ရေတံခွန်စမ်းနှင့် နှစ်ဘ၀ခရီးသည် (စ/ဆုံး)
—————————–
တောင်သာရေတံခွန်စမ်းတဲ့။
အပန်းဖြေစခန်းအဖြစ် ကိုယ်ထူကိုယ်ထ အမည်နာမတပ်ပြီး ဖွင့်လှစ်လိုက်တာရယ်တော့ သိပ်မကြာသေးပါဘူး။ ဒီကြားထဲ လူသူပြတ်လပ်တဲ့ ခရီးလမ်းကြောင့် အခါကြီးရက်ကြီးတွေလောက်သာ လူစည်ကားတတ်တဲ့နေရာ။
တောင်သာမြို့နဲ့ တောလမ်းခရီး ငါးမိုင်သာသာလောက်ဝေးတယ်။ တစ်ချိန်ကတော့ ဒီနေရာက တကယ့်ကို တောကြီးမျက်မည်းရယ်လေ။ ဒေသခံတွေ တောသွား၊ ဝါးခုတ်၊ မျှစ်ချိုးတာလောက်သာ သွားတတ်ကြတဲ့နေရာပေါ့။
လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်ကျော်ကတော့ အဲ့ဒီ့နေရာနဲ့ ပက်သက်ပြီး အလွန်နာမည်ကြီးသွားခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်တစ်ခု ဖြစ်ခဲ့တယ်။
မတူညီတဲ့ လူနှစ်ယောက်နဲ့ နေရာတစ်ခုဆီက တူညီနေတဲ့ အကြောင်းအရာ။ ခိုင်လုံနေတဲ့ သက်သေတချို့နဲ့ပေါ့။
အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်ပြီး ပြောပြရရင်တော့…။
* * * * * *
၂၀၁၂ ခုနှစ်ရဲ့ နွေရာသီအစ ခါနွေတပေါင်းမှာ ဆယ်တန်းစာမေးပွဲတွေပြီးခဲ့တယ်။
စာမေးပွဲပြီးပြီးချင်းဆိုတော့ အခကြေးငွေနဲ့ ဖွင့်လှစ်တဲ့ ဘော်ဒါဆောင်တချို့က တစ်နှစ်တာလုံး ပင်ပန်းခဲ့ကြတဲ့ ကျောင်းသားတွေကို အပန်းဖြေခရီးတွေ လိုက်ပို့ဖြစ်ကြကော။
ဒီလို လိုက်ပို့တဲ့အထဲမှာ ‘စွမ်းရည်’ ဘော်ဒါဆောင်လည်း ပါ၀င်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ ခရီးစဉ်က နယ်ဝေးခရီးစဉ်တော့ မဟုတ်ဘူး။ သူတို့မြို့နဲ့ သိပ်မဝေးတဲ့ တောင်သာ ရေတံခွန်စမ်းဆီကို ညအိပ် အလည်အပတ်ခရီးမျှသာ။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျောင်းသား၊ ကျောင်းသူတို့ကတော့ မရောက်ဖူးတဲ့ ခရီးစဉ်မို့ သူ့အဖွဲ့နဲ့သူ ပျော်ရွှင်နေကြတာ အမှန်ပဲ။ အားလုံးထဲမှာ အဆိုးဆုံးကတော့ ၀င်းနိုင်စိုးတို့ ကျောင်းသားတစ်သိုက်ရယ်။ သူတို့အလွန်ကို ပျော်နေကြတာ။
သူတို့အဖွဲ့မှာက လေးယောက်ရှိတယ်။ အားလုံးကို ၀င်းနိုင်စိုးက ဦးဆောင်ပြီး ကျန်သူတွေကတော့ ထွန်း၀င်း၊ တင်မောင်ကျော်နဲ့ ဇာနည်တို့ရယ်လေ။
အခု ရေတံခွန်စမ်းခရီးစဉ်မှာတော့ သူတို့လေးယောက်က ထိန်းမနိုက်သိမ်းမရပါပဲ။ ဆရာ၊ ဆရာမတွေပါပေမယ့်လည်း စာမေးပွဲမှာ ပင်ပန်းထားခဲ့ကြတဲ့ တပည့်တွေကို သိပ်ပြီးချုပ်ချယ်တာမျိုးမလုပ်ကြဘူး။
ဒါကပဲ ၀င်းနိုင်စိုးတို့အတွက် အကြိုက်ဖြစ်ရတယ်။ မြို့ပြမှာ ဘော်ဒါရဲ့စည်းကမ်းနဲ့ နေခဲ့ကြရတဲ့သူတို့အတွက် အခုရောက်နေတဲ့ တောခေါင်ခေါင်က ရေတံခွန်စမ်းနေရာက မြင်ကွင်းကို ဆန်းသစ်စေတယ်။
စမ်းလန်းတဲ့ တောတောင်၊ ကျောက်တုံးကျောက်စိုင်တွေနဲ့ ရေတံခွန်ချောင်းငယ်က သူတို့ကို တကယ်ပျော်မွေ့စေရတယ်။ ပြီးတော့…ရေတံခွန်နေရာက ပွုအခါရက်မဟုတ်ရင် လူသူလှမ်းတယ်။ အနီးဆုံးကျေးရွာဆို တစ်မိုင်မရှိတရှိဆီက ကရင်ချောင်းရွာရယ်သာ ရှိတာ။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ၀င်းနိုင်စိုးတို့ ကျောင်းသားတစ်သိုက်ကတော့ အခုလို တောတွင်းအပန်းဖြေခရီးစဉ်ဟာ သူတို့အတွက် နတ်စီတဲ့ အိပ်မက်တွေဆီ အမှန်တကယ်ရောက်ရှိနေရသလိုပါပဲ။
* * * * * *
” ဟေ့ကောင်…၀င်းနိုင်စိုး…”
ကျောက်တုံးတွေအကြားဆီက နေရာလပ်ဆီမှာ ရေဆော့နေကြရင်း တင်မောင်ကျော်က ခေါ်လာတာမို့ ၀င်းနိုင်စိုးက ရေကြည်ကြည်ထဲမှာ ငုပ်လိုက်၊ ပြုလိုက်လုပ်နေရင်းက ကြည့်လာပြီး
” အေးပြော…သားကြီး…”
တင်မောင်ကျော်က ဘေးဘီတဝီုက်ကို မလုံမလဲကြည့်ရင်း ၀င်းနိုင်စိုးရှိရာဆီကို လှမ်းလာလိုက်ကာ
” ဒီရေတံခွန်လေးရဲ့ အထက်မှာ ရေတံခွန်အကြီးကြီးရှိတယ်တဲ့ကွ…”
” ဟေ…ဟုတ်လား”
” အေး…ဟုတ်တယ်။ မနက်က ဒီဘက်ကို ဟင်းရွက်ခူးလာတဲ့ လူတစ်ယောက် ငါ့ကို ပြောသွားတာ။ သူက ဒီအောက်ဘက်ရွာကတဲ့…”
” ဟုတ်လား…ဒါဆို အသေအခါပဲပေါ့။ ဒါနဲ့…နေပါဦး။ ငါတို့ဆရာတွေက အဲ့ဒီ့ဆီကို ဘာလို့လိုက်မပို့ကြတာလဲ…”
၀င်းနိုင်စိုးက မကျေမချမ်းပုံစံနဲ့ တွေးဆပြီး ပြောတာ။ တင်မောင်ကျော်က…
” ဒါတော့ ငါလည်းမပြောတတ်ဘူးလေ။ သူတို့ ရေတံခွန်ထပ်ရှိတာ မသိလို့ဖြစ်မှာပေါ့…”
” အင်း…ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကွာ။ မင်းပြောတာနဲ့ ငါတော့ အဲ့ဒီ့ကိုသွားချင်လာပြီ။ ဒါနဲ့ ဟိုနှစ်ကောင်ကော…”
ဇာနည်နဲ့ ထွန်း၀င်းတို့ကို ရည်ညွှန်းပြီး ပြောတာ။ တင်မောင်ကျော်က
” ချောငိးအောက်ဘက်က မိန်းကလေးတွေနေရာဆီရောက်ပြီး ထက်ထက်တို့ ကေသီတို့အနား ရစ်သီနေလောက်ရောပေါ့။ မနက်ကတော့ သူတို့နှစ်ယောက် ထက်ထက်တို့က ပန်းကြိုက်တတ်တယ်ဆိုလို့ ပေးဖို့ဆိုပြီး တောပန်းတွေလိုက်ခူးနေတာတွေ့မိတယ်…”
၀င်းနိုင်စိုး ခဏစဉ်းစားသွားတယ်။ပြီးတော့…
” ဒါဆိုလည်း သွားခေါ်ကွာ။ ငါတို့အပေါ်တက်ပြီး သွားကြည့်ကြရအောင်…”
” အေးအေး…”
တင်မောင်ကျော်က ခပ်သုတ်သုတ်လှည့်ထွက်သွားတယ်။ ၀င်းနိုင်စိုးကတော့ ရေတံခွန်အပေါ်ကို မော့ကြည့်ရင်း အထက်မှာရှိနေမယ့် ရေတံခွန်ကြီးကို စိတ်ကူးယဉ်မှန်းဆနေလေရဲ့။
* * * * * * *
” အားပါး…မိုက်တယ်ကွာ။ တကယ့်ရှယ်ကြီးပဲ…”
အောက်က ရေတံခွန်ငယ်ထက် နှစ်ဆမျှ ကြီးမားနေတဲ့ ရေတံခွန်ကြီးကို ကြည့်ပြီး ၀င်းနိုင်စိုးတို့တစ်သိုက် ရင်သပ်ရှုမောနေကြတာ။
ရေတံခွန်ကြီးဆီကို ရောက်ဖို့ အောက်ကနေ ကွေ့ပတ်ပြီး အတော်သွားခဲ့ကြရတယ်။ မောလောက်ပြီဆိုမှ ရေတံခွန်ကြီးကို တွေ့ရတော့ သူတို့အမောပြေပြီး ၀မ်းသာအယ်လဲဖြစ်ကြရကုန်ပြန်တယ်။
” လာဟေ့…အချိန်ဆိုင်းမနေဘဲ ရေထဲဆင်းကြစို့…”
ရေတံခွန်ကြီးကျရာ အောက်ခြေဆီက ရေပြင်ကျယ်ဆီကို ရေကူးကြဖို့ သူတို့ပြင်ကြတယ်။
” ငါတော့ ဆင်းပြီဟေ့…”
အားလုံးထဲမှာ အသွက်ဆုံးဖြစ်တဲ့ ၀င်းနိုင်စိုးက ပြောပြောဆိုဆို ရေထဲကို ဝုန်းခနဲ ခုန်ဆင်းသွားလေပြီ။
ရှေးမနှောင်းမှာပဲ ဇာနည်နဲ့ တင်မောင်ကျော်တို့လည်း လိုက်ဆင်းကြကုန်တယိ။ ထွန်း၀င်းကတော့ ရေမကူးတတ်သူမို့ ကျောက်တုံးကြီးတစ်တုံးထက်ဆီကနေ ထိုင်ပြီးကြည့်နေလို့။
၀င်းနိုင်စိုးတို့ သုံးယောက် ရေထဲမှာ လှည့်ပတ်ကူးခတ်ကစားရင်း ပျော်မြူးနေကြတာ ဆူညံနေတာပဲ။ တစ်ခါတစ်ခါ ကျောက်တုံးပေါ်ထိုင်နေတဲ့ ထွန်း၀င်းကိုလည်း ရေနဲ့လှမ်းပက်ပြီး စနောက်ကြသေးတယ်။ ပြီးတော့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် စနောက်ပြီး ကစားကြလို့ ပျော်မြူးနေကြတယ်။
အချိန်က တဖြည်းဖြည်း နေမွန်းတည့်ချိန်ရောက်လာတော့…။
” ၀င်းနိုင်စိုးရေ…ဆယ့်နှစ်နာရီထိုးတော့မယ်။ ပြန်ကြစို့…”
ကျောက်တုံးပေါ်ကနေ နာရီကြည့်ပြီး ထွန်း၀င်းက အဆိုပြုတော့ တင်မောင်ကျော်က
” အေး…ဟုတ်တယ်။ ထမင်းစားချိန်လည်း ရောက်နေပြီဆိုတော့ ဆရာတို့စောင့်နေကြလိမ့်မယ်…”
” ဟုတ်တယ်။ ရေကူးရတာလည်းချမ်းလှပြီ။ ပြန်ကြမယ်…”
တင်မောင်ကျော့်စကားကို ဇာနည်က ထောက်ခံပြီး ရေထဲက နှစ်ယောက်သားတက်လာကြတယ်။ ၀င်းနိုင်စိုးကတော့ ရေထဲကျန်နေရင်းက
” ငါတော့ မပြန်ချင်သေးဘူး။ ဒီမှာ နေချင်သေးတယ်…”
“ပြန်ကြမယ် သားကြီးရ။ ငါတို့ ဒီအပေါ်တက်လာတာ ဘယ်သူမှမသိကြဘူး။ စိတ်ပူနေကြတော့မယ်။ ပြန်ကြမယ်ကွာ…”
တင်မောင်ကျော်တို့ သုံးယောက်က ထပ်ပြီးတွန်းအားပေးပြန်တယ်။ ၀င်းနိုင်စိုးကတော့ ရေထဲက တက်ချင်ဟန်မပြသေးဘဲ…
” အေးကွာ…ဒါဖြင့်လည်း ခဏပဲစောင့်…”
တင်မောင်ကျော်တို့ အ၀တ်အစားတွေ ပြန်၀တ်ပြီး စောင့်နေကြတယ်။ ၀င်းနိုင်စိုးကတော့ ရေထဲမှာ ငါးတစ်ကောင်အလား ကူးခတ်နေတုန်းပဲ။
” သားကြီး…တော်တော့ဟ။ ပြန်ကြမယ်…”
ထွန်း၀င်းက ထပ်သတိပေးတယ်။ ၀င်းနိုင်စိုးက လျှာထုတ်ပြီးပြောင်းပြရင်း ရေထဲငုပ်သွားတယ်။ ဒီတော့ ကျန်သုံးယောက်က စိတ်မရှည်တော့ဘူး။
” မင်းတက်မလာရင် ငါတို့ခဲနဲ့ထုတော့မှာနော်…”
တင်မောင်ကျော်က ထပ်ပြောတာ။ ၀င်းနိုင်စိုးက ပြောင်ပြရင်း
” ထိအောင် ထုနိုင်ရင် ထုပေါ့ကွာ…”
စိန်ခေါ်ပြီး ရေထဲကို ငုပ်တယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ကျန်သုံးယောက်က ခဲအသေးလေးတွေနဲ့ လှမ်းပစ်ကြကော။ ထိအောင်တော့ မပစ်ကြဘူးရယ်။ စနောက်ပြီး ဘေးကိုပဲ ပစ်ကြတာ။ ဘယ်လိုပဲ ပစ်ပစ်၀င်းနိုင်စိုးက ရေထဲငုပ်တယ်။ ကူးတယ်။
တစ်ကြိမ်ကြတော့ ၀င်းနိုင်စိုး ရေငုပ်သွားတာ အတော်ကြာသွားတယ်။ တင်မောင်ကျော်တို့ သုံးယောက်က ခဲတွေကို အသင့်ပြင်ကြရင်း ၀င်းနိုင်စိုးရေထဲက ပြန်အပေါ်ကိုစောင့်နေကြတယ်။ ဝုန်းခနဲ ရေထဲကနေလည်းပြန်ပေါ်လာရော သုံးယောက်စလုံး ခဲတွေနဲ့ ဝိုင်းထုကြတာ။
” နေ…နေကြဦး။ ငါ့ကို ဆွဲနေလို့…”
ရေထဲက ၀င်းနိုင်စိုးက ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်ရင်း ပြောပေမယ့် တင်မောင်ကျော်တို့က မယုံကြဘူး။ စနောက်တယ်ပဲ ထင်ကြပြီး ခဲနဲ့ထပ်ပစ်ကြတယ်။
အဲ့ဒီ့အချိန်မှာပဲ ၀င်းနိုင်စိုးကို ရေထဲက တစ်စုံတစ်ခုက ဆွဲချတဲ့အလား ဗြုန်းခနဲနစ်သွားပြန်တယ်။ ပြီးတော့ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်နဲ့ ပြန်ပေါ်လာပြီး…
” ကယ်…ကယ်ကြ…”
စကားတောင် မဆုံးသေးဘူး။ ရေထဲကို ပြန်နစ်သွားရော။ တင်မောင်ကျော်တို့လည်း အဖြစ်အပျက်က မျက်ဝါးထင်ထင်ဆိုတော့ တကယ်ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သိကြရပြီး ရေထဲခုန်ဆင်းလို့ သူငယ်ချင်းကို ကယ်ကြတယ်။
ဒါပေမယ့် မရခဲ့ပါဘူး။ သူတို့ ရေထဲကို အရောက်၊ သူတို့သူငယ်ချင်းဟာလည်း ရေအောက်ဆီကို နစ်မြုပ်လို့ အစအနမကျန်အောင်ပျောက်သွားခဲ့ပြီ။
နောက်တော့ သူတို့သုံးယောက် ဘာလုပ်ရမှနိးမသိတော့ဘဲ အော်ဟစ်ငိုကြွေးလို့ ဆရာတွေကို အပြေးခေါ်ကြရတယ်။
ဆရာတွေ ရောက်သွားချိန် ရေပြင်ကြီးက ဘာမှမဖြစ်တဲ့အလား တည်ငြိမ်လို့။
အလောင်းကို ရှာဖို့ကျတော့ ဘယ်သူမှမဆင်းရဲကြတာမို့ နောက်ဆုံးမှာ ရွာဆီကို ဆင်းပြီးအကူအညီတောင်းကြရတော့တယ်။
မကြာဘူး…။
ကမ်းနားဆီမှာ ရွာက လူတွေ အုံခဲလို့ ရောက်လာကြကုန်ပြီး ယောက်ျားတချို့က ရေထဲဆင်း ဝိုင်းရှာကြတယ်။ အမျိုးသမီးတွေ၊ ကလေးတွေနဲ့ ယောက်ျားကြီး တချို့ကတော့ ကုန်းပေါ်ကနေ ကြည့်နေကြတယ်။ ဘော်ဒါဆောင်က အဖွဲ့တွေဟာလည်း ငိုသူငို၊ အော်သူအော်နဲ့ပေါ့။
ရွာခံတွေရဲ့ အကူအညီနဲ့ရှာတော့ မကြာဘူး အလောင်းကိုပြန်ရတယ်။ အလောင်း ကုန်ပေါ်ကို ရောက်ချိန်ကြတော့ ဇာတ်လမ်းက စခဲ့ပြီ။
” ညိမ်း…ညိမ်းမောင်…သား…ဖြစ်မှဖြစ်ရလေသားရယ်…အီး… ဟီး…ဟီး…”
ကြည့်နေကြတဲ့ လူအုပ်ထဲက အမေအိုတစ်ယောက်က တိုးထွက်လာပြီး ၀င်းနိုင်စိုးအလောင်းကို ငိုသံပါကြီးနဲ့ ပြောပြောဆိုဆို ဆွဲဖက်လို့ ခေါ်တာ။
ရုတ်တရက်ဆိုတော့ အားလုံးကြောင်ကုန်ကြတယ်။ နောက်တော့…
” ဟာ…အမေအုန်းပြောမှပဲ သတိထားမိတော့တယ်။ ဒီကလေးက လွန်ခဲ့တဲ့ အနှစ်နှစ်ဆယ်လောက်က တို့ရွာကနေ ဒီနေရာမှာ ရေနစ်သေခဲ့တဲ့ ညိမ်းမောင်နဲ့ တစ်ထေရာထဲပဲ…”
ထပ်မံ ထွက်ပေါ်လာတဲ့ ရွာသားတစ်ယောက်ရဲ့ ထောက်ခံစကားကြောင့် ကျနိတဲ့သူတွေလည်း အသေအချာ လာကြည့်ကုန်ကြတယ်။
” ဟုတ်ပါ့…ညိမ်းမောင်မှ ညိမ်းမောင်ပါပဲ…”
” အေးဟ…တစ်ထေရာထဲပဲ…”
” ရုပ်ရည်ကော အသက်အရွယ်ကော တစ်ပုံစံထဲ တူနေတာပါလား…”
ညိမ်းမောင်ကို သိမှီလိုက်သူတို့ထံက တစ်ပုံစံထဲပါဆိုတဲ့ စကားသံတွေ များစွာ ထွက်ပေါ်လာပြန်တယ်။ ပိုပြီးတော့ ထူးဆန်းတာက သူတို့ပြောသလိုပဲ ညိမ်းမောင် သေဆုံးခဲ့တဲ့ အရွယ်ဟာ ၁၆ နှစ်သား၊ ၀င်းနိုင်စိုးနဲ့ သက်တူရွယ်တူဖြစ်နေတာပါ။
” စွမ်းရည်” ဘော်ဒါဆောင်က အဖွဲ့တွေလည်း အစကတော့ အမေအိုရဲ့ စိတ္တဇလို့ထင်ပေမယ့် ကျန်သူတွေကပါ ပြောလာတော့ ညိမ်းမောင်ကို မြင်ဖူးချင်လာတယ်။
ဒါနဲ့ အမေအိုဆီကနေ ညိမ်းမောင်ရဲ့ ပုံကိုတောင်းကြည့်တော့ ညိမ်းမောင်နဲ့ ၀င်းနိုင်စိုး၊ ၀င်းနိုင်စိုးနဲ့ ညိမ်းမောင်ဟာ ခွဲမရအောင်ကို တထေရာထဲ တူနေတော့တာပါပဲ။
ဒီအဖြစ်အပျက်အတွက် လူတွေဆီကနေဆီကနေ မှတ်ချက်တွေ အမျိုးမျိုး ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။
ဒါပေမယ့် အများဆုံး ထွက်ပေါ်လာတဲ့ မှတ်ချက်ကတော့…။
အတိတ်က သေဆုံးခဲ့တဲ့ ညိမ်းမောင်ဟာ ၀င်းနိုင်စိုးအဖြစ် လူပြန်လည်၀င်စားခဲ့ပြီး အဖို့ပါခဲ့တာကြောင့် တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပဲ အရင်ဘ၀ကနေရာမှာ အရင်ဘ၀က သေဆုံးပုံအတိုင်း သေဆုံးခဲ့တယ်လို့ ထင်မြင်ယူဆ၊ မှတ်ချက်ပြုခဲ့ကြပါတယ်။
ပြီးပါပြီ။
လွန်ခဲ့သော ဆယ်နှစ်ကျော်ကာလက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်လည် ပြောပြပေးပါသော ကိုထွန်း၀င်းကို ကျေးဇူးတင်ရှိစွာဖြင့်…။
နောင်ရိုး (ဆေးတပ်)