Unicode Version
” မိစ္ဆာများနှင့်အပြိုင် ”(စ/ဆုံး)
————————————-
တစ်ချိန်က နာနာဘာဝ တစ္ဆေသရဲ စသည့် မကောင်းဆိုးဝါးများအား ကိုယ်
တိုင်ကိုယ်ကျမမြင်ဘူး၍ မယုံဘူးဟု
ကျိန်းဝါးခဲ့သောကျွန်ုပ်သည်ဗေဒင်ဆရာ
တစ်ဖြစ်လဲပယောဂဆရာတစ်ယောက်
ဖြစ်မှယုံခဲ့ရသည်မှာမြောက်မြားစွာရှိခဲ့
လေ၏။ကျွန်ုပ်ကိုယ်ဘိုင်လူနာများထံသို့
အမှောင့်ပယောဂများ ဝင်ပူးနေသည့်
မကောင်းဆိုးဝါးများနှင့် သူတင် ကိုယ် တင် အပြိုင်နွှဲခဲ့ရသည့် ဇာတ်လမ်းများ မှာလည်းဒုနဲ့ဒေးရှိခဲ့ပြီဖြစ်လေ၏။ ထိုဇာတ်လမ်းများသည် ကျွန်ုပ်
ကိုယ်တိုင် ပယောဂကုရာတွင် ကြုံခဲ့
ရသည်များရှိသလိုကျွန်ုပ်၏ဆရာသခင် ရာဂျူး၏နောက်သို့ဆရာသွားရာအနား
မှ ထက်ကြပ်မကွာ လိုက်လံ၍ လေ့လာ
သင်ယူရင်း ကူညီရင်းမှ ရရှိခဲ့ သော
အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းများက ပိုပြီး
စိတ်ဝင်စားဖွယ်၊ ထိတ်လန့်ကြောက်
မက်ဖွယ်၊ သံဝေဂရဖွယ် ကောင်းလေ
၏။ ကျွန်ုပ်သည် ထိုအကြောင်းများအား
တစ်စုံတစ်ယောက်အား ပြောပြချင်
သည်မှာနှစ်အားဖြင့်အတော်လေးကြာ
ပြီဖြစ်သော်လည်းပြောခွင့်မသာဘဲရှိနေ
ခဲ့သဖြင့်စိတ်ထဲတွင်ခိုးလိုးခုလုဖြစ်နေရာ
မှ ယခုမူ ပြောခွင့်ရပြီဖြစ်သောကြောင့်
နှစ်များစွာတင်းကြပ်နေသောစိတ်သည်
လည်း လွတ်လပ်ပေါ့ပါးသွားလေတော့၏။
ထိုအကြောင်းအရာများကို မပြော
စင် ကျွန်ုပ်သည် ကျွန်ုပ်၏ ဆရာဖြစ်သူ
ရာဂျူး၏ အကြောင်းအား ပြောပြမိတ်
ဆက်ပေးဖို့ရာလို့ပေလိမ့်မည် ဖြစ်၏။
ကျွန်ုပ်၏ ဆရာရာဂျူးသည် အမှန်
အတိုင်းအားဖြင့်ဆိုရလျှင်မြန်မာဗုဒ္ဓဘာ
သာစစ်စစ်တစ်ဦးမဟုတ်ဘဲဘာသာခြား
တစ်ဦးဖြစ်ခဲ့၏။အသက်(၂၀)နှစ်အရွယ်
တွင် မုတ်ဆိတ်မွေးကြီးနှင့် ဝတ်ဖြူစင်
ကြယ်ဝတ်ဆင်ထားသောအဘိုးကြီး
တစ်ဦးအားလမ်းတွင်သောက်ရန် ရေ လှူမိရာမှထိုအဘိုးကြီးက …
“မင်းဟာတစ်ချိန်ကျရင်ကျိန်းသေ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး လူ တွေကိုကယ်တင်ရဦးမယ်”
ဟုပြောပြီး ပါးစပ်ထဲသို့ မန်ကျည်း စေ့ခန့် အရွယ်မျှရှိသောအရာတစ်ခုကို ကျွေးခဲ့လေ၏။ ထိုအချိန်မှစ၍ကျွန်ုပ်၏ ဆရာရာဂျူ၊သည်ပုတ်းစိပ်လိုခြင်း၊မြတ်
စွာဘုရားအား ကန်တော့လိုခြင်၊ ဆွမ်၊
ကပ်လိုခြင်း စသည့်စိတ်များ အလိုလို
ပေါ်လာခဲ့လေ၏။ ပေါ်လာသည့်အတိုင်းလည်းလုပ်လေ၏။
နောက်ဆုံးတွင် ဆရာရာဂျူး၏ ပါးစပ်မှပြောသည့် နှုတ်ထွက်စကား သည် ထူးဆန်းစွာတိုက်ဆိုင်လာသဖြင့်ရပ်ကွက်ထဲမှ လူများသည် အကြား
အမြင်ရသည်ထင်ပြီးဗေဒင်လာမေးကြ
လေ၏။ ဆရာရာဂျူးသည် ထိုအချိန်မှ
စ၍ ဗေဒင်ဆရာတစ်ဦးဖြစ်မှန်းမသိ ဖြစ်
သွားလေတော့၏။ထို့အပြင် ဆရာရာဂျူ၊ ၏နောင်တစ်ချိန်ပြောပြချက်အရတစ်ခု
သောညလယ်ယံတွင်ထိုမုတ်ဆိတ်မွေး
နှင့် ဝတ်ဖြူစင်ကြယ်အဘိုးကြီးသည်
၎င်း၏ အိမ်ပေါ်အထိ ရောက်လာသည် ဟု ဆိုလေ၏။
ထို့နောက် – ခေါင်းရင်းခန်းအခန့် သင့်ခင်းထားသော ဖျာပေါ်တွင် မိန့်မိန့် ကြီးထိုင်လိုက်ပြီးနောက်၎င်းအဘိုးကြီး
“မင်းဟာလွန်ခဲ့တဲ့ ဘိုးတော်မင်း တရားကြီးလက်ထက်က ဗုဒ္ဓဘာသာ
ရှမ်းစော်ဘွား သူဌေးကြီးတစ်ဦးဖြစ်ခဲ့ဖူး
တယ်။အဲဒီတုန်းက ငါဟာ မင်းရဲ့ဆရာ
တစ်ယောက်ပဲ။ နောက်ပြီး – မင်းမှာသား
တစ်ယောက်လည်း ရှိခဲ့ဖူးသေးတယ်၊
အဲ့သားဟာနောင်တစ်ချိန် မင်းအသက်
(၃၀)လောက်မှာတွေ့လာမယ့်မင်းအား
ကိုးရမယ့်မင်းတပည့်အဖြစ်ရောက်လာ
လိမ့်မယ်။(ထိုတပည့်ဆိုသည်မှာကျွန်ပ်
အား ရည်ညွှန်း၍ ပြောဆိုခြင်း ဖြစ်ပါ
သည်)အခုမင်းဆီကိုအဘလာခြင်းက
မင်းဟာ သီလသမာဓိလေးလည်း
အတော်အတန်သင့် ကောင်းနေပြီ၊ ဗုဒ္ဓ
ဘာသာဝင်တစ်ယောက်လည်းဖြစ်သွား
ပြီ၊ ဒါကြောင့် – မင်း မိစ္ဆာတွေနဲ့ တိုက်ပွဲ ဝင်ရဖို့ပဲကျန်တော့တယ်”
ဟုပြောလိုက်ရာဆရာရာဂျူးက
“အဲဒီမိစ္ဆာတွေက ဒီလိုတိုးတက်
နေတဲ့ ခေတ်ကြီးမှာ ရှိသေးတာပဲလား အဘရယ်”
ဟု တအံ့တဩဖြင့် မေးလိုက်ရာ
ဝတ်ဖြူစင်ကြယ် အဘက .. “ရှိသမှသိပ်ရှိပေါ့ … ငါ့တပည့်ရယ်။ သူတို့တွေ မကြာခင် မင်းနဲ့ ထိပ်တိုက် တွေ့ရလိမ့်မယ်၊ ဘာမှမပူနဲ့ – ဟောဒီ
ဓာတ်လုံးလေးကို ရသေ့တစ်ဦးကလာ
ပေးတဲ့ငွေကိုကျိုပြီးလက်စွပ်ကွင်းဝတ်
ပေး၊ မင်းဟာ အရာအားလုံးကို နိုင်စေ
ပိုင်စေတဲ့ စေပိုင်ဖြစ်လာလိမ့်မယ်၊ ဒါပေမဲ့… တစ်ခုပဲမင်းအခုအသက်နှစ် ဆယ့်ငါးနစ်ထဲ ရောက်နေပြီ။အသက်ငါးဆယ်တင်းတင်းပြည့်တဲ့နေ့မှာ မင်း
ဟာ သာသနာဘောင်ထဲကိုရောက်ပြီး အသက်ရှစ်ဆယ်ထိတောင် သာသနာ
ဘောင်ထဲမှာပဲဘဝကိုအဆုံးသတ်သွာလိမ့်မယ်”
ထဲသို့ဓာတ်လုံးတစ်လုံးကိုထည့်ပေးပြီး
ဟုပြောပြီးဆရာရာဂျူအားလက်
ပျောက်ကွယ်သွားပါလေတော့၏။ ထို
အဖြစ်အပျက် ဖြစ်ပေါ်စဉ်က ကျွန်ုပ်၏
ဆရာရာဂျူ၏အသက်မှာ(၂၅)နှစ်သာ
ရှိသေး၏။ ဆရာရာဂျူးနှင့် ဝတ်ဖြူစင်
ကြယ်အဘိုးကြီးနှင့်လမ်းတွင် ရေလှူ မိရာမှစတင်သိသောအသက်မှာ(၂ဝ)
အရွယ်ဖြစ်၏။ဗေဒင်ဆရာအဖြစ်ငါးနှစ်
တိတိ ကြာပြီးသောအခါတွင်မှ ဝတ်ဖြူ စင်ကြယ် ဝတ်ဆင်ထားသည့် ထူးဆန်း
အဘိုးကြီးသည် ဆရာရာဂျူး၏ အိမ်သို့ ကြွလာကာယခုကဲ့သို့ ထပ်မံ၍
ချီးမြှောက်ခဲ့ခြင်းပင် ဖြစ်လေတော့၏။ ထိုအချိန်တွင် ကျွန်ုပ်၏ အသက်
သည်ကား ဆယ်နှစ်ခန့်ပင် ရှိသေး၏။
နောင်ငါးနှစ်တိတိ ထပ်၍ကြာပြီးကျွန်ုပ် လူပျိုပေါက်အရွယ် ရောက်သောအခါ တွင် ဆရာရာဂျူးနှင့် ကျွန်ုပ်တို့ မိသားစု နှင့်ဆုံခဲ့လေ၏။ ဆရာရာဂျူးနှင့် ကျွန်ုပ် တို့ မိသားစုနှင့်ထူးဆန်းစွာ ကြုံတွေ့ခဲ့ရ သည် ဇာတ်လမ်း၏ အစသည်ကား ဤသို့ပင်ဖြစ်ပါလေတော့သတည်း၊
ကျွန်ုပ်၏ မိဘနှစ်ပါးသည်ကား လက်ရှိနေထိုင်သည့်နယ်မှ အိမ်ကို ရောင်းချပြီးလျှင်အတော်တန်သင့် စည်ကားပပြုနေသောလှိုင်သာယာမြို့၌ ချေ။
ရောင်ပြီး တဲသာသာအိမ်တစ်လုံးပါ
သည့် ပေခြောက်ဆယ် မြေကွက်တစ်
ကွက်ကိုဝယ်ပြီးလျှင်တိုက်ဆောက်လေ ၏။ဖခင်သည်လိုင်းကားဆွဲရန်အတွက် ဗိုက်ပူကားတစ်စီးကိုဝယ်လေ၏။ မှတ်ချက်၊ (အထက်ပါကာ၊ များသည်ယခုခေတ်တွင်လုံးဝမရှိတော့
ပါ။ ထိုကားများသည် လွတ်လပ်ရေး မတိုင်မီကတည်းက ရန်ကုန်မြို့ပေါ်တွင်
ပြေးဆွဲနေသောကားများဖြစ်၏။ထိုကား
အားကျွန်ုပ်တို့ လူပျိုဘဝက စီးခဲ့ရဖူး
သော ကားများ၏။ ယခု စာရေးသူ၏
အသက်သည် (၃၅) နှစ် ရှိပြီဖြစ်၏)
ထိုခြံမြေကိုဝယ်ပြီ။ အိမ်ဆောက်ဖို့ အတွက်ပြင်ဆင်သည့်နေ့တွင်ပင်ကျွန်ုပ်
အမေ၏အစ်မဖြစ်သူကျွန်ုပ်၏ကြီးတော်
ကြီးအား မကောင်းဆိုးဝါးတစ်ကောင်
ဝင်ပူးကပ်လေ၏။မကောင်းဆိုးဝါးသည်
ထိုခြံမြေ၏ယခင်အစကပိုင်ဆိုင်ခဲ့သော
မြေပိုင်ရှင်ဖြစ်ပြီးသေဆုံးသည်မှာငါ၊နှစ်
ကျော် ကြာခဲ့ပြီဖြစ်၏။ ထိုသေဆုံးသူ
သည် မကောင်းဆို၊ဝါး၏ အနောက်
တွင်လူနှစ်ဦးခန့်အိမ်ရှင်အပြောင်းအလဲ ဖြစ်ခဲ့သည်ဟု သိရလေ၏။ မကောင်းဆိုးဝါးသည် ကြောက်
မက်ဖွယ် အသံနက်ကြီးဖြင့် ခြံထဲမှ အမြန်ဆုံးပြန်သွားရန်ပြောလေလျှင်နဂို
ထဲက သရဲဆိုလျှင် မယုံကြည်တတ်၊ ခွကျတတ်သောကျွန်ုပ်၏ဖခင်က… “သွားစရာလားဗျ” သွားစရာရှိရင် ခင်ဗျားက သွားရမှာ။ အခုဒီခြံကို ကျုပ်
ဝယ်လိုက်ပြီ၊ ကျပ်မှာ စာချုပ်တွေ
အဆင့်ဆင့်ရှိတယ်။ ခင်ဗျားနဲ့ မဆိုင်
တော့ဘူး။ ခင်ဗျား အရင်ဆိုင်တယ်ဆို
တာ ဟုတ်ချင် ဟုတ်မယ်။ ဒါဒပမဲ့ – အခု
မဟုတ်တော့ဘူး၊ ခင်ဗျားအနောက်မှာ
ဒေါ်မိဇာရယ်၊ဦးဘလွယ်ရယ်တောင်ပြန်
ဝယ်ထားသေးတယ်။ ခင်ဗျား အခု ပိုင်
သေးတယ်ဆိုရင်တော့ ခင်ဗျား ပိုင်ဆိုင်
ကြောင်းစာချုပ်ပြ၊ ဒါမှမဟုတ်လည်းရုံး
မှာစကားပြောပေါ့”
ဟု ခွကျကျပြောလို က်လျှင်
မကောင်းဆိုးဝါးက… ပိုင်ဆိုင်ကြောင်းတော့
ငါက သရဲဘဝရောက်နေလို့မပြနိုင်ဘူး။
အေ။-တစ်ခုတော့ပြောထားမယ်။အဲဒီ ဒေါ်မိဇာရယ်၊ ဦးဘလွယ်ဆိုတာကို ငါ ကိုယ်တိုင် ကုပ်မျိုးသတ်ခဲ့တာပဲ။ အခုသူတို့ နှစ်ယောက်စလုံးကလည်း ငါ့ တပည့်တွေဖြစ်နေပြီ၊ ညဆိုရင် ငါ စားဖို့
အတွက် သားစိမ်း၊ ငါးစိမ်းတွေ ရှာပေ။
ရတယ်။အရတော့- နောက်ထပ်အဖော်
တစ်ယောက်တော့ ထပ်ရတာပေါ့၊ ဒီ
တစ်ခါတော့လူကြီးတွေမခေါ်တော့ဘူး။
ခိုင်းလို့ကောင်းအောင်( ၁၅) နင်အရွယ်
ဆယ်တန်းကျောင်းသားလေးကိုပဲ ခေါ်
အားငယ်တိုးလျှိုးသောလေသံလေးဖြင့်
သာပြန်ဖြေလေတော့၏။တိုက်ဆောက်
သည့်အခါတွင် အကြောင်းအမျိုးမျိုး
ကြောင့်ဆောက်လုပ်ရေးပညာရှင်သုံးဦး
ထိပြောင်းရလေ၏။ ပထမဆုံးကိုဘချစ်
ဆိုသည့်အကြီးအကဲအဖွဲ့ခေါင်းဆောင်
ကြီးသည် ဖောင်ဒေးရှင်၊ စသည့်နေ့
တွင်အိမ်ပြန်ရာကားတိုက်ခံရပြီးဆေးရုံ
၌ သုံးလထိ တက်ရလေ၏။ ဒုတိယဖြစ်
သည့်ကိုလှဘော်ဆိုသည့်လူကြီးလည်း လေတစ်ခြမ်းဖြတ်ပြီးအိပ်ရာထဲ ဗုန်းဗုန်းလဲရပြန်လေ၏။
ဖခင်လည်းနောက်ထပ်တတ်ကျွမ်း
သည့် ဆောက်လုပ်ရေ၊ပညာရှင်အား ရှာဖို့ရန် အတော်ခက်နေလေ၏။ ထို ကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည့်အကြောင်းများကိုသိသူများသည် ရှောင်ရှားကြလေ၏။ နောက်ဆုံးတွင် ဦးမြင့်ဆိုသောလူကြီး
တစ်ဦးနှင့် ဆုံလေ၏။ဦးမြင့်က … “ဘာမှမပူနဲ့ – ကျုပ်တို့အဖွဲ့ ပြီ၊ အောင်ကို ဆောက်ပေးမယ်” ဟုပြောပြီ။၎င်းဆောက်သည့်အခါ တွင်မှအဆုံးသတ်လေ၏။ အဆုံးသတ် သော်လည်း အတော်လေးစိတ်အခန့်
မသင့်စရာများလည်း များစွာဖြစ်ပေါ်
လေ၏။အုတ်ခဲများ ခေါင်းပြုတ်ကျခြင်း၊
ဦးမြင့်၏တပည့်တစ်ဦး ခြေထောက် သံ
စူးမိခြင်းနှင့် ညညများတွင် အသံနက် ကြိုးများ စူးရှစွာ အော်ဟစ်ညည်းညူသံ များကိုလည်း ကြားရသည်ဟု ဆိုလေ၏။
တစ်နေ့တွင် ဦးမြင့်က … “ကိုမြစိုးအောင်ရေ- စင်ဗျားဒီကိစ္စ
ကို မယုံတာယုံတာ တစ်ပိုင်းထားဗျာ။
နားလည်တတ်ကျွမ်းတဲ့ ဆရာသမား တစ်ယောက်နဲ့ ဒီမကောင်းဆိုးဝါးကိစ္စ ကို လုပ်ကြည့်ပါလာ။ ကျုပ်မှာ ဆရာ တစ်ဦးတော့ ရှိတယ်၊ ကျုပ်လည်းအခု လို ဆောက်ရဲလုပ်ရဲတာချုပ်ဆရာက ကျုပ်ကို အဆောင်လက်ဖွဲ့လေးတွေ
စီရင်ပေ။ထားလို့ပါ။ ဒါ့အပြင် – ကျုပ် တပည့်တွေဆီမှာ တစ်ယောက်တစ်ခုစီရှိတယ်”
ဟု ပြောလိုက်သော်လည်းကျွန်ုပ် ၏ ဖခင်သည် အင်းမလုပ်အဲမလုပ်ဖြင့် နေခဲ့သည်မှာကျွန်ုပ်တို့ အိမ်တက်နေ့ အထိ ဖြစ်ခဲ့လေ၏။ ကြီးတော်သည် ထိုအိမ်ကြီး၌ နေရမည်ကို လွန်စွာမှ ကြောက်ရွံ့နေသဖြင့် ဆရာပေါင်းစုံမှ အဆောင်များ၊လက်ဖွဲ့များချိက်၏။ပရိတ် ရေများဖြင့်လည်း ဖြန်းလေ၏။
ဘုန်းကြီးသုံးပါးကိုလည်း ပင့်ဖိတ်
၍အိမ်တက်မင်္ဂလာလုပ်လေ၏။ ထိုနေ့
တွင်အန္တရာယ်ကင်းပရိတ်တော်များကို
တော့မယ်ဟေ့၊ ဟား- ဟာ၊-ဟာ၊
ဟု အသံနက်ကြီးဖြင့် အော်ဟစ် ရယ်မောပြီး ပြန်ထွက်သွားလေ၏။
ကျွန်ုပ်၏ဖခင်မှာ ကြောက်လန့်ခြင်းမရှိ
ဘဲ အိမ်ကို ပြီးအောင်ထိ ဆောက်လုပ်
လေ၏။ကျွန်ုပ်၏မိခင်နှင့်ကြီးတော်မှာမူ
ကျွန်ုပ်အတွက် စိုးရိမ်ပူပန်နေကြလေ ၏။ ဖခင်က ထိုအကြောင်းအားကျွန်ုပ် ကိုလုံးဝမပြောပြရန်အတွက် အားလုံးမှာထားလေ၏။
ထိုနေ့ ကျွန်ုပ် ကျောင်းမှ ပြန်လာ သောအခါတွင်ကြီးတော်ကကျွန်ုပ်အား ဆရာတော်ကြီးတစ်ပါး ရွတ်ဖတ်ပေးထားသောပရိတ်ကြိုးကိုလည်ပင်းတွင်
စွပ်ပေးလေ၏။ မည်သည့်အကြောင်း
ကြောင့် စွပ်ပေးသည်ကို မသိသော
ကျွန်ုပ်ကလည်း ကြီးတော်ကို မေးလေ
ရှာကြီးတော်က ကျွန်ုပ် ထိတ်လန့်မည်
စိုး၍အိပ်မက်တွေမကောင်းလို့ပါဟု
လည်းဆရာတော်ကြီးများမှချီးမြှင့်ခဲ့လေ
၏။ အိမ်တက်နေ့တွင် ကြက်သားနှင့်
ဒံပေါက်ကို ကျွေးသော်လည်း ရပ်ကွက်
တွင်းမှ လာရောက်စားသောက်ကြသူ
များမှာအနည်းငယ်သာရှိလေ၏။ မည်
သည့်အတွက်ကြောင့်မလာကြသည်ကို
နောင်တစ်ချိန်မှကျွန်ုပ်လည်းသိခဲ့ရပြန်လေ။
ထိုညတွင် ကြီးတော်သည် တစ်
ယောက်တည်းမအိပ်ရဲသဖြင့်အိမ်အကူ မိမိတင်ကို သူ၏အခန်း၌ ခေါ်သိပ်လေ ၏။ မိခင်သည် ဖခင်၏ အနားကိုသာ တိုးကပ်၍ ဧည့်ခန်းတွင်ထိုင်နေလေ၏။ ဖခင်သည် စာရွက်စာတမ်းများဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေပြီး၊ ကျွန်ပ်သည်ကား ဧည့် ခန်းတွင် မြန်မာ့ရုပ်မြင်သံကြားမှထုတ်
လွှင့်နေသောမြန်မာဇာတ်ကားတစ်ခုကိုကြည့်နေလေ၏။
ထိုစဉ်အနောက်ဘက် ပေါင်ဖိုးပေါ် လောက်မှ ဒုန်း- ဒိုင်း- ဂွမ်း-ဂလွမ်းဟူ သော အသံကျယ်ကြီးများကို ကြားရလေလျှင်မီခင်က..
“လာပြီ-ကိုမြစိုးအောင်ရေ၊ သရဲ တော့ခြောက်ပြီထင်တယ်”
ဟု ပြောနေစဉ် ကြီးတော်နှင့် ပီပီ
တင်တို့သည် ကြောက်လန့်တကြား ဧည့် ခန်းသို့ ပြေးထွက်လာလေ၏။ ပါးစပ်မှ
လည်းတုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့် ကြီးတော်
“သရဲလား မသိဘူး”
ဟုပြောလိုက်လျှင် ကျွန်ုပ်က.. “ကြီးတော်တို့က ဘာဖြစ်နေကြ တာလဲ။ခေါင်မိုးပေါ်ကြောင်တက်နေမှာပေါ့ – ကြီးတော်ရယ်၊ လာ- ဒီမှာထိုင်၊ ဘာသရဲမှမရှိဘူး။ သရဲဆိုတာ လူတွေ ကြောက်အောင် သက်သက်မဲ့ခြောက် ထားတာ။တကယ်မရှိဘူး”
ဟုအကြောင်းအရင်းကိုဘာမှမသိ
ဘဲ ပြောလိုက်လေ၏။ ထိုစဉ် နှာခေါင်း ထဲသို့ပုပ်အဲ့အဲ့စိမ်းရွှေရွှေအပုပ်အနံ့များ တလှိုင်လှိုင်ထသွားလေ၏။
“နံလိုက်တာ-ကြီးကြီးရွှေရယ်၊
ကြောင်တွေ ငါးပုပ်တွေများ ချီလာလား မသိဘူ။ ကျွန်တော် သွားရှာကြည့်ဦး မယ်“
ဟု ကျွန်ုပ်က ပြောပြီ၊ ထဖို့ပြုစဉ်မိခင်က ..
“ထိုင်နေစမ်။- ဘယ်မှမသွားနဲ့။ ဒီအိမ်မှာမကောင်းဆိုးဝါးရှိတယ်။ ဘယ်မှ မသွားနဲ့”
ဟုပြောလိုက်လျှင် ဖခင်က…
“ခင်-မင်း- ကလေးကိုလန့်အောင် ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ။ ဘာမှ
မဟုတ်ဘူး- သာ။ ဒါတွေ ဖေဖေလုံးဝ
အယုံအကြည် မရှိဘဲ၊ သား။ ဒါပေမဲ့ –
ဘယ်မှမသွားနဲ့။ ဒီမှာပဲ ထိုင်နေ၊ ဖေဖေ
လျှောက်ရှာကြည့်မယ်။ ကြောင်တွေ
သားပြောသလိုငါးပုပ်တွေပဲဆွဲလာတာဖြစ်မယ်”
ဟုပြောပြီးအိမ်အနံ့ခံအနှံ့ခြောက်
လုံးထိုးလက်နှိပ်ဓာတ်မီးတစ်လက်ဖြင့်
ချောင်ကြိုချောင်ကြားပါမကျန်လိုက်ရှာ
ပါလေတော့၏၊ တစ်အောင့်ကြာလျှင်
ကျွန်ုပ်၏ ဖခင်သည် ကြွပ်ကြွပ်အိတ်
အထုပ်တစ်ထုပ်ဖြင့် ပြန်လာလေ၏။
“ဒီမှာမတွေ့ဘူလာ။ အိမ်ရှေ့မှာ ငါးအလုပ်ထုပ်တွေ ကြောင်တွေ ဆွဲလာ တာပဲ ဖြစ်မယ်၊ ခြံရှေ့က အမှိုက်ပုံထဲ သွားလွှင့်ပစ်လိုက်ဦးမယ်”
ဟု ပြောပြီး ခြံရှေ့သို့ ထွက်လွှင့်ပစ် လေ၏။ တစ်အောင့်ကြာလျှင် ကျွန်ုပ် တို့အားလုံးကိုယ့်အခန်းဆီသို့အသီးသီး ဝင်ကြလေ၏။ မဝင်ခင် ကြီးတော်ကြီး သည် ကျွန်ုပ်၏ အနားသို့ ကပ်လာပြီ။ လျှင် ကျွန်ုပ်၏ လည်ပင်၊၌ ပရိတ်ကြိုးရှိ၊ မရှိကို စမ်းကြည့်လေ၏။ ရှိမှ စိတ်အေး လက်အေ၊ဖြစ်သွားသောပုံစံဖြင့်.. “ဘုရားရှိခို။ အိပ်ဦးနော် – –
ဟု အထပ်ထပ်မှာပြန်ဒလေတော့
နောက်တစ်နေ့နံနက်တွင်ကျွန်ုပ်
သည် ကျောင်းသို့ သွားရလေ၏။ နေ့ လယ် ကျောင်းဆင်းသော်လည်း ကျွန်ုပ် သည် အိမ်သို့ ချက်ချင်းမပြန်သေးဘဲ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ အောင်ဒင်၏ အိမ်သို့
လိုက်လည်လေ၏။ အောင်ဒပ်၏အိမ်သို့ သော်သော်၊ ကျော်ကြီး၊ မိမော်တို့လည်း အတူလိုက်လာသဖြင့် သူငယ်ချင်းများ ပွဲကြနေသောကြောင့်အနည်းငယ်မှောင် မှ အိမ်သို့ပြန်ခဲ့လေ၏။
အိမ်သို့ ရောက်လလျှင် အချိန်မှာ ည (၈) နာရီခန့် ရှိနေပြီဖြစ်၏။ ကျွန်ုပ် သည် ဖခင်အား အောင်ဇင်တို့သိပ်ကိုသွားမည်ဟု မနက်ကတည်းက ပြောပြ
ထားသဖြင့်စိတ်ပူသော်လည်းပိစင်နှင့်
ကြီးတော်မှာမူ ကျွန်ုပ် အိပ်ပါရောက်
သည့်တိုင်စိတ်ပူနေသောကြောင့်ကျွန်ုပ်
“သားအိမ်ကိုပဲ ပြန်ရောက်နေပြီ၊ မေမေနဲ့ကြီးကြီးရွှေက ဘာဖြစ်နေတာ
ဟု ပြောလိုက်ပြီး မီခီ၏အခန်းထဲ သို့ ဝင်လေ၏။ ကျောပိုးလွယ်အိတ်ကို
လည်းစာကြည့်စားပွဲတွင်
လိုက်လေ၏။ထို့နောက်အိုက်စပ်စပ်နှင့် နုံးချိချိဖြစ်
နေသော ကိုယ်ကို လန်းဆန်းသွားရန်
အတွက်ရေချိုးဦးမှဟု တွေ၊မိပြီးအဝတ်
အစားကိုလဲကာတံဘက်တစ်ထည်ကို
ယူရင်၊ရေချိုးခန်းသို့ထွက်ခဲ့လာလေ၏။
ရေချိုးခန်းရှေ့သို့ ရောက်သောအခါ
ရေချိုးခန်းထဲရှိ ရေပန်းခရားမှ ရေကျသံ
များကို ကြားရလေလျှင် ခြေလှမ်းကို
ခဏရပ်လိုက်လေ၏။ ဘယ်သူများ ရေ
ချိုးနေတာပါလိမ့်၊ ဖေဖေရယ်၊၊ ရယ်၊ကြီးကြီးရယ်ကတော့ ဧည့်ခန်းမှာ တွေ့မိတာပဲ။ ဒါဆို – ပီပီကင် ရေချိုးနေ တာပဲ ဖြစ်မယ်ဟုတွေးပြီး တံဘက်ကို
ပခုံးပေါ်တင်၍ အိမ်ရှေ့ခန်းသို့ထွက်လာ
လိုက်ရာမိမိတင်အပါအဝင်အားလုံးကို
တွေ့လိုက်ရသဖြင့်…
“မိမိတင်ငါကနင့်ကိုရေချိုးခန်းထဲ
မှာ အောက်မေ့ပြီး ရေချိုးခန်းမဝင်ဘဲ
ထွက်လာတာ၊ ရေပိုက်ကိုမပိတ်ဘဲဖွင့်
ထားခဲ့တယ်။ သား- ခုနကအခန်းအပြင်
ကနေရေတွဖွင့်နေသံကြားလို့မဝင်ဘဲ
ပြန်လှည့်လာတာ၊ နောက်ဆုံး-ရေ
ဘယ်သူချိုးသေးလဲ”
ဟု ပြောလိုက်လျှင် မိမိတင်က …
“ဟို-ဟို-ကျွန်မပါကိုလေးရယ်၊
ညနေတုန်းကချိုးတာပါ၊ဒါပေမဲ့-ကျွန်မ
သေသေချာချာပိတ်ထားခဲ့ပါတယ်ရှင်”
ဟုအသက၊ အချာပြောလေလျှင်
မိခင်နှင့် ကြီးတော်သည် နတ်ကျသည့် အလာ၊ကိုယ်မှာတဆတ်ဆတ်တုန်နေ
သည်ကို တွေ့ရလေ၏။ လက်ထဲတွင်
လည်းပုတီးကိုယ်စီဖြင့်ရှိနေကြလေ၏။ “ဟာ-နင် ငါ့ကို မလိမ်နဲ့။ လာ –
အခုလိုက်ကြည့်။ ငါ့နားနဲ့ကြားတာပါဟ။
အခန်းထဲမှာရေပွင့်နေတဲ့အသံကြာ၊လို့
ကိုထွက်လာခဲ့တာ။လာလာမယုံရင် နင်
အခုလိုက်ခဲ့”
ဟုပြောပြီးရေချိုးခန်းရှိရာသို့ထွက် လာလျှင်အနောက်မှမိခင်နှင့်ကြီးတော်
ပါ မိမိတင်နှင့်အတူ လိုက်လာလေ၏။ အခန်းရှေ့ရောက်သောအခါ ရေချိုးခန်း
ထဲမှ ရေစက်ကြသံကို လုံးဝမကြားရ
တော့ပေ။ ကျွန်ုပ်လည်းအခန်းတံခါးကို
ဖွင့်ကြည့်ရာ အောက်ခြေကြွေပြားတွင်
ကျနသော ရေစက်များတစ်ဖက်မှုမရှိ သဖြင့် ကြောင်အအဖြစ်ရလေ၏။ ငါပဲ
နားကြားမှားတာ ဖြစ်မယ်ဟုတွေးပြီး ရေချိုးခန်းငထဲဝင်၍ တံခါးကို ပိတ်လိုက်လေ၏။
“သားလေး- မြန်မြန်ပျိုးနော်” ထွက်မသွားသေး
အရှေ့ဘက်သို့
ဘဲ အခန်းရှေ့မှ မိခင်က လှမ်းပြောလေ၏။
“ဟုတ်ကဲ့ပါ”
ဟုကျွန်ပ်ကလှမ်းဖြေရင်း… “မေမေကငါ့ကိုအခုထိကလေးပဲ ထင်နေတုန်းနော်၊ ရေချိုဟာမတောင် လိုက်ပြီ။ပူနေသေးတယ်”
ဟု စိတ်မှတွေးမိရင်း ရေပန်းစရား ကို ဖွင့်လိုက်ရာ အေ၊စက်နေသောရေ များသည် ကျွန်ုပ်၏ ကိုယ် ခန္ဓာကို လာ ရောက်ထိရိုက်လေ၏။ တစ်နေ့လုံး
သူငယ်ချင်းတွေ အပျော်လွန်ပြီ၊ ပင်ပန်၊
ခဲ့သမျှ အခုမှ လန်းဆန်းသွားသလို
လည်း ရှိလေ၏။
“သားရေ- မပြီးသေးဘူးလား” နောက်တစ်ခါ ပြောသူကားကျွန်ုပ် ၏မိခင်မဟုတ်တော့ပါ။ ကြီးကြီးဖြစ်နေလေ၏။ ကျွန်ုပ်လည်း မဖြေပါ။ နောက် ထပ်နှစ်မိနစ်မကြာမီမီတင်ကလည်း .. “ကိုလေးမပြီးသေးဘူးလား”
ဟု ပြောလာလျှင် ဘာဖြစ်နေကြ တာလဲမသိဘူ၊ဒီလူတွေ။မနေ့ကကာ ဒီနေ့ကာတစ်မျိုးကြီးဖြစ်နေကြတယ်ဟု တွေးမိရင် …
“ဘာဖြစ်နေကြတာလဲဗျာဒီမှာ
ရေချိုးနေတာကိုအပေါက်ဝမှာအဲသလို
မနေကြနဲ့လေ၊ ဘာမှန်းလည်းမသိဘူး။
ကိုယ့်နေရာကို သွားကြပါလား။မသွား
ရင် အအေးပတ်ရင် ပတ်ပါစေ ထွက်
မလာဘူးနော်”
ဟုခြိမ်းခြောက်ပြောလိုက်မှအေးပါ
အေးပါဟုဆိုပြီး ထွက်သွားကြသည်နှင့်
တူ၏။အသံတစ်သံမှမကြားရတော့ပေ။
ကျွန်ုပ်လည်းရေမိုးချိုးပြီး အဝတ်အစာ၊
လဲခဲ့ကာ အိမ်ရှေ့ထွက်လာသည်နှင့်
ကြီးကြီးက…
“ထမင်းပွဲပြင်ရမလား” ဟု မေးရာကျွန်ုပ်ကလည်း အောင် ဇင်တို့အိမ်တွင် ထမင်းစားခဲ့ပြီးပြီမို့ ထမင်းမစားချင်တော့ကြောင်း ပြော
လိုက်ရာကြီးကြီးသည် ပန်းသီးကိုခွဲပေး
လေ၏။ တစ်ချိန်လုံး မည်သည့် စကာ၊
တစ်ခွန်းကိုမှမပြောဘဲစာရင်းဇယားများ
ဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေသော ဖခင်ဘက်ကို လည်း မိမိတင်ကကြီးကြီး ခွဲပေးသည့် ပန်းသီးစိတ်တစ်ပန်းကန်ကို ချပေးလိုက်လေ၏။
မိခင်၊ကြီးကြီးရွှေနှင့် မိမိတင်တို့က ကျွန်ုပ်၏ ပန်းကန်တွင်းမှ နှိုက်စားလေ
၏။ကျွန်ုပ်လည်းဗီဒီယိုခွေများထားသော
စင်များထက်မှ ရွှေတစ်ခွေကို အောက် စက်တွင်ထည့်လိုက်ပြီး..
“သရဲကားကြည့်မလာ။ မနေ့ကမှ
အသစ်ထွက်ထာ
ထိုသို့ပြောလိုက်လျှင် မေမေက
ပျာပျာသလဲ အမူအရာဖြင့်..
“အမယ်လေး-အမယ်လေး-
မကြည့်ဘူး-မကြည့်ဘူး။လုံးဝ မထည့်
နဲ့နော်-မကြည့်ဘူး”
ဟုအကြောက်အကန် ငြင်းလိုက်လျှင်ကျွန်ုပ်က ..
“မေမေကလည်း ဘာဖြစ်နေတာ
လဲ။ဟို၊အရင်ကလည်းကြည့်နေတာကို။
အခုမှဘယ်လိုဖြစ်ပြီးကြောက်နေရတာ
တုန်း။ သားကတော့မရဘူးထည့်မှာပဲ”
ဟုပြန်၍ပြောပြီးအခွေကိုထည့်ဖို့
လုပ်ကိုင်နေစဉ်ကြီးကြီးရွှေကထိုင်ဒနေရာ မှထလာပြီးအခွေကိုလုလေ၏။ကျွန်ုပ်
ကလည်း ပြန်လှလေ၏။
“ကြီးကြီးရွှေ ဘာဖြစ်တာလဲဗျာ။
ဒါလေးကြည့်တာကို – ဘာဖြစ်တာမှတ်
လို့။အရင်တုန်းကလည်းဟံသာဝတီမှာ
နေတုန်းကလည်း ဒီလိုပဲကြီးကြီးရွှေတို့
သားနဲ့အတူတူကြည့်တာပဲလေ၊ဘာလဲ
ဒီရောက်မှမကြည့်ရဘူးဆိုတာဒီအိမ်မှာ
သရဲရှိနေလို့လာ၊ – ပြော၊ ရှိနေလည်း
ဘာမှမပူနဲ့သားမှာသရဲနိုင်တဲ့နည်းတွေ ကို ဗီဒီယိုထဲကနေ ကြည့်ထားတယ်။ ကစ်ပစ်လိုက်မယ်”
“နွမ်း – ဂလွမ်း – ဂလွမ်း” ထိုစဉ်အိမ်နောက်ဖေးခန်းမှ ပန်း ကန်ကွဲသံများ၊ အိုးခွက်လွတ်ကြသံများ ကိုကြားရလေ၏။ထိုအသံများကိုကြား
ရသည်နှင့် တစ်ပြိုင် မိခင်၊ ကြီးကြီးနှင့်
မိမိတင်တို့ထံမှ အာမေဍိတ်ကသံများ
ကိုယ်စီထွက်လာကြလေ၏။ စာရင်းလုပ်
နေသော ဖခင်သည်ပင်အိမ်နောက်ဖေ၊
သို့ ခေါင်းကိုလည်၍ လှမ်းကြည့် လေ၏။
ကျွန်ုပ်လည်း ဘာဖြစ်တာပါလိမ့်။
ဘာတွေများ ကျကွဲတာပါလိမ့်ဆိုသော သိချင်ဇောဖြင့် ထ၍ နောက်ဖေးခန်းသို့
ဝင်မည်အပြု ဖခင်က ..မယ်”
“ထိုင်နေစမ်း- ဖေဖေ သွားကြည့်
ဟုပြောပြီးနောက်ဖေးသို့ဝင်သွား လေ၏။ ကျွန်ုပ်လည်း ထနေရာမှ ပြန်၍
ထိုင်လိုက်လေ၏။ မိခင်၊ကြီးကြီးနှင့် မိမိ
တင်တို့ သည် တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့်
ကြည့်ရသည်မှာ အချိန်ကျ၍မှ အရက်
မသောက်ရသောအရက်သမားများနှင့်
တူနေသောကြောင့် ဘာမှန်းလည်း သိ
တာမဟုတ်ဘဲနဲ့ အတော့်ကို ဒီရောက်မှ ကြောက်တတ်တာပဲနော်ဟု စိတ်ထဲ တွေးပြီးပြုံးမိနေစဉ်
“အား”
နောက်ဖေးမှ ဖခင်၏ စူးစူ၊ဝါးဝါး အော်လိုက်သံကို ကြားလိုက်သော ကြောင့် နောက်ဖေးခန်းသို့ စိုးရိမ်စိတ် ဖြင့် ကျွန်ုပ်သည် ထပြီးပြေးဝင်လေရာ
သွေးအိုင်ထဲတွင်ကားရားကြီး သတိလစ်
လဲနေသောဖခင်ကိုတွေ့ရလေ၏။ ဖခင်
လဲနေသောနေရာတွင် ဟင်းအိုးထမင်း
အိုးများမှာ မှောက်ပြီး သမံတလင်းပေါ်
တွင် ဖိတ်စဉ်နေလေ၏။ကျွန်ုပ်သည် ဖခင်ကို ပွေ့ချီလိုက်ပြီ။ ..
“မေမေ-ကြီးကြီးတို့ လာကြပါပြီ။
ဗျာ၊ ဒီမှာ ဖေဖေ ဘာဖြစ်နေတာလဲမသိ ဘူး။လုပ်ကြပါဦး”
ဟု အဆက်မပြတ် အော်ခေါ်လိုက် ရာအမောတကော စိုးရိမ်ကြီးစွာဖြင့် အားလုံး ပြေးဝင်လာကြလေ၏။ “အမယ်လေး – ငါ့မောင်လေ၊ သ ပြီလားမသိဘူး။ လုပ်ကြပါဦး- ဒါ သရဲ
ကိုက်သွားတာလား မသိဘူ။ ငါအတန် တန် ပြောပါတယ်။ ဒီအိမ်မှာနေမယ်ဆို ကတည်းက မနေချင်ဘူးဆိုတာကိုသူက သရဲမယုံဘူးတဲ့လေ။ အခုတော့ ကိုယ်ကျိုးနည်းပပြီလုပ်ကြပါဦး”
“အမယ်လေး-ကိုတင်-အသက်
ကာရှိသေးရဲ့လားမသိဘူး။လုပ်ပါဦး-
လုပ်ပါဦး။ သား – သား – ။ – နှင့်အဖေကို ကြည့်ပါဦးအသက်ရှိသေးရဲ့လား၊ကြည့်ပါဦး”
ဟု အားလုံးငိုယို နေကြလေ၏။ ကျွန်ုပ်လည်း ဖခင်ကို အဆက်မပြတ်
သတိရအောင်လှုပ်နိုးလေ၏။ သို့သော်
ဖခင်သည် လုံးဝကို သတိမရဘဲ ရှိနေ
လေ၏။ ဖခင်၏ ရင်ဘတ်တွင် ကြောင်
ခြစ်ရာကဲ့သို့ ကုတ်ရာများကိုတွေ့ပြီး
အင်္ကျီများမှာ ပေါက်ပြဲပြီး သွေးချင်းချင်း
နီနေလေ၏။ ကျွန်ုပ်လည်း သွေးထွက်
လွန်မည်ကို စိုးရိမ်၍ ဖခင်အားချက်ချင်း
ပင်ထမ်းပိုးကာလမ်းထိပ်အိမ်မှလေးဘီး
ကားမောင်းသည့် ဦးခင်ရီ၏ အကူအညီ ဖြင့်အင်းစိန်ဆေးရုံသို့ပို့ရလေတော့၏။
ကျွန်ုပ်တို့ မိသားစုအားလုံးဆေးရုံ သို့ ရောက်လျှင် တစ်ယောက်မှလည်း အိမ်မပြန်ရဲအောင် ဖြစ်နေလေ၏။ တာဝန်ကျသော စခန်းများမှ ရဲအရာရှိ များကလည်းအိမ်သို့ဝင်ရောက်စစ်ဆေး နေလေ၏။ ထမင်းဟင်းအိုးမှာ မှောက်သည်မှလွဲ၍ မည်သည့်ထူးခြားမှုကိုမျှ
မတွေ့ရကြောင်းဆိုလေ၏။အကြောင်းစုံ
သိနိုင်ရန် ဖခင် သတိရလာသောအခါ
တွင် မေးမြန်၊ရမည်ဖြစ်သဖြင့် ဖခင်
သတိလည်အလာကို စောင့်ရမည်ဖြစ်
ကြောင်းပြောပြီးပြန်သွားလ၏။ ဖခင် သည်သုံးရက်တိတိကြာသောအခါတွင်
မှ သတိလည်လာလေ၏။ သတိရလျှင်ရခြင်းကျွန်ုပ်တို့၏အိမ်
အား ပြီးအောင်ဆောက်ပေးခဲ့ သည် လက်သမားဆရာကြီးကို အထပ်ထပ် ခေါ်ခိုင်းသဖြင့်ကျွန်ုပ်လည်းဆေးရုံသို့ ရအောင်ခေါ်ခဲ့ရလေ၏။
“ကိုမြင့်ရေ-ကျွန်ုပ်ကို ခင်ဗျားရဲ့ ဆရာကို ရအောင် ပင့်ပေးစမ်းပါဗျား ဒီသရဲ တော်တော်ဒုက္ခပေးတယ်ဗျာ” ဟု ပြောလိုက်ရာ ဦးမြင့်က …. “ဘယ်လိုဖြစ်တာတုံ၊-ကိုတင့်ရဲ့၊ ဘယ်လိုကြောင့် ဆေးရုံရောက်တာတုံး”
ဟု မေးလေ၏။ ဖခင်က … “တစ်ည ကျုပ်တို့မိသားစုတွေအိမ် ရှေ့မှာအားလုံးရှိနေတုန်းနောက်ဖေးက တစ်ခုခုလွတ်ကျသံတွေကြားလို့ သူတို့
ကို ထားခဲ့ပြီး ကျွန်တော် တစ်ယောက် တည်းနောက်ဖေးကို သွားအကြည့်မှာ ပေါ့… ကိုမြင့်ရယ်”
ဟု စကားကို စလိုက်ပြီ၊ နောက် ကြောင်းကိုပြန်လေ၏။
အားလုံးလန့်မည်စိုးသောကြောင့် ကျွန်ုပ်လည်းတစ်ယောက်တည်းနောက် ဖေးခင်းထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်ဆိုရုံဖြင့်ထူးဆန်းသော အဖြစ်အပျက်များကို
တွေ့ရလေ၏။ကျွန်ုပ်တစ်သက်တစ်ခါမှ
မမြင်ဘူးသောလွန်စွာမှကြီးမားသည့်
ခွေးနက်ကြီးသုံးကောင်ကို တွေ့ရလ
၏။ ထိုခွေးနက်ကြီးသုံးကောင်၏ ပါးစပ်
တွင်လက်ခလယ်လောက်ရှိမည့်အစွယ်
ဖားဖားကြီးနှစ်ချောင်းကိုလည်း ကိုယ်စီ
ကိုယ်စီ တွေ့ရသည့်အပြင် သွားရေများ
မှာလည်း တဖွားဖွားကျနေ၏။
ကြည့်ရသည်မှာ အလွန်တရာမှ
ကြောက်မက်ဖွယ် ကောင်းလေ၏။ ထို
ခွေးသုံးကောင်မှာ ဖိတ်စဉ်လွင့်ကျန
သောအမဲသားဟင်းအိုးမှဟင်းများအား
လုယက်စားနေကြလေ၏။ကျွန်ုပ်လည်း
ထင်မှတ်မထားသော မြင်ကွင်းကို တွေ့
လိုက်ရသဖြင့် အနည်းငယ် ထိတ်လန့်မှု
ဖြစ်သွားလေ၏။ကျွန်ုပ်ဝင်လာသည်ကို
မြင်သည်နှင့်ရှေ့ဆုံးမှခွေးနက်ကြီးသည်
ကျွန်ုပ်အား ပြီး၏အရောင်ကဲ့သို့နီရဲသော
မျက်လုံးနီကြီးနှစ်ခုဖြင့်စိမ်းစိမ်းကြီးစိုက်
ကြည့်ပြီးရင်ဘတ်အား နန်ဝင်၍ကုတ်ဖဲ့လေ၏။
ထို့နောက် ကျန်ရစ်နေသော ရွေး နက်ကြီးနှစ်ကောင်ကလည်း ထပ်မံ၍
ဝင်လာပြီ၊ ကုတ်ဖဲ့ပြန်လေတော့၏။
ကျွန်ုပ်လည်း လုံးဝပြန်လည်ခုခံနိုင်ခြင်း
မရှိဘဲ သတိလစ်မေ့မြောသွားလေ၏။
သတိရသောအခါတွင် ကျွန်ု ပ် သည်
မှောင်မည်းနေသောကွင်းပြင်ကြီးထဲကို
ရောက်နေလေ၏။ ကျွန်ုပ်သည် မိမိအိမ်
တွင်ခွေ၊နက်ကြီးသုံးကောင်၏ ရန်မူခြင်း
ကိုခံနေရာမှမည်သည့်အတွက်ကြောင့်
ဒီကွင်းပြင်ထဲကိုရောက်နေရတာပါလိမ့်
ဟု တွေးရင်း ကုန်းထလေ၏။ ရင်ဘတ်
တစ်ခုလုံးလည်း ပြင်းပျစွာ နာကျင်နေလေ၏။
သွေးများမှာလည်း ရင်ဘတ်တွင် ရွှဲနေလေ၏။ကျွန်ုပ်သည်ယိုင်တိယိုင်တိ
ဖြင့် အားယူလှမ်းလျှောက်ခဲ့ရာအနည်း
ငယ်လျှောက်မိသည်နှင့်မှိုင်ပျပျမီးလ၊
လင်းနေသောတဲအိမ်လေးကိုတွေ့လိုက်
ရသဖြင့် ထိုအိမ်လေးဆီသို့ နုံးချိနေ သော ခြေလှမ်းများဖြင့် တစ်လုပ်၊ချင်း ရအောင်အားယူပြီးလှမ်းခဲ့လေ၏။ အိမ်သည် တံခါးများမရှိသဖြင့် အထဲသို့ ခွင့်
မတောင်းဘဲ ဝင်လိုက်ပြီး ကွပ်ပျစ်သာ
သာရှိသော ဝါးကြမ်းခင်းပေါ်တွင် ပစ်လှဲ
ချလိုက်လေ၏။ ကြမ်းပြင်တွင် လူလှဲချ လိုက်သောအသံကြောင့်ထင်၏။အထဲ
မှ ခပ်ငယ်ငယ် အမျိုးသမီးတစ်ဦး ထွက်
လာလေ၏။ထိုအမျိုးသမီးသည်အထိတ်
တလန့်ဖြင့် ကျွန်ုပ်အား ကြောင်တောင်
တောင်ကြည့်နေပြီးသတိဝင်သောအခါတွင်မှ …
“ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ- ဘယ် လို ဖြစ်လာတာလဲရှင်၊ တစ်ကိုယ်လုံ၊ လည်း သွေ၊တွေနဲ့ပါလာ။” ဟုမေးသော်လည်းပြန်မဖြေနိုင်ဘဲ မေ့မြောသွားလေ၏။ သတိရသောအခါ
ကျွန်ုပ်၏အနားတွင်အမျိုးသမီးငယ်နှင့်
အတူနောက်ထပ်အမျိုးသားကြီးတစ်ဦး
ကိုလည်း တွေ့ရလေ၏။ ထိုအမျိုးသား
ကြီးသည် ကျွန်ုပ်၏ရင်ဘတ်အား ဆေ၊
များထည့်ပေးနေလေ၏။ အမျိုးသမီး
သည် ဆီမီးခွက်လေးတစ်ခုကို ကိုင်၍
ဆေးထည့်ပေးနေသော လူကို အကူ
အညီ ပေးနေရှာလေ၏။
“ဘာမှမပူနဲ့ – ခင်ဗျား သက်သာ
သွားအောင် ကျွန်တော် လုပ်ပေးထာ၊ တယ်။ ဒါပေမဲ့- ခင်ဗျားကိုမကောင်းဆိုး
ဝါးကိုက်ထားတာဆိုတော့လုံးဝပျောက်
သွားအောင်တော့ကျုပ်လုပ်ပေးလို့မရ
ဘူး။ ခင်ဗျာ၊ မကောင်းဆိုးဝါးကို နှိမ်နင်း
နိုင်တဲ့ ဆရာနဲ့ ကုရလိမ့်မယ်။ တစ်လ
အတွင်းမြန်မြန်ကုပါ။ မကုရင် ခင်ဗျား
သေလိမ့်မယ်၊ နောက်ပြီး နောက်တစ်
ကြိမ်မကောင်းဆိုးဝါးနဲ့ထပ်မတွေ့စေနဲ့။
ဒီတစ်ခါထပ်ဖြစ်ရင် ခင်ဗျားကို အသေ
ကိုက်ပစ်လိမ့်မယ်”
ဟု အသံခပ်ဝဲဝဲနှင့် ပြောလေ၏။ ထို့နောက် အမျိုးသမီးငယ်ဘက်သို့လှည့်၍ …
“ကဲ-ညီမရေ၊ ဒီလူကို ဆေးလေး
တိုက်ဖို့ ရေနွေးလေးတစ်ခွက်လောက်
ခပ်နွေးနွေး ပေးစမ်းပါဦး” ဟုလှမ်းပြောလိုက်ရာအမျိုးသမီး
ငယ်သည် မီးအိမ်ကိုရ၍ ရေနွေးခရား အတွင်းမှ ရေနွေးတစ်ခွက်ကိုထည့်ပြီး
ကျွန်ုပ်အား ပေ၊လေ၏။ ကျွန်ုပ်လည်း
၎င်းထည့်ပေးသည့် ရေနွေ၊နှင့် အမျိုး
သားကြီး ပေးသောဆေးကို သောက်
လိုက်ပြီးသည့်အချိန်တွင် မျက်လုံးများ
မှာလေးလံထိုင်းမှိုင်းလာလေ၏။မကြာမီ
လူလည်း ကောင်းကင်ယံသို့ ပျံတက်
သလိုလိုဖြစ်လာပြီး အိပ်ပျော်သွားလေတော့၏။
“အဖြစ်အပျက်ကတော့ အဲ့တာပဲ သတိရလို့ကြည့်လိုက်
ကိုမြင့်ရေ၊ကျုပ်
တော့ ဆေးရုံရောက်နေတာပဲ”
ဟု အဖြစ်အပျက်ကို ဖခင်မှ အဆုံး သတ် ပြောဆိုလိုက်လျှင် ကျွန်ုပ်သည် ထူးဆန်းသောအဖြစ်အပျက်ကိုကြားရ ပြီး မယုံကြည်နိုင်အောင် ဖြစ်နေရလေ ၏။မကြာခဏမကောင်းဆိုးဝါး ဝိညာဉ် ကားများ၊ သရဲကားများကို ကြည့်နေ
သောကျွန်ုပ်သည် ကြာလာသောအခါ
တွင် ထိုအရာများသည် အပြင်တွင်မရှိ
လောက်ပါဘူး။ အပျော်အပျက် အပျင်း
ပြေဇာတ်လမ်းတွေပါ။ ပုံပြင်တွေပါဟု
ထင်မှတ်မှားခဲ့မိလေ၏။
သို့သော်- ဖင်ကောကျွနိပ်ပါယခု မှ ထူးဆန်းပြီး လူတိုင်း မယုံကြည်နိုင် လောက်သည့် အဖြစ်အပျက်ကြီးကို လက်တွေ့ သိလိုက်ကြုံလိုက်ရလေ၏။
ထို့နောက်ကျွန်ုပ်၏ဖခင်သည် ဆေးရုမှ
မဆင်းခင် သုံးရက်အလိုတွင် ဦးမြင့်၏
ဆရာဆိုသူအားဦးမြင့်၏အကူအညီဖြင့်
ပင် ပင့်၍ အိမ်ကိုအပ်ပြီ။ သရဲများအား
နှင်ထုတ်တိုက်ခိုက်ခိုင်းလိုက်လေတော့၏။
အားလုံးရှင်းလင်းပြီးသည့် နောက် တစ်နေ့တွင် ဦးမြင့်သည် ဆေးရုံ သို့
ရောက်လာပြီးနောက်..
“ခင်ဗျာ၊ အိမ်က သရဲတွေ ကျုပ် ဆရာနဲ့တွေ့မှပဲအရှုံးပေ။တော့တယ်။
ဒါတောင် သူတို့က ခွေ၊သရဲတွေယောင်
ဆောင်ပြီးပြန်တိုက်ခိုက်ဖို့လုပ်တာဗျာ။
ကျပ်မျက်မြင်ပဲ။ကျပ်ဆရာခင်ဗျားအိမ်
က ဒီသုံ၊ကောင်စလုံးကို တော်တော်
လေးဆော်ထည့်လိုက်တာ အရှုံးပေးရ တဲ့အဆင့်ကို ရောက်တော့တာပဲ။ ဘာမှ မပူနဲ့တော့ ခင်ဗျာ၊အိမ်က အခုဆို အားလှံ၊ အေးချမ်၊သွားပြီ၊ အဲဒီသရဲသုံး
ကောင်လုံးလည်း မရှိတော့ဘူး။ သက်
ဆိုင်ရာအာင့်အရှောက်နတ်ကြီးတွေ
ဆီကို အပ်လိုက်ပြီးအဆင်ပြေသွားပါ
ဟုပြောလိုက်သော အံ့သြဘနန်း
ဖြစ်ရသည့်စကားများကိုကြားရလေ၏။
ထိုသို့ကြားရလျှင်ကျွန်ုပ်သည် မကောင်း
ဆိုးဝါးသရဲများကိုပင် နိုင်အောင် တိုက်
စိုက်နိုင်သောထိုဆရာကြီးကို တွေ့ချင်
မြင်ချင်ဖြစ်နေပြီ၊ တွေ့လျှင် မည်သို့
မည်ပုံ မည်သည့်အစွမ်းဖြင့် နိုင်အောင်
တိုက်ခိုက်လိုက်သည်ကိုမေးပြီ။ ထို
မကောင်းဆိုးဝါးများအား နိုင်သည်
အတတ်ပညာများကိုလည်း သင်ဦးမှပဲ ဟုတွေးမိလိုက်ပါလတော့သတည်း။
(စာကြွင်း။ … ကျွန်ုပ်တို့၏ အိမ်
အား မကောင်းဆိုးဝါးမိစ္ဆာများအား နှိမ် နင်းပေးသည့် ကိုမြင့်၏ ဆရာမှာ နောင် တစ်ချိန် ကျွန်ုပ်၏ ဆရာဖြစ်မည့် ဆရာရာဂျူးပင်ဖြစ်လေဖတာ့၏။ ဆရာရာဂျူ၊
၏ပြောပြချက်အရ ဖခင်အား ကူညီမပေ၊
လိုက်သည့်မောင်နမနှစ်ဦးမှာကျွန်ုပ်တို့
၏ဒေသကိုစောင့်ရှောက်နေသောဖသ
မောင်နှမဆိုသည့် နတ်မောင်နှမ နှစ်ပါ၊
ပင် ဖြစ်နေသည်ဟု သိရပါလေတော့
၏။
သတ္တဝါဟူသမျှ မောဟတင်းကြပ်စေ
သောင်းတင့်စိုး (လှိုင်သာယာ)
Zawgyi Version
” မိစာၦမ်ားႏွင့္အၿပိဳင္ ”(စ/ဆံုး)
————————————-
တစ္ခ်ိန္က နာနာဘာဝ တေစၦသရဲ စသည့္ မေကာင္းဆိုးဝါးမ်ားအား ကိုယ္
တိုင္ကိုယ္က်မျမင္ဘူး၍ မယုံဘူးဟု
က်ိန္းဝါးခဲ့ေသာကြၽႏ္ုပ္သည္ေဗဒင္ဆရာ
တစ္ျဖစ္လဲပေယာဂဆရာတစ္ေယာက္
ျဖစ္မွယုံခဲ့ရသည္မွာေျမာက္ျမားစြာရွိခဲ့
ေလ၏။ကြၽႏ္ုပ္ကိုယ္ဘိုင္လူနာမ်ားထံသို႔
အေမွာင့္ပေယာဂမ်ား ဝင္ပူးေနသည့္
မေကာင္းဆိုးဝါးမ်ားႏွင့္ သူတင္ ကိုယ္ တင္ အၿပိဳင္ႏႊဲခဲ့ရသည့္ ဇာတ္လမ္းမ်ား မွာလည္းဒုနဲ႔ေဒးရွိခဲ့ၿပီျဖစ္ေလ၏။ ထိုဇာတ္လမ္းမ်ားသည္ ကြၽႏ္ုပ္
ကိုယ္တိုင္ ပေယာဂကုရာတြင္ ႀကဳံခဲ့
ရသည္မ်ားရွိသလိုကြၽႏ္ုပ္၏ဆရာသခင္ ရာဂ်ဴး၏ေနာက္သို႔ဆရာသြားရာအနား
မွ ထက္ၾကပ္မကြာ လိုက္လံ၍ ေလ့လာ
သင္ယူရင္း ကူညီရင္းမွ ရရွိခဲ့ ေသာ
အေတြ႕အႀကဳံဇာတ္လမ္းမ်ားက ပိုၿပီး
စိတ္ဝင္စားဖြယ္၊ ထိတ္လန႔္ေၾကာက္
မက္ဖြယ္၊ သံေဝဂရဖြယ္ ေကာင္းေလ
၏။ ကြၽႏ္ုပ္သည္ ထိုအေၾကာင္းမ်ားအား
တစ္စုံတစ္ေယာက္အား ေျပာျပခ်င္
သည္မွာႏွစ္အားျဖင့္အေတာ္ေလးၾကာ
ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္းေျပာခြင့္မသာဘဲရွိေန
ခဲ့သျဖင့္စိတ္ထဲတြင္ခိုးလိုးခုလုျဖစ္ေနရာ
မွ ယခုမူ ေျပာခြင့္ရၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ႏွစ္မ်ားစြာတင္းၾကပ္ေနေသာစိတ္သည္
လည္း လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြားေလေတာ့၏။
ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို မေျပာ
စင္ ကြၽႏ္ုပ္သည္ ကြၽႏ္ုပ္၏ ဆရာျဖစ္သူ
ရာဂ်ဴး၏ အေၾကာင္းအား ေျပာျပမိတ္
ဆက္ေပးဖို႔ရာလို႔ေပလိမ့္မည္ ျဖစ္၏။
ကြၽႏ္ုပ္၏ ဆရာရာဂ်ဴးသည္ အမွန္
အတိုင္းအားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ျမန္မာဗုဒၶဘာ
သာစစ္စစ္တစ္ဦးမဟုတ္ဘဲဘာသာျခား
တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့၏။အသက္(၂၀)ႏွစ္အ႐ြယ္
တြင္ မုတ္ဆိတ္ေမြးႀကီးႏွင့္ ဝတ္ျဖဴစင္
ၾကယ္ဝတ္ဆင္ထားေသာအဘိုးႀကီး
တစ္ဦးအားလမ္းတြင္ေသာက္ရန္ ေရ လႉမိရာမွထိုအဘိုးႀကီးက …
“မင္းဟာတစ္ခ်ိန္က်ရင္က်ိန္းေသ ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး လူ ေတြကိုကယ္တင္ရဦးမယ္”
ဟုေျပာၿပီး ပါးစပ္ထဲသို႔ မန္က်ည္း ေစ့ခန႔္ အ႐ြယ္မွ်ရွိေသာအရာတစ္ခုကို ေကြၽးခဲ့ေလ၏။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ကြၽႏ္ုပ္၏ ဆရာရာဂ်ဴ၊သည္ပုတ္းစိပ္လိုျခင္း၊ျမတ္
စြာဘုရားအား ကန္ေတာ့လိုျခင္၊ ဆြမ္၊
ကပ္လိုျခင္း စသည့္စိတ္မ်ား အလိုလို
ေပၚလာခဲ့ေလ၏။ ေပၚလာသည့္အတိုင္းလည္းလုပ္ေလ၏။
ေနာက္ဆုံးတြင္ ဆရာရာဂ်ဴး၏ ပါးစပ္မွေျပာသည့္ ႏႈတ္ထြက္စကား သည္ ထူးဆန္းစြာတိုက္ဆိုင္လာသျဖင့္ရပ္ကြက္ထဲမွ လူမ်ားသည္ အၾကား
အျမင္ရသည္ထင္ၿပီးေဗဒင္လာေမးၾက
ေလ၏။ ဆရာရာဂ်ဴးသည္ ထိုအခ်ိန္မွ
စ၍ ေဗဒင္ဆရာတစ္ဦးျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္
သြားေလေတာ့၏။ထို႔အျပင္ ဆရာရာဂ်ဴ၊ ၏ေနာင္တစ္ခ်ိန္ေျပာျပခ်က္အရတစ္ခု
ေသာညလယ္ယံတြင္ထိုမုတ္ဆိတ္ေမြး
ႏွင့္ ဝတ္ျဖဴစင္ၾကယ္အဘိုးႀကီးသည္
၎၏ အိမ္ေပၚအထိ ေရာက္လာသည္ ဟု ဆိုေလ၏။
ထို႔ေနာက္ – ေခါင္းရင္းခန္းအခန႔္ သင့္ခင္းထားေသာ ဖ်ာေပၚတြင္ မိန႔္မိန႔္ ႀကီးထိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္၎အဘိုးႀကီး
“မင္းဟာလြန္ခဲ့တဲ့ ဘိုးေတာ္မင္း တရားႀကီးလက္ထက္က ဗုဒၶဘာသာ
ရွမ္းေစာ္ဘြား သူေဌးႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ဖူး
တယ္။အဲဒီတုန္းက ငါဟာ မင္းရဲ႕ဆရာ
တစ္ေယာက္ပဲ။ ေနာက္ၿပီး – မင္းမွာသား
တစ္ေယာက္လည္း ရွိခဲ့ဖူးေသးတယ္၊
အဲ့သားဟာေနာင္တစ္ခ်ိန္ မင္းအသက္
(၃၀)ေလာက္မွာေတြ႕လာမယ့္မင္းအား
ကိုးရမယ့္မင္းတပည့္အျဖစ္ေရာက္လာ
လိမ့္မယ္။(ထိုတပည့္ဆိုသည္မွာကြၽန္ပ္
အား ရည္ၫႊန္း၍ ေျပာဆိုျခင္း ျဖစ္ပါ
သည္)အခုမင္းဆီကိုအဘလာျခင္းက
မင္းဟာ သီလသမာဓိေလးလည္း
အေတာ္အတန္သင့္ ေကာင္းေနၿပီ၊ ဗုဒၶ
ဘာသာဝင္တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္သြား
ၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ – မင္း မိစာၦေတြနဲ႔ တိုက္ပြဲ ဝင္ရဖို႔ပဲက်န္ေတာ့တယ္”
ဟုေျပာလိုက္ရာဆရာရာဂ်ဴးက
“အဲဒီမိစာၦေတြက ဒီလိုတိုးတက္
ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ရွိေသးတာပဲလား အဘရယ္”
ဟု တအံ့တဩျဖင့္ ေမးလိုက္ရာ
ဝတ္ျဖဴစင္ၾကယ္ အဘက .. “ရွိသမွသိပ္ရွိေပါ့ … ငါ့တပည့္ရယ္။ သူတို႔ေတြ မၾကာခင္ မင္းနဲ႔ ထိပ္တိုက္ ေတြ႕ရလိမ့္မယ္၊ ဘာမွမပူနဲ႔ – ေဟာဒီ
ဓာတ္လုံးေလးကို ရေသ့တစ္ဦးကလာ
ေပးတဲ့ေငြကိုက်ိဳၿပီးလက္စြပ္ကြင္းဝတ္
ေပး၊ မင္းဟာ အရာအားလုံးကို ႏိုင္ေစ
ပိုင္ေစတဲ့ ေစပိုင္ျဖစ္လာလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမဲ့… တစ္ခုပဲမင္းအခုအသက္ႏွစ္ ဆယ့္ငါးနစ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ။အသက္ငါးဆယ္တင္းတင္းျပည့္တဲ့ေန႔မွာ မင္း
ဟာ သာသနာေဘာင္ထဲကိုေရာက္ၿပီး အသက္ရွစ္ဆယ္ထိေတာင္ သာသနာ
ေဘာင္ထဲမွာပဲဘဝကိုအဆုံးသတ္သြာလိမ့္မယ္”
ထဲသို႔ဓာတ္လုံးတစ္လုံးကိုထည့္ေပးၿပီး
ဟုေျပာၿပီးဆရာရာဂ်ဴအားလက္
ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေလေတာ့၏။ ထို
အျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္ေပၚစဥ္က ကြၽႏ္ုပ္၏
ဆရာရာဂ်ဴ၏အသက္မွာ(၂၅)ႏွစ္သာ
ရွိေသး၏။ ဆရာရာဂ်ဴးႏွင့္ ဝတ္ျဖဴစင္
ၾကယ္အဘိုးႀကီးႏွင့္လမ္းတြင္ ေရလႉ မိရာမွစတင္သိေသာအသက္မွာ(၂ဝ)
အ႐ြယ္ျဖစ္၏။ေဗဒင္ဆရာအျဖစ္ငါးႏွစ္
တိတိ ၾကာၿပီးေသာအခါတြင္မွ ဝတ္ျဖဴ စင္ၾကယ္ ဝတ္ဆင္ထားသည့္ ထူးဆန္း
အဘိုးႀကီးသည္ ဆရာရာဂ်ဴး၏ အိမ္သို႔ ႂကြလာကာယခုကဲ့သို႔ ထပ္မံ၍
ခ်ီးေျမႇာက္ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလေတာ့၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြၽႏ္ုပ္၏ အသက္
သည္ကား ဆယ္ႏွစ္ခန႔္ပင္ ရွိေသး၏။
ေနာင္ငါးႏွစ္တိတိ ထပ္၍ၾကာၿပီးကြၽႏ္ုပ္ လူပ်ိဳေပါက္အ႐ြယ္ ေရာက္ေသာအခါ တြင္ ဆရာရာဂ်ဴးႏွင့္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ မိသားစု ႏွင့္ဆုံခဲ့ေလ၏။ ဆရာရာဂ်ဴးႏွင့္ ကြၽႏ္ုပ္ တို႔ မိသားစုႏွင့္ထူးဆန္းစြာ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရ သည္ ဇာတ္လမ္း၏ အစသည္ကား ဤသို႔ပင္ျဖစ္ပါေလေတာ့သတည္း၊
ကြၽႏ္ုပ္၏ မိဘႏွစ္ပါးသည္ကား လက္ရွိေနထိုင္သည့္နယ္မွ အိမ္ကို ေရာင္းခ်ၿပီးလွ်င္အေတာ္တန္သင့္ စည္ကားပျပဳေနေသာလႈိင္သာယာၿမိဳ႕၌ ေခ်။
ေရာင္ၿပီး တဲသာသာအိမ္တစ္လုံးပါ
သည့္ ေပေျခာက္ဆယ္ ေျမကြက္တစ္
ကြက္ကိုဝယ္ၿပီးလွ်င္တိုက္ေဆာက္ေလ ၏။ဖခင္သည္လိုင္းကားဆြဲရန္အတြက္ ဗိုက္ပူကားတစ္စီးကိုဝယ္ေလ၏။ မွတ္ခ်က္၊ (အထက္ပါကာ၊ မ်ားသည္ယခုေခတ္တြင္လုံးဝမရွိေတာ့
ပါ။ ထိုကားမ်ားသည္ လြတ္လပ္ေရး မတိုင္မီကတည္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚတြင္
ေျပးဆြဲေနေသာကားမ်ားျဖစ္၏။ထိုကား
အားကြၽႏ္ုပ္တို႔ လူပ်ိဳဘဝက စီးခဲ့ရဖူး
ေသာ ကားမ်ား၏။ ယခု စာေရးသူ၏
အသက္သည္ (၃၅) ႏွစ္ ရွိၿပီျဖစ္၏)
ထိုၿခံေျမကိုဝယ္ၿပီ။ အိမ္ေဆာက္ဖို႔ အတြက္ျပင္ဆင္သည့္ေန႔တြင္ပင္ကြၽႏ္ုပ္
အေမ၏အစ္မျဖစ္သူကြၽႏ္ုပ္၏ႀကီးေတာ္
ႀကီးအား မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေကာင္
ဝင္ပူးကပ္ေလ၏။မေကာင္းဆိုးဝါးသည္
ထိုၿခံေျမ၏ယခင္အစကပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေသာ
ေျမပိုင္ရွင္ျဖစ္ၿပီးေသဆုံးသည္မွာငါ၊ႏွစ္
ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ ထိုေသဆုံးသူ
သည္ မေကာင္းဆို၊ဝါး၏ အေနာက္
တြင္လူႏွစ္ဦးခန႔္အိမ္ရွင္အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ခဲ့သည္ဟု သိရေလ၏။ မေကာင္းဆိုးဝါးသည္ ေၾကာက္
မက္ဖြယ္ အသံနက္ႀကီးျဖင့္ ၿခံထဲမွ အျမန္ဆုံးျပန္သြားရန္ေျပာေလလွ်င္နဂို
ထဲက သရဲဆိုလွ်င္ မယုံၾကည္တတ္၊ ခြက်တတ္ေသာကြၽႏ္ုပ္၏ဖခင္က… “သြားစရာလားဗ်” သြားစရာရွိရင္ ခင္ဗ်ားက သြားရမွာ။ အခုဒီၿခံကို က်ဳပ္
ဝယ္လိုက္ၿပီ၊ က်ပ္မွာ စာခ်ဳပ္ေတြ
အဆင့္ဆင့္ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ မဆိုင္
ေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ား အရင္ဆိုင္တယ္ဆို
တာ ဟုတ္ခ်င္ ဟုတ္မယ္။ ဒါဒပမဲ့ – အခု
မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ခင္ဗ်ားအေနာက္မွာ
ေဒၚမိဇာရယ္၊ဦးဘလြယ္ရယ္ေတာင္ျပန္
ဝယ္ထားေသးတယ္။ ခင္ဗ်ား အခု ပိုင္
ေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ား ပိုင္ဆိုင္
ေၾကာင္းစာခ်ဳပ္ျပ၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း႐ုံး
မွာစကားေျပာေပါ့”
ဟု ခြက်က်ေျပာလို က္လွ်င္
မေကာင္းဆိုးဝါးက… ပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္းေတာ့
ငါက သရဲဘဝေရာက္ေနလို႔မျပႏိုင္ဘူး။
ေအ။-တစ္ခုေတာ့ေျပာထားမယ္။အဲဒီ ေဒၚမိဇာရယ္၊ ဦးဘလြယ္ဆိုတာကို ငါ ကိုယ္တိုင္ ကုပ္မ်ိဳးသတ္ခဲ့တာပဲ။ အခုသူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံးကလည္း ငါ့ တပည့္ေတြျဖစ္ေနၿပီ၊ ညဆိုရင္ ငါ စားဖို႔
အတြက္ သားစိမ္း၊ ငါးစိမ္းေတြ ရွာေပ။
ရတယ္။အရေတာ့- ေနာက္ထပ္အေဖာ္
တစ္ေယာက္ေတာ့ ထပ္ရတာေပါ့၊ ဒီ
တစ္ခါေတာ့လူႀကီးေတြမေခၚေတာ့ဘူး။
ခိုင္းလို႔ေကာင္းေအာင္( ၁၅) နင္အ႐ြယ္
ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေလးကိုပဲ ေခၚ
အားငယ္တိုးလွ်ိဳးေသာေလသံေလးျဖင့္
သာျပန္ေျဖေလေတာ့၏။တိုက္ေဆာက္
သည့္အခါတြင္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး
ေၾကာင့္ေဆာက္လုပ္ေရးပညာရွင္သုံးဦး
ထိေျပာင္းရေလ၏။ ပထမဆုံးကိုဘခ်စ္
ဆိုသည့္အႀကီးအကဲအဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္
ႀကီးသည္ ေဖာင္ေဒးရွင္၊ စသည့္ေန႔
တြင္အိမ္ျပန္ရာကားတိုက္ခံရၿပီးေဆး႐ုံ
၌ သုံးလထိ တက္ရေလ၏။ ဒုတိယျဖစ္
သည့္ကိုလွေဘာ္ဆိုသည့္လူႀကီးလည္း ေလတစ္ျခမ္းျဖတ္ၿပီးအိပ္ရာထဲ ဗုန္းဗုန္းလဲရျပန္ေလ၏။
ဖခင္လည္းေနာက္ထပ္တတ္ကြၽမ္း
သည့္ ေဆာက္လုပ္ေရ၊ပညာရွင္အား ရွာဖို႔ရန္ အေတာ္ခက္ေနေလ၏။ ထို ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည့္အေၾကာင္းမ်ားကိုသိသူမ်ားသည္ ေရွာင္ရွားၾကေလ၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဦးျမင့္ဆိုေသာလူႀကီး
တစ္ဦးႏွင့္ ဆုံေလ၏။ဦးျမင့္က … “ဘာမွမပူနဲ႔ – က်ဳပ္တို႔အဖြဲ႕ ၿပီ၊ ေအာင္ကို ေဆာက္ေပးမယ္” ဟုေျပာၿပီ။၎ေဆာက္သည့္အခါ တြင္မွအဆုံးသတ္ေလ၏။ အဆုံးသတ္ ေသာ္လည္း အေတာ္ေလးစိတ္အခန႔္
မသင့္စရာမ်ားလည္း မ်ားစြာျဖစ္ေပၚ
ေလ၏။အုတ္ခဲမ်ား ေခါင္းျပဳတ္က်ျခင္း၊
ဦးျမင့္၏တပည့္တစ္ဦး ေျခေထာက္ သံ
စူးမိျခင္းႏွင့္ ညညမ်ားတြင္ အသံနက္ ႀကိဳးမ်ား စူးရွစြာ ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴသံ မ်ားကိုလည္း ၾကားရသည္ဟု ဆိုေလ၏။
တစ္ေန႔တြင္ ဦးျမင့္က … “ကိုျမစိုးေအာင္ေရ- စင္ဗ်ားဒီကိစၥ
ကို မယုံတာယုံတာ တစ္ပိုင္းထားဗ်ာ။
နားလည္တတ္ကြၽမ္းတဲ့ ဆရာသမား တစ္ေယာက္နဲ႔ ဒီမေကာင္းဆိုးဝါးကိစၥ ကို လုပ္ၾကည့္ပါလာ။ က်ဳပ္မွာ ဆရာ တစ္ဦးေတာ့ ရွိတယ္၊ က်ဳပ္လည္းအခု လို ေဆာက္ရဲလုပ္ရဲတာခ်ဳပ္ဆရာက က်ဳပ္ကို အေဆာင္လက္ဖြဲ႕ေလးေတြ
စီရင္ေပ။ထားလို႔ပါ။ ဒါ့အျပင္ – က်ဳပ္ တပည့္ေတြဆီမွာ တစ္ေယာက္တစ္ခုစီရွိတယ္”
ဟု ေျပာလိုက္ေသာ္လည္းကြၽႏ္ုပ္ ၏ ဖခင္သည္ အင္းမလုပ္အဲမလုပ္ျဖင့္ ေနခဲ့သည္မွာကြၽႏ္ုပ္တို႔ အိမ္တက္ေန႔ အထိ ျဖစ္ခဲ့ေလ၏။ ႀကီးေတာ္သည္ ထိုအိမ္ႀကီး၌ ေနရမည္ကို လြန္စြာမွ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနသျဖင့္ ဆရာေပါင္းစုံမွ အေဆာင္မ်ား၊လက္ဖြဲ႕မ်ားခ်ိက္၏။ပရိတ္ ေရမ်ားျဖင့္လည္း ျဖန္းေလ၏။
ဘုန္းႀကီးသုံးပါးကိုလည္း ပင့္ဖိတ္
၍အိမ္တက္မဂၤလာလုပ္ေလ၏။ ထိုေန႔
တြင္အႏၲရာယ္ကင္းပရိတ္ေတာ္မ်ားကို
ေတာ့မယ္ေဟ့၊ ဟား- ဟာ၊-ဟာ၊
ဟု အသံနက္ႀကီးျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ ရယ္ေမာၿပီး ျပန္ထြက္သြားေလ၏။
ကြၽႏ္ုပ္၏ဖခင္မွာ ေၾကာက္လန႔္ျခင္းမရွိ
ဘဲ အိမ္ကို ၿပီးေအာင္ထိ ေဆာက္လုပ္
ေလ၏။ကြၽႏ္ုပ္၏မိခင္ႏွင့္ႀကီးေတာ္မွာမူ
ကြၽႏ္ုပ္အတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္ေနၾကေလ ၏။ ဖခင္က ထိုအေၾကာင္းအားကြၽႏ္ုပ္ ကိုလုံးဝမေျပာျပရန္အတြက္ အားလုံးမွာထားေလ၏။
ထိုေန႔ ကြၽႏ္ုပ္ ေက်ာင္းမွ ျပန္လာ ေသာအခါတြင္ႀကီးေတာ္ကကြၽႏ္ုပ္အား ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ႐ြတ္ဖတ္ေပးထားေသာပရိတ္ႀကိဳးကိုလည္ပင္းတြင္
စြပ္ေပးေလ၏။ မည္သည့္အေၾကာင္း
ေၾကာင့္ စြပ္ေပးသည္ကို မသိေသာ
ကြၽႏ္ုပ္ကလည္း ႀကီးေတာ္ကို ေမးေလ
ရွာႀကီးေတာ္က ကြၽႏ္ုပ္ ထိတ္လန႔္မည္
စိုး၍အိပ္မက္ေတြမေကာင္းလို႔ပါဟု
လည္းဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားမွခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ေလ
၏။ အိမ္တက္ေန႔တြင္ ၾကက္သားႏွင့္
ဒံေပါက္ကို ေကြၽးေသာ္လည္း ရပ္ကြက္
တြင္းမွ လာေရာက္စားေသာက္ၾကသူ
မ်ားမွာအနည္းငယ္သာရွိေလ၏။ မည္
သည့္အတြက္ေၾကာင့္မလာၾကသည္ကို
ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွကြၽႏ္ုပ္လည္းသိခဲ့ရျပန္ေလ။
ထိုညတြင္ ႀကီးေတာ္သည္ တစ္
ေယာက္တည္းမအိပ္ရဲသျဖင့္အိမ္အကူ မိမိတင္ကို သူ၏အခန္း၌ ေခၚသိပ္ေလ ၏။ မိခင္သည္ ဖခင္၏ အနားကိုသာ တိုးကပ္၍ ဧည့္ခန္းတြင္ထိုင္ေနေလ၏။ ဖခင္သည္ စာ႐ြက္စာတမ္းမ်ားျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနၿပီး၊ ကြၽန္ပ္သည္ကား ဧည့္ ခန္းတြင္ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွထုတ္
လႊင့္ေနေသာျမန္မာဇာတ္ကားတစ္ခုကိုၾကည့္ေနေလ၏။
ထိုစဥ္အေနာက္ဘက္ ေပါင္ဖိုးေပၚ ေလာက္မွ ဒုန္း- ဒိုင္း- ဂြမ္း-ဂလြမ္းဟူ ေသာ အသံက်ယ္ႀကီးမ်ားကို ၾကားရေလလွ်င္မီခင္က..
“လာၿပီ-ကိုျမစိုးေအာင္ေရ၊ သရဲ ေတာ့ေျခာက္ၿပီထင္တယ္”
ဟု ေျပာေနစဥ္ ႀကီးေတာ္ႏွင့္ ပီပီ
တင္တို႔သည္ ေၾကာက္လန႔္တၾကား ဧည့္ ခန္းသို႔ ေျပးထြက္လာေလ၏။ ပါးစပ္မွ
လည္းတုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ ႀကီးေတာ္
“သရဲလား မသိဘူး”
ဟုေျပာလိုက္လွ်င္ ကြၽႏ္ုပ္က.. “ႀကီးေတာ္တို႔က ဘာျဖစ္ေနၾက တာလဲ။ေခါင္မိုးေပၚေၾကာင္တက္ေနမွာေပါ့ – ႀကီးေတာ္ရယ္၊ လာ- ဒီမွာထိုင္၊ ဘာသရဲမွမရွိဘူး။ သရဲဆိုတာ လူေတြ ေၾကာက္ေအာင္ သက္သက္မဲ့ေျခာက္ ထားတာ။တကယ္မရွိဘူး”
ဟုအေၾကာင္းအရင္းကိုဘာမွမသိ
ဘဲ ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုစဥ္ ႏွာေခါင္း ထဲသို႔ပုပ္အဲ့အဲ့စိမ္းေ႐ႊေ႐ႊအပုပ္အနံ႔မ်ား တလႈိင္လႈိင္ထသြားေလ၏။
“နံလိုက္တာ-ႀကီးႀကီးေ႐ႊရယ္၊
ေၾကာင္ေတြ ငါးပုပ္ေတြမ်ား ခ်ီလာလား မသိဘူ။ ကြၽန္ေတာ္ သြားရွာၾကည့္ဦး မယ္“
ဟု ကြၽႏ္ုပ္က ေျပာၿပီ၊ ထဖို႔ျပဳစဥ္မိခင္က ..
“ထိုင္ေနစမ္။- ဘယ္မွမသြားနဲ႔။ ဒီအိမ္မွာမေကာင္းဆိုးဝါးရွိတယ္။ ဘယ္မွ မသြားနဲ႔”
ဟုေျပာလိုက္လွ်င္ ဖခင္က…
“ခင္-မင္း- ကေလးကိုလန႔္ေအာင္ ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ။ ဘာမွ
မဟုတ္ဘူး- သာ။ ဒါေတြ ေဖေဖလုံးဝ
အယုံအၾကည္ မရွိဘဲ၊ သား။ ဒါေပမဲ့ –
ဘယ္မွမသြားနဲ႔။ ဒီမွာပဲ ထိုင္ေန၊ ေဖေဖ
ေလွ်ာက္ရွာၾကည့္မယ္။ ေၾကာင္ေတြ
သားေျပာသလိုငါးပုပ္ေတြပဲဆြဲလာတာျဖစ္မယ္”
ဟုေျပာၿပီးအိမ္အနံ႔ခံအႏွံ႔ေျခာက္
လုံးထိုးလက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးတစ္လက္ျဖင့္
ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားပါမက်န္လိုက္ရွာ
ပါေလေတာ့၏၊ တစ္ေအာင့္ၾကာလွ်င္
ကြၽႏ္ုပ္၏ ဖခင္သည္ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္
အထုပ္တစ္ထုပ္ျဖင့္ ျပန္လာေလ၏။
“ဒီမွာမေတြ႕ဘူလာ။ အိမ္ေရွ႕မွာ ငါးအလုပ္ထုပ္ေတြ ေၾကာင္ေတြ ဆြဲလာ တာပဲ ျဖစ္မယ္၊ ၿခံေရွ႕က အမႈိက္ပုံထဲ သြားလႊင့္ပစ္လိုက္ဦးမယ္”
ဟု ေျပာၿပီး ၿခံေရွ႕သို႔ ထြက္လႊင့္ပစ္ ေလ၏။ တစ္ေအာင့္ၾကာလွ်င္ ကြၽႏ္ုပ္ တို႔အားလုံးကိုယ့္အခန္းဆီသို႔အသီးသီး ဝင္ၾကေလ၏။ မဝင္ခင္ ႀကီးေတာ္ႀကီး သည္ ကြၽႏ္ုပ္၏ အနားသို႔ ကပ္လာၿပီ။ လွ်င္ ကြၽႏ္ုပ္၏ လည္ပင္၊၌ ပရိတ္ႀကိဳးရွိ၊ မရွိကို စမ္းၾကည့္ေလ၏။ ရွိမွ စိတ္ေအး လက္ေအ၊ျဖစ္သြားေသာပုံစံျဖင့္.. “ဘုရားရွိခို။ အိပ္ဦးေနာ္ – –
ဟု အထပ္ထပ္မွာျပန္ဒေလေတာ့
ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္တြင္ကြၽႏ္ုပ္
သည္ ေက်ာင္းသို႔ သြားရေလ၏။ ေန႔ လယ္ ေက်ာင္းဆင္းေသာ္လည္း ကြၽႏ္ုပ္ သည္ အိမ္သို႔ ခ်က္ခ်င္းမျပန္ေသးဘဲ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေအာင္ဒင္၏ အိမ္သို႔
လိုက္လည္ေလ၏။ ေအာင္ဒပ္၏အိမ္သို႔ ေသာ္ေသာ္၊ ေက်ာ္ႀကီး၊ မိေမာ္တို႔လည္း အတူလိုက္လာသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ပြဲၾကေနေသာေၾကာင့္အနည္းငယ္ေမွာင္ မွ အိမ္သို႔ျပန္ခဲ့ေလ၏။
အိမ္သို႔ ေရာက္လလွ်င္ အခ်ိန္မွာ ည (၈) နာရီခန႔္ ရွိေနၿပီျဖစ္၏။ ကြၽႏ္ုပ္ သည္ ဖခင္အား ေအာင္ဇင္တို႔သိပ္ကိုသြားမည္ဟု မနက္ကတည္းက ေျပာျပ
ထားသျဖင့္စိတ္ပူေသာ္လည္းပိစင္ႏွင့္
ႀကီးေတာ္မွာမူ ကြၽႏ္ုပ္ အိပ္ပါေရာက္
သည့္တိုင္စိတ္ပူေနေသာေၾကာင့္ကြၽႏ္ုပ္
“သားအိမ္ကိုပဲ ျပန္ေရာက္ေနၿပီ၊ ေမေမနဲ႔ႀကီးႀကီးေ႐ႊက ဘာျဖစ္ေနတာ
ဟု ေျပာလိုက္ၿပီး မီခီ၏အခန္းထဲ သို႔ ဝင္ေလ၏။ ေက်ာပိုးလြယ္အိတ္ကို
လည္းစာၾကည့္စားပြဲတြင္
လိုက္ေလ၏။ထို႔ေနာက္အိုက္စပ္စပ္ႏွင့္ ႏုံးခ်ိခ်ိျဖစ္
ေနေသာ ကိုယ္ကို လန္းဆန္းသြားရန္
အတြက္ေရခ်ိဳးဦးမွဟု ေတြ၊မိၿပီးအဝတ္
အစားကိုလဲကာတံဘက္တစ္ထည္ကို
ယူရင္၊ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ထြက္ခဲ့လာေလ၏။
ေရခ်ိဳးခန္းေရွ႕သို႔ ေရာက္ေသာအခါ
ေရခ်ိဳးခန္းထဲရွိ ေရပန္းခရားမွ ေရက်သံ
မ်ားကို ၾကားရေလလွ်င္ ေျခလွမ္းကို
ခဏရပ္လိုက္ေလ၏။ ဘယ္သူမ်ား ေရ
ခ်ိဳးေနတာပါလိမ့္၊ ေဖေဖရယ္၊၊ ရယ္၊ႀကီးႀကီးရယ္ကေတာ့ ဧည့္ခန္းမွာ ေတြ႕မိတာပဲ။ ဒါဆို – ပီပီကင္ ေရခ်ိဳးေန တာပဲ ျဖစ္မယ္ဟုေတြးၿပီး တံဘက္ကို
ပခုံးေပၚတင္၍ အိမ္ေရွ႕ခန္းသို႔ထြက္လာ
လိုက္ရာမိမိတင္အပါအဝင္အားလုံးကို
ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္…
“မိမိတင္ငါကနင့္ကိုေရခ်ိဳးခန္းထဲ
မွာ ေအာက္ေမ့ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းမဝင္ဘဲ
ထြက္လာတာ၊ ေရပိုက္ကိုမပိတ္ဘဲဖြင့္
ထားခဲ့တယ္။ သား- ခုနကအခန္းအျပင္
ကေနေရတြဖြင့္ေနသံၾကားလို႔မဝင္ဘဲ
ျပန္လွည့္လာတာ၊ ေနာက္ဆုံး-ေရ
ဘယ္သူခ်ိဳးေသးလဲ”
ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ မိမိတင္က …
“ဟို-ဟို-ကြၽန္မပါကိုေလးရယ္၊
ညေနတုန္းကခ်ိဳးတာပါ၊ဒါေပမဲ့-ကြၽန္မ
ေသေသခ်ာခ်ာပိတ္ထားခဲ့ပါတယ္ရွင္”
ဟုအသက၊ အခ်ာေျပာေလလွ်င္
မိခင္ႏွင့္ ႀကီးေတာ္သည္ နတ္က်သည့္ အလာ၊ကိုယ္မွာတဆတ္ဆတ္တုန္ေန
သည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ လက္ထဲတြင္
လည္းပုတီးကိုယ္စီျဖင့္ရွိေနၾကေလ၏။ “ဟာ-နင္ ငါ့ကို မလိမ္နဲ႔။ လာ –
အခုလိုက္ၾကည့္။ ငါ့နားနဲ႔ၾကားတာပါဟ။
အခန္းထဲမွာေရပြင့္ေနတဲ့အသံၾကာ၊လို႔
ကိုထြက္လာခဲ့တာ။လာလာမယုံရင္ နင္
အခုလိုက္ခဲ့”
ဟုေျပာၿပီးေရခ်ိဳးခန္းရွိရာသို႔ထြက္ လာလွ်င္အေနာက္မွမိခင္ႏွင့္ႀကီးေတာ္
ပါ မိမိတင္ႏွင့္အတူ လိုက္လာေလ၏။ အခန္းေရွ႕ေရာက္ေသာအခါ ေရခ်ိဳးခန္း
ထဲမွ ေရစက္ၾကသံကို လုံးဝမၾကားရ
ေတာ့ေပ။ ကြၽႏ္ုပ္လည္းအခန္းတံခါးကို
ဖြင့္ၾကည့္ရာ ေအာက္ေျခေႂကြျပားတြင္
က်နေသာ ေရစက္မ်ားတစ္ဖက္မႈမရွိ သျဖင့္ ေၾကာင္အအျဖစ္ရေလ၏။ ငါပဲ
နားၾကားမွားတာ ျဖစ္မယ္ဟုေတြးၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းငထဲဝင္၍ တံခါးကို ပိတ္လိုက္ေလ၏။
“သားေလး- ျမန္ျမန္ပ်ိဳးေနာ္” ထြက္မသြားေသး
အေရွ႕ဘက္သို႔
ဘဲ အခန္းေရွ႕မွ မိခင္က လွမ္းေျပာေလ၏။
“ဟုတ္ကဲ့ပါ”
ဟုကြၽန္ပ္ကလွမ္းေျဖရင္း… “ေမေမကငါ့ကိုအခုထိကေလးပဲ ထင္ေနတုန္းေနာ္၊ ေရခ်ိဳဟာမေတာင္ လိုက္ၿပီ။ပူေနေသးတယ္”
ဟု စိတ္မွေတြးမိရင္း ေရပန္းစရား ကို ဖြင့္လိုက္ရာ ေအ၊စက္ေနေသာေရ မ်ားသည္ ကြၽႏ္ုပ္၏ ကိုယ္ ခႏၶာကို လာ ေရာက္ထိ႐ိုက္ေလ၏။ တစ္ေန႔လုံး
သူငယ္ခ်င္းေတြ အေပ်ာ္လြန္ၿပီ၊ ပင္ပန္၊
ခဲ့သမွ် အခုမွ လန္းဆန္းသြားသလို
လည္း ရွိေလ၏။
“သားေရ- မၿပီးေသးဘူးလား” ေနာက္တစ္ခါ ေျပာသူကားကြၽႏ္ုပ္ ၏မိခင္မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ႀကီးႀကီးျဖစ္ေနေလ၏။ ကြၽႏ္ုပ္လည္း မေျဖပါ။ ေနာက္ ထပ္ႏွစ္မိနစ္မၾကာမီမီတင္ကလည္း .. “ကိုေလးမၿပီးေသးဘူးလား”
ဟု ေျပာလာလွ်င္ ဘာျဖစ္ေနၾက တာလဲမသိဘူ၊ဒီလူေတြ။မေန႔ကကာ ဒီေန႔ကာတစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနၾကတယ္ဟု ေတြးမိရင္ …
“ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲဗ်ာဒီမွာ
ေရခ်ိဳးေနတာကိုအေပါက္ဝမွာအဲသလို
မေနၾကနဲ႔ေလ၊ ဘာမွန္းလည္းမသိဘူး။
ကိုယ့္ေနရာကို သြားၾကပါလား။မသြား
ရင္ အေအးပတ္ရင္ ပတ္ပါေစ ထြက္
မလာဘူးေနာ္”
ဟုၿခိမ္းေျခာက္ေျပာလိုက္မွေအးပါ
ေအးပါဟုဆိုၿပီး ထြက္သြားၾကသည္ႏွင့္
တူ၏။အသံတစ္သံမွမၾကားရေတာ့ေပ။
ကြၽႏ္ုပ္လည္းေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အဝတ္အစာ၊
လဲခဲ့ကာ အိမ္ေရွ႕ထြက္လာသည္ႏွင့္
ႀကီးႀကီးက…
“ထမင္းပြဲျပင္ရမလား” ဟု ေမးရာကြၽႏ္ုပ္ကလည္း ေအာင္ ဇင္တို႔အိမ္တြင္ ထမင္းစားခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ ထမင္းမစားခ်င္ေတာ့ေၾကာင္း ေျပာ
လိုက္ရာႀကီးႀကီးသည္ ပန္းသီးကိုခြဲေပး
ေလ၏။ တစ္ခ်ိန္လုံး မည္သည့္ စကာ၊
တစ္ခြန္းကိုမွမေျပာဘဲစာရင္းဇယားမ်ား
ျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ ဖခင္ဘက္ကို လည္း မိမိတင္ကႀကီးႀကီး ခြဲေပးသည့္ ပန္းသီးစိတ္တစ္ပန္းကန္ကို ခ်ေပးလိုက္ေလ၏။
မိခင္၊ႀကီးႀကီးေ႐ႊႏွင့္ မိမိတင္တို႔က ကြၽႏ္ုပ္၏ ပန္းကန္တြင္းမွ ႏႈိက္စားေလ
၏။ကြၽႏ္ုပ္လည္းဗီဒီယိုေခြမ်ားထားေသာ
စင္မ်ားထက္မွ ေ႐ႊတစ္ေခြကို ေအာက္ စက္တြင္ထည့္လိုက္ၿပီး..
“သရဲကားၾကည့္မလာ။ မေန႔ကမွ
အသစ္ထြက္ထာ
ထိုသို႔ေျပာလိုက္လွ်င္ ေမေမက
ပ်ာပ်ာသလဲ အမူအရာျဖင့္..
“အမယ္ေလး-အမယ္ေလး-
မၾကည့္ဘူး-မၾကည့္ဘူး။လုံးဝ မထည့္
နဲ႔ေနာ္-မၾကည့္ဘူး”
ဟုအေၾကာက္အကန္ ျငင္းလိုက္လွ်င္ကြၽႏ္ုပ္က ..
“ေမေမကလည္း ဘာျဖစ္ေနတာ
လဲ။ဟို၊အရင္ကလည္းၾကည့္ေနတာကို။
အခုမွဘယ္လိုျဖစ္ၿပီးေၾကာက္ေနရတာ
တုန္း။ သားကေတာ့မရဘူးထည့္မွာပဲ”
ဟုျပန္၍ေျပာၿပီးအေခြကိုထည့္ဖို႔
လုပ္ကိုင္ေနစဥ္ႀကီးႀကီးေ႐ႊကထိုင္ဒေနရာ မွထလာၿပီးအေခြကိုလုေလ၏။ကြၽႏ္ုပ္
ကလည္း ျပန္လွေလ၏။
“ႀကီးႀကီးေ႐ႊ ဘာျဖစ္တာလဲဗ်ာ။
ဒါေလးၾကည့္တာကို – ဘာျဖစ္တာမွတ္
လို႔။အရင္တုန္းကလည္းဟံသာဝတီမွာ
ေနတုန္းကလည္း ဒီလိုပဲႀကီးႀကီးေ႐ႊတို႔
သားနဲ႔အတူတူၾကည့္တာပဲေလ၊ဘာလဲ
ဒီေရာက္မွမၾကည့္ရဘူးဆိုတာဒီအိမ္မွာ
သရဲရွိေနလို႔လာ၊ – ေျပာ၊ ရွိေနလည္း
ဘာမွမပူနဲ႔သားမွာသရဲႏိုင္တဲ့နည္းေတြ ကို ဗီဒီယိုထဲကေန ၾကည့္ထားတယ္။ ကစ္ပစ္လိုက္မယ္”
“ႏြမ္း – ဂလြမ္း – ဂလြမ္း” ထိုစဥ္အိမ္ေနာက္ေဖးခန္းမွ ပန္း ကန္ကြဲသံမ်ား၊ အိုးခြက္လြတ္ၾကသံမ်ား ကိုၾကားရေလ၏။ထိုအသံမ်ားကိုၾကား
ရသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္ မိခင္၊ ႀကီးႀကီးႏွင့္
မိမိတင္တို႔ထံမွ အာေမဍိတ္ကသံမ်ား
ကိုယ္စီထြက္လာၾကေလ၏။ စာရင္းလုပ္
ေနေသာ ဖခင္သည္ပင္အိမ္ေနာက္ေဖ၊
သို႔ ေခါင္းကိုလည္၍ လွမ္းၾကည့္ ေလ၏။
ကြၽႏ္ုပ္လည္း ဘာျဖစ္တာပါလိမ့္။
ဘာေတြမ်ား က်ကြဲတာပါလိမ့္ဆိုေသာ သိခ်င္ေဇာျဖင့္ ထ၍ ေနာက္ေဖးခန္းသို႔
ဝင္မည္အျပဳ ဖခင္က ..မယ္”
“ထိုင္ေနစမ္း- ေဖေဖ သြားၾကည့္
ဟုေျပာၿပီးေနာက္ေဖးသို႔ဝင္သြား ေလ၏။ ကြၽႏ္ုပ္လည္း ထေနရာမွ ျပန္၍
ထိုင္လိုက္ေလ၏။ မိခင္၊ႀကီးႀကီးႏွင့္ မိမိ
တင္တို႔ သည္ တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္
ၾကည့္ရသည္မွာ အခ်ိန္က်၍မွ အရက္
မေသာက္ရေသာအရက္သမားမ်ားႏွင့္
တူေနေသာေၾကာင့္ ဘာမွန္းလည္း သိ
တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ အေတာ့္ကို ဒီေရာက္မွ ေၾကာက္တတ္တာပဲေနာ္ဟု စိတ္ထဲ ေတြးၿပီးၿပဳံးမိေနစဥ္
“အား”
ေနာက္ေဖးမွ ဖခင္၏ စူးစူ၊ဝါးဝါး ေအာ္လိုက္သံကို ၾကားလိုက္ေသာ ေၾကာင့္ ေနာက္ေဖးခန္းသို႔ စိုးရိမ္စိတ္ ျဖင့္ ကြၽႏ္ုပ္သည္ ထၿပီးေျပးဝင္ေလရာ
ေသြးအိုင္ထဲတြင္ကားရားႀကီး သတိလစ္
လဲေနေသာဖခင္ကိုေတြ႕ရေလ၏။ ဖခင္
လဲေနေသာေနရာတြင္ ဟင္းအိုးထမင္း
အိုးမ်ားမွာ ေမွာက္ၿပီး သမံတလင္းေပၚ
တြင္ ဖိတ္စဥ္ေနေလ၏။ကြၽႏ္ုပ္သည္ ဖခင္ကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္ၿပီ။ ..
“ေမေမ-ႀကီးႀကီးတို႔ လာၾကပါၿပီ။
ဗ်ာ၊ ဒီမွာ ေဖေဖ ဘာျဖစ္ေနတာလဲမသိ ဘူး။လုပ္ၾကပါဦး”
ဟု အဆက္မျပတ္ ေအာ္ေခၚလိုက္ ရာအေမာတေကာ စိုးရိမ္ႀကီးစြာျဖင့္ အားလုံး ေျပးဝင္လာၾကေလ၏။ “အမယ္ေလး – ငါ့ေမာင္ေလ၊ သ ၿပီလားမသိဘူး။ လုပ္ၾကပါဦး- ဒါ သရဲ
ကိုက္သြားတာလား မသိဘူ။ ငါအတန္ တန္ ေျပာပါတယ္။ ဒီအိမ္မွာေနမယ္ဆို ကတည္းက မေနခ်င္ဘူးဆိုတာကိုသူက သရဲမယုံဘူးတဲ့ေလ။ အခုေတာ့ ကိုယ္က်ိဳးနည္းပၿပီလုပ္ၾကပါဦး”
“အမယ္ေလး-ကိုတင္-အသက္
ကာရွိေသးရဲ႕လားမသိဘူး။လုပ္ပါဦး-
လုပ္ပါဦး။ သား – သား – ။ – ႏွင့္အေဖကို ၾကည့္ပါဦးအသက္ရွိေသးရဲ႕လား၊ၾကည့္ပါဦး”
ဟု အားလုံးငိုယို ေနၾကေလ၏။ ကြၽႏ္ုပ္လည္း ဖခင္ကို အဆက္မျပတ္
သတိရေအာင္လႈပ္ႏိုးေလ၏။ သို႔ေသာ္
ဖခင္သည္ လုံးဝကို သတိမရဘဲ ရွိေန
ေလ၏။ ဖခင္၏ ရင္ဘတ္တြင္ ေၾကာင္
ျခစ္ရာကဲ့သို႔ ကုတ္ရာမ်ားကိုေတြ႕ၿပီး
အက်ႌမ်ားမွာ ေပါက္ၿပဲၿပီး ေသြးခ်င္းခ်င္း
နီေနေလ၏။ ကြၽႏ္ုပ္လည္း ေသြးထြက္
လြန္မည္ကို စိုးရိမ္၍ ဖခင္အားခ်က္ခ်င္း
ပင္ထမ္းပိုးကာလမ္းထိပ္အိမ္မွေလးဘီး
ကားေမာင္းသည့္ ဦးခင္ရီ၏ အကူအညီ ျဖင့္အင္းစိန္ေဆး႐ုံသို႔ပို႔ရေလေတာ့၏။
ကြၽႏ္ုပ္တို႔ မိသားစုအားလုံးေဆး႐ုံ သို႔ ေရာက္လွ်င္ တစ္ေယာက္မွလည္း အိမ္မျပန္ရဲေအာင္ ျဖစ္ေနေလ၏။ တာဝန္က်ေသာ စခန္းမ်ားမွ ရဲအရာရွိ မ်ားကလည္းအိမ္သို႔ဝင္ေရာက္စစ္ေဆး ေနေလ၏။ ထမင္းဟင္းအိုးမွာ ေမွာက္သည္မွလြဲ၍ မည္သည့္ထူးျခားမႈကိုမွ်
မေတြ႕ရေၾကာင္းဆိုေလ၏။အေၾကာင္းစုံ
သိႏိုင္ရန္ ဖခင္ သတိရလာေသာအခါ
တြင္ ေမးျမန္၊ရမည္ျဖစ္သျဖင့္ ဖခင္
သတိလည္အလာကို ေစာင့္ရမည္ျဖစ္
ေၾကာင္းေျပာၿပီးျပန္သြားလ၏။ ဖခင္ သည္သုံးရက္တိတိၾကာေသာအခါတြင္
မွ သတိလည္လာေလ၏။ သတိရလွ်င္ရျခင္းကြၽႏ္ုပ္တို႔၏အိမ္
အား ၿပီးေအာင္ေဆာက္ေပးခဲ့ သည္ လက္သမားဆရာႀကီးကို အထပ္ထပ္ ေခၚခိုင္းသျဖင့္ကြၽႏ္ုပ္လည္းေဆး႐ုံသို႔ ရေအာင္ေခၚခဲ့ရေလ၏။
“ကိုျမင့္ေရ-ကြၽႏ္ုပ္ကို ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဆရာကို ရေအာင္ ပင့္ေပးစမ္းပါဗ်ား ဒီသရဲ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပးတယ္ဗ်ာ” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ဦးျမင့္က …. “ဘယ္လိုျဖစ္တာတုံ၊-ကိုတင့္ရဲ႕၊ ဘယ္လိုေၾကာင့္ ေဆး႐ုံေရာက္တာတုံး”
ဟု ေမးေလ၏။ ဖခင္က … “တစ္ည က်ဳပ္တို႔မိသားစုေတြအိမ္ ေရွ႕မွာအားလုံးရွိေနတုန္းေနာက္ေဖးက တစ္ခုခုလြတ္က်သံေတြၾကားလို႔ သူတို႔
ကို ထားခဲ့ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ တည္းေနာက္ေဖးကို သြားအၾကည့္မွာ ေပါ့… ကိုျမင့္ရယ္”
ဟု စကားကို စလိုက္ၿပီ၊ ေနာက္ ေၾကာင္းကိုျပန္ေလ၏။
အားလုံးလန႔္မည္စိုးေသာေၾကာင့္ ကြၽႏ္ုပ္လည္းတစ္ေယာက္တည္းေနာက္ ေဖးခင္းထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္ဆို႐ုံျဖင့္ထူးဆန္းေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို
ေတြ႕ရေလ၏။ကြၽႏ္ုပ္တစ္သက္တစ္ခါမွ
မျမင္ဘူးေသာလြန္စြာမွႀကီးမားသည့္
ေခြးနက္ႀကီးသုံးေကာင္ကို ေတြ႕ရလ
၏။ ထိုေခြးနက္ႀကီးသုံးေကာင္၏ ပါးစပ္
တြင္လက္ခလယ္ေလာက္ရွိမည့္အစြယ္
ဖားဖားႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္းကိုလည္း ကိုယ္စီ
ကိုယ္စီ ေတြ႕ရသည့္အျပင္ သြားေရမ်ား
မွာလည္း တဖြားဖြားက်ေန၏။
ၾကည့္ရသည္မွာ အလြန္တရာမွ
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းေလ၏။ ထို
ေခြးသုံးေကာင္မွာ ဖိတ္စဥ္လြင့္က်န
ေသာအမဲသားဟင္းအိုးမွဟင္းမ်ားအား
လုယက္စားေနၾကေလ၏။ကြၽႏ္ုပ္လည္း
ထင္မွတ္မထားေသာ ျမင္ကြင္းကို ေတြ႕
လိုက္ရသျဖင့္ အနည္းငယ္ ထိတ္လန႔္မႈ
ျဖစ္သြားေလ၏။ကြၽႏ္ုပ္ဝင္လာသည္ကို
ျမင္သည္ႏွင့္ေရွ႕ဆုံးမွေခြးနက္ႀကီးသည္
ကြၽႏ္ုပ္အား ၿပီး၏အေရာင္ကဲ့သို႔နီရဲေသာ
မ်က္လုံးနီႀကီးႏွစ္ခုျဖင့္စိမ္းစိမ္းႀကီးစိုက္
ၾကည့္ၿပီးရင္ဘတ္အား နန္ဝင္၍ကုတ္ဖဲ့ေလ၏။
ထို႔ေနာက္ က်န္ရစ္ေနေသာ ေ႐ြး နက္ႀကီးႏွစ္ေကာင္ကလည္း ထပ္မံ၍
ဝင္လာၿပီ၊ ကုတ္ဖဲ့ျပန္ေလေတာ့၏။
ကြၽႏ္ုပ္လည္း လုံးဝျပန္လည္ခုခံႏိုင္ျခင္း
မရွိဘဲ သတိလစ္ေမ့ေျမာသြားေလ၏။
သတိရေသာအခါတြင္ ကြၽႏ္ု ပ္ သည္
ေမွာင္မည္းေနေသာကြင္းျပင္ႀကီးထဲကို
ေရာက္ေနေလ၏။ ကြၽႏ္ုပ္သည္ မိမိအိမ္
တြင္ေခြ၊နက္ႀကီးသုံးေကာင္၏ ရန္မူျခင္း
ကိုခံေနရာမွမည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္
ဒီကြင္းျပင္ထဲကိုေရာက္ေနရတာပါလိမ့္
ဟု ေတြးရင္း ကုန္းထေလ၏။ ရင္ဘတ္
တစ္ခုလုံးလည္း ျပင္းပ်စြာ နာက်င္ေနေလ၏။
ေသြးမ်ားမွာလည္း ရင္ဘတ္တြင္ ႐ႊဲေနေလ၏။ကြၽႏ္ုပ္သည္ယိုင္တိယိုင္တိ
ျဖင့္ အားယူလွမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရာအနည္း
ငယ္ေလွ်ာက္မိသည္ႏွင့္မႈိင္ပ်ပ်မီးလ၊
လင္းေနေသာတဲအိမ္ေလးကိုေတြ႕လိုက္
ရသျဖင့္ ထိုအိမ္ေလးဆီသို႔ ႏုံးခ်ိေန ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ တစ္လုပ္၊ခ်င္း ရေအာင္အားယူၿပီးလွမ္းခဲ့ေလ၏။ အိမ္သည္ တံခါးမ်ားမရွိသျဖင့္ အထဲသို႔ ခြင့္
မေတာင္းဘဲ ဝင္လိုက္ၿပီး ကြပ္ပ်စ္သာ
သာရွိေသာ ဝါးၾကမ္းခင္းေပၚတြင္ ပစ္လွဲ
ခ်လိုက္ေလ၏။ ၾကမ္းျပင္တြင္ လူလွဲခ် လိုက္ေသာအသံေၾကာင့္ထင္၏။အထဲ
မွ ခပ္ငယ္ငယ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ထြက္
လာေလ၏။ထိုအမ်ိဳးသမီးသည္အထိတ္
တလန႔္ျဖင့္ ကြၽႏ္ုပ္အား ေၾကာင္ေတာင္
ေတာင္ၾကည့္ေနၿပီးသတိဝင္ေသာအခါတြင္မွ …
“ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ- ဘယ္ လို ျဖစ္လာတာလဲရွင္၊ တစ္ကိုယ္လုံ၊ လည္း ေသြ၊ေတြနဲ႔ပါလာ။” ဟုေမးေသာ္လည္းျပန္မေျဖႏိုင္ဘဲ ေမ့ေျမာသြားေလ၏။ သတိရေသာအခါ
ကြၽႏ္ုပ္၏အနားတြင္အမ်ိဳးသမီးငယ္ႏွင့္
အတူေနာက္ထပ္အမ်ိဳးသားႀကီးတစ္ဦး
ကိုလည္း ေတြ႕ရေလ၏။ ထိုအမ်ိဳးသား
ႀကီးသည္ ကြၽႏ္ုပ္၏ရင္ဘတ္အား ေဆ၊
မ်ားထည့္ေပးေနေလ၏။ အမ်ိဳးသမီး
သည္ ဆီမီးခြက္ေလးတစ္ခုကို ကိုင္၍
ေဆးထည့္ေပးေနေသာ လူကို အကူ
အညီ ေပးေနရွာေလ၏။
“ဘာမွမပူနဲ႔ – ခင္ဗ်ား သက္သာ
သြားေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ေပးထာ၊ တယ္။ ဒါေပမဲ့- ခင္ဗ်ားကိုမေကာင္းဆိုး
ဝါးကိုက္ထားတာဆိုေတာ့လုံးဝေပ်ာက္
သြားေအာင္ေတာ့က်ဳပ္လုပ္ေပးလို႔မရ
ဘူး။ ခင္ဗ်ာ၊ မေကာင္းဆိုးဝါးကို ႏွိမ္နင္း
ႏိုင္တဲ့ ဆရာနဲ႔ ကုရလိမ့္မယ္။ တစ္လ
အတြင္းျမန္ျမန္ကုပါ။ မကုရင္ ခင္ဗ်ား
ေသလိမ့္မယ္၊ ေနာက္ၿပီး ေနာက္တစ္
ႀကိမ္မေကာင္းဆိုးဝါးနဲ႔ထပ္မေတြ႕ေစနဲ႔။
ဒီတစ္ခါထပ္ျဖစ္ရင္ ခင္ဗ်ားကို အေသ
ကိုက္ပစ္လိမ့္မယ္”
ဟု အသံခပ္ဝဲဝဲႏွင့္ ေျပာေလ၏။ ထို႔ေနာက္ အမ်ိဳးသမီးငယ္ဘက္သို႔လွည့္၍ …
“ကဲ-ညီမေရ၊ ဒီလူကို ေဆးေလး
တိုက္ဖို႔ ေရေႏြးေလးတစ္ခြက္ေလာက္
ခပ္ေႏြးေႏြး ေပးစမ္းပါဦး” ဟုလွမ္းေျပာလိုက္ရာအမ်ိဳးသမီး
ငယ္သည္ မီးအိမ္ကိုရ၍ ေရေႏြးခရား အတြင္းမွ ေရေႏြးတစ္ခြက္ကိုထည့္ၿပီး
ကြၽႏ္ုပ္အား ေပ၊ေလ၏။ ကြၽႏ္ုပ္လည္း
၎ထည့္ေပးသည့္ ေရေႏြ၊ႏွင့္ အမ်ိဳး
သားႀကီး ေပးေသာေဆးကို ေသာက္
လိုက္ၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ မ်က္လုံးမ်ား
မွာေလးလံထိုင္းမႈိင္းလာေလ၏။မၾကာမီ
လူလည္း ေကာင္းကင္ယံသို႔ ပ်ံတက္
သလိုလိုျဖစ္လာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ့၏။
“အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ အဲ့တာပဲ သတိရလို႔ၾကည့္လိုက္
ကိုျမင့္ေရ၊က်ဳပ္
ေတာ့ ေဆး႐ုံေရာက္ေနတာပဲ”
ဟု အျဖစ္အပ်က္ကို ဖခင္မွ အဆုံး သတ္ ေျပာဆိုလိုက္လွ်င္ ကြၽႏ္ုပ္သည္ ထူးဆန္းေသာအျဖစ္အပ်က္ကိုၾကားရ ၿပီး မယုံၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရေလ ၏။မၾကာခဏမေကာင္းဆိုးဝါး ဝိညာဥ္ ကားမ်ား၊ သရဲကားမ်ားကို ၾကည့္ေန
ေသာကြၽႏ္ုပ္သည္ ၾကာလာေသာအခါ
တြင္ ထိုအရာမ်ားသည္ အျပင္တြင္မရွိ
ေလာက္ပါဘူး။ အေပ်ာ္အပ်က္ အပ်င္း
ေျပဇာတ္လမ္းေတြပါ။ ပုံျပင္ေတြပါဟု
ထင္မွတ္မွားခဲ့မိေလ၏။
သို႔ေသာ္- ဖင္ေကာကြၽနိပ္ပါယခု မွ ထူးဆန္းၿပီး လူတိုင္း မယုံၾကည္ႏိုင္ ေလာက္သည့္ အျဖစ္အပ်က္ႀကီးကို လက္ေတြ႕ သိလိုက္ႀကဳံလိုက္ရေလ၏။
ထို႔ေနာက္ကြၽႏ္ုပ္၏ဖခင္သည္ ေဆး႐ုမွ
မဆင္းခင္ သုံးရက္အလိုတြင္ ဦးျမင့္၏
ဆရာဆိုသူအားဦးျမင့္၏အကူအညီျဖင့္
ပင္ ပင့္၍ အိမ္ကိုအပ္ၿပီ။ သရဲမ်ားအား
ႏွင္ထုတ္တိုက္ခိုက္ခိုင္းလိုက္ေလေတာ့၏။
အားလုံးရွင္းလင္းၿပီးသည့္ ေနာက္ တစ္ေန႔တြင္ ဦးျမင့္သည္ ေဆး႐ုံ သို႔
ေရာက္လာၿပီးေနာက္..
“ခင္ဗ်ာ၊ အိမ္က သရဲေတြ က်ဳပ္ ဆရာနဲ႔ေတြ႕မွပဲအရႈံးေပ။ေတာ့တယ္။
ဒါေတာင္ သူတို႔က ေခြ၊သရဲေတြေယာင္
ေဆာင္ၿပီးျပန္တိုက္ခိုက္ဖို႔လုပ္တာဗ်ာ။
က်ပ္မ်က္ျမင္ပဲ။က်ပ္ဆရာခင္ဗ်ားအိမ္
က ဒီသုံ၊ေကာင္စလုံးကို ေတာ္ေတာ္
ေလးေဆာ္ထည့္လိုက္တာ အရႈံးေပးရ တဲ့အဆင့္ကို ေရာက္ေတာ့တာပဲ။ ဘာမွ မပူနဲ႔ေတာ့ ခင္ဗ်ာ၊အိမ္က အခုဆို အားလွံ၊ ေအးခ်မ္၊သြားၿပီ၊ အဲဒီသရဲသုံး
ေကာင္လုံးလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ သက္
ဆိုင္ရာအာင့္အေရွာက္နတ္ႀကီးေတြ
ဆီကို အပ္လိုက္ၿပီးအဆင္ေျပသြားပါ
ဟုေျပာလိုက္ေသာ အံ့ၾသဘနန္း
ျဖစ္ရသည့္စကားမ်ားကိုၾကားရေလ၏။
ထိုသို႔ၾကားရလွ်င္ကြၽႏ္ုပ္သည္ မေကာင္း
ဆိုးဝါးသရဲမ်ားကိုပင္ ႏိုင္ေအာင္ တိုက္
စိုက္ႏိုင္ေသာထိုဆရာႀကီးကို ေတြ႕ခ်င္
ျမင္ခ်င္ျဖစ္ေနၿပီ၊ ေတြ႕လွ်င္ မည္သို႔
မည္ပုံ မည္သည့္အစြမ္းျဖင့္ ႏိုင္ေအာင္
တိုက္ခိုက္လိုက္သည္ကိုေမးၿပီ။ ထို
မေကာင္းဆိုးဝါးမ်ားအား ႏိုင္သည္
အတတ္ပညာမ်ားကိုလည္း သင္ဦးမွပဲ ဟုေတြးမိလိုက္ပါလေတာ့သတည္း။
(စာႂကြင္း။ … ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ အိမ္
အား မေကာင္းဆိုးဝါးမိစာၦမ်ားအား ႏွိမ္ နင္းေပးသည့္ ကိုျမင့္၏ ဆရာမွာ ေနာင္ တစ္ခ်ိန္ ကြၽႏ္ုပ္၏ ဆရာျဖစ္မည့္ ဆရာရာဂ်ဴးပင္ျဖစ္ေလဖတာ့၏။ ဆရာရာဂ်ဴ၊
၏ေျပာျပခ်က္အရ ဖခင္အား ကူညီမေပ၊
လိုက္သည့္ေမာင္နမႏွစ္ဦးမွာကြၽႏ္ုပ္တို႔
၏ေဒသကိုေစာင့္ေရွာက္ေနေသာဖသ
ေမာင္ႏွမဆိုသည့္ နတ္ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ပါ၊
ပင္ ျဖစ္ေနသည္ဟု သိရပါေလေတာ့
၏။
သတၱဝါဟူသမွ် ေမာဟတင္းၾကပ္ေစ
ေသာင္းတင့္စိုး (လႈိင္သာယာ)