” အိမ်ကြီးရှင်ဝိညာဉ် “(စ/ဆုံး)

Unicode Version

” အိမ်ကြီးရှင်ဝိညာဉ် “(စ/ဆုံး)
—————————-

ဒေါ်မြမူတစ်ယောက်အိမ်ကြီးပေါ်
မှာတစ်ယောက်တည်းအသက်ရှင်နေ
ရတာအနှစ်သာရမရှိဟုထင်နေသည်။
တစ်နေ့တစ်ရက်မှ စိတ်က မပျော်
တော့။ အသက်ရှင်နေရခြင်းထက် သေ
ရသည်ကမှအဓိပ္ပာယ်ရှိသေးသည်ဟု
ဆုံးဖြတ်မိသည်။
မိမိဘဝမှာမတောင့်မတနေရပါ သည်။
လင်ဖြစ်သူကလည်းလိုလေသေး မရှိအောင်ထားပေမယ့်အနားမှာမရှိ၊
သားသမီးသုံးယောက်ရှိသော် လည်း
အားလုံး အိမ်ထောင်ရက်သား
ကျပြီး တစ်မြို့တစ်နယ် ရောက်နေကြသည်။
ရန်ကုန်မှာ မိမိတို့အပိုင်အိမ်တစ်
လုံးရှိသည်။ ထိုအိမ်ကို မိမိက မရောင်း
ရန်အတန်တန်တားသည့်ကြားက အပို
ဖြစ်နေသည်ဆိုပြီး ယောက်ျားဖြစ်သူက
ရောင်းလိုက်သည်။
မိမိယောက်ျားနာမည်က ဦးမျိုး
အောင်၊ တောင်ကြီးရှိ ကုန်၊လမ်းပို့
ဆောင်ရေးဦးစီးဌာနမှာအရာရှိတစ်
ယောက်ဖြစ်သည်။ ရန်ကုန်၊ မန္တလေး။
တောင်ကြီး၊ကူးချည်သန်းချည်သွားလာ
နေရသည်ဟု ဆိုကာအိမ်မှာတစ်လကို
ငါးရက်ပင်ပြည့်အောင်မနေ။
တောင်ကြီးအိမ်မှာ မိမိအတွက်
အိမ်အကူတစ်ယောက်ထားပးသည်။
ယောက်ျားမှာ အငယ်အနှောင်းတွေ၊
ရန်ကုန်မှာရာမန္တလေးမှာပါရှိသည်ဟု
သူ၏တပည် များပြော၍ ကြားထားသည်။
မိမိအတွက် မထူးခြားတာ့၍ ပြ ဿနာမရှာဘဲ
သူနေချင်သလိုနေပါစေ ဟု စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားခဲ့သည်။
သို့ကြောင့် အသိ၊ကျန် တစ် ယောက်တည်း
မပျော်ရွှင်သောလောက ကြီးမှာအဓိပ္ပာယ် မဲ့မနေချင်တော့၊
ရန်ကုန်ကအိမ်မှာ ပြောင်းနေချင် ပေမယ့်
အိမ်ကို ရောင်းလိုက်ပြီဖြစ်၍
သွားနေရန် မဖြစ်တော့၊
နောက်ဆုံးဆုတောင်းပြည့်သည်
ဟု နာမည်ကြီးနေသည့်မြို့ပြင်ညောင်
ပင်ကြီးက နတ်ကွန်းမှာ ပွဲတစ်ပွဲလှူပြီး ဆုတောင်းလိုက်သည်။
“ကျွန်တော်မျိုးမ အသက်ရှင်၍
ပြီးလူ့ဘဝက ထွက်ခွင့်ပေးတော်မူပါ”
မနေချင်တော့ပါ။ အသက်ဝိညာဉ်နတ်
စိတ်ကိုတုန်တုန်းရပြီ၊ ယတိပြတ်
ထိုဆုတစ်ဆုတည်းကိုသာ တောင်းလိုက်သည်။
ထို့နောက် နတ်ကွန်၊မှပြန်လာခဲ့သည်။
နောက် နှစ် ရက် အရောက်မှာ
အောင်ပန်းသို့သွားရန်အကြောင်းကိစ္စ တစ်ခုပေါ်လာသည်။
ထို့ကြောင့် မနက်စောစာဦးမျိုး
အောင်၏တပည့်တစ်ယောက်မောင်၊
သောတီအီးကားခေါင်းမှုး၍ လိုက်ခဲ့သည်။
ရွှေညောင်မှ အောင်ပန်းသို့ ကား
မောင်းလာစဉ် ဒေါ်မြမှုထိုင်သည့် ကာ၊
တံခါးပွင့်ပြီး ဒေါ်မြမှုကားပေါ်မှ ပြုတ်ကျ
သွားသည်။
နောက်ဘီးအောက်ခေါင်းဝင်သွား
သဖြင့် ခေါင်းမှာ ကြေမွသွားရှာသည်။
ဒေါ်မြမှုဆန္ဒရှိသည့်အတိုင်းလူ့လောကမှ
တကယ်ပင်ထွက်သွားခဲ့တော့သည်။
ရန်ကုန်ရှိ ဒေါ်မြမူပိုင်ခဲ့သောအိမ်
ကို တစ်ခုလပ်ဒေါ်အုံးလှက စုဆောင်း ထားသော
ငွေအချို့နှင့် လက်ဝတ် လက်စားတို့ကို ထုခွဲရောင်းချပြီး
ငွေငါးထောင်ကျပ်နှင့် ဝယ်ယူခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
အိမ်က လေးဆယ်၊ ပေခြောက်
ဆယ်အတွင်းပျဉ်ထောင်သွပ်မိုး၊သုံးပင် နှစ်ခန်းတွဲ၊
နှစ်ထပ်အိမ်ဖြစ်သည်။ဒေါ်အုံးလှမှာ သားနှစ်ယောက် သမီးတစ်ယောက်ရှိသည်။
အကြီးကောင်က အသက်နှစ်ဆယ် ရှိကာ
ဆောက်လုပ်ရေးမှာ နေ့စားဝင်လုပ်နေသည်။
အငယ်ကောင်က အသက်ဆယ့်
ရှစ်နှစ်ရှိသော်လည်းအလုပ်မလုပ်၊
မိခင်လုပ်စာ သုံးဖြုန်းစားသောက်ရင်း
စိတ်မထင်လျှင် ပြဿနာရှာနေတတ်သူဖြစ်သည်။
အငယ်ဆုံးသမီးကအသက်ဆယ့်
လေးနှစ်၊ ရှစ်တန်းမှာ စာသင်နေသည်၊
အိမ်အပေါ်ထပ်တွင် ဒေါ်အုံ၊လှမိသားစု
နေထိုင်ပြီ၊ အောက်ထပ်တွင် စားဝတ်
နေရေးပြေလည်ရန်အိမ်ငှားတင်ထား
လိုက်သည်။
ဒေါ်အုံးလှက အိမ်မှာထမင်းနှင့်
ဟင်းမျိုးစုံချက်ရောင်းသည်။ ထမင်းနှင့်
ဟင်းကို အိမ်ရှေ့မှာ စင်ထိုးပြီး မရောင်း၊ အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ စားပွဲနှင့်တင်ရောင်းသည်။
ရပ်ကွက်တွင်းက လူများလည်း ဒေါ်အုံးလှ
ဟင်းချက်လက်ရာ ကောင်း မှန်းသိသဖြင့်
အိမ်ပေါ်မှာထားပြီးရောင်း ပေမင့် ချက်သမျှကုန်သည်။

မိခင်ဖြစ်သူက ဟင်းချက်ရောင်း ပြီး
စားဝတ်နေရေး ဖြေရှင်းနေရသော်
လည်းအငယ်ကောင်ကစိတ်မထင်လျှင်
ဟင်းအိုးဟင်းခွက်များ သွန်ပစ်သည်။
အိမ်ပေါ်မှ အိမ်အောက်သို့ ဟင်းအို၊
လိုက် ပစ်ချသည်၊
အရက်မသောက်ဘဲ သွေ၊အေ၊
အေးနှင့် ရက်စက်သူကဲ့သို့ဖြစ်သည်။
လူက ရုပ်ရည်ချောသဖြင့် ရည်းစားက
တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် ထားသည်။
ယခုလက်ရှိရည်းစားကတစ်လမ်း တည်းနေသူဖြစ်သည်၊
မိန်းကလေး၏ မိဘများက ဘယ်လိုမှ သဘောမတူ၍
တားသော်လည်းမိန်းကလေးကအငယ်
ကောင်မှအငယ်ကောင်ဖြစ်နေသည်။
တစ်ရက် ဒေါ်အုံးလှအမဲသားဟင်း
များပျောက်နေသည်။ဟင်းကျက်သဖြင့်
ဒန်အိုးအသစ်မှာလှယ်ပြီးစားပွဲပေါ်သွား
တင်ထားကာ ဝက်သားဟင်းအို၊ ထိုင်
ကြည့်နေသည်။
ဟင်းဝယ်လာသူရောက်လာ၍
အိမ်ရှေ့ထွက်တော့ အမဲသားဟင်းတစ်
ဝက်ကျော်ကျော် လျှော့နေသည်ကို
တွေ့လိုက်သည်။ စောစောက အငယ်
ကောင်အသံကြားလိုက်သလိုရှိသဖြင့်

အငယ်ကောင် စားပစ်လိုက်သည် ထင် မိသည်။
ထို့ကြောင့်အငယ်ကောင်အိပ်ပြန်
လာတော့ သူ မီးဖိုထဲဝင်နေတုန်းဟင်၊ ကို ဒီလောက်ကုန်အောင်
နှိုက်စားပစ်ရ မလားဟု ဆီး၍ ဆူတော့သည်။ အငယ်ကောင်ကလည်းအခုမှပြန်
လာတာကို ဆီး၍ ပြဿနာရှာသည်ဟု ဆိုကာအမဲသားဟင်းကို
ယူပြီး ဝက် စားခွက်ထဲ သွန်ပစ်လိုက်တော့သည်။
ထို့နောက်တော့အိမ်အောက်ဆင်း သွားသည်။
ဒေါ်အုံးလှလည်း အယုတ္တ အနတ္တစကားများ ပြောဆိုငိုယိုပြီး ကျန် ခဲ့သည်။
နောက်နေ့ရောက်တော့ကြက်သား
ဟင်းတွေ လျော့နေပြန်သည်။
“အင်း- မနေ့ကအမဲသားဟင်းစား
မယ့်လူမရှိဘဲ လျော့နေတယ်၊ ဒီနေ့
ကြက်သားဟင်းက လျော့နေပြန်ပြီ”
“နည်းနည်းတော့ ထူးဆန်းသလို
တောင်ကြီးမှ ဒေါ်မြမူသေဆုံးပြီး
နှစ်လကျော်ကျော်ခန့်ကြာတော့ ဦးမျိုး
အောင်တစ်ယောက် ဒေါ်အုံးလှအိမ်သို့
အလည်ရောက်လာသည်။
ဒေါ်အုံးလှက ဦးမျိုးအောင်အာ၊ ဒေါ်မြမှုသေဆုံးသွားသည့် သတင်းကို
ကြား၍ စိတ်မကောင်းကြောင်း ပြောသည်။
“မမြမူအကြောင်း ပြောစရာရှိလို့ လာခဲ့တာ၊ အခု မအုံးလှတို့အိမ်မှာထူ၊
ထူးခြားခြား ဘာဖြစ်သေးလဲ” “ဘာကိုပြောချင်တာလဲ၊ အစ်ကို
မျိုးအောင်”
“ဒီအိမ်မှာထူးခြားမှုတစ်ခုခုရှိလာ၊
သိချင်လို့ ရန်ကုန်ရောက်တုန်း ဝင်လာတာပါ”
“ဟုတ်တယ် အခုရက်ပိုင်း အသာ၊
ဟင်းတွေပျောက်နေလို့ထူးဆန်းတယ်
လို့ထင်နေတာတော့ရှိတယ်”
“အခုတလော ညအိပ်လိုက်တိုင်း
မမမူက အိပ်မက် ခဏခဏလာပေ၊ တယ်။
သူ တောင်ကြီးမှာ မနေဘူး။ ရန် ကုန်ကရောင်းပစ်လိုက်တဲ့အိမ်မှာလာနေတယ်တဲ့”
“အိပ်မက်လာ၊ ခဏခဏမက်နေ လို့
ဒီအိမ်မှာတကယ်ရောက်နေတာ လား၊ စုံစမ်းချင်တာနဲ့ လှည့်ဝင်လာခဲ့တာ
“ဂွမ်း” “ဟင်”

သူတို့စကားပြောနေစဉ် မီးဖိုခန်း
အတွင်းမှ ပန်းကန်ပစ်ခွဲလိုက်သည့်
အသံမျိုးကြားလိုက်ရသည်။
ဒေါ်အုံလှတပြီး သွားကြည့်သည်။
“ဟင် -ထမင်းစားကြွေပန်းကန်နဲ့ အိမ်ထရံကို ပစ်ခွဲလိုက်တာ၊
ဟုတ်ပါပြီ သူရောက်နေတာကိုအသိပေ။တာပဲ” “သရဲရှိရင်မနေရဲဘူ။ ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ၊
ကျွန်မတို့က ယောက်ျားဆို လို့ သားနှစ်ယောက်ပဲရှိတာ၊
တစ် ယောက်မှအိမ်မှာရှိတာမဟုတ်ဘူး” “အုံးလှတို့မနေရဲဘူးဆိုရင်အလှူ
လေးဘာလေ၊လုပ် အမျှအတန်းဝေပေါ့”
“မွမ်း….မ်း”
သည်တစ်ကြိမ်တော့ ဟင်းချို
သောက်ပန်းကန်ကအိမ်ရှေ့သို့လွင့်စဉ်
ထွက်လာပြီးဦးမျိုးအောင်အနီးမှပျဉ်ပြား
ကိုထိပြီးကွဲသွားသည်။
“ဟာ… သူ့အကြောင်းမပြောတာ ကောင်းလိမ့်မယ်၊
ကြာရင် အိမ်က ပန်းကန်တွေ ကုန်လိမ့်မယ်”
“မမူ.. ဒီအိမ်မှာ နေတယ်ဆိုရင် ဒီကလူတွေကို
မခြောက်လှန့်ပါနဲ့၊အိမ် ကြီးကိုလည်း အစွဲအလန်းမထားပါနဲ့
တော့ သွားမယ့်လမ်းကို ဖြောင့်ဖြောင့် သာသွားပါတော့”
“တောက်”
မီးဖိုးခန်းအတွင်းမှ တောက်ခေါက် သံပီပီသသကြားလိုက်ကြရသည်။
“ကဲ – သူ့အကြောင်းပြောတာ မကျေနပ်ဘူ၊နဲ့တူတယ်။ ကြည့်ဓန
ကြည့်ထိုင်ပေါ့ဗျာ”
ဦးမျိုးအောင်က ဒေါ်အုံးလှအား နှုတ်ဆက်ပြီးပြန်သွားသည်။
ဒေါ်အုံးလှလည်း မိမိအိမ်မှာ သရဲ
မကြီး ရောက်နေသည်ကို စဉ်းစားမိ လိုက်တိုင်း
ခေါင်းနာ၊ပန်းကြီးသွား
သည်။
ထိုစဉ်ဟင်းများယူစားနေပါကစီ၊
ပွားပျက်တော့မည်။
ထိုကိစ္စကို သားသမီးများအား
မပြောရန် စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားလိုက်သည်၊
တစ်ရက်တွင်အငယ်ကောင်ရည်း
စားအိမ်သို့လိုက်လာသည်။ လိုက်ချင်၍
လိုက်လာသည်မဟုတ်။သူဝယ်ပေးထာ၊
သောအင်္ကျီနှင့်ပုဆိုးများ ပေါင်ပြီး ဖဲရိုက်
ပစ်သည့် သတင်းကြား၍ လာစစ်ဆေ၊
သည်ဆိုပြီးညခြောက်နာရီခန့် အိမ်သို့
လိုက်လာခဲ့သည်။
သူငယ်ပေ၊လားသောအထည်များ
ကိုရှာရန် ဗီရိုတံခါးဖွင့်ကာ မကျေမနပ် စကားများပြောရင်းရှာနေသည်။
ထိုစဉ် ဗီရိုတံခါးအောက်ခြေက ကြမ်းပြင်နှင့် တံတောင်ခန့် လွတ်နေ
သည်။ထိုအလွတ်နေရာမှာခြေထောက်
ဖြူဖြူနှစ်ချောင်း ရပ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။
ထို့ကြောင့်ဘီရိုနောက်မှာဘယ်သူ
ရပ်နေလဲဆိုပြီး တံခါးကို ဆွဲပိတ်လိုက် သည်။ ဘာမှ မရှိသည်ကို မြင်လိုက်ရာ-
“ဟင်”
အသံတစ်ချက်ထွက်ပြီး ခွေခနဲ လဲကျူကာ သတိမေ့သွားတော့သည်။
ခဏကြာတော့ သတိပြန်ရလာပြီးမေး လို့
ခေါ်လို့ မရသဖြင့် အငယ်ကောင် လည်း
အိမ်နိ ချင်းအမျိုးသမီးတစ် ယောက်ကိုအကူအညီတောင်းပြီးအိမ် သို့ပြန်တွဲခေါ်သွားသည်။
အိမ်နားလည်းရောက်ရောခေါ်မရ၊ မေးမရသည့် မိန်းကလေး အကောင်း
ပကတိပြန်ဖြစ်သွားသည်။
“နင်တို့အိမ်မှာ သရဲရှိတယ်”
“ဘယ်က သရဲရှိရမှာလဲ”
“ရှိတယ်၊ ဗိရှိနောက်မှာလူမတွေ့

ဘဲခြေထောက်ဖြူဖြူကြီး ငါတွေ့လိုက်တယ်”
သို့ဖြင့် သရဲမရှိဘူ။ ရှိတယ် ငြင်းခုံ ရင်းမိန်းကလေး
အိမ်ရှေ့သို့ရောက်သွား သဖြင့်စကားပြတ်သွားသည်။
နောက်နှစ်ရက်ခန့်ကြာတော့ အငယ်ကောင်
သူ့ရည်းစာ၊အိမ် ရောက်
သွားသည်။
“ရော့-ဒီတိတ်ခွေတွေယူသွား”
“ဘာခွေတွေလဲ”
“ပဋ္ဌာန်းခွေရယ်။ပရိတ်ကြီးခွေရယ်၊
ဆရာတော်ဦးဥတ္တမသာရရဲ့ပရိတ်ခွေ
တွေ၊အိမ်ယူသွားပြီ။ ဖွင့်၊ အဲဒါဆို သရဲမ
ပြေ။လိမ့်မယ်….”
အခွေကိုကမ်းပေးပြီးသည်နှင့်တစ်
ကိုယ်လုံး တုန်ယင်လာကာ
“ဟို….ဟိ…….”
“ဟင် ဘာဖြစ်တာလဲ” “ဟီး…ဟီး..ဟီ
မိခင်က အိမ်ရှေ့သို့ ပြေးထွက်လာ
“ဟဲ့ အေးအေးချစ်.. အေ၊အေး
ချစ်.. ဘာဖြစ်တာလဲ”
“ငါ အေးအေးချစ်မဟုတ်ဘူး
“ဒါဖြင့် ဘယ်သူလဲ”
“ငါပြမှုပဲ၊ ငါ့ကို နင်မလို့၊ တရားခွေ တွေပေးနေတာပေါ့ ဟုတ်လား၊
နင်တို့ ဒီလိုဆက်လုပ်နေမယ်ဆိုရင်ငါခွင့်လွှတ်မှာမဟုတ်ဘူး”
”ဟဲ့- ဟဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဘယ်မှာဇွင့်မှာလဲ”
“ငါ့ကို ဟိုအိမ်မှာ မနေနိုင်အောင်၊
တရားငွေတွေ ဖွင့်ခိုင်းနေလို့ စိတ်ဆို၊
ပြီးရောက်လာတာ
အေးအေးချစ်၏မိခင်လည်း သရဲ
ဝင်စီးနေသည်ဟု သိလိုက်သည်။
“ဘယ်မှာလဲ-အဲဒီအခွေတွေ”
အငယ်ကောင်ကလှမ်းပေးလိုက်သည်။
ကိုကိုင်ရင်း-
အေ၊အေးချစ်မိခင်က အခွေများ
“ဒီမှာ- ပြန်သိမ်းထားလိုက်ပြီ၊ သမီးကို ခွင့်လွှတ်ပေးပါ။
ကလေးတွေ ကဘာမှနားမလည်လို့ပါ”
“အေး… နောက်ကို အိပ်လာပြီ၊ ရုတ်ရုတ်ရုတ်ရုတ်လာမလုပ်စေနဲ့၊
ငါ့ အိမ်မှာငါနေတာ၊ ငါ့ကိုဘယ်သူမှနင်ခွင့် မရှိဘူ။
ငါ့ကိုလာမထိခိုက်ရင် ငါ ဘယ်
သူ့ကိုမှအန္တရာယ်မပေးဘူး”
ထို့နောက် အေးအေးချစ်ကို ဝင်စီ၊
ပြီးပြောနေရာမှခွာသွားသည်။

“နင်တို့ ဘာမှ မသိနားမလည်ဘဲ လျှောက်လုပ်နေတယ်၊ ဟိုအငယ်
ကောင် မင်းတို့အိမ်မှာ သရဲရှိတာမသိဘူးလား”
“ကျွန်တော်တော့ တစ်ခါမှ မတွေ့ ပါဘူး။ အမေကလည်းရှိတယ်လို့တစ်ခါ
မှမပြောဘူ။”
“အေး..အခုရှိမှန်၊ သိပြီဆိုတော့
ဆင်ဆင်ခြင်ခြင် ပြောဆိုကြ ” အေးအေ၊ချစ်မိခင်က အငယ်
ကောင်နှင့် သမီးကိုလုံးဝသဘောမတူ၊
သမီးဖြစ်သူက မိခင်၊ ဖခင် စကားနား
မထောင်ဘဲ အငယ်ကောင်မှ အငယ်
ကောင်ဖြစ်နေ၍
“နင့်ထိုက်နဲ့ နင့်ကံ သာရင်လည်းစံပေါ့”
ဆိုကာအလိုက်အထိုက် ခေါ်ပြော
နေလိုက်သည်။ အငယ်ကောင်လည်း သမီးကပါနေ၍ မျက်နှာပြောင်တိုက်ပြီး
အိမ်ကိုအဝင်အထွက်လုပ်နေသည်။
ခဏကြာတော့အငယ်ကောင်ပြန်သွားသည်။
အိမ်ရောက်သည်နှင့်-
“ဟဲ့ဘာလဲ.. အလန့်တကြား”
ဧည့်သည်ကာ မသိလို့ ပြောတာမိ။ အညာက်
ဆုံးမပြီးပြီဆိုရင် ခွင့်လွှတ်ပေးလိုက်ပါ။
“ဘယ်သူကိုမှ ာက်လှန့်ဘဲ &ဟာဝါနေတာ၊
ဘာမဆိုင်ညာမဆိုင်သူတွေက တို့ကို နှင်ကာ ..”
“ဒီအိမ်မှာ သရဲရှိလား”
“နင်က ဘယ်လိုသိတာလဲ”
“ဟိုမှာ အေးအေးချစ်ကို ဝင်ပူးပြီးပြောသွားလို့”
“ဒီအိမ်က သူ့အိမ်လို့လည်း ပြော သွားသေးတယ်”
“ဟင်း- သရဲရှိတာ၊ အမေသိတယ်၊
အရင်အိမ်ရှင်က တောင်ကြီးမှာ သေ
သွားတယ်။ ဒီအိမ်ကို စွဲလန်းပြီး ရောက် လာတာဖြစ်မှာပေါ့”
“ဘာဆိုင်လို့လဲ – သူ့ယာက်ျားက
ရောင်းသွားပြီးပြီပဲ၊ သူ့အိမ်မှာ မဟုတ်
ထော့တာ။ သူ ဒီမှာနေလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ”
“ဖောင်၊”
အငယ်ကောင် ပါးတစ်ဖက် ပူထူသွားသည်။
“ဟဲ့..ဟဲ့ ဘာဖြစ်ဘာလဲ”
“ကျုပ်ပါးကို ရိုက်သွားတယ်” “ဟ..မင်းပါးမှာ လက်ငါးချောင်းရာကြီး”
“ထောက်”
အငယ်ကောင် တောက်ခေါက်လိုက်သည်။
“ဖျန်း”
ကျန်ပါးတစ်ဖက်ပါ အရိုက်ခံလိုက်
ရသည်။ အငယ်ကောင် ပါးစပ်မှ ဘာသံ မှ မထွက်တော့။
ထိုကဲ့သို့ဖြစ်ပြီးနောက်အိမ်ကြီးမှာ
သရဲရှိနေကြောင်။ ရပ်ကွက်က သိကုန်
တော့သည်။ အရောင်းအဝယ်ပါးသွား
သဖြင့် ဟင်းချက်ဖရောင်းတ၇၊ စက်
တစ်လုံးဝယ်ပြီးအင်္ကျီအပ်ထည်လက်ခံချုပ်သည်။
စက်ချုပ်အတတ်ကို အပျိုရွယ် ကတည်းက
သင်ထားခြင်းကြောင်း အဆင်ပြေစွာလက်ခံချုပ်နိုင်ခဲ့သည်။
တစ်ခါတော့အငယ်ကောင်၊အရက် မူးလာပြီး
မိခင်ထံက ပိုက်ဆံတောင်၊ ရာလိုသလောက်မရသဖြင့် စက်ခေါင်း
ကို စက်မှဖြုတ်ပြီ။ အိမ်ပြတင်းပေါက်မှ အောက်သို့ပစ်ချ၍ ထွက်သွားစဉ်- အပေါ်ထပ်မှ အောက်သို့ လှေခါးမှအဆင်၊-
“ဗုန်း”
အားကုန်ဆောင့်ကန် ခံလိုက်ရ
သည်။ ခြေထောက်နှစ်ချောင်း၊ လွတ်ပြီး
မြေကြီးပေါ်ခြေပစ်လက်ပစ်ကျသွား
သည်။ အောက်က အမာခံမဟုတ်၍
အသက်မသေသော်လည်း ချက်ချင်း
မထနိုင်ဘဲ ဆယ်မိနစ်ခန့်ကြာမှထနိုင်တော့သည်။
ထို့နောက် ပါးစပ်က အသံမထွက် ဘဲစိတ်ထဲကမကျေမနပ်ဖြစ်ကာအိမ်မှ
ရပ်ကွက်ထဲထွက်လာခဲ့သည်။
မိခင်ဖြစ်သူသည် စက်ခေါင်းက စက်ချုပ်မရတော့သဖြင့်
မျက်ရည်ကျ ရုံကလွဲပြီး ဘာမှမတတ်နိုင်တော့။ ထိုသို့ အိမ်မှာအသားဟင်းချက် သည့်အခါ
နှိုက်စားလိုက်မချက်သည့် အခါ ထိုအတိုင်းနေလိုက်နှင့် နှစ်တွေကြာလာခဲ့သည်။
တစ်ရက် ခြေရင်းအိမ်သို့အောင်လံ မြို့မှ ဆွေမျိုးများလာလည်ကြသည်။ အောင်လံမှ ဒေါ်ထွေးကအိမ်ရှင်ဦးဂိုးနှင့် ညီမတစ်ဝမ်းကွဲတော်သည်။
ဒေါ်အုံးလှနှင့်လည်း အလွန်ရင်းနှီး
သည်။ အစ်ကို့အိမ်သို့ အောင်လံမှ
အလည်လာတိုင်းဒေါ်အုံးလှလည်းအိမ်
လာလည်ပြီး စကားများ တဝပြောကြသည်။
တစ်ညဒေါ်အုံးလှအိမ်မှာသရဲမကြီး
လာရောက်နေထိုင်သည့် အကြောင်း အိမ်သားများနှင့် စကားစပ်မိ၍ ပြောကြသည်။
နောက်နေ့ဒေါ်အုံးလှလာလည်စဉ်
ဒေါ်ဒထွေးက ရုတ်တရက်-
“ရှင်အုံးလှသညည်။တို့အိမ်မှာသရဲမ တစ်ကောင်ရှိနေတယ်ဆို… ဘုန်းကြီး
ပင့် ပရိတ်ရွတ်ပြီး နှင်လိုက်ပါလား” “နေပါအစ်မရယ်- သူလည်း သူ့ ဟာသူနေ၊ကိုယ်လည်းကိုယ့်ဟာကိုယ်နေတာပါပဲ”
ကြာကြာနေလျှင် ဒေါ်ထွေ၊ သရဲမ အကြောင်း
စကားတွေ အများကြီးပြော မှာစိုး၍ ဒေါ်အုံးလှလည်း နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ခဲ့သည်။
ထိုည သန်းခေါင်ရောက်တော့ဒေါ်
ထွေးအသက်ရှူကြပ်ပြီး ရင်ကြပ်ပန်းနာ ထလာသည်။
“ဟဲ့ မိထွေး ညည်းအရင်က ရင် ကြပ်ပန်းနာဖြစ်ဖူးလား”
ဦးစိုး ဇနီး ဒေါ်အေးတင်က မေလိုက်သည်။
ဖြစ်တော့ဖြစ်ဖူးတယ်ယောင်းမ၊
အဲဒါလွန်ခဲ့တဲ့ဆယ်နှစ်လောက်ကအစု နောက်ပိုင်၊ မဖြစ်တော့ပါဘူး”
“ဘယ်လိုကဘယ်လိုကောက်ကာ
ငင်ကာ ရောဂါရလာတာလဲ” ဒေါ်ထွေးလည်းအသက်ပင် မရှူ
နိုင်အောင် ကြပ်နေသည်။
တစ်ညလုံ၊ မအိပ်နိုင်အောင် ကြပ် နေခဲ့သည်။ အခြေအနေက ပိုဆိုးလာ

သဖြင့် မနက်ဖွင့်သောဆေးခန်း သွားပြသည်။
ဆေးခန်းပြ၍ ဆေးထိုးဆေး
သောက်သော်လည်းမသက်သာလာခဲ့။
နှာခေါင်းနှင့် အသက်ရှူမရတော့ဘဲ
ပါးစပ်မှ အားယူပြီး အသက်ရှူနေရသည်။
ဘေးကလူများပင် မခံစားနိုင် တော့၊ သို့ကြောင့်
အောင်လံသို့ အကြောင်းကြားလိုက်သဖြင့် နောက်နေ့
သမီးနှင့် သားတို့ လိုက်လာကြသည်။
ဒေါ်ထွေးအဖြစ်ကို သားတွေ၊ သမီး
တွေ့မြင်ပြီးအမေဒီတောင်ကကျော်မည်
မထင်တော့ဟု မှတ်ပြီ၊ ကွယ်ရာမှာ မျက်ရည်ကျကုန်တော့သည်။
ထိုအချိန် ဦးစိုး၏ဇနီး ဒေါ်အေတင်က-
“ဟဲ့ နေဦး ငါ…ဟို-တစ်ခုလုပ်ကြည့်စမ်းမယ်”
“ဒေါ်ကြီးက ဘာလုပ်မှာလဲ” “နင်တို့အမေဒီရောဂါမရခင်နေ့က ခေါင်းရင်းအိမ်က မအုံးလှလာလည်လို့
သူ့အိမ်မှာ ရှိနေတဲ့သရဲမကို နှင်ဖို့ နည်း
တွေပြောပြနေတယ်”
“ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား….ထွေးခင်”

“ပြောတယ်အမေ၊ ဒေါ်လေးက ဒေါ်အုံးလှကို ပြောနေတာ သမီးလည်းကြားတယ်”
“ဒါ..ဒီလိုကိစ္စမျိုးတွေ ဟောနိုင်
ပြောနိုင်တဲ့ မတင်မြကို ခဏသွားခေါ်ခဲ့၊
ဟုတ်လိုဟုတ်ငြား တောင်းပန်ကြည့်ရအောင်”
မတင်မြရောက်လာတော့အကျိုး
အကြောင်းပြောပြကြသည်။ မတင်မြက ဘုရားကျောင်းဆောင်ရှေ့ထိုင်ပြီးဦးချ
ရှိခိုးလိုက်သည်။
ထို့နောက် ခေါင်းရင်းအိမ်မှာရှိနေ
သောသရဲဝိညာဉ်အာ၊အိမ်ရှိပိုင်ရာဆိုင် ရာပုဂ္ဂိုလ်များကိုခွင့်တောင်းပြီး ပင့်လိုက်သည်၊
မကြာခင်မှာပင် မတင်မြ အသံ
မဟုတ်သော မိန်းမကြီး၏အသံ ကြားလိုက်ရသည်။
ဘယ့်နှယ်လဲ ငါ့ကို နှင်ချင်ကြသေးလား”
“ဧည့်သည်က မသိလို့ ပြောမိတာ
ပါ။ အခုလောက် ဆုံးမပြီးပြီဆိုရင် ခွင့် လွှတ်ပေးလိုက်ပါတော့၊ ငါ ဘယ်သူ့
ကိုမှ မခြောက်လှန့်ဘဲ ငါဟာငါနေတာ၊ ဘာမဆိုင်ညာမဆိုင်သူတွေက ငါ့ကို နင်မလေး ဘာလေးနဲ့

“နောက်ကို မပြောဝံ့တောပါဘူး၊ သူလည်းအတော်ခံစားနေရပါပြီ၊ ကျေနပ်ပါတော့”
“ဟေ့-အားလုံးကို သတိပေ။ထာ၊ မယ်၊ငါ့ကိုနှင်ဖို့မကြိုးစားနဲ့၊ကြိုးစားရင် နောက်ကို ငါ ခွင့်မလွှတ်တော့ဘူးဟေ့” “အေး- နင်တို့အပြစ်အတွက် ခြ ထောင့်မှာ ညနေစောင်းရင် အသား ဟင်းနဲ့ ထမင်းချက်ပြီးသွားပို့ပေးရမယ်၊ မှားမှန်းသိလို့ တောင်းပန်မှတော့ ခွင့် လွှတ်ရမှာပေါ့။ကဲငါသွားမယ်”
ထိုသို့ ပြောပြီး ထွက်သွားတော့သည်။

မကြာခင်မှာပင် သေတော့မတတ် အသက်ရှူကျပ်နေသောဒေါ်ထွေးလည်၊
အသက်မှန်မှန်ရှူလာနိုင်သည်၊ ရင်ကျပ်ရောဂါလည်းပျောက်သွာ၊သည်။
ထို့နောက်တော့တောင်ဥက္ကလာပ
(၁၃)ရပ်ကွက်ကတစ်ခုသော အိမ်ကြီး
မှာယနေ့တိုင် ပထမအိမ်ရှင်ဝိညာဉ်နှင့်
ဒုတိယအိမ်ရှင်တို့အတူတကွအနောက်
အယှက်ကင်းကင်၊ နေထိုင်လျက် ရှိပါ
တော့သည်။

Zawgyi Version

” အိမ္ႀကီးရွင္ဝိညာဥ္ “(စ/ဆုံး)
—————————-

ေဒၚျမမူတစ္ေယာက္အိမ္ႀကီးေပၚ
မွာတစ္ေယာက္တည္းအသက္ရွင္ေန
ရတာအႏွစ္သာရမရွိဟုထင္ေနသည္။
တစ္ေန႔တစ္ရက္မွ စိတ္က မေပ်ာ္
ေတာ့။ အသက္ရွင္ေနရျခင္းထက္ ေသ
ရသည္ကမွအဓိပၸာယ္ရွိေသးသည္ဟု
ဆုံးျဖတ္မိသည္။
မိမိဘဝမွာမေတာင့္မတေနရပါ သည္။
လင္ျဖစ္သူကလည္းလိုေလေသး မရွိေအာင္ထားေပမယ့္အနားမွာမရွိ၊
သားသမီးသုံးေယာက္ရွိေသာ္ လည္း
အားလုံး အိမ္ေထာင္ရက္သား
က်ၿပီး တစ္ၿမိဳ႕တစ္နယ္ ေရာက္ေနၾကသည္။
ရန္ကုန္မွာ မိမိတို႔အပိုင္အိမ္တစ္
လုံးရွိသည္။ ထိုအိမ္ကို မိမိက မေရာင္း
ရန္အတန္တန္တားသည့္ၾကားက အပို
ျဖစ္ေနသည္ဆိုၿပီး ေယာက္်ားျဖစ္သူက
ေရာင္းလိုက္သည္။
မိမိေယာက္်ားနာမည္က ဦးမ်ိဳး
ေအာင္၊ ေတာင္ႀကီးရွိ ကုန္၊လမ္းပို႔
ေဆာင္ေရးဦးစီးဌာနမွာအရာရွိတစ္
ေယာက္ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလး။
ေတာင္ႀကီး၊ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္သြားလာ
ေနရသည္ဟု ဆိုကာအိမ္မွာတစ္လကို
ငါးရက္ပင္ျပည့္ေအာင္မေန။
ေတာင္ႀကီးအိမ္မွာ မိမိအတြက္
အိမ္အကူတစ္ေယာက္ထားပးသည္။
ေယာက္်ားမွာ အငယ္အေႏွာင္းေတြ၊
ရန္ကုန္မွာရာမႏၲေလးမွာပါရွိသည္ဟု
သူ၏တပည္ မ်ားေျပာ၍ ၾကားထားသည္။
မိမိအတြက္ မထူးျခားတာ့၍ ျပ ႆနာမရွာဘဲ
သူေနခ်င္သလိုေနပါေစ ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားခဲ့သည္။
သို႔ေၾကာင့္ အသိ၊က်န္ တစ္ ေယာက္တည္း
မေပ်ာ္႐ႊင္ေသာေလာက ႀကီးမွာအဓိပၸာယ္ မဲ့မေနခ်င္ေတာ့၊
ရန္ကုန္ကအိမ္မွာ ေျပာင္းေနခ်င္ ေပမယ့္
အိမ္ကို ေရာင္းလိုက္ၿပီျဖစ္၍
သြားေနရန္ မျဖစ္ေတာ့၊
ေနာက္ဆုံးဆုေတာင္းျပည့္သည္
ဟု နာမည္ႀကီးေနသည့္ၿမိဳ႕ျပင္ေညာင္
ပင္ႀကီးက နတ္ကြန္းမွာ ပြဲတစ္ပြဲလႉၿပီး ဆုေတာင္းလိုက္သည္။
“ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမ အသက္ရွင္၍
ၿပီးလူ႔ဘဝက ထြက္ခြင့္ေပးေတာ္မူပါ”
မေနခ်င္ေတာ့ပါ။ အသက္ဝိညာဥ္နတ္
စိတ္ကိုတုန္တုန္းရၿပီ၊ ယတိျပတ္
ထိုဆုတစ္ဆုတည္းကိုသာ ေတာင္းလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ နတ္ကြန္၊မွျပန္လာခဲ့သည္။
ေနာက္ ႏွစ္ ရက္ အေရာက္မွာ
ေအာင္ပန္းသို႔သြားရန္အေၾကာင္းကိစၥ တစ္ခုေပၚလာသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မနက္ေစာစာဦးမ်ိဳး
ေအာင္၏တပည့္တစ္ေယာက္ေမာင္၊
ေသာတီအီးကားေခါင္းမႈး၍ လိုက္ခဲ့သည္။
ေ႐ႊေညာင္မွ ေအာင္ပန္းသို႔ ကား
ေမာင္းလာစဥ္ ေဒၚျမမႈထိုင္သည့္ ကာ၊
တံခါးပြင့္ၿပီး ေဒၚျမမႈကားေပၚမွ ျပဳတ္က်
သြားသည္။
ေနာက္ဘီးေအာက္ေခါင္းဝင္သြား
သျဖင့္ ေခါင္းမွာ ေၾကမြသြားရွာသည္။
ေဒၚျမမႈဆႏၵရွိသည့္အတိုင္းလူ႔ေလာကမွ
တကယ္ပင္ထြက္သြားခဲ့ေတာ့သည္။
ရန္ကုန္ရွိ ေဒၚျမမူပိုင္ခဲ့ေသာအိမ္
ကို တစ္ခုလပ္ေဒၚအုံးလွက စုေဆာင္း ထားေသာ
ေငြအခ်ိဳ႕ႏွင့္ လက္ဝတ္ လက္စားတို႔ကို ထုခြဲေရာင္းခ်ၿပီး
ေငြငါးေထာင္က်ပ္ႏွင့္ ဝယ္ယူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အိမ္က ေလးဆယ္၊ ေပေျခာက္
ဆယ္အတြင္းပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မိုး၊သုံးပင္ ႏွစ္ခန္းတြဲ၊
ႏွစ္ထပ္အိမ္ျဖစ္သည္။ေဒၚအုံးလွမွာ သားႏွစ္ေယာက္ သမီးတစ္ေယာက္ရွိသည္။
အႀကီးေကာင္က အသက္ႏွစ္ဆယ္ ရွိကာ
ေဆာက္လုပ္ေရးမွာ ေန႔စားဝင္လုပ္ေနသည္။
အငယ္ေကာင္က အသက္ဆယ့္
ရွစ္ႏွစ္ရွိေသာ္လည္းအလုပ္မလုပ္၊
မိခင္လုပ္စာ သုံးျဖဳန္းစားေသာက္ရင္း
စိတ္မထင္လွ်င္ ျပႆနာရွာေနတတ္သူျဖစ္သည္။
အငယ္ဆုံးသမီးကအသက္ဆယ့္
ေလးႏွစ္၊ ရွစ္တန္းမွာ စာသင္ေနသည္၊
အိမ္အေပၚထပ္တြင္ ေဒၚအုံ၊လွမိသားစု
ေနထိုင္ၿပီ၊ ေအာက္ထပ္တြင္ စားဝတ္
ေနေရးေျပလည္ရန္အိမ္ငွားတင္ထား
လိုက္သည္။
ေဒၚအုံးလွက အိမ္မွာထမင္းႏွင့္
ဟင္းမ်ိဳးစုံခ်က္ေရာင္းသည္။ ထမင္းႏွင့္
ဟင္းကို အိမ္ေရွ႕မွာ စင္ထိုးၿပီး မေရာင္း၊ အိမ္အေပၚထပ္မွာ စားပြဲႏွင့္တင္ေရာင္းသည္။
ရပ္ကြက္တြင္းက လူမ်ားလည္း ေဒၚအုံးလွ
ဟင္းခ်က္လက္ရာ ေကာင္း မွန္းသိသျဖင့္
အိမ္ေပၚမွာထားၿပီးေရာင္း ေပမင့္ ခ်က္သမွ်ကုန္သည္။

မိခင္ျဖစ္သူက ဟင္းခ်က္ေရာင္း ၿပီး
စားဝတ္ေနေရး ေျဖရွင္းေနရေသာ္
လည္းအငယ္ေကာင္ကစိတ္မထင္လွ်င္
ဟင္းအိုးဟင္းခြက္မ်ား သြန္ပစ္သည္။
အိမ္ေပၚမွ အိမ္ေအာက္သို႔ ဟင္းအို၊
လိုက္ ပစ္ခ်သည္၊
အရက္မေသာက္ဘဲ ေသြ၊ေအ၊
ေအးႏွင့္ ရက္စက္သူကဲ့သို႔ျဖစ္သည္။
လူက ႐ုပ္ရည္ေခ်ာသျဖင့္ ရည္းစားက
တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ထားသည္။
ယခုလက္ရွိရည္းစားကတစ္လမ္း တည္းေနသူျဖစ္သည္၊
မိန္းကေလး၏ မိဘမ်ားက ဘယ္လိုမွ သေဘာမတူ၍
တားေသာ္လည္းမိန္းကေလးကအငယ္
ေကာင္မွအငယ္ေကာင္ျဖစ္ေနသည္။
တစ္ရက္ ေဒၚအုံးလွအမဲသားဟင္း
မ်ားေပ်ာက္ေနသည္။ဟင္းက်က္သျဖင့္
ဒန္အိုးအသစ္မွာလွယ္ၿပီးစားပြဲေပၚသြား
တင္ထားကာ ဝက္သားဟင္းအို၊ ထိုင္
ၾကည့္ေနသည္။
ဟင္းဝယ္လာသူေရာက္လာ၍
အိမ္ေရွ႕ထြက္ေတာ့ အမဲသားဟင္းတစ္
ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလွ်ာ့ေနသည္ကို
ေတြ႕လိုက္သည္။ ေစာေစာက အငယ္
ေကာင္အသံၾကားလိုက္သလိုရွိသျဖင့္

အငယ္ေကာင္ စားပစ္လိုက္သည္ ထင္ မိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္အငယ္ေကာင္အိပ္ျပန္
လာေတာ့ သူ မီးဖိုထဲဝင္ေနတုန္းဟင္၊ ကို ဒီေလာက္ကုန္ေအာင္
ႏႈိက္စားပစ္ရ မလားဟု ဆီး၍ ဆူေတာ့သည္။ အငယ္ေကာင္ကလည္းအခုမွျပန္
လာတာကို ဆီး၍ ျပႆနာရွာသည္ဟု ဆိုကာအမဲသားဟင္းကို
ယူၿပီး ဝက္ စားခြက္ထဲ သြန္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ေတာ့အိမ္ေအာက္ဆင္း သြားသည္။
ေဒၚအုံးလွလည္း အယုတၱ အနတၱစကားမ်ား ေျပာဆိုငိုယိုၿပီး က်န္ ခဲ့သည္။
ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ၾကက္သား
ဟင္းေတြ ေလ်ာ့ေနျပန္သည္။
“အင္း- မေန႔ကအမဲသားဟင္းစား
မယ့္လူမရွိဘဲ ေလ်ာ့ေနတယ္၊ ဒီေန႔
ၾကက္သားဟင္းက ေလ်ာ့ေနျပန္ၿပီ”
“နည္းနည္းေတာ့ ထူးဆန္းသလို
ေတာင္ႀကီးမွ ေဒၚျမမူေသဆုံးၿပီး
ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ခန႔္ၾကာေတာ့ ဦးမ်ိဳး
ေအာင္တစ္ေယာက္ ေဒၚအုံးလွအိမ္သို႔
အလည္ေရာက္လာသည္။
ေဒၚအုံးလွက ဦးမ်ိဳးေအာင္အာ၊ ေဒၚျမမႈေသဆုံးသြားသည့္ သတင္းကို
ၾကား၍ စိတ္မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာသည္။
“မျမမူအေၾကာင္း ေျပာစရာရွိလို႔ လာခဲ့တာ၊ အခု မအုံးလွတို႔အိမ္မွာထူ၊
ထူးျခားျခား ဘာျဖစ္ေသးလဲ” “ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲ၊ အစ္ကို
မ်ိဳးေအာင္”
“ဒီအိမ္မွာထူးျခားမႈတစ္ခုခုရွိလာ၊
သိခ်င္လို႔ ရန္ကုန္ေရာက္တုန္း ဝင္လာတာပါ”
“ဟုတ္တယ္ အခုရက္ပိုင္း အသာ၊
ဟင္းေတြေပ်ာက္ေနလို႔ထူးဆန္းတယ္
လို႔ထင္ေနတာေတာ့ရွိတယ္”
“အခုတေလာ ညအိပ္လိုက္တိုင္း
မမမူက အိပ္မက္ ခဏခဏလာေပ၊ တယ္။
သူ ေတာင္ႀကီးမွာ မေနဘူး။ ရန္ ကုန္ကေရာင္းပစ္လိုက္တဲ့အိမ္မွာလာေနတယ္တဲ့”
“အိပ္မက္လာ၊ ခဏခဏမက္ေန လို႔
ဒီအိမ္မွာတကယ္ေရာက္ေနတာ လား၊ စုံစမ္းခ်င္တာနဲ႔ လွည့္ဝင္လာခဲ့တာ
“ဂြမ္း” “ဟင္”

သူတို႔စကားေျပာေနစဥ္ မီးဖိုခန္း
အတြင္းမွ ပန္းကန္ပစ္ခြဲလိုက္သည့္
အသံမ်ိဳးၾကားလိုက္ရသည္။
ေဒၚအုံလွတၿပီး သြားၾကည့္သည္။
“ဟင္ -ထမင္းစားေႂကြပန္းကန္နဲ႔ အိမ္ထရံကို ပစ္ခြဲလိုက္တာ၊
ဟုတ္ပါၿပီ သူေရာက္ေနတာကိုအသိေပ။တာပဲ” “သရဲရွိရင္မေနရဲဘူ။ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ၊
ကြၽန္မတို႔က ေယာက္်ားဆို လို႔ သားႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတာ၊
တစ္ ေယာက္မွအိမ္မွာရွိတာမဟုတ္ဘူး” “အုံးလွတို႔မေနရဲဘူးဆိုရင္အလႉ
ေလးဘာေလ၊လုပ္ အမွ်အတန္းေဝေပါ့”
“မြမ္း….မ္း”
သည္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ ဟင္းခ်ိဳ
ေသာက္ပန္းကန္ကအိမ္ေရွ႕သို႔လြင့္စဥ္
ထြက္လာၿပီးဦးမ်ိဳးေအာင္အနီးမွပ်ဥ္ျပား
ကိုထိၿပီးကြဲသြားသည္။
“ဟာ… သူ႔အေၾကာင္းမေျပာတာ ေကာင္းလိမ့္မယ္၊
ၾကာရင္ အိမ္က ပန္းကန္ေတြ ကုန္လိမ့္မယ္”
“မမူ.. ဒီအိမ္မွာ ေနတယ္ဆိုရင္ ဒီကလူေတြကို
မေျခာက္လွန႔္ပါနဲ႔၊အိမ္ ႀကီးကိုလည္း အစြဲအလန္းမထားပါနဲ႔
ေတာ့ သြားမယ့္လမ္းကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ သာသြားပါေတာ့”
“ေတာက္”
မီးဖိုးခန္းအတြင္းမွ ေတာက္ေခါက္ သံပီပီသသၾကားလိုက္ၾကရသည္။
“ကဲ – သူ႔အေၾကာင္းေျပာတာ မေက်နပ္ဘူ၊နဲ႔တူတယ္။ ၾကည့္ဓန
ၾကည့္ထိုင္ေပါ့ဗ်ာ”
ဦးမ်ိဳးေအာင္က ေဒၚအုံးလွအား ႏႈတ္ဆက္ၿပီးျပန္သြားသည္။
ေဒၚအုံးလွလည္း မိမိအိမ္မွာ သရဲ
မႀကီး ေရာက္ေနသည္ကို စဥ္းစားမိ လိုက္တိုင္း
ေခါင္းနာ၊ပန္းႀကီးသြား
သည္။
ထိုစဥ္ဟင္းမ်ားယူစားေနပါကစီ၊
ပြားပ်က္ေတာ့မည္။
ထိုကိစၥကို သားသမီးမ်ားအား
မေျပာရန္ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားလိုက္သည္၊
တစ္ရက္တြင္အငယ္ေကာင္ရည္း
စားအိမ္သို႔လိုက္လာသည္။ လိုက္ခ်င္၍
လိုက္လာသည္မဟုတ္။သူဝယ္ေပးထာ၊
ေသာအက်ႌႏွင့္ပုဆိုးမ်ား ေပါင္ၿပီး ဖဲ႐ိုက္
ပစ္သည့္ သတင္းၾကား၍ လာစစ္ေဆ၊
သည္ဆိုၿပီးညေျခာက္နာရီခန႔္ အိမ္သို႔
လိုက္လာခဲ့သည္။
သူငယ္ေပ၊လားေသာအထည္မ်ား
ကိုရွာရန္ ဗီ႐ိုတံခါးဖြင့္ကာ မေက်မနပ္ စကားမ်ားေျပာရင္းရွာေနသည္။
ထိုစဥ္ ဗီ႐ိုတံခါးေအာက္ေျခက ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ တံေတာင္ခန႔္ လြတ္ေန
သည္။ထိုအလြတ္ေနရာမွာေျခေထာက္
ျဖဴျဖဴႏွစ္ေခ်ာင္း ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ဘီ႐ိုေနာက္မွာဘယ္သူ
ရပ္ေနလဲဆိုၿပီး တံခါးကို ဆြဲပိတ္လိုက္ သည္။ ဘာမွ မရွိသည္ကို ျမင္လိုက္ရာ-
“ဟင္”
အသံတစ္ခ်က္ထြက္ၿပီး ေခြခနဲ လဲက်ဴကာ သတိေမ့သြားေတာ့သည္။
ခဏၾကာေတာ့ သတိျပန္ရလာၿပီးေမး လို႔
ေခၚလို႔ မရသျဖင့္ အငယ္ေကာင္ လည္း
အိမ္နိ ခ်င္းအမ်ိဳးသမီးတစ္ ေယာက္ကိုအကူအညီေတာင္းၿပီးအိမ္ သို႔ျပန္တြဲေခၚသြားသည္။
အိမ္နားလည္းေရာက္ေရာေခၚမရ၊ ေမးမရသည့္ မိန္းကေလး အေကာင္း
ပကတိျပန္ျဖစ္သြားသည္။
“နင္တို႔အိမ္မွာ သရဲရွိတယ္”
“ဘယ္က သရဲရွိရမွာလဲ”
“ရွိတယ္၊ ဗိရွိေနာက္မွာလူမေတြ႕

ဘဲေျခေထာက္ျဖဴျဖဴႀကီး ငါေတြ႕လိုက္တယ္”
သို႔ျဖင့္ သရဲမရွိဘူ။ ရွိတယ္ ျငင္းခုံ ရင္းမိန္းကေလး
အိမ္ေရွ႕သို႔ေရာက္သြား သျဖင့္စကားျပတ္သြားသည္။
ေနာက္ႏွစ္ရက္ခန႔္ၾကာေတာ့ အငယ္ေကာင္
သူ႔ရည္းစာ၊အိမ္ ေရာက္
သြားသည္။
“ေရာ့-ဒီတိတ္ေခြေတြယူသြား”
“ဘာေခြေတြလဲ”
“ပ႒ာန္းေခြရယ္။ပရိတ္ႀကီးေခြရယ္၊
ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမသာရရဲ႕ပရိတ္ေခြ
ေတြ၊အိမ္ယူသြားၿပီ။ ဖြင့္၊ အဲဒါဆို သရဲမ
ေျပ။လိမ့္မယ္….”
အေခြကိုကမ္းေပးၿပီးသည္ႏွင့္တစ္
ကိုယ္လုံး တုန္ယင္လာကာ
“ဟို….ဟိ…….”
“ဟင္ ဘာျဖစ္တာလဲ” “ဟီး…ဟီး..ဟီ
မိခင္က အိမ္ေရွ႕သို႔ ေျပးထြက္လာ
“ဟဲ့ ေအးေအးခ်စ္.. ေအ၊ေအး
ခ်စ္.. ဘာျဖစ္တာလဲ”
“ငါ ေအးေအးခ်စ္မဟုတ္ဘူး
“ဒါျဖင့္ ဘယ္သူလဲ”
“ငါျပမႈပဲ၊ ငါ့ကို နင္မလို႔၊ တရားေခြ ေတြေပးေနတာေပါ့ ဟုတ္လား၊
နင္တို႔ ဒီလိုဆက္လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ငါခြင့္လႊတ္မွာမဟုတ္ဘူး”
”ဟဲ့- ဟဲ့ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဘယ္မွာဇြင့္မွာလဲ”
“ငါ့ကို ဟိုအိမ္မွာ မေနႏိုင္ေအာင္၊
တရားေငြေတြ ဖြင့္ခိုင္းေနလို႔ စိတ္ဆို၊
ၿပီးေရာက္လာတာ
ေအးေအးခ်စ္၏မိခင္လည္း သရဲ
ဝင္စီးေနသည္ဟု သိလိုက္သည္။
“ဘယ္မွာလဲ-အဲဒီအေခြေတြ”
အငယ္ေကာင္ကလွမ္းေပးလိုက္သည္။
ကိုကိုင္ရင္း-
ေအ၊ေအးခ်စ္မိခင္က အေခြမ်ား
“ဒီမွာ- ျပန္သိမ္းထားလိုက္ၿပီ၊ သမီးကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။
ကေလးေတြ ကဘာမွနားမလည္လို႔ပါ”
“ေအး… ေနာက္ကို အိပ္လာၿပီ၊ ႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္လာမလုပ္ေစနဲ႔၊
ငါ့ အိမ္မွာငါေနတာ၊ ငါ့ကိုဘယ္သူမွနင္ခြင့္ မရွိဘူ။
ငါ့ကိုလာမထိခိုက္ရင္ ငါ ဘယ္
သူ႔ကိုမွအႏၲရာယ္မေပးဘူး”
ထို႔ေနာက္ ေအးေအးခ်စ္ကို ဝင္စီ၊
ၿပီးေျပာေနရာမွခြာသြားသည္။

“နင္တို႔ ဘာမွ မသိနားမလည္ဘဲ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတယ္၊ ဟိုအငယ္
ေကာင္ မင္းတို႔အိမ္မွာ သရဲရွိတာမသိဘူးလား”
“ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ တစ္ခါမွ မေတြ႕ ပါဘူး။ အေမကလည္းရွိတယ္လို႔တစ္ခါ
မွမေျပာဘူ။”
“ေအး..အခုရွိမွန္၊ သိၿပီဆိုေတာ့
ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ေျပာဆိုၾက ” ေအးေအ၊ခ်စ္မိခင္က အငယ္
ေကာင္ႏွင့္ သမီးကိုလုံးဝသေဘာမတူ၊
သမီးျဖစ္သူက မိခင္၊ ဖခင္ စကားနား
မေထာင္ဘဲ အငယ္ေကာင္မွ အငယ္
ေကာင္ျဖစ္ေန၍
“နင့္ထိုက္နဲ႔ နင့္ကံ သာရင္လည္းစံေပါ့”
ဆိုကာအလိုက္အထိုက္ ေခၚေျပာ
ေနလိုက္သည္။ အငယ္ေကာင္လည္း သမီးကပါေန၍ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ၿပီး
အိမ္ကိုအဝင္အထြက္လုပ္ေနသည္။
ခဏၾကာေတာ့အငယ္ေကာင္ျပန္သြားသည္။
အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္-
“ဟဲ့ဘာလဲ.. အလန႔္တၾကား”
ဧည့္သည္ကာ မသိလို႔ ေျပာတာမိ။ အညာက္
ဆုံးမၿပီးၿပီဆိုရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးလိုက္ပါ။
“ဘယ္သူကိုမွ ာက္လွန႔္ဘဲ &ဟာဝါေနတာ၊
ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္သူေတြက တို႔ကို ႏွင္ကာ ..”
“ဒီအိမ္မွာ သရဲရွိလား”
“နင္က ဘယ္လိုသိတာလဲ”
“ဟိုမွာ ေအးေအးခ်စ္ကို ဝင္ပူးၿပီးေျပာသြားလို႔”
“ဒီအိမ္က သူ႔အိမ္လို႔လည္း ေျပာ သြားေသးတယ္”
“ဟင္း- သရဲရွိတာ၊ အေမသိတယ္၊
အရင္အိမ္ရွင္က ေတာင္ႀကီးမွာ ေသ
သြားတယ္။ ဒီအိမ္ကို စြဲလန္းၿပီး ေရာက္ လာတာျဖစ္မွာေပါ့”
“ဘာဆိုင္လို႔လဲ – သူ႔ယာက္်ားက
ေရာင္းသြားၿပီးၿပီပဲ၊ သူ႔အိမ္မွာ မဟုတ္
ေထာ့တာ။ သူ ဒီမွာေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ”
“ေဖာင္၊”
အငယ္ေကာင္ ပါးတစ္ဖက္ ပူထူသြားသည္။
“ဟဲ့..ဟဲ့ ဘာျဖစ္ဘာလဲ”
“က်ဳပ္ပါးကို ႐ိုက္သြားတယ္” “ဟ..မင္းပါးမွာ လက္ငါးေခ်ာင္းရာႀကီး”
“ေထာက္”
အငယ္ေကာင္ ေတာက္ေခါက္လိုက္သည္။
“ဖ်န္း”
က်န္ပါးတစ္ဖက္ပါ အ႐ိုက္ခံလိုက္
ရသည္။ အငယ္ေကာင္ ပါးစပ္မွ ဘာသံ မွ မထြက္ေတာ့။
ထိုကဲ့သို႔ျဖစ္ၿပီးေနာက္အိမ္ႀကီးမွာ
သရဲရွိေနေၾကာင္။ ရပ္ကြက္က သိကုန္
ေတာ့သည္။ အေရာင္းအဝယ္ပါးသြား
သျဖင့္ ဟင္းခ်က္ဖေရာင္းတ၇၊ စက္
တစ္လုံးဝယ္ၿပီးအက်ႌအပ္ထည္လက္ခံခ်ဳပ္သည္။
စက္ခ်ဳပ္အတတ္ကို အပ်ိဳ႐ြယ္ ကတည္းက
သင္ထားျခင္းေၾကာင္း အဆင္ေျပစြာလက္ခံခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
တစ္ခါေတာ့အငယ္ေကာင္၊အရက္ မူးလာၿပီး
မိခင္ထံက ပိုက္ဆံေတာင္၊ ရာလိုသေလာက္မရသျဖင့္ စက္ေခါင္း
ကို စက္မွျဖဳတ္ၿပီ။ အိမ္ျပတင္းေပါက္မွ ေအာက္သို႔ပစ္ခ်၍ ထြက္သြားစဥ္- အေပၚထပ္မွ ေအာက္သို႔ ေလွခါးမွအဆင္၊-
“ဗုန္း”
အားကုန္ေဆာင့္ကန္ ခံလိုက္ရ
သည္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း၊ လြတ္ၿပီး
ေျမႀကီးေပၚေျခပစ္လက္ပစ္က်သြား
သည္။ ေအာက္က အမာခံမဟုတ္၍
အသက္မေသေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း
မထႏိုင္ဘဲ ဆယ္မိနစ္ခန႔္ၾကာမွထႏိုင္ေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ပါးစပ္က အသံမထြက္ ဘဲစိတ္ထဲကမေက်မနပ္ျဖစ္ကာအိမ္မွ
ရပ္ကြက္ထဲထြက္လာခဲ့သည္။
မိခင္ျဖစ္သူသည္ စက္ေခါင္းက စက္ခ်ဳပ္မရေတာ့သျဖင့္
မ်က္ရည္က် ႐ုံကလြဲၿပီး ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့။ ထိုသို႔ အိမ္မွာအသားဟင္းခ်က္ သည့္အခါ
ႏႈိက္စားလိုက္မခ်က္သည့္ အခါ ထိုအတိုင္းေနလိုက္ႏွင့္ ႏွစ္ေတြၾကာလာခဲ့သည္။
တစ္ရက္ ေျခရင္းအိမ္သို႔ေအာင္လံ ၿမိဳ႕မွ ေဆြမ်ိဳးမ်ားလာလည္ၾကသည္။ ေအာင္လံမွ ေဒၚေထြးကအိမ္ရွင္ဦးဂိုးႏွင့္ ညီမတစ္ဝမ္းကြဲေတာ္သည္။
ေဒၚအုံးလွႏွင့္လည္း အလြန္ရင္းႏွီး
သည္။ အစ္ကို႔အိမ္သို႔ ေအာင္လံမွ
အလည္လာတိုင္းေဒၚအုံးလွလည္းအိမ္
လာလည္ၿပီး စကားမ်ား တဝေျပာၾကသည္။
တစ္ညေဒၚအုံးလွအိမ္မွာသရဲမႀကီး
လာေရာက္ေနထိုင္သည့္ အေၾကာင္း အိမ္သားမ်ားႏွင့္ စကားစပ္မိ၍ ေျပာၾကသည္။
ေနာက္ေန႔ေဒၚအုံးလွလာလည္စဥ္
ေဒၚဒေထြးက ႐ုတ္တရက္-
“ရွင္အုံးလွသညည္။တို႔အိမ္မွာသရဲမ တစ္ေကာင္ရွိေနတယ္ဆို… ဘုန္းႀကီး
ပင့္ ပရိတ္႐ြတ္ၿပီး ႏွင္လိုက္ပါလား” “ေနပါအစ္မရယ္- သူလည္း သူ႔ ဟာသူေန၊ကိုယ္လည္းကိုယ့္ဟာကိုယ္ေနတာပါပဲ”
ၾကာၾကာေနလွ်င္ ေဒၚေထြ၊ သရဲမ အေၾကာင္း
စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာ မွာစိုး၍ ေဒၚအုံးလွလည္း ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ခဲ့သည္။
ထိုည သန္းေခါင္ေရာက္ေတာ့ေဒၚ
ေထြးအသက္ရႉၾကပ္ၿပီး ရင္ၾကပ္ပန္းနာ ထလာသည္။
“ဟဲ့ မိေထြး ညည္းအရင္က ရင္ ၾကပ္ပန္းနာျဖစ္ဖူးလား”
ဦးစိုး ဇနီး ေဒၚေအးတင္က ေမလိုက္သည္။
ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္ဖူးတယ္ေယာင္းမ၊
အဲဒါလြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကအစု ေနာက္ပိုင္၊ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး”
“ဘယ္လိုကဘယ္လိုေကာက္ကာ
ငင္ကာ ေရာဂါရလာတာလဲ” ေဒၚေထြးလည္းအသက္ပင္ မရႉ
ႏိုင္ေအာင္ ၾကပ္ေနသည္။
တစ္ညလုံ၊ မအိပ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကပ္ ေနခဲ့သည္။ အေျခအေနက ပိုဆိုးလာ

သျဖင့္ မနက္ဖြင့္ေသာေဆးခန္း သြားျပသည္။
ေဆးခန္းျပ၍ ေဆးထိုးေဆး
ေသာက္ေသာ္လည္းမသက္သာလာခဲ့။
ႏွာေခါင္းႏွင့္ အသက္ရႉမရေတာ့ဘဲ
ပါးစပ္မွ အားယူၿပီး အသက္ရႉေနရသည္။
ေဘးကလူမ်ားပင္ မခံစားႏိုင္ ေတာ့၊ သို႔ေၾကာင့္
ေအာင္လံသို႔ အေၾကာင္းၾကားလိုက္သျဖင့္ ေနာက္ေန႔
သမီးႏွင့္ သားတို႔ လိုက္လာၾကသည္။
ေဒၚေထြးအျဖစ္ကို သားေတြ၊ သမီး
ေတြ႕ျမင္ၿပီးအေမဒီေတာင္ကေက်ာ္မည္
မထင္ေတာ့ဟု မွတ္ၿပီ၊ ကြယ္ရာမွာ မ်က္ရည္က်ကုန္ေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္ ဦးစိုး၏ဇနီး ေဒၚေအတင္က-
“ဟဲ့ ေနဦး ငါ…ဟို-တစ္ခုလုပ္ၾကည့္စမ္းမယ္”
“ေဒၚႀကီးက ဘာလုပ္မွာလဲ” “နင္တို႔အေမဒီေရာဂါမရခင္ေန႔က ေခါင္းရင္းအိမ္က မအုံးလွလာလည္လို႔
သူ႔အိမ္မွာ ရွိေနတဲ့သရဲမကို ႏွင္ဖို႔ နည္း
ေတြေျပာျပေနတယ္”
“ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား….ေထြးခင္”

“ေျပာတယ္အေမ၊ ေဒၚေလးက ေဒၚအုံးလွကို ေျပာေနတာ သမီးလည္းၾကားတယ္”
“ဒါ..ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးေတြ ေဟာႏိုင္
ေျပာႏိုင္တဲ့ မတင္ျမကို ခဏသြားေခၚခဲ့၊
ဟုတ္လိုဟုတ္ျငား ေတာင္းပန္ၾကည့္ရေအာင္”
မတင္ျမေရာက္လာေတာ့အက်ိဳး
အေၾကာင္းေျပာျပၾကသည္။ မတင္ျမက ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေရွ႕ထိုင္ၿပီးဦးခ်
ရွိခိုးလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ေခါင္းရင္းအိမ္မွာရွိေန
ေသာသရဲဝိညာဥ္အာ၊အိမ္ရွိပိုင္ရာဆိုင္ ရာပုဂၢိဳလ္မ်ားကိုခြင့္ေတာင္းၿပီး ပင့္လိုက္သည္၊
မၾကာခင္မွာပင္ မတင္ျမ အသံ
မဟုတ္ေသာ မိန္းမႀကီး၏အသံ ၾကားလိုက္ရသည္။
ဘယ့္ႏွယ္လဲ ငါ့ကို ႏွင္ခ်င္ၾကေသးလား”
“ဧည့္သည္က မသိလို႔ ေျပာမိတာ
ပါ။ အခုေလာက္ ဆုံးမၿပီးၿပီဆိုရင္ ခြင့္ လႊတ္ေပးလိုက္ပါေတာ့၊ ငါ ဘယ္သူ႔
ကိုမွ မေျခာက္လွန႔္ဘဲ ငါဟာငါေနတာ၊ ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္သူေတြက ငါ့ကို နင္မေလး ဘာေလးနဲ႔

“ေနာက္ကို မေျပာဝံ့ေတာပါဘူး၊ သူလည္းအေတာ္ခံစားေနရပါၿပီ၊ ေက်နပ္ပါေတာ့”
“ေဟ့-အားလုံးကို သတိေပ။ထာ၊ မယ္၊ငါ့ကိုႏွင္ဖို႔မႀကိဳးစားနဲ႔၊ႀကိဳးစားရင္ ေနာက္ကို ငါ ခြင့္မလႊတ္ေတာ့ဘူးေဟ့” “ေအး- နင္တို႔အျပစ္အတြက္ ျခ ေထာင့္မွာ ညေနေစာင္းရင္ အသား ဟင္းနဲ႔ ထမင္းခ်က္ၿပီးသြားပို႔ေပးရမယ္၊ မွားမွန္းသိလို႔ ေတာင္းပန္မွေတာ့ ခြင့္ လႊတ္ရမွာေပါ့။ကဲငါသြားမယ္”
ထိုသို႔ ေျပာၿပီး ထြက္သြားေတာ့သည္။

မၾကာခင္မွာပင္ ေသေတာ့မတတ္ အသက္ရႉက်ပ္ေနေသာေဒၚေထြးလည္၊
အသက္မွန္မွန္ရႉလာႏိုင္သည္၊ ရင္က်ပ္ေရာဂါလည္းေပ်ာက္သြာ၊သည္။
ထို႔ေနာက္ေတာ့ေတာင္ဥကၠလာပ
(၁၃)ရပ္ကြက္ကတစ္ခုေသာ အိမ္ႀကီး
မွာယေန႔တိုင္ ပထမအိမ္ရွင္ဝိညာဥ္ႏွင့္
ဒုတိယအိမ္ရွင္တို႔အတူတကြအေနာက္
အယွက္ကင္းကင္၊ ေနထိုင္လ်က္ ရွိပါ
ေတာ့သည္။