Unicode Version
” လူဖြစ်သွားတဲ့ တစ္ဆေ ” (အခန်း ၂) (စ/ဆုံး)
——————————————–
လိုင်းကြီးဖဲ့၏။ အငိုက်မှာ ဝင်ထည့်ခြင်းပင်။ “ငါ စုန်းမ မဟုတ်ဘူး။ နင်သာစုန်းမ…ငါ့ ကိုယှဉ်လိုက်တိုင်း နင်ပဲ ရှုံးနေတာလေ။ ငါ့ နောက် ခံ စီးပွားရေး ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ နင့် အကြောင်းမပါဘူး။နှင့်ဘာသာ သိန်းထောင် ကျော်မကလို့ သောင်း ကျော်တန်နေပစေ။ တစ်နေ့ နင်သေရင် ကုတို့ခတောင် ပါသွား ရင် ကံကောင်း…ဗုံလုံတစ်လှည့် ငါးပျံတစ် လှည့်ဆိုတဲ့စကား၊ နင် ကြားဖူးရဲ့လား”
“အရူးမ…ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ၊ ငါ့လို မဝတ်နိုင်ဘဲနဲ့..ကောင်း…
လည်း
ဆင်းရဲသားနံ့ ထွက်နေတဲ့ မလှဘုရင်မ “ကွင်း ငန်း”ကြီးနားကပ်နေတာ နှင့်အဖို့ အနံ့ ကူးတာ၊ ဆင်းရဲနံ့ပေါက် တာတွေပဲ အဖတ်တင်လိမ့်မယ်။ နင်သာ ငါ့အစ်ကိုဆို ရင် ပြဇာတ်လည်း မကခိုင်းဘူး။ အနား လည်း မကပ်ခိုင်းဘူး။ ဝေးဝေးရှောင်ခိုင်းမှာ
အမှန်ပဲ”
ရှင်းသန့်လှိုင်က မခံချင်လောက်အောင်ကို ထိုးဆွတိုက်ခိုက်၏ ။ ယွန်း ပြန်ပြောမည် ပြင် သောအခါ ကောင်းမြတ်သူက…
“တော်ကြပါတော့ဟာ…ကြားထဲက ငါပဲ ဘာဟုတ်တာလေးနဲ့
တောင်းပန်ပါတယ်။
လည်း ရန်ဖြစ်ချင်ကြတယ်။ ခွေးနဲ့ကြောင်
တည့်ကြဘူး။ ရန်ဖြစ်တာ တိရ စ္ဆာန်စိတ် ပေါက်တာတဲ့။ ငါ့မိဘတွေက မှာထားတယ်။ ရန်မဖြစ်ကြပါနဲ့ လူပီသစမ်းပါ”
ကျောင်းတက်ဘဲ(လ်) မြည်သံ ပေါ်ထွက်
လာ၍ ရန်ပွဲရပ်သွား၏ ။ နို့မို့ ဆက်ဖြစ်လျှင်
ကျိန်း သေဖိုက်တင်။
“မင်းသမီး မုဒ်သွင်းတာ အဆင်မပြေဘူး လား၊ အိုင်တင်တွေလည်း မုဒ်မဝင်ဘူး။ ဒိုင်
လော့ခ်တွေလည်းခဏခဏမှားနေ
တယ်။ စပြီးလေ့ကျင့်တဲ့နေ့ဆိုရင် ခွင့်လွှတ်သေးတယ်”
“ကျွန်မ စိတ်တွေ စုစည်းလို့မရဘူး ဆရာ” “ဟူး….မင်းသမီးရယ်”
ကောင်းမြတ်သူက ကြားဝင်၍ ..
“ဆရာ … ယွန်းကိုလား”
ခဏပေးနားလိုက်ပါ
“ဟုတ်ပြီ…ဆယ့်ငါးမိနစ်နား…တို့ကျောင်း
ပိုင် ဒီစတူဒီယိုထဲမှာ နားမလား၊ ဒါမှမဟုတ် ကော်ရစ်ဒါ အတိုင်းလျှောက်သွားရင် (၁၀)
စာသင်ခန်းထဲမှာ
ခန်းမြောက်ဝေးတဲ့ အေးအေးဆေး ဆေးပြန်နားမလား။ အခုမှ ငါးနာရီနဲ့ ဆယ်မိနစ်ပဲ ရှိသေးတယ်။ ဒီမှာ ပြ
ဇာတ်တိုက်ပြီးရင် ဒီက ကျောင်းသူကျောင်းသားတွေ အဲဒီ စာသင်ခန်းကို လွယ်အိတ်လာယူကြမှာ”
“ကျွန်မ
ဆရာသီဟက ကြားဝင်ပြီး… “တော်ကြစမ်း ရှင်းရှင်း..မင်းနဲ့ ဘာဆိုင် လို့ ဝင်ပြောရတာ လဲ”
“သူ့ ကြောင့် ကျန်တဲ့လူတွေ စောင့်နေရမှာ
“စောင့်မနေရဘူး။ တခြားအခန်းတွေ ဆက်တိုက်မယ်။ မင်းသားရဲ့ အဖေနဲ့အမေ တွေ့ဆုံ ခန်း လေ့ကျင့်မယ်။ သက်ဆိုင်ရာ သရုပ်ဆောင်တွေ လာကြ။ ငါခိုင်းတာ မလုပ် လို့ကတော့ မင်းတို့ ရဲ့ ဝါသနာပါရာ သင်ယူ နိုင်မှု ရမှတ်မှာ ဇီးရိုးနဲ့ကြက်ခြေခတ်တွေ ပေးပစ်လိုက်မယ်”
ဆရာဖြစ်သူ၏ ရာဇသံပြင်းတော့ ဘယ်သူ မှ ခုခံငြင်းမယ့်လူ မရှိ။
သူ…ဘယ်သူလဲ
ငွေကြေး ပြည့်စုံသူတွေ အများစုတက် ရောက်ရာ ပုဂ္ဂလိက သီးသန့်ကျောင်း။
ကျောင်းအုပ် ဆရာမကြီးက ဆရာမကြီးက ပိုင်ရှင်။
အကောင်းဆုံးဆရာတွေ ငှား၏ ။ အကောင်း
ဆုံး ကျောင်းသုံးပရိဘောဂ၊ သင်ကြားရေး
ထောက်ကူပစ္စည်းတွေ။ နေရာ ကျယ်ဝန်း
သန့်ရှင်းမှု၊ (၂၄) နာရီဘက်ပေါင်းစုံ
ဝန်ဆောင်မှုတွေနှင့်။ အောင်လက်မှတ်ကိုရလျှင်
ဒီကျောင်းက
ပြည်ပနိုင်ငံတကာ ကောလိပ်တွေမှာ ဆက်တက်ခွင့်ရှိ၏။
ကျောင်းပြန်လွှတ်ချိန်က ညနေ (၃) နာရီ
ခွဲ။ ယွန်းတို့တွေက အပိုချိန် ဆက်သင်နေရ ခြင်း ပင်။ ကျောင်းမှာ ကျောင်းစောင့်တွေမှ တစ်ပါး အခြားကျောင်းသူ၊ ကျောင်းသားတွေ မရှိကြတော့။ ကျောင်းပြန်လွှတ်ထား၍ ပြန် ကုန်ကြလေပြီ။
ကော်ရစ်ဒါမှာ ယွန်းတစ်ယောက်ထဲ။ စီး ထားရသော ဒေါက်တာမာတင်ဖိနပ်ရဲ့ ခွာသံ ကို သာကြားနေရ၏။
“ခွပ်…ခွပ်…ခွပ်…ခွပ်”
“ရှပ်…ရပ်…..ရပ်….ဖလပ်”
နောက်က ကပ်လိုက်လာသောခြေသံကို ကြားလိုက်ရ၏ ။ လူသူလေးပါး ကင်းရှင်း နေ၏ ။ ကျောင်းသားတွေက အောက်ဘက်
အဆောင်တွေဆီ ရောက်နေပုံရသည် ၊
စာသင်ခန်းရှေ့ရပ်ပြီးလက်ကိုင်ဖွင့်မည်ပြင်တော့ နောက်ကနေ လူဖြတ်သွားသလို
လေဝှေ့ တာရော။ မှန်တံခါးမှ ရိပ်ခနဲ မြင် လိုက်တာရောကြောင့် ဆတ်ခနဲ လှည့်ကြည့်
မိ၏။ ဘယ်သူမှ မရှိ။
“ကိုယ့်စိတ်က ကိုယ့်ကို ပြန်ခြောက်လှန့် နေတာ” ဟူသောအတွေးဖြင့် ယွန်းဘာသာ အားတင်းကာ သတ္တိစိတ်မွေးလိုက်၏။
“ငါ ညတိုင်း ဘုရားရှိခိုး အိပ်နေတာပဲ လေ။ ဘာလို့ ကြောက်ရမှာလဲ။ ကံမြင့်နေတဲ့ သူကို ဘယ်မကောင်းဆိုးဝါးမှ ခြောက်လှန့်ရဲ မှာ မဟုတ်ဘူး”
အခန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပြီး ယွန်း အခန်းထဲ ဝင်နေလိုက်၏ ။ အခန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ထား လိုက် ၏ ။ ယွန်းရဲ့ထိုင်ခုံမှာ ယွန်း ဝင်ထိုင်ပြီး ဘုရားစာဆိုမည် ပြင်လိုက်စဉ်…
“ဝုန်း….ဒိုင်း…”
နောက်ဆုံးတန်းက ထိုင်ခုံ ပြိုလဲကျသွား၏ ဘယ်သူမှလည်းမရှိ။ ယွန်း ကြက်သီးမွေး
ညှင်း တွေ ထောင်တက်သွား၏ ။ အန္တရာယ်
ရနံ့ကိုရသော သားကောင်နှယ် ပြာယာခတ်လာ၏။
“ဒုန်း…”
ဖွင့်ထားသော အခန်းတံခါးကြီး ဆောင့်
ပိတ်သွား၏။ အကောင်အထည် မမြင်ရပါဘဲ
နှင့် လူတစ်ဦးဦးက လိုက်လံ နှောင့်ယှက်
ခြောက်လှန့်နေသလိုပင်။
ဝှိုက်ဘုတ်ပေါ်မှာ … ဆော့ပင်(န်) မပါဘဲ
စာတမ်းတွေ ပေါ်လာ၏ ။
“နင်ဟာ ငါ…ငါဟာ နင်၊”
တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ချင်လို့ မရဘူး။
နှင့်နောက်မှာ ငါ အမြဲရှိတယ်။
နင် ငါ့လက်က မလွတ်တော့ဘူးယွန်းရဲ့ကျောရိုးထဲထိ
ကြောက်စိတ်တွေ
ထိုးဖောက်သွား၏ ။ ခေါင်းမွေးတွေ ထောင်
တက်မတတ်။ ကြက်သီးတွေ တဖျန်းဖျန်းထ လိုက်၊ ခေါင်းနပန်းကြီးသွား လိုက်၊
မြင်ရသောအရာက သက်သေ ပြနေပြီလေ။
သူရှိသောကြောင်း
“ဝုန်း………ဒုန်း….ဒုန်း..ဘုံး”
ယွန်းရဲ့ဘေးကက်
ထိုင်ခုံတွေကို
ဆက်တိုက် လဲဖြိုပစ်လိုက်၏ ။ ယွန်း လန့် တုန်ပြီး စူးစူးဝါး ဝါး၊ ကြောက်လန့်အော်ဟစ်
ထွက်ပြေး၏။ အခန်းတံခါးက စေ့ထားတာမို့
||
တွန်းဖွင့်လိုက်သည်နှင့် ပွင့်သွား၏ ။ တော်ပါ သေးရဲ့။ ပြေးလမ်းပိတ်မထားလို့၊ ခြေလှမ်း တွေက သာခွေယိုင်ချင်နေ၏ ။ အားသွန်ပြီး
ယွန်းပြေးလာလိုက်၏။
သံ။
နောက်ကလည်း ပြေးလိုက်လာသော ခြေ
“ဒုန်းဒုန်း…ဒုန်း…ဒုန်း” တွေကို အတိုင်းသား ကြားလိုက်ရ၏ ။
||
ယွန်း ကြောက်လွန်း၍ အသံပင် မထွက် စတူဒီယိုခန်းထဲက ဆရာနှင့်
တော့။
ကောင်းမြတ် သူ။ ကျောင်းသူ၊ ကျောင်းသား တွေ ပြေးထွက်လာကုန်ကြ၏။
“ကယ်…ကြ…ပါ…ဦး”
“ယွန်း….ယွန်း..ဘာဖြစ်လာတာလဲ”
“တပည့်မ……ဘာဖြစ်လို့လဲ”
ဆုံလိုက်သည်နှင့် ဆရာက ဆီးပြီး လက်ကိုင်ဆုပ်ကာ လှုပ်ခါမေး၏။
“ကျွန်မ…ကျွန်မနောက်ကို တစ်ယောက်ယောက် လိုက်နေတယ်”
“ဝုန်းဒိုင်းကျဲသံတွေ ကြားရလို့ ဆရာတို့ လည်း ပြေးထွက်လာကြတာ… ဆရာ သွား
ကြည့် လိုက်မယ်”
ဆရာက ကျောင်းသားလေးငါးယောက်နှင့်
စာသင်ခန်းဘက်ကို ပြေးထွက်သွား၏။
ကောင်းမြတ်သူက အေးစက်နေသော
ကြောက်ကြောက်ရွံရွံ ယွန်းလက်ကလေးကိုဆုပ် ကိုင်နွေးထွေးပေးရင်း…
“ယွန်း … ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ၊ ဘာဖြစ်
ကုန်သေးလဲ”
“ဟင့်အင်း….ဘာမှမဖြစ်ဘူး။
အဲ့ဒီက
သ…သရဲခြောက်တာ”
“ဟုတ်လို့လား………ကျောင်းမှာ
ဘယ်က
သရဲရှိရမှာလဲ၊ ဒီကျောင်းတွေက သန့်သန့်
လေးရယ်”
“ဟုတ်….ဟောဟဲ….ဟုတ်တယ်ကောင်း၊
ဝှိုက်ဘုတ်မှာ စာတမ်းတွေ ပေါ်လာတယ်။ ဖေ့(စ်)ဘွတ်မှာ ရေးပြသလိုမျိုး၊ ငါ….သိပ် ကြောက်တာပဲ ကောင်းရယ်”
ကောင်းမြတ်သူက အသာထွေးဖက်ပြီး
ကျောသပ်နှစ်သိမ့်ပေးလိုက်၏ ။ ယွန်းရဲ့
သူငယ်ချင်း ပန်းအိစံနှင့် အေမီအောင်တို့က ယွန်းဘေးနားမှာ ဝိုင်းကပ်ပြီး အားပေး စကားပြောနေကြ၏။
ရှင်းသန့်ဖြူက သန့်စင်ခန်းသွားသည့်ဘက် မှ ထွက်ပေါ်လာ၏။
“ကောင်း…နင့်ကို အနံ့အသက်တွေ ကူ၊
ကုန်ပြီ။ နင့်ကိုငါမသတီတော့ဘူး။ နင်နဲ့
အပေါင်း အသင်း မလုပ်တော့ဘူး”
မျက်စောင်းထိုးကြီးနှင့်ကြည့်ကာ…
ရှင်းသန့်က
ပိတ်ပြောပြီး ယွန်းကို
“အရူးမ မာယာတစ်သိန်း၊ အပလိန်း
အနန္တနဲ့ တတ်လည်းတတ်နိုင်တဲ့ ဂေါက် ကြောင်မ”
“နင်သာ အရှုး ဂေါက်ကြောင်မ…မနာလို
စိတ်နဲ့ မစ္ဆိရိယဘီလူးမ”
ယွန်းလည်း တုန့်ပြန်ပြောပစ်လိုက်၏ ဆရာနဲ့ကျောင်းသားတွေ ပြန်ရောက်လာ
ကြ၏။
“ဘယ်သူမှလည်း မတွေ့ဘူး”
“ဟိုဘက် အပေါ်ဘက်အပေါက်တွေလည်း
သော့ပိတ်ထားတယ်။ စတူဒီယိုခန်းကို ပြန်
ဖြတ်ကျော်ပြီးမှ
လှေကားပေါက်ရှိတာ။ ဒီ
တစ်ပေါက်ပဲ ကျောင်းစောင့်တွေက ဖွင့်ပေး တားတာ.. ဘယ်သူမှ ဆင်းလို့မရဘူး” “ခုန်ဆင်းသွားရင်ရော…၀ရန်ဘာက”
“စူပါမင်း (န်) လား၊ ပါဝါရိန်းဂျားလား၊ ဂျက်ကီချန်းလား မဖြစ်နိုင်တာတွေ” ရှင်းသန့်နဲ့တွဲဖော်တွဲဖက် မေယမင်းက ဝင် ပြောလိုက်၏။ ရှင်းသန့် .. အစ်ကို၀မ်းကွဲ မောင် မောင်သန့်ကလည်း…
“သူ့ဘာသာ စိတ်ဖောက်ပြီး ခုံတွေကို လှန် ဖြိုပစ်တာပဲ ဖြစ်မှာ..ဆရာ၊ ရွှေစင်ယွန်းမှာ ဆိုက်ကို ရှိနေပြီ”
ကောင်းမြတ်သူက ဆတ်ခနဲဖြစ်သွားပြီ…
“မင်း အဲ့လို ရမ်းသမ်းမပြောနဲ့”
ရှင်းသန့်က ကြားဝင်ပြီး …
“ပြောမနေပါနဲ့ဟာ..အဖက်မတန်ပါဘူး။
ဂေါက်ကြောင်မနဲ့ တွဲတာ ဂေါက်ကြောင်ထီး ပဲ ဖြစ်မှာပေါ့။ ဆရာ…အလုပ်ပျက်ပါတယ်”
“com$….com$ စကားနားထိုးနေ ရင်..စကားများ ရန်ဖြစ်တာပဲ အဖတ်တင် မယ်။ ကဲ… ကဲ ဒီနေ့အဖို့ ဒီလောက်ပဲ။ ပြန်
ကျတော့…လုံခြုံရေးတွေ ဖုန်းဆက်ခေါ်ပြီး
တစ်ကျောင်းလုံး လိုက်စစ် ဆေးခိုင်းလိုက်ဦး
မယ်”
***
ယွန်း အပြင်ကသူငယ်ချင်းတွေနှင့်
ပြန်လာဖြစ်၏ ။ ကောင်းမြတ်သူ၊ ပန်းအိစံ၊ အေမီအောင် တို့နှင့် မြို့ထဲလျှောက်လည်။ စားချင်တာ ဝယ်စား၊ စိတ်ပြေလက်ပျောက်
လှေကားစီးလိုက်၏ ။ ပျက်နေတဲ့ ဓာတ် လှေကားပေါ့။
“ဟင်….”
ဓာတ်လှေကား အတွင်းနံရံတွေမှာ ယွန်းရဲ့ ပုံရိပ်တွေ ကိုယ်သေး၊ ခေါင်းကြီးပုံက တစ် မျိုး၊ ခေါင်းသေး ကိုယ်ခန္ဓာကြီးနေပုံကတစ် မျိုး။ ယွန်းကိုစားမတတ်။ ဝါးမတတ် မ ကျေနပ်သော ဒေါသ စိတ်တွေနှင့် စိုက် ကြည့်နေ၏ ။
||
ယွန်း – တစ်ယောက်ထဲမို့ ကြက်သီးဖုကြီး တွေ သီးထပြီး ခေါင်းနပမ်းကြီး ထွက်သွား၏ ။ ခြေသလုံးတွေ ဆတ်ဆတ်တုန်လာ၏။ ထွက်ပြေးလို့မရ။ အော်ဟစ်
အပြင်
အကူအညီ တောင်းလို့ မရ။ ယွန်း သေချင် စိတ်ပေါက်သွား၏ ။ လက်ချောင်းတွေနှင့်
ပါးစပ်ကို တေ့ပိတ်ပြီး မျက်လုံးစုံမှိတ် ထား
လိုက်၏။
“ဖလပ်…ဖလပ်ဖလပ်”
အပေါ်ဘက်က အသံကြား၏ ။ ယွန်းရဲ့
လက်မောင်းကို လက်သည်ချွန်နှင့် ကုတ်ခြစ် သ ယောင် ခံစားရ၏ ။ ယွန်းမျက်လုံးဖွင့်
ကြည့်လိုက်၏။ ဘေးမှာ ဘာမှမရှိ။ “ကျစ်……ကျစ်……ဖလပ်ဖလပ် ”
အပေါ်က အသံကြား၍ ဘုရားစာရွတ်ထား သော ရဲတင်းစိတ်ဖြင့် ဆတ်ခနဲ မော့ ကြည့်
လိုက်၏။
“320….”
ယွန်းပုံစံ…။ ယွန်းရဲ့ ခေါင်းပြတ်ကြီး။ မျက်ကွင်းကြီးတွေက ညိုမဲနေ၏ မျက်နှာကြီးက ဖြူဖျော့ပြီး ပါးစပ်ထဲက လျှာ တစ်လစ်ထွက်လိုက်။ လျှာပြန်သိမ်းပြီး ကျစ်ကျစ်စုပ်လိုက်၊ မျက်လုံးပြူး ကြီးတွေနှင့် ယွန်းကို စိုက်ကြည့်နေ၏။
ယွန်း ကြောက်သေးဖျန်းဖျန်း ပါမိကုန်၏။
အသံတွေ
တိုးနစ်တိမ်ဝင်ကုန်၏
အားအင်တွေ ဆုတ်ယုတ်ပြီး ဒူးတွေ ဆတ်
ခေါက်လိုက် ကုန်၏ ။ စိတ်ကသာ မိုင်တစ်ရာ
လောက်ထွက်ပြေးသွား၏
ခန္ဓာကိုယ်က
နေရာကနေမရွေ့နိုင်။ ခန္ဓာကိုယ်ကို အတင်း စေခိုင်းကြည့်၏ ။ မရတော့။
“သြကာသ…သြကာသ…တရား ဘုရား
သံဃာက
အမှန်တော့ ယွန်း ကြောက်လန့်တကြား ဖြင့် အမှားဆိုမိနေ၍ အစွမ်းမပြ။ ဖျတ်ခနဲ အလင်း ရောင်အသိဉာဏ်လေး ဝင်ကာမှမှား ဆိုမိမှန်း သိသွား၏ ။ မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ ရတနာသုံးပါးအား အာရုံပြုပြီး….
“ဗုဒ္ဓံသရဏံ ဂစ္ဆာမိ၊ ဓမ္မံသရဏံ ဂစ္ဆာမိ၊ သံဃံ သရဏံ ဂစ္ဆာမိ”
“သေချင်သေပါစေ၊ သုံးလောကထွဋ်တင်၊ မြတ်ဗုဒ္ဓရှင်တော် ဘုရားကို .. ကိုးကွယ်ရာ
အစစ် အမှန်ဟု ပူဇော်ပါ၏ ။ ရိုသေမြတ်နိုး စိတ်ဖြင့် ရှိခိုးပါ၏ ဘုရား”ဟု စိတ်ထဲမှ ရွတ်ဆိုမိ လိုက်သည့် ခဏ၊ ကြောက်စိတ်တွေ ဖျဉ်းဖျဉ်း ဖျဉ်းဖျဉ်းနှင့် ကျဆင်းသွား၏။ ခြေထောက်တွေ ပြန်ခိုင်မတ်လာ၏ ။ အသံတွေ ပြန်ကောင်းလာ၏ ။ အားအင်တွေ ပြန်ရှိလာ ၏။
||သိမ့်ခနဲ ဖြစ်သွား၏ ။ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့် လိုက်သောအခါ ဘာမှမရှိတော့။ ဓာတ် လှေကား တံခါးကြီး ပွင့်နေ၏ ။ ယွန်းတို့နေထိုင်ရာ အခန်းကျယ်ရှိသည့် အလွှာကို ရောက်ပြီး ဒေါ်ဝဿန်ကဓာတ် လှေ ကားရှေ့နှင့် ဘေးဘက်နားမှာ ရှိသော ရိုးရိုးအတက်အဆင်း လှေကားကြမ်းပြင်ပေါ်
က ဖုံတွေကို တံမြက်စည်းနှင့် လှည်းနေ၏။
ဓာတ်လှေကားပွင့်ပြီး
လူထွက်မလာသေး၍
ရုတ်တရက်
ဒေါ်ဝဿန်တံမြက်စည်းလှဲ တာရပ်ပြီး ထွက်ပေါက်ကို
သေချာကြည့်နေ၏ ။ လက်ကလေးတစ်ဖက်
တံခါးချပ် အစွန်းကို အားယူ ဆုပ်ကိုင်ပြီး
တုန်ယင်ချိနဲ့စွာနှင့် ယွန်းထွက်လာလိုက်၏ ။
ဒေါ်ဝဿန်က ယွန်းကို ထိတ်လန့်အံ့သြစွာ
ကြည့်ရင်း…
“ယွန်း…နင် ငါ့ကို မျက်လှည့်ပြနေတာ လား၊ တမင်နောက်ပြောင်နေတာလား၊ ငါက
နောက်စရာ အဘွားကြီးမဟုတ်ဘူးနော်၊
မရိုမသေမလုပ်နဲ့”
“ရှင်….ကျွန်မ ဘာနောက်ပြောင်မိလို့လဲ”
“မင်း….အခုလေးတင်၊ ရိုးရိုးဓာတ် လှေကားထစ်ကနေ ဆင်းသွားတာလေ။ တစ် လွှာ ကျော် လောက်ပဲ ရောက်ဦးမယ်။ ဟော..ချက်ချင်း ဒီဓာတ်လှေကားထဲက ထွက်လာတယ်။ အဲဒါ ဖြစ်နိုင် မလား။ မဖြစ် နိုင်တာ ပြတာ မျက်လှည့်၊ မှော်ပညာနဲ့ စုန်း
အတတ်တွေပဲဟဲ့…နင်ဟာ တစ်ခုခုပဲ”
“အဲဒါ ကျွန်မ မဟုတ်ဘူး။ လုံးဝ မဟုတ် ဘူး အန်တီဝဿန်
“ငါ့မျက်လုံးတွေ ကောင်းသေးတယ်။ ပါဝါ မျက်မှန်တောာင် တပ်စရာ မလိုတော့ဘူး။ နင်.. ငါ့ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး ဆင်းသွားတာ။ နင် ကြောင်တောင်တောင်တွေ မလုပ်ပါနဲ့နော်” ယွန်းရင်ထဲမှာ … ကြောက်လန့်စိတ်အစား ဒေါသ၊ မခံချင်စိတ်တွေ ဝင်လာ၏ ။ ဒါ သက်သက်မဲ့၊ ယွန်းအယောင်ဆောင်ပြီး လိုက်နှောင့်ယှက်တာ၊ စိတ်ဒုက္ခပေးနေတာ။
နေ့စဉ်ရက်ဆက် ကြီးလုပ် နေတာ”
“ကျွန်မဘက်ကလည်း မညာပါဘူး အန်
တီ၀ဿန်”
“မင်းရဲ့ဆံပင်လှလှကြီးတွေကို
ငါ
အမြဲတမ်း မှတ်မိနေတယ်။ မင်းမှမင်းအစစ်ပဲ
ယွန်း”ထွက်ပြေးသွားလျှင် ဘာလိုက်လုပ်မှာလဲ”
“နင်…..နင် ဘယ်သူလဲ၊ ဘာလို့…လိုက် နှောင့်ယှက်နေတာလဲ၊ နင့်ကို ငါ..ငါ မ ကြောက် ဘူး။ ဂရုမစိုက်ဘူး။ နင်နဲ့ငါက
ဘာပတ်သက်လို့လဲ။
နောက်ထပ်စာလုံးတွေ ထပ်ပေါ်လာပြန်၏
“ငါ့အကြောင်းသိချင်ရင် အသက်ရှင်လျက် နဲ့ လင်မယားချင်း ချစ်ကြိုက်ကြရဲ့သားနဲ့ ချစ် တင်းမနှောရတော့တဲ့ နင့် အဖေနဲ့ နင့်အမေ ကို မေးကြည့်၊ ငါ့အကြောင်း သိလိမ့်မယ်။ မှတ် ထား…ငါ့နာမည် ငွေစင်သွန်း”
သမားရိုးကျဖြစ်စဉ်တွေ မဟုတ်တော့။
6
ဆရာ”
စာသင်ခန်းထဲမှာ
ဆေး ပြန်နားတော့မယ်
“ကောင်းပြီ..ဒိုးတော့”
ဆရာက ခေတ်ဆန်သည်။ အသက်က (၃၇) ခန့်။ ကြည့်ကောင်းပြီး သွက်လက် ချက်ချာ၏ ။ ယွန်း လှည့်ထွက်မည်ပြင်ခါရှိ သေး၊ ရှင်းသန့်လှိုင်က အနားရောက်လာ၏
“အလုပ်ပျက်တယ် ဆရာ။ ခေါင်ဆောင် မင်းသမီးနေရာ သူနဲ့ မထိုက်တန်ပါဘူး”
“နင်နဲ့ ထိုက်တန်တယ်ထင်ရင် ယူလိုက်
“နင်ကရော တကယ် စွန့်လွှတ်ရဲလို့လား… ရွှေစင်ယွန်း”
ယွန်းပေါက်ကွဲသွားပြီ။ ချက်ချင်း လှေကား
အတိုင်း ဆင်းပြေးပြီး လိုက်၏ ။
|| ဘယ်
လွှာချင်း အကွေ့ရောက်သည်နှင့် အောက်ကို
ငုံ့ကြည့်လိုက်၏။
တွေ့ပြီ။ ယွန်းရဲ့ဝတ်စုံအတိုင်း ဝတ်စား
ထားသော ယွန်းနဲ ့ပုံစံတူ မိန်းကလေး၊
လှေကား အတိုင်း ဒရောသောပါး အောက်ကို
ဆင်းပြေးနေ၏။
“ဟေ့……မပြေးနဲ့၊ ငါ့ဟန်ဆောင်ပြီး ငါ့ကို ဘာလို့ ဒီလောက်နှောင့်ယှက်နေတာလဲ…ရပ် စမ်း၊ နင်နဲ့ငါနဲ့ ထိပ်တိုက်ရှင်းမယ်။ နင် သတ္တိရှိရင် ရပ်နေလိုက်၊ မပြေးနဲ့ …ငါလာပြီ”
ယွန်း အော်ဟစ်တားပြီး ပြေးဆင်း၏ ||
ရှေ့ကဆင်းပြေးနေသူကလည်း
မရပ်။
လှေကားအ ဆုံး
အပြင်ထွက်ပေါက်ကို
ထွက်ပြေးသွား၏ ။ ယွန်းလည်း ခုန်ကျော်
ပေါက်ကျော် ပြေးဆင်းလိုက်၏ ။ နံရံကွယ်
သွား၍ မှီအောင်ပြေးလိုက်၏ ။ “ဟေ့….ရပ်….အခု ရပ်စမ်း”
ယွန်း အပြင်ရောက်လာ၏ ။ အပြင် U နှစ်ကောင်ကို
အပေါက်မှာ
တွန်းလှည်းထဲ ထည့် ထိန်းနေသော နာနီ မ
မေဦးကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“မမေဦး….ဒီထဲကနေ ကျွန်မလို ရုပ်ရည် မျိုး၊ ကျွန်မလို ဝတ်စုံမျိုးနဲ့ ကောင်မလေး တစ် ယောက် ပြေးထွက်သွားတာကို တွေ့ လိုက်သလား”
“ဒီနားလေးတင် တွန်းလှည်းတွန်းနေတာ ကြာပြီ။ ဒီလှေကားထစ်ကနေ ဆင်းပြီး ထွက် သွားတဲ့လူ တစ်ယောက်မှကို မတွေ့ဘူး” “ဟုတ်..ဟုတ်ရဲ့လား”
“ဪ…မမ တကယ်ပြောတာပါ။ ယွန်း ကိုကြည့်ရတာ ချွေးတွေသံတွေနဲ့ မောနေတာ ကိုး ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ၊ ဘာဖြစ်လာတာ
“ကျွန်မ မျက်စိနဲ့ ကျွန်မရှေ့ကတင် ထွက်ပြေးသွားတာ….မမေဦးပဲ ဒီနားမှာ ရှိ တာ။ ကျိန်း သေမြင်ရမှာပဲ”
“အစ်မ ကျမ်းကျိန်ပြောဆို ပြောပါ့မယ်။ တကယ်ကို မတွေ့လိုက်တာပဲ”
“ဟူး…”
ယွန်း … သက်ပြင်းမောကြီး မှုတ်ထုတ် လိုက်၏ ။ ပျော့ပြောင်းလှပသော ဆံပင်တွေ ကို ကိုင် မိသွား၏။
“ငါ့ အယောင်ဆောင်ပြီး ငါ့ကို နှောင့်ယှက် နေတယ်။ ငါနဲ့ဒင်းမတူအောင် ငါ လုပ်ပစ် မယ်။ ဘယ်တော့မှ ငါဟာ သူမဟုတ်ဘူး” ယွန်း စိတ်တိုတောင်းစွာဖြင့် .. ကြိမ်းဝါး ပစ်လိုက်သည်။
***…
ယွန်းရဲ့ ဆံပင်တွေကို ကုတ်၀ဲဖြစ်အောင် ကပ်ကြေးနှင့် သူမ ဘာသာ ကိုက်ညှပ် ပစ်လိုက် ၏ ။ မှန်ထဲမှာ ဆံပင်ပုံစံပျက်ပြီး မ
သေမသပ်၊ စုတ်တိစုတ်ဖွားနှင့် ကေသာ
အလှမဲ့သွားသော ယွန်း ပုံစံကို ယွန်း ပြန်မြင်
နေရပြီ။
“မှတ်ထား…နင်နဲ့ငါ မတူစေဘူး”
ယွန်း ကျောင်းကို အစောကြီးထွက်လာ မိ၏ ။ မိဘတွေ ဆံပင်ပုံစံပျက်ကြီး နှင့် မမြင်
||
သေး ခင်ပေါ့။ ဥမင်းလှိုဏ်ခေါင်းကို ဖြတ်ရ ပြန်ပြီ။ မနက်အစောပိုင်းမို့ ဥမင်းထဲမှာ လူသူ ကင်းရှင်းနေ၏ ။ မိုးအကုန်၊ ဆောင်းအကူး ကာလကို ရောက်ခါနီး ပြီ။
“ဒင်းကို အိပ်မက်ထဲမှာ တွေ့ခဲ့ရတာ ဒီ နေရာပဲ”
ယွန်း တီးတိုးရေရွတ်ကာ အံတင်းတင်း ကြိတ်ပြီး ဥမင်ထဲခပ်ရဲရဲ လျှောက်ဝင်လာ လိုက်၏။
“ငါ ဒီမှာရှိတယ်” ဆိုတဲ့ စာတမ်းရေးထား တဲ့နေရာမှာ လူတစ်ယောက် ရပ်နေ၏ ။ သတ္တိ တွေမွေးလာသော်လည်း ကြောက်စိတ် က ခုန်တက်လာ၍ ခြေလှမ်းတွန့်သွားမိ၏။ နောက်ပြန်ဆုတ်ရင် ကောင်းမလား၊ ယွန်း ကို စိတ်ဒုက္ခအမျိုးမျိုးရောက်အောင် အနှောင့် အယှက်လိုက်ပေးနေတဲ့ ဒင်းနဲ့ ဒဲ့ဒိုးရင်ဆိုင် ရှင်းမလား။ ယွန်း ဘုရားစာကို ကြည်ညို
သဒ္ဒါစိတ်ဖြင့် စနစ်တကျ ရွတ်ဆိုလိုက်၏။ “ဗုဒ္ဓံ မြတ်စွာဘုရားကို သရဏံ ကိုးကွယ် ရာ အစစ်အမှန်ဟူ၍ ဂစ္ဆာမိ ဆည်းကပ်ပူဇော် ပါ၏ အရှင်ဘုရား၊ ဓမ္မံ တရားတော်မြတ်ကို သရဏံ ကိုးကွယ်ရာ အစစ်အမှန်ဟူ၍ ဂစ္ဆာမိ
ဆည်းကပ် ပူဇော်ပါ၏ ။ အရှင်ဘုရား၊ သံဃံ
သံဃာတော် အရှင်သူမြတ်တို့ကို သရဏံ
ကိုးကွယ်ရာ အစစ် အမှန်ဟူ၍ ဂစ္ဆာမိ
ကိုးကွယ်ဆည်းကပ်ပူဇော်ပါ၏
အရှင်ဘုရား”
ယွန်း နှုတ်တက်ဖွဖွဆိုနေစဉ် အဲ့ဒီအရိပ်မဲ မဲအနားကို ရောက်လာ၏။
”ဟား ဟား ဟား ဟား ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟီး ဟီး ဟီး
မိန်းမတစ်ဦးရဲ့ လှောင်ရယ်သံ။ ယွန်းနှင့် ရင်ဆိုင်ရပ်လိုက်ပြီး ယွန်းရှိရာကို လျှောက်
||
လာ၏ ။ ဘုရားစာ ဒီလောက်ရွတ်တာတောင်
မပြေး။ ဘယ်လောက်တောင် အစွမ်းထက်
နေသလဲ မသိ။ အနားရောက်မှ ကြည့်လိုက်၏။
“326600:”
အလင်းရောင်ပျပျနှင့်
ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် မျက်နှာကြီး၊ သွားဖုံးနှင့် သွားရိုးတွေ ပေါ်နေ၏ ။ ဆံပင်တွေက ဖွာ လန်ကျဲ တောက် လိန်တွန့်။ မျက်လုံးတစ်လုံး က ဟောက်ပက်၊ နှာခေါင်းက တိုပြတ်။ အလွန် ကြောက်စရာ ကောင်းလောက် အောင် အကြည့်ရဆိုး၏ ။ ယွန်း ရုတ်တရက် လိပ်ပြာလွင့်မသွားတာ ကံကောင်း။
ရုတ်တရက်မြင်စဉ်က အကြောက်လွန်ပြီး ကြက်သေ သေသွားမိ၏ ။ ပြီးမှ အသိ ဖျတ်ခနဲ လင်းပြီး အမှတ်ရသွား၏ ။ ဒီအရူးမ ကြီးက အိမ်မီးလောင်တုန်းက ပါသွားပြီး မ သေလို့ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်နှင့် အသက်ရှင်
ရှုးသွပ်ပြီး လျှောက်သွားနေသည့် အရူးမကြီး။
လက်ကြီး နှစ်ဖက် ဆန့်တန်းပြီး ယွန်းကို လည်ပင်းညှစ်တော့မည့်ဟန်။ .ယွန်းလည်း
လူမှန်း သိ၍ အကြောက်ပေါ့ပြီး အားနှင့် ဆောင့်တွန်းပစ်မိ၏။
“အင့်…”
“အား…”
“ဒုတ်…”
နံရံနှင့် အရူးမနောက်စေ့ ရိုက်မိသွား၏ ။
အရူးမကြီး နံရံကပ်မှီပြီး
ပျော့ခွေလဲကျ
သွား၏။
“ဘုရား ဘုရား၊ နောက်စေ့ပွင့်ပြီး သေများ
သေသွားပြီလား။ သူသေရင် ငါတော့ ထောင်
ကျပြီ။ ဘ၀ ဆုံးပြီ….ဘုရား ကယ်တော်မူပါ”
ဘေးဘီမှာ မျက်မြင်သက်သေ မရှိ။ ဒီ
မိန်းမကြီး သေသလား၊ ရှင်သလား စစ်ဆေး
နေ လျှင်
ဘေးလူမြင်သွားပြီး
မျက်မြင်သက်သေ ဖြစ်သွားလိမ့်မည်။ ယွန်း တဟုန်ထိုး ပြေးထွက်လာလိုက်မိ ၏။
***
ကျောင်း
ကို
ယွန်းအစောကြီး
ရောက်လာ၏ ။ ကျောင်းမှာ ဘယ်သူမှ မ ရောက်သေး။ ကျောင်း တံခါးဖွင့်ထား၏ ကျောင်းစောင့်တွေလည်း မြူခိုးမြူမှောင်တွေ အုံ့ဆိုင်းရစ်သိုင်းကျနေ၍ ကျောင်းထဲမှာ ဝင် ခွေနေကြပုံပေါ်သည်။
ယွန်း စိတ်ကို တည်ငြိမ်အောင်ထိန်းပြီး ကျောင်းရှေ့ပန်းခြံနားကို လျှောက်လာလိုက် သည်။ ပန်းခြံထဲကခုံ တန်းလေးမှာ ခဏထိုင်
နားဖို့ပေါ့။
“ဟင်…..အို….လာပြန်ပြီ၊
သူသူ
။
ရောက်…ရောက်နေပြန်ပြီ”
ဒန်းနှစ်ခု။ တစ်ခုက လူတက်စီးသလို၊ ဟို ဘက်ဒီဘက် လွှဲနေ၏ ။ အနားမှာ ဘယ်သူမှ မရှိ။ ယွန်း ကြောက်စိတ်တွေ စိမ့်ထွက်လာ ပြန်ပြီ။ တစ်ယောက်ထဲ။ မြူခိုးမြူဝေထဲ မှာ..လက်တွေ၊ ခြေ တွေ ဆတ်ဆတ်တုန် လာမိ၏။
လွှဲနေသောဒန်းကို မမှိတ်မသုန်စိုက်ကြည့် ပြီး နောက်ပြန်ဆုတ်လာမိ၏ ။ နေသော ဒန်းက လက်နဲ့ဖမ်းကိုင် ရပ်လိုက်သလိုရပ် သွား၏။
နိမ့်မြင့်လျှောစီးတဲ့ခုံက နိမ့်လိုက်၊ မြင့် လိုက် ဖြစ်နေပြန်၏ ။ ယွန်းကို မမြင်ရတဲ့ အတတ် တွေနဲ့ ခြောက်လှန့်နေပြီ။ ယွန်း နောက်ဆုတ်နေတာတွေ ရပ်တန့်လိုက်၏ ကြောက်စိတ်ကို နင်းခြေပြီး ဒေါသစိတ်ကို အတင်းညှစ်မွေး၏။
“ငါ့ကို ဒုက္ခမျိုးစုံ လိုက်ပေးနေတဲ့ တစ္ဆေ မ….ဒင်းက ငါနဲ့ ဘာကြောင့် လာတူနေရတာ
လဲ… ဘာရန်ငြိုးရှိခဲ့လို့ ငါ့ကို ဒီလောက် မုန်း
နေရတာ
လဲ…ယွန်းစိတ်တွေ အလွန်
လှုပ်ရှား ဗြောင်းဆန် နေခဲ့၍ မိဘနှစ်ပါးကို မေးမကြည့်ရသေး။ ငွေစင်သွန်းဆိုတာ ဘယ် သူလဲ။ ယွန်းရဲ့ ရွှေစင်ယွန်း နာမည်နဲ့ ဘာ ကြောင့် လာဆင်တူနေရတာ လဲ။ အမြွှာပူး မွေးခဲ့တယ်လို့လည်း မိဘတွေက ပြောမပြ ခဲ
ပါဘူး”
ယွန်းဒေါသက ရန်လိုစိတ်နှင့် မကြောက် စိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်လာစေ၏ ။ ယွန်း လွယ်အိတ်ထဲ က ကွန်ပါဘူးကို ထုတ်ပြီး
က
||
ဒေါက်ဆူးကို
ဒေါက်ဆူးကိုယူလိုက်၏ ။ ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ပြီး နိမ့်မြင့် လျှောစီး
တဲ့အနားကို တစ်လှမ်းချင်းလျှောက်သွား၏ ။
ခြေနှစ်လှမ်းစာလောက်အလိုမှာ နိမ့်မြင့်
||
လျှောစီးတာ ရပ်သွားပြန်၏ ။ လျှောတိုက်စီး တဲ့ အရာကို လှမ်းကြည့်မိတော့…
“326600…”
ယွန်းပုံစံတူ ကောင်မလေး။ ကျောင်းဝတ်စုံ
ကျောပိုးအိတ်ကလေးနှင့် စကတ် ဟိုလေးနှင့်
အပေါ်က ကုတ်အကျ နက်ကတိုင်လေးနှင့်
ရိပ်ခနဲ ရိပ်ခနဲ
အရိပ်အယောင်တွေ
ဆက်တိုက် မြင် သလို မြင်နေရ၏။
ယွန်းရဲ့ ကျောနှင့်ရင် ပွင့်မတတ် ကြက်သီး တွေ ထသွား၏ ။ ယွန်းလက်ထဲက ဒေါက်ဆူး လေး ပြုတ်မကျသွားအောင် အားတင်းကိုင် ထားရ၏ ။ အပေါ်ပြေးတက်လိုက်၊ လျှောစီး လိုက်နှင့် ပတ်လည်လုပ်နေလိုက်တာ။ အရိပ် တွေ ဆက်တိုက် တဖျတ်ဖျတ်နှင့် ကြည့်ရတာ
ခေါင်းတောင်မှုး လာပြီ။
“တော်တော့….တော်ပါတော့၊ နင့်ကိုငါ ကြောက်ဘူး။ ငါ့ကို မခြောက်နဲ့”
ယွန်း အားမာန်ထည့်ပြီး ကျုံးအော် သော်လည်း အသံက ညောင်နာနာလေးသာ ထွက်ပေါ်လာ၏ ။
ကြည့်နေရင်းက ဘုရားကိုသတိရပြီး မျက်စိစုံမှိတ်ပစ်လိုက်၏ ။ ဘုရားစာကို ရွတ်ဆို၏ ။ ပထမတော့ အာရုံမရသေး။ ယွန်း အနီးကို ပြေးကပ်လာပြီး ယွန်းကို
တစ်ခုခုလုပ်လိုက်လေမလား ဟု စိုးရိမ်ပူပန်
နေမိ၏။
သေချင်သေ…ရတနာသုံးပါးကို အလုံးစုံ ယုံကြည်တဲ့စိတ်ကိုသွင်းပြီး ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ကိုသာ အာရုံစူးစိုက်မိလိုက်သည်။
သရဏဂုံကိုသာ အပြန်ပြန် ရွတ်ဖတ်နေ မိ၏ ။ ဘယ်လောက်တောင် ကြာသွားလဲမ
သိ။ မျက် လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျောင်း ဝင်းထဲမှာ ကျောင်းသူ၊ ကျောင်းသားတွေ စည်ကားနေပြီ။ အနုပညာသင်တန်းတက်
ာ
သော ကျောင်းသူ၊ ကျောင်းသားတွေက ဝိုင်းအုံခဲပြီးကြည့်နေကြ၏ ။
“ဒါ ပါဖောင့်မန့်အပ် လုပ်ပြနေတာကွ” ကျောင်းသားတစ်ချို့က ပြော၏။ အနားမှာ ကောင်းမြတ်သူ၊ အေမီအောင်၊ ပန်းအိစံတို့ ရှိ
နေကြ၏ ။
“ယွန်း….ယွန်း…သတိပြန်ရလာပြီ၊ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာ လဲ ယွန်းရယ်။ မတ်တပ် ကြီး မေ့နေ ရတယ်လို့”
“အေးဟယ်….ကောင်းကလှုပ်ခါပြီး ခေါ်
တာတောင် နင်က မလှုပ်မယှက်ကြီး အသက်ရှူနေ သေးလို့ အသာရပ်ကြည့်နေ တာ။ နင် ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ ဒါမှမဟုတ်
ဘာဖြစ်နေတာလဲ”
အေမီအောင်က … အံ့အားတသင့်နှင့် လာ၏။ ပန်းအိစံက
E:
“လူတွေဝိုင်းကြည့်နေတယ်။ နင် မရှက် ဘူးလား…ယွန်း၊ ခုတလော နင်လုပ်နေတာ က ထူးဆန်းထွေလာတွေချည်းပဲ…နင့်ကိုလူ တွေက နဂိုကတည်းက ကြောင်တယ်၊ ဂေါက် တယ်၊ ပြော ချင်နေကြတာ။ သူတို့ စွပ်စွဲချက် ခိုင်မာအောင် နင်သက်သေပြနေတာလား” ယွန်း ခေါင်းကိုဖြည်းလေးစွာ ခါပြလိုက်၏
“ငါ…ဘုရားစာရွတ်ဆိုနေတာ၊ .. ငါ့စိတ်
တွေက ရတနာသုံးပါးအပေါ်မှာ ကြည်ညို ညွှတ်နူး နေတာ၊ နင်တို့ရောက်လာတော့ ငါနဲ့ တူတဲ့..ဝတ်စုံကအစ တူတဲ့ကောင်မလေးကို
နင်တို့တွေ့ မိ လိုက်ကြသေးလား”
“အစောဆုံးက ငါရောက်တာပဲ ယွန်း” ကောင်းမြတ်သူက ပြောလိုက်၏။
“နင်မမြင်ဘူးလား”
“လုံးဝ မမြင်ဘူး..နင် ဘာဖြစ်နေတယ်ဆို တာ ငါ့ကိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောစမ်းပါ”
“cl…..cl”
“လာ…..လူတွေကြားထဲက ငါတို့သွားကြ ရအောင်။ ပြောလို့ သင့်တော်တဲ့ တစ် နေရာ ရောက်မှ အေးအေးပြောကြတာပေါ့”
ကောင်းမြတ်သူက
ကျောင်းသူတွေကြားထဲက
ကျောင်းသား၊
ဆွဲခေါ်လာ
လိုက်၏ ။ နောက် က အေမီအောင်နှင့် ။ က
ပန်းအိစံတို့ လိုက်ပါလာကြ၏ ။ ဆံပင်ပုံစံက လည်း ကြောင်တောင်တောင် ဆိုတော့ ပိုလို့ အရူးမ ထင်ချင်စရာပေါ့။
“နင့်ဆံပင်တွေ ကြွက်ကိုက်သလို၊ ဘာလို့ ဖြစ်သွားရတာ လဲ။ တို့ကျောင်းက အဆင့်မြင့် ကျောင်း၊ စမတ်မကျရင် နင့်ကို ကျောင်းအုပ် ဆရာမကြီးက ခေါ်ဆူပြီး အပြစ်ပြောလိမ့်
မယ်။
“ငါသိပါတယ်…သူနဲ့မတူချင်ဘူးလား”
“ဘယ်သူနဲ့လဲ”
“ငါနဲ့ရုပ်ချင်းသိပ်တူပြီး
ငါ့ကို လိုက်
ခြောက်လှန့်၊ နှိပ်စက်နေတဲ့ တစ္ဆေမ”
“အဲဒါတွေကို ဒီဘက်ခေတ်လူတွေက သိပ်
မယုံကြဘူး”
“ဒါကြောင့်လည်း ငါ မပြောပြချင်တာပေါ့”
“နင့်ဟာက အထက်ဂိုဏ်းဆရာတွေနဲ့ ပြရ တော့မယ့် အဆင့်ပဲ…ဆရာ တု ဆရာ ယောင်နဲ့ တိုးမှ နင်ရင်းကျိုးရလိမ့်မယ်”
“ကုစရာ မလိုပါဘူး။ ငါ့ကိစ္စကို ငါပဲ
အပြတ်ရှင်းမှာပါ…သူသေ၊ကိုယ်သေတိုက်ဆို
လည်း တိုက်ရတော့မှာပဲ။ ငါ သိပ်စိတ်ညစ်
နေပြီ။ ငါ သူ့ကို မုန်းနေပြီ”
ကျောင်းခန်းထဲရောက်သည်နှင့်
ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီးက
ခေါ်ဆူ၏ ။
အဖြစ်မှန်ရှင်းပြ လျှင်လည်း . ဘယ်သူမှ
ယုံကြည်မှာ မဟုတ်။
ဆံပင်ကို မသေမသပ်ညှပ်ပစ်သည့် ကိစ္စ။ ကျောင်းသား၊ ကျောင်းသူတွေကြားမှာ တစ် ကိုယ်တော်ဆန္ဒပြသလို လုပ်ပြသည့် ကိစ္စ တွေကြောင့် နောက်တစ်ကြိမ် ထိုအမှားမျိုး တွေ မကျူးလွန်ကြောင်း ဝန်ခံ လက်မှတ် ထိုးပေးလိုက်ရ၏ ။ မထိုးပေးလျှင် မိဘခေါ် မည်တဲ့။
။
ယွန်း စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်သွား၏ ။ ကျောင်းကအပြန် ဥမင်လမ်းကို ဖြတ်ရတော့ ပုံမှန် အတိုင်းပင် အရှုးမကြီးကိုလည်း မတွေ့ ရတော့။ ဖြတ်သွားဖြတ်လာတွေရှိနေ၍ ဘာ မှ ထူးခြားမှုမရှိ။ သွေးစာတမ်းက ပျက်မသွား ပါ။ ပါလာသော ဖုန်းကင်မရာဖြင့် သွေး စာတမ်းကို ရိုက်ယူလိုက်၏ ။ အရှုးမကြီးရဲ့
သွေးလည်း မရှိ။
“ဒီနေရာမှာ ငါ ရှိနေတယ်” ဆိုကာ ယွန်း
ကို လိုက်လံ ခြောက်လှန့် နှိပ်စက်နေသည့်
ယွန်း နဲ့ ရုပ်တူတစ္ဆေမလား။ ယွန်းဘဝထဲကို
အိပ်မက်ဆိုးနဲ့
ရောက်လာကတည်းက
တောက်လျှောက်
လိုက်နှောင့်ယှက်ပြီး
စိတ်ညစ်အောင် တရစပ်နှိပ်စက်နေတာတော့
အမှန်။
ယွန်း အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် မေမေနား ရက်နှင့် သွားဆုံတိုး၏။ ယွန်းရဲ့ဆံပင်ပုံစံနှင့် စိတ်ညစ်နေဟန်ကို ကြည့်ပြီး မိဘနှစ်ပါးလုံး အံ့အားသွင်ကုန်ကြ၏။
“ဘာဖြစ်လို့ ဆံပင်တွေ ဖြစ်သလို ညှပ်ပစ် ရတာ လဲ…သမီးရယ်၊ ဘာကြောင့်လဲ”
ယွန်းမဖြေ။ လိုင်နာတွေ၊ ကာချယ်တွေ၊ မျက်ကွင်းညိုအောင်ဆိုးပြီး စိတ်ဖီစီးမှုခံနေရ သူပမာ နေထိုင်တွေငေးနေမိ၏။
သွေးလည်း မရှိ။
“ဒီနေရာမှာ ငါ ရှိနေတယ်” ဆိုကာ ယွန်း
ကို လိုက်လံ ခြောက်လှန့် နှိပ်စက်နေသည့်
ယွန်း နဲ့ ရုပ်တူတစ္ဆေမလား။ ယွန်းဘဝထဲကို
အိပ်မက်ဆိုးနဲ့
ရောက်လာကတည်းက
တောက်လျှောက်
လိုက်နှောင့်ယှက်ပြီး
စိတ်ညစ်အောင် တရစပ်နှိပ်စက်နေတာတော့
အမှန်။
ယွန်း အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် မေမေနား ရက်နှင့် သွားဆုံတိုး၏။ ယွန်းရဲ့ဆံပင်ပုံစံနှင့် စိတ်ညစ်နေဟန်ကို ကြည့်ပြီး မိဘနှစ်ပါးလုံး အံ့အားသွင်ကုန်ကြ၏။
“ဘာဖြစ်လို့ ဆံပင်တွေ ဖြစ်သလို ညှပ်ပစ် ရတာ လဲ…သမီးရယ်၊ ဘာကြောင့်လဲ”
ယွန်းမဖြေ။ လိုင်နာတွေ၊ ကာချယ်တွေ၊ မျက်ကွင်းညိုအောင်ဆိုးပြီး စိတ်ဖီစီးမှုခံနေရ သူပမာ နေထိုင်တွေငေးနေမိ၏။
“ဖြေလိုက်လေ သမီး။ ဖေဖေ့ကြောင့်တော့
စိတ်မညစ်ပါနဲ့။ သမီးအတွက်ပဲ မေမေ စိတ် ပူနေရတာ ။ စိတ်ဓာတ်ခိုင်မာစမ်းပါ သမီး ရယ်။ လောကဓံနှစ်ပါးနဲ့ တွေ့ကြုံလာရင် တုန်လှုပ်ရဘူး လို့ မြတ်စွာဘုရားရှင်က
ဟောဖော်ညွန်ပြထားတာပဲ။ ဘုရား တရား
တော်တွေကို လိုက်နာ
ကျင့်သုံးသူဟာ
ကောင်းကျိုးချမ်းသာရတာ ချည့်ပဲ”
“သမီးကြည့်ရတာ လုံး၀မလန်းဘူး။ မေ မေ့ကြောင့် စိတ်ညစ်ရတာ လား။ ဒါမှမဟုတ် ကျောင်းမှာ စိတ်ကသိကအောက် ဖြစ်စရာ တွေ ရှိနေလို့လား”
ယွန်း ခေါင်းခါ၏ ။ မိခင်ဖြစ်သူလည်း ဈေး ဝယ်ဖို့ အပြင်ထွက်သွား၏ ။ ဖခင်ဖြစ်သူက ယွန်းရဲ့ လက်ဖဝါးတွေ ဆပ်ကိုင် နွေးထွေး ထားပြီး….
“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့လေ။ သမီး မဖြေချင်
လည်း မဖြေပိုင်ခွင့် ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့်
စိတ်ဓာတ် ခိုင်မာရမယ်။ ကိုယ်ကျင့်သီလ
ကောင်းမွန်ရမယ်။ စိ်တ်ကောင်း အမြဲထား ရမယ်။ သမီးလေး ဆယ် တန်းရောက်နေမှ ဘ၀ တစ်ဆစ်ချိုးသလို၊ ပြောင်းလဲသွားရတာ
ဖေဖေ စိတ်မကောင်းဘူး။
မိသားစုအတွက်
က
တို့
ပဲ့ကိုင်ရှင်ဖြစ်သွားပြီ။
မေမေနဲ့ပတ်သက်လာရင် နားလည် ခွင့်လွှတ် ပေး တတ် ပါစေ သမီးရယ်။ ဘ၀ဆိုတာ နေ ရတဲ့ခဏ တိုတိုလေးပါ။ ပျော်ရွှင်ရတဲ့ အချိန် လေးတွေ ကလည်း ခဏလေးတွေချည့်ပဲ
(၃၁)ဘုံ ကျင်လည်သမျှ လောကဓံရှစ်ပါးရဲ့
ပင့်မြှောက်ရိုက်ချက် ထုထောင်း နင်းခြေချက်
တွေကို ခံနေရဦးမှာပဲ။ ဖေဖေကတော့
တရားစာအုပ်တွေ အမြဲဖတ်နေလို့ တရား အသိလေးနဲ့ ဖြေနိုင်သလောက် ဖြေသာနေပါ ပြီ သမီး”
“CUGU….”
“ပြော..သမီး”
“သမီး သိချင်တာ ငွေစင်သွန်းဆိုတာ
ဘယ်သူလဲ”
“ငွေစင်…….သွန်း…ဟုတ်လား”
“upososas……coco”
ဦးနေထိုက် မျက်လုံးတွေ ရီဝေသွား၏ ပြတင်းပေါက် အပြင်ဘက်မှ လွင့်မျောနေ သော တိမ်လွင့်ကောင်းကင်ကို လှမ်းကြည့်
နေ၏ ။
“ငွေစင်သွန်းကို ဖေဖေနဲ့ မေမေတို့ သိကြ မှာပါ…သမီးကို အမှန်အတိုင်း ဖွင့်ပြောပြပါ
ဖေဖေ ခေါင်းခါပြ၏ ။ ရွှေစင်ယွန်း အားမ
လို၊ အားမရဖြစ်သွား၏။
“သမီးကို သူ ဒုက္ခလိုက်ပေးနေတယ်။ ငွေ စင်သွန်းဟာ လူမဟုတ်ဘူး။ မမြင်ရတဲ့ တစ္ဆေ၊ မြင်လိုက် ပျောက်လိုက်၊ တစ္ဆေ၊သမီး
သူ့ကြောင့် အရမ်း စိတ်ညစ်နေရတယ်။ ဒီ ဆံပင်တွေ ညှပ် ပစ်ရတာ လည်း သူနဲ့တူမှာ စိုးလို့”
“ဖေဖေ ပြန်စဉ်းစားကြည့်လိုက်ဦးမယ်။ ခဏတော့ အချိန်ပေးပါ သမီး”
ဖခင်ဖြစ်သူ ဝှီးချဲကို လက်ကိုင်ဘီးလှည့် ပြီး ပြတင်းပေါက်နားဆီ တွန်းရွေ့သွား၏ ယွန်း လည်း စိတ်ပျက်၊ လက်ပျက်ဖြင့် အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာလိုက်၏ ။
ဖုန်းကိုဖွင့်ပြီး ဆက်လိုက်၏ ။ ဒီဖုန်းက ဖုန်းပြောသူနှစ်ဦးရဲ့ ပုံရိပ်တွေကို တိုက်ရိုက် ပေါ်စေ နိုင်သည့် 4G နက်ဝေါ့ခ် ဖုန်းဖြစ်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင် စကားပြောနေရသလိုပင်။ “ဟယ်လို…ယွန်း၊ နင် ဘာလုပ်နေလဲ” ကောင်းက သူ့အိမ်မှာ မြူးဇစ်ဘောက်(စ်) ဘုတ်ကလေးနှင့် ဟစ်ဟော့။ သီချင်းတွေ ရေးနေ တာကို တိုက်ရိုက်ပြသပြီး…
“သီချင်းရေးနေတယ် ယွန်း၊ ယွန်းကရော အိပ်ရာပေါ်မှာ ဘာလုပ်နေသလဲ”
“စိတ်ညစ်လို့ အိပ်ပစ်မလို့ .. ကြိုးစားနေ တာဘာလဲ နင်က သရုပ်ဆောင်ဘ၀နဲ့ မ
အောင် မြင်ခဲ့ရင် ရက်(ပ်) ပါလုပ်မလို့လား”
“အဟား…ဒီလိုပဲပေါ့
ယွန်း
ရယ်..သရုပ်ဆောင်ရော၊ သီချင်းဆိုတာရော
ဝါသနာပါတော့ ခွချက်လုပ်ကြည့်တာပေါ့။
ယွန်း အတွက် သီချင်းလေးတစ်ပုဒ်စပ်ထား
တယ်။ ဆိုပြရမလား”
“အင်း…ဆိုကြည့်လေ”
“သီချင်းရဲ့အမည်
ငါသိပ်ချစ်တဲ့
ကောင်မလေးတဲ့။ ကြိုက်ရဲ့လား ယွန်း”
“နင် သိပ်ချစ်တဲ့ ကောင်မလေးက…”
“နင်ပဲပေါ့ ယွန်းရယ်”
“နင် ငါ့ကို လာမနောက်နဲ့”
“မနောက်ပါဘူး။ တကယ်ပြောနေတာ ပါ….ငါ့ရင်ထဲကနင့်အတွက် ရေး စပ်ထား
တာပါ”
“နင် ဆိုပြ…”
မြူးဇစ်ဘောက်(စ်)
ဘုတ်ကလေးကို
လက်ချောင်းလေးတွေနှင့် တိုးထိတီးခတ်ပြီး သီ ချင်းအင်ထရိုဝင်၏ ။ ပြီးတော့…
“ယုံကြည်ပါကွယ် ++ ကောင်မလေးရယ် ++နင်ပျော်နေရင် ငါ ပျော်ရတယ်++ နင် ငိုနေ
ရင် ++ ငါငိုရတယ်++ ငါဟာနင့်ကို အမြဲတမ်း ပျော်စေချင်တယ် ++အဲ့ဒါ သိပ်ချစ်လွန်းလို့ ပေါ့ ကွယ်
ဘ၀မှာ အစဟာ ဘာလဲ ငါမသိ +
နင်လှတာ + စွဲမက်မိတာပဲ ++ငါသိ ++
ညအခါ ++ သတိရတိုင်း + ရင်နာမိ++
နေ့အခါ ++ တွေ့လိုက်တိုင်း ++ နင်ဘာမှမ
သိသလို ++
ဖောက်ပြန် မှောက်လှန်သူများ
ဦး နေထိုက် ပြတင်းပေါက်ကနေ အောက် ဘက် ကားပါကင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက် ၏ ။ ကားပတ်ကင်မှာ ကားတွေ ရှင်းနေ၏ ။ သဉ္ဇာလီရဲ့ကားက ပျက်နေ၍ ထားခဲ့ဟန် တူ၏ ။ အဲဒီ ကားသာ ရပ်ထား၏ ။ ကားတစ် စင်း ထိုး စိုက်လာ၏ ။ ကားပေါ်က လူတွေကို အတိုင်းသား မြင်ရ၏ ။ သမီးတို့ကျောင်းက ပြဇာတ်နှင့် သရုပ်ဆောင် အတတ်ပညာ၊ အဆိုပညာတွေ လေ့ကျင့် သင်ကြားပေးသော
Zaw Version
” လူျဖစ္သြားတဲ့ တေစၦ ” (အခန္း ၂) (စ/ဆုံး)
——————————————–
လိုင္းႀကီးဖဲ့၏။ အငိုက္မွာ ဝင္ထည့္ျခင္းပင္။ “ငါ စုန္းမ မဟုတ္ဘူး။ နင္သာစုန္းမ…ငါ့ ကိုယွဥ္လိုက္တိုင္း နင္ပဲ ရႈံးေနတာေလ။ ငါ့ ေနာက္ ခံ စီးပြားေရး ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ နင့္ အေၾကာင္းမပါဘူး။ႏွင့္ဘာသာ သိန္းေထာင္ ေက်ာ္မကလို႔ ေသာင္း ေက်ာ္တန္ေနပေစ။ တစ္ေန႔ နင္ေသရင္ ကုတို႔ခေတာင္ ပါသြား ရင္ ကံေကာင္း…ဗုံလုံတစ္လွည့္ ငါးပ်ံတစ္ လွည့္ဆိုတဲ့စကား၊ နင္ ၾကားဖူးရဲ႕လား”
“အ႐ူးမ…ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ၊ ငါ့လို မဝတ္ႏိုင္ဘဲနဲ႔..ေကာင္း…
လည္း
ဆင္းရဲသားနံ႔ ထြက္ေနတဲ့ မလွဘုရင္မ “ကြင္း ငန္း”ႀကီးနားကပ္ေနတာ ႏွင့္အဖို႔ အနံ႔ ကူးတာ၊ ဆင္းရဲနံ႔ေပါက္ တာေတြပဲ အဖတ္တင္လိမ့္မယ္။ နင္သာ ငါ့အစ္ကိုဆို ရင္ ျပဇာတ္လည္း မကခိုင္းဘူး။ အနား လည္း မကပ္ခိုင္းဘူး။ ေဝးေဝးေရွာင္ခိုင္းမွာ
အမွန္ပဲ”
ရွင္းသန႔္လႈိင္က မခံခ်င္ေလာက္ေအာင္ကို ထိုးဆြတိုက္ခိုက္၏ ။ ယြန္း ျပန္ေျပာမည္ ျပင္ ေသာအခါ ေကာင္းျမတ္သူက…
“ေတာ္ၾကပါေတာ့ဟာ…ၾကားထဲက ငါပဲ ဘာဟုတ္တာေလးနဲ႔
ေတာင္းပန္ပါတယ္။
လည္း ရန္ျဖစ္ခ်င္ၾကတယ္။ ေခြးနဲ႔ေၾကာင္
တည့္ၾကဘူး။ ရန္ျဖစ္တာ တိရ စာၦန္စိတ္ ေပါက္တာတဲ့။ ငါ့မိဘေတြက မွာထားတယ္။ ရန္မျဖစ္ၾကပါနဲ႔ လူပီသစမ္းပါ”
ေက်ာင္းတက္ဘဲ(လ္) ျမည္သံ ေပၚထြက္
လာ၍ ရန္ပြဲရပ္သြား၏ ။ ႏို႔မို႔ ဆက္ျဖစ္လွ်င္
က်ိန္း ေသဖိုက္တင္။
“မင္းသမီး မုဒ္သြင္းတာ အဆင္မေျပဘူး လား၊ အိုင္တင္ေတြလည္း မုဒ္မဝင္ဘူး။ ဒိုင္
ေလာ့ခ္ေတြလည္းခဏခဏမွားေန
တယ္။ စၿပီးေလ့က်င့္တဲ့ေန႔ဆိုရင္ ခြင့္လႊတ္ေသးတယ္”
“ကြၽန္မ စိတ္ေတြ စုစည္းလို႔မရဘူး ဆရာ” “ဟူး….မင္းသမီးရယ္”
ေကာင္းျမတ္သူက ၾကားဝင္၍ ..
“ဆရာ … ယြန္းကိုလား”
ခဏေပးနားလိုက္ပါ
“ဟုတ္ၿပီ…ဆယ့္ငါးမိနစ္နား…တို႔ေက်ာင္း
ပိုင္ ဒီစတူဒီယိုထဲမွာ နားမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေကာ္ရစ္ဒါ အတိုင္းေလွ်ာက္သြားရင္ (၁၀)
စာသင္ခန္းထဲမွာ
ခန္းေျမာက္ေဝးတဲ့ ေအးေအးေဆး ေဆးျပန္နားမလား။ အခုမွ ငါးနာရီနဲ႔ ဆယ္မိနစ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒီမွာ ျပ
ဇာတ္တိုက္ၿပီးရင္ ဒီက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ အဲဒီ စာသင္ခန္းကို လြယ္အိတ္လာယူၾကမွာ”
“ကြၽန္မ
ဆရာသီဟက ၾကားဝင္ၿပီး… “ေတာ္ၾကစမ္း ရွင္းရွင္း..မင္းနဲ႔ ဘာဆိုင္ လို႔ ဝင္ေျပာရတာ လဲ”
“သူ႔ ေၾကာင့္ က်န္တဲ့လူေတြ ေစာင့္ေနရမွာ
“ေစာင့္မေနရဘူး။ တျခားအခန္းေတြ ဆက္တိုက္မယ္။ မင္းသားရဲ႕ အေဖနဲ႔အေမ ေတြ႕ဆုံ ခန္း ေလ့က်င့္မယ္။ သက္ဆိုင္ရာ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြ လာၾက။ ငါခိုင္းတာ မလုပ္ လို႔ကေတာ့ မင္းတို႔ ရဲ႕ ဝါသနာပါရာ သင္ယူ ႏိုင္မႈ ရမွတ္မွာ ဇီး႐ိုးနဲ႔ၾကက္ေျခခတ္ေတြ ေပးပစ္လိုက္မယ္”
ဆရာျဖစ္သူ၏ ရာဇသံျပင္းေတာ့ ဘယ္သူ မွ ခုခံျငင္းမယ့္လူ မရွိ။
သူ…ဘယ္သူလဲ
ေငြေၾကး ျပည့္စုံသူေတြ အမ်ားစုတက္ ေရာက္ရာ ပုဂၢလိက သီးသန႔္ေက်ာင္း။
ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီးက ဆရာမႀကီးက ပိုင္ရွင္။
အေကာင္းဆုံးဆရာေတြ ငွား၏ ။ အေကာင္း
ဆုံး ေက်ာင္းသုံးပရိေဘာဂ၊ သင္ၾကားေရး
ေထာက္ကူပစၥည္းေတြ။ ေနရာ က်ယ္ဝန္း
သန႔္ရွင္းမႈ၊ (၂၄) နာရီဘက္ေပါင္းစုံ
ဝန္ေဆာင္မႈေတြႏွင့္။ ေအာင္လက္မွတ္ကိုရလွ်င္
ဒီေက်ာင္းက
ျပည္ပႏိုင္ငံတကာ ေကာလိပ္ေတြမွာ ဆက္တက္ခြင့္ရွိ၏။
ေက်ာင္းျပန္လႊတ္ခ်ိန္က ညေန (၃) နာရီ
ခြဲ။ ယြန္းတို႔ေတြက အပိုခ်ိန္ ဆက္သင္ေနရ ျခင္း ပင္။ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းေစာင့္ေတြမွ တစ္ပါး အျခားေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြ မရွိၾကေတာ့။ ေက်ာင္းျပန္လႊတ္ထား၍ ျပန္ ကုန္ၾကေလၿပီ။
ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ယြန္းတစ္ေယာက္ထဲ။ စီး ထားရေသာ ေဒါက္တာမာတင္ဖိနပ္ရဲ႕ ခြာသံ ကို သာၾကားေနရ၏။
“ခြပ္…ခြပ္…ခြပ္…ခြပ္”
“ရွပ္…ရပ္…..ရပ္….ဖလပ္”
ေနာက္က ကပ္လိုက္လာေသာေျခသံကို ၾကားလိုက္ရ၏ ။ လူသူေလးပါး ကင္းရွင္း ေန၏ ။ ေက်ာင္းသားေတြက ေအာက္ဘက္
အေဆာင္ေတြဆီ ေရာက္ေနပုံရသည္ ၊
စာသင္ခန္းေရွ႕ရပ္ၿပီးလက္ကိုင္ဖြင့္မည္ျပင္ေတာ့ ေနာက္ကေန လူျဖတ္သြားသလို
ေလေဝွ႔ တာေရာ။ မွန္တံခါးမွ ရိပ္ခနဲ ျမင္ လိုက္တာေရာေၾကာင့္ ဆတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္
မိ၏။ ဘယ္သူမွ မရွိ။
“ကိုယ့္စိတ္က ကိုယ့္ကို ျပန္ေျခာက္လွန႔္ ေနတာ” ဟူေသာအေတြးျဖင့္ ယြန္းဘာသာ အားတင္းကာ သတၱိစိတ္ေမြးလိုက္၏။
“ငါ ညတိုင္း ဘုရားရွိခိုး အိပ္ေနတာပဲ ေလ။ ဘာလို႔ ေၾကာက္ရမွာလဲ။ ကံျမင့္ေနတဲ့ သူကို ဘယ္မေကာင္းဆိုးဝါးမွ ေျခာက္လွန႔္ရဲ မွာ မဟုတ္ဘူး”
အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး ယြန္း အခန္းထဲ ဝင္ေနလိုက္၏ ။ အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ထား လိုက္ ၏ ။ ယြန္းရဲ႕ထိုင္ခုံမွာ ယြန္း ဝင္ထိုင္ၿပီး ဘုရားစာဆိုမည္ ျပင္လိုက္စဥ္…
“ဝုန္း….ဒိုင္း…”
ေနာက္ဆုံးတန္းက ထိုင္ခုံ ၿပိဳလဲက်သြား၏ ဘယ္သူမွလည္းမရွိ။ ယြန္း ၾကက္သီးေမြး
ညႇင္း ေတြ ေထာင္တက္သြား၏ ။ အႏၲရာယ္
ရနံ႔ကိုရေသာ သားေကာင္ႏွယ္ ျပာယာခတ္လာ၏။
“ဒုန္း…”
ဖြင့္ထားေသာ အခန္းတံခါးႀကီး ေဆာင့္
ပိတ္သြား၏။ အေကာင္အထည္ မျမင္ရပါဘဲ
ႏွင့္ လူတစ္ဦးဦးက လိုက္လံ ေႏွာင့္ယွက္
ေျခာက္လွန႔္ေနသလိုပင္။
ဝႈိက္ဘုတ္ေပၚမွာ … ေဆာ့ပင္(န္) မပါဘဲ
စာတမ္းေတြ ေပၚလာ၏ ။
“နင္ဟာ ငါ…ငါဟာ နင္၊”
တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ခ်င္လို႔ မရဘူး။
ႏွင့္ေနာက္မွာ ငါ အၿမဲရွိတယ္။
နင္ ငါ့လက္က မလြတ္ေတာ့ဘူးယြန္းရဲ႕ေက်ာ႐ိုးထဲထိ
ေၾကာက္စိတ္ေတြ
ထိုးေဖာက္သြား၏ ။ ေခါင္းေမြးေတြ ေထာင္
တက္မတတ္။ ၾကက္သီးေတြ တဖ်န္းဖ်န္းထ လိုက္၊ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြား လိုက္၊
ျမင္ရေသာအရာက သက္ေသ ျပေနၿပီေလ။
သူရွိေသာေၾကာင္း
“ဝုန္း………ဒုန္း….ဒုန္း..ဘုံး”
ယြန္းရဲ႕ေဘးကက္
ထိုင္ခုံေတြကို
ဆက္တိုက္ လဲၿဖိဳပစ္လိုက္၏ ။ ယြန္း လန႔္ တုန္ၿပီး စူးစူးဝါး ဝါး၊ ေၾကာက္လန႔္ေအာ္ဟစ္
ထြက္ေျပး၏။ အခန္းတံခါးက ေစ့ထားတာမို႔
||
တြန္းဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ပြင့္သြား၏ ။ ေတာ္ပါ ေသးရဲ႕။ ေျပးလမ္းပိတ္မထားလို႔၊ ေျခလွမ္း ေတြက သာေခြယိုင္ခ်င္ေန၏ ။ အားသြန္ၿပီး
ယြန္းေျပးလာလိုက္၏။
သံ။
ေနာက္ကလည္း ေျပးလိုက္လာေသာ ေျခ
“ဒုန္းဒုန္း…ဒုန္း…ဒုန္း” ေတြကို အတိုင္းသား ၾကားလိုက္ရ၏ ။
||
ယြန္း ေၾကာက္လြန္း၍ အသံပင္ မထြက္ စတူဒီယိုခန္းထဲက ဆရာႏွင့္
ေတာ့။
ေကာင္းျမတ္ သူ။ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား ေတြ ေျပးထြက္လာကုန္ၾက၏။
“ကယ္…ၾက…ပါ…ဦး”
“ယြန္း….ယြန္း..ဘာျဖစ္လာတာလဲ”
“တပည့္မ……ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
ဆုံလိုက္သည္ႏွင့္ ဆရာက ဆီးၿပီး လက္ကိုင္ဆုပ္ကာ လႈပ္ခါေမး၏။
“ကြၽန္မ…ကြၽန္မေနာက္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္ လိုက္ေနတယ္”
“ဝုန္းဒိုင္းက်ဲသံေတြ ၾကားရလို႔ ဆရာတို႔ လည္း ေျပးထြက္လာၾကတာ… ဆရာ သြား
ၾကည့္ လိုက္မယ္”
ဆရာက ေက်ာင္းသားေလးငါးေယာက္ႏွင့္
စာသင္ခန္းဘက္ကို ေျပးထြက္သြား၏။
ေကာင္းျမတ္သူက ေအးစက္ေနေသာ
ေၾကာက္ေၾကာက္႐ြံ႐ြံ ယြန္းလက္ကေလးကိုဆုပ္ ကိုင္ေႏြးေထြးေပးရင္း…
“ယြန္း … ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ၊ ဘာျဖစ္
ကုန္ေသးလဲ”
“ဟင့္အင္း….ဘာမွမျဖစ္ဘူး။
အဲ့ဒီက
သ…သရဲေျခာက္တာ”
“ဟုတ္လို႔လား………ေက်ာင္းမွာ
ဘယ္က
သရဲရွိရမွာလဲ၊ ဒီေက်ာင္းေတြက သန႔္သန႔္
ေလးရယ္”
“ဟုတ္….ေဟာဟဲ….ဟုတ္တယ္ေကာင္း၊
ဝႈိက္ဘုတ္မွာ စာတမ္းေတြ ေပၚလာတယ္။ ေဖ့(စ္)ဘြတ္မွာ ေရးျပသလိုမ်ိဳး၊ ငါ….သိပ္ ေၾကာက္တာပဲ ေကာင္းရယ္”
ေကာင္းျမတ္သူက အသာေထြးဖက္ၿပီး
ေက်ာသပ္ႏွစ္သိမ့္ေပးလိုက္၏ ။ ယြန္းရဲ႕
သူငယ္ခ်င္း ပန္းအိစံႏွင့္ ေအမီေအာင္တို႔က ယြန္းေဘးနားမွာ ဝိုင္းကပ္ၿပီး အားေပး စကားေျပာေနၾက၏။
ရွင္းသန႔္ျဖဴက သန႔္စင္ခန္းသြားသည့္ဘက္ မွ ထြက္ေပၚလာ၏။
“ေကာင္း…နင့္ကို အနံ႔အသက္ေတြ ကူ၊
ကုန္ၿပီ။ နင့္ကိုငါမသတီေတာ့ဘူး။ နင္နဲ႔
အေပါင္း အသင္း မလုပ္ေတာ့ဘူး”
မ်က္ေစာင္းထိုးႀကီးႏွင့္ၾကည့္ကာ…
ရွင္းသန႔္က
ပိတ္ေျပာၿပီး ယြန္းကို
“အ႐ူးမ မာယာတစ္သိန္း၊ အပလိန္း
အနႏၲနဲ႔ တတ္လည္းတတ္ႏိုင္တဲ့ ေဂါက္ ေၾကာင္မ”
“နင္သာ အရႈး ေဂါက္ေၾကာင္မ…မနာလို
စိတ္နဲ႔ မစၦိရိယဘီလူးမ”
ယြန္းလည္း တုန႔္ျပန္ေျပာပစ္လိုက္၏ ဆရာနဲ႔ေက်ာင္းသားေတြ ျပန္ေရာက္လာ
ၾက၏။
“ဘယ္သူမွလည္း မေတြ႕ဘူး”
“ဟိုဘက္ အေပၚဘက္အေပါက္ေတြလည္း
ေသာ့ပိတ္ထားတယ္။ စတူဒီယိုခန္းကို ျပန္
ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးမွ
ေလွကားေပါက္ရွိတာ။ ဒီ
တစ္ေပါက္ပဲ ေက်ာင္းေစာင့္ေတြက ဖြင့္ေပး တားတာ.. ဘယ္သူမွ ဆင္းလို႔မရဘူး” “ခုန္ဆင္းသြားရင္ေရာ…၀ရန္ဘာက”
“စူပါမင္း (န္) လား၊ ပါဝါရိန္းဂ်ားလား၊ ဂ်က္ကီခ်န္းလား မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ” ရွင္းသန႔္နဲ႔တြဲေဖာ္တြဲဖက္ ေမယမင္းက ဝင္ ေျပာလိုက္၏။ ရွင္းသန႔္ .. အစ္ကို၀မ္းကြဲ ေမာင္ ေမာင္သန႔္ကလည္း…
“သူ႔ဘာသာ စိတ္ေဖာက္ၿပီး ခုံေတြကို လွန္ ၿဖိဳပစ္တာပဲ ျဖစ္မွာ..ဆရာ၊ ေ႐ႊစင္ယြန္းမွာ ဆိုက္ကို ရွိေနၿပီ”
ေကာင္းျမတ္သူက ဆတ္ခနဲျဖစ္သြားၿပီ…
“မင္း အဲ့လို ရမ္းသမ္းမေျပာနဲ႔”
ရွင္းသန႔္က ၾကားဝင္ၿပီး …
“ေျပာမေနပါနဲ႔ဟာ..အဖက္မတန္ပါဘူး။
ေဂါက္ေၾကာင္မနဲ႔ တြဲတာ ေဂါက္ေၾကာင္ထီး ပဲ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဆရာ…အလုပ္ပ်က္ပါတယ္”
“com$….com$ စကားနားထိုးေန ရင္..စကားမ်ား ရန္ျဖစ္တာပဲ အဖတ္တင္ မယ္။ ကဲ… ကဲ ဒီေန႔အဖို႔ ဒီေလာက္ပဲ။ ျပန္
က်ေတာ့…လုံၿခဳံေရးေတြ ဖုန္းဆက္ေခၚၿပီး
တစ္ေက်ာင္းလုံး လိုက္စစ္ ေဆးခိုင္းလိုက္ဦး
မယ္”
***
ယြန္း အျပင္ကသူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္
ျပန္လာျဖစ္၏ ။ ေကာင္းျမတ္သူ၊ ပန္းအိစံ၊ ေအမီေအာင္ တို႔ႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲေလွ်ာက္လည္။ စားခ်င္တာ ဝယ္စား၊ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္
ေလွကားစီးလိုက္၏ ။ ပ်က္ေနတဲ့ ဓာတ္ ေလွကားေပါ့။
“ဟင္….”
ဓာတ္ေလွကား အတြင္းနံရံေတြမွာ ယြန္းရဲ႕ ပုံရိပ္ေတြ ကိုယ္ေသး၊ ေခါင္းႀကီးပုံက တစ္ မ်ိဳး၊ ေခါင္းေသး ကိုယ္ခႏၶာႀကီးေနပုံကတစ္ မ်ိဳး။ ယြန္းကိုစားမတတ္။ ဝါးမတတ္ မ ေက်နပ္ေသာ ေဒါသ စိတ္ေတြႏွင့္ စိုက္ ၾကည့္ေန၏ ။
||
ယြန္း – တစ္ေယာက္ထဲမို႔ ၾကက္သီးဖုႀကီး ေတြ သီးထၿပီး ေခါင္းနပမ္းႀကီး ထြက္သြား၏ ။ ေျခသလုံးေတြ ဆတ္ဆတ္တုန္လာ၏။ ထြက္ေျပးလို႔မရ။ ေအာ္ဟစ္
အျပင္
အကူအညီ ေတာင္းလို႔ မရ။ ယြန္း ေသခ်င္ စိတ္ေပါက္သြား၏ ။ လက္ေခ်ာင္းေတြႏွင့္
ပါးစပ္ကို ေတ့ပိတ္ၿပီး မ်က္လုံးစုံမွိတ္ ထား
လိုက္၏။
“ဖလပ္…ဖလပ္ဖလပ္”
အေပၚဘက္က အသံၾကား၏ ။ ယြန္းရဲ႕
လက္ေမာင္းကို လက္သည္ခြၽန္ႏွင့္ ကုတ္ျခစ္ သ ေယာင္ ခံစားရ၏ ။ ယြန္းမ်က္လုံးဖြင့္
ၾကည့္လိုက္၏။ ေဘးမွာ ဘာမွမရွိ။ “က်စ္……က်စ္……ဖလပ္ဖလပ္ ”
အေပၚက အသံၾကား၍ ဘုရားစာ႐ြတ္ထား ေသာ ရဲတင္းစိတ္ျဖင့္ ဆတ္ခနဲ ေမာ့ ၾကည့္
လိုက္၏။
“320….”
ယြန္းပုံစံ…။ ယြန္းရဲ႕ ေခါင္းျပတ္ႀကီး။ မ်က္ကြင္းႀကီးေတြက ညိဳမဲေန၏ မ်က္ႏွာႀကီးက ျဖဴေဖ်ာ့ၿပီး ပါးစပ္ထဲက လွ်ာ တစ္လစ္ထြက္လိုက္။ လွ်ာျပန္သိမ္းၿပီး က်စ္က်စ္စုပ္လိုက္၊ မ်က္လုံးျပဴး ႀကီးေတြႏွင့္ ယြန္းကို စိုက္ၾကည့္ေန၏။
ယြန္း ေၾကာက္ေသးဖ်န္းဖ်န္း ပါမိကုန္၏။
အသံေတြ
တိုးနစ္တိမ္ဝင္ကုန္၏
အားအင္ေတြ ဆုတ္ယုတ္ၿပီး ဒူးေတြ ဆတ္
ေခါက္လိုက္ ကုန္၏ ။ စိတ္ကသာ မိုင္တစ္ရာ
ေလာက္ထြက္ေျပးသြား၏
ခႏၶာကိုယ္က
ေနရာကေနမေ႐ြ႕ႏိုင္။ ခႏၶာကိုယ္ကို အတင္း ေစခိုင္းၾကည့္၏ ။ မရေတာ့။
“ၾသကာသ…ၾသကာသ…တရား ဘုရား
သံဃာက
အမွန္ေတာ့ ယြန္း ေၾကာက္လန႔္တၾကား ျဖင့္ အမွားဆိုမိေန၍ အစြမ္းမျပ။ ဖ်တ္ခနဲ အလင္း ေရာင္အသိဉာဏ္ေလး ဝင္ကာမွမွား ဆိုမိမွန္း သိသြား၏ ။ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ကာ ရတနာသုံးပါးအား အာ႐ုံျပဳၿပီး….
“ဗုဒၶံသရဏံ ဂစာၦမိ၊ ဓမၼံသရဏံ ဂစာၦမိ၊ သံဃံ သရဏံ ဂစာၦမိ”
“ေသခ်င္ေသပါေစ၊ သုံးေလာကထြဋ္တင္၊ ျမတ္ဗုဒၶရွင္ေတာ္ ဘုရားကို .. ကိုးကြယ္ရာ
အစစ္ အမွန္ဟု ပူေဇာ္ပါ၏ ။ ႐ိုေသျမတ္ႏိုး စိတ္ျဖင့္ ရွိခိုးပါ၏ ဘုရား”ဟု စိတ္ထဲမွ ႐ြတ္ဆိုမိ လိုက္သည့္ ခဏ၊ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းႏွင့္ က်ဆင္းသြား၏။ ေျခေထာက္ေတြ ျပန္ခိုင္မတ္လာ၏ ။ အသံေတြ ျပန္ေကာင္းလာ၏ ။ အားအင္ေတြ ျပန္ရွိလာ ၏။
||သိမ့္ခနဲ ျဖစ္သြား၏ ။ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္ လိုက္ေသာအခါ ဘာမွမရွိေတာ့။ ဓာတ္ ေလွကား တံခါးႀကီး ပြင့္ေန၏ ။ ယြန္းတို႔ေနထိုင္ရာ အခန္းက်ယ္ရွိသည့္ အလႊာကို ေရာက္ၿပီး ေဒၚဝႆန္ကဓာတ္ ေလွ ကားေရွ႕ႏွင့္ ေဘးဘက္နားမွာ ရွိေသာ ႐ိုး႐ိုးအတက္အဆင္း ေလွကားၾကမ္းျပင္ေပၚ
က ဖုံေတြကို တံျမက္စည္းႏွင့္ လွည္းေန၏။
ဓာတ္ေလွကားပြင့္ၿပီး
လူထြက္မလာေသး၍
႐ုတ္တရက္
ေဒၚဝႆန္တံျမက္စည္းလွဲ တာရပ္ၿပီး ထြက္ေပါက္ကို
ေသခ်ာၾကည့္ေန၏ ။ လက္ကေလးတစ္ဖက္
တံခါးခ်ပ္ အစြန္းကို အားယူ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး
တုန္ယင္ခ်ိနဲ႔စြာႏွင့္ ယြန္းထြက္လာလိုက္၏ ။
ေဒၚဝႆန္က ယြန္းကို ထိတ္လန႔္အံ့ၾသစြာ
ၾကည့္ရင္း…
“ယြန္း…နင္ ငါ့ကို မ်က္လွည့္ျပေနတာ လား၊ တမင္ေနာက္ေျပာင္ေနတာလား၊ ငါက
ေနာက္စရာ အဘြားႀကီးမဟုတ္ဘူးေနာ္၊
မ႐ိုမေသမလုပ္နဲ႔”
“ရွင္….ကြၽန္မ ဘာေနာက္ေျပာင္မိလို႔လဲ”
“မင္း….အခုေလးတင္၊ ႐ိုး႐ိုးဓာတ္ ေလွကားထစ္ကေန ဆင္းသြားတာေလ။ တစ္ လႊာ ေက်ာ္ ေလာက္ပဲ ေရာက္ဦးမယ္။ ေဟာ..ခ်က္ခ်င္း ဒီဓာတ္ေလွကားထဲက ထြက္လာတယ္။ အဲဒါ ျဖစ္ႏိုင္ မလား။ မျဖစ္ ႏိုင္တာ ျပတာ မ်က္လွည့္၊ ေမွာ္ပညာနဲ႔ စုန္း
အတတ္ေတြပဲဟဲ့…နင္ဟာ တစ္ခုခုပဲ”
“အဲဒါ ကြၽန္မ မဟုတ္ဘူး။ လုံးဝ မဟုတ္ ဘူး အန္တီဝႆန္
“ငါ့မ်က္လုံးေတြ ေကာင္းေသးတယ္။ ပါဝါ မ်က္မွန္ေတာာင္ တပ္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ နင္.. ငါ့ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဆင္းသြားတာ။ နင္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေတြ မလုပ္ပါနဲ႔ေနာ္” ယြန္းရင္ထဲမွာ … ေၾကာက္လန႔္စိတ္အစား ေဒါသ၊ မခံခ်င္စိတ္ေတြ ဝင္လာ၏ ။ ဒါ သက္သက္မဲ့၊ ယြန္းအေယာင္ေဆာင္ၿပီး လိုက္ေႏွာင့္ယွက္တာ၊ စိတ္ဒုကၡေပးေနတာ။
ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ႀကီးလုပ္ ေနတာ”
“ကြၽန္မဘက္ကလည္း မညာပါဘူး အန္
တီ၀ႆန္”
“မင္းရဲ႕ဆံပင္လွလွႀကီးေတြကို
ငါ
အၿမဲတမ္း မွတ္မိေနတယ္။ မင္းမွမင္းအစစ္ပဲ
ယြန္း”ထြက္ေျပးသြားလွ်င္ ဘာလိုက္လုပ္မွာလဲ”
“နင္…..နင္ ဘယ္သူလဲ၊ ဘာလို႔…လိုက္ ေႏွာင့္ယွက္ေနတာလဲ၊ နင့္ကို ငါ..ငါ မ ေၾကာက္ ဘူး။ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ နင္နဲ႔ငါက
ဘာပတ္သက္လို႔လဲ။
ေနာက္ထပ္စာလုံးေတြ ထပ္ေပၚလာျပန္၏
“ငါ့အေၾကာင္းသိခ်င္ရင္ အသက္ရွင္လ်က္ နဲ႔ လင္မယားခ်င္း ခ်စ္ႀကိဳက္ၾကရဲ႕သားနဲ႔ ခ်စ္ တင္းမေႏွာရေတာ့တဲ့ နင့္ အေဖနဲ႔ နင့္အေမ ကို ေမးၾကည့္၊ ငါ့အေၾကာင္း သိလိမ့္မယ္။ မွတ္ ထား…ငါ့နာမည္ ေငြစင္သြန္း”
သမား႐ိုးက်ျဖစ္စဥ္ေတြ မဟုတ္ေတာ့။
6
ဆရာ”
စာသင္ခန္းထဲမွာ
ေဆး ျပန္နားေတာ့မယ္
“ေကာင္းၿပီ..ဒိုးေတာ့”
ဆရာက ေခတ္ဆန္သည္။ အသက္က (၃၇) ခန႔္။ ၾကည့္ေကာင္းၿပီး သြက္လက္ ခ်က္ခ်ာ၏ ။ ယြန္း လွည့္ထြက္မည္ျပင္ခါရွိ ေသး၊ ရွင္းသန႔္လႈိင္က အနားေရာက္လာ၏
“အလုပ္ပ်က္တယ္ ဆရာ။ ေခါင္ေဆာင္ မင္းသမီးေနရာ သူနဲ႔ မထိုက္တန္ပါဘူး”
“နင္နဲ႔ ထိုက္တန္တယ္ထင္ရင္ ယူလိုက္
“နင္ကေရာ တကယ္ စြန႔္လႊတ္ရဲလို႔လား… ေ႐ႊစင္ယြန္း”
ယြန္းေပါက္ကြဲသြားၿပီ။ ခ်က္ခ်င္း ေလွကား
အတိုင္း ဆင္းေျပးၿပီး လိုက္၏ ။
|| ဘယ္
လႊာခ်င္း အေကြ႕ေရာက္သည္ႏွင့္ ေအာက္ကို
ငုံ႔ၾကည့္လိုက္၏။
ေတြ႕ၿပီ။ ယြန္းရဲ႕ဝတ္စုံအတိုင္း ဝတ္စား
ထားေသာ ယြန္းနဲ ့ပုံစံတူ မိန္းကေလး၊
ေလွကား အတိုင္း ဒေရာေသာပါး ေအာက္ကို
ဆင္းေျပးေန၏။
“ေဟ့……မေျပးနဲ႔၊ ငါ့ဟန္ေဆာင္ၿပီး ငါ့ကို ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေႏွာင့္ယွက္ေနတာလဲ…ရပ္ စမ္း၊ နင္နဲ႔ငါနဲ႔ ထိပ္တိုက္ရွင္းမယ္။ နင္ သတၱိရွိရင္ ရပ္ေနလိုက္၊ မေျပးနဲ႔ …ငါလာၿပီ”
ယြန္း ေအာ္ဟစ္တားၿပီး ေျပးဆင္း၏ ||
ေရွ႕ကဆင္းေျပးေနသူကလည္း
မရပ္။
ေလွကားအ ဆုံး
အျပင္ထြက္ေပါက္ကို
ထြက္ေျပးသြား၏ ။ ယြန္းလည္း ခုန္ေက်ာ္
ေပါက္ေက်ာ္ ေျပးဆင္းလိုက္၏ ။ နံရံကြယ္
သြား၍ မွီေအာင္ေျပးလိုက္၏ ။ “ေဟ့….ရပ္….အခု ရပ္စမ္း”
ယြန္း အျပင္ေရာက္လာ၏ ။ အျပင္ U ႏွစ္ေကာင္ကို
အေပါက္မွာ
တြန္းလွည္းထဲ ထည့္ ထိန္းေနေသာ နာနီ မ
ေမဦးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“မေမဦး….ဒီထဲကေန ကြၽန္မလို ႐ုပ္ရည္ မ်ိဳး၊ ကြၽန္မလို ဝတ္စုံမ်ိဳးနဲ႔ ေကာင္မေလး တစ္ ေယာက္ ေျပးထြက္သြားတာကို ေတြ႕ လိုက္သလား”
“ဒီနားေလးတင္ တြန္းလွည္းတြန္းေနတာ ၾကာၿပီ။ ဒီေလွကားထစ္ကေန ဆင္းၿပီး ထြက္ သြားတဲ့လူ တစ္ေယာက္မွကို မေတြ႕ဘူး” “ဟုတ္..ဟုတ္ရဲ႕လား”
“ဪ…မမ တကယ္ေျပာတာပါ။ ယြန္း ကိုၾကည့္ရတာ ေခြၽးေတြသံေတြနဲ႔ ေမာေနတာ ကိုး ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ၊ ဘာျဖစ္လာတာ
“ကြၽန္မ မ်က္စိနဲ႔ ကြၽန္မေရွ႕ကတင္ ထြက္ေျပးသြားတာ….မေမဦးပဲ ဒီနားမွာ ရွိ တာ။ က်ိန္း ေသျမင္ရမွာပဲ”
“အစ္မ က်မ္းက်ိန္ေျပာဆို ေျပာပါ့မယ္။ တကယ္ကို မေတြ႕လိုက္တာပဲ”
“ဟူး…”
ယြန္း … သက္ျပင္းေမာႀကီး မႈတ္ထုတ္ လိုက္၏ ။ ေပ်ာ့ေျပာင္းလွပေသာ ဆံပင္ေတြ ကို ကိုင္ မိသြား၏။
“ငါ့ အေယာင္ေဆာင္ၿပီး ငါ့ကို ေႏွာင့္ယွက္ ေနတယ္။ ငါနဲ႔ဒင္းမတူေအာင္ ငါ လုပ္ပစ္ မယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ငါဟာ သူမဟုတ္ဘူး” ယြန္း စိတ္တိုေတာင္းစြာျဖင့္ .. ႀကိမ္းဝါး ပစ္လိုက္သည္။
***…
ယြန္းရဲ႕ ဆံပင္ေတြကို ကုတ္၀ဲျဖစ္ေအာင္ ကပ္ေၾကးႏွင့္ သူမ ဘာသာ ကိုက္ညႇပ္ ပစ္လိုက္ ၏ ။ မွန္ထဲမွာ ဆံပင္ပုံစံပ်က္ၿပီး မ
ေသမသပ္၊ စုတ္တိစုတ္ဖြားႏွင့္ ေကသာ
အလွမဲ့သြားေသာ ယြန္း ပုံစံကို ယြန္း ျပန္ျမင္
ေနရၿပီ။
“မွတ္ထား…နင္နဲ႔ငါ မတူေစဘူး”
ယြန္း ေက်ာင္းကို အေစာႀကီးထြက္လာ မိ၏ ။ မိဘေတြ ဆံပင္ပုံစံပ်က္ႀကီး ႏွင့္ မျမင္
||
ေသး ခင္ေပါ့။ ဥမင္းလႈိဏ္ေခါင္းကို ျဖတ္ရ ျပန္ၿပီ။ မနက္အေစာပိုင္းမို႔ ဥမင္းထဲမွာ လူသူ ကင္းရွင္းေန၏ ။ မိုးအကုန္၊ ေဆာင္းအကူး ကာလကို ေရာက္ခါနီး ၿပီ။
“ဒင္းကို အိပ္မက္ထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့ရတာ ဒီ ေနရာပဲ”
ယြန္း တီးတိုးေရ႐ြတ္ကာ အံတင္းတင္း ႀကိတ္ၿပီး ဥမင္ထဲခပ္ရဲရဲ ေလွ်ာက္ဝင္လာ လိုက္၏။
“ငါ ဒီမွာရွိတယ္” ဆိုတဲ့ စာတမ္းေရးထား တဲ့ေနရာမွာ လူတစ္ေယာက္ ရပ္ေန၏ ။ သတၱိ ေတြေမြးလာေသာ္လည္း ေၾကာက္စိတ္ က ခုန္တက္လာ၍ ေျခလွမ္းတြန႔္သြားမိ၏။ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ရင္ ေကာင္းမလား၊ ယြန္း ကို စိတ္ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးေရာက္ေအာင္ အေႏွာင့္ အယွက္လိုက္ေပးေနတဲ့ ဒင္းနဲ႔ ဒဲ့ဒိုးရင္ဆိုင္ ရွင္းမလား။ ယြန္း ဘုရားစာကို ၾကည္ညိဳ
သဒၵါစိတ္ျဖင့္ စနစ္တက် ႐ြတ္ဆိုလိုက္၏။ “ဗုဒၶံ ျမတ္စြာဘုရားကို သရဏံ ကိုးကြယ္ ရာ အစစ္အမွန္ဟူ၍ ဂစာၦမိ ဆည္းကပ္ပူေဇာ္ ပါ၏ အရွင္ဘုရား၊ ဓမၼံ တရားေတာ္ျမတ္ကို သရဏံ ကိုးကြယ္ရာ အစစ္အမွန္ဟူ၍ ဂစာၦမိ
ဆည္းကပ္ ပူေဇာ္ပါ၏ ။ အရွင္ဘုရား၊ သံဃံ
သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္တို႔ကို သရဏံ
ကိုးကြယ္ရာ အစစ္ အမွန္ဟူ၍ ဂစာၦမိ
ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ပူေဇာ္ပါ၏
အရွင္ဘုရား”
ယြန္း ႏႈတ္တက္ဖြဖြဆိုေနစဥ္ အဲ့ဒီအရိပ္မဲ မဲအနားကို ေရာက္လာ၏။
”ဟား ဟား ဟား ဟား ဟင္း ဟင္း ဟင္း ဟီး ဟီး ဟီး
မိန္းမတစ္ဦးရဲ႕ ေလွာင္ရယ္သံ။ ယြန္းႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရပ္လိုက္ၿပီး ယြန္းရွိရာကို ေလွ်ာက္
||
လာ၏ ။ ဘုရားစာ ဒီေလာက္႐ြတ္တာေတာင္
မေျပး။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အစြမ္းထက္
ေနသလဲ မသိ။ အနားေရာက္မွ ၾကည့္လိုက္၏။
“326600:”
အလင္းေရာင္ပ်ပ်ႏွင့္
႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ မ်က္ႏွာႀကီး၊ သြားဖုံးႏွင့္ သြား႐ိုးေတြ ေပၚေန၏ ။ ဆံပင္ေတြက ဖြာ လန္က်ဲ ေတာက္ လိန္တြန႔္။ မ်က္လုံးတစ္လုံး က ေဟာက္ပက္၊ ႏွာေခါင္းက တိုျပတ္။ အလြန္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ ေအာင္ အၾကည့္ရဆိုး၏ ။ ယြန္း ႐ုတ္တရက္ လိပ္ျပာလြင့္မသြားတာ ကံေကာင္း။
႐ုတ္တရက္ျမင္စဥ္က အေၾကာက္လြန္ၿပီး ၾကက္ေသ ေသသြားမိ၏ ။ ၿပီးမွ အသိ ဖ်တ္ခနဲ လင္းၿပီး အမွတ္ရသြား၏ ။ ဒီအ႐ူးမ ႀကီးက အိမ္မီးေလာင္တုန္းက ပါသြားၿပီး မ ေသလို႔ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ႏွင့္ အသက္ရွင္
ရႈးသြပ္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနသည့္ အ႐ူးမႀကီး။
လက္ႀကီး ႏွစ္ဖက္ ဆန႔္တန္းၿပီး ယြန္းကို လည္ပင္းညႇစ္ေတာ့မည့္ဟန္။ .ယြန္းလည္း
လူမွန္း သိ၍ အေၾကာက္ေပါ့ၿပီး အားႏွင့္ ေဆာင့္တြန္းပစ္မိ၏။
“အင့္…”
“အား…”
“ဒုတ္…”
နံရံႏွင့္ အ႐ူးမေနာက္ေစ့ ႐ိုက္မိသြား၏ ။
အ႐ူးမႀကီး နံရံကပ္မွီၿပီး
ေပ်ာ့ေခြလဲက်
သြား၏။
“ဘုရား ဘုရား၊ ေနာက္ေစ့ပြင့္ၿပီး ေသမ်ား
ေသသြားၿပီလား။ သူေသရင္ ငါေတာ့ ေထာင္
က်ၿပီ။ ဘ၀ ဆုံးၿပီ….ဘုရား ကယ္ေတာ္မူပါ”
ေဘးဘီမွာ မ်က္ျမင္သက္ေသ မရွိ။ ဒီ
မိန္းမႀကီး ေသသလား၊ ရွင္သလား စစ္ေဆး
ေန လွ်င္
ေဘးလူျမင္သြားၿပီး
မ်က္ျမင္သက္ေသ ျဖစ္သြားလိမ့္မည္။ ယြန္း တဟုန္ထိုး ေျပးထြက္လာလိုက္မိ ၏။
***
ေက်ာင္း
ကို
ယြန္းအေစာႀကီး
ေရာက္လာ၏ ။ ေက်ာင္းမွာ ဘယ္သူမွ မ ေရာက္ေသး။ ေက်ာင္း တံခါးဖြင့္ထား၏ ေက်ာင္းေစာင့္ေတြလည္း ျမဴခိုးျမဴေမွာင္ေတြ အုံ႔ဆိုင္းရစ္သိုင္းက်ေန၍ ေက်ာင္းထဲမွာ ဝင္ ေခြေနၾကပုံေပၚသည္။
ယြန္း စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းၿပီး ေက်ာင္းေရွ႕ပန္းၿခံနားကို ေလွ်ာက္လာလိုက္ သည္။ ပန္းၿခံထဲကခုံ တန္းေလးမွာ ခဏထိုင္
နားဖို႔ေပါ့။
“ဟင္…..အို….လာျပန္ၿပီ၊
သူသူ
။
ေရာက္…ေရာက္ေနျပန္ၿပီ”
ဒန္းႏွစ္ခု။ တစ္ခုက လူတက္စီးသလို၊ ဟို ဘက္ဒီဘက္ လႊဲေန၏ ။ အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိ။ ယြန္း ေၾကာက္စိတ္ေတြ စိမ့္ထြက္လာ ျပန္ၿပီ။ တစ္ေယာက္ထဲ။ ျမဴခိုးျမဴေဝထဲ မွာ..လက္ေတြ၊ ေျခ ေတြ ဆတ္ဆတ္တုန္ လာမိ၏။
လႊဲေနေသာဒန္းကို မမွိတ္မသုန္စိုက္ၾကည့္ ၿပီး ေနာက္ျပန္ဆုတ္လာမိ၏ ။ ေနေသာ ဒန္းက လက္နဲ႔ဖမ္းကိုင္ ရပ္လိုက္သလိုရပ္ သြား၏။
နိမ့္ျမင့္ေလွ်ာစီးတဲ့ခုံက နိမ့္လိုက္၊ ျမင့္ လိုက္ ျဖစ္ေနျပန္၏ ။ ယြန္းကို မျမင္ရတဲ့ အတတ္ ေတြနဲ႔ ေျခာက္လွန႔္ေနၿပီ။ ယြန္း ေနာက္ဆုတ္ေနတာေတြ ရပ္တန႔္လိုက္၏ ေၾကာက္စိတ္ကို နင္းေျခၿပီး ေဒါသစိတ္ကို အတင္းညႇစ္ေမြး၏။
“ငါ့ကို ဒုကၡမ်ိဳးစုံ လိုက္ေပးေနတဲ့ တေစၦ မ….ဒင္းက ငါနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ လာတူေနရတာ
လဲ… ဘာရန္ၿငိဳးရွိခဲ့လို႔ ငါ့ကို ဒီေလာက္ မုန္း
ေနရတာ
လဲ…ယြန္းစိတ္ေတြ အလြန္
လႈပ္ရွား ေျဗာင္းဆန္ ေနခဲ့၍ မိဘႏွစ္ပါးကို ေမးမၾကည့္ရေသး။ ေငြစင္သြန္းဆိုတာ ဘယ္ သူလဲ။ ယြန္းရဲ႕ ေ႐ႊစင္ယြန္း နာမည္နဲ႔ ဘာ ေၾကာင့္ လာဆင္တူေနရတာ လဲ။ အႁမႊာပူး ေမြးခဲ့တယ္လို႔လည္း မိဘေတြက ေျပာမျပ ခဲ
ပါဘူး”
ယြန္းေဒါသက ရန္လိုစိတ္ႏွင့္ မေၾကာက္ စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာေစ၏ ။ ယြန္း လြယ္အိတ္ထဲ က ကြန္ပါဘူးကို ထုတ္ၿပီး
က
||
ေဒါက္ဆူးကို
ေဒါက္ဆူးကိုယူလိုက္၏ ။ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး နိမ့္ျမင့္ ေလွ်ာစီး
တဲ့အနားကို တစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္သြား၏ ။
ေျခႏွစ္လွမ္းစာေလာက္အလိုမွာ နိမ့္ျမင့္
||
ေလွ်ာစီးတာ ရပ္သြားျပန္၏ ။ ေလွ်ာတိုက္စီး တဲ့ အရာကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့…
“326600…”
ယြန္းပုံစံတူ ေကာင္မေလး။ ေက်ာင္းဝတ္စုံ
ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးႏွင့္ စကတ္ ဟိုေလးႏွင့္
အေပၚက ကုတ္အက် နက္ကတိုင္ေလးႏွင့္
ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ
အရိပ္အေယာင္ေတြ
ဆက္တိုက္ ျမင္ သလို ျမင္ေနရ၏။
ယြန္းရဲ႕ ေက်ာႏွင့္ရင္ ပြင့္မတတ္ ၾကက္သီး ေတြ ထသြား၏ ။ ယြန္းလက္ထဲက ေဒါက္ဆူး ေလး ျပဳတ္မက်သြားေအာင္ အားတင္းကိုင္ ထားရ၏ ။ အေပၚေျပးတက္လိုက္၊ ေလွ်ာစီး လိုက္ႏွင့္ ပတ္လည္လုပ္ေနလိုက္တာ။ အရိပ္ ေတြ ဆက္တိုက္ တဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင့္ ၾကည့္ရတာ
ေခါင္းေတာင္မႈး လာၿပီ။
“ေတာ္ေတာ့….ေတာ္ပါေတာ့၊ နင့္ကိုငါ ေၾကာက္ဘူး။ ငါ့ကို မေျခာက္နဲ႔”
ယြန္း အားမာန္ထည့္ၿပီး က်ဳံးေအာ္ ေသာ္လည္း အသံက ေညာင္နာနာေလးသာ ထြက္ေပၚလာ၏ ။
ၾကည့္ေနရင္းက ဘုရားကိုသတိရၿပီး မ်က္စိစုံမွိတ္ပစ္လိုက္၏ ။ ဘုရားစာကို ႐ြတ္ဆို၏ ။ ပထမေတာ့ အာ႐ုံမရေသး။ ယြန္း အနီးကို ေျပးကပ္လာၿပီး ယြန္းကို
တစ္ခုခုလုပ္လိုက္ေလမလား ဟု စိုးရိမ္ပူပန္
ေနမိ၏။
ေသခ်င္ေသ…ရတနာသုံးပါးကို အလုံးစုံ ယုံၾကည္တဲ့စိတ္ကိုသြင္းၿပီး ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ကိုသာ အာ႐ုံစူးစိုက္မိလိုက္သည္။
သရဏဂုံကိုသာ အျပန္ျပန္ ႐ြတ္ဖတ္ေန မိ၏ ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားလဲမ
သိ။ မ်က္ လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္း ဝင္းထဲမွာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြ စည္ကားေနၿပီ။ အႏုပညာသင္တန္းတက္
ာ
ေသာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြက ဝိုင္းအုံခဲၿပီးၾကည့္ေနၾက၏ ။
“ဒါ ပါေဖာင့္မန႔္အပ္ လုပ္ျပေနတာကြ” ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာ၏။ အနားမွာ ေကာင္းျမတ္သူ၊ ေအမီေအာင္၊ ပန္းအိစံတို႔ ရွိ
ေနၾက၏ ။
“ယြန္း….ယြန္း…သတိျပန္ရလာၿပီ၊ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာ လဲ ယြန္းရယ္။ မတ္တပ္ ႀကီး ေမ့ေန ရတယ္လို႔”
“ေအးဟယ္….ေကာင္းကလႈပ္ခါၿပီး ေခၚ
တာေတာင္ နင္က မလႈပ္မယွက္ႀကီး အသက္ရႉေန ေသးလို႔ အသာရပ္ၾကည့္ေန တာ။ နင္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ဒါမွမဟုတ္
ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”
ေအမီေအာင္က … အံ့အားတသင့္ႏွင့္ လာ၏။ ပန္းအိစံက
E:
“လူေတြဝိုင္းၾကည့္ေနတယ္။ နင္ မရွက္ ဘူးလား…ယြန္း၊ ခုတေလာ နင္လုပ္ေနတာ က ထူးဆန္းေထြလာေတြခ်ည္းပဲ…နင့္ကိုလူ ေတြက နဂိုကတည္းက ေၾကာင္တယ္၊ ေဂါက္ တယ္၊ ေျပာ ခ်င္ေနၾကတာ။ သူတို႔ စြပ္စြဲခ်က္ ခိုင္မာေအာင္ နင္သက္ေသျပေနတာလား” ယြန္း ေခါင္းကိုျဖည္းေလးစြာ ခါျပလိုက္၏
“ငါ…ဘုရားစာ႐ြတ္ဆိုေနတာ၊ .. ငါ့စိတ္
ေတြက ရတနာသုံးပါးအေပၚမွာ ၾကည္ညိဳ ၫႊတ္ႏူး ေနတာ၊ နင္တို႔ေရာက္လာေတာ့ ငါနဲ႔ တူတဲ့..ဝတ္စုံကအစ တူတဲ့ေကာင္မေလးကို
နင္တို႔ေတြ႕ မိ လိုက္ၾကေသးလား”
“အေစာဆုံးက ငါေရာက္တာပဲ ယြန္း” ေကာင္းျမတ္သူက ေျပာလိုက္၏။
“နင္မျမင္ဘူးလား”
“လုံးဝ မျမင္ဘူး..နင္ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆို တာ ငါ့ကိုပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာစမ္းပါ”
“cl…..cl”
“လာ…..လူေတြၾကားထဲက ငါတို႔သြားၾက ရေအာင္။ ေျပာလို႔ သင့္ေတာ္တဲ့ တစ္ ေနရာ ေရာက္မွ ေအးေအးေျပာၾကတာေပါ့”
ေကာင္းျမတ္သူက
ေက်ာင္းသူေတြၾကားထဲက
ေက်ာင္းသား၊
ဆြဲေခၚလာ
လိုက္၏ ။ ေနာက္ က ေအမီေအာင္ႏွင့္ ။ က
ပန္းအိစံတို႔ လိုက္ပါလာၾက၏ ။ ဆံပင္ပုံစံက လည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ဆိုေတာ့ ပိုလို႔ အ႐ူးမ ထင္ခ်င္စရာေပါ့။
“နင့္ဆံပင္ေတြ ႂကြက္ကိုက္သလို၊ ဘာလို႔ ျဖစ္သြားရတာ လဲ။ တို႔ေက်ာင္းက အဆင့္ျမင့္ ေက်ာင္း၊ စမတ္မက်ရင္ နင့္ကို ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီးက ေခၚဆူၿပီး အျပစ္ေျပာလိမ့္
မယ္။
“ငါသိပါတယ္…သူနဲ႔မတူခ်င္ဘူးလား”
“ဘယ္သူနဲ႔လဲ”
“ငါနဲ႔႐ုပ္ခ်င္းသိပ္တူၿပီး
ငါ့ကို လိုက္
ေျခာက္လွန႔္၊ ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ တေစၦမ”
“အဲဒါေတြကို ဒီဘက္ေခတ္လူေတြက သိပ္
မယုံၾကဘူး”
“ဒါေၾကာင့္လည္း ငါ မေျပာျပခ်င္တာေပါ့”
“နင့္ဟာက အထက္ဂိုဏ္းဆရာေတြနဲ႔ ျပရ ေတာ့မယ့္ အဆင့္ပဲ…ဆရာ တု ဆရာ ေယာင္နဲ႔ တိုးမွ နင္ရင္းက်ိဳးရလိမ့္မယ္”
“ကုစရာ မလိုပါဘူး။ ငါ့ကိစၥကို ငါပဲ
အျပတ္ရွင္းမွာပါ…သူေသ၊ကိုယ္ေသတိုက္ဆို
လည္း တိုက္ရေတာ့မွာပဲ။ ငါ သိပ္စိတ္ညစ္
ေနၿပီ။ ငါ သူ႔ကို မုန္းေနၿပီ”
ေက်ာင္းခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက
ေခၚဆူ၏ ။
အျဖစ္မွန္ရွင္းျပ လွ်င္လည္း . ဘယ္သူမွ
ယုံၾကည္မွာ မဟုတ္။
ဆံပင္ကို မေသမသပ္ညႇပ္ပစ္သည့္ ကိစၥ။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြၾကားမွာ တစ္ ကိုယ္ေတာ္ဆႏၵျပသလို လုပ္ျပသည့္ ကိစၥ ေတြေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထိုအမွားမ်ိဳး ေတြ မက်ဴးလြန္ေၾကာင္း ဝန္ခံ လက္မွတ္ ထိုးေပးလိုက္ရ၏ ။ မထိုးေပးလွ်င္ မိဘေခၚ မည္တဲ့။
။
ယြန္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြား၏ ။ ေက်ာင္းကအျပန္ ဥမင္လမ္းကို ျဖတ္ရေတာ့ ပုံမွန္ အတိုင္းပင္ အရႈးမႀကီးကိုလည္း မေတြ႕ ရေတာ့။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြရွိေန၍ ဘာ မွ ထူးျခားမႈမရွိ။ ေသြးစာတမ္းက ပ်က္မသြား ပါ။ ပါလာေသာ ဖုန္းကင္မရာျဖင့္ ေသြး စာတမ္းကို ႐ိုက္ယူလိုက္၏ ။ အရႈးမႀကီးရဲ႕
ေသြးလည္း မရွိ။
“ဒီေနရာမွာ ငါ ရွိေနတယ္” ဆိုကာ ယြန္း
ကို လိုက္လံ ေျခာက္လွန႔္ ႏွိပ္စက္ေနသည့္
ယြန္း နဲ႔ ႐ုပ္တူတေစၦမလား။ ယြန္းဘဝထဲကို
အိပ္မက္ဆိုးနဲ႔
ေရာက္လာကတည္းက
ေတာက္ေလွ်ာက္
လိုက္ေႏွာင့္ယွက္ၿပီး
စိတ္ညစ္ေအာင္ တရစပ္ႏွိပ္စက္ေနတာေတာ့
အမွန္။
ယြန္း အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေမေမနား ရက္ႏွင့္ သြားဆုံတိုး၏။ ယြန္းရဲ႕ဆံပင္ပုံစံႏွင့္ စိတ္ညစ္ေနဟန္ကို ၾကည့္ၿပီး မိဘႏွစ္ပါးလုံး အံ့အားသြင္ကုန္ၾက၏။
“ဘာျဖစ္လို႔ ဆံပင္ေတြ ျဖစ္သလို ညႇပ္ပစ္ ရတာ လဲ…သမီးရယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲ”
ယြန္းမေျဖ။ လိုင္နာေတြ၊ ကာခ်ယ္ေတြ၊ မ်က္ကြင္းညိဳေအာင္ဆိုးၿပီး စိတ္ဖီစီးမႈခံေနရ သူပမာ ေနထိုင္ေတြေငးေနမိ၏။
ေသြးလည္း မရွိ။
“ဒီေနရာမွာ ငါ ရွိေနတယ္” ဆိုကာ ယြန္း
ကို လိုက္လံ ေျခာက္လွန႔္ ႏွိပ္စက္ေနသည့္
ယြန္း နဲ႔ ႐ုပ္တူတေစၦမလား။ ယြန္းဘဝထဲကို
အိပ္မက္ဆိုးနဲ႔
ေရာက္လာကတည္းက
ေတာက္ေလွ်ာက္
လိုက္ေႏွာင့္ယွက္ၿပီး
စိတ္ညစ္ေအာင္ တရစပ္ႏွိပ္စက္ေနတာေတာ့
အမွန္။
ယြန္း အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေမေမနား ရက္ႏွင့္ သြားဆုံတိုး၏။ ယြန္းရဲ႕ဆံပင္ပုံစံႏွင့္ စိတ္ညစ္ေနဟန္ကို ၾကည့္ၿပီး မိဘႏွစ္ပါးလုံး အံ့အားသြင္ကုန္ၾက၏။
“ဘာျဖစ္လို႔ ဆံပင္ေတြ ျဖစ္သလို ညႇပ္ပစ္ ရတာ လဲ…သမီးရယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲ”
ယြန္းမေျဖ။ လိုင္နာေတြ၊ ကာခ်ယ္ေတြ၊ မ်က္ကြင္းညိဳေအာင္ဆိုးၿပီး စိတ္ဖီစီးမႈခံေနရ သူပမာ ေနထိုင္ေတြေငးေနမိ၏။
“ေျဖလိုက္ေလ သမီး။ ေဖေဖ့ေၾကာင့္ေတာ့
စိတ္မညစ္ပါနဲ႔။ သမီးအတြက္ပဲ ေမေမ စိတ္ ပူေနရတာ ။ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာစမ္းပါ သမီး ရယ္။ ေလာကဓံႏွစ္ပါးနဲ႔ ေတြ႕ႀကဳံလာရင္ တုန္လႈပ္ရဘူး လို႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က
ေဟာေဖာ္ၫြန္ျပထားတာပဲ။ ဘုရား တရား
ေတာ္ေတြကို လိုက္နာ
က်င့္သုံးသူဟာ
ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာရတာ ခ်ည့္ပဲ”
“သမီးၾကည့္ရတာ လုံး၀မလန္းဘူး။ ေမ ေမ့ေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ရတာ လား။ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းမွာ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္စရာ ေတြ ရွိေနလို႔လား”
ယြန္း ေခါင္းခါ၏ ။ မိခင္ျဖစ္သူလည္း ေဈး ဝယ္ဖို႔ အျပင္ထြက္သြား၏ ။ ဖခင္ျဖစ္သူက ယြန္းရဲ႕ လက္ဖဝါးေတြ ဆပ္ကိုင္ ေႏြးေထြး ထားၿပီး….
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ သမီး မေျဖခ်င္
လည္း မေျဖပိုင္ခြင့္ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္
စိတ္ဓာတ္ ခိုင္မာရမယ္။ ကိုယ္က်င့္သီလ
ေကာင္းမြန္ရမယ္။ စိ္တ္ေကာင္း အၿမဲထား ရမယ္။ သမီးေလး ဆယ္ တန္းေရာက္ေနမွ ဘ၀ တစ္ဆစ္ခ်ိဳးသလို၊ ေျပာင္းလဲသြားရတာ
ေဖေဖ စိတ္မေကာင္းဘူး။
မိသားစုအတြက္
က
တို႔
ပဲ့ကိုင္ရွင္ျဖစ္သြားၿပီ။
ေမေမနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ နားလည္ ခြင့္လႊတ္ ေပး တတ္ ပါေစ သမီးရယ္။ ဘ၀ဆိုတာ ေန ရတဲ့ခဏ တိုတိုေလးပါ။ ေပ်ာ္႐ႊင္ရတဲ့ အခ်ိန္ ေလးေတြ ကလည္း ခဏေလးေတြခ်ည့္ပဲ
(၃၁)ဘုံ က်င္လည္သမွ် ေလာကဓံရွစ္ပါးရဲ႕
ပင့္ေျမႇာက္႐ိုက္ခ်က္ ထုေထာင္း နင္းေျခခ်က္
ေတြကို ခံေနရဦးမွာပဲ။ ေဖေဖကေတာ့
တရားစာအုပ္ေတြ အၿမဲဖတ္ေနလို႔ တရား အသိေလးနဲ႔ ေျဖႏိုင္သေလာက္ ေျဖသာေနပါ ၿပီ သမီး”
“CUGU….”
“ေျပာ..သမီး”
“သမီး သိခ်င္တာ ေငြစင္သြန္းဆိုတာ
ဘယ္သူလဲ”
“ေငြစင္…….သြန္း…ဟုတ္လား”
“upososas……coco”
ဦးေနထိုက္ မ်က္လုံးေတြ ရီေဝသြား၏ ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္မွ လြင့္ေမ်ာေန ေသာ တိမ္လြင့္ေကာင္းကင္ကို လွမ္းၾကည့္
ေန၏ ။
“ေငြစင္သြန္းကို ေဖေဖနဲ႔ ေမေမတို႔ သိၾက မွာပါ…သမီးကို အမွန္အတိုင္း ဖြင့္ေျပာျပပါ
ေဖေဖ ေခါင္းခါျပ၏ ။ ေ႐ႊစင္ယြန္း အားမ
လို၊ အားမရျဖစ္သြား၏။
“သမီးကို သူ ဒုကၡလိုက္ေပးေနတယ္။ ေငြ စင္သြန္းဟာ လူမဟုတ္ဘူး။ မျမင္ရတဲ့ တေစၦ၊ ျမင္လိုက္ ေပ်ာက္လိုက္၊ တေစၦ၊သမီး
သူ႔ေၾကာင့္ အရမ္း စိတ္ညစ္ေနရတယ္။ ဒီ ဆံပင္ေတြ ညႇပ္ ပစ္ရတာ လည္း သူနဲ႔တူမွာ စိုးလို႔”
“ေဖေဖ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ဦးမယ္။ ခဏေတာ့ အခ်ိန္ေပးပါ သမီး”
ဖခင္ျဖစ္သူ ဝွီးခ်ဲကို လက္ကိုင္ဘီးလွည့္ ၿပီး ျပတင္းေပါက္နားဆီ တြန္းေ႐ြ႕သြား၏ ယြန္း လည္း စိတ္ပ်က္၊ လက္ပ်က္ျဖင့္ အိပ္ခန္းထဲ ဝင္လာလိုက္၏ ။
ဖုန္းကိုဖြင့္ၿပီး ဆက္လိုက္၏ ။ ဒီဖုန္းက ဖုန္းေျပာသူႏွစ္ဦးရဲ႕ ပုံရိပ္ေတြကို တိုက္႐ိုက္ ေပၚေစ ႏိုင္သည့္ 4G နက္ေဝါ့ခ္ ဖုန္းျဖစ္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စကားေျပာေနရသလိုပင္။ “ဟယ္လို…ယြန္း၊ နင္ ဘာလုပ္ေနလဲ” ေကာင္းက သူ႔အိမ္မွာ ျမဴးဇစ္ေဘာက္(စ္) ဘုတ္ကေလးႏွင့္ ဟစ္ေဟာ့။ သီခ်င္းေတြ ေရးေန တာကို တိုက္႐ိုက္ျပသၿပီး…
“သီခ်င္းေရးေနတယ္ ယြန္း၊ ယြန္းကေရာ အိပ္ရာေပၚမွာ ဘာလုပ္ေနသလဲ”
“စိတ္ညစ္လို႔ အိပ္ပစ္မလို႔ .. ႀကိဳးစားေန တာဘာလဲ နင္က သ႐ုပ္ေဆာင္ဘ၀နဲ႔ မ
ေအာင္ ျမင္ခဲ့ရင္ ရက္(ပ္) ပါလုပ္မလို႔လား”
“အဟား…ဒီလိုပဲေပါ့
ယြန္း
ရယ္..သ႐ုပ္ေဆာင္ေရာ၊ သီခ်င္းဆိုတာေရာ
ဝါသနာပါေတာ့ ခြခ်က္လုပ္ၾကည့္တာေပါ့။
ယြန္း အတြက္ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္စပ္ထား
တယ္။ ဆိုျပရမလား”
“အင္း…ဆိုၾကည့္ေလ”
“သီခ်င္းရဲ႕အမည္
ငါသိပ္ခ်စ္တဲ့
ေကာင္မေလးတဲ့။ ႀကိဳက္ရဲ႕လား ယြန္း”
“နင္ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးက…”
“နင္ပဲေပါ့ ယြန္းရယ္”
“နင္ ငါ့ကို လာမေနာက္နဲ႔”
“မေနာက္ပါဘူး။ တကယ္ေျပာေနတာ ပါ….ငါ့ရင္ထဲကနင့္အတြက္ ေရး စပ္ထား
တာပါ”
“နင္ ဆိုျပ…”
ျမဴးဇစ္ေဘာက္(စ္)
ဘုတ္ကေလးကို
လက္ေခ်ာင္းေလးေတြႏွင့္ တိုးထိတီးခတ္ၿပီး သီ ခ်င္းအင္ထ႐ိုဝင္၏ ။ ၿပီးေတာ့…
“ယုံၾကည္ပါကြယ္ ++ ေကာင္မေလးရယ္ ++နင္ေပ်ာ္ေနရင္ ငါ ေပ်ာ္ရတယ္++ နင္ ငိုေန
ရင္ ++ ငါငိုရတယ္++ ငါဟာနင့္ကို အၿမဲတမ္း ေပ်ာ္ေစခ်င္တယ္ ++အဲ့ဒါ သိပ္ခ်စ္လြန္းလို႔ ေပါ့ ကြယ္
ဘ၀မွာ အစဟာ ဘာလဲ ငါမသိ +
နင္လွတာ + စြဲမက္မိတာပဲ ++ငါသိ ++
ညအခါ ++ သတိရတိုင္း + ရင္နာမိ++
ေန႔အခါ ++ ေတြ႕လိုက္တိုင္း ++ နင္ဘာမွမ
သိသလို ++
ေဖာက္ျပန္ ေမွာက္လွန္သူမ်ား
ဦး ေနထိုက္ ျပတင္းေပါက္ကေန ေအာက္ ဘက္ ကားပါကင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ ၏ ။ ကားပတ္ကင္မွာ ကားေတြ ရွင္းေန၏ ။ သၪၨာလီရဲ႕ကားက ပ်က္ေန၍ ထားခဲ့ဟန္ တူ၏ ။ အဲဒီ ကားသာ ရပ္ထား၏ ။ ကားတစ္ စင္း ထိုး စိုက္လာ၏ ။ ကားေပၚက လူေတြကို အတိုင္းသား ျမင္ရ၏ ။ သမီးတို႔ေက်ာင္းက ျပဇာတ္ႏွင့္ သ႐ုပ္ေဆာင္ အတတ္ပညာ၊ အဆိုပညာေတြ ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးေသာ