Unicode Version
” ဆောင်းတစ်ညရဲ့ရွှေလသာချိန် ” (စ/ဆုံး)
—————————————–
စလင်းမြို့နယ်အနောက်ဘက်ကထနောင်းကုန်း
ရွာမှာကိုထွန်းမောင်တို့မိသားစုလယ်နှင့်တောင်
ယာတို့ ကို လုပ်ကိုင်စားသောက်ကြတာကြောင့်
ဆယ့်တစ်ဖက ရှိတဲ့ လယ်ကို မိုးကျလာလျှင်အား
သွန်ခွန်စိုက်လုပ်ကိုင်ရသလိုမိသားစုလေးယောက်
တို့ နံနက်လင်းသည်နှင့် အလုပ်တွေကလက်နှင့်မ
ပြတ်အောင် လုပ်ကိုင်ကြရသည်။ကိုထွန်းမောင်
ဒီနေ့ သားဖြစ်သူမောင်အောင်နှင့် အတူတောင်
ယာထဲမှာစိုက်ပျိုးထားတဲ့ သနပ်ခါးစင်းကြီး ရဲ့
ခြံစည်းရိုးတို့ကိုကာရံထားတဲ့နေရာတွေမှာတချို့
နေရာတွေမှာ ပျက်စီးနေတာကြောင့် ခြံစည်းရိုး
ဘေးမှာ ပေါက် နေကြတဲ့ဆီးချဉ်ပင် ဆူးခက်တွေ
ကိုခုတ်ယူပြီးခြံစည်းရိုးပေါက်နေတဲ့နေရာတွေကို
လိုက်ကာနေရသည်။ကိုထွန်းမောင်ရဲ့တောင်ယာ
ကွက်က ခြောက်ဧကလောက်ကျယ် ဝန်းတာကြောင့်
စိုက်ပျိုးထားတဲ့ သနပ်ခါးခင်းဟာအားရ စရာ ကောင်းလှသည်။
ကိုထွန်းမောင်တို့ ရွာဟာဆိုရင်ဖြင့် ရွာရဲ့တောင်
ဘက်မှာ တောင်ကုန်းချော နှင့် သစ်တောရှိနေ
သလို ရွာရဲ့ မြောက်ဘက်မှာတော့ မြေပြန့်လယ်
ကွင်းကြီး ရှိနေ သည်။ရွာရဲ့အနောက်ဘက်မှာ
တော့များပြားလှတဲ့ထန်းတောကြီးရှိနေတာကြောင့်
ပင်၊ ထန်းလျက်လုပ်ငန်းကတွင်ကျယ်စွာလုပ်ကိုင်
ကြသည်။ ထန်းလျက်နှင့်အတူ သနပ်ခါးတုံးတွေ
ထွက်တဲ့ရွာကလေးထနောင်းကုန်းရွာဆိုရင်တော့
အညာမြေလင်း၊ မြို့နယ်တစ်ဝိုက်မှားကုန်သည်
တွေက သိကြတဲ့သူတွေ များကြသည်။ သနပ်ခါး
တုံး ကုန်သည်တွေဟာအနယ်နယ်အရပ်ရပ်က
ရောက်လာကြသည်။ကိုထွန်းမောင်တောင်ယာ
ခင်းက ကျယ်ဝန်းစွာရှိသလို သနပ်ခါးခင်းကြီးက
လည်းအပင်ရေ နှစ်သိန်းလောက် စိုက်ထားတာ
ကြောင့် သနပ်ခါးစင်းကိုလည်း နေ့ညမပြတ်စောင့်
ရှောက်နေရသည်။နေ့ညတို့ကိုတစ်ခြံလုံးမြင်နိုင်
အောင်လင့်စင် ကိုဆယ့်ငါးပေလောက်မြင့်အောင်
ထိုးထားရသည်။တောင်ယာခင်းရဲ့အလယ်ကောင်
မှာလင့်စင်ထိုးထားပြီး ကိုထွန်းမောင်နှင့် သား
မောင်အောင်ကနေ ညပင်စောင့်ရသည်။
တောင်ယာနီးချင်းတွေရှိတာကြောင့် ခန္ဒအခါမှာ
ကိုယ့်တောင်ယာကိုယ် စောင့်ကြသော်လည်း
ညအခါမှာတော့ယာနီးချင်းနှစ်ယောက်ပေါင်း
စောင့်ရတာ ကြောင့် မောင်အောင်ယာနီးရင်း
ဖြစ်သူ မောင်သောင်၊တို့ ယာရှိတာကြောင့်
မောင်အောင်တို့တောင်ယာကိုတစ်ည၊မောင်
သောင်းတို့ယာကိုတစ်ည၊တစ်လှည့်စီ စောင့်
ရှောက်နေကြသည်။ မောင်အောင်နှင့် မောင်
သောင်းတို့က သက်တူရွယ်တူ တစ်ရွာတည်း
နေထိုင်ကြတော့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ပို၍
ခင်မင်ကြသည်။ မောင်အောင်တို့တောင်ယာ
ခင်းကကျယ်ဝန်းသလိုမောင်သောင်းတို့တောင်
ယာကလည်းကျယ်ဝန်းသည်။ညဆိုရင်လမိုက်
ညတွေမှာကြယ်ရောင်ကိုအားကိုး နေရသလိုလ
သာညများမှာတော့ကောင်းကင်ကလမင်းကြီးက
ထိန်အောင်သာကကြောင့် တောတောင်တွေကို
အထင်းသားမြင်နေရသလို အရာရာအားလုံးတိတ်
ဆိတ်ပြီး သာယာနေသည်၊ တောကြက်တညင်
တွန်သံ၊ ရွှေဘုတ်မြည်သံ၊ တော တစ်တီတူးတို့
မြည်သံ၊ တွန်သံကြားရသည်။မောင်အောင်နှင့်
မောင်သောင်းတို့ဟာသူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်လူ
ပျိုလူလွတ်ထိုတော့စားလည်းအတူတူအိပ်ပြီး
တောင်ယာစောင့်တာလည်းအတူမောင်သောင်း၊
က တောင်ယာတစ်ဝိုက်တို့မှာ ငှက်ထောင်တော
ကြက်ထောင်၊ တောငုံးနှင့် တောကြွက်ထောင်သည်။
မောင်အောင်ကညောင်းစေးနှင့်ငှက်ခါး၊မျိုး ဆက်ရက်
ငှက်တို့ကို လူငယ်တွေဆို၇တောလှေတောဘာသာ
ဖြင့်စားရာကိုရအောင်ရှာတတ်ကြသည်။မောင်အောင်
ကိုထွန်းမောင်ကတော့ အိမ်မှာ နွားစာစဉ်။ နွားတွေ
ကျောင်း၊ နွားတွေနှင့် အလုပ်ရှုပ်နေရသလို တောင်
ယာသနပ်ခါးခင်းကိုတော့ ခဏ တဖြုတ်လောက်သာ
ရောက်သည်။ ဦးထွန်းမောင် သနပ်ခါးကုန်သည်
တွေလာရင် တော့တောင်ယာကိုရောက်လာပြီး
ကုန်သည်ကြိုက်တဲ့ သနပ်ပါ။ပင်တွေပြပြီးတော့
အပင်ပြတ်ချေးဖြင့်ရောင်ရသည်။ကုန်သည်ကငွေ
မှသာအပင်ကိုအရေအတွက်နှင့် ဖြတ်ရောင်းများသည်။
တောင်ယာကွက်အခင်းပိုင်ရှင်တို့သည် မို၊ကျတဲ့အခါ
သနပ်ခါးပင် စိုက်ပျိုး ထားလိုက်ပါကအပေါက်ကျွံရှင်
ပြီဆိုရင်တော့ နောင်ကို ရေလောင်းဖို့မလိုတော့။
သူ့အလိုအလျောက် ရှင်သန်လာပြီး သုံးနှစ်လေးနှစ်ဆို
ရင်တော့ပေါင်လုံး။ခြေသလုံး လောက်တွေ ရှိလာသော
ကိုဖြတ်ပြီ။ အပင်ကို ရောင်၊ချလိုက်၁သော်လည်းကျန်ခဲ့
တဲ့ အငုတ်ကပင်၊အတက်တွေ ထွက်ပွား၍ အပင်တောင်
ပိုများလာသည်။ တောင်ယာခင်းထဲမှာတော့မောင်
အောင်နှင့်မောင်သောင်းတို့အပင်စောင့်နေကြည့်
သိပ်ကိုတော့တစ်ယောက်တစ်လှည့် ပြန်ကြသည်။
တောင်ယာထဲမှာသာ အနေများကြတာကြောင့်လူ
ပျိုပေါက်တွေဆိုတော့ ငှက်ထောင်၊တောကြက်ထောင်၊
ယုန်ထောင်ရလာရင်တော့နှစ်ယောက်သားရေ
နွေးကြမ်းနှင့်သောက်စားကြသည်။မောင်သောင်း
ကငှက်ထောင်အရမ်းတော်တာကြောင့်နေ့စဉ်တစ်
ထောင်ကောင် ရသည်။မောင်အောင်တို့ရဲ့တောင်
ယာကွက် တောင်ဘက်က ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ
တောင်ကုန်းများနှင့် တောင်စောင်းများမှာ
ရှေးယခင်တုန်းကတည်းကပင် ရှိခဲ့တဲ့ ဘုရားပျက်
ငုတ်တိုကြီးနှင့် ထနောင်းပင်ကြီးတစ်ပင် ရှိနေပြီး
ထိုအနားတစ်ဝိုက်မှာ တော့ တောင်ကုန်းတွေက
များနေသလို သစ်နှင့် စမ်းချောင်းကလေးကရေ
စီးဆင်းနေသည်။ ထိုနေရာတစ်ပိုက်အနားကိုတော့
ရွာကလူတွေကအရောက်အပေါက်အလွန်နည်းပါး
ကြသည်။ တောင်ယာလည်းလုပ်လို့ မရသလို လျှို
မြောင် တောချုံတွေက များနေသည်။ တစောင်းဆူး
နှင့် ထနောင်းဆူးပင်တွေက ပေါကြ သည်။
ညအခါမှာတော့ မောင်သောင်းတို့နှစ်ယောက်မှာ
တော့ မောင်အောင်တို့ရဲ့ တောင်ယာကွက်အလယ်
မှာရှိနေတဲ့လင့်စင်ပေါ်မှာ နှစ်ယောက်သာရေ
နွေးကြမ်း၊နှင့်တောကြက်ကင်စားသောက်ကြ
ရင်းစကားတပြောပြောနှင့်ပင်နေကြရာညဉ့်နက်
သန်းခေါင်အချိန်ရောက်ချိန်မှာတော့ငွေတွေက
အူ-အူး အူးနှင့် မြည်သံနှင့်အဘူ တောငွေအုပ်
ကြီးက မောင်အောင်တို့ သနပ်ခါးခင်းကြီးထဲ
ကနေပြီး ထောင် ကုန်းတွေရဲ့ဘက်ဆီကိုဖြတ်
သွားတာကြောင့်မောင်အောင်နှင့်မောင်သောင်း
တို့နှစ်ယောက်သားဘိတ်တိတ်ကဖလကာ၊မပြော
ကြဘဲနှင့်လင့်စင်ပါ်မှာပင်နေရသည်။ တာမွေ။
အုပ်ကအကောင်သုံးဆယ်လောက်ညမိုက်ည
တွေမှာလာကြတာကြောင့် သူတို့ ဘောခွေးအုပ်
နှင့်တွေ့တဲ့ အကောင်တွေကတော့ အရိုးကျန်
ရင်တောင် ကံကောင်းပဲ။ အကောင်သုံးဆယ်
ကျော်လောက် အုပ်စုလိုက် တစ်ပြုံကြီးတစ်နှစ်
တစ်ကြိမ်လောက် လာတတ်ကြတာကြောင့်
တောင်ယာခင်းသမားများ အထူးသတိထားနေကြရသည်။
မောင်အောင်နှင့် မောင်သောင်းတို့ကတာရွှေ၊
အများအူသံအတော်ဝေး ငေးလောက်အရောက်
ကျမှ ဝါးလုံးခြောက်များ ရိုက်ခေါက်ခြောက်လှန့်လိုက်ကြ
သည်။လမှောင်ရက်ဆိုရင်တော့ ညဉ့်နက်သန်း
ခေါင်ကျော်လောက်ဆိုရင်တော့ ဖြင့်တောကြီး
မြွေဟောက်တွေက လာတတ်ကြသည်။ တောကြီ၊
မြွေဟောက်လာပြီ ဆိုရင်လည်းတရှိရှိပြည်တွန်ကြ
ကာဖြင့် အဖိုနှင့်အမနှစ်ကောင်အစာရှာလာတတ်
ကြသည်။ ညဘက်ကတော့ နေ့ဘက်မှာတဲ့
ရွှေထွန်သံက မကြာမကြာကြားကြ ရသည်။
လဆန်းရက်ညတစ်ညမှာတော့ငါးရက်လဆန်း
ရက်ဖြစ်သည်။လဆန်းရက်ဆိုတော့ညရဲ့ ဆယ့်
တစ်နာရီလောက်ဆိုတော့ အနောက်တောင်က
တိမ်မည်းလုံး ကြီးတွေနားမှာကွေးကွေးကလေး
နဲ့မှိန်ဖျော့ဖျော့ကလေ၊နှင့်ပင် သာနေဆဲမှာနွေဦး
ကာလဆိုတော့ အရာရာတို့သည် သာယာနေသ
လိုနှင့် ညင်းလေကလေးကလည်း တိုက်ခတ်လာ
တဲ့အခါ ညသည် ပိုပို၍သာယာနေတော့၏။
ညသည် ဆယ့်တစ်နာရီထိုးအချိန်လောက်ရောက်
နေသည့်တိုင်အောင် မောင်အောင်ကတော့အိပ်လို့
မပျော်သေ။မောင်သောင်းကတော့တစ်ဖက်ကိုစောင်း
ပြီးတော့အိပ်ပျော်နေလေပြီ။ မောင်အောင်ကတော့
လုံးလုံးအိပ်နေပေမယ့် အိပ် မပျော်သေးတာကြောင့်
ပင် မိုးကုတ်စက်ဝိုင်းကြီးထဲက ငွေကြယ်ကဒလေး
တွေက ဗျ။ရွေးယင်းလင်လက်လက်နှင့် သွယ်တန်း
ပြီးကြိုးဖြင့်သီထားသလိုကြည့်ကောင်း တာနှင့်
ကြည့်နေမိသည်။ထိုအချိန်တွင် နွေဦးရဲ့လဂူ၊ကလေး
နှင့်အတူ အသံလွင်လွင်ကလေ၊နှင့် ကြားနေရတာတွေ
က မောင်အောင်ရဲ့ရင်ကို လေရူးနဲ့အတူ လွင့်များလာ
တဲ့ အသံ ဟာတိုးတိုက်ဖြတ်သန်းသွားသလို ခံစား
လိုက်မိတာကြောင့် အိပ်နေရာမှ ထထိုင် နားထောင်
နေမိသည်။ ဘယ်က မိန်းကလေးက ဘယ်နားက
သီဆိုနေပါလိမ့်။ မောင်အောင် သီချင်တာတွေက
ပိုမို၍ စိတ်လှုပ်ရှားလာမိသလို၊ မောင်အောင်အသံ
လွပ်လွင်ကလေ၊ ဆိုနေတဲ့ တေးသီချင်းသံဆီကို
မျှော်ပြီးနားထောင်နေမိသည်၊မောင်အောင်သီချင်း
သံလွင်လွင်ကလေး ဆိုနေတဲ့ အသံလာရာဆီကို
နား ခွင့်တောင်ရင်းလင့်စင်တိုင်ကို ကျောမှီထိုင်
နေစဉ်လရောင်သည် အနောက်ထိမှာ မှုန်မွှားမွှား
နှင့်မကြာမီတွင်လဝင်တော့မည့်အနေအထာ၊နှင့်
ရှိနေသည်။မိန်းကလေသီဆိုနေတဲ့ သီချင်းသံက
တဖြည်းဖြည်းနှင့် တောင်ယာကွက်ရဲ့ဘောင်ဘက်၊
ဘုရား ပျက်ကြီးရဲ့ကုန်းကြီးပါကလိုလို ကြားရသည်။
ဒီလိုနေရာမျိုးမှာ ဘယ်တုံးကမှ မကြားခဲ့ရဘူးတာ
ကြောင့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ သီချင်းသံကြား
နေရတော့ မောင်အောင်တစ်ယောက် ရင်ထဲကို
သီချင်းသံက ဖြတ်သန်းသွားသလို ခံစားလိုက်
မိသည်။ အဲဒါကြောင့် မိန်းကလေးရှိရာကိုသွားချင်
တဲ့စိတ်တွေ ပေါ်လာတာကြောင့်“ဟေ့-မောင်သောင်း
-မောင်သောင်း–ထ–ထစမ်းပါဦးကွာ၊ထစမ်းပါဦးကွ၊
ပြောစရာရှိလို့ပါကွာ”မောင်အောင်၊အိပ်မှုန်စုံမွှားနှင့်
“ဟာကွာ-ဘာအရေးကြီးလို့လဲကွ၊ လှံကိုင်ကွာ၊
မှိန်းကိုင်“ဟာကွာ-မောင်သောင်းကလည်းငါပြောတာ
နားထောင်ပါဦးကွ၊တို့ တောင်ယာတောင်ဘက်
ဘုရားကုန်းကြီးဆီက မိန်းကလေးတစ်ယောက်
သီချင်၊ ဆိုတဲ့အသံကြားတယ်ကွ။ နားထောင်စမ်း
မင်းနဲ့ငါသွားကြည့်ကြရအောင်”“ဟာကွာ-မောင်အောင်
ကလည်း သီချင်းသံအထူးအဆန်းလုပ်လို့ကွာ၊သူလည်း
သူ သီဆိုချင်လို့ ဆိုတာဖြစ်မှာပေါ့ကွ၊ သရဲလား-
တစ္ဆေလားကွာ” “အသံကတော်တော်လေးကောင်း
တဲ့အသံက္ခ၊ သရဲဖြစ်ဖြစ် ဘာဖြစ်ဖြစ်ကွာတို့နှစ်ယောက်
သွားချောင်းကြည့်ရအောင်ကွာ၊ လာကွာ- သွားကြည့်ကြတယ်။
“မောင်အောင်ရှာ- သွားရမှာကဟိုဘုရားပျက်ကုန်း
မြင့်ကြီးပေါ်ကွ။ နေ့ဘက် ဆို တော်သေးတယ်။သရဲ
နဲ့တွေ့ရင်တော့ဒုက္ခကွ၊ ငါက သရဲတော့ကြောက်တယ်”
“မောင်သောင်းရာလာပါကွာ။ ငါ သွားကြည့်ချင်လို့ပါကွာ။
ရန်သူနဲ့တွေ့ရင် ငါ့မှာ မှိန်းရှိပါတယ်ကွာ၊ မင်းမှာ
လည်းလုံတစ်ချောင်းလုံး ပါနေတာပဲကွ၊ ရော့ကွာ-
မီးအုပ် မီးမထွန်းနဲ့ကွာ။ လရောင်နဲ့ပဲတို့နှစ်ယောက်
သွားကြည့်မယ်။ နောက်ကသာ မင်းလိုက်နဲ့”
မောင်အောင်နှင့်မောင်သောင်းတို့နှစ်ယောက်လင့်
စင်ပေါ်က ဆင်းလာခဲ့ကြပြီ။ မောင်အောင်ကပိုန်၊စူး
ကိုင်ထားသလိုမောင်သောင်းကလည်းလှန်တစ်ချောင်း၊
ကိုကိုင်လို့ သနပ်ခါးခြံကျယ်ကြီးထဲကဖြတ်ကျော်လာ
ခဲ့ပြီးလကမှုန်ဝါးငါးသာနေတဲ့ လရောင်အောက်မှာ
နဘူးချုံဆူးချုံတွေ့ကျော်ဖြတ်လာခဲ့သည်။ ဘုရား
ပျက်ကြီးရှိတဲ့ ကုန်းပေါ်ရောက်တော့ဟိုဟိုသည်
သည်ကို ကြည့်လိုက်တော့ တောင်ကမူထိပ်မှာ
ရှိတဲ့ ကျောက်တုံးပေါ်မှာ မိန်းမပျိုလေးတစ်ယောက်
ထိုင်ပြီးလရောင်ဆီကို ပေးရိုက် ကြည့်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
“ဟာ-ဟိုဒကျောက်တုံးပေါ်မှာ သူ ထိုင်နေတယ်။
ဟင်သောင်းရ-ငါ့အနားကိုသွားပြီးတော့ နှုတ်ဆက်
မယ်ကွာ။မောင်သောင်း-မင်းဒီအနားကသာစောင့်နေ၊
ဘယ်မှမသွားနဲ့“မောင်အောင် – ပင်း သွားလို့
အကြောင်းထူးရင်ကော့ငါ့ဆီကို အမြန်သာပြေးလာခဲ့ကွာ”
မောင်အောင်တစ်ယောက်မီန်းမပျိုလေအနားကို
ခြေသံဖွလေးနဲ့အနားကိုတိုးကပ်ခဲ့ပြီး၊ ဒီကညီမ
မောင်အောင်ကစတင်နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
မိန်းမပျိုလေးသည်လန့်ဖျပ်သွားသည့်အမူအရာ
များဖြစ်သွား၍– “ဟယ်- ရှင် – ရှင် – အနားလာပါ”
ပြောပြီးတော့ မောင်အောင်ကိုကို သေချာကြည့်ပြီး
ခပ်လှမ်းလှမ်းဆီက တောထဲကို ဝင်ပြသွားသည်။
မောင်အောင်ကဧတာ့ သူလန့်သွားတယ်ဆိုတဲ့အထင်
ဖြင့် မိန်းမပျိုကလေ။ ဝင်ရောက်သွားတဲ့သစ်ပင်တော
ထဲကိုစူ၊ပိုက်ကြည့်နေမိရာမိန်းမပျိုလေးဝင်ရောက်
သွားတဲ့တောအုပ်ဆိုင်းဆိုင်းတောထဲက မမျှော်လင့်
ဘဲနှင့်ကျွဲကောင်တွေအုပ်လိုက် ကဆုန်ပေါက်ပြေးထွက်လာရာ…
“ဝုန်း-ဝှန်း – ပုန်း”
မောင်သောင်။ ..
“ဟေ့ကောင် – မောင်အောင် ပြေးကြမယ်ဟေ့။
ပြေးသာပြေ၊ ကျွဲအုပ်ကြီးအကောင်ငါးဆယ်လောက်
ရှိတယ်။ တို့ဆီကိုကဆုန်ပေါက်ပြေးလာကြတာ။
ဟု။မောင်သောင်းကတော့ကြောက်တတ်သူပီပီစနောင့်
နှင့်တင်ပါးတစ်သားတည်းကျအောင်ဒုန်းစိုင်းပြီး
တောင်ယာထဲကလင့်စင်aပါကိုဘယ်လိုပင်တက်
လိုက် မှန်းမသိအောင်ကိုပင်ပြန်စတန်လှသည်။
အောင်မယ်လေးမာလိုက်တာ။ ဇဟာ… ဟောဟဲ့
မောင်သောင်းမှာ စကားမဆိုနိုင်၊မောဟိုက်နေပေသည်။
မောင်အောင်က လင့်စင်ပေါ်ကိုနောက်မှရောက်လာခဲ့သည်။
“မောင်သောင်းရာ-ကြောက်တတ်ရန်ကောကွာ၊
ပြေးလိုက်တာ မင်း ငါ့ကိုတောင် မစောင့်တော့ဘူ။
“ဟ – မောင်အောင်၊ ပြောနိုင်မှလွတ်မယ့် အခြေအနေက္ခ၊
ကျွဲအုပ်က အကောင် ငါးဆယ်လောက်ရှိတယ်ကွ၊ ချီနဲ့
ထိုးကော်လိုက်ရာ်တော့ကွာ၊ အဝီစိကို မိနစ်ပိုင်းအတွင်၊
ရောက်သွားနိုင်တယ်ဟ။ဇာက်နင်းဦးတော့၊ အကောင်
ရေက နည်းသလားကွာ၊ကျွဲအုပ်လိုက်ကိုတို့ဆီကို
ပြေးလာတာကွ။ကြောက်ဖို့ကောင်းလိုက်
တာကွာ။ မသေကောင်းမပျောက်ကောင်းကွာ”
ညဉ့်အတော်နက်လာချိန်မှာတော့ မောင်အောင်
သူတွေ့ဆုံခဲ့တဲ့ မိန်၊မပျို လေးကို တွေးတောပြီး
တော့အိပ်လို့မပျော်နိုင်၊ တကယ်လှတာပဲ။ အသား
အရေက လည်းဝင်းဝါစိုပြေလို့ သူ ပြောသွားတဲ့
စကားထဲက မုန်းတဲ့စကားတော့မပါ။ သူဝတ်
ထားတဲ့အင်္ကျီကအဝါနကလေးနှင့် သူ့ရဲ့တေးသံ
ကလည်း လွင်လွင်ကလေးနှင့်ပင်ဆွယ်ကျူရွန်း
တဲ့သူရုပ်ပုံလွှာကိုမောင်အောင်တစ်ဦးပုမတွေ့ကြုံ
ဘူးတာကြောင့် တွေ့ တွေ့ချင်။ မြတ်နို၊တွယ်တာ
မိသည်။ ချစ်မိတဲ့စိတ်တွေ စွဲလမ်းပီတဲ့စိတ်တွေဟာ
မတွေ့ရင် မနေနိုင်လောက်အောင် စွဲလမ်၊နေမိသည်။
ရင်ထဲက ပာ်ပြနိုင်အောင် တမ်းတမိတာကြောင့်
သူနဲ့ တွေ့ဆုံခဲ့ရတဲ့ယာတောင်ဘက်ကဘုရားပျက်
ကြီးရှိတဲ့ တောင်ကုန်းဆီကိုကြည့်နေမိသည်။
မောင်အောင်တစ်ယောက် နောက်ရက်တွေမှာ
သီချင်းဆိုတဲ့ အသံကြားရ မလားလို့ ညညတွေမှာ
မအိပ်ဘဲနှင့်စောင့်နားထောင်နေမိသည်။ ညများစွာ
သာ ကြာသွားခဲ့ရပေမယ့် သိချင်းသီဆိုနေတဲ့
အသံမကြားရတာ ကြာခဲ့ပြီ။ ညတိုင်းပင် လမ်းကမီသည်။
လဆန်းရက်တွေကို ကျော်ဖြတ်လာခဲ့ပြီးတော့
လပြည့်ညတစ်ညမှာတော့ကြေးစည်သံကညဉ့်
တစ်ရက်လောက်မှာတီးစိတ်သံကိုမောင်အောင်
ကြားလိုက်ရ သည်။ လပြည့်ကျော်တစ်ရက်မှာတော့
ဘုရားပျက်ကြီး ကုန်းတော်ပေါ်ကခေါင်းလောင်းထိုး
သံကိုကြားလိုက်ပြန်သည်။ဘုရားပျက်ကုန်းတော်ပေါ်
မှာဘာအဆောက်အအုံမှုမရှိဘဲနှင့်ခေါင်းလောင်းထိုးသံ
မောင်အောင်ကြားလိုက်ရတာကြောင့်အံ့ဩနေမိသည်။
နောက်ခန့်မှာတော့ မောင်အောင် သီချင်းဆိုနေတဲ့
မိန်းမပျိုလေးကို တွေ့လို တွေ့ငြား၊ နံနက်စင်းမြင်
မြင်ထင်ထင်မှာ ဘုရားပျက်ငုတ်တိုးကြီးရှိတဲ့ကုန်း
ကြီးကို သွားရောက်ကြည့်ရှုမိသည်။ ဘာမှမတွေ့ရ။
ဘုရားပျက် ငုတ်တိုကြီးပေါ်မှာတွေ ကျောက်တုံး
တွေရယ်၊ မနီးမဝေးမှာထနောင်းပင်တစ်ပင်သာ
မတွေ့တာကြောင့်မီနေထိုင်တဲ့တောင်ယာထဲကိုပြန်လာခဲ့သည်။
နေ့တစ်နေ့မှာတော့ လဆန်းရှစ်ရက် လသည်
ပြည့်ပြည့်ကြီး ထိန်ထိန် ကြီး မဟုတ်သော်လည်း
ကောင်းကင်တစ်ခုလုံး သာယာနေတာကြောင့်
လင်းထိန် နေသလို မောင်အောင်တို့ အိပ်စောင့်
နေတဲ့ သနပ်ခါးပင်ခြံကြီးသည် တိတ်ဆိတ်နေ
သည်။ ညတစ်ချက်ထို၊ ကျော်ကျော်လောက်
အချိန်လောက်မှာတော့ပိတ်ပိတ်နေတာနှင့်အတူ
အတော်လေးဝေးတဲ့ ဘုရားပျက်ကြီးနှင့်ကုန်းမြေ
မြင့်ဆီက တိုက်ခတ် လာတဲ့ညင်၊စုအနံ့လွင့်မျေ
လာတဲ့သီချင်းသံကကြားနေရတာကြောင့်အိပ်မပျော်
နိုင်အောင် စွဲလမ်းမှုတွေနှင့်ညညမအိပ်သေးဘဲ
နားထောင်တဲ့မောင်အောင်ဟောတေးဆိုသံကြား
လိုက်ရတယ်ဆိုရင်ပဲ ဝပ်။ပမ်းတသာနှင့် အားရဝမ်း
သာပင်၊ မောင် သောင်၊အိပ်ပျော်နေတာကို နိုးတော့သည်။
“ဒဟု – မောင်သောင်း၊ ထ- ထစမ်းပါဦးကွ၊ သီချင်း
သံကြာ၊တယ်ကွးန်းမပျို လေ၊ သီဆိုနေတာက္ခ၊
ဘုရားပျက်ကြီးကုန်းပေါ်ကို ခဏလိုက်ခဲ့စမ်းပါ
ကွားလာပါ ကွာ-လိုက်စုံစမ်းပါ။ သူတကယ်မုန်းတယ်
မချစ်နိုင်ဘူးဆိုရင်တော့ကွာ ငါကျေနပ် တယ်၊
နောက်လည်း မသွားတော့ပါဘူးကွာ။ ငါမသွားရ
ရင်တော့ မနေနိုင်လို့ပါကွာ။ ဒီတစ်ခေါက်တော့
မင်း ငါ့ကို စင်မင်တာနဲ့ လိုက်ခဲ့ပါကွာ”
“ာကွာ- မောင်အေင်ကလည်းငါ့မှာနေ့ဘက်ငှက်
လိုက်ဆောင်ရလို့မအိပ်ရတာကတစ်မျိုး၊ ညဘက်
ကျပြန်တော့ မင်း သီချင်းသံက တစ်မှောင့်ကွာ၊
အရင် တစ်ခါလည်းကျွဲအုပ်လိုက်လို့ကံကောင်းလို့
မသေတယ်။မင်းကိုခင်လို့သာလိုက်ရ မှာကွ၊ ငါက
သရဲတော့ ကြောက်တယ်”မောင်အောင်နှင့်မောင်သောင်း
တို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်လရောင်ကိုအားပြုကာ
ဖြင့်ကျယ်ဝန်းလှတဲ့မောင်အောင်တို့ သနပ်ခါးပင်ခြံ
ကြီးထဲကာဘုရားပျက် တောင်ကုန်းကြီးဆီလာခဲ့ကြ
သည်။ ထောင်ကုန်းကြီးပေါ်အရောက်မှာတော့ယခင်
ကတွေ့ခဲ့ရတဲ့နေရာကကျောက်တုံးကြီးပေါ်မှာမိန်းပျို
လေးကာင်းထိုင်လက် တစ်ဖက်ကိုထောက်ပြီး
ကောင်းကင်က လမင်းကြီးက အနောက်ဘက်ထိက
သာနေ တာကိုကြည့်နေဆဲဖြင့် တွေ့လိုက်ရသည်။
မောင်အောင်က ကားတိုးတိုးကလေးဖြင့်
“ဒမောင်သောင်းငါသွားနှုတ်ဆက်လိုက်မယ်။ မင်း
ဒီအနာ၊ပဲစောင့်နေ ပြောပြီးတော့ ခြေလှမ်းများ
ဖွဖွနင်းကာ မိန်းမပျိုလေး ထိုင်နေတဲ့အနားကို
လာခဲ့သည်။မောင်အောင် – လမင်းကြီးကလည်း
သာနေတာကြောင့် မိန်းမပျိုလေးအနာ၊ တိုးကပ်
လာခဲ့ပြီး နှုတ်ဆက်တော့မည့်ဟန်အလုပ်မှာတော့…
မိန်းမပျိုလေးသည် လန့်ဖျပ်သွားသလိုဖြစ်သွားပြီးတော့..
“ရှင်-ရှင် ဘာကိစ္စနှင့်ကျွန်မအနားလာတာလဲ”
“ကျုပ်က ဟိုအနားက သနပ်ခါးခြံထဲကပါးခင်ဗျား
သီချင်းဆိုသံကြားရ ကတည်းကစိတ်ထဲမှာတစ်မျိုး
ခံစားနေရတာကြောင့်ကျုပ်ခင်ဗျားကို ခင်မင်ပါရစေ
လားဗျာ။ ကျုပ် မြင်တဲ့နေ့ကစပြီးချစ်မြတ်နိုးနေမိလို့
ကျပ် သီချင်းသံ နားထောင်နေခဲ့တာကြာခဲ့ပါပြီ။
ခုကျုပ် သီချင်းသံကြားလို့ လာခဲ့တာပါ။ တကယ်လို့
ချစ်နိုင်မယ် ဆိုရင် သိပါရစေ”
“ဟယ် – ရှင် – ရှင် – ပြောတာတော့ ဟုတ်ပါရဲ့၊
ကျွန်မက အဘွားနဲ့အတူ န ထိုင်ရတာပါ။ရှင်ခင်
မင်ပါရစေဆိုတာထက်ကျွန်မစိတ်ထဲမှာကျွန်မကို
အသက်ပေးချစ်တတ်သူကိုသာ တွေ့ဆုံပါရစေလို့
ဆုတောင်းနေတာရှင့်။ ရှင် ချစ်မြတ်နို၊တယ်ထိုသို့
ကျွန်မယုံအောင် ဘယ်လိုာပြမလဲ”
မိန်းကလေးသည် ပြောပြောဆိုဆို ကျောက်တုံးပေါ်က
ဆင်းပြေးပြီးတော့ တောအုပ်ကြီးထံ ပြေ၊ဝင်သွားတော့သည်။
မောင်အောင်တစ်ယောက် မိန်းမပျိုလေကစကား
ပြန်ပြောတာ ဝမ်းသာ နေပြီ၊ cမောကြည့်နေဆဲမှာ
မိန်းမပျိုလေ။ တောအုပ်ထဲ ဝင်ပြေးသွားတဲ့ ကိုက်
တစ်ရာလောက်အကွာမှာရှိခဲ့သောအုပ်ချုံဘောကြီး
ထဲကကျယ်လောင်လှတဲ့အသံ ကြီးတွေ မြည်သံတွေ
ကို ကြားရတော့သည်။ ကျယ်လောင်ပြည်ဟည်းတဲ့
အသံကြီး တွေကြားရတာနှင့်အတူ တဟုန်းဟုန်းပင်
ချုံတာသစ်ခက်တောတွေ တိုးနှင်း ချေးကိုးလိုက်ကြပြီး ..
ထွက်ပါလာတာကတော့ ကြီးမားလှတဲ့ တောရိုင်းဆင်
ကြီးတွေအုပ်လိုက် တိုက်ခိုက်တော့မည့်အနေအထား
ထွက်ပေါ်လာတာကြောင့် ပြုန်းစားကြီး ကြောက်အားတွေနှင့်
“မောင်အောင်ရေ- တင်ကြီးတွေအုပ်လိုက်လာနေ
တယ်ဖဟုပြေး=အပြေး- လွတ်အောင်ပြေး-မောင်သောင်။”
အော်ဟစ်ပြောလိုက်ပြီးတော့ ဒရောသောပါး နောင့်
နှင့်တင်ပါးတစ်သား တည်းကျအောင် ပြေးခဲ့ပြီးချုံတော
တွေကို ခုန်ကျော်ခဲ့တာကိုကျော်ကို။ဘာတွ ကိုးနဘူးချုံ
ထူးချုံတွေကိုတိုးရွှေ့ပြီးမောင်အောင်နှင့်မောင်သောင်း
တို့နှစ်ယောက် မှုန်မွှားမွှားသာရှိတော့တဲ့လရောင်
အောက်ဒရောသောပါးပင်အသက်လုပြေးခဲ့ရတာ
ကြောင့် ညအိပ်တဲ့ လင့်စင်ပေါ်ကို ဘယ်လိုပင်တက်
လိုက်မှန်းမသိအောင် ကြောက် အားတွေပိုပြီးတော့
နှစ်ယောက်သား စကားတွေ့မပြောနိုင်အောင်အမော
တွေသို့ မောပြီးတုံးလုံးပက်လက်လှန်ဖြစ်နေကြရသည်။
မောင်သောင်းက
“အောင်မယ်ဗျာ- ကံကောင်း၍ သာ ဖနောင့်နှင့်တင်ပါး
တစ်သားတည်းကျ အောင်ပြေနိုင်လို့သာသေဘေက
လွတ်ခဲ့ရတယ်။ အောင်မယ်လေးဗျာ- သိကြားကယ်
တော်မူပါ။ မောင်အောင်ရေ – မင်းကိစ္စတွေကိုငါလိုက်
ရတာ ပြေပေါက်တင် မကတော့ဘဲ သေဖို့အပေါက်
များပါလာသလားကွာ”“သူငယ်ချင်း မောင်သောင်းရာ၊
ငါလည်း ဒါဒတွေနဲ့ တွေ့လိမ့်မယ်လို့ ဘယ် ထင်ပါ့
မလဲကွာ။ မမျှော်လင့်ဘဲ တွေ့ကြရတော့ ဘယ်တတ်
နိုင်ပါ့မလဲကွာ။ မင်း ငါ့ကြောင့် ဖြစ်ရတာ စိတ်မရှိပါနဲ့
ကွာ။ ရွာထဲ လူတွေကို ဘယ်သူမှ မပြောပါနဲ့ကွာနော်
“အရင်တစ်ခါလည်း ပြေးခဲ့ရလို့ ဒဏ်ရာဆူးခြစ်ရာတွေ
အစင်းကြီးပဲ၊ ဟိုတစ်ခါလိုက်တုန်းတော့ကျွဲတွေဆို
တော့တော်သေးတယ်။ဒီတပ်ပါတော့ကြီးမားလှတဲ့
တောဆင်ရိုင်းအုပ်ကြီးကွားဆင်တစ်ချက်နှင်၊လိုက်
တာနှင့်အသက်ထွက်မှာက အောင်မအောင်နိုင်မှာမ
ဟုတ်ဘူးကွာ။ မေrာင်အောင်ရာ ရွာထဲမှာလည်း
အရောအလှတွေ ရှိပါတယ်ဟ။ ငိုအားထက်ရယ်
အားသန်ဆိုတာလို ငါ့တစ်ကိုယ် လုံး ဘူးဖြစ်ရာတွေ
ကြီးပဲကွ၊ အေး – အ၊- ငှက်ထောင် ငှက်ကြော်ပြီးရေ
နွေးကြမ်း၊ သောက်နေတာကောင်းပါလျက်နဲ့ကွာ။
မင်းလုပ်လိုက်မှသေဘ၊နဲ့ကြုံဒနရတယ်။ မောင်သောင်း
က သူ့ခံစားရက်တွေကို မောင်အောင်ကိုပြောပြနေသည်။
နောင်တများစွာ ရဖူးအောင်ကြုံဆုံခဲ့ရသော်လည်း
အမှတ်မရှိတဲ့အသည်းနဲ့ အထပ်ထပ်ပင်၊ သူ့မျက်နှာ
လေးကိုတွေးတောနေမိသည်။ယဉ်တယ်၊လှတယ်၊
ချော တယ်၊ ပြောမကုန်အောင်ဆိုတာတွေထက်ပင်
မောင်အောင် အသည်းထဲမှာ စူရစ် နေအောင်ချုပ်
နေမိတယ်လို့ဆိုပါတော့၊ လသာညများ ရောက်လာ
တိုင်း တမ်းတနေ မိသည်။ သနပ်ခါးခင်းကြီးရဲ့အလယ်
ကောင်က လင့်စင်ပေါ်မှာ သနပ်ခါးစင်းကြီးကို
စောင့်ရှောက်ရင်းနဲ့အိပ်ချိန်ရောက်ပေမယ့်စိတ္တဇ
ဆန်တဲ့ကံကြမ္မာဇလလာ။အတိတ်ဘဝကဆုတောင်း
မှုဝဋ်ကျွေးမပြေတော့လေသလား၊ ချစ်ခင်တွယ်တာ
မြတ်နိုးစရာ တွေနှင့် မြတ်နိုးစွာဖြင့် မောင်အောင်
တမ်းတနေမိသည်။ညတစ်ညမှာတော့မောင်အောင်
နှင့်မောင်သောင်းတို့နှစ်ယောက် နေ့ဘက်မှာငှက်
ထောင်လို့ရတဲ့ဆက်ရက်ကြာ်၊ ကြက်ကြော်များနှင့်
ရေနွေးချမ်းသာက်ကြ ရင်းနှင့် မောင်အောင်က
သူ့ရင်ထဲမီတာကိုထုတ်ပြောသည်။“တွေ့ကြုံခဲ့ရတာ
တွေကိုတော့ ဘယ်လိုမှ စဉ်းစားမရဘူ။ ဒါပေမဲ့
မောင်သောင်းရ၊ မိန်းမပျိုလေးကငါ့ကိုစကားပြန်
ပြောတယ်ကွ၊ ငါက ချပ်ပါရစေ၊ မြတ်နိုးပါရစေလို့
ပြာတော့ကွာ၊ သူကပြောသွားတာကတကယ်ချစ်ပါ၊
မြတ်နိုးပါရစေဆိုတာထက်တကယ်ချပ်တကယ်
မြတ်နိုးပြီးအသက်နှင့်ရပ်မြတ်နိုးတဲ့သူကို သာမျှော်
လင့်ပါတယ်။ပြောပြီးတော့တောအုပ်ကြီးထဲပြေး
ဝင်သွားတော့တာပဲကွာ”“အေး – ဒီမှာ မောင်အောင်၊
သူပြေး ပြေးဝင်သွားတာက တောအုပ်ကြီးထဲတစ်
ယောက်တည်းမကြောက်မလန့်နှင့်တောထဲပြေးဝင်
သွားတယ်ဆိုကတည်းက မင်းသာစဉ်းစားကြည့်တော့
ကွာ။သာမန်မိန်းကလေးကဒီလိုကာထဲသွားရဲလာရဲပါ့
မလားလို့။ သရဲလာ။တစ္ဆေလာ။ ဥစ္စာစောင့်လားကွာ။
ပြီးတော့သူပြေးဝင်သွားတိုင်း ကျွဲအုပ်ကြီးထွက်လိုက်
လိုလိုက်၊ ဆင်းအုပ်ကြီးထွက်လိုက်လိုလိုက်နဲ့ကွာ၊
အောင်မ လေကွာ ငါဖြင့် ပြောရင်းနှင့်ပင်
ကြက်သီးတွေထပြီး ကြောက်လိုက်တာကွာ”
“မောင်သောင်းရာ- ဒီလိုကျွဲအုပ်တွေ၊ ဆင်ကြီး
တွေအုပ်လိုက်ဒတွေ့ရတာ ကတော့က္ခာ ဒိနေရာ
ဒီတောဒီတောင်ကျောမှာ သူတို့ သွားကြရာ
လာကြရာ ဖြတ် လမ်းဖြစ်နေမှာပါ၊ တောနေ
တိရစ္ဆာန်ဆိုတာသူ့လမ်း သူတို့သွားတဲ့လမ်း
ကလေးက ပြောင်ချောလို့
အဲဒီလိုပဲပေါ့ကွာ။မင်းကလည်းနေရာတကာ
တွေးကြောက်နေတော့ပဲ” “တွေးကြောက်
နေတာ မဟုတ်ဘူး-မောင်အောင်ရေ၊ လက်
တွေ့ကျွဲအုပ် တွေ၊ ဆင်အုပ်တွေနဲ့တွေ့လို့
ဒရောသောပါး ပြေးလာခဲ့ရပြီ၊ သေဘေးသီ
သီကလေး လွတ်လာခဲ့ရလို့ ပြောတာကွ”
“ဟား—ဟား-
နှပ်ဒယာက်သာ။ သံပြိုင်ရယ်လိုက်ကြတာကြောင့်
သနပ်ခါးခင်းထဲမှာညအိပ် နေကြတဲ့ တာတစ်တီ
တူနှစ်ကောင်ဟာ အလန့်တကြားဖြစ်ပြီး၊ ကောင်းကင်ပေါ်
အော်မြည်ဖုံတက်ဝဲပျံကာတစ်နေရာဆီကို
ပျံသန်းသွားတော့သည်။ “မောင်အောင်ရေ-
လာလာဝယ်လက်တွေ့ခံစားနေရတာကနဘူးပင်
ချုံတွေ၊ ဆူးပင်ချုံတွေ၊ဘောင်မို့ပင် ဆူးချုံတွေကို
တိုးငွေ့ခုန်ပျံပြေးလာခဲ့ရတော့လူ တစ်ကိုယ်လုံး
ထူးခြစ်တဲ့ဒဏ်ရာတွေချည်းပဲကွ”
“ဖောင်သောင်းရာ- ငါ့မှာလည်းတိုင်ပင်စရာဆို
လို့မင်းပဲရှိတာကွ၊ သေအတူ ရှင်မကွာပဲမဟုတ်
လား။ ပြေးဟေ့ဆိုတာနှင့် မင်းကရှေ့ဆုံးကငါ့ကို
လှည့်တောင် မကြည့်တော့ဘူး၊ ဗဒနာင့်နှင့်
တင်ပါးတစ်သားတည်းပြေးတော့တာပဲ”
တောတောင်မှာရှိတဲ့ သစ်ပင်တို့သည်နွေဆိုရင်
တော့ အရွက်ကြွေလို့ မောင်အောင်တို့ သနပ်
ဝါးစင်းကြီးမှာလည်းအပင်တိုင်းပင် အရွက်တွေကြွေထားတာ
ကြောင့်တစ်ရွက်မှုရှိအောင်ကြွေနေတာ့တာ
ကြောင့်သနပ်ပါ၊ပင်ကြီးကိုထင်ထင် ရှားရှားပင်
မြင်တွေ့နေရသည်။သနပ်ခါးကုန်သည်များတို့
သည်နွေကာလများမှာသာ လာရောက်ဝယ်ယူကြတာကြောင့်
သနပ်ခါးစိုက်ခင်းရှိတဲ့ သူတို့ဟာနွေကာလများ
ဆိုရင်ရောင်းလို့ကောင်းတဲ့ လဖြစ်သည်။
ရွှင်ကြသည်။မောင်အောင်တစ်ယောက်တော့
သူချစ်မြတ်နိုးရတဲ့မိန်းမပျိုလေးကိုတွေ့လို
တွေ့ငြာ။ ချပ်ခြင်းမေတ္တာဇောတွေနှင့်ညနေတိုင်း
ဆိုသလို ဘုရားပျက်ကုန်းပေါ်ကို စိတ်ကရောက်
နေတာကြောင့်ကုန်းကိုလည်းတစ်ယောက်တည်း
မရဲ၊အဲဒါကြောင့် စိတ်ပြေလက်ပျောက်သူတို့နဲ့သ
နပ်ခါးထဲကဘုရားကုန်းတော်ပေါ်ကိုသွားတဲ့နေရာ
ဆီကလှမ်းမျှော်ပြီး ညာနတိုင်းအလွမ်းပြေ
ကြည့်လာခဲ့တာအတော်ကြာလာပြီ။
မောင်သောင်းကတော့မကြာမကြာသတိပေးစကား
ပြောပေးလေ့ရှိသည်။ “ဟေ့ကောင် မောင်အောင်၊
မင်းဒီလောက် စွဲလမ်းမှုတွေ မထား။ါနဲ့ကွာ၊
ဒီမိန်းမပျိုလေးကသရဲလား၊တစ္ဆေလာ။
ဥစ္စာစောင့်လာကွာ။တောထဲတောင်ထဲမှာ
ကျုပ်တို့ သရဲတို့ဆိုတာ ရှိကြတယ်ကွ။သူတို့ကတစ်
ခါတလေလူလိုဗန်ဆင်းနေကြတာမောင်အောင်က
တော့ သူ တွေ့ဆုံခဲ့ရတဲ့ မိန်းမပျိုလေးကို စွဲလမ်း
ချစ်ခင်၊ လိုရင်မြတ်နိုးတဲ့စိတ်တွေကြောင့် ဘုရား
ကုန်းကြီးပေါ်ကို နည်းစပ်တဲ့ သူ့သနပ်ခါးခြံကြီးထဲ
ကလှမ်းမျှော်မျှော်ကြည့်နေရတာစိတ်ပြေလက်
ပျောက်ရှိတာကြောင့်ညနတိုင်ပင်ကြည့်မိသည်။
သတိတွေ၊အသိတွေ့ရှိထားပေမယ့်ရပ်မိတဲ့သံယောဧဉ်တွေနဲ့အ
တူမလွမ်းသာဘဲနှင့် ချစ်စရာမိန်းမပျိုလေး
ရှိရာကိုစောင့်ကြည့်နေမိသည်။ လပြည့်လ
ကွယ်ညတွေ ကျော်ဖြတ်သွားခဲ့တာ များခဲ့
သော်လည်း နေ့ည လည်နေတဲ့ရက်တွေ
မှာမိန်းမပျိုလေးများ တေးဆိုသံကြားရမလား
နဲ့ညအခင်းတွေမှာလညင်းတိုက်တာနှင့်အတူ
လမင်းကြီးကခေါင်းပေါ်ကကျော်ဖြတ်သွားခဲ့တာတွေ၊
များလှပြီလို့ အတွေးအိပ်မက်တွေ့နှင့်တပ်းခြင်း
လွမ်းမောဖွယ် အိပ်မက်တွေက သနပ်ခါးပင်ကြီး
ရဲ့အလယ်က လင့်စင်ပေါ်မှာလက်ကလေးတွေ
တွက်ရေချိုးရင်းလပြည့်လကွယ် ကျော်ဖြတ်
လာခဲ့ရ၏။မောင်အောင်ဟာအတွေးများစွာဖြင့်
နေချိုသွားတဲ့အချိန်တွင်ရင်တွင်းကလောင်းရိပ်
ဝေဒနာတစ်ခုနှင့် သနပ်ခါးခြံထောင့်တစ်နေရာ
က စမ်းချောင်းကလေး စီးဆင်းနေတာကို၊မော
ကြည့်နေမိသည်။ နေလုံးကြီးက အနောက်တိမ်
တောင် မည်းကြီးထဲအတင်းတိုးကွေ့ဝင်သွားသည်။
သည်တောင်စောင်းတွေဆီကလိုလိုပင်။
“အစ်ကိုရေ- သီချင်းသံကြားချင်လို့လား”
ဘယ်က မိန်းကလေ၊အသံပါလိမ့်၊ မောင်အောင်
နေရာအနှံ့ လိုက်ကြည့်မီကုန်းကမူစောင်၊ကလေးတစ်နေရာမှ…
“ဟို – အစ်ကိုရ- သီချင်းသံကြားချုပ်လို့လား၊”
အသံလွင်လွင်ကလေးနှင့် အော် ပြောလိုက်ပြီး
ဟင်အောင်ရှိရာကို မပြေး လာရုံတစ်မည်အား
ရဝမ်းသာမျက်နှာမျိုးနှင့်လာနေတာကိုမောင်အောင်
တွေ့လိုက် ရတာကြောင့် ဘာကိုပင် ပြန်ပြောရမှန်း
မသိအောင်ပင် ငေးမာအံ့ဩမှုတွေနှင့်
ငေးကြောင်ကြည့်နေမိအောင် ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။
“ဒီကအစ်ကိုနေ့ပေါင်းများစွာလာရှာနေတာမဟုတ်လား”
“ဟုတ်တာပေါ့- ညီမရယ်။ကျွဲနို့ပဲတိုက်တိုက်၊
ဆင်နဲ့တိုက်တိုက် ဒီကညီမကို စွဲလမ်၊တမ်၊က
နေမီတာကြောင့် ညနေတိုင်၊ လာရှာမိတာပါ။
မတွေ့နိုင်တော့ဘူးလို့ အောက်မေ့နေတာ။ ခုလို
လာတွေ့တော့ အလွန်ဝမ်းသာမိတယ်။ အစ်ကိုကတော့
မြင်းမိုရ်တောင်ကြီးကိုကွယ်ပုန်းပုန်းသမုဒ္ဒရာ
ထဲမှာငုပ်ရကွယ်ပုန်းနဦးတော့လိုက်ရှာနေဦး
မှာ၊ရလည်းညနေတိုင်းသည်အနားကိုလာခဲ့
ရမှရင်ထဲပေါ့သွားတာကြောင့်လာရှာနေမီ
တယ်ဆိုပါတော့။ခုတော့တွေ့
ချင်သူကိုတွေ့တော့ ဝမ်းသာဓနမီတယ် ”
“ညီမကတော့လသာတဲ့ရက်တွေကိုပျော်နေ
မီတယ်လေ။ဟောဒီကအစ်ကို လာပြောလိုက်
တဲ့စကားတွေကြောင့် ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်မိသ
လိုရင်တွေလည်း အရမ်းကုန်မိတာကြောင့်ညီမ
နောက်ကို လိုက်လာမှာစိုးလို့ ကျွဲတွေ ဆင်တွေလွတ်
လိုက်တာပါ။ ခုလိုပဲအစ်ကိုတစ်ယောက်တည်း
သည်အနားတစ်ဝိုက်ကို နေ့စဉ်လာ နေတာကို
တွေ့လိုက်ရတော့ အစ်ကိုပြောသွားတဲ့စကား
တွေကြောင့် နေ့စဉ် အစ်ကို လာတာကိုကြည့်ပြီ။
ရင်ခုန်တာနှင့်အတူကွယ်ရာကတွယ်တာနေရင်၊
ပျက်ရည်ကျနေရတယ်။ အဘွားကိုခွင့်တောင်လာခဲ့ရတာ”
“နေ့စဉ်လာရှာတာကိုတွေ့နေရာယ်ဆိုတော့
ညီမကိုချစ်တယ်မြတ်နိုးတယ်ဆိုတာတွေကိုယုံပြီလာ။”
“ညီမနာမည်ကအေးဖြူဖြူခေါ်ပါတယ်၊အစ်ကို
မြတ်နိုးတယ်ချစ်တယ်ဆိုတာ ခံစားခဲ့ရင်းအစ်ကို့
ကိုနေ့စဉ်ကြည့်နေတာကိုအဘွားကသိတော့နေ့စဉ်အဘွားရိုက်
နက်ဒဏ်ခတ်တာတွေ ခံစားရလွန်းလွန်းလို့
တစ်ကိုယ်လုံးခြေသလုံးကအစညိုမည်းစွဲနေအောင်
ခံစားခဲ့ရတယ်ဆိုတာတွေကိုအစ်ကိုကြည့်ပါဦး၊
ခြေသလုံးတွေမှာညိုမည်းနေသည်။အရိုက်ခံထားရတယ်”
“နေညိုရင်အစ်ကိုဒီအနားတစ်ဝိုက်ကိုလာတော့မယ်ဆိုတာကိုသိနေတယ်။
ဒါကြောင့်အစ်ကိုနဲ့တွေ့ရအောင်လာခဲ့ရတာ”
“ဝမ်းသာခြင်းများစွာနှင့်ပါပဲမအေးကြူဖြူရယ်၊
စ်မိတဲ့နေ့ကလို့ သီချင်း ထိုသံကိုမျှော်နေသလို
အရှင်မြင်ချင်တဲ့စိတ်တွေကတန်ခိုးရှင်တွေက
လွဲရင်တော့ တစ်မျိုးမြင်ပြီး အရူးတစ်ယောက်
လိုပြောထိုကြမှာအမှန်ပါပဲ။ ကျွန်တော်မအေးဖြူဖြူ
ကိုချစ်တယ်ဆိုတာကိုသက်သေပြရရင်တော့
မအေးဖြူဖြူရဲ့ကိုယ်ခန္ဓာကိုခုနစ်ပိုင်၊ ပိုင်းပြီးတော့ကာ
ခုနှစ်တိုင်းပြည်ဝေမယ်ဆိုရင်တောင်ခုနှစ်
တိုင်းပြည်နှင့် စားချင်။ ယှဉ်စုတ်ဝံ့တယ်၊ သိလား”
မောင်အောင် ပြောပြတာတွေကိုမအေ၊ဖြူဖြူ
သဘောကျပီတာတွေကြောင့် နှစ်ယောက်သား
ပြိုင်တူရယ်လိုက်ကြသည်။“ဟား- ဟား-ဟာ။ – ဟား”
နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူရယ်လိုက်ကြတာ
ကြောင့်ပေါက်ပန်၊ပင်ပေါ်မှာနားနေကြတဲ့
ဆက်ရက်ငှက်အုပ်တို့သည်လန့်ဖျပ်ကြကာ
ဟိုအဝေးတစ်နေရာကလက်ပံ ပင်ကြီးပါကို
တကျွီကျွီအော်ဟစ်ကြ၍နားသွားကြသည်။
“အင်ကိုအောင်ကို ခုလိုလာတွေ့ကာအဘွားက
သူပေးတဲ့ဒဏ်တွေကြည့် ပြီးတော့သနားသွား
တယ်နဲ့ တူပါတယ်၊ အကြိမ်ကြိမ်တွေ့ပါရစေ
တောင်းပန်ပြော တာကြောင့် ခွင့်ပြုလိုက်တာလေ-အစ်ကိုရဲ့
“ဒီလိုဆိုရင်တော့ မအေးဖြူဖြူရယ် အမိတွေ့၊
အတွေ ကျေနပ်အောင် ကိုအောင် မိဘတွေနဲ့
လာပြီးတောင်းရမ်းလက်ထပ်ယူမယ်လေ”
“ကိုအောင်ရယ် – မီဘတွေမရှိတော့လို့အဘွား
နေထိုင်ရတာ-ကိုအောင်ရဲ့။ အဘွားကိုကျေနပ်
အောင် ကျွန်မ ပြောကြည့်မယ်လေ။ ကိုအောင်နဲ့
ဖြူဖြူတို့ဟာ အတူတူနေထိုင်ကြတာပေါ့
ပြာကျနေတဲ့နှင်းမှုန်တွေက မောင်အောင်
တို့သနပ်ခါးဝင်းကြီးကိုဖုံးလွှမ်းအောင်ပင်နေ့များ
စွာနှင့်အတူတစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ချင်တ္တာတွေမဆွဲနိုင်
မခွာရက်ရှိနေကြသော်လည်းစောင်းရမ်းမြရဲ့
ငွေလသာချိန်မှာတော့ တောင်ယာ ခင်းကြီးရဲ့
တောင်ဘက်ကုန်းတစ်ကြောမှာ မအေးဖြူဖြူနှင့်
မောင်အောင်တို့နှစ်ယောက်လရိပ်ခိုနားကြရင်း
ကြင်နာခဲ့ကြသောနှလုံးသားတို့ကအပြာရောင်မိုးကုတ်
စက်ဝိုင်းကြီးဖုံးအုပ်သာယာနေကြသည်။
တကယ်တော့မောင်မောင်တစ်ယောက်စွဲလမ်းမှု
တွေနှင့်သာယာနေသလို မိဘတွေ့ဖြစ်ကြတဲ့
ဦးထွန်းမောင်၊ဒေါ်ခင်တို့ကတော့ သူတို့သားဖြစ်
သူမောင်အောင် ကို သရဲပြိတ္တာဥစ္စာစောင့်နှင့်
ချစ်ကြိုက်နေတာ သိတဲ့နေ့ကစပြီး ကင်းကင်းရှင်းရှင်း၊
နေထိုင်ဖို့ပြောထားပေမယ့်သားဖြစ်သူမောင်အောင်
ဟာ မတွေ့ရရင်တော့မနေနိုင် အောင်ဖြစ်နေတာ
ကြောင့်ရူးကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေပြီး ဘုရားပျက်ကြီး
နှင့်ကုန်းနား တင်ဝိုက်ကို မသွားရရင် မနေနိုင်
တော့ပါဘူးလို့ မိဘတွေကို ဖွင့်ဟူ၍ ပြောထားတာ
ကြောင့် နေ့စဉ်သွားနေမိသည်။မိဘဖြစ်ကြသူ
ဦးထွန်းမောင်၊ ဒေါ်ခင်တို့ဟာ သားရဲ့အသက်ဘေး
တစ်နေ့ တွေ့ တော့မှာပဲဆိုတာ သိမြင်ကြတာကြောင့်
မြန်မာသမားတော်ကြီးကို အိမ်ပင့် ဆောင်ခေ၍ပြကြဆေးကုကြသည်။
သမားတော်ကြီး ဦးမိုးက မောင်အောင်ကို
အတွင်းရေးချုပ်ခင်ဖြစ်ခဲ့တာကွ စုံလင်အောင်
ပေး၍ လူငယ်တို့ရဲ့အချစ်ရ၊ စိတ်ဝေဒနာစွဲလမ်း
မှုတွေကို ကုသနိုင် ရေးအတွက်အဖက်ဖက်က
ကြိုးစားရတော့မှာမို့ မောင်အောင်မိဘနှစ်ပါးအား သား အတွက်
စိတ်ရှည်သိ၊ခံကြရန်ပြောကြားထားပြီးတော့
မောင်အောင်မိဘတွေနှင့်အတူ ဆရာကြီးဦးမိုး
ကဘုရားပျက်ကုန်းကြီးတစ်ဝိုက်လိုက်လံကြည့်
ရာတွင်နဘူးချုံဆူးချုံ သစ်ပင်ချုံတောထဲက
“ဟာ၊ -ဟား- ဟား”ရယ်သံကြီးကျယ်လောင်စွာပေါ်ထွက်လာ
ပြီးထန်းပင်လုံးလောက်ရှိတဲ့ မြွေကြီးနှစ်ကောင်
ဟာတဦးဦးမာန်တွေမီလို့မနီးမဝေ၊ သီကပေါ်ထွက်
လာပြီ။ ဆေးဆရာကြီး ဦးဦးကို ဥကြီးနှစ်ကောင်က
ရှစ်ပေအမြင့် လောက် ပါးပျဉ်းကြီးများနှင့်ထောင်
ကြည့်ကာအန္တရာယ်မပေးဘဲတရွှီရွှီမြည်တွန်ပြီ၊
မြင့်မားလှတဲ့ သစ်ပင်ကြီးတွေအောက် ချုံတော
ကြီးများထဲကို ဝင်သွားကြသည်။ဆေးဆရာကြီး
ဦးမိုးကမကြောက်ပေမဲ့ဦးထွန်းမောင်၊ ဒေါ်ခင်တို့
ကတော့ ထန်းလုံးလောက်ကြီးမားရှည်လျားတဲ့
မြွေကြီးနှစ်ကောင်တွေ့လိုက်ရတော့ကြောက်
စိတ်တွေ၊ လန့်တဲ့စိတ်တွေနဲ့ ဒူးတုန်နေစဉ်မှာ
တောကြီးထဲက လေမတိုက်ပါဘဲ ဝေါ- ဝေါ-ပြည်
လာတဲ့အသံကြီးဟိန်းထွက်လာပြီးကြီးမားလှတဲ့
ကျွန်းပင်ကြီးအောက်ကအဘွားအိုကြီးတစ်ယောက်
ဝတ်ရုံအနက်ကြီးဖားဖားကြီးဝတ်ဆင်ထား
လျက်သစ်ကိုင်းခြောက်တုတ်ကိုထောက်
လို့တစ်လှမ်းချင်းလျှောက်လို့ ဆေးဆရာကြီး
ဦးဖိုးနှင့် ဦးထွန်းမောင် ဒေါ်ခင်တို့ ရှိရာ ကို
ပါးနစ်ပြန်လောက်အရောက်မှာ ရပ်လိုက်ပြီး အဘွားအိုက စတင်ပြီ။…
“ဟေ့ – ဆရာဟုဏ်၊ လူငယ်တွေကိစ္စကို နှင်
ဝင်မရှည်ပါနဲ့။ မောင်အောင်ဟာ သိုက်ဆက်
ကလာတာမို့ကြောင့် ငါ့မြေးဆုံးမမရလို့ငါကြည့်
နေတာ၊ နင်တို့ကို ဘာ ဒုက္ခမှ ခဲ့ဘူး။ ခုလည်း
ဂါတို့ကို ဒုက္ခပးဘူး။ တစ်နေ့ တို့ကို ဒုက္ခရင်
တော့ခွင့်မလွှတ်နိုင်တော့ငါပဲပြောမယ်”
အဘွားအိုကြီးက မြေကြီးကို လက်ကိုင်တုတ်နှင့်
ဆောင့်လိုက်ရာ “ဖုန်း- ဖုန်း – ဖုန်းမီးတောက်ကြီး
များကဆယ်ပေအမြင့်လောက် သုံးကြိမ်တိတိမီးတောက်
သွားတာကိုအားလုံးရှေ့တွေ့လိုက်ကြလို့ငေးကြောင်
ကြည့်နေကြရာအဘွားအိုကြီး သည်ထန်မာသော
မျက်နှာထားနှင့် မျက်လုံးကြီး ပြူးကြည့်ပြီး
ဆံပင်ဖားလျားလက် ကားရားနှင့် သစ်သား
တုတ်ချောင်းကြီးကိုထောက်ပြီး ထူထပ်နက်
မှောင်လှတဲ့ သစ် တော၊ ချုံတောထဲဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားသည်။
ဘုရားပျက်ကုန်းကြီးဘေးက သစ်တာတစ်ခုလုံး
ဝါဆို ကျယ်လောင်လှ တဲ့အသံကြီးပေါ်ထွက်လာ
သလို ဖလပြင်းတိုက်ခတ်လာတာကြောင့်ဆရာကြီးဦးမို၊
ကတောက်တစ်ဖျက် ခေါက်လိုက်သည်။
“တောက် – သင်းတို့ကိုငါဘယ်လိုမှမဆောင်ရွက်
ရသေးဘူး။ရှာကလာ ရောက်လေ့လာတာ ရှိသေးတယ်”
ဒေါသထွက်တဲ့အခြေအနေကိုကိုထွန်းမောင်က သိလိုက်ရာကြောင့်
“ဆရာကြီး ဦးပိုး ခင်ဗျား သူတို့တစ္ဆေသရဲဥစ္စာ
စောင့်တွေကရန်လိုကြာပါ။ ကျွန်တော်တို့ သီးခံကြတာပါ့ဗျာ”
ကိုထွန်းမောင်တို့ ပြန်လာခဲ့ကြသည်။
တောင်ယာသနပ်ခါးခင်းကြီးကိုလည်းမောင်အောင်
ကို စိတ်မရတော့လို့ လူငှားနစ်ယောက်နှင့်အတူ
မောင်အောင်ပါ သံ၊ယောက် ယာကွက်နီးချင်းမောင်
သောင်းနှင့် လေးယောက်စောင့်နေကြတာကြောင့်
ဦးထွန်းမောင် သားအတွက် စိတ်ရနေသည်။
ဆေးဆရာကြီး ဦးမိုးက
မောင်အောင်ကိုအဆောင်လက်ဖွဲ့တွေ၊ အထက်
ဆေးတွေပေးထားပြီးဥစ္စာ စောင့်များမနှောင့်ယှက်
နိုင်အောင်၊ သရဲတစ္ဆေများ၊ မနှောင့်ယှက်နိုင်အောင်
အင်းအိုင် ဂါယာလက်ဖွဲ့များ ပေ။ထား၊ လည်ပင်းမှာ
ဆွဲပေးထားသလို အဆောင်များ ပေးထား၊ တာကြောင့်
သနပ်ခါးစင်းကြီးမှာတော့ လပြည့်လကွယ်ည
တွေက ကျော်ဖြတ်သွား ကြားအတော်ကြာခဲ့သည်။
မောင်အောင် ငိုမလိုရီမလိုတွေနဲ့ ဖြစ်ဇနာတွေကို
ဖခင် ဦးထွန်းမောင်က စိတ်မချတာကြောင့်လူအင်
အားများအောင်ဆိုပြီးနောက်ထပ်အဏ်ရအောင်ငှား
နှစ်ယောက်ပါ ငှားပြီး တောင်ယာသနပ်ခါးစင်းကို
စောင့်ရအောင် ငှားပေထားတာ ကြောင့်ကိုထွန်း
မောင် တောင်ယာသနပ်ခါးစင်းမှာယခုဆိုရင်
လေးယောက်ညညမှာ စောင့်နေကြသည်။
တပေါင်းလဆန်းရဲ့ညတစ်ညမှာတော့တောင်
ယာစင်းကြီးရဲ့လင့်စင်ပေါ်မှာ သူငယ်ချင်၊
လေးယောက် ရယ်စရာလေးများပြောကြကာတဝါးဝါးတ
ဟားဟားနှင့်မောင်သောင်းထောင်၍ရခဲ့တဲ့
ကြွက်များကိုမီးဖိုမှာကင်ပြီးသူငယ်ချင်းလေး
ယောက် ရေနွေးချမ်းနှင့်စားသောက်ကြလို့
တစ်ချက်တစ်နာရီအချိန်လောက်မှာတော့
ကောင်း ကင်က လမင်းကြီ၊ ထိန်ထိန်သာလို့
မောင်အောင်နဲ့ သူငယ်ချင်းကျော်ထူး ရပ်ပန်း၊
မောင်သောင်၊တို့အတော်ညဉ့်နက်ဧမယ့်
စကားပြောကြရင်းဖြင့်လင့်စင်ပေါ်မှာဆုံး
လုံးလဲပက်လက်လှန်သူနှင့် စကားပြော
နေကြစဉ်မှာ သနပ်ခါးတောထဲကရှိ-ရှိ-ရှိ
ကျယ်လောင်စွာ မြွေတွန်သံကအတော်
များများမြွေတွေ့တွန်သံက ကြားရတာ ကြောင့်
မောင်သောင်းကသနပ်ခါးဟင်းထဲဟိုဒ်ကြည့်
ရင်းက မောင်အောင်၊စတင်မြင်တွေ့ကာ
“ဟာ-ဟေ့ကောင်တွေ မြွေတွေ လာနေတယ်၊
တို့အိမ်နေကြတဲ့ လင့်စင် တိုင်ခြေရင်းတွေမှာရောက်နေကြတယ်”
အားလုံးကမောင်သောင်းပြောလိုက်တာကြောင့်
ကမန်းကတန်းနဲ့အားလုံးပါးပျဉ်းထကြည့်ကြရော၊
“ဟာ- မြွေတွေ အများကြီးပါလားကွာ။ဟာ
အကောင်ကြီးတွေက ပါးပျဉ်း ကြီးတွေထောင်
ပြီးလည့်ပတ်နေကြတယ်။မြွေတွေကအားကြီးပဲကွ၊ပေါင်
လုံးလောက် ကြီးတာကွာ။အပေါ်တက်လာရင်တော့ ဒုက္ခပါပဲကွာ”
မောင်အောင်တို့လေးယောက်မြွေတွေအပေါ်
တက်လာရင်း နှုတ်မယ် ဆို။ မယ်ဆိုပြီးဓား
တွေ၊ ဘုတ်တွေ၊ လှံတွေ ကိုင်ထားပြီးကြည့်
နေဆဲမှာမြွေတွေဟာ လရောင်အောက်မှာ
လှည့်ပတ်သွားလာနေကြရင်းနှင့် ပျောက်
ကွယ်သွားကြသည်။ “ထူးဆန်းလိုက်တာ
မောင်သောင်းရာ- ကောက်တောင်မဆင်းရဲတော့ဘူးကွ
ချစ်ပန်းက ပြောလိုက်တာကြောင့်မောင်သောင်က…
“မင်းတို့မှာ မြွေကို အပေါ်မှာတွေ့ရတာ။
ငါ့မှာကွာကျွဲအုပ်တစ်ခါ၊ ဆင်းအုပ် တစ်ခါ
လိုက်လို့ ပြေးလိုက်ရတာကွာ။ လူတစ်ကိုယ်
လုံး ဆူးခြစ်ရာကြီးတွေ” ကျော်ထူးက
“မောင်သောင်း၊ ဆင်အုပ်က ဘယ်မှာလိုက်
တာလဲ ပြောပြပါဦး” “ဘယ်မှာလဲဆိုတော့ကွာ
ဟောဟိုကတောအုပ်ကြီးနဲ့ ဘုရားကုန်းကြီးပေါ်မာခုလို
လသာတဲ့ညမှာမောင်အောင်ဥစ္စာစောင့်မလေး
နဲ့သွာ။တွေ့တာဟေ့။ ဆင်အုပ် လိုက်ကိုလိုက်
လာတာကွ၊ ပြေးနိုင်လို့လွတ်ရတယ်ကွာဆင်
တွေကများများကွား ကြောက်စရာပဲကွ”
ထိုသို့ စကားပြောနေကြဆဲမှာပင်…
ဘုရားပျက်ကြီးရဲ့ကုန်းတော်ပေါ်ဆီကတေး
ဆိုလိုက်တဲ့ အသံလွင်လွင်ကလေးကိုအားလုံး
ကကြားကြရတော့သည်။လေးယောက်စလုံးနားထောင်နကြ၏။
အသံလွင်လွင်ကလေးနှင့် တိတ်ဆိတ်နေတဲ့
ညဉ့်နက်ချိန်မှာလွင့်ပျံ့လာတဲတေးသံက
“တစ်ထောင့်တစ်ည ပုံပြင်ပမာတစ်ယောက်နှင့်
တစ်ယောက် ဝေးကွာခဲ့ရ တာ။ဆောင်းတစ်ညရဲ့
ငွေလဝန်းကြီးသာနေတစ်ရာအလွမ်းတွေ၊ခုတော့ရင်မှာဖြ
သာ၊ နေ့ညဝဲတဲ့မောင်ရဲ့မျက်နှာ၊ ချစ်တတ်
တဲ့အသည်။နဲ့ာင်မောင်ရေ- ပြေးလာအားလုံး
လေးယောက်စလုံးကြားလိုက်ရတာကြောင့်
မောင်သောင်းကအသိ ဆုံးဆိုတော့ကာယကံ
ရှင်မောင်အောင်ကိုယ်စားပင်ဟာခနဲဖြစ်သွားခဲ့သည်။
ကာယကံရှင်ဖြစ်တဲ့ မောင်အောင်ကတော့
သီချင်၊သံနဲ့ငိုရှိုက်သံလွင်လွင်ကြီးဟစ်ကျယ်ငိုလိုက်ပြီးတော့…”
“ကျုပ်- ကျုပ်ဘဝတော့ မယူ။ပါဘူးဗျာ။ကျုပ်
ချုပ်သူဆီ သွားပါ ကျုပ် မြတ်နိုးတဲ့ အဖြူဖြူတို့ကိုကျုပ် သွားပါရစေ”
မောင်အောင် အော်ပြောနေတဲ့အချိန်မှာမောင်
သောင်းက — “အချိန်မတော် မင်၊ မသွားရဘူး
မောင်အောင် – မင်း မသွားရဘူး” ဟုအတင်း
ဖက်ထားသော်လည်း မောင်အောင်ဟာ
“ကျုပ် သွားမယ်၊ ကျုပ်ချုပ်ရတဲ့ အေးဖြူဖြူ
အော်ဟစ်ပြီးအလင်းပင် မောင်သောင်းဖက်
ထားတာကိုတွန်းပစ်ခဲ့ပြီးမိန်းမ
ပျိုးလေးအေးဖြူဖြူဆီကို ပြေးသွားရာ
ဖြူရေ-ဖြူရ-အဖြူရ-အစ်ကိုလာပြီဟေ့”
မောင်သောင်းနောက်က မောင်အောင်ကိုစိုး
ရိမ်တာနှင့်နောက်ကပြေးလိုက်သွားရာမှာတော့
“မောင်အောင် – မောင်အောင်-မင်းပြန်လာခဲ့
မောင်အောင်” ဥစ္စာစောင့်မလေး မအေးဖြူဖြူ
လက်ယပ်ခေါ်နေရာ… “အစ်ကိုရ”
မမျှော်လင့်သောဆင်အုပ်ကြီးကမောင်အောင်
နှင့်မောင်သောင်းတို့ကိုနင်းသွားတော့သည်။
မောင်အောင်နှင့်မောင်သောင်းတို့ဆင်နင်းလို့
သေဆုံးကြပြီး နှစ်တွေကြာ လာတဲ့သည့်တိုင်
အောင် ဘုရားပျက်ကြီးနှင့် တောင်ကုန်းကြီး
ပေါ်ကလပြည့်ည လကွယ်ညတွေမှာ ညဉ့်
နက်တဲ့အချိန်မှာ ယနေ့တိုင်အောင် ထနောင်း
ကုန်းရွာမှ ခေါင်းလောင်းထိုးသံကိုကြားနေကြရသည်။
Zawgyi Version
” ေဆာင္းတစ္ညရဲ႕ေ႐ႊလသာခ်ိန္ ” (စ/ဆုံး)
—————————————–
စလင္းၿမိဳ႕နယ္အေနာက္ဘက္ကထေနာင္းကုန္း
႐ြာမွာကိုထြန္းေမာင္တို႔မိသားစုလယ္ႏွင့္ေတာင္
ယာတို႔ ကို လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကတာေၾကာင့္
ဆယ့္တစ္ဖက ရွိတဲ့ လယ္ကို မိုးက်လာလွ်င္အား
သြန္ခြန္စိုက္လုပ္ကိုင္ရသလိုမိသားစုေလးေယာက္
တို႔ နံနက္လင္းသည္ႏွင့္ အလုပ္ေတြကလက္ႏွင့္မ
ျပတ္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ၾကရသည္။ကိုထြန္းေမာင္
ဒီေန႔ သားျဖစ္သူေမာင္ေအာင္ႏွင့္ အတူေတာင္
ယာထဲမွာစိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ သနပ္ခါးစင္းႀကီး ရဲ႕
ၿခံစည္း႐ိုးတို႔ကိုကာရံထားတဲ့ေနရာေတြမွာတခ်ိဳ႕
ေနရာေတြမွာ ပ်က္စီးေနတာေၾကာင့္ ၿခံစည္း႐ိုး
ေဘးမွာ ေပါက္ ေနၾကတဲ့ဆီးခ်ဥ္ပင္ ဆူးခက္ေတြ
ကိုခုတ္ယူၿပီးၿခံစည္း႐ိုးေပါက္ေနတဲ့ေနရာေတြကို
လိုက္ကာေနရသည္။ကိုထြန္းေမာင္ရဲ႕ေတာင္ယာ
ကြက္က ေျခာက္ဧကေလာက္က်ယ္ ဝန္းတာေၾကာင့္
စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ သနပ္ခါးခင္းဟာအားရ စရာ ေကာင္းလွသည္။
ကိုထြန္းေမာင္တို႔ ႐ြာဟာဆိုရင္ျဖင့္ ႐ြာရဲ႕ေတာင္
ဘက္မွာ ေတာင္ကုန္းေခ်ာ ႏွင့္ သစ္ေတာရွိေန
သလို ႐ြာရဲ႕ ေျမာက္ဘက္မွာေတာ့ ေျမျပန႔္လယ္
ကြင္းႀကီး ရွိေန သည္။႐ြာရဲ႕အေနာက္ဘက္မွာ
ေတာ့မ်ားျပားလွတဲ့ထန္းေတာႀကီးရွိေနတာေၾကာင့္
ပင္၊ ထန္းလ်က္လုပ္ငန္းကတြင္က်ယ္စြာလုပ္ကိုင္
ၾကသည္။ ထန္းလ်က္ႏွင့္အတူ သနပ္ခါးတုံးေတြ
ထြက္တဲ့႐ြာကေလးထေနာင္းကုန္း႐ြာဆိုရင္ေတာ့
အညာေျမလင္း၊ ၿမိဳ႕နယ္တစ္ဝိုက္မွားကုန္သည္
ေတြက သိၾကတဲ့သူေတြ မ်ားၾကသည္။ သနပ္ခါး
တုံး ကုန္သည္ေတြဟာအနယ္နယ္အရပ္ရပ္က
ေရာက္လာၾကသည္။ကိုထြန္းေမာင္ေတာင္ယာ
ခင္းက က်ယ္ဝန္းစြာရွိသလို သနပ္ခါးခင္းႀကီးက
လည္းအပင္ေရ ႏွစ္သိန္းေလာက္ စိုက္ထားတာ
ေၾကာင့္ သနပ္ခါးစင္းကိုလည္း ေန႔ညမျပတ္ေစာင့္
ေရွာက္ေနရသည္။ေန႔ညတို႔ကိုတစ္ၿခံလုံးျမင္ႏိုင္
ေအာင္လင့္စင္ ကိုဆယ့္ငါးေပေလာက္ျမင့္ေအာင္
ထိုးထားရသည္။ေတာင္ယာခင္းရဲ႕အလယ္ေကာင္
မွာလင့္စင္ထိုးထားၿပီး ကိုထြန္းေမာင္ႏွင့္ သား
ေမာင္ေအာင္ကေန ညပင္ေစာင့္ရသည္။
ေတာင္ယာနီးခ်င္းေတြရွိတာေၾကာင့္ ခႏၵအခါမွာ
ကိုယ့္ေတာင္ယာကိုယ္ ေစာင့္ၾကေသာ္လည္း
ညအခါမွာေတာ့ယာနီးခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေပါင္း
ေစာင့္ရတာ ေၾကာင့္ ေမာင္ေအာင္ယာနီးရင္း
ျဖစ္သူ ေမာင္ေသာင္၊တို႔ ယာရွိတာေၾကာင့္
ေမာင္ေအာင္တို႔ေတာင္ယာကိုတစ္ည၊ေမာင္
ေသာင္းတို႔ယာကိုတစ္ည၊တစ္လွည့္စီ ေစာင့္
ေရွာက္ေနၾကသည္။ ေမာင္ေအာင္ႏွင့္ ေမာင္
ေသာင္းတို႔က သက္တူ႐ြယ္တူ တစ္႐ြာတည္း
ေနထိုင္ၾကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ပို၍
ခင္မင္ၾကသည္။ ေမာင္ေအာင္တို႔ေတာင္ယာ
ခင္းကက်ယ္ဝန္းသလိုေမာင္ေသာင္းတို႔ေတာင္
ယာကလည္းက်ယ္ဝန္းသည္။ညဆိုရင္လမိုက္
ညေတြမွာၾကယ္ေရာင္ကိုအားကိုး ေနရသလိုလ
သာညမ်ားမွာေတာ့ေကာင္းကင္ကလမင္းႀကီးက
ထိန္ေအာင္သာကေၾကာင့္ ေတာေတာင္ေတြကို
အထင္းသားျမင္ေနရသလို အရာရာအားလုံးတိတ္
ဆိတ္ၿပီး သာယာေနသည္၊ ေတာၾကက္တညင္
တြန္သံ၊ ေ႐ႊဘုတ္ျမည္သံ၊ ေတာ တစ္တီတူးတို႔
ျမည္သံ၊ တြန္သံၾကားရသည္။ေမာင္ေအာင္ႏွင့္
ေမာင္ေသာင္းတို႔ဟာသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လူ
ပ်ိဳလူလြတ္ထိုေတာ့စားလည္းအတူတူအိပ္ၿပီး
ေတာင္ယာေစာင့္တာလည္းအတူေမာင္ေသာင္း၊
က ေတာင္ယာတစ္ဝိုက္တို႔မွာ ငွက္ေထာင္ေတာ
ၾကက္ေထာင္၊ ေတာငုံးႏွင့္ ေတာႂကြက္ေထာင္သည္။
ေမာင္ေအာင္ကေညာင္းေစးႏွင့္ငွက္ခါး၊မ်ိဳး ဆက္ရက္
ငွက္တို႔ကို လူငယ္ေတြဆို၇ေတာေလွေတာဘာသာ
ျဖင့္စားရာကိုရေအာင္ရွာတတ္ၾကသည္။ေမာင္ေအာင္
ကိုထြန္းေမာင္ကေတာ့ အိမ္မွာ ႏြားစာစဥ္။ ႏြားေတြ
ေက်ာင္း၊ ႏြားေတြႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနရသလို ေတာင္
ယာသနပ္ခါးခင္းကိုေတာ့ ခဏ တျဖဳတ္ေလာက္သာ
ေရာက္သည္။ ဦးထြန္းေမာင္ သနပ္ခါးကုန္သည္
ေတြလာရင္ ေတာ့ေတာင္ယာကိုေရာက္လာၿပီး
ကုန္သည္ႀကိဳက္တဲ့ သနပ္ပါ။ပင္ေတြျပၿပီးေတာ့
အပင္ျပတ္ေခ်းျဖင့္ေရာင္ရသည္။ကုန္သည္ကေငြ
မွသာအပင္ကိုအေရအတြက္ႏွင့္ ျဖတ္ေရာင္းမ်ားသည္။
ေတာင္ယာကြက္အခင္းပိုင္ရွင္တို႔သည္ မို၊က်တဲ့အခါ
သနပ္ခါးပင္ စိုက္ပ်ိဳး ထားလိုက္ပါကအေပါက္ကြၽံရွင္
ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေနာင္ကို ေရေလာင္းဖို႔မလိုေတာ့။
သူ႔အလိုအေလ်ာက္ ရွင္သန္လာၿပီး သုံးႏွစ္ေလးႏွစ္ဆို
ရင္ေတာ့ေပါင္လုံး။ေျခသလုံး ေလာက္ေတြ ရွိလာေသာ
ကိုျဖတ္ၿပီ။ အပင္ကို ေရာင္၊ခ်လိုက္၁ေသာ္လည္းက်န္ခဲ့
တဲ့ အငုတ္ကပင္၊အတက္ေတြ ထြက္ပြား၍ အပင္ေတာင္
ပိုမ်ားလာသည္။ ေတာင္ယာခင္းထဲမွာေတာ့ေမာင္
ေအာင္ႏွင့္ေမာင္ေသာင္းတို႔အပင္ေစာင့္ေနၾကည့္
သိပ္ကိုေတာ့တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ျပန္ၾကသည္။
ေတာင္ယာထဲမွာသာ အေနမ်ားၾကတာေၾကာင့္လူ
ပ်ိဳေပါက္ေတြဆိုေတာ့ ငွက္ေထာင္၊ေတာၾကက္ေထာင္၊
ယုန္ေထာင္ရလာရင္ေတာ့ႏွစ္ေယာက္သားေရ
ေႏြးၾကမ္းႏွင့္ေသာက္စားၾကသည္။ေမာင္ေသာင္း
ကငွက္ေထာင္အရမ္းေတာ္တာေၾကာင့္ေန႔စဥ္တစ္
ေထာင္ေကာင္ ရသည္။ေမာင္ေအာင္တို႔ရဲ႕ေတာင္
ယာကြက္ ေတာင္ဘက္က ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ
ေတာင္ကုန္းမ်ားႏွင့္ ေတာင္ေစာင္းမ်ားမွာ
ေရွးယခင္တုန္းကတည္းကပင္ ရွိခဲ့တဲ့ ဘုရားပ်က္
ငုတ္တိုႀကီးႏွင့္ ထေနာင္းပင္ႀကီးတစ္ပင္ ရွိေနၿပီး
ထိုအနားတစ္ဝိုက္မွာ ေတာ့ ေတာင္ကုန္းေတြက
မ်ားေနသလို သစ္ႏွင့္ စမ္းေခ်ာင္းကေလးကေရ
စီးဆင္းေနသည္။ ထိုေနရာတစ္ပိုက္အနားကိုေတာ့
႐ြာကလူေတြကအေရာက္အေပါက္အလြန္နည္းပါး
ၾကသည္။ ေတာင္ယာလည္းလုပ္လို႔ မရသလို လွ်ိဳ
ေျမာင္ ေတာခ်ဳံေတြက မ်ားေနသည္။ တေစာင္းဆူး
ႏွင့္ ထေနာင္းဆူးပင္ေတြက ေပါၾက သည္။
ညအခါမွာေတာ့ ေမာင္ေသာင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ
ေတာ့ ေမာင္ေအာင္တို႔ရဲ႕ ေတာင္ယာကြက္အလယ္
မွာရွိေနတဲ့လင့္စင္ေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္သာေရ
ေႏြးၾကမ္း၊ႏွင့္ေတာၾကက္ကင္စားေသာက္ၾက
ရင္းစကားတေျပာေျပာႏွင့္ပင္ေနၾကရာညဥ့္နက္
သန္းေခါင္အခ်ိန္ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ေငြေတြက
အူ-အူး အူးႏွင့္ ျမည္သံႏွင့္အဘူ ေတာေငြအုပ္
ႀကီးက ေမာင္ေအာင္တို႔ သနပ္ခါးခင္းႀကီးထဲ
ကေနၿပီး ေထာင္ ကုန္းေတြရဲ႕ဘက္ဆီကိုျဖတ္
သြားတာေၾကာင့္ေမာင္ေအာင္ႏွင့္ေမာင္ေသာင္း
တို႔ႏွစ္ေယာက္သားဘိတ္တိတ္ကဖလကာ၊မေျပာ
ၾကဘဲႏွင့္လင့္စင္ပၚမွာပင္ေနရသည္။ တာေမြ။
အုပ္ကအေကာင္သုံးဆယ္ေလာက္ညမိုက္ည
ေတြမွာလာၾကတာေၾကာင့္ သူတို႔ ေဘာေခြးအုပ္
ႏွင့္ေတြ႕တဲ့ အေကာင္ေတြကေတာ့ အ႐ိုးက်န္
ရင္ေတာင္ ကံေကာင္းပဲ။ အေကာင္သုံးဆယ္
ေက်ာ္ေလာက္ အုပ္စုလိုက္ တစ္ၿပဳံႀကီးတစ္ႏွစ္
တစ္ႀကိမ္ေလာက္ လာတတ္ၾကတာေၾကာင့္
ေတာင္ယာခင္းသမားမ်ား အထူးသတိထားေနၾကရသည္။
ေမာင္ေအာင္ႏွင့္ ေမာင္ေသာင္းတို႔ကတာေ႐ႊ၊
အမ်ားအူသံအေတာ္ေဝး ေငးေလာက္အေရာက္
က်မွ ဝါးလုံးေျခာက္မ်ား ႐ိုက္ေခါက္ေျခာက္လွန႔္လိုက္ၾက
သည္။လေမွာင္ရက္ဆိုရင္ေတာ့ ညဥ့္နက္သန္း
ေခါင္ေက်ာ္ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ျဖင့္ေတာႀကီး
ေႁမြေဟာက္ေတြက လာတတ္ၾကသည္။ ေတာႀကီ၊
ေႁမြေဟာက္လာၿပီ ဆိုရင္လည္းတရွိရွိျပည္တြန္ၾက
ကာျဖင့္ အဖိုႏွင့္အမႏွစ္ေကာင္အစာရွာလာတတ္
ၾကသည္။ ညဘက္ကေတာ့ ေန႔ဘက္မွာတဲ့
ေ႐ႊထြန္သံက မၾကာမၾကာၾကားၾက ရသည္။
လဆန္းရက္ညတစ္ညမွာေတာ့ငါးရက္လဆန္း
ရက္ျဖစ္သည္။လဆန္းရက္ဆိုေတာ့ညရဲ႕ ဆယ့္
တစ္နာရီေလာက္ဆိုေတာ့ အေနာက္ေတာင္က
တိမ္မည္းလုံး ႀကီးေတြနားမွာေကြးေကြးကေလး
နဲ႔မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကေလ၊ႏွင့္ပင္ သာေနဆဲမွာေႏြဦး
ကာလဆိုေတာ့ အရာရာတို႔သည္ သာယာေနသ
လိုႏွင့္ ညင္းေလကေလးကလည္း တိုက္ခတ္လာ
တဲ့အခါ ညသည္ ပိုပို၍သာယာေနေတာ့၏။
ညသည္ ဆယ့္တစ္နာရီထိုးအခ်ိန္ေလာက္ေရာက္
ေနသည့္တိုင္ေအာင္ ေမာင္ေအာင္ကေတာ့အိပ္လို႔
မေပ်ာ္ေသ။ေမာင္ေသာင္းကေတာ့တစ္ဖက္ကိုေစာင္း
ၿပီးေတာ့အိပ္ေပ်ာ္ေနေလၿပီ။ ေမာင္ေအာင္ကေတာ့
လုံးလုံးအိပ္ေနေပမယ့္ အိပ္ မေပ်ာ္ေသးတာေၾကာင့္
ပင္ မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းႀကီးထဲက ေငြၾကယ္ကဒေလး
ေတြက ဗ်။ေ႐ြးယင္းလင္လက္လက္ႏွင့္ သြယ္တန္း
ၿပီးႀကိဳးျဖင့္သီထားသလိုၾကည့္ေကာင္း တာႏွင့္
ၾကည့္ေနမိသည္။ထိုအခ်ိန္တြင္ ေႏြဦးရဲ႕လဂူ၊ကေလး
ႏွင့္အတူ အသံလြင္လြင္ကေလ၊ႏွင့္ ၾကားေနရတာေတြ
က ေမာင္ေအာင္ရဲ႕ရင္ကို ေလ႐ူးနဲ႔အတူ လြင့္မ်ားလာ
တဲ့ အသံ ဟာတိုးတိုက္ျဖတ္သန္းသြားသလို ခံစား
လိုက္မိတာေၾကာင့္ အိပ္ေနရာမွ ထထိုင္ နားေထာင္
ေနမိသည္။ ဘယ္က မိန္းကေလးက ဘယ္နားက
သီဆိုေနပါလိမ့္။ ေမာင္ေအာင္ သီခ်င္တာေတြက
ပိုမို၍ စိတ္လႈပ္ရွားလာမိသလို၊ ေမာင္ေအာင္အသံ
လြပ္လြင္ကေလ၊ ဆိုေနတဲ့ ေတးသီခ်င္းသံဆီကို
ေမွ်ာ္ၿပီးနားေထာင္ေနမိသည္၊ေမာင္ေအာင္သီခ်င္း
သံလြင္လြင္ကေလး ဆိုေနတဲ့ အသံလာရာဆီကို
နား ခြင့္ေတာင္ရင္းလင့္စင္တိုင္ကို ေက်ာမွီထိုင္
ေနစဥ္လေရာင္သည္ အေနာက္ထိမွာ မႈန္မႊားမႊား
ႏွင့္မၾကာမီတြင္လဝင္ေတာ့မည့္အေနအထာ၊ႏွင့္
ရွိေနသည္။မိန္းကေလသီဆိုေနတဲ့ သီခ်င္းသံက
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေတာင္ယာကြက္ရဲ႕ေဘာင္ဘက္၊
ဘုရား ပ်က္ႀကီးရဲ႕ကုန္းႀကီးပါကလိုလို ၾကားရသည္။
ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ ဘယ္တုံးကမွ မၾကားခဲ့ရဘူးတာ
ေၾကာင့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ သီခ်င္းသံၾကား
ေနရေတာ့ ေမာင္ေအာင္တစ္ေယာက္ ရင္ထဲကို
သီခ်င္းသံက ျဖတ္သန္းသြားသလို ခံစားလိုက္
မိသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ မိန္းကေလးရွိရာကိုသြားခ်င္
တဲ့စိတ္ေတြ ေပၚလာတာေၾကာင့္“ေဟ့-ေမာင္ေသာင္း
-ေမာင္ေသာင္း–ထ–ထစမ္းပါဦးကြာ၊ထစမ္းပါဦးကြ၊
ေျပာစရာရွိလို႔ပါကြာ”ေမာင္ေအာင္၊အိပ္မႈန္စုံမႊားႏွင့္
“ဟာကြာ-ဘာအေရးႀကီးလို႔လဲကြ၊ လွံကိုင္ကြာ၊
မွိန္းကိုင္“ဟာကြာ-ေမာင္ေသာင္းကလည္းငါေျပာတာ
နားေထာင္ပါဦးကြ၊တို႔ ေတာင္ယာေတာင္ဘက္
ဘုရားကုန္းႀကီးဆီက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္
သီခ်င္၊ ဆိုတဲ့အသံၾကားတယ္ကြ။ နားေထာင္စမ္း
မင္းနဲ႔ငါသြားၾကည့္ၾကရေအာင္”“ဟာကြာ-ေမာင္ေအာင္
ကလည္း သီခ်င္းသံအထူးအဆန္းလုပ္လို႔ကြာ၊သူလည္း
သူ သီဆိုခ်င္လို႔ ဆိုတာျဖစ္မွာေပါ့ကြ၊ သရဲလား-
တေစၦလားကြာ” “အသံကေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္း
တဲ့အသံကၡ၊ သရဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ကြာတို႔ႏွစ္ေယာက္
သြားေခ်ာင္းၾကည့္ရေအာင္ကြာ၊ လာကြာ- သြားၾကည့္ၾကတယ္။
“ေမာင္ေအာင္ရွာ- သြားရမွာကဟိုဘုရားပ်က္ကုန္း
ျမင့္ႀကီးေပၚကြ။ ေန႔ဘက္ ဆို ေတာ္ေသးတယ္။သရဲ
နဲ႔ေတြ႕ရင္ေတာ့ဒုကၡကြ၊ ငါက သရဲေတာ့ေၾကာက္တယ္”
“ေမာင္ေသာင္းရာလာပါကြာ။ ငါ သြားၾကည့္ခ်င္လို႔ပါကြာ။
ရန္သူနဲ႔ေတြ႕ရင္ ငါ့မွာ မွိန္းရွိပါတယ္ကြာ၊ မင္းမွာ
လည္းလုံတစ္ေခ်ာင္းလုံး ပါေနတာပဲကြ၊ ေရာ့ကြာ-
မီးအုပ္ မီးမထြန္းနဲ႔ကြာ။ လေရာင္နဲ႔ပဲတို႔ႏွစ္ေယာက္
သြားၾကည့္မယ္။ ေနာက္ကသာ မင္းလိုက္နဲ႔”
ေမာင္ေအာင္ႏွင့္ေမာင္ေသာင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္လင့္
စင္ေပၚက ဆင္းလာခဲ့ၾကၿပီ။ ေမာင္ေအာင္ကပိုန္၊စူး
ကိုင္ထားသလိုေမာင္ေသာင္းကလည္းလွန္တစ္ေခ်ာင္း၊
ကိုကိုင္လို႔ သနပ္ခါးၿခံက်ယ္ႀကီးထဲကျဖတ္ေက်ာ္လာ
ခဲ့ၿပီးလကမႈန္ဝါးငါးသာေနတဲ့ လေရာင္ေအာက္မွာ
နဘူးခ်ဳံဆူးခ်ဳံေတြ႕ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့သည္။ ဘုရား
ပ်က္ႀကီးရွိတဲ့ ကုန္းေပၚေရာက္ေတာ့ဟိုဟိုသည္
သည္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာင္ကမူထိပ္မွာ
ရွိတဲ့ ေက်ာက္တုံးေပၚမွာ မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္
ထိုင္ၿပီးလေရာင္ဆီကို ေပး႐ိုက္ ၾကည့္ေနတာကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ဟာ-ဟိုဒေက်ာက္တုံးေပၚမွာ သူ ထိုင္ေနတယ္။
ဟင္ေသာင္းရ-ငါ့အနားကိုသြားၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ဆက္
မယ္ကြာ။ေမာင္ေသာင္း-မင္းဒီအနားကသာေစာင့္ေန၊
ဘယ္မွမသြားနဲ႔“ေမာင္ေအာင္ – ပင္း သြားလို႔
အေၾကာင္းထူးရင္ေကာ့ငါ့ဆီကို အျမန္သာေျပးလာခဲ့ကြာ”
ေမာင္ေအာင္တစ္ေယာက္မီန္းမပ်ိဳေလအနားကို
ေျခသံဖြေလးနဲ႔အနားကိုတိုးကပ္ခဲ့ၿပီး၊ ဒီကညီမ
ေမာင္ေအာင္ကစတင္ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
မိန္းမပ်ိဳေလးသည္လန႔္ဖ်ပ္သြားသည့္အမူအရာ
မ်ားျဖစ္သြား၍– “ဟယ္- ရွင္ – ရွင္ – အနားလာပါ”
ေျပာၿပီးေတာ့ ေမာင္ေအာင္ကိုကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး
ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီက ေတာထဲကို ဝင္ျပသြားသည္။
ေမာင္ေအာင္ကဧတာ့ သူလန႔္သြားတယ္ဆိုတဲ့အထင္
ျဖင့္ မိန္းမပ်ိဳကေလ။ ဝင္ေရာက္သြားတဲ့သစ္ပင္ေတာ
ထဲကိုစူ၊ပိုက္ၾကည့္ေနမိရာမိန္းမပ်ိဳေလးဝင္ေရာက္
သြားတဲ့ေတာအုပ္ဆိုင္းဆိုင္းေတာထဲက မေမွ်ာ္လင့္
ဘဲႏွင့္ကြၽဲေကာင္ေတြအုပ္လိုက္ ကဆုန္ေပါက္ေျပးထြက္လာရာ…
“ဝုန္း-ဝွန္း – ပုန္း”
ေမာင္ေသာင္။ ..
“ေဟ့ေကာင္ – ေမာင္ေအာင္ ေျပးၾကမယ္ေဟ့။
ေျပးသာေျပ၊ ကြၽဲအုပ္ႀကီးအေကာင္ငါးဆယ္ေလာက္
ရွိတယ္။ တို႔ဆီကိုကဆုန္ေပါက္ေျပးလာၾကတာ။
ဟု။ေမာင္ေသာင္းကေတာ့ေၾကာက္တတ္သူပီပီစေနာင့္
ႏွင့္တင္ပါးတစ္သားတည္းက်ေအာင္ဒုန္းစိုင္းၿပီး
ေတာင္ယာထဲကလင့္စင္aပါကိုဘယ္လိုပင္တက္
လိုက္ မွန္းမသိေအာင္ကိုပင္ျပန္စတန္လွသည္။
ေအာင္မယ္ေလးမာလိုက္တာ။ ဇဟာ… ေဟာဟဲ့
ေမာင္ေသာင္းမွာ စကားမဆိုႏိုင္၊ေမာဟိုက္ေနေပသည္။
ေမာင္ေအာင္က လင့္စင္ေပၚကိုေနာက္မွေရာက္လာခဲ့သည္။
“ေမာင္ေသာင္းရာ-ေၾကာက္တတ္ရန္ေကာကြာ၊
ေျပးလိုက္တာ မင္း ငါ့ကိုေတာင္ မေစာင့္ေတာ့ဘူ။
“ဟ – ေမာင္ေအာင္၊ ေျပာႏိုင္မွလြတ္မယ့္ အေျခအေနကၡ၊
ကြၽဲအုပ္က အေကာင္ ငါးဆယ္ေလာက္ရွိတယ္ကြ၊ ခ်ီနဲ႔
ထိုးေကာ္လိုက္ရာ္ေတာ့ကြာ၊ အဝီစိကို မိနစ္ပိုင္းအတြင္၊
ေရာက္သြားႏိုင္တယ္ဟ။ဇာက္နင္းဦးေတာ့၊ အေကာင္
ေရက နည္းသလားကြာ၊ကြၽဲအုပ္လိုက္ကိုတို႔ဆီကို
ေျပးလာတာကြ။ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္
တာကြာ။ မေသေကာင္းမေပ်ာက္ေကာင္းကြာ”
ညဥ့္အေတာ္နက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေမာင္ေအာင္
သူေတြ႕ဆုံခဲ့တဲ့ မိန္၊မပ်ိဳ ေလးကို ေတြးေတာၿပီး
ေတာ့အိပ္လို႔မေပ်ာ္ႏိုင္၊ တကယ္လွတာပဲ။ အသား
အေရက လည္းဝင္းဝါစိုေျပလို႔ သူ ေျပာသြားတဲ့
စကားထဲက မုန္းတဲ့စကားေတာ့မပါ။ သူဝတ္
ထားတဲ့အက်ႌကအဝါနကေလးႏွင့္ သူ႔ရဲ႕ေတးသံ
ကလည္း လြင္လြင္ကေလးႏွင့္ပင္ဆြယ္က်ဴ႐ြန္း
တဲ့သူ႐ုပ္ပုံလႊာကိုေမာင္ေအာင္တစ္ဦးပုမေတြ႕ႀကဳံ
ဘူးတာေၾကာင့္ ေတြ႕ ေတြ႕ခ်င္။ ျမတ္ႏို၊တြယ္တာ
မိသည္။ ခ်စ္မိတဲ့စိတ္ေတြ စြဲလမ္းပီတဲ့စိတ္ေတြဟာ
မေတြ႕ရင္ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စြဲလမ္၊ေနမိသည္။
ရင္ထဲက ပာ္ျပႏိုင္ေအာင္ တမ္းတမိတာေၾကာင့္
သူနဲ႔ ေတြ႕ဆုံခဲ့ရတဲ့ယာေတာင္ဘက္ကဘုရားပ်က္
ႀကီးရွိတဲ့ ေတာင္ကုန္းဆီကိုၾကည့္ေနမိသည္။
ေမာင္ေအာင္တစ္ေယာက္ ေနာက္ရက္ေတြမွာ
သီခ်င္းဆိုတဲ့ အသံၾကားရ မလားလို႔ ညညေတြမွာ
မအိပ္ဘဲႏွင့္ေစာင့္နားေထာင္ေနမိသည္။ ညမ်ားစြာ
သာ ၾကာသြားခဲ့ရေပမယ့္ သိခ်င္းသီဆိုေနတဲ့
အသံမၾကားရတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ညတိုင္းပင္ လမ္းကမီသည္။
လဆန္းရက္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့ၿပီးေတာ့
လျပည့္ညတစ္ညမွာေတာ့ေၾကးစည္သံကညဥ့္
တစ္ရက္ေလာက္မွာတီးစိတ္သံကိုေမာင္ေအာင္
ၾကားလိုက္ရ သည္။ လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္မွာေတာ့
ဘုရားပ်က္ႀကီး ကုန္းေတာ္ေပၚကေခါင္းေလာင္းထိုး
သံကိုၾကားလိုက္ျပန္သည္။ဘုရားပ်က္ကုန္းေတာ္ေပၚ
မွာဘာအေဆာက္အအုံမႈမရွိဘဲႏွင့္ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ
ေမာင္ေအာင္ၾကားလိုက္ရတာေၾကာင့္အံ့ဩေနမိသည္။
ေနာက္ခန႔္မွာေတာ့ ေမာင္ေအာင္ သီခ်င္းဆိုေနတဲ့
မိန္းမပ်ိဳေလးကို ေတြ႕လို ေတြ႕ျငား၊ နံနက္စင္းျမင္
ျမင္ထင္ထင္မွာ ဘုရားပ်က္ငုတ္တိုးႀကီးရွိတဲ့ကုန္း
ႀကီးကို သြားေရာက္ၾကည့္ရႈမိသည္။ ဘာမွမေတြ႕ရ။
ဘုရားပ်က္ ငုတ္တိုႀကီးေပၚမွာေတြ ေက်ာက္တုံး
ေတြရယ္၊ မနီးမေဝးမွာထေနာင္းပင္တစ္ပင္သာ
မေတြ႕တာေၾကာင့္မီေနထိုင္တဲ့ေတာင္ယာထဲကိုျပန္လာခဲ့သည္။
ေန႔တစ္ေန႔မွာေတာ့ လဆန္းရွစ္ရက္ လသည္
ျပည့္ျပည့္ႀကီး ထိန္ထိန္ ႀကီး မဟုတ္ေသာ္လည္း
ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံး သာယာေနတာေၾကာင့္
လင္းထိန္ ေနသလို ေမာင္ေအာင္တို႔ အိပ္ေစာင့္
ေနတဲ့ သနပ္ခါးပင္ၿခံႀကီးသည္ တိတ္ဆိတ္ေန
သည္။ ညတစ္ခ်က္ထို၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္
အခ်ိန္ေလာက္မွာေတာ့ပိတ္ပိတ္ေနတာႏွင့္အတူ
အေတာ္ေလးေဝးတဲ့ ဘုရားပ်က္ႀကီးႏွင့္ကုန္းေျမ
ျမင့္ဆီက တိုက္ခတ္ လာတဲ့ညင္၊စုအနံ႔လြင့္ေမ်
လာတဲ့သီခ်င္းသံကၾကားေနရတာေၾကာင့္အိပ္မေပ်ာ္
ႏိုင္ေအာင္ စြဲလမ္းမႈေတြႏွင့္ညညမအိပ္ေသးဘဲ
နားေထာင္တဲ့ေမာင္ေအာင္ေဟာေတးဆိုသံၾကား
လိုက္ရတယ္ဆိုရင္ပဲ ဝပ္။ပမ္းတသာႏွင့္ အားရဝမ္း
သာပင္၊ ေမာင္ ေသာင္၊အိပ္ေပ်ာ္ေနတာကို ႏိုးေတာ့သည္။
“ဒဟု – ေမာင္ေသာင္း၊ ထ- ထစမ္းပါဦးကြ၊ သီခ်င္း
သံၾကာ၊တယ္ကြးန္းမပ်ိဳ ေလ၊ သီဆိုေနတာကၡ၊
ဘုရားပ်က္ႀကီးကုန္းေပၚကို ခဏလိုက္ခဲ့စမ္းပါ
ကြားလာပါ ကြာ-လိုက္စုံစမ္းပါ။ သူတကယ္မုန္းတယ္
မခ်စ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ကြာ ငါေက်နပ္ တယ္၊
ေနာက္လည္း မသြားေတာ့ပါဘူးကြာ။ ငါမသြားရ
ရင္ေတာ့ မေနႏိုင္လို႔ပါကြာ။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့
မင္း ငါ့ကို စင္မင္တာနဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါကြာ”
“ာကြာ- ေမာင္ေအင္ကလည္းငါ့မွာေန႔ဘက္ငွက္
လိုက္ေဆာင္ရလို႔မအိပ္ရတာကတစ္မ်ိဳး၊ ညဘက္
က်ျပန္ေတာ့ မင္း သီခ်င္းသံက တစ္ေမွာင့္ကြာ၊
အရင္ တစ္ခါလည္းကြၽဲအုပ္လိုက္လို႔ကံေကာင္းလို႔
မေသတယ္။မင္းကိုခင္လို႔သာလိုက္ရ မွာကြ၊ ငါက
သရဲေတာ့ ေၾကာက္တယ္”ေမာင္ေအာင္ႏွင့္ေမာင္ေသာင္း
တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လေရာင္ကိုအားျပဳကာ
ျဖင့္က်ယ္ဝန္းလွတဲ့ေမာင္ေအာင္တို႔ သနပ္ခါးပင္ၿခံ
ႀကီးထဲကာဘုရားပ်က္ ေတာင္ကုန္းႀကီးဆီလာခဲ့ၾက
သည္။ ေထာင္ကုန္းႀကီးေပၚအေရာက္မွာေတာ့ယခင္
ကေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ေနရာကေက်ာက္တုံးႀကီးေပၚမွာမိန္းပ်ိဳ
ေလးကာင္းထိုင္လက္ တစ္ဖက္ကိုေထာက္ၿပီး
ေကာင္းကင္က လမင္းႀကီးက အေနာက္ဘက္ထိက
သာေန တာကိုၾကည့္ေနဆဲျဖင့္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ေမာင္ေအာင္က ကားတိုးတိုးကေလးျဖင့္
“ဒေမာင္ေသာင္းငါသြားႏႈတ္ဆက္လိုက္မယ္။ မင္း
ဒီအနာ၊ပဲေစာင့္ေန ေျပာၿပီးေတာ့ ေျခလွမ္းမ်ား
ဖြဖြနင္းကာ မိန္းမပ်ိဳေလး ထိုင္ေနတဲ့အနားကို
လာခဲ့သည္။ေမာင္ေအာင္ – လမင္းႀကီးကလည္း
သာေနတာေၾကာင့္ မိန္းမပ်ိဳေလးအနာ၊ တိုးကပ္
လာခဲ့ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေတာ့မည့္ဟန္အလုပ္မွာေတာ့…
မိန္းမပ်ိဳေလးသည္ လန႔္ဖ်ပ္သြားသလိုျဖစ္သြားၿပီးေတာ့..
“ရွင္-ရွင္ ဘာကိစၥႏွင့္ကြၽန္မအနားလာတာလဲ”
“က်ဳပ္က ဟိုအနားက သနပ္ခါးၿခံထဲကပါးခင္ဗ်ား
သီခ်င္းဆိုသံၾကားရ ကတည္းကစိတ္ထဲမွာတစ္မ်ိဳး
ခံစားေနရတာေၾကာင့္က်ဳပ္ခင္ဗ်ားကို ခင္မင္ပါရေစ
လားဗ်ာ။ က်ဳပ္ ျမင္တဲ့ေန႔ကစၿပီးခ်စ္ျမတ္ႏိုးေနမိလို႔
က်ပ္ သီခ်င္းသံ နားေထာင္ေနခဲ့တာၾကာခဲ့ပါၿပီ။
ခုက်ဳပ္ သီခ်င္းသံၾကားလို႔ လာခဲ့တာပါ။ တကယ္လို႔
ခ်စ္ႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ သိပါရေစ”
“ဟယ္ – ရွင္ – ရွင္ – ေျပာတာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕၊
ကြၽန္မက အဘြားနဲ႔အတူ န ထိုင္ရတာပါ။ရွင္ခင္
မင္ပါရေစဆိုတာထက္ကြၽန္မစိတ္ထဲမွာကြၽန္မကို
အသက္ေပးခ်စ္တတ္သူကိုသာ ေတြ႕ဆုံပါရေစလို႔
ဆုေတာင္းေနတာရွင့္။ ရွင္ ခ်စ္ျမတ္ႏို၊တယ္ထိုသို႔
ကြၽန္မယုံေအာင္ ဘယ္လိုာျပမလဲ”
မိန္းကေလးသည္ ေျပာေျပာဆိုဆို ေက်ာက္တုံးေပၚက
ဆင္းေျပးၿပီးေတာ့ ေတာအုပ္ႀကီးထံ ေျပ၊ဝင္သြားေတာ့သည္။
ေမာင္ေအာင္တစ္ေယာက္ မိန္းမပ်ိဳေလကစကား
ျပန္ေျပာတာ ဝမ္းသာ ေနၿပီ၊ cေမာၾကည့္ေနဆဲမွာ
မိန္းမပ်ိဳေလ။ ေတာအုပ္ထဲ ဝင္ေျပးသြားတဲ့ ကိုက္
တစ္ရာေလာက္အကြာမွာရွိခဲ့ေသာအုပ္ခ်ဳံေဘာႀကီး
ထဲကက်ယ္ေလာင္လွတဲ့အသံ ႀကီးေတြ ျမည္သံေတြ
ကို ၾကားရေတာ့သည္။ က်ယ္ေလာင္ျပည္ဟည္းတဲ့
အသံႀကီး ေတြၾကားရတာႏွင့္အတူ တဟုန္းဟုန္းပင္
ခ်ဳံတာသစ္ခက္ေတာေတြ တိုးႏွင္း ေခ်းကိုးလိုက္ၾကၿပီး ..
ထြက္ပါလာတာကေတာ့ ႀကီးမားလွတဲ့ ေတာ႐ိုင္းဆင္
ႀကီးေတြအုပ္လိုက္ တိုက္ခိုက္ေတာ့မည့္အေနအထား
ထြက္ေပၚလာတာေၾကာင့္ ျပဳန္းစားႀကီး ေၾကာက္အားေတြႏွင့္
“ေမာင္ေအာင္ေရ- တင္ႀကီးေတြအုပ္လိုက္လာေန
တယ္ဖဟုေျပး=အေျပး- လြတ္ေအာင္ေျပး-ေမာင္ေသာင္။”
ေအာ္ဟစ္ေျပာလိုက္ၿပီးေတာ့ ဒေရာေသာပါး ေနာင့္
ႏွင့္တင္ပါးတစ္သား တည္းက်ေအာင္ ေျပးခဲ့ၿပီးခ်ဳံေတာ
ေတြကို ခုန္ေက်ာ္ခဲ့တာကိုေက်ာ္ကို။ဘာတြ ကိုးနဘူးခ်ဳံ
ထူးခ်ဳံေတြကိုတိုးေ႐ႊ႕ၿပီးေမာင္ေအာင္ႏွင့္ေမာင္ေသာင္း
တို႔ႏွစ္ေယာက္ မႈန္မႊားမႊားသာရွိေတာ့တဲ့လေရာင္
ေအာက္ဒေရာေသာပါးပင္အသက္လုေျပးခဲ့ရတာ
ေၾကာင့္ ညအိပ္တဲ့ လင့္စင္ေပၚကို ဘယ္လိုပင္တက္
လိုက္မွန္းမသိေအာင္ ေၾကာက္ အားေတြပိုၿပီးေတာ့
ႏွစ္ေယာက္သား စကားေတြ႕မေျပာႏိုင္ေအာင္အေမာ
ေတြသို႔ ေမာၿပီးတုံးလုံးပက္လက္လွန္ျဖစ္ေနၾကရသည္။
ေမာင္ေသာင္းက
“ေအာင္မယ္ဗ်ာ- ကံေကာင္း၍ သာ ဖေနာင့္ႏွင့္တင္ပါး
တစ္သားတည္းက် ေအာင္ေျပႏိုင္လို႔သာေသေဘက
လြတ္ခဲ့ရတယ္။ ေအာင္မယ္ေလးဗ်ာ- သိၾကားကယ္
ေတာ္မူပါ။ ေမာင္ေအာင္ေရ – မင္းကိစၥေတြကိုငါလိုက္
ရတာ ေျပေပါက္တင္ မကေတာ့ဘဲ ေသဖို႔အေပါက္
မ်ားပါလာသလားကြာ”“သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေသာင္းရာ၊
ငါလည္း ဒါဒေတြနဲ႔ ေတြ႕လိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္ ထင္ပါ့
မလဲကြာ။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႕ၾကရေတာ့ ဘယ္တတ္
ႏိုင္ပါ့မလဲကြာ။ မင္း ငါ့ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာ စိတ္မရွိပါနဲ႔
ကြာ။ ႐ြာထဲ လူေတြကို ဘယ္သူမွ မေျပာပါနဲ႔ကြာေနာ္
“အရင္တစ္ခါလည္း ေျပးခဲ့ရလို႔ ဒဏ္ရာဆူးျခစ္ရာေတြ
အစင္းႀကီးပဲ၊ ဟိုတစ္ခါလိုက္တုန္းေတာ့ကြၽဲေတြဆို
ေတာ့ေတာ္ေသးတယ္။ဒီတပ္ပါေတာ့ႀကီးမားလွတဲ့
ေတာဆင္႐ိုင္းအုပ္ႀကီးကြားဆင္တစ္ခ်က္ႏွင္၊လိုက္
တာႏွင့္အသက္ထြက္မွာက ေအာင္မေအာင္ႏိုင္မွာမ
ဟုတ္ဘူးကြာ။ ေမrာင္ေအာင္ရာ ႐ြာထဲမွာလည္း
အေရာအလွေတြ ရွိပါတယ္ဟ။ ငိုအားထက္ရယ္
အားသန္ဆိုတာလို ငါ့တစ္ကိုယ္ လုံး ဘူးျဖစ္ရာေတြ
ႀကီးပဲကြ၊ ေအး – အ၊- ငွက္ေထာင္ ငွက္ေၾကာ္ၿပီးေရ
ေႏြးၾကမ္း၊ ေသာက္ေနတာေကာင္းပါလ်က္နဲ႔ကြာ။
မင္းလုပ္လိုက္မွေသဘ၊နဲ႔ႀကဳံဒနရတယ္။ ေမာင္ေသာင္း
က သူ႔ခံစားရက္ေတြကို ေမာင္ေအာင္ကိုေျပာျပေနသည္။
ေနာင္တမ်ားစြာ ရဖူးေအာင္ႀကဳံဆုံခဲ့ရေသာ္လည္း
အမွတ္မရွိတဲ့အသည္းနဲ႔ အထပ္ထပ္ပင္၊ သူ႔မ်က္ႏွာ
ေလးကိုေတြးေတာေနမိသည္။ယဥ္တယ္၊လွတယ္၊
ေခ်ာ တယ္၊ ေျပာမကုန္ေအာင္ဆိုတာေတြထက္ပင္
ေမာင္ေအာင္ အသည္းထဲမွာ စူရစ္ ေနေအာင္ခ်ဳပ္
ေနမိတယ္လို႔ဆိုပါေတာ့၊ လသာညမ်ား ေရာက္လာ
တိုင္း တမ္းတေန မိသည္။ သနပ္ခါးခင္းႀကီးရဲ႕အလယ္
ေကာင္က လင့္စင္ေပၚမွာ သနပ္ခါးစင္းႀကီးကို
ေစာင့္ေရွာက္ရင္းနဲ႔အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ေပမယ့္စိတၱဇ
ဆန္တဲ့ကံၾကမၼာဇလလာ။အတိတ္ဘဝကဆုေတာင္း
မႈဝဋ္ေကြၽးမေျပေတာ့ေလသလား၊ ခ်စ္ခင္တြယ္တာ
ျမတ္ႏိုးစရာ ေတြႏွင့္ ျမတ္ႏိုးစြာျဖင့္ ေမာင္ေအာင္
တမ္းတေနမိသည္။ညတစ္ညမွာေတာ့ေမာင္ေအာင္
ႏွင့္ေမာင္ေသာင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေန႔ဘက္မွာငွက္
ေထာင္လို႔ရတဲ့ဆက္ရက္ၾကာ္၊ ၾကက္ေၾကာ္မ်ားႏွင့္
ေရေႏြးခ်မ္းသာက္ၾက ရင္းႏွင့္ ေမာင္ေအာင္က
သူ႔ရင္ထဲမီတာကိုထုတ္ေျပာသည္။“ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရတာ
ေတြကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ စဥ္းစားမရဘူ။ ဒါေပမဲ့
ေမာင္ေသာင္းရ၊ မိန္းမပ်ိဳေလးကငါ့ကိုစကားျပန္
ေျပာတယ္ကြ၊ ငါက ခ်ပ္ပါရေစ၊ ျမတ္ႏိုးပါရေစလို႔
ျပာေတာ့ကြာ၊ သူကေျပာသြားတာကတကယ္ခ်စ္ပါ၊
ျမတ္ႏိုးပါရေစဆိုတာထက္တကယ္ခ်ပ္တကယ္
ျမတ္ႏိုးၿပီးအသက္ႏွင့္ရပ္ျမတ္ႏိုးတဲ့သူကို သာေမွ်ာ္
လင့္ပါတယ္။ေျပာၿပီးေတာ့ေတာအုပ္ႀကီးထဲေျပး
ဝင္သြားေတာ့တာပဲကြာ”“ေအး – ဒီမွာ ေမာင္ေအာင္၊
သူေျပး ေျပးဝင္သြားတာက ေတာအုပ္ႀကီးထဲတစ္
ေယာက္တည္းမေၾကာက္မလန႔္ႏွင့္ေတာထဲေျပးဝင္
သြားတယ္ဆိုကတည္းက မင္းသာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့
ကြာ။သာမန္မိန္းကေလးကဒီလိုကာထဲသြားရဲလာရဲပါ့
မလားလို႔။ သရဲလာ။တေစၦလာ။ ဥစၥာေစာင့္လားကြာ။
ၿပီးေတာ့သူေျပးဝင္သြားတိုင္း ကြၽဲအုပ္ႀကီးထြက္လိုက္
လိုလိုက္၊ ဆင္းအုပ္ႀကီးထြက္လိုက္လိုလိုက္နဲ႔ကြာ၊
ေအာင္မ ေလကြာ ငါျဖင့္ ေျပာရင္းႏွင့္ပင္
ၾကက္သီးေတြထၿပီး ေၾကာက္လိုက္တာကြာ”
“ေမာင္ေသာင္းရာ- ဒီလိုကြၽဲအုပ္ေတြ၊ ဆင္ႀကီး
ေတြအုပ္လိုက္ဒေတြ႕ရတာ ကေတာ့ကၡာ ဒိေနရာ
ဒီေတာဒီေတာင္ေက်ာမွာ သူတို႔ သြားၾကရာ
လာၾကရာ ျဖတ္ လမ္းျဖစ္ေနမွာပါ၊ ေတာေန
တိရစာၦန္ဆိုတာသူ႔လမ္း သူတို႔သြားတဲ့လမ္း
ကေလးက ေျပာင္ေခ်ာလို႔
အဲဒီလိုပဲေပါ့ကြာ။မင္းကလည္းေနရာတကာ
ေတြးေၾကာက္ေနေတာ့ပဲ” “ေတြးေၾကာက္
ေနတာ မဟုတ္ဘူး-ေမာင္ေအာင္ေရ၊ လက္
ေတြ႕ကြၽဲအုပ္ ေတြ၊ ဆင္အုပ္ေတြနဲ႔ေတြ႕လို႔
ဒေရာေသာပါး ေျပးလာခဲ့ရၿပီ၊ ေသေဘးသီ
သီကေလး လြတ္လာခဲ့ရလို႔ ေျပာတာကြ”
“ဟား—ဟား-
ႏွပ္ဒယာက္သာ။ သံၿပိဳင္ရယ္လိုက္ၾကတာေၾကာင့္
သနပ္ခါးခင္းထဲမွာညအိပ္ ေနၾကတဲ့ တာတစ္တီ
တူႏွစ္ေကာင္ဟာ အလန႔္တၾကားျဖစ္ၿပီး၊ ေကာင္းကင္ေပၚ
ေအာ္ျမည္ဖုံတက္ဝဲပ်ံကာတစ္ေနရာဆီကို
ပ်ံသန္းသြားေတာ့သည္။ “ေမာင္ေအာင္ေရ-
လာလာဝယ္လက္ေတြ႕ခံစားေနရတာကနဘူးပင္
ခ်ဳံေတြ၊ ဆူးပင္ခ်ဳံေတြ၊ေဘာင္မို႔ပင္ ဆူးခ်ဳံေတြကို
တိုးေငြ႕ခုန္ပ်ံေျပးလာခဲ့ရေတာ့လူ တစ္ကိုယ္လုံး
ထူးျခစ္တဲ့ဒဏ္ရာေတြခ်ည္းပဲကြ”
“ေဖာင္ေသာင္းရာ- ငါ့မွာလည္းတိုင္ပင္စရာဆို
လို႔မင္းပဲရွိတာကြ၊ ေသအတူ ရွင္မကြာပဲမဟုတ္
လား။ ေျပးေဟ့ဆိုတာႏွင့္ မင္းကေရွ႕ဆုံးကငါ့ကို
လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ေတာ့ဘူး၊ ဗဒနာင့္ႏွင့္
တင္ပါးတစ္သားတည္းေျပးေတာ့တာပဲ”
ေတာေတာင္မွာရွိတဲ့ သစ္ပင္တို႔သည္ေႏြဆိုရင္
ေတာ့ အ႐ြက္ေႂကြလို႔ ေမာင္ေအာင္တို႔ သနပ္
ဝါးစင္းႀကီးမွာလည္းအပင္တိုင္းပင္ အ႐ြက္ေတြေႂကြထားတာ
ေၾကာင့္တစ္႐ြက္မႈရွိေအာင္ေႂကြေနတာ့တာ
ေၾကာင့္သနပ္ပါ၊ပင္ႀကီးကိုထင္ထင္ ရွားရွားပင္
ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။သနပ္ခါးကုန္သည္မ်ားတို႔
သည္ေႏြကာလမ်ားမွာသာ လာေရာက္ဝယ္ယူၾကတာေၾကာင့္
သနပ္ခါးစိုက္ခင္းရွိတဲ့ သူတို႔ဟာေႏြကာလမ်ား
ဆိုရင္ေရာင္းလို႔ေကာင္းတဲ့ လျဖစ္သည္။
႐ႊင္ၾကသည္။ေမာင္ေအာင္တစ္ေယာက္ေတာ့
သူခ်စ္ျမတ္ႏိုးရတဲ့မိန္းမပ်ိဳေလးကိုေတြ႕လို
ေတြ႕ျငာ။ ခ်ပ္ျခင္းေမတၱာေဇာေတြႏွင့္ညေနတိုင္း
ဆိုသလို ဘုရားပ်က္ကုန္းေပၚကို စိတ္ကေရာက္
ေနတာေၾကာင့္ကုန္းကိုလည္းတစ္ေယာက္တည္း
မရဲ၊အဲဒါေၾကာင့္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္သူတို႔နဲ႔သ
နပ္ခါးထဲကဘုရားကုန္းေတာ္ေပၚကိုသြားတဲ့ေနရာ
ဆီကလွမ္းေမွ်ာ္ၿပီး ညာနတိုင္းအလြမ္းေျပ
ၾကည့္လာခဲ့တာအေတာ္ၾကာလာၿပီ။
ေမာင္ေသာင္းကေတာ့မၾကာမၾကာသတိေပးစကား
ေျပာေပးေလ့ရွိသည္။ “ေဟ့ေကာင္ ေမာင္ေအာင္၊
မင္းဒီေလာက္ စြဲလမ္းမႈေတြ မထား။ါနဲ႔ကြာ၊
ဒီမိန္းမပ်ိဳေလးကသရဲလား၊တေစၦလာ။
ဥစၥာေစာင့္လာကြာ။ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ
က်ဳပ္တို႔ သရဲတို႔ဆိုတာ ရွိၾကတယ္ကြ။သူတို႔ကတစ္
ခါတေလလူလိုဗန္ဆင္းေနၾကတာေမာင္ေအာင္က
ေတာ့ သူ ေတြ႕ဆုံခဲ့ရတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးကို စြဲလမ္း
ခ်စ္ခင္၊ လိုရင္ျမတ္ႏိုးတဲ့စိတ္ေတြေၾကာင့္ ဘုရား
ကုန္းႀကီးေပၚကို နည္းစပ္တဲ့ သူ႔သနပ္ခါးၿခံႀကီးထဲ
ကလွမ္းေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနရတာစိတ္ေျပလက္
ေပ်ာက္ရွိတာေၾကာင့္ညနတိုင္ပင္ၾကည့္မိသည္။
သတိေတြ၊အသိေတြ႕ရွိထားေပမယ့္ရပ္မိတဲ့သံေယာဧဥ္ေတြနဲ႔အ
တူမလြမ္းသာဘဲႏွင့္ ခ်စ္စရာမိန္းမပ်ိဳေလး
ရွိရာကိုေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ လျပည့္လ
ကြယ္ညေတြ ေက်ာ္ျဖတ္သြားခဲ့တာ မ်ားခဲ့
ေသာ္လည္း ေန႔ည လည္ေနတဲ့ရက္ေတြ
မွာမိန္းမပ်ိဳေလးမ်ား ေတးဆိုသံၾကားရမလား
နဲ႔ညအခင္းေတြမွာလညင္းတိုက္တာႏွင့္အတူ
လမင္းႀကီးကေခါင္းေပၚကေက်ာ္ျဖတ္သြားခဲ့တာေတြ၊
မ်ားလွၿပီလို႔ အေတြးအိပ္မက္ေတြ႕ႏွင့္တပ္းျခင္း
လြမ္းေမာဖြယ္ အိပ္မက္ေတြက သနပ္ခါးပင္ႀကီး
ရဲ႕အလယ္က လင့္စင္ေပၚမွာလက္ကေလးေတြ
တြက္ေရခ်ိဳးရင္းလျပည့္လကြယ္ ေက်ာ္ျဖတ္
လာခဲ့ရ၏။ေမာင္ေအာင္ဟာအေတြးမ်ားစြာျဖင့္
ေနခ်ိဳသြားတဲ့အခ်ိန္တြင္ရင္တြင္းကေလာင္းရိပ္
ေဝဒနာတစ္ခုႏွင့္ သနပ္ခါးၿခံေထာင့္တစ္ေနရာ
က စမ္းေခ်ာင္းကေလး စီးဆင္းေနတာကို၊ေမာ
ၾကည့္ေနမိသည္။ ေနလုံးႀကီးက အေနာက္တိမ္
ေတာင္ မည္းႀကီးထဲအတင္းတိုးေကြ႕ဝင္သြားသည္။
သည္ေတာင္ေစာင္းေတြဆီကလိုလိုပင္။
“အစ္ကိုေရ- သီခ်င္းသံၾကားခ်င္လို႔လား”
ဘယ္က မိန္းကေလ၊အသံပါလိမ့္၊ ေမာင္ေအာင္
ေနရာအႏွံ႔ လိုက္ၾကည့္မီကုန္းကမူေစာင္၊ကေလးတစ္ေနရာမွ…
“ဟို – အစ္ကိုရ- သီခ်င္းသံၾကားခ်ဳပ္လို႔လား၊”
အသံလြင္လြင္ကေလးႏွင့္ ေအာ္ ေျပာလိုက္ၿပီး
ဟင္ေအာင္ရွိရာကို မေျပး လာ႐ုံတစ္မည္အား
ရဝမ္းသာမ်က္ႏွာမ်ိဳးႏွင့္လာေနတာကိုေမာင္ေအာင္
ေတြ႕လိုက္ ရတာေၾကာင့္ ဘာကိုပင္ ျပန္ေျပာရမွန္း
မသိေအာင္ပင္ ေငးမာအံ့ဩမႈေတြႏွင့္
ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိေအာင္ ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။
“ဒီကအစ္ကိုေန႔ေပါင္းမ်ားစြာလာရွာေနတာမဟုတ္လား”
“ဟုတ္တာေပါ့- ညီမရယ္။ကြၽဲႏို႔ပဲတိုက္တိုက္၊
ဆင္နဲ႔တိုက္တိုက္ ဒီကညီမကို စြဲလမ္၊တမ္၊က
ေနမီတာေၾကာင့္ ညေနတိုင္၊ လာရွာမိတာပါ။
မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေအာက္ေမ့ေနတာ။ ခုလို
လာေတြ႕ေတာ့ အလြန္ဝမ္းသာမိတယ္။ အစ္ကိုကေတာ့
ျမင္းမိုရ္ေတာင္ႀကီးကိုကြယ္ပုန္းပုန္းသမုဒၵရာ
ထဲမွာငုပ္ရကြယ္ပုန္းနဦးေတာ့လိုက္ရွာေနဦး
မွာ၊ရလည္းညေနတိုင္းသည္အနားကိုလာခဲ့
ရမွရင္ထဲေပါ့သြားတာေၾကာင့္လာရွာေနမီ
တယ္ဆိုပါေတာ့။ခုေတာ့ေတြ႕
ခ်င္သူကိုေတြ႕ေတာ့ ဝမ္းသာဓနမီတယ္ ”
“ညီမကေတာ့လသာတဲ့ရက္ေတြကိုေပ်ာ္ေန
မီတယ္ေလ။ေဟာဒီကအစ္ကို လာေျပာလိုက္
တဲ့စကားေတြေၾကာင့္ ထိတ္လန႔္တုန္လႈပ္မိသ
လိုရင္ေတြလည္း အရမ္းကုန္မိတာေၾကာင့္ညီမ
ေနာက္ကို လိုက္လာမွာစိုးလို႔ ကြၽဲေတြ ဆင္ေတြလြတ္
လိုက္တာပါ။ ခုလိုပဲအစ္ကိုတစ္ေယာက္တည္း
သည္အနားတစ္ဝိုက္ကို ေန႔စဥ္လာ ေနတာကို
ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ အစ္ကိုေျပာသြားတဲ့စကား
ေတြေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ အစ္ကို လာတာကိုၾကည့္ၿပီ။
ရင္ခုန္တာႏွင့္အတူကြယ္ရာကတြယ္တာေနရင္၊
ပ်က္ရည္က်ေနရတယ္။ အဘြားကိုခြင့္ေတာင္လာခဲ့ရတာ”
“ေန႔စဥ္လာရွာတာကိုေတြ႕ေနရာယ္ဆိုေတာ့
ညီမကိုခ်စ္တယ္ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာေတြကိုယုံၿပီလာ။”
“ညီမနာမည္ကေအးျဖဴျဖဴေခၚပါတယ္၊အစ္ကို
ျမတ္ႏိုးတယ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ခံစားခဲ့ရင္းအစ္ကို႔
ကိုေန႔စဥ္ၾကည့္ေနတာကိုအဘြားကသိေတာ့ေန႔စဥ္အဘြား႐ိုက္
နက္ဒဏ္ခတ္တာေတြ ခံစားရလြန္းလြန္းလို႔
တစ္ကိုယ္လုံးေျခသလုံးကအစညိဳမည္းစြဲေနေအာင္
ခံစားခဲ့ရတယ္ဆိုတာေတြကိုအစ္ကိုၾကည့္ပါဦး၊
ေျခသလုံးေတြမွာညိဳမည္းေနသည္။အ႐ိုက္ခံထားရတယ္”
“ေနညိဳရင္အစ္ကိုဒီအနားတစ္ဝိုက္ကိုလာေတာ့မယ္ဆိုတာကိုသိေနတယ္။
ဒါေၾကာင့္အစ္ကိုနဲ႔ေတြ႕ရေအာင္လာခဲ့ရတာ”
“ဝမ္းသာျခင္းမ်ားစြာႏွင့္ပါပဲမေအးၾကဴျဖဴရယ္၊
စ္မိတဲ့ေန႔ကလို႔ သီခ်င္း ထိုသံကိုေမွ်ာ္ေနသလို
အရွင္ျမင္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြကတန္ခိုးရွင္ေတြက
လြဲရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးျမင္ၿပီး အ႐ူးတစ္ေယာက္
လိုေျပာထိုၾကမွာအမွန္ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္မေအးျဖဴျဖဴ
ကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာကိုသက္ေသျပရရင္ေတာ့
မေအးျဖဴျဖဴရဲ႕ကိုယ္ခႏၶာကိုခုနစ္ပိုင္၊ ပိုင္းၿပီးေတာ့ကာ
ခုႏွစ္တိုင္းျပည္ေဝမယ္ဆိုရင္ေတာင္ခုႏွစ္
တိုင္းျပည္ႏွင့္ စားခ်င္။ ယွဥ္စုတ္ဝံ့တယ္၊ သိလား”
ေမာင္ေအာင္ ေျပာျပတာေတြကိုမေအ၊ျဖဴျဖဴ
သေဘာက်ပီတာေတြေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္သား
ၿပိဳင္တူရယ္လိုက္ၾကသည္။“ဟား- ဟား-ဟာ။ – ဟား”
ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူရယ္လိုက္ၾကတာ
ေၾကာင့္ေပါက္ပန္၊ပင္ေပၚမွာနားေနၾကတဲ့
ဆက္ရက္ငွက္အုပ္တို႔သည္လန႔္ဖ်ပ္ၾကကာ
ဟိုအေဝးတစ္ေနရာကလက္ပံ ပင္ႀကီးပါကို
တကြၽီကြၽီေအာ္ဟစ္ၾက၍နားသြားၾကသည္။
“အင္ကိုေအာင္ကို ခုလိုလာေတြ႕ကာအဘြားက
သူေပးတဲ့ဒဏ္ေတြၾကည့္ ၿပီးေတာ့သနားသြား
တယ္နဲ႔ တူပါတယ္၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတြ႕ပါရေစ
ေတာင္းပန္ေျပာ တာေၾကာင့္ ခြင့္ျပဳလိုက္တာေလ-အစ္ကိုရဲ႕
“ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ မေအးျဖဴျဖဴရယ္ အမိေတြ႕၊
အေတြ ေက်နပ္ေအာင္ ကိုေအာင္ မိဘေတြနဲ႔
လာၿပီးေတာင္းရမ္းလက္ထပ္ယူမယ္ေလ”
“ကိုေအာင္ရယ္ – မီဘေတြမရွိေတာ့လို႔အဘြား
ေနထိုင္ရတာ-ကိုေအာင္ရဲ႕။ အဘြားကိုေက်နပ္
ေအာင္ ကြၽန္မ ေျပာၾကည့္မယ္ေလ။ ကိုေအာင္နဲ႔
ျဖဴျဖဴတို႔ဟာ အတူတူေနထိုင္ၾကတာေပါ့
ျပာက်ေနတဲ့ႏွင္းမႈန္ေတြက ေမာင္ေအာင္
တို႔သနပ္ခါးဝင္းႀကီးကိုဖုံးလႊမ္းေအာင္ပင္ေန႔မ်ား
စြာႏွင့္အတူတစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ခ်င္တၱာေတြမဆြဲႏိုင္
မခြာရက္ရွိေနၾကေသာ္လည္းေစာင္းရမ္းျမရဲ႕
ေငြလသာခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာင္ယာ ခင္းႀကီးရဲ႕
ေတာင္ဘက္ကုန္းတစ္ေၾကာမွာ မေအးျဖဴျဖဴႏွင့္
ေမာင္ေအာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္လရိပ္ခိုနားၾကရင္း
ၾကင္နာခဲ့ၾကေသာႏွလုံးသားတို႔ကအျပာေရာင္မိုးကုတ္
စက္ဝိုင္းႀကီးဖုံးအုပ္သာယာေနၾကသည္။
တကယ္ေတာ့ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္စြဲလမ္းမႈ
ေတြႏွင့္သာယာေနသလို မိဘေတြ႕ျဖစ္ၾကတဲ့
ဦးထြန္းေမာင္၊ေဒၚခင္တို႔ကေတာ့ သူတို႔သားျဖစ္
သူေမာင္ေအာင္ ကို သရဲၿပိတၱာဥစၥာေစာင့္ႏွင့္
ခ်စ္ႀကိဳက္ေနတာ သိတဲ့ေန႔ကစၿပီး ကင္းကင္းရွင္းရွင္း၊
ေနထိုင္ဖို႔ေျပာထားေပမယ့္သားျဖစ္သူေမာင္ေအာင္
ဟာ မေတြ႕ရရင္ေတာ့မေနႏိုင္ ေအာင္ျဖစ္ေနတာ
ေၾကာင့္႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနၿပီး ဘုရားပ်က္ႀကီး
ႏွင့္ကုန္းနား တင္ဝိုက္ကို မသြားရရင္ မေနႏိုင္
ေတာ့ပါဘူးလို႔ မိဘေတြကို ဖြင့္ဟူ၍ ေျပာထားတာ
ေၾကာင့္ ေန႔စဥ္သြားေနမိသည္။မိဘျဖစ္ၾကသူ
ဦးထြန္းေမာင္၊ ေဒၚခင္တို႔ဟာ သားရဲ႕အသက္ေဘး
တစ္ေန႔ ေတြ႕ ေတာ့မွာပဲဆိုတာ သိျမင္ၾကတာေၾကာင့္
ျမန္မာသမားေတာ္ႀကီးကို အိမ္ပင့္ ေဆာင္ေခ၍ျပၾကေဆးကုၾကသည္။
သမားေတာ္ႀကီး ဦးမိုးက ေမာင္ေအာင္ကို
အတြင္းေရးခ်ဳပ္ခင္ျဖစ္ခဲ့တာကြ စုံလင္ေအာင္
ေပး၍ လူငယ္တို႔ရဲ႕အခ်စ္ရ၊ စိတ္ေဝဒနာစြဲလမ္း
မႈေတြကို ကုသႏိုင္ ေရးအတြက္အဖက္ဖက္က
ႀကိဳးစားရေတာ့မွာမို႔ ေမာင္ေအာင္မိဘႏွစ္ပါးအား သား အတြက္
စိတ္ရွည္သိ၊ခံၾကရန္ေျပာၾကားထားၿပီးေတာ့
ေမာင္ေအာင္မိဘေတြႏွင့္အတူ ဆရာႀကီးဦးမိုး
ကဘုရားပ်က္ကုန္းႀကီးတစ္ဝိုက္လိုက္လံၾကည့္
ရာတြင္နဘူးခ်ဳံဆူးခ်ဳံ သစ္ပင္ခ်ဳံေတာထဲက
“ဟာ၊ -ဟား- ဟား”ရယ္သံႀကီးက်ယ္ေလာင္စြာေပၚထြက္လာ
ၿပီးထန္းပင္လုံးေလာက္ရွိတဲ့ ေႁမြႀကီးႏွစ္ေကာင္
ဟာတဦးဦးမာန္ေတြမီလို႔မနီးမေဝ၊ သီကေပၚထြက္
လာၿပီ။ ေဆးဆရာႀကီး ဦးဦးကို ဥႀကီးႏွစ္ေကာင္က
ရွစ္ေပအျမင့္ ေလာက္ ပါးပ်ဥ္းႀကီးမ်ားႏွင့္ေထာင္
ၾကည့္ကာအႏၲရာယ္မေပးဘဲတ႐ႊီ႐ႊီျမည္တြန္ၿပီ၊
ျမင့္မားလွတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြေအာက္ ခ်ဳံေတာ
ႀကီးမ်ားထဲကို ဝင္သြားၾကသည္။ေဆးဆရာႀကီး
ဦးမိုးကမေၾကာက္ေပမဲ့ဦးထြန္းေမာင္၊ ေဒၚခင္တို႔
ကေတာ့ ထန္းလုံးေလာက္ႀကီးမားရွည္လ်ားတဲ့
ေႁမြႀကီးႏွစ္ေကာင္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ေၾကာက္
စိတ္ေတြ၊ လန႔္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ ဒူးတုန္ေနစဥ္မွာ
ေတာႀကီးထဲက ေလမတိုက္ပါဘဲ ေဝါ- ေဝါ-ျပည္
လာတဲ့အသံႀကီးဟိန္းထြက္လာၿပီးႀကီးမားလွတဲ့
ကြၽန္းပင္ႀကီးေအာက္ကအဘြားအိုႀကီးတစ္ေယာက္
ဝတ္႐ုံအနက္ႀကီးဖားဖားႀကီးဝတ္ဆင္ထား
လ်က္သစ္ကိုင္းေျခာက္တုတ္ကိုေထာက္
လို႔တစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္လို႔ ေဆးဆရာႀကီး
ဦးဖိုးႏွင့္ ဦးထြန္းေမာင္ ေဒၚခင္တို႔ ရွိရာ ကို
ပါးနစ္ျပန္ေလာက္အေရာက္မွာ ရပ္လိုက္ၿပီး အဘြားအိုက စတင္ၿပီ။…
“ေဟ့ – ဆရာဟုဏ္၊ လူငယ္ေတြကိစၥကို ႏွင္
ဝင္မရွည္ပါနဲ႔။ ေမာင္ေအာင္ဟာ သိုက္ဆက္
ကလာတာမို႔ေၾကာင့္ ငါ့ေျမးဆုံးမမရလို႔ငါၾကည့္
ေနတာ၊ နင္တို႔ကို ဘာ ဒုကၡမွ ခဲ့ဘူး။ ခုလည္း
ဂါတို႔ကို ဒုကၡပးဘူး။ တစ္ေန႔ တို႔ကို ဒုကၡရင္
ေတာ့ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေတာ့ငါပဲေျပာမယ္”
အဘြားအိုႀကီးက ေျမႀကီးကို လက္ကိုင္တုတ္ႏွင့္
ေဆာင့္လိုက္ရာ “ဖုန္း- ဖုန္း – ဖုန္းမီးေတာက္ႀကီး
မ်ားကဆယ္ေပအျမင့္ေလာက္ သုံးႀကိမ္တိတိမီးေတာက္
သြားတာကိုအားလုံးေရွ႕ေတြ႕လိုက္ၾကလို႔ေငးေၾကာင္
ၾကည့္ေနၾကရာအဘြားအိုႀကီး သည္ထန္မာေသာ
မ်က္ႏွာထားႏွင့္ မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးၾကည့္ၿပီး
ဆံပင္ဖားလ်ားလက္ ကားရားႏွင့္ သစ္သား
တုတ္ေခ်ာင္းႀကီးကိုေထာက္ၿပီး ထူထပ္နက္
ေမွာင္လွတဲ့ သစ္ ေတာ၊ ခ်ဳံေတာထဲဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
ဘုရားပ်က္ကုန္းႀကီးေဘးက သစ္တာတစ္ခုလုံး
ဝါဆို က်ယ္ေလာင္လွ တဲ့အသံႀကီးေပၚထြက္လာ
သလို ဖလျပင္းတိုက္ခတ္လာတာေၾကာင့္ဆရာႀကီးဦးမို၊
ကေတာက္တစ္ဖ်က္ ေခါက္လိုက္သည္။
“ေတာက္ – သင္းတို႔ကိုငါဘယ္လိုမွမေဆာင္႐ြက္
ရေသးဘူး။ရွာကလာ ေရာက္ေလ့လာတာ ရွိေသးတယ္”
ေဒါသထြက္တဲ့အေျခအေနကိုကိုထြန္းေမာင္က သိလိုက္ရာေၾကာင့္
“ဆရာႀကီး ဦးပိုး ခင္ဗ်ား သူတို႔တေစၦသရဲဥစၥာ
ေစာင့္ေတြကရန္လိုၾကာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သီးခံၾကတာပါ့ဗ်ာ”
ကိုထြန္းေမာင္တို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။
ေတာင္ယာသနပ္ခါးခင္းႀကီးကိုလည္းေမာင္ေအာင္
ကို စိတ္မရေတာ့လို႔ လူငွားနစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ
ေမာင္ေအာင္ပါ သံ၊ေယာက္ ယာကြက္နီးခ်င္းေမာင္
ေသာင္းႏွင့္ ေလးေယာက္ေစာင့္ေနၾကတာေၾကာင့္
ဦးထြန္းေမာင္ သားအတြက္ စိတ္ရေနသည္။
ေဆးဆရာႀကီး ဦးမိုးက
ေမာင္ေအာင္ကိုအေဆာင္လက္ဖြဲ႕ေတြ၊ အထက္
ေဆးေတြေပးထားၿပီးဥစၥာ ေစာင့္မ်ားမေႏွာင့္ယွက္
ႏိုင္ေအာင္၊ သရဲတေစၦမ်ား၊ မေႏွာင့္ယွက္ႏိုင္ေအာင္
အင္းအိုင္ ဂါယာလက္ဖြဲ႕မ်ား ေပ။ထား၊ လည္ပင္းမွာ
ဆြဲေပးထားသလို အေဆာင္မ်ား ေပးထား၊ တာေၾကာင့္
သနပ္ခါးစင္းႀကီးမွာေတာ့ လျပည့္လကြယ္ည
ေတြက ေက်ာ္ျဖတ္သြား ၾကားအေတာ္ၾကာခဲ့သည္။
ေမာင္ေအာင္ ငိုမလိုရီမလိုေတြနဲ႔ ျဖစ္ဇနာေတြကို
ဖခင္ ဦးထြန္းေမာင္က စိတ္မခ်တာေၾကာင့္လူအင္
အားမ်ားေအာင္ဆိုၿပီးေနာက္ထပ္အဏ္ရေအာင္ငွား
ႏွစ္ေယာက္ပါ ငွားၿပီး ေတာင္ယာသနပ္ခါးစင္းကို
ေစာင့္ရေအာင္ ငွားေပထားတာ ေၾကာင့္ကိုထြန္း
ေမာင္ ေတာင္ယာသနပ္ခါးစင္းမွာယခုဆိုရင္
ေလးေယာက္ညညမွာ ေစာင့္ေနၾကသည္။
တေပါင္းလဆန္းရဲ႕ညတစ္ညမွာေတာ့ေတာင္
ယာစင္းႀကီးရဲ႕လင့္စင္ေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္၊
ေလးေယာက္ ရယ္စရာေလးမ်ားေျပာၾကကာတဝါးဝါးတ
ဟားဟားႏွင့္ေမာင္ေသာင္းေထာင္၍ရခဲ့တဲ့
ႂကြက္မ်ားကိုမီးဖိုမွာကင္ၿပီးသူငယ္ခ်င္းေလး
ေယာက္ ေရေႏြးခ်မ္းႏွင့္စားေသာက္ၾကလို႔
တစ္ခ်က္တစ္နာရီအခ်ိန္ေလာက္မွာေတာ့
ေကာင္း ကင္က လမင္းႀကီ၊ ထိန္ထိန္သာလို႔
ေမာင္ေအာင္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေက်ာ္ထူး ရပ္ပန္း၊
ေမာင္ေသာင္၊တို႔အေတာ္ညဥ့္နက္ဧမယ့္
စကားေျပာၾကရင္းျဖင့္လင့္စင္ေပၚမွာဆုံး
လုံးလဲပက္လက္လွန္သူႏွင့္ စကားေျပာ
ေနၾကစဥ္မွာ သနပ္ခါးေတာထဲကရွိ-ရွိ-ရွိ
က်ယ္ေလာင္စြာ ေႁမြတြန္သံကအေတာ္
မ်ားမ်ားေႁမြေတြ႕တြန္သံက ၾကားရတာ ေၾကာင့္
ေမာင္ေသာင္းကသနပ္ခါးဟင္းထဲဟိုဒ္ၾကည့္
ရင္းက ေမာင္ေအာင္၊စတင္ျမင္ေတြ႕ကာ
“ဟာ-ေဟ့ေကာင္ေတြ ေႁမြေတြ လာေနတယ္၊
တို႔အိမ္ေနၾကတဲ့ လင့္စင္ တိုင္ေျခရင္းေတြမွာေရာက္ေနၾကတယ္”
အားလုံးကေမာင္ေသာင္းေျပာလိုက္တာေၾကာင့္
ကမန္းကတန္းနဲ႔အားလုံးပါးပ်ဥ္းထၾကည့္ၾကေရာ၊
“ဟာ- ေႁမြေတြ အမ်ားႀကီးပါလားကြာ။ဟာ
အေကာင္ႀကီးေတြက ပါးပ်ဥ္း ႀကီးေတြေထာင္
ၿပီးလည့္ပတ္ေနၾကတယ္။ေႁမြေတြကအားႀကီးပဲကြ၊ေပါင္
လုံးေလာက္ ႀကီးတာကြာ။အေပၚတက္လာရင္ေတာ့ ဒုကၡပါပဲကြာ”
ေမာင္ေအာင္တို႔ေလးေယာက္ေႁမြေတြအေပၚ
တက္လာရင္း ႏႈတ္မယ္ ဆို။ မယ္ဆိုၿပီးဓား
ေတြ၊ ဘုတ္ေတြ၊ လွံေတြ ကိုင္ထားၿပီးၾကည့္
ေနဆဲမွာေႁမြေတြဟာ လေရာင္ေအာက္မွာ
လွည့္ပတ္သြားလာေနၾကရင္းႏွင့္ ေပ်ာက္
ကြယ္သြားၾကသည္။ “ထူးဆန္းလိုက္တာ
ေမာင္ေသာင္းရာ- ေကာက္ေတာင္မဆင္းရဲေတာ့ဘူးကြ
ခ်စ္ပန္းက ေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ေမာင္ေသာင္က…
“မင္းတို႔မွာ ေႁမြကို အေပၚမွာေတြ႕ရတာ။
ငါ့မွာကြာကြၽဲအုပ္တစ္ခါ၊ ဆင္းအုပ္ တစ္ခါ
လိုက္လို႔ ေျပးလိုက္ရတာကြာ။ လူတစ္ကိုယ္
လုံး ဆူးျခစ္ရာႀကီးေတြ” ေက်ာ္ထူးက
“ေမာင္ေသာင္း၊ ဆင္အုပ္က ဘယ္မွာလိုက္
တာလဲ ေျပာျပပါဦး” “ဘယ္မွာလဲဆိုေတာ့ကြာ
ေဟာဟိုကေတာအုပ္ႀကီးနဲ႔ ဘုရားကုန္းႀကီးေပၚမာခုလို
လသာတဲ့ညမွာေမာင္ေအာင္ဥစၥာေစာင့္မေလး
နဲ႔သြာ။ေတြ႕တာေဟ့။ ဆင္အုပ္ လိုက္ကိုလိုက္
လာတာကြ၊ ေျပးႏိုင္လို႔လြတ္ရတယ္ကြာဆင္
ေတြကမ်ားမ်ားကြား ေၾကာက္စရာပဲကြ”
ထိုသို႔ စကားေျပာေနၾကဆဲမွာပင္…
ဘုရားပ်က္ႀကီးရဲ႕ကုန္းေတာ္ေပၚဆီကေတး
ဆိုလိုက္တဲ့ အသံလြင္လြင္ကေလးကိုအားလုံး
ကၾကားၾကရေတာ့သည္။ေလးေယာက္စလုံးနားေထာင္နၾက၏။
အသံလြင္လြင္ကေလးႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့
ညဥ့္နက္ခ်ိန္မွာလြင့္ပ်ံ႕လာတဲေတးသံက
“တစ္ေထာင့္တစ္ည ပုံျပင္ပမာတစ္ေယာက္ႏွင့္
တစ္ေယာက္ ေဝးကြာခဲ့ရ တာ။ေဆာင္းတစ္ညရဲ႕
ေငြလဝန္းႀကီးသာေနတစ္ရာအလြမ္းေတြ၊ခုေတာ့ရင္မွာျဖ
သာ၊ ေန႔ညဝဲတဲ့ေမာင္ရဲ႕မ်က္ႏွာ၊ ခ်စ္တတ္
တဲ့အသည္။နဲ႔ာင္ေမာင္ေရ- ေျပးလာအားလုံး
ေလးေယာက္စလုံးၾကားလိုက္ရတာေၾကာင့္
ေမာင္ေသာင္းကအသိ ဆုံးဆိုေတာ့ကာယကံ
ရွင္ေမာင္ေအာင္ကိုယ္စားပင္ဟာခနဲျဖစ္သြားခဲ့သည္။
ကာယကံရွင္ျဖစ္တဲ့ ေမာင္ေအာင္ကေတာ့
သီခ်င္၊သံနဲ႔ငိုရႈိက္သံလြင္လြင္ႀကီးဟစ္က်ယ္ငိုလိုက္ၿပီးေတာ့…”
“က်ဳပ္- က်ဳပ္ဘဝေတာ့ မယူ။ပါဘူးဗ်ာ။က်ဳပ္
ခ်ဳပ္သူဆီ သြားပါ က်ဳပ္ ျမတ္ႏိုးတဲ့ အျဖဴျဖဴတို႔ကိုက်ဳပ္ သြားပါရေစ”
ေမာင္ေအာင္ ေအာ္ေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာေမာင္
ေသာင္းက — “အခ်ိန္မေတာ္ မင္၊ မသြားရဘူး
ေမာင္ေအာင္ – မင္း မသြားရဘူး” ဟုအတင္း
ဖက္ထားေသာ္လည္း ေမာင္ေအာင္ဟာ
“က်ဳပ္ သြားမယ္၊ က်ဳပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့ ေအးျဖဴျဖဴ
ေအာ္ဟစ္ၿပီးအလင္းပင္ ေမာင္ေသာင္းဖက္
ထားတာကိုတြန္းပစ္ခဲ့ၿပီးမိန္းမ
ပ်ိဳးေလးေအးျဖဴျဖဴဆီကို ေျပးသြားရာ
ျဖဴေရ-ျဖဴရ-အျဖဴရ-အစ္ကိုလာၿပီေဟ့”
ေမာင္ေသာင္းေနာက္က ေမာင္ေအာင္ကိုစိုး
ရိမ္တာႏွင့္ေနာက္ကေျပးလိုက္သြားရာမွာေတာ့
“ေမာင္ေအာင္ – ေမာင္ေအာင္-မင္းျပန္လာခဲ့
ေမာင္ေအာင္” ဥစၥာေစာင့္မေလး မေအးျဖဴျဖဴ
လက္ယပ္ေခၚေနရာ… “အစ္ကိုရ”
မေမွ်ာ္လင့္ေသာဆင္အုပ္ႀကီးကေမာင္ေအာင္
ႏွင့္ေမာင္ေသာင္းတို႔ကိုနင္းသြားေတာ့သည္။
ေမာင္ေအာင္ႏွင့္ေမာင္ေသာင္းတို႔ဆင္နင္းလို႔
ေသဆုံးၾကၿပီး ႏွစ္ေတြၾကာ လာတဲ့သည့္တိုင္
ေအာင္ ဘုရားပ်က္ႀကီးႏွင့္ ေတာင္ကုန္းႀကီး
ေပၚကလျပည့္ည လကြယ္ညေတြမွာ ညဥ့္
နက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ယေန႔တိုင္ေအာင္ ထေနာင္း
ကုန္း႐ြာမွ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံကိုၾကားေနၾကရသည္။