”အသက်ဝင်လာသောဘီလူး”(စ/ဆုံး)

Unicode Version

”အသက်ဝင်လာသောဘီလူး”(စ/ဆုံး)
————————————–

“ချက် … ချက် … ချက် … ချက်”
တိုင်တပ်နာရီမှ စည်းချက်ကျကျတွေက်ပေါ်နေသော အသံကို ပီပီသသ

ကြား ရသည်အထိ ညာ တိတ်ဆိတ်းမွန်လှ၏။ လပြည့်ကျော် သုံးရက်ယာဝိသေ

လရောင်ချိုမြမြ၏ ဘော်ငွေသွေး ရောင်က ပြေပြင်အပေါ်ကြင်ယက်ဖြာကျနေသည်။
သံရာင်းခါက်နှစ်ချက်ထွက်ပေါ်လာသည်အထိ တိုင် တစ်ယောက် အိပ်ပျော်သဒါ။

နံဂဘေးမှာဇတာ့ ဇနီးဖြစ်သူ ဒေါ်တင်တင်ကြီး” ကို နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်သေးသည်ကို တွေ့ရ၏။

သားသမီးသုံးယောက်မှာမူ အိမ်အောက်ထပ် တွင်အိပ်ကြသည်။ထို့အတူထမင်းချက်နီကြီး

အိမ်ဖော်လေ၊သူဖာ၊ ကားမောင်း သမားဖြစ်သူကိုဘင်ပင်းတို့ကလည်း အိမ်အောက်ထပ်တွင်အိပ်ကြပါသည်။

အယ်ဘုးလာသစံအိမ်ကြီးသို့ ဦးမောင်တို့သားစု ပြောင်း လာသည်မှာ နှစ်သာရှိသေးသည်။

အငြိမ်းစာဝန်ထောက် ဦးမောင်သည် ဤဆိပ်ကြီးနှင့် ခြံကြီးကို စိုက်ပျိုးရေးလုပ်ရန် မျက်စိကျပြီး ဂယူခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

ထို့ပြင်ပေါက်ရေးထက်ဈေးသက်သက် သာသာရ၍လည်း သဘောကျစွာ ဝယ် ယူခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
မျိုးရိုးစဉ်ဆက်ချမ်းသာကြွယ်ဝသူ
တွေလည်းဖြစ်၊ ဝန်ထောက်ဘဝမှာ
စုဆောင်းခဲ့တာတွေလည်းရှိတော့အရ
လိုအငြိမ်းစားဘဝမှာဤလိုနေရာမျိုးက
ဦးဘမောင်တို့အတွက်အသင့်လျော်ဆုံး
မဟုတ်ပါလား။စိုက်ပျိုးရေးသာမကမွေး
မြူရေးကိုလည်းတစ်နိုင်တစ်ပိုင်လုပ်နိုင်
မည်၊ မိမိဝါသနာပါသော စာရေးခြင်း၊
ပန်းချီဆွဲခြင်၊ကိုလည်း လုပ်ကိုင်နိုင် သောနေရာကောင်းတစ်ခုပင် ဖြစ်ပါ၏။
သို့သော် ပထမညမှာပင် ထူးဆန်း
အံ့ဩမှုတို့ကို ဦးဘမောင် တွေ့ကြုံခဲ့ရ သည်။ ခိုင်ခိုင်လုံလုံ၊တိတိကျကျ မသ
ချာသေး၍တစ်ကြောင်း၊ အိမ်သားများ
ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်မည်ကို မလိုလား
၍တစ်ကြောင်းကြောင့် ဘယ်သူ့ကိုမှ
ထုတ်ဖော်မပြောဖြစ်ဘဲ ရေငုံနှုတ်ပိတ်
မျိုသိပ်နေခဲ့သည်။
ယခု ဒုတိယညသို့ ရောက်ခဲ့ပြီး ည နှစ်နာရီထိုးပြီကိုလည်းသံချောင်းခေါက် သံအရ သိလိုက်ရသည်။ တစ်အိမ်သာ၊ လုံး နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်မောကျနေကြပြီ

ဖြစ်သော်ငြာ၊ ဦးဘမောင် တစ်ယောက် ကတော့ အိပ်စက်မပျော်နိုင် ဖြစ်နေရ
“အူ-ဝူး-ဝူး-ဝူး”
ဆွဲဆွဲငင်ငင် ပေါ်ထွက်လာသော
ခွေးအူသံ..
ဦးဘမောင်က စိတ်ထဲမှ ကျိန်ဆဲနေမိသည်။
“တောက်-ခွေးစုတ်တွေက တစ်မှောင့်”
ခွေးအူသံတွေက ရပ်နားသွားခြင်း
မရှိ။ ဆက်တိုက်ဆိုသလို ထွက်ပေါ်နေသည်။
ခွေးအူသံနှင့်အတူ လင်ကောင်ပိုး ဟုခေါ်သည့် ငှက်ဆိုးထို၊သံကိုလည်း
တစ်ဆက်တည်း ကြားလိုက်ရသည်။
“တောက် – ကြက်သရေမရှိတဲ့
အကောင်တွေ”
အိပ်မပျော်ရသည့်အထဲအမင်္ဂလာ
အသံများကြောင့် ဦးဘမောင် ဒေါသ
ထွက်နေရသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် အိမ်
မျက်နှာကြက်နေရာမှ လှုပ်ရှားလာ
သောအရာတစ်ခု၊

မည်းမည်းသဏ္ဌာန်ကြီးတစ်ခု၊ ဘာမှန်းတော့အတိအကျမရှိ။လရောင် ဝိုးတဝါးသို့ မြင်ကွင်းက မပီပြင်
ထိုဖြစ်ရပ်မျိုးကို မနေ့ညကလည်း ဦးဘမောင် တွေ့ ခဲ့ရပြီး ဖြစ်သည်။ ထို
မည်းမည်းကြီးသည် တဖြည်းဖြည်းနှင့်
လူတစ်ရပ်လောက်ရှိသည်ဟုထိတ်လန့်
စရာ တွေ့လိုက်ရသည်။မျက်နှာကျက်မှ
နေ၍ ကျွန်းတိုင်လုံးကြီးတစ်လျှောက် ထိုအရာက လျှောဆင်းလာသည်။ အမှောင်ထဲမှာဆို ပေမယ့် ထို အကောင်ကြီးသည် လူဝံတစ်ကောင်၊ မျောက်ဝံတစ်ကောင်နှင့် များစွာတူလု
၏။ ကုန်းကုန်းကွကွ ဟန်ပန်အပူအရာ မှာလည်းလူသားနှင့်မတူ။ ထိုမည်းမည်း အကောင်ကြီးသည် ဦးဘမောင်တို့ ခြင်
ထောင်နံဘေးတွင်လာရပ်လေသည်။ “ဘုရား- ဘုရား-ဘာ-ဘာကြီးပါလိမ့်”
ဦးဘမောင်မှာ အသံပင်မထွက်ရဲ ဘဲကြက်သေသေနေမိသည်။အော်ဟစ်
ရန်လည်း သတိမရ။အာစေ၊ထည့်ထား သလိုဖြစ်နေပြီး ချွေးစေများက တစ် ကိုယ်လုံးစိုရွှဲနေရပြီ၊ ဘီလူးစီးခံရသလိုလှုပ်ရှားလို့လည်းမရ၊
“ဟင်း-ဟင်း-ဟင်း – တောက်”

ထိုအကောင်ကြီးသည် ဂါးဂထောက် ရပ်နေရင်းမှ“တောက်”တစ်ချက်ခေါက်
လိုက်သည်၊ မိမိတို့ဇနီးမောင်နှံကိုမကျ
မနပ်ဖြင့်ငုံ့ကြည့်နေသောထိုမည်းမည်။
အကောင်ကြီးကားအခုလိုအချိန်မတော်
သန်းခေါင်ကျော်ကာလ၌ထိတ်လန့်ဖွယ်ရာအထိ၊
၎င်း၏ သက်ပြင်းမှုတ်သံကြီး ကလည်း ကြက်သီးထဖွယ် ကောင်းလှ သည်။ မျက်လုံးအစုံသည် နီရဲတောက်ပ လျက်ရှိပေရာအမှောင်ထဲမှာ အထင်
အရှား ဖြစ်နေ၏။ အတန်ကြာအောင် ငုံ့
ကြည့်နေပြီးမှ ထိုအကောင်ကြီးသည်
ခြေသံပြင်းပြင်းနင်းကာ အိမ်အောက် ထပ်သို့ လှေကားမှ ဆင်းသွားသည်ကို အတိုင်းသား ကြားနေရသည်။ အံ့ဩစရာကောင်းတာက မိမိမှ တစ်ပါး အခြားမည်သူမျှ နိုးသိကြဟန် မတူ။“တဒုန်းဒုန်း” ခြေသံကျယ်ကြီးကို
လည်း မည်သူမျှ ကြားကြဟန်မတူချေ။ “ဘုရား – ဘုရာ။ ကလေးတွေဆီ သွားရင်တော့ ဒုက္ခပါပဲ”
သားသမီးတွေအတွက် စိတ်ပူပန် စွာဖြင့် လူးလိမ့်ထရန် ကြိုးစားသည်။ မရ။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကခဲဆွဲထားသလို လေးလံနေပြီးလှုပ်ရှား၍မရ၊ မျက်စိက

မြင်နေရသည်။ နာက ကြားနေရသည်။
ပါးစပ်က ဟစ်အော်၍မရ၊ ခန္ဓာကိုယ်က
လှုပ်၍မရ။ ထို့ကြောင့် ဘုရားကိုသာ
အလိလိတ.ရင်။ အောက်ထပ်မှ ဘာ အသံကြားမလဲလို့ ရင်တထိတ်ထိတ် ဖြင့် နားစွင့်နေမိသည်။
သို့သော်မည်သည့်ထူးခြားအသံမှ မကြားရ။အထိတ်တလန့် အော်ဟစ်သံ လည်းမကြားရပါ။ ဆယ်မိနစ်ခန့်အကြာတွင်လှေကားမှပြန်တက်လာသော
သံလေးလေးကြီးကို ကြားလိုက်ရပြန်သည်။
“တဒုန်းဒုန်း” ခြေနင်းသံကြီးနှင့်
အတူမည်းမည်းအကောင်ကြီးကအပေါ် ထပ်သို့ပြန်တက်လာပြန်သည်။ သူ့ခြ လှမ်းတစ်ချက်တိုင်းမှာ သိမ့်ခနဲ-သိမ့်

ခနဲလှုပ်ခါသွားသည်ဟုဦးဘမောင်ထင်သည်။
သို့သော်အဘယ်ကြောင့်အိမ်သာ၊
များက မနိုးကြလေသနည်း။ အဘယ်
ကြောင့် ထိုအသံကို မကြားကြလေ သနည်း၊ ဦးဘမောင် မတွေးတတ်တော့ပါ
ထိုအကောင်ကြီးသည် ကျွန်းတိုင်
ကြီးမှတစ်ဆင့် အပေါ်မျက်နှာကြက်သို့
ပြန်တက်သွားပါသည်။တက်သွားသည်
ဟုဆိုရာတွင်လည်းလူတွေ၊ မျောက်တွေ
လိုကုတ်ဆွဲတက်ခြင်းမျိုးမဟုတ်။လျှော
ခနဲ အသာလေ၊ တက်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။
ထိုအခါကျမှ ဦးဘမောင်တစ် ယောက်လှုပ်ရှားနိုင်လာသည်။ ရွေးတွေ

စိုရွှဲနေသည့်ကြားမှ ငေါက်ခနဲထထိုင်၍
ဇနီးဖြစ်သူကိုကြည့်တော့ သူ့မှာဘာမှ
သိပုံမရ။ နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်မောကျနေဆဲဖြစ်သည်။
ခုတင်ပေါ်ပုံဆင်း၍လက်နှိပ်ဓာတ် မီးဖြင့်မျက်နှာကြက်ကိုထိုးကြည့်သည်။
မျက်နှာကြက်တွင် မည်သည့်အပေါက်မှ
မတွေ့ပါ။ ထူးခြားမှု တစ်စုံတစ်ရာလည်းမမြင်ပါ။
“အိပ်မက်လေများလား”ဟုသင် ယောင်ထင်မှား ဖြစ်မိသော်လည်းအိပ် မက် မဟုတ်မှန်း ဦးဘမောင် အသ အချာသိနေသည်။ ထင်ထင်ရှားရှားပီပီ
သသ မြင်ရကြားရသည်များက ဦးဘ မောင်အတွက်အကောင်းဆုံးသက်သေ
များဖြစ်နေပါသည်။

ဒုတိယမြောက်ညတွင်လည်းရမ်း သာစွာအိပ်စက်ခွင့်ပျောက်ဆုံးခဲ့ရနေပြီာကား၊
တတိယနေ့မှာတော့ ထူးခြားမှုက
ပိုကြီးထွားလာခဲ့သည်။
ထိုနေက ဦးဘမောင်သည် မျိုးစေ့
များဝယ်ရန်လေးပိုင်ခန့်ဝေးသောမြို့ပေါ်
သို့သွားရောက်ခဲ့သည်။ပြန်ရောက်တော့
မှောင်စပျိုးနေလေပြီ၊ ထူးခြားတာက
အိပ်သူအိမ်သားများအားလုံးလိုလို
အောက်ထပ်ဧည့်ခန်းတွင်စုပြုံနေသည်
ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
“ဟင် – ဘာတွေများ ဝိုင်းဖွဲ့စကား
ကောင်းနေကြဘာလဲ”

သူ့အမေးကိုအိမ်သားများက မည် သူမျှမဖြေကြဘဲ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် ကြည့်နေကြသည်။ တူညီ မှုတစ်ခုက အားလုံး၏မျက်နှာတွင်
ကြောက်လန့်စိုးရွံ့မှုများဖုံးလွှမ်းထင်ဟပ်
နေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
“ဘာတွေဖြစ်နေကြတာလဲ-ပြောကြဝမ်းပါဦး”
လေသံကျယ်ကျယ်၊ လေသံမာမာ
ပေးလိုက်တော့မှဇနီးဖြစ်သူဒေါ်တင်တင်
ကြီးက သက်ပြင်းတစ်ချက် မှုတ်ထုတ်
ရင်းအခုလိုဖြေ၏။
“ဟူး- ဘယ်ကဘယ်လို စပြော ရမှန်းတောင် မသိပါဘူးရှင်။ ယုံနိုင်စရာ တောင်မရှိဘူး။ညစာအတွက်ချက်ထား တဲ့ ဟင်းတွေလည်း ကုန်ပြီရှင်” “ဟေး- ဘယ် – ဘယ်သူစားသွား
တာလဲ”
“မသိဘူး-ဘာမှမသိတော့ဘူး။ အမဲသားဟင်းတစ်အို၊လုံ၊ ကုန်ပြီ၊ အိမ် သားတွေ ဘယ်သူမှ မစားရသေးတာတော့အသေအချာပဲ။ပြီးတော့ သောက်
ရေအိုးတွေ၊အို၊ခွက်ပန်းကန်တွေလည်း
ပစ်ခွဲထားတယ်”
ဇနီးသည်၏စကားကြောင့် ဦးဘ မောင်မျက်လုံးပြူးသွားရသည်။

“ဟေ-ဒါဖြင့် သူခိုးဝင်တာလာ။ သူခိုးဝင်သွားတယ်လို့ ဆိုချင်တာလာ၊” “ရှင့်တပည့် – မောင်တင်ဝင်းရဲ့ ကျောကုန်းကိုပဲကြည့်တော့”
ဇနီးသည်၏ ခပ်ဆန်းဆန်းစကား ကြောင့် ဦးဘမောင် ကြောင်အမ်းအမ်း ဖြစ်သွားရသည်။ဒရိုင်ဘာကိုတင်ဝင်းကအင်္ကျီကို လှန်ပြသည်။ သူ့ကျောကုန်း
တွင် လက်ဝါးရာကြီးတစ်ခု နီရဲနေပြီ။ မီ။
လောင်ဒဏ်ရာကဲ့သို့ဖြစ်နေသောလက်
ဝါးရာကြီးကိုကြည့်ရင်း ဦးဘမောင်တုန်
လှုပ်သွားရသည်။
“ဒါ – ဘယ်လို ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ တင်ဝင်း။ဘယ်သူလုပ်သွားတာလဲကွ” ကိုတင်ဝင်းက…
“ညကအိပ်မက်ထဲမှာဘီလူးကြီး
တစ်ကောင်နဲ့ ပြိုင်ချခဲ့ရတယ်- ဆရာ၊
ဒီဘီလူးကြီးက ဒီအိမ်မှာ နေတာတဲ့။
ကျွန်တော်တို့ကို ဒီမှာမနေဖို့ လာပြော
တားအကြောင်းမသိသေးတဲ့သူစိမ်၊တွေ
မို့ ဒီလောက် သည်းခံနေတာတဲ့။ ကျွန်
တော်လည်း ပြန်ခံချတော့ အခု ဆရာ မြင်ရတဲ့အတိုင်းပါပဲ၊အိပ်မက်လို့တောင် ပြောရခက်ခက်ပဲ”ဟု ပြော၏။အံ့ဩစရာ၊ မယုံနိုင်စရာပင်တည်း။

“နို့ – ဒါနဲ့ မင်းအခု ဘယ်လိုဝေဒနာ
မျိုးခံစားနေရသကို။”
“ဆိုးဆိုးရွားရွားတော့ မဖြစ်ပါဘူး ဆရာ။ စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်းနဲ့ ပူပူကြီး ဖြစ်နေ
တာတစ်ခုပဲ”
“ရှိသေးတယ်-ကိုဘမောင်၊ကျွန်မ
ညနေက ဘုရားသောက်တော်ရေကပ် ပြီး ပရိတ်ရွတ်မယ်လုပ်တုန်း တောက် ခေါက်သံကြီးကို အနီးကပ် ကြားလိုက်
ရတယ်။ ကျွန်မဖြင့် ကြောက်လိုက်တာ
ရှင်းလှည့်ပတ်ကြည့်တော့လည်းဘယ်
သူမှ မရှိဘူ။ ဒါပမဲ့ “အနားမှာတစ်
ယောက်ယောက်ရှိနေသလိုလေဟပ်ခံရ
သလို ခံစားနေရတယ်။ ဒါနဲ့ အပေါ်ထပ်
ကိုမတက်ရဲတော့ဘူ။ ရှင်ပြန်မလာခင်
ကအပေါ်ထပ်မှာတဖုန်းဖုန်းနဲ့ လျှောက်
နေတဲ့ ခြေသံကြီးကို ကျွန်မတို့အားလုံး
ကြားကြရတယ်”
“ဟုတ်တယ် – ဆရာ၊ ကျွန်မဖြင့်
ကြောက်လိုက်တာ”
ထမင်းချက် ဒေါ်နိကြို၊ကလည်း
တုန်လှုပ်စွာဖြင့် ဝင်ပြောသည်။ အခု
တော့အိမ်သားအားလုံးအထိတ်တလန့်
ခုတော့ဘာမှဖုံးကွယ်ထား၍မလိုတော့။
ဖြစ်နေရရပြီ၊ ထိုအခြေအနေရောက်
အရင်ညတွေက တွေ့ ခဲ့ရသော မည်း

မည်းအကောင်ကြီးအကြောင်းကို ခရေ စေ့တွင်းကျရှင်းပြလိုက်တော့သည်။ “ဟယ်-အမယ်လေးတော်၊ဒီလိုဆိုမနေရဲပါဘူး။ ကြောက်စရာကြီး၊ ကလေး
တွေလည်း ရှိသေးတယ်၊ ဒီအတိုင်းဆို
ခက်ရချေရဲ့။ မနေဘူး ပြန်ရောင်းမယ်။
ဒီအိမ်ကို ပြန်ရောင်းမယ်။ ဒါထက် အန
ညက ဘယ်မှာ အိပ်ကြမှာတုန်း။ ဒီ
အတိုင်းဆို ဘယ်သူမှ မအိပ်ဝံ့ကြတော့ဘူ။”
ဒေါ်တင်တင်ကြီး၏ စကားကအား
လုံး၏ စကား၊ အားလုံး၏ ဆန္ဒဆိုတာ ဦးဘမောင် သိလိုက်သည်။ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ညနေခြောက်နာရီခွဲနေပြီ။ အချိန်သိပ်မရှိတော့၊

“ကဲ-ဒီလိုလုပ်ကြ။ ဒီညတော့စမ်း ချောင်းကွေ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ သွား အိပ်ကြတော့။အိမ်ကိုသော့ခတ်ပြီးထာ
ခဲ့မယ်၊ဆရာဇတာ်နှင့်လည်းဒကာရင်း၊
ဆရာရင်းတွေဆိုတော့အားနာစရာမလို
ဘူး။ဒီကိစ္စကိုတော့ဆရာကောင်းသမား
ကောင်းနဲ့ရှာပြီးလုပ်ကြမှဖြစ်မယ်” ထိုညက တစ်အိမ်လုံး ဘုန်းကြီး ကျောင်းသို့ ပြောင်းရွှေ့အိပ်ကြသည်။ အိမ်ကြီး၏ရာဇဝင်ကိုစုံစမ်းကြည့်သော် လည်းအထွေအထူ၊မရှိခဲ့၊အရင်က ထို

သို့ ခြောက်သည်၊ လှန်သည်ဟု မကြား
ဘူး။ ဆိုးဆိုးရွားရွား ဖြစ်ရပ်လည်း မရှိခဲ့
ဟု သိကြရသည်။ ထို့ကြောင့် စဉ်းစားရပိုခက်ကုန်၏။
ရပ်ကွက်လူကြီးသူမများနှင့် တိုင် ပင်ပြီး အကျိုးအကြောင်း ပြောပြသည်။
သူတို့ဆီကလည်းအထွေအထူးမသိရ၊
“အိမ်း- ကြားရတာအဝန်းပါလား ဟေ့။ မင်းတို့ အရင်က အိမ်ပိုင်ရှင်တွေ နေသွားတာ နှစ်ပေါင်းမှ မနည်းဘဲ၊ ဘာ အသံမှမကြားရဘူး။ ဘယ့်နှယ်-မင်းတို့
လက်ထက်ကျမှဒီလိုအဖြစ်အဆန်းတွေ ကြုံရတာလဲ။ အံ့ဩစရာပဲ” “ဟုတ်ပ-ကေလာသံစံအိမ်က သရဲခြောက်တယ် ဆိုတာ တစ်ခါမှ မကြားဖူးပါဘူး။ အခုကျမှ သရဲကဘယ် ကဘယ်လိုပေါ်လာတာလဲ” ကျေးရွာလူကြီးတွေလည်းစဉ်းစား
မရ ဖြစ်ကုန်ကြသည်။ ဤသို့ အတိတ် ဆိုး၊ ရာဇဝင်ဆို၊ မရှိပါလျက်နဲ့ မိမိတို့
လက်ထက်ကျမှုအဘယ့်ကြောင့်ထိုသို့ ဖြစ်လာရလေသနည်း။ ပြန်ရောင်းမယ်
ဆိုပေမဲ့ ချက်ချင်းရောင်းထွက်သည်မဟုတ်၊
ထို့ကြောင့် ယခုလက်ရှိ ပြဿနာ ကို ဖြေရှင်းအဖြေထုတ်ရန် ဦ၊ဘမောင်

ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ အိမ်သားများကို
ဘုန်းကြီးကျောင်းတွင်ပင်ယာယ်ထားရှိ
စေသည်။ ဆေးဆရာကြီ။ ဦးထွန်း၏
လမ်းညွန်ပြောပြမှုကြောင့် ဦးဘမောင်
သည်“ကိုသုညထံ ရောက်သွားခဲ့ပါသည်။
တကယ်တော့ ကို သုညသည်
အသက်သုံးဆယ်စွန်းစွန်းသာ ရှိသေး
သောလူငယ်ဖြစ်သည်။ သို့သော်သူ၏
သမထစရဏအစွမ်းကား လျှော့တွက်
၍မရ။တောတောင် ဘုရားအဆူဆူတွင် အဓိဋ္ဌာန်အလီလီဝင်ရင်း စရဏစွမ်းအား တွေ့ဖြည့်ကျင့်နေသူဖြစ်သည်။ လူက ငယ်ရွယ်သော်လည်း ပါရမိ
ကမငယ်၊လူကနသော်လည်း ဘုန်းကံ
က မနု။ ထို့ပြင် စိတ်ကောင်း စေတနာ ကောင်း ရှိသူလည်းဖြစ်ရကာ၊ ကိုသုည ၏သတင်းမှာအကောင်းသတင်းနည်း ပျံ့လွင့်နေလေသည်။
ကို သုညက ဦးဘမောင်ပြောပြ သောကိစ္စကို အသေအချာ စုံစမ်းပြီး တတ်စွမ်းသမျှ ကူညီပါ့မည်ဟု ကတိ ပေးသည်။ နံနက်ကိုးနာရီတွင် ထိုအိမ် သို့ အရောက်လာခဲ့မည်ဆို၍ ဝမ်းသာ အားရတက်သွားရသည်။ မနက် ( ၉းဝဝ) နာရီအထိ။

ကိုသုညသည် အုန်း၊ ငှက်ပျောပွဲ အားအမွှေးနံ့သာများပက်ဖျန်း၍ ဘုရား
ကျောင်းဆောင်၌ဖယောင်းတိုင်ကြီးကိုး
တိုင်၊အမွှေးနံ့သာတိုင်ကိုးတိုင်ကိုထွန်း
ညှိပူဇော်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကြွ
ပန်းကန်ပြားတစ်ချပ်တောင်း၍ ၎င်း
လွယ်အိတ်ထဲမှရွှေရောင်ဖယောင်းတိုင်
ကြီးတစ်တိုင် ထုတ်ယူလိုက်၏၊ နှစ်
လက်မပတ်လည်ခန့်ရှိသည့် အင်းပြား
တစ်ချပ်ကိုလည်း ၎င်း၏ ပါးစပ်နားကပ်
ကာ တတွတ်တွတ်နှင့် မန်းမှုတ်နေပြန်သည်။
“အဲဒါ – အင်းကို အသက်သွင်၊နေတာဗျ
အိမ်ပေါ်တွင် စုရုံးရောက်ရှိနေကြ သော မိသားစုများနှင့် ရွာခံလူများကို
ကာလသားခေါင်းက လေသံတိုးတိုးဖြင့် ရှင်းပြ၏။ ကေလာသစံအိမ်ကြီးသည် တစ်ရွာလုံးအတွက် စိတ်ဝင်စားဖွယ်ရာဖြစ်၍ နေလေပြီ။
ကိုသုညသည် မန်းမှုတ်ပြီးသော ၎င်းအင်းချပ်ပေါ်တွင်ရွှေရောင်ဖယောင်း
တိုင်ကြီးကို မီးထွန်းညှိလိုက်သည်။ စက္ကူဖြင့် ထုတ်ထားသောအဝါရောင် ဆေးမှုန့်တချို့ကိုလည်း ဖယောင်းတိုင် ပတ်လည်၌ဖြူးချနေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရ၏။

“ကဲ- ဦးဘမြင့်နဲ့ အိမ်သားတွေ
ဒီမှာရှိနေတဲ့လူတွေအားလုံး နားထောင်
ပါးကျုပ်အခုပုတ်းစိပ်မယ်။အဖြေတစ်ခု
သိချင်လို့ စိပ်တာ။ ဒီအတောအတွင်းမှာ
ခင်ဗျားတို့အားလုံး ဒီဘုရားခန်းထဲမှာပဲ
နေပါ၊ အပြင်ကို ခြေတစ်လှမ်းမှ မထွက်
ပါနဲ့။ အရကစပြီ၊အဝင်၊ အထွက် မလုပ်
ကြနဲ့တော့၊ ဒီအခန်းကို ကျုပ်က စည်း
သုံးတန်ချထားတယ်။ ဘာမှလည်းစိတ်
မပူကြနဲ့။ ကြောက်လည်း မကြောက်နဲ့။
ဘာတွေမြင်မြင်၊ ဘာတွေဖြစ်ဖြစ် ဒီ
အခန်းထဲက ထွက်ကြနဲ့။ အမွှေးတိုင်
တော့မပြတ်ထွန်းထား။ ပွဲက နည်းနည်တော့ကြမ်းလိမ့်မယ်”
မှာစရာရှိသည်များ မှာကြားပြီး
နောက်ကိုသုညသည် မှတ်မိစုံမှိတ်ကာ
ပုတ်ကို ဗာရောက်ချောက်နှင့် စိပ်လ
တော့၏။အမွှေးတိုင်ရနံ့များမှာတစ်ခန်း
လုံးသင်းပျံ့ထုံလွှမ်းနေတော့သည်။အာ၊
လုံးမှာ ရင်တထိတ်ထိတ်ဖြင့် ငြိမ်သက်စွာ ရှိနေကြသည်။
ဆယ်မိနစ်ခန့်အကြာတွင် အမိုး ပေါ်မှ“တဒုန်းရန်၊ – တဖိုင်၊ဝိုင်း” အသံ များ ကြားလာရသည်။ ထိုမျှသာမက “တဟင်းဟင်၊ ညည်းသံကြီးကိုလည်း

အသည်းအူတုန်ဖွယ် ကြားလိုက်ရ သည်။ တောက်ခနဲ တောက်ခေါက်သံ
ကြီးထွက်ပေါ်လာချိန်မှာတော့အားလုံး
နေစရာပင်မရှိတော့။တစ်ယောက်နှင့်
တစ်ယောက်အသားချင်းထိကပ်ထား
ကြတော့သည်။
“ဒုန်း- ဒုန်း… ဒိုင်း – ဂလွမ်း”
“တောက်… ဟင်း- ဟင်း-ဟင်း-တောက်”
အသံတွေက ပို၍ကျယ်လာခဲ့ သည်၊သို့သော်- ကိုသုညကားပုတီးစိပ် မပျက်။ ဝှန်း-ဒိုင်းအသံမျာက အခုပဲ အိမ်ကြီးပြိုတော့မလိုလို..။ ထိုစဉ်ကိုသုညသည် ပုတိ၊စိပ်ခြင်း
ကို ရပ်လိုက်၏။ ပိတ်ထားသောမျက်စိ အစုံလည်း ပွင့်လာခဲ့သည်။ ထို့နောက် အောင်မြင်ခန့်ညားသောအသံဖြင့် ခပ် ကျယ်ကျယ်ပြောလိုက်၏။
“အသင်- ဒဝယက္ခ၊ဤအိမ်နှင့်ခြံ
သည်သင့်နေရာမဟုတ်။ သင်နှင့် မအပ်
စပ်အိမ်သားများကိုလည်းမည်သည့်
ပယောဂနှင့်မျှ နှောင့်ယှက် ခွင့်မပြု၊
စတုမဟာရာဇ် နတ်မင်းကြီးလေးပါးသို့
လည်းသစ္စာပြု၍သင်၏ဘုံဌာနအတွက်
နေစရာ တောင်၊ခံပေးပြီးဖြစ်သည် ။ ထို့ကြောင့်ယခုပင်လျှင်ဤအိမ်ဤခြံမှ

အမြန်ဖယ်ရွာပါ၊ ငါ၏ အမိန့်မဟုတ်၊ အထက်ထွက်ရပ်ပေါက် ဆရာတော်ဘုရား၏ အမိန့်”
ဟု ကြွေးကြော်အမိန့် ပြန်လိုက်လေသည်။
အမိန့်သံဆုံးပြီး သိပ်မကြာခင်ပင် “ဝုန်းခနဲအသံကြီးနှင့်အတူမီးခိုးလုံးကြီး တစ်လုံးကဝေါခနဲခြံအပြင်ကို ရွေ့လျား ထွက်ခွာပျောက်ကွယ်သွားလေသည်။
“ကဲ- ဦးဘမြင့်၊ ဦးဘမြင့်တို့ဒီအိမ် ကိုဝယ်တော့မိသားစုတွေပြောင်းမလာ ခင်လက်သမားတွေစေပြီးပြုပြင်ပေး တယ် မဟုတ်လား”
“ဟုတ်- ဟုတ်ပါတယ်- ကိုသုည၊
အကြီးအကျယ်ပြင်တာ မဟုတ်ပါဘူး။
မျက်နှာကြက်တွေ့ ကွာကျနေတာကို
ပြန်ရိုက်ခိုင်းတယ်။ ဆွေးနေတဲ့ ဆင့်
တန်းတချို့ကိုလဲတယ် ဒီလောက်ပါပဲ -ကိုသုည”
“အင်း- ဟုတ်ပြီ၊ ဒီတုန်းက လက်
သမားအဖွဲ့ထဲမှာအသားဖြူဖြူ၊ နှာတံ ပေါ်ပေါ်လူငယ်တစ်ယောက်ပါလိမ့်မယ်။ ဒီလူငယ်က ပန်းချီပန်းပုလည်၊ ဝါသနာ ပါတော့ ဘာရယ်တော့ မဟုတ်ဘူ။ အပျင်၊ပြေသဘောနဲ့ ဆင့်တန်းပေါ်မှာ ထိုင်ရင်း ဘီလူးရုပ်လေးတစ်ရုပ် ထုခဲ့
တယ်။ သူ မသိလိုက်တာကဒီအချိန်မှာ ဘီလူ၊နက္ခတ်နဲ့ စန်းယှဉ်ပြီးထုလိုက်
တော့ တိုက်ဆိုင်ပြီ။ ဘိလူ၊ရုပ်က
အသက်ဝင်သွားတာပါပဲ။ ခမျာ ပေါ့တီး
ပေါ့ဆနဲ့ အရုပ်ကို မျက်နှာကြက်ပေါ်မှာ ထားခဲ့မိတယ်။ ဒီကောင်ကြီးကညဘက် မှာသောင်းကျန်းတော့တာပါပဲ” “ဒါ- ဒါဖြင့် ညဘက်မှာ မျက်နှာ ကြက်ပေါ်က ဆင်းဆင်းလာတာ အဲဒီ ဘီလူးပေါ့”
“ဟုတ်တာပေါ့ဗျာ” “ဘုရား = ဘုရား”
“အမယ်လေးတော့ -ကိုသုညနဲ့
အတွေ့ပြန်လို့သာပေါ့။ ကြောက်စရာကြီး”
“ကြောက်စရာကောင်းသလို မှတ်
သားဂရုပြုစရာလည်း ကောင်းပါတယ်ဗျာ
ဦးဘမြင့် က ကာလသားတစ် ယောက်ကိုတက်ကြည့်ခိုင်းရာကိုသည်

ပြောသလိုပင် ဘီလူးရုပ်သေးသေးတစ် ရုပ်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ “ကဲ-အားလုံးမြင်တဲ့အတိုင်းပဲ။
အခုတော့ ရှင်းသွားပါပြီ၊ သူ့ဘဝ သူ့ နေရာမှန်ကို ပြန်ဧရာက်သွားပြီ။ စိတ်ရ လက်ချသာနေတော့၊ နောက်ထပ် ၁ အနှောင့်အယှက်မှ မရှိတော့ဘူး” “ကျေးဇူးကြီးပါပေတယ်-ကိုသုည
ရယ်”
အမှုမဲ့၊ အမှတ်မဲ့ ပြုလိုက်သော ကိစ္စလေးတစ်ခုက မထင်မှတ်လောက် အောင် အနှောင့်အယှက်ကြီး ဖြစ်ခဲ့ရ သည်ကို ပြောမယုံကြုံဖူးမှသိဆိုသလို ဖြစ်ခဲ့ရ၏။ ဦးဘမြင့်တို့အတွက်တော့
ကေလာသစံအိမ်မှ အသက်ဝင်လာ သော ဘီလူးဖြစ်ရပ်ကို ကိုယ်တွေ့ နှင့် ယှဉ်၍ အံ့ဩစွဲထင်ဖွယ် ဖြစ်ရပ်ဆန်း တစ်ခုအဖြစ် အမြဲအမှတ်ရနေတော့ မည်မှာအသေအချာပင် ဖြစ်ပါတော့၏
သတည်။

Zawgyi Version

”အသက္၀င္လာေသာဘီလူး”(စ/ဆံုး)
————————————–

“ခ်က္ … ခ်က္ … ခ်က္ … ခ်က္”
တိုင္တပ္နာရီမွ စည္းခ်က္က်က်ေတြက္ေပၚေနေသာ အသံကို ပီပီသသ ၾကား ရသည္အထိ ညာ တိတ္ဆိတ္းမြန္လွ၏။ လျပည့္ေက်ာ္ သုံးရက္ယာဝိေသ လေရာင္ခ်ိဳျမျမ၏ ေဘာ္ေငြေသြး ေရာင္က ေျပျပင္အေပၚၾကင္ယက္ျဖာက်ေနသည္။
သံရာင္းခါက္ႏွစ္ခ်က္ထြက္ေပၚလာသည္အထိ တိုင္ တစ္ေယာက္ အိပ္ေပ်ာ္သဒါ။ နံဂေဘးမွာဇတာ့ ဇနီးျဖစ္သူ ေဒၚတင္တင္ႀကီး” ကို ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေသးသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ သားသမီးသုံးေယာက္မွာမူ အိမ္ေအာက္ထပ္ တြင္အိပ္ၾကသည္။ထို႔အတူထမင္းခ်က္နီႀကီး အိမ္ေဖာ္ေလ၊သူဖာ၊ ကားေမာင္း သမားျဖစ္သူကိုဘင္ပင္းတို႔ကလည္း အိမ္ေအာက္ထပ္တြင္အိပ္ၾကပါသည္။ အယ္ဘုးလာသစံအိမ္ႀကီးသို႔ ဦးေမာင္တို႔သားစု ေျပာင္း လာသည္မွာ ႏွစ္သာရွိေသးသည္။ အၿငိမ္းစာဝန္ေထာက္ ဦးေမာင္သည္ ဤဆိပ္ႀကီးႏွင့္ ၿခံႀကီးကို စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ရန္ မ်က္စိက်ၿပီး ဂယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ထို႔ျပင္ေပါက္ေရးထက္ေဈးသက္သက္ သာသာရ၍လည္း သေဘာက်စြာ ဝယ္ ယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
မ်ိဳး႐ိုးစဥ္ဆက္ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝသူ
ေတြလည္းျဖစ္၊ ဝန္ေထာက္ဘဝမွာ
စုေဆာင္းခဲ့တာေတြလည္းရွိေတာ့အရ
လိုအၿငိမ္းစားဘဝမွာဤလိုေနရာမ်ိဳးက
ဦးဘေမာင္တို႔အတြက္အသင့္ေလ်ာ္ဆုံး
မဟုတ္ပါလား။စိုက္ပ်ိဳးေရးသာမကေမြး
ျမဴေရးကိုလည္းတစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္လုပ္ႏိုင္
မည္၊ မိမိဝါသနာပါေသာ စာေရးျခင္း၊
ပန္းခ်ီဆြဲျခင္၊ကိုလည္း လုပ္ကိုင္ႏိုင္ ေသာေနရာေကာင္းတစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါ၏။
သို႔ေသာ္ ပထမညမွာပင္ ထူးဆန္း
အံ့ဩမႈတို႔ကို ဦးဘေမာင္ ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရ သည္။ ခိုင္ခိုင္လုံလုံ၊တိတိက်က် မသ
ခ်ာေသး၍တစ္ေၾကာင္း၊ အိမ္သားမ်ား
ေၾကာက္႐ြံ႕ထိတ္လန႔္မည္ကို မလိုလား
၍တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ
ထုတ္ေဖာ္မေျပာျဖစ္ဘဲ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္
မ်ိဳသိပ္ေနခဲ့သည္။
ယခု ဒုတိယညသို႔ ေရာက္ခဲ့ၿပီး ည ႏွစ္နာရီထိုးၿပီကိုလည္းသံေခ်ာင္းေခါက္ သံအရ သိလိုက္ရသည္။ တစ္အိမ္သာ၊ လုံး ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေမာက်ေနၾကၿပီ

ျဖစ္ေသာ္ျငာ၊ ဦးဘေမာင္ တစ္ေယာက္ ကေတာ့ အိပ္စက္မေပ်ာ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနရ
“အူ-ဝူး-ဝူး-ဝူး”
ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ေပၚထြက္လာေသာ
ေခြးအူသံ..
ဦးဘေမာင္က စိတ္ထဲမွ က်ိန္ဆဲေနမိသည္။
“ေတာက္-ေခြးစုတ္ေတြက တစ္ေမွာင့္”
ေခြးအူသံေတြက ရပ္နားသြားျခင္း
မရွိ။ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ထြက္ေပၚေနသည္။
ေခြးအူသံႏွင့္အတူ လင္ေကာင္ပိုး ဟုေခၚသည့္ ငွက္ဆိုးထို၊သံကိုလည္း
တစ္ဆက္တည္း ၾကားလိုက္ရသည္။
“ေတာက္ – ၾကက္သေရမရွိတဲ့
အေကာင္ေတြ”
အိပ္မေပ်ာ္ရသည့္အထဲအမဂၤလာ
အသံမ်ားေၾကာင့္ ဦးဘေမာင္ ေဒါသ
ထြက္ေနရသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ အိမ္
မ်က္ႏွာၾကက္ေနရာမွ လႈပ္ရွားလာ
ေသာအရာတစ္ခု၊

မည္းမည္းသဏၭာန္ႀကီးတစ္ခု၊ ဘာမွန္းေတာ့အတိအက်မရွိ။လေရာင္ ဝိုးတဝါးသို႔ ျမင္ကြင္းက မပီျပင္
ထိုျဖစ္ရပ္မ်ိဳးကို မေန႔ညကလည္း ဦးဘေမာင္ ေတြ႕ ခဲ့ရၿပီး ျဖစ္သည္။ ထို
မည္းမည္းႀကီးသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္
လူတစ္ရပ္ေလာက္ရွိသည္ဟုထိတ္လန႔္
စရာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။မ်က္ႏွာက်က္မွ
ေန၍ ကြၽန္းတိုင္လုံးႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ ထိုအရာက ေလွ်ာဆင္းလာသည္။ အေမွာင္ထဲမွာဆို ေပမယ့္ ထို အေကာင္ႀကီးသည္ လူဝံတစ္ေကာင္၊ ေမ်ာက္ဝံတစ္ေကာင္ႏွင့္ မ်ားစြာတူလု
၏။ ကုန္းကုန္းကြကြ ဟန္ပန္အပူအရာ မွာလည္းလူသားႏွင့္မတူ။ ထိုမည္းမည္း အေကာင္ႀကီးသည္ ဦးဘေမာင္တို႔ ျခင္
ေထာင္နံေဘးတြင္လာရပ္ေလသည္။ “ဘုရား- ဘုရား-ဘာ-ဘာႀကီးပါလိမ့္”
ဦးဘေမာင္မွာ အသံပင္မထြက္ရဲ ဘဲၾကက္ေသေသေနမိသည္။ေအာ္ဟစ္
ရန္လည္း သတိမရ။အာေစ၊ထည့္ထား သလိုျဖစ္ေနၿပီး ေခြၽးေစမ်ားက တစ္ ကိုယ္လုံးစို႐ႊဲေနရၿပီ၊ ဘီလူးစီးခံရသလိုလႈပ္ရွားလို႔လည္းမရ၊
“ဟင္း-ဟင္း-ဟင္း – ေတာက္”

ထိုအေကာင္ႀကီးသည္ ဂါးဂေထာက္ ရပ္ေနရင္းမွ“ေတာက္”တစ္ခ်က္ေခါက္
လိုက္သည္၊ မိမိတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကိုမက်
မနပ္ျဖင့္ငုံ႔ၾကည့္ေနေသာထိုမည္းမည္။
အေကာင္ႀကီးကားအခုလိုအခ်ိန္မေတာ္
သန္းေခါင္ေက်ာ္ကာလ၌ထိတ္လန႔္ဖြယ္ရာအထိ၊
၎၏ သက္ျပင္းမႈတ္သံႀကီး ကလည္း ၾကက္သီးထဖြယ္ ေကာင္းလွ သည္။ မ်က္လုံးအစုံသည္ နီရဲေတာက္ပ လ်က္ရွိေပရာအေမွာင္ထဲမွာ အထင္
အရွား ျဖစ္ေန၏။ အတန္ၾကာေအာင္ ငုံ႔
ၾကည့္ေနၿပီးမွ ထိုအေကာင္ႀကီးသည္
ေျခသံျပင္းျပင္းနင္းကာ အိမ္ေအာက္ ထပ္သို႔ ေလွကားမွ ဆင္းသြားသည္ကို အတိုင္းသား ၾကားေနရသည္။ အံ့ဩစရာေကာင္းတာက မိမိမွ တစ္ပါး အျခားမည္သူမွ် ႏိုးသိၾကဟန္ မတူ။“တဒုန္းဒုန္း” ေျခသံက်ယ္ႀကီးကို
လည္း မည္သူမွ် ၾကားၾကဟန္မတူေခ်။ “ဘုရား – ဘုရာ။ ကေလးေတြဆီ သြားရင္ေတာ့ ဒုကၡပါပဲ”
သားသမီးေတြအတြက္ စိတ္ပူပန္ စြာျဖင့္ လူးလိမ့္ထရန္ ႀကိဳးစားသည္။ မရ။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးကခဲဆြဲထားသလို ေလးလံေနၿပီးလႈပ္ရွား၍မရ၊ မ်က္စိက

ျမင္ေနရသည္။ နာက ၾကားေနရသည္။
ပါးစပ္က ဟစ္ေအာ္၍မရ၊ ခႏၶာကိုယ္က
လႈပ္၍မရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားကိုသာ
အလိလိတ.ရင္။ ေအာက္ထပ္မွ ဘာ အသံၾကားမလဲလို႔ ရင္တထိတ္ထိတ္ ျဖင့္ နားစြင့္ေနမိသည္။
သို႔ေသာ္မည္သည့္ထူးျခားအသံမွ မၾကားရ။အထိတ္တလန႔္ ေအာ္ဟစ္သံ လည္းမၾကားရပါ။ ဆယ္မိနစ္ခန႔္အၾကာတြင္ေလွကားမွျပန္တက္လာေသာ
သံေလးေလးႀကီးကို ၾကားလိုက္ရျပန္သည္။
“တဒုန္းဒုန္း” ေျခနင္းသံႀကီးႏွင့္
အတူမည္းမည္းအေကာင္ႀကီးကအေပၚ ထပ္သို႔ျပန္တက္လာျပန္သည္။ သူ႔ျခ လွမ္းတစ္ခ်က္တိုင္းမွာ သိမ့္ခနဲ-သိမ့္

ခနဲလႈပ္ခါသြားသည္ဟုဦးဘေမာင္ထင္သည္။
သို႔ေသာ္အဘယ္ေၾကာင့္အိမ္သာ၊
မ်ားက မႏိုးၾကေလသနည္း။ အဘယ္
ေၾကာင့္ ထိုအသံကို မၾကားၾကေလ သနည္း၊ ဦးဘေမာင္ မေတြးတတ္ေတာ့ပါ
ထိုအေကာင္ႀကီးသည္ ကြၽန္းတိုင္
ႀကီးမွတစ္ဆင့္ အေပၚမ်က္ႏွာၾကက္သို႔
ျပန္တက္သြားပါသည္။တက္သြားသည္
ဟုဆိုရာတြင္လည္းလူေတြ၊ ေမ်ာက္ေတြ
လိုကုတ္ဆြဲတက္ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္။ေလွ်ာ
ခနဲ အသာေလ၊ တက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုအခါက်မွ ဦးဘေမာင္တစ္ ေယာက္လႈပ္ရွားႏိုင္လာသည္။ ေ႐ြးေတြ

စို႐ႊဲေနသည့္ၾကားမွ ေငါက္ခနဲထထိုင္၍
ဇနီးျဖစ္သူကိုၾကည့္ေတာ့ သူ႔မွာဘာမွ
သိပုံမရ။ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနဆဲျဖစ္သည္။
ခုတင္ေပၚပုံဆင္း၍လက္ႏွိပ္ဓာတ္ မီးျဖင့္မ်က္ႏွာၾကက္ကိုထိုးၾကည့္သည္။
မ်က္ႏွာၾကက္တြင္ မည္သည့္အေပါက္မွ
မေတြ႕ပါ။ ထူးျခားမႈ တစ္စုံတစ္ရာလည္းမျမင္ပါ။
“အိပ္မက္ေလမ်ားလား”ဟုသင္ ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္မိေသာ္လည္းအိပ္ မက္ မဟုတ္မွန္း ဦးဘေမာင္ အသ အခ်ာသိေနသည္။ ထင္ထင္ရွားရွားပီပီ
သသ ျမင္ရၾကားရသည္မ်ားက ဦးဘ ေမာင္အတြက္အေကာင္းဆုံးသက္ေသ
မ်ားျဖစ္ေနပါသည္။

ဒုတိယေျမာက္ညတြင္လည္းရမ္း သာစြာအိပ္စက္ခြင့္ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ရေနၿပီာကား၊
တတိယေန႔မွာေတာ့ ထူးျခားမႈက
ပိုႀကီးထြားလာခဲ့သည္။
ထိုေနက ဦးဘေမာင္သည္ မ်ိဳးေစ့
မ်ားဝယ္ရန္ေလးပိုင္ခန႔္ေဝးေသာၿမိဳ႕ေပၚ
သို႔သြားေရာက္ခဲ့သည္။ျပန္ေရာက္ေတာ့
ေမွာင္စပ်ိဳးေနေလၿပီ၊ ထူးျခားတာက
အိပ္သူအိမ္သားမ်ားအားလုံးလိုလို
ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းတြင္စုၿပဳံေနသည္
ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ဟင္ – ဘာေတြမ်ား ဝိုင္းဖြဲ႕စကား
ေကာင္းေနၾကဘာလဲ”

သူ႔အေမးကိုအိမ္သားမ်ားက မည္ သူမွ်မေျဖၾကဘဲ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ တူညီ မႈတစ္ခုက အားလုံး၏မ်က္ႏွာတြင္
ေၾကာက္လန႔္စိုး႐ြံ႕မႈမ်ားဖုံးလႊမ္းထင္ဟပ္
ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
“ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ-ေျပာၾကဝမ္းပါဦး”
ေလသံက်ယ္က်ယ္၊ ေလသံမာမာ
ေပးလိုက္ေတာ့မွဇနီးျဖစ္သူေဒၚတင္တင္
ႀကီးက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္
ရင္းအခုလိုေျဖ၏။
“ဟူး- ဘယ္ကဘယ္လို စေျပာ ရမွန္းေတာင္ မသိပါဘူးရွင္။ ယုံႏိုင္စရာ ေတာင္မရွိဘူး။ညစာအတြက္ခ်က္ထား တဲ့ ဟင္းေတြလည္း ကုန္ၿပီရွင္” “ေဟး- ဘယ္ – ဘယ္သူစားသြား
တာလဲ”
“မသိဘူး-ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။ အမဲသားဟင္းတစ္အို၊လုံ၊ ကုန္ၿပီ၊ အိမ္ သားေတြ ဘယ္သူမွ မစားရေသးတာေတာ့အေသအခ်ာပဲ။ၿပီးေတာ့ ေသာက္
ေရအိုးေတြ၊အို၊ခြက္ပန္းကန္ေတြလည္း
ပစ္ခြဲထားတယ္”
ဇနီးသည္၏စကားေၾကာင့္ ဦးဘ ေမာင္မ်က္လုံးျပဴးသြားရသည္။

“ေဟ-ဒါျဖင့္ သူခိုးဝင္တာလာ။ သူခိုးဝင္သြားတယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာလာ၊” “ရွင့္တပည့္ – ေမာင္တင္ဝင္းရဲ႕ ေက်ာကုန္းကိုပဲၾကည့္ေတာ့”
ဇနီးသည္၏ ခပ္ဆန္းဆန္းစကား ေၾကာင့္ ဦးဘေမာင္ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားရသည္။ဒ႐ိုင္ဘာကိုတင္ဝင္းကအက်ႌကို လွန္ျပသည္။ သူ႔ေက်ာကုန္း
တြင္ လက္ဝါးရာႀကီးတစ္ခု နီရဲေနၿပီ။ မီ။
ေလာင္ဒဏ္ရာကဲ့သို႔ျဖစ္ေနေသာလက္
ဝါးရာႀကီးကိုၾကည့္ရင္း ဦးဘေမာင္တုန္
လႈပ္သြားရသည္။
“ဒါ – ဘယ္လို ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ တင္ဝင္း။ဘယ္သူလုပ္သြားတာလဲကြ” ကိုတင္ဝင္းက…
“ညကအိပ္မက္ထဲမွာဘီလူးႀကီး
တစ္ေကာင္နဲ႔ ၿပိဳင္ခ်ခဲ့ရတယ္- ဆရာ၊
ဒီဘီလူးႀကီးက ဒီအိမ္မွာ ေနတာတဲ့။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ဒီမွာမေနဖို႔ လာေျပာ
တားအေၾကာင္းမသိေသးတဲ့သူစိမ္၊ေတြ
မို႔ ဒီေလာက္ သည္းခံေနတာတဲ့။ ကြၽန္
ေတာ္လည္း ျပန္ခံခ်ေတာ့ အခု ဆရာ ျမင္ရတဲ့အတိုင္းပါပဲ၊အိပ္မက္လို႔ေတာင္ ေျပာရခက္ခက္ပဲ”ဟု ေျပာ၏။အံ့ဩစရာ၊ မယုံႏိုင္စရာပင္တည္း။

“ႏို႔ – ဒါနဲ႔ မင္းအခု ဘယ္လိုေဝဒနာ
မ်ိဳးခံစားေနရသကို။”
“ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြားေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး ဆရာ။ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းနဲ႔ ပူပူႀကီး ျဖစ္ေန
တာတစ္ခုပဲ”
“ရွိေသးတယ္-ကိုဘေမာင္၊ကြၽန္မ
ညေနက ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရကပ္ ၿပီး ပရိတ္႐ြတ္မယ္လုပ္တုန္း ေတာက္ ေခါက္သံႀကီးကို အနီးကပ္ ၾကားလိုက္
ရတယ္။ ကြၽန္မျဖင့္ ေၾကာက္လိုက္တာ
ရွင္းလွည့္ပတ္ၾကည့္ေတာ့လည္းဘယ္
သူမွ မရွိဘူ။ ဒါပမဲ့ “အနားမွာတစ္
ေယာက္ေယာက္ရွိေနသလိုေလဟပ္ခံရ
သလို ခံစားေနရတယ္။ ဒါနဲ႔ အေပၚထပ္
ကိုမတက္ရဲေတာ့ဘူ။ ရွင္ျပန္မလာခင္
ကအေပၚထပ္မွာတဖုန္းဖုန္းနဲ႔ ေလွ်ာက္
ေနတဲ့ ေျခသံႀကီးကို ကြၽန္မတို႔အားလုံး
ၾကားၾကရတယ္”
“ဟုတ္တယ္ – ဆရာ၊ ကြၽန္မျဖင့္
ေၾကာက္လိုက္တာ”
ထမင္းခ်က္ ေဒၚနိႀကိဳ၊ကလည္း
တုန္လႈပ္စြာျဖင့္ ဝင္ေျပာသည္။ အခု
ေတာ့အိမ္သားအားလုံးအထိတ္တလန႔္
ခုေတာ့ဘာမွဖုံးကြယ္ထား၍မလိုေတာ့။
ျဖစ္ေနရရၿပီ၊ ထိုအေျခအေနေရာက္
အရင္ညေတြက ေတြ႕ ခဲ့ရေသာ မည္း

မည္းအေကာင္ႀကီးအေၾကာင္းကို ခေရ ေစ့တြင္းက်ရွင္းျပလိုက္ေတာ့သည္။ “ဟယ္-အမယ္ေလးေတာ္၊ဒီလိုဆိုမေနရဲပါဘူး။ ေၾကာက္စရာႀကီး၊ ကေလး
ေတြလည္း ရွိေသးတယ္၊ ဒီအတိုင္းဆို
ခက္ရေခ်ရဲ႕။ မေနဘူး ျပန္ေရာင္းမယ္။
ဒီအိမ္ကို ျပန္ေရာင္းမယ္။ ဒါထက္ အန
ညက ဘယ္မွာ အိပ္ၾကမွာတုန္း။ ဒီ
အတိုင္းဆို ဘယ္သူမွ မအိပ္ဝံ့ၾကေတာ့ဘူ။”
ေဒၚတင္တင္ႀကီး၏ စကားကအား
လုံး၏ စကား၊ အားလုံး၏ ဆႏၵဆိုတာ ဦးဘေမာင္ သိလိုက္သည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ညေနေျခာက္နာရီခြဲေနၿပီ။ အခ်ိန္သိပ္မရွိေတာ့၊

“ကဲ-ဒီလိုလုပ္ၾက။ ဒီညေတာ့စမ္း ေခ်ာင္းေကြ႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သြား အိပ္ၾကေတာ့။အိမ္ကိုေသာ့ခတ္ၿပီးထာ
ခဲ့မယ္၊ဆရာဇတာ္ႏွင့္လည္းဒကာရင္း၊
ဆရာရင္းေတြဆိုေတာ့အားနာစရာမလို
ဘူး။ဒီကိစၥကိုေတာ့ဆရာေကာင္းသမား
ေကာင္းနဲ႔ရွာၿပီးလုပ္ၾကမွျဖစ္မယ္” ထိုညက တစ္အိမ္လုံး ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕အိပ္ၾကသည္။ အိမ္ႀကီး၏ရာဇဝင္ကိုစုံစမ္းၾကည့္ေသာ္ လည္းအေထြအထူ၊မရွိခဲ့၊အရင္က ထို

သို႔ ေျခာက္သည္၊ လွန္သည္ဟု မၾကား
ဘူး။ ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြား ျဖစ္ရပ္လည္း မရွိခဲ့
ဟု သိၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စဥ္းစားရပိုခက္ကုန္၏။
ရပ္ကြက္လူႀကီးသူမမ်ားႏွင့္ တိုင္ ပင္ၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
သူတို႔ဆီကလည္းအေထြအထူးမသိရ၊
“အိမ္း- ၾကားရတာအဝန္းပါလား ေဟ့။ မင္းတို႔ အရင္က အိမ္ပိုင္ရွင္ေတြ ေနသြားတာ ႏွစ္ေပါင္းမွ မနည္းဘဲ၊ ဘာ အသံမွမၾကားရဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္-မင္းတို႔
လက္ထက္က်မွဒီလိုအျဖစ္အဆန္းေတြ ႀကဳံရတာလဲ။ အံ့ဩစရာပဲ” “ဟုတ္ပ-ေကလာသံစံအိမ္က သရဲေျခာက္တယ္ ဆိုတာ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးပါဘူး။ အခုက်မွ သရဲကဘယ္ ကဘယ္လိုေပၚလာတာလဲ” ေက်း႐ြာလူႀကီးေတြလည္းစဥ္းစား
မရ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ဤသို႔ အတိတ္ ဆိုး၊ ရာဇဝင္ဆို၊ မရွိပါလ်က္နဲ႔ မိမိတို႔
လက္ထက္က်မႈအဘယ့္ေၾကာင့္ထိုသို႔ ျဖစ္လာရေလသနည္း။ ျပန္ေရာင္းမယ္
ဆိုေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္းေရာင္းထြက္သည္မဟုတ္၊
ထို႔ေၾကာင့္ ယခုလက္ရွိ ျပႆနာ ကို ေျဖရွင္းအေျဖထုတ္ရန္ ဦ၊ဘေမာင္

ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ အိမ္သားမ်ားကို
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ပင္ယာယ္ထားရွိ
ေစသည္။ ေဆးဆရာႀကီ။ ဦးထြန္း၏
လမ္းၫြန္ေျပာျပမႈေၾကာင့္ ဦးဘေမာင္
သည္“ကိုသုညထံ ေရာက္သြားခဲ့ပါသည္။
တကယ္ေတာ့ ကို သုညသည္
အသက္သုံးဆယ္စြန္းစြန္းသာ ရွိေသး
ေသာလူငယ္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္သူ၏
သမထစရဏအစြမ္းကား ေလွ်ာ့တြက္
၍မရ။ေတာေတာင္ ဘုရားအဆူဆူတြင္ အဓိ႒ာန္အလီလီဝင္ရင္း စရဏစြမ္းအား ေတြ႕ျဖည့္က်င့္ေနသူျဖစ္သည္။ လူက ငယ္႐ြယ္ေသာ္လည္း ပါရမိ
ကမငယ္၊လူကနေသာ္လည္း ဘုန္းကံ
က မႏု။ ထို႔ျပင္ စိတ္ေကာင္း ေစတနာ ေကာင္း ရွိသူလည္းျဖစ္ရကာ၊ ကိုသုည ၏သတင္းမွာအေကာင္းသတင္းနည္း ပ်ံ႕လြင့္ေနေလသည္။
ကို သုညက ဦးဘေမာင္ေျပာျပ ေသာကိစၥကို အေသအခ်ာ စုံစမ္းၿပီး တတ္စြမ္းသမွ် ကူညီပါ့မည္ဟု ကတိ ေပးသည္။ နံနက္ကိုးနာရီတြင္ ထိုအိမ္ သို႔ အေရာက္လာခဲ့မည္ဆို၍ ဝမ္းသာ အားရတက္သြားရသည္။ မနက္ ( ၉းဝဝ) နာရီအထိ။

ကိုသုညသည္ အုန္း၊ ငွက္ေပ်ာပြဲ အားအေမႊးနံ႔သာမ်ားပက္ဖ်န္း၍ ဘုရား
ေက်ာင္းေဆာင္၌ဖေယာင္းတိုင္ႀကီးကိုး
တိုင္၊အေမႊးနံ႔သာတိုင္ကိုးတိုင္ကိုထြန္း
ညႇိပူေဇာ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ႂကြ
ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ေတာင္း၍ ၎
လြယ္အိတ္ထဲမွေ႐ႊေရာင္ဖေယာင္းတိုင္
ႀကီးတစ္တိုင္ ထုတ္ယူလိုက္၏၊ ႏွစ္
လက္မပတ္လည္ခန႔္ရွိသည့္ အင္းျပား
တစ္ခ်ပ္ကိုလည္း ၎၏ ပါးစပ္နားကပ္
ကာ တတြတ္တြတ္ႏွင့္ မန္းမႈတ္ေနျပန္သည္။
“အဲဒါ – အင္းကို အသက္သြင္၊ေနတာဗ်
အိမ္ေပၚတြင္ စု႐ုံးေရာက္ရွိေနၾက ေသာ မိသားစုမ်ားႏွင့္ ႐ြာခံလူမ်ားကို
ကာလသားေခါင္းက ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ ရွင္းျပ၏။ ေကလာသစံအိမ္ႀကီးသည္ တစ္႐ြာလုံးအတြက္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာျဖစ္၍ ေနေလၿပီ။
ကိုသုညသည္ မန္းမႈတ္ၿပီးေသာ ၎အင္းခ်ပ္ေပၚတြင္ေ႐ႊေရာင္ဖေယာင္း
တိုင္ႀကီးကို မီးထြန္းညႇိလိုက္သည္။ စကၠဴျဖင့္ ထုတ္ထားေသာအဝါေရာင္ ေဆးမႈန႔္တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ဖေယာင္းတိုင္ ပတ္လည္၌ျဖဴးခ်ေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရ၏။

“ကဲ- ဦးဘျမင့္နဲ႔ အိမ္သားေတြ
ဒီမွာရွိေနတဲ့လူေတြအားလုံး နားေထာင္
ပါးက်ဳပ္အခုပုတ္းစိပ္မယ္။အေျဖတစ္ခု
သိခ်င္လို႔ စိပ္တာ။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ
ခင္ဗ်ားတို႔အားလုံး ဒီဘုရားခန္းထဲမွာပဲ
ေနပါ၊ အျပင္ကို ေျခတစ္လွမ္းမွ မထြက္
ပါနဲ႔။ အရကစၿပီ၊အဝင္၊ အထြက္ မလုပ္
ၾကနဲ႔ေတာ့၊ ဒီအခန္းကို က်ဳပ္က စည္း
သုံးတန္ခ်ထားတယ္။ ဘာမွလည္းစိတ္
မပူၾကနဲ႔။ ေၾကာက္လည္း မေၾကာက္နဲ႔။
ဘာေတြျမင္ျမင္၊ ဘာေတြျဖစ္ျဖစ္ ဒီ
အခန္းထဲက ထြက္ၾကနဲ႔။ အေမႊးတိုင္
ေတာ့မျပတ္ထြန္းထား။ ပြဲက နည္းနည္ေတာ့ၾကမ္းလိမ့္မယ္”
မွာစရာရွိသည္မ်ား မွာၾကားၿပီး
ေနာက္ကိုသုညသည္ မွတ္မိစုံမွိတ္ကာ
ပုတ္ကို ဗာေရာက္ေခ်ာက္ႏွင့္ စိပ္လ
ေတာ့၏။အေမႊးတိုင္ရနံ႔မ်ားမွာတစ္ခန္း
လုံးသင္းပ်ံ႕ထုံလႊမ္းေနေတာ့သည္။အာ၊
လုံးမွာ ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ၿငိမ္သက္စြာ ရွိေနၾကသည္။
ဆယ္မိနစ္ခန႔္အၾကာတြင္ အမိုး ေပၚမွ“တဒုန္းရန္၊ – တဖိုင္၊ဝိုင္း” အသံ မ်ား ၾကားလာရသည္။ ထိုမွ်သာမက “တဟင္းဟင္၊ ညည္းသံႀကီးကိုလည္း

အသည္းအူတုန္ဖြယ္ ၾကားလိုက္ရ သည္။ ေတာက္ခနဲ ေတာက္ေခါက္သံ
ႀကီးထြက္ေပၚလာခ်ိန္မွာေတာ့အားလုံး
ေနစရာပင္မရွိေတာ့။တစ္ေယာက္ႏွင့္
တစ္ေယာက္အသားခ်င္းထိကပ္ထား
ၾကေတာ့သည္။
“ဒုန္း- ဒုန္း… ဒိုင္း – ဂလြမ္း”
“ေတာက္… ဟင္း- ဟင္း-ဟင္း-ေတာက္”
အသံေတြက ပို၍က်ယ္လာခဲ့ သည္၊သို႔ေသာ္- ကိုသုညကားပုတီးစိပ္ မပ်က္။ ဝွန္း-ဒိုင္းအသံမ်ာက အခုပဲ အိမ္ႀကီးၿပိဳေတာ့မလိုလို..။ ထိုစဥ္ကိုသုညသည္ ပုတိ၊စိပ္ျခင္း
ကို ရပ္လိုက္၏။ ပိတ္ထားေသာမ်က္စိ အစုံလည္း ပြင့္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေအာင္ျမင္ခန႔္ညားေသာအသံျဖင့္ ခပ္ က်ယ္က်ယ္ေျပာလိုက္၏။
“အသင္- ဒဝယကၡ၊ဤအိမ္ႏွင့္ၿခံ
သည္သင့္ေနရာမဟုတ္။ သင္ႏွင့္ မအပ္
စပ္အိမ္သားမ်ားကိုလည္းမည္သည့္
ပေယာဂႏွင့္မွ် ေႏွာင့္ယွက္ ခြင့္မျပဳ၊
စတုမဟာရာဇ္ နတ္မင္းႀကီးေလးပါးသို႔
လည္းသစၥာျပဳ၍သင္၏ဘုံဌာနအတြက္
ေနစရာ ေတာင္၊ခံေပးၿပီးျဖစ္သည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ယခုပင္လွ်င္ဤအိမ္ဤၿခံမွ

အျမန္ဖယ္႐ြာပါ၊ ငါ၏ အမိန႔္မဟုတ္၊ အထက္ထြက္ရပ္ေပါက္ ဆရာေတာ္ဘုရား၏ အမိန႔္”
ဟု ေႂကြးေၾကာ္အမိန႔္ ျပန္လိုက္ေလသည္။
အမိန႔္သံဆုံးၿပီး သိပ္မၾကာခင္ပင္ “ဝုန္းခနဲအသံႀကီးႏွင့္အတူမီးခိုးလုံးႀကီး တစ္လုံးကေဝါခနဲၿခံအျပင္ကို ေ႐ြ႕လ်ား ထြက္ခြာေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။
“ကဲ- ဦးဘျမင့္၊ ဦးဘျမင့္တို႔ဒီအိမ္ ကိုဝယ္ေတာ့မိသားစုေတြေျပာင္းမလာ ခင္လက္သမားေတြေစၿပီးျပဳျပင္ေပး တယ္ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္- ဟုတ္ပါတယ္- ကိုသုည၊
အႀကီးအက်ယ္ျပင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။
မ်က္ႏွာၾကက္ေတြ႕ ကြာက်ေနတာကို
ျပန္႐ိုက္ခိုင္းတယ္။ ေဆြးေနတဲ့ ဆင့္
တန္းတခ်ိဳ႕ကိုလဲတယ္ ဒီေလာက္ပါပဲ -ကိုသုည”
“အင္း- ဟုတ္ၿပီ၊ ဒီတုန္းက လက္
သမားအဖြဲ႕ထဲမွာအသားျဖဴျဖဴ၊ ႏွာတံ ေပၚေပၚလူငယ္တစ္ေယာက္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီလူငယ္က ပန္းခ်ီပန္းပုလည္၊ ဝါသနာ ပါေတာ့ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူ။ အပ်င္၊ေျပသေဘာနဲ႔ ဆင့္တန္းေပၚမွာ ထိုင္ရင္း ဘီလူး႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္ ထုခဲ့
တယ္။ သူ မသိလိုက္တာကဒီအခ်ိန္မွာ ဘီလူ၊နကၡတ္နဲ႔ စန္းယွဥ္ၿပီးထုလိုက္
ေတာ့ တိုက္ဆိုင္ၿပီ။ ဘိလူ၊႐ုပ္က
အသက္ဝင္သြားတာပါပဲ။ ခမ်ာ ေပါ့တီး
ေပါ့ဆနဲ႔ အ႐ုပ္ကို မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚမွာ ထားခဲ့မိတယ္။ ဒီေကာင္ႀကီးကညဘက္ မွာေသာင္းက်န္းေတာ့တာပါပဲ” “ဒါ- ဒါျဖင့္ ညဘက္မွာ မ်က္ႏွာ ၾကက္ေပၚက ဆင္းဆင္းလာတာ အဲဒီ ဘီလူးေပါ့”
“ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ” “ဘုရား = ဘုရား”
“အမယ္ေလးေတာ့ -ကိုသုညနဲ႔
အေတြ႕ျပန္လို႔သာေပါ့။ ေၾကာက္စရာႀကီး”
“ေၾကာက္စရာေကာင္းသလို မွတ္
သားဂ႐ုျပဳစရာလည္း ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ
ဦးဘျမင့္ က ကာလသားတစ္ ေယာက္ကိုတက္ၾကည့္ခိုင္းရာကိုသည္

ေျပာသလိုပင္ ဘီလူး႐ုပ္ေသးေသးတစ္ ႐ုပ္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “ကဲ-အားလုံးျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ။
အခုေတာ့ ရွင္းသြားပါၿပီ၊ သူ႔ဘဝ သူ႔ ေနရာမွန္ကို ျပန္ဧရာက္သြားၿပီ။ စိတ္ရ လက္ခ်သာေနေတာ့၊ ေနာက္ထပ္ ၁ အေႏွာင့္အယွက္မွ မရွိေတာ့ဘူး” “ေက်းဇူးႀကီးပါေပတယ္-ကိုသုည
ရယ္”
အမႈမဲ့၊ အမွတ္မဲ့ ျပဳလိုက္ေသာ ကိစၥေလးတစ္ခုက မထင္မွတ္ေလာက္ ေအာင္ အေႏွာင့္အယွက္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရ သည္ကို ေျပာမယုံႀကဳံဖူးမွသိဆိုသလို ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ဦးဘျမင့္တို႔အတြက္ေတာ့
ေကလာသစံအိမ္မွ အသက္ဝင္လာ ေသာ ဘီလူးျဖစ္ရပ္ကို ကိုယ္ေတြ႕ ႏွင့္ ယွဥ္၍ အံ့ဩစြဲထင္ဖြယ္ ျဖစ္ရပ္ဆန္း တစ္ခုအျဖစ္ အၿမဲအမွတ္ရေနေတာ့ မည္မွာအေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ပါေတာ့၏
သတည္။