Unicode Version
တမလွန်ကအဖေ(စ၊ဆုံး)
——————————
ဒီဖြစ်ရပ်မှန်အားပြောထားတာကြာပါပြီအခုမှရေးဖြစ်ပါတယ်
ပထမတော့အခြားတစ်ယောက်ကိုဇတ်လမ်းပေးမလို့ပါ
ကြာနေတာနဲ့အားနာလို့ရေးပေးပါသည်အမှားပါလျှင်ချစ်တဲ့စိတ်နဲ့ပြင်ဖတ်ပါ
””’သား—–သားအဖေနေမကောင်းဘူးအမြန်ပြန်လာပါ”””
ဖုန်းထဲမှအမေ့အသံကြားတော့ဖိုးထိန်အတော်စိတ်ပူသွားမိသည်။
အမေ့အသံသည်အဖျားခတ်တုန်ခါနေသည်ဟုဖိုးထိန်ထင်မိသည်အဖေများတစ်ခုခုဖြစ်သလား
ဖိုးထိန်ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့စိတ်ပူကာအဝတ်အစားနှစ်စုံအိတ်ထဲထိုးထည့်လိုက်သည်။
ဖိုးထိန်အလုပ်လုပ်သောအလုပ်ရှင်အားအကျိုးအကြောင်းပြောပြတော့သဘောကောင်းသောအလုပ်ရှင်က
လစာကြိုထုတ်ပေးလိုက်သည့်အပြင်အိမ်အတွက်အစားအသောက်များပင်လက်ဆောင်ထည့်ပေးလိုက်သေးသည်။
ဖိုးထိန်လည်းအဝေးပြေးဝင်းမှမှီရာကားနှင့်ရွာသို့ကတိုက်ကရိုက်ပြန်လိုက်သည်။
ဖိုးထိန်တို့ရွာသည်မြို့ကလေးတစ်မြို့မှဆင်း၍ရွာသို့အတော်ပင်သွားရသေးသည်။
ခုတစ်လောဖိုးထိန်အိမ်မက်တွေမကောင်းအတိတ်နမိတ်တွေမကောင်းအဖေများတစ်ခုခုဖြစ်ပြီးလားလို့တွေးကာစိုးရိမ်နေမိသည်။
””ဘုရား—-ဘုရား—အဖေဘာမှမဖြစ်ပါစေနဲ့””’
ဖိုးထိန်ရင်ထဲကစုတောင်းရင်းလမ်းခရီးကလဲကြန့်ကြာနေသည်ဟုထင်မိလေသည်။
””’သားလူ့အောြက်ကို့လို့လူပိမသေနိုင်ပါဘူး—ဘယ်အလုပ်ကိုပဲလုပ်လုပ်ကျွမ်းကျင်အောင်သင်ယူပါ———
မတတ်တာကိုအောက်ကျခံသင်ယူပါ—-တစ်ချိန်ချိန်မှာကိုယ့်ကိုအောြက်ကို့ခံသင်တဲ့သူတွေသားကိုစောင့်နေကြမှာပါ””’
””အလုပ်အပေါ်စေတနာထားပါ—-ဒါမှအလုပ်ကကိုယ်အပေါ်ရောင်ပြန်ဟပ်မှာ–””
အဖေ့ဆုံးမစကားများဖိုးထိန်နားထဲကြားယောင်နေမိပြန်သည်။
‘အဖေသည်ဖိုးထိန်တို့မိသားစုအတွက်တော့စံပြဖခင်ကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်၏။
ဖိုးထိန်ဒီလိုပညာတတ်အလုပ်ရအောင်အဖက်ဖက်ကအားပေးကူညီခဲ့သည်မြေတောင်မြှောက်ပေးခဲ့သည်။
အဖေသည်သားသမီးအပေါ်သံယောစဉ်အလွန်ကြီးကာဘယ်အရာမဆိုစနစ်တကျစီစဉ်ပေးတတ်သည်။
မြို့တွင်ကျောင်းသွားတက်သောဖိုးထိန်ပြန်လာမည့်ရက်ကိုမှတ်၍ရွာထိပ်မှထွက်ကာကြိုနေတတ်လေသည်။
ဖိုးထိန်အပြင်သွား၍ပြန်လာမည့်အချိန်မရောက်ပါကထမင်းမစားပဲတမျှော်မျှော်ဖြစ်နေတတ်သည်။
ဖိုးထိန်ကအငယ်တန်းအင်ဂျင်နီယာဖြစ်ကာသူဌေးတဦး၏ကန်ထရိုက်လုပ်ငန်းတွင်ဦးစီးလုပ်ကိုင်နေသည်။
ဒါကြောင့်အိမ်ကိုလည်းလစဉ်ထောက်ပံ့နိုင်၍သူလည်းပြေပြေလည်လည်နေနိုင်သည်။
ဖိုးထိန်ကကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်ရှောက်လာရင်နောက်ကခြေသံကြား၍လှည့်ကြည့်မိသည်။
ထိုအခါသူ့နောက်တွင်လူမိုက်ရုပ်ပေါက်နေသောလူနှစ်ယောက်အားတွေ့လိုက်ရသည်။
ဖိုးထိန်စိတ်ထဲဇဝေဇဝါဖြစ်သွားသည်ဒီလူနှစ်ယောက်သည်ဖိုးထိန်ဆင်းသောကားဂိတ်တွင်
သူ့အားစိုက်ကြည့်နေသည်ကိုသတိထားမိသွားသည်။
ဖိုးထိန်ကလည်ပင်းမှဆွဲကြိုးအားစမ်းကြည့်မိသည်လက်မှာလည်းလက်စွပ်ကရှိသေး
နာရီကလဲအသစ်ဝယ်ထားတာမကြာသေးအိတ်ထဲတွင်လည်းပိုက်စံများပါနေသည်။
အချိန်ကလည်းအချိန်ကောင်းအလင်းရောင်သိပ်မရှိတော့လမ်းကလည်းလူပြတ်နေသည်။
ကာလံဒေသံကမကောင်းမှု့ပြုရန်ဖိတ်ခေါ်နေသယောင်
ဒီလူနှစ်ယောက်ဘယ်လိုသူ့နောက်လိုက်လာသလဲသူမသိလိုက်ကိုယ့်ဇောနှင့်ကိုယ်ဆိုတော့
ပတ်ဝန်းကျင်ကိုဂရုမစိုက်လိုက်မိတာနောင်တရသွားသည်။
ဖိုးထိန်ရွာအဝင်လမ်းရောက်တော့ညမှောင်နေပြီထိုအချိန်တွင်မိုးကလည်းအသဲအသန်ရွာချလိုက်သည်။
ဖိုးထိန်ကအိတ်ကိုစလွယ်သိုင်းကာအဖေ့အတွက်ဝယ်လာသောမုန့်များနှင့်လက်ဆောင်ထုတ်များကို
လက်တစ်ဖက်ကကိုင်ရင်းလက်တဖက်ကထီးကိုဆောင်းကာဗွက်ထနေသောလမ်းအားချော်မလဲအောင်ရှောက်နေရသည်
ထိုအချိန်တွင်နောက်နားကပါလာသောလူနှစ်ယောက်သည်ဖိုးထိန်နှင့်အလွန်ပင်နီးကပ်လာလေသည်။
ဖိုးထိန်ကသိတ္တိမခေပါအန္တရယ်အငွေ့အသက်ကိုရနေကာရင်ဆိုင်ဖို့အဆင့်ပြင်ထားသည်။
အဖေ့စကားအတိုင်းယောင်္ကျားတို့ဇွဲသေကာမှရှော့မည်ဟုအားခဲထားသည်။
ဖိုးထိန်နောက်နားကလူနှစ်ယောက်သည်ဖိုးထိန်၏ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်သို့ဘယ်ညာနေရာယူလာသည်။
ဖိုးထိန်ကခြေလှမ်းခပ်မြန်မြန်ရှောက်ရင်းလမ်းဘေးဝဲယာကိုသတိထားကြည့်လိုက်တော့
မိုးကလည်းရွာမှောင်ကလည်းမှောင်နေတော့ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကောင်းစွာမမြင်ရ
ရွာရောက်ခါနီးပြီလို့ထင်သည်ထိုအချိန်တွင်ဖိုးထိန်ဘေးကလူသည်ခါးကြားမှခေါက်ဓားတစ်လက်ကို
ထုတ်လိုက်သည်ကိုလျှပ်စီးလက်လိုက်သောအရောင်နှင့်မြင်လိုက်ရသည်။
သူတို့ကနှစ်ယောက်မိမိကတစ်ယောက်ထဲသူတို့လက်ထဲတွင်လက်နက်ပါကာမိမိမှာဘာမှမပါ
ဝန်ချည်စလွယ်တွေကပါသေးသည်လောလောဆယ်တော့ဖိုးထိန်သိပ်မစဉ်းစားအား
အိမ်အမြန်ရောက်ဖို့ကအဓိကဆိုတော့ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုကာရုတ်တစ်ရက်မိုးရေထဲအားသွန်ပြေးလိုက်လေသည်။
နောက်ကလူနှစ်ယောက်လည်းအားသွန်ပြေးလိုက်လာရာရွာထိပ်နားကရေကန်ကြီးဘေးသို့ရောက်လာသည်။
ထိုအချိန်မှာပဲလျှပ်စီးတစ်ချက်လက်လိုက်ရာပတ်ဝန်းကျင်သည်လင်းထိန်သွားလေသည်။
ထိုအခါဖိုးထိန်တို့ရှေ့လမ်းလယ်တွင်မားမားကြီးရပ်နေသောအဖေအားဝမ်းသာအားရတွေ့လိုက်ရသည်။
အဖေ့လက်ထဲတွင်ဌက်ကြီးတောင်ဓားတစ်လက်ကိုင်ထားကာဘာမထီပုံစံဖြင့်ရပ်နေတာကြောင့်
ဖိုးထိန်ဝမ်းသာအားရအော်ခေါ်လိုက်သည်
” အဖေ” ‘
အဖေသည်ဖိုးထိန်ကိုကျော်၍နောက်ကနှစ်ကောင်အားမျက်လုံးကြီးးပြူး၍ကြည့်နေရာ
နောက်ကလိုက်လာသောနှစ်ယောက်လည်းလှည့်၍ပြန်ပြေးသွားလေသည်။
”’အဖေနေကောင်းသွားပြီလားမိုးရွာထဲဘာလို့ထွက်လာတာလဲအဖေနေမကောင်းဖြစ်နေအုံးမယ်””
”’သားကအဖေ့ကိုအရမ်းစိတ်ပူနေတာဒါဆိုအမေကသားကိုညာခေါ်တာများလား”
ဖိုးထိန်ကတစ်ယောက်ထဲစကားပြောနေပေမဲ့အဖေကဘာစကားမှပြန်မဖြေခြေလှမ်းကျဲကြီးဖြင့်ရှေ့ကသွား
နေရာဖိုးထိန်တောင်မနဲမှီအောင်လိုက်ရပေသည်ဖိုးထိန်တို့အိမ်ခပ်လှမ်းလှမ်းရောက်တော့အိမ်တွင်မီးများ
ထိန်လင်းစွာထွန်းထားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်ဒါနဲ့ဖိုးထိန်ကအဖေအားမေးရန်ပြင်လိုက်ရာ
အဖေသည်ဖိုးထိန်ရှေ့ကပျောက်ချင်းမလှပျောက်သွားလေသည်ဖိုးထိန်လည်းအိမ်ခြံထဲအပြေးဝင်လိုက်တော့
အိမ်ရှေ့တွင်အဖေအလောင်းပြင်ထားသည်ကိုမယုံနိုင်ဖွယ်တွေ့လိုက်ရသည်။
ဖိုးထိန်ပစ္စည်းများလွှတ်ချကာအဖေ့အလောင်းအားပြေးကြည့်တော့ခုနကသူ့အားလာကြိုသောအဝတ်အစားများကအဖေ့အလောင်းတွင်လွှမ်းထားသည်ကိုကြေကွဲဖွယ်တွေ့လိုက်ရသည်။
ထူးဆန်းသည်ကအဖေ့အဝတ်များသည်မိုးရေတစက်မှမစိုပါအဖေ့ခြေထောက်မှာရေနဲနဲစိုနေတာ
ဖိုးထိန်သတိထားမိသည်ဖိုးထိန်မယုံနိုင်စွာအဖေ့ခြေထောက်အားဆုပ်ကိုင်လိုက်ချိန်တွင်
ဖိုးထိန်လက်တွင်စိုထိုင်းထိုင်းဖြစ်သွားသည်ဟုခံစားရလေသည်။
””” ခုနကမိုးအရမ်းရွာတုန်းကမိုးပက်တာလားမိုးများယိုသလားမသိဘူး”””
နဘေးနားကအမျို းတစ်ယောက်ပြောတာဖိုးထိန်စိတ်မဝင်စားသူတစ်ယောက်တည်းသာသိသော
မယုံနိုင်ဖွယ်အဖြစ်အားလေ့လာဆန်းစစ်နေမိသည်
””အဖေ—-””
ဖိုးထိန်အသံသည်တစ်ဝက်တစ်ပျက်နှင့်လည်ချောင်းထဲတွင်တစ်ဝင်သွားသည်
တမလွန်ရောက်တာတောင်သားသမီးအပေါ်ထားသောအဖေ့မေတ္တာကြောင့်သူရန်ဘေးကလွတ်ခဲံ့သည်။
ဖိုးထိန်အသံမထွက်နိုင်ပဲမျက်ရည်မျာတသွင်သွင်စီးကျနေသည်။
””စိတ်ကိုထိန်းပါသားရယ်—-သားအဖေကခြံထဲမှာဓားတလက်နဲ့အပင်တွေရှင်းနေရင်း——မူးတယ်မူးတယ်ဆိုပြီး
လဲသွားတာအမေတို့လည်းဆရာဝန်သွားပင့်ပါသေးတယ်အဲဒီကထဲကသတိပြန်မလည်တော့တာ——-သားမလာခင်ဆုံးသွားထာပါပဲ——-””’
အမေ့စကားများကဖိုးထိန်နားထဲမကြားတစ်ချက်ကြားတစ်ချက်နှင်ဖိုးထိမ်မျက်လုံးထဲမှာတော့
မိုးရေထဲဓားတစ်လက်နှင့်မားမားကြီးရပ်ကာသူ့အားလာကြိုနေသောအဖေအားမြင်ယောင်နေမိပါသည်။
ဖိုးထိန်အဖေ့အားအကြိမ်ကြိမ်ကန်တော့နေမိသည်ဖိုးထိန်နှလုံးသားထဲမှာအဖေဟာဘယ်တော့မှမသေပါ။
ထာဝရှင်သန်နေမှာဖြစ်သည်အဖေ့နောက်ဆုံးခရီးအတွက်အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင်စီစဉ်ရန်
ပါးပေါ်မှာကျနေသောမျက်ရည်များအားဖိုးထိန်လက်ဖမိုးဖြင့်ကြမ်းတမ်းစွာသုတ်ပြစ်လိုက်သည်။
တမလွန်ကအဖေလည်းသူငိုနေတာကြိုက်မည်မထင်ပါ။
တိမ်လွှာမိုး
Zawgyi Version
တမလြန္ကအေဖ(စ၊ဆုံး)
——————————
ဒီျဖစ္ရပ္မွန္အားေျပာထားတာၾကာပါၿပီအခုမွေရးျဖစ္ပါတယ္
ပထမေတာ့အျခားတစ္ေယာက္ကိုဇတ္လမ္းေပးမလို႔ပါ
ၾကာေနတာနဲ႔အားနာလို႔ေရးေပးပါသည္အမွားပါလွ်င္ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ျပင္ဖတ္ပါ
””’သား—–သားအေဖေနမေကာင္းဘူးအျမန္ျပန္လာပါ”””
ဖုန္းထဲမွအေမ့အသံၾကားေတာ့ဖိုးထိန္အေတာ္စိတ္ပူသြားမိသည္။
အေမ့အသံသည္အဖ်ားခတ္တုန္ခါေနသည္ဟုဖိုးထိန္ထင္မိသည္အေဖမ်ားတစ္ခုခုျဖစ္သလား
ဖိုးထိန္ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔စိတ္ပူကာအဝတ္အစားႏွစ္စုံအိတ္ထဲထိုးထည့္လိုက္သည္။
ဖိုးထိန္အလုပ္လုပ္ေသာအလုပ္ရွင္အားအက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့သေဘာေကာင္းေသာအလုပ္ရွင္က
လစာႀကိဳထုတ္ေပးလိုက္သည့္အျပင္အိမ္အတြက္အစားအေသာက္မ်ားပင္လက္ေဆာင္ထည့္ေပးလိုက္ေသးသည္။
ဖိုးထိန္လည္းအေဝးေျပးဝင္းမွမွီရာကားႏွင့္႐ြာသို႔ကတိုက္က႐ိုက္ျပန္လိုက္သည္။
ဖိုးထိန္တို႔႐ြာသည္ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕မွဆင္း၍႐ြာသို႔အေတာ္ပင္သြားရေသးသည္။
ခုတစ္ေလာဖိုးထိန္အိမ္မက္ေတြမေကာင္းအတိတ္နမိတ္ေတြမေကာင္းအေဖမ်ားတစ္ခုခုျဖစ္ၿပီးလားလို႔ေတြးကာစိုးရိမ္ေနမိသည္။
””ဘုရား—-ဘုရား—အေဖဘာမွမျဖစ္ပါေစနဲ႔””’
ဖိုးထိန္ရင္ထဲကစုေတာင္းရင္းလမ္းခရီးကလဲၾကန႔္ၾကာေနသည္ဟုထင္မိေလသည္။
””’သားလူ႔ေအာၾက္ကို႔လို႔လူပိမေသႏိုင္ပါဘူး—ဘယ္အလုပ္ကိုပဲလုပ္လုပ္ကြၽမ္းက်င္ေအာင္သင္ယူပါ———
မတတ္တာကိုေအာက္က်ခံသင္ယူပါ—-တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာကိုယ့္ကိုေအာၾက္ကို႔ခံသင္တဲ့သူေတြသားကိုေစာင့္ေနၾကမွာပါ””’
””အလုပ္အေပၚေစတနာထားပါ—-ဒါမွအလုပ္ကကိုယ္အေပၚေရာင္ျပန္ဟပ္မွာ–””
အေဖ့ဆုံးမစကားမ်ားဖိုးထိန္နားထဲၾကားေယာင္ေနမိျပန္သည္။
‘အေဖသည္ဖိုးထိန္တို႔မိသားစုအတြက္ေတာ့စံျပဖခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။
ဖိုးထိန္ဒီလိုပညာတတ္အလုပ္ရေအာင္အဖက္ဖက္ကအားေပးကူညီခဲ့သည္ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးခဲ့သည္။
အေဖသည္သားသမီးအေပၚသံေယာစဥ္အလြန္ႀကီးကာဘယ္အရာမဆိုစနစ္တက်စီစဥ္ေပးတတ္သည္။
ၿမိဳ႕တြင္ေက်ာင္းသြားတက္ေသာဖိုးထိန္ျပန္လာမည့္ရက္ကိုမွတ္၍႐ြာထိပ္မွထြက္ကာႀကိဳေနတတ္ေလသည္။
ဖိုးထိန္အျပင္သြား၍ျပန္လာမည့္အခ်ိန္မေရာက္ပါကထမင္းမစားပဲတေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ျဖစ္ေနတတ္သည္။
ဖိုးထိန္ကအငယ္တန္းအင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ကာသူေဌးတဦး၏ကန္ထ႐ိုက္လုပ္ငန္းတြင္ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနသည္။
ဒါေၾကာင့္အိမ္ကိုလည္းလစဥ္ေထာက္ပံ့ႏိုင္၍သူလည္းေျပေျပလည္လည္ေနႏိုင္သည္။
ဖိုးထိန္ကကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ေရွာက္လာရင္ေနာက္ကေျခသံၾကား၍လွည့္ၾကည့္မိသည္။
ထိုအခါသူ႔ေနာက္တြင္လူမိုက္႐ုပ္ေပါက္ေနေသာလူႏွစ္ေယာက္အားေတြ႕လိုက္ရသည္။
ဖိုးထိန္စိတ္ထဲဇေဝဇဝါျဖစ္သြားသည္ဒီလူႏွစ္ေယာက္သည္ဖိုးထိန္ဆင္းေသာကားဂိတ္တြင္
သူ႔အားစိုက္ၾကည့္ေနသည္ကိုသတိထားမိသြားသည္။
ဖိုးထိန္ကလည္ပင္းမွဆြဲႀကိဳးအားစမ္းၾကည့္မိသည္လက္မွာလည္းလက္စြပ္ကရွိေသး
နာရီကလဲအသစ္ဝယ္ထားတာမၾကာေသးအိတ္ထဲတြင္လည္းပိုက္စံမ်ားပါေနသည္။
အခ်ိန္ကလည္းအခ်ိန္ေကာင္းအလင္းေရာင္သိပ္မရွိေတာ့လမ္းကလည္းလူျပတ္ေနသည္။
ကာလံေဒသံကမေကာင္းမႈ႕ျပဳရန္ဖိတ္ေခၚေနသေယာင္
ဒီလူႏွစ္ေယာက္ဘယ္လိုသူ႔ေနာက္လိုက္လာသလဲသူမသိလိုက္ကိုယ့္ေဇာႏွင့္ကိုယ္ဆိုေတာ့
ပတ္ဝန္းက်င္ကိုဂ႐ုမစိုက္လိုက္မိတာေနာင္တရသြားသည္။
ဖိုးထိန္႐ြာအဝင္လမ္းေရာက္ေတာ့ညေမွာင္ေနၿပီထိုအခ်ိန္တြင္မိုးကလည္းအသဲအသန္႐ြာခ်လိုက္သည္။
ဖိုးထိန္ကအိတ္ကိုစလြယ္သိုင္းကာအေဖ့အတြက္ဝယ္လာေသာမုန႔္မ်ားႏွင့္လက္ေဆာင္ထုတ္မ်ားကို
လက္တစ္ဖက္ကကိုင္ရင္းလက္တဖက္ကထီးကိုေဆာင္းကာဗြက္ထေနေသာလမ္းအားေခ်ာ္မလဲေအာင္ေရွာက္ေနရသည္
ထိုအခ်ိန္တြင္ေနာက္နားကပါလာေသာလူႏွစ္ေယာက္သည္ဖိုးထိန္ႏွင့္အလြန္ပင္နီးကပ္လာေလသည္။
ဖိုးထိန္ကသိတၱိမေခပါအႏၲရယ္အေငြ႕အသက္ကိုရေနကာရင္ဆိုင္ဖို႔အဆင့္ျပင္ထားသည္။
အေဖ့စကားအတိုင္းေယာက်ၤားတို႔ဇြဲေသကာမွေရွာ့မည္ဟုအားခဲထားသည္။
ဖိုးထိန္ေနာက္နားကလူႏွစ္ေယာက္သည္ဖိုးထိန္၏ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္သို႔ဘယ္ညာေနရာယူလာသည္။
ဖိုးထိန္ကေျခလွမ္းခပ္ျမန္ျမန္ေရွာက္ရင္းလမ္းေဘးဝဲယာကိုသတိထားၾကည့္လိုက္ေတာ့
မိုးကလည္း႐ြာေမွာင္ကလည္းေမွာင္ေနေတာ့ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေကာင္းစြာမျမင္ရ
႐ြာေရာက္ခါနီးၿပီလို႔ထင္သည္ထိုအခ်ိန္တြင္ဖိုးထိန္ေဘးကလူသည္ခါးၾကားမွေခါက္ဓားတစ္လက္ကို
ထုတ္လိုက္သည္ကိုလွ်ပ္စီးလက္လိုက္ေသာအေရာင္ႏွင့္ျမင္လိုက္ရသည္။
သူတို႔ကႏွစ္ေယာက္မိမိကတစ္ေယာက္ထဲသူတို႔လက္ထဲတြင္လက္နက္ပါကာမိမိမွာဘာမွမပါ
ဝန္ခ်ည္စလြယ္ေတြကပါေသးသည္ေလာေလာဆယ္ေတာ့ဖိုးထိန္သိပ္မစဥ္းစားအား
အိမ္အျမန္ေရာက္ဖို႔ကအဓိကဆိုေတာ့ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုကာ႐ုတ္တစ္ရက္မိုးေရထဲအားသြန္ေျပးလိုက္ေလသည္။
ေနာက္ကလူႏွစ္ေယာက္လည္းအားသြန္ေျပးလိုက္လာရာ႐ြာထိပ္နားကေရကန္ႀကီးေဘးသို႔ေရာက္လာသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲလွ်ပ္စီးတစ္ခ်က္လက္လိုက္ရာပတ္ဝန္းက်င္သည္လင္းထိန္သြားေလသည္။
ထိုအခါဖိုးထိန္တို႔ေရွ႕လမ္းလယ္တြင္မားမားႀကီးရပ္ေနေသာအေဖအားဝမ္းသာအားရေတြ႕လိုက္ရသည္။
အေဖ့လက္ထဲတြင္ဌက္ႀကီးေတာင္ဓားတစ္လက္ကိုင္ထားကာဘာမထီပုံစံျဖင့္ရပ္ေနတာေၾကာင့္
ဖိုးထိန္ဝမ္းသာအားရေအာ္ေခၚလိုက္သည္
” အေဖ” ‘
အေဖသည္ဖိုးထိန္ကိုေက်ာ္၍ေနာက္ကႏွစ္ေကာင္အားမ်က္လုံးႀကီးးျပဴး၍ၾကည့္ေနရာ
ေနာက္ကလိုက္လာေသာႏွစ္ေယာက္လည္းလွည့္၍ျပန္ေျပးသြားေလသည္။
”’အေဖေနေကာင္းသြားၿပီလားမိုး႐ြာထဲဘာလို႔ထြက္လာတာလဲအေဖေနမေကာင္းျဖစ္ေနအုံးမယ္””
”’သားကအေဖ့ကိုအရမ္းစိတ္ပူေနတာဒါဆိုအေမကသားကိုညာေခၚတာမ်ားလား”
ဖိုးထိန္ကတစ္ေယာက္ထဲစကားေျပာေနေပမဲ့အေဖကဘာစကားမွျပန္မေျဖေျခလွမ္းက်ဲႀကီးျဖင့္ေရွ႕ကသြား
ေနရာဖိုးထိန္ေတာင္မနဲမွီေအာင္လိုက္ရေပသည္ဖိုးထိန္တို႔အိမ္ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေတာ့အိမ္တြင္မီးမ်ား
ထိန္လင္းစြာထြန္းထားသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္ဒါနဲ႔ဖိုးထိန္ကအေဖအားေမးရန္ျပင္လိုက္ရာ
အေဖသည္ဖိုးထိန္ေရွ႕ကေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္သြားေလသည္ဖိုးထိန္လည္းအိမ္ၿခံထဲအေျပးဝင္လိုက္ေတာ့
အိမ္ေရွ႕တြင္အေဖအေလာင္းျပင္ထားသည္ကိုမယုံႏိုင္ဖြယ္ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ဖိုးထိန္ပစၥည္းမ်ားလႊတ္ခ်ကာအေဖ့အေလာင္းအားေျပးၾကည့္ေတာ့ခုနကသူ႔အားလာႀကိဳေသာအဝတ္အစားမ်ားကအေဖ့အေလာင္းတြင္လႊမ္းထားသည္ကိုေၾကကြဲဖြယ္ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ထူးဆန္းသည္ကအေဖ့အဝတ္မ်ားသည္မိုးေရတစက္မွမစိုပါအေဖ့ေျခေထာက္မွာေရနဲနဲစိုေနတာ
ဖိုးထိန္သတိထားမိသည္ဖိုးထိန္မယုံႏိုင္စြာအေဖ့ေျခေထာက္အားဆုပ္ကိုင္လိုက္ခ်ိန္တြင္
ဖိုးထိန္လက္တြင္စိုထိုင္းထိုင္းျဖစ္သြားသည္ဟုခံစားရေလသည္။
””” ခုနကမိုးအရမ္း႐ြာတုန္းကမိုးပက္တာလားမိုးမ်ားယိုသလားမသိဘူး”””
နေဘးနားကအမ်ိဳ းတစ္ေယာက္ေျပာတာဖိုးထိန္စိတ္မဝင္စားသူတစ္ေယာက္တည္းသာသိေသာ
မယုံႏိုင္ဖြယ္အျဖစ္အားေလ့လာဆန္းစစ္ေနမိသည္
””အေဖ—-””
ဖိုးထိန္အသံသည္တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ႏွင့္လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္တစ္ဝင္သြားသည္
တမလြန္ေရာက္တာေတာင္သားသမီးအေပၚထားေသာအေဖ့ေမတၱာေၾကာင့္သူရန္ေဘးကလြတ္ခဲံ့သည္။
ဖိုးထိန္အသံမထြက္ႏိုင္ပဲမ်က္ရည္မ်ာတသြင္သြင္စီးက်ေနသည္။
””စိတ္ကိုထိန္းပါသားရယ္—-သားအေဖကၿခံထဲမွာဓားတလက္နဲ႔အပင္ေတြရွင္းေနရင္း——မူးတယ္မူးတယ္ဆိုၿပီး
လဲသြားတာအေမတို႔လည္းဆရာဝန္သြားပင့္ပါေသးတယ္အဲဒီကထဲကသတိျပန္မလည္ေတာ့တာ——-သားမလာခင္ဆုံးသြားထာပါပဲ——-””’
အေမ့စကားမ်ားကဖိုးထိန္နားထဲမၾကားတစ္ခ်က္ၾကားတစ္ခ်က္ႏွင္ဖိုးထိမ္မ်က္လုံးထဲမွာေတာ့
မိုးေရထဲဓားတစ္လက္ႏွင့္မားမားႀကီးရပ္ကာသူ႔အားလာႀကိဳေနေသာအေဖအားျမင္ေယာင္ေနမိပါသည္။
ဖိုးထိန္အေဖ့အားအႀကိမ္ႀကိမ္ကန္ေတာ့ေနမိသည္ဖိုးထိန္ႏွလုံးသားထဲမွာအေဖဟာဘယ္ေတာ့မွမေသပါ။
ထာဝရွင္သန္ေနမွာျဖစ္သည္အေဖ့ေနာက္ဆုံးခရီးအတြက္အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္စီစဥ္ရန္
ပါးေပၚမွာက်ေနေသာမ်က္ရည္မ်ားအားဖိုးထိန္လက္ဖမိုးျဖင့္ၾကမ္းတမ္းစြာသုတ္ျပစ္လိုက္သည္။
တမလြန္ကအေဖလည္းသူငိုေနတာႀကိဳက္မည္မထင္ပါ။
တိမ္လႊာမိုး