ထီးရိပ်ခိုဘူးသောမိန်းကလေး

*ထီးရိပ်ခိုဖူးသော မိန်းကလေး *📖📖📖(စ-ဆုံး)

********************************************

နှလုံးသား မှန်သမျှတွင် ခံစားမှုကို မွေးဖွားသည့် အစွဲလေးတွေ ရှိစမြဲ။
ငွေလ မြင်တိုင်း မျက်ရည်ဝိုင်းသည်။ တချို့က ဤသို့ဖွဲ့သည်။
ပိတောက်တွေ ပွင့်မှဖြင့် တချို့က ဤသို့ ရှိုက်သည်။
မိုးတွေ ရွာမှာဖြင့်လျှင်ကွယ်။ ဤသို့ ညည်းသူကလည်း ညည်းသည်။
သြော် ကိုယ့်မှာလည်း လွမ်းစရာလေး ရှိသည်။

မိုးညိုညိုကိုကြည့်ပြီး ကိုယ် သက်ပြင်းချမိ၏။
ကိုယ်က အညာသား။ အညာသားဆိုတော့ မိုးကြောက်သည်။ အညာမှနေ မိုးများသော ရန်ကုန်သို့ မိုးတွင်းကြီး၌ ရာထူးတက် ပြောင်းလာရတော့ …။

ကားမှတ်တိုင်တွင် ရပ်ရင်း ကိုယ်က သက်ပြင်းချနေမိသည်။
မိုးခိုအဆောက်အအုံလေးထဲတွင် လူတွေပြည့်ကျပ်နေသဖြင့် ကိုယ်က လမ်းဘေးလေဟာတွင် ရပ်နေသည်။ ကိုယ့်လိုပင် ရပ်နေကြသူတွေကလည်း တစ်ပုံကြီး။

မိုးလေးက တဖွဲဖွဲ ကျလာနေသည်။ ကိုယ်က ထီးဖွင့်ဆောင်းပြီး ရပ်နေသည်။ ထီးအပြင် မိုးကို အသင့်အတင့် ကာနိုင်သော ပစ္စည်း ကိုယ့်ကိုယ်ပေါ်မှာ ရှိသေး၏။

ကိုယ့်ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းမှာ အဖြူရောင် မိုးကာဂျာကင်အင်္ကျီကို ဝတ်ထားသည်။ သည် အင်္ကျီမှာက ခေါင်းစွပ်လည်း ပါသည်။ အင်္ကျီဇစ်ကို အဆုံးအထိ ပိတ်၊ ပုခုံးပေါ်မှ ကျောဆီ တွဲလောင်းကျနေသော ခေါင်းစွပ်ကို ခေါင်းမှာစွပ်၊ မေးအောက်တွင် ကြိုးချည်။ ထိုအခါတွင် တော်ရုံတန်ရုံမိုးကို ခံနိုင်သည်။ အောက်ပိုင်းတော့ မိုးစိုနိုင်သည်။ ကိစ္စ မရှိ။ ကိုယ့်ပုခုံးမှာ လွယ်ထားသော အိတ်တွင်းမှာ ပုဆိုးအသစ်တစ်ထည် ပါသေးသည်။ တိုက်ပုံအင်္ကျီနှင့် စတစ်ကော်လာအင်္ကျီလည်း ပါသေးသည်။ ရုံးခန်းဗီရိုအောက်ဆင့်တွင် ကတ္တီပါသည်းကြိုးတပ် မန္တလေးဖိနပ်တစ်ရံလည်း ပါသေးသည်။ လမ်းမှာ ဘယ်လောက်ပဲ မိုးစိုစို ရုံးရောက်လျှင် ကိုယ်က အမြဲတမ်း ခြောက်ခြောက်သွေ့သွေ့။ သပ်သပ်ရပ်ရပ်။ ခံ့ခံ့ညားညား။

ဟောသည်လို လမ်းဘေး ကားမှတ်တိုင်မှာတော့ ကိုယ်လည်း ဘာကောင်နည်း။ လူတိုင်းထဲက တစ်ယောက်။

လူတိုင်း ထီးမပါသည်ကို ကိုယ်သတိပြုမိသည်။ အထူးသဖြင့် ယောကျာ်းလေး လူငယ်လူရွယ်တွေ။ သြော်…သူတို့ ရန်ကုန်သားတွေက မိုး သိပ်ကြောက်ပုံမရ။ ခေါင်းပေါ် မိုးပေါက်ကျခြင်း၊ အင်္ကျီ၊ လုံချည် မိုးနည်းနည်းလောက် စိုခြင်းကို မှုကြပုံမပေါ်။ ကိုယ်ကတော့ ဆံပင်စိုလျှင်၊ ဖိနပ်စိုကို ကြာကြာစီးထားလျှင် အနည်းငယ် နှာစေး၊ နှာမွှန် ဖြစ်လာတတ်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း မိုးကာကွယ်ရေး အပြည့်အစုံ ကိုယ်လုပ်ထားသည်။ ဂျာကင်၊ မိုးကာအင်္ကျီနှင့် ထီးပါ ပေါင်းလိုက်သောအခါ ရန်ကုန်မိုးကို ကိုယ် သိပ်မကြောက်တော့။

ကားတွေက အဆက်မပြတ်တော့ ရောက်ရောက်လာသည်။ ရောက်လာသမျှကလည်း လူအပြည့်နှင့်။ တိုးတိုးဝှေ့ဝှေ့နှင့် စီးတတ်၊ စီးနိုင်သူများ တက်လိုက်သွားကြ၏။

ကိုယ်ကမူ အသင့်အတင့်ချောင်မည့် ကားကိုစောင့်နေသည်။
ကိုယ့်နားကို လူတွေကပ်လာသည်ကို သတိပြုမိ၏။ ကိုယ့်အပြင် ထီးဖွင့် ဆောင်းထားသူ သုံးလေးဦး ရှိသေးသည်။ သူတို့အနီးတွင်လည်း လူတွေ ကပ်နေ၏။

သင်းတင်းတင်း ရနံ့တစ်ခု ရသည် ထင်၏။ ကိုယ့်လက်မောင်းကလည်း နူးညံ့ညံ့အတွေ့တစ်ရပ်ကို သိလိုက်သည်။

ကိုယ်ငုံ့ကြည့်လိုက်သောအခါ မိန်းမပျိုလေးတစ်ဦးက ကိုယ့်အနီး ကပ်ရပ်နေသည်။ သူ့ကိုယ်လေးက ကိုယ့်ကို လာထိနေသည့်အပြင် သူ့ခေါင်းလေးက ကိုယ့်ထီးအောက် ရောက်နေသည်။ သူ့ဘာသာသူတော့ ရောက်လာဟန်မတူ။ တိုးကြ တွန်းကြ၍ ရွေ့လျားလာဟန် တူသည်။

မိန်းကလေးက ကိုယ့်ညာဘက်မှ ဖြစ်သည်။ ဘယ်ဘက်မှ လူငယ်သုံးဦး၏ ခေါင်းများကလည်း ကိုယ့်ထီးအောက် ရောက်လာကြသည်။

စောစောက ဖွဲဖွဲသာ ကျသော မိုးသည် ယခု မိုးပေါက်များ ဖြစ်လာနေပြီ။ သြော်… ထီးအောက် ခေါင်းတစ်လုံးမျှ ဝင်ကြသည်မှာ မဆန်း။ ရန်ကုန်သား၊ ရန်ကုန်သူများလည်း ဖြစ်နိုင်လျှင် ခေါင်းတော့ မိုးမစိုချင်ဟန်ရှိသည်။

ကားသုံးစီးက ရှေ့ဆင့် နောက်ဆင့် ရောက်လာကြသည်။
မိုးကလည်း ရွာနေတော့ လူတွေက ကားမရွေးနိုင်တော့ဘဲ နီးရာကားပေါ်တက်လိုက်ကြသည်။

ကိုယ်က နောက်ဆုံးကားဆီ လျှောက်သွားပြီး တက်၏။
ထုံးစံအတိုင်း အပေါက်ဝမှ လူတွေက ဖယ်မပေးချင်ကြသဖြင့် စပယ်ယာ၏ အမိန့်အတိုင်း ကိုယ်က အတွင်းပိုင်းဆီ ခက်ခက်ခဲခဲ တိုးဝင်ခဲ့ရသည်။

ခွေးခြေပုလေးပေါ်တွင် ကိုယ် ထိုင်သည်။ ကိုယ့်ကျောဘက်တွင် ကားရှေ့ပိုင်းအကာသာ ရှိတော့သည်။ လူတွေက ဆက်တက်သည်။ အလယ်တန်း ခွေးခြေကလေးတွေအပေါ် လူတွေ ပြည့်သွားသည်။

ကားကလည်း အရှိန်နှင့် ထွက်၏။ ခပ်ကားကားဖြစ်နေသော ကိုယ့်ဒူးနှစ်ဖက်ကြားသို့ ကိုယ်လေးတစ်ခု ကျောခိုင်းလျက်သား ဝင်လာသည်။

သြော်…မိန်းကလေး။ စောစောက ကိုယ့်ထီးအောက် ရောက်ခဲ့သည့် မိန်းကလေး။ စောစောကလည်း လူတွေ တိုး၍ တွန်း၍ ကိုယ့်ထီးအောက် ရောက်ခဲ့သည်။ ယခုလည်း လူတွေ ပြည့်၍ ကျပ်၍ ကားအရှိန်က တွန်းသောကြောင့် သူ့ခါးလေး ကိုယ့်ဒူးကြား ရောက်လာသည်။

မှီလာသည်က သူ့ကိုယ်လေး။ သို့မဟုတ် မမှီလျှင် မဖြစ်အောင် တွန်းပို့ခံရသည်က သူ့ကိုယ်လေး။ အားတောင့်အားနာ စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်ရသည်က ကိုယ်။

မိန်းကလေးကတော့ ဘာကိုမျှ ပမာမပြုဟန် လိုက်ပါလာသည်။ ကျောဘက်သို့ လှည့်၍ပင် မကြည့်။

ဤသည်ပင် ကောင်းပါ၏။ အနည်းဆုံး ကိုယ် အားနာရ သက်သာသည်။ ပန်းဆိုးတန်းအနီး မှတ်တိုင်တွင် လူအများဆင်းကြသည်။ ကလေးမလည်း ဆင်းသည်။ ကိုယ်လည်းဆင်းသည်။
မိုးက တဖြောက်ဖြောက်လေး ရွာနေသောကြောင့် ကိုယ် ထီးဖွင့်ဆောင်းသည်။

ကလေးမက ရှေ့နားတွင် လက်လေးတစ်ဖက်က ခြင်းလေးကို ဆွဲပြီး လက်လေးတစ်ဖက်က ခေါင်းလေးကို အုပ်ကာ သွက်သွက်လျှောက်နေ၏။

ကိုယ်က ခြေလှမ်းကျဲများဖြင့် ကလေးမကို မီလာ၏။
ကိုယ့်ထီးက ကလေးမအပေါ် မိုးမိသွားသည်။

“ဒါ…ဘာလုပ်တာလဲ”

“မင်းကို မိုးမစိုစေချင်လို့ပါ”

“မလိုပါဘူး”

“မင်းဟာ မိန်းမပျိုလေး၊ မင်း ဘယ်လို မြင်မယ်၊ ဘယ်လို ထင်မယ်ဆိုတာ တို့ တွေးခေါ်ကြည့်တတ်ပါတယ်၊ ဒီတော့ ဒီထီးကို ကိုင်ပြီး မင်းဘာသာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် လျှောက်၊ တို့က မိုးကာပါတယ်၊ ခပ်ကွာကွာက လျှောက်ပါ့မယ်၊ မိုးလွတ်တဲ့ နေရာကျတော့ ထီးကို ပြန်ပေး”

“ဒါမျိုးတွေ ရိုးနေပြီ”

ကလေးမက ကိုယ့်ထီးအောက်မှ ထွက်ပြီး အပြေးလေး ရှေ့က သွား၏။

ပြေးဖို့မလိုပါ။ ကိုယ် ရပ်ကျန်ခဲ့သည်။ ကိုယ့်တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူနေသည်။ ကိုယ့်မျက်နှာနှင့် နားရွက်များလည်း နီရဲနေမည် ထင်၏။

ရှေ့ခပ်လှမ်းလှမ်းရောက်မှ ကလေးမက သမင်လည်ပြန် ကြည့်သည်။

မျက်လုံးကလေးများ လှသည်ကို သတိပြုမိသည်။ သြော်…မျက်နှာလေးကလည်း လှသည်။ ပြီးတော့ နုသေးသည်။
ထီးဆောင်းရင်း မိုးရေထဲတွင် ကိုယ် ဆက်ရပ်နေ၏။
ကလေးမကို အပြစ်မတင်ပါ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသာ အပြစ်တင်မိသည်။

‘ဒါမျိုး ရိုးနေပြီ’ ဆိုသော ကလေးမ၏ စကားသံ နားတွင်းမှာ ပဲ့တင်နေသည်။

မှန်ပေမည်။ သည်ဟာက ရန်ကုန်။ ကလေးမက လှသည်။ နုနုကလေး လှသည်။ သည်တော့ သည်ဟာမျိုးတွေ ကလေးမအတွက် ရိုးနေမည်။

တစ်ခုပဲ ပြောချင်သည် ကလေးမ…၊ ကိုယ့်အတွက် မရိုးပါ။ ကိုယ် ဒါမျိုး တွေ မလုပ်ဖူးပါ။

ကားမှတ်တိုင်သို့ ကိုယ် ရောက်ခဲ့ပြန်သည်။
မရောက်လျှင်မဖြစ်။ နေ့တိုင်း ရောက်ရမည်။ ကိုယ့်ရုံးကို သည်လမ်းက သွားရသည်။ သြော်…အဟင်း…သည်ကားမှတ်တိုင်လေးက ဘဝ၏ သစ္စာလေး ဖြစ်လာခဲ့ပါပကော။
ကလေးမကိုလည်း တွေ့ရသည်။ လူတွေ ကျပ်နေသော မိုးခိုအဆောက်အအုံလေး၏ အစွန်း အပြင်ဘက်မှာ။
သည်အတိုင်းဆိုလျှင် သည်နေရာမှာ ကလေးမနှင့် နေ့တိုင်းလိုလို ဆုံရတော့မည်။ မြတ်စွာဘုရား…။ ကားမှတ်တိုင်လို ကလေးမက ကိုယ့်ဘဝ၏ သစ္စာလေး တစ်ခုများ ဖြစ်လာလေဦးမလား။
ကိုယ် ထိတ်လန့် ကြောက်ရွံ့သွားသည်။ မိန်းမလှလေးတစ်ဦးသည် ဘဝ၏ သစ္စာ ဖြစ်လာသည် ဆိုပါတော့… ဘာသစ္စာမျိုး ဖြစ်မည်နည်း။ ဒုက္ခသစ္စာသာ ဖြစ်ဖို့များမည်။

ဤသည်က ကိုယ်အသိ။ ဘဝက ပေးထားသော ကိုယ့်အသိ။
ကလေးမကို ကိုယ် မြင်စဉ်က…ကလေးမက ကိုယ့်ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ သူက ကိုယ့်အလျဉ် မြင်ဟန်တူ၏။

မျက်လုံးဟူသည်က အခက်သား။ မျက်လုံးဟူသည် သံလိုက်ဓာတ်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် အလုပ်လုပ်သည်ထင်၏။ သံလိုက်ဓာတ်တွင်က မတူလျှင် ဆွဲဆောင်သည်။ တူလျှင် တွန်းကန်သည်။ မျက်လုံးချင်းကျတော့ တူလျက်နှင့် ဆွဲဆောင်သည်။
ကလေးမ၏ မျက်လုံးလေးများကို ကိုယ် ခေတ္တ စိုက်ကြည့်မိသည်။ ပြီးတော့မှ မျက်လုံးလွှဲရသည်။ မျက်လုံးက လွှဲသည် မဟုတ်။ စိတ်က မျက်လုံးကို လွှဲပစ်သည်။

ကိုယ်ဆိုသည့် ကိုယ်က မိန်းကလေးတစ်ဦး၏ မျက်လုံးများကို ကြာကြာစိုက်မကြည့်ရဲ။ စိတ်ဓာတ်အားသေးသည်ဟု ခေါ်မည်လော။ ခေါ်ချင်လည်း ခေါ်ကြတော့။ သူများ မျက်လုံးများကို ကြာကြာစိုက်ကြည့်ရန် ကိုယ် အားနာသည်။

ကလေးမနှင့် တော်တော်ဝေးရာတွင် ကိုယ် သွားရပ်သည်။
မိုးက ဖွဲဖွဲစရွာသည်။ မိုးဆိုသည်က ကိုယ်တို့ ရုံးဆင်း၊ ရုံးတက် အလုပ်လုပ်ရသူများအပေါ် သံယောဇဉ်ကြီးပုံ ရသည်။ ရုံးတက်ချိန် ဆိုလျှင် အမြဲ ရွာပေးသည်။ ကြားတွင် တိတ်ချင် တိတ်နေမည်။ ရုံးဆင်းချိန်ဆိုလျှင် ရွာပြန်လေရော…။

ကိုယ်က ထီးဖွင့်မဆောင်းတော့။ ဘာကြောင့်မသိ၊ ထီးဖွင့် ဆောင်းရမည်ကို ကိုယ့်စိတ်တွင်း၌ မလုံဖြစ်နေသည်။
ကလေးမက ကိုယ်နှင့် လှမ်းလှမ်းမှာ ရပ်နေသည်ကို ကိုယ် သိသည်။ မျက်စိထဲတွင် ကလေးမမျက်နှာလေးက ရေးရေးပေါ်နေသဖြင့် စိတ်တွင်း၌ ကလေးမအနီးတွင် ရပ်နေဘိသကဲ့သို့ ခံစားရသည်။ သည်တော့ ထီးဖွင့်ဆောင်းရမည်ကို ကိုယ့်စိတ်တွင်း တစ်မျိုးကြီး ဖြစ်နေသည်။

ကိုယ်က မိုးကာဂျာကင် ခေါင်းစွပ်ကိုသာ ခေါင်းမှာ ဖုံးလိုက်သည်။ မေးသိုင်းကြိုးတော့ မချည်။ မိုးဖွဲဖွဲသာဖြစ်၍ မလို။
ကားနှစ်စီး ထိုးဆိုက်လာသည်။

ကားတစ်စီးတွင် ကလေးမနှင့် ကိုယ် သွားဆုံသည်။
ကားပေါ် မတက်မီ ကလေးမ၏ မျက်လုံးများက ကိုယ့်ကို ဝေ့ကြည့်သွား၏။

ကလေးမ ပြီးလျှင် ကိုယ် တက်နိုင်သည်။ ကိုယ်က မတက်တော့။ နောက်ကားဆီ သွားပြီး ကိုယ် တက်သည်။

စိတ်ချမ်းသာသကဲ့သို့မူ ဖြစ်မိသား။ တစ်ကားတည်း စီးမိ၍ မနေ့ကလို ကိုယ့်ဒူးကြား သူ ရောက်လာလျှင် ခက်တော့မည်။ မနေ့ကထက် အနေရအထိုင်ရ ကျပ်မည်။

ပန်းဆိုးတန်းအနီး မှတ်တိုင်တွင် ကိုယ် ဆင်းသောအခါ ကလေးမ စီးသွားသောကားက ဝူးခနဲ မောင်းထွက်သွား၏။ ကလေးမ၏ အရိပ်အယောင်ကို မတွေ့ရတော့။

မိုးက သည်းသည်းစရွာသည်။ ကိုယ်က ထီးဖွင့်ဆောင်း၏။
သြော်…လိပ်ပြာသန့်သွား၍ ကိုယ် ထီးဖွင့်ဆောင်းရဲပြီကော…။
ဟောဗျာ…။

ပလက်ဖောင်းပေါ်မှ ခရေပင်ကြီးအောက်တွင် ကလေးမကို သွားတွေ့သည်။ မိန်းကလေးက သူ့ခြင်းလေးကို မြေမှာချပြီး သူ့ခေါင်းပေါ်ကို လက်ကိုင်ပဝါလေး တင်နေသည်။

ကိုယ့်ခြေလှမ်း ရပ်သွားသည်။ မျက်လုံးချင်းကလည်း ဆုံမိသည်။

ကိုယ်က မျက်လုံးလွှဲမည်အပြု ကလေးမက ပြုံးသည်။ သြော် … ပြုံးသောအခါမှ ကလေးမ မျက်နှာလေးက ပိုလှပါတကား။

ကိုယ်က သတ္တိဝင်လာပြီး ကိုယ့်ထီးကို လှမ်းပေး၏။

“မလိုပါဘူး၊ ထီးရိပ်က ခိုလိုက်မယ်”

ကိုယ် ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိ။ သူ့ကိုယ်လေး မိုးမစိုအောင် ထီးကို သူ့ဘက် ယိုင်ယိုင် မိုးပေးပြီး ဆက်လျှောက်သည်။

“ဘယ်ဘက် သွားမလဲ”

“ပန်းဆိုးတန်း အောက်လမ်းအထိ၊ လမ်းကြုံရဲ့လား”

“ကြုံပါတယ်”

ပန်းဆိုးတန်းအတိုင်း ကိုယ်တို့ လျှောက်လာကြသည်။

“မနေ့က စိတ်ဆိုးသွားသလား”

“ဟင့်အင်း”

“ဒါဖြင့် ဘာဖြစ်လို့ သူများစီးတဲ့ ကားကို တက်မယ်လုပ်ပြီးမှ နေရစ်လဲ”

“အဲဒါက ဟို … ဟိုသင်း”

“သူ လိမ္မာလို့လား”

“အင်…”

“သူ စိတ်ဆိုးတယ် မဟုတ်လား”

“ဘာကို စိတ်ဆိုးရမှာလဲ”

“သူများကို”

“စိတ်မဆိုးပါဘူး၊ အား…အား..နာတယ်”

“ဘယ်သူ့ကို”

“ကလေးမကို”

“ဘာကို အားနာတာလဲ”

“ကိုယ် ဘယ်လို ပြောရမလဲ”

“ပြောချင်သလို ပြော”

“ခက်လိုက်တာနော်။ ကိုယ့်ကို အထင်လွဲပြီး မင်း စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မှာ ကိုယ် အားနာတယ်”

သူ့ခေါင်းလေးက ကိုယ့်မေးသာ ရောက်သည်။ ကိုယ့်စကားကြောင့် မော့ကြည့်သည်။
သူ့မျက်ဝန်းလေးတွေ စင်စင်ဖြူပြီး ပြာပြာရိပ်သည်ကို ကိုယ်မြင်ရသည်။ မျက်တောင်လေးတွေ နက်ပြီး ကော့နေသည်ကိုလည်း ကိုယ် မှတ်သားထားလိုက်သည်။
လမ်းဆုံမီးပွိုင့်ကို ကျော်ပြီးသောအခါ၌ မိုးက မတိတ်တတိတ်လေး ဖြစ်သွားသည်။
ရုံးကြီးတစ်ရုံး၏ ဆင်ဝင်အမိုးကြီးအောက်၌ ကလေးမက ရပ်လိုက်သည်။

“ကျေးဇူးပါပဲ၊ ဒီလောက်ဆို ရပါပြီ”

“ရုံးရောက်ပြီလား”

ကလေးမက ပြုံးချိုချိုနှင့် ကိုယ့်ကို ကြည့်၏။

“မရောက်သေးဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ဒီကနေ မဝေးတော့ပါဘူး”

ကိုယ့်တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူသွားပြန်၏။ ရှက်ရှက်နှင့် အားယူပြောလိုက်၏။

“ကိုယ် နားလည်ပါတယ်၊ သွားပြီ ကလေးမ”

📖 📖 📖

ကိုယ်တို့ ကျောင်းသားဘဝက မြန်မာစာအဓိကယူသော သူငယ်ချင်းများ ကျည်းကန်ရှင်ကြီးမေတ္တာစာကို တုပြီး ပြောကြသံ ကြားဖူးသည်။
‘မိုးကိုလည်း ရွာစေချင်သည်။ သူ့ကိုလည်း လာစေချင်သည်။ မိုးရွာတော့ ချမ်းသာသည်။ သူလာတော့ ဝမ်းသာသည်။’

ကိုယ့်အဖြစ်က သည်အတိုင်း ဖြစ်နေသည်။
မိုးကို အဲ…ရွာစေချင်သည်။
ရွာစေချင်ကာမှ မိုးကမရွာ။ ရုံးတက်ချိန်မှာ မိုးက မရွာ။
သည်တော့ ကလေးမနှင့် ကားဆိပ်မှာ တွေ့ပါသည်။ မကြာခဏ တစ်ကားတည်းလည်း စီးကြသည်။
သူ ပြုံးပြလျှင် ကိုယ် ပြုံးပြသည်။ တမင်တော့ သွားစကားမပြော။ သူ့နားလည်း သွားမရပ်ရဲ။

ကားက အဆင်း ဆိုလျှင်လည်း သူ့ကို ပြုံးနှုတ်ဆက်ခဲ့ပြီး ကိုယ့်လမ်း ကိုယ် သုတ်ခြေတင် ပြေးခဲ့သည်။
သြော်…မိုးမရွာလျှင် သူနှင့်ကိုယ် နီးစပ်ရန်အကြောင်း ကိုယ် မမြင်ပါတကား။
ထို့ကြောင့် မိုးကို မျှော်ရသည်။ တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ် ကြောက်သော မိုးကို မျှော်မိ၏။

မိုးကိုလည်း ရွာစေချင်ပါသည်။ သူ့ကိုလည်း…။
ခုနစ်ရက်လောက် ကြာမှ ကိုရွှေမိုးက ရုံးတက်ချိန်တွင် ရွာသည်။
တစ်ကားတည်း စီးလာမိကြတော့ ခရေပင်အောက်အထိ မစောင့်ရပါ။ ကားပေါ်က အဆင်းကတည်းက ကိုယ့်ထီးအောက် သူ ပါလာသည်။

ကိုယ် ပြုံးမိသည်။ တိုးတက်ခြင်း။ ကားဆိပ်နှင့် ခရေပင်က ခြေလှမ်း သုံးဆယ်မျှ ကွာမည်။ သည်တော့ တိုးတက်ခြင်း။ ခြေလှမ်း သုံးဆယ်ကြီးများ တိုးတက်ခြင်း။
လမ်းတွင် ကလေးမက စ,မေး မေးသည်။

“သူ့နာမည်က ဘယ်လို ခေါ်သလဲ”

ကိုယ် ငိုင်သွားမိ၏။ ဖြေမည်ပြုပြီးတော့မှ စိုးရိမ်စိတ်တွေ ဝင်လာ၏။

“ကိုယ့်မှာ နာမည် ရှိပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကလေးမကို ကိုယ့်နာမည် မပြောတော့ဘူးလို့ စိတ်ကူးထားတယ်”

“ဘာပြုလို့”

“နားထောင်ဦး ကလေးမ၊ ကလေးမ နာမည်လည်း ကိုယ် မမေးဘူးလို့ သန္နိဋ္ဌာန် ချထားတယ်”

“ရှင်…”

“ကိုယ့်ရုံးကိုလည်း ကိုယ် မပြောဘူး၊ ကလေးမ ရုံးကိုလည်း ကိုယ် မမေးဘူး”

“အို…ဘာပြုလို့”

“ကလေးမ သင်္ကာကင်းအောင်”

“ရှင်…”

“ဒါမျိုးတွေ ရိုးနေပြီ ဆိုတဲ့ ကလေးမရဲ့ စကားဟာ ကိုယ့်ကို တစ္ဆေခြောက်သလို အမြဲခြောက်နေတယ်၊ ကလေးမမှာ လုံလောက်တဲ့အကြောင်း ရှိလို့ ဒီစကား ပြောတယ်ဆိုတာ ကိုယ် နားလည်တယ်၊ ဒါကြောင့်လည်း ကိုယ် အပြစ်မတင်ဘူး၊ ကလေးမ မှန်ပါတယ်၊ ဒီတော့ ကိုယ် တောင်းပန်ချင်တယ်”

“ဘာကိုလဲ”

“ကိုယ်တို့ ဒီအတိုင်းပဲ နေသွားကြရအောင်၊ ကလေးမ ကျေကျေနပ်နပ် သင်္ကာကင်းတဲ့ နေ့ကျမှ ကိုယ့်နာမည်လည်း ပြောပါရစေ၊ ကလေးမ နာမည်ကိုလည်း ကိုယ် သိပါရစေ”

မျက်တောင်ကော့များ ပင့်လှန်၍ မော့ကြည့်ခြင်းကို ကိုယ် ခံရပြန်သည်။
ခဏ၌မူ ကလေးမက ရယ်ပြီး မှတ်ချက်ချ၏။

“မဆိုးဘူး”

ဆင်ဝင်ကြီးအောက်တွင် ကိုယ်က ရပ်၏။

“ကဲ…သွားတော့ ကလေးမ”

📖 📖 📖

ကဗျာဆရာတွေနှင့် ကဗျာဆန်သူတွေက လသာသောညများ၊ လမိုက်သောညများ ဟူသော အသုံးအနှုန်းကို သုံးကြသည်။
သာယာသော အချိန်များက လသာသော ညများ၊ မသာယာသော အချိန်များက လမိုက်သော ညများ။

မဆိုး။ ကလေးမ ပြောသကဲ့သို့ မဆိုးဘူး၊ အဟင်း… ။
ကိုယ့်အတွက်ကတော့ မိုးရွာသော နေ့များ၊ မိုးတိတ်သော နေ့များ။

မိုးတိတ်သော နေ့များကို မသာယာသော နေ့များဟု ကိုယ် မဆိုဝံ့ပါ။ သို့ရာတွင် မိုးရွာသော နေ့များကား သာယာသော နေ့များ။ အဟုတ်…အမှန်တကယ်…သာယာသော နေ့များ။

ကြံကြံဖန်ဖန် သီတင်းကျွတ်မည်ကိုပင် ကြိုတင် စိုးရိမ်မိသကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ သီတင်းကျွတ်လျှင် မိုးတိတ်သွားမည်၊ မိုးတိတ်သွားလျှင်…။

မိုးက တိတ်သွားခဲ့သည်။ သီတင်းကျွတ်၍ မဟုတ်ပါ။ ဝါပင် မဝင်သေးပါ။
ကလေးမနှင့် စတွေ့ပြီး တစ်လကျော်ကျော် အကြာ၌ ကိုယ့်ဘဝကြီး တိတ်သွားသည်။

ကလေးမ ပျောက်သွားသည်။ ကလေးမကို မတွေ့ရတော့ပြီ။
ကားမှတ်တိုင်၌ ပထမတစ်နေ့ မတွေ့စဉ်က ကိုယ် အထွေအထူး မထင်ခဲ့။ ကိစ္စရှိသဖြင့် စောစော ထွက်သွားနှင့်သည် ဖြစ်နိုင်၏။ သို့မဟုတ် ကိစ္စရှိသဖြင့် ရုံးနောက်ကျသည်လည်း ဖြစ်နိုင်၏။
နောက်နေ့များ မတွေ့သောအခါတွင်လည်း သြော်…ခွင့်ယူထားဟန် တူသည်။ ဤသို့သာ တွေးသည်။ နေများ မကောင်းရှာသလော။ ဤမျှတော့ ပူသည်။

တစ်ပတ်မှ ဆယ်ရက်။ သည်ကမှ နှစ်ပတ်။
ကလေးမ ပေါ်မလာတော့၊ ဘယ်ဆီ လိုက်ရှာရမည်လည်း မသိပြီ။
ကလေးမ မည်သည့်ဌာနမှာ အလုပ်လုပ်သည်ကို ကိုယ် မသိ။ ပန်းဆိုးတန်း အောက်ပိုင်းတစ်ဝိုက်တွင် ရုံးတွေကလည်း များပါဘိခြင်း။

အက်ဒွတ်ဖစ်စ်ဂျရဲလ် အဂ်လိပ်ဘာသာ ပြန်ဆိုသည့် ပါရှင်းကဗျာဆရာကြီး အိုမားခိုက်ယမ်း၏ ရူဘီယပ် ကဗျာမှ စာလေးကို သွားသတိရသည်။

‘And this was all
Harvest that I reap
I came like Water, like wind I go.’

‘ကောက်ရိတ်ချိန် သမယ
သိမ်းခဲ့ရ ကိုယ်စိုက်ရာ၊
ရေသို့နှယ် ကိုယ်လာ
လေပမာ ကိုယ်သွား’

အိုမားခိုက်ယမ်းကမူ ဘဝအကြောင်း ပြောသည်။
ရေ ဟူသည် ဘယ်က လာမှန်းမသိဘဲ စီးဆင်းနေရသည်။ လေကတော့ ဘယ်ဆီ ရောက်မှန်းမသိ လွင့်သွားရသည်။ လောကဆီ လူတွေ သည်ပုံရောက်လာပြီး လောကမှ လူတွေ သည်လို ထွက်သွားကြသည်။

အိုမားခိုက်ယမ်းလောက် ဘဝကို သိသည်ဟု ကိုယ် မပြောနိုင်ပါ။
ကိုယ် သိသည်က မိန်းကလေး၊ ကိုယ့်ထီးရိပ် ခိုဖူးသော မိန်းကလေး။

ရေသို့နှယ် သူ လာ၍ လေပမာ သူ ပျောက်သွားသည်။

📖 📖 📖

သြော်…မေ့လောက်ထိုက်သော ခြောက်လခန့်အကြာမှ စာတစ်ဆောင် ရသည်။

ဆရာရှင့်…
သန့် စာရေးလိုက်ပါတယ်၊ သန့်ကို ဆရာ သိပါ့မလား။ သန့်လို အောက်တန်းစာရေးမလေးကို ဆရာ မသိပေမယ့် ဆရာ့လို အရာရှိတစ်ဦးကို မကြာခင်ပဲ သန့် သိခဲ့ရပါတယ်။
သန့် ဝမ်းလည်း သာတယ်၊ ဝမ်းလည်း နည်းတယ်။ ဒီတုန်းက သန့်ဟာ အိပ်ရာထဲမှာ လဲနေတဲ့ မိခင်အိုကို လုပ်ကျွေးနေရသူပါ။ ကားဆင်း၊ ကားတက်မှာ သန့်ရဲ့ ထီးလေး လူနှိုက်သွားတော့ အစား သန့် မဝယ်နိုင်ဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့်လည်း သန့်နဲ့ ဆရာ့ဇာတ်လမ်းလေး ပေါ်ခဲ့တယ်။
မိုးရွာရွာမှာ ထီးရိပ်တော့ ခိုချင်ကြတာပေါ့ ဆရာရယ်။ မခိုချင်သူ ရှိပါ့မလား။ ဒါပေမဲ့ သန့် ပြောခဲ့သလို ‘ဒါမျိုးတွေ ရိုး’ နေတဲ့အဖြစ် သန့် အများကြီး ကြုံခဲ့ဖူးပါတယ်။
တွေ့စကတော့ ဆရာ့ကိုလည်း သန့် မယုံသင်္ကာ ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ သန့် လူကဲခတ် မှားခဲ့ပါတယ်။
ဆရာဟာ လူရိုး လူကောင်းတစ်ဦးပါ။ မိုးရွာထဲမှာ ဆရာ့ထီးလေးက ကျယ်တော့ အလွန်ခိုလို့ ကောင်းခဲ့ပါတယ်။ သြော်…ဆရာဟာလည်း ဘဝတစ်လျှောက်လုံး ခိုလို့ကောင်းတဲ့ ထီးကြီးပါ ဆိုတာလည်း သန့် သိခဲ့ပါတယ်။
ဒါပေမဲ့ သန့်မှာက ချစ်သူ ရှိပြီးနေပြီ။ သန့်ချစ်သူကတော့ မြို့လေးတစ်မြို့မှာ မူလတန်းပြဆရာလေး လုပ်နေရတယ်။ သန့်ကလည်း ရန်ကုန်မှာ မိခင်ကို လုပ်ကျွေးနေရတော့ မယ်တစ်မြို့၊ မောင်တစ်ရွာနဲ့ သန့်တို့ မနီးနိုင်ကြဘူး။
ဆရာနဲ့ တွေ့ပြီး တစ်လလောက်အကြာမှာ မေမေ ဆုံးသွားခဲ့တယ်။ သန့်လည်း သန့်ချစ်သူ ခေါ်ရာကို လိုက်ပါသွားခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီဆုံးဖြတ်ချက်ကို သန့် ခက်ခက်ခဲခဲ လုပ်ခဲ့ရတာပါ။ အဲဒါကို ပြောချင်လို့ ဒီစာကို သန့် ရေးမိတယ်။
နှလုံးသား ဆိုတာ ခက်သားနော်။ သူ့ထဲမှာ မေတ္တာအတွက်နေရာလည်း ရှိတယ်။ ကရုဏာအတွက်နေရာလည်း ရှိတယ်။ မောင့်အတွက်တော့ မေတ္တာပေါ့။ ဆရာ့အတွက်တော့ စိတ်မဆိုးနဲ့နော်…ကရုဏာပေါ့။
ဒါပေမဲ့ ဆရာရေ …နှလုံးသားမှာက မေတ္တာနဲ့ ကရုဏာအပြင် သစ္စာဆိုတာကလည်း ရှိနေသေးတယ်။ သစ္စာဆိုတာကို နှုတ်လိုက်ရင် လူ့နှလုံးသားဟာ လူ့နှလုံးသား ဟုတ်ပါတော့မလား။ ဆရာ့ကို သန့် အရူးလုပ်သွားတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဆရာ့ကို မယုံသင်္ကာ ဖြစ်လို့လည်း မဟုတ်တော့ပါဘူး။ သြော်…ဆရာ့ကို သန့် မုန်းလည်း မမုန်းပါဘူး။
သန့်နာမည် အပြည့်အစုံကို ပြောဖို့လည်း မလိုတော့ပါဘူး။ သန့်တို့ ဘယ်မှာနေတယ် ဆိုတာလည်း မပြောတော့ပါဘူး။
သန့်တို့ဟာ အခု မိုးရေထဲ သန့်တို့ ထီးသေးသေးလေးတွေနဲ့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ဘဲ သွားနေကြပါတယ်။
ဆရာ့လို သူတော်ကောင်းတစ်ဦးရဲ့ ထီးရိပ်အောက်ကို တစ်နေ့မှာ ထိုက်တန်သူတစ်ယောက် ရောက်လာလိမ့်မယ်လို့ သန့် ယုံတယ်။
ဆုလည်း တောင်းပေးနေပါတယ်။

လေးစားရိုသေစွာဖြင့်…
သန့်

ဟုတ်ကဲ့…။
နှလုံးသား မှန်သမျှတွင် ခံစားမှုကို မွေးဖွားပေးသည့် အစွဲလေးတွေ ရှိစမြဲ။
ငွေလမြင်တိုင်း မျက်ရည်ဝိုင်းသည်။

တချို့က ဤသို့ ဖွဲ့သည်။
ပိတောက်တွေ ပွင့်မှဖြင့်…။ တချို့က ဤသို့ ရှိုက်သည်။
မိုးတွေ ရွာမှာဖြင့်လျှင်ကွယ်…။
ဤသို့ ညည်းသူကလည်း ညည်းသည်။
ကိုယ့်အတွက်မူ မိုးတွေရွာမှဖြင့် ကားမှတ်တိုင်မှာ ထီးဖွင့်၍ ဆောင်းမိတိုင်း…ဆောင်းမိတိုင်း…။ ။

✍ တက္ကသိုလ်ဘုန်းနိုင်အားလေးစားလျက်

📖 လုံမလေးမဂ္ဂဇင်း (သြဂုတ်လ၊ ၁၉၈၉)