” မသေဆေးရှာတွေ့သူရှမ်ဗဲလားခရီးသည် “(စ/ဆုံး)

Unicode Version

” မသေဆေးရှာတွေ့သူရှမ်ဗဲလားခရီးသည် “(စ/ဆုံး)
———————————————————-

ကျယ်လောင်စူးရှသော အသံ
ကြောင့်ကျွန်ုပ်အိပ်ရာမှ လန့်နိုးသွားခဲ့
သည်။ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် အသိစိတ် ပူးကပ်
မှီတွယ်လိုက်သည်နှင့် ကျွန်ုပ်၏ လက်
တစ်ဖက်က လက်ျာနံပါးတွင် ချထား
သောဓားလွတ်ကိုဖျတ်ခနဲကိုင်တွယ်မိ
လျက်သား ဖြစ်သွားသည်။
ကျွန်ုပ်အတန်ကြာမျှငြိမ်သက်နေမိ
လိုက် သည်။ ပတ် ဝန်းကျင် သည်
ကြောက်မက်ဖွယ် တိတ်ဆိတ်လျက်
ရှိသည်။ရုတ်တရက် နင်းကျားသစ်တစ်
ကောင်၏ ကျယ်လောင်သော ဟိန်း
ဟောက်သံ ထွက်ပေါ်လာပြန်သည်။
တရွှီရွှီမြည်သော လေချွန်သံလို လေ
အော်သံ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ကျွန်ုပ်
အိပ်ပျော်နေစဉ် ရုတ်တရက် စူးရှစွာ
အော်ဟစ်လိုက်သောအသံသည်သင်၏
အသံပဲ ဖြစ်လိမ့်မည်။ သည်အခါ မှာ
ကျွန်ုပ်သည် စိတ်လက်ပေါ့ပါးသွားကာ
ဓားကို အသာယာအပင် ပြန်ချလိုက်မိ
သည်။ကျွန်ုပ်အသိအာရုံထဲတွင်နိုးကြား
ဖျက်လတ်မှုသည်ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့စိမ့်ဝင်
လျက်တစ်ခါတစ်ရံတော့အထီးကျန်နေ
ရခြင်းသည် ခွန်အားသစ်တစ်မျိုးကိုဖြစ်စေ၏။
ပက်လက်အနေအထားဖြင့် ပင်
ကျွန်ုပ်ငြိမ်သက်လဲလျောင်းနေစဉ်မှာပင်
ဟိုးခပ်ဝေးဝေးမှနှင်းပြိုသံ၊ သစ်ရွက်များ
ပေါ်သို့ နှင်းခဲများ ခပ်စိပ်စိပ်ကျသံကို
တစ်ရံမလပ် ကြားနေရပြန်သည်။ ဆီး
နှင်းပျော် တောကောင်ကလေးများ
ပြေးလွှားသံ၊ နှင်းခဲထုကို ယက်ထုတ်
နေသံ တစ်ခါတစ်ခါကြားနေရသည်။
တိုက်ခတ်နေသော ရေခဲလေထဲတွင်
အေးစက်စက်နှင်းတွေ ရွေ့လျားနကြ၏။
“ဟူး”
ကျွန်ုပ် ဟူးခနဲ တစ်ချက်မျှ သက်ပြင်း
မှုတ်ထုတ်လိုက်ပြီး ဆက်၍ အိပ်
ပျော်ရန် ကြိုးစားလိုက်မိသည်။ တရွှီရွှီ
ပြည်နေသောနှင်းလေသည် ရက်ရက်
စက်စက် တိုက်ခတ်လျက် ရှိသည်။
ထိုနှင်းလေသည်ထက်ရှသောသင်တုန်း
ဓားသွားပမာ လူတစ်ယောက်၏ အရ
ပြားကို တစ်လွှာစီ ဖဲ့ထုတ်နိုင်စွမ်းရှိပေ
သည်။ ရက်စက်သော ဆောင်းကာလ
ပေတကား။ ညှာတာခြင်းမရှိ သော ဆောင်းပေတကား။
လေသည် တဝေါဝေါမြည်ကာ
တိုက်ခတ်လျက်ရှိသည်။ နှင်းစက်တွ
တဖြည်းဖြည်း မြည်သံထွက်ပေါ်လာ
သည်။ယခုအချိန်မှာတော့ကျွန်ုပ်သည်
တောအုပ်အစပ်ရှိ ကျောက်ဂူကလေး
တစ်လုံးထဲတွင် လုံခြုံနွေးထွေးစွာဖြင့်
တစ်ညတာကိုအိပ်စက်ခိုနားလျက်ရှိပေ
ပြီးရက်ပေါင်းများစွာစိတ်၏ဆင်းရဲခြင်း၊
ခန္ဓာကိုယ်၏ဆင်းရဲခြင်းအတွက် ခေတ္တ
ခဏကလေးအနားယူရခြင်းဟုဆိုပါက
မှားနိုင်လိမ့်မည် မဟုတ်ပေ၊ ကျောက်ဂူ၏အပြင်ဘက်တွင်
နှင်း မုန်တိုင်းငယ်တစ်ခုကမနေ့ကပင်တိုက်
ခတ်သွားခဲ့ပေပြီ။ကျွန်ုပ်သာကံသီပေ၍
ကံအားလျော်စွာဤကျောက်ဂူကလေး
ထဲတွင်ဝင်ရောက်ခိုနားခွင့်ရရှိခဲ့ခြင်းဖြစ်
သည်။ ကြည့်လေရာရာ ပါဂွမ်းစိုင်များ
သဖွယ် နှင်းထုက ပိတ်ဆို့ကာဆီးနေခဲ့
သည်။ယခုမှသာနင်းမှုန်တိုင်းငြိမ်သက်
သွားခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့သော်တဖျော
ဖျောမြည်သံတော့ တစ်ချက်တစ်ချက်
ကြားနေရသေးသည်။မည်မျှအချိန်ကြာသွားပြီ မသိ၊
ကျောက်ဂူဝသို့အလင်းဝါဝါရှပ်ကလေး
တို့ထိသည့်အချိန်ကျမှ ကျွန်ုပ်အိပ်မော
ကျနေရာမှ နိုးလာခဲ့သည်။ သို့တစေ
ပတ်ဝန်းကျင်ကားတိတ်ဆိတ်လျက်ပင်
ရှိလေသည်။ ရုတ်တရက်ဆိုလျှင်တော့
ထူထဲသိပ်သည်းသောနှင်းထုလွှာ ပတ်
ဝန်းကျင်ထဲမှာနေ.နေရခြင်းကပင်တစ်
ကမ္ဘာလုံး၌ ကျွန်ုပ်တစ်ယောက်တည်း
အထီးကျန်ဖြစ်နေရသကဲ့သို့ခံစားနေရ
ခြင်း ဖြစ်သည်။ ပတ်ဝန်းကျင်တွင် အေး
စက်ပြောင်ချောနေသော ကျောက်တုံး
ကြီးများအနှံ့၊ ကျွန်ုပ်လဲလျောင်းရာမှ
အသာထထိုင်လိုက်မိသည်။ နင်းခဲတွေ
တဖြုတ်ဖြုတ် ဝဲလွင့်ကြွေကျကာ
ကျောက်ဂူနံရံကိုလာရိုက်သံ ထွက်ပေါ်
လာပြန်သည်၊ ကျောက်ဂူထဲတွင်
အလင်းရောင်တို၊ဝင်ခါစပဲရှိသေးသည်။
ကျွန်ုပ် အိပ်ရာ၏ လက်တစ်ပြန်တွင် မီး
လင်းဖို့ရှိသည်၊ယခုချိန်မှာတော့မီးလင်း
ဇုံသည် နှင်းငွေ့ဖြင့် အစိုပြန်ကာ မီးငြိမ်း
နေပေပြီ။တစ်ညလုံးဖို့ထားသဖြင့်
ပြာ မှုန့်တွေသာ ရှိတော့သည်၊
ပြာမှုန့်များ သည်တရွေ့ရွေ့လှုပ်နေကြ၏။
ကျွန်ုပ် သားမွေ့းဝတ်ရုံလွှာကိုရင်ဘတ်အထိ
ဆွဲစေ့ကာ မီးဖိုရှိရာသို့ လျှောက်သွားရင်း မီးခတ်ကျောက်ကို
ဆွဲယူကာမီးဖိုရန်ကြိုးစားရတော့သည်။
အပြင်ဘက်တွင် ဆောင်းလေသည်
တသုန်သုန်လွင့်ပါးနေဆဲပင်… မီးဖိုမှ
မီးတောက်လာသည်နှင့်အမျှ
အအေးဒဏ်ကသိသာစွာလျော့ပါးလာခဲ့
သည်။ ကျွန်ုပ်သည် ပါလာသော ရိက္ခာ
ခြောက်ဖြစ်သည့်အသားခြောက်ကိုမီးဖို
တွင်ကင်ရသည်။ကျွန်ုပ်အတွက်လွယ်
ကူ ရို၊စင်းသော နံနက်ခင်းစာသာ ဖြစ်သည်။
သည်လိုနှင့် နံနက်ခင်းသည် တဖြည်းဖြည်း
အိုမင်းရင့် ရောက္လာသည်နှင့်ကျွန်ုပ်
ဂူပေါက်အပြင်သို့ထွက်လိုက်သည်။
“အား – ပါး”
ဂူထဲတွင် နွေးထွေးသလောက် ပူ
အပြင်ဘက် ပတ်ဝန်းကျင်သည်
ကြောက်မက်ဖွယ် အအေးဓာတ်က
စောင့်ကြိုလျက် ရှိပေသည်တကား။
ကြည့်လေရာ ပတ်ဝန်းကျင်သည် နှင်းခဲ
ဖြူဖြူများဖြင့် ပိတ်ဆို့ကာဆီးထားပေ
သည်။ နှင်းခဲထုသည် ဝါဂွမ်းစိုင်များကို
သို့အဆုပ်လိုက်၊အခဲလိုက်ကျဆင်းနေ
ပေသည်။ကောင်းကင်တစ်ခုလုံးဖြူဖွေး
တောက်ပနေပြီး နှင်းခဲများသည် လေထု
ထဲတွင်စီးမျောနေကာလွင့်ပျံနေသည်။
ကြည့်နေရာမျှော်လေရာ နင်၊ထုလွှာ ချည်းသာတည်း။
မိုးတိမ်တောင်တွေက လည်း နှင်းထုတွေချည်း..။
မြင့်မားသော တောင်ထွတ်များ၊
နှင်းဖုံးနေသော တောင်စွယ်၊ သစ်ပင်
တို့ကို ကြည့်ရင်းကျွန်ုပ်အဖို့ ဝေဒနာ
ဟောင်းကတစ်ဖန်ပြန်ပေါ်လာသည်။
ဤခရီးကြမ်းသည် ကျွန်ုပ်၏ ချစ်လှစွာ သော ဇနီး
ပုလဲဒဓိကစ၍ ပြောပြမှ ပြည့်စုံပေလိမ့်မည်၊
ယခုအချိန်မှာတော့ချစ်လှစွာသော
ပုလဲဒေဝီသည် ဝိညာဉ်မဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ဖြင့်
ကျောက်ဂူတစ်လုံးထဲတွင် ရှိနေပ သည်။
ကျွန်ုပ် ခရီးဝးတစ်ခုမှ ပြန်လာခိုက်တွင်
ပုလဲဒေဝီ၏ သက်မဲ့ခန္ဓာကိုယ်
က ကျွန်ုပ်ကို နှလုံးကြေကွဲဖွယ်ရာဆီး
ကြိုနေသောကြောင့်ပေတည်း၊ ပုလဲ
ဒေဝီသည် ခြံထဲတွင် စိုက်ပျိုးထားသော
စပျစ်သီးများကို ခူးဆွတ်နေခိုက် စပျစ်
နွယ်တွင် ရစ်ပတ်နေသော မြွေဟောက်
တစ်ကောင်၏ကိုက်ခဲခြင်းကို ခံလိုက်
ရကာ ရုတ်တရက် သေဆုံးသွားရခြင်း
ဖြစ်ပေရာ ကျွန်ုပ်အဖို့ကမ္ဘာပျက်ရခြင်းပင်၊
ကျွန်ုပ်သည် မြွေဆိပ်ကြောင့် ပြာ
နမ်းနေသော သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို မြေ
မြှုပ်ခြင်းမပြုမီ ကျောက်ခေါင်းတလား
ထဲတွင်ထည့်ကာ လုံခြုံစိတ်ချရသော
ကျောက်ဂူထဲတွင် ထည့်ပြီး၍ ခရီးကို
စတင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပေသည်။ ကျွန်ုပ်ရူးသွပ်
ခြင်းပေလော၊ ကျွန်ုပ် မရူးသွပ်ပါ။
ကျွန်ုပ် ဤကြမ်းတမ်း၍ ကြောက်
မက်ဖွယ်ကောင်းလှသော ခရီးကို ဖြတ်
သန်းသွားလာနေခြင်းမှာ ပုလဲဒေဝီ
အသက်ရှင်ရေး ဖြစ်သည်။ ပြန်လည်
နိုးထ အသက်ပြန်လည်ရှင်သန်ရေး
သည်ကျွန်ုပ်ရူးသွပ်ခြင်းမဟုတ်၊ သေသူ
ကို အသက်ပြန်သွင်းသော အတတ်
ပညာတစ်ခုသည်ဤလောကတွင်အမှန်
တကယ်ရှိသည်ဟု ပြောလျှင် ယုံကြည်
ကြပါမည်လား။
ဆောင်းကာလလွန်မြောက်၍ နွေ
ဦးရာသီ ရောက်ပြီဆိုလျှင် အိန္ဒိယမှ
လည်းကောင်း၊ တိဗက်မှလည်းကောင်း
မုဆိုးကြီးများစူးစမ်းရှာဖွေသူများ၊ဆေးဥ
ဆေးမြစ် ရှာဖွေကြသော သမားတော်
ကြီးများသည် မြန်မာပြည်မြောက်ဖျား
အရပ်များသို့ ဆင်းလာတတ်လေ့ ရှိ
သည်။ ထိုသို့သော ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးများနှင့်
ကျွန်ုပ်သည် ရင်းနီးကျွမ်းဝင်နေကာ
ဆွေမျိုးတမျှဖြစ်နေပေပြီ။ အထူးသဖြင့်
တိဗက်ကြီးများသည်ကျွန်ုပ်၏အိမ်တွင်
စားအိမ်သောက်အိမ် ခိုနားစရာ ဖြစ်နေ
ပေပြီ။ ထိုအုပ်စုထဲတွင် ကျွန်ုပ်နှင့် ညီ
အစ်ကိုရင်းတစ်မျှ ခင်မင်ကျွမ်းဝင်သူမှာ
တိဗက်ဆေးဆရာတစ်ပိုင်း၊ မုဆိုးတစ်
ပိုင်းဖြစ်သည့် မုဆိုးကြီးပင်ဖြစ်သည်။
ညအခါ လသာသာရက်များတွင်
ချို၏ ဘဝအတွေ့အကြုံ၊ စွန့်စားခန်းများ
သည်အံ့သြထူးဆန်းစရာများနှင့် ပြည့်
နက်နေတတ်သည်၊ ပုံပြင်ဆန်လွန်းလှသည်။
အစားအစာမစားဘဲလပေါင်းများ
စွာနေနိုင်သည့် တိဗက်ဘုန်းတော်ကြီး
မျာ..၊ ရေပေါ်လမ်းလျှောက်သည်
တိဗက်ဘုန်းတော်ကြီးများ၊ နှစ်ပေါင်း
၃ဝဝဝ တွင် တစ်ကြိမ်သာ သီးသော
အမတပန်၊တောက်ဟို့ခေါ်သစ်တော်ပင်
ကြီးရှိကြောင်း။ ထိုသစ်တော်ပင်ကြီးကို
စောင့်ရှောက်ရသူမှာ မယ်တော်ရှိဝမ်းမှု
ဖြစ်ပြီးမယ်တော်ရှိရာ ခွန်လွန်တောင်
တန်းဆီသို့ထွက်ရပ်ပေါက်ပုဂ္ဂိုလ်များ
စုဝေးလာလျှင်မယ်တော်ကမှီဝဲဘုဉ်းပေ။
နိုင်ရန်စီမံဆောင်ရွက်ရပုံစသည်စသည်
ထူးဆန်းဖွယ်ရာများကိုပါ ကြားသိခဲ့ရသည်။
တစ်နေ့လသာရက်တစ်ရက်တွင်
ချိုသည် အောက်ပါအတိုင်း ထူးဆန်း
သောဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ကို ပြောပြလေသည်။
“ကောင်လေး ဗျဂ္ဃ- နင့်ကို ငါ ထူး
ဆန်းအံ့ဩစရာကောင်းတဲ့ ဇာတ်လမ်း
တစ်ပုဒ်ကို ပြောပြမယ်” “ပြောပါ-အာစရိရိ
“ဒီလိုကွယ်-တစ်နေ့
ငါဒွါလာဂီရိ တောင်ပတ်လည်နားမှ
ာ တောကောင်နဲ့ သစ်သီးသစ်ဥရှာဖွေနေတုန်းကပေါ့။
နင်းတွေကလည်းထူထပ်သိပ်သည်းပြီး
ကျန်တယ်။ မြင်လေရာရာမှာ နင်းထု
နှင်းလွှာတွေချည်းပဲ။ အဲဒီ နေမွန်းတည့်
ချိန်ထိငါ့မှာဘာသစ်သီးသစ်ဥ၊ဆေးမြစ်
မှ ရှာဖွေလို့ မရနိုင်သေးဘူ။ ပတ်ပတ်
လည် ရေခဲတောင်တွေချည်းပဲ ဗျဂ္ဃရဲ့။
ဒီအချိန်မှာ ဟိုးဝေးဝေးကနေထူးဆန်း
တဲ့အသံတွေစတင်ပြီးကြားလာရတယ်။
ဒီအချိန်မှာနေရောင်ကလည်းလုံးဝဆိုမှ
လုံးဝကို မတွေ့ရသေးတဲ့အချိန်ပေါ့-
ကျွန်ုပ်အံ့ဩတကြီးနားထောင်န မိသည်။
ဘာမှတော့ မဇမးမိ၊ “ငါအဲဒီနေရာကို
ဆေးမြစ်၊ ဆေးဥ ရှာရင်း ခဏခဏ ရောက်ခဲ့တာပဲ”
“ဘာသံတွေလဲ- အာစရိ”
ပထမဦးဆုံး ကျွန်ုပ်ထံမှ မေးခွန်။
ချိုသည်ကျွန်ုပ်ကိုတစ်ချက်မျှစိုက်ကြည့်
လိုက်သည်။ “စည်တီးသံတွေ” “အော်”
“ဟုတ်တယ် – စည် သီ၊သံ၊ တစ်
ဆက်တည်းမှာပဲ ဗုဒ္ဓရဲ့ကျမ်းစာရွတ်သံ
တွေပါကြားလာရတယ်”
ကျွန်ုပ်အထိတ်တလန့် အံ့ဩစွာ
ဝေးကြောင်မိလျက်သား ဖြစ်သွားသည်။
“ဒီလောက်ရေခဲတောင်တွေ၊နှင်းခဲ
တွေ့ပြည့်သိပ်နေတဲ့လူသူမရှိတဲ့တောင်
တွေကြားထဲမှာဒီဓမ္မရွတ်သံ၊စည်သံတွေ
ကဘယ်လိုထွက်ပေါ်လာတာလဲ။
အံ့ဩစရာပါပဲလား – ချို”
ချို၏ မျက်ဝန်းညိုများသည် ရှုတ်
တရက်အရောင်လက်သွားသည်။
“ငါလည်း ရုတ်တရက်ဆိုတော့
အထိတ်တလန့် ရယ်၊ အံ့သြတာရယ်၊
မယုံနိုင်တာရယ် ဖြစ်သာတာပေါ့ဗျဂ္ဃ၊
ငါ အရင်တုန်းက အမဲလိုက်ရင်ဖြစ်ဖြစ်၊
ဆေးမြစ်ရှာရင် ဖြစ်ဖြစ် ဒီနေရာကို အမြဲ
ရောက်တတ်တာ။ခုမှကြားရတယ်လေ။
ငါ့တစ်ကိုယ်လုံးကြက်သီးမွေးညင်းတွေ
ထပြီး ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းတောင်မသိ
တော့ဘူး။ ဒါနဲ့ အသံကြားရာကို မှန်းပြီး
လိုက်ရှာတော့ ကျောက်နံရံအကွဲကြီး
တစ်ခုကို ဘွားခနဲ တွေ့လိုက်ရတာပဲဟေ့”
“အော်”
ကျွန်ုပ်အထိတ်တလန့် မြည်တမ်း
လိုက်မိသည်။ချိုသည်ဆက်မပြောသေး
ဘဲအဖန်ရည်တစ်ခွက်ကိုငှဲ့သောက်နေ
ပြန်သေးလေသည်။ ထို့နောက် .. “အဲဒီမှာ
တခြားကမ္ဘာတစ်ဆူ။ လောကသစ်တစ်ခုကို
တွေ့လိုက်ရတာ လေ။ငါ…အဲဒီနံရံ၊ ကျောက်ထရံအကျွံ
ကြီးထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်မိတယ်။
အားပါး- တယ်ဆန်းကြယ်တာပဲကွ၊
ငါ့ မျက်စိတောင် ငါ မယုံသလို ဖြစ်သွား
မိတယ်။ ဘာသွားတွေ့လဲဆို တော့
ဘုန်းကြီးကျောင်းတစ်ကျောင်း၊ ဘုန်း
ကြီးကျောင်းဆိုပြီးသေးသေးကွေးကွေး
မဟုတ်ဘူးနော်။ ဧရာမကျောင်းကြီး
အမြင့်ဆုံး တောင်ထွတ်ပေါ်မှာရှိနေ
တော့ ကျောင်းကြီးဟာ ဟိုး- တိမ်တွေ
ကြားထဲကိုတိုးဝင်နေတယ်။ ပြီးတော့
တစ်မျှော်တစ်ခေါ်လယ်ကွင်းပြင်တွေ၊
သစ်သီးခြံတွေ၊ ဝတ်ရုံအဝါဝတ် ဘုန်း
တော်ကြီးတွေ၊ သူတော်စင်တွေ သွားရယ်”
လာနေတာတွေ့လိုက်ရတယ်”
“ထူးဆန်းလိုက်တာ- အာစရိ
“ဒါနဲ့-ငါမိသားစုကိုပြဖို့ ကျောက်
ထရံအကွဲကြီးကို အမှတ်အသားအနေ
နဲ့ ဓားရယ်၊ သေနတ်ရယ်၊
အဲဒီနေရာမှာထားခဲ့တယ်”
“နောက်တော့ကာ..”
ချို၏ မျက်နှာသည် တောက်ပနေ
ရာမှ ရုတ်တရက် မှုန်ရီအေးစက်ကာ
မျက်ဝန်းညိုများသည်ဖျော့တော့မှေးမှိန်သွားသည်။
“ငါ့မိသားစုနဲ့ အိမ်နီးချင်းတွေကို
ခေါ်ပြီးပြန်လာတော့ ကျောက်နံရံကြီးကို
မတွေ့ရတော့ဘူး”
“အို- ဟုတ်လား – ထူးဆန်းတယ်နော်”
ကျွန်တော်နှုတ်မှအာမေဍိတ်တစ်
လုံး ပြုတ်ကျသွားသည်။ ချိုက ဆက်၍…
“ငါထားခဲ့တဲ့ဓားရယ်၊သေနတ်ကိုပဲ
နင်းခဲတွေအောက်မှာ မနည်းရှာယူခဲ့ရ
တယ်၊ ကောင်လေ။- ကျောက်နံရံကြီး
သာမကဘူး။ ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်း
ကောလယ်ကွင်းတွေ၊ သစ်သီးနှံတွေ
ဒကာမတွေ့ရတော့ဘူး- ဗျဂ္ဃ “ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာလဲ”
“ငါစဉ်းစားရဘူး။အဲဒီနေရာကိုငါ
ပထမဆုံးနဲ့ နောက်ဆုံးတွေ့ ခဲ့ရခြင်းပဲ။
နောက် – ငါ ဘယ်တော့မှ မတွေ့ရတော့
ဘူး။ အခေါက်ပေါင်းများစွာ ထပ်ရှာ
တယ်။ မတွေ့ရတော့ဘူ။”
ချို၏မျက်နှာသည် ကျည်ဆန်ထွက်
သွားသော သေနတ်ပြောင်းဝလို
အူဝေ ညိုမှိုင်းသွားသည်။
“အဲဒီ နေရာလာ။”
“ပျောက်ဆုံးသွားသော မိုးကုပ်စက်ဝိုင်။”
ကျွန်ုပ်၏ နားစည်ထဲတွင် အနည်း
ငယ် ရှပ်ထွေးဆန်းကြယ်သွားသည်။
ဘာတဲ့-ပျောက်ဆုံးသွားသော မိုးကုပ်
စက်ဝိုင်းတဲ့၊ ကျွန်ုပ် အသိဉာဏ်မမီစွာ စဉ်းစားနေဆဲမှာပင်…
ချို၏ နှုတ်ဖျားမှ တစ်လုံးချင်း လျှံ
ထွက်လာသည်။“အဲဒီနေရာကရှမ်ဗဲလား။”
“ဟင် – ဘာရယ် – ချို – ရှမ်ဗဲလား”
“ဟုတ်တယ် – ပျောက်ဆုံးသွား
သော မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းလို့ခေါ်တဲ့ ရှမ်ဗဲလာ။”
ကျွန်ုပ် ရှင်ထဲတွင် ရှမ်ဗဲလားဟူ
သောဝိသေသအမည်နာမသည် ပဲ့တင်
လပ်သွားသည်။
ရှမ်ဗဲလား…ရှမ်ဗဲလား.. ရှမ်ဗဲလား”
“ဟုတ်တယ် – ကောင်ကလေး၊
အဲဒီ ရှမ်ဗဲလားဆိုတာ ငါ့မျက်စိရှေ့တွင်
ပျောက်သွားခဲ့တာ။ ကဲ- ဘယ်လောက်
ထူးဆန်းသလဲ။ ဘယ်လောက်အံ့ဩ
စရာကောင်းသလဲ”ချို၏အသံမှာ
တိုးတိမ်စွာ အက်ကွဲတုန်ရီနေသည်။
ကျွန်ုပ် ဂူအပြင်သို့ ထွက်လိုက် သည်။
ပတ်ဝန်းကျင်တွင် နင်းစံနင်းပွင့် ဖြူတွေ
ဝဲပျံနေသည်။ နှင်းပွင့်ဖြူများ သည်
သစ်ပင်တွေပေါ်ဟိုးဝေးဝေး
တောင်တန်းတောင်ကုန်းတွေပေါ်သို့
အဆုပ်လိုက်၊ အခဲလိုက်ဖုံးအုပ်နေရာ
ကြည့်လေရာရာ နှင်းခဲလွင်ပြင်ကြီးသာ
ဖြစ်နေသည်။ သစ်ပင်များသည် နှင်းခဲ
များကြောင့်အဖြူရောင် ခြုံထည်များကို
လွှမ်းခြုံထားသကဲ့သို့ထင်မှတ်ရသည်။
အေးစက်ကာ လေးလံကြွပ်ဆတ်နေ
သောလေက ကျွန်ုပ်ကို ပွတ်သပ်ကျီ
စယ်သွားသေး၏။
လေတစ်ချက်တစ်ချက်သွေးလိုက်
သည်နှင့်နှင်းပွင့်ဖြူများသည်တဖွားဖွား
ဝဲပျံကျဆင်းနေပေသည်။ ဟိုးဝေးဝေး
နှင်းဖုံးတောင်ဘက်ဆီမှ ငှက်တစ်
ကောင် ပျံသန်းလာကာ မြောက်ဘက်
ကောင်းကင်သို့ ထိုးတက်ပျံသန်းသွား
သည်။ လေသည် ကျွန်ုပ်၏ လွတ်နေ
သောအသားများကိုအပ်နှင့်ဆွသကဲ့သို့
ရှိသည်။ အအေ၊ဓာတ်ကား ဓားဖြင့်ထိုး
ဆွသကဲ့သို့ ခံစားရကာ အသားတွေ
ပဲ့ကြွေကျမတတ်။လေတိုက်သံကတရွှီရှိမြည်နေသည်။
ဤမျှ ဆို၊ဝါးပြင်၊ထန်လှသော
ရာသီဥတုကိုကျွန်ုပ်၏ဘဝတစ်လျှောက်
တွင် မကြုံဘူးခဲ့ချေ။ သို့သော် အေးမြ
လတ်ဆတ်သောလေနှင့် ဝါဂွမ်းစိုင်
တွေလိုပတ်ဝန်းကျင်ကကျွန်ုပ်ကိုတဒင်္ဂ
မျှ ငြိမ်းချမ်းမှုကိုသာ ပေးနိုင်သည်။ ရင်ထဲမှ
မီးတောက်မီးလျှံသောကအပူကို
ဘာ့မည်သည့်ငြိမ်းအးကမျှမငြိမ်းသတ်နိုင်ပေ။
ဤခရီးကြမ်းကို ဖြတ်သန်းအကျာ်
ဖြတ်သွားဒနရခြင်း၏ အဓိကရည်ရွယ်
ချက်မှာချစ်ဇနီး ပုလဲဒေဝီ အသက်ပြန်
လည်ရှင်သန်ရေး၊ ဝိညည်ချုပ်ရာမှ ပြန်
လည်နိုးထရှင်သန်ရေးတစ်ခုသာဖြစ်ပေ
သည်တကား။
ရုတ်တရက်ကျွန်ုပ်ရင်ထဲသို့ အား
ငယ်စိတ်ဝင်လာပြန်သည်။ဤခရီးကြမ်း
သည် ကျွန်ုပ် ရောက်လိုသောနေရာ
ဓဒေသဟု စိတ်ထဲမှ ယုံကြည်နေသော်
လည်း ခရီးဆက်ရမည်မှာ လိုပေသေး
သည်။ မြင်လေရာ၊ ကြည့်လေရာသည်
နှင်းဖုံး၊ ရခဲဖုံးကောင်ထွတ်များသာ
တည်း။ ကျွန်ုပ် ဦးတည်နေသည်မှာဧက
လာသတင်သာဖြစ်သည်။ဧကလာသ
တောင်၏ဘစ်နေရာတွင်ကျွန်ုပ်ရောက်
ချင်လွန်းလှသော ရှမ်ဗဲလား ရှိသည်
မဟုတ်လား။ထိုနေရာတွင်အသက်မသ
သူကို ပြန်လည်ရှင်သန်ဓအောင် ဖန်တီး
နိုင်စွမ်းရှိသည့်ဆရာသခင်မတွေ့ရှိသည်။
ထိုနေရာသို့ ကျွန်ုပ်ရောက်အောင်သွားရမည်၊
တောလိုက်မုဆိုးကြီး ချို၏ နှုတ်
ထွက်စကားအရ ဆိုပါမူ တရုတ်ပြည်
အနောက်ဘက်ဖျားမှာဟိမဝန္တာတောင်
မင်းနှင့် ဆက်စပ်နေပေသည်။ သူ၏ ဆို
စကားအရ တိဗက်နှင့် ခွန်လွန်တောင်
တန်းတစ်နေရာတွင် စုံတောမြိုင်
ရှမ်ဗီလားရှိရမည်ဟု ပြောခဲ့သည်။
ယခု ကျွန်ုပ် ရောက်ရှိနေသော
နေရာသည် တိဗက်ပြည်တွင်းရှိ ဧက
လာသတောင်လော၊ မည်သည့်နေရာ
လော၊ အတိအကျမသိနိုင်၊ ခွန်လွန်
တောင်အနီ၊လော စဉ်းစားမရ၊ ကြည့်
လေရာရာရေခဲပွင့်များ။ နှင်းပွင့်များသာ
ကြီးစိုးနေသောနေရာပေတည်း။
ကျွန်ုပ်၏ကျောဘက်ဂူထဲမှတဖျစ်
ဗျစ်မြည်နေသောမီးဖိုမှအသံတွေကြား
နေရသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ဆောင်း
လေသည်ပြင်းထန်စွာတိုက်ခတ်လျက်
ရှိဆဲ။ကျွန်ုပ် အနွေ။ဓာတ်ရရန် ဖိုထားခဲ့
သော မီးဖိုသည် မခြောက်သေ၊သော
သစ်ကိုင်းခြောက်အချို့ပါ ပါဝင်နေရာ
ကားမီးတောက်ထဲ၌တဖျစ်ဖျစ်မြည်နေ
ပုံမှာ မကောင်းဆိုးဝါး နာနာဘာဝတစ်
ကောင်ညည်းညူနေသကဲ့သို့ ထင်မှတ်
ရသည်။ မီးခိုးများသည် ကျောက်ဂူ၏
မျက်နှာကျတ်ဆီသို့ အလိပ်လိုက်
တက်လျက် ရှိရာ အဝါရောင်မီ၊ညွန့်
များက တောကြက်ဖများ စုဝေး
နေ သကဲ့သို့ ရှိလေသည်။
ကျွန်ုပ် ကြာကြာသာ ရပ်နေပါက
သွေးခဲကာအသက်သေဆုံသွားဖွယ်ရာ
သာ ရှိပြီး မအောင်မြင်သော ခရီးတစ်ခု
ဖြစ်သွားပေလိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့် ဂူထဲ
သို့ပြန်ဝင်ရန်စဉ်းစားနေဆဲမှာပင်ကျွန်ုပ်
နောက်ကျောဆီမှ ပေါ့ဗ္ဗဗ္ဗနင်းလျှောက်
လာသောခြေသံတစ်စုံကို ကြားလိုက်
ရလေသည်။ ရင်ထဲမှာ တထိတ်ထိတ်
ခုန်သွားမိသည်။ လှံတံကို ဆွဲယူလိုက်သည်။
ကျွန်ုပ်လက်ထဲမှလှံတံကိုကိုင်ကာ
အနောက်ဘက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
“ဟင်-လူဝံကြီး”
လှံသွားက ကျွန်ုပ်နှင့် ဝါးနှစ်ပြန်စာ
ခန့် ဝေးသောနေရာဆီသို့ တည့်မတ်စွာ
ချိန်ရွယ်လိုက်စဉ်မှာပင်..
“ဟေး-ဟေး”
အမွေးစုတ်ဖွားနှင့်လူဝံကြီးဆီမှလူ
တစ်ယောက်အသံ ထွက်ပေါ်လာခြင်း
ဖြစ်ပေရာကျွန်ုပ် ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားမိသည်။
“လူတစ်ယောက်ပါလား။”
ကျွန်ုပ်လှံတံကိုမရုတ်သိမ်းသေးဘဲရှိစဉ်…
“ဝေး- ငါ- လူဟ – ရန်သူမဟုတ်”
ထိုအခါမှကျွန်ုပ်သေချာစွာစူးစိုက်
ကြည့်မိလိုက်တော့လူတစ်ယောက်၏
မျက်နှာ..။ ထူထဲသော ဝက်ဝံရေကို
ခြုံထားသော လူတစ်ယောက် ဖြစ်နေ
သည်။ သူ့လက်ထဲမှာလည်း ဓားတစ်
ချောင်းနှင့် ကျောဘက်တွင် လေးမြား
တစ်စုံလွယ်မိုးထားသေးသည်။နှုတ်ခမ်း
မွေး၊ ပါးသိုင်းမွေး ခြုံထားသောအဝတ်
ကလည်း ဝက်ဝံရေဆိုတော့ ပီဘိလူဝံ
ကြီးနှင့်တူသည်။ထိုသူက ရပ်နေရာမှ
ကျွန်ုပ်ဆီသို့ဆင်းလာသည်။ကျွန်ုပ်သတိအနေ
အထားနှင့်နေကာအကဲခတ်နေမိသည်။
ကျွန်ုပ်ကို လှမ်းအော်၍ပြောသည်။ “နင်-ဘယ်က”
“ကျုပ်- မြန်မာပြည်ဘက်က ရွာ
တစ်ရွာကို အုပ်ချုပ်အပိုင်စားရတဲ့ရွာစား”
“ငါ- ဒီဇာတိပဲ။ တောလိုက်ရင်။
ဒီဘက်ရောက်လာတာ၊ ဒီကျောက်
တောင်ရဲ့ဟိုဘက်မှာငါတို့ ရွာရှိတယ်”
“ဟုတ်လာ။”
“ဟုတ်တယ် … နင် ရောက်နေတာ
တိဗက်ထဲမှာ”
“သိတယ် – ငါကိစ္စရှိလို့လာတာ”
“အမဲလိုက် ဆေးမြစ်ရှာမဟုတ်”
“မဟုတ်ဘူး… ဒီလို”
ကျွန်ုပ်အစမှအဆုံးတိုင် ရှင်းပြ လိုက်သည်။
အမဲလိုက်မုဆိုးသည်ကျွန်ုပ်
စကားဆုံးတော့ထင်းတစ်ချောင်းယူကာ
မီးပုံထဲသို့ ထပ်၍ ထိုးထည့်လိုက်သည်၊
“လူသေကိုအသက်ပြန်ရှင်စေတဲ့
အတတ်ပညာ၊ အသက်ရာထောင်မက
ရှည်စေတဲ့ အတတ်ပညာတွေဟာ ဒိမှာရှိတယ်”
“ဘယ်မှာလဲ…”
ကျွန်ုပ် အားတက်သရော ပြန်မေ။လိုက်မိသည်။
“ရှမ်ဗဲလား- အဲဒီမှာ ဒီထက် ဆန်၊
ကြယ်တဲ့အရာတွေ ရှိသေးတယ်”
“နင်-ရောက်ဖူးသလား”မုဆိုးက
လေးပင်စွာပင်ခေါင်းကိုခါယမ်းနေမိသည်။
“ငါတို့ ဆွေစဉ်မျိုးဆက်ထဲမှာ ရှမ်
ဗဲလားကို ကိုယ်တွေ့ကြုံဖူးတဲ့ လူတစ်
ယောက်ပဲ ရှိခဲ့ဖူးတယ်။ အဲဒါ- ငါ့အဘိုး ပဲ။
သူတကယ်ရောက်ခဲ့တာ” ကျွန်ုပ် ရင်ထဲမှာ မျှော်လင့် ချက်
ရောင်ခြည်တန်းတစ်ခုကို စတင်မြင်နေရပေပြီ။
“ငါ – သွားချင်တယ်”
မုဆိုး၏ဦးခေါင်းသည် မြွေဟောက်
တစ်ကောင် ပါးပျဉ်းထောင်ထလိုက်
သလို ဆတ်ခနဲ မတ်သွားသည်။ ပြူး
ကျယ်ဝိုင်းစက်သော မျက်လုံးများက
ကျွန်ုပ်ကို အထူးအဆန်းသဖွယ် စိုက်
ကြည့်နေသည်။ ပြီးတော့ ခေါင်းမညိတ်ခေါင်းမခါ။
“နင်-ကံကောင်းသည်၊ ရှမ်ဗဲလား
ကို ရောက်မှာပဲ”
“ငါ့ကိုလမ်းညွှန်ပါ”
“လာ- ဂူအပြင်ထွက်ဖို့၊ ငါပြမယ်”
ကျွန်ုပ်တို့ ဂူအပြင် ပြန်ထွက်လိုက် သည်။
အပြင်တွင် ဆောင်းလေသည်
မြွေဆိုးတွန်သံပမာ တရွှီရွှီမြည်ကာ
ဟူးဟူးလောင်လောင်တိုက်ခတ်နေဆဲ၊
နှင်းပွင့်နင်းဖတ်များသည် ကျွန်ုပ်တို့
နှစ်ယောက်၏ ခန္ဓာကိုယ်၊ မျက်နှာများ
ပေါ်သို့တဖွဲဖွဲကျရောက်ကပ်ငြိနေပေရာ
ဖယ်ထုတ်၍ပင်မရနိုင်ပေ။ နောက်တော့
သည်အတိုင်းထားလိုက်ရတော့သည်။
မုဆိုးကြီးသည် ဝက်ဝံသားမွေးထည်
ကြီးကို ခြုံကာ ကွတကွတနှင့်ထွက်
လာသည်။ကျွန်ုပ်တို့သည်ဂူပေါက် ရှေ့တွင်
ရပ်လိုက်ကြသည်။မုဆိုးကြီးသည်ကျွန်ုပ်တို့ရပ်နေရာ
မှအနောက်ဘက်ဆီသို့ တစ်ချက်လှမ်း
ငေးကာ ခပ်မြင့်မြင့်တစ်နေရာသို့
လက် ညှိုးညွှန်ပြလေသည်။
“အဲဒီကိုကြည့်..” သူ လက်ညှိုးညွှန်ရာသို့
ကျွန်ုပ် လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။
ဖြူပြာရောင် နှင်းမှုန်တွေကြားမှ
မြားဦးသဏ္ဌာန် တောင်ထွတ်တစ်လုံးကိုလှမ်းမြင်လိုက်
ရသည်။ ထိပ်ဦးချွန်တောင်စွယ်နှစ်ထပ်
သည် မိုးကောင်းကင်တိမ်တွေ့ကြားထဲ
သို့ နက်ရှိုင်းစွာတိုးဝင်နေသည်။
“အဲဒီမြင်နေရတဲ့ ထိပ်ချွန်တောင်
ဟာကေလာသတောင်ပဲ”
“ဟင်- ကေလာသတောင် ဟုတ်
လား- ကေလာသတောင်”
ကျွန်ုပ်အံ့ဩတကြီး ရေရွတ်လိုက်မိသည်။
ကျွန်ုပ်သွားရောက်ချင်နေသောတောင်ဖီလာ။
“ဟုတ်တယ်- ကေလာသတောင်
ဆိုတာပဲ။အင်း -မှုန်ပျပျကလေးပဲ မြင်
နေရပေမယ့် သွားကြည့် – ဒီကနေ
အနည်းဆုံး ဆယ်ရက်ခရီးပဲ။ လမ်းမှာ
ကြောက်မက်ဖွယ် နှင်းကျားသစ်တွေ၊
ဧရာမမြွေကြီးတွေ၊ရေခဲလွှာပြင်အောက်
မှာတစ်ဆောင်လုံး ပုန်းခိုနေတဲ့ အဆိပ်
ခြင်းဖားကြီးတွေ၊ ရေခဲမြစ်တွေ၊လျှိုတွေ
ကို ဖြတ်သန်းပြီးမှ အဲဒီကလာသ
တောင်ကိုရောက်မှာ။အသက်ရှင်လျက်
နဲ့ ကေလာသတောင်ထွတ်ပေါ်ရောက်
တယ်ဆိုရင် ကံအလွန်ကောင်းပဲ။
သူရဲ ကောင်းပဲ၊ နင်-အဲဒိကို
သွားမှာလား – “ဟုတ်”
ကျွန်ုပ်ခေါင်းညိတ်လိုက်မိသည်။
“ငါ့ဇနီ၊ အသက်ပြန်ရှင်ဖို့”
မုဆိုးကြီးသည် လေးပင်စွာ ခေါင်း
တစ်ချက်ညိတ်သည်။
“ငါ့ခန္ဓာကိုယ်ပြင်ပက ငါ့ရဲ့ဒုတိယအသက်အတွက်
“အချစ်ကြီးလှပါသကာ- အောင်မြင်ပါစေတော့”
“ငါ့န်းကိုငါသိပ်ချစ်ခဲ့တာ”
ပြောရင်းနှင့် ကျွန်ုပ်အသံကတိမ်ဝင်သွားခဲ့သည်၊
ငါ့ခန္ဓာကိုယ် ပြင်ပ၌ရှိသောငါ၏
ဒုတိယအသက်အတွက်အရာရာကိုစွန့်
လွှတ်ရင်၊ ရှမ်ဗဲလားသို့ ထွက်ခဲ့ခြင်းပင်တည်။
ကိုယ့်ခြေဖဝါးမှာ စက္ကူမျှင်ဖိနပ်၊
ကျောနဲ့ ကပ်နေတဲ့သားမွေးရေဘူးထဲ
မှာရေတစ်စက်၊ လက်တစ်ဖက်က သစ်
ရွက်ပေး၊ မီးလျှံတဖွားဖွားနဲ့၊ ချစ်သူ
အတွက် တောလားတစ်ပုဒ်ကတော့
ကဗျာမဆန်တော့ပါဘူးကွယ်၊ တောင်
တွေက မြင့်မား၊ ကျောက်နှင်းခါ၊ တော
အုပ်ကထူထပ်လှပါရဲ့။ ဒါပေမဲ့- ချစ်သူ
အတွက် မိုက်ရူးရဲ ကောလားတစ်ပုဒ်
ကိုတော့ ကိုယ့်နှလုံးသွေးနဲ့ ရေးခွင့်ရှိ ရမယ်၊
ခြေတစ်လှမ်း လှမ်းတိုင်း နှင်းခဲထု
တွင်းသို့ ခြေဒူးဆစ်မြုပ်မျှ ကျွံ၍ ဝင်သွား
တတ်သဖြင့် လမ်းလျှောက်ရသည်မှာ
လွန်မင်းစွာ ခက်ခဲလှသည်။
“တောင်ကမ်းပါးယံဘက်ကို တိုးလျှောက်”
နယ်မြေကျွမ်း၊ တောကျွမ်းသော
ပုဆိုးကြီး၏ ခြေလှမ်းအတိုင်း တစ်ထပ်
တည်းကျအောင်ကြိုးစား၍ လျှောက်နေ
ရသည်။ ခြေလှမ်းမှား၍ ချောက်ထဲ
ကျလျှင်ဖြင့်အရိုးအသားပင် စုကောက်
ဖို့မလွယ်ကူသောအရပ်ပေတကား။
“ဒီအတိုင်းပဲကွ ” သစ်ပင်တွေ့ရှိတဲ့
နေရာကသွာ။ နောက်ဆယ်ရက်လောက်ဆို
ကေလာသတောင်ကိုရောက်မှာပေါ့နော်။
ယောက်ျားပဲ-ရောက်အောင်သွား”
ဘုရားရေ- နောက်ဆယ်ရက်တဲ့၊
မြူနှင်းတွေကြားမှကလာသတောင်ကို
တွေ့နေရသော်လည်းမြင်လျက်နှင့်မနီ၊သော ခရိးပေတကား။
တစ်နေရာတွင် ဆင်ခြေလျော
တောင်ကုန်းပြေပြေအောက်ဆီမှနှင်းပွင့်
ဖြူဖြူတွေအောက်ဘက်ဆီတွင် တဲစု
ရွာကလေးတစ်ရွာကို မြင်တွေ့လိုက်
ရသည်။ ကျွန်ုပ်တို့ ငုံ့ကြည့်နေစဉ်မှာပင်…
“အဲဒါ- ငါနေတဲ့ရွာပဲကွ၊နင်အပြန်
ခရီးမှာ ဘေးမသီ ရန်မစဘဲပြန်ရောက်
လာရင် ဝင်ခဲ့နော် – ကောင်လေး၊ ငါ
ဆုတောင်းနေမယ်၊ အောင်မြင်ပါစေ”
ကျွန်ုပ်ကြေကွဲစွာဖြင့်ငြိမ်သက်ရင်း
ခေါင်းညိတ်လိုက်မိသည်။ ထို့နောက်
မုဆိုးကြီး၏လက်ကို နွေးထွေးစွာကိုင်
“ကံမကုန်ရင်ပြန်ဆုံကြတာပေါ့။ ငါ
ကျေးဇူးမမေ့တတ်ပါဘူး- သွားပြီ
“သွား-သွား – ကောင်လေး”
ကျွန်ုပ် လက်ပြရင်း တောင်ခြေ
အောက်သို့ဆင်းသွားသောပုဆိုးကြီးကို
ငေးကြည့်နေသည်။ ခဏကြာလျှင် နင်၊
ပွင့်တွေကြားတွင် မှုန်မှုန်ရေးရေးမြင်
နေရရာမှ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။
သည်တော့မှကျွန်ုပ်လည်းကေလာသ
တောင်ဘက်သို့ ခြေဦးကို လှည့်လိုက်ရပေသည်။
ကျွန်ုပ်မှာလေးလံသောရိက္ခာအိတ်
ကို တစ်ဖက်လှံတံနှင့် ဓားကို တစ်ဖက်
ကိုင်စွဲကာနှင်းလွှာတောထဲတွင်တဖြည်း
ဖြည်း ဖြတ်သန်းလာရသည်။ လမ်းတွင်
နှင်းကျားသစ်တစ်ကောင်ကိုတွေ့သော်
လည်းကျွန်ုပ်ကိုရန်မမူတာပင်ကံကောင်း
သည်။ နှင်းကျားသစ်သည် သူ့ဘာသာ
သူတောင်ကြားထဲသို့ဝင်ရောက်ပျောက်
ကွယ်သွားသည်။ ထို့နောက်မှာတော့
မည်သည့်သတ္တဝါကိုမျှ မတွေ့ရ။ ရံဖန်
ရံခါသာ ဧရာမလင်းယုန်ငှက်ကြီးတွေ
ကျွန်ုပ်၏ ဦးခေါင်းထက်တွင် စူးစမ်းရှာ
ငွေဟန်ဖြင့် ဝဲပျံနေခဲ့သေးသည်။
သည်လိုနှင့် ကေလာသတောင်
ချွန်းကြီးကို ဗဟိုထားပြီး ခရီးကြမ်းကို
နှင်လာခဲ့ပေရာရက်သတ္တပတ်တစ်ပတ်
သို့တိုင်ခဲ့ပေ၏။
စားနပ်ရိက္ခာလည်း တဖြည်းဖြည်း
လျော့ပါ၊စပြုလာရာလမ်းတွင် တွေ့ရ
သည့် တောနင်းသီးရိုင်းများ၊ သစ်တော်
သီးရိုင်းများကိုခူးဆွတ်စားသောက်ရင်း
ရှေ့သို့တိုးလာခဲ့ရာ ကေလာသတောင်
ခြေနှင့်တဖြည်းဖြည်း နီးလာလေသည်။
ခရီးကြမ်း၏ကိုးရက်မြောက်နေ့
ညဦးယံကာလ-နှင်းထုလွှာကသိပ်သည်းနေဆဲ၊
ရုတ်တရက် နှင်းမုန်တိုင်း ကျ
လုံးကြားထဲ ရောက်နေရာ ကျွန်ုပ်အဖို့
ရောက်လာသည်။ ကျောက်ဆောင်နှစ်
ကံကောင်းသွားသည်။ နင်းခဲ နင်းလွှာ၊
ရေခဲချပ်များသည် တောင်ပေါ်မှ အလုံး
အရင်းဖြင့် တေင်အောက်ဘက်ထံသို့
တစ်ရံမလပ်ကျနေသည်။
ညသည် ကြယ်ရောင်မှိန်မှိန်
အောက်ဆီတွင် နက်ပြာလျက်ရှိသည်။
ဟိုးဝေးဝေးဆီမှ နင်းခဲပြိုကျသံ၊
တဝေါဝေါမြည်နေသော ရေဝီ၊သံတွေ
ကြားနေရသည်။ ကျွန်ုပ်အဖို့ အသက်
ရှင်ရေးအဓိကဖြစ်သည့်မီးဖို့ကိုအလျင်
အမြန်ဖိုရပြန်သည်။မီးအပူဓာတ်ရမှသာ
အသက်ရှင်သန်နိုင်မည့် အနေအထားဖြစ်နေသည်။
ကျွန်ုပ်မီးဖိုဘေးတွင် ခန္ဓာကိုယ်ကို
တစောင်းလှဲရင်။ ရှေ့ဆက်ရမည့်
ခရီးစဉ် အတွက်အစီအစဉ်ဆွဲနေမိသည်။
ငါ လျှောက်သော လမ်းသည် အချည်းနှီးလော။
ဒါမှမဟုတ် သေမင်းဆီသို့ ဦးတည်နေသော ခရီးပေလော၊
ရေခဲအပ်များနှင့် ထိုးဆွသကဲ့သို့
ဇလတွေကခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကိုတစ်
လက်မမျှ မလွတ်စေရန် ထိုးဆွလျက်၊
မီးညွှန့်ဝါဝါများသည် တဟုပ်ဟုပ်
မြည်ကာ ဂူပေါက်တောင်ကြားတွင်းသို့
စိမ့်ဝင်လာသောလေအောက်တွင်ယိမ်း
ထိုးလှုပ်ရှားတောက်လောင်လျက်ရှိပေသည်။
ရုတ်တရက်ကျွန်ုပ်၏အကြားအာရုံ
ထဲသို့ တစီစီမြည် တဖျစ်ဖျစ်မြည်သော
အသံတစ်သံ ဝင်ရောက်လာသည်။
တောကောင်၏အသံပေလားမီးရောင်မြင်၍
တောင်ကြားဂူပေါက်ထဲ ဝင်လာ
လျှင် မခက်ပေလော၊
ကျွန်ုပ် ရုတ်တရက် သတိဝီရိယ
ဖြင့် ထထိုင်ကာ နားစွင့်လိုက်မိသည်။
မီးဖိုမှသစ်ရောင်း၏တဖျစ်ဖျစ်မြည်သံ
နှင့် ကျောက်တောင် ကြားမှ
နှင်းလေ၏ တဟူးဟူး တိုးတိုက်သံကြားမှ
လူတစ် ယောက်၏ စကား ပြောသံ၊ စကားပြော
သံသည် လေထုထဲမှ မျောပါလာခြင်း
ဖြစ်သည်။လူသူဝေးလှသောဤနင်းခဲ
ထုလွှာ ကျောက်တောင်တွေကြားမှာ
လူတစ်ယောက်၏အသံသည် ထူးဆန်း
လှသည်တကား၊တောခြောက်ခြင်းလော
သို့မဟုတ်နာနာဘာဝလား။
ကျွန်ုပ် နားစွင့်လျက်ရှိစဉ် လူသံ
ပျောက်သွားသည်။ နောက်ထပ် မည်
သည့်အသံမျှ မကြားရတော့ပေ။သတိ၊
ဝီရိယဖြင့်စောင့်ကြည့်သော်လည်းမည်
သည့်အသံမျှ ပေါ်ထွက်မလာတော့ပေ။
ပတ်ဝန်းကျင်သည်ရှေးဟောင်းဂူသင်္ချိုင်း
ပျက်လို ငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ်သွားပြန်သည်။
နံနက်လင်းပေပြီ။ သို့သော်- နေ
ရောင်ခြည်တစ်ပွင့်တစ်စက်မျှမမြင်
ရသေးချေ၊ကျွန်ုပ်လဲလျောင်းအိပ်စက်နေရာ
မှအပြင်သို့ထွက်လိုက်သည်။ကြမ်းတမ်း
ခက်မာသောနင်လထုက ရက်ရက် စက်စက် တိုက်ခတ်နေသည်။
လေထု သည် တောင်နံရံကို ရိုက်ခတ်ကာ
ဝဲ ကတော့ထိုးလျက် တဝေါဝေါမြည်နေခြင်း ဖြစ်သည်။
ကြည့်လေရာရာ နှင်းလွင်ပြင်ထု
ချည်းသာတည်။ ကျွန်ုပ် ညက အဖြစ်
အပျက်ကို သတိထားရင်း လှည့်ပတ်
ကြည့်ရှုလိုက်သည်နှင့် ထူးခြားသော
အရာတစ်ခုကို စတင်၍ သတိပြုမိလိုက်ပေသည်။
ထိုအရာကား မီးခိုးတလူလူ ထွက်
နေသော တဲတစ်လုံးသာ ဖြစ် သည်။
ကျွန်ုပ် ရပ်တန့်နေရာမှကိုက် ၅၀ ခန့်ပင်
မဝေးသော အကွာအဝေ၊တစ်ခု ဖြစ်
သည်။တဲဟုခေါ်ဆိုလိုက်ရသော်လည်း
ဝါးတဲမဟုတ်၊ ကျောက်တုံးကျောက်ပြား
များဖြင့်စိရိကာတည်ဆောက်ထားသော
အုတ်အိပ်ကလေးဟု ခေါ်ဆိုနိုင်သည်။
ကျွန်ုပ်အဖို့ရက်ပေါင်းများစွာ ရှမ်ဗဲ
လားရှာပုံတော်ခရီးစဉ်တွင် ပထမဦးဆုံး
တွေ့လိုက်ရသည့်လူနေတဲကလေးတစ်
လုံးသာပေတကား။ကျွန်ုပ်ထိတ်ခနဲဝမ်း
သာသွားမိသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နားခို
စရာရနိုင်သည်။အစာ၊အသောက်တစ်
ခုခု ရနိုင်သည်၊ ယုတ်စွအဆုံးရှမ်ဗဲလား
လမ်းညွန်ခရီးတော့ ရနိုင်သေးသည်
မဟုတ်ပါလား။
ကျွန်ုပ်တဲဆီသို့ လျှောက်လာမိ သည်။
နှင်းတွေကတော့ ကျနေဆဲပင်၊
ပတ်ဝန်းကျင်သည်တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်
ကာလှုပ်ရှားမှု တစ်စုံတစ်ရာမျှ မတွေ့
ရသေး။တရွေ့ရွေ့လျှောက်ရင်း သစ်လုံး
တံခါးရှေ့တွင် ရပ်တန့်လိုက်မိသည်။
ထိုစဉ်မှာပဲ တဲတံခါးချပ်ကာဖြည်းညင်းစွာ ပွင့်သွားသည်။
ကျွန်ုပ် စိတ်အာရုံထဲမှာတော့
သည်မျှကြမ်းတမ်းခက်ထန်သောရာသီ
ဥတု ဆိုးဝါးလှသော ခရီးကြမ်းထဲတွင်
ကျန်းမာသန်စွမ်းသောလူတစ်ယောက်
ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ထင်မှတ်ထားခဲ့သည်။
သို့သော်အဆိုပါထင်မြင်ချက်လွဲချော်
သွားခဲ့သည်။ကျွန်ုပ် အံ့ဩတကြီးဖြင့် တံခါးဝ
တွင်ပေါ်လာသောသက်ရှိလူသားတစ်
ယောက်ကို ငေးကြည့်လိုက်မိသည်။
မိန်းမကြီးတစ်ယောက် ….
အသက် ငါးဆယ် နီးပါးရှိ မည်
အဘွားကြီးတစ်ယောက်သည် ကျွန်ုပ်
အားအထူ၊အဆန်းသဖွယ် ငေးကြည့်
နေပေသည်။အဘွားကြီးသည်နင်းကိုက်
ထားသဖြင့် ဖွာကြဲနေသော ချည်ကြမ်း
စောင်ကြီးကို ခြုံထားသည်။ ဆံပင်များ
က မွဲပြာပြာ၊ မျက်လုံးကတော့ ထူးခြားသည်။
“နင်-ဘယ်သူတုံး”
“ကျွန်ုပ်မြန်မာပြည်မြောက်ပိုင်း
ကပါ။ ခရီးသွားတစ်ယောက်ပါအမေ”
ကျွန်ုပ်တည်ငြိမ်အေးဆေးစွာဖြင့် ဖြေလိုက်ပါသည်။
အဘွားကြီးသည် ကျွန်ုပ်အား မယုံသင်္ကာဟန်ဖြင့်
ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး ကြည့် သည်။ ကျွန်ုပ် နင်းမြူ
တွေတသဲသဲကျဆင်းနေသည့်ပတ်ဝန်း
ကျင်တွင် ရပ်နေသော်လည်းအိမ်ထဲဝင်ရန် မခေါ်ပေ။
“နင်- ဘယ်ကို သွားမှာတုံး”
“ကေလာသတောင်ကိုပါ-အမေ”
အဘွားကြီး၏မျက်နှာတွင်အနည်း
ငယ် အံ့ဩဟန်ပေါ်လာသည်၊ ကျွန်ုပ်
သူ့ကိုအသနားခံသောအကြည့်ဖြင့်
ကြည့်လိုက်မိသည်။ အမှန်အတိုင်းဝန်ခံ
ရလျှင် အသားတွေ ပဲ့ကြွေလုမတတ်
နှင်းတောထဲတွင် ကြာရှည်စွာ မရပ်လို
ပေ။ အနည်းဆုံး နာခိုစရာတစ်ခုခု၊ စား စရာတစ်မျိုးမျိုးကို
နွေးနွေးထွေးထွေး စားသောက်လိုသောဆန္ဒရှိနေသည်။
အဘွားကြီးသည်ထူထဲသောသား
မွေးအင်္ကျီကြီးကို ဝတ်ထားသည် သာ
မက ဂွမ်းစောင်ထူထူကြီးကိုလည်း ခြုံ
ထားပေရာ ခန္ဓာကိုယ်ရှိရင်၊စွဲထက် ပို၍
ထွားကျိုင်းနေဟန်ရှိသည်။ သူမသည်
ငြိမ်သက်နေသော မီးတောက်နှင့် တူသည်။
“ဒီလိုပဲ-ကေလာသတောင် –
ကေလာသတောင် ဆိုပြီး ဒီနေရာက
ဖြတ်သွားကြတဲ့ လူပေါင်းများလှပြီ။
ဒါပေမဲ့-အင်း-“
အဘွားကြီးသည် ညည်၊ညုဟန်
ဖြင့်တစ်ကိုယ်တည်းရေရွတ်သလိုပြော
ဆိုရင်းတဲတံခါးတစ်ချပ်ကိုဖွင့်ပေးလိုက်ပြီး..
“ကဲ – ကောင်လေး၊ နင်ကတော့
ရိုးသားဖြူစင်တဲ့လက္ခဏာပဲ၊ အထဲကို
ဝင်ပါဦး။ အနားယူပြီးမှ တစ်ခုခုစားပြီး ခရီး ဆက်တာပေါ့”
“ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ“အမေ”
ကျွန်ုပ် တဲအတွင်းသို့ လျင်မြန်စွာ
တိုးဝင်လိုက်သည်၊ တဲအတွင်းရောက်မှ
နွေးထွေးလုံခြုံသောအသိကိုခံစားလိုက်
ရသည်။ တဲသည်အလျားကျဉ်းမြောင်း
ပြီးအနံရှည်လျားသော ဆလင်ဒါ
ပုံသဏ္ဌာန်ကဲကလေးဖြစ်သည်ကိုသတိပြုမိသည်။
ကျွန်ုပ် ရှေ့တူရှိ အရာဝတ္ထုများဆီ
သို့သာအကြည့်ရောက်လျက်ရှိပြီး ထိုင်
ရန် စဉ်းစားမရသော အနောက်ဘက်
တွင် မီးတောက်နေသောထင်းမီးဖိုတစ်
လုံးသည် မီးလျှံများဖြင့် တောက်ပ
လောင်မြိုက်နေကာ မီးဖိုပေါ်တွင် မြေ အိုးတစ်လုံး
တည်ထားသည်။ “အဲဒီမှာထိုင်-ကောင်လေး”
အဘွားကြီး ညွန်ပြရာသို့ ကျွန်ုပ်
ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ သစ်သားခုံရှည်
တစ်ခုသာ ဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ် ပေါ့ပါးစွာ
ဝင်ထိုင်လိုက်မိသည်။
“ကဲ-တစ်ခုခုမစားမီ နင် – ကေ
လာသတောင်ကို လာရတဲ့အကြောင်း
ရင်းကိုပြောစမ်း- ကောင်လေး”
ကျွန်ုပ် ကေလာသတောင်ကို
အသက်စွန့်၍ ရောက်လာရခြင်း
အကြောင်းရင်းကို ပြောပြလိုက်သည်။
စကားဆုံးတော့အဘွားကြီးသည်ပေါ့ပါး
စွာဖြင့် ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်သည်။
“ရှုမ်ဗဲလားဆိုတာ ကေလာသ
တောင်မှာရှိတယ်ဆိုတာနင်သိသလာ၊ကောင်လေး”
ကျွန်ုပ် ဘာမှပြန်မပြောနိုင်၊ ငေးမောနေမိသည်။
“ကေလာသတောင်တစ်ဝိုက်မှာ
ထူးဆန်းအံ့ဩစရာတွေချည်းပဲ။အဲဒီက
ကျေးငှက်တွေ၊ သားရဲတိရစ္ဆာန်တွေဟာ
ထူးဆန်းတယ်၊ လူတွေလို စကားပြော
တတ်တယ်။အမြဲတမ်းတော့မဟုတ်ဘူး။
သူတော်စင်တွေကလည်းတိရစ္ဆာန်တွေ
ရဲ့စကားကို နားလည်တယ်၊ သက်ရှိတွေ
မကဘူး သစ်ပင်တွေကလည်း စကာ၊
ပြောတာပဲ။ရဟန်းတော်တွေဟာတရား၊
ကျင့်ကြံရင်းနဲ့အချိန်ကုန်လွန်ကြတယ်။
သက်သတ်လွတ် ဘုဉ်းပေးတယ်။ မြတ်ဗုဒ္ဓရဲ့
တရားအတိုင်း နေထိုင်ကျင့်ကြံကြ
တယ်၊ သူတော်စင်ကြီ၊တွေဟာ
အစာ၊ မစား၊ ရေမသောက်၊
ရေပေါ်မှာ လမ်းလျှောက်တယ်။
ရေပေါ်မှာ အိပ်လျက် ကျင့်တယ်။
အဲဒီထူးဆန်းတဲ့ ဘုန်းတော် ကြီးကျောင်းမှာ
သီတင်းသုံးတော်မူကြ တဲ့ဘုန်းတော်ကြီးတွေဟာ
ဝါတော်ဘယ်လောက်၊ သက်တော်ဘယ်
လောက်မခန့်မှန်းနိုင်ဘူး-ကောင်လေး။
နားလည်ရဲ့လား”
ကျွန်ုပ် ဘာမှပြန်မပြောနိုင် ငေး
မော၍သာ နေမိသေးသည်၊ သည်လို
ရာသီဥတု ကြမ်းတမ်းသည် တော၊
တောင်တန်းတွေအလယ်မှအနီအဘွား
ကြီးသည် မည်သည့်ပုဂ္ဂိုလ်ပေနည်း။
ထူးဆန်းသော ကေလာသတောင်၏
ရှမ်ဗဲလားအကြောင်းကို မည်သို့ ပြောပြ
နိုင်သနည်း။ အနှီအဘွားကြီးသည် ရှမ်
ဗဲလားနှင့် တစ်နည်းနည်း ဆက်စပ်နေ
ပေလိမ့်မည်။ သည်နင်၊ထုတွေ တဖွဲ့ဖွဲ့
ကျဆင်းနေသော တောင်ကြားအလယ်
တွင် နေထိုင်သောအဘွားကြီးသည်
တစ်ယောက်တည်းလာ၊ ဒါမှမဟုတ်
အဖော်တွေနှင့်လော၊ခင်ပွန်းသို့မဟုတ်
သားသမီးတစ်ယောက်ယောက် ဒါမှမဟုတ်…
အဘွားကြီးအပေါ်မေးခွန်းတွေ
ပိပြိုနေဆဲမှာပင်အဘွားကြီး၏မျက်ဝန်း
များသည် ထူးထူးခြားခြား တောက်ပလာကာ..
“သည်မှာ- ကောင်ကလေ။ နှင့်
ရင်ထဲက မေးခွန်းတွေက တော်တော်
များနေပြီ၊ဒိမှာငါတစ်ယောက်တည်း
နေတာမဟုတ်ဘူး။ငါ့မှာခင်ပွန်းရှိတယ်။
မျောက်တစ်ကောင်ထက်သာတဲ့ ပြေး
ဆိုးဆိုးတစ်ယောက်ရှိသေးတယ်- သိရဲ့လာ။”
အလို – ဘုရားရေ၊ အဘွားကြီးက
ကျွန်ုပ်၏ စိတ်အကြံ၊ မေးခွန်းတွေကို
ကြိုတင်ပြီး သိရှိနေပါပကောလား။
ဘယ် လို-အဘွားကြီးလဲ…။
ကျွန်ုပ်ရင်ထဲတွင်အသိတရားသည်
ဖြန်းခနဲပြိုကွဲသွားသည်၊ဒါဆို သူ့ခင်
ပွန်းဆိုတာ ဘယ်မှာလဲ၊ ကျွန်ုပ်၏
အတွေ၊ မဆုံးမီမှာပင် အဘွားကြီး၏
နှုတ်ခမ်းထောင့်တစ်နေရာသည် မဆို
စလောက်တွန့်ကွေးသွားသည်။ခေါင်း
တစ်ချက်လေးပင်စွာညိတ်လိုက်သည်။
ကျွန်ုပ်၏ ရင်ထဲမှ မေးခွန်းမှန်သမျှ
အဘွားကြီး ကြိုတင်သိနေပြီ၊
မဆန်း တော့၊ ကျွန်ုပ်စိတ်ထဲမှ
မေးခွန်၊တစ်ခု မေးလိုက်သည်။
အဘိုးကြီး ဘယ်မှာလဲ။
“ငါ့- ခင်ပွန်း ကလာသဘက်ကို
ထွက်သွားတယ်။ ကြာပြီ”
ကေလာသဆိုသော အမည်နာမ
ကို ကြားလိုက်ရသည်နှင့် ကျွန်ုပ်တစ်
ကိုယ်လုံးအေးစက်တောင့်တင်းသွားရာ
မှ တဖြည်းဖြည်း ပူနွေးလာသည်။
ကြည့်စမ်း- ကေလာသတဲ့။ ငါ-က
လာသကိုလာတာမဟုတ်လား၊
လမ်းစ တော့ပေါ်ပြီး သေချာပေပြီ။
“အော် – အမေ – အဘက ဘာ
ကြောင့်ကေလာသဘက်ကိုထွက်သွားရတာလဲ”
အဘွားကြီးသည် ကိုယ်ပေါ်မှာ
လွှမ်းခြုံထားသော မွေးပွစောင်ကြီးကို
ပြင်၍ ခြုံလိုက်ပြီး၊ ကျွန်ုပ်ကို
တစ်ချက်မျှကြည့်လိုက်သည်။
“ဆေးမြစ်၊ဆေ၊ဥသွာ၊ရှာတာငါ။
ရက်ရှိပြီ။ပြန်လာတော့မှာပါ”
ကျွန်ုပ် ရင်ထဲမှာ သိရှိလိုစိတ်တွေ
ပေါ်လာပြန်သည်၊
“ဆေးမြစ်၊ ဆေးဥတွေက ဘာ
အတွက်လဲ-အမေ”
“ဒီလိုပါပဲကွယ်- ခန္ဓာရှိတယ်ဆိုရင်
ရောဂါဖြစ်လာပြီလေ။ ရောဂါကုဖို့
အတွက်ပဲပေါ့-လူကလေး”
ကျွန်ုပ်သည် အရှိန်သေခါစ မီးဖိုမှ
မီးတောက်မီးလျှံများကို လှမ်း၍ ကြည့်
လိုက်မိသည်။စူးရှသောလေကကျောက်
တုံးနှင့် သစ်လုံးတွေကြားရှိ အကြား
အလပ်တွေကို စိမ့်ဝင်ထိုးတိုက်ကာ
တိုက်ခတ်နေသဖြင့် မီးညွန့်တွေ လွင့်
လွင့်ခါခါရှိသည်။
ကျွန်ုပ် မေးခွန်၊တစ်ခုမေ၊ရန် ပြင်ဆင်နေဆဲမှာပင်၊
“ဆေးမြစ်၊ ဆေးဥ၊ ကျောက်ဥ၊
ကျောက်သွေးတွေက စိတ္တနာခေါ်တဲ့
အရူးရောဂါ၊ ခွေးရူးပြန်ရောဂါ၊ ပြီးတော့
မြစ်ပွားနာတွေအတွက်ပဲပေါ့၊ အဲဒီ
မှန်တွေသာရရင်ယူပစ်သလို ပျောက်
ရောဂါတွေအတွက် ဆေးဝါးစစ်စစ်မှန်
တာကလား… မခက်ပါဘူး”
ကျွန်ုပ်မှာ အံ့ဩတကြီးဖြင့် စကား
မဆိုနိုင်။ အံ့ဩတကြီး နားထောင်နေမိ
သည်။လူ့ခန္ဓာကိုစွဲကပ်နေသောရောဂါ
ဆိုးကြီးတွေကိုခပ်ပေါ့ပေါ့ကလေးပြော
နေသောအဘွားကြီးကိုနားလည်ရခက်
လာသည်။ ဘယ်လိုအဘွားကြီးပါလိမ့်။
ခပ်ဝေးဝေးရှိ မီးဖိုကို လှမ်းကြည့်
လိုက်တော့ပြာမှုန်တွေလွင့်စဉ်နေသည်။
ဖို့ပေါ်မှမြေအိုးသည်အငွေ့တလူလူ၊အိုး
ထဲမှာတော့ အရည်တစ်မျိုးမျိုး ရှိလိမ့်
မည်ထင်သည်၊အဘွားကြီးသည်ကျွန်ုပ်
နှင့် စကားဖြတ်ကာ မီးဖိုဘက်သို့ ထွက်
သွားသည်။ ထို့နောက် မြေအိုးကို တစ်
ချက် နှစ်ချက်မွှေကာ ပြန်ရောက်လာ
“ဒါနဲ့-အမေပြေးဆိုတာကောဟင်၊မတွေ့ပါလာ။”
အဘွားကြီး၏ မျက်နှာတွင် အလို
မကျဟန် အရိပ်အရောင် စွန်းထင်းသွားသည်။
“လောင်ဇီ-လောင်ဒီ-တော်တော်
ဆိုးတဲ့ကောင်လေးပဲ၊ တောတိရစ္ဆာန်
ကလေးတွေကို သတ်ဖြတ်ချင်တဲ့ စိတ်
က တော်တော်ကြီးထွားနေတာပဲ။ ငါမကြိုက် – မုန်းသည်။”
အဘွားကြီးသည် နှုတ်မှကျွတ်ခနဲ
တစ်ချက်ညည်းတွားလိုက်ကာ ကျွန်ုပ်
ကျောပေးထိုင်နေရာအနောက်ဘက်
ဆီသို့တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
“ဒီလို သတ်ဖြတ်ချင်စိတ်ရှိတဲ့ ကောင်လေးကို
ခဏ ဒဏ်ခတ်ထား တယ်၊ မှတ်လောက်သားလောက်
အောင် ဒီလို ဆုံးမမှ ရမယ်လေ၊နောင်
ကြဉ်အောင်ပေါ့။ ဒီမှာလေ…”
အဘွားကြီးသည် ဧရာမကျောက်
ဗယောင်းတိုင်ကြီးကိုမီးကူးကာနောက်
ကျောဘက်ဆီသို့ မီးရောင်ဖြင့် ပြလိုက်
သည်။ ကျွန်ုပ် လှည့်ကြည့်မိလိုက်လေသည်။
“ဟင် … ဘုရား … ဘုရား”
ကျွန်ုပ်၏ ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှအသက်
ဝိညာဉ်သည် လွင့်စဉ်ထွက်သွားသလို
ခံစားလိုက်ရခြင်းပင်တည်း။ကျွန်ုပ်သည်
ရှိရှိသမျှ စွမ်းအင်တွေ ညှစ်ထုတ်ပြီး
တစ်စုံတစ်ရာအော်ဟစ်ရန် ကြိုးစား
လိုက်သော်လည်း အသံလှိုင်းသည်
လည်ချောင်းထဲမှာတင်းကြပ်ပိတ်ဆို့
ကာမေးရိုးများကလှုပ်ရှားမရဖြစ်နေကာ
တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေသော နှုတ်ခမ်း
နှစ်လွှာက ကော်နှင့်ကပ်ထားသလို စေ့
ကပ်နေလေသည်တကား။ နှုတ်ခမ်းဖျား
မှထိုးထွက်နေသောအသံသည် ပြင်ပ
သို့ မထွက်လာနိုင်ဘဲ ရင်ခေါင်းထဲမှာ
လူးလွန့်ပဲ့တင်ထပ်နေသည်။
ဘုရား- ဘုရား- ကယ်တော်မူပါ၊
အဘွားကြီးက စုန်းမကြီးပဲ၊
“အ-အ-အမေ-ဘယ်– ဘယ်လို
လုပ်လိုက်တာလဲ-သေနေပြီ”
အဘွားကြီးဆီမှ ပထမဦးဆုံး ရယ်
မောသံထွက်လာသည်၊ကျွန်ပ်မြင်လိုက်
ရသည့် ကြောက်မက်ထိတ်လန့်ဖွယ်ရာ
မြင်ကွင်းကြီးကား လူသားတစ်ယောက်
၏ ခန္ဓာကိုယ်အစုအပုံကြီးပင်တည်း။
ဦးခေါင်းပြောင်ပြောင်ခေါင်းတစ် လုံး၊
ခြေပြတ်၊လက်ပြတ်အပိုင်းအစများ
ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကသပ်သပ်…။
သစ်တုံးကဲ့သို့ ခန္ဓာကိုယ်ငုံးတိတိကြီးက
တရား၊သီးခြားသပ်သပ်စီဖြတ်တောက်
ထားသောလူတစ်ယောက်၏ခန္ဓာကိုယ်
အပိုင်းအစများကိုတစ်နေရာတည်းတွင်
စုပုံထားခြင်းပေတည်း။ ခန္ဓာကိုယ်
အပိုင်းအပြတ်များပေါ်မှာဦးခေါင်းပြောင်
ပြောင် ခေါင်းပြတ်ကြီးကို တင်ထားပေ
ရာ မျက်စိပြူး လျှာထုတ်၍ ပြောင်ပြနေ
သောလူငယ်ကလေး၏ခေါင်းပြတ်ကြီး
သည် ကျွန်ုပ် ရင်ထဲတွင် အော်ဂလီဆန်
ထိတ်လန့်ရွံရှာဖွယ်ဖြစ်နေပေသတည်း။
စုပုံထားသော အသားတစ် အသားတုံး များကားဈေးခုံပေါ်
မှအမဲသာ။ဝက်သား အစုအပုံများနှင့်တူသည်။
“ပြောမရဆိုမရ ဆုံးမ မရလို့ ဒဏ်
ခတ်ထားတာကွယ်”
“ကြောက် – ကြောက်ရွံရာကြီးပဲ”
ကျွန်ုပ်အသံမှာလွန်မင်းစွာ ထိတ် လန့်မှုကြောင့်
အက်ကွဲကုန်ယင်နေ သည်။အဘွားကြီးဆီမှ ပေါ့ဖွဖွရယ်မော
သံနှင့် အတူ တိုးညင်းသောစကားသံ ထွက်ပေါ်လာသည်။
“မကြောက်ပါနဲ့-လူကလေ၊ရဲ့ ဒါ
အတတ်ပညာတစ်ခု”
“ဗျာ- အတတ်ပညာတစ်ခု- ဟုတ်
လား-အမေအဘွားကြီးက ညင်သာစွာ ခေါင်း
ညိတ်လိုက်ပေသည်၊
“ဟုတ်တယ် – ငါ့သား၊ အတတ်
ပညာတစ်ခုပဲ ဆိုပါတော့ကွယ်”
ကျွန်ုပ် ရင်ထဲမှာငြင်းဆန်လျက်ရှိ သည်။
ဒိဋ္ဌမျက်မြင်တရားကို လက်မခံ နိုင်သေး။
ဒါ စုန်းအတတ်..။ မှော်အတတ်..။
“မယုံဘူး။-ဒါဝုန်းအတတ်၊ဒီအဘွားကြီးက စုန်းမကြီးပဲ”
စုန်းမကြီး- ခင်ဗျားကို သတ်မယ်၊
ကျပ်အသားကိုထိရင်နပ်နပ်စဉ်းပစ်မယ်သိလား။
ကျွန်ုပ် အသံသည် ရင်ထဲမှာပင် ပဲ့တင်ထပ်သွားသည်။
ကျွန်ုပ် လူသား ခန္ဓာကိုယ်၏အပိုင်းအစအပုံကြီးကိုရွံရှာ
ထိတ်လန့်ဖွယ်ကြည့်ရင်းသွေးပျက်ဖွယ်
ရေရွတ်လိုက်ရင်းသာပင်။
ကျွန်ုပ်သည် ကြောက်မက်ထိတ်
လန့်ဖွယ်ရာလူသား လူငယ်ကလေး
တစ်ယောက်၏ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်း
များ ဖြတ်လောက်စုပုံထားသည့် အော်
ဂလိဆန်ဖွယ်အစုအပုံကြီးကိုကြည့်ကာ
အသိဉာဏ်ကို နှိုးဆွရင်း သတိ၊ ဝီရိယ
နှင့်စောင့်ကြည့်နေမိသည်။
သို့သော်အဘွားကြီးက အေးအေး
လူလူပင် အိမ်မှုကိစ္စများကို လှုပ်ရှားမှု
မပျက်၊ကျွန်ုပ်ကတော့ အဘွားကြီး၏
လှုပ်ရှားမှုကို စောင့်ကြည့်နေရင်း ဤတဲ
အိမ်တွင်းသို့ ဆာလောင်မွတ်သိပ်မှ
တစ်ခုတည်းဖြင့် ဝင်ရောက်လာရခြင်း
အပေါ်နောင်တရမိနေသည်။ တဲအိမ်
အတွင်းမှ ထွက်သွားရနိုး၊ထိုင်နေရနိုး
ချီတုံချတုံဖြစ်နေစဉ်..
“လူကလေး- နင်သိပ်ကြောက်နေ ပြီလား။
ပြီးတော့-ငါ့ကို မသင်္ကာ မယုံ ကြည်စိတ်နဲ့
အကဲခတ်နေတယ် မှုတ် လား။ ငါ စုန်းမ မဟုတ်ဘူး။
ငါ ရှင်းပြမယ်အဘွားကြီးသည် ကျွန်ုပ်နှင့် နှစ်လံ
အကွာဝေးလောက်ထိတွင် မတ်တတ် ရပ်လိုက်သည်။
“ငါ့မြေး- လောင်ဇီဟာလူဆိုး၊ ဆို
ဆုံးမမရ။ တိရစ္ဆာန်လေးတွေကို သတ်
ဖြတ်ချင်စိတ်များဇနတယ်။ မလိမ္မာဘူး။
ဒါကြောင့် ငါ့ သူ့ခြေတွေ၊ လက်တွေ၊
ဦးခေါင်းတွေကိုဖြုတ်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်သက်
သက် ဖြစ်နေအောင် လုပ်ထားလိုက်
တာပဲ။ လူကလေး မယုံဘူ။ ငါ-လက်
တွေ့ပြမယ်၊ကြည့်ထား -လူကလေး၊ ငါ့
နောက်လိုက် ခဲ့”
အဘွားကြီးက ကျွန်ုပ်အား တစ်
နေရာသို့ခေါ်နေပြီ။ကျွန်ုပ် သူ့နောက်သို့
လိုက်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်မိသည်။ သည်
လိုတုန်တုန်ချိချိ အဘွားကြီးကို ကျွန်ုပ်မှုစရာမလို၊
ကျွန်ုပ်အဘွားကြီးခေါ်ရာနောက်
သို့ သတိဖြင့် လိုက်သွားသည်။ အဘွား
ကြီးသည်ကျွန်ုပ်ကိုတံပြင်ပသို့ခေါ်ထုတ်
ခြင်း မဟုတ်။ တဲအတွင်းတစ်နေရာသို့
သာခေါ်ယူနေခြင်းပင်။ကျွန်ုပ်သူ့နောက်
ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ လိုက်သွားလေသည်။
အခန်း၏တစ်နေရာအိမ်တွင်းခန်း
ရှိ ဧရာမ ကျောက်သေတ္တာကြီးဆီသို့
ရောက်သောအခါ ရပ်တန့်လိုက်သည်။ ထို့နောက်
ကျွန်ုပ်ကို တစ်ချက်မျှ အစ္စ စောင်းကြည့်လိုက်သည်၊
ခဏတွင် အဘွားကြီး၏ စူးရှထက်မြက်လှသော
အကြည့်ကြောင့်ခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်
မိ ဖြစ်သွားကာ တစ်ကိုယ်လုံး လေဖြတ်
သူလို အေးစက်တောင့်တင်းသွားမိ
သည်။ အဘွားကြီး၏ မျက်လုံးကားထူး
ခြားလှသည်။ကျွန်ုပ်ဘာကြောင့်အဘွား
ကြီး၏ မျက်လုံးအကြည့်ဒဏ်ကို မခံနိုင်
ရတာလဲ၊ သူမ၏ မျက်ဝန်းများကား
ကြယ်ပြောင် နှစ်စင်းပမာ။ စိန်ပွင့်တွေ
ကျွန်ုပ်အတွေးမဆုံးမီမှာပင် လေး
လံလှသောကျောက်သေတ္တာ၏အဖုံးကို
ဖွင့်နေပေပြီကော။ ကျောက်သေတ္တာ
ကြီး၏အဖုံးသည် အဘွားကြီးလက်ထဲ
တွင် စက္ကူထူတစ်ချုပ်လို ပေါ့ပါးစွာ
မြောက်ပါသွားကာတကျွီကျွီမြည်လျက်
ပွင့်သွားလေသည်။ “ကျွီ-ကျွံကျွံ” “ဒုန်း”
ကျွန်ုပ်၏ အဖုံ၊ ပွင့်လန်သွားသော
ကျောက်သေတ္တာကြီး၏အတွင်းပိုင်းသို့
မဝံ့မရဲငုံ့ကြည့်လိုက်ပေရာထူးထူးဆန်း
ဆန်းပစ္စည်းများကို မတွေ့ရ။ အလျား
နှစ်ပေခန့် အနံငါးလက်မခန့် သစ်သား
ပြားပေချပ်များကို တွေ့လိုက်ရပေတော့သည်။
အဘွားကြီးသည် များပြားလှစွာ
သော ကျောက်သေတ္တာကြီးထဲမှ သစ်
သားချပ်ပေလွှာများကို ကျွမ်းကျင်စွာ
ရှာဖွေပြီး ပေချပ်တစ်ချပ်ကို ဆွဲယူလိုက်သည်။
“ဒီပေချပ်ပဲ”
ပေချပ်ကိုယူကာ တဲရှေသို့ ပြန်
ထွက်လာသည်။ ထို့နောက်အဘွားကြီး
သည်လူသားအပိုင်းအစအစုအဝေးများ
ပေါ်သို့ရေစင်တွေဖြန်းကာသစ်သားပြား
ပေချပ်ကို ကြည့်လျက် ဂါထာမန္တန်များ
ကိုဋ္ဌာန်ကရိုဏ်းကျနစွာ ရွတ်ပွားလေတော့သည်။
မိနစ်ပေါင်းများစွာ ကြာမြင့်သွား
သည်။ကျွန်ုပ်သည် အဘွားကြီး၏လုပ်
ပုံကိုင်ပုံများကို သတိဖြင့်အကဲခတ်ကာ
လူသားအစုအဝေးပုံကြီးကို ကြည့်ရှုနေ
မိပေသည်။ ဝက်ပျိုတစ်ကောင်လုံးကို
အသားဖျက်ကာ စုပုံထားသည်နှင့်သဏ္ဌာန်တူသည်။
အဘွားကြီးသည်ရေစင်ဖြန်းလိုက်၊
ဂါထာရွတ်လိုက်ဖြင့် …
နောက်ဆုံးအကြိမ် ဂါထာရွတ်၊
ရေစင်ဖြန်းပြီးသည်နှင့် ထူးခြားမှုတစ်စုံ
တစ်ရာကို စတင်ရပေလေတော့သည်၊
လူသားအပိုင်းအစများသည်တရွေ့
ရွေ့လှုပ်ကာတဆတ်ဆတ်တုန်လာကာ
အသက်ဝင်သကဲ့သို့ ဖြစ်လာခြင်းပေ
တည်။ ခြေလက်ပြတ်တွေ တရွေ့ရွေ့
လှုပ်ရှား၊ ဦးခေါင်းပြတ်ကြီးကလည်း
ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ခါလှုပ်ယမ်းကာ
နေရာတွေ စတင်ရွေ့စပြုလာပေတော့
သည်။ လက်တွေ၊ ခြေတွေ ကိုယ်လုံး
ပြတ်ကြီးကပါ တရွေ့ရွေ့တုန်လှုပ်လာ သည်။
ပူးကပ်ပေါင်းစည်းလာသည်။
ကျွန်ုပ်သည် ထူးဆန်းအံ့ဩဖွယ်
ရာ မြင်ကွင်းကြီးကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံ။
အဖျားဝင်သလိုတဆတ်ဆတ်တုန်လာ မိသည်။
အဘွားကြီးသည်မေးစေ့ချွန်ချွန်
ကို ရှေ့သို့ငေါထားပြီးနှုတ်မှ ဂါထာမန္တန်
များကို တတွတ်တွတ်ရွတ်ဆိုနေပုံမှာ
အစာမျှော်နေသော ဆိတ်အိုမကြီးတစ်
ကောင်နှင့် တဖြည်းဖြည်းတူလာသည်။
အဘွားကြီးအသံမှာ ဂါထာရွတ်ဆိုမှု
ကြာရှည်လာသည်နှင့်အမျှ၊ ရှေ့မှအသား
စုပုံကြီး တဖြည်းဖြည်း ရွေ့လျားအသက်
ဝင်လာသည်နှင့်အမျှ ငလျင်လှုပ်သကဲ့ သို့ တုန်ခါနှုန်းမြင့်လာပြီး
တဲအမိုးပင် ပြိုကျမတတ် တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။
ကျွန်ုပ်မှာ အသက်ပင် မရှူနိုင်
လောက်အောင်မေ့လျော့နေပေသည်။
“ခန္ဓာကိုယ် အပိုင်းအစတွေက
တဖြည်းဖြည်းအသက်ဝင်လာပြီ။ ဆက်
စပ်လာကြပြီ ကောင်လေး”
မှန်ပေသည်။ ခန္ဓာကိုယ် အစိတ်
အပိုင်းများသည် ဂါထာမန္တန်ကြောင့်
တဖြည်းဖြည်း အသက်ဝင်လာသည်။
ဦးခေါင်းသည် ဦးခေါင်း၏နေရာ၊ လက်
နှင့် ခြေတို့သည် သူတို့နေရာဌာန ဆက်
စပ်မိကြလေပြီ။ အင်္ဂါစုံသော လူတစ်
ယောက်ဖြစ်သွားပြီ။
“ထူးဆန်းလိုက်တာ- အံ့ဩစရာပဲဂါထာရဲ့တန်ခိုး
အသားစု အစိုင်အခဲသည် ကျွန်ုပ်
ကြည့်ရှုနေဆဲမှာပင် လူကောင်းပကတိ
ဖြစ်သွားကာ အသက်ဝင်လာပြီး ငုတ်တုတ်
ထထိုင်လေသည်။ ဟိုဟိုသည် သည်လျှောက်ကြည့်သည်။
ဦးခေါင်းပြောင်ပြောင်နှင့် လူငယ်
ကလေးတစ်ယောက်၊လူငယ်ကလေး
သည် အိပ်မက်မှ ရုတ်တရက် နိုးထလာ
သူပမာအဘွားကြီးကိုတစ်လှည့်၊ကျွန်ုပ်
ကို တစ်လှည့် ထူးဆန်၊စွာ ကြောင်
ကာကြည့်နေလေသည်။ ကြောင်စီစီ
အိုးဘိုးအက ဖြစ်နေသည်။
လူငယ်ကလေးသည် လူစိမ်းဖြစ်
သောကျွန်ုပ်ကိုတစ်ချက်ငေးကြည့်ကာ
အဘွားကြီးကိုအိပ်ချင်မူးတူးအမူအရာဖြင့် .
“အဘွား- ကျွန်တော်ဘာဖြစ်သွား သလဲ မသိဘူး။အိပ်ပျော်သွားတယ်”
“ဟုတ်တယ် – ငါ့မြေး အိပ်ပျော် သွားတယ်။
ကဲ-ဒီလောက်အိပ်ရေးဝရင် ထတော့၊
ထင်းသွာ၊ခွေ၊ အဘိုးပြန်လာ ရင် ထင်းမရှိဘဲဖြစ်နေမယ်။
သွား- ဓား ယူပြီး ထင်းသွားခွေတော့။
မြန်မြန် ပြန်လာခဲ့နော်– ငါ့မြေး
“ဟုတ်… ဟုတ်”
လူငယ်ကလေးသည် နေရာမှ ရုတ်
တရက်ထကာ ဓားတစ်ချောင်းဆွဲယူ
လျက် တဲအပြင်ဘက်သို့ လျင်မြန်စွာ
ထွက်သွားလေသည်။
အပြင်ဘက်တွင် မူနှင်းထုလွှာ…။
ကျွန်ုပ်သည် ထိုအခါကျမှအသက်
ဝင်လာသူကဲ့သို့ ရုတ်တရက် နိုးထလာ
ပြီး ရင်ထဲ၌ အံ့ဩခြင်း၊ ကြည်နူးခြင်း၊
ပြောပြမတတ်အောင် ဝမ်းသာခြင်းတို့
သည် ရင်ထဲတွင် ဆို့ကြပ်လာကာ
မျက်ရည်များပင်ပဲလေ့လာမိပေသည်။ကျွန်ုပ်
၏ မျှော်လင့်ချက်များ တချွင်ချွင် အသံ မြည်လာပြီကော။
ငါလိုချင်တာအသက်မဲ့သူကို ပြန်
ရှင်လာစေတဲ့တန်ခိုးသိဒ္ဓိပဲမဟုတ်လား။
ခု-ငါလိုချင်တာတွေ့ပြီ။ ရပြီ – ကေ
လာသတောင်ထိ၊ရှပ်ပလားထိသွားစရာ
မလိုတော့ဘူး။ ဒီမှာတင် ငါ့လိုအင်ဆန္ဒ
တွေ၊ ငါဖြစ်ချင်တာတွေ ရပြီ။ ကိစ္စ ပြီး
မြောက်လေပြီကော။
ကျွန်ုပ်သည်အဘွားကြီးရှေ့တွင်
ရုတ်တရက် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သည်။
“အမ-စောစောပိုင်းကအမေ့ကို
စိတ်ထဲကပြစ်မှားမိတာတွေ၊ ရုတ်တရက်
မယုံသင်္ကာဖြစ်မီတာတွေကိုခွင့်လွှတ်ပါ
အမေ။ ရင်ထဲမှာ အပူမီးတွေ တဟုန်း
ဟုန်းတောက်လောင်နေပြီးဒီရှမ်ဗဲလား
ရှာပုံတော် ခရီးကြမ်းကို ယောင်ယောင်
မှားမှားတစ်ယောက်တည်းထွက်လာခဲ့
တာ။ကျွန်တော့်ဇနီ၊အသက်ရှင်သန်ရေး
အတွက် ပြန်လည်ရှင်သန် နိုးထရေး
အတွက်ထွက်လာခဲ့တာပါ။ ဆရာသခင်
တွေနဲ့ မတွေ့ရသေးမီ အမေ့ရဲ့ထူးဆန်း အံ့ဩဖွယ်ကောင်းတဲ့
အတတ်ပညာနဲ့ တင်ကျွန်တော်ရှေ့ဆက်ပြီးခရီးကြမ်းကို
ဆက်စရာ မလိုတော့ပါဘူး။ အမကျွန် တော့် ကို ကူညီပါ။
ကျွန်တော့်ဇနီး အသက်ပြန် လည် ရှင်သန်ရေးအတွက်ကူညီပါ ခင်ဗျာ
ကျွန်ုပ် ဘယ်နှကြိမ်မျှ ဦးတိုက်မိ မှန်း မသိတော့။
အတန်ကြာလျှင်… “လူကလေး-နင့်ကိုငါအကူအညီ
ပေးမယ်။စိတ်ချပါ-သည်ဂါထာပါပေ၊
ပုရပိုက်သစ်သားပြားကိုလုံခြုံစိတ်ချစွာ
ယူသွားပါ။အလုံးစုံသောအတတ်ပညာ၊
လူသေကို ပြန်လည်ရှင်သန်သည်
အတတ်ပညာကို သင်ပေးလိုက်မယ်၊
စီရင်ပုံ စီရင်နည်းကို ငါ သင်ပြလိုက်မယ်”
ကျွန်ုပ်ငိုချင်လောက်အောင်ရင်ထဲ
မှာ အပျော်တွေဖြင့် မွှပ်၊ကြပ်သွားခဲ့ သည်။
ကြည်နူးမှုတွေဖြင့် တောက် လောင်လာသည်။
တဲ၏အပြင် ဘက် တွင်နှင်းပွင့်နှင်းခဲတွေအပိုင်းပိုင်းအကန့်
ကန့် လေစီးကြောင်းထဲတွင် ပြိုကွဲကာ ဖရိုဖရဲလွင့်ကြဲနေကြဆဲ…။
ကျွန်ုပ်သည် အဘွားကြီး၏ နှုတ် တိုက် သွန်သင်ပေးမှု၊
စီရင်ပုံ စံရင်နည်း တို့ကို မိနစ်တိုင်းအတွင်းမှာပင်
အောင် ပြင်စွာ နှုတ်တိုက်ရရှိသွားပေပြီ၊ သစ်
သား ပုရပိုက်ကိုကြည့်၍ ရွတ်ဆိုရလျှင်
တော့အတိုင်းထက်အလွန်ပင်။ “ကဲ သင့်ကို စီရင်ချက်၊
စီမံပုံ မခြွင်းမချန် သင်ပေးလိုက်ပါပြီ။
သင်၏ ဇနီး၊မြတ်နိုးရသောဇနီး….”
အဘွားကြီးသည် စကားဆက် မပြောတော့ဘဲ
ရုတ်တရက် ရပ်တန့် လိုက်ကာ မျက်စိကို မှိတ်လိုက်သည်။
နှုတ်မှတတွတ်တွတ်ရွတ်နေလိုက်လေသည်။ ပြီးမှ..သလဲ”
“လူကလေးရဲ့- ဇနီး – အင်း “ဆက်ပြောပါ- အမေ- ဘာဖြစ်
အဘွားကြီးသည် မျက်လုံးကို ဖွင့် လိုက်သည်။
စူးရှတောက်ပြောင်လှသော
အဘွားကြီး၏ မျက်ဝန်းများသည်
ရုတ် တရက်မှိန်ဖျော့သွားကာ
“ပုလဲဒေဝီ – ဟုတ်တယ်နော်။ ကျောက်ဂူ
ထဲမှာလဲလျောင်းနေတယ်” ရုတ်တရက်
ကျွန်ုပ် လန့်ဖျပ်ကာ “ အား”ဟုရွတ်လိုက်မိသည်။ ကျွန်ုပ်ဇနီး
၏ အမည်ကို မပြောပြထားပါလျက်
အဘွားကြီးက သိနှင့်နေကြပြီကော
ပြီးတော့ -အသက်မဲ့နေသောအခြေအနေ။
“လူကလေး နာမည်”
ကျွန်ုပ် ငြိမ်သက်နေမိသည် ။
အဘွားကြီး နှုတ်ဖျားမှ နာမည်တစ်လုံ။ ပြုတ်ကျသွားသည်။
“မှန်ပါတယ်-အမေ”
အဘွားကြီးသည် ဖြူဖွေးသော
ဆံပင်တွေနှင့်ဦးခေါင်းကိုတဆတ်ဆတ်ညိတ်ကာ…
“သွားပေဦးတော့ – ခရီးလမ်းမှာ
အန္တရာယ်ကင်းပါစေ၊ အလုံးစုံသော
အန္တရာယ်တွေ ဖယ်ရှားကြပါစေ၊ ဘေး
မသိရန်မခပါစေနဲ့ကွယ်”
ကျွန်ုပ် ငြိမ်သက်ခေါင်းညိတ်လိုက် မိသည်။
ထို့နောက် ကျွန်ုပ်၏ သားမွေး အိတ်ကြီးထဲမှ
ကျွမ်းသိလုံ၊ပမာဏရှိ ရွှေတုံးတစ်တုံးကို ယူကာ
“အမေ့ကို ကျွန်တော် ကန်တော့ခဲ့
ပါတယ်။လက်ခံပါ- အမ”
အဘွားကြီးသည် ကျွန်ုပ် ပေးလှူ
လိုက်သည့် ရွှေတုံကို တစ်ချက်မျှသာ
စိုက်ကြည့်ပြီးတဲအပြင်ဘက်သို့အကြည့်
ကိုရွှေ့လိုက်သည်။ ခေါင်းမညိတ်၊ ခေါင်း
မခါး မျက်စိကိုမှိတ်၍အာရုံယူကြည့်နေသည်။

“အမေတို့မှာ ဒါဒတွေ မလိုပါဘူး ကွယ်။
ဒါတွေလက်ထဲမှာရှိရင်အန္တရာယ်
ကျွဲ၊ ဒါပေမဲ့ – ဟိမဝန္တာဆရာသခင်
တွေအတွက်၊ရှပ်ပဲလား ဆရာသခင်တွေ
အတွက်လိုအပ်တာတွေဖြည့်ဆည်းပေး
ဖို့ ယူထားလိုက်ပါ့မယ်။ သာဓု ခေါ်ပါ
တယ်ကွယ်။ သာဓု – သာဓု- သာဓု။ကဲ-
လူကလေးသွားတော့။ ကျောက်ဂူထဲမှာ
ရှိတဲ့ လူကလေး အနီးဘေးမှာတပည့်
သားမြေးတွေဝိုင်းရံစောင့်ရှောက်နေကြ
တယ်၊ တစ်ယောက်က ခေါင်းရင်းမှာ
ဆီပီတွေ ထွန်းနေတယ်။ ကဲ – သွားပေ
ဦးတော့။အချိန်မနှောင်းခင်မြန်မြန်သွား
တော့-လူကလေး”
“အမေ့ကျေးဇူးကို တစ်သက်မှတ်ထားပါ့မယ်-အမေ”
အပြင်ဘက်တွင် နှင်းထုလွှာသည်
ဆွတ်ပျံ့ဖွယ်အပြေးအလွှားခုတ်မောင်း
နေသည်။ မှုန်ဝါးဝါးနေခြည်နုတစ်ပြိုက်
နှစ်ပြိုက်အောက်တွင် မျှော်လင့်ချက်၊
အနာဂတ်ပန်းပွင့်၊ ရှင်သန်ခြင်းမီးတောက်၊
ကျွန်ုပ် ခြေလှမ်းကိုလျင်မြန်စွာရွေ့လိုက်သည်။
ကျွန်ုပ်၏ နောက်ဘက်ဝယ် ဟိမဝန္တာသည်
လည်းကောင်း။ ရှမ်ဗဲလား ဆရာသခင်များရှိရာကေလာသတောင်
သည်လည်းကောင်းလွန်ခဲ့သည့် (၁၀)
ရက်ခန့်ကပင် ကျန်ရစ်ခဲ့လေပြီကော။
မြန်မာပြည်ရှိမြောက်ဘက်ဒေသကျွန်ုပ်
ဇာတိမြေသို့ ခြေချခါနီးတွင် လမ်း၏
တစ်နေရာ၌ သမင်တစ်ကောင်၏ ပုပ်ပွ
နေသောအရိုးစုတစ်ခုကို တွေ့ရ၍ သစ်
သား ပုရပိုက်အတိုင်း ရွတ်ဆိုစီမံကြည့်
မိသေးသည်။ထူးခြားချက်ကားလျင်မြန်လှပေသည်။
ရေစင်ဖြန်းကာ ဂါထာရွတ်လိုက် သည်နှင့်
သမင်ငယ်၏ အရီးစုသည် တလှုပ်လှုပ်
တရွရွ ဖြစ်လာကာတဖြည်း
ဖြည်းဖြင့်ပဲ့ကြွေပုပ်ရှိသွားသောအသား
စိုင်တွေ၊ ပျောက်ကာ အသားသစ်တွေ
ပြည့်လာသည်။ထို့နောက်ခြေထောက်၊
ချိုး ကိုယ်လုံးတစ်ခုလုံး သူ့နေရာ နှင့် သူ
အစီအစဉ်ကျန်သွားကာ ကျန်းမာ သန်စွမ်းသော
တိရစ္ဆာန်တစ်ကောင် အသွင်သို့ကူးပြောင်းသွားတော့သည်။
ထို့နောက်နေရာမှကုန်းရုန်းထကာ
ကျွန်ုပ်ကို မြင်သည်နှင့်အထိတ်တလန့်
အော်မြည်ကာ ရောက်ကမ်းပါးအောက်
သို့ ပြေးဆင်းသွားလေသည်။
ကျွန်ုပ်ရင်ထဲမှဝမ်းသာပီတိအဟုန်
သည်တားဆီးမရတော့။ ကမ္ဘာလောက
ကြီးတွင်ကျွန်ုပ်လောက် ပျော်ရွှင်ကြည် နူးသူရှိနိပါတော့မည်လား။
ကျွန်ုပ်ခြေလှမ်းကို ခပ်သွက်သွက်
လှမ်းလိုက်သည်။ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး
ဖက်ရွက်ကလေးတစ်ရွက်ပမာ ပေါ့ပါး
ပြီး လေအဟုန်၏ လျင်မြန်ခြင်းဖြင့်
ရွေ့ လျားလိုက်မိသည်။အို – ပုလဲဒေဝီ…။
သင်နှင့် ငါတို့၏ ဘဝခရီးသည်
မကြာမီထူးဆန်းအံ့သြဖွယ်ရာများဖြင့်
ဘဝခရီးကို ဆက်ကြရပမည်။ တောင်
ခိုးဝေဝေ ပြုခြေဆိုင်းနေတဲ့ ရွာကလေး
မှာ တောင်ယာမီးခိုးညွန့်တွေ ခြေချင်း
လိမ်နေတဲ့ရွာကလေးမှာမုယောစပါးခင်း
တွေကိုတချွင်ချွင်မြည်အောင်ရိတ်သိမ်၊
ပြီး တေးသီချင်းတွေ သီဆိုကြပါစို့။ ချစ်
တေးဖွဲ့သီကြပါစို့။
မြန်မာပြည်မြောက်ပိုင်း ကျွန်ုပ်
နေ ထိုင်ရာရွာကလေးဆီသို့ရောက်ရှိပေပြီ။
အပြန်ခရီးသည် ကျွန်ုပ်အတွက်ရော၊
ကျွန်ုပ်အပိုင်စားရာရွာအတွက်ပါမင်္ဂလာ
သတင်းကို သယ်ဆောင်လာသဖြင့် ကြည်နူးစရာဖြစ်ခဲ့သည်။
ကျွန်ုပ် ရွာသူရွာသားအားလုံးကို
ကျွန်ုပ်အောင်မြင်စွာ သယ်ဆောင်လာ
သည် အတတ်ပညာအကြောင်းကို
အသေးစိတ် ရှင်းပြလိုက်ပြီး…
“သူပဲ-ကျွန်ုပ်၏ဇနီးပုလဲဒေဝီရှိရာ
သို့ သွားပြီးသကာလ အသက်ရှင်
ထမြောက်ရန် အစီအစဉ်ပြုလုပ်ခြင်း၊
မန္တန်ရွတ်ဆိုခြင်းကို ပြုလုပ်ကြပေအံ့။ တစ်ရွာလုံ၊ စုရုံးကြ ”
နံနက်ခင်း၏ ဖူးပွင့်စအရုဏ်ဦး
ရောင်ခြည်အောက်တွင် ရွာကလေး
သည် ငြိမ်းချမ်းစွာ လဲလျောင်းလျက် ရှိ
သည်။ဝါရွှေသောအလင်းအစနများသာ
ပုလဲဒေဝီကို ခေတ္တထည့်ထားသည့်
ကျောက်ဂူပေါ်သို့ ဖွဖွညင်ညင်ကလေး
တို့ထိလျက်ရှိပေသည်။
အသက်မဲ့သူကို ပြန်လည်ရှင်သန် လာစေသည့်
အစီအစဉ်ကို ပြုလုပ်မည် ဟု ကြေညာမောင်းခတ်ထားသဖြင့်
အားလုံးသည် ရွှင်ပျတက်ကြွသောအမှု
အရာဖြင့်လည်းကောင်း၊ထူးဆန်းအံ့ဩ
စရာကောင်းလှသည့်ဖြစ်ရပ်ဆန်းကြယ်
ကို လက်တွေ့ကျကျ မြင်လိုကြသဖြင့်
လည်းကောင်းပုလဲဒေဝီရှိရာကျောက်ဂူ
ဆီသို့ တစ်စတစ်စ စုဝေးရောက်ရှိလာကြကုန်သည်။
ကျွန်ုပ် ရင်သည်လည်း လေထဲသို့
ပျံထွက်တော့မည် ငှက်ကလေ၊ပမာ
တက်ကြွကာရွှင်ပြု၊လျက်ရှိသည်။ ခန္ဓာ
ကိုယ်တစ်ခုလုံး ပျော်ရွှင်ကြည်နူးမှုများ
ပူးဝင်ခိုကပ်နေကြောင်း ခံစားနေရသည်။
ကျွန်ုပ်နှင့် ယုံကြည်အားကိုး
ရအောင်လူယုံတော်များသည်ကျောက်
ဂူရှိရာသို့ချဉ်းကပ်လာကြပေပြီ။ ဂူအပြင်
တွင်လည်းကောင်း၊ ပုလဲဒေဝီရုပ်
အလောင်းကိုပြင်ဆင်ထားရာကျောက်
ခုတင်အနီးအနားတွင်လည်းကောင်း
လူတွေပြည့်ကြပ်နေသည်။ စောင့်ဆိုင်းနေကြသည်။
လူအုပ်စုသည် ကျွန်ုပ်နှင့်တကွ
နောက်လိုက်နောက်ပါများကိုမြင်လိုက်
သည်နှင့်အရိုအသေပေးကြခြင်း၊နေရာ
ဖယ်ပေးကြခြင်းတို့ကို ပြုလုပ်ကြပြီး ဆူ
ညံနေသောအသံများသည် ရုတ်ခြည်း
ငြိမ်သက်သွားကြသည်။
ကျွန်ုပ်အဖို့ ပုလဲဒေဝီကို စွန့်ခွာပြီး
အသက်ရှင်ရန် ရှမ်ဗဲလားခရီးကို သွားခဲ့သည်မှာ
ရက်ပေါင်းများစွာကြာခဲ့ပေပြီ
လော ကျွန်ုပ် သူမကို ကြေကွဲစွာကြည့်
လိုက်မိသည်။ တစ်ခဏချင်းမှာပင် ဝမ်း
နည်းစိတ်က ပျောက်ကွယ်သွားကာ
မကြာမီပြန်လည်ရှင်သန်နိုးထလာတော့
မည်ဟု ကြည်နူးစိတ်က ဝင်ရောက်လာပြန်သည်။
ပုလဲဒေဝီ၏ ခေါင်းရင်းရှိ ကညင်
ဆီမီးတိုင်မှ မီးညွန့်ဂါဝါသည် ငြိမ်သက်
စွာတောက်လောင်လျက်ရှိသည်။အပြင်
ဘက်တွင် နှင်းမှုန်တွေတဖွဲဖွဲဝဲပျံနေကြ
သည်။ အေးမြသော ဆောင်း၏အအေး
ဒဏ်ကြောင့်ကျောက်ဂူထဲတွင် ရေခဲလှ
မတတ်အေးမြနေပြီဖြစ်ရကာ၊ပုလဲဒေဝီ
၏ ရုပ်ကလာပ်သည် အသားအရေ
အနည်းငယ် ညိုရောင်သမ်းလာသည်မှ
အပကတိအိပ်မောကျနေဘိသကဲ့သို့
သူမ၏ ပတ်ပတ်လည်တွင် ပန်းမျိုးစုံဖြန့်
ကြဲထားလျက်အမွှေးနံ့သာတိုင်တို့ဖြင့်
ထုံသင်းလျက်…
ရွာသားအချို့သည် မတ်တတ်ရပ် သူရပ်၊
ဂူ၏ ကြမ်းပြင်တွင် အေ၊အေ၊လူလူထိုင်သူထိုင်နှင့် မကြာမီ ကြုံရဆုံရ
တော့မည့် အံ့ဩထူးခြားဖွယ် မြင်ကွင်း
ကြိုးကို စောင့်ကြည့်နေကြကုန်သည်။
အကဲစတ်နေကြကုန်သည်၊
ကျွန်ုပ်သည်အားလုံးကို ဂုဏ်ယူ
ဝင့်ကြွားစွာမိမိကိုယ်ကိုယုံကြည်စိတ်ချ
မှု အပြည့်ရှိစွာဖြင့် ဝေ့ဝဲနှုတ်ဆက်ပြုံးပြ
လိုက်ပြီးပုလဲဒေဝီရှိရာသို့ဖြည်းညင်းစွာ
လျှောက်လာသည်။လက်ထဲတွင်ရေစင်
အို။ သစ်သားပုရပိုက်တွင် ကိုင်တွယ်
ကာအားမာန်အပြည့်ဖြင့် ဝင်ရောက်
လာခြင်းဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်၏ဟန်အမူ
အရာမှာမကြာမီကဖြစ်ပွားသွားခဲ့သည့်
စစ်ပွဲကြီးတစ်ပွဲကို လျင်မြန်စွာ ပွဲသိမ်း
အနိုင်ရလိုက်သောစစ်သူကြီး၏ဟန်ပန်
ဖြင့် တူညီကောင်း တူညီနေပေလိမ့်မည်။
ပထမဦးဆုံးအဖြစ် ကျွန်ုပ်သည် ပုလဲဒေဝီ၏
ညိုရောင်သမ်းစပြုနေသော မျက်နှာကိုတစ်ချက်ငေးစိုက်ကာ
ငါပြန်လာပြီ- ပုလဲဒေဝီ၊ ရှင်မကို
အသက်သွင်းဖို့ ပြန်လည်ရှင်သန်နိုးထ
လာဖို့အစီအရင်တွေ ဟိုး- ဝေးလံခေါင်
သိတဲ့နေရာကယူဆောင်လာပြီ။မကြာမီ
ရှင်မနိုးထလာပေတော့မည်။ ငါနှင့် ဘဝ
တစ်လျှောက် ဆက်လက်ပျော်ရွှင်စွာ လက်တွဲနိုင်ဖို့….။
ကျွန်ုပ် ရင်ထဲမှ ရေရွတ်ကာ လက်
ထဲမှ ရေစင်ခွက်ဖြင့်ရုပ်အလောင်းပေါ်သို့
ဖြည်းညင်းစွာလောင်းချလိုက်ပေသည်။
ဂူထဲတွင်တိုးတိုးစကားပြောသံများသည်
ရုတ်တရက် တိတ်ဆိတ်သွားပုံမှာ နှင်း
ပွင့်နှင်းစက်များ၏ ခြေသံကိုပင် ကြားရ
လောက်ပေသည်။
အာရုံကိုစုစည်းလိုက်ပြီ။ တည်ငြိမ်
စွာဖြင့်ပင်သစ်သားပုရပိုက်ကိုလက်နှစ်
ဖက်ဖြင့်ကိုင်ရင်းဂါထာကိုစတင်ရွတ်ပွားလေတော့သည်၊
ကျွန်ုပ်၏အသံသည်ကျောက်ဂူထဲ တွင်
ဟိန်းဟိန်းညံကာ ထွက်ပေါ်လာ သည်။
စက္ကန့်ပေါင်းများစွာ၊ မိနစ်ပေါင်း များစွာ၊ သို့သော်- သို့သော်…
ပုလဲဒေဝီ၏ ရုပ်အလောင်းသည် မည်သည့်ထူးခြားမှုမှ
ပြသမလာပေ။ တကယ်ဆိုဤမျှမိနစ်ပေါင်းများစွာရွတ်
ပွားလိုက်ရုံဖြင့် လှုပ်ရှားမှု၊ ထူးခြားမှု
တစ်ခုခု ဖြစ်လာရမည်။ ယခုတော့ ပုလဲ
ဒေဝီသည် ကျောက်ခုတင်ပေါ်တွင် ငြိမ်
သက်လျက်၊ ပကတိ တိတ်ဆိတ်ငြိမ် သက်လျက်၊
ကျွန်ုပ်၏ စိတ်ထဲက သံသယနှင့် အတူ လေးလံမှုတစ်ခုသည် စတင်၍
တငွေ့ငွေ့လောင်ကျွမ်းစပြုလေပြီကော။
ဘာကြောင့် ပုလဲဒေဝီ၏ ရုပ်အလောင်း
သည် ထူးခြားမှုမပြုတာလဲ။ ဂါထာရွတ်
ဆိုမှုမှားယွင်းနေပြီလား။ ဒါလည်းမဖြစ်
နိုင်းလမ်းခရီးမှာပင် သမင်တစ်ကောင်၏
အရိုးစုကို ကျွန်ုပ် အသက်သွင်းခဲ့ပြီ
မဟုတ်လား၊ ဂါထာရွတ်ဆိုမှု စီရင်ပုံ
မှားယွင်းမှုကြောင့် မဖြစ်နိုင်၊လုံးဝမဖြစ်
နိုင်ပါ။ ဒါဆို …။
အေးမြသော ကျောက်ဂူထဲ ရေခဲ မတတ်
အေးစိမ့်သော ပတ်ဝန်းကျင်ထဲ မှာပင် ကျွန်ုပ်
တစ်ကိုယ်လုံးခြေဖျား လက်ဖျားတွေ တုန်ယင်လာကာ
ချွေး ခွေးတွေ ပြန် စပြုလာသည်၊ ကျွန်ုပ်
သံသယစိတ်ဖြင့်အသက်ရှူသံပြင်းထန်
လာသည်ကိုတော့ ခံစားစိတ်ဖြင့် သိနေ
သည်။ကျွန်ုပ်၏အာရုံက မမြင်ရခြင်းကို
မြင်နေသည်။ မြင်နေရခြင်းကို မမြင်ရ၊
ကျွန်ုပ်ဂါထာကိုဆက်၍ရွတ်သည်။
နာရီပေါင်းများစွာဆက်၍ဆက်၍ကျွန်ုပ်
ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးဇောချွေးတွေလက်
လက်ထလျက်.ပုလဲဒေဝီသည် မည်သို့မျှထူးခြား
မလာ၊ လှုပ်ရှားမှုမဲ့စွာ၊ မျက်တောင်
ကလေးမျှပင် မခတ်၊ လိပ်ပြာတောင်ပံ
ခတ်မျှ လေညင်းကလေးမျှပင်မလှုပ်။
ဂါထာရွတ်ပွားနေရာမှ ကျွန်ုပ် ရပ်လိုက်
သည်။ လွဲမှားမှု တစ်ခုခု…။
ကမ္ဘာကြီး သေပြီ ..။ ရင်ထဲမှာ မိုးထစ်
ချုန်းသံတွေ ဆက်တိုက်၊ မြေပြို
သံ..၊ငလျင်တော်လဲသံ…။ ကျွန်ုပ်အံတစ်ချက်
ကြိတ်ကာ သစ် သားပုရပိုက်ကို ယောင်ယမ်းကာ လွှတ်
ချလိုက်မိသည်။မျက်ဝန်းထဲမှာမျက်ရည်
တွေစိမ့်အိုင်ထွန်းကာ စီးကျလာသည်။
ရင်ထဲမှာ နေဆယ်စင်းက ထိုး၍ဟောင်သည်။
ကျောက်ဂူအမိုးသည် လေထုမဲ့စွာ
ရုတ်တရက်ပြိုဆင်းကျလာကာအမှောင်
ထုကြီးက ကျွန်ုပ်တစ်ကိုယ်လုံးပေါ်သို့
ညှိစို့စို့အလောင်းကောင်ကြီးကဲ့သို့ပြိုကျလာသည်။
ကျွန်ုပ်ရင်ထဲမှာသံသယပေါင်းများ စွာဖြင့်
ကေလာသတောင်ထွတ်ရှိရာသို့
ဒုတိယမ္ပိ ထွက်ခွာလာခဲ့ရပေပြီ။ ကျေး
ရွာတွင် နှစ်ရက်ပဲ နားလိုက်ရသည်။ရွာ
တွင်ရှိစဉ်ရှက်ရွံ့ခြင်း၊ တစ်ဘဝစာဆုံးရှုံး
ရခြင်းတို့နှင့်အတူ ဘာဆိုဘာမှ နား
မလည်နိုင်တော့။ အားလုံးကို ကျွန်ုပ်
တတ်နိုင်သ၍ရှင်းလင်းပြောပြခဲ့၍စာနာ
နားလည်ခဲ့ကြသည်။ သနားခဲ့ကြသည်။
သို့သော် ကျွန်ုပ်အဖို့ ပုလဲဒေဝီ
အသက်ပြန်လည် မရှင်သန်လာခြင်း
အပေါ်သံသယစိတ်က ကြီးထွားမြဲပင်။
ရင်ထဲမှာနာကျင်ကြေကွဲမှုဖြင့်ရှမ်ပဲလား
ခရီးကိုဒုတိယအကြိမ်စတင်ခဲ့ရလေပြီ။
ဒုတိယအကြိမ်ခရီးသည် ကျွန်ုပ်အဖို့
စမ်းတပါးပါးမဖြစ်တော့။ သည်လိုနှင့်ခရီးကြမ်းကိုဖြတ်သန်၊
ခဲ့ရသည်မှာ ဆယ်ရက်မြောက်လေပြီ။
ကေလာသတောင်အနီးသို့ ချဉ်းကပ်မိ လေပြီကော။
ကျွန်ုပ်မည်မျှကြာကြာ အိပ်ပျော် သွားသည်။
မခန့်မှန်းနိုင်တော့။ စိတ်၏ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ခြင်း၊
ရာသီဥတုကြမ်း တမ်းခြင်း၊ အစာရစာရှာဖွေရခက်ခဲ
ပင်ပန်းခြင်းတို့ကြောင့် ကျောက်ဂူတစ်
လုံးထဲတွင်အိပ်ပျော်နေခြင်းဖြစ်သည်။
အပြင်ဘက်တွင် နှင်းပွင့်ဖြူဖြူတွေ
ကဝေ့ဝေ့ဝဲထဲလွင့်နေခဲ့သည်။ ဝါဂွမ်းစိုင်
များနှယ် နှင်းပွင့်များသည် လေအသွေ၊
တွင် ဖွာရရာ ကစဉ့်ကလျားလွင့်ကြဲနေ
သည်မှာနာကျင်ဖွယ်အတိတ်တစ်ခုကို
ဖော်ပြနေသလိုပင်၊နှင်းတွေကအဆုပ်
လိုက်၊အဆုပ်လိုက်လွင့်ပါးနေကြဆဲ။
ကျွန်ုပ် ရင်ထဲတွင် ဆာလောင်မွတ်
သိပ်ခြင်းသည်လည်းကောင်း၊ရာသီဥတု
၏ ကြမ်းတမ်းခက်ထန်မှုသည်လည်း ကောင်း
သာမညတစ်ခုမျှသာ၊ ကျွန်ုပ် တွေ့ဆုံလိုသည်မှာ
ကေလာသမှ ဆရာ သခင်တစ်ပါးပါး သို့မဟုတ်
ကျွန်ုပ်ကိစ္စ ကို ဖြေရှင်းကူညီဆောင်ရွက်ပေးနိုင်
မည့် ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးဦးပဲ ဖြစ်သည်။ ပထမတစ်ခေါက်
ရောက်ခဲ့ရသည့် ခရီးလမ်း ကို ကျွန်ုပ် အလုံးစုံ
မှတ်မိနေခြင်းက ကံကောင်းသည်။ယခုအချိန်တွင်ကျွန်ုပ်
ဖြတ်သန်းခဲ့ရသည့် ခရီးလမ်းကြောင်းသည်
တိဗက်နယ်မြေထဲသို့ အတော် များများ ကျွံဝင်နေပြီဖြစ်သည်။
ကျွန်ုပ်သည် ခန္ဓာကိုယ်နှင့် မကွဲ မကွာ
ယူဆောင်လာသည့် သစ်သား ပုရပိုက်ကို
ထုတ်ယူကြည့်လိုက်မိသည်။
ရင်ထဲမှာတုန်လှုပ်ချောက်ချားခြင်း၊ နာ
ကျင်ခြင်း၊ယူကြုံးမရ ဖြစ်ခြင်း၊ ကြေကွဲ
ဝမ်းနည်းရခြင်းတို့သည် ရင်ထဲတွင် လူး
လာတုံ့တ်နေပေသည်။
ပုရပိုက်ကို အဆိပ်ရှိသော သတ္တဝါ
တစ်ကောင်သဖွယ် ထင်မှတ်လိုက်ပြီး
ယောင်ယမ်းကာလွှတ်ချလိုက်မိသည်။
ရင်ထဲကအဆုံးအရှုံးတစ်ခုကို ဘာနှင့်
အစားထိုးရမည်နည်း။ကျွန်ုပ်ဆွေဝေစွာ
ငေးကြည့်နေဆဲမှာပင်ဂူဝဆီမှနံနက်ခင်း
ရောင်ခြည်နုနုနှင့် အဖြူအရိပ်တစ်ခုကို
တွေ့လိုက်မိသည်။ အဝါရောင်အရိပ်တစ်ခု.
ကျွန်ုပ် လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ ဦးပြည်းခေါင်းတုံးနှင့်
အဝါရောင်ဝတ်စုံ ကို ဆင်မြန်းထားသည့် တိဗက်ရဟန်း
တော်တစ်ပါ။ ကျွန်ုပ် လျင်မြန်စွာဖြင့်
ဂူဝဆီသို့လျှောက်သွားကာရဟန်းတော် ကိုဦးချလိုက်မိသည်။
ရဟန်းတော်ကာ၊ သက်တော်ကြီး ရင့်လှပြီထင်မှတ်ရ၏။
သက်တော်(၇၀) ကျော်ခန့် ခန့်မှန်းမိသည်၊ ကျွန်ုပ်ကို ငုံ့၍
ကြည့်နေသောရဟန်းတော်၏မျက်ဝန်း
များတွင် အံ့ဩရိပ် စိုးစဉ်မျှ ဖြတ်သန်း
သွားသည်ဟု ခံစားလိုက်မိသည်၊“ဒကာတော်-စိတ်သောကတွေ
များလှချည့်။ အဘယ်အရပ်က ရောက်လာပါသလဲ”
ဘုရားရေ- ကျွန်ုပ် ရင်ထဲမှာဖြန်းခနဲပြိုကွဲသွားမိသည်။
ရဟန်းတော်သည် ကျွန်ုပ်၏ရင်တွင်းပူလောင်
သောကတွေ ကိုသိရှိနေပါပြီကော ကျွန်ုပ်အံ့သြတုန်လှုပ်သွားမိသည်။
“တပည့် တော် – မြန် မာပြည်
မြောက်အရပ်က ဤဒေသသို့ စွန့်စား၍
ဒုတိယအကြိမ် ရောက်ရှိလာခြင်း ဖြစ်ပါ
သည်အရှင်ဘုရား။ သောကတွေ ရင်မှာ
ပိုက်ပြီးထွက်လာတာပါဘုရား”
ကျွန်ုပ်ဖြစ်စဉ်များကိုအကျဉ်းချုံး၍
လျှောက်ထားလိုက်မိသည်။ “ကိုယ်တော်
ဒီကျောက်ဂူရှေ့မှ ကေလာသတောင်တော်သို့
ကြွရောက် စဉ်လူတစ်ယောက်၏ သောကအငွေ့ အသက်
ရသဖြင့်ဤဂူထဲသို့ဝင်လာခြင်းဖြစ်သည်”
အို – ထူးဆန်းလှချေတကား။ ကျွန်ုပ်
ရဟန်းတော်ကို အကြိမ်ကြိမ် ဦးခိုက်မိသည်၊
ထို့နောက် ကျွန်ုပ် သိလို သောမေးခွန်းများကို ရဟန်းတော်ကို
လျှောက်ထားခွင့် ရှိ မရှိ စဉ်းစားပြီး သစ်
သားပုရပိုက်ကို ကောက်ယူကာ ဆက် ကပ်လိုက်မိပေသည်။
ရဟန်းတော်သည် ပုရပိုက်ကို
လှမ်းယူကာ ဇတ်ယူကြည့်ရှုတော်မူပြီး
ဦးခေါင်းကို ညင်သာစွာညိတ်လိုက်ပေသည်။
“သေဆုံးနေသော သက်ရှိသတ္တဝါ
၏အသက်ကို ပြန်လည်ရှင်သန်ရန် စီမံ
ထားသော ဂါထာမှန်ပေသည်၊ ဤ
ပုရပိုက်သည် တစ်စုံတစ်ရာမှားယွင်းမှုမရှိပါ”
ကျွန်ုပ် ဝတ်ပြုနေရာမှ မော့၍ ဖူး မြော်လိုက်ပါသည်။
“ဤသို့ဆိုလျှင် တပည့်တော်၏ ဇနီးသည်
ဂါထာပါအကြောင်းအရာစီမံ ပုံ မှန်ကန်ပါလျက် အဘယ်ကြောင့်
အသက်ပြန်မရှင်သန်လာရပါသနည်းအရှင်ဘုရား”
ရဟန်းတော်သည် ညင်သာစွာ ခေါင်းညိတ်တော်မူပြီး…
“အို – ဒကာတော် – လောက၌
လူသားဖြစ်စေ၊ အခြားသော သက်ရှိ
သတ္တဝါဖြစ်စေ၊ အသက်တိုခြင်း၊ ရှည်
ခြင်း။အသက်ရှင်ရပ်တည်နေနိုင်ခြင်းမှာ
လွန်လေပြီးသော အတိတ်ဘဝ၏
ကုသိုလ်ကံ၊ အကုသိုလ်ကံကြောင့်ပင်
ဖြစ်သည်။အတိတ်ဘဝ၏ ကုသိုလ်ကံ
ကောင်းခြင်။ ဆိုးခြင်းအပေါ်မူတည်
ကွဲလွဲတတ်ပေသည် ဒကာတော်၊ ဤသို့ဖြင့်
အငြင်းပွားဖွယ်မရှိသင့်၊ အကြောင်းမှာ
အတိတ်ဘဝက ကုသိုလ်ကံကောင်းသူမှာနောင်ဖြစ်လေ
ရာ ဘဝတစ်ခု၌ ချမ်းသာသုခ ခံစား
ရမည် ၊ အတိတ်ဘဝ ကုသိုလ်ကံ
မကောင်းသူမှာနောင်ဘဝ၌ဒုက္ခဆင်းရဲ
မလွဲဧကန်တူသောအကျိုးခံစားရမည်
သာတည်း၊ အတိတ်ကံကောင်းသူများ
အသက်ရှည်ကြပြီ၊ ကံနည်၊သူများ
အသက်တိုကြပေသည်”
ကျွန်ုပ်၏ရင်ထဲတွင်ရှင်းလင်းသော
အရုဏ်ဦးအလင်းကို ပြင်ရသကဲ့သို့
ဉာဏ်အလင်းတစ်စက်ကို စတင်မြင် လိုက်ရလေပြီ။
“တင်ပါ့ဘုရား- တပည့် တော်
ဗုဒ္ဓဘုရားရှင်၏တရားတော်ကိုယုံကြည်
သက်ဝင်ပါသည် ဘုရာ။” “အို-ဒကာတော်၊
ဤသို့သာလျှင် တည်း။သေသူကို ရှင်အောင်ပြုလုပ်နိုင်
စွမ်းရှိသည့် မန္တန်သည်မည်မျှပင်အစွမ်း ထက်ပါစေ။
သေဆုံးသူမှာအတိတ်ဘဝ
က ပါလာသောကုသိုလ်ကံတရား ကံ
ကုန်ခမ်းနေပါလျှင်ပြန်လည်ရှင်သန်ရန်
မဖြစ်နိုင်တော့ပါ- ဒကာတော်”
ကျွန်ုပ် ရင်ထဲမှာရှိသည့် သံသယတစ်သည်
ယခုတော့ ရှင်းလင်းပြေ ပျောက်ရပေတော့မည်တကား။
အို ပုလဲဒေဝီ၊ သင်၏ အတိတ်ကံအတိုင်း
တရားတော်မြတ်အတိုင်း မလွဲမသွေ
ဖြစ်ရတော့မည်တကား။ သင့်မြတ်လှပေ
“ဒကာတော်-တရားတော်အတိုင်း
ရှိပါစေ။ သင်၏ချစ်ဇနီးသည် ဂါထာမန္တန်
မည်မျှ ရွတ်ဖတ်သရဇ္ဈာယ်ပါသော်လည်း
ပြန်လည်ရှင်သန်မလာခြင်းသည်ဆက်
လက်အသက်ရှင်သန်ရန် ကံကုန် နေ၍ဖြစ်ပေသည်။
ဒီဘဝမှာသက်တမ်း သည်မျှသာနေရမည့်ကံဖြစ်သည်”
ကျွန်ုပ် ရင်ထဲ၌ လှိုက်ခနဲ နွေးထွေး သွားမိသည်။
ပေါ့ပါးသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
“အို … ဒကာတော်၊ သံသရာသည် ရှည်လျားလှသည်။
သင်နှင့် သင့်ဇနီ၊ သည် နောင်ဘဝပေါင်း
မြောက်မြားစွာတွေ့ဆုံဖို့အကြောင်းကံများစွာ
ရှိသေး သည်။ ဘဝတစ်ကွေ့ကွေ့တွင် ထပ်မံ
တွေ့ဆုံရဂပဦးမည်၊ သင် မတွေ့လိုပြီ ဆိုပါအံ့။
ထပ်မံတွေ့ရပေဦးမည်”
ကျွန်ုပ် ငြိမ်သက်နားထောင်နေမိ သည်။
ရင်ထဲမှာ ကြေကွဲခြင်းတစ်ဝက်၊
ကြည်နူးခြင်းတစ်ဝက်၊
“အရှင်မြတ်ဘုရား- ဤဂါထာသစ်
သားပုရပိုက်ကို ပိုင်ရှင်ထံ ပေးပို့လိုပါ
သေးသည်။ ပြီးလျှင် ရှမ်ဗဲလား အရှင်
သခင်များကို ဖူးမြော်လိုပါသေးသည်။
ရှမ်ဗဲလားသို့ သွားလိုပါသည်။လမ်းညွှန်တော်မူပါ”
ရဟန်းတော်သည် ကျွန်ုပ်အား
တည်ငြိမ်စွာ စိုက်ကြည့်လိုက်ပေသည်။
“ဒကာတော်- ကေလာသတောင်
နှင့် ရှမ်ဗဲလားတစ်ဝိုက်တွင် ဒကာတော်
လက်ဝယ်ရှိ သစ်သားပုရပိုက် ဂါထာ
တော်ထက်ပင် ဆန်းကြယ်သော ဂါထာ
ပေါင်းမြောက်မြားစွာ အတတ်ပညာ
ပေါင်၊ မြောက်မြားစွာရှိသည်။ သို့သော်
ဤအတတ်ပညာများသည် သံသရာ
ရှည်လှသည်။အဆင်မသင့်လျှင်အပါယ်
ငရဲသို့ပင် ရောက်နိုင်သေးသည်။ ဖျက်
ဆီးပစ်လိုက်ပါ။ သည်အတွက်စိတ်ထဲမှာ
စနိုးစနောင့် မဖြစ်ပါနှင့်၊ ပြီးတော့ ရှမ်
ဗဲလားဆို သော အရာသည်လည်း
ဝေးဝေးကြီးမှာ မရှိပါ၊ ရှမ်ဗဲလားသည်
ဒကာတော်၏အသည်း နှလုံးထဲတွင်
ရှိပါသည်။ ကြင်နာခြင်း။ သစ္စာတရား..။
ချစ်ခြင်း၊ စာနာမှု စသည်တို့သည်သင်ပင်
ရှာဖွေနေသော ရှမ်ဗဲလားပင် မဟုတ်ပါလော”
ကျွန်ုပ် ကြည်နူ၊စွာ စိတ်လှုပ်ရှား သွားမိပြီ။
ဘဝ၏ ငြိမ်းချမ်းမှု အစစ်အမှန်
“သင့်မြတ်လှပါသည် -အရှင်ဘုရား”
ကျောက်ဂူထဲရှိ မီးလင်းဖိုမှ မီးစွယ်
မီးလျှံများကမျိုးမျိုးဖျစ်ဖျစ်မြည်ကာမီးခိုး
မီးငွေ့များသည် ကျောက်ဂူနံရံထက်
ကောင်းကင်ဆီသို့ တစ္ဆေကချေသည်
တွေလို တွန့်လိပ်ရုန်းကြွကာ ထိုးတက်
နေကြသည်။ သစ်သားပုရပိုက်သည်
မီးလျှံ အစွယ် စူးစူးထက်ထက်များကြား
တွင်နစ်မြုပ်ကာတဖြည်းဖြည်းလောင်
ကျွမ်းစပြုနေလေသည်။ ကျွန်ုပ်သည်
ပုရပိုက်၏ နောက်ဆုံ၊ဈာပနခရီးကို
စိတ်လက်ပေါ့ပါးစွာ မမှိတ်မသုန် စိုက်
ကြည့်ရင်းခပ်မြန်မြန်ပြာကျအဆုံးသတ်
သွားစေရန် ဂူနံရံတွင်ထောင်ထားသော
မီးဆွ ဝါးလုံးပိုင်းအတိုကို လျင်မြန်စွာ
ဆွဲယူလိုက်ပါသည်။

Zawgyi Version

” မေသေဆးရွာေတြ႕သူရွမ္ဗဲလားခရီးသည္ “(စ/ဆုံး)
———————————————————-

က်ယ္ေလာင္စူးရွေသာ အသံ
ေၾကာင့္ကြၽႏ္ုပ္အိပ္ရာမွ လန႔္ႏိုးသြားခဲ့
သည္။ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ အသိစိတ္ ပူးကပ္
မွီတြယ္လိုက္သည္ႏွင့္ ကြၽႏ္ုပ္၏ လက္
တစ္ဖက္က လက္်ာနံပါးတြင္ ခ်ထား
ေသာဓားလြတ္ကိုဖ်တ္ခနဲကိုင္တြယ္မိ
လ်က္သား ျဖစ္သြားသည္။
ကြၽႏ္ုပ္အတန္ၾကာမွ်ၿငိမ္သက္ေနမိ
လိုက္ သည္။ ပတ္ ဝန္းက်င္ သည္
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ တိတ္ဆိတ္လ်က္
ရွိသည္။႐ုတ္တရက္ နင္းက်ားသစ္တစ္
ေကာင္၏ က်ယ္ေလာင္ေသာ ဟိန္း
ေဟာက္သံ ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။
တ႐ႊီ႐ႊီျမည္ေသာ ေလခြၽန္သံလို ေလ
ေအာ္သံ ထြက္ေပၚလာသည္။ ကြၽႏ္ုပ္
အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ ႐ုတ္တရက္ စူးရွစြာ
ေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာအသံသည္သင္၏
အသံပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သည္အခါ မွာ
ကြၽႏ္ုပ္သည္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားကာ
ဓားကို အသာယာအပင္ ျပန္ခ်လိုက္မိ
သည္။ကြၽႏ္ုပ္အသိအာ႐ုံထဲတြင္ႏိုးၾကား
ဖ်က္လတ္မႈသည္ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔စိမ့္ဝင္
လ်က္တစ္ခါတစ္ရံေတာ့အထီးက်န္ေန
ရျခင္းသည္ ခြန္အားသစ္တစ္မ်ိဳးကိုျဖစ္ေစ၏။
ပက္လက္အေနအထားျဖင့္ ပင္
ကြၽႏ္ုပ္ၿငိမ္သက္လဲေလ်ာင္းေနစဥ္မွာပင္
ဟိုးခပ္ေဝးေဝးမွႏွင္းၿပိဳသံ၊ သစ္႐ြက္မ်ား
ေပၚသို႔ ႏွင္းခဲမ်ား ခပ္စိပ္စိပ္က်သံကို
တစ္ရံမလပ္ ၾကားေနရျပန္သည္။ ဆီး
ႏွင္းေပ်ာ္ ေတာေကာင္ကေလးမ်ား
ေျပးလႊားသံ၊ ႏွင္းခဲထုကို ယက္ထုတ္
ေနသံ တစ္ခါတစ္ခါၾကားေနရသည္။
တိုက္ခတ္ေနေသာ ေရခဲေလထဲတြင္
ေအးစက္စက္ႏွင္းေတြ ေ႐ြ႕လ်ားနၾက၏။
“ဟူး”
ကြၽႏ္ုပ္ ဟူးခနဲ တစ္ခ်က္မွ် သက္ျပင္း
မႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ဆက္၍ အိပ္
ေပ်ာ္ရန္ ႀကိဳးစားလိုက္မိသည္။ တ႐ႊီ႐ႊီ
ျပည္ေနေသာႏွင္းေလသည္ ရက္ရက္
စက္စက္ တိုက္ခတ္လ်က္ ရွိသည္။
ထိုႏွင္းေလသည္ထက္ရွေသာသင္တုန္း
ဓားသြားပမာ လူတစ္ေယာက္၏ အရ
ျပားကို တစ္လႊာစီ ဖဲ့ထုတ္ႏိုင္စြမ္းရွိေပ
သည္။ ရက္စက္ေသာ ေဆာင္းကာလ
ေပတကား။ ညႇာတာျခင္းမရွိ ေသာ ေဆာင္းေပတကား။
ေလသည္ တေဝါေဝါျမည္ကာ
တိုက္ခတ္လ်က္ရွိသည္။ ႏွင္းစက္တြ
တျဖည္းျဖည္း ျမည္သံထြက္ေပၚလာ
သည္။ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ကြၽႏ္ုပ္သည္
ေတာအုပ္အစပ္ရွိ ေက်ာက္ဂူကေလး
တစ္လုံးထဲတြင္ လုံၿခဳံေႏြးေထြးစြာျဖင့္
တစ္ညတာကိုအိပ္စက္ခိုနားလ်က္ရွိေပ
ၿပီးရက္ေပါင္းမ်ားစြာစိတ္၏ဆင္းရဲျခင္း၊
ခႏၶာကိုယ္၏ဆင္းရဲျခင္းအတြက္ ေခတၱ
ခဏကေလးအနားယူရျခင္းဟုဆိုပါက
မွားႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ၊ ေက်ာက္ဂူ၏အျပင္ဘက္တြင္
ႏွင္း မုန္တိုင္းငယ္တစ္ခုကမေန႔ကပင္တိုက္
ခတ္သြားခဲ့ေပၿပီ။ကြၽႏ္ုပ္သာကံသီေပ၍
ကံအားေလ်ာ္စြာဤေက်ာက္ဂူကေလး
ထဲတြင္ဝင္ေရာက္ခိုနားခြင့္ရရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္
သည္။ ၾကည့္ေလရာရာ ပါဂြမ္းစိုင္မ်ား
သဖြယ္ ႏွင္းထုက ပိတ္ဆို႔ကာဆီးေနခဲ့
သည္။ယခုမွသာနင္းမႈန္တိုင္းၿငိမ္သက္
သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္တေဖ်ာ
ေဖ်ာျမည္သံေတာ့ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္
ၾကားေနရေသးသည္။မည္မွ်အခ်ိန္ၾကာသြားၿပီ မသိ၊
ေက်ာက္ဂူဝသို႔အလင္းဝါဝါရွပ္ကေလး
တို႔ထိသည့္အခ်ိန္က်မွ ကြၽႏ္ုပ္အိပ္ေမာ
က်ေနရာမွ ႏိုးလာခဲ့သည္။ သို႔တေစ
ပတ္ဝန္းက်င္ကားတိတ္ဆိတ္လ်က္ပင္
ရွိေလသည္။ ႐ုတ္တရက္ဆိုလွ်င္ေတာ့
ထူထဲသိပ္သည္းေသာႏွင္းထုလႊာ ပတ္
ဝန္းက်င္ထဲမွာေန.ေနရျခင္းကပင္တစ္
ကမာၻလုံး၌ ကြၽႏ္ုပ္တစ္ေယာက္တည္း
အထီးက်န္ျဖစ္ေနရသကဲ့သို႔ခံစားေနရ
ျခင္း ျဖစ္သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ေအး
စက္ေျပာင္ေခ်ာေနေသာ ေက်ာက္တုံး
ႀကီးမ်ားအႏွံ႔၊ ကြၽႏ္ုပ္လဲေလ်ာင္းရာမွ
အသာထထိုင္လိုက္မိသည္။ နင္းခဲေတြ
တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ဝဲလြင့္ေႂကြက်ကာ
ေက်ာက္ဂူနံရံကိုလာ႐ိုက္သံ ထြက္ေပၚ
လာျပန္သည္၊ ေက်ာက္ဂူထဲတြင္
အလင္းေရာင္တို၊ဝင္ခါစပဲရွိေသးသည္။
ကြၽႏ္ုပ္ အိပ္ရာ၏ လက္တစ္ျပန္တြင္ မီး
လင္းဖို႔ရွိသည္၊ယခုခ်ိန္မွာေတာ့မီးလင္း
ဇုံသည္ ႏွင္းေငြ႕ျဖင့္ အစိုျပန္ကာ မီးၿငိမ္း
ေနေပၿပီ။တစ္ညလုံးဖို႔ထားသျဖင့္
ျပာ မႈန႔္ေတြသာ ရွိေတာ့သည္၊
ျပာမႈန႔္မ်ား သည္တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕လႈပ္ေနၾက၏။
ကြၽႏ္ုပ္ သားေမြ႕းဝတ္႐ုံလႊာကိုရင္ဘတ္အထိ
ဆြဲေစ့ကာ မီးဖိုရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္သြားရင္း မီးခတ္ေက်ာက္ကို
ဆြဲယူကာမီးဖိုရန္ႀကိဳးစားရေတာ့သည္။
အျပင္ဘက္တြင္ ေဆာင္းေလသည္
တသုန္သုန္လြင့္ပါးေနဆဲပင္… မီးဖိုမွ
မီးေတာက္လာသည္ႏွင့္အမွ်
အေအးဒဏ္ကသိသာစြာေလ်ာ့ပါးလာခဲ့
သည္။ ကြၽႏ္ုပ္သည္ ပါလာေသာ ရိကၡာ
ေျခာက္ျဖစ္သည့္အသားေျခာက္ကိုမီးဖို
တြင္ကင္ရသည္။ကြၽႏ္ုပ္အတြက္လြယ္
ကူ ႐ို၊စင္းေသာ နံနက္ခင္းစာသာ ျဖစ္သည္။
သည္လိုႏွင့္ နံနက္ခင္းသည္ တျဖည္းျဖည္း
အိုမင္းရင့္ ေရာကႅာသည္ႏွင့္ကြၽႏ္ုပ္
ဂူေပါက္အျပင္သို႔ထြက္လိုက္သည္။
“အား – ပါး”
ဂူထဲတြင္ ေႏြးေထြးသေလာက္ ပူ
အျပင္ဘက္ ပတ္ဝန္းက်င္သည္
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အေအးဓာတ္က
ေစာင့္ႀကိဳလ်က္ ရွိေပသည္တကား။
ၾကည့္ေလရာ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ႏွင္းခဲ
ျဖဴျဖဴမ်ားျဖင့္ ပိတ္ဆို႔ကာဆီးထားေပ
သည္။ ႏွင္းခဲထုသည္ ဝါဂြမ္းစိုင္မ်ားကို
သို႔အဆုပ္လိုက္၊အခဲလိုက္က်ဆင္းေန
ေပသည္။ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံးျဖဴေဖြး
ေတာက္ပေနၿပီး ႏွင္းခဲမ်ားသည္ ေလထု
ထဲတြင္စီးေမ်ာေနကာလြင့္ပ်ံေနသည္။
ၾကည့္ေနရာေမွ်ာ္ေလရာ နင္၊ထုလႊာ ခ်ည္းသာတည္း။
မိုးတိမ္ေတာင္ေတြက လည္း ႏွင္းထုေတြခ်ည္း..။
ျမင့္မားေသာ ေတာင္ထြတ္မ်ား၊
ႏွင္းဖုံးေနေသာ ေတာင္စြယ္၊ သစ္ပင္
တို႔ကို ၾကည့္ရင္းကြၽႏ္ုပ္အဖို႔ ေဝဒနာ
ေဟာင္းကတစ္ဖန္ျပန္ေပၚလာသည္။
ဤခရီးၾကမ္းသည္ ကြၽႏ္ုပ္၏ ခ်စ္လွစြာ ေသာ ဇနီး
ပုလဲဒဓိကစ၍ ေျပာျပမွ ျပည့္စုံေပလိမ့္မည္၊
ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ခ်စ္လွစြာေသာ
ပုလဲေဒဝီသည္ ဝိညာဥ္မဲ့ ခႏၶာကိုယ္ျဖင့္
ေက်ာက္ဂူတစ္လုံးထဲတြင္ ရွိေနပ သည္။
ကြၽႏ္ုပ္ ခရီးဝးတစ္ခုမွ ျပန္လာခိုက္တြင္
ပုလဲေဒဝီ၏ သက္မဲ့ခႏၶာကိုယ္
က ကြၽႏ္ုပ္ကို ႏွလုံးေၾကကြဲဖြယ္ရာဆီး
ႀကိဳေနေသာေၾကာင့္ေပတည္း၊ ပုလဲ
ေဒဝီသည္ ၿခံထဲတြင္ စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ
စပ်စ္သီးမ်ားကို ခူးဆြတ္ေနခိုက္ စပ်စ္
ႏြယ္တြင္ ရစ္ပတ္ေနေသာ ေႁမြေဟာက္
တစ္ေကာင္၏ကိုက္ခဲျခင္းကို ခံလိုက္
ရကာ ႐ုတ္တရက္ ေသဆုံးသြားရျခင္း
ျဖစ္ေပရာ ကြၽႏ္ုပ္အဖို႔ကမာၻပ်က္ရျခင္းပင္၊
ကြၽႏ္ုပ္သည္ ေႁမြဆိပ္ေၾကာင့္ ျပာ
နမ္းေနေသာ သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္ကို ေျမ
ျမႇဳပ္ျခင္းမျပဳမီ ေက်ာက္ေခါင္းတလား
ထဲတြင္ထည့္ကာ လုံၿခဳံစိတ္ခ်ရေသာ
ေက်ာက္ဂူထဲတြင္ ထည့္ၿပီး၍ ခရီးကို
စတင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ကြၽႏ္ုပ္႐ူးသြပ္
ျခင္းေပေလာ၊ ကြၽႏ္ုပ္ မ႐ူးသြပ္ပါ။
ကြၽႏ္ုပ္ ဤၾကမ္းတမ္း၍ ေၾကာက္
မက္ဖြယ္ေကာင္းလွေသာ ခရီးကို ျဖတ္
သန္းသြားလာေနျခင္းမွာ ပုလဲေဒဝီ
အသက္ရွင္ေရး ျဖစ္သည္။ ျပန္လည္
ႏိုးထ အသက္ျပန္လည္ရွင္သန္ေရး
သည္ကြၽႏ္ုပ္႐ူးသြပ္ျခင္းမဟုတ္၊ ေသသူ
ကို အသက္ျပန္သြင္းေသာ အတတ္
ပညာတစ္ခုသည္ဤေလာကတြင္အမွန္
တကယ္ရွိသည္ဟု ေျပာလွ်င္ ယုံၾကည္
ၾကပါမည္လား။
ေဆာင္းကာလလြန္ေျမာက္၍ ေႏြ
ဦးရာသီ ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ အိႏၵိယမွ
လည္းေကာင္း၊ တိဗက္မွလည္းေကာင္း
မုဆိုးႀကီးမ်ားစူးစမ္းရွာေဖြသူမ်ား၊ေဆးဥ
ေဆးျမစ္ ရွာေဖြၾကေသာ သမားေတာ္
ႀကီးမ်ားသည္ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ား
အရပ္မ်ားသို႔ ဆင္းလာတတ္ေလ့ ရွိ
သည္။ ထိုသို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားႏွင့္
ကြၽႏ္ုပ္သည္ ရင္းနီးကြၽမ္းဝင္ေနကာ
ေဆြမ်ိဳးတမွ်ျဖစ္ေနေပၿပီ။ အထူးသျဖင့္
တိဗက္ႀကီးမ်ားသည္ကြၽႏ္ုပ္၏အိမ္တြင္
စားအိမ္ေသာက္အိမ္ ခိုနားစရာ ျဖစ္ေန
ေပၿပီ။ ထိုအုပ္စုထဲတြင္ ကြၽႏ္ုပ္ႏွင့္ ညီ
အစ္ကိုရင္းတစ္မွ် ခင္မင္ကြၽမ္းဝင္သူမွာ
တိဗက္ေဆးဆရာတစ္ပိုင္း၊ မုဆိုးတစ္
ပိုင္းျဖစ္သည့္ မုဆိုးႀကီးပင္ျဖစ္သည္။
ညအခါ လသာသာရက္မ်ားတြင္
ခ်ိဳ၏ ဘဝအေတြ႕အႀကဳံ၊ စြန႔္စားခန္းမ်ား
သည္အံ့ၾသထူးဆန္းစရာမ်ားႏွင့္ ျပည့္
နက္ေနတတ္သည္၊ ပုံျပင္ဆန္လြန္းလွသည္။
အစားအစာမစားဘဲလေပါင္းမ်ား
စြာေနႏိုင္သည့္ တိဗက္ဘုန္းေတာ္ႀကီး
မ်ာ..၊ ေရေပၚလမ္းေလွ်ာက္သည္
တိဗက္ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား၊ ႏွစ္ေပါင္း
၃ဝဝဝ တြင္ တစ္ႀကိမ္သာ သီးေသာ
အမတပန္၊ေတာက္ဟို႔ေခၚသစ္ေတာ္ပင္
ႀကီးရွိေၾကာင္း။ ထိုသစ္ေတာ္ပင္ႀကီးကို
ေစာင့္ေရွာက္ရသူမွာ မယ္ေတာ္ရွိဝမ္းမႈ
ျဖစ္ၿပီးမယ္ေတာ္ရွိရာ ခြန္လြန္ေတာင္
တန္းဆီသို႔ထြက္ရပ္ေပါက္ပုဂၢိဳလ္မ်ား
စုေဝးလာလွ်င္မယ္ေတာ္ကမွီဝဲဘုဥ္းေပ။
ႏိုင္ရန္စီမံေဆာင္႐ြက္ရပုံစသည္စသည္
ထူးဆန္းဖြယ္ရာမ်ားကိုပါ ၾကားသိခဲ့ရသည္။
တစ္ေန႔လသာရက္တစ္ရက္တြင္
ခ်ိဳသည္ ေအာက္ပါအတိုင္း ထူးဆန္း
ေသာဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို ေျပာျပေလသည္။
“ေကာင္ေလး ဗ်ဂၣ- နင့္ကို ငါ ထူး
ဆန္းအံ့ဩစရာေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္း
တစ္ပုဒ္ကို ေျပာျပမယ္” “ေျပာပါ-အာစရိရိ
“ဒီလိုကြယ္-တစ္ေန႔
ငါဒြါလာဂီရိ ေတာင္ပတ္လည္နားမွ
ာ ေတာေကာင္နဲ႔ သစ္သီးသစ္ဥရွာေဖြေနတုန္းကေပါ့။
နင္းေတြကလည္းထူထပ္သိပ္သည္းၿပီး
က်န္တယ္။ ျမင္ေလရာရာမွာ နင္းထု
ႏွင္းလႊာေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီ ေနမြန္းတည့္
ခ်ိန္ထိငါ့မွာဘာသစ္သီးသစ္ဥ၊ေဆးျမစ္
မွ ရွာေဖြလို႔ မရႏိုင္ေသးဘူ။ ပတ္ပတ္
လည္ ေရခဲေတာင္ေတြခ်ည္းပဲ ဗ်ဂၣရဲ႕။
ဒီအခ်ိန္မွာ ဟိုးေဝးေဝးကေနထူးဆန္း
တဲ့အသံေတြစတင္ၿပီးၾကားလာရတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာေနေရာင္ကလည္းလုံးဝဆိုမွ
လုံးဝကို မေတြ႕ရေသးတဲ့အခ်ိန္ေပါ့-
ကြၽႏ္ုပ္အံ့ဩတႀကီးနားေထာင္န မိသည္။
ဘာမွေတာ့ မဇမးမိ၊ “ငါအဲဒီေနရာကို
ေဆးျမစ္၊ ေဆးဥ ရွာရင္း ခဏခဏ ေရာက္ခဲ့တာပဲ”
“ဘာသံေတြလဲ- အာစရိ”
ပထမဦးဆုံး ကြၽႏ္ုပ္ထံမွ ေမးခြန္။
ခ်ိဳသည္ကြၽႏ္ုပ္ကိုတစ္ခ်က္မွ်စိုက္ၾကည့္
လိုက္သည္။ “စည္တီးသံေတြ” “ေအာ္”
“ဟုတ္တယ္ – စည္ သီ၊သံ၊ တစ္
ဆက္တည္းမွာပဲ ဗုဒၶရဲ႕က်မ္းစာ႐ြတ္သံ
ေတြပါၾကားလာရတယ္”
ကြၽႏ္ုပ္အထိတ္တလန႔္ အံ့ဩစြာ
ေဝးေၾကာင္မိလ်က္သား ျဖစ္သြားသည္။
“ဒီေလာက္ေရခဲေတာင္ေတြ၊ႏွင္းခဲ
ေတြ႕ျပည့္သိပ္ေနတဲ့လူသူမရွိတဲ့ေတာင္
ေတြၾကားထဲမွာဒီဓမၼ႐ြတ္သံ၊စည္သံေတြ
ကဘယ္လိုထြက္ေပၚလာတာလဲ။
အံ့ဩစရာပါပဲလား – ခ်ိဳ”
ခ်ိဳ၏ မ်က္ဝန္းညိဳမ်ားသည္ ရႈတ္
တရက္အေရာင္လက္သြားသည္။
“ငါလည္း ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့
အထိတ္တလန႔္ ရယ္၊ အံ့ၾသတာရယ္၊
မယုံႏိုင္တာရယ္ ျဖစ္သာတာေပါ့ဗ်ဂၣ၊
ငါ အရင္တုန္းက အမဲလိုက္ရင္ျဖစ္ျဖစ္၊
ေဆးျမစ္ရွာရင္ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီေနရာကို အၿမဲ
ေရာက္တတ္တာ။ခုမွၾကားရတယ္ေလ။
ငါ့တစ္ကိုယ္လုံးၾကက္သီးေမြးညင္းေတြ
ထၿပီး ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းေတာင္မသိ
ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ အသံၾကားရာကို မွန္းၿပီး
လိုက္ရွာေတာ့ ေက်ာက္နံရံအကြဲႀကီး
တစ္ခုကို ဘြားခနဲ ေတြ႕လိုက္ရတာပဲေဟ့”
“ေအာ္”
ကြၽႏ္ုပ္အထိတ္တလန႔္ ျမည္တမ္း
လိုက္မိသည္။ခ်ိဳသည္ဆက္မေျပာေသး
ဘဲအဖန္ရည္တစ္ခြက္ကိုငွဲ႔ေသာက္ေန
ျပန္ေသးေလသည္။ ထို႔ေနာက္ .. “အဲဒီမွာ
တျခားကမာၻတစ္ဆူ။ ေလာကသစ္တစ္ခုကို
ေတြ႕လိုက္ရတာ ေလ။ငါ…အဲဒီနံရံ၊ ေက်ာက္ထရံအကြၽံ
ႀကီးထဲကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။
အားပါး- တယ္ဆန္းၾကယ္တာပဲကြ၊
ငါ့ မ်က္စိေတာင္ ငါ မယုံသလို ျဖစ္သြား
မိတယ္။ ဘာသြားေတြ႕လဲဆို ေတာ့
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၊ ဘုန္း
ႀကီးေက်ာင္းဆိုၿပီးေသးေသးေကြးေကြး
မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဧရာမေက်ာင္းႀကီး
အျမင့္ဆုံး ေတာင္ထြတ္ေပၚမွာရွိေန
ေတာ့ ေက်ာင္းႀကီးဟာ ဟိုး- တိမ္ေတြ
ၾကားထဲကိုတိုးဝင္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့
တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚလယ္ကြင္းျပင္ေတြ၊
သစ္သီးၿခံေတြ၊ ဝတ္႐ုံအဝါဝတ္ ဘုန္း
ေတာ္ႀကီးေတြ၊ သူေတာ္စင္ေတြ သြားရယ္”
လာေနတာေတြ႕လိုက္ရတယ္”
“ထူးဆန္းလိုက္တာ- အာစရိ
“ဒါနဲ႔-ငါမိသားစုကိုျပဖို႔ ေက်ာက္
ထရံအကြဲႀကီးကို အမွတ္အသားအေန
နဲ႔ ဓားရယ္၊ ေသနတ္ရယ္၊
အဲဒီေနရာမွာထားခဲ့တယ္”
“ေနာက္ေတာ့ကာ..”
ခ်ိဳ၏ မ်က္ႏွာသည္ ေတာက္ပေန
ရာမွ ႐ုတ္တရက္ မႈန္ရီေအးစက္ကာ
မ်က္ဝန္းညိဳမ်ားသည္ေဖ်ာ့ေတာ့ေမွးမွိန္သြားသည္။
“ငါ့မိသားစုနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို
ေခၚၿပီးျပန္လာေတာ့ ေက်ာက္နံရံႀကီးကို
မေတြ႕ရေတာ့ဘူး”
“အို- ဟုတ္လား – ထူးဆန္းတယ္ေနာ္”
ကြၽန္ေတာ္ႏႈတ္မွအာေမဍိတ္တစ္
လုံး ျပဳတ္က်သြားသည္။ ခ်ိဳက ဆက္၍…
“ငါထားခဲ့တဲ့ဓားရယ္၊ေသနတ္ကိုပဲ
နင္းခဲေတြေအာက္မွာ မနည္းရွာယူခဲ့ရ
တယ္၊ ေကာင္ေလ။- ေက်ာက္နံရံႀကီး
သာမကဘူး။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း
ေကာလယ္ကြင္းေတြ၊ သစ္သီးႏွံေတြ
ဒကာမေတြ႕ရေတာ့ဘူး- ဗ်ဂၣ “ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာလဲ”
“ငါစဥ္းစားရဘူး။အဲဒီေနရာကိုငါ
ပထမဆုံးနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတြ႕ ခဲ့ရျခင္းပဲ။
ေနာက္ – ငါ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႕ရေတာ့
ဘူး။ အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ထပ္ရွာ
တယ္။ မေတြ႕ရေတာ့ဘူ။”
ခ်ိဳ၏မ်က္ႏွာသည္ က်ည္ဆန္ထြက္
သြားေသာ ေသနတ္ေျပာင္းဝလို
အူေဝ ညိဳမႈိင္းသြားသည္။
“အဲဒီ ေနရာလာ။”
“ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္။”
ကြၽႏ္ုပ္၏ နားစည္ထဲတြင္ အနည္း
ငယ္ ရွပ္ေထြးဆန္းၾကယ္သြားသည္။
ဘာတဲ့-ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ မိုးကုပ္
စက္ဝိုင္းတဲ့၊ ကြၽႏ္ုပ္ အသိဉာဏ္မမီစြာ စဥ္းစားေနဆဲမွာပင္…
ခ်ိဳ၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ တစ္လုံးခ်င္း လွ်ံ
ထြက္လာသည္။“အဲဒီေနရာကရွမ္ဗဲလား။”
“ဟင္ – ဘာရယ္ – ခ်ိဳ – ရွမ္ဗဲလား”
“ဟုတ္တယ္ – ေပ်ာက္ဆုံးသြား
ေသာ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းလို႔ေခၚတဲ့ ရွမ္ဗဲလာ။”
ကြၽႏ္ုပ္ ရွင္ထဲတြင္ ရွမ္ဗဲလားဟူ
ေသာဝိေသသအမည္နာမသည္ ပဲ့တင္
လပ္သြားသည္။
ရွမ္ဗဲလား…ရွမ္ဗဲလား.. ရွမ္ဗဲလား”
“ဟုတ္တယ္ – ေကာင္ကေလး၊
အဲဒီ ရွမ္ဗဲလားဆိုတာ ငါ့မ်က္စိေရွ႕တြင္
ေပ်ာက္သြားခဲ့တာ။ ကဲ- ဘယ္ေလာက္
ထူးဆန္းသလဲ။ ဘယ္ေလာက္အံ့ဩ
စရာေကာင္းသလဲ”ခ်ိဳ၏အသံမွာ
တိုးတိမ္စြာ အက္ကြဲတုန္ရီေနသည္။
ကြၽႏ္ုပ္ ဂူအျပင္သို႔ ထြက္လိုက္ သည္။
ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ နင္းစံနင္းပြင့္ ျဖဴေတြ
ဝဲပ်ံေနသည္။ ႏွင္းပြင့္ျဖဴမ်ား သည္
သစ္ပင္ေတြေပၚဟိုးေဝးေဝး
ေတာင္တန္းေတာင္ကုန္းေတြေပၚသို႔
အဆုပ္လိုက္၊ အခဲလိုက္ဖုံးအုပ္ေနရာ
ၾကည့္ေလရာရာ ႏွင္းခဲလြင္ျပင္ႀကီးသာ
ျဖစ္ေနသည္။ သစ္ပင္မ်ားသည္ ႏွင္းခဲ
မ်ားေၾကာင့္အျဖဴေရာင္ ၿခဳံထည္မ်ားကို
လႊမ္းၿခဳံထားသကဲ့သို႔ထင္မွတ္ရသည္။
ေအးစက္ကာ ေလးလံႂကြပ္ဆတ္ေန
ေသာေလက ကြၽႏ္ုပ္ကို ပြတ္သပ္က်ီ
စယ္သြားေသး၏။
ေလတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေသြးလိုက္
သည္ႏွင့္ႏွင္းပြင့္ျဖဴမ်ားသည္တဖြားဖြား
ဝဲပ်ံက်ဆင္းေနေပသည္။ ဟိုးေဝးေဝး
ႏွင္းဖုံးေတာင္ဘက္ဆီမွ ငွက္တစ္
ေကာင္ ပ်ံသန္းလာကာ ေျမာက္ဘက္
ေကာင္းကင္သို႔ ထိုးတက္ပ်ံသန္းသြား
သည္။ ေလသည္ ကြၽႏ္ုပ္၏ လြတ္ေန
ေသာအသားမ်ားကိုအပ္ႏွင့္ဆြသကဲ့သို႔
ရွိသည္။ အေအ၊ဓာတ္ကား ဓားျဖင့္ထိုး
ဆြသကဲ့သို႔ ခံစားရကာ အသားေတြ
ပဲ့ေႂကြက်မတတ္။ေလတိုက္သံကတ႐ႊီရွိျမည္ေနသည္။
ဤမွ် ဆို၊ဝါးျပင္၊ထန္လွေသာ
ရာသီဥတုကိုကြၽႏ္ုပ္၏ဘဝတစ္ေလွ်ာက္
တြင္ မႀကဳံဘူးခဲ့ေခ်။ သို႔ေသာ္ ေအးျမ
လတ္ဆတ္ေသာေလႏွင့္ ဝါဂြမ္းစိုင္
ေတြလိုပတ္ဝန္းက်င္ကကြၽႏ္ုပ္ကိုတဒဂၤ
မွ် ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကိုသာ ေပးႏိုင္သည္။ ရင္ထဲမွ
မီးေတာက္မီးလွ်ံေသာကအပူကို
ဘာ့မည္သည့္ၿငိမ္းအးကမွ်မၿငိမ္းသတ္ႏိုင္ေပ။
ဤခရီးၾကမ္းကို ျဖတ္သန္းအက်ာ္
ျဖတ္သြားဒနရျခင္း၏ အဓိကရည္႐ြယ္
ခ်က္မွာခ်စ္ဇနီး ပုလဲေဒဝီ အသက္ျပန္
လည္ရွင္သန္ေရး၊ ဝိညည္ခ်ဳပ္ရာမွ ျပန္
လည္ႏိုးထရွင္သန္ေရးတစ္ခုသာျဖစ္ေပ
သည္တကား။
႐ုတ္တရက္ကြၽႏ္ုပ္ရင္ထဲသို႔ အား
ငယ္စိတ္ဝင္လာျပန္သည္။ဤခရီးၾကမ္း
သည္ ကြၽႏ္ုပ္ ေရာက္လိုေသာေနရာ
ဓေဒသဟု စိတ္ထဲမွ ယုံၾကည္ေနေသာ္
လည္း ခရီးဆက္ရမည္မွာ လိုေပေသး
သည္။ ျမင္ေလရာ၊ ၾကည့္ေလရာသည္
ႏွင္းဖုံး၊ ရခဲဖုံးေကာင္ထြတ္မ်ားသာ
တည္း။ ကြၽႏ္ုပ္ ဦးတည္ေနသည္မွာဧက
လာသတင္သာျဖစ္သည္။ဧကလာသ
ေတာင္၏ဘစ္ေနရာတြင္ကြၽႏ္ုပ္ေရာက္
ခ်င္လြန္းလွေသာ ရွမ္ဗဲလား ရွိသည္
မဟုတ္လား။ထိုေနရာတြင္အသက္မသ
သူကို ျပန္လည္ရွင္သန္ဓေအာင္ ဖန္တီး
ႏိုင္စြမ္းရွိသည့္ဆရာသခင္မေတြ႕ရွိသည္။
ထိုေနရာသို႔ ကြၽႏ္ုပ္ေရာက္ေအာင္သြားရမည္၊
ေတာလိုက္မုဆိုးႀကီး ခ်ိဳ၏ ႏႈတ္
ထြက္စကားအရ ဆိုပါမူ တ႐ုတ္ျပည္
အေနာက္ဘက္ဖ်ားမွာဟိမဝႏၲာေတာင္
မင္းႏွင့္ ဆက္စပ္ေနေပသည္။ သူ၏ ဆို
စကားအရ တိဗက္ႏွင့္ ခြန္လြန္ေတာင္
တန္းတစ္ေနရာတြင္ စုံေတာၿမိဳင္
ရွမ္ဗီလားရွိရမည္ဟု ေျပာခဲ့သည္။
ယခု ကြၽႏ္ုပ္ ေရာက္ရွိေနေသာ
ေနရာသည္ တိဗက္ျပည္တြင္းရွိ ဧက
လာသေတာင္ေလာ၊ မည္သည့္ေနရာ
ေလာ၊ အတိအက်မသိႏိုင္၊ ခြန္လြန္
ေတာင္အနီ၊ေလာ စဥ္းစားမရ၊ ၾကည့္
ေလရာရာေရခဲပြင့္မ်ား။ ႏွင္းပြင့္မ်ားသာ
ႀကီးစိုးေနေသာေနရာေပတည္း။
ကြၽႏ္ုပ္၏ေက်ာဘက္ဂူထဲမွတဖ်စ္
ဗ်စ္ျမည္ေနေသာမီးဖိုမွအသံေတြၾကား
ေနရသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ေဆာင္း
ေလသည္ျပင္းထန္စြာတိုက္ခတ္လ်က္
ရွိဆဲ။ကြၽႏ္ုပ္ အေႏြ။ဓာတ္ရရန္ ဖိုထားခဲ့
ေသာ မီးဖိုသည္ မေျခာက္ေသ၊ေသာ
သစ္ကိုင္းေျခာက္အခ်ိဳ႕ပါ ပါဝင္ေနရာ
ကားမီးေတာက္ထဲ၌တဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္ေန
ပုံမွာ မေကာင္းဆိုးဝါး နာနာဘာဝတစ္
ေကာင္ညည္းညဴေနသကဲ့သို႔ ထင္မွတ္
ရသည္။ မီးခိုးမ်ားသည္ ေက်ာက္ဂူ၏
မ်က္ႏွာက်တ္ဆီသို႔ အလိပ္လိုက္
တက္လ်က္ ရွိရာ အဝါေရာင္မီ၊ၫြန႔္
မ်ားက ေတာၾကက္ဖမ်ား စုေဝး
ေန သကဲ့သို႔ ရွိေလသည္။
ကြၽႏ္ုပ္ ၾကာၾကာသာ ရပ္ေနပါက
ေသြးခဲကာအသက္ေသဆုံသြားဖြယ္ရာ
သာ ရွိၿပီး မေအာင္ျမင္ေသာ ခရီးတစ္ခု
ျဖစ္သြားေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဂူထဲ
သို႔ျပန္ဝင္ရန္စဥ္းစားေနဆဲမွာပင္ကြၽႏ္ုပ္
ေနာက္ေက်ာဆီမွ ေပါ့ဗၺဗၺနင္းေလွ်ာက္
လာေသာေျခသံတစ္စုံကို ၾကားလိုက္
ရေလသည္။ ရင္ထဲမွာ တထိတ္ထိတ္
ခုန္သြားမိသည္။ လွံတံကို ဆြဲယူလိုက္သည္။
ကြၽႏ္ုပ္လက္ထဲမွလွံတံကိုကိုင္ကာ
အေနာက္ဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
“ဟင္-လူဝံႀကီး”
လွံသြားက ကြၽႏ္ုပ္ႏွင့္ ဝါးႏွစ္ျပန္စာ
ခန႔္ ေဝးေသာေနရာဆီသို႔ တည့္မတ္စြာ
ခ်ိန္႐ြယ္လိုက္စဥ္မွာပင္..
“ေဟး-ေဟး”
အေမြးစုတ္ဖြားႏွင့္လူဝံႀကီးဆီမွလူ
တစ္ေယာက္အသံ ထြက္ေပၚလာျခင္း
ျဖစ္ေပရာကြၽႏ္ုပ္ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြားမိသည္။
“လူတစ္ေယာက္ပါလား။”
ကြၽႏ္ုပ္လွံတံကိုမ႐ုတ္သိမ္းေသးဘဲရွိစဥ္…
“ေဝး- ငါ- လူဟ – ရန္သူမဟုတ္”
ထိုအခါမွကြၽႏ္ုပ္ေသခ်ာစြာစူးစိုက္
ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့လူတစ္ေယာက္၏
မ်က္ႏွာ..။ ထူထဲေသာ ဝက္ဝံေရကို
ၿခဳံထားေသာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေန
သည္။ သူ႔လက္ထဲမွာလည္း ဓားတစ္
ေခ်ာင္းႏွင့္ ေက်ာဘက္တြင္ ေလးျမား
တစ္စုံလြယ္မိုးထားေသးသည္။ႏႈတ္ခမ္း
ေမြး၊ ပါးသိုင္းေမြး ၿခဳံထားေသာအဝတ္
ကလည္း ဝက္ဝံေရဆိုေတာ့ ပီဘိလူဝံ
ႀကီးႏွင့္တူသည္။ထိုသူက ရပ္ေနရာမွ
ကြၽႏ္ုပ္ဆီသို႔ဆင္းလာသည္။ကြၽႏ္ုပ္သတိအေန
အထားႏွင့္ေနကာအကဲခတ္ေနမိသည္။
ကြၽႏ္ုပ္ကို လွမ္းေအာ္၍ေျပာသည္။ “နင္-ဘယ္က”
“က်ဳပ္- ျမန္မာျပည္ဘက္က ႐ြာ
တစ္႐ြာကို အုပ္ခ်ဳပ္အပိုင္စားရတဲ့႐ြာစား”
“ငါ- ဒီဇာတိပဲ။ ေတာလိုက္ရင္။
ဒီဘက္ေရာက္လာတာ၊ ဒီေက်ာက္
ေတာင္ရဲ႕ဟိုဘက္မွာငါတို႔ ႐ြာရွိတယ္”
“ဟုတ္လာ။”
“ဟုတ္တယ္ … နင္ ေရာက္ေနတာ
တိဗက္ထဲမွာ”
“သိတယ္ – ငါကိစၥရွိလို႔လာတာ”
“အမဲလိုက္ ေဆးျမစ္ရွာမဟုတ္”
“မဟုတ္ဘူး… ဒီလို”
ကြၽႏ္ုပ္အစမွအဆုံးတိုင္ ရွင္းျပ လိုက္သည္။
အမဲလိုက္မုဆိုးသည္ကြၽႏ္ုပ္
စကားဆုံးေတာ့ထင္းတစ္ေခ်ာင္းယူကာ
မီးပုံထဲသို႔ ထပ္၍ ထိုးထည့္လိုက္သည္၊
“လူေသကိုအသက္ျပန္ရွင္ေစတဲ့
အတတ္ပညာ၊ အသက္ရာေထာင္မက
ရွည္ေစတဲ့ အတတ္ပညာေတြဟာ ဒိမွာရွိတယ္”
“ဘယ္မွာလဲ…”
ကြၽႏ္ုပ္ အားတက္သေရာ ျပန္ေမ။လိုက္မိသည္။
“ရွမ္ဗဲလား- အဲဒီမွာ ဒီထက္ ဆန္၊
ၾကယ္တဲ့အရာေတြ ရွိေသးတယ္”
“နင္-ေရာက္ဖူးသလား”မုဆိုးက
ေလးပင္စြာပင္ေခါင္းကိုခါယမ္းေနမိသည္။
“ငါတို႔ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ထဲမွာ ရွမ္
ဗဲလားကို ကိုယ္ေတြ႕ႀကဳံဖူးတဲ့ လူတစ္
ေယာက္ပဲ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒါ- ငါ့အဘိုး ပဲ။
သူတကယ္ေရာက္ခဲ့တာ” ကြၽႏ္ုပ္ ရင္ထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္
ေရာင္ျခည္တန္းတစ္ခုကို စတင္ျမင္ေနရေပၿပီ။
“ငါ – သြားခ်င္တယ္”
မုဆိုး၏ဦးေခါင္းသည္ ေႁမြေဟာက္
တစ္ေကာင္ ပါးပ်ဥ္းေထာင္ထလိုက္
သလို ဆတ္ခနဲ မတ္သြားသည္။ ျပဴး
က်ယ္ဝိုင္းစက္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားက
ကြၽႏ္ုပ္ကို အထူးအဆန္းသဖြယ္ စိုက္
ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းမညိတ္ေခါင္းမခါ။
“နင္-ကံေကာင္းသည္၊ ရွမ္ဗဲလား
ကို ေရာက္မွာပဲ”
“ငါ့ကိုလမ္းၫႊန္ပါ”
“လာ- ဂူအျပင္ထြက္ဖို႔၊ ငါျပမယ္”
ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ဂူအျပင္ ျပန္ထြက္လိုက္ သည္။
အျပင္တြင္ ေဆာင္းေလသည္
ေႁမြဆိုးတြန္သံပမာ တ႐ႊီ႐ႊီျမည္ကာ
ဟူးဟူးေလာင္ေလာင္တိုက္ခတ္ေနဆဲ၊
ႏွင္းပြင့္နင္းဖတ္မ်ားသည္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔
ႏွစ္ေယာက္၏ ခႏၶာကိုယ္၊ မ်က္ႏွာမ်ား
ေပၚသို႔တဖြဲဖြဲက်ေရာက္ကပ္ၿငိေနေပရာ
ဖယ္ထုတ္၍ပင္မရႏိုင္ေပ။ ေနာက္ေတာ့
သည္အတိုင္းထားလိုက္ရေတာ့သည္။
မုဆိုးႀကီးသည္ ဝက္ဝံသားေမြးထည္
ႀကီးကို ၿခဳံကာ ကြတကြတႏွင့္ထြက္
လာသည္။ကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ဂူေပါက္ ေရွ႕တြင္
ရပ္လိုက္ၾကသည္။မုဆိုးႀကီးသည္ကြၽႏ္ုပ္တို႔ရပ္ေနရာ
မွအေနာက္ဘက္ဆီသို႔ တစ္ခ်က္လွမ္း
ေငးကာ ခပ္ျမင့္ျမင့္တစ္ေနရာသို႔
လက္ ညႇိဳးၫႊန္ျပေလသည္။
“အဲဒီကိုၾကည့္..” သူ လက္ညႇိဳးၫႊန္ရာသို႔
ကြၽႏ္ုပ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
ျဖဴျပာေရာင္ ႏွင္းမႈန္ေတြၾကားမွ
ျမားဦးသဏၭာန္ ေတာင္ထြတ္တစ္လုံးကိုလွမ္းျမင္လိုက္
ရသည္။ ထိပ္ဦးခြၽန္ေတာင္စြယ္ႏွစ္ထပ္
သည္ မိုးေကာင္းကင္တိမ္ေတြ႕ၾကားထဲ
သို႔ နက္ရႈိင္းစြာတိုးဝင္ေနသည္။
“အဲဒီျမင္ေနရတဲ့ ထိပ္ခြၽန္ေတာင္
ဟာေကလာသေတာင္ပဲ”
“ဟင္- ေကလာသေတာင္ ဟုတ္
လား- ေကလာသေတာင္”
ကြၽႏ္ုပ္အံ့ဩတႀကီး ေရ႐ြတ္လိုက္မိသည္။
ကြၽႏ္ုပ္သြားေရာက္ခ်င္ေနေသာေတာင္ဖီလာ။
“ဟုတ္တယ္- ေကလာသေတာင္
ဆိုတာပဲ။အင္း -မႈန္ပ်ပ်ကေလးပဲ ျမင္
ေနရေပမယ့္ သြားၾကည့္ – ဒီကေန
အနည္းဆုံး ဆယ္ရက္ခရီးပဲ။ လမ္းမွာ
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ႏွင္းက်ားသစ္ေတြ၊
ဧရာမေႁမြႀကီးေတြ၊ေရခဲလႊာျပင္ေအာက္
မွာတစ္ေဆာင္လုံး ပုန္းခိုေနတဲ့ အဆိပ္
ျခင္းဖားႀကီးေတြ၊ ေရခဲျမစ္ေတြ၊လွ်ိဳေတြ
ကို ျဖတ္သန္းၿပီးမွ အဲဒီကလာသ
ေတာင္ကိုေရာက္မွာ။အသက္ရွင္လ်က္
နဲ႔ ေကလာသေတာင္ထြတ္ေပၚေရာက္
တယ္ဆိုရင္ ကံအလြန္ေကာင္းပဲ။
သူရဲ ေကာင္းပဲ၊ နင္-အဲဒိကို
သြားမွာလား – “ဟုတ္”
ကြၽႏ္ုပ္ေခါင္းညိတ္လိုက္မိသည္။
“ငါ့ဇနီ၊ အသက္ျပန္ရွင္ဖို႔”
မုဆိုးႀကီးသည္ ေလးပင္စြာ ေခါင္း
တစ္ခ်က္ညိတ္သည္။
“ငါ့ခႏၶာကိုယ္ျပင္ပက ငါ့ရဲ႕ဒုတိယအသက္အတြက္
“အခ်စ္ႀကီးလွပါသကာ- ေအာင္ျမင္ပါေစေတာ့”
“ငါ့န္းကိုငါသိပ္ခ်စ္ခဲ့တာ”
ေျပာရင္းႏွင့္ ကြၽႏ္ုပ္အသံကတိမ္ဝင္သြားခဲ့သည္၊
ငါ့ခႏၶာကိုယ္ ျပင္ပ၌ရွိေသာငါ၏
ဒုတိယအသက္အတြက္အရာရာကိုစြန႔္
လႊတ္ရင္၊ ရွမ္ဗဲလားသို႔ ထြက္ခဲ့ျခင္းပင္တည္။
ကိုယ့္ေျခဖဝါးမွာ စကၠဴမွ်င္ဖိနပ္၊
ေက်ာနဲ႔ ကပ္ေနတဲ့သားေမြးေရဘူးထဲ
မွာေရတစ္စက္၊ လက္တစ္ဖက္က သစ္
႐ြက္ေပး၊ မီးလွ်ံတဖြားဖြားနဲ႔၊ ခ်စ္သူ
အတြက္ ေတာလားတစ္ပုဒ္ကေတာ့
ကဗ်ာမဆန္ေတာ့ပါဘူးကြယ္၊ ေတာင္
ေတြက ျမင့္မား၊ ေက်ာက္ႏွင္းခါ၊ ေတာ
အုပ္ကထူထပ္လွပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့- ခ်စ္သူ
အတြက္ မိုက္႐ူးရဲ ေကာလားတစ္ပုဒ္
ကိုေတာ့ ကိုယ့္ႏွလုံးေသြးနဲ႔ ေရးခြင့္ရွိ ရမယ္၊
ေျခတစ္လွမ္း လွမ္းတိုင္း ႏွင္းခဲထု
တြင္းသို႔ ေျခဒူးဆစ္ျမဳပ္မွ် ကြၽံ၍ ဝင္သြား
တတ္သျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္မွာ
လြန္မင္းစြာ ခက္ခဲလွသည္။
“ေတာင္ကမ္းပါးယံဘက္ကို တိုးေလွ်ာက္”
နယ္ေျမကြၽမ္း၊ ေတာကြၽမ္းေသာ
ပုဆိုးႀကီး၏ ေျခလွမ္းအတိုင္း တစ္ထပ္
တည္းက်ေအာင္ႀကိဳးစား၍ ေလွ်ာက္ေန
ရသည္။ ေျခလွမ္းမွား၍ ေခ်ာက္ထဲ
က်လွ်င္ျဖင့္အ႐ိုးအသားပင္ စုေကာက္
ဖို႔မလြယ္ကူေသာအရပ္ေပတကား။
“ဒီအတိုင္းပဲကြ ” သစ္ပင္ေတြ႕ရွိတဲ့
ေနရာကသြာ။ ေနာက္ဆယ္ရက္ေလာက္ဆို
ေကလာသေတာင္ကိုေရာက္မွာေပါ့ေနာ္။
ေယာက္်ားပဲ-ေရာက္ေအာင္သြား”
ဘုရားေရ- ေနာက္ဆယ္ရက္တဲ့၊
ျမဴႏွင္းေတြၾကားမွကလာသေတာင္ကို
ေတြ႕ေနရေသာ္လည္းျမင္လ်က္ႏွင့္မနီ၊ေသာ ခရိးေပတကား။
တစ္ေနရာတြင္ ဆင္ေျခေလ်ာ
ေတာင္ကုန္းေျပေျပေအာက္ဆီမွႏွင္းပြင့္
ျဖဴျဖဴေတြေအာက္ဘက္ဆီတြင္ တဲစု
႐ြာကေလးတစ္႐ြာကို ျမင္ေတြ႕လိုက္
ရသည္။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ငုံ႔ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္…
“အဲဒါ- ငါေနတဲ့႐ြာပဲကြ၊နင္အျပန္
ခရီးမွာ ေဘးမသီ ရန္မစဘဲျပန္ေရာက္
လာရင္ ဝင္ခဲ့ေနာ္ – ေကာင္ေလး၊ ငါ
ဆုေတာင္းေနမယ္၊ ေအာင္ျမင္ပါေစ”
ကြၽႏ္ုပ္ေၾကကြဲစြာျဖင့္ၿငိမ္သက္ရင္း
ေခါင္းညိတ္လိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္
မုဆိုးႀကီး၏လက္ကို ေႏြးေထြးစြာကိုင္
“ကံမကုန္ရင္ျပန္ဆုံၾကတာေပါ့။ ငါ
ေက်းဇူးမေမ့တတ္ပါဘူး- သြားၿပီ
“သြား-သြား – ေကာင္ေလး”
ကြၽႏ္ုပ္ လက္ျပရင္း ေတာင္ေျခ
ေအာက္သို႔ဆင္းသြားေသာပုဆိုးႀကီးကို
ေငးၾကည့္ေနသည္။ ခဏၾကာလွ်င္ နင္၊
ပြင့္ေတြၾကားတြင္ မႈန္မႈန္ေရးေရးျမင္
ေနရရာမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
သည္ေတာ့မွကြၽႏ္ုပ္လည္းေကလာသ
ေတာင္ဘက္သို႔ ေျခဦးကို လွည့္လိုက္ရေပသည္။
ကြၽႏ္ုပ္မွာေလးလံေသာရိကၡာအိတ္
ကို တစ္ဖက္လွံတံႏွင့္ ဓားကို တစ္ဖက္
ကိုင္စြဲကာႏွင္းလႊာေတာထဲတြင္တျဖည္း
ျဖည္း ျဖတ္သန္းလာရသည္။ လမ္းတြင္
ႏွင္းက်ားသစ္တစ္ေကာင္ကိုေတြ႕ေသာ္
လည္းကြၽႏ္ုပ္ကိုရန္မမူတာပင္ကံေကာင္း
သည္။ ႏွင္းက်ားသစ္သည္ သူ႔ဘာသာ
သူေတာင္ၾကားထဲသို႔ဝင္ေရာက္ေပ်ာက္
ကြယ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့
မည္သည့္သတၱဝါကိုမွ် မေတြ႕ရ။ ရံဖန္
ရံခါသာ ဧရာမလင္းယုန္ငွက္ႀကီးေတြ
ကြၽႏ္ုပ္၏ ဦးေခါင္းထက္တြင္ စူးစမ္းရွာ
ေငြဟန္ျဖင့္ ဝဲပ်ံေနခဲ့ေသးသည္။
သည္လိုႏွင့္ ေကလာသေတာင္
ခြၽန္းႀကီးကို ဗဟိုထားၿပီး ခရီးၾကမ္းကို
ႏွင္လာခဲ့ေပရာရက္သတၱပတ္တစ္ပတ္
သို႔တိုင္ခဲ့ေပ၏။
စားနပ္ရိကၡာလည္း တျဖည္းျဖည္း
ေလ်ာ့ပါ၊စျပဳလာရာလမ္းတြင္ ေတြ႕ရ
သည့္ ေတာနင္းသီး႐ိုင္းမ်ား၊ သစ္ေတာ္
သီး႐ိုင္းမ်ားကိုခူးဆြတ္စားေသာက္ရင္း
ေရွ႕သို႔တိုးလာခဲ့ရာ ေကလာသေတာင္
ေျခႏွင့္တျဖည္းျဖည္း နီးလာေလသည္။
ခရီးၾကမ္း၏ကိုးရက္ေျမာက္ေန႔
ညဦးယံကာလ-ႏွင္းထုလႊာကသိပ္သည္းေနဆဲ၊
႐ုတ္တရက္ ႏွင္းမုန္တိုင္း က်
လုံးၾကားထဲ ေရာက္ေနရာ ကြၽႏ္ုပ္အဖို႔
ေရာက္လာသည္။ ေက်ာက္ေဆာင္ႏွစ္
ကံေကာင္းသြားသည္။ နင္းခဲ နင္းလႊာ၊
ေရခဲခ်ပ္မ်ားသည္ ေတာင္ေပၚမွ အလုံး
အရင္းျဖင့္ ေတင္ေအာက္ဘက္ထံသို႔
တစ္ရံမလပ္က်ေနသည္။
ညသည္ ၾကယ္ေရာင္မွိန္မွိန္
ေအာက္ဆီတြင္ နက္ျပာလ်က္ရွိသည္။
ဟိုးေဝးေဝးဆီမွ နင္းခဲၿပိဳက်သံ၊
တေဝါေဝါျမည္ေနေသာ ေရဝီ၊သံေတြ
ၾကားေနရသည္။ ကြၽႏ္ုပ္အဖို႔ အသက္
ရွင္ေရးအဓိကျဖစ္သည့္မီးဖို႔ကိုအလ်င္
အျမန္ဖိုရျပန္သည္။မီးအပူဓာတ္ရမွသာ
အသက္ရွင္သန္ႏိုင္မည့္ အေနအထားျဖစ္ေနသည္။
ကြၽႏ္ုပ္မီးဖိုေဘးတြင္ ခႏၶာကိုယ္ကို
တေစာင္းလွဲရင္။ ေရွ႕ဆက္ရမည့္
ခရီးစဥ္ အတြက္အစီအစဥ္ဆြဲေနမိသည္။
ငါ ေလွ်ာက္ေသာ လမ္းသည္ အခ်ည္းႏွီးေလာ။
ဒါမွမဟုတ္ ေသမင္းဆီသို႔ ဦးတည္ေနေသာ ခရီးေပေလာ၊
ေရခဲအပ္မ်ားႏွင့္ ထိုးဆြသကဲ့သို႔
ဇလေတြကခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးကိုတစ္
လက္မမွ် မလြတ္ေစရန္ ထိုးဆြလ်က္၊
မီးၫႊန႔္ဝါဝါမ်ားသည္ တဟုပ္ဟုပ္
ျမည္ကာ ဂူေပါက္ေတာင္ၾကားတြင္းသို႔
စိမ့္ဝင္လာေသာေလေအာက္တြင္ယိမ္း
ထိုးလႈပ္ရွားေတာက္ေလာင္လ်က္ရွိေပသည္။
႐ုတ္တရက္ကြၽႏ္ုပ္၏အၾကားအာ႐ုံ
ထဲသို႔ တစီစီျမည္ တဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္ေသာ
အသံတစ္သံ ဝင္ေရာက္လာသည္။
ေတာေကာင္၏အသံေပလားမီးေရာင္ျမင္၍
ေတာင္ၾကားဂူေပါက္ထဲ ဝင္လာ
လွ်င္ မခက္ေပေလာ၊
ကြၽႏ္ုပ္ ႐ုတ္တရက္ သတိဝီရိယ
ျဖင့္ ထထိုင္ကာ နားစြင့္လိုက္မိသည္။
မီးဖိုမွသစ္ေရာင္း၏တဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္သံ
ႏွင့္ ေက်ာက္ေတာင္ ၾကားမွ
ႏွင္းေလ၏ တဟူးဟူး တိုးတိုက္သံၾကားမွ
လူတစ္ ေယာက္၏ စကား ေျပာသံ၊ စကားေျပာ
သံသည္ ေလထုထဲမွ ေမ်ာပါလာျခင္း
ျဖစ္သည္။လူသူေဝးလွေသာဤနင္းခဲ
ထုလႊာ ေက်ာက္ေတာင္ေတြၾကားမွာ
လူတစ္ေယာက္၏အသံသည္ ထူးဆန္း
လွသည္တကား၊ေတာေျခာက္ျခင္းေလာ
သို႔မဟုတ္နာနာဘာဝလား။
ကြၽႏ္ုပ္ နားစြင့္လ်က္ရွိစဥ္ လူသံ
ေပ်ာက္သြားသည္။ ေနာက္ထပ္ မည္
သည့္အသံမွ် မၾကားရေတာ့ေပ။သတိ၊
ဝီရိယျဖင့္ေစာင့္ၾကည့္ေသာ္လည္းမည္
သည့္အသံမွ် ေပၚထြက္မလာေတာ့ေပ။
ပတ္ဝန္းက်င္သည္ေရွးေဟာင္းဂူသခ်ႋဳင္း
ပ်က္လို ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။
နံနက္လင္းေပၿပီ။ သို႔ေသာ္- ေန
ေရာင္ျခည္တစ္ပြင့္တစ္စက္မွ်မျမင္
ရေသးေခ်၊ကြၽႏ္ုပ္လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ေနရာ
မွအျပင္သို႔ထြက္လိုက္သည္။ၾကမ္းတမ္း
ခက္မာေသာနင္လထုက ရက္ရက္ စက္စက္ တိုက္ခတ္ေနသည္။
ေလထု သည္ ေတာင္နံရံကို ႐ိုက္ခတ္ကာ
ဝဲ ကေတာ့ထိုးလ်က္ တေဝါေဝါျမည္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
ၾကည့္ေလရာရာ ႏွင္းလြင္ျပင္ထု
ခ်ည္းသာတည္။ ကြၽႏ္ုပ္ ညက အျဖစ္
အပ်က္ကို သတိထားရင္း လွည့္ပတ္
ၾကည့္ရႈလိုက္သည္ႏွင့္ ထူးျခားေသာ
အရာတစ္ခုကို စတင္၍ သတိျပဳမိလိုက္ေပသည္။
ထိုအရာကား မီးခိုးတလူလူ ထြက္
ေနေသာ တဲတစ္လုံးသာ ျဖစ္ သည္။
ကြၽႏ္ုပ္ ရပ္တန႔္ေနရာမွကိုက္ ၅၀ ခန႔္ပင္
မေဝးေသာ အကြာအေဝ၊တစ္ခု ျဖစ္
သည္။တဲဟုေခၚဆိုလိုက္ရေသာ္လည္း
ဝါးတဲမဟုတ္၊ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္ျပား
မ်ားျဖင့္စိရိကာတည္ေဆာက္ထားေသာ
အုတ္အိပ္ကေလးဟု ေခၚဆိုႏိုင္သည္။
ကြၽႏ္ုပ္အဖို႔ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွမ္ဗဲ
လားရွာပုံေတာ္ခရီးစဥ္တြင္ ပထမဦးဆုံး
ေတြ႕လိုက္ရသည့္လူေနတဲကေလးတစ္
လုံးသာေပတကား။ကြၽႏ္ုပ္ထိတ္ခနဲဝမ္း
သာသြားမိသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နားခို
စရာရႏိုင္သည္။အစာ၊အေသာက္တစ္
ခုခု ရႏိုင္သည္၊ ယုတ္စြအဆုံးရွမ္ဗဲလား
လမ္းၫြန္ခရီးေတာ့ ရႏိုင္ေသးသည္
မဟုတ္ပါလား။
ကြၽႏ္ုပ္တဲဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာမိ သည္။
ႏွင္းေတြကေတာ့ က်ေနဆဲပင္၊
ပတ္ဝန္းက်င္သည္တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္
ကာလႈပ္ရွားမႈ တစ္စုံတစ္ရာမွ် မေတြ႕
ရေသး။တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ေလွ်ာက္ရင္း သစ္လုံး
တံခါးေရွ႕တြင္ ရပ္တန႔္လိုက္မိသည္။
ထိုစဥ္မွာပဲ တဲတံခါးခ်ပ္ကာျဖည္းညင္းစြာ ပြင့္သြားသည္။
ကြၽႏ္ုပ္ စိတ္အာ႐ုံထဲမွာေတာ့
သည္မွ်ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ေသာရာသီ
ဥတု ဆိုးဝါးလွေသာ ခရီးၾကမ္းထဲတြင္
က်န္းမာသန္စြမ္းေသာလူတစ္ေယာက္
ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ထင္မွတ္ထားခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္အဆိုပါထင္ျမင္ခ်က္လြဲေခ်ာ္
သြားခဲ့သည္။ကြၽႏ္ုပ္ အံ့ဩတႀကီးျဖင့္ တံခါးဝ
တြင္ေပၚလာေသာသက္ရွိလူသားတစ္
ေယာက္ကို ေငးၾကည့္လိုက္မိသည္။
မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ….
အသက္ ငါးဆယ္ နီးပါးရွိ မည္
အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္သည္ ကြၽႏ္ုပ္
အားအထူ၊အဆန္းသဖြယ္ ေငးၾကည့္
ေနေပသည္။အဘြားႀကီးသည္နင္းကိုက္
ထားသျဖင့္ ဖြာႀကဲေနေသာ ခ်ည္ၾကမ္း
ေစာင္ႀကီးကို ၿခဳံထားသည္။ ဆံပင္မ်ား
က မြဲျပာျပာ၊ မ်က္လုံးကေတာ့ ထူးျခားသည္။
“နင္-ဘယ္သူတုံး”
“ကြၽႏ္ုပ္ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္း
ကပါ။ ခရီးသြားတစ္ေယာက္ပါအေမ”
ကြၽႏ္ုပ္တည္ၿငိမ္ေအးေဆးစြာျဖင့္ ေျဖလိုက္ပါသည္။
အဘြားႀကီးသည္ ကြၽႏ္ုပ္အား မယုံသကၤာဟန္ျဖင့္
ေျခဆုံး ေခါင္းဆုံး ၾကည့္ သည္။ ကြၽႏ္ုပ္ နင္းျမဴ
ေတြတသဲသဲက်ဆင္းေနသည့္ပတ္ဝန္း
က်င္တြင္ ရပ္ေနေသာ္လည္းအိမ္ထဲဝင္ရန္ မေခၚေပ။
“နင္- ဘယ္ကို သြားမွာတုံး”
“ေကလာသေတာင္ကိုပါ-အေမ”
အဘြားႀကီး၏မ်က္ႏွာတြင္အနည္း
ငယ္ အံ့ဩဟန္ေပၚလာသည္၊ ကြၽႏ္ုပ္
သူ႔ကိုအသနားခံေသာအၾကည့္ျဖင့္
ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အမွန္အတိုင္းဝန္ခံ
ရလွ်င္ အသားေတြ ပဲ့ေႂကြလုမတတ္
ႏွင္းေတာထဲတြင္ ၾကာရွည္စြာ မရပ္လို
ေပ။ အနည္းဆုံး နာခိုစရာတစ္ခုခု၊ စား စရာတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို
ေႏြးေႏြးေထြးေထြး စားေသာက္လိုေသာဆႏၵရွိေနသည္။
အဘြားႀကီးသည္ထူထဲေသာသား
ေမြးအက်ႌႀကီးကို ဝတ္ထားသည္ သာ
မက ဂြမ္းေစာင္ထူထူႀကီးကိုလည္း ၿခဳံ
ထားေပရာ ခႏၶာကိုယ္ရွိရင္၊စြဲထက္ ပို၍
ထြားက်ိဳင္းေနဟန္ရွိသည္။ သူမသည္
ၿငိမ္သက္ေနေသာ မီးေတာက္ႏွင့္ တူသည္။
“ဒီလိုပဲ-ေကလာသေတာင္ –
ေကလာသေတာင္ ဆိုၿပီး ဒီေနရာက
ျဖတ္သြားၾကတဲ့ လူေပါင္းမ်ားလွၿပီ။
ဒါေပမဲ့-အင္း-“
အဘြားႀကီးသည္ ညည္၊ညဳဟန္
ျဖင့္တစ္ကိုယ္တည္းေရ႐ြတ္သလိုေျပာ
ဆိုရင္းတဲတံခါးတစ္ခ်ပ္ကိုဖြင့္ေပးလိုက္ၿပီး..
“ကဲ – ေကာင္ေလး၊ နင္ကေတာ့
႐ိုးသားျဖဴစင္တဲ့လကၡဏာပဲ၊ အထဲကို
ဝင္ပါဦး။ အနားယူၿပီးမွ တစ္ခုခုစားၿပီး ခရီး ဆက္တာေပါ့”
“ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ“အေမ”
ကြၽႏ္ုပ္ တဲအတြင္းသို႔ လ်င္ျမန္စြာ
တိုးဝင္လိုက္သည္၊ တဲအတြင္းေရာက္မွ
ေႏြးေထြးလုံၿခဳံေသာအသိကိုခံစားလိုက္
ရသည္။ တဲသည္အလ်ားက်ဥ္းေျမာင္း
ၿပီးအနံရွည္လ်ားေသာ ဆလင္ဒါ
ပုံသဏၭာန္ကဲကေလးျဖစ္သည္ကိုသတိျပဳမိသည္။
ကြၽႏ္ုပ္ ေရွ႕တူရွိ အရာဝတၳဳမ်ားဆီ
သို႔သာအၾကည့္ေရာက္လ်က္ရွိၿပီး ထိုင္
ရန္ စဥ္းစားမရေသာ အေနာက္ဘက္
တြင္ မီးေတာက္ေနေသာထင္းမီးဖိုတစ္
လုံးသည္ မီးလွ်ံမ်ားျဖင့္ ေတာက္ပ
ေလာင္ၿမိဳက္ေနကာ မီးဖိုေပၚတြင္ ေျမ အိုးတစ္လုံး
တည္ထားသည္။ “အဲဒီမွာထိုင္-ေကာင္ေလး”
အဘြားႀကီး ၫြန္ျပရာသို႔ ကြၽႏ္ုပ္
ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ သစ္သားခုံရွည္
တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ ကြၽႏ္ုပ္ ေပါ့ပါးစြာ
ဝင္ထိုင္လိုက္မိသည္။
“ကဲ-တစ္ခုခုမစားမီ နင္ – ေက
လာသေတာင္ကို လာရတဲ့အေၾကာင္း
ရင္းကိုေျပာစမ္း- ေကာင္ေလး”
ကြၽႏ္ုပ္ ေကလာသေတာင္ကို
အသက္စြန႔္၍ ေရာက္လာရျခင္း
အေၾကာင္းရင္းကို ေျပာျပလိုက္သည္။
စကားဆုံးေတာ့အဘြားႀကီးသည္ေပါ့ပါး
စြာျဖင့္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္သည္။
“ရႈမ္ဗဲလားဆိုတာ ေကလာသ
ေတာင္မွာရွိတယ္ဆိုတာနင္သိသလာ၊ေကာင္ေလး”
ကြၽႏ္ုပ္ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္၊ ေငးေမာေနမိသည္။
“ေကလာသေတာင္တစ္ဝိုက္မွာ
ထူးဆန္းအံ့ဩစရာေတြခ်ည္းပဲ။အဲဒီက
ေက်းငွက္ေတြ၊ သားရဲတိရစာၦန္ေတြဟာ
ထူးဆန္းတယ္၊ လူေတြလို စကားေျပာ
တတ္တယ္။အၿမဲတမ္းေတာ့မဟုတ္ဘူး။
သူေတာ္စင္ေတြကလည္းတိရစာၦန္ေတြ
ရဲ႕စကားကို နားလည္တယ္၊ သက္ရွိေတြ
မကဘူး သစ္ပင္ေတြကလည္း စကာ၊
ေျပာတာပဲ။ရဟန္းေတာ္ေတြဟာတရား၊
က်င့္ႀကံရင္းနဲ႔အခ်ိန္ကုန္လြန္ၾကတယ္။
သက္သတ္လြတ္ ဘုဥ္းေပးတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕
တရားအတိုင္း ေနထိုင္က်င့္ႀကံၾက
တယ္၊ သူေတာ္စင္ႀကီ၊ေတြဟာ
အစာ၊ မစား၊ ေရမေသာက္၊
ေရေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္တယ္။
ေရေပၚမွာ အိပ္လ်က္ က်င့္တယ္။
အဲဒီထူးဆန္းတဲ့ ဘုန္းေတာ္ ႀကီးေက်ာင္းမွာ
သီတင္းသုံးေတာ္မူၾက တဲ့ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြဟာ
ဝါေတာ္ဘယ္ေလာက္၊ သက္ေတာ္ဘယ္
ေလာက္မခန႔္မွန္းႏိုင္ဘူး-ေကာင္ေလး။
နားလည္ရဲ႕လား”
ကြၽႏ္ုပ္ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ ေငး
ေမာ၍သာ ေနမိေသးသည္၊ သည္လို
ရာသီဥတု ၾကမ္းတမ္းသည္ ေတာ၊
ေတာင္တန္းေတြအလယ္မွအနီအဘြား
ႀကီးသည္ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္ေပနည္း။
ထူးဆန္းေသာ ေကလာသေတာင္၏
ရွမ္ဗဲလားအေၾကာင္းကို မည္သို႔ ေျပာျပ
ႏိုင္သနည္း။ အႏွီအဘြားႀကီးသည္ ရွမ္
ဗဲလားႏွင့္ တစ္နည္းနည္း ဆက္စပ္ေန
ေပလိမ့္မည္။ သည္နင္၊ထုေတြ တဖြဲ႕ဖြဲ႕
က်ဆင္းေနေသာ ေတာင္ၾကားအလယ္
တြင္ ေနထိုင္ေသာအဘြားႀကီးသည္
တစ္ေယာက္တည္းလာ၊ ဒါမွမဟုတ္
အေဖာ္ေတြႏွင့္ေလာ၊ခင္ပြန္းသို႔မဟုတ္
သားသမီးတစ္ေယာက္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္…
အဘြားႀကီးအေပၚေမးခြန္းေတြ
ပိၿပိဳေနဆဲမွာပင္အဘြားႀကီး၏မ်က္ဝန္း
မ်ားသည္ ထူးထူးျခားျခား ေတာက္ပလာကာ..
“သည္မွာ- ေကာင္ကေလ။ ႏွင့္
ရင္ထဲက ေမးခြန္းေတြက ေတာ္ေတာ္
မ်ားေနၿပီ၊ဒိမွာငါတစ္ေယာက္တည္း
ေနတာမဟုတ္ဘူး။ငါ့မွာခင္ပြန္းရွိတယ္။
ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ထက္သာတဲ့ ေျပး
ဆိုးဆိုးတစ္ေယာက္ရွိေသးတယ္- သိရဲ႕လာ။”
အလို – ဘုရားေရ၊ အဘြားႀကီးက
ကြၽႏ္ုပ္၏ စိတ္အႀကံ၊ ေမးခြန္းေတြကို
ႀကိဳတင္ၿပီး သိရွိေနပါပေကာလား။
ဘယ္ လို-အဘြားႀကီးလဲ…။
ကြၽႏ္ုပ္ရင္ထဲတြင္အသိတရားသည္
ျဖန္းခနဲၿပိဳကြဲသြားသည္၊ဒါဆို သူ႔ခင္
ပြန္းဆိုတာ ဘယ္မွာလဲ၊ ကြၽႏ္ုပ္၏
အေတြ၊ မဆုံးမီမွာပင္ အဘြားႀကီး၏
ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္တစ္ေနရာသည္ မဆို
စေလာက္တြန႔္ေကြးသြားသည္။ေခါင္း
တစ္ခ်က္ေလးပင္စြာညိတ္လိုက္သည္။
ကြၽႏ္ုပ္၏ ရင္ထဲမွ ေမးခြန္းမွန္သမွ်
အဘြားႀကီး ႀကိဳတင္သိေနၿပီ၊
မဆန္း ေတာ့၊ ကြၽႏ္ုပ္စိတ္ထဲမွ
ေမးခြန္၊တစ္ခု ေမးလိုက္သည္။
အဘိုးႀကီး ဘယ္မွာလဲ။
“ငါ့- ခင္ပြန္း ကလာသဘက္ကို
ထြက္သြားတယ္။ ၾကာၿပီ”
ေကလာသဆိုေသာ အမည္နာမ
ကို ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ ကြၽႏ္ုပ္တစ္
ကိုယ္လုံးေအးစက္ေတာင့္တင္းသြားရာ
မွ တျဖည္းျဖည္း ပူေႏြးလာသည္။
ၾကည့္စမ္း- ေကလာသတဲ့။ ငါ-က
လာသကိုလာတာမဟုတ္လား၊
လမ္းစ ေတာ့ေပၚၿပီး ေသခ်ာေပၿပီ။
“ေအာ္ – အေမ – အဘက ဘာ
ေၾကာင့္ေကလာသဘက္ကိုထြက္သြားရတာလဲ”
အဘြားႀကီးသည္ ကိုယ္ေပၚမွာ
လႊမ္းၿခဳံထားေသာ ေမြးပြေစာင္ႀကီးကို
ျပင္၍ ၿခဳံလိုက္ၿပီး၊ ကြၽႏ္ုပ္ကို
တစ္ခ်က္မွ်ၾကည့္လိုက္သည္။
“ေဆးျမစ္၊ေဆ၊ဥသြာ၊ရွာတာငါ။
ရက္ရွိၿပီ။ျပန္လာေတာ့မွာပါ”
ကြၽႏ္ုပ္ ရင္ထဲမွာ သိရွိလိုစိတ္ေတြ
ေပၚလာျပန္သည္၊
“ေဆးျမစ္၊ ေဆးဥေတြက ဘာ
အတြက္လဲ-အေမ”
“ဒီလိုပါပဲကြယ္- ခႏၶာရွိတယ္ဆိုရင္
ေရာဂါျဖစ္လာၿပီေလ။ ေရာဂါကုဖို႔
အတြက္ပဲေပါ့-လူကေလး”
ကြၽႏ္ုပ္သည္ အရွိန္ေသခါစ မီးဖိုမွ
မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားကို လွမ္း၍ ၾကည့္
လိုက္မိသည္။စူးရွေသာေလကေက်ာက္
တုံးႏွင့္ သစ္လုံးေတြၾကားရွိ အၾကား
အလပ္ေတြကို စိမ့္ဝင္ထိုးတိုက္ကာ
တိုက္ခတ္ေနသျဖင့္ မီးၫြန႔္ေတြ လြင့္
လြင့္ခါခါရွိသည္။
ကြၽႏ္ုပ္ ေမးခြန္၊တစ္ခုေမ၊ရန္ ျပင္ဆင္ေနဆဲမွာပင္၊
“ေဆးျမစ္၊ ေဆးဥ၊ ေက်ာက္ဥ၊
ေက်ာက္ေသြးေတြက စိတၱနာေခၚတဲ့
အ႐ူးေရာဂါ၊ ေခြး႐ူးျပန္ေရာဂါ၊ ၿပီးေတာ့
ျမစ္ပြားနာေတြအတြက္ပဲေပါ့၊ အဲဒီ
မွန္ေတြသာရရင္ယူပစ္သလို ေပ်ာက္
ေရာဂါေတြအတြက္ ေဆးဝါးစစ္စစ္မွန္
တာကလား… မခက္ပါဘူး”
ကြၽႏ္ုပ္မွာ အံ့ဩတႀကီးျဖင့္ စကား
မဆိုႏိုင္။ အံ့ဩတႀကီး နားေထာင္ေနမိ
သည္။လူ႔ခႏၶာကိုစြဲကပ္ေနေသာေရာဂါ
ဆိုးႀကီးေတြကိုခပ္ေပါ့ေပါ့ကေလးေျပာ
ေနေသာအဘြားႀကီးကိုနားလည္ရခက္
လာသည္။ ဘယ္လိုအဘြားႀကီးပါလိမ့္။
ခပ္ေဝးေဝးရွိ မီးဖိုကို လွမ္းၾကည့္
လိုက္ေတာ့ျပာမႈန္ေတြလြင့္စဥ္ေနသည္။
ဖို႔ေပၚမွေျမအိုးသည္အေငြ႕တလူလူ၊အိုး
ထဲမွာေတာ့ အရည္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ရွိလိမ့္
မည္ထင္သည္၊အဘြားႀကီးသည္ကြၽႏ္ုပ္
ႏွင့္ စကားျဖတ္ကာ မီးဖိုဘက္သို႔ ထြက္
သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ေျမအိုးကို တစ္
ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ေမႊကာ ျပန္ေရာက္လာ
“ဒါနဲ႔-အေမေျပးဆိုတာေကာဟင္၊မေတြ႕ပါလာ။”
အဘြားႀကီး၏ မ်က္ႏွာတြင္ အလို
မက်ဟန္ အရိပ္အေရာင္ စြန္းထင္းသြားသည္။
“ေလာင္ဇီ-ေလာင္ဒီ-ေတာ္ေတာ္
ဆိုးတဲ့ေကာင္ေလးပဲ၊ ေတာတိရစာၦန္
ကေလးေတြကို သတ္ျဖတ္ခ်င္တဲ့ စိတ္
က ေတာ္ေတာ္ႀကီးထြားေနတာပဲ။ ငါမႀကိဳက္ – မုန္းသည္။”
အဘြားႀကီးသည္ ႏႈတ္မွကြၽတ္ခနဲ
တစ္ခ်က္ညည္းတြားလိုက္ကာ ကြၽႏ္ုပ္
ေက်ာေပးထိုင္ေနရာအေနာက္ဘက္
ဆီသို႔တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
“ဒီလို သတ္ျဖတ္ခ်င္စိတ္ရွိတဲ့ ေကာင္ေလးကို
ခဏ ဒဏ္ခတ္ထား တယ္၊ မွတ္ေလာက္သားေလာက္
ေအာင္ ဒီလို ဆုံးမမွ ရမယ္ေလ၊ေနာင္
ၾကဥ္ေအာင္ေပါ့။ ဒီမွာေလ…”
အဘြားႀကီးသည္ ဧရာမေက်ာက္
ဗေယာင္းတိုင္ႀကီးကိုမီးကူးကာေနာက္
ေက်ာဘက္ဆီသို႔ မီးေရာင္ျဖင့္ ျပလိုက္
သည္။ ကြၽႏ္ုပ္ လွည့္ၾကည့္မိလိုက္ေလသည္။
“ဟင္ … ဘုရား … ဘုရား”
ကြၽႏ္ုပ္၏ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွအသက္
ဝိညာဥ္သည္ လြင့္စဥ္ထြက္သြားသလို
ခံစားလိုက္ရျခင္းပင္တည္း။ကြၽႏ္ုပ္သည္
ရွိရွိသမွ် စြမ္းအင္ေတြ ညႇစ္ထုတ္ၿပီး
တစ္စုံတစ္ရာေအာ္ဟစ္ရန္ ႀကိဳးစား
လိုက္ေသာ္လည္း အသံလႈိင္းသည္
လည္ေခ်ာင္းထဲမွာတင္းၾကပ္ပိတ္ဆို႔
ကာေမး႐ိုးမ်ားကလႈပ္ရွားမရျဖစ္ေနကာ
တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနေသာ ႏႈတ္ခမ္း
ႏွစ္လႊာက ေကာ္ႏွင့္ကပ္ထားသလို ေစ့
ကပ္ေနေလသည္တကား။ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ား
မွထိုးထြက္ေနေသာအသံသည္ ျပင္ပ
သို႔ မထြက္လာႏိုင္ဘဲ ရင္ေခါင္းထဲမွာ
လူးလြန႔္ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။
ဘုရား- ဘုရား- ကယ္ေတာ္မူပါ၊
အဘြားႀကီးက စုန္းမႀကီးပဲ၊
“အ-အ-အေမ-ဘယ္– ဘယ္လို
လုပ္လိုက္တာလဲ-ေသေနၿပီ”
အဘြားႀကီးဆီမွ ပထမဦးဆုံး ရယ္
ေမာသံထြက္လာသည္၊ကြၽန္ပ္ျမင္လိုက္
ရသည့္ ေၾကာက္မက္ထိတ္လန႔္ဖြယ္ရာ
ျမင္ကြင္းႀကီးကား လူသားတစ္ေယာက္
၏ ခႏၶာကိုယ္အစုအပုံႀကီးပင္တည္း။
ဦးေခါင္းေျပာင္ေျပာင္ေခါင္းတစ္ လုံး၊
ေျချပတ္၊လက္ျပတ္အပိုင္းအစမ်ား
ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကသပ္သပ္…။
သစ္တုံးကဲ့သို႔ ခႏၶာကိုယ္ငုံးတိတိႀကီးက
တရား၊သီးျခားသပ္သပ္စီျဖတ္ေတာက္
ထားေသာလူတစ္ေယာက္၏ခႏၶာကိုယ္
အပိုင္းအစမ်ားကိုတစ္ေနရာတည္းတြင္
စုပုံထားျခင္းေပတည္း။ ခႏၶာကိုယ္
အပိုင္းအျပတ္မ်ားေပၚမွာဦးေခါင္းေျပာင္
ေျပာင္ ေခါင္းျပတ္ႀကီးကို တင္ထားေပ
ရာ မ်က္စိျပဴး လွ်ာထုတ္၍ ေျပာင္ျပေန
ေသာလူငယ္ကေလး၏ေခါင္းျပတ္ႀကီး
သည္ ကြၽႏ္ုပ္ ရင္ထဲတြင္ ေအာ္ဂလီဆန္
ထိတ္လန႔္႐ြံရွာဖြယ္ျဖစ္ေနေပသတည္း။
စုပုံထားေသာ အသားတစ္ အသားတုံး မ်ားကားေဈးခုံေပၚ
မွအမဲသာ။ဝက္သား အစုအပုံမ်ားႏွင့္တူသည္။
“ေျပာမရဆိုမရ ဆုံးမ မရလို႔ ဒဏ္
ခတ္ထားတာကြယ္”
“ေၾကာက္ – ေၾကာက္႐ြံရာႀကီးပဲ”
ကြၽႏ္ုပ္အသံမွာလြန္မင္းစြာ ထိတ္ လန႔္မႈေၾကာင့္
အက္ကြဲကုန္ယင္ေန သည္။အဘြားႀကီးဆီမွ ေပါ့ဖြဖြရယ္ေမာ
သံႏွင့္ အတူ တိုးညင္းေသာစကားသံ ထြက္ေပၚလာသည္။
“မေၾကာက္ပါနဲ႔-လူကေလ၊ရဲ႕ ဒါ
အတတ္ပညာတစ္ခု”
“ဗ်ာ- အတတ္ပညာတစ္ခု- ဟုတ္
လား-အေမအဘြားႀကီးက ညင္သာစြာ ေခါင္း
ညိတ္လိုက္ေပသည္၊
“ဟုတ္တယ္ – ငါ့သား၊ အတတ္
ပညာတစ္ခုပဲ ဆိုပါေတာ့ကြယ္”
ကြၽႏ္ုပ္ ရင္ထဲမွာျငင္းဆန္လ်က္ရွိ သည္။
ဒိ႒မ်က္ျမင္တရားကို လက္မခံ ႏိုင္ေသး။
ဒါ စုန္းအတတ္..။ ေမွာ္အတတ္..။
“မယုံဘူး။-ဒါဝုန္းအတတ္၊ဒီအဘြားႀကီးက စုန္းမႀကီးပဲ”
စုန္းမႀကီး- ခင္ဗ်ားကို သတ္မယ္၊
က်ပ္အသားကိုထိရင္နပ္နပ္စဥ္းပစ္မယ္သိလား။
ကြၽႏ္ုပ္ အသံသည္ ရင္ထဲမွာပင္ ပဲ့တင္ထပ္သြားသည္။
ကြၽႏ္ုပ္ လူသား ခႏၶာကိုယ္၏အပိုင္းအစအပုံႀကီးကို႐ြံရွာ
ထိတ္လန႔္ဖြယ္ၾကည့္ရင္းေသြးပ်က္ဖြယ္
ေရ႐ြတ္လိုက္ရင္းသာပင္။
ကြၽႏ္ုပ္သည္ ေၾကာက္မက္ထိတ္
လန႔္ဖြယ္ရာလူသား လူငယ္ကေလး
တစ္ေယာက္၏ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္း
မ်ား ျဖတ္ေလာက္စုပုံထားသည့္ ေအာ္
ဂလိဆန္ဖြယ္အစုအပုံႀကီးကိုၾကည့္ကာ
အသိဉာဏ္ကို ႏႈိးဆြရင္း သတိ၊ ဝီရိယ
ႏွင့္ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။
သို႔ေသာ္အဘြားႀကီးက ေအးေအး
လူလူပင္ အိမ္မႈကိစၥမ်ားကို လႈပ္ရွားမႈ
မပ်က္၊ကြၽႏ္ုပ္ကေတာ့ အဘြားႀကီး၏
လႈပ္ရွားမႈကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရင္း ဤတဲ
အိမ္တြင္းသို႔ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မွ
တစ္ခုတည္းျဖင့္ ဝင္ေရာက္လာရျခင္း
အေပၚေနာင္တရမိေနသည္။ တဲအိမ္
အတြင္းမွ ထြက္သြားရႏိုး၊ထိုင္ေနရႏိုး
ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနစဥ္..
“လူကေလး- နင္သိပ္ေၾကာက္ေန ၿပီလား။
ၿပီးေတာ့-ငါ့ကို မသကၤာ မယုံ ၾကည္စိတ္နဲ႔
အကဲခတ္ေနတယ္ မႈတ္ လား။ ငါ စုန္းမ မဟုတ္ဘူး။
ငါ ရွင္းျပမယ္အဘြားႀကီးသည္ ကြၽႏ္ုပ္ႏွင့္ ႏွစ္လံ
အကြာေဝးေလာက္ထိတြင္ မတ္တတ္ ရပ္လိုက္သည္။
“ငါ့ေျမး- ေလာင္ဇီဟာလူဆိုး၊ ဆို
ဆုံးမမရ။ တိရစာၦန္ေလးေတြကို သတ္
ျဖတ္ခ်င္စိတ္မ်ားဇနတယ္။ မလိမၼာဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ငါ့ သူ႔ေျခေတြ၊ လက္ေတြ၊
ဦးေခါင္းေတြကိုျဖဳတ္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္သက္
သက္ ျဖစ္ေနေအာင္ လုပ္ထားလိုက္
တာပဲ။ လူကေလး မယုံဘူ။ ငါ-လက္
ေတြ႕ျပမယ္၊ၾကည့္ထား -လူကေလး၊ ငါ့
ေနာက္လိုက္ ခဲ့”
အဘြားႀကီးက ကြၽႏ္ုပ္အား တစ္
ေနရာသို႔ေခၚေနၿပီ။ကြၽႏ္ုပ္ သူ႔ေနာက္သို႔
လိုက္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္မိသည္။ သည္
လိုတုန္တုန္ခ်ိခ်ိ အဘြားႀကီးကို ကြၽႏ္ုပ္မႈစရာမလို၊
ကြၽႏ္ုပ္အဘြားႀကီးေခၚရာေနာက္
သို႔ သတိျဖင့္ လိုက္သြားသည္။ အဘြား
ႀကီးသည္ကြၽႏ္ုပ္ကိုတံျပင္ပသို႔ေခၚထုတ္
ျခင္း မဟုတ္။ တဲအတြင္းတစ္ေနရာသို႔
သာေခၚယူေနျခင္းပင္။ကြၽႏ္ုပ္သူ႔ေနာက္
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ လိုက္သြားေလသည္။
အခန္း၏တစ္ေနရာအိမ္တြင္းခန္း
ရွိ ဧရာမ ေက်ာက္ေသတၱာႀကီးဆီသို႔
ေရာက္ေသာအခါ ရပ္တန႔္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္
ကြၽႏ္ုပ္ကို တစ္ခ်က္မွ် အစၥ ေစာင္းၾကည့္လိုက္သည္၊
ခဏတြင္ အဘြားႀကီး၏ စူးရွထက္ျမက္လွေသာ
အၾကည့္ေၾကာင့္ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္
မိ ျဖစ္သြားကာ တစ္ကိုယ္လုံး ေလျဖတ္
သူလို ေအးစက္ေတာင့္တင္းသြားမိ
သည္။ အဘြားႀကီး၏ မ်က္လုံးကားထူး
ျခားလွသည္။ကြၽႏ္ုပ္ဘာေၾကာင့္အဘြား
ႀကီး၏ မ်က္လုံးအၾကည့္ဒဏ္ကို မခံႏိုင္
ရတာလဲ၊ သူမ၏ မ်က္ဝန္းမ်ားကား
ၾကယ္ေျပာင္ ႏွစ္စင္းပမာ။ စိန္ပြင့္ေတြ
ကြၽႏ္ုပ္အေတြးမဆုံးမီမွာပင္ ေလး
လံလွေသာေက်ာက္ေသတၱာ၏အဖုံးကို
ဖြင့္ေနေပၿပီေကာ။ ေက်ာက္ေသတၱာ
ႀကီး၏အဖုံးသည္ အဘြားႀကီးလက္ထဲ
တြင္ စကၠဴထူတစ္ခ်ဳပ္လို ေပါ့ပါးစြာ
ေျမာက္ပါသြားကာတကြၽီကြၽီျမည္လ်က္
ပြင့္သြားေလသည္။ “ကြၽီ-ကြၽံကြၽံ” “ဒုန္း”
ကြၽႏ္ုပ္၏ အဖုံ၊ ပြင့္လန္သြားေသာ
ေက်ာက္ေသတၱာႀကီး၏အတြင္းပိုင္းသို႔
မဝံ့မရဲငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေပရာထူးထူးဆန္း
ဆန္းပစၥည္းမ်ားကို မေတြ႕ရ။ အလ်ား
ႏွစ္ေပခန႔္ အနံငါးလက္မခန႔္ သစ္သား
ျပားေပခ်ပ္မ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရေပေတာ့သည္။
အဘြားႀကီးသည္ မ်ားျပားလွစြာ
ေသာ ေက်ာက္ေသတၱာႀကီးထဲမွ သစ္
သားခ်ပ္ေပလႊာမ်ားကို ကြၽမ္းက်င္စြာ
ရွာေဖြၿပီး ေပခ်ပ္တစ္ခ်ပ္ကို ဆြဲယူလိုက္သည္။
“ဒီေပခ်ပ္ပဲ”
ေပခ်ပ္ကိုယူကာ တဲေရွသို႔ ျပန္
ထြက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္အဘြားႀကီး
သည္လူသားအပိုင္းအစအစုအေဝးမ်ား
ေပၚသို႔ေရစင္ေတြျဖန္းကာသစ္သားျပား
ေပခ်ပ္ကို ၾကည့္လ်က္ ဂါထာမႏၲန္မ်ား
ကို႒ာန္က႐ိုဏ္းက်နစြာ ႐ြတ္ပြားေလေတာ့သည္။
မိနစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္သြား
သည္။ကြၽႏ္ုပ္သည္ အဘြားႀကီး၏လုပ္
ပုံကိုင္ပုံမ်ားကို သတိျဖင့္အကဲခတ္ကာ
လူသားအစုအေဝးပုံႀကီးကို ၾကည့္ရႈေန
မိေပသည္။ ဝက္ပ်ိဳတစ္ေကာင္လုံးကို
အသားဖ်က္ကာ စုပုံထားသည္ႏွင့္သဏၭာန္တူသည္။
အဘြားႀကီးသည္ေရစင္ျဖန္းလိုက္၊
ဂါထာ႐ြတ္လိုက္ျဖင့္ …
ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ ဂါထာ႐ြတ္၊
ေရစင္ျဖန္းၿပီးသည္ႏွင့္ ထူးျခားမႈတစ္စုံ
တစ္ရာကို စတင္ရေပေလေတာ့သည္၊
လူသားအပိုင္းအစမ်ားသည္တေ႐ြ႕
ေ႐ြ႕လႈပ္ကာတဆတ္ဆတ္တုန္လာကာ
အသက္ဝင္သကဲ့သို႔ ျဖစ္လာျခင္းေပ
တည္။ ေျခလက္ျပတ္ေတြ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕
လႈပ္ရွား၊ ဦးေခါင္းျပတ္ႀကီးကလည္း
ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ခါလႈပ္ယမ္းကာ
ေနရာေတြ စတင္ေ႐ြ႕စျပဳလာေပေတာ့
သည္။ လက္ေတြ၊ ေျခေတြ ကိုယ္လုံး
ျပတ္ႀကီးကပါ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕တုန္လႈပ္လာ သည္။
ပူးကပ္ေပါင္းစည္းလာသည္။
ကြၽႏ္ုပ္သည္ ထူးဆန္းအံ့ဩဖြယ္
ရာ ျမင္ကြင္းႀကီးေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လုံ။
အဖ်ားဝင္သလိုတဆတ္ဆတ္တုန္လာ မိသည္။
အဘြားႀကီးသည္ေမးေစ့ခြၽန္ခြၽန္
ကို ေရွ႕သို႔ေငါထားၿပီးႏႈတ္မွ ဂါထာမႏၲန္
မ်ားကို တတြတ္တြတ္႐ြတ္ဆိုေနပုံမွာ
အစာေမွ်ာ္ေနေသာ ဆိတ္အိုမႀကီးတစ္
ေကာင္ႏွင့္ တျဖည္းျဖည္းတူလာသည္။
အဘြားႀကီးအသံမွာ ဂါထာ႐ြတ္ဆိုမႈ
ၾကာရွည္လာသည္ႏွင့္အမွ်၊ ေရွ႕မွအသား
စုပုံႀကီး တျဖည္းျဖည္း ေ႐ြ႕လ်ားအသက္
ဝင္လာသည္ႏွင့္အမွ် ငလ်င္လႈပ္သကဲ့ သို႔ တုန္ခါႏႈန္းျမင့္လာၿပီး
တဲအမိုးပင္ ၿပိဳက်မတတ္ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။
ကြၽႏ္ုပ္မွာ အသက္ပင္ မရႉႏိုင္
ေလာက္ေအာင္ေမ့ေလ်ာ့ေနေပသည္။
“ခႏၶာကိုယ္ အပိုင္းအစေတြက
တျဖည္းျဖည္းအသက္ဝင္လာၿပီ။ ဆက္
စပ္လာၾကၿပီ ေကာင္ေလး”
မွန္ေပသည္။ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္
အပိုင္းမ်ားသည္ ဂါထာမႏၲန္ေၾကာင့္
တျဖည္းျဖည္း အသက္ဝင္လာသည္။
ဦးေခါင္းသည္ ဦးေခါင္း၏ေနရာ၊ လက္
ႏွင့္ ေျခတို႔သည္ သူတို႔ေနရာဌာန ဆက္
စပ္မိၾကေလၿပီ။ အဂၤါစုံေသာ လူတစ္
ေယာက္ျဖစ္သြားၿပီ။
“ထူးဆန္းလိုက္တာ- အံ့ဩစရာပဲဂါထာရဲ႕တန္ခိုး
အသားစု အစိုင္အခဲသည္ ကြၽႏ္ုပ္
ၾကည့္ရႈေနဆဲမွာပင္ လူေကာင္းပကတိ
ျဖစ္သြားကာ အသက္ဝင္လာၿပီး ငုတ္တုတ္
ထထိုင္ေလသည္။ ဟိုဟိုသည္ သည္ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။
ဦးေခါင္းေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ လူငယ္
ကေလးတစ္ေယာက္၊လူငယ္ကေလး
သည္ အိပ္မက္မွ ႐ုတ္တရက္ ႏိုးထလာ
သူပမာအဘြားႀကီးကိုတစ္လွည့္၊ကြၽႏ္ုပ္
ကို တစ္လွည့္ ထူးဆန္၊စြာ ေၾကာင္
ကာၾကည့္ေနေလသည္။ ေၾကာင္စီစီ
အိုးဘိုးအက ျဖစ္ေနသည္။
လူငယ္ကေလးသည္ လူစိမ္းျဖစ္
ေသာကြၽႏ္ုပ္ကိုတစ္ခ်က္ေငးၾကည့္ကာ
အဘြားႀကီးကိုအိပ္ခ်င္မူးတူးအမူအရာျဖင့္ .
“အဘြား- ကြၽန္ေတာ္ဘာျဖစ္သြား သလဲ မသိဘူး။အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္”
“ဟုတ္တယ္ – ငါ့ေျမး အိပ္ေပ်ာ္ သြားတယ္။
ကဲ-ဒီေလာက္အိပ္ေရးဝရင္ ထေတာ့၊
ထင္းသြာ၊ေခြ၊ အဘိုးျပန္လာ ရင္ ထင္းမရွိဘဲျဖစ္ေနမယ္။
သြား- ဓား ယူၿပီး ထင္းသြားေခြေတာ့။
ျမန္ျမန္ ျပန္လာခဲ့ေနာ္– ငါ့ေျမး
“ဟုတ္… ဟုတ္”
လူငယ္ကေလးသည္ ေနရာမွ ႐ုတ္
တရက္ထကာ ဓားတစ္ေခ်ာင္းဆြဲယူ
လ်က္ တဲအျပင္ဘက္သို႔ လ်င္ျမန္စြာ
ထြက္သြားေလသည္။
အျပင္ဘက္တြင္ မူႏွင္းထုလႊာ…။
ကြၽႏ္ုပ္သည္ ထိုအခါက်မွအသက္
ဝင္လာသူကဲ့သို႔ ႐ုတ္တရက္ ႏိုးထလာ
ၿပီး ရင္ထဲ၌ အံ့ဩျခင္း၊ ၾကည္ႏူးျခင္း၊
ေျပာျပမတတ္ေအာင္ ဝမ္းသာျခင္းတို႔
သည္ ရင္ထဲတြင္ ဆို႔ၾကပ္လာကာ
မ်က္ရည္မ်ားပင္ပဲေလ့လာမိေပသည္။ကြၽႏ္ုပ္
၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား တခြၽင္ခြၽင္ အသံ ျမည္လာၿပီေကာ။
ငါလိုခ်င္တာအသက္မဲ့သူကို ျပန္
ရွင္လာေစတဲ့တန္ခိုးသိဒၶိပဲမဟုတ္လား။
ခု-ငါလိုခ်င္တာေတြ႕ၿပီ။ ရၿပီ – ေက
လာသေတာင္ထိ၊ရွပ္ပလားထိသြားစရာ
မလိုေတာ့ဘူး။ ဒီမွာတင္ ငါ့လိုအင္ဆႏၵ
ေတြ၊ ငါျဖစ္ခ်င္တာေတြ ရၿပီ။ ကိစၥ ၿပီး
ေျမာက္ေလၿပီေကာ။
ကြၽႏ္ုပ္သည္အဘြားႀကီးေရွ႕တြင္
႐ုတ္တရက္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
“အမ-ေစာေစာပိုင္းကအေမ့ကို
စိတ္ထဲကျပစ္မွားမိတာေတြ၊ ႐ုတ္တရက္
မယုံသကၤာျဖစ္မီတာေတြကိုခြင့္လႊတ္ပါ
အေမ။ ရင္ထဲမွာ အပူမီးေတြ တဟုန္း
ဟုန္းေတာက္ေလာင္ေနၿပီးဒီရွမ္ဗဲလား
ရွာပုံေတာ္ ခရီးၾကမ္းကို ေယာင္ေယာင္
မွားမွားတစ္ေယာက္တည္းထြက္လာခဲ့
တာ။ကြၽန္ေတာ့္ဇနီ၊အသက္ရွင္သန္ေရး
အတြက္ ျပန္လည္ရွင္သန္ ႏိုးထေရး
အတြက္ထြက္လာခဲ့တာပါ။ ဆရာသခင္
ေတြနဲ႔ မေတြ႕ရေသးမီ အေမ့ရဲ႕ထူးဆန္း အံ့ဩဖြယ္ေကာင္းတဲ့
အတတ္ပညာနဲ႔ တင္ကြၽန္ေတာ္ေရွ႕ဆက္ၿပီးခရီးၾကမ္းကို
ဆက္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ အမကြၽန္ ေတာ့္ ကို ကူညီပါ။
ကြၽန္ေတာ့္ဇနီး အသက္ျပန္ လည္ ရွင္သန္ေရးအတြက္ကူညီပါ ခင္ဗ်ာ
ကြၽႏ္ုပ္ ဘယ္ႏွႀကိမ္မွ် ဦးတိုက္မိ မွန္း မသိေတာ့။
အတန္ၾကာလွ်င္… “လူကေလး-နင့္ကိုငါအကူအညီ
ေပးမယ္။စိတ္ခ်ပါ-သည္ဂါထာပါေပ၊
ပုရပိုက္သစ္သားျပားကိုလုံၿခဳံစိတ္ခ်စြာ
ယူသြားပါ။အလုံးစုံေသာအတတ္ပညာ၊
လူေသကို ျပန္လည္ရွင္သန္သည္
အတတ္ပညာကို သင္ေပးလိုက္မယ္၊
စီရင္ပုံ စီရင္နည္းကို ငါ သင္ျပလိုက္မယ္”
ကြၽႏ္ုပ္ငိုခ်င္ေလာက္ေအာင္ရင္ထဲ
မွာ အေပ်ာ္ေတြျဖင့္ မႊပ္၊ၾကပ္သြားခဲ့ သည္။
ၾကည္ႏူးမႈေတြျဖင့္ ေတာက္ ေလာင္လာသည္။
တဲ၏အျပင္ ဘက္ တြင္ႏွင္းပြင့္ႏွင္းခဲေတြအပိုင္းပိုင္းအကန႔္
ကန႔္ ေလစီးေၾကာင္းထဲတြင္ ၿပိဳကြဲကာ ဖ႐ိုဖရဲလြင့္ႀကဲေနၾကဆဲ…။
ကြၽႏ္ုပ္သည္ အဘြားႀကီး၏ ႏႈတ္ တိုက္ သြန္သင္ေပးမႈ၊
စီရင္ပုံ စံရင္နည္း တို႔ကို မိနစ္တိုင္းအတြင္းမွာပင္
ေအာင္ ျပင္စြာ ႏႈတ္တိုက္ရရွိသြားေပၿပီ၊ သစ္
သား ပုရပိုက္ကိုၾကည့္၍ ႐ြတ္ဆိုရလွ်င္
ေတာ့အတိုင္းထက္အလြန္ပင္။ “ကဲ သင့္ကို စီရင္ခ်က္၊
စီမံပုံ မႁခြင္းမခ်န္ သင္ေပးလိုက္ပါၿပီ။
သင္၏ ဇနီး၊ျမတ္ႏိုးရေသာဇနီး….”
အဘြားႀကီးသည္ စကားဆက္ မေျပာေတာ့ဘဲ
႐ုတ္တရက္ ရပ္တန႔္ လိုက္ကာ မ်က္စိကို မွိတ္လိုက္သည္။
ႏႈတ္မွတတြတ္တြတ္႐ြတ္ေနလိုက္ေလသည္။ ၿပီးမွ..သလဲ”
“လူကေလးရဲ႕- ဇနီး – အင္း “ဆက္ေျပာပါ- အေမ- ဘာျဖစ္
အဘြားႀကီးသည္ မ်က္လုံးကို ဖြင့္ လိုက္သည္။
စူးရွေတာက္ေျပာင္လွေသာ
အဘြားႀကီး၏ မ်က္ဝန္းမ်ားသည္
႐ုတ္ တရက္မွိန္ေဖ်ာ့သြားကာ
“ပုလဲေဒဝီ – ဟုတ္တယ္ေနာ္။ ေက်ာက္ဂူ
ထဲမွာလဲေလ်ာင္းေနတယ္” ႐ုတ္တရက္
ကြၽႏ္ုပ္ လန႔္ဖ်ပ္ကာ “ အား”ဟု႐ြတ္လိုက္မိသည္။ ကြၽႏ္ုပ္ဇနီး
၏ အမည္ကို မေျပာျပထားပါလ်က္
အဘြားႀကီးက သိႏွင့္ေနၾကၿပီေကာ
ၿပီးေတာ့ -အသက္မဲ့ေနေသာအေျခအေန။
“လူကေလး နာမည္”
ကြၽႏ္ုပ္ ၿငိမ္သက္ေနမိသည္ ။
အဘြားႀကီး ႏႈတ္ဖ်ားမွ နာမည္တစ္လုံ။ ျပဳတ္က်သြားသည္။
“မွန္ပါတယ္-အေမ”
အဘြားႀကီးသည္ ျဖဴေဖြးေသာ
ဆံပင္ေတြႏွင့္ဦးေခါင္းကိုတဆတ္ဆတ္ညိတ္ကာ…
“သြားေပဦးေတာ့ – ခရီးလမ္းမွာ
အႏၲရာယ္ကင္းပါေစ၊ အလုံးစုံေသာ
အႏၲရာယ္ေတြ ဖယ္ရွားၾကပါေစ၊ ေဘး
မသိရန္မခပါေစနဲ႔ကြယ္”
ကြၽႏ္ုပ္ ၿငိမ္သက္ေခါင္းညိတ္လိုက္ မိသည္။
ထို႔ေနာက္ ကြၽႏ္ုပ္၏ သားေမြး အိတ္ႀကီးထဲမွ
ကြၽမ္းသိလုံ၊ပမာဏရွိ ေ႐ႊတုံးတစ္တုံးကို ယူကာ
“အေမ့ကို ကြၽန္ေတာ္ ကန္ေတာ့ခဲ့
ပါတယ္။လက္ခံပါ- အမ”
အဘြားႀကီးသည္ ကြၽႏ္ုပ္ ေပးလႉ
လိုက္သည့္ ေ႐ႊတုံကို တစ္ခ်က္မွ်သာ
စိုက္ၾကည့္ၿပီးတဲအျပင္ဘက္သို႔အၾကည့္
ကိုေ႐ႊ႕လိုက္သည္။ ေခါင္းမညိတ္၊ ေခါင္း
မခါး မ်က္စိကိုမွိတ္၍အာ႐ုံယူၾကည့္ေနသည္။

“အေမတို႔မွာ ဒါဒေတြ မလိုပါဘူး ကြယ္။
ဒါေတြလက္ထဲမွာရွိရင္အႏၲရာယ္
ကြၽဲ၊ ဒါေပမဲ့ – ဟိမဝႏၲာဆရာသခင္
ေတြအတြက္၊ရွပ္ပဲလား ဆရာသခင္ေတြ
အတြက္လိုအပ္တာေတြျဖည့္ဆည္းေပး
ဖို႔ ယူထားလိုက္ပါ့မယ္။ သာဓု ေခၚပါ
တယ္ကြယ္။ သာဓု – သာဓု- သာဓု။ကဲ-
လူကေလးသြားေတာ့။ ေက်ာက္ဂူထဲမွာ
ရွိတဲ့ လူကေလး အနီးေဘးမွာတပည့္
သားေျမးေတြဝိုင္းရံေစာင့္ေရွာက္ေနၾက
တယ္၊ တစ္ေယာက္က ေခါင္းရင္းမွာ
ဆီပီေတြ ထြန္းေနတယ္။ ကဲ – သြားေပ
ဦးေတာ့။အခ်ိန္မေႏွာင္းခင္ျမန္ျမန္သြား
ေတာ့-လူကေလး”
“အေမ့ေက်းဇူးကို တစ္သက္မွတ္ထားပါ့မယ္-အေမ”
အျပင္ဘက္တြင္ ႏွင္းထုလႊာသည္
ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္အေျပးအလႊားခုတ္ေမာင္း
ေနသည္။ မႈန္ဝါးဝါးေနျခည္ႏုတစ္ၿပိဳက္
ႏွစ္ၿပိဳက္ေအာက္တြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊
အနာဂတ္ပန္းပြင့္၊ ရွင္သန္ျခင္းမီးေတာက္၊
ကြၽႏ္ုပ္ ေျခလွမ္းကိုလ်င္ျမန္စြာေ႐ြ႕လိုက္သည္။
ကြၽႏ္ုပ္၏ ေနာက္ဘက္ဝယ္ ဟိမဝႏၲာသည္
လည္းေကာင္း။ ရွမ္ဗဲလား ဆရာသခင္မ်ားရွိရာေကလာသေတာင္
သည္လည္းေကာင္းလြန္ခဲ့သည့္ (၁၀)
ရက္ခန႔္ကပင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေလၿပီေကာ။
ျမန္မာျပည္ရွိေျမာက္ဘက္ေဒသကြၽႏ္ုပ္
ဇာတိေျမသို႔ ေျခခ်ခါနီးတြင္ လမ္း၏
တစ္ေနရာ၌ သမင္တစ္ေကာင္၏ ပုပ္ပြ
ေနေသာအ႐ိုးစုတစ္ခုကို ေတြ႕ရ၍ သစ္
သား ပုရပိုက္အတိုင္း ႐ြတ္ဆိုစီမံၾကည့္
မိေသးသည္။ထူးျခားခ်က္ကားလ်င္ျမန္လွေပသည္။
ေရစင္ျဖန္းကာ ဂါထာ႐ြတ္လိုက္ သည္ႏွင့္
သမင္ငယ္၏ အရီးစုသည္ တလႈပ္လႈပ္
တ႐ြ႐ြ ျဖစ္လာကာတျဖည္း
ျဖည္းျဖင့္ပဲ့ေႂကြပုပ္ရွိသြားေသာအသား
စိုင္ေတြ၊ ေပ်ာက္ကာ အသားသစ္ေတြ
ျပည့္လာသည္။ထို႔ေနာက္ေျခေထာက္၊
ခ်ိဳး ကိုယ္လုံးတစ္ခုလုံး သူ႔ေနရာ ႏွင့္ သူ
အစီအစဥ္က်န္သြားကာ က်န္းမာ သန္စြမ္းေသာ
တိရစာၦန္တစ္ေကာင္ အသြင္သို႔ကူးေျပာင္းသြားေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ေနရာမွကုန္း႐ုန္းထကာ
ကြၽႏ္ုပ္ကို ျမင္သည္ႏွင့္အထိတ္တလန႔္
ေအာ္ျမည္ကာ ေရာက္ကမ္းပါးေအာက္
သို႔ ေျပးဆင္းသြားေလသည္။
ကြၽႏ္ုပ္ရင္ထဲမွဝမ္းသာပီတိအဟုန္
သည္တားဆီးမရေတာ့။ ကမာၻေလာက
ႀကီးတြင္ကြၽႏ္ုပ္ေလာက္ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ ႏူးသူရွိနိပါေတာ့မည္လား။
ကြၽႏ္ုပ္ေျခလွမ္းကို ခပ္သြက္သြက္
လွမ္းလိုက္သည္။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး
ဖက္႐ြက္ကေလးတစ္႐ြက္ပမာ ေပါ့ပါး
ၿပီး ေလအဟုန္၏ လ်င္ျမန္ျခင္းျဖင့္
ေ႐ြ႕ လ်ားလိုက္မိသည္။အို – ပုလဲေဒဝီ…။
သင္ႏွင့္ ငါတို႔၏ ဘဝခရီးသည္
မၾကာမီထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ရာမ်ားျဖင့္
ဘဝခရီးကို ဆက္ၾကရပမည္။ ေတာင္
ခိုးေဝေဝ ျပဳေျခဆိုင္းေနတဲ့ ႐ြာကေလး
မွာ ေတာင္ယာမီးခိုးၫြန႔္ေတြ ေျခခ်င္း
လိမ္ေနတဲ့႐ြာကေလးမွာမုေယာစပါးခင္း
ေတြကိုတခြၽင္ခြၽင္ျမည္ေအာင္ရိတ္သိမ္၊
ၿပီး ေတးသီခ်င္းေတြ သီဆိုၾကပါစို႔။ ခ်စ္
ေတးဖြဲ႕သီၾကပါစို႔။
ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္း ကြၽႏ္ုပ္
ေန ထိုင္ရာ႐ြာကေလးဆီသို႔ေရာက္ရွိေပၿပီ။
အျပန္ခရီးသည္ ကြၽႏ္ုပ္အတြက္ေရာ၊
ကြၽႏ္ုပ္အပိုင္စားရာ႐ြာအတြက္ပါမဂၤလာ
သတင္းကို သယ္ေဆာင္လာသျဖင့္ ၾကည္ႏူးစရာျဖစ္ခဲ့သည္။
ကြၽႏ္ုပ္ ႐ြာသူ႐ြာသားအားလုံးကို
ကြၽႏ္ုပ္ေအာင္ျမင္စြာ သယ္ေဆာင္လာ
သည္ အတတ္ပညာအေၾကာင္းကို
အေသးစိတ္ ရွင္းျပလိုက္ၿပီး…
“သူပဲ-ကြၽႏ္ုပ္၏ဇနီးပုလဲေဒဝီရွိရာ
သို႔ သြားၿပီးသကာလ အသက္ရွင္
ထေျမာက္ရန္ အစီအစဥ္ျပဳလုပ္ျခင္း၊
မႏၲန္႐ြတ္ဆိုျခင္းကို ျပဳလုပ္ၾကေပအံ့။ တစ္႐ြာလုံ၊ စု႐ုံးၾက ”
နံနက္ခင္း၏ ဖူးပြင့္စအ႐ုဏ္ဦး
ေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ ႐ြာကေလး
သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ လဲေလ်ာင္းလ်က္ ရွိ
သည္။ဝါေ႐ႊေသာအလင္းအစနမ်ားသာ
ပုလဲေဒဝီကို ေခတၱထည့္ထားသည့္
ေက်ာက္ဂူေပၚသို႔ ဖြဖြညင္ညင္ကေလး
တို႔ထိလ်က္ရွိေပသည္။
အသက္မဲ့သူကို ျပန္လည္ရွင္သန္ လာေစသည့္
အစီအစဥ္ကို ျပဳလုပ္မည္ ဟု ေၾကညာေမာင္းခတ္ထားသျဖင့္
အားလုံးသည္ ႐ႊင္ပ်တက္ႂကြေသာအမႈ
အရာျဖင့္လည္းေကာင္း၊ထူးဆန္းအံ့ဩ
စရာေကာင္းလွသည့္ျဖစ္ရပ္ဆန္းၾကယ္
ကို လက္ေတြ႕က်က် ျမင္လိုၾကသျဖင့္
လည္းေကာင္းပုလဲေဒဝီရွိရာေက်ာက္ဂူ
ဆီသို႔ တစ္စတစ္စ စုေဝးေရာက္ရွိလာၾကကုန္သည္။
ကြၽႏ္ုပ္ ရင္သည္လည္း ေလထဲသို႔
ပ်ံထြက္ေတာ့မည္ ငွက္ကေလ၊ပမာ
တက္ႂကြကာ႐ႊင္ျပဳ၊လ်က္ရွိသည္။ ခႏၶာ
ကိုယ္တစ္ခုလုံး ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးမႈမ်ား
ပူးဝင္ခိုကပ္ေနေၾကာင္း ခံစားေနရသည္။
ကြၽႏ္ုပ္ႏွင့္ ယုံၾကည္အားကိုး
ရေအာင္လူယုံေတာ္မ်ားသည္ေက်ာက္
ဂူရွိရာသို႔ခ်ဥ္းကပ္လာၾကေပၿပီ။ ဂူအျပင္
တြင္လည္းေကာင္း၊ ပုလဲေဒဝီ႐ုပ္
အေလာင္းကိုျပင္ဆင္ထားရာေက်ာက္
ခုတင္အနီးအနားတြင္လည္းေကာင္း
လူေတြျပည့္ၾကပ္ေနသည္။ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသည္။
လူအုပ္စုသည္ ကြၽႏ္ုပ္ႏွင့္တကြ
ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါမ်ားကိုျမင္လိုက္
သည္ႏွင့္အ႐ိုအေသေပးၾကျခင္း၊ေနရာ
ဖယ္ေပးၾကျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ၾကၿပီး ဆူ
ညံေနေသာအသံမ်ားသည္ ႐ုတ္ျခည္း
ၿငိမ္သက္သြားၾကသည္။
ကြၽႏ္ုပ္အဖို႔ ပုလဲေဒဝီကို စြန႔္ခြာၿပီး
အသက္ရွင္ရန္ ရွမ္ဗဲလားခရီးကို သြားခဲ့သည္မွာ
ရက္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ့ေပၿပီ
ေလာ ကြၽႏ္ုပ္ သူမကို ေၾကကြဲစြာၾကည့္
လိုက္မိသည္။ တစ္ခဏခ်င္းမွာပင္ ဝမ္း
နည္းစိတ္က ေပ်ာက္ကြယ္သြားကာ
မၾကာမီျပန္လည္ရွင္သန္ႏိုးထလာေတာ့
မည္ဟု ၾကည္ႏူးစိတ္က ဝင္ေရာက္လာျပန္သည္။
ပုလဲေဒဝီ၏ ေခါင္းရင္းရွိ ကညင္
ဆီမီးတိုင္မွ မီးၫြန႔္ဂါဝါသည္ ၿငိမ္သက္
စြာေတာက္ေလာင္လ်က္ရွိသည္။အျပင္
ဘက္တြင္ ႏွင္းမႈန္ေတြတဖြဲဖြဲဝဲပ်ံေနၾက
သည္။ ေအးျမေသာ ေဆာင္း၏အေအး
ဒဏ္ေၾကာင့္ေက်ာက္ဂူထဲတြင္ ေရခဲလွ
မတတ္ေအးျမေနၿပီျဖစ္ရကာ၊ပုလဲေဒဝီ
၏ ႐ုပ္ကလာပ္သည္ အသားအေရ
အနည္းငယ္ ညိဳေရာင္သမ္းလာသည္မွ
အပကတိအိပ္ေမာက်ေနဘိသကဲ့သို႔
သူမ၏ ပတ္ပတ္လည္တြင္ ပန္းမ်ိဳးစုံျဖန႔္
ႀကဲထားလ်က္အေမႊးနံ႔သာတိုင္တို႔ျဖင့္
ထုံသင္းလ်က္…
႐ြာသားအခ်ိဳ႕သည္ မတ္တတ္ရပ္ သူရပ္၊
ဂူ၏ ၾကမ္းျပင္တြင္ ေအ၊ေအ၊လူလူထိုင္သူထိုင္ႏွင့္ မၾကာမီ ႀကဳံရဆုံရ
ေတာ့မည့္ အံ့ဩထူးျခားဖြယ္ ျမင္ကြင္း
ႀကိဳးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကကုန္သည္။
အကဲစတ္ေနၾကကုန္သည္၊
ကြၽႏ္ုပ္သည္အားလုံးကို ဂုဏ္ယူ
ဝင့္ႂကြားစြာမိမိကိုယ္ကိုယုံၾကည္စိတ္ခ်
မႈ အျပည့္ရွိစြာျဖင့္ ေဝ့ဝဲႏႈတ္ဆက္ၿပဳံးျပ
လိုက္ၿပီးပုလဲေဒဝီရွိရာသို႔ျဖည္းညင္းစြာ
ေလွ်ာက္လာသည္။လက္ထဲတြင္ေရစင္
အို။ သစ္သားပုရပိုက္တြင္ ကိုင္တြယ္
ကာအားမာန္အျပည့္ျဖင့္ ဝင္ေရာက္
လာျခင္းျဖစ္သည္။ ကြၽႏ္ုပ္၏ဟန္အမူ
အရာမွာမၾကာမီကျဖစ္ပြားသြားခဲ့သည့္
စစ္ပြဲႀကီးတစ္ပြဲကို လ်င္ျမန္စြာ ပြဲသိမ္း
အႏိုင္ရလိုက္ေသာစစ္သူႀကီး၏ဟန္ပန္
ျဖင့္ တူညီေကာင္း တူညီေနေပလိမ့္မည္။
ပထမဦးဆုံးအျဖစ္ ကြၽႏ္ုပ္သည္ ပုလဲေဒဝီ၏
ညိဳေရာင္သမ္းစျပဳေနေသာ မ်က္ႏွာကိုတစ္ခ်က္ေငးစိုက္ကာ
ငါျပန္လာၿပီ- ပုလဲေဒဝီ၊ ရွင္မကို
အသက္သြင္းဖို႔ ျပန္လည္ရွင္သန္ႏိုးထ
လာဖို႔အစီအရင္ေတြ ဟိုး- ေဝးလံေခါင္
သိတဲ့ေနရာကယူေဆာင္လာၿပီ။မၾကာမီ
ရွင္မႏိုးထလာေပေတာ့မည္။ ငါႏွင့္ ဘဝ
တစ္ေလွ်ာက္ ဆက္လက္ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ လက္တြဲႏိုင္ဖို႔….။
ကြၽႏ္ုပ္ ရင္ထဲမွ ေရ႐ြတ္ကာ လက္
ထဲမွ ေရစင္ခြက္ျဖင့္႐ုပ္အေလာင္းေပၚသို႔
ျဖည္းညင္းစြာေလာင္းခ်လိုက္ေပသည္။
ဂူထဲတြင္တိုးတိုးစကားေျပာသံမ်ားသည္
႐ုတ္တရက္ တိတ္ဆိတ္သြားပုံမွာ ႏွင္း
ပြင့္ႏွင္းစက္မ်ား၏ ေျခသံကိုပင္ ၾကားရ
ေလာက္ေပသည္။
အာ႐ုံကိုစုစည္းလိုက္ၿပီ။ တည္ၿငိမ္
စြာျဖင့္ပင္သစ္သားပုရပိုက္ကိုလက္ႏွစ္
ဖက္ျဖင့္ကိုင္ရင္းဂါထာကိုစတင္႐ြတ္ပြားေလေတာ့သည္၊
ကြၽႏ္ုပ္၏အသံသည္ေက်ာက္ဂူထဲ တြင္
ဟိန္းဟိန္းညံကာ ထြက္ေပၚလာ သည္။
စကၠန႔္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ မိနစ္ေပါင္း မ်ားစြာ၊ သို႔ေသာ္- သို႔ေသာ္…
ပုလဲေဒဝီ၏ ႐ုပ္အေလာင္းသည္ မည္သည့္ထူးျခားမႈမွ
ျပသမလာေပ။ တကယ္ဆိုဤမွ်မိနစ္ေပါင္းမ်ားစြာ႐ြတ္
ပြားလိုက္႐ုံျဖင့္ လႈပ္ရွားမႈ၊ ထူးျခားမႈ
တစ္ခုခု ျဖစ္လာရမည္။ ယခုေတာ့ ပုလဲ
ေဒဝီသည္ ေက်ာက္ခုတင္ေပၚတြင္ ၿငိမ္
သက္လ်က္၊ ပကတိ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ သက္လ်က္၊
ကြၽႏ္ုပ္၏ စိတ္ထဲက သံသယႏွင့္ အတူ ေလးလံမႈတစ္ခုသည္ စတင္၍
တေငြ႕ေငြ႕ေလာင္ကြၽမ္းစျပဳေလၿပီေကာ။
ဘာေၾကာင့္ ပုလဲေဒဝီ၏ ႐ုပ္အေလာင္း
သည္ ထူးျခားမႈမျပဳတာလဲ။ ဂါထာ႐ြတ္
ဆိုမႈမွားယြင္းေနၿပီလား။ ဒါလည္းမျဖစ္
ႏိုင္းလမ္းခရီးမွာပင္ သမင္တစ္ေကာင္၏
အ႐ိုးစုကို ကြၽႏ္ုပ္ အသက္သြင္းခဲ့ၿပီ
မဟုတ္လား၊ ဂါထာ႐ြတ္ဆိုမႈ စီရင္ပုံ
မွားယြင္းမႈေၾကာင့္ မျဖစ္ႏိုင္၊လုံးဝမျဖစ္
ႏိုင္ပါ။ ဒါဆို …။
ေအးျမေသာ ေက်ာက္ဂူထဲ ေရခဲ မတတ္
ေအးစိမ့္ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ထဲ မွာပင္ ကြၽႏ္ုပ္
တစ္ကိုယ္လုံးေျခဖ်ား လက္ဖ်ားေတြ တုန္ယင္လာကာ
ေခြၽး ေခြးေတြ ျပန္ စျပဳလာသည္၊ ကြၽႏ္ုပ္
သံသယစိတ္ျဖင့္အသက္ရႉသံျပင္းထန္
လာသည္ကိုေတာ့ ခံစားစိတ္ျဖင့္ သိေန
သည္။ကြၽႏ္ုပ္၏အာ႐ုံက မျမင္ရျခင္းကို
ျမင္ေနသည္။ ျမင္ေနရျခင္းကို မျမင္ရ၊
ကြၽႏ္ုပ္ဂါထာကိုဆက္၍႐ြတ္သည္။
နာရီေပါင္းမ်ားစြာဆက္၍ဆက္၍ကြၽႏ္ုပ္
ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးေဇာေခြၽးေတြလက္
လက္ထလ်က္.ပုလဲေဒဝီသည္ မည္သို႔မွ်ထူးျခား
မလာ၊ လႈပ္ရွားမႈမဲ့စြာ၊ မ်က္ေတာင္
ကေလးမွ်ပင္ မခတ္၊ လိပ္ျပာေတာင္ပံ
ခတ္မွ် ေလညင္းကေလးမွ်ပင္မလႈပ္။
ဂါထာ႐ြတ္ပြားေနရာမွ ကြၽႏ္ုပ္ ရပ္လိုက္
သည္။ လြဲမွားမႈ တစ္ခုခု…။
ကမာၻႀကီး ေသၿပီ ..။ ရင္ထဲမွာ မိုးထစ္
ခ်ဳန္းသံေတြ ဆက္တိုက္၊ ေျမၿပိဳ
သံ..၊ငလ်င္ေတာ္လဲသံ…။ ကြၽႏ္ုပ္အံတစ္ခ်က္
ႀကိတ္ကာ သစ္ သားပုရပိုက္ကို ေယာင္ယမ္းကာ လႊတ္
ခ်လိုက္မိသည္။မ်က္ဝန္းထဲမွာမ်က္ရည္
ေတြစိမ့္အိုင္ထြန္းကာ စီးက်လာသည္။
ရင္ထဲမွာ ေနဆယ္စင္းက ထိုး၍ေဟာင္သည္။
ေက်ာက္ဂူအမိုးသည္ ေလထုမဲ့စြာ
႐ုတ္တရက္ၿပိဳဆင္းက်လာကာအေမွာင္
ထုႀကီးက ကြၽႏ္ုပ္တစ္ကိုယ္လုံးေပၚသို႔
ညႇိစို႔စို႔အေလာင္းေကာင္ႀကီးကဲ့သို႔ၿပိဳက်လာသည္။
ကြၽႏ္ုပ္ရင္ထဲမွာသံသယေပါင္းမ်ား စြာျဖင့္
ေကလာသေတာင္ထြတ္ရွိရာသို႔
ဒုတိယမၸိ ထြက္ခြာလာခဲ့ရေပၿပီ။ ေက်း
႐ြာတြင္ ႏွစ္ရက္ပဲ နားလိုက္ရသည္။႐ြာ
တြင္ရွိစဥ္ရွက္႐ြံ႕ျခင္း၊ တစ္ဘဝစာဆုံးရႈံး
ရျခင္းတို႔ႏွင့္အတူ ဘာဆိုဘာမွ နား
မလည္ႏိုင္ေတာ့။ အားလုံးကို ကြၽႏ္ုပ္
တတ္ႏိုင္သ၍ရွင္းလင္းေျပာျပခဲ့၍စာနာ
နားလည္ခဲ့ၾကသည္။ သနားခဲ့ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ကြၽႏ္ုပ္အဖို႔ ပုလဲေဒဝီ
အသက္ျပန္လည္ မရွင္သန္လာျခင္း
အေပၚသံသယစိတ္က ႀကီးထြားၿမဲပင္။
ရင္ထဲမွာနာက်င္ေၾကကြဲမႈျဖင့္ရွမ္ပဲလား
ခရီးကိုဒုတိယအႀကိမ္စတင္ခဲ့ရေလၿပီ။
ဒုတိယအႀကိမ္ခရီးသည္ ကြၽႏ္ုပ္အဖို႔
စမ္းတပါးပါးမျဖစ္ေတာ့။ သည္လိုႏွင့္ခရီးၾကမ္းကိုျဖတ္သန္၊
ခဲ့ရသည္မွာ ဆယ္ရက္ေျမာက္ေလၿပီ။
ေကလာသေတာင္အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္မိ ေလၿပီေကာ။
ကြၽႏ္ုပ္မည္မွ်ၾကာၾကာ အိပ္ေပ်ာ္ သြားသည္။
မခန႔္မွန္းႏိုင္ေတာ့။ စိတ္၏ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ျခင္း၊
ရာသီဥတုၾကမ္း တမ္းျခင္း၊ အစာရစာရွာေဖြရခက္ခဲ
ပင္ပန္းျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ေက်ာက္ဂူတစ္
လုံးထဲတြင္အိပ္ေပ်ာ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
အျပင္ဘက္တြင္ ႏွင္းပြင့္ျဖဴျဖဴေတြ
ကေဝ့ေဝ့ဝဲထဲလြင့္ေနခဲ့သည္။ ဝါဂြမ္းစိုင္
မ်ားႏွယ္ ႏွင္းပြင့္မ်ားသည္ ေလအေသြ၊
တြင္ ဖြာရရာ ကစဥ့္ကလ်ားလြင့္ႀကဲေန
သည္မွာနာက်င္ဖြယ္အတိတ္တစ္ခုကို
ေဖာ္ျပေနသလိုပင္၊ႏွင္းေတြကအဆုပ္
လိုက္၊အဆုပ္လိုက္လြင့္ပါးေနၾကဆဲ။
ကြၽႏ္ုပ္ ရင္ထဲတြင္ ဆာေလာင္မြတ္
သိပ္ျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ရာသီဥတု
၏ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္မႈသည္လည္း ေကာင္း
သာမညတစ္ခုမွ်သာ၊ ကြၽႏ္ုပ္ ေတြ႕ဆုံလိုသည္မွာ
ေကလာသမွ ဆရာ သခင္တစ္ပါးပါး သို႔မဟုတ္
ကြၽႏ္ုပ္ကိစၥ ကို ေျဖရွင္းကူညီေဆာင္႐ြက္ေပးႏိုင္
မည့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဦးပဲ ျဖစ္သည္။ ပထမတစ္ေခါက္
ေရာက္ခဲ့ရသည့္ ခရီးလမ္း ကို ကြၽႏ္ုပ္ အလုံးစုံ
မွတ္မိေနျခင္းက ကံေကာင္းသည္။ယခုအခ်ိန္တြင္ကြၽႏ္ုပ္
ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ခရီးလမ္းေၾကာင္းသည္
တိဗက္နယ္ေျမထဲသို႔ အေတာ္ မ်ားမ်ား ကြၽံဝင္ေနၿပီျဖစ္သည္။
ကြၽႏ္ုပ္သည္ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ မကြဲ မကြာ
ယူေဆာင္လာသည့္ သစ္သား ပုရပိုက္ကို
ထုတ္ယူၾကည့္လိုက္မိသည္။
ရင္ထဲမွာတုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားျခင္း၊ နာ
က်င္ျခင္း၊ယူႀကဳံးမရ ျဖစ္ျခင္း၊ ေၾကကြဲ
ဝမ္းနည္းရျခင္းတို႔သည္ ရင္ထဲတြင္ လူး
လာတုံ႔တ္ေနေပသည္။
ပုရပိုက္ကို အဆိပ္ရွိေသာ သတၱဝါ
တစ္ေကာင္သဖြယ္ ထင္မွတ္လိုက္ၿပီး
ေယာင္ယမ္းကာလႊတ္ခ်လိုက္မိသည္။
ရင္ထဲကအဆုံးအရႈံးတစ္ခုကို ဘာႏွင့္
အစားထိုးရမည္နည္း။ကြၽႏ္ုပ္ေဆြေဝစြာ
ေငးၾကည့္ေနဆဲမွာပင္ဂူဝဆီမွနံနက္ခင္း
ေရာင္ျခည္ႏုႏုႏွင့္ အျဖဴအရိပ္တစ္ခုကို
ေတြ႕လိုက္မိသည္။ အဝါေရာင္အရိပ္တစ္ခု.
ကြၽႏ္ုပ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဦးျပည္းေခါင္းတုံးႏွင့္
အဝါေရာင္ဝတ္စုံ ကို ဆင္ျမန္းထားသည့္ တိဗက္ရဟန္း
ေတာ္တစ္ပါ။ ကြၽႏ္ုပ္ လ်င္ျမန္စြာျဖင့္
ဂူဝဆီသို႔ေလွ်ာက္သြားကာရဟန္းေတာ္ ကိုဦးခ်လိုက္မိသည္။
ရဟန္းေတာ္ကာ၊ သက္ေတာ္ႀကီး ရင့္လွၿပီထင္မွတ္ရ၏။
သက္ေတာ္(၇၀) ေက်ာ္ခန႔္ ခန႔္မွန္းမိသည္၊ ကြၽႏ္ုပ္ကို ငုံ႔၍
ၾကည့္ေနေသာရဟန္းေတာ္၏မ်က္ဝန္း
မ်ားတြင္ အံ့ဩရိပ္ စိုးစဥ္မွ် ျဖတ္သန္း
သြားသည္ဟု ခံစားလိုက္မိသည္၊“ဒကာေတာ္-စိတ္ေသာကေတြ
မ်ားလွခ်ည့္။ အဘယ္အရပ္က ေရာက္လာပါသလဲ”
ဘုရားေရ- ကြၽႏ္ုပ္ ရင္ထဲမွာျဖန္းခနဲၿပိဳကြဲသြားမိသည္။
ရဟန္းေတာ္သည္ ကြၽႏ္ုပ္၏ရင္တြင္းပူေလာင္
ေသာကေတြ ကိုသိရွိေနပါၿပီေကာ ကြၽႏ္ုပ္အံ့ၾသတုန္လႈပ္သြားမိသည္။
“တပည့္ ေတာ္ – ျမန္ မာျပည္
ေျမာက္အရပ္က ဤေဒသသို႔ စြန႔္စား၍
ဒုတိယအႀကိမ္ ေရာက္ရွိလာျခင္း ျဖစ္ပါ
သည္အရွင္ဘုရား။ ေသာကေတြ ရင္မွာ
ပိုက္ၿပီးထြက္လာတာပါဘုရား”
ကြၽႏ္ုပ္ျဖစ္စဥ္မ်ားကိုအက်ဥ္းခ်ဳံး၍
ေလွ်ာက္ထားလိုက္မိသည္။ “ကိုယ္ေတာ္
ဒီေက်ာက္ဂူေရွ႕မွ ေကလာသေတာင္ေတာ္သို႔
ႂကြေရာက္ စဥ္လူတစ္ေယာက္၏ ေသာကအေငြ႕ အသက္
ရသျဖင့္ဤဂူထဲသို႔ဝင္လာျခင္းျဖစ္သည္”
အို – ထူးဆန္းလွေခ်တကား။ ကြၽႏ္ုပ္
ရဟန္းေတာ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ဦးခိုက္မိသည္၊
ထို႔ေနာက္ ကြၽႏ္ုပ္ သိလို ေသာေမးခြန္းမ်ားကို ရဟန္းေတာ္ကို
ေလွ်ာက္ထားခြင့္ ရွိ မရွိ စဥ္းစားၿပီး သစ္
သားပုရပိုက္ကို ေကာက္ယူကာ ဆက္ ကပ္လိုက္မိေပသည္။
ရဟန္းေတာ္သည္ ပုရပိုက္ကို
လွမ္းယူကာ ဇတ္ယူၾကည့္ရႈေတာ္မူၿပီး
ဦးေခါင္းကို ညင္သာစြာညိတ္လိုက္ေပသည္။
“ေသဆုံးေနေသာ သက္ရွိသတၱဝါ
၏အသက္ကို ျပန္လည္ရွင္သန္ရန္ စီမံ
ထားေသာ ဂါထာမွန္ေပသည္၊ ဤ
ပုရပိုက္သည္ တစ္စုံတစ္ရာမွားယြင္းမႈမရွိပါ”
ကြၽႏ္ုပ္ ဝတ္ျပဳေနရာမွ ေမာ့၍ ဖူး ေျမာ္လိုက္ပါသည္။
“ဤသို႔ဆိုလွ်င္ တပည့္ေတာ္၏ ဇနီးသည္
ဂါထာပါအေၾကာင္းအရာစီမံ ပုံ မွန္ကန္ပါလ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္
အသက္ျပန္မရွင္သန္လာရပါသနည္းအရွင္ဘုရား”
ရဟန္းေတာ္သည္ ညင္သာစြာ ေခါင္းညိတ္ေတာ္မူၿပီး…
“အို – ဒကာေတာ္ – ေလာက၌
လူသားျဖစ္ေစ၊ အျခားေသာ သက္ရွိ
သတၱဝါျဖစ္ေစ၊ အသက္တိုျခင္း၊ ရွည္
ျခင္း။အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနႏိုင္ျခင္းမွာ
လြန္ေလၿပီးေသာ အတိတ္ဘဝ၏
ကုသိုလ္ကံ၊ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ပင္
ျဖစ္သည္။အတိတ္ဘဝ၏ ကုသိုလ္ကံ
ေကာင္းျခင္။ ဆိုးျခင္းအေပၚမူတည္
ကြဲလြဲတတ္ေပသည္ ဒကာေတာ္၊ ဤသို႔ျဖင့္
အျငင္းပြားဖြယ္မရွိသင့္၊ အေၾကာင္းမွာ
အတိတ္ဘဝက ကုသိုလ္ကံေကာင္းသူမွာေနာင္ျဖစ္ေလ
ရာ ဘဝတစ္ခု၌ ခ်မ္းသာသုခ ခံစား
ရမည္ ၊ အတိတ္ဘဝ ကုသိုလ္ကံ
မေကာင္းသူမွာေနာင္ဘဝ၌ဒုကၡဆင္းရဲ
မလြဲဧကန္တူေသာအက်ိဳးခံစားရမည္
သာတည္း၊ အတိတ္ကံေကာင္းသူမ်ား
အသက္ရွည္ၾကၿပီ၊ ကံနည္၊သူမ်ား
အသက္တိုၾကေပသည္”
ကြၽႏ္ုပ္၏ရင္ထဲတြင္ရွင္းလင္းေသာ
အ႐ုဏ္ဦးအလင္းကို ျပင္ရသကဲ့သို႔
ဉာဏ္အလင္းတစ္စက္ကို စတင္ျမင္ လိုက္ရေလၿပီ။
“တင္ပါ့ဘုရား- တပည့္ ေတာ္
ဗုဒၶဘုရားရွင္၏တရားေတာ္ကိုယုံၾကည္
သက္ဝင္ပါသည္ ဘုရာ။” “အို-ဒကာေတာ္၊
ဤသို႔သာလွ်င္ တည္း။ေသသူကို ရွင္ေအာင္ျပဳလုပ္ႏိုင္
စြမ္းရွိသည့္ မႏၲန္သည္မည္မွ်ပင္အစြမ္း ထက္ပါေစ။
ေသဆုံးသူမွာအတိတ္ဘဝ
က ပါလာေသာကုသိုလ္ကံတရား ကံ
ကုန္ခမ္းေနပါလွ်င္ျပန္လည္ရွင္သန္ရန္
မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ- ဒကာေတာ္”
ကြၽႏ္ုပ္ ရင္ထဲမွာရွိသည့္ သံသယတစ္သည္
ယခုေတာ့ ရွင္းလင္းေျပ ေပ်ာက္ရေပေတာ့မည္တကား။
အို ပုလဲေဒဝီ၊ သင္၏ အတိတ္ကံအတိုင္း
တရားေတာ္ျမတ္အတိုင္း မလြဲမေသြ
ျဖစ္ရေတာ့မည္တကား။ သင့္ျမတ္လွေပ
“ဒကာေတာ္-တရားေတာ္အတိုင္း
ရွိပါေစ။ သင္၏ခ်စ္ဇနီးသည္ ဂါထာမႏၲန္
မည္မွ် ႐ြတ္ဖတ္သရဇၩာယ္ပါေသာ္လည္း
ျပန္လည္ရွင္သန္မလာျခင္းသည္ဆက္
လက္အသက္ရွင္သန္ရန္ ကံကုန္ ေန၍ျဖစ္ေပသည္။
ဒီဘဝမွာသက္တမ္း သည္မွ်သာေနရမည့္ကံျဖစ္သည္”
ကြၽႏ္ုပ္ ရင္ထဲ၌ လႈိက္ခနဲ ေႏြးေထြး သြားမိသည္။
ေပါ့ပါးသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
“အို … ဒကာေတာ္၊ သံသရာသည္ ရွည္လ်ားလွသည္။
သင္ႏွင့္ သင့္ဇနီ၊ သည္ ေနာင္ဘဝေပါင္း
ေျမာက္ျမားစြာေတြ႕ဆုံဖို႔အေၾကာင္းကံမ်ားစြာ
ရွိေသး သည္။ ဘဝတစ္ေကြ႕ေကြ႕တြင္ ထပ္မံ
ေတြ႕ဆုံရဂပဦးမည္၊ သင္ မေတြ႕လိုၿပီ ဆိုပါအံ့။
ထပ္မံေတြ႕ရေပဦးမည္”
ကြၽႏ္ုပ္ ၿငိမ္သက္နားေထာင္ေနမိ သည္။
ရင္ထဲမွာ ေၾကကြဲျခင္းတစ္ဝက္၊
ၾကည္ႏူးျခင္းတစ္ဝက္၊
“အရွင္ျမတ္ဘုရား- ဤဂါထာသစ္
သားပုရပိုက္ကို ပိုင္ရွင္ထံ ေပးပို႔လိုပါ
ေသးသည္။ ၿပီးလွ်င္ ရွမ္ဗဲလား အရွင္
သခင္မ်ားကို ဖူးေျမာ္လိုပါေသးသည္။
ရွမ္ဗဲလားသို႔ သြားလိုပါသည္။လမ္းၫႊန္ေတာ္မူပါ”
ရဟန္းေတာ္သည္ ကြၽႏ္ုပ္အား
တည္ၿငိမ္စြာ စိုက္ၾကည့္လိုက္ေပသည္။
“ဒကာေတာ္- ေကလာသေတာင္
ႏွင့္ ရွမ္ဗဲလားတစ္ဝိုက္တြင္ ဒကာေတာ္
လက္ဝယ္ရွိ သစ္သားပုရပိုက္ ဂါထာ
ေတာ္ထက္ပင္ ဆန္းၾကယ္ေသာ ဂါထာ
ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ အတတ္ပညာ
ေပါင္၊ ေျမာက္ျမားစြာရွိသည္။ သို႔ေသာ္
ဤအတတ္ပညာမ်ားသည္ သံသရာ
ရွည္လွသည္။အဆင္မသင့္လွ်င္အပါယ္
ငရဲသို႔ပင္ ေရာက္ႏိုင္ေသးသည္။ ဖ်က္
ဆီးပစ္လိုက္ပါ။ သည္အတြက္စိတ္ထဲမွာ
စႏိုးစေနာင့္ မျဖစ္ပါႏွင့္၊ ၿပီးေတာ့ ရွမ္
ဗဲလားဆို ေသာ အရာသည္လည္း
ေဝးေဝးႀကီးမွာ မရွိပါ၊ ရွမ္ဗဲလားသည္
ဒကာေတာ္၏အသည္း ႏွလုံးထဲတြင္
ရွိပါသည္။ ၾကင္နာျခင္း။ သစၥာတရား..။
ခ်စ္ျခင္း၊ စာနာမႈ စသည္တို႔သည္သင္ပင္
ရွာေဖြေနေသာ ရွမ္ဗဲလားပင္ မဟုတ္ပါေလာ”
ကြၽႏ္ုပ္ ၾကည္ႏူ၊စြာ စိတ္လႈပ္ရွား သြားမိၿပီ။
ဘဝ၏ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ အစစ္အမွန္
“သင့္ျမတ္လွပါသည္ -အရွင္ဘုရား”
ေက်ာက္ဂူထဲရွိ မီးလင္းဖိုမွ မီးစြယ္
မီးလွ်ံမ်ားကမ်ိဳးမ်ိဳးဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္ကာမီးခိုး
မီးေငြ႕မ်ားသည္ ေက်ာက္ဂူနံရံထက္
ေကာင္းကင္ဆီသို႔ တေစၦကေခ်သည္
ေတြလို တြန႔္လိပ္႐ုန္းႂကြကာ ထိုးတက္
ေနၾကသည္။ သစ္သားပုရပိုက္သည္
မီးလွ်ံ အစြယ္ စူးစူးထက္ထက္မ်ားၾကား
တြင္နစ္ျမဳပ္ကာတျဖည္းျဖည္းေလာင္
ကြၽမ္းစျပဳေနေလသည္။ ကြၽႏ္ုပ္သည္
ပုရပိုက္၏ ေနာက္ဆုံ၊ဈာပနခရီးကို
စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ မမွိတ္မသုန္ စိုက္
ၾကည့္ရင္းခပ္ျမန္ျမန္ျပာက်အဆုံးသတ္
သြားေစရန္ ဂူနံရံတြင္ေထာင္ထားေသာ
မီးဆြ ဝါးလုံးပိုင္းအတိုကို လ်င္ျမန္စြာ
ဆြဲယူလိုက္ပါသည္။