Unicode Version
မင်းအောင် နှင့် အယောင်ဆောင်ဖုတ်(စ/ဆုံး)
—————————————————–
မနက်မိုးသောက် အလင်းရောက်သောအခါကျွန်တော်လည်း ပြည့်ဖြိုးကို နှိုးလိုက်သည်။
” ပြည့်ဖြိုးရေ အိပ်ယာကထ.ထ.. ထတော့ကွာ မိုးလင်းနေပြီ ”
” ဗျာ..ဆရာ ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော်အိပ်ယာထပြီဆရာရေ ”
ကျွန်တော်နှိုးလိုက်မှ ဒီကောင်လည်းအိပ်ယာထလာ၍ မျက်နှာသစ်ပြီး ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် မနက်စာထမင်းကြမ်း စားလိုက်ကြသည်။
” ပြည့်ဖြိုးရေ ငါတို့တော့အလုပ်ပေါ်ပြီကွ..ညက အဘလာပြောသွားတယ် ”
” ဟုတ်ကဲ့ဆရာ ဘယ်အရပ်ကိုသွားပြီး ဘာလုပ်ရမှာလည်းဆရာ ကျွန်းတစ်ပင်ရွာတုံးကလို ပေါင်တိုသရဲမကို သွားနှိမ်နှင်းရမှာလား ”
” မဟုတ်ဘူးကွ ဒီတစ်ခါက အယောင်ဆောင်ဖုတ်တစ်ကောင်ကို နှိမ်နင်းရမှာ မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ဒေသဘက်က ရေလဲကျေးရွာဆိုတဲ့ ရွာလေးမှာကွ ”
” သြော်.. ဆရာဖုတ်ဆိုတာ ဘယ်လိုနာနာဘာဝမျိုးလည်းဆရာ ”
” ဖုတ်ဆိုတာက ဒီလို့ကွ..လူတွေအသက်ဝိညာဉ်ထွက်သွားတဲ့ အချိန်အခိုက်မှာ အဲဒီလူရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲကို ဝင်ရောက်ပူးကပ်ပြီး နေရာယူတတ်တဲ့နာနာဘာဝကို ဆိုလိုတာ ”
” အဲဒါဆိုဆရာ နာနာဘာဝတိုင်းက အဲလိုမျိုး လုပ်နိုင်စွမ်းရှိလား ”
” နာနာဘာဝတိုင်းတော့ အဲလိုလုပ်နိုင်စွမ်းမရှိဘူးကွ ဝါရင့်ကမ္ဘာရင့် သက်တမ်းရင့်မာနေတဲ့ သရဲကြီးတွေလောက်ပဲ လုပ်နိုင်စွမ်းရှိတာ ”
” သြော်.. အဲလိုကို တပည့်လည်းဆရာပြောပြမှ ဖုတ်အကြောင်းသိတော့တယ် ”
” အေး နောက်တော့မင်းကို ပရလောကအကြောင်းအသေးစိပ်ရှင်းပြမယ် …အခုတော့ခရီးထွက်ဖို့ပြင်တော့ ခရီးကဝေးတယ် အဝတ်အစားတစ်ချို့ပါ ထည့်အုံး.. နောက်ပြီးစားစရာ အစာခြောက်တွေပါထည့်ထားအုံး ”
” ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ ”
အစာခြောက်ဆိုသည်မှာ ထမင်းကိုနေလှန်း၍ ဆီနဲနဲဖြင့်ပြန်ကြော်ထားသော ထမင်းလှော်ကို ခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။
ကျွန်တော်နှင့်ပြည့်ဖြိုးလည်း ပခုံးထက်၌ လွယ်အိတ်လေးများ ကိုယ်စီလွယ်ကာ ရေလဲကျေးရွာလေးရှိရာသို့ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
မနက်အာရုံကျင်း အလင်းရောက်၍ ပွင့်ဖူးစ နေလုံးကြီးမှ အလင်းရောင်ခြည်တို့သည် အုံ့ဆိုင်းနေသော သစ်ပင်ကြီးများအားထိုးဖောက်၍ ဖြောင့်ဖြူးနေသော မြေနီလမ်းလေးပေါ်သို့ အလင်းရောင်ခြည်များ ကျရောက်နေလျက်ရှိသည်။ ထိုမြေနီလမ်းလေးပေါ်သို့ ကြေးစည်အား တနှောင်.. နှောင်..နှောင်..ဖြင့်ထု၍ ဆွမ်းတော်ဗျို့ဟုအော်ရင်း ဆံရစ်ဝိုင်းနှင့်ကလေးတစ်ယောက် လျှောက်လှမ်းလာသည်။ ၎င်း ကလေး၏အနောက်တွင်ကား သစ်ခေါက်ရည်ဆိုးထားသော သင်္ကန်းတို့အား သေ သပ်စွာရုံထားသော ဘုရားသားတော်တပည့် သံဃာတော်တို့သည် လက်အတွင်း၌လုံးဝန်းသော သပိတ်အားပိုက်၍ တန်းစီကာဆွမ်းခံကြွလာသည်မှာ အင်မတန်ကြည်နူးဖွယ်ရာကောင်းသော မနက်ခင်း၏ပုံရိပ်တစ်ခုဖြစ်သည်။
” ဆွမ်းတော်ဗျို့ ..ဆွမ်းတော်ဗျို့ ”
” ဟဲ့ ..မြတ်နိုး မြန်မြန်ဆွမ်းခူးအုံး ဆရာတော်တို့ ဆွမ်းခံ ကြွလာပြီ ”
” ဟုတ်ကဲ့ပါအမေရယ် ခူးနေပါတယ် .. ဆရာတော်တွေက ကျူပ်တို့အိမ်ရှေ့တောင် မရောက်သေးပါဘူး အမေရ ”
မြတ်နိုးသည် မိခင်ဒေါ်စန်းရီဆူသည်ကို စောဒကတက်၍ ပြန်ပြောလိုက်သည်။
” အမေရေ ရော့ .. ရပြီဆွမ်းရော ဆွမ်းဟင်းရော ”
ဒေါ်စန်းရီတစ်ယောက်လည်း သမီးဖြစ်သူပေးသော ဆွမ်း နှင့် ဆွမ်းဟင်းတို့အား လင်ဗန်းငယ်ပေါ်သို့တင်လိုက်ပြီး တဘက်တထည်အား ပုခုံးပေါ်တင်ကာ ဆွမ်းလောင်းရန် ခြံရှေ့သို့ထွက်လာလိုက်သည် ။
” ဆွမ်းတော်ဗျို့ ..ဆွမ်းတော်ဗျို့ ”
” ရပ်တော်မူပါအုံးဘုရား တပည့်တော်ဆွမ်းလောင်းမလို့ပါဘုရား ”
ထိုအခါ..ဆရာတော်လည်း လက်အတွင်း၌ သပိတ်အား အဖုံးဖွင့်ပေးလိုက်သည်။
ဒေါ်စန်းရီလည်း ဆရာတော်သပိတ်အတွင်းသို့ဆွမ်းများ လောင်းလှူလိုက်ပြီး ..
” သံချောင်းရေ လာပြီးဆွမ်းဟင်းယူပါအုံး ကွဲ့ ”
” ဟုတ်. အရီးလေး.”
သံချောင်းသည် ဘုန်းကြီးကျောင်းမှ ကပ္ပိယငယ်လေးဖြစ်သည်။ သံချောင်းလည်း ဒေါ်စန်းရီဆီက ဆွမ်းဟင်းများကို မိမိယူလာသော ငါးဆင့်ချိုင့်အတွင်းသို့ လောင်းထဲ့လိုက်သည်။ ထို့နောက်ဒေါ်စန်းရီလည်း ဆရာတော်အား ထိုင်ကန်တော့လိုက်သည်။ ထိုအခါ ဆရာတော်မှ…
” အခုလို လှူဒါန်းရသောဆွမ်းအကျိုးကျေးဇူးကြောင့် သက်ရှည်၊အဆင်းလှ၊ချမ်းသာ၊ဗလ၊ဉာဏ်ပညာဟူသော ဆွမ်းအကျိုးငါးပါးတို့ကိုမတောင်းပဲ ပြည့်ပါစေကွယ် ”
” ပေးတဲ့တဲ့ဆုနဲ့ပြည့်ပါရလို၏ဘုရား. ”
ထို့နောက် ဒေါ်စန်းရီလည်း အိမ်ထဲသို့ပြန်ဝင်လာလိုက်သည်။ ဒေါ်စန်းရီတွင် သားတစ်ယောက် သမီးတစ်ယောက်ရှိလေသည်။ သားကြီး၏နာမည်မှာ တာနောဖြစ်ပြီး သမီးငယ်နာမည်မှာ မြတ်နိုးဖြစ်သည်။ ဒေါ်စန်းရီ၏ခင်ပွန်းမှာ ဦးလှမောင်ဖြစ်ပြီး မြတ်နိုးလေး ၁၂နှစ်သမီးလောက်တွင် ပိုးထိ၍ ဆုံးသွားလေသည်။ ဒေါ်စန်းရီတို့မိသားစုတို့သည်လည်း ရေလဲဆိုသည့်ကျေးရွာလေးမှာ နေထိုင်ကြသည်။ လူချမ်းသာစာရင်းထဲ၌ မပါသော်လည်း ပြေပြေလည်လည် နေနိုင်စားသောက်နိုင်ကြသည်။ ဒေါ်စန်းရီသားကြီး တာနောသည်လည်း ဖခင်ကြီးကွယ်လွန်၍ အမွေအဖြစ် ကျန်ရစ်ခဲ့သော ငွေကြေးများအားရင်းနှီးကာ အလုပ်ရုံတစ်ခုထောင်ထားလေသည်။ တာနော၏ အလုပ်ရုံဆိုသည်မှာ သစ်နှင့်ပတ်သက်သော ပရိဘောဂများကိုလုပ်သော အလုပ်ရုံဖြစ်သည်။ လှေ၊နွားစခွက်၊စားပွဲခုံ၊ကုတင်၊ကုလားထိုင် စသောသစ်နှင့်ပတ်သတ်သော အိမ်သုံးပရိဘောဂပစ္စည်းများအား လုပ်၍ရောင်းသောအလုပ်ရုံဖြစ်သည်။ ထိုသို့ပြုလုပ်ရာတွင်လည်း မိမိကြိုက်သော သစ်ပင်များအားဝယ်ယူ၍ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကြ လှဲယူပြီး သစ်များခွဲကာပြုလုပ်လေ့ရှိသည်။ တစ်နေ့သော်
” ကိုကြီးတာနော ကိုကြီးတာနော ”
” ဘာလည်းကွ ဖိုးပိန်ရ ”
ဖိုးပိန်ဆိုသည်မှာ တာနော၏ညီဝမ်းကွဲ တော်စပ်သူ ဖြစ်သည်။
” ဒီလို..ကိုကြီးတာနောရ တို့ရွာတောစပ်မှာ ကျွန်းပင်ကြီးအကြီးကြီးတစ်ပင် တွေ့ခဲ့တယ်ဗျ ..အဲအပင်ကြီးကိုသာ လှဲပြီးခွဲလိုက်မယ်ဆိုရင်သုံးပင်အိမ်တစ်အိမ်ဆောက်မဲ့ သစ်အရေအတွက်စာလောက်ရတယ်ဗျ ကိုကြီးတာနောရ ”
” ဟေ.. ဟုတ်လားကွဖိုးပိန်မင်းဟာသေချာရဲ့လား..ပြီးတော့ ပိုင်ရှင်ရှိနေအုံးမယ် ”
” ဟာ ကိုကြီးတာနောကလည်း တောစပ်ပါဆို ပိုင်ရှင်ဘယ်ရှိမလည်းဗျ..ဒါပေမဲ့ တစ်ခုတော့ရှိတယ် သူကြီးကိုတော့ ကျွန်းကုလားထိုင်လေးတို့ဘာတို့ညာတို့နဲ့ လက်ထိုးရမှာပေါ့ဗျ.. ဟဲ..ဟဲ.”
” အေးပေါ့ဟ ကျွန်းပင်ကြီးရမယ်ဆို အဲဒီလောက်တော့ရင်းရမှာပေါ့ ..ဖိုးပိန်ရေ ငါအခုပဲအဲဒီကျွန်းပင်ကိုသွားကြည့်မယ် မင်းနေရာလိုက်ပြ ”
” ဟုတ်ကဲ့ကိုကြီးတာနော ကျွန်တော်နေရာလိုက်ပြမယ် ”
.” ကဲလှမောင်ရေ သစ်ပင်လှဲဖို့ ပုဆိန်ရယ် ၊လွန်ကြိုးရယ်၊ငါးမန်းစွယ်လွှရယ် ယူလာခဲ့ ပြီးရင်အလုပ်သမားသုံးယောက်လောက်ပါခေါ်ခဲ့ ငါနှင့်ဖိုးပိန်အရင်သွားနှင့်မယ် ”
” အေး တာနော.. ငါတို့နောက်ကလိုက်လာခဲ့မယ် ”
လှမောင်ဆိုသည်မှာ တာနော၏သူငယ်ချင်းဖြစ်သည်။ တာနော၏အလုပ်ရုံတွင် လုပ်ပြီး တာနော၏အားအထားရဆုံး အလုပ်သမားခေါင်းဆောင်လည်းဖြစ်ည်။ စိတ်မြန်လက်မြန်ရှိသော တာနောသည် ဖိုးပိန်ကိုခေါ်ကာ ကျွန်းပင်ကြီးရှိရာ ရွာစပ်သို့ထွက်လာလိုက်သည်။ ထမင်းအိုးတစ်လုံးချက်ခန့်ကြာသောအချိန်တွင် ကျွန်းပင်ကြီးဆီသို့ ရောက်လာကြသည်။
” ကိုကြီးတာနော ကျွန်တော်ပြောတာ ဒီအပင်ကြီးပဲဗျ ”
” အေးကွာ.. အပင်ကြီးကကောင်းလိုက်တာကွာ လုံးပတ်ရော အဖြောင့်ရော အကုန်ရှယ်ပဲကွ.. ဒီတစ်ခါတော့ ဖိုးပိန်တော်သွားပြီဟေ့.. ညနေကြမှထန်းရည်အဝတိုက်မယ်ဟေ့ ”
တာနောမှဖိုးပိန်အား ချီးကျူးပြီး ထန်းရည်အဝတိုက်မည်ဆိုသော စကားကြောင့်ဖိုးပိန်မျက်နှာမှာ သိန်းထီဆုကြီးပေါက်သကဲ့သို့ဖြစ်နေပြီး
” ဟဲ..ဟဲ တော်ရမယ်လေ ဖိုးပိန်ပါဗျ ..ကိုကြီးတာနော ထန်းရည်အဝတိုက်မယ်ဆိုတာ တကယ်နော် ”
” တကယ်ပေါ့ဟ ဖိုးပိန်ရ.. ဒါနဲ့ဒီလိုလုပ်ကွာ မင်းအခုပြန် ပြီးရင်တို့အလုပ်ရုံက အကောင်းဆုံးကုလားထိုင်ရယ် အသပြာတစ်ချို့ရယ်ကို သူကြီးဆီသွားပြီးလာဘ်ထိုးလိုက် ကျွန်းပင်ကြီးကိုတို့တွေ ခုတ်လှဲမယ်ဆိုတဲ့အကြာင်း သေချာခွင့်တောင်းခဲ့..တော်ကြာ သစ်ခိုးခုတ်တယ်ဆိုပြီး ထိပ်တုံးစာမိနေဦးမယ် မင်းပြန်လာရင်လှည်းပါယူခဲ့ ”
အရင်ခေတ်ကာလက ကျေးရွာတွင်ရဲစခန်းများ တရားရုံးများ မရှိပေ။ အစိုးရများသည် မြို့ပေါ်လောက်သာ တရားဥပဒေစိုးမိုးနိုင်ပြီး ကျေးရွာများဘက်တွင် သူကြီးများသာအုပ်ချုပ်ရလေသည်။ လူသတ်မှုကဲ့သို့သောအမှုကြီးမျိုးဖြစ်မှသာ သူကြီးကဖမ်းပြီး မြို့ဂါတ်ကိုပို့ရလေသည်။ ကျန်အမှုငယ်များသည် သူကြီး၏ ထိပ်တုံးတွင်သာ အဆုံးသတ်ရလေသည်။
” ဟုတ်ကဲ့ပါ ကိုကြီးတာနောရ ..စိတ်ချစမ်းပါ ဖိုးပိန်ပါဗျ ”
ဖိုးပိန်လည်း တာနော၏ခိုင်းစေချက်အရ ရွာထဲသို့ပြန်သွားလေရဲ့။ ဖိုးပိန်ပြန်သွားပြီး သိပ်မကြာမှီတွင် လှမောင်နှင့်အလုပ်သမားများရောက်လာသည်။
” ဟော..လှမောင်တို့တောင် ရောက်လာပြီကို..သစ်ပင်လှဲဖို့ ပစ္စည်းတွေရောစုံရဲ့လား ”
” စုံပါတယ် တာနောရ.. ဒါနဲ့ ဖိုးပိန်တစ်ယောက်ရော ”
” ဖိုးပိန်ကို ငါရွာထဲသွားပြီးလှည်းယူဖို့နဲ့ သူကြီးထံသွားပြီး သစ်ပင်လှဲဖို့ ခွင့်ပြုဖို့ပါသွားပြောခိုင်းလိုက်တယ် ”
” သြော်.. တာနော ငါတို့လှဲရမှာဒီအပင်လား ”
” အေး..ဟုတ်တယ်လှမောင်ရ ဒီအပင်ပဲ ဘာဖြစ်လို့လည်း ”
” အပင်ကလည်းကြီးတယ် တောစပ်ကအပင်လည်းဖြစ်နေတော့က လက်ဖက်ပွဲလေးဘာလေးနဲ့ တောင်းပန်ပြီးမှ လှဲမလားလို့ ”
” ဟား.. ဟား.လှမောင်ရာ ကြောက်တက်ရန်ကော..ဒီအပင်မပြောနဲ့ ဒီထက်ကြီးတဲ့အပင်တွေတောင် ငါတို့လွဲလာခဲ့တာပါဟ ”
” အေးပါကွာ..ငါစိတ်ထဲမသိုးမသန့်ကြီးဖြစ်နေလို့ပါကွာ ”
” ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးဟ လှမောင်ရ. .လှဲမှာသာလှဲစမ်းပါကွာ ”
လှမောင်နဲ့တာနောမှာ သူငယ်ချင်းဖြစ်သော်လည်း အလုပ်ရှင်ဖြစ်သော တာနောစကားအား မပယ်ရှားဝံ့ပေ။ လှမောင်လည်း အလုပ်သများအား ကျွန်းပင်ကြီးအပေါ်သို့တက်စေပြီး အကိုင်းအခက်များအား ခုတ်စေ၏။ ထိုအချိန်၌..အပင်ဖျားပေါ်တွင် နားနေသောကျီးကန်းများသည်.. အား..အား.အားဟုအော်ပြီး ထပြန်သွားလေသည်။ ထို့နောက်လေများမတိုက်ပဲ အပင်ဖျားမှာခါရမ်းနေလေသည်။
” ဆရာလှမောင်ရေ အပင်ကခါရမ်းနေတယ်..အပင်ပေါ်ဆက်တက်ပြီး အကိုင်းတွေခုတ်လို့ရမယ်မထင်ဘူး ”
အပင်ဂွကြားထိ ရောက်နေသော အလုပ်သမားလေးက လှမောင်အား ပြောလိုက်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ လှမောင်လည်း ထိုအလုပ်သမားလေးအား..
” အပင်ပေါ် တက်ခုတ်မရလည်း အပင်အဖျားကြိုးသာချည်ခဲ့ကွာ အောက်ကနေပိုင်းပြစ်မယ် ”
” ဟုတ်ကဲ့ ဆရာလှမောင် ”
လှမောင်၏ စိတ်ထဲတွင်တော့ တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုခုတော့တစ်ခုခုဘဲ… ငါအပင်လှဲလာတဲ့ သက်တမ်းတလျောက် အခုလိုမဖြစ်ဖူးပါဘူး။ မလှဲပြန်ရင်လည်းမဖြစ်ပြန်ဘူး ဟုတွေးမိ၏။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် တထစ်ကြလုပ်တတ်သာ အလုပ်ရှင်တာနောစိတ်ကို လှမောင်ကောင်းကောင်းသိလေသည်။
အလုပ်သမားများလည်း လှမောင်ခိုင်းသည့်အတိုင်း အပင်ဖျားသို့ကြိုးတက်ချည်ပြီး အပင်ပေါ်မှဆင်းလာခဲ့သည်။ ထို့နောက် အလုပ်သမားသုံးယောက်သည် ကျန်ကြိုးတစ်ဖက်အားကိုင်ကာ လွတ်ကင်းသောနေရာကနေ ကြိုးအားလွန်ဆွဲသကဲ့သို့ ဆွဲထားလိုက်သည်။ လှမောင်နှင့် တာနောလည်း ငါးမန်းစွယ်လွှကြီးအားယူကာ ကျွန်းပင်ကြီးအား အောက်ခြေမှပိုင်းလေ၏။ လွှကြောင်းပင်စည်တစ်ဝက်လောက်ရသော် လွှမညပ်စေရန် ပါလာသောသပ်များရိုက်ထည့်၍ ဆက်လက်ပိုင်းဖြတ်လိုက်သည်။ သိပ်မကြာခင်အချိန်တွင်..ဝုန်း..ဆိုသောအသံနှင့်အတူ ကျွန်းပင်ကြီးလဲကြသွားလေသည်။.
” ဟူး…လှမောင်ရေ ငါတော့မောသွားပြီ ကျွန်းပင်ကြီးရဲ့အဖျားပိုင်းကို အလုပ်သမားတွေကို ဖြတ်ခိုင်းလိုက်ကွာ..ပြီးရင်ပင်စည်ကအကိုင်းအတက်တွေပါရှင်းခိုင်းလိုက်အုံး ”
” အေး တာနော ငါခိုင်းလိုက်မယ် ”
လှမောင်လည်း တာနောရဲ့ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း အလုပ်သမားများအား စေခိုင်းလိုက်သည်။ လှမောင်သည် အလုပ်သမားတို့၏ခေါင်းဆောင် ဖြစ်လေသည်။ တာနောသည် အလုပ်ကိစ္စနှင့်ပတ်သတ်လာလျှင် ဖိုးပိန်နှင့်လှမောင်ကိုသာ ခိုင်းလေ့ရှိသည် ။ကျန်အလုပ်သမားများနှင့်ရောရောထွေးထွေးလည်း နေလေ့မရှိချေ။ ဖိုးပိန်သည် တာနော၏စာရင်းကိုင်ဖြစ်ပြီး ညီကိုဝမ်းကွဲတော်စပ်သူလည်းဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်၌်…
” ဟဲ့…နွားသွားစမ်း..ကလောက် ကလောက် ”
နွားလှည်းသံကြား၍ ကြည့်လိုက်ရာ ဖိုးပိန်ဖြစ်လေသည်။
” ကိုကြီးတာနောရေ လှည်းတော့ရပြီဗျို့ တင်မယ်ဆိုတင်လို့ရပြီ အဆင်သင့်ပဲ ”
” အေး..ဖိုးပိန်ဒါနဲ့ သူကြီးဆီသွားတာရော အဆင်ပြေလား ”
” ပြေဒါမှ ဟိုဘက်ကမ်းတောင် လွန်နေသေးသဗျ.. သူကြီးအတွက် ကျွန်းကုလားထိုင်ရော ပြီးတော့သူကြီးနိုင်ကွက်ဖြစ်တဲ့ သူကြီးကတော်အတွက် ပါတိတ် ထမိန်(ထဘီ)ကို ရွာလယ်က မအေးသောင်းဆိုင်ကနေ ဝင်ဝယ်ပြီး သူကြီးကတော်ကို လာဘ်ထိုးလိုက်တယ်လေ.. သစ်ပင်ခုတ်မဲ့ကိစ္စလည်းသူကြီးကတော်ပဲ ခွင့်ပြုလိုက်တာ …သူကြီးခဗျာ ခွေးအကြီး လှည်းနင်းနေသလိုပဲဗျ ကျုပ်ကိုဘာမှတောင်ပြန်မပြောနိုင်ရှာဘူး ခင့်သဘော ခင့်သဘောနဲ့..ဟား ဟား ”
” ဖိုးပိန် ဖိုးပိန် မင်းကတော့ တကယ့်ကောင်ပဲ အခုလိုအဆင်ပြေတော့လည်းကောင်းတာပေါ့ကွာ ”
” ဆရာလှမောင်ရေ ကျွန်းပင်ကြီးကိုအဖျားဖြတ်ပြီးပြီ ပင်စည်ကကိုင်းတွေလည်းရှင်းပြီးပြီ လှည်းပေါ်တင်လိုက်တော့မယ်နော် ”
” အေး အေး ငါတို့ပါဝိုင်းတင်ပေးမယ်”
ကျွန်းပင်ကြီးအား သစ်ခွဲ၍အကောင်းဆုံး အေနထားကို ပိုင်းဖြတ်ပြီး လှည်းပေါ်သို့တင်လိုက်သည်။ ပိုင်းဖြတ်ပြီးတင်တာတောင် တာနောအပါအဝင် စုစုပေါင်းခြောက်ယောက်ကို မနဲမပြီးလှည်းပေါ်သို့တင်ရသည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ကျွန်းပင်ကြီး၏လုံးပတ်မှာ ကြီးမားလှသည်။ သည်လိုနဲ့ အချိန်ကား တောင်စွယ်မှာ နေဝင်လုနီးပါးအချိန်ပင်ဖြစ်သည်။
” ဟဲ့ နွား ..သွားစမ်း..ဟဲ့ ..ကလောက် ကလောက် ”
နွားလှည်းလေးသည် ရွာရှိရာသို့ ဦးတည်လာ၏။
” တာနောရေ ဒီသစ်ကိုအလုပ်ရုံမှာပဲထားမှာလား ”
” မထားဘူး လှမောင်ရေ ငါ့အိမ်ပဲသယ်သွားမှာ.. ငါ့အိမ်အနောက်မှာ အိမ်တစ်လုံးဆောက်မလို့ကွ ”
” သြော်.. အေးအေး ဒါနဲ့မင်းကအိမ်ရှိရဲ့သားနဲ့ နောက်အိမ်တစ်လုံးဆောက်မယ်ဆိုတော့.. ဘာလည်းငါ့သူငယ်ချင်းတာနောကြီးက မိန်းမယူတော့မလို့လားကွ..ဟား..ဟား.”
လှမောင်စလိုက်သော စကားကြောင့် တာနောမျက်နှာ၌ ရှက်သွေးဖျာသွားပြီး ရည်ကျဲကျဲလုပ်ကာ..
” အေးကွာ.. ဆိုပါစို့… ငါလည်းမိန်းမယူတော့မလို့ပေါ့ကွာ ”
ထိုသို့ လှည်းပေါ်မှာစကားတွေပြောရင်း စလိုက်ကြ ရယ်လိုက်ကြလုပ်နေ၏။ သူတို့မသိလိုက်သည်မှာ သူတို့လှည်းနောက်သို့ အရိပ်မည်းကြီးတစ်ခု ကပ်ပါလာသည်ကိုသာ ဖြစ်သည်။ ထမင်းအိုးတစ်လုံးချက် ကြာချိန်လောက်ရောက်သော် တာနောတို့သစ်တင်လာသောလှည်းလေးသည် တာနော်အိမ်ရှေ့သို့ရောက်လာသည်။
” တာနောရေ သစ်တွေကိုအိမ်ရှေ့မှာပဲချမှာလား ”
” မချဘူး လှမောင် တစ်ခါထဲအိမ်နောက်မှာသာ ချထားလိုက်ကွာ အိမ်ရှေ့မှာဆိုရှုပ်တယ် ”
“အေး တာနောရေ ”
တာနောခြံသည် ကျယ်ဝန်းလှသည်။ သို့ဖြစ်ပါ၍ နွားလှည်းအား အိမ်ဘေးမှပတ်ဝင်ကာ အိမ်နောက်တွင်သစ်များအား ချလိုက်ပြီး နွားများအားလှည်းမှဖြုတ်ကာ နွားတင်းကုပ်တွင်ချည်ထားလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဖိုးပိန်မှ..
” ကိုကြီးတာနောရေ.. နေညိုပြီးပြီနော် ဟဲ ဟဲ ”
” နေညိုပြီးတော့ဘာဖြစ်တုံး ဟ ”
” သြော် နေညိုပြီးပြီဆိုတော့ လေပြိုဖို့ပဲကျန်တော့တယ်လေဗျာ ဟဲ..ဟဲ.. ”
” အေးပါကွာ ..ဒီနေ့ကျွန်းသစ်ပင်ကြီးကောင်းကောင်းရခဲ့တာဆိုတာက ဖိုးပိန်လာပြောလို့လေ.. အဲဒီတော့က ဖိုးပိန်ရဲ့လေပြိုတာကို ကုပေးရတာပေါ့ ဟား ဟားး ”
တာနောလည်း အလုပ်သမားများအား လုပ်အားခအဖိုးငွေကိုရှင်းပေးပြီး ဘောက်ဆူးအဖြစ် ငွေတစ်ချို့ကိုပါပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် လှမောင်ရယ် ဖိုးပိန်ရယ်ကိုခေါ်ပြီး ရွာထိပ်ကကိုထွန်းမောင်ထန်းရည်ဆိုင်ဆီသို့ တက်ကြွသောခြေလှမ်းများဖြင့် ချီတက်လာလိုက်သည်။ သိပ်၍ပင်မသွားလိုက်ရ ခနအကြာတွင် ကိုထွန်းမောင်ထန်းရည်ဆိုင်သို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ ထို့နောက်..
“ကိုထွန်းမောင်ရေ ထန်းရေသုံးမြူချဗျာ အမြည်းကောင်းကောင်းပါချ ”
” ဟုတ်ကဲ့ကိုတာနော ”
ကိုထွန်းမောင်လည်း ကိုတာနောတို့ မှာသော ထန်းရည်နှင့်အမြည်းများအား လာချပေးပြီး..
” ကိုတာနောရေ အမြည်းကတော့ရှယ်ပဲဗျို့ ညနေကမှသုတ်ကိုင်းမှာမိထားတဲ့ လယ်ကြွက်တွေကိုစပါးလင်နိုင်နိုင်နဲ့ကို ကြော်ထားတာဗျို့.. ”
ကိုထွန်းမောင်တစ်ယောက်လည်း သူ၏ကြွက်ကြော်အား ချီးမွန်းခန်းဖွင့်လေသည်။ထိုအခါ ဖိုးပိန်မှထ၍ပြောလိုက်သည်။
” ကိုကြီးထွန်းရေ တစ်ခုတော့လိုသေးတယ်ဗျ…ဖွာတော်လေး လုပ်စမ်းပါအုံးဗျ ”
” ရစေရမယ်ဗျာ…ခနေလေး ”
ဆိုပြီး ထန်းတဲထဲဝင်ပြီး မယ်ခွေဆေးပေါ့လိပ်ထုတ်အားယူကာ ဖိုးပိန်အားယူပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် တာနောတို့လည်း..
” ရော့ ချကွာ..ဖိုးပိန်ရေဝအောင်သာသောက် လှမောင် မင်းလည်းသောက်ကွာ ”
” ဝအောင်သောက်ဖို့တော့ မပူနဲ့ ကိုကြီးတာနောရေ
ဟဲ ဟဲ ”
တာနောတို့ သုံးယောက်လည်း ထန်းရည်လေးတစ်ကြိုက်သောက်လိုက် ကြွက်ကြော်လေးတစ်ကိုက် ကိုက်လိုက်နဲ့ နောက်ပြီးမယ်ခွေဆေးပေါလိပ်လေးဖွာလိုက်ပေါ့။ တောသားစည်းဇိမ်ကို အပြည့်အဝခံစားနေလိုက်ကြသည်။ တာနောမှ မယ်ခွေဆေးပေါလိပ်အား ဖွာရှိုက်ရင်း..
” လှမောင်ရေ တို့အလုပ်ချောင်တဲ့ရက်လေး ငါသစ်တွေလာခွဲပေးစမ်းပါကွာ ”
” အေးပါကွာ တာနောရ… နောက်အပတ်လောက်ဆိုအလုပ်ချောင်ပြီလေ အဲဒီကြခွဲပေးမယ်လေကွာ.. ဒါနဲ့မင်း အိမ်နောက်မှာ လွှဆွဲစင်ရိုက်ပြီးခွဲမှာလား ”
” အေးလေ အိမ်နောက်မှာပဲ လွှဆွဲစင်ရိုက်ပြီးခွဲလိုက်မယ်လေ ”
” အေး.. တာနောရေ ဒါနဲ့ငါကောင်ကြီးမိန်းမဘယ်တော့ယူတော့မှာလည်း ”
” နောက်နှစ်လောက်ဆိုယူမှာကွ.. အဲဒါကြောင့်အိမ်ကြိုဆောက်ထားမလို့လေ ”
” ငါ့ကောင်ကြီးတာနောက ဟိုဘက်ရွာသူနွယ်နီလေးကို ယူတော့မယ်ဆိုပါစို့”
” ဒါပေါ့ဟ နွယ်နီလေးကိုယူတော့မယ်ကွာ.. ငါ့ဘဝမှာအမေရယ်ညီမလေးရယ်ပြီးရင် ချစ်စရာဆိုလို့ သူလေးပဲရှိတာလေကွာ ”
” ဟုတ်ပါပြီ အချစ်ဆရာကြီးရယ်..ဟား..ဟား ”
တနောတို့သုံးယောက်လည်း ထန်းရည်လေးဝင်လာသဖြင့် အာသွက်ရှာသွက်ဖြစ်လာကြသည်။ သည်လိုဖြင့် ထန်းရည်သုံးမြူကုန်သဖြင့် တာနောတို့လည်း အတော်လေးမြူးလာသည်။ လှမောင်မှ..
” တာနောရေ တို့လည်းမူးနေပြီ ပြန်ကြစို့ ”
” အေးလှမောင် ပြန်ကြမယ်ကွာ အချိန်လည်းလင့်နေပြီဆိုတော့က.. ကိုထွန်းမောင်ရေ ကိုထွန်းမောင် ရှင်းမယ်ဗျာ ကျုပ်အမေနဲ့ညီမအတွက် ကြွက်ကြော်နှစ်ပွဲလောက် ပါဆယ်ထုပ်ပေးအုံး ”
” ဟုတ်ကဲ့ကိုတာနောရေ ”
တာနောလည်းထန်းရည်ဆိုင်ပိုင်ရှင် ကိုထွန်းမောင်အား ကျသင့်အဖိုးငွေကိုရှင်းပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် လှမောင်နှင့် ဖိုးပိန္တိုးအား…
” ကဲလှမောင်ရေ ငါတော့ပြန်ပြီ ..ဖိုးပိန်ရေမင်းလည်းအိမ်တန်းပြန်နော် ”
” ဟုတ်ကဲ့ပါကို ကြီးတာနောရ ”
တာနောလည်း လှမောင်နဲ့ဖိုးပိန်ကို နှုတ်ဆက်ပြီးကိုထွန်းမောင်ပငှက်ပျောဖက်နှင့်ထုပ်ပေးလိုက်သောကြွက်ကြော်ထုပ်လေးအားကိုင်ကာ ယိုင်နဲ့နေသောခြေလမ်းများနှင့် မိမိအိပ်ရှိရာသို့ ပြန်လာခဲ့သည်။ အချိန်ကား မိုးပင်အတော်ချုပ်နေသည်။ အိမ်ရှေ့ရောက်သော်…
“အူးး ဝူးး ဝူးး”
“အူး..ဝူး ဝုတ်.. ဝုတ်”
” စောက်ခွေးတွေ ယီးမို့ငါ့အိမ်ရှေ့လာ အူနေတာလား…ငါလုပ်ရင်တော့သေတော့မယ်.. တောက်.”
တာနောလည်း မူးနေသဖြင့် သူခြံထဲကို စူးစူးဝါးဝါးကြည့်၍ ထိုးဟောင်နေသော ခွေးများအားဆဲဆိုကာ အနီးနားရှိမြေခဲများအားကောက်ယူကာ လှမ်းပြစ်လိုက်သည်။ ထိချက်မှန်သဖြင့် ” ဂိမ်.. အုတ်..ဝုတ်” အော်၍ ခွေးများလည်းပြေးထွက်သွားတော့သည်။ ခွေးများအိမ်ရှေ့မှာမရှိတော့မှ တာနောလည်း အိမ်ထဲသို့ဝင်လာသည်။
” အမေရေ အမေ.. ညီမလေးရေ ညီမေလး ငါနင်နှင့်အမေစားဖို့ ကြွက်ကြော်ဝယ်လာတယ်ဟ .. အိပ်နေကြပြီလား..ညီမလေးရေ ညီမေလး မြတ်နိုးရေထပါအုံးဟ ငါ့ကိုတံခါးလာဖွင့်ပေးအုံး ”
တာနောလည်း တံခါးပိတ်ထားသဖြင့် အော်ခေါ်၍ နိုးလိုက်ရာ အိပ်မှုန်စုံမွှားနဲ့မြတ်နိုးတစ်ယောက်ထလာပြီး..
” ဝါး…လာပြီကိုကြီးရေ ကိုကြီးကလည်းနောက်ကျလိုက်တာ.. ဘယ်တွေသွားပြီး ဘာတွေလုပ်နေတာတုံး..ညီမလေးလေးတို့က အိပ်တောင်အိပ်ပျော်နေပြီ အချိန်ပဲမရှိတော့ဘူး ”
” အေးပါဟ.. ဖွင့်မှာသာဖွင့်စမ်းပါ ”
တာနောလည်း မိကျောင်းမင်းရေခင်း လာပြသော ညီမဖြစ်သူမြတ်နိုးအား ဟန့်လိုက်သည်။ မြတ်နိုးလည်းတံခါးဖွင့်ပေးပြီး..
” ကိုကြီး ထမင်းစားအုံးမှာလား ထမင်းခူးပေးမလို့ ”
” မစားတော့ဘူး..ရော့ ဒီမှာကြွက်ကြော် အမေနှင့်နင်စားဖို့ ”
” ညီမလေးတို့က စားပြီးပြီကိုကြီးရေ မနက်ထမင်းကြမ်းစားဖို့ပဲ သိမ်းထားလိုက်တော့မယ် ”
” အေး..အဲဒါဆိုလည်း အုပ်ဆောင်းထဲမှာအုပ်ထားလိုက်ပေါ့ ငါလည်းအိပ်တော့မယ် ”
” ညီမလေးလည်း အိပ်တော့မယ် မနက်ဆွန်းထချက်ရအုံးမယ် ”
မြတ်နိုးတစ်ယောက်လည်း အစ်ကိုဖြစ်သူဝယ်လာသော ကြွက်ကြော်ထုပ်အား ထမင်းစားခုံပေါ်သို့တင်လိုက်ပြီး အုပ်ဆောင်းဖြင့်အုပ်၍ ထားလိုက်သည်။ ထိုနောက် မိမိအိပ်ခန်းထည့်သို့ဝင်၍ အိပ်လိုက်သည်။
” အော်.အီး ..အီအွတ်..
အော်..အီး..အီအွတ်..”
သန်းခေါင်ယံ ကြက်တွန်သံနဲ့အတူ ဒေါ်စန်းရီတစ်ယောက် အိပ်မှုန်စုံမွှားနဲ့နိုးလာပြီး အပေါ့သွားချင်သဖြင့် နောက်ဖေးဘက်ရေအိမ်ရှိရာသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ (ရေအိမ်ဆိုသည်မှာ အိမ်သာကိုပြောခြင်းဖြစ်သည် တောအရပ်၏ခြံများသည် ကျယ်ဝန်းကြီး အိမ်သာနဲ့အိမ်သည် ဝါးသုံးပြန်စာလောက်ပင် ကွာဝေးသည် )ဒေါ်စန်းရီတစ်ယောက် ရေအိမ်သို့ရောက်ပြီး အပေါ့အပါးသွားပြီးလို့ အိမ်ရှိရာသို့အလာ လမ်းခုလပ်၌..
.” အား.. အမယ်လေးသေပါပြီတော့..”
ခြေထောက်သို့ ချွန်မြသောအရာတစ်ခုနဲ့ အထိုးခံလိုက်ရသောကြောင့် အော်လိုက်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ဒေါ်စန်းရီလည်း မိမိခြေထောက်အား ကြည့်လိုက်ရာ မြွေစွယ်ရာဖြစ်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ဒေါ်စန်းရီလည်း ကြောက်လန့်သွားကာ သမီးဖြစ်သူမြတ်နိုးအား လှမ်း၍အော်ခေါ်လိုက်သည်။ အော်ခေါ်လိုက်ပေမဲ့ အသံပင်မထွက်လာချေ။ ဒေါ်စန်းရီတစ်ယောက်လည်း ထိုနေရာလေး၌ပင် ခွေခွေလေးလဲကြသွားသည်။ ထိုအချိန်၌ ဒေါ်စန်းရီခန္ဓာကိုယ်အား အရိပ်မဲမဲပုံရိပ်တစ်ခုမှ ဝင်ရောက်ကပ်တွယ်သွားသည်။ ထို့နောက် ဒေါ်စန်းရီတစ်အိပ်ပေါ်သို့ ပြန်တက်လာလိုက်ပြီး မိမိအိပ်ယာထဲသို့ ဝင်လှဲနေလိုက်သည်။
” ဒေါင်..ဒေါင်.. ဒေါင်… ”
မြတ်နိုးတစ်ယောက်လည်း ဘုန်းကြီးကျောင်းမှအုံးမောင်းခေါက်သံကြားသောကြောင့် အိပ်နေရာကနေလူးလဲထလိုက်ကာ ပြေလျော့နေသောထမီစကို သေချာပြင်ဝတ်လိုက်ပြီး ဆွမ်းချက်ရန်အတွက် မီးဖိုချောင်ရှိရာသို့ အလာ…..
” အမယ်လေးတော့..ဘာကြီးတုန်း ”
အော်လိုက်သည်မှာ ဆံပင်စုပ်ဖွားဖြင့် မီးဖိုချောင်က ထမင်းစားပွဲလေးမှာ အုပ်ဆောင်းကိုဖွင့်၍ကြွက်ကြော်များကို အားပါးတရစားနေသော ဒေါ်စန်းရီကိုတွေ့လိုက်ရသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ မြတ်နိုးအော်သံကြား၍ ဒေါ်စန်းရီတစ်ယောက်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
” အမယ်လေး.. အမေရယ် လန့်တောင်လန့်တယ်..အမေဆံပင်တွေကလည်းဖွကျဲလန်နေတာပဲ.. အမေဒီချိန်ကြီးအဲနားမှာ ဘာလုပ်နေတာတုံး ”
” ဘာမှမလုပ်ပါဘူးသမီးရယ် အေမဗိုက်ဆာလို့ အုပ်ဆောင်းဖွင့်ကြည့်တာ ကြွက်ကြော်တွေ့လို့ စားနေတာပါ ”
” သြော်. ဟုတ်ကဲ့အမေ သမီးဆွမ်းချက်လိုက်အုံးမယ် ”
မြတ်နိုးလည်း ဆွမ်းချက်စရာရှိရာချက်လိုက်ပြီး ဒေါ်စန်းရီဆွမ်းလောင်းဖို့အတွက်ပြင် ဆင်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက်..
” ဆွမ်းတော်ဗျို့..ဆွမ်းတော်ဗျို့ ”
” အေမေရ.. အေမ တန်းဆွမ်းကြွလာပြီ သမီးအဆင်သင့်ပြင်ပြီးပြီ အမေသွားလောင်းလို့ရပြီ ”
” အမေနေမကောင်းလို့ မလောင်းတော့ပါဘူး..သမီးပဲလောင်းလိုက်ပါ ”
” ဟုတ်အမေ ဒါဆိုသမီးလောင်းလိုက်တော့မယ် ”
မြတ်နိုးလည်း ဆွမ်းလောင်းလိုက်သည်။မြတ်နိုးစိတ်ထဲမှာတော့ အမေဒီနေ့ထူးဆန်းနေပါလား ခါတိုင်းဆိုအမေ ကြွက်ကြော်မကြိုက်ပါဘူး အခုဟာစားထားတာမွ အားပါးတရပဲ။..နောက်ပြီး အမေကဖျားနေရင်တောင် ဆွမ်းလောင်းမပျက်တာ အခုဟာမလောင်းဘူးဆိုတော့..အော် ရှုပ်ပါတယ် တွေးမနေတော့ဘူး အသက်ကြီးလာလို့ ပြောင်းလဲလာတာနေမှာပါလေ။ အဲလိုနဲ့ နေ့လည်လောက်ရောက်တော့ ဒေါ်စန်းရီတစ်ယောက် အိပ်ယာမှမထသဖြင့် မြတ်နိုးလည်းစိတ်ပူကာ သွားနှိုးလိုက်သည်။
” အေမ. ထ. ထပါအုံး. နေမကောင်းရင်လည်း ဆေးဆရာသွားပင့်လိုက်မယ်လေ ”
” ရတယ်မလိုဘူး မပင့်နဲ့.. နေ့ဘက်တွေငါအိပ်ရင် လာမနှိုးနဲ့ ”
” ဟုတ်.ဟုတ်ကဲ့ပါ ”
ဒေါ်စန်းရီတစ်ယောက် သမီးဖြစ်သူမြတ်နိုးအား လေသံမာမာဖြင့် ပြောလိုက်သောကြောင့် မြတ်နိုးတစ်ယောက် စောဒကပင်တက်၍ ပြန်မပြောရဲတော့ချေ။ ဒီလိုနဲ့ ညနေရောက်တော့ တာနောတစ်ယောက်အလုပ်ကနေ အိမ်ပြန်ရောက်တော့..
” အစ်ကိုကြီး အစ်ကိုကြီး..ခနလာပါအုံး ”
” ဘာလည်းဟ…”
” အမေနေမကောင်းဘူး တစ်နေကုန်အိပ်ယာထဲလဲနေတာ ”
” ဟေ..အဲတာနင်ဆေးဆရာကို သွားမပင့်ဘူးလား..”
” ညီမေလးက ဆေးဆရာပင့်ဖို့အမေကိုပြောတာ အမေကမပင့်နဲ့တဲ့ ..အဲဒါကိုကြီး အမေ့ကိုကြည့်ပြောပေးအုံး ဆေးဆရာပင့်ဖို့ကို ”
” အမေဟုတ်လား ညီမလေးပြောတာ နေမကောင်းတာကို အမေကဆေးဆရာမပင့်ခိုင်းဘူးဆို ”
” ဆေးဆရာပင့်စရာမလိုပါဘူး သားရယ်… အမကအားပြတ်နေတာ အမဲသားလေးစားလိုက်ရရင် နေကောင်းသွားမှာပါ ”
” ဟာ..အမေမှခြေလေးချောင်းသားမစားတာ အခုဘယ်လိုဖြစ်တာတုံး ”
” သားရယ် အမေကနဂိုမစားပေမဲ့ အခုစားချင်လို့ပေါ့ကွယ် ဝယ်ကျွေးပါနော် ”
ဒေါ်စန်းရီ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို ဝင်ရောက်ပူးကပ်နေသော ကပ်ပါးကောင်မှ ကလိကမာဖြင့်ပြောသဖြင့် တာနောသည်မိခင်ဖြစ်သူ၏ သနားဖွယ်ရာအသံဖြင့်ပြောသောကြောင့် ဘားမှမစဉ်းစားတော့ဘဲ အမဲသားဝယ်ရန် ရွာထဲသို့ထွက်လာခဲ့သည်။ ထို့နောက် တာနောသည် အမဲသားတစ်ပိဿာတွဲအားဝယ်ယူကာ အိမ်သို့ပြန်လာပြီး ညီမဖြစ်သူကိုချက်ခိုင်းလိုက်သည်။ ဒေါ်စန်းရီမှာ အမဲသားစားရမှာဖြစ်သဖြင့် မျက်နှာမှာပြုံးလက်ရွှင်မြူးကာ တောက်ပနေသည်။ အဲလိုနဲ့ အမဲသားချက်ပြီးလို့ ထမင်းဝိုင်းသို့ဒေါ်စန်းရီအား သမီးဖြစ်သူမြတ်နိုးမှ ခေါ်လိုက်သည်။
” အမေရေ ထမင်းစားမယ်လာသမီးချက်ပြီးပြီ အမေစားမယ်ဆိုလို့ အမဲသားချက်ထားတယ် ”
” စားနှင့်သမီးရေ အမေမဆာသေးဘူး နောက်မှစားမယ် ”
” အင်းပါအမေရေ. အမေဆာတဲ့အချိန်ကြစားလို့ရအောင် သမီးအုပ်ဆောင်းနဲ့အုပ်ထားလိုက်မယ် ”
မြတ်နိုးတစ်ယောက်လည်း အမဲသားတစ်ဝက်ကိုချက်ပြီး တစ်ဝက်ကိုလုံး၍ထားလိုက်သည်။ ချက်ပြီးသားတစ်ဝက်ကို အုပ်ဆောင်းထဲတွင်အုပ်ထားလိုက်ပြီး လုံးထားသောတစ်ဝက်ကို မီးဖိုချောင်ထဲကဒန်အိုးထဲတွင် ထည့်ထားလိုက်သည်။ မြတ်နိုးတို့မောင်နှမနှစ်ယောက်သည် အမဲသားမစားသဖြင့် ပဲသီးကြော်နဲ့သာစားလိုက်သည်။ ထို့နောက် တစ်နေကုန်အလုပ်ပင်ပမ်းထားသဖြင့် စောစောပင်အိပ်ယာဝင်ခဲ့သည်။ သည်လိုနဲ့ ညရောက်သော် မြတ်နိုးတို့မောင်နှစ်မနှစ်ယောက်လုံးအိပ်နေချိန်တွင် ဒေါ်စန်းရီတစ်ယောက်သည် ထမင်းစားပွဲရှိရာသို့ရောက်လာ၍ အုပ်ဆောင်းကိုဖွင့်ပြီး ဖင်ထိုင်ချကာအမဲသားဇလုံကိုယူ၍ အားရပါးရစားလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဒေါ်စန်းရီ၏ ခြေလှမ်းများသည် မီးဖိုချောင်ရှိရာသို့ ဦးတည်သွားလိုက်ပြီး မီးဖိုချောင်ထဲရှိ အကျက်မချက်ရသေးပဲ လုံးထားသောအမဲသားအိုးကိုဖွင့်ကာ အမဲသားများကိုအငမ်းမရစားလေသည်။ ခနအတွင်းတွင် အမဲသားများကုန်စင်သွားသည်။ ကုန်စင်သွားသောအမဲသားအိုးအား ဒေါ်စန်းရီတစ်ယောက် လျှာကြီးတစ်ထွာလောက်ထုတ်ကာ လျက်လေသည်။ လျက်၍ပြောင်စင်သွားသောအခါမှ နှုတ်ခမ်းပါးနားများသုပ်ခါ မိမိအိပ်ရာသို့ပြန်ဝင်သွားလေသည်။
” ဒေါင်..ဒေါင်..ဒေါင် ”
ဘုန်းကြီးက အုန်းမောင်းခေါက်သံကြားသဖြင့်မြတ်နိုးလည်း ဆွမ်းချက်ရန်ထလိုက်ပြီး မီးဖိုချောင်သို့ လာလိုက်သည်။ ထို့နောက်ဆွမ်းဟင်းချက်ရန် မနေ့ကလုံးထားသော အမဲသားအိုးအား လှမ်းယူလိုက်သည်။
” ဟယ်တော့ အိုးကပေါ့လှချည်လား ”
အိုးကအရမ်းပေါ့နေသဖြင့် အိုးအားအဖုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ..
” ဟယ်.. ကုန်ပါပြီတော့ အမဲသားတွေဘယ်ရောက်ကုန်တာတုံး သေနာခွေးတွေပဲ နေမှာ ”
မြတ်နိုးတစ်ယောက်လည်း အမဲသားတွေအားခွေးစားသွားတယ်လိုသာ ထင်လိုက်သည် ။ထို့နောက် မိမိနေ့စဉ်အလုပ်ဖြစ်သာ အိမ်မှုကိစ္စများသာ လုပ်ရင်းအချိန်ကုန်နေသည်။ မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်စန်းရီမှာ အိပ်ယာထဲ၌တွင်သာ လှဲလျောင်းနေသည်။ မြတ်နိုးလည်း မိခင်ဖြစ်သူအား..
” အမေ မထသေးဘူးလား နေမကောင်းဘူးလား ”
” အေး ကောင်းကောင်းနေမကောင်းချင်ဘူး ငါ့ကိုလာလာမနိုးနဲ့ ညငါစားဖို့ ဝက်သားတစ်တွဲချက်ထား ”
” ရှင်..ဟုတ်ကဲ့ ”
မြတ်နိုးလည်း ဝတ်သားတစ်တွဲချက်ခိုင်း၍ မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ( တစ်ပိသာကို တောအရပ်တွင် တစ်တွဲဟုခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်) ဒီလောက်အများကြီးကို အမေဘာလုပ်ဖို့လည်းပေါ့။ ထို့နောက် မြတ်နိုးလည်းရွာထဲရှိဈေးကို သွားပြီးဝက်သားတစ်တွဲအားဝယ်ကာ ချက်လိုက်ပြီးအုပ်ဆောင်းထဲတွင် အုပ်ထားလိုက်သည်။ ညနေရောက်၍ ထမင်းစားရန်မိခင်ဖြစ်သူအားခေါ်တော့ ယခင်လိုမျိုး အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြပြီး ငြင်းလေသည်။ သည်လိုဖြင့် မနက်ရောက်လျှင် ဟင်းများသည် တက်တက်ပြောင်နေသည်။
မိခင်ဖြစ်သူသည် နေ့စဉ်ရက်ဆက် အသားဟင်းများသာချက်ခိုင်းပြီး နေ့ခင်းဘတ်ဆိုအိပ်နေတတ်လေ့ရှိပြီး ညဘက်အားလုံးအိပ်ချိန်မှသာ ထစားလေ့ရှိသည်။ တစ်နေ့တစ်နေ့ အသားဟင်းချက်ရသည်မှာလည်း ပိဿာတွဲများသာဖြစ်သည်။သည်လိုနဲ့ တစ်ပတ်လောက်ကြာသော် မြတ်နိုးတစ်ယောက် မိခင်ဖြစ်သူဒေါ်စန်းရီကို သံသယဝင်လာသည်။ တာနောမှာ တစ်နေကုန်တစ်နေခမ်းအလုပ်ရုံမှာရှိပြီး ညနေစောင်းမှအိမ်ပြန်လာရသဖြင့် မိခင်ဖြစ်သူအကြောင်းကို မသိရှာပေ။
မြတ်နိုးတစ်ယောက်လည်း တစ်ညတော့မအိပ်ပဲ မိခင်ဖြစ်သူအား ချောင်းလေသည်။ သည်လိုဖြင့် ညရောက်တော့ ဒေိါ်စမ်းရီတစ်ယောက် အားလုံးအိပ်သွားပြီဟူသောအထင်ဖြင့်ထကာ မီးဖိုချောင်သို့သွားပြီး ဟင်းအိုးများအားအဖုံးဖွင့်ကာ စားသောက်နေသည်ကို မြတ်နိုးတစ်ယောက်လည်း မီးဖိုချောင်နှင့်နီးသော သူအခန်းလေးနားကနေ မှောင်ရိပ်ခိုကာချောင်းနေလိုက်သည်။ ဒေါ်စန်းရီလည်း ဟင်းများကုန်စင်သွားသောအခါ လျှာကြီးကိုတစ်တောင်လောက်ထုတ်ကာ ဟင်းအိုးကိုလျက်နေသည်ကို မြတ်နိုးလည်းမြင်သွားပြီး ကြောက်လန့်နေ၍ အော်မိမှာစိုးသဖြင့် ကိုယ့်ပါးစပ်ကို ကိုယ်လက်ဖြင့်အုပ်ထားလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဒေါ်စန်းရီလည်း မိမိအိပ်ရာသို့ပြန်သွား၍ လဲလျောင်းနေလိုက်သည်။
မြတ်နိုးလည်း ခြေဖျားလက်ဖျားများတုန်ကာ ဆွမ်းတောင်မချက်နိုင်တော့ပေ။ အစ်ကိုဖြစ်သူ နိုးအလာကိုသာ စောင့်နေလိုက်သည်။ ထို့နောက် တာနောနိုးလာပြီး တာနောလည်း မျက်နှာသစ်ပြီးသွားတိုက်ပြီး၍ ထမင်းကြမ်းစားရန်အုပ်ဆောင်းအားလှန်ကြည့်ရာ..
” ဟာ ဘာမှမရှိပါလား.. ညီမလေး ဆွမ်းထမချက်ဘူးလားမသိဘူး ”
ဆိုးပြီး တာနောလည်း မီးဖိုကြောင်အိမ်ရှိရာသို့ လာလိုက်သည်။
” ဟာ ဒီကောင်မလေး မီးဖိုချောင်ထဲလည်းမရှိဘူး.. မီးမွှေးထားတာလည်းမတွေ့ပါလား ”
တာနောတစ်ယောက် ပါးစပ်မှရေရွတ်လိုက်မှီတယ်။ထို့နောက်..
” ဒီကောင်မလေးအိပ်ရာမထသေးဘူးထင်တယ်..နဂိုဒီချိန်ထိမအိပ်ပါဘူး နေများမကောင်းလို့လား ”
ဟု စိတ်ထဲကနေ့တွေးလိုက်ပြီး စိတ်ပူစွာဖြင့် ညီမရှိရာအခန်းသို့ရောက်လာခဲ့သည်။ထို့နောက် အခန်းတံခါးအား ခေါက်လိုက်ကာ..
” ဒေါက်..ဒေါက်. ညီမလေးနေမကောင်းဘူးလား..”
မြတ်နိုးတစ်ယောက်လည်း အစ်ကိုဖြစ်သူအသံကြားရသဖြင့် တုန်ရီလှိုက်မောသောအသံဖြင့်..
“နေကောင်းပါတယ် အကိုကြီး ”
ဟု ပြောပြီးအခန်းတံခါးအားဖွင့်ကာ အကိုဖြစ်သူလက်ကိုဆွဲ၍ အခန်းထဲသို့ခေါ်ယူလိုက်ပြီး ညကသူမမြင်ခဲ့သော အဖြစ်အပျက်အားလုံးအား အကိုဖြစ်သူအား ပြောပြလိုက်သည်။
” ညီလေး နင်မြင်ခဲ့တာသေချာရဲ့လားဟာ ”
” သေချာပါ့ကိုကြီးရာ ညကအမေလေ လျှာကြီးတစ်ထွာလောက်ရှည်ထွက်လာပြီး ဟင်းအိုးကိုလျက်တာမှ ကြောက်စရာကြီး..နောက်ပြီး ကိုကြီးသေချာစဉ်းစားကြည့် အမေဘယ်တုံးကခြေလေးချောင်းသားစားလို့လည်း အခုကြစားတာမှ တစ်နေ့ကို ပိဿာတွဲတစ်တွဲတောင်ချက်ရတာလေ..ညီမလေးကတစ်ဝက်ချက်ပြီး တစ်ဝက်ကို မီးဖိုချောင်ထဲက ဒန်အိုးထဲမှာ လုံးပြီးထည့်ထားတာလေ..မနက်ကြတစ်ခုမှ မရှိတော့ဘူး..အစကခွေးတွေကြောင်တွေစားတယ်ထင်တာ.. နောက်ပိုင်းမှအမေ့ကိုမသင်္ကာဖြစ်လို့ ညကချောင်းကြည့်တော့မှသိတာ..နောက်ပြီးနဂိုအမေက နေဘယ်လောက်မကောင်းဖြစ်ဖြစ် ဘုရားရှိခိုးမပျက်တာ အခုတစ်ခါမှဘုရာမရှိခိုးဘူး ဆွမ်းလည်းမလောင်းဘူး တစ်နေကုန်အိပ်ပြီး ညမှထစားတာလေ ”
” နင်ပြောပုံအရ ဖြစ်နိုင်တယ် ဒီလိုလုပ်ဟာ ..ဒီနေ့အမေအသားဝယ်ခိုင်းရင် သွားဝယ်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အသားဟင်းမချက်ပဲ ဘူးသီးဟင်းချက်ပြီးဒန်အိုးထဲထည့်ထားလိုက် ဒီညငါပါမအိပ်ဘူး.. တို့မောင်နှမနှစ်ယောက်ချောင်းမယ် နင်ပုံမပျက်အောင်နေ ဘာမှမကြောက်နဲ့ ငါလည်းဒီနေ့အလုပ်ရုံမသွားဘူး အိမ်မှာနေမယ် ”
” ဟုတ်ကဲ့ ကိုကြီး ”
မြတ်နိုးတစ်ယောက်လည်း အရင်နေ့တွေတိုင်း မိခင်ဖြစ်သူဝယ်ခိုင်းသော အသားအားဝယ်ရန်ဈေးသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ဈေးသို့ရောက်သော် အသားအစား ဘူးသီးကိုဝယ်လိုက်ပြီး အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။ အိမ်ရောက်သော်အိပ်ယာထဲမှာ လဲလျောင်းနေသော ဒေါ်စန်းရီမှ..
” သမီးရေ အမေမှာတဲ့အသားပါလား ”
” ပါတယ်အမေရေ သမီးချက်ပြီးရင် အုပ်ဆောင်းနဲ့အုပ်ထားလိုက်မယ် ”
” အင်း သမီးရေ ”
ပြောပြီး ပြန်အိပ်သွားလေသည်။ မြတ်နိုးလည်းဘူးသီးအားချက်၍တစ်ဝက်ကိုအုပ်ဆောင်းထဲမှာအုပ်ပြီး တစ်ဝက်ကိုမီးဖိုထဲမှာ သိမ်းထားလိုက်သည်။ သည်လိုနဲ့ ညရောက်သော် မြတ်နိုးတို့မောင်နှမနှစ်ယောက်လုံး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။
ဒေါ်စန်းရီတစ်ဖြစ်လည်း အယောင်ဆောင်ဖုတ်ကောင်သည် မြတ်နိုးတို့မောင်နှမတွေ အိပ်ပြီအထင်နဲ့ ထလာကာ အုပ်ဆောင်းကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်သည် သူစားချင်သောအသားဟင်း မဟုတ်သဖြင့်စိတ်တိုကာ မီးဖိုချောင်ရှိရာသို့လာပြီး အိုးများဖွင့်ကြည့်ရာ ဘူးသီးဟင်းကိုသာတွေ့လိုက်ရသဖြင့်..
” တောက်.. ဗိုက်ဆာပါတယ်ဆိုမှကွာ ”
အနောက်မှချောင်းနေသော မြတ်နိုးတို့မောင်နှမနှစ်ယောက် မျက်လုံးပင်ပြူးသွားသည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် မိခင်ဖြစ်သူဒေါ်စန်းရီထံမှ ယောက်ျားသံကြီး ထွက်ပေါ်လာခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။ ဒေါ်စန်းရီတစ်ဖြစ်လည်းအယောင်ဆောင်ဖုတ်ကောင်သည် မီးဖိုချောင်၌ စားစရာအသားဟင်းများမတွေ့သဖြင့် ခြေလှမ်းများတို့သည် နွားတင်းကုပ်ရှိရာသို့ ဦးတည်လာသည်။ နွားတင်ကုပ်သို့ရောက်သောအခါ နွားတစ်ကောင်အား ခေါင်းကိုလက်ဖြင့်ကိုင်ကာ လည်ချောင်းသွေးများစုပ်လိုက်သည်။
” ဝမ်းဘဲ…ဝမ်းဘဲ.. ”
အော်ကာ
နွားသည် ဆက်ပင်မအော်နိုင်တော့ပဲ ငြိမ်ကြသွားသည်။ တာနောတို့မောင်နှမလည်း ဖြစ်ပုံကိုအနောက်ကနေကြည့်ပြီး ကြောက်လန့်နေသည်။ ထို့နောက် ဒေါ်စန်းရီတစ်ဖြစ်လည်းအယောင်ဆောင်ဖုတ်ကောင်သည် နွား၏သွေးများအား စုပ်ယူလို့ဝသွားသောအခါ မိမိအိပ်ယာရှိရာသို့ပြန်ဖို့အတွက် အိမ်ဘက်သို့အလှည့်..
” အမယ်လေးဗျို့.. သရဲကြီး သရဲကြီး ”
လို့အော်ကာ တာနောတို့မောင်နှမနှစ်ယောက်လည်း ခြေဦးတည့်ရာသို့ထွက်ပြေးကြ၏။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် မိခင်ဖြစ်သူ၏ပါးစပ်မှ အစွယ်များသည် တစ်ထွာလောက်ရှည်ထွက်နေပြီး ပါးစပ်၌လည်း နွားသွေးများပေကျံလျက်ရှိကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ကြောက်လန့်အော်ဟစ်ကာထွက်ပြေးသွားခြင်းပင်ဖြစ်လေသည်။
မင်းအောင်တို့ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်လည်း ရေလဲရွာလေးသို့ရောက်လာခဲ့သည်။
” ဆရာ ရွာလေးကသာယာတယ်နော် ..ရွာလမ်းလေးမှာလည်းသစ်ပင်တွေအုပ်ဆိုင်းပြီး တောတန်းလေးသဖွယ် စိမ်းလန်းဆိုပြေနေတာပဲနော် ”
ပြည့်ဖြိုးသည် ရေလဲရွာလေး၏အလှကို ချီးမွန်းခန်းဖွင့်လေသည်။ ထို့နောက် မင်းအောင်တို့ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်သည်လည်း ရေလဲရွာလေးရဲ့ လမ်းမကြီးတစ်လျောက် လမ်းလျှောက်လာခဲ့သည်။ သူရိယနေမင်းပူပြင်းသည့် နွေရာသီအခါသမယမို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်လုံးမှာ ချွေးများပင်စို့လာသည်။ သည်လိုဖြင့် လမ်းလျှောက်လာရင်း ဇရပ်တစ်ခုကိုတွေ့တော့..
” ပြည့်ဖြိုးရေ ဟိုရှေ့ကဇရပ်မှာ နားကြရအောင်ကွာ ”
” ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ ”
( ဇရပ်ဆိုသည်မှာ အရင်ခေတ်ကာလက ရွာများတွင် လမ်းသွားလမ်းလာများ မောပမ်းလျင်နားခိုစရာရအောင် ဆောက်လုပ်ထားသော နားနေဆောင်ကို ဇရပ်ဟုခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဇရပ်များကို ရွာလယ်ခေါင်တွင် ဆောက်လုပ်လေ့ရှိသည်။)
ကျွန်တော်နှင့်ပြည့်ဖြိုးလည်း ဇရပ်ပေါ်၌ အမောဖြေ၍ နားနေလိုက်ကြသည်။ နေပူထဲကလာသဖြင့်ရေငတ်နေကြသည်။ ပြည့်ဖြိုးလည်းအလိုက်သိစွာဖြင့် ဇရပ်ပေါ်ရှိရေအိုးစဉ်က သောက်ရေအားခပ်၍ ကျွန်တော်အား အရင်သောက်စေပြီးမှ သူ့ဖာသာသူခပ်သောက်လိုက်သည်။
” ပြည့်ဖြိုးရေ အခုမှပဲအမောပြေတော့တယ် ”
” ဟုတ်ပါ့ဆရာရေ နေပူချက်ကတော့ မီးတောင်များ ခေါင်းပေါ်ရောက်နေသလားမှတ်ရတယ် ”
” ဟား..ဟား.မင်းလည်းကြံကြံဖန်ဖန်ပြောတတ်ပါ့ ”
ကျွန်တော်နဲ့ပြည့်ဖြိုး စကားပြောနေတုံး.. ရွာလယ်လမ်းမကြီးပေါ်၌ ယောက်ျားတစ်ဦးမိန်းကလေးတစ်ဦး လမ်းလျှောက်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ထို့နောက် သူတို့သည် ကျွန်တော်တို့နားနေသော ဇရပ်ပေါ်သို့တက်လာပြီး ရေအိုးစဉ်မှရေများအား ခပ်သောက်လိုက်သည်။ ထိုသူတို့၏မျက်နှာ ငြိုးငယ်ထိတ်လန့်စွာဖြင့်..
” ကိုကြီးဘယ်လိုလုပ်ကြမလည်း ညီမလေးလည်းအိမ်မှာမနေရဲတော့ဘူး ”
” အေး..ငါလည်း ဟိုဘက်ရွာမှာပရောဂဆရာရှိတယ်လို့ ပြောသံကြားတယ် အဲဒီကိုသွားကြမလား ”
” ခနနားပြီရင် သွားကြမယ်လေ မသွားလို့ဘယ်လိုလုပ်မလည်း ”
ထိုအချိန် ကျွန်တော်၏မနောအာရုံထဲ၌..
” လူလေး.. လူလေးကယ်တင်ရမှာသူတို့ပဲကွဲ..သူတို့မိခင်က ပိုးထိပြီးထဲကဆုံးသွားတာ.. အဲဒါကိုအယောင်ဆောင်ဖုတ်ကောင်က ဝင်ရောက်ပူးကပ်ပြီးစားသောက်နေတာ ”
” ဟုတ်ကဲ့အဘ ”
ကျွန်တော်လည်း အကြောင်းအရင်းကိုသိရပြီမို့ ထိုသူနှစ်ယောက်အား..
” နောင်ကြီးတို့ ကျူပ်ကူညီလို့ရရင်ကူညီပရစေ ”
တာနောတို့မောင်နှမနှစ်ယောက်လည်း အသံကြား၍လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး..
” ကျူပ်တို့အဖြစ်ကို ဒီကနောင်ကြီးတို့ကူညီနိုင်မယ်မထင်ပါဘူးဗျာ..ဒါနဲ့နောင်ကြီးတို့ကဘယ်ကလည်း ဒီရွာမှာမတွေ့ဖူးပါဘူး ”
” ကျွန်တော်တို့က ပင်လယ်ဘက်ကပါ.. ပြီးတော့ကျွန်တော်တို့က ခုနှစ်ရက်သားသမီးတွေကို ကယ်တင်နေတဲ့ အထက်လမ်းဆရာတွေပါ.. ဒီကနောင်ကြီးအမေ ကိစ္စကိုလည်းကူညီပေးမှာပါ ”
” ဗျာ..ကျုပ်အမေကိစ္စဘယ်လိုသိတာလည်း.. ဒါဆို နောင်ကြီးတို့က ပရောဂဆရာတွေပေါ့ ”
” ဟုတ်ပါတယ် ..အဲဒါတွေနောက်မှမေးပါဗျာ..နောင်ကြီးအမေရဲ့ဖြစ်ပုံကို ရှင်းပြပါအုံး”
” ဟုတ်ကဲ့ဆရာလေး ..ခုနကဆရာလေးမှန်းမသိမလေးမစားပြောမိတာ ခွင့်လွှတ်နော် ..ကျွန်တော့်နာမည်ကတနောပါ ကျွန်တော်ဘေးကတော့ ကျွန်တော်ညီမလေးမြတ်နိုးပါ ”
” ရပါတယ်ဗျာ.. ဖြစ်ပုံကိုသာရှင်းပြပါ ”
” ဖြစ်ပုံကတော့သစ်ပင်လှဲရာကနေ စတာပဲဗျို့ ……..”
တာနောလည်း ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ကို မင်းအောင်အား အသေးစိပ်ရှင်းပြလိုက်သည်။
“နောင်ကြီးပြောပုံအရဆို နောင်ကြီးအမေကအသက်မရှိလောက်တော့ဘူး အခုဝင်ရောက်ပူးကပ်နေတဲ့အယောင်ဆောင်ဖုတ်ကောင်က နောင်ကြီး ခုတ်လှဲလိုက်တဲ့သစ်ပင်ကဖြစ်မယ်..သက်တမ်းရင့်မာနေတဲ့အကောင်မျိုးပဲဗျ အခုက သွေးပါစုပ်နေပြီဆိုတော့ အမြန်တားဆီးမှရမယ် မဟုတ်ရင်တစ်ရွာလုံး ဒုက္ခရောက်ကုန်လိမ့်မယ် ”
ကျွန်တော်ရဲ့ စကားအဆုံးမှာတော့ တာနောတို့မောင်နှစ်မနှစ်ယောက်လုံး..ချုံးပွဲချကာ ငိုပါလေရော..အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မိခင်ဖြစ်သူ ဆုံးပြီဆိုသော်ကြောင့်ပင်ဖြစ်လေသည်။
” ကဲ..နောင်ကြီးတို့ ငိုနေလို့မပြီးသေးဘူး အယောင်ဆောင်ဖုတ်ကောင်ကို တားဆီးဖိုအရေးကြီးတယ် နောင်ကြီးတို့အိမ်ကိုအရင်သွားကြစို့..”
” ဟုတ်ကဲ့ ဆရာလေး ”
တာနောနှင့်မြတ်နိုးတို့လည်း မိမိတို့အိမ်ရှိရာဦးဆောင်၍အရှေ့ကနေ သွားလိုက်သည်။ မင်းအောင်နှင့်ပြည့်ဖြိုးလည်း အနောက်ကနေလိုက်၍ လျှောက်လာလိုက်သည် ။ ထမင်းအိုးတစ်လုံးကျက်ချိန်ခန့်လောက်ရောက်သော်
” ဆရာလေးတို့ ဒါကျွန်တော့အိမ်ပဲ ..ဆရာလေးတို့အိမ်ထဲကြွပါ ”
တာနောတို့မောင်နှမနှစ်ယောက်သည် မိခင်ဖြစ်သူတစ်ဖြစ်လည်း အယောင်ဆောင်ဖုတ်အားကြောက်သဖြင့် မင်းအောင်တို့နောက်မှအိမ်ထဲသို့ လိုက်ဝင်၏။ ကျွန်တော်လည်း အိမ်ပေါ်တက်ရော..
” သွား အခုထွက်သွား.. ငါ့အိမ်ထဲကထွက်သွား ”
ဟုအော်ကာ ဒေါ်စန်းရီသည် သူ့အနီးနားရှိကွမ်းအစ်နှင့်ကျွန်တော်အား ပြစ်ပေါက်လိုက်ရာ ကျွန်တော်လည်း ရှောင်လိုက်ပြီး
“ယက္ခညီနောင် အဲဒီအယောင်ဆောင် ဖုတ်ကောင်ကိုချုပ်ထားစမ်း ငါဆရာမင်းအောင်အမိန့်..”
ကျွန်တော်လည်း အမိန့်ပြန်လိုက်ရော နတ်ဘီလူးနှစ်ပါးပေါ်ထွက်လာပြီး ဒေါ်စန်းရီတစ်ဖြစ်လည်း အယောင်ဆောင်ဖုတ်ကောင်အား ချုပ်ထားလိုက်သည်။ ကျွန်တော်လည်း ဘုရားစင်သို့သွားပြီး ဘုရားအား ဆီမီးနံသာများပူဇော်လိုက်သည်။
ထို့နောက်..
” အဘဘိုးဘိုးအောင်နှင့်တကွ ပထမံဂိုဏ်း၏အထက်ဝိဇ္ဇာများအား ကျွန်တော်မင်းအောင်မှ ပင့်ဖိတ်ပါတယ်..အယောင်ဆောင်ဖုတ်ကောင်အား နှိမ်နှင်းခွင့်ပြုပါ..ကျွန်တော်သည် ဂိုဏ်းမှချမှတ်ထားသော သစ္စာတော်များအား ဆံချည်တစ်မျှတောင် မဖောက်ဖျက်ခဲ့ပါ..ခုနှစ်ရက်သားသမီးများအပေါ် မေတ္တာစေတနာအပြည့်ဖြင့်ကူညီကယ်တင်ခဲ့ပါသည် ဤမှန်သောသစ္စာတရားကြောင့် ကျွန်တော်၏အမိန့်သည် မိုးကြိုးသွားကဲ့သို ထက်မြတ်ပါစေသား ”
ကျွန်တော်လည်း သစ္စာဆိုပြီးတော့ .
” ပြည့်ဖြိုး…လွယ်အိတ်ထဲက ချည်မန်းကွင်းကိုယူပြီး အယောင်ဆောင်ဖုတ်ကောင်ကို ချည်ထားလိုက်ကွာ ”
” ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ ”
ပြည့်ဖြိုးလည်း ချည်မန်းကွင်းယူကာ ဒေါ်စန်းရီတစ်ဖြစ်လည်း အယောင်ဆောင်ဖုတ်ကောင်အား ချည်မန်းကွင်းဖြင့် ချည်လိုက်သည်။
” ကဲ ယက္ခညီနောင်ရေ ချည်မန်းကွင်းချည်ပြီးပြီဆိုတော့ သင်တို့ချုပ်ထားတာ လွှတ်ပေးလိုက်တော့ ”
ယက္ခညီနောင်လည်း ဒေါ်စန်းရီတစ်ဖြစ်လည်းအယောင်ဆောင်ဖုတ်ကောင်အား လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး ပျောက်ကွယ်သွားသည်။အယောင်ဆောင်ဖုတ်ကောင်လည်း ချည်မန်းကွင်းအချည်ခံလိုက်ရသဖြင်..
” အား ပူတယ် ပူတယ် ဖြုတ်ပေးပါ. ကြောက်ပါပြီ ဆရာရယ် ပူလွန်းလို့ပါ ဖြုတ်ပေးပါနော်.”
” မင်းက လုပ်ချင်ရာလုပ်ပြီး အခုမှာကြောက်ပါပြီလာလုပ်နေတာ မင်းနာမည်ဘယ်သူလည်း ”
” ကျွန်တော်နာမည်က ဘသိန်းပါ.. အသက်ကတစ်ရာကျော်နေပါပြီ ဆရာရယ် ”
” မင်းက ဘာလို့အခုလိုလုပ်ရတာလည်း ”
” ကျွန်တော်က ဒီရွာလေးရဲ့အပြင်တောစပ်က ကျွန်းပင်မှာနေတာပါ ဒီအိမ်ကကောင်လေးက အပင်ကိုခုတ်လှဲပြီးသူ့အိမ်ကိုသယ်လာတော့ ကျွန်တော်ပါလိုက်လာတာပါ ..အဲညမှပဲဒီမိန်းမကြီးက ရေအိမ်ကအဆင်း ပိုးထိပြီးဆုံးသွားရော အဲဒါနဲ့ပဲကျွန်တော်ဝင်ကပ်နေလိုက်တာပါ အသားဟင်းတွေ စားနေရတာနဲ့ မထွက်ပဲဆက်နေလိုက်တာပါ ဆရာရယ် ”
” သြော် ဖြစ်ပုံကဒီလိုကိုး .. ”
သေတာကြာပြီ ဖြစ်သည့်အတွက် ကျွန်တော်လည်းကိုတာနောတို့ကို အခေါင်းအားခြင်း ရိုက်ခိုင်းလိုက်သည်။ ခနအကြာတွင်တော့ အခေါင်းရိုက်ပြီးသွားရောဗျို့.။ကျွန်တော်လည်း ပထမံဆေးတော်ကြီးအား သွေး၍ မျက်လုံးအား ကွင်းလိုက်ပြီး နားပါလိမ်းလိုက်သည်။
“အမြင်ဓာတ် အကြားဓာတ်ရစေ”
ဟုနှုတ်မှရွတ်လိုက်ပြီး..
” ကဲ ဘသိန်းရေ အခေါင်းထဲဝင်နေလိုက်တော့ ”
ကျွန်တော်လည်းခိုင်းရော ဒေါ်စန်းရီတစ်ဖြစ်လည်း အယောင်ဆောင်ဖုတ်က အခေါင်းထဲဝင်သွားရော အဲကြတော့မှ ကျွန်တော်လည်း…
” ကွင်းတကာအပိုင်းစားရတဲ့ ကွင်းပိုင်ကြီးအဘိုးစံလှပေါ် အား ကျွန်တော်မင်းအောင်မှပင့်ဖိတ်ပါသည် ..ရောက်ရာအရပ်မှ ကျွန်ုပ်ရှေ့မှောက်သို့အမြန်ရောက်စေ.. ပထံမဂိုဏ်းတော်ကြီး၏အမိန့်..ငါဆရာမင်းအောင်၏အမိန့် ”
အမိန့်ပြန်ပြီးခနအကြာတွင်တော့.. အိမ်ရှေ့ခြံထဲမှာခါးတောင်းကိုမြောင်နေအောင်ကျိုက်ထားပြီး အပေါ်အင်္ကျီမပါသည့် လူကြီးတစ်ယောက်ပေါ်လာသည်။ ထိုလူကြီးအရပ်က ဝါးတစ်ပြန်လောက်ကိုရှိတယ်ဗျို့ ထိုလူကြီးမှ..
” ဆရာလေး ကျုပ်ကိုခေါ်တာ ဘယ်အကြောင်းကိစ္စရှိလို့ပါသလည်း”
” .ဒီလိုပါကွင်းပိုင်ကြီး . ဒီမှာလူသေခန္ဓာကိုယ်ကိုဝင်ရောက်ပူးကပ်ပြီး စားသောက်နေတဲ့ အယောင်ဆောင်ဖုတ်ကောင် ဘသိန်းကို ကွင်းပိုင်ကြီးလက်ထဲအပ်ချင်လို့ပါ …ကွင်းပိုင်ကြီးအနေနဲ့ ဘသိန်းကိုအခုလိုလုပ်ရပ်မျိုး ထပ်မဖြစ်အောင် ဆုံးမထိန်းကြောင်းပေးဖို့ပါပဲ ”
” စိတ်ချပါ ဆရာလေး ကျူပ်ဆုံးမထိန်းကြောင်းပေးပါ့မယ် ”
” ကွင်းပိုင်ကြီးအနေနဲ့ အခုလိုကူညီပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အဲအတွက်လည်းကျွန်တော်ဒါနပြုပေးပါ့မယ် ”
” ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာလေး ”
“ပြည့်ဖြိုးရေ ချည်မန်းကွင်းဖြုတ်ပေးလိုက်ကွာ ”
” ဟုတ်ကဲ့ဆရာ ”
ပြည့်ဖြိုးလည်း ချည်မန်းကွင်းဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါကြမှ ဒေါ်စန်းရီကိုယ်ထဲက ထွက်လာတဲ့ဘသိန်းဆိုသည့်အယောင်ဆောင်ဖုတ်ကောင်မှာ အစွယ်များတစ်တောင်တစ်တောင်လောက်ကိုရှည်နေပြီး ဆံပင်စုတ်ဖွားနဲ့ နောက်ပြီးမျက်နှာတစ်ခြမ်းကလည်း လောက်တွေတစ်ဖွားဖွားနှင့် အလွန်ကြောက်ဖို့ကောင်းနေ၏။ အယောင်ဆောင်ဖုတ်ကောင်ဘသိန်းတစ်ယောက် အိမ်အောက်အရောက် ကွင်းပိုင်ကြီးစံလှပေါ်က ဘသိန်းအားဂုတ်ကဆွဲကာ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ထိုအခါ ဒေါ်စန်းရီခန္ဓာကိုယ်မှာ ပုပ်ပွကာအရည်များပင်ထွက်လာသည်။ တစ်ခါထဲအခေါင်းထဲ ဝင်ခိုင်းထား၍ တော်သေးသည်။ အပြင်မှာသာဆို မလွယ်ချေ။ အလောင်းက ကိုင်လို့တောင်ရမှာမဟုတ်ချေ။ ဒေါ်စန်းရီရုပ်အလောင်းကို ချက်ချင်းပင် မြေမြှုပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် တာနောတို့မောင်နှမနှစ်ယောက်အတွက်လိပ်ပြာချုပ်များလုပ်ပေးပြီး လေးကွက်အင်းတစ်ခုအား ပေးခဲ့သည်။
” ကဲ ကိုတာနောရေ ကျုပ်ပေးတဲ့လိပ်ပြာချုပ်ကို ကိုယ်နဲ့မကွာဆောင်ထား အန္တာရယ်ကင်းတယ်.. ပြီးတော့အင်းကိုဘုရားစင်မှာထား အင်းကမကောင်းသောဘေး မကောင်းသောရန်မှ ကာကွယ်ပေးလိမ့်မယ် နောက်နေ့ကြရင် ကွင်းပိုင်ကြီးအဘိုးစံလှပေါ်ကို ကြက်တစ်ကောင် အရက်တစ်လုံးနဲ့ ဒါနပြုလိုက်.. အဲဒီအခါကြရင်လည်း ကွင်းပိုင်ကြီးအဘိုးစံလှပေါ်အား အရက်နဲ့ကြက်အား ဒါနပြုပါတယ် လာရောက်သုံးဆောင်ပါလို့ ပါးစပ္ကသေုံးကြိမ်ရွတ် ခြံထဲသို့မဟုတ်ခြံအပြင်မှာလုပ်နော် ”
” ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာလေး ”
ကျွန်တော်လည်း တာဝန်ပြီးဆုံးသွားပြီဖြစ်သဖြင့် တာနောတို့အား နှုတ်ဆက်ပြီး ရွာသို့ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။
# ပြီး #
ကျွန်တော်လည်း အိမ်ပြန်ရောက်သော်ခရီးပမ်းလာသဖြင့် ရေမိုးချိုးထမင်းစားကာ စောစောပင် အိပ်ယာဝင်ခဲ့သည်။
” လူလေးရေ မင်းအတွက်တာဝန်တစ်ခုပါလာတယ်ကွ ”
” ဘာတာဝန်လည်း အဘ ”
” ဒီတစ်ခေါက်က မင်းအဓိဋ္ဌာန်ဝင်ရမှာပဲကွဲ့.. အဓိဋ္ဌာန်ပြီးရင် မင်းအကြားဓာတ် အမြင်ဓာတ်ရပြီ ”
” အဘ အဓိဋ္ဌာန်ကဘယ်မှာဝင်ရမှာလည်း ”
” အစောင့်အရှောက်ပေါတဲ့ မျောက်တစ်ရာဘုရားပဲကွဲ့ ”
မင်းအောင်တစ်ယောက် အဓိဋ္ဌာန်ဝင်တဲ့အချိန် ဘာတွေကြုံတွေ့ရမလည်း ဘယ်လိုအခက်အခဲတွေကြုံတွေ့ရမလည်းသိချင်ရင်တော့..* မင်းအောင်နှင့်မျောက်တစ်ရာဘုရား * ဆိုတဲ့ဇာတ်လမ်းလေးကို မျှော်….
ဤဇာတ်လမ်းလေးသည် ဖြစ်ရပ်မှန်ဇာတ်လမ်းလေးအား အခြေခံ၍ကိုးကားရေးသားထားသည်။
တစ်စုံတစ်ယောက် အမှားအယွင်းရှိပါက ကျွန်ုပ်၏ ညံ့ဖျင်းမှုသာဖြစ်သည်။
စာဖတ်သူပရိတ်သတ် အပေါင်းအားလုံး စိတ္တသုခ ကာယသုခ နှစ်ဖျာသောသုခနှင့်ပြီးပြည့်စုံကြပါစေလို့ ဆုမွန်ကောင်း တောင်းပေးလိုက်ပါသည်။
စာရေးသူ… ပိုင်လေး (အညတရ ) မအူပင်မြေ.
Zawgyi Version
မင္းေအာင္ ႏွင့္ အေယာင္ေဆာင္ဖုတ္(စ/ဆံုး)
—————————————————–
မနက္မိုးေသာက္ အလင္းေရာက္ေသာအခါကြၽန္ေတာ္လည္း ျပည့္ၿဖိဳးကို ႏႈိးလိုက္သည္။
” ျပည့္ၿဖိဳးေရ အိပ္ယာကထ.ထ.. ထေတာ့ကြာ မိုးလင္းေနၿပီ ”
” ဗ်ာ..ဆရာ ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္အိပ္ယာထၿပီဆရာေရ ”
ကြၽန္ေတာ္ႏႈိးလိုက္မွ ဒီေကာင္လည္းအိပ္ယာထလာ၍ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ မနက္စာထမင္းၾကမ္း စားလိုက္ၾကသည္။
” ျပည့္ၿဖိဳးေရ ငါတို႔ေတာ့အလုပ္ေပၚၿပီကြ..ညက အဘလာေျပာသြားတယ္ ”
” ဟုတ္ကဲ့ဆရာ ဘယ္အရပ္ကိုသြားၿပီး ဘာလုပ္ရမွာလည္းဆရာ ကြၽန္းတစ္ပင္႐ြာတုံးကလို ေပါင္တိုသရဲမကို သြားႏွိမ္ႏွင္းရမွာလား ”
” မဟုတ္ဘူးကြ ဒီတစ္ခါက အေယာင္ေဆာင္ဖုတ္တစ္ေကာင္ကို ႏွိမ္နင္းရမွာ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚေဒသဘက္က ေရလဲေက်း႐ြာဆိုတဲ့ ႐ြာေလးမွာကြ ”
” ေၾသာ္.. ဆရာဖုတ္ဆိုတာ ဘယ္လိုနာနာဘာဝမ်ိဳးလည္းဆရာ ”
” ဖုတ္ဆိုတာက ဒီလို႔ကြ..လူေတြအသက္ဝိညာဥ္ထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္အခိုက္မွာ အဲဒီလူရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ထဲကို ဝင္ေရာက္ပူးကပ္ၿပီး ေနရာယူတတ္တဲ့နာနာဘာဝကို ဆိုလိုတာ ”
” အဲဒါဆိုဆရာ နာနာဘာဝတိုင္းက အဲလိုမ်ိဳး လုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိလား ”
” နာနာဘာဝတိုင္းေတာ့ အဲလိုလုပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိဘူးကြ ဝါရင့္ကမာၻရင့္ သက္တမ္းရင့္မာေနတဲ့ သရဲႀကီးေတြေလာက္ပဲ လုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိတာ ”
” ေၾသာ္.. အဲလိုကို တပည့္လည္းဆရာေျပာျပမွ ဖုတ္အေၾကာင္းသိေတာ့တယ္ ”
” ေအး ေနာက္ေတာ့မင္းကို ပရေလာကအေၾကာင္းအေသးစိပ္ရွင္းျပမယ္ …အခုေတာ့ခရီးထြက္ဖို႔ျပင္ေတာ့ ခရီးကေဝးတယ္ အဝတ္အစားတစ္ခ်ိဳ႕ပါ ထည့္အုံး.. ေနာက္ၿပီးစားစရာ အစာေျခာက္ေတြပါထည့္ထားအုံး ”
” ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ ”
အစာေျခာက္ဆိုသည္မွာ ထမင္းကိုေနလွန္း၍ ဆီနဲနဲျဖင့္ျပန္ေၾကာ္ထားေသာ ထမင္းေလွာ္ကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ျပည့္ၿဖိဳးလည္း ပခုံးထက္၌ လြယ္အိတ္ေလးမ်ား ကိုယ္စီလြယ္ကာ ေရလဲေက်း႐ြာေလးရွိရာသို႔ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
မနက္အာ႐ုံက်င္း အလင္းေရာက္၍ ပြင့္ဖူးစ ေနလုံးႀကီးမွ အလင္းေရာင္ျခည္တို႔သည္ အုံ႔ဆိုင္းေနေသာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားအားထိုးေဖာက္၍ ေျဖာင့္ျဖဴးေနေသာ ေျမနီလမ္းေလးေပၚသို႔ အလင္းေရာင္ျခည္မ်ား က်ေရာက္ေနလ်က္ရွိသည္။ ထိုေျမနီလမ္းေလးေပၚသို႔ ေၾကးစည္အား တေႏွာင္.. ေႏွာင္..ေႏွာင္..ျဖင့္ထု၍ ဆြမ္းေတာ္ဗ်ိဳ႕ဟုေအာ္ရင္း ဆံရစ္ဝိုင္းႏွင့္ကေလးတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္လွမ္းလာသည္။ ၎ ကေလး၏အေနာက္တြင္ကား သစ္ေခါက္ရည္ဆိုးထားေသာ သကၤန္းတို႔အား ေသ သပ္စြာ႐ုံထားေသာ ဘုရားသားေတာ္တပည့္ သံဃာေတာ္တို႔သည္ လက္အတြင္း၌လုံးဝန္းေသာ သပိတ္အားပိုက္၍ တန္းစီကာဆြမ္းခံႂကြလာသည္မွာ အင္မတန္ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာေကာင္းေသာ မနက္ခင္း၏ပုံရိပ္တစ္ခုျဖစ္သည္။
” ဆြမ္းေတာ္ဗ်ိဳ႕ ..ဆြမ္းေတာ္ဗ်ိဳ႕ ”
” ဟဲ့ ..ျမတ္ႏိုး ျမန္ျမန္ဆြမ္းခူးအုံး ဆရာေတာ္တို႔ ဆြမ္းခံ ႂကြလာၿပီ ”
” ဟုတ္ကဲ့ပါအေမရယ္ ခူးေနပါတယ္ .. ဆရာေတာ္ေတြက က်ဴပ္တို႔အိမ္ေရွ႕ေတာင္ မေရာက္ေသးပါဘူး အေမရ ”
ျမတ္ႏိုးသည္ မိခင္ေဒၚစန္းရီဆူသည္ကို ေစာဒကတက္၍ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
” အေမေရ ေရာ့ .. ရၿပီဆြမ္းေရာ ဆြမ္းဟင္းေရာ ”
ေဒၚစန္းရီတစ္ေယာက္လည္း သမီးျဖစ္သူေပးေသာ ဆြမ္း ႏွင့္ ဆြမ္းဟင္းတို႔အား လင္ဗန္းငယ္ေပၚသို႔တင္လိုက္ၿပီး တဘက္တထည္အား ပုခုံးေပၚတင္ကာ ဆြမ္းေလာင္းရန္ ၿခံေရွ႕သို႔ထြက္လာလိုက္သည္ ။
” ဆြမ္းေတာ္ဗ်ိဳ႕ ..ဆြမ္းေတာ္ဗ်ိဳ႕ ”
” ရပ္ေတာ္မူပါအုံးဘုရား တပည့္ေတာ္ဆြမ္းေလာင္းမလို႔ပါဘုရား ”
ထိုအခါ..ဆရာေတာ္လည္း လက္အတြင္း၌ သပိတ္အား အဖုံးဖြင့္ေပးလိုက္သည္။
ေဒၚစန္းရီလည္း ဆရာေတာ္သပိတ္အတြင္းသို႔ဆြမ္းမ်ား ေလာင္းလႉလိုက္ၿပီး ..
” သံေခ်ာင္းေရ လာၿပီးဆြမ္းဟင္းယူပါအုံး ကြဲ႕ ”
” ဟုတ္. အရီးေလး.”
သံေခ်ာင္းသည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ကပၸိယငယ္ေလးျဖစ္သည္။ သံေခ်ာင္းလည္း ေဒၚစန္းရီဆီက ဆြမ္းဟင္းမ်ားကို မိမိယူလာေသာ ငါးဆင့္ခ်ိဳင့္အတြင္းသို႔ ေလာင္းထဲ့လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ေဒၚစန္းရီလည္း ဆရာေတာ္အား ထိုင္ကန္ေတာ့လိုက္သည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္မွ…
” အခုလို လႉဒါန္းရေသာဆြမ္းအက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္ သက္ရွည္၊အဆင္းလွ၊ခ်မ္းသာ၊ဗလ၊ဥာဏ္ပညာဟူေသာ ဆြမ္းအက်ိဳးငါးပါးတို႔ကိုမေတာင္းပဲ ျပည့္ပါေစကြယ္ ”
” ေပးတဲ့တဲ့ဆုနဲ႔ျပည့္ပါရလို၏ဘုရား. ”
ထို႔ေနာက္ ေဒၚစန္းရီလည္း အိမ္ထဲသို႔ျပန္ဝင္လာလိုက္သည္။ ေဒၚစန္းရီတြင္ သားတစ္ေယာက္ သမီးတစ္ေယာက္ရွိေလသည္။ သားႀကီး၏နာမည္မွာ တာေနာျဖစ္ၿပီး သမီးငယ္နာမည္မွာ ျမတ္ႏိုးျဖစ္သည္။ ေဒၚစန္းရီ၏ခင္ပြန္းမွာ ဦးလွေမာင္ျဖစ္ၿပီး ျမတ္ႏိုးေလး ၁၂ႏွစ္သမီးေလာက္တြင္ ပိုးထိ၍ ဆုံးသြားေလသည္။ ေဒၚစန္းရီတို႔မိသားစုတို႔သည္လည္း ေရလဲဆိုသည့္ေက်း႐ြာေလးမွာ ေနထိုင္ၾကသည္။ လူခ်မ္းသာစာရင္းထဲ၌ မပါေသာ္လည္း ေျပေျပလည္လည္ ေနႏိုင္စားေသာက္ႏိုင္ၾကသည္။ ေဒၚစန္းရီသားႀကီး တာေနာသည္လည္း ဖခင္ႀကီးကြယ္လြန္၍ အေမြအျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ေငြေၾကးမ်ားအားရင္းႏွီးကာ အလုပ္႐ုံတစ္ခုေထာင္ထားေလသည္။ တာေနာ၏ အလုပ္႐ုံဆိုသည္မွာ သစ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ပရိေဘာဂမ်ားကိုလုပ္ေသာ အလုပ္႐ုံျဖစ္သည္။ ေလွ၊ႏြားစခြက္၊စားပြဲခုံ၊ကုတင္၊ကုလားထိုင္ စေသာသစ္ႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ အိမ္သုံးပရိေဘာဂပစၥည္းမ်ားအား လုပ္၍ေရာင္းေသာအလုပ္႐ုံျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ရာတြင္လည္း မိမိႀကိဳက္ေသာ သစ္ပင္မ်ားအားဝယ္ယူ၍ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္ၾက လွဲယူၿပီး သစ္မ်ားခြဲကာျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္။ တစ္ေန႔ေသာ္
” ကိုႀကီးတာေနာ ကိုႀကီးတာေနာ ”
” ဘာလည္းကြ ဖိုးပိန္ရ ”
ဖိုးပိန္ဆိုသည္မွာ တာေနာ၏ညီဝမ္းကြဲ ေတာ္စပ္သူ ျဖစ္သည္။
” ဒီလို..ကိုႀကီးတာေနာရ တို႔႐ြာေတာစပ္မွာ ကြၽန္းပင္ႀကီးအႀကီးႀကီးတစ္ပင္ ေတြ႕ခဲ့တယ္ဗ် ..အဲအပင္ႀကီးကိုသာ လွဲၿပီးခြဲလိုက္မယ္ဆိုရင္သုံးပင္အိမ္တစ္အိမ္ေဆာက္မဲ့ သစ္အေရအတြက္စာေလာက္ရတယ္ဗ် ကိုႀကီးတာေနာရ ”
” ေဟ.. ဟုတ္လားကြဖိုးပိန္မင္းဟာေသခ်ာရဲ႕လား..ၿပီးေတာ့ ပိုင္ရွင္ရွိေနအုံးမယ္ ”
” ဟာ ကိုႀကီးတာေနာကလည္း ေတာစပ္ပါဆို ပိုင္ရွင္ဘယ္ရွိမလည္းဗ်..ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ သူႀကီးကိုေတာ့ ကြၽန္းကုလားထိုင္ေလးတို႔ဘာတို႔ညာတို႔နဲ႔ လက္ထိုးရမွာေပါ့ဗ်.. ဟဲ..ဟဲ.”
” ေအးေပါ့ဟ ကြၽန္းပင္ႀကီးရမယ္ဆို အဲဒီေလာက္ေတာ့ရင္းရမွာေပါ့ ..ဖိုးပိန္ေရ ငါအခုပဲအဲဒီကြၽန္းပင္ကိုသြားၾကည့္မယ္ မင္းေနရာလိုက္ျပ ”
” ဟုတ္ကဲ့ကိုႀကီးတာေနာ ကြၽန္ေတာ္ေနရာလိုက္ျပမယ္ ”
.” ကဲလွေမာင္ေရ သစ္ပင္လွဲဖို႔ ပုဆိန္ရယ္ ၊လြန္ႀကိဳးရယ္၊ငါးမန္းစြယ္လႊရယ္ ယူလာခဲ့ ၿပီးရင္အလုပ္သမားသုံးေယာက္ေလာက္ပါေခၚခဲ့ ငါႏွင့္ဖိုးပိန္အရင္သြားႏွင့္မယ္ ”
” ေအး တာေနာ.. ငါတို႔ေနာက္ကလိုက္လာခဲ့မယ္ ”
လွေမာင္ဆိုသည္မွာ တာေနာ၏သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သည္။ တာေနာ၏အလုပ္႐ုံတြင္ လုပ္ၿပီး တာေနာ၏အားအထားရဆုံး အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္လည္းျဖစ္ည္။ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ရွိေသာ တာေနာသည္ ဖိုးပိန္ကိုေခၚကာ ကြၽန္းပင္ႀကီးရွိရာ ႐ြာစပ္သို႔ထြက္လာလိုက္သည္။ ထမင္းအိုးတစ္လုံးခ်က္ခန္႔ၾကာေသာအခ်ိန္တြင္ ကြၽန္းပင္ႀကီးဆီသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။
” ကိုႀကီးတာေနာ ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာ ဒီအပင္ႀကီးပဲဗ် ”
” ေအးကြာ.. အပင္ႀကီးကေကာင္းလိုက္တာကြာ လုံးပတ္ေရာ အေျဖာင့္ေရာ အကုန္ရွယ္ပဲကြ.. ဒီတစ္ခါေတာ့ ဖိုးပိန္ေတာ္သြားၿပီေဟ့.. ညေနၾကမွထန္းရည္အဝတိုက္မယ္ေဟ့ ”
တာေနာမွဖိုးပိန္အား ခ်ီးက်ဴးၿပီး ထန္းရည္အဝတိုက္မည္ဆိုေသာ စကားေၾကာင့္ဖိုးပိန္မ်က္ႏွာမွာ သိန္းထီဆုႀကီးေပါက္သကဲ့သို႔ျဖစ္ေနၿပီး
” ဟဲ..ဟဲ ေတာ္ရမယ္ေလ ဖိုးပိန္ပါဗ် ..ကိုႀကီးတာေနာ ထန္းရည္အဝတိုက္မယ္ဆိုတာ တကယ္ေနာ္ ”
” တကယ္ေပါ့ဟ ဖိုးပိန္ရ.. ဒါနဲ႔ဒီလိုလုပ္ကြာ မင္းအခုျပန္ ၿပီးရင္တို႔အလုပ္႐ုံက အေကာင္းဆုံးကုလားထိုင္ရယ္ အသျပာတစ္ခ်ိဳ႕ရယ္ကို သူႀကီးဆီသြားၿပီးလာဘ္ထိုးလိုက္ ကြၽန္းပင္ႀကီးကိုတို႔ေတြ ခုတ္လွဲမယ္ဆိုတဲ့အၾကာင္း ေသခ်ာခြင့္ေတာင္းခဲ့..ေတာ္ၾကာ သစ္ခိုးခုတ္တယ္ဆိုၿပီး ထိပ္တုံးစာမိေနဦးမယ္ မင္းျပန္လာရင္လွည္းပါယူခဲ့ ”
အရင္ေခတ္ကာလက ေက်း႐ြာတြင္ရဲစခန္းမ်ား တရား႐ုံးမ်ား မရွိေပ။ အစိုးရမ်ားသည္ ၿမိဳ႕ေပၚေလာက္သာ တရားဥပေဒစိုးမိုးႏိုင္ၿပီး ေက်း႐ြာမ်ားဘက္တြင္ သူႀကီးမ်ားသာအုပ္ခ်ဳပ္ရေလသည္။ လူသတ္မႈကဲ့သို႔ေသာအမႈႀကီးမ်ိဳးျဖစ္မွသာ သူႀကီးကဖမ္းၿပီး ၿမိဳ႕ဂါတ္ကိုပို႔ရေလသည္။ က်န္အမႈငယ္မ်ားသည္ သူႀကီး၏ ထိပ္တုံးတြင္သာ အဆုံးသတ္ရေလသည္။
” ဟုတ္ကဲ့ပါ ကိုႀကီးတာေနာရ ..စိတ္ခ်စမ္းပါ ဖိုးပိန္ပါဗ် ”
ဖိုးပိန္လည္း တာေနာ၏ခိုင္းေစခ်က္အရ ႐ြာထဲသို႔ျပန္သြားေလရဲ႕။ ဖိုးပိန္ျပန္သြားၿပီး သိပ္မၾကာမွီတြင္ လွေမာင္ႏွင့္အလုပ္သမားမ်ားေရာက္လာသည္။
” ေဟာ..လွေမာင္တို႔ေတာင္ ေရာက္လာၿပီကို..သစ္ပင္လွဲဖို႔ ပစၥည္းေတြေရာစုံရဲ႕လား ”
” စုံပါတယ္ တာေနာရ.. ဒါနဲ႔ ဖိုးပိန္တစ္ေယာက္ေရာ ”
” ဖိုးပိန္ကို ငါ႐ြာထဲသြားၿပီးလွည္းယူဖို႔နဲ႔ သူႀကီးထံသြားၿပီး သစ္ပင္လွဲဖို႔ ခြင့္ျပဳဖို႔ပါသြားေျပာခိုင္းလိုက္တယ္ ”
” ေၾသာ္.. တာေနာ ငါတို႔လွဲရမွာဒီအပင္လား ”
” ေအး..ဟုတ္တယ္လွေမာင္ရ ဒီအပင္ပဲ ဘာျဖစ္လို႔လည္း ”
” အပင္ကလည္းႀကီးတယ္ ေတာစပ္ကအပင္လည္းျဖစ္ေနေတာ့က လက္ဖက္ပြဲေလးဘာေလးနဲ႔ ေတာင္းပန္ၿပီးမွ လွဲမလားလို႔ ”
” ဟား.. ဟား.လွေမာင္ရာ ေၾကာက္တက္ရန္ေကာ..ဒီအပင္မေျပာနဲ႔ ဒီထက္ႀကီးတဲ့အပင္ေတြေတာင္ ငါတို႔လြဲလာခဲ့တာပါဟ ”
” ေအးပါကြာ..ငါစိတ္ထဲမသိုးမသန္႔ႀကီးျဖစ္ေနလို႔ပါကြာ ”
” ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဟ လွေမာင္ရ. .လွဲမွာသာလွဲစမ္းပါကြာ ”
လွေမာင္နဲ႔တာေနာမွာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေသာ္လည္း အလုပ္ရွင္ျဖစ္ေသာ တာေနာစကားအား မပယ္ရွားဝံ့ေပ။ လွေမာင္လည္း အလုပ္သမ်ားအား ကြၽန္းပင္ႀကီးအေပၚသို႔တက္ေစၿပီး အကိုင္းအခက္မ်ားအား ခုတ္ေစ၏။ ထိုအခ်ိန္၌..အပင္ဖ်ားေပၚတြင္ နားေနေသာက်ီးကန္းမ်ားသည္.. အား..အား.အားဟုေအာ္ၿပီး ထျပန္သြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္ေလမ်ားမတိုက္ပဲ အပင္ဖ်ားမွာခါရမ္းေနေလသည္။
” ဆရာလွေမာင္ေရ အပင္ကခါရမ္းေနတယ္..အပင္ေပၚဆက္တက္ၿပီး အကိုင္းေတြခုတ္လို႔ရမယ္မထင္ဘူး ”
အပင္ဂြၾကားထိ ေရာက္ေနေသာ အလုပ္သမားေလးက လွေမာင္အား ေျပာလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ လွေမာင္လည္း ထိုအလုပ္သမားေလးအား..
” အပင္ေပၚ တက္ခုတ္မရလည္း အပင္အဖ်ားႀကိဳးသာခ်ည္ခဲ့ကြာ ေအာက္ကေနပိုင္းျပစ္မယ္ ”
” ဟုတ္ကဲ့ ဆရာလွေမာင္ ”
လွေမာင္၏ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုေတာ့တစ္ခုခုဘဲ… ငါအပင္လွဲလာတဲ့ သက္တမ္းတေလ်ာက္ အခုလိုမျဖစ္ဖူးပါဘူး။ မလွဲျပန္ရင္လည္းမျဖစ္ျပန္ဘူး ဟုေတြးမိ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ တထစ္ၾကလုပ္တတ္သာ အလုပ္ရွင္တာေနာစိတ္ကို လွေမာင္ေကာင္းေကာင္းသိေလသည္။
အလုပ္သမားမ်ားလည္း လွေမာင္ခိုင္းသည့္အတိုင္း အပင္ဖ်ားသို႔ႀကိဳးတက္ခ်ည္ၿပီး အပင္ေပၚမွဆင္းလာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ အလုပ္သမားသုံးေယာက္သည္ က်န္ႀကိဳးတစ္ဖက္အားကိုင္ကာ လြတ္ကင္းေသာေနရာကေန ႀကိဳးအားလြန္ဆြဲသကဲ့သို႔ ဆြဲထားလိုက္သည္။ လွေမာင္ႏွင့္ တာေနာလည္း ငါးမန္းစြယ္လႊႀကီးအားယူကာ ကြၽန္းပင္ႀကီးအား ေအာက္ေျခမွပိုင္းေလ၏။ လႊေၾကာင္းပင္စည္တစ္ဝက္ေလာက္ရေသာ္ လႊမညပ္ေစရန္ ပါလာေသာသပ္မ်ား႐ိုက္ထည့္၍ ဆက္လက္ပိုင္းျဖတ္လိုက္သည္။ သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္တြင္..ဝုန္း..ဆိုေသာအသံႏွင့္အတူ ကြၽန္းပင္ႀကီးလဲၾကသြားေလသည္။.
” ဟူး…လွေမာင္ေရ ငါေတာ့ေမာသြားၿပီ ကြၽန္းပင္ႀကီးရဲ႕အဖ်ားပိုင္းကို အလုပ္သမားေတြကို ျဖတ္ခိုင္းလိုက္ကြာ..ၿပီးရင္ပင္စည္ကအကိုင္းအတက္ေတြပါရွင္းခိုင္းလိုက္အုံး ”
” ေအး တာေနာ ငါခိုင္းလိုက္မယ္ ”
လွေမာင္လည္း တာေနာရဲ႕ၫႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း အလုပ္သမားမ်ားအား ေစခိုင္းလိုက္သည္။ လွေမာင္သည္ အလုပ္သမားတို႔၏ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေလသည္။ တာေနာသည္ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ပတ္သတ္လာလွ်င္ ဖိုးပိန္ႏွင့္လွေမာင္ကိုသာ ခိုင္းေလ့ရွိသည္ ။က်န္အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ေရာေရာေထြးေထြးလည္း ေနေလ့မရွိေခ်။ ဖိုးပိန္သည္ တာေနာ၏စာရင္းကိုင္ျဖစ္ၿပီး ညီကိုဝမ္းကြဲေတာ္စပ္သူလည္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္၌္…
” ဟဲ့…ႏြားသြားစမ္း..ကေလာက္ ကေလာက္ ”
ႏြားလွည္းသံၾကား၍ ၾကည့္လိုက္ရာ ဖိုးပိန္ျဖစ္ေလသည္။
” ကိုႀကီးတာေနာေရ လွည္းေတာ့ရၿပီဗ်ိဳ႕ တင္မယ္ဆိုတင္လို႔ရၿပီ အဆင္သင့္ပဲ ”
” ေအး..ဖိုးပိန္ဒါနဲ႔ သူႀကီးဆီသြားတာေရာ အဆင္ေျပလား ”
” ေျပဒါမွ ဟိုဘက္ကမ္းေတာင္ လြန္ေနေသးသဗ်.. သူႀကီးအတြက္ ကြၽန္းကုလားထိုင္ေရာ ၿပီးေတာ့သူႀကီးႏိုင္ကြက္ျဖစ္တဲ့ သူႀကီးကေတာ္အတြက္ ပါတိတ္ ထမိန္(ထဘီ)ကို ႐ြာလယ္က မေအးေသာင္းဆိုင္ကေန ဝင္ဝယ္ၿပီး သူႀကီးကေတာ္ကို လာဘ္ထိုးလိုက္တယ္ေလ.. သစ္ပင္ခုတ္မဲ့ကိစၥလည္းသူႀကီးကေတာ္ပဲ ခြင့္ျပဳလိုက္တာ …သူႀကီးခဗ်ာ ေခြးအႀကီး လွည္းနင္းေနသလိုပဲဗ် က်ဳပ္ကိုဘာမွေတာင္ျပန္မေျပာႏိုင္ရွာဘူး ခင့္သေဘာ ခင့္သေဘာနဲ႔..ဟား ဟား ”
” ဖိုးပိန္ ဖိုးပိန္ မင္းကေတာ့ တကယ့္ေကာင္ပဲ အခုလိုအဆင္ေျပေတာ့လည္းေကာင္းတာေပါ့ကြာ ”
” ဆရာလွေမာင္ေရ ကြၽန္းပင္ႀကီးကိုအဖ်ားျဖတ္ၿပီးၿပီ ပင္စည္ကကိုင္းေတြလည္းရွင္းၿပီးၿပီ လွည္းေပၚတင္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္ ”
” ေအး ေအး ငါတို႔ပါဝိုင္းတင္ေပးမယ္”
ကြၽန္းပင္ႀကီးအား သစ္ခြဲ၍အေကာင္းဆုံး ေအနထားကို ပိုင္းျဖတ္ၿပီး လွည္းေပၚသို႔တင္လိုက္သည္။ ပိုင္းျဖတ္ၿပီးတင္တာေတာင္ တာေနာအပါအဝင္ စုစုေပါင္းေျခာက္ေယာက္ကို မနဲမၿပီးလွည္းေပၚသို႔တင္ရသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကြၽန္းပင္ႀကီး၏လုံးပတ္မွာ ႀကီးမားလွသည္။ သည္လိုနဲ႔ အခ်ိန္ကား ေတာင္စြယ္မွာ ေနဝင္လုနီးပါးအခ်ိန္ပင္ျဖစ္သည္။
” ဟဲ့ ႏြား ..သြားစမ္း..ဟဲ့ ..ကေလာက္ ကေလာက္ ”
ႏြားလွည္းေလးသည္ ႐ြာရွိရာသို႔ ဦးတည္လာ၏။
” တာေနာေရ ဒီသစ္ကိုအလုပ္႐ုံမွာပဲထားမွာလား ”
” မထားဘူး လွေမာင္ေရ ငါ့အိမ္ပဲသယ္သြားမွာ.. ငါ့အိမ္အေနာက္မွာ အိမ္တစ္လုံးေဆာက္မလို႔ကြ ”
” ေၾသာ္.. ေအးေအး ဒါနဲ႔မင္းကအိမ္ရွိရဲ႕သားနဲ႔ ေနာက္အိမ္တစ္လုံးေဆာက္မယ္ဆိုေတာ့.. ဘာလည္းငါ့သူငယ္ခ်င္းတာေနာႀကီးက မိန္းမယူေတာ့မလို႔လားကြ..ဟား..ဟား.”
လွေမာင္စလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ တာေနာမ်က္ႏွာ၌ ရွက္ေသြးဖ်ာသြားၿပီး ရည္က်ဲက်ဲလုပ္ကာ..
” ေအးကြာ.. ဆိုပါစို႔… ငါလည္းမိန္းမယူေတာ့မလို႔ေပါ့ကြာ ”
ထိုသို႔ လွည္းေပၚမွာစကားေတြေျပာရင္း စလိုက္ၾက ရယ္လိုက္ၾကလုပ္ေန၏။ သူတို႔မသိလိုက္သည္မွာ သူတို႔လွည္းေနာက္သို႔ အရိပ္မည္းႀကီးတစ္ခု ကပ္ပါလာသည္ကိုသာ ျဖစ္သည္။ ထမင္းအိုးတစ္လုံးခ်က္ ၾကာခ်ိန္ေလာက္ေရာက္ေသာ္ တာေနာတို႔သစ္တင္လာေသာလွည္းေလးသည္ တာေနာ္အိမ္ေရွ႕သို႔ေရာက္လာသည္။
” တာေနာေရ သစ္ေတြကိုအိမ္ေရွ႕မွာပဲခ်မွာလား ”
” မခ်ဘူး လွေမာင္ တစ္ခါထဲအိမ္ေနာက္မွာသာ ခ်ထားလိုက္ကြာ အိမ္ေရွ႕မွာဆိုရႈပ္တယ္ ”
“ေအး တာေနာေရ ”
တာေနာၿခံသည္ က်ယ္ဝန္းလွသည္။ သို႔ျဖစ္ပါ၍ ႏြားလွည္းအား အိမ္ေဘးမွပတ္ဝင္ကာ အိမ္ေနာက္တြင္သစ္မ်ားအား ခ်လိုက္ၿပီး ႏြားမ်ားအားလွည္းမွျဖဳတ္ကာ ႏြားတင္းကုပ္တြင္ခ်ည္ထားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဖိုးပိန္မွ..
” ကိုႀကီးတာေနာေရ.. ေနညိဳၿပီးၿပီေနာ္ ဟဲ ဟဲ ”
” ေနညိဳၿပီးေတာ့ဘာျဖစ္တုံး ဟ ”
” ေၾသာ္ ေနညိဳၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ေလၿပိဳဖို႔ပဲက်န္ေတာ့တယ္ေလဗ်ာ ဟဲ..ဟဲ.. ”
” ေအးပါကြာ ..ဒီေန႔ကြၽန္းသစ္ပင္ႀကီးေကာင္းေကာင္းရခဲ့တာဆိုတာက ဖိုးပိန္လာေျပာလို႔ေလ.. အဲဒီေတာ့က ဖိုးပိန္ရဲ႕ေလၿပိဳတာကို ကုေပးရတာေပါ့ ဟား ဟားး ”
တာေနာလည္း အလုပ္သမားမ်ားအား လုပ္အားခအဖိုးေငြကိုရွင္းေပးၿပီး ေဘာက္ဆူးအျဖစ္ ေငြတစ္ခ်ိဳ႕ကိုပါေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လွေမာင္ရယ္ ဖိုးပိန္ရယ္ကိုေခၚၿပီး ႐ြာထိပ္ကကိုထြန္းေမာင္ထန္းရည္ဆိုင္ဆီသို႔ တက္ႂကြေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ခ်ီတက္လာလိုက္သည္။ သိပ္၍ပင္မသြားလိုက္ရ ခနအၾကာတြင္ ကိုထြန္းေမာင္ထန္းရည္ဆိုင္သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္..
“ကိုထြန္းေမာင္ေရ ထန္းေရသုံးျမဴခ်ဗ်ာ အျမည္းေကာင္းေကာင္းပါခ် ”
” ဟုတ္ကဲ့ကိုတာေနာ ”
ကိုထြန္းေမာင္လည္း ကိုတာေနာတို႔ မွာေသာ ထန္းရည္ႏွင့္အျမည္းမ်ားအား လာခ်ေပးၿပီး..
” ကိုတာေနာေရ အျမည္းကေတာ့ရွယ္ပဲဗ်ိဳ႕ ညေနကမွသုတ္ကိုင္းမွာမိထားတဲ့ လယ္ႂကြက္ေတြကိုစပါးလင္ႏိုင္ႏိုင္နဲ႔ကို ေၾကာ္ထားတာဗ်ိဳ႕.. ”
ကိုထြန္းေမာင္တစ္ေယာက္လည္း သူ၏ႂကြက္ေၾကာ္အား ခ်ီးမြန္းခန္းဖြင့္ေလသည္။ထိုအခါ ဖိုးပိန္မွထ၍ေျပာလိုက္သည္။
” ကိုႀကီးထြန္းေရ တစ္ခုေတာ့လိုေသးတယ္ဗ်…ဖြာေတာ္ေလး လုပ္စမ္းပါအုံးဗ် ”
” ရေစရမယ္ဗ်ာ…ခေနေလး ”
ဆိုၿပီး ထန္းတဲထဲဝင္ၿပီး မယ္ေခြေဆးေပါ့လိပ္ထုတ္အားယူကာ ဖိုးပိန္အားယူေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ တာေနာတို႔လည္း..
” ေရာ့ ခ်ကြာ..ဖိုးပိန္ေရဝေအာင္သာေသာက္ လွေမာင္ မင္းလည္းေသာက္ကြာ ”
” ဝေအာင္ေသာက္ဖို႔ေတာ့ မပူနဲ႔ ကိုႀကီးတာေနာေရ
ဟဲ ဟဲ ”
တာေနာတို႔ သုံးေယာက္လည္း ထန္းရည္ေလးတစ္ႀကိဳက္ေသာက္လိုက္ ႂကြက္ေၾကာ္ေလးတစ္ကိုက္ ကိုက္လိုက္နဲ႔ ေနာက္ၿပီးမယ္ေခြေဆးေပါလိပ္ေလးဖြာလိုက္ေပါ့။ ေတာသားစည္းဇိမ္ကို အျပည့္အဝခံစားေနလိုက္ၾကသည္။ တာေနာမွ မယ္ေခြေဆးေပါလိပ္အား ဖြာရႈိက္ရင္း..
” လွေမာင္ေရ တို႔အလုပ္ေခ်ာင္တဲ့ရက္ေလး ငါသစ္ေတြလာခြဲေပးစမ္းပါကြာ ”
” ေအးပါကြာ တာေနာရ… ေနာက္အပတ္ေလာက္ဆိုအလုပ္ေခ်ာင္ၿပီေလ အဲဒီၾကခြဲေပးမယ္ေလကြာ.. ဒါနဲ႔မင္း အိမ္ေနာက္မွာ လႊဆြဲစင္႐ိုက္ၿပီးခြဲမွာလား ”
” ေအးေလ အိမ္ေနာက္မွာပဲ လႊဆြဲစင္႐ိုက္ၿပီးခြဲလိုက္မယ္ေလ ”
” ေအး.. တာေနာေရ ဒါနဲ႔ငါေကာင္ႀကီးမိန္းမဘယ္ေတာ့ယူေတာ့မွာလည္း ”
” ေနာက္ႏွစ္ေလာက္ဆိုယူမွာကြ.. အဲဒါေၾကာင့္အိမ္ႀကိဳေဆာက္ထားမလို႔ေလ ”
” ငါ့ေကာင္ႀကီးတာေနာက ဟိုဘက္႐ြာသူႏြယ္နီေလးကို ယူေတာ့မယ္ဆိုပါစို႔”
” ဒါေပါ့ဟ ႏြယ္နီေလးကိုယူေတာ့မယ္ကြာ.. ငါ့ဘဝမွာအေမရယ္ညီမေလးရယ္ၿပီးရင္ ခ်စ္စရာဆိုလို႔ သူေလးပဲရွိတာေလကြာ ”
” ဟုတ္ပါၿပီ အခ်စ္ဆရာႀကီးရယ္..ဟား..ဟား ”
တေနာတို႔သုံးေယာက္လည္း ထန္းရည္ေလးဝင္လာသျဖင့္ အာသြက္ရွာသြက္ျဖစ္လာၾကသည္။ သည္လိုျဖင့္ ထန္းရည္သုံးျမဴကုန္သျဖင့္ တာေနာတို႔လည္း အေတာ္ေလးျမဴးလာသည္။ လွေမာင္မွ..
” တာေနာေရ တို႔လည္းမူးေနၿပီ ျပန္ၾကစို႔ ”
” ေအးလွေမာင္ ျပန္ၾကမယ္ကြာ အခ်ိန္လည္းလင့္ေနၿပီဆိုေတာ့က.. ကိုထြန္းေမာင္ေရ ကိုထြန္းေမာင္ ရွင္းမယ္ဗ်ာ က်ဳပ္အေမနဲ႔ညီမအတြက္ ႂကြက္ေၾကာ္ႏွစ္ပြဲေလာက္ ပါဆယ္ထုပ္ေပးအုံး ”
” ဟုတ္ကဲ့ကိုတာေနာေရ ”
တာေနာလည္းထန္းရည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ကိုထြန္းေမာင္အား က်သင့္အဖိုးေငြကိုရွင္းေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လွေမာင္ႏွင့္ ဖိုးပိႏၲိဳးအား…
” ကဲလွေမာင္ေရ ငါေတာ့ျပန္ၿပီ ..ဖိုးပိန္ေရမင္းလည္းအိမ္တန္းျပန္ေနာ္ ”
” ဟုတ္ကဲ့ပါကို ႀကီးတာေနာရ ”
တာေနာလည္း လွေမာင္နဲ႔ဖိုးပိန္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးကိုထြန္းေမာင္ပငွက္ေပ်ာဖက္ႏွင့္ထုပ္ေပးလိုက္ေသာႂကြက္ေၾကာ္ထုပ္ေလးအားကိုင္ကာ ယိုင္နဲ႔ေနေသာေျခလမ္းမ်ားႏွင့္ မိမိအိပ္ရွိရာသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ အခ်ိန္ကား မိုးပင္အေတာ္ခ်ဳပ္ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေသာ္…
“အူးး ဝူးး ဝူးး”
“အူး..ဝူး ဝုတ္.. ဝုတ္”
” ေစာက္ေခြးေတြ ယီးမို႔ငါ့အိမ္ေရွ႕လာ အူေနတာလား…ငါလုပ္ရင္ေတာ့ေသေတာ့မယ္.. ေတာက္.”
တာေနာလည္း မူးေနသျဖင့္ သူၿခံထဲကို စူးစူးဝါးဝါးၾကည့္၍ ထိုးေဟာင္ေနေသာ ေခြးမ်ားအားဆဲဆိုကာ အနီးနားရွိေျမခဲမ်ားအားေကာက္ယူကာ လွမ္းျပစ္လိုက္သည္။ ထိခ်က္မွန္သျဖင့္ ” ဂိမ္.. အုတ္..ဝုတ္” ေအာ္၍ ေခြးမ်ားလည္းေျပးထြက္သြားေတာ့သည္။ ေခြးမ်ားအိမ္ေရွ႕မွာမရွိေတာ့မွ တာေနာလည္း အိမ္ထဲသို႔ဝင္လာသည္။
” အေမေရ အေမ.. ညီမေလးေရ ညီေမလး ငါနင္ႏွင့္အေမစားဖို႔ ႂကြက္ေၾကာ္ဝယ္လာတယ္ဟ .. အိပ္ေနၾကၿပီလား..ညီမေလးေရ ညီေမလး ျမတ္ႏိုးေရထပါအုံးဟ ငါ့ကိုတံခါးလာဖြင့္ေပးအုံး ”
တာေနာလည္း တံခါးပိတ္ထားသျဖင့္ ေအာ္ေခၚ၍ ႏိုးလိုက္ရာ အိပ္မႈန္စုံမႊားနဲ႔ျမတ္ႏိုးတစ္ေယာက္ထလာၿပီး..
” ဝါး…လာၿပီကိုႀကီးေရ ကိုႀကီးကလည္းေနာက္က်လိုက္တာ.. ဘယ္ေတြသြားၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနတာတုံး..ညီမေလးေလးတို႔က အိပ္ေတာင္အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ အခ်ိန္ပဲမရွိေတာ့ဘူး ”
” ေအးပါဟ.. ဖြင့္မွာသာဖြင့္စမ္းပါ ”
တာေနာလည္း မိေက်ာင္းမင္းေရခင္း လာျပေသာ ညီမျဖစ္သူျမတ္ႏိုးအား ဟန္႔လိုက္သည္။ ျမတ္ႏိုးလည္းတံခါးဖြင့္ေပးၿပီး..
” ကိုႀကီး ထမင္းစားအုံးမွာလား ထမင္းခူးေပးမလို႔ ”
” မစားေတာ့ဘူး..ေရာ့ ဒီမွာႂကြက္ေၾကာ္ အေမႏွင့္နင္စားဖို႔ ”
” ညီမေလးတို႔က စားၿပီးၿပီကိုႀကီးေရ မနက္ထမင္းၾကမ္းစားဖို႔ပဲ သိမ္းထားလိုက္ေတာ့မယ္ ”
” ေအး..အဲဒါဆိုလည္း အုပ္ေဆာင္းထဲမွာအုပ္ထားလိုက္ေပါ့ ငါလည္းအိပ္ေတာ့မယ္ ”
” ညီမေလးလည္း အိပ္ေတာ့မယ္ မနက္ဆြန္းထခ်က္ရအုံးမယ္ ”
ျမတ္ႏိုးတစ္ေယာက္လည္း အစ္ကိုျဖစ္သူဝယ္လာေသာ ႂကြက္ေၾကာ္ထုပ္အား ထမင္းစားခုံေပၚသို႔တင္လိုက္ၿပီး အုပ္ေဆာင္းျဖင့္အုပ္၍ ထားလိုက္သည္။ ထိုေနာက္ မိမိအိပ္ခန္းထည့္သို႔ဝင္၍ အိပ္လိုက္သည္။
” ေအာ္.အီး ..အီအြတ္..
ေအာ္..အီး..အီအြတ္..”
သန္းေခါင္ယံ ၾကက္တြန္သံနဲ႔အတူ ေဒၚစန္းရီတစ္ေယာက္ အိပ္မႈန္စုံမႊားနဲ႔ႏိုးလာၿပီး အေပါ့သြားခ်င္သျဖင့္ ေနာက္ေဖးဘက္ေရအိမ္ရွိရာသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ (ေရအိမ္ဆိုသည္မွာ အိမ္သာကိုေျပာျခင္းျဖစ္သည္ ေတာအရပ္၏ၿခံမ်ားသည္ က်ယ္ဝန္းႀကီး အိမ္သာနဲ႔အိမ္သည္ ဝါးသုံးျပန္စာေလာက္ပင္ ကြာေဝးသည္ )ေဒၚစန္းရီတစ္ေယာက္ ေရအိမ္သို႔ေရာက္ၿပီး အေပါ့အပါးသြားၿပီးလို႔ အိမ္ရွိရာသို႔အလာ လမ္းခုလပ္၌..
.” အား.. အမယ္ေလးေသပါၿပီေတာ့..”
ေျခေထာက္သို႔ ခြၽန္ျမေသာအရာတစ္ခုနဲ႔ အထိုးခံလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ေအာ္လိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေဒၚစန္းရီလည္း မိမိေျခေထာက္အား ၾကည့္လိုက္ရာ ေႁမြစြယ္ရာျဖစ္ေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေဒၚစန္းရီလည္း ေၾကာက္လန္႔သြားကာ သမီးျဖစ္သူျမတ္ႏိုးအား လွမ္း၍ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။ ေအာ္ေခၚလိုက္ေပမဲ့ အသံပင္မထြက္လာေခ်။ ေဒၚစန္းရီတစ္ေယာက္လည္း ထိုေနရာေလး၌ပင္ ေခြေခြေလးလဲၾကသြားသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ေဒၚစန္းရီခႏၶာကိုယ္အား အရိပ္မဲမဲပုံရိပ္တစ္ခုမွ ဝင္ေရာက္ကပ္တြယ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ေဒၚစန္းရီတစ္အိပ္ေပၚသို႔ ျပန္တက္လာလိုက္ၿပီး မိမိအိပ္ယာထဲသို႔ ဝင္လွဲေနလိုက္သည္။
” ေဒါင္..ေဒါင္.. ေဒါင္… ”
ျမတ္ႏိုးတစ္ေယာက္လည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွအုံးေမာင္းေခါက္သံၾကားေသာေၾကာင့္ အိပ္ေနရာကေနလူးလဲထလိုက္ကာ ေျပေလ်ာ့ေနေသာထမီစကို ေသခ်ာျပင္ဝတ္လိုက္ၿပီး ဆြမ္းခ်က္ရန္အတြက္ မီးဖိုေခ်ာင္ရွိရာသို႔ အလာ…..
” အမယ္ေလးေတာ့..ဘာႀကီးတုန္း ”
ေအာ္လိုက္သည္မွာ ဆံပင္စုပ္ဖြားျဖင့္ မီးဖိုေခ်ာင္က ထမင္းစားပြဲေလးမွာ အုပ္ေဆာင္းကိုဖြင့္၍ႂကြက္ေၾကာ္မ်ားကို အားပါးတရစားေနေသာ ေဒၚစန္းရီကိုေတြ႕လိုက္ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ျမတ္ႏိုးေအာ္သံၾကား၍ ေဒၚစန္းရီတစ္ေယာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
” အမယ္ေလး.. အေမရယ္ လန္႔ေတာင္လန္႔တယ္..အေမဆံပင္ေတြကလည္းဖြက်ဲလန္ေနတာပဲ.. အေမဒီခ်ိန္ႀကီးအဲနားမွာ ဘာလုပ္ေနတာတုံး ”
” ဘာမွမလုပ္ပါဘူးသမီးရယ္ ေအမဗိုက္ဆာလို႔ အုပ္ေဆာင္းဖြင့္ၾကည့္တာ ႂကြက္ေၾကာ္ေတြ႕လို႔ စားေနတာပါ ”
” ေၾသာ္. ဟုတ္ကဲ့အေမ သမီးဆြမ္းခ်က္လိုက္အုံးမယ္ ”
ျမတ္ႏိုးလည္း ဆြမ္းခ်က္စရာရွိရာခ်က္လိုက္ၿပီး ေဒၚစန္းရီဆြမ္းေလာင္းဖို႔အတြက္ျပင္ ဆင္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္..
” ဆြမ္းေတာ္ဗ်ိဳ႕..ဆြမ္းေတာ္ဗ်ိဳ႕ ”
” ေအေမရ.. ေအမ တန္းဆြမ္းႂကြလာၿပီ သမီးအဆင္သင့္ျပင္ၿပီးၿပီ အေမသြားေလာင္းလို႔ရၿပီ ”
” အေမေနမေကာင္းလို႔ မေလာင္းေတာ့ပါဘူး..သမီးပဲေလာင္းလိုက္ပါ ”
” ဟုတ္အေမ ဒါဆိုသမီးေလာင္းလိုက္ေတာ့မယ္ ”
ျမတ္ႏိုးလည္း ဆြမ္းေလာင္းလိုက္သည္။ျမတ္ႏိုးစိတ္ထဲမွာေတာ့ အေမဒီေန႔ထူးဆန္းေနပါလား ခါတိုင္းဆိုအေမ ႂကြက္ေၾကာ္မႀကိဳက္ပါဘူး အခုဟာစားထားတာမြ အားပါးတရပဲ။..ေနာက္ၿပီး အေမကဖ်ားေနရင္ေတာင္ ဆြမ္းေလာင္းမပ်က္တာ အခုဟာမေလာင္းဘူးဆိုေတာ့..ေအာ္ ရႈပ္ပါတယ္ ေတြးမေနေတာ့ဘူး အသက္ႀကီးလာလို႔ ေျပာင္းလဲလာတာေနမွာပါေလ။ အဲလိုနဲ႔ ေန႔လည္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေဒၚစန္းရီတစ္ေယာက္ အိပ္ယာမွမထသျဖင့္ ျမတ္ႏိုးလည္းစိတ္ပူကာ သြားႏႈိးလိုက္သည္။
” ေအမ. ထ. ထပါအုံး. ေနမေကာင္းရင္လည္း ေဆးဆရာသြားပင့္လိုက္မယ္ေလ ”
” ရတယ္မလိုဘူး မပင့္နဲ႔.. ေန႔ဘက္ေတြငါအိပ္ရင္ လာမႏႈိးနဲ႔ ”
” ဟုတ္.ဟုတ္ကဲ့ပါ ”
ေဒၚစန္းရီတစ္ေယာက္ သမီးျဖစ္သူျမတ္ႏိုးအား ေလသံမာမာျဖင့္ ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ျမတ္ႏိုးတစ္ေယာက္ ေစာဒကပင္တက္၍ ျပန္မေျပာရဲေတာ့ေခ်။ ဒီလိုနဲ႔ ညေနေရာက္ေတာ့ တာေနာတစ္ေယာက္အလုပ္ကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့..
” အစ္ကိုႀကီး အစ္ကိုႀကီး..ခနလာပါအုံး ”
” ဘာလည္းဟ…”
” အေမေနမေကာင္းဘူး တစ္ေနကုန္အိပ္ယာထဲလဲေနတာ ”
” ေဟ..အဲတာနင္ေဆးဆရာကို သြားမပင့္ဘူးလား..”
” ညီေမလးက ေဆးဆရာပင့္ဖို႔အေမကိုေျပာတာ အေမကမပင့္နဲ႔တဲ့ ..အဲဒါကိုႀကီး အေမ့ကိုၾကည့္ေျပာေပးအုံး ေဆးဆရာပင့္ဖို႔ကို ”
” အေမဟုတ္လား ညီမေလးေျပာတာ ေနမေကာင္းတာကို အေမကေဆးဆရာမပင့္ခိုင္းဘူးဆို ”
” ေဆးဆရာပင့္စရာမလိုပါဘူး သားရယ္… အမကအားျပတ္ေနတာ အမဲသားေလးစားလိုက္ရရင္ ေနေကာင္းသြားမွာပါ ”
” ဟာ..အေမမွေျခေလးေခ်ာင္းသားမစားတာ အခုဘယ္လိုျဖစ္တာတုံး ”
” သားရယ္ အေမကနဂိုမစားေပမဲ့ အခုစားခ်င္လို႔ေပါ့ကြယ္ ဝယ္ေကြၽးပါေနာ္ ”
ေဒၚစန္းရီ၏ခႏၶာကိုယ္ကို ဝင္ေရာက္ပူးကပ္ေနေသာ ကပ္ပါးေကာင္မွ ကလိကမာျဖင့္ေျပာသျဖင့္ တာေနာသည္မိခင္ျဖစ္သူ၏ သနားဖြယ္ရာအသံျဖင့္ေျပာေသာေၾကာင့္ ဘားမွမစဥ္းစားေတာ့ဘဲ အမဲသားဝယ္ရန္ ႐ြာထဲသို႔ထြက္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ တာေနာသည္ အမဲသားတစ္ပိႆာတြဲအားဝယ္ယူကာ အိမ္သို႔ျပန္လာၿပီး ညီမျဖစ္သူကိုခ်က္ခိုင္းလိုက္သည္။ ေဒၚစန္းရီမွာ အမဲသားစားရမွာျဖစ္သျဖင့္ မ်က္ႏွာမွာၿပဳံးလက္႐ႊင္ျမဴးကာ ေတာက္ပေနသည္။ အဲလိုနဲ႔ အမဲသားခ်က္ၿပီးလို႔ ထမင္းဝိုင္းသို႔ေဒၚစန္းရီအား သမီးျဖစ္သူျမတ္ႏိုးမွ ေခၚလိုက္သည္။
” အေမေရ ထမင္းစားမယ္လာသမီးခ်က္ၿပီးၿပီ အေမစားမယ္ဆိုလို႔ အမဲသားခ်က္ထားတယ္ ”
” စားႏွင့္သမီးေရ အေမမဆာေသးဘူး ေနာက္မွစားမယ္ ”
” အင္းပါအေမေရ. အေမဆာတဲ့အခ်ိန္ၾကစားလို႔ရေအာင္ သမီးအုပ္ေဆာင္းနဲ႔အုပ္ထားလိုက္မယ္ ”
ျမတ္ႏိုးတစ္ေယာက္လည္း အမဲသားတစ္ဝက္ကိုခ်က္ၿပီး တစ္ဝက္ကိုလုံး၍ထားလိုက္သည္။ ခ်က္ၿပီးသားတစ္ဝက္ကို အုပ္ေဆာင္းထဲတြင္အုပ္ထားလိုက္ၿပီး လုံးထားေသာတစ္ဝက္ကို မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကဒန္အိုးထဲတြင္ ထည့္ထားလိုက္သည္။ ျမတ္ႏိုးတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္သည္ အမဲသားမစားသျဖင့္ ပဲသီးေၾကာ္နဲ႔သာစားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ေနကုန္အလုပ္ပင္ပမ္းထားသျဖင့္ ေစာေစာပင္အိပ္ယာဝင္ခဲ့သည္။ သည္လိုနဲ႔ ညေရာက္ေသာ္ ျမတ္ႏိုးတို႔ေမာင္ႏွစ္မႏွစ္ေယာက္လုံးအိပ္ေနခ်ိန္တြင္ ေဒၚစန္းရီတစ္ေယာက္သည္ ထမင္းစားပြဲရွိရာသို႔ေရာက္လာ၍ အုပ္ေဆာင္းကိုဖြင့္ၿပီး ဖင္ထိုင္ခ်ကာအမဲသားဇလုံကိုယူ၍ အားရပါးရစားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေဒၚစန္းရီ၏ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ မီးဖိုေခ်ာင္ရွိရာသို႔ ဦးတည္သြားလိုက္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲရွိ အက်က္မခ်က္ရေသးပဲ လုံးထားေသာအမဲသားအိုးကိုဖြင့္ကာ အမဲသားမ်ားကိုအငမ္းမရစားေလသည္။ ခနအတြင္းတြင္ အမဲသားမ်ားကုန္စင္သြားသည္။ ကုန္စင္သြားေသာအမဲသားအိုးအား ေဒၚစန္းရီတစ္ေယာက္ လွ်ာႀကီးတစ္ထြာေလာက္ထုတ္ကာ လ်က္ေလသည္။ လ်က္၍ေျပာင္စင္သြားေသာအခါမွ ႏႈတ္ခမ္းပါးနားမ်ားသုပ္ခါ မိမိအိပ္ရာသို႔ျပန္ဝင္သြားေလသည္။
” ေဒါင္..ေဒါင္..ေဒါင္ ”
ဘုန္းႀကီးက အုန္းေမာင္းေခါက္သံၾကားသျဖင့္ျမတ္ႏိုးလည္း ဆြမ္းခ်က္ရန္ထလိုက္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္သို႔ လာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ဆြမ္းဟင္းခ်က္ရန္ မေန႔ကလုံးထားေသာ အမဲသားအိုးအား လွမ္းယူလိုက္သည္။
” ဟယ္ေတာ့ အိုးကေပါ့လွခ်ည္လား ”
အိုးကအရမ္းေပါ့ေနသျဖင့္ အိုးအားအဖုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရာ..
” ဟယ္.. ကုန္ပါၿပီေတာ့ အမဲသားေတြဘယ္ေရာက္ကုန္တာတုံး ေသနာေခြးေတြပဲ ေနမွာ ”
ျမတ္ႏိုးတစ္ေယာက္လည္း အမဲသားေတြအားေခြးစားသြားတယ္လိုသာ ထင္လိုက္သည္ ။ထို႔ေနာက္ မိမိေန႔စဥ္အလုပ္ျဖစ္သာ အိမ္မႈကိစၥမ်ားသာ လုပ္ရင္းအခ်ိန္ကုန္ေနသည္။ မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚစန္းရီမွာ အိပ္ယာထဲ၌တြင္သာ လွဲေလ်ာင္းေနသည္။ ျမတ္ႏိုးလည္း မိခင္ျဖစ္သူအား..
” အေမ မထေသးဘူးလား ေနမေကာင္းဘူးလား ”
” ေအး ေကာင္းေကာင္းေနမေကာင္းခ်င္ဘူး ငါ့ကိုလာလာမႏိုးနဲ႔ ညငါစားဖို႔ ဝက္သားတစ္တြဲခ်က္ထား ”
” ရွင္..ဟုတ္ကဲ့ ”
ျမတ္ႏိုးလည္း ဝတ္သားတစ္တြဲခ်က္ခိုင္း၍ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ ( တစ္ပိသာကို ေတာအရပ္တြင္ တစ္တြဲဟုေခၚျခင္းျဖစ္သည္) ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးကို အေမဘာလုပ္ဖို႔လည္းေပါ့။ ထို႔ေနာက္ ျမတ္ႏိုးလည္း႐ြာထဲရွိေစ်းကို သြားၿပီးဝက္သားတစ္တြဲအားဝယ္ကာ ခ်က္လိုက္ၿပီးအုပ္ေဆာင္းထဲတြင္ အုပ္ထားလိုက္သည္။ ညေနေရာက္၍ ထမင္းစားရန္မိခင္ျဖစ္သူအားေခၚေတာ့ ယခင္လိုမ်ိဳး အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး ျငင္းေလသည္။ သည္လိုျဖင့္ မနက္ေရာက္လွ်င္ ဟင္းမ်ားသည္ တက္တက္ေျပာင္ေနသည္။
မိခင္ျဖစ္သူသည္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ အသားဟင္းမ်ားသာခ်က္ခိုင္းၿပီး ေန႔ခင္းဘတ္ဆိုအိပ္ေနတတ္ေလ့ရွိၿပီး ညဘက္အားလုံးအိပ္ခ်ိန္မွသာ ထစားေလ့ရွိသည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အသားဟင္းခ်က္ရသည္မွာလည္း ပိႆာတြဲမ်ားသာျဖစ္သည္။သည္လိုနဲ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေသာ္ ျမတ္ႏိုးတစ္ေယာက္ မိခင္ျဖစ္သူေဒၚစန္းရီကို သံသယဝင္လာသည္။ တာေနာမွာ တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္းအလုပ္႐ုံမွာရွိၿပီး ညေနေစာင္းမွအိမ္ျပန္လာရသျဖင့္ မိခင္ျဖစ္သူအေၾကာင္းကို မသိရွာေပ။
ျမတ္ႏိုးတစ္ေယာက္လည္း တစ္ညေတာ့မအိပ္ပဲ မိခင္ျဖစ္သူအား ေခ်ာင္းေလသည္။ သည္လိုျဖင့္ ညေရာက္ေတာ့ ေဒိၚစမ္းရီတစ္ေယာက္ အားလုံးအိပ္သြားၿပီဟူေသာအထင္ျဖင့္ထကာ မီးဖိုေခ်ာင္သို႔သြားၿပီး ဟင္းအိုးမ်ားအားအဖုံးဖြင့္ကာ စားေသာက္ေနသည္ကို ျမတ္ႏိုးတစ္ေယာက္လည္း မီးဖိုေခ်ာင္ႏွင့္နီးေသာ သူအခန္းေလးနားကေန ေမွာင္ရိပ္ခိုကာေခ်ာင္းေနလိုက္သည္။ ေဒၚစန္းရီလည္း ဟင္းမ်ားကုန္စင္သြားေသာအခါ လွ်ာႀကီးကိုတစ္ေတာင္ေလာက္ထုတ္ကာ ဟင္းအိုးကိုလ်က္ေနသည္ကို ျမတ္ႏိုးလည္းျမင္သြားၿပီး ေၾကာက္လန္႔ေန၍ ေအာ္မိမွာစိုးသျဖင့္ ကိုယ့္ပါးစပ္ကို ကိုယ္လက္ျဖင့္အုပ္ထားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေဒၚစန္းရီလည္း မိမိအိပ္ရာသို႔ျပန္သြား၍ လဲေလ်ာင္းေနလိုက္သည္။
ျမတ္ႏိုးလည္း ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားမ်ားတုန္ကာ ဆြမ္းေတာင္မခ်က္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ အစ္ကိုျဖစ္သူ ႏိုးအလာကိုသာ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ တာေနာႏိုးလာၿပီး တာေနာလည္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးသြားတိုက္ၿပီး၍ ထမင္းၾကမ္းစားရန္အုပ္ေဆာင္းအားလွန္ၾကည့္ရာ..
” ဟာ ဘာမွမရွိပါလား.. ညီမေလး ဆြမ္းထမခ်က္ဘူးလားမသိဘူး ”
ဆိုးၿပီး တာေနာလည္း မီးဖိုေၾကာင္အိမ္ရွိရာသို႔