မဟူရာစံအိမ်ကြီးထဲက မိန်းမပျို(စ/ဆုံး)
—————————————–
ကောင်းကင်ပေါ်၌ ကြယ်ကလေးများက မှိတ်တုတ်
မှိတ်တုတ် လင်းလက်နေကြပြီး တစ်ခြမ်းကွေးနေသော
လမင်းကြီးက ကမ္ဘာမြေလောကကြီးကို မှုန်ပျပျအလင်း
ရောင်ပေးရှိသည်။
မှုန်ပျပျ အလင်းရောင်အောက်တွင် လူငယ်တစ်ဦး
တစ်ဦးသည် မြို့အစွန်သို့ ခပ်သွက်သွက်လေး လျှောက်
လာနေသည်။ လတွင်တည်ရှိသော မဟူရာစံအိမ်ကြီးသည်
နေ့ခင်းဘက် အချိန်များမှာပင် အလွန်ခြောက်ခြားဖွယ်
ကောင်းနေ၏။ ယခုကဲ့သို့ညအချိန်မျိုးဆိုလျှင် သာ၍ပင်
ခြောက်ခြားဖွယ်ကောင်းသေးသည်။
ထိုလူငယ်သည် မဟူရာစံအိမ်ကြီးထဲသို့ ဝင်ရောက်
ရန် ညအမှောင်ကိုအံတုကာ မြို့အစွန်သို့လျှောက်လာခဲ့
ခြင်းဖြစ်ပါသည်။
မဟူရာစံအိမ်ကြီး၏ အပြင်ပန်းသဏ္ဍာန်မှာ သိပ်ကို
ခြောက်ခြားဖွယ်ကောင်းသကဲ့သို့ အိမ်အတွင်းပိုင်းတွင်
လည်း အမှန်တကယ်ကိုခြောက်ခြားဖွယ်ကောင်းသော
အရာများရှိနေသည်။
ထိုအရာများမှာတစ္ဆေ၊သရဲများသာလျှင်ဖြစ်ပါသည်။
မဟူရာစံအိမ်ကြီးသည် တစ္ဆေ၊ သရဲ ခြောက်လန့်သည်
ဟုနာမည်ကြီးသောနေရာတစ်ခုဖြစ်သည်။
၂။
ထိုအကြောင်းကိုတစ်မြို့လုံးသိကြသည်။ ထိုလူငယ်
သိသည်။ သို့သော်ထိုလူငယ်သည် တစ္ဆေသရဲကို အယုံ
အကြည်မရှိချေ။ မဟူရာစံအိမ်ကြီးဆီသို့လာခဲ့ရခြင်းမှာ
တစ္ဆေ၊ သရဲများနှင့်ပတ်သက်၍ သူ၏သူငယ်ချင်းများနှင့်
အလောင်းအစား ပြုလုပ်ထားသောကြောင့်ဖြစ်ပါသည်။
ထိုလူငယ်၏အမည်မှာနောင်ရိုးဖြစ်သည်။ နောင်ရိုး
တို့ သူငယ်ချင်းတစ်စုသည် လူပေလူတေများဖြစ်ကြပြီး
အရက်သေစာ သောက်စားခြင်းကို နှစ်သက်ခုန်မင်ကြ
သည်။ နောင်ရိုးတွင်လူပေလူတေသူငယ်ချင်းနှစ်ဦးရှိပြီး
နှစ်ဦးစလုံးက အတန်အတင့်ကြွယ်ဝချမ်းသာကြသည်။
မုဆိုးမအမေအိုနှင့် အတူနေထိုင်သော နောင်ရိုးတစ်ဦး
တည်းသာဆင်းရဲ၏။
အရက်ဆိုင်တွင် အရက်သွားသောက်တိုင်း ကျသင့်
ငွေများကို သူငယ်ချင်းနှစ်ဦးကသာ အကုန်အကျခံလေ့
ရှိသည်။ နောင်ရိုးသည် သူ့သူငယ်ချင်းတွေ တိုက်သော
အရက်ကို အလကားမသောက်လိုချေ။ သူငယ်ချင်းများ
ကဘာမှမပြောကြသော်လည်း ပိုက်ဆံမရှိသောကြောင့်
သူငယ်ချင်းများထံကပ်သောက်နေရသော သူကိုယ်တိုင်
ကလိပ်ပြာမလုံဖြစ်နေသည်။
အရက်ဝိုင်းတစ်ခုတွင် နောင်ရိုးတို့သူငယ်ချင်းသုံးဦး
သည် စကားများကြလေ၏။ အကြောင်းမှာသရဲ၊ တစ္ဆေ
ယုံကြည်မှုနှင့်ပတ်သက်၍ အယုံအကြည်လုံးဝမရှိသော
နောင်ရိုးက ကျန်နှစ်ဦးပြောဆိုနေသည်ကို ဘုကန့်လန့်
တိုက်နေသောကြောင့်ဖြစ်ပါသည်။
” မင်းတို့ပြောတဲ့ တစ္ဆေ၊သရဲဆိုတာ ယုံတမ်းစကား
တွေပါကွာ။ ဘာမှကြောက်မနေကြနဲ့ ”
” ဟေ့ကောင်နောင်ရိုး မင်းအခြောက်မခံရဖူးတိုင်း
တကယ်မရှိဘူးမထင်နဲ့။ တစ္ဆေ၊သရဲဆိုတာ တကယ်ရှိ
တယ်ကွ ”
” ဟုတ်တယ် မင်းမယုံဘူးဆိုရင်လည်း တိတ်တိတ်
လေးနေပါလားကွာ။ ငါတို့နှစ်ယောက် ပြောနေတာကို
မနှောင့်ယှက်စမ်းပါနဲ့ ”
” ဒါကတော့မင်းတို့နှစ်ကောင် အရေမရအဖတ်မရ
စကားတွေပြောနေကြတာကိုကွာ ”
” သရဲအကြောင်းပြောတာကို အရေမရအဖတ်မရ
တွေပြောနေတယ်ဟုတ်လား။ သရဲ၊တစ္ဆေတကယ်ရှိမရှိ
ဆိုတာ မင်းနဲ့ ငါတို့နှစ်ယောက် အလောင်းအစားလုပ်
ကြမလား ”
” စိမ်လိုက်လေ ဘယ်လိုအလောင်းအစားမျိုးလဲ ”
” ဒီလိုလုပ်မယ်ကွာ။ ညဆယ့်နှစ်နာရီတိတိမှာ မင်း
တစ်ယောက်တည်း မဟူရာ စံအိမ်ကြီးထဲကိုဝင်ရမယ်။
ပြီးရင်စံအိမ်ကြီးထဲက အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းတစ်ခုကို
ယူလာခဲ့ရမယ်။ တကယ်လို့ အခြောက်အလန့်မခံရပဲနဲ့
စံအိမ်ကြီးထဲမှာရှိတဲ့ အသုံးအဆောင် ပစ္စည်းတစ်ခုကို
ယူလာနိုင်ခဲ့မယ်ဆိုရင်မင်းနိုင်ပြီ။
အခြောက်အလန့်ခံရတယ်၊ အခြောက်အလန့်မခံရ
ဘူးဆိုတာကိုတော့ အဲ့ဒီအချိန်ကျရင် မင်းအသိဆုံးဖြစ်
မှာပါ။ မင်းငါတို့နှစ်ယောက်ကို လိမ်ညာမှာမဟုတ်ဘူး
လို့ငါတို့ယုံကြည်တယ်။ တကယ်လို့ မင်းနိုင်သွားခဲ့မယ်
ဆိုရင် တစ္ဆေသရဲအကြောင်း မင်းရှေ့မှာ တစ်သက်လုံး
မပြောတော့ဘူး။ ဘယ်လိုလဲသဘောတူလား ”
” လောင်းကြေးစားကြေးက နည်းများနည်းနေလား
လို့။ ဒီလိုလုပ်မယ်ကွာ။ တကယ်လို့ငါသာ သရဲ၊ တစ္ဆေ
အခြောက်အလန့်မခံရပဲ မဟူရာစံအိမ်ကြီးထဲက အသုံး
အဆောင်ပစ္စည်းတစ်ခုကို ယူလာနိုင်ခဲ့မယ်ဆိုရင် ငါတို့
အရက်သောက်တဲ့အချိန်တိုင်း ငါသောက်မဲ့အရက်ဖိုးကို
မင်းတို့နှစ်ယောက်ရှင်းပေးရမယ်။ တကယ်လို့ငါရှုံးသွား
ခဲ့မယ်ဆိုရင်တော့ မင်းတို့ခိုင်းသမျှလုပ်မယ်ကွာ ”
” မင်းပြောတဲ့လောင်းကြေးက မင်းအတွက် မမျှတ
ဘူးလို့ငါထင်တယ်။ အခုလည်းမင်သောက်တဲ့အရက်ဖိုး
ကို ငါတို့ပဲရှင်းပေးနေရတာလေ ”
” ငါ့ရဲ့ခံစားချက်ကို မင်းတို့မသိပါဘူးကွာ။ မင်းတို့
ဆီမှာချည်းပဲ ကပ်သောက်နေရတာ ငါလိပ်ပြာမလုံဘူး။
တကယ်လို့ဒီပွဲမှာ ငါနိုင်သွားခဲ့မယ်ဆိုရင် လောင်းကြေး
အဖြစ်တိုက်တာလို့သဘောထားပြီး စိတ်ဖြောင့်ဖြောင့်နဲ့
သောက်လို့ရသွားတာပေါ့ကွာ ဟဲဟဲ ”
” အေးပါဟုတ်ပါပြီ။ တကယ်လို့ မဟူရာစံအိမ်ကြီး
ထဲမှာ အခြောက်အလန့်မခံခဲ့ရဘူးဆိုရင် သောက်ချင်
တဲ့အချိန်တိုင်း အရက်အဝတိုက်မယ်ကွာ ”
ဤသို့ဖြင့်နောင်ရိုးသည် သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်နှင့်
အလောင်းအစားတစ်ခုပြုလုပ်ခဲ့လေသည်။
၃။
နောင်ရိုးသည် မဟူရာစံအိမ်ကြီးတွင် သရဲခြောက်
သည့်အကြောင်းသိရှိထားပြီးဖြစ်သည်။ နားစွန်းနားဖျား
ကြားဖူးသည်လည်းရှိသလို ကိုယ်တိုင်ကြုံတွေ့ခဲ့ရသော
သူက ပြန်ပြောပြသည်ကိုလည်းနားထောင်ခဲ့ရဖူးသည်။
ကိုယ်တိုင်ကြုံတွေ့ခဲ့ရသောသူမှာ ကိုထွန်းလင်းဖြစ်
သည်။ ကိုထွန်းလင်းသည် နောင်ရိုးတို့နှင့်သောက်ဖော်
သောက်ဖက်ဖြစ်ပါသည်။ ကိုထွန်းလင်းပြောပြသည်ကို
နောင်ရိုးမယုံကြည်ပါ။
ကိုထွန်းလင်းသည် မဟူရာစံအိမ်ကြီးထဲတွင် အဖိုး
တန်ပစ္စည်းများကို တွေ့ရလိုရငြား ဝင်ရောက်ခိုးယူရင်း
တစ္ဆေ၊ သရဲ ခြောက်လန့်ခြင်းကိုခံခဲ့ရသည်ဟုဆိုသည်။
ကိုထွန်းလင်းသည် သူခိုးတစ်ဦးဖြစ်သည့်အားလျော်စွာ
သူခိုးဉာဏ်သာရှိပေလိမ့်မည်။ သူ့စားကျက်ကိုအခြား
သူများဝင်မလုရဲအောင် ယုတိမရှိသော အလိမ်အညာ
စကားလုံးများဖြင့် ခြောက်လန့်နေခြင်းဖြစ်သည်ဟု ၎င်း
ကထင်မြင်နေသည်။
ကိုထွန်းလင်းပြောပြချက်အရ သူအခြောက်အလန့်
ခံခဲ့ရပုံမှာဤသို့ဖြစ်သည်။
လမိုက်ညတစ်ညတွင် ကိုထွန်းလင်းသည် မဟူရာ
စံအိမ်ကြီးအနီးသို့ တဖြည်းဖြည်း ချဉ်းကပ်လာခဲ့သည်။
စံအိမ်ကြီး၏ခြံစည်းရိုးဆီသို့ရောက်သော် မလွယ်ပေါက်
မှခြံဝန်းထဲသို့ဝင်လာခဲ့သည်။
မဟူရာစံအိမ်ကြီးမှာ တစ္ဆေ၊ သရဲအခြောက်အလန့်
ကြမ်းသည်ဟု ကြားဖူးကြသောကြောင့် လူအများသည်
ညအချိန်သို့ရောက်ပြီဆိုလျှင် မဟူရာစံအိမ်ကြီးတစ်လုံး
တည်းတည်ရှိနေသော သည်နေရာသို့ မလာရဲကြတော့
ချေ။ သို့ဖြစ်ရာစံအိမ်ကြီးထဲသို့ ကိုထွန်လင်း ဝင်ရောက်
ခိုးယူနေသည်ကို မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်မှ သိနိုင်
လိမ့်မည်မဟုတ်ပါ။ သို့ဖြစ်ပါသောကြောင့်ကိုထွန်းလင်း
သည် စိတ်လက်ပေါ့ပါးစွာဖြင့် တမင်တကာယူဆောင်
လာသော အားအနည်းငယ်သာကျန်တော့သည့်ဓာတ်ခဲ
ဖြင့်ထည့်ထားသောဓာတ်မီးကို အောက်စိုက်ထွန်းကာ
အထဲသို့ဝင်လာခဲ့သည်။
မဟူရာစံအိမ်ကြီး၏ ခြံဝန်းအကျယ်သည် တစ်ဧက
ခန့်ရှိပြီး သရက်၊ မကျည်းစသည့် သီးပင်စားပင်များက
ခြံ၏မြေနေရာအတော်များများကို နေရာယူထားသည်။
လူမနေသည်မှာကြာပြီဖြစ်သော်လည်း ခြံဝန်းအတွင်း၌
ခြုံနွယ်၊ ပိန်းပေါင်းများ ထူထပ်စွာပေါက်ရောက်နေခြင်း
မရှိဘဲ မကြာသေးမီကမှကြွေကျထားသော ရော်ရွက်ဝါ
နှင့် သစ်ရွက်ခြောက်များကိုသာတွေ့ရသည်။
” ဂ်လိ ”
မဟူရာ စံအိမ်ကြီးဆီသို့ရောက်ရန် ကိုက်နှစ်ဆယ်
ခန့်သာလိုတော့သည့်အချိန်တွင် သစ်ကိုင်းခြောက်ငယ်
တစ်ခုကို တက်နင်းမိသဖြင့်အသံထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။
ထိုအသံသည်ဆိတ်ငြိမ်နေသော ညအလယ်တွင် ကျယ်
လောင်စွာထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။
” အား…အား…အား ”
” အား…အား…အား ”
” အား…အား…အား ”
သစ်ကိုင်းကျိုးသံကြောင့် ကိုထွန်းလင်း၏အနားတွင်
မကျည်းပင်ပေါ်တွင် အိပ်တန်းတက်နေသည့် ကျီးကန်း
သုံးကောင်သည် စူးစူးဝါးဝါးအသံများဖြင့်အော်ဟစ်ကာ
ထပျံကုန်သည်။ ထိုကျီးကန်းသုံးကောင်၏ အသံကြောင့်
အခြားသောကျီးကန်းများလည်း ထပျံကုန်သည်။
သို့ဖြစ်ရာတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်စွာ တည်ရှိနေသော
မဟူရာစံအိမ်ကြီးသည် ပျံသန်းနေသော ကျီးကန်းတို့၏
အတောင်ပံခတ်သံ၊ စူးစူးဝါးဝါးအော်ဟစ်သံများကြောင့်
ဆူညံသွားလေသည်။ ကိုထွန်းလင်းသည် ဆူဆူညံညံ
အော်ဟစ်နေကြသော ကျီးကန်းများကို မသိကျိုးကျွန်ပြု
ကာ မဟူရာစံအိမ်ကြီးအနီးသို့ရောက်အောင် ခပ်သွက်
သွက်ချဉ်းကပ်လာခဲ့သည်။
နောက်ထပ်ဆယ်ကိုက်ခန့်မျှ ထပ်လျှောက်ပြီးသည့်
အခါ သစ်ပင်ကြီးများမရှိတော့ဘဲ မည်းမှောင်နေသော
တိုက်အိမ်ကြီးတစ်အိမ်အားမြင်တွေ့လိုက်ရလေသည်။
ထိုတိုက်အိမ်ကြီးသည် မဟူရာစံအိမ်ကြီးသာလျှင်ဖြစ်ပါ
သည်။ ရေနံချေးကဲ့သို့သော အနက်ရောင်ဆေးတစ်မျိုး
ဖြင့်သုတ်ထားသဖြင့် စံအိမ်ကြီးမှာ ထိုကဲ့သို့မည်းမှောင်
နေခြင်းဖြစ်သည်။
ကိုထွန်းလင်းသည် ဆွေးမြေ့ပျက်စီးနေပြီဖြစ်သော
ပြတင်းပေါက်တစ်ပေါက်မှ စံအိမ်ကြီးထဲသို့ ဝင်ရောက်
လာခဲ့သည်။ အထဲသို့ရောက်သောအခါ ကိုထွန်းလင်း
လက်နှိပ်ဓာတ်မီးဖြင့် ဝိုက်ပတ်ထွန်းကြည့်လိုက်သည်။
ထိုအခါသူဝင်လာသောအခန်းသည် မီးဖိုချောင်ဖြစ်မှန်း
သိလိုက်ရာလေသည်။
အခန်းထဲတွင် မီးဖိုချောင်သုံးပစ္စည်းများကို အတိုင်း
သားတွေ့နေရပြီး အချို့သောပစ္စည်းများမှာ ဆွေးမြေ့
ကုန်ပြီဖြစ်သည်။ ကိုထွန်းလင်းသည် အဖိုးတန်ပစ္စည်း
များကိုမတွေ့ရသဖြင့် အခြားအခန်းများသို့ဝင်ကြည့်ရန်
အတွင်းပိုင်းတံခါးပေါက်မှ မီးဖိုချောင်ထဲက ထွက်လာခဲ့
သည်။
မီးဖိုချောင်ထဲက ထွက်လာသည့်အချိန် ၎င်း၏မျက်စိ
ရှေ့တွင် အရိပ်မည်းတစ်ခုဖြတ်ပြေးသွားသည်ကို တွေ့
လိုက်ရလေသည်။ အမြင်မှားသည်အထင်ဖြင့် မျက်လုံး
နှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့်ပွတ်ကြည့်လိုက်ရာ ထိုအရိပ်မည်း
ကိုမတွေ့ရတော့ချေ။
ထိုကြောင့်ကိုထွန်းလင်းက အမြင်မှားတာဖြစ်မည်
ဟုတွေးကာ အောက်ထပ်ကအခြားသောအခန်းများကို
ဝင်မကြည့်တော့ဘဲ ဆွေးမြေ့ခြင်းမရှိသေးသော ကျွန်း
လှေကားကြီးဖြင့်အပေါ်ထပ်သို့တက်လာခဲ့သည်။
ကျွန်းလှေကားထိပ်သို့ရောက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက်
မိန်းကလေးတစ်ဦးငိုကြွေးနေသောအသံကို ကြားလိုက်
ရလေသည်။
ငိုကြွေးသံအား စတင်ကြားလိုက်ရသည့်အချိန်တွင်
ကိုထွန်းလင်းသည် အနည်းငယ် ထိတ်လန့်သွားသော်
လည်း ငိုကြွေးသံသည် မိန်းကလေးတစ်ဦး၏ ငိုကြွေးသံ
ပင်ဖြစ်သောကြောင့် အကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့် စံအိမ်
ကြီးထဲတွင် တစ်ဦးတည်းလာရောက်ငိုကြွေးနေခြင်းဖြစ်
မည်ဟုတွေးကာ အသေအခါနားစွင့်ရင်း ငိုသံကြားရာ
ဆီသို့ ခြေသံလုံလုံဖြင့်လျှောက်လာခဲ့သည်။
နောက်ဆုံး၌ကိုထွန်းလင်းသည် လသာဆောင်တွင်
ထိုင်နေသော မိန်းကလေးတစ်ဦးကို တွေ့လိုက်ရလေ
သည်။ ထိုမိန်းကလေးမှာ အနီရောင်ဂါဝန်ကို ဝတ်ဆင်
ထားပြီး ကောင်းကင်ပေါ်သို့ငေးကြည့်၍ ရှိုက်ကြီးတငင်
ငိုကြွေးနေ၏။
ကိုထွန်းလင်းသည် တစ္ဆေ၊သရဲများမှာကြောက်မက်
ဖွယ်ကောင်းသော ရုပ်အဆင်းရှိကြသည်ဟု ယုံကြည်
သောကြောင့် ထိုမိန်းကလေးသည် လူအစစ်ဖြစ်သည်
ဟုအတပ်ထင်နေသည်။ ထိုကြောင့်ထိုမိန်းကလေးအား
စကားစတင်ပြောဆိုလိုက်သည်။
” ဟေ့မိန်းကလေး ဒီလိုနေရာမျိူးမှာ ဘာဖြစ်လို့များ
တစ်ယောက်တည်းလာငိုနေရတာလဲ ”
ထိုမိန်းကလေးသည် ကိုထွန်းလင်း၏မေးခွန်းအား
ပြန်လည်ဖြေကြားခြင်းမရှိပါ။ သူ(မ)သည်ကိုထွန်းလင်း
ကိုလှည့်ပင်မကြည့်ပါ။
” ဟေ့မိန်းကလေး မေးနေတယ်လေ။ သွားအိမ်ပြန်
တော့။ မင်းမိဘတွေစိတ်ပူနေလိမ့်မယ် ”
ကိုထွန်းလင်းသည် အရက်သမား သူခိုးဂျပိုးတစ်ဦး
ဖြစ်သော်လည်း သူတစ်ပါးသားမယားကိုပစ်မှားလိုစိတ်
လုံးဝမရှိပါ။ ထိုစကားများသည်သူ့ရင်တွင်းမှ ထွက်ပေါ်
လာသောအစစ်အမှန်စကားလုံးများဖြစ်သည်။
မိန်းကလေးသည် ကိုထွန်းလင်းကိုလှည့်ပင်မကြည့်
ချေ။ သို့ဖြစ်ရာကိုထွန်းလင်းသည် အနည်းငယ်သံသယ
ဝင်လာခဲ့၏။ ထိုအချိန်အမျိုးသမီးတစ်ဦးက တွေ့လိုက်ရ
လေသည်။ ထိုအမျိုးသမီးကြီးသည် ကိုထွန်းလင်းအား
မြင်ဟန်မတူဘဲ လသာဆောင်က ဝရန်တာနံဘေးတွင်
ထိုင်ငိုနေသော မိန်းကလေးကိုသာ သဲမဲပြီးဆဲဆိုနေ၏။
” ဟိုကောင်မ ဘာဖြစ်လို့အဲ့ဒီလောက်ထိကို ငိုနေ
ရတာလဲ။ တိတ်စမ်း ကျက်သရေကိုမရှိဘူး ”
မိန်းကလေးမှာတုတ်တုတ်ပင်မလှုပ်ချေ။
” ပြောနေတယ်လေ မကြားဘူးလား။ အခုချက်ချင်း
တိတ်စမ်း။ ငါ့အိမ်မှာကျက်သရေယုတ်တယ်။ ငိုချင်ရင်
နင့်အိမ်မှာသွားပြန်ငို ”
ထိုအချိန်ထိမိန်းကလေးသည် တုတ်တုတ်ပင်မလှုပ်
ချေ။ ထိုကြောင့်အမျိုးသမီးကြီးသည် အလွန်အမင်းစိတ်
တိုဒေါသထွက်သွားဟန်တူပြီး မိန်းကလေးဆီသို့ ပြေး
သွားသည်။ ထိုနောက်မိန်းကလေးကို ကုလားထိုင်ပေါ်
အားဖြင့်တွန်းချလိုက်သည်။
ကံဆိုးစွာဖြင့်ကုလားထိုင်ပေါ်က ပြုတ်ကျသွားသည့်
အချိန် မထိန်းချုပ်နိုင်သောအရှိန်ကြောင့် ဝရန်တာတွင်
ကာရံထားသော သစ်သားချောင်းများသည် ကျိုးပဲ့သွား
ကြကုန်ပြီး မိန်းကလေးသည်လည်း ဝရန်တာကိုလွန်၍
အောက်သို့ပြုတ်ကျသွားလေသည်။
” ဟာ ကျပြီ ကျပြီ ကျသွားပြီ ”
ထိတ်လန့်သွားသဖြင့် ကိုထွန်းလင်းသည် ထိုကဲ့သို့
ယောင်၍အော်လိုက်မိသည်။ ထိုအချိန်မှအမျိုးသမီးကြီး
သည် သူ(မ)နံဘေးတွင်ရပ်နေသော ကိုထွန်းလင်းအား
သတိထားမိသွားဟန်တူသည်။
” နင်ကရော ငါ့အိမ်ကိုဘာလာလုပ်တာလဲ ”
ကြောင်၍ရပ်ကြည့်နေသော ကိုထွန်းလင်း စကား
တစ်ခွန်းမှပြန်မပြောသေးခင် အမျိုးသမီး၏ မျက်လုံးများ
သည် တဖြည်းဖြည်းနီရဲတောက်ပလာခဲ့ပြီး မျက်နှာသွင်
ပြင်ကလည်း တဖြည်းဖြည်းပြောင်းလဲလာခဲ့သည်။
နောက်ဆုံး၌အမျိုးသမီးကြီး၏ မျက်နှာသွင်ပြင်သည်
ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသော အသွင်ဖြစ်သွားသည်။
ခဏတုန်းကရှည်လျားပြီးနက်မှောင်နေသော ဆံပင်များ
များလည်း ကျိုးတိုကျဲတဲသာကျန်တော့သည်။ ထိုအခါမှ
အမျိုးသမီးကြီးသည် တစ္ဆေ၊ သရဲဖြစ်မှန်းသိလိုက်ရလေ
သည်။ ထိုကြောင့်ကိုထွန်းလင်းသည် သရဲမနှင့်ဝေးရာ
သို့ ထွက်ပြေးရန်ဟန်ပြင်လိုက်၏။ သို့သော်နောက်ကျ
သွားချေပြီ။ ဒေါသထွက်နေသော သရဲမသည် သူ(မ)၏
ရှည်လျားသောလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုထွန်းလင်း၏ လည်
ပင်းကိုညစ်ထားပြီးဖြစ်သည်။
သရဲမမှာ အလွန်အင်မတန် အားသန်သောကြောင့်
ကိုထွန်းလင်းသည် ရုန်းကန်နိုင်ခြင်းမရှိချေ။ အားကုန်
သုံးပြီး လွတ်မြောက်နိုင်အောင် ကြိုးစားပါသော်လည်း
အချည်းနှီးသာဖြစ်သည်။ ၎င်း၏လည်ပင်းကို တင်းကျပ်
စွာညစ်ထားသော သရဲမ၏လက်ကိုဖယ်ခြားနိုင်ခြင်းမရှိ
ချေ။ အချိန်အနည်းငယ်ကြာသော် လည်ပင်းအစ်လာပြီး
အသက်ရှူကျပ်လာခဲ့လေသည်။
” ဟား…ဟား…ဟား ”
သရဲမသည်သူ့လုပ်ရပ်ကြောင့် အခြားတစ်ယောက်
နာကျင်နေသည့်အဖြစ်ကို မြင်ရသော် ကျေနပ်အားရစွာ
ရယ်မောနေလေ၏။
ကောင်းမှုကုသိုလ်ကံ အနည်းငယ်ရှိနေသေးသဖြင့်
သေကံမပါသေးသော ကိုထွန်းလင်းသည် နောက်ဆုံး
ဆုံးတွင် ဘုရားစာရွတ်ရန်သတိရလာခဲ့သည်။ သို့ဖြစ်ပါ
သောကြောင့်မှတ်မိသမျှဘုရားရှိခိုးစာများကို စိတ်ထဲက
ရွတ်ဖတ်လိုက်သည်။
ထိုအခါ၎င်းလည်ပင်းကို ညစ်ထားသော သရဲမ၏
လက်သည် တဖြည်းဖြည်းပြေလျော့သွားပြီး နောက်ဆုံး
တွင် လုံးဝလွတ်သွားလေသည်။ သရဲမ၏ပါးစပ်မှလည်း
ငြီးညူသံများထွက်ပေါ်လာသည်။ ထိုနောက်တွင်တော့
သရဲမသည်မီးခိုးငွေ့များသဖွယ် လွင့်မျောပျောက်ကွယ်
သွားလေတော့သည်။
ကိုထွန်းလင်းသည် ခြောက်ခြားဖွယ်ကောင်းသော
မဟူရာစံအိမ်ကြီးထဲတွင် ဆက်နေရန်မဝံ့ရဲတော့သဖြင့်
အောက်ထပ်သို့ ဆင်းပြေးလာခဲ့သည်။ ကျွန်းလှေကား
ဆီသို့ရောက်သော် လသာဆောင်မှ ပြုတ်ကျသွားသော
မိန်းကလေးသည် အကောင်းအတိုင်းပင်အပေါ်ထပ်သို့
တက်လာနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။
ထိုမိန်းကလေးသည်လည်း သရဲမသာလျှင်ဖြစ်မှန်း
သိလိုက်ရ၏။ သရဲမသည် ကျွန်းလှေကားကြီးအတိုင်း
အပေါ်ထပ်သို့တဖြည်းဖြည်းတက်လာခဲ့သည်။ မကြာမီ
သူတို့နှစ်ဦးမှာ သုံးပေခန့်သာကွာဝေးတော့ပြီး မျက်နှာ
ချင်းဆိုင်အနေအထားသို့ရောက်သွားလေသည်။
ကိုထွန်းလင်းသည် ထွက်ပြေးလျှင်လည်းလွတ်မည်
မဟုတ်မှန်း သိနေသောကြောင့် အသင့်အနေအထား
ဖြင့် အခြေအနေကိုစောင့်နေ၏။
သရဲမသည် ကိုထွန်းလင်းကို ဂရုမစိုက်ဘဲ အပေါ်
ထပ်သို့သာ တန်းတန်းမတ်မတ် တက်သွားလေသည်။
၎င်းအားကျော်တက်သွားသည့်အချိန်ကျမှ ကိုထွန်းလင်း
သည် သက်ပြင်းချနိုင်တော့၏။
ကိုထွန်းလင်သည် အဖိုးတန်ပစ္စည်းများအား ဆက်
လက်ရှာဖွေရန် စိတ်မကူးတော့ဘဲ မဟူရာစံအိမ်ကြီးထဲ
က ခပ်သွက်သွက်ပင် ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။
စံအိမ်အပြင်သို့ရောက်သော် ဆူဆူညံညံအော်ဟစ်
နေသောကျီးကန်းများသည် ၎င်းအားထိုးဆိတ်ရန် ဆင်း
လာခဲ့ကြသည်။ ကျီးကန်သုံးလေးကောင်ခန့် ဝိုင်းဆိတ်
သဖြင့် ကိုထွန်းလင်း၏ကျောပြင်သည် ပူစပ်နာကျင်လာ
သည်။ နားကျင်မှုကိုအောင့်အီးသည်းခံကာ ခြံအပြင်သို့
ရောက်အောင် သွက်သွက်ကလေးပြေးလာခဲ့သည်။
နောက်ဆုံးတွင်ကိုထွန်းလင်းသည် မလွယ်ပေါက်မှ
တစ်ဆင့် ခြံဝန်းအပြင်သို့ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။ ခြံဝန်း
အပြင်သို့ရောက်သော် ဒေါသတကြီးလိုက်ဆိတ်နေကြ
သော ကျီးကန်းတို့သည် ဆက်မလိုက်ဆိတ်ကြတော့ဘဲ
ပြန်လည်ဆုတ်ခွာသွားကြလေသည်။
ကျီးကန်းတို့ကဝိုင်းဆိတ်ထားသဖြင့် သွေးသံရဲရဲဖြစ်
နေသောကိုထွန်းလင်းသည် သရဲခြောက်သော မဟူရာ
စံအိမ်ကြီးနှင့်ဝေးရာဆီသို့ ခပ်သွက်သွက်ထွက်ပြေးလာ
ခဲ့လေသည်။
၄။
ကိုထွန်းလင်း၏ ကျောပြင်တွင် ကျီးကန်းဆိတ်ထား
သည့် ဒဏ်ရာများကိုတွေ့နေရသည်။ သို့သော်နောင်ရိုး
သည် စားရဂွင်ကောင်းကောင်းတွေ့ထားသောကြောင့်
အသားအနာခံကာ လိမ်ဆင်ထားခြင်းဖြစ်သည်ဟု ထင်
နေသည်။
မည်သို့ပင်ဆိုစေ နောင်ရိုးသည် မဟူရာစံအိမ်ကြီး
ထဲသို့ ဝင်ရောက်ရန်ဆုံးဖြတ်ထားပြီးဖြစ်သည်။ နောက်
တစ်နေ့ညနေခင်းတွင် နောင်ရိုးသည် သူ၏သူငယ်ချင်း
နှစ်ဦးနှင့် အရက်ဆိုင်တွင် ထပ်မံဆုံတွေ့လေသည်။
အရက်ဝိုင်းတွင် သူငယ်ချင်းနှစ်ဦးက မဟူရာစံအိမ်
ကြီးဆီသို့မတားရန်တားမြစ်ကြလေသည်။
” မနေ့ညတုန်းက ငါတို့မူးနေလို့ ပြောလိုက်မိတာပါ
ကွာ။ မင်းမသွားရင်လဲ မင်းအရက်သောက်နေသရွေ့
ငါတို့ပဲတိုက်ပါ့မယ်။ ကိုထွန်းလင်းလိုတော့ မင်းကိုမကြုံ
စေချင်ဘူးကွာ။ နော်နောင်ရိုး မသွားပါနဲ့ ”
” ဟုတ်သားပဲနောင်ရိုးရာ။ ငါတို့အရှုံးပေးပါတယ်။
မင်းသွားစရာမလိုတော့ဘူး။ မင်းနိုင်သွားပါပြီ ”
အရင်းနှီးဆုံးသူငယ်ချင်းနှစ်ဦးက ဤသို့ပြောဆိုကြ
လေရာ နောင်ရိုးသည် ကျေနပ်စွာပြုံးရယ်ကာ_
” မင်းတို့စေတနာကိုငါနားလည်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်
ငါဆုံးဖြတ်ပြီးသွားပြီ။ ဒီညငါအဲ့ဒီမဟူရာစံအိမ်ကြီးထဲကို
ဝင်မယ်။ ငါအတွက်ဘာမှစိတ်မပူပါနဲ့ကွာ။ တစ္ဆေ၊ သရဲ
ဆိုတာ ဝတ္ထုစာအုပ်တွေထဲမှာပဲရှိတာကွ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်
ဒီညငါမဟူရာစံအိမ်ကြီးထဲကိုဝင်မယ် ”
နောင်ရိုး၏ပြတ်သားလှသော ဆုံးဖြတ်ချက်ကြောင့်
နောက်ဆုံး၌ သူ့သူငယ်ချင်းနှစ်ဦးမှာ လက်လျော့လိုက်
ရလေတော့သည်။
၅။
ညကိုးနာရီထိုးခါနီး အချိန်သို့ရောက်သော် နောင်ရိုး
သည် မြို့ပြင်သို့တစ်ဦးတည်ထွက်လာခဲ့သည်။ မြို့ပြင်
သို့ရောက်သောအခါ မဟူရာစံအိမ်ကြီးဆီသို့ ဦးတည်၍
ထွက်ခွာလာခဲ့သည်။
လပြည့်ညရောက်ရန် နှစ်ရက်သာ လိုတော့သဖြင့်
သဖြင့် လမင်းကြီးကဝိုင်းစက်ပြီးထိန်ထိန်သာနေသည်။
လရောင်ဖြာကျနေသဖြင့် ယူဆောင်လာသောလက်နှိပ်
ဓာတ်မီးကိုပင် အသုံးပြုရန်မလိုချေ။
နောင်ရိုးသည် ခပ်သွက်သွက် လျှောက်လာခဲ့လေ
ရာ မဟူရာစံအိမ်ကြီးဆီသို့ရောက်လာခဲ့၏။ ၎င်းသည်
လည်း ကိုထွန်းလင်ကဲ့သို့ပင် မလွယ်ပေါက်မှတစ်ဆင့်
ခြံဝန်းထဲသို့ဝင်လာခဲ့သည်။
တစ်လမ်းလုံးလျှောက်လာစဉ်က ဘာမှမခံစားရဘဲ
မဟူရာစံအိမ်ကြီး၏ ခြံဝန်းထဲသို့ရောက်သွားသည့်အခါ
မှ တစ်ကိုယ်လုံးအေးစိမ့်လာခဲ့လေသည်။
နောင်ရိုးသည် သစ်ပင်ကြီးများ အုပ်ဆိုင်းနေသော
ကြောင့် အေးစိမ့်လာခြင်းဖြစ်မည်ဟုတွေးကာ အထဲသို့
ဆက်လျှောက်လာခဲ့သည်။ ခြေသံလုံလုံလျှောက်လာခဲ့
ရာ မည်သည့်အသံကိုမှကြားရခြင်းမရှိဘဲ အပ်ကျကိုပင်
ကြားရလောက်အောင်တိတ်ဆိတ်နေသည်။
သစ်ပင်ကြီးများကို ခပ်သွက်သွက် ဖြတ်ကျော်လာခဲ့
ရာ မဟူရာစံအိမ်ကြီးကို ‘ဘွားခနဲ’ မြင်တွေ့လိုက်ရလေ
သည်။ မြို့ထဲကကြည့်လျှင် မြင်ရသည့်အတိုင်း မဟူရာ
စံအိမ်ကြီ၏အုတ်နံရံသည် မည်းမှောင်နေ၏။ သို့ဖြစ်ရာ
ညအချိန်တွင် တစ္ဆေတစ်ကောင်ထိုင်နေသည့်ပမာ သိပ်
ကိုခြောက်ခြားဖွယ်ကောင်းနေ၏။
နောင်ရိုးကမူလုံးဝမတုန်လှုပ်ချေ။ မကြောက်ဘူးဟု
ဆိုသော်လည်း စံအိမ်ကြီး၏ ရှေ့သို့ရောက်သောအခါ
ကြက်သီးမွေးညင်းများက တဖျန်းဖျန်းထလာခဲ့သည်။
နောင်ရိုးသည် ထိုအဖြစ်ကိုဂရုမစိုက်ဘဲ စံအိမ်ကြီး
ထဲသို့ ဝင်ရောက်ရန်သာစိတ်ကူးနေ၏။ အထဲသို့ဝင်နိုင်
ရန် အပေါက်တွေ့လိုတွေ့ငြား စံအိမ်ကြီးကို တစ်ပတ်
ပတ်ကြည့်သည်။ အိမ်တစ်ပတ်မပြည့်မီ ခြတက်သဖြင့်
ဆွေးမြေ့နေပြီဖြစ်သော ပြတင်းပေါက်တစ်ခုကို တွေ့
လိုက်ရလေသည်။
ထိုပြတင်းပေါက်မှတစ်ဆင့် မဟူရာစံအိမ်ကြီးထဲသို့
ဝင်လာခဲ့၏။ အထဲသို့ရောက်သော် လရောင်မရှိသဖြင့်
ယူဆောင်လာသောဓာတ်မီးအား ထုတ်သုံးရလေတော့
သည်။ နောင်ရိုးသည် ဘေးပတ်ပတ်လည်ကို ဓာတ်မီး
ဖြင့် ထိုးကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခါသူရောက်နေသော
နေရာမှာ စာဖတ်ခန်း(သို့မဟုတ်) စာကြည့်ခန်းဖြစ်မှန်း
သိလိုက်ရသည်။ အကြောင်းမှာ အခန်းတစ်ခုလုံးတွင်
စာအုပ်စင်အချို့နှင့် စားပွဲတစ်လုံး၊ ကုလားထိုင်တစ်လုံး
ကိုသာတွေ့ရသောကြောင့်ဖြစ်ပါသည်။
စာအုပ်စင်များပေါ်တွင်တော့ စာအုပ်အများအပြား
ကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်။ ထိုစာအုပ်များသည် အရက်
သမားပင်ဖြစ်သော်လည်း စာဖတ်ရတာ အလွန်ဝါသနာ
ပါသောနောင်ရိုးကို အမျိုးမျိုးဆွဲဆောင်နေ၏။ သို့ဖြစ်ရာ
နောင်ရိုးသည် စာအုပ်တစ်အုပ်ကိုယူ၍ အနည်းငယ်မျှ
ဖတ်ရှုကြည့်နေ၏။
ထိုအချိန်စာကြည့်ခန်းတံခါးသည် အလိုလိုပွင့်လာခဲ့
သည်။ ရုတ်တရက်ကြုံလိုက်ရသည့်အခါ နောင်ရိုးသည်
ထိတ်လန့်သွားလေသည်။ သို့သော်စိတ်ထိန်းကာ ဖတ်
လက်စစာအုပ်အား စာအုပ်စင်ပေါ်တွင် ပြန်ချထားကာ
တံခါးပေါက်ဆီ လျှောက်လာခဲ့သည်။ တံခါးပေါက်ဆီသို့
ရောက်သော် ဘေးပတ်ပတ်လည်အား သေချာကြည့်ရှု
လိုက်သည်။
လှုပ်ရှားမှုကိုမတွေ့ရဘဲ တစ်အိမ်လုံးငြိမ်သက်နေ
သည်။ နောင်ရိုးသည် အခြားသောအခန်းများကို စူးစမ်း
လိုစိတ်ဖြစ်လာသောကြောင့် စာကြည့်ခန်းထဲက ထွက်
လာခဲ့သည်။
ဧည့်ခန်းသို့ရောက်သော် မြင်လိုက်ရသည့်မြင်ကွင်း
များက နောင်ရိုးကို လုံးဝအံ့ဩမှင်သက်သွားစေသည်။
ဧည့်ခန်းပတ်ပတ်လည်တွင် လက်ရာမြောက် ပန်းပုရုပ်
များကအသက်ဝင်စွာတည်ရှိနေကြ၏။ ရှေ့ခေတ်အဖိုး
တန်ပစ္စည်းများကိုလည်းစုံလင်စွာတွေ့နေရသည်။
ထိုအဖိုးတန်ပစ္စည်းများကို တွေ့လိုက်ရသည့်အခါ
နောင်ရိုးစိတ်ထဲတွင် လိုချင်တက်မက်သည့်စိတ်များဖြစ်
ပေါ်လာခဲ့သည်။ သို့သော်နောင်ရိုးသည် ထိုစိတ်များကို
ထိန်းချုပ်လိုက်၏။
အရက်သမားတစ်ဦးဖြစ်လင့်ကစား နောင်ရိုးသည်
သူတစ်ပါးပစ္စည်းအား ခိုးယူလိုစိတ်လုံးဝမရှိပါ။ မဟူရာ
စံအိမ်ကြီးထဲသို့ ရောက်ခဲ့ကြောင်း သက်သေပြနိုင်ရန်
ယူဆောင်သွားမည့် အဖိုးတန်ပစ္စည်ကိုလည်း နောက်
တစ်နေ့နံနက်တွင်ပြန်လာပို့မည်ဟု အစောကတည်းက
ဆုံးဖြတ်ထားပြီးဖြစ်သည်။
၆။
ဧည့်ခန်းထဲ၌ပန်းပုရုပ်တုများကို ငေးကြည့်နေသည့်
အချိန် ၎င်းမျက်စိရှေ့တွင် အရိပ်ဖြူတစ်ခုဖြတ်ပြေးသွား
သည်ကို သတိထားမိလိုက်သည်။ သို့သော်အဖြူရောင်
အရိပ်ကိုမြင်တွေ့လိုက်ရသည်မှာ တစ်စက္ကန့်ပင် မကြာ
လိုက်ချေ။ ထိုအရိပ်သည် ရုတ်ချည်းပျောက်ကွယ်သွား
လေသည်။
ထိုအချိန်မှာမိန်းကလေးတစ်ဦး၏ ကျေနပ်အားရစွာ
ရယ်မောနေသော ရယ်သံအား စတင်ကြားလိုက်ရလေ
သည်။ ရယ်သံသည် အိမ်အောက်ထပ်က အခန်းတစ်ခု
တွင်ကြားနေရခြင်းဖြစ်သည်။ လူမနေသောအိမ်ထဲတွင်
ရယ်မောသံကိုကြားလိုက်ရသဖြင့် လွန်စွာမှအံ့ဩသွား
သွားလေသည်။
သို့သော်တစ္ဆေ၊သရဲ ပရလောကသားများရှိသည်ကို
လုံးဝအယုံအကြည်မရှိသော နောင်ရိုးသည် လူတစ်ဦး
ပင်ဖြစ်မည်ဟုမှတ်ချက်ချလိုက်သည်။ ကျေနပ်အားရစွာ
ရယ်မောနေသောမိန်းကလေးသည် မည်သူဖြစ်မည်ကို
သိလိုသဖြင့်နောင်ရိုးသည် ရယ်မောသံကြားနေရသည့်
အခန်းဆီသို့လျှောက်လာခဲ့သည်။
အခန်းရှေ့သို့ရောက်သောအခါ အခန်းတံခါးသည်
စေ့ရုံ စေ့ထားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်။ နောင်ရိုး
သည် အနည်းငယ်ဟနေသောတံခါးရွက်ကြားမှ အခန်း
ထဲသို့ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။
ထိုအခါစားပွဲခုံနံဘေးက ကုလားထိုင်ပေါ်တွင် ထိုင်
နေသော မိန်းကလေးတစ်ဦးကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်။
ထိုမိန်းကလေးမှာ ကျေနပ်အားရစွာ ရယ်မောနေသော
မိန်းကလေးပင်ဖြစ်သည်။
တစ်စုံတစ်ခုကိုသတိထားမိဟန်ဖြင့် ထိုမိန်းကလေး
သည် နောင်ရိုးရပ်နေသောတံခါးပေါက်ဆီ လှည့်ကြည့်
လာခဲ့သည်။ မိန်းကလေးသည် တံခါးရွက်နှစ်ခုကြားမှ
နောင်ရိုးကိုမြင်တွေ့သွားဟန်တူပါသည်။
နောင်ရိုးသည်လည်း မိန်းကလေး၏မျက်နှာကို မြင်
တွေ့လိုက်ရလေသည်။ မိန်းကလေး၏ အသားအရည်
မှာ ပန်းနုရောင်သန်းပြီး ဆံနွယ်တို့ကလည်း ရှည်လျား
နက်မှောင်နေသည်။
မျက်လုံး၊ နှာခေါင်း၊ နှုတ်ခမ်းသားတို့ကလည်း ပြော
စရာမလိုအောင် လှပလွန်းသည်။ အားလုံးကိုခြုံငုံကြည့်
လျှင် အလှပဆုံးစာရင်းထဲတွင်ပါဝင်သော မိန်းကလေး
ဖြစ်ပါသည်။
နောင်ရိုးကိုမြင်သော် မိန်းကလေးသည် ထိုင်နေရာ
မှ မတ်တပ်ထရပ်လာခဲ့သည်။ ထိုနောက်နောင်ရိုးဆီသို့
လျှောက်လာခဲ့သည်။ သရဲ၊တစ္ဆေများကို အယုံအကြည်
မရှိ၊ ကြောက်လန့်ခြင်းမရှိသော်လည်း ထိုမိန်းကလေး
ထိတ်တိုက်ရင်ဆိုင်ရန် ကြောက်လန့်ရင်လေးနေသည်။
သို့ဖြစ်ပါသောကြောင့်သူ(မ)နှင့် ထိတ်တိုက်မတွေ့
ရလေအောင် အဝေးသို့ရှောင်တိမ်းရန်စိတ်ကူးမိသည်။
သို့သော်နောက်ကျသွားလေပြီ။ သူ(မ)သည် နောင်ရိုး
အနားသို့ရောက်လာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။
” ရှင်ဘယ်သူလဲ။ ဘာဖြစ်လို့ဒီကိုလာခဲ့တာလဲ ”
” ကျုပ်…ကျုပ်…ကျုပ် ”
သူ(မ)၏မေးခွန်းကြောင့် နောင်ရိုးသည် လွန်စွာမှ
အံ့ဩသွားသဖြင့် ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်သွားလေ
သည်။
” မေးနေတယ်လေ ရှင်ဘယ်သူလဲလို့ ”
” ကျုပ်…ကျုပ်နာမည်နောင်ရိုး ”
” ဒီကိုဘာလာလုပ်တာလဲ ”
သူ(မ)၏မေးခွန်းကို နောင်ရိုးပြန်မဖြေနိုင်ချေ။
” အစ်ကို့မိတ်ဆွေများလား ”
ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိသောနောင်ရိုးသည် သူ(မ)
အား ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။
” စောစောကတည်းက အစ်ကို့မိတ်ဆွေလို့ပြောပါ
လားရှင်။ အားနာစရာတွေဖြစ်ကုန်ပါပြီ။ အစ်ကိုတော့
အိမ်မှာမရှိဘူးရှင့်။ ရှမ်းပြည်ဖက်ကို ခရီးထွက်သွားတာ
တစ်ပတ်ကျော်နေပြီ ”
သူ(မ)တစ်ဦးတည်းက မနားတမ်းပြောဆိုနေသော
ကြောင့် နောင်ရိုးသည် ဘာမှပြန်ပြောနိုင်ခြင်းမရှိသေး
ပါ။ ထိုအချိန်အမျိုးသမီးကြီးတစ်ဦး အိမ်အပေါ်ထပ်က
ဆင်းလာသည်။ အမျိုးသမီးကြီး၏မျက်နှာသည် အလွန်
တင်းမာနေ၏။ နောင်ရိုးအား ဝါးစားမတတ်ကြည့်ရှုနေ
၏။
” ဟဲ့ကောင်မ ဒီအချိန်ကြီး ဘယ်လင်ငယ်နဲ့ စကား
ပြောနေတာလဲ။ နင့်မှာလင်ရှိတယ်ဆိုတာကိုသတိရဦး။
အေးပေါ့လေ နင်လိုအောက်တန်းစားမိန်းမက အောက်
တန်းစားအကျင့်စာရိတ္တရှိနေတာမဆန်းပါဘူး ”
” ဘာမှမသိပဲနဲ့ ကျွန်မကိုမစွတ်စွဲပါနဲ့။ ကိုနောင်ရိုး
က အစ်ကို့သူငယ်ချင်းပါ ”
” လက်ပူးလက်ကျပ်မိတာတောင် ငြင်းချင်နေသေး
တယ်။ ငါ့သားသူငယ်ချင်းတွေအကုန်လုံးငါသိတယ်ဟဲ့။
ငါ့သားသူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ နင့်အကောင်မပါဘူး ”
သူတို့နှစ်ဦးအပြန်အလှန်ပြောဆိုနေကြသည့်အချိန်
နောင်ရိုးသည် ဘာမှပြန်မပြောနိုင်ပါ။ ကြောင်၍ရပ်နေ
မိသည်။ နောင်ရိုးသည် ကိုထွန်းလင်းပြောပြထားသော
အကြောင်းအရာများကိုပြန်သတိရလာခဲ့သည်။
တစ္ဆေ၊ သရဲအယုံအကြည်မရှိသော နောင်ရိုးသည်
အနည်းငယ်သံသယဝင်လာခဲ့၏။ သို့သော်သူတို့နှစ်ဦး
သည် သာမန်အတိုင်းသာ ပြောဆိုငြင်းခုန်နေကြသော
ကြောင့် ကိုထွန်းလင်းသည် တကယ့်လူအစစ်များအား
တစ္ဆေ၊ သရဲအဖြစ်ထင်မြင်နေခြင်းဖြစ်မည်ဟု မှတ်ချက်
ချလိုက်သည်။
နောင်ရိုးသည် အမျိုးသမီးနှစ်ဦးကို ပြန်၍ပြေလည်
သွားစေလိုသည်။ ထိုကြောင့်အကြောင်းစုံအား အမှန်
အတိုင်းပြောပြရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
ထိုအချိန်အမျိုးသမီးနှစ်ဦး၏ ပုံသဏ္ဍာန်မှာ ကြောက်
မက်ဖွယ် ကောင်းသော အသွင်ဖြစ်သွားကြလေသည်။
နက်မှောင်ရှည်လျားသော အမျိုးသမီးကြီး၏ဆံပင်သည်
ကျိုးတိုကျဲတဲသာကျန်တော့ပြီး မျက်လုံးနှစ်ဖက်ကလည်း
နီရဲလာသည်။ မျက်နှာပေါ်ကအရေပြားများသည် တွန့်
လိမ်သွားသည်။ အမျိုးသမီးငယ်၏ မျက်နှာကမူ အသား
စများ တဖြည်းဖြည်းပဲ့ကြွေကျလာခဲ့ပြီး သွေးသံရဲရဲဖြစ်
သွားလေသည်။
” သ…သရဲ…သရဲ ”
နောင်ရိုး၏ပါးစပ်မှ ယခင်က အယုံအကြည်မရှိဘူး
ဟုဆိုခဲ့ဖူးသော သရဲဆိုသည့်နာမ်စကားလုံးထွက်လာခဲ့
သည်။
” ဟား…ဟား…ဟား ”
” ဟား…ဟား…ဟား ”
သရဲမနှစ်ဦး၏ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ရယ်မော
သံသည် မဟူရာစံအိမ်ကြီးတစ်ခုလုံးကို ပဲ့တင်ထပ်သွား
လေသည်။ နှစ်ဦးစလုံးသည် လက်နှစ်ဖက်ကိုအရှေ့သို့
ဆန့်တန်းကာ နောင်ရိုးဆီသို့လျှောက်လာခဲ့သည်။
ကြောက်မက်ဖွယ်ရုပ်ဆင်းသွင်ပြင်များကို မြင်တွေ့
လိုက်ရသဖြင့် အလွန်အမင်း ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့နေ
ပြီဖြစ်သောနောင်ရိုးသည် သရဲမနှစ်ဦးက ၎င်းအနားသို့
လျှောက်လာနေမှန်းကို သိလိုက်ရသည့်အခါ လွန်စွာမှ
တုန်လှုပ်သွားသည်။
နောင်ရိုးသည် ထိုအနားကထွက်ပြေးရန် ကြိုးစား
သည်။ ထိုနောက်တွင်နောက်သို့ဆုတ်ခွာထွက်ပြေးလာ
လာခဲ့လေသည်။ ကြောက်အား၊လန့်အားထွက်ပြေးလာ
နောင်ရိုးမှာ ကိုထွန်းလင်းလိုတော့ လွတ်မြောက်မသွား
ခဲ့ပါ။ စံအိမ်ကြီးထဲသို့ဝင်ရောက်နိုင်ရန် ဝင်ပေါက်အဖြစ်
အသုံးပြုခဲ့သော စာကြည့်ခန်းပြတင်းပေါက်ဆီ ရောက်
ခါနီးအချိန်တွင် တစ်စုံတစ်ခုကို ခလုတ်တိုက်မိသွားပြီး
မှောက်ယှက်လဲကျသွားလေသည်။ ထိုအချိန်နောင်ရိုး၏
ဦးခေါင်းကို တစ်စုံတစ်ခုဖြင့်ဆောင့်မိသွားပြီး သတိမေ့
မြောသွားလေတော့သည်။
၇။
အခြားတစ်ဖက်တွင်တော့ နောင်ရိုးအား စိတ်ပူနေ
ကြသောသူငယ်ချင်းနှစ်ဦးမှာ အချိန်အတော်ကြာသည်
အထိမပြန်လာသေးသော သူတို့၏သူငယ်ချင်းနောင်ရိုး
အတွက်အလွန်အမင်းစိတ်ပူနေကြသည်။
သို့ဖြစ်ပါသောကြောင့် ခင်မင်ရင်းနှီးသော မိတ်ဆွေ
များအား အကူအညီတောင်းခံကာ မဟူရာစံအိမ်ကြီးဆီ
လိုက်သွားရန်ဆုံဖြတ်လိုက်ကြသည်။ သူတို့နှစ်ဦးသည်
အနီးအနားရှိ အပေါင်းအသင်းမိတ်ဆွေများကို လိုက်လံ
အကူအညီတောင်းခံလေရာ လူခုနှစ်ဦးသည် သူတို့နှင့်
အတူမဟူရာစံအိမ်ကြီးဆီသို့လိုက်ပါလာခဲ့ကြသည်။
ဤသို့ဖြင့်လူကိုးဦးသည် လက်နှိပ်ဓာတ်မီးများအား
ကိုယ်စီကိုင်ဆောင်ကာ မဟူရာစံအိမ်ကြီးဆီသို့ ချီတက်
လာခဲ့ကြလေသည်။
သူတို့သည် ဘေးအနှောင့်အယှက် မကြုံတွေ့ရဘဲ
မဟူရာစံအိမ်ကြီးဆီသို့ရောက်လာခဲ့ကြသည်။ လူအင်
အား များသောကြောင့်ဖြစ်ဟန်တူပါသည်။ ပရလောက
သားများက ၎င်းတို့ကိုအနှောင့်အယှက် မပေးကြသလို
ကျီးကန်းများကလည်း အနှောင့်အယှက်မပေးကြချေ။
မဟူရာစံအိမ်ကြီးထဲသို့ ရောက်သော် အခန်းတိုင်း
တွင် နောင်ရိုးအားရှာဖွေကြလေသည်။ နောက်ဆုံးတွင်
ဟောင်းနွမ်းနေပြီဖြစ်သော စာအုပ်အများအပြားတည်ရှိ
နေသော အခန်းတစ်ခုတွင် လဲကျနေသောနောင်ရိုးကို
တွေ့လိုက်ရလေသည်။
သူငယ်ချင်းနှစ်ဦးသည် နောင်ရိုးအား ပြေးထူလိုက်
သည်။ ထိုနောက်သွေးခုန်နှုန်းကိုစမ်းကြည့်လိုက်သည်။
နောင်ရိုးမသေသေးမှန်း သိလိုက်ရသည့်အခါ အားလုံး
သည် စိတ်အေးသွားကြပြီး နောင်ရိုးသတိရလာအောင်
ကြိုးစားကြသည်။ အချိန်အတော်ကြာသည်အထိ သတိ
မရသဖြင့် သူတို့သည်နောင်ရိုးအား ထမ်းပိုးကာ စံအိမ်
ကြီးထဲက ပြန်လည်ထွက်ခွာလာခဲ့ကြလေသည်။
၈။
နောင်ရိုးသည် အိမ်သို့ပြန်ရောက်သည့်အခါမှ ပြန်
လည်သတိရလာခဲ့သည်။ သို့သော်အကြောက်လွန်ကာ
တစ်ပတ်ခန့်အထိ လန့်ဖျား ဖျားသွားလေသည်။ အဖျား
ပျောက်သွားသည့်အချိန်မှစ၍ တစ္ဆေ၊ သရဲနှင့်ပတ်သက်
၍မယုံကြည်သည့်အကြောင်း ထပ်မပြောတော့ချေ။
လအနည်းငယ်ကြာသောအခါ မဟူရာစံအိမ်ကြီးထဲ
က ပရလောကသား သရဲမနှစ်ဦး၏ အတိတ်ဘဝဇာတ်
ကြောင်းကိုသိလိုက်ကြရလေသည်။
လွန်ခဲ့သည့်နှစ်ငါးဆယ်ခန့်က မဟူရာစံအိမ်ကြီးကို
ပိုင်ဆိုင်သူမှာ မောင်ထွန်းခန့်ဆိုသည့်လူငယ်ဖြစ်သည်။
ကုန်သည်တစ်ဦးဖြစ်သော မောင်ထွန်းခန့်သည် အဖေ
မရှိတော့ဘဲ မုဆိုးမအမေနှင့်အတူနေထိုင်သည်။
တစ်နေ့တွင်မောင်ထွန်းခန့်သည် ခရီးသွားလာရင်း
ချစ်ကြိုက်ခဲ့သောမိန်ကလေးကို လက်ထပ်ထိမ်းမြားကာ
မဟူရာစံအိမ်ကြီးဆီ ခေါ်ဆောင်လာခဲ့သည်။
မောင်ထွန်းခန့်၏မိခင်သည် ဆင်းရဲသော အသိုင်း
အဝိုင်းကလာသည့် ထိုမိန်ကလေးကို သဘောမကျချေ။
ထိုကြောင့်မောင်ထွန်းခန့် အပြင်သွားသည့်အချိန်တိုင်း
အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြ၍ ထိုမိန်းကလေးအား ဆူပူဆဲဆို
လေ့ရှိသည်။
တစ်နေ့တွင်မောင်ထွန်းခန့်သည် အလုပ်သမားများ
နှင့်အတူ ကုန်ကူးသန်းရောင်းဝယ်ရန် ရှမ်းပြည်နယ်သို့
ထွက်သွားသည်။
သို့ဖြစ်ရာမဟူရာစံအိမ်ကြီးထဲတွင်မောင်ထွန်းခန့်၏
အမေ၊ ဇနီးသည်နှင့် အိမ်စေအမျိုးသမီးသုံးဦး စုစုပေါင်း
ငါးဦးသာကျန်ရစ်ခဲ့သည်။
တစ်ညတွင်အမျိုးသမီးငယ်သည် ယောက္ခမဖြစ်သူ
၏ အကြောင်းမဲ့အပြစ်ရှာ ဆဲဆိုခံရခြင်း၊ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ
မောင်ထွန်းခန့်ကို လွမ်းဆွေးသတိရနေခြင်းတို့ကြောင့်
အိမ်အပေါ်ထပ်လသာဆောင်တွင် တစ်ဦးတည်းထိုင်၍
ငိုကြွေးနေ၏။ ထိုအချိန်ယောက္ခမဖြစ်သူ အမျိုးသမီးကြီး
ရောက်လာခဲ့သည်။
” ဟိုကောင်မ ဘာဖြစ်လို့ အဲ့ဒီလောက်ထိကို ငိုနေ
ရတာလဲ။ တိတ်စမ်း ကျက်သရေကိုမရှိဘူး ”
အမျိုးသမီးငယ်မှာ တုတ်တုတ်ပင်မလှုပ်ချေ။
” ပြောနေတယ်လေ မကြားဘူးလား။ အခုချက်ချင်း
တိတ်စမ်း။ ငါ့အိမ်မှာကျက်သရေယုတ်တယ်။ ငိုချင်ရင်
နင့်အိမ်မှာသွားပြန်ငို ”
ထိုအချိန်ထိအမျိုးသမီးငယ်မှာ တုတ်တုတ်ပင်မလှုပ်
ချေ။ ထိုကြောင့်အမျိုးသမီးကြီးသည် အလွန်အမင်းစိတ်
တိုဒေါသထွက်သွားဟန်တူပြီး မိန်းကလေးဆီသို့ ပြေး
သွားသည်။ ထိုနောက်မိန်းကလေးကို ကုလားထိုင်ပေါ်
အားဖြင့်တွန်းချလိုက်သည်။
ကံဆိုးစွာဖြင့်ကုလားထိုင်ပေါ်က ပြုတ်ကျသွားသည့်
အချိန် မထိန်းချုပ်နိုင်သောအရှိန်ကြောင့် ဝရန်တာတွင်
ကာရံထားသော သစ်သားချောင်းများသည် ကျိုးပဲ့သွား
ကြကုန်ပြီး မိန်းကလေးသည်လည်း ဝရန်တာကိုလွန်၍
အောက်သို့ပြုတ်ကျသွားလေသည်။
အိမ်အပေါ်ထပ်မှပြုတ်ကျသွားသော အမျိုးသမီးငယ်
သည် အသက်ရှင်ဖို့ရန် အခွင့်အရေးလုံးဝမရှိတော့ပါ။
ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး ရစရာမရှိတော့အောင်ဖြစ်သွားပြီး
အသက်သေဆုံးသွားလေသည်။
ချွေးမဖြစ်သူအား သတ်လိုက်မိမှန်းသိလိုက်ရသော်
မောင်ထွန်းခန့်အမေသည် ထိတ်လန့်စိတ်လှုပ်ရှားသွား
ပြီး နောက်ဆုံး၌စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ အမောဖောက်
ကာသေဆုံးသွားလေသည်။
ထိုနေ့တစ်ရက်တည်းမှာ ကုန်ကူးသန်းရောင်းဝယ်
ရန် ရှမ်းပြည်သို့တက်သွားသော မောင်ထွန်းခန့်သည်
လည်း လမ်းခုလပ်တွင်လမ်းဓားပြတို့၏တိုက်ခိုက်သတ်
ဖြတ်ခြင်းကိုခံလိုက်ရလေသည်။
သို့ဖြစ်ရာမောင်ထွန်းခန့်တို့သားအမိ၌ အခြားသော
ဆွေမျိုးသားချင်းမရှိသဖြင့် မဟူရာစံအိမ်ကြီးမှာ ပိုင်ရှင်
မဲ့ဖြစ်သွားလေသည်။
အစောပိုင်းတွင်အစေခံများသည် ၎င်းတို့၏မိသားစု
များကိုခေါ်ယူကာနေထိုင်ခဲ့ကြသော်လည်း သရဲခြောက်
သဖြင့်မနေဝံ့ကြတော့ဘဲ အိမ်ပေါ်ကဆင်းသွားကြလေ
ရာ မဟူရာစံအိမ်ကြီးသည် လူနေထိုင်ခြင်းမရှိတော့ဘဲ
အဖော်မဲ့အထီးကျန်စွာကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်။
ထိုအကြောင်းကိုသိလိုက်ရသော် အချို့က ထိုအမျိုး
သမီးနှစ်ဦးမှာ မပြန်လာနိုင်တော့သည် မောင်ထွန်းခန့်
ကို စောင့်မျော်နေကြသောကြောင့် မကျွတ်မလွတ်ခြင်း
ဖြစ်ကြောင်း ထင်မြင်ချက်ပေးကြလေသည်။
မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ နောင်ရိုးသည် မဟူရာစံအိမ်ကြီး
ဆီသို့ နောက်ထပ်တစ်ကြိမ်ခြေဦးလှည့်ရန် မဝံ့ရဲတော့
ချေ။
ပြီးပါပြီ
ဆက်လက်ကြိုးစားပါဦးမည်။
#ဒီကိုး
#ညမဖတ်ရ