Unicode Version
ပြန်လမ်းမရှိ(စ/ဆုံး)
————————–
အချိန်က…ညရှစ်နာရီထိုးပြီ။
ပင်စည်လုံးပတ်ကြီးမားဖြောင့်စင်းပြီး…အကိုင်းအခက်အရွက်စုံလင်လှသောသစ်ပင်ကြီးပေါ်ရှိလင့်စင်တစ်ခုပေါ်တွင်…သူတို့နှစ်ယောက်ရှိကြသည်။သူတို့ဆိုတာကကဟီးလူးဘေးမဲ့တောမှသစ်တောဝန်ထမ်းဦးမြင့်လှိုင်နှင့်ကျိုက်ပီသစ်ထုတ်လုပ်ရေးစခန်းမှစောအယ်ထူးတို့နှစ်ယောက်ဖြစ်သည်။
သေနတ်တွေကိုဘေးတွင်ချရင်းဆယ်ပေါင်ခြောက်တစ်မျှောင်းစီကိုချက်အရက်ဖြင့်မြည်းနေကြခြင်းဖြစ်သည်။လင့်စင်ကမြေပြင်အထက်ပေနှစ်ဆယ်ခန့်အကွာတွင်ရှိ၍စိတ်ချရသည်။ကဟီးလူးဘေးမဲ့တောသည်ဖားအံ၊သထုံနယ်နိမိတ်အတွင်းဖြစ်၏။(၁၉၈၂)ခုနှစ်တွင်စတင်တည်ထောင်ခဲ့ကာအကျယ်အဝန်းမှာ(၆၂)မိုင်ခန့်ရှိသည်။
သူတို့လင့်စင်၏ကိုက်သုံးရာခန့်အကွာတွင်ကညင်ပင်ကြီးတစ်ပင်ရှိ၏ထိုအပင်ပေါ်တွင်လည်းလင့်စင်တစ်ခုရှိနေသေးသည်။ထိုလင့်စင်ပေါ်တွင်တော့လူနှစ်ယောက်…
မုဆိုးကြီးစောလုံနှင့်တပည့်ဖြစ်သူညိုကြီးတို့ပင်ဖြစ်သည်။သူတို့လက်ထဲတွင်လည်းသေနတ်ကိုယ်စီနှင့်….လင့်စင်နှစ်ခုအချက်ပြဆက်သွယ်လိုလျှင်ငါးထောင့်ထိုးဓာတ်မီးများဖြင့်အချက်ပြကြ၏။
ထိုသို့သောတောနက်ကြီး၌လင့်စင်များပေါ်တွင်ခြင်မှတ်အကိုက်ခံ၍နေရခြင်းမှာ…အပျော်ခရီးထွက်လာခြင်းတော့မဟုတ်တာသေချာသည်။ဒီလိုအချိန်လူသာမန်တို့အသွားရဲ၊မလာရဲသောနေရာသို့သူတို့ရောက်နေခြင်းမှာအကြောင်းရှိပေသည်။
လင့်စင်နှစ်ခုစလုံးမှမြင်ရသောအကွက်အကွင်းရှိမြေပြင်တစ်နေရာတွင်ဆိတ်သေတစ်ကောင်ကိုချထားလေသည်။ယခုတလောကျားရိုင်းကြီးသောင်းကျန်းနေမှုကြောင့်ကျိက်ပိသစ်ထုတ်လုပ်ရေးမှာကျီးလန့်ကစားဖြစ်နေရသည်။ဆင်များစွာရှိသောသစ်စခန်းကိုပင်ကျားရိုင်းကြီးကလှည့်ပတ်ချောင်းနေခဲ့သည်။သစ်ခုတ်၊သစ်ဆွဲအလုပ်သမားများမှာအလုပ်ကိုဖြောင့်ဖြောင့်ဖြူးဖြူးမလုပ်ရဲတော့။
ထို့အတွက်ယခုကဲ့သို့ကျားဆိုးနှိမ်နှင်းရန်လင့်စင်ထိုး၍လာစောင့်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ဆိတ်သေကိုတည်ကြက်လုပ်၍လင့်စင်ပေါ်မှစိတ်ရှည်လက်ရှည်စောင့်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။
သစ်တောဝန်ထမ်းဦးမြင့်လှိုင်လည်းအလုပ်ကတစ်ဖက်နှင့်မို့ပင်ပန်းကာလင့်စင်ပေါ်တွင်အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။နားထဲသစ်ရွက်တွေပေါ်နင်းလျှောက်လာသောခြေသံကြားမှဦးမြင့်လှိုင်လန့်နိုးလာခဲ့သည်။လင်စင်ပေါ်ကြည့်တော့စောအယ်လ်ထူးမရှိတော့…။အောက်ဆင်းကာအပေါ့များသွားလေသလား။ထိုစဉ်လင့်စင်အောက်ကခေါ်သံကြား၍ဦးမြင့်လှိုင်ခေါင်းကလေးပြူကာအောက်သီု့ငုံ့ကြည့်မိသည်။မုဆိုးကြီးစောလုံအားလင့်စင်အောက်တွင်တွေ့၍ဦးမြင့်လှိုင်လှမ်းအော်မေးလိုက်သည်။
ဗျို့…မုဆိုးကြီး၊အောက်မှာစောအယ်လ်ထူးကိုတွေ့မိသေးလား
မုဆိုးကြီးကမော့ကြည့်ကာ…
မတွေ့မိဘူးဗျ၊ကျွန်တော်အပေါ်တက်ခဲ့ရမလား
ဟိုဘက်လင့်စင်မှာညိုကြီးတစ်ယောက်ထဲဖြစ်ပါ့မလား၊သူကြောက်နေဦးမယ်
ဖြစ်ပါတယ်ဗျာ…ဒီကောင်ကတောကျွမ်းပြီးသားပါ၊ကျုပ်တက်လာပြီနော်
လင့်စင်ဆီမှတွဲလောင်းချထားသောကြိုးလှေကားဆီသို့မုဆိုးကြီးစောလုံ၏ခြေလှမ်းတွေကအသက်အပါသလိုဖြည့်ညှင်းစွာလျှောက်လာ၏။
ဦးမြင့်လှိုင်မုဆိုးကြီးစောလုံကိုကြည့်ပြီးရင်ထဲတစ်မျိုးကြီးခံစားလိုက်ရကာမုဆိုးကြီးတက်လာသောလှေကားကိုအပေါ်မှဆီးကြည့်နေလိုက်သည်။ရာသီဥတုကရုတ်တရက်ချမ်းဆိမ့်လာသဖြင့်…ဘေးတွင်ချထားသောအရက်ပုလင်းကိုလှမ်းယူကာသောက်လိုက်ရသည်။
အခုထိအပေါ်ကိုရောက်မလာသေးသဖြင့်ကြိုးလှေခါးဆီကိုငုံ့ကြည့်လိုက်လေရာကြိုးလှေခါးတွင်တက်လာနေသူကမိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်နေ၍ပါးစပ်ထဲမှအရက်တွေပင်အပြင်ြန်ထွက်သွားတော့သည်။ဖူး…ဖလူး
ထိုမိန်းမကလင့်စင်ပေါ်သို့တက်လာနေချေပြီ။လှမ်းတက်လိုက်သောလက်များကလက်သည်းရှည်ကြီးများနှင့်အမွှေးအမျှင်များပါထူပိန်းနေသည်။လင့်စင်ပေါ်ရောက်လာသောတစ်ကိုယ်လုံးအဝတ်မပါသည့်ထိုမိန်းမကဦးမြင့်လှိုင်ကိုစိုက်ကြည့်နေသည်။
အာ…အာ…မင်းဘယ်သူလဲ
ဦးမြင့်လှိုင်ကြောက်လွန်း၍သစ်ပင်နှင့်ကျောကပ်နေလေပြီ။အောက်ကိုကြည့်တော့အမြင့်ကြီးဖြစ်နေ၍သူခုန်မချရဲအောင်ဖြစ်နေ၏။
ထိုအမျိုးသမီး၏မျက်လုံးများမှာစိမ်းတောက်နေပြီးချက်ချင်းပင်လေပေါ်မြောက်တက်သွားကာဦးမြင့်လှိုင်ဆီသို့အရှိန်ဖြင့်ပြေးလာတော့သည်။
ဦးမြင့်လှိုင်လည်းသရဲမလက်တွင်အသေမခံလိုသဖြင့်ခုန်ချလိုက်လေသည်။ဦးမြင့်လှိုင်ရင်ထဲအေးခနဲခံစားလိုက်ရသည်။
အား…အား…
ဆရာ…ဆရာ
သူ့ခန္ဓာကိုယ်အားစောအယ်ထူးလာလှုပ်သဖြင့်ဦးမြင့်လှိုင်နိုးသွား၏။အိပ်မက်မှန်းသိမှရင်ဘတ်ကလေးဖိကာသက်ပြင်းချနိုင်တော့သည်။
ဆရာကအိပ်လှချည်လား၊ဟင်း ..မျိုးကြီးကလာကောလာပါ့မလားဆရာရယ်
စောအယ်ထူးကလေသံအုပ်အုပ်ဖြင့်မေး၍ဦးမြင့်လှိုင်အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့်ပြန်ဖြေရသည်။
ဝါး…ဒီကောင်ကြိးလာမှာပါ။စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့စောင့်စမ်းပါကွာ
ဦးမြင့်လှိုင်ကထိုသို့ရှင်းပြလိုက်ပြီးနောက်လက်ကျန်အရက်ကိုမော့သောက်လိုက်၏။လဆန်း၁၂ရက်မို့လကထိန်ထိန်သာနေ၍ဝန်းကျင်တစ်ခွင်ကိုအထင်အရှားတွေ့မြင်ရ၏။
လေသရမ်း၍သစ်ပင်ကြီးငယ်များကတဝေါဝေါ၊တရှဲရှဲမြည်၍လှုပ်ယမ်းနေသည်မှာအသည်းငယ်သူများအတွက်တော့…ကျောချမ်းစရာပင်ဖြစ်သည်။
တစ်ချက်တစ်ချက်ပေါ်ထွက်လာတတ်သော…ဂျီ(ချေဝဟောက်သံ၊မြွေတွန်သံ၊ခွေးအအူသံတို့ကြောင့်တောသည်ပို၍အသက်ဝင်နေ၏။နားငြီးျလောက်အောင်အော်ဟစ်နေကြာသောပုစဉ်းရင်ကွဲတို့၏အသံကိုလည်းစိတ်ပျက်ဖွယ်ကြားနေကြရသည်။
ဟင်းမျိုးကြီးကျားကြီးကိုကား
အရိပ်အယောင်ပင်မတွေ့ရသေး…။ကျားဆိုးနှိမ်နှင်းရန်လာရောက်စောင့်ဆိုင်းနေကြသည့်သစ်တောဝန်ထမ်းများစိတ်မရှည်နိုင်အောင်ဖြစ်နေချိန်တွင်လင့်စင်များနှင့်မလှမ်းမကမ်းတစ်နေရာရှိသစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်၏သစ်ခေါက်အတွင်းလှုပ်ရှားမှုတစ်ခုစတင်ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ထိုပုံစံမှာလူသားမိန်းမတစ်ယောက်နှင့်အတော်ပင်ဆင်တူသည်။
ထိုလူသားအမျိုးသသမီးသည်သစ်ခေါင်းထဲမှထွက်လာပြီးနောက်အမှောင်ထုအတွင်းသို့စူးစိုက်ကြည့်ရင်းနားစွင့်လိုက်သည်။ထို့နောက်အနံ့ခံသလိုလေထဲပါလာသည့်အနံ့ကိုရှူူရှိုက်၍နေပြန်သည်။သူတို့နှစ်သက်သည့်အနံ့ကိုရလိုက်၍လားမသိ၊ထိုအမျိုးသမီးကျေနပ်စွာပြုံးလိုက်ရင်းအနံ့လာရာဘက်သို့ဦးတည်လှုပ်ရှားလိုက်သည်။မပီဝိုးတဝါးလရောင်အောက်တွင်မြင်တွေ့ရသူအဖို့ကတော့ဝတ်လစ်စလစ်နှင့်အမျိုးသမီးတစ်ယောက်လျှောက်လာတာကိုမြင်ကြရမည်ဖြစ်သည်။
ဝတ်လစ်စလစ်အမျိုးသမီးလျှောက်လှမ်းလာရင်းအရှိန်ရလာသည်တွင်တဖြည်းဖြည်းနှင့်လေထဲမြောက်တက်လာလေ၏။သူမဦးတည်ရာကတောထဲမှလင့်စင်ရှိရာသို့ဖြစ်၏။ထိုအချိန်တွင်လင့်စင်ပေါ်မှစောအယ်ထူးမှာသူ့အနားဝိုင်းအုံနေသောခြင်တွေကိုခါရင်းထရပ်လိုက်သည်။ထို့နောက်လင့်စင်အစပ်နားသို့သွားကာဘောင်းဘီဇစ်ကိုဆွဲဖြုတ်လိုက်၏။
ဟာ…ဟေ့ကောင်ဘာလုပ်မလို့တုန်း
မအောင့်နိုင်တော့ဘူး…ဆရာရေ၊သောက်ထားတာများသွားလို့ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့်လင့်စင်ပေါ်မှစောအယ်ထူးပန်းချလေတော့သည်။
ဗျန်းဗျန်း…ဗျန်းဗျန်း
တားချိန်ပင်မရလိုက်သောဦးမြင့်လှိုင်မှာစိတ်ပူသွားပြီး…
ဟေ့ကောင်…ဒီအချိန်ကြီးတောထဲမှာဒါမျိုးမလုပ်ကောင်းဘူးကွ၊အစောကြီးထဲကဒီလိုဖြစ်တတ်မှန်းသိရင်ဝါးကျည်ထောက်လေးဆောင်ခဲ့ရောပေါ့ကွာ
စောအယ်ထူးတော့မကြားချင်ယောင်ဆောင်ကာဆက်ပန်းချနေတော့သည်။ပြီးတော့မှမချိုမချဉ်မျက်နှာထားဖြင့်ပြုံးရင်း…
အရည်တွေများနေလို့ပါဆရာရယ်
ပြောမရသည့်အဆုံးဦးမြင့်လှိုင်လည်းတစ်ဘက်သို့စောင်းငဲ့ကာပြန်အိပ်နေလိုက်တော့သည်။အားပါး…အခုမှပဲနေသာထိုင်သာရှိသွားတော့တယ်
ဘောင်းဘီဇစ်ကိုဆွဲရင်းပြန်လှည့်လိုက်စဉ်…လေပေါ်တွင်ပေါလောပေါ်နေသောမိန်းမတစ်ယောက်သစ်ပင်နေက်မှရုတ်တရက်ထွက်ပေါ်လာပြီးလေအဟုန်နှင့်စောအယ်ထူးထံတိုးဝင်တော့သည်။စောအယ်ထူးလည်းကြောက်လန့်ကာနောက်ဆုတ်ရင်းလင့်စင်ပေါ်မှပြုတ်ကျသွားတော့သည်။
အ…အား…
ဝုန်း
အသံကြားမှဦးမြင့်လှိုင်ခေါင်းထောင်ကြည့်မိသည်။
ဟင်…စောအယ်ထူး
လင့်စင်ပေါ်မှပြုတ်ကျသွားသောစောအယ်ထူးကြောင့်ဦးမြင့်လှိုင်ခေါင်းနပန်းကြီးသွားရသည်။အရက်မူးပြီးဒီကောင်ပြုတ်ကျသွားသည်ဟုသာထင်လိုက်သည်။ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့…
ပြဿနာပဲသေများသေနေပီလား
ဦးမြင့်လှိုင်၏ဓာတ်မီးအလင်းရောင်အောက်တွင်စောအယ်ထူးဘေးနားသို့လူတစ်ယောက်ရောက်လာ၏။ဟေ့ဘယ်သူလဲ
ဦးမြင့်လှိုင်ကထိုလူကိုဓာတ်မီးဖြင့်လှမ်းထိုးရင်းခက်ထန်ထန်အော်မေးလိုက်သည်။ထိုသူကမဖြေ…အပေါ်ကိုသာပြန်မော့ကြည့်နေ၏။
ဟင်…မုဆိုးကြီး
တစ်ဘက်လင့်စင်မှမုဆိုးကြီးစောလုံဖြစ်နေသည်။ဓာတ်မီးရောင်အောက်တွင်ထူးခြားနေသည်ကိုကမုဆိုးကြီး၏မျက်လုံးများပင်ဖြစ်၏။စိမ်းဖန်ဖန်မျက်လုံးတွေကိုဦးမြင့်လှိုင်မကြိုက်၊အတွေ့အကြုံတွေကသူ့ကိုအများကြီးသင်ခန်းစာပေးခဲ့ပြီးပြီ။
ထို့ကြောင့်…စမ်းသပ်မှုတစ်ခုအနေဖြင့်အိတ်ကပ်ထဲမှဇစ်ပိုးမီးခြစ်ကိုယူ၍မုဆိုးကြီးရှေ့သို့ပစ်ချပေးလိုက်သည်။မုဆိုးကြီး…အဲဒီမီးခြစ်ကိုခြစ်ပြစမ်းပါ
တောထဲတွင်လူလား၊သရဲလား၊မိစ္ဆာလားခွဲခြားနိုင်ရန်အတွက်မီးခြစ်ကိုအသုံးပြုကြသည်။အကြောင်းမှာလူယောင်ဆောင်လာသောမကောင်းဆိုးဝါးများသည်မီးရောင်ကိုကြောက်ကြသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
သူထင်သည့်အတိုင်းပင်မုဆိုးကြီးကထိုမီးခြစ်ကိုမကောက်၊စူးစူးရဲရဲသာလင့်စင်ပေါ်သို့မော့ကြည့်နေ၏။သေချာပြီ…ဒါမုဆိုးကြီးစောလုံမဖြစ်နိုင်။လူယောင်ဆောင်ထားသောနာနာဘာဝဖြစ်ပေပြီ။ဦးမြင့်လှိုင်ကသေနတ်ကိုကောက်ကိုင်၍ထိုးချိန်လိုက်သည်။ပစ်မှတ်ကလှုပ်ရှားမှုမရှိ၊သေချာစွာချိန်ရွယ်၍သေနတ်မောင်းခလုတ်ကိုဆွဲညှစ်လိုက်တော့သည်။
ဒိုင်း
ကျယ်လောာင်သောအသံနှင့်အတူယမ်းငွေ့များဖုံးလွှမ်းသွား၏။ချက်ချင်းပင်ဟိုဘက်လင့်စင်မှဓာတ်မီးရောင်ဖြင့်အချက်ပြလာ၍ဦးမြင့်လှိုင်ကလည်းဒီဘက်မှပြန်အချက်ပြလိုက်သည်။ထို့နောက်အောက်သို့မီးထိုးကြည့်လိုက်တော့စောစောကမုဆိုးကြီးစောလုံကိုမတွေ့တော့…။ဒီတောထဲတောင်ထဲတွင်လူယောင်ဆောင်သောသူတော်ထီးများလည်းရှိနေချေပြီ။အခြေအနေသည်မိမိတို့အတွက်သိပ်မကောင်နိုင်။ထိုအချက်ကိုတွေးဆမိသောဦးမြင့်လှိုင်မှာသက်ပြင်းကိုသာချမိသည်။လူယောင်ဆောင်ထားသောနာနာဘာဝတွေသူတို့အနားတွင်ရောက်နေလေပြီ။အူး…ဝူး…ဝူး
ဂီး…ဂစ်
ရုတ်တရက်ဆွဲဆွဲငင်ငင်အူလိုက်သောတောခွေးသံနှင့်အတူလင်းကောင်ပိုးဟုခေါ်သောညဉ့်ငှက်ဆိုးသံကြောင့်ပုစဉ်းအော်သံများတိခနဲရပ်သွားသည်။ဆူညံနေရာမှရုတ်ခြည်းတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားတော့သည်။
တစ်ဖက်လင့်စင်တွင်တော့ညိုကြီးဓာတ်မီးကိုကိုင်ထားရင်း…ဦးမြင့်လှိုင်တို့တစ်ခုခုဖြစ်နေပြီနဲ့တူတယ်။ကျွန်တော်သွားကြည့်လိုက်ရမလားအဘ
ညိုကြီးအောက်ဆင်းရန်ပြင်ဆင်စဉ်မှာပင်မုဆိုးကြီးစောလုံကအင်္ကျီလှန်ဆွဲကာတားလိုက်ရင်း
ဦးမြင့်လှိုင်ကသူလာမယ်လို့အချက်ပြနေတယ်၊မင်းသွာစရာမလိုသေးဘူးညိုကြီး
ဂီး…ဂစ်..
ထိုစဉ်ငှက်ဆိုးကလင့်စင်အနီးမှဖြတ်ပျံရင်းအော်မြည်သွားပြနသည်။
တောက်…ဒီငှက်ဆုတ်ကတစ်မှောင့်
မုဆိုးကြီး၏တပည့်ဖြစ်သူညိုကြီးမှာစိတ်ထဲကနေ၍ငှက်ဆိုးကိုကျိန်ဆဲလိုက်သည်။ငှက်ဆိုးအသံကဘယ်လိုမှသာယာမှုမရှိ…။အမင်္ဂလာအသံသာဖြစ်၏။
ဝေါ…ဝရော…ဝေါ
ရှဲ…ရှဲ…ရှဲ…
တစ်စုံတစ်ခုရွေ့လျားသွားသလိုအသံကြီး…။တစ်ခုခုပွတ်တိုက်ပြိုကျသလိုအသံမျိုး…။
ဟင်…ဘာဖြစ်တာလဲ
အသံကြီးကမုဆိုးတို့လင့်စင်နှင့်မလှမ်းမကမ်းတွင်ထွက်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။နှစ်ယောက်သားဓာတ်မီးဖြင့်ပြိုင်တူလှမ်းထိုးလိုက်သည်။
ဖြူးဖြူးဖြောင့်ဖြောင့်ပင်စည်နှင့်အရွက်အုပ်အုပ်အပင်ကြီးတစ်ပင်မှလွဲ၍ထူးခြားမှုမရှိ။လေတိုက်၍သစ်ရွက်များလှုပ်ယမ်းနေသည်မှအပအခြားလှုပ်ရှားမှုမတွေ့…။
အဘ…ဘာလဲအဘ…
အိမ်း…ငါလည်းမသိဘူးအံသြစရာပဲ၊တစ်ခုခုရွှေ့လာတဲ့အသံကြီးကွ၊အခုကျတော့ထွေထွေထူးထူးဘာမှမတွေ့ရတော့ဘူး
ဟင်…မျိုးကြီးလာတာများလား
မဖြစ်နိုင်ဘူး၊အခုကတော်တော်ကြီးကြီးမားမားအရာကြီးတစ်ခုရွေ့သွားသလိုမျိုးကွ…
ဦးမြင့်လှိုင်အခုထိမရောက်သေးဘူး၊ငါဆင်းကြည့်လိုက်မယ်၊မင်းအပေါ်မှာပဲနေခဲ့…ပြန်မထူးတာတို့အချက်မပြတာတို့ဆိုပစ်သာချလိုက်
မုဆိုးကြီးစောလုံသေနတ်ကိုကြိုးသိုင်းလွယ်ကာကြိုးလှေကားမှဆင်းသွားသည်။ထိုအချိန်တွင်ဦးမြင်လှိုင်မှာလည်းလင့်စင်အောက်ဆင်းကာပြုတ်ကြသွားသောစောအယ်ထူးဆီအပြေးသွားရတော့သည်။အနားရောက်မှအီး…အားအသံကြားရ၍စောအယ်ထူးအတွက်သက်ပြင်းချရတော့သည်။
အား…ခါးကျိုးသွားပြီလားမသိဘူးဆရာရယ်
အေး…ခုနကသရဲကမင်းကိုကုပ်ချိုးမသွားတာဘဲကံကောင်းတယ်လို့မှတ်သာမှတ်
လူတစ်ယောက်ပြေးလာသံကြား၍လွယ်ထားသောသေနတ်ကိုထုတ်ကာလှမ်းချိန်လိုက်သည်။ဦးမြင်လှိုင်သေနတဖြင့်ချိန်ထား၍ပြေးလာသောမုဆိုးကြီးခြေလှမ်းတို့ရပ်တန့်သွားသည်။မုဆိုးကြီးစောလုံအိတ်ကပ်ထဲမှမီးခြစ်ကိုထုတ်၍ခြစ်ပြလိုက်သည်။ချိန်ထားသောသေနတ်ကိုချလိုက်မှမီးခြစ်ခြစ်လျက်လားလေးကိုင်ကာမုဆိုးကြီးဆကပြေးလေသည်။
ထိုစဉ်လင့်စင်ပေါ်ကျန်ခဲ့သောညိုကြီးမှာဂနာမငြိမ်ဖြစ်နေ၏။တစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေသဖြင့်ဓာတ်မီးအားကိုးကာပတ်ဝန်ကျင်ကိုလိုက်ထိုးနေရလေပြီ။ရုတ်တရက်ဓာတ်မီးပိတ်သွားသဖြင့်ညိုကြီးကြက်သီးထသွားရသည်။လက်နှင့်ရိုက်ကြည့်သော်လည်းဓာတ်မီးကမလင်းတော့…
ကြောက်ကြောက်နှင့်ဓာတ်မီးကိုထပ်ကာထပ်ကာရိုက်နေမိသည်။လေနီကြမ်းဖြတ်တိုက်လိုက်ချိန်တွင်သစ်ပင်နောက်ကွယ်မှလေထဲပျံဝဲလာသောအရာတစ်ခုလင့်စင်ရှေ့သို့ရောက်ချလာသည်။ထိုအရာကလေပေါ်တွင်ရပ်နေသောဝတ်လစလစ်နှင့်မိန်းမတစ်ယောက်ပင်တည်း….ထိုမိန်းမလင့်စင်ပေါ်သို့တက်လာသောအခါ…
အား…အမလေး….ဘာကြီးလဲ
ညိုကြီးဓာတ်မီးပစ်ချကာကြိုးလှေကားမှအမြန်ပြေးဆင်းလေသည်။လှေကားတစ်ဝက်ခန့်အရောက်လင့်စင်ပေါ်မှကြိုးလှေကားအတိုင်းထိုမိန်းမကဇောက်ထိုးကြီးလိုက်ဆင်းလာလေ၏။ညိုကြီးလည်းကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နှင့်အောက်သို့ခုန်ချလိုက်ရတော့သည်။
ဘုန်း…
အား…
မြေကြီးပေါ်အရောက်ညိုကြီးလူးလဲထလိုက်စဉ်ပုခုံးပေါ်သ်ု့လက်တဖက်ကျရောက်လာ၍ခေါင်းမှဆံပင်များထောင်ထသွားရသည်။ညိုကြီးကြောက်လွန်း၍မလှုပ်မယှက်ငြိမ်နေရာမှဇာတ်ပိုးအုပ်တာခံလိုက်ရ၍သူလှည့်ကြည့်မိသည်။
မင်းကိုအပေါ်မှာပဲနေပါလို့မှာထားတာ၊ဘာလို့အောက်ဆင်းလာတာလဲ၊သေချင်နေပြီနဲ့တူတယ်
ဟာ…အဘကလည်းနာရတဲ့ကြားထဲလာရိုက်နေသေးတယ်၊ဆင်းလာတာမဟုတ်ဘူးခုန်ချလာတာဗျအပေါ်မှာအဝတ်မပါတဲ့သူယောင်မယ်ရောက်နေလို့အဘရဲ့
မုဆိုးကြီးလည်းသေနတ်ကိုမောင်းတင်၍ပတ်ဝန်းကျင်ကိုဂရုတစိုက်ကြည့်နေလိုက်၏။ထိန်ထိန်သာနေသောလမင်းကတိမ်မည်းလိပ်ကြီးတစ်ခုကြားတိုးဝင်သွား၏။ဘော်ငွေသွေးရောင်အလင်းရောင်များကရုတ်ခြည်းပျောက်ကွယ်သွား၍အမှောင်ထုကြီးကကြီးစိုးသွားတော့၏။တရှဲရှဲတိုက်ခတ်နေသောလေများကတိုခတ်မှုရပသွားပုံရသည်။သစ်ရွက်သစ်ခတ်တို့၏လှုပ်ရှားမှုများသည်လည်းမတွေ့ရတော့၊ထူးဆန်းစွာပင်တောကောင်ငယ်လေးများ၏အော်မြည်သံကိုလည်းမကြားရတော့၊တောသည်ခြေက်ခြားဖွယ်ကောင်းလောက်အောင်ငြိမ်သက်သွား၏။ကိုယ့်လက်ကိုမမြင်ရလောက်အောင်အမှောင်ထုကလည်းလွှမ်းမိုးသွား၏။ကောင်းသောအခြေအနေတော့မဟုတ်၊ကောင်းသောငြိမ်သက်ခြင်းနှင့်မတူ…မုန်တိုင်းမကျမီပင်လယ်ပြင်၏ငြိမ်သက်ခြင်းမျိုးပင်တည်း။
အဘ…တောခြောက်၊တောမှောက်တာလား
စောအယ်ထူး၏အမေးကိုဦးမြင့်လှိုင်မဖြေ၊ပတ်ဝန်းကျင်ကိုသာဓာတ်မီးထိုး၍စေ့စပ်သေချာစွာစောင့်ကြည့်နေ၏။
ဟင်…အဘ…ဟိုမှာ…ဟိုမှာ
ဟေ…ဘာလဲညိုကြီး…ဘာလဲ
ညိုကြီးဓာတ်မီးထိုးပြသောနေရာကိုကြည့်လိုက်သည်။ပင်စည်ဖြူဖြူသစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်မှလွဲ၍အခြားဘာအပင်မှမရှိတော့။
ဘာဖြစ်လို့လဲညိုကြီးရာ၊မင်းကလည်းအထိတ်တလန့်နဲ့လခွီးမှပဲ….
သစ်ပင်ကြီး…သစ်ပင်ကြီးအဘ…
ဟေ…သစ်ပင်ကြီး၊ဘာအပင်ကြီးတုန်း…တွေ့တယ်လေအပင်ဖြူဖြူကြီးကိုပြောတာမဟုတ်လား…၊တွေ့သားပဲဘာများထူးဆန်းလို့လဲညိုကြီး
အဲဒီအပင်ကအ…အခုမှ…ရောက်…ရောက်လာတာ၊အရင်ကဒီနေရာမှာအဲဒီအပင်ကြီး…မ…မရှိဘူးလေအဘရဲ့၊ခြုံနဲ့မြက်ရိုင်းတောပဲရှိတာလေ
ဟေ…ဟုတ်သားပဲ
ဟုတ်ပေသည်။ညိုကြီးပြောနေတာအမှန်ပင်ဖြစ်သည်။ထိုနေရာ၌သူတို့ရောက်တုန်းကထိုအပင်ကြီးမရှိခဲ့…။လူခါးစောင်းခန့်မြက်ရိုင်းတောနှင့်ချုံပင်၊ဆူးပင်များသာရှိသည်။ယခုထိုအပင်ကြီးကမည်သို့ရောက်လာသနည်း။
အပင်ကြိးကခြေထောက်ပေါက်၍လျှောက်လာစရာအကြောင်းတော့မရှိ။စောစောကကြားလိုက်ကြရသောသွေးပျက်ဖွယ်ရွေ့လျားသံကြီးမှာထိုအပင်ကြီးရွေ့လျားလာခြင်းပေလော..။
ထိုသို့ဆိုလျှင်…
မှားနေပြီ…တစ်ခုခုတော့မှားနေပြီ၊တောမှောက်ပြီလားမသိဘူး
အတွေ့အကြုံများလှသောသစ်တောဝန်ထမ်းဦးမြင့်လှိုင်ကိုယ်တိုင်ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့်သစ်ပင်ကြီးကိုမီးထိုးရင်းကြည့်နေမိသည်။အပင်ကသေးသေးမွှားမွှားလည်းမဟုတ်။ပင်စည်လုံးပတ်ကလူကြီးတစ်ဖက်ခန့်၊အမြင့်ကပေသုံးဆယ်မျှရှိသည်။
ထိုမျှကြီးမားသောအပင်ကြီးက…မည်သို့ရွေ့လျားကာရောက်လာပါသနည်း…။
ထိုအပင်ကြီး၏ပင်စည်သည်ဖြောင့်တန်း၍အကိုင်းအခတ်တစ်စုံတစ်ရာမရှိ၊အပေါ်ပိုင်းတွင်သာအရွက်များအုပ်ဆိုင်းနေသည်။ဘာအပင်ဟုလည်းသူတို့မသတ်မှတ်နိင်၊ပင်စည်ကထူးခြားစွာဖြူဖွေးနေသည်ကိုကအဆနိးတကြယ်ရှိ၏။နီကျင်ကျင်အရွက်များကလည်းသွေးရောင်လိုရဲနေသည်။
ဒီနေရာကအမြန်စွန့်ခွာမှဖြစ်တော့မယ်ဒီတခါတော့စောအယ်ထူးကိုညိုကြီးပြောင်းတွဲကာခြေကုန်သုတ်ကြတော့သည်။မုဆိုးကြီးနောက်တွင်ချန်ကာလိုက်ပါလာခဲ့သည်။
သူတို့နောက်သို့မီးခိုးဖြူဖြူအငွေ့များလိုက်ပါလာလေရာနောက်တွင်ချန်နေခဲ့သောမုဆိုးကြီးစောလုံမှာသူတိ့ုအားလုံးကိုသွားခိုင်နေသည်။
မုဆိုးကြီးမြေပေါ်တွင်ဒူးထောက်ထိုင်ချကာသေနတ်ကိုဘေးတွင်ချရင်းလက်အုပ်ချီလျက်…တောစောင့်နတ်၊တောင်စောင့်နတ်တို့ကိုဦးခိုက်လိုက်သည်။
အငွေ့တွေကတော့ရှေ့ကိုဆက်တိုးလာနေဆဲ…
ထိုအခြင်းအရာကိုတွေ့သောဦးမြင့်လှိုင်မှာမနေနိင်တော့ဘဲမုဆိုးကြီးအနားပြေးသွားကာမြူခိုးဖြူများကြားထဲသို့သေနတ်ဖြင့်ပစ်ခွင်းလိုက်သည်။
ဒိုင်း
ထပ်ပစ်မည်အလုပ်မုဆိုးကြီးကသေနတ်ကိုဖမ်းဆွဲလိုက်ရင်းဟန့်တားလိုက်သည်။မပစ်နဲ့ကိုမြင့်လှိုင်မိစ္ဆာတွေစိတ်ဆိုးရင်ကျုပ်တို့အားလုံးလွတ်လမ်းမရှိဘူး
ထိုစဉ်တစ်တောလုံးဆူညံသွားပြီးချက်ချင်းတိခနဲပြန်၍ငြိမ်သွားသည်။ခပ်ဝေးဝေးရှိလင့်စင်နှစ်ခုပေါ်မှကုန်းကုန်းကွကွလူများကိုမှုန်ဝါးဝါးအလင်ရောင်အောက်၌တွေ့လိုက်ကြ၏။
ဒီလိုအချိန်မျိုးတွင်တောထဲ၌မကောင်းဆိုးဝါးမိစ္ဆာများမြူးတူးနေကြ၏။ကျားရိုင်းကိုထောင်ဖမ်းရန်ပြင်ဆင်ထားသောဆိတ်ထီးအသေကြီးမှာလည်းခုန်ဆွခုန်ဆွနှင့်ထရပ်၍မြက်တောထဲသို့တိုးဝင်ပျောက်ကွယ်သွားသည်။
မုဆိုးကြီးစိတ်မချတော့၍သူတို့အားလုံးကိုပြေးခိုင်းနေပြီ။
ခင်ဗျားတို့ပြေးနှင့်တော့…ကျုပ်နောက်ကလိုက်ခဲ့မယ်ဒီတောကအခြေအနေမကောင်းတော့ဘူး…အတော်ဆိုးနေပြီ
ဝေါ…ဝရော…
ထိုစဉ်ကြောက်စရာမြည်သံကြီးများစတင်လာပြီးသစ်ပင်ဖြူဖြူကြီးလည်းရွေ့လျားလာနေပုံမှာအသက်ဝင်နေသောသက်ရှိအလား…
မုဆိုးကြီးသိုင်းလွယ်ထားသောလွယ်အိတ်ထဲမှတစ်စုံတစ်ခုကိုနှိုက်ထုတ်လိုက်သည်။လက်ထဲပြန်ပါလာသည်ကလက်သည်းခွံလောက်အရွယ်ရှိသောကြေးနီလုံးလေးများဖြစ်သည်။
ထိုအလုံးလေးတွင်အင်းပုံစံစာသေးသေးလေးများထိုးထားသည်။လက်ထဲတွင်ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီးပါးစပ်တွင်တေ့ကာမန်းမှုတ်၍သေနတ်ပြောင်းဝထဲထည့်လိုက်သည်။သေနတ်ကိုချိန်ကာရန်သူအလာကိုစောင့်နေလိုက်တော့သည်။
ဦးမြင့်လှိုင်တို့လည်းဆက်မပြေးတော့ဘဲမုဆိုးကြီးကိုမြင်သာသောနေရာမှစောင့်နေကြသည်။မြူခိုးတွေကမုဆိုးကြီးနောက်မှကွေ့ပတ်လာကာလေပေါ်ပျံသန်းနေသောမိန်းမတစ်ယောက်နှင့်တူနေ၏။
မုဆိုးကြီး…နောက်မှာ…
မြူခိုးဖြူများကမုဆိုကြီးကိုအုပ်ချလိုက်လေပြီ။ဦးမြင့်လှိုင်အော်သော်လည်းနောက်ကျသွားခဲ့ပြီ။မြူခိုးများပြယ်တော့လဲကျကာအသက်ပျောက်နေသောမုဆိုးကြီးစောလုံကိုတွေ့လိုက်ရ၏။ဦးမြင့်လှိုင်လည်းထိုမြူခိုးများကြားထဲသို့သေနတ်ဖြင့်ထပ်၍ပစ်ခွင်းလိုက်သည်။
ဒိုင်း
သေနတ်သံတစ်ချက်မြည်သွားလျှင်တော့အရာအားလုံးကတဒင်္ဂမျှငြိမ်သွားကျသည်။သို့သော်…ခဏပင်..။ဝရုန်းသူန်းကားအခြေအနေကဖြစ်မြဲဖြစ်ပေါ်လာပြန်၏။
ဆရာ…ဟိုမှာ…ဟိုမှာ
ဟေး…
ညိုကြီးပြရာသို့အားလုံးဓာတ်မီးဝိုင်းထိုးလိုက်ရာမြက်တောစပ်ထဲပိန္နဲပင်ကြီး၌မှီ၍ရပ်နေသောအမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကိုတွေ့ရသည်။ပြုံးချိုသောမျက်နှာဖြင့်သူတို့အားလုံးကိုလက်ယက်ခေါ်နေ၏။ထိုမိန်းမမှာစောစောကလင့်စင်ပေါ်မှာတွေ့ခဲ့ရသည့်ဝတ်လစ်စလစ်နှင့်မိန်းမမှန်းညိုကြီးသိနေ၍ထိတ်လန့်သွားမိ၏။
ဗဟုသုတများသည့်ဦးမြင့်လှိုင်က…
သွားမကြည့်နဲကွ၊ဒီမိန်းမဟာလူယောင်ဆောင်ထားတဲ့မိစ္ဆာကွဟိုဘက်ကပတ်ပြေးမယ်၊ငါတို့တောစပ်ရောက်အောင်ပြေးကြမယ်သူတို့အဖြစ်ကကျားနှင့်မတွေ့ဘဲသရဲနှင့်တွေ့၍သေပြေးရှင်ပြေးပြေးနေရသောဘဝ။တောကြီး၏မာယာပင်လား…။သို့တည်းမဟုတ်ကဟီလူးဘေးမဲ့တောသည်မိစ္ဆာိတို့မြူးသည့်တောပင်လော…။ဒါကိုတော့သူတို့မခွဲခြားနိင်…။
လက်ရှိသူတို့ရဲ့အသိကတောနက်မှလွန၍တောာစပ်သို့အမြန်ရောက်ရှိရေးသာဖြစ်တော့၏။
အခန်း(၂)
မုဆိုးကြီးအလန်ကွာတာမိန်းကိုသိပ်သဘောကျတာပဲကွာ
ငါကတော့ဆရာကြီးဆာအာသာကိုနင်ဒွိုင်းရဲ့စုံထောက်ကြီးရှားလော့ဟုမ်းကိုပဲကြိုက်တယ်ဥက္ကာ၏စကားကိုကောက်၍ပုလဲကချက်ချင်းပင်တုန့်ပြန်လိုက်၏။
တူမယောင်နှင့်အနည်းငယ်ကွဲနေသောသူတို့နှစ်ယောက်၌လုံဝတူညီသောဝါသနာအချို့လည်းရှိနေသည်။ထိုအရာကစာဖတ်ခြင်းပင်ဖြစ်၏။သူတို့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်စလုံးသည်ငယ်စဉ်ကတည်းကစာဖတ်ဝါသနာပါကြ၏။
စာအုပ်ကောင်းများကိုရှာရှာဖွေဖွေဖတ်ကြ၏။အိပ်ရေးပျက်ခံ၍လည်းပျက်ကြသည်။ထမင်းတစ်နပ်အလွတ်ခံ၍လည်းဖတ်ကြသည်။
ငါကြားဖူးတဲ့စာပိုဒ်လေးတစ်ပိုဒ်ရွတ်ပြမယ်၊သိပ်ကောင်းတဲ့စာသားတွေပေါ့…၊ဝါရင့်စာဖတ်သမားတစ်ယောက်လက်ထဲကခဲတံသည်စာအုပ်ထဲကစာအနှစ်သာရတွေကိုတူးဆွဖော်ယူဆောင်သည့်လက်နက်ကိရိယာတစ်ခုဖြစ်၏။တဲ့….။
ဥက္ကာကကမ္ဘာကျော်ဆရာကြီးလေသံဖြင့်ပြော၏။အမှန်တော့ဥက္ကာနှင့်ပုလဲနှစ်ယာက်စလုံးသည်အခုမှအသက်နှစ်ဆယ့်သုံးနှစ်စွန်းစွန်းသာရှိသေး၏။
သူ့တို့နှစ်ယေ ာက်သည်အိမ်နီးချင်းငယ်သူငယ်ချင်းဘဝမှသည်ယခုတတိယနှစ်ရောက်သည့်တိုင်အခင်မင်ဆုံးသူငယ်ချငိးများဖြစ်လာကြ၏။သို့သော်မေဂျာကတော့မတူ၊ဥက္ကာကသတ္တဗေဒကျောင်းသားပုလဲကရုက္ခဗေဒကျောင်းသူဖြစ်၏။ယခုလည်းသူ့တို့စုံနေကျလိမ်းထိပ်ကငုဝါကဖေးဆိုင်တွင်စကားလက်စုံကျနေကြသည်။
ဟဲ….ဥက္ကာသွေးစုပ်ဖုတ်ကောင်ဆိုတာနင်ယုံသလား
ဒီလိုရှိတယ်ပုလဲနင်ကြည့်ဖူးတဲ့ဗီဒီယိုဇတ်ကားတွေနင်ဖတ်ဖူးတဲ့စာအုပ်တွေထဲကသွေးစုပ်ဖုတ်ကောင်တွေတော့မယုံဘူး….
သူတို့နှစ်ယောက်အကျင့်ကအတွေးအခေါ်တွေပြဿနာတွေကိုအပြိုင်ငြင်းခုံတတ်ကြခြင်းအသိခြင်းပြိုင်ကြခြင်းဖြစ်သည်။ယခုလည်းသွေးဖုတ်ကောင်အကြောင်းကိုပုလဲစတင်လိုက်ပြန်ပြီ။
ဥက္ကာ…နင်ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်သိပ်မပြောနဲ့
ဟုတ်တယ်လေ…တန်ခိုးစွမ်းအားတွေ၊ဖန်ဆင်းမှုတွေပါတဲ့သွေးစုပ်ဖုတ်ကောင်ဆိုတာတကယ်မရှိဘူး…ဗီဒီယိုရုပ်ရှင်စာအုပ်တွေထဲမှာပဲရှိတာ…သက်သက်မွှန်းထားတာ
ဒါဆိုနင်ကဘယ်လိုသွေးစုပ်ဖုတ်ကောင်ကိုယုံသလဲ
အင်း…ပြောရရင်တော့ခြင်၊မျှော့၊လင်းနို့၊ကြမ်းပိုး…အဲဒီသွေးစုပ်ဖုတ်ကောင်တွေကိုတော့ယုံတယ်ပုလဲ…၊လက်တွေ့လည်းပြနိုင်တယ်လေ
ဥက္ကာစကားကြောင့်ပုလဲကမျက်စောင်းခဲရင်း
နင်နော်…ငါကအကောင်းပြောနေတာ
ဒီလိုရှိတယ်ပုလဲ၊တကယ်တော့သွေးစုပ်ဖုတ်ကောင်ဆိုတာမကောင်းဆိုးဝါးမိစ္ဆာတွေမဟုတ်ဘူး။သူတို့ကရောဂါသည်တွေဘာရောဂါလည်းဆိုတော့သွေးဆာတဲ့ရောဂါငါသိသလောက်တော့ပြောရရင်အင်္ဂလန်မြောက်ပိုင်းမှာတစ်ချိန်ကသွေးစုပ်ဖုတ်ကောင်မျိုးနွယ်စုတစ်စုရှိခဲ့တယ်။တကယ်တော့ရွာတွေမြို့တွေကလက်မခံဘဲမောင်းထုတ်ထားလို့သူ့တို့အချင်းချင်းစုနေကြတဲ့သဘော၊ဒါဟာရောဂါတစ်ခုဆိုတာကိုဆေးသိပ္ပံပညာရှင်တွေကလေ့လာဆန်းစစ်ခဲ့ကြတယ်၊ဇီဝရုပ်ဖောက်ပြန်မှားယွင်းမှုတစ်ခုကြောင့်သူတို့တစ်တွေဟာသွေးကိုမွတ်သိပ်ဆာလောင်နေတဲ့ဝေဒနာသည်တွေဖြစ်နေကြရတာပေါ့
ဥက္ကာကစကားကိုရပ်၍အဟမ်းဟုလည်ချောင်းတစ်ချက်ရှင်းလိုက်ပြီးမှထပ်ပြောပြန်သည်။ဒီလူတွေဟာဒုက္ခိတတွေမဟုတ်ကြပေ့မယ့်ဒုက္ခိတတွေလိုပဲသနားစရာကောင်းကြရှာတယ်တဲ့၊လူတွေလိုပုံမှန်လှုပ်ရှားသွားလာနေကြပေမယ့်အချိန်ကျလာရင်သွေးဆာလာကြတော့တာပဲဒါကြောင့်သူ့တို့ဟာသွေးဆာနေကြတဲ့ဝေဒနာရှင်တွေ…သွေးစုပ်ဖုတ်ကောင်တွေပေါ့
ထိုသို့လျှင်သူ့တို့နှစ်ဦးသည်ထူးခြားဆန်းပြားသောအကြောင်းအရာများပေါ်တွင်လည်းစိတ်ဝင်စားမှုဝါသနာကတူကြပြန်သည်။ကပ်သီးကပ်သတ်တွေကိုလည်းစဉ်းစားပြောဆိုကြ၏။တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်စကားနိုင်လုသလိုငြင်းကြခုန်ကြ၏။အခုလည်းပုလဲကတခြားအကြောင်းအရာတစ်ခုကိုထပ်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြန်ပြီ။
လူဟာမျောက်ကဆင်းသက်လာတယ်ဆိုတာကော…နင်ယုံလားဥက္ကာ
အင်း…အဲ…ယုံတယ်မယုံဘူးဆိုတဲ့အထဲမှာငါမပါဘူးဒါပေမယ့်နင်ဘာကိုပြောချင်လို့စကားစသလဲဆိုတာငါသိတယ်လူတွေကမျောက်ကနေဆင်းသက်လာတယ်ဆိုပြီးတော့ဘာလို့အခုထိမျောက်တွေကျန်နေသေးတာလဲဘာလို့လူမဖြစ်ကြသေးတာလဲလို့မေးမလို့မဟုတ်လားအဟီး…နင်အတော်တိုးတက်လာပြီဥက္ကာရှာလော့ဟုမ်းနဲ့တော့နဲနဲတူလာပြီ
မျောက်မျိုးနွယ်အများကြိးထဲကလူဖြစ်လာမဲ့မျောက်မျိုးစုတစ်စုရှိတယ်ဒီမျိုးစုကပဲမျိုးရိုးဗီဇပြောင်းလဲတိုးတက်မှုအရလူတွေဖြစ်လာကြတာပေါ့မျောက်အားလုံးတော့လူဘယ်ဖြစ်မလဲဥက္ကာာကမျက်မှောင်ကြုတ်ကာပုလဲကိုကြည့်ရင်း
နေပါဦးနင်ကလူတွေကိုစိတ်မဝင်စားပဲမျောက်တွေကိုမှစိတ်ဝင်စားနေရတာတုန်းမဖြစ်သင့်ဘူနော်ဟင်း…ဟင်းး…
တော်စမ်း…ပေါက်ကရတွေတွေးမနေနဲ့ငါ့တို့ကအခုကျောင်းပိတ်ပြီမဟုတ်လား
ထိုစဉ်စားပွဲထိုးကောင်းလေးသူတို့မှာထားသောထောပတ်သီးဖျော်ရည်နှစ်ခွက်ကိုလာချသဖြင့်စကားစပျက်သွား၏။ဒီတော့ဥက္ကာကစကားဆက်ပေးရသည်။
အေးလေ…အဲဒါဘာဖြစ်သလဲ
ဒီတော့ငါတို့တတွေအားနေပြီလေငါစဉ်းစားမိတယ်ဥက္ကာ…ငါ့အဖေအစ်ကို…
နင့်ဦးလေးပေါ့ဟာ
ပုလဲ၏စကားကိုဥက္ကာကဝင်ထောက်လေ၏။
အင်း…အဲဒီငါ့ဦးလေးကသစ်တော့ဝန်ထောက်သူကကရင်ပြည်နယ်ဘားအံ့သထုံသစ်တောကြိုးဝိုင်းတစ်ခုမှာတာဝန်ကျနေတာ…
အယ်…အဲဒါမျောက်ကိုစိတ်ဝင်စားတာနဲ့ဘာမှမဆိုင်ဘူးထင်တယ်နော်ပုလဲနင့်ဦးလေးကိုသတိရတာနဲ့မျောက်တွေကိုသတိရသွားသတဲ့လား
ဟာ…နင်ကလည်းဆိုင်တော့မဆိုင်ဘူး…ဆက်စပ်တယ်လေဒီလို…ဒိလို…ငါဆိုလိုချင်တာကငါ့ဦးလေးရဲ့သစ်တောကြိုးဝိုင်းမှာတိရစ္ဆာန်တွေမျိုးစုံရှိမယ်တောဆိုတော့တောရိုင်းတိရစ္ဆာန်တွေအများကြီးပေါ့ဒါကိုငါစိတ်ဝင်စားသွားလို့ပါ
ဥက္ကာသဘောပေါက်ဟန်နှင့်ခေါင်းညိတ်ပြရင်း…
အား…ဟုတ်ပြီ…ဟုတ်ပြီငါလည်းဒိတောတွေတောင်တွေကိုစိတ်ဝင်စားတယ်ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျလည်းသွားချင်တယ်လေ့လာချင်တယ်တောအတွေ့အကြုံတွေရချင်တယ်ပုလဲ
ငါသိတယ်လေနင်တို့လိုZoolသမားတွေကအမျိုးတွေရှိရာသွားလည်ချင်တာဘာဆန်းသလဲပုလဲ၏စကားကြောင့်သူအံကြိတ်လိုက်မိသည်။ပုလဲ၏ဆက်စပ်တွေးခေါ်တတ်မှုကိုပင်အထင်ကြီးရမလားဦးညွှတ်ရမလားမသိ။သေချာတာကတော့…သူ့ကိုနှိပ်ကွပ်လိုက်တာတော့သေချာသည်။ထပ်မံမငြင်းလို၍ငြိမ်ခံပေးလိုက်သည်။
ဒဲာဒါနဲ့မနေ့ညကဒက်ဒီကိုဖွင့်ပြောပြလိုက်တယ်သမီးသစ်တောတွေဘက်သွားလေ့လာချင်တယ်လို့နင်သိတဲ့အတိုင်းငါဒက်ဒီနဲ့မာမီကအမြင်ကျယ်တယ်လေသမိးလေးတစ်ယောက်တည်းမွေးထားလို့လားမသိဘူးငါ့ဝါသနာတွေကိုအားပေးတယ်လေ…မချုပ်ချယ်ဘူး၊ဘယ်အရာမဆိုကိုယ်ပိုင်အတွေးအခေါ်နဲ့လုပ်စေချင်တယ်
ကဲ…ဒီတော့…နင့်ကိုသွားခွင့်ပြုတယ်ပေါ့
လေကြောရှည်၍ဟိမဝန္တာချီးမွမ်းခန်းတွေဖွဲ့နေမည်စိုး၍ဥက္ကာကဖြတ်မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ဒါပေါ့…ခွင့်ပြုတာပေါ့။ဒါပေမဲ့ဒက်ဒီကငါ့ကိုပြန်စဉ်းစားပါဦးတဲ့ခရီးကဝေးတယ်…ကြမ်းတယ်၊ကျန်းမာရေးကအစပေါ့ဟယ်။ပြီးတော့ခရိးအတူသွားနိုင်တဲ့သူငယ်ချင်းအဖော်တွေလည်းလိုအပ်တယ်တဲ့လေ
ဟာ…နင်ကငါ့ကိုခေါ်မယ်လို့မပြောလိုက်ဘူးလား
မပြောဘဲနေမလားဥက္ကာစုတ်ရဲ့နင်တစ်ယောက်ထဲမဟုတ်ဘူး၊ဒက်ဒီကလည်းငါးယောက်လောက်ဖြစ်စေချင်တယ်တဲ့မိန်းကလေးအဖော်လည်းပါရမယ်ပေါ့ဟယ်၊နားလည်မှုရှိတဲ့အဖော်တွေဖြစ်မှအဆင်ပြေမယ်တဲ့။ဒီတော့ငါစဉ်းစားမိတာက…ငါရယ်နင်ရယ်ပြီးတော့စိုးမင်းရယ်ကေသွယ်ရယ်ပြီးတော့နောက်တစ်ယောက်ယောက်ပေါ့…
ဥက္ကာကခေါင်းကုတ်ကာမျက်နှာငယ်လေးဖြင့်…
အဲဒါကတော့ထားပါတော့။အရေးကြီးတာကပိုက်ဆံလေ…ငါတို့ကနင့်တို့လိုမှမချျမ်းသာတာ။ဒီလောက်စရိတ်စကတွေငါတတ်နိင်မှာမဟုတ်ဘူး
ဥက္ကာမှာမျက်နှာလေးညှိုးသွားကာလေသံတိုးတိုးဖြင့်ပြောရှာသည်။
ပြီးတော့အဖေဆေးရုံစရိတ်နဲ့နာရေးကိစ္စအတွက်အိမ်ဝရန်ပေါင်ထားတာလဲခုထိမရွေးနိင်သေးဘူးလေ
ငါသိပါတယ်။ဒက်ဒီတို့ကလည်းကောင်းကောင်းတွေးမိပြီးသားပါ။ငါ့ဒက်ဒီကဘယ်လောက်ချစ်ဖို့ကောင်းသလဲဆိုရင်တက်နိုင်သလောက်ပဲထည့်ကြပါစေတဲ့။လိုတဲ့ငွေကိုသူအကုန်ထုတ်ပေးမယ်တဲ့၊သွားရေးလာရေးအစစအရာရာအဆင်ပြေစေဖို့သူစီစဉ်ပေးမယ်တဲ့
ဟာ…တော်လိုက်တဲ့ယောက္ခမကြီးကွာ
ဘာ…ဘာပြောတယ်
အဟီး…စတာပါ၊ဘာလဲနင်ကစိတ်ဆိုးလို့လား
မဆိုးပါဘးူ၊ခစ်…ခစ်…ခစ်…သေချာအောင်မေးတာငတုံးရဲ့
မဖြစ်ပါဘူးပုလဲရယ်၊နင်နဲ့ငါကဘုနဲ့ဘောက်ထသတ်နေကြမှာသေချာတယ်ဘယ်သူအရင်သေမလဲမသိဘူး
နင်အရင်သေမှာသိလားဥက္ကာပဲ့…ဥက္ကာစုတ်ရဲ့
ဒါဆိုငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့နင်မုဆိုးမဖြစ်မှာပေါ့
တော်တော်…ဥက္ကာ
ဘုနဲ့ဘောက်စကားဝိုင်းကိုအဆုံးသတ်၍အိမ်ပြန်ခဲ့ကြသည်။သို့သော်…ထိုခရီးစဉ်ကိုတော့ရင်ခုန်စွာနှင့်အိပ်မက်အတူမက်ခဲ့ကြလေသည်။
အခန်း(၃)
မုဆိုးကြီးစောလုံအလောင်းကိုသဂြိုဟ်အပြီး…သူ့လွယ်အိတ်လေးကိုတယုတယကိုင်ရင်းဦးမြင့်လှိုင်အထဲကိုကြည့်မိသည်။ကြေးနီလုံးလေးငါးလုံးတွေ့၍ယူထားလိုက်သည်။
အင်းဗျာ…ကိုမြင့်လှိုင်ကိုယ်တိုင်ပြောပြလို့သာယုံတော့တယ်ဗျာ…
တောအုပ်ကြီးဦးတင်ရေနွေးကြမ်းကိုခွက်ထဲကိုငှဲ့ရင်းပြောလိုက်သည်။
ကျိုက်ပိသစ်ထုတ်လုပ်ရေးစခန်းတစ်ခုလုံးအံ့သြဘနန်းဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ကျားပစ်သွားသောအဖွဲ့သရဲအခြောက်ခံရသည်ဆိုသောအဖြစ်ကလူတိုင်းအတွက်အံ့သြရသည်။
ဒီတစ်ခါတော့တောအုပ်ကြီးဦးတင်ဦးဆောင်ကာလူအင်အားလက်နက်အင်အားအပြည့်အစုံဖြင့်တောထဲသို့ထွက်လာကြသည်။သစ်ခုတ်ရန်အတွက်လက်နက်ကိရိယာတွေကလည်းအစုံအလင်သစ်ခွဲရန်အတွက်စွယ်စုံဆင်ကြီးနှစ်ကောင်ပင်အပါခေါ်လာခဲ့သည်။ဦးမြင့်လှိုင်လည်းသူတို့အဖွဲ့နှင့်လိုက်ပါလာခဲ့ရသည်။
ကျိုက်ပိသစ်ထုတ်လုပ်ရေးစခန်းနှင့်ကဟီးလူးဘေးမဲ့သစ်တောကြိုးဝိုင်းကလေမိုင်နှင့်နှစ်ဖာလုံကွာဝေး၏။ကဟီးလူးတောစပ်အဝမှာပင်ထူးခြားမှုဖြစ်စဉ်တစ်ခုကသူတို့အဖွဲ့ကိုစောင့်ကြိုနေသည်။အဖွဲ့ထဲတွင်ဦးမြင့်လှိုင်ပါနေ၍လည်းဖြစ်ရပ်ကပိုထင်ရှားလာခဲ့ရသည်။
ဟင်…ဒီအပင်ကြီး…ဒီအပင်ကြီး
ဘာအပင်လဲကိုမြင့်လှိုင်ရ၊ဘယ်အပင်ကိုပြောတာလဲ
ဦးမြင့်လှိုင်လက်ညှိုးထိုးပြရာသို့အားလုံးဝိုင်းကြည့်လိုက်ကြသည်။သူတို့တွေ့ခဲ့သောအပင်ကြီးကကဟီးလူးတောစပ်ကိုရောက်နေချေပြီ။ထိုအပင်ကြီးအမှန်တကယ်ရွေ့လျားသွားလာနိုင်သည်ဆိုသောအချက်ကပေါ်လွင်နေ၏။
ဒါကျုပ်တို့ပြောတဲ့အပင်ကြီးပဲ
ဦးမြင့်လှိုင်ပြောသောအပင်ကြီးကိုအားလုံးတအံတသြကြည့်နေကြသည်။ထိုအပငိကြိးအကြောင်းကိုအားလုံးကြားသိကြပြီးဖြစ်သော်လည်းအခုမှအားလုံးမြင်ဖူးကြသည်။ယခုတော့အရင်ကမရှိသောနေရာတွင်ဧရာမအပင်ကြီးတစ်ပင်ရောက်နေလေပြီ။
တောအုပ်ကြီးဦးတင်ကထိုအပင်ကိုခုတ်ခိုင်းလိုက်၏။လွှစက်ကိုဆွဲ၍တက်သွားသူကငတိုး…အားလုံးကသူကိုလက်ပွားငတိုးဟုခေါ်ကြ၏။ညာလက်မ၌လက်မအပွားတစ်ခုပါလာ၍ထိုသို့ခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။ငတိုးကလူကြမ်းစိတ်ကြမ်းသမားခပ်ပေပေခပ်ရွဲ့ရွဲ့သမားသူများမလုပ်ရဲတာကိုသူလုပ်နိုင်သည်ဟုဂုဏ်ယူချင်နေသူ…။
အပင်ကြီး၏ခြေရင်းကိုငတိုးရောက်သွားပြီးငတိုးကအပင်ကြှီးကိုမော့ကြည့်ကာတံထွေးတစ်ချက်ထွေးရင်းအော်ပြောလိုက်သည်။
ထွီး…မိစ္ဆာတေါနေတဲံ့အပင်ကြီးဆိုတာဒါလား၊လူလိုပဲလမ်းလျှောက်သွားတယ်ဆို…ကဲ…အားလုံးမြင်သာအောင်လျှောက်ပြလိုက်စမ်းပါဦး
ပတ်ဝန်းကျင်မှလေသည်ထူးခြားစွာငြိမ်သက်သွား၏။
သို့သော်အပင်ကြီးထိပ်ဘက်ရှိအကိုင်းအခတ်အရွက်များမှာတရှဲရှဲမြည်သံနှင့်အတူလှုပ်ယမ်းနေလေသည်။ငတိုးကအကြောက်အလန့်မရှိဆက်ပြောနေ၏။
ငါ့နာမည်ငတိုးကွ…လက်ပွားငတိုးဆိုတာငါပဲမှတ်ထား၊ညဘက်တွေမှာဆိုလျှောက်သွားတတ်တယ်ဆိုတော့မသွားနိုင်အောင်မင်းခြေထောက်တွေကိုဟောဒီလွှစက်နဲံ့ဖြတ်ပစ်မယ်၊ကဲ…ခံနိုင်ရင်ခံပေတော့…မိစ္ဆာအပင်ကြီးရေ
လွှစက်ကိုဝေါခနဲစက်နှိုးလိုက်ရာနှစ်ဖက်ဓားသွားကမွှတ်နေအောင်စတင်လည်ပတ်နေပြီ။ဖြောင်း
ထိုအခိုက်မှာပင်အပင်ထိပ်ဖျားကသစ်ကိုင်းတစ်ခုခုကျိုးကျလာ၏။သစ်ကိုင်းကငတိုး၏ငယ်ထိပ်တည့်တည့်သို့…
သို့သော်ငတိုးကအတော်အကင်းပါးပြီးသွက်လက်သူဟုဆိုရမည်။အချိန်မှီခုန်ထွက်၍ရှောင်တိမ်းနိုင်လိုက်သည်။ဒုန်းခနဲအသံကြိးသာထွက်ပေါ်လာပြီး…ငတိုးကတစုံတရာအထိအခိုက်မရှိ၊ကြည့်နေသူအားလုံးမှာလည်းရင်တထိတ်ထိတ်နှင့်…၊သစ်ကိုင်းအစိမ်းကြီးကျိုးကျသည်ဆိုသည်တော့သိပ်သဘာဝမကျကြ…။
သြော်…ဒင်းကဒီလိုလား…ငါ့ကိုစမ်းတယ်ပေါ့၊ကြိုက်ပြီဟေ့….နင်ပြီးရင်ငါ့အလှည့်ပေ့ါ၊ကဲ…လာလေရော့…ခံနိင်ရင်ခံစမ်း
ဝေါ…ဝူး…ဝူး
ငတိုးကလွှစက်ကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်၍အပင်ကြီးပေါ်တင်လိုက်တော့၏။မွှတ်နေအောင်လည်ပတ်နေသောလွှသွားကအပင်ကြီးကိုစတင်လှီးဖြတ်လေတော့သည်။ဖွာခနဲထွက်လာသောသစ်သာစများနှင့်အတူနီရဲရဲအရည်များစီးကျလာကာငတိုးတစ်ကိုယ်လုံးနီရဲသွားတော့သည်။
ဟင်…ဘာတွေလဲဟ
လွှသွားကအပင်ကြိး၏ပင်စည်ကိုအရှိန်ပြင်းစွာလှီးဖြတ်ထိုးခွဲနေဆဲအနီရောင်အရည်များကပို၍ထင်ရှားစွာထွက်ကြလာ၏။ကြည့်နေကြသူများမျက်တောင်ပင်မခတ်ရဲကြ…။
ဝေါ…ဝူး…ဝူး…ကျွီ…ကျွီ…ကျွီ
ဟာ…ဒါ…သွေးတွေပဲ၊သွေးညှီနံ့ကမွှံထူနေပါလား
လွှစက်ဆွဲနေရင်းကငတိုးတစ်ယောက်မျက်လုံးပြူးသွားရပြီ။ပိုအံ့သြစရာကောင်းတာကပင်စည်ထဲမှထွက်လာသောအော်သံများဖြစ်သည်။အော်သံများကယောကျာ်း၊မိန်းမတို့၏အသံပေါင်းစုံဖြစ်သည်။တစ်ခါတစ်ခါကလေးအသံတို့ပါပါ၏။ကြားနေရသည်ကပီပီသသတော့မဟုတ်…ဗလုံဗထွေးအော်သံများ၊ညည်းတွားသံများ၊ဒဏ်ရာရသောတိရစ္ဆာန်တစ်ကောင်၏သေအံ့မူးမူးညည်းတွားအော်သံများဖြစ်သည်။
ငတိုးတစ်ယောက်ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားရသည်။အသံတွေကအနီကပ်ထွက်ပေါ်လာနေသည်။ဘုရား…ဘုရား…နားရှိလို့သာကြားရတယ်၊မယုံနိုင်စရာ
ငတိုးမှာလွှဖြတ်နေရင်းဘုရားတလိုက်သည်။တော်ရုံမယုံတတ်သောသူ့လိုခပ်ရွဲ့ရွဲ့သမားပင်ဇောချွေးပြန်လာရပြီ။
ထိုစဉ်…
လွှသွားကသစ်ပင်ထဲမှပြန်ကန်၍လည်ထွက်လာကာ…
ငတိုး၏ခါးလည်ကိုပိုင်းဖြတ်ပြီးအဝေးသို့လွင့်စင်သွားသည်။
ဝေါ…ဝူး…ရွှီး…အား…
ငတိုး၏ခန္တာကိုယ်နှစ်ပိုင်းပြတ်ကြီးလည်းအပင်ခြေရင်း၌မြင်မကောင်းအောင်ပြုတ်ကျသွားတော့သည်။
ထိုစဉ်…
ဗုန်း…ဗုန်း…ဗုန်း
အမလေး…သစ်လုံးတွေလိမ့်လာပြီပြေးကြဟေ့
တစ်ချိန်တည်းမှာပဲကဟီးလူးတောစပ်တွင်ဖြတ်ပြီးပုံထားသည့်သစ်လုံးများမှာသူတို့အုပ်စုရှိရာဘက်သို့တစ်လုံးချင်းလှိမ့်လာတော့သည်။
သစ်လုံးပိသူကပိ၊ပြေးသူကပြေးနှင့်အလဲလဲအပြိုပြိုဖြစ်ကုန်တော့သည်။
ထိုစဉ်ဦးမြင့်လှိုင်သေနတ်ကိုမောင်းတင်ကာပြောင်းဝထဲမုဆိုးကြီးဆီမှယူထားသောအင်းစာရေးထားသည့်ကြေးနီလုံးလေးများကိုထည့်လိုက်သည်။ထို့နောက်အပင်ဖြူကြီးဆီချိန်၍လှမ်းပစ်ခွင်းလိုက်သည်။လူတစ်ယောက်ကိုထိမှန်သလို…အပင်ကြီးအနောက်ဘက်သို့ယိုင်သွားပြီးငြိမ်ကျသွား၏။ထိုအခါ၌ဦးမြင့်လှိုင်ပြေးသွားကာလွှစက်ကိုကောက်ဆွဲ၍အပင်ကြီးကိုထိုးခွဲလေသည်။အပင်ထဲမှသွေးများပန်းထွက်ပြီးဦးမြင့်လှိုင်တစ်ကိုယ်လုံးလည်းသွေးများဖြင့်ဖြစ်နေ၏။
အပင်ကြီးမှာယိမ်းထိုးနေလေပြီ။
အပင်လဲကျရန်အကောင်းဆုံးအနေအထားအရောက်တွင်လွှစက်ကိုရပ်ကာအနီးရှိသစ်သားဆို့တစ်ချောင်းကိုဟနေသောပင်စည်အသားထဲရိုက်သွင်းလိုက်သည်။နောက်ဆုံး…အပင်ကြီးလဲကျလေပြီ။ဦးမြင့်လှိုင်ဘက်လဲကျလာ၍အမြန်ခုန်ရှောင်လိုက်ရသည်။
ဗုန်း
တော်သေးသည်။ဦးမြင့်လှိုင်အသက်ဘေးမှသီသီလေးလွတ်သွားရသည်။အနားရှိလူများကဦးမြင့်လှိုင်ကိုဝိုင်းထူပေးကြစဉ်တောအုပ်ကြီးဦးတင်ရောက်လာကာ…
ဒိအပတ်ကိုသစ်ခွဲဖို့မလုပ်ကြနဲ့သုံးမိတဲ့သူတွေဒုက္ခရောက်သွားနိုင်တယ်၊ဒီအပင်ကမကောင်းဆိုးဝါးတွေခိုအောင်းနေတဲ့အပင်ဆိုတော့…အပင်ကိုချုပ်ထားမှရလိမ့်မယ်
ထို့နောက်စခန်းသို့ပြန်ကာလိုအပ်သောပစ္စည်းများကိုပြန်ယူရပြန်သည်။ဦးမြင့်လှိုင်တို့ကဟီးလူးတောစပ်သို့နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်ရောက်လာကြသည်။အချိန်ကနေဝင်ချိန်သို့ပင်ရောက်နေလေပြီ…။
အပင်ကိုပရိတ်ကြိုးများဖြင့်ချည်နှောင်ကာမြေကြီးထဲသို့သစ်ငုတ်တစ်ချောင်းရိုက်သွင်းပြီးထိုသစ်ငုတ်တွင်ပရိတ်ကြိုးများကိုချည်နှောင်ထားလိုက်သည်။
ကဲ…ဒီအပင်ကမကောင်းဆိုးဝါးတော့ဘယ်မှပြေးလို့မရတော့ဘူး
ရာသီဥတုကလည်းအေးလာ၍သစ်ချောင်းများဖြင့်မီးပုံလေးလုပ်ပြီးအနွေးဓာတ်ယူကာခဏနားကြသည်။ကဲ…တောထဲမှာတော့အန္တရာယ်တွေအားလုံးရှင်းသွားပြီနောက်ဆိုတောထဲကိုဘာမှကြောက်စရာမလိုပဲဝင်လို့ရသွားပြီ၊ဒိအပင်ကြီးကိုမနက်ကျမှမိးရှို့ပစ်ရမယ်
ဟင့်…ဟင့်…ဟင့်…
ထိုစဉ်မိန်းမတစ်ယောက်ငိုနေသံကိုသူတို့အားလုံးအတိုင်းသားကြားလိုက်ရသည်။
ဘယ်သူငိုနေတာလဲကွကြည့်ကြပါဦး
ဦးမြင့်လှိုင်ပြောတော့မှအားလုံးဓာတ်မီးများဖြင့်ထိုးကြည့်ကြသည်။မြေပေါ်လဲကျနေသောအပင်ကြီးထိပ်ဘက်ရှိသစ်ရွက်များကြားမှထိုငိုသံထွက်နေခြင်းဖြစ်သည်။သူတို့အားလုံးအပင်ကြီးနားသွားကာဓာတ်မီးဖြင့်ဝိုင်းထိုးကြည့်လိုက်ကြသည်။
မြင်လိုက်ရသည်ကဖြူဖွေးသန့်ရှင်းနေသောမိန်းမတစ်ယောက်၏ဦးခေါင်းဖြစ်၏။
ပါးပြင်တွင်မျက်ရည်များစီးကျကာတောင်းပန်းတိုးလျှိးနေသောမျက်နှာသွင်ပြင်နှင့်…
ကျွန်မကိုလွှတ်ပေးကြပါ…ဟင့်…ဟင့်
အောင်မလေး…သရဲဗျို့…သရဲ
ဟေ့ကောင်တွေမပြေးနဲ့…
ဓာတ်မီးများပစ်ချကာခြေကုန်သုတ်ပြေးရန်ပြင်နေသောသူ့တပည့်များကိုဦးမြင့်လှိုင်ဟန့်တားလိုက်ရသည်။
ထင်းတွေယူခဲ့ကြ…မနက်ဖြန်အထိစောင့်မနေနဲ့တော့၊အခုပဲဒီအပင်ကိုမီးရှို့လိုက်ကြတော့ဟေ့
အခန်း(၄)
ဥက္ကာနှင့်ပုလဲပြောဆိုပြီးးဆယ်ရက်မြောက်နေ့တွင်ပင်ခရီးစထွက်ဖြစ်ခဲ့သည်။စိတ်မြန်လက်မြန်လူငယ်တွေလည်းဖြစ်၊အနောက်ကပံ့ပိုးကူညီမှုတွေပါရတော့အစီအစဉ်ကမြန်ဆန်လှသည်။ရန်ကုန်ဘူတာကြီးမှရထားစီးကာဘားအံအထိချီတက်ရမည်ဖြစ်သည်။သူတို့အုပ်စုကငါးယောက်တိတိ…။
ဥက္ကာပုလဲ၊ကေသွယ်၊စိုးမင်းနှင့်ဖိုးကျော်တို့သူငယ်ချင်းငါးယောက်၏လေ့လာရေးခရီးစဉ်ပင်ဖြစ်သည်။ရထားစီးနေရင်းပုလဲကသီချင်းနားထောင်နေသောသူ့နားကြပ်လေးကိုဖြုတ်လိုက်ပြီးကျောပိုးအိတ်ထဲမှတစ်စုံတစ်ခုကိုရှာဖွေနေ၏။
ဘာရှာနေတာလဲပုလဲရဲ့
ပုလဲကသူရှာနေတာကိုတွေ့သွားသည့်ပုံစံဖြင့်စာအုပ်တစ်အုပ်ကိုထောင်ပြ၏။ဥက္ကာထိုအရာကိုကြည့်ပြိးနှုတ်ခမ်းရွဲ့ကာပြန်အိပ်သွားလေ၏။
ပုလဲထောင်ပြသည့်စာအုပ်ကသရဲစာစဉ်ဖြစ်၏။ပုလဲမာတိကာကြည့်ကာအရင်ဆုံးဒေဝတာ၏မှော်ခေါင်းအုံးဆိုသည့်ဝတ္ထုတိုကိုလှန်လိုက်လေ၏။
သူမကြိုက်သောစာရေးဆရာဖြစ၍ပုလဲအရင်စဖတ်ခြင်းလည်းဖြစ်သည်။စဖတ်သည်နှင့်ထိုဇာတ်လမ်းထဲမျောဝင်သွားတော့သည်။
….တစ်နေ့တစ်၌…
ဒဂုံမြို့သစ်တောင်ပိုင်းသို့ရဲမိုးဆိုသောလူငယ်တစ်ယောက်တည်းပြောင်းရွေ့လာ၏။ပေလေးဆယ်ခြေက်ဆယ်မြေပေါ်ရှိတစ်ထပ်ပျဉ်ထောင်အိမ်လေးကိုလာငှားနေခြင်းဖြစ်သည်။သူငှားနေသောခြံကရပ်ကွက်အစွန်တွင်ကျနေသောကြောင့်လူနေတာဆိုလို့သူ့ခြံနှင့်ဘေးခြံနှစ်ခြံသာထီးထီးကြီးရှိနေသည်။ကျန်နေရာများမှာမြေကွက်လပ်များသာဖြစ်၏။ဘေးခြံတွင်အဘိုးကြီးတစ်ယောက်သာနေ၏။ရက်အနည်းငယ်ကြာလာသောအခါထိုအဘိုးကြီးနှင့်ရဲမိုးတို့ခင်သွားကြသည်။
သူ့နာမည်ကဦးမြဒင်ဖြစ်သည်။အရက်အလွန်ကြိုက်သောအဘိုးကြီးဖြစ်ပြီး…ရဲမိုးအလုပ်ရ၍ငွေစလေးရွှင်လာကာအရက်တစ်ပိုင်းအမြဲဝင်လာပေးတတ်သည်။ဦးမြဒင်အိမ်တွင်ညဘက်အတူတူစားကြသောက်ကြနှင့်…တစ်နေ့…။
အဘကသားသမီးတွေမရှိဘူးလား
ဆေးပေါလိပ်ကြီးကိုပါးစပ်တွင်ကိုက်ကာမီးညှိလိုက်ပြီး…ရဲမိုးကိုပြုံးရင်းကြည့်လိုက်သည်။
အဟင်း…မောင်ရင်ကအဘကိုဘယ်လိုထင်လို့လဲ
အဘအိမ်ကိုဆွေးမျိုးသားချင်းတစ်ယောက်မှလာတာမတွေ့လို့မေးကြည့်တာ
ဟား…ဟား…ဟား…ဘယ်လာပါ့မလဲမောင်ရင်ရယ်၊အဘကတစ်ကောင်ကြွက်လူပျိုကြီးလေသြော်…
ရဲမိုးခွက်လေးထဲထည့်ထားသောမြေပဲလှော်ကိုပါးစပ်ထဲပစ်ထည့်ပြီးစီးကရက်တစ်လိပ်ကိုမီးညှိကာရှိုက်ဖွာလိုက်၏။အဘဘာအလုပ်လုပ်လဲထပ်မေးဦးမှာလားမောင်ရဲမိုး
အင်း…ဟုတ်တယ်အဘ၊အဲဒီမေးခွန်းမေးဖို့ကျွန်တော်စဉ်းစားနေတာ…
ဦးမြဒင်ကရယ်လျက်…
အဘအလုပ်ကအိပ်တဲ့အလုပ်ပဲလုပ်တယ်မောင်ရဲမိုး၊စားပြီးအိပ်နေဘိက္ခဝေသေရင်ပက်လက်နတ်ပြည်တက်တဲ့…ဟား…ဟား…
အဘကရယ်စရာအတော်ပြောတတ်တာဘဲ
မဟုတ်ဘူး…တကယ်ကွ၊အင်း…အဘငယ်ငယ်ကဘုန်းကြီးကျောင်းမှာနေခဲ့ရတာ၊ဆရာတော်ဘေးမှာအနီးကပ်ပေါ့၊ဆရာတော်ကအဘကိုအရမ်းချစ်တာ…ဆရာတော်ဆွမ်းခံကြွ…နေ့ဆွမ်းစားပြီးရင်အမြဲအိပ်နေတတ်တာကိုး…ဟား..ဟား
တစ်နေ့ဆရာတော်မကျန်းမမာဖြစ်ပါလေရော…၊အဘလည်းတတ်ကျွမ်းသလောက်နင်းနှိပ်ပေးတာကလွဲပြီးဆရာတော်အတွက်ဘာမှမလုပ်ပေးနိင်ခဲ့ဘူး၊ဆရာတော်ကလည်းမကျန်းမာတဲ့ကြားကနေ့စဉ်လုပ်နေကျစာချတဲ့အလုပ်ကိုမပျက်လုပ်ပေးခဲ့တယ်…
အင်း…အတော်ကြည်ညိုဖို့ကောင်းတယ်နော်
ဆရာတော်ကသူပျံလွန်တော်မူမယ့်နေ့အချိန်နာရီတွေကိုကြိုသိနေတာပဲလားမပြောတတ်ဘူး၊ဆရာတော်စာချပြီးတာနဲ့ကျိန်းဖို့အခန်းထဲဝင်တော့တာဘဲ…၊မကျိန်းခင်လေးအဘကိုလှမ်းခေါ်လိုက်သေးတယ်၊သူ့ကိုနှိပ်ပေးဖို့ပေါ့…
နှိပ်ပေးရင်းအဘနဲ့ဆရာတော်စကားတွေပြောဖြစ်ကြတယ်၊ဆရာတော်ကချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးနေတဲ့ကြားကအဘကိုမှာနေသေးတယ်
ဦးမြဒင်စကားကိုခဏရပ်ကာ…အရက်ခွက်ကိုမော့သောက်ပြီးမှစကားပြန်ဆက်သည်။
လိမ်လိမ်မာမာနေဖို့ပေါ့…၊ပြီးတော့…အဘကအမြဲအအိပ်ပုတ်တဲ့ကလေးဆိုတော့…ဆရာတော်ကသူအုံးနေတဲ့ခေါင်းအုံးလေးကိုဆွဲယူူူပြီးအဘကိုပေးတယ်၊မင်းအိပ်တဲ့အခါကျရင်ဒီခေါင်းအုံးလေးနဲ့အမြဲအိပ်ပေါ့ကွာဆိုပြိးဆရာတော်ကမှာသွားသေးတယ်…၊ခေါင်းအုံးလေးလည်းပေးပြီးရောဘုန်းဘုန်းကျိန်းတော့မယ်ဆိုပြီးအဘကိုအခန်းထဲကထွက်ခိုင်းတော့တာပါပဲ….
အဘလည်းဆရာတော်ပေးလိုက်တဲ့ခေါင်းအုံးလေးကိုပိုက်ပြီးအခန်းထဲကထွက်လာလိုက်တယ်…၊အဲဒီမှာပဲဆရာတော်ပြန်မနိုးလာတော့ဘူးပေါ့၊ကံကုန်လို့ပြန်လွန်တော်မူသွားတယ်လေ
ရဲမိုးကရယ်ပြုံးလေးပြုံးရင်း…
ဒါဆို…ဆရာတော်ကအဘကိုသူအုံးခဲ့တဲ့ခေါင်းအုံးလေးအမွေပေးခဲ့တာပေါ့
ဦးမြဒင်ကခေါင်းညိတ်ပြရင်း…ဟုတ်တာပေါ့မောင်ရဲမိုးရယ်၊အဲဒါနဲ့ပဲဆရာတော်ပျံလွန်တော်မူတဲ့ညကသူပေးခဲ့တဲ့ခေါင်းအုံးလေးနဲံခေါင်းအုံးအိပ်ဖြစ်ခဲ့တယ်၊အဘအိပ်ပျော်သါားပြိးသိပ်မကြာဘူးအိပ်မက်တစ်ခုကိုမက်တယ်၊ဆရာတော်ကဗောဓိညောင်ပင်ကြီးတပင်အောက်မှာတရားထိုင်နေလေရဲ့၊အဘလည်းဆရာတော်တရားထိုင်တာအနှောင့်အယှက်ဖြစ်မှာစိုးလို့အနားမှာပဲထိုင်စောင့်နေလိုက်တယ်။ခဏနေတော့မြဒင်ရေဆိုပြီးဆရာတော်လှမ်းခေါ်တာကြားလိုက်ရတယ်၊
မော့ကြည့်လိုက်တော့ဆရာတော်ကမလှမ်းမကမ်းတစ်နေရာကိုလက်ညိုးထိုးပြတယ်၊မြဒင်အဲဒီနေရာကိုကူးလိုက်ကွာ…တဲ့၊ဆရာတော်ညွှန်ပြတဲ့နေရာကိုအဘကြည့်လိုက်တော့အနီရောင်သန်းနေတဲ့နုန်းမြေတွေကိုတွေ့ရတယ်
အဘလည်းဘာလုပ်ရမလဲမသိတော့ဆရာတော်ဆီပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန်မှာဆရာတော်ရောဗောဓိပင်ကြီးရောမရှိတော့ဘူးလေ၊ဒါပေမဲ့ဆရာတော့ဆရာတော်တရားထိုင်ခဲ့တဲ့နေရာမာဂေါ်ပြားတစ်လက်ရောက်နေတယ်၊အဘလည်းစဉ်းစားမနေတော့ဘဲဂေါ်ပြားယူပြီးစောစောကဆရာတော်တူးခိုင်းတဲ့နေရာကိုတူးတော့တာပေါ့
အဲ့ဒီမှာအိုးလေးတစ်လုံးကိုတွေ့ရတော့တာပဲ၊အရွယ်ကပရိတ်အိုးအရွယ်လောက်ဘဲရှိတယ်၊အထဲမှာအရောင်တွေတဖျတ်ဖျတ်လတ်နေလို့အဘကြည့်လိုက်တော့အိုးအပြည့်ရေဒင်္ဂါးပြားတွေ၊အဘဖြင့်ငယ်ကလည်းငယ်သေးတာမို့အရမ်းကိုပျော်သွားတယ်၊
ဝမ်းသာအားရနဲ့အိုးကလေးပိုက်ပြီးပြေးနေတုန်း…အဘအရှိန်လွန်ပြီးချော်လဲသွားတယ်၊အိုးလေးမြေကြီးပေါ်ကျကွဲသွားပြီးရွှေဒင်္ဂါးပြားတွေလည်းပြန့်ကျဲသွားတာပေါ့
ရဲမိုးမှာဦးမြဒင်၏အိပ်မက်အကြောင်းကိုစိတ်ဝင်တစားနားထောင်လျက်ရှိသည်။
ရွှေဒင်္ဂါးပြားတွေလိုက်ကောက်ရင်း…အဘရဲ့ဘောင်းဘီအိတ်ထဲကိုရသလောက်ထည့်တယ်၊အဲဒီအချိန်မှာလေတွေတရကြမ်းတိုက်ချလာပြီးအဘအိပ်မက်ကလန့်နိုးသွားခဲ့တယ်၊နိုးလာတော့ကျောင်းဝင်းထဲထိန်လင်းနေပြီးလူတွေလည်းတရုန်းရုန်းနဲ့တွေ့ရတော့တာပေါ့…ဘုန်းကြီးပျံဆိုတော့နယ်ကဒကာဒကာမတွေညတွင်းချင်းပေါက်ချလာတော့အဲဒိဆူဆူညံညံအသံတွေနဲ့အဘနိုးသွားတာဖြစ်လိမ့်မယ်…
အဘလည်းခေါင်းအုံးလေးယူပြီးထလာခဲ့တယ်၊ဘောင်းဘီအိတ်ထဲကချလွင်ချလွင်ဆိုတဲ့အသံကြားတော့သတိထားမိသွားတယ်၊ဘောင်းဘီအိတ်ထဲကိုလက်နှိုက်ကြည့်လိုက်တယ်…၊လက်ထဲပြန်ပါလာတာကအိပ်မက်ထဲမှာတွေ့ခဲ့တဲ့ရွှေဒဂ်ါးတွေဖြစ်နေတယ်လေ…အဘမယုံနိုင်အောင်အံံ့သြသွားရတယ်မောင်ရဲမိုး
အဘပြောတာပုံပြင်လားတကယ်လား
ရဲမိုးကဆေးလိပ်ကိုဖွာရှိုက်ရင်းမယုံသလိုလေသံဖြင့်မေးလေသည်။
ဦးမြဒင်ကနေရာမှထသွားကာပစ္စည်းတစ်ခုသွားယူလေသည်။ထို့နောက်…ရဲမိုးလက်ထဲအဝိုင်းပြားလေးတစ်ခုထည့်ပေးလိုက်၏။ထိုအရာကား…ရွှေဒင်္ဂါးပြားလေးတစ်ခု…
ရဲမိုးထိုဒင်္ဂါးပြားလေးကိုသေချာစွာစစ်ဆေးအပြီး…
အဘ…ဒါအစစ်ကြီးပဲ
ဟုတ်တယ်…မောင်ရဲမိုး၊အဲဒါကြောင့်အဘဘာအလုပ်မှလုပ်စရာမလိုဘဲနေနိုင်တာပေါ့၊ဆရာတော်ပေးခဲ့တဲ့ခေါင်းအုံးလေးနဲ့အိပ်ပြိး…အိမ်မက်ထဲကကိုယ်နဲ့မကွာရှိနေတဲ့ပစ္စည်းတစ်ခုဟာနိုးလာတဲ့အခါကျရင်လက်ထဲမှာပါလာတတ်စမြဲေမောင်ရဲမိုးရယ်…။အင်း…နောက်ပိုင်းမှာတော့အဘလည်းအဲဒီခေါင်းအုံးနဲ့မအိပ်ရဲတော့ဘူးလေ
ရဲမိုးမီးခိုးငွေ့တွေကိုကောင်းကင်သို့မှုတ်ထုတ်ရင်း…သူ့လက်ထဲမှရွှေဒင်္ဂါးပြားကိုတစ်လှည့်၊ဦးမြဒင်ကိုတလှည့်ကြည့်ပြီးစဉ်းစားခန်းဝင်နေတော့၏။ပြီးမှ…
ဒါဆိုအဘလည်းမအုံးဖြစ်ဘူးဆိုတော့…အဲဒီခေါင်းအုံးလေးကျွန်တော်ကိုခဏလောက်ငှားပါလားအဘရယ်
ဦးမြဒင်ကပထမတော့မသိချင်ယောင်ဆောင်နေ၏။
သို့သော်ထပ်ခါတလဲလဲပြောလာသောကြောင့်ဦးမြဒင်မငှားချင်ငှားချင်နဲ့ငှားလိုက်ရသည်။ဆရာ့တော်ခေါင်းအုံးလေးကိုဘယ်သူ့လက်ထဲမှထည့်ချင်ပုံမရ…။
သပ်သပ်ရပ်ရပ်တော့အုံးအိပ်ပေါကွာ၊မသန့်ရှင်းတဲ့နေရာတော့သွားမထားမိစေနဲ့…မနက်ဖြန်မနက်ကျရင်အဘခေါင်းအုံးကိုတော့ဆက်ဆက်ပြန်ပေးပေါ့ကွာ
ဟုတ်ကဲ့အဘ၊စိတ်ချပါအဘ
ရဲမိုးခေါင်းအုံးလေးကိုပိုက်ပြီးသူ့အိမ်သို့ပြန်သွား၏။စိတ်ထဲကမယုံသလိုရှိသော်လည်းစမ်းကြည့်ချင်စိတ်ကတဖွားဖွားပေါ်လာသည်။သူအုံးအိပ်လျှင်ဘာတွေမက်မည်နည်း။မအိပ်ခင်လေးရဲမိုးဘာရယ်မဟုတ်ခေါင်းအုံးလေးကိုသုံးကြိမ်ဦးချလိုက်သည်။ထို့နောက်…ထူဆန်းသည်ဆိုသောခေါင်းအုံးလေးကိုအုံးကာအိပ်လိုက်တော့သည်။
အိပ်ပျော်သွားသည်နှင့်အိပ်မက်ထဲတွင်ရဲမိုးကရေကူးဝတ်စုံနှင့်ဖြစ်၏။ရေအောက်ကြမ်းပြင်တွင်သူလိုရေကူးဝတ်စုံနှင့်လူတွေအများကြီးကိုလည်းတွေ့နေရသည်။သူတို့မှာခေါင်းလောင်းကြီးတစ်လုံးကိုသံကြိုးတွေဖြင့်သိုင်းချည်နေကြသည်။
အင်…အင်္ဂလိပ်တွေရေထဲပစ်ချခဲ့တဲ့ခေါင်းလောင်းကြီးများလား
သူကတော့ထိုသူတွေနဲ့ဝေးရာသို့ကူးခတ်သွား၏။တစ်နေရာအရောက်ရေအောက်ကြမ်းပြင်ရှိသဲမှုန်များအကြားအရောင်တလက်လက်ဖြစ်နေတာကိုတွေ့၍ရဲမိုးထိုနေရာသို့ကူးသွားလိုက်သည်။သဲမှုန်များကိုလက်ဖြင့်ယက်ကာဖယ်ကြည့်လိုက်ချိန်တွင်ရွှေရောင်ဘီးကုပ်လေးတစ်ခုကိုတွေ့ရလေသည်။ဝမ်းသာအားရကောက်ယူလိုက်စဉ်…အရှိန်ဖြင့်သူ့ဆီလာနေသောမည်းမည်းအရာတစ်ခု၊ထိုအရာကရဲမိုးအနားရောက်လာမှငမန်းကြီးတစ်ကောင်ဖြစ်မှန်းသိလိုက်ရသည်။
ငမန်းကရွှေရောင်ဘီးကုပ်လေးကိုင်ထားသောရဲမိုး၏ညာဘက်လက်ကိုကိုက်ရန်ဟန်ပြင်နေစဉ်မှာပင်ရဲမိုးအိပ်ရာမှလန့်နိူးသွားခဲ့သည်။ချွေးသီးချွေးပေါက်များကကျလျက်ရဲမိုးအိပ်ရာထက်တွင်ထထထိုင်လိုက်သည်။သူ့တစ်ကိုယ်လုံးတွင်ချွေးတော့မဟုတ်၊ရေတွေစိုနေ၏။လက်ထဲတွင်လည်းကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ထားသောအရာတစ်ခု၊ထိုအရာကိုရဲမိုးဖြည်းညှင်းစွာဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။
ဟင်
အိပ်မက်ထဲကရွှေရောင်ဘီးကုပ်လေးသူ့လက်ထဲရောက်နေလေပြီ။
ဟာ…ငါတော့သူဌေးဖြစ်ပြီ
ရဲမိုးလောဘတွေတက်သွားကာထိုခေါင်းအုံးနှင့်ထပ်အိပ်ဖို့ကြိုးစားသည်။
သို့သော်…ဘာအိပ်မက်မှထပ်မမက်တော့၊မနက်မိုးလင်းတော့ပေးထားသည့်ကတိအတိုင်းဦးမြဒင်ကိုခေါင်းအုံးပြန်ပေးလိုက်၏။
ရဲမိုးအလုပ်ကအပြန်ရွှေရောင်ဘီးကုပ်လေးကိုရောင်းလိုက်တော့…ငွေကြေးမြိုးမြိုးမြက်မြက်ရသဖြင့်လောဘကိုအတောမသတ်နိုင်အောင်ဖြစ်သွားရသည်။အရက်အကောင်းစားတွေဝယ်ကာအိမ်မပြန်သေးဘဲဦးမြဒင်အိမ်ကိုအရင်ဝင်သည်။
ဘယ်လိုလဲ…ငွေစလေးတွေအတော်ရွှင်နေတယ်နဲံတူတယ်မောင်ရဲမိုး
ဟုတ်တယ်အဘရဲ့
ရဲမိုးလည်းသူ့အိပ်မက်ကိုပြောပြရင်းရွှေဘီးကုပ်လေးရလာပုံကိုဦးမြဒင်အားပြောပြလိုက်သေး၏။
ဟား…ဟား..မောင်ရင်အခုတော့ယုံသွားပြီမဟုတ်လား
သို့နှင့်ထိုနေ့ညလည်းဦးမြဒင်ကိုအယုံသွင်းကာခေါင်းအုံးထပ်ငှားလာခဲ့ပြန်သည်။
နောက်နေ့မနက်တော့ဆက်ဆက်ပြန်ပေးပေါ့မောင်ရဲမိုးရယ်
ဦးမြဒင်ကမှာနေကျစကားကိုဆိုလေ၏။
ဟာ…စိတ်ချပါအဘရယ်
ဒီညလည်းရဲမိုးဦးသုံးကြိမ်ချကာခေါင်းအုံးအိပ်လေ၏။အိပ်ပျော်သွားသည်နှင့်ရဲမိုးအိပ်မက်တစ်ခုကိုမြင်မက်လေတော့သည်။သူ့တစ်ကိုယ်လုံးရွှံတွေပေကျံနေကာသူ့လက်ထဲတွင်လည်းပေါက်တူးတစ်လက်ရောက်နေ၏။ဘေးဘီမှသူ့လိုပဲအလုပ်လုပ်နေသူတွေကိုကြည့်ခြင်းအားဖြင့်သူကျောက်တွင်းတစ်ခုသို့ရောက်နေမှန်းသိလိုက်ရသည်။သို့သော်ဘယ်နေရာမှန်းတော့သူမသိ…
ဟေ့ကောင်အလုပ်မလုပ်ဘဲဘာတွေငေးနေတာလဲတူးစရာရှိတာတူးလေ
အရာရှိဝတ်စုံနှင့်လူကသူ့ကိုဟိန်းဟောက်လေ၏။ရဲမိုးလည်းမထူးတော့ပြီမို့ပေါက်တူးကိုပေါက်ချလိုက်လေတော့၏။
ဒေါက်…
ဟင်
မာကျောသောအရာတစ်ခုကိုပေါက်မိသွား၍ရဲမိုးပေါက်တူးကိုပစ်ချကာမြေဆွေးတွေကိုဖယ်ကြည့်လိုက်သည်။လက်တစ်ဆုပ်စာခန့်ရှိသောနီရဲနေသည့်ကျောက်တုံးတစ်တုံး…၊သေချာကြည့်မှအရည်အသွေးကောင်းသောပတ္တမြားကြီးမှန်းရဲမိုးသိလိုက်ရလေသည်။
ဟေ့ကောင်…မင်းဘဘာတွေ့လို့လဲ၊မင်းလက်ထဲကဘာလဲ
ရဲမိုးထိုပတ္တမြားကိုအင်္ကျီကြားထဲဝှက်ထားလိုက်၏။
မင်းကိုမေးနေတာမကြားဘူးလား
အနားရောက်လာသောအရာရှိကသူ့လက်ထဲကိုင်လာသောတုတ်ဖြင့်ရဲမိုးကျောပြင်ကိုလွှဲရိုက်လိုက်လေ၏။
ဖြောင်း…
အား…အမလေး…သေပါပြီဗျာ
ရဲမိုးအိပ်ရာမှလန့်နိုးသွားလေတော့သည်။ကျောပြင်တွင်စပ်ဖျင်းဖျင်းနှင့်နာနေတုန်းဖြစ်၏။အား…ကျွတ်…ကျွတ်
ခါးကော့ကာနောက်ကျောကိုဖွဖွလေးစမ်းမိသည်။
ထိုစဉ်…
ဒုတ်…
သူ့အင်္ကျီကြားထဲမှထွက်ကျလာသောအရာကြောင့်ရဲမိုးမျက်လုံးပြူးသွားရသည်။ပတ္တမြားလုံးကြီးဖြစ်နေ၍ဖြစ်၏။
ထိုပတ္တမြားကြီးကိုကောက်ကိုင်လိုက်ပြိးအရူးတစ်ယောက်ပမာ…
ဟီ…ဟီ..ငါတော့ဒီတစ်သတ်စားလို့ကုန်တော့မှာမဟုတ်တော့ဘူး
ရဲမိုးခေါင်းအုံးလေးကိုဖက်ကာပျေ်ာရွင်နေလေ၏။မနက်ရောက်တော့ဦးမြဒင်ဆီခေါင်းအုံးသွားပေးရင်းနှင့်ရဲမိုးလောဘဇောမသတ်နိုင်သောစကားတို့ကိုဆိုလေ၏။
အဘ….ဒီခေါင်းအုံးလေးကအတော်ထူးဆန်းပြီးအတော်အစွမ်းထက်တာပဲနော်အဘ
အဟင်း…ဟင်း
ဦးမြဒင်ကပြုံးကာသူ့ကိုကြည့်ရင်း…
ပြောစမ်းပါဦးကွ….မနေ့ကဘာရလာလို့လဲ
ရတာကတော့ရွှေဒင်္ဂါးနှစ်ပြားလောက်ပါပဲအဘရယ်
ရဲမိုးလိမ်ပြောလိုက်၏ထိုနောက်…
အဘ…အဘရဲ့ခေါင်းအုံးလေးကိုကျွန်တော်ကိုပြန်ရောင်းပါလား
ထိုစကားကြား၍ဦးမြဒင်ကရဲမိုးကိုမျက်မှောင်ကြုတ်ကြည့်ပြီး…
မောင်ရင်ဘာလို့ဒီစကားပြောရတာလဲ၊မောင်ရင့်မျက်နှာမှာလောဘအရိပ်အရောင်တွေကိုအဘတွေ့နေရတယ်၊ပြီးတော့ဒီနေ့ကစပြီးခေါင်းအုံးငှားဖို့အကြောင်းအဘကိုလာမပြောနဲ့တော့…အဘမောင်ရင့်ကိုဘယ်တော့မှငှားမှာမဟုတ်တော့ဘူး
ဦးမြဒင်၏အပြောကြောင့်ရဲမိုးဘာမှဆက်မပြောနိုင်အောင်ဖြစ်သွားသည်။
ထို့နောက်ဦးမြဒင်ကိုတောင်းပန်ကာရဲမိုးပြန်ထွက်လာခဲ့တော့သည်။အလုပ်ကပြန်လာတော့လည်းဝယ်လာနေကျအရက်ပုလင်းဖြင့်ဦးမြဒင်အိမ်သို့ဝင်ခဲ့လိုက်သည်။အရင်လိုဘာမှမဖြစ်သလိုပုံစံဖြင့်ပြန်နေပြလိုက်သည်။ဦးမြဒင်လည်းခေါင်းအုံးအကြောင်းမပြောသည်ကလွဲ၍အရင်လိုပင်…ဒါပေမယ့်ညရောက်တော့ရဲမိုဇာတိပြလာလေသည်။
တစ်ဖက်အိမ်ကဦးမြဒင်အိပ်ချိန်ကိုဒီဘက်မှမအိပ်သေးဘဲထိုင်စောင့်နေ၏။ဦးမြဒင်အိမ်ကလေးမီးပိတ်သွားပြီးသန်းခေါင်အချိန်လောက်ရောက်ကာမှရဲမိုးခြေသံလုံလုံနှင့်ထွက်လာလိုက်သည်။ခိုးစရာလည်းဘာမှမရှိသောဦးမြဒင်အိမ်တံခါးကဟောင်းလောင်းပွင့်လို့နေသည်။
အိမ်ထဲတွင်ဦးမြဒင်၏ခြင်ထောင်တစ်လုံးမှလွဲ၍ဘာပစ္စည်းမှမရှိ။ရဲမိုးခြင်ထောင်အနားချဉ်းကပ်သွား၏။ခြင်ထောင်ထဲ၌အဖိုးတန်ခေါင်းအုံးလေးကိုရင်ဝယ်ပိုက်ကာအိပ်ပျော်နေရှာသောဦးမြဒင်ကိုတွေ့ရလေသည်။
ရဲမိုးခြင်ထောင်ကိုလှန်ကာဦးမြဒင်လက်ထဲမှခေါင်းအုံးကိုခပ်ဖွဖွလေးယူလိုက်သည်။ထိုစဉ်အအိပ်ဆက်သောဦးမြဒင်လန့်နိုးသွား၏။
ဟင်…မင်း..မင်း..ဒါဘာလုပ်တာလဲ
ရဲမိုးလည်းမထူးတော့ပြီမို့လက်ထဲမှခေါင်းအုံးနှင့်ပင်ဦးမြဒင်မျက်နှာကိုအုပ်ချလိုက်တော့၏။ဝူး…ဝါး…
အသက်ရှုကျပ်နေပြီဖြစ်သောဦးမြဒင်မှာတစ်ဝူးဝူးတစ်ဝါးဝါးဖြင့်အော်ရင်းရုန်းကန်နေ၏။
ရဲမိုးလည်းအလျှော့မပေးဘဲခေါင်းအုံးနှင့်ဖိမြဲဖိထားလေသည်။နောက်ဆုံးဦးမြဒင်အကြောဆွဲသလိုဖြစ်ကာငြိမ်ကျသွားလေတော့သည်။ခေါင်းအုံးကိုဖယ်ကြည့်တော့မှမျက်လုံးကြီးပြူးကာပါးစပ်ဟလျက်အသက်မရှိတော့ပြီဖြစ်သောဦးမြဒင်ကိုတွေ့၍ရဲမိုးသဘောကျကာပြုံးလိုက်မိသည်။အသံတိတ်လူသတ်သမားရဲမိုး…ခေါင်းအုံးလေးကိုကိုင်ကာသူ့အိမ်သို့ပြန်လာလိုက်သည်။ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်းလူသူမရှိသည်မို့ရဲမိုးအတွက်အခွင့်အရေးကောင်းဖြစ်သွား၏။ထို့နောက်ရဲစခန်းသို့ဖုန်းလှမ်းဆက်ကာအကြောင်းကြားလိုက်သည်။မကြာခင်မှာပင်ရဲများရောက်လာ၏။မှုခင်းစစ်ဆရာဝန်များ၏စစ်ချက်အရအသက်ရှုကြပ်၍သေဆုံးခြင်းသာဖြစ်သည်ဟုမှတ်ချက်ပြုကြသည်။ဦးမြဒင်အလောင်းတွင်ဘာဒဏ်ရာမှမတွေ့သဖြင့်ထိုသို့မှတ်ချက်ပြုခြင်းလည်းဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့်ရဲမိုးအမှုမပတ်တော့ဘဲသက်သာရာရသွားခဲ့သည်။ထိုညတော့သူပိုင်သွားပြီဖြစ်သောခေါင်းအုံးလေးကိုအုံးကာရဲမိုးစိတ်ချလက်ချအိပ်လေတော့သည်။
ဒီတစ်ခါအိပ်မက်ကအရင်ကနှင့်မတူဘဲထူးဆန်းနေ၏။သူဝက်ခြံတစ်ခုထဲသို့ရောက်နေ၏။ဝက်ခြံဆို၍ဝက်တွေထားသောဝက်ခြံတော့မဟုတ်၊တရားခံဝင်နေရသောတရားရုးံကဝက်ခြံဖြစ်သည်။ရဲမိုးသူ့လက်ကိုငုံ့ကြည့်တော့လက်ထိတ်ခတ်ထားတာကိုလည်းတွေ့ရ၏။
ဘာတွေလဲ…ငါဘယ်ရောက်နေတာလဲ
မောင်ရင်တရားရုံးကိုရောက်နေတာလေ
တရားသူကြီးကစင်မြင်ပေါ်မှနေ၍လွန်စွာဟိန်းသောအသံကြီးဖြင့်ပြောလေ၏။
ဟင်…ရဲမိုးသေချာကြည့်မှတရားသူကြီးမှာသူသတ်ခဲ့သောဦးမြဒင်မှန်းသိရလေသည်။
မောင်ရင့်နာမည်ဘယ်လိုခေါ်သလဲဟုတရားသူကြီးဝတ်စုံနှင့်ဦးမြဒင်ကမေးလိုက်လေ၏။
ကျွန်…ကျွန်တော့်နာမည်ရဲ…ရဲမိုးပါဟုရဲမိုးကဝက်ခြံအတွင်းမှနေ၍ထစ်ထစ်ငေါ့ငေါ့နှင့်ပြန်ဖြေလိုက်လေသည်။
မင်းဘာဘာသာဝင်လဲ
ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်ပါ
အေး…ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်ဆိုရင်…ကံ…ကံ၏အကျိုးကိုတော့မောင်ရင်သိမှာပေါ့
သိ…သိပါတယ်ဗျာ
ရဲမိုးဝက်ခြံလေးထဲတွင်အလွန်ကြောက်လန့်နေလေပြီ။
ဒါဆိုမောင့်ရင်အိမ်ဘေးကဦးမြဒင်ကိုဘာဖြစ်လို့သတ်ရတာလဲ၊လူ့လောကမှာလိမ်လို့ရပေမဲ့ဒီနေရာမှာတော့မောင်ရင်လိမ်ပြောလို့မရပါဘူး
ပြောနေသောတရားသူကြီးဦးမြဒင်ကိုမော့မကြည့်ရဲတော့ဘဲရဲမိုးခေါင်းကိုသာငုံ့ထားမိသည်။ကဲ…ဟုတ်ပြီအမိန့်ချမယ်၊တရားခံမောင်ရဲမိုးဟာသူသတ်ခဲ့ကြောင်းဝန်ခံခဲ့တယ်၊အဲဒီအတွက်သူလျော်ကြေးပြန်ပေးရလိမ့်မယ်၊လူ့အသက်တစ်ချောင်းကိုသတ်ရင်အသက်တစ်ချောင်းလျေ်ာကြေးပြန်ပေးရလိမ့်မယ်၊ဒါကြောင့်တရားခံမောင်ရဲမိုးကိုမသေမချင်း၊ဆွဲကြိုးချ…သတ်စေ
ဒုန်း…
ခုံကိုရိုက်လိုက်သောတူချက်ကြီးကြောင့်ရဲမိုးနားစည်ကွဲမတတ်ခံစားလိုက်ရသည်။ရဲများသူ့ကိုဝက်ခြံအတွင်းမှဆွဲခေါ်သွားကြသည်။သူ့တို့ခေါ်သွားရာနောက်ရဲမိုးလိုက်သွားရလေသည်။အခန်းကျယ်ကြီးတစ်ခုအလယ်တွင်ကြိုးပေးသည့်စင်ကြီးကိုရဲမိုးမြင်လိုက်ရသည်နှင့်သေရတော့မည်ကိုကြောက်ကာတစ်ကိုယ်လုံးတုန်ယင်နေတော့၏။ကြိုးစင်ပေါ်တစ်လှမ်းချင်းတက်နေသောခြေလှမ်းတို့ကနောက်ပြန်၍လှည့်မရသောနောင်တခြေလှမ်းတွေနှင့်…
အပေါ်ရောက်သည်နှင့်ခေါင်းကိုအဝတ်မည်းကြီးတစ်ခုကအုပ်ချလိုက်ကာသေမင်းဆီပို့သောတံခါးမောင်းခလုတ်ဆွဲဖြုတ်သံကိုထပ်ကြားလိုက်ရသည်။သူ့အောက်သို့ပြုတ်ကျသွားသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက်လည်ပင်းတစ်ခုလုံးဆွဲညစ်ထားသလိုအသက်ရှုမရအောင်တင်းကျပ်သွားလေ၏။တစ်ချိန်တည်းမှာပဲရဲမိုးအိပ်ရာကလန့်နိုးသွားလေသည်။သို့သော်…လည်ပင်းတစ်ခုလုံးတင်းကျပ်နေပြီးအသက်ရှုမရအောင်တင်းကျပ်လို့နေသည်။အိပ်မက်ထဲမှစွဲမြဲတင်းကျပ်စွာစည်းနှောင်းနေသောဆွဲကြိုးကြီးကသူ့လည်ပင်းမှာပါလာလေပြီ။
အလွန်တင်းကျပ်လွန်းသဖြင့်ကြိုးကိုဖြည်လို့မရတော့…။
နောက်ဆုံးသူသတ်ခဲ့သောဦးမြဒင်သေခဲ့ရသလိုရဲမိုးသေရရှာတော့၏။
ပုလဲစာအုပ်ပိတ်လိုက်သည်နှင့်…
ပုလဲရေဘားအံဘူတာစိုက်တော့မယ်ဟေ့…
ဥက္ကာလှမ်းပြောလိုက်မှပုလဲသတိရသွားကာပြတင်းပေါက်ကိုလှမ်ကြည့်လိုက်သည်။
ဘားအံမြို့မှကြိုဆိုပါ၏ဆိုသောဆိုင်းဘုတ်လေးကိုမြင်လိုက်ရသည်နှင့်ပုလဲစိတ်ထဲပျော်မြူးသွားလေတော့သည်။
အခန်း(၅)
ဘားအံရောက်သည်နှင့်ပုလဲ၏ဦးလေးကတပည့်တစ်ယောက်ကိုဂျစ်ကားတစ်စီးဖြင့်ကြိုခိုင်းလိုက်သည်။သစ်တောတံဆိပ်ကပ်ထားသောဂျစ်ကားဖြစ်ှုအလွယ်တကူရှာတွေ့ခဲ့သည်။ဦးမြင့်လှိုင်နေမကောင်းဖြစ်နေလို့ဦးလေးကိုအခေါ်လွှတ်လိုက်တာ၊ကဲ…ကားပေါ်တက်ကြ…ရှေဆက်အတော်သွားကြရဦးမှာ
ဘားအံမြို့မှစထွက်ကတည်းကပုလဲနှင့်ကေသွယ်တို့ကကင်မရာကိုယ်စိဖြင့်ရှုခင်းများကိုတဖျတ်ဖျတ်ရိုက်နေတော့၏။ရန်ကုန်မြို့ရှုခင်း၏မွန်းကျပ်မှုအောက်မှလွတ်ထွက်သွားကြသူများပီပီနယ်မြို့ပြ၏ကျေးလက်ရှုခင်းများကသူတို့ကိုကောင်းစွာဖမ်းစားလွှမ်းမိုးနေတော့သည်။တမျှော်တခေါ်အစိမ်းရောင်လယ်ကွင်းးများနှင့်အတန်းလိုက်ညီညာစွာပျံသန်းနေသောဗျိုင်းအုပ်ဖြူဖြူများကလည်းပုလဲအတွက်တော့ကဗျာတစ်ပုဒ်အလား၊ပန်းချိကားတစ်ချပ်အလားဖြစ်နေ၏။ချောင်းရိုးတစ်လျောက်ဘဲတစ်အုပ်ကူးခတ်လာသည်ကိုလည်းသူ့ကင်မရာကအလွတ်မပေး…တဖျတ်ဖျတ်ရိုက်နေ၏။
ဟော…ဟိုမှာနွားမကြီးအီးပါနေတယ်၊ရိုက်…ရိုက်…ပုလဲရိုက်
သေလိုက်ပါလားနင်ပဲရိုက်
ဟီး…ဟီး…ဟီး
တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်အစအနောက်သန်သူများပီပီသူတို့အုပ်စုပျော်စရာတော့အကောင်းသားတောင်ကုန်းတောင်တန်းတွေမြင်တော့ကေသွယ်မှာအပျော်ကြီးပျော်နေ၏။
ထို့ကြောင့်စိုးမင်းက….
ကေသွယ်ကတောင်စောင့်နတ်ဝင်စားတာကွဟုစ၏။
သူ့စကားကိုဖိုးကျော်ကဝင်ပင့်ပြန်သည်။အဲဒီတောင်စောင့်နတ်ကပက်ကျိကိုက်ပြီးစုတေတာကွဤတွင်ကားသမားဦးလေးကြီးကခပ်ပြုံးပြုံးဖြင့်သတိပေးစကားဆိုလေသည်။
သမီးတို့သားတို့အခုလိုတောလမ်းတောင်လမ်းကိုသွားရင်ပေါက်ကရတွေမပြောကြရဘူးကွဲ့၊တောစည်းတောင်စည်းကကြီးတယ်…အပြောအဆိုဆင်ခြင်ရမယ်
ဦးလေးကြီးစကားကိုလူမှုရေးအရသာနားလည်လိုက်လျောပေးလိုက်ကြရသည်။သိပ္ပံကျောင်းသားတွေဆိုတော့လည်းသိပ်လက်မခံချင်ကြ…။
ဦးလေးအခုသွားမယ့်သစ်တောကြိုးဝိုင်းနာမည်ကဘာတဲ့လဲဦးလေး
ကေသွယ်ကလိမ္မာပါးနပ်စွာဖြင့်စကားလမ်းကြောင်းလွှဲလိုက်ခြင်းဖြစ်ပုံရသည်။
သြော်…ဒါလား၊ကဟီးလူးဘေးမဲ့တောလို့ခေါ်တယ်ကွဲ့၊ဘားအံသထုံနယ်နိမိတ်အတွင်းမှာရှိတာပေါ့ယခုသူတို့သွားနေသောတောလမ်းခရီးမှာလည်းမြေနီလမ်းဖြစ်ပြီးမညီညာကြမ်းတမ်းလှသောကြောင့်လူူးလိမ့်နေရသည်။ဖုန်တွေကလည်းတထောင်းထောင်း၊ကားဆို၍လည်းသူတို့ကားတစ်စီးသာရှိသည်။သုံးဘီးထော်လာဂျီများကိုသာရံဖန်ရံခါတွေ့ရတတ်၏။လမ်းဘေးနှစ်ဖက်တွင်လည်းတောင်နံရံကြီးများသစ်ပင်ကြီးများကပိတ်ဆို့ကာဆီးထား၏။လေ့လာမှတ်သားစရာတွေအများကြီးနော်၊ခုတ်လို့မကုန်နိုင်တဲ့မြန်မာ့သစ်တောကြီးတွေ
နေပျောက်ပင်မထိုးနိုင်အောင်ပင်ချင်းယှက်ကာအုပ်ဆိုင်းဖြာနေသည့်ကားလမ်းဘေးတစ်ချက်မှအဖိုးတန်သစ်တောများကိုကြည့်ကာသူတို့ဝမ်းမြောက်ဂုဏ်ယူနေကြမိသည်။ဦးလေး…ဒါနဲ့ဘယ်အချိန်လောက်မှစခန်းကိုရောက်မှာလဲရှင့်
သြော်…အင်း…နောက်ထပ်သုံးနာရီခွဲ၊လေးနာရီလောက်မောင်ရင်ရောက်ပါပြီ၊ဗိုက်ဆာနေကြပြီထင်တယ်၊အခုတော့သမီးတို့မှာပါတဲံမုန့်တွေကိုပဲအစာပြေစားထားနှင့်ဦိး၊သမီးရဲ့ဦးလေးဦးမြင့်လှိုင်ကဟိုမှာညစာစားပွဲတစ်ခုစီစဉ်ထားတယ်ကွဲ့
အင်း…အစကတော့ဒီလောက်ဝေးလိမ့်မယ်လို့မထင်မိဘူး
ဥက္ကာစတင်ငြီးတွားလေပြီ၊ပုလဲကမျက်စောင်းလေးထိုးရင်း…အို…ဒါကတောထဲကိုသွားနေတာပဲ၊ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်အတွေ့အကြုံသစ်တစ်ခုရတာပေါ့ဥက္ကာရဲ့
သူတို့ကဟီးလူးသစ်တောစခန်းကိုရောက်သည်နှင့်ညနေလည်းစောင်းနေပြီမို့ခင်းကျင်းထားသောညစာစားပွဲကိုတွေ့ရလေ၏။
သမီးအဖေစောစောကဖုန်းဆက်သေးတယ်ဖ။သူ့သမီးရောက်ပြီလားတဲ့…
အဖေ့ကိုပြောလိုက်ဘာမှစိတ်မပူနဲ့လို့
ထိုညစာစားပွဲတွင်ဦးမြင့်လှိုင်က…
အင်း…လူငယ်ဆိုတာအခုလိုဗဟုသုတရှာမှီးသင့်တယ်လို့ဦးကတော့ယူဆတယ်၊သမီးတို့လိုပဲမကြာမကြာလာလေ့ရှိတဲ့အဖွဲ့တွေလည်းရှိတယ်အခုတောင်သမီးတို့နဲ့ဆယ်ရက်လောက်ပဲကွာမယ်၊ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ဘူမိဗေဒဒကကလေးသုံးယောက်တောင်တောထဲဝင်သွားကြသေးတယ်၊သူတို့ကသတ္တိတော့ကောင်းကြတယ်
အဲဒီအဖွဲ့ကပြန်မလာကြသေးဘူးလားဦး
သူတို့ပြန်မထွက်လာသေးဘူး၊အဲဒီအတွင်းပိုင်မှာပဲရှိနြေက်သေးတယ်၊ဒီကဟီးလူးစခန်းကနေဆယ်မိုင်ကျော်ကျော်လောက်ဆက်သွားရတဲ့နေရာမှာဗိုလ်တဲဟောင်းတွေရှိတယ်၊အင်္ဂလိပ်ခေတ်ကကျန်ခဲ့တာတွေပေါ့၊လူမနေဘူးဆိုပေမဲ့အဆောက်အဦးတွေကအခိုင်အမာရှိသေးတယ်၊ဘူမိဗေဒအဖွဲ့ကအဲဒီဗိုလ်တဲတစ်လုံးမှာတည်ပြီးလေ့လာရေးတွေလုပ်နေကြတယ်လေ၊ဗိုလ်တဲနဲ့မလှမ်းမကမ်းမှာအလွန်လှတဲ့စမ်းချေင်းကလေးတစ်ခုလည်းရှိသေးတယ်သမီးရဲ့ကဟီးလူးတောထဲဝင်ဖို့အဖော်တွေရှိနေသဖြင့်ပုလဲတို့အားတက်သွားရသည်။ရိက္ခာတွေ၊ကိရိယာတွေအပြည့်စုံနဲ့လာကြတာ၊ဒါပေမဲ့ဒီစခန်းကနေလည်းရိက္ခာတွေတစ်ပတ်တခါပို့ပေးမယ်လို့ပြောထားတယ်လေ၊အဓိကကအသီးအရွက်နဲ့ဆန်ပေါ့သမီးရယ်ထိုအဖွဲ့ကိုဥက္ကာတို့တစ်ဖွဲ့လုံးစိတ်ဝင်စားသွားကြသည်။ဒီလိုတောနက်ထဲသို့စွန့်စားလေ့လာရသောရသမျိုးကိုသူတို့လည်းလိုချင်ကြသည်။ထို့ကြောင့်လည်းပုလဲက…
သမီးတို့ကသူတို့လိုသွားနေချင်တာဦးရဲံ၊ဒါမှတကယ့်တောတောင်သဘာဝကိုလေ့လာလို့ရမှာအာ…မဟုတ်တာသမီးရယ်အန္တရာယ်များပါတယ်၊ဒါကအတွေ့အကြုံမရှိဘဲတောထဲမှာနေလို့မရဘူး၊အခုဒီနေရာမှာတောင်အန္တရာယ်ရှိနေနိုင်တာ…
သမီးတို့ကတောထဲသွားဖို့လာတာ၊အဖေခွင့်ပြုလို့တောင်ရောက်လာပြီပဲ၊သမီးတို့ကိုယ့်ဟာကိုယ်ကာကွယ်နိုင်ပါတယ်၊သမီးတို့ကိုခွင့်ပြုပေးပါဦးရယ်၊ပြီးတော့သမီးတို့တစ်ဖွဲ့ထဲမှမဟုတ်တာဘူမိအဖွဲ့လည်းတောထဲမှာရှိနေတဲ့ဟာကို…၊သမီးတို့အဖွဲ့ကသီးသန့်နေမှာမှမဟုတ်ဘဲ၊ဘူမိအဖွဲ့နဲ့သွားပေါင်းနေမှာပါ…ဘာမှစိတ်မပူနဲ့၊ဒါမှလာရကျိုးနပ်မှာပေါ့ဦးရဲ့
ပုလဲကမရမကပူဆာရင်းဇွတ်ပြောနေသည်။ဦးမြင့်လှိုင်ကလေးတွေကိုတားမရ၍အတော်စိတ်ညစ်သွားသည်။ခက်တယ်ကွာ၊လူငယ်ဆိုတာစွန့်စားလိုကြတာဦးသိပါတယ်၊တောစည်းတောင်စည်းတွေရှိတယ်…အကြောင်းမသိရင်ဒုက္ခရောက်နိုင်တယ်
သူများတွေတောင်သွားလာနေသေးတာ့ဲဦးရာဒီရောက်ပြီးမှဒီလိုမသွားရရင်ဘယ်လိုလုပ်တန်တော့မှာလဲ
ပုလဲနားပူနားဆာလုပ်လွန်းသည့်အဆုံးဦးမြင့်လှိုင်သဘောတူလိုက်ကြရတော့သည်။ထိုအတွက်လိုအပ်သောရိက္ခာနှင့်ဆေးဝါးများ၊အသုံးဝင်နိုင်သည့်ကိရိယာတန်ဆာပလာများနှင့်အတူလူတစ်ယောက်ကိုပါလမ်းပြအဖြစ်ထည့်ပေးလိုက်၏။
နံနက်စောစောမှာပင်သူတို့အဖွဲ့တက်ကြွစွာဖြင့်ခရီးထွက်လာခဲံကြသည်။သွားရမှာကကဟီးလူးဘေးမဲံကြိုးဝိုင်းအစရျှိသစ်တောစခန်းမှဗိုလ်တဲဟောင်းများရှိရာအတွင်းပိုင်းတောစခန်းအထိဖြစ်သည်။လမ်ုပြဟုဆိုသော်လည်းအသက်ခပ်ကြီးကြီးအဖိုးကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်၏။ထိုအဖိုးကြီးလက်ထဲတွင်နှစ်လုံးပြူးကြီးကိုင်ထားသဖြင့်…
သေနတ်ပါယူလာတယ်ဆိုတော့ဒီတောထဲမှာအန္တရာယ်ရှိလို့လားအဘ
ဖိုးကျော်၏အမေးကြောင့်ဦးဖိုးခွားက…
ဘယ်နှယ့်ပြောတာတုန်းငါ့မြေးရယ်၊ဒါပျော်ပွဲစားထွက်တဲ့နေရာမဟုတ်ဘူး၊တောဆိုတာတောရဲ့အင်္ဂါရပ်တွေရှိတယ်၊တောရိုင်းတိရစ္ဆာန်တွေရှိတယ်၊တောဝက်တွေရဲ့အန္တရာယ်ရှိတယ်၊သမင်တစ်ကောင်လုံးကိုမြိုချနိုင်တဲ့စပါးကြီးမြွေတွေလည်းရှိတယ်…အင်း…နောက်ပြီး…သူတို့ကြောက်သွားမည်ဆိုး၍ဦးဖိုးခွားလည်းဆက်မပြောတော့…။
ဒီတော့မှအသံတိတ်သွားကြသည်။မြွေဆို၍…မိန်းကလေးတွေမှာမျက်လုံးပြူးကြကုန်သည်။တောကနတ်သထက်နက်လာပုံရသည်။သစ်ပင်ကြီးများသစ်အုပ်များစိပ်လာသည်။
နေပျောက်မထိုး၍အအေးဓာတ်ကသိသာစွာလွှမ်းမိုးနေ၏။လူသွားလမ်းဟူ၍မရှိ။ကျော်ခွကာသွားနေရသည်။
ခြေဖဝါးစာမျှသာရှိပြီးနံဘေးတွင်ချောက်ကြီးဖြစ်နေသောတောင်နံရံများကိုလည်းပတ်လျှောက်ကြရသည်။ခါးလောက်နက်သောချောင်းကိုလည်းကူးကြရပြန်သည်။ကြောက်လန့်မှုနဲံ့အတူပျော်ရွှင်တက်ကြွမှုကိုလည်းသူတို့ခံစားနေရ၏။တောကောင်တို့၏ဟိန်းသံများ၊မာန်ဖီသံများ၊မျောက်များ၏အုပ်စုဖွဲ့အော်သံများကြောင့်လည်းလန့်ကြရပြန်သည်။
ဝူး…ဝူး
ထိုစဉ်ဆင်ရိုင်းကြီးတစ်ကောင်လာနေတာတွေ့၍လမ်းပြကအားလုံးကိုအပင်အကွယ်တွင်အားလုံးကိုဝင်ပုန်းခိုင်းလေသည်။ဆင်ရိုင်းကြီးအဝေးရောက်သွားမှသူတို့ခရီးဆက်ကြရသည်။အပင်ရိပ်ရသောတစ်နေရာအရောက်သူတို့မောလာသဖြင့်စခန်းချကြလေသည်။
စောစောကဆင်ကြီးကအစွယ်အရှည်ကြီးဘဲနော်အဘ
ကေသွယ်၏အပြောကြောင့်လမ်းပြဖြစ်သူဦးဖိုးခွားမှာသဘောကျသွားပုံရ၏။ခေါင်းတဆက်ဆက်ညိတ်ကာပြုံးရင်း…
ဆင်တွေကအစွယ်ပဲရှည်တာမဟုတ်ဘူး၊အသိဉာဏ်တွေလည်းအတော်ရှိတယ်၊သင်ပေးထားရင်အရမ်းမှတ်နိုင်တဲ့ကောင်တွေလေ၊ပြီးတော့…လူတွေရဲ့စိတ်နေသဘောထားကိုကောင်းကောင်နားလည်ကြတယ်၊များသောအားဖြင့်အုပ်စုလိုက်နေတတ်ကြတဲ့သတ္တဝါတွေပေါ့၊အင်အုပ်စုတိုင်းမှာဆင်ခေါင်းဆောင်ရှိတယ်ကွဲ့…
ဟာ…တယ်မိုက်ပါလား၊သူတို့ကခေါင်းဆောင်တွေဘာတွေနဲ့
စိုးမင်းကသဘောကျသွား၏။ဥက္ကာကတော့သူဝါသနာအတိုင်းမှတ်စုစာအုပ်ကိုထုတ်၍လိုက်လံရေးမှတ်နေတော့သည်။
ဤသို့ဖြင့်ဦးဖိုးခွားနှင့်သူတို့အုပ်စုမှာဆင်အကြောင်းစကားအဖြစ်ပြောကြလေ၏။
ဆင်အုပ်စုဟာခေါင်းဆောင်ရဲံအမိန့်ကိုနာခံကြတယ်၊ဆင်တစ်ကောင်ဟာတစ်နေ့ကိုသစ်ရွက်တစ်ခတ်ပိဿာချိန်(၂၀၀)ကနေ(၂၅၀)အထိစားကြတယ်တဲ့၊သူတို့ဟာဘယ်လောက်မတ်စောက်တဲ့တောက်ဖြစ်ဖြစ်ဖြည်းဖြည်းချင်းရောက်အောင်တက်နိုင်ကြတယ်၊ရေကူးလည်းကောင်းတယ်ကွဲံ့
ဗျာ…ဘယ်လိုဆင်တွေကရကူးတတ်တယ်ဟဟုတ်လားအဘ
ဟုတ်တယ်..ရေကူးတတ်တယ်၊ရေကိုလည်းကြိုက်ကြတယ်၊ဆင်တွေဟာဉာဏ်ကောင်းပေမဲ့တကယ်တမ်းကျတော့ကြောက်တတ်တဲ့သတ္တဝါတွေလေ…မျက်စိအမြင်အာရုံသိပ်မကောင်းပေမယ့်အနံ့ခံအာရုံကတော့ဘာကောင်းသလဲမမေးနဲ့ငါ့တူ၊နှာမောင်းဆိုရင်လည်းသိပ်သန်မာသလိုမြေပေါ်ကျနေတဲ့အပ်တစ်ချောင်းကိုတောင်ကောက်ယူနိုင်တယ်၊ဒီနှာမောင်းမှာကြွက်သားပိုင်းပေါင်းလေးသောင်းလောက်ရှိတယ်လို့ပညာရှင