား ဆို နားထောင်ပါတယ်”
အေးမူသည် ဖိုးအောင်၏ စကားကို နားမလည်နိုင်ပဲ ဒီကောင် အမှု၊လွန်ပြီး လျှောက်ပြောနေခြင်း ဖြစ်သည်ဟုသာ တွေးလိုက်မိ၏။
ဗိုးအောင်သည် ဒယိမ်းဒယိုင်ဖြင့် ခန္ဓာကိုယ်ကို မလဲအောင်ထိန်းရင်း တရွေ့ရွေ့ ဖြင့်ထွက်သွားလေတော့သည်။
ထိုနေ့ကကျော်မင်းနှင့်အေးမှုတို့လင်မယားနှစ်ယောက်သည်ထမင်းကိုအဆင် ပြသလိုပင် စားလိုက်ကြရလေသည်။ညရောက်ပြန်တော့လည်း ကောင်းကောင်း မအိပ်ကြရပါ။ မီးဖိုထဲကလိုလိုအိမ်ရှေ့ကလိုလိုအိမ်သာဘက်ကလိုလိုနှင့်တဝုန်းဝုန်း တဒိုင်းဒိုင်းဆူညံနေသည်။ အေးမှုသည် စိတ်ထဲမှနေ၍ ..
“မနက်ကျရင်တော့ ကြွက်ထောင်ချောက်တင် မဟုတ်ဘူး၊ ကြောင်ထောင်
ချောက်ပါ ဝယ်ရတော့မှာပဲ”
ဟု တွေးလိုက်မိပါတော့သည်။
ကျော်မင်း၏အလုပ်က အီလက်ထရောနစ်ပစ္စည်းပြင်ဆရာဖြစ်သည်။ အလုပ် ကိုအိမ်မှာပဲလက်ခံ၍ လုပ်ကိုင် သူမို့အမြဲတမ်းဆိုသလိုအိမ်မှာရှိနေတတ်၏။
တစ်ခါတစ်ရံ လိုအပ်သော စက်ပစ္စည်းဝယ်စရာရှိမှသာမြို့ထဲသို့သွား၍ ဝယ်
ခြင်းဖြစ်သည်။လင်မယားရခါစမို့နှစ်ဖက်မိဘတို့ကိုအပူမပေးစေဘဲလင်မယားနှစ် ယောက်အိမ်ငှားဖြင့်သီးသန့်ရပ်တည်ကာ ဘဝကို ရိုးရှင်းစွာဖြင့်ဖြတ်သန်းနေကြသူ
များဖြစ်ကြသည်။
ကျော်မင်းတို့ယခုနေသောအိမ်သည်အိမ်ဝိုင်းလေးဝိုင်းတွဲကြီးကိုခြံခတ်၍အိမ် ရှင်ဒေါ်စိန်နွဲ့၏တစ်ထပ်တိုက်ကလေးကိုအရှေ့မျက်နှာစာတွင်ဆောက်ထားပြီးတိုက် ၏အနောက်ဘက်တွင်သုံးပင်ပျဉ်ထောင်အိမ်လုံးချင်းအိမ်ကလေးလေးလုံးလောက် ထားကာအိမ်ငှားထား၍ အဆင်ပြေနေသူဖြစ်လေသည်။
မီးကို အိမ်တိုင်၊ မီးဆွဲပေးထားပြီး သောက်သုံးရန် ရေကိုတော့ ခြံ၏ အလယ် တည့်တည့်တွင် ရေကန်ကြီးလုပ်ပေးထားလေသည်။
နံနက်ပိုင်းဖြစ်၍ အေးမှု ရေးသွားနေခိုက်တွင် ကျော်မင်းသည် အိမ်ရှေ့အလုပ် စားပွဲတွင် ကွန်ပျူတာတစ်လုံးကိုပြုပြင်နေ၏။ ထိုစဉ်အိမ်၏ မီးဖိုဘက်ဆီမှ.. “ဂလုံ-လွမ်”
ဆူဆူညံညံအသံများကြောင့်ကျော်မင်းသည် လုပ်လက်စအလုပ်ကို ရပ်၍ မီးဖို ဘက်ဆီသို့ထွက်လာခဲ့လေသည်။
“တောက်… ဘယ်အိမ်က ကြောင်တွေမှန်းလည်းမသိဘူး”
မီးဖိုထဲသို့ ရောက်သောအခါ ငါးရံ့ခြောက်များထည့်ထားသော ကြွေအုပ်မှာ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်ကျလျက်သား တွေ့ရ၏။
ပြန့်ကြဲနေသော ငါးရံ့ခြောက်များကို ကောက်၍ …
“တောက်- တော်တော်တော့ ဆိုးနေပြီ၊ အခါတိုင်း ဒီလိုမဟုတ်ပါဘူး၊ ဟင်…” ကျော်မင်း အံ့အားသင့်စွာဖြင့် ကြောင်သွားလေသည်။ မျက်မှောင်ကြုတ်၍ စဉ်းစားသလိုဖြင့်…
“မဟုတ်သေးပါဘူး- ဒီကြွေအုပ်က (ကြောင်အိမ်) ဗီရိုထဲမှာ သေချာပိတ်ပြီး ထည့်ထားတာပါ။ (ကြောင်အိမ်) ဗီရိုတံခါးကလည်း ပွင့်လျက်ကြီး။ အေးမှုကတော့ လုပ်သွားပြန်ပြီ။ နမော်နမဲ့ဟင်…”
တစ်ယောက်တည်း မြည်တွန်တောက်တီးရင်း ပစ္စည်းများကို နေသားတကျ ပြန်ထား၍ အိမ်ရှေ့သို့ပြန်လာပြီး အလုပ်ဆက်လုပ်နေလိုက်သည်။
ခဏကြာတော့အေးမှု ဈေးမှပြန်လာပြီး ချက်ပြုတ်ရန်အတွက် မီးဖိုထဲတွင် လုံးပမ်းနေတော့သည်။
ထိုစဉ်ကိုချိုးတူးဆိုသူ ရောက်လာ…
“ကိုကျော်-
ကျွန်တော့်တီဗွီလေးပြင်ပြီးပြီလား”
“ဪ- ကိုမျိုး၊ လာဗျာ- တီဗွီကတာ့ ပြီးပါပြီ။ အဖုံးပြန်တပ်ရုံပဲ၊ စဏ စောင့်…”
“ဟုတ်ကဲ့ “ ဟုတ်ကဲ့”
ဟုဆိုကာ ဘေးတွင်ရှိသောခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်လေသည်။ ထိုင်လို့မှ သိပ် မကြာသေးခင်တွင် ကိုချိုတူးသည် နာခေါင်းတရှုံ့ရှုံ့ဖြင့်လုပ်ရင်း…
“ဟင်း- အမလေး ကိုကျော်တို့များ နေနိုင်လိုက်တာ၊ ပုပ်စော်ကလည်း နံလိုက် တာဗျာ၊တစ်နေရာရာမှာကြွက်သေတစ်ကောင်တော့ ရှိနေပြီ”
ကျော်မင်းသည် တီဗွီအဖုံးကို ပိတ်နေရင်းမှ…
“ဟုတ်ရဲ့လား – ကိုချိုရယ်၊ ကျုပ်တော့ဖြင့် ဘာအနံ့မှ မရပါဘူး”
ကိုချိုတူးကလည်း…
“ဟုတ်ပါတယ်ဗျ၊ ဒီလောက်နံနေတဲ့ ဥစ္စာကို ခင်ဗျားအိမ်က ပစ္စည်းအတိုအစ တွေကများတော့တစ်နေရာရာကချောင်ထဲမှာကြွက်တစ်ကောင်တော့သေနေမှာပဲ။ ရှာပြီး ရှင်းလိုက်ဦး။ ကြာရင် ရောဂါရနေဦးမယ်” “ဟုတ်ပါပြီဗျာ၊ကဲ-ရော့ယူသွားတော့၊ အိုကေသွားပြီ”
သို့ဖြင့် ကိုချိုတူး ပြန်သွားသည်နှင့် ကျော်မင်းသည် သူ၏ အလုပ်ခန်းထဲတွင် ရှိသော စက္ကူပုံးများ စက်ပစ္စည်းအပျက်များ အတိုအထွာများကြားတွင် စိတ်ရှည် လက်ရှည်ဖြင့် ရှာဖွေနေလေ၏။
မည်သို့ပင် ရှာဖွေသော်လည်း ကြွက်သေမပြောနှင့် ပိုးဟပ်သေတစ်ကောင် တောင်မျှပင် မတွေ့။
“ငါ့ နာခေါင်းထဲတော့ ဘာအနံ့မှလည်းမရပါဘူး၊ ဘာအသေကောင်မှလည်း မတွေ့ဘူးဆိုတော့ ဟိုလူ စိတ်ထင်တာပဲရှိမှာ”
“ကိုကျော်-ဘာတွေရှာနေတာလဲ”
“ဪ- ဖိုးအောင်ပါလား”
ကျော်မင်းသည်တစ်ချက်မျှမော့ကြည့်ပြီး…
“အေးကွာ – ဖိုးအောင်၊မင်း ငါ့အခန်းထဲကအပုပ်နံ့ရလား”
ဖိုးအောင်သည် မည်သည့်စကားမျှမဆိုပဲကျော်မင်းကိုသာပြုံး၍ကြည့်နေ၏။ ကျော်မင်းကပင် ထပ်မံ၍ …
“ဟေ့ကောင်…ငါမေးနေတာလေးငါ့အခန်းထဲကပုပ်စော်နံသလားလို့ဒီကောင်
ကြောင်စီစီနဲ့”
ဒီတစ်ခါတော့ ဖိုးအောင်သည် ခေါင်းညိတ်၍..
“နံရင်နံမှာပေါ့၊ အစ်ကို့အိမ်ကမိဆိုင်ဖဆိုင်အိမ်တွင်၊နတ်အုန်းဆွဲမထားတော့ သူတို့က ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်လုပ်နေတာလေ”
စိုးအောင် စကားကို နားထောင်ရင်း ထူးဆန်းသလိုလို ခံစားလာရသည်။ ဖိုးအောင်ကပင် .
“နောက်ပြီးအစ်ကို့အိမ်ကဘုရားကျောင်းဆောင်ကလည်းဘုရားပန်းမလဲတာ
ဘယ်လောက်ကြာပြီတုံး။ပန်းတွေတင်ခြောက်တာမဟုတ်ဘူး၊ ညောင်ရေအိုးထဲက
ရေတောင်ခန်းနေပြီ”
ဖိုးအောင်ပြောမှပင် ဘုရားကျောင်းဆောင်ကို သတိထားမိသွား၏။ “နေ” နေပါဦးကွ။ အဲဒါနဲ့ စောစောက ငါမေးတောနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ” ဖိုးအောင်ကို ကြည့်ရသည်မှာ အချိန်ပြည့် အရက်မူးနေသော်လည်း စကား ပြောဆိုရာတွင် တော်ရုံနှင့် စည်းလွှတ်ပေါင်လွှတ်တော့ မပြောတတ်မှန်း သိထား၍ အတည်ယူရခက်မယူရခက် ရှိနေ၏။
“ကိုကျော်ကလည်းဗျာ – ဒီခြံထဲမှာဇတာ့တစ်ကောင်ပဲရှိတာပါ။ အဲဒါကလည်း ကလေးတစ္ဆေလေးပါ”
“ဟေ-ဗုဒ္ဓါမြတ်စွာဘုရား”
“ဘာမှ အန္တရာယ်မပေးပါဘူး။ သူ့မှာ နေစရာမရှိလို့ ကျွန်တော်က သနားလို့ ခေါ်ထားတာ”
အေးမှုကပါအနားရောက်လာပြီး ဖိုးအောင်အား…
“နင့်ဥစ္စာဟုတ်ရောဟုတ်ရဲ့လား – ဖိုးအောင်ရယ်။နင်ငါ့တို့ကိုသက်သက်ခြောက် နေတာ မဟုတ်လာ။”
“ဟာ- ကြံကြံဖန်ဖန်ကျုပ်က ဘာလို့ခြောက်ရမှာလဲ။ အစ်မတို့ကို ခြောက်လှန့် လို့အစ်မတို့ဒီမှာမနေဘဲအိမ်ပြောင်းသွားရင်ကျုပ်ကို အမေက ဆူမယ်၊ နောက်ပြီး စီးပွားရေးလည်းထိခိုက်မယ် မဟုတ်လာ။”
“ဟင်-ဒ-ဒါ-ဆို-တ-တကယ်ပေါ့၊ ဟဲ့ – အဲဒါဆိုရင်တော့ ငါမနေရဲဘူး။ ကိုကျော်မင်းကျုပ်တို့ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ”
ကျော်မင်းကစိတ်မရှည်ဟန်ဖြင့်…
“ဟာကွာ- မင်းကလည်း နေစမ်းပါဦး၊ စွတ်ကြောက်နေတော့တာပဲ။ ကဲ-ဒီမှာ ဖိုးအောင် မင်းပြောသလိုသာတကယ်ရှိရင်ငါ့ကိုလက်တွေ့ပြနိုင်မလာ။”
“ပြမယ်-အစ်ကိုတို့ယုံအောင်ပြမယ်။ နောက်ပြီး သူ့ကိုလည်း ဒီအိမ်ဝိုင်းထဲမှာ မထားတော့ပါဘူး။ကျွန်တော်ဟိုဘက်အိမ်ဝိုင်းထဲကို ပြောင်းထားလိုက်ပါ့မယ်”
“ကောင်းပြီ- ဘယ်အချိန်လဲကွ”
“ဒီနေ့ ည ၉ နာရီလောက်မှာ သူ့ကိုနေရာပြောင်းရင်း သူ့ ရှိတယ်ဆိုတာကို လက်တွေ့ပြမယ်”
ဟု ဆိုကာ ဖိုးအောင်တစ်ယောက် အရက်ဆိုင်သို့ ထွက်သွားပြန်လေတော့ သည်။
ည၈နာရီလောက်ကတည်းက ကျော်မင်းတို့လင်မယားနှင့်အတူအရက်သမား ဖိုးအောင်တို့သည် အိမ်ထဲတွင် တစ္ဆေထုတ်နှင်ပွဲပြုလုပ်ရန်ပြင်ဆင်နေကြသည်။ ကျော်မင်းသည် မိမိ၏အိမ်ထဲတွင် တစ္ဆေတစ်ကောင် ဝင်ရောက်နေထိုင်သည် ဆိုခြင်းကို လုံးဝလက်မခံနိုင်ပဲ ရှိနေ၏။ မိမိတို့လင်မယားနှစ်ယောက်ဤအိမ်လေး တွင်နေထိုင်လာခဲ့သည်မှာတစ်နှစ်ကျော်ကျော်၊နစ်နှစ်ခန့်ရှိပြီဖြစ်သည်။ မည်သည့်ခြောက်လှန့်မှုမျိုးမှမကြုံတွေ့ခဲ့ရပေ။ယခုတော့ထူးခြားသောနိမိတ် ပြခြင်းများနှင့်အရက်သမားဖိုးအောင်၏စကားတို့ကြောင့်ဤအိမ်နှင့်ခြံဝန်းအတွင်း၌ မကောင်းဆိုးဝါးတစ်ကောင် သွားလာနေသည်ဟု သံသယရှိနေခြင်းဖြစ်၏။ ၎င်းတစ္ဆေကိုလည်းအရက်သမားဖိုးအောင်ကသားခေါ်ဆောင်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်၍
သူ နှင်ထုတ်မှသာ ရပေလိမ့်မည်။
အေးပူကလည်၊ညနေကတည်းကညနေဈေးသို့သွား၍အောင်သပြေများ သွား
ဝယ်ကာ ဘုရားပန်းများလဲလှယ်ထား၍ သောက်တော်ရေနှင့် ဆီမီးများလှူဒါန်း ပူဇော်ထားလေသည်။
ဖိုးအောင်ကတော့အရက်ဘူးကိုလက်ကမချဘဲအဆက်မပြတ်သောက်လိုက်၊ စကားတွေ ထွေရာလေးပါ။ ပြောလိုက်ဖြင့် ရှိနေ၏။
အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းတွင်စကားပြောဆိုနေကြစဉ်ရုတ်တရက်ဆိုသလိုအိမ်ကလေး မှာသိမ့်ခနဲလှုပ်သွားကာအပုပ်နံ့များထောင်းခနဲထွက်လာလေသည်။ အေးမှုသည် မျက်စိမျက်နှာ ပျက်၍ လေသံတို၊တိုးဖြင့်…
ဟင်”
“ဇယာက်ျား- ဘာဖြစ်တာလဲမသိဘူး။ကျပ်တို့ကိုဒုက္ခပေးရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ
ဖိုးအောင်သည် အာလေးလျှာလေးသံကြီးဖြင့်…
“ဘာမှ မစိုးရိမ်နဲ့ “ အစ်မ။ ကျွန်တော် ခေါ်လာတာ။ဒိတစ္ဆေကို အခုပဲ နေရာ ပြောင်းပေးမယ်၊ ဟဲ-ဟဲ-”
ထိုစဉ်အိမ်၏ မီးဖိုဆီမှ…. “ဂလုံ – ဂလွမ်”
အိုးခွက်ပန်းကန်များလှန်လှောနေသံများတို့အတိုင်းသားကြားနေရလေသည်။
ဖိုးအောင်သည် ခါးကြားတွင်အသင့်ပါလာသော သစ်ခက်ကလေးတို့လက်မှကိုင်၍ မီးဖိုဆောင်တံခါးဝမှဘေးတိုင်တို့စိုက်၍ နှုတ်မှ မပီသသော အသံကြီးဖြင့်..
“ကဲ- ဟေ့ကောင်၊ မင်း ဒီလောက်ဆို တော်တော့။ အခုကစပြီး မင်း ဒီအိမ်ကို လာလို့မရတော့ဘူး။ မင်းနေရမယ့်နေရာကိုငါပြမယ်။လာ-လိုက်ခဲ့” ဟု ဆိုကာ သစ်ခက်ကိုကိုင်မြှောက်၍အိမ်ထဲမှထွက်လာခဲ့သည်။
ညအမှောင်ထဲတွင် ဖိုးအောင်က ရှေ့မှနေ၍ ဓာတ်မီးကို တစ်ဖက်ကကိုင်၍ သစ်ခက်ကို ကျန်လက်တစ်ဖက်မှ ကိုင်မြှောက်ကာ တောင်ဘက်ခြံစည်းရိုးနားသို့ လျှောက်သွားလေသည်။
လူမနေသောတစ်ဖက်ကခြံမှာလည်း ဖိုးအောင်တို့၏ခြံဝန်းပင် ဖြစ်လေသည်။ စည်းရိုးအနားသို့ ရောက်သောအခါ….
ဖိုးအောင်သည် သစ်ခက်ကိုလှုပ်၍..
“ကဲ-ငါ့ကောင်လေးရေးမင်းနေရမယ့်နေရာပဲ။လောလောဆယ်တော့ငါ့အမေ
မသိသေးခင် နေလို့ရမယ်၊ ငါ့အမေ သိရင်တော့ မင်းရော ငါရော နှစ်ယောက်စလုံး လွင့်ပြီသာမှတ်တော့။ ဒီတော့ကာမင်းလည်းဘယ်သူမှဒုက္ခမပေးပဲကောင်းကောင်း နပေတော့ကွာ။ကဲ-သွား-သွား”
ဟုဆိုကာ သစ်ခက်ကလေးကို တစ်ဖက်ခြံထဲသို့ ပစ်သွင်းလိုက်လေသည်။ “ဝှန်း-ဝေါ”
တစ်ဖက်ခြံထဲတွင်ရှိသော သစ်ပင်သစ်ကိုင်းတို့မှာ လေတစ်ချက်ဝေ့၍ တိုက်ခံ လိုက်ရသည့်ပမာ ခဏတာမျှ ယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားသွားကြလေသည်မှာ အံ့ဩစရာ ကောင်းလှပေသည်။
ကျော်မင်းသည်မျက်ဝါးထင်ထင်တွေ့မြင်ရ၍သာယုံမိသည်။ဖိုးအောင်ကိုလည်း
အထူးအဆန်းသဖွယ် ကြည့်မိ၏။ထို့နောက် သုံးယောက်သားအိမ်ထဲသို့ပြန်လာကြ လေသည်။အိမ်ထဲသို့ရောက်သော်… ကျော်မင်းက ဖိုးအောင်အား…
“မင်း- ဒီလိုကောင်တွေနဲ့ ဘယ်တုံးကစပြီး အပေါင်းအသင်းဖြစ်သွားတာလဲ။ နောက်ပြီး မင်းက ဘာကြောင့် သူတို့ကို မြင်ရတာလဲကွဟေ”
ဖိုးအောင်သည် လက်ကျန်အရက်ဘူးကို မော့လိုက်ပြီး…
“အေ့ – ထွီး။ဒါတော့ကျုပ်လည်းမပြောတတ်ဘူးဗျ။အဲ- သူတို့နဲ့ခင်တာကတော့ စောစောကတစ္ဆေလေးကလမ်းထိပ်ရေမြောင်းထဲက သနားလို့
နှစ်လလောက်ရှိပြီ။
ခေါ်လာတာ၊အေ့-”
အေးမှုသည် မျက်နှာကို ရှုံ့မဲ့၍
“ဪ- နင်ကအရက်ကြောင်ကြောင်ပြီးလူတွေနဲ့မပေါင်းဘဲသရဲတစ္ဆေတွေနဲ့ အဖော်လုပ်တော့ ငါတို့ကျတော့အနေခက်တယ်ဟဲ့” “ဟာဗျာ-အစ်မတို့ကိုဘာမှမလုပ်ပါဘူး။ အေးဆေးပါ..” “နောက်ထပ်ရောတခြားအကောင်တွေ ရှိသေးလား” “အင်း- ရှိတယ်၊ နှစ်ကောင်….”
“ဟိုက်- မြတ်စွာဘုရား၊သေကုန်တော့မှာပဲ”
အေးမှုသည် လန့်ဖျပ်သွားကာ…
“ဟဲ့-ဟဲ့-အဲဒါတွေကရောဘယ်− ဘယ်မှာထားတာလဲဟင်” “ဟိုဘက်ခြံထဲမှာပဲလေ၊ နှစ်ကောင်လုံး သစ်ခွဲစက်နားမှာ ဒုက္ခရောက်နေကြ
လို့ သနားတာနဲ့ ခေါ်ထားလိုက်တာ”
အေးမှုသည် ဖိုးအောင်အား စိတ်ပျက်နေဟန်ဖြင့်…
“ဖိုးအောင်-တစ်နေ့တစ်နေ့ နင် လုပ်နေပုံက မဟုတ်ဘူး၊ သောက်စားမူးရူးပြီး နင်ထင်ရာတွေ စွတ်လုပ်နေတာက ငါတို့အတွက် စိတ်အနှောင့်အယှက်လည်းဖြစ် တယ်။ အန္တရာယ်လည်း ရှိတယ်ဟဲ့၊ သိရဲ့လား ….”
ဖိုးအောင်သည် အေးမှုအား မနည်းအားယူ၍ မော့ကြည့်ပြီး..
“အစ်မရယ်- သူများ ဘာလုပ်တယ်၊ ညာလုပ်တယ်ဆိုပြီး အပြစ်တင်တာ အကုသိုလ်ကင်၊တယ်များမှတ်နေလား။အစ်မသာကိုယ့်အိမ်က ဘုရားပန်း အမြဲ တမ်းလန်းအောင် ဂရုစိုက်စမ်းပါ”
…
“ကိုင်း- မှတ်ကရောကွာ”
ဟု စိတ်ထဲမှ တွေးလိုက်ပြီး ကျော်မင်းပြုံးလိုက်မိသည်။ ဒါကို အေးမှုက မြင်
“တော်က ဘာပြုံးတာလဲ မျက်နှာက၊ ဟွန်း..”
“အော်- ဒီမိန်းမနှယ်၊ ပြုံ၊ပါတယ်ဆိုမှတော့ ရယ်မလို့ အစပျိုးတာပေါ့ဟ” ဖို၊အောင်ကတော့ ဒီနေ့ည အိမ်သို့ မပြန်နိုင်တော့ပေ၊ အိမ်ရှေ့ခန်းတွင်သာ အရှိန်တွေတက်ပြီ။ ကိုယ်တော်ကလဲနေပြီဖြစ်သည်။ ကျော်မင်းသည် အေးမှုအား…
“ဒီနေ့ညတော့ဒီမှာပဲအိပ်ပါစေကွာ။ဒီတောင်ကိုဒီမှာသိပ်ထားတဲ့အကြောင်း မင်းအန်တီနွဲ့ကိုဖုန်းဆက်ပြီး အကြောင်းကြားလိုက်”
သည်။
ဟုဆိုကာအခန်၊ထဲမှစောင်တစ်ထည်ကိုယူ၍ ဖိုးအောင်အားခြုံပေးလိုက်လေ
ကျော်မင်းတို့ လင်မယားလည်း အိပ်ရာသို့ ဝင်ခဲ့လေတော့သည်။ နောက်နေ့ တွေ၊ နောက်ညတွေမှာ ဘာတွေများဆက်၍ ဖြစ်ဦးမည်ကို မသိနိုင်၍ အိပ်ရာထဲ ရောက်တာတောင် သူတို့လင်မယားမှာ တော်တော်နှင့် အိပ်၍မပျော်ကြပဲ ရှိနေ ကြလေသည်။
မိုးမြန်မြန်လင်းပါစေဟုသားဆုတောင်းရင်းတဖြည်းဖြည်းနှင့်အိပ်၍ပျော်သွား
လေတော့သည်၊
အေးမှုသည် ရေကန်တွင်အဝတ်များဖွပ်လျှော်နေစဉ်အိမ်ရှင်ဒေါ်နွဲ့သည်အေးမူ ရှိရာသို့ လျှောက်လာကာ…
“မူမှုရေ-အဝတ်တွေကလည်းများလှချေလားကွဲ့
“ဟုတ်တယ်-အန်တီရေ၊ နှစ်ရက် သုံးရက်စာလောက် စုထားသလို ဖြစ်သွား တော့ဖွပ်စရာအထည်တွေက များသွားတာပေါ့”
ဒေါ်စိန်နွဲ့သည် အေးမူ၏အနီးတွင်အသာပင်ဝင်ထိုင်၍ ခဏကြာစဉ်းစားလိုက်ပြီး မျက်နှာကိုအစွမ်းကုန်ပြုံးကာ.
–
“ဟိုလေ-ဟို”
ဒေါ်စိန်နွဲ့၏အမူအရာကြောင့် အေးမှုက
“အန်တီ – ကျွန်မကို ပြောစရာရှိလို့လားဟင်၊ ပြောစရာရှိရင် ပြောပါ၊ အားမနာ
ပါနဲ့ – ဘာကိစ္စရှိလဲ”
“အေး-အေး-အဲဒါဆိုအန်တီတစ်ခုလောက်မေးချင်လို့ပါ”
အေးမူက
“ဟုတ်ကဲ့- မေးပါ”
“ကွယ် – အရင်တစ်ပတ်တုန်းက ပဲခူ၊ဘက်က အသိတစ်ယောက်က အန်တီ အတွက်ဆိုပြီးဆတ်သားခြောက်တွေပို့လိုက်တာ။ သုံးပိဿာနီးနီးလောက်ရှိတယ်။ အသားခြောက်တွေက သိပ်ကောင်းတာ မူမူရဲ့၊ ရဲနေတာပဲ”
အေးမှုက ခေါင်းညိတ်၍ … “ဟုတ်ကဲ့”
“အဲဒါ ဒီမနက်ကျတော့အဲဒီအသားခြောက်တွေ ပျောက်သွားရော” “ရှင်-ပျောက်သွားတယ်၊ ဟုတ်လား….” ဒေါ်စိန်နွဲ့သည် မျက်နှာကိုအတတ်နိုင်ဆုံးပြုံး၍..
“ဟုတ်တယ်- မူမူရဲ့၊အဲဒါလေစိတ်တော့မဆို၊နဲ့နော်၊တို့အိမ်ကဟိုအရက်သမား အန်တီသားဖိုးအောင်များ အရက်ဖိုးရှာတဲ့အနေနဲ့ ဟို-ဟို”
ဒီလောက်ဆို အေးမှုတို့က သဘောပေါက်သွားလေပြီ၊ အေးမူက ပြုံး၍… “စိတ်မဆိုးပါဘူး အန်တီရယ်။ အင်း- အန်တီကို ဘယ်လိုပြောရမလဲ” အေးမှုသည် အနည်းငယ် စဉ်းစားလိုက်ပြီးနောက်..
“သူက အန်တီဆတ်သားခြောက်တွေကို ဘယ်သူမှ ရောင်းတာမဟုတ်ဘူး အန်တီရဲ့။ အဲဒါတွေက ဟိုဟို”
–
“ဘာဖြစ်လဲ – မူမူ၊ ရောင်းတာမဟုတ်ရင် ဧကန္တတော့ ဒီကောင် အရက်နဲ့ လဲသောက်တာပဲဖြစ်ရမယ်။ မဖြစ်သေးပါဘူး။ အရက်ဆိုင်ကိုလိုက်ဦးမှ” အေးမှုမှုသည် ဒေါ်စိန်နွဲ့၏လက် အာ၊ ဗမ်းဆွဲ၍
“မဟုတ်ပါဘူ။ အန်တီရယ်။ ခဏထိုင်ပါဦး၊ ကျွန်မ ရှင်းပြမယ်၊ ဒီလိုရှိတယ် အန်တီ။ တကယ်တော့ အန်တီအသားခြောက်တွေကို ဖိုးအောင်က သူ မွေးထားတဲ့ သရဲတစ္ဆေတွေကို ကျွေးနေတာ”
ဒေါ်စိန်နွဲ့သည် အေးမှုစကားကြောင့် ခွက်ထိုးခွက်လန်ရယ်မောကာ…
“အမလေး – မမူရယ်၊ နောက်တီးနောက်တောက်နဲ့ ကြံကြံဖန်ဖန် ငါ့သားလို အရက်သမားကျပ်မပြည့်တဲ့ကောင်က ဘယ့်နှယ်သရဲတို့၊ တစ္ဆေတို့ မွေးရတယ်လို့” “ကျွန်မတကယ်ပြောနေတာ၊ အန်တီကိုနောက်နေတာမဟုတ်ဘူး”
အေးမှု၏တည်တည်တံ့တံ့မျက်နှာအမူအရာကြောင့်ဒေါ်စိန်နွဲ့မျက်နှာပိုးသတ်
“ဖိုးအောင်က သရဲမွေးထားတယ်ဆိုတာ မူမူ ဘယ်လိုသိလဲ”
မယုံသလိုဖြင့် မေးလိုက်သောကြောင့် အေးမူသည် သူမ၏ ရင်ဘတ်ကို ပုတ်ပြ
“ကျွန်မကိုယ်တွေ့ ကြုံခဲ့ရလို့ပေါ့-အန်တီ”
“ဟင် – ညည်းကိုယ်တိုင်ကြုံတွေ့ရတာဟုတ်လား။ ဘုရား… ဘုရား … ဘုရား” ဒေါ်စိန်နွဲ့မှာအခုမှ ဘုရားတပြီးထိတ်လန့်နေမိသလိုစိတ်ကလည်းယုံတစ်ဝက် မယုံတစ်ဝက်ဖြင့် ရှိနေသည်။
“သေချာရဲ့လား – မူမူရယ်”
အေးမှုက ခေါင်းညိတ်၍ …
“သေချာပါတယ် – အန်တီ၊ ကျွန်မ ယောက်ျားတောင် ဒီကိစ္စကို သိတယ်၊ လမ်း ဘေးမှာရှိနေတဲ့မကောင်းဆိုးဝါးတွေကို ဖိုးအောင်က သစ်ခက်နဲ့ ရိုက်ပြီးခေါ်ခေါ်လာ တာတော်တော်များနေပြီ။ သုံးလေးကောင်တော့ ရှိမယ်” ဒေါ်စိန်နွဲ့သည်အသားတွေတဆတ်ဆတ်တုန်သွား၏။
“ဖိုးအောင်ကသရဲတွေတစ္ဆေတွေမွေးပြီး ဒီလိုသာပေးကျွေးနေမယ်ဆိုရင် ကြာ ရင် မလွယ်ဘူး အန်တီ၊ သူက နေ့စဉ်နှင့်အမျှအချိန်ပြည့်မူးနေတာ။ တော်ကြာ စိတ် ဗောက်ပြီး ပေါက်ကရတွေ ထလုပ်ရင် ပိုဆို၊ကုန်လိမ့်မယ်”
ဒေါ်စိန်နွဲ့သည် စိတ်ပျက်စွာဖြင့်…
“ငါတော့စိတ်ညစ်တော့တာပဲ။ အဲဒီဘက်က ခြံကလည်း နောက်တစ်လဆိုရင် ရောင်းထုတ်တော့မှာ။ ဒီခြံထဲမှာသာ သရဲတစ္ဆေတွေ ရှိတယ်။ မွေးထားတယ်ဆိုတာ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကသိရင်အရောင်းအဝယ်ပျက်တော့မှာပဲ”
အေးမှုသည် အဝတ်လျှော်၍ပြီးစီးသွားပြီဖြစ်၍ …
“ကဲ-အန်တီ၊
ဒီလိုလုပ်ညကျရင်အိမ်ကိုလာခဲ့ကိုကျော်မင်းလည်းညနေမှပြန်
ရောက်မှာ။ ဒီကိစ္စကို သူလာမှပဲ ဘယ်လိုလုပ်ရင်ကောင်းမလဲဆိုတာတိုင်ပင်ကြ
တာပေါ့
“အေးအေး-ဟုတ်ပြီ၊ငါလည်း- ဟိုအရက်သမားကိုဒီနေ့တော့ထိန်းထားဦးမှ။ အင်း- ဒုက္ခ – ဒုက္ခ”
ဟု ဆိုကာ ဒေါ်စိန်နွဲ့တစ်ယောက် ဘုတ်ဘုတ် ဘုတ်ဘုတ်ဖြင့် ထွက်သွားလေ တော့သည်၊
အေးမှုလည်းအဝတ်ဇလုံကိုယူ၍အိမ်သို့ပြန်ခဲ့လေတော့သည်။တကယ်တော့ ကျော်မင်းသည် မြစ်တစ်ဖက်ကမ်းရှိ ပတောင်းမြို့သို့ သွား၍ ဤကိစ္စကို ဖြေရှင်းနိုင် သော သူ၏ မိတ်ဆွေအထက်ဂိုဏ်းဆရာတစ်ယောက်ကို သွားခေါ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီနေ့ည ဘာတွေဖြစ်မလဲဆိုတာသာစောင့်ကြည့်ရပေတော့မည် မဟုတ်ပါလား။
ညနေစောင်း ငါးနာရီလောက်တွင် ကျော်မင်းနှင့်အတူ လူလတ်ပိုင်းအရွယ်ရှိ အညိုရောင်လည်ကတုံးလက်ရှည်ကိုဝတ်ထားပြီးဖျင်ချည်သားလွယ်အိတ်ကိုလွယ် ထားသောလူတစ်ယောက် ပါလာလေသည်။
လူကတော့အစုံပင် မိသက်တို့လင်မယားနှင့် ဒေါ်စိန်နွဲ့တို့ သားအမိ၊ထို့နောက် အေးမှုတို့ လင်မယားအားလုံးတို့သည် ကျော်မင်းတို့၏ အိမ်ရှေ့ မြေကွက်လပ်တွင် စုရုံးစွာရှိနေကြ၏။
စားပွဲတစ်လုံးတွင်ကန်တော့ပွဲပြင်ထားပြီးအမွှေးတိုင်၊ဖယောင်းတိုင်တို့ကိုထွန်း ညှိထားလေသည်။ စားပွဲရှေ့တွင် အသားစိမ်းတစ်ပန်းကန် ထည့်ထားလေသည်။ ၎င်းအသားစိမ်းပန်းကန်ကိုပင် ငှက်ပျောဖက်နှင့်အုပ်ထားသေးသည်၊
ကျော်မင်းကပင်စ၍ …
“ကဲ- အားလုံးပဲမိတ်ဆက်ပေ၊ရဦးမယ်၊ ဒါကတော့အထက်ဂိုဏ်းဆရာ ဆရာ ဦးစိုးလွင်တဲ့။ဟောဒါကတော့အိမ်ပိုင်ရှင် ဒေါ်စိန်နွဲ့နဲ့ သူ့ရဲ့သားဖိုးအောင်၊အခုအချင်၊ ချင်းတွေ သိသွားပြီဆိုတော့ ဘာလုပ်သင့်တယ်ဆိုတာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောကြ ရအောင်”
အားလုံးမှာငြိမ်သက်စွာနားထောင်နေကြ၏။ဖိုးအောင်ကတော့ထုံးစံအတိုင်း ပင်ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျ၍ သူ့ကိုယ်သူလဲကျမသွားရလေအောင်မနည်းထိန်းနေရပုံပင် ရှိနေ၏။
ဤတွင် ဆရာဦးစိုးလွင်သည် လွယ်အိတ်ထဲမှ ကြေးပုတီးအဝါကြီးကိုထုတ်၍ လည်တွင်ဆွဲလိုက်ပြီး…
“အဟမ်း- ဒါကတော့အိမ်ရှင်ရဲ့ သဘောအတိုင်းပါပဲ။ မကောင်းဆိုးဝါးကို နှင် ထုတ်ဖို့ကတော့ ကျုပ်တာဝန်သာထားပါ။ လူနဲ့ ပရလောကသားဆိုတာ ဘယ်လိုမှ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံလို့မှ မဖြစ်နိုင်တာ။ ခင်ဗျားတို့လည်း အသိပဲ။ သူတို့ကို ကိုယ့် အနားမှာ ကြာကြာထားလို့ မသင့်တော်ဘူး။ ကာယကံရှင်တွေအနေနဲ့မြန်မြန်လေး ဆုံးဖြတ်ချက်ချပေးပါ”
သည်အခါတွင် ဒေါ်စိန်နွဲ့မှ –
“လုပ်ပါ- ဆရာရယ်၊ကျွန်မတို့သဘောတူပါတယ်။ဒီသရဲတစ္ဆေတွေကို မြန်မြန် လေးသာ ရှင်းလင်းဖယ်ရှားပေးပါ”
“ကဲ-ဒါဆိုလည်းအလုပ်စတော့မယ်။ အချိန်ကနည်းနည်းလိုသေးတော့အချိန် ရှိပါတယ်။ ၉နာရီထိုးတာနဲ့ သူတို့ကို ဒီနေရာကနေအပြီးဖယ်ရှားပေးမှာပါ။ဘာမှမပူ ကြနဲ့တော့”
ဟု ဆိုကာ ကြေးဝါပုတီးကိုစုံကိုင်၍ မျက်စိမှိတ်ပြီး ပုတိ၊စိပ်နေပါတော့သည်။ ထိုစဉ်ကန်တော့ပွဲ တင်ထားသော စားပွဲခုံသည် တဆတ်ဆတ်တုန်၍ လှုပ်နေ သည်ကိုအံ့ဩစွာ တွေ့မြင်ရလေသည်။ အနီးတွင်ရှိသောလူများမှာထူးဆန်းသော မြင်ကွင်းဖြစ်၍ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် မှင်တက်စွာငေး၍ ကြည့်နေကြသည်၊
အချိန်ကား တဖြည်းဖြည်းနှင့် ညဉ့်နက်လာလေသည်။ ၉ နာရီထိုးခါနီးပြီဖြစ်၍ တစ်ခုခုထူးခြားတော့မည်ထင်၍လူအားလုံးမှာအသံတိတ်၍ ငြိမ်နေကြသည်၊
ထိုစဉ်အတူထိုင်နေသော မိသက်သည်ရုတ်တရက်ဆိုသလိုကန်တော့ပွဲရှေ့ရှိ အသားစိမ်းပန်းကန်ကို ဆွဲယူကာ.
“ကဲ- အားလုံးပဲမိတ်ဆက်ပေ၊ရဦးမယ်၊ ဒါကတော့အထက်ဂိုဏ်းဆရာ ဆရာ ဦးစိုးလွင်တဲ့။ဟောဒါကတော့အိမ်ပိုင်ရှင် ဒေါ်စိန်နွဲ့နဲ့ သူ့ရဲ့သားဖိုးအောင်၊အခုအချင်၊ ချင်းတွေ သိသွားပြီဆိုတော့ ဘာလုပ်သင့်တယ်ဆိုတာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောကြ ရအောင်”
အားလုံးမှာငြိမ်သက်စွာနားထောင်နေကြ၏။ဖိုးအောင်ကတော့ထုံးစံအတိုင်း ပင်ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျ၍ သူ့ကိုယ်သူလဲကျမသွားရလေအောင်မနည်းထိန်းနေရပုံပင် ရှိနေ၏။
ဤတွင် ဆရာဦးစိုးလွင်သည် လွယ်အိတ်ထဲမှ ကြေးပုတီးအဝါကြီးကိုထုတ်၍ လည်တွင်ဆွဲလိုက်ပြီး…
“အဟမ်း- ဒါကတော့အိမ်ရှင်ရဲ့ သဘောအတိုင်းပါပဲ။ မကောင်းဆိုးဝါးကို နှင် ထုတ်ဖို့ကတော့ ကျုပ်တာဝန်သာထားပါ။ လူနဲ့ ပရလောကသားဆိုတာ ဘယ်လိုမှ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံလို့မှ မဖြစ်နိုင်တာ။ ခင်ဗျားတို့လည်း အသိပဲ။ သူတို့ကို ကိုယ့် အနားမှာ ကြာကြာထားလို့ မသင့်တော်ဘူး။ ကာယကံရှင်တွေအနေနဲ့မြန်မြန်လေး ဆုံးဖြတ်ချက်ချပေးပါ”
သည်အခါတွင် ဒေါ်စိန်နွဲ့မှ –
“လုပ်ပါ- ဆရာရယ်၊ကျွန်မတို့သဘောတူပါတယ်။ဒီသရဲတစ္ဆေတွေကို မြန်မြန် လေးသာ ရှင်းလင်းဖယ်ရှားပေးပါ”
“ကဲ-ဒါဆိုလည်းအလုပ်စတော့မယ်။ အချိန်ကနည်းနည်းလိုသေးတော့အချိန် ရှိပါတယ်။ ၉နာရီထိုးတာနဲ့ သူတို့ကို ဒီနေရာကနေအပြီးဖယ်ရှားပေးမှာပါ။ဘာမှမပူ ကြနဲ့တော့”
ဟု ဆိုကာ ကြေးဝါပုတီးကိုစုံကိုင်၍ မျက်စိမှိတ်ပြီး ပုတိ၊စိပ်နေပါတော့သည်။ ထိုစဉ်ကန်တော့ပွဲ တင်ထားသော စားပွဲခုံသည် တဆတ်ဆတ်တုန်၍ လှုပ်နေ သည်ကိုအံ့ဩစွာ တွေ့မြင်ရလေသည်။ အနီးတွင်ရှိသောလူများမှာထူးဆန်းသော မြင်ကွင်းဖြစ်၍ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် မှင်တက်စွာငေး၍ ကြည့်နေကြသည်၊
အချိန်ကား တဖြည်းဖြည်းနှင့် ညဉ့်နက်လာလေသည်။ ၉ နာရီထိုးခါနီးပြီဖြစ်၍ တစ်ခုခုထူးခြားတော့မည်ထင်၍လူအားလုံးမှာအသံတိတ်၍ ငြိမ်နေကြသည်၊
ထိုစဉ်အတူထိုင်နေသော မိသက်သည်ရုတ်တရက်ဆိုသလိုကန်တော့ပွဲရှေ့ရှိ အသားစိမ်းပန်းကန်ကို ဆွဲယူကာ.
“ဟီး-ဟီး-ဟီး”
ကြောက်မက်ဖွယ်ရာ ရယ်မောသံကြီးနှင့်အတူအသားစိမ်းများကိုအားပါးတရ စားနေလေတော့သည်၊
အေးမှုမှာကြောက်လန့်ကာတဆတ်ဆတ်တုန်နေပြီး..
“အမလေး – လုပ်ကြပါဦး၊ မိသက်- မိသက်”
အေးမူခမျာမှာ အကြောက်လွန်၍ စကားပင် မပြောနိုင်တော့ပဲရှိနေလေသည်။ ထွန်းပုသည် မိသက်ကို ဖမ်းချုပ်ကာ…
“မိန်းမ- မင်း ဘာဖြစ်နေတာလဲ၊ သတိထားစမ်း..”
“ဟား-ဟား-ဟား- ဟား-ဟီး-ဟီး”
ထွန်းပုမှာ သူ့မိန်းမ မိသက်ကို မနိုင်မနင်း ဖမ်းချုပ်နေရသဖြင့် ကျော်မင်းလည်း မနေသာတော့ပဲ ကူညီရတော့သည်။ ထိုကဲ့သို့ ဆွဲကြ ရုန်းကြဖြင့် ရှိနေရာ မိသက်၏ ဆံပင်တို့မှာလည်း ပြေလျှော့၍ ဖရိုဖရဲနှင့်အတော်သွေးပျက်စရာ ကောင်းလောက် အောင်အမြင်ဆိုးလှပေသည်။
ဆရာဦးစိုးလွင်သည်အသင့်ပါလာသောပရိတ်ရေများပရိတ်သဲများဖြင့် မိသက် အား ဖျန်းပက်ရင်းပါးစပ်မှလည်း ဘာတွေ ရွတ်ဆိုနေမှန်းမသိပါ။အဆက်မပြတ်ပင် ရွတ်ဆိုလျက်ရှိနေသည်။
မိသက်သည် အသံနက်ကြီးဖြင့်…
“နင်တို့- ငါ့ကို ဒီလိုထုတ်လို့ ဘယ်ရမလဲ၊ ဟား- ဟား- မရဘူးဟေ့ -မရဘူး- ဟီး-ဟီး-ဟီး ́
အခြေအနေမှာ ပို၍ပင် ဆိုးဝါးလာသည်။ ခြံဝန်းထဲမှာ ရှိနေကြသော အိမ်ငှား အသိ၊သီးတို့သည်လည်း ရောက်လာကြကာ တအံ့တဩဖြင့်ကြည့်ကာ ကြောက် လန့်နေကြသည်။
အရက်သမားဖိုးအောင်ကတော့ အရက်ဘူးကို လက်ကမချဘဲ အသောက်
မပျက် ရှိနေ၏။
ကျော်မင်းသည် မိသက်အား ချုပ်ထားရင်း ဦးစိုးလွင်အာ…
“ဆရာလုပ်ပါဦ။ကျွန်တော်တို့ သူ့ကို ကြာကြာထိန်းထားနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး”
ဆရာ ဦးစိုးလွင်သည် ဘာမျှပြန်မပြောဘဲ နှုတ်က ရွတ်မြဲရွတ်နေလေသည်။ ခဏကြာသောအခါ မိသက်သည် တဖြည်းဖြည်းနှင့် ငြိမ်သက်၍ ပုံမှန်အတိုင်း ပြန်၍ ဖြစ်သွားလေသည်။
“ဟူး- တော်ပါသေးရဲ့။ ဘုရားတန်ခိုးကြောင့်သာ သူတို့ကို အခုလို နှင်ထုတ်လို့ ရတာ။ ကဲကဲ- အားလုံးပြီးသွားပါပြီ။ ဘာမှ မပူကြနဲ့တော့”
အေးပူသည် မိသက်ကိုရေတစ်ခွက်တိုက်လိုက်သည်။ထို့နောက်အိမ်ခန်းထဲသို့ ခေါ်သွားပြီး အနားခိုင်းလိုက်၏။
မိသက်အနားယူနေချိန်တွင်အိမ်ငှားနေသူအားလုံးစုဝေးကြပြီးအထက်လမ်း
ဆရာစွမ်းကြောင်း ချီးမွမ်းစကား ပြောနေသော နေရာသို့ကစော်ဖိုးအောင်မူးလျက် ရောက်လာပြီး..
“ဘာလဲ- ခင်ဗျားတို့ ဆရာစွမ်းကြောင်း ချီးမွမ်းထောပနာပြုနေကြတယ်ပေါ့၊ ဟုတ်…”
“ဟား- ဟား- ဟား- ဟား။ ရယ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ။ကျုပ်သူငယ်ချင်းတွေက အစာဝလို့သူတို့နေရာပြန်သွားကြတာဗျ”
“ကျုပ်အမိန့်မရဘဲဒီခြံထဲက ဘယ်ဆရာလာနင်နင် မထွက်ဘူး။ခြံပိုင်ရှင် ကျုပ် ကိုယ်တိုင်နှင်မှ ထွက်သွားကြမှာ”
“ဟဲ့-ကစော်ဖိုးအောင်၊ နင်က ဘယ်လောက်စွမ်းလို့ ဒီစကား ပြောနေတာလဲ။ နင့်အကောင်တွေရှိတယ်ဆိုရင် ငါတို့ကိုသက်သေပြစမ်း”
အေးမှုက မခံချင်စိတ်ဖြင့်ကစော်ဖိုးအောင်ကို ချဲလင့်ခေါ်လိုက်၏။ “ဟေ့ – သူငယ်ချင်း၊ ဒီမိန်းမကို မှတ်လောက်အောင် သရက်သီးနဲ့ လူကို မှန် အောင်ပစ်လိုက်ကြနော်”
“ဖုန်း”
“အမယ်လေးတော့ ယုံပါပြီတော့၊ ကျုပ်တို့တော့ ဒီအိမ်က ပြောင်းမှဖြစ်တော့ မယ်။ မနေရဲတော့ပါဘူးတော့။အီး- ဟီ၊- ဟီး – ဟီး”
မယုံနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်၏။
အိမ်ဧည့်ခန်းထဲမှာ စုဝေးနေကြသောလူအများကြီးထဲမှ အေးမှုကို သရက်သီး များက ပြတင်းပေါက်ကဝင်လာပြီး ရွေး၍မှန်ခြင်းဖြစ်၏။
“ဟဲ-ဟဲ-ဟဲ-ယုံပြီတဲ့၊ ငါ့လူတို့ ပစ်တာရပ်ကြတော့၊ ဟား- ဟား- ဟား” “အဒေါ်ကျွန်မတို့ စပေါ်တင်ထားတဲ့ အိမ်လစာငွေတွေပြန်ထုတ်ပေးတော့၊ ကျွန်မတို့ ဒီမှာ မနေတော့ဘူ။”
အိမ်ငှားအားလုံးကတစ်ယောက်တစ်ပေါက်ဖြင့်ကစော်ဖိုးအောင်၏အမေ့ထံမှ
ပိုက်ဆံများ ပြန်တောင်းနေကြတော့၏။
“ဟဲ့ကောင်- ငမူး၊ငါ့အုန်းသီးနဲ့ သရက်သီးစတဲ့သီးနှံတွေတစ်နေ့တခြားပျောက် ပျောက်နေတယ်။ ဘယ်လိုဖြစ်တာပါလိမ့်လို့စုံစမ်းနေတာ။လက်စသတ်တော့နင်တို့ လက်ချက်ကိုး”
“မဖြစ်ဘူး၊ နင့်ကိုရွာဦးကျောင်း ဆရာတော်ဆီအပ်မှဖြစ်တော့မယ်” ဟုအမေကကစော်ဖိုးအောင်ကို ဆူပူကြိမ်းမောင်းလေတော့၏။
“ကိုင်း- ကိုင်း – အားလုံး နားထောင်ကြ၊ အိမ်ငှားတွေလည်းအိမ်ပြောင်းဖို့မစဉ်း
စားကြနဲ့”
မှာ”
“အောင်မယ်တော်-ကျုပ်တော့ မနေရဲတော့ပါဘူ။ ပြောင်းကို ပြောင်၊မှဖြစ်
ဟု အေးမှုက ပြော၏။
“အော်- ခက်လိုက်တာ အေ၊မူရယ်၊ ဒီနှစ်သင်္ကြန်မှာကျုပ် ဒုလ္လဘရဟန်းခံမှာ။ အဲဒီအတွက် သီးနှံတွေရောင်းရသမျှထဲက ငွေတချို့စုထားတယ်”
“ခွေးပါးစပ်က နတ်စကားထွက်တယ်၊ နင်လာ။ အရက်ဖြတ်ပြီး ဒုလ္လဘရဟန်း ဝတ်မှာ”
“မယုံလည်းနေဗျာ၊ ကျုပ်ဖြင့် ဥက္ကဋ္ဌ ဆီမှာ စာရင်းသွင်းပြီးပြီ”
“နင်-ဒုလ္လဘရဟန်းဝတ်တာနဲ့ ဒီတစ္ဆေတွေနဲ့ ဘာဆိုင်သလဲဟ”
“အဲဒီကောင်တွေက သူတို့ ကျွတ်ချင်လွတ်ချင်ပြီတဲ့။ သူတို့ ခူးပေးတဲ့ သီးနှံ ရောင်းရငွေနဲ့ အလှူလုပ်ပါတဲ့။ ကျုပ်ကို ရဟန်းခံပြီ၊ သူတို့ကိုအမျှဝေပေးပါတဲ့” “ဒါဆို သူတို့ကျွတ်မယ်တဲ့လား”
“ဟုတ်တယ်”
“ဒါဆိုငါတို့ပါအလှူငွေထည့်မယ်။ နင် ဝတ်ဖြစ်အောင် ဝတ်နော်”
ဟု စိတ်ဓာတ်တက်ကြွစွာဖြင့် အေ၊မှုက ဝင်ပြော၏။
ဤသို့ဖြင့်ကစော်ဖိုးအောင်ရဟန်းခံဖြစ်သွားခဲ့သည်။ရဟန်းဘဝတွင် သုံးဝါဆိုပြီး နောက်လူဝတ်ပြန်လဲခဲ့၏။ အရက်လည်းပြတ်သွားခဲ့သည်။ ခြံထွက်ပစ္စည်းများကို ဦးစီးလုပ်ကိုင်ခဲ့ရာ စီးပွားရေးကောင်းလာ၏။ အမေကတော့ ဓမ္မရိပ်သာ ဝင်သွားသည်။ အိမ်ငှားများကတော့တစ်ယောက်မှ အိမ်မပြောင်းကြပေ။
လူထွက်ပြီးတစ်နှစ်ကြာတွင် သူ့ခြံမှ ထွက်သော သီးနှံများကို ဖောက်သည်ယူ ရောင်းသည့် အမျိုးသမီးနှင့် အိမ်ထောင်ကျရာ တစ်နှစ်အပြည့်မှာ အမြွှာသားနှစ် ယောက် မွေးဖွားခဲ့သည်။
သားတစ်ယောက်၏ညာဘက်ရင်အုံတွင်ဆောက်ဖြင့်ထိုးခံထားရသောဒဏ်ရာ
ကြီးပါလာသကဲ့သို့…
သားတစ်ယောက်၏ချိုစောင်း၊ ဦးခေါင်းတစ်ခြမ်းမှာတူဖြင့်အထုခံထားရသော ကြောင့် ဦးခေါင်းအုတ်ခွံ ပိန်ချိုင့်နေသည်ကို ကစော်ဖိုးအောင် တွေ့ မြင်ရလေရာ အားရဝမ်းသာဖြင့်ထ၍ အော်လေ၏။
“ဟား-ဟား-ဟား-ငါ့သူငယ်ချင်းတစ္ဆေနှစ်ကောင်ကတော့ငါ့ကိုတစ်သက်
လုံးဒုက္ခပေးဖို့ ငါ့သားအဖြစ်နဲ့ ရောက်လာကြပြီဟေ့”
“ကြိုဆိုပါတယ်-သူငယ်ချင်းတို့၊ မင်းတို့ကြီးလာမှ ငါတို့အတူတူတံတားထိပ် သွားပြီ၊ အရက်သောက်ကြတာပေါ့ကွာ၊ဟား- ဟား… ဟား”
“ငါကဗိုလ်အောင်ဒင်”
“နင်က ဒါကို မမြင်”
“ကွမ်းတစ်ရာ ရေတစ်မှုတ်နဲ့ ကောင်မလေးကို ငါ့ဆိုထားခဲ့၊ ဟဲ့- ဟဲ့- ဟဲ့”
“အေး-ဝေါ့-ထို့”
သဗ္ဗေအနိစ္စ သင်္ခါရ
ဝင်းနိုင်

Zawgyi Version

တေစၦႏွစ္ေကာင္ႏဲ႔ကေစာ္ဖိုးေအာင္(စ/ဆံုး)
————————————————–
“တို႔-ေဗတိုးေပ-ေဗ်ာင္”
အရက္သမားဖိုးေအာင္တစ္ေယာက္ေရခ်ိန္လြန္ၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့သည္။
ဖို၊ေအာင္၏အေမက မုဆိုးမျဖစ္သည္။ လင္ျဖစ္သူက သားတစ္ေယာက္ကို လက္ေဆာင္ေပးၿပီးလူ႔ဘဝမွ ထြက္သြားခဲ့သည္။ ေျခလြတ္လက္လြတ္ထားခဲ့သည္ ေတာ့မဟုတ္၊
လယ္ဧက ေလးဧကေလာက္ ပိုင္သည္။ ထိုလယ္မ်ားကအရေတာ့ လယ္လုပ္ စားလို႔မရေတာ့သျဖင့္မိမိတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ေလးပင္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္တစ္လုံး ေကာင္းေကာင္းေဆာက္ၿပီး သားအမိနစ္ေယာက္ေနသည္။
ထိုအိမ္ႀကီးကို ပတ္ခ်ာဝိုင္းလ်က္ သုံးပင္အိမ္ေလး၊ ငါးလုံးေဆာက္ၿပီးအိမ္ငွား ထားၿပီးသားမိနစ္ေယာက္ေအးခ်မ္းစြာေနၾကလ်က္ရွိ၏။
က်န္လြတ္ေနေသာအိမ္ေျမၿခံတို႔မွာသရက္ပင္၊အုန္းပင္၊ေရွာက္ပင္၊ သံပုရာသီး ပင္မ်ားစိုက္ၿပီး ေဖာက္သည္ေပးကာလူ႔ဘဝတြင္ ဘာအလုပ္မွ မည္မည္ရရမလုပ္ပဲ စားေသာက္ေနထိုင္ေနသူမ်ား ျဖစ္၏။
ျပည္ၿမိဳ႕တြင္ ၿမိဳ႕ေရွာင္လမ္းႀကီး ေဖာက္လိုက္ေတာ့ ဖိုးေအာင္တို႔ အိမ္ပတ္ဝန္း က်င္တြင္ တျခားအိမ္ေတြ ေရာက္လာသည္။ ယာေတာ၊ လယ္ေတာက အခုေတာ့ ကြက္သစ္၊ ရပ္ကြက္အသစ္ျဖစ္သြားၿပီ။အိမ္လခေတြေကာင္းလာသျဖင့္ ဖိုးေအာင္ တို႔သားအမိအေနေခ်ာင္၊ အစားေခ်ာင္ျဖစ္လာၿပီးအလုပ္မရွိ၊ အကိုင္မရွိ ဗိုးေအာင္ တစ္ေယာက္ အရက္သမားဘဝလုံးလုံးေရာက္သြားရေလေတာ့၏။
အခုလည္း အရက္ေသာက္ၿပီး ျပန္လာေရာ ရပ္ကြက္အဝင္ တံတားထိပ္သို႔ ေရာက္လာခဲ့ၿပီျဖစ္၏။
“ငါကဗိုလ္ေအာင္ဒင္၊ ေအ့ – ေဝါ့- ထိုး”
“နင္ကဒါကိုမျမင္-ေအ- ေအ့ – ေသာက္ႀကိဳကလည္၊အေရးထဲအထိုးေကာင္း ေနလိုက္တာ။ သီခ်င္းေတာင္ ဓေမ့ေမ့သြားတယ္၊ ေဝါ့-ထြီ”
“ငါ့အသည္းကို ခလုတ္တိုက္သြား တယ္၊ မိန္းကေလးရယ္ … မင္း မိုက္တယ္၊ ေဝါ့-ေထြ”
“ေဟ့-ဘာေကာင္တုံးကြ၊ ငါ့နယ္ထဲလာၿပီ၊ သီခ်င္းေတြ ေပါက္တတ္ကရဆို မူးေနတဲ့အေကာင္း မင္းကလူမိုက္လား”
“လူလူ – လူမိုက္မဟုတ္ပါဘူး၊ က်-က်- က်ဳပ္က ျပည္ၿမိဳ႕၊ ၿမိဳ႕သစ္ရပ္ကြက္က ကေစာ္ဖိုးေအာင္ပါ။က်ဳပ္အေမကေျမပိုင္ရွင္ေဒၚစိန္ပါ။အသက္ေတာ့ခ်မ္းသာေပးပါ။
က်ဳပ္မွာ ခ်မ္းသာတာဆိုလို႔ဒီအရက္တစ္ပုလင္းနဲ႔ ၾကက္ေပါင္တစ္ေပါင္ပဲပါပါတယ္ ဗ်ာ။ ေဝါ့-ထြီ-ေအ”
ေပးခဲ့”
“ဗ်ာ”
အး – မင္းမွာပါတဲ့ပစၥည္းေတြထားခဲ့ၿပီး ဒီတံတားကိုျဖတ္သြားခ၊တံတားေၾကး
“မဗ်ာနဲ႔ – ငါ့လူ၊ ရပ္ကြက္ထဲဝင္ရင္လည္း ဝင္ေၾကး၊ ထြက္ရင္လည္း ထြက္တဲ့ ေၾကးအခြန္ေပ၊ေဆာင္ရမယ္ဆိုတာမင္းမသိဘူးလား”
“ဗ်ာ”
“မင္းက တဗ်ာထဲဗ်ာေနတာ၊ ဒိျပင္ စကားမေျပာတတ္ေတာ့ဘူးလား။ ေအး ရပ္ကြက္အဝင္အထြက္ေၾကးေတာ့မင္းဆီကမေကာက္ေတာ့ပါဘူး။အရက္ပုလင္းနဲ႔
ၾကက္ေပါင္ပဲထားခဲ့”
“ႏို႔ – ေနစမ္းပါဦး၊ ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္ဌာနကတုံး” “ဘာျဖစ္လို႔မင္းကအဲဒါသိခ်င္တာတုန္း။ မင္းက သတင္းေထာက္လား။ ေအး-
သတင္းေထာက္ဆိုရင္ေတာ့အရွင္မထားဘူး။
အေသသတ္မယ္”
“ဟာ- မဟုတ္ရပါဘူ။ ကြၽန္ေတာ္ကမိဘအေမြထိုင္ျဖဳန္းေနတဲ့ကေစာ္သမား
ဖိုးေအာင္ပါဗ်ာ၊ သတင္းေထာက္မဟုတ္ရပါဘူး” “ဪ- မင္းက အရက္သမားကိုး” “ဟုတ္ပါတယ္ဗ်”
“အရက္ေသာက္တယ္ဆိုတာေကာင္းတဲ့အလုပ္မဟုတ္ဘူးကြ”
“ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူက ေျပာတုံး၊ မေကာင္းဘူးလို႔ က်ဳပ္အဖို႔ေတာ့ ေကာင္းမွ
ေကာင္းဗ်”
“ဘယ္သူက ေျပာရမွာလဲကြ။ ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ကိုယ္ေတြ႕ကြ”
“မေကာင္းဘူး ဟုတ္စ၊ကိုင္း− ဘာ မေကာင္းတာတုံး၊ ရွင္းျပစမ္းပါဦး”
“ေဩာ္- ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ကသည္ တံတားေၾကးေကာက္ခံရေအာင္သည္ တံတားက က်ဳပ္တို႔႐ြာသားေတြ ကိုယ္ထူ၊ ကိုယ္ထနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အမ်ား ႐ြာပိုင္တံတားဗ်”
“ေအး- ေန႔ခင္းေနတာအဖို႔ေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ညကိုးနာရီေက်ာ္သြားရင္ေတာ့ ဒီတံတားက ငါတို႔ညီအစ္ကို ပိုင္တယ္”
ေပါ့”
“ဗ်ာ- ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္ကညီအစ္ကိုဟုတ္…”
“ေအး- ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ အရက္ေသာက္တာ မေကာင္းဘူး၊ ေျပာတာ
“ဟာ- ရႈပ္ကုန္ၿပီ၊ တံတားပိုင္တာ နဲ႔ အရက္ေသာက္တာနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔တုံး ငါ့ လူတို႔ရဲ႕၊ ရွင္းျပစမ္းပါဦး ….”
“ေအး-ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္၊ငါ့တို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကလူ႔ဘဝတုန္း
ကလက္သမားလုပ္စားတယ္”
“ဘာလဲဗ် – ရွင္းေအာင္ ေျပာစမ္းပါ။ ဘာတဲ့-လူ႔ဘဝတုန္းက ဟုတ္လား။ အခု ေကာခင္ဗ်ားတို႔က လူမဟုတ္လို႔ ဘာေတြ႕တုံးဗ်”
သြက္ခ်ာပါဒလိုက္ေအာင္မူးေနတဲ့ဇိုးေအာင္တစ္ေယာက္အမူးေပ်ာက္ၿပီးမ်က္
လုံးျပဴးသြား၏။
“ငါတို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ အရက္အမူးလြန္ၿပီး ဒီတံတားထိပ္မွာ ရန္ျဖစ္ၾက တာ။ငါ့ညီကငါ့ကိုေဆာက္နဲ႔ထိုးသတ္သလို ငါကတူနဲ႔ထု႐ိုက္သတ္လိုက္တာ။ ႏွစ္ ေယာက္စလုံး ေသၿပီ၊ ဒီတံတားထိပ္မွာတေစၦျဖစ္ေနတာကြ”
“ဗ်ာ”
“လာျပန္ၿပီ- ဒီဗ်ာႀကီး၊ မင္းေသခ်င္ၿပီထင္တယ္”
“ေအာင္မယ္ေလး-အေမေရ၊ ကယ္ပါဦး-က်ဳပ္ကို တေစၦႏွစ္ေကာင္က သတ္ စားေတာ့မယ္ဗ်။ အီး – ဟီး-ဟီး”
ကေစာ္ဖိုးစိန္တစ္ေယာက္ ၾကက္ေပါင္နဲ႔ အရက္ပုလင္းပစ္ခ်ၿပီး တစ္ခ်ိဳးတည္း ထြက္ေျပးေလေတာ့၏။ေျပးသာေနသည္။ ေရွ႕သို႔မေရာက္၊ေျခနစ္ေခ်ာင္းကေလထဲ
ဝဲပ်ံေနသည္။
တေစၦႏွစ္ေကာင္က ကေစာ္ဖိုးစိန္၏လည္ကုပ္ကအက်ႌေကာ္လံကို ဆြဲမထား ရာငာ္ဖိုးစိန္ေလထဲေျမာက္ေနေတာ့၏။
“ေဟ့ေကာင္-ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း။ တို႔နဲ႔အတူ အရက္ေသာက္ရေအာင္၊ မင္းကို မသတ္ပါဘူးကြ။ ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းဖြဲ႕ရေအာင္။ေနာက္ၿပီး မင္းဆီကအကူအညီတစ္ခု ေတာင္းခ်င္လို႔”
ဒီေတာ့မွ ကေစာ္ဖိုးစိန္ စိတ္ေအးသြားၿပီးအေျပးရပ္လိုက္ေတာ့သည္။
“မင္းတို႔ ဒီတံတားေဆာက္တုန္းက အပူရွပ္ၿပီး ေသသြားတဲ့ ဦးကုလားႀကီးကို မင္းတို႔ မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား”
“အင္း- မွတ္မိတယ္”
“အဲဒီဦးကုလားႀကီးက ဒီတံတားကို စြဲလမ္းၿပီး တံတားေစာင့္ ၿပိတၱာႀကီးျဖစ္ေန တာကြ။ဒီတံတားကိုသူပိုင္တယ္။ငါတို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကသူ႔ကိုေတာင္းပန္ၿပီး ဒီမွာေခတၱေနခြင့္ေတာင္းၿပီးေနေနတာ။ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ သူ႔ခြင့္ျပဳခ်က္ ေစ့သြားလို႔
ငါတို႔ဒီေနရာကဖယ္ေပးရေတာ့မယ္၊အဲဒါေနစရာမရွိလို႔မင္းတို႔ၿခံႀကီးထဲကေပါက္
ခါစအပင္တစ္ပင္ပင္မွာေနခြင့္ျပဳပါ
“အဲဒါေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ငါ့လူတို႔”
“ဟင္ – ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ျဖစ္မလားကြ- မင္းတို႔က ေမြးတဲ့လူကမေကြၽးႏိုင္ရင္အဲဒီလူကိုမင္းတို႔ကဒုကၡ ေပးတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆုံး မင္းတို႔က သခင္ကို ျပန္ၿပီးစားၾကတာ
ကြ”
“ဟေကာင္ရ-အဲဒါကေအာက္လမ္းဆရာနဲ႔တေစၦေတြသာျဖစ္တတ္တာပါကြ။ ေအာက္လမ္းဆရာေတြက တေစၦေတြေမြး၊ လူေတြကို ဝင္ၿပီးအပူ၊ ခိုင္း၊ သူခြၽတ္မွ ကြၽတ္ေအာင္တေစၦေတြကကူညီၿပီးေငြရွာတာကြ၊ ခိုင္းစားတာ၊ မေက်နပ္ၾကေတာ့
သတ္တာေပါ့ကြ
“မင္းနဲ႔ ငါတို႔က အဲသလို မဟုတ္ပါဘူး။ အစားအေသာက္ကို မင္၊ ေကြၽးစရာ မလိုဘူး။ ငါတို႔ဘာသာငါတို႔ရွာစားမယ္”
“မင္းတို႔က ဘယ္လိုရွာစားမွာလဲ”
“လြယ္ပါတယ္ကြာ၊ ငါတို႔ကအုန္းသီးေတြ၊သရက္သီးေတြလူမသိေအာင္ခူးေပး မယ္၊ မင္းက ေဈးမွာ သြားေရာင္းရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔တို႔အတူတူအရက္ေသာက္ၾကတာ ေပါ့”
“ေအး- အဲဒါဆိုရင္ မဆိုးလွဘူးကြ၊ ေနာက္တစ္ခုရွိတာက အိမ္ဝိုင္းထဲက လူႀကီးနဲ႔ကေလးေတြကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မင္းတို႔ ဒုကၡမေပးရဘူးေနာ္”
“ဒုကၡေပးစရာလား ကေစာ္ဖိုးေအာင္ရယ္။ ေနစရာကေလးရရင္ပဲ ငါတို႔က မင္း ေက်းဇူးကို မေမ့ပါဘူး”
“မင္းတို႔ ညီအစ္ကို၊ ေကာင္းေကာင္းေတာ့ သတိထား။ တစ္ခုခုလြန္ကဲေနရင္ ေတာ့ငါကေနရာျပန္သိမ္းမွာေနာ္”
“စိတ္ခ်ပါ-ကေစာ္- ဖိုးေအာင္ ရာ
ဒီလိုႏွင့္ ဖိုးေအာင္ႏွင့္ တေစၦႏွစ္ေကာင္ အလုပ္ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ တေစၦမ်ားကို အိမ္သို႔ ေခၚျဖစ္ခဲ့ေလ၏။
ေသာက္ေနရင္းနဲ႔အရက္ကုန္သြားလို႔အရက္ဆိုင္သို႔ေနာက္တစ္ေခါက္သြားရာ အရက္ဆိုင္မွာ ညဥ့္နက္ေနသျဖင့္ ကေစာ္ဖိုးေအာင္ကို မေရာင္းေတာ့ေပ။
ထိုသို႔မေရာင္းေသာအခါတေစၦမ်ား၏အကူအညီျဖင့္အရက္ပိုင္ရွင္ မသိေအာင္ အရက္မ်ားကိုခိုးယူၿပီး စိတ္ႀကိဳက္ေသာက္စား၍ တစ္ညလုံး ေနေလေတာ့၏။
ဤသို႔ျဖင့္ သုံးေယာက္သား ေသာက္စား၍ေနၾကရာ ကေစာ္ဖိုးေအာင္ တစ္ ေယာက္ ဖလက္ျပေမွာက္သြားေလေတာ့၏။ နံနက္မိုးလင္းမွ ႐ြာမွလူမ်ား တံတား ထိပ္ေရာက္သည္တြင္ကတ္ဖိုးေအာင္ကိုေတြ႕ၿပီး ဧကရာဇ္”အျမစ္ကိုေသြး၍တိုက္
လိုက္ရာအမူးေျပၿပီးကေစာ္ဖိုးေအာင္ကိုအိမ္ျပန္ရန္လႊတ္လိုက္ရာတေစၦႏွစ္ေကာင္
သည္ ကေစာ္ဖို၊ေအာင္၏ ေနာက္မွ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လိုက္သြားၾကေလ ေတာ့၏။
ဤသို႔ျဖင့္ တေစၦႏွစ္ေကာင္မွာကေစာ္ဖိုးေအာင္၏အိမ္တြင္ေ႐ႊၾက၊ ေနာက္ၾက ေလေတာ့သတည္း။
“ေဟာေတာ့ကုန္ပါၿပီ- ကုန္ပါၿပီ- မနက္တုန္းကမွေၾကာ္ထားတဲ့ငါးေၾကာ္ေတြ၊ ဒီေၾကာင္စုတ္ေတြ..”
အျပင္မွျပန္လာေသာ ေအးမူ၏ စူးရွေသာ ေအာ္သံႏွင့္အတူ ဆဲဆိုႀကိမ္း ဝါးသံ တို႔က ဆူညံလို႔ေနသည္။
ေဘးအိမ္မွမိသက္တို႔လင္မယားလည္းေအးမူ၏ေအာ္သံေၾကာင့္အေျပးအလႊား
ေရာက္လာၾကကာ မိသက္က
“ဘာျဖစ္တာလဲ အစ္မ၊ဘာျဖစ္တာလဲ – ေႁမြလား။အစ္မအျပတ္ရွင္းမွ၊မဟုတ္ ရင္အႏၲရာယ္ရွိတယ္”
မိသက္၏ေယာက္်ားထြန္း၊ပုကလည္းအနီးတြင္ရွိေသာဝါးလုံးတိုတစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲယူ၍ ႐ိုက္မည့္ဟန္ျဖင့္ လက္ထဲတြင္ တဆဆႏွင့္ ရွိေန၏။ ေအးမူမွာ မိသက္တို႔ လင္မယား၏ ပုံစံေၾကာင့္ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို ထိမ္း၍…
“ဟဲ့- ဟဲ့-မဟုတ္ပါဘူးဟယ္။ ဘယ္ကလာေႁမြရမွာလဲ”
ေအးမူ စကားေတာင္ မဆုံးေသးပါ။ အိမ္နီးခ်င္းေတြ ထပ္ေရာက္လာၾကျပန္ သည္။ တုတ္ရွည္ႀကီး တယမ္းယမ္းႏွင့္ ရွိေနေသာထြန္းပုကို ျမင္ၾကေသာအခါ.. “ဟဲ့- ေကာင္ေလး၊လက္လြန္မယ္ေနာ္၊ျပႆနာကိုေအးေအးေဆးေဆးပါးစပ္ နဲ႔ပဲေျဖရွင္းမွေပါ့။ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ…”
“ေအးေလ – ကိုယ့္အိမ္နီးခ်င္းေတြပဲဟာ၊ ေတာ္႐ုံကို သီးခံမွေပါ့” လူေတြကထင္ရာျမင္ရာေတြတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာေနၾကသျဖင့္ထြန္းပု
မွာမ်က္လုံးျပဴးသြားၿပီ…
“ဘယ္က ဟုတ္ရမွာလဲဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ကလည္း ရမ္၊ေျပာေနၾကေတာ့တာပဲ ဒီလိုဗ်..”
“အမေလး- ေႁမြလား။ ေႁမြဆိုရင္ေတာ့ သတိထား၊ ဟိုေန႔က ၿခံအေနာက္ဘက္ ေထာင့္ကေနဟိုဘက္ၿခံထဲကို ဝင္သြားတာနည္းတဲ့ေကာင္ႀကီးမဟုတ္ဘူး” ေအးမူမွာ မေနသာေတာ့ေပ၊ သူတို႔ တစ္ေတြ ထင္ရာေတြ စြတ္ေျပာေပးမည္ ဆိုလွ်င္လူစုက ကြဲေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ သို႔ျဖစ္၍ …
“ကဲ-အားလုံး ေနၾကပါဦး။ ရွင္တို႔ အားလုံး ထင္သလိုမဟုတ္ပါဘူး။ အျမင္က
303…”
ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ရွင္းျပလိုက္မွပင္အားလုံးသေဘာေပါက္သြားၾကကာေခါင္း
တညိတ္ညိတ္ျဖင့္…
“ဪ- ဒီလိုကိုး။ သိပါဘူးေအ- အငွာျပဳေနၾကတာမွတ္လို႔” “အင္း – ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ေနတယ္ထင္လို႔ေဟ့” ထိုစဥ္ေအးမူ၏ေယာက္်ား၊ ေက်ာ္မင္းေရာက္လာကာ ေအးမႈအား.. “ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ-မိန္းမ၊ မင္၊ ျပႆနာရွာထားျပန္ၿပီလား” “က်ဳပ္က ဘာလို႔ ျပႆနာရွာရမွာလဲေတာ့”
ဟုဆိုေသာအေၾကာင္းစုံရွင္းျပလိုက္ေလသည္။ ေက်ာ္မင္းသည္ ေအးမူအား..
“ငါးေၾကာ္ ေၾကာင္စားတာမ်ားကြာ၊ မင္းႏွယ္ -တစ္အိမ္ဝိုင္းလုံးကို ဆူညံပြက္ ေလာ႐ိုက္သြားတာပဲ၊ တစ္အိမ္အိမ္ကေၾကာင္ေနမွာေပါ့။ ေနာက္ကိုသာမီးဖိုေခ်ာင္ ကိုလုံေအာင္သိမ္း
မိသက္စဥ္းစားသလိုျဖင့္ ဝင္၍ ..
“ကြၽန္မတို႔အိမ္မွာေတာ့ေၾကာင္မရွိဘူးရွင့္။အင္း- ဒီအိမ္ဝိုင္းထဲမွာလည္းဘယ္
သူ႔အိမ္မွ မျမင္ဖူးပါဘူး”
“ဟုတ္တယ္ – ဒီဝိုင္းထဲမွာေတာ့ ဘာေၾကာင္မွ မရွိဘူ။ မဟုတ္ရင္ ေျမႂကြက္ ေတြဘာေတြဆြဲသြားတာျဖစ္ေနဦးမယ္”
ေက်ာ္မင္းက
“ကဲ-ကဲ-ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူခိုးဝင္တာမဟုတ္ရင္ၿပီးတာပဲ။ ေၾကာင္လည္းျဖစ္ႏိုင္ သလိုႂကြက္လည္းျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။အစားအေသာက္ေတြကိုသာလုံၿခဳံေအာင္ဂ႐ုစိုက္
ၾက
ေက်ာ္မင္း၏ စကားဆုံးသည္ႏွင့္လူအားလုံးကိုယ့္အခန္းသို႔ကိုယ္စီျပန္သြားၾက ေလေတာ့သည္၊ ေအးမႈက ေက်ာ္မင္းအား ၾကည့္၍..
“ေယာက္်ားေရ-ငါးေၾကာ္ေတြကေတာ့ေအာက္က်တဲ့ဟာကက်၊ပဲ့တဲ့ ဟာက ပဲ့ဆိုေတာ့ဒီေန႔ၾကက္ဥေၾကာ္၊ လက္ဖက္သုပ္နဲ႔ပဲ စားလိုက္ေတာ့ေနာ္” “ေအးပါကြာ” ရပါတယ္၊ ဒါက ျပႆနာမဟုတ္ပါဘူး” “ဒါဆိုလည္း ေရခ်ိဳးလိုက္ပါလား၊ က်ပ္ထမင္းခူးထားလိုက္မယ္”
ေက်ာ္မင္း ေခါင္းညိတ္၍ ေရခ်ိဳးရန္ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။ ေအးမႈလည္း ထမင္းပြဲျပင္ၿပီးအုပ္ေဆာင္းျဖင့္အုပ္ထားလိုက္သည္။ မနက္က်ရင္ေတာ့ေခ်။မွႂကြက္ ေထာင္ေခ်ာက္ ဝယ္ရမည္ဟု ေတြးေနစဥ္အိမ္ေရွ႕မွ …
“ကိုႀကီးေက်ာ္-ကိုႀကီးေက်ာ္- ေဟ့ -ထူးလည္းထူးတယ္၊ျမဴးလည္းျမဴးတယ္၊
တို႔ကိုႀကီးေက်ာ္..”
သီခ်င္းသံေပးရင္း အိမ္ေရွ႕ဝရန္တာတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ေသာအရက္သမား ဖိုးေအာင္အားေတြ႕ရေလသည္၊ ဖိုးေအာင္သည္ဤအိမ္ပိုင္းပိုင္ရွင္ မုဆိုးမ သူေဌးမ ႀကီး ေဒၚစိန္ႏြဲ႕၏ သားအႀကီးဆုံးျဖစ္ေလသည္။ အရက္ေသာက္တတ္သည္မွလြဲ၍ အလြန္ပင္ သေဘာေကာင္းသူပင္ျဖစ္သည္။
“ဟဲ့- ဖိုးေအာင္၊ နင့္မွာလည္းေစာေစာစီးစီးမူးေနတာပဲေနာ္ “ဟာ- အစ္မကလည္းေအး- ကြၽန္ေတာ္ မမူးပါဘူ၊”
“ေအး… မမူးဘူးသာဆိုတယ္လူကျဖင့္မတ္မတ္ေတာင္မရပ္ႏိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ နင္ဒီလိုပဲေသာက္ေနေတာ့မွာလား- ဖိုးေအာင္ရယ္”
“လုပ္ၿပီဗ်ာ-အစ္မကေတာ့ စားၿပီ”
ေက်ာ္မင္းသည္ ေရခ်ိဳးၿပီး၍ ျပန္လာရာ ဖိုးေအာင္အားေတြ႕၍..
“ငါ့မိန္းမက ဘာေတြ စားေနတာလဲကြ“ဖိုးေအာင္ရ
ဦးေႏွာက္ေလ-အစ္ကိုရ၊ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ဦးေႏွာက္ေတြကိုလာစားေနတာ၊ဒီမွာ
ခဲႂကြေနၿပီ”
ေက်ာ္မင္းကအက်ႌဝတ္ရင္း ရယ္ေမာ၍ … “ခဲေတာ့ မႂကြပါနဲ႔ကြာ” ေအးမႈက ဖိုးေအာင္အား
“နင္ ထမင္းစားသြားေလ၊ ဟင္းကေတာ့ မေကာင္းဘူး ေၾကာ္ထားတဲ့ ငါးေၾကာ္ ေတြေၾကာင္စားသြားလို႔”
”လုပ္ျပန္ၿပီ”
ဗိုးေအာင္၏စကားေၾကာင့္ ေအးမူက ၿပဳံး၍.. “ဘာျဖစ္ရတာတုံးဟဲ့၊ ငါ ဘာမွားသြားျပန္ၿပီလဲ” “မွားတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီတစ္ခါလြဲတာ”
“ဟဲ့- ေၾကာင္မဟုတ္ေတာ့လည္း ႂကြက္ေပါ့၊ အတူတူပါပဲ…” “ေၾကာင္လည္းမဟုတ္ဘူး။ႂကြက္လည္း မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေကာင္
ေတြပါ”
“နင္လည္းတကယ္သြားၿပီ၊ ဒီေလာက္ ေသာက္ေနမွေတာ့ ဦးေနာက္ကကုပ္ပိုး တက္ကပ္ေနၿပီေပါ့”
ဖိုးေအာင္က ခပ္တည္တည္ျဖင့္…
“အစ္မ မယုံရင္လည္းေန၊ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္ခါအစ္မတို႔ကို မေႏွာင့္ယွက္ ရေအာင္ သူတို႔ကိုကြၽန္ေတာ္ေျပာထားလိုက္မယ္။ဒီေကာင္ေတြကကြၽန္ေတာ့္စကား ဆို နားေထာင္ပါတယ္”
ေအးမူသည္ ဖိုးေအာင္၏ စကားကို နားမလည္ႏိုင္ပဲ ဒီေကာင္ အမႈ၊လြန္ၿပီး ေလွ်ာက္ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟုသာ ေတြးလိုက္မိ၏။
ဗိုးေအာင္သည္ ဒယိမ္းဒယိုင္ျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို မလဲေအာင္ထိန္းရင္း တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ျဖင့္ထြက္သြားေလေတာ့သည္။
ထိုေန႔ကေက်ာ္မင္းႏွင့္ေအးမႈတို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ထမင္းကိုအဆင္ ျပသလိုပင္ စားလိုက္ၾကရေလသည္။ညေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ၾကရပါ။ မီးဖိုထဲကလိုလိုအိမ္ေရွ႕ကလိုလိုအိမ္သာဘက္ကလိုလိုႏွင့္တဝုန္းဝုန္း တဒိုင္းဒိုင္းဆူညံေနသည္။ ေအးမႈသည္ စိတ္ထဲမွေန၍ ..
“မနက္က်ရင္ေတာ့ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္တင္ မဟုတ္ဘူး၊ ေၾကာင္ေထာင္
ေခ်ာက္ပါ ဝယ္ရေတာ့မွာပဲ”
ဟု ေတြးလိုက္မိပါေတာ့သည္။
ေက်ာ္မင္း၏အလုပ္က အီလက္ထေရာနစ္ပစၥည္းျပင္ဆရာျဖစ္သည္။ အလုပ္ ကိုအိမ္မွာပဲလက္ခံ၍ လုပ္ကိုင္ သူမို႔အၿမဲတမ္းဆိုသလိုအိမ္မွာရွိေနတတ္၏။
တစ္ခါတစ္ရံ လိုအပ္ေသာ စက္ပစၥည္းဝယ္စရာရွိမွသာၿမိဳ႕ထဲသို႔သြား၍ ဝယ္
ျခင္းျဖစ္သည္။လင္မယားရခါစမို႔ႏွစ္ဖက္မိဘတို႔ကိုအပူမေပးေစဘဲလင္မယားႏွစ္ ေယာက္အိမ္ငွားျဖင့္သီးသန႔္ရပ္တည္ကာ ဘဝကို ႐ိုးရွင္းစြာျဖင့္ျဖတ္သန္းေနၾကသူ
မ်ားျဖစ္ၾကသည္။
ေက်ာ္မင္းတို႔ယခုေနေသာအိမ္သည္အိမ္ဝိုင္းေလးဝိုင္းတြဲႀကီးကိုၿခံခတ္၍အိမ္ ရွင္ေဒၚစိန္ႏြဲ႕၏တစ္ထပ္တိုက္ကေလးကိုအေရွ႕မ်က္ႏွာစာတြင္ေဆာက္ထားၿပီးတိုက္ ၏အေနာက္ဘက္တြင္သုံးပင္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္လုံးခ်င္းအိမ္ကေလးေလးလုံးေလာက္ ထားကာအိမ္ငွားထား၍ အဆင္ေျပေနသူျဖစ္ေလသည္။
မီးကို အိမ္တိုင္၊ မီးဆြဲေပးထားၿပီး ေသာက္သုံးရန္ ေရကိုေတာ့ ၿခံ၏ အလယ္ တည့္တည့္တြင္ ေရကန္ႀကီးလုပ္ေပးထားေလသည္။
နံနက္ပိုင္းျဖစ္၍ ေအးမႈ ေရးသြားေနခိုက္တြင္ ေက်ာ္မင္းသည္ အိမ္ေရွ႕အလုပ္ စားပြဲတြင္ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လုံးကိုျပဳျပင္ေန၏။ ထိုစဥ္အိမ္၏ မီးဖိုဘက္ဆီမွ.. “ဂလုံ-လြမ္”
ဆူဆူညံညံအသံမ်ားေၾကာင့္ေက်ာ္မင္းသည္ လုပ္လက္စအလုပ္ကို ရပ္၍ မီးဖို ဘက္ဆီသို႔ထြက္လာခဲ့ေလသည္။
“ေတာက္… ဘယ္အိမ္က ေၾကာင္ေတြမွန္းလည္းမသိဘူး”
မီးဖိုထဲသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ငါးရံ႕ေျခာက္မ်ားထည့္ထားေသာ ေႂကြအုပ္မွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္က်လ်က္သား ေတြ႕ရ၏။
ျပန႔္ႀကဲေနေသာ ငါးရံ႕ေျခာက္မ်ားကို ေကာက္၍ …
“ေတာက္- ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ဆိုးေနၿပီ၊ အခါတိုင္း ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး၊ ဟင္…” ေက်ာ္မင္း အံ့အားသင့္စြာျဖင့္ ေၾကာင္သြားေလသည္။ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ စဥ္းစားသလိုျဖင့္…
“မဟုတ္ေသးပါဘူး- ဒီေႂကြအုပ္က (ေၾကာင္အိမ္) ဗီ႐ိုထဲမွာ ေသခ်ာပိတ္ၿပီး ထည့္ထားတာပါ။ (ေၾကာင္အိမ္) ဗီ႐ိုတံခါးကလည္း ပြင့္လ်က္ႀကီး။ ေအးမႈကေတာ့ လုပ္သြားျပန္ၿပီ။ နေမာ္နမဲ့ဟင္…”
တစ္ေယာက္တည္း ျမည္တြန္ေတာက္တီးရင္း ပစၥည္းမ်ားကို ေနသားတက် ျပန္ထား၍ အိမ္ေရွ႕သို႔ျပန္လာၿပီး အလုပ္ဆက္လုပ္ေနလိုက္သည္။
ခဏၾကာေတာ့ေအးမႈ ေဈးမွျပန္လာၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ရန္အတြက္ မီးဖိုထဲတြင္ လုံးပမ္းေနေတာ့သည္။
ထိုစဥ္ကိုခ်ိဳးတူးဆိုသူ ေရာက္လာ…
“ကိုေက်ာ္-
ကြၽန္ေတာ့္တီဗြီေလးျပင္ၿပီးၿပီလား”
“ဪ- ကိုမ်ိဳး၊ လာဗ်ာ- တီဗြီကတာ့ ၿပီးပါၿပီ။ အဖုံးျပန္တပ္႐ုံပဲ၊ စဏ ေစာင့္…”
“ဟုတ္ကဲ့ “ ဟုတ္ကဲ့”
ဟုဆိုကာ ေဘးတြင္ရွိေသာခုံတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ေလသည္။ ထိုင္လို႔မွ သိပ္ မၾကာေသးခင္တြင္ ကိုခ်ိဳတူးသည္ နာေခါင္းတရႈံ႕ရႈံ႕ျဖင့္လုပ္ရင္း…
“ဟင္း- အမေလး ကိုေက်ာ္တို႔မ်ား ေနႏိုင္လိုက္တာ၊ ပုပ္ေစာ္ကလည္း နံလိုက္ တာဗ်ာ၊တစ္ေနရာရာမွာႂကြက္ေသတစ္ေကာင္ေတာ့ ရွိေနၿပီ”
ေက်ာ္မင္းသည္ တီဗြီအဖုံးကို ပိတ္ေနရင္းမွ…
“ဟုတ္ရဲ႕လား – ကိုခ်ိဳရယ္၊ က်ဳပ္ေတာ့ျဖင့္ ဘာအနံ႔မွ မရပါဘူး”
ကိုခ်ိဳတူးကလည္း…
“ဟုတ္ပါတယ္ဗ်၊ ဒီေလာက္နံေနတဲ့ ဥစၥာကို ခင္ဗ်ားအိမ္က ပစၥည္းအတိုအစ ေတြကမ်ားေတာ့တစ္ေနရာရာကေခ်ာင္ထဲမွာႂကြက္တစ္ေကာင္ေတာ့ေသေနမွာပဲ။ ရွာၿပီး ရွင္းလိုက္ဦး။ ၾကာရင္ ေရာဂါရေနဦးမယ္” “ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ၊ကဲ-ေရာ့ယူသြားေတာ့၊ အိုေကသြားၿပီ”
သို႔ျဖင့္ ကိုခ်ိဳတူး ျပန္သြားသည္ႏွင့္ ေက်ာ္မင္းသည္ သူ၏ အလုပ္ခန္းထဲတြင္ ရွိေသာ စကၠဴပုံးမ်ား စက္ပစၥည္းအပ်က္မ်ား အတိုအထြာမ်ားၾကားတြင္ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ျဖင့္ ရွာေဖြေနေလ၏။
မည္သို႔ပင္ ရွာေဖြေသာ္လည္း ႂကြက္ေသမေျပာႏွင့္ ပိုးဟပ္ေသတစ္ေကာင္ ေတာင္မွ်ပင္ မေတြ႕။
“ငါ့ နာေခါင္းထဲေတာ့ ဘာအနံ႔မွလည္းမရပါဘူး၊ ဘာအေသေကာင္မွလည္း မေတြ႕ဘူးဆိုေတာ့ ဟိုလူ စိတ္ထင္တာပဲရွိမွာ”
“ကိုေက်ာ္-ဘာေတြရွာေနတာလဲ”
“ဪ- ဖိုးေအာင္ပါလား”
ေက်ာ္မင္းသည္တစ္ခ်က္မွ်ေမာ့ၾကည့္ၿပီး…
“ေအးကြာ – ဖိုးေအာင္၊မင္း ငါ့အခန္းထဲကအပုပ္နံ႔ရလား”
ဖိုးေအာင္သည္ မည္သည့္စကားမွ်မဆိုပဲေက်ာ္မင္းကိုသာၿပဳံး၍ၾကည့္ေန၏။ ေက်ာ္မင္းကပင္ ထပ္မံ၍ …
“ေဟ့ေကာင္…ငါေမးေနတာေလးငါ့အခန္းထဲကပုပ္ေစာ္နံသလားလို႔ဒီေကာင္
ေၾကာင္စီစီနဲ႔”
ဒီတစ္ခါေတာ့ ဖိုးေအာင္သည္ ေခါင္းညိတ္၍..
“နံရင္နံမွာေပါ့၊ အစ္ကို႔အိမ္ကမိဆိုင္ဖဆိုင္အိမ္တြင္၊နတ္အုန္းဆြဲမထားေတာ့ သူတို႔က ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္လုပ္ေနတာေလ”
စိုးေအာင္ စကားကို နားေထာင္ရင္း ထူးဆန္းသလိုလို ခံစားလာရသည္။ ဖိုးေအာင္ကပင္ .
“ေနာက္ၿပီးအစ္ကို႔အိမ္ကဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ကလည္းဘုရားပန္းမလဲတာ
ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီတုံး။ပန္းေတြတင္ေျခာက္တာမဟုတ္ဘူး၊ ေညာင္ေရအိုးထဲက
ေရေတာင္ခန္းေနၿပီ”
ဖိုးေအာင္ေျပာမွပင္ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ကို သတိထားမိသြား၏။ “ေန” ေနပါဦးကြ။ အဲဒါနဲ႔ ေစာေစာက ငါေမးေတာနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ” ဖိုးေအာင္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ အခ်ိန္ျပည့္ အရက္မူးေနေသာ္လည္း စကား ေျပာဆိုရာတြင္ ေတာ္႐ုံႏွင့္ စည္းလႊတ္ေပါင္လႊတ္ေတာ့ မေျပာတတ္မွန္း သိထား၍ အတည္ယူရခက္မယူရခက္ ရွိေန၏။
“ကိုေက်ာ္ကလည္းဗ်ာ – ဒီၿခံထဲမွာဇတာ့တစ္ေကာင္ပဲရွိတာပါ။ အဲဒါကလည္း ကေလးတေစၦေလးပါ”
“ေဟ-ဗုဒၶါျမတ္စြာဘုရား”
“ဘာမွ အႏၲရာယ္မေပးပါဘူး။ သူ႔မွာ ေနစရာမရွိလို႔ ကြၽန္ေတာ္က သနားလို႔ ေခၚထားတာ”
ေအးမႈကပါအနားေရာက္လာၿပီး ဖိုးေအာင္အား…
“နင့္ဥစၥာဟုတ္ေရာဟုတ္ရဲ႕လား – ဖိုးေအာင္ရယ္။နင္ငါ့တို႔ကိုသက္သက္ေျခာက္ ေနတာ မဟုတ္လာ။”
“ဟာ- ႀကံႀကံဖန္ဖန္က်ဳပ္က ဘာလို႔ေျခာက္ရမွာလဲ။ အစ္မတို႔ကို ေျခာက္လွန႔္ လို႔အစ္မတို႔ဒီမွာမေနဘဲအိမ္ေျပာင္းသြားရင္က်ဳပ္ကို အေမက ဆူမယ္၊ ေနာက္ၿပီး စီးပြားေရးလည္းထိခိုက္မယ္ မဟုတ္လာ။”
“ဟင္-ဒ-ဒါ-ဆို-တ-တကယ္ေပါ့၊ ဟဲ့ – အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ငါမေနရဲဘူး။ ကိုေက်ာ္မင္းက်ဳပ္တို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ”
ေက်ာ္မင္းကစိတ္မရွည္ဟန္ျဖင့္…
“ဟာကြာ- မင္းကလည္း ေနစမ္းပါဦး၊ စြတ္ေၾကာက္ေနေတာ့တာပဲ။ ကဲ-ဒီမွာ ဖိုးေအာင္ မင္းေျပာသလိုသာတကယ္ရွိရင္ငါ့ကိုလက္ေတြ႕ျပႏိုင္မလာ။”
“ျပမယ္-အစ္ကိုတို႔ယုံေအာင္ျပမယ္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ကိုလည္း ဒီအိမ္ဝိုင္းထဲမွာ မထားေတာ့ပါဘူး။ကြၽန္ေတာ္ဟိုဘက္အိမ္ဝိုင္းထဲကို ေျပာင္းထားလိုက္ပါ့မယ္”
“ေကာင္းၿပီ- ဘယ္အခ်ိန္လဲကြ”
“ဒီေန႔ ည ၉ နာရီေလာက္မွာ သူ႔ကိုေနရာေျပာင္းရင္း သူ႔ ရွိတယ္ဆိုတာကို လက္ေတြ႕ျပမယ္”
ဟု ဆိုကာ ဖိုးေအာင္တစ္ေယာက္ အရက္ဆိုင္သို႔ ထြက္သြားျပန္ေလေတာ့ သည္။
ည၈နာရီေလာက္ကတည္းက ေက်ာ္မင္းတို႔လင္မယားႏွင့္အတူအရက္သမား ဖိုးေအာင္တို႔သည္ အိမ္ထဲတြင္ တေစၦထုတ္ႏွင္ပြဲျပဳလုပ္ရန္ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ ေက်ာ္မင္းသည္ မိမိ၏အိမ္ထဲတြင္ တေစၦတစ္ေကာင္ ဝင္ေရာက္ေနထိုင္သည္ ဆိုျခင္းကို လုံးဝလက္မခံႏိုင္ပဲ ရွိေန၏။ မိမိတို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဤအိမ္ေလး တြင္ေနထိုင္လာခဲ့သည္မွာတစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္၊နစ္ႏွစ္ခန႔္ရွိၿပီျဖစ္သည္။ မည္သည့္ေျခာက္လွန႔္မႈမ်ိဳးမွမႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရေပ။ယခုေတာ့ထူးျခားေသာနိမိတ္ ျပျခင္းမ်ားႏွင့္အရက္သမားဖိုးေအာင္၏စကားတို႔ေၾကာင့္ဤအိမ္ႏွင့္ၿခံဝန္းအတြင္း၌ မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေကာင္ သြားလာေနသည္ဟု သံသယရွိေနျခင္းျဖစ္၏။ ၎တေစၦကိုလည္းအရက္သမားဖိုးေအာင္ကသားေခၚေဆာင္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္၍
သူ ႏွင္ထုတ္မွသာ ရေပလိမ့္မည္။
ေအးပူကလည္၊ညေနကတည္းကညေနေဈးသို႔သြား၍ေအာင္သေျပမ်ား သြား
ဝယ္ကာ ဘုရားပန္းမ်ားလဲလွယ္ထား၍ ေသာက္ေတာ္ေရႏွင့္ ဆီမီးမ်ားလႉဒါန္း ပူေဇာ္ထားေလသည္။
ဖိုးေအာင္ကေတာ့အရက္ဘူးကိုလက္ကမခ်ဘဲအဆက္မျပတ္ေသာက္လိုက္၊ စကားေတြ ေထြရာေလးပါ။ ေျပာလိုက္ျဖင့္ ရွိေန၏။
အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းတြင္စကားေျပာဆိုေနၾကစဥ္႐ုတ္တရက္ဆိုသလိုအိမ္ကေလး မွာသိမ့္ခနဲလႈပ္သြားကာအပုပ္နံ႔မ်ားေထာင္းခနဲထြက္လာေလသည္။ ေအးမႈသည္ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္၍ ေလသံတို၊တိုးျဖင့္…
ဟင္”
“ဇယာက္်ား- ဘာျဖစ္တာလဲမသိဘူး။က်ပ္တို႔ကိုဒုကၡေပးရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ
ဖိုးေအာင္သည္ အာေလးလွ်ာေလးသံႀကီးျဖင့္…
“ဘာမွ မစိုးရိမ္နဲ႔ “ အစ္မ။ ကြၽန္ေတာ္ ေခၚလာတာ။ဒိတေစၦကို အခုပဲ ေနရာ ေျပာင္းေပးမယ္၊ ဟဲ-ဟဲ-”
ထိုစဥ္အိမ္၏ မီးဖိုဆီမွ…. “ဂလုံ – ဂလြမ္”
အိုးခြက္ပန္းကန္မ်ားလွန္ေလွာေနသံမ်ားတို႔အတိုင္းသားၾကားေနရေလသည္။
ဖိုးေအာင္သည္ ခါးၾကားတြင္အသင့္ပါလာေသာ သစ္ခက္ကေလးတို႔လက္မွကိုင္၍ မီးဖိုေဆာင္တံခါးဝမွေဘးတိုင္တို႔စိုက္၍ ႏႈတ္မွ မပီသေသာ အသံႀကီးျဖင့္..
“ကဲ- ေဟ့ေကာင္၊ မင္း ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ေတာ့။ အခုကစၿပီး မင္း ဒီအိမ္ကို လာလို႔မရေတာ့ဘူး။ မင္းေနရမယ့္ေနရာကိုငါျပမယ္။လာ-လိုက္ခဲ့” ဟု ဆိုကာ သစ္ခက္ကိုကိုင္ေျမႇာက္၍အိမ္ထဲမွထြက္လာခဲ့သည္။
ညအေမွာင္ထဲတြင္ ဖိုးေအာင္က ေရွ႕မွေန၍ ဓာတ္မီးကို တစ္ဖက္ကကိုင္၍ သစ္ခက္ကို က်န္လက္တစ္ဖက္မွ ကိုင္ေျမႇာက္ကာ ေတာင္ဘက္ၿခံစည္း႐ိုးနားသို႔ ေလွ်ာက္သြားေလသည္။
လူမေနေသာတစ္ဖက္ကၿခံမွာလည္း ဖိုးေအာင္တို႔၏ၿခံဝန္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ စည္း႐ိုးအနားသို႔ ေရာက္ေသာအခါ….
ဖိုးေအာင္သည္ သစ္ခက္ကိုလႈပ္၍..
“ကဲ-ငါ့ေကာင္ေလးေရးမင္းေနရမယ့္ေနရာပဲ။ေလာေလာဆယ္ေတာ့ငါ့အေမ
မသိေသးခင္ ေနလို႔ရမယ္၊ ငါ့အေမ သိရင္ေတာ့ မင္းေရာ ငါေရာ ႏွစ္ေယာက္စလုံး လြင့္ၿပီသာမွတ္ေတာ့။ ဒီေတာ့ကာမင္းလည္းဘယ္သူမွဒုကၡမေပးပဲေကာင္းေကာင္း နေပေတာ့ကြာ။ကဲ-သြား-သြား”
ဟုဆိုကာ သစ္ခက္ကေလးကို တစ္ဖက္ၿခံထဲသို႔ ပစ္သြင္းလိုက္ေလသည္။ “ဝွန္း-ေဝါ”
တစ္ဖက္ၿခံထဲတြင္ရွိေသာ သစ္ပင္သစ္ကိုင္းတို႔မွာ ေလတစ္ခ်က္ေဝ့၍ တိုက္ခံ လိုက္ရသည့္ပမာ ခဏတာမွ် ယိမ္းထိုးလႈပ္ရွားသြားၾကေလသည္မွာ အံ့ဩစရာ ေကာင္းလွေပသည္။
ေက်ာ္မင္းသည္မ်က္ဝါးထင္ထင္ေတြ႕ျမင္ရ၍သာယုံမိသည္။ဖိုးေအာင္ကိုလည္း
အထူးအဆန္းသဖြယ္ ၾကည့္မိ၏။ထို႔ေနာက္ သုံးေယာက္သားအိမ္ထဲသို႔ျပန္လာၾက ေလသည္။အိမ္ထဲသို႔ေရာက္ေသာ္… ေက်ာ္မင္းက ဖိုးေအာင္အား…
“မင္း- ဒီလိုေကာင္ေတြနဲ႔ ဘယ္တုံးကစၿပီး အေပါင္းအသင္းျဖစ္သြားတာလဲ။ ေနာက္ၿပီး မင္းက ဘာေၾကာင့္ သူတို႔ကို ျမင္ရတာလဲကြေဟ”
ဖိုးေအာင္သည္ လက္က်န္အရက္ဘူးကို ေမာ့လိုက္ၿပီး…
“ေအ့ – ထြီး။ဒါေတာ့က်ဳပ္လည္းမေျပာတတ္ဘူးဗ်။အဲ- သူတို႔နဲ႔ခင္တာကေတာ့ ေစာေစာကတေစၦေလးကလမ္းထိပ္ေရေျမာင္းထဲက သနားလို႔
ႏွစ္လေလာက္ရွိၿပီ။
ေခၚလာတာ၊ေအ့-”
ေအးမႈသည္ မ်က္ႏွာကို ရႈံ႕မဲ့၍
“ဪ- နင္ကအရက္ေၾကာင္ေၾကာင္ၿပီးလူေတြနဲ႔မေပါင္းဘဲသရဲတေစၦေတြနဲ႔ အေဖာ္လုပ္ေတာ့ ငါတို႔က်ေတာ့အေနခက္တယ္ဟဲ့” “ဟာဗ်ာ-အစ္မတို႔ကိုဘာမွမလုပ္ပါဘူး။ ေအးေဆးပါ..” “ေနာက္ထပ္ေရာတျခားအေကာင္ေတြ ရွိေသးလား” “အင္း- ရွိတယ္၊ ႏွစ္ေကာင္….”
“ဟိုက္- ျမတ္စြာဘုရား၊ေသကုန္ေတာ့မွာပဲ”
ေအးမႈသည္ လန႔္ဖ်ပ္သြားကာ…
“ဟဲ့-ဟဲ့-အဲဒါေတြကေရာဘယ္− ဘယ္မွာထားတာလဲဟင္” “ဟိုဘက္ၿခံထဲမွာပဲေလ၊ ႏွစ္ေကာင္လုံး သစ္ခြဲစက္နားမွာ ဒုကၡေရာက္ေနၾက
လို႔ သနားတာနဲ႔ ေခၚထားလိုက္တာ”
ေအးမႈသည္ ဖိုးေအာင္အား စိတ္ပ်က္ေနဟန္ျဖင့္…
“ဖိုးေအာင္-တစ္ေန႔တစ္ေန႔ နင္ လုပ္ေနပုံက မဟုတ္ဘူး၊ ေသာက္စားမူး႐ူးၿပီး နင္ထင္ရာေတြ စြတ္လုပ္ေနတာက ငါတို႔အတြက္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္လည္းျဖစ္ တယ္။ အႏၲရာယ္လည္း ရွိတယ္ဟဲ့၊ သိရဲ႕လား ….”
ဖိုးေအာင္သည္ ေအးမႈအား မနည္းအားယူ၍ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး..
“အစ္မရယ္- သူမ်ား ဘာလုပ္တယ္၊ ညာလုပ္တယ္ဆိုၿပီး အျပစ္တင္တာ အကုသိုလ္ကင္၊တယ္မ်ားမွတ္ေနလား။အစ္မသာကိုယ့္အိမ္က ဘုရားပန္း အၿမဲ တမ္းလန္းေအာင္ ဂ႐ုစိုက္စမ္းပါ”
…
“ကိုင္း- မွတ္ကေရာကြာ”
ဟု စိတ္ထဲမွ ေတြးလိုက္ၿပီး ေက်ာ္မင္းၿပဳံးလိုက္မိသည္။ ဒါကို ေအးမႈက ျမင္
“ေတာ္က ဘာၿပဳံးတာလဲ မ်က္ႏွာက၊ ဟြန္း..”
“ေအာ္- ဒီမိန္းမႏွယ္၊ ၿပဳံ၊ပါတယ္ဆိုမွေတာ့ ရယ္မလို႔ အစပ်ိဳးတာေပါ့ဟ” ဖို၊ေအာင္ကေတာ့ ဒီေန႔ည အိမ္သို႔ မျပန္ႏိုင္ေတာ့ေပ၊ အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္သာ အရွိန္ေတြတက္ၿပီ။ ကိုယ္ေတာ္ကလဲေနၿပီျဖစ္သည္။ ေက်ာ္မင္းသည္ ေအးမႈအား…
“ဒီေန႔ညေတာ့ဒီမွာပဲအိပ္ပါေစကြာ။ဒီေတာင္ကိုဒီမွာသိပ္ထားတဲ့အေၾကာင္း မင္းအန္တီႏြဲ႕ကိုဖုန္းဆက္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားလိုက္”
သည္။
ဟုဆိုကာအခန္၊ထဲမွေစာင္တစ္ထည္ကိုယူ၍ ဖိုးေအာင္အားၿခဳံေပးလိုက္ေလ
ေက်ာ္မင္းတို႔ လင္မယားလည္း အိပ္ရာသို႔ ဝင္ခဲ့ေလေတာ့သည္။ ေနာက္ေန႔ ေတြ၊ ေနာက္ညေတြမွာ ဘာေတြမ်ားဆက္၍ ျဖစ္ဦးမည္ကို မသိႏိုင္၍ အိပ္ရာထဲ ေရာက္တာေတာင္ သူတို႔လင္မယားမွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္၍မေပ်ာ္ၾကပဲ ရွိေန ၾကေလသည္။
မိုးျမန္ျမန္လင္းပါေစဟုသားဆုေတာင္းရင္းတျဖည္းျဖည္းႏွင့္အိပ္၍ေပ်ာ္သြား
ေလေတာ့သည္၊
ေအးမႈသည္ ေရကန္တြင္အဝတ္မ်ားဖြပ္ေလွ်ာ္ေနစဥ္အိမ္ရွင္ေဒၚႏြဲ႕သည္ေအးမူ ရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာကာ…
“မူမႈေရ-အဝတ္ေတြကလည္းမ်ားလွေခ်လားကြဲ႕
“ဟုတ္တယ္-အန္တီေရ၊ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္စာေလာက္ စုထားသလို ျဖစ္သြား ေတာ့ဖြပ္စရာအထည္ေတြက မ်ားသြားတာေပါ့”
ေဒၚစိန္ႏြဲ႕သည္ ေအးမူ၏အနီးတြင္အသာပင္ဝင္ထိုင္၍ ခဏၾကာစဥ္းစားလိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကိုအစြမ္းကုန္ၿပဳံးကာ.
–
“ဟိုေလ-ဟို”
ေဒၚစိန္ႏြဲ႕၏အမူအရာေၾကာင့္ ေအးမႈက
“အန္တီ – ကြၽန္မကို ေျပာစရာရွိလို႔လားဟင္၊ ေျပာစရာရွိရင္ ေျပာပါ၊ အားမနာ
ပါနဲ႔ – ဘာကိစၥရွိလဲ”
“ေအး-ေအး-အဲဒါဆိုအန္တီတစ္ခုေလာက္ေမးခ်င္လို႔ပါ”
ေအးမူက
“ဟုတ္ကဲ့- ေမးပါ”
“ကြယ္ – အရင္တစ္ပတ္တုန္းက ပဲခူ၊ဘက္က အသိတစ္ေယာက္က အန္တီ အတြက္ဆိုၿပီးဆတ္သားေျခာက္ေတြပို႔လိုက္တာ။ သုံးပိႆာနီးနီးေလာက္ရွိတယ္။ အသားေျခာက္ေတြက သိပ္ေကာင္းတာ မူမူရဲ႕၊ ရဲေနတာပဲ”
ေအးမႈက ေခါင္းညိတ္၍ … “ဟုတ္ကဲ့”
“အဲဒါ ဒီမနက္က်ေတာ့အဲဒီအသားေျခာက္ေတြ ေပ်ာက္သြားေရာ” “ရွင္-ေပ်ာက္သြားတယ္၊ ဟုတ္လား….” ေဒၚစိန္ႏြဲ႕သည္ မ်က္ႏွာကိုအတတ္ႏိုင္ဆုံးၿပဳံး၍..
“ဟုတ္တယ္- မူမူရဲ႕၊အဲဒါေလစိတ္ေတာ့မဆို၊နဲ႔ေနာ္၊တို႔အိမ္ကဟိုအရက္သမား အန္တီသားဖိုးေအာင္မ်ား အရက္ဖိုးရွာတဲ့အေနနဲ႔ ဟို-ဟို”
ဒီေလာက္ဆို ေအးမႈတို႔က သေဘာေပါက္သြားေလၿပီ၊ ေအးမူက ၿပဳံး၍… “စိတ္မဆိုးပါဘူး အန္တီရယ္။ အင္း- အန္တီကို ဘယ္လိုေျပာရမလဲ” ေအးမႈသည္ အနည္းငယ္ စဥ္းစားလိုက္ၿပီးေနာက္..
“သူက အန္တီဆတ္သားေျခာက္ေတြကို ဘယ္သူမွ ေရာင္းတာမဟုတ္ဘူး အန္တီရဲ႕။ အဲဒါေတြက ဟိုဟို”
–
“ဘာျဖစ္လဲ – မူမူ၊ ေရာင္းတာမဟုတ္ရင္ ဧကႏၲေတာ့ ဒီေကာင္ အရက္နဲ႔ လဲေသာက္တာပဲျဖစ္ရမယ္။ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ အရက္ဆိုင္ကိုလိုက္ဦးမွ” ေအးမႈမႈသည္ ေဒၚစိန္ႏြဲ႕၏လက္ အာ၊ ဗမ္းဆြဲ၍
“မဟုတ္ပါဘူ။ အန္တီရယ္။ ခဏထိုင္ပါဦး၊ ကြၽန္မ ရွင္းျပမယ္၊ ဒီလိုရွိတယ္ အန္တီ။ တကယ္ေတာ့ အန္တီအသားေျခာက္ေတြကို ဖိုးေအာင္က သူ ေမြးထားတဲ့ သရဲတေစၦေတြကို ေကြၽးေနတာ”
ေဒၚစိန္ႏြဲ႕သည္ ေအးမႈစကားေၾကာင့္ ခြက္ထိုးခြက္လန္ရယ္ေမာကာ…
“အမေလး – မမူရယ္၊ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္နဲ႔ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ငါ့သားလို အရက္သမားက်ပ္မျပည့္တဲ့ေကာင္က ဘယ့္ႏွယ္သရဲတို႔၊ တေစၦတို႔ ေမြးရတယ္လို႔” “ကြၽန္မတကယ္ေျပာေနတာ၊ အန္တီကိုေနာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး”
ေအးမႈ၏တည္တည္တံ့တံ့မ်က္ႏွာအမူအရာေၾကာင့္ေဒၚစိန္ႏြဲ႕မ်က္ႏွာပိုးသတ္
“ဖိုးေအာင္က သရဲေမြးထားတယ္ဆိုတာ မူမူ ဘယ္လိုသိလဲ”
မယုံသလိုျဖင့္ ေမးလိုက္ေသာေၾကာင့္ ေအးမူသည္ သူမ၏ ရင္ဘတ္ကို ပုတ္ျပ
“ကြၽန္မကိုယ္ေတြ႕ ႀကဳံခဲ့ရလို႔ေပါ့-အန္တီ”
“ဟင္ – ညည္းကိုယ္တိုင္ႀကဳံေတြ႕ရတာဟုတ္လား။ ဘုရား… ဘုရား … ဘုရား” ေဒၚစိန္ႏြဲ႕မွာအခုမွ ဘုရားတၿပီးထိတ္လန႔္ေနမိသလိုစိတ္ကလည္းယုံတစ္ဝက္ မယုံတစ္ဝက္ျဖင့္ ရွိေနသည္။
“ေသခ်ာရဲ႕လား – မူမူရယ္”
ေအးမႈက ေခါင္းညိတ္၍ …
“ေသခ်ာပါတယ္ – အန္တီ၊ ကြၽန္မ ေယာက္်ားေတာင္ ဒီကိစၥကို သိတယ္၊ လမ္း ေဘးမွာရွိေနတဲ့မေကာင္းဆိုးဝါးေတြကို ဖိုးေအာင္က သစ္ခက္နဲ႔ ႐ိုက္ၿပီးေခၚေခၚလာ တာေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ သုံးေလးေကာင္ေတာ့ ရွိမယ္” ေဒၚစိန္ႏြဲ႕သည္အသားေတြတဆတ္ဆတ္တုန္သြား၏။
“ဖိုးေအာင္ကသရဲေတြတေစၦေတြေမြးၿပီး ဒီလိုသာေပးေကြၽးေနမယ္ဆိုရင္ ၾကာ ရင္ မလြယ္ဘူး အန္တီ၊ သူက ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ်အခ်ိန္ျပည့္မူးေနတာ။ ေတာ္ၾကာ စိတ္ ေဗာက္ၿပီး ေပါက္ကရေတြ ထလုပ္ရင္ ပိုဆို၊ကုန္လိမ့္မယ္”
ေဒၚစိန္ႏြဲ႕သည္ စိတ္ပ်က္စြာျဖင့္…
“ငါေတာ့စိတ္ညစ္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီဘက္က ၿခံကလည္း ေနာက္တစ္လဆိုရင္ ေရာင္းထုတ္ေတာ့မွာ။ ဒီၿခံထဲမွာသာ သရဲတေစၦေတြ ရွိတယ္။ ေမြးထားတယ္ဆိုတာ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကသိရင္အေရာင္းအဝယ္ပ်က္ေတာ့မွာပဲ”
ေအးမႈသည္ အဝတ္ေလွ်ာ္၍ၿပီးစီးသြားၿပီျဖစ္၍ …
“ကဲ-အန္တီ၊
ဒီလိုလုပ္ညက်ရင္အိမ္ကိုလာခဲ့ကိုေက်ာ္မင္းလည္းညေနမွျပန္
ေရာက္မွာ။ ဒီကိစၥကို သူလာမွပဲ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲဆိုတာတိုင္ပင္ၾက
တာေပါ့
“ေအးေအး-ဟုတ္ၿပီ၊ငါလည္း- ဟိုအရက္သမားကိုဒီေန႔ေတာ့ထိန္းထားဦးမွ။ အင္း- ဒုကၡ – ဒုကၡ”
ဟု ဆိုကာ ေဒၚစိန္ႏြဲ႕တစ္ေယာက္ ဘုတ္ဘုတ္ ဘုတ္ဘုတ္ျဖင့္ ထြက္သြားေလ ေတာ့သည္၊
ေအးမႈလည္းအဝတ္ဇလုံကိုယူ၍အိမ္သို႔ျပန္ခဲ့ေလေတာ့သည္။တကယ္ေတာ့ ေက်ာ္မင္းသည္ ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းရွိ ပေတာင္းၿမိဳ႕သို႔ သြား၍ ဤကိစၥကို ေျဖရွင္းႏိုင္ ေသာ သူ၏ မိတ္ေဆြအထက္ဂိုဏ္းဆရာတစ္ေယာက္ကို သြားေခၚျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ည ဘာေတြျဖစ္မလဲဆိုတာသာေစာင့္ၾကည့္ရေပေတာ့မည္ မဟုတ္ပါလား။
ညေနေစာင္း ငါးနာရီေလာက္တြင္ ေက်ာ္မင္းႏွင့္အတူ လူလတ္ပိုင္းအ႐ြယ္ရွိ အညိဳေရာင္လည္ကတုံးလက္ရွည္ကိုဝတ္ထားၿပီးဖ်င္ခ်ည္သားလြယ္အိတ္ကိုလြယ္ ထားေသာလူတစ္ေယာက္ ပါလာေလသည္။
လူကေတာ့အစုံပင္ မိသက္တို႔လင္မယားႏွင့္ ေဒၚစိန္ႏြဲ႕တို႔ သားအမိ၊ထို႔ေနာက္ ေအးမႈတို႔ လင္မယားအားလုံးတို႔သည္ ေက်ာ္မင္းတို႔၏ အိမ္ေရွ႕ ေျမကြက္လပ္တြင္ စု႐ုံးစြာရွိေနၾက၏။
စားပြဲတစ္လုံးတြင္ကန္ေတာ့ပြဲျပင္ထားၿပီးအေမႊးတိုင္၊ဖေယာင္းတိုင္တို႔ကိုထြန္း ညႇိထားေလသည္။ စားပြဲေရွ႕တြင္ အသားစိမ္းတစ္ပန္းကန္ ထည့္ထားေလသည္။ ၎အသားစိမ္းပန္းကန္ကိုပင္ ငွက္ေပ်ာဖက္ႏွင့္အုပ္ထားေသးသည္၊
ေက်ာ္မင္းကပင္စ၍ …
“ကဲ- အားလုံးပဲမိတ္ဆက္ေပ၊ရဦးမယ္၊ ဒါကေတာ့အထက္ဂိုဏ္းဆရာ ဆရာ ဦးစိုးလြင္တဲ့။ေဟာဒါကေတာ့အိမ္ပိုင္ရွင္ ေဒၚစိန္ႏြဲ႕နဲ႔ သူ႔ရဲ႕သားဖိုးေအာင္၊အခုအခ်င္၊ ခ်င္းေတြ သိသြားၿပီဆိုေတာ့ ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာၾက ရေအာင္”
အားလုံးမွာၿငိမ္သက္စြာနားေထာင္ေနၾက၏။ဖိုးေအာင္ကေတာ့ထုံးစံအတိုင္း ပင္ေခါင္းငိုက္စိုက္က်၍ သူ႔ကိုယ္သူလဲက်မသြားရေလေအာင္မနည္းထိန္းေနရပုံပင္ ရွိေန၏။
ဤတြင္ ဆရာဦးစိုးလြင္သည္ လြယ္အိတ္ထဲမွ ေၾကးပုတီးအဝါႀကီးကိုထုတ္၍ လည္တြင္ဆြဲလိုက္ၿပီး…
“အဟမ္း- ဒါကေတာ့အိမ္ရွင္ရဲ႕ သေဘာအတိုင္းပါပဲ။ မေကာင္းဆိုးဝါးကို ႏွင္ ထုတ္ဖို႔ကေတာ့ က်ဳပ္တာဝန္သာထားပါ။ လူနဲ႔ ပရေလာကသားဆိုတာ ဘယ္လိုမွ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံလို႔မွ မျဖစ္ႏိုင္တာ။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း အသိပဲ။ သူတို႔ကို ကိုယ့္ အနားမွာ ၾကာၾကာထားလို႔ မသင့္ေတာ္ဘူး။ ကာယကံရွင္ေတြအေနနဲ႔ျမန္ျမန္ေလး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ေပးပါ”
သည္အခါတြင္ ေဒၚစိန္ႏြဲ႕မွ –
“လုပ္ပါ- ဆရာရယ္၊ကြၽန္မတို႔သေဘာတူပါတယ္။ဒီသရဲတေစၦေတြကို ျမန္ျမန္ ေလးသာ ရွင္းလင္းဖယ္ရွားေပးပါ”
“ကဲ-ဒါဆိုလည္းအလုပ္စေတာ့မယ္။ အခ်ိန္ကနည္းနည္းလိုေသးေတာ့အခ်ိန္ ရွိပါတယ္။ ၉နာရီထိုးတာနဲ႔ သူတို႔ကို ဒီေနရာကေနအၿပီးဖယ္ရွားေပးမွာပါ။ဘာမွမပူ ၾကနဲ႔ေတာ့”
ဟု ဆိုကာ ေၾကးဝါပုတီးကိုစုံကိုင္၍ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ပုတိ၊စိပ္ေနပါေတာ့သည္။ ထိုစဥ္ကန္ေတာ့ပြဲ တင္ထားေသာ စားပြဲခုံသည္ တဆတ္ဆတ္တုန္၍ လႈပ္ေန သည္ကိုအံ့ဩစြာ ေတြ႕ျမင္ရေလသည္။ အနီးတြင္ရွိေသာလူမ်ားမွာထူးဆန္းေသာ ျမင္ကြင္းျဖစ္၍ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ မွင္တက္စြာေငး၍ ၾကည့္ေနၾကသည္၊
အခ်ိန္ကား တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ညဥ့္နက္လာေလသည္။ ၉ နာရီထိုးခါနီးၿပီျဖစ္၍ တစ္ခုခုထူးျခားေတာ့မည္ထင္၍လူအားလုံးမွာအသံတိတ္၍ ၿငိမ္ေနၾကသည္၊
ထိုစဥ္အတူထိုင္ေနေသာ မိသက္သည္႐ုတ္တရက္ဆိုသလိုကန္ေတာ့ပြဲေရွ႕ရွိ အသားစိမ္းပန္းကန္ကို ဆြဲယူကာ.
“ကဲ- အားလုံးပဲမိတ္ဆက္ေပ၊ရဦးမယ္၊ ဒါကေတာ့အထက္ဂိုဏ္းဆရာ ဆရာ ဦးစိုးလြင္တဲ့။ေဟာဒါကေတာ့အိမ္ပိုင္ရွင္ ေဒၚစိန္ႏြဲ႕နဲ႔ သူ႔ရဲ႕သားဖိုးေအာင္၊အခုအခ်င္၊ ခ်င္းေတြ သိသြားၿပီဆိုေတာ့ ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာၾက ရေအာင္”
အားလုံးမွာၿငိမ္သက္စြာနားေထာင္ေနၾက၏။ဖိုးေအာင္ကေတာ့ထုံးစံအတိုင္း ပင္ေခါင္းငိုက္စိုက္က်၍ သူ႔ကိုယ္သူလဲက်မသြားရေလေအာင္မနည္းထိန္းေနရပုံပင္ ရွိေန၏။
ဤတြင္ ဆရာဦးစိုးလြင္သည္ လြယ္အိတ္ထဲမွ ေၾကးပုတီးအဝါႀကီးကိုထုတ္၍ လည္တြင္ဆြဲလိုက္ၿပီး…
“အဟမ္း- ဒါကေတာ့အိမ္ရွင္ရဲ႕ သေဘာအတိုင္းပါပဲ။ မေကာင္းဆိုးဝါးကို ႏွင္ ထုတ္ဖို႔ကေတာ့ က်ဳပ္တာဝန္သာထားပါ။ လူနဲ႔ ပရေလာကသားဆိုတာ ဘယ္လိုမွ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံလို႔မွ မျဖစ္ႏိုင္တာ။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း အသိပဲ။ သူတို႔ကို ကိုယ့္ အနားမွာ ၾကာၾကာထားလို႔ မသင့္ေတာ္ဘူး။ ကာယကံရွင္ေတြအေနနဲ႔ျမန္ျမန္ေလး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ေပးပါ”
သည္အခါတြင္ ေဒၚစိန္ႏြဲ႕မွ –
“လုပ္ပါ- ဆရာရယ္၊ကြၽန္မတို႔သေဘာတူပါတယ္။ဒီသရဲတေစၦေတြကို ျမန္ျမန္ ေလးသာ ရွင္းလင္းဖယ္ရွားေပးပါ”
“ကဲ-ဒါဆိုလည္းအလုပ္စေတာ့မယ္။ အခ်ိန္ကနည္းနည္းလိုေသးေတာ့အခ်ိန္ ရွိပါတယ္။ ၉နာရီထိုးတာနဲ႔ သူတို႔ကို ဒီေနရာကေနအၿပီးဖယ္ရွားေပးမွာပါ။ဘာမွမပူ ၾကနဲ႔ေတာ့”
ဟု ဆိုကာ ေၾကးဝါပုတီးကိုစုံကိုင္၍ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ပုတိ၊စိပ္ေနပါေတာ့သည္။ ထိုစဥ္ကန္ေတာ့ပြဲ တင္ထားေသာ စားပြဲခုံသည္ တဆတ္ဆတ္တုန္၍ လႈပ္ေန သည္ကိုအံ့ဩစြာ ေတြ႕ျမင္ရေလသည္။ အနီးတြင္ရွိေသာလူမ်ားမွာထူးဆန္းေသာ ျမင္ကြင္းျဖစ္၍ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ မွင္တက္စြာေငး၍ ၾကည့္ေနၾကသည္၊
အခ်ိန္ကား တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ညဥ့္နက္လာေလသည္။ ၉ နာရီထိုးခါနီးၿပီျဖစ္၍ တစ္ခုခုထူးျခားေတာ့မည္ထင္၍လူအားလုံးမွာအသံတိတ္၍ ၿငိမ္ေနၾကသည္၊
ထိုစဥ္အတူထိုင္ေနေသာ မိသက္သည္႐ုတ္တရက္ဆိုသလိုကန္ေတာ့ပြဲေရွ႕ရွိ အသားစိမ္းပန္းကန္ကို ဆြဲယူကာ.
“ဟီး-ဟီး-ဟီး”
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ရယ္ေမာသံႀကီးႏွင့္အတူအသားစိမ္းမ်ားကိုအားပါးတရ စားေနေလေတာ့သည္၊
ေအးမႈမွာေၾကာက္လန႔္ကာတဆတ္ဆတ္တုန္ေနၿပီး..
“အမေလး – လုပ္ၾကပါဦး၊ မိသက္- မိသက္”
ေအးမူခမ်ာမွာ အေၾကာက္လြန္၍ စကားပင္ မေျပာႏိုင္ေတာ့ပဲရွိေနေလသည္။ ထြန္းပုသည္ မိသက္ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ကာ…
“မိန္းမ- မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ သတိထားစမ္း..”
“ဟား-ဟား-ဟား- ဟား-ဟီး-ဟီး”
ထြန္းပုမွာ သူ႔မိန္းမ မိသက္ကို မႏိုင္မနင္း ဖမ္းခ်ဳပ္ေနရသျဖင့္ ေက်ာ္မင္းလည္း မေနသာေတာ့ပဲ ကူညီရေတာ့သည္။ ထိုကဲ့သို႔ ဆြဲၾက ႐ုန္းၾကျဖင့္ ရွိေနရာ မိသက္၏ ဆံပင္တို႔မွာလည္း ေျပေလွ်ာ့၍ ဖ႐ိုဖရဲႏွင့္အေတာ္ေသြးပ်က္စရာ ေကာင္းေလာက္ ေအာင္အျမင္ဆိုးလွေပသည္။
ဆရာဦးစိုးလြင္သည္အသင့္ပါလာေသာပရိတ္ေရမ်ားပရိတ္သဲမ်ားျဖင့္ မိသက္ အား ဖ်န္းပက္ရင္းပါးစပ္မွလည္း ဘာေတြ ႐ြတ္ဆိုေနမွန္းမသိပါ။အဆက္မျပတ္ပင္ ႐ြတ္ဆိုလ်က္ရွိေနသည္။
မိသက္သည္ အသံနက္ႀကီးျဖင့္…
“နင္တို႔- ငါ့ကို ဒီလိုထုတ္လို႔ ဘယ္ရမလဲ၊ ဟား- ဟား- မရဘူးေဟ့ -မရဘူး- ဟီး-ဟီး-ဟီး ́
အေျခအေနမွာ ပို၍ပင္ ဆိုးဝါးလာသည္။ ၿခံဝန္းထဲမွာ ရွိေနၾကေသာ အိမ္ငွား အသိ၊သီးတို႔သည္လည္း ေရာက္လာၾကကာ တအံ့တဩျဖင့္ၾကည့္ကာ ေၾကာက္ လန႔္ေနၾကသည္။
အရက္သမားဖိုးေအာင္ကေတာ့ အရက္ဘူးကို လက္ကမခ်ဘဲ အေသာက္
မပ်က္ ရွိေန၏။
ေက်ာ္မင္းသည္ မိသက္အား ခ်ဳပ္ထားရင္း ဦးစိုးလြင္အာ…
“ဆရာလုပ္ပါဦ။ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူ႔ကို ၾကာၾကာထိန္းထားႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး”
ဆရာ ဦးစိုးလြင္သည္ ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ ႏႈတ္က ႐ြတ္ၿမဲ႐ြတ္ေနေလသည္။ ခဏၾကာေသာအခါ မိသက္သည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ၿငိမ္သက္၍ ပုံမွန္အတိုင္း ျပန္၍ ျဖစ္သြားေလသည္။
“ဟူး- ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ဘုရားတန္ခိုးေၾကာင့္သာ သူတို႔ကို အခုလို ႏွင္ထုတ္လို႔ ရတာ။ ကဲကဲ- အားလုံးၿပီးသြားပါၿပီ။ ဘာမွ မပူၾကနဲ႔ေတာ့”
ေအးပူသည္ မိသက္ကိုေရတစ္ခြက္တိုက္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္အိမ္ခန္းထဲသို႔ ေခၚသြားၿပီး အနားခိုင္းလိုက္၏။
မိသက္အနားယူေနခ်ိန္တြင္အိမ္ငွားေနသူအားလုံးစုေဝးၾကၿပီးအထက္လမ္း
ဆရာစြမ္းေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းစကား ေျပာေနေသာ ေနရာသို႔ကေစာ္ဖိုးေအာင္မူးလ်က္ ေရာက္လာၿပီး..
“ဘာလဲ- ခင္ဗ်ားတို႔ ဆရာစြမ္းေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းေထာပနာျပဳေနၾကတယ္ေပါ့၊ ဟုတ္…”
“ဟား- ဟား- ဟား- ဟား။ ရယ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းေတြက အစာဝလို႔သူတို႔ေနရာျပန္သြားၾကတာဗ်”
“က်ဳပ္အမိန႔္မရဘဲဒီၿခံထဲက ဘယ္ဆရာလာနင္နင္ မထြက္ဘူး။ၿခံပိုင္ရွင္ က်ဳပ္ ကိုယ္တိုင္ႏွင္မွ ထြက္သြားၾကမွာ”
“ဟဲ့-ကေစာ္ဖိုးေအာင္၊ နင္က ဘယ္ေလာက္စြမ္းလို႔ ဒီစကား ေျပာေနတာလဲ။ နင့္အေကာင္ေတြရွိတယ္ဆိုရင္ ငါတို႔ကိုသက္ေသျပစမ္း”
ေအးမႈက မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ကေစာ္ဖိုးေအာင္ကို ခ်ဲလင့္ေခၚလိုက္၏။ “ေဟ့ – သူငယ္ခ်င္း၊ ဒီမိန္းမကို မွတ္ေလာက္ေအာင္ သရက္သီးနဲ႔ လူကို မွန္ ေအာင္ပစ္လိုက္ၾကေနာ္”
“ဖုန္း”
“အမယ္ေလးေတာ့ ယုံပါၿပီေတာ့၊ က်ဳပ္တို႔ေတာ့ ဒီအိမ္က ေျပာင္းမွျဖစ္ေတာ့ မယ္။ မေနရဲေတာ့ပါဘူးေတာ့။အီး- ဟီ၊- ဟီး – ဟီး”
မယုံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္၏။
အိမ္ဧည့္ခန္းထဲမွာ စုေဝးေနၾကေသာလူအမ်ားႀကီးထဲမွ ေအးမႈကို သရက္သီး မ်ားက ျပတင္းေပါက္ကဝင္လာၿပီး ေ႐ြး၍မွန္ျခင္းျဖစ္၏။
“ဟဲ-ဟဲ-ဟဲ-ယုံၿပီတဲ့၊ ငါ့လူတို႔ ပစ္တာရပ္ၾကေတာ့၊ ဟား- ဟား- ဟား” “အေဒၚကြၽန္မတို႔ စေပၚတင္ထားတဲ့ အိမ္လစာေငြေတြျပန္ထုတ္ေပးေတာ့၊ ကြၽန္မတို႔ ဒီမွာ မေနေတာ့ဘူ။”
အိမ္ငွားအားလုံးကတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ျဖင့္ကေစာ္ဖိုးေအာင္၏အေမ့ထံမွ
ပိုက္ဆံမ်ား ျပန္ေတာင္းေနၾကေတာ့၏။
“ဟဲ့ေကာင္- ငမူး၊ငါ့အုန္းသီးနဲ႔ သရက္သီးစတဲ့သီးႏွံေတြတစ္ေန႔တျခားေပ်ာက္ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္တာပါလိမ့္လို႔စုံစမ္းေနတာ။လက္စသတ္ေတာ့နင္တို႔ လက္ခ်က္ကိုး”
“မျဖစ္ဘူး၊ နင့္ကို႐ြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ဆီအပ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္” ဟုအေမကကေစာ္ဖိုးေအာင္ကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေလေတာ့၏။
“ကိုင္း- ကိုင္း – အားလုံး နားေထာင္ၾက၊ အိမ္ငွားေတြလည္းအိမ္ေျပာင္းဖို႔မစဥ္း
စားၾကနဲ႔”
မွာ”
“ေအာင္မယ္ေတာ္-က်ဳပ္ေတာ့ မေနရဲေတာ့ပါဘူ။ ေျပာင္းကို ေျပာင္၊မွျဖစ္
ဟု ေအးမႈက ေျပာ၏။
“ေအာ္- ခက္လိုက္တာ ေအ၊မူရယ္၊ ဒီႏွစ္သၾကၤန္မွာက်ဳပ္ ဒုလႅဘရဟန္းခံမွာ။ အဲဒီအတြက္ သီးႏွံေတြေရာင္းရသမွ်ထဲက ေငြတခ်ိဳ႕စုထားတယ္”
“ေခြးပါးစပ္က နတ္စကားထြက္တယ္၊ နင္လာ။ အရက္ျဖတ္ၿပီး ဒုလႅဘရဟန္း ဝတ္မွာ”
“မယုံလည္းေနဗ်ာ၊ က်ဳပ္ျဖင့္ ဥကၠ႒ ဆီမွာ စာရင္းသြင္းၿပီးၿပီ”
“နင္-ဒုလႅဘရဟန္းဝတ္တာနဲ႔ ဒီတေစၦေတြနဲ႔ ဘာဆိုင္သလဲဟ”
“အဲဒီေကာင္ေတြက သူတို႔ ကြၽတ္ခ်င္လြတ္ခ်င္ၿပီတဲ့။ သူတို႔ ခူးေပးတဲ့ သီးႏွံ ေရာင္းရေငြနဲ႔ အလႉလုပ္ပါတဲ့။ က်ဳပ္ကို ရဟန္းခံၿပီ၊ သူတို႔ကိုအမွ်ေဝေပးပါတဲ့” “ဒါဆို သူတို႔ကြၽတ္မယ္တဲ့လား”
“ဟုတ္တယ္”
“ဒါဆိုငါတို႔ပါအလႉေငြထည့္မယ္။ နင္ ဝတ္ျဖစ္ေအာင္ ဝတ္ေနာ္”
ဟု စိတ္ဓာတ္တက္ႂကြစြာျဖင့္ ေအ၊မႈက ဝင္ေျပာ၏။
ဤသို႔ျဖင့္ကေစာ္ဖိုးေအာင္ရဟန္းခံျဖစ္သြားခဲ့သည္။ရဟန္းဘဝတြင္ သုံးဝါဆိုၿပီး ေနာက္လူဝတ္ျပန္လဲခဲ့၏။ အရက္လည္းျပတ္သြားခဲ့သည္။ ၿခံထြက္ပစၥည္းမ်ားကို ဦးစီးလုပ္ကိုင္ခဲ့ရာ စီးပြားေရးေကာင္းလာ၏။ အေမကေတာ့ ဓမၼရိပ္သာ ဝင္သြားသည္။ အိမ္ငွားမ်ားကေတာ့တစ္ေယာက္မွ အိမ္မေျပာင္းၾကေပ။
လူထြက္ၿပီးတစ္ႏွစ္ၾကာတြင္ သူ႔ၿခံမွ ထြက္ေသာ သီးႏွံမ်ားကို ေဖာက္သည္ယူ ေရာင္းသည့္ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ရာ တစ္ႏွစ္အျပည့္မွာ အႁမႊာသားႏွစ္ ေယာက္ ေမြးဖြားခဲ့သည္။
သားတစ္ေယာက္၏ညာဘက္ရင္အုံတြင္ေဆာက္ျဖင့္ထိုးခံထားရေသာဒဏ္ရာ
ႀကီးပါလာသကဲ့သို႔…
သားတစ္ေယာက္၏ခ်ိဳေစာင္း၊ ဦးေခါင္းတစ္ျခမ္းမွာတူျဖင့္အထုခံထားရေသာ ေၾကာင့္ ဦးေခါင္းအုတ္ခြံ ပိန္ခ်ိဳင့္ေနသည္ကို ကေစာ္ဖိုးေအာင္ ေတြ႕ ျမင္ရေလရာ အားရဝမ္းသာျဖင့္ထ၍ ေအာ္ေလ၏။
“ဟား-ဟား-ဟား-ငါ့သူငယ္ခ်င္းတေစၦႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ငါ့ကိုတစ္သက္
လုံးဒုကၡေပးဖို႔ ငါ့သားအျဖစ္နဲ႔ ေရာက္လာၾကၿပီေဟ့”
“ႀကိဳဆိုပါတယ္-သူငယ္ခ်င္းတို႔၊ မင္းတို႔ႀကီးလာမွ ငါတို႔အတူတူတံတားထိပ္ သြားၿပီ၊ အရက္ေသာက္ၾကတာေပါ့ကြာ၊ဟား- ဟား… ဟား”
“ငါကဗိုလ္ေအာင္ဒင္”
“နင္က ဒါကို မျမင္”
“ကြမ္းတစ္ရာ ေရတစ္မႈတ္နဲ႔ ေကာင္မေလးကို ငါ့ဆိုထားခဲ့၊ ဟဲ့- ဟဲ့- ဟဲ့”
“ေအး-ေဝါ့-ထို႔”
သေဗၺအနိစၥ သခၤါရ
ဝင္းႏိုင္