“ဆင်တစ္ဆေ”( စ/ ဆုံး)
——————————-
” ထူးစိန်…မလုပ်နဲ့…မလုပ်နဲ့…အား….”
ညနက်သန်းခေါင် စောမူထဲတစ်ယောက် အိပ်ရာက ယောင်အော်လိုက်ခြင်းပင်။
သူ၏ အော်သံကြောင့် ကျန်အိမ်သားများ လန့်နိုးကုန်ကြလေ၏။
” ဖိုးခွား…နင်ဘာဖြစ်တာလဲ ”
ဖထီး စောကျော်ဟဲက မူထဲကို လှုပ်နှိုးရင်း မေးလေသည်။ မူထဲ၏ မျက်ဝန်းထဲတွင်တော့ မျက်ရည်တို့က ပြည့်လျှံနေ၏။ ဘေးနားတွင်တော့ အမိုးနှင့် ညီမငယ် နော်ကလဲရာတို့။
” ဖထီး…ငါ…ငါထူးစိန်ကို အိပ်မက်လို့…အိပ်မက်ထဲမှာ ထူးစိန်နောက်ကို ငါလိုက်သွားရင်း တွေ့တော့ ထူးစိန်က လူတစ်ယောက်ကို နှာမောင်းနဲ့ ရိုက်ပြီး တက်နင်းနေတာ။ ငါ တားတာကို သူ…သူ နားမထောင်ဘူး။ သူ…လူတွေ ဘယ်လောက်တောင် ထပ်သတ်နေဦးမှာလဲ မသိပါဘူး ဖထီးရယ်။ ပြီးတော့ သူ့ကို စစ်သားတွေက သေနတ်နဲ့ ဝိုင်းပစ်နေကြတယ်”
မူထဲက ပြောရင်းဖြင့် ငိုချေပြီ။ ဖထီး စောကျော်ဟဲ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရ၏။ နံဘေးက အမိုးတို့ သားအမိမှာလည်း ထပ်တူထပ်မျှပင်။
” စိတ်ထိန်းထားပါဦး ဖိုးခွား ရယ်။ ထူးစိန်က မုန်ယိုပြီး လူသတ်လိုက်တာကိုး။ သူဘယ်လိုကြောင့်နဲ့မှ ပြန်လာလို့ မရဘူး။ ပြန်လာတာနဲ့ သူအသတ်ခံရမှာပဲလေ…”
” မ…မရဘူး ဖထီး။ ငါ…ငါ သူ့နောက်ကို လိုက်သွားမှရမယ်။ ငါသူ့ကို တားမှ…မဟုတ်ရင် သူပိုဆိုးသွားမှာ…သူ့ကို စစ်သားတွေက သတ်တော့မှာ”
” အေးပါ…ဖိုးခွား ရယ်။ နင်က အခု ဖျားနေတာလေ။ အေး… နင်သွားချင်သပဆိုရင်တော့ မနက်မိုးလင်းရင် သွားပေါ့။ အခုတော့ အိပ်ရေးဝ၊ အားရှိအောင် နင်အိပ်ချေဦး”
ဖထီးက မူထဲ စိတ်ပြေအောင် ပြောလိုက်သည်။
” ဟုတ်တယ် ငါအိပ်မယ်။ ဒါနဲ့ ဖထီး…ဟိုစစ်သားတွေ ဒီနေ့ကော ထူးစိန်ကို သွားရှာကြသေးလား။ သူတို့ချည်းသွားရင် ထူးစိန်အတွက် အန္တရာယ်သိပ်များတယ်”
” ဟင်အင်း…မရှာဘူး ဖိုးခွား။ နင်ဖျားနေလို့ သူတို့ နင်နေကောင်းမှ ဆက်ရှာမယ်ပြောတယ်”
ဖထီး ညာလိုက်သည်။ နေ့လည်တုန်းက သုတ်သင်ရေးအဖွဲ့သည် တောင်ခြေရွာက ထူးစိန်သတင်းရသည်မို့ အားချင်းပင် ထွက်သွားကြသည်။ ဤသည်ကို မူထဲအား အသိပေး၍ မဖြစ်။
အရင်ရက်တွေတုန်းကတော့ မူထဲပါ သုတ်သင်ရေးအဖွဲ့တွင် လိုက်ပါသွားပြီး ထူးစိန်ကို ရှာသည်။ သို့သော် မနက်အစောကမှ မူထဲ ကောက်ကာငင်ကာ ဖျားသည်မို့ တစ်နေကုန် အိပ်ရာထဲ လဲနေခဲ့သည်။
” ဟုတ်တယ်…ငါ..မနက်ကျရင် လိုက်သွားမယ်။ ငါလိုက်သွားမယ်”
စောမူထဲက တစ်ကိုယ်ထဲ ညည်းသလိုဆိုရင်း အိပ်ရာတွင် ပြန်လှဲသည်။ ဖထီးက စောင်ပိုင်းလေးကို မူထဲအား ခြုံပေးလိုက်လေ၏။ ပြီးသော်…မူထဲကို ကြည့်၍ စိတ်ထဲက
” မူထဲရယ်…နင်ချစ်တဲ့ ထူးစိန်က ဒီညကိုတောင် လွန်နိုင်ပါ့မလား မသိပါဘူးကွယ်”
ဟု စိတ်မကောင်းစွာပင် ရေရွတ်လိုက်လေသည်။
*****
အိပ်ရာထဲတွင် လှဲလျောင်းရင်း ဖထီးစောကျော်ဟဲ၏ အတွေးများ အတိတ်ဆီ နောက်ပြန်လည်သွားသည်။
လွန်ခဲ့သည့် နှစ်များက မြန်မာ့သစ်လုပ်ငန်းသုံး၊ သူတို့မိသားစုပိုင် ဆင်မကြီး ပန်ထွာကို နေ့ဘက်လုပ်ငန်းခွင်အပြီး ထုံးစံအတိုင်း ညပိုင်းတွင် တောသို့ လွှတ်ကျောင်းထားခဲ့သည်။
နောက်တစ်နေ့နံနက် ဝေလီဝေလင်းတွင်တော့ စောကျော်ဟဲနှင့် စောမူထဲတို့ သားအဖနှစ်ဦး ပန်ထွာကို ပြန်ကောက်ရန် တောဆီဝင်ခဲ့သည်။
ဤတွင် ထူးဆန်းစွာပင် ပန်ထွာ၏ နံဘေး၌ တောဆင်ပေါက်ကလေးတစ်ကောင် သူ့မိခင်အမှတ်နှင့် ရောက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။ သားအဖနှစ်ဦးလည်း အစက အနီးအနားက ဆင်ပေါက်ကလေး မျက်စိလည်ကာ ရောက်လာသည် ထင်မိပြီး ခေါ်လာခဲ့ကာ ပိုင်ရှင် ပြန်ရှာကြသည်။ သို့သော်…ပိုင်ရှင်မရှိ။ တောဆင်ရိုင်းကလေးဆိုသည်မှာ သေချာခဲ့သည်မို့ သူတို့ မွေးခဲ့ကြသည်။ နာမည်ကို ထူးထူးခြားခြား ဖြစ်ရပ်နှင့် တောထဲက ရခဲ့သည်မို့ ထူးစိန်ဟု ပေးခဲ့ကြသည်။
ထူးစိန်ကို စောမူထဲက အလွန်ချစ်သည်။ ထူးစိန်ကလည်း စောမူထဲကို ထပ်တူချစ်သည်။ မျက်စေ့အောက်က အပျောက်မခံ။ နှစ်ဦးကား ကစားဖော်၊ ကစားဘက်။ ထိုစဉ်က စောမူထဲမှာ သူတို့ရွာက အစိုးရကျောင်းဆီတွင် သုံးတန်းကျောင်းသား။
စောမူထဲ ကျောင်းကပြန်လာပြီဆို ထူးစိန်က ပျော်နေတတ်သည်။ ကျောင်းသွားချိန်ဆိုလျင် စောမူထဲသွားရာလမ်းကို မျှော်ငေးပြီး ငိုင်တွေနေတတ်သည်။
သည်အကြောင်းကို စောမူထဲသိသော် စာကို ဖြောင့်ဖြောင့်မသင်နိုင်တော့။ နောက်ဆုံး ထူးစိန်စိတ်တစ်ပိုင်းနှင့်ပင် ကျောင်းကထွက်ခဲ့သည်။ ပြီးနောက် သူတို့နှစ်ဦးသည် စောကျော်ဟဲ၏ လုပ်ငန်းခွင်ဆီ လိုက်လံကစားကြသည်။ ပန်ထွာ သစ်ဆွဲချိန်ဆိုလျင် ထူးစိန်နှင့် စောမူထဲကနံဘေးက လိုက်လံ အားပေးတတ်သည်။
နှစ်များကြာလာတော့ သူတို့အရွယ်ရောက်ကြပြီ။ ထူးစိန်က သန်မာလှသော စွယ်စုံကြီးဆင်ကြီးအဖြစ် ရောက်ရှိလာသလို၊ စောမူထဲကလည်း ကျွမ်းကျင်သော ဆင်ဦးစီးတစ်ယောက်အဖြစ်သို့ ရောက်ရှိလာခဲ့ပြီပင်။
ထူးစိန်နှင့် မူထဲတို့သည် လွန်စွာ အတွဲညီကြသည်။ ထူးစိန်က သန်မာသလို မူထဲက သွက်လက်သည်။
တစ်ခုသောနေဆီတွင်တော့ ထူစိန်နှင့် မူထဲတို့ဆီ ကြမ္မာဆိုးဝင်လာခဲ့ငည်။ ထိုတလောက အမိုး ကျန်းမာရေး မကောင်းသဖြင့် မြို့ဆေးရုံကို ပြဖို့ဖြစ်လာသည်။ အဖော်အဖြစ်လိုက်ရန်ကား ညီမငယ် နော်ဆေးဖော့သာ ရှိသည်။ သည်တော့ အစောင့်အရှောက်အဖြစ် ဖထီးက မူထဲကိုပါ ထည့်လိုက်သည်။
မူထဲတို့ မြို့ကို သွားသော် ဖထီးက လုပ်ငန်းခွင်ဆက်ဝင်ရသည်။ သို့ရာတွင် ဖထီးကား ဆင်မကြီး ပန်ထွာနှင့် တစ်တွဲပေမို့ ထူးစိန်ကို သီးခြား မထိန်းနိုင်။ ထူးစိန်တို့ သစ်ကွက်ကလည်း တဆင် နားဖို့ မဖြစ်ပြီ။ သို့ကြောင့် ထူးစိန်ကို အခြားဆင်ဦးစီးတစ်ယောက်နှင့် တွဲဖက်ပေးခဲ့သည်။
သည်တွင် မူထဲမရှိလျင် မနေတတ်သည့် ထူးစိန်က ဗွေဖောက်လာသည်။ ခိုင်းမရ။ ကပ်သည်။ ညစ်သည်။ သည်တော့ သူ့ကို ထိန်းသည့် ဦးစီးက ချွန်းဒဏ်ပေးသည်။ မရ…။
ကြာတော့ ဦးစီးသည် ထူးစိန်အပေါ် စိတ်မရှည်တော့။ ထိုဦးစီးမှာ နဂိုကပင် အရက်သေစာသောက်စားတတ်သူဖြစ်ရာ ထူးစိန်ကို အကြမ်းကိုင်တော့သည်။ ထူးစိန်ကလည်း ဤသည်ကို လက်မခံ။ သို့နှင့်ပင် ထူးစိန်သည် နောက်ဆုံးဝယ် ထိုဦးစီးကို ဆွဲချပြီး နှာမောင်းဖြင့် ရိုက်ကာ ခြေဖြင့်နင်းတော့သည်။
ဦးစီး သေလေပြီ။ သည်အခါ နံဘေးက မြင်ရသူတို့က ထူးစိန်ကို ဝိုင်းဝန်းခြောက်လှန့်ကြပြီး ဆင်များဖြင့် အချင်းချင်း ထိန်းရန်ကြိုးစားသည်။ မရ။ အနားကပ်လာသည့် ဆင်များကို ထူးစိန်က တိုက်ခိုက်သည်။ နောက် ထိုနေရာက နောက်ဆုတ်ပြေးပြီး မည်းမည်းမြင်ရာတို့ကို ရိုက်ချိုး၊ နင်းချေ ဖျက်ဆီးတော့သည်။
ထူးစိန်သောင်းကျန်းချိန်ဝယ် စခန်း၌ တောအုပ်၊ တောခေါင်းတို့က အခြားလုပ်ကွက်ဆီရောက်နေ၏။ သေနတ်က ထိုသူတို့ထံတွင်သာ ရှိနေသည်။ သို့ကြောင့် ဆင်ဦးစီးတို့မှာ စခန်းတွင်ပင် အလွယ် ရှိသော စိန်ရောင်ခြည်ဗောက်အိုးတို့ကို အသုံးပြု၍ ထူးစိန်ကို ခြောက်ထုတ်ရတော့သည်။
ထူးစိန် တောထဲကို ဝင်သွားခဲ့ပြီ။ သို့သော် စခန်းဝန်းကျင်ကတော့ သူဖျက်ဆီးခဲ့သည့် အပျက်အစီးများ မနဲမနော။ တဲပျက်တစ်ခုထဲက ငှက်ဖျားမိပြီး နေမကောင်းဖြစ်ကာ အိပ်နေသော ကိုမိုးဆိုသူ တစ်ဦး သေသည်။ တစ်ခဏအတွင်း ထူးစိန် လူနှစ်ယောက်ကို သတ်ခဲ့သည်။
တောခေါင်းတို့ ရောက်သော် ဖြစ်စဉ်ကို အထက်ဆီ တင်ပြပြီး ထူးစိန်ကို တောနင်းရှာကြသည်။ ထူးစိန်ကိုတွေ့သော်လည်း ပါးနပ်စွာပင် ရှောင်ရှားသွားခဲ့သည်။ မမိကြ။
သည့်နောက်ရက်တွုင် သတင်းကြားရသည်မှာ ထူးစိန်သည် တောထဲတွင် တစ်ယောက်သတ်သည်။ ထိုည၌ပင် ယာခင်းဆီတွင် အစာဝင်စားရင်းဖြင့် ယာခင်းစောင့်သည့် တဲအတွင်း အိပ်နေကြသော မိသားတစ်စုကို နင်းသတ်ပြန်သည်။ မိသားစုတွင် အားလုံးပေါင်း ကလေးသုံးဦး၊ လူကြီးနှစ်ဦးပါရှိ၏။ သည်အတွက် ထူးစိန်သတ်ခဲ့သည်မှာ စခန်းကလူများပါလျင် စုစုပေါင်း လူရှစ်ဦးတိတိရှိခဲ့လေပြီ။ ထူးစိန်သည် လူတို့ကို သူ၏ ရန်သူဟုပင် သတ်မှတ်ခဲ့ပြီလောမသိ။
သို့အတွက်ဖြင့်ပင် တောခေါင်းတို့မှာ သူတို့ချည်းသာ မထိန်းနိုင်တော့ပြီမို့ နိုင်ငံတော်ထံ တင်ပြပြီး ထူးစိန်ကို အသေဖမ်းခွင့် တင်ပြကြသည်။ ခွင့်ပြုပြီး မကြာပါ။ အနီးဆုံးစစ်တပ်နှင့် ရဲစခန်းဆီက ရဲနှင့် စစ်သားတချို့ လက်နက်၊ ခဲယမ်းတို့နှင့်အတူ ရောက်လာကြသည်။ ထူးစိန်ကို သူတို့ သတ်ကြတော့မည်ပင်။
ထို စစ်သားတို့ ရောက်လာသည့်နေ့တွင်ပင် မူထဲ ပြန်ရောက်လာသည်။ အမိုးလည်း ဆေးရုံဆင်းကာ သက်သာလေပြီ။
စောမူထဲမှာ ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း ထူးစိန်သတင်းကို ကြားသောအခါ မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်လေသည်။ ပြီးသော် သုတ်သင်ရေးအဖွဲ့ကို သူ ဦးဆောင်မည်ဟုဆိုကာ ထူးစိန်ကို တောနင်းရှာသည်။ တစ်ပါတ်ခန့်ကြာသည်အထိ မတွေ့။
အမှန်တော့ စောမူထဲစိတ်က ထူးစိန်ကို သတ်မှာ စိုးရိမ်သည်။ သို့ကြောင့် ထူးစိန်ကို တွေ့အောင်မရှာ။ တမင်ပင် လမ်းကြောင်းလွှဲကာ ရှာသည်။ သို့ကြောင့် တစ်ပါတ်ကြာသည်အထိ မတွေ့။ သတင်းရသည်ရှိသော်လည်း မူထဲ၏ ပါးနပ်မှုကြောင့် ထူးစိန်ကို မသတ်နိုင်။
ထိုအတော့အတွင်း ညဘက်များ၌ စောမူထဲမှာ အတော်နှင့်မအိပ်။ အိပ်ပျော်ခဲ့ပြန်သော် ထူးစိန်စိတ်ကြောင့် ယောင်ရမ်းကာ အော်သည်။ ငိုသည်။ ဖြစ်စဉ်က သည်လိုပင် ဖြစ်တော့လေသည်ကား။
ဖထီးသည် မူထဲနှင့် ထူးစိန်တို့၏ အတိတ်ကအကြောင်း တွေးနေခြင်းကို ရပ်တန့်သည်။
” ဟူး…ထူးစိန်ဘာမှမဖြစ်ပါစေနဲ့”
တီးတိုး ရေရွတ်မိတော့သည်သာ။
*****
သုတ်သင်ရေးအဖွဲ့သည် မနက်အစောတုန်းက ထူးစိန် သတင်းကို ရလေ၏။ တောင်ခြေက ယာခင်းတွေဆီကို ဆင်တစ်ကောင်ဝင်ကာ စားသောက်တတ်သည်ဆိုပြီး ယာပိုင်ရှင်အချို့က လာသတင်းပို့ကြသည်။ ထိုဆင်ကို ထူးစိန်ဟုဟု အတိအကျ ပြောနိုင်ရခြင်းမှာ ခြေတွင် သံကြိုးပြတ်ကြိး တန်းလန်းပါနေသည့်အတွက်ပင်။
သိုအတွက် သုတ်သင်ရေးအဖွဲ့သည် စောမူထဲကို မခေါ်ဘဲ သတင်းရရာဆီ ကင်းပုန်ဝပ်ပစ်ခတ်ရန် ချက်ချင်းပင် သွားကြသည်။ သုတ်သင်ရေးအဖွဲ့ကား ဆင်များနှင့်မသွား။ လူချည်းသာသွားကြသည်။ အကြောင်းမှာ ထူးစိန်ကို အသေပစ်ခတ်ရမည်ကတစ်ကြောင်း၊ ပြီးတော့ ဆင်များပါလျင်မူ လှုပ်ရှားသံ၊ အော်သံတို့ကြောင့် ကင်းပုန်ဝပ်လျင် မလုံခြုံမှာ စိုးသည်က တစ်ကြောင်းကြောင့်ပင်။ ကင်းပုန်းမဝပ်ဘဲ အရှင်ဖမ်းမည်ဆိုလျင်တော့ ထူးစိန်ကို ထိန်းရန် ဆင်တို့ကို မပါမဖြစ် ခေါ်ဆောင်သွားရမည်ပင်။
ညတွင် သုတ်သင်ရေးအဖွဲ့သည် ထူးစိန်လတ်တလော ကျင်လည်နေသည့် ယာခင်းများဆီတွင် သုံးယောက်တစ်စု ဖြန့်ခွဲ၍ ကင်းပုန်းဝပ်ကြသည်။ အားလုံးသည် ငြိမ်သက်လျက်။ အချင်းအချင်းအသံပြုရန် လွယ်ကူသည့် နေရာဆီ၌ နေရာယူထားကြသည်။ လက်နက်ကတော့ စစ်သားတို့တွင် ယမ်းအားပြင်းထန်လှသည့် ဂျီသရီး မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်များပါသည်။ ရဲများကတော့ ပွိုင့် ၃၀ ကာဘိုင်များဖြင့်။ ( ထိုကာဘိုင်သေနတ်များကို ကျော်ဟိန်းကာဘိုင်ဟုလည်း ခေါ်သေးသည်။ တစ်ချိန်က ပျဉ်းမငုတ်တို ဇာတ်ကားတွင် ကျော်ဟိန်းကိုင်ခဲ့သည်ဟု သိရပါသည်။)
ည ၈ နာရီခန့်တွင် ထူးခြားမှု ရှိလာသည်။ တောတိုးသံ၊ သစ်ကိုင်းချိုးသံများ ကြားလာရသည်။
မကြာပါ။ အမှောင်ထဲတွင် နှစ်နာရီခန့်နေပြီး မျက်စိကျင့်သားရနေပြီဖြစ်သော သုတ်သင်ရေးအဖွဲ့တို့၏ မြင်ကွင်းဝယ် မည်းမည်းအရိပ်ကြီး တောတိုးထွက်လာသည်ကို မြင်ရလေပြီ။ အချင်းချင်း လက်ကုတ်ကာ သတိပေးပြီး သေနတ်များကို အသံမမြည်အောင် ဂရုတစိုက် ကျည်ထိုးကြသည်။
တအောင့်အကြာ။ ညနေကတည်းက ကြိုတင်သတ်မှတ်ထားသည့် သတ်ကွင်းဆီကို အရိပ်မည်းကြီး ရောက်သော်…။
” ပစ်…..”
” ဒိုင်း…ဒိုင်း….ဒိုင်း…ဘောင်း…”
” ဝူး…ကျီ….”
” ဝုန်း…ဖုန်း….”
တစ်တောလုံး သေနတ်သံ၊ ဆင်အော်သံ၊ သစ်ပင်တစ်ချို့ လဲပြိုသံတို့ ပွက်လောရိုက်စွာ ထွက်ပေါ်လာသည်။
မည်းမည်းအရာကြီးက ထွက်ပြေးရန်ကြိုးစားရင်း အရှိန်ဖြင့် ပစ်လဲကျသွားသည်။ မကြာပါ…။ အသံဗလံများ တိတ်ဆိတ်ကုန်သည်။
ငါးမိနစ်ခန့်အကြာတွင်။ အားကောင်းလှသော ဓာတ်မီးရောင်က မည်းမည်းအရာကြီးထံ ကျရောက်သွားသည်။ လဲကျနေသော ဆင်ကောင်ကြီး။
” သွားကြည့်ကြစို့ဟေ့။ ထိတော့ ထိသွားပြီ။ အခုထိ ငြိမ်နေတယ်ဆိုတော့ အခြေအနေကောင်းတယ်”
သေနတ်များဖြင့် လဲနေသော ဆင်ကြိးကို သတိဖြင့် ချိန်ထားလျက် ချဉ်းကပ်ကြသည်။
အနားရောက်သည်အထိ ထူးခြားမှု မရှိ။ အနီးကပ် သေချာကြည့်သော်အခါ လဲကျနေသော ဆင်ကြီးမှာ ထူးစိန်ပင် ဖြစ်ပြီး သေနတ်ဒဏ်ရာ ဗလပွဖြင့် သေဆုံးနေလေပြီပင်။
*****
နံနက်စောစောအချိန် ဖထီးတို့ မိသားစု စခန်းကုန်းတစ်ခုလုံးကို ပတ်ကာ စောမူထဲကို လိုက်ရှာနေသည်။ မနေ့ညက မူထဲဖျားနေသည်။ သည့်အတွက် သူတို့ တစ်ညလုံးနီးပါး ပြုစုပေးရင်း မိုးလင်းပိုင်းမှ အိပ်ပျော်ခဲ့ကြရသည်။ နံနက်လင်းသော် မူထဲ ပျောက်နေလေ၏။
” သေချာပြီ…ဖော့အယ်။ ဖိုးခွား တောထဲကို ဝင်သွားပြီ”
” ဒါဆို ငါတို့ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ”
” အေး…သူက ဖျားနေတာဆိုတော့ အဝေးကြီးတော့ ရောက်မှာ မထင်သေးဘူး။ ငါ…လူစုပြီး လိုက်ရှာလိုက်မယ်”
ဖထီးက ချက်ချင်း လူစုပြီး တောထဲ လိုက်ရှာကြသည်။ သို့သော်…နေသာကုန်ခဲ့ပြီ မူထဲကို မတွေ့။
” ကျော်ဟဲရေ…ငါတို့ ဆက်ရှာလို့ မသင့်တော့ဘူးဟေ။ မကြာခင် နေဝင်တော့မယ်။ ပြန်ကြစို့”
” အေးလေ…ပြန်ကြစို့ စေးဖိုးရယ်။ မနက်ဖြန်ကျရင်တော့ နင်တို့တတွေ ငါ့ကို ကူပြီး ဖိုးခွားကို ဆက်ရှာကူကြပါဦးနော့်”
ဖထီးတို့အဖွဲ့ နောက်လှည့်ပြန်ခဲ့ကြလေသည်။
စခန်းဆီ ပြန်ရောက်သော် ညကထွက်သွားကြသော သုတ်သင်ရေးအဖွဲ့ကို တွေ့ကြလေ၏။ ထူးစိန်၏ သတင်းကိုလည်း အားလုံးကြားကြရလေသည်။
ထူးစိန်ကိုကား အသေပစ်ခတ်ခဲ့ပြီး ထိုနေရာတွင်ပင် မှတ်တမ်းဓာတ်ပုံရိုက်ကာ မြှုပ်နှံထားရစ်ခဲ့ကြောင်းသိရလေသည်။
ဖထီးကား ထူးစိန်သတင်းကြောင့် တောထဲဝင်ကာ ထူးစိန်ကို လိုက်ရှာရန်ထွက်သွားသော မူထဲကို ပို၍ပင် စိတ်ပူမိချေတော့သည်။
*****
စောမူထဲ တောထဲကို ဝင်ပြီး ထူးစိန်ကို ရှာမိသည်။ တောင်တွေကျော်၊ လျိုတွေဖြတ်ဖြင့် ဖျားနေသည့်ကြားက တစ်နေကုန်၊ တစ်နေခန်း တောထဲပတ်ကာ ရှာသည်။ မတွေ့။ ညနေစောင်းသော် လူက နေမကောင်းသည့် အရှိန်ကြောင့် အားအင်များကုန်ကာ နုံးချိလာပြီး မူးဝေမောဟိုက်လာသည်မို့ စမ်းပေါက်တစ်ခုအနီးတွင် ထိုင်ချကာ အမောဖြေနေရင်း အိပ်ပျော်မှန်းမသိ အိပ်သွားခဲ့ရလေသည်။
” ရွဲ…ဖေရာ…”
အနီးကပ်ကာ ထွက်ပေါ်လာသည့် သစ်ခက်၊ သစ်လက်များ ချိုးချေယူသည့် အသံကြောင့် စောမူထဲ လန့်နိုးလာရသည်။
မျက်စိဖွင့်ဖွင့်ချင်း ထူထဲလှသော ပတ်ဝန်းကျင် အမှောင်ထုကြီးကို စောမူထဲ မြင်လိုက်ရသည်။
” ဂျိ…ဂျီး…ရှူး…”
အနားကပ်ကာ ထပ်မံထွက်ပေါ်လာသည့် အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းကြောင့် စောမူထဲ မျက်စိကို ကစားကြည့်လိုက်သည်။ သူနံဘေးတွင် မည်းလုံးလုံးအရာကြီး။
စောမူထဲ မျက်စိကို သေချာစွာ ပွတ်ကြည့်သော်
” ဟာ…ထူး…ထူးစိန်။ မင်း…မင်း ထူးစိန်ပဲ ”
ဟုတ်ပေသည်။ မည်းမည်းအရာကြီးမှာ ဆင်ကြီး ထူးစိန်ပင်။ စောမူထဲက ဝမ်းသာအားရဖြင့် ထူးစိန်ကို ပြေးဖက်လိုက်သည်။
” ဘယ်တွေများ လျောက်သွားနေတာလဲ။ မင်းကို ငါလိုက်ရှာနေတာ ကာပြီ။ စိုးရိမ်လိုက်ရတာ ထူးစိန်ရာ။ မင်း…မင်း…စခန်းကို မပြန်နဲ့နော်။ ပြန်ရင် မင်းကို သူတို့ သတ်ကြမှာ။ ဒီတော့ ငါ…မင်းနဲ့အတူ ဒီတောထဲမှာပဲ အတူနေတော့မယ်။ အို…ငါတို့တွေ လူတွေနဲ့ ဝေးတဲ့ဆီကို သွားကြမယ်ကွာ…”
စောမူထဲသည် ဆင်ကြီးထူးစိန်ကို ဖက်လျက် စကားတွေ တတွတ်တွတ်ပြောနေသည်။
ထူးစိန်ကလည်း နှာမောင်းဖြင့် စောမူထဲကို တင်းကျပ်စွာ ပြန်လည်ဖက်ထားလေ၏။
ထိုညက မူထဲနှင့် ထူးစိန်တို့သည် ထိုနေရာကလေးဆီ၌ပင် အတူတကွ ရှိနေကြတော့သည်။
******
ဆင်တစ္ဆေ
အပိုင်း ၂ ( သိမ်း)
******
စောမူထဲတစ်ယောက် မျက်နှာဆီက ပူရှရှ အထိအတွေ့ကြောင့် နိုးလာရပြီး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။
” အား…ကျွတ် နေတောင်မြင့်နေပြီပဲ”
စောမူထဲ ရေရွတ်ရင်း ထထိုင်လိုက်သည်။
” ဟင်…ထူးစိန်ကော…ဘယ်ရောက်သွားပြန်ပါလိမ့်”
ထူးစိန်ကို နံဘေးတွင် မမြင်တော့သည်မို့ စောမူထဲ ရေရွတ်ရင်း ထရပ်လိုက်သည်။
” အား…ကျွတ်…ကျွတ်”
တစ်ကိုယ်လုံးအားအင်မရှိ၊ နှုန်းချိနေသည်မို့ အနည်းငယ် ညည်းမိ၏။ ညတုန်းက ထူးစိန်နှင့် အတူရှိနေရင်း သူအဖျားတက်သေးသည်။ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ရီကာ ချမ်းခိုက်သည့် ဒဏ်ကို အပြင်းအထန်ခံစားရ၏။ ထိုစဉ်က ထူးစိန်သည် နှာမောင်းဖြင့် သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ရစ်ပတ်လျက် ဝပ်တွားထားသော သူ၏ ရင်ခွင်အတွင်းဆွဲယူကာ ထည့်ထားခဲ့သည်။ သည့်အတွက်ပင် တောဆီဝင်စဉ်က ပလိုင်းနှင့် ဓားသာ ပါခဲ့ပြီး ခြုံစောင်မယူမိခဲ့သော စောမူထဲမှာ သက်သာရာရခဲ့သည်။ နောက်တော့ သူအိပ်ပျော်သွားခဲ့ရ၏။ ယခု အိပ်ရာနိုးသော် မိုးလင်းလေပြီ။ ထူးစိန်ကား သူ့အနားမရှိတော့။ အစာရှာများ ထွက်သွားလေသလော၊ သို့မဟုတ် ဘယ်ဆီရောက်သွားလေသည်မသိ။
စောမူထဲ နံဘေးက စမ်းချောင်းကလေးဆီတွင် မျက်နှာသစ် ကိုယ်လက်သန့်စင်လိုက်၏။ ခံတွင်းကျင်းသော် ဖျားထားသည့်အတွက် ခါးသက်လှသည့် ဖြစ်ခြင်း။ မျက်နှာသစ်ပြီးသော် ညက အိပ်စက်ရာနေရာဆီ ပြန်ခဲ့သည်။ ဝမ်းထဲက ဆာလောင်မှုကို ခံစားရသည်မို့ ပလိုင်းထဲရှိနေသော မနေ့ကလမ်းတွင် အရံသင့်တွေ့၍ ခူးဆွတ်လာသည့် ငှက်ပျောသီးနှင့် ကနစိုးသီးတို့ကို စားလိုက်သည်။
ထို့နောက် ထူးစိန်ပြန်အလာကို စောင့်နေလိုက်သည်။ နာရီအတန်ကြာသည်အထိ စောင့်ပြီးချိန် ထူးစိန်ပြန်ပေါ်မလာ။
” ဟူး…ထူးစိန်ရယ်။ မင်း ဘယ်ကိုသွားပြန်ပြီလဲကွာ…ငါ့မှာတော့ စိတ်ပူလို့ မင်းကတော့ ငါ့ကို အသိတောင် ပေးမသွားဘူး”
စောမူထဲ ရေရွတ်ပြီး ပလိုင်းနှင့် ဓားကို ကောက်ကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ ညတုန်းက အဖျားတက်ပေမယ့် ကောင်းစွာ အိပ်ခဲ့ရပြီး ဝမ်းထဲကိုလည်း အစာအနည်းငယ်ဝင်ခဲ့ပြီမို့ လူက အိပ်ရာထစဉ်ကထက်တော့ လန်းဆန်းနေသည်။
စောမူထဲသည် မတ်တပ်ရပ်မတ်တပ်ရပ်ပြီးနောက် သူရောက်ရှိနေသည့် ရေသေမြောင်ဝန်းကျင်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး ဟိုဟိုသည်သည် လျှောက်ကြည့်သည်။
” ဘာခြေရာမှလည်း မတွေ့ဘူး။ အမှန်ဆို ခြေရာခြေခင်းတော့ ကျန်ရစ်ရမှာပေါ့”
စောမူထဲ တအံ့တသြရေရွတ်သည်။ ယခင်များကဆို လုပ်ငန်းပြီး၍ ညပိုင်း ဆင်လွှတ်၊ မနက်ပိုင်း ဆင်ပြန်ကောက်ရာတွင် ယခုလို ခြေရာခြေခင်းကြည့်၊ ခလောက်သံနားစွင့်၍ အလွယ်ပင် လိုက်နိုင်ခဲ့သည်။ ယခုမူကား ထူးဆန်းစွာ ခြေရာခြေခင်းမကျန်။ ခလောက်သံမကြား။
” ထူးစိန်ရေ….ထူးစိန်…”
အော်ခေါ်ကြည့်သည်။ လူက အားမရှိသည်မို့ အသံက သိပ်မကျယ်။
” ဒီနားမှာတော့ မရှိဘူး။ ဘယ်ကို ထွက်သွားပါလိမ့်။ ဟိုဘက် ဝါးတောတွေဘက်များ သွားနေသလားဘဲ”
စောမူထဲ တုန့်ပြန်လှုပ်ရှားသံလုံးဝမကြားသည်မို့ ရေရွတ်လိုက်သည်။ ပြီးသော် သူယူဆထားသည့်အတိုင်း တစ်ဖက်ကြောဆီက ဝါးတောများဆီ သွားရန် ခြေလှမ်းလိုက်တော့သည်။
*****
” ကျော်ဟဲရေ…ကျော်ဟဲ…”
” ဝေး…စေးဖိုးလား။ ငါပြီးပြီ လာပြီဟေ့…”
ဖထီးစောကျော်ဟဲ အိမ်ထဲ၌ မူထဲ ကိုဆက်ရှာရန်အတွက် ပလိုင်းကိုပြင်ပြီး ထမင်းထုပ်ထည့်နေစဉ် တဲရှေ့က စောစေးဖိုး၏ ခေါ်သံကြောင့် အမြန်ထွက်လိုက်သည်။
” ဟာ…ဆရာလေး တင့်ဆွေကော ပါလာတာပဲဟေ”
လူအုပ်ထဲတွင် တောခေါင်းကလေး တင့်ဆွေကို တွေ့ရသည်မို့ ဖထီး ရေရွတ်လိုက်သည်။ တောခေါင်းကလေးကား ယူနီဖောင်းဝတ်လျက်။ အီကွေးမင့်အပြည့်အစုံ၊ သေနတ်ကို လက်ကကိုင်လျက်။
” ဟုတ်တယ် ဖထီးရေ…မနေ့ညက မူထဲကို မတွေ့ဘူးဆိုတဲ့ သတင်းကြောင့် တောအုပ်ကြီးက ဒီမနက်ကို ဖထီးတို့ ရှာရင် ကျွန်တော်ကိုပါ လိုက်ရှာကူလိုက်ပါလို့ဆိုတာနဲ့ အခုလိုက်လာတာ။ သူ့အမိန့်နဲ့ဆိုတော့ လုပ်ငန်းခွင်ကို လှည့်ကြည့်စရာမလိုဘူးလေ။ ဒီတော့ တစ်နေကုန် စိတ်အေးလက်အေး ရှာရတာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား ဖထီးရ”
” အေးလေ…ဒါတော့ ဒါပေါ့ ဆရာလေးရယ်။ ဒါပေမယ့် ငါက နင်တို့ကို ဒုက္ခပေးသလိုများ ဖြစ်နေမလား တွေးမိနေတာ။ ဒါကြောင့်လည်း ငါက နင်တို့ကို အသိမပေးဘဲ စေဖိုးတို့ကို အသိပေးပြီး ကြိတ်ရှာနေတာပေါ့”
” အို…ဖထီးရာ။ ဒီစခန်းတစ်ခုလုံးက အားလုံး မိသားစုတွေချည်းပဲဟာ…တစ်ယောက်အခက်အခဲ တစ်ယောက်ကူညီရမှာပေါ့”
” အေးပါလေ…အေးပါ။ နင်တို့ ကျေးဇူးကို ငါမှတ်ထားရမပေါ့”
” ဟုတ်ပါပြီဗျာ။ ကဲ…လူလည်းစုံပြီဆိုတော့ သွားကြစို့ဗျာ။ စောစောရှာ…စောစောတွေ့တော့ စောစော စိတ်အေးရတာပေါ့။ ကဲ… သွားကြစို့ ဖထီး”
တောခေါင်းကလေး တင့်ဆွေက ပြောပြောဆိုဆို အရှေ့ဆီက ဦးဆောင်ထွက်သွားလေတော့သည်။ ဖထီးစောကျော်ဟဲကား အနောက်ကပိတ်လိုက်၍ လူကို ရေကြည့်သော် အားလုံးပေါင်း ခုနှစ်ယောက်။ ဂဏန်းက မ’ ဂဏန်းဖြစ်နေ၏။ သို့အတွက် လမ်းနံဘေးက တွေ့ရာ ကျောက်ခဲတစ်လုံးကို ကောက်လေကာ
” မောင်ကျောက်ခဲရေ…ငါတို့နဲ့ လိုက်ခဲ့ကွာ…”
ရေရွတ်ပြီး သူ၏ ပလိုင်းထဲကောက်ထည့်လိုက်လေ၏။ သူတို့နယ်ဘက် အယူအဆကား တောသွားလျင် မ’ ဂဏန်းဖြင့်သွားပါက အနှောက်အယှက်ကြုံတတ်၏ဟု ယူဆကြ၏။ သို့ကြောင့် စုံ ဂဏန်းဖြစ်လေအောင် ဖထီးက မောင်ကျောက်ခဲကောက်ခဲ့ခြင်းပင်ဖြစ်လေသည်။
*****
” ဒီတကြောရှာပြီး မတွေ့ရင် ဟိုဘက်က ရေသေမြောင်ကို ထပ်ဝင်ကြမယ်ဟေ့…”
တောခေါင်းကလေး၏ အသံ။ စခန်းက မနက်အစော ခုနှစ်နာရီခန့်က ထွက်ခဲ့ကြပြီး ယခု ညနေစောင်းတွင် လျိုသုံးခုနှင့် တောင်ကြောသုံးခုကို ပိုက်စိပ်တိုက်လျက် တောအူသံပေးပြီး ရှာခဲ့ကြပြီးလေပြီ။ လူရှာကြသည်မို့ တောတိုး၍ ရှာကြရသည်။ အသေးစိတ်ရှာကြသည်မို့ ခရီးကတော့ သိပ်မတွင်ပေ။
တစ်ခါတစ်ရံ တောခေါင်းကလေးကိုယ်၌သည်လည်း သေနတ်ကို လွယ်၍ ဓားကိုင်ကာ တောခုတ်လမ်းရှင်းရသည် အခါမျိုးလည်း ရှိတတ်၏။ သို့ပေမယ့် ညနေသာစောင်းခဲ့ပြီ။ စောမူထဲ၏ အရိပ်အယောင်၊ သဲလွန်စက ပျောက်နေဆဲ။
ရှာဖွေသူများလည်း နွမ်းကြလေပြီ။ သို့သော် လက်လျော့၍ မဖြစ်သေး။ ယခုကိစ္စက လူတစ်ယောက်၏ အသက်နှင့်ဆိုင်နေသည်။ တတ်နိုင်သည်ထက်ပို၍ ကြိုးစားကာ ရှာကြရပေမည်။
မကြာပါ။ အဖွဲ့အားလုံး ရေသေမြောင်ထဲ ဝင်ကြလေပြီ။
ရေသေမြောင်တွင်တော့ မူထဲကို တွေ့နိုင်မည်ဟု ယုံကြည်မိကြသည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ရေသေမြောင်တွင် စမ်းပေါက်တစ်ခုရှိသည်။ ထိုစမ်းပေါက်က ရေကြည်၏။ သို့အတွက် စောမူထဲ ထိုနေရာတွင် ရှိနိုင်မည်ဟု ယူဆကြခြင်းပင်။
ရေသေမြောင်ကို ပိုက်စိပ်တိုက် ရှာကြသည်။ မတွေ့။ အချိန်က ညနေ ၄ နာရီကျော်ပြီ။ တောတောင်ထဲပေမို့ နေဝင်စောသည်။ မကြာမီ မှောင်တော့မည်။ မှောင်လျင် အပြန်ခရီးခက်ချေမည်။
” ဟေး…ဒီဘက်ကို လာကြ။ ဒီမှာ ငှက်ပျောသီးခွံနဲ့ ကနစိုးသီး အခွံတွေ တွေ့တယ်”
မြောင်၏ တစ်ဖက်ထိပ်ဆီက အော်သံ။ အော်သံကြားရာဆီ အားလုံးစုပြီး သွားကြည့်ကြသည်။ မြေပြင်ထက်ဆီတွင် ငှက်ပျောခွံနှစ်ခုနှင့် ကနစိုးသီးအခွံအစအနများ။
” ဒါ…မူထဲ စားခဲ့တာ ဖြစ်နိုင်တယ်”
ဖထီးစောကျော်ဟဲက အခွံတွေကု ကိုင်ကြည့်ရင်း ပြောသည်။ တောခေါင်းကလေးက အခွံတစ်ခုကို ကောက်ကိုင်ကြည့်လေပြီး
” ဟုတ်လောက်တယ် ဖထီး။ စားထားတာ နေ့မကူးသေးလောက်ဘူး။ အစိုဓာတ်က ရှိနေသေးတယ်။ ငှက်ပျောသီးခွံဆို အထဲက အသားတွေက အရောင်မပြောင်းသေးဘူး။ ဒီတော့ သူဒီနားဝန်းကျင်မှာပဲ ရှိလိမ့်မယ်”
” ဒါဆို ငါတို့ လိုက်ရှာကြမယ်လေ ဆရာလေး”
စောအာယုက ဝင်ပြောသည်။ တောခေါင်းကလေးက ခေါင်းညိတ်ကာ လက်ကာပြလိုက်လေပြီး
” ခဏလေး…အချိန်က သိပ်မရှိတော့ဘူး။ ဒီတော့ သူ ဒီကနေ အရပ်လေးမျက်နှာမှာ ဘယ်ကိုသွားနိုင်လဲဆိုတာ အရင်ကြည့်ရမယ်”
တောခေါင်းကလေးသည် ပြောပြောဆိုဆို ပတ်ဝန်းကျင်ကို လှည့်ပတ်ကြည့်၏။ ပြီးသော် တစ်ဖက်ဆီကို လက်ညိုးညွှန်ကာ
” ဒီဘက်မှာ ဘာရှိလဲ ဖထီးတို့ သိကြလား ”
” အဲ့ဒီ့ဘက် တကြောအလွန်မှာတော့ တောင်ပြန့်ကလေးတစ်ခုနဲ့ ရေသေမြောင်ကထွက်တဲ့ စမ်းပေါက်ကလေးတစ်ခု ရှိတယ် ဆရာလေး”
စောနယ်စဲန်က ပြောသည်။ ဆရာလေးက ခေါင်းကိုအသာ ရမ်းလိုက်၏။
” ဒီဘေက္ကကာ…”
တစ်ဖက် ဆန့်ကျင်ဘက်ကို ပြကာ မေးလိုက်သည်။
” အဲ့ဒီ့ဘက်မှာက ဝါးတောနဲ့ ဝါးတောအလွန်မှာ ဗျိုက်တောတစ်ခုရှိတယ်”
” ဟုတ်ပြီ…အဲ့ဒါဆို ကျွန်တော်တို့ မိုးလည်း ချုပ်တော့မယ်ဆိုတော့ ရှေ့ဆက်မတိုးတော့ဘူး။ ပြီးတော့ ဟိုဘက် ဝါးတောက မမြင်နိုင်တဲ့ မြွေပါးကင်းပါး အန္တရာယ်ရှိတယ်။ နောက်… စောမူထဲကလည်း နေမကောင်းဖြစ်နေတာဆိုတော့ ဝါးတောကိုဝင်မယ်မထင်ဘူး။ ဝင်မယ်ဆိုလည်း အခုလိုမိုးချုပ်ကာနီးမှာတော့ အဲ့ဒီ့ထဲမှာ သူမနေလောက်ဘူး။ ပြန်ထွက်မှာပဲ။ ဒီတော့က စဉ်းစားကြည့်ရရင် စမ်းပေါက်ဘက်မှာ စခန်းချပြီး နေရင်နေလိမ့်မယ်။ ဒါကြောင့် ဒီဘက်ကို သွားကြမယ်။ ကဲ… မကြာခင် မိုးကလည်း.ချုပ်တော့မှာဆိုတော့ မြန်မြန်ရှာပြီး တွေ့တွေ့ မတွေ့တွေ့ မြန်မြန်ပြန်ကတာပေါ့…”
တောခေါင်းကလေးက တွေးဆပြီး လမ်းရွေးခဲ့သည်။ ထိုစဉ်က တောခေါင်းကလေးသည် သူရွေးသောလမ်းမှားခဲ့သည်ကို မသိနိုင်ခဲ့။ သူတွေးသည်က နှစ်ဖက်မျှတပြီး တွေးခဲ့ခြင်းသာ။ သူ့လူများ အန္တရာယ်ကင်းရန်အတွက်ကလည်း လိုအပ်သေးသည် မဟုတ်ပါလား။
ဤသည်ကပင် ထူးစိန်မည်သော ဆင်တစ္ဆေလေး၏ သံယောဇဉ်တရားကို သူတို့ သိခဲ့ကြရလေခြင်းပင်။
*****
မှောင်ရီသမ်းပြီ။
စောမူထဲတစ်ယောက် နေ့လည်က ဝါးတောထဲပတ်ပြီး ထူးစိန်ကို ရှာနေရင်း ရုတ်တရက်အဖျားပြန်တက်လာကာ ဝါးရုံတစ်ရုံ၏ အခြေတွင် ခွေလဲကျနေရသည်။ သို့အတွက် အချိန်ဘယ်လောက်ရှိပြီ သူမသိ။ လူက သတိလစ်တစ်ချက်၊ မလစ်တစ်ချက်။
” အင်း…ဟင်း…ဟင်း…”
ညည်းညူသံက ခပ်တိုးတိုးသာ။ ချမ်းတုန်လှသည့် ခံစားချက်ကြောင့် ဓားနှင့် ပလိုင်းကို ချပြီး ပုဆိုးကို ခြုံထားရသည်။
” ဝေါ…ဖျော…ဖရော…”
တောတိုးလာသည့် အသံက သူ့ အနားကို တဖြေးဖြေးနီးကပ်လာနေသည်။ ခေါင်းထောင်ကြည့်လိုသော်လည်း ဦးခေါင်းတစ်ခုလုံးကား ကိုက်ခဲလေးဖင့်နေသည့်အတွက် မျက်စိဖွင့်ရန်ပင် အနိုင်နိုင်။ ခန္ဓာကိုယ်ဆီကို ပျော့ပျောင်းနူးညံ့သည့် ရှည်မျောမျော အထိအတွေ့ တစ်ခု တွေ့ထိလာသည်။
” ထူး…ထူးစိန်လား…”
ထိုအရာဆီက နှာမှုတ်သံလိုလို လေဝင်လေထွက်အသံကြောင့် စောမူထဲ တိုးဖျော့စွာ မေးလိုက်သည်။ လက်ကလည်း အားတင်း၍ စမ်းကြည့်လိုက်သည်။ အမွှေးစူးရှရှ၊ ပါးလျှလျှအချို့။ သေချာလေပြီ။ ဆင်နှာမောင်းတစ်ခုပင်။
” ထူး…ထူးစိန် မင်းပဲ။ ငါ…ငါဝမ်းသာလိုက်တာကွာ။ ချမ်း…ချမ်းလွန်းလို့ ငါ့ကို ဖက်ထားစမ်းပါ”
တုန့်ပြန်သံမကြား။ ညင်ညာသော ထွေးပွေ့မှုကိုတော့ စောမူထဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ စောမူထဲ၏ အာရုံများကား တစ်ဖန်ပြန်လည်ပြီး ဝေဝါးသွားရပြန်လေ၏။
*****
တောခေါင်းကလေးတို့အဖွဲ့ ရေထွက်စမ်းချောင်းကလေးအတိုင်း တောအူသံပေး၍ ရှာခဲ့ကြသည်။ မတွေ့။
” ကဲ…ဖထီးရေ။ မိုးလည်း ချုပ်လှပြီ။ ဓာတ်မီးကလည်း အစက ဒီလောက်ကြီး မိုးချုပ်ကြမယ်မထင်တော့ အားလုံးပေါင်းမှ သုံးလက်ပဲ ပါလာကြတာ။ လက်နက်ကလည်း လောက်လောက်လားလားဆိုလို့ ကျွန်တော့်ဆီက သေနတ်ပဲပါတာဆိုတော့ မိုးချုပ်ရင် အန္တရာယ်ရှိနိုင်တယ်။ ဒါကြောင့် ဒီနေ့တော့ ဒီလောက်နဲ့ပဲ လက်လျော့ပြီး ပြန်ကြစို့ရဲ့ဗျာ…။ မနက်ဖြန်ကျရင်တော့ အစောကြီးထလာပြီး ဒီနေရာကနေ ဆက်ရှာကြတာပေါ့”
ဖထီးကား သားဇောနှင့် ပေမို့ မျက်နှာတော့ မကောင်း။ သို့သော် တစ်နေကုန်၊ တစ်နေခန်း တစ်ဖွဲ့လုံး အပင်ပန်းခံကာ ရှာပေးခဲ့သည့် စေတနာကိုလည်း သူအမြင်ပေမို့ အားနာလှပြီ။
” အင်းပါ…ဆရာလေး။ နင်တို့ ဒီလောက်အပင်ပန်းခံရှာပေးတာကြကိုပဲ ငါကျေးဇူးတင်လှပါပြီ။ ငါတို့ ပြန်ကြတာပေါ့”
တစ်ဖွဲ့လုံး နောက်ပြန်လှည့်ကြသည်။ အချိန်က မှောင်ရီဝေတဝါးပင် ဖြစ်လို့ နေချေပြီ။ ရေသေမြောင်ထံကို ပြန်ဝင်ရောက်ပြီး အသီးခွံများ တွေ့သော နေရာဆီ ရောက်လာကြသည်။
” ကလောက်…ကလောက်…တောက်…တောက်…”
” ချွမ်…ရှလွမ်…”
ဆင်ခလောက်သံနှင့်အတူ မြေပြင်နှင့် ထူးကြိုးရိုက်သံများ။
” ဟေ့ဟေ့…နားထောင်ကြစမ်း…”
ရှေ့ဆုံးက ဓာတ်မီးထိုးကာသွားနေသော စောကလိုမူးရဲ့ အသံ။ အားလုံး ငြိမ်ပြီး နားထောင်ကြသည်။ အသံက တစ်ဖက်ဝါးတောအစပ်ဆီ လောက်က ထွက်ပေါ်နေသည်။ ကြားတွင် ခြုံများ၊ အပင်များခံနေသည်မို့ အကောင်အထည်ကိုမူ မမြင်ကြရ။
“ဟာ… ဒါ…ဒါ ထူးစိန်ရဲ့ ခလောက်သံပဲ…ဟုတ်တယ်…”
ဖထီးစောကျော်ဟဲ၏ စကားကြောင့် အားလုံး အံ့အားသင့်ကုန်ကြသည်။
” ဟာ…ကျော်ဟဲရယ် နင်ကလည်း မဟုတ်တာပြောတော့မယ်။ ထူးစိန်က မနေ့က သေပြီပဲကို။ အခြားအသံတူတာနေမှာပါ”
ဖထီး စောဘော်ဆေးက မယုံနိုင်စွာ ဝင်ပြောလိုက်သည်။
” မဟုတ်ဘူး ဘော်ဆေး။ မူထဲက သူ့ဆင်ထူးစိန်ရဲ့ ခလောက်နံဘေးမှာ ခလောက်သေးသေးလေးတွေ တပ်ပေးထားတာ။ သူ့အသံ ငါမှတ်မိပါတယ်”
တောခေါင်းကလေးလည်း စောဘော်ဆေးလို မယုံကြည်သူမို့
” ကဲပါ…ဖထီးတို့ရာ ငြင်းမနေကြပါနဲ့တော့။ ထူးစိန်က မနေ့က သေပြီဆိုတော့ ဒါက တခြားဆင်ပဲ ဖြစ်မှာပါ။ ထါးလိုက်ပါ…အပြန်နောက်ကျနေလိမ့်မယ် သွားကြစို့”
” မဟုတ်သေးဘူး ဆရာလေး။ ငါတွေးမိတယ်။ ဒီကိစ္စက သမရိုးကျဖြစ်စဉ်တော့ မဟုတ်ဘူး။ နင်စဉ်းစားကြည့်နော်။ ငါတို့ လုပ်ကွက်က ဆင်တွေကို စားကျက် လွှတ်ရင် ညနေလုပ်ငန်းပြီးမှ လွှတ်ကြတာ။ ညနေက လွှတ်တဲ့ဆင်က ဒီနေရာကို ဘယ်လိုအမြန်နှုန်းနဲ့ ရောက်လာမလဲ…နင်တို့လည်း စဉ်းစားကြည့်ကြဦး”
ဖထီးစောကျော်ဟဲ၏ စကားက တစ်ဖွဲ့လုံးကို ဒွိဟဖြစ်သွားစေသည်။ လုပ်ကွက်က ဆင်များဆိုပါက အစာစားရင်းသွားနေမည်မို့ လွှတ်ထားချိန်နာရီပိုင်းအတွင်း သည်နေရာကို ရောက်ဖို့မလွယ်။
” အင်း…ဖထီးပြောတာ တစ်ခုခုတော တစ်ခုခုပဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ဗျာ…ကျွန်တော်တော့ စိတ်ဝင်စားသွားပြီ။ တိတိကျကျ သိရအောင် သွားကြည့်ကြစို့”
တောခေါင်းကလေးသည် လူငယ်ပီပီ အဖြေကို စိတ်ဝင်စားမှုနှင့်အတူ သေနတ်ကို ကျည်ထိုးလိုက်လေပြီး အရှေ့ကနေ ဓာတ်မီးကို ခပ်အုပ်အုပ်ထိုးလိုက်လေကာ အသံကြားရာဆီ ထွက်သွားလေတော့၏။ အနောက်က အဖွဲ့သားများသည်လည်း တောခေါင်းကလေး၏ နောက်ကနေ ရင်တထိတ်ထိတ်ဖြင့် လိုက်ခဲ့ကြတော့သည်။
” ကလောက်…ကလောက်…တောက်…”
တောခေါင်းကလေးတို့ အရှေ့ကို တိုးလာလေ အသံကလည်း ဆန့်ကျင်ဘက်ဆီ ရွေ့သွားလေဖြစ်နေ၏။
အသံက တကယ်တမ်းဆိုပါလျင် ဓာတ်မီးတစ်ပြခန့်ကသာ ကြားနေရသော်လည်း တကယ်တမ်း တစ်ချက်တစ်ချက် လှမ်းထောက်ကြည့်ချိန် မီးတစ်ဆုံးဆီလောက်က ဖြစ်သွားပြန်တတ်၏။တောတိုးနေသံများကလည်း ထိုအသံနှင့်အတူ သိသာစွာကြားနေရပြန်သည်။
” ဆရာလေး…ငါတို့ကို တစ္ဆေများခြောက်နေတာလားဘဲနော်…”
ဝါးတောထဲကို အတော်အတန်ရောက်ချိန် အားလုံးထဲတွင် အငယ်ဆုံးဖြစ်သော စောအာယုက ပြောလေသည်။
” အာ…မဖြစ်နိုင်တာပဲ အာယုရယ်။ အသံက ဒီလောက်ကြီး ပြတ်သားနေတာကို”
” ဟုတ်တယ်…ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မကြာခင်တော့ သိရတော့မှာပါ”
ရှေ့ဆက်တိုးခဲ့ကြသည်။ နောက်ထပ် ဆယ်မိနစ်ခန့်ကြာချိန်တွင်တော့ အသံက ရှေ့ဆက်မရွေ့တော့။ နေရာတစ်ခုဆီတွင် ရပ်တန့်ပြီး မြည်နေ၏။
” ရပ်တော့ ရပ်သွားပြီ။ လာဗျာ…အားလုံးပဲ မီးတွေ မှိတ်လိုက်တော့။ အရှေ့က ဆင်သွားထားတာဆိုတော့ အန္တရာယ်လည်း မရှိလောက်တော့ပါဘူး။ ဒီတော့ အာယု မင်းက ငါ့အနားလာ ဓာတ်မီးကိုင်။ အားလုံးပဲ မီးမှိတ်ပြီး ရှေ့ဆက်တိုးမယ်။ သူ့အနားရောက်တာနဲ့ မီးကို ပြိုင်တူထိုးကြည့်ကြမယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ တစ်ခုခုဆိုပစ်ရအောင်လို့ အသင့်ဖြစ်နေအောင် သေနတ်နဲ့ ကြိုချိန်ထားလိုက်မယ်ဗျာ”
တောခေါင်းကလေးက အစီအစဉ်ကို တီးတိုးပြောပြသည်။
ထို့နောက် အစီအစဉ်အတိုင်းရှေ့ဆက်တိုးခဲ့ကြ၏။ အသံက ကြားနေရဆဲ။ မကြာပါ။ အသံကြားရာနှင့် အတော့်ကို နီးကပ်လာပြီး ဝါးရုံလေးတစ်ခုကို ကျော်မိချိန်။
” ဟာ…”
ဝါးရုံတစ်ခုအောက်တွင် ဆင်တစ်ကောင်လို မည်းလုံးလုံးအရာကြီးကို အမှောင်ထုထဲတွင် မသဲမကွဲမြင်ရလေ၏။ ထိုအရာကြီးကား ရပ်တန့်နေပြီး ဦးခေါင်းနေရာကိုမူ လှုပ်ရမ်းခါနေသည်။
” ထိုးတော့…”
ဓာတ်မီးရောင်များ ဖြာခနဲ။ အလင်းရောင်ကြောင့် အိပ်တန်းဝင်ငှက်အချို့ပင် လန့်ပျံကုန်ကြသည်။
” ဟင်…”
” ဟာ…”
” အလို…မူ..မူထဲ”
အားလုံးလိုလို အာမေဋိတ်တို့ အသီးသီးရေရွတ်မိကြ၏။ ဓာတ်မီးရောင်များအောက်ဝယ် အခုနက အမှောင်ထဲတွင် မြင်နေရသည့် မည်းမည်းအရာကြီးက ပျောက်ခြင်းမလှပျောက်လျက်။ ထိုနေရာတွင်ကား ခွေခွေကလေးလဲနေသော စောမူထဲ။
” မူ…မူထဲ…”
ကြက်သေသေနေကြရာက ဖထီးစောကျော်ဟဲသည် သတိဝင်ပြီး စောမူထဲကို ပြေးပွေ့လိုက်သည်။ ကျန်လူများလည်း ထိုအခါမှ စောမူထဲနှင့် ဖထီးတို့ အနားကို ပြေးကြလေသည်။
စောမူထဲကား ဖထီး၏ လက်ထဲတွင် တဟီးဟီးဖြင့် အဖျားတက်နေ၏။
” မူထဲ…ငါ…ငါတို့ ရောက်လာပြီလေ…မူထဲ…နင်အားတင်းထားစမ်း…”
ဖထီးစောကျော်ဟဲက ပြောလိုက်သည်။
ထိုစဉ် သူ၏ ပါးစပ်က ညည်းတွားသံက တောခေါင်းကလေးအပါအဝင် အားလုံးကို ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်စေခဲ့လေသည်။
” အင်း…ဟင်း…ဟင်း…ထူး…ထူးစိန်။ ငါ့ကို ဖက်ထားပါ…”
*****
ဇာတ်လမ်းကို နိဂုံးချုပ်ရလေသော်။
စောမူထဲသည် ငှက်ဖျားရောဂါဖြင့် မြို့ဆေးရုံဆီတွင် နှစ်ပါတ်ခန့် ဆေးရုံတက်ကာ ကုသခဲ့ရသည်။
စောမူထဲ ဆေးရုံက ပြန်ဆင်းသော် အတော်ပင် ထူထူထောင်ထောင်ဖြစ်ခဲ့လေ၏။ လူနာလာမေးကြသူများက အိမ်ဆီတွင် ပြည့်နေသည်။ မူထဲကား ရောက်ရောက်ချင်း ထူးစိန်အကြောင်းကို မေး၏။
ဆေးရုံတက်စဉ်က သူ့အား ထူးစိန်အကြောင်းကို စိတ်ထိခိုက်မည်စိုး၍ အသိမပေးခဲ့ကြ။ ယခု စောမူထဲမေးလာချိန်ကျမှ ဖထီးတို့သည် ထူးစိန်အကြောင်းကို အမှန်အတိုင်း ပြောပြလိုက်တော့သည်။ ကြားကြားချင်း မူထဲမှာ
” ဟာ…မဖြစ်နိုင်ဘူး…မဖြစ်နိုင်ဘူး ထူးစိန်က ငါတောထဲမှာတုန်းက ညတိုင်း ရောက်လာတတ်တာ။ ငါဖျားတိုင်း သူလာဖက်ထားတာ….သူသေပြီဆို ငါ့ဆီ ဘယ်လာမလဲ”
ဟု မျက်ရည်များလည်၍ တွင်တွင်ကြီး ငြင်းဆန်လေသည်။
ထိုအခါ ဖထီးတင်မက ရှာဖွေစဉ်က လိုက်ပါခဲ့သော တောခေါင်းကလေးနှင့် အခြားသူများက သူတို့ရှာဖွေစဉ်က အဖြစ်အပျက်က်ု ဝိုင်းပြောပြကြရလေတော့သည်။ အများက ဝိုင်းကာ ပြောလေသည့်အခါတွင် စောမူထဲမှာ မယုံ၍ မရတော့။
” ဒါ…ဒါဆို… ထူးစိန်က ငါ့ကို ကယ်လိုက်တာပေါ့နော်…ဟုတ်လားဟင်…ဖထီး…ဟုတ်လားလို့….အီး…ဟီး…ဟီး….”
ဟုဆိုကာ ချုံးပွဲချကာ ငိုကြွေးလေတော့သည်။ စောမူထဲ၏ ငိုကြွေးသံသည်ကား ကြည့်၊ မြင်၊ ကြားနေရသူတို့အဖို့ အတော့်ကိုပင် ဝမ်းနည်းစရာကောင်းလှသည်။ မျက်ရည်မခိုင်သူတို့က မျက်ရည်ကျကြလေ၏။
သို့နှင့် နောက်လေးငါးရက်ခန့်အကြာတွင်တော့…။
စောမူထဲတို့ အိမ်ရှေ့ ခပ်လှမ်လှမ်းဆီက မြေကွက်လပ်တွင်။
တောခေါင်းကလေး၏ ဦးဆောင်စီစဉ်မှု၊ ဖထီးစောကျော်ဟဲ၏ ခွင့်ပြုချက်၊ ငွေကြေးအချို့ထည့်ဝင်မှုနှင့်အတူ သံဃာတော် ငါးပါးအား ပင့်ဆောင်၍ ထူးစိန်အတွက် ရည်စူးကာ ပြုလုပ်လေသော ဆွမ်းသွတ်ပွဲလေးတစ်ခု။
ထိုဆွမ်းသွတ်ပွဲကို စခန်းရှိ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တို့က တရားနာကြကာ ထူးစိန်အတွက်ရည်စူး၍ ယခုပြုသည့် အလှူဒါနအစုစုတို့ကို ရေစက်သွန်းချ အမျှဝေကြလေသည်။
ဖထီးစောကျော်ဟဲတို့ကတော့ ဘာသာခြားဖြစ်သည့်အတွက် တရားဝင်မနာကြ။ နံဘေးကနေ လိုအပ်သည်များ ကူညီပေးရန် စောင့်နေကြလေ၏။
ထိုအချိန် စောမူထဲကမူ ခပ်လှမ်းလှမ်းဆီကနေ ဆွမ်းသွတ်ပွဲကလေးအား မျက်ရည်များကြားက ငေးရီကာကြည့်နေရင်းဖြင့်…..။
ပြီးပါပြီ။
အားပေးကြသူတိုင်းကို အစဉ်လေးစားဦးညွတ်လျက်….ရွင်လန
စာရေးသူ= နောင်ရိုး(ဆေးတပ်)အားလေးစားလျက်