” စုန်းရွာသို့အလည်တစ်ခေါက် ”(စ/ဆုံး)

Unicode Version

” စုန်းရွာသို့အလည်တစ်ခေါက် ”(စ/ဆုံး)
——————————————–

၁-၂-၂၀၁၆ခုနေ့ကတော့ပင်စင်
ရုံးက လူတွေ့စစ်ဆေးချင်တယ်ဆိုလို့ မဖြစ်မနေ အရှုံးခံပြီးသွားခဲ့တယ်။ ကျွန်
တော် မကွေးကို ရောက်နေတယ်ဆို တော့ ငယ်ပေါင်းတွေဖြစ်တဲ့ ပကွေးဖြင့်
သန်း၊ ဖန်ခါးမောင်မောင်နဲ့ မြန်မာပြည်
ဆရာဟိန်းတို့လာတွေ့ ကြတယ်။သူတို့
လူငယ်တွေဆိုတော့ လာနိုင်ကြတယ်။
မကွေးလှမြင့်နဲ့ မကွေးဝင်းမြင့်ကတော့
အသက်ကြီးလို့မလာနိုင်ကြဘူး။ဒီတော့ ကျွန်တော်ကပဲသွားတွေ့ရတယ်။
မကွေးဝင်းမြင့်ကအိပ်ရာထဲလဲနေ
ပြီ။ ကျွန်တော့်ကို သူ့မိသားစုအတွေ့ခံ

လို့ မတွေ့ခဲ့ရဘူး။ မကွေးဝင်းမြင့်ကိုခြေ ဆုပ်လက်နယ်လုပ်ပေးနေတဲ့ သတင်း
ထောက် မန္တလေးသား ကိုသန်းမြင့် ကတော့ သူ့သမီး သားအိမ်ကင်ဆာ
ဖြစ်လို့မန္တလေးကို ပြန်သွားသတဲ့။ မကွေးလှမြင့်ကိုတော့ သူ့တိုက် ရှေ့က ကုလားတမာပင်အောက်မှာ
(သတင်းဆောင်းပါး)တွေ ရေးနေတာ
တွေ့ရတယ်။ မန္တလေးက သတင်းစာ
တိုက်မှာတစ်လသုံးသိန်းနဲ့ မကွေးတိုင်း
တာဝန်ခံလုပ်နေတယ်ဆိုဘာသိရတော့ဝမ်းသာမိတယ်။

ရန်ကုန်ပြန်ဖို့ အဝေးပြေးကားဂိတ်
အတွင်းက (ထိပ်တန်း)ကားလက်မှတ်
ဝင်ဖြတ်တော့ မမျှော်လင့်ဘဲ အလင်း
ရောင်ဓာတ်ပုံတိုက်ပိုင်ရှင်၊ လ.ဝ.က
ဥက္ကဋ္ဌဟောင်းပွင့်ဖြူမြို့သား(ဦးစိုးလင်း)
နဲ့တွေ့တော့နှစ်ယောက်သာ၊လက်ဖက်
ရည်ဆိုင် ထိုင်မိတော့၊ ဦးစိုးလင်းက
ကျွန်တော်ရေးတဲ့ သူရဲ့ ဝတ္ထုတွေ ဖတ်
ရကြောင်း။ သူကိုယ်တိုင်လည်း သရဲ
ပေါင်းစုံ တွေ့ရကြောင်းနဲ့။ သူစုန်းရွာကြီး
တစ်ရွာကို ရောက်ရှိခဲ့ပုံကို အောက်ပါ
အတိုင်း ပြောပြလို့ ကျွန်တော့်စာဖတ်
ပရိသတ် ဗဟုသုတရဖို့ ရေးသားတင်ပြ လိုက်ပါတယ်။

ရွာရောက်သည်မှာ ယနေ့ဆိုလျှင် ငါးရက်ပင်ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ ဤရွာသို့ ကျွန်ုပ်စ၍ ရောက်လာသောနေ့က မြို့ နှင့် အလှမ်းဝေးရုံမျှမက ကားမပြောနှင့် လှည်းနှင့်ပင်သွားလာရသည်မှာမလွယ် ကူသောကြောင့် စိတ်ပျက်မိလေသည်။ သို့သော်လည်း ရွာလေး တည်ရှိ ပုံမှာ တောင်များ ပတ်လည်ဝိုင်းရံလျက် ရွာ၏ အနောက်ဘက်တွင် ချောင်းတစ် ထပ် မြောင်းတစ်ထပ်ရှိပြီး ရွာခံများ၏

ဖော်ရွေမှုကြောင့် တစ်နေ့ထက် တစ်နေ့
နေသားကျလာကာ ပျော်ရွှင်လာခဲ့လေ
၏။ ၎င်း၏ ရွာလေးသည်ကား ပွင့်ဖြူ
မြို့၏အနောက်ဘက် မိုင် (၂၀) ခန့် ဝေးသော လှည်းလမ်းဆုံးရွာကလေး
(ကျောင်းကုန်၊ရွာ)ပင် ဖြစ်ပေသည်။
ညနေစောင်းလာသည်နှင့်အနောက်
ရိုးမဆီသို့ သစ်တောကြိုးဝိုင်းမှ ဆင်
များသည် ဆင်ဝိုင်းရှိရာ တဲများသို့ ပြန်
ကြသလို တောင်ပေါ်သူချင်းမလေးများ
သည်လည်း ပလိုင်၊( ထောင်ပို)များကို လွယ်၍ တောင်ယာ(အသီး)မှ ရွာဆီသို့ ပြန်လာနေကြပေပြီ၊
လူပျိုပေါက်အရွယ်ရောက်စဆို တော့အသားဖြူဖြူ ချင်းမလေးများလာ ရာ၊ ရွာ၏အနောက်ဘက် ခုံကျောင်းသို့ သွား၍ ပိုးပန်းရန်ပြင်ဆင်နေမိ၏။ “ဟဲ့- ကိုလင်း- နင် ဘယ်ကိုသွား
ချင်လို့လဲ”
“ဘယ်မှ သွားချင်လို့ မဟုတ်ဘူး။ ချောင်စပ်ကို သာဒင်နဲ့ အတူသွာ၊မလို့ကြီးမေရဲ့
ကျောင်းကုန်းရွာမှ စစ်စစ်ပေါက် ပေါက်ရေကြည့်လျှင် ဗမာဆို၍ ကြီးမ တို့သားအမိသာရှိ၏။ကြီးမေ၏အင်ကို ဖြစ်သူ ဦးရာဖိုးမှာလည်း ချင်းမနှင့် အိမ်

ထောင်ကျ၍မင်းလွင်ရွာတွင် ရှိပါသည်။
ပွင့်ဖြူမြို့နှင့် အဝင်အထွက် အသွား
အလာရှိသောကြောင့် တချို့ ရွာသူရွာ
သားများမှာဗမာစကားကိုလည်ပတ်စွာ
ပြောတတ်ကြသလိုတချို့ဆိုလျှင်လည်း
ယခုအချိန်ထိပင်ဗမာစကားနားမလည်
သူတွေရှိနေသေး၏။
ကြီးမေက -.
“ကိုလင်း- နင်ရွာထဲကို လျှောက်
မသွားနဲ့၊ နင် တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် နင့်
အဖေက ငါ့ကို ရိုက်လိမ့်မယ်။ သာဒင်-
နင်လည်း သတိထားနော်။ နင့်ကိုလည်း
ကြည့်မရတော့ဘူ။ နွားစာမကျွေ၊ ဘာ
မကျွေးနဲ့ ဧည့်သည်ကို အကြောင်းပြပြီးမယ်”
အိမ်အလုပ်ကိုမလုပ်တော့ဘူး- ဟင်း” သာဒင်က ခေါင်းကိုပြီးရင်.. “ကျွေးပြီပြီလေ – အစ်ကိုနဲ့ သွား လည်ဦးမယ်၊ ပြန်ခါလာ ထပ်ကျွေး
ကြီးမေက သူ့သားကို ဘာမှမပြော
တော့ဘဲ ဆန်အိုးထဲမှ ဆန်အနည်းငယ် ကိုနှိုက်၍ ကျွန်တော်၏ ခန္ဓာကိုယ်ကိုပစ်ပေါက်၍
“နေမဝင်ခင် ပြန်ခဲ့ကြနော် -ကိုလင်၊”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ- ကြီးမေ၊ စိတ်ချပါ” ကြီးမေက နှုတ်မှ တတွတ်တွတ် ရွတ်၍ ဆန်စေ့များပတ်ပြီး ကျွန်တော့်အားအရေးကြီးသောအမှုအရာဖြင့်-
“ဒီနေ့က လကွယ်နေ့လေ မမှောင် ခင်အိမ်ကို ပြန်လာမှဖြစ်မယ်၊ ဟဲ့-သာ ဒင် – နှင့်အစ်ကို.ကို နင် သေချာဂရုစိုက် ပြီးအိမ်ကိုပြန်ခေါ်လာခဲ့ကြားလား” သာဒင် ခေါင်းညိတ်၍.. “သိပါတယ်-အမေရာ စောစော ပြန်လာပါ့မယ်။ မဟုတ်လည်း ကျုပ်တို့ ကို တစ်ရွာလုံး ဘယ်သူက ထိရဲမှာတုံ။
အမေတစ်ယောက်လုံး ရှိနေတာပဲဟာ။ လာအပ်ကိုသွားကြရအောင်။စုလောက်
ဆို ရေဆိပ်မှာ တော်တော်လေးစည်နေလောက်ပြီ”
စကားဆုံးသည်နှင့် ကျွန်တော်နှင့် သာဒင်တို့သည် ရေဆိပ်ရှိရာသို့ထွက်ခဲ့
ကြဖလတော့သည်။
ချောင်းရေမှာတောင်ပေါ်မှစီးဆင်း လာသောကြောင့်ရေစီးမှာအနည်းငယ်
သန်၏။ ချောင်း၏ နံဘေးတွင် ကျောက်
တုံးကျောက်ဆောင်များ ပေါများသော

ကြောင့် အင်မတန်ပင် သာယာလေသည်။
တောတောင်ထဲမှ ပြန်လာကြသူ
များသည် လူတိုင်းလိုလို ရေချိုးနေကြ
သောကြောင့် ရေချိုးဆိပ်တွင် စည်ကား
နေ၏။တစ်ဖန်ကျွန်တော်တို့လိုရေမချိုး
ဘဲနဲ့ ကောင်မလေးများကိုလာ၍ ပိုးပန်း
နေကြသူများလည်း ရှိနေကြပါသည်။ ထိုအထဲတွင်မြို့မှလာသောမြို့သား ဗမာဖြစ်သော ကျွန်တော့်မှာ မျက်နှာ အပွင့်ဆုံးဖြစ်လေသည်။ချင်းမချောချော
လေးတိုင်းလိုပင် ကျွန်တော့်အား ပြုံ၍
နှုတ်ဆက်ကြလေသည်။
သာဒင်က ကျွန်တော့်လက်မောင်း ကိုကိုင်၍ စပ်ဖြီးဖြီးမျက်နှာဖြင့်…
“ငါ့အစ်ကိုကတော့ စွန်သဟေ့၊
အားကျတယ်ကွဲ့”
“မစွန့်သေးပါဘူ။ – သာဒင်ရာ၊ နှုတ်
ဆက်နေရုံ၊ ပြုံးပြရုံနဲ့တော့ မဟုတ်သေးဘူးကွ”
“အံမယ် – အစ်ကို ဘယ်သူ ကြိုက်
လဲပြော၊ကျွန်တော် ပြောပေးမယ်”
“တကယ်လားကွ၊ တကယ်ပြောပေးမှာလာ။”
သာဒင်သည် ထရပ်လိုက်ပြီး ပုဆိုးပြင်ဝတ်ကာ
“ပြော- အစ်ကိုကဘယ်သူ့သဘော ကျသလဲ”
ဟု မေးလေ၏။ ကျွန်တော်လည်း
ဘာရယ်မဟုတ်ပါ။ မိမိ မျက်စိရှေ့တွင်
မြင်နေရသော ခပ်ချောချောချင်းမလေး
ကို မေးငေါ့ပြ၍.. “သူပဲ”
သာဒင်သည် ကျွန်တော် ညွှန်ပြ သော ကောင်မလေးဆီသို့ ချက်ချင်းကို သလိုပင် လျှောက်သွားလိုက်ပြီး ချင်း ဘာသာစကားဖြင့် ပြောဆိုနတော့သည်။
သာဒင်သည် ဤဒေသတွင် မွေး
သောဗမာ၊ ချင်းဖြစ်သောကြောင့်မြန်မာ စကားရော၊ ချင်းဘာသာစကားပါကျွမ်၊ ကျင်သူဖြစ်သည်။
သူတို့နှစ်ယောက် ဘာတွေပြော နေမှန်းတော့ မသိပါ။ သို့သော်- သူတို့ နှစ်ဦးစလုံးသည် ကျွန်တော့်အားကြည့်၍ ပြောနေသောကြောင့် ကျွန်တော်ပင် အနေခက်သလိုလိုဖြစ်လာ၏။
ကောင်မလေးကလည်း ပြုံးရွှင်စွာ ခေါင်းတညိတ်ညိတ်ဖြင့် ရှိနေ၏။ ခဏ ကြာတော့ သာဒင် ပြန်ရောက်လာပြီး
ကျွန်တော့်အားပခုံးကိုပုတ်၍ “ဟုတ်သွားပြီ… အစ်ကိုရေ”

“ဘာဟုတ်တာလဲ- သာဒင်၊တော် ကြာ ဒုက္ခရောက်နေဦးမယ် အိမ်ပြန်ရအောင်”
“ဟာ “ အစ်ကိုကလည်းဘာမှမဖြစ် ပါဘူး။ သူကအိမ်ကိုအလည်ခေါ်နေတာ
ကျွန်တော်တို့ ဒေသက ဧည့်သည်ဆိုရင်
ဂရုစိုက်တတ်တယ်။ စင်တဘ်တယ်။
ခဏတော့ လိုက်သွားရအောင်နော် -အစ်ကို”
သည်လိုနှင့်ပင် သာဒင်ကလည်း
အဆွယ်ကောင်းသလိုရင်းမလှလှလေး
ကလည်း ရပ်၍ တင့်နေသောကြောင့်
လူငယ်သဘာဝအတိုင်း ရှေ့နောက်
မစဉ်းစားတော့ဘဲ လိုက်သွားမိပါလေတော့သည်။
နံနက်မိုးလင်းသည်နှင့် ကြီးမ၏ အသံစူးစူးကိုအိပ်ရာထဲမှ ကြားနေရ၏။ “အံ့ပါရဲ့- သာဒင်ရယ်၊ နင့်ကို ငါ အတန်တန်ပြောထားလျက်သားနဲ့ နှင်
မို့လို့ မစဉ်းစားပဆင်ခြင် ဧည့်သည်ကို
ဒီလိုညမျိုးမှာ ညဉ့်နက်အောင် ခေါ်သွား
ရသလား ရွေးကောင်ရဲ့၊ ကဲဟယ် – မြန်းဖြန်း”

ကျွန်ဧတော်သည်အသာပင်အခန်းဝ
သို့တိုး၍ ချောင်းကြည့်လိုက်၏။ ကြီးမေ
က ဝါးခြမ်းပြားဖြင့် သူ့သားသာဒင်ကို
ကလေးရိုက်သလို ရိုက်နေသည်၊ သာ
ဒင်ကတော့ အပြု၊မပျက်ပင် လက်ဖြင့်ကာရင်း..
“အား-အမလေး-အမှု-တော်
တော့လေ”
ဗျာ
“ဘာလို့တော်ရမှာလဲ- ဖြန်း” “ဟ-အမေ-တကယ်နာတယ်
“နာမှန်း သိပြီလား၊ ဟင်-ခွေး
ကောင်ဟိုတစ်ယောက်တစ်ခုခုများဖြစ်
ရင်…”
သာဒင်ကလဲ ကြားဖြတ်၍ …
“အခု ဘာမှမဖြစ်ဘူးလေ၊ အမေ
ကျွန်တော်သည် ကြီးမေတို့ သား
အမိ၏ စကားများကို ကြားနေရသော် လည်းနားမလည်ပဲရှိနေပါသည်။ကြီးမေ
တစ်ယောက် ဒီလောက်တောင် ဒေါသ
ထွက်ရခြင်း၏အကြောင်းရင်းကို သိလို
လှပေသည်။ နောက်မှပဲ သာဒင်ကို မေးကြည့်ရန် စိတ်ကူးမိ၏။
ကျွန်တော် အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်၍ မျက်နှာသစ်ရန် ရေအို၊ဆီသို့ ထွက်ခဲ့

လေ၏။ ကြီးမေက ကျွန်တော့်ကို မြင် တော့ သူမ၏ လက်ထဲမှ တုတ်ကို ပစ်ရကာ
“ဟော-ကိုလင်၊နိုးလာပြီလား”
ဟု နှုတ်ဆက်သလို မေ၊သည်။ ကျွန်တော်လည်း ကြီးမေအား ပြုံးပြကာ
“ဟုတ်ကဲ့ “ ကြီးမေ”
သာဒင်ကို မသိမသာ လှမ်းကြည့်
လိုက်တော့သာဒင်ကမျက်စေ့တစ်ဖက်ကို မှိတ်ပြ၍ …
“အိပ်လို့ကောင်၊လား – အစ်ကို”
ကျွန်တော်က ရေစပ်ရင်း ခေါင်းညိတ်၍ …
“အေး- ကောင်းပါတယ်၊ ဒါနဲ့ မင်း
ဘယ်သွားစရာရှိသေးလဲ”
“ယာထဲကိုခဏသွားလိုက်ဦးမယ်၊ တောဝက်တွေကျနေမှာစိုးလို့”
ကျွန်တော်က မျက်နှာသစ်ပြီးသွား
ပြီဖြစ်၍ ကြီးမေအား..
“ကြီးမေကျွန်တော် သာဒင်နဲ့ ယာ
ထဲကို လိုက်သွားချင်တယ်”
ကြီးမေသည် ထမင်းကြမ်းစားရန်ပြင်ဆင်နေ၏။
“ယာက သိပ်တော့ မဝေးပါဘူး။
ကိုလင်းလိုက်ချင်ရင် လိုက်သွားလေ”

“လာ-အစ်ကို ထမင်းကြမ်းပူပူ
လေး စားလိုက်ရအောင်၊ တောင်သုံး
တောင်လောက်ဖြတ်ရမှာဆိုတော့ဗိုက်ပြည့်မှဖြစ်မယ်”
ဟုဆိုကာထမင်းကို စားနေလိုက် ၏။ ကြီးမေသည် ကျွန်တော့်အနီးတွင်
ထိုင်၍ ကျွန်တော့် ထမင်းပန်းကန်ထဲသို့ ဟင်းများထည့်နေရင်း..
“ကိုလင်း- သားကိုကြီးမေကဒီရွာ ကိုလာလည်ခိုက်မှာအိမ်မှာပဲအေးအေး ဆေးဆေး နေစေချင်တယ်၊ ကိုလင်း အဖေကလည်း ကြေးနန်းစာထဲမှာ သား ကို သေသေချာချာဂရုစိုက်ဖို့ မှာထား
တယ်၊ကိုလင်းအဖေဆိုတာကြီးမေတို့ရဲ့ ကျေးဇူးရှင်ဆရာ မင်းသာ တစ်ခုခု တစ် စုံစုံ ဖြစ်သွားရင် ဆရာ့ကို ဘယ်လိုမှ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရဲမှာမဟုတ်ဘူ။”
သာဒင်က စားသောက်နေရင်း.. “အမေကလည်း အစ်ကိုက လူ ရမ်းကားမဟုတ်ပါဘူး။နောက်ပြီးအမေ
ရှိနေတာပဲ၊ ဘာကြောက်စရာလိုလဲ မဟုတ်ဘူးလား”
“နင်-အသာနေစပ်။” ကြီးမေက aငါက်လိုက်၍ သာဒင် ပါးစပ်ပိတ်သွားသည်။ အားလုံးစား

သောက်ပြီးသွား၍ ကြီးမေက ပန်းကန် တွေသိမ်းရင်း ….
ဒီရွာမှာကတစ်ရွာလုံးပညာသည်
တွေချည်းပဲ၊ စားသတိ၊ သွားသတိ
အပြောအဆိုအနေအထိုင်ကအစသတိ
ထားရတယ်။ အထူးသဖြင့် မင်းတို့လို
မြို့သားလူငယ်တွေ ပိုပြီး သတိထားရတယ်
ကိုလင်းရဲ့
“ဘာ – ပညာသည်လဲ – ကြီးမေ၊
ကျွန်တော်နားမလည်ဘူး”
“စုန်းတွေ၊ ကဝေတွေကို ပြောတာ
ကြီးမေစကားဆုံးတော့ကျွန်တော်
လန့်သွားမိသည်။ ဟိုနေ့ညက သာဒင်
နှင့်အလည်လွန်ခဲ့၍ကြီးမဒေါသထွက်
ရခြင်းကိုသဘောပေါက်သွား၏။အနည်း
ငယ်လည်း ကြောက်လန့်သွားမိသည်။
“ချင်းမလေးကပြုစားလိုက်ရင်ဒုက္ခ”ဟုတွေးနေ၏။
ငယ်ငယ်ကတည်းကကြားဖူးသော
စုန်းတို့၊ကဝေတို့ဆိုသည်ကိုတွေ့လည်း
တွေ့ချင်သည်၊ကြောက်လည်းကြောက်
မိ၏။လောကတွင်တကယ်ရောရှိရဲ့လား
ဟု သံသယဝင်ခဲ့သည်။ ဇာတ်ပွဲတွေဇာတ်လမ်းတွေမှာ မြင်ဖူး ကြားဖူးခဲ့ပေ

မယ့် အပြင်လောကတွင် ကျွန်မက နန်း မပါ။ ကျွန်တော်က ကဝေပါလို့ ဘယ်သူ ပြောသံမှ မကြားဘူးခဲ့ပေ။ သူကတော့ စုန်းမ၊ သူကတော့ကဝေဆိုပြီးလက်ညှိုး ထိုးပြနိုင်သည့်သူလည်း မတွေ့ခဲ့ရပေ၊ အခု ကြီးမေက ဤရွာတွင် ပညာ
သည်စုန်းကဝေများရှိသည်ဟု ဆိုလာ သောကြောင့် မိမိအတွက် အန္တရာယ် မဖြစ်ပါက လက်တွေ့ကျကျ တွေ့မြင်ချင်လှပါသည်။
ထိုစဉ်သာဒင်သည်ကျွန်တော့်အား
ခမောက်နှင့် ဓားရှည်တစ်လက်လှမ်၊
ပေး၍ –
“ကိုင်း-အစ်ကိုရေ- သွားစို့”
ဟုဆိုကာ ရှေ့မှဦးဆောင်၍ ထွက် သွားသဖြင့်ကျွန်တော်လည်း ကြီးမေကို နှုတ်ဆက်ကာ သာဒင်၏ နောက်သို့ ခပ် သုတ်သုတ်ပင်လိုက်သွားပါတော့သည်။
ရှစ်ရက်မြောက်နေ့ ဒီနေ့တော့ဘယ်မှမသွာ၊ဖြစ်တော့
ပါ၊ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် နံနက်မှ ထသည်နှင့် ကြီးမက …
“ကိုလင်း- သာ၊ ဒီနေ့ ဘယ်မှ မသွားနဲ့တော့၊ ကိုလင်း သိချင်မြင်ချင်
တာကိုဒီနေ့ တွေ့ရ၊ မြင်ရမယ်”

“ဘာကိုလဲ“ကြီး”
“ကိုလင်းက ပညာသည်ဆိုတာကို
တွေ့ဖူးချင်တာမဟုတ်လား။ သာ၊ ဒိနေ့ တော့ တွေ့ရလိမ့်မယ်”
ကြီးမေ စကားကြောင့် ကျွန်တော် အံ့ဩစွာဖြင့် ဝမ်းသာသွားသည်၊
လောကတွင် ရှိသော စုန်းဆိုသည်ကို
မျက်ဝါးထင်ထင် တွေ့မြင်ရတော့မည်
မဟုတ်ပါလာ
“ဟုတ်ကဲ့ -ကြီးမ၊ ကျွန်တော်
လည်းတွေ့ဖူးချင်နေတာ”
ပြောပြီးစိတ်ထဲ၌ စုန်းမဆိုတော့
တော်တော်ရုပ်ဆိုးမယ့် ချင်းမမည်။
မည်းကြီးဖြစ်မှာပဲဟုတွေးလိုက်မိသည်။
ကြီးမေက မီးဖိုထဲသို့ ဝင်သွားပြီး ချက်ပြုတ်နေ၏။
ကျွန်တော်လည်းအိမ်ရှေ့တွင်ထိုင် ၍ရေနွေးကြမ်းသောက်ရင်း … “ကြီးမေက ချက်ပြုတ်နေတုန်း စုန်းမက ဘယ်မှာနေတာလဲ မသိဘူ။ ဘယ်လိုပုံစံရှိလဲဆိုတာ သိချင်လာပြီ” ဟု စိတ်ထဲမှတွေးနေစဉ်အိမ်ထဲသို့..
ကျွန်တော် နားမလည်သော ချင်၊ စကားဖြင့်ပြောရင်၊ မိန်းကလေးတစ် ယောက် ဝင်လာလေသည်။ မိန်းမပျို လေးသည် အသက်အားဖြင့် (၂ဝ)အောက်ပင်ရှိဦးမည်။ရုပ်ကလေးပြေပြစ်
ချောမွေ့၍အသားအရေမှာဝင်းမှည့်နေ
၏။ မြန်မာမိန်းကလေး၏ ဝတ်စားဆင်
ယင်မှုပင် ဝတ်ထား၏။ထိုခေတ်အဝါက
ခေတ်စားသော ချာလိထီးကို ဆောင်၊
ထားပြီးအိမ်ထဲသို့ဝင်လာခဲ့လေသည်။
ကျွန်တော်လည်း ရုတ်တရက်ဆို
တော့အံ့အားသင့်သွားကာ ငေးကြည့်နေမိ၏။
နောက်မှ သတိဝင်လာကာ… ကြီးမေရေ” ဖည့်သည်လာတယ်”
ဟု အသံပြုလိုက်၏။ ချက်ချင်းဆို သလို ကြီးမေသည် မီးဖိုထဲမှ ထွက်လာ ပြီးမိန်းကလေးအားချင်းစကားဖြင့်ပြော ဆိုကာအိမ်ထဲသို့ခေါ်သွားလေသည်။
ကြီးမေသည် မိန်းကလေးအာ၊
ဘုရားကျောင်းဆောင်ရှေ့တွင်ထိုင်ခိုင်း၊
ထားပြီး မီးဗိုထဲသို့ ပြန်ဝင်ကာ ဟင်၊အို၊ကိုပြန်ချက်နေသည်။
ကျွန်တော်လည်းကြီးမေအနားသို့
တိုးကပ်၍
“ကြီးမ – ဧည့် သည်ကို အားနာ စရာကြီး၊ ဟင်းအိုးကိုထားခဲ့လေ၊ ကျွန် တော်ကြည့်ထားလိုက်မယ်”
ကြီးမေက ကျွန်တော့်အာ၊ တစ် ချက် လှမ်းကြည့်ပြီ၊ ပြုံးပြကာ လေသံ
အေးအေးဖြင့်..

“နေပါ၈-ကိုလင်။ သူ – ဘယ် လောက်ကြာကြာ စောင့် နေပါလိမ့်
“ဘာဖြစ်လို့လဲ-ကြီးမေ” “သူက ဆေးကုဖို့လာတာလ
“ဪ”
ဟု ဆိုကာ ကျွန်တော် ဘာမှထက် မပြောတော့ပါ။ ကောင်မလေ၊ ကြည့်
ရသည်မှာ တော်တော်ကျန်းမာပုံပင်။
ဘာရောဂါများ ကုသပလို့ ပါလိမ့်ဟုတွေးလိုက်၏။
ခဏကြာတော့ ကြီးမေ၏ မီးဖို
ချောင်ကိစ္စများ ပြီးဆုံးသွားလေသည်။ ကြီးမေသည် ခြေလက်ဆေးကြောကာ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်အောင် ပြုလုပ်၍ ဘုရားကျောင်းဆောင်ရှေ့တွင် ထိုင်၍ ရိုကျိုးစွာ ရှိခိုးနေပါသည်။
ကျွန်တော်လည်း မြင်သာသော နေရာမှ တိုင်ကို ကျောမီ၍ ထိုင်ကြည့် နေလိုက်၏။ ဘုရားကျောင်းဆောင်၏ အောက်တည့်တည့်တွင် စားပွဲငယ်တစ် လုံး ရှိပါသည်။ ထိုစားပွဲပေါ်တွင် ကန် တော့ပွဲများနှင့် ပုံတော်များ ရှိနေ၏။ တဖန် ဆေးဘူးဆေးထုပ်နှင့် ဘာမှန်း မသိရသော လူရုပ်ထုများလည်း ရှိကြ လေသည်။ရုပ်ထုလေးများမှာယောက်ျား
ရုပ်၊ မိန်းမရုပ်နှင့်ပုံစံမသဲကွဲသောအရုပ်များဖြစ်ပြီး အရွယ်အစားမှာ လက်တစ် ညို။ခန့်သာရှိ၏။
ကြီးမေသည် ဘုရား အာရုံပြုပြီး
သည်နှင့် မိန်းကလေးဘက်သို့ လှည့်
“ကဲ- ဘာလုပ်ချင်တာလဲ၊ဘာဖြစ် နေသလဲ၊ ဆန္ဒရှိတာ ပြော” ကြီးကဗမာလိုပြောသော်လည်း မိန်းကလေးသည် ချင်းလိုသာ ပြန်ပြော
၏။ကျွန်တော့်လိုသူစိမ်းရှိနေ၍အပ်၊နေ
ဟန်တူ၏။ ကြီးမေက.. “ကိစ္စမရှိဘူး- ဗမာလိုပြော
“မိန်းမကြီးက အတင်းလုပ်ရိုင်းနေ တာကျွန်မမလုပ်လို့ခံနေရာယ်”
“ဘယ်က မိန်းမကြီးလဲ၊ ဘာတော်
လဲ၊ ဘာလုပ်ခိုင်းတာလဲ”
သူတို့နှစ်ယောက်သည် ဗမာလို တွေ့ရာ၊ ချင်းစကားတွေရော ပြောဂန
ကြသည်ကိုကြားနေရ၏။ ကြီးမေအသံ
က ငေါက်ဆတ်ဆတ် ထွက်ပေါ်လာသည်။
“နင်လည်း ပညာတတ်တာပဲ ပြန်
မလုပ်ရင်တောင် ခုခံကာကွယ်ပေါ် ကောင်မလေးက ခေါင်းခါ၍.. “ကျွန်မသူ့ကိုမနိုင်ဘူး။ သူကအနိုင် ကျင့်တယ်၊ လုပ်ပေးပါဦး…”

“အေး-အေး- ကောင်းပြီ၊ ငါဆေး
ပေးပြီး သန့်ရှင်းပေးလိုက်မယ်။ သူ့ကို လည်း ခေါ်ဆူလိုက်မယ်၊ ဟုတ်ပြီလား” “ဟုတ်ကဲ့ပါ”
ကြီးမေသည်ကာင်မလေး၏မျက်
နှာအား ဆေးပုလင်းထဲမှ ဆေးရည်ကို ယူ၍ လိမ်း၍ပေးလိုက်ပြီး နှုတ်မှ ရွတ်
ဖတ်လိုက်ရာ ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် မိန်း ကလေ မျက်နှာတွင် အပ်နှင့် ထိုးထွ ထားသလို အပေါက်အနီလေးများ ပေါ်လာလေတော့သည်။
ကောင်မလေးက အံကြိတ်၍ ခံနေ ရသည်။ကြိုးကလည်းအဆက်မပြတ်
ရွတ်၍ နေ၏။ကျွန်တော်သည် ထူးဆန်း
သောမြင်ကွင်းကိုကြည့်၍ အံ့ဩနေမိသည်။
ထို့နောက်တွင်ကြီးမေကဆေးရည်
ပုလင်းကိုပေး၍…
“ရော့-ဒါကိုမှန်မှန်လိမ်း(၂) ရက်၊
(၃) ရက်လောက်ဆို ကောင်းသွားလိမ့်
မယ်။ ဘုရားကိုဦးချပြီးပြန်တော့” ကောင်မလေးလည်း ကြီးမေ၏ စကာ၊အတိုင်း ဘုရားဝတ်ပြုကာ ပြန် သွားလေသည်။
ကျွန်တော်သည် ကြီးမေအနားသို့ တိုးထိုင်လိုက်သည်။ ကြီးမေက ကျွန် တော့်အား ကြည့်၍ …

“ကိုလင်း- သားက ဘာဂမ၊ရင်
လို့လဲ၊ စောစောက ကောင်မလေးရဲ့အကြောင်းလား”
“ဟုတ်ကဲ့-ကျွန်တော့် စိတ်ထဲမှာထူးဆန်းနေလို့ပါ
“ဘာက ထူးဆန်းနေလို့လဲ –
ကိုလင်းရဲ့
“ဟို – သူလာတုန်းက သူ့မျက်နှာ
မှာဘာမှမရှိသလို ဘာအနာမှလည်း မတွေးမိပါဘူး။ နောက်ပြီးမှ မျက်နှာအနှံ့ အပေါက်ကလေးတွေ ပေါ်လာတာ။ ဒါ မဟုတ်မှလွဲရော..”
“အင်း – ဟုတ်တယ်။ စုန်းပူးခံထား ရတာ။ ဒါပေမဲ့ သူလည်း စုန်းမပဲကွယ့်” ကြီးမေကခေါင်းညိတ်ပြု၍ “အေး – တစ်နည်းပြောရရင်တော့ စုန်းမလေးကို စုန်းမကြီးက အနိုင်ကျင့်
ထားတာပေါ့” “ဟောဗျာ…”
ကျွန်တော့်မှာ ဘာဆက်ပြောမှန်၊ မသိအောင် ဖြစ်သွားရလေသည်။ ကြီး
“တကယ်ဆိုရင် သူတို့အချင်းချင်း
အဲဒီလိုကြီ၊နိုင်ငယ်ညှဉ်းမလုပ်ရဘူးကွဲ့၊
ဒါပညာသည်တွေ စောင့်ထိန်းရမယ့်
ကျင့်ဝတ်ပဲ”

“ဒါဆို ဘာလို့များအဲဒီလို လုပ်ရတာလဲ”
“သူတို့ လူမှုရေးကိစ္စတွေကြောင့် နေမှာပေါ့။ ကောင်မလေးကို အဆင့်
တက်ပေးမယ်ဆိုပြီး သူ ခိုင်းတာလုပ်ရ မယ်လို့ ပြောတယ်တဲ့။ အဲဒါ ကောင်မ ၁ မလုပ်ချင်ဘူးလို့ ငြင်းလိုက်လို့ ခေါင်၊ကို ဆီ၊ဆူ၊စက်နဲ့အုပ်ပြီး သုံးရက် လောက် ဒဏ်ပေးထားတာတဲ့၊ အဲဒါ မနေ့ညက လကွယ်ညလေ။ သူလည်း အစွမ်းတွေထကြွလာတော့မှထွက်ပြေး
လွတ်မြောက်လာခဲ့တာ”
“ဆီးဆူးခက်လောက်များ ဘာ အရေးလဲ။ သုံးရက်တောင် မလွတ်နိုင် စရာလား။ အသာလေး ဖယ်လိုက်ရင် သိပ်မဆူးပါဘူး”
“ဒီမှာ- ကိုလင်း၊ ဘယ်ဖုန်းမပဲဖြစ် ဖြစ် အောက်လမ်းပညာဟာ တစ်လမ်း သွားဖြစ်တဲ့အတွက်စွမ်းချင်သလောက်စွမ်း၊ ဆီးဆူးကိုတော့ကြောက်ကြတဲ့သူတွေချည်းပဲ”
“ဪ-လက်စသတ်တော့ဝုန်းမ တွေကိုနိုင်တဲ့လက်နက်ကဆီးဆူးကိုင်းကို၊
“ဘယ်ကလာ ဟုတ်ရမှာလဲ-ကို
လင်းရယ်-အဟင်း – ဟင်း”

ကြီးမေက သဘောကျစွာရယ်မောလေသည်။
“ဟင် … စောစောကပဲ ကြီးမေပြော
တော့ ဆီးပူးကိုင်းကို သူတို့ကကြောက်တယ်ဆို”
ထိုအခါ ကြီးမေသည် လေးနက်
သောအမူအရာဖြင့်…
“ကိုလင်း -ရှင်းရှင်းလင်းလင်း နား
လည်အောင် ကြီးမေ ပြောပြမယ်။ ကြီး
မေမှာ အစ်ကိုတစ်ယောက် ရှိ ဘယ်။
ကြီးမေတို့ကမောင်နှမနှစ်ယောက်ပေါ့။
ကြီးမေတို့အဘိုးက (…မြို့က အထက်
ဂိုဏ်းဆရာတော်ရဲ့ ဒု – ဂိုဏ်းချုပ်ပေါ့။
ကြီးမေတို့ မောင်နှမကို ဆေးတော်ထိုး
ပေးခဲ့တာ ငယ်ငယ်ကတည်းကပဲ။
အရွယ်ရောက်လာတော့ ဒီရွာသား မင်း
တို့ဘကြီး ဦးဖိုးလုံးနဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီး အနှစ် (၃၀) လောက်အထိ တို့အဘိုးရဲ့ လမ်းစဉ်အတိုင်း ဆေးကုပေးတယ်၊ ပယောဂ ကူပေးတယ်။
“ဒါဆို – ကြီးမေက ဒီရွာမှာ တော် တော်ကြာအောင်ရှိနေခဲ့တာပေါ့နော်”
“ဟုတ်တယ် – ဒါကြောင့် ဒီရွာက ပညာရှင်တွေမပြောနဲ့၊ အနီးအနားကရွာ တွေဖြစ်တဲ့ “မင်းလင်းရွာ၊ ဝင်္ကပါရွာ၊ ရေဖြူရွာ ရှောက်ရင်းရွာ”အစရှိတဲ့ရွာ

တွေက ပညာသည်တွေနဲ့ အားပြိုင်ပြီ၊
အနိုင်ရလို့ ဆရာမတစ်ဆူအဖြစ်နဲ့ ဇန
လာခဲ့ရတာ။ ဒါကြောင့် လူပြုစားခံရတဲ့
လူမမာတစ်ယောက် ရောက်လာရင်
အနေအထားနဲ့ ပုံစံကိုအကဲခတ်ရုံနဲ့ ဒါ ဘယ်သူ့လက်ချက်ဆိုတာ သေချာ သလောက် ခန့်မှန်းနိုင်တယ်”
ဟာ- 2-ဒါဆိုကြီးမေကတော်တော် တတ်တာပဲ။ ကြီးမေ ထိုးထားတဲ့ သေး တော်က ဘာဂိုဏ်လဲဟင်” “အဲဒါတော့ကြီးပေါ်လည်းမသိဘူး
ကျွဲ အဘိုး ထိုးပေးထားခဲ့တာ၊ အင်၊ –
ကြီးမေအထင်တော့ အကာအကွယ်
တစ်ခုအနေနဲ့ပဲ ထိုးပေးခဲ့တာ ထင်ပါတယ်”
“ဒါဖြင့် -ကြီးမဆေးကုတာက ရာဘာအစွမ်းနဲ့ ကုတာလဲ-ကြီး” “အနောက်မယ်တော်ကြီးလေးပါး
ရဲ့စောင့်ရှောက်မှုနဲ့ အိပ်မက်အရ ကုသ တာပဲ။ အစတုန်၊ကတော့ ကိုယ့်ဟာ ကိုယ်တောင် မယုံဘူး။ နောက်တော့ လည်းအတွေ့အကြုံများလာတော့လုပ် တတ်ကိုင်တတ်သွားတာပါပဲ”
“ဒီလိုဆိုရင် ကြီးမေက အတော်
စွမ်းတာပဲ။ အားလုံးကို မြင်နိုင်ကြားနိုင်
ဆိုတော့ မြို့တက်ပြီး ဗေဒင်သာဟောလိုက်ရင် ပွပြီ”

ကြီးမေက ပျာပျာသလဲ လက်ကာ
“အမလေး- မောင်မင်းကြီးသား ရယ်၊ မလုပ်ပါနဲ့၊ ကြီးမေက အကြား အပြင်ရတဲ့သူလည်းမဟုတ်ပါဘူး။ သရဲ တစ္ဆေလည်းမွေးပြီးခိုင်းမစားပါဘူး” ကျွန်တော်ကအနည်းငယ်စဉ်းစားလိုက်ပြီး..
“ဘာပဲပြောပြော ကြီးမေကိုတော့
အားလုံးက ကြောက်ကြတယ် မဟုတ်လား
“အေး … ဒါကတော့ ကိုယ့်ဘက်က လုံအောင်နေလို့ဟေ့၊ မဟုတ်လို့ ကတော့”
ကြီးမေသည် စကားကို ရပ်လိုက် ပြီး စားပွဲခုံပေါ်တွင် လက်ဖက်လေးပွဲ၊ ဆေးပေါ့လိပ်လိပ်ကြီးလေးလိပ်နှင့် ရေ လေ၊ရွက်ကို ပြင်ဆင်၍ အမွှေးတိုင် ဖယောင်းတိုင်များထွန်းညှိလေသည်။ ထို့နောက် ဘုရာ၊ဦးသုံးခါချ၍ – “သမီးတော်အားစောင့်ရှောက်ပေး ကြပါသော မယ်တော်ကြီးလေးပါးအား ဦးထိပ်ထားပါသည်။ ဗုဒ္ဓ၏ သမီးတော်
ဖြစ်သောကျွန်တော်မျိုးအားကူညီရန်
ဤအိမ်သို့ယခုပင် ကြွမြန်းတော်မူကြပါ
ရိုသေစွာဖြင့် ပင့်ဖိတ်အပ်ပါသည်။ မယ်
တော်ကြီးများရှင်..”

ထိုသို့ ဆိုပြီးနောက် ကြီးမေက ကျွန်တော့်အား
“ကိုလင်း – – – သား မြင်ချင်တဲ့ စုန်းမ
ကို ကြီးမေ လှမ်းခေါ်တော့မှာ။ စုန်းမဆို တာ ဘယ်လိုပုံစံလည်းသိအောင် သေ ချာသာကြည့်ထားပေတော့”
ကြီးမေစကားကြောင့် ကျွန်တော် ၏ရင်တွေအခုန်မြန်သွားမိသည်။ ရုပ်ရှင် တွေ၊ဇာတ်ပွဲတွေမှာ တွေ့ဖူးထားတဲ့ ရုပ်ထိုးထိုးသွားခေါခေါမျက်နှာကြီးကမည်း
နေပြီးပုံဆိုးပုံပျက်နှင့်ကြောက်စရာကြီး
ရှိမှာပဲဟုတွေးလိုက်မိသည်။
ကြီးမေသည် ကန်တော့ပွဲဇလုံ အတွင်းသို့ ဆန်တစ်ပြည်နှင့် ကွမ်းယာ
လက်ဖက်ကိုထည့်၍မယ်တော်လေးပါး
အတွက် ပြင်ထားသော စားပွဲခုံရှေ့တွင်
တဘက်စောင်ကို သေချာပေါက်၍ ခင်း
လိုက်ပြီးနောက် ကန်တော့ပွဲကို တင်
ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်ပြီး လက်အုပ်ချီကာ
လိုက်၏။

“မှန်လှပါ – မယ်တော်ကြီးများရဲ့ အစွမ်၊ထက်လှသော အာဏာစက်ကို သမီးတော်အားခေတ္တခဏပေးသနား၍ အသုံးချခွင့်ပြုပါ မယ်တော်ကြီးများရှင် စကားဆုံးသည်နှင့်ကြီး၏ ခန္ဓာ ကိုယ်မှာ ဆတ်ခနဲလှုပ်သွားပြီ။ ပုံမှန်မဟုတ်သောအသံဖြင့်…
“ဟိတ် – တောင်ဘက် အနောက်
ထောင့်မှာနေတဲ့ သောကြာသမီး အခု ချက်ချင်း ငါ့အိမ်၊ ငါ့အရိပ်၊ ငါ့ရှေ့ရှိရာကို
လာခဲ့စမ်း”
ထိုသို့ ပြောပြီးသည်နှင့် ကြီးမေ သည် ဦးချလိုက်၏။ ထို့နောက် ရေတစ် ခွက်ခပ်၍ သောက်လိုက်ပြီး… “ကိုလင်းရေ – ကြီးမေတို့ ထမင်း စားကြရအောင်ကွယ်၊ မင်းညီ သာဒင်
လည်း ယာထဲကပြန်လာပြီ။ အိမ်ရှေ့မှာ လှည်းဖြုတ်သံကြားတယ်”
မှန်ပါသည်။ ကြီးမေ၏ စကားပင် မဆုံးသေးပါ။ သာဒင်သည် အိမ်ထဲသို့ဝင်လာ၏။
“ကဲ-ခဏနေကြဦး၊ကြီးမေထမင်း
ပွဲပြင်လိုက်ဦးမယ်”
ဟုဆိုကာ မီးဖိုထဲသို့ ဝင်သွားလေ
တော့သည်။
ကြီးမေမေရှိသည်နှင့် ကျွန်တော်
သည် သာဒင်အာ၊ လက်တို့၍ လေသံ
တိုးတိုးဖြင့် ….
“ဟေ့ကောင် – သာဒင်လာဦး ငါ
ပြောစရာရှိလို့”
သာဒင်က အနားကပ်လာပြီး
ဘာလဲဆိုသည့်သဘောဖြင့် မေးငေါ့ပြ

ကျွန်တော်ကကြီးမေပြင်ဆင်ထား
သောအရာများကို လက်ညို၊ထိုးပြ၍ ပြောရန်ဟန်ပြင်လိုက်စဉ်..
“ဪ … ဒါလားအစ်ကိုရာ၊ ဘာမှ အထူးအဆန်းမဟုတ်ပါဘူး။ကျွန်တော်
ကတော့ ရို၊နေပြီ၊ လာ-လာထမင်းစာကြစို့
“ဪ- ဟုတ်ပေသားပဲ၊ဒီကောင့် အတွက်ကတော့ ရိုးဧနေပြီပေါ့”ဟု စိတ် ထဲမှတွေးလိုက်မိပါသည်။
“စောစောတုန်းက ကြီးမေရယ်
အခုလာခဲ့ဆိုပြီး ခေါ်လိုက်တဲ့သူလည်း
ရောက်မလာပါဘူး။ ဘယ်တော့လာမှာ
လဲမသိဘူး”ဟုတွေးလိုက်သည်။မကြာ
မိ စားသောက်ပြီးစီးကြ၍ ရဂနွေးကြမ်း
သောက်ရင်းဖြင့်ကြီးမေက
“ကိုလင်း- သားအတွက်တော့ နည်းနည်းထူးဆန်းနေမှာပေါ့၊ ဒီဒေသ မှာကအမြဲတမ်းလိုလိုဖြစ်နေကြအဖြစ်
အပျက်ပဲ သိပ်မကြာပါဘူး။ ခဏနေရင် ပညာရှင်တစ်ယောက် ရောက်လာလိမ့် မယ်၊ သူကနည်းနည်းဝေးတော့နောက်ကျနေတာပေါ့”
“ကြီးမေ – သူ ရောက်လာရင် ကြီး
မေက ဘာလုပ်မှာလဲဟင်”
“ဘာလုပ်ရမှာလဲ – ကိုလင်းရဲ့ သူတို့ကိုသက်အောင်ပဲနားတုံးရမှာ
ပေါ့
“အင်း-ကြီးမေက သူတို့လောက
အတွက်တော့ လူကြီးတစ်ယောက်လို
ဖြစ်နေတာပေါ့နော်။ တကယ်လို့များ
တစ်ယောက်ယောက်က နားမထောင် ဘဲကြီးမေအပေါ်မှာအငြိုးထားပြီးပြုစား
လိုက်ရင် ခက်ဦးမယ်”
“ဒါတော့- စိတ်မပူပါနဲ့ အစ်ကိုရာ၊
သူတို့က တစ်ခုခုလုပ်တော့မယ်ဆိုရင် စမ်းသပ်ပြီးမှ လုပ်တတ်ကြတာ၊ သူ့တို့ ကမနိုင်လောက်ရင် ဘာမှမလုပ်ဘူး” သာဒင်သည်စကားကိုအဆုံးသတ် ပြီးအိမ်ရှေ့သို့ထွက်သွားလေတော့၏။
ကြီးမေသည် ရေနွေးငွေ့ရင်း…. “ကိုလင်းတို့အဖေက အင်မတန်
သတ္တိရှိတာ၊ စကားပြောရင်လည်း ပြတ်
သားတယ်၊ ဘာမှလည်း အကြောက်
အလန့်မရှိသလို ဘုရား တရား သံဃာ
မိဘ ဆရာ ဆိုတာကလွဲရင် ဘာမှ မကိုး ကွယ်ဘူး။ ဘယ်ဟာမူလည်း မယုံဘူး ဆိုတဲ့လူစာ။ ဒီရွာကို သူက အဆင့် အတန်းရှိအောင် မြို့နဲ့ အဆက်အသွယ် ရအောင်သူပဲကြိုးပမ်းခဲ့တာဗမာစကား ကို ကောင်းကောင်းနားမလည်တဲ့ ချင်း တွေကို မျက်နှာဝတ္ထု(ရဲ)မင်ကြောင်

မထိုးရ။ နောင်လာမယ့်သားသမီးတွေ အပေါ်တစ်ပိုင်းပြတ်( သင်တိုင်း)ချင်း ဝတ်စုံမဝတ်ရဆိုပြီးပြုပြင်ခဲ့တာ။
စာသင်ကျောင်။ ဆေးခန်း၊ ဘုန်း
ကြီးကျောင်းတွေလည်း သူပဲ ဦးဆောင်
ပြီးဆောက်လုပ်ခဲ့တာ။ အဲဒီအချိန်တုန်း
ကြီးမေတို့ မောင်နှမနှစ်ယောက်
လည်း မိဘတွေ ဆုံးပါးသွားလို့ ဒုက္ခ
ရောက်နေချိန်မှာဆရာကကူညီထောက်
ပံ့ခဲ့တယ်။ နောက်တော့ အစ်ကိုကြီးက
မင်းလွင်ရွာသူနဲ့အိမ်ထောင်ကျပြီးလိုက်
သွားရပါလေရာ၊ ဒီတော့ကြီး လည်း
ဒီရွာသားဖြစ်တဲ့ ကိုဖိုးလုံးနဲ့ယူပြီး သား
သမိ၊ရသည်အထိပဲ ဆိုပါတော့”
“ေဩာ်- ဒါဆိုရင်ကျွန်တော့်အဖေ က ဒီရွာကို တိုးတက်အောင် ရှေ့ဆောင် လမ်၊ပြခဲ့တဲ့သူဗပေါ့နော်”
“အမှန်ပေါ့ကွယ် – သူ့ကြောင့်သာ မဟုတ်ရင် စာသင်ကျောင်းတို့ ကျန်းမာ
ရေးဆေးခန်းတို့ ဆိုတာတွေ ဘယ်ရှိမှာ
ထုံး၊နောက်ပြီး- အခုရွာနဲ့မြို့ကိုသွားတဲ့
လှည်းလမ်းကို သူကပဲ ဦးဆောင်ပြီး
ဖောက်ခဲ့လို့အခုထိုကားတောင်မောင်း
လို့ရတော့မယ်။ ဒါကြောင့်- ဘာပဲပြော ပြောကိုလင်းအဗေဟာကြီးမေတို့အား လုံးအပေါ်မှာ ကျေးဇူးရှိတဲ့ ကျေးဇူးရှင်ပါပဲကွယ်၊ ဒါကြောင့် -ကိုလင်းရွာကို
အလည်လာခိုက်မှာ ဘာအန္တရာယ်မှ
မဖြစ်ရလေအောင် ကြီးမေက ဂရုစိုက်
နေတာပေါ့”
ကျွန်တော်သည် ကြီးမေ၏ စကား
ကို နားထောင်ပြီး အဖေ့ကိုလည်း သတိ
ရသလိုလေးလည်း လေးစားမိပါသည်။
အဖဖ၏ အမြော်အမြင်ရှိမှုကြောင့် ယခု လူငယ်လူရွယ်များမှာ ရိုင်းစိုင်းစွာ ဝတ်စားဆင်ယင်မှုမရှိကြတော့ဘဲအာ၊ လုံးယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့နေကြပြီ။
“အစုချိန်မှာ အဖေသာရှိရင် သိပ်
ကောင်းမှာပဲ”ဟု တွေးလိုက်မိသည်။
ထိုစဉ်အိမ်ရှေ့မှ အမျိုးသမီးတစ်
ဇယာက်ဝင်လာပြီး ကြီးမေ၏ ရှေ့သို့
ရောက်လာသည်နှင့် ဆောင့်ကြောင့်
လေးထိုင်ချကာ”
“ဂိုး-မောတယ်ငွေ၊ အမြန်လာခဲ့
ဦးမယ်”
တာပဲဘီ၊ရေတစ်ခွက်လောက်သောက်
ဟုဆိုလေ၏။ ( ချင်းဘာသာစကား
ဖြင့်)ပြောခြင်းဖြစ်သည်။
သာဒင်က အနားရောက်လာပြီ…
ရင်းဘာသာဖြင့် ဘာတွေပြောမှန်၊
မသိအောင်ပြောရင်း စပ်ပြီးပြီးဖြင့် ရေခပ်ပေးလေသည်။

ကျွန်တော်သည်ရောက်လာသူကို
အကဲခတ်ကြည့်လိုက်ရာအသက်(၄ဝ)
ကျော်ရှိပြီး မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးတွင် ပရဲ
(ဆေးမင်)ထိုးထား၏။ ရိုးရာဝတ်စုံကိုဝတ်ထားသည်။
ရုပ်ရှင်တွေကလို ခေါင်းမွေ၊စုတ် ဖွား သွားကြဲကြဲ ဝါးကိုင်းကိုင်းနှင့် ပုံစံမျိုး
မဟုတ်ပါ။ မျက်နှာကြီးတစ်ခုလုံး မည်း နေတာမှအပအားလုံးပုံမှန်ပင်ဖြစ်သည်။ ကြီးပေသည် ထိုအမျိုးသမီးကြီး အား ဘုရားကျောင်းဆောင်ရှေ့သို့ ခေါ် သွားပြီးပွဲပြင်ထားရာ စားပွဲရှေ့တွင်ထိုင်
စေ၏။ သူမ၏ ရှေ့တည့်တည့်တွင် ကန် တော့ပွဲမလုံ ရှိနေ၏။
ကြီးမက သူမ၏ ဘေးတစောင်း
အနေအထားဖြင့် သူမအားကြည့်၍
“နင်တို့တစ်တွေ မသင့်မြတ်တာ
နဲ့ မဆိုင်တဲ့သူတွေ ထိခိုက်လိမ့်မယ်။ မေတ္တာထားပြီး လုပ်ထားတာတွေ ပြန် သိမ်၊စိတ်ကိုလျှော့”
ထိုအမျိုးသမီးကြီးကဘာတွေပြော မှန်။ ကျွန်မတော် မသိရပေမယ့် သာဒင် ကတော့ တစို့၊စို့၊နှင့် ပါးစပ်ပိတ်၍ ရယ် လေသည်။
ကျွန်တော်လည်း သာဒင်အားလက်တို့၍ လေသံတိုးတိုးဖြင့်မေးလိုက်သည်။
“မင်းက ဘာလို့ ရယ်နေတာလဲ၊
သူက ဘာတွေပြောလိုက်လို့လဲ”
သာဒင်သည်ကျွန်တော်နားနားသို့ကပ်၍ …
“သူ့ ရည်စားကို ရသွားလို့တဲ့
အစ်ကိုရဲ့။ အံ့ရော- ဒီအသက်အရွယ် ကျမှ – အဟီးဟီး – ဦးဦ၊”
သာဒင်မှာစကားတောင်ဆုံးအောင်
မပြောနိုင်ဘဲ ရယ်နေပြန်သည်။ “အဟပ်။”
ကြီးမေက သာဒင်ကို မျက်စောင်း ထိုး၍ ချောင်းဟန့်လိုက်သည်။ သာဒင် လည်းမျက်နှာပိုးသတ်ကာငြိမ်သွားလေ ၏။ကြီးမေကဆက်၍ ထိုအမျိုးသမီးကြီး
39%….
“ဒါတွေ ပြောမနေနဲ့တော့၊ ဝါပြာ တဲ့အတိုင်၊ နားထောင် စိတ်ကိုလျှော့ပြီး လုပ်ထားတာတွေပြန်သိမ်း “အင်းပါ- သိမ်းပြီးပါပြီ”
“ငါ့စကားကို နားမထောင်လို့ ကတော့နေမဝင်ခင်သေသွားလိမ့်မယ်
နော်၊ ငါ့ကို ညာသလား ပညာဘူးလား ဆိုတာ သိရအောင် ကန်တော့ပွဲကို မချီ လိုက်။ ဒါမှ … ငါယုံမယ်”

“အေး-ပါးစပ်ကပဲ ပြောမဝနနဲ့၊ လက်တွေ့ပြမှရမယ်။ ဒီကန်တော့ပွဲကို အပေါ်ကိုကြွအောင် မနိုင်ရင် နင်ပြန်လို့ကြီးမေ၏ စပ်ဆတ်ဆတ်အပြော
ကြောင့်ထိုအမျိုးသမီးကြီးသည်အနည်း ငယ်လန့်သွားဟန်ရှိသည်။ ကန်တော့ပွဲ နားသို့ အနည်းငယ်တိုးကပ်၍ လက်နှစ် ဖက်ဖြင့် ဆွဲမလေသည်။ အံ့ဩစရာကောင်လောက်ပင် ထူးဆန်းလှပေသည်။ ကန်တော့ပွဲကို အားဖြင့် ဆွဲမသော်လည်းထိုကန်တော့ ပွဲမှာ တုပ်တုပ်မျှမလှုပ်ပ၊
အချိန်အတော်ကြာသည်အထိ နေသော်လည်း မရနိုင်ဘဲ ရှိနေ၏။ ကျွန် တော်သည် သေချာစေ့စေ့စပ်စပ် အောက်သို့ငုံ့၍ကြည့်လိုက်၏။
ကန်တော့ပွဲဖလုံ၏ အောက်တွင် ခင်းထားသောတစ်ဘက်စောင်အခေါက်
သည် ဇလုံ၏ဖင်တွင် ကပ်၍ ပါနေသလို
အားစိုက်၍ မလိုက်တိုင်းစင်းထားသော
ဗျားပင်လျှင် အနည်းငယ်ကြွကြွသွား
သည်ကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်။ ကျွန်တော်က သာဒင်အား …
“အဲဒါ-
ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ သာဒင်၊ ဘာလို့ ကန်တော့ပွဲဖရုံက
မ.လို့ မရတာပဲကွ၊ ဟ -” “အစ်ကို နားလည်အောင် ရှင်းပြ ရရင် သူ့ကို စိတ်လျှော့ခိုင်းနေတာ၊ သူ စိတ်မလျှော့မချင်း ဒီကန်တော့ပွဲက မ.လို့ ရမှာမဟုတ်ဘူ။ ဒါဆိုရင် အမေ
ကလည်းသူ့ကိုလွှတ်ပေးမှာမဟုတ်ဘူး။
အစ်ကိုပြင်ဖူးတယ်ရှိအောင် သေချာ
ကြည့်ထာ၊”
“ငါရော စမ်းပြီ။ မကြည့်လို့ မရဘူးလားကွ”
ကျွန်တော့်စကားကို ကြီးမေက
ကြားသွားပြီး ကျွန်တော့်ဘက် လှည့်
“မချင်ရင် မ.ကြည့်လေ-ကိုလင်း၊
ကြုံဖူးသွားတာပေါ့”
ကြီးမေက ထိုသို့ ခွင့်ပြုသည်နှင့်
ကျွန်တော်လည်း ကန်တော့ပွဲအနီးသို့ သွား၍ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ စိတ်ထဲ
“ဘာလို့မရရမှာလဲ ဗန်တစ်ပြည်
လောက်ပဲရှိတဲ့ဟာကို”ဟုပြောကာ
ဆတ်ခနဲ ဆွဲမလိုက်လေသည်။ “ဟင်-ကံဟာ”

ကန်ဧတာ့ပွဲက ကြွ၍ ပါမလာဘဲ အမှန်တကယ်ပင် လူတစ်ယောက်မက တက်ဖိထားသလိုလေးလံလှပေသည်။
ကျွန်တော်လုံးဝ လက်မခံနိုင်သေး
ပါ။ထပ်၍မကြည့်၏။မရပေ။ဘယ်လိုပဲ
မမ၊ မရတော့သဖြင့် လက်လျှော့ကာ
နောက်ဆုတ်၍အိမ်တိုင်ကိုသာပို၍ထိုင် နေလိုက်တော့သည်၊
ဆန်းကြယ်လှသော ပညာရပ်များ
ကိုတအံ့တဩရှိနေပါသည်။လောက
တွင် ထိုပညာရပ်များကို တတ်မြောက် ထားသူ ဘယ်လောက်တောင် ရှိနေလဲ ကြသလဲဆိုတာမခန့်မှန်းတတ်ပါ။
ကျွန်တော် စဉ်းစားတွေ၊တာနေစဉ် ကြီးမက ချင်းအမျိုးသမီးကြီး
“နင့်အတွက် အချိန်မရှိတော့ဘူ။ နင်စိတ်မလျှော့ရင် မယ်တော်ကြီးတွေရဲ့
အစောင့်အရှောက်တွေက နှင့်ကို နှိပ်
စက်ပြီးဒဏ်ပေးကြတော့မယ်။ငါ့စကား
ကိုနားထောင်ပြီ၊ အေးအေးချမ်းချမ်းနေပေါ်
ကြီးမေက ထိုသို့ ပြောလိုက်သော
အခါ၎င်းချင်းအမျိုးသမီးကြီးလည်းမျက် နာကိုလက်နှစ်ဗက်အုပ်၍ကန်တော့ ပွဲကို မလိုက်လေ၏။

ဒီတစ်ခါတော့ ကန်တော့ပွဲမှာ
အသာလေးပင် ပါလာလေသည်။ သုံး
ကြိမ်ခန့်အထိ ကန်တော့ပွဲကို မ.လိုက် ချလိုက် လုပ်ပြီးနောက် သက်ပြင်၊ရကာ-
ကြီးမေနှင့်အတူ ကားတွေ ပြော နကြာ့သည်။ ကျွန်တော်၏စိတ်
ထဲတွင် ”ဪ- သူ စိတ်လျှော့လိုက် လို့ကိစ္စပြီးသွားပြီပဲ”ဟု တွေးလိုက်၏။ ထို့နောက်ထိုအမျိုးသမီးကြီးသည် ကြီးမေကို နှုတ်ဆက်၍ ပြန်ရန်ပြင်လေ ၏။ အိမ်အဝရောက်သောအခါနောက် သို့လှည်ကြည့်ပြီးကျွန်တော့်အား …
“ဪ-ဟုတ်ကဲ့”
“သူက ဘာတွေပြောပုန်းမသိပေ မယ့် နှုတ်ဆက်တာပဲနေမှာဟု တွေး၍ ကျွန်တော်လည်း ပေါင်းတညိတ်ညိတ် ဖြင့် ပြုံး၍ နှုတ်ဆက်လိုက်ပါသည်။ သို့ဖြင့် ထိုအမျိုးသမီးကြီးလည်း ပြန်သွားလေတော့၏၊ ထို့နောက် ကျွန် တော်၏ စိတ်ထဲတွင်ငါ စုန်းမနဲ့ စကား ပြောလိုက်ရတာပါလား” ဟု တွေးမိကာ ကျောချမ်းသွားမိလေသည်။ စောစောက ဘာမှ သတိမထားမိပေမယ့် အခုမှ

တွေး၍ ကြောက်မီလေသည်။ စာစော က ဘာမှ သတိမထားမိပေမယ့် အခုမှ တွေး၍ ကြောက်သလိုလို၊ ရွံ့သလိုလို ဖြစ်လာလေသည်။ ကြီးမေက ပစ္စည်း များ သိမ်းရင် …
“ကိုလင်၊ကတော့ အတွေ့အကြုံ တစ်ခုရသွားတာပေါ့၊ ဒါက သာမန်ကိစ္စ
လေးတွေပဲရှိသေးတာ၊ တစ်ခါတလေ
ပွဲကြမ်းရတာတွေလည်း ရှိသေးတယ်”
ကြီးကြီးစကားကြောင့် ကျွန်တော်
သည်လက်ကာပြ၍ …
“တော်ပါပြီ-ကြီးမေရယ်၊ နောက်
ဆိုရင် ဒီရွာလည်း မလာရဲတော့ပါဘူ။” “အဟင်းဟင်း – ဘာဖြစ်လို့လဲကွဲ့၊ ကြီးမေတစ်ယောက်လုံ၊ ရှိနေတာပဲ၊ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး”
ကျွန်တော်က ခေါင်းခါ၍ …
“ဒါပေမဲ့ ကြောက်စရာကြီး
“အင်း- ကိုလင်းကို ကြီး စကား
နည်းနည်းတော့ ပြောဦးမယ်၊ အဲဒါက
ဘာလဲဆိုတော့ စုန်းတွေ ဆိုတာ
ကြောက်စရာ ရွံ့စရာမဟုတ်ဘူးကွဲ့၊
သူတို့အကြောင်း သူတို့ စိတ်ခံစားချက်
ကိုမသိတဲ့သူတွေသာဓုန်းဆိုတာနဲ့ စွတ်
ကြောက်နေကြတာ၊ သူတို့အကြောင်း
ကိုသာသိရင် တကယ်ခင်ဖို့ကောင်း
တယ်”

“ကြီးမေရယ် -ကြီးမေလို သူတို့ အပေါ်မှာဩဇာပညာင်းတဲ့သူအဖို့တော့
ကတာ့ ဟုတ်တာပေါ့၊ ကျွန်တော်တို့
လို သာမန်လူတွေအဖို့တော့ အန္တရာယ်
ရှိတယ်မဟုတ်လာ။”
ကျွန်တော့်စကားကို နားထောင်ပြီးကြီးကပြီး၍ .
“ကဲ … ဒါဆိုရင် ကိုလင်းကို ကြီးဝမ တစ်ခုမ၊မယ်၊ သားတို့သာမန်လူတွေ ရဲ့ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးနယ်ပယ်မှာ လူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုမခံရင်အောင် စမိနောက်မိပြောင်မိတာတွေရှိလား”
“ရှိတာပေါ့ -ကြီးမရှိ “အလိုဆိုရင် ရန်ဖြစ်တာတို့ စကာ၊
များတာတို့ မရှိဘူးလား” “ဟာ-ရှိတာပေါ့၊ တစ်ခါတလေ ဆိုရင် တုတ်ဆွဲ ဓားဆွဲနဲ့တောင် ဖြစ်ကြ
“အဲဒီလိုပြဿနာဂတွေမဖြစ်အောင်ဘာလုပ်ရမလဲ”
“အင်း -တည့်အောင် ပေါင်းရမှာ ပေါ့၊ဒါမှချစ်စကိုရှည်စေ၊မုန်းစကိုတိုစေ ဆိုသလို သင့်မြတ်ကြမယ်လေ”
“အင်း- ဒါကိုတော့ကိုလင်းက နား လည်သားပဲ၊ ကြီးမ ပြောချင်တာက လည်း ဒပါပဲ။ တကယ်တော့ စုန်းပညာ တတ်လာ။တဲ့ သူတွေဟာသူတို့စုန်း

ဘယ်သူ့ကိုမှ မသိစေချင်ဘူး၊ သိသွား ရင် ပတ်ဝန်းကျင်က ဝိုင်းပယ်တာကို
လည်း ခံရမယ်။ လူတွေနဲ့ ဆက်ဆံရမှာ
လည်းအခက်တွေ့မယ်။ ဒါဆိုရင် သူတို့
အတွက်စာ၊ဝတ်နေရေးခက်ခဲသွားမယ်
လေ၊ စုန်းမမှန်၊သိလို့ အပြစ်တင်ကြ၊
ငြိုငြင်ကြတဲ့အခါ သူတို့တစ်တွေလည်း
လောကီလူသားပေမို့ဒေါသတော့ထွက်
တာပေါ့။ဒီပညာကြောင့်လူတစ်ယောက်
ကိုပြုစားပီပြီဆိုတာနဲ့ သူဟာ တစ်လမ်း
သွားလို့ပဲ သေရာပေါက် ငရဲပဲ ရောက် တော့မှာ ပြန်လမ်းမရှိဘူး။ ဒါကြောင့် အလကားနေရင်းနဲ့တော့ ဘယ်သူမှဒုက္ခပပကြပါဘူး”

ကြီးမေသည် ရှည်လျားစွာပြောပြီး နောက် ပစ္စည်းများကိုသိမ်း၍ မီးဖိုထဲသို့ ဝင်သွားလေတော့သည်။ ကြီးမေ၏ စကားကြောင့်အခုပင် ဖုန်၊မများ၏ဘဝ ကို နားလည်မိပါတော့သည်။
ကိုယ်တွေ့ကြုံတွေ့ခဲ့ရသော(စုန်း) များအကြောင်းပြန်ပြောပြခဲ့သောပွင့်ဖြူ
မြို့၊ အလင်းရောင်ဓာတ်ပုံတိုက်ပိုင်ရှင် ( ဦး စိုးလင်း) လ,ဝက ငြိမ်းအား ကျေးဇူး
တင်လျက် သဗ္ဗေအနိစ္စ သင်္ခါရာရ…
မကွေးညိုစိမ့်

Zawgyi Version

” စုန္း႐ြာသို႔အလည္တစ္ေခါက္ ”(စ/ဆံုး)
——————————————–

၁-၂-၂၀၁၆ခုေန႔ကေတာ့ပင္စင္
႐ုံးက လူေတြ႕စစ္ေဆးခ်င္တယ္ဆိုလို႔ မျဖစ္မေန အရႈံးခံၿပီးသြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္
ေတာ္ မေကြးကို ေရာက္ေနတယ္ဆို ေတာ့ ငယ္ေပါင္းေတြျဖစ္တဲ့ ပေကြးျဖင့္
သန္း၊ ဖန္ခါးေမာင္ေမာင္နဲ႔ ျမန္မာျပည္
ဆရာဟိန္းတို႔လာေတြ႕ ၾကတယ္။သူတို႔
လူငယ္ေတြဆိုေတာ့ လာႏိုင္ၾကတယ္။
မေကြးလွျမင့္နဲ႔ မေကြးဝင္းျမင့္ကေတာ့
အသက္ႀကီးလို႔မလာႏိုင္ၾကဘူး။ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကပဲသြားေတြ႕ရတယ္။
မေကြးဝင္းျမင့္ကအိပ္ရာထဲလဲေန
ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူ႔မိသားစုအေတြ႕ခံ

လို႔ မေတြ႕ခဲ့ရဘူး။ မေကြးဝင္းျမင့္ကိုေျခ ဆုပ္လက္နယ္လုပ္ေပးေနတဲ့ သတင္း
ေထာက္ မႏၲေလးသား ကိုသန္းျမင့္ ကေတာ့ သူ႔သမီး သားအိမ္ကင္ဆာ
ျဖစ္လို႔မႏၲေလးကို ျပန္သြားသတဲ့။ မေကြးလွျမင့္ကိုေတာ့ သူ႔တိုက္ ေရွ႕က ကုလားတမာပင္ေအာက္မွာ
(သတင္းေဆာင္းပါး)ေတြ ေရးေနတာ
ေတြ႕ရတယ္။ မႏၲေလးက သတင္းစာ
တိုက္မွာတစ္လသုံးသိန္းနဲ႔ မေကြးတိုင္း
တာဝန္ခံလုပ္ေနတယ္ဆိုဘာသိရေတာ့ဝမ္းသာမိတယ္။

ရန္ကုန္ျပန္ဖို႔ အေဝးေျပးကားဂိတ္
အတြင္းက (ထိပ္တန္း)ကားလက္မွတ္
ဝင္ျဖတ္ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အလင္း
ေရာင္ဓာတ္ပုံတိုက္ပိုင္ရွင္၊ လ.ဝ.က
ဥကၠ႒ေဟာင္းပြင့္ျဖဴၿမိဳ႕သား(ဦးစိုးလင္း)
နဲ႔ေတြ႕ေတာ့ႏွစ္ေယာက္သာ၊လက္ဖက္
ရည္ဆိုင္ ထိုင္မိေတာ့၊ ဦးစိုးလင္းက
ကြၽန္ေတာ္ေရးတဲ့ သူရဲ႕ ဝတၳဳေတြ ဖတ္
ရေၾကာင္း။ သူကိုယ္တိုင္လည္း သရဲ
ေပါင္းစုံ ေတြ႕ရေၾကာင္းနဲ႔။ သူစုန္း႐ြာႀကီး
တစ္႐ြာကို ေရာက္ရွိခဲ့ပုံကို ေအာက္ပါ
အတိုင္း ေျပာျပလို႔ ကြၽန္ေတာ့္စာဖတ္
ပရိသတ္ ဗဟုသုတရဖို႔ ေရးသားတင္ျပ လိုက္ပါတယ္။

႐ြာေရာက္သည္မွာ ယေန႔ဆိုလွ်င္ ငါးရက္ပင္ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ ဤ႐ြာသို႔ ကြၽႏ္ုပ္စ၍ ေရာက္လာေသာေန႔က ၿမိဳ႕ ႏွင့္ အလွမ္းေဝး႐ုံမွ်မက ကားမေျပာႏွင့္ လွည္းႏွင့္ပင္သြားလာရသည္မွာမလြယ္ ကူေသာေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္မိေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ႐ြာေလး တည္ရွိ ပုံမွာ ေတာင္မ်ား ပတ္လည္ဝိုင္းရံလ်က္ ႐ြာ၏ အေနာက္ဘက္တြင္ ေခ်ာင္းတစ္ ထပ္ ေျမာင္းတစ္ထပ္ရွိၿပီး ႐ြာခံမ်ား၏

ေဖာ္ေ႐ြမႈေၾကာင့္ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔
ေနသားက်လာကာ ေပ်ာ္႐ႊင္လာခဲ့ေလ
၏။ ၎၏ ႐ြာေလးသည္ကား ပြင့္ျဖဴ
ၿမိဳ႕၏အေနာက္ဘက္ မိုင္ (၂၀) ခန႔္ ေဝးေသာ လွည္းလမ္းဆုံး႐ြာကေလး
(ေက်ာင္းကုန္၊႐ြာ)ပင္ ျဖစ္ေပသည္။
ညေနေစာင္းလာသည္ႏွင့္အေနာက္
႐ိုးမဆီသို႔ သစ္ေတာႀကိဳးဝိုင္းမွ ဆင္
မ်ားသည္ ဆင္ဝိုင္းရွိရာ တဲမ်ားသို႔ ျပန္
ၾကသလို ေတာင္ေပၚသူခ်င္းမေလးမ်ား
သည္လည္း ပလိုင္၊( ေထာင္ပို)မ်ားကို လြယ္၍ ေတာင္ယာ(အသီး)မွ ႐ြာဆီသို႔ ျပန္လာေနၾကေပၿပီ၊
လူပ်ိဳေပါက္အ႐ြယ္ေရာက္စဆို ေတာ့အသားျဖဴျဖဴ ခ်င္းမေလးမ်ားလာ ရာ၊ ႐ြာ၏အေနာက္ဘက္ ခုံေက်ာင္းသို႔ သြား၍ ပိုးပန္းရန္ျပင္ဆင္ေနမိ၏။ “ဟဲ့- ကိုလင္း- နင္ ဘယ္ကိုသြား
ခ်င္လို႔လဲ”
“ဘယ္မွ သြားခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ေခ်ာင္စပ္ကို သာဒင္နဲ႔ အတူသြာ၊မလို႔ႀကီးေမရဲ႕
ေက်ာင္းကုန္း႐ြာမွ စစ္စစ္ေပါက္ ေပါက္ေရၾကည့္လွ်င္ ဗမာဆို၍ ႀကီးမ တို႔သားအမိသာရွိ၏။ႀကီးေမ၏အင္ကို ျဖစ္သူ ဦးရာဖိုးမွာလည္း ခ်င္းမႏွင့္ အိမ္

ေထာင္က်၍မင္းလြင္႐ြာတြင္ ရွိပါသည္။
ပြင့္ျဖဴၿမိဳ႕ႏွင့္ အဝင္အထြက္ အသြား
အလာရွိေသာေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ ႐ြာသူ႐ြာ
သားမ်ားမွာဗမာစကားကိုလည္ပတ္စြာ
ေျပာတတ္ၾကသလိုတခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္လည္း
ယခုအခ်ိန္ထိပင္ဗမာစကားနားမလည္
သူေတြရွိေနေသး၏။
ႀကီးေမက -.
“ကိုလင္း- နင္႐ြာထဲကို ေလွ်ာက္
မသြားနဲ႔၊ နင္ တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ နင့္
အေဖက ငါ့ကို ႐ိုက္လိမ့္မယ္။ သာဒင္-
နင္လည္း သတိထားေနာ္။ နင့္ကိုလည္း
ၾကည့္မရေတာ့ဘူ။ ႏြားစာမေကြၽ၊ ဘာ
မေကြၽးနဲ႔ ဧည့္သည္ကို အေၾကာင္းျပၿပီးမယ္”
အိမ္အလုပ္ကိုမလုပ္ေတာ့ဘူး- ဟင္း” သာဒင္က ေခါင္းကိုၿပီးရင္.. “ေကြၽးၿပီၿပီေလ – အစ္ကိုနဲ႔ သြား လည္ဦးမယ္၊ ျပန္ခါလာ ထပ္ေကြၽး
ႀကီးေမက သူ႔သားကို ဘာမွမေျပာ
ေတာ့ဘဲ ဆန္အိုးထဲမွ ဆန္အနည္းငယ္ ကိုႏႈိက္၍ ကြၽန္ေတာ္၏ ခႏၶာကိုယ္ကိုပစ္ေပါက္၍
“ေနမဝင္ခင္ ျပန္ခဲ့ၾကေနာ္ -ကိုလင္၊”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ- ႀကီးေမ၊ စိတ္ခ်ပါ” ႀကီးေမက ႏႈတ္မွ တတြတ္တြတ္ ႐ြတ္၍ ဆန္ေစ့မ်ားပတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အားအေရးႀကီးေသာအမႈအရာျဖင့္-
“ဒီေန႔က လကြယ္ေန႔ေလ မေမွာင္ ခင္အိမ္ကို ျပန္လာမွျဖစ္မယ္၊ ဟဲ့-သာ ဒင္ – ႏွင့္အစ္ကို.ကို နင္ ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ ၿပီးအိမ္ကိုျပန္ေခၚလာခဲ့ၾကားလား” သာဒင္ ေခါင္းညိတ္၍.. “သိပါတယ္-အေမရာ ေစာေစာ ျပန္လာပါ့မယ္။ မဟုတ္လည္း က်ဳပ္တို႔ ကို တစ္႐ြာလုံး ဘယ္သူက ထိရဲမွာတုံ။
အေမတစ္ေယာက္လုံး ရွိေနတာပဲဟာ။ လာအပ္ကိုသြားၾကရေအာင္။စုေလာက္
ဆို ေရဆိပ္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလးစည္ေနေလာက္ၿပီ”
စကားဆုံးသည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သာဒင္တို႔သည္ ေရဆိပ္ရွိရာသို႔ထြက္ခဲ့
ၾကဖလေတာ့သည္။
ေခ်ာင္းေရမွာေတာင္ေပၚမွစီးဆင္း လာေသာေၾကာင့္ေရစီးမွာအနည္းငယ္
သန္၏။ ေခ်ာင္း၏ နံေဘးတြင္ ေက်ာက္
တုံးေက်ာက္ေဆာင္မ်ား ေပါမ်ားေသာ

ေၾကာင့္ အင္မတန္ပင္ သာယာေလသည္။
ေတာေတာင္ထဲမွ ျပန္လာၾကသူ
မ်ားသည္ လူတိုင္းလိုလို ေရခ်ိဳးေနၾက
ေသာေၾကာင့္ ေရခ်ိဳးဆိပ္တြင္ စည္ကား
ေန၏။တစ္ဖန္ကြၽန္ေတာ္တို႔လိုေရမခ်ိဳး
ဘဲနဲ႔ ေကာင္မေလးမ်ားကိုလာ၍ ပိုးပန္း
ေနၾကသူမ်ားလည္း ရွိေနၾကပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ၿမိဳ႕မွလာေသာၿမိဳ႕သား ဗမာျဖစ္ေသာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ မ်က္ႏွာ အပြင့္ဆုံးျဖစ္ေလသည္။ခ်င္းမေခ်ာေခ်ာ
ေလးတိုင္းလိုပင္ ကြၽန္ေတာ့္အား ၿပဳံ၍
ႏႈတ္ဆက္ၾကေလသည္။
သာဒင္က ကြၽန္ေတာ့္လက္ေမာင္း ကိုကိုင္၍ စပ္ၿဖီးၿဖီးမ်က္ႏွာျဖင့္…
“ငါ့အစ္ကိုကေတာ့ စြန္သေဟ့၊
အားက်တယ္ကြဲ႕”
“မစြန႔္ေသးပါဘူ။ – သာဒင္ရာ၊ ႏႈတ္
ဆက္ေန႐ုံ၊ ၿပဳံးျပ႐ုံနဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးကြ”
“အံမယ္ – အစ္ကို ဘယ္သူ ႀကိဳက္
လဲေျပာ၊ကြၽန္ေတာ္ ေျပာေပးမယ္”
“တကယ္လားကြ၊ တကယ္ေျပာေပးမွာလာ။”
သာဒင္သည္ ထရပ္လိုက္ၿပီး ပုဆိုးျပင္ဝတ္ကာ
“ေျပာ- အစ္ကိုကဘယ္သူ႔သေဘာ က်သလဲ”
ဟု ေမးေလ၏။ ကြၽန္ေတာ္လည္း
ဘာရယ္မဟုတ္ပါ။ မိမိ မ်က္စိေရွ႕တြင္
ျမင္ေနရေသာ ခပ္ေခ်ာေခ်ာခ်င္းမေလး
ကို ေမးေငါ့ျပ၍.. “သူပဲ”
သာဒင္သည္ ကြၽန္ေတာ္ ၫႊန္ျပ ေသာ ေကာင္မေလးဆီသို႔ ခ်က္ခ်င္းကို သလိုပင္ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး ခ်င္း ဘာသာစကားျဖင့္ ေျပာဆိုနေတာ့သည္။
သာဒင္သည္ ဤေဒသတြင္ ေမြး
ေသာဗမာ၊ ခ်င္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျမန္မာ စကားေရာ၊ ခ်င္းဘာသာစကားပါကြၽမ္၊ က်င္သူျဖစ္သည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြေျပာ ေနမွန္းေတာ့ မသိပါ။ သို႔ေသာ္- သူတို႔ ႏွစ္ဦးစလုံးသည္ ကြၽန္ေတာ့္အားၾကည့္၍ ေျပာေနေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ပင္ အေနခက္သလိုလိုျဖစ္လာ၏။
ေကာင္မေလးကလည္း ၿပဳံး႐ႊင္စြာ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ ရွိေန၏။ ခဏ ၾကာေတာ့ သာဒင္ ျပန္ေရာက္လာၿပီး
ကြၽန္ေတာ့္အားပခုံးကိုပုတ္၍ “ဟုတ္သြားၿပီ… အစ္ကိုေရ”

“ဘာဟုတ္တာလဲ- သာဒင္၊ေတာ္ ၾကာ ဒုကၡေရာက္ေနဦးမယ္ အိမ္ျပန္ရေအာင္”
“ဟာ “ အစ္ကိုကလည္းဘာမွမျဖစ္ ပါဘူး။ သူကအိမ္ကိုအလည္ေခၚေနတာ
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေဒသက ဧည့္သည္ဆိုရင္
ဂ႐ုစိုက္တတ္တယ္။ စင္တဘ္တယ္။
ခဏေတာ့ လိုက္သြားရေအာင္ေနာ္ -အစ္ကို”
သည္လိုႏွင့္ပင္ သာဒင္ကလည္း
အဆြယ္ေကာင္းသလိုရင္းမလွလွေလး
ကလည္း ရပ္၍ တင့္ေနေသာေၾကာင့္
လူငယ္သဘာဝအတိုင္း ေရွ႕ေနာက္
မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ လိုက္သြားမိပါေလေတာ့သည္။
နံနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ႀကီးမ၏ အသံစူးစူးကိုအိပ္ရာထဲမွ ၾကားေနရ၏။ “အံ့ပါရဲ႕- သာဒင္ရယ္၊ နင့္ကို ငါ အတန္တန္ေျပာထားလ်က္သားနဲ႔ ႏွင္
မို႔လို႔ မစဥ္းစားပဆင္ျခင္ ဧည့္သည္ကို
ဒီလိုညမ်ိဳးမွာ ညဥ့္နက္ေအာင္ ေခၚသြား
ရသလား ေ႐ြးေကာင္ရဲ႕၊ ကဲဟယ္ – ျမန္းျဖန္း”

ကြၽန္ဧေတာ္သည္အသာပင္အခန္းဝ
သို႔တိုး၍ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္၏။ ႀကီးေမ
က ဝါးျခမ္းျပားျဖင့္ သူ႔သားသာဒင္ကို
ကေလး႐ိုက္သလို ႐ိုက္ေနသည္၊ သာ
ဒင္ကေတာ့ အျပဳ၊မပ်က္ပင္ လက္ျဖင့္ကာရင္း..
“အား-အမေလး-အမႈ-ေတာ္
ေတာ့ေလ”
ဗ်ာ
“ဘာလို႔ေတာ္ရမွာလဲ- ျဖန္း” “ဟ-အေမ-တကယ္နာတယ္
“နာမွန္း သိၿပီလား၊ ဟင္-ေခြး
ေကာင္ဟိုတစ္ေယာက္တစ္ခုခုမ်ားျဖစ္
ရင္…”
သာဒင္ကလဲ ၾကားျဖတ္၍ …
“အခု ဘာမွမျဖစ္ဘူးေလ၊ အေမ
ကြၽန္ေတာ္သည္ ႀကီးေမတို႔ သား
အမိ၏ စကားမ်ားကို ၾကားေနရေသာ္ လည္းနားမလည္ပဲရွိေနပါသည္။ႀကီးေမ
တစ္ေယာက္ ဒီေလာက္ေတာင္ ေဒါသ
ထြက္ရျခင္း၏အေၾကာင္းရင္းကို သိလို
လွေပသည္။ ေနာက္မွပဲ သာဒင္ကို ေမးၾကည့္ရန္ စိတ္ကူးမိ၏။
ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ခန္းထဲမွ ထြက္၍ မ်က္ႏွာသစ္ရန္ ေရအို၊ဆီသို႔ ထြက္ခဲ့

ေလ၏။ ႀကီးေမက ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္ ေတာ့ သူမ၏ လက္ထဲမွ တုတ္ကို ပစ္ရကာ
“ေဟာ-ကိုလင္၊ႏိုးလာၿပီလား”
ဟု ႏႈတ္ဆက္သလို ေမ၊သည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ႀကီးေမအား ၿပဳံးျပကာ
“ဟုတ္ကဲ့ “ ႀကီးေမ”
သာဒင္ကို မသိမသာ လွမ္းၾကည့္
လိုက္ေတာ့သာဒင္ကမ်က္ေစ့တစ္ဖက္ကို မွိတ္ျပ၍ …
“အိပ္လို႔ေကာင္၊လား – အစ္ကို”
ကြၽန္ေတာ္က ေရစပ္ရင္း ေခါင္းညိတ္၍ …
“ေအး- ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါနဲ႔ မင္း
ဘယ္သြားစရာရွိေသးလဲ”
“ယာထဲကိုခဏသြားလိုက္ဦးမယ္၊ ေတာဝက္ေတြက်ေနမွာစိုးလို႔”
ကြၽန္ေတာ္က မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးသြား
ၿပီျဖစ္၍ ႀကီးေမအား..
“ႀကီးေမကြၽန္ေတာ္ သာဒင္နဲ႔ ယာ
ထဲကို လိုက္သြားခ်င္တယ္”
ႀကီးေမသည္ ထမင္းၾကမ္းစားရန္ျပင္ဆင္ေန၏။
“ယာက သိပ္ေတာ့ မေဝးပါဘူး။
ကိုလင္းလိုက္ခ်င္ရင္ လိုက္သြားေလ”

“လာ-အစ္ကို ထမင္းၾကမ္းပူပူ
ေလး စားလိုက္ရေအာင္၊ ေတာင္သုံး
ေတာင္ေလာက္ျဖတ္ရမွာဆိုေတာ့ဗိုက္ျပည့္မွျဖစ္မယ္”
ဟုဆိုကာထမင္းကို စားေနလိုက္ ၏။ ႀကီးေမသည္ ကြၽန္ေတာ့္အနီးတြင္
ထိုင္၍ ကြၽန္ေတာ့္ ထမင္းပန္းကန္ထဲသို႔ ဟင္းမ်ားထည့္ေနရင္း..
“ကိုလင္း- သားကိုႀကီးေမကဒီ႐ြာ ကိုလာလည္ခိုက္မွာအိမ္မွာပဲေအးေအး ေဆးေဆး ေနေစခ်င္တယ္၊ ကိုလင္း အေဖကလည္း ေၾကးနန္းစာထဲမွာ သား ကို ေသေသခ်ာခ်ာဂ႐ုစိုက္ဖို႔ မွာထား
တယ္၊ကိုလင္းအေဖဆိုတာႀကီးေမတို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ဆရာ မင္းသာ တစ္ခုခု တစ္ စုံစုံ ျဖစ္သြားရင္ ဆရာ့ကို ဘယ္လိုမွ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရဲမွာမဟုတ္ဘူ။”
သာဒင္က စားေသာက္ေနရင္း.. “အေမကလည္း အစ္ကိုက လူ ရမ္းကားမဟုတ္ပါဘူး။ေနာက္ၿပီးအေမ
ရွိေနတာပဲ၊ ဘာေၾကာက္စရာလိုလဲ မဟုတ္ဘူးလား”
“နင္-အသာေနစပ္။” ႀကီးေမက aငါက္လိုက္၍ သာဒင္ ပါးစပ္ပိတ္သြားသည္။ အားလုံးစား

ေသာက္ၿပီးသြား၍ ႀကီးေမက ပန္းကန္ ေတြသိမ္းရင္း ….
ဒီ႐ြာမွာကတစ္႐ြာလုံးပညာသည္
ေတြခ်ည္းပဲ၊ စားသတိ၊ သြားသတိ
အေျပာအဆိုအေနအထိုင္ကအစသတိ
ထားရတယ္။ အထူးသျဖင့္ မင္းတို႔လို
ၿမိဳ႕သားလူငယ္ေတြ ပိုၿပီး သတိထားရတယ္
ကိုလင္းရဲ႕
“ဘာ – ပညာသည္လဲ – ႀကီးေမ၊
ကြၽန္ေတာ္နားမလည္ဘူး”
“စုန္းေတြ၊ ကေဝေတြကို ေျပာတာ
ႀကီးေမစကားဆုံးေတာ့ကြၽန္ေတာ္
လန႔္သြားမိသည္။ ဟိုေန႔ညက သာဒင္
ႏွင့္အလည္လြန္ခဲ့၍ႀကီးမေဒါသထြက္
ရျခင္းကိုသေဘာေပါက္သြား၏။အနည္း
ငယ္လည္း ေၾကာက္လန႔္သြားမိသည္။
“ခ်င္းမေလးကျပဳစားလိုက္ရင္ဒုကၡ”ဟုေတြးေန၏။
ငယ္ငယ္ကတည္းကၾကားဖူးေသာ
စုန္းတို႔၊ကေဝတို႔ဆိုသည္ကိုေတြ႕လည္း
ေတြ႕ခ်င္သည္၊ေၾကာက္လည္းေၾကာက္
မိ၏။ေလာကတြင္တကယ္ေရာရွိရဲ႕လား
ဟု သံသယဝင္ခဲ့သည္။ ဇာတ္ပြဲေတြဇာတ္လမ္းေတြမွာ ျမင္ဖူး ၾကားဖူးခဲ့ေပ

မယ့္ အျပင္ေလာကတြင္ ကြၽန္မက နန္း မပါ။ ကြၽန္ေတာ္က ကေဝပါလို႔ ဘယ္သူ ေျပာသံမွ မၾကားဘူးခဲ့ေပ။ သူကေတာ့ စုန္းမ၊ သူကေတာ့ကေဝဆိုၿပီးလက္ညႇိဳး ထိုးျပႏိုင္သည့္သူလည္း မေတြ႕ခဲ့ရေပ၊ အခု ႀကီးေမက ဤ႐ြာတြင္ ပညာ
သည္စုန္းကေဝမ်ားရွိသည္ဟု ဆိုလာ ေသာေၾကာင့္ မိမိအတြက္ အႏၲရာယ္ မျဖစ္ပါက လက္ေတြ႕က်က် ေတြ႕ျမင္ခ်င္လွပါသည္။
ထိုစဥ္သာဒင္သည္ကြၽန္ေတာ့္အား
ခေမာက္ႏွင့္ ဓားရွည္တစ္လက္လွမ္၊
ေပး၍ –
“ကိုင္း-အစ္ကိုေရ- သြားစို႔”
ဟုဆိုကာ ေရွ႕မွဦးေဆာင္၍ ထြက္ သြားသျဖင့္ကြၽန္ေတာ္လည္း ႀကီးေမကို ႏႈတ္ဆက္ကာ သာဒင္၏ ေနာက္သို႔ ခပ္ သုတ္သုတ္ပင္လိုက္သြားပါေတာ့သည္။
ရွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔ ဒီေန႔ေတာ့ဘယ္မွမသြာ၊ျဖစ္ေတာ့
ပါ၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ နံနက္မွ ထသည္ႏွင့္ ႀကီးမက …
“ကိုလင္း- သာ၊ ဒီေန႔ ဘယ္မွ မသြားနဲ႔ေတာ့၊ ကိုလင္း သိခ်င္ျမင္ခ်င္
တာကိုဒီေန႔ ေတြ႕ရ၊ ျမင္ရမယ္”

“ဘာကိုလဲ“ႀကီး”
“ကိုလင္းက ပညာသည္ဆိုတာကို
ေတြ႕ဖူးခ်င္တာမဟုတ္လား။ သာ၊ ဒိေန႔ ေတာ့ ေတြ႕ရလိမ့္မယ္”
ႀကီးေမ စကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ဩစြာျဖင့္ ဝမ္းသာသြားသည္၊
ေလာကတြင္ ရွိေသာ စုန္းဆိုသည္ကို
မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ရေတာ့မည္
မဟုတ္ပါလာ
“ဟုတ္ကဲ့ -ႀကီးမ၊ ကြၽန္ေတာ္
လည္းေတြ႕ဖူးခ်င္ေနတာ”
ေျပာၿပီးစိတ္ထဲ၌ စုန္းမဆိုေတာ့
ေတာ္ေတာ္႐ုပ္ဆိုးမယ့္ ခ်င္းမမည္။
မည္းႀကီးျဖစ္မွာပဲဟုေတြးလိုက္မိသည္။
ႀကီးေမက မီးဖိုထဲသို႔ ဝင္သြားၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ေန၏။
ကြၽန္ေတာ္လည္းအိမ္ေရွ႕တြင္ထိုင္ ၍ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရင္း … “ႀကီးေမက ခ်က္ျပဳတ္ေနတုန္း စုန္းမက ဘယ္မွာေနတာလဲ မသိဘူ။ ဘယ္လိုပုံစံရွိလဲဆိုတာ သိခ်င္လာၿပီ” ဟု စိတ္ထဲမွေတြးေနစဥ္အိမ္ထဲသို႔..
ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္ေသာ ခ်င္၊ စကားျဖင့္ေျပာရင္၊ မိန္းကေလးတစ္ ေယာက္ ဝင္လာေလသည္။ မိန္းမပ်ိဳ ေလးသည္ အသက္အားျဖင့္ (၂ဝ)ေအာက္ပင္ရွိဦးမည္။႐ုပ္ကေလးေျပျပစ္
ေခ်ာေမြ႕၍အသားအေရမွာဝင္းမွည့္ေန
၏။ ျမန္မာမိန္းကေလး၏ ဝတ္စားဆင္
ယင္မႈပင္ ဝတ္ထား၏။ထိုေခတ္အဝါက
ေခတ္စားေသာ ခ်ာလိထီးကို ေဆာင္၊
ထားၿပီးအိမ္ထဲသို႔ဝင္လာခဲ့ေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ႐ုတ္တရက္ဆို
ေတာ့အံ့အားသင့္သြားကာ ေငးၾကည့္ေနမိ၏။
ေနာက္မွ သတိဝင္လာကာ… ႀကီးေမေရ” ဖည့္သည္လာတယ္”
ဟု အသံျပဳလိုက္၏။ ခ်က္ခ်င္းဆို သလို ႀကီးေမသည္ မီးဖိုထဲမွ ထြက္လာ ၿပီးမိန္းကေလးအားခ်င္းစကားျဖင့္ေျပာ ဆိုကာအိမ္ထဲသို႔ေခၚသြားေလသည္။
ႀကီးေမသည္ မိန္းကေလးအာ၊
ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေရွ႕တြင္ထိုင္ခိုင္း၊
ထားၿပီး မီးဗိုထဲသို႔ ျပန္ဝင္ကာ ဟင္၊အို၊ကိုျပန္ခ်က္ေနသည္။
ကြၽန္ေတာ္လည္းႀကီးေမအနားသို႔
တိုးကပ္၍
“ႀကီးမ – ဧည့္ သည္ကို အားနာ စရာႀကီး၊ ဟင္းအိုးကိုထားခဲ့ေလ၊ ကြၽန္ ေတာ္ၾကည့္ထားလိုက္မယ္”
ႀကီးေမက ကြၽန္ေတာ့္အာ၊ တစ္ ခ်က္ လွမ္းၾကည့္ၿပီ၊ ၿပဳံးျပကာ ေလသံ
ေအးေအးျဖင့္..

“ေနပါ၈-ကိုလင္။ သူ – ဘယ္ ေလာက္ၾကာၾကာ ေစာင့္ ေနပါလိမ့္
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ-ႀကီးေမ” “သူက ေဆးကုဖို႔လာတာလ
“ဪ”
ဟု ဆိုကာ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွထက္ မေျပာေတာ့ပါ။ ေကာင္မေလ၊ ၾကည့္
ရသည္မွာ ေတာ္ေတာ္က်န္းမာပုံပင္။
ဘာေရာဂါမ်ား ကုသပလို႔ ပါလိမ့္ဟုေတြးလိုက္၏။
ခဏၾကာေတာ့ ႀကီးေမ၏ မီးဖို
ေခ်ာင္ကိစၥမ်ား ၿပီးဆုံးသြားေလသည္။ ႀကီးေမသည္ ေျခလက္ေဆးေၾကာကာ သန႔္ရွင္းစင္ၾကယ္ေအာင္ ျပဳလုပ္၍ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေရွ႕တြင္ ထိုင္၍ ႐ိုက်ိဳးစြာ ရွိခိုးေနပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ျမင္သာေသာ ေနရာမွ တိုင္ကို ေက်ာမီ၍ ထိုင္ၾကည့္ ေနလိုက္၏။ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္၏ ေအာက္တည့္တည့္တြင္ စားပြဲငယ္တစ္ လုံး ရွိပါသည္။ ထိုစားပြဲေပၚတြင္ ကန္ ေတာ့ပြဲမ်ားႏွင့္ ပုံေတာ္မ်ား ရွိေန၏။ တဖန္ ေဆးဘူးေဆးထုပ္ႏွင့္ ဘာမွန္း မသိရေသာ လူ႐ုပ္ထုမ်ားလည္း ရွိၾက ေလသည္။႐ုပ္ထုေလးမ်ားမွာေယာက္်ား
႐ုပ္၊ မိန္းမ႐ုပ္ႏွင့္ပုံစံမသဲကြဲေသာအ႐ုပ္မ်ားျဖစ္ၿပီး အ႐ြယ္အစားမွာ လက္တစ္ ညိဳ။ခန႔္သာရွိ၏။
ႀကီးေမသည္ ဘုရား အာ႐ုံျပဳၿပီး
သည္ႏွင့္ မိန္းကေလးဘက္သို႔ လွည့္
“ကဲ- ဘာလုပ္ခ်င္တာလဲ၊ဘာျဖစ္ ေနသလဲ၊ ဆႏၵရွိတာ ေျပာ” ႀကီးကဗမာလိုေျပာေသာ္လည္း မိန္းကေလးသည္ ခ်င္းလိုသာ ျပန္ေျပာ
၏။ကြၽန္ေတာ့္လိုသူစိမ္းရွိေန၍အပ္၊ေန
ဟန္တူ၏။ ႀကီးေမက.. “ကိစၥမရွိဘူး- ဗမာလိုေျပာ
“မိန္းမႀကီးက အတင္းလုပ္႐ိုင္းေန တာကြၽန္မမလုပ္လို႔ခံေနရာယ္”
“ဘယ္က မိန္းမႀကီးလဲ၊ ဘာေတာ္
လဲ၊ ဘာလုပ္ခိုင္းတာလဲ”
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ဗမာလို ေတြ႕ရာ၊ ခ်င္းစကားေတြေရာ ေျပာဂန
ၾကသည္ကိုၾကားေနရ၏။ ႀကီးေမအသံ
က ေငါက္ဆတ္ဆတ္ ထြက္ေပၚလာသည္။
“နင္လည္း ပညာတတ္တာပဲ ျပန္
မလုပ္ရင္ေတာင္ ခုခံကာကြယ္ေပၚ ေကာင္မေလးက ေခါင္းခါ၍.. “ကြၽန္မသူ႔ကိုမႏိုင္ဘူး။ သူကအႏိုင္ က်င့္တယ္၊ လုပ္ေပးပါဦး…”

“ေအး-ေအး- ေကာင္းၿပီ၊ ငါေဆး
ေပးၿပီး သန႔္ရွင္းေပးလိုက္မယ္။ သူ႔ကို လည္း ေခၚဆူလိုက္မယ္၊ ဟုတ္ၿပီလား” “ဟုတ္ကဲ့ပါ”
ႀကီးေမသည္ကာင္မေလး၏မ်က္
ႏွာအား ေဆးပုလင္းထဲမွ ေဆးရည္ကို ယူ၍ လိမ္း၍ေပးလိုက္ၿပီး ႏႈတ္မွ ႐ြတ္
ဖတ္လိုက္ရာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ မိန္း ကေလ မ်က္ႏွာတြင္ အပ္ႏွင့္ ထိုးထြ ထားသလို အေပါက္အနီေလးမ်ား ေပၚလာေလေတာ့သည္။
ေကာင္မေလးက အံႀကိတ္၍ ခံေန ရသည္။ႀကိဳးကလည္းအဆက္မျပတ္
႐ြတ္၍ ေန၏။ကြၽန္ေတာ္သည္ ထူးဆန္း
ေသာျမင္ကြင္းကိုၾကည့္၍ အံ့ဩေနမိသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ႀကီးေမကေဆးရည္
ပုလင္းကိုေပး၍…
“ေရာ့-ဒါကိုမွန္မွန္လိမ္း(၂) ရက္၊
(၃) ရက္ေလာက္ဆို ေကာင္းသြားလိမ့္
မယ္။ ဘုရားကိုဦးခ်ၿပီးျပန္ေတာ့” ေကာင္မေလးလည္း ႀကီးေမ၏ စကာ၊အတိုင္း ဘုရားဝတ္ျပဳကာ ျပန္ သြားေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ႀကီးေမအနားသို႔ တိုးထိုင္လိုက္သည္။ ႀကီးေမက ကြၽန္ ေတာ့္အား ၾကည့္၍ …

“ကိုလင္း- သားက ဘာဂမ၊ရင္
လို႔လဲ၊ ေစာေစာက ေကာင္မေလးရဲ႕အေၾကာင္းလား”
“ဟုတ္ကဲ့-ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာထူးဆန္းေနလို႔ပါ
“ဘာက ထူးဆန္းေနလို႔လဲ –
ကိုလင္းရဲ႕
“ဟို – သူလာတုန္းက သူ႔မ်က္ႏွာ
မွာဘာမွမရွိသလို ဘာအနာမွလည္း မေတြးမိပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးမွ မ်က္ႏွာအႏွံ႔ အေပါက္ကေလးေတြ ေပၚလာတာ။ ဒါ မဟုတ္မွလြဲေရာ..”
“အင္း – ဟုတ္တယ္။ စုန္းပူးခံထား ရတာ။ ဒါေပမဲ့ သူလည္း စုန္းမပဲကြယ့္” ႀကီးေမကေခါင္းညိတ္ျပဳ၍ “ေအး – တစ္နည္းေျပာရရင္ေတာ့ စုန္းမေလးကို စုန္းမႀကီးက အႏိုင္က်င့္
ထားတာေပါ့” “ေဟာဗ်ာ…”
ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘာဆက္ေျပာမွန္၊ မသိေအာင္ ျဖစ္သြားရေလသည္။ ႀကီး
“တကယ္ဆိုရင္ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း
အဲဒီလိုႀကီ၊ႏိုင္ငယ္ညႇဥ္းမလုပ္ရဘူးကြဲ႕၊
ဒါပညာသည္ေတြ ေစာင့္ထိန္းရမယ့္
က်င့္ဝတ္ပဲ”

“ဒါဆို ဘာလို႔မ်ားအဲဒီလို လုပ္ရတာလဲ”
“သူတို႔ လူမႈေရးကိစၥေတြေၾကာင့္ ေနမွာေပါ့။ ေကာင္မေလးကို အဆင့္
တက္ေပးမယ္ဆိုၿပီး သူ ခိုင္းတာလုပ္ရ မယ္လို႔ ေျပာတယ္တဲ့။ အဲဒါ ေကာင္မ ၁ မလုပ္ခ်င္ဘူးလို႔ ျငင္းလိုက္လို႔ ေခါင္၊ကို ဆီ၊ဆူ၊စက္နဲ႔အုပ္ၿပီး သုံးရက္ ေလာက္ ဒဏ္ေပးထားတာတဲ့၊ အဲဒါ မေန႔ညက လကြယ္ညေလ။ သူလည္း အစြမ္းေတြထႂကြလာေတာ့မွထြက္ေျပး
လြတ္ေျမာက္လာခဲ့တာ”
“ဆီးဆူးခက္ေလာက္မ်ား ဘာ အေရးလဲ။ သုံးရက္ေတာင္ မလြတ္ႏိုင္ စရာလား။ အသာေလး ဖယ္လိုက္ရင္ သိပ္မဆူးပါဘူး”
“ဒီမွာ- ကိုလင္း၊ ဘယ္ဖုန္းမပဲျဖစ္ ျဖစ္ ေအာက္လမ္းပညာဟာ တစ္လမ္း သြားျဖစ္တဲ့အတြက္စြမ္းခ်င္သေလာက္စြမ္း၊ ဆီးဆူးကိုေတာ့ေၾကာက္ၾကတဲ့သူေတြခ်ည္းပဲ”
“ဪ-လက္စသတ္ေတာ့ဝုန္းမ ေတြကိုႏိုင္တဲ့လက္နက္ကဆီးဆူးကိုင္းကို၊
“ဘယ္ကလာ ဟုတ္ရမွာလဲ-ကို
လင္းရယ္-အဟင္း – ဟင္း”

ႀကီးေမက သေဘာက်စြာရယ္ေမာေလသည္။
“ဟင္ … ေစာေစာကပဲ ႀကီးေမေျပာ
ေတာ့ ဆီးပူးကိုင္းကို သူတို႔ကေၾကာက္တယ္ဆို”
ထိုအခါ ႀကီးေမသည္ ေလးနက္
ေသာအမူအရာျဖင့္…
“ကိုလင္း -ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နား
လည္ေအာင္ ႀကီးေမ ေျပာျပမယ္။ ႀကီး
ေမမွာ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ ရွိ ဘယ္။
ႀကီးေမတို႔ကေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ေပါ့။
ႀကီးေမတို႔အဘိုးက (…ၿမိဳ႕က အထက္
ဂိုဏ္းဆရာေတာ္ရဲ႕ ဒု – ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ေပါ့။
ႀကီးေမတို႔ ေမာင္ႏွမကို ေဆးေတာ္ထိုး
ေပးခဲ့တာ ငယ္ငယ္ကတည္းကပဲ။
အ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ့ ဒီ႐ြာသား မင္း
တို႔ဘႀကီး ဦးဖိုးလုံးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အႏွစ္ (၃၀) ေလာက္အထိ တို႔အဘိုးရဲ႕ လမ္းစဥ္အတိုင္း ေဆးကုေပးတယ္၊ ပေယာဂ ကူေပးတယ္။
“ဒါဆို – ႀကီးေမက ဒီ႐ြာမွာ ေတာ္ ေတာ္ၾကာေအာင္ရွိေနခဲ့တာေပါ့ေနာ္”
“ဟုတ္တယ္ – ဒါေၾကာင့္ ဒီ႐ြာက ပညာရွင္ေတြမေျပာနဲ႔၊ အနီးအနားက႐ြာ ေတြျဖစ္တဲ့ “မင္းလင္း႐ြာ၊ ဝကၤပါ႐ြာ၊ ေရျဖဴ႐ြာ ေရွာက္ရင္း႐ြာ”အစရွိတဲ့႐ြာ

ေတြက ပညာသည္ေတြနဲ႔ အားၿပိဳင္ၿပီ၊
အႏိုင္ရလို႔ ဆရာမတစ္ဆူအျဖစ္နဲ႔ ဇန
လာခဲ့ရတာ။ ဒါေၾကာင့္ လူျပဳစားခံရတဲ့
လူမမာတစ္ေယာက္ ေရာက္လာရင္
အေနအထားနဲ႔ ပုံစံကိုအကဲခတ္႐ုံနဲ႔ ဒါ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္ဆိုတာ ေသခ်ာ သေလာက္ ခန႔္မွန္းႏိုင္တယ္”
ဟာ- 2-ဒါဆိုႀကီးေမကေတာ္ေတာ္ တတ္တာပဲ။ ႀကီးေမ ထိုးထားတဲ့ ေသး ေတာ္က ဘာဂိုဏ္လဲဟင္” “အဲဒါေတာ့ႀကီးေပၚလည္းမသိဘူး
ကြၽဲ အဘိုး ထိုးေပးထားခဲ့တာ၊ အင္၊ –
ႀကီးေမအထင္ေတာ့ အကာအကြယ္
တစ္ခုအေနနဲ႔ပဲ ထိုးေပးခဲ့တာ ထင္ပါတယ္”
“ဒါျဖင့္ -ႀကီးမေဆးကုတာက ရာဘာအစြမ္းနဲ႔ ကုတာလဲ-ႀကီး” “အေနာက္မယ္ေတာ္ႀကီးေလးပါး
ရဲ႕ေစာင့္ေရွာက္မႈနဲ႔ အိပ္မက္အရ ကုသ တာပဲ။ အစတုန္၊ကေတာ့ ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္ေတာင္ မယုံဘူး။ ေနာက္ေတာ့ လည္းအေတြ႕အႀကဳံမ်ားလာေတာ့လုပ္ တတ္ကိုင္တတ္သြားတာပါပဲ”
“ဒီလိုဆိုရင္ ႀကီးေမက အေတာ္
စြမ္းတာပဲ။ အားလုံးကို ျမင္ႏိုင္ၾကားႏိုင္
ဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး ေဗဒင္သာေဟာလိုက္ရင္ ပြၿပီ”

ႀကီးေမက ပ်ာပ်ာသလဲ လက္ကာ
“အမေလး- ေမာင္မင္းႀကီးသား ရယ္၊ မလုပ္ပါနဲ႔၊ ႀကီးေမက အၾကား အျပင္ရတဲ့သူလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ သရဲ တေစၦလည္းေမြးၿပီးခိုင္းမစားပါဘူး” ကြၽန္ေတာ္ကအနည္းငယ္စဥ္းစားလိုက္ၿပီး..
“ဘာပဲေျပာေျပာ ႀကီးေမကိုေတာ့
အားလုံးက ေၾကာက္ၾကတယ္ မဟုတ္လား
“ေအး … ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ဘက္က လုံေအာင္ေနလို႔ေဟ့၊ မဟုတ္လို႔ ကေတာ့”
ႀကီးေမသည္ စကားကို ရပ္လိုက္ ၿပီး စားပြဲခုံေပၚတြင္ လက္ဖက္ေလးပြဲ၊ ေဆးေပါ့လိပ္လိပ္ႀကီးေလးလိပ္ႏွင့္ ေရ ေလ၊႐ြက္ကို ျပင္ဆင္၍ အေမႊးတိုင္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားထြန္းညႇိေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘုရာ၊ဦးသုံးခါခ်၍ – “သမီးေတာ္အားေစာင့္ေရွာက္ေပး ၾကပါေသာ မယ္ေတာ္ႀကီးေလးပါးအား ဦးထိပ္ထားပါသည္။ ဗုဒၶ၏ သမီးေတာ္
ျဖစ္ေသာကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးအားကူညီရန္
ဤအိမ္သို႔ယခုပင္ ႂကြျမန္းေတာ္မူၾကပါ
႐ိုေသစြာျဖင့္ ပင့္ဖိတ္အပ္ပါသည္။ မယ္
ေတာ္ႀကီးမ်ားရွင္..”

ထိုသို႔ ဆိုၿပီးေနာက္ ႀကီးေမက ကြၽန္ေတာ့္အား
“ကိုလင္း – – – သား ျမင္ခ်င္တဲ့ စုန္းမ
ကို ႀကီးေမ လွမ္းေခၚေတာ့မွာ။ စုန္းမဆို တာ ဘယ္လိုပုံစံလည္းသိေအာင္ ေသ ခ်ာသာၾကည့္ထားေပေတာ့”
ႀကီးေမစကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ၏ရင္ေတြအခုန္ျမန္သြားမိသည္။ ႐ုပ္ရွင္ ေတြ၊ဇာတ္ပြဲေတြမွာ ေတြ႕ဖူးထားတဲ့ ႐ုပ္ထိုးထိုးသြားေခါေခါမ်က္ႏွာႀကီးကမည္း
ေနၿပီးပုံဆိုးပုံပ်က္ႏွင့္ေၾကာက္စရာႀကီး
ရွိမွာပဲဟုေတြးလိုက္မိသည္။
ႀကီးေမသည္ ကန္ေတာ့ပြဲဇလုံ အတြင္းသို႔ ဆန္တစ္ျပည္ႏွင့္ ကြမ္းယာ
လက္ဖက္ကိုထည့္၍မယ္ေတာ္ေလးပါး
အတြက္ ျပင္ထားေသာ စားပြဲခုံေရွ႕တြင္
တဘက္ေစာင္ကို ေသခ်ာေပါက္၍ ခင္း
လိုက္ၿပီးေနာက္ ကန္ေတာ့ပြဲကို တင္
က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီကာ
လိုက္၏။

“မွန္လွပါ – မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ အစြမ္၊ထက္လွေသာ အာဏာစက္ကို သမီးေတာ္အားေခတၱခဏေပးသနား၍ အသုံးခ်ခြင့္ျပဳပါ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားရွင္ စကားဆုံးသည္ႏွင့္ႀကီး၏ ခႏၶာ ကိုယ္မွာ ဆတ္ခနဲလႈပ္သြားၿပီ။ ပုံမွန္မဟုတ္ေသာအသံျဖင့္…
“ဟိတ္ – ေတာင္ဘက္ အေနာက္
ေထာင့္မွာေနတဲ့ ေသာၾကာသမီး အခု ခ်က္ခ်င္း ငါ့အိမ္၊ ငါ့အရိပ္၊ ငါ့ေရွ႕ရွိရာကို
လာခဲ့စမ္း”
ထိုသို႔ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ႀကီးေမ သည္ ဦးခ်လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ေရတစ္ ခြက္ခပ္၍ ေသာက္လိုက္ၿပီး… “ကိုလင္းေရ – ႀကီးေမတို႔ ထမင္း စားၾကရေအာင္ကြယ္၊ မင္းညီ သာဒင္
လည္း ယာထဲကျပန္လာၿပီ။ အိမ္ေရွ႕မွာ လွည္းျဖဳတ္သံၾကားတယ္”
မွန္ပါသည္။ ႀကီးေမ၏ စကားပင္ မဆုံးေသးပါ။ သာဒင္သည္ အိမ္ထဲသို႔ဝင္လာ၏။
“ကဲ-ခဏေနၾကဦး၊ႀကီးေမထမင္း
ပြဲျပင္လိုက္ဦးမယ္”
ဟုဆိုကာ မီးဖိုထဲသို႔ ဝင္သြားေလ
ေတာ့သည္။
ႀကီးေမေမရွိသည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္
သည္ သာဒင္အာ၊ လက္တို႔၍ ေလသံ
တိုးတိုးျဖင့္ ….
“ေဟ့ေကာင္ – သာဒင္လာဦး ငါ
ေျပာစရာရွိလို႔”
သာဒင္က အနားကပ္လာၿပီး
ဘာလဲဆိုသည့္သေဘာျဖင့္ ေမးေငါ့ျပ

ကြၽန္ေတာ္ကႀကီးေမျပင္ဆင္ထား
ေသာအရာမ်ားကို လက္ညိဳ၊ထိုးျပ၍ ေျပာရန္ဟန္ျပင္လိုက္စဥ္..
“ဪ … ဒါလားအစ္ကိုရာ၊ ဘာမွ အထူးအဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ကြၽန္ေတာ္
ကေတာ့ ႐ို၊ေနၿပီ၊ လာ-လာထမင္းစာၾကစို႔
“ဪ- ဟုတ္ေပသားပဲ၊ဒီေကာင့္ အတြက္ကေတာ့ ႐ိုးဧေနၿပီေပါ့”ဟု စိတ္ ထဲမွေတြးလိုက္မိပါသည္။
“ေစာေစာတုန္းက ႀကီးေမရယ္
အခုလာခဲ့ဆိုၿပီး ေခၚလိုက္တဲ့သူလည္း
ေရာက္မလာပါဘူး။ ဘယ္ေတာ့လာမွာ
လဲမသိဘူး”ဟုေတြးလိုက္သည္။မၾကာ
မိ စားေသာက္ၿပီးစီးၾက၍ ရဂေႏြးၾကမ္း
ေသာက္ရင္းျဖင့္ႀကီးေမက
“ကိုလင္း- သားအတြက္ေတာ့ နည္းနည္းထူးဆန္းေနမွာေပါ့၊ ဒီေဒသ မွာကအၿမဲတမ္းလိုလိုျဖစ္ေနၾကအျဖစ္
အပ်က္ပဲ သိပ္မၾကာပါဘူး။ ခဏေနရင္ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာလိမ့္ မယ္၊ သူကနည္းနည္းေဝးေတာ့ေနာက္က်ေနတာေပါ့”
“ႀကီးေမ – သူ ေရာက္လာရင္ ႀကီး
ေမက ဘာလုပ္မွာလဲဟင္”
“ဘာလုပ္ရမွာလဲ – ကိုလင္းရဲ႕ သူတို႔ကိုသက္ေအာင္ပဲနားတုံးရမွာ
ေပါ့
“အင္း-ႀကီးေမက သူတို႔ေလာက
အတြက္ေတာ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္လို
ျဖစ္ေနတာေပါ့ေနာ္။ တကယ္လို႔မ်ား
တစ္ေယာက္ေယာက္က နားမေထာင္ ဘဲႀကီးေမအေပၚမွာအၿငိဳးထားၿပီးျပဳစား
လိုက္ရင္ ခက္ဦးမယ္”
“ဒါေတာ့- စိတ္မပူပါနဲ႔ အစ္ကိုရာ၊
သူတို႔က တစ္ခုခုလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ စမ္းသပ္ၿပီးမွ လုပ္တတ္ၾကတာ၊ သူ႔တို႔ ကမႏိုင္ေလာက္ရင္ ဘာမွမလုပ္ဘူး” သာဒင္သည္စကားကိုအဆုံးသတ္ ၿပီးအိမ္ေရွ႕သို႔ထြက္သြားေလေတာ့၏။
ႀကီးေမသည္ ေရေႏြးေငြ႕ရင္း…. “ကိုလင္းတို႔အေဖက အင္မတန္
သတၱိရွိတာ၊ စကားေျပာရင္လည္း ျပတ္
သားတယ္၊ ဘာမွလည္း အေၾကာက္
အလန႔္မရွိသလို ဘုရား တရား သံဃာ
မိဘ ဆရာ ဆိုတာကလြဲရင္ ဘာမွ မကိုး ကြယ္ဘူး။ ဘယ္ဟာမူလည္း မယုံဘူး ဆိုတဲ့လူစာ။ ဒီ႐ြာကို သူက အဆင့္ အတန္းရွိေအာင္ ၿမိဳ႕နဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရေအာင္သူပဲႀကိဳးပမ္းခဲ့တာဗမာစကား ကို ေကာင္းေကာင္းနားမလည္တဲ့ ခ်င္း ေတြကို မ်က္ႏွာဝတၳဳ(ရဲ)မင္ေၾကာင္

မထိုးရ။ ေနာင္လာမယ့္သားသမီးေတြ အေပၚတစ္ပိုင္းျပတ္( သင္တိုင္း)ခ်င္း ဝတ္စုံမဝတ္ရဆိုၿပီးျပဳျပင္ခဲ့တာ။
စာသင္ေက်ာင္။ ေဆးခန္း၊ ဘုန္း
ႀကီးေက်ာင္းေတြလည္း သူပဲ ဦးေဆာင္
ၿပီးေဆာက္လုပ္ခဲ့တာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္း
ႀကီးေမတို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္
လည္း မိဘေတြ ဆုံးပါးသြားလို႔ ဒုကၡ
ေရာက္ေနခ်ိန္မွာဆရာကကူညီေထာက္
ပံ့ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အစ္ကိုႀကီးက
မင္းလြင္႐ြာသူနဲ႔အိမ္ေထာင္က်ၿပီးလိုက္
သြားရပါေလရာ၊ ဒီေတာ့ႀကီး လည္း
ဒီ႐ြာသားျဖစ္တဲ့ ကိုဖိုးလုံးနဲ႔ယူၿပီး သား
သမိ၊ရသည္အထိပဲ ဆိုပါေတာ့”
“ေဩာ္- ဒါဆိုရင္ကြၽန္ေတာ့္အေဖ က ဒီ႐ြာကို တိုးတက္ေအာင္ ေရွ႕ေဆာင္ လမ္၊ျပခဲ့တဲ့သူဗေပါ့ေနာ္”
“အမွန္ေပါ့ကြယ္ – သူ႔ေၾကာင့္သာ မဟုတ္ရင္ စာသင္ေက်ာင္းတို႔ က်န္းမာ
ေရးေဆးခန္းတို႔ ဆိုတာေတြ ဘယ္ရွိမွာ
ထုံး၊ေနာက္ၿပီး- အခု႐ြာနဲ႔ၿမိဳ႕ကိုသြားတဲ့
လွည္းလမ္းကို သူကပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး
ေဖာက္ခဲ့လို႔အခုထိုကားေတာင္ေမာင္း
လို႔ရေတာ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္- ဘာပဲေျပာ ေျပာကိုလင္းအေဗဟာႀကီးေမတို႔အား လုံးအေပၚမွာ ေက်းဇူးရွိတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ပါပဲကြယ္၊ ဒါေၾကာင့္ -ကိုလင္း႐ြာကို
အလည္လာခိုက္မွာ ဘာအႏၲရာယ္မွ
မျဖစ္ရေလေအာင္ ႀကီးေမက ဂ႐ုစိုက္
ေနတာေပါ့”
ကြၽန္ေတာ္သည္ ႀကီးေမ၏ စကား
ကို နားေထာင္ၿပီး အေဖ့ကိုလည္း သတိ
ရသလိုေလးလည္း ေလးစားမိပါသည္။
အဖဖ၏ အေျမာ္အျမင္ရွိမႈေၾကာင့္ ယခု လူငယ္လူ႐ြယ္မ်ားမွာ ႐ိုင္းစိုင္းစြာ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈမရွိၾကေတာ့ဘဲအာ၊ လုံးယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ေနၾကၿပီ။
“အစုခ်ိန္မွာ အေဖသာရွိရင္ သိပ္
ေကာင္းမွာပဲ”ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။
ထိုစဥ္အိမ္ေရွ႕မွ အမ်ိဳးသမီးတစ္
ဇယာက္ဝင္လာၿပီး ႀကီးေမ၏ ေရွ႕သို႔
ေရာက္လာသည္ႏွင့္ ေဆာင့္ေၾကာင့္
ေလးထိုင္ခ်ကာ”
“ဂိုး-ေမာတယ္ေငြ၊ အျမန္လာခဲ့
ဦးမယ္”
တာပဲဘီ၊ေရတစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္
ဟုဆိုေလ၏။ ( ခ်င္းဘာသာစကား
ျဖင့္)ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။
သာဒင္က အနားေရာက္လာၿပီ…
ရင္းဘာသာျဖင့္ ဘာေတြေျပာမွန္၊
မသိေအာင္ေျပာရင္း စပ္ၿပီးၿပီးျဖင့္ ေရခပ္ေပးေလသည္။

ကြၽန္ေတာ္သည္ေရာက္လာသူကို
အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ရာအသက္(၄ဝ)
ေက်ာ္ရွိၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံးတြင္ ပရဲ
(ေဆးမင္)ထိုးထား၏။ ႐ိုးရာဝတ္စုံကိုဝတ္ထားသည္။
႐ုပ္ရွင္ေတြကလို ေခါင္းေမြ၊စုတ္ ဖြား သြားႀကဲႀကဲ ဝါးကိုင္းကိုင္းႏွင့္ ပုံစံမ်ိဳး
မဟုတ္ပါ။ မ်က္ႏွာႀကီးတစ္ခုလုံး မည္း ေနတာမွအပအားလုံးပုံမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ႀကီးေပသည္ ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီး အား ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေရွ႕သို႔ ေခၚ သြားၿပီးပြဲျပင္ထားရာ စားပြဲေရွ႕တြင္ထိုင္
ေစ၏။ သူမ၏ ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ကန္ ေတာ့ပြဲမလုံ ရွိေန၏။
ႀကီးမက သူမ၏ ေဘးတေစာင္း
အေနအထားျဖင့္ သူမအားၾကည့္၍
“နင္တို႔တစ္ေတြ မသင့္ျမတ္တာ
နဲ႔ မဆိုင္တဲ့သူေတြ ထိခိုက္လိမ့္မယ္။ ေမတၱာထားၿပီး လုပ္ထားတာေတြ ျပန္ သိမ္၊စိတ္ကိုေလွ်ာ့”
ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးကဘာေတြေျပာ မွန္။ ကြၽန္မေတာ္ မသိရေပမယ့္ သာဒင္ ကေတာ့ တစို႔၊စို႔၊ႏွင့္ ပါးစပ္ပိတ္၍ ရယ္ ေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း သာဒင္အားလက္တို႔၍ ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ေမးလိုက္သည္။
“မင္းက ဘာလို႔ ရယ္ေနတာလဲ၊
သူက ဘာေတြေျပာလိုက္လို႔လဲ”
သာဒင္သည္ကြၽန္ေတာ္နားနားသို႔ကပ္၍ …
“သူ႔ ရည္စားကို ရသြားလို႔တဲ့
အစ္ကိုရဲ႕။ အံ့ေရာ- ဒီအသက္အ႐ြယ္ က်မွ – အဟီးဟီး – ဦးဦ၊”
သာဒင္မွာစကားေတာင္ဆုံးေအာင္
မေျပာႏိုင္ဘဲ ရယ္ေနျပန္သည္။ “အဟပ္။”
ႀကီးေမက သာဒင္ကို မ်က္ေစာင္း ထိုး၍ ေခ်ာင္းဟန႔္လိုက္သည္။ သာဒင္ လည္းမ်က္ႏွာပိုးသတ္ကာၿငိမ္သြားေလ ၏။ႀကီးေမကဆက္၍ ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီး
39%….
“ဒါေတြ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့၊ ဝါျပာ တဲ့အတိုင္၊ နားေထာင္ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ၿပီး လုပ္ထားတာေတြျပန္သိမ္း “အင္းပါ- သိမ္းၿပီးပါၿပီ”
“ငါ့စကားကို နားမေထာင္လို႔ ကေတာ့ေနမဝင္ခင္ေသသြားလိမ့္မယ္
ေနာ္၊ ငါ့ကို ညာသလား ပညာဘူးလား ဆိုတာ သိရေအာင္ ကန္ေတာ့ပြဲကို မခ်ီ လိုက္။ ဒါမွ … ငါယုံမယ္”

“ေအး-ပါးစပ္ကပဲ ေျပာမဝနနဲ႔၊ လက္ေတြ႕ျပမွရမယ္။ ဒီကန္ေတာ့ပြဲကို အေပၚကိုႂကြေအာင္ မႏိုင္ရင္ နင္ျပန္လို႔ႀကီးေမ၏ စပ္ဆတ္ဆတ္အေျပာ
ေၾကာင့္ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္အနည္း ငယ္လန႔္သြားဟန္ရွိသည္။ ကန္ေတာ့ပြဲ နားသို႔ အနည္းငယ္တိုးကပ္၍ လက္ႏွစ္ ဖက္ျဖင့္ ဆြဲမေလသည္။ အံ့ဩစရာေကာင္ေလာက္ပင္ ထူးဆန္းလွေပသည္။ ကန္ေတာ့ပြဲကို အားျဖင့္ ဆြဲမေသာ္လည္းထိုကန္ေတာ့ ပြဲမွာ တုပ္တုပ္မွ်မလႈပ္ပ၊
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိ ေနေသာ္လည္း မရႏိုင္ဘဲ ရွိေန၏။ ကြၽန္ ေတာ္သည္ ေသခ်ာေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေအာက္သို႔ငုံ႔၍ၾကည့္လိုက္၏။
ကန္ေတာ့ပြဲဖလုံ၏ ေအာက္တြင္ ခင္းထားေသာတစ္ဘက္ေစာင္အေခါက္
သည္ ဇလုံ၏ဖင္တြင္ ကပ္၍ ပါေနသလို
အားစိုက္၍ မလိုက္တိုင္းစင္းထားေသာ
ဗ်ားပင္လွ်င္ အနည္းငယ္ႂကြႂကြသြား
သည္ကိုေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္က သာဒင္အား …
“အဲဒါ-
ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ သာဒင္၊ ဘာလို႔ ကန္ေတာ့ပြဲဖ႐ုံက
မ.လို႔ မရတာပဲကြ၊ ဟ -” “အစ္ကို နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပ ရရင္ သူ႔ကို စိတ္ေလွ်ာ့ခိုင္းေနတာ၊ သူ စိတ္မေလွ်ာ့မခ်င္း ဒီကန္ေတာ့ပြဲက မ.လို႔ ရမွာမဟုတ္ဘူ။ ဒါဆိုရင္ အေမ
ကလည္းသူ႔ကိုလႊတ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။
အစ္ကိုျပင္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ ေသခ်ာ
ၾကည့္ထာ၊”
“ငါေရာ စမ္းၿပီ။ မၾကည့္လို႔ မရဘူးလားကြ”
ကြၽန္ေတာ့္စကားကို ႀကီးေမက
ၾကားသြားၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ လွည့္
“မခ်င္ရင္ မ.ၾကည့္ေလ-ကိုလင္း၊
ႀကဳံဖူးသြားတာေပါ့”
ႀကီးေမက ထိုသို႔ ခြင့္ျပဳသည္ႏွင့္
ကြၽန္ေတာ္လည္း ကန္ေတာ့ပြဲအနီးသို႔ သြား၍ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ စိတ္ထဲ
“ဘာလို႔မရရမွာလဲ ဗန္တစ္ျပည္
ေလာက္ပဲရွိတဲ့ဟာကို”ဟုေျပာကာ
ဆတ္ခနဲ ဆြဲမလိုက္ေလသည္။ “ဟင္-ကံဟာ”

ကန္ဧတာ့ပြဲက ႂကြ၍ ပါမလာဘဲ အမွန္တကယ္ပင္ လူတစ္ေယာက္မက တက္ဖိထားသလိုေလးလံလွေပသည္။
ကြၽန္ေတာ္လုံးဝ လက္မခံႏိုင္ေသး
ပါ။ထပ္၍မၾကည့္၏။မရေပ။ဘယ္လိုပဲ
မမ၊ မရေတာ့သျဖင့္ လက္ေလွ်ာ့ကာ
ေနာက္ဆုတ္၍အိမ္တိုင္ကိုသာပို၍ထိုင္ ေနလိုက္ေတာ့သည္၊
ဆန္းၾကယ္လွေသာ ပညာရပ္မ်ား
ကိုတအံ့တဩရွိေနပါသည္။ေလာက
တြင္ ထိုပညာရပ္မ်ားကို တတ္ေျမာက္ ထားသူ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေနလဲ ၾကသလဲဆိုတာမခန႔္မွန္းတတ္ပါ။
ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားေတြ၊တာေနစဥ္ ႀကီးမက ခ်င္းအမ်ိဳးသမီးႀကီး
“နင့္အတြက္ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူ။ နင္စိတ္မေလွ်ာ့ရင္ မယ္ေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕
အေစာင့္အေရွာက္ေတြက ႏွင့္ကို ႏွိပ္
စက္ၿပီးဒဏ္ေပးၾကေတာ့မယ္။ငါ့စကား
ကိုနားေထာင္ၿပီ၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနေပၚ
ႀကီးေမက ထိုသို႔ ေျပာလိုက္ေသာ
အခါ၎ခ်င္းအမ်ိဳးသမီးႀကီးလည္းမ်က္ နာကိုလက္ႏွစ္ဗက္အုပ္၍ကန္ေတာ့ ပြဲကို မလိုက္ေလ၏။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ကန္ေတာ့ပြဲမွာ
အသာေလးပင္ ပါလာေလသည္။ သုံး
ႀကိမ္ခန႔္အထိ ကန္ေတာ့ပြဲကို မ.လိုက္ ခ်လိုက္ လုပ္ၿပီးေနာက္ သက္ျပင္၊ရကာ-
ႀကီးေမႏွင့္အတူ ကားေတြ ေျပာ နၾကာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္၏စိတ္
ထဲတြင္ ”ဪ- သူ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ လို႔ကိစၥၿပီးသြားၿပီပဲ”ဟု ေတြးလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ ႀကီးေမကို ႏႈတ္ဆက္၍ ျပန္ရန္ျပင္ေလ ၏။ အိမ္အဝေရာက္ေသာအခါေနာက္ သို႔လွည္ၾကည့္ၿပီးကြၽန္ေတာ့္အား …
“ဪ-ဟုတ္ကဲ့”
“သူက ဘာေတြေျပာပုန္းမသိေပ မယ့္ ႏႈတ္ဆက္တာပဲေနမွာဟု ေတြး၍ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေပါင္းတညိတ္ညိတ္ ျဖင့္ ၿပဳံး၍ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးလည္း ျပန္သြားေလေတာ့၏၊ ထို႔ေနာက္ ကြၽန္ ေတာ္၏ စိတ္ထဲတြင္ငါ စုန္းမနဲ႔ စကား ေျပာလိုက္ရတာပါလား” ဟု ေတြးမိကာ ေက်ာခ်မ္းသြားမိေလသည္။ ေစာေစာက ဘာမွ သတိမထားမိေပမယ့္ အခုမွ

ေတြး၍ ေၾကာက္မီေလသည္။ စာေစာ က ဘာမွ သတိမထားမိေပမယ့္ အခုမွ ေတြး၍ ေၾကာက္သလိုလို၊ ႐ြံ႕သလိုလို ျဖစ္လာေလသည္။ ႀကီးေမက ပစၥည္း မ်ား သိမ္းရင္ …
“ကိုလင္၊ကေတာ့ အေတြ႕အႀကဳံ တစ္ခုရသြားတာေပါ့၊ ဒါက သာမန္ကိစၥ
ေလးေတြပဲရွိေသးတာ၊ တစ္ခါတေလ
ပြဲၾကမ္းရတာေတြလည္း ရွိေသးတယ္”
ႀကီးႀကီးစကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္
သည္လက္ကာျပ၍ …
“ေတာ္ပါၿပီ-ႀကီးေမရယ္၊ ေနာက္
ဆိုရင္ ဒီ႐ြာလည္း မလာရဲေတာ့ပါဘူ။” “အဟင္းဟင္း – ဘာျဖစ္လို႔လဲကြဲ႕၊ ႀကီးေမတစ္ေယာက္လုံ၊ ရွိေနတာပဲ၊ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး”
ကြၽန္ေတာ္က ေခါင္းခါ၍ …
“ဒါေပမဲ့ ေၾကာက္စရာႀကီး
“အင္း- ကိုလင္းကို ႀကီး စကား
နည္းနည္းေတာ့ ေျပာဦးမယ္၊ အဲဒါက
ဘာလဲဆိုေတာ့ စုန္းေတြ ဆိုတာ
ေၾကာက္စရာ ႐ြံ႕စရာမဟုတ္ဘူးကြဲ႕၊
သူတို႔အေၾကာင္း သူတို႔ စိတ္ခံစားခ်က္
ကိုမသိတဲ့သူေတြသာဓုန္းဆိုတာနဲ႔ စြတ္
ေၾကာက္ေနၾကတာ၊ သူတို႔အေၾကာင္း
ကိုသာသိရင္ တကယ္ခင္ဖို႔ေကာင္း
တယ္”

“ႀကီးေမရယ္ -ႀကီးေမလို သူတို႔ အေပၚမွာဩဇာပညာင္းတဲ့သူအဖို႔ေတာ့
ကတာ့ ဟုတ္တာေပါ့၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔
လို သာမန္လူေတြအဖို႔ေတာ့ အႏၲရာယ္
ရွိတယ္မဟုတ္လာ။”
ကြၽန္ေတာ့္စကားကို နားေထာင္ၿပီးႀကီးကၿပီး၍ .
“ကဲ … ဒါဆိုရင္ ကိုလင္းကို ႀကီးဝမ တစ္ခုမ၊မယ္၊ သားတို႔သာမန္လူေတြ ရဲ႕ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္မွာ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမခံရင္ေအာင္ စမိေနာက္မိေျပာင္မိတာေတြရွိလား”
“ရွိတာေပါ့ -ႀကီးမရွိ “အလိုဆိုရင္ ရန္ျဖစ္တာတို႔ စကာ၊
မ်ားတာတို႔ မရွိဘူးလား” “ဟာ-ရွိတာေပါ့၊ တစ္ခါတေလ ဆိုရင္ တုတ္ဆြဲ ဓားဆြဲနဲ႔ေတာင္ ျဖစ္ၾက
“အဲဒီလိုျပႆနာဂေတြမျဖစ္ေအာင္ဘာလုပ္ရမလဲ”
“အင္း -တည့္ေအာင္ ေပါင္းရမွာ ေပါ့၊ဒါမွခ်စ္စကိုရွည္ေစ၊မုန္းစကိုတိုေစ ဆိုသလို သင့္ျမတ္ၾကမယ္ေလ”
“အင္း- ဒါကိုေတာ့ကိုလင္းက နား လည္သားပဲ၊ ႀကီးမ ေျပာခ်င္တာက လည္း ဒပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ စုန္းပညာ တတ္လာ။တဲ့ သူေတြဟာသူတို႔စုန္း

ဘယ္သူ႔ကိုမွ မသိေစခ်င္ဘူး၊ သိသြား ရင္ ပတ္ဝန္းက်င္က ဝိုင္းပယ္တာကို
လည္း ခံရမယ္။ လူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရမွာ
လည္းအခက္ေတြ႕မယ္။ ဒါဆိုရင္ သူတို႔
အတြက္စာ၊ဝတ္ေနေရးခက္ခဲသြားမယ္
ေလ၊ စုန္းမမွန္၊သိလို႔ အျပစ္တင္ၾက၊
ၿငိဳျငင္ၾကတဲ့အခါ သူတို႔တစ္ေတြလည္း
ေလာကီလူသားေပမို႔ေဒါသေတာ့ထြက္
တာေပါ့။ဒီပညာေၾကာင့္လူတစ္ေယာက္
ကိုျပဳစားပီၿပီဆိုတာနဲ႔ သူဟာ တစ္လမ္း
သြားလို႔ပဲ ေသရာေပါက္ ငရဲပဲ ေရာက္ ေတာ့မွာ ျပန္လမ္းမရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အလကားေနရင္းနဲ႔ေတာ့ ဘယ္သူမွဒုကၡပပၾကပါဘူး”

ႀကီးေမသည္ ရွည္လ်ားစြာေျပာၿပီး ေနာက္ ပစၥည္းမ်ားကိုသိမ္း၍ မီးဖိုထဲသို႔ ဝင္သြားေလေတာ့သည္။ ႀကီးေမ၏ စကားေၾကာင့္အခုပင္ ဖုန္၊မမ်ား၏ဘဝ ကို နားလည္မိပါေတာ့သည္။
ကိုယ္ေတြ႕ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရေသာ(စုန္း) မ်ားအေၾကာင္းျပန္ေျပာျပခဲ့ေသာပြင့္ျဖဴ
ၿမိဳ႕၊ အလင္းေရာင္ဓာတ္ပုံတိုက္ပိုင္ရွင္ ( ဦး စိုးလင္း) လ,ဝက ၿငိမ္းအား ေက်းဇူး
တင္လ်က္ သေဗၺအနိစၥ သခၤါရာရ…
မေကြးညိဳစိမ့္