Unicode Version
” ထူးဆန်းသောသစ်မြစ်ဇော်ဂျီလေး ”(စ/ဆုံး)
———————————————————
ဒီနှစ်နွေရာသီတွင် ကျွန်ုပ်သည် မိဘဘိုးဘွားများ၊မွေ့၊မြောက် ညာသင် သို့ သွာမရာဂင်၇ပါသည်။
မိဘဘိုးဘွား မွာ မန္တလေး ထို၊ မကိုင်မြို့နယ်ရှိ သရက်ကုန်းဘူား ရှာကြိမ်သည် ထိုရွာသည် မိတ္ထီလာ နင့်
ယင်းရုံလွှာကားနှင့်လှသည်ရွာသို့သာသာလမ်းမှာ ဖြောင့်ဖြူး ၍လာဒုံလေဆီးနှင့်ဆိုင်ကယ်များဖြင့် လွယ်ဂူသွားရာနိုင်ပါသည်။
ဆိာင်းရိုမာရွာကြီးဖြစ်ပြီးရင်တစ်
ကြိမ်း လည်းရှိ၊ စာသင်ကျောင်း ဘုန်းကြီးကျောင်း၊ ကော်ailန်းတို့ လည်းရှိသည်။
ရွlinာင်ဘက်တွင်ရှေးဟောင်းစေတီကြီးငင်ရီ၏ နန်းဦးဘုရားကြီးဟူ၍ ဘွဲ့အမည်တွင်သည်။ သို့သော် ။
ဟောင်းစေတီကြီးမှာပြပြင်မှ သင£ကြာ 1:ငံ၊ ကွာန၍ကျောက်စီးယိုယွင်းမှုများ မြင်ပေါ်နေခဲ့သည်မှာအချိန်ကဘလာမြင့်ခဲ့ပြီးဖြစ်ပါ သည်၊ ကျွန်ုပ်၏ မိဘဘိုးဘွားမျာဇလက်ထက် ၂၀၀၁-ခုနှစ်၊တိုင်မီအတ်ရေးကို သည် ပြုပြင်မွမ်းမံ၍ အကြိမ်ကြိမ်း ကြီးမားထုတ်တောာ်လည်း အောင်မြင်
ခဲ့ကြပါ၊ အခက်အခဲမျိုးစုံနှင့် ကြုံတွေ့
ခဲ့ကြရပါသည်။ လူအချို့ထိခိုက်ဒဏ်ရာ ရခြင်း၊အုတ်အင်္ဂတေပြိုခြင်း၊
ငလျင်လှုပ်ခြင်းသည် စသည့်ပြဿနာမျိုးစုံနှင့် ကြုံ
ဆုံရပြီ၊ စေတီတော်ကြီးအား ပြုပြင်မှု လုပ်ငန်းမှာ မစွမ်၊သာအောင် ရှိခဲ့ပါသည်။
ယခုမူ ထိုစေတီတော်ကြီးအား
ပြုပြင်နိုင်မည့်သူ သာသနာပြုပုဂ္ဂိုလ်
ပေါ်ပေါက်လာခဲ့ပြီဖြစ်ပါသည်။ အောင်
စေတီဆရာတော် အရှင်တေဇသည်
နန်းဦးဘုရားကြီးကို ဘက်စုံပြုပြင်ခြင်း
လုပ်ငန်းများ အောင်မြင်စွာပြုပြင်လုပ်
ဆောင်နေပြီဖြစ်သောကြောင့် သတင်း
ကောင်းကို ကျွန်ုပ်တို့မိသားစု ကြားသိ
ရပါသည်။ ထိုသတင်းရသည့် နေ့မှစ၍
ကျွန်ုပ် ချက်ချင်းသွားလိုသော်လည်း
သားတော်မောင် ကျောင်းပိတ်ရက်
နွေရာသီမှာ သွားဖြစ်ပါတော့သည်။
သားတော်မောင်ကလည်း ခရီးဝေ၊ မထွက်ဘူးသရွေ့ အလွန်သွားချင်နေ သလို ကျွန်ုပ်လည်း ကုသိုလ်ကောင်းမှုဒါနပြု၍ စိတ်ဆန္ဒပြင်းပြနေလျက် ရှိပါသည်။
ရွာသို့ ရောက်သည် နေ့ မှ စ၍
နန်းဦးဘုရားကြီး၏ ဘက်စုံပြုပြင်မှု
လုပ်ငန်းအသီးသီ၊တွင် ရွာခံလူများနှင့်
အနယ်နယ်အရပ်ရပ်မှ ရောက်ရှိလာ
ကြသူများ၏ ငွေအား လုပ်အား အလှူ
ဒါနပြုကြသူများကို ကြည်နူးပီတိဖြစ်
ရသည်အထိ တွေ့မြင်ကြားသိနေရပါသည်။
ကျွန်ုပ်တို့သားအဖလည်း တတ်
အားသရွေ့ဋ္ဌအားနှင့် လုပ်အာ၊ဒါနကို
ပေးလှူမိနေမိကြပါသည်။ ရက်အနည်း
ငယ်ကြာလာသည်နှင့် လုပ်အားအလှူ ပြုနေကြသည့်ရဟန်းပုဂ္ဂိုလ်များကြားမှ
နေ့စဉ် ပင်ပင်ပန်းပန်းလုပ်ငန်းများကို
စိတ်အားထက်သန်စွာဦးဆောင်ပြုလုပ်
နေသည့်ရဟန်းဘော်တစ်ပါးကို ကျွန်ုပ်
သတိထားမိပါသည်။ ထိုအရှင်သည်
ပင်ပန်းခက်ခဲသော လုပ်ငန်းများကို
ကိုယ်ဘော်ဘိုင်ရွေးသံတရွှဲရွှဲဖြင့်အပင်
ပန်းခံ၍ လုပ်အားဒါန ပဒဟပန်းပြုနေပါသည်။
လုပ်ငန်းပြီးချိန်ရောက်သည်နှင့်
ဘုရားကြီး၏အနောက်ဘက်မန်ကျည်း ပင်ကြီးဘစ်ပင်အောက်တွင် တစ်ကိုယ်
ဘည်းထိုင်၍ တရားဘာဝနာ ရှုမှတ်၍ ဘုရားကြီးကို ပူဇော်နေသည်ကိုလည်။
တွေ့ မြင်ရပါသည်။ ထိုရဟန်း၏ မျက်နှာ တော်မှာ ကြည်လင်အေးချမ်းသော အသွင်ဆောင်နေပါသည်။ ကျွန်ုပ်လည်း စိတ်ဝင်စားပြီး လေ့ လာစပ်စုလို၍ရွာခံဖြစ်သူအစ်ကိုဝမ်းကွဲ ကိုအောင်တင့်ကို မေးမိပါသည်။ “ကိုအောင်တင့် – လုပ်အားပေးနေ ဘဲ့ဘုန်းကြီးက ဒိရွာကလား” “မဟုတ်ဘူး” ညီတော်မောင်” “ဘယ်ကကြွလာတာလဲ” “ပဲခူးဘက်ကလို့ ပြောတာပဲ”
“ပဲခူးဘက်က ကြွလာတာလား”
“မဟုတ်ဘူ။ လွန်ခဲ့တဲ့သုံးနှစ် လောက်ကစပြီးရွာဦးကျောင်းမှာရဟန်
တက်ပြီး နေတာလ၊ ဒီရွာက မောင်
ကျော်စိုးကိုအကြောင်းပြုပြီးရောက်လာ
ထားကျော်စို၊က သူ့ရဲ့တူတော်တယ်လို့
ပြောတာပဲ”
“မိသားစုတွေ မရှိဘူးလာ။”
“သူက လူပျိုကြီးလို့ ပြောတယ်”
“အော်”
“သူ့အကြောင်းကိုငါ့ညီသိရင် စိတ်
ဝင်စားမှာ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“သူက ကျွန်တော်တို့ရွာမရောက် ခင် ပဲခူးရိုးမထဲမှာ မုဆိုးအလုပ် လုပ်တယ်”
“ဟုတ်လာ။”
“အစ်ကိုတို့ရွာကို ရောက်လာတာ
ကလည်း သူ့ကို အိပ်မက်ထဲကနေ ဒီရွာ မှာ သွားနေရမယ်လို့ ညွန်ကြားလို့တဲ့
“အော်”
အစ်ကိုအောင်တင့်၏ စကားကို ကျွန်တော်တော်တော်လေးစိတ်ဝင်စာ၊
မိသွားပါသည်။
“အိပ်မက်ထဲက ဘယ်လိုလဲ၊ ပြောပြပါဦး”
“ဒီလိုလုပ်က္ခာ၊ ငါ့ညီ သေသေချာ
ချာသိချင်ရင်ဒီည(၅)နာရီလောက်ပဲခူး
ကိုယ်တော် အရှင်ဉာဏရှိတဲ့ ရွာဦး ကျောင်းကိုသွားပြီး ငါ့ညီနဲ့ဦးပဉ္စင်းဉာဏ
ကို တွေ့ပေးမယ်။ အဲဒီကမှ ညီတော်
မောင်သိချင်တာမေးကွာ”
သို့ဖြင့် – ထိုနေ့ည(၈)နာရီအချိန် တွင်ကိုအောင်တင့်နှင့်ကျွန်တော် ပဲခူး ကိုယ်တော် အရှင်ဉာဏရှိရာ ရွာဦး ကျောင်းသို့ရောက်ခဲ့ကြပါသည်။ ကျွန်ုပ်နှင့် ကိုအောင်တင့်က ဦးပဉ္စင်း ဦးဉာဏကို ရန်ကုန်မှပါလာ သော စာအုပ်၊ ဂျာနယ်အချို့နှင့် ထန်း လျက်များကပ်လှူလိုက်ကြပါသည်။ “ဒကာကိုအောင်တင့်နဲ့အတူ ပါ လာတဲ့ဒကာကို ကျုပ် နန်းဦးဘုရားကြီး မှာ တွေ့ဖူးပါတယ်။ ဒီရွာကတော့ ဟုတ်
ဟန်မတူဘူးနော်”
“မှန်ပါ့ဘုရား၊ ရန်ကုန်ကပါ၊တပည့်
တော်အစ်မရဲ့သားပါ
“ဪ – ရွာကို အလည်လာကြကာလာ။”
“မှန်ပါ့ – ဘုရားကြီး ပြုပြင်တယ်
ကြားလို့ ကုသိုလ်ယူရအောင် လာကြတာပါ- ဘုရား”
“ဪ- သာဓု – သာဓု – သာဓု”
ဦးပဉ္စင်၊အရှင်ဉာဏက ဝမ်းသာ
ပီတိဖြစ်စွာ သာဓုခေါ်ပါသည်။ကိုအောင်
တင့်ကကျွန်တော်နှင့် ဦးဉာဏကို မိတ် ဆက်ပပါသည်။
“တပည့်တော်ရဲ့ညီကစာရေးဆရာ
ပါလား၊ လောကီပညာလည်း လိုက်စား ပါတယ်၊ ဂလယ်က ဦးပဉ္စင်းကိုဘုရား ကြီးမှာတွေ့လို့ စိတ်ဝင်စားပြီး တပည့်
တော်ကိုဦးပဉ္စင်းကြီးအကြောင်းမေးတာ
နဲ့တပည့်တော်တစ်စွန်းတစ်စပြောမိပါ
တယ် – ဘုရား” “အော်”
“အဲဒါ-အစ်ကိုက ဦးပဉ္စင်းကြီး အကြောင်းသိချင်တယ်ဆိုတာနဲ့ တပည့်
တော်လိုက်ပို့တာပါ- ဘုရား”ကြည့်၍
ဦးပဉ္စင်းမှ ကျွန်ုပ်အား သေချာ
“ဒကာကြီးက စာရေးဆရာလား”
“မှန်ပါ… ဘုရာ။”
“ဪ-ဒါနဲ့ဒကာကကျုပ်ကိုဘာ
ဖြစ်လို့များ စိတ်ဝင်စားရတာလဲ၊ ဘာ
အကြောင်းများ ရှိလို့လဲ”
“မှန်ပါ့ – တပည့် တော် ဦးဇင်းကြီး ပင်ပင်ပန်းပန်းနဲ့ လုပ်အားဒါနပေ။တာ မြင်ရတော့ ကြည်ညိုလေးစားပြီး နေ့ လယ်က ကိုအောင်တင့်ကို မေ၊မိပါ တယ် – ဘုရာ။”
“အင်၊”
“ကိုအောင်ထင့်က ဦးဇင်းကြီးသာ
သနာ့ဘောင် ဝင်တာမကြာသေးတဲ့ အကြောင်းနဲ့ သာသနာဘောင် မဝင်ဝင်
က ဦးပဉ္စင်းကြီး မုဆိုးလုပ်ခဲ့ကြောင်း
ပြောပါတယ်- ဘုရား”
“ဟုတ်ပါတယ် – ကျပ် ဘုန်းကြီး
မတ်ခင်က မုဆိုးလုပ်ခဲ့ပါတယ်”သည်။
ဦးပဉ္စင်းကြီးက ဝန်ခံခြင်းပြုပါ
ပြီးတော့ ဦးပဉ္စင်းကြီ၊ ဒီရွာကို
ရောက်လာတာလည်းအိပ်မက်အရ ရောက်လာတာလို့ ကိုအောင်တင့်က
ပြောပါတယ်- ဘုရား” “ဒါလည်း မှန်ပါတယ်”
“အစကတော့ဦးပဉ္စင်းကြီးဘယ်လို
အိပ်မက်မျိုးမက်ပြီး ဒီရွာကို ရောက်လာ
တယ်ဆိုတာသိချင်လို့ပါ- ဘုရား”
ကျွန်ုပ်လည်း လိုရင်းကို လျှောက်
ထားလိုက်ပါသည်။
“ဪ-ဒကာကကျပ်အကြောင်း
သိချင်တယ်လို့ပဲ ဆိုပါတော့”
“တင်ပါ့… ဘုရား”
ဦးဉာဏက ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်ရင်းစဉ်းစားနေလေ၏။
“ဒကာကြီးက ကျုပ်အကြောင်း
ရေးမလို့လား”
“မှန်ပါ့- စိတ်ဝင်စားစရာ ကောင်း မယ်ဆိုရင်တော့ ဂမ္ဘီရဆန်တဲ့ ဇာတ်
လမ်းတစ်ပုဒ်ရေးချင်ပါတယ်
” ဘုရား”
“ကောင်းပြီလေ – စာရေးဆရာသိ ချင်တယ်ဆိုရင်တော့ပြောပြဖို့ဝန်မလေးပါဘူ။”
“ပြောပါဘုရာ။- တပည့်တော် သိ
ချင်ပါတယ် … ဘုရာ၊”
ဦးပဉ္စင်းကြီးဦးဉာဏက ကျွန်ုပ်ကို
အသေအချာကြည့်၍ …
“ဒကာကြီး ရုပ်တုတွေ၊ ရုပ်ပုံတွေ
မှာ စွမ်းအားရှိတယ်ဆိုတာ ကြုံတွေ့ဖူးလား
“ဘယ်လိုအဓိပ္ပာယ်မျိုးလဲ-ဘုရား၊
တပည့်တော် သဘောမပေါက်သေးလို့
“ဒီလိုလေ၊ အစွမ်းထက်တဲ့ ရုပ်တု၊ ရုပ်ပုံမျိုးရဖူးသလား။ ရတဲ့ရှိတဲ့လူတွေနဲ့ ရောကြုံဖူးသလားလို့ မေးတာပါ”
“ကိုယ်တွေ့တော့ မကြုံဖူ၊ပါဘူး ဘုရား၊ အချို့ပြောပြတာတော့ ကြားဖူးပါတယ်”
“ဒါဆို ရင် ကျုပ်ရဲ့ ထူးဆန်းတဲ့ ရုပ်တုကလေးအကြောင်း နားထောင်
ကြည့်ပါ၊ ဒီအရုပ်ကလေးတစ်ခုကြောင့်
ကျုပ် မုဆိုးဘဝက လွတ်မြောက်လာ ရတာပါ”
ကျွန်ုပ်ဦးပဉ္စင်းကြီးပြောမည့်စကား ကိုအာရုံစိုက်နေမိပါသည်။ ဦးပဉ္စင်းကြီး၏မျက်လုံးအစုံများက
အဝေးဆီသို့လှမ်းကြည့်နေသလိုမျိုးဖြစ် နေပါသည်။ စိတ်အာရုံသည်အတိတ်ရပ် သို့ ရောက်ရှိသွားပုံ ရပြီးမူဆို၊အလုပ်ဖြင့် ဦးကျော်မောင် အသက်မွေးခဲ့သည်မှာ နှစ်ပေါင်းနှစ် ဆယ်ကျော်ခဲ့လေပြီ။ သူ့ဘဝသက်တမ်း
၏ သုံးပုံတစ်ဝက်နီးပါးမှာ ပဲခူးရိုးမတော
အတွင်းမှာပင် မုဆိုးဘဝနှင့် ကုန်ဆုံးခဲ့
ရလေပြီ။
ရိုးမတောအတွင်း သူ့လောက် တောကျွမ်းသူ ရှိမည်မထင်၊ ပဲခူ၊နှင့် အနောက်ရိုးမကြားအထိ ရောက်ရှိသူ ဖြစ်ပြီး ရိုးမအတွင်း ရှိသမျှသားကောင်
မျိုးစုံကိုလည်း သူ့လောက်ရဖူးသူရှိမည်
မထင်။ပဲခူးနှင့်အနောက်ရိုးမကြားအထိ
ရောက်ရှိသူဖြစ်၏။ ရိုးမအတွင်၊ ရှိသမျှ
သားကောင်မျိုးစုံကိုလည်း သူ့လောက်
ရဖူးသူရှိမည်မဟုတ်၊
ရိုးမအတွင်းရှိ သားကောင်မျိုးစုံကို
ပစ်ခတ်ရရှိ၍ ရောင်းရပြီးရသည့်ငွေ
ကြေးဖြင့် သူ စားနိုင်သောက်နိုင်၏။
ဦးကျော်မောင်က အိမ်ထောင်မရှိ။ ယခု
အသက်ငါးဝယ်နာ။ နီးလာသည့်တိုင်
မည်သည့်မိန်၊မနှင့်မျှ ပတ်သက်ဆက်
နွယ်ဖူးခြင်းမရှိပေ။မိန်းမတို့အလှအပကို
ရိုးမအတွင်းမှ သားကောင်များလောက်
ရင်မရှန်ခဲ့ပေ၊ ဦးကျော်မောင်မှာ အပူ
အပင် အကြောင့်အကျ မရှိ။ ငွေလိုလျှင်
တောထဲဝင်သည်။
ငွေပိုလျှင် ရွာမှာကိုယ်တိုင်အရက် ချက်၍ ကိုယ်တိုင်သောက် သည် ။ ဦးကျော်မောင်သည် နှမြောတွန့်တိုခြင်းမရှိဘဲစေတနာကောင်းသူလည်းဖြစ်၏။
အထူးသဖြင့် ကလေးတွေကို ချစ်တတ် ပြီး မုန့်ဖိုးပေး၊ ဟင်းစားပေးလေ့ရှိ၏။ ယခုလည်း သူရိုးမအတွင်းသို့ ရေ တစ်ကောင်ပစ်ခတ်ရယူရန် ထွက်ခဲ့ပါ
သည်။ ဦးကျော်မောင် အကျင့်တစ်ခု ရှိ သည်။ သူ့အိမ်မှ ထွက်လာကတည်းက
မည်သည့်သားကောင်ပစ်ခတ်ရယူမည်
ဆိုသည်ကို သူကဆုံးဖြတ်လာတတ်သူ ဖြစ်သည်။ သူလိုချင်သည့်သားကောင် ကို တွေ့မှသာ သူပစ်၏။ ရို၊မအတွင်၊ရှိ စမ်းချောင်၊လေးတစ်ခုအနီးသို့ သူ
ရောက်လာသည့်နေရာသို့ သူပစ်ခတ် မည် သားကောင် ရောက်လာမည်ဆို ခြင်းကို သူ သိသည်။ အချိန်ကစောသေးသည်။
နေမွန်းတည့်ရုံရှိသေးသည်။
သားကောင်က ညနေခင်းအချိန် မျိုးတွင်မှ ဤနေရာသို့ ရောက်မည်ဖြစ်
သည်။သူယူလာသည့်အစားအသောက်
များကို အေးအေးဆေးဆေ၊ မြိန်မြိန်
ရှက်ရှက်ပင်စားလိုက်သည်။ ဗိုက်ဝသွား
သည်နှင့် ညောင်မုတ်ဆိတ်ပင်ကြီး၏
အမြစ်ပါးပျဉ်းများကြားမှာတစ်ရေးတစ်
မောအိပ်၍ သူအနားယူလိုက်သည်။
သူအိပ်ပျော်သွားလေ၏။ နှစ်နှစ်
ခြိုက်ခြိုက်ပင်ဖြစ်သည်။
“ဟေ့-မုဆိုး-ထကွ-ထ သူမည်မျှအိပ်ပျော်သွားသည်မသိ။ တစ်စုံတစ်ဦးက သူ့လက်မောင်းကို မာ ကျောသည့်ပစ္စည်းတစ်ခုဖြင့်ပုတ်ခတ်၍ အိပ်ကောင်းနေစဉ်နီးလာသည်။ သူမျက်လုံ၊ ဆတ်ခနဲဖွင့်၍ ကြည့် လိုက်သည်။ သူ မြင်ရသည့်ပုံသဏ္ဌာန် ကြောင့် အံ့ဩသွားရ၏။ သူ ငယ်စဉ်က ကြည့်ဖူး မြင်ဖူးခဲ့သည့် ရုပ်သေးဖွဲ့ဇာတ်ဖွဲ့များထဲမှဖော်ဂျီလိုလို၊ဘာလို တစ်ဦးဖြစ်သည်။
“ခင်ဗျားက ဘယ်သူလဲ”
“ငါဇော်ဂျီလေကွာ”
“ဘယ်ဇာတ်ထဲကလဲ”
“ဟ-မုဆို၊ရငါကဇော်ဂျီအစပ်ကွ၊
ဖော်ဂျီအစစ်
“ကျုပ်က ခင်ဗျားဇော်ဂျီအစစ်ဆို
တာဘယ်လိုယုံရမလဲ”
“ဪ- ငါ့ကိုယ်ငါ ဇော်ဂျီဖြစ် ကြောင်း မင်းကို သက်သေပြရဦးမယ်”
“ဒါပေါ့ဗျာ- ခင်ဗျားက ကျုပ်ကို
ခပ်တည်တည်နဲ့ လာနောက်နေလို့ဘယ်ရမလဲ”
“အေးပေါ့ကွ“ပြရမှာပေါ့” ဇော်ဂျီကသူ့လက်ထဲမှတောင်ဝှေး
ကို မြေသို့ထောက်၍လွှားခနဲ ခုန်လိုက်သည်။
“ပိုး”ခနဲအသံနှင့်အတူ ဇော်ဂျီ၏
ခန္ဓာကိုယ်သည် လေထဲသို့ မြောက်
တက်သွားသည်။
ထန်းတစ်ဖျားလောက် ကောင်း
ကင်အမြင့်တွင် ဇော်ဂျီသည် လေဟာ
ပြင်ထဲတွင် ရပ်နေ၏။
ကျော်မောင် အံ့ဩနေပါသည်။
“ကဲ-မုဆို။ ငါဇော်ဂျီ စစ် မစစ်ယုံပြီလာ။”
ာ်ဂျီကသူ့လက်ထဲမှတောင်ဝှေး
ကို လှည့်ပတ်ယမ်းရင်၊ ထန်းတစ်ပင် ဖျားအမြင့် လေဟာနယ်ထဲမှ လှမ်း၍
မေးပါသည်။ “ယုံပါပြီဗျာ”
ဇော်ဂျီကကျော်မောင်ရှေ့သို့ပြန်၍ ဆင်းလာသည်။ကျော်မောင်နည်းနည်း ကြောက်သွားသည်။ ဒူးထောက်လက်အုပ်ကြံ၍ …။
“ကျုပ် စောစောက မသိလို့ ပြောမိ
တာတွေဗွေမယူပါနဲ့ဗျာ”
“မယူပါဘူးကွာ” “ဒါနဲ့-ဖေဇော်ဂျီကကျပ်ကိုဘာလို့
နှိုးရတာလဲ”
“မင်းကို သနားလို့ ဘုရားလိုက်ပို့မလို့”
“ဟ- ဒိရှိ။မထဲမှာ ဘယ်ဘုရား
လိုက်ပို့မလို့လဲ”
“ရွှေတိဂုံဘုရာ။”
“ဟာ-ရွှေတိဂုံဘုရားဆိုတာ
ရန်ကုန်မြို့မှာ ဒီကနေ အဝေးကြီးပဲ
မဟုတ်လား”
“အေးပါ- မင်။ရောက်ဖူ၊သလား”
“ကိုင်း – ဒါဆို သွာမယ်၊ ငါ့တောင် ဝှေးကိုမင်းကလက်နှစ်ဖက်နဲ့ သေသေ ချာချာကိုင်ထား”
ဇော်ဂျီက ကျော်မောင်ရှေ့သို့ သူ့ တောင်ဝှေးကမ်းပေးသည်။ကျော်မောင်
ဖော်ဂျီပြောသလို တောင်ဝှေးကို လက် နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။
“မင်းမျက်လုံး မှိတ်ထား”
ကျော်မောင် မျက်လုံးမှိတ်လိုက်
“သွားပြီဟေ့”
ဇော်ဂျီ၏ အသံ သူ ကြားရသည်။
သူ့ကိုယ်လုံးသည် လေထဲသို့ ဝေ့ခနဲ
မြောက်တက်သွားသလို သူ ခံစားရ
သည်။ ရင်ထဲမှာ အေးခနဲ ဖြစ်သွားသည်၊
“ပုဆိုးမျက်လုံး မဖွင့်နဲ့နော်” “ဟုတ်ကဲ့” “မျက်လုံးဖွင့်တော့” “ဟင်”
သူအံ့သြနေသည်။
သူ ရုပ်ပုံကားချပ်တွင်သာ မြင်ဖူး သည့် ရွှေတိဂုံဘုရားရင်ပြင်တော်ပေါ် သို့ သူ ရောက်နေသည်။ သူ့ဘေးမှာ ဘုရားဖူးလာသူများပြည့်နေသည်။
“ဟယ်”
သူ့ကိုခေါ်လာသည့် ဇော်ဂျီကလည်း ပုံစံတစ်မျိုး ဖြစ်နေ၏။ တိုက်ပုံအင်္ကျီ၊ လည်ခေါင်းတုံးအင်္ကျီအဖြူနှင့် ပလေ ကတ်လုံချည် ဝတ်ထားပါသည်။ “ဖေဇော်ဂျီ ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာ
“ပတ်ဝန်းကျင် အခြေအနေအရပေါ့ကွာ”
ဇော်ဂျီပုံစံသည် အလွန်သပ်ရပ်
ခန့်ညားသည် အသက်လေးဆယ် အရွယ် လူကုံထံတစ်ဦးအသွင် ပေါက်သွားပါသည်။
“ကျော်မောင်… ဘုရားဖူးက္ခ”
ကျော်မောင် ရွှေတိဂုံစေတီနှင့် ဘုရားများကို အားပါးတရ ကြည်ကြည် ညိုညိုဖူးမြော်လိုက်၏။ ရွှေတိဂုံဘုရားကို လက်ယာရစ် လှည့် ပတ်ဖူးမြော်လိုက်သည်။
“ကျော်မောင် ဘုရားဖူးလို့ ကျနပ်ပြီလား”
“ကျေနပ်ပါပြီဗျာ”
ဇော်ဂျီကပြုံးပြီ။ သူ့ပရုံးကို လက် ဖြင့် ဆတ်ခနဲ ပုတ်လိုက်သည်။
“ပြန်ကြရအောင်ကွာ”
ကျော်မောင် မျက်လုံးကို အသာ
မှေးမှိတ်လိုက်သည်။ ရင်ထဲမှာလည်း
အလာတုန်းကလို သိမ့်ခနဲ အေ၊ခနဲ
စံစားသွားရ၏။
“မင်း မျက်လုံးဖွင့်တော့”
ကျော်မောင် ပျက်လုံးဖွင့်လိုက် သည်။ သစ်ပင်တွေကို ပြင်ရသည်။
သူရိုးမထဲမှာပါ။ ညောင်မုတ်ဆိတ်ပင်ကြီး၏အမြစ်
ပါးပျဉ်းများကြားမှာပင် ဖြစ်ပါသည်။
ကျော်မောင် ကြောင်ငေးးဖြစ်နေ
သည်။သူရောက်ခဲ့သည့်ရွှေတိဂုံဘုရား ရင်ပြင်မှမြင်ကွင်းအား သူ့မျက်လုံးထဲမှာ ထင်မြင်နေဆဲရှိသေးသည်။ ဇော်ဂျီ – ဇော်ဂျီ၊
ဘယ်ရောက်သွာလဲ။
သူဟိုဟိုဒ်ဒ်ကြည်သည်။ သူမမျှော် လင့်ဘဲ တွေ့သည်၊ သူ အိပ်စဉ်က သူ့ ခေါင်းရင်းတည့် တည် တွင် ရှိသည် ညောင်မြစ်ဆုံကြီးတစ်နေရာကို သူ အံ့ဩဖွယ်ရာ တွေ့ရ၏။ ညောင်မြစ်ဆုံကြီးပေါ်မှ ထူ၊ဆန်း လွန်းစွာဖြစ်ပေါ်နေသည့် သဘာဝသစ် မြစ်မှ ဇော်ဂျီပုံသဏ္ဌာန်ကို သူ တွေ့ရ သည်။ သူ သေသေချာချာကြည့်သည်။သစ်မြစ်မှ ထွက်နေသည် ဇော်ဂျီပုံ
ကလေးကို သူထင်ထင်ရှားရှား ဝင်တွေ့ရလေ၏။
သူလက်နှင့် ကိုင်လှုပ် ကြည်သည်။
သစ်မြစ်နှင့် တစ်ဆက်တည်း ဖြစ်
နေသည်၊ သူဖော်ဂျီကလေးအောက် ခြေသစ်မြစ်ကို ဓားဖြင့် လှီးယူလိုက်ပါ
သည်။ အရုပ်ကလေးမျက်နှာတွင် ဇော် ဂျီကဲ့သို့ မုတ်ဆိတ်မွေးပင် ပါလိုက်သေး
၏။ညောင်မုတ်ဆိတ်မှာသစ်ပင်မွေးနှင့်တူပါသည်။
ကျော်မောင်အိမ်ပြန်ရောက်တော့
ဇော်ဂျီ သစ်မြစ်ကလေးကို အများမသိ
အောင်ဝါးဆစ်ဘူးကလေးတစ်ခုအတွင်း
ထည့်၍ သူ့ခေါင်းရင်းမှာ ထားလိုက်သည်။
ဤသို့ဖြင့် ခုနစ်ရက်ပြည့်သောနေ့၊ ညဘက်တွင် ကျော်မောင်အိပ်ရာဝင်ပြီး မကြာခင်မှာပင်..
“ဟေ့-မုဆိုး-ထကွ-ထ”
“ဟာ- ဇော်ဂျီ ဘယ်ရောက်နေ
တာလဲဗျ၊ ကျုပ်ကမျှော်နေတာ”
“ငါလည်း ငါ့အလုပ်နဲ့ ငါမအားဘူး
“ဇော်ဂျီက အလုပ်လုပ်ရသလား
“ဟကောင်-မုဆို။ရ၊ဇော်ဂျီလည်း ဇော်ဂျီအလုပ်ရှိတာပေါ့ကွ” “ကဲ- စကားများမနေနဲ့၊ မင်၊ ငါ့
နောက်ကိုလိုက်ခဲ့၊ တောင်ဝှေးကိုင်”
ကျော်မောင် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ဖမ်း
၍တောင်ဝှေးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
“မျက်လုံးမှိတ်ကွ”
“မျက်လုံးဖွင့်ထားလို့ မရဘူးလား
“မရဘူး””
ကျော်မောင် မျက်လုံးမှိတ်ပါသွား
“ရောက်ပြီက္ခ- မျက်လုံးဖွင့်တော့ရပြီ”
တောအုပ်ကြီးတစ်ခုအတွင်း
ရောက်ရှိနေ၏။သူသွားနေကျရိုးမတော အုပ်အတွင်းတော့ မဟုတ် ၊ တစ်ခါမှ မမြင်ဘူ။ မရောက်ဘူးသည့် တောမြိုင် အတွင်းမှာဖြစ်သည်။
“သူယောင်တောလေကွာ”
သည်မှာ တွေ့ရသည့်သစ်ပင်များ ကို သူမတွေ့ဘူးပါ။ သစ်ပင်များကလှပ ကြပါသည်။ အပင်တိုင်းတွင် အသီးများ ရှိပါသည်။ သစ်ပင်များ၏ ပုံသဏ္ဌာန်က လူသားအမျိုးသမီးများနှင့်တူသယောင်
ထင်ရသည်။ အသီးများကမူ ပို၍တူ သည်။ လှပသော မိန်းကလေးများကို
ချိတ်ဆွဲထားသည့်နယ်ပင်၊
“ကျုပ်တို့ ရိုးမတောနဲ့တော့ မတူ ဘူးဗျ။ကျုပ်မျက်လုံ၊ထဲမှာတစ်မျိုးပဲ”
“အေ။- ဒီမှာကြည့် ငါပြမယ်” ဇော်ဂျီက ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် သူ့
လက်ထဲမှတောင်ဝှေးဖြင့် သစ်သားများ
ကိုတို့ခတ်လိုက်သည်။
အောင်မယ်လေး- ကောင်မလေးတွေအများကြီး။
ဘယ်လိုက ဘယ်လိုရောက်လာ မှန်းပင်မသိလိုက်၊ကောင်မလေးတွေက
ဝိုင်းအုံရောက်ရှိလာသည်။
“ကဲဟေ့ – မယ်သူယောင်တို့ ငါတို့ ကိုအပျင်းပြေအဆိုအကလေးတွေဖျော်ဖြေပါဦ။”
ဇော်ဂျီစကားဆုံးသည်နှင့် အလွန် လှအလွန်ချောသည့်အမျိုးသမီးကလေး
များ စောင်းတီးသူ၊ စည်းဝါးကိုက်သူ၊
ဗုံတီးသူစသည့်တူရိယာအမျိုးမျိုးတီးသူ
တီ။ မှုတ်သူမှုတ်နှင့် ဖျော်ဖြေကြလေ၏။
လှပငြိမ့်ညောင်းသည့် ကကွက် ဆန်းများဖြင့် ကကြသည်။ တေးသီသူ က သိဆိုကြသည်။
ကျော်မောင် တအံ့တဩ ငေးမော
ကြည့်နေမိသည်။
ရင်သပ်ရှုမောဖြစ်နေမိသည်။ မိန်းမ ပျိုတို့၏အနုပညာဖြေဖျော်တင်ဆက်မှု များကရိုးအီသွားခြင်းမရှိဘဲ ကြည့်မ ရှုမငြီးအောင် ဖြစ်နေလေ၏။
ဂီတအနုပညာနှင့်ပတ်သက်၍
ရေစက်မပါ၊ ဝါသနာထုံခြင်းမရှိခဲ့သည့်
ကျော်မောင်ပင်လျှင် မယ်သူယောင်တို့
၏ သီဆိုတီးမှုတ်ကရုန်ခြင်းကို ခေါင်း
တညိတ်ညိတ် ခြေတဆတ်ဆတ်ဖြင့်
စည်းဝါးကိုက်နေမိ၏။ မယ်သူယောင်
တို့၏အနုပညာရေယဉ်ကြောမှာမျောပါနေမိပါသည်။
“ကဲ-မုဆိုးကျော်မောင်- သူတို့ကို တာတီးတာတွေ ဆက်ကြည့်ဦးမလား” “သူတို့ ကတာ ဆိုတာတွေကြည့် နေမယ်ဆိုရင်တော့ဘယ်တော့မှညည်း
ငွေ့မှာမဟုတ်ဘူးထင်တယ်”
“ဒါဆိုမင်း ဒီမှာနေခဲ့မလာ။”
“ဟာ-မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ”
“ဒါဆိုရင်- ပြန်ကြမယ်ကွာ” ကျော်မောင် အိပ်ရာမှလန့်နိုးသွား သည်။ သူယောင်မယ်တို့၏ တ၊သီသံ
ကို သူ ကြားနေရဆဲ၊ကနေဟန်ကို မြင် နေရက် ၊ ဤသို့ဖြင့် တစ်ပတ်တစ်ခါ လောက်ထူးဆန်းသည့်အိပ်မက်ကို မြင်နေရပါသည်။ထိုအတောအတွင်းဘော
လိုက်ရန်သွားစဉ် တောထဲမှ ပတ္တမြား
ကျောက်တစ်လုံး ကောက်ရခဲ့ပါသည်။
ထိုကျောက်ကိုရောင်းပြီ၊ သူအိပ်မက်
ထဲမှ ရောက်ဖူးသော ဘုရားများလိုက်
ဖူးမြှော်၏။ အလှူဒါန ကောင်းမှုများ
ပြု၏။မုဆိုးအလုပ်ကိုလည်း စွန့်လိုက်၏။
သို့သော်- သူ ခရီးသွားတိုင်၊ ဇော်ဂျီရုပ်
ကလေးကိုတော့ သူက ကိုယ်နှင့်မကွာ
ဆောင်ယူခဲ့ပါသည်။ နောက် သူ့သွား
ရမည့် နေရာဌာနများကို အိပ်မက်ထဲမှ
ဖေဇော်ဂျီ ညွန်ကြားသည့်အတိုင်း သွားခဲ့ပါသည်။
သူနောက်ဆုံးရောက်ရှိသည့် ဖင်။ ကျိုက်တောင်ဆံတော်ရှင်စေတီထွင်
ဖေဇော်ဂျီ ရောက်လာပြန်၏။ “မုဆိုးထက္ခာ-ထ”
ကျော်မောင် အကျင့်ဖြစ်နေပြီဖြစ် သည့်အတွက် ထလိုက်သည်။
ထူးဆန်း သော တောအုပ်တစ်ခု ရောက်သွားပြန်သည်။
”ဟာ-ရှေ့ကသစ်ပင်တောမြိုင်
တွေနဲ့ တောအုပ်ကသိပ်သာယာပါလား။ ဖေဇော်ဂျီ-ဘာတောအုပ်လဲဗျ”
“အဲဒါ- မဟာမြိုင်တောအုပ်ဆိုတာ ပေါ့ကွာ၊ မင်း မကြားဖူးဘူးလား” “ကျုပ် မကြားဖူးဘူး””
“အေ။-အဲဒီတောအုပ်ထဲမှာ မင်း အထူးအဆန်းတွေ တွေ့ရမှာပေါ့ကွာ”
“ဘာတွေလဲ- ဖေဇော်ဂျီရ”
“သူတော်ကောင်းပုဂ္ဂိုလ်တွေပေါ့ကွာ”
“ဟုတ်တယ်ကွ-တို့လိုဇော်ဂျီတွေ၊
ဝိဇ္ဇာဓိုရ်တွေ၊ထွက်ရပ်ပေါက်ပုဂ္ဂိုလ်တွေ၊
သူတော်ကောင်းအကျင့်ကျင့်ကြံပေါက်
မြောက်သူတွေအားလုံးဟာဒီမဟာမြိုင်
တောမှာလာနေပြီးတရားကျင့်ကြံရင်း
နောင်ပွင့်လာမယ့် မြတ်စွာဘုရားရှင်ကို
အလုပ်အကျွေးပြု ဖူးမြင်ကြဖို့ လာပြီး
စောင့်နေကြတာကွ”
“ဟာ- သိပ်ထူ၊ဆန်၊တာပဲဗျာ၊ ကျွန်တော် သူတို့ကို မြင်ချင်လိုက်တာ
ဖေဇော်ဂျီရာ
“အေးလေ-ငါလည်း မင်းကို သူ
တော်ကောင်းပုဂ္ဂိုလ်ကြီးတွေ ဖူးခွင့်ရ
အောင် သူတို့ရဲ့ အဆုံးအမဩဝါဒကို
ခံယူပြီး မင်းကိုယ်တိုင် တစ်နေ့မှာ ဒီ
မဟာမြိုင်တောကြီးအတွင်းမှာ နေခွင့်
ရအောင်ဆိုတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်နဲ့ ခေါ်လာတာပဲကွ”
“ကျေးဇူးကြီးလှပါတယ်- ဇေဇော်
ဇော်ဂျီနှင့် ကျော်မောင်တို့သည် မဟာမြိုင်တောစပ်သို့ရောက်လာသည်။
တောအုပ်အတွင်းသို့ ဝင်မည်ပြုသည်။
ထိုစဉ်ဝိဇ္ဇာဓိုရ်ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးသည် သူတို့
ရှေ့မှ ဘွားခနဲ ပေါ်လာပြီးဘယ်လက်ကို ဆန့်တား၍ ဟန့်တားခြင်း ပြုလာသည်။
“ဇော်ဂျီငယ်-အသင်သည်လူသား
ကို အဘယ့်အတွက် ဤအရပ်သို့ ခေါ် ဆောင်လာခဲ့ပါသလဲ”
ဖေဇော်ဂျီက မြေမှာ ဒူးထောက်၍
ဝိဇ္ဇာဓိုရ်ကို ရိုရိုသေသေ ပြန်ဖြေသည်။ “ဤသူသည် ကာမဂုဏ်မှ ကင်း လွတ်သူ ပဋ္ဌာန်းဆက်ရှိသောသူ ဖြစ်ပါ၍သူတော်စင်ပုဂ္ဂိုလ်များကို ဖူးမြော်စေ
နိုင်ရန်နှင့် သင်းအတွက်အထောက်အပံ့
ပြုဖွယ်ရာရှိသည့် သူတော်စင်ကြီးများ၏
ဆုံးမဩဝါဒစကားကို နာယူနိုင်စေရန်
ခေါ်ယူလာခြင်းဖြစ်ပါသည်၊ အရှင်ဝိဇ္ဇာဓိုရ်”
“အသင် မှားယွင်းလေရွ၊ ဆန္ဒ စေတနာ စောလွန်းလေစွ – aာ်ဂျီ
“အဘယ်သို့ပါနည်း” ဤသူသည် သင်ပြောသကဲ့သို့ ကာမဂုဏ်မှ ကင်းလွတ်သူ မှန်ပါ၏။
ပဋ္ဌာန်းဆက်ရှိသူလည်း မှန်ပါ၏။
သို့တစေ-ဤသူ၏ ခန္ဒာကိုယ်တွင်
အကုသိုလ်များ စွန်းထင်းပေကျံဘဲ
ရှိသည်ကို သင် မေ့လျော့ခဲ့လေပြီ၊
ဖေဇော်ဂျီ သူ့အမှားကို သူသိသွားပုံရသည်။
တိတ်ဆိတ်စွာငြိမ်၍ဇန၏၊
ကျော်မောင်ရင်ထဲမှာလို့
၍ ဝမ်းနည်းသလိုဖြစ်လာသည်။
ဝိဇ္ဇာဓိုရ်ပုဂ္ဂိုလ်က ဆက်၍ ပြောပုံမှာ-
“ဤသူသည် သင်နှင့်မတွေ့ခင်
ကာလအထိ သူ့အသက် သတ်ခြင်း
အကုသိုလ်ကိုပြုခဲ့သူဖြစ်၏။အကုသိုလ်
စွန်းထင်းနေသည့် သူ၏လိပ်ပြာခန္ဓာ
ကိုယ်ပင်ဤမဟာမြိုင်တောအုပ်အတွင်း သို့ဝင်ခွင့်မပြုနိုင်ပါ ဖော်ဂျီငယ်” ဇော်ဂျီဘာမှမပြောသာ၊
ကျော်မောင် ကြားရသည့်စကား များအတွက် ဝမ်းနည်းလာသည်။ မျက်
ရည်မဆည်နိုင်အောင် ဖြစ်ရသည်။ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုကြွေးမိသည်။ ဇော်ဂျီက ကျော်မောင့်ကိုကြည့်၍ စိတ်မကောင်းဖြစ်နေပုံရသည်။ ဝိဇ္ဇာဓိုရ်
ပုဂ္ဂိုလ်ကမူ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပင် ရှိနေသည်။
ကျော်မောင်မျက်ရည်ပြည့်လျှံသော မျက်လုံးများဖြင့်ဝိဇ္ဇာဓိုရ်ပုဂ္ဂိုလ်ကိုကြည့် ၍လက်အုပ်ချီပြီး မဝံ့မရဲမေးလိုက်သည်။ “ဝိဇ္ဇာဓိုရ်ကြီးရယ်- ဒီမဟာမြိုင်
တောကြီးထဲကိုကျုပ်ရာ ဝင်ကြည့်ရင် ပါတယ်။ ရောက်ချင်ပါတယ်။ကျုပ်ရော
ဘယ်လိုနည်းနဲ့ ဝင်လို့ရမလည်းဆိုတာပြောပါ ခင်ဗျား”
ဝိဇ္ဇာဓိုရ်ကြီးက ကျော်မောင့်ကို ကရုဏာသက်သွားပုံရသည်။
“သည်းခံလော့-အသင်မှဆိုး၊ သင် သည် ဤဘဝ၌ ဤမဟာမြိုင်တော
အတွင်းသို့ ရောက်နိုင်ရန် ငါမမြင်ပြီ”
ကျော်မောင် ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုမိလေ၏။
ကျော်မောင် မျက်ရည်များ ကမန်း ကတန်၊သုတ်၍ မေးလိုက်သည်။ “ဘယ်လိုပြုရမည်ဆိုသည် ကို
ပြောပါ-အရှင်ဝိဇ္ဇာဓိုရ်”
“အသင်-ဤနေရာမှပြန်သွားပြီး
နောက် မလှိုင်မြို့နယ်၊ သရက်ကုန်းရွာ
ဘက်ကဘုန်းကြီးကျောင်းမှာရဟန်းပြုပါဝ
“ပြုပါမယ် ပြုပါမယ်”
ကျော်မောင် စိတ်အားထက်သန် သွားမိလေ၏။ ဝိဇ္ဇာဓိုရ်က ဆက်ပြော သည်ကိုလျင်မြန်စွာကတိပေးလိုက်ပါသည်။တစ်ဖန် ဝိဇ္ဇာဓိုရ်က ဆက်ပြောပါ
“ထိုအရပ်သို့ သင် ရောက်သွားပြီး နှစ်အတန်ကြာသောအခါထိုအရပ်တွင်
ရှိသော ရှေးဟောင်းဘုရားတစ်ဆူပြန်
လည်ပြုပြင်တည်ထားမည်ကိုပါမြင်တွေ့
တယ်။ သင်သည် ရဟန်းပြု၍ ရဟန်း
သိက္ခာနှင့်အညီ နေထိုင်ကျင့်ကြံခြင်း
ဖြင့်သော်လည်းကောင်း၊ ဘုရားပြုပြင်
သည့်လုပ်ငန်းတွင် သင့်သွေးချွေးတို့ဖြင့်
လုပ်အားဒါနလှူဒါန်း၍လည်းကောင်း သင်ယခင်ဘဝတွင်ပြုခဲ့သောမကောင်း
သူ့အကုသိုလ်များ ချေဖျက်ပါ။ စေတနာ
ဖြင့် သာသနာ့အကျိုး ဆောင်ရွက်ပါ၊ ငါ
ပြောစကားကိုမှတ်သား၍ ပြန်ပေတော့ မုဆိုး၊ သင်သည် ငါ့စကားကို အမှန် တကယ် ယုံကြည်စွာဆောင်ရွက်ပါက နောင်ဘဝတစ်ခုတွင်ဤအရပ်သို့ မလွဲ မသွေ ရောက်ရှိပါအံ့။
ဝိဇ္ဇာဓိုရ်ကြီးက စကားဆုံသည်နှင့် သူတို့ကို ကောဝိုင်း၍ မဟာမြိုင်တော အုပ်အတွင်းသို့ ဝင်သွားလေ၏။ ဇော်ဂျီ နင့် ကျော်မောင် နှစ်ဦးသား ကျန်ခဲ့ပါသည်။
ဇော်ဂျီကကျော်မောင့်ကိုက္ခဏာ
သက်စွာကြည့်လေ၏။
“မုဆိုးငါလည်းမင်းအပေါ်စေတနာ ထားပြီး ခေါ်လာတာပဲကွ၊ ဒါပေမဲ့ – မင်း
ကိုယ်မှာအကုသိုလ်က ရှိနေတော့ ငါ လည်းမတတ်နိုင်ဘူးကွာ”
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် – ဖေဇော်ဂျီ
ရယ်၊ ကျပ် ဝိဇ္ဇာဓိုရ်ကြီးပြောတဲ့အတိုင်း
ဒီကပြန်တာနဲ့ လုပ်ပါ့မယ်လို့ ဖေဇော်ဂျီ ကိုကတိပေးပါတယ်ဗျာ”
“အေးကွာ- သာဓု – သာဓု -သာဓု”
”မင်းတစ်နေ့မဟာမြိုင်ကို ရောက် နိုင်ပါစေလို့ငါလည်း ဆုတောင်၊ပါတယ်၊ ငါကူညီနိုင်တာလည်းကူညီပါ့မယ်၊ကဲ- အခုတော့ပြန်ကြမယ်ကွာ”
“ကျုပ်အဖြစ်ကတော့ အဲဒါပါပဲ ဒကာရယ်”
ဦးပဉ္စင်းကြီး ဦးဉာဏက သူ့စကားကိုအဆုံးသတ်သည်။
“အရှင်ဘုရာ၊- ဇော်ဂျီနဲ့နောက် ထပ် အိပ်မက်ထဲမှာ မတွေ့တော့ဘူ၊လား”
“အိပ်မက်တင် မကဘူး၊ ကျုပ်လူ မသိသူမသိ ဆောင်ထားတဲ့
သစ်မြစ် ဇော်ဂျီ ရုပ်ကလေးပါ၊ အဲဒီမနက် ကျပ် အိပ်ရာကနိုးတော့ ကျပ်မှာမရှိတော့ဘူး”
“အော် – ဒါဒပမဲ့ – ဗေဒဇော်ဂျီက ဦးပဉ္စင်းကြီးကို စောင့်ရှောက်မယ်လို့
တော့ပြောသွားသေးတာပဲ၊
နောက်ဘာများထူးထူးခြားခြား ကြုံရဖသလဲ -ဘုရား”
“အခုအချိန်အထိတော့ ဖေဇော်ဂျီ နဲ့ ပတ်သက်လို့ ကျုပ်
ဘာမှထူးထူးခြား ခြား မတွေ့တော့ပါဘူး၊ ကျုပ်လည်း
ရဟန်းပြုပြီး ဗုဒ္ဓတရားတော်ကိုကျင့်ကြံ
လာတဲ့အခါ မိမိအတွက် ကုသိုလ်ဖြစ်
မယ့်လုပ်ငန်းကိုလုပ်ဖို့ကမိမိကိုယ်တိုင်ပဲ
ဖြစ်တယ်ဆိုတာ သဘောပေါက်လာ
တယ်လေ။ ဘယ်သူ့အကူအညီမှလည်း မျှော်လင့် မနေတော့ပါဘူးဒကာရယ်။
ကျုပ်အဖြစ်ကတော့ ဒါပါပဲ ဒကာရယ်”
ဦးပဉ္စင်းကြီးက သူ့စကားကိုအဆုံး သတ်လိုက်ပြီ၊
ကျွန်ုပ်လည်း ဂမ္ဘီရဆန် သောသစ်မြစ်
ဇော်ဂျီရုပ်ကလေးအကြောင်း စဉ်းစားနေမိ၏။
ဦးပဉ္စင်းက စိပ်ပုတီးကို ကိုင်လိုက်၏။
ကျွန်ုပ်နှင့် ကိုအောင်တင့်လည်း
အလိုက်သိစ္စာပင် ဦးပဉ္စင်းကြီးကို ဝတ်
ဖြည့်၍ ပြန်ခဲ့ကြပါလေတော့သည်။
နောက်တစ်နေ့တွင် ကျွန်ုပ်တို့လည်း
တတ်နိုင်သလောက်အလှူငွေနှင့် လုပ်
အားဒါနပြုပြီး ရန်ကုန်ပြန်ရန်ပြင်ဆင်ကြ
ပါသည်။ ဦးပဉ္စင်းကြီးကတော့အတိတ်
ကအကုသိုလ်ကြွေးများကိုကုသိုလ်ဒါန
များဖြင့် ပြန်လည်ဆပ်နေပေဦးမည်။
သဗ္ဗေသင်္ခါရာ အနိစ္စ –
Zawgyi Version
” ထူးဆန္းေသာသစ္ျမစ္ေဇာ္ဂ်ီေလး ”(စ/ဆံုး)
———————————————————
ဒီႏွစ္ေႏြရာသီတြင္ ကြၽႏ္ုပ္သည္ မိဘဘိုးဘြားမ်ား၊ေမြ႕၊ေျမာက္ ညာသင္ သို႔ သြာမရာဂင္၇ပါသည္။ မိဘဘိုးဘြား မြာ မႏၲေလး ထို၊ မကိုင္ၿမိဳ႕နယ္ရွိ သရက္ကုန္းဘူား ရွာႀကိမ္သည္ ထို႐ြာသည္ မိတၳီလာ နင့္ ယင္း႐ုံလႊာကားႏွင့္လွသည္႐ြာသို႔သာသာလမ္းမွာ ေျဖာင့္ျဖဴး ၍လာဒုံေလဆီးႏွင့္ဆိုင္ကယ္မ်ားျဖင့္ လြယ္ဂူသြားရာႏိုင္ပါသည္။
ဆိာင္း႐ိုမာ႐ြာႀကီးျဖစ္ၿပီးရင္တစ္
ႀကိမ္း လည္းရွိ၊ စာသင္ေက်ာင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ေကာ္ailန္းတို႔ လည္းရွိသည္။
႐ြlinာင္ဘက္တြင္ေရွးေဟာင္းေစတီႀကီးငင္ရီ၏ နန္းဦးဘုရားႀကီးဟူ၍ ဘြဲ႕အမည္တြင္သည္။ သို႔ေသာ္ ၁၃။ေဟာင္းေစတီႀကီးမွာျပျပင္မွ သင£ၾကာ 1:ငံ၊ ကြာန၍ေက်ာက္စီးယိုယြင္းမႈမ်ား ျမင္ေပၚေနခဲ့သည္မွာအခ်ိန္ကဘလာျမင့္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါ သည္၊ ကြၽႏ္ုပ္၏ မိဘဘိုးဘြားမ်ာဇလက္ထက္ ၂၀၀၁-ခုႏွစ္၊တိုင္မီအတ္ေရးကို သည္ ျပဳျပင္မြမ္းမံ၍ အႀကိမ္ႀကိမ္း ႀကီးမားထုတ္ေတာာ္လည္း ေအာင္ျမင္
ခဲ့ၾကပါ၊ အခက္အခဲမ်ိဳးစုံႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕
ခဲ့ၾကရပါသည္။ လူအခ်ိဳ႕ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရျခင္း၊အုတ္အဂၤေတၿပိဳျခင္း၊
ငလ်င္လႈပ္ျခင္းသည္ စသည့္ျပႆနာမ်ိဳးစုံႏွင့္ ႀကဳံ
ဆုံရၿပီ၊ ေစတီေတာ္ႀကီးအား ျပဳျပင္မႈ လုပ္ငန္းမွာ မစြမ္၊သာေအာင္ ရွိခဲ့ပါသည္။
ယခုမူ ထိုေစတီေတာ္ႀကီးအား
ျပဳျပင္ႏိုင္မည့္သူ သာသနာျပဳပုဂၢိဳလ္
ေပၚေပါက္လာခဲ့ၿပီျဖစ္ပါသည္။ ေအာင္
ေစတီဆရာေတာ္ အရွင္ေတဇသည္
နန္းဦးဘုရားႀကီးကို ဘက္စုံျပဳျပင္ျခင္း
လုပ္ငန္းမ်ား ေအာင္ျမင္စြာျပဳျပင္လုပ္
ေဆာင္ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သတင္း
ေကာင္းကို ကြၽႏ္ုပ္တို႔မိသားစု ၾကားသိ
ရပါသည္။ ထိုသတင္းရသည့္ ေန႔မွစ၍
ကြၽႏ္ုပ္ ခ်က္ခ်င္းသြားလိုေသာ္လည္း
သားေတာ္ေမာင္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္
ေႏြရာသီမွာ သြားျဖစ္ပါေတာ့သည္။
သားေတာ္ေမာင္ကလည္း ခရီးေဝ၊ မထြက္ဘူးသေ႐ြ႕ အလြန္သြားခ်င္ေန သလို ကြၽႏ္ုပ္လည္း ကုသိုလ္ေကာင္းမႈဒါနျပဳ၍ စိတ္ဆႏၵျပင္းျပေနလ်က္ ရွိပါသည္။
႐ြာသို႔ ေရာက္သည္ ေန႔ မွ စ၍
နန္းဦးဘုရားႀကီး၏ ဘက္စုံျပဳျပင္မႈ
လုပ္ငန္းအသီးသီ၊တြင္ ႐ြာခံလူမ်ားႏွင့္
အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ေရာက္ရွိလာ
ၾကသူမ်ား၏ ေငြအား လုပ္အား အလႉ
ဒါနျပဳၾကသူမ်ားကို ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္
ရသည္အထိ ေတြ႕ျမင္ၾကားသိေနရပါသည္။
ကြၽႏ္ုပ္တို႔သားအဖလည္း တတ္
အားသေ႐ြ႕႒အားႏွင့္ လုပ္အာ၊ဒါနကို
ေပးလႉမိေနမိၾကပါသည္။ ရက္အနည္း
ငယ္ၾကာလာသည္ႏွင့္ လုပ္အားအလႉ ျပဳေနၾကသည့္ရဟန္းပုဂၢိဳလ္မ်ားၾကားမွ
ေန႔စဥ္ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ငန္းမ်ားကို
စိတ္အားထက္သန္စြာဦးေဆာင္ျပဳလုပ္
ေနသည့္ရဟန္းေဘာ္တစ္ပါးကို ကြၽႏ္ုပ္
သတိထားမိပါသည္။ ထိုအရွင္သည္
ပင္ပန္းခက္ခဲေသာ လုပ္ငန္းမ်ားကို
ကိုယ္ေဘာ္ဘိုင္ေ႐ြးသံတ႐ႊဲ႐ႊဲျဖင့္အပင္
ပန္းခံ၍ လုပ္အားဒါန ပဒဟပန္းျပဳေနပါသည္။
လုပ္ငန္းၿပီးခ်ိန္ေရာက္သည္ႏွင့္
ဘုရားႀကီး၏အေနာက္ဘက္မန္က်ည္း ပင္ႀကီးဘစ္ပင္ေအာက္တြင္ တစ္ကိုယ္
ဘည္းထိုင္၍ တရားဘာဝနာ ရႈမွတ္၍ ဘုရားႀကီးကို ပူေဇာ္ေနသည္ကိုလည္။
ေတြ႕ ျမင္ရပါသည္။ ထိုရဟန္း၏ မ်က္ႏွာ ေတာ္မွာ ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းေသာ အသြင္ေဆာင္ေနပါသည္။ ကြၽႏ္ုပ္လည္း စိတ္ဝင္စားၿပီး ေလ့ လာစပ္စုလို၍႐ြာခံျဖစ္သူအစ္ကိုဝမ္းကြဲ ကိုေအာင္တင့္ကို ေမးမိပါသည္။ “ကိုေအာင္တင့္ – လုပ္အားေပးေန ဘဲ့ဘုန္းႀကီးက ဒိ႐ြာကလား” “မဟုတ္ဘူး” ညီေတာ္ေမာင္” “ဘယ္ကႂကြလာတာလဲ” “ပဲခူးဘက္ကလို႔ ေျပာတာပဲ”
“ပဲခူးဘက္က ႂကြလာတာလား”
“မဟုတ္ဘူ။ လြန္ခဲ့တဲ့သုံးႏွစ္ ေလာက္ကစၿပီး႐ြာဦးေက်ာင္းမွာရဟန္
တက္ၿပီး ေနတာလ၊ ဒီ႐ြာက ေမာင္
ေက်ာ္စိုးကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီးေရာက္လာ
ထားေက်ာ္စို၊က သူ႔ရဲ႕တူေတာ္တယ္လို႔
ေျပာတာပဲ”
“မိသားစုေတြ မရွိဘူးလာ။”
“သူက လူပ်ိဳႀကီးလို႔ ေျပာတယ္”
“ေအာ္”
“သူ႔အေၾကာင္းကိုငါ့ညီသိရင္ စိတ္
ဝင္စားမွာ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“သူက ကြၽန္ေတာ္တို႔႐ြာမေရာက္ ခင္ ပဲခူး႐ိုးမထဲမွာ မုဆိုးအလုပ္ လုပ္တယ္”
“ဟုတ္လာ။”
“အစ္ကိုတို႔႐ြာကို ေရာက္လာတာ
ကလည္း သူ႔ကို အိပ္မက္ထဲကေန ဒီ႐ြာ မွာ သြားေနရမယ္လို႔ ၫြန္ၾကားလို႔တဲ့
“ေအာ္”
အစ္ကိုေအာင္တင့္၏ စကားကို ကြၽန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ဝင္စာ၊
မိသြားပါသည္။
“အိပ္မက္ထဲက ဘယ္လိုလဲ၊ ေျပာျပပါဦး”
“ဒီလိုလုပ္ကၡာ၊ ငါ့ညီ ေသေသခ်ာ
ခ်ာသိခ်င္ရင္ဒီည(၅)နာရီေလာက္ပဲခူး
ကိုယ္ေတာ္ အရွင္ဉာဏရွိတဲ့ ႐ြာဦး ေက်ာင္းကိုသြားၿပီး ငါ့ညီနဲ႔ဦးပၪၥင္းဉာဏ
ကို ေတြ႕ေပးမယ္။ အဲဒီကမွ ညီေတာ္
ေမာင္သိခ်င္တာေမးကြာ”
သို႔ျဖင့္ – ထိုေန႔ည(၈)နာရီအခ်ိန္ တြင္ကိုေအာင္တင့္ႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ ပဲခူး ကိုယ္ေတာ္ အရွင္ဉာဏရွိရာ ႐ြာဦး ေက်ာင္းသို႔ေရာက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ကြၽႏ္ုပ္ႏွင့္ ကိုေအာင္တင့္က ဦးပၪၥင္း ဦးဉာဏကို ရန္ကုန္မွပါလာ ေသာ စာအုပ္၊ ဂ်ာနယ္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ထန္း လ်က္မ်ားကပ္လႉလိုက္ၾကပါသည္။ “ဒကာကိုေအာင္တင့္နဲ႔အတူ ပါ လာတဲ့ဒကာကို က်ဳပ္ နန္းဦးဘုရားႀကီး မွာ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ဒီ႐ြာကေတာ့ ဟုတ္
ဟန္မတူဘူးေနာ္”
“မွန္ပါ့ဘုရား၊ ရန္ကုန္ကပါ၊တပည့္
ေတာ္အစ္မရဲ႕သားပါ
“ဪ – ႐ြာကို အလည္လာၾကကာလာ။”
“မွန္ပါ့ – ဘုရားႀကီး ျပဳျပင္တယ္
ၾကားလို႔ ကုသိုလ္ယူရေအာင္ လာၾကတာပါ- ဘုရား”
“ဪ- သာဓု – သာဓု – သာဓု”
ဦးပၪၥင္၊အရွင္ဉာဏက ဝမ္းသာ
ပီတိျဖစ္စြာ သာဓုေခၚပါသည္။ကိုေအာင္
တင့္ကကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ဦးဉာဏကို မိတ္ ဆက္ပပါသည္။
“တပည့္ေတာ္ရဲ႕ညီကစာေရးဆရာ
ပါလား၊ ေလာကီပညာလည္း လိုက္စား ပါတယ္၊ ဂလယ္က ဦးပၪၥင္းကိုဘုရား ႀကီးမွာေတြ႕လို႔ စိတ္ဝင္စားၿပီး တပည့္
ေတာ္ကိုဦးပၪၥင္းႀကီးအေၾကာင္းေမးတာ
နဲ႔တပည့္ေတာ္တစ္စြန္းတစ္စေျပာမိပါ
တယ္ – ဘုရား” “ေအာ္”
“အဲဒါ-အစ္ကိုက ဦးပၪၥင္းႀကီး အေၾကာင္းသိခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ တပည့္
ေတာ္လိုက္ပို႔တာပါ- ဘုရား”ၾကည့္၍
ဦးပၪၥင္းမွ ကြၽႏ္ုပ္အား ေသခ်ာ
“ဒကာႀကီးက စာေရးဆရာလား”
“မွန္ပါ… ဘုရာ။”
“ဪ-ဒါနဲ႔ဒကာကက်ဳပ္ကိုဘာ
ျဖစ္လို႔မ်ား စိတ္ဝင္စားရတာလဲ၊ ဘာ
အေၾကာင္းမ်ား ရွိလို႔လဲ”
“မွန္ပါ့ – တပည့္ ေတာ္ ဦးဇင္းႀကီး ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ လုပ္အားဒါနေပ။တာ ျမင္ရေတာ့ ၾကည္ညိဳေလးစားၿပီး ေန႔ လယ္က ကိုေအာင္တင့္ကို ေမ၊မိပါ တယ္ – ဘုရာ။”
“အင္၊”
“ကိုေအာင္ထင့္က ဦးဇင္းႀကီးသာ
သနာ့ေဘာင္ ဝင္တာမၾကာေသးတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ သာသနာေဘာင္ မဝင္ဝင္
က ဦးပၪၥင္းႀကီး မုဆိုးလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း
ေျပာပါတယ္- ဘုရား”
“ဟုတ္ပါတယ္ – က်ပ္ ဘုန္းႀကီး
မတ္ခင္က မုဆိုးလုပ္ခဲ့ပါတယ္”သည္။
ဦးပၪၥင္းႀကီးက ဝန္ခံျခင္းျပဳပါ
ၿပီးေတာ့ ဦးပၪၥင္းႀကီ၊ ဒီ႐ြာကို
ေရာက္လာတာလည္းအိပ္မက္အရ ေရာက္လာတာလို႔ ကိုေအာင္တင့္က
ေျပာပါတယ္- ဘုရား” “ဒါလည္း မွန္ပါတယ္”
“အစကေတာ့ဦးပၪၥင္းႀကီးဘယ္လို
အိပ္မက္မ်ိဳးမက္ၿပီး ဒီ႐ြာကို ေရာက္လာ
တယ္ဆိုတာသိခ်င္လို႔ပါ- ဘုရား”
ကြၽႏ္ုပ္လည္း လိုရင္းကို ေလွ်ာက္
ထားလိုက္ပါသည္။
“ဪ-ဒကာကက်ပ္အေၾကာင္း
သိခ်င္တယ္လို႔ပဲ ဆိုပါေတာ့”
“တင္ပါ့… ဘုရား”
ဦးဉာဏက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ရင္းစဥ္းစားေနေလ၏။
“ဒကာႀကီးက က်ဳပ္အေၾကာင္း
ေရးမလို႔လား”
“မွန္ပါ့- စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္း မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဂမၻီရဆန္တဲ့ ဇာတ္
လမ္းတစ္ပုဒ္ေရးခ်င္ပါတယ္
” ဘုရား”
“ေကာင္းၿပီေလ – စာေရးဆရာသိ ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ေျပာျပဖို႔ဝန္မေလးပါဘူ။”
“ေျပာပါဘုရာ။- တပည့္ေတာ္ သိ
ခ်င္ပါတယ္ … ဘုရာ၊”
ဦးပၪၥင္းႀကီးဦးဉာဏက ကြၽႏ္ုပ္ကို
အေသအခ်ာၾကည့္၍ …
“ဒကာႀကီး ႐ုပ္တုေတြ၊ ႐ုပ္ပုံေတြ
မွာ စြမ္းအားရွိတယ္ဆိုတာ ႀကဳံေတြ႕ဖူးလား
“ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္မ်ိဳးလဲ-ဘုရား၊
တပည့္ေတာ္ သေဘာမေပါက္ေသးလို႔
“ဒီလိုေလ၊ အစြမ္းထက္တဲ့ ႐ုပ္တု၊ ႐ုပ္ပုံမ်ိဳးရဖူးသလား။ ရတဲ့ရွိတဲ့လူေတြနဲ႔ ေရာႀကဳံဖူးသလားလို႔ ေမးတာပါ”
“ကိုယ္ေတြ႕ေတာ့ မႀကဳံဖူ၊ပါဘူး ဘုရား၊ အခ်ိဳ႕ေျပာျပတာေတာ့ ၾကားဖူးပါတယ္”
“ဒါဆို ရင္ က်ဳပ္ရဲ႕ ထူးဆန္းတဲ့ ႐ုပ္တုကေလးအေၾကာင္း နားေထာင္
ၾကည့္ပါ၊ ဒီအ႐ုပ္ကေလးတစ္ခုေၾကာင့္
က်ဳပ္ မုဆိုးဘဝက လြတ္ေျမာက္လာ ရတာပါ”
ကြၽႏ္ုပ္ဦးပၪၥင္းႀကီးေျပာမည့္စကား ကိုအာ႐ုံစိုက္ေနမိပါသည္။ ဦးပၪၥင္းႀကီး၏မ်က္လုံးအစုံမ်ားက
အေဝးဆီသို႔လွမ္းၾကည့္ေနသလိုမ်ိဳးျဖစ္ ေနပါသည္။ စိတ္အာ႐ုံသည္အတိတ္ရပ္ သို႔ ေရာက္ရွိသြားပုံ ရၿပီးမူဆို၊အလုပ္ျဖင့္ ဦးေက်ာ္ေမာင္ အသက္ေမြးခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ေလၿပီ။ သူ႔ဘဝသက္တမ္း
၏ သုံးပုံတစ္ဝက္နီးပါးမွာ ပဲခူး႐ိုးမေတာ
အတြင္းမွာပင္ မုဆိုးဘဝႏွင့္ ကုန္ဆုံးခဲ့
ရေလၿပီ။
႐ိုးမေတာအတြင္း သူ႔ေလာက္ ေတာကြၽမ္းသူ ရွိမည္မထင္၊ ပဲခူ၊ႏွင့္ အေနာက္႐ိုးမၾကားအထိ ေရာက္ရွိသူ ျဖစ္ၿပီး ႐ိုးမအတြင္း ရွိသမွ်သားေကာင္
မ်ိဳးစုံကိုလည္း သူ႔ေလာက္ရဖူးသူရွိမည္
မထင္။ပဲခူးႏွင့္အေနာက္႐ိုးမၾကားအထိ
ေရာက္ရွိသူျဖစ္၏။ ႐ိုးမအတြင္၊ ရွိသမွ်
သားေကာင္မ်ိဳးစုံကိုလည္း သူ႔ေလာက္
ရဖူးသူရွိမည္မဟုတ္၊
႐ိုးမအတြင္းရွိ သားေကာင္မ်ိဳးစုံကို
ပစ္ခတ္ရရွိ၍ ေရာင္းရၿပီးရသည့္ေငြ
ေၾကးျဖင့္ သူ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္၏။
ဦးေက်ာ္ေမာင္က အိမ္ေထာင္မရွိ။ ယခု
အသက္ငါးဝယ္နာ။ နီးလာသည့္တိုင္
မည္သည့္မိန္၊မႏွင့္မွ် ပတ္သက္ဆက္
ႏြယ္ဖူးျခင္းမရွိေပ။မိန္းမတို႔အလွအပကို
႐ိုးမအတြင္းမွ သားေကာင္မ်ားေလာက္
ရင္မရွန္ခဲ့ေပ၊ ဦးေက်ာ္ေမာင္မွာ အပူ
အပင္ အေၾကာင့္အက် မရွိ။ ေငြလိုလွ်င္
ေတာထဲဝင္သည္။
ေငြပိုလွ်င္ ႐ြာမွာကိုယ္တိုင္အရက္ ခ်က္၍ ကိုယ္တိုင္ေသာက္ သည္ ။ ဦးေက်ာ္ေမာင္သည္ ႏွေျမာတြန႔္တိုျခင္းမရွိဘဲေစတနာေကာင္းသူလည္းျဖစ္၏။
အထူးသျဖင့္ ကေလးေတြကို ခ်စ္တတ္ ၿပီး မုန႔္ဖိုးေပး၊ ဟင္းစားေပးေလ့ရွိ၏။ ယခုလည္း သူ႐ိုးမအတြင္းသို႔ ေရ တစ္ေကာင္ပစ္ခတ္ရယူရန္ ထြက္ခဲ့ပါ
သည္။ ဦးေက်ာ္ေမာင္ အက်င့္တစ္ခု ရွိ သည္။ သူ႔အိမ္မွ ထြက္လာကတည္းက
မည္သည့္သားေကာင္ပစ္ခတ္ရယူမည္
ဆိုသည္ကို သူကဆုံးျဖတ္လာတတ္သူ ျဖစ္သည္။ သူလိုခ်င္သည့္သားေကာင္ ကို ေတြ႕မွသာ သူပစ္၏။ ႐ို၊မအတြင္၊ရွိ စမ္းေခ်ာင္၊ေလးတစ္ခုအနီးသို႔ သူ
ေရာက္လာသည့္ေနရာသို႔ သူပစ္ခတ္ မည္ သားေကာင္ ေရာက္လာမည္ဆို ျခင္းကို သူ သိသည္။ အခ်ိန္ကေစာေသးသည္။
ေနမြန္းတည့္႐ုံရွိေသးသည္။
သားေကာင္က ညေနခင္းအခ်ိန္ မ်ိဳးတြင္မွ ဤေနရာသို႔ ေရာက္မည္ျဖစ္
သည္။သူယူလာသည့္အစားအေသာက္
မ်ားကို ေအးေအးေဆးေဆ၊ ၿမိန္ၿမိန္
ရွက္ရွက္ပင္စားလိုက္သည္။ ဗိုက္ဝသြား
သည္ႏွင့္ ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္ႀကီး၏
အျမစ္ပါးပ်ဥ္းမ်ားၾကားမွာတစ္ေရးတစ္
ေမာအိပ္၍ သူအနားယူလိုက္သည္။
သူအိပ္ေပ်ာ္သြားေလ၏။ ႏွစ္ႏွစ္
ၿခိဳက္ၿခိဳက္ပင္ျဖစ္သည္။
“ေဟ့-မုဆိုး-ထကြ-ထ သူမည္မွ်အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မသိ။ တစ္စုံတစ္ဦးက သူ႔လက္ေမာင္းကို မာ ေက်ာသည့္ပစၥည္းတစ္ခုျဖင့္ပုတ္ခတ္၍ အိပ္ေကာင္းေနစဥ္နီးလာသည္။ သူမ်က္လုံ၊ ဆတ္ခနဲဖြင့္၍ ၾကည့္ လိုက္သည္။ သူ ျမင္ရသည့္ပုံသဏၭာန္ ေၾကာင့္ အံ့ဩသြားရ၏။ သူ ငယ္စဥ္က ၾကည့္ဖူး ျမင္ဖူးခဲ့သည့္ ႐ုပ္ေသးဖြဲ႕ဇာတ္ဖြဲ႕မ်ားထဲမွေဖာ္ဂ်ီလိုလို၊ဘာလို တစ္ဦးျဖစ္သည္။
“ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ”
“ငါေဇာ္ဂ်ီေလကြာ”
“ဘယ္ဇာတ္ထဲကလဲ”
“ဟ-မုဆို၊ရငါကေဇာ္ဂ်ီအစပ္ကြ၊
ေဖာ္ဂ်ီအစစ္
“က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားေဇာ္ဂ်ီအစစ္ဆို
တာဘယ္လိုယုံရမလဲ”
“ဪ- ငါ့ကိုယ္ငါ ေဇာ္ဂ်ီျဖစ္ ေၾကာင္း မင္းကို သက္ေသျပရဦးမယ္”
“ဒါေပါ့ဗ်ာ- ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကို
ခပ္တည္တည္နဲ႔ လာေနာက္ေနလို႔ဘယ္ရမလဲ”
“ေအးေပါ့ကြ“ျပရမွာေပါ့” ေဇာ္ဂ်ီကသူ႔လက္ထဲမွေတာင္ေဝွး
ကို ေျမသို႔ေထာက္၍လႊားခနဲ ခုန္လိုက္သည္။
“ပိုး”ခနဲအသံႏွင့္အတူ ေဇာ္ဂ်ီ၏
ခႏၶာကိုယ္သည္ ေလထဲသို႔ ေျမာက္
တက္သြားသည္။
ထန္းတစ္ဖ်ားေလာက္ ေကာင္း
ကင္အျမင့္တြင္ ေဇာ္ဂ်ီသည္ ေလဟာ
ျပင္ထဲတြင္ ရပ္ေန၏။
ေက်ာ္ေမာင္ အံ့ဩေနပါသည္။
“ကဲ-မုဆို။ ငါေဇာ္ဂ်ီ စစ္ မစစ္ယုံၿပီလာ။”
ာ္ဂ်ီကသူ႔လက္ထဲမွေတာင္ေဝွး
ကို လွည့္ပတ္ယမ္းရင္၊ ထန္းတစ္ပင္ ဖ်ားအျမင့္ ေလဟာနယ္ထဲမွ လွမ္း၍
ေမးပါသည္။ “ယုံပါၿပီဗ်ာ”
ေဇာ္ဂ်ီကေက်ာ္ေမာင္ေရွ႕သို႔ျပန္၍ ဆင္းလာသည္။ေက်ာ္ေမာင္နည္းနည္း ေၾကာက္သြားသည္။ ဒူးေထာက္လက္အုပ္ႀကံ၍ …။
“က်ဳပ္ ေစာေစာက မသိလို႔ ေျပာမိ
တာေတြေဗြမယူပါနဲ႔ဗ်ာ”
“မယူပါဘူးကြာ” “ဒါနဲ႔-ေဖေဇာ္ဂ်ီကက်ပ္ကိုဘာလို႔
ႏႈိးရတာလဲ”
“မင္းကို သနားလို႔ ဘုရားလိုက္ပို႔မလို႔”
“ဟ- ဒိရွိ။မထဲမွာ ဘယ္ဘုရား
လိုက္ပို႔မလို႔လဲ”
“ေ႐ႊတိဂုံဘုရာ။”
“ဟာ-ေ႐ႊတိဂုံဘုရားဆိုတာ
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ဒီကေန အေဝးႀကီးပဲ
မဟုတ္လား”
“ေအးပါ- မင္။ေရာက္ဖူ၊သလား”
“ကိုင္း – ဒါဆို သြာမယ္၊ ငါ့ေတာင္ ေဝွးကိုမင္းကလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေသေသ ခ်ာခ်ာကိုင္ထား”
ေဇာ္ဂ်ီက ေက်ာ္ေမာင္ေရွ႕သို႔ သူ႔ ေတာင္ေဝွးကမ္းေပးသည္။ေက်ာ္ေမာင္
ေဖာ္ဂ်ီေျပာသလို ေတာင္ေဝွးကို လက္ ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
“မင္းမ်က္လုံး မွိတ္ထား”
ေက်ာ္ေမာင္ မ်က္လုံးမွိတ္လိုက္
“သြားၿပီေဟ့”
ေဇာ္ဂ်ီ၏ အသံ သူ ၾကားရသည္။
သူ႔ကိုယ္လုံးသည္ ေလထဲသို႔ ေဝ့ခနဲ
ေျမာက္တက္သြားသလို သူ ခံစားရ
သည္။ ရင္ထဲမွာ ေအးခနဲ ျဖစ္သြားသည္၊
“ပုဆိုးမ်က္လုံး မဖြင့္နဲ႔ေနာ္” “ဟုတ္ကဲ့” “မ်က္လုံးဖြင့္ေတာ့” “ဟင္”
သူအံ့ၾသေနသည္။
သူ ႐ုပ္ပုံကားခ်ပ္တြင္သာ ျမင္ဖူး သည့္ ေ႐ႊတိဂုံဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚ သို႔ သူ ေရာက္ေနသည္။ သူ႔ေဘးမွာ ဘုရားဖူးလာသူမ်ားျပည့္ေနသည္။
“ဟယ္”
သူ႔ကိုေခၚလာသည့္ ေဇာ္ဂ်ီကလည္း ပုံစံတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေန၏။ တိုက္ပုံအက်ႌ၊ လည္ေခါင္းတုံးအက်ႌအျဖဴႏွင့္ ပေလ ကတ္လုံခ်ည္ ဝတ္ထားပါသည္။ “ေဖေဇာ္ဂ်ီ ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာ
“ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေနအရေပါ့ကြာ”
ေဇာ္ဂ်ီပုံစံသည္ အလြန္သပ္ရပ္
ခန႔္ညားသည္ အသက္ေလးဆယ္ အ႐ြယ္ လူကုံထံတစ္ဦးအသြင္ ေပါက္သြားပါသည္။
“ေက်ာ္ေမာင္… ဘုရားဖူးကၡ”
ေက်ာ္ေမာင္ ေ႐ႊတိဂုံေစတီႏွင့္ ဘုရားမ်ားကို အားပါးတရ ၾကည္ၾကည္ ညိဳညိဳဖူးေျမာ္လိုက္၏။ ေ႐ႊတိဂုံဘုရားကို လက္ယာရစ္ လွည့္ ပတ္ဖူးေျမာ္လိုက္သည္။
“ေက်ာ္ေမာင္ ဘုရားဖူးလို႔ က်နပ္ၿပီလား”
“ေက်နပ္ပါၿပီဗ်ာ”
ေဇာ္ဂ်ီကၿပဳံးၿပီ။ သူ႔ပ႐ုံးကို လက္ ျဖင့္ ဆတ္ခနဲ ပုတ္လိုက္သည္။
“ျပန္ၾကရေအာင္ကြာ”
ေက်ာ္ေမာင္ မ်က္လုံးကို အသာ
ေမွးမွိတ္လိုက္သည္။ ရင္ထဲမွာလည္း
အလာတုန္းကလို သိမ့္ခနဲ ေအ၊ခနဲ
စံစားသြားရ၏။
“မင္း မ်က္လုံးဖြင့္ေတာ့”
ေက်ာ္ေမာင္ ပ်က္လုံးဖြင့္လိုက္ သည္။ သစ္ပင္ေတြကို ျပင္ရသည္။
သူ႐ိုးမထဲမွာပါ။ ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္ႀကီး၏အျမစ္
ပါးပ်ဥ္းမ်ားၾကားမွာပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ေက်ာ္ေမာင္ ေၾကာင္ေငးးျဖစ္ေန
သည္။သူေရာက္ခဲ့သည့္ေ႐ႊတိဂုံဘုရား ရင္ျပင္မွျမင္ကြင္းအား သူ႔မ်က္လုံးထဲမွာ ထင္ျမင္ေနဆဲရွိေသးသည္။ ေဇာ္ဂ်ီ – ေဇာ္ဂ်ီ၊
ဘယ္ေရာက္သြာလဲ။
သူဟိုဟိုဒ္ဒ္ၾကည္သည္။ သူမေမွ်ာ္ လင့္ဘဲ ေတြ႕သည္၊ သူ အိပ္စဥ္က သူ႔ ေခါင္းရင္းတည့္ တည္ တြင္ ရွိသည္ ေညာင္ျမစ္ဆုံႀကီးတစ္ေနရာကို သူ အံ့ဩဖြယ္ရာ ေတြ႕ရ၏။ ေညာင္ျမစ္ဆုံႀကီးေပၚမွ ထူ၊ဆန္း လြန္းစြာျဖစ္ေပၚေနသည့္ သဘာဝသစ္ ျမစ္မွ ေဇာ္ဂ်ီပုံသဏၭာန္ကို သူ ေတြ႕ရ သည္။ သူ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္သည္။သစ္ျမစ္မွ ထြက္ေနသည္ ေဇာ္ဂ်ီပုံ
ကေလးကို သူထင္ထင္ရွားရွား ဝင္ေတြ႕ရေလ၏။
သူလက္ႏွင့္ ကိုင္လႈပ္ ၾကည္သည္။
သစ္ျမစ္ႏွင့္ တစ္ဆက္တည္း ျဖစ္
ေနသည္၊ သူေဖာ္ဂ်ီကေလးေအာက္ ေျခသစ္ျမစ္ကို ဓားျဖင့္ လွီးယူလိုက္ပါ
သည္။ အ႐ုပ္ကေလးမ်က္ႏွာတြင္ ေဇာ္ ဂ်ီကဲ့သို႔ မုတ္ဆိတ္ေမြးပင္ ပါလိုက္ေသး
၏။ေညာင္မုတ္ဆိတ္မွာသစ္ပင္ေမြးႏွင့္တူပါသည္။
ေက်ာ္ေမာင္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့
ေဇာ္ဂ်ီ သစ္ျမစ္ကေလးကို အမ်ားမသိ
ေအာင္ဝါးဆစ္ဘူးကေလးတစ္ခုအတြင္း
ထည့္၍ သူ႔ေခါင္းရင္းမွာ ထားလိုက္သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ခုနစ္ရက္ျပည့္ေသာေန႔၊ ညဘက္တြင္ ေက်ာ္ေမာင္အိပ္ရာဝင္ၿပီး မၾကာခင္မွာပင္..
“ေဟ့-မုဆိုး-ထကြ-ထ”
“ဟာ- ေဇာ္ဂ်ီ ဘယ္ေရာက္ေန
တာလဲဗ်၊ က်ဳပ္ကေမွ်ာ္ေနတာ”
“ငါလည္း ငါ့အလုပ္နဲ႔ ငါမအားဘူး
“ေဇာ္ဂ်ီက အလုပ္လုပ္ရသလား
“ဟေကာင္-မုဆို။ရ၊ေဇာ္ဂ်ီလည္း ေဇာ္ဂ်ီအလုပ္ရွိတာေပါ့ကြ” “ကဲ- စကားမ်ားမေနနဲ႔၊ မင္၊ ငါ့
ေနာက္ကိုလိုက္ခဲ့၊ ေတာင္ေဝွးကိုင္”
ေက်ာ္ေမာင္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ဖမ္း
၍ေတာင္ေဝွးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
“မ်က္လုံးမွိတ္ကြ”
“မ်က္လုံးဖြင့္ထားလို႔ မရဘူးလား
“မရဘူး””
ေက်ာ္ေမာင္ မ်က္လုံးမွိတ္ပါသြား
“ေရာက္ၿပီကၡ- မ်က္လုံးဖြင့္ေတာ့ရၿပီ”
ေတာအုပ္ႀကီးတစ္ခုအတြင္း
ေရာက္ရွိေန၏။သူသြားေနက်႐ိုးမေတာ အုပ္အတြင္းေတာ့ မဟုတ္ ၊ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူ။ မေရာက္ဘူးသည့္ ေတာၿမိဳင္ အတြင္းမွာျဖစ္သည္။
“သူေယာင္ေတာေလကြာ”
သည္မွာ ေတြ႕ရသည့္သစ္ပင္မ်ား ကို သူမေတြ႕ဘူးပါ။ သစ္ပင္မ်ားကလွပ ၾကပါသည္။ အပင္တိုင္းတြင္ အသီးမ်ား ရွိပါသည္။ သစ္ပင္မ်ား၏ ပုံသဏၭာန္က လူသားအမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္တူသေယာင္
ထင္ရသည္။ အသီးမ်ားကမူ ပို၍တူ သည္။ လွပေသာ မိန္းကေလးမ်ားကို
ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္နယ္ပင္၊
“က်ဳပ္တို႔ ႐ိုးမေတာနဲ႔ေတာ့ မတူ ဘူးဗ်။က်ဳပ္မ်က္လုံ၊ထဲမွာတစ္မ်ိဳးပဲ”
“ေအ။- ဒီမွာၾကည့္ ငါျပမယ္” ေဇာ္ဂ်ီက ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ သူ႔
လက္ထဲမွေတာင္ေဝွးျဖင့္ သစ္သားမ်ား
ကိုတို႔ခတ္လိုက္သည္။
ေအာင္မယ္ေလး- ေကာင္မေလးေတြအမ်ားႀကီး။
ဘယ္လိုက ဘယ္လိုေရာက္လာ မွန္းပင္မသိလိုက္၊ေကာင္မေလးေတြက
ဝိုင္းအုံေရာက္ရွိလာသည္။
“ကဲေဟ့ – မယ္သူေယာင္တို႔ ငါတို႔ ကိုအပ်င္းေျပအဆိုအကေလးေတြေဖ်ာ္ေျဖပါဦ။”
ေဇာ္ဂ်ီစကားဆုံးသည္ႏွင့္ အလြန္ လွအလြန္ေခ်ာသည့္အမ်ိဳးသမီးကေလး
မ်ား ေစာင္းတီးသူ၊ စည္းဝါးကိုက္သူ၊
ဗုံတီးသူစသည့္တူရိယာအမ်ိဳးမ်ိဳးတီးသူ
တီ။ မႈတ္သူမႈတ္ႏွင့္ ေဖ်ာ္ေျဖၾကေလ၏။
လွပၿငိမ့္ေညာင္းသည့္ ကကြက္ ဆန္းမ်ားျဖင့္ ကၾကသည္။ ေတးသီသူ က သိဆိုၾကသည္။
ေက်ာ္ေမာင္ တအံ့တဩ ေငးေမာ
ၾကည့္ေနမိသည္။
ရင္သပ္ရႈေမာျဖစ္ေနမိသည္။ မိန္းမ ပ်ိဳတို႔၏အႏုပညာေျဖေဖ်ာ္တင္ဆက္မႈ မ်ားက႐ိုးအီသြားျခင္းမရွိဘဲ ၾကည့္မ ရႈမၿငီးေအာင္ ျဖစ္ေနေလ၏။
ဂီတအႏုပညာႏွင့္ပတ္သက္၍
ေရစက္မပါ၊ ဝါသနာထုံျခင္းမရွိခဲ့သည့္
ေက်ာ္ေမာင္ပင္လွ်င္ မယ္သူေယာင္တို႔
၏ သီဆိုတီးမႈတ္က႐ုန္ျခင္းကို ေခါင္း
တညိတ္ညိတ္ ေျခတဆတ္ဆတ္ျဖင့္
စည္းဝါးကိုက္ေနမိ၏။ မယ္သူေယာင္
တို႔၏အႏုပညာေရယဥ္ေၾကာမွာေမ်ာပါေနမိပါသည္။
“ကဲ-မုဆိုးေက်ာ္ေမာင္- သူတို႔ကို တာတီးတာေတြ ဆက္ၾကည့္ဦးမလား” “သူတို႔ ကတာ ဆိုတာေတြၾကည့္ ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ဘယ္ေတာ့မွညည္း
ေငြ႕မွာမဟုတ္ဘူးထင္တယ္”
“ဒါဆိုမင္း ဒီမွာေနခဲ့မလာ။”
“ဟာ-မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ”
“ဒါဆိုရင္- ျပန္ၾကမယ္ကြာ” ေက်ာ္ေမာင္ အိပ္ရာမွလန႔္ႏိုးသြား သည္။ သူေယာင္မယ္တို႔၏ တ၊သီသံ
ကို သူ ၾကားေနရဆဲ၊ကေနဟန္ကို ျမင္ ေနရက္ ၊ ဤသို႔ျဖင့္ တစ္ပတ္တစ္ခါ ေလာက္ထူးဆန္းသည့္အိပ္မက္ကို ျမင္ေနရပါသည္။ထိုအေတာအတြင္းေဘာ
လိုက္ရန္သြားစဥ္ ေတာထဲမွ ပတၱျမား
ေက်ာက္တစ္လုံး ေကာက္ရခဲ့ပါသည္။
ထိုေက်ာက္ကိုေရာင္းၿပီ၊ သူအိပ္မက္
ထဲမွ ေရာက္ဖူးေသာ ဘုရားမ်ားလိုက္
ဖူးေျမႇာ္၏။ အလႉဒါန ေကာင္းမႈမ်ား
ျပဳ၏။မုဆိုးအလုပ္ကိုလည္း စြန႔္လိုက္၏။
သို႔ေသာ္- သူ ခရီးသြားတိုင္၊ ေဇာ္ဂ်ီ႐ုပ္
ကေလးကိုေတာ့ သူက ကိုယ္ႏွင့္မကြာ
ေဆာင္ယူခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ သူ႔သြား
ရမည့္ ေနရာဌာနမ်ားကို အိပ္မက္ထဲမွ
ေဖေဇာ္ဂ်ီ ၫြန္ၾကားသည့္အတိုင္း သြားခဲ့ပါသည္။
သူေနာက္ဆုံးေရာက္ရွိသည့္ ဖင္။ က်ိဳက္ေတာင္ဆံေတာ္ရွင္ေစတီထြင္
ေဖေဇာ္ဂ်ီ ေရာက္လာျပန္၏။ “မုဆိုးထကၡာ-ထ”
ေက်ာ္ေမာင္ အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ သည့္အတြက္ ထလိုက္သည္။
ထူးဆန္း ေသာ ေတာအုပ္တစ္ခု ေရာက္သြားျပန္သည္။
”ဟာ-ေရွ႕ကသစ္ပင္ေတာၿမိဳင္
ေတြနဲ႔ ေတာအုပ္ကသိပ္သာယာပါလား။ ေဖေဇာ္ဂ်ီ-ဘာေတာအုပ္လဲဗ်”
“အဲဒါ- မဟာၿမိဳင္ေတာအုပ္ဆိုတာ ေပါ့ကြာ၊ မင္း မၾကားဖူးဘူးလား” “က်ဳပ္ မၾကားဖူးဘူး””
“ေအ။-အဲဒီေတာအုပ္ထဲမွာ မင္း အထူးအဆန္းေတြ ေတြ႕ရမွာေပါ့ကြာ”
“ဘာေတြလဲ- ေဖေဇာ္ဂ်ီရ”
“သူေတာ္ေကာင္းပုဂၢိဳလ္ေတြေပါ့ကြာ”
“ဟုတ္တယ္ကြ-တို႔လိုေဇာ္ဂ်ီေတြ၊
ဝိဇၨာဓိုရ္ေတြ၊ထြက္ရပ္ေပါက္ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊
သူေတာ္ေကာင္းအက်င့္က်င့္ႀကံေပါက္
ေျမာက္သူေတြအားလုံးဟာဒီမဟာၿမိဳင္
ေတာမွာလာေနၿပီးတရားက်င့္ႀကံရင္း
ေနာင္ပြင့္လာမယ့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို
အလုပ္အေကြၽးျပဳ ဖူးျမင္ၾကဖို႔ လာၿပီး
ေစာင့္ေနၾကတာကြ”
“ဟာ- သိပ္ထူ၊ဆန္၊တာပဲဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ကို ျမင္ခ်င္လိုက္တာ
ေဖေဇာ္ဂ်ီရာ
“ေအးေလ-ငါလည္း မင္းကို သူ
ေတာ္ေကာင္းပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ ဖူးခြင့္ရ
ေအာင္ သူတို႔ရဲ႕ အဆုံးအမဩဝါဒကို
ခံယူၿပီး မင္းကိုယ္တိုင္ တစ္ေန႔မွာ ဒီ
မဟာၿမိဳင္ေတာႀကီးအတြင္းမွာ ေနခြင့္
ရေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ေခၚလာတာပဲကြ”
“ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္- ေဇေဇာ္
ေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ ေက်ာ္ေမာင္တို႔သည္ မဟာၿမိဳင္ေတာစပ္သို႔ေရာက္လာသည္။
ေတာအုပ္အတြင္းသို႔ ဝင္မည္ျပဳသည္။
ထိုစဥ္ဝိဇၨာဓိုရ္ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးသည္ သူတို႔
ေရွ႕မွ ဘြားခနဲ ေပၚလာၿပီးဘယ္လက္ကို ဆန႔္တား၍ ဟန႔္တားျခင္း ျပဳလာသည္။
“ေဇာ္ဂ်ီငယ္-အသင္သည္လူသား
ကို အဘယ့္အတြက္ ဤအရပ္သို႔ ေခၚ ေဆာင္လာခဲ့ပါသလဲ”
ေဖေဇာ္ဂ်ီက ေျမမွာ ဒူးေထာက္၍
ဝိဇၨာဓိုရ္ကို ႐ို႐ိုေသေသ ျပန္ေျဖသည္။ “ဤသူသည္ ကာမဂုဏ္မွ ကင္း လြတ္သူ ပ႒ာန္းဆက္ရွိေသာသူ ျဖစ္ပါ၍သူေတာ္စင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ဖူးေျမာ္ေစ
ႏိုင္ရန္ႏွင့္ သင္းအတြက္အေထာက္အပံ့
ျပဳဖြယ္ရာရွိသည့္ သူေတာ္စင္ႀကီးမ်ား၏
ဆုံးမဩဝါဒစကားကို နာယူႏိုင္ေစရန္
ေခၚယူလာျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ အရွင္ဝိဇၨာဓိုရ္”
“အသင္ မွားယြင္းေလ႐ြ၊ ဆႏၵ ေစတနာ ေစာလြန္းေလစြ – aာ္ဂ်ီ
“အဘယ္သို႔ပါနည္း” ဤသူသည္ သင္ေျပာသကဲ့သို႔ ကာမဂုဏ္မွ ကင္းလြတ္သူ မွန္ပါ၏။
ပ႒ာန္းဆက္ရွိသူလည္း မွန္ပါ၏။
သို႔တေစ-ဤသူ၏ ခႏၵာကိုယ္တြင္
အကုသိုလ္မ်ား စြန္းထင္းေပက်ံဘဲ
ရွိသည္ကို သင္ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ေလၿပီ၊
ေဖေဇာ္ဂ်ီ သူ႔အမွားကို သူသိသြားပုံရသည္။
တိတ္ဆိတ္စြာၿငိမ္၍ဇန၏၊
ေက်ာ္ေမာင္ရင္ထဲမွာလို႔
၍ ဝမ္းနည္းသလိုျဖစ္လာသည္။
ဝိဇၨာဓိုရ္ပုဂၢိဳလ္က ဆက္၍ ေျပာပုံမွာ-
“ဤသူသည္ သင္ႏွင့္မေတြ႕ခင္
ကာလအထိ သူ႔အသက္ သတ္ျခင္း
အကုသိုလ္ကိုျပဳခဲ့သူျဖစ္၏။အကုသိုလ္
စြန္းထင္းေနသည့္ သူ၏လိပ္ျပာခႏၶာ
ကိုယ္ပင္ဤမဟာၿမိဳင္ေတာအုပ္အတြင္း သို႔ဝင္ခြင့္မျပဳႏိုင္ပါ ေဖာ္ဂ်ီငယ္” ေဇာ္ဂ်ီဘာမွမေျပာသာ၊
ေက်ာ္ေမာင္ ၾကားရသည့္စကား မ်ားအတြက္ ဝမ္းနည္းလာသည္။ မ်က္
ရည္မဆည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေႂကြးမိသည္။ ေဇာ္ဂ်ီက ေက်ာ္ေမာင့္ကိုၾကည့္၍ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပုံရသည္။ ဝိဇၨာဓိုရ္
ပုဂၢိဳလ္ကမူ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပင္ ရွိေနသည္။
ေက်ာ္ေမာင္မ်က္ရည္ျပည့္လွ်ံေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ဝိဇၨာဓိုရ္ပုဂၢိဳလ္ကိုၾကည့္ ၍လက္အုပ္ခ်ီၿပီး မဝံ့မရဲေမးလိုက္သည္။ “ဝိဇၨာဓိုရ္ႀကီးရယ္- ဒီမဟာၿမိဳင္
ေတာႀကီးထဲကိုက်ဳပ္ရာ ဝင္ၾကည့္ရင္ ပါတယ္။ ေရာက္ခ်င္ပါတယ္။က်ဳပ္ေရာ
ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ဝင္လို႔ရမလည္းဆိုတာေျပာပါ ခင္ဗ်ား”
ဝိဇၨာဓိုရ္ႀကီးက ေက်ာ္ေမာင့္ကို က႐ုဏာသက္သြားပုံရသည္။
“သည္းခံေလာ့-အသင္မွဆိုး၊ သင္ သည္ ဤဘဝ၌ ဤမဟာၿမိဳင္ေတာ
အတြင္းသို႔ ေရာက္ႏိုင္ရန္ ငါမျမင္ၿပီ”
ေက်ာ္ေမာင္ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုမိေလ၏။
ေက်ာ္ေမာင္ မ်က္ရည္မ်ား ကမန္း ကတန္၊သုတ္၍ ေမးလိုက္သည္။ “ဘယ္လိုျပဳရမည္ဆိုသည္ ကို
ေျပာပါ-အရွင္ဝိဇၨာဓိုရ္”
“အသင္-ဤေနရာမွျပန္သြားၿပီး
ေနာက္ မလႈိင္ၿမိဳ႕နယ္၊ သရက္ကုန္း႐ြာ
ဘက္ကဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာရဟန္းျပဳပါဝ
“ျပဳပါမယ္ ျပဳပါမယ္”
ေက်ာ္ေမာင္ စိတ္အားထက္သန္ သြားမိေလ၏။ ဝိဇၨာဓိုရ္က ဆက္ေျပာ သည္ကိုလ်င္ျမန္စြာကတိေပးလိုက္ပါသည္။တစ္ဖန္ ဝိဇၨာဓိုရ္က ဆက္ေျပာပါ
“ထိုအရပ္သို႔ သင္ ေရာက္သြားၿပီး ႏွစ္အတန္ၾကာေသာအခါထိုအရပ္တြင္
ရွိေသာ ေရွးေဟာင္းဘုရားတစ္ဆူျပန္
လည္ျပဳျပင္တည္ထားမည္ကိုပါျမင္ေတြ႕
တယ္။ သင္သည္ ရဟန္းျပဳ၍ ရဟန္း
သိကၡာႏွင့္အညီ ေနထိုင္က်င့္ႀကံျခင္း
ျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဘုရားျပဳျပင္
သည့္လုပ္ငန္းတြင္ သင့္ေသြးေခြၽးတို႔ျဖင့္
လုပ္အားဒါနလႉဒါန္း၍လည္းေကာင္း သင္ယခင္ဘဝတြင္ျပဳခဲ့ေသာမေကာင္း
သူ႔အကုသိုလ္မ်ား ေခ်ဖ်က္ပါ။ ေစတနာ
ျဖင့္ သာသနာ့အက်ိဳး ေဆာင္႐ြက္ပါ၊ ငါ
ေျပာစကားကိုမွတ္သား၍ ျပန္ေပေတာ့ မုဆိုး၊ သင္သည္ ငါ့စကားကို အမွန္ တကယ္ ယုံၾကည္စြာေဆာင္႐ြက္ပါက ေနာင္ဘဝတစ္ခုတြင္ဤအရပ္သို႔ မလြဲ မေသြ ေရာက္ရွိပါအံ့။
ဝိဇၨာဓိုရ္ႀကီးက စကားဆုံသည္ႏွင့္ သူတို႔ကို ေကာဝိုင္း၍ မဟာၿမိဳင္ေတာ အုပ္အတြင္းသို႔ ဝင္သြားေလ၏။ ေဇာ္ဂ်ီ နင့္ ေက်ာ္ေမာင္ ႏွစ္ဦးသား က်န္ခဲ့ပါသည္။
ေဇာ္ဂ်ီကေက်ာ္ေမာင့္ကိုကၡဏာ
သက္စြာၾကည့္ေလ၏။
“မုဆိုးငါလည္းမင္းအေပၚေစတနာ ထားၿပီး ေခၚလာတာပဲကြ၊ ဒါေပမဲ့ – မင္း
ကိုယ္မွာအကုသိုလ္က ရွိေနေတာ့ ငါ လည္းမတတ္ႏိုင္ဘူးကြာ”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ – ေဖေဇာ္ဂ်ီ
ရယ္၊ က်ပ္ ဝိဇၨာဓိုရ္ႀကီးေျပာတဲ့အတိုင္း
ဒီကျပန္တာနဲ႔ လုပ္ပါ့မယ္လို႔ ေဖေဇာ္ဂ်ီ ကိုကတိေပးပါတယ္ဗ်ာ”
“ေအးကြာ- သာဓု – သာဓု -သာဓု”
”မင္းတစ္ေန႔မဟာၿမိဳင္ကို ေရာက္ ႏိုင္ပါေစလို႔ငါလည္း ဆုေတာင္၊ပါတယ္၊ ငါကူညီႏိုင္တာလည္းကူညီပါ့မယ္၊ကဲ- အခုေတာ့ျပန္ၾကမယ္ကြာ”
“က်ဳပ္အျဖစ္ကေတာ့ အဲဒါပါပဲ ဒကာရယ္”
ဦးပၪၥင္းႀကီး ဦးဉာဏက သူ႔စကားကိုအဆုံးသတ္သည္။
“အရွင္ဘုရာ၊- ေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ေနာက္ ထပ္ အိပ္မက္ထဲမွာ မေတြ႕ေတာ့ဘူ၊လား”
“အိပ္မက္တင္ မကဘူး၊ က်ဳပ္လူ မသိသူမသိ ေဆာင္ထားတဲ့
သစ္ျမစ္ ေဇာ္ဂ်ီ ႐ုပ္ကေလးပါ၊ အဲဒီမနက္ က်ပ္ အိပ္ရာကႏိုးေတာ့ က်ပ္မွာမရွိေတာ့ဘူး”
“ေအာ္ – ဒါဒပမဲ့ – ေဗဒေဇာ္ဂ်ီက ဦးပၪၥင္းႀကီးကို ေစာင့္ေရွာက္မယ္လို႔
ေတာ့ေျပာသြားေသးတာပဲ၊
ေနာက္ဘာမ်ားထူးထူးျခားျခား ႀကဳံရဖသလဲ -ဘုရား”
“အခုအခ်ိန္အထိေတာ့ ေဖေဇာ္ဂ်ီ နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်ဳပ္
ဘာမွထူးထူးျခား ျခား မေတြ႕ေတာ့ပါဘူး၊ က်ဳပ္လည္း
ရဟန္းျပဳၿပီး ဗုဒၶတရားေတာ္ကိုက်င့္ႀကံ
လာတဲ့အခါ မိမိအတြက္ ကုသိုလ္ျဖစ္
မယ့္လုပ္ငန္းကိုလုပ္ဖို႔ကမိမိကိုယ္တိုင္ပဲ
ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္လာ
တယ္ေလ။ ဘယ္သူ႔အကူအညီမွလည္း ေမွ်ာ္လင့္ မေနေတာ့ပါဘူးဒကာရယ္။
က်ဳပ္အျဖစ္ကေတာ့ ဒါပါပဲ ဒကာရယ္”
ဦးပၪၥင္းႀကီးက သူ႔စကားကိုအဆုံး သတ္လိုက္ၿပီ၊
ကြၽႏ္ုပ္လည္း ဂမၻီရဆန္ ေသာသစ္ျမစ္
ေဇာ္ဂ်ီ႐ုပ္ကေလးအေၾကာင္း စဥ္းစားေနမိ၏။
ဦးပၪၥင္းက စိပ္ပုတီးကို ကိုင္လိုက္၏။
ကြၽႏ္ုပ္ႏွင့္ ကိုေအာင္တင့္လည္း
အလိုက္သိစၥာပင္ ဦးပၪၥင္းႀကီးကို ဝတ္
ျဖည့္၍ ျပန္ခဲ့ၾကပါေလေတာ့သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔လည္း
တတ္ႏိုင္သေလာက္အလႉေငြႏွင့္ လုပ္
အားဒါနျပဳၿပီး ရန္ကုန္ျပန္ရန္ျပင္ဆင္ၾက
ပါသည္။ ဦးပၪၥင္းႀကီးကေတာ့အတိတ္
ကအကုသိုလ္ေႂကြးမ်ားကိုကုသိုလ္ဒါန
မ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ဆပ္ေနေပဦးမည္။
သေဗၺသခၤါရာ အနိစၥ –