” အမည်မရှိတဲ့ သူငယ်ချင်း “(စ/ဆုံး)

Unicode Version

” အမည်မရှိတဲ့ သူငယ်ချင်း “(စ/ဆုံး)
—————————————

“သူ”ဆိုသည့်လူတစ်ယောက် ဒုတိယကမ္ဘာစစ်သုံးဒသမ (၃၁၃) ရိုင်ဖယ်တစ်လက်ကိုထမ်းကာ ရွာ၏တောင်ဘက်လယ်ကွင်းများကိုဖြတ်၍ သုတ်သီးသုတ်ပျာ သွားလျက်ရှိသည်။ စပါးရိတ်သိမ်းပြီးရှိန်ဖြစ်၍ ရိုးပြတ် ကာများကိုဖြတ်၍လျှောက်နေသောအခါ ရိုးပြတ်များနှင့် သူ၏ ခြေသလုံး ရိုက်ခတ်မိသဖြင့် အဆုတ်ဆုတ် အဖျပ်ဖျပ် မြည်လျက်ရှိ၏။ တစ်နေရာတွင် သူ ထရပ်လိုက်ကာ သူသွားရမည့်ရွာ၊ အနောက်ဖျားဆီသို့ လှမ်းကြည့်ရင်း တပ်ပတ်စွပ်ပုဆိုးကို တိုတိုနှင့်ခိုင်ခိုင် ပြန်ဝတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် စိတ် တွင်းမှအိမ်ဝင်ရင် မိန်းမက ဏမင်းထုပ်ကိုမှအဆင်သင့်ထုပ်ထားပါ့မလားဟု လည်း စိုးရိမ်မိ၏။ အချိန်ကနေပင်မဘာ့မည်။ သူလဲကိုနေပေင်မီ ရောက်ပါမှ ထမင်းထုပ်ယူကာ သူသွားရမည့်နေရာကို မမှောင်ခင်အရောက် သွားရပ မည်။ ရိုးမနှင့်သိပ်၍မားသော သူတို့ရွာကလေးက ရိုးမတောင်၏ တောသို့ (၃)မိုင်မျှ ခရီးနှင့်ပင် ရောက်နိုင်လေရာ သူခြေသွက်သွက်လျှောက်ပါမှ မိနစ် (၄၀)လောက်အတွင်း သူ မျှော်မှန်းထားရာ နေရာသို့ရောက်နိုင်သည်။
ထို့ကြောင့် သူက ကသုတ်ကရက်ပင် လျှောက်ခဲ့လေသည်။ မကြာမီ ရွာ အနောက်စပ် ကုန်းပေါ်မှ သူ၏ တဲကို လှမ်းမြင်ရပေပြီ။သူလာခဲ့သည်မှာဖြူးမြို့နယ်၊ ကျီးမနိုးရွာ မုဆိုးကြီးကျော်ရိုးသံဖြစ်လေ သည်။ သူ့တွင် သေနတ်ကောင်းကောင်း မရှိသဖြင့် မုဆိုးကြီးကျော်ရိုးသံမှ သေနတ် ငှားရမ်းလေ့ရှိသည်။ မုဆိုးကြီးတွင် သေနတ်ကောင်းမျိုးစုံ ရှိသ သည်။သူသည်ရွာအနောက်ဖျာ၊တွင်ထီးနှင့်နေရသော်လည်းရံယန်း
ကို အကူအညီ အကြိမ်ကြိမ်ပေးခဲ့ဖူး၏။ သူ၏ ရိုးသားမှု၊ ကူညီလိုစိတ်ရှိမှ ဒေသ၏ပထဝီအနေအထား ကျွမ်းကျင်မှု၊ နာခံတတ်မှုတို့ကြောင့် ရဲစခန်းမှ ယုံကြည်မှုကိုရရှိထား၏။ဒေသအတွင်း အမှုအခင်းနှင့်ပတ်သက်၍ တရားခံ ဖမ်းဆီးခြင်း၊ မြို့နယ်၊ ပါတီ၊ ကောင်စီ၊ ရဲတပ်ဖွဲ့ကို ပူးပေါင်း၍ လယ်ယာကိစ္စ၊ သစ်တောကိစ္စစစ်ကြောင်း ထွက်ရာတွင် သူ၏လမ်းပြ အကူအညီကို ယူဝ ပို့ သူအားဌာနဆိုင်ရာများက သိရှိနေကြသည့်အပြင် ယုံကြည်စိတ်ချရသူ အဖြစ် သက်မှတ်ခြင်း ခံထားရလေသည်။
သူ၏အလုပ်မှာမူ လယ်ယာ၊ ရောင်းမြောင်းရှိ ကျန်းလုပ်ကိုင် စားရ သည့်အတွက်လယ်ထွန်ချိန်၊ ကောက်စိုက်၊ ပျိုးနုတ်ချိန်၊ စပါးရိဘ်ချိန်တို့တွင် အလုပ်မရှားသော်လည်း ထိုအလုပ်များပြီးချိန်တွင်မူ ရိုးမတောစပ်တွင် ဖြူ ယုန်၊ ကြောင်၊ ရှဉ့်တို့ကို ထောင်ချောက်ဆင်ကာဖမ်းဆီးပြီး ရောင်းချ စားသောက်ရလေသည်။ ထို့ကြောင့်သည်။ မုဆိုးကလေးအလုပ်ကြောင့် တောသိ၊ တောကျွမ်းကာ ဘယ်လမ်းက ဘယ်ထွက်ရင် ဘယ်ကိုရောက်၊ ဘယ်မြောက်ကဘယ်ကိုဖောက်လျှင်ဘယ်လမ်းကိုထောက်၊ဆယ်မြောင်းက ဘယ်တောင်ကိုပတ်လျှင် ဘယ်ရောက်ကိုရောက်သည်ကို သူသိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူ၏တောကျွမ်းမှုကဌာနဆိုင်ရာများနှင့်ရဲစခန်းကိုအကူ အညီပေးနိုင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်။
ရဲစခန်းမှ ဒုရဲအုပ်၊ စခန်းမှူး ရဲတပ်ကြပ်ကြီး၊ ရဲသားများနှင့်ခရီးထွက် တတ်ခြင်းကြောင့် အရေးပေါ်လိုထပ်ပါက သူအနေဖြင့် တစ်တပ်တစ်အား ပါဝင်ရန် ပြောပြထားသည်။

ရွာနှင့် (၃)မိုင်ခန့်အကွာ တောကွင်းချောင်းမြောင်းတစ်ခုအနီးမှ ရေ ကျာ်တွင်း (ရောင်စပ်ရှိသောာကျင်း)တွင် ဆတ်၊ ကောက်၊ ချေတို့ဆင်း သည့်ရာပြေကြောင်းကို တွေ့ထားသောကြောင့်မနီးမဝေးပျဉ်းကတိုးပင်နှင့်အင်ပင်(၂)ပင်ယှက်ရာတွင်လင့်ထိုးထား၏ လကိုလွန်ခဲ့သည့်(၇)ရက် ခန့်က ဆိုးထားပြီးနောက် အမဲသားကောင်ဝင်၊ မငင်းအချိန်အားတွင် သွား၍ ကြည့်ရာ ခြေရာသစ်များတွေ့ထားပြီး သို့ဆိုလျှင် လင့်ကိုမကြောက်တော့။ လမှာ ဟောင်းလျက်ရှိနေသဖြင့်လည်း သားကောင်ကကျစ်တွင်းကိုအဝင် ရဲ၍နေပေပြီ။ ကျစ်စားနေပြီ။
ဤသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူ၍လင့်စောင့်ရန်အမဲလိုက် မုဆိုးကျော်ဟိုး မှ အမဲလိုက်သေနတ်ဖြင့် မိုးမချုပ်မီရွာသို့ သုတ်ခြေတင်နေခြင်း ဖြစ်၏။ ဘဲရောက်ပြီးလျှင် ခရီးဆက်ရဦးမည်မဟုတ်ပါလား။
ရဲစခန်းကလည်း သူ ဆင်းရဲသည်ကို သိ၍လည်းကောင်း၊ ယုံကြည်ရ၍ လည်းကောင်း၊ သူ အမဲရလာပါက စခန်းရှိ ရဲဘော်များအတွက် အသားစို ဝေစုရမည်ဖြစ်၍ တစ်ကြောင်းလိုအပ်သမျှ အကူအညီပေးလေ့ရှိသည်။ ကူညီရာလည်းရောက် ဂခန်းအားထောက်ပံ့ရာလား ရောက်စေရန် ကြည်ဖြူ ခွင့်လွှတ်လေ့ရှိသည်။
“ဪ ရှင် ပြန်လာပြီလား”
တဲအတွင်းဝင်လိုက်သောအခါ (၅)နှစ်သားအရွယ် သားကလေးနှင့် ထမင်းစားနေသော သူ၏ ဇနီးက ပေးလိုက်ရာ-
“အေးကွာ”
“သေနတ်လည်း ရခဲ့တာကိုး”
“ဟုတ်တယ် – ကျော်ဟိုးနက်က အရမ်းကောင်းတယ်လေ”
“ထမင်းတစ်ခါဘဲ ကား
“မစားတော့ဘူး -ထမင်းထုပ် ထုတ်ထားသလား” “ထုပ်ထားပါတယ်တော် … အဆင်သင့်ပါပဲ”
“အေး-ဒါဆို လွယ်အိတ်ထဲကို ထည့်ပေအန် သိပ်မရှိတော့ဘူး။ မမှောင်ခင် လင့်တက်ရအောင် မြန်မြန်သွားရမယ်”
ဟု ပြောလိုက်ရာ သူ့အနီးက အလိုက်သိစွာထ၍ လက်ဆေးပြီး လွယ် အိတ်တွင် စလူရွက်နှင့် ထုပ်ထားသော ထမင်းထုပ်ကိုထည့်၊ ပုလင်းလွတ် တစ်လုံးတွင် ရေထည့်ကာ ရေပုလင်းကာ လွယ်အိတ်ကိုပါ သူ့အား လှမ်း ပေးလိုက်၏။ သူက သူ့သားကလေး၏းကိုဆွဲလိုက်ခါ – “သားသားရေ “ ဖေဖေ အမဲရအောင် သင့်သွားစောင့်လိုက်ဦးမယ်။ မနက်ဘေးစာပြန်ခဲ့မယ်နော်”
“ဟုတ်ကျွံ-အ”
ကလေးကို နှုတ်ဆက်ပြီးနောက် …
ငါသွားပြီမဟုဟု သူ့ဇနီးကိုနှုတ်ဆက်ကာရွာအနောက်ဘက်သို့ထွက်ခဲ့၏။
လွယ်အိတ်ထဲမှာ စောင်နဲ့ ာက်ပြီးပါတယ်နော်”
သနီးက သူ့အထွက်တွင် အော်ပြောလိုက်သည်။ သူတို့ရွာအနောက် ဘက်မိုင်ဝက်ခန့်တွင်ရွာသင်္ချိုင်းကရှိပြီး ကုန်းမြင့်တွင် သစ်ပင်ကြီးများပေါက် ။ ရွာမှ တတ်နိုင်သူများ ကွယ်လွန်သောအခါ အုတ်ဂူလေးများ လုပ်ထား ကြ၏။ ဟောင်းသည့်မူကဟောင်း၊ သစ်သည့်ဂူက သစ်နှင့် မြိုင်ကြီးအလယ် တွင်ရှိနေ၏။ သုသာန်ဇရပ်ကလည်း အချိန်ကြာမြင့်ပြီဖြစ်၍ ဟောင်းနွမ်ကော သွပ်များပင် သံချေးတက် ပေါက်ပြဲနေလေသည်။
သုက ပိုးချုပ်လုတွင် သင်္ချိုင်းနံဘေး၊ ခပ်သုတ်သုတ်ပင် ဖြတ်လျှောက် လိုက်ကာ လယ်ကွင်းတစ်ခုကိုဖြတ်၏။ ထိုလယ်ကွင်းအလယ်ကန်သင်းရိုး တွင်တော့ အခက်အလက်ဝေဆာသော ထန်းပင်တစ်ပင်ရှိလေသည်။ သူတို့အရပ်က ထန်းတက်သူ မရှိသဖြင့် ထိုအပင်ကို ထန်းရည် မခံကြပေ။ ထန်းပင်မှာလည်း ထန်းဖိုပင်ဖြစ်၍ ထန်းသီးလည်း မစားရ။ ထို့မှလွန်းလျှင်ပြန့်ဘောကို ရောက်၏။ အနောက်ဘက်လှမ်းမျှော်လျှင် ဖြူးချောင်းဖျားရှိရာ တောင်တန်းက မြင့်မောက်စွာ တည်ရှိ၏။
သူကထိုအခြေသို့ အရောက်သွားရပေမည်။ ထို့ကြောင့် လမ်းလျှောက် ခြေလှမ်းကို ကြဲကြဲသွက်သွက်လှမ်းကာ အမြန်နှုန်းတင်လိုက်လေသည်။ “ဗြုဟ် – ချစ်”
အသံတစ်သံက သူနောက်မှ ကြားလိုက်ရသဖြင့် သူက လှည့်လိုက်ရာ သူ ဘာကိုမျှ မတွေ့၊
အသံကြားရပြန်သည်။ သူလှမ်းကြည့်၏။ ဘာမျှမတွေပြန်။ သူက စိတ် တွင်းမှ ထင်လိုက်သည် ကန်သင်းစပ် ဖျားကျင်း၊ လယ်ပုစွန်လုံးကျင်းအနီး သူခြေနင်းမိ၍ ထိုကျင်းများမှ လထွက်သံဟု ထင်လိုက်၏။ ကြောက်စိတ် ကတော့ မရှိပေ။ ဒီလမ်းဒီစခန်းက သူ့အတွက် အဆန်းမှ မဟုတ်ဧကရာ။ ဘာကို ကြောက်နေရမည်နည်း။

သို့နှင့် လင့်ရှိရာကိုသာ ဦးတည်လိုက်မိ၏။
မှောင်သည်ဆိုလျှင်ပင် သူက လင့်၏ အောက်ခြေသို့ ရောက်လေရာ မဆိုင်းမတွပင် အင်ပင်ကိုင်းများကို နင်းကာ ပေ (၂၄)မျှ မြင့်ရာ လင့်ပေါ်သို့ တက်ခဲ့၏။ ယင်မရောက်မီ လမ်းခရီးမိုင်ဝက်ခန့်အလိုကတည်းက သူအခပေါ့ အပါး သွားထားပြီးပြီ။ လင်နားတွင် အနံအသက်မကျန်စေရန် ဂရုစိုက်ရ၏။ ကျစ်တွင်ပင်သာအောင် ဆိုသည်က သူတို့၏ မွေးရာပါဒီကြောင့်လည်း ကောင်း၊ သားကောင်း၏ ဘိုးစဉ်ဘောင်ဆက်ကအဆင့်ဆင့် သင်ကြားပေးခဲ့၍ လည်းကောင်း လင်ဝင်ရာတွင် များစွာသတိထားကြ၏။ အနံ့၊ အသက် အပျက်အယွင်း၊ သစ်စက်အကျိုး သစ်ရွက်စိမ်းအကြွေကအစ ဂရုစိုက်တတ် လေရာတစ်စုံတစ်ရာမသင်္ကာပါကကျစ်တွင်းသို့မဝင်တော့ပေ။ မုဆိုးများ၏ ပစ်ခတ်သတ်ဖြတ်မှုက သူတို့၏ ဘိုးစဉ်ဘောင်ဆက် လက်ထက်ကပင် စိုးကြရသည် မဟုတ်ပါလား။
ထို့ကြောင့် ပါးနပ်လျင်ပြန်ကြ။ ဒါကို ပုဆိုးတို့ကလည်း အထာပေါက် ကာ အနံ့ပျောက်၊ ကိုယ်ရောင်ဖျောက်ရ၏။ ခကောက်ပသော အဝတ်အစားအသုံးအဆောင်လုံး မာက်ရ၊ ကွမ်းမစား ဆေးလိပ်မသောက်၊ လေမလည်ရ၊ ဆီမလိမ်း၊ နံ့သာမလိမ်းရ၊ သစ်ရွက်သစ်ကိုင်းမခူး၊ မချိုးရ မရှင်းရ။ အတတ်နိုင်ဆုံးတာနှင့်တစ်သားတည်းနေကာ ရောင်းမထိုး၊ နာမချေ၊ ခြင် ကိုက်လျှင်ပင် ပေတေအောင့်အည်းသည်းခံရ၏။ သို့မှသာ လင့်ဝင်သား ကောင်ကိုပစ်တ်ရရှိနိုင်ပေသည်။ သို့မဟုတ်ပါက သားကောင်လာသံကိုပင် မုဆိုးက ကြားလိုက်ရမည် မဟုတ်ပေ။
သို့နှင့်လင့်ပေါ်သို့ သူတက်ပြီးနောက် လင့် ပိုင်၊ မခိုင် သစ်ကိုင်းကို နဲ့ကာ လင်ပေါ်တွင် န်ကြည့်၏။ လင့်ဆံများကိုပါလာသည့်နှီးဖြင့်မနိုင်သည့် နေရာ များရှာကာ ထုပ်၏။ စိတ်ချရသောအခါသူကလင့်ပေါ်တွင် ပါလာသည့် ဘာဘူစောင်(ဂွမ်းစောင်)အကြမ်းကိုခေါက်လျက်သာချေကာ ထိုအပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက်သူ၏လက်ကြမ်းပေါ်တွင် ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကို မောင်၊ထိုးဆေ့ခ် (Sye) ခါချထားလိုက်လေသည်။

သူထိုးထားသည့်လင့်မှာ (ကျစ်လင်)ကျပ်တွင်းစောင့်ရန် လင့်ဖြစ်၍ အနိုင်အခန့်ထိုးထား၏။ သို့မှသာ အချိန်မရွေးလာ၍လင့်စောင့်နိုင်ပေမည်။ သီးပင်စောင့်အခင်းစောင့်များမှာမူ ယာယီသာ လုပ်ကြ၏။ ကျစ်လင့်ဖြစ်၍ လည်းသူ(၂)ယောက်ကောင်းစွာလဲလျောင်းအိပ်စက်နိုင်အောင် လုပ်ထား ပြီး တစ်ဦးတည်းစောင့်ပါက လင့်ပေါ်တွင် ခြေဆန့်လက်ဆန့်ပင် လုပ်နိုင်၏။ အိပ်ပျော်သွားပါကလင့်မှ ထွက်မကျစေရန် ပျောသား(၂)လုံးစီကိုလေးဖက် လေးတန်ကာထားသေးသည်။ ကျင်တွင်းအားသင့်မှ အပေါ်စီးလှမ်းမြင်ရ၏။ ကျစ်တွင်းမှာ ချောင်းမြောင်ကမ်းတစ်ခုတွင် လိုဏ် (ဂလိုင်) ဖြစ်နေရာ၊ အမဲကောင်များ ခုတ်ယူစားသောက်ထားသဖြင့် (၃)ပေပတ်လည်မျှပင် ကျယ်နေ၏။ လင့်နှင့်ဆိုလျှင် ၊ (၄၁)၊ (၅၀)ခန့်သာဝေးလေသည်။ သူက ပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိထားကြည့်ရှုပြီးနောက် ဖောင်ပေါ်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်ကာ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ပင် နေလေသည်။

တပို့တွဲလဆန်းရက်ဖြစ်သောကြောင့်လည်းစောစီးစွာပင် ထွက်၍လာ ခပပြီ။ တောင်ကြားဖြစ်သော်လည်းယခုလိုလမျိုးတွင် နှင်းက စောစီးစွာ ကျကာ အအေးဓာတ်က တောကိုခြုံလွှမ်းထား၏။ သူကလဆန်း(၈)ရက်နေ့ ၏ လင်မည့်အချိန်ကိုတွက်ကြည့်ရာ သန်းခေါင်ကျော်တွင်လဝင်သွား မည်ဆိုသည်ကို သိ၏။ ထို့ကြောင့်သင်မှ သားကောင် ကျစ်တွင်းဝင်လျှင် (၂)တောင့်ထိုးဓာတ်မီးကလေးကိုသာ အားကိုးရပေမည်ဟု တွေးနေလိုက်သည်။
တောကြီးမာယာဆိုတာရှိတယ်။ တချို့ဆိုရင် အိပ်က ဘာဖြစ်လို့ ပြန်လာခဲ့ပါဆိုပြီး လာခေါ်တတ်တယ်။ ဆင်းသွားမိရင် ကျားကိုက်ခံရတတ်တယ်။ မဆင်းပဲ ပစ်ထည့်လိုက်ရင် သားကောင်ရတတ်တယ်သည့် နှုတ်ပြောပုံပြင်တွေ သူ ကြားဖူးထား၏။
မြောက်လေက ညဉ့်ဦးယံတွင် ငြိမ်သက်လျက်ရှိ၏။ (၂)နာရီမျှ ကြာ
သောအခါသူကဩန်အညောင်းဖြေလိုက်ပြီး ပက်လက်လဲ၍ချလိုက်တာ
ဆိုးနေပြန်၏။
“ထိန်း
အဝေးဆီမှ ရေတစ်ကောင်၏ဟောက်သံ၊ ဆင်တစ်ကောင်၏တစ်သီ ကို ကြားရသောအခါ သူက နားစိုက်၍ထောင်လိုက်ရင်း အင်း – ဘာဝတော့ လှုပ်လာပြီ၊ သားကောင်တွေ အစာရှာနေပြီ။ ကျာ်ကွင်းကိုတော့ ဘာဂမှ ပင်၍ စားမည်ထင်၏။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကျစ်တွင်၊အငန်ဓာတ်မှာ သားကောင်များက အစာကြရန် မစားမဖြစ်သောမြေဖြစ်ပြီး သားကောင် များကို ကျန်းမာစေကာ အစာအဆိပ်အတောက်များ ကင်းစေသည်။ သား ကောင်များစားသည့် သစ်ရွက်သစ်ဖူး သစ်ဥများတွင် အဆိပ်ဖြစ်စေသည့် အစားများ ကြေပျက်စေရန် ာတ်တစ်မျိုးပါရှိကြောင်၊ သိပ္ပံပညာရှင်များတွေ့ ရှိထားပါသည်။သူကကွေးကာနေစဉ်မှာပင် သူလင့်ဆောက်ထားရာတစ်။အပင် ဖြစ်သောအပင်မှာ လှုပ်၍ သွားလေသည်။သူက လေတိုက်သည် ထင်လိုက်သဖြင့် လဲနေရာမှ ဦးခေါင်းမတ်ကာ အကဲတွေ့လိုက်လေသည်။ လေက မကိုက်။
အဟော- နောက်တစ်ခါ လှုပ်၍ သွားပြန်လေသည်။ အချိန်ကညဉ့်(၉း၀၀)နာရီခန့်မို့လမှာ အတော်တက်လာပြီ၊ လင်းလက် ကာတစ်တောလုံးကို လာရောင်းနေလေသည်။
သူကစိတ်ထဲတွင် ထင့်သွား၏။ထို့ကြောင့်သေနတ်ကိုအသာယူလိုက် ကာ အသင့်ကိုင်ထားလေသည်။
တတိယအကြိမ်လှုပ်သွားသောအခါသူကသေရာသွားပြီ။တစ်ကောင်ကောင်က သူ့အပင်ကို ဘေးတိုက်၍အယားပျောက် ပွက်ကိုက်နေခြင်း ဖြစ်မည်၊သူကသေရာစေရန်ပက်လက်အနေအထားမှဘက်သို့စောင်းလိုက်ပါလင့်အောက်သို့ ငုံ့ကြည့်လိုက်မိ၏။
“ဟာ”
သူ့အသံက အပြင်သို့ မထွက်သွား စိတ်အတွင်းမှာသာဖြစ်၏။ သူ ထိုသို့ ဖြစ်သွားရသည်က တွေ့ရသည့်အရာမှာ လေမတိုက်၊ သားကောင်မဟုတ်။ သူ တွေ့ရသည့် အရာက တကယ့်မနုဿလူသားတစ်ဦး။လရောင်ဖြင့် သူ မြင်လိုက်ရသည်က အင်္ကျီဖြူခပ်နွမ်းနွမ်း ခေါင်းကုံး ပြောင်ပြောင်၊ ပုဆို၊ညစ်ညစ်တစ်ထည်ကို ပတ်ထားကာ သင့်ပေါ်သို့ လှမ်း ကြည့်နေသူတစ်ဦး။
သုကမှင်တက်မိကာခေါင်းနားပန်းကြီးနေရာမှထထိုင်လိုက်ပြီးထိုသူ ကိုအသေအချာ ကြည့်လေရာ ထိုသူကညှိုးငယ်သောမျက်နှာဖြင့် သူ့အား ကြည့်၍နေ၏။

သူကြည့်နေမှန်းသိသောအခါလင့်အောက်မှလူက သူအားစကားလှမ်း၍ပြောလေသည်။
“သူငယ်ချင်း – သူငယ်ချင်းငါဘာထဲမှာလမ်းမှားလာလို့ပါကွာ။ ညဉ့် နက်တော့ ထမင်းကလည်း ဆာလာပြီ။ သူငယ်ချင်းမှာ ထမင်းထုပ်ပါလာရင် ငါလင့်ပေါ်ကို တက်လာပြီး စားပါရစေ။ ငါ့ကို ထမင်းနည်းနည်း ကျွေးပါလားကွာ
“ဗုဒ္ဓေါ”
သူက နှုတ်မှ ရွတ်၏။ ပြီးနောက်- ဘာပြန် ပြောရမှန်းမသိ။ သူကြားဖူး နားာရှိသည်ကလင့်ာင့်နေလျှင် သားကောင်(သို့မဟုတ်) miraကောင် တို့က အမြင်မှားအောင် အယောင်ဆောင်ပြီး လှည့်ဖြားတတ်၏။ ဟောကြီး မာယာဆိုတာရှိတယ်။ တချို့ဆိုရင် အိမ်ကလူ ဘာဖြစ်လို့ ပြန်လာခဲ့ပါဆိုပြီး လာခခါတတ်တယ်။ ဆင်းသွားပီရင် ကျားကိုက်ခံရတတ်တယ်၊ ဆင်း)၊ ပစ်ထည့်လိုက်ရင် သားကောင်ရတတ်တယ်စသည့် နှုတ်ပြောပုံပြင်တွေ သူကြားဖူးထား၏။

သူက ဒါကို သဘိရ၏။ သို့သော်ယခု သူ့အား ပြောနေ သူက လူမှ လူအစစ် သူ မျက်စိ မမှားနိုင်။ ထို့ကြောင့် သေနတ်နှင့်ပစ်၍ မဖြစ်။ မတော်လူဝသသွားလျှင် ဒုက္ခ။ သူစဉ်းစားနေစဉ်မှာပင် လင့်အောက် မှလှက သူ့အားပြောပြန်သည်။
“သူငယ်ချင်းရေ – ထမင်းမကျွေးရင်တောင် ရတော့ ထိုက်ပါကွာ။ ငါ လမ်းမှား မျက်စိလည်းလာလို့ပါ မင်းကျေးဇူးကို မမေ့ပါဘူ။ ငါ ကူညီနိုင်တာ ကူညီပါမယ်နော်”
တောင်းပန်တိုးလျှိုးသောစကားသံက သူ၏နှလုံးသားကိုရိုက်ခတ်ခဲ့ ၏။ ထိုသူကို သူ ကျွေးမွေးချင်လာသည်။ ကျွေးမွေးပါက သူ့ကို ဆင်းရဲသူ အတွက် အလှူတစ်ခုပေပဲဟု သူ စဉ်းစားမိ၏။ ရှေးကံကြောင့် ယခုဘဝတွင် ဆင်းရဲခဲ့သည်မှာ အလှူဒါန နည်းခဲ့၍ဟု သူတို့ရွာဘုန်းကြီးအဟောအပြော ကို သူ ကြားနာဖူးထား၏။ ထို့ကြောင့် အလှူခံရှိတုန်း လှူချင်လာမိ၏။
သို့သော် သားကောင်ပစ်ရန် သင့်စောင့်နေချိန်မှ အလှူခံက ရောက်ခဲ့ လေရာအမှန်တကယ်လူမှဟုတ်ပါလေစ၊ သူအန္တရာယ်တစ်ခုကျရောက် လျှင် သူ့ဇနီးနှင့် ကလေးလည်း ဒုက္ခရောက်ပေမည်။
“သူငယ်ချင်းရယ် မင်းကို အန္တရာယ် မပေးပါဘူး။ မကြောက်ပါနဲ့ကွာ၊ ငါ့ကို ဖြစ်နိုင်ရင် ထမင်းနည်းနည်းကျွေး၊ ရေနည်းနည်းတိုက်ပါ။ မင်း ခွင့်ပြုမှ ပါလင့်ပေါ်တက်ခဲ့ပါမယ်။ မင်း ကျေးဖူးလည်း မနေပါဘူး”ထိုအသနားခံမှုက သူ့ကို ပြတ်သားသော ဆုံးဖြတ်ချက်ချစေလိုက်၏။ သူ့အား လင်ပေါ်ခေါ်၍ ထမင်းကျွေးရန်ပင်။ သို့သော် မလိုလည်းလိုလည်း သူကကတစ်ခုပေးလိုက်၏။
“လင့်အောက်က သူငယ်ချင်းရေ၊ မင်း – ဒါလောက်အခက်အခဲ ဖြစ်န ရင်ငါ့မှာပါတဲ့ ထမင်းထုပ်ထဲက တစ်ဝက်ကျွေးပါ့မယ်။ ဒါအဖမဲ့-မင်းငါ့ကို အန္တရာယ် မဂ္ဂပပါဘူးလို့ ကတိပေးပါ။ မင်းငါ့ကို အန္တရာယ်ပြုလို့ ငါတစ်ခုခု ဖြစ်ရင် ငါ့သားမယားတွေ ဒုက္ခရောက်ရမှာ”

“စိတ်ချပါ – သူငယ်ချင်းရာ ငါ မင်းထမင်းကို စားပြီးရင် မင်းဟာ ငရဲ့ ကျေးဇူးရှင်ပါပဲ၊ ဒီတော့ မင်းကို ငါးအန္တရာယ် မပေးပါဘူး။ ပြီးတော့ – မင်းကို လည်းကူညီမှာပါ။ ငါ ကတိပေးပါတယ်ကွာ”
“အေးလေ – မင်း ကတိပေးရင် လင့်ပေါ်ကို တက်ခဲ့တော့” သူ၏ခွင့်ပြုချက်ရလျင်ပင် သင့်အောက်မှ အရွက်ပြုလူက လင့်ပေါ်သို့ ပေါ့ပါးစွာပင် တက်လာကာ သူတွင် ထိုင်လိုက်သဖြင့် သူက ကြည့်မိရာ ဘာမျှ မထူးခြား။ လူမှလူအစပ်၊ သူနှင့် သက်တူရွယ်တူအသက် (၄၀) ခန့် ရှိ ပေမည်။ ပျက်နှာက ကြည်လင်၍ မဟာနဖူးနှင့် ခေါင်းဆုံးပြောင်ပြောင်က
လရောင်နှင့် တောက်ပနေ၏။မည်သည့်ထူးခြားချက်မှမရှိ။ ထို့ကြောင့် သူက
လွယ်အိတ်ထဲမှ စလူဖက်ဖြင့်ထုပ်ထားသော ထမင်းထုပ်ကို ဖြေကာ ထမင်း ထုပ်အတွင်းမှာပင် တစ်ဝက်စီခွဲ၍ ပုံထား၏။ ဟင်းမှာ ရွှေဖရုံသီးချက်ဖြစ်ကာ ထမင်းပေါ်တွင် ငါးပိရည် ဆမ်းထား၏။ ထို့နောက် သူက – “သူငယ်ချင်းတစ်ဖက်စားပါဗျာ။ကျွန်တော်လည်းထမင်းမစားရသေးလို့
တစ်ဝက်စားမယ်။ ခင်ဗျားကျွန်တော့်ကို အန္တရာယ်မပေးပါနဲ့နော်၊ ဟောဒီမှာ ရေလည်းသောက်ပါဟု” ဆိုကာ ပုလင်းကိုလည်း ထုတ်ကာ- “ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ သူငယ်ချင်းရာ ထမင်းမစားရတာလည်း ကြာ ပါပကော။ သူငယ်ချင်းလည်း အန္တရာယ်မပေးပါဘူး။ သူငယ်ချင်း သား ကောင်ပစ်ဖို့လင့်စောင့်တာမဟုတ်လား။ ကျုပ်လည်းကူစောင့်ပေးပါမယ်။သားကောင်လည်း ရမှာပါဟု ပြောရင်း သူ့အတွက် ပုံပေးထားသော ထမင်းကို အားပါးတရ စား လေသည်။ စားသောက်ပြီးသောအခါ လင့်ပေါ်တက်လာသူက -”သူငယ်ချင်းရေ လင့်စောင့်ရင် အိပ်ပျော်လို့မဖြစ်ဘူး။ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ထဲ စောင့်ရင် အိပ်ပျော်သွားလို့ သားကောင်ရမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီတော့ ကျုပ်လည်း စောင့်ပေးမယ်။ ကျပ်ကလမ်းမှားပြီး မောလာတဲ့သူထို တော့ အရင်အိပ်လိုက်ဦးမယ်၊ မင်းက အရင်စောင့် ပင်းအိပ်ချင်ရင် ကျုပ်ကို နှို။ ကျပ်က တစ်လဲစောင့်ပေးမယ်- ဟုတ်ပြီလား”

ထိုသို့ သဘောတူကာ ထိုသူက အရင်ကျောခင်း၍ အိပ်လေသည်။ မအိပ်မီ သူက သူထမင်းကျွေးသူကို မေးရ၏။
“သူငယ်ချင်းက ဘယ်ကိုသွားမှာမို့ မျက်စိလည် လမ်းမှားရတာလဲ” “ရွာနဲ့ အနောက်ဘက်နားကို”
ထိုဒုတိယက ပြောသည်ရွာမှာ ဆူနေသည့်ရွာပင်ဖြစ်နေရာ “ဟုတ်လား … သူငယ်ချင်။ကျပ်လဲ အဲဒီရွာမှာပဲ နေတာပဲ”သူ အံ့ဩခဲ့ရပါသည်။ ထိုသူနေသည်ဆိုသည့်ရွာမှာ သူ့ရွာပင်ဖြစ်ပြီး ရွာအနောက်ဘက်ဆိုသည်မှာလည်း သူ့ကဲအနီးအနားတွင် ဖြစ်ပေမည်။ သို့သော် ထိုသူကိုသူ မမြင်ဘူးပါ။ သူက ထပ်မေးခဲ့တဲ့ သို့နှင့်ဒုတိယလူမှာ အိပ်လေသည်။ မကြာမီ အိပ်ပျော်သွားရာကရောင် တွင် ထိုသူအား သူအသေအချာကြည့်၏။ လူမှ လူအစစ်။ သို့သော် အနည်း ငယ်ထူးသည်၊ အင်္ကျီလက်တိုအောက်တွင် ပေါ်နေသည့် လက်တံနှင့် ခြေ သလုံးတွင် အမွှေးမည်၊မည်းရှည်ရှည်များ ရှိနေခြင်းပင်။
အချိန်မှာ သန်းခေါင်အချိန်ရောက်၍လာရာ သူ့မှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်ရင်း အိပ်ငိုက်လာလေ၏။ သို့သော် သူဟာသူငိုက်မှန်းပင်မသိ။ နင်စာက သိပ်သည်။ စွာကျနေရာ အအေးဆိုလာသဖြင့် ဘာဘူစောင်ကိုခြုံထား၏။ ဒုတိယလူမှာ မအ၊သည့် အတိုင်း အိပ်ပျော်နေလိုက်သည်မှာ ဘာမျှပင် မသိတော့။ ဪ လမ်းမှားလမ်းပျောက်၍ဟိုလျှောက်သည်လျှောက်ဖြင့်ပင်ပန်းခံရပေ သကိုး၊ မနက်ကျမှ သူ့နာမည်ကို မေးရဦးတော့မည်။ သို့နှင့် သူက အိပ်ငိုက် လိုက် နိုးလိုက် စောင့်နေမိ၏။သူ၏တံတောင်ဆစ်ကို လှုပ်လိုက်သည့်အတွေ့အထိကို ခံစားရသဖြင့် သူအိပ်ငိုက်နေရာမှ ဆတ်ခနဲ နိုးလာ၏။ဒုတိယလူက သူကလှုပ်နိုးခြင်းဖြစ်ပြီးကျင်ကွင်းဘက်သို့လက်ညှိုးထိုး၍ပြနေပေပြီ။ သူဘယ်အချိန်ကနိုးနေသည်။
သူကဒုတိယလူရာသို့အိပ်ချင်မူးတူးနှင့်ကြည့်၏။ ဘာသားကောင်ကိုမျှမတွေ့။ ထို့ကြောင့် –
“ကျပ်…ဘာမှမတွေ့ဘူး”
“ဟုတ်လား … ဒါဆိုရင် ကျုပ်လက်ညိုးထိုးပြတဲ့ နေရာကို သေနတ်ချိန်” သူကဒုတိယလူပြောသည့်အတိုင်းသေနတ်ကိုချိန်လိုက်သော်လည်း
နှင်းများ ဖုံးလွှမ်းနေ၍သားကောင်ကိုမတွေ့ –
“ကျုပ်- မတွေ့ရဘူး၊ ဘာကောင်လဲ”
ဒုတိယလူက ဘာမျှ မပြောပဲ သူ၏ယာဘက်လက်ဖြင့် သေနတ်ကိုကိုင်းပေကော
“မတွေ့ပါ အဲဒီနေရာကို ပစ်သာထည့်လိုက်”
သူကဒုတိယလုပြောသကဲ့သို့ လုပ်ရမည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော်
ဒုတိယလူက သေနက်ကိုပင် ထိန်းကိုင်ပေးထားပြီမဟုတ်လား။ “ဝိုင်း – ခိုင်း”
သူကသေနတ်ကို ညှစ်ဆွဲပစ်ခက်လိုက်၏။
“ဗြုန်း – အုန်း – ပြန်း – အုန်း”
သားကောင်တစ်ကောင်လဲပြိုသံ ပြန်ထသံ၊ ပြန်လဲသံကိုသာ ကြား လိုက်ရသည်။ ဘာကောင်မှန်းဟော့မသိ။ ထို့နောက် ဒုတိယလူက အသံငြိမ် သွားသောအခါ …
“သူငယ်ချင်းရေ အိပ်ချင်ရင် အိပ်တော့”
သူက မအိပ်နိုင်သေးသဲ ကျေးဇူးတင်စကား ပြောရလေသည်။ “ကျေးဇူးတင်ပါတယ် – သူဝယ်ရင်းရာ၊ ကျပ်က ဆင်းရဲပါတယ်။ ဒီသား ကောင်ရရင် တစ်ဝက်ကို ရဲစခန်းပေး၊ စစန်းကလူတွေစားဖို့ပါ။ တစ်ဝက်ကို ရောင်းရပြီး ကပ်တို့မိသားစုစားရမှာပါ။ကျုပ်က ပျံကျအလုပ်သမားဆိုတော့ အလုပ်မရှိတုန်းမုဆိုးလုပ်တာပါ၊ နောင်ကိုလည်း ကူညီပါဦးနော်” “ကူညီပါ့မယ် – သူငယ်ချင်း”

“ကူညီမယ်ဆိုရင်
တို့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ဘယ်လိုတွေ့ရမလဲ”
“ဒါက မခက်ပါဘူး သူငယ်ချင်းရာ၊ မင်းတောလည်ဖို့ ရွာကထွက်ရင်
သချိုင်းကို ဖြတ်ရမယ်ဖို့လား”
“ဟုတ်တယ်
“သချိုင်းကိုဖြဟ်ပြီးရင်
ကန်သင်းပေါကထန်းပင်တွေ့တယ်မို့လာ။ အဲ့ဒီ
ထန်းပင်ကို မင်းလွန်တဲ့အခါ ငါ့ကို သူငယ်ချင်းရေလို့ခေါ်လိုက်။ ဒါမင်းနဲ့အတူ ကောလိုက်သည်ပေးမယ်”
“ဒါနဲ့ သူငယ်ချင်းနာမည်ဘယ်လိုခေါ်သလဲ”
နာမည်ကို မေးမနေပါနဲ့ သူငယ်ချင်းရာ ဟုဆိုကာ မဖြေပဲ –
“အေး- ဒါပေမဲ့တစ်ခုတော့မှာထားမယ်။ မင်းသူငယ်ချင်းရလို့ခေါ်တဲ့ အခါနောက်ကို လှည့်မကြည့်နဲ့ စကားလည်း မပြောနဲ့။ ငါ ရောက်လာလို့ မင်းကို စကားပြောတော့မှ မင်းကပြန်ပြီးပြော၊ ဟုတ်ပြီလား သေသေချာချာ မှတ်ထားနော်”
“ကဲ-အိပ်တော့သူငယ်ချင်း၊ မင်းမနက်ကျရင်သားကောင်ဘယ်ရက် ရနဲ့ပင်ပန်းနေဦးမယ်”
အမည်မဲ့နှင့်တွေ့ရန်ပြောပြီးနောက် သူလည်းတစ်ဖက်သို့လှည့်ကာ အိပ်လိုက်လေသည်။ အိပ်ရေးပျက်နေသဖြင့် ချက်ချင်းလိုပင် အိပ်ပျော်သွား ခဲ့တော့။
နံနက်နေထွက်စတွင် သူ နိုာသောအခါသူသူငယ်ချင်းက မရှိတော့ သူကလင့်ပေါ်မှကျစ်တွင်းကိုကြည့်လိုက်ရာ (၆) ချိုထောင်ကြီးနှင့် ပတ်ဖို ကြီးတစ်ကောင်လဲနေသည်ကို တွေ့ရ၏။
သူက ဝမ်းသာသွားသဖြင့် သူ့ သူငယ်ချင်းကို မတွေးအား သူလည်း စာစောထ၍သူ့လမ်းသူသွားပြီဟုသာထင်ခဲ့လေသည်။ ထို့နောက် ရဲစခန်း ပြန် အကျိုးအကြောင်းရှင်းပြ လှည်းငှားကာ ဆက်ကိုလာတိုက်၍ ပေးတန် တာပေး၊ ရောင်းပန်တာ ရောင်းကာ စားသောက်ခဲ့ရ၏။

(၁၀)ရက်ခန့်ကြာသွားပေပြီ။ သူက ဒုတိယလူသူငယ်ရင်းကို သတိရ နေ၏။ သူမှာခဲ့သည့်။ကားကိုလည်း သတိရနေကာတစ်နေ့တွင် ထမင်းထုပ် နှစ်ထုပ်ထုတ်ကာ အချိုအချဉ်သကြားလုံးမုန့်ကလေးများ ငယ်လွယ်အိတ် တွင်ထည့်၍ ဘောလည်ထွက်ခဲ့သည်။သူ သူငယ်ချင်း ဒုတိယလူမှာထားသည့်အတိုင်း သချိုင်းအကျော် ထန်းပင်အောက်မှ ဖြတ်သွားသောအခါ –
“သူငယ်ချင်းမရ”
သူကအသံကျယ်ကျယ်အော်ခေါ်လိုက်သည်။ သို့သော်- မှာထားသည့်အတိုင်း အနောက်ကိုဖြင့် လှည့်မကြည့်ဘဲ ရှေ့ကိုဆက်၍ လျှောက်သွား၏။ လမ်း(၃၀၊ ၄၀)မျှလျှောက်သွားပြီးသောအခါ –
“သူငယ်ရင်းရေ – ငါ့အတွက် ထမင်းထုပ် ထည့်လာခဲ့တယ်မို့လား” ထိုအသံကြားမှ သူက လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ သူ့အားပြုံးပြုံးကြီး ကြည့် နေသော သူ့သူငယ်ချင်းဒုတိယလူကို တွေ့ရသဖြင့် –
ပါ ပါတယ် သူငယ်ချင်းရာ ထမင်းထုပ်တွင် မကဘူး၊ အချို့အရာလေး လည်း သူငယ်ချင်းစားဖို့ ဝယ်လာခဲ့တယ်။
“ဟုတ်လား – သငယ်ရင်း၊ ဘာဟင်းများ ပါသလဲ” “တစ်ထပ်က အမဲသာ။ တစ်ထုပ်က ခရမ်းသီးနှပ် ”
သူ့အဖြေကိုကြားလိုက်သော ဒုတိယသူမှာမျက်နှာတစ်ချက်ပျက်သွားပြီးနောက်
“ဒါဆိုရင် အမဲသားထမင်းထုပ် ငါ့ကိုပေး”
အသံမာမာထန်ထန်ဖြင့် တောင်းလေသည်။
သူကဒုတိယလူမျက်နှာပျက်သွားသည်ကိုသတိထားမိသော်လည်းသူ့
အလိုဆန္ဒအတိုင်း အမဲသားနှင့် ထမင်းထုပ်ကို လှမ်းပေးလိုက်ရာ – ဒုတိယလူက ထမင်းထုပ်ကို ဝတ်ဝန် စွဲယူလိုက်သောကြောင့် သူ အံ့ဩသွားရ၏။ ထို့နောက် -ဒုတိယလူအားကြည့်နေစဉ်မှာပင် ဒုတိယလူက ထမင်းထုပ်ကို လွှင့်ပစ်လိုက်လေသည်။ထို့နောက် စကား၍ ပြော၏။

“သူငယ်ချင်း နောင်ကို ဘယ်တော့မှ အမဲသားမစားပါနဲ့ကွာ၊ ကျုပ်ကို ကက်ပေးနိုင်မလား။ ကျုပ်လည်း အမဲသား မစားတော့ဘူး။ သူ့မှာရက်ချင်းပင် ဆုံးဖြတ်ကာ –
“ပေးနိုင်ပါတယ် … သူငယ်ချင်း၊”
“အေး – မင်း အမဲသား မစားဘူးလို့ ကတိပေးရင် ငါ မင်းကို ဆက်ပြီး ကူညီပါ့မယ်။ ငါကူညီလို့ မင်းဟန်ဟန်ပန်ပန် စုမိဆောင်းမိအောင်လုပ်၊ ပြီး- ကုသိုလ်ကောင်းမှုလည်း မမှနဲ့ ဟုတ်ပြီလား” “ကောင်းပါပြီကွာ – ကတိပေးပါတယ်”

ကတိစကားအပေးအယူလုပ်ပြီး နောက်သောတက်ကြရာဆတ်ရလိုက် တောဝက်ရလိုက် ချေရလိုက်ဖြင့် တစ်လ (၂)ကြိမ်ခန့်မျှ သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက်အဆင်ပြေပြေ ခပေါင်းသင်းလာခဲ့ကြ၏။ သေနတ်မရှိသည့်အင်္ဂါ ထောင်ရောက်ဖြင့်ဖမ်းရင်း တက်ညီလက်ညီလုပ်ခဲ့ကြ၏။ သို့သော် ဒုတိယ လူကဘယ်သောအခါမှအကျိုးအမြတ်ကိုမယူခဲ့၊ ပေးလျှင်လည်း ငြင်းဆန် ပြီးကျုပ်ကအဲဒါတွေ မလိုပါဘူး သူငယ်ချင်းရာ”ဟုသာ ပြောရှာလေသည်။
(၂)နှစ်ကျော်မှ ကြာခဲ့လေပြီ။ တစ်နေ့ သူငယ်ချင်းရေ –
သူကခေါ်ပြီး ရှေ့မှ လျှောက်လာရာ သူသူငယ်ချင်းက ပါလာခဲ့လေသည်။ သို့သော် – သူနှင့် စကားပြောရာတွင် သူသူငယ်ချင်းဒုတိယလူက –
“သူငယ်ချင်းဆရ မင်းနဲ့ငါနဲ့ပေါင်းသင်းဖိုတာ(၂)နှစ်တောင်ကျော်လာ ပြီ။ မင်းလည်းစီးပွားလေး အတော်ဖြစ်ပြီး လယ်ကခလေးယာကလေး၊ဝယ်နိုင် ပြီ။ ရွာဦးကျောင်းမှာလည်း အလှူအတန်းလေး လုပ်နိုင်ပြီ။ အိမ်ကလေးလည်း အသင့်အတင့် ဆောက်ပြီးပြီ၊ အခုဆိုရင် မင်းသားလေးကိုတောင် ရှင်ပြု တော့မှာ ဒီတော့ မင်းကို မှာချင်တယ် ဒုတိယလူ သူ့စကားမှာ ဆန်းနေ၍-

”ဘာမှာချင်တာလဲ – သူငယ်ချင်းပြောပါ”
”အင်း -မင်းဒီတစ်ခါတောလည်ပြီးရင် နောင်ကို ဘယ်တော့မှကော မလည်ပါနဲ့တော့။ မင်း ငယ်ထားတဲ့လယ်ကလေးယာကလေးကိုသာ ဆက် ပြီးလုပ်စားပါ။ ဒီတစ်ခါရတဲ့ သားကောင်ကိုလည်း ရောင်းပြီးရင် ရွာဦးကျောင်း မှာ ဆွမ်းကပ် ပြီးတော့ ဘရားနာပြီ။ ရောက်ရတဲ့အခါ ငါ့ကိုရည်စူးပြီး – “သူငယ်ချင်းရေ အမျှ အမျှ အမျှလို့ အသေအချာ အရှေ့ပေးပါ။ အဲဒါကိုမင်းလတ်ပေးနိုင်မလား”
သူက သူ့သူငယ်ချင်းမျက်နှာအား စေ့စေ့ကြည့်လိုက်ရာ မျက်လုံးတွင် မျက်ရည်များဖြင့် ရီဝေနေသည်ကို တွေ့ရလေ၏။ အကြောင်းတစ်ခုခုတော့ သေချာပေါက် ရှိနေပေပြီ။
“ကတိပေးပါတယ်- သူငယ်ရင်း မင်းမှာတဲ့အတိုင်း ငါလုပ်ပေးပါ့မယ်။ မင်းငါ့ကိုကူညီခဲ့တာတွေကိုလည်း ငါ ဘယ်တော့မှ မပါဘူး သူငယ်ချင်းရာ
“အေး-ငါလည်း မင်းကျွေးခဲ့တဲ့ ထမင်းထုပ်တစ်ဝက်ကို ဘယ်တော့မှ မေ့မှာ မဟုက်ပါဘူး၊ ဒါကြောင့်လည်း ငါ မင်းကို ကျေးဇူးဆပ်နေတာပါ၊ ခါး
ဒုတိယလူမှာ စကားကို မဆက်တော့ပဲ ဘောကွင်းသို့သာဝင်၍ သွား လေသည်။
ထိုအခေါက်၊ ဆတ်(၂)တောင်းပြီးနောက်သူကရောင်းသင့်ဟာ ရောင်းကာ သူ့သူငယ်ချင်း မှာခဲ့သည့်အတိုင်း ဆောင်ရွက်ပေးခဲ့လေသည်။ နောင်ကိုထန်းပင်နာသွား၍ သူငယ်ချင်းရေလို့ ဘယ်လိုပဲခေါ်ခေါ်သူ သူငယ်ချင်းကတော့ မည်သည့်အခါမျှ ပေါ်မလာခဲ့တော့ပေ။
သူကလည်း ထိုအချိန်မှစ၍ မုဆိုးအလုပ် စွန့်လွှတ်ကာ လယ်ကလေး၊ ယာကလေးကိုသာ သမ္မာအာဇီဝ သန့်သန့်ရှင်းရှင်း လုပ်ကိုင် စားသောက် နေထိုင်ခဲ့လေသည်။

ကျွန်ုပ်သည် (၂၀၁၀)ပြည့်နှစ်ခန့်က ပဲခူးရို၊မတောင်ဇာမဏီကြိုးဝိုင်း သို့တစ်ခုသောဆောင်းရာသီ၌တောပစ်ရောက်ခဲ့လေ၏။ သစ်ကွက်စန်းမှာ ထောင်နံရံကြီး(၂)စုကြားမှကျောက်ရောင်း၏နှုတ်ခမ်းတွင်ဗိုလ်တဲဆောက်ကာထားသော သစ်ထုတ်ကန်ထရိုက် ဦးလှဟန်စခန်းတွင်ဖြစ်ပြီး (၂၄)နာရီ လုံးလုံး အေဖလိမ့်နေလေသည်။ နေကိုနံနက်(ဝ)နာရီနှင့်လယ်(၂)နာရီ ကြားတွင်သာတွေ့ရပြီး နေစောင်းသည်နှင့် မီးဖိုကာ မီးလှုံရလေသည်။ တစ်ခုသောညနေ၌ စခန်းသို့ သစ်လွဲသည့် ကရိန်းကားတစ်စီးတိုက်၍ လာလေပြီးနောက် ရှေ့ပြေးဒရိုင်ဘာနေရာ၊ ပိန်ပိန်ပါးပါး နဖူးပြောင်ပြောင် နှင့် အသက် (၇၁) ခန့်အဖိုးအိုတစ်ယောက် ဆင်းလာလေ၏။ ထို့နောက် ကျွန်ုပ်မီးလှုံနေရာ မီးဖိုအနီးသို့ ရောက်လာကာမီးလှုံရင်း-
“အတော်အေးတယ်နော်ဆရာဟုစကားစရာမှမိတ်ဆွေဖြစ်သွားလေ
၏။ ထိုသူမှာ ဦးမြင့်ထွန်းဟု သိရပြီး ကျီးမနိုးရွာ ဖြူးမြို့နယ်အနီးမှ ရွာသား တစ်ဦးဖြစ်ကြောင်း သိရ၏။ သို့သော် ကရိန်းကားပိုင်ရှင်ဖြစ်ပြီး တပည့် (၂) ဦးလည်း ပါလာ၏။
ဦးလှဟန်ကလည်း ကျွန်ုပ်အား သူနှင့်မိတ်ဆက်ပေးသောကြောင့် ကျွန်ုပ် စာရေးဆရာမုဆိုးမှန်းသိ၍သွားသောအခါ သူသည် ယခင်က မုဆိုး အလုပ်လုပ်ခဲ့သူဖြစ်ကြောင်း မှဆိုးလုပ်ရင်းမှ လယ်ကလေး၊ ယာကလေးပိုင် လာခဲ့ကြောင်း၊ မုဆိုးအလုပ်ကို စွန့်လွှတ်ရန်သူအား အမည်မဖော်၊ အမည် မရှိသည့် သူ့ သူငယ်ချင်းက တိုက်တွန်းခဲ့သဖြင့် စွန့်ခဲ့ကြောင်း ထို့နောက် ကြိုးမနိုးတွင် သစ်ဆိပ်လုပ်သစ်ပုံသောအခါ သူက သစ်ထုတ်လုပ်ရေးတွင် ဝင်၍လုပ်ခဲ့ရာမှ သစ်ထုတ် (TE)ကားမောင်းတတ်ခဲ့ကြောင်း။ ထို့နောက် မှ အလုပ်ထွက်ကာ စုဆောင်းထားငွေနှင့် လယ်ကလေးကိုရောင်းရငွေကို ပေါင်းကာ ကရိန်းကားထောင်၍ သစ်ထုတ်လုပ်ရာ နေရာများတွင် လိုက်၍ ကရိန်းကားဖြင့် သစ်တင်ပေးသည့်အလုပ်ကိုလုပ်နေကြောင်း သူ့တွင် သား တစ်ယောက်ရှိကာ ယခု စက်ပြင်အနေဖြင့် သစ်ထုတ်လုပ်ရေးတွင် တာဝန် ထမ်းဆောင်နေကြောင်း၊သူနီးမှာလည်း နောက် (၂)ရက်ဆို အကြာတွင်

လိုက်လာမည်ဖြစ်ကြောင်း၊ယဦးလှဟန်က သူ့သစ်များတင်ရန် ကရိန်းကား ငှား၍လာခြင်းဖြစ်ကြောင်း ပြောပြခဲ့သည့်အပြင် အထက်ာတ်လမ်းတွင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့ပုံအကြောင်းကိုလည်း ပြောခဲ့ပါသည်။
ယခုဆိုလျှင် ဦးမြင့်ထွန်းမှာ အသက် (၈၀)ကျော်မျှရှိမည် ဖြစ်ပြီး ကျီးမနိုးတွင် ရှိသေးသည်။ မရှိသေးသည်ကို ကျွန်ုပ် မသိရှိတော့။ အဖြစ် အပျက်က ယုံနိုင်စရာပင် မရှိသော်လည်း တကယ်ဖြစ်ပျက်ခဲ့သော အကြောင်းတရားဟု ထင်မြင်မိပါသည်။ သူ၏ ပြောပုံဆိုပုံ နေထိုင်ပုံကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် ဇာက်လမ်းဆင်ပြောသည်ဟုကျွန်ုင်မယူဆ။ စိတ်ကူး နှင့် ဇာတ်လမ်းဆင်းလျှင်ပင် ကျွန်ုပ်စာရေးဆရာတစ်ယောက်အဖို့ပင် ထိုမျှ စိတ်ဝင်စားအောင် ဇာတ်လမ်းဆင်းနိုင်မည်မဟုတ်ပါ။ ကျွန်ုပ်ထက် အတွေး အခေါ်ကောင်းသည့် စာရေးဆရာများအကွက်မှုမဆိုလိုပါ။ ကျွန်ုပ်တို့ကမ္ဘာ ကြီးက ရွာကြီးတစ်ယောက်သာ ရှိလာသည့်ဆိုစေကာမူ ထိုအဖြစ်အပျက် မျိုးကို သိပ္ပံပညာဖြင့် ထောက်လှမ်း၍ရနိုင်မည်မဟုတ်ပါလေ။လွန်စွာမ္ဘီရ ဆန်လွန်းသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။
စာကြွင်း။ ။ဇာတ်လမ်းအစမှပထမသူသူ” ဆိုသည်မှာဦးမြင့်ထွန်းပင် ဖြစ်ပါသည်။

Zawgyi Version

” အမည္မရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္း “(စ/ဆံုး)
—————————————

“သူ”ဆိုသည့္လူတစ္ေယာက္ ဒုတိယကမာၻစစ္သုံးဒသမ (၃၁၃) ႐ိုင္ဖယ္တစ္လက္ကိုထမ္းကာ ႐ြာ၏ေတာင္ဘက္လယ္ကြင္းမ်ားကိုျဖတ္၍ သုတ္သီးသုတ္ပ်ာ သြားလ်က္ရွိသည္။ စပါးရိတ္သိမ္းၿပီးရွိန္ျဖစ္၍ ႐ိုးျပတ္ ကာမ်ားကိုျဖတ္၍ေလွ်ာက္ေနေသာအခါ ႐ိုးျပတ္မ်ားႏွင့္ သူ၏ ေျခသလုံး ႐ိုက္ခတ္မိသျဖင့္ အဆုတ္ဆုတ္ အဖ်ပ္ဖ်ပ္ ျမည္လ်က္ရွိ၏။ တစ္ေနရာတြင္ သူ ထရပ္လိုက္ကာ သူသြားရမည့္႐ြာ၊ အေနာက္ဖ်ားဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္ရင္း တပ္ပတ္စြပ္ပုဆိုးကို တိုတိုႏွင့္ခိုင္ခိုင္ ျပန္ဝတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ စိတ္ တြင္းမွအိမ္ဝင္ရင္ မိန္းမက ဏမင္းထုပ္ကိုမွအဆင္သင့္ထုပ္ထားပါ့မလားဟု လည္း စိုးရိမ္မိ၏။ အခ်ိန္ကေနပင္မဘာ့မည္။ သူလဲကိုေနေပင္မီ ေရာက္ပါမွ ထမင္းထုပ္ယူကာ သူသြားရမည့္ေနရာကို မေမွာင္ခင္အေရာက္ သြားရပ မည္။ ႐ိုးမႏွင့္သိပ္၍မားေသာ သူတို႔႐ြာကေလးက ႐ိုးမေတာင္၏ ေတာသို႔ (၃)မိုင္မွ် ခရီးႏွင့္ပင္ ေရာက္ႏိုင္ေလရာ သူေျခသြက္သြက္ေလွ်ာက္ပါမွ မိနစ္ (၄၀)ေလာက္အတြင္း သူ ေမွ်ာ္မွန္းထားရာ ေနရာသို႔ေရာက္ႏိုင္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူက ကသုတ္ကရက္ပင္ ေလွ်ာက္ခဲ့ေလသည္။ မၾကာမီ ႐ြာ အေနာက္စပ္ ကုန္းေပၚမွ သူ၏ တဲကို လွမ္းျမင္ရေပၿပီ။သူလာခဲ့သည္မွာျဖဴးၿမိဳ႕နယ္၊ က်ီးမႏိုး႐ြာ မုဆိုးႀကီးေက်ာ္႐ိုးသံျဖစ္ေလ သည္။ သူ႔တြင္ ေသနတ္ေကာင္းေကာင္း မရွိသျဖင့္ မုဆိုးႀကီးေက်ာ္႐ိုးသံမွ ေသနတ္ ငွားရမ္းေလ့ရွိသည္။ မုဆိုးႀကီးတြင္ ေသနတ္ေကာင္းမ်ိဳးစုံ ရွိသ သည္။သူသည္႐ြာအေနာက္ဖ်ာ၊တြင္ထီးႏွင့္ေနရေသာ္လည္းရံယန္း
ကို အကူအညီ အႀကိမ္ႀကိမ္ေပးခဲ့ဖူး၏။ သူ၏ ႐ိုးသားမႈ၊ ကူညီလိုစိတ္ရွိမွ ေဒသ၏ပထဝီအေနအထား ကြၽမ္းက်င္မႈ၊ နာခံတတ္မႈတို႔ေၾကာင့္ ရဲစခန္းမွ ယုံၾကည္မႈကိုရရွိထား၏။ေဒသအတြင္း အမႈအခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ တရားခံ ဖမ္းဆီးျခင္း၊ ၿမိဳ႕နယ္၊ ပါတီ၊ ေကာင္စီ၊ ရဲတပ္ဖြဲ႕ကို ပူးေပါင္း၍ လယ္ယာကိစၥ၊ သစ္ေတာကိစၥစစ္ေၾကာင္း ထြက္ရာတြင္ သူ၏လမ္းျပ အကူအညီကို ယူဝ ပို႔ သူအားဌာနဆိုင္ရာမ်ားက သိရွိေနၾကသည့္အျပင္ ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရသူ အျဖစ္ သက္မွတ္ျခင္း ခံထားရေလသည္။
သူ၏အလုပ္မွာမူ လယ္ယာ၊ ေရာင္းေျမာင္းရွိ က်န္းလုပ္ကိုင္ စားရ သည့္အတြက္လယ္ထြန္ခ်ိန္၊ ေကာက္စိုက္၊ ပ်ိဳးႏုတ္ခ်ိန္၊ စပါးရိဘ္ခ်ိန္တို႔တြင္ အလုပ္မရွားေသာ္လည္း ထိုအလုပ္မ်ားၿပီးခ်ိန္တြင္မူ ႐ိုးမေတာစပ္တြင္ ျဖဴ ယုန္၊ ေၾကာင္၊ ရွဥ့္တို႔ကို ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ကာဖမ္းဆီးၿပီး ေရာင္းခ် စားေသာက္ရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္သည္။ မုဆိုးကေလးအလုပ္ေၾကာင့္ ေတာသိ၊ ေတာကြၽမ္းကာ ဘယ္လမ္းက ဘယ္ထြက္ရင္ ဘယ္ကိုေရာက္၊ ဘယ္ေျမာက္ကဘယ္ကိုေဖာက္လွ်င္ဘယ္လမ္းကိုေထာက္၊ဆယ္ေျမာင္းက ဘယ္ေတာင္ကိုပတ္လွ်င္ ဘယ္ေရာက္ကိုေရာက္သည္ကို သူသိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူ၏ေတာကြၽမ္းမႈကဌာနဆိုင္ရာမ်ားႏွင့္ရဲစခန္းကိုအကူ အညီေပးႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ရဲစခန္းမွ ဒုရဲအုပ္၊ စခန္းမႉး ရဲတပ္ၾကပ္ႀကီး၊ ရဲသားမ်ားႏွင့္ခရီးထြက္ တတ္ျခင္းေၾကာင့္ အေရးေပၚလိုထပ္ပါက သူအေနျဖင့္ တစ္တပ္တစ္အား ပါဝင္ရန္ ေျပာျပထားသည္။

႐ြာႏွင့္ (၃)မိုင္ခန႔္အကြာ ေတာကြင္းေခ်ာင္းေျမာင္းတစ္ခုအနီးမွ ေရ က်ာ္တြင္း (ေရာင္စပ္ရွိေသာာက်င္း)တြင္ ဆတ္၊ ေကာက္၊ ေခ်တို႔ဆင္း သည့္ရာေျပေၾကာင္းကို ေတြ႕ထားေသာေၾကာင့္မနီးမေဝးပ်ဥ္းကတိုးပင္ႏွင့္အင္ပင္(၂)ပင္ယွက္ရာတြင္လင့္ထိုးထား၏ လကိုလြန္ခဲ့သည့္(၇)ရက္ ခန႔္က ဆိုးထားၿပီးေနာက္ အမဲသားေကာင္ဝင္၊ မငင္းအခ်ိန္အားတြင္ သြား၍ ၾကည့္ရာ ေျခရာသစ္မ်ားေတြ႕ထားၿပီး သို႔ဆိုလွ်င္ လင့္ကိုမေၾကာက္ေတာ့။ လမွာ ေဟာင္းလ်က္ရွိေနသျဖင့္လည္း သားေကာင္ကက်စ္တြင္းကိုအဝင္ ရဲ၍ေနေပၿပီ။ က်စ္စားေနၿပီ။
ဤသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍လင့္ေစာင့္ရန္အမဲလိုက္ မုဆိုးေက်ာ္ဟိုး မွ အမဲလိုက္ေသနတ္ျဖင့္ မိုးမခ်ဳပ္မီ႐ြာသို႔ သုတ္ေျခတင္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ ဘဲေရာက္ၿပီးလွ်င္ ခရီးဆက္ရဦးမည္မဟုတ္ပါလား။
ရဲစခန္းကလည္း သူ ဆင္းရဲသည္ကို သိ၍လည္းေကာင္း၊ ယုံၾကည္ရ၍ လည္းေကာင္း၊ သူ အမဲရလာပါက စခန္းရွိ ရဲေဘာ္မ်ားအတြက္ အသားစို ေဝစုရမည္ျဖစ္၍ တစ္ေၾကာင္းလိုအပ္သမွ် အကူအညီေပးေလ့ရွိသည္။ ကူညီရာလည္းေရာက္ ဂခန္းအားေထာက္ပံ့ရာလား ေရာက္ေစရန္ ၾကည္ျဖဴ ခြင့္လႊတ္ေလ့ရွိသည္။
“ဪ ရွင္ ျပန္လာၿပီလား”
တဲအတြင္းဝင္လိုက္ေသာအခါ (၅)ႏွစ္သားအ႐ြယ္ သားကေလးႏွင့္ ထမင္းစားေနေသာ သူ၏ ဇနီးက ေပးလိုက္ရာ-
“ေအးကြာ”
“ေသနတ္လည္း ရခဲ့တာကိုး”
“ဟုတ္တယ္ – ေက်ာ္ဟိုးနက္က အရမ္းေကာင္းတယ္ေလ”
“ထမင္းတစ္ခါဘဲ ကား
“မစားေတာ့ဘူး -ထမင္းထုပ္ ထုတ္ထားသလား” “ထုပ္ထားပါတယ္ေတာ္ … အဆင္သင့္ပါပဲ”
“ေအး-ဒါဆို လြယ္အိတ္ထဲကို ထည့္ေပအန္ သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ မေမွာင္ခင္ လင့္တက္ရေအာင္ ျမန္ျမန္သြားရမယ္”
ဟု ေျပာလိုက္ရာ သူ႔အနီးက အလိုက္သိစြာထ၍ လက္ေဆးၿပီး လြယ္ အိတ္တြင္ စလူ႐ြက္ႏွင့္ ထုပ္ထားေသာ ထမင္းထုပ္ကိုထည့္၊ ပုလင္းလြတ္ တစ္လုံးတြင္ ေရထည့္ကာ ေရပုလင္းကာ လြယ္အိတ္ကိုပါ သူ႔အား လွမ္း ေပးလိုက္၏။ သူက သူ႔သားကေလး၏းကိုဆြဲလိုက္ခါ – “သားသားေရ “ ေဖေဖ အမဲရေအာင္ သင့္သြားေစာင့္လိုက္ဦးမယ္။ မနက္ေဘးစာျပန္ခဲ့မယ္ေနာ္”
“ဟုတ္ကြၽံ-အ”
ကေလးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ …
ငါသြားၿပီမဟုဟု သူ႔ဇနီးကိုႏႈတ္ဆက္ကာ႐ြာအေနာက္ဘက္သို႔ထြက္ခဲ့၏။
လြယ္အိတ္ထဲမွာ ေစာင္နဲ႔ ာက္ၿပီးပါတယ္ေနာ္”
သနီးက သူ႔အထြက္တြင္ ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။ သူတို႔႐ြာအေနာက္ ဘက္မိုင္ဝက္ခန႔္တြင္႐ြာသခ်ႋဳင္းကရွိၿပီး ကုန္းျမင့္တြင္ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားေပါက္ ။ ႐ြာမွ တတ္ႏိုင္သူမ်ား ကြယ္လြန္ေသာအခါ အုတ္ဂူေလးမ်ား လုပ္ထား ၾက၏။ ေဟာင္းသည့္မူကေဟာင္း၊ သစ္သည့္ဂူက သစ္ႏွင့္ ၿမိဳင္ႀကီးအလယ္ တြင္ရွိေန၏။ သုသာန္ဇရပ္ကလည္း အခ်ိန္ၾကာျမင့္ၿပီျဖစ္၍ ေဟာင္းႏြမ္ေကာ သြပ္မ်ားပင္ သံေခ်းတက္ ေပါက္ၿပဲေနေလသည္။
သုက ပိုးခ်ဳပ္လုတြင္ သခ်ႋဳင္းနံေဘး၊ ခပ္သုတ္သုတ္ပင္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ လိုက္ကာ လယ္ကြင္းတစ္ခုကိုျဖတ္၏။ ထိုလယ္ကြင္းအလယ္ကန္သင္း႐ိုး တြင္ေတာ့ အခက္အလက္ေဝဆာေသာ ထန္းပင္တစ္ပင္ရွိေလသည္။ သူတို႔အရပ္က ထန္းတက္သူ မရွိသျဖင့္ ထိုအပင္ကို ထန္းရည္ မခံၾကေပ။ ထန္းပင္မွာလည္း ထန္းဖိုပင္ျဖစ္၍ ထန္းသီးလည္း မစားရ။ ထို႔မွလြန္းလွ်င္ျပန႔္ေဘာကို ေရာက္၏။ အေနာက္ဘက္လွမ္းေမွ်ာ္လွ်င္ ျဖဴးေခ်ာင္းဖ်ားရွိရာ ေတာင္တန္းက ျမင့္ေမာက္စြာ တည္ရွိ၏။
သူကထိုအေျခသို႔ အေရာက္သြားရေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ ေျခလွမ္းကို ႀကဲႀကဲသြက္သြက္လွမ္းကာ အျမန္ႏႈန္းတင္လိုက္ေလသည္။ “ျဗဳဟ္ – ခ်စ္”
အသံတစ္သံက သူေနာက္မွ ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ သူက လွည့္လိုက္ရာ သူ ဘာကိုမွ် မေတြ႕၊
အသံၾကားရျပန္သည္။ သူလွမ္းၾကည့္၏။ ဘာမွ်မေတြျပန္။ သူက စိတ္ တြင္းမွ ထင္လိုက္သည္ ကန္သင္းစပ္ ဖ်ားက်င္း၊ လယ္ပုစြန္လုံးက်င္းအနီး သူေျခနင္းမိ၍ ထိုက်င္းမ်ားမွ လထြက္သံဟု ထင္လိုက္၏။ ေၾကာက္စိတ္ ကေတာ့ မရွိေပ။ ဒီလမ္းဒီစခန္းက သူ႔အတြက္ အဆန္းမွ မဟုတ္ဧကရာ။ ဘာကို ေၾကာက္ေနရမည္နည္း။

သို႔ႏွင့္ လင့္ရွိရာကိုသာ ဦးတည္လိုက္မိ၏။
ေမွာင္သည္ဆိုလွ်င္ပင္ သူက လင့္၏ ေအာက္ေျခသို႔ ေရာက္ေလရာ မဆိုင္းမတြပင္ အင္ပင္ကိုင္းမ်ားကို နင္းကာ ေပ (၂၄)မွ် ျမင့္ရာ လင့္ေပၚသို႔ တက္ခဲ့၏။ ယင္မေရာက္မီ လမ္းခရီးမိုင္ဝက္ခန႔္အလိုကတည္းက သူအခေပါ့ အပါး သြားထားၿပီးၿပီ။ လင္နားတြင္ အနံအသက္မက်န္ေစရန္ ဂ႐ုစိုက္ရ၏။ က်စ္တြင္ပင္သာေအာင္ ဆိုသည္က သူတို႔၏ ေမြးရာပါဒီေၾကာင့္လည္း ေကာင္း၊ သားေကာင္း၏ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ကအဆင့္ဆင့္ သင္ၾကားေပးခဲ့၍ လည္းေကာင္း လင္ဝင္ရာတြင္ မ်ားစြာသတိထားၾက၏။ အနံ႔၊ အသက္ အပ်က္အယြင္း၊ သစ္စက္အက်ိဳး သစ္႐ြက္စိမ္းအေႂကြကအစ ဂ႐ုစိုက္တတ္ ေလရာတစ္စုံတစ္ရာမသကၤာပါကက်စ္တြင္းသို႔မဝင္ေတာ့ေပ။ မုဆိုးမ်ား၏ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္မႈက သူတို႔၏ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ လက္ထက္ကပင္ စိုးၾကရသည္ မဟုတ္ပါလား။
ထို႔ေၾကာင့္ ပါးနပ္လ်င္ျပန္ၾက။ ဒါကို ပုဆိုးတို႔ကလည္း အထာေပါက္ ကာ အနံ႔ေပ်ာက္၊ ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ရ၏။ ခေကာက္ပေသာ အဝတ္အစားအသုံးအေဆာင္လုံး မာက္ရ၊ ကြမ္းမစား ေဆးလိပ္မေသာက္၊ ေလမလည္ရ၊ ဆီမလိမ္း၊ နံ႔သာမလိမ္းရ၊ သစ္႐ြက္သစ္ကိုင္းမခူး၊ မခ်ိဳးရ မရွင္းရ။ အတတ္ႏိုင္ဆုံးတာႏွင့္တစ္သားတည္းေနကာ ေရာင္းမထိုး၊ နာမေခ်၊ ျခင္ ကိုက္လွ်င္ပင္ ေပေတေအာင့္အည္းသည္းခံရ၏။ သို႔မွသာ လင့္ဝင္သား ေကာင္ကိုပစ္တ္ရရွိႏိုင္ေပသည္။ သို႔မဟုတ္ပါက သားေကာင္လာသံကိုပင္ မုဆိုးက ၾကားလိုက္ရမည္ မဟုတ္ေပ။
သို႔ႏွင့္လင့္ေပၚသို႔ သူတက္ၿပီးေနာက္ လင့္ ပိုင္၊ မခိုင္ သစ္ကိုင္းကို နဲ႔ကာ လင္ေပၚတြင္ န္ၾကည့္၏။ လင့္ဆံမ်ားကိုပါလာသည့္ႏွီးျဖင့္မႏိုင္သည့္ ေနရာ မ်ားရွာကာ ထုပ္၏။ စိတ္ခ်ရေသာအခါသူကလင့္ေပၚတြင္ ပါလာသည့္ ဘာဘူေစာင္(ဂြမ္းေစာင္)အၾကမ္းကိုေခါက္လ်က္သာေခ်ကာ ထိုအေပၚတြင္ ထိုင္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္သူ၏လက္ၾကမ္းေပၚတြင္ ႐ိုင္ဖယ္ေသနတ္ကို ေမာင္၊ထိုးေဆ့ခ္ (Sye) ခါခ်ထားလိုက္ေလသည္။

သူထိုးထားသည့္လင့္မွာ (က်စ္လင္)က်ပ္တြင္းေစာင့္ရန္ လင့္ျဖစ္၍ အႏိုင္အခန႔္ထိုးထား၏။ သို႔မွသာ အခ်ိန္မေ႐ြးလာ၍လင့္ေစာင့္ႏိုင္ေပမည္။ သီးပင္ေစာင့္အခင္းေစာင့္မ်ားမွာမူ ယာယီသာ လုပ္ၾက၏။ က်စ္လင့္ျဖစ္၍ လည္းသူ(၂)ေယာက္ေကာင္းစြာလဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ထား ၿပီး တစ္ဦးတည္းေစာင့္ပါက လင့္ေပၚတြင္ ေျခဆန႔္လက္ဆန႔္ပင္ လုပ္ႏိုင္၏။ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါကလင့္မွ ထြက္မက်ေစရန္ ေပ်ာသား(၂)လုံးစီကိုေလးဖက္ ေလးတန္ကာထားေသးသည္။ က်င္တြင္းအားသင့္မွ အေပၚစီးလွမ္းျမင္ရ၏။ က်စ္တြင္းမွာ ေခ်ာင္းေျမာင္ကမ္းတစ္ခုတြင္ လိုဏ္ (ဂလိုင္) ျဖစ္ေနရာ၊ အမဲေကာင္မ်ား ခုတ္ယူစားေသာက္ထားသျဖင့္ (၃)ေပပတ္လည္မွ်ပင္ က်ယ္ေန၏။ လင့္ႏွင့္ဆိုလွ်င္ ၊ (၄၁)၊ (၅၀)ခန႔္သာေဝးေလသည္။ သူက ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိထားၾကည့္ရႈၿပီးေနာက္ ေဖာင္ေပၚတြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ကာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပင္ ေနေလသည္။

တပို႔တြဲလဆန္းရက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္းေစာစီးစြာပင္ ထြက္၍လာ ခပၿပီ။ ေတာင္ၾကားျဖစ္ေသာ္လည္းယခုလိုလမ်ိဳးတြင္ ႏွင္းက ေစာစီးစြာ က်ကာ အေအးဓာတ္က ေတာကိုၿခဳံလႊမ္းထား၏။ သူကလဆန္း(၈)ရက္ေန႔ ၏ လင္မည့္အခ်ိန္ကိုတြက္ၾကည့္ရာ သန္းေခါင္ေက်ာ္တြင္လဝင္သြား မည္ဆိုသည္ကို သိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္သင္မွ သားေကာင္ က်စ္တြင္းဝင္လွ်င္ (၂)ေတာင့္ထိုးဓာတ္မီးကေလးကိုသာ အားကိုးရေပမည္ဟု ေတြးေနလိုက္သည္။
ေတာႀကီးမာယာဆိုတာရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ အိပ္က ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္လာခဲ့ပါဆိုၿပီး လာေခၚတတ္တယ္။ ဆင္းသြားမိရင္ က်ားကိုက္ခံရတတ္တယ္။ မဆင္းပဲ ပစ္ထည့္လိုက္ရင္ သားေကာင္ရတတ္တယ္သည့္ ႏႈတ္ေျပာပုံျပင္ေတြ သူ ၾကားဖူးထား၏။
ေျမာက္ေလက ညဥ့္ဦးယံတြင္ ၿငိမ္သက္လ်က္ရွိ၏။ (၂)နာရီမွ် ၾကာ
ေသာအခါသူကဩန္အေညာင္းေျဖလိုက္ၿပီး ပက္လက္လဲ၍ခ်လိုက္တာ
ဆိုးေနျပန္၏။
“ထိန္း
အေဝးဆီမွ ေရတစ္ေကာင္၏ေဟာက္သံ၊ ဆင္တစ္ေကာင္၏တစ္သီ ကို ၾကားရေသာအခါ သူက နားစိုက္၍ေထာင္လိုက္ရင္း အင္း – ဘာဝေတာ့ လႈပ္လာၿပီ၊ သားေကာင္ေတြ အစာရွာေနၿပီ။ က်ာ္ကြင္းကိုေတာ့ ဘာဂမွ ပင္၍ စားမည္ထင္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ က်စ္တြင္၊အငန္ဓာတ္မွာ သားေကာင္မ်ားက အစာၾကရန္ မစားမျဖစ္ေသာေျမျဖစ္ၿပီး သားေကာင္ မ်ားကို က်န္းမာေစကာ အစာအဆိပ္အေတာက္မ်ား ကင္းေစသည္။ သား ေကာင္မ်ားစားသည့္ သစ္႐ြက္သစ္ဖူး သစ္ဥမ်ားတြင္ အဆိပ္ျဖစ္ေစသည့္ အစားမ်ား ေၾကပ်က္ေစရန္ ာတ္တစ္မ်ိဳးပါရွိေၾကာင္၊ သိပၸံပညာရွင္မ်ားေတြ႕ ရွိထားပါသည္။သူကေကြးကာေနစဥ္မွာပင္ သူလင့္ေဆာက္ထားရာတစ္။အပင္ ျဖစ္ေသာအပင္မွာ လႈပ္၍ သြားေလသည္။သူက ေလတိုက္သည္ ထင္လိုက္သျဖင့္ လဲေနရာမွ ဦးေခါင္းမတ္ကာ အကဲေတြ႕လိုက္ေလသည္။ ေလက မကိုက္။
အေဟာ- ေနာက္တစ္ခါ လႈပ္၍ သြားျပန္ေလသည္။ အခ်ိန္ကညဥ့္(၉း၀၀)နာရီခန႔္မို႔လမွာ အေတာ္တက္လာၿပီ၊ လင္းလက္ ကာတစ္ေတာလုံးကို လာေရာင္းေနေလသည္။
သူကစိတ္ထဲတြင္ ထင့္သြား၏။ထို႔ေၾကာင့္ေသနတ္ကိုအသာယူလိုက္ ကာ အသင့္ကိုင္ထားေလသည္။
တတိယအႀကိမ္လႈပ္သြားေသာအခါသူကေသရာသြားၿပီ။တစ္ေကာင္ေကာင္က သူ႔အပင္ကို ေဘးတိုက္၍အယားေပ်ာက္ ပြက္ကိုက္ေနျခင္း ျဖစ္မည္၊သူကေသရာေစရန္ပက္လက္အေနအထားမွဘက္သို႔ေစာင္းလိုက္ပါလင့္ေအာက္သို႔ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္မိ၏။
“ဟာ”
သူ႔အသံက အျပင္သို႔ မထြက္သြား စိတ္အတြင္းမွာသာျဖစ္၏။ သူ ထိုသို႔ ျဖစ္သြားရသည္က ေတြ႕ရသည့္အရာမွာ ေလမတိုက္၊ သားေကာင္မဟုတ္။ သူ ေတြ႕ရသည့္ အရာက တကယ့္မႏုႆလူသားတစ္ဦး။လေရာင္ျဖင့္ သူ ျမင္လိုက္ရသည္က အက်ႌျဖဴခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ေခါင္းကုံး ေျပာင္ေျပာင္၊ ပုဆို၊ညစ္ညစ္တစ္ထည္ကို ပတ္ထားကာ သင့္ေပၚသို႔ လွမ္း ၾကည့္ေနသူတစ္ဦး။
သုကမွင္တက္မိကာေခါင္းနားပန္းႀကီးေနရာမွထထိုင္လိုက္ၿပီးထိုသူ ကိုအေသအခ်ာ ၾကည့္ေလရာ ထိုသူကညႇိဳးငယ္ေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ သူ႔အား ၾကည့္၍ေန၏။

သူၾကည့္ေနမွန္းသိေသာအခါလင့္ေအာက္မွလူက သူအားစကားလွမ္း၍ေျပာေလသည္။
“သူငယ္ခ်င္း – သူငယ္ခ်င္းငါဘာထဲမွာလမ္းမွားလာလို႔ပါကြာ။ ညဥ့္ နက္ေတာ့ ထမင္းကလည္း ဆာလာၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းမွာ ထမင္းထုပ္ပါလာရင္ ငါလင့္ေပၚကို တက္လာၿပီး စားပါရေစ။ ငါ့ကို ထမင္းနည္းနည္း ေကြၽးပါလားကြာ
“ဗုေဒၶါ”
သူက ႏႈတ္မွ ႐ြတ္၏။ ၿပီးေနာက္- ဘာျပန္ ေျပာရမွန္းမသိ။ သူၾကားဖူး နားာရွိသည္ကလင့္ာင့္ေနလွ်င္ သားေကာင္(သို႔မဟုတ္) miraေကာင္ တို႔က အျမင္မွားေအာင္ အေယာင္ေဆာင္ၿပီး လွည့္ျဖားတတ္၏။ ေဟာႀကီး မာယာဆိုတာရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ အိမ္ကလူ ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္လာခဲ့ပါဆိုၿပီး လာခခါတတ္တယ္။ ဆင္းသြားပီရင္ က်ားကိုက္ခံရတတ္တယ္၊ ဆင္း)၊ ပစ္ထည့္လိုက္ရင္ သားေကာင္ရတတ္တယ္စသည့္ ႏႈတ္ေျပာပုံျပင္ေတြ သူၾကားဖူးထား၏။

သူက ဒါကို သဘိရ၏။ သို႔ေသာ္ယခု သူ႔အား ေျပာေန သူက လူမွ လူအစစ္ သူ မ်က္စိ မမွားႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေသနတ္ႏွင့္ပစ္၍ မျဖစ္။ မေတာ္လူဝသသြားလွ်င္ ဒုကၡ။ သူစဥ္းစားေနစဥ္မွာပင္ လင့္ေအာက္ မွလွက သူ႔အားေျပာျပန္သည္။
“သူငယ္ခ်င္းေရ – ထမင္းမေကြၽးရင္ေတာင္ ရေတာ့ ထိုက္ပါကြာ။ ငါ လမ္းမွား မ်က္စိလည္းလာလို႔ပါ မင္းေက်းဇူးကို မေမ့ပါဘူ။ ငါ ကူညီႏိုင္တာ ကူညီပါမယ္ေနာ္”
ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးေသာစကားသံက သူ၏ႏွလုံးသားကို႐ိုက္ခတ္ခဲ့ ၏။ ထိုသူကို သူ ေကြၽးေမြးခ်င္လာသည္။ ေကြၽးေမြးပါက သူ႔ကို ဆင္းရဲသူ အတြက္ အလႉတစ္ခုေပပဲဟု သူ စဥ္းစားမိ၏။ ေရွးကံေၾကာင့္ ယခုဘဝတြင္ ဆင္းရဲခဲ့သည္မွာ အလႉဒါန နည္းခဲ့၍ဟု သူတို႔႐ြာဘုန္းႀကီးအေဟာအေျပာ ကို သူ ၾကားနာဖူးထား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အလႉခံရွိတုန္း လႉခ်င္လာမိ၏။
သို႔ေသာ္ သားေကာင္ပစ္ရန္ သင့္ေစာင့္ေနခ်ိန္မွ အလႉခံက ေရာက္ခဲ့ ေလရာအမွန္တကယ္လူမွဟုတ္ပါေလစ၊ သူအႏၲရာယ္တစ္ခုက်ေရာက္ လွ်င္ သူ႔ဇနီးႏွင့္ ကေလးလည္း ဒုကၡေရာက္ေပမည္။
“သူငယ္ခ်င္းရယ္ မင္းကို အႏၲရာယ္ မေပးပါဘူး။ မေၾကာက္ပါနဲ႔ကြာ၊ ငါ့ကို ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ထမင္းနည္းနည္းေကြၽး၊ ေရနည္းနည္းတိုက္ပါ။ မင္း ခြင့္ျပဳမွ ပါလင့္ေပၚတက္ခဲ့ပါမယ္။ မင္း ေက်းဖူးလည္း မေနပါဘူး”ထိုအသနားခံမႈက သူ႔ကို ျပတ္သားေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ေစလိုက္၏။ သူ႔အား လင္ေပၚေခၚ၍ ထမင္းေကြၽးရန္ပင္။ သို႔ေသာ္ မလိုလည္းလိုလည္း သူကကတစ္ခုေပးလိုက္၏။
“လင့္ေအာက္က သူငယ္ခ်င္းေရ၊ မင္း – ဒါေလာက္အခက္အခဲ ျဖစ္န ရင္ငါ့မွာပါတဲ့ ထမင္းထုပ္ထဲက တစ္ဝက္ေကြၽးပါ့မယ္။ ဒါအဖမဲ့-မင္းငါ့ကို အႏၲရာယ္ မဂၢပပါဘူးလို႔ ကတိေပးပါ။ မင္းငါ့ကို အႏၲရာယ္ျပဳလို႔ ငါတစ္ခုခု ျဖစ္ရင္ ငါ့သားမယားေတြ ဒုကၡေရာက္ရမွာ”

“စိတ္ခ်ပါ – သူငယ္ခ်င္းရာ ငါ မင္းထမင္းကို စားၿပီးရင္ မင္းဟာ ငရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ပါပဲ၊ ဒီေတာ့ မင္းကို ငါးအႏၲရာယ္ မေပးပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ – မင္းကို လည္းကူညီမွာပါ။ ငါ ကတိေပးပါတယ္ကြာ”
“ေအးေလ – မင္း ကတိေပးရင္ လင့္ေပၚကို တက္ခဲ့ေတာ့” သူ၏ခြင့္ျပဳခ်က္ရလ်င္ပင္ သင့္ေအာက္မွ အ႐ြက္ျပဳလူက လင့္ေပၚသို႔ ေပါ့ပါးစြာပင္ တက္လာကာ သူတြင္ ထိုင္လိုက္သျဖင့္ သူက ၾကည့္မိရာ ဘာမွ် မထူးျခား။ လူမွလူအစပ္၊ သူႏွင့္ သက္တူ႐ြယ္တူအသက္ (၄၀) ခန႔္ ရွိ ေပမည္။ ပ်က္ႏွာက ၾကည္လင္၍ မဟာနဖူးႏွင့္ ေခါင္းဆုံးေျပာင္ေျပာင္က
လေရာင္ႏွင့္ ေတာက္ပေန၏။မည္သည့္ထူးျခားခ်က္မွမရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူက
လြယ္အိတ္ထဲမွ စလူဖက္ျဖင့္ထုပ္ထားေသာ ထမင္းထုပ္ကို ေျဖကာ ထမင္း ထုပ္အတြင္းမွာပင္ တစ္ဝက္စီခြဲ၍ ပုံထား၏။ ဟင္းမွာ ေ႐ႊဖ႐ုံသီးခ်က္ျဖစ္ကာ ထမင္းေပၚတြင္ ငါးပိရည္ ဆမ္းထား၏။ ထို႔ေနာက္ သူက – “သူငယ္ခ်င္းတစ္ဖက္စားပါဗ်ာ။ကြၽန္ေတာ္လည္းထမင္းမစားရေသးလို႔
တစ္ဝက္စားမယ္။ ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္ကို အႏၲရာယ္မေပးပါနဲ႔ေနာ္၊ ေဟာဒီမွာ ေရလည္းေသာက္ပါဟု” ဆိုကာ ပုလင္းကိုလည္း ထုတ္ကာ- “ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ သူငယ္ခ်င္းရာ ထမင္းမစားရတာလည္း ၾကာ ပါပေကာ။ သူငယ္ခ်င္းလည္း အႏၲရာယ္မေပးပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္း သား ေကာင္ပစ္ဖို႔လင့္ေစာင့္တာမဟုတ္လား။ က်ဳပ္လည္းကူေစာင့္ေပးပါမယ္။သားေကာင္လည္း ရမွာပါဟု ေျပာရင္း သူ႔အတြက္ ပုံေပးထားေသာ ထမင္းကို အားပါးတရ စား ေလသည္။ စားေသာက္ၿပီးေသာအခါ လင့္ေပၚတက္လာသူက -”သူငယ္ခ်င္းေရ လင့္ေစာင့္ရင္ အိပ္ေပ်ာ္လို႔မျဖစ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ထဲ ေစာင့္ရင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔ သားေကာင္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္လည္း ေစာင့္ေပးမယ္။ က်ပ္ကလမ္းမွားၿပီး ေမာလာတဲ့သူထို ေတာ့ အရင္အိပ္လိုက္ဦးမယ္၊ မင္းက အရင္ေစာင့္ ပင္းအိပ္ခ်င္ရင္ က်ဳပ္ကို ႏႈိ။ က်ပ္က တစ္လဲေစာင့္ေပးမယ္- ဟုတ္ၿပီလား”

ထိုသို႔ သေဘာတူကာ ထိုသူက အရင္ေက်ာခင္း၍ အိပ္ေလသည္။ မအိပ္မီ သူက သူထမင္းေကြၽးသူကို ေမးရ၏။
“သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္ကိုသြားမွာမို႔ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားရတာလဲ” “႐ြာနဲ႔ အေနာက္ဘက္နားကို”
ထိုဒုတိယက ေျပာသည္႐ြာမွာ ဆူေနသည့္႐ြာပင္ျဖစ္ေနရာ “ဟုတ္လား … သူငယ္ခ်င္။က်ပ္လဲ အဲဒီ႐ြာမွာပဲ ေနတာပဲ”သူ အံ့ဩခဲ့ရပါသည္။ ထိုသူေနသည္ဆိုသည့္႐ြာမွာ သူ႔႐ြာပင္ျဖစ္ၿပီး ႐ြာအေနာက္ဘက္ဆိုသည္မွာလည္း သူ႔ကဲအနီးအနားတြင္ ျဖစ္ေပမည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသူကိုသူ မျမင္ဘူးပါ။ သူက ထပ္ေမးခဲ့တဲ့ သို႔ႏွင့္ဒုတိယလူမွာ အိပ္ေလသည္။ မၾကာမီ အိပ္ေပ်ာ္သြားရာကေရာင္ တြင္ ထိုသူအား သူအေသအခ်ာၾကည့္၏။ လူမွ လူအစစ္။ သို႔ေသာ္ အနည္း ငယ္ထူးသည္၊ အက်ႌလက္တိုေအာက္တြင္ ေပၚေနသည့္ လက္တံႏွင့္ ေျခ သလုံးတြင္ အေမႊးမည္၊မည္းရွည္ရွည္မ်ား ရွိေနျခင္းပင္။
အခ်ိန္မွာ သန္းေခါင္အခ်ိန္ေရာက္၍လာရာ သူ႔မွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း အိပ္ငိုက္လာေလ၏။ သို႔ေသာ္ သူဟာသူငိုက္မွန္းပင္မသိ။ နင္စာက သိပ္သည္။ စြာက်ေနရာ အေအးဆိုလာသျဖင့္ ဘာဘူေစာင္ကိုၿခဳံထား၏။ ဒုတိယလူမွာ မအ၊သည့္ အတိုင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနလိုက္သည္မွာ ဘာမွ်ပင္ မသိေတာ့။ ဪ လမ္းမွားလမ္းေပ်ာက္၍ဟိုေလွ်ာက္သည္ေလွ်ာက္ျဖင့္ပင္ပန္းခံရေပ သကိုး၊ မနက္က်မွ သူ႔နာမည္ကို ေမးရဦးေတာ့မည္။ သို႔ႏွင့္ သူက အိပ္ငိုက္ လိုက္ ႏိုးလိုက္ ေစာင့္ေနမိ၏။သူ၏တံေတာင္ဆစ္ကို လႈပ္လိုက္သည့္အေတြ႕အထိကို ခံစားရသျဖင့္ သူအိပ္ငိုက္ေနရာမွ ဆတ္ခနဲ ႏိုးလာ၏။ဒုတိယလူက သူကလႈပ္ႏိုးျခင္းျဖစ္ၿပီးက်င္ကြင္းဘက္သို႔လက္ညႇိဳးထိုး၍ျပေနေပၿပီ။ သူဘယ္အခ်ိန္ကႏိုးေနသည္။
သူကဒုတိယလူရာသို႔အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ၾကည့္၏။ ဘာသားေကာင္ကိုမွ်မေတြ႕။ ထို႔ေၾကာင့္ –
“က်ပ္…ဘာမွမေတြ႕ဘူး”
“ဟုတ္လား … ဒါဆိုရင္ က်ဳပ္လက္ညိဳးထိုးျပတဲ့ ေနရာကို ေသနတ္ခ်ိန္” သူကဒုတိယလူေျပာသည့္အတိုင္းေသနတ္ကိုခ်ိန္လိုက္ေသာ္လည္း
ႏွင္းမ်ား ဖုံးလႊမ္းေန၍သားေကာင္ကိုမေတြ႕ –
“က်ဳပ္- မေတြ႕ရဘူး၊ ဘာေကာင္လဲ”
ဒုတိယလူက ဘာမွ် မေျပာပဲ သူ၏ယာဘက္လက္ျဖင့္ ေသနတ္ကိုကိုင္းေပေကာ
“မေတြ႕ပါ အဲဒီေနရာကို ပစ္သာထည့္လိုက္”
သူကဒုတိယလုေျပာသကဲ့သို႔ လုပ္ရမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္
ဒုတိယလူက ေသနက္ကိုပင္ ထိန္းကိုင္ေပးထားၿပီမဟုတ္လား။ “ဝိုင္း – ခိုင္း”
သူကေသနတ္ကို ညႇစ္ဆြဲပစ္ခက္လိုက္၏။
“ျဗဳန္း – အုန္း – ျပန္း – အုန္း”
သားေကာင္တစ္ေကာင္လဲၿပိဳသံ ျပန္ထသံ၊ ျပန္လဲသံကိုသာ ၾကား လိုက္ရသည္။ ဘာေကာင္မွန္းေဟာ့မသိ။ ထို႔ေနာက္ ဒုတိယလူက အသံၿငိမ္ သြားေသာအခါ …
“သူငယ္ခ်င္းေရ အိပ္ခ်င္ရင္ အိပ္ေတာ့”
သူက မအိပ္ႏိုင္ေသးသဲ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာရေလသည္။ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ – သူဝယ္ရင္းရာ၊ က်ပ္က ဆင္းရဲပါတယ္။ ဒီသား ေကာင္ရရင္ တစ္ဝက္ကို ရဲစခန္းေပး၊ စစန္းကလူေတြစားဖို႔ပါ။ တစ္ဝက္ကို ေရာင္းရၿပီး ကပ္တို႔မိသားစုစားရမွာပါ။က်ဳပ္က ပ်ံက်အလုပ္သမားဆိုေတာ့ အလုပ္မရွိတုန္းမုဆိုးလုပ္တာပါ၊ ေနာင္ကိုလည္း ကူညီပါဦးေနာ္” “ကူညီပါ့မယ္ – သူငယ္ခ်င္း”

“ကူညီမယ္ဆိုရင္
တို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဘယ္လိုေတြ႕ရမလဲ”
“ဒါက မခက္ပါဘူး သူငယ္ခ်င္းရာ၊ မင္းေတာလည္ဖို႔ ႐ြာကထြက္ရင္
သခ်ိဳင္းကို ျဖတ္ရမယ္ဖို႔လား”
“ဟုတ္တယ္
“သခ်ိဳင္းကိုျဖဟ္ၿပီးရင္
ကန္သင္းေပါကထန္းပင္ေတြ႕တယ္မို႔လာ။ အဲ့ဒီ
ထန္းပင္ကို မင္းလြန္တဲ့အခါ ငါ့ကို သူငယ္ခ်င္းေရလို႔ေခၚလိုက္။ ဒါမင္းနဲ႔အတူ ေကာလိုက္သည္ေပးမယ္”
“ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚသလဲ”
နာမည္ကို ေမးမေနပါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရာ ဟုဆိုကာ မေျဖပဲ –
“ေအး- ဒါေပမဲ့တစ္ခုေတာ့မွာထားမယ္။ မင္းသူငယ္ခ်င္းရလို႔ေခၚတဲ့ အခါေနာက္ကို လွည့္မၾကည့္နဲ႔ စကားလည္း မေျပာနဲ႔။ ငါ ေရာက္လာလို႔ မင္းကို စကားေျပာေတာ့မွ မင္းကျပန္ၿပီးေျပာ၊ ဟုတ္ၿပီလား ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားေနာ္”
“ကဲ-အိပ္ေတာ့သူငယ္ခ်င္း၊ မင္းမနက္က်ရင္သားေကာင္ဘယ္ရက္ ရနဲ႔ပင္ပန္းေနဦးမယ္”
အမည္မဲ့ႏွင့္ေတြ႕ရန္ေျပာၿပီးေနာက္ သူလည္းတစ္ဖက္သို႔လွည့္ကာ အိပ္လိုက္ေလသည္။ အိပ္ေရးပ်က္ေနသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းလိုပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြား ခဲ့ေတာ့။
နံနက္ေနထြက္စတြင္ သူ ႏိုာေသာအခါသူသူငယ္ခ်င္းက မရွိေတာ့ သူကလင့္ေပၚမွက်စ္တြင္းကိုၾကည့္လိုက္ရာ (၆) ခ်ိဳေထာင္ႀကီးႏွင့္ ပတ္ဖို ႀကီးတစ္ေကာင္လဲေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။
သူက ဝမ္းသာသြားသျဖင့္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းကို မေတြးအား သူလည္း စာေစာထ၍သူ႔လမ္းသူသြားၿပီဟုသာထင္ခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ရဲစခန္း ျပန္ အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပ လွည္းငွားကာ ဆက္ကိုလာတိုက္၍ ေပးတန္ တာေပး၊ ေရာင္းပန္တာ ေရာင္းကာ စားေသာက္ခဲ့ရ၏။

(၁၀)ရက္ခန႔္ၾကာသြားေပၿပီ။ သူက ဒုတိယလူသူငယ္ရင္းကို သတိရ ေန၏။ သူမွာခဲ့သည့္။ကားကိုလည္း သတိရေနကာတစ္ေန႔တြင္ ထမင္းထုပ္ ႏွစ္ထုပ္ထုတ္ကာ အခ်ိဳအခ်ဥ္သၾကားလုံးမုန႔္ကေလးမ်ား ငယ္လြယ္အိတ္ တြင္ထည့္၍ ေဘာလည္ထြက္ခဲ့သည္။သူ သူငယ္ခ်င္း ဒုတိယလူမွာထားသည့္အတိုင္း သခ်ိဳင္းအေက်ာ္ ထန္းပင္ေအာက္မွ ျဖတ္သြားေသာအခါ –
“သူငယ္ခ်င္းမရ”
သူကအသံက်ယ္က်ယ္ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္- မွာထားသည့္အတိုင္း အေနာက္ကိုျဖင့္ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေရွ႕ကိုဆက္၍ ေလွ်ာက္သြား၏။ လမ္း(၃၀၊ ၄၀)မွ်ေလွ်ာက္သြားၿပီးေသာအခါ –
“သူငယ္ရင္းေရ – ငါ့အတြက္ ထမင္းထုပ္ ထည့္လာခဲ့တယ္မို႔လား” ထိုအသံၾကားမွ သူက လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ သူ႔အားၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ၾကည့္ ေနေသာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းဒုတိယလူကို ေတြ႕ရသျဖင့္ –
ပါ ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရာ ထမင္းထုပ္တြင္ မကဘူး၊ အခ်ိဳ႕အရာေလး လည္း သူငယ္ခ်င္းစားဖို႔ ဝယ္လာခဲ့တယ္။
“ဟုတ္လား – သငယ္ရင္း၊ ဘာဟင္းမ်ား ပါသလဲ” “တစ္ထပ္က အမဲသာ။ တစ္ထုပ္က ခရမ္းသီးႏွပ္ ”
သူ႔အေျဖကိုၾကားလိုက္ေသာ ဒုတိယသူမွာမ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားၿပီးေနာက္
“ဒါဆိုရင္ အမဲသားထမင္းထုပ္ ငါ့ကိုေပး”
အသံမာမာထန္ထန္ျဖင့္ ေတာင္းေလသည္။
သူကဒုတိယလူမ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္ကိုသတိထားမိေသာ္လည္းသူ႔
အလိုဆႏၵအတိုင္း အမဲသားႏွင့္ ထမင္းထုပ္ကို လွမ္းေပးလိုက္ရာ – ဒုတိယလူက ထမင္းထုပ္ကို ဝတ္ဝန္ စြဲယူလိုက္ေသာေၾကာင့္ သူ အံ့ဩသြားရ၏။ ထို႔ေနာက္ -ဒုတိယလူအားၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ဒုတိယလူက ထမင္းထုပ္ကို လႊင့္ပစ္လိုက္ေလသည္။ထို႔ေနာက္ စကား၍ ေျပာ၏။

“သူငယ္ခ်င္း ေနာင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ အမဲသားမစားပါနဲ႔ကြာ၊ က်ဳပ္ကို ကက္ေပးႏိုင္မလား။ က်ဳပ္လည္း အမဲသား မစားေတာ့ဘူး။ သူ႔မွာရက္ခ်င္းပင္ ဆုံးျဖတ္ကာ –
“ေပးႏိုင္ပါတယ္ … သူငယ္ခ်င္း၊”
“ေအး – မင္း အမဲသား မစားဘူးလို႔ ကတိေပးရင္ ငါ မင္းကို ဆက္ၿပီး ကူညီပါ့မယ္။ ငါကူညီလို႔ မင္းဟန္ဟန္ပန္ပန္ စုမိေဆာင္းမိေအာင္လုပ္၊ ၿပီး- ကုသိုလ္ေကာင္းမႈလည္း မမွနဲ႔ ဟုတ္ၿပီလား” “ေကာင္းပါၿပီကြာ – ကတိေပးပါတယ္”

ကတိစကားအေပးအယူလုပ္ၿပီး ေနာက္ေသာတက္ၾကရာဆတ္ရလိုက္ ေတာဝက္ရလိုက္ ေခ်ရလိုက္ျဖင့္ တစ္လ (၂)ႀကိမ္ခန႔္မွ် သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္အဆင္ေျပေျပ ခေပါင္းသင္းလာခဲ့ၾက၏။ ေသနတ္မရွိသည့္အဂၤါ ေထာင္ေရာက္ျဖင့္ဖမ္းရင္း တက္ညီလက္ညီလုပ္ခဲ့ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ဒုတိယ လူကဘယ္ေသာအခါမွအက်ိဳးအျမတ္ကိုမယူခဲ့၊ ေပးလွ်င္လည္း ျငင္းဆန္ ၿပီးက်ဳပ္ကအဲဒါေတြ မလိုပါဘူး သူငယ္ခ်င္းရာ”ဟုသာ ေျပာရွာေလသည္။
(၂)ႏွစ္ေက်ာ္မွ ၾကာခဲ့ေလၿပီ။ တစ္ေန႔ သူငယ္ခ်င္းေရ –
သူကေခၚၿပီး ေရွ႕မွ ေလွ်ာက္လာရာ သူသူငယ္ခ်င္းက ပါလာခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ – သူႏွင့္ စကားေျပာရာတြင္ သူသူငယ္ခ်င္းဒုတိယလူက –
“သူငယ္ခ်င္းဆရ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ေပါင္းသင္းဖိုတာ(၂)ႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္လာ ၿပီ။ မင္းလည္းစီးပြားေလး အေတာ္ျဖစ္ၿပီး လယ္ကခေလးယာကေလး၊ဝယ္ႏိုင္ ၿပီ။ ႐ြာဦးေက်ာင္းမွာလည္း အလႉအတန္းေလး လုပ္ႏိုင္ၿပီ။ အိမ္ကေလးလည္း အသင့္အတင့္ ေဆာက္ၿပီးၿပီ၊ အခုဆိုရင္ မင္းသားေလးကိုေတာင္ ရွင္ျပဳ ေတာ့မွာ ဒီေတာ့ မင္းကို မွာခ်င္တယ္ ဒုတိယလူ သူ႔စကားမွာ ဆန္းေန၍-

”ဘာမွာခ်င္တာလဲ – သူငယ္ခ်င္းေျပာပါ”
”အင္း -မင္းဒီတစ္ခါေတာလည္ၿပီးရင္ ေနာင္ကို ဘယ္ေတာ့မွေကာ မလည္ပါနဲ႔ေတာ့။ မင္း ငယ္ထားတဲ့လယ္ကေလးယာကေလးကိုသာ ဆက္ ၿပီးလုပ္စားပါ။ ဒီတစ္ခါရတဲ့ သားေကာင္ကိုလည္း ေရာင္းၿပီးရင္ ႐ြာဦးေက်ာင္း မွာ ဆြမ္းကပ္ ၿပီးေတာ့ ဘရားနာၿပီ။ ေရာက္ရတဲ့အခါ ငါ့ကိုရည္စူးၿပီး – “သူငယ္ခ်င္းေရ အမွ် အမွ် အမွ်လို႔ အေသအခ်ာ အေရွ႕ေပးပါ။ အဲဒါကိုမင္းလတ္ေပးႏိုင္မလား”
သူက သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်က္ႏွာအား ေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္ရာ မ်က္လုံးတြင္ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ရီေဝေနသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ရွိေနေပၿပီ။
“ကတိေပးပါတယ္- သူငယ္ရင္း မင္းမွာတဲ့အတိုင္း ငါလုပ္ေပးပါ့မယ္။ မင္းငါ့ကိုကူညီခဲ့တာေတြကိုလည္း ငါ ဘယ္ေတာ့မွ မပါဘူး သူငယ္ခ်င္းရာ
“ေအး-ငါလည္း မင္းေကြၽးခဲ့တဲ့ ထမင္းထုပ္တစ္ဝက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုက္ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ငါ မင္းကို ေက်းဇူးဆပ္ေနတာပါ၊ ခါး
ဒုတိယလူမွာ စကားကို မဆက္ေတာ့ပဲ ေဘာကြင္းသို႔သာဝင္၍ သြား ေလသည္။
ထိုအေခါက္၊ ဆတ္(၂)ေတာင္းၿပီးေနာက္သူကေရာင္းသင့္ဟာ ေရာင္းကာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း မွာခဲ့သည့္အတိုင္း ေဆာင္႐ြက္ေပးခဲ့ေလသည္။ ေနာင္ကိုထန္းပင္နာသြား၍ သူငယ္ခ်င္းေရလို႔ ဘယ္လိုပဲေခၚေခၚသူ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ မည္သည့္အခါမွ် ေပၚမလာခဲ့ေတာ့ေပ။
သူကလည္း ထိုအခ်ိန္မွစ၍ မုဆိုးအလုပ္ စြန႔္လႊတ္ကာ လယ္ကေလး၊ ယာကေလးကိုသာ သမၼာအာဇီဝ သန႔္သန႔္ရွင္းရွင္း လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ ေနထိုင္ခဲ့ေလသည္။

ကြၽႏ္ုပ္သည္ (၂၀၁၀)ျပည့္ႏွစ္ခန႔္က ပဲခူး႐ို၊မေတာင္ဇာမဏီႀကိဳးဝိုင္း သို႔တစ္ခုေသာေဆာင္းရာသီ၌ေတာပစ္ေရာက္ခဲ့ေလ၏။ သစ္ကြက္စန္းမွာ ေထာင္နံရံႀကီး(၂)စုၾကားမွေက်ာက္ေရာင္း၏ႏႈတ္ခမ္းတြင္ဗိုလ္တဲေဆာက္ကာထားေသာ သစ္ထုတ္ကန္ထ႐ိုက္ ဦးလွဟန္စခန္းတြင္ျဖစ္ၿပီး (၂၄)နာရီ လုံးလုံး ေအဖလိမ့္ေနေလသည္။ ေနကိုနံနက္(ဝ)နာရီႏွင့္လယ္(၂)နာရီ ၾကားတြင္သာေတြ႕ရၿပီး ေနေစာင္းသည္ႏွင့္ မီးဖိုကာ မီးလႈံရေလသည္။ တစ္ခုေသာညေန၌ စခန္းသို႔ သစ္လြဲသည့္ ကရိန္းကားတစ္စီးတိုက္၍ လာေလၿပီးေနာက္ ေရွ႕ေျပးဒ႐ိုင္ဘာေနရာ၊ ပိန္ပိန္ပါးပါး နဖူးေျပာင္ေျပာင္ ႏွင့္ အသက္ (၇၁) ခန႔္အဖိုးအိုတစ္ေယာက္ ဆင္းလာေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြၽႏ္ုပ္မီးလႈံေနရာ မီးဖိုအနီးသို႔ ေရာက္လာကာမီးလႈံရင္း-
“အေတာ္ေအးတယ္ေနာ္ဆရာဟုစကားစရာမွမိတ္ေဆြျဖစ္သြားေလ
၏။ ထိုသူမွာ ဦးျမင့္ထြန္းဟု သိရၿပီး က်ီးမႏိုး႐ြာ ျဖဴးၿမိဳ႕နယ္အနီးမွ ႐ြာသား တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း သိရ၏။ သို႔ေသာ္ ကရိန္းကားပိုင္ရွင္ျဖစ္ၿပီး တပည့္ (၂) ဦးလည္း ပါလာ၏။
ဦးလွဟန္ကလည္း ကြၽႏ္ုပ္အား သူႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးေသာေၾကာင့္ ကြၽႏ္ုပ္ စာေရးဆရာမုဆိုးမွန္းသိ၍သြားေသာအခါ သူသည္ ယခင္က မုဆိုး အလုပ္လုပ္ခဲ့သူျဖစ္ေၾကာင္း မွဆိုးလုပ္ရင္းမွ လယ္ကေလး၊ ယာကေလးပိုင္ လာခဲ့ေၾကာင္း၊ မုဆိုးအလုပ္ကို စြန႔္လႊတ္ရန္သူအား အမည္မေဖာ္၊ အမည္ မရွိသည့္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းက တိုက္တြန္းခဲ့သျဖင့္ စြန႔္ခဲ့ေၾကာင္း ထို႔ေနာက္ ႀကိဳးမႏိုးတြင္ သစ္ဆိပ္လုပ္သစ္ပုံေသာအခါ သူက သစ္ထုတ္လုပ္ေရးတြင္ ဝင္၍လုပ္ခဲ့ရာမွ သစ္ထုတ္ (TE)ကားေမာင္းတတ္ခဲ့ေၾကာင္း။ ထို႔ေနာက္ မွ အလုပ္ထြက္ကာ စုေဆာင္းထားေငြႏွင့္ လယ္ကေလးကိုေရာင္းရေငြကို ေပါင္းကာ ကရိန္းကားေထာင္၍ သစ္ထုတ္လုပ္ရာ ေနရာမ်ားတြင္ လိုက္၍ ကရိန္းကားျဖင့္ သစ္တင္ေပးသည့္အလုပ္ကိုလုပ္ေနေၾကာင္း သူ႔တြင္ သား တစ္ေယာက္ရွိကာ ယခု စက္ျပင္အေနျဖင့္ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးတြင္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနေၾကာင္း၊သူနီးမွာလည္း ေနာက္ (၂)ရက္ဆို အၾကာတြင္

လိုက္လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ယဦးလွဟန္က သူ႔သစ္မ်ားတင္ရန္ ကရိန္းကား ငွား၍လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့သည့္အျပင္ အထက္ာတ္လမ္းတြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ပုံအေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာခဲ့ပါသည္။
ယခုဆိုလွ်င္ ဦးျမင့္ထြန္းမွာ အသက္ (၈၀)ေက်ာ္မွ်ရွိမည္ ျဖစ္ၿပီး က်ီးမႏိုးတြင္ ရွိေသးသည္။ မရွိေသးသည္ကို ကြၽႏ္ုပ္ မသိရွိေတာ့။ အျဖစ္ အပ်က္က ယုံႏိုင္စရာပင္ မရွိေသာ္လည္း တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းတရားဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။ သူ၏ ေျပာပုံဆိုပုံ ေနထိုင္ပုံကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ဇာက္လမ္းဆင္ေျပာသည္ဟုကြၽႏ္ုင္မယူဆ။ စိတ္ကူး ႏွင့္ ဇာတ္လမ္းဆင္းလွ်င္ပင္ ကြၽႏ္ုပ္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အဖို႔ပင္ ထိုမွ် စိတ္ဝင္စားေအာင္ ဇာတ္လမ္းဆင္းႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ ကြၽႏ္ုပ္ထက္ အေတြး အေခၚေကာင္းသည့္ စာေရးဆရာမ်ားအကြက္မႈမဆိုလိုပါ။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ကမာၻ ႀကီးက ႐ြာႀကီးတစ္ေယာက္သာ ရွိလာသည့္ဆိုေစကာမူ ထိုအျဖစ္အပ်က္ မ်ိဳးကို သိပၸံပညာျဖင့္ ေထာက္လွမ္း၍ရႏိုင္မည္မဟုတ္ပါေလ။လြန္စြာမၻီရ ဆန္လြန္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
စာႂကြင္း။ ။ဇာတ္လမ္းအစမွပထမသူသူ” ဆိုသည္မွာဦးျမင့္ထြန္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။