“သင်္ချိုင်းရှင်မနဲ့ တစ်ညတာ”(စ/ဆုံး)
——————————————–
ကျွန်မတို့သူငယ်ချင်းတစ်စု နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက် ခရီးတစ်ခု ကိုသွားခဲ့ကြသည်။အဲ့ဒီနေရာလေးကတော့ ဧရာဝတီတိုင်း ဒေသကြီး၊ဓနုဖြူမြို့ကလေးရှိ ရွာလေးတစ်ရွာကိုပေါ့။မြို့ကလေးက ကျဉ်းမြောင်းပေမဲ့ ကျက်သရေရှိလှသည်။ကျိုက္ကလွန်ပွန်းဘုရားကြီး၊ ဗိုလ်ချုပ်ကြေးရုပ်နှင့်နာရီစင်တို့က မြို့ကလေး၏ကျက်သရေကိုဆောင်နေသည်။
ကျွန်မတို့အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်ကတော့ ကျောင်းရဲ့အတန်းခေါင်းဆောင်ကျွန်မရဲ့အစ်ကိုပင်ဖြစ်သည်။လမ်းခရီးတွင် ညောင်တုန်းတံတားကြီးကိုကျော်ဖြတ်ခဲ့ရသည်မှာလည်း အလွန်အမှတ်တရဖြစ်လှသည်။တံတားပေါ်ကနေ လယ်မြေသဘာဝနဲ့မြစ်ရေရဲ့သဘာဝတို့က အလွန်ကျက်သရေရှိလှသည်။လေကောင်းလေသန့်ကိုရှုရှိုက်ရင်း အရမ်းစိတ်အပန်းပြေခဲ့ရသည်။ကျွန်မတို့သတိမထားမိသည်မှာ ဒီလိုသဘာဝတရားက ရရှိတဲ့အရာကိုအမှတ်တမဲ့ ပျက်ဆီးနေကြခြင်းပင်။
ခုလိုလေကောင်းလေသန့်မျိုး တခြားနေရာတွင်ရနိုင်ရန်မလွယ်လှချေ။အထူးသဖြင့်ကျွန်မတို့နေထိုင်တဲ့ရန်ကုန်လိုနေရာမျိုးတွင် ခုလိုလေကောင်းလေသန့်ကိုရရှိဖို့မလွယ်ဘူးဆိုတဲ့အတွေးလေးနဲ့ ခရီးဆက်ရင်း ကျိုက္ကလွန်ပွန်းဘုရားသို့ဝင်ရောက်ဖူးမြှော်ခဲ့သည်။ဓနုဖြူမြို့ရဲ့ကျက်သရေဆောင်ဟု ပမာတင်စားရလောက်အောင် အလွန်တန်ခိုးကြီးသော ဘုရားတစ်ဆူလည်းဖြစ်သည်။ထို့နောက် လမ်းဆုံတွင်တည်ရှိနေသော နာရီစင်နှင့် ကျွန်မတို့ရဲ့လွတ်လပ်ရေးဖခင်ကြီး ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်း၏ ကြေးရုပ်ထုတို့မှာ ဓနုဖြူမြို့ရဲ့အထင်ကရ နာမည်ကျော်ကြားနေသော နေရာများပင်။ဒီလိုနဲ့သူငယ်ချင်းတွေပျော်ပျော်ပါးပါးခရီးဆက်ရင်း အစ်ကို့ရဲ့လမ်းပြမှု့နှင့်အတူ သွားလိုသည့်အိမ်သို့ရောက်ရှိခဲ့သည်။
ထိုအိမ်မှာ အခြားအိမ်မဟုတ် ကျွန်မ၏ကြီးမေ တော်စပ်သူတစ်ယောက်အိမ်ပင်။ကျွန်မကို ငယ်စဉ်ကထိန်းကျောင်းပေးခဲ့သူ တစ်ယောက်ဆိုလည်းမမှားချေ။သို့သော် ကျွန်မ ငယ်ရွယ်သည့်အချိန်မို့ အစ်ကိုပြောသည့် ကြီးမေဆိုသူကို ကျွန်မမမှတ်မိပေ။အစ်ကို့ရဲ့ရောက်ပြီဆိုသော လေသံနှင့်အတူ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ငေးမောကြည့်မိတဲ့အခါ တောရွာသဘာဝ ခြံဝန်းအလွန်ကျယ်ပြောလှသည်ကို သတိထားမိသည်။ရန်ကုန်မှာဆို ခြံအကျယ်ကြီးပိုင်သူက သူဋ္ဌေးပင်။တောရွာမှာတော့ အတော်များများ ခြံအကျယ်အဝန်းကျယ်ကြီးများ ကိုပိုင်ဆိုင်ကြသည်မှာ မဆန်းပေ။ခြံဝန်းထဲကို အတားအဆီးမရှိ ကားဘီးကလေး လှိမ့်ကာရွေ့သွားနေသည်။
တံခါးမထားရှိသည်မှာလည်း တောရွာရဲ့ရိုးသားတဲ့ဓလေ့ တစ်ခုပင်ဖြစ်သည်။ခြံဝန်းထဲတွင် သစ်ပင်ပန်းပင်တို့မှာလည်း အလွန်နေချင်စရာကောင်းလှသည်။သို့သော် တချို့နေရာတွေက အလွန်ချုံထူလှသည်။ရှေးဆန်လှသည်။အိုဟောင်းလှသဖြင့် ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းလှသည်ဟု ကျွန်မခံစားမိသည်။ကျွန်မရဲ့အတွေးလေးတွေးက ကားဘီးလေးရပ်သွားသည်နှင့်အတူ ရပ်တန့်သွားရသည်။
“ကဲ ကားပေါ်ကဆင်းကြ ရောက်ပါပြီ ခု မဟာစံအိမ်ကနေ ကြိုဆိုပါတယ်´´
အစ်ကို့ရဲ့စကားအတိုင်း အားလုံးကားပေါ်ကနေ ဆင်းကြသည်။အားလုံးမျက်နှာမလန်းကြပေ။မျက်နှာမလန်းသည့်အကြောင်းမှာ ခြံကအလွန်အိုဟောင်းနေခြင်းကြောင့်ပင်…
“အားလုံး နားနားနေနေ နေကြ ဒါကငါ့ရဲ့ကြီးမေအိမ်´´
အစ်ကို့ရဲ့စကားကြောင့်အားလုံးရဲ့မျက်လုံးတွေကအိမ်နှင့် အိမ်ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်ပြီး မျက်နှာတွေ မရွှင်မလန်းဖြစ်နေသည်။အိမ်ကြီးက မဟာစံအိမ်ဆိုသည့်အတိုင်း အလွန်မဟာဆန်ပြီးရှေးကျသည်။ချုံနွယ်များထူထပ်နေသည်။တချို့နေရာမှာ ရေညှိများပင်တက်နေသည်။
သို့သော် အိမ်ထဲဝင်လိုက်သည်နှင့်အသုံးအဆောင်တွေက ခေတ်ဆန်သည့် အသုံးအဆောင်များပြားလှသည်။ ခြံ မှာ အလွန်အိုဟောင်းနေသည်။ခြံရဲ့အကျယ်အဝန်းကလည်း ခြံထဲကအော်သံကိုပင် အပြင်ကမကြားနိုင်လောက်အောင် ကျယ်လှသည်။ထပ်ပြီးသေချာစပ်စုကြည့်မှ
ခြံနောက်တွင် သင်္ချိုင်းကုန်းရှိနေခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ရန်ကုန်မြို့တွင် သင်္ချိုင်းကုန်းဆိုတာ ဘာမှန်းမသိလောက်အောင် ရှားပါးလှသည်။တောရွာများတွင်မူ သင်္ချိုင်းကုန်းဆိုတာ အထူးအဆန်းမဟုတ်သော နေရာတစ်ခုပင်ဖြစ်သည်။
“ဟေ့ယောင် တွေမင်းတို့မျက်နှာက ဘာဖြစ်နေတာလဲ ´´
အစ်ကိုမှ ကျွန်မတို့အားလုံးကိုပြော လိုက်သောစကားပင်။
“မဖြစ်ပါဘူးကွာ ခရီးပန်းလာလို့ပါ ရှုိင်းကိုရာ´´
သူရမှ အစ်ကို့အားပြောသည်။ထုံးစံအတိုင်း စကားအချေအတင်ပြောဆိုကြလေပြီ။သူငယ်ချင်းတွေသာပြောတာ ကျွန်မတို့အဖွဲ့က အမြဲစနောက် ရန်ဖြစ်နေကျပင်။ကျွန်မအစ်ကိုရှိုင်းကိုက ဒေါသကြီးပေမယ့် ထိန်းချုပ်တတ်သည်။အုပ်ချုပ်မှု့နိုင်နင်း၏။ငယ်ငယ်လေးကတည်းကနေ ခုထိအမြဲ
တမ်းအတန်းခေါင်းဆောင် တာဝန်ကို
ထမ်းဆောင်ရသည်။ ခုလည်းကျွန်မ
တို့အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်အဖြစ်ခန့်ထားသည်။အစ်ကို့ပုံသဏ္ဌာန်က တစ်မူထူးခြားသည်။အရပ်၅ပေ၇လက်မခန့် အသားအရည်ကလည်းမဖြူမညိုသောအသားအရည်ကိုပိုင်ဆိုင်ထားပြီးမျက်ခုံးမွှေးထူထူ ကအစ်ကို့ကိုထင်ပေါ်စေသည်။ဒေါသကြီးပေမဲ့ဖော်ရွေတဲ့ အပြုံးပိုင်ရှင်တစ်ယောက်လည်းဖြစ်သည်။အစ်ကို့ကြောင့် ယောက်မလို့အခေါ်ခံရသည်မှာလည်း မနည်းတော့ချေ။ကျွန်မကလည်း ယောက်မလို့ခေါ်တာကိုမကြိုက် မကြိုက်မှန်းသိလေ လူတွေကလည်းစကြတဲ့သဘာဝမဟုတ်လား။ကျွန်မအတွက်တော့ အစ်ကိုက အရာရာကောင်းတယ်။လူတွေကိုလည်းပေးဆပ်အနစ်နာခံတတ်တယ်။…
“ဒီမှာ မိန်းကလေးတွေပါနေတာတောင် မငြီးဘူး မင်းတို့က ငြီးနေတယ် ´´
အစ်ကိုမှ သူရတို့ကို ဒေါသထွက်သောလေသံဖြင့်ပြောလိုက်သည်။အစ်ကိုပြောသည်မှာလည်း မမှားချေ။မိန်းကလေးတွေထက် သူတို့ယောက်ျားလေးတွေက ပိုပင်ပန်းနေကြသည်။သူရကပိုဆိုးသည်။တစ်ခါတလေ နွှဲ့တဲ့တဲ့စကားပြောဆိုငတတ်လို့မကြိုက်။စနောက်သန်သည်မှာ လည်းယောက်ျားလေးအားလုံးလိုလိုပင်။
“မိန်းကလေးလည်း လူပဲငါတို့လည်းလူပဲ ပင်ပန်းတာပေါ့´´
မြတ်မင်းခမှ အစ်ကို့ကိုပြန်ပြောသည်။မြတ်မင်းခမှာ ရုပ်ချောသလို ဂုဏ်မောက်သူတစ်ဦးလည်းဖြစ်သည်။ခင်မင်နေပေမယ့်မြတ်မင်းခ စိတ်ကခန့်မှန်းလို့မရ သူတစ်ယောက်ဟုဆိုနိုင်သည်။သူငယ်ချင်းစိတ်ဓာတ်ရှိလို့သာ ခင်မင်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။
“စကားကိုဘယ်လိုပြောတာလည်း မြတ်မင်းခ´´
“တော်ပါတော့ ကိုကြီးရာ ရောက်ရောက်ချင်း စကားပြောတာတွေက ရန်ဖြစ်တော့မယ်အတိုင်းပဲ ´´
ကျွန်မ လည်း ဝင်တားရချေပြီ။မတားလျှင် ရန်ဖြစ်ကြတော့မည်။နောက်ပြီးရင် သူတို့ကပြန်တည့်ကြတာပါပဲ။ခုရန်ဖြစ်တုန်းတော့ ဘေးလူတွေက အနေခက်ရသည်မဟုတ်လား။ထိုအချိန်မှာပဲ…
“ မဟာစံအိမ်ကနေကြိုဆိုပါတယ် ကလေးတို့
ကြီးမေအိမ်မှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ရတယ် အိမ်မှာက သားမိသုံးယောက်ထဲနေတာ သားကြီးနဲ့သမီးငယ်က လယ်ထဲသွားတယ်´´
ကြီးမေဆိုသူမှာ အသက်၄၀ကျော်၅၀ ဝန်းကျင်ဖြစ်သည်။အသက်ကြီးပေမယ့်ဖျတ်လတ်သည်။
သွက်ချာသည်။မပိန်မဝသောခန္ဓာကိုယ်ကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။တောရွာမှာနေသည်ဆိုပေမယ့် ဝတ်ဆင်ပုံမှာပုံတုန်းကြီးတော့မဟုတ်ပေ။
“ဒါနဲ့ ကြီးမေ သူ့ကိုသေချာကြည့်ပါဦးဘယ်သူလဲလို့´´
အစ်ကို့ရဲ့စကားကြောင့် ကြီးမေကျွန်မကိုစူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်သည်။အလွန်စူးရှသောမျက်လုံးတစ်စုံဟုဆိုနိုင်သည်။ကျွန်မလူငယ်ဆိုပေမယ့် ထိုအကြည့်ကိုမလွန်ဆန်နိုင်လောက်အောင်ပါပဲ။ကြီးမေမျက်စိအားကောင်းသည်ဟု ဆိုရမည်။
“ကြီးမေ မသိဘူး ငါ့တူ သူလေးကဘယ်သူလဲ´´
“ကြီးမေရဲ့ အချစ်တော်လေ ငယ်ငယ်က ကြီးမေထိန်းခဲ့တဲ့ ပိုးဟပ်ဖြူလေ´´
“ပိုးဟပ်ဖြူဟုတ်လား မှတ်တောင်မမှတ်မိဘူး ´´
ပိုးဟပ်ဖြူဆိုသောနာမည်နှင့်အတူ ကြီးမေရဲ့မျက်နှာမှာအပြုံးများတောက်ပြောင်သွားသည်။
“ကိုကြီး စုကိုလူကြားထဲမှာဖဲ့နေတာလား´´
ကျွန်မ ငယ်နာမည်ကို ဖော်နေတာနဲ့ကျွန်မရှက်ရမ်း ရမ်းပြီး အစ်ကို့ကိုပြန်ပြောမိသည်။
“မဖဲ့ပါဘူး နင်ငယ်ငယ်က အသားဖြူပြီးအရမ်းညစ်ပတ်တာတဲ့ အဲ့ဒါကြောင့်နင့်နာမည်ကို ပိုးဟပ်ဖြူလို့ပေးထားတာ´´
“တူမလေး က ကြီးမေကိုမမှတ်မိလို့ပါ ကြီးမေဆီမှာ တူမလေးရဲ့ကစားစရာလေးတွေတောင်ရှိသေးတယ် ´´
“ဟုတ်ကဲ့ ကြီးမေ သမီးမမှတ်မိတော့ဘူး´´
“သမီးက ငယ်သေးတာကိုး´´
“ရှိုင်းကို ငါတို့ဗိုက်ဆာနေပြီ ´´
သူငယ်ချင်းတွေ လူကြားထဲဆိုဖဲ့ပြီ။ခုလည်းဗိုက်ဆာသည်ကို ကြာကြာမနေနိုင်လို့ အစ်ကို့ကိုပြောနေကြသည်။
“သားတို့သမီးတို့လည်း ဗိုက်ဆာနေရောပေါ့ သမီးလေးကတော့ ချက်ပြုတ်ပေးသွားတယ် လာသမီးတို့ဝိုင်းပြီးခူးခပ်ပေးကြ´´
ကျွန်မတို့မိန်းကလေးတွေလည်း ထမင်းခူးခပ်ရတော့တာပေါ့။
“ဟုတ်ကဲ့ လာကြ ကလျာနဲ့နှင်းရတီ´´
ကျွန်မကတော့ခေါင်းဆောင်ပေါ့။
အမျိုးအိမ်ဆိုတော့။အားလုံးမိန်းကလေး
သုံးယောက် ယောက်ျားလေး သုံးယောက်ပင်။
“စုယမုံလှိုင် နင်ကဟင်းတွေထမင်းတွေ
တောင်ပြင်တတ်လ်ို့လား´´
ကျွန်မကိုသူငယ်ချင်းတွေက လှောင်ပြောင်ကြလေပြီ။သူတို့ပြောလည်းပြောစရာ အိမ်ကမီးဖိုချောင်ကို ထမင်းစားဖို့သာဝင်ဖြစ်တယ်။ကျန်တာမလုပ်တတ်ချေ။
“ဟုတ်တယ် မလုပ်တတ်ဘဲနေမလား
နင်တို့ကလေ ငါ့ဆိုဖဲ့ဖို့ပဲတွေးနေကြတာ´´
ကျွန်မရဲ့နှုတ်ခမ်းဆူပြီး ပြန်ပြောတတ်တဲ့အကျင့်ကဒီလိုနေရာပေါ့။
“သေချာလုပ်ကြ ဟင်းတွေကတော့ရှယ်ပဲ ဟင်းအများကြီးကို တစ်ယောက်တည်းချက်ထားတာလား´´
ပြင်ဆင်ပေးပြီးတာနဲ့ တင် ဗိုက်ဆာတာပျောက်သွားသလားပဲ။
“ဟုတ်တယ် တူမလေးရဲ့မမသီရိချက်ထားတာ ပြောရင်းဆိုရင်းပြန်လာပြီ´´
မမသီရိရဲ့ ဝတ်စားဆင်ယင်မှု့မှာ ခေတ်မီပြီးနန်းဆန်လှသည်။မျက်နှာများလည်း ယဉ်ယဉ်လေးနှင့်မြင်သူတကာငေးမောလောက်သော မျက်နှာပင်။ခေါင်းတွင် ခရေပန်းကုံးလေးပန်ထားသည်။ခြေလှမ်းကလည်း အိနြေ္ဒိအပြည့်ဟုဆိုနိုင်ပေသည်။
“ဧည့်သည်တွေရောက်နေပြီပဲ သမီးနဲ့ကိုကြီးလည်း အချိန်မီအောင်ပြန်လာကြတာပဲ နောက်ကျသွားတယ်´´
“နောက်မကျပါဘူး မမသီရိ´´
ကိုရှိုင်းမှ မမသီရိကိုပြောလိုက်သည်။မမသီရိအစ်ကို့ကို ကောင်းကောင်းကြီးမှတ်မိပုံရသည်။
“ငါ့မောင် ရှိုင်းကို မှတ်တောင်မမှတ်မိဘူး´´
“ရှိုင်းကို မင်းကအစ်မတော့မြင်တယ် အစ်ကို့ကိုမမြင်ဘူးပေါ့´´
“မဟုတ်ပါဘူးအစ်ကို နေမည ညီလေးက အစ်ကို့လူကောင်ကိုကြည့်ပြီးမတွေ့ဘူးဖြစ်နေတာ´´
ပြောလည်းပြောစရာ အစ်ကိုနေမည
ဆိုသူက လူကောင်ထွားကျိုင်းသည်။
“ငယ်ငယ်ကအကျင့်မပျောက်သေးဘူး´´ရယ်ရယ်မောမောနှင့်ပြောဆိုသည်။
“လာလာ အားလုံးထမင်းစားလို့ရပြီ´´ကြီးမေရဲ့စကားသံကြောင့် အားလုံးပျော်သွားသည်။
“လက်နဲ့စားစား ဇွန်နဲ့စားစား အဆင်ပြေတာနဲ့စားကြ´´
“ကြီးမေတို့လည်း စားကြလေ´´
“နောက်မှစားမယ် စားကြ´
“မမသီရိက ဟင်းချက်လက်ရာကောင်းတယ် ´´
အားလုံးဗိုက်ဆာဆာနဲ့ပျော်ပျော်ပါးပါးစားကြမြှောက်လိုက်ပါပဲ…
“ကုန်ရင်ထပ်ထည့်ပေးမယ် မမြှောက်ပါနဲ့´´
“အဲ့ကောင်မလေးက အဲ့လိုပဲ မမရေ မြှောက်စား´´
“ကိုကြီးနော်´´
“ကဲပါစားကြ မောင်နှမတွေစကားမများနဲ့´
အားလုံးစကားလက်စုံပြောရင်းနဲ့အချိန်တွေကုန်သွားတယ်။
®®®®®®
ဒီလိုနဲ့တစ်မနက်တာကုန်ဆုံးသွားတယ်။အားလုံးပေါင်းသူငယ်ချင်းခြောက်ယောက်လာကြတာ။ကိုကြီးရှိုင်းကို ၊သူရ ၊မြတ်မင်းခ၊ကလျာ၊နှင်းရတီ၊ကျွန်မစုယမုံလှိုင်အားလုံးပေါင်းခြောက်ယောက်ပေါ့။ကိုကြီးရှိုင်းကို အတန်းခေါင်းဆောင်ဖြစ်သလို ထိန်းနိုင်တယ်။လူကဲခက်တော်တယ်။နည်းနည်းတော့ဒေါသကြီးတယ်။သူရ အေးတယ်။ကိစ္စတွေကိုဝင်ပြီးဖြေရှင်းတတ်တယ်။ဒါပေမဲ့ယောက်ျားလေးဖြစ်ပြီး အရမ်းအေးလွန်းတယ်။သတ္တိမရှိဘူး။မြတ်မင်းခ မျက်နှာပြောင်တယ်။အစအနောက်သန်တယ်။အစ်ကိုနဲ့ မတည့်အတူနေ။မျက်နှာမြင်ရင်ဒေါသဖြစ်တယ်။မမြင်ရင်ချောင်းကြည့်ဆိုသလို။ငယ်သူငယ်ချင်းတွေမတည့်ကြဘူး။ကလျာ အေးတော့အေးတယ်။ဒါပေမဲ့စပ်စုတယ်။နှင်းရတီ ခေတ်ဆန်တယ်။သွက်လက်တယ်။စနောက်တတ်တယ်။ကျွန်တော်တော့ အားလုံးသိတဲ့အတ်ုိင်း မဟုတ်မခံ ကိုယ့်ကိုသေးသေးမတင်နဲ့ လုံးကြီးပြန်တင်တတ်တဲ့လူစားမျိုး။မိန်းကလေးပုံစံယောက်ျားလေးစိတ် ဒေါသကြီးတယ်။စိတ်ကောက်တက်တယ်။အားငယ်တတ်တယ်။အားလုံးကသူငယ်ချင်းတွေဆိုပေမဲ့ တစ်ယောက်တစ်မျိုးတွေပေါ့။ဒါပေမဲ့စည်းလုံးမှုတော့ရှိတယ်။အစားအသောက်ဆိုစားမယ်။ခရီးဆိုသွားမယ်ဆိုတဲ့လူစားမျိုးတွေချည်းပဲ။
“ငါ့ညီတို့ကံကောင်းတယ်´´
“ဘာကိုလဲအစ်ကို´´
“နတ်ပွဲရှိတယ် မင်းတို့ရန်ကုန်မှာမမြင်ဘူးတဲ့ပွဲ´´
“နတ်ပွဲတော့ကြည့်ဖူးပါတယ် ဒါပေမဲ့ပျင်းစရာကြီး”
“ဒီည မပျင်းစေရဘူး´´
ကျွန်မတို့အလွန်စိတ်ဝင်စားမိသည်။
“ဟုတ်တယ် ငါ့မောင်ရဲ့ ဒီညမဖဲဝါကိုပင့်တဲ့ပွဲ ကြမ်းတယ်´´
“ဒါဆိုသွားကြည့်ကြတာပေါ့´´
“ဘာသွားကြည့်ရအောင်လည်း မိန်းကလေးတွေမလိုက်ရဘူး´´
ကိုကြီးက ကျွန်မတို့ကိုဆူသည်။
“မသိဘူး လိုက်မှာပဲ ကျွန်မတို့မလိုက်ရရင် ကိုကြီးတို့လည်းမသွားရဘူး´´
ကျွန်မအကျင့်အတိုင်း ဘယ်သူမှတားမရပါဘူး။
“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး သွားလို့ရပါတယ် ´´
“ကြီးမေ ´´လို့ခေါ်ပြီးကျွန်မစကားသံရပ်တန့်သွားတယ်။
“စုယမုံလှိုင် မြေးမသွားပါနဲ့´´စကားသံကျွန်မနားထဲကြားလိုက်ရသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
“ဒါ ဘိုးဘိုးအသံပဲ´´ကျွန်မစကားကြောင့် ဘိုးဘိုးတားနေခြင်းပင်။
“မိစု ဘာဖြစ်တာလဲ´´
“ဟင်အင်းမဖြစ်ပါဘူး ကျွန်မတို့သွားနားရအောင်´´
“အေးအေး ရေမိုးချိုးကြ နားကြ´´
“စု နင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ´´
“မဖြစ်ပါဘူး ကလျာ ´´
“နင်တစ်ခုခုတော့ဖြစ်နေတယ်နော်´´
“ငါဆေးသောက်ပြီးအိပ်တော့မယ် ညနေန်ိုးနော်´´
“နင် ဘာလ်ို့အဲ့ဆေးတွေသောက်နေတာလဲ´´
သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ကျွန်မအားပြိုင်တူမေးတယ်။
“ငါ စိတ်တည်ငြိမ်အောင်လို့ပါဟာ ´´
“စိတ်ငြိမ်ဆေးက သောက်တိုင်းကောင်းတာမဟုတ်ဘူးနော်´´
“ဆရာဝန်ရဲ့လမ်းညွှန်ချက်နဲ့သောက်တာပါ´´
“အေးပါ ဒါဆိုအိပ်လေ ရေချိုးပြီးမှအိပ်ပါလား´´
“အင်းပါ´´
®®®®®®®®®®
£€£€ညနေနေရီနေရီ ရေခပ်ချိန်လေးနီးလာပြီ £€£သီချင်းလေး ဆိုနေတဲ့ အစ်ကိုနေမညအားကျွန်မလှမ်းစလိုက်တယ်။
“ကိုကြီးနေမည´´
“လန့်လိုက်တာ ညီမတို့ရေချိုးလို့ရပြီနော် အစ်ကိုသွားပြီ´´
“ဒါနဲ့ ကိုကြီးရှိုင်းကို တို့ကိုမတွေ့ပါလား´´
“သင်္ချိုင်းကုန်းဘက်သွားတယ် ´´
“ဟင် ဘာသွားလုပ်ကြတာလဲ´´
သင်္ချ ိုင်းကုန်းဆိုတာသွားကောင်းသည့်နေရာမဟုတ်လို့ထင်မြင်မိသည်။တစ်နေ့သွားကြရမှာတော့မှန်ပါတယ်။ဒါပေမယ့်…
“သွားပြီးလေ့လာတာနေမှာပေါ့´´
“ဘာတွေလျှောက်လုပ်ပြန်ပြီလဲမသိဘူး စိတ်ညစ်ပါတယ်´´
“ခဏနေပြန်လာရင်လာပေါ့ မလာရင်´´
ကျွန်မလည်းစိတ်တိုနေမိသည်။
“မလာရင်ဘာဖြစ်လဲ´´
“ရေချိုးဖို့လုပ်တော့ ရေချိုးခန်းကရေမလာဘူး အနောက်မှာရေတွင်းရှိတယ်။အစ်ကိုသွားပြီတစ်ခုခုလိုရင် နင့်အစ်မသီရိကိုလှမ်းခေါ်လိုက်´´
ကိုနေမညကပဲအားလုံးစီစဉ်ပေးသည်။
“ဟုတ်ကဲ့ပါ´´
“ရေကအေးနေတာပဲ´´
“ချိုးကြပါ သိပ်ပြီးဆော့မနေနဲ့ဖျားမယ်´´
“နင့်မျက်နှာကဘာဖြစ်နေတာလဲ´´
ကျွန်မမျက်နှာမကောင်းမှန်းသူတို့ရိပ်မိကြဟန်တူသည်။
“မဖြစ်ပါဘူး ´´
“ငါအရင်သွားနှင့်မယ် လိုက်ခဲ့ကြ´´
ကျွန်မလည်း ရေအမြန်ချိုးပြီး အမြန်သွားနားတော့သည်။
“ဟုတ်ကဲ့ပါရှင် ´´
“ဘာဖြစ်နေတာလဲ မသိဘူး´´
နှစ်ယောက်သားငြင်းခုန်ပြီးကျန်နေခဲ့သည်။
“စပ်စုမ မြန်မြန်ချိုး´´
ရုတ်တရက် ဆိုသလိုလေညင်းကလေးများ တိုက်ခတ်လာတယ်။ပတ်ဝန်းကျင်က မဲမှောင်ကျသွားတယ်။ငြိမ်သက်နေရာမှ ခွေးအူသံများ ကြားလိုက်ရတယ်။ခွေးဟောင်သံများ ကြားလိုက်ရတယ်။
“အူးဝူး…အူးဝူး…´´ဆွဲငင်သောအသံများမှာကြောက်စရာကောင်းလှသည်။
ကြောက်စရာကောင်းတဲ့အငွေ့အသက်ကို ချက်ချင်းဆိုသလို ခံစားလိုက်ရ၏။ဘေးပတ်ဝန်းကျင်မှာဘာမှကိုမမြင်ရဘဲ မီးခိုးလုံးများထွက်ပေါ်လာသည်။
“ဘယ်သူရှိလဲ´´
“အဲ့ဒီမှာရပ်စမ်း ငါ့ပိုင်နက်ထဲကျူးကျော်လာတာဘာလဲ´´
အသံသြသြကြီးနှင့် ကြောက်စရာကောင်းလှသော အသံထွက်ပေါ်လာသည်။
“သင်ကဘယ်သူလဲ ကျွန်မကခရီးသွားပါ လမ်းပျောက်နေလို့´´
“ဟား ဟား ငါ့ပိုင်နက်ထဲဝင်လာပြီးတော့မှ ငါဘယ်သူလဲဆိုတာမသိဘူး ဟုတ်လား မင်းရဲ့အရှေ့ကိုသေချာကြည့်ကြည့်ပါဦး´´
“ဂူ ဂူတွေ´´
ကျွန်မ အရမ်းတုန်လှုပ်သွားမိသည်။
ဘာလုပ်ရမလဲမသိဖြစ်သွားရ၏။
“ငါ့ပိုင်နက်ထဲ ဝင်လာတဲ့ ငမိုက်သားကို ဖမ်းပြီးစားကြစမ်း´´
“ဟင် ကိုကြီးရှိုင်းကို သူရ မြတ်မင်းခ ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ´´
သုံးယောက်စလုံးမျက်နှာက သွေးသံရဲရဲနှင့်ကြောက်စရာကောင်းလှသည်။အသိစိတ်များလည်းကွယ်ပျောက်နေသည့်အလား…
“အရိုးပါမကျန်အောင် စားကြစမ်း ဟားဟား´´
“ကိုကြီး မလေးလေ မိစု သူရနဲ့မြတ်မင်းခ ငါနင်တို့သူငယ်ချင်းလေ´´
သူတို့မျက်နှာကလူစိတ်ပျောက်နေုပြီး။ကျွန်မအားစားတော့မယ့်အနေအထားမှာရှိတယ်။ကျွန်မလည်း အားကုန်ပြေးရင်း…
“အား…ကယ်ကြပါဦး´´
အိပ်မက်မှကျွန်မနိုးထလာသည်။
“မိစု ဘာဖြစ်တာလဲ´´
အားလုံးကကျွန်မအား ဝိုင်းကြည့်နေကြသည်။
“တူမလေး ရေသောက်လိုက်´´
“အိပ်မက်ဆိုးမက်လို့ပါ´´
“ဘာလို့ဆေးတွေသောက်ပြီးအိပ်တာလဲ´´
အစ်က်ိုဒေါသထွက်သောလေသံ
စိတ်ပူသောလေသံဖြင့်ကျွန်မက်ိုပြောသည်။
“စိတ်ကြည်အောင်ပါကိုကြီးရာ´´
“ကဲပါ ငါ့မောင်ရာ ညီမလေးကိုဘာမှမပြောပါနဲ့ ´´
“ဒါနဲ့ ကိုကြီးတို့သင်္ချိုင်းကုန်းသွားတယ်ဆို´´
“မသွားပါဘူး ´´
“ကိုကြီးနေမည´´
“နင့်အကြောင်းသိလို့ ငါစလိုက်တာပါ´´
“ကဲညနေစောင်းနေပြီ ထမင်းစားပြီး နတ်ပွဲသွားကြည့်ကြမယ်´´
“မသွားတော့ဘူး´´
“ဘာဖြစ်လိူ့လဲ´´
“မိစု လိုက်လို့မဖြစ်ဘူး´´
“ကိုကြီးနော် ဒီအထိလိုက်လာပြီးမှတော့ စုကိုမချုပ်ချယ်ပါနဲ့ ဟိုမသွားနဲ့ ဒီမသွားနဲ့ ဆိုတာကိုမကြားချင်ဘူး´´
“ဒီမောင်နှမနှစ်ယောက်ကတော့လေ မပြောလိုက်ချင်ဘူး လာထမင်းစားပြီးရင်သွားကြမယ်´´
®®®®®®®®®®®
“နတ်ပွဲက စနေပြီထင်တယ်´´
အားလုံးကကြည့်ချင်စိတ်များများနေသည်။
“ ညမိုးချုပ်မှ မဖဲဝါဝင်မှာ´´
“ဝေးသေးလား ´´
“တစ်ခေါ်ဆိုရောက်ပါပြီ´´
တစ်ခေါ်ဆိုသည့်အတိုင်းအတာမှာ လူတစ်ယောက်တစ်ခါအော်ပြောသောအသံဖြစ်သည်။အလွန်ဝေးလှသည်။
“အသံတွေကြားနေရပြီ ´´
`စု နင်နတ်ပွဲကြည့်ချင်တယ်ပြောသေးတယ်မျက်နှာက´´
“ကလျာ သူ့အကြောင်းလည်းသိသားနဲ့ တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ရန်ဖြစ်ရင်နှုတ်ခမ်းကစူ
မျက်နှာကလည်း´´
“မဟုတ်ပါဘူးဟာ ငါတစ်ခုခုစဉ်းစားမိလို့ပါ´´
“ရောက်ပြီနဲ့ထင်တယ်´´
“လူတွေအများကြီးပဲ´´
“ခုဆို အုန်းသီးကို ပါးစပ်နဲ့အခွံခွာပြမှာဖြစ်ပါတယ်။´´
“အုန်းသီးကလည်းအစစ်ပါ´´
“ကဲ ဆရာရေ တီးလုံးလေးကြမ်းပေးပါဗျို့´´
“ကြမ်းသကိုး အုန်းသီးကို ပါးစပ်နဲ့ခွာတာကြည့်ကြပါဦး´´
“Video ရိုက်လေ´´
“ဒီလောက်လူအများကြီးတိုးလို့တောင်မရတာ ဘယ်လိုရိုက်လို့ရမှာလဲ´´
အမှန်ပင် လူကတိုးမပေါက်လောက်အောင်များပြားသည်။
“နင်တို့ကယောက်ျားလေးတွေဖြစ်ပြီးတော့´´
“အပိုတွေပြောမနေနဲ့ အားလုံးမမြင်ရတာချင်းအတူတူ´´
“တော်ကြတော့ ရန်ပဲဖြစ်မနေကြနဲ့´´
“အုန်းသီးကအစစ်ပါနော်´´
“အုန်းရည်တောင်သောက်ပြနေတာကို စစ်လားဆိုတော့ နင်မခွဲခြားတတ်ဘူးလား´´
“နည်းနည်းနောက်ဆုတ်ပေးကြပါ ထိခိုက်မိတာလေးတွေရှိမှာဆိုးလို့ပါ ခုဆိုမီးဓားကို ကိုင်ပြီးခုတ်ပြမှာဖြစ်ပါတယ် မတော်တဆထိခိုက်မှုမရှိရအောင် နောက်ဆုတ်ပေးကြပါ´´
“အားး´´ဓားမှာရေနံဆီလောင်းပြီး မီးတောက်လောင်နေသော အရှိန်ဖြင့် လက်တွေက်ိုဓားနဲ့မွှန်းပြနေတာ အလွန်ကြောက်စရာကောင်းလှသည်။တစ်ပွဲလုံးအော်သံများဆူညံနေသည်။
“ဘယ်လိုလဲကြောက်နေပြီမဟုတ်လား အဲ့ဒါကြောင့်နင်တို့မိန်းကလေးတွေကို
ခေါ်မလာချင်တာ´´
“အား´´
ဓားနှစ်ဖက်ကိုင်ကာ လူအုပ်ကြားထဲသို့ဝင်ပြေးခြင်းကြောင့်အားလုံးတုန်လှုပ်သွားသည်။
“နည်းတောင်နည်းသေးတယ် ´´
မျက်နှာဆိုးကြီးနှင့် လက်ကဓားကိုကိုင်ပြီးကျွန်မတို့ဆီကလာတော့ မကြောက်ဘဲနေမည်လား။
“နောက်ဆုံးအစီအစဉ်ကတော့ မဖဲဝါကိုပင့်တဲ့ပွဲပဲဖြစ်ပါတယ်။ဒီညဟာ နောက်ဆုံးညမို့စကားအချို့လည်းပြောချင်ပါသေးတယ်´´
ပြောသွားတဲ့စကားတွေထဲမှာ ကျွန်မအကြိုက်ဆုံးစကားလေးတစ်ခွန်းရှိတယ်။
“လူတွေကပြောတယ် ဘာလို့နတ်ကိုးကွယ်တာလဲတဲ့ ကျွန်တော်တို့ပြောချင်ပါတယ် နတ်ကိုကျွန်တော်တို့မကိုးကွယ်ပါ ကျွန်တော်တို့ကိုးကွယ်တာ ဘုရားပါ။နတ်ဆိုတာ အသိမှတ်ပြုတဲ့အနေနဲ့သူတို့အတွက် ခုလိုကျင်းပပေးတာပါ။ဒါကို လူငယ်တွေသိအောင်ပြောချင်ပါတယ်´´ကျွန်မနားထဲတွင်ထိုစကားစွဲထင်နေသည်။
အချိန်အားဖြင့် ည၁၁ထိုးပြီ
“ခုဆိုမဖဲဝါကို ပင့်ဖိတ်မှာဖြစ်ပါတယ်´´
“ဆိုင်းတော်သား ရေ မဖဲဝါ ပင့်မယ်ဟေ့
မဖဲဝါအတွက်ပြင်ဆင်ပေးပြီးပါပြီ´´
မဖဲဝါဝင်ပူးတဲ့ပုံသဏ္ဌာန်ကအလွန်ကြောက်စရာကောင်းသည်။ဆံပင်ဖျားလျားချကာ မျက်လုံးတွေဟာ သိသာစွာနီရဲနေသည်။စကားတွေလည်းပြောနေသည်။ကျွန်မတို့တော့နားမလည်ပါ။
“ကဲ အဆင်သင့်ပြင် ပြေးတော့´´
“ဖယ်ဖယ် ပြေး´´
လူအများရဲ့အာရုံကိုဖမ်းစားနိုင်ပါတယ်။လူတစ်ယောက်ဟာ ကြက်အသေတစ်ကောင်က်ိုအစိမ်းလိုက်ဇကောထဲထည့်ပြီး ပြေးကာ မဖဲဝါမှနောက်ကလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။သူတို့ပြောတာတော့ ပြေးတဲ့သူဟာ လွတ်အောင်ပြေးပြီး မဖဲဝါမသိအောင် လမ်းတွင်ပစ်ထားခဲ့ရမည်ဖြစ်သည်။နတ်ကနားပေးသောအိမ်သည် လမ်းရဲ့ထောင့်နေရာတွင်ရှိပြီး လမ်းဟာ အတော်ရှည်လျားပြီး လေးထောင့်ပုံသဏ္ဌာန်ရှိသည်။မိနစ်ပိုင်းလောက်ကြာတော့ အရှေ့ကပြေးသွားသော လူတစ်ယောက်အရင်ပြန်ရောက်လာပြီး မဖဲဝါဝင်ပူးထားသူသည်အနောက်မှရောက်လာကာ လူအုပ်ထဲသို့ ကြောက်အောင်ခြောက်ပြခြင်းကြောင့် ပွဲဟာအလွန်ပွတ်လောရိုက်သွားသည်။
“ကျေနပ်ပြီထင်တယ် ကစားတာကိုကျေနပ်ပါတော့´´
“မကျေနပ်သေးဘူး ကြက်အစိမ်းငါ့ကိုထပ်ကျွေး”
မဖဲဝါဝင်ပူးနေသူမှအသံသြသြနှင့်ပြောနေသည်။
“ဟုတ်ပါပြီ ကျေနပ်စေရမယ် ကဲရွာစားရေ ပတ်မကြီးတီးစေ…”
နောက်တစ်ဖန်လူတစ်ယောက်ကြက်အစိမ်းကိုကိုင်ပြီးရှေ့မှပြေးပြန်သည်။
“လိုက်ဟ လိုက် လိုက်”
“အူးဝူး…အူးဝူး…”
ခွေးအူသံတွေလည်းထွက်ပေါ်လာသည်။ရှေ့မှပြေးသောသူပြန်ရောက်လာပြီ။
ဇကောတော့ပါမလာချေ။
“ဟေးပျော်ပါတော့ ကျေနပ်ပါတော့ ထပ်မကစားပါနဲ့ လိပ်ပြာရှင်လည်းပင်ပန်းလှပြီ”
”အင်း”
”အား”
ကျွန်မအော်သံတစ်ပွဲလုံးဆူထွက်သွားသည်။မဖဲဝါဝင်ပူးထားသူကျွန်မရှေ့ရောက်လာခြင်းကြောင့်ပင်…
“ဟဲ့စု အဆင်ပြေလား”
“အင်းပြေတယ်”
ကျွန်မရှေ့ကနေ ချက်ချင်းပြန်လှည့်သွားသည်။အကြည့်က အလွန်စူးရှလှသည်။
“ဒီလိုနဲ့ဝင်ပူးထားတဲ့သူလည်းအကောင်းပကတ်ိဖြစ်သွားသည်။´´
ခုဆိုရင်တော့ ပွဲဟာအောင်မြင်စွာ ပြီးဆုံးသွားပါပြီ။ဒီအိမ်ဒီခြံကိုလာရောက်သော လူအများလည်း ကောင်းကျိုးတွေပြည့်ဝပါစေ။မနေ့ကမှ ပွဲပေးထားသော ငှက်ပျောသီးတွေဟာ ခုညအလွန်ပျော်နေပြီ ဟုလည်းကြားသိရသည်။ငှက်ပျောသီးများကို ပွဲလာပရိသတ်များ က်ိုဝေကာ နတ်ကနားပွဲပြီးဆုံးသွားသည်။
“ကဲပြန်မယ် လာလာ”
အားလုံးအတွေးများစွာနှင့် ပြန်လာကြသည်။လမ်းတွင်…
”အူးးဝူးးး”
သိသာစွာခွေးများရဲ့ဆွဲငင်အော်မြည်သံက ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းနေသည်။ကျောထဲကိုစိမ့်သလိုခံစားရသည်။
ပတ်ဝန်းကျင်က ပြန်လည်တိတ်ဆိတ်သွားပြန်သည်။ခွေးအူသံများချက်ချင်းရပ်သွားသည်။တစ်ဖွဲ့လုံးလည်းတိတ်ဆိတ်နေတာနဲ့ ကျွန်မစကားစလိုက်သည်။
“နတ်ပွဲတော့ပြီးသွားပြီ နင်တို့ဘာရလ်ိုက်လဲ´´
“ငှက်ပျောသီးရလိုက်တယ်လေ´´
မြတ်မင်းခမှပြောင်စပ်စပ်ပြောသည်။
မြတ်မင်းခက တစ်ခါတလေမာနကြီးပေမယ့် ပြောင်တတ်တဲ့အကျင့်က လူချစ်လူခင်ပေါများစေသလားမပြောတတ်ပေ။ကျွန်မလည်း ဒေါသထွက်ထွက်နှင့်အော်ပြောလိုက်သည်။
“ဟာ ငါပြောတာက ဘာသင်ခန်းစာရလိုက်လဲမေးတာ´´
ကျွန်မလေသံအနည်းငယ်ကျယ်သွားဟန်တူသည်။
“စု နင် သင်ခန်းစာရချင်ရင် စာဖတ်လေ နတ်ပွဲကနေတော့ဘာရမှာလဲ´´ကလျာမှကျွန်မကိုပြောသည်။
“စာဖတ်မှ သင်ခန်းစာရမှာမဟုတ်ပါဘူး ကိုယ့်ရဲ့တစ်နေ့တာတွေ့ရှိတဲ့မြင်ကွင်းတွေကလည်း ဗဟုသုတရနိုင်တယ်´´
ကျွန်မရဲ့အပြောကို သူတို့သဘောမတွေ့ကြပေ။ကျွန်မရဲ့ခံယူချက်တစ်ခုဆိုလည်းမမှားချေ။လူတွေက စာအုပ်စာပေဖတ်မှ ဗဟုသုတအသိဥာဏ်ရမည်ဟု ထင်နေကြသည်။ကျွန်မအနေနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာတွေ့ရှိသမျှအရာတွေအပေါ် ကောင်းကောင်းအသုံးချတတ်၊ အတုယူတတ်လျှင် ဗဟုသုတရရှိစေတယ်လို့ခံယူထား၏။အမှန်ပင် ကျွန်မခုဆို onlineပေါ်တွင်စာပေအနည်းငယ်ကို မတောက်တခေါက်ရေးတတ်လာသည်။အသိပညာများကိုလည်းအနည်းငယ်စုဆောင်းပြီး ပြန်လှည်ပေးဆောင်နိုင်နေပြီဟုယူဆမိသည်။ထိုသို့လုပ်ဆောင်နိုင်ရခြင်းမှာ စာဖတ်ခြင်းအကျိုးများပါသည်ကို ကျွန်မ မငြင်းပါ။သို့သော် ကျွန်မခုချိန်ထိ စာအုပ်ကောင်း၁၀အုပ်ထက်ပိုမဖတ်ဖူးသေးချေ။ကျောင်းပုံနှိပ်စာအုပ်ကိုသာအသက်၁၈နှစ်ထိ ဖတ်မှတ်နေရသည်။ဆယ်တန်းဖြေပြီးမှ အပြင်စာအုပ်တွေကိုဖတ်မှတ်လေ့လာဖြစ်သည်မှာလည်းယနေ့ထိဆို စာအုပ်စာပေကောင်း၇အုပ်ခန့်သာဖတ်ဖူးမှတ်ဖူးသည်။ကျွန်မအနေနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှ အသိပညာများကိုယူဆောင်တတ်သည်ကို ပိုများ၏။မျက်စိရှေ့တွင် စက်ဘီးမှောက်သည့်ဖြစ်ရပ်ကအစ သင်္ခန်းစာယူတတ်သည့်အကျင့်ကျွန်မမှာရှိသည်။ကျွန်မရဲ့ပြောဆိုလိုက်သောစကားပေါ် မမသီရိ ပြန်လည်ခွန်းဆိုလိုက်သည်။မမသီရိတစ်ယောက် ညဘက်မှောင်မဲနေတဲ့အချိန်မှာပင် သူ၏ အလှမှာထင်ပေါ်နေသေးသည်။
ကျွန်မကို ရယ်မောပျော်ရွှင်ဖွယ်အသံဖြင့်စကားဆိုလိုက်ပုံမှာအလွန်နားအေးချမ်းမြေ့စေသည်။
“ဒါမှပေါ့…ငါ့ညီမမိစုကတော့ ငယ်ငယ်ကအတိုင်းပဲ´´
ကျွန်မလည်းသိလျက်နဲ့ပြန်မေးသည်။
“ဘာကိုလဲ မမသီရိ´´
“အစ်မနောက်မှပြောပြမယ် ´´မမရဲ့မျက်နှာကကျွန်မအားမေးခွန်းများစွာမေးချင်စိတ်ကိုဖြစ်ပေါ်စေသည်။ကျွန်မစိတ်ထဲ မမသီရိနဲ့ကျွန်မ အရမ်းရင်းနှီးသလိုခံစားရသည်။
ကျွန်မကိုယ် ကျွန်မ လမ်းသွားရင်းပြန်လည်သုံးသပ်နေမိပြန်သည်။
ဒီနေ့ဒီအချိန်ထိ ကျွန်မစကားတွေကြောင့်သူငယ်ချင်းတွေနဲ့အဆင်မပြေတာများတယ်။ကျွန်မက သူတို့နဲ့စိတ်ဓာတ် နေပုံထိုင်ပုံပြောဆိုမှု့တွေးခေါ်မှု့ပုံသဏ္ဌာန်တွေကွာခြားလို့ ဘေးထွက်နေရတဲ့နေ့တွေကများခဲ့သည်။ကျွန်မကသီးခြားနေဖြစ်သည်က ပိုများ၏။ထိုသို့နေထိုင်ခြင်းက မကောင်းဖူးဟုထင်မြင်မိသည်။အထီးကျန်ခြင်းကို ခံစားကြရသည်မဟုတ်လော…
ဒီလိုနဲ့အချိန်အားဖြင့် ည၁ချက်တီးပြီ~
“အသွားတုန်းက သိပ်မဝေးသလိုဘဲ ခုငါတို့လမ်းလျှောက်လာတာ ကြာနေပြီ မရောက်နိုင်သေးဘူး´´
အမှန်ပင် ကျွန်မတို့အသွားတုန်းကအဲ့သလောက် မဝေးချေ။ခုပြန်မှ အရမ်းဝေးနေသလိုခံစားမိသည်။
“စိတ်ကြောင့်ပါ သွားတုန်းက ကြည့်ချင်စိတ်အရမ်းများတော့ မြန်မြန်ရောက်တာ
ခု အိမ်ပြန်တာဆိုတော့ ဝေးတယ်ထင်တာပါ´´
ကိုကြီးနေမည မှကျွန်မတို့ကို လေယူလေသိမ်းအသံနှင့်ပြောရှာသည်။ကျွန်မအခုမှ စဉ်းစားမိသည်။အိမ်မှာကြီးမေတစ်ယောက်တည်းကျန်နေခဲ့သည်။ကျွန်မလည်းစိတ်မချသောလေသံဖြင့်…
“မမ သီရိ အိမ်မှာကြီးမေတစ်ယောက်တည်းနော် အမြန်သွားရအောင် စုတို့မေ့နေလိုက်တာ လူကြီးက အိမ်မှာတစ်ယောက်တည်းကျန်နေခဲ့တယ်´´
ကျွန်မလေသံက စိုးရိမ်စိတ်များကြီးထွားနေသည်။ချက်ချင်းဆိုသလို ရောဂါသည်ဆိုသည့်အတိုင်းဇောချွေးများပြန်လာသည်။
“အော် စိတ်မပူနဲ့ အမေကအိမ်မှာတစ်ယောက်တည်းနေနေကြလေ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ညီမလေးရဲ့”
မမသီရိ ကျွန်မကို ပြောနေသည့်လေသံကို ကျွန်မအံ့သြမိသည်။အမှန်ဆို ကြီးမေက မမသီရိအမေ စိုးရိမ်ခြင်းမရှိတဲ့မျက်နှာကြောင့်ကျွန်မ စဉ်းစားရခက်သွား၏။
ရုတ်တရက်ဆိုသလို~
လေပြင်းတစ်ချက်ဝှေ့သွားသည်။
“ဟဲ့ နင်တို့တွေ့လိုက်လား အရိပ်တစ်ခု´´ကလျာမှအော်ပြောလိုက်သည်။အမှန်ပင် ကျွန်မလည်းအရိပ်မဲတစ်ခုကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
“ကောင်မလေးတွေ ဘာတွေပြောနေတာလဲ ဘာအရိပ်မှမရှိဘူး လမ်းမြန်မြန်လျှောက်´´
ကိုကြီးနေမညမှ ကျွန်မတို့အားပြောသည်။မရှိဘူးဆိုပြီးငြင်းနေသည့်ကိုကြီးနေမည မျက်နှာပျက်သွားသည်ကိုလည်းကျွန်မသတိထားမိသည်။
လမ်းကရွာလမ်းဖြစ်ပြီး ကျဉ်းလို့ကားတွေတုတ်တုတ်တို့နဲ့သွားလို့မရလို့လမ်းလျှောက်သွားရသည်။အသွားတုန်းက မြန်နေသလိုပဲ ခုခြေလှမ်းတွေကလေးလာပြီး ချမ်းစိမ့်ပြီး အရိပ်တစ်ခုကလိုက်နေသလိုခံစားနေရပြန်၏။စိတ်ကဖြစ်နေတာပါဆိုတဲ့အတွေးနဲ့အတူ ခြေလှမ်းတွေကိုခပ်သွက်သွက်လျှောက်နေမိသည်။
“အူးဝူး…အူးဝူး…´´
နောက်တစ်ဖန်
ခွေးတွေရဲ့ ဆွဲငင်စွာအူလာသော အသံတွေကြောင့် အားလုံးရဲ့ခြေလှမ်းတွေ ရပ်တန့်သွားသည်။ဒီတစ်ခါခွေးအူသံက အလွန်ကြောက်စရာကောင်းလွန်းနေ၏။သည်းကြီးမဲကြီး အူနေကြခြင်းပင်။အနီးအနားတွင်လည်းခွေးတစ်ကောင်တစ်မြှီးပင်မတွေ့ရချေ။
“ဒီကလေးတွေကတော့ လာမြန်မြန်လျှောက် မိုးချုပ်နေတာလေခွေးအူတာကိုကြောက်နေတယ်´´
မမသီရိကလည်း ကိုကြီးနေမညနှင့်မောင်နှမလို့မပြောရဘူး။တစ်လေသံထဲပင် ကျွန်မတို့ကို အမြန်လမ်းလျှောက်ခိုင်းနေသည်။ကျွန်မရဲ့စပ်စုတတ်တဲ့အကျင့်အမေးအမြန်းထူသည့်အတိုင်းမေးလိုက်သည်။
“မမသီရိ မကြောက်ဘူးလား´´
“ဒါတွေကရိုးနေပါပြီ ခွေးက ညဉ့်နက်လို့အူတယ် ဒါကြောက်စရာမှမဟုတ်တာ´´
ပြောပြောဆိုဆို…
•••ဖက်••••ဖက်••••ဖျက်••••ဖလပ် ••ခြေသံလိုလိုအသံက အနောက်မှလိုက်လာသလိုခံစားရသည်။ထိုအသံကြားရာဆီသို့ အားလုံး
လှည့်ကြည့်လိုက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်ထဲ
•••အား•••
ကျွန်မတို့တစ်ဖွဲ့လုံးထအော်ကြသည်။ထိုအရာက အလွန်ကြီးမားလှသည်။အရပ်မှာထန်းပင်တမျှရှည်သည်။လျှာကြီးကလည်း အရှည်ကြီးတွဲလျားကျနေသလ်ို နားရွက်နှစ်ဖက်ကလည်း ထိုအရာအားဖုံးအုပ်ထားသည်။ကျွန်မကြားဖူးသည့် နားရွက်ခြုံသရဲဟုထင်မြင်မိသည်။အားလုံးလည်း ထိုအရာကိုအော်ပြီးကြောင်သာကြည့်နေကြသည်…နားရွက်ခြုံသရဲရဲ့လျှာကပိုသိသာစွာ ရှည်ထွက်လာသည်။
“ဟဲ့ ဘာကြောင်ကြည့်နေကြတာလဲ မြန်မြန်လာကြ ပြေးမယ်´´
ကိုကြီးနေမညလည်း အော်ကာ မမသီရိလက်ကို အတင်းဆွဲပြီးပြေးသည်။ကိုကြီးရှိုင်းကိုလည်း ကျွန်မလက်ကိုဆွဲပြီးပြေးသည်။လူတွေရဲ့သဘာဝအတိုင်းကိုယ့်သွေးသားကိုတော့ စိုးရိမ်ကြသည်မှာမထူးဆန်းပါဘူးဟုတွေးထင်မိသည်။
“အား ပြေး´´
အကုန်လုံးအော်ပြီးအားကုန်ပြေးသော်လည်း ကျွန်မတို့ခြလှမ်းတွေက မရွေ့ပေ။ထိုသရဲရဲ့ခြေလှမ်းကအလွန်ကျဲသည်။တစ်လှမ်းလှမ်းလိုက်တာနဲ့ကျွန်မတို့နားရောက်လာတော့မည်။
“ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ လာနေပြီ´´
“ဘုရားစာရွတ်ကြလေ ´´
အားလုံးကကြောက်နေ၍ ဘုရားစာကိုဆုံးအောင်မရွတ်နိုင်ဘဲ အော်သာအော်နေကြသည်။
“တစ်ခုခုတော့ လုပ်ကြပါဦး´´
ခုမှကျွန်မသတိရမိသည်။အဘိုးကျွန်မတို့မောင်နှမနှစ်ယောက်ကိုဆွဲပေးခဲ့တဲ့ဘုရားဆွဲကြိုးပင်။
“ဒီမှာ ဘုရားဆွဲကြိုး´´
“ကိုကြီးဆီမှာလည်းရှိတယ်လေ မြန်မြန်´´
နှစ်ယောက်သားဘုရားဆွဲကြိုးကို လည်ပင်းကချွတ်ပြီး လက်ကထိုသရဲရှိရာဘက်ကို ကိုင်မြှောက်လိုက်သည်။တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ…အဖြူရောင်အလင်းတန်းတစ်ခုပေါ်ထွက်လာသည်။ထိုအလင်းတန်းနှင့်အတူအလွန်ကျယ်လောင်သောအသံကြီး ထိုသရဲထံမှထွက်ပေါ်လာပြီး သရဲလည်းပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။
*****************
“မြေးလေး မိစု ထတော့လေ ထတော့´´
အသံတစ်စုံနှင့်အတူ ကျွန်မပခုံးကိုလှုပ်နိုးသော လက်တစ်စုံကြောင့် ကျွန်မမျက်လုံးကို အတင်းဖွင့်ဖို့ကြိုးစားပေမဲ့ဘယ်လိုမှမရပေ။အသံတွေကို ဝိုးတိုးဝါးတား ကြားနေရသည်။
“ငါ့မြေးကို မထိနဲ့ မင်းတို့သွား´´
ကျွန်မအဘိုးအသံပင်။ကျွန်မအဘိုးအသံကို ကောင်းကောင်းကြီးမှတ်မိသည်။
“ဒီဝိညာဉ်အဘိုးကြီးက ငါတို့တန်ခိုးကို မယှဉ်နိုင်ဘဲနဲ့ လာနှောက်ယှက်နေတယ်´´
“အား´´
“မြေးလေး မြန်မြန်ထတော့ ပြေးတော့ မြေးမြန်မြန်ထပါ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ပါ အလင်းတန်းရှိရာကိုပြေးပါ´
ကျွန်မအား စိုးရိမ်မှုများစွာဖြင့်ပြောနေသော အဘိုး၏အသံကို ကျွန်မကြားနေရသည်။
အဘိုးနာမည်က ဘိုးလှကျော်။ကျွန်မအသက်၁၅နှစ်မှာအဘိုးဆုံးသွားခဲ့တာ။အဘိုးက ကျွန်မရဲ့အဘိုးအရင်းမဟုတ်ချေ။။ငယ်စဉ်ကတည်းက အဘိုးအဘွားတွေနဲ့ အတူမနေရတဲ့ အတွက် ကျွန်မအဘိုးအဘွားရင်းတွေနဲ့မခင်တွယ်တာအမှန်ပဲ။အဘိုးလှကျော်က ရန်ကုန်ကို ကျွန်မတို့ပြောင်းစဉ်ကတည်းက အိမ်ချင်းကပ်လျက်လည်းဖြစ် မြေးအရင်းက ကျွန်မနှင့်အသက်တူပြီး အသက်ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့်ဆုံးသွားလို့ ကျွန်မအား မြေးအရင်းပမာချစ်ခင်သည်။ ကျွန်မလည်း အဘိုးအား အဘိုးရင်းတွေထက် ပို၍ချစ်ခင်လှသည်။အဘိုးက နာတာရှည်ရောဂါနဲ့ ဆုံးစဉ် ကျွန်တော်က ၉တန်းစာမေးပွဲရက်မို့ အဘိုးရဲ့နောက်ဆုံးခရီးကို လိုက်မပို့နိုင်ခဲ့သည်ကိုလည်း ခုထိနောင်တရနေဆဲပင်။တစ်ခါတလေ ကျွန်မအနားမှာ အဘိုးအမြဲရှိနေတယ်လို့ ခံစားရသည်။ကျွန်မ ဒုက္ခရောက်ချိန်မှာလည်း အဘိုးက သတိပေးစကားပြောသည်။ဘယ်သူမှ ကျွန်မစကားကို မယုံကြပေ။ကျွန်မကတော့ အဘိုး ကျွန်မအားအမြဲစောင့်ရှောက်နေသည်ကို ခံစားမိသည်။ယခုလည်း အဘိုးအသံကို ကျွန်မ ကြားရသည်။ကျွန်တော် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ရင်း…
တကယ်ကျွန်မအဘိုးပင်…အဘိုးမျက်နှာကနည်းနည်းမှမပြောင်းလဲသေး။နုပျိုနေစဲပင်…ကျွန်မနှုတ်မှအဘိုးကိုခေါ်ကာ အဘိုးကိုကျွန်မသိုင်းဖက်ဖို့ကြိုးစားပေမယ့်မရချေ။
“ဘိုးဘျိုး´´
“မြေး မြန်မြန်ပြေးတော့ အလင်းတန်းရှိရာကိုပြေးပါ´´
ကျွန်မကိုသာ ပြေးဖို့ပြောနေသည်။အဘိုးလက်မှာလည်းတောင်ဝှေးတစ်ခုကို ကိုင်ကာဝှေ့ရမ်းနေသည်။နှုတ်မှ သွားဟုဆိုနေသည်။တစ်ခုခုကိုမောင်းထုတ်နေဟန်တူသည်။ကျွန်မထိုအရာကို မမြင်ရချေ။
“ဘိုးဘိုးလည်း လိုက်ခဲ့လေ´´
ကျွန်တော်အဘ်ိုးရဲ့လက်ကို ဆွဲကိုင်ရင်းပြောသည်။ကိုင်၍မရ။
“အဘိုးမျက်နှာညိုှးငယ်စွာနှင့် ကျွန်မအရှေ့မှာပင် တဖြည်းဖြည်းပျောက်ကွယ်သွားသည်။
“အဘိုး မသွားပါနဲ့´´
“မြေးလေး ပြေးပါတော့´´
ကျွန်မအားပြောသည်။ပျော်ကွယ်သွားသော်လည်းအသံနှင့်ပြောရှာသော အဘိုးကို ကျွန်မလိုက်ရှာနေမိသည်။ထိုအချိန်မှာပဲ…
”လိုက်…”
ဟူသောအသံကိုကျွန်မကြားလိုက်သည်။အမှန်တကယ်ပင် ကျွန်မနောက်ကိုခွေးနက်ကြီး၃ကောင်ပြေးလာသည်။ကျွန်မလည်းဆန့်ကျင်ဘက်ကိုကွေ့ကောက်ပြေးသည်။ ကျွန်မပြေးရင်းပြေးရင်းအလင်းတန်းတစ်ခုရှိရာသို့ ဦးတည်မိသည်။
အလင်းတန်းရောက်ခါနီး
တစ်စုံတစ်ရာက ကျွန်မခြေထောက်ကိုဖမ်းဆွဲထားသည်ဟုခံစားရသည်။ ကျွန်မလည်း အောက်ကိုကြည့်လ်ိုက်တဲ့အခါမှာ
ထိုအရာမှာ အရိုးခြောက်ကြီးဖြစ်နေသည်။ထိုအရိုးခြောက်ကြီးက အသက်ရှိသည်။ကျွန်မခြေထောက်ကိုဖမ်းဆွဲထားသည်။ကျွန်မလည်းနှုတ်မှအတင်းအော်နေမိသည်။
“အရိုးခြောက် ကြီး ကယ်ကြပါဦး ကယ်ကြပါဦး´´
“တူမလေး တူမလေး သမီး မကြောက်နဲ့ကြီးမေတို့ရှိတယ် သတိရပြီလား´´
ကျွန်မအိပ်မက်မက်နေခြင်းလား…
မဝေခွဲတတ်ပေ။
“သက်သာရဲ့လား ညီမလေး ရော့ရေသောက်လိုက်´´မမသီရိကျွန်မကိုရေတိုက်သည်။
“ဟုတ်ကဲ့´´
ရေခွက်ကို ကိုင်သောလက်မှာ တုန်ရီနေသည်။
“နင်သတိရလို့ တော်သေးတယ်အဲ့ဒါကြောင့် နင်နဲ့ဘယ်ခရီးမှမသွားချင်တာ နင့်ကျန်းမာရေးက ခုလိုအန္တရာယ်နဲ့ သေသွားနိုင်တယ်သိလား နင်တစ်ခုခုဖြစ်ရင် ငါလည်းလွယ်မှာမဟုတ်ဘူး ´´
ကိုကြီးရှိုင်းကို ကျွန်မကိုဆူနေသည်။
“ရှိုင်းကို ကိုယ့်ညီမကိုအဲ့လို မပြောရဘူးလေ´´
“ကြီးမေ တူမကိုကြည့်ပါဦး ကိုယ့်အနေအထားနဲ့သူများတွေနဲ့တန်းတူသွားလာချင်တယ်´´
“တော်ပြီကိုကြီး စု အိမ်ပြန်မယ်´´
“ဘယ်အိမ်ကို ပြန်မှာလဲ မနက်ဖြန်ညနေမှပြန်မယ်´´
“ကဲကဲ အားလုံးလည်း ပင်ပန်းနေပြီ သွားအိပ်ကြတော့´´
ဒီလိုနဲ့ ခြောက်ခြားစရာညတစ်ညကုန်ဆုံးသွားပြန်သည်။
“ကြီးမေ ဘယ်သွားမလို့လဲ´´
ရှိုင်းကိုတစ်ယောက် မေးလိုက်ခြင်းပင်။
“အော် မင်းဦးလေးအုတ်ဂူဘက်သွားမလို့ပါ တူလေး တို့လိုက်မလို့လား´´
“ကိုယ့်ဦးလေး အုတ်ဂူသွားတာပဲ လိုက်မယ်လေ´´
“မိစု နင်မလိုက်ရဘူး´´
ထုံးစံအတိုင်းကျွန်မကိုမလိုက်ခိုင်းဘူး။ကျွန်မလည်း ဒီတစ်ခါတော့လိုက်ချင်စိတ်လည်းမရှိလို့တစ်ခါတည်းငြင်းလိုက်သည်။
“မလိုက်ပါဘူး သွားကြ´´
“ငါတို့လည်း မလိုက်ရတော့ဘူးလား စု´´
ကလျာနဲ့ရတီလည်းလိုက်ချင်ပုံရသည်။ကျွန်မလည်းထုံးစံအတိုင်း တစ်ယောက်တည်းနေခဲ့မယ်ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ …
“နင်တို့လိုက်သွားလေ ငါနေခဲ့မယ်´´
“မနေခဲ့ပါနဲ့ တူမလေးရဲ့ဦးလေးက တူမလေးလာရင် ပျော်မှာ´´
“ရှင်´´ကျွန်မခေတ္တမျှငြိမ်သက်ရင်း
“အစ်မပြောတယ်လေ မိစုကငယ်ငယ်ကအတိုင်းပဲဆိုတာ မိစုက အဘ(အဖေ)ကအရမ်းချစ်တာ အမြဲပြောတယ် ပိုးဟပ်ဖြူဆီအလည်သွားချင်လ်ိုက်တာ သူ့အဖေတွေလည်း အလည်မလာကြဘူးတဲ့ တစ်နေ့ မိစု တို့အိမ်ကိုအလည်သွားမယ်လို့ပြောတယ်။မကြာပါဘူး အဘ(အဖေ)ပိုးထိပြီးဆုံးတာပဲ´´
ကျွန်မငယ်ငယ်ကအကြောင်းအရာတွေမမှတ်မိပေမဲ့ ဦးလေးရဲ့ဓာတ်ပုံကို ကြည့်ပြီး တဖြည်းဖြည်းကလေးဘဝကိုပြန်ယောင်လာမိသည်။ဦးလေးနဲ့ဒေါ်လေး ကငယ်ငယ်ကကျွန်မကိုထိန်းခဲ့ကြသူများဖြစ်ပြီးကျွန်မကိုအတော်လေးချစ်ခဲ့ကြမည်ဟုခံစားမိ၏။။အတွေးပုံရိပ်တွေကိုမြင်ယောင်ရင်း ကျွန်မမျက်ရည်များဝဲမ်ိသွားတယ်။
“ရှိုင်းကို တူမလေး ငိုနေပြီ လိုက်ခိုင်းလိုက်ပါ´´
“အင်းပါ ဒီနားလေးတင်ပဲ ´´
သင်္ချိုင်းကုန်းက မြင်နေရပေမဲ့ အုတ်ဂူတွေကအင်မတန်များလှသည်။တရားရစရာပေါ့။အုတ်ဂူကိုမှ အမျိုးမျိုးရှိသေးသည်။ဂူကြီး ဂူငယ် ဂူလတ်ပြုလုပ်ထားတာလည်း ကောင်းတဲ့အယူအဆလား မကောင်းတဲ့အယူအဆလားမပြောတတ်ပေ။အသက်ရှင်နေတဲ့လူ့ဘဝမှာတော့အိမ်ကြီး အိမ်ငယ် အိမ်လတ် လောဘတက်နေပေမဲ့ သေသွားရင် ဘာမျှမပါနိုင်တော့တဲ့အရာတွေကို လူတွေကဘယ်လိုကြောင့်တရားမရလည်း မစဉ်းစားတတ်ပေ။ကျွန်မရဲ့တစ်ယူသန်အယူအဆတွေပေါ့လေ။အတွေးများစွာကိုတွေးရင်း ဦးလေးရဲ့အုတ်ဂူအရှေ့သို့ရောက်လာသည်။
ဦးနိုင်လင်း အသက်၅၂နှစ်
တစ်နေ့နေဝင်ငါ့ရုပ်နာမ် သေရန်တစ်ရက်နီးပြန်ပြီ
တစ်နှစ်ကုန်ပြန်ငါ့ရုပ်နာမ်သေရန်တစ်နှစ်နီးပြန်ပြီ
ငါဟူသောကိုယ်မရှိသူဟူသော နာမ်မရှိ
“စု နင်ဘာတွေရွတ်နေတာလဲ´´
“ဟင်အင်း မရွတ်ပါဘူး ´´
ကျွန်မ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုခုမှသတိထားမိသည်။ကျွန်မအိပ်မက်ထဲက သင်္ချိုင်းကုန်းဖြစ်နေသည်။အိပ်မက်ထဲကအုတ်ဂူက ဒေါ်သက်ထားရီ အသက်၄၈နှစ် အုတ်ဂူအရောင်ကအဖြူရောင် ဖြစ်နေသည်။တ်ိုက်ဆိုင်တာပဲဖြစ်ပါစေလို့ ဆုတောင်းရင်း ဦးလေးကို အမျှဝေဆုတောင်းစကားတွေပြောပြီး ပြန်လာခဲ့ကြသည်။
®®®®®®®®®®
“အစ်မ အစ်ကို ကြီးမေ သားတို့ပြန်တော့မယ်´´
ကျွန်မတို့အားလုံးကိုနှုတ်ဆက်ရတော့သည်။
“အေးကွယ် ပျင်းနေတော့မှာပဲ´´
အမှန်ပင် ကျွန်မတို့လာမှ ကြီးမေတို့အိမ်က သာယာစိုပြေနေဟန်တူသည်။သားမိသုံးယောက်အဖို့ကျွန်မတို့ကိုသတိရနေမည်မှာလည်းမလွဲဧကန်ပါ။
“ရန်ကုန်လည်း အလည်လာခဲ့ကြနော်´´
“ကားကိုဂရုစိုက်မောင်းကြကွယ်
ညနေတောင်စောင်းနေပြီလေ မနက်ဖြန်မှပြန်ပါလား´´စိုးရိမ်တကြီးကျွန်မတို့ကို ကြီးမေ မျက်ရည်လေးဝဲကာပြောနေရှာသည်။အချိန်မှာလည်းအတော်လေးညနေစောင်းနေပြီ။
“ကားလမ်းက ညမိုးချုပ်မှချောင်တာ ပြီးတော့ကားမူးသက်သာအောင်လို့´´
“နောက်လည်းလာလည်ကြ´´ကြီးမေတို့ရဲ့မျက်နှာမှာ တဖြည်းဖြည်းမျက်ရည်ဝဲလျက် လက်ပြနှုတ်ဆက်ရှာသည်။
အားလုံးပျော်ပျော်ပါးပါးနဲ့သီချင်းတွေဆိုလျက်အပြန်ခရီးကပျော်ရွှင်ခဲ့ရသည်။
ကျွန်မရဲ့နောက်ဆုံးဇာတ်လမ်းလေးကဒီမှာစတာပဲ။
ချက်ချင်းကားထိုးရပ်သွားသည်။
“ဘာဖြစ်တာလဲ ´´
“ငါဘယ်သိမှာလဲ အောက်ဆင်းကြည့်ရအောင်´´
ဘေးပတ်ဝန်းကျင်က မှောင်မဲတိတ်ဆိတ်နေသည်။အသံကတိတ်ဆိတ်ပြီးခြောက်ခြားစရာကောင်းသည်။လေအေးများကြောင့်ကျောပင်ချမ်းတက်လာသည်။။ကြက်သီးများပင်ထလာသည်။
“ကားက ဘာဖြစ်တာလဲ´´
“ဘာမှမဖြစ်ဘူး ထိုးရပ်သွားတာ´´
“စက်နိုးကြည့်လေ´´
ထူးဆန်းလှသည်။ချက်ချင်းပင် လူအားလုံးအောက်ရောက်မှကားစက်နှိုးလို့ရသည်။
“ရပြီ အားလုံးပြန်တက်တော့´´
ကားပေါ်ပြန်တက်မည်အပြုမှာပဲ…
“ ဟားဟား´´
အလွန်ကျယ်လောင်သောရယ်သံနှင့်အတူမိန်းမတစ်ယောက်ထွက်ပေါ်လာသည်။အရှေ့တွင်အခေါင်းတစ်ခုရှိသည်။ဆံပင်ကိုဖားလျားချလျက်။အလွန်ကြောက်စရာကောင်းလှသည်။
“ဒီလိုလွယ်လွယ်နဲ့ထွက်သွားလို့မရဘူးငါ့မြေပြန်ပေး´´
“အား မင်း မင်းဘယ်သူလဲ အ အခေါင်ကြီးပါလား´´
“ငါ့ပိုင်နက်ထဲဝင်လာပြီး ငါ့မြေက်ိုယူသွားတာ ခုပြန်ပေး´´
“ကျွန်မတို့ဘာမြေမှမယူခဲ့ပါဘူး မနှောက်ယှက်ပါနဲ့´´
“မင်းတို့လူတွေ ငါ့မြေကို ယူသွားတယ် ခုပြန်ပေး´
“မြတ်မင်းခ မြတ်မင်းခ ဘာဖြစ်တာလဲ ´´
လွယ်အိတ်ကို လက်ညိုးထိုးပြနေလျက်။မြတ်မင်းခ စကားပင်မပြောနိုင်ပေ။
“လွယ်အိတ်ကို ထုတ်ကြည့်ကြလေ´´
ပဝါနှင့်မြေကြီးကို ထုတ်ထားသည်။
“မြတ်မင်းခ မင်းကွာ´´
“ခုချက်ချင်းငါ့မြေကို သူ့နေရာပြန်ပို့ပေး မဟုတ်ရင် အားလုံးကို ဂုတ်ချိုးသတ်မယ်´´
မျက်ထောင့်နီကြီးဖြင့်ကျွန်မတ်ို့အားကြည့်သည်။ထိုအမျိုးသမီးက ကြည့်လေကြည့်လေပိုကြောက်စရာကောင်းလာသည်။အငြိုးကြီးသူတစ်ယောက်လည်းဖြစ်ဟန်တူသည်ဟုကျွန်မတွေးနေရင်းမှ ထိုအမျိုးသမီးက သင်္ချိုင်းရှင်မ မဖဲဝါဟုတွေးထင်မိသည်။
“မြတ်မင်းခ မြတ်မင်းခ´´
“မင်းတို့သူငယ်ချင်းကို မသေစေချင်ရင် ခုချက်ချင်း ငါ့မြေက်ိုပြန်သွားထား´´
အသံမှာကြောက်စရာကောင်းလှသည်။
“အား´´
သူငယ်ချင်းအားလုံးလည်းမျက်စိစုံမှိတ်လျက်အော်နေကြသည်။
“မြန်မြန်ကားပေါ်ပြန်တက် ဟိုသင်္ချိုင်းကုန်းပြန်သွားရအောင်´´
ကားကိုအမြန်မောင်းစရာပင်မလိုဘဲ သင်္ချိုင်းကုန်းရှိရာသို့ရောက်သွားသည်။
“မြတ်မင်းခ မင်းယူခဲ့တဲ့နေရာကိုလက်ည်ိုးထိုး´´
“ဟိုနေရာတဲ့ ´´မြေကြီးကို အသာချပြီး လှည့်အထွက် ဖွားကနဲ
“အားး´´ဟူသောအသံနှင့်ပင်တစ်စုံတစ်ရာကိုတွေ့ပြီးပြေးခဲ့ကြရပြန်သည်။
ကျွန်မတို့ခြေလှမ်းတွေရပ်တန့်သွားရသည်။ကျွန်မတို့နားက သည်းကြီးမဲကြီး ကိုက်ဖြတ်စားသောက်မည့် ကြောက်မက်ဖွယ် အသိစိတ်ပျောက်နေသည့်လူအချို့ဝိုင်းလာသည်။
“ဟားငါ့ပိုင်နက်ထဲကို နောက်မလာနိုင်အောင် ပညာပေးကြစမ်း”
ထိုအမျိုးသမီးမှာမဖဲဝါဆိုတာသေချာပြီ။ကိုက်ဖြတ်စားမည့်သူများမှာ အစိမ်းသေသေသွားသူများသာဖြစ်ရမည်။တစ်ဖြည်းဖြည်းကျွန်မတို့နားရောက်လာသည်။
“ဆွဲကြိုးကော ဘုရားဆွဲကြိုး”
“ဟုတ်သားပဲ ´´
ကျွန်မတို့မောင်နှမနှစ်ယောက် ဘုရားဆွဲကြိုးကို ကိုင်မြှောက်လိုက်လျက် ချက်ချင်းဆိုသလို အမြင်အာရုံစူးရှလှတဲ့အလင်းရောင်ကြီးထွက်ပေါ်လာတော့သည်။
ကျန်တာဘာမှကျွန်မတို့မသိတော့ချေ…
“အားလုံးထ ထကြ´´
ကိုကြီးရှိုင်းကို အသံကြောင့် အားလုံးအလူးအလဲထကြည့်လိုက်တဲ့အခါ…
“ဟဲ့ ဟိုမှာ´´
“ဘာလဲရတီ´´
လက်ညိုးထိုးရာကြည့်လိုက်တော့ ရန်ကုန်တိုင်းဒေသကြီးမှ ကြိုဆိုပါသည်ဆိုသည့်ဆိုင်းဘုတ်ပင်။
“ငါတို့ မသေဘူးဟ ´´
ဒီလိုနဲ့အားလုံးအိမ်ကိုပြန်ရောက်ကြသလို အရင်ကထက် ခင်မင်မှု့တွေတိုးလာခဲ့ကြသည်။ ကျွန်မတို့သူငယ်ချင်းတွေခုဆို စည်းလုံးနေပြီ။
တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်စနောက်မှုမရှိဘဲ
ဘဝခရီးကို လျှောက်လမ်းနေကြပါပြီ။ ။လူတွေအားလုံး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်စနောက်မှု့မှာအန္တရာယ်တွေ ပါလာတတ်လို့သတိနဲ့ယှဉ်ပြီး စနောက်ကြပါလို့တိုက်တွန်းလျက်…
ပြီးပါပြီ
တုနှိုင်းမဲ့(သစ္စာ)