"မှောဝင်ရုပ်"(စ/ဆုံး)

Unicode Version

“မှော်ဝင်ရုပ်”(စ/ဆုံး)
—————————
ကျွန်ုပ် စာရေးသူသည် ရသေ့ကြီး ဦးပညာသာမိဟုခေါ်သော သူတော်စင်
ရသေ့ကြီးတစ်ဦးနှင့် IDEA မြင့်ဦး(နန်း
ခေါင်) ဗီဒီယိုထုတ်လုပ်ဖြန့်ချိရေးပိုင်ရှင်
နှင့်အတူ အာဠာဝမှော်အမည်ရှိ ဗီဒီယို
ဇာတ်ကားတစ်ကားကို သရုပ်ဆောင်
ကျော်ဇောဟိန်း၊ မေနန်းခေါင်တို့နှင့် သန် လျင်မြို့၊ ပါဒကြီးဘုရားသို့ သွားရောက် ရိုက်ကူးစဉ် ဆုံတွေ့ ခဲ့ကြဖူးပါ၏။
ကားရိုက်နေစဉ် ကျွန်ုပ်မှာ ဝတ္ထု၊ ဇာတ်ညွှန်း၊ ဒါရိုက်တာအဖြစ် ဆောင်
ရွက်နေခြင်း ဖြစ်ပါ၍ နေ့ခင်းပိုင်းအချိန်
များတွင် အားလပ်ခြင်း မရှိခဲ့ပါချေ။
ထို့ကြောင့် ပညာသာမိဟု ခေါ်သော
သူတော်စင်ရသေ့ကြီးကို သွားရောက်
တွေ့ဆုံစကားပြောနိုင်ခြင်း မရှိခဲ့ပါချေ။
ညပိုင်း Nigh Scence မရှိသောညများ
တွင် ကျွန်ုပ် စာရေးသူနှင့် IDEA မြင့်ဦး
တို့နှစ်ယောက်ရသေ့ကြီးဦးပညာသာမိ
ထံသို့ သွားရောက် တွေ့ ဆုံ ခဲ့ကြပါ
သည်။
ဒကာကြီးက ဝတ္ထုဇာတ်လမ်းတွေ
ရေးတယ်ဆိုတော့ ဘယ်လိုဝတ္ထု ဇာတ်
လမ်းမျိုးတွေ ရေးတာလဲ။ ထူးထူးဆန်း
ဆန်းဇာတ်လမ်းမျိုးတွေကိုဗီဒီယိုကြည့်
ပရိသတ်တွေက ကြိုက်နှစ်သက်ကြ
တော့ထုတ်လုပ်သူတွေကလည်းအဲဒီလို
ဇာတ်လမ်းမျိုးတွေကို အလေးပေးပြီး
ရှာဖွေရေးသားဖြစ်တာ များပါတယ်
ဘရသေ့ကြီး”
ဤ၌ ဦးပညာသာမိဟုခေါ်သော
ရသေ့ကြီး၏မျက်နှာတွင်လွန်စွာခန့်ညား
တည်ကြည်သောအပြုံးတစ်ပွင့်ပွင့်သွား
ပါသည်။ တစ်နည်းဆိုရသော် ထူးဆန်း
သောအပြုံးတစ်ပွင့်ဟုလည်းအဓိပ္ပာယ်
ဖွင့်ဆိုပါရစေ…။
ဂမ္ဘီရဇာတ်လမ်းမျိုးပေါ့ဟုတ်စ။
ဟုတ် – ဟုတ်ပါတယ် – ဘရသေ့ကြီး။
ကျုပ်ဘဝမှာ ရသေ့ကြီး ဘဝနဲ့
တောအနှံ့တောင်အနှံ့တရားအားထုတ်
ပြီးမပြုခဲ့စဉ်ကဒကာကြီးပြောတဲ့ထူးထူး
ဆန်းဆန်းဂမ္ဘီရအဖြစ်အပျက်တစ်ခုကြုံဆုံခဲ့ရဖူးတယ်။

အဲဒီတုန်းကကျုပ်ဘဝမှာလောကီ
သာ အဓိက၊ လောကီသာ ပထမဦးစား
ပေးဆိုရင်ပြီးတော့ငရဲလည်းမကြောက်၊
ဘာသာရေးဆိုတာလည်းဦးထိပ်မထား
တဲ့အန္ဓပုထုဇဉ်တစ်ယောက်ဘဝမျိုးကို
အလေးထားတဲ့ လူတစ်ယောက်ဆိုရင်
ကျုပ် စည်းစိမ်ချမ်းသာတွေနဲ့ အကြီး
အကျယ် ကြီးပွားနေလောက်ပြီ ဒါရိုက်တာကြီး။
အော် – ဘရသေ့ကြီး- ဘရသေ့
ကြီးရဲ့စကားကို ကျော်ဖြတ်ပြီး ပြောတာ
မဟုတ်ပါဘူး။ အန္ဓပုထုဇဉ်ရဲ့ သဘောပါခင်ဗျာ။
တရားလေးကိုအကျဉ်းလေးပြောပြပေး
အန္ဓပုထုဇဉ်ဆိုတာက အန္ဓဆိုတာ အကန်းပေါ့ကွယ်။ ပညာမျက်စိကန်းနေ တဲ့လူတွေကိုခေါ်တာပေါ့။ မြင်တဲ့အပေါ်
မှာ ဒေါသ၊ လောဘ၊ မောဟ၊ ကြားတဲ့
အပေါ်မှာလည်းလောဘ၊ဒေါသ၊မောဟ
ကုန်ကုန်ပြောရရင် အာရုံခြောက်ပါးမှာ လောဘ – လောဘမှန်းမသိ၊ ဒေါသ- ဒေါသမှန်းမသိ၊ မောဟ-မောဟမှန်း မသိနားမလည်ခဲ့သူတွေကိုအန္ဓပုထုဇဉ်
လို့ ခေါ်တာပေါ့ကွယ်။
သဘောပေါက်ပါပြီ – ဘရသေ့ ကြီး။ ဘရသေ့ကြီး ပြောပြမယ့် ဂမ္ဘီရ

ဇာတ်လမ်းလေးပြောပြပါဦး။ ကျုပ်ဘဝရဲ့ အဦးအစက ပန်းချီ ဆရာ ဒါရိုက်တာကြီးရဲ့။
ကျွန်ုပ် စာရေးသူနှင့် IDEA မြင့်ဦး တို့ နှစ်ယောက်မှာ ရသေ့ကြီးသည်
ပန်းချီဆရာဆို၍အံ့ဩသွားခဲ့လေ၏။ ပန်းချီဆရာဘဝမှာ ရှစ်မိုင် စိန်ပန်း မြိုင်ရပ်ကွက်မှာနေတဲ့ပန်းချီထွန်းစိန်တို့
ကန်တော်ကလေးလမ်းတစ်ရာ့ငါးဆယ်
မှာနေတဲ့ ပန်းချီ ကျော်ကျော်ဝင်းတို့နဲ့
ပန်းချီသမားချင်းဆိုတော့ ရင်းနှီးခဲ့ကြ
ဖူးတယ်။ သူတို့ကတော့ ရုပ်ရှင်ဘုတ်
ကြီးတွေ ဆွဲတဲ့ ပန်းချီဆရာတွေပေါ့။
ဘရသေ့ကတော့ ဆီဆေးနဲ့ ပိတ်ဘုတ်
အကြီးအသေးတွေကို ကိုယ်တိုင်ကျက်
ပြီး ကိုယ်တိုင်ရေးဆွဲ၊ ကိုယ်တိုင် ပြခန်း
ချိတ်တဲ့အထိ ပန်းချီနဲ့ အသက်မွေးဝမ်း
ကျောင်း ပြုခဲ့ဖူးတယ်။
ကျွန်ုပ်မှာ ရသေ့ကြီး၏ ဘဝ တစ် စိတ်တစ်ဒေသကိုသိလိုက်ရ၍ကြေးစား
ပန်းချီဆရာတစ်ယောက်အဖြစ်ပင် ရပ်
တည်ခဲ့ကြောင်း သိရှိလိုက်တာ ပို၍ပင်
အံ့ဩခဲ့ရလေ၏။
တစ်နေ့တော့ ရွှေပြည်သာမြို့နယ်
ပန်းခြံတစ်ဆယ်ခြောက်ဆိုတဲ့ရပ်ကွက်
လေးမှာနေတဲ့ ကိုမြသိန်းဆိုတဲ့ အသိ

မိတ်ဆွေတစ်ယောက်နှင့် ပတ်သက်ပြီး မင်းဗန္ဓုဆိုတဲ့ စေတီကြီးတစ်ဆူကို ဆီ
ဆေးနဲ့ ပန်းချီသွားဆွဲဘူးတယ် ဒါရိုက်
တာကြီးရဲ့။
အောက်ပါအကြောင်းအရာ အဖြစ် အပျက်တို့သည်ပင် ဦးပညာသာမိဟု ခေါ်သော ရသေ့သူတော်စင်ကြီး တစ်
ယောက်မှပြောပြခဲ့သောအဖြစ်မှန်ဘဝ ဇာတ်ကြောင်းတစ်ပုဒ်ပင် ဖြစ်ပါလေ၏။
ဤသည်ကိုပင် ကျွန်ုပ် စာရေးသူမှ
မှော်ဝင်ရုပ် အမည်သညာပေးကာ ဂမ္ဘီရ လောက မဂ္ဂဇင်းကြီးသို့ ရေးသားပေး ပို့လိုက်ရပါကြောင်း..။ UV
ဦးပညာသာမိဟု ခေါ်သော ရသေ့ ကြီး၏ လူဝတ်ကြောင် နာမည်သည်
ကား ဦးသော်တာဟု ခေါ်တွင်လေ၏။ ငယ်ရွယ်စဉ် ပန်းချီဆရာလေး ဘဝမှာ တော့ကိုသော်တာဟုခေါ်ကြ၏။
ကိုသော်တာ နေတာက ရွှေပြည် သာတံတားကြီးရဲ့မိုင်နှစ်ဆယ်ကားမှတ်
တိုင်။ ၎င်းမှတစ်ဆင့် အလယ်ရွာဆိုတဲ့ ရွာကြီးတစ်ရွာမှာ တစ်ကိုယ်တည်းနေ တဲ့လူပျိုကြီး ပန်းချီဆရာဘဝဖြင့် နေ၏။ အပူအပင်မရှာလိုသောသောကငြိမ်းလို

သည့် လူပျိုကြီး ဖြစ်၏။ ကိုသော်တာ၏
အိမ်သည်ပျဉ်ထောင်လုံးချင်းအိမ်လေး
ဖြစ်၏။ပန်းချီခန်းသီးသန့်ရှိ၏။ တစ်ကိုယ်
တည်းသမား လူပျိုကြီးပီပီ အိမ်အတွင်း
ခန်းသည်ကား ရှုပ်၏၊ ပွ၏။ ဤအရပ် ဒေသ၌မြွေသာရှိမည်ဆိုပါက မြွေဝင်၍ ခွေမှာပင် ကြောက်ရ၏။ ထိုနေ့ကပန်းချီဆရာ၏သူငယ်ချင်း (ရွှေပြည်သာ) ပန်းခြံတစ်ဆယ့်ခြောက်
မှကိုမြသိန်းစက်ဘီးဆိုင်ကယ်လေးဖြင့်
ရောက်လာ၏။ မင်းမာန်နုစေတီကြီးသို့
Out-Doorပန်းချီဆွဲလိုသည်ဆို၍ပန်းချီ
ဆရာကိုသော်တာအားလာရောက်ခေါ်
ခြင်း ဖြစ်၏။ မင်းမာန်နုစေတီ၏အမည်
သည်အရပ်အခေါ်အလွယ်ခေါ်ခြင်းဖြစ်၏။
အမှန်တော့မင်းဗန္ဓုဖြစ်၏။ မင်းဗန္ဓု အမည်ရှိ စစ်သူကြီးတည်သော စေတီ
ကြီးဖြစ်၏။ပန်းချီဆရာကိုသော်တာနှင့်
လာရောက်ခေါ်ဆောင်သူကိုမြသိန်းတို့
နှစ်ယောက်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်၏။
ချိုဆိမ့် တစ်ယောက်တစ်ခွက်၊ အီကြာ ကွေးနှင့် ဝမ်းဗိုက်တွင်း စီးမျောစေကာ
ဝမ်းမီးငြိမ်းသတ်ပြီးသကာလကိုမြသိန်း
၏ စက်ဘီးဆိုင်ကယ်လေးဖြင့် မင်းဗန္ဓု စေတီကြီးသို့ထွက်ခဲ့ကြတော့၏။

မင်းဗန္ဓုစေတီကြီးသည် ဝါးတစ်ရာ မြစ်ကမ်းနဖူးတွင်တစ်ချိန်သောအခါက
တည်ရှိခဲ့ပြီးတည်ရှိခဲ့စဉ်အခါကဝါးတစ်
ရာမြစ်(လှိုင်မြစ်) အငူစွန်းတစ်ခုပေါ်တွင်
တည်ရှိခဲ့ကာ မြစ်အတွင်းမှ ငါးများက
ပူဇော်ကြသဖြင့် ငါးများ ပူဇော်သော စေတီ (သို့မဟုတ်) ပကစွန်းစေတီဟု မွန်ဘာသာဖြင့် ခေါ်ဆိုခဲ့၏။
သက္ကရာဇ် ကိုးရာ့ခုနစ်ဆယ် ပြည့်
နှစ်တွင် ငလျင် လှုပ်ခတ်မှုကြောင့် မင်း ဗန္ဓုစေတီကြီးမြစ်အတွင်း ပြိုကျပျက်စီးသွားရသည်။
မြန်မာသက္ကရာဇ် ၁၂၂၈ – ခုနှစ်
ရောက်တော့ဝါးတစ်ရာရွာမှကိုမှော်ရန်
နှင့် ကိုမှော်ညီအမည်ရှိ ညီအစ်ကို နှစ်
ယောက်မှဘုရားငုတ်တိုကိုဖော်၍စေတီ
အတွင်းမှ ဌာပနာများကိုယူကာ ယခု
တည်ရာတွင် ဆက်လက်တည်ထားခဲ့
ခြင်းပင် ဖြစ်၏။
ထိုစေတီကြီးကို ကိုသော်တာနှင့်
ကိုမြသိန်းတို့ ရောက်ချိန်တွင် နံနက် ရှစ်
နာရီဝန်းကျင် ဖြစ်၏။ ကိုသော်တာကို
မင်းဗန္ဒစေတီကြီး ပုရဝုဏ်အတွင်း ဖို့
ထားခဲ့ပြီး ကိုမြသိန်းမှာ သူ၏ ဆိုင်ကယ်
လေးစီးကာ ပြန်သွားခဲ့တော့၏။

ကို သော်တာမှာ စေတီကြီး၏ ပရဝုဏ်အတွင်းမှနေ၍ ရှုခင်းရှုကွက်
ကောင်းရာကိုကြည့်၍ Boundအကျယ်
ဆွဲရကောင်းနိုး၊ စေတီကြီး၏ အပြင်မှ
ထွက်ကာ ကြည့်ရှုပြန်၏။ Bound
အကျယ် ဆွဲရကောင်းနိုး ဆုံးဖြတ်ရခက်
နေစဉ်စေတီကြီး၏အုတ်စီးရိုးအဟောင်း
အမြင်းကြီးကို Ford ground ထားကာ
နောက်ခံကောင်းကင် အပြာနုခံ၍မင်း
ဗန္ဓုစေတီပုံကြီးကို စတင်ဆွဲရန် စကက်
ကောက်ကြောင်းလိုက်တော့၏။
ကိုသော်တာမှာ ပန်းချီကောက်
ကြောင်းလိုက်၍ ပြီးချိန်မှာပင် လက်မှ ပတ်ထားသောစက်နာရီအစုတ်ကလေး
အား ကြည့်လိုက်ရာ နံနက်ဆယ့်တစ်
နာရီခွဲပြီးသွားပြီ ဖြစ်၏။
ထိုအချိန်မှာပင် ကိုမြသိန်းမှာ ထမင်းချိုင့်ကလေးဖြင့် ထမင်းလာပို့၏။ ထမင်းပို့ပြီးပြီးသော် ထမင်းချိုင့်လေးယူ ကာ ပြန်၏။ ကောက်ကြောင်းလိုက်ပြီး သော ပန်းချီပုံကြမ်းကို ကိုသော်တာမှာ ရုပ်လုံးကြွစေဖို့ ပန်းချီဈာန်သွင်းပြီး ဉာဏ်ကွန့်မြူးတော့၏။ ပန်းချီဘုတ်ကို လည်း ကျကျနနပြင်၍ ထောင်၏။ ဤ တွင်ပန်းချီဘုတ်၏ထောင့်တိုင်တွင်မြေ

ကြီးထဲထောင့်စွန်းလေးတစ်ခုထွက်နေ
၍မြေကြီးလေး အနည်းငယ်ကို ယက်၍
ဖယ်၏။ မြေကြီးအနည်းငယ်ကိုယက်၍
ဖယ်ခါမှထောင့်စွန်းထွက်နေသောအရာ
သည်အနံခြောက်လက်မ၊ အလျားတစ်
ပေခန့်ရှိသော သစ်သားသေတ္တာ လေး
ဖြစ်နေလေ၏။ ထူးဆန်းသည်မှာ သစ်
သားသေတ္တာလေးမှာ သံတစ်ချက်၊ ပတ္တာတစ်ချက်မှဆွဲနှက်ထားခြင်းမတွေ့
ရချေ။ ရှေးဟောင်းသေတ္တာလေးတစ်ခု ဖြစ်နိုင်သည်ဟုယူဆမိလေ၏။
ပန်းချီဆရာ ကိုသော်တာမှာ မြေ ကြီးထဲ နစ်မြုပ်နေခဲ့သော သစ်သား သေတ္တာလေးကိုညနေပန်းချီဆွဲပြီးအိမ် ပြန်ချိန်တွင် ယူဆောင်သွားပြီး.. အိမ်သို့ ပြန်ရောက်သောအခါတွင် မှစိတ်အေးလက်အေးဖွင့်ကြည့်မည်ဟု
လည်း စိတ်တွင်း တေးမှတ်ထားလိုက်၏။

ဤသို့ဖြင့် ညနေ နေညိုချိန်တွင် စက်ဘီးဆိုင်ကယ်လေးဖြင့်မိတ်ဆွေကြီး ကိုမြသိန်း ရောက်လာ ရောက်ရှိလာပြီး အလယ်ရွာကြီးသို့ပန်းချီဆရာကိုသော်

တာကိုပြန်ပို့ပေး၏။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်၍ဧည့်ဝတ်ပြုပြီးချိန်တွင်ကိုမြသိန်း ရွှေပြည်သာသို့ ပြန်၏။
ကိုသော်တာမှာ ညစာ ထမင်းစား
၏။ ရေနွေးကြမ်းကို ဓာတ်ဘူးထဲသို့
လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှ ယူလာပြီဖြစ်၍
ခေတ္တနားချိန်တွင်ရေနွေးကြမ်းသောက်
၏။ရေနွေးကြမ်းသောက်တော့မှမင်းဗန္ဓု
စေတီကြီးအနီးမြေကြီးထဲမှတူးဖော်ယူ
ဆောင်လာသော သစ်သားသေတ္တာ
လေးကို သတိရ၏။ ဖွင့်၍ ကြည့်မည်ဟု စိတ်ကူးကာ သေတ္တာလေးကိုယူ၏။ သေတ္တာလေးမှာရှေးဟောင်းသစ် သားသေတ္တာလေးဖြစ်၏။ နှစ်ပေါင်းများ စွာမြေကြီးထဲတွင်ကြာမြင့်ခဲ့၍သေတ္တာ
လေးမှာ ရေဒဏ်၊ မြေဒဏ်ကြောင့်
ဆွေးမြည့်လုနီး ဖြစ်၏။ ကိုသော်တာမှာ
သေတ္တာလေး၏အဖုံးကို ဆောက်လေး
တစ်လက်ယူကာ ထုရိုက်ဖွင့်လိုက်၏။
သေတ္တာလေးပွင့်သွား၏။
သေတ္တာလေးအတွင်းတွင် တွေ့ လိုက်ရသည်ကားပေရွက်များတွင်အင်း
ကွက်များ ရေးဆွဲ၍ အင်းကွက်ရေးဆွဲ
ထားသည့်ပေရွက်များဖြင့်လိမ်ကျစ်ကာ ပတ်ထားသော လူရုပ်တစ်ရုပ်ကို တွေ့ လိုက်ရလေတော့၏။

ပန်းချီဆရာ ကိုသော်တာမှာ ဆီ ဆေး၊ ရေဆေးဖြင့် ပန်းချီရေးဆွဲခြင်း၊ ပုတီးစိပ် တရားထိုင်ခြင်း အလုပ်များကို သာ နိစ္စဓူဝ လုပ်တတ်သူမို့ အင်းကွက် ပေရွက်တို့နှင့် ပတ်သက်၍ နလပိန်းတုံး သက်သက်သာဖြစ်လေတော့၏။ သေတ္တာလေးထဲမှ ရရှိခဲ့သော အရုပ်မှာလည်းထူးဆန်းလှ၏။ လက်ထဲ
တွင် တောင်ဝှေးလိုလို အရာတစ်ခုကို ကိုင်ဆောင်ထားသလို ခေါင်းတွင် ဇော် ဂျီလိုလိုဦးထုပ်တစ်လုံးကိုဆောင်းထားလေ၏။
သို့သော်-ဇော်ဂျီကားမဟုတ်။
ပဇာရုပ်နည်းဟူသည်ကိုကား ပန်း
ချီဆရာမသိ-မသိ…။
ပန်းချီဆရာမှာတစ်နေ့လုံးစက်ဘီး ဆိုင်ကယ်လေးဖြင့် ရွှေပြည်သာမင်းဗန္ဓု စေတီကြီးသို့ ပန်းချီ သွားရောက်ရေးဆွဲ ပြီး ဗာရီရအလုပ်များ လုပ်ကာ မောပန်း နေပြီမို့ နာရီကြည့်လိုက်တော့ နာရီမှာ ကိုးနာရီခွဲနေပြီဖြစ်၍ဖျာလေးကို ခင်း၊ ခြင်ထောင်လေးထောင်ကာ ခေါင်းအုံး ပေါ်စောင်းချလိုက်သည်နှင့်မောမောနှင့် အိပ်၍ပျော်သွားလေတော့၏။
ပန်းချီဆရာ ကိုသော်တာ၏ အိမ်
အလယ်တိုင်တွင် ချိတ်ဆွဲထားသော

တိုင်ကပ်နာရီကြီးမှာ ညတစ်နာရီတိတိ ကိုညွှန်ပြနေ၏။
ထိုအချိန်တွင်ပန်းချီဆရာကိုသော် တာ၏ခြင်ထောင်ကိုမ.၍ဖွင့်လိုက်သော
အင်္ကျီအနီနှင့် ရှမ်းဘောင်းဘီအနီကြီး
ဝတ်ဆင်ထားသောလူကြီးတစ်ယောက်
သည် ပန်းချီဆရာ ကိုသော်တာကို လှုပ်၍နှိုး၏။
ပန်းချီဆရာမှာအိပ်မှုန်စုံမွှားဖြင့် နှိုးထလာ၏။
နိုးနိုးချင်းပင် သူ၏အိပ်ရာဘေးတွင် ထူးထူးဆန်းဆန်း လူကြီးတစ်ယောက်
ကို မြင်တွေ့ကာ လွန်စွာအံ့ဩသွား၏။ သို့သော် – ပန်းချီဆရာ ကိုသော် တာမှာ အာစေးထည့်ခံထားရသည့် လူ တစ်ယောက်ပမာစကားပြောဆို၍ကား မရ။ဝိညာဉ်သာလျှင်ဖြစ်၏။ ပန်းချီဆရာ၏ ရုပ်ခန္ဓာကြီးမှာ အိပ်ရာတွင်း၌ အိပ်
ရက်သာလျှင် ကျန်၏။

လူကြီးမှာ ကိုသော်တာကို ပြုံးပြ
ကျေးဇူးရှင်လေးကျွန်တော်နဲ့လိုက်
ခဲ့ပါ။ ကျေးဇူးရှင်လေးကို ရွှေငွေရတနာ
တွေနဲ့ ကျေးဇူးဆပ်ပါရစေ။ လူကြီးမှာ စကားအဆုံးရှေ့မှ ဦး ဆောင်ထွက်၏။ ပန်းချီဆရာ ကိုသော်

တာကို လူကြီး၏ တောင်ဝှေးဖြင့် တို့ထိ လိုက်သည်နှင့် ကိုသော်တာ မေ့မြော သွားတော့၏။
ကိုသော်တာ သတိရလာချိန်တွင်
ကား ပန်းချီဆရာမှာ လွန်စွာမှ ခန့်ညား
လှသောတိုက်အိမ်ကြီးတစ်လုံး၏အဝင်
အဝ သံဘာဂျာတံခါးကြီး တစ်ချပ်ရှေ့
ရောက်နေလေ၏။ သံဘာဂျာတံခါးကြီး
ကိုဇော်ဂျီလိုလူကြီးကသူ၏တောင်ဝှေး
လေးနဲ့ ထိရုံလေး ထိလိုက်တာနဲ့ ချပ်ဆို
သောအသံလေးထွက်လာပြီး အင်္ဂလန်
နိုင်ငံလုပ်အာမခံသော့ကြီးပွင့်သွားလေ၏။
သံဘာဂျာတံခါးကြီးကိုလည်းသူ၏
တောင်ဝှေးလေးဖြင့် ထိရုံလေးထိကာ တွန်းဖယ်လိုက်သည်နှင့် သံဘာဂျာ တံခါးကြီးနှစ်ဖက်စလုံးမှာပွင့်ထွက်သွားလေ၏။
ဇော်ဂျီလို လူကြီးမှာ တိုက်ကြီး၏ အတွင်းခန်းသို့ ရောက်သောအခါပန်းချီ
ဆရာကိုလက်ယပ်ခေါ်၏။ အခန်းတစ်ခု
အတွင်း၌ကား သူဌေးလင်မယားနှစ်
ယောက်မှာ မွေးပွစောင်ကြီးခြုံကာ အိပ်
စက်နေသည်ကိုတွေ့ရ၏။
ဇော်ဂျီလိုလူကြီးမှာပန်းချီဆရာကိုခေါ်ပြန်၏။

ဤတစ်ကြိမ်တွင်တော့ ဇော်ဂျီလို
လူကြီးသည် အိပ်နေသော သူဌေးလင်
မယား၏ခေါင်းရင်းတွင်ရှိနေသော မီးခံ
သေတ္တာကြီးတစ်လုံးကိုသူ၏တောင်ဝှေး
ဖြင့်ထိုးလိုက်ရာမီးခံသေတ္တာ၏လျှို့ဝှက်
နံပါတ်များသည်အလိုအလျောက်လည်
ကုန်ကြကာ မီးခံသေတ္တာ တံခါးသည် လည်း အလိုအလျောက်ပင် ပွင့်ထွက် သွားလေတော့၏။
ပန်းချီဆရာ ကိုသော်တာ တစ် ယောက်လွန်စွာအံ့ဩသွား၏။ ပန်းချီဆရာတွေ့လိုက်ရသည်ကား မီးခံသေတ္တာ ပထမထပ်တွင် ရွှေများ၊ စိန်များ၊ ပုလဲများ အထပ်လိုက် တွေ့ရ
၏။
ဒုတိယထပ်တွင်မူ မြန်မာနိုင်ငံသုံး ငွေစက္ကူများ အထပ်လိုက်ကို ကြိုးစည်း လျက် တစ်ထုပ်ချင်း တွေ့ရသလို နိုင်ငံ ခြားသုံး ဒေါ်လာဟု ခေါ်သည့် ငွေစက္ကူ များကိုလည်းတွေ့ရလေ၏။
အောက်ထပ်တွင်မူ ပတ္တမြားလုံး ချောများ တစ်ပွင့်ချင်း တစ်ပွင့်ချင်း ငွေ ယက်တောင်းကလေးများနှင့်တွေ့ရလေတော့၏။
ဇော်ဂျီလို လူကြီးမှာ ပန်းချီဆရာ အား ယူခိုင်းတော့သည်။ သူကိုယ်တိုင်

မှာ ရတနာပစ္စည်းများကို ထိခြင်း ကိုင် ခြင်းပင် မပြုချေ။
ပန်းချီဆရာ ကိုသော်တာမှာ စိန် များ၊ ပတ္တမြားများ၊ ရွှေများကို ယူမည်ပြု
တော့ အကုန်လုံး ယူခွင့်မပြုချေ။ တစ်
ဝက်သာယူခွင့်ပြု၍တစ်ဝက်ကိုသာမီးခံ
သေတ္တာထဲမှ ပန်းချီဆရာမှာ ယူခဲ့လေ၏။
စိန်၊ရွှေ၊ပတ္တမြားများကိုပန်းချီဆရာ
လက်တွင်းထုတ်ကိုင်၍ သူဌေးလင်
မယားအခန်းအတွင်းမှထွက်၊တိုက်ကြီး
၏အာမခံသော့အားပြန်ပိတ်ကာပန်းချီ
ဆရာနှင့် ဇော်ဂျီလို လူကြီးတို့ ခြံဝိုင်း
အပြင်သို့ ရောက်သည်နှင့် ဇော်ဂျီလိုလူ
ကြီးမှာ ပန်းချီဆရာအား သူ၏ ဇော်ဂျီ
တောင်ဝှေးလေးဖြင့် ထိုးလိုက်လေရာ
ပန်းချီဆရာ ထိုနေရာမှာ မေ့လဲကျသွား၏။
ပန်းချီဆရာကိုသော်တာအိပ်ရာမှ
နိုးခြင်းသည် သတိရလာခြင်းပင် ဖြစ် တော့၏။ အိပ်မက် မက်ခဲ့ခြင်းလား၊
တကယ်ဖြစ်ခဲ့ခြင်းလား ဟူသည်ကို တော့ ပန်းချီဆရာ ကိုသော်တာ တစ်
ယောက်မသိရှိချေ။
သို့သော် – ညက ဇော်ဂျီလိုလို လူ
ကြီးနှင့် သွားရောက်ယူဆောင်လာခဲ့

သောရွှေငွေရတနာပစ္စည်းများမှာပန်းချီ ဆရာ၏ အိပ်ရာ၊ ခေါင်းရင်း၌ အထုပ် လိုက် တွေ့ရလေတော့၏။ ပန်းချီဆရာကိုသော်တာမှာအံ့ဩ
၍မဆုံးတော့ချေ။

သို့သော် ဝမ်းသာခြင်းတော့ မဖြစ်
ထိုနေ့ကပန်းချီဆရာမှာပန်းချီရေး ဆွဲခြင်းလည်း မပြု၊ တစ်နေကုန် ဤရွှေ
ငွေရတနာပစ္စည်းတွေကိုပဇာလုပ်ရမည့်
နည်းဟု စဉ်းစား၏။ ထိုင်ကာ ကြည့်၏။
ဇော်ဂျီလို လူကြီးနှင့် သွားရောက်ယူခဲ့
သည့် တိုက်ကြီးသည်ကား မည်သည့်
မြို့နယ်၊ မည်သည့် ရပ်ကွက်တွင် ရှိနေမှန်းမသိချေ။
ပန်းချီဆရာ စိတ်ရှုပ်ထွေးနေရတော့၏။
ထိုညကပန်းချီဆရာမှာပုတီးသမား
များနှင့် ပြန်ဆုံ၏။ တရားသမားများနှင့်
ပုတီးသမားသည် အရဟံဂုဏ်
ပြန်တွေ့ကြ၏။
တော်တစ်ဂါထာကို ပုတီးတစ်လုံးကျ စိပ်
၍ဗုဒ္ဓကိုပူဇော်လျှင် ပုတီးတစ်ပတ်၊ ဂုဏ်
တော် တစ်ရာ့ရှစ်ခေါက်ဖြစ်ကာ လိုရာ ဆန္ဒပြီးမြောက်စေနိုင်သည်ဆိုကြ၊ပြော
ကြကုန်၏။

ဝိပဿနာသမားကမူ ပုတီးစိပ်လို့ အပါယ်စိတ်မချရသေးဘူးပန်းချီဆရာ၊
ဝိပဿနာတရားအားထုတ်မှအပါယ်က
လွတ်နိုင်ကြောင်း အဆိုတင်၏။ ပသို့ဆိုစေ – ထိုညက ပန်းချီဆရာ
ကိုသော်တာမှာ ဗုဒ္ဓဘုရားရှင်အား ပန်း၊
ရေချမ်းကပ်ကာ ဂုဏ်တော်ပုတီးစိပ်၍
ဝိပဿနာတရားကို နှာသီးဖျားတွင် ဝင်
လေထွက်လေမှတ်၍တရားအားထုတ်
ကာအိပ်ပျော်သွား၏။
ထိုညက ဇော်ဂျီလိုလို လူကြီးမှာ ပန်းချီဆရာအား အိပ်ရာမှ နိုးခြင်း မပြုခဲ့ချေ။
ကိုသော်တာမှာထိုရက်များအတွင်း အိပ်ရာမှ နိုးခြင်းမပြုခဲ့ချေ။ ကိုသော်တာမှထိုရက်များအတွင်း ပန်းချီရေးဆွဲခြင်းလည်း မပြုချေ။ သူ၏ လက်တွင် စွပ်ထားသော ရွှေလက်စွပ်
ကလေးအားအပေါင်ဆိုင်သို့သာပို့လိုက်
ပြီး သူ၏ စားဝတ်နေရေးအား ဖြေရှင်းလိုက်၏။
ထိုရက်များအတွင်းပန်းချီဆရာမှာ
ပုတီးစိပ်၊ တရားထိုင် အလုပ်များကိုလုပ် နေ၍လည်းဇော်ဂျီလိုလိုလူကြီးအနှောင့်
အယှက်မှ ကင်းလွတ်နေပြန်၏။ သို့သော်ပန်းချီဆရာ ကိုသော်တာ
မှာ အန္ဓပုထုဇဉ် မဟုတ်သော်လည်း ကလျာဏပုထုဇဉ်သာဖြစ်လေ၍လော
ကီတွင်း၌ ပြန်၍ ကျင်လည်ကျက်စား
ပြန်၏။
ပထမဆုံးမပြီးဆုံးသေးသည့် မင်း ဗန္ဓုစေတီကြီးသို့သွားကာ ဆီဆေးပန်းချီ ကားကြီးကို ဆက်၍ရေးဆွဲသည်။ မင်းဗန္ဓုဆီဆေးပန်းချီကားကြီးပြီး မှသာလျှင်ဗိုလ်ချုပ်ဈေးပန်းချီအရောင်း ဆိုင်တင်ကာရောင်းချနိုင်မှစားဝတ်နေ
ရေး ဖြေရှင်းနိုင်မည်ဖြစ်၍ ကြိုးစားအား ထုတ်ခြင်း ဖြစ်၏။ ဇော်ဂျီလို လူကြီး ယူ ဆောင်ပေးငွေရတနာများကိုလက်များ ဖြင့်ပင် မထိမတို့ မကိုင်ပါချေ။
ပန်းချီဆရာကိုသော်တာမှာနံနက် စောစောနိုးထ၏။ မျက်နှာသစ်၏။ သွား တိုက်၏။ အဝတ်အစားလဲကာ ပန်းချီ ပစ္စည်းများကိုင်ကာရွှေပြည်သာတံတား
ကြီးကို ချေလျှင်ဖြတ်ကျော်၍ သဲကွင်း၊
စက်မှုဇုန်ဈေးနှင့် စက်မှုဇုန်များကို ကုန်း
ကြောင်းလျှောက်ကာ တစ်နာရီနီးပါး
လမ်းလျှောက်လိုက်သောအခါ လှိုင်မြစ်

ကြီးအနီးတွင်ရှိသော မင်းဗန္ဓုစေတီကြီး ကိုရောက်တော့၏။
ဤသို့ဖြင့် ပန်းချီဆရာမှာ မင်းဗန္ဓု ဆီဆေးပန်းချီကားကြီး ပြီးဆုံးအောင် ရေးဆွဲနိုင်ခဲ့၏။
အိမ်သို့ ပြန်ရောက်တော့ ပန်းချီ
ဆရာမှာ မောလွန်းလှ၍ပန်းချီဘုတ်ကို ချကာ ရယ်ဒီမိတ် ကွေကာအုပ် အထုပ် လေးနှစ်ထုပ်ကို ဓာတ်ဘူးထဲမှ ရေနွေး ပူပူဖြင့် မတ်ခွက်ထဲထည့်ဖျော်ကာ အအေးခံ သောက်လိုက်၏။
ညစာပင် မစားမသောက်တော့ချေ။
မောမောဖြင့်အိပ်၍ပျော်သွားတော့၏။
ပန်းချီဆရာ ကိုသော်တာ တစ် ယောက် အိပ်ပျော်နေစဉ် ညတစ်နာရီ
ခန့်တွင်ဇော်ဂျီလိုလူကြီးမှာပန်းချီဆရာ
အိပ်နေသည့်ခြင်ထောင်လေးကိုမ,ကာ
ပန်းချီဆရာကို နိုးတော့၏။ “ကျေးဇူးရှင်လေး – ထပါ” ပန်းချီဆရာကိုသော်တာမှာ အိပ်
မှုန်စုံမွှားနှင့် နိုးထလာ၏။ ပန်းချီဆရာ နိုးထလာသည်နှင့် ဇော်ဂျီလိုလို လူကြီး မှာ ခေါင်းရင်းခန်းတွင် တင်ပျဉ်ခွေထိုင် ရက်တွေ့ရ၏။ ပန်းချီဆရာကိုသော်တာ
နိုးထလာသော်လည်း စိတ်ဝိညာဉ်သာ
လျှင်ဖြစ်၍ရုပ်ကြီးမှာအိပ်လျက်ကျန်၏။
ပန်းချီဆရာကိုသော်တာမှာဇော်ဂျီလိုလို
လူကြီးကို ထိုင်လျက်ကြီး တွေ့၍စကား
ပြန်မပြောနိုင်ချေ။ ဇော်ဂျီလို လူကြီး၏
ပြောစကားများကို နားထောင်ရုံသက်
သက်သာလျှင် ဖြစ်နေ၏။
“ကျေးဇူးရှင်လေး ကျုပ်ဘဝမှာ ကျေးဇူးရှင်လေးရဲ့ကျေးဇူးတရားတွေက ဆပ်လို့မကုန်ပါဘူး။ကျေးဇူးရှင်လေးက
ညစဉ်ညဆက် ဘုရားနဲ့၊ တရားနဲ့ ပုတီး စိပ် တရားထိုင်တော့ ကျေးဇူးရှင်လေး ဆီကို ကျုပ် လာပြီးကျေးဇူးဆပ်ခွင့် မရ တော့ဘူးဖြစ်နေတယ်။ ပုတီးစိပ်၊တရား ထိုင်၊ ဘုရားရှိခိုးတဲ့အလုပ်ကိုညအိပ်ရာ
ဝင်တိုင်း မလုပ်ပါနဲ့။
ကျုပ် ကျေးဇူးဆပ်ပါရစေ။ ကဲ – ကျုပ်နဲ့လိုက်ခဲ့ပါ”
ထိုနေ့ညက ပန်းချီဆရာ ကိုသော် တာမှာ ငြင်းဆန်လိုသော်လည်း ပဇာမျှ ပြန်၍ပြောဆိုမရသည့်အတွက် ဇော်ဂျီ လိုလိုလူကြီးခေါ်ရာနောက်လိုက်ခဲ့ရပြန်
၏။
ကားလမ်းမကြီးတစ်ခုပေါ်ရောက် တော့ထုံးစံအတိုင်းပင်ဇော်ဂျီလိုလူကြီး
၏ဆေးကြိမ်လုံးဖြင့် အထိုးခံလိုက်ရပြီး

ပန်းချီဆရာမှာ ဒုတိယအကြိမ် ထပ်မံ၍ မေ့သွားပြန်၏။
ပန်းချီဆရာ သတိရလာတော့လွန် စွာခမ်းနားလှသောတိုက်ကြီးတစ်တိုက်
၏ ဆင်ဝင်တံခါးကြီး တစ်ချပ်၏ရှေ့သို့
ရောက်နေလေ၏။
နိုင်ငံခြားခွေးကြီး နှစ်ကောင်မှာ ဇော်ဂျီလိုလို လူကြီးနှင့် ပန်းချီဆရာ
ကိုသော်တာကိုမမြင်၊မတွေ့လေသလား မသိ။ဟောင်ခြင်းကိုက်ခဲခြင်း မရှိချေ။
ဇော်ဂျီလိုလိုလူကြီးမှာတိုက်ကြီး၏
တံခါးကြီးအားသူ၏တောင်ဝှေးလေးဖြင့်
ထိုးရုံ ရွယ်ရုံဖြင့်ပင် တံခါးကြီး နှစ်ချပ်မှာ
အလိုအလျောက်လူတစ်ယောက်အသာ
အယာဆွဲဖွင့်လိုက်သည့်အလားဂျိဟူ
သောအသံ ခပ်သာသာလေးပေးပြီး ပွင့်
သွား၏။ နိုင်ငံခြားခွေးကြီးနှစ်ကောင်မှာ
သံဘာဂျာတံခါးကြီး နှစ်ချပ်ပွင့်သွား
သည်ကို မော့၍ကြည့်ကာ အတွင်းသို့
ဝင်မည်ပြု၏။ ဇော်ဂျီလို လူကြီးမှာ ခွေး
ကြီးနှစ်ကောင်အား သူ၏ တောင်ဝှေး လေးဖြင့် ခွေးကြီးနှစ်ကောင်အား နှစ် ချက်မျှ သပ်ချလိုက်လေရာ ခွေးကြီး နှစ် ကောင်မှာ မော့၍ကြည့်ရင်းမှပင် တိုက် ကြီးအဝင်တံခါးဝ၌ အိပ်၍ပျော်သွား၏။ တိုက်ကြီး၏ တံခါးမကြီး ပွင့်သွား

သည်နှင့် ဇော်ဂျီလိုလို လူကြီးနှင့် ပန်းချီ ဆရာ ကိုသော်တာတို့မှာ အိမ်ကြီး၏
အတွင်းသို့ ဝင်လာခဲ့ကြ၏။ အခန်း
အတော်များများကိုဖြတ်ကျော်လာခဲ့ပြီး
ခါမှ အပေါ်ထပ်သို့တက်သည့် လှေခါး
ထစ်များကို တွေ့၏။ လှေခါးထစ်များကို
ဖြတ်ကျော်ပြီးပြန်သော် တိုက်ကြီး၏
အပေါ်ထပ်သို့ ရောက်၏။ ဤတွင် အန်း
ကုန်းဘိုးတော်အရုပ်ကြီးကို အိမ်ဦးခန်း
တွင်ကြီးမားခမ်းနားစွာ ဆီမီး၊မိုး၊ ရေချမ်း
များဖြင့်ပူဇော်ထားရှိသည်ကိုတွေ့လိုက်
ရပြန်သည်။
ဇော်ဂျီလိုလူကြီးမှာဤ၌ခေတ္တရပ်
၏၊စဉ်းစား၏။ပြီးသော်ကိုသော်တာအား မျက်ရိပ်ပြကာ ခေါ်၍ အခန်းတစ်ခန်း၏ ရှေ့၌ရပ်လိုက်၏။ ဇော်ဂျီလို လူကြီးမှာ
ရပ်လိုက်သောအခန်း သော့ချက်အား
သူ၏ တောင်ဝှေးလေးဖြင့် သပ်လိုက်
သည်နှင့်ချက်ဟူသည့်လွန်စွာတိုးညင်း
သည့် အသံလေးတစ်သံ ထွက်ပေါ်လာ ပြီး အခန်း၏ အဝင်တံခါး ပွင့်သွားလေ လျှင် ကျွန်းခုတင်ကြီးတစ်လုံးပေါ်တွင် တရုတ်သူဌေးကြီးအိပ်ပျော်နေသည်ကိုတွေ့ရ၏။

တရုတ်သူဌေးကြီး၏ ခုတင်ခေါင်း ရင်းဘက်တွင်မူ နိုင်ငံခြားလုပ် အာမခံ မီးခံသေတ္တာတစ်လုံးကိုတွေ့လိုက်ရလေတော့၏။
တရုတ်သူဌေးကြီးမှာ အိပ်နေရင်း မှာပင် သူ၏ ဘယ်လက်ဖြင့် ညာဘက် လည်တိုင်ကို ကုတ်ဖဲ့နေသည်ကို တွေ့ လိုက်ရလေသည်။
ဇော်ဂျီလိုလိုလူကြီးမှာမီးခံသေတ္တာ
ရှေ့ကို သွား၏။ မီးခံသေတ္တာရှေ့ရောက်
သော်ထုံးစံအတိုင်းပင် သူ၏တောင်ဝှေး
လေးဖြင့် မီးခံသေတ္တာအား အပေါ်မှ
ရောက်သို့ သပ်၍ချလိုက်သည်နှင့် မီးခံ
သေတ္တာ၏အချက်ပြမီးလင်းလက်သွား
ကာ ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်နှင့် မီးခံသေတ္တာ တံခါးမှာပွင့်သွားလေတော့၏။
မီးခံသေတ္တာအတွင်း၌ ရွှေချောင်း
များတွေ့ရသလိုမြန်မာနိုင်ငံသုံးပိုက်ဆံ
များ အုပ်လိုက် အထပ်လိုက် တွေ့ရ၏။ ဇော်ဂျီလိုလို လူကြီးမှာ သူ၏ တောင်ဝှေးငယ်ဖြင့် ရွှေချောင်းများကို ထက်ခြမ်း ခြမ်းသလို ခွဲခြားသတ်မှတ်
ပေးလိုက်၏။ ဝိညာဉ်ဖြစ်နေသောပန်းချီ
ဆရာမှာ ရွှေချောင်းများကို မြင်တွေ့နေ သော် လိုချင်တပ်မက်သောစိတ် မဖြစ် ပေါ်လေ၍ထိခြင်းကိုင်ခြင်းပင် မပြုချေ။
“ယူပါကျေးဇူးရှင်လေး။ ရွှေချောင်း တွေတစ်ဝက်ကိုယူပါ”
ပန်းချီဆရာမှာရွှေချောင်းတွေတွေ့ လိုက်ရ၍လိုချင်တပ်မက်သည့်လောဘ စိတ်ဖြစ်ကာ ရွှေချောင်း အချောင်း နှစ် ဆယ်ခန့် ရှိသော်လည်း အချောင်းငါး ချောင်းကိုသာယူလိုက်၏။
ဇော်ဂျီလို လူကြီးမှာ ပန်းချီဆရာ ကိုသော်တာကိုကြည့်ကာ ပြုံး၏။ သို့
သော် ရွှေချောင်းများကိုမူ ထိခြင်း၊ ကိုင် ခြင်းပင်မပြုချေ။
ဇော်ဂျီလိုလူကြီးနှင့်ပန်းချီဆရာတို့ အပြန်ခရီးတွင်တော့ဇော်ဂျီလိုလိုလူကြီး
မှာ အင်းခွေးကြီးနှစ်ကောင်ကို တောင်
ဝှေးနဲ့ ထိတွေ့ပေးလိုက်သလို ပန်းချီ
ဆရာကိုလည်း တောင်ဝှေးနဲ့ တို့ထိ
လိုက်ရာ ပန်းချီဆရာမှာ သတိမေ့သွား
သည်လား အိပ်ပျော်သွားသည်လား
မသိတော့ချေ။

ပန်းချီဆရာ အိပ်ရာမှ နိုးထလာ သည်နှင့် ပထမအကြိမ် ပုံစံအတိုင်း ရွှေ ချောင်းငါးချောင်းမှာ ကိုသော်တာ၏ အိပ်ရာခေါင်းရင်းဘက်တွင် အထပ် လိုက်လေး တွေ့လိုက်ချေတော့၏။

ပန်းချီဆရာ ကိုသော်တာမှာ ဗုဒ္ဓ ဘုရားရှင်ဟောကြားခဲ့သည့် အဒိန္နဒါနာ
ဟူသောသူများပစ္စည်းခိုးယူသူဟူသော
ကံငါးပါးလေးကိုတောင် မထိမ်းသိမ်း
မစောင့်ရှောက်နိုင်သော လူညံ့တစ်
ယောက် ဖြစ်နေပြီကိုတွေးမိကာ ကိုယ့်
ကိုယ်လည်း ရှက်မိ၏။ အပြစ်တွေကို
ကျူးလွန်မိ၍ ငရဲ၊ တိရစ္ဆာန်၊ ပြိတ္တာ၊
အသူရကာယ်ဆို သည် အပါယ်ဘုံ
အနက် ငရဲဘုံတွင် ငရဲသားအဖြစ် ကျ
ရောက်ပြီး ငရဲခံရမည်ကို လွန်စွာ စိုးကြောက်၏။
ပြုမိမှားသည့် ကံမှားများကြောင့်
ပန်းချီဆရာမှာအကြောက်လွန်ကာဇော ချွေးများပင် ပြန်လာ၏။
မင်းဗန္ဓုစေတီကြီးမှယူဆောင်လာ
သည့် ဇော်ဂျီလိုလို အရုပ်ကြီးကိုပင်
မကြည့်ရဲတော့ချေ။
ဤဇော်ဂျီအရုပ်ကြီးကို သူ့အနီး
တွင်မထားလိုတော့။
ရုတ်ခြည်းပင် ပန်းချီဆရာမှာ မျက် နှာပင် မသစ်တော့ဘဲ သူ့အိမ်နှင့် ဆယ် အိမ်ကျော်တွင်ရှိသောဘုန်းကြီးကျောင်း ရေကန်ကြီးသို့ ယူဆောင်ကာ သွား ရောက်လွှင့်ပစ်လိုက်လေတော့၏။
ပန်းချီဆရာကိုသော်တာမှာဇော်ဂျီ လိုလိုအရုပ်ကြီးမရှိတော့၍စိတ်ထဲတွင်
အေးချမ်းသွားလေတော့၏။
သူများ ပစ္စည်းဥစ္စာကို ခိုးယူခြင်းမှ ရှောင်ကြဉ်နိုင်တော့မည် ဖြစ်၍လည်း ပန်းချီဆရာ၏စိတ်အစဉ်မှာဝမ်းသာခြင်း
ဖြစ်မိလေတော့၏။
သို့သော်ဇော်ဂျီလိုလူကြီး၏အစွမ်း
ဖြင့် ခိုးယူထားသော ရွှေငွေရတနာနှင့်
ရွှေချောင်းများကိစ္စကိုစဉ်းစားကြည့်ပြန် တော့ ဦးနှောက်ခြောက်ရပြန်၏။ ဤရွှေငွေရတနာတွေကိုပဇာလုပ်ရမည်နည်း။
ဤသို့ဖြင့်အနောက်ဂေါ်ယာကျွန်း သို့နေလုံးကြီးဝင်သွားတော့၏။
ပန်းချီဆရာကိုသော်တာမှာ လမ်း
ထိပ်ရှိ ရတနာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သို့သွား၏။
နံနက်တိုင်း တွေ့ဆုံနေကျ ပုတီး သမားအုပ်စု တရားသမားအုပ်စုနှင့် ပုတီးစိပ်ခြင်းအကျိုး၊ ဝိပဿနာအကျိုး များဆွေးနွေးဖြစ်ကြပြောဆိုဖြစ်ကြ၏။ ပုတီးသမားအုပ်စုမှ ဘိုးဘိုးအောင် တို့၊ ဘိုးမင်းခေါင်တို့ အကြောင်းများ
ပြောဆိုငြင်းခုံကြသလိုဝိပဿနာသမား အုပ်စုမှာလည်း မြင်းခြံ စွန်းလွန်းဆရာ တော်ကြီး ဦးကဝိနှင့် စာပေမတတ် မြောက်ပေမယ့်စေတနာနှင့် သဒ္ဓါတရား ကြောင့် ရဟန္တာဖြစ်သွားပုံ အကြောင်း

များ၊ လယ်တီဆရာတော်ကြီးနှင့် ဘုန်း
တော်ကြီးဦးသီလတို့၏သီလ၊သမာဓိနှင့်
ပညာအကြောင်းများ ဆွေးနွေးပြောဆို
ဖြစ်ကြ၏။
ဤသို့ဖြင့်ပန်းချီဆရာကိုသော်တာ မှာ စိတ်၏လွတ်လပ်ခြင်း၊ စိတ်၏ ချမ်း မြေ့ခြင်းတို့ဖြင့် ပန်းချီဆွဲခြင်းအလုပ်ဖြင့် တစ်နေကုန် တစ်မိုးချုပ်ခဲ့လေ၏။ ဗို လ် ချုပ် အောင် ဆန်းနှင့် ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်တို့ သားအဖ နှစ်ယောက်၏ ဆီဆေးပန်းချီကားကြီး နှစ်ချပ်ကို စိတ်ပါလက်ပါ ရေးဆွဲခဲ့၍လည်း ဘုရားရှိခိုးခြင်း ကုသိုလ်ရေး
ဘာဝနာ အလုပ်ပင်မပြုနိုင်ခဲ့ချေ။ ပန်းချီဆရာ ကိုသော်တာ၏ အိမ် တိုင်ကပ်နာရီကြီးမှ “ဒင် – ဒင် – ဒင်” ဟူ သော တစ်ဆယ့်နှစ်ချက်တိတိ အချက် ပေးသံ ထွက်ပေါ်လာသည်နှင့် တစ်ပြိုင် တည်းပင် ကိုသော်တာ၏ အိမ်တံခါး ပေါက်မှ ရေများစိုရွှဲနေသော ဇော်ဂျီလို
လူကြီး တက်ရောက်လာကာ ပန်းချီ ဆရာ ကိုသော်တာကို လှုပ်၍နိုးတော့
၏။
ဤအကြိမ်တွင် ပန်းချီဆရာမှာ

အမှန်တကယ်ပင် လူကိုယ်တိုင် နိုးထ
လာ၏။ အိပ်မက်တွင်းမှာသာ တွေ့ဆုံ
နေကျဇော်ဂျီလိုလိုလူကြီးကိုတွေ့လိုက်
ရ၍ လွန်စွာအံ့ဩခြင်းကြီးစွာ ဖြစ်ပြီး
ထိတ်လန့်သွားမိ၏။
ပန်းချီဆရာမှာ ခိုးထားသော ရွှေ၊
ငွေ၊ ရတနာ ပစ္စည်းတွေကို မလိုချင်
ကြောင်း၊ဇော်ဂျီလိုလိုလူကြီးမှာကျေးဇူး ရှင်လေးကိုကျေးဇူးဆပ်ခြင်းဖြစ်၍သုံးပါ
စွဲပါဟု ပြော၏။
ဤတွင် အငြင်းအခုံ၊ အတိုက်အခံ
ဖြစ်ကာ ရန်ဖြစ်သည်အထိ ဖြစ်ပွား၍
ပန်းချီဆရာ ကိုသော်တာနှင့် ဇော်ဂျီလို
လူကြီးတို့နှစ်ယောက် သတ်ပုတ်ထိုး
ကြိတ်ကြတော့၏။
ဤတွင် ဇော်ဂျီလိုလူကြီး၏ ထိုး
ကြိတ်မှုကိုပန်းချီဆရာကိုသော်တာခံရ
သော်လည်းပန်းချီဆရာကိုသော်တာ၏
ထိုးကြိတ်ကန်ကျောက်မှုကိုမူ ဇော်ဂျီ လိုလို လူကြီးအား ထိခြင်း၊ မှန်ခြင်း၊ နာ
ကျင်စေခြင်း အလျဉ်းမရှိချေ။
အချိန်ကြာလာသည့်အမျှ ပန်းချီ ဆရာကိုသော်တာမှာလက်ပန်းကျလာ
သလိုအသားအရေတို့မှာလည်းနာကျင်

မှု ဝေဒနာကို မခံစားနိုင်၍ ဇော်ဂျီလို လူကြီးအားအရှုံးပေးလက်မြှောက်လိုက်
ရလေတော့၏။
“ကျေးဇူးရှင်လေးကျုပ်ကိုရေထဲက
ပြန်ဆယ်ပါ။ ကျုပ်ရေတွေ မွန်းလှပြီ”
ပန်းချီဆရာ ကိုသော်တာမှာ စဉ်း
စားရ ခက်သွား၏။
“ဆယ်မယ် မဟုတ်လား-ကျေးဇူးရှင်လေး”
ကိုသော်တာမှာ ရေများစိုရွှဲနေ
သည့် ဇော်ဂျီလို လူကြီးအားကြည့်ကာ
ကရုဏာသက်သွားမိပြီး ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်မိ၏။
ပန်းချီဆရာကိုသော်တာမှာအမှန်
တကယ်ပင် ရွာဦးရေကန်အတွင်း လွင့် ပစ်ထားခဲ့သော ဇော်ဂျီလိုလို အရုပ်ကြီး အား သွားရောက်ဆယ်ယူခဲ့၏။ ရေများ
သုတ်ကာ နဂိုနေရာတွင် ပြန်၍ထောင်
ထားပေးလိုက်၏။
သို့သော် – ပန်းချီဆရာမှာ ညတိုင်း
ဘုရားရှိခိုး၏၊ တရားထိုင်၏။
ထို့ကြောင့် ဇော်ဂျီလိုလို လူကြီးမှာ
ပန်းချီဆရာထံလာရောက်၍နိုးခြင်းမပြုနိုင်ခဲ့ချေ။
ဇော်ဂျီလိုလိုလူကြီးနှင့်ပတ်သက်၍ မည်သို့ပြုလုပ်ရမည်ကို စဉ်းစား၏။ စဉ်း

စားပြီးသော် အဖြေတစ်ခုရခဲ့တော့၏။ ပန်းချီဆရာမှာ ဇော်ဂျီလိုလို အရုပ်
ကြီးအား တွေ့ရှိစဉ်က ပတ်ထားသော
အင်းချပ် ပေရွက်များကို ပြန်ရှာ၏။ ပေ
ရွက်အင်းချပ်များကို ရရှိခဲ့သည့်အခါ
တွင်တော့ ဇော်ဂျီလို အရုပ်ကြီးအား ပြန်
၍ပတ်၏။ ပြီးသော် သစ်သားသေတ္တာ
လေးအတွင်း ပြန်၍ထည့်ကာ မင်းဗန္ဓု စေတီကြီးအရှေ့ဘက်တွင် မြေကြီးများ
တူးကာ ပြန်၍မြှုပ်လိုက်လေတော့၏။
တစ်ရက် … နှစ်ရက်။ တစ်ပတ်… နှစ်ပတ်၊
အချိန်တွေ ကြာညောင်းခဲ့သော် လည်းပန်းချီဆရာကိုသော်တာထံဇော် ဂျီလိုလူကြီးရောက်မလာခဲ့တော့ချေ။
ဇော်ဂျီလိုလူကြီး အစွမ်းနှင့် ခိုးယူခဲ့ သောရွှေငွေရတနာပစ္စည်းများကိုလည်း ပန်းချီဆရာ ကိုသော်တာမှာ ပုဂံဘုရား များ၊ စစ်ကိုင်းရိုးဘုရားများနှင့် မြန်မာ
ပြည်တစ်ဝှမ်းရှိ ဗုဒ္ဓရှင်တော်ဘုရား၏
ဓာတ်တော်များဖြင့်တည်ထားကိုးကွယ်
ခဲ့သောတန်ခိုးကြီးစေတီများကို ခွဲ၍ခွဲ၍ နာမည်အသီးသီးဖြင့်လှူဒါန်းလိုက်လေ
တော့၏။
ထိုမှ တစ်ဆယ့်ငါးနှစ်ခန့် အကြာ
တွင်တော့ ပန်းချီဆရာ ကိုသော်တာမှာ

ရသေ့လေး ပညာသာမိ ဘဝဖြင့် တော အနှံ့ တောင်အနှံ့သွားကာ တရားအား
ထုတ်၏။ တစ်ဖန် ထပ်မံ၍ ဆယ်နှစ်ခန့်
အကြာတွင်တော့ရသေ့အိုကြီးရှင်ပညာ
သာမိဖြစ်လာသောအခါတွင်တော့ သန်
လျင်မြို့ပါဒကြီးဘုရားကြီး၌နေ့အခါတွင်
အဓိဋ္ဌာန်ပုတီးစိပ်၍ ညအခါတွင်တော့
သတ္တဝါဝေနေယျများကိုမေတ္တာပွားကာ

နေထိုင်လျက်ရှိနေသည်ကိုယခုဤစာ
ဖတ်နေသည့်အချိန်တိုင်းတွေ့နိုင်၊ဆုံနိုင်
ပါကြောင်း ကျွန်ုပ် စာရေးသူ နန္ဒဝင်း
ကျော်ခေါင်မှ သတင်းကောင်းပါးအပ်
လိုက်ပါတော့သတည်း။
နန္ဒဝင်းကျော်ခေါင် (ခေတ္တလူ့ပြည်)

Zawgyi Version

“ေမွာ္ဝင္႐ုပ္”(စ/ဆုံး)
—————————
ကြၽႏ္ုပ္ စာေရးသူသည္ ရေသ့ႀကီး ဦးပညာသာမိဟုေခၚေသာ သူေတာ္စင္
ရေသ့ႀကီးတစ္ဦးႏွင့္ IDEA ျမင့္ဦး(နန္း
ေခါင္) ဗီဒီယိုထုတ္လုပ္ျဖန႔္ခ်ိေရးပိုင္ရွင္
ႏွင့္အတူ အာဠာဝေမွာ္အမည္ရွိ ဗီဒီယို
ဇာတ္ကားတစ္ကားကို သ႐ုပ္ေဆာင္
ေက်ာ္ေဇာဟိန္း၊ ေမနန္းေခါင္တို႔ႏွင့္ သန္ လ်င္ၿမိဳ႕၊ ပါဒႀကီးဘုရားသို႔ သြားေရာက္ ႐ိုက္ကူးစဥ္ ဆုံေတြ႕ ခဲ့ၾကဖူးပါ၏။
ကား႐ိုက္ေနစဥ္ ကြၽႏ္ုပ္မွာ ဝတၳဳ၊ ဇာတ္ၫႊန္း၊ ဒါ႐ိုက္တာအျဖစ္ ေဆာင္
႐ြက္ေနျခင္း ျဖစ္ပါ၍ ေန႔ခင္းပိုင္းအခ်ိန္
မ်ားတြင္ အားလပ္ျခင္း မရွိခဲ့ပါေခ်။
ထို႔ေၾကာင့္ ပညာသာမိဟု ေခၚေသာ
သူေတာ္စင္ရေသ့ႀကီးကို သြားေရာက္
ေတြ႕ဆုံစကားေျပာႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့ပါေခ်။
ညပိုင္း Nigh Scence မရွိေသာညမ်ား
တြင္ ကြၽႏ္ုပ္ စာေရးသူႏွင့္ IDEA ျမင့္ဦး
တို႔ႏွစ္ေယာက္ရေသ့ႀကီးဦးပညာသာမိ
ထံသို႔ သြားေရာက္ ေတြ႕ ဆုံ ခဲ့ၾကပါ
သည္။
ဒကာႀကီးက ဝတၳဳဇာတ္လမ္းေတြ
ေရးတယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုဝတၳဳ ဇာတ္
လမ္းမ်ိဳးေတြ ေရးတာလဲ။ ထူးထူးဆန္း
ဆန္းဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေတြကိုဗီဒီယိုၾကည့္
ပရိသတ္ေတြက ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾက
ေတာ့ထုတ္လုပ္သူေတြကလည္းအဲဒီလို
ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေတြကို အေလးေပးၿပီး
ရွာေဖြေရးသားျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္
ဘရေသ့ႀကီး”
ဤ၌ ဦးပညာသာမိဟုေခၚေသာ
ရေသ့ႀကီး၏မ်က္ႏွာတြင္လြန္စြာခန႔္ညား
တည္ၾကည္ေသာအၿပဳံးတစ္ပြင့္ပြင့္သြား
ပါသည္။ တစ္နည္းဆိုရေသာ္ ထူးဆန္း
ေသာအၿပဳံးတစ္ပြင့္ဟုလည္းအဓိပၸာယ္
ဖြင့္ဆိုပါရေစ…။
ဂမၻီရဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေပါ့ဟုတ္စ။
ဟုတ္ – ဟုတ္ပါတယ္ – ဘရေသ့ႀကီး။
က်ဳပ္ဘဝမွာ ရေသ့ႀကီး ဘဝနဲ႔
ေတာအႏွံ႔ေတာင္အႏွံ႔တရားအားထုတ္
ၿပီးမျပဳခဲ့စဥ္ကဒကာႀကီးေျပာတဲ့ထူးထူး
ဆန္းဆန္းဂမၻီရအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုႀကဳံဆုံခဲ့ရဖူးတယ္။

အဲဒီတုန္းကက်ဳပ္ဘဝမွာေလာကီ
သာ အဓိက၊ ေလာကီသာ ပထမဦးစား
ေပးဆိုရင္ၿပီးေတာ့ငရဲလည္းမေၾကာက္၊
ဘာသာေရးဆိုတာလည္းဦးထိပ္မထား
တဲ့အႏၶပုထုဇဥ္တစ္ေယာက္ဘဝမ်ိဳးကို
အေလးထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆိုရင္
က်ဳပ္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြနဲ႔ အႀကီး
အက်ယ္ ႀကီးပြားေနေလာက္ၿပီ ဒါ႐ိုက္တာႀကီး။
ေအာ္ – ဘရေသ့ႀကီး- ဘရေသ့
ႀကီးရဲ႕စကားကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ေျပာတာ
မဟုတ္ပါဘူး။ အႏၶပုထုဇဥ္ရဲ႕ သေဘာပါခင္ဗ်ာ။
တရားေလးကိုအက်ဥ္းေလးေျပာျပေပး
အႏၶပုထုဇဥ္ဆိုတာက အႏၶဆိုတာ အကန္းေပါ့ကြယ္။ ပညာမ်က္စိကန္းေန တဲ့လူေတြကိုေခၚတာေပါ့။ ျမင္တဲ့အေပၚ
မွာ ေဒါသ၊ ေလာဘ၊ ေမာဟ၊ ၾကားတဲ့
အေပၚမွာလည္းေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ
ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ အာ႐ုံေျခာက္ပါးမွာ ေလာဘ – ေလာဘမွန္းမသိ၊ ေဒါသ- ေဒါသမွန္းမသိ၊ ေမာဟ-ေမာဟမွန္း မသိနားမလည္ခဲ့သူေတြကိုအႏၶပုထုဇဥ္
လို႔ ေခၚတာေပါ့ကြယ္။
သေဘာေပါက္ပါၿပီ – ဘရေသ့ ႀကီး။ ဘရေသ့ႀကီး ေျပာျပမယ့္ ဂမၻီရ

ဇာတ္လမ္းေလးေျပာျပပါဦး။ က်ဳပ္ဘဝရဲ႕ အဦးအစက ပန္းခ်ီ ဆရာ ဒါ႐ိုက္တာႀကီးရဲ႕။
ကြၽႏ္ုပ္ စာေရးသူႏွင့္ IDEA ျမင့္ဦး တို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ ရေသ့ႀကီးသည္
ပန္းခ်ီဆရာဆို၍အံ့ဩသြားခဲ့ေလ၏။ ပန္းခ်ီဆရာဘဝမွာ ရွစ္မိုင္ စိန္ပန္း ၿမိဳင္ရပ္ကြက္မွာေနတဲ့ပန္းခ်ီထြန္းစိန္တို႔
ကန္ေတာ္ကေလးလမ္းတစ္ရာ့ငါးဆယ္
မွာေနတဲ့ ပန္းခ်ီ ေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္းတို႔နဲ႔
ပန္းခ်ီသမားခ်င္းဆိုေတာ့ ရင္းႏွီးခဲ့ၾက
ဖူးတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ဘုတ္
ႀကီးေတြ ဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာေတြေပါ့။
ဘရေသ့ကေတာ့ ဆီေဆးနဲ႔ ပိတ္ဘုတ္
အႀကီးအေသးေတြကို ကိုယ္တိုင္က်က္
ၿပီး ကိုယ္တိုင္ေရးဆြဲ၊ ကိုယ္တိုင္ ျပခန္း
ခ်ိတ္တဲ့အထိ ပန္းခ်ီနဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္း
ေက်ာင္း ျပဳခဲ့ဖူးတယ္။
ကြၽႏ္ုပ္မွာ ရေသ့ႀကီး၏ ဘဝ တစ္ စိတ္တစ္ေဒသကိုသိလိုက္ရ၍ေၾကးစား
ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ပင္ ရပ္
တည္ခဲ့ေၾကာင္း သိရွိလိုက္တာ ပို၍ပင္
အံ့ဩခဲ့ရေလ၏။
တစ္ေန႔ေတာ့ ေ႐ႊျပည္သာၿမိဳ႕နယ္
ပန္းၿခံတစ္ဆယ္ေျခာက္ဆိုတဲ့ရပ္ကြက္
ေလးမွာေနတဲ့ ကိုျမသိန္းဆိုတဲ့ အသိ

မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး မင္းဗႏၶဳဆိုတဲ့ ေစတီႀကီးတစ္ဆူကို ဆီ
ေဆးနဲ႔ ပန္းခ်ီသြားဆြဲဘူးတယ္ ဒါ႐ိုက္
တာႀကီးရဲ႕။
ေအာက္ပါအေၾကာင္းအရာ အျဖစ္ အပ်က္တို႔သည္ပင္ ဦးပညာသာမိဟု ေခၚေသာ ရေသ့သူေတာ္စင္ႀကီး တစ္
ေယာက္မွေျပာျပခဲ့ေသာအျဖစ္မွန္ဘဝ ဇာတ္ေၾကာင္းတစ္ပုဒ္ပင္ ျဖစ္ပါေလ၏။
ဤသည္ကိုပင္ ကြၽႏ္ုပ္ စာေရးသူမွ
ေမွာ္ဝင္႐ုပ္ အမည္သညာေပးကာ ဂမၻီရ ေလာက မဂၢဇင္းႀကီးသို႔ ေရးသားေပး ပို႔လိုက္ရပါေၾကာင္း..။ UV
ဦးပညာသာမိဟု ေခၚေသာ ရေသ့ ႀကီး၏ လူဝတ္ေၾကာင္ နာမည္သည္
ကား ဦးေသာ္တာဟု ေခၚတြင္ေလ၏။ ငယ္႐ြယ္စဥ္ ပန္းခ်ီဆရာေလး ဘဝမွာ ေတာ့ကိုေသာ္တာဟုေခၚၾက၏။
ကိုေသာ္တာ ေနတာက ေ႐ႊျပည္ သာတံတားႀကီးရဲ႕မိုင္ႏွစ္ဆယ္ကားမွတ္
တိုင္။ ၎မွတစ္ဆင့္ အလယ္႐ြာဆိုတဲ့ ႐ြာႀကီးတစ္႐ြာမွာ တစ္ကိုယ္တည္းေန တဲ့လူပ်ိဳႀကီး ပန္းခ်ီဆရာဘဝျဖင့္ ေန၏။ အပူအပင္မရွာလိုေသာေသာကၿငိမ္းလို

သည့္ လူပ်ိဳႀကီး ျဖစ္၏။ ကိုေသာ္တာ၏
အိမ္သည္ပ်ဥ္ေထာင္လုံးခ်င္းအိမ္ေလး
ျဖစ္၏။ပန္းခ်ီခန္းသီးသန႔္ရွိ၏။ တစ္ကိုယ္
တည္းသမား လူပ်ိဳႀကီးပီပီ အိမ္အတြင္း
ခန္းသည္ကား ရႈပ္၏၊ ပြ၏။ ဤအရပ္ ေဒသ၌ေႁမြသာရွိမည္ဆိုပါက ေႁမြဝင္၍ ေခြမွာပင္ ေၾကာက္ရ၏။ ထိုေန႔ကပန္းခ်ီဆရာ၏သူငယ္ခ်င္း (ေ႐ႊျပည္သာ) ပန္းၿခံတစ္ဆယ့္ေျခာက္
မွကိုျမသိန္းစက္ဘီးဆိုင္ကယ္ေလးျဖင့္
ေရာက္လာ၏။ မင္းမာန္ႏုေစတီႀကီးသို႔
Out-Doorပန္းခ်ီဆြဲလိုသည္ဆို၍ပန္းခ်ီ
ဆရာကိုေသာ္တာအားလာေရာက္ေခၚ
ျခင္း ျဖစ္၏။ မင္းမာန္ႏုေစတီ၏အမည္
သည္အရပ္အေခၚအလြယ္ေခၚျခင္းျဖစ္၏။
အမွန္ေတာ့မင္းဗႏၶဳျဖစ္၏။ မင္းဗႏၶဳ အမည္ရွိ စစ္သူႀကီးတည္ေသာ ေစတီ
ႀကီးျဖစ္၏။ပန္းခ်ီဆရာကိုေသာ္တာႏွင့္
လာေရာက္ေခၚေဆာင္သူကိုျမသိန္းတို႔
ႏွစ္ေယာက္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္၏။
ခ်ိဳဆိမ့္ တစ္ေယာက္တစ္ခြက္၊ အီၾကာ ေကြးႏွင့္ ဝမ္းဗိုက္တြင္း စီးေမ်ာေစကာ
ဝမ္းမီးၿငိမ္းသတ္ၿပီးသကာလကိုျမသိန္း
၏ စက္ဘီးဆိုင္ကယ္ေလးျဖင့္ မင္းဗႏၶဳ ေစတီႀကီးသို႔ထြက္ခဲ့ၾကေတာ့၏။

မင္းဗႏၶဳေစတီႀကီးသည္ ဝါးတစ္ရာ ျမစ္ကမ္းနဖူးတြင္တစ္ခ်ိန္ေသာအခါက
တည္ရွိခဲ့ၿပီးတည္ရွိခဲ့စဥ္အခါကဝါးတစ္
ရာျမစ္(လႈိင္ျမစ္) အငူစြန္းတစ္ခုေပၚတြင္
တည္ရွိခဲ့ကာ ျမစ္အတြင္းမွ ငါးမ်ားက
ပူေဇာ္ၾကသျဖင့္ ငါးမ်ား ပူေဇာ္ေသာ ေစတီ (သို႔မဟုတ္) ပကစြန္းေစတီဟု မြန္ဘာသာျဖင့္ ေခၚဆိုခဲ့၏။
သကၠရာဇ္ ကိုးရာ့ခုနစ္ဆယ္ ျပည့္
ႏွစ္တြင္ ငလ်င္ လႈပ္ခတ္မႈေၾကာင့္ မင္း ဗႏၶဳေစတီႀကီးျမစ္အတြင္း ၿပိဳက်ပ်က္စီးသြားရသည္။
ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၂၈ – ခုႏွစ္
ေရာက္ေတာ့ဝါးတစ္ရာ႐ြာမွကိုေမွာ္ရန္
ႏွင့္ ကိုေမွာ္ညီအမည္ရွိ ညီအစ္ကို ႏွစ္
ေယာက္မွဘုရားငုတ္တိုကိုေဖာ္၍ေစတီ
အတြင္းမွ ဌာပနာမ်ားကိုယူကာ ယခု
တည္ရာတြင္ ဆက္လက္တည္ထားခဲ့
ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။
ထိုေစတီႀကီးကို ကိုေသာ္တာႏွင့္
ကိုျမသိန္းတို႔ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ နံနက္ ရွစ္
နာရီဝန္းက်င္ ျဖစ္၏။ ကိုေသာ္တာကို
မင္းဗႏၵေစတီႀကီး ပုရဝုဏ္အတြင္း ဖို႔
ထားခဲ့ၿပီး ကိုျမသိန္းမွာ သူ၏ ဆိုင္ကယ္
ေလးစီးကာ ျပန္သြားခဲ့ေတာ့၏။

ကို ေသာ္တာမွာ ေစတီႀကီး၏ ပရဝုဏ္အတြင္းမွေန၍ ရႈခင္းရႈကြက္
ေကာင္းရာကိုၾကည့္၍ Boundအက်ယ္
ဆြဲရေကာင္းႏိုး၊ ေစတီႀကီး၏ အျပင္မွ
ထြက္ကာ ၾကည့္ရႈျပန္၏။ Bound
အက်ယ္ ဆြဲရေကာင္းႏိုး ဆုံးျဖတ္ရခက္
ေနစဥ္ေစတီႀကီး၏အုတ္စီး႐ိုးအေဟာင္း
အျမင္းႀကီးကို Ford ground ထားကာ
ေနာက္ခံေကာင္းကင္ အျပာႏုခံ၍မင္း
ဗႏၶဳေစတီပုံႀကီးကို စတင္ဆြဲရန္ စကက္
ေကာက္ေၾကာင္းလိုက္ေတာ့၏။
ကိုေသာ္တာမွာ ပန္းခ်ီေကာက္
ေၾကာင္းလိုက္၍ ၿပီးခ်ိန္မွာပင္ လက္မွ ပတ္ထားေသာစက္နာရီအစုတ္ကေလး
အား ၾကည့္လိုက္ရာ နံနက္ဆယ့္တစ္
နာရီခြဲၿပီးသြားၿပီ ျဖစ္၏။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကိုျမသိန္းမွာ ထမင္းခ်ိဳင့္ကေလးျဖင့္ ထမင္းလာပို႔၏။ ထမင္းပို႔ၿပီးၿပီးေသာ္ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးယူ ကာ ျပန္၏။ ေကာက္ေၾကာင္းလိုက္ၿပီး ေသာ ပန္းခ်ီပုံၾကမ္းကို ကိုေသာ္တာမွာ ႐ုပ္လုံးႂကြေစဖို႔ ပန္းခ်ီဈာန္သြင္းၿပီး ဉာဏ္ကြန႔္ျမဴးေတာ့၏။ ပန္းခ်ီဘုတ္ကို လည္း က်က်နနျပင္၍ ေထာင္၏။ ဤ တြင္ပန္းခ်ီဘုတ္၏ေထာင့္တိုင္တြင္ေျမ

ႀကီးထဲေထာင့္စြန္းေလးတစ္ခုထြက္ေန
၍ေျမႀကီးေလး အနည္းငယ္ကို ယက္၍
ဖယ္၏။ ေျမႀကီးအနည္းငယ္ကိုယက္၍
ဖယ္ခါမွေထာင့္စြန္းထြက္ေနေသာအရာ
သည္အနံေျခာက္လက္မ၊ အလ်ားတစ္
ေပခန႔္ရွိေသာ သစ္သားေသတၱာ ေလး
ျဖစ္ေနေလ၏။ ထူးဆန္းသည္မွာ သစ္
သားေသတၱာေလးမွာ သံတစ္ခ်က္၊ ပတၱာတစ္ခ်က္မွဆြဲႏွက္ထားျခင္းမေတြ႕
ရေခ်။ ေရွးေဟာင္းေသတၱာေလးတစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟုယူဆမိေလ၏။
ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေသာ္တာမွာ ေျမ ႀကီးထဲ နစ္ျမဳပ္ေနခဲ့ေသာ သစ္သား ေသတၱာေလးကိုညေနပန္းခ်ီဆြဲၿပီးအိမ္ ျပန္ခ်ိန္တြင္ ယူေဆာင္သြားၿပီး.. အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါတြင္ မွစိတ္ေအးလက္ေအးဖြင့္ၾကည့္မည္ဟု
လည္း စိတ္တြင္း ေတးမွတ္ထားလိုက္၏။

ဤသို႔ျဖင့္ ညေန ေနညိဳခ်ိန္တြင္ စက္ဘီးဆိုင္ကယ္ေလးျဖင့္မိတ္ေဆြႀကီး ကိုျမသိန္း ေရာက္လာ ေရာက္ရွိလာၿပီး အလယ္႐ြာႀကီးသို႔ပန္းခ်ီဆရာကိုေသာ္

တာကိုျပန္ပို႔ေပး၏။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္၍ဧည့္ဝတ္ျပဳၿပီးခ်ိန္တြင္ကိုျမသိန္း ေ႐ႊျပည္သာသို႔ ျပန္၏။
ကိုေသာ္တာမွာ ညစာ ထမင္းစား
၏။ ေရေႏြးၾကမ္းကို ဓာတ္ဘူးထဲသို႔
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ ယူလာၿပီျဖစ္၍
ေခတၱနားခ်ိန္တြင္ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္
၏။ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ေတာ့မွမင္းဗႏၶဳ
ေစတီႀကီးအနီးေျမႀကီးထဲမွတူးေဖာ္ယူ
ေဆာင္လာေသာ သစ္သားေသတၱာ
ေလးကို သတိရ၏။ ဖြင့္၍ ၾကည့္မည္ဟု စိတ္ကူးကာ ေသတၱာေလးကိုယူ၏။ ေသတၱာေလးမွာေရွးေဟာင္းသစ္ သားေသတၱာေလးျဖစ္၏။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ား စြာေျမႀကီးထဲတြင္ၾကာျမင့္ခဲ့၍ေသတၱာ
ေလးမွာ ေရဒဏ္၊ ေျမဒဏ္ေၾကာင့္
ေဆြးျမည့္လုနီး ျဖစ္၏။ ကိုေသာ္တာမွာ
ေသတၱာေလး၏အဖုံးကို ေဆာက္ေလး
တစ္လက္ယူကာ ထု႐ိုက္ဖြင့္လိုက္၏။
ေသတၱာေလးပြင့္သြား၏။
ေသတၱာေလးအတြင္းတြင္ ေတြ႕ လိုက္ရသည္ကားေပ႐ြက္မ်ားတြင္အင္း
ကြက္မ်ား ေရးဆြဲ၍ အင္းကြက္ေရးဆြဲ
ထားသည့္ေပ႐ြက္မ်ားျဖင့္လိမ္က်စ္ကာ ပတ္ထားေသာ လူ႐ုပ္တစ္႐ုပ္ကို ေတြ႕ လိုက္ရေလေတာ့၏။

ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေသာ္တာမွာ ဆီ ေဆး၊ ေရေဆးျဖင့္ ပန္းခ်ီေရးဆြဲျခင္း၊ ပုတီးစိပ္ တရားထိုင္ျခင္း အလုပ္မ်ားကို သာ နိစၥဓူဝ လုပ္တတ္သူမို႔ အင္းကြက္ ေပ႐ြက္တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ နလပိန္းတုံး သက္သက္သာျဖစ္ေလေတာ့၏။ ေသတၱာေလးထဲမွ ရရွိခဲ့ေသာ အ႐ုပ္မွာလည္းထူးဆန္းလွ၏။ လက္ထဲ
တြင္ ေတာင္ေဝွးလိုလို အရာတစ္ခုကို ကိုင္ေဆာင္ထားသလို ေခါင္းတြင္ ေဇာ္ ဂ်ီလိုလိုဦးထုပ္တစ္လုံးကိုေဆာင္းထားေလ၏။
သို႔ေသာ္-ေဇာ္ဂ်ီကားမဟုတ္။
ပဇာ႐ုပ္နည္းဟူသည္ကိုကား ပန္း
ခ်ီဆရာမသိ-မသိ…။
ပန္းခ်ီဆရာမွာတစ္ေန႔လုံးစက္ဘီး ဆိုင္ကယ္ေလးျဖင့္ ေ႐ႊျပည္သာမင္းဗႏၶဳ ေစတီႀကီးသို႔ ပန္းခ်ီ သြားေရာက္ေရးဆြဲ ၿပီး ဗာရီရအလုပ္မ်ား လုပ္ကာ ေမာပန္း ေနၿပီမို႔ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ နာရီမွာ ကိုးနာရီခြဲေနၿပီျဖစ္၍ဖ်ာေလးကို ခင္း၊ ျခင္ေထာင္ေလးေထာင္ကာ ေခါင္းအုံး ေပၚေစာင္းခ်လိုက္သည္ႏွင့္ေမာေမာႏွင့္ အိပ္၍ေပ်ာ္သြားေလေတာ့၏။
ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေသာ္တာ၏ အိမ္
အလယ္တိုင္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ

တိုင္ကပ္နာရီႀကီးမွာ ညတစ္နာရီတိတိ ကိုၫႊန္ျပေန၏။
ထိုအခ်ိန္တြင္ပန္းခ်ီဆရာကိုေသာ္ တာ၏ျခင္ေထာင္ကိုမ.၍ဖြင့္လိုက္ေသာ
အက်ႌအနီႏွင့္ ရွမ္းေဘာင္းဘီအနီႀကီး
ဝတ္ဆင္ထားေသာလူႀကီးတစ္ေယာက္
သည္ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေသာ္တာကို လႈပ္၍ႏႈိး၏။
ပန္းခ်ီဆရာမွာအိပ္မႈန္စုံမႊားျဖင့္ ႏႈိးထလာ၏။
ႏိုးႏိုးခ်င္းပင္ သူ၏အိပ္ရာေဘးတြင္ ထူးထူးဆန္းဆန္း လူႀကီးတစ္ေယာက္
ကို ျမင္ေတြ႕ကာ လြန္စြာအံ့ဩသြား၏။ သို႔ေသာ္ – ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေသာ္ တာမွာ အာေစးထည့္ခံထားရသည့္ လူ တစ္ေယာက္ပမာစကားေျပာဆို၍ကား မရ။ဝိညာဥ္သာလွ်င္ျဖစ္၏။ ပန္းခ်ီဆရာ၏ ႐ုပ္ခႏၶာႀကီးမွာ အိပ္ရာတြင္း၌ အိပ္
ရက္သာလွ်င္ က်န္၏။

လူႀကီးမွာ ကိုေသာ္တာကို ၿပဳံးျပ
ေက်းဇူးရွင္ေလးကြၽန္ေတာ္နဲ႔လိုက္
ခဲ့ပါ။ ေက်းဇူးရွင္ေလးကို ေ႐ႊေငြရတနာ
ေတြနဲ႔ ေက်းဇူးဆပ္ပါရေစ။ လူႀကီးမွာ စကားအဆုံးေရွ႕မွ ဦး ေဆာင္ထြက္၏။ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေသာ္

တာကို လူႀကီး၏ ေတာင္ေဝွးျဖင့္ တို႔ထိ လိုက္သည္ႏွင့္ ကိုေသာ္တာ ေမ့ေျမာ သြားေတာ့၏။
ကိုေသာ္တာ သတိရလာခ်ိန္တြင္
ကား ပန္းခ်ီဆရာမွာ လြန္စြာမွ ခန႔္ညား
လွေသာတိုက္အိမ္ႀကီးတစ္လုံး၏အဝင္
အဝ သံဘာဂ်ာတံခါးႀကီး တစ္ခ်ပ္ေရွ႕
ေရာက္ေနေလ၏။ သံဘာဂ်ာတံခါးႀကီး
ကိုေဇာ္ဂ်ီလိုလူႀကီးကသူ၏ေတာင္ေဝွး
ေလးနဲ႔ ထိ႐ုံေလး ထိလိုက္တာနဲ႔ ခ်ပ္ဆို
ေသာအသံေလးထြက္လာၿပီး အဂၤလန္
ႏိုင္ငံလုပ္အာမခံေသာ့ႀကီးပြင့္သြားေလ၏။
သံဘာဂ်ာတံခါးႀကီးကိုလည္းသူ၏
ေတာင္ေဝွးေလးျဖင့္ ထိ႐ုံေလးထိကာ တြန္းဖယ္လိုက္သည္ႏွင့္ သံဘာဂ်ာ တံခါးႀကီးႏွစ္ဖက္စလုံးမွာပြင့္ထြက္သြားေလ၏။
ေဇာ္ဂ်ီလို လူႀကီးမွာ တိုက္ႀကီး၏ အတြင္းခန္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါပန္းခ်ီ
ဆရာကိုလက္ယပ္ေခၚ၏။ အခန္းတစ္ခု
အတြင္း၌ကား သူေဌးလင္မယားႏွစ္
ေယာက္မွာ ေမြးပြေစာင္ႀကီးၿခဳံကာ အိပ္
စက္ေနသည္ကိုေတြ႕ရ၏။
ေဇာ္ဂ်ီလိုလူႀကီးမွာပန္းခ်ီဆရာကိုေခၚျပန္၏။

ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ ေဇာ္ဂ်ီလို
လူႀကီးသည္ အိပ္ေနေသာ သူေဌးလင္
မယား၏ေခါင္းရင္းတြင္ရွိေနေသာ မီးခံ
ေသတၱာႀကီးတစ္လုံးကိုသူ၏ေတာင္ေဝွး
ျဖင့္ထိုးလိုက္ရာမီးခံေသတၱာ၏လွ်ိဳ႕ဝွက္
နံပါတ္မ်ားသည္အလိုအေလ်ာက္လည္
ကုန္ၾကကာ မီးခံေသတၱာ တံခါးသည္ လည္း အလိုအေလ်ာက္ပင္ ပြင့္ထြက္ သြားေလေတာ့၏။
ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေသာ္တာ တစ္ ေယာက္လြန္စြာအံ့ဩသြား၏။ ပန္းခ်ီဆရာေတြ႕လိုက္ရသည္ကား မီးခံေသတၱာ ပထမထပ္တြင္ ေ႐ႊမ်ား၊ စိန္မ်ား၊ ပုလဲမ်ား အထပ္လိုက္ ေတြ႕ရ
၏။
ဒုတိယထပ္တြင္မူ ျမန္မာႏိုင္ငံသုံး ေငြစကၠဴမ်ား အထပ္လိုက္ကို ႀကိဳးစည္း လ်က္ တစ္ထုပ္ခ်င္း ေတြ႕ရသလို ႏိုင္ငံ ျခားသုံး ေဒၚလာဟု ေခၚသည့္ ေငြစကၠဴ မ်ားကိုလည္းေတြ႕ရေလ၏။
ေအာက္ထပ္တြင္မူ ပတၱျမားလုံး ေခ်ာမ်ား တစ္ပြင့္ခ်င္း တစ္ပြင့္ခ်င္း ေငြ ယက္ေတာင္းကေလးမ်ားႏွင့္ေတြ႕ရေလေတာ့၏။
ေဇာ္ဂ်ီလို လူႀကီးမွာ ပန္းခ်ီဆရာ အား ယူခိုင္းေတာ့သည္။ သူကိုယ္တိုင္

မွာ ရတနာပစၥည္းမ်ားကို ထိျခင္း ကိုင္ ျခင္းပင္ မျပဳေခ်။
ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေသာ္တာမွာ စိန္ မ်ား၊ ပတၱျမားမ်ား၊ ေ႐ႊမ်ားကို ယူမည္ျပဳ
ေတာ့ အကုန္လုံး ယူခြင့္မျပဳေခ်။ တစ္
ဝက္သာယူခြင့္ျပဳ၍တစ္ဝက္ကိုသာမီးခံ
ေသတၱာထဲမွ ပန္းခ်ီဆရာမွာ ယူခဲ့ေလ၏။
စိန္၊ေ႐ႊ၊ပတၱျမားမ်ားကိုပန္းခ်ီဆရာ
လက္တြင္းထုတ္ကိုင္၍ သူေဌးလင္
မယားအခန္းအတြင္းမွထြက္၊တိုက္ႀကီး
၏အာမခံေသာ့အားျပန္ပိတ္ကာပန္းခ်ီ
ဆရာႏွင့္ ေဇာ္ဂ်ီလို လူႀကီးတို႔ ၿခံဝိုင္း
အျပင္သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေဇာ္ဂ်ီလိုလူ
ႀကီးမွာ ပန္းခ်ီဆရာအား သူ၏ ေဇာ္ဂ်ီ
ေတာင္ေဝွးေလးျဖင့္ ထိုးလိုက္ေလရာ
ပန္းခ်ီဆရာ ထိုေနရာမွာ ေမ့လဲက်သြား၏။
ပန္းခ်ီဆရာကိုေသာ္တာအိပ္ရာမွ
ႏိုးျခင္းသည္ သတိရလာျခင္းပင္ ျဖစ္ ေတာ့၏။ အိပ္မက္ မက္ခဲ့ျခင္းလား၊
တကယ္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းလား ဟူသည္ကို ေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေသာ္တာ တစ္
ေယာက္မသိရွိေခ်။
သို႔ေသာ္ – ညက ေဇာ္ဂ်ီလိုလို လူ
ႀကီးႏွင့္ သြားေရာက္ယူေဆာင္လာခဲ့

ေသာေ႐ႊေငြရတနာပစၥည္းမ်ားမွာပန္းခ်ီ ဆရာ၏ အိပ္ရာ၊ ေခါင္းရင္း၌ အထုပ္ လိုက္ ေတြ႕ရေလေတာ့၏။ ပန္းခ်ီဆရာကိုေသာ္တာမွာအံ့ဩ
၍မဆုံးေတာ့ေခ်။

သို႔ေသာ္ ဝမ္းသာျခင္းေတာ့ မျဖစ္
ထိုေန႔ကပန္းခ်ီဆရာမွာပန္းခ်ီေရး ဆြဲျခင္းလည္း မျပဳ၊ တစ္ေနကုန္ ဤေ႐ႊ
ေငြရတနာပစၥည္းေတြကိုပဇာလုပ္ရမည့္
နည္းဟု စဥ္းစား၏။ ထိုင္ကာ ၾကည့္၏။
ေဇာ္ဂ်ီလို လူႀကီးႏွင့္ သြားေရာက္ယူခဲ့
သည့္ တိုက္ႀကီးသည္ကား မည္သည့္
ၿမိဳ႕နယ္၊ မည္သည့္ ရပ္ကြက္တြင္ ရွိေနမွန္းမသိေခ်။
ပန္းခ်ီဆရာ စိတ္ရႈပ္ေထြးေနရေတာ့၏။
ထိုညကပန္းခ်ီဆရာမွာပုတီးသမား
မ်ားႏွင့္ ျပန္ဆုံ၏။ တရားသမားမ်ားႏွင့္
ပုတီးသမားသည္ အရဟံဂုဏ္
ျပန္ေတြ႕ၾက၏။
ေတာ္တစ္ဂါထာကို ပုတီးတစ္လုံးက် စိပ္
၍ဗုဒၶကိုပူေဇာ္လွ်င္ ပုတီးတစ္ပတ္၊ ဂုဏ္
ေတာ္ တစ္ရာ့ရွစ္ေခါက္ျဖစ္ကာ လိုရာ ဆႏၵၿပီးေျမာက္ေစႏိုင္သည္ဆိုၾက၊ေျပာ
ၾကကုန္၏။

ဝိပႆနာသမားကမူ ပုတီးစိပ္လို႔ အပါယ္စိတ္မခ်ရေသးဘူးပန္းခ်ီဆရာ၊
ဝိပႆနာတရားအားထုတ္မွအပါယ္က
လြတ္ႏိုင္ေၾကာင္း အဆိုတင္၏။ ပသို႔ဆိုေစ – ထိုညက ပန္းခ်ီဆရာ
ကိုေသာ္တာမွာ ဗုဒၶဘုရားရွင္အား ပန္း၊
ေရခ်မ္းကပ္ကာ ဂုဏ္ေတာ္ပုတီးစိပ္၍
ဝိပႆနာတရားကို ႏွာသီးဖ်ားတြင္ ဝင္
ေလထြက္ေလမွတ္၍တရားအားထုတ္
ကာအိပ္ေပ်ာ္သြား၏။
ထိုညက ေဇာ္ဂ်ီလိုလို လူႀကီးမွာ ပန္းခ်ီဆရာအား အိပ္ရာမွ ႏိုးျခင္း မျပဳခဲ့ေခ်။
ကိုေသာ္တာမွာထိုရက္မ်ားအတြင္း အိပ္ရာမွ ႏိုးျခင္းမျပဳခဲ့ေခ်။ ကိုေသာ္တာမွထိုရက္မ်ားအတြင္း ပန္းခ်ီေရးဆြဲျခင္းလည္း မျပဳေခ်။ သူ၏ လက္တြင္ စြပ္ထားေသာ ေ႐ႊလက္စြပ္
ကေလးအားအေပါင္ဆိုင္သို႔သာပို႔လိုက္
ၿပီး သူ၏ စားဝတ္ေနေရးအား ေျဖရွင္းလိုက္၏။
ထိုရက္မ်ားအတြင္းပန္းခ်ီဆရာမွာ
ပုတီးစိပ္၊ တရားထိုင္ အလုပ္မ်ားကိုလုပ္ ေန၍လည္းေဇာ္ဂ်ီလိုလိုလူႀကီးအေႏွာင့္
အယွက္မွ ကင္းလြတ္ေနျပန္၏။ သို႔ေသာ္ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေသာ္တာ
မွာ အႏၶပုထုဇဥ္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ကလ်ာဏပုထုဇဥ္သာျဖစ္ေလ၍ေလာ
ကီတြင္း၌ ျပန္၍ က်င္လည္က်က္စား
ျပန္၏။
ပထမဆုံးမၿပီးဆုံးေသးသည့္ မင္း ဗႏၶဳေစတီႀကီးသို႔သြားကာ ဆီေဆးပန္းခ်ီ ကားႀကီးကို ဆက္၍ေရးဆြဲသည္။ မင္းဗႏၶဳဆီေဆးပန္းခ်ီကားႀကီးၿပီး မွသာလွ်င္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈးပန္းခ်ီအေရာင္း ဆိုင္တင္ကာေရာင္းခ်ႏိုင္မွစားဝတ္ေန
ေရး ေျဖရွင္းႏိုင္မည္ျဖစ္၍ ႀကိဳးစားအား ထုတ္ျခင္း ျဖစ္၏။ ေဇာ္ဂ်ီလို လူႀကီး ယူ ေဆာင္ေပးေငြရတနာမ်ားကိုလက္မ်ား ျဖင့္ပင္ မထိမတို႔ မကိုင္ပါေခ်။
ပန္းခ်ီဆရာကိုေသာ္တာမွာနံနက္ ေစာေစာႏိုးထ၏။ မ်က္ႏွာသစ္၏။ သြား တိုက္၏။ အဝတ္အစားလဲကာ ပန္းခ်ီ ပစၥည္းမ်ားကိုင္ကာေ႐ႊျပည္သာတံတား
ႀကီးကို ေခ်လွ်င္ျဖတ္ေက်ာ္၍ သဲကြင္း၊
စက္မႈဇုန္ေဈးႏွင့္ စက္မႈဇုန္မ်ားကို ကုန္း
ေၾကာင္းေလွ်ာက္ကာ တစ္နာရီနီးပါး
လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ေသာအခါ လႈိင္ျမစ္

ႀကီးအနီးတြင္ရွိေသာ မင္းဗႏၶဳေစတီႀကီး ကိုေရာက္ေတာ့၏။
ဤသို႔ျဖင့္ ပန္းခ်ီဆရာမွာ မင္းဗႏၶဳ ဆီေဆးပန္းခ်ီကားႀကီး ၿပီးဆုံးေအာင္ ေရးဆြဲႏိုင္ခဲ့၏။
အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ပန္းခ်ီ
ဆရာမွာ ေမာလြန္းလွ၍ပန္းခ်ီဘုတ္ကို ခ်ကာ ရယ္ဒီမိတ္ ေကြကာအုပ္ အထုပ္ ေလးႏွစ္ထုပ္ကို ဓာတ္ဘူးထဲမွ ေရေႏြး ပူပူျဖင့္ မတ္ခြက္ထဲထည့္ေဖ်ာ္ကာ အေအးခံ ေသာက္လိုက္၏။
ညစာပင္ မစားမေသာက္ေတာ့ေခ်။
ေမာေမာျဖင့္အိပ္၍ေပ်ာ္သြားေတာ့၏။
ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေသာ္တာ တစ္ ေယာက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ ညတစ္နာရီ
ခန႔္တြင္ေဇာ္ဂ်ီလိုလူႀကီးမွာပန္းခ်ီဆရာ
အိပ္ေနသည့္ျခင္ေထာင္ေလးကိုမ,ကာ
ပန္းခ်ီဆရာကို ႏိုးေတာ့၏။ “ေက်းဇူးရွင္ေလး – ထပါ” ပန္းခ်ီဆရာကိုေသာ္တာမွာ အိပ္
မႈန္စုံမႊားႏွင့္ ႏိုးထလာ၏။ ပန္းခ်ီဆရာ ႏိုးထလာသည္ႏွင့္ ေဇာ္ဂ်ီလိုလို လူႀကီး မွာ ေခါင္းရင္းခန္းတြင္ တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ ရက္ေတြ႕ရ၏။ ပန္းခ်ီဆရာကိုေသာ္တာ
ႏိုးထလာေသာ္လည္း စိတ္ဝိညာဥ္သာ
လွ်င္ျဖစ္၍႐ုပ္ႀကီးမွာအိပ္လ်က္က်န္၏။
ပန္းခ်ီဆရာကိုေသာ္တာမွာေဇာ္ဂ်ီလိုလို
လူႀကီးကို ထိုင္လ်က္ႀကီး ေတြ႕၍စကား
ျပန္မေျပာႏိုင္ေခ်။ ေဇာ္ဂ်ီလို လူႀကီး၏
ေျပာစကားမ်ားကို နားေထာင္႐ုံသက္
သက္သာလွ်င္ ျဖစ္ေန၏။
“ေက်းဇူးရွင္ေလး က်ဳပ္ဘဝမွာ ေက်းဇူးရွင္ေလးရဲ႕ေက်းဇူးတရားေတြက ဆပ္လို႔မကုန္ပါဘူး။ေက်းဇူးရွင္ေလးက
ညစဥ္ညဆက္ ဘုရားနဲ႔၊ တရားနဲ႔ ပုတီး စိပ္ တရားထိုင္ေတာ့ ေက်းဇူးရွင္ေလး ဆီကို က်ဳပ္ လာၿပီးေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ မရ ေတာ့ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ပုတီးစိပ္၊တရား ထိုင္၊ ဘုရားရွိခိုးတဲ့အလုပ္ကိုညအိပ္ရာ
ဝင္တိုင္း မလုပ္ပါနဲ႔။
က်ဳပ္ ေက်းဇူးဆပ္ပါရေစ။ ကဲ – က်ဳပ္နဲ႔လိုက္ခဲ့ပါ”
ထိုေန႔ညက ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေသာ္ တာမွာ ျငင္းဆန္လိုေသာ္လည္း ပဇာမွ် ျပန္၍ေျပာဆိုမရသည့္အတြက္ ေဇာ္ဂ်ီ လိုလိုလူႀကီးေခၚရာေနာက္လိုက္ခဲ့ရျပန္
၏။
ကားလမ္းမႀကီးတစ္ခုေပၚေရာက္ ေတာ့ထုံးစံအတိုင္းပင္ေဇာ္ဂ်ီလိုလူႀကီး
၏ေဆးႀကိမ္လုံးျဖင့္ အထိုးခံလိုက္ရၿပီး

ပန္းခ်ီဆရာမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္မံ၍ ေမ့သြားျပန္၏။
ပန္းခ်ီဆရာ သတိရလာေတာ့လြန္ စြာခမ္းနားလွေသာတိုက္ႀကီးတစ္တိုက္
၏ ဆင္ဝင္တံခါးႀကီး တစ္ခ်ပ္၏ေရွ႕သို႔
ေရာက္ေနေလ၏။
ႏိုင္ငံျခားေခြးႀကီး ႏွစ္ေကာင္မွာ ေဇာ္ဂ်ီလိုလို လူႀကီးႏွင့္ ပန္းခ်ီဆရာ
ကိုေသာ္တာကိုမျမင္၊မေတြ႕ေလသလား မသိ။ေဟာင္ျခင္းကိုက္ခဲျခင္း မရွိေခ်။
ေဇာ္ဂ်ီလိုလိုလူႀကီးမွာတိုက္ႀကီး၏
တံခါးႀကီးအားသူ၏ေတာင္ေဝွးေလးျဖင့္
ထိုး႐ုံ ႐ြယ္႐ုံျဖင့္ပင္ တံခါးႀကီး ႏွစ္ခ်ပ္မွာ
အလိုအေလ်ာက္လူတစ္ေယာက္အသာ
အယာဆြဲဖြင့္လိုက္သည့္အလားဂ်ိဟူ
ေသာအသံ ခပ္သာသာေလးေပးၿပီး ပြင့္
သြား၏။ ႏိုင္ငံျခားေခြးႀကီးႏွစ္ေကာင္မွာ
သံဘာဂ်ာတံခါးႀကီး ႏွစ္ခ်ပ္ပြင့္သြား
သည္ကို ေမာ့၍ၾကည့္ကာ အတြင္းသို႔
ဝင္မည္ျပဳ၏။ ေဇာ္ဂ်ီလို လူႀကီးမွာ ေခြး
ႀကီးႏွစ္ေကာင္အား သူ၏ ေတာင္ေဝွး ေလးျဖင့္ ေခြးႀကီးႏွစ္ေကာင္အား ႏွစ္ ခ်က္မွ် သပ္ခ်လိုက္ေလရာ ေခြးႀကီး ႏွစ္ ေကာင္မွာ ေမာ့၍ၾကည့္ရင္းမွပင္ တိုက္ ႀကီးအဝင္တံခါးဝ၌ အိပ္၍ေပ်ာ္သြား၏။ တိုက္ႀကီး၏ တံခါးမႀကီး ပြင့္သြား

သည္ႏွင့္ ေဇာ္ဂ်ီလိုလို လူႀကီးႏွင့္ ပန္းခ်ီ ဆရာ ကိုေသာ္တာတို႔မွာ အိမ္ႀကီး၏
အတြင္းသို႔ ဝင္လာခဲ့ၾက၏။ အခန္း
အေတာ္မ်ားမ်ားကိုျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီး
ခါမွ အေပၚထပ္သို႔တက္သည့္ ေလွခါး
ထစ္မ်ားကို ေတြ႕၏။ ေလွခါးထစ္မ်ားကို
ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးျပန္ေသာ္ တိုက္ႀကီး၏
အေပၚထပ္သို႔ ေရာက္၏။ ဤတြင္ အန္း
ကုန္းဘိုးေတာ္အ႐ုပ္ႀကီးကို အိမ္ဦးခန္း
တြင္ႀကီးမားခမ္းနားစြာ ဆီမီး၊မိုး၊ ေရခ်မ္း
မ်ားျဖင့္ပူေဇာ္ထားရွိသည္ကိုေတြ႕လိုက္
ရျပန္သည္။
ေဇာ္ဂ်ီလိုလူႀကီးမွာဤ၌ေခတၱရပ္
၏၊စဥ္းစား၏။ၿပီးေသာ္ကိုေသာ္တာအား မ်က္ရိပ္ျပကာ ေခၚ၍ အခန္းတစ္ခန္း၏ ေရွ႕၌ရပ္လိုက္၏။ ေဇာ္ဂ်ီလို လူႀကီးမွာ
ရပ္လိုက္ေသာအခန္း ေသာ့ခ်က္အား
သူ၏ ေတာင္ေဝွးေလးျဖင့္ သပ္လိုက္
သည္ႏွင့္ခ်က္ဟူသည့္လြန္စြာတိုးညင္း
သည့္ အသံေလးတစ္သံ ထြက္ေပၚလာ ၿပီး အခန္း၏ အဝင္တံခါး ပြင့္သြားေလ လွ်င္ ကြၽန္းခုတင္ႀကီးတစ္လုံးေပၚတြင္ တ႐ုတ္သူေဌးႀကီးအိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကိုေတြ႕ရ၏။

တ႐ုတ္သူေဌးႀကီး၏ ခုတင္ေခါင္း ရင္းဘက္တြင္မူ ႏိုင္ငံျခားလုပ္ အာမခံ မီးခံေသတၱာတစ္လုံးကိုေတြ႕လိုက္ရေလေတာ့၏။
တ႐ုတ္သူေဌးႀကီးမွာ အိပ္ေနရင္း မွာပင္ သူ၏ ဘယ္လက္ျဖင့္ ညာဘက္ လည္တိုင္ကို ကုတ္ဖဲ့ေနသည္ကို ေတြ႕ လိုက္ရေလသည္။
ေဇာ္ဂ်ီလိုလိုလူႀကီးမွာမီးခံေသတၱာ
ေရွ႕ကို သြား၏။ မီးခံေသတၱာေရွ႕ေရာက္
ေသာ္ထုံးစံအတိုင္းပင္ သူ၏ေတာင္ေဝွး
ေလးျဖင့္ မီးခံေသတၱာအား အေပၚမွ
ေရာက္သို႔ သပ္၍ခ်လိုက္သည္ႏွင့္ မီးခံ
ေသတၱာ၏အခ်က္ျပမီးလင္းလက္သြား
ကာ ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ မီးခံေသတၱာ တံခါးမွာပြင့္သြားေလေတာ့၏။
မီးခံေသတၱာအတြင္း၌ ေ႐ႊေခ်ာင္း
မ်ားေတြ႕ရသလိုျမန္မာႏိုင္ငံသုံးပိုက္ဆံ
မ်ား အုပ္လိုက္ အထပ္လိုက္ ေတြ႕ရ၏။ ေဇာ္ဂ်ီလိုလို လူႀကီးမွာ သူ၏ ေတာင္ေဝွးငယ္ျဖင့္ ေ႐ႊေခ်ာင္းမ်ားကို ထက္ျခမ္း ျခမ္းသလို ခြဲျခားသတ္မွတ္
ေပးလိုက္၏။ ဝိညာဥ္ျဖစ္ေနေသာပန္းခ်ီ
ဆရာမွာ ေ႐ႊေခ်ာင္းမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ေန ေသာ္ လိုခ်င္တပ္မက္ေသာစိတ္ မျဖစ္ ေပၚေလ၍ထိျခင္းကိုင္ျခင္းပင္ မျပဳေခ်။
“ယူပါေက်းဇူးရွင္ေလး။ ေ႐ႊေခ်ာင္း ေတြတစ္ဝက္ကိုယူပါ”
ပန္းခ်ီဆရာမွာေ႐ႊေခ်ာင္းေတြေတြ႕ လိုက္ရ၍လိုခ်င္တပ္မက္သည့္ေလာဘ စိတ္ျဖစ္ကာ ေ႐ႊေခ်ာင္း အေခ်ာင္း ႏွစ္ ဆယ္ခန႔္ ရွိေသာ္လည္း အေခ်ာင္းငါး ေခ်ာင္းကိုသာယူလိုက္၏။
ေဇာ္ဂ်ီလို လူႀကီးမွာ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေသာ္တာကိုၾကည့္ကာ ၿပဳံး၏။ သို႔
ေသာ္ ေ႐ႊေခ်ာင္းမ်ားကိုမူ ထိျခင္း၊ ကိုင္ ျခင္းပင္မျပဳေခ်။
ေဇာ္ဂ်ီလိုလူႀကီးႏွင့္ပန္းခ်ီဆရာတို႔ အျပန္ခရီးတြင္ေတာ့ေဇာ္ဂ်ီလိုလိုလူႀကီး
မွာ အင္းေခြးႀကီးႏွစ္ေကာင္ကို ေတာင္
ေဝွးနဲ႔ ထိေတြ႕ေပးလိုက္သလို ပန္းခ်ီ
ဆရာကိုလည္း ေတာင္ေဝွးနဲ႔ တို႔ထိ
လိုက္ရာ ပန္းခ်ီဆရာမွာ သတိေမ့သြား
သည္လား အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္လား
မသိေတာ့ေခ်။

ပန္းခ်ီဆရာ အိပ္ရာမွ ႏိုးထလာ သည္ႏွင့္ ပထမအႀကိမ္ ပုံစံအတိုင္း ေ႐ႊ ေခ်ာင္းငါးေခ်ာင္းမွာ ကိုေသာ္တာ၏ အိပ္ရာေခါင္းရင္းဘက္တြင္ အထပ္ လိုက္ေလး ေတြ႕လိုက္ေခ်ေတာ့၏။

ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေသာ္တာမွာ ဗုဒၶ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့သည့္ အဒိႏၷဒါနာ
ဟူေသာသူမ်ားပစၥည္းခိုးယူသူဟူေသာ
ကံငါးပါးေလးကိုေတာင္ မထိမ္းသိမ္း
မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ေသာ လူညံ့တစ္
ေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီကိုေတြးမိကာ ကိုယ့္
ကိုယ္လည္း ရွက္မိ၏။ အျပစ္ေတြကို
က်ဴးလြန္မိ၍ ငရဲ၊ တိရစာၦန္၊ ၿပိတၱာ၊
အသူရကာယ္ဆို သည္ အပါယ္ဘုံ
အနက္ ငရဲဘုံတြင္ ငရဲသားအျဖစ္ က်
ေရာက္ၿပီး ငရဲခံရမည္ကို လြန္စြာ စိုးေၾကာက္၏။
ျပဳမိမွားသည့္ ကံမွားမ်ားေၾကာင့္
ပန္းခ်ီဆရာမွာအေၾကာက္လြန္ကာေဇာ ေခြၽးမ်ားပင္ ျပန္လာ၏။
မင္းဗႏၶဳေစတီႀကီးမွယူေဆာင္လာ
သည့္ ေဇာ္ဂ်ီလိုလို အ႐ုပ္ႀကီးကိုပင္
မၾကည့္ရဲေတာ့ေခ်။
ဤေဇာ္ဂ်ီအ႐ုပ္ႀကီးကို သူ႔အနီး
တြင္မထားလိုေတာ့။
႐ုတ္ျခည္းပင္ ပန္းခ်ီဆရာမွာ မ်က္ ႏွာပင္ မသစ္ေတာ့ဘဲ သူ႔အိမ္ႏွင့္ ဆယ္ အိမ္ေက်ာ္တြင္ရွိေသာဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေရကန္ႀကီးသို႔ ယူေဆာင္ကာ သြား ေရာက္လႊင့္ပစ္လိုက္ေလေတာ့၏။
ပန္းခ်ီဆရာကိုေသာ္တာမွာေဇာ္ဂ်ီ လိုလိုအ႐ုပ္ႀကီးမရွိေတာ့၍စိတ္ထဲတြင္
ေအးခ်မ္းသြားေလေတာ့၏။
သူမ်ား ပစၥည္းဥစၥာကို ခိုးယူျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္ေတာ့မည္ ျဖစ္၍လည္း ပန္းခ်ီဆရာ၏စိတ္အစဥ္မွာဝမ္းသာျခင္း
ျဖစ္မိေလေတာ့၏။
သို႔ေသာ္ေဇာ္ဂ်ီလိုလူႀကီး၏အစြမ္း
ျဖင့္ ခိုးယူထားေသာ ေ႐ႊေငြရတနာႏွင့္
ေ႐ႊေခ်ာင္းမ်ားကိစၥကိုစဥ္းစားၾကည့္ျပန္ ေတာ့ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ရျပန္၏။ ဤေ႐ႊေငြရတနာေတြကိုပဇာလုပ္ရမည္နည္း။
ဤသို႔ျဖင့္အေနာက္ေဂၚယာကြၽန္း သို႔ေနလုံးႀကီးဝင္သြားေတာ့၏။
ပန္းခ်ီဆရာကိုေသာ္တာမွာ လမ္း
ထိပ္ရွိ ရတနာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔သြား၏။
နံနက္တိုင္း ေတြ႕ဆုံေနက် ပုတီး သမားအုပ္စု တရားသမားအုပ္စုႏွင့္ ပုတီးစိပ္ျခင္းအက်ိဳး၊ ဝိပႆနာအက်ိဳး မ်ားေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကေျပာဆိုျဖစ္ၾက၏။ ပုတီးသမားအုပ္စုမွ ဘိုးဘိုးေအာင္ တို႔၊ ဘိုးမင္းေခါင္တို႔ အေၾကာင္းမ်ား
ေျပာဆိုျငင္းခုံၾကသလိုဝိပႆနာသမား အုပ္စုမွာလည္း ျမင္းၿခံ စြန္းလြန္းဆရာ ေတာ္ႀကီး ဦးကဝိႏွင့္ စာေပမတတ္ ေျမာက္ေပမယ့္ေစတနာႏွင့္ သဒၶါတရား ေၾကာင့္ ရဟႏၲာျဖစ္သြားပုံ အေၾကာင္း

မ်ား၊ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ ဘုန္း
ေတာ္ႀကီးဦးသီလတို႔၏သီလ၊သမာဓိႏွင့္
ပညာအေၾကာင္းမ်ား ေဆြးေႏြးေျပာဆို
ျဖစ္ၾက၏။
ဤသို႔ျဖင့္ပန္းခ်ီဆရာကိုေသာ္တာ မွာ စိတ္၏လြတ္လပ္ျခင္း၊ စိတ္၏ ခ်မ္း ေျမ့ျခင္းတို႔ျဖင့္ ပန္းခ်ီဆြဲျခင္းအလုပ္ျဖင့္ တစ္ေနကုန္ တစ္မိုးခ်ဳပ္ခဲ့ေလ၏။ ဗို လ္ ခ်ဳပ္ ေအာင္ ဆန္းႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္၏ ဆီေဆးပန္းခ်ီကားႀကီး ႏွစ္ခ်ပ္ကို စိတ္ပါလက္ပါ ေရးဆြဲခဲ့၍လည္း ဘုရားရွိခိုးျခင္း ကုသိုလ္ေရး
ဘာဝနာ အလုပ္ပင္မျပဳႏိုင္ခဲ့ေခ်။ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေသာ္တာ၏ အိမ္ တိုင္ကပ္နာရီႀကီးမွ “ဒင္ – ဒင္ – ဒင္” ဟူ ေသာ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ခ်က္တိတိ အခ်က္ ေပးသံ ထြက္ေပၚလာသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္ တည္းပင္ ကိုေသာ္တာ၏ အိမ္တံခါး ေပါက္မွ ေရမ်ားစို႐ႊဲေနေသာ ေဇာ္ဂ်ီလို
လူႀကီး တက္ေရာက္လာကာ ပန္းခ်ီ ဆရာ ကိုေသာ္တာကို လႈပ္၍ႏိုးေတာ့
၏။
ဤအႀကိမ္တြင္ ပန္းခ်ီဆရာမွာ

အမွန္တကယ္ပင္ လူကိုယ္တိုင္ ႏိုးထ
လာ၏။ အိပ္မက္တြင္းမွာသာ ေတြ႕ဆုံ
ေနက်ေဇာ္ဂ်ီလိုလိုလူႀကီးကိုေတြ႕လိုက္
ရ၍ လြန္စြာအံ့ဩျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ၿပီး
ထိတ္လန႔္သြားမိ၏။
ပန္းခ်ီဆရာမွာ ခိုးထားေသာ ေ႐ႊ၊
ေငြ၊ ရတနာ ပစၥည္းေတြကို မလိုခ်င္
ေၾကာင္း၊ေဇာ္ဂ်ီလိုလိုလူႀကီးမွာေက်းဇူး ရွင္ေလးကိုေက်းဇူးဆပ္ျခင္းျဖစ္၍သုံးပါ
စြဲပါဟု ေျပာ၏။
ဤတြင္ အျငင္းအခုံ၊ အတိုက္အခံ
ျဖစ္ကာ ရန္ျဖစ္သည္အထိ ျဖစ္ပြား၍
ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေသာ္တာႏွင့္ ေဇာ္ဂ်ီလို
လူႀကီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ သတ္ပုတ္ထိုး
ႀကိတ္ၾကေတာ့၏။
ဤတြင္ ေဇာ္ဂ်ီလိုလူႀကီး၏ ထိုး
ႀကိတ္မႈကိုပန္းခ်ီဆရာကိုေသာ္တာခံရ
ေသာ္လည္းပန္းခ်ီဆရာကိုေသာ္တာ၏
ထိုးႀကိတ္ကန္ေက်ာက္မႈကိုမူ ေဇာ္ဂ်ီ လိုလို လူႀကီးအား ထိျခင္း၊ မွန္ျခင္း၊ နာ
က်င္ေစျခင္း အလ်ဥ္းမရွိေခ်။
အခ်ိန္ၾကာလာသည့္အမွ် ပန္းခ်ီ ဆရာကိုေသာ္တာမွာလက္ပန္းက်လာ
သလိုအသားအေရတို႔မွာလည္းနာက်င္

မႈ ေဝဒနာကို မခံစားႏိုင္၍ ေဇာ္ဂ်ီလို လူႀကီးအားအရႈံးေပးလက္ေျမႇာက္လိုက္
ရေလေတာ့၏။
“ေက်းဇူးရွင္ေလးက်ဳပ္ကိုေရထဲက
ျပန္ဆယ္ပါ။ က်ဳပ္ေရေတြ မြန္းလွၿပီ”
ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေသာ္တာမွာ စဥ္း
စားရ ခက္သြား၏။
“ဆယ္မယ္ မဟုတ္လား-ေက်းဇူးရွင္ေလး”
ကိုေသာ္တာမွာ ေရမ်ားစို႐ႊဲေန
သည့္ ေဇာ္ဂ်ီလို လူႀကီးအားၾကည့္ကာ
က႐ုဏာသက္သြားမိၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိ၏။
ပန္းခ်ီဆရာကိုေသာ္တာမွာအမွန္
တကယ္ပင္ ႐ြာဦးေရကန္အတြင္း လြင့္ ပစ္ထားခဲ့ေသာ ေဇာ္ဂ်ီလိုလို အ႐ုပ္ႀကီး အား သြားေရာက္ဆယ္ယူခဲ့၏။ ေရမ်ား
သုတ္ကာ နဂိုေနရာတြင္ ျပန္၍ေထာင္
ထားေပးလိုက္၏။
သို႔ေသာ္ – ပန္းခ်ီဆရာမွာ ညတိုင္း
ဘုရားရွိခိုး၏၊ တရားထိုင္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ေဇာ္ဂ်ီလိုလို လူႀကီးမွာ
ပန္းခ်ီဆရာထံလာေရာက္၍ႏိုးျခင္းမျပဳႏိုင္ခဲ့ေခ်။
ေဇာ္ဂ်ီလိုလိုလူႀကီးႏွင့္ပတ္သက္၍ မည္သို႔ျပဳလုပ္ရမည္ကို စဥ္းစား၏။ စဥ္း

စားၿပီးေသာ္ အေျဖတစ္ခုရခဲ့ေတာ့၏။ ပန္းခ်ီဆရာမွာ ေဇာ္ဂ်ီလိုလို အ႐ုပ္
ႀကီးအား ေတြ႕ရွိစဥ္က ပတ္ထားေသာ
အင္းခ်ပ္ ေပ႐ြက္မ်ားကို ျပန္ရွာ၏။ ေပ
႐ြက္အင္းခ်ပ္မ်ားကို ရရွိခဲ့သည့္အခါ
တြင္ေတာ့ ေဇာ္ဂ်ီလို အ႐ုပ္ႀကီးအား ျပန္
၍ပတ္၏။ ၿပီးေသာ္ သစ္သားေသတၱာ
ေလးအတြင္း ျပန္၍ထည့္ကာ မင္းဗႏၶဳ ေစတီႀကီးအေရွ႕ဘက္တြင္ ေျမႀကီးမ်ား
တူးကာ ျပန္၍ျမႇဳပ္လိုက္ေလေတာ့၏။
တစ္ရက္ … ႏွစ္ရက္။ တစ္ပတ္… ႏွစ္ပတ္၊
အခ်ိန္ေတြ ၾကာေညာင္းခဲ့ေသာ္ လည္းပန္းခ်ီဆရာကိုေသာ္တာထံေဇာ္ ဂ်ီလိုလူႀကီးေရာက္မလာခဲ့ေတာ့ေခ်။
ေဇာ္ဂ်ီလိုလူႀကီး အစြမ္းႏွင့္ ခိုးယူခဲ့ ေသာေ႐ႊေငြရတနာပစၥည္းမ်ားကိုလည္း ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေသာ္တာမွာ ပုဂံဘုရား မ်ား၊ စစ္ကိုင္း႐ိုးဘုရားမ်ားႏွင့္ ျမန္မာ
ျပည္တစ္ဝွမ္းရွိ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ဘုရား၏
ဓာတ္ေတာ္မ်ားျဖင့္တည္ထားကိုးကြယ္
ခဲ့ေသာတန္ခိုးႀကီးေစတီမ်ားကို ခြဲ၍ခြဲ၍ နာမည္အသီးသီးျဖင့္လႉဒါန္းလိုက္ေလ
ေတာ့၏။
ထိုမွ တစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ခန႔္ အၾကာ
တြင္ေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေသာ္တာမွာ

ရေသ့ေလး ပညာသာမိ ဘဝျဖင့္ ေတာ အႏွံ႔ ေတာင္အႏွံ႔သြားကာ တရားအား
ထုတ္၏။ တစ္ဖန္ ထပ္မံ၍ ဆယ္ႏွစ္ခန႔္
အၾကာတြင္ေတာ့ရေသ့အိုႀကီးရွင္ပညာ
သာမိျဖစ္လာေသာအခါတြင္ေတာ့ သန္
လ်င္ၿမိဳ႕ပါဒႀကီးဘုရားႀကီး၌ေန႔အခါတြင္
အဓိ႒ာန္ပုတီးစိပ္၍ ညအခါတြင္ေတာ့
သတၱဝါေဝေနယ်မ်ားကိုေမတၱာပြားကာ

ေနထိုင္လ်က္ရွိေနသည္ကိုယခုဤစာ
ဖတ္ေနသည့္အခ်ိန္တိုင္းေတြ႕ႏိုင္၊ဆုံႏိုင္
ပါေၾကာင္း ကြၽႏ္ုပ္ စာေရးသူ နႏၵဝင္း
ေက်ာ္ေခါင္မွ သတင္းေကာင္းပါးအပ္
လိုက္ပါေတာ့သတည္း။
နႏၵဝင္းေက်ာ္ေခါင္ (ေခတၱလူ႔ျပည္)