ငါ့လင်ရဲ့အသားကို စားသော် (စ/ဆုံး)
—––————————
(၁)
ထီးရိုးရွာ ၊ အချိန်က ညနေ နေဝင် ဆည်းဆာ ။ နေရာက ရွာလယ်လမ်းမကြီး အရှေ့စူးစူးက နတ်ကတော် မနှဲမိ နအိမ်၌ ဖြစ်၏။
ပုံတော်ရုပ်တုများ အတန်းလိုက်ရှိသော နတ်စင်၏ အရှေ့တွင် အုန်းပွဲ ငှက်ပျောပွဲများ ဝေဆာသစ်လွင်စွာ ရှိနေသည်။
ကန်တော့ပွဲများတွင် ဆိုင်ရာပိုင်ရာ နတ်ကိုးထားသော တစ်ထောင်တန် ၊ ငါးထောင်တန် ၊ တစ်သောင်းတန်များကို သုံးမြောင့်ကန်တော့ချွန်းထိုးထားသည်ကိုလည်း မြင်တွေ့နိုင်သည်။
နတ်ကတော်မနှဲမိသည် နတ်စင် အရှေ့က ကြမ်းပြင်တွင် ပုဆစ်တုပ်လျက် ကျုံ့ကျုံ့ပုံ့ပုံ့လေးအနေအထားဖြင့် နတ်များကို ပူဇော်နေပါသည်။
သူမ၏ ဘေးတွင် ခပ်ဝဝ အမျိုးသမီး ၂ဦး၊ သေးသေးသွယ်သွယ် မိန်းမတစ်ဦး ယပ်တောင်ခပ်ပေးနေကြသည်။
နတ်မေးသူနဲ့ အဟောနတ်ကတော် ဆုံတွေ့နေကြခြင်းသာ ဖြစ်ပါ၏။ အကျိုးလို၍ ညောင်ရေသွန်းသူအတွက် နတ်ကတော်မနှဲမိက ဆိုင်ရာပိုင်ရာ နတ်များကို ပင့်ဖိတ်ပြီးသကာလ နတ်ဝင်ပူးကာ ၎င်းတို့ သိလိုသမျှကို ဖြေကြားပေးနေ၏။
ပင့်ဖိတ်သည့်နတ် ဝင်သည်နှင့် မနှဲမိသည် ပုဆစ်တုပ်ထိုင်နေရာမှ ခြေကိုပြင်၍ တင်ပလ္လင်ခွေ ထိုင်တော့သည်။
မနှဲမိ မူရင်းအသံပျောက်သွားသည်။ ဝင်ပူးသည့်နတ်အလိုက် အသံကို အနိမ့်အမြင့်ပြောင်းက ရှေ့ဖြစ်ကို ဟောပေး၏။ နတ်မေးသူတို့သည် မနှဲမိအား တရိုတသေ လက်အုပ်ချီ၍ သိလိုသည်တို့ကို မေးမြန်းကြတော့သည်။
မကြာပါ။ နတ်မေးသူတို့ အလိုပြည့်သည်အထိ နတ်မေးပြီးသွားသည့်အခါ နတ်ကတော် မနှဲမိတစ်ယောက် မောပန်းစွာ ဟင်းချရင်း နတ်ပူးခြင်းကို ရပ်တန့်လိုက်သည်။ ပြီးလျင် သူပြောခဲ့သည်များကို မမှတ်မိတော့သယောင်ယောင်။
မနှဲမိနှင့်နတ်မေးလာသူ မိန်းမတို့သည် တခြား အာလာပသလာပ စကားတို့ကို ရောက်တတ်ရာရာ ပြောကြပြန်သည်။စကားပြောရင်း တခါတလေ ဟီးဟီးဟားဟား ရယ်မောကြ၏။
ဧည့်သည်တွေ ပြန်ကြမယ်ဆိုတော့ နတ်ကတော်မနှဲမိက …
” ဟယ် … ပြန်ကြတော့မယ်လား၊ နေဦး … နေဦး ၊ ငှက်ပျောဖီး မှည့်တာလေးတွေ ယူသွားကြဦး ”
မနှဲမိက နတ်ကတော် လာဘ်မျှော်ဆိုသည့်အတိုင်း နောင်လာလတ္တံသော လာဘ်လာဘကို မျှော်ကိုး၍ ကန်တော့ပွဲကျ ငှက်ပျောဖီးများပေးဖို့အတွက် နတ်စင်ရှေ့က ကန်တော့ပွဲများဆီသို့ လျှောက်သွား၏။
မနှဲမိ နတ်စင်အနီးသို့ ရောက်သောအခါ ငှက်ပျောဖီး ယူရန် လက်လှမ်းလိုက်သည်။ သို့ပေမယ့် မနှဲမိ၏ လှမ်းနေသော လက်တို့သည် ငှက်ပျောဖီးရှိရာသို့ မရောက်ခင် လေထဲ၌ ရပ်တန့်သွားလေ၏။ ကန်တော့ပွဲများအကြားမှ ဖြီးကနဲ အသံတစ်ခု ရုတ်ချည်း ထွက်ပေါ်လာသည်။
မနှဲမိထံမှ အထိတ်တလန့် အော်ဟစ်သံ ထွက်ပေါ်လာပါသည်။
” အံမယ်လေး … မြတ်စွာဘုရား ”
မနှဲမိ ကန်တော့ပွဲ နှစ်ခုကြားက နတ်စင်လျှောက်တန်းတစ်နေရာကို အကြောင်သား ငေးနေမိသည်။ လျှောက်တန်းပေါ်တွင် မနှဲမိအား အနက်ရောင် ပြောင်လက်တောက်ပနေသော မြွေဟောက်ကြီးတစ်ကောင်သည် ပါးပြင်းထောင်လျက် စူးရှစွာ ကြည့်နေ၍ ဖြစ်လေသည်။
မြွေဟောက်ကြီးသည် မနှဲမိအား ယခုပင် ပေါက်သတ်တော့မည့်အလား ပါးပြင်းထောင်၍ ရှေ့နောက် ယိမ်းထိုးလျက်ရှိသည်။
မနှဲမိ တုပ်တုပ်မျှ မလှုပ်ရဲ။ လက်ဆန့်တန်းလျက် ကြက်သေသေနေမိသည်။ မနှဲမိ၏ အော်သံကြောင့် နတ်မေးလာသူ မိန်းမ၃ယောက်တို့သည်လည်း အထိတ်တလန့် ဖြစ်သွားကြပြီး မနှဲမိ၏ ဖြစ်အင်ကိုလည်း မြင်တွေ့သွားကြသည်။သူတို့လည်း ဘာလုပ်မှန်မသိ ကြောင်အမ်းအမ်း ဖြစ်နေကြ၏။
မြွေဟောက်ကြီးသည် မနှဲမိ၏ မျက်လုံးကို ညှို့ယူနေသကဲ့သို့ စိုက်တတ်မတ်တတ်ကြီး ကြည့်နေသည်။ တစ်စုံတရာကို ဆက်သွယ် အသိပေးနေသလိုပင်။
သို့သော် ဘာမှ မကြာလိုက်သလို အချိန်တခဏအတွင်း မြွေဟောက်ကြီးသည် ပါးပြင်းကို ရုတ်၍ လျင်မြန်စွာ နတ်စင်လျှောက်လမ်းမှတဆင့် အိမ်အပြင်သို့ လျှောကနဲ ထွက်ခွာ ပျောက်ကွယ်သွားလေ၏။
ထိုအခါ မနှဲမိ တစ်ယောက်သည် ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိ။ ခန္ဓာကိုယ်မှ အားအင်များအား တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူက စုပ်ယူဝါးမြိုသွားလိုက်သလို နှုန်းချိပျော့ခွေ လဲကျသွားလေတော့သည်။
နတ်မေးလာသူ မိန်းမတိုသည် မနှဲမိကို ကူရန် လာ၍ ထူမကြသည်။
” မနှဲမိ … မနှဲမိ … ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ ။ ရရဲ့လား ။ ”
အံဩစရာပေ … ယပ်ခတ်ပေးသူ ၊ နှိပ်ပေးသူတို့အကြားမှ မနှဲမိသည် ရုတ်တရက်ကြီး ထထိုင်လေ၏။
မနှဲမိ၏ မျက်လုံးများသည် မူလအသွင် ပျောက်ကွယ်နေသည်။ နာကြည်းခံခက်ခြင်း၊ ဒေါသထွက်ခြင်းတို့ ရောပြွမ်းနေသည်ဟု ထင်မှတ်မိသည်။တစ်နည်းဆိုရသော် ခုနက မနှဲမိအား စူးစိုက်ကြည့်သွားသည့် မြွေဟောက်ကြီး၏ မျက်လုံးများကဲ့သို့ပင်။
မနှဲမိ ပါးစပ်က တရှုးရှုးဖြင့် လေသံထွက်လာသည်။ ပြီးလျင် တဟင်းဟင်းဖြင့် အံကိုကြိတ်လျက် ရင်ခေါင်းသံကို ထူးခြားစွာ ပြု၏။
အနီးနား ရှိနေသော နတ်မေးလာသူ မိန်းမ၃ယောက်မှာ နားမလည်နိုင်စွာ တအံတသြ ဖြစ်နေကြချိန်၌ မနှဲမိထံမှ …ကြည်လင်ပြတ်သားသော စကားသံ ထွက်ပေါ်လာပါ၏။ သို့သော် ယင်းအသံသည် မနှဲမိ၏ ပင်ကိုယ်လေသံ မဟုတ်ကြောင်း အနီးအနား ရှိသူအားလုံး သတိထားမိကြလေသည်။
” ငါ့လင်ရဲ့ အသက်ဝိဉာဉ်ကို နုတ်ယူပြီး ၊ ငါ့လင်ရဲ့ အသားကို ရက်ရက်စက်စက် လှီးဖြတ် စားသောက်ကြသူတွေကို ငါ လက်စားချေမယ်ဟေ့ ။
ငါ့မျက်စိရှေ့မှာ ငါ့လင်သားကို ရက်ရက်စက်စက် သတ်ဖြတ်သွားသူတွေ သိပါစေ။ ငါ့ရင် ပူလောင်မြိုက်ရသလို ဒင်းတို့တတွေလည်း မီးကျည်ခဲရဲရဲ ဝါးမြိုရသကဲ့သို့ ဝမ်းမီးတောက်စေရမယ်ဟေ့ ”
ထိုသို့ပြောပြီးသည်နှင့် မနှဲမိသည် သတိလွတ်ကာ လဲပြိုသွားပြန်သည်။ မိန်းမသူ ၃ယောက်တို့သည် မနှဲမိ သတိပြန်လည်လာအောင် ပြုစုကြရပြန်သည်။
ထီးရိုးရွာလေး၌ ထိုသတင်းသည် အထူးဆန်းဆုံး ညဦးပိုင်းသတင်းအဖြစ်
ခဏချင်း ပျံ့နှံ့သွားလေတော့သည်။
နတ်ကတော် မနှဲမိကတော့ ဤသို့ ဝေဘန်ကောက်ချက်ချသည်ဟု ကြားသိရလေသည်။
” မြွေဖြူရှင်သခင်မရဲ့ အစေအပါး နတ်မြွေတစ်ကောင်ရဲ့ ခင်ပွန်းကို ရွာထဲက လူငယ်တစ်ချို့ သတ်ဖြတ်မိပြီ ထင်တယ် ။ အောင်မယ်လေး ကိုယ်ကျိုးတော့ နည်းကုန်တော့မှာပဲ ။ မြွေဖြူရှင်သခင်မပိုင် ဒီအနီးအနား ရွာ ၉ရွာမှာ မြွေမသတ်ရဘူးလို့ ထုံးတမ်းအစဉ်အလာရှိပါရဲ့နဲ့ ၊ ဘယ်လို လူမိုက်ကများ လုပ်ရဲတာပါလိမ့် ။ အသေဆိုးနဲ့တော့ သေကုန်ကြတော့မယ် ထင်ပါရဲ့ ”
( ၂ )
သာဆောင် တစ်ယောက်တည်း အိမ်ရှေ့က ကွပ်ပြစ်ပေါ်မှာ မိန့်မိန့်ကြီး ထိုင်လျက် ဇရက်မင်းစည်းစိမ်ကို အပြည့်အဝ ယူလျက် ရှိနေသည်။
သာဆောင်၏အမေ ဒေါ်မြကြည် မန္တလေးမြို့က တူမဖြစ်သူထံ ညအိပ် အလည်သွားနေ၍ သူ တစ်ယောက်တည်း လွတ်လပ်စွာ မင်းမူနေချိန်လည်း ဖြစ်၏။
သာဆောင် ထိုင်နေသည့် ရှေ့တွင် ချက်အရက်ပုလင်းကို ထောင်ထားသည်။ အမြည်းတွေက စုံလင်လှသည်။ ကြက်သားကာလသားဟင်း က တစ်ခွက် ၊ ခြံအနောက် ဂွေးတောက်ပင်က ခူးဆွတ်ထားတဲ့ အညွန့်သစ်လေးတွေကို ကြက်ဥနဲ့ရောကြော်ထားသည်က ပါလိုက်သေး ။ မြေပဲဆံလုံးကြီးတွေနဲ့ ပဲကြားလှော် ရောကြောထားသည်လည်းပါ၏။သရက်ကင်းလေးတွေလည်း စိပ်ပြီး ရေဇလုံငယ်ထည့် စိမ်ထားသည်။
နောက်အမြည်းတစ်ခွက်က ဘာဟင်းလဲမသိဘူး။ ငရုတ်သီးနဲ့ အသားစိုကြော်ပဲ။ အဲ့ဒီဟင်းခွက်က သာဆောင်နဲ့ အနီးဆုံးဆိုတော့ သူ့အကြိုက်နေလိမ့်မယ်။အမြည်းတွေကို ဒေါ်မြကြည်ရဲ့ ခိုင်းဖတ် မကြာရုံ လာပြီး ချက်ပြုတ်ကြော်လှော်ပေးသွားခြင်း ဖြစ်သည်။
ဒီလို အမြည်းက စုံစုံလင်လင်နဲ့ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာဆိုတော့ ဒီကနေ့အဖို့ သာဆောင်မှ မမူးလျင် ဘယ်သူ မူးဦးမလဲ။
အခုကြည့် … သာဆောင်၏ ရှေ့က ချက်အရက်ပုလင်းထဲ အရက်က ဖင်ကပ်ပဲ ကျန်တော့သည်။ဒါပေသိ သာဆောင် မမူးသေးပါဘူး။လူကတော့ ယစ်တစ်တစ်ပေါ့။ အမြည်းကလည်း တဝက်တောင်မကျိုးသေးဘူး။ အရက်က ကုန်တော့မည်။
သာဆောင်က ဒီကနေ့တော့ သူ့အမေ မရှိတုန်း စိတ်လွတ်လက်လွတ် အဝသောက် အမူးသောက် အမှောက်ဆော်မယ်လို့ ကြုံးဝါးထားတာ။
အံမယ် … ကွပ်ပြစ်ပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးနဲ့ မုံရွာချည်စောင်လေးတောင် ခေါက်လျက်သား အရန်သင့်နဲ့ ။ သူ့ကြည့်ရတာ အမူး အမှောက်သောက်ပြီး ဒီနေရာမှာပဲ စက်တော်ခေါ်မယ်လို့ ကြံရွယ်ထားပုံပဲ။
ထိုအခိုက် သူ့ခြံရှေ့က ၁၃နှစ်သား အရွယ် ကလေးတစ်ယောက် ဖြတ်သွားသည်ကို သာဆောင် မြင်လိုက်ရ၍ အခါအခွင့် သင့်လိုက်လေခြင်းလို့ တွေးကာ လှမ်းအော်ခေါ်လိုက်သည်။
“ဟေ့ကောင် … သံဒိုး ဘယ်တုန်းဟ ၊ ကိုကြီးဆီ ခဏ လာစမ်းဦး ”
သံဒိုးဆိုသည့် ကလေးက သာဆောင် ခေါ်သံကြား၍ ခေါင်းတကုတ်ကုတ်နဲ့ ခြံဝိုင်းထဲ ဝင်လာသည်။ သံဒိုးကြည့်ရတာ သာဆောင်ကို ကြောက်၍သာ လာရခြင်း ဖြစ်ပုံရသည်။ လိုလိုချင်ချင် ဝင်လာခြင်းတော့မဟုတ်။သံဒိုးမျက်နှာက အီးမှန်ထားသလို မသက်မသာနဲ့။
သာဆောင်က သူ့ရှေ့ ရောက်လာပြီး ခပ်ရို့ရို့လေး ရပ်နေတဲ့ သံဒိုးကို အင်္ကျီအိတ်ကပ်ထဲက ပိုက်ဆံ ထုတ်ပေးပြီး၊လေသံမာမာဖြင့် …
” သံဒိုး … ငါ့ကို အရက်တစ်လုံးလောက် သွားဝယ်ပေးစမ်း ၊ မြန်မြန်သွား မြန်မြန်ပြန်ခဲ့နော် ၊ လမ်းမှာ ဘာကိစ္စနဲ့မှ ကြာမနေနဲ့ ကြားလား ”
ဝယ်ပေးနေကျ ဖြစ်ဟန်တူတဲ့ သံဒိုးက သာဆောင်ကို အထွန့်မတက်ရဲဘူး။ ကြောက်ရွံပုံနဲ့ …
“ဟုတ်ကဲ့ ကိုကြီးသာဆောင် ၊ မလှဝိုင်းဆိုင်ကပဲ မဟုတ်လား ”
သာဆောင်က ဖင်ကပ်ကျန်တော့တဲ့ အရက်ပုလင်းထဲက အရက်ကို ဖန်ခွက်ထဲ သွန်ချရင်း …
” အေး … ပိုတဲ့ပိုက်ဆံ မင်း ယူလိုက်၊ ငါ့ဆီ အရက်တော့ အမြန်လာပို့ ၊ ဒီမှာ မြင်လား ၊ အရက်က ကုန်တော့မှာကွ၊ ငါ အရက်ကုန်လို့မှ မင်း ပြန်မရောက်လာရင်တော့ … ”
သံဒိုးခမျာ ကွပ်ပြစ်ပေါ်က တုံးလုံးလှဲလျက်ရှိသော သာဆောင်၏ ဆောင်ဓားရှည်နဲ့လောက်လေးဂွကို ကြည့်ကာ ခပ်ရွံ့ရွံ့ဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြပြီး အပြေးထွက်သွားလေသည်။
” ဟား ဟား ဟား ”
ကြောက်ရွံစွာ ဒုန်းစိုင်း ပြေးသွားသော သံဒိုး၏ နောက်ကျောပြင်ကို ကြည့်၍ သာဆောင်က သဘောကျစွာ ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်မောလိုက်၏။
လူမိုက်ဆိုတဲ့သဘောက သူတို့အား ကြောက်ရွံကြသည်ကို သဘောခွေ့ နှစ်ခြိုက်ကြသည်ပဲမဟုတ်လား။
သာဆောင်ဆိုတာ အသက်၂၂ ကျော် ၊ တစ်ကိုယ်ရေ တစ်ကာယ လူပျိုလူလွတ်။သူထိုင်နေသော ကွပ်ပြစ်အနောက်က နှစ်ထပ် ပျဉ်ထောင်အိမ်မည်းကြီးနဲ့ ခြံဝန်းကျယ်ကြီးထဲမှာ သားအမိ ၂ယောက်တည်း နေထိုင်ကြ၏။
သာဆောင်ဆိုတာက ရွာရဲ့ အော်ကြော်လန် လူမိုက်။ အလုပ်မရှိ အကိုင်မရှိ ၊ အရက်လေးတမြမြ ဂျိုလေးတကြွကြွနဲ့ ။ချမ်းသာကြွယ်ဝတဲ့ မိခင်ကြီးရဲ့ အရှိန်အဝါနဲ့ ရမ်းကားနေတဲ့သူ။
ခပ်ဆိုးဆိုး ခပ်ပေပေ သာဆောင် ဘာမှမလုပ်လည်း ချမ်းသာတဲ့ သူ့အမေ ဒေါ်မြကြည်က ကျွေးနိုင်ဆင်နိုင်နေတာပါပဲ။ တစ်ဦးတည်းသော သားဆိုတော့ ၊ ထုံးစံအတိုင်း သာဆောင်က ရွာထဲမှာ ခပ်ဆိုးဆိုးပေါ့။
အမေဖြစ်သူက သူ့သား ဆိုးသမျှ၊ မိုက်သမျှကို အပြုံးမပျက် ငွေထုပ်ပိုက် လိုက်ရှင်းပေးတတ်သူ။ ငွေကြေးတတ်နိုင်သူတွေ မဟုတ်လား။
အသက် ၆၀အရွယ် ဒေါ်မြကြည်ဆိုတာက လယ်ပိုင်ရှင်ကြီးကိုး၊ ဆုံးပါးသွားတဲ့ သူ့ယောက်ကျားကလည်း မြွေပုံကန် သူကြီးဟောင်းတစ်ယောက်။အဲ့ဒီတော့ ကြွင်းကျန်နေတဲ့ အာဏာပါဝါကလည်း ရှိသေး။
သူမ ပိုင်ဆိုင်သော လယ်တွေယာတွေက တနှစ် တစ်နှစ် လယ်ထောက်ခ ၊ သီးစားခ ရတာတွေက နည်းမှ မနည်းပဲ ။ ဟောဒီ မြွေပုံကန်ရွာနီးတစ်ဝိုက်မှာ ရှိတဲ့ စိုက်ပျိုးမြေတွေ တော်တော်များများက လက်ညှိုးထိုးမလွဲ ဒေါ်မြကြည်တို့ ဘိုးစဉ်ဘောင်ဆက် ပိုင်ခဲ့ကြတာမဟုတ်လား။
ဒေါ်မြကြည်က အရွယ်ဟိုင်းမှ အိမ်ထောင်ကျတာ။ သာဆောင်ကို မွေးတော့ အသက်ဖြင့် ၄၀နားကပ်နေပြီ။သာဆောင်က သားဦးသားနှောင်းပဲ။ တစ်ဦးတည်းသောသား ။ နေတက်ရေတက်မှာ မွေးတာဆိုလား ။ ငယ်တုန်းက ဗေဒင်ဆရာဟောတာက ရာဇဖွားတဲ့။ ကြီးလာရင် လျှမ်းလျှမ်းတောက် အောင်မြင်လိမ့်မယ်တဲ့ ။ အခြွေအရံ ပေါမြားမယ်တဲ့။ အုပ်ချုပ်သူ အကြီးအကဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်တဲ့။
အဲ့ဒီတော့ ဒေါ်မြကြည်တစ်ယောက် သာဆောင်ကို ငယ်လေးကတည်းက ဖူးဖူးမှုတ် အလိုလိုက်ထားသည်ပေါ့။ ဒေါ်မြကြည် အလိုလိုက်လွန်းလို့ သာဆောင် ပေတာမိုက်တာလည်း ဖြစ်နိုင်၏။ ပုဗ္ဗစရိယ မိနဲ့ဖလို့ ဆိုသကိုး ။
မိနဲ့ဖဆိုလို့ သာဆောင်အဖေအကြောင်း အနည်းအကျဉ်း ညှပ် ပြောရဦးမယ်။
ဦးချစ်ဆောင်တဲ့။ သာဆောင်အဖေနာမည်က ဦးချစ်ဆောင်။ ထီးရိုးရွာ သူကြီးမျိုး ။ မျိုးနဲ့ရိုးနဲ့ သူကြီးလုပ်လာခဲ့ကြတာ။ ဦးချစ်ဆောင် သေတော့ သာဆောင်က ၁၃နှစ်သား။ သာဆောင်က ငယ်သေးတော့ သူ့အဖေရဲ့ ရာထူးကို ဆက်ခံလို့ မရဘူး။ အဲ့ဒီမှာ သူကြီးမျိုးရိုးက ပြတ်သွားရော။
ဦးချစ်ဆောင် ကွယ်လွန်တော့ သူကြီးရာထူးကို ဦးချစ်ဆောင်ရဲ့ ညီဝမ်းကွဲ ဦးခင်ထွန်းဆိုသူက ဆက်ခံပြီး ရွာကို အုပ်ချုပ်၏။
ဒါတောင် ဒေါ်မြကြည်က သူ့သားကို သူကြီးရာထူး ဆက်ပေးမလုပ်ရကောင်းလားလို့ ဒေါသူပုန်ထပြီး လက်ရှိသူကြီးရဲ့မိသားစုကို အော်ဟစ်နေသေးတယ်ဆိုပဲ။
” အေး … ငါ့သား အခု ငယ်သေးလို့ သူကြီး လုပ်ခွင့်မပြုရင် အရွယ်ရောက်လာတဲ့တစ်နေ့ ငါ့သား သာဆောင် ဟောဒီထီးရိုးရွာရဲ့ သူကြီး ဖြစ်ကို ဖြစ်စေရမယ်ဟေ့ ”
ဒေါ်မြကြည်က မကျေမနပ်နဲ့ အဲ့သလို ကြုံးဝါးခဲ့သတဲ့။ ဟိုဘက်ကတော့ ဘာမှ မတုန့်ပြန်ပါဘူး။ ဒေါ်မြကြည်ရဲ့ ဥစ္စာဓနနဲ့ နောက်ခံအင်အား တောင့်တင်းတာကိုလည်း လက်ခံရမယ်မဟုတ်လား။
တစ်ရွာလုံးက ဒေါ်မြကြည်နဲ့ ကင်းကြတာမဟုတ်ဘူး။ လယ်ယာ သီးနှံ အထွက်မကောင်းတဲ့နှစ်ဆို ဒေါ်မြကြည်ဆီမှာပဲ ချေးကြငှားကြရတာမဟုတ်လား။
နောက်တစ်ခုက ဒေါ်မြကြည်ရဲ့ အမျိုးတွေက မြို့ပေါ်မှာ နေကြတာ။ မင်းပေါက်စိုးပေါက်တွေ။ကျေးရွာအုပ်ချုပ်ရေးဆိုတာက မြို့နယ်လက်အောက်မှာလေ။ ဒေါ်မြကြည်ရဲ့ တူမတစ်ယောက်က ခရိုင်အုပ်ချုပ်ရေးမှုးရဲ့ ချွေးမဆိုလားပဲ ။ ကဲ..ဒီတော့ အဲ့ဒီတုန်းက ဒေါ်မြကြည် ကြုံးဝါးတာ အကြောင်းရှိလိမ့်မယ်ပေါ့။
ဒေါ်မြကြည်တို့က မပိုင်ဝက်မွေး ဘယ်တော့မှာ လုပ်မည်မဟုတ်။ ချည်ပြီးတုတ်ပြီး ပိုင်မှ ခိုင်မှ ပြောတတ်တာ။
အခုလည်း ဒေါ်မြကြည် မြို့တက်သွားတာ အဲ့ဒီကိစ္စပဲ ဖြစ်မယ်လို့ ရွာထဲက ထင်ကြေးပေးနေကြ၏။
သာဆောင်က အခု အသက်၂၀ကျော်ပြီလေ။ရွာသူရွာသားတွေခမျာ သာဆောင်သာ သူကြီးဖြစ်ရင်ဆိုတဲ့ အတွေးက သူတို့ တစ်ရွာလုံးအတွက် အခက်ပဲလို့ စိတ်ပူပန်နေကြရှာ၏။
သူကြီးအာဏာသာ သာဆောင်လက်ထဲရောက်လို့ကတော့ ဗွေဆိုး မြင်းရိုင်းတစ်ကောင်ကို ဦးဂျိုတပ်ပေးတာထက်တောင် ပိုဆိုးရွာလိမ့်မည်။
____________
( ၃ )
သံဒိုး အရက်ပုလင်းကို ဝယ်ပြီး ပြန်ရောက်လာတော့ ၊ ရာသီဥတုက ချက်ချင်း ပြောင်းလဲ သွား၏။ ကောင်းကင်မှာ လျပ်စီးအချို့ ပြက်၏။ မိုးရနံ့ပါသော လေပြေ ဝေ့ဝဲလာသည်။ မိုးစက်တော့ မကျသေးချေ။
ဒါပေသိ ဒါက မကြာခင် မိုးရွာမည့် လက္ခဏာဆိုလေတော့ သာဆောင်သည် သံဒိုး အကူအညီဖြင့် အရက်ဝိုင်းကို အိမ်ပေါ် ဝါးရံတာ စမျှင်ကို ပြောင်းရသည်။ မတော် မိုးက ဝုန်းကနဲ ဒိုင်းကနဲ ရွာချလျင် သူ ဇရက်မင်းစည်းစိမ်ပျက်မည်မဟုတ်လား။
သံဒိုး ပြန်သွားပြီး မကြာပါဘူး။ မိုးက တကယ် ရွာချတော့သည်။ မိုးကြည့်သက်သက်မို့ တော်တော့သည်။ လေမပါတော့ မိုးက သူထိုင်နေရာ စမျှင်ကို သိပ်မပက်ချေ။ မိုးမှုန်လေး အချို့သာ သူ့မျက်နှာထံ လွင့်ပါးထိတွေ့နေ၏။
အရက်ခွက်ကို ဂလုခနဲ တရှိန်ထိုး မော့လိုက်ပြီး ရှေ့က အသားတုံးကြော်တစ်ခုကို သာဆောင် မြိန်ယှက်စွာ ဝါးလိုက်သည်။
အသားသည် နူးညံလွန်း၏။ကြာကြာဝါးစရာမလို လျှာပေါ်မှာပဲ အရသာစွဲထင်ကာ ပျောက်သွား၏။ထို ထုပ်ထုပ်တစ်တစ်နဲ့ လေးလေးပင်ပင် ချိုနှစ်နေသော အရသာကို သူ အရမ်းကြိုက်၏။ ပန်းကန်ထဲက အသားစိုကြော်ကို ကြည့်၍ ဌေးအောင်နဲ့ဝင်းမော်ကိုတောင် သတိရသွားသည်။
ဒီကောင်တွေလည်း ခုချိန်ဆို သူ့လိုပဲ အမြည်းလေးစားလိုက် အရက်လေးမော့လိုက်နဲ့ မိုးအေးအေးမှာ စည်းစိမ်ယစ်နေကြလိမ့်မည်ဟု သူ တွေးလိုက်မိသည်။
သာဆောင် မြည်းနေသော ငရုတ်သီးနဲ့အသားစိုကြော်မှာ တခြားမဟုတ်။ သူတို့ ၃ဦးသား တောလည်ရာမှ ရလာသော မြွေသားဟင်းလျာပင် ဖြစ်သည်။
တောထဲ၌ ဘာအမဲကောင်မှ မထွက်သည်မို့ သူတို့ ၃ဦးသား စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဝါးအိုက်တောလေး အနီး ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်နေကြစဉ် ၊ ဝင်းမော်ဆိုသည့်အကောင်က မိတ်လိုက်နေသော တောကြီးမြွေဟောက် စုံတွဲကို မြင်တွေ့သွားခြင်းဖြစ်သည်။
ဝင်းမော် အချက်ပြမှုကြောင့် အရင်ဆုံး စလှုပ်ရှားသူက သာဆောင်ပင်။ သာဆောင်က အသင့်ပါလာသော လောက်လေးဂွ ဖြင့် တစ်ကောင်နဲ့တစ်ကောင်က ရစ်ပတ်၍ မိတ်လိုက်နေသော မြွေစုံတွဲ၏ ခေါင်းကို ချိန်ရွယ် ပစ်ခတ်လိုက်တော့သည်။
မြွေဖိုနဲ့မြွေမှာ အချစ်ဆိပ်တက်နေကြသဖြင့် ရန်သူကို သတိမမူ ဂူမမြင် ဖြစ်သွားကြသည်။
သာဆောင်၏ လောက်လေးဂွမှ ကျောက်စရစ်ခဲသည် မြွေဖို၏ ခေါင်းကို တည့်မတ်စွာ ထိမှန်သွားသည်။ ဘတ်ကြိုး နှစ်ထပ်ဂွမို့ အရှိန်က ပြင်းသည်။ မြွေဖိုရော မြွေမပါ လွင့်စင်သွား၏။ ဌေးအောင်ထံမှလည်း နောက်တစ်ချက် ထပ်ပစ်သံ ထွက်ပေါ်လာသည်။
ခုနက ခေါင်းကို ထိမှန်ထားသည့် မြွေဖိုကိုပဲ အပိုင်ထပ်မံ ပစ်ခွင်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ မြွေဖို၏ ခေါင်းသည် နောက်တစ်ကြိမ် လာရောက် ထိမှန်သော ကျောက်စရစ်ခဲကြောင့် စုပ်ဖွာသွားသည်။
မြွေမသည် အန္တရာယ် ကျရောက်နေမှန်း သိသော်လည်း မပြေးရှာပေ။ သူမ၏ လင်သားဖြစ်သော မြွေဖို၏ ကြေကွဲဖွယ်ရာ အနိဠာရုံကို ငေးမောနေရှာသည်။ မပြေးပဲ ရပ်တန့်နေသော မြွေမကို လောဘကြီးသော ဌေးအောင်က ထပ်ပစ်ပြန်သည်။ သို့သော် စိတ်လောကြီးနေဟန်တူ၏ ။ ဒီတစ်ခါ သူ့ပစ်ချက်က မြွေမကို မထိမှန်ပဲ အနောက်က ဝါးပင်ကိုထိမှန်ကာ ကျောက်စရစ်ခဲစများ ဖွာထွက်သွားသည်။ခဲစမှုန်အချို့ မြွေမကို ထိမှန်သွားသည်။ ထိုအခါမှ မြွေမသည် သူမ၏ အသက်ဘေးကို သတိပြုမိသွားဟန်တူသည်။
မြွေမသည် သူမ၏ ခင်ပွန်းလင်အား ရက်ရက်စက်စက် သတ်ဖြတ်နေသူများကို တခဏမျှ မှတ်မှတ်ထင်ထင် ကြည့်လိုက်သည်။
မြွေမ၏ ပြဒါးရောင် မျက်လုံးများသည် ကြောက်မက်ဖွယ်ရာ အလွန်ကောင်းလေ၏။ ပါးပြင်းထောင်ထားသည်မှာ ရန်သူကို ချက်ချင်းပင် ပေါက်သတ်လိုဟန် တူ၏။ မြွေမသည် အသက်ကင်းမဲ့သွားသော မြွေဖို၏ မျက်လုံးများကို တစ်ချက်မျှ စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည်လိုက်သေး၏။
မြွေဖို၏ မျက်လုံးများကလည်း မြွေမကို ပြေးပါတော့ဟု တောင်းပန်နေသလားမသိ။
မြွေမသည် အားမတန် မာန်လျော့လိုက်သည့်အလား ဝါးအိုက်တောထဲမှ လျောကနဲ ထွက်ပြေးသွားရှာ၏။
ကျန်ရစ်ခဲ့သော မြွေဖိုသည် သူ့မြင်ကွင်းမှ မြွေမ ပျောက်ကွယ်သွားလေမှ စိတ်ချသွားဟန်တူသည်။၊စောနက တွန့်လိမ်နေသေးသော မြွေဖို၏ ခန္ဓာကိုယ်သည် ငြိမ်သက်သွားတော့လေ၏။
မြွေအသေကို ကောက်ယူပြီး ချိန်ဆကြည့်သော ဝင်းမော်က အားရဝမ်းသာ အော်ဟစ်လိုက်သည်။
” မြိန်ပြီဟေ့ … အနည်းဆုံး ၅ပိသာခွဲလောက်တော့ ရှိမယ်ဟ ၊ ဟေးဟေး ”
ဌေးအောင်က မြွေမ ထွက်သွားရာဘက်ကို ကြည့်ရင်း …
” တောက်! လွတ်သွားတဲ့ အကောင်ပါဆို အချိန်တစ်ဆယ်တော့ ခပ်အေးအေးပဲ ။ နှမျောလိုက်တာကွာ ”
သာဆောင်ကတော့ ဝင်းမော်လက်ထဲက မြွေဖိုကြီးကိုကြည့်၍ … ၊
” မြွေသား မစားရတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ ၊ ဟီးဟီး ဒီတစ်ခါတော့ တဝကြီး စားရပြီဟေ့ ၊ ငရုတ်သီးနဲ့ ခပ်စပ်စပ်လေးကြော် အရက်နဲ့များ မြည်းလိုက်ရလို့တော့ကွာ ဘာပြောကောင်းမလဲ ဟားဟားဟား … ”
သာဆောင် နေ့ခင်းက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်ပြောင်းတွေးကာ သဘောကျနေခြင်း ဖြစ်၏။
သူတို့ နေ့ခင်းက ရလာသည့် မြွေသားကို ၃ယောက်သား အညီအမျှ ခွဲယူပြီး စိတ်ကြိုက် ကြော်လှော် စားနေကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ဝင်းမော်နဲ့ဌေးအောင် ၂ယောက်စလုံးက အိမ်ထောင်သည်များဖြစ်ကြ၏။ ထို့ကြောင့် ယနေ့ ညနေပိုင်း သူတို့မယားများနဲ့ ချက်ပြုတ်စားသောက်နေလောက်ကြပြီ။
သာဆောင် ဝယ်ပေးလိုက်တဲ့ အရက်များကို သောက်ပြီး မူးနေလောက်ကြပြီ။
” ဂျိမ်း ! ဒလိမ်း ”
မိုးက ပိုသည်းလာသည်။ တခါတခါ မိုးနဲ့အတူ ပါလာသည့် လေကြောင့် သာဆောင် ထိုင်နေရာ စမျှင်ကြမ်းပြင်တစ်ခုလုံး မိုးရေများ စိုရွှဲကုန်သည်။
အရက်လည်း ကုန်လုပြီ။ သာဆောင် ထိုင်နေရာမှ ထလိုက်သည်။ မြွေသားဟင်းမှာ တက်တက်ပြောင်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ ကျန်သည့် အမြည်းအချို့တော့ တော်တော်များများ ကျန်နေသေး၏။
ထိုအခိုက် အိမ်ရှေ့ ခြံဝင်းတံခါး လှုပ်သံနဲ့အတူ …
“သာဆောင်ရေ … ဟေး! သာဆောင်”
လေတွေ မိုးတွေ ကောင်းနေပါမှ ခြံဝင်းတံခါးအရှေ့မှာ ဘယ်သူမှန်း မသိ။ လေရော မိုးပါဆိုတော့ သည်းသည်းကွဲကွဲ မမြင်ရဘူး။ ဒါကြောင့် ပြန်ထူးလိုက်သည်။
” ဟေ့ … ဘယ်သူလဲ ။ ငါ အိမ်ပေါ်မှာ ရှိတယ် ။ ဘာကိစ္စတုန်းကွ ”
” ငါပါဟ … ဝင်းမော်ပါ ၊ အရေးကြီးလို့ လာတွေ့တာ …”
” အေး … ဝင်ခဲ့လေကွာ ၊ ခြံတံခါး မင်း မဖွင့်ဖူးတာကျလို့ ။ လက်နှိုက်ပြီး မင်းတုန်းကို ဆွဲလိုက် သူငယ်ချင်း ”
ဒီအချိန်ကြီးမှ လာတွေ့တယ်ဆိုတော့ အဆန်းသား။ ဒီကောင် ဝင်းမော် သူ့မိန်းမနဲ့ ရန်သတ်လာပြီ ထင်တယ် လို့ သာဆောင် တွေးလိုက်မိသည်။
သောက်ထားတဲ့ အရက် နှစ်လုံးနီးပါး အရှိန်နဲ့ ယိုင်ထိုး ယိုင်ထိုးခန္ဓာကိုယ်ကို ထိန်းမတ်စွာ သာဆောင် လှေကားက ဆင်းပြီး အောက်ထပ် တံခါးကို သွားဖွင့်ပေးလိုက်သည်။
ပထမဆုံး မြင်လိုက်ရတာက ဝင်းမော်ရဲ့ မချိုမချဉ် မျက်နှာကြီး ။ မျက်နှာပေးကတော့ မုတ်ဆိတ်ပျားစွဲလာသလိုပဲ။
စပ်ဖြဲဖြဲ လုပ်နေ၏။
တံခါးဝမှာ သာဆောင်က ပိတ်ရပ်နေသလို ဖြစ်နေလေတော့ ၊ ဝင်းမော်က ဖြီးတီးတီးနဲ့ …
” ဟ လမ်းလေး ဖယ်ပါဦး သာဆောင်ရ၊ ဒီမှာ ဧည့်သည် ပါလာတယ်ကွ ”
ပြောရင်းနဲ့ ဝင်းမော် ကိုယ်ကို ရို့လိုက်တော့မှ သူ့နောက်မှာ လူတစ်ယောက်ပါလာမှန်း သာဆောင် သိသွားတော့၏။ သာဆောင် ထိုဧည့်သည်ကို ငေးမောရင်း အမူးပင် ပြေသွားသလား အောက်မေ့ရသည်။
ဝင်းမော် နောက်တွင် ရပ်နေသူက ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် ပြေပြစ်တောင့်တင်းလှပသော မိန်းမပျိုလေး ဖြစ်နေသည်။ သူမ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ မိုးရေများ စိုရွှဲနေသဖြင့် လှပကျော့ရှင်းသော သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ် ကောက်ကြောင်း အမို့အဟိုက် အဖုအဖောင်းတွေက ပကတိအရှိအတိုင်း လှပထင်ရှားစွာပေါ်လွင်နေပါ၏။
” ဟေ့ကောင် … ဧည့်သည်ကို အိမ်ထဲ ခေါ်ဦးလေကွာ ”
ဝင်းမော် သတိပေးလေမှ သာဆောင် တစ်ယောက် အသိဝင်လာပြီး မိန်းကလေးကို အထဲဝင်ရန် ဖိတ်ခေါ်လေ၏။
” အော် … လာပါ ၊ အိမ်ထဲကို ဝင်ထိုင်ပါအုံး ”
သာဆောင်က ကောင်မလေးကို တန်းလျားခုံ ရှိရာသို့ ခေါ်သွားပြီး ထိုင်စေ၏။
ဝင်းမော်က သူ့ ခါးကို လက်ဖြင့် အသာတို့လိုက်ပြီး …၊
” သာဆောင် … မသူဇာဖို့ စားစရာလေး တစ်ခုခု လုပ်ပေးရအောင် ၊ လာ နောက်ဖေးကို လိုက်ခဲ့ ”
မသူဇာဆိုသည်က နေပါစေဟု ငြင်းသော်လည်း ဝင်းမော်က အချမ်းပြေ သောက်ရန် ရေနွေး သွားတည်လိုက်မည်ဟု ပြောကာ သာဆောင်၏ လက်ကို ဆွဲခေါ်သွားသည်။
နောက်ဖေး မီးဖိုချောင် ရောက်သည့်အခါ ဝင်းမော်အား သာဆောင်က သိလိုသည်များကို အငမ်းမရ မေးလေ၏။
” ဟေ့ကောင် ဝင်းမော် ၊ ကောင်မလေးက ဘယ်ကလဲ ၊ လှလိုက်တာကွာ ၊ မျက်နှာလေးရော ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ရော ဘာမှကို အပြစ်ပြောစရာ မရှိဘူး ။ မင်း ဘယ်က ဘယ်လို ငါ့အိမ်ကို ခေါ်ချလာတာလဲ …”
” ဟေ့အေး … ငါ တမင်သက်သက် မင်းဆီရယ်လို့ ခေါ်လာတာ မဟုတ်ဘူးကွ၊ ငါ အရက်သောက်ရင်း အရက်ကုန်သွားတော့ မင်းကို သတိရပြီး ထွက်လာတာ။ လမ်းမှာ မိုးတွေကလည်း ရွာလို့ ။ အဲ့ဒီအချိန် ကောင်မလေးကို ရွာလယ် လမ်းမကြီးမှာ ဗြုန်းကနဲဆို တွေ့လိုက်ရတာပဲ ။
သူက သူ့ယောက်ကျားကို လိုက်ရှာနေတာတဲ့။ယောက်ကျား ပျောက် ရှာပုံတော် ဖွင့်တယ်နဲ့တူပါရဲ့။ကောင်မလေးကြည့်ရတာ ဒို့အရပ်ကတော့ ဟုတ်မယ်မထင်ဘူး။ ဒို့ဘက်နယ်က မိန်းမတွေနဲ့မတူဘူးဟ။ ကောင်မလေးရဲ့ အသားလေးက ဝါဝင်း အိစက်နေတာပဲ။ တခြား တမြို့က လာပုံပဲ။ သူ့ယောက်ကျား ငါတို့ ထီးရိုးရွာဘက်ကို လာတယ်လို့ သတင်းရလို့ လိုက်လာတာနဲ့ တူပါတယ်။
မိုးကရွာ ၊ လေက ကျနဲ့ဆိုတော့၊ သူ့ကို ဘယ်သူ့မှ မြင်တွေ့ပုံမရဘူး။ တစ်ယောက်တည်း ဆိုတော့ ငါလည်း အသာဝင်ရောပြီး သူ့ယောက်ကျားကို ကူရှာပေးမယ်ဆိုပြီး မင်းဆီကို မ..လာတာပဲ ငါ့လူရေ ။ ကျန်တာတော့ အခြေအနေပေါ် မူတည်ပြီး မီးစင်ကြည့်ကကြတာပေါ့ ဟီးဟီး ”
သာဆောင်က ကောင်မလေး ထိုင်နေရာ ခုံတန်းကို လှမ်းကြည့်ရင်း …၊
” တောက် ! ဒီလို ဆူဆူဖြိုးဖြိုး အလှပဂေးလေးက ယောက်ကျားရှိသတဲ့လား ၊ နာတယ်ကွာ ၊ ဒါမျိုးလေးများ ရရင်တော့ ငါဖြင့် တည်တည်တံ့တံ့ အိမ်ထောင်ပြုချင်သား ”
” ဟေ့ကောင် သာဆောင် တစ်ယောက်တည်း မောင်ပိုင်စီးဖို့တော့ စိတ်မကူးနဲ့နော် ။ ငါ ခေါ်လာတာ ငါ့လည်း ဝေစားမျှစားလေးတော့ ပေးဦး ”
” အောင်မယ် … ဝင်းမော်ရာ ၊ မင်းမိန်မ အိမွန် သိသွားရင် ဘယ့်နှယ်လုပ်မတုန်း။ အိမွန်က ဇံဇံကြဲနော် ”
” အို … ဒါတော့ကွာ ၊ ရောက်ရားပေါ့ ။ နောက်ဖြစ်မယ့်ဟာကို စဉ်းစားမနေနိုင်ပါဘူး။ သူဇာလေးနဲ့သာ အတူအိပ်ရမယ်ဆိုရင် သေပျော်ပါပြီကွာ ”
” ဒါဆိုရင် မင်း ငါ ပြောသလိုလုပ် ၊ ငါ ရှေ့က ကြောင်းပေးမယ် ။ မင်းက နောက်ကနေ မီးစင် ကြည့်ကပေါ့ ”
အဲ့သည်နောက် သူတို့နှစ်ယောက် သူဇာဆိုသည့် မိန်းကလေး ရှိရာသို့ ပြန်လာကြသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် သူဇာနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်က ခုံတန်းရှည်မှာ ဝင်လိုက်လိုက်ကြပြီး ၊ သာဆောင်ကပင် ဦးဆောင်၍ စကားစ၏။
” မိုးနဲ့လေနဲ့ဆိုတော့ ခဏတဖြုတ် ကျုပ်အိမ်မှာပဲ နားပါအုံး မသူဇာ ။ မိုးလေငြိမ်တာနဲ့ ကျုပ်တို့ မသူဇာယောက်ကျားကို ချက်ချင်း ကူရှာပေးပါ့မယ် ၊ ရွာက ခပ်ကျဉ်းကျဉ်းလေးပဲဟာ ၊ ဒီရွာမှာ မသူဇာ ယောက်ကျား ရှိတာသေချာရင် တွေ့ရမှာပါ ”
မသူဇာဆိုသော မိန်းမချောလေးသည် သာဆောင်စကားကို ငြိမ်သက်စွာ နားထောင်နေပေမယ့် အင်းးအဲ မလုပ်ပေ။ မျက်လုံးများက တောင်ရွေ့ မြောက်ရွေ့ဖြင့် တစ်အိမ်လုံး၏ အခြေအနေကို အကဲခတ်နေပုံပင်။
သာဆောင်က ရေစိုအလှနဲ့ မသူဇာကို စားမတတ်ဝါးမတတ်ကြည့်နေသော ဝင်းမော်အား ပထုတ်ရန် အကြံဖြင့် …၊
” ဧည့်သည်ကို ဧည့်ခံဖို့ရာ အိမ်မှာက ဘာမှ အရန်သင့် မရှိဘူးဖြစ်နေတယ် ၊ ဟေ့ကောင် ဝင်းမော် မင်းက ရေစိုလက်စနဲ့ဆိုတော့ ဒေါ်သိန်း ကုန်စုံဆိုင်သွားပြီး စားစရာနဲ့ သောက်စရာ အချိုရည်လေး ဝယ်ချေကွာ ၊ ရော့ ငါဆီက ပိုက်ဆံယူသွား ”
ပြောရင်း သာဆောင်က ဝင်းမော်၏ပေါင်ကို အသာ လက်ကုတ်လိုက်သည်။ အလယ်တွင် စားပွဲခုံ ရှိနေသဖြင့် သာဆောင်နှင့်ဝင်းမော်တို့၏ အချက်ပေးမှုကို မသူဇာ မမြင်နိုင်ပေ။
ဝင်းမော် သဘောပေါက်ပြီ။ ဒေါ်သိန်း ကုန်စုံဆိုင်တွင် အရက်လည်း ရသည်။ သာဆောင်က အချိုရည်ထဲ အရက်ရောလာခဲ့ခိုင်းတာကို သဘောပေါက်ခြင်းပင်။ မသူဇာအား အချိုရည်တိုက်ပြီး မူးသည့်အခါ၌ သူတို့ စိတ်တိုင်းကျ ပြုနိုင်မည်ဖြစ်သည်။ ယုတ်မာကောက်ကျစ်သော အောက်တန်းကျသော သာဆောင်နှင့်ဝင်းမော်တို့၏ အကြံကို မသူဇာကတော့ဖြင့် မသိနိုင်ပေ။
သို့ဖြင့် ဝင်းမော်သည် စဉ်းလဲသော အကြံဖြင့် ဒေါ်သိန်း ကုန်စုံဆိုင် ရှိရာသို့ မိုးထဲလေထဲ ထွက်သွားလေ၏။
ထိုအခါ အိမ်ကြီးထဲ၌ လှပ ပျိုမြစ်သော မိန်းမချောလေးနဲ့ လူယုတ်မာ သာဆောင်တို့သာ ကျန်ရစ်ခဲ့တော့သည်။
သာဆောင်သည် စားနေကျ ကြောင်ဖားကြီးမို့ မိန်းမချောလေး မသူဇာအား ဘယ်ပုံဘယ်နည်းဖြင့် သိမ်းသွင်း အရယူရမလဲဆိုတာ သိပ်ပြီးတွေးတောနေစရာမလို ။ အနုနည်းဖြင့် မရလျင် အကြမ်းနည်းဖြင့် ရအောင်ယူမည်မှာ ဧကန်မုချ မလွဲမသွေ ဖြစ်လေ၏။
________________
( ၄ )
ဝင်းမော် ဒေါ်သိန်း ကုန်စုံဆိုင်ကနေ ပြန်လာတော့ မိုးတိတ်သွားပြီ ဖြစ်၏။ ဝင်းမော် အချိုရည်ဘူးထဲကို အရက်ရောထည့်လာပြီး ဖြစ်သည်။ ထိုအချိုရည်ဘူးကို ကိုင်ပြီး ဝင်းမော် ပြုံးလိုက်မသည်။
” သာဆောင်က လူပါး ၊ ဒီကောင် ငါ့ကို ပ,ထုတ်လိုက်တာပဲ ၊ အခုချိန်ဆို ဒီကောင် ကောင်မလေးကို ကြံစည်ပြီးလောက်ပြီ ။ ဟင်းဟင်း သာဆောင်အကြောင်း ငါ နောကြေနေပါပြီလေ။
ဒါကြောင့်လည်း ငါက ဒေါ်သိန်းဆိုင်မှာ အရက်တစ်ခါတည်း မော့ရင်း အချိန်ဆွဲနောက်ကျပေးနေတာ ။
ခုလောက်ဆို ငါ့ကောင်ကြီးတော့ နတ်ဘုံနတ်နန်း ရောက်နေပြီနေမှာ ။ ဟီးဟီး ဒင်းပြီးရင်တော့ ငါ့အလှည့်ပေါ့။ အော် မသူဇာ မသူဇာ လှရက်ပါပေ့ကွယ် ။ အသားလေးများဆို ဝင်းဝါပြီး အိစိုလို့ ၊ ကိုယ်လုံးလေးကလည်း ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေး ၊ လှမှလှ ။ ထိရက်စရာ ကိုင်ရက်စရာတောင် မရှိပါဘူး။ ဟားဟားဟား ”
ဝင်းမော်တစ်ယောက် ဝမ်းထဲက ကြိတ်ပြီး အူမြူးကာ သာဆောင်အိမ်ကို ခပ်သုတ်သုတ် ပြန်လာခဲ့၏။သာဆောင်အိမ်ကို ရောက်တော့ အပေါ်ထပ်မှာ မီးလင်းနေသည်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုအခါ သူထင်သည့်အတိုင်း သာဆောင်တစ်ယောက် မသူဇာကို အပေါ်ထပ်ရှိ အခန်းထဲသို့ ခေါ်ဆာင်သွားပြီဟု သိလိုက်ပြီ။
အောက်ထပ်တံခါးကို အသံမြည်အောင် သေချာ ဆောင့်ဖွင့်လိုက်ပြီး ဝင်းမော် အသံပေးလိုက်သည်။
” အဟမ်း … အဟမ်း ငါ ပြန်ရောက်ပြီနော် သာဆောင် ၊ မင်းမှာလိုက်တဲ့ စားစရာ သောက်စရာတွေ ဝယ်လာခဲ့တယ် ”
ဝင်းမော်က အသံပြဲကြီးနဲ့ အော်ပြောလိုက်ပေမယ့် အပေါ်ထပ်က သာဆောင်ထံမှ ဖြေသံ ထူးသံ မကြားရ။မိန်းမတစ်ယောက်၏ ငိုရှိုက်သံ သဲ့သဲ့လေးသာ ကြားလိုက်ရ၏ ။
ဝင်းမော် ပြုံးလိုက်သည်။ မသူဇာရဲ့ ငိုရှိုက်သံသည် သာဆောင်၏ အောင်ပွဲပဲ မဟုတ်လား။
” ဟား သာဆောင်တို့ကတော့ ပိုင်ပါ့ကွာ ၊ လက်သွက်ချက် ဟိဟိ ”
ဝင်းမော် စားစရာတွေကို စားပွဲပေါ်တင်ထားပြီး အပေါ်ထပ်သို့ ခြေဖွ တက်လာခဲ့သည်။ အပေါ်ထပ်ရောက်သည့်အခါ သာဆောင်၏ အခန်းတံခါးမှာ တိုးလျိုးပေါက် ပွင့်လျက်သား မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။ သာဆောင်ကား အောင်သေအောင်သားစားပြီး၍ အဆီရစ်ကာနေသလား မပြောတတ်။ မှောက်လျက်သားကြီး အိပ်နေပြီး ၊ သူ့ဘေးနားမှာတော့ မသူဇာသည် ပုံ့ပုံ့လေးထိုင်လျက် ကျောပေးကာ ငိုရှိုက်နေရှာသည်။ ဝင်းမော် ခြေလှမ်းကြဲကြီးဖြင့် အခန်းထဲသို့ တန်းဝင်သွားသည်။
” ဟင် … ဘာဖြစ်ကြတာလဲ ၊ မသူဇာ ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ ”
ဝင်းမော်က ဘာမှ မသိသလို မေးလိုက်ပြီး မသူဇာ ထိုင်နေသည့် အနောက်ဘက်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
” မသူဇာကို ဒီကောင် စော်ကားလိုက်တာလား …ဟာဗျာ ”
မသူဇာထံမှ ငိုရှိုက်သံ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ သို့သော် မျက်နှာကို ငုံ့လျိုး ဖုံးကွယ်ထားဆဲ။ ဝင်းမော်သည် မသူဇာအား ဖေးမကူညီသည့်သဘောအလား ၊ သူ၏ လက်တစ်ဖက်က မသူဇာ၏ ပခုန်းသားဝင်းဝင်းထံသို့ ရောက်သွားသည်။
” ဟာ … ဘာတွေလဲ ၊ ကျိချွဲချွဲကြီး”
ထမိန်ရင်လျားနဲ့ ထိုင်နေသော မသူဇာ၏ ပခုန်းကို ထိတွေ့မိသည် လက်သည် ကျိချွဲချွဲ ပျစ်တစ်တစ် အရည်တချို့နှင့် ကပ်စေးစေးဖြစ်သွားသည်။ ပြီးတော့ …
” အား … ပူလိုက္တာ ”
ဝင်းမော် ချက်ချင်း လက်ကို ရုတ်ပြီး နောက်ကို ဆုတ်လိုက်မိသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မသူဇာ၏ အသားသည် ရှားသားမီးခဲတမျှ ပူလောင်နေသောကြောင့်ပင်။ ထိုသို့ အလန့်တကြား နောက်ကို ဆုတ်လိုက်မှပဲ သူ့တင်ပါးနဲ့ သာဆောင်၏ ကိုယ်လုံး ထိတိုက်မိပြီး
သာဆောင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးက ပက်လက်လှန်သွားတော့သည်။ဝင်းမော် သာဆောင်၏ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
” ဟာ … သာဆောင် … သာဆောင် ဘာဖြစ်တာလဲ ”
သာဆောင်၏ မျက်နှာနှင့်လည်ပင်းမှာ ပြာနှမ်းနေပြီး၊ ပါးစောင်က အမြုပ်တွေ တစီစီ ထွက်ကျနေပါသည်။ သာဆောင်၏ မျက်လုံးကြီးမှာ ကျွတ်ကျလုမတတ် ပြူးထွက်နေပါ။
ဝင်းမော် ချက်ချင်း မတ်တတ် ထရပ်လိုက်ပြီး …
” မင်း မင်း သာဆောင်ကို ဘာလုပ်လိုက်တာလဲ ”
မသူဇာထံမှ ခနဲ့တဲ့တဲ့ ရယ်သံလိုလို ထွက်ပေါ်လာသည်။သို့ပေမယ့် ခေါင်းကိုတော့ ဆံပင်ဖားလျားဖြင့် ငုံ့ထားဆဲပင်။
“ဟင်းဟင်းဟင်း … ဘာလဲ ၊ နင်ရော သိပ်ကြောက်နေပြီလား ”
ဝင်းမော် အခန်းအပြင်သို့ ပြေးထွက်လိုက်သည်။ ထိုအခါ မသူဇာသည် တဖြေးဖြေး မတ်တတ်ထရပ်လာ၏။ ပြီးနောက် မသူဇာသည် ဝင်းမော် ရှိရာဘက်သို့ မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထား လှည့်လာသည်။
” ဟာ! မင်း မင်း …”
ဝင်းမော် စကားတွေ ထစ်ငေါ့ကုန်သည်။ သေးပါမတတ် ကြောက်လန့်သွားသည်။ မကြောက်ပဲလားလေ။ မသူဇာမျက်နှာက မြွေတစ်ကောင်ကဲ့သို့ အကြေးအညှိများနှင့် လွန်စွာ ကြောက်မက်ဖွယ်ရာကောင်းနေသည်မဟုတ်လား။ မသူဇာသည် ဝင်းမော်ရှိရာသို့ လက်ညှိုး ဆန့်တန်း ထိုးလိုက်သည်။
မသူဇာ၏ လက်မှာလည်း မည်းပြောင်ချောကြီး ဖြစ်နေ၏။ မြွေတစ်ကောင်၏ ကိုယ်လုံးသဏ္ဍာန်အလား တူနေပါသည်။ ဝင်းမော် ထိတ်လန့်တကြား အောက်ထပ်သို့ ဆင်းပြေးလေ၏။
အောက်ထပ်သို့ ရောက်သည့်အခါ တံခါးဝသို့ အလျင်အမြန် ပြေးပြန်၏။ သို့သော် သူ တံခါးဝ မရောက်မှီ တံခါးသည် သူ့အလိုလို ဝုန်းကနဲ ဆောင့်ပိတ်သွားသည်။ ဝင်းမော် တံခါးကို အတင်းဆွဲဖွင့်သည်။ ခြေဖြင့် ဆောင့်ကန် ဖွင့်သည်။ ဝင်းမော် သွေးရူးသွေးတမ်း ဖြစ်နေရှာပြီ။ တံခါးသည် မြဲမြံလွန်းစွာ ပွင့်လာခြင်း မရှိပေ။
လှေခါးမှ လျောတိုက် ဆင်းလာသံ ကြားရ၍ ဝင်းမော် နောက်ပြန် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ သို့သော် လှေကားရင်း အနီးတစ်ဝိုက်တွင် မြွေတစ်ကောင်မျှ မတွေ့သလို၊ မသူဇာကိုလည်း မမြင်ရချေ။ မကြာမီ အောက်ထပ် တစ်ခုလုံးသည် ဖြူဖြူ အငွေ့များ ဟိုနေရာမှ သည်နေရာမှဖြင့် နေရာအနှံ့မှ ထွက်ပေါ်လာကြသည်။
ဝင်းမော် ဘာကိုမှ မမြင်ရတော့ချေ။ ဝင်းမော် သူ့ရှေ့က ဖြူဖြူ အငွေ့တွေကို လက်ဖြင့် ဝှေ့ယမ်း ဖယ်ရှားလိုက်သည်။ ထိုအခါ သူ့ခြေထောက်ပေါ်သို့ လှုပ်ရွရွဖြင့် အကောင်တစ်ကောင် တက်လာသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
မကြာပါ … သူ့ ခြေဖမိုး ပူကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ အကောင်တစ်ကောင် ကိုက်လိုက်သကဲ့သို့ပင်။ ဝင်းမော် မျက်လုံးများက ချက်ချင်း ပြာဝေလာသည်။ ရင်ဘတ်ထဲက အောင့်တက်လာ၏ဝမ်းဗိုက်ထဲမှာ မီးကျီခဲကို မြိုချထားမိသလို ပူလောင်မြိုက်လာသည်။ အသက်ရှုရခက်ခဲလာ၏။
ဝင်းမော် ရှေ့က ဖြူဖြူ အငွေ့များ တဖြေးဖြေး လွင့်ပြယ်သွားသည်။ ဝင်းမော် နောက်ဆုံး မြင်တွေ့လိုက်ရသည်ကတော့ သူ့ရှေ့တည့်တည့် မနီးမဝေးမှာ အလွန်လှပသော မိန်းမပျိုလေး မသူဇာသည် သူ့အား လှောင်ပြုံး ပြုံးပြနေခြင်းသာ ဖြစ်တော့သည်။
မကြာမီ ဝင်းမော်လည်း သာဆောင်ကဲ့သို့ပင် တစ်ကိုယ်လုံး ပြာနှမ်းကာ ပါးစပ်က အမြုပ်တစီစီဖြင့် အသက်ထွက်သွားလေတော့သည်။
______________
( ၅ )
နောက်တစ်နေ့မှာတော့ ဒေါ်မြကြည်သည် မန္တလေးမြို့မှ ဝမ်းသာအားရ ပြန်လာပြီး အိမ်တံခါးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ ၊ အရင်ဦးစွာ သားဖြစ်သူ သာဆောင်၏ သူငယ်ချင်း ဝင်းမော်၏ အလောင်းကို မြင်တွေ့လိုက်ရ၍ ထိတ်လန့်တကြား အော်ဟစ်လိုက်မိသည်။
အော်ဟစ်သံကြောင့် အိမ်နီးနားချင်းတွေ အပြေးအလွှား ရောက်လာကြသည်။ ဒေါ်မြကြည် သားဖြစ်သူ၏ အခန်းရှိရာ အပေါ်ထပ်သို့ အပြေးအလွှား တက်ကြည့်လိုက်သည်။
ပိုးစိုးပက်စက် သေနေသည့် ပြာနှမ်းနှမ်း သာဆောင်၏ အလောင်းကြီးကို တွေ့လိုက်သောအခါ ဒေါ်မြကြည်တစ်ယောက် ချက်ချင်း သတိလစ် လဲကျသွားပါတော့သည်။
ကျေးရွာလူကြီး နှင့် တာဝန်ရှိသူများ သတင်း ကြားလျင်ကြားချင်း ဒေါ်မြကြည်အိမ်က အလောင်များထံ ရောက်လာကြသည်။
ကျေးရွာ သူကြီး နှင့် တာဝန်ရှိသူတို့ အံဩသွားကြသည်။ ကြည့်ရသည်မှာ ၎င်းတို့သည် အလွန်အမင်း အံအားသင့်နေပုံရသည်။
ရွာလူကြီး ပါးစပ်က မနေနိုင်မထိုင်နိုင် ပြောထွက်လိုက်မှ အားလုံးသော ရွာသားတို့မှာ ပိုမို အံအားသင့်ကုန်ကြရသည်။
” ဟာ … ကျုပ်တို့ရွာ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ၊ တစ်ရက်တည်း လူငယ်၃ယောက်တောင်မှ ပိုးစိုးပက်စက် သေကုန်ကြတယ်။ သေကြတာကလည်း ဘယ်လောက်တောင် ထူးခြားတိုက်ဆိုင်လဲ၊ တစ်ပုံစံတည်းဗျ ။ဒီမနက်အစောကြီးက ရွာတောင်ပိုင်းက ဌေးအောင်လည်း သာဆောင်တို့ ဝင်းမော်တို့ သေသလိုပဲ တစ်ကိုယ်လုံး ပြာနှမ်းပြီး သေတာ ။ကြည့်ရတာတော့ မြွေကိုက်ခံတယ်နဲ့တူပါရဲ့ ”
ထိုအဖြစ်အပျက်ကို လာကြည့်သူ နတ်ကတော် မနှဲမိသည် သူကြီးစကားကို ကြားရသည်နဲ့ မျက်စိမျက်နှာ ပျက်ယွင်းသွားသည်။ ပြီးလျင် ထိုနေရာမှ ခပ်သုတ်သုတ် ထွက်ခွာသွား၏။
မနှဲမိ အိမ်အပြန်လမ်းတွင် သူတို့ ထီးရိုးရွာ၏ အနောက်ဘက်စူးစူးက တောင်တက်လမ်းကို အမှတ်မထင် လှမ်းမျှော်ကြည့်လိုက်မိသည်။
ထိုတောင်ပေါ်တွင် မြွေနတ်ရှင်သခင်မ နတ်နန်း ရှိ၏။ တောင်တက်လမ်း မှုံပြပြမှာ အဖြူရောင်ထိုင်မသိမ်း အဝတ်အစားနှင့် မိန်းမပျိုတစ်ဦးသည် မြွေနနတ်ရှင်သခင်မ နတ်ကွန်းရှိရာသို့ တရွေ့ရွေ့ လှမ်းသွားနေသည်ကို မြင်ယောင်ရင်း ….။
သူမ နားထဲတွင်တော့ နတ်မြွေမ တစ်ကောင်၏ ကျိန်းဝါးသံကို ပြန်လည် ကြားယောင်နေမိသည်။
“ငါ့လင်ရဲ့ အသားကို စားသော် … ”
ပြီးပါပြီ
စာရေးသူ-ပီပီ(မန္တလေး)အားလေးစားလျက်
ရွင်လန်းချမ်းမြေ့ကြပါစေ