ငါးစိမ်းသည်မ(ပထမပိုင်း)
မိုးစွေ
အခန်း( ၁ )
————————————–
ငါးတွေ ငါးတွေ လက်ဆတ်တယ်နော်…ဟေ့ဒီမယ်အလေးလည်းပြည့်တယ်
အစ်မရေ ငါးတွေအားပေးပါဦး တန်တယ်နော်… ”
တစ်နေကုန် ဈေးတည်းမှာပဲ မိသားစုအတွက်အချိန်ကုန်ရုန်းကန်ရင်း သားသက်ရုံထဲမှာ
အချိန်ကုန်နေတဲ့ ငါးစိမ်းသည် မြင့်မြင့့်စန်းတစ်ယောက်အခုလည်း သူ့ရဲ့ ငါးတွေရောင်းကုန်အောင်
အော်အော်ပြီးအပြိုင်အဆိုင်ကို မိတ်ခေါ်နေလိုက်တာ …. ၊ မြင့်မြင့်စန်းအသက်က ၅၀ကျော်နေပြီ
ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ မုဆိုးမ ဖြစ် သားသမီးက မထွန်းကားခဲ့တော့ တူတွေ ၊ တူမတွေ ၊
မောင်နှမနဲ့ ဆွေမျိုးသားချင်းတွေအပေါ်မှာပိုပြီးတော့ သံယောဇဉ်တွယ်နေမိတယ် ၊
လူတွေကပြောကြတယ် သံယောဇဉ်တွေနည်းအောင် တစ်ယောက်တည်းနေရမယ်တဲ့
အဲ့လိုပြောတဲ့သူတွေကိုယ်တိုင်ရော တကယ်သံယောဇဉ်တွေပြတ်နိုင်ပြီလား
တစ်ကယ်ရော တစ်ယောက်တည်းနေနိုင်ပြီလားဆိုတာတော့ မြင့်မြင့်စန်း မသိဘူး.. ၊
သူ့အတွက်တော့ လူဖြစ်လာပြီးမှ ဆွေရယ် မျိုးရယ်အသိုင်းအဝိုင်းလေးနဲ့ စည်းစည်းလုံးလုံးလေး
မနေလိုက်ရရင် လူဖြစ်ရကျိုးမနပ်သလို….အထီးကျန်သလို …. ဒီလိုဘဝကြီးနဲ့အသက်ရှင်ရမှာ
ငွေတွေဘယ်လောက်ရှိရှိ ဘဝကြီးက ဟာတာတာနဲ့ မပြည့်စုံသလိုခံစားရတယ် ၊
ဒီအသက်အရွယ်မှတော့ နောက်အိမ်ထောင်ပြုဖို့စိတ်ကူးမရှိတော့ဘူး ၊ ကိုယ်စားချင်တာစားမယ် ၊
ငွေရှာမယ် သုံးချင်သလိုသုံးမယ် မိသားစုအတွက်လိုအပ်တာဖြည့်ပေးမယ် ဒီလိုလေးနဲ့ရုန်းကန်နေရတာကိုက
လူပိသနေပြီ ဘဝအဓိပ္ပာယ်ရှိနေလှပြီ… ၊ တစ်ခါတစ်လေ လူတွေက ခတ်တယ် … ငါးညှီနံ့တွေနဲ့
လူတွေ ရှုပ်ထွေးနေတဲ့နေရာကြီးမှာအကုသိုလ်အလုပ်တွေလုပ်ပြီး ငွေရှာနေတာ ဘာဖြစ်တယ်ညာဖြစ်တယ်နဲ့ ၊
တကယ်ဆို ကိုယ်တွေလို သားငါးရောင်းရတဲ့သူတွေဆိုတာ သူတို့လို သားငါးစားချင်ကြတဲ့လူတွေရှိနေလို့
စီးပွားဖြစ်လုပ်နေရတာလေ….လောကကြီးမှာ တစ်လောကလုံး သတ်သတ်လွတ်စားကြည့်ပါလား
ဈေးတွေမှာ သားငါးရုံဆိုတာ ဘယ်ရှိပါတော့မလဲလေ… ရောင်းပေးနေတဲ့သူကိုတောင်
ကျေးဇူးမတင်ကြပဲ ငရဲကြီးတယ် ငရဲသေးတယ်တဲ့ ဝေဖန်တတ်ကြတဲ့သူတွေဆိုတာလည်း
ဒုနဲ့ဒေပါပဲ …. ။
မြင့်မြင့်စန်း ရဲ့ တစ်နေ့တာက ဒီလိုနဲ့လည်ပတ်နေလိုက်တာ
မြင့်မြင့်စန်းတယ့်လေးနှစ်သမီးအရွယ်ကတည်းကဆိုရင်အခုဆိုရင်အသက်တောင် ငါးဆယ်ကျော်နေပြီ ၊
အထိုင်များတာရယ်အစားအသောက်သောင်းကြမ်းတာရယ်ကြောင့် ပုံစံကတော့ ၀၀ ပုပု လုံးလုံးလေးနဲ့
ရွှေတွေကတော့ တစ်ကိုယ်လုံးအပြည့်ဆင်ထားသေးတယ် ၊ မျက်နာပေါက်က ဆိုးသလို
စကားပြောရင်လည်း နှုတ်ကလေးနည်းနည်းကြမ်းတတ်တယ် ၊ လုပ်နေတဲ့အလုပ်နဲ့လည်း
ဆိုင်သေးတာကို… ၊ စိတ်ထားလေးကတော့ စိတ်ပုတ်တာတွေဘာတွေမရှိတော့
သူနဲ့ လုပ်ငန်းတူတွေထဲမှာဆို စိတ်ထားကောင်းတဲ့သူလို့ဆိုလို့ရတဲ့အထဲမှာပါတယ် ၊
ဘယ်လောက်စိတ်ထားကောင်းကောင်း လူတစ်ယောက်ကအပြောအဆိုမတတ်တဲ့အခါ
ဆဲသလိုဖြစ်တတ်တယ်ဆိုတဲ့ စကားပုံက မြင့်မြင့်စန်းကိုရည်ညွန်းထားပုံရတယ် …. ။
ဒီလိုနဲ့ သားငါးဈေးလေးမှာ မြင့်မြင့်စန်းအသံဆာဆာလေးက
နေ့တိုင်း လွှမ်းမိုးထားဆဲပေါ့…တစ်နေ့တော့ မြင့်မြင့်စန်း ကံဆိုးမိုးမှောင်ကျလာခဲ့တဲ့တစ်နေ့
ကြုံလာခဲ့ရတယ် ၊အဲ့ဒီနေ့ကစပြီး မြင့်မြင့်စန်းရဲ့အသံဆာဆာလေး..
မြင့်မြင့်စန်းဈေးရောင်းနေကျ နေရာလေးက လစ်ဟာသွားခဲ့တာလို့ဆိုရမယ်….
ကံဆိုးမှုတွေစတင်ခဲ့တဲ့အချိန်က မြင့်မြင့်စန်း ဈေးကနေခါတိုင်း ဈေးပတ်ချိန်မှ
ပြန်လာနေကျကိုအဲ့နေ့ကျမှနေပြင်းလို့ထင်တယ် ခေါင်းထဲနည်းနည်းမူးသလိုဖြစ်နေတာနဲ့
ပြန်နေကျအချိန်မဟုတ်ဘဲ ဈေးသိမ်းလိုက်ပြီး ငါးခြင်းတောင်းလေးကိုသယ်ရင်း
အိမ်အပြန်မှာ ဈေးဘယ်ဘက်အခြမ်းမှာ ဈေးထဲကထွက်ထွက်ခြင်း လမ်းကျဉ်းလေးတစ်ခုအရောက်…. ၊
လမ်းရှင်းနေတဲ့အချိန်မို့အရှိန်ခပ်ပြင်းပြင်းနဲ့ တဟုန်ထိုး မောင်ထွက်လာတဲ့ ဟိုင်းလက် ကားတစ်စီးနဲ့
ပစ်တိုက်မိသွားပါလေရော… ကားကအရှိန်နဲ့တိုက်လိုက်မိလို့ မြင့်မြင့်စန်း သတိလစ် ပစ်လဲကျသွားတုန်း
ခုနကအရှိန်နဲ့မောင်းလာတဲ့ကားက မြင့်မြင့်စန်းကို တိုက်မိသည့်တိုင်အောင်အရှိန်ချက်ချင်းမသေသေးဘဲ
လမ်းမပေါ်မှာ လွင့်စင်ပြီး ပစ်လဲသွားတဲ့ မြင့်မြင့်စန်းကိုယ်လုံးပေါ်ကိုတက်ကြိတ်သွားသေးတယ် ၊
အဲ့ဒီ့နောက်မှ ကားက ထိုးရပ်သွားတယ် ….
“ ကျွီ……………..ဝုန်း………………. ”
“ ဟာ…ကားတိုက်သွားပြီဟေ့….ဝိုင်းထားဝိုင်းထား
ကားသမားထွက်မပြေးစေနဲ့ ”
“ ဟိုမိန်းမလေးသေသွားပြီထင်တယ် သနားပါတယ် ”
“ ဟယ်….လမ်းပေါ်မှာခေါင်းကြီးတစ်ခုလုံးပြားကပ်နေအောင် ကားကြိတ်ခံထားရတာပဲ
ကြောက်စရာကောင်းလိုက်တာ ဘုရားဘုရား ”
စတဲ့ တစ်ယောက်တစ်ပေါက်အသံတွေနဲ့တစ်ဈေးလုံးက လူတွေ တဝုန်းဝုန်းနဲ့
ထွက်ကြည့်ကြတယ်အဲ့ထဲမှာမှ မြင့်မြင့်စန်းမှန်းသိတဲ့သူတွေပါလာတော့ မြင့်မြင့်စန်းအတွက်
စိတ်မကောင်းဖြစ်ကြသလို ၊ မိသားစုကိုလည်းအကြောင်းကြားလိုက်ကြတယ် ၊
မကြာခင်မှာပဲ ရဲတွေလည်းရောက်လာပြီးအလောင်စစ်ချက်တွေယူတယ် ပြီးတော့ ကားသမားကိုလည်း
ဖမ်းခေါ်သွားတယ် ၊ မြင့်မြင့်စန်းအလောင်းကိုတော့ နာရေးကူညီတဲ့ ပရဟိတအဖွဲ့တစ်ခုက
လူငယ်လေးတွေ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ သွေးပျက်သလိုပုံလေးတွေနဲ့ သယ်သွားကြတယ် ၊
ကြောက်လည်းကြောက်စရာပဲအဝတ်အစားအရောင် ၊ ငါးထည့်တဲ့ တောင်းလေးနဲ့
လက်ဝတ်လက်စားတွေသာ မပါခဲ့ဘူးဆိုရင် ဒီလူက မြင့်မြင့်စန်းပါဆိုပြီး ဘယ်သူမှ
တန်းမပြောနိုင်လောက်တဲ့အထိပဲ ၊ မြင့်မြင့်စန်းရဲ့ ဦးခေါင်းကြီးတစ်ခုလုံးက ကားလမ်းမှာ ပြားကပ်နေပြီး
ခန္ဓာကိုယ်မှာလည်းအရိုးအစစ်တွေလိမ်ကောက်လို့ ၊အသားတွေကလည်းပဲ့နေပြီး ခြေထောက်က
ပြောင်းပြန်ကြီးလိမ်ကောက်နေတယ် ၊ မြင်နေရတဲ့သူတွေတင် ကျောရိုးထဲစိမ့်သွားပြီး တစ်ဖက်ကလည်း
မြင့်မြင့်စန်းအတွက် ဝမ်းနည်း စိတ်မကောင်းဖြစ် ဂရုနာသက်မိကြတယ် … ။
အဖြစ်အပျက်တွေက မြန်လွန်းတာလားအချိန်ကပဲ ကုန်လွယ်တာလားတော့မသိဘူး ၊
မြင့်မြင့်စန်းရဲ့အဖြစ်အပျက်လေးက တစ်လလောက်ကြာသွားတော့ လူတွေ မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်တောင်
ဖြစ်သွားကြပြီလေ… ၊ လူဆိုတဲ့သတ္တဝါကလည်း မေ့လွယ်တတ်ကြတယ် ၊ ပတ်ဝန်းကျင်က
လူတစ်ယောက်ကွယ်လွန်ရင် ဂရုနာသက်ကြတယ် ကိုယ့်အလှည့်ကျ သေမင်းလာခေါ်ရင်
ဘယ်လိုလုပ်ရမယ်ဆိုတာ တွေးပူတတ်ကြတယ် ၊ ဘုရားတရားဘက်ကိုအားကိုးတတ်လာတယ် ၊
နောက်ပိုင်းကျတော့လည်း တကယ်စွဲစွဲမြဲမြဲ လုပ်နိုင်တဲ့သူ ရှားပါတယ် …. ၊ ဒါ့ကြောင့် ဘုရားရှင်က
အမြဲ သတိကပ်ဖို့ကိုအဓိကထား မမေ့ကြဖို့ မှာကြားဟောကြားခဲ့တာမဟုတ်လား ။
အခန်း၂
ဆိုက်ကားသမား ဆိုတဲ့ ဂုဏ်ပုဒ်က မခမ်းနားပေမယ့် ကိုကျော်ကြီးအတွက်တော့
သိပ်အရေးမကြီးပါဘူး ၊အတန်းပညာမတက်တဲ့အပြင် ပတ်ဝးန်ကျင်မှာလည်း လက်လုပ်လက်စားနဲ့
ရှင်သန်နေကြတဲ့သူတွေချည်းပဲမို့ ဒီရေအိုင်ထဲကနေ ကျော်ကြည့်ဖို့ မကြိုးစားချင်တော့တာ
လူ့သဘာဝပါပဲ ၊ ကိုကျော်ကြီးလည်း လူတွေထဲက လူတစ်ယောက်မို့ ဒီလမ်းစဉ်အတိုင်း
ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနဲ့ ဟိုနားဒီနားဆိုက်ကားနင်းလိုက် ငွေလေးရလာလိုက် မိန်းမကိုအိမ်စရိတ်တစ်ဝက်ပေးလိုက်
ကျန်တာလေးကိုအပန်းဖြေဆိုတဲ့ခေါင်းစဉ်နဲ့အရက်ကလေးသွားမော့လိုက်နဲ့ နေ့ည..နေ့ည..ဆက်နေပြီ ။
မိန်းမလုပ်တဲ့သူက ရပ်ကွက်အနှံ့ ခဝါသည်အလုပ်ကိုလုပ်ကိုင်တယ် ယိုင်နဲ့နဲ့ ဓနိမိုး ဝါးအကာ
အိမ်လေးထဲမှာ လင်မယားနှစ်ယောက် တက်ညီလက်ညီ ပင်ပင်ပန်းပန်းအလုပ်လုပ်လိုက် တစ်နေ့တစ်နေ့
ရလိုက်စားလိုက် သုံးလိုက်နဲ့ စုမိတယ်ကိုမရှိဘူး..အိမ်အသုံးစရိတ်ဆိုတာကလည်း
အိမ်ထောင်တစ်ခုတည်ပြီဆိုကတည်းက ဘယ်ကဘယ်လို ကပ်ပါလာမှန်မသိတဲ့အမွှာလိုပါပဲ ၊
ဒီကြားထဲ ကလေးက မွေးထားမိပြန်တော့ ဒုက္ခပေါ် ဒုက္ခဆင့် ရှာတဲ့ပိုက်ဆံဘယ်လိုလောက်ငှပါတော့မလဲ ၊
ကလေးကလည်း ကျောင်းနေအရွယ်လေးဆိုတော့ ကျောင်းစရိတ်သိပ်မကုန်လို့တော်သေး ၊
တစ်နေ့တစ်နေ့မစုမိတဲ့အပြင် နေထိုင်မကောင်းတာတို့ ၊အရေးပေါ်လိုအပ်တာတို့ဆိုရင်လည်း
ရပ်ကွက်ထဲကအတိုးပေးစားတဲ့အိမ်မှာ မျက်နာငယ်လေးနဲ့ သွားချေးလိုက်ငှားလိုက်တာပါပဲ ၊
ဘယ်လိုပဲဖြစ်နေပါစေအိမ်ထောင်ဦးစီးလုပ်တဲ့ ကိုကျော်ကြီးက သူ့အလုပ်ကလေးကို ပိုလည်းမကြိုးစားသလို
လျော့လည်းမလုပ်ပါဘူး…သူလုပ်မြဲအတိုင်းကိုပဲပုံမှန်လေးဆက်လုပ်နေဖြစ်တယ် ၊
တစ်ကောင်ကြွက် ကိုကျော်ကြီး က ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်မှာ တစ်ရပ်ကွက်တည်းသူနဲ့အိမ်ထောင်ကျပြီးနောက်
အရင် လူပျိုတုန်းကလို ဆောက်လုပ်ရေးလုပ်ငန်းတွေမှာ လိုက်ပြီးနေ့စားမလုပ်ဖြစ်တော့ဘူး..
သူတတ်နိုင်သလောက် စုထားဆောင်းထားတာလေးနဲ့ ဆိုက်ကားလေးတစ်စင်းဝယ်ပြီး ဒီမိသားစုဘဝလေးကို
တည်ဆောက်နေခဲ့တာအခုဆို သူတောင်အသက်လေးဆယ်စွန်းစွန်းထဲရောက်လာခဲ့ပြီ…
ဘဝကမတိုးတတ်လာပေမယ့်အချိန်တန်ရင် ထမင်းဝိုင်းလေးမှာ ဆုံရမယ် သားလေးနဲကချစ်ဇနီးသည်
မျက်နာလေးကို မြင်နေရာတာနဲ့တင် သူ့အတွက် ပြည့်စုံနေပြီလေ… ၊ သူအမြဲပြောနေကျစကားတစ်ခွန်းရှိတယ်
ဘာတဲ့… “ ဘဝဆိုတာ ချမ်းသာဖို့မလိုဘူး….မိသားစုတစ်ခုမှာ နွေးထွေးကြင်နာချစ်ခင်မှုမရှိရင်
ဘယ်လောက်ချမ်းသာချမ်းသာ ဘယ်လောက်ပညာတတ်ပါစေ သူတို့နှလုံးသားတွေက ပြည့်စုံတယ် ၊
နွေးထွေးတယ်ဆိုတဲ့ ခံစားမှုကို ရှာတွေ့မှာမဟုတ်ဘူးတဲ့ ၊ ဘယ်လောက်ထိဈေးကြီးတဲ့ ထမင်းဝိုင်းကြီးမှာ
ဘယ်လိုမျိုး နာမည်ကြီးဟင်းတွေ စုံလင်နေပါစေအနည်းဆုံးတော့ ကိုယ်ချစ်ရတဲ့ မိသားစုမရှိဘဲ
တစ်ယောက်တည်းစားရတဲ့ညစာကအေးစက်နေမှာပဲ…. ၊ မိသားစုတွေစုံစုံလင်လင်နဲ့
စားသောက်ရတဲ့ ထမင်းစားဝိုင်းလေးမှာ ဟင်းဆိုလို့ ငါးပိရည်တစ်ခွက်တည်းရှိရင်တောင်
ဘယ်လိုစားစား တစ်ယောက်မျက်နာတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ဖြစ်လာတဲ့ ပီတိအရှိန်လေးနဲ့
ထမင်းလည်းမြိန်သလို ချစ်ခြင်းမေတ္တာ နွေးထွေးမှုတွေနဲ့ လွှမ်းခြုံနေတဲ့ ထမင်းဝိုင်းလေးမို့
အရာရာပြည့်စုံနေပြီပဲလေ ” တဲ့… ဒီစကားလေးကို ကိုကျော်ကြီး မူးတဲ့အခါ ပိုပြောတတ်တယ် ၊
သူပြောတာမှန်သင့်သလောက်တော့ မှန်ပါတယ်… ကိုကျော်ကြီးလို လူကြမ်းကြီးတစ်ယောက်က
လူကြမ်းပေမယ့် နှလုံးနုတဲ့လူတွေထဲမှာ ပါတယ်ဆိုတာတော့ လက်ခံရမယ် ။
ကိုကျော်ကြီးမှာ ထူးခြားတဲ့အချက်လေးတွေလည်းရှိသေးတယ် ၊ သူက
တစ်နေကုန်အလုပ်လုပ်နေတဲ့အချိန်ဆိုအရက်လုံးဝမသောက်ဘူး ၊ တစ်ခြားဆိုက်ကားဆရာတွေကမှ
နည်းနည်း နည်းနည်းလောက် ခိုးသောက်ထားတတ်ကြသေးတယ် ၊အဲ့တစ်ချက်တော့ ကိုကျော်ကြီးက
စံထားလောက်တယ်… ၊အေး..အလုပ်တွေပြီးပြီလား..အလုပ်တွေပြီးလို့ ဆိုက်ကားသိမ်းမယ့်အချိန်
ညဘက်ဆိုရင်တော့အရက်ကို သူသောက်နိုင်တဲ့ လစ်မစ်တစ်ခုရောက်တဲ့အထိ
ရေလည်သောက်တတ်တယ် ၊ နောက်ပြီး သူက မူးလာရင်လည်း ဘယ်သူ့ကိုမှ
မရစ်တတ်ဘူး..သူ့ဘာသာသူ တိတ်တိတ်လေး ဆိုက်ကားလေးနင်းပြီးအိမ်ပြန်တတ်တယ်
ဘာပြသနာမှလည်းမဖြစ်သလို ဘယ်သူနဲ့မှလည်းရန်မဖြစ်ဖူးဘူး ၊ ကိုကျော်ကြီးက တော်တော်
အနေအေးတဲ့ လူတစ်ယောက်လို့အကြမ်းဖျင်းသတ်မှတ်လို့ရတယ် ၊ ကိုကျော်ကြီးတို့ ဆိုက်ကားဂိတ်က
ဈေးနားမှာဆိုတော့ တစ်နေ့တစ်နေ့ ပုံမှန်ဝင်ငွေလေးက ဈေးသွားဈေးပြန် စီးနေကျလူတွေရထားတော့
စိတ်ချရတဲ့သဘောမှာရှိတယ် ။
တစ်နေ့ ခါတိုင်းလိုပဲ ကိုကျော်ကြီး တစ်နေကုန် ဆိုက်ကားဆွဲ…အချိန်တန်တော့
ဘုံဆိုင်ကိုပြေးပြီးအရက်ကလေးသောက်ဖြစ်တယ် နောက်ပြီး ပြန်နေကျလမ်းလေးအတိုင်း
ဆိုက်ကားလေးကို တအိအိနင်းပြီး ဈေးဘေးနားက ပြန်နေကျ လမ်းကလေးအတိုင်း
အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့တယ်…. ၊
ဒီနေ့မှ ခါတိုင်းထက်ကို ပိုမှောင်နေသလားလို့တွေးမိတယ် ၊
ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ထူးထူးခြားခြားအရင်ကြားနေကျ ညည့်ပုရစ်ကလေးတွေ
အော်သံတောင်မကြားရလောက်အောင် ဆိတ်ငြိမ်နေတာကိုတော့ သတိထားမိတယ် ၊
လမ်းမီးတစ်ချို့ကလည်း ပြတ်လိုက်လာလိုက်နဲ့ ….အရက်ဆိုင်ကပြန်လာတဲ့လမ်းမှာလည်း
နာရေးအိမ်တစ်အိမ်ကို မြင်လာခဲ့ရသေး ၊ ဘယ်ကနေဘယ်လိုအူနေမှန်းမသိတဲ့
ခွေးအုပ်ကြီးအူနေတဲ့အသံကလည်းအသည်းထဲအရိုးထဲထိ စိမ့်ဝင်သွားလောက်အောင်
ကြောက်စရာအငွေ့အသက်တွေရနေမိတယ် ၊ ကိုကျော်ကြီးလိုအကြောက်အလန့်မရှိတဲ့သူတောင်
ဒီလို ညမျိုးမှာ ကျောချမ်းနေမိတာအမှန်ပဲ ။
ဆိုက်ကားခြေနင်းလေးကို ဖြည်းဖြည်းလေးနင်းနေရာက ခပ်မြန်မြန်လေး မသိမသာ နင်းနင်း
ကြည့်လိုက်တယ် … ၊ စိတ်ထဲမှာတော့အိမ်အမြန်ပြန်ရောက်ချင်နေမိတယ်
အချိန်ကလည်း သန်ခေါင်ဆိုတော့ လမ်းပေါ်မှာလည်းလူသူကင်းမဲ့နေတဲ့အပြင်
လမ်းမကြီးတွေမှာတောင် ကားအသွားအလာ မရှိသလောက် ကြဲနေတဲ့အချိန် ၊
ကိုကျော်ကြီး တစ်ယောက်တည်း ဈေးဘေးနားက လမ်းလေးအတိုင်း
ဆိုက်ကားလေးနဲ့….. ။
ဈေးဘေးနားက လမ်းလေးနားလည်းရောက်ရော ကိုကျော်ကြီး သူ့အရှေ့က
မြင်ကွင်းကြောင့် တစ်ချက်တော့ တွန့်သွားမိတယ်…နောက်တော့ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်ပြန်ထိန်းရင်း
မျက်လုံးကိုသေချာအမူပျောက်အောင်ပွတ်လိုက်ရင်းအဲ့ဒီ့မြင်ကွင်းကိုသေချာပြန်ကြည့်လိုက်တယ် ။
လရောင်ထိန်ထိန်လင်းနေတဲ့ ညအလယ်မှာ သူမြင်နေရတာက
အမူးသမားတစ်ယောက် ကားလမ်းပေါ်မှာ ကန့်လန့်ကြီးလှဲအိပ်နေတာ…. ၊
ကိုကျော်ကြီးလည်းအမူးသမားချင်းတူတူဆိုတော့ ကိုယ်ချင်းစာပြီး သူ့ဆိုက်ကားအရှေ့ဘက်
ခပ်ဝေးဝေးမှာ လှဲနေတဲ့အမူးသမား ညဘက်ကြီး လူမသိသူမသိ ကားကြိတ်ခံရပြီး
သေမှာစိုးလို့ စေတနာနဲ့ သူ့ဆိုက်ကားမှာတပ်ထားတဲ့ ဘဲလ်လေးကို ဆက်တိုက်တီးပြီး
အသိပေးလိုက်တယ်
“ ကလင် ကလင် ကလင် ”
ဒါပေမယ့် သူ့အရှေ့မှာ လှဲနေတဲ့အရာက တစ်ချက်လောက်လှုပ်ယုံပဲလှုပ်သွားပြီး
အိပ်မြဲအိပ်နေပြန်တာကိုတွေ့နေရတယ်…နောက်တော့ ကိုကျော်ကြီး စိတ်မရှည်တော့ဘဲ
သွားနှိုးမှဖြစ်မယ်ဆိုပြီး ဆိုက်ကားပေါ်ကအသာလေးဆင်းပြီး သူ့ရှေ့နားကလူအနားကို
လေးလေးကန်ကန် လျှောက်သွားရင်း လှမ်းပြောလိုက်တယ်…
“ ဟေ့ယောင် မူးရင်လည်း လွတ်လွတ်ကင်းကင်းမူးစမ်းကွာ…ဒီမှာတော့လာမအိပ်နဲ့
ငါမုန့်ဟင်းခါးမစားချင်ဘူးကွာ ”
ကိုကျော်ကြီး စကားအဆုံး တစ်ဖက်ကလူကအသိအမှတ်ပြုတဲ့ပုံနဲ့ ပိုလှုပ်လာပြီး
လှဲနေရာက ဆက်ခနဲကောက်ထလိုက်တယ် ပြီးတော့ လိမ်ကောက်လိမ်ကောက်နဲ့
ကိုကျော်ကြီးနားကို ပြေးလာပါလေရော….တစ်ဖက်ကလူရဲ့ ထူးဆန်းတဲ့အပြုအမှုကြောင့်
ကိုကျော်ကြီးလည်း တစ်ချက်တွန့်သွားပြီးကြောင်ကြည့်နေတုန်း ဟိုခူက
သူ့အနားရောက်လာတော့မယ်….အနားရောက်ခါလည်းနီးရော ကိုကျော်ကြီး တစ်ဖက်ကလူကို
သေသေချာချာမြင်လိုက်ရတော့တယ်… ၊ သူကဆီပြေးလာနေတာက လူမှမဟုတ်ဘဲ…
နံပြားတစ်ခြပ်လိုမျိုး ဖောင်းတဲ့နေရာကဖောင်း ပိန်တဲ့နေရာကပိန်နဲ့ ပြားကပ်နေတဲ့ ခေါင်းကြီးနဲ့
အရိုးအဆစ်တွေနေရာပြောင်းပြီးပြောင်းပြန်တွေဖြစ်တွန့်လိမ်နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးနဲ့
မိန်းမကြီးတစ်ယောက်ပုံစံဟန်မျိုးနဲ့ သရဲဖြစ်နေတာကိုမြင်လိုက်တော့ ဘာပြောကောင်းလေမလဲ
ကိုကျော်ကြီးလည်း ဆိုက်ကားကိုထားရစ်ခဲ့ပြီးအော်တောင်မအော်လိုက်နိုင်ဘူး
ခွေးပြေးဝက်ပြေးကိုတန်းပြေးတော့တာ သူပြေးလေ နောက်ကလိုက်လေနဲ့ မှီမလိုမှီမလိုဖြစ်ရင်း
ကိုကျော်ကြီးအသည်းအသန်ပြေးလိုက်တာဆိုတာ ဘယ်ရောက်လို့ ဘယ်ပေါက်သွားမှန်းကို
မသိလိုက်ဘူး… နောက်ဆုံး ကိုကျော်ကြီး သတိရလာတာက သူတို့မြို့နယ်က ဆေးရုံအသေးစားလေး
တစ်ခုမှာဖြစ်နေတယ်…. ၊ သူသတိလစ်နေတာ တစ်ရက်ပြည့်တော့မယ်ဆိုတာကိုလည်းသိလိုက်တယ်
ဘေးနားမှာလည်း ဆွေမျိုးတွေ နဲ့ ဇနီးသည် ၊ သားလေးက စိုးရိမ်တကြီးစောင့်နေကြတယ်….
“ ဟယ် ကိုကျော်ကြီး သတိရလာပြီတော့…. ”
“ သွားသွား ဆရာဝန်သွားပင်ကြပါဦး….. ”
“ ကိုကျော်ကြီး ကိုကျော်ကြီး ဘာတွေဖြစ်ခဲ့တာလဲ…..
ဘာဖြစ်လို့ ဟိုဘက်ရပ်ကွက်က လမ်းဘေးမှာ သွားအိပ်နေရတာတုန်း ”
“ ဟင်..ငါ့ဘယ်မှာအိပ်လို့လဲ ”
ဘေးနားကအပေါင်းအသင်းတွေစကားကြောင့် ကိုကျော်ကြီး မသိသလိုနဲ့
ပြန်မေးလိုက်တော့
“ ဟော့ဗျာ…ခင်ဗျားဆိုက်ကားက ဈေးဘေးနားကလမ်းမှာ သော့မခတ်ဘဲထားခဲ့တာကို
အဲ့နားကာအိမ်က မနက်ကျတော့မြင်လို့ သိမ်းပေးထားတာလေ… လူက ဟိုးဘက်ရပ်ကွက်က လမ်းဘေးမှာ
လဲနေတာကိုတွေ့လို့အကြောင်းကြားတာနဲ့ ကျွန်တော်တို့တွေ့ပြေးပြီးခင်ဗျားကိုသယ်လာပြီး
ဆေးရုံတင်ထားလိုက်တာ..ခင်ဗျားအရက်တွေသိပ်မသောက်နဲ့တော့ဗျာ…
အလွန်အကျွံကြီးကျတော့ ဘယ်ကောင်းပါ့မလဲဗျာ…သားသမီးနဲ့ မိန်းမ မျက်နာလည်းထောက်စမ်းပါဦး ”
အဲ့ဒီ့အခါမှ ကိုကျော်ကြီးအဖြစ်အပျက်ကို သေချာသိသွားပြီး သူပြေးခဲ့တာတွေ
အပြေးလွန်ပြီးအမောဆို့လို့ သတိလစ်သွားတာတွေကိုပြန်မြင်လာတယ် ၊ တစ်ခုနဲ့တစ်ခု
ချိတ်ဆက်မိလာတာနဲ့ သူဖြစ်ခဲ့သမျှကိုအားလုံးနားလည်အောင် သေသေချာချာရှင်းပြလိုက်တော့တယ်
အဲ့ဒီ့အခါမှ လူတွေကလည်း လန့်သွားကြပြီး တကယ်လားဆိုပြီးမေးလာကြတယ် ၊ တစ်ချို့ကလည်း
ကိုကျော်ကြီးအရက်ကြောင် ကြောင်ပြီးလျှောက်ပြောတာလို့သတ်မှတ်ထားကြတယ်… ။
နောက်ပိုင်း လတွေတော်တော်ကြာလာတော့
လူတွေသိလာတာက ကိုကျော်ကြီးအပြင် ညဘက် သန်းခေါင်ချိန်လောက်
လူပြတ်တဲ့အချိန်တွေမှာအဲ့ဒီ့လမ်းကတစ်ယောက်တည်း ပြန်ဖြစ်တဲ့အခါအနောက်ကနေ
ကိုကျော်ကြီးကြုံသလို သရဲမက ပြေးလိုက်တတ်တာတွေ ကြုံလာတယ်ဆိုတဲ့
သတင်းတွေကြားတော့မှ ကိုကျော်ကြီးစကားကို လက်ခံလာကြတယ် ၊အစားအသောက်ပါလာရင်
လိုက်ဆွဲတဲ့အထိကို ဆိုးတယ်လို့ကြားရတယ်.. ၊ တစ်ချို့ကျတော့လည်းအပုတ်နံ့နဲ့
အနံပေးပြီးအခြောက်အလန့်ခံရတယ်လို့လည်းပြောကြတယ်…. ၊အားလုံးကို
ဆက်စပ်ကြည့်တော့ ဒီသရဲမက ဘယ်သူလဲဆိုတာတော့အားလုံးလည်း ရိပ်စားမိကြမှာပါ ။
တကယ်လို့ ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဈေးတစ်ခုရှိတယ် ၊အဲ့ဒီ့ဈေးနားမှာလည်း
လမ်းသွယ်လေးတစ်ခုရှိတယ် ၊ ညဘက်ဆို လူပြတ်တတ်တယ်ဆို တစ်ယောက်တည်း
ညနက်မှအိမ်ပြန်ရတဲ့အခါမျိုးမှာ ဘုရားတရားမမေ့ဘဲ သတိထားပြီး ပြန်ကြဖို့
အထူးမှာကြားပါရစေ… ၊ ဈေးနေရာနဲ့ဖြစ်ရပ်မှန်လေးဖြစ်ခဲ့တဲ့နေရာတွေကို
ပြောခွင့်မရှိတဲ့အတွက် ဒီလောက်ပဲသတိပေးပါရစေ…. ၊ မဖြစ်မနေ ဒီလမ်းကနေ
ညဘက် ကိုယ်တစ်ယောက်တည်းအိမ်ပြန်ရမယ်ဆိုရင်လည်းအတွေးထဲမှာ
တစ်ခုတော့ ကြိုတွေးထားပါ ကိုယ်သာ ကိုကျော်ကြီးနေရာမှာဆို
ဘာတွေလုပ်မိမှာလဲဆိုတာလေးကိုပေါ့………… ။
#END