မောင်ရေခဲ နှင့် တမလွန်မှမေတ္တာ(စ/ဆုံး)

Unicode Version

မောင်ရေခဲ နှင့် တမလွန်မှမေတ္တာ(စ/ဆုံး)
——————————————-
” အီးဟီးဟီး….ငါ…ငါ…ငါကြောက်တယ်…သွား…သွား…မဟုတ်ဘူး….ငါ့အမေမဟုတ်ဘူး..
ဟီး…..ကြောက်တယ်…”
” ဟင်…ကျော့…ဘာဖြစ်တာလဲ..နင်အိပ်မက်ဆိုးမက်နေတာလားသူငယ်ချင်း…”
ညသန်းခေါင်ကျော် ကျောင်းသူများအားလုံးအိပ်ပျော်နေချိန် မေကျော့ခိုင်တစ်ယောက် ထ ထိုင်ပြီးနားနှစ်ဖက်ပိတ်ကာငိုနေသဖြင့် ဘေးမှအတူအိပ်နေသူ ဇင်ဇင်နိုးလာ၏။ အကျိုးအကြောင်းမေးကြည့်သော်လည်း မေကျော့ခိုင်က ပြန်မဖြေဘဲ ငိုသာငိုနေ၏။
” ကျော့…ကျော့…ငါမေးတာဖြေဦးလေ နင်အိပ်မက်ဆိုးမက်နေတာလားလို့…”
” မ…မဟုတ္ဘူး…ငါ့…ငါ့ခေါင်းရင်းမှာ အမေနဲ့တူတဲ့မိန်းမကြီးတစ်ယောက် ထိုင်ပြီးငါ့ကိုအတင်းခေါ်နေတယ်…သူ…သူ့ကိုငါကြောက်တယ်သူငယ်ချင်းရယ်…အီးဟီးဟီး..”
” ဟင်…နင်ကလည်းပေါက်ကရတွေပြောပြန်ပြီဟယ်…ဒီအခန်းမှာနင်နှင့်ငါ နှစ်ယောက်ဘဲရှိတာလေ…ငါကြောက်လာပြီနော်…”
” ငါ…ငါတကယ်ပြောနေတာဟ..သူ..သူကလေငါ့အမေနဲ့တပုံစံထဲဘဲသိလား…ငါအိပ်ပျော်သွားရင် ငါ့ခေါင်းကိုဖွဖွလေးပုတ်ပြီး သူနဲ့လိုက်ခဲ့ဖို့်ပြောတယ်…”
” ဟင်…နင့်အမေကအိမ်မှာလေ ဟိုနေ့ကတောင် နင့်ဆီလာသေးတာဘဲ…”
” အင်းလေ…ငါ့အမေမဟုတ်လို့ငါကကြောက်နေတာ…လုပ်ပါဦး..ငါအရမ်းကြောက်တယ်…အီးဟီးဟီး….”
” ငါ့မှာပရိတ်ရေဗူးပါတယ်…ရော့…နင်နည်းနည်းသောက်ထားလိုက်…မနက်မှဆရာတို့ကိုပြောပြီးအကူညီတောင်းမယ်…”
ဆိုကာဇင်ဇင်ကာ သူ့တွင်ပါလာသော ပရိတ်ရေဘူးအား မေကျော့ခိုင်ကိုအနည်းငယ်တိုက်ပြီး အခန်းပတ်ပတ်လည်ကိုလည်း ပက်ဖျန်းလိုက်သည်။ သူနုတ်လွတ်တတ်ထားသော မင်္ဂလသုတ္တကိုလည်း မနားတမ်းရွတ်လိုက်၏။ ထိုအခါမွ မေကျော့ခိုင်ကအနည်းငယ်အကြောက်ပြေသွားပြီး ပြန်အိပ်ပျော်သွား၏။
မေကျော့ခိုင်နှင့်ဇင်ဇင်ကား ဘော်ဒါဆောင်တွင်သွားနေကြရင်း ခင်မင်သွားကြသော သူငယ်ချင်းဖြစ်၏။ ၉ တန်းကျောင်းသူလေးဖြစ်ကာအဆောင်နေအဆောင်စားဘဝဖြင့် နေသူဖြစ်၏။ ဇာတိနယ်မြေချင်းမတူသော်လည်း အလွန်ချစ်ခင်ကြ၏။ ဘော်ဒါဆောင်က ပေးသောနှစ်ယောက်ခန်းတွင်အတူနေကြ၏။
နောက်နေ့မနက်ရောက်သော် မေကျော့ခိုင်တစ်ယောက်အပြင်းဖျားကာ ကျောင်းပင်မသွားနိုင်တော့ချေ။ အဆောင်မှူးက မေကျော့ခိုင်အားလာကြည့်ပြီး ခွင့်တိုင်ပေးလိုက်၏။ အဖျားမှာအလွန်ကြီးသဖြင့် သတိရတချက်မရတချက်ဖြစ်နေသည်။
” သမီးဇင်ဇင်…သမီးလေးကျော့ကမနေ့ကအကောင်းကြီးပါ…ညကဘာတွေစားလိုက်လို့ ခုလိုအပြင်းဖျားနေရတာလဲ…”
” အဆောင်ကကျွေးတဲ့ထမင်းနဲ့ဟင်းကလွဲပြီးဘာမှမစားဘူးဆရာ…သူညက သန်းခေါင်ကျော်လောက်အချိန်မှာလည်း ထပြီးငိုနေတယ်ရှင့်…”
” ဟင်…ဘာဖြစ်လို့ ငိုနေတာလဲသမီးမမေးဘူးလား…”
” မေးတယ်ဆရာ…သူကသူ့အမေကိုတွေ့လို့ငိုတာလို့ဖြေတယ်…သမီးကပရိတ်ရေတိုက်၊ပရိတ်ကြီးတွေရွတ်ပေးလိုက်မှ ပြန်အိပ်သွားတာရှင့်…”
” သူအပြင်းဖျားနေလို့ကယောင်ကတမ်းပြောနေတာနေမယ်…ဒါမှမဟုတ်သူ့အမေကိုအိမ်မက်မက်ပြီး လွမ်းဖျားဖျားနေတာနေမယ်…”
” မသိဘူးဆရာ…ဒါပေမဲ့သူပြောတာက သူ့အမေကသူ့ကိုခေါ်နေတယ်တဲ့…”
” ဟာ..ပေါက်ကရသမီးရယ်…သူ့အမေကအိမ်မှာလေ သူ့ကိုဘယ်လိုခေါ်မှာလဲ…သူအပြင်းဖျားလိုကယောင်ကတမ်းပြောနေတာ…ဒီမှာဆေးတွေပေးထားခဲ့မယ်…သူနိုးရင်အစာခံနည်းနည်းကျွေးပြီးတိုက်လိုက်ကြားလား…အဖျားမကျရင် ဆေးခန်းပို့ပေးရမယ်…သမီးလည်းဒီနေ့ခွင့်ယူလိုက်ဆရာခွင့်တိုင်ပေးမယ်..”
” ဟုတ်ကဲ့ဆရာ…”
ထိုနေ့အတွက်ဇင်ဇင်က သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကို စောင့်ရှောက်ရန်အတွက် ကျောင်းပျက်လိုက်ရ၏။
” ဟင်း…ဟင်း…ထြက်သြား…နင်….နင်ထွက်သွား..နင့်ကြောင့်ငါ…ငါ့သမီးအနားကပ်လို့မရတော့တာ…ဟင်း……”
” ဟင်…နင်ဘာတွေပြောနေတာလဲ ကျော့…..”
” ငါ့အသားလာမထိနဲ့ကောင်မ..ခေလးကခေလးလိုမေနဘူး…သွားစမ်းဟင်း…ဟင်း…”
ဆိုကာ ဇင်ဇင်အားမျက်ထောင့်နီကြီးဖြင့်ကြည့်ကာမောင်းထုတ်၏။
” ကျော့…ငါဇင်ဇင်လေ…ငါ့ကိုမမှတ်မိဘူးလား…နင့်ကိုစောင့်ပေးဖို့ဆရာပြောထားလို့ပါ…”
” ဟာ…ရှည်ကိုရှည်လွန်းတယ်…မလိုဘူးသြား…ထြက်သြား…ငါ့သမီးကိုငါစောင့်ရှောက်မယ်…”
အပြင်းဖျားကာ အိပ်နေသောမေကျော့ခိုင်က ညည်းသံထွက်လာပြီး ဘေးမှရှိနေသောဇင်ဇင်ကိုအတင်းမောင်းထုတ်နေခြင်းဖြစ်၏။ သူမ၏အမူအရာမွာ ဒေါသအလွန်ထွက်နေဟန်ရှိ၏။ ဖြူဖွေးနေသောမျက်နှာမှာနီမြန်းကာ ချွေးများပင်စို့နေ၏။ မျက်လုံးနှစ်ဖကိလည်းနီရဲနေ၏။ ထိုအရာကို ဇင်ဇင်က အပြင်းဖျားပြီးဖြစ်နေသည်ဟုပင်ထက်ပြီး ဆရာပေးခဲ့သောဆေးနှင့်ရေခွက်ကိုလှမ်းယူပြီး
” မုန့်နည်းနည်းစားပြီး ဆေးသောက်လိုက်ကျော့…နင်အရမ်းဖျားနေတာဘဲ…ဆေးသောက်လို့မှမသက်သာရင် ဆေးခန်းသွားပို့ပေးမယ်လို့ဆရာပြောတယ်…ရော့ဆေး…”
ဆိုကာကမ်းပေးနေစဉ် မေကျော့ခိုင်က မျက်ထောင့်နီကြီးနဲ့လှည့်လာပြီး
” ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲကောင်မ…ခွမ်း…”
” အားမေလေး…အေမ့.!..”
ဆိုကာ ရေထည့်ထားသောဖန်ခွက်အား လှမ်းယူပြီး အခန်းနံရံကိုပစ်ပေါက်လိုက်၏။ ထိုအဖြစ်ကြောင့် ဇင်ဇင်တစ်ယောက်လန့်ြျဖတ်သွားပြီး မိခင်ကိုတလိုက်မိသည်။
” နင်…နင်…ဘာဖြစ်နေတာလဲကျော့…ဘာလို့်ငါ့ကိုစိတ်တိုနေရတာလဲ…”
” စိတ်တိုတယ်ဟေ့…..စိတ်တိုတယ်..နင့်ကြောင့်ငါ့သမီးနားငါကပ်လို့မရတာဟဲ့..”
” ဟင်…သမီး..ဘယ်သူကနင်သမီးလည်း နင်သတိထားဦးလေသူငယ်ချင်းရဲ့..”
” ဝုန်း…ဖုန်း…ဖုန်း…”
” ခွမ်း…”
” အေမေရ….”
မေကျော့ခိုင်တစ်ယောက်စိတ်လွတ်သွားပြီး သူ့နံဘေးရှိ ဖန်ခွက်နှင့်တွေ့ကရာပစ္စည်းများကို ကောက်ပေါက်ကာ ရန်ရှာနေ၏။ ခြေလက်တို့မှာလည်းကွေးကောက်ကာ မျက်လုံးလည်းနီရဲနေ၏။ မေကျော့ခိုင်ဖြစ်နေသောပုံစံမှာ ကုလားသရဲကားထဲမွ သရဲဝင်ပူးနေသောလူတစ်ယောက်ကဲ့သို့ဖြစ်နေသဖြင့် ဇင်ဇင်အလွန်ကြောက်သွားပြီး အခန်းထဲမှပြေးထွက်ကာ အဆောင်မှူးဆရာဆီသို့ပြေးလာ၏။
” ဆရာ…ဆရာရေ…လုပ်ပါဦးရှင့်…မေကျော့ခိုင်လက်တွေခြေတွေကွေးကောက်ပြီး အိပ်ယာထက်မှာ လူးလွန့်နေတယ်…သမီးကိုလည်းမောင်းထုတ်နေတယ်…”
” ဟေ…ဟုတ္လားသမီး…သူအဖျားအရမ်းကြီးလို့နေမယ်…ဆရာလာခဲ့မယ်သမီး…”
ခနကြာသော် ဆရာနှင့်အတူ မေကျော့ခိုင်ရှိရာအခန်းသို့ပြန်လာကြ၏။
” ဟင်း…ဟင်း..နင်တို့တွေငါ့နားမလာနဲ့…မလာကြနဲ့သွား..သြား…ငါ့သမီးနားဘယ်သူမှမလာနဲ့…”
အခန်းဝမှဝင်လာသောဆရာတို့ကိုမြင်လိုက်သည်နှင့် အိပ်ယာထက်မှတင်ပလ္လင်ချိတ်ခွေထိုင်ကာ လည်ပင်းကြီးစောင်းနေသော မေကျော့ခိုင်က ဆီး၍မောင်းထုတ်နေ၏။
” သမီးလေး..သတိထားလေ…မှန်းစမ်းအဖျားစမ်းကြည့်ရအောင်…”
ဆိုကာဆရာက မေကျော့ခိုင်နဖူးအားစမ်းကြည့်၏။
” အမေလး…ပူကျစ်နေတာဘဲ…ဒီတိုင်းနေလို့မဖြစ်ဘူး…ဆေးခန်းသွားမှဖြစ်မယ်…လာသမီး…”
” လွတ်…ငါဘယ်မှမသွားဘူး…လွတ်..ငါ့ကိုလွတ်…”
မေကျော့ခိုင်က ဆေးခန်းသွားရန် အတင်းြင်းဆန်နေ၏။
” မသွားလို့မရဘူးသမီးလေးရဲ့…သမီးအဖျားအရမ်းကြီးနေပြီ…ဒီတိုင်းနေရင်သမီးခံနိုင်ရည်ရှိမှာမဟုတ်ဘူးနော်…”
” မသြားဘူး… ငါဘာမွမျဖစ္ဘူး…လွတ်စမ်းငါ့ကို…”
” မသွားလို့မရဘူးသမီးရဲ့…အဖျားမပျောက်ရင် ကျောင်းသွားလို့ရမှာမဟုတ်ဘူး…သမီးဇင်ဇင်…သြား…ယောကျာ်းလေး ၅ယောက်လောက်ခေါ်လာခဲ့…မေကျော့ကိုဆေးခန်းပို့မှရမယ်…”
ခေါင်းမာနေသောမေကျော့ခိုင်ကို မရမကဆေးခန်းပို့ပေးရန်အတွက် အဆောင်မှူးဆရာက ဇင်ဇင်အားယောကျာ်းလေးများကိုအခေါ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ခနကြာသော် ဇင်ဇင်နှင့်အတူ ကျောင်းသားများရောက်လာသည်။
” ကဲ…သားတို့ဒီကသမီးလေးကိုဆေးခန်းပို့ဖို့ခေါ်သွားရမယ်…နှစ်ယောက်လောက်သူ့ကိုချီပြီးခေါ်သွားကြကားပေါ်ကို…”
” ဟုတ်ကဲ့ဆရာ…”
” မလိုက္ဘူး…မသြားဘူး…လွတ်စမ်း…လွတ်…ငါ့ကိုလွတ်…”
မေကျော့က အတင်းရုန်းကန်နေသဖြင့်ကောင်လေးနှစ်ယောက်မှာ ချွေးစောပင်ပျံသွား၏။ သို့သော်မေကျော့ခိုင်ကား နေရာပင်မရွေ့ချေ။
” သူအရမ်းလေးတာဘဲဆရာရေ…လူကပိန်သလောက်ချီးအရမ်းများတာဘဲ…သားတို့နှစ်ယောက်တောင်မချီနိုင်ဘူးဗျ…”
” နှစ်ယောက်မနိုင်ရင် ငါးယောက်အားနှင့်ချီကွာ…ဆေးခန်းပြမှရမယ်…သူအရမ်းဖျားနေပြီ…”
” ဟုတ်ဆရာ…”
ဆိုကာကျောင်းသားငါးယောက်က အခန်းထဲထိဝင်ပြီး မေကျော့ခိုင်အား ဆွဲထူကာချီမရန်ပြင်ကြ၏။
” အား….လွတ်…လွတ်… မလိုက္ဘူး.
သြား…ငါ့သမီးနဲ့နေချင်တယ်..”
ကျောင်းသားငါးယောက်ဝိုင်းပြီးချီမ မှသာမေကျာ့ခိုင်က ယက်ကန်ယက်ကန်ဖြင့်ပါလာ၏။ အိပ်ယာခင်းများပါ ပြန့်ကျဲကုန်၏။
မေကျော့ခိုင်အား ကားပေါ်တင်ပြီး ဆေးခန်းရှိရာသို့အမြန်မောင်းထွက်သည်။ ယောကျာ်းလေး ငါးယောက်က မေကျော့ခိုင်အားထိန်းထား၏။
” ငါခုန်ချပစ်မှာနော်…လွှတ်…ငါ့ကိုလွှတ်စမ်း….”
” ထိန်းထားဟေ့သူ့ကို…အဖျားကြီးလို့ကယောင်ကတမ်းတွေပြောနေတာမကြောက်ကြနဲ့…ဆေးရုံအမြန်ရောက်မှဖြစ်မယ်…မြန်မြန်မောင်းဝေ့ဖိုးတူးရေ…”
အဆောင်မှူးဆရာက ဒရိုင်ဘာဖိုးတူးအား ဆေးခန်းသို့အသော့မောင်းခိုင်း၏။ အနည်းငယ်ကြာသော် ဒေါက်တာအောင်မော်၏ ဆေးခန်းသိုရောက်လာပြီး ဆရာဝန်ကအဖျားကျဆေးထိုးပေးလိုက်၏။ ဆေးထိုးရန်မလွယ်သဖြင့် ယောက်ယောကျာ်းလေးငါးယောက်အားဖြင့် ဝိုင်းချုပ်ထားလိုက်ရ၏။
” အား…အင်း…ဟင်း…ဟင်း…နင်တို့တွေ လုပ်ထားဦးပေါ့…နင်တို့တွေဘယ်လိုလုပ်လုပ်ငါမသွားဘူး…ငါ့သမီးနားမှာဘဲငါနေမှာ…”
” လူနာက အဖျားကြီးလွန်းလို့ ကယောင်ကတမ်းပြောနေတာပါ…ဆရာအဖျားကျဆေးနဲ့အိပ်ဆေးရောထိုးထားပေးတယ်…ခနနေကျရင်သူအိပ်ပျော်သွားလိမ့်မယ်…ဘာမှမပူကြပါနဲ့…ရော့ဒီဆေးကို မနက်တစ်ကြိမ်ညတစ်ကြိမ်တိုက်ပေးပါ…”
” ကျေးဇူးပါဆရာ…”
အိပ်ဆေးအရှိန်ကြောင့် မေကျော့ခိုင်ငြိမ်သက်ပြီး အိပ်ပျော်သွား၏။
” ဗုဒ္ဓံသရဏံဂစ္ဆာမိ…ဓမ္မံသရဏံဂစ္ဆာမိ…သံဃံသရဏဂစ္ဆာမိ…”
” ဟင်း…တော်တော့.. ဆက်မရွတ်နဲ့တော့…ငါအရမ်းပူနေပြီ…တော်တော့ကောင်မ…ညည်းဆက်မရွတ်နဲ့တော့…”
ဇင်ဇင်တစ်ယောက် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူအိပ်မောကျနေသဖြင့်သူမက ဘုရားစာအသံထွက်ရွတ်နေ၏။ ထိုစဉ် အိပ်ပျော်နေသော မေကျော့ခိုင်ကချက်ချင်းဆိုသလို နိုးလာပြီးထသောင်းကျန်းတော့သည်။
” ကျော့…ငါဘုရားစာရွတ်တာဘာဖြစ်လဲဟင်…အရင်ကလဲငါရွတ်နေကြဘဲဟာကို…”
” မရွတ်နဲ့…ငါနေလိုမရဘူး…နင်အဲဒါတွေရွတ်နေလို့ငါပူလို့သေတော့မယ်…သြား…ထွက်သွားစမ်း…ငါ့အနားမကပ်နဲ့…”
” ဝုန်း..”
” ခွမ်း…ချလွမ်း…”
အနားရှိသနပ်ခါးတုံးဖြင့်ပစ်ပေါက်လိုက်ရာ ပြတင်းပေါက်မှန် ကွဲသွား၏။
” ဟေ့…မလုပ်နဲ့ကျော့…ငါ…ငါထွက်သွားပါ့မယ်…”
ဆိုကာ ဇင်ဇင်က အခန်းထဲမှအမြန်ထွက်သွားပြီး အဆောင်မှူးဆီပြေးလာ၏။
” ဆ…ဆရာ….ကျော့… ကျော့သောင်းကျန်းနေပြန်ပြီ…အခန်းမှန်လည်းကွဲသွားပြီ…သူအရမ်းကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်..”
” ဒီကေလးမ ဘာဖြစ်နေတာပါလိမ့်…”
အဆောင်မှူးဆရာကစိတ်ပူသွားပြီး မေကျော့ခိုင်ရှိရာအခန်းသို့ပြေးလာခဲ့သည်။ အခန်းနားရောက်သော် အခန်းတံခါးကိုအတွင်းမှနေ၍လော့ချထားသည်။
” ဒေါက်….ဒေါက်…ဒေါက်… ”
” သမီး…မေကျော့ခိုင်…တံခါးဖွင့်သမီးရေ…သမီးဘာဖြစ်ချင်တာလဲပြော…ဆရာလုပ်ပေးမယ်.
တံခါးလော့ဖွင့်လိုက်…”
” မဖွင့်ဘူး…ဘယ်သူမှဝင်လာစရာမလိုဘူး…ငါ့သမီးနဲ့နှစ်ယောက်ထဲနေချင်တယ်…သြား…ထွက်သွားကြ..”
” ဟင်…သမီးလေးဘာတွေပြောနေတာလဲ…”
” ဗုန်း..ဗုန်း..ဝုန်း…”
အပြင်ဘက်မှတံခါးအတင်းဖွင့်ခိုင်းလိုက်သော် မေကျော့ခိုင်က တံခါးချပ်အားခြေထောက်ဖြင့်ပိတ်ကန်ပစ်လိုက်သည်။ အလွန်ကြမ်းတမ်းသောမေကျော့ခိုင်၏အမူအရာကြောင့် အဆောင်မှူးဆရာလည်း အထူးအဆန်းဖြစ်နေ၏။
” သမီးလေးကျော့က ပုံမှန်ဖျားနေတာမဖြစ်နိုင်ဘူး…သွားသမီးဇင်ဇင်…ဘုရားခန်းကပရိတ်ရေအိုးယူလာခဲ့…”
” ဟုတ်ဆရာ..”
ပရိတ်ရေအိုးရောက်လာသော် အဆောင်မှူးကမေကျော့ခိုင်ရှိရာအခန်းအားပက်ဖျန်းလိုက်၏။
” သေမယ်…နင်တို့တွေအကုန်သေရမယ်မှတ်….ရပ်လိုက်စမ်း…အဲဒီပရိတ်ရေဖျန်းနေတာအခုရပ်…ပူတယ်..အရမ်းပူတယ်…”
” သွားစမ်း..ငါ့ကျောင်းသူကိုဘာလို့နှောင့်ယှက်နေရတာလဲ…သြား…ထွက်သွားစမ်း…”
” မသြားဘူး… ငါ့သမီးကိုငါခေါ်သွားမှာ…ငါမရှိတဲ့အရပ်မှာငါ့သမီးလေးကိုမထားခဲ့နိုင်ဘူး…သြား…အကုန္ထြက်သြား..
”
” ဒုန်း…”
” ခွမ်း…”
အထဲတွင်ရှိသမျှပစ္စည်းများဖြင့် ပစ်ပေါက်သောင်းကျန်းနေ၏။ အခန်းတံခါးပေါက်ကိုလည်းတဒုန်းဒုန်းပိတ်ကန်၏။
” အကုန်လုံးထွက်သွားကြ…ငါ့သမီးနှင့်အတူနေချင်တယ်…”
” သမီး…သတိထားဦး..သမီးဘာဖြစ်နေတာလဲ..”
” သြား…သွားကြ…မြန်မြန်ထွက်သွားကြ…”
” ဒီလိုဆိုတစ်ခုခုလုပ်မှရမယ်ထင်တယ်…သာမာန်သွေးရိုးသားရိုးကိစ္စမဟုတ်လောက်ဘူး…”
” ဘာလုပ်ကြမလဲဆရာ…သူ့မိဘတွေကိုအကြောင်းကြားပေးလိုက်ရမလား…”
” မလုပ်နဲ့ဖိုးတူး..သူ့မိဘတွေစိတ်ပူသွားလိမ့်မယ်…သူ့မိဘတွေကဆရာ့ဆီသေချာအပ်သွားကြတာ..သူ့ကိုဆရာကဘဲတာဝန်ယူကုသပေးရမယ်…မြောက်ကေလာရတောင်မှာ ငါ့အသိဆရာတော်တစ်ပါးရှိတယ်…သူ့ဆီခေါ်သွားရမယ်…”
ချက်ချင်းပင်အဆောင်မှူးက ယောကျာ်းလေး များခေါ်ကာ ကျော့အားကားပေါ်တင်ပြီး မြောက်ကေလာရတောင်ပေါ်ရှိ ကုန်းထိပ်ကျောင်းဆောင်ဆီသို့ခေါ်လာ၏။
မြောက်ကေလာရတောင်ကား ထုံးဖြူစေတီလေးတစ်ဆူရှိပြီးကျောင်းဆောင်ငယ်လေးတစ်လုံးရှိ၏။ ထိုကျောင်းဆောင်အတွင်း၌ သီတင်းသုံးနေသောဆရာတော်က ဝါတော်ရင့် ဆရာတော်ဥူးကေလာသဖြစ်၏။ မြောက်ကေလာရတောင်ကား နေရာကြမ်းမြေကြမ်းပြီး မည်သူမျှမနေနိုင်ကြသော်လည်း ဆရာတော်ဘုရားကတစ်ပါးတည်းအကြောက်အလန့်မရှိသီတင်းသုံးနေ၏။
ထိုမြောက်ကေလာရတောင်သို့ မောင်ရေခဲတို့ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် ကိစ္စတစ်ခုဖြင့်လာရောက်နေကြ၏။ ထိုကေလာရတောင်ဘုရားကား သဘာဝပေါ်တော်မူဘုရားဖြစ်ပြီး မြေကြမ်းနေရာကြမ်း၏။ ထိုကိစ္စကိုမောင်ရေခဲတို့ဖြေရှင်းပေးခဲ့ကြ၏။ (နောက်ရေးမည့်ဝတ္ထုမှာဖတ်ရန်)
ယခုမူကားမောင်ရေခဲတို့ဆရာတပည့်က ကေလာရဆရာတော်အား လာရောက်ဖူးမြှော်ခြင်းဖြစ်၏။ မောင်ရေခဲတို့က ကျောင်းသင်္ခမ်းဝန်းကျင်အား သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေစဉ် တောင်တက်လမ်းလေးအတိုင်းကားတစ်စီးကအလောတကြီးတက်လာ၏။ မောင်ရေခဲ ကထိုကားအားအမှတ်မထင်ကြည့်လိုက်ရာ ကားပေါ်မှဆံပင်ဖားလျားကြီးထြင့် ဦးခေါင်းထက်ခြမ်းကွဲနေသော မိန်းမကြီးတစ်ယောက်ပါလာသည်ကိုတွေ့လိုက်ရ၏။ ထိုမိန်းမကြီးက ကျောင်းဝန်းထဲသို့်ကားဝင်လာသည်နှင့် ကားပေါ်မှဆင်းကျန်ခဲ့ပြီး ကျောင်းမုဒ်ဦးအပြင်ဘက်၌သာ နေရစ်ခဲ့၏။
” ဆင်းကြ…ကလေးမကိုဆရာတော်ဘုရားရဆီခေါ်သွားရအောင်…”
အဆောင်မှူးဆရာက ထိုသို့ပြောလိုက်သည်နှင့် ကားဒရိုင်ဘာနှင့်ကျောင်းသားတို့ကကားပေါ်မှဆင်းလာကြပြီး ပျော့ခွေနေသောကလေးမလေးအား ကျောင်းသင်္ခမ်းထဲခေါ်ဆောင်သွား၏။
မောင်ရေခဲ တို့ကားအပြင်မှာသန့်ရှင်းရေးလုပ်နေဆဲပင်။ ကျောင်းဆောင်ငယ်ထဲရှိ ဆရာတော်ဥူးကေလာသက ပစ္စည်းလေးပါးဒါယကာဖြစ်သော ဆရာဦးမောင်ဦးတို့လူစုကိုမြင်လိုက်သည်နှင့် ဖတ္လ်က္စ ပါဠိကျမ်းစာအုပ်ထူကိုအဖုံးပိတ်လိုက်ပြီး
” ဘာဖြစ်လာကြတာလဲဒကာကြီးတို့…”
” တင်ပါ့ဘုရား..တပည့်တော်ရဲ့ကျောင်းသူတစ်ယောက် မူမမှန်သလိုဖြစ်နေလို့်ဆရာတော်ဘုရားဆီလာခဲ့တာပါဘုရား…ကြည့်ရှူစစ်ဆေးပေးပါဦးဘုရား…”
” ခက်လှချေလားဒကာကြီးရဲ့…ကိုယ်တော်က လူ့လောကကိစ္စတွေကိုဝင်မရှုပ်ချင်တော့ဘူးကွဲ့…ဒါပေမဲ့ ဒကာကြီးတို့ကိုကူညီနိုင်မဲ့လူတော့ရှိတယ်ကွဲ့…”
” တင်ပါ့…ဘယ်သူပါလဲဘုရား…”
” ဒကာကြီးတို့ကျောင်းဝန်းထဲဝင်လာတုန်းက ရင်ပြင်မှာသန့်ရှင်းရေးလုပ်နေတဲ့သူငယ်လေးနှစ်ယောက်ကို တွေ့ခဲ့ကြလားကွဲ့.သူတို့ကဒကာကြီးရဲ့ကိစ္စကို ဖြေရှင်းပေးနိူင်လိမ့်မယ်..”
” တပည့်တော်လည်းအပူတွေနဲ့မို့သတိမထားမိပါဘူးဘုရား…သူတို့ကဘယ်သူတွေပါလဲဘုရား..”
” သူတို့ကလောကအကျိုးသယ်ပိုးနေတဲ့သူတော်ကောင်းလေးတွေကွဲ့…ကဲကဲ..ဒီကဒကာလေး အပြင်ကကောင်လေးနှစ်ယောက်ကို ဆရာတော်ကအခေါ်လွတ်လိုက်တယ်လို့သွားပြောလိုက်ချေကွဲ့…”
ဆိုကာ အဆောင်မှူးဆရာနဲ့ ပါလာသောကောင်လေးတစ်ယောက်အား မောင်ရေခဲ တို့ကိုအခေါ်လွတ်လိုက်၏။ ခနကြာသော် မောင်ရေခဲတို့ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် ဆရာတော်အရှေ့သို့ရောက်လာ၏။
” အခေါ်လွတ်လိုက်တယ်ဆိုဘုရား…”
” မှန်တယ်ဒကာလေးတို့…ကိုယ်တော်ဒကာလေးတို့ကို ဟောဒီဒကာကြီးအတွက်အကူညီလေးတောင်းချင်လို့ကွဲ့…”
” တင်ပါ့ အကျိုးအကြောင်းသိလိုပါသည်ဘုရား…”
” ဖြစ်သမျှအကြောင်းစုံကို ဒီဒကာလေးနှစ်ယောက်ကို ချွင်းချက်မရှိရှင်းပြလိုက်ပါဦးဒကာကြီး…”
” တင်ပါ့ဘုရား..”
ဆိုကာ အဆောင်မှူးဆရာဦးမောင်ဦးက ဖြစ်သမျှအရာအားလုံးကိုမောင်ရေခဲတို့အားရှင်းပြလိုက်၏။
” အဖြစ်အပျက်ကဒါတွေပါဘဲတူလေးတို့…ဒီကလေးမကိုကူညီနိုင်ရင်ကူညီပေးကြပါဦးလို့ ဦးတောင်းဆိုပါတယ်…”
” ကျွန်တော်တို့တတ်စွမ်းသမျှကူညီပါ့မယ်…ဦးကြီးတို့ကား ကျောင်းသင်္ခန်းထဲဝင်လာထဲက မကောင်းတဲ့အငွေ့အသက်တွေ ကျွန်တော်တွေ့နေရတယ်ဗျ…”
” ဦးတို့ကဒါတွေကို နားမလည်ဘူးတူလေးတို့ရေ…သင့်သလိုငါစီစဉ်ပေးကြပါ…”
” ဟုတ်ပြီဒါဆို ကလေးမလေးကိုဆေးကုသခွင့်ပြုပါဗျ…”
” ခွင့်ပြုပါတယ်…ဒီကလေးမရဲ့အသက်နဲ့ခန္ဓာကိုတူလေးကိုအပ်ပါတယ်…သူ့ရောဂါပျောက်ကင်းအောင်ကုသပေးပါ..”
ဆိုကာ မေကျော့ခိုင်ကိုမောင်ရေခဲလက်သို့အပ်လိုက်၏။ မောင်ရေခဲကဘုရားရှိခိုးမေတ္တာပို့အမျှဝေပြီး ကောင်မလေးကိုထိုင်နေခိုင်းလိုက်၏။ အချိန်ကြာကြာပူးကပ်ခံထားရသောကြောင့် ကောင်မလေးမှာပလွန်အားနည်းနေ၏။
” …ဒီကြာသပတေးသမီးကို ပူးကပ်နေတဲ့ သူငါ့အရှေ့အရောက်လာချေ…သင်ကျောင်းဆောင်အပြင်ဘက်မှာ ရပ်ကျန်ရစ်ခဲ့တာငါတွေ့တယ်…ခုချက်ချင်း ငါ့အရှေ့လာချေ…”
မောင်ရေခဲက အမိန့်ပြန်လိုက်ရာ ကျောင်းဝန်းမုဒ်ဦးအပြင်ဘက်မှရှိနေသော ဦးခေါင်းကွဲနေသည့်မိန်းမကြီးတစ်ယောက်က ကျောင်းဝန်းထဲ ရောက်လာ၏။
” လာ…မကြောက်နဲ့…ဘာမှကြောက်စရာမလိုဘူး…”
မောင်ရေခဲက တံခါးဝဘက်ကိုကြည့်ပြီး ပြောလိုက်သော် ကျန်လူများကလည်း ယောင်တောင်တောင်ဖြင့် တံခါးဝဘက်သို့ကြည့်သော်လည်း ဘာမှမမြင်ရချေ။ သို့သော်မောင်ရေခဲကား မိန်းမကြီးတစ်ယောက်ကိုမြင်နေရ၏။
” ဘုရားဦးတိုက်လိုက်ပါဦး….”
မောင်ရေခဲက ထိုသို့ပြောသည်နှင့် အားနည်းကာပျော့ခွေစွာထိုင်နေသော မေကျော့ခိုင်က ခေါင်းထောင်လာပြီး ဒူးပဆစ်တုတ်ထိုင်ကာ ဘုရား နှင့် ဆရာတော်ဘုရားကိုဦးချ၏။
” သင်ကဘယ်သူလဲ…ဘာလို့ကလေးမကိုနှောင့်ယှက်ရတာလဲ…”
” နှောင့်ယှက်တာမဟုတ်ဘူးဆရာ…စောင့်ရှောက်တာပါ…”
” သင်ဘယ်သူလဲမေးတာဖြေဦးလေ…”
” ငါကခလေးမရဲ့အမေပါဆရာ…သမီးလေးကိုစိတ်မချလို့ပါ..”
” ဟာ…”
” ဟင်.”
” အို…”
မေကျော့ခိုင်၏အဖြေကြောင့် အဆောင်မှူးဆရာနှင့်အတူ ပါလာသောလူများအားလုံး အံ့ဩသွားကြကုန်၏။ မေကျော့ခိုင်၏အမေသည် လွန်ခဲ့သောနှစ်ပတ်ခန့်က သမီးဖြစ်သူအားလာတွေ့နေသေးသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
” ကလေးမလေးနဲ့သားအမိတော်တာလား…”
” ဟုတ်ပါတယ်ဆရာ…ကျွန်မကသမီးလေးကိုပညာတတ်စေချင်လွန်းလို့ဘော်ဒါပို့ထားတာပါ….သမီးလေးနဲ့မခွဲဖူးတော့ နဲနဲလေးမှစိတ်မချတာနဲ့ လွန်ခဲ့တဲ့ရက်အနည်းငယ်က သမီးလေးကိုလာတွေ့ခဲ့ပါတယ်…”
” ဒါဆိုဘာလို့ ဒီဘဝေရာက်သြားရတာလဲ…”
” သမီးလေးကို လာတွေ့ပြီးအပြန်မှာ ယာဉ်တိုက်မှုဖြစ်ပြီး ဒီလိုဘဝေရာက်သြားရတာပါ…ဒီကိစ္စသမီးလေးကိုပြောပြချင်လွန်းလို့ ညတိုင်းသူ့အိပ်ယာနားမှာနေပြီး ပြောပြဖို့ကြိုးစားတယ်…ဒါပေမဲ့သမီးလေးနဲ့အတူအိပ်တဲ့ကလေးမက ဘုရားစာအရမ်းရွတ်လို့နေလို့မရဘူး…ဒါကြောင့်သမီးလေးကို အားနည်းအောင်လုပ်ပြီး ခေါ်သွားမလို့ပါ….”
” အဖြစ်ဆိုးလာချေလား…ဒီလိုဖြစ်နေတာတောင်သမီးလေးကို စိတ်မချဖြစ်ပြီး စောင့်ရှောက်နေသေးတဲ့ မိဘမေတ္တာကအလွန်ကြီးမားလှပါလား…ဒီအစွဲအလမ်းစိတ်ကြောင့်ဘဲ ဒီဘဝဆိုးကြီးဖြစ်နေရတာပါ…ဒီအစွဲကိုမေ့ပစ်လိုက်ပါအဒေါ်…”
” သမီးလေးကိုစိတ်မချဘူး…သမီးလေးကိုထားခဲ့ပြီး ငါ့ဘယ်မှမသွားနိူင်ဘူး…”
” ဒီလိုလည်းဘယ်ဟုတ်မလဲ…အဒေါ်စိတ်ချယုံကြည်ရတဲ့လူတစ်ယောက်ဆီ အဒေါ့်သမီးကိုအပ်ပြီး ကောင်းတဲ့ဘဝကိုကူးပါတော့…အဒေါ်ရောက်နေတဲ့ဘဝက ကြမ်းတမ်းလွန်းလှပါတယ်….”
မောင်ရေခဲက အမျိုးမျိုးဖြောင်းဖျမှ အဒေါ်ကြီးက တရှုံ့ရှုံ့ငိုယိုပြီး
” သမီးလေးကို ထားရစ်ခဲ့ရမဲ့အဖြစ်မျိုး အဒေါ်မလုပ်နိုင်ပါဘူးကွယ်…ဒါပေမဲ့ဖတဆိုးသမီးလေးကို တမလွန်ဘဝထဲလည်းမခေါ်ရက်တော့ဘူး…ငါ့သမီးလေးကို သနားလိုက်ပါဘိကွယ်…အဟင့်..”
ဘေးမှကြည့်နေကြသော အဆောင်မှူးဆရာနဲ့ ကျောင်းသားတို့ကား မေကျော့ခိုင်မိခင်၏ အဖြစ်ဆိုးကြီးကိုကြားသိရပြီးညမျက်ရည်များပင် က်လာ၏။ အဆောင်မှူးဆရာက လူ့လောကတွင်တစ်ကောင်ကြွက်တမျက်နှာဖြစ်နေသော မေကျော့ခိုင်အား သမီးအဖြစ်မွေးစားရန် သံဓိဌာန်ချလိုက်၏။
” တူလေး…ကလေးမလေးကိုဦးမွေးစားမယ်လို့ပြောပေးစမ်းပါ…ကလေးမလေးကိုဦးအသက်နှင့်ရင်းပြီး သမီးအရင်းတစ်ယောက်လို ကောင်းကောင်းစောင့်ရှောက်ပါ့မယ်လို့ကတိပေးပါတယ်လို့…”
” ကြားတယ်နော်အဒေါ်…အဒေါ့်သမီးကိုဒီကဦးလေးက တာဝန်ယူစောင့်ရှောက်ပါ့မယ်တဲ့ အဒေါ်သဘောတူလက်ခံပါရဲ့လား…”
အဒေါ်ကြီးကအကြာကြီး ခေါင်းငိုက်စိုက် စဉ်းစားပြီးမှ
” သမီးလေးကို ကောင်းမွန်ပြည့်စုံတဲ့မိဘမေတ္တာပေးနိူင်ရင် မွေးစားဖို့သဘောတူပါတယ်ဆရာ…”
” စိတ်ချပါဒေါ်မြမေ…သမီးလေးကို ကျုပ်သွေးသားရင်းပမာတစ်ဘဝလုံးဖူလုံဖို့အတွက် တာဝန်ယူစောင့်ရှောက်ပေးပါ့မယ်…ဒေါ်မြမေလည်း သမီးလေးအပေါ်ထားတဲ့စိတ်အစွဲကိုဖြတ်ပြီး လွတ်ရာကျွတ်ရာကို နောက်ဆံမတင်းဘဲ သွားပေတော့..”
” ကျေးဇူးအရမ်းတင်ပါတယ်ဆရာ…ဒါဆိုသမီးလေးကို စိတ်ချစွာအပ်ထားခဲ့မယ်နော်…ကောင်းမွန်စွာစောင့်ရှောက်ပေးပါနော်…”
” စိတ်ချပါဒေါ်မြမေ…သမီးလေးနေပြန်ကောင်းလာရင် အကျိူးအကြောင်းပြောပြပြီး ဥပဒေနဲ့အညီမွေးစားဖို့စာရွက်စာတမ်းလုပ်လိုက်ပါ့မယ်…”
အဆောင်မှူးဆရာက ထိုသို့ပြောလိုက်မှ ဒေါ်မြမေခမျာ သမီးလေးကိုစိတ်ချနိုင်သွား၏။ မောင်ရေခဲက
” ဒါဆိုအဒေါ့်သမီးလေးရဲ့နောင်ရေးကို ဈတ်ချသွားပြီမလား…အဒေါ့်သမီးလေးအပေါ်ထားတဲ့ မေတ္တာအစွဲတွေဖျက်ပြီး အဒေါ်လည်း ပိုကောင်းတဲ့ဘဝကိုကူးပေတော့..”
” စိတ်ချသွားပါပြီဆရာလေးရယ်….စိတ်ချသွားပါပြီ…သမီးလေးနေပြေန်ကောင်းသွားရင် အဒေါ်ကသူ့ကိုအရမ်းချစ်တဲ့အကြောင်းသတိရနေမဲ့အကြောင်းတွေ ပြောဖြစ်အောင်ပြောပေးပါနော်…အဒေါ်သွားရတော့မယ်…”
ဆိုကာ ဘုရားဦးတိုက်ပြီး တဖြေးဖြေး ဝေဝါးပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။ မောင်ရေ ခဲလည်း မေကျော့ခိုင်အား ကျောက်သွေးနှင့် သစ်ခွနက်ရောဖော်ထားသော အားဆေးကိုတိုက်ထားလိုက်၏။
နောင်အခါအတွင်ကား မေကျော့ခိုင်သည် မိခင်၏အဖြစ်ဆိုးကြီးကိုကြားသိခဲ့ရပြီး များစွာစိတ်မကောင်းဖြစ်သွား၏။ မွေးစားဖခင်၏ လိုလေးသေးမရှိအောင်ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်သည့်အတွက်လည်း အလွန်ပင်ကျေးဇူးတင်မိ၏။ ကုသိုလ်ပြုမိတိုင်းမိခင်အား အမျှအတန်းပေးဝေ၏။
မောင်ရေခဲ တို့လည်းသတ္တဝါတို့၏ ဘေးဒုက္ခကိုကယ်တင်ပေးရင်း တစ်နေရာပြီးတစ်နေရာ ခရီးဆက်ခဲ့ကြတော့သည်။…။
( စိတ်ကူးမျှသာဖြစ်သည်။ အားပေးဖတ်ရှုသူတစ်ယောက်ချင်းစီကိုအထူးကျေးဇူးတင်ပါသည်။ စာတင်ရက်ကြာသွားသည့်အတွက်လည်း စာဖတ်သူတို့အား အနူးအညွတ်တောင်းပန်အပ်ပါသည်။ ကိုယ်စိတ်နှလုံး ကျန်းမာကြစေသောဝ်)
.

Zawgyi Version

ေမာင္ေရခဲ ႏွင့္ တမလြန္မွေမတၱာ(စ/ဆုံး)
——————————————-
” အီးဟီးဟီး….ငါ…ငါ…ငါေၾကာက္တယ္…သြား…သြား…မဟုတ္ဘူး….ငါ့အေမမဟုတ္ဘူး..
ဟီး…..ေၾကာက္တယ္…”
” ဟင္…ေက်ာ့…ဘာျဖစ္တာလဲ..နင္အိပ္မက္ဆိုးမက္ေနတာလားသူငယ္ခ်င္း…”
ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ ေက်ာင္းသူမ်ားအားလုံးအိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္ ေမေက်ာ့ခိုင္တစ္ေယာက္ ထ ထိုင္ၿပီးနားႏွစ္ဖက္ပိတ္ကာငိုေနသျဖင့္ ေဘးမွအတူအိပ္ေနသူ ဇင္ဇင္ႏိုးလာ၏။ အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးၾကည့္ေသာ္လည္း ေမေက်ာ့ခိုင္က ျပန္မေျဖဘဲ ငိုသာငိုေန၏။
” ေက်ာ့…ေက်ာ့…ငါေမးတာေျဖဦးေလ နင္အိပ္မက္ဆိုးမက္ေနတာလားလို႔…”
” မ…မဟုတၻဴး…ငါ့…ငါ့ေခါင္းရင္းမွာ အေမနဲ႔တူတဲ့မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ထိုင္ၿပီးငါ့ကိုအတင္းေခၚေနတယ္…သူ…သူ႔ကိုငါေၾကာက္တယ္သူငယ္ခ်င္းရယ္…အီးဟီးဟီး..”
” ဟင္…နင္ကလည္းေပါက္ကရေတြေျပာျပန္ၿပီဟယ္…ဒီအခန္းမွာနင္ႏွင့္ငါ ႏွစ္ေယာက္ဘဲရွိတာေလ…ငါေၾကာက္လာၿပီေနာ္…”
” ငါ…ငါတကယ္ေျပာေနတာဟ..သူ..သူကေလငါ့အေမနဲ႔တပုံစံထဲဘဲသိလား…ငါအိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ ငါ့ေခါင္းကိုဖြဖြေလးပုတ္ၿပီး သူနဲ႔လိုက္ခဲ့ဖို႔္ေျပာတယ္…”
” ဟင္…နင့္အေမကအိမ္မွာေလ ဟိုေန႔ကေတာင္ နင့္ဆီလာေသးတာဘဲ…”
” အင္းေလ…ငါ့အေမမဟုတ္လို႔ငါကေၾကာက္ေနတာ…လုပ္ပါဦး..ငါအရမ္းေၾကာက္တယ္…အီးဟီးဟီး….”
” ငါ့မွာပရိတ္ေရဗူးပါတယ္…ေရာ့…နင္နည္းနည္းေသာက္ထားလိုက္…မနက္မွဆရာတို႔ကိုေျပာၿပီးအကူညီေတာင္းမယ္…”
ဆိုကာဇင္ဇင္ကာ သူ႔တြင္ပါလာေသာ ပရိတ္ေရဘူးအား ေမေက်ာ့ခိုင္ကိုအနည္းငယ္တိုက္ၿပီး အခန္းပတ္ပတ္လည္ကိုလည္း ပက္ဖ်န္းလိုက္သည္။ သူႏုတ္လြတ္တတ္ထားေသာ မဂၤလသုတၱကိုလည္း မနားတမ္း႐ြတ္လိုက္၏။ ထိုအခါမြ ေမေက်ာ့ခိုင္ကအနည္းငယ္အေၾကာက္ေျပသြားၿပီး ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြား၏။
ေမေက်ာ့ခိုင္ႏွင့္ဇင္ဇင္ကား ေဘာ္ဒါေဆာင္တြင္သြားေနၾကရင္း ခင္မင္သြားၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္၏။ ၉ တန္းေက်ာင္းသူေလးျဖစ္ကာအေဆာင္ေနအေဆာင္စားဘဝျဖင့္ ေနသူျဖစ္၏။ ဇာတိနယ္ေျမခ်င္းမတူေသာ္လည္း အလြန္ခ်စ္ခင္ၾက၏။ ေဘာ္ဒါေဆာင္က ေပးေသာႏွစ္ေယာက္ခန္းတြင္အတူေနၾက၏။
ေနာက္ေန႔မနက္ေရာက္ေသာ္ ေမေက်ာ့ခိုင္တစ္ေယာက္အျပင္းဖ်ားကာ ေက်ာင္းပင္မသြားႏိုင္ေတာ့ေခ်။ အေဆာင္မႉးက ေမေက်ာ့ခိုင္အားလာၾကည့္ၿပီး ခြင့္တိုင္ေပးလိုက္၏။ အဖ်ားမွာအလြန္ႀကီးသျဖင့္ သတိရတခ်က္မရတခ်က္ျဖစ္ေနသည္။
” သမီးဇင္ဇင္…သမီးေလးေက်ာ့ကမေန႔ကအေကာင္းႀကီးပါ…ညကဘာေတြစားလိုက္လို႔ ခုလိုအျပင္းဖ်ားေနရတာလဲ…”
” အေဆာင္ကေကြၽးတဲ့ထမင္းနဲ႔ဟင္းကလြဲၿပီးဘာမွမစားဘူးဆရာ…သူညက သန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္အခ်ိန္မွာလည္း ထၿပီးငိုေနတယ္ရွင့္…”
” ဟင္…ဘာျဖစ္လို႔ ငိုေနတာလဲသမီးမေမးဘူးလား…”
” ေမးတယ္ဆရာ…သူကသူ႔အေမကိုေတြ႕လို႔ငိုတာလို႔ေျဖတယ္…သမီးကပရိတ္ေရတိုက္၊ပရိတ္ႀကီးေတြ႐ြတ္ေပးလိုက္မွ ျပန္အိပ္သြားတာရွင့္…”
” သူအျပင္းဖ်ားေနလို႔ကေယာင္ကတမ္းေျပာေနတာေနမယ္…ဒါမွမဟုတ္သူ႔အေမကိုအိမ္မက္မက္ၿပီး လြမ္းဖ်ားဖ်ားေနတာေနမယ္…”
” မသိဘူးဆရာ…ဒါေပမဲ့သူေျပာတာက သူ႔အေမကသူ႔ကိုေခၚေနတယ္တဲ့…”
” ဟာ..ေပါက္ကရသမီးရယ္…သူ႔အေမကအိမ္မွာေလ သူ႔ကိုဘယ္လိုေခၚမွာလဲ…သူအျပင္းဖ်ားလိုကေယာင္ကတမ္းေျပာေနတာ…ဒီမွာေဆးေတြေပးထားခဲ့မယ္…သူႏိုးရင္အစာခံနည္းနည္းေကြၽးၿပီးတိုက္လိုက္ၾကားလား…အဖ်ားမက်ရင္ ေဆးခန္းပို႔ေပးရမယ္…သမီးလည္းဒီေန႔ခြင့္ယူလိုက္ဆရာခြင့္တိုင္ေပးမယ္..”
” ဟုတ္ကဲ့ဆရာ…”
ထိုေန႔အတြက္ဇင္ဇင္က သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို ေစာင့္ေရွာက္ရန္အတြက္ ေက်ာင္းပ်က္လိုက္ရ၏။
” ဟင္း…ဟင္း…ၾထက္ၾသား…နင္….နင္ထြက္သြား..နင့္ေၾကာင့္ငါ…ငါ့သမီးအနားကပ္လို႔မရေတာ့တာ…ဟင္း……”
” ဟင္…နင္ဘာေတြေျပာေနတာလဲ ေက်ာ့…..”
” ငါ့အသားလာမထိနဲ႔ေကာင္မ..ေခလးကေခလးလိုေမနဘူး…သြားစမ္းဟင္း…ဟင္း…”
ဆိုကာ ဇင္ဇင္အားမ်က္ေထာင့္နီႀကီးျဖင့္ၾကည့္ကာေမာင္းထုတ္၏။
” ေက်ာ့…ငါဇင္ဇင္ေလ…ငါ့ကိုမမွတ္မိဘူးလား…နင့္ကိုေစာင့္ေပးဖို႔ဆရာေျပာထားလို႔ပါ…”
” ဟာ…ရွည္ကိုရွည္လြန္းတယ္…မလိုဘူးၾသား…ၾထက္ၾသား…ငါ့သမီးကိုငါေစာင့္ေရွာက္မယ္…”
အျပင္းဖ်ားကာ အိပ္ေနေသာေမေက်ာ့ခိုင္က ညည္းသံထြက္လာၿပီး ေဘးမွရွိေနေသာဇင္ဇင္ကိုအတင္းေမာင္းထုတ္ေနျခင္းျဖစ္၏။ သူမ၏အမူအရာမြာ ေဒါသအလြန္ထြက္ေနဟန္ရွိ၏။ ျဖဴေဖြးေနေသာမ်က္ႏွာမွာနီျမန္းကာ ေခြၽးမ်ားပင္စို႔ေန၏။ မ်က္လုံးႏွစ္ဖကိလည္းနီရဲေန၏။ ထိုအရာကို ဇင္ဇင္က အျပင္းဖ်ားၿပီးျဖစ္ေနသည္ဟုပင္ထက္ၿပီး ဆရာေပးခဲ့ေသာေဆးႏွင့္ေရခြက္ကိုလွမ္းယူၿပီး
” မုန႔္နည္းနည္းစားၿပီး ေဆးေသာက္လိုက္ေက်ာ့…နင္အရမ္းဖ်ားေနတာဘဲ…ေဆးေသာက္လို႔မွမသက္သာရင္ ေဆးခန္းသြားပို႔ေပးမယ္လို႔ဆရာေျပာတယ္…ေရာ့ေဆး…”
ဆိုကာကမ္းေပးေနစဥ္ ေမေက်ာ့ခိုင္က မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔လွည့္လာၿပီး
” ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲေကာင္မ…ခြမ္း…”
” အားေမေလး…ေအမ့.!..”
ဆိုကာ ေရထည့္ထားေသာဖန္ခြက္အား လွမ္းယူၿပီး အခန္းနံရံကိုပစ္ေပါက္လိုက္၏။ ထိုအျဖစ္ေၾကာင့္ ဇင္ဇင္တစ္ေယာက္လန႔္ျ်ဖတ္သြားၿပီး မိခင္ကိုတလိုက္မိသည္။
” နင္…နင္…ဘာျဖစ္ေနတာလဲေက်ာ့…ဘာလို႔္ငါ့ကိုစိတ္တိုေနရတာလဲ…”
” စိတ္တိုတယ္ေဟ့…..စိတ္တိုတယ္..နင့္ေၾကာင့္ငါ့သမီးနားငါကပ္လို႔မရတာဟဲ့..”
” ဟင္…သမီး..ဘယ္သူကနင္သမီးလည္း နင္သတိထားဦးေလသူငယ္ခ်င္းရဲ႕..”
” ဝုန္း…ဖုန္း…ဖုန္း…”
” ခြမ္း…”
” ေအေမရ….”
ေမေက်ာ့ခိုင္တစ္ေယာက္စိတ္လြတ္သြားၿပီး သူ႔နံေဘးရွိ ဖန္ခြက္ႏွင့္ေတြ႕ကရာပစၥည္းမ်ားကို ေကာက္ေပါက္ကာ ရန္ရွာေန၏။ ေျခလက္တို႔မွာလည္းေကြးေကာက္ကာ မ်က္လုံးလည္းနီရဲေန၏။ ေမေက်ာ့ခိုင္ျဖစ္ေနေသာပုံစံမွာ ကုလားသရဲကားထဲမြ သရဲဝင္ပူးေနေသာလူတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဇင္ဇင္အလြန္ေၾကာက္သြားၿပီး အခန္းထဲမွေျပးထြက္ကာ အေဆာင္မႉးဆရာဆီသို႔ေျပးလာ၏။
” ဆရာ…ဆရာေရ…လုပ္ပါဦးရွင့္…ေမေက်ာ့ခိုင္လက္ေတြေျခေတြေကြးေကာက္ၿပီး အိပ္ယာထက္မွာ လူးလြန႔္ေနတယ္…သမီးကိုလည္းေမာင္းထုတ္ေနတယ္…”
” ေဟ…ဟုတႅားသမီး…သူအဖ်ားအရမ္းႀကီးလို႔ေနမယ္…ဆရာလာခဲ့မယ္သမီး…”
ခနၾကာေသာ္ ဆရာႏွင့္အတူ ေမေက်ာ့ခိုင္ရွိရာအခန္းသို႔ျပန္လာၾက၏။
” ဟင္း…ဟင္း..နင္တို႔ေတြငါ့နားမလာနဲ႔…မလာၾကနဲ႔သြား..ၾသား…ငါ့သမီးနားဘယ္သူမွမလာနဲ႔…”
အခန္းဝမွဝင္လာေသာဆရာတို႔ကိုျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ အိပ္ယာထက္မွတင္ပလႅင္ခ်ိတ္ေခြထိုင္ကာ လည္ပင္းႀကီးေစာင္းေနေသာ ေမေက်ာ့ခိုင္က ဆီး၍ေမာင္းထုတ္ေန၏။
” သမီးေလး..သတိထားေလ…မွန္းစမ္းအဖ်ားစမ္းၾကည့္ရေအာင္…”
ဆိုကာဆရာက ေမေက်ာ့ခိုင္နဖူးအားစမ္းၾကည့္၏။
” အေမလး…ပူက်စ္ေနတာဘဲ…ဒီတိုင္းေနလို႔မျဖစ္ဘူး…ေဆးခန္းသြားမွျဖစ္မယ္…လာသမီး…”
” လြတ္…ငါဘယ္မွမသြားဘူး…လြတ္..ငါ့ကိုလြတ္…”
ေမေက်ာ့ခိုင္က ေဆးခန္းသြားရန္ အတင္းျင္းဆန္ေန၏။
” မသြားလို႔မရဘူးသမီးေလးရဲ႕…သမီးအဖ်ားအရမ္းႀကီးေနၿပီ…ဒီတိုင္းေနရင္သမီးခံႏိုင္ရည္ရွိမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္…”
” မၾသားဘူး… ငါဘာမြမ်ဖစၻဴး…လြတ္စမ္းငါ့ကို…”
” မသြားလို႔မရဘူးသမီးရဲ႕…အဖ်ားမေပ်ာက္ရင္ ေက်ာင္းသြားလို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး…သမီးဇင္ဇင္…ၾသား…ေယာက်ာ္းေလး ၅ေယာက္ေလာက္ေခၚလာခဲ့…ေမေက်ာ့ကိုေဆးခန္းပို႔မွရမယ္…”
ေခါင္းမာေနေသာေမေက်ာ့ခိုင္ကို မရမကေဆးခန္းပို႔ေပးရန္အတြက္ အေဆာင္မႉးဆရာက ဇင္ဇင္အားေယာက်ာ္းေလးမ်ားကိုအေခၚခိုင္းလိုက္သည္။ ခနၾကာေသာ္ ဇင္ဇင္ႏွင့္အတူ ေက်ာင္းသားမ်ားေရာက္လာသည္။
” ကဲ…သားတို႔ဒီကသမီးေလးကိုေဆးခန္းပို႔ဖို႔ေခၚသြားရမယ္…ႏွစ္ေယာက္ေလာက္သူ႔ကိုခ်ီၿပီးေခၚသြားၾကကားေပၚကို…”
” ဟုတ္ကဲ့ဆရာ…”
” မလိုကၻဴး…မၾသားဘူး…လြတ္စမ္း…လြတ္…ငါ့ကိုလြတ္…”
ေမေက်ာ့က အတင္း႐ုန္းကန္ေနသျဖင့္ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္မွာ ေခြၽးေစာပင္ပ်ံသြား၏။ သို႔ေသာ္ေမေက်ာ့ခိုင္ကား ေနရာပင္မေ႐ြ႕ေခ်။
” သူအရမ္းေလးတာဘဲဆရာေရ…လူကပိန္သေလာက္ခ်ီးအရမ္းမ်ားတာဘဲ…သားတို႔ႏွစ္ေယာက္ေတာင္မခ်ီႏိုင္ဘူးဗ်…”
” ႏွစ္ေယာက္မႏိုင္ရင္ ငါးေယာက္အားႏွင့္ခ်ီကြာ…ေဆးခန္းျပမွရမယ္…သူအရမ္းဖ်ားေနၿပီ…”
” ဟုတ္ဆရာ…”
ဆိုကာေက်ာင္းသားငါးေယာက္က အခန္းထဲထိဝင္ၿပီး ေမေက်ာ့ခိုင္အား ဆြဲထူကာခ်ီမရန္ျပင္ၾက၏။
” အား….လြတ္…လြတ္… မလိုကၻဴး.
ၾသား…ငါ့သမီးနဲ႔ေနခ်င္တယ္..”
ေက်ာင္းသားငါးေယာက္ဝိုင္းၿပီးခ်ီမ မွသာေမက်ာ့ခိုင္က ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖင့္ပါလာ၏။ အိပ္ယာခင္းမ်ားပါ ျပန႔္က်ဲကုန္၏။
ေမေက်ာ့ခိုင္အား ကားေပၚတင္ၿပီး ေဆးခန္းရွိရာသို႔အျမန္ေမာင္းထြက္သည္။ ေယာက်ာ္းေလး ငါးေယာက္က ေမေက်ာ့ခိုင္အားထိန္းထား၏။
” ငါခုန္ခ်ပစ္မွာေနာ္…လႊတ္…ငါ့ကိုလႊတ္စမ္း….”
” ထိန္းထားေဟ့သူ႔ကို…အဖ်ားႀကီးလို႔ကေယာင္ကတမ္းေတြေျပာေနတာမေၾကာက္ၾကနဲ႔…ေဆး႐ုံအျမန္ေရာက္မွျဖစ္မယ္…ျမန္ျမန္ေမာင္းေဝ့ဖိုးတူးေရ…”
အေဆာင္မႉးဆရာက ဒ႐ိုင္ဘာဖိုးတူးအား ေဆးခန္းသို႔အေသာ့ေမာင္းခိုင္း၏။ အနည္းငယ္ၾကာေသာ္ ေဒါက္တာေအာင္ေမာ္၏ ေဆးခန္းသိုေရာက္လာၿပီး ဆရာဝန္ကအဖ်ားက်ေဆးထိုးေပးလိုက္၏။ ေဆးထိုးရန္မလြယ္သျဖင့္ ေယာက္ေယာက်ာ္းေလးငါးေယာက္အားျဖင့္ ဝိုင္းခ်ဳပ္ထားလိုက္ရ၏။
” အား…အင္း…ဟင္း…ဟင္း…နင္တို႔ေတြ လုပ္ထားဦးေပါ့…နင္တို႔ေတြဘယ္လိုလုပ္လုပ္ငါမသြားဘူး…ငါ့သမီးနားမွာဘဲငါေနမွာ…”
” လူနာက အဖ်ားႀကီးလြန္းလို႔ ကေယာင္ကတမ္းေျပာေနတာပါ…ဆရာအဖ်ားက်ေဆးနဲ႔အိပ္ေဆးေရာထိုးထားေပးတယ္…ခနေနက်ရင္သူအိပ္ေပ်ာ္သြားလိမ့္မယ္…ဘာမွမပူၾကပါနဲ႔…ေရာ့ဒီေဆးကို မနက္တစ္ႀကိမ္ညတစ္ႀကိမ္တိုက္ေပးပါ…”
” ေက်းဇူးပါဆရာ…”
အိပ္ေဆးအရွိန္ေၾကာင့္ ေမေက်ာ့ခိုင္ၿငိမ္သက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြား၏။
” ဗုဒၶံသရဏံဂစာၦမိ…ဓမၼံသရဏံဂစာၦမိ…သံဃံသရဏဂစာၦမိ…”
” ဟင္း…ေတာ္ေတာ့.. ဆက္မ႐ြတ္နဲ႔ေတာ့…ငါအရမ္းပူေနၿပီ…ေတာ္ေတာ့ေကာင္မ…ညည္းဆက္မ႐ြတ္နဲ႔ေတာ့…”
ဇင္ဇင္တစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအိပ္ေမာက်ေနသျဖင့္သူမက ဘုရားစာအသံထြက္႐ြတ္ေန၏။ ထိုစဥ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေမေက်ာ့ခိုင္ကခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ႏိုးလာၿပီးထေသာင္းက်န္းေတာ့သည္။
” ေက်ာ့…ငါဘုရားစာ႐ြတ္တာဘာျဖစ္လဲဟင္…အရင္ကလဲငါ႐ြတ္ေနၾကဘဲဟာကို…”
” မ႐ြတ္နဲ႔…ငါေနလိုမရဘူး…နင္အဲဒါေတြ႐ြတ္ေနလို႔ငါပူလို႔ေသေတာ့မယ္…ၾသား…ထြက္သြားစမ္း…ငါ့အနားမကပ္နဲ႔…”
” ဝုန္း..”
” ခြမ္း…ခ်လြမ္း…”
အနားရွိသနပ္ခါးတုံးျဖင့္ပစ္ေပါက္လိုက္ရာ ျပတင္းေပါက္မွန္ ကြဲသြား၏။
” ေဟ့…မလုပ္နဲ႔ေက်ာ့…ငါ…ငါထြက္သြားပါ့မယ္…”
ဆိုကာ ဇင္ဇင္က အခန္းထဲမွအျမန္ထြက္သြားၿပီး အေဆာင္မႉးဆီေျပးလာ၏။
” ဆ…ဆရာ….ေက်ာ့… ေက်ာ့ေသာင္းက်န္းေနျပန္ၿပီ…အခန္းမွန္လည္းကြဲသြားၿပီ…သူအရမ္းေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္..”
” ဒီေကလးမ ဘာျဖစ္ေနတာပါလိမ့္…”
အေဆာင္မႉးဆရာကစိတ္ပူသြားၿပီး ေမေက်ာ့ခိုင္ရွိရာအခန္းသို႔ေျပးလာခဲ့သည္။ အခန္းနားေရာက္ေသာ္ အခန္းတံခါးကိုအတြင္းမွေန၍ေလာ့ခ်ထားသည္။
” ေဒါက္….ေဒါက္…ေဒါက္… ”
” သမီး…ေမေက်ာ့ခိုင္…တံခါးဖြင့္သမီးေရ…သမီးဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲေျပာ…ဆရာလုပ္ေပးမယ္.
တံခါးေလာ့ဖြင့္လိုက္…”
” မဖြင့္ဘူး…ဘယ္သူမွဝင္လာစရာမလိုဘူး…ငါ့သမီးနဲ႔ႏွစ္ေယာက္ထဲေနခ်င္တယ္…ၾသား…ထြက္သြားၾက..”
” ဟင္…သမီးေလးဘာေတြေျပာေနတာလဲ…”
” ဗုန္း..ဗုန္း..ဝုန္း…”
အျပင္ဘက္မွတံခါးအတင္းဖြင့္ခိုင္းလိုက္ေသာ္ ေမေက်ာ့ခိုင္က တံခါးခ်ပ္အားေျခေထာက္ျဖင့္ပိတ္ကန္ပစ္လိုက္သည္။ အလြန္ၾကမ္းတမ္းေသာေမေက်ာ့ခိုင္၏အမူအရာေၾကာင့္ အေဆာင္မႉးဆရာလည္း အထူးအဆန္းျဖစ္ေန၏။
” သမီးေလးေက်ာ့က ပုံမွန္ဖ်ားေနတာမျဖစ္ႏိုင္ဘူး…သြားသမီးဇင္ဇင္…ဘုရားခန္းကပရိတ္ေရအိုးယူလာခဲ့…”
” ဟုတ္ဆရာ..”
ပရိတ္ေရအိုးေရာက္လာေသာ္ အေဆာင္မႉးကေမေက်ာ့ခိုင္ရွိရာအခန္းအားပက္ဖ်န္းလိုက္၏။
” ေသမယ္…နင္တို႔ေတြအကုန္ေသရမယ္မွတ္….ရပ္လိုက္စမ္း…အဲဒီပရိတ္ေရဖ်န္းေနတာအခုရပ္…ပူတယ္..အရမ္းပူတယ္…”
” သြားစမ္း..ငါ့ေက်ာင္းသူကိုဘာလို႔ေႏွာင့္ယွက္ေနရတာလဲ…ၾသား…ထြက္သြားစမ္း…”
” မၾသားဘူး… ငါ့သမီးကိုငါေခၚသြားမွာ…ငါမရွိတဲ့အရပ္မွာငါ့သမီးေလးကိုမထားခဲ့ႏိုင္ဘူး…ၾသား…အကုျႏၴက္ၾသား..
”
” ဒုန္း…”
” ခြမ္း…”
အထဲတြင္ရွိသမွ်ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ပစ္ေပါက္ေသာင္းက်န္းေန၏။ အခန္းတံခါးေပါက္ကိုလည္းတဒုန္းဒုန္းပိတ္ကန္၏။
” အကုန္လုံးထြက္သြားၾက…ငါ့သမီးႏွင့္အတူေနခ်င္တယ္…”
” သမီး…သတိထားဦး..သမီးဘာျဖစ္ေနတာလဲ..”
” ၾသား…သြားၾက…ျမန္ျမန္ထြက္သြားၾက…”
” ဒီလိုဆိုတစ္ခုခုလုပ္မွရမယ္ထင္တယ္…သာမာန္ေသြး႐ိုးသား႐ိုးကိစၥမဟုတ္ေလာက္ဘူး…”
” ဘာလုပ္ၾကမလဲဆရာ…သူ႔မိဘေတြကိုအေၾကာင္းၾကားေပးလိုက္ရမလား…”
” မလုပ္နဲ႔ဖိုးတူး..သူ႔မိဘေတြစိတ္ပူသြားလိမ့္မယ္…သူ႔မိဘေတြကဆရာ့ဆီေသခ်ာအပ္သြားၾကတာ..သူ႔ကိုဆရာကဘဲတာဝန္ယူကုသေပးရမယ္…ေျမာက္ေကလာရေတာင္မွာ ငါ့အသိဆရာေတာ္တစ္ပါးရွိတယ္…သူ႔ဆီေခၚသြားရမယ္…”
ခ်က္ခ်င္းပင္အေဆာင္မႉးက ေယာက်ာ္းေလး မ်ားေခၚကာ ေက်ာ့အားကားေပၚတင္ၿပီး ေျမာက္ေကလာရေတာင္ေပၚရွိ ကုန္းထိပ္ေက်ာင္းေဆာင္ဆီသို႔ေခၚလာ၏။
ေျမာက္ေကလာရေတာင္ကား ထုံးျဖဴေစတီေလးတစ္ဆူရွိၿပီးေက်ာင္းေဆာင္ငယ္ေလးတစ္လုံးရွိ၏။ ထိုေက်ာင္းေဆာင္အတြင္း၌ သီတင္းသုံးေနေသာဆရာေတာ္က ဝါေတာ္ရင့္ ဆရာေတာ္ဥဴးေကလာသျဖစ္၏။ ေျမာက္ေကလာရေတာင္ကား ေနရာၾကမ္းေျမၾကမ္းၿပီး မည္သူမွ်မေနႏိုင္ၾကေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ဘုရားကတစ္ပါးတည္းအေၾကာက္အလန႔္မရွိသီတင္းသုံးေန၏။
ထိုေျမာက္ေကလာရေတာင္သို႔ ေမာင္ေရခဲတို႔ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ ကိစၥတစ္ခုျဖင့္လာေရာက္ေနၾက၏။ ထိုေကလာရေတာင္ဘုရားကား သဘာဝေပၚေတာ္မူဘုရားျဖစ္ၿပီး ေျမၾကမ္းေနရာၾကမ္း၏။ ထိုကိစၥကိုေမာင္ေရခဲတို႔ေျဖရွင္းေပးခဲ့ၾက၏။ (ေနာက္ေရးမည့္ဝတၳဳမွာဖတ္ရန္)
ယခုမူကားေမာင္ေရခဲတို႔ဆရာတပည့္က ေကလာရဆရာေတာ္အား လာေရာက္ဖူးေျမႇာ္ျခင္းျဖစ္၏။ ေမာင္ေရခဲတို႔က ေက်ာင္းသခၤမ္းဝန္းက်င္အား သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ေနစဥ္ ေတာင္တက္လမ္းေလးအတိုင္းကားတစ္စီးကအေလာတႀကီးတက္လာ၏။ ေမာင္ေရခဲ ကထိုကားအားအမွတ္မထင္ၾကည့္လိုက္ရာ ကားေပၚမွဆံပင္ဖားလ်ားႀကီးၾထင့္ ဦးေခါင္းထက္ျခမ္းကြဲေနေသာ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ပါလာသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရ၏။ ထိုမိန္းမႀကီးက ေက်ာင္းဝန္းထဲသို႔္ကားဝင္လာသည္ႏွင့္ ကားေပၚမွဆင္းက်န္ခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းမုဒ္ဦးအျပင္ဘက္၌သာ ေနရစ္ခဲ့၏။
” ဆင္းၾက…ကေလးမကိုဆရာေတာ္ဘုရားရဆီေခၚသြားရေအာင္…”
အေဆာင္မႉးဆရာက ထိုသို႔ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ ကားဒ႐ိုင္ဘာႏွင့္ေက်ာင္းသားတို႔ကကားေပၚမွဆင္းလာၾကၿပီး ေပ်ာ့ေခြေနေသာကေလးမေလးအား ေက်ာင္းသခၤမ္းထဲေခၚေဆာင္သြား၏။
ေမာင္ေရခဲ တို႔ကားအျပင္မွာသန႔္ရွင္းေရးလုပ္ေနဆဲပင္။ ေက်ာင္းေဆာင္ငယ္ထဲရွိ ဆရာေတာ္ဥဴးေကလာသက ပစၥည္းေလးပါးဒါယကာျဖစ္ေသာ ဆရာဦးေမာင္ဦးတို႔လူစုကိုျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ ဖတႅ္ကၥ ပါဠိက်မ္းစာအုပ္ထူကိုအဖုံးပိတ္လိုက္ၿပီး
” ဘာျဖစ္လာၾကတာလဲဒကာႀကီးတို႔…”
” တင္ပါ့ဘုရား..တပည့္ေတာ္ရဲ႕ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ မူမမွန္သလိုျဖစ္ေနလို႔္ဆရာေတာ္ဘုရားဆီလာခဲ့တာပါဘုရား…ၾကည့္ရႉစစ္ေဆးေပးပါဦးဘုရား…”
” ခက္လွေခ်လားဒကာႀကီးရဲ႕…ကိုယ္ေတာ္က လူ႔ေလာကကိစၥေတြကိုဝင္မရႈပ္ခ်င္ေတာ့ဘူးကြဲ႕…ဒါေပမဲ့ ဒကာႀကီးတို႔ကိုကူညီႏိုင္မဲ့လူေတာ့ရွိတယ္ကြဲ႕…”
” တင္ပါ့…ဘယ္သူပါလဲဘုရား…”
” ဒကာႀကီးတို႔ေက်ာင္းဝန္းထဲဝင္လာတုန္းက ရင္ျပင္မွာသန႔္ရွင္းေရးလုပ္ေနတဲ့သူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ခဲ့ၾကလားကြဲ႕.သူတို႔ကဒကာႀကီးရဲ႕ကိစၥကို ေျဖရွင္းေပးႏိူင္လိမ့္မယ္..”
” တပည့္ေတာ္လည္းအပူေတြနဲ႔မို႔သတိမထားမိပါဘူးဘုရား…သူတို႔ကဘယ္သူေတြပါလဲဘုရား..”
” သူတို႔ကေလာကအက်ိဳးသယ္ပိုးေနတဲ့သူေတာ္ေကာင္းေလးေတြကြဲ႕…ကဲကဲ..ဒီကဒကာေလး အျပင္ကေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကို ဆရာေတာ္ကအေခၚလြတ္လိုက္တယ္လို႔သြားေျပာလိုက္ေခ်ကြဲ႕…”
ဆိုကာ အေဆာင္မႉးဆရာနဲ႔ ပါလာေသာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အား ေမာင္ေရခဲ တို႔ကိုအေခၚလြတ္လိုက္၏။ ခနၾကာေသာ္ ေမာင္ေရခဲတို႔ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ ဆရာေတာ္အေရွ႕သို႔ေရာက္လာ၏။
” အေခၚလြတ္လိုက္တယ္ဆိုဘုရား…”
” မွန္တယ္ဒကာေလးတို႔…ကိုယ္ေတာ္ဒကာေလးတို႔ကို ေဟာဒီဒကာႀကီးအတြက္အကူညီေလးေတာင္းခ်င္လို႔ကြဲ႕…”
” တင္ပါ့ အက်ိဳးအေၾကာင္းသိလိုပါသည္ဘုရား…”
” ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းစုံကို ဒီဒကာေလးႏွစ္ေယာက္ကို ခြၽင္းခ်က္မရွိရွင္းျပလိုက္ပါဦးဒကာႀကီး…”
” တင္ပါ့ဘုရား..”
ဆိုကာ အေဆာင္မႉးဆရာဦးေမာင္ဦးက ျဖစ္သမွ်အရာအားလုံးကိုေမာင္ေရခဲတို႔အားရွင္းျပလိုက္၏။
” အျဖစ္အပ်က္ကဒါေတြပါဘဲတူေလးတို႔…ဒီကေလးမကိုကူညီႏိုင္ရင္ကူညီေပးၾကပါဦးလို႔ ဦးေတာင္းဆိုပါတယ္…”
” ကြၽန္ေတာ္တို႔တတ္စြမ္းသမွ်ကူညီပါ့မယ္…ဦးႀကီးတို႔ကား ေက်ာင္းသခၤန္းထဲဝင္လာထဲက မေကာင္းတဲ့အေငြ႕အသက္ေတြ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ေနရတယ္ဗ်…”
” ဦးတို႔ကဒါေတြကို နားမလည္ဘူးတူေလးတို႔ေရ…သင့္သလိုငါစီစဥ္ေပးၾကပါ…”
” ဟုတ္ၿပီဒါဆို ကေလးမေလးကိုေဆးကုသခြင့္ျပဳပါဗ်…”
” ခြင့္ျပဳပါတယ္…ဒီကေလးမရဲ႕အသက္နဲ႔ခႏၶာကိုတူေလးကိုအပ္ပါတယ္…သူ႔ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းေအာင္ကုသေပးပါ..”
ဆိုကာ ေမေက်ာ့ခိုင္ကိုေမာင္ေရခဲလက္သို႔အပ္လိုက္၏။ ေမာင္ေရခဲကဘုရားရွိခိုးေမတၱာပို႔အမွ်ေဝၿပီး ေကာင္မေလးကိုထိုင္ေနခိုင္းလိုက္၏။ အခ်ိန္ၾကာၾကာပူးကပ္ခံထားရေသာေၾကာင့္ ေကာင္မေလးမွာပလြန္အားနည္းေန၏။
” …ဒီၾကာသပေတးသမီးကို ပူးကပ္ေနတဲ့ သူငါ့အေရွ႕အေရာက္လာေခ်…သင္ေက်ာင္းေဆာင္အျပင္ဘက္မွာ ရပ္က်န္ရစ္ခဲ့တာငါေတြ႕တယ္…ခုခ်က္ခ်င္း ငါ့အေရွ႕လာေခ်…”
ေမာင္ေရခဲက အမိန႔္ျပန္လိုက္ရာ ေက်ာင္းဝန္းမုဒ္ဦးအျပင္ဘက္မွရွိေနေသာ ဦးေခါင္းကြဲေနသည့္မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းဝန္းထဲ ေရာက္လာ၏။
” လာ…မေၾကာက္နဲ႔…ဘာမွေၾကာက္စရာမလိုဘူး…”
ေမာင္ေရခဲက တံခါးဝဘက္ကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္ေသာ္ က်န္လူမ်ားကလည္း ေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖင့္ တံခါးဝဘက္သို႔ၾကည့္ေသာ္လည္း ဘာမွမျမင္ရေခ်။ သို႔ေသာ္ေမာင္ေရခဲကား မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ကိုျမင္ေနရ၏။
” ဘုရားဦးတိုက္လိုက္ပါဦး….”
ေမာင္ေရခဲက ထိုသို႔ေျပာသည္ႏွင့္ အားနည္းကာေပ်ာ့ေခြစြာထိုင္ေနေသာ ေမေက်ာ့ခိုင္က ေခါင္းေထာင္လာၿပီး ဒူးပဆစ္တုတ္ထိုင္ကာ ဘုရား ႏွင့္ ဆရာေတာ္ဘုရားကိုဦးခ်၏။
” သင္ကဘယ္သူလဲ…ဘာလို႔ကေလးမကိုေႏွာင့္ယွက္ရတာလဲ…”
” ေႏွာင့္ယွက္တာမဟုတ္ဘူးဆရာ…ေစာင့္ေရွာက္တာပါ…”
” သင္ဘယ္သူလဲေမးတာေျဖဦးေလ…”
” ငါကခေလးမရဲ႕အေမပါဆရာ…သမီးေလးကိုစိတ္မခ်လို႔ပါ..”
” ဟာ…”
” ဟင္.”
” အို…”
ေမေက်ာ့ခိုင္၏အေျဖေၾကာင့္ အေဆာင္မႉးဆရာႏွင့္အတူ ပါလာေသာလူမ်ားအားလုံး အံ့ဩသြားၾကကုန္၏။ ေမေက်ာ့ခိုင္၏အေမသည္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ပတ္ခန႔္က သမီးျဖစ္သူအားလာေတြ႕ေနေသးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
” ကေလးမေလးနဲ႔သားအမိေတာ္တာလား…”
” ဟုတ္ပါတယ္ဆရာ…ကြၽန္မကသမီးေလးကိုပညာတတ္ေစခ်င္လြန္းလို႔ေဘာ္ဒါပို႔ထားတာပါ….သမီးေလးနဲ႔မခြဲဖူးေတာ့ နဲနဲေလးမွစိတ္မခ်တာနဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ရက္အနည္းငယ္က သမီးေလးကိုလာေတြ႕ခဲ့ပါတယ္…”
” ဒါဆိုဘာလို႔ ဒီဘေဝရာက္ၾသားရတာလဲ…”
” သမီးေလးကို လာေတြ႕ၿပီးအျပန္မွာ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္ၿပီး ဒီလိုဘေဝရာက္ၾသားရတာပါ…ဒီကိစၥသမီးေလးကိုေျပာျပခ်င္လြန္းလို႔ ညတိုင္းသူ႔အိပ္ယာနားမွာေနၿပီး ေျပာျပဖို႔ႀကိဳးစားတယ္…ဒါေပမဲ့သမီးေလးနဲ႔အတူအိပ္တဲ့ကေလးမက ဘုရားစာအရမ္း႐ြတ္လို႔ေနလို႔မရဘူး…ဒါေၾကာင့္သမီးေလးကို အားနည္းေအာင္လုပ္ၿပီး ေခၚသြားမလို႔ပါ….”
” အျဖစ္ဆိုးလာေခ်လား…ဒီလိုျဖစ္ေနတာေတာင္သမီးေလးကို စိတ္မခ်ျဖစ္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေနေသးတဲ့ မိဘေမတၱာကအလြန္ႀကီးမားလွပါလား…ဒီအစြဲအလမ္းစိတ္ေၾကာင့္ဘဲ ဒီဘဝဆိုးႀကီးျဖစ္ေနရတာပါ…ဒီအစြဲကိုေမ့ပစ္လိုက္ပါအေဒၚ…”
” သမီးေလးကိုစိတ္မခ်ဘူး…သမီးေလးကိုထားခဲ့ၿပီး ငါ့ဘယ္မွမသြားႏိူင္ဘူး…”
” ဒီလိုလည္းဘယ္ဟုတ္မလဲ…အေဒၚစိတ္ခ်ယုံၾကည္ရတဲ့လူတစ္ေယာက္ဆီ အေဒၚ့သမီးကိုအပ္ၿပီး ေကာင္းတဲ့ဘဝကိုကူးပါေတာ့…အေဒၚေရာက္ေနတဲ့ဘဝက ၾကမ္းတမ္းလြန္းလွပါတယ္….”
ေမာင္ေရခဲက အမ်ိဳးမ်ိဳးေျဖာင္းဖ်မွ အေဒၚႀကီးက တရႈံ႕ရႈံ႕ငိုယိုၿပီး
” သမီးေလးကို ထားရစ္ခဲ့ရမဲ့အျဖစ္မ်ိဳး အေဒၚမလုပ္ႏိုင္ပါဘူးကြယ္…ဒါေပမဲ့ဖတဆိုးသမီးေလးကို တမလြန္ဘဝထဲလည္းမေခၚရက္ေတာ့ဘူး…ငါ့သမီးေလးကို သနားလိုက္ပါဘိကြယ္…အဟင့္..”
ေဘးမွၾကည့္ေနၾကေသာ အေဆာင္မႉးဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသားတို႔ကား ေမေက်ာ့ခိုင္မိခင္၏ အျဖစ္ဆိုးႀကီးကိုၾကားသိရၿပီးညမ်က္ရည္မ်ားပင္ က္လာ၏။ အေဆာင္မႉးဆရာက လူ႔ေလာကတြင္တစ္ေကာင္ႂကြက္တမ်က္ႏွာျဖစ္ေနေသာ ေမေက်ာ့ခိုင္အား သမီးအျဖစ္ေမြးစားရန္ သံဓိဌာန္ခ်လိုက္၏။
” တူေလး…ကေလးမေလးကိုဦးေမြးစားမယ္လို႔ေျပာေပးစမ္းပါ…ကေလးမေလးကိုဦးအသက္ႏွင့္ရင္းၿပီး သမီးအရင္းတစ္ေယာက္လို ေကာင္းေကာင္းေစာင့္ေရွာက္ပါ့မယ္လို႔ကတိေပးပါတယ္လို႔…”
” ၾကားတယ္ေနာ္အေဒၚ…အေဒၚ့သမီးကိုဒီကဦးေလးက တာဝန္ယူေစာင့္ေရွာက္ပါ့မယ္တဲ့ အေဒၚသေဘာတူလက္ခံပါရဲ႕လား…”
အေဒၚႀကီးကအၾကာႀကီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ စဥ္းစားၿပီးမွ
” သမီးေလးကို ေကာင္းမြန္ျပည့္စုံတဲ့မိဘေမတၱာေပးႏိူင္ရင္ ေမြးစားဖို႔သေဘာတူပါတယ္ဆရာ…”
” စိတ္ခ်ပါေဒၚျမေမ…သမီးေလးကို က်ဳပ္ေသြးသားရင္းပမာတစ္ဘဝလုံးဖူလုံဖို႔အတြက္ တာဝန္ယူေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ့မယ္…ေဒၚျမေမလည္း သမီးေလးအေပၚထားတဲ့စိတ္အစြဲကိုျဖတ္ၿပီး လြတ္ရာကြၽတ္ရာကို ေနာက္ဆံမတင္းဘဲ သြားေပေတာ့..”
” ေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္ဆရာ…ဒါဆိုသမီးေလးကို စိတ္ခ်စြာအပ္ထားခဲ့မယ္ေနာ္…ေကာင္းမြန္စြာေစာင့္ေရွာက္ေပးပါေနာ္…”
” စိတ္ခ်ပါေဒၚျမေမ…သမီးေလးေနျပန္ေကာင္းလာရင္ အက်ိဴးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး ဥပေဒနဲ႔အညီေမြးစားဖို႔စာ႐ြက္စာတမ္းလုပ္လိုက္ပါ့မယ္…”
အေဆာင္မႉးဆရာက ထိုသို႔ေျပာလိုက္မွ ေဒၚျမေမခမ်ာ သမီးေလးကိုစိတ္ခ်ႏိုင္သြား၏။ ေမာင္ေရခဲက
” ဒါဆိုအေဒၚ့သမီးေလးရဲ႕ေနာင္ေရးကို ဈတ္ခ်သြားၿပီမလား…အေဒၚ့သမီးေလးအေပၚထားတဲ့ ေမတၱာအစြဲေတြဖ်က္ၿပီး အေဒၚလည္း ပိုေကာင္းတဲ့ဘဝကိုကူးေပေတာ့..”
” စိတ္ခ်သြားပါၿပီဆရာေလးရယ္….စိတ္ခ်သြားပါၿပီ…သမီးေလးေနေျပန္ေကာင္းသြားရင္ အေဒၚကသူ႔ကိုအရမ္းခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းသတိရေနမဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္ေအာင္ေျပာေပးပါေနာ္…အေဒၚသြားရေတာ့မယ္…”
ဆိုကာ ဘုရားဦးတိုက္ၿပီး တေျဖးေျဖး ေဝဝါးေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။ ေမာင္ေရ ခဲလည္း ေမေက်ာ့ခိုင္အား ေက်ာက္ေသြးႏွင့္ သစ္ခြနက္ေရာေဖာ္ထားေသာ အားေဆးကိုတိုက္ထားလိုက္၏။
ေနာင္အခါအတြင္ကား ေမေက်ာ့ခိုင္သည္ မိခင္၏အျဖစ္ဆိုးႀကီးကိုၾကားသိခဲ့ရၿပီး မ်ားစြာစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြား၏။ ေမြးစားဖခင္၏ လိုေလးေသးမရွိေအာင္ေကြၽးေမြးေစာင့္ေရွာက္သည့္အတြက္လည္း အလြန္ပင္ေက်းဇူးတင္မိ၏။ ကုသိုလ္ျပဳမိတိုင္းမိခင္အား အမွ်အတန္းေပးေဝ၏။
ေမာင္ေရခဲ တို႔လည္းသတၱဝါတို႔၏ ေဘးဒုကၡကိုကယ္တင္ေပးရင္း တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။…။
( စိတ္ကူးမွ်သာျဖစ္သည္။ အားေပးဖတ္ရႈသူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီကိုအထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္။ စာတင္ရက္ၾကာသြားသည့္အတြက္လည္း စာဖတ္သူတို႔အား အႏူးအၫြတ္ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။ ကိုယ္စိတ္ႏွလုံး က်န္းမာၾကေစေသာဝ္)
.