မောင်ရေခဲနှင့် အငှားခန္ဓာရှာသူ(စ/ဆုံး)
———————————–
ညသည်ပိန်းပိတ်အောင်မှောင်မည်းနေပြီးလေနီကြမ်း၊မိုးကြမ်းတို့ကလည်း ကြမ်းတမ်းစွာတိုက်ခိုက်ရွာသွန်းနေသည်။ တန်ခူးလအကုန် ကဆုန်လအကူးမိုးဦးရာသီဖြစ်သောကြောင့် မိုးရွာတိုင်း မိုးကြိုးလျှပ်စီးတို့ကအုန်းခနဲဂျိမ်းခနဲဖြင့် ထင်တိုင်းကြဲနေတော့သည်။ ပိန်းပိတ်နေသောအမှောင်ထုမှာ လျှပ်စီးအရောင်တို့ကြောင့် တချက်တချက်ဝင်းခနဲဝင်းခနဲဖြစ်သွား၏။
ထိုအဖြစ်ကြောင့်လူသားတို့ကလည်းအိမ်တံခါးကိုတင်းကြပ်စွာပိတ်ကြကာ ဆီမီးအိမ်ကိုမှိတ်ပြီး အိပ်ယာဝင်ကြ၏။ လျှပ်စီးမိုးကြိုးသံကြောင့် ကလေးတို့လန့်ဖျတ်သွားကြပြီး တချက်တချက်ငိုယိုနေကြသည်။ ထိုကဲ့သို့မိုးသည်းလေသည်း သည့်ညတစ်ည၌ လူနှစ်ယောက်သည်မှိန်ပျပျလင်းနေသော မီးအိမ်ကိုလက်၌ဆွဲယူကာ ထိုမီးအိမ်၏အလင်းရောင်ကိုအားပြုပြီး မိုးသည်းလေသည်းထဲ၌သွားလာလှုပ်ရှားနေကြသည်။
ထိုကဲ့သို့သောည၌တခြားလူများအဖို့ အသည်းခိုက်အောင်ချမ်းနေသော်လည်း ထိုလူနှစ်ယောက်၌မူရင်ထဲရှိအပူလုံးကြီးကြောင့် အအေးဒဏ်ကိုမမှုနိူင်ချေ။ ခရီးပန်းတိုင်ရောက်ဖို့သာ စိတ်လောနေကြသည်။
” ဝေါ….ဝေါ…ဝေါ…”
” ဂျိန်း….ဒလိန်း…. ဂျိန်း…”
” ဟာ…ဒီမိုးကြမ်းလေကြမ်းကတမျိုးကွာ…ဒီမှာအမေ့ကိုစိတ်ပူနေရတဲ့ကြားထဲ…”
” မီးအိမ်ကိုရေမစိုစေနဲ့သာလှ….လာ..တို့တွေခပ်သွက်သွက်သွားကြရအောင်….ဒါမှအမေ့အသက်ကိုကယ်နိူင်မှာ….”
မိုးရေထဲ၌လူနှစ်ယောက်သည် မိုးသံလေသံကြား၌ထိုသို့စကားဆိုရင်း ခပ်သွက်သွက်လျှောက်လာခဲ့ကြသည်။ မိုးထဲရေထဲလမ်းလျှောက်ပြီးနောက်တစ်နာရီအကြာ၌ တဖက်ရွာထိပ်သို့ရောက်လာခဲ့သည်။
” ကိုကြီး…ဒီအချိန်ကြီးဆရာကြီးအိပ်ယာဝင်နေလောက်ပြီနော်….အဲလို့ဆိုဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ….”
” အချိန်ကအစောပိုင်းဘဲရှိလောက်ပါသေးတယ်…မိုးတွေလေတွေသည်းနေလို့သာ ပိုမှောင်တယ်ထင်ရတာ….”
စကားပြောဆိုကြရင်း ရွာထဲသို့ဝင်လာခဲ့ကြပြီး နှစ်ထပ်ခြေတံရှည်အိမ်ရှေ့သို့ရောက်လာလျှင်ရပ်လိုက်ကြသည်။
” ဒီအိမ်ဘဲ….အဘကသေချာမှာလိုက်တယ်ဆရာကိုရအောင်ပင့်ခေါ်ခဲ့တဲ့….”
” အေးပါကွာ…. လာငါတို့ခြံထဲဝင်ပြီးဆရာ့ကိုခေါ်နိူးကြမယ်….”
ထို့နောက်နှစ်ယောက်သား ခြံဝန်းကျယ်ကြီးထဲသို့ဝင်ပြီး အိမ်ရှင်ကိုခေါ်နိူးကြ၏။ မိုးသံလေသံတဝေါဝေါကြောင့် သူတို့၏ခေါ်နိူးသံမှာလေသံတို့နှင့်ရောယောင်၍ပျောက်သွားကုန်၏။
” ဗျို့…ဆရာထူး…ဆရာထူး….အိမ်ပြီလားခင်ဗျ….ကျွန်တော်တို့ဆရာ့ကိုလာပင့်ကြတာပါ….”
” ဗျို့…ဆရာထူးရေ…ဆရာထူး….ထပါဦးဗျ….”
” ဝုန်း….ဝေါ…ဝေါ….”
” ဂလုန်း…ဂလွမ်း….”
” ဂျိန်း….ဂျိန်း….ဂျိန်း… ”
လေနီကြမ်းကြီးတချက်အတိုက်တွင် အိမ်နံဘေးရှိရေတွင်းပေါ်မှ သောက်ရေခွက်သည် လေကြောင့်ဂလုန်းဂလွမ်းအသံမြည်ကာလွှင့်ထွက်သွား၏။ လျှပ်စီးမိုးကြိုးတို့ကလည်းတအုန်းအုန်းတဒိုင်းဒိုင်းဖြင့် မြည်နေတော့၏။
” ဗျို့…ဆရာထူးရေ…ဆရာထူး…ကျွန်တော်တို့ဆရာအပင့်လာတာပါဗျ….ထပါဦးဗျ….”
အတော်အတန်ကြာသည်အထိ ခေါ်နိူးမှအိမ်ထဲ၌ စကားပြောသံကြားရပြီး တဆက်တည်းမီးရောင်ဖျော့ဖျော့ကိုပါမြင်လိုက်ရသဖြင့် အိမ်ရှင်နိူးပြီဖြစ်မှန်းသိလိုက်၏။ ခဏ၌အိမ်အပေါ်ထပ်မှတံခါးပွင့်သွားပြီး မီးအိမ်ကိုင်ထားသောလူကြီးတစ်ယောက်ဆင်းလာခဲ့သည်။
” ညကြီးမင်းကြီး ကိစ္စရှိလို့လားငါ့တူတို့….”
” ကျွန်တော်တို့မိခင်ကြီးနေမကောင်းလို့ဆရာလာပင့်တာပါဗျ….”
” ဪအေးအေး….နှစ်ယောက်စလုံးမိုးရေတွေစိုရွှဲနေလို့ပါလား အထဲဝင်ပြီးအဝတ်ခြောက်အောင်လုပ်ကြအုံးပေါ့….”
” ရတယ်ဆရာမဝင်တော့ဘူး….အိမ်မှာမိခင်ကြီးအသည်းအသန်ဖြစ်နေလို့ဗျ….”
” အေးအေး…အဲဆိုခဏစောင့်ဆရာလိုအပ်တာသွားယူလိုက်ဦးမယ်….”
ဆရာဦးသာထူးကထိုသို့ပြောပြီး အိမ်အပေါ်ထပ်သို့ပြန်တက်သွားပြီး ခဏ၌လွယ်အိတ်တစ်လုံးနှင့်တောင်ဝှေးတစ်ချောင်းပါလာ၏။
” သွားရအောင်တူကြီးတို့….”
” ရှေ့ကကြွပါဆရာ….”
မိုးထဲလေထဲ၌သူတို့သုံးယောက်ရွာအပြန်ခရီးဆက်ကြပြန်သည်။ အချိန်အတော်ကြာသွားပြီးသည့်နောက်နေအိမ်သို့ပြန်လည်ရောက်ရှိလာ၏။ မိခင်ကြီးမှာအိပ်ယာထက်မှငြိမ်သက်စွာလှဲလျောင်းနေရာ ခဏ၌ထလာပြီး
” ကျုပ်အိမ်ကိုဘာလာလုပ်တာလဲအဖိုးကြီး….”
” ဟင်….”
” အမေ…ဆရာ့ကိုဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲဗျာ…အားနာစရာကြီး….”
ခရီးရောက်မဆိုက်ဒေါ်လှတင်၏စကားကြောင့် သားနှစ်ယောက်မှာဆရာထူးအား အားတုံ့အားနာဖြစ်သွားရသည်။ သို့သော်ဆရာကား အိဒြေ္နမပျက်ဘဲ အိမ်ထဲသို့တည်ငြိမ်စွာဝင်သွား၏။
” ဆရာ…ဒီဘက်ကြွပါဗျာ….ဒီအချိန်ကြီးနှောင့်ယှက်မိလို့အားနာပါရဲ့ဗျာ….”
လူနာ၏ခင်ပွန်းကဆရာထူးအား နေရာချပေး၏။ ဆရာထူးလည်းအိမ်ထဲသို့ဝင်သွားလိုင်၏။ လူနာကား ဆရာထူးကိုကြည့်ပြီး ရှူးရှူးရှဲရှဲဖြစ်နေ၏။ ဆရာထူးကအရှေ့ဘက်ကိုပြန်လှည့်လာရင်း
” ကိစ္စမရှိပါဘူးဗျာ….အရေးကြုံလို့လာပင့်တာဘဲ….”
” ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ….ကျုပ်ဇနီးကိုကုပေးပါဦး….တစ်ညလုံးဗိုက်အောင့်တယ်ဆိုပြီး လူးလွန့်နေတာဗျ…ကျုပ်လည်းတတ်သမျှမှတ်သမျှဆေးတွေတိုက်နေတာ သက်သာမလာဘူးဗျ….အဲဒါနဲ့ဘဲသားကြီးနှစ်ယောက်ကိုလွှတ်ပြီးဆရာ့ကိုပင့်ခိုင်းရတာပါဘဲ….”
” ဆရာ…ဆရာနဲ့.. ဘာဆရာလဲ…ဟားဟားဟား….ပညာလေးမတောက်တခေါက်နဲ့များ….”
” ဟင်…လှတင်….ဆရာ့ကိုမင်းဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ…အားနာစရာဖြစ်နေပြီ….”
” ဘာမှအားနာစရာမလိုဘူး…သူ့ပညာအဆင့်လောက်နဲ့ငါ့ကိုနိုင်မယ်များထင်နေတာလား….”
” ဟာ….မင်း…မင်း….တောင်းပန်ပါတယ်ဆရာရယ်….တစ်ညလုံးဗိုက်အောင့်တယ်ပြောပြီးလူးလွန့်နေတာ…စောစောကမှအိပ်ပျော်သွားတာ….ခုမှနိုးလာတာဗျ….”
” ထားလိုက်တော့ကိုမုန်း… ဒါခင်ဗျားဇနီးပြောနေတာမဟုတ်ဘူးဗျ….တခြားတစ်ယောက်ကကျူပ်ကိုစိန်ခေါ်နေတာဗျ….မင်း….ပညာတွေအရမ်းထက်နေတယ်ဆိုရင် ငါ့ရှေ့မှာလာထိုင်ပြီးငါနဲ့ရင်ဆိုင်လိုက်စမ်း….”
” ဟားဟားဟား….ဟားဟားဟား…..နင်ခေါ်တိုင်းလာရအောင်ငါကနင့်မယားမဟုတ်ဘူးဟဲ့….”
ဒေါ်လှတင်ကထိုသို့ပြောပြီး ဆရာထူးကိုမျက်ထောင့်နီကြီးဖြင့်လှမ်းကြည့်နေ၏။
” ရတယ်လေ…နင်အဲဒီမှာဆက်ပြီးနေနိူင်သေးလားဆိုတာ ကြည့်ရသေးတာပေါ့….”
ဟုပြောပြီးဆရာထူးက နဂါးခေါင်းတောင်ဝှေးကိုဂါထာမန်းမုတ်ပြီး ကြမ်းပြင်အားသုံးချက်ရိုက်လိုက်၏။
” ဘုန်း…ဘုန်း….ဘုန်း….”
” ဟာ…နဂါးတွေ….နဂါးတွေ…သွားစမ်း….သွားကြစမ်းဟဲ့….”
ဆရာထူးကကြမ်းပြင်ကိုတောင်ဝှေးဖြင့်ရိုက်လိုက်သည်နှင့် အိမ်ယာထက်မှထိုင်နေသောဒေါ်လှတင်သည် အိမ်ယာခင်းနှင့်စောင်တို့အားတခြားနေရာသို့လွှင့်ပစ်လိုက်၏။
” ဒီနေရာကိုလာမှာလားမလာဘူးလားပြော….မလာရင်နဂါးမီးနှင့် မီးလောင်တိုက်သွင်းပစ်လို့နေရာမှာဘဲပြာကျသွားမယ်မှတ်….”
” လုပ်ရဲရင်လုပ်ကြည့်လေ…နင့်နဂါးလောက်တော့ငါကမမှုဘူးဟေ့….ဟားဟားဟား….”
” ရတယ်လေ…သေစမ်း….ငါ့ကိုအာခံတဲ့ကောင်မ….”
ဆရာထူးကထိုသို့ပြောပြီး တောင်ဝှေးကိုကိုင်ကာ မန္တာန်တစ်ပုဒ်ထပ်မံရွတ်ဆိုပြန်၏။
” အား…ပူတယ်…ပူတယ်….”
” လာစမ်းဒီကို…ဒီထက်မနာချင်ရင်ဒီကိုလာခဲ့စမ်း….”
” ဟင်း….ဟင်း…ငါနင့်ကိုပါသတ်မယ်ဟဲ့အကောင်ရဲ့….”
” ဝုန်း…..”
ဒေါ်လှတင်ကပြောပြောဆိုဆိုဝုန်းခနဲ ထရပ်လိုက်၏။ သူမ၏ပုံစံမှာ အဝတ်အစားဖရိုဖရဲရှိလှပြီး ဆံပင်မှာလည်းဖားလျားဖြန့်ချထား၏။ ထို့နောက်ဆရာထူး၏ရှေ့သို့လာထိုင်ရန် ခြေကိုတဒုန်းဒုန်းဆောင့်လျက်နှေးကွေးစွာလာနေ၏။
” လာလေ….ဘာလုပ်နေတာလဲ…လာစမ်းအရှေ့ကို….”
” လာနေတယ်လေ…နင်မတွေ့ဘူးလား….”
” ဝုန်း….”
ဆရာထူး၏အရှေ့သို့မရောက်မှီလေးငါးလျမ်းအလိုတွင်ဝုန်းခနဲထိုင်ချလိုက်ပြန်၏။
” အဲဒီမှာထိုင်ခိုင်းတာမဟုတ်ဘူး….ရှေ့တိုးထိုင်စမ်း….”
” ငါ့ကိုခေါ်နိူင်တယ်ဆိုပြီး ဘဝင်မြင့်မနေနဲ့….ငါကြိုက်တဲ့နေရာငါထိုင်မယ်…ဘာဖြစ်လဲ…ဟင်းဟင်း….”
” ခေါင်းမာနေတယ်ပေါ့….တိုးထိုင်စမ်းအရှေ့ကို….”
” မထိုင်ဘူး….ငါကြိုက်တဲ့နေရာငါထိုင်မယ်….နင်ကြိုက်သလိုခေါ်စမ်း….”
” ကောင်မ… ငါ့ကိုများအာခံရဲရတယ်လို့…ကဲကွာ….ကဲကွာ….”
ဆိုပြီးဆရာထူးက သောက်တော်ရေခွက်ထဲမှရေစင်ဖြင့် ဒေါ်လှတင်အားတောက်လိုက်၏။
” အား….ပူတယ်အကောင်ရဲ့….နင့်ကိုယ်နင်ဟုတ်လှပြီထင်နေတာလား….ဆယ်နှစ်ကြိုးမယ်ခတဲ့ဟေ့… ”
” ဝုန်း….”
ဒေါ်လှတင်ကထိုသို့ပြောပြီးထခုန်လိုက်ရာ
ထဘီအမဲရောင်ကိုရင်လျားဝတ်ထားသောမိန်းမကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်သွား၏။ ထိုမိန်းမကြီးသည်ခါးထောက်လျှက်
” ဘယ်လိုလဲမောင်ထူး….ငါ့နာမည်ငါ့ဂုဏ်သတင်းကိုနင်မကြားဖူးဘူးလားအေ့….နင့်အဆင့်လောက်နဲ့ငါ့ကိုလာမစိန်ခေါ်နဲ့ဟဲ့….နင့်ခန္ဓာနဲ့အသက်အိုးစားကွဲသွားမယ်….”
” ဒီမှာအဖွားကြီး…နင့်ဟာနင်ဘာကြီးဘဲဖြစ်နေဖြစ်နေ….လူတစ်ယောက်ရဲ့အသက်ကိုကယ်တင်ဖို့ငါ့မှာတာဝန်ရှိတယ်….ခုချက်ချင်း နင်ပြုစားထားတဲ့လူနာကိုအကောင်းအတိုင်းပြန်လုပ်ပေးလိုက်စမ်း….”
” ဟင်း…ဟားဟားဟား….ငါ့အသက်တစ်ရာကျော်နေပြီ…. နင့်လိုပညာမတောက်တစ်ခေါက်နဲ့ငါ့ကိုအာခံရဲတာ ခုမှငါတွေ့ဖူးတော့တယ်….ကြိုက်တယ်ဟေ့…ဒီနယ်တကြောမှာမယ်ခကိုပြိုင်ရဲတဲ့ဆရာပေါ်လာပြီပေါ့… ”
ဆရာထူးမှာကြမ်းတမ်းသောပရောဂများကိုကုသဖူးသော်လည်း အောက်ခြေအဆင့်စုန်းများကိုသာတွေ့ဖူး၏။ ယခုပရောဂမူကား စုန်းတို့ထက်များစွာအဆင့်မြင့်သော ဆယ့်နှစ်ကြိုးကဝေဖြစ်နေသဖြင့် စိတ်ထဲ၌အနည်းငယ်လန့်မိ၏။ သို့သော်မိမိ၏ဂုဏ်သိက္ခာကိုလည်းအစော်ကားမခံနိူင်သဖြင့် ပညာကုန်သုံးရန်အားခဲထားလိုက်၏။
” ဒီမှာအဖွားကြီး …ကျုပ်အသာတကြည်ပြောနေတာလက်ခံလိုက်စမ်း….မဟုတ်လို့ကတော့နဂါးအာခံတွင်းမီးနဲ့မြိုက်ခိုင်းလိုက်လို့ပြာကျသွားမယ်….”
” ဟားဟားဟား….လုပ်လေ…လုပ်လိုက်စမ်းပါ…”
ထိုမိန်းမကြီးမှာခေါင်းမော့ရင်ကော့ပြီး တဟားဟားအော်ဟစ်ရယ်မောနေ၏။ ဆရာထူး၏စိတ်ထဲ၌လည်း တွေ့ကြသေးတာပေါ့ဟု တွေးကာ နဂါးတောင်ဝှေးကို ဂါထာဖြင့်ထပ်မံမန်းမှုတ်လိုက်ပြန်၏။ အဖွားကြီးလည်းမန္တာန်တစ်ပုဒ်ကိုတီးတိုးရွတ်ဆိုလိုက်၏။ ခဏ၌ ဆရာထူးနှင့် ကဝေမယ်ခတို့အပြင်းအထန်ရင်ဆိုင်ကြလေ၏။ သာမာန်လူတို့အမြင်မှာဆရာထူးသည် တောင်ဝှေးကြီးအားကိုင်ပြီး ဂါထာရွတ်နေသကဲ့သို့ ဒေါ်လှတင်မှာလည်း ခါးထောက်ပြီး ပါးစပ်၌လှုပ်စိလှုပ်စိ ဖြစ်နေသည်ကိုသာမြင်တွေ့ရ၏။
ဆရာထူးကနဂါးတောင်ဝှေးကိုကိုင်ပြီးဂါထာဖြင့်မန်းမှုတ်လိုက်ရာနဂါးတောင်ဝှေးထဲမှမီးတောက်မီးလျှံကြီးသည်ထွက်လာခဲ့၏။ ထိုမီးတောက်မီးလျှံတို့သည် ထဘီရက်လျားထားသောမိန်းမကြီးအနားသို့အရှိန်အဟုန်ဖြင့်ရောက်လာခဲ့၏။ ထိုမိန်းမကြီးလည်း လက်ကိုဆန့်တန်းလိုက်ရာ တံတိုင်းသဖွယ်ရှိသောအရာသည်မီးတောက်ကြီးကိုကာထားလိုက်၏။
” သင်အာခံမနေနဲ့ ခုချက်ချင်းလူနာရဲ့ခန္ဓာထဲကနေထွက်သွားစမ်း….”
” ငါ့ကိုနိူင်အောင်တိုက်စမ်းပါ….မင်းလိုအောက်လမ်းဆရာကောင်က မဖြစ်စလောက်ပညာလေးနဲ့ငါ့ကိုအာခံရတယ်လို့…နင့်အသက်ကိုတကယ်မနှမြောတတ်ဘူးဘဲ…ခုချက်ချင်းငါ့ကိုတောင်းပန်ရင်နင့်အသက်ကိုငါကယ်ပေးမယ်….”
” ဒီမှာအဖွားကြီး….ငါကအောက်လမ်းပညာသည်ဆိုပေမဲ့ငါ့ပညာကိုကောင်းတဲ့ဘက်မှာဘဲသုံးတာ….ခင်ဗျားလိုမျိုးလူတွေကိုမတရားမနှိပ်စက်ဘူးနားလည်လား….”
” ငါကပညာသည်အချင်းချင်းမို့စာနာထောက်ထားပေးပေမဲ့လည်း မင်းကငါ့ကိုအန်တုချင်တယ်ဆိုတော့လည်း နင့်ပညာကိုငါဖျက်ဆီးပစ်ရတာပေါ့ငထူးရာ….နင့်ပညာတွေအကုန်ပေးစမ်း….”
ဒေါ်ခကထိုသို့ပြောပြီး လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ရမ်းလိုက်ရာ ဆရာထူး၏လက်မှကိုင်ထားသောနဂါးတောင်ဝှေးသည် ထက်ပိုင်းကျိုးသွားတော့၏။
” အော့….ဝေါ့….”
တောင်ဝှေးကျိုးသွားပြီးဆရာထူးမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလျက် ရင်ဘတ်ကိုဖိကာ သွေးများတဝေါ့ဝေါ့ထိုးအန်နေ၏။
” ဆရာထူး….ဆရာထူး….သတိထားပါဦးဗျ….”
” ကို…ကိုမုန်း….ခင်…ခင်ဗျား…မိန်း….မိန်းမကို….ကျုပ်မကယ်ပေးနိူင်တာခွင့်လွှတ်ပါဗျာ….”
” ဟာ….မဟုတ်တာဆရာရယ်….ဆရာလည်းတတ်နိူင်သလောက်ကယ်ခဲ့တာဘဲ….”
” ခုချိန်ထိဒီအိမ်ထဲကနေထွက်မသွားသေးဘူးလား…အကောင်ရဲ့…ထွက်သွားစမ်း….”
ဒေါ်လှတင်က ခါးထောက်ပြီးပြောလိုက်ရာ ဆရာထူးမှာ ဆေးလွယ်အိတ်ကိုပင်မယူတော့ဘဲ အိမ်ပေါ်မှအမြန်ဆင်းလာခဲ့၏။ မိုးကြီးလေကြီးမှာအငြိုးဖြင့် တိုက်ခတ်ရွာသွန်းနေဆဲပင်။ ဆရာထူးဆင်းသွားပြီးနောက်ဒေါ်လှတင်သည် ခင်ပွန်းဖြစ်သူဘက်သို့လှည့်ပြီး
” ဒီမှာမောင်မုန်း….ငါ့ကိုနှင်ဖို့ဆိုပြီး ဆရာတွေခေါ်မလာခဲ့နဲ့….ဒီနယ်တကြောမှာငါကခေါင်ဘဲ….အေးနင့်မိန်းမကငါ့အပေါ်မတရားလုပ်လို့ငါဒဏ်ခတ်တာ…မသေချင်ရင်ဝင်မပါနဲ့….”
ထိုသို့ပြောပြီး ဒေါ်လှတင်မှာခြေဆောင့်ကာ အိပ်ယာထဲပြန်ဝင်သွား၏။
ဒေါ်လှတင်နေမကောင်းဖြစ်နေသည်မှာတစ်လပင်ကျော်ခဲ့ပေပြီ။ နာလန်ထူခြင်းမရှိသေးချေ။ ဗိုက်အောင့်သည်ပြောပြီး အမြဲလိုလိုညည်းညူနေရ၏။ ထို့အတူခေါင်းမှဆံပင်တို့မှာလည်းအထွေးလိုက်ကျွတ်နေ၏။
” အမေ….အမေ့ရောဂါကိုဆေးရုံခေါ်ပြကြည့်ရင်ကောင်းမယ်ထင်တယ်နော်….”
” နေပါစေသမီးရယ်….အမေဘာမှမဖြစ်ပါဘူး….အပိုငွေတွေကုန်ကျခံမနေပါနဲ့အေ….”
” ငွေကပြန်ရှာလို့ရတယ်အမေရဲ့…အသက်တစ်ချောင်းကပြန်ရှာလို့မရဘူးလေ…”
” အမေနေလို့ထိုင်လို့မကောင်းဘူးအေ…ရင်မှာတစ်ခုခုခံနေသလိုဘဲ….”
” အန်ချလိုက်ပါလားအမေ…သက်သာလိုသက်သာငြားပေါ့….”
” မထူးပါဘူးအေ….အမေ့ကိုခေါင်းတုံးပေးစမ်းပါ….ဒီဆံပင်ကလည်းကျွတ်နေလိုက်တာကျန်တောင်မကျန်တော့ဘူး…”
” နောက်တော့ပြန်ပေါက်လာမှာပါအမေရဲ့….လာ…အမေ့ကိုသမီးဆန်ပြုတ်တိုက်မယ်….”
” မစားချင်ပါဘူးအေ….ဘာမှကိုမစားချင်ဘူး…အမေ့မျက်စိထဲအစားအသောက်တွေက မသတီစရာတွေချည်းဖြစ်နေတယ်…”
” ဟင်….”
ဒေါ်လှတင်၏စကားကြောင့်သမီးဖြစ်သူ၏လက်မှကိုင်ထားသောဆန်ပြုတ်ပန်းကန်မှာ လွှတ်ကျသွားတော့သည်။
” အမေရယ်….အမေပြောမှသမီးတောင်အန်ချင်လာပြီ….”
” အမေတကယ်ပြောတာသမီးရဲ့….အမေဘာမှကိုမစားချင်ဘူး….ညညအိပ်ရက်လည်းအမေ့ဘေးမှာမဲမဲအကောင်တွေချည်းဘဲမြင်နေရတယ်…အမေဒီလိုတွေမမြင်ချင်တော့ဘူးကွယ်…အမေသေသာသေလိုက်ချင်တော့တယ်သမီးရယ်…”
” အမေ့ရောဂါကိုသမီးပျောက်အောင်ကုပေးမယ်အမေ….ဆရာတွေတစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်ပင့်ပြီးအမေပြန်မကောင်းမချင်းကုပေးမယ်….”
” ဖျန်း…..”
” အာ့….အေမ….”
မေဖြူကဆရာပင့်မည်ပြောလိုက်သည်နှင့်ဒေါ်လှတင်၏လက်ဝါးသည် သူမ၏ပါးပြင်ပေါ်သို့ရောက်ချလာ၏။
” ညည်းတို့ကိုငါဘယ်လိုပြောထားလဲ…အသားမနာချင်ရင် ကိုယ့်ဘာသာကိုအေးဆေးနေကြစမ်း….”
” ဟင်…အမေ…အမေဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ…အမေ့ကိုကောင်းစေချင်လို့သမီးပြောတာလေ….”
” မပြောနဲ့….ဘာမှမပြောနဲ့…ဒီကောင်မကသေလူဖြစ်နေပြီ….ဒီကောင်မကိုမှတ်လောက်သားလောက်အောင်ဆုံးမမှရမယ်….”
ဒေါ်လှတင်၏အမူအရာသည် စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်နေသည့်အသွင်ပြောင်းသွား၏။
မေဖြူလည်း မထင်မှတ်ဘဲပါးရိုက်ခံလိုက်ရသောကြောင့်စိတ်ဆိုးကာ မိခင်၏အပါးမှထွက်သွားလိုက်၏။
” ဒေါ်ကြီးလှတင်ဆုံးသွားပြီတဲ့ဟေ့…”
” ဟေ…ဟုတ်လို့လားသာဒိုးရာ….မနေ့ညကတောင်ကျုပ်ဒေါ်ကြီးလှတင်အိမ်ကိုရောက်ခဲ့ပါသေးတယ်…”
” တကယ်ပြောတာကွ.. မနက်ကသူ့သားအကြီးကောင်ပြောတာကွ…”
” ဒေါ်ကြီးလှတင်သေတာမရိုးဘူးကွ…တစ်ခါကသူ့ကိုလာကုပေးတဲ့ပရောဂဆရာကသွေးအန်ပြီးပြန်ပြေးရတယ်ဆိုဘဲကွ…”
” အေးဟ…ဒေါ်ကြီးလှတင်တော့အပြုစားခံရပြီးသေသွားတာနေမယ်…”
ရွာထဲ၌ဒေါ်လှတင်သေဆုံးခြင်းကြောင့်တစ်ယောက်တစ်မျိုးထင်ကြေးပေးနေကြ၏။
ဒေါ်လှတင်သေဆုံးသည့်ည၌ ကျီးကန်းတစ်အုပ်သည်ဒေါ်လှတင်အိမ်အပေါ်၌ အသံပြုကာဟိုဟိုသည်သည်ဝဲပျံနေကြ၏။ အိပ်ယာထဲ၌အိပ်နေသောဒေါ်လှတင်မှာ ကျီးကန်းအသံကြားသည်နှင့်ကြောက်အားလန့်အားဖြင့် အော်ဟစ်ညည်းညူရင်း အသက်ပါသွားတော့၏။
ဒေါ်လှတင်သေဆုံးသွားပြီးနောက် မေဖြူမှာရင်ထဲ၌တစ်ခုခုခံသလိုဖြစ်ကာနေမထိထိုင်မသာဖြစ်လာသည်။
” ငါဘာဖြစ်နေတာလဲ….ရင်ထဲတစ်ခုခုခံနေသလိုဘဲနေလို့ထိုင်လို့မကောင်းဘူး…”
ထိုသို့ပြောရင်းအိပ်ယာထက်၌လှဲလျောင်းနေ၏။ မိခင်ကြီးကိုလည်းလွမ်းဆွတ်နေမိ၏။
” အင်း…ခုလောက်ဆိုအမေက ဘယ်ဘုံဘဝရောက်နေပြီလဲ….ငါတို့ကိုမေ့သွားလောက်ပြီထင်တယ်….”
ထိုသို့တွေးရင်းမျက်ရည်များဝဲတက်လာ၏။
” သမီး…မေဖြူ…ထမင်းစားမယ်ဟေ့…”
ဖခင်အော်သံကြားမှ မျက်ရည်ကိုသုတ်လိုက်ပြီး
” ဟုတ်…ဟုတ်အဖေရေ…လာပြီ…လာပြီ…”
ထိုသို့ပြန်ထူးလိုက်ရင်းအိပ်ယာမှထကာ ရှုပ်ပွနေသောဆံပင်ကိုစည်းနှောင်ရန်စုစည်းလိုက်၏။
” အို….ဘုရားဘုရား….ငါ…ငါ…ဘာဖြစ်နေတာလဲ…”
မေဖြူကသူ့လက်ထဲအထွေးလိုက်ပါလာသောဆံပင်ကျွတ်ကိုကြည့်ရင်း ဘုရားတမိ၏။
” ငါ…ငါ…အမေ့လိုဖြစ်နေတာလား…”
ထိုသို့တွေးပြီး မှန်ရှေ့၌ငေးငိုင်နေမိ၏။
” မေဖြူ…ညီမလေး….ထမင်းစားမယ်ဆင်းခဲ့လို့….”
အစ်ကိုဖြစ်သူ၏နောက်ထပ်ခေါ်သံကြားမှသတိဝင်လာပြီး ဆံပင်ကိုသိမ်းကာပြေးဆင်းလာခဲ့၏။
” ဘာတွေလုပ်နေတာလဲသမီးရဲ့…အကြာကြီးဘဲ….”
” ဟို…ဟို…ဘာမှလုပ်ပါဘူးအဖေရ….အိပ်ယာသိမ်းနေလို့ပါ…”
” မေဖြူ….နေမကောင်းဘူးလား….မျက်လုံးတွေနီရဲနေတာဘဲ….”
” နေကောင်းပါတယ်အစ်ကိုရ….”
ထိုသို့ပြန်ဖြေလိုက်ရင်း ထမင်းစားပွဲ၌ဝင်ထိုင်လိုက်၏။ အစ်ကိုဖြစ်သူက မေဖြူအတွက်အမဲသားဟင်းခပ်ထည့်ပေး၏။
” ဟင်…ကြွက်သေ…ကြွက်သေကြီးပါလား….”
” ဂလွမ်း…..”
မေဖြူကအစ်ကိုဖြစ်သူခပ်ထည့်ပေးသည့်အသားတုံးကိုကြည့်ပြီး ထိုသို့အော်ကာ ထမင်းပန်းကန်ကိုပုတ်ထုတ်လိုက်၏။
” ညီမလေး….ဘာတွေပြောနေတာလဲ…ဒါညီမလေးကြိုက်တဲ့အမဲသားကြော်ဆီပြန်ချက်လေ… ”
” ဟင့်အင်း…မဟုတ်ဘူး…မဟုတ်ဘူး…ကြွက်သေကြီး….”
” အော့…ဝေါ့….”
မေဖြူကထိုသို့ပြောရင်း ထိုးအန်၏။
” သမီးဘာဖြစ်နေတာလဲ….အဖေ့ကိုပြောစမ်း….”
” အဖေ…အဖေ…အဲဒါတွေမစားနဲ့ကြွက်သေပုပ်တွေချည်းဘဲ….”
” ဟာ…ဘာတွေပြောနေတာလဲသမီးရဲ့….ဒါသမီးကြိုက်တဲ့ဟင်းတွေလေ….ဘယ်ကလာကြွက်သေပုပ်ရမှာလည်း….”
” အဖေညာတယ်….အဖေညာတယ်….”
” ဝုန်း….”
” ဂလုန်း…ဂလွမ်း….”
ထိုသို့ပြောပြီး ထမင်းစားပွဲခုံကိုလှန်လှောပစ်လိုက်၏။
” ဟာ….မေဖြူ….မင်းဘာဖြစ်နေတာလဲပြောစမ်း….”
အစ်ကိုဖြစ်သူက စိတ်တိုတိုဖြင့်အော်ပြောလိုက်၏။ မေဖြူလည်း ထိုနေရာမှပြေးထွက်လာခဲ့ပြီး အိပ်ယာခန်းထဲသို့ဝင်သွားခဲ့၏။
” သားကြီး….မင်းညီမလေးကိုသွားကြည့်စမ်းဘာဖြစ်နေတာလဲလို့…”
” ဟုတ်အဖေ…”
ဦးမုန်းက ကြမ်းပြင်၌ပေပွနေသောထမင်းဟင်းပန်းကန်များကိုသိမ်းဆည်းရင်းသားအကြီးကိုပြောလိုက်၏။ သာအောင်လည်း ညီမရှိရာအခန်းသို့လာရင်း
” ညီမလေး….ညီမလေး…တံခါးဖွင့်စမ်း….နင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ… ”
” မလာနဲ့….မလာနဲ့…သွား….ထွက်သွားကြ….”
” အား….မလာခဲ့နဲ့….ကြောက်ပါပြီ…ကြောက်ပါပြီ…အား….”
” ခွမ်း….”
မေဖြူတစ်ယောက်ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်ပြီး ကြည့်မှန်ကိုသနပ်ခါးတုံးဖြင့် ပစ်ပေါက်ခွဲပစ်လိုက်၏။ မှန်ထဲကအဖွားကြီးသည်ကား ရက်စက်စွာပြုံးနေသည်ကို မေဖြူတစ်ယောက်မမြင်လိုက်ချေ။
” အား…သေပါပြီ…ဗိုက်အောင့်တယ်…ဗိုက်အောင့်တယ်….အဖေရေကယ်ပါဦး….”
” ညီမလေး….တံခါးဖွင့်စမ်း…နင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ….”
သာအောင်ကညီမဖြစ်သူကို စိတ်ပူသွား၏။ အခန်းတံခါးကလည်း အထဲမှကန့်လန့်ထိုးထားသဖြင့် ဖွင့်မရ။ တံခါးဖွင့်မရသည့်အဆုံး တံခါးကိုဖျက်ပြီးအခန်းထဲသို့ဝင်လာခဲ့၏။
” မေဖြူ…ညီမလေး….ညီမလေး…ထပါအုံး….ညီမလေး….”
တံခါးဖျက်ပြီးဝင်လိုက်သည်နှင့် အိပ်ယာထက်၌အသားအရေမဲပြာကာ သတိလစ်နေသောမေဖြူကိုတွေ့လိုက်ရ၏။ ထို့နောက်ညီမငယ်ကိုပွေ့ချီပြီး ဖခင်တို့နှင့်အတူဆေးခန်းသို့ပြေးလာကြ၏။
” လူနာက သွေးအားနည်းပြီးထင်ယောင်ထင်မှားပုံရိပ်တွေမြင်နေတာပါ…လူနာသက်သာလာရင် အစားအသောက်တွေပုံမှန်စားခိုင်းပြီးရင်ဆရာမပေးလိုက်တဲ့ဆေးကို ဆေးပတ်လည်အောင်တိုက်ပေးပါရှင့်….”
” ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာမ…ဒါနဲ့ကျွန်တော့်သမီးလေးရဲ့အခြေအနေကမစိုးရိမ်ရပါဘူးနော်….”
” စိုးရိမ်စရာမရှိတော့ပါဘူး….စိတ်ဖိစီးတာရယ်…သွေးအားနည်းနေတာရယ်ကြောင့် စိတ်ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်နေတာပါရှင့်….”
” ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာမ…ကျေးဇူးလည်းတင်ပါတယ်ဗျာ….”
မကြာသေးခင်ကမ ဇနီးဖြစ်သူကိုဆုံးရှုံးထားရသဖြင့် သမီးလေးကိုနောက်ထပ်မဆုံးရှုံးခြင်တော့ပေ။
တပတ်လောက်အကြာ၌မေဖြူနေပြန်ကောင်းလာခဲ့သည်။ သို့သော် အရင်လိုလန်းဆန်းတက်ကြွမနေတော့ဘဲ မှိုင်တွေငေးမောနေသည်။ ဖခင်ဖြစ်သူဦးမုန်းကသမီးငယ်ကိုကြည့်ရင်း စိတ်မသက်မသာဖြစ်နေရှာသည်။
” သားတို့ရေ….အဖေတို့မိသားစုကိုအမှောင့်ပရောဂ ကဝင်ရောက်ဖျက်ဆီးနေပြီကွယ်….ဒီတိုင်းဆက်သွားရင် မင်းတို့အမေကိုဆုံးရှုံးရသလို မင်းတို့ညီမလေးကိုလည်းဆုံးရှုံးခံရတော့မယ်ထင်တယ်…”
” ဟာ…ဒီလိုတော့သားတို့အဖြစ်မခံနိူင်ဘူးအဖေ….ညီမလေးကိုရအောင်ကုမယ်….”
” ဆေးခန်းပြကြည့်တော့လည်းညီမလေးမှာ ဘာရောဂါမှမဖြစ်ဘူး….ဒီအတိုင်းဆိုညီမလေးကအမေ့လိုမျိုးဖြစ်နေပြီလားမသိဘူးနော်အဖေ. ..အထက်ဆရာတွေခေါ်ပြီးပြကြည့်ရင်မကောင်းဘူးလားဗျ….”
” ယုံလို့ရပါ့မလားငါ့သားရာ….မင်းတို့အမေတုန်းကလည်းကြည့်လေ….ပြုစားကုစားအသပြာဆရာတွေပါ…”
” ဆရာတိုင်းသူ့အစွမ်းနဲ့သူရှိကြမှာဘဲအဖေရ…ငွေကပြန်ရှာလို့ရတယ်….လူ့အသက်တစ်ချောင်းကပြန်ရှာလို့မရဘူးဗျ….”
” သားတို့ပြောတာလည်းမှန်တယ်…ဒါဆိုအဖေတို့ဘယ်ကဆရာကိုသွားပင့်ကြမလဲ….”
” ညောင်သဖန်းရွာမှာ ဘိုးတော်လိုလိုလူနှစ်ယောက် ရောက်နေတယ်ပြောတယ်အဖေ….ခုနှစ်ရက်သားသမီးတွေကိုအခမဲ့ကယ်တင်ပေးနေတယ်လို့လဲသိရတယ်….သားတို့သွားပင့်ကြည့်ရင်ကောင်းမလား….”
” မင်းကိုဘယ်သူပြောတာလဲသားငယ်ရ….တော်ကြာအယောင်ဆောင်ဘိုးတော်တွေဖြစ်နေမှဟုတ်ပေ့ဖြစ်နေမယ်….”
” ငွေကြေးကုန်ကျတာမှမဟုတ်ဘဲဗျာ….ကျွန်တော်တို့အတွက်အရှုံးမရှိပါဘူးလေ….”
” သားတို့သဘောဘဲလေ…ရေနစ်နေသူကမြက်ပင်လေးတစ်ပင်တောင်သူ့အတွက်အားကိုးရာဘဲမလား….”
သားအဖသုံးယောက်တိတ်တဆိတ်တိုင်ပင်ပြီး သာလှကိုညောင်သဖန်းရွာသို့ မြင်းလှည်းဖြင့်လွှတ်လိုက်၏။ ညောင်သဖန်းရွာသို့ရောက်သည်နှင့် လူစိမ်းနှစ်ယောက်တည်းသည့် သူကြီးအိမ်ကိုလာခဲ့၏။
” ဗျို့…ဦးကြီးရေ…ဦးကြီး….”
” ဟေ….ဘယ်သူတုံးကွဲ့…ဝင်ခဲ့ဟေ့….”
ခြံဝရှိအသံကိုကြားလျှင်သူကြီးဦးသာမှိုင်းသည် ဖတ်လက်စစာအုပ်ထူကြီးကိုပိတ်လိုက်ပြီး မျက်မှန်ကြီးကိုပင့်တင်ကာ ခြံဝသို့လှမ်းကြည့်ရင်းအသံပြုလိုက်၏။ ထို့နောက် မြင်းလှည်းတစ်စီးသည် ခြံထဲသို့ဝင်လာခဲ့၏။
မြင်းလှည်းပေါ်မှလူတစ်ယောက်ဆင်းလာပြီး ကွပ်ပျစ်ရှိရာသို့လာထိုင်၏။
” ဘာကိစ္စရှိလို့လဲတူကြီး….”
” ကျွန်တော်ကဟိုဘက်ရွာကပါ….ဦးကြီးတို့အိမ်မှာဘိုးတော်လိုလို…ဘာလိုလို လူနှစ်ယောက်တည်းနေတယ်ဆိုလို့ ကျွန်တော်လာတွေ့တာဗျ….”
” ဪ….ငါ့တူကဝတ်ဖြူဝင်ကြယ်ဝတ်တဲ့လူငယ်လေးနှစ်ယောက်ကိုပြောတာထင်တယ်…ဟုတ်သလားကွဲ့… ”
” ဟုတ်…ဟုတ်ပါတယ်ဦးကြီးရယ်….သူတို့ကောဟင်…သူတို့ကော….”
” သူတို့ကဒီမနက်ကဘဲ ခုနှစ်ရက်သားသမီးကိုကယ်တင်ပေးဖို့ဆိုပြီး ထွက်သွားကြပြီငါ့တူကြီးရ….”
” ဟာဗျာ….”
သူကြီး၏စကားကြောင့် သာလှကစိတ်ပျက်စွာ ညည်းညူလိုက်မိ၏။
” ငါ့တူကြီးကသူတို့ကိုသိလို့လားကွဲ့….”
” မသိပါဘူးဦးကြီးရာ….သူတို့ရဲ့ပညာဂုဏ်သတင်းကြားလို့ အကူအညီတောင်းဖို့ရောက်လာခဲ့တာပါဗျာ…ခုတော့လွဲသွားပြီလေ….ဒါနဲ့သူတို့ဘယ်ကိုသွားမယ်လို့များ ပြောသွားသေးလားဗျ….”
” ဘာတဲ့သူတို့ပြောတာက ဝိဇ္ဇာတို့မည်သည် ဦးတည်ရာမရှိတဲ့ငါ့တူကြီးရ….”
” သွားပါပြီဗျာ….ခဲလေသမျှသဲရေကျပြီပေါ့….”
” အရှေ့ဖက်ရွာတကြောမှာလိုက်ရှာကြည့်ပါလားငါ့တူရ….ကံစပ်ရင်တော့သူတို့နဲ့တွေ့နိူင်ကောင်းပါရဲ့… ”
” အဲဆိုရင်လည်းကျွန်တော်လိုက်ရှာကြည့်ဦးမယ်ဗျာ….ကျွန်တော့ကိုခွင့်ပြုပါဦးဗျ…”
” အေးအေးငါ့တူကြီး…”
ကိုသာလှလည်းညောင်သဖန်းရွာသူကြီးကိုနူတ်ဆက်ပြီး အရှေ့ဖက်ရွာတစ်ကြောကိုသွားကာ ဘိုးတော်နှစ်ယောက်အားလိုက်ရှာနေမိသည်။ ကိုယ်တိုင်မမြင်ဖူးသောလူကိုရှာရသည်မှာ အမှိုက်ပုံကြီးထဲ အပ်တစ်ချောင်းရှာနေရသည်နှင့်ပင်တူနေပေတော့သည်။ ညောင်သဖန်းရွာသူကြီးပြောပြသော လူစိမ်းနှစ်ယောက်၏ပုံစံကို အရှေ့ဘက်တကြောရှိရွာသားများအား မေးကြည့်သော်လည်း မတွေ့မိကြောင်းသာတွင်တွက်ပြောဆိုနေကြသဖြင့် ကိုသာလှစိတ်ပျက်အားလျှော့ကာ မြင်းလှည်းကိုနှင်ပြီး မိမိ၏ရွာသို့သာ ပြန်လာခဲ့တော့သည်။
” ဂြီ…ဂြီ…ဂြီ….”
” ဟ….ဗိုက်တောင်အော်နေပြီဘဲ…မနက်အိမ်ကထွက်ခါရင်းငါဘာမှမစားလာခဲ့မိဘဲကိုး….ခုဆိုညနေ၃နာရီတောင်ကျော်နေပြီဘဲ…အဖေတို့ငါ့ကိုစိတ်ပူနေလောက်ပြီ…အမြန်ပြန်မှဖြစ်မယ်…..”
ထိုသို့တွေးပြီးမြင်းကိုအသော့နှင်၏။ မိုးစက်မိုးပေါက်တို့မှာ လှည်းပေါင်းမိုးပေါ်သို့တဖွဲဖွဲကျလာခဲ့သည်။
” နောင်ကြီး….ဗျို့…နောက်ကြီးရေ….လှည်းလမ်းကြုံလိုက်ချင်လို့ဗျ….”
ဟူသောအသံကြားမှ လူနှစ်ယောက်ကသူ၏မြင်းလှည်းကိုတားနေမှန်းသိလိုက်ရသဖြင့် ဇက်ကြိုးကိုဆွဲကာရပ်လိုက်ပြီး
” မိတ်ဆွေတို့ကဘယ်ကိုသွားကြမလို့လဲဗျ…”
” အနောက်ရွာတကြောကိုသွားမလို့ဗျ…ဒါနဲ့နောင်ကြီးကရောအဲဒီဘက်ကိုသွားမှာမလားဗျ….”
” ဟုတ်တယ်ဗျို့….ဒါဆိုလမ်းသင့်တာဘဲ…တက်ဗျ…မကြာခင်မိုးရွာတော့မယ်…”
လူငယ်နှစ်ယောက်လည်း မြင်းလှည်းပေါ်သို့တက်လာခဲ့ကြပြီး စကားတခွန်းမှမဆိုဘဲတိတ်တဆိတ်လိုက်လာခဲ့ကြ၏။ ကိုသာလှလည်း မိမိ၏လှည်းပေါ်ပါလာသောလူနှစ်ယောက်ကိုသတိမထားမိချေ။
ခရီးဆက်ပြီးအတော်အတန်ကြာမှကိုသာလှ၏အတွေးထဲ၌ညောင်သဖန်းရွာသူကြီးပြောသည့် ဝတ်ဖြူစင်ကြယ်ဝတ် လူငယ်နှစ်ယောက်ဟူသောအသံကိုပြန်ကြားယောင်မိသည်။
” ဟင်…ဒါ…ဒါဆို…ဒီလူနှစ်ယောက်က ငါတွေ့ချင်လို့အသည်းအသန်လိုက်ရှာနေတဲ့လူတွေပေါ့….”
သာလှထိုသို့တွေးပြီး အနောက်သို့ပြန်လှည့်ကြည့်ရာ လူငယ်နှစ်ယောက်မှာ တိတ်ဆိတ်စွာလိုက်ပါနေဆဲဖြစ်သည်ကိုတွေ့လိုက်ရသဖြင့် ဝမ်းသာသွား၏။
သို့ကြောင့် လှည်းကိုရပ်လိုက်ပြီး
” ဒီကမိတ်ဆွေတွေက….ခုနှစ်ရက်သားသမီးတွေကိုလိုက်ပြီးကယ်တင်ပေးတဲ့ဘိုးတော်တွေဆိုတာလားဗျ….”
ကိုသာလှ၏အမေးကြောင့် မောင်ရေခဲတို့ဆရာတပည့်နှစ်ယာက်ပြုံးမိသွားသည်။ တဆက်တည်းမှာပင် ကိုသာလှက
” သူများတွေက ဘိုးတော်ဘိုးတော်ဆိုလို့ အသက်ကြီးကြီး ဆံပင်ဖြူဖြူနှင့် တောင်ဝှေးကိုအားပြုနေရပြီလို့မှတ်နေတာ လက်စသတ်တော့ ငယ်ရွယ်နုပျိုနေတဲ့လူငယ်လေးနှစ်ယောက်ပါလားဗျ….”
” လူတစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်အမြင်မတူကြလို့နေမှာပါဗျ…”
” ကျွန်တော်ကံကောင်းတယ်လို့ပြောရမလားဘဲ….ဒီကမိတ်ဆွေနှစ်ယောက်ကို ကျွန်တော်မနက်ကရင်းတစ်ရွာဝင်တစ်ရွာထွက်လိုက်ရှာနေတာဗျ….မတွေ့လို့စိတ်ပျက်ပြီးပြန်လာတာ…”
” တွေ့ရမဲ့ကံပါလာတော့လည်းတွေ့ချိန်တန်တွေ့ရတာပေါ့ဗျာ….ကဲဆိုစမ်းပါဦး… နောင်ကြီးရဲ့အကြောင်းကိစ္စ….”
ကိုသာလှကလှည်းကိုဆက်မောင်းလိုက်ပြီး
မိခင်၏အဖြစ်အပျက်နှင့်ညီမဖြစ်သူကြုံတွေ့ရသည့်အဖြစ်ကိုအကုန်ပြောပြလိုက်၏။
” ဒါဆိုရင်တော့ တစ်ခုခုအမှားလုပ်မိပြီထင်တယ်….”
” ကျွန်တော်လည်းမပြောတတ်ဘူးမိတ်ဆွေတို့ရာ…ညီမလေးကနေရင်းထိုင်ရင်းအဲလို့ကိုဖြစ်သွားတာဗျာ….”
စကားပြောဆိုလာကြရင်း ညောင်ညိုရွာထိပ်သို့ရောက်လာခဲ့ကြ၏။
” အာ့…အာ့….အာ့….”
” အာ့…အာ့….အာ့….”
ရွာထိပ်ရောက်လာသည်နှင့် ရွာထိပ်ညောင်ပင်ပေါ်မှကျီးကန်းမဲမဲကြီးနှစ်ကောင်သည်
တောင်ပံတဖျတ်ဖျတ်ခတ်ပြီး အသံပြုကာထပျံသွား၏။
” သတိထားထင်ပေါ်….ငါတို့လာတာကိုအစောင့်တွေသိသွားပြီး သတင်းပေးလိုက်ကြပြီ….”
” ဟုတ်ကဲ့ဆရာ….”
ထိုစကားကိုမောင်ရေခဲက မနောဖြင့်သာပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်၍ ကိုသာလှမကြားလိုက်ချေ။ မြင်းလှည်းကိုသာအသော့နှင်ကာ အိမ်ရောက်ဖို့အရေးစိတ်လောနေရှာလေသည်။ ကွမ်းတစ်ယာညှက်ခန့်ကြာသည့်နောက် မြင်းလှည်းသည် အိမ်တစ်အိမ်ရှေ့၌ရပ်လိုက်၏။
” ကျုပ်အိမ်ရောက်ပြီမိတ်ဆွေတို့….အထဲကိုကြွကြပါဗျ….အဖေရေအဖေ….ကျုပ်ပြန်ရောက်ပြီဗျ….”
သာလှကထိုသို့ပြောပြီးမြင်းလှည်းကိုခြံရှေ့၌ရပ်လိုက်၏။ မောင်ရေခဲ ကြည့်လိုက်သော်ခြံပတ်ပတ်လည်၌ စက်ကြိုးအထပ်ထပ်ချထားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရ၏။ သို့ကြောင့် ခြံပေါက်ဝ၌ရပ်ကာ
” စက်ကြိုးတွေအကုန်ပြတ်စေ….”
ဟုပြောပြီးမှခြံထဲသို့ဝင်လာခဲ့ကြ၏။
” အာ့….အာ့….အာ့….”
” အာ့…အာ့….အာ့….”
မောင်ရေခဲတို့ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် ခြံထဲဝင်လာသည်နှင့်ကျီးကန်းနှစ်ကောင်သည် အလစ်တိုက်ဝင်လာပြီး မောင်ရေခဲတို့အားရန်ပြု၏။ သို့သော်အနားမရောက်မှီမှာပင် တစ်ခုခုကို ဝင်တိုက်မိပြီး မြေပေါ်သို့ကျကုန်၏။
” တောက်!….ဒင်းတို့ကငါ့စက်တွေအကုန်လုံးကိုဖြတ်ပစ်ကြတယ်ပေါ့….”
အိပ်ခန်းထဲရှိနေသောမေဖြူသည် ပြတင်းပေါက်မှန်၌ချောင်းကြည့်ပြီး ဒေါသထွက်နေ၏။ အိမ်ရှင်ဦးမုန်းမှာ ပျာပျာသလဲဖြင့်မောင်ရေခဲတို့အား
” လာကြဆရာလေးတို့လာကြ….မနက်ကရင်းဆရာလေးတို့ကိုမျှော်နေတာ….”
မောင်ရေခဲတို့လည်းအပေါ်ထပ်သို့တက်သွားပြီး ဘုရားကိုဝတ်ပြုကြ၏။ ညနေမှောင်နေပြီဖြစ်သဖြင့် ထမင်းစားသောက်ပြီး တရားထိုင်နေလိုက်၏။ ထိုညတစ်ညလုံးမေဖြူမှာတစက်မှမအိပ်ဘဲ ဝုန်းဒိုင်းကျဲနေ၏။ မောင်ရေခဲကထိုသူအား အာရုံပင်မထားဘဲစိတ်တည်ငြိမ်စွာတရားထိုင်နေ၏။
မောင်ထင်ပေါ်က အိမ်ပတ်ပတ်လည်ကိုစည်းအထပ်ထပ်တားထားလိုက်၏။ ကျီးကန်းများမှာတစ်ညလုံးအိမ်ပတ်ပတ်လည်၌ ဝဲပျံနေကြပြီး အိမ်ထဲသို့အတင်းတိုးဝင်လာကြ၏။ သို့သော်အကြောင်းမလှဘဲ မြေပေါ်သို့တဘုတ်ဘုတ်ကျကာသေဆုံးကုန်၏။
” တုန်….. တုန်…တုန်….တုန်တုန်တုန်….”
” အောက်အီးအီးအွတ်….အောက်အီးအီးအွတ်….”
မနက်အာရုဏ်တက်ချိန်၌ ရွာဦးကျောင်းမှကုလားတက်ခေါက်သံနှင့် ရွာထဲမှကြက်တွန်သံတို့မှာ လိုက်လျောညီထွေစွာထွက်ပေါ်လာကြ၏။ မောင်ရေခဲလည်းထပြီး ကိုယ်လက်သန့်စင်ကာ ဘုရားဝတ်ပြုခြင်းအမှုကိုပြု၏။ အိမ်ရှင်လည်း ဆွမ်းထချက်၏။
ချက်ပြုတ်ပြီးစီးသည်နှင့်ဘုရားဆွမ်းကပ်၊ဆွမ်းလောင်းပြီးသော် မနက်စာစားရန်လုပ်ကြ၏။ ထိုအခါအပေါ်ထပ်မှ မေဖြူမှာ မြန်မာဝတ်စုံဝမ်းဆက်ကိုလှပကျော့ရှင်းစွာဝတ်ဆင်လာပြီး မီးဖိုဆောင်သို့ဝင်သွား၏။
” ဟာညီမလေး….ဒီကိုဘာလာလုပ်တာလဲ…နေသိပ်ကောင်းတာမဟုတ်ဘူး….”
” နေကောင်းပါပြီအစ်ကိုရဲ့…အိမ်မှာဧည့်သည်တွေရောက်နေတော့ ညီမကအိပ်နေပြီး အစ်ကိုတို့ကချက်ပြုတ်နေရတာ မသင့်တော်ဘူးလေ….”
မေဖြူကထိုသို့ပြောပြီး ဝင်ရောက်ကူညီပေး၏။ သာအောင်မှာသဘောရိုးထင်ပြီး ငါ့ညီမတယ်သိတတ်ပါလား ဟူ၍တွေးမိပြီးဝမ်းသာကျေနပ်နေ၏။ ထမင်းပွဲပြင်ဆင်ပြီးသည့်နောက် မောင်ရေခဲတို့ဆရာတပည့်ကိုထမင်းစားရန်ခေါ်လိုက်၏။ မောင်ရေခဲတို့လည်းအပေါ်ထပ်မှဆင်းလာပြီး ထမင်းစားပွဲ၌အကျအနထိုင်ကာ ထမင်းစားသောက်ရန်ပြင်၏။ ထမင်စားပွဲ၌အသားဟင်း၊ငါးဟင်း၊ပဲဟင်းအစုံရှိသော်လည်း သက်သတ်လွှတ်စားကြသူများဖြစ်သဖြင့် အသားဟင်းပန်းကန်ကိုယောင်မျှပင်မနှိုက်မိကြ။
မေဖြူကယပ်တောင်တစ်ချောင်းဖြင့် မောင်ရေခဲတို့ကိုယပ်ခပ်ပေးနေ၏။ ထိုစဉ်ငါးဟင်းပန်းကန်ထဲမှ ငါးတစ်ကောင်သည်အသက်ဝင်လာပြီး အိုင်ထွန်းနေသောဆီများကိုတဖျတ်ဖျတ်ကူးခတ်နေ၏။
” အဟွတ်….အဟွတ်….အဟွတ်….”
ထိုမြင်ကွင်းကြောင့် မောင်ထင်ပေါ်မှာစားလျက်စထမင်းပင်သီးသွားရ၏။ မေဖြူကပြုံးလိုက်ပြီး
” အဟင်း….ကောင်းကောင်းစားလေဆရာလေးရဲ့….”
ဟုမထိတထိပြောလိုက်၏။ မောင်ရေခဲကစားလျက်စထမင်းကိုရပ်လိုက်ပြီးစိတ်ထဲမှနေ၍ ငါးဟင်းပန်းကန်အားစိုက်ကြည့်ကာ
” မူလပြန်စမ်း…. ”
ဟုအမိန့်ပေးလိုက်ရာ လွန့်လူးနေသောငါးကလေးတို့မှာ မူလငါးဟင်းအတိုင်းပြန်ဖြစ်သွားတော့၏။ ထိုအခါ မေဖြူ၏မျက်နှာမျာ ပျက်ယွင်းသွားပြီး မောင်ရေခဲကိုစူးစိုက်ကြည့်လိုက်၏။ ကိုသာအောင်က ထမင်းကိုခူးယူပြီး မောင်ရေခဲ၏ပန်းကန်ထဲသို့ထည့်မည်အပြု
” တော်ပြီနောင်ကြီး….ကျုပ်ဒီလောက်ဘဲစားနိူင်တယ်ဗျ….နောင်ကြီးလက်ရာကအရမ်းစားကောင်းတာဘဲ”
” ညီတော့လုပ်ပြီ…စားကောင်းတယ်လည်းပြောသေး….အသားငါးဟင်းပန်းကန်ကိုယောင်လို့တောင်မနှိုက်ကြတော့ ဒီကစားစေချင်လို့ချက်ထားတဲ့လူက အားငယ်တာပေါ့ဗျ….”
” အားမငယ်ပါနဲ့ဗျာ….ကျုပ်တို့ကသက်သတ်လွှတ်စားသမားမို့ပါဗျ….”
” ကျုပ်ကကြိုမမေးဘဲ ချက်လိုက်မိတော့အားနာစရာတွေဖြစ်ကုန်ပြီဗျာ….”
” ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး…ကျုပ်တို့သာနောင်ကြီးကိုအားနာရမှာဗျ….ဒါနဲ့ဒီနေ့ကိုးနာရိထိုးရင် ပွဲစကုမှာမို့လိုအပ်တာတွေကြိုဝယ်ထားပေးဗျ….”
” ဟုတ်ညီ…လိုအပ်တာတွေစာရွက်လေးနဲ့ရေးပေးဗျ…ကျုပ်ခုဘဲအမြန်သွားဝယ်လိုက်မယ်….”
မောင်ရေခဲလည်း လိုအပ်သည်များကိုရေးပေးလိုက်ပြီးသွားဝယ်ခိုင်းလိုက်၏။ မေဖြူကားတမနက်လုံး နေမထိထိုင်မသာဖြစ်နေပြီး အလွန်ပူသည်ဆိုကာ နာရီဝက်ခန့်ရေချိုးနေ၏။ အမှန်မှာသူမကအိမ်မှထွက်ပြေးချင်နေသည်။ သို့သော် အိမ်ပတ်ပတ်လည်တွင်မောင်ထင်ပေါ်တားထားသောစည်းကို ထိုးမဖောက်နိူင်သဖြင့် ငြိမ်နေရခြင်းဖြစ်၏။
သတ်မှတ်ထားသောအချိန်ရောက်သည်နှင့် ကန်တော့ပွဲကိုပိတ်ဖြူပိတ်နီခံပြီး ပြင်ဆင်လိုက်၏။ ထိုအတောအတွင်းမေဖြူမှာ အိပ်ခန်းထဲမှအပြင်ကိုထွက်မလာတော့ချေ။ တံခါးကိုလည်းကန့်လန့်ထိုးထားသေးသည်။ အားလုံးပြင်ဆင်ပြီးသွားသည်နှင့်မောင်ရေခဲက မြတ်စွာဘုရားကိုအလင်းတိုင်ပူဇော်ပြီး ဦးစွာရှိခိုးလိုက်၏။ ဘုရားရှိခိုးပြီးသည်နှင့် အထက်ဝိဇ္ဇာဆရာကြီးများ၊ဆရာသခင်များကိုရှိခိုးတိုင်တည်ပြီး စတင်ကုသရန်ပြင်ဆင်လိုက်၏။
” ကြာသပတေးသမီးကို ကျုပ်အရှေ့ခေါ်လာခဲ့ပါနောင်ကြီး….”
” ဟုတ်ပြီညီ….”
ကိုသာအောင်က မေဖြူ၏အခန်းရှေ့သွားပြီး ညီမဖြစ်သူကိုခေါ်၏။ သို့သော် အချိန်ကုန်ရုံသာအဖတ်တင်သည်။ မေဖြူကားထွက်မလာ။ ပညာသည်ကမောင်ရေခဲကိုတမင်စိန်ခေါ်နေခြင်းပင်။ ခေါ်မရသည့်အဆုံး ကိုသာအောင်လည်းမျက်နှာငယ်လေးဖြင့် ဖခင်၏ဘေးသို့ပြန်လာထိုင်၏။
” မင်းညီမကောသားကြီး….”
” ထွက်မလာဘူးအဖေ….ဘယ်လိုမှခေါ်မရဘူး….”
” တယ်….ဒီကောင်မလေး….ဘာလို့ခေါင်းမာနေရတာလဲ…ငါကိုယ်တိုင်သွားခေါ်လာခဲ့မယ်….”
ထိုစဉ်မောင်ရေခဲက ဦးမုန်းကိုလက်ကာပြလိုက်ပြီး
” နေနေဦးလေး….ကျုပ်ကိုယ်တိုင်ခေါ်လိုက်မယ်….”
ထိုသို့ပြောပြီး မျက်လုံးကိုစုံမှိတ်ကာ
” သွား…အသင်နတ်မင်း….ခေါင်းမာနေတဲ့မိစ္ဆာကိုဆံပင်ကနေဆွဲထွက်လာခဲ့ချေ….”
ထိုသို့ပြောလိုက်သည်နှင့်ချင်ချင်းပင် မေဖြူ၏အခန်းတံခါးသည် တစ်ယောက်ယောက်ကအားဖြင့်တွန်းဖွင့်လိုက်သည့်နှယ် ဝုန်းခနဲမြည်သွားပြီးတဆက်တည်းပင် မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏မချိမဆန့်အော်သံကိုပါကြားလိုက်ရ၏။
” အား….နာတယ်ဟဲ့…လွှတ်….ငါ့ကိုလွှတ်လိုက်စမ်း….”
ထိုအသံနှင့်အတူ မေဖြူမှာ မမြင်ရသောပုဂ္ဂိုလ်၏ဒရွတ်တိုက်ဆွဲထွက်လာခြင်းကိုခံလိုက်ရပြီး မကြာမီပင် မောင်ရေခဲရှေ့သို့ထိုးကျသွား၏။ ဦးမုန်းကသမီးကိုကြည့်ပြီး မောင်ရေခဲဘက်လှည့်ကာ
” ဆရာ…လူကလေး….အကြမ်းပတမ်းနည်းနဲ့မဟုတ်ဘဲညင်ညင်သာသာကုလို့ရလားဟင်….သမီးလေးကိုသနားလွန်းလို့ပါ….”
” ဦးလေး….ခုဦးလေးတို့သာမန်မျက်စိနဲ့မြင်နေရတဲ့အရာတွေက ဦးလေးသမီးမဟုတ်ဘူး….ဦးလေးသမီးကိုစွမ်းအားထက်တဲ့ပညာသည်က မှောင်ပိုင်စီးထားလိုက်ပြီ….”
” အလို!…”
မောင်ရေခဲ၏စကားကြောင့် ဦးမုန်းမှာ အံ့ဩထိတ်လန့်သွား၏။ မောင်ရေခဲလည်း မေဖြူဘက်ပြန်လှည့်လာပြီး
” ပုံစံပြောင်းထိုင်စမ်း….ဒါဇရပ်မဟုတ်ဘူးအိမ်….အိမ်မှာဘုရားကျောင်းဆောင်ရှိတယ်….ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးထိုင်ပြီး ဘုရားကိုဦးချလိုက်….”
ထိုသို့ပြောရာ မေဖြူက ခေါင်းငိုက်စိုက် ချနေရာမှမျက်ထောင့်နီကြီးဖြင့် ခေါင်းထောင်ထလာပြီး
” တောက်! ကလေးကလားကောင်ကများကျုပ်ကို အမိန့်လာပေးရတယ်လို့အေ…ကြားမကြားဖူးပေါင်တော်….”
” ကျုပ်ပြောနေတာမကြားဘူးလား…ကျုပ်အကြမ်းနည်းမသုံးချင်ဘူး….”
” ညည်းဘယ်လောက်ထိစွမ်းနေနိူင်မှာမို့လဲအေ့….ကျုပ်ဘာသာထိုင်ချင်သလိုထိုင်မယ်…”
” ရတယ်လေ…နဂ္ဃဘီလူးမင်း…ဒီမိစ္ဆာမကိုပုံစံပြောင်းထိုင်ခိုင်းလိုက်စမ်း….”
” အား…အမလေး….ဆိုးလိုက်တဲ့ရုပ်ကြီး…အစွယ်တစ်ချောင်းကိုငှက်ပျောဖူးလောက်ရှိတယ်….”
မေဖြူကထိုသို့ပြောပြီး မျက်နှာကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်အုပ်ထားလိုက်၏။ နံဘေးမှကြည့်နေသူများမှာ ဘာမှန်းမသိကြသဖြင့် မျက်လုံးပေကလယ်ဖြင့်သာကြည့်နေကြရ၏။
” နေရာပြောင်းထိုင်လိုက်စမ်း….မဟုတ်ရင်ဒီဘီလူးကြီးရဲ့နောက်ထပ်အစာက သင်ဖြစ်သွားလိုက်မယ်….”
” ကြောက်ပါတယ်ရှင့်…ကြောက်ပါတယ်…. ပြောင်းထိုင်ဆို ထိုင်ပါ့မယ်ရှင့်…”
ထိုသို့ပြောပြီး မျက်နှာကို လက်နှစ်ဖက်အုက်လျှက်သားဖြင့်ပင် ဒူးပဆစ်တုတ်ထိုင်လိုက်၏။
” မြတ်စွာဘုရားရဲ့ဂုဏ်တော်တွေကိုရည်မှန်းပြီး ဦးချကန်တော့လိုက်….”
” မလုပ်ပါနဲ့….ဒီလက်တွေဖယ်လိုက်ရင်ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ဘီလူးကြီးက ကျုပ်မျက်နှာရှေ့မှာပေါ်လာပြီး ကျုပ်ကိုစားမတတ်ဝါးမတတ်ကြည့်နေမှာ…ကျုပ်ကြောက်တယ်တော့…”
” သင့်တာဝန်ကျေပြီနတ်ဘီလူးမင်းကြီး…”
” သင်လည်းမျက်နှာကိုအုပ်ထားတဲ့လက်ကိုဖယ်ပြီးဘုရားရှိခိုးလို့ရပြီ….”
မောင်ရေခဲကထိုသို့ပြောလိုက်မှ မေဖြူလည်းမျက်နှာကိုအုပ်ထားသောလက်ကိုဖြည်းညင်းစွာဖွင့်ကြည့်လိုက်ပြီး ဘေးဘီယာကိုအသေအချာကြည့်လိုက်၏။ ပြီးမှ ဘုရားကိုဦးချလိုက်၏။ ဘုရားကိုရှိခိုးပြီးသည်နှင့်မောင်ရေခဲကမေဖြူကိုစိုက်ကြည့်ပြီး
” သင်က သင့်ဝိဥာဉ်နှင့်ဒီကောင်မလေးရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုတသားတည်းကျအောင်လုပ်နေတာဘဲ….”
” ညည်းရဲ့ပညာကလည်းအထင်သေးလို့မရဘူးကိုး….အေးလေ…ငါကလည်းငါနဲ့ပညာချင်းတူတဲ့သူကိုလိုက်ရှာနေတာ…ငါကအာယုကိုလိုသလိုဆွဲဆန့်လို့ရပေမဲ့ဇရာကိုတော့ ဆွဲဆန့်လို့မရဘူးလေ…ဒီတော့အိုမင်းနေတဲ့ရုပ်ခန္ဓာကိုပစ်ပြီး နုငယ်ပျိုမျှစ်တဲ့ရုပ်ခန္ဓာကိုရှာရတာပေါ့….ငါရှာထားတဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုသူတို့ကဖျက်ဆီးပစ်ကြတာလေ….ဒီတော့သူတို့ပြန်ပေးဆပ်ရတာပေါ့…”
” အင်မတန်ယုတ်ညံ့လှတဲ့အလုပ်ဘဲ…ကျုပ်တော့ဒါကိုခွင့်မပြုနိူင်ဘူး….ဘာလို့ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ….”
” ဟင်း….ဟင်း…သူတို့ကငါ့လမ်းစဉ်ကိုဖျက်ဆီးနှောင့်ယှက်ကြတာလေ…ငါ့ဘာသာငါအဖွားကြီးရုပ်နဲ့ဝမ်းရေးရှာနေတာ သူတို့ကငါ့ပစ္စည်းကို စျေးနှိမ်ဝယ်ကြတာ…ဒီတော့ငါလည်းမကျေနပ်လို့အပင်းထည့်လိုက်တာပေါ့….ဟားဟားဟား….”
” ဒီလိုလုပ်လို့မရဘူး….မကျေနပ်ရင်ပြန်တောင်းပန်ခိုင်းလို့ရတယ်…ဒီအထိလုပ်စရာမလိုဘူးလေ….”
” တောင်းပန်လို့မရဘူး…ငါရောင်းတဲ့သရက်သီးကသူများတွေထက်လည်းစျေးချိုတယ်…ဒါကိုသူတို့သားအမိကလာပြီး အမြတ်မပြောနဲ့အရင်းတောင်မရှိတဲ့စျေးနဲ့လာဝယ်ကြတာ….ကျုပ်ကမရနိူင်လို့ပါတူမကြီးရယ် ဒီသရက်သီးတွေရောင်းရတဲ့ငွေနဲ့မြေးအဖွားနှစ်ယောက်အသက်ဆက်ကြရမှာလို့ပြောတာတောင်သူက အလကားရတဲ့သရက်သီးကိုများဒီလောက်ထိစျေးတင်ထားရလားတဲ့….ဒါနဲ့ကျုပ်လည်းအေးဒါဆိုလည်းယူသွားပြီးပျော်ပျော်စားကြလေလို့ပြောလိုက်တာ…ခုတော့အဲကောင်မက ဘယ်ဘုံဘယ်ဘဝရောက်နေမှန်းတောင်မသိတော့ဘူး….ဟားဟားဟား….”
” ဖြစ်ခဲ့တာလည်းဖြစ်ပြီးပြီ…အသက်တစ်ချောင်းလည်းဆုံးရှုံးရပြီ…သင်ကျေနပ်လိုက်တော့….ခုဒီကြာသပတေးသမီးကိုပြုစားထားတာတွေအကုန်ပြန်ယူသွား….”
” ကျုပ်ကသူတို့တစ်မိသားစုလုံးကိုသတ်မှာအေ့….သူတို့တွေကံမြင့်နေသေးလို့အသက်ရှင်ခွင့်ပေးထားတာ…ဟင်းဟင်း…. ”
” ကျုပ်ရှိနေသ၍တော့ သင့်ရဲ့အကြံအောင်မြင်မြင်မှာမဟုတ်ဘူး….သင်လုပ်ထားတာတွေပြန်ယူစမ်း….”
” မယူတော့ဘာဖြစ်လဲ….ညည်းကျုပ်ကိုသတ်ချင်သတ်…ကြိုက်သလိုလုပ်… ကျုပ်တော့ဒီမိသားစုကိုသတ်ရမှကျေနပ်မယ်အေ့….သူတို့ကြောင့်ကျုပ်ရှာထားတဲ့ခန္ဓာကအာဟာရမပြည့်ဘဲသေဆုံးခဲ့ရတာ…ဒီအတွက်ဒီကောင်မလေးပြန်ပေးဆပ်ရမယ်….”
” ကျုပ်အကြမ်းနည်းမသုံးချင်ဘူး….သင်လုပ်ထားတာတွေခုချက်ချင်းပြန်ထုတ်စမ်း….”
” မထုတ်ဘူး….လုံးဝဘဲ…”
” ရတယ်လေ…ကဲဆိုင်ရာတွေ…သူ့ပညာတွေပြန်ယူချင်အောင်လုပ်လိုက်ကြစမ်း….”
” ဘုန်း….”
” ဝေါ့…”
မောင်ရေခဲကထိုသို့ပြောလိုက်သည်နှင့် ဘုန်းဟူသောအသံတချက်ကြားလိုက်ရပြီး မေဖြူမှာအရှေ့သို့ယိမ်းထိုးသွားပြီး သွေးများထိုးအန်လိုက်၏။
” ကဲ…ဒါကအစဘဲရှိသေးတယ်….ပြောကိုယ်လုပ်ထားတာတွေပြန်ယူမှာလားပြန်မယူဘူးလား….”
” ငါပြောထားတယ်ငါ့ကိုသတ်ချင်ရင်သတ်လိုက်….ငါဘယ်တော့မှပြန်မယူနိူင်ဘူး….မယ်ခတဲ့ဟေ့…ပြောပြီးရင်ပြန်မပြင်တတ်ဘူး….”
” ဒီလောက်အာခံနေပုံထောက်ရင် သင့်ကသင့်ရဲ့အသက်ဗူးကိုတနေရာမှာဝှက်ထားခဲ့ပုံရတယ်…သွားယူလာခဲ့ကြစမ်းဆိုင်ရာတွေ…”
” ဘာအသက်ဗူးလဲ….ငါ့မှာဘာအသက်ဗူးမှမရှိဘူး….”
မောင်ရေခဲ၏စကားကြောင့် မေဖြူမှာပျာပျာသလဲဖြစ်သွားပြီးထိုသို့ပြန်ပြော၏။
ထိုစဉ်နတ်မင်းတစ်ပါးသည် မောင်ရေခဲရှေ့ဘွားခနဲပေါ်လာပြီး သူ့လက်ထဲမှဝင်းဖန့်သောအရာတစ်ခုကို မောင်ရေခဲအားကမ်းပေးလိုက်၏။
” ရွှေအပ်လေးပါလား….သင်ကသင့်ရဲ့အသက်ကိုဒီရွှေအပ်ထဲထည့်ထားတာဘဲ…ဒါကြောင့် ကျုပ်ကိုအာခံရဲတာပေါ့….ကဲပြော…လုပ်ထားတာတွေပြန်ယူမလား….အသက်ဗူးကိုဖျက်ဆီးပစ်လိုက်ရမလား….”
” မလုပ်ပါနဲ့ရှင်…မလုပ်ပါနဲ့….ပြန်ယူဆိုပန်ယူပါ့မယ်….အသက်ဗူးကိုတော့မဖျက်ဆီးပစ်လိုက်ပါနဲ့….”
” ဒါဆို ခုချက်ချင်းသွင်းထားတဲ့အပင်းပြန်ထုတ်စမ်း….”
” ဟုတ်….ဟုတ်….”
” အော့…ဝေါ့….”
” ဟာ….”
” ဟင်….”
မေဖြူကပြောပြောဆိုဆိုလက်ချောင်းဖြင့် လည်ချောင်းထဲကိုထိုးပြီးအန်လိုက်ရာ သရက်သီးအလုံးလိုက်လေးငါးလုံးခန့်ထွက်ကျလာ၏။ ထိုအဖြစ်ကြောင့် ဖခင်နှင့် အစ်ကိုဖြစ်သူတို့မှာအံ့ဩတုန်လှုပ်သွားကြ၏။
သရက်သီးလေးငါးလုံးခန့်အန်ချပြီးနောက် ရပ်လိုက်၏။ နဖူးမှလည်းချွေးဒီးဒီးကျနေလေ၏။
” ကုန်ပြီလား….သင်အပင်းသွင်းထားတာတွေ…”
” ကုန်…ကုန်ပါပြီ….ကျုပ်အသက်ဗူးပြန်ပေးပါ….”
” ကျုပ်ကိုမညာနဲ့….ကြာသပတေးသမီးရဲ့အူမကြီးထဲမှာအပင်းတွေကျန်နေသေးတာကျုပ်သိတယ်…ထုတ်စမ်း…အကုန်ထုတ်….”
” ဟင်း…နည်းနည်းလေးမှလိမ်ညာလို့မရပါလားအေ….ထုတ်မယ်ဟေ့ထုတ်မယ်….”
” အော့….ဝေါ့….”
ထမ်မံထိုးအန်လိုက်ရာ မဲညိုညစ်နေသောချွဲကျိကျိအရည်နှင့်သရက်သီးနှစ်လုံးကိုထပ်မံအန်ချပြန်၏။
” ကဲ…ကုန်ပြီဟဲ့…ပေးစမ်းငါ့အသက်ဗူး….”
” ဒီတိုင်းပေးလို့တော့မရဘူး…သင့်ကိုကျုပ်မယုံဘူးဒီတော့ ဒီပညာတွေနဲ့လူသားတွေကိုဒုက္ခမပေးတော့ပါဘူးလို့ သစ္စာဆိုဂတိပေးပြီးမှ သင့်အသက်ဗူးကိုကျုပ်ပြန်ပေးမယ်…”
မောင်ရေခဲကထိုသို့ဆိုလိုက်ရာမေဖြူမှာ ခဏမျှငြိမ်သက်သွား၏။ အတန်ငယ်စဉ်းစားပြီးမှ
” အေးကျုပ်သဘောတူတယ်အေ့….”
” ဒါဆိုလည်း ကျုပ်အနောက်လိုက်ဆိုချေ…”
ဟုပြောပြီး မောင်ရေခဲကသစ္စာတိုင်ပေးလိုက်ပြီး သစ္စာရေတစ်ခွက်တိုက်လိုက်၏။
” သစ္စာလည်းလိုက်ဆိုပြီးပြီ…သစ္စာရေလည်းသောက်ပြီးပြီဆိုတော့ ကျုပ်ရဲ့အသက်ဗူးကိုပြန်ပေးတော့လေ….ကျုပ်အကြာကြီးလူလုပ်ရဦးမှာအေ့….”
” ဟုတ်ပြီကျုပ်ဂတိအတိုင်းပြန်ပေးတယ်…သင်လည်းကြာသပတေးသမီးရဲ့ခန္ဓာပေါ်က ဒဏ်ရာအနာတရတွေအကုန်ယူပြီးဘုရားဦးချ ပြီးရင်ထွက်သွားတော့….”
” ဟုတ်ပါပြီအေ….”
ဒေါ်မယ်ခကထိုသို့ပြောပြီးဘုရားကိုဦးချကာ မေဖြူ၏ခန္ဓာထဲမှထွက်သွားတော့၏။ မေဖြူမှာဘေးသို့ပုံပုံလေးလဲကျသွားတော့၏။
” ဟာ….ကျွန်တော်သမီးဘာဖြစ်သွားတာလဲဆရာ….”
” ဘာမှမဖြစ်တော့ဘူးဗျ….သူပင်ပန်းလို့သတိလစ်သွားတာပါ….ခဏဆိုသတိပြန်လည်လာလိမ့်မယ်…”
ထိုသို့ပြောပြီးမောင်ရေခဲက ရေစင်ဖြင့်မေဖြူ၏ခေါင်းကိုတောက်ပေးလိုက်၏။
” ပြောမယုံကြုံဖူးမှသိဆိုသလိုဘဲညီရေ….ကျုပ်တော့ညီကုတာကိုကြည့်ပြီး လန့်တောင်လန့်တယ်ဗျာ….ဒါနဲ့ကျုပ်ညီမလေးကဘာဖြစ်တာတုန်းဗျ….”
” သူတစ်ပါးစျေးရောင်းတာကိုမတန်တဆစျေးဆစ်မိလို့ဟိုကမကျေနပ်တော့ပြန်လုပ်တာဗျ….ဒီလိုဘဲလူ့ဘောင်လောကမှာလူအမျိုးမျိုးစိတ်အထွေထွေတဲ့….ကိုယ်ကဘာမှမဖြစ်စလောက်လေးဘဲစျေးဆစ်လိုက်တယ်ဆိုပေမဲ့ ဟိုဘက်ကလည်းဝမ်းရေးအခက်ခဲရှိတယ်လေ…ဒါကိုနားလည်ပေးနိူင်ရမယ်ဗျ….”
” ကျုပ်တော့သင်ခန်းစာတစ်ခုရလိုက်ပြီဗျာ…ဘာမှအဖိုးမတန်တဲ့သရက်သီးကြောင့် အသက်တွေပေးဆပ်လိုက်ရတာအင်မတန်နှမြောဖို့ကောင်းတယ်ဗျာ….”
” အဟွတ်…အဟွတ်…ရေ…ရေပေးပါ…”
” ဟော…သမီးလေးသတိရလာပြီ…သားငယ်…ညီမလေးကိုရေခပ်ပေးလိုက်ကွ…”
မေဖြူမှာဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှဘာမှမမှတ်မိသည့်ပုံစံဖြင့်အူတူတူကြည့်နေရှာသည်။ ဦးမုန်းက
” ကျုပ်သမီးလေးအသက်ကိုကယ်ပေးခဲ့လို့တကယ်ကိုကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဆရာရယ်….ပြောပြမတတ်အောင်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ…ဒါလေးကနည်းသည်များသည်မဆိုဘဲ ဆေးကုသငွေကန်တော့တာလေးကိုလက်ခံပေးပါဗျာ…”
” မလိုပါဘူးဦးလေးရယ်….ငွေဆိုတာကျွန်တော်တို့အတွက်မလိုအပ်ပါဘူး…ဒီငွေတွေကို ကွယ်လွန်လေသူဦးလေးရဲ့ဇနီးအတွက် ရည်စူးကုသိုလ်တွေပြုလုပ်ပေးလိုက်ပါဗျာ…”
ဘယ်လိုမှပြော၍မရတော့သည့်အဆုံး ဦးမုန်းက သမီးဖြစ်သူအား မောင်ရေခဲကိုကန်တော့ခိုင်းလိုက်၏။
” မှတ်ထားညီမငယ်….တပါးသူရဲ့ပစ္စည်းကိုဘာတစ်ခုမှအလကားမလိုချင်ပါနဲ့ ….ခုဖြစ်သွားတာကိုသင်ခန်းစာယူပါ…”
” ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်…ညီမမှတ်သွားပါပြီ….နောက်ထပ်သူများပစ္စည်းကိုအချောင်မလိုချင်တော့ဘူး….”
” ဟုတ်ပါပြီဗျာ…ကဲ…ဘေးကင်းသွားကြပြီဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့လည်းခရီးဆက်တော့မယ်….ခွင့်ပြုကြပါဦးဗျ…”
” ဟာ…ချက်ချင်းကြီးပါလားဆရာတို့ရာ…ဒီမှာတစ်ရက်နှစ်ရက်လောက်နေပါဦးလားဗျ….”
” နေချင်တာပေါ့ဗျာ…ဒါပေမဲ့ကျွန်တော်တို့ကတစ်နေရာထဲအကြာကြီးနေလို့မရဘူးဗျ…”
” ဟုတ်ပါပြီဗျာ…လမ်းခရီးသာယာပါစေနော်….”
ဦးမုန်းကမြင်းလှည်းဖြင့်သူကိုယ်တိုင်ရွာထိပ်ထိလိုက်ပို့ပေးလိုက်၏။ မောင်ရေခဲတို့လည်း ထိုရွာမှထွက်လာခဲ့ကြပြီး ဦးတည်ရာမရှိဆက်လက်ခရီးဆက်ခဲ့ကြတော့သည်။….။
( အားပေးဖတ်ရှုသူအပေါင်း ဘေးရန်ကင်းကွာပြီး စီးပွားလာဘ်လာဘများ ကြီးပွားတိုးတက်ကြပါစေသောဝ်)
# ပြီး
# ခွန်း