*ဆတ်ကျွဲစီးသော ကွင်းပိုင်*📖📖📖
****************
[၁]
သစ်တောအရေးပိုင် ဦးနေအောင်နှင့်အဖွဲ့သည် စစ်ကိုင်းတိုင်း ကသာမြို့တွင် အခြေစိုက်၍ တာဝန်ထမ်းဆောင်နေရာမှ မြစ်ကြီးနားခရိုင် သစ်တောအရေးပိုင် ဦးစံရွှေ အငြိမ်းစားယူခါနီး ရန်ကုန်သစ်တောရုံးချုပ်သို့ ပြောင်းရွှေ့မိန့်ထွက်လာသည်။
ဦးနေအောင်တို့ တာဝန်ထမ်းဆောင်ခဲ့သော စစ်ကိုင်းတိုင်းအား ရန်ကုန်သစ်တောရုံးချုပ်မှ ဦးလှဘူး နှင့်အဖွဲ့ထံ လွှဲပြောင်းပေးရမည်ဖြစ်သည်။
ဦးနေအောင်မှာ နှစ်ပေါင်းများစွာ တပည့်တပန်းများနှင့်အတူ တာဝန်ထမ်းဆောင်ခဲ့ရသော ကသာမြို့နှင့်ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ ယင်းခဲ၊ ငအိုး၊ အင်ဒေါင်း၊ ကျောက်တောင်၊ ဖက်ဆွတ်၊ တောင်မိုးတား၊ မြောက်မိုးတား၊ ကလုံ၊ နတ်တံခါး၊ နမ့်နာ၊ မဲဟင်း၊ မြတောင်ကြိုးဝိုင်းသစ်တောများအား လွမ်းဆွတ်သတိရနေမိတော့သည်။
ကသာမြို့သည် အလွန်နေပျော်သော မြို့ဖြစ်သည်။ အစားအသောက်အတွက် သားငါး၊ ဟင်းသီးဟင်းရွက်ပေါများသည်။ ရာသီဥတု မျှတသည်။ မိတ်ဆွေအပေါင်းအသင်း ပေါသည်။
တာဝန်ထမ်းဆောင်ရင်း၊ တောဆင်းစစ်ဆေးရင်း ဝါသနာပါရာ အမဲလိုက်ရသည်မှာလည်း အလွန်အချက်အချာကျသော မြို့ဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် ဦးနေအောင်တို့အဖွဲ့မှာ စစ်ကိုင်းတိုင်းအတွင်း တာဝန်ကျစဉ် နယ်တကာလှည့်၍ တာဝန်ထမ်းဆောင်ခဲ့သော်လည်း ကြာရှည်မနေပါ။ တာဝန်ပြီးသည်နှင့် ကသာမြို့ အခြေစိုက်စခန်းသို့သာ ပြန်လေ့ရှိသည်။
သို့သော် စေလိုရာစေ တာဝန်ထမ်းဆောင်ရသော အစိုးရဝန်ထမ်းများဖြစ်သည်နှင့်အညီ သူချစ်သော ကသာမြို့၊ ကသာတောကြီးအား စွန့်ခွာပြီး ချမ်းအေးလှသော မြန်မာပြည်မြောက်ပိုင်းဒေသသို့ ပြောင်းရွှေ့ရတော့မည် ဖြစ်သည်။
အလေ့အထမတူသော၊ ရေမြေ, တောတောင်, သဘာဝပေါက်ပင် မတူသော၊ ဘာသာစကား မတူသော ဒေသဖြစ်သည်။
ဦးနေအောင်တို့ အဖွဲ့သစ်အား လွှဲပြောင်းလက်ခံလုပ်ရန်အတွက် ကွင်းဆင်းစစ်ဆေးရသည်။ နှစ်ချုပ်စစ်တမ်းကောက်ယူသကဲ့သို့ပင် ခုတ်လှဲပြီး လက်ကျန် သစ်လုံးများ၊ ဖောင်ဖွဲ့ရေမျှောပြီး သစ်လုံးများစာရင်း၊ စက်ယန္တရားနှင့် ကားများစာရင်း၊ အဆောက်အအုံများစာရင်း၊ ဝန်ထမ်းနှင့် လက်နက်ခဲယမ်းမီးကျောက်စာရင်း၊ ဌာနပိုင်ဆင်နှင့် သစ်ဆွဲကျွဲစာရင်း၊ ပျက်စီး စက်ပစ္စည်းများစာရင်းနှင့် အပိုပစ္စည်းများ၊ ရုံးသုံးပရိဘောဂနှင့် စာအုပ်စာတမ်းများစာရင်း၊ ငွေပေးငွေယူရှင်းတမ်းနှင့် ဘဏ်လက်ကျန်စာရင်းတို့ကိုလည်း သက်ဆိုင်ရာ စာအုပ်စာတမ်းများဖြင့် တိုက်ဆိုင်စစ်ဆေးပြီး အလွှဲအပြောင်းစာရင်းတွင် ရေးသွင်းရသည်။
ဦးနေအောင်နှင့် ဦးဇော်မင်းတို့ မအားလပ်သလို တပည့်ကျော် လက်နှိပ်စက်စာရေးလေး ကျော်စိန်ဝင်းမှာလည်း နေ့ရောညပါ လက်နှိပ်စက်ရိုက်နေရရှာသည်။
ဦးနေအောင်တို့ ပြောင်းရွှေ့ရမည့်သတင်းကြောင့် ဝန်ထမ်းများနှင့် မြို့ခံအသိမိတ်ဆွေများ စိတ်မကောင်းဖြစ်ကြရသည်။ ထိုအထဲတွင် တစ်ပွဲစားမုဆိုးကိုအင်နီမှာ အဆိုးဆုံးဖြစ်သည်။
“ဆရာဦးနေအောင် … ဆရာတို့ ပြောင်းကြမယ့် မြန်မာပြည်မြောက်ပိုင်းကို ငါ လိုက်လည်လို့ မရဘူးလား။ ဆရာတို့မရှိ ငါမနေတတ်ကော”
“လိုက်လို့ရပါတယ် ကိုအင်နီရယ်။ ဒါပေမဲ့ မြန်မာပြည်မြောက်ပိုင်းက ကသာလို မြေပြန့်တော့မဟုတ်ဘူးဗျ။ ချောင်းတွေ၊ မြစ်တွေ၊ တောင်ကြီးတွေ၊ လျှိုကြီးတွေက အလွန်ပေါတာ။
သမအေးပိုင်းဇုန် ဒေသမို့ ရေလည်းခဲတယ်။ ကသာလို ရာသီဥတုမညီမျှဘူး။
နောက်ပြီး ကျွန်တော်တို့က ရောက်တာနဲ့ သစ်တောတွေ၊ တောင်တွေပေါ်ကိုလှည့်ပြီး စစ်ဆေးရမယ်။ နယ်မြေအနှံ့ကွင်းဆင်းပြီး စစ်ဆေးစရာတွေကို တစ်လလောက် လေ့လာပြီးမှ အထိုင်ကျမယ်။
ကိုအင်နီ လိုက်ခဲ့ရင်တော့ ပိုကောင်းတာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့နဲ့ လိုက်ခဲ့ရင် ကိုအင်နီရဲ့ လမ်းပြမုဆိုးအလုပ်ကို ရပ်ထားရလိမ့်မယ်။ ဝင်ငွေမရလို့ အိမ်ကမိန်းမ စိတ်ဆိုးနေဦးမယ်”
“ငါ့မိန်းမ ငါပိုင်ပါတယ် ဆရာရယ်။ ဆရာတို့အဖွဲ့နဲ့သွားတာပဲ။ သူစိတ်ချပါတယ်။ ဝင်ငွေကလည်း ဒီနွေရာသီမှာ မကောင်းပါဘူး။ ဆရာတို့အသိပဲ။ ဆောင်းရာသီနဲ့ မိုးရာသီမှကောင်းတာ။
အခု အိမ်မှာဖွင့်ထားတဲ့ ကုန်စုံဆိုင်လေးကလည်း ဝင်ငွေကောင်းနေတယ်။ အမေနဲ့ မိန်းမအပြင် သမီးကလေးကလည်း အားကိုးရပြီးမို့ အဆင်ပြေပါတယ်”
“ဝမ်းသာပါတယ်ဗျာ။ ဒါဆိုလည်း လိုက်ခဲ့ပေါ့ ကိုအင်နီရယ်။ ကိုအင်နီပါတော့ အားကိုးရတာပေါ့။ စားစရိတ်၊ လမ်းစရိတ်တွေကို ကျွန်တော် အကုန်တာဝန်ယူတဲ့အပြင် အပြန်ခရီးစရိတ်ကိုလည်း ပြည့်စုံ အောင်ပေးလိုက်ပါ့မယ်”
“အေး … ဒါဆို ငါလိုက်မယ်။ ဆရာတို့က ဘယ်တော့ လောက် ပြောင်းကြမှာလဲ။ ငါ အသင့်ပြင်ထားချင်လို့ပါ”
“ရန်ကုန်ကလွှဲမယ့်သူတွေတောင် မလာသေးဘူး။ မနက်ဖြန် သန်ဘက်ခါတော့ ရောက်မယ်ထင်တယ်။ ရောက်ရင်လည်း တစ်လလောက်ကြာအောင် ကွင်းဆင်းပြီး လွှဲရဦးမှာပါ”
“အေး … အေး ငါ မကြာမကြာ ဒီကိုလာမှာပါပဲ။ အရေးပေါ်ပြောင်းရရင်လည်း စာရေးလေးနဲ့ ငါ့ကိုခေါ်ခိုင်းပေါ့။ ငါလည်း ဒီမှာ ဆရာတို့မရှိတာနဲ့ ပျင်းနေမှာ”
“စိတ်ချပါ ကိုအင်နီ။ ခင်ဗျားမပါဘဲ ကျွန်တော်တို့ တိတ်တိတ်ကလေး ပြောင်းမသွားပါဘူး။ ဧည့်သည်တွေလာရင်လည်း ဧည့်ဝတ်ပြုရမှာမို့ တောလည်ရဦးမှာပါ။ ကိုအင်နီလည်း မနက်ဖြန် သန်ဘက်ခါ လာမှဖြစ်မယ်။ ဧည့်သည်အဖွဲ့နဲ့လည်း မိတ်ဆက်ပေးချင်လို့ပါ။
သူတို့နဲ့ လွှဲပြီးရင်လည်း တောကို မကြာခဏ ဆင်းရမှာဆိုတော့ ကိုအင်နီက သူတို့အတွက် မရှိမဖြစ် လိုအပ်မှာ အသေအချာပါပဲ”
“ဟုတ် … ဆရာ။ ငါ နေ့တိုင်းလာခဲ့မယ်။ ထမင်းဟင်းလည်း အောင်ဘုကို ဝိုင်းကူချက်ပေးမယ်။ ငါလည်း ဆရာတို့ဆီမှာစားမှာနော်”
“စားလည်းစားပါ၊ အိပ်လည်းအိပ်ပါ ကိုအင်နီရယ်။ ကျွန်တော်တို့လည်း ပြောင်းခါနီး မိတ်ဆွေတွေနဲ့ ခွဲရတော့မှာမို့ စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေတာပါ။ ကိုအင်နီလာနေတော့ အားရှိတာပေါ့”
“အေး … ဆရာ ဒါဆို ငါလာနေမယ်။ ငါလည်း ဆရာတို့နဲ့ မခွဲချင်ပါဘူး။ ဒီနေ့တော့ ငါပြန်ဦးမယ်။ အိမ်မှာ လုပ်စရာလေးတွေကို ပြီးပြတ်အောင် လုပ်ပေးလိုက်ဦးမယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ ကိုအင်နီ”
နှစ်ပေါက်အောင် လက်တွဲ၍ တောလည်လာကြသော ကျွန်ုပ်တို့နှင့် ကိုအင်နီမှာ ညီအစ်ကိုအရင်းတမျှ ချစ်ခင်းရင်းနှီးနေကြပြီ ဖြစ်သည်။ တစ်ဦးအထာကိုတစ်ဦးက ပြောစရာမလိုဘဲ သိနေကြသည်။ တစ်ဦးကို တစ်ဦးက ညှာတာကာကွယ်ကြသည်။
အမဲလိုက်မုဆိုးအလုပ်ဆိုသည်မှာလည်း အသက်ဖြင့်ရင်းရ၍ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး အသက်ပေး ချစ်ကြသည်ဟုဆိုပါက လွန်အံ့မထင်ပါ။
ကျွန်ုပ်တို့ စာရင်းဇယားများဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေကြစဉ် ကိုအင်နီ သူ့အိမ်ရှိရာ ပတ္တမြားမြို့သစ်သို့ ပြန်သွားသည်။
ကွင်းဆင်းပြီး စာရင်းကောက်လိုက်၊ စာရင်းပြုစုလိုက်နှင့် ကျွန်ုပ်တို့အဖွဲ့လည်း တစ်ပတ်ခန့်အတွင်း အလွန်အလုပ်ရှုပ်လှသည်။ ညနေပိုင်း ဝိုင်းမဖြစ်သည်မှာတောင် ကြာပြီဖြစ်သည်။
ညအိပ်တော့လည်း သန်းခေါင်ယံ(၁၂)နာရီ။ မနက်ထပြန်တော့လည်း မနက်စောစော(၅)နာရီ။ ဧည့်သည်များရောက်လာလျှင်လည်း ပို၍ အလုပ်ရှုပ်ဦးမည်ဖြစ်သည်။
မပြောင်းမီ ကိုယ်က အိမ်ရှင်ဖြစ်၍ ဧည့်သည်များကို ဧည့်ဝတ်ကျေပွန်စေရန် ဧည့်ခံရဦးမည် ဖြစ်ပေသည်။
[၂]
နောက်တစ်နေ့တွင် ကြေးနန်းဝင်လာသည်။ တစ်ရက်ခြားသော သောကြာနေ့တွင် ရန်ကုန်ရုံးချုပ်မှ သစ်တောအရေးပိုင် ဦးလှဘူးတို့အဖွဲ့ ရောက်ရှိလာကြမည်ဆိုသည့် အကြောင်းပင်။ ကျွန်ုပ်တို့ အသင့် ပြင်ဆင်ရပါပြီ။
သောကြာနေ့ မနက်စောစော၌ တောအုပ်ကိုဇော်မင်းနှင့် ကိုအင်နီတို့အား တောပစ်ရန် ယင်းခဲကြိုးဝိုင်းဘက်သို့ လွှတ်ရသည်။ ကျွန်ုပ်က ဧည့်သည်ကြိုရန်နှင့် တပည့်ကျော်အောင်ဘုက ချက်ပြုတ်ရန် စီစဉ်နေရသည်။ လက်နှိပ်စက်စာရေးကလေး ကျော်စိန်ဝင်းကတော့ လွှဲပြောင်းလက်ခံများအား အချောသပ်ရိုက်နှိပ်နေသည်။
မနက်(၁၀)နာရီခန့်၌ပင် တောအုပ်ဇော်မင်းနှင့် ကိုအင်နီတို့ ချေတစ်ကောင်၊ တောဝက်တစ်ကောင်နှင့်အတူ ပြန်ရောက်လာကြသည်။ ကိုဇော်မင်းက …
“ဆရာရေ ကံကောင်းတယ်ဗျို့။ ယင်းခဲကြိုးဝိုင်း အကွက်ကြီး (၃)ထဲ ဝင်တာနဲ့တင် တောဝက်အုပ်နဲ့တိုးပြီး ဝက်မတစ်ကောင်ရတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ထမ်းဖို့လုပ်နေတုန်း ချေဟောက်သံကြားလို့ အသင့် ပြင်ထားတာ အလန့်တကြားပြေးလာတဲ့ချေကို အလွယ်တကူပဲ ရလိုက်တယ်။ နောက်က တောကောင်ကြီးတစ်ကောင် လိုက်လာဟန်တူပါရဲ့။ သေနတ်သံကြားတာနဲ့ ဟိန်းဟောက်သံသာကြားလိုက်ရပြီး အသံပျောက်သွားတယ်။ အစာလုသလိုတော့ ဖြစ်သွားမယ်ထင်တယ်”
ကိုအင်နီက …
“ဒီကောင်ကြီး တို့အပေါ်မှာ ကျေမှာတော့မဟုတ်ဘူး။ နောက် ယင်းခဲတောထဲကိုဝင်ရင် သတိထားရလိမ့်မယ်”
ကျွန်ုပ်က …
“ဧည့်သည်တွေလာမှာနဲ့ အတော်ပါပဲဗျာ။ ကျေးဇူးပဲ ကိုအင်နီရေ။ ကဲ … သားကောင်တွေဖျက်ပြီး ခင်ဗျားရဲ့မုဆိုးဝေစုကို ယူပေတော့”
“ငါ ဒီနေ့ မယူ ဆရာ။ ဆရာ့ဧည့်သည်တွေအတွက်ပဲ ချက်ပြုတ်ပေးမယ်။ ငါလည်း စားမယ်လေ”
“ကိုအင်နီရယ် . . . ပိုပါတယ်ယူပါ။ ခင်ဗျားတို့ အစောကြီးထပြီး တောဝင်ရတာ လွယ်တာမှတ်လို့”
“ပြောပြီးကော ဆရာရယ်။ ငါမယူဘူးလို့။ ဧည့်သည်တွေ အများကြီးလာကြမှာ ငါသိတယ်”
“အေးဗျာ … ကိုအင်နီ သဘောပါ။ ကိုအင်နီက မုဆိုးလမ်းပြလုပ်နေတော့ ဝင်ငွေရအောင် ကျွန်တော်ကပြောရတာပါ”
“အေး … အေး ငါကျေနပ်တယ်။ နေပစေ”
ကိုအင်နီနှင့် အောင်ဘုတို့ တောဝက်နှင့် ချေကို စနစ်တကျ ဖျက်ပြီး စနစ်တကျ ချက်ကြသည်။ သူတို့ချက်ပြုတ်နေကြစဉ် နေ့လယ် (၁၂)နာရီခန့် ရန်ကုန်မှဧည့်သည်များ ရောက်လာကြသည်။
ကျွန်ုပ်က …
“ဟာ ဦးလှဘူးတို့ကို ညနေမှရောက်မယ်ထင်နေတာ။ ဘူတာတောင် ဆင်းမကြိုဖြစ်ဘူး။ စောလှချေလား”
“ကျုပ်တို့က မနေ့ညကတည်းက မန္တလေးရောက်နေကြတာ။ အခုမနက်ရထားစီးတော့ နေ့လယ်မှာ ကသာကိုရောက်တာပေါ့ဗျာ”
“အတော်ပါပဲဗျာ။ ဒီမှာလည်းပဲ ချက်ပြုတ်လို့ ပြီးလုပါပြီ။ တောဝက်သားနဲ့ ချေသားဗျို့။ အမျိုးမျိုးချက်ထားတာ။ ကြိုက်သလိုသာ စားကြပေရော့ဗျို့”
“ကောင်းဗျာ … တောကောင်သားစားချင်တာနဲ့ အတော်ပါပဲ။ ကဲ ငါ့အဖွဲ့တွေ ရေအရင်ချိုးမလား ထမင်းအရင်စားမလား”
“ဆာပြီ ဆရာကြီးရေ။ ရေမချိုးတော့ဘူး။ ထမင်းပဲ အရင်စားကြတော့မယ်”
တပည့်ကျော်အောင်ဘုနှင့် ကိုအင်နီတို့၏ လတ်ဆတ်သော တောဝက်သားဟင်းနှင့် ချေသားဟင်းကလည်း မွှေးကြိုင်နေသည်။
ထုံးစံအတိုင်းပင် ဦးလှဘူးတို့အဖွဲ့ကလည်း သူတို့ပါလာသော အကောင်းစားအရက်များဖြင့် ပက်ကြသေးသည်။ ကျွန်ုပ်တို့မှာ ပင်ပန်းလှသော်လည်း သူတို့အဖွဲ့က ပျော်ပွဲစားထွက်လာကြသည့် ပုံစံပင်ဖြစ်သည်။
စားသောက်နေရင်း ဦးလှဘူးက …
“ဦးနေအောင်ရေ … ဒီတောကောင်တွေက ခင်ဗျားပစ်တာလား”
“အရင်ကတော့ ဟုတ်ပါတယ် ဦးလှဘူးရေ။ ဒီနေ့တော့ ကျွန်တော်မအားလို့ တောအုပ်ကိုဇော်မင်းနဲ့ တစ်ပွဲစားမုဆိုး ကိုအင်နီတို့ မနက်က သွားပစ်ကြတာပါ’”
“တစ်ပွဲစားမုဆိုး … ဟုတ်လား ဦးနေအောင်။ တစ်ပွဲစားမုဆိုးဆိုတာ ဘာလဲ။ ကျုပ် ကြားသာကြားဖူးတာ မမြင်ဖူးဘူး”
ကျွန်ုပ်က ကိုအင်နီကို ဦးလှဘူးတို့အဖွဲ့နှင့် မိတ်ဆက်ပေးရပြန်ပါသည်။
“ဦးလှဘူး … ဒီကဆရာက တစ်ပွဲစားမုဆိုး ကိုအင်နီဆိုတာပဲ။ သူက ယင်းခဲတောထဲမှာ မွေးတာ။ နာမည်က ကိုအင်နီတဲ့။ အင်ရွက်နုတွေ နီနီရဲရဲထွက်နေတဲ့ နွေရာသီမှာ အင်ပင်တောထဲမွေးတာမို့ အင်နီလို့ခေါ်တာ။
တစ်ပွဲစားမုဆိုးလို့ခေါ်တာက လိုချင်တဲ့သားကောင်တွေ ရှိတဲ့နေရာကို သူကတိတိကျကျ လမ်းပြနိုင်တယ်။ သူနဲ့တောလည်ရင် မရ မရှိစေရဘူး။ အန္တရာယ်ရှိရင်လည်း ကြိုတင်အသိပေးတတ်တယ်။ သူ့ကို လမ်းပြခ ပေါင်တစ်ချောင်း၊ နားရွက်တစ်လှဲနဲ့ ငွေ(၁၀၀)ကျပ်တော့ ပေးရမယ်’”
“ပေးပါ့မယ်ဗျာ။ နားရွက်တစ်လှဲဆိုတာက ဘာလဲ။ နား မရှင်းလို့ပါ”
“ဖမ်းမိတဲ့ သားကောင်တစ်ကောင်ရတိုင်း သားကောင်နဲ့ နား ရွက်တစ်ဖက်ကို လှဲချတဲ့နေရာကနေ ခေါင်းကိုဖြတ်ယူတာပါ”
“ဪ … အဲဒီလိုလား။ ပေးရမှာပေါ့ဗျာ။ ဒါနဲ့ ကိုအင်နီ က ဘယ်မှာနေတာလဲ”
“ဒီမြို့ကပါပဲ။ ပတ္တမြားမြို့သစ်မှာနေတာ။ ရုံးကကောင်လေးတွေကိုခိုင်းရင် ခေါ်ပေးလိမ့်မယ်”
“ကောင်းပါပြီဗျာ။ ကျွန်တော်တို့နဲ့ လက်တွဲပါ ကိုအင် နီရယ်။ ဦးနေအောင်တို့လိုပဲ ကျွန်တော်တို့ကို သဘောထားပါ။ ကိုအင်နီ သစ်တောဌာနမှာ ဝင်လုပ်မလား၊ ဝန်ထမ်းအဖြစ် ကျွန်တော် ချက်ချင်း ခန့်ပေးပါ့မယ်”
ကိုအင်နီက ပြန်မဖြေပါ။ ကျွန်ုပ်ကသာ ပြန်ဖြေရတော့သည်။
“ဦးလှဘူးရယ် သူ့ဝင်ငွေက နည်းမှတ်လို့။ အမဲလိုက် မုဆိုးအဖွဲ့တွေလာတာနဲ့ သူ့ဝင်ငွေက တစ်ရက်ကို သောင်းဂဏန်း လောက်ရတာ။ မုဆိုးတွေရဲ့ ဆရာကြီးဗျို့”
ကိုအင်နီက ပြုံးနေသည်။ စကားတော့ မပြောပါ။
“အဲဒီလိုဆိုရင်လည်း ကျွန်တော်တို့ ငှားပါ့မယ်ဗျာ။ မနက်ဖြန်တော့ စာရင်းဇယားတွေ စစ်မယ်။ သန်ဘက်ခါကစပြီး တောဆင်းရမှာ။ သစ်ကွက်တွေကို လိုက်ကြည့်ရမှာ။ ကိုအင်နီနဲ့ လက်တွေ့ကွင်းဆင်းပြီး တောလည်ရတာပေါ့ဗျာ။ နှစ်ပတ်လောက် ကျွန်တော်ငှားပါ့မယ်’”
“အေးပါ . . . ငါလိုက်ပေးပါ့မယ်။ ဒါပေမဲ့ ဆရာဦးနေအောင်တို့ ပြောင်းရင်တော့ မြန်မာပြည်မြောက်ပိုင်းကို ငါလိုက်သွားဦးမယ်။ တစ်လလောက်တော့ ကြာမယ်ထင်တယ်”
“ဪ … ကိုအင်နီက ဦးနေအောင်တို့နဲ့ အဖွဲ့တွေကျနေကြပြီကိုး။ ကောင်းပါတယ်ဗျာ။ ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့မှာလည်း တောအုပ်တင်သိန်းနဲ့ စောအောင်တို့က ရိုးမမုဆိုးတွေပါ။ လက်ကလည်း တည့်ပါတယ်။ ကိုအင်နီပြန်လာရင် လက်တွဲကြတာပေါ့။ ကျွန်တော်တို့ သစ်တော အလုပ်ဆိုတာက မုဆိုးတစ်ပိုင်းပဲလေ။ ဒီဒေသကို မကျွမ်းသေးတော့ ကိုအင်နီကိုပဲ ဆရာတင်ရမှာပါ”
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ”
မုဆိုးကိုအင်နီနှင့် ဦးလှဘူးတို့ အပေးအယူ တည့်သွားကြသဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ ဝမ်းသာရပါသည်။ သံယောဇဉ်ဖြစ်နေသော ကိုအင်နီကို ကျွန်ုပ်တို့အဖွဲ့နည်းတူ ဦးလှဘူးတို့အဖွဲ့နှင့်လည်း ရင်းနှီးကျွမ်းဝင် စေလိုပါသည်။ ဒါမှလည်း ကိုအင်နီ၏အလုပ်အကိုင်များ ချောမွေ့ပေလိမ့်မည်။
သစ်တောဌာနနှင့် အဆင်မပြေပါက ကိုအင်နီတို့ မုဆိုးလုပ်ငန်းကို သစ်တောဥပဒေအရ အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြ၍ တားဆီးပိတ်ပင်နိုင်ခွင့်ရှိသည်။
သစ်တောဥပဒေအရလည် ရာသီအလိုက် မပစ်ရသော တောကောင်များ၊ အမြဲတမ်း ဘေးမဲ့ပေးရသော တောကောင်များ၊ လိုင်စင်ရှိမှ ပစ်ရသောတောကောင်များ သတ်မှတ်ထားလေသည်။
ထို့ကြောင့် သစ်တောဌာနနှင့် မုဆိုးများမှာ ကျွမ်းဝင်ရင်းနှီးဖို့ အလွန်လိုအပ်၏။
ထိုညကတော့ တစ်ပွဲစားမုဆိုးကိုအင်နီနှင့် ဦးလှဘူးတို့အဖွဲ့ စားရင်းသောက်ရင်း အတော်ရင်းနှီးသွားကြသည်။
နောက်တစ်နေ့တွင် စားရင်းဇယားများစစ်ဆေးပြီး လွှဲပြောင်းလက်ခံလုပ်ကြသည်။ တောမဆင်းသော်လည်း ကိုအင်နီလာပြီး တပည့်ကျော်အောင်ဘုနှင့်အတူ ဝိုင်းဝန်းချက်ပြုတ် လုပ်ကိုင်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့်လည်း ကိုအင်နီကို ဦးလှဘူးက သဘောကျ၏။ အလိုက်သိသော ကိုအင်နီကို ကျွန်ုပ်ကလည်း လေးစားမိပါသည်။
နောက်တစ်နေ့မနက်တွင် သစ်ကွက်များဆင်း၍ စစ်ဆေးရန် တိုင်ပင်ကြရင်း နေ့လယ်စာစားနေကြစဉ် နတ်ရေတွင်းနှင့် နတ်တံခါးရွာများဆီမှ ကိုအင်နီ၏ အသိမိတ်ဆွေ လယ်သမား ယာသမားများ ရောက်လာကြသည်။
“ကိုအင်နီရယ် ရှာလိုက်ရတာဗျာ။ ပတ္တမြားမြို့သစ်ကအိမ်ကို သွားမေးတော့ သစ်တောဗိုလ်တဲမှာဆိုလို့ လိုက်လာကြတာပါ။ ကျွန်တော်တို့ကို ကူညီပါဦး။ စပါးရိတ်သိမ်းချိန်နီးမှ တောဝက်နဲ့ ဒရယ်က အုပ်လိုက်ကျပြီး အခင်းတွေကို ဖျက်ဆီးနေတာ အတော်ကုန်နေပြီ။ ကူညီပါဦးဗျာ”
ကိုအင်နီက ကျွန်ုပ်တို့မျက်နှာများအား မော့ကြည့်သည်။ ကျွန်ုပ်မဖြေရသေးမီ ဦးလှဘူးက …
“နတ်ရေတွင်းနဲ့ နတ်တံခါးရွာက ဒီကနေ ဘယ်လောက်ဝေးသလဲ”
ရွာသားက …
“ဒီကနဲ့ (၃)မိုင်ကျော်လောက်ပဲ ဝေးပါတယ်ဆရာကြီး”
“ကဲ … ကိုအင်နီက ဦးဆောင်ဗျာ။ ကျွန်တော်တို့ သွားကြတာပေါ့။ ဧည့်သည်တွေလည်း နေ့လယ်စာ မစားရသေးဘူးထင်တယ်။ ကျွေးလိုက်ပါဦး”
ကျွန်ုပ်တို့အဖွဲ့ ခရီးထွက်ရန် ပြင်ဆင်နေကြစဉ် ဧည့်သည်အဖွဲ့ ကို အောင်ဘုနှင့် ကိုအင်နီက နေ့လယ်စာကျွေးနေသည်။ တောသူတောင်သားများပီပီ ဟန်မလုပ်ကြပါ။ ထမင်းဝင်စားကြ၏။ စားသောက် ကြပြီးနောက် လူများသဖြင့် ကျော်စိန်ဝင်းတို့အိမ်မှ ဒေါ့ဂျစ်ကားကြီးကိုဆွဲပြီး ခရီးထွက်ခဲ့ကြ၏။
နတ်ရေတွင်းနှင့် နတ်တံခါးရွာများမှာ ကသာမြို့နှင့် အလှမ်းမဝေးသော်လည်း လမ်းကကြမ်းသည်။ လယ်ကန်သင်းရိုးများကိုလည်း ဖြတ်ရသည်။ ဒေါ့ဂျစ်ကားကြီးဖြင့်သာ အဆင်ပြေသည်။
နတ်ရေတွင်းရွာရောက်တော့ ခေတ္တနားကြရင်း ညနေလင့်စီးပစ်ရန် တိုင်ပင်ကြရသည်။
“လင့်စင်ဆောက်ဖို့ ကွင်းစပ်မှာသစ်ပင်တွေ ရှိသလား”
ကျွန်ုပ်က ရွာသားကိုမေးရာ…
“ဆရာကြီး … ရွာနဲ့ကွင်းစပ်မှာ သစ်ပင်ကြီးကြီးမရှိဘူး။ ကွင်းအလွန်မှာမှ တောစပ်ရှိတာ။ စပါးခင်းရဲ့အလယ်မှာလည်း ပီလောနဲ့ ငှက်ပျောစိုက်ခင်းတွေရှိပါတယ်။
ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့ရွာနဲ့ နတ်တံခါး ရွာတွေက ဆောက်ထားတဲ့ ခြေတံရှည်တဲအိမ်ကြီးတွေရှိတယ်။ တဲအိမ်ကြီးတွေက အကြီးကြီးတွေပါ။ မိသားစုနေလို့ရအောင် ဆောက်ထားတာ။ ထင်းနဲ့ရေလည်း အသင့်ရှိပါတယ်”
“အေးဗျာ … အဲဒါဆိုရင် အကောင်းဆုံးပေါ့။ တဲအိမ်ကို လင့်စီးရတော့မှာပေါ့။ ဒါနဲ့ ခင်ဗျားတို့ရဲ့ ကွင်းအထာကိုလည်း ပြောပြထားပါဦး။ ဆင်ခြင်စရာရှိတာ ဆင်ခြင်နိုင်အောင်လို့ပါ”
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ။ ကွင်းပိုင်က ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်းဆဲတာကို မကြိုက်ဘူး။ တဲပေါ်ကနေအောက်ကို အပေါ့စွန်တာလည်း မကြိုက်ဘူး။ သွေးသံရဲရဲနဲ့ ချက်ပြုတ်စားတာကိုလည်း မကြိုက်ဘူး။ အရက်သေစာသောက်တာလည်း မကြိုက်ဘူးဆရာ”
“အေးဗျာ … ကျွန်တော်တို့ ဆင်ခြင်ပါ့မယ်။ နေမဝင်ခင် ညစာစားပြီး လင့်စီးကြတာပေါ့”
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ရွာပေါင်းပြီး စားသောက်ဖို့ အသင့်စီစဉ်ထားပါတယ်”
အရက်မသောက်ရဆိုသဖြင့် တစွတ်စွတ်သောက်တတ်သော ဦးလှဘူး မျက်နှာရှုံ့မဲ့နေသည်။ သို့သော် ရွာကလည်း အလိုက်သိပါသည်။ ညနေစောင်းသည်နှင့် အရက်ပွဲကို အရင်စီစဉ်ပေးသည်။
“သုံးဆောင်ပါ။ ဆရာကြီးတို့ ကွင်းထဲမှာသာ မသောက်ရတာပါ။ ရွာမှာတော့ ကြိုက်သလိုသောက်နိုင်ပါတယ်”
ဦးလှဘူး၏မျက်နှာ ပြုံးပျော်သွားသည်။ သူက သောက်လည်း သောက်နိုင်သည်။ စားလည်း စားနိုင်သည်။
စားသောက်ပြီးတော့ ကျွန်ုပ်တို့အဖွဲ့ နေမဝင်ခင် လယ်ထဲ ဆင်းကြသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်အား ကြိုတင်လေ့လာထားရန် ဖြစ်သည်။
ရွာကထွက်သည်နှင့် ရွှေဝါရောင်စပါးခင်းကြီးမှာ ဝင်းထိန်နေပါသည်။ မကြာခင်ရက်ပိုင်းအတွင်း ရိတ်သိမ်းရတော့မည်ဖြစ်သည်။
နတ်ရေတွင်းနှင့် နတ်တံခါးရွာ စပါးခင်းများမှာ ကျယ်ပြန့်လွန်းသဖြင့် ဆက်နေသည်။ အလယ်တွင် ပီလောနှင့် ငှက်ပျောတောမှာ စိမ်းညို့နေသည်။ စပါးခင်းအဆုံးတွင် ရိုးမတောကြီးက ညို့ညို့မှိုင်းမှိုင်း ဆီးတားထား၏။ တောအတွင်းမှ တောကောင်မှာ အုပ်လိုက်ဆင်း၍ စိုက်ခင်းအား ဖျက်ဆီးကြခြင်းဖြစ်ပေသည်။
ခြေတံရှည်တဲကြီး (၃) လုံးအား တောစပ်နှင့် စိုက်ခင်းအနီး၌ ဖိုခုံလောက်ဆိုင် တည်ဆောက်ထားသည်။ သစ်ဝါးပေါသဖြင့် အခိုင်အမာ တည်ဆောက်ထားသော တဲအိမ်ကြီးများဖြစ်သည်။
ယနေ့ည သစ်တောအဖွဲ့မှ အမဲပစ်မည်ဟု အကြောင်းကြားထားသဖြင့် တဲအိမ်ကြီးများပေါ်တွင် အစောင့်မရှိပါ။
ကျွန်ုပ်တို့သည် တဲအိမ်ကြီး(၃)လုံးတွင် နေရာယူရန် အဖွဲ့(၃)ဖွဲ့ ခွဲလိုက်သည်။
ကျွန်ုပ်နှင့် ကျော်စိန်ဝင်း၊ တပည့်အောင်ဘုတို့က အလယ်တဲ စိုက်ပျိုးခင်းအနီး၌ နေရာယူသည်။
ကိုအင်နီနှင့် တောအုပ်ဇော်မင်း၊ ရွာသားတစ်ဦးတို့က လက်ဝဲဘက်တောစပ် တဲအိမ်ကြီးတွင် နေရာယူသည်။
ဦးလှဘူးနှင့် ကိုတင်သိန်း၊ ကိုစောအောင်တို့က လက်ယာဘက်အစွန်းဆုံးတွင် နေရာယူကြသည်။
လယ်တဲကြီး တစ်ခုနှင့် တစ်ခုမှာ ကိုက်(၃၀၀)ခန့်ဝေးပြီး သုံးပွင့်ဆိုင်အနေအထားဖြစ်သည်။
အစီအစဉ်မှာ အလယ်အတွင်းတဲ ကျွန်ုပ်တို့အနီး စိုက်ခင်းကို တောကောင်များဝင်ရောက်လာအောင်စောင့်ပြီး ကျွန်ုပ်တို့က အရင်ပစ်ခတ်ရန် ဖြစ်သည်။ တောစပ်ရှိ စပါးခင်းအား ဝင်ရောက်လျှင်ဝင် ရောက်ချင်း ပစ်ခတ်ပါက မပိုင်ဘဲ တစ်တဲကသာ ပစ်ခတ်ခွင့်ရမည်ဖြစ်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။
လယ်တဲများမှာ တောစပ်ဖြစ်၍ ခြင်အလွန်ကိုက်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့တာဝန်ကျသော လယ်တဲကြီးမှာ ပီလောခင်း၊ ငှက်ပျောတောနှင့် နီးသဖြင့် ခြင်ပိုကိုက်သည်ဟု ထင်ရသည်။ တဲပေါ်တွင် မီးလင်းဖိုနှင့် ထင်းများ အသင့်ရှိသော်လည်း မီးမဖိုရဲပါ။
တဖြည်းဖြည်း အမှောင်ထုက စိုးမိုးလာသည်။ ည(၈)နာရီခန့်တွင် တောဘက်မှ ဆတ်တစ်သံချေဟောက်သံ၊ ဝက်အော်သံများ ကြားလာရသည်။
လဆန်းရက် တစ်ခြမ်းပဲ့လကလေးက သာနေသည်။ ကြယ်ရောင်မှိန်မှိန်အောက်တွင် ရွှေဝါရောင်စပါးခင်းကြီးက အိပ်မောကျ ငြိမ်သက်နေသည်။
မကြာပါ။ မည်းမည်းလုံးလုံးများနှင့် ဦးချိုထောင်ထောင် အကောင်များ တစ်သုတ်ပြီးတစ်သုတ် ဝင်လာကြသည်။
ကျွန်ုပ်တို့အဖွဲ့ နှင့် ကိုက်(၁၀၀)ကျော်ခန့်လှမ်းနေသော ပဲခင်း၊ ကန်စွန်းဥခင်းနှင့် ပိလောဥခင်းအား ဝင်စားကြခြင်းဖြစ်၏။
လက်လှမ်းမီသည်နှင့် တပည့်ကျော်အောင်ဘုက မီးထိုးပေးသည်။ မီးရောင်အောင်တွင် ခြောက်စထောင် ချိုကားဆတ်ဖားကြီးနှင့် ဒရယ်အုပ်နောက်၌ မည်းမည်းလုံးလုံး တောဝက်အုပ်ကြီး။
ကျွန်ုပ် အသေအချာချိန်၍ ဆတ်ဖားကြီး၏ နှလုံးသားရှိရာ လက်ပြင်အနောက်ဘက်သို့ မဂ္ဂနမ်ရိုင်ဖယ်ဖြင့် ပစ်ချလိုက်သည်။
“ဒိုင်း”
သေနတ်သံမှာပဲ့တင်၍ ဟိန်းသွားပြီး ယမ်းငွေ့များအကြားမှ မြင်လိုက်ရသည့်မြင်ကွင်းမှာ အလွန်အံ့ဩစရာကောင်းလှသည်။
ဆတ်ဖားကြီးမှာ ချက်ကောင်းထိ၍ လဲပြိုသွားသည်။ ဒရယ်အုပ်နှင့် တောဝက်အုပ် ကမူးရှူးထိုးပြေးကြသည်။ သို့သော် ဆတ်ဖားကြီးမှာ လဲပြို နေရာက ကုန်းထနေသည်။
ကျွန်ုပ်ဒုတိယအကြိမ် ကျည်ထိုးပြီး ဆတ်ဖားကြီးအား ချိန်ရွယ်လိုက်စဉ် ကိုဇော်မင်းနှင့် ဦးလှဘူးတို့အဖွဲ့ဘက်မှ ပစ်ခတ်သံများကြားရသည်။
“ဒိန်း … ဒိန်း”
“ဒိုင်း … ဒိုင်း … ဒိုင်း”
ကျွန်ုပ်လည်း ပြန်ထလာနေသော ဆတ်ဖားကြီးအား ပစ်ပြန်သည်။
“ဒိုင်း”
ဆတ်ဖားကြီးမှာ ကျည်ဆန်မှန်၍ လဲပြိုသွားသော်လည်း ပြန်ကုန်းထနေပြန်သည်။ ကျွန်ုပ် အလွန်အံ့ဩမိသည်။
တတိယအကြိမ် ကျည်ထိုးပြီး ပစ်ရန်အလုပ် လက်ဝဲဘက်အစွန်တဲမှ မုဆိုးကိုအင်နီ၏ အော်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။
“မပစ်ကြနဲ့တော့ ဆရာတို့၊ တောစီးနေပြီ။ အောက်ကိုလည်း မဆင်းကြပါနဲ့။ ခဏစောင့်ပါ’”
ကိုအင်နီ၏ အော်သံကြားတော့မှ သေနတ်သံများ ငြိမ်သွားသလို ကျွန်ုပ်ပစ်၍ ပြန်ပြန်ထလာသော ဆတ်ဖားကြီးမှာလည်း လဲပြိုကျသွားသည်။
မည်သို့ဖြစ်သည်မသိ။ မကြုံဘူးသော အဖြစ်အပျက်မျိုးဖြစ်သည်။
ကွင်းပြင်မှာ ငြိမ်သက်နေသည်။
နာရီဝက်ခန့်စောင့်ပြီးမှ ကိုအင်နီ၏အော်သံကို ကြားရပြန်သည်။
“ဆရာတို့အားလုံး အောက်ဆင်းလို့ရပြီ။ သားကောင်တွေကို ထမ်းပြီး ဆရာဦးနေအောင်တို့ လယ်တဲရှေ့မှာ စုကြမယ်။ သတိတော့ ထားပါ။ ခြေခင်းလက်ခင်း ကြည့်ဆင်းကြပါ”
ကျွန်ုပ်တို့အားလုံး ဓာတ်မီးများထိုး၍ တဲအောက်သို့ဆင်းကြသည်။ ပစ်ထားသော သားကောင်များဆီသို့ သွားကြသည်။
ဆတ်ဖားကြီးမှာ ပထမတစ်ချက်တည်းနှင့် သေကွင်းကို မှန်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ပြန်ထလာစရာ အကြောင်းမရှိနိုင်ပါ။ မကြာမီ တောကောင်များကိုယ်စီ ထမ်း၍ အဖွဲ့များ ရောက်လာကြသည်။
ကျွန်ုပ်က …
“ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ကိုအင်နီ”
“တောစီးတာ ဆရာ။ လယ်ကွင်းထဲမှာ တောစီးတာ အလွန်ဖြစ်ခဲပါတယ်။ ခြောက်စထောင်ဆတ်ဖားကြီး ဝင်လာကတည်းက အမှောင်ထဲမှာ ငါသေချာကြည့်လို့ မြင်လိုက်ရတယ်။ ဆတ်ဖားကြီးကျောပေါ် မှာ မျောက်လိုလို နီနီရဲရဲလေး၊ မျောက်ညိုအရွယ်လောက်ပဲရှိမယ်။ ဆတ်ဖားကြီးဦးချိုကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ပြီး စီးလာတာ”
“ကျွန်တော်တို့တွေတော့ အဲဒီအကောင်ကလေးကို မမြင်ရပါဘူး ကိုအင်နီရယ်။ ဆတ်ဖားကြီးပြန်ထထလာလို့ ပစ်ရတာပါ။ ဒီမှာ ကြည့်ပါဦး။ ထိချက်ကလည်း ကောင်းပါတယ်”
“ဟုတ်တယ် ဆရာ။ ဒါကို တောစီးတာလို့ခေါ်တယ်။ တစ်ယောက်ယောက် စည်းဖောက်လို့ ဖြစ်လိမ့်မယ်။ ဒါကြောင့် ကွင်းပိုင်ကြီးက ခြောက်လှန့်တာ”
ကျွန်ုပ်တို့အားလုံး ဦးလှဘူးအား လှမ်းကြည့်လိုက်ကြသည်။ သူက အရက်ထည့်ထားသော ရေဘူးကို မော့နေသည်။
– ပြီး –
စာရေးသူ – ထောင်မှူးကြီးသိန်းဝင်းအားလေးစားလျက်