*မိခင်ကိုစားသော ဝမ်းဗိုက်ထဲကဘီလူးလေး*📖📖📖
*************************************
ဖြစ်ရပ်ဆန်းကြယ်
ပဲခူးတိုင်း သနပ်ပင်မြို့နယ် ( )ရွာ၌ ကိုကုလားနှင့် မနီဆိုသည့် လင်မယားနှစ်ယောက်ရှိ့ကြသည် ။ နှစ်ယောက်စလုံးစရိုက်ကြမ်းကြပြီး ကြုံရာကျပန်းအလုပ်များ လုပ်ကိုင်စားသောက်ကြသည် ။ ကိုကု လားက အရက်ကိုစွဲစွဲမြဲမြဲ သောက်သူဖြစ်ပြီး နွားသတ်သမားတစ်ဦးလည်းဖြစ်သည် ။ သူသည် ထိုနယ်တစ်နယ်လုံးမှာ နွားသတ်အကျွမ်းကျင်ဆုံးနှင့် နွားသတ်သမားလောကတွင် ဘွဲ့ထူးအစုံ ရထားသူလဲဖြစ်သည် ။ သူတို့အရပ်တွင် နွားသတ်သမားများ၏ ကဏ္ဌကလည်း အရေးပါလှသည် ။
နွားသတ်သမားဆိုရုံနှင့်လည်း တော်ရုံနှင့်တော့ မပြီးပေ ။သူအဆင့်နှင့်သူ ဘွဲ့ထူးဂုဏ်ထူးများလည်း ရှိ့ကြသည် ။ ထိုကဲ့သို့ဘွဲ့ထူးဂုဏ်ထူး တစ်ခုခုရထားမှလည်း နွားသတ်သမားကောင်းဟု အသိအမှတ်ပြုကြသည် ။ အကောင်းဆုံးနွားသတ်သမားတစ်ဦးထံမှာလည်း တပည်ခံချင်ကြသူတွေလည်း များသည် ။ ထိုအထဲမှာမှ အတော်ဆုံးတပည့်တစ်ယောက်နှစ်ယောက်ကို နွားသတ်ဆရာ၏ လက်ထောက်အဖြစ်ထားရှိ့တယ် ။ ထိုကဲ့သို့ လက်ထောက်အဖြစ်နဲ့ နှစ်များစွာကြာအောင်လုပ်ခဲ့ပြီး နွားအကောင်ရေများစွာ သတ်ဖြတ်ခဲ့ပြီးမှ နွားသတ်ဆရာ အဖြစ်သို့ရောက်ရှိ့ကြသည် ။
ထိုအလုပ်မှာ အရင်းမစိုက်ရသော အလုပ်ဟု ယူဆထားကြသော်လည်း အကုသိုလ်များလှပြီး ဘေးအန္တာရယ်လဲ သိပ်များသည် ။ နွားသတ်သောနေရာသို့ ရောက်လာသော တစ္ဆေ သရဲ ဖုတ် ပြိတ္တာ ဘီလူးတို့အန္တာရယ်ကလည်း ကြောက်စရာအလွန်ကောင်းလှသည် ။ သို့ကြောင့် နွားသတ်သမားများမှာ နွားသတ်ပေးရုံနှင့်မပြီး ။ အမှောင့် ပယောဂ အနှောင့်အရှက်များကိုလည်း အနည်းအပါး ဖယ်ရှားပေးနိုင်ကြသည် ။
တစ်နေ့တော့ ကိုကုလားမှာ အနှောင့်အရှက်ဝင်လာသည် ။ ညအချိန်သူတစ်ယောက်ထဲ အိပ်နေစဉ် အိမ်ထရံကို တဗုန်းဗုန်းနှင့် လာပုတ်သဖြင့် နိုးလာသည် ။
” ဘယ်သူတွေလဲကွ ” အိပ်ချင်မူးတူးအသံဖြင့် မေးလိုက်သည် ။
” ဗုန်း…ဗုန်း…ဗုန်း…”
” ဘာကိစွရှိ့လို့ ဒီလောက်လာထုနေတာလဲ နွားသတ်စရာရှိ့ရင် မနက်လင်းမှသတ်ပေးမယ် ။ ဒီအချိန်မကောင်းဘူး “
သူစိတ်ထဲမှာ နွားသတ်ပေးရန် လာနိုးနေသည်ထင်သဖြင့် ပြောလိုက်ပြီး ပြန်အိပ်ရန်ပြင်သော်လည်း မရပြန်ပေ ။ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ အိမ်ထရံကို ပုတ်ရုံသာမကပဲ အိမ်ပြိုမတတ် အိမ်ကိုဆွဲလူပ်နေပြန်သည် ။
” ဝုန်း…ဝုန်း…ဝုန်း…”
” ဘယ်ကလူတွေလာပြီး နှောင့်ရှက်နေတာလဲကွ “
သို့ကလိုပြောရင်း ခေါင်းရင်းမှာဆောင်ထားသော လှံကိုဆွဲယူပြီး နေရာမှထကြည့်လိုက်သည် ။ အိမ်ပေါက်ဝမှာ ရပ်နေသူက လူမဟုတ်ပေ ။ ဘီးလူးမျက်နှာမျိုးနှင့် ကြောက်စရာကောင်းသော မကောင်းဆိုးဝါး တစ်ကောင်ပင်ဖြစ်၏ ။ လူနှစ်ရပ်ခန့်မြင့်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံး အမွေးရှည်များက ဖုံးထားသည် ။ မျက်လုံးနှစ်လုံးက နီရဲနေပြီး ကျယ်လှသောပါးစပ်ထဲမှ အစွယ်များငေါထွက်နေသည် ။ ကိုကုလားမှာ သရဲသဘက်များနှင့် အမြဲတွေ့မြင်နေသူ ဖြစ်သဖြင့် ကြောက်လှန့်တတ်သူတော့ မဟုတ်ပေ ။
” မင်း ဘာကောင်လဲ “
” …………………… ”
အသံသြသြကြီးဖြင့် ပြန်ပြောသည် ။
” မြေဖုတ်ဘီလူးက ငါ့ဆီဘာလာလုပ်တာလဲ “
” ………………………… ”
“ငါတို့ဆီမှာနေချင်လို့ ဟုတ်လား “
” ……………………… “
” ဘာ ငါတို့ဆီမှာမနေရရင် ငါ့ကိုစားမယ် ဟုတ်လား ။ ငါ့ကိုတော့ စားလို့မရဘူး ။ လှံစာပဲ ကျွေးလိုက်မယ် ။
သို့ကလိုပြောပြီး လက်ထဲမှ လှံဖြင့်ထိုးလိုက်သည် ။ သို့သော် ဖွဲအိတ်ကြီးထိုးရသကဲ့သို့ ကျွံ့့ဝင်သွားသည် ။စိတ်မကျေနပ်သဖြင့် ဓားဖြင့်ထွတ်ခုတ်တော့လဲ အရာမရောက်ပေ ။ နောက်ဆုံးဘယ်လိုမှနှင်ထုတ်၍ မရတော့သဖြင့် လာနေချင်လဲ လာနေ ဟု ပြောလိုက်တော့မှ ထွက်သွားလေတော့သည် ။
ထိုသို့ဖြစ်ပွားပြီး များမကြာမီ မနီမှာပထမဦးဆုံး ကိုယ်ဝန်ကိုလွယ်ထားရလေပြီ ။ ထိုအချိန်မှစ၍ မနီအစားအသောက်ကြမ်းလာတယ် ။ သားစိမ်းငါးစားများသာ စားသောက်လိုသော ချင်ခြင်းရှိ့လာသည် ။ အမဲသားဟင်းများချက်လျှင် တစ်ပွက်နှစ်ပွက် ဆူရုံမျှနှင့် စားသောက်တတ်သည် ။ အမဲသားဟင်းများမှာ မကျက်ပဲနှင့် အစိမ်းအတိုင်းရှိ့နေရာ တစ်ချက်ကိုက်လိုက်တာနှင့် သွေးစသွေးနများပင် ထွက်လာ၏ ။ မနီကထိုသို့စားရသည်ကို များစွာသဘောကြသည် ။ ကိုကုလားကလည်း “စားချင်တာသာစား ဗိုက်ထဲက ကလေးအားရှိ့တာပေါ့”ဟုပဲပြောသည် ။ သို့သော်လည်း ကိုယ်ဝန်ရင့်မာလာချိန်တွင် မနီ ဘယ်လောက်ပဲစားစား အသားမဖြစ်တော့ပဲ တစ်နေ့တစ်ခြား အရိုးပေါ်အရေတင်သာ ပိန်းချုံးကြလာသည် ။ထိုကဲ့သို့ လူရုပ်မပေါ်တော့ပဲ ကမ္မဋ္ဌာန်းရုပ်ကဲ့သို့ ပိန်ချုံးကြလာသောလည်း အစားအသောက်ကတော့ မလျှော့ပေ ။ တွေ့သမျှသားစိမ်းငါးစိမ်းများကို အကုန်စား၏ ။ထိုအခါယောကျာင်္ဖြစ်သူက ပြောလိုက်သည် ။
” နင့်ဟာ ဖုတ်များဝင်နေရော့သလား ။ ခါတိုင်းထက်လည်းစားနေသေးတယ် ။ လူကလဲ အရိုးပေါ် အရေတင်နေပြီ “
သို့ကလိုပြောလိုက်သောအခါ ဘာမှပြန်မပြောပေ ။
နောက်တစ်ရက်မှာတော့ မနီတစ်ယောက် ရုတ်တရက်သေဆုံးသွားခဲ့သည် ။
ထိုအခါ ဝမ်းဆွဲသည်များက လူကြီးသေပြီးသော်လည်း ဗိုက်ထဲမှာရှိ့သော ကလေးက မသေပဲရှိ့နေနိုင်ကြောင်း ပြောသဖြင့် ဝမ်းဗိုက်ခွဲကြည့်ကြတယ် ။ ဗိုက်ထဲတွင် ဗိုက်ဖောင်းနေပြီး သွားနှင့်အစွယ်များ ထွက်နေသော ဘီလူးလေးကို တွေ့ကြရတယ် ။ ထိုဘီလူးလေးက မျက်စိမှိတ်ကာ သေချင်ဟန်ဆောင်နေလေသည် ။ ဘီလူးလေးကို တွေ့ရတော့ မနီဘာကြောင့် သေရသည်ကို သိကြရလေတော့သည် ။ မိခင်ဖြစ်သူမနီ၏ ဝမ်းဗိုက်ထဲမှာရှိ့သော ကလီစာအချို့နှင့် အသွေးအသားတို့မှာ ဘာမှမရှိ့တော့ပေ ။ အသွေးအသားများ ခမ်းခြောက်နေပြီး အရိုးနှင့်အရေသာ ကျန်တော့သည် ။ ဗိုက်ထဲမှာရှိ့သော ဘီလူးလေးကတော့ စိုပြည်ကြီးထွားပြီး ဝမ်းဗိုက်မှာလည်းဖောင်းကားနေလေသည် ။ ဘီလူးလေးလည်း သေနေပြီထင်သောကြောင့် လူကြီးရောကလေးပါ သုသာန်သို့သွားကာ မြှပ်နှံ့လိုက်ကြလေသည် ။
ထိုသတင်းက တစ်ယောက်စကားတစ်ယောက်ကြားဖြင့် တောမီးလောင်သကဲ့သို့ ချက်ချင်းပင် ပျံ့နှံ့သွားတယ် ။ အဲ့ဒီနောက် နှစ်ရက်သုံးရက်ကြာသောအခါ အခြားရွာမှာ ပယောဂ ဆရာတစ်ယောက်ရောက်လာရင်းမေးမြန်းတယ် ။
” မင်းတို့ဘီလူးလေးကို ဘယ်လိုမြှုပ်လိုက်ကြသလဲ “
” ဒီအတိုင်းပဲ မြေကျင်းတူးပြီး မြှပ်ထားခဲ့တာပဲ “
” ဒီလိုမြှပ်ခဲ့လို့ မပြီးဘူး။ တကယ်လို့ ဘီလူးမှန်ရင် ခုနှစ်ရက်ပြည့်တာနဲ့ ပြန်ထလာလိမ့်မယ် ။ အဲ့ဒီလိုပြန်ထလာပြီးရင် တစ်ရွာလုံး ဘီလူးစားလို့ သေကုန်ကြလိမ့်မယ် “
” ဒီတော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ”
” အလောင်းကို ပြန်ဖော်ပြီးတော့ သုံးပိုင်းပိုင်းပစ်ရမယ် ။ အဲ့ဒီလို ပိုင်းပြီး တစ်ပိုင်းစီကို တစ်နေရာစီခွဲမြှပ်မှသေမှာ ” ဟုပြောသဖြင့် သုသာန်သို့ တစ်ခေါက်ပြန်သွားကာ မြှပ်ထားသော အလောင်းကို ပြန်ဖော်ကြည့်ကြသည် ။ သူတို့မြှပ်ထားခဲ့စဉ်က အလောင်းမ ပက်လက်အနေအထားဖြစ်သော်လည်း ယခုပြန်တူးကြည့်တော့ ဘေးစောင်းအနေအထား ဖြစ်နေပြီး တစ်ကိုယ်လုံးလည်း အမွှေးများထွက်စပြုနေလေသည် ။ သို့ဖြင့် သုံးပိုင်းပိုင်းရန် ပေါက်တူးဖြင့် အပေါ်သို့ဆွဲတင်လိုက်သောအခါ မျက်လုံးတစ်ချက် ဖွင့်ကြည့်လေသည် ။ မျက်လုံးမှာနီရဲနေသောကြောင့် နံဘေးမှာရှိ့နေသူများပင် လန့်ဖျပ်ပြီး နောက်သို့ဆုတ်သွားကြသည် ။ အရက်မူးနေသော ကိုကုလားကတော့ ထွေထွေထူးထူးတွေးမနေတော့ပဲ ဓားဖြင့်သုံးပိုင်းပိုင်းဖြတ်လိုက်သည် ။ကိုယ်မှထွက်လာသော သွေးများမှာ သွေးစိမ်းရှင်ရှင်များဖြစ်ပြီး ကလေးဝမ်းဗိုက်ထဲမှ မိခင်၏ အူ အသည်း နှလုံးများကို စားသောက်ထားသော အပိုင်းအစအချို့ကိုလည်း တွေ့ကြရသည် ။ သုံးပိုင်းခွဲပြီးမြေမြှပ်ပါက ပြန်ဆက်ပြီးထလာမည်ကို စိုးကြသဖြင့် မီးရှို့ဖျတ်ဆီးပစ်လိုက်ကြသည် ။ ညဘက်ရောက်တော့ ကိုကုလားမှာ အရက်မူးမူးနှင့် အိပ်ပျော်နေစဉ် အိမ်မက်မက်လေသည် ။ အိမ်မက်ထဲမှာ ဘီးလူးတစ်ကောင်က ရောက်လာပြီး ကြိမ်းမောင်းပြောဆိုလေသည် ။ ‘ နင်တို့ကံကောင်းလို့သာ ငါ့လက်က လွှတ်သွားကြတယ် မှတိပါ ။ ငါလာတုန်းက တစ်ရွာလုံးကို စားမလို့ လာခဲ့တာ” ဟုပြောဆိုကြိမ်းမောင်းပြီး ပျောက်ကွယ်သွားလေတော့တယ် ။
ဆုံကြအုံးမယ်ကွယ်
ထွဋ်ခေါင်( အိမ်မဲ )