Unicode Version
” ခေါင်းပြတ်တစ္ဆေ ”(စ/ဆုံး)
————————————-
ထွေးအောင်ရွာကလေးမှာ တောင်ခြေနားနီးသောရွာကလေးဖြစ်သည်။ ရှာယူရွာသားများမှာ ယောင်ယူမယ်လုပ်များခြင်ကြ၍ ရွာပတ်လည်ရှိ လယ်ကွင် များတွင် ရာသီအလိုက် ကောက်ပဲသီးနှံများကိုစိုက်ပျိုးလုပ်ကိုင်ကြ၍အသက်မွေး နေထိုင်ကြလေသည်။
ထွေးအောင်နှင့်ငြိမ်းမောင်တို့ညီအပ်ကိုကနှစ်နှစ်ကြီးနှစ်နှစ်ငယ်ညီအစ်ကိုများ
ဖြစ်လေသည်။ ကျောင်းနေအရွယ်ရောက်ကြလျှင် ရွာရှိ မူလဘန်းကျောင်းတွင် ပညာသင်ယူကြရသည်။ ရွာမူလတန်းကျောင်းတွင် စတုတ္ထတန်း အောင်မြင် ခဲ့ကြဂသာအခါရွာမှ မြို့ကျောင်းသို့ သွားရောက်ကြသောအခါရွာမှ မြို့ကျောင်းသို့
သွားရောက်သင်ယူရမည်ဖြစ်သောကြောင့်မိဘများမှစိတ်မရသဖြင့်ကျောင်းဆက်
“သားသို့ရယ် – ဟိုမြို့ကျောင်းကို သွားတက်ကြရမှာကိုဘာ့ကြေင်တစ်သန်၊ အေးတစ်တန်နဲ့ သားတို့ကို အဖေတို့ စိတ်ချပါဘူးကွယ်၊ ပြီးတော့ – သားတို့အဖေ ားလည်းကိုယ်ဖွဲ့လက်ဖွဲ့ရှိဘဲငယ်အလုပ်ကိုတစ်ယောက်လုပ်ကိုင်နေရတယ်၊
မဟုတ်လား။ သားတို့ကိုမင်းတို့အဖေက ကြီးလာရင် အားကိုးရမှာပဲလို့မျှော်လင့်
ထားတာကွယ်၊ ပြီးတော့ အမေတို့က
လယ်သမားတွေ့ဆိုတော့ ဒီလယ်တွေ
ကို စိုက်ပျိုးလုပ်ကိုင်ပြီး စီးပွားရှာကြ
ရတာလေ၊သားတို့ကိုဆယ်တန်းအောင်
တဲ့အထိ ဘွဲ့ရတဲ့အထိလည်း အမေတို့
ထားမပေးနိုင်ကြပါဘူး။အခုဆိုရင် သား
တို့ရွာက မူလတန်းပညာသင်ယူပြီးကြ
လို့ရေးနိုင်၊ဖတ်နိုင်၊တွက်နိုင်ချက်နိုင်ကြ
ပြီပဲ။ ဒီလောက်နဲ့ပဲ သင်ယူပြီး အသက်
ရလာတဲ့သားတို့အဖေရဲ့လယ်လုပ်ငန်း
မှာ ဝိုင်းကူပြီးလုပ်ပေးကြပါ- သားတို့ရယ်”
မိခင်ကြီးက သားနှစ်ယောက်အား အကျိုးအကြောင်းရှင်းပြကာ ဖခင်၏
အလုပ်တွင် ဝိုင်းကူလုပ်ပေးရန် တိုက် တွန်းနေလေသည်။
မိခင်ကြီးပြောပြသည်မှာလည်း မှန်တော့မှန်ပေသည်။ ရွာထဲတွင် မြို့ ကျောင်းသို့ တက်ရောက်သင်ယူနေကြ သော ကျောင်းသားတချို့ရှိ၏။ ရွာမှ မြို့ကျောင်၊သို့ ဆက်လက်တက်ခါစက ဘွဲ့ရ၊ ပညာတတ်ကြီးဖြစ်သည်အထိ သင်ယူမည်။ဘွဲ့ရပြီးလျှင်လယ်ထဲဆင်း
မလုပ်တော့ဘဲ အစိုးရရုံးတစ်ခုခုတွင်
အလုပ်ဝင်လုပ်ကြမည်ဟု ကြွေးကြော်
ခဲ့ကြ၏။ ထိုကျောင်းသားတို့မှာ မြို့သို့
ကျောင်းတက်ကြပြီး ရုပ်ရှင်ခိုးကြည့်
လာတတ်၏။ အပေါင်းအသင်းများနှင့်
ကျောင်းပြေးတက်လာ၏။ ပိးကရက်
သောက်တတ်လာကြ၏။ ဆယ်တန်း
ရောက်ကြလျှင် တစ်နှစ်ဖြေလည်း
မအောင်၊နှစ်နှစ်ဖြေလည်းရှုံးဖြင့်အကြိမ်
ကြိမ်ရှုံးခဲ့ကြသောအခါ ကျောင်းကို စိတ်
နာလာကြ၏။ ဆက်လက်ပြီးအောင်မြင်
အောင် ကြိုးစားချင်စိတ်ကင်းမဲ့လာကြ
၏။ ကျောင်းအတန်းပညာကိုလည်း ပြီး ဆုံးအောင်မသင်၊မိဘတို့၏လုပ်ငန်းများ၊ မှာလည်းနားမလည်ကြ၊ဝင်မလုပ်တတ် နှင့် ယောင်ခြောက်ဆယ်ဘဝ ရောက်ခဲ့
ကြ၏။နောက်တော့ ရွာထဲလည်ပတ်နေ ကြရင်းမှ မိန်းမရသွားကြ၏။ မိန်းမသာ
ရခဲ့ကြသည်၊အလုပ်ကိုဖြစ်ဖြစ်မြောက်
မြောက် မလုပ်မကိုင်တတ်ကြသဖြင့်
မိဘကပင် ကျွေးမွေးထားကြရလသည်။
ထွေးအောင်တို့ မိဘများက သူတို့
အား ဘွဲ့ဒီဂရီရသည်အထိ သင်ပေးနိုင် ရန် အင်အား မရှိကြပေ။ ပညာဆုံးခန်၊
တိုင်အောင် မသင်နိုင်မည့်အတူတူမိဘ
တို့၏စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွင်ဝင်ရောက်
လုပ်ကိုင်ကြရင်း ကျွပ်၊ကျင်အောင်
ဝင်လုပ်ကြပါမှ တစ်မျိုးမဟုတ်တစ်မျိုး
ကတတ်သီလာမည်ဟု သဘောပေါက် ခဲ့ကြသည်။
“အဖ- သားတို့လေ ပညာကိုဆုံး
ခန်၊တိုင်အောင် မသင်နိုင်မယ့်အတူတူ
မြို့ကျောင်းကို ဆက်မတက်ကြတော့
ဘူးအဖေ၊ အဖေနဲ့အတူ လယ်လုပ်ငန်း
တွေမှာပဲကျွမ်းကျင်အောင်သင်ယူလုပ်
ကိုင်ကြရင်း အဖေ့ကို ဝိုင်းကူကြမယ်
“အေးပေါ့ကွာ-အဖေတို့အနေနဲ့ဗျာ
ကလည်း သားတို့ကို ဘွဲ့ရတဲ့အထိမှ မထားပေ။နိုင်ကြတာပဲ။ ဒီတော့လယ်တဲ
အလုပ်ကို ဝိုင်းကူလုပ်ပေးကြမယ်ဆို
တာသိရတော့အဖေတအားအားတက် မိတယ် သားတို့ရယ်” ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်လည်၊ ဖခင် ကြီး လယ်ထဲဆင်းလျှင် လယ်ထဲသို့
လိုက်သွားကြ၏။ လယ်ကွက်များတွင်
ထယ်ထိုးပုံကို လေ့လာကြသည်။ “သားတို့ ထယ်ကိုင်ပြီး နွားတွေနဲ့ ထယ်မောင်းရင် ထယ်ကို သတိထားပြီးကိုင်လိုက်ကြရတယ်ကွ။ အထူးသဖြင့် လယ်ကွက်ဆုံးလို့ နောက်ပြန်လှည့်ရင်
ထယ်ကို ပိုပြီးသတီထားကိုင်ပေး
ရတယ်။ သတိမထားရင် နောက်ကိုပြန်
အကွေ့မှာ နွားခြေထောက်ကို ထယ်
သွားပူးဝင်နိုင်တယ်လေ၊အလုပ်ထဲဝင်ခါ
နီးမှနွားခြေထောက်ဒဏ်ရာရခဲ့ရင်ဒဏ်
ရာပျောက်ကင်းတဲ့အချိန်အထိတင့်
နေကြရလို့အလုပ်ရက်ပျက်ရောက္ခ”
“အဖရာထယ်သွားထိုးပိပြီးဒဏ်
ရာရရင်တော့ပျောက်ကင်းအောင်တော့
အနားပေ။ထားရမှာပဲ မဟုတ်လာ၊-
အရာ ပျောက်ကင်းတဲ့အထိ
နွားတွေကို လယ်ထဲမဆင်းဘဲ နားထား ခဲ့ရင် စပါးစိုက်ရတာ နောက်ကျပြီပေါ့
“နောက်ကျလည်း ဘာတတ်နိုင်မှာလဲအဖဗရာ”
“ဟ- နောက်ကျတော့ ပျို။ပင်တွေ က ပျိုးသက်ရင့် ကုန်ပြီလေ၊ ပျိုးသက် ရင့်သွားရင် စပါးအပင်ပွားချိန်နည်းသွား တာပေါ့ကွာ၊အပင်မပွားရင်စပါနှံထွက် တာနည်းပြီးစပါးထွက်လျှော့နည်းရတာပေါ့ကွ
“ဟင် – စပါးက အပင်ဖြစ်လာရင် သိ၊တာပဲ မဟုတ်လား-အဖေရ”
“သီးတော့သ်းတယ်လေ၊ ဒါပေမဲ့
အချိန်မီအခါမီ ပျိုးသက်ကိုစိုနဲ့ စိုက်တဲ့
စပါးပင်လောက် သံအားမကောင်းတော့ဘူး။
ဖခင်ဖြစ်သူက သူ့သားများအား
မသိနားမလည်ကြသည်ကို သဘော
ပေါက်နားလည်အောင် ရှင်းပြပေးနေသည်။
“ဆောင်းရောက်လာရင်ပြောရ မရှိတော့ထယ်ကြောင်းကို ပါးပါးလွှာ ထိုးရတယ်။ ဒါမှ ထယ်ရေးညက်တယ်၊ ပဲတို့ နှမ်းတို့စိုက်ရင် ထယ်ရေးညက်ဖို့
လိုတယ်ကွ။ မတ်ပဲ၊ ပဲနောက်၊ကုလားပဲ
တို့ဆိုရင်တော့ ထယ်ရေးကျဲကျဲထိုးပြီး
ပဲနောက်၊ကုလားပဲတို့ဆိုရင်တော့ထယ်
ရေးကျဲကျဲထိုးပြီးတာနဲ့ မျိုးပဲစေ့တွေ
ကျဲပြီးကြမ်းတုံးရိုက်ပေးတာနဲ့အပင်တွေ
ပေါက်လာပြီး သီးနိုင်ကြတယ်ကွ” “အဖေ – ထယ်ရေးမညက်ရင် ဘာ
ဖြစ်နိုင်လဲဟင်”
“လယ်ရေးမညက်ဘဲမြေပဲတို့၊ နှပ်၊
တို့ စိုက်ခဲ့ရင်အပင်တော့ ပေါက်လာပေ
မဲ့ ဥအုချိန်ရောက်ရင် ပြေကြပ်လို့ ဥသိပ် မဆင်းနိုင်ဘူးကွ”
“ဟာ-ညီလေး ငြိမ်းမောင်ရေ၊ အဖေထယ်ဖြုတ်ပြီးဆိုတော့
နွာ၊နှစ်ကောင်ကို မြက်ပေါတဲ့နေရာမှာ သွားကျောင်းပေး”
ထွေးအောင်က ထယ်ကျွတ်သွား
သောလယ်ကွက်အားကန်သင်းပေါက်ကူသည်။
“ကန်သင်းပေါက်တာကကန်သင်း
ဘေးတစ်လျှောက်က မြက်ပင်တွေကို
ရုပ်ပေါက်ပေးပြီး ကန်သင်းအသစ်လို
ဖြစ်အောင် မျက်နှာသစ်ပေ၊ရတာပဲကွ၊
အဲဒီလိုမြက်တွေရှင်းသွားအောင်မျက်
နှာသစ်ပေးမှစပါးပင်တွေပေါက်လာတဲ့
အခါကန်သင်းကမြက်တွေဆင်းပြီးနွယ်
မတက်နိုင်ဘူးပေါ့ကွာ”
“မြက်တွေ စပါ၊ပင်တွေပေါ်နွယ်
တက်ကြရင် ဘာဖြစ်နိုင်လဲအဖေ”
“ဟ-စပါးပင်ဟာမြက်နွယ်တွေက လိမ်တက်တော့ စပါးပင် လွတ်လွတ်
လပ်လပ်မကြီးထွားနိုင်လို့အသိလည်း
ကောင်းကောင်၊ မသိ၊နိုင်တော့ဘူးပေါ့သားရယ်”
ထွေးအောင်နှင့် ငြိမ်းမောင်တို့ညီ
အစ်ကိုမှာ သူတို့ဖခင်ကြီးနှင့်အတူ လယ်တဲလိုက်ကာ ဝိုင်းကူကြရင်းမှ လုပ် ကိုင်နည်း ဗဟုသုတများကို လေ့လာမှတ်သားထားကြရသည်။ သူတို့လုပ်နိုင်
ကိုင်နိုင် ဖြစ်လာကြသည့်အခါအသက်
ရလာသော သူတို့ဖခင်ကြီး၏လုပ်ငန်း
တာဝန်များကို လုပ်ကိုင်လာနိုင်ကြမည်ပင်၊
“ပျို့- ကိုဖိုးထောင်၊ ခင်ဗျားကသား နှစ်ယောက်တောင် မွေးထားတာဆို တော့ ခင်ဗျားအကွက် အားကိုးရပြီပေါ့ ဗျာ၊ ကျုပ်မှာက သမီးတွေချည်းဆိုတော့ သားတွေလောက် အားကိုးရပါဘူးဗျာ” လယ်နီးချင်းများက သားနှစ် ယောက် အားကိုးရလာသော ကိုဖိုး ထောင်ကိုအားကျကာပြောဆိုခဲ့ကြခြင်း
ဖြစ်သည်။ တကယ်လည်း ထွေးအောင် တို့၊ ငြိမ်းမောင်တို့ညီအစ်ကိုက သူတို့
လုပ်နိုင်သမျှ အလုပ်များဖြင့် လယ်ထဲ
တွင် သူတို့ဖခင်ကြီးအားဝိုင်းကူလုပ်ပေး နေကြလေသည်။
ထွေးအောင်နှင့် ငြိမ်းမောင်တို့ ညီ အစ်ကိုလည်း ဖခင်ကြီးနှင့်အတူ လယ် ဘဲအတူလိုက်၍ဝိုင်းကျလုပ်ပေးကြရင်းလယ်လုပ်ငန်းများ လုပ်ကိုင်ရပုံကို
ဘဖြည်းဖြည်း နားလည်သဘာဝပတ်
လာခံကြသည်။ အရွယ်တွေလည်း
ရောက်လာခဲ့ပြီဖြစ်၍ လုပ်တတ်ကိုင်
ဘတ် ဖြစ်လာခဲ့ကြသည်။
“အဖေ- ဒီလိုမှတော့ အဖေ လယ် ထဲ ပဆင်းနဲ့တော့ဗျာ၊ သားတို့ နှစ်
ယောက်ပဲဆင်းကြတော့မယ်၊အဖေက အိမ်မှာပဲနေပြီးလိုအပ်တာ ညွှန်ပြပေး
ပေါ့-အဖေရာ”
“အေးလေ- သားတို့ပဲ လယ်ဆင်း ကြမယ်ဆိုတော့အဖေနားချိန်ရနိုင်ပြီ ပေါ့။ဒါပေမဲ့ကွာအဖအိမ်မှာနေမယ့် ပျိုးစည်းနှီးဖြာတာတို့၊ ကောက်စိုက်မ
ချိန်းတာတို့ လုပ်ပေးထားပါ့မယ်ကွာ၊
အဖအလကားမနေပါဘူး” ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်မှာတိုင်တိုင်
ပင်ပင်နှင့်လယ်ထဲဆင်းခဲ့ကြသည်။တစ်
ယောက်က ထယ်မောင်းလျှင် တစ်
ယောက်က ကန်သင်းဆည်၏။ တစ်
ယောက်နွားကျောင်းလျှင်တစ်ယောက်
ကကန်းသင်းပေါက်၏။တစ်ယောက်က
ပြီးနတ်လျှင် တစ်ယောက်က လယ်
ကွက်များကို သမန်းလူးပေးလေသည်။ ထိုသို့ဖြင့် သူတို့လုပ်ကိုင်သောလယ်ပွဲ
မှာအချိန်အခါပီပြီးစီးခဲ့တော့သည်။
“သားရေ- မင်းတို့ ဆောင်းပဲတို့၊ ဆောင်းနှမ်းတို့၊ ထယ်မဝင်သေးချိန်မှာ အိမ်အတွက် ဟင်းရွက်စင်ထိုးနိုင် အောင် တောထဲသွားပြီ။ ဝါးတစ်ခေါက် လောက် စုတ်ပေးကြဦးဟေ့” ကိုဖိုးထောင်တို့အိမ်တွင် အိမ်
နောက်ဘက်၌ မြေကွက်လပ်တစ်ခု ရှိ နေ၏။ အိမ်နောက်ဖေ။ ဈေးဆိုင်တည် ဆိုစကားအတိုင်း ထိုမြေကွက်ကိုထယ် ထိုးကာ ချဉ်ပေါင်၊ ခရမ်း၊ ငရုတ်၊ မုန်လာ စသည့် ဆောင်းသီးနှံများစိုက်ကြသည်။ ထိုအခင်းမှ သီးပွင့်လာကြလျှင် ရေးမှ ဝယ်စရာမလိုဘဲ စိုက်ခင်းထဲမှ ခူးဆွတ်
ကာလတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ချက်ပြုတ်
စားနိုင်ကြလေသည်။ ဆောင်းရောက်
လျှင်ခြံစည်းရိုးဘေး၌ ဘူးပင်၊ သခွားပင်၊
ပဲပင်များစိုက်ပြီးစပ်ထိုးပေးထားရသည်။
အပင်များကြီးထွားရှည်ထွက်လာလျှင်
စင်ပေါ်တက်ကာ သိ၊ပွင့်လာကြသည်။
အသီးများလှိုင်လှိုင်သီးလာလျှင် အိမ်မှ
စားမနိုင်တော့သဖြင့် ခူးဆွတ်၍ပင်
ရောင်းနိုင်လေသည်။
တစ်နံနက် စောစောတွင် ထွေး အောင်တို့ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် ဟင်း ရွက်ဝင်ဝါးခုတ်ကြရန်လှည်းကောက်ရန် မောင်းလာခဲ့ကြလေသည်၊ “အစ်ကိုကျွန်တော်တို့ ဘယ်တော ကို သွားနှုတ်ကြမှာလဲဗျ”
“ဟင်းရွက်ဝင်ထိုးမယ့် ငါးဆိုတော့
တိုင်လုပ်ဖို့ ဝါကြီးတွေလည်းခုတ်ရမယ် ကွ၊ ဒါကြောင့် ဝါးပေါတဲ့နေရာကို သွား
ရုတ်ကြရမှာပဲက္ခ”
“ဝါးတွေက နှစ်တိုင်၊ ဝင်ခုတ်ခဲ့ကြ တော့ ဒီအနီးအနားမှာတော့ မပေါနိုင်
ဘူး အစ်ကိုရ”
“ဒါဆိုရင်တော့ ဟိုကျတ်မြောင်ထဲ ပဲဝင်ခုတ်ကြတာပေါ့ကွာ”
“ဟင်-ဖြစ်ပါ့လားအစ်ကိုရ၊အဲဒီ ကျတ်မြောင်ကအလွန်အခြောက်ကြမ်
လို့ လူတိုင်းလိုလို ရှောင်ထားတဲ့မြောင်
“မင်းကလည်းကွာ၊ အစ်ကိုတို့က ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်ပဲ၊ ဘာကြောက်
စရာရှိရမှာလဲကွ၊ဝါကာ့အဲဒီကျက် မြောင်ဘက်မှာပဲ ပေါမှာပဲကွ” သူတို့လည်၊ ဟင်းရွက်စင်ဝါးတစ်
ခေါက်သာ ဝင်ရှုတ်ကြမည်ဖြစ်၍ ဝါးပေါ
သောထိုမြောင်လှည်းစခန်၊အထိလှည်း
မောင်းဝင်လာကာ လှည်းစခန်းတွင် လှည်းဖြုတ်ခဲ့ကြသည်။
“အစ်ကိုရေ-လှည်းစခန်းမှာလည်း တစ်လှည်းမှ မတွေ့ရတော့ ဒီကျတ် မြောင်ထဲကိုဘယ်သူမှုဝင်မဟုတ်ကြဘူး ဆိုတာ သိရတယ်”
“ဟ- ခုအချိန်က လယ်ပြီးခါစပဲ ရှိသေးတော့ ဘယ်လာခုတ်ကြဦးမလဲ ကွ၊ နောက်နားပိုင်းမှာတော့ဝင်လာပြီး ခုတ်ကြမှာပေါ့ကွာ”
လှည်းဖြတ်ထားပြီး နွားနှစ်ကောင် ကိုသစ်ပင်ရိပ်တွင်ချည်ထားကာလှည်း ပေါ်တင်လာခဲ့သော ကောက်ရိုးများ
ကျွေးထားကြသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် > လှည်းစခန်းဘေးတစ်လျှောက်ရှိ တောင်ကုန်း၊တောင်စောင်း၊မြောင်ဘေး တို့တွင် ပေါက်ရောက်နေကြသောဝါ၊
များကို ခုတ်ကြလေသည်၊ ထိုသုတ်ပြီး သောဝါးများကိုထမ်းထမ်းပြီး လှည်းနာ၊ သို့ သယ်ယူကာ ပုံထားကြသည်။
“အစ်ကိုကြီးရ-ဝါးတွေ့တော့
အတော်ရနေပြီ။ တော်တော့မှ ထင်တယ်”
“ဟာ- အခုမှတ်ထားတဲ့ဝါးတွေက
ထင်းဝါးအသေးတွေပဲကွ၊စင်တိုင်စိုက်ဖို့
ဝါးခပ်လတ်လတ်တွေ ရှာရုတ်ရဦးမယ်
မြောင်ထဲအတိုင်းခပ်လှမ်းလှမ်းသို့
တိုးဝင်ကြကာ ဝါးခပ်လတ်လတ်များကို
ခုတ်သယ်လာကြသည်။
မွန်းတည့်ခါနီးအချိန်တွင်ခုတ်ထမ်း သယ်ထားသောဝါးများကို လှည်းပေါ်
စတင်ခဲ့ကြသည်။
“အစ်ကိုကြီ၊ ကျွန်တော်တို့ ဝါးတွေ့ပြီးပြီးချင်း လှည်းပြန်မောင်းမှာ
လားဗျ
“ဟာ- ငါ့ညီကလည်း နေပူကြီးထဲ ဘယ်ပြန်မောင်းလို့ ဖြစ်မှာလဲကွ၊ ညနေ စောင်းမှပဲပြန်မောင်းကြရမှာပေါ့”
“ဒီလိုဆိုရင် နွားနှစ်ကောင်ကို ဒီ
မြောင်ထဲမှာ ဘယ်ပြန်မောင်းလို့ဖြစ်မှာ လဲကွ၊ ညနေစောင်၊မှုပဲပြန်မောင်းကြရ
မှာပေါ့”
“ဒီလိုဆိုရင် နွားနှစ်ကောင်ကို ဒီ
မြောင်ထဲမှာလွှတ်ပေးထားရင်မြက်တွေ
ပေါပေါနဲ့ ဗိုက်တအားပြည့် ကြမှာပဲအစ်ကိုရ”
“အင်၊လေ- လွှတ်ပေးထားလိုက် ပေါ့၊ နွားတွေမှာရှူလုံ၊တွေပါနေတာပဲ၊ ပြန်မောင်းခါနီးမှာ ချူသံနားထောင်ပြီး လိုက်မောင်းနိုင်မှာပဲ”
ဝါးများတင်ပြီးကြလျှင် မွန်းတည့် ချိန်ရောက်လာ၍အထက်ဘက်ရှိမြောင်
ထဲက ရေစမ်းတစ်ခုသို့ သွားကြကာ ရေစမ်းဘေးက ကျောက်တုံးများပေါ်
ထိုင်ကြ၏။
“ကဲ-ဒဟေ့၊ ငါတို့ရေစမ်းထဲမှာကိုယ် လက်သန့်ဝင်ကြပြီး ယူလာတဲ့ ထမင်း ထုပ်ကိုဖြေစားကြရမယ်ဟေ့”
နှစ်ယောက်သား တောပိုင်တောင် ပိုင်တို့အားစားဦးစားဖျားတင်မြှောက်ပြီး၊ လျှင် စားခဲ့ကြသည်။ နေက ပူလှသဖြင့် စမ်းရေအိုင်ဘေ၊ ကျောက်တုံးများပေါ် တွင်လှဲကာအနားယူရင်းနေအေးချိန်ကို စောင့်ခဲ့ကြလေသည်။
မောကမော၊ ပိုက်က လေးခဲ့ကြ
သဖြင့်နစ်ယောက်သားမှာကျောက်တုံး ကြီးများပေါ်တွင် တုံးလုံးလှဲနေကြရင်း
အိပ်ပျော်ခဲ့ကြလေသည်။
တစ်နာရီကျော်ကျော်ခန့် အိပ်ပျော်
နေကြရာမှ စမ်းရေအိုင်ထဲမှရေသံကြား ၍ ငြိမ်းမောင်နို၊လာကာ ရေအိုင်ဆီသို့ လှမ်းကြည့်ခဲ့သည်။
“ဟင်-လူတစ်ယောက်ကျောကြီး ပေးပြီး စမ်းရေအိုင်ထဲကဝရကို ငုံ့ သောက်နေတာပါလာ။”
“ဪ… ဒီလူလည်း တောထဲလာ ရင်း ရေငတ်တာနဲ့ ဒီစမ်းရေအိုင်ကရေ ကို တွေ့ပြီးသောက်နေတာထင်ပါရဲ့” ညီဖြစ်သူ ငြိမ်းမောင်ကထိုရေနံ့ သောက်နေသူအား နောက်မှကြည့်နေ ကာ သူတို့လိုပဲ တောထဲသို့ တစ်ခုခုလာခုတ်သူဟု ထင်မှတ်ခဲ့လေသည်။
ကြည့်နေရင်းမှထိုသူလည်းရေသောက်
ပြီး၍ မတ်တတ်ရပ်ကာသူတို့လှဲနေသော
ကျောက်တုံးများဘက်သို့လှည့်လာလေ
သည်။ “ဟာ”
“ဟင်”
“ဒီလူကကိုယ်လုံးကြီးပဲရှိပြီး ခေါင်း မရှိတဲ့လူကြီးပါလား လည်ပင်းက ငုတ် တိုကြီးပဲ၊ဒါ-ဒါ- ခေါင်းမရှိတဲ့ခေါင်းပြတ် တစ္ဆေခြောက်တာပဲဖြစ်မယ်”
“အစ်ကိုကြီး- အစ်ကိုကြီး- ထ- ထ – ပါဗျ၊ မြန်မြန်” “ဟင်-ဘာလဲ- ငါ့ညီရ”
“ဟိုရှေ့မှာရှိတဲ့ လူကို ကြည့်လိုက်
“ဟာ-ခေါင်းမပါတဲ့ခေါင်းပြတ်ကြီးပါလာ။
“ဟော-ဟော- ခေါင်းပြတ်တစ္ဆေ ကြီးကကျွန်တော်တို့ကြည့်နေလို့ပြောင် အထက်ပိုင်။ထဲ ဝင်သွားနေပြီ” “ဟုတ်တယ်ဟေ့ – ဒီခေါင်းပြတ် တစ္ဆေကြီးဟာ မွန်းတည့်ချိန်လူခြေ တိတ်ချိန်မှာတို့ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် ကို ခြောက်ပြတာပဲကွ”
“အင်း… ဒါကြောင့်ဒီကျတ်တောကို ဘယ်သူမှထင်းဝါးတွေလာမခုတ်ခဲ့ကြတာကိုး”
“မင်းကြောက်နေလာ၊ ငါ့ညီ၊ငါတို့
က ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်ပဲကွာ၊ ဘာ ကြောက်ရမှာလဲ၊ နွားတွေကို အမြန်ရှာ ပြီ။လှည်းကောက်ပြီးပြန်မောင်းကြမယ်
ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်လည်း ဓား တစ်လက်စီကိုင်ကာ နွားများကို ရှူသံ နားထောင်၍ လိုက်ရှာကြသည်။ “ဟော-အစ်ကိုဟိုရှေ့မှာနွားတွေကိုတွေ့ပြီ”
“ဟာ – နွားတွေ ဗိုက်တွေ ကားန တာပါလာ၊ဟ၊ ပြက်ပေါပေါနဲ့ တအား စားထားကြတယ်ထင်တယ်”
ထိုနွားနှစ်ကောင်အားလှည်းဆီသို့
အမြန်ပြန်မောင်းကာလှည်းကောက်ပြီး
ထိုကျတ်မြှောင်တောမှ ပြန်ထွက်ခဲ့ကြတော့သည်။
“ဝါးတွေ ခုတ်တင်ထားပြီးအဆင်
သင့်ဖြစ်နေလို့ တော်သေးတယ်ကွာ၊
ဝါးမခုတ်ချိန်မှာများ ခေါင်းပြတ်တစ္ဆေနဲ့
တွေ့ကြရင် ငါတို့ ဝါးမရဘဲပြန်မောင်း
သွားကြရမှာက္ခ”
“ဟုတ်ပါ့အစ်ကိုရာ…ကျွန်တော်က
စပြီး တွေ့စက ကျောကြီးပေးပြီး ရရှိ
သောက်နေတာတွေ့လိုက်တော့ တော ထဲကိုတစ်ခုခုလာခုတ်တဲ့လူပဲ၊ ရေစမ်း
မှာ ရေလာသောက်တာလို့ ထင်ခဲ့တာ
အဲ-တဖြည်းဖြည်းလှည့်လာတော့မှ ခေါင်းမပါတဲ့ ဖခေါင်းပြတ်တစ္ဆေကြီးဆို တာ သိလိုက်ရတော့တာဗျ
“အေးလေကွာ- ငါတို့က လူပြော သူပြောနဲ့မယုံခဲ့ကြသူတွေပဲ၊အခုတော့
နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ကို ကိုယ်တိုင်တွေ့မြင်
ခဲ့ကြရတော့တာပဲက္ခ”
“ကျွန်တော်တော့ဒီကျတ်မြောင်
ဟာနာမည်နဲ့လိုက်အောင်တစ္ဆေခြောက်
တယ်ဆိုတော့ အခုတော့ ကိုယ်တိုင်
ကိုယ်ကျအခြောက်ခံလိုက်ရလို့ယုံသွား
ပြီ- အစ်ကိုကြီးရေ”
ညနေ သုံးနာရီအချိန်ခန့်တွင် ရွာ ပြန်ရောက်လာခဲ့ကြသည်။ “ဟာ-ဝါးတွေက ဘယ်ကောင်း
ပါလာ။ သားတို့ရာ”
“ကောင်းဆို-အို ကျတ်မြောင်ထဲ ဝင်ရုတ်လာခဲ့ကြတာလေ”
“မင်းတို့ကွာ အခု သုံးနာရီမှာရွာ ပြန်ရောက်လာကြတယ်ဆိုတော့ နွာ၊
တွေကို နေပူကြီးထဲ ပြန်မောင်းလာကြ
တယ်ထင်တယ်”
“အစပထမကတော့ သားတို့က နေအေးမှ အေးအေ၊ဝဆေးဆေးပြန်
မောင်းလာကြမလို့ပဲအဖရကျွန်တော်
တို့ကို ခေါင်းပြတ်တစ္ဆေအခြောက်ခံရ
တာနဲ့ အပြန်ဆုံ၊ လှည်းပြန်ကောက်ပြီ။
မောင်လာခဲ့ကြရတာပဲဗျ”
“ဟာ- ဟုတ်လား။ ဘယ်နားမှာ အခြောက်ခံကြရတာလဲကွ”
“ဟို ကျတ်မြောင်ထဲက အထက် ဘက် ရေစမ်းမှာအရ၊ သားတို့က ဝါးတွေခုတ်တင်ပြီးကြလို့ အဲဒီရေစပ်၊ အိုင်ဘေးက ကျောက်တုံးကြီးတွေပေါ်
မှာထမင်းထုပ်ဖြေစားပြီး နေပူတာနဲ့
အိပ်ခဲ့ကြတာဗျ၊ အတော်ကြာတော့
ရေသံကြားတာနဲ့ ရေစပ်၊အိုင်ဘက်
ကြည့်မိတော့ ကျောကြီးပေ၊ထိုင်ပြီး
ရေငုံ့သောက်နေတာတွေ့ရတယ်၊ သား
တို့ကသားတို့လိုပဲ တောထဲတစ်ခုခုလာ
စုတ်တဲ့လူတစ်ယောက် စမ်းရေအိုင်မှာ
ရေလာသောက်တယ်လို့ထင်ခဲ့တာလေ၊
တဖြည်းဖြည်း သားတို့ဘက်လှည့်လာ
တော့မှ ခေါင်းမပါတဲ့ ကိုယ်လုံးတီးကို
တွေ့လိုက်ရထော့ထာပဲ။ သားလည်း
အစ်ကိုကြီးကိုနှိုးပြီးကြည့်နေကြတုန်းမှာ
မြောင်အထက်ဘက် တောထဲဝင်သွား တာကိုတွေ့ရတော့တာပဲအဖေရာ “အင်း-အင်း-အဖေက မင်းတို့ ညီအစ်ကို အဲဒီကျတ်မြောင်လောက် အထိ သွာ၊မဟုတ်ဘဲ အနီးအနားတော ထဲပဲ သွားခုတ်ကြမယ်ထင်ခဲ့တာကွ၊အဲဒီကျတ်မြောင်တောက အခြောက်
ကြမ်းလို့ လူတွေရှောင်ကြတဲ့ ပြောင်ပဲသားတို့ရ
“အဖေ-ဒီကျတ်မြှောင်တောက
ဘာကြောင့်ဒီလောက်အခြောက်ကြမ်းရတာလဲဗျ”
“ဒီလိုကွ – ဟိုလွန်ခဲ့တဲ့ဂျပန်ခေတ် မှာ ဂျပန်တွေက ရေစမ်းအိုင်လည်း ရှိပြီ။ တောလည်းထုတာနဲ့ အဲဒီ ကျတ်မြောင်ထဲမှာဂျပန်စစ်စခန်းဆောက်ခဲ့ကြတယ်
ကွ၊တစ်နေ့မှာတော့ တောင်ခြေက ရွာ
တစ်ရွာက လူတစ်စုဟာ တောထဲကို
ထင်းတုံးဖြတ်ရအောင်ရှာကြရင်းနဲ့ ဂျပန်
စစ်စခန်းကိုရောက်လာကြလို့အဖမ်းခံခဲ့
ကြရတယ်လေ၊ ဂျပန်တွေက သူတို့
လျှို့ဝှက်ဆောက်ထားတဲ့ စစ်ဗခန်းကို
အဲဒီလူတွေ တွေ့သွားခဲ့ကြတော့ ပြန်
လွှတ်မပေးထော့ဘဲ မပေါက်ကြားနိုင်
အောင် နှုတ်ပိတ်လိုက်ကြတယ်၊အဲဒီလို
နှုတ်ပိတ်ရာမှာ သေနတ်နဲ့ ပစ်သတ်ရင်
သေနတ်သံကြားမှာမို့ ဂျပန်ဓားရှည်နဲ့
လည်ပင်းကို ခုတ်သတ်ခဲ့ကြတာပဲကွ၊
ပြီးတော့မှ အလောင်းတွေကို လက်စ
ဖြတ်တဲ့အနေနဲ့ ဒီကတ်မြောင်တောထဲ
မှာပဲ မြေမြှုပ်ခဲ့ကြတာကွ”
“ဟင်-သေသွားတဲ့လူတွေရဲ့သား ချင်းတွေက လိုက်မရှာကြဘူးလား-
“တောထဲကိုတော့ ဝင်ရှာကြပေမယ့် ဒီကျတ်မြှောင်တောဘက်ကို မရောက်ကြလို့ရှာမတွေ့ ကြဘူးတဲ့””
“ဒါကြောင့်အဲဒီလိုခုတ်သတ်ခံရတဲ့လူတွေဟာ မကျွတ်မလွတ်ဖြစ်နေကြ ပြီး ရောက်ခဲ့ကြတာပေါ့ကွာ”
“အဲဒီတောကဝါ၊တွေ၊ထင်းလောင် စာပင်တွေ့တော့ တအားပေါတာပဲ -အဖေရ
“ပေါ်ပြီပေါ့ကွာ၊ လူတွေကခြောက်
တတ်လွန်၊လို့အဲဒီတောကိုရှောင်ကြပြီး တခြားတောတွေမှာပဲ ခုတ်ကြတာလေကွာ
“သားတို့လည်းထင်၊ဝါးကွေ့တော
ထဲသွားခုတ်ကြမယ်ဆိုရင်တော့ အဲဒီ ကျတ်မြှောင်တောဘက်ကိုမသွားကြနဲ့
တော။ဟုတ်ပါဆိုလို့လည်း
ာသို့ မသွားဝံ့ပါဘူး၊ တပ်ပါဝင်ရက်တာနဲ့တင် မပေါင်း ပြင်ထပြီးအခြောက်ခံရှိကြရလို့
ခုချိန်အထိ မျက်ခိထဲကကို မထွက်နိုင် အော ပါပီ – ရာ
တွေ့၊အောင်နှင့် ငြိမ်းမောင်တို့ညီ က်ကြီးလည်းနောင်အခါာဝါဘာရ
ပါကထိုရက်မြောင်းကိုရှောင်ကွင်းသွား
ကြသည်ဟု ထုံးဖြတ်တဲ့ကြာ့သည်။
Zawgyi Version
” ေခါင္းျပတ္တေစၦ ”(စ/ဆုံး)
————————————-
ေထြးေအာင္႐ြာကေလးမွာ ေတာင္ေျခနားနီးေသာ႐ြာကေလးျဖစ္သည္။ ရွာယူ႐ြာသားမ်ားမွာ ေယာင္ယူမယ္လုပ္မ်ားျခင္ၾက၍ ႐ြာပတ္လည္ရွိ လယ္ကြင္ မ်ားတြင္ ရာသီအလိုက္ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ားကိုစိုက္ပ်ိဳးလုပ္ကိုင္ၾက၍အသက္ေမြး ေနထိုင္ၾကေလသည္။
ေထြးေအာင္ႏွင့္ၿငိမ္းေမာင္တို႔ညီအပ္ကိုကႏွစ္ႏွစ္ႀကီးႏွစ္ႏွစ္ငယ္ညီအစ္ကိုမ်ား
ျဖစ္ေလသည္။ ေက်ာင္းေနအ႐ြယ္ေရာက္ၾကလွ်င္ ႐ြာရွိ မူလဘန္းေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ယူၾကရသည္။ ႐ြာမူလတန္းေက်ာင္းတြင္ စတုတၳတန္း ေအာင္ျမင္ ခဲ့ၾကဂသာအခါ႐ြာမွ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းသို႔ သြားေရာက္ၾကေသာအခါ႐ြာမွ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းသို႔
သြားေရာက္သင္ယူရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္မိဘမ်ားမွစိတ္မရသျဖင့္ေက်ာင္းဆက္
“သားသို႔ရယ္ – ဟိုၿမိဳ႕ေက်ာင္းကို သြားတက္ၾကရမွာကိုဘာ့ေၾကင္တစ္သန္၊ ေအးတစ္တန္နဲ႔ သားတို႔ကို အေဖတို႔ စိတ္ခ်ပါဘူးကြယ္၊ ၿပီးေတာ့ – သားတို႔အေဖ ားလည္းကိုယ္ဖြဲ႕လက္ဖြဲ႕ရွိဘဲငယ္အလုပ္ကိုတစ္ေယာက္လုပ္ကိုင္ေနရတယ္၊
မဟုတ္လား။ သားတို႔ကိုမင္းတို႔အေဖက ႀကီးလာရင္ အားကိုးရမွာပဲလို႔ေမွ်ာ္လင့္
ထားတာကြယ္၊ ၿပီးေတာ့ အေမတို႔က
လယ္သမားေတြ႕ဆိုေတာ့ ဒီလယ္ေတြ
ကို စိုက္ပ်ိဳးလုပ္ကိုင္ၿပီး စီးပြားရွာၾက
ရတာေလ၊သားတို႔ကိုဆယ္တန္းေအာင္
တဲ့အထိ ဘြဲ႕ရတဲ့အထိလည္း အေမတို႔
ထားမေပးႏိုင္ၾကပါဘူး။အခုဆိုရင္ သား
တို႔႐ြာက မူလတန္းပညာသင္ယူၿပီးၾက
လို႔ေရးႏိုင္၊ဖတ္ႏိုင္၊တြက္ႏိုင္ခ်က္ႏိုင္ၾက
ၿပီပဲ။ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ သင္ယူၿပီး အသက္
ရလာတဲ့သားတို႔အေဖရဲ႕လယ္လုပ္ငန္း
မွာ ဝိုင္းကူၿပီးလုပ္ေပးၾကပါ- သားတို႔ရယ္”
မိခင္ႀကီးက သားႏွစ္ေယာက္အား အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပကာ ဖခင္၏
အလုပ္တြင္ ဝိုင္းကူလုပ္ေပးရန္ တိုက္ တြန္းေနေလသည္။
မိခင္ႀကီးေျပာျပသည္မွာလည္း မွန္ေတာ့မွန္ေပသည္။ ႐ြာထဲတြင္ ၿမိဳ႕ ေက်ာင္းသို႔ တက္ေရာက္သင္ယူေနၾက ေသာ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ရွိ၏။ ႐ြာမွ ၿမိဳ႕ေက်ာင္၊သို႔ ဆက္လက္တက္ခါစက ဘြဲ႕ရ၊ ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္သည္အထိ သင္ယူမည္။ဘြဲ႕ရၿပီးလွ်င္လယ္ထဲဆင္း
မလုပ္ေတာ့ဘဲ အစိုးရ႐ုံးတစ္ခုခုတြင္
အလုပ္ဝင္လုပ္ၾကမည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္
ခဲ့ၾက၏။ ထိုေက်ာင္းသားတို႔မွာ ၿမိဳ႕သို႔
ေက်ာင္းတက္ၾကၿပီး ႐ုပ္ရွင္ခိုးၾကည့္
လာတတ္၏။ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္
ေက်ာင္းေျပးတက္လာ၏။ ပိးကရက္
ေသာက္တတ္လာၾက၏။ ဆယ္တန္း
ေရာက္ၾကလွ်င္ တစ္ႏွစ္ေျဖလည္း
မေအာင္၊ႏွစ္ႏွစ္ေျဖလည္းရႈံးျဖင့္အႀကိမ္
ႀကိမ္ရႈံးခဲ့ၾကေသာအခါ ေက်ာင္းကို စိတ္
နာလာၾက၏။ ဆက္လက္ၿပီးေအာင္ျမင္
ေအာင္ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ကင္းမဲ့လာၾက
၏။ ေက်ာင္းအတန္းပညာကိုလည္း ၿပီး ဆုံးေအာင္မသင္၊မိဘတို႔၏လုပ္ငန္းမ်ား၊ မွာလည္းနားမလည္ၾက၊ဝင္မလုပ္တတ္ ႏွင့္ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ဘဝ ေရာက္ခဲ့
ၾက၏။ေနာက္ေတာ့ ႐ြာထဲလည္ပတ္ေန ၾကရင္းမွ မိန္းမရသြားၾက၏။ မိန္းမသာ
ရခဲ့ၾကသည္၊အလုပ္ကိုျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္
ေျမာက္ မလုပ္မကိုင္တတ္ၾကသျဖင့္
မိဘကပင္ ေကြၽးေမြးထားၾကရလသည္။
ေထြးေအာင္တို႔ မိဘမ်ားက သူတို႔
အား ဘြဲ႕ဒီဂရီရသည္အထိ သင္ေပးႏိုင္ ရန္ အင္အား မရွိၾကေပ။ ပညာဆုံးခန္၊
တိုင္ေအာင္ မသင္ႏိုင္မည့္အတူတူမိဘ
တို႔၏စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတြင္ဝင္ေရာက္
လုပ္ကိုင္ၾကရင္း ကြၽပ္၊က်င္ေအာင္
ဝင္လုပ္ၾကပါမွ တစ္မ်ိဳးမဟုတ္တစ္မ်ိဳး
ကတတ္သီလာမည္ဟု သေဘာေပါက္ ခဲ့ၾကသည္။
“အဖ- သားတို႔ေလ ပညာကိုဆုံး
ခန္၊တိုင္ေအာင္ မသင္ႏိုင္မယ့္အတူတူ
ၿမိဳ႕ေက်ာင္းကို ဆက္မတက္ၾကေတာ့
ဘူးအေဖ၊ အေဖနဲ႔အတူ လယ္လုပ္ငန္း
ေတြမွာပဲကြၽမ္းက်င္ေအာင္သင္ယူလုပ္
ကိုင္ၾကရင္း အေဖ့ကို ဝိုင္းကူၾကမယ္
“ေအးေပါ့ကြာ-အေဖတို႔အေနနဲ႔ဗ်ာ
ကလည္း သားတို႔ကို ဘြဲ႕ရတဲ့အထိမွ မထားေပ။ႏိုင္ၾကတာပဲ။ ဒီေတာ့လယ္တဲ
အလုပ္ကို ဝိုင္းကူလုပ္ေပးၾကမယ္ဆို
တာသိရေတာ့အေဖတအားအားတက္ မိတယ္ သားတို႔ရယ္” ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္လည္၊ ဖခင္ ႀကီး လယ္ထဲဆင္းလွ်င္ လယ္ထဲသို႔
လိုက္သြားၾက၏။ လယ္ကြက္မ်ားတြင္
ထယ္ထိုးပုံကို ေလ့လာၾကသည္။ “သားတို႔ ထယ္ကိုင္ၿပီး ႏြားေတြနဲ႔ ထယ္ေမာင္းရင္ ထယ္ကို သတိထားၿပီးကိုင္လိုက္ၾကရတယ္ကြ။ အထူးသျဖင့္ လယ္ကြက္ဆုံးလို႔ ေနာက္ျပန္လွည့္ရင္
ထယ္ကို ပိုၿပီးသတီထားကိုင္ေပး
ရတယ္။ သတိမထားရင္ ေနာက္ကိုျပန္
အေကြ႕မွာ ႏြားေျခေထာက္ကို ထယ္
သြားပူးဝင္ႏိုင္တယ္ေလ၊အလုပ္ထဲဝင္ခါ
နီးမွႏြားေျခေထာက္ဒဏ္ရာရခဲ့ရင္ဒဏ္
ရာေပ်ာက္ကင္းတဲ့အခ်ိန္အထိတင့္
ေနၾကရလို႔အလုပ္ရက္ပ်က္ေရာကၡ”
“အဖရာထယ္သြားထိုးပိၿပီးဒဏ္
ရာရရင္ေတာ့ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ေတာ့
အနားေပ။ထားရမွာပဲ မဟုတ္လာ၊-
အရာ ေပ်ာက္ကင္းတဲ့အထိ
ႏြားေတြကို လယ္ထဲမဆင္းဘဲ နားထား ခဲ့ရင္ စပါးစိုက္ရတာ ေနာက္က်ၿပီေပါ့
“ေနာက္က်လည္း ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲအဖဗရာ”
“ဟ- ေနာက္က်ေတာ့ ပ်ိဳ။ပင္ေတြ က ပ်ိဳးသက္ရင့္ ကုန္ၿပီေလ၊ ပ်ိဳးသက္ ရင့္သြားရင္ စပါးအပင္ပြားခ်ိန္နည္းသြား တာေပါ့ကြာ၊အပင္မပြားရင္စပါႏွံထြက္ တာနည္းၿပီးစပါးထြက္ေလွ်ာ့နည္းရတာေပါ့ကြ
“ဟင္ – စပါးက အပင္ျဖစ္လာရင္ သိ၊တာပဲ မဟုတ္လား-အေဖရ”
“သီးေတာ့သ္းတယ္ေလ၊ ဒါေပမဲ့
အခ်ိန္မီအခါမီ ပ်ိဳးသက္ကိုစိုနဲ႔ စိုက္တဲ့
စပါးပင္ေလာက္ သံအားမေကာင္းေတာ့ဘူး။
ဖခင္ျဖစ္သူက သူ႔သားမ်ားအား
မသိနားမလည္ၾကသည္ကို သေဘာ
ေပါက္နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပေပးေနသည္။
“ေဆာင္းေရာက္လာရင္ေျပာရ မရွိေတာ့ထယ္ေၾကာင္းကို ပါးပါးလႊာ ထိုးရတယ္။ ဒါမွ ထယ္ေရးညက္တယ္၊ ပဲတို႔ ႏွမ္းတို႔စိုက္ရင္ ထယ္ေရးညက္ဖို႔
လိုတယ္ကြ။ မတ္ပဲ၊ ပဲေနာက္၊ကုလားပဲ
တို႔ဆိုရင္ေတာ့ ထယ္ေရးက်ဲက်ဲထိုးၿပီး
ပဲေနာက္၊ကုလားပဲတို႔ဆိုရင္ေတာ့ထယ္
ေရးက်ဲက်ဲထိုးၿပီးတာနဲ႔ မ်ိဳးပဲေစ့ေတြ
က်ဲၿပီးၾကမ္းတုံး႐ိုက္ေပးတာနဲ႔အပင္ေတြ
ေပါက္လာၿပီး သီးႏိုင္ၾကတယ္ကြ” “အေဖ – ထယ္ေရးမညက္ရင္ ဘာ
ျဖစ္ႏိုင္လဲဟင္”
“လယ္ေရးမညက္ဘဲေျမပဲတို႔၊ ႏွပ္၊
တို႔ စိုက္ခဲ့ရင္အပင္ေတာ့ ေပါက္လာေပ
မဲ့ ဥအုခ်ိန္ေရာက္ရင္ ေျပၾကပ္လို႔ ဥသိပ္ မဆင္းႏိုင္ဘူးကြ”
“ဟာ-ညီေလး ၿငိမ္းေမာင္ေရ၊ အေဖထယ္ျဖဳတ္ၿပီးဆိုေတာ့
ႏြာ၊ႏွစ္ေကာင္ကို ျမက္ေပါတဲ့ေနရာမွာ သြားေက်ာင္းေပး”
ေထြးေအာင္က ထယ္ကြၽတ္သြား
ေသာလယ္ကြက္အားကန္သင္းေပါက္ကူသည္။
“ကန္သင္းေပါက္တာကကန္သင္း
ေဘးတစ္ေလွ်ာက္က ျမက္ပင္ေတြကို
႐ုပ္ေပါက္ေပးၿပီး ကန္သင္းအသစ္လို
ျဖစ္ေအာင္ မ်က္ႏွာသစ္ေပ၊ရတာပဲကြ၊
အဲဒီလိုျမက္ေတြရွင္းသြားေအာင္မ်က္
ႏွာသစ္ေပးမွစပါးပင္ေတြေပါက္လာတဲ့
အခါကန္သင္းကျမက္ေတြဆင္းၿပီးႏြယ္
မတက္ႏိုင္ဘူးေပါ့ကြာ”
“ျမက္ေတြ စပါ၊ပင္ေတြေပၚႏြယ္
တက္ၾကရင္ ဘာျဖစ္ႏိုင္လဲအေဖ”
“ဟ-စပါးပင္ဟာျမက္ႏြယ္ေတြက လိမ္တက္ေတာ့ စပါးပင္ လြတ္လြတ္
လပ္လပ္မႀကီးထြားႏိုင္လို႔အသိလည္း
ေကာင္းေကာင္၊ မသိ၊ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့သားရယ္”
ေထြးေအာင္ႏွင့္ ၿငိမ္းေမာင္တို႔ညီ
အစ္ကိုမွာ သူတို႔ဖခင္ႀကီးႏွင့္အတူ လယ္တဲလိုက္ကာ ဝိုင္းကူၾကရင္းမွ လုပ္ ကိုင္နည္း ဗဟုသုတမ်ားကို ေလ့လာမွတ္သားထားၾကရသည္။ သူတို႔လုပ္ႏိုင္
ကိုင္ႏိုင္ ျဖစ္လာၾကသည့္အခါအသက္
ရလာေသာ သူတို႔ဖခင္ႀကီး၏လုပ္ငန္း
တာဝန္မ်ားကို လုပ္ကိုင္လာႏိုင္ၾကမည္ပင္၊
“ပ်ိဳ႕- ကိုဖိုးေထာင္၊ ခင္ဗ်ားကသား ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ေမြးထားတာဆို ေတာ့ ခင္ဗ်ားအကြက္ အားကိုးရၿပီေပါ့ ဗ်ာ၊ က်ဳပ္မွာက သမီးေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ သားေတြေလာက္ အားကိုးရပါဘူးဗ်ာ” လယ္နီးခ်င္းမ်ားက သားႏွစ္ ေယာက္ အားကိုးရလာေသာ ကိုဖိုး ေထာင္ကိုအားက်ကာေျပာဆိုခဲ့ၾကျခင္း
ျဖစ္သည္။ တကယ္လည္း ေထြးေအာင္ တို႔၊ ၿငိမ္းေမာင္တို႔ညီအစ္ကိုက သူတို႔
လုပ္ႏိုင္သမွ် အလုပ္မ်ားျဖင့္ လယ္ထဲ
တြင္ သူတို႔ဖခင္ႀကီးအားဝိုင္းကူလုပ္ေပး ေနၾကေလသည္။
ေထြးေအာင္ႏွင့္ ၿငိမ္းေမာင္တို႔ ညီ အစ္ကိုလည္း ဖခင္ႀကီးႏွင့္အတူ လယ္ ဘဲအတူလိုက္၍ဝိုင္းက်လုပ္ေပးၾကရင္းလယ္လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ရပုံကို
ဘျဖည္းျဖည္း နားလည္သဘာဝပတ္
လာခံၾကသည္။ အ႐ြယ္ေတြလည္း
ေရာက္လာခဲ့ၿပီျဖစ္၍ လုပ္တတ္ကိုင္
ဘတ္ ျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္။
“အေဖ- ဒီလိုမွေတာ့ အေဖ လယ္ ထဲ ပဆင္းနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ၊ သားတို႔ ႏွစ္
ေယာက္ပဲဆင္းၾကေတာ့မယ္၊အေဖက အိမ္မွာပဲေနၿပီးလိုအပ္တာ ၫႊန္ျပေပး
ေပါ့-အေဖရာ”
“ေအးေလ- သားတို႔ပဲ လယ္ဆင္း ၾကမယ္ဆိုေတာ့အေဖနားခ်ိန္ရႏိုင္ၿပီ ေပါ့။ဒါေပမဲ့ကြာအဖအိမ္မွာေနမယ့္ ပ်ိဳးစည္းႏွီးျဖာတာတို႔၊ ေကာက္စိုက္မ
ခ်ိန္းတာတို႔ လုပ္ေပးထားပါ့မယ္ကြာ၊
အဖအလကားမေနပါဘူး” ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္မွာတိုင္တိုင္
ပင္ပင္ႏွင့္လယ္ထဲဆင္းခဲ့ၾကသည္။တစ္
ေယာက္က ထယ္ေမာင္းလွ်င္ တစ္
ေယာက္က ကန္သင္းဆည္၏။ တစ္
ေယာက္ႏြားေက်ာင္းလွ်င္တစ္ေယာက္
ကကန္းသင္းေပါက္၏။တစ္ေယာက္က
ၿပီးနတ္လွ်င္ တစ္ေယာက္က လယ္
ကြက္မ်ားကို သမန္းလူးေပးေလသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ သူတို႔လုပ္ကိုင္ေသာလယ္ပြဲ
မွာအခ်ိန္အခါပီၿပီးစီးခဲ့ေတာ့သည္။
“သားေရ- မင္းတို႔ ေဆာင္းပဲတို႔၊ ေဆာင္းႏွမ္းတို႔၊ ထယ္မဝင္ေသးခ်ိန္မွာ အိမ္အတြက္ ဟင္း႐ြက္စင္ထိုးႏိုင္ ေအာင္ ေတာထဲသြားၿပီ။ ဝါးတစ္ေခါက္ ေလာက္ စုတ္ေပးၾကဦးေဟ့” ကိုဖိုးေထာင္တို႔အိမ္တြင္ အိမ္
ေနာက္ဘက္၌ ေျမကြက္လပ္တစ္ခု ရွိ ေန၏။ အိမ္ေနာက္ေဖ။ ေဈးဆိုင္တည္ ဆိုစကားအတိုင္း ထိုေျမကြက္ကိုထယ္ ထိုးကာ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ခရမ္း၊ င႐ုတ္၊ မုန္လာ စသည့္ ေဆာင္းသီးႏွံမ်ားစိုက္ၾကသည္။ ထိုအခင္းမွ သီးပြင့္လာၾကလွ်င္ ေရးမွ ဝယ္စရာမလိုဘဲ စိုက္ခင္းထဲမွ ခူးဆြတ္
ကာလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခ်က္ျပဳတ္
စားႏိုင္ၾကေလသည္။ ေဆာင္းေရာက္
လွ်င္ၿခံစည္း႐ိုးေဘး၌ ဘူးပင္၊ သခြားပင္၊
ပဲပင္မ်ားစိုက္ၿပီးစပ္ထိုးေပးထားရသည္။
အပင္မ်ားႀကီးထြားရွည္ထြက္လာလွ်င္
စင္ေပၚတက္ကာ သိ၊ပြင့္လာၾကသည္။
အသီးမ်ားလႈိင္လႈိင္သီးလာလွ်င္ အိမ္မွ
စားမႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ခူးဆြတ္၍ပင္
ေရာင္းႏိုင္ေလသည္။
တစ္နံနက္ ေစာေစာတြင္ ေထြး ေအာင္တို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ဟင္း ႐ြက္ဝင္ဝါးခုတ္ၾကရန္လွည္းေကာက္ရန္ ေမာင္းလာခဲ့ၾကေလသည္၊ “အစ္ကိုကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေတာ ကို သြားႏႈတ္ၾကမွာလဲဗ်”
“ဟင္း႐ြက္ဝင္ထိုးမယ့္ ငါးဆိုေတာ့
တိုင္လုပ္ဖို႔ ဝါႀကီးေတြလည္းခုတ္ရမယ္ ကြ၊ ဒါေၾကာင့္ ဝါးေပါတဲ့ေနရာကို သြား
႐ုတ္ၾကရမွာပဲကၡ”
“ဝါးေတြက ႏွစ္တိုင္၊ ဝင္ခုတ္ခဲ့ၾက ေတာ့ ဒီအနီးအနားမွာေတာ့ မေပါႏိုင္
ဘူး အစ္ကိုရ”
“ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဟိုက်တ္ေျမာင္ထဲ ပဲဝင္ခုတ္ၾကတာေပါ့ကြာ”
“ဟင္-ျဖစ္ပါ့လားအစ္ကိုရ၊အဲဒီ က်တ္ေျမာင္ကအလြန္အေျခာက္ၾကမ္
လို႔ လူတိုင္းလိုလို ေရွာင္ထားတဲ့ေျမာင္
“မင္းကလည္းကြာ၊ အစ္ကိုတို႔က ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ပဲ၊ ဘာေၾကာက္
စရာရွိရမွာလဲကြ၊ဝါကာ့အဲဒီက်က္ ေျမာင္ဘက္မွာပဲ ေပါမွာပဲကြ” သူတို႔လည္၊ ဟင္း႐ြက္စင္ဝါးတစ္
ေခါက္သာ ဝင္ရႈတ္ၾကမည္ျဖစ္၍ ဝါးေပါ
ေသာထိုေျမာင္လွည္းစခန္၊အထိလွည္း
ေမာင္းဝင္လာကာ လွည္းစခန္းတြင္ လွည္းျဖဳတ္ခဲ့ၾကသည္။
“အစ္ကိုေရ-လွည္းစခန္းမွာလည္း တစ္လွည္းမွ မေတြ႕ရေတာ့ ဒီက်တ္ ေျမာင္ထဲကိုဘယ္သူမႈဝင္မဟုတ္ၾကဘူး ဆိုတာ သိရတယ္”
“ဟ- ခုအခ်ိန္က လယ္ၿပီးခါစပဲ ရွိေသးေတာ့ ဘယ္လာခုတ္ၾကဦးမလဲ ကြ၊ ေနာက္နားပိုင္းမွာေတာ့ဝင္လာၿပီး ခုတ္ၾကမွာေပါ့ကြာ”
လွည္းျဖတ္ထားၿပီး ႏြားႏွစ္ေကာင္ ကိုသစ္ပင္ရိပ္တြင္ခ်ည္ထားကာလွည္း ေပၚတင္လာခဲ့ေသာ ေကာက္႐ိုးမ်ား
ေကြၽးထားၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ > လွည္းစခန္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ရွိ ေတာင္ကုန္း၊ေတာင္ေစာင္း၊ေျမာင္ေဘး တို႔တြင္ ေပါက္ေရာက္ေနၾကေသာဝါ၊
မ်ားကို ခုတ္ၾကေလသည္၊ ထိုသုတ္ၿပီး ေသာဝါးမ်ားကိုထမ္းထမ္းၿပီး လွည္းနာ၊ သို႔ သယ္ယူကာ ပုံထားၾကသည္။
“အစ္ကိုႀကီးရ-ဝါးေတြ႕ေတာ့
အေတာ္ရေနၿပီ။ ေတာ္ေတာ့မွ ထင္တယ္”
“ဟာ- အခုမွတ္ထားတဲ့ဝါးေတြက
ထင္းဝါးအေသးေတြပဲကြ၊စင္တိုင္စိုက္ဖို႔
ဝါးခပ္လတ္လတ္ေတြ ရွာ႐ုတ္ရဦးမယ္
ေျမာင္ထဲအတိုင္းခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔
တိုးဝင္ၾကကာ ဝါးခပ္လတ္လတ္မ်ားကို
ခုတ္သယ္လာၾကသည္။
မြန္းတည့္ခါနီးအခ်ိန္တြင္ခုတ္ထမ္း သယ္ထားေသာဝါးမ်ားကို လွည္းေပၚ
စတင္ခဲ့ၾကသည္။
“အစ္ကိုႀကီ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဝါးေတြ႕ၿပီးၿပီးခ်င္း လွည္းျပန္ေမာင္းမွာ
လားဗ်
“ဟာ- ငါ့ညီကလည္း ေနပူႀကီးထဲ ဘယ္ျပန္ေမာင္းလို႔ ျဖစ္မွာလဲကြ၊ ညေန ေစာင္းမွပဲျပန္ေမာင္းၾကရမွာေပါ့”
“ဒီလိုဆိုရင္ ႏြားႏွစ္ေကာင္ကို ဒီ
ေျမာင္ထဲမွာ ဘယ္ျပန္ေမာင္းလို႔ျဖစ္မွာ လဲကြ၊ ညေနေစာင္၊မႈပဲျပန္ေမာင္းၾကရ
မွာေပါ့”
“ဒီလိုဆိုရင္ ႏြားႏွစ္ေကာင္ကို ဒီ
ေျမာင္ထဲမွာလႊတ္ေပးထားရင္ျမက္ေတြ
ေပါေပါနဲ႔ ဗိုက္တအားျပည့္ ၾကမွာပဲအစ္ကိုရ”
“အင္၊ေလ- လႊတ္ေပးထားလိုက္ ေပါ့၊ ႏြားေတြမွာရႉလုံ၊ေတြပါေနတာပဲ၊ ျပန္ေမာင္းခါနီးမွာ ခ်ဴသံနားေထာင္ၿပီး လိုက္ေမာင္းႏိုင္မွာပဲ”
ဝါးမ်ားတင္ၿပီးၾကလွ်င္ မြန္းတည့္ ခ်ိန္ေရာက္လာ၍အထက္ဘက္ရွိေျမာင္
ထဲက ေရစမ္းတစ္ခုသို႔ သြားၾကကာ ေရစမ္းေဘးက ေက်ာက္တုံးမ်ားေပၚ
ထိုင္ၾက၏။
“ကဲ-ဒေဟ့၊ ငါတို႔ေရစမ္းထဲမွာကိုယ္ လက္သန႔္ဝင္ၾကၿပီး ယူလာတဲ့ ထမင္း ထုပ္ကိုေျဖစားၾကရမယ္ေဟ့”
ႏွစ္ေယာက္သား ေတာပိုင္ေတာင္ ပိုင္တို႔အားစားဦးစားဖ်ားတင္ေျမႇာက္ၿပီး၊ လွ်င္ စားခဲ့ၾကသည္။ ေနက ပူလွသျဖင့္ စမ္းေရအိုင္ေဘ၊ ေက်ာက္တုံးမ်ားေပၚ တြင္လွဲကာအနားယူရင္းေနေအးခ်ိန္ကို ေစာင့္ခဲ့ၾကေလသည္။
ေမာကေမာ၊ ပိုက္က ေလးခဲ့ၾက
သျဖင့္နစ္ေယာက္သားမွာေက်ာက္တုံး ႀကီးမ်ားေပၚတြင္ တုံးလုံးလွဲေနၾကရင္း
အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ၾကေလသည္။
တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ခန႔္ အိပ္ေပ်ာ္
ေနၾကရာမွ စမ္းေရအိုင္ထဲမွေရသံၾကား ၍ ၿငိမ္းေမာင္ႏို၊လာကာ ေရအိုင္ဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္ခဲ့သည္။
“ဟင္-လူတစ္ေယာက္ေက်ာႀကီး ေပးၿပီး စမ္းေရအိုင္ထဲကဝရကို ငုံ႔ ေသာက္ေနတာပါလာ။”
“ဪ… ဒီလူလည္း ေတာထဲလာ ရင္း ေရငတ္တာနဲ႔ ဒီစမ္းေရအိုင္ကေရ ကို ေတြ႕ၿပီးေသာက္ေနတာထင္ပါရဲ႕” ညီျဖစ္သူ ၿငိမ္းေမာင္ကထိုေရနံ႔ ေသာက္ေနသူအား ေနာက္မွၾကည့္ေန ကာ သူတို႔လိုပဲ ေတာထဲသို႔ တစ္ခုခုလာခုတ္သူဟု ထင္မွတ္ခဲ့ေလသည္။
ၾကည့္ေနရင္းမွထိုသူလည္းေရေသာက္
ၿပီး၍ မတ္တတ္ရပ္ကာသူတို႔လွဲေနေသာ
ေက်ာက္တုံးမ်ားဘက္သို႔လွည့္လာေလ
သည္။ “ဟာ”
“ဟင္”
“ဒီလူကကိုယ္လုံးႀကီးပဲရွိၿပီး ေခါင္း မရွိတဲ့လူႀကီးပါလား လည္ပင္းက ငုတ္ တိုႀကီးပဲ၊ဒါ-ဒါ- ေခါင္းမရွိတဲ့ေခါင္းျပတ္ တေစၦေျခာက္တာပဲျဖစ္မယ္”
“အစ္ကိုႀကီး- အစ္ကိုႀကီး- ထ- ထ – ပါဗ်၊ ျမန္ျမန္” “ဟင္-ဘာလဲ- ငါ့ညီရ”
“ဟိုေရွ႕မွာရွိတဲ့ လူကို ၾကည့္လိုက္
“ဟာ-ေခါင္းမပါတဲ့ေခါင္းျပတ္ႀကီးပါလာ။
“ေဟာ-ေဟာ- ေခါင္းျပတ္တေစၦ ႀကီးကကြၽန္ေတာ္တို႔ၾကည့္ေနလို႔ေျပာင္ အထက္ပိုင္။ထဲ ဝင္သြားေနၿပီ” “ဟုတ္တယ္ေဟ့ – ဒီေခါင္းျပတ္ တေစၦႀကီးဟာ မြန္းတည့္ခ်ိန္လူေျခ တိတ္ခ်ိန္မွာတို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ကို ေျခာက္ျပတာပဲကြ”
“အင္း… ဒါေၾကာင့္ဒီက်တ္ေတာကို ဘယ္သူမွထင္းဝါးေတြလာမခုတ္ခဲ့ၾကတာကိုး”
“မင္းေၾကာက္ေနလာ၊ ငါ့ညီ၊ငါတို႔
က ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ပဲကြာ၊ ဘာ ေၾကာက္ရမွာလဲ၊ ႏြားေတြကို အျမန္ရွာ ၿပီ။လွည္းေကာက္ၿပီးျပန္ေမာင္းၾကမယ္
ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္လည္း ဓား တစ္လက္စီကိုင္ကာ ႏြားမ်ားကို ရႉသံ နားေထာင္၍ လိုက္ရွာၾကသည္။ “ေဟာ-အစ္ကိုဟိုေရွ႕မွာႏြားေတြကိုေတြ႕ၿပီ”
“ဟာ – ႏြားေတြ ဗိုက္ေတြ ကားန တာပါလာ၊ဟ၊ ျပက္ေပါေပါနဲ႔ တအား စားထားၾကတယ္ထင္တယ္”
ထိုႏြားႏွစ္ေကာင္အားလွည္းဆီသို႔
အျမန္ျပန္ေမာင္းကာလွည္းေကာက္ၿပီး
ထိုက်တ္ေျမႇာင္ေတာမွ ျပန္ထြက္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။
“ဝါးေတြ ခုတ္တင္ထားၿပီးအဆင္
သင့္ျဖစ္ေနလို႔ ေတာ္ေသးတယ္ကြာ၊
ဝါးမခုတ္ခ်ိန္မွာမ်ား ေခါင္းျပတ္တေစၦနဲ႔
ေတြ႕ၾကရင္ ငါတို႔ ဝါးမရဘဲျပန္ေမာင္း
သြားၾကရမွာကၡ”
“ဟုတ္ပါ့အစ္ကိုရာ…ကြၽန္ေတာ္က
စၿပီး ေတြ႕စက ေက်ာႀကီးေပးၿပီး ရရွိ
ေသာက္ေနတာေတြ႕လိုက္ေတာ့ ေတာ ထဲကိုတစ္ခုခုလာခုတ္တဲ့လူပဲ၊ ေရစမ္း
မွာ ေရလာေသာက္တာလို႔ ထင္ခဲ့တာ
အဲ-တျဖည္းျဖည္းလွည့္လာေတာ့မွ ေခါင္းမပါတဲ့ ဖေခါင္းျပတ္တေစၦႀကီးဆို တာ သိလိုက္ရေတာ့တာဗ်
“ေအးေလကြာ- ငါတို႔က လူေျပာ သူေျပာနဲ႔မယုံခဲ့ၾကသူေတြပဲ၊အခုေတာ့
နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ကို ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ျမင္
ခဲ့ၾကရေတာ့တာပဲကၡ”
“ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ဒီက်တ္ေျမာင္
ဟာနာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္တေစၦေျခာက္
တယ္ဆိုေတာ့ အခုေတာ့ ကိုယ္တိုင္
ကိုယ္က်အေျခာက္ခံလိုက္ရလို႔ယုံသြား
ၿပီ- အစ္ကိုႀကီးေရ”
ညေန သုံးနာရီအခ်ိန္ခန႔္တြင္ ႐ြာ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ “ဟာ-ဝါးေတြက ဘယ္ေကာင္း
ပါလာ။ သားတို႔ရာ”
“ေကာင္းဆို-အို က်တ္ေျမာင္ထဲ ဝင္႐ုတ္လာခဲ့ၾကတာေလ”
“မင္းတို႔ကြာ အခု သုံးနာရီမွာ႐ြာ ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္ဆိုေတာ့ ႏြာ၊
ေတြကို ေနပူႀကီးထဲ ျပန္ေမာင္းလာၾက
တယ္ထင္တယ္”
“အစပထမကေတာ့ သားတို႔က ေနေအးမွ ေအးေအ၊ဝေဆးေဆးျပန္
ေမာင္းလာၾကမလို႔ပဲအဖရကြၽန္ေတာ္
တို႔ကို ေခါင္းျပတ္တေစၦအေျခာက္ခံရ
တာနဲ႔ အျပန္ဆုံ၊ လွည္းျပန္ေကာက္ၿပီ။
ေမာင္လာခဲ့ၾကရတာပဲဗ်”
“ဟာ- ဟုတ္လား။ ဘယ္နားမွာ အေျခာက္ခံၾကရတာလဲကြ”
“ဟို က်တ္ေျမာင္ထဲက အထက္ ဘက္ ေရစမ္းမွာအရ၊ သားတို႔က ဝါးေတြခုတ္တင္ၿပီးၾကလို႔ အဲဒီေရစပ္၊ အိုင္ေဘးက ေက်ာက္တုံးႀကီးေတြေပၚ
မွာထမင္းထုပ္ေျဖစားၿပီး ေနပူတာနဲ႔
အိပ္ခဲ့ၾကတာဗ်၊ အေတာ္ၾကာေတာ့
ေရသံၾကားတာနဲ႔ ေရစပ္၊အိုင္ဘက္
ၾကည့္မိေတာ့ ေက်ာႀကီးေပ၊ထိုင္ၿပီး
ေရငုံ႔ေသာက္ေနတာေတြ႕ရတယ္၊ သား
တို႔ကသားတို႔လိုပဲ ေတာထဲတစ္ခုခုလာ
စုတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ စမ္းေရအိုင္မွာ
ေရလာေသာက္တယ္လို႔ထင္ခဲ့တာေလ၊
တျဖည္းျဖည္း သားတို႔ဘက္လွည့္လာ
ေတာ့မွ ေခါင္းမပါတဲ့ ကိုယ္လုံးတီးကို
ေတြ႕လိုက္ရေထာ့ထာပဲ။ သားလည္း
အစ္ကိုႀကီးကိုႏႈိးၿပီးၾကည့္ေနၾကတုန္းမွာ
ေျမာင္အထက္ဘက္ ေတာထဲဝင္သြား တာကိုေတြ႕ရေတာ့တာပဲအေဖရာ “အင္း-အင္း-အေဖက မင္းတို႔ ညီအစ္ကို အဲဒီက်တ္ေျမာင္ေလာက္ အထိ သြာ၊မဟုတ္ဘဲ အနီးအနားေတာ ထဲပဲ သြားခုတ္ၾကမယ္ထင္ခဲ့တာကြ၊အဲဒီက်တ္ေျမာင္ေတာက အေျခာက္
ၾကမ္းလို႔ လူေတြေရွာင္ၾကတဲ့ ေျပာင္ပဲသားတို႔ရ
“အေဖ-ဒီက်တ္ေျမႇာင္ေတာက
ဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္အေျခာက္ၾကမ္းရတာလဲဗ်”
“ဒီလိုကြ – ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ဂ်ပန္ေခတ္ မွာ ဂ်ပန္ေတြက ေရစမ္းအိုင္လည္း ရွိၿပီ။ ေတာလည္းထုတာနဲ႔ အဲဒီ က်တ္ေျမာင္ထဲမွာဂ်ပန္စစ္စခန္းေဆာက္ခဲ့ၾကတယ္
ကြ၊တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေတာင္ေျခက ႐ြာ
တစ္႐ြာက လူတစ္စုဟာ ေတာထဲကို
ထင္းတုံးျဖတ္ရေအာင္ရွာၾကရင္းနဲ႔ ဂ်ပန္
စစ္စခန္းကိုေရာက္လာၾကလို႔အဖမ္းခံခဲ့
ၾကရတယ္ေလ၊ ဂ်ပန္ေတြက သူတို႔
လွ်ိဳ႕ဝွက္ေဆာက္ထားတဲ့ စစ္ဗခန္းကို
အဲဒီလူေတြ ေတြ႕သြားခဲ့ၾကေတာ့ ျပန္
လႊတ္မေပးေထာ့ဘဲ မေပါက္ၾကားႏိုင္
ေအာင္ ႏႈတ္ပိတ္လိုက္ၾကတယ္၊အဲဒီလို
ႏႈတ္ပိတ္ရာမွာ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္ရင္
ေသနတ္သံၾကားမွာမို႔ ဂ်ပန္ဓားရွည္နဲ႔
လည္ပင္းကို ခုတ္သတ္ခဲ့ၾကတာပဲကြ၊
ၿပီးေတာ့မွ အေလာင္းေတြကို လက္စ
ျဖတ္တဲ့အေနနဲ႔ ဒီကတ္ေျမာင္ေတာထဲ
မွာပဲ ေျမျမႇဳပ္ခဲ့ၾကတာကြ”
“ဟင္-ေသသြားတဲ့လူေတြရဲ႕သား ခ်င္းေတြက လိုက္မရွာၾကဘူးလား-
“ေတာထဲကိုေတာ့ ဝင္ရွာၾကေပမယ့္ ဒီက်တ္ေျမႇာင္ေတာဘက္ကို မေရာက္ၾကလို႔ရွာမေတြ႕ ၾကဘူးတဲ့””
“ဒါေၾကာင့္အဲဒီလိုခုတ္သတ္ခံရတဲ့လူေတြဟာ မကြၽတ္မလြတ္ျဖစ္ေနၾက ၿပီး ေရာက္ခဲ့ၾကတာေပါ့ကြာ”
“အဲဒီေတာကဝါ၊ေတြ၊ထင္းေလာင္ စာပင္ေတြ႕ေတာ့ တအားေပါတာပဲ -အေဖရ
“ေပၚၿပီေပါ့ကြာ၊ လူေတြကေျခာက္
တတ္လြန္၊လို႔အဲဒီေတာကိုေရွာင္ၾကၿပီး တျခားေတာေတြမွာပဲ ခုတ္ၾကတာေလကြာ
“သားတို႔လည္းထင္၊ဝါးေကြ႕ေတာ
ထဲသြားခုတ္ၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ က်တ္ေျမႇာင္ေတာဘက္ကိုမသြားၾကနဲ႔
ေတာ။ဟုတ္ပါဆိုလို႔လည္း
ာသို႔ မသြားဝံ့ပါဘူး၊ တပ္ပါဝင္ရက္တာနဲ႔တင္ မေပါင္း ျပင္ထၿပီးအေျခာက္ခံရွိၾကရလို႔
ခုခ်ိန္အထိ မ်က္ခိထဲကကို မထြက္ႏိုင္ ေအာ ပါပီ – ရာ
ေတြ႕၊ေအာင္ႏွင့္ ၿငိမ္းေမာင္တို႔ညီ က္ႀကီးလည္းေနာင္အခါာဝါဘာရ
ပါကထိုရက္ေျမာင္းကိုေရွာင္ကြင္းသြား
ၾကသည္ဟု ထုံးျဖတ္တဲ့ၾကာ့သည္။