Unicode Version
” သစ်ငုတ်အော်သံ “( စ/ဆုံး )
——————————
” ကိုဖိုးဆောင်းရုတ်တရက်သေလို့ “တဲ့….
တုန်လှုပ်ဖွယ်ရာ သတင်းဆိုးကြီးက တင်ရွာလုံးကို ပြန့်နှံ့သွားတယ်။ နောက်တော့ – ရွာနီးတွေကိုပါ ဆက်ပြီးပြန့်နှံသွားလိုက်တာ တစ်ဖက် ရွာမှာနေတဲ့ ဖိုးဆောင်းက ညနေပိဘင်းနွားတွေခြံထဲသွင်းမှသိရတာ။ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲကွာ ကြေကွဲဖွယ် သတင်းကြီးပါ။
ညီဖြစ်သူရဲ့သတင်းကိုကြားလိုက်ရခြင်းဆိုရင်ပဲဖိုးသောင်း ကြက်သေ သေသွားပါရော။ မျက်ရည်တောင်မကျနိုင်ဘဲ ရင်ထဲကိုဆို့တက်သွားတယ်။
သတင်းလာပေးတဲ့လှငွေကို….
“ငါ့ညီဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲကွာလွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ရက်သုံးရက်ကပဲအမေတို့ အိမ်မှာ တွေ့လိုက်ရသေးတယ်၊ လငွ။သေလောက်တဲ့ရောဂါကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ရှိတယ်လို့ မကြားမိပါလား။ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲကွာပြောပါဦး- ဘယ်လို အသေဆိုးနဲ့“
လှငွေဟာ၊ မျက်စိက်နှာပျက်ပျက်နဲ့ ခေါင်းမှာ ပေါင်းလာတဲ့ သဘက် ကို ချွတ်ပြီး ချွေးသုတ်လိုက်တယ်။ ဘယ်ကစပြီး ဘယ်လိုပြောရမှန်း မသိဘူး။
“ဘယ်လိုဖြစ်တယ်ဆိုတာတော့ မသိဘူး ဇိုးသောင်းရ။ ခြံထောင်က သစ်ပင်ကို ခုတ်ရင်းနဲ့ မူးတယ် မူးတယ်ပြောရင်း လဲကျ သွားတာပဲကွ။ အဲဒီ ကတည်းက အထက်ပါမလာဘူးလို့မယ်ကြွေပြောတာပဲ ကဲ ငါ မြန်ဦးမယ်၊ မင်းလည်း လုပ်စရာရှိတာလုပ်ပြီး ရွာကိုလိုက်ခဲ့တော့၊ အသုဘကိစ္စ ကူညီ ဆောင်ရွက်ပေးဖို့ ပြန်လိုက်ဦးမယ်။ သေသေချာချာ မသိသေးဘူးကွ
အင်းမလုပ် အဲမလုပ်ဘဲ လငွေထွက်သွားရာ နောက်ကို ခိုးဆောင်း ကျောက်ရုပ်ကြီးတစ်ရုပ်လိုမလှုပ်မယှက်ကြောင်စီစီကြည့်နေမိတော့တယ်။ ဘယ်လိုဖြစ်လဲ ဦးဆောင်ရယ်။ ဆန့်သောလက် မကွေးမီ၊ ကွေးသော လက်မဆန့်မီ လူ့လောကကြီးထဲက ရုတ်တရက်ထွက်ခွာသွားတဲ့ ညီဖြစ်သူ အတွက် ရင်ထဲမှာ ဆို့နင့်နေပါတယ်။ ဖိုးတောင်း မိန်းမ မကြွေဖို့ ကလေး တစ်ယောက်ကတော့ ဘယ်လိုတွေ ဆက်ပြီး ပန်းသွားမလဲဆိုဟာပေဟူး စေရာ။
မဖြစ်ဘူး- အပြန်လိုက်မှ၊ ဖိုးကောင်း ဘယ်လိုသေတယ်ဆိုတာ။
ဒိုးဆောင်း ခြံထဲကိုရောက်တော့ အသုဘအတွက် ပြင်ဆင်နေကြတဲ့ ရွှေချိုတွေရော၊ ရွာရွာကိုပါတွေလိုက်ရပြီး ငိုပေးဆောင်း၊ ဘယ်လို ဘယ်ပုံ ကွယ်လွန်ပုံကို ရှင်းပြကြလေရဲ့။ နောက်ဆုံးတော့ သစ်ပင်ခုတ်တဲ့ ပြဿနာကတော့ စတော့တာပဲ မဟုတ်လား။ ကြီးမားတဲ့ သစ်ပင်ကြီးကွ ဆိုတာ အစောင့်အရှောက်ရှိတယ်။ ဘာညာပြောကြပေါ့။ ခု – ယင်းမှတ်တဲ့ကိစ္စမှာ အစောင့်က မကျေနပ်လို့ လုပ်တယ်ဆိုပြီး ရွာထဲမှာ ပြောနေကြ။
ဖိုးသောင်း ခြံထဲကို လှည့်ပတ်ကြည့်ရှုဖချိန်မှာ ဖိုးကောင်းရင်ထဲမှာ တစ်ခုခု ခံစားနေရသလိုပဲ၊ သူနံဘေးမှာ တစ်ခြားတစ်ယောက်ယောက် ရှိနေသလို ခံစားနေရခြင်း။ လူတစ်ယောက် နောက်ကနေ တစ်ယောက် ယောက် လိုက်ပြီး စောင့်ကြည့်နေသလို မလုံမလဲဖြစ်နေခြင်းဆိုတဲ့ အသိ တွေက ကြီးငိုနေတာတော့ သေချာပြီ။ တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုပဲ။
ဒါနဲ့ ဖိုးထောင်က ခြံထောင့်မှာ ဒီပြိုကျနေတဲ့ သစ်ပင်ကြီးဆီကို လျှောက်လာမိတယ်လေ။ သစ်ပင်ကြီးက နတ်လက်စ သစ်ကိုင်းတွေ ဟို တင်း သည်တစ်စ ပြန်ကြီးနေတယ်။ သစ်ပင်တွေက အပုံပါ။ ထန်းပင်တွေ တောင် ပါတယ်။
ခြံထောင့်မှာ ကြီးမားတဲ့ သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင် အရင်းကကြိုသိနေပြီး ပင်စည်ခြေရင်းမှာ ဖြတ်စဖြတ်နမတွေ မွစာကြဲနေပေရဲ့။ ခါးလည်လောက် ကနေ ပြတ်ကျနေတဲ့ သစ်ပင်ခြေရင်းကနေပြီးနှစ်ကောင်ထက် ရှိတဲ့ အတက်ကလေးတစ်ပင် ထပ်ပေါက်နေတာ ဖိုးသောင်း ကွေ့လိုက်ရ
တာ။လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်ယောက်ကတော့ ဖိုးဆောင်းတစ်ယောက် ရေစပ် ဖို့ သစ်ပင်ရွာဇနတယ်လို့တော့ဖိုးသောင်းကိုပြောဖူးတာ သတိထားပြီလ။ ဒီသစ်ပင်ခုတ်လှဲတယ်ဆိုတာ လှေစပ်ဖို့ကလွဲလို့ တခြား ဘာမှမဖြစ်နိုင်ဘူး ထင်တယ်။ လူပြောသူပြောများသလို ဒီသစ်ပင်မှာ ဘုံသားတွေ ရှိနေပြီ လား။ သူတို့ နေစရာကို ခုတ်လှဲတဲ့အတွက် သင်းတို့က ဖိုးဆောင်းကို သေ လောက်တဲ့အထိ ရန်ရှာလိုက်ကြတာလား။
လူတစ်ယောက် အသက်သေကြေပျက်စီးလောက်တဲ့ အဓိက အကြောင်းရင်းက ဘာလဲ။ တန်ဖိုးကြီးမားတို့ အသက်တစ်ချောင်း သလောက်တို့အထိ မလုပ်သင့်ဘူး ထင်ပါတယ်။ ကိုယ့်ခြံထီက ကိုယ့်သစ်ပင် ကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် မခုတ်ရဘူးတဲ့လား။
ပိုးသောင်းတငြိမ့်ငြိမ့်တွေးတောရင်း ညီအတွက်ယူကြုံးမရဖြစ်ပြီးဒေါသ
အလိပ်လိုက် တက်လာတော့တယ်၊ နောက်ဆုံး သစ်ငုတ်တိုပါမကျန် အမြစ်ကနေ တူးပင်ပြီး မီးရှို့ဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်တယ်လေ၊ တွေ့ ကြ ဆေးတာပေါ့ကွာ – မမြင်ရတဲ့ နာနာဘာဝကောင်တွေမင်းတို့ကို ငါ လက်စား ပြန်ရမယ်ဟေ့၊
ဇိုးသောင်း လဲပြိုလဲနေတဲ့ သစ်ပင်ကြီးကို ဒေါသတစ်ဖက် ကြေကွဲခြင်း၊ တစ်ဝက်နဲ့ စိုက်ကြည့်လိုက်တယ်လေ၊ ဒီအချိန်မှာ သူနောက်ဘက်ဆီကနေ လူတစ်ယောက်လာရပ်နေသလိုလို၊ စောင့်ကြည့်နေသလိုလို ခံစားလိုက်ရ တပ်။ အဲဒီအချိန်မှာ သစ်ပုတ်ကိုကြီးဆီကနေ ညည်းဦားသံလိုလို၊ မက ရိုင်းတိရစ္ဆာန်ဟီသံလိုလို မသဲမကွဲအသံကြီးတစ်ခုထွက်ပေါ်လာတယ်၊ ဒါနဲ့ ဖိုးသောင်းလည်း ရုတ်တရက်ကြောင်အသွားပြီး ဟိုဟိုသည်သည်လျှောက် ရှာကြည့်တယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး။ နောက်မှ သေသေ ရာချာ ဂရုစိုက်နားထောင်ပြီး ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး။ နောက်မှ သသေချာချာစိုက်နားထောင်ပြီးမောင့်ကြည့်တော့မညည်းညူသံလိုလို၊ အော်သံလိုလို ဟီသံလိုလို အသံကြီးက သစ်ပုတ်တိုကြီးဆီက ထွက်ပေါဟ နေမာဏကို။
ဒီအချိန်မှာသစ်ရွက်ကြွေတွေကိုဖြတ်ယွင်းပြီးရှဉ့်ကလေးတစ်ကောင် လျင်မြန်စွာ ဖြတ်ပြေးသွားတယ်။ ဒီကောင် ဘာဖြစ်လို့ အလန့်တကြား ဖြစ်သွားပါလိမ့်။
ညဘက်ရောက်တော့ အိမ်မကြီးဆီမှာ ဧည့်သည်တွေ၊ အသုဘ စောင့် ဇနသူတွေ ဆွေမျိုးတွေနဲ့ကို ဖိုးထောင်းခြံထဲက ပါးဘေးက တီမှာတစ်ယောက်ထဲ သွားအိပ်တယ်လေ။ ယစ်ရွှေရည်ကလေးလည်း သောက် ထားတယ် မဟုတ်လား။
သူ့အခန့် ပိုးကောင်း သေဆုံးခြင်းကသွေးရိုးသားရိုးမဟုတ်ဘူးလို့ ယူဆထားတာ၊ ရွာထဲမှာ လူတွေပြောနေကြသလို သင်ပင်ရုတ်တာ မကျ နပ်လို့ သူ့ညီကို သတ်ပစ်တယ်ဆိုတာကိုတော့ ဘဝင် မကျဆုံးဘဲ။ အဲဒီညက ခွေးတွေ အလိုက်တာ ကျီးကန်းတွေကလည်း တဝေါဝေါ…။
“ဖိုးသောင်း ဖိုးသောင်း ဖိုးသောင်းအိပ်ပျော်၊ အိပ်မောကျခါစအချိန်မှာ သူ့ နာမည်ကို ခေါ် သလိုလို၊ ညည်းသံလိုလို အသံတစ်ခု ကြားလိုက်ရတယ်။ ဒါနဲ့ ဗျက်နေလန့်နိုးသွားတာနဲ့ မျက်စိဖွင့်ကြည့်လိုက်မိတယ်လေ။ခေါ်သံက ဟိတ်ဆိတ်သွားတယ်။ အိပ်ယက် မက်နေတာများလား၊ ပင်ဝန်းကျင်တစ်လုံး မည်း မှောင်နေတယ်။ ခြံထဲ နေရာအနှံ့ အပြားကနေ ပုရစ်ကောင်လေးတွေရဲ့ တစီစီအော်သံသာ လွှမ်းမိုးလို့။ အဲဒီအချိန်မှာ တံခါးကြားကနေ တိုးဝင်လာ တဲ့ လေပြည်ာခြင်ထောင်ကို ဘရပ်တပ်လာရိုက်နေသော လူတစ်ယောက် ကိုင်လှုပ်နေသလား ထင်မှတ်ရလောက်အောင် ကြက်သီးထသွားစေ။ သူ့စိတ်ထဲမှာ မနော ခိုးသောင်း နာမည်လာခေါ်တယ်ထင်လို့ ထပ်ပြီးခခါလိုက်လေမလားလို့တဲ့ လူက တစ်ယောက်ယောက်
တွေးပြီး ငြိမ်သက်နေသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့-ဘာသံမှမကြားရတော့ဘူး။ ဘယ်သူးများ သူနာမည် စိုးသောင်းဆိုတာကိုခေါ်ပြီး ငြိမ်သက်မနပါ တလိမ့်။ လာပြီး နောက်ပြောင်နေတာများလား။ ဒါနဲ့ ဆက်အိပ်ဖို့ ပြင်ဆင်ခန ဘုန်းမှာပဲ တံခါးကို တဒေါက်ဒေါက်ငေါက်သံနဲ့အတူ ဖိုးသောင်း ဆိုပြီးယောက်ျားကြီးတစ်ယောက် မာမာထန်ထန် အသံကို ကြားလိုက်ရတယ် ဆိုရင်ပဲ ဖိုးသောင်းဟာ ဆက်ခနဲ ထထိုင်လိုက်တယ်လေ။စိတ်ထဲမှာတော့ အသိမိတ်ဆွေ ဒါမှမဟုတ် အဆွေမျိုးတစ်ယောက် ယောက်ပါ။
ဟိုဟိုသည်သည် ကြည့်လိုက်တော့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာလည်း မှောင်
လိုက်တာဗျာ။မပြောပါနဲ့ာ့ ပို့ရင်တွေနဲ့စီစီလောင်လောင် အသံ ဘာဖိုးသောင်း အသံရှင်ကို မော့ကြည့်ရင်း ကြက်သေ သေသွားမိတယ် အမှန်။ သူ့တစ်သက်တစ်ကိုယ်မှာ ဒီလောက် ထွားကျိုင်းမြင့်မားတဲ့အရပ်နဲ့ လူတစ်ယောက်ကို မမြင်ဘူးလို့ပဲ။ အပေါ်အင်္ကျီမပါဘူး၊ ပုဆိုးတိုတို ဝတ်ထားတယ်။ အသားနီစပ်စပ်၊ အရပ် ခုနစ်ပေလောက် ရှိမယ်။ တဲရဲ့ တုတ်တန်းနဲ့ အဲဒိ လူထွားကြီးရဲ့ နဖူးထိနေတာ။ မျက်နှာထားတင်းတင်း၊ မခန့်ပုံစံပဲတစ်ရံလုံး ကြီးစိုးနေဆဲပဲ။ ဒါနဲ့ အိပ်ရာက လူးလဲထပြီး ယာင်းတိုင်ထွန်း၊ တံခါးကို ကြည့်လိုက်တော့ တံခါးပအပြင်ဘက်မှာ လူတစ်ယောက် ရပ်နေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ လူလုံးတော့ မကွဲဘူး။
ဒါနဲ့ ဖိုးသောင်းလည်း ဖယောင်းတိုင်ကိုကိုင်ပြီးတံဝါးဝဆီကို ချဉ်းကပ် လိုက်တယ်။ သူကလည်း ခပ်မာမာအသံနဲ့ပဲ။ “ဘယ်သူကို။”
လို့အော်ပေးတယ်၊ ဒီတော့၊ တံခါးအပြင်ကနေပြီး …
“ကျုပ်ပါ..”
“ဆယ်ကပ်လဲ”
“ဒီခြံထိက”
“ဘာရယ် – ဘယ်လို ခြံထဲက ဟုတ်လား”
ဒါနဲ့ သူ တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။ ဖိုးထောင်၊ အသံရှင်ကို မော့ ကြည့်ရင်း ကြက်ဂသ သေသွားတယ် အမှန်။ သူ့တစ်သက် တစ်ကိုယ်မှာ ဒီလောက် ထွားကျိုင်းမြင့်မားတဲ့အရပ်နဲ့ သူတင်ယောက်ကို မမြင်ဘူးလို့ပဲ။ အပေါ်အင်္ကျီမပါဘူး။ ပုဆိုးကိုကို ဒဏ်ထားတယ်။ အသားနီစပ်အုပ်၊ အရပ်၊ ခုနှစ်လောက်ရှိမယ်။ တံရဲ့ထုတ်ကန်းနဲ့အဲဒီလူထွားကြီးဘဲဖူးနေတာ။ မျက်နှာထားတင်းတင်း ပမာမခန့်ပုံစံပဲ၊ ဇိုးသောင်းစိတ်ထဲမှာ အမူဟောင် ပြေသွားသလိုလိုပဲ။ ဒါပေမဲ့ – သူစိတ်ထဲမှာတော့ နည်းနည်းကွေးလိုက်မိ သား။ ဖိုးဆောင်းနယ် – ဘယ်လိုလူတွေကိုခြံထဲထားပါလိမ့်ပေါ့။ လူတွေ ကိုလည်းပမာမခန့် နိုင်လိမ့်။ ဒါပေမဲ့ … ဒီလိုဖွားကျိုင်းပြီး မျက်နှာပေါက် ဆိုးတဲ့ပုံစံကိုလည်း နည်းနည်းပြိုသွားတာာ့ အမှန်၊ ဒါပေမဲ့ – အဲဒီလူ ကိုဖိုးသောင်းတစ်ခါမှ မမြင်ဖူးဘူး။ သူ တစ်ခုခုပြောဖို့ စဉ်းစားတုန်းရှိသေး။ “ခင်ဗျားကို ကျပ် သားနည်းနည်း ပြောချင်တယ်”
လူထွားကြီးဆီက ပထမဦးဆုံး အသံထွက်လာဝယ်။ အသံကြီးက အက်ရှိပါ။
“ဒါကိုလည်း တီထဲကို ဝင်ပြီးပြောပါ”
ခိုးသောင်းပြောတဲ့ စကာကို ဂရုမစိုက်ဘဲတဲမှာပဲရပ်နေတယ်။ အထဲ ကိုမခင်ဘူး။မိုးကောင်းလည်းဆက်မခေါ်တော့ဘူး၊ ဒီလူထွားကြီးမျက်နှာ ကို ဧသသရာချာ ကြည့်မိတယ်။ သချာပါတယ်- ရွာထဲမှာ ဒီလိုပုံစံနဲ့ ရုပ်ချို၊ မတွေ့ဖူးပါဘူး။ လုံချည်တိုတိုဝတ်ပြီး ဖိနပ်မပါဘူး။ မျက်နှာကြော ကကော့ လင်းလင်း။ မျက်ထောင့်နဲ့လေ။
“မင်းတို့ ခြံထောင့်က သစ်ပင်ကြီးကို ခွင့်မတောင်းပဲ ဘာဖြစ်လို့ခုတ်လှဲ ပစ်လိုက်တာပဲ။ နည်းနည်းပါးပါး အကြောင်းကြားဖို့ ကောင်းတယ်။ ခုတော့…”
ဖိုးသောင်းလည်း စိတ်ထဲမှာ ထောင်းခနဲ ဖြစ်သွားတယ်၊ အရက်က လည်း သွေးပို့လ
“နေပါဦး ..ကျုပ်ညီက ခြံရှင်၊ သူ့ ခြံထဲက သစ်ပင်ကိုနက်လုံးစ်ဘာ၊ ဘယ်သူ့ကို သွားပြီးသံတော်ဦးတင်နေရမှာတုန်း။ ဘာဖြစ်လဲ -ကိုယိုအပင် ကိုယ်ခုတ်တာ။ ခုတ်ခွင့် မရှိဘူးလား…ပြောပါဦး
ဆားဆုံးတော့ လူထွားကြီးက တစ်ချက်စိုက်ကြည့်လိုက်ကာ၊ မီးတောက်မတတ်ပဲ သူ့စကားသံက အထက်ဆီးဆန်လှတယ်၊
“ခင်ဗျားတို့ သစ်ပင်ခုတ်နေတာကို ရပ်လိုက်ပါ။ ဘေးက ပါက်နေတဲ့ အညွန့်ကလေးကိုပါ ဆက်ပြီးခုတ်ကြတော့လို့လား။ မလုပ်ပါနဲ့ ကျုပ် မကြိုက်ဘူး ကျုပ်တို့ ဘယ်မှာသွားနေရမှာလဲ၊ ဘာလဲ- မင်းကပါ မင်းညီ နောက်ကို လိုက်ချင်လို့လား ကိုယ့်အသက်ကိုယ် မနှမြေားရင် ဆက်လုပ် ပေါ့ကွာ။ သိကြသေးတာပေါ့”
လူထွားကြီးက သူ ပြောချင်တာတွေကို ဗလုံဗထွေးပြောဆိုပြီး ရှာရန် လှည့်ထွက်သွားတယ်။ ဖိုးသောင်း သူ့ကိုပြန်ပြောချိန်တောင် မရတော့ဘူး။ မြန်လိုက်တာ- အမှောင်ထုထဲကို ဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားတယ်။ ဒါနဲ့ ဖိုးသောင်းလည်း မီးအုပ်ဆွဲ၊ ဘီထောင့်က လှံတိုကိုယူပြီး လူမိုက်ဆန်ဆန်
ပြောသွားတဲ့ လူထွားကြီးနောက်ကို လိုက်ရှာကြည့်တယ်။ ဘယ်လိုမှ မတွေ့တော့ဘူး။ ခြံကျယ်ကြီးဟာ အမှောင်အောက်မှာ စုန်းစုန်းနစ်မြှုပ်နေပြီး က်ဘ်ဆိတ်နေခဲ့တယ်။ ဖိုးသောင်းလည်း အိမ်မကြီးလီဘက်ကို လျှောက် သွားပြီးစောစောကလူထွာ၊ကြီးတယောက်ဒီဘက်လာသေးသလားလို့ ပေး တော့ ဘယ်သူမှ လောပါဘူးလို့ ခြေကြတယ်၊ ထူးတော့ ထူပန်းနေပြီ။ ဒီလိုနဲ့ ခိုးသောင်း ရင်မှာ မကျေမနပ် ဘဝင်မကျတ်နဲ့ ကံကလေး ဆီကို ပြန်လာပိုတာပါ။ စိတ်ထဲမှာတော့ လုံဘိုကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်၊ ကိုင်ရင်း နက်မိုးလင်းရင် တွေ့ကြသေးတာပေါ့ကွာ။ ကျန်တဲ့ သစ်ငုတ်တို ကို မီးပြင်းတိုက်ပစ်မယ်လို့ ခပ်ကျယ်ကျယ် ကြုံးဝါးလိုက်တယ်လေ။
ဇနာက်တစ်နေ့မနက် မိုးလင်းတာနဲ့ ဘာပြောကောင်းမလဲ၊ ဖိုးသောင်း လည်း မီးဖြစ် ကောက်ရိုးတွေယူပြီး ခြံထောင့်က သစ်ငုတ်တိုဆီကို ရောက် လာတယ်။ သစ်ငုတ်တိုကို ပတ်ပတ်လည်ကောက်ရိုးတွေပုံပြီး မီးရှိဖို့ ပြင်တယ်။အဲဒီအချိန်မှာ သစ်ငုတ်တိုကြီး ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကနေ လူသံတွေ လိုလို သင်ငှက်ကိုကြီးကနေပြီးတော့ ဟီး ညည်းညူသံလိုလို ထွက်ရာ။
အဲဒီအချိန်မှာ ဇိုးသောင်းလည်း ကြက်သီးတွေ တဗျန်းဗျန်း၊ နားထဲ မှာဟိသံကြီးတစ်ခုက ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ကြားလိုက်ရပြီး သစ်ဖုတ် ကိုကိုဖိုးကိုက်တော့တာပဲ။
“ငါ့ညီကို သတ်တဲ့ ကောင်တွေ။ မင်းတို့လည်း ငါ့ညီသေသလို သေရမယ်ကွ”လို့ ဆဲဆိုရေရွတ်ပြီ၊ မီးရှို့တော့တာ။ မီးက တော်တော်နဲ့ ကောင် ဘူး၊ အူထွက်နေတယ်။
အဲဒီအချိန်မှာ သစ်ငုတ်တိုကြီးကဝန ၊သံကျယ်ကျယ်ကြီးနဲ့အတူ
မိန်းမတစ်ယောက် အော်ဟစ်ငိုယိုသံ၊ကလေးတွေနဲ့ အော်ဟစ်ငိုယိုသံ တွေ လိုလိုထွက်ပေါ်လာပk။ တော်တော်ဆန်းကြယ်တာနဲ့ ခိုးသောင်း လည်း အကြောင်သား ငေးမာနေမိတယ်။ အော်သံ၊ ဆူသံတွေက သစ် ငုတ်ဘိုကနေ ထွက်နေတာပါ။
အဲဒီအချိန်မှာ ရွာထဲကအာသာမက်နဲ့ အသာလာတဲ့ဧည့်သည်တွေ တစ်အုပ်ကြီး ပြေးထွက်လာကြတယ်။ အဘ သာနက်ဆိုတာ တစ်ရွာလုံး အားကိုးအားထားပြုနေကြတဲ့ တိုင်းရင်းဆေးဆရာ၊ လက်မှတ်ရ ဆရာကြီးတစ်ဦးပေါ်
“ဟေ့ကောင် – ဖိုးဂသာင်း မီးရှို့တာကို ရပ်လိုက်စမ်း၊ ဒေါသရှေ့ထားပြီး စိတ်ကူးတည့်ရာ လျှောက်မလုပ်စမ်းနဲ့။ ကိုယ်ကျိုးတော့ နည်းပော့မှာပဲ ကွာ၊ ရေနဲ့ပက်ကြဟေ့- ရက်ကြ
အာသာမြတ်ကပြောပြောဆိုဆို သောင်းကိုတွန်းဖယ်ပြီး သူကိုယ် တိုင် ရောင်ဖက်ဘယ်၊ ကျန်တဲ့ သူတွေကမ္ဘာ့ ကောက်ရိုးတွေကို ဖယ် ထုင်ပင်ကြ မီးစွဲနေတဲ့ ကောက်ရိုးတွေကိုငြိမ်သက်ကြနဲ့၊ တတ်တယ် ပြောရမယ်။ သက်တိုကြီးကို စွဲစားဘူး၊ မီးခိုးတွေကတော့ အူ နေတုန်းပဲ။
အာသာဒ်က သက်ပြင်းချရင်း …
“စိတ်မြန်လက်မြန် နိုင်လှပါလား ဖိုးသောင်း -လာကမှာ မနိုင်တဲ့ အန္တရာယ်တွေရှိသလိုပဲ မြင်၊ မမြင်အပ်တဲ့ ရေဟာဆို ရှိတယ် ကွ။ ငါပြောတာ နားထောင်ဦး”အားလုံးကဖိုးသောင်းကိုရောင်းပြောဆိုပြီးအိမ်ကြီးဆီကိုလာကြပါဘုတယ်။ ဦးသောင်းာ ဓားကြိမ်း ကြိမ်၊ ဆဲဆိုပြီး ယာတယ်။ “မင်းတို့ကို မကျေဘူးဟေ့အိမ်ပေါ်ရောက်တာနဲ့ အတာမြတ်က သူ ညကမက်တို့ အိပ်မက် အကြောင်းကို အစချီပြီး တတ်စုံမင်းပြတယ်လေ။
“ဒီလို -ညာသာမြတ် မက်ကိုအိပ်မက်ထဲမှာ အကောင် ထောင်မောင်းဟင်း၊ အသားနီစပ်စပ်၊ မျက်နှာပေါက်၊ ကန်ကန်နဲ့ လူ တစ်ယောက်ဟာမိန်းမတစ်ယောက်၊ ကလေးနှစ်ယောက်နဲ့အတူရောက် လာပြီး ကျပ်သို့ ဘုံဌာနကိုဖျက်လိုဖျက်ဆီးလုပ်တဲ့ မိုးဆောင်းကို ကာမရတဲ့ အဆုံးမှာ၊ အသေလုပ် လိုက်ရတယ်၊ ပြီးတော့ -ကျန်ရှိနေသေးတဲ့ သစ် ငုတ်ဘေးက အသက်ထွက်နေတဲ့ အကိုင်းလေးထဲမှာ ကျုပ်တို့ နေရထိုင် ရကာ မိသားစု ကျပ်ကျပ်တည်းတည်းဗျာတဲ့။ အဆင်မပြေလပါဘူးတဲ့။ အဲဒီလို ဒုက္ခထပ်ရောက်နေတုန်း နေရာဌာန ပျက်စီးပျောက်ကွယ်သွား အောင် ထင်းလုပ်မယ့် သူတစ်ယောက်ရောက်လာပါတယ်။ အဲဒီလူက ဖိုးသောင်းပါတဲ့။ ဖိုးသောင်းက သူတို့ ဘုံဌာနကို မီးလောင်တိုက်သွင်းဖို့ ကြိုးစားအနပါသတဲ့။ အချိန်မီ တားဆီးပေးပါဦး ဆရာကြီးလို့ ငါ့ကို အိပ်မက် လာတယ်။ပြီး၇ – သူတို့ကဖို၊ဟောင်းအပေါ်လက်လွန်သွားပါတယ် တဲ့ နောက်ထပ် ဘယ်သူ ကိုမှ မနှောက်ယှက်တော့ပါဘူး။ ခြံရှင်တွေကို ကောင်းကျိုးချမ်းသာဖြစ်အောင် စောင့်ရှောက်ပေးပါ့မယ်တဲ့။ သူတို့ကို ဆက်ပြီး ဒုက္ခမဟောရပ်လိုက် ပါတော့တဲ့ကွ။ တဲ – ငိုးသောင်း၊ မင်းပဲ စဉ်းစား ကြည့်တော့ကွာ။ တက်ပြီးဖျက်ဆီာ့၊ ဒီတစ်စုတ်ကိုကြီးက မင်းကို အတွက် အနှောင့်အယှက် မဖြစ်လောက်ပါဘူး။
သူတို့က နာနာပတွေပါ။ လူတွေနဲ့ ဘာခြားနေကြသူတွေပါ။ ပြီးတော့ – ကမ္ဘဒိဌိန်ခိုးတွေရှိပြီး ဖန်ဆင်းနိုင်တဲ့ အပါkယ်လေးဘုံသား၊ပြိတ္တာတွေကွ၊ ဘုရားရှင်ကလည်းဇာတ္ထုတွေမှာဧရာ၊ ရဟန်းတော်တွေ ရဲ့ဝိနည်းပညတ်တွေမှာပါ အသိအလင်းဖြေဆိုရှင်းပြထားတယ်အသောင်းရှိ။
ပြိတ္တာတွေထဲမှာလည်းဆိုးတဲ့ပြိတ္တာတွေရှိသလိုကောင်းတဲ့ပြိတ္တာတွေလည်း ရှိတာပဲမဟုတ်လား။ လူတွေလိုပေါ့ကွာ၊ မင်းအနေနဲ့ သူတို့ကို ခြံထဲမှာမနစေချင်ရင် နတ်မင်းကြီး (၄)ပါးထံမှာ နေရာတောင်းပြီး ရှေ့ပိုင်း၊ ဒါမှမဟုတ် မင်းတို့အတွက် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေဘူးဆိုရင် ဒီအတိုင်း လွတ်လွတ် တပ်ချုပ် နေပါကွယ်၊ ဘယ်သူကိုမှ နှောက်ယှက်နိုင်ပါဘူး။ အတ္တာပို့ ပါ။ သူတို့ကူညီကြမှာပါ။ အိမ်နီဂျင်းမိတ်ဆွေကောင်းတွေလို သဘောထား
လို့ ရှင်းပြတော့မှ ဖိုးသောင်းလည်း စိတ်လျော့ပြီး သစ်ငုတ်တိုကြီးကို ဆက်ပြီးမီးမရှိဖြစ်တော့ဘူး။ နောက်ထပ်ထွက်လာတဲ့အညွန့်အတက်အကွ ကိုလည်း မဟုတ်ဖြစ်တော့ဘူးပ။ နောက်ပြီး သူတို့ကို ပတ္တာပို့ အမျှပေ တယ်။ သူတို့ ဆက်ပြီး ကုသိုလ်ပြုနိုင်ဖို့ ပန်း၊ ဆီမီး၊ အမွှေးတိုင် လှူတယ်။ အဲဒီနောက် သစ်ငုတ်ကိုကြီးဆီကန ညည်းညူသံ၊ ဟီသံတွေမကြား ရပေဘူး။ နောက်ထပ် ထက်တဲ့ အညွန့်အတက်တွေအသည်းဖေ ဆာဆာ၊ ခြံထဲမှာ စိုက်ပျိုးမှု သီးနှံတွေဆိုက အံ့ဩပ် ကောင်းလောက် အောင် ဖြစ်ထွန်းတာ၊ တစ်ရွာလုံးက အံ့သြကြရတယ် မဟုတ်လား။ ပြီးတော့ – သိန်း (၂၀၀)ထီတစ်ခု ပေါက်တယ်။ ထီဆုကလေးတွေ နှစ်ကြိမ် ပေါက်တယ်။ အလှူအတန်းတွေလည်း လုပ်နိုင်ခဲ့ကယ်၊
ဒါဟာမမြင်ရတဲ့ ပရလောကသားတွေကိုကိုယ်ကမေတ္တာပို့ကရုဏာ ထားလိုက်တော့ သူတို့ဘက်ကလည်းတုန့်ပြန်မှုကောင်းတွေနဲ့ပြန်တုန့်ပြန် ကြာပဲ မဟုတ်လား ခင်ဗျာ။ သမန်းမြက်ချုံမှာတောင် ခြင်းအပ်တဲ့ ပရ လောကသားဆိုတာ ရှိပါတယ်။ သစ်ပင်ကြီးတွေဆိုရင်တော့ မပြောနဲ့ ပုံ။
ကျာက်မှစ၍ နာနာသာဖြစ်တဲ့ လောကသားတွေဟာ အမျှရင် သာခုခံနိုင်တယ်။ အိပ်မက်ပေးနိုင်တယ်၊ကိုယ်ထင်ပြီးယှဉ်ပြိုင်ပြောဆို နိုင်တယ်။ လူရုပ်ပေါ်အောင် ဖန်ဆင်းနိုင်တယ်။ သူတွိနေတဲ့ ဘုံဌာနကို က်ဆီးရင် မိမိဘက်က ကံာညိုမိန်ရင် မ်းစားသတ်ဖြတ်နိုင်တယ်။ သူတို့ကို သိတတ်ရင် ကျေးဇူးတုံ့ပြန်တတ်တယ်။ ရွှေငွေ တတ်တယ်။
ပြီးတော့ – အမှူအတန်းဆရာမှလည်း သာခုဂါနိုင်ရင် ယုတ်ညံ့သောဘဝမှ နူးညံ့သော အတန်းသို့ပြောင်းလဲသွားတတ်ပြီးကောင်းရာမွန်ရာကိုရောက် တက်လို့ တစ်ဦးမေတ္တာတစ်ဦးဆိုသလို ကောင်းမှုကုသိုလ်ပြတ်လပ်ဖို့ အရေးကြီးပါတယ်။ မေတ္တာလက်နက်လောက် အစွမ်းထက်တို့ လက်နက် ရှိပါဘူး။
Zawgyi Version
” သစ္ငုတ္ေအာ္သံ “( စ/ဆံုး )
——————————
” ကိုဖိုးေဆာင္း႐ုတ္တရက္ေသလို႔ “တဲ့….
တုန္လႈပ္ဖြယ္ရာ သတင္းဆိုးႀကီးက တင္႐ြာလုံးကို ျပန႔္ႏွံ႔သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ – ႐ြာနီးေတြကိုပါ ဆက္ၿပီးျပန႔္ႏွံသြားလိုက္တာ တစ္ဖက္ ႐ြာမွာေနတဲ့ ဖိုးေဆာင္းက ညေနပိဘင္းႏြားေတြၿခံထဲသြင္းမွသိရတာ။ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲကြာ ေၾကကြဲဖြယ္ သတင္းႀကီးပါ။
ညီျဖစ္သူရဲ႕သတင္းကိုၾကားလိုက္ရျခင္းဆိုရင္ပဲဖိုးေသာင္း ၾကက္ေသ ေသသြားပါေရာ။ မ်က္ရည္ေတာင္မက်ႏိုင္ဘဲ ရင္ထဲကိုဆို႔တက္သြားတယ္။
သတင္းလာေပးတဲ့လွေငြကို….
“ငါ့ညီဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲကြာလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္သုံးရက္ကပဲအေမတို႔ အိမ္မွာ ေတြ႕လိုက္ရေသးတယ္၊ လငြ။ေသေလာက္တဲ့ေရာဂါႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ရွိတယ္လို႔ မၾကားမိပါလား။ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲကြာေျပာပါဦး- ဘယ္လို အေသဆိုးနဲ႔“
လွေငြဟာ၊ မ်က္စိက္ႏွာပ်က္ပ်က္နဲ႔ ေခါင္းမွာ ေပါင္းလာတဲ့ သဘက္ ကို ခြၽတ္ၿပီး ေခြၽးသုတ္လိုက္တယ္။ ဘယ္ကစၿပီး ဘယ္လိုေျပာရမွန္း မသိဘူး။
“ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ဆိုတာေတာ့ မသိဘူး ဇိုးေသာင္းရ။ ၿခံေထာင္က သစ္ပင္ကို ခုတ္ရင္းနဲ႔ မူးတယ္ မူးတယ္ေျပာရင္း လဲက် သြားတာပဲကြ။ အဲဒီ ကတည္းက အထက္ပါမလာဘူးလို႔မယ္ေႂကြေျပာတာပဲ ကဲ ငါ ျမန္ဦးမယ္၊ မင္းလည္း လုပ္စရာရွိတာလုပ္ၿပီး ႐ြာကိုလိုက္ခဲ့ေတာ့၊ အသုဘကိစၥ ကူညီ ေဆာင္႐ြက္ေပးဖို႔ ျပန္လိုက္ဦးမယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသးဘူးကြ
အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္ဘဲ လေငြထြက္သြားရာ ေနာက္ကို ခိုးေဆာင္း ေက်ာက္႐ုပ္ႀကီးတစ္႐ုပ္လိုမလႈပ္မယွက္ေၾကာင္စီစီၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္လဲ ဦးေဆာင္ရယ္။ ဆန႔္ေသာလက္ မေကြးမီ၊ ေကြးေသာ လက္မဆန႔္မီ လူ႔ေလာကႀကီးထဲက ႐ုတ္တရက္ထြက္ခြာသြားတဲ့ ညီျဖစ္သူ အတြက္ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္ေနပါတယ္။ ဖိုးေတာင္း မိန္းမ မေႂကြဖို႔ ကေလး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘယ္လိုေတြ ဆက္ၿပီး ပန္းသြားမလဲဆိုဟာေပဟူး ေစရာ။
မျဖစ္ဘူး- အျပန္လိုက္မွ၊ ဖိုးေကာင္း ဘယ္လိုေသတယ္ဆိုတာ။
ဒိုးေဆာင္း ၿခံထဲကိုေရာက္ေတာ့ အသုဘအတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကတဲ့ ေ႐ႊခ်ိဳေတြေရာ၊ ႐ြာ႐ြာကိုပါေတြလိုက္ရၿပီး ငိုေပးေဆာင္း၊ ဘယ္လို ဘယ္ပုံ ကြယ္လြန္ပုံကို ရွင္းျပၾကေလရဲ႕။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သစ္ပင္ခုတ္တဲ့ ျပႆနာကေတာ့ စေတာ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ႀကီးမားတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးကြ ဆိုတာ အေစာင့္အေရွာက္ရွိတယ္။ ဘာညာေျပာၾကေပါ့။ ခု – ယင္းမွတ္တဲ့ကိစၥမွာ အေစာင့္က မေက်နပ္လို႔ လုပ္တယ္ဆိုၿပီး ႐ြာထဲမွာ ေျပာေနၾက။
ဖိုးေသာင္း ၿခံထဲကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ရႈဖခ်ိန္မွာ ဖိုးေကာင္းရင္ထဲမွာ တစ္ခုခု ခံစားေနရသလိုပဲ၊ သူနံေဘးမွာ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိေနသလို ခံစားေနရျခင္း။ လူတစ္ေယာက္ ေနာက္ကေန တစ္ေယာက္ ေယာက္ လိုက္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနသလို မလုံမလဲျဖစ္ေနျခင္းဆိုတဲ့ အသိ ေတြက ႀကီးငိုေနတာေတာ့ ေသခ်ာၿပီ။ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုပဲ။
ဒါနဲ႔ ဖိုးေထာင္က ၿခံေထာင့္မွာ ဒီၿပိဳက်ေနတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးဆီကို ေလွ်ာက္လာမိတယ္ေလ။ သစ္ပင္ႀကီးက နတ္လက္စ သစ္ကိုင္းေတြ ဟို တင္း သည္တစ္စ ျပန္ႀကီးေနတယ္။ သစ္ပင္ေတြက အပုံပါ။ ထန္းပင္ေတြ ေတာင္ ပါတယ္။
ၿခံေထာင့္မွာ ႀကီးမားတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ အရင္းကႀကိဳသိေနၿပီး ပင္စည္ေျခရင္းမွာ ျဖတ္စျဖတ္နမေတြ မြစာႀကဲေနေပရဲ႕။ ခါးလည္ေလာက္ ကေန ျပတ္က်ေနတဲ့ သစ္ပင္ေျခရင္းကေနၿပီးႏွစ္ေကာင္ထက္ ရွိတဲ့ အတက္ကေလးတစ္ပင္ ထပ္ေပါက္ေနတာ ဖိုးေသာင္း ေကြ႕လိုက္ရ
တာ။လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဖိုးေဆာင္းတစ္ေယာက္ ေရစပ္ ဖို႔ သစ္ပင္႐ြာဇနတယ္လို႔ေတာ့ဖိုးေသာင္းကိုေျပာဖူးတာ သတိထားၿပီလ။ ဒီသစ္ပင္ခုတ္လွဲတယ္ဆိုတာ ေလွစပ္ဖို႔ကလြဲလို႔ တျခား ဘာမွမျဖစ္ႏိုင္ဘူး ထင္တယ္။ လူေျပာသူေျပာမ်ားသလို ဒီသစ္ပင္မွာ ဘုံသားေတြ ရွိေနၿပီ လား။ သူတို႔ ေနစရာကို ခုတ္လွဲတဲ့အတြက္ သင္းတို႔က ဖိုးေဆာင္းကို ေသ ေလာက္တဲ့အထိ ရန္ရွာလိုက္ၾကတာလား။
လူတစ္ေယာက္ အသက္ေသေၾကပ်က္စီးေလာက္တဲ့ အဓိက အေၾကာင္းရင္းက ဘာလဲ။ တန္ဖိုးႀကီးမားတို႔ အသက္တစ္ေခ်ာင္း သေလာက္တို႔အထိ မလုပ္သင့္ဘူး ထင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ၿခံထီက ကိုယ့္သစ္ပင္ ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မခုတ္ရဘူးတဲ့လား။
ပိုးေသာင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ေတြးေတာရင္း ညီအတြက္ယူႀကဳံးမရျဖစ္ၿပီးေဒါသ
အလိပ္လိုက္ တက္လာေတာ့တယ္၊ ေနာက္ဆုံး သစ္ငုတ္တိုပါမက်န္ အျမစ္ကေန တူးပင္ၿပီး မီးရႈိ႕ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္တယ္ေလ၊ ေတြ႕ ၾက ေဆးတာေပါ့ကြာ – မျမင္ရတဲ့ နာနာဘာဝေကာင္ေတြမင္းတို႔ကို ငါ လက္စား ျပန္ရမယ္ေဟ့၊
ဇိုးေသာင္း လဲၿပိဳလဲေနတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးကို ေဒါသတစ္ဖက္ ေၾကကြဲျခင္း၊ တစ္ဝက္နဲ႔ စိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္ေလ၊ ဒီအခ်ိန္မွာ သူေနာက္ဘက္ဆီကေန လူတစ္ေယာက္လာရပ္ေနသလိုလို၊ ေစာင့္ၾကည့္ေနသလိုလို ခံစားလိုက္ရ တပ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သစ္ပုတ္ကိုႀကီးဆီကေန ညည္းဦားသံလိုလို၊ မက ႐ိုင္းတိရစာၦန္ဟီသံလိုလို မသဲမကြဲအသံႀကီးတစ္ခုထြက္ေပၚလာတယ္၊ ဒါနဲ႔ ဖိုးေသာင္းလည္း ႐ုတ္တရက္ေၾကာင္အသြားၿပီး ဟိုဟိုသည္သည္ေလွ်ာက္ ရွာၾကည့္တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ ေနာက္မွ ေသေသ ရာခ်ာ ဂ႐ုစိုက္နားေထာင္ၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ ေနာက္မွ သေသခ်ာခ်ာစိုက္နားေထာင္ၿပီးေမာင့္ၾကည့္ေတာ့မညည္းညဴသံလိုလို၊ ေအာ္သံလိုလို ဟီသံလိုလို အသံႀကီးက သစ္ပုတ္တိုႀကီးဆီက ထြက္ေပါဟ ေနမာဏကို။
ဒီအခ်ိန္မွာသစ္႐ြက္ေႂကြေတြကိုျဖတ္ယြင္းၿပီးရွဥ့္ကေလးတစ္ေကာင္ လ်င္ျမန္စြာ ျဖတ္ေျပးသြားတယ္။ ဒီေကာင္ ဘာျဖစ္လို႔ အလန႔္တၾကား ျဖစ္သြားပါလိမ့္။
ညဘက္ေရာက္ေတာ့ အိမ္မႀကီးဆီမွာ ဧည့္သည္ေတြ၊ အသုဘ ေစာင့္ ဇနသူေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ကို ဖိုးေထာင္းၿခံထဲက ပါးေဘးက တီမွာတစ္ေယာက္ထဲ သြားအိပ္တယ္ေလ။ ယစ္ေ႐ႊရည္ကေလးလည္း ေသာက္ ထားတယ္ မဟုတ္လား။
သူ႔အခန႔္ ပိုးေကာင္း ေသဆုံးျခင္းကေသြး႐ိုးသား႐ိုးမဟုတ္ဘူးလို႔ ယူဆထားတာ၊ ႐ြာထဲမွာ လူေတြေျပာေနၾကသလို သင္ပင္႐ုတ္တာ မက် နပ္လို႔ သူ႔ညီကို သတ္ပစ္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ဘဝင္ မက်ဆုံးဘဲ။ အဲဒီညက ေခြးေတြ အလိုက္တာ က်ီးကန္းေတြကလည္း တေဝါေဝါ…။
“ဖိုးေသာင္း ဖိုးေသာင္း ဖိုးေသာင္းအိပ္ေပ်ာ္၊ အိပ္ေမာက်ခါစအခ်ိန္မွာ သူ႔ နာမည္ကို ေခၚ သလိုလို၊ ညည္းသံလိုလို အသံတစ္ခု ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ဗ်က္ေနလန႔္ႏိုးသြားတာနဲ႔ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္ေလ။ေခၚသံက ဟိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ အိပ္ယက္ မက္ေနတာမ်ားလား၊ ပင္ဝန္းက်င္တစ္လုံး မည္း ေမွာင္ေနတယ္။ ၿခံထဲ ေနရာအႏွံ႔ အျပားကေန ပုရစ္ေကာင္ေလးေတြရဲ႕ တစီစီေအာ္သံသာ လႊမ္းမိုးလို႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တံခါးၾကားကေန တိုးဝင္လာ တဲ့ ေလျပည္ာျခင္ေထာင္ကို ဘရပ္တပ္လာ႐ိုက္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ ကိုင္လႈပ္ေနသလား ထင္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ ၾကက္သီးထသြားေစ။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ မေနာ ခိုးေသာင္း နာမည္လာေခၚတယ္ထင္လို႔ ထပ္ၿပီးခခါလိုက္ေလမလားလို႔တဲ့ လူက တစ္ေယာက္ေယာက္
ေတြးၿပီး ၿငိမ္သက္ေနေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့-ဘာသံမွမၾကားရေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူးမ်ား သူနာမည္ စိုးေသာင္းဆိုတာကိုေခၚၿပီး ၿငိမ္သက္မနပါ တလိမ့္။ လာၿပီး ေနာက္ေျပာင္ေနတာမ်ားလား။ ဒါနဲ႔ ဆက္အိပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ခန ဘုန္းမွာပဲ တံခါးကို တေဒါက္ေဒါက္ေငါက္သံနဲ႔အတူ ဖိုးေသာင္း ဆိုၿပီးေယာက္်ားႀကီးတစ္ေယာက္ မာမာထန္ထန္ အသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္ ဆိုရင္ပဲ ဖိုးေသာင္းဟာ ဆက္ခနဲ ထထိုင္လိုက္တယ္ေလ။စိတ္ထဲမွာေတာ့ အသိမိတ္ေဆြ ဒါမွမဟုတ္ အေဆြမ်ိဳးတစ္ေယာက္ ေယာက္ပါ။
ဟိုဟိုသည္သည္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း ေမွာင္
လိုက္တာဗ်ာ။မေျပာပါနဲ႔ာ့ ပို႔ရင္ေတြနဲ႔စီစီေလာင္ေလာင္ အသံ ဘာဖိုးေသာင္း အသံရွင္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ၾကက္ေသ ေသသြားမိတယ္ အမွန္။ သူ႔တစ္သက္တစ္ကိုယ္မွာ ဒီေလာက္ ထြားက်ိဳင္းျမင့္မားတဲ့အရပ္နဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို မျမင္ဘူးလို႔ပဲ။ အေပၚအက်ႌမပါဘူး၊ ပုဆိုးတိုတို ဝတ္ထားတယ္။ အသားနီစပ္စပ္၊ အရပ္ ခုနစ္ေပေလာက္ ရွိမယ္။ တဲရဲ႕ တုတ္တန္းနဲ႔ အဲဒိ လူထြားႀကီးရဲ႕ နဖူးထိေနတာ။ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္း၊ မခန႔္ပုံစံပဲတစ္ရံလုံး ႀကီးစိုးေနဆဲပဲ။ ဒါနဲ႔ အိပ္ရာက လူးလဲထၿပီး ယာင္းတိုင္ထြန္း၊ တံခါးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တံခါးပအျပင္ဘက္မွာ လူတစ္ေယာက္ ရပ္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ လူလုံးေတာ့ မကြဲဘူး။
ဒါနဲ႔ ဖိုးေသာင္းလည္း ဖေယာင္းတိုင္ကိုကိုင္ၿပီးတံဝါးဝဆီကို ခ်ဥ္းကပ္ လိုက္တယ္။ သူကလည္း ခပ္မာမာအသံနဲ႔ပဲ။ “ဘယ္သူကို။”
လို႔ေအာ္ေပးတယ္၊ ဒီေတာ့၊ တံခါးအျပင္ကေနၿပီး …
“က်ဳပ္ပါ..”
“ဆယ္ကပ္လဲ”
“ဒီၿခံထိက”
“ဘာရယ္ – ဘယ္လို ၿခံထဲက ဟုတ္လား”
ဒါနဲ႔ သူ တံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ဖိုးေထာင္၊ အသံရွင္ကို ေမာ့ ၾကည့္ရင္း ၾကက္ဂသ ေသသြားတယ္ အမွန္။ သူ႔တစ္သက္ တစ္ကိုယ္မွာ ဒီေလာက္ ထြားက်ိဳင္းျမင့္မားတဲ့အရပ္နဲ႔ သူတင္ေယာက္ကို မျမင္ဘူးလို႔ပဲ။ အေပၚအက်ႌမပါဘူး။ ပုဆိုးကိုကို ဒဏ္ထားတယ္။ အသားနီစပ္အုပ္၊ အရပ္၊ ခုႏွစ္ေလာက္ရွိမယ္။ တံရဲ႕ထုတ္ကန္းနဲ႔အဲဒီလူထြားႀကီးဘဲဖူးေနတာ။ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္း ပမာမခန႔္ပုံစံပဲ၊ ဇိုးေသာင္းစိတ္ထဲမွာ အမူေဟာင္ ေျပသြားသလိုလိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ – သူစိတ္ထဲမွာေတာ့ နည္းနည္းေကြးလိုက္မိ သား။ ဖိုးေဆာင္းနယ္ – ဘယ္လိုလူေတြကိုၿခံထဲထားပါလိမ့္ေပါ့။ လူေတြ ကိုလည္းပမာမခန႔္ ႏိုင္လိမ့္။ ဒါေပမဲ့ … ဒီလိုဖြားက်ိဳင္းၿပီး မ်က္ႏွာေပါက္ ဆိုးတဲ့ပုံစံကိုလည္း နည္းနည္းၿပိဳသြားတာာ့ အမွန္၊ ဒါေပမဲ့ – အဲဒီလူ ကိုဖိုးေသာင္းတစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။ သူ တစ္ခုခုေျပာဖို႔ စဥ္းစားတုန္းရွိေသး။ “ခင္ဗ်ားကို က်ပ္ သားနည္းနည္း ေျပာခ်င္တယ္”
လူထြားႀကီးဆီက ပထမဦးဆုံး အသံထြက္လာဝယ္။ အသံႀကီးက အက္ရွိပါ။
“ဒါကိုလည္း တီထဲကို ဝင္ၿပီးေျပာပါ”
ခိုးေသာင္းေျပာတဲ့ စကာကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲတဲမွာပဲရပ္ေနတယ္။ အထဲ ကိုမခင္ဘူး။မိုးေကာင္းလည္းဆက္မေခၚေတာ့ဘူး၊ ဒီလူထြားႀကီးမ်က္ႏွာ ကို ဧသသရာခ်ာ ၾကည့္မိတယ္။ သခ်ာပါတယ္- ႐ြာထဲမွာ ဒီလိုပုံစံနဲ႔ ႐ုပ္ခ်ိဳ၊ မေတြ႕ဖူးပါဘူး။ လုံခ်ည္တိုတိုဝတ္ၿပီး ဖိနပ္မပါဘူး။ မ်က္ႏွာေၾကာ ကေကာ့ လင္းလင္း။ မ်က္ေထာင့္နဲ႔ေလ။
“မင္းတို႔ ၿခံေထာင့္က သစ္ပင္ႀကီးကို ခြင့္မေတာင္းပဲ ဘာျဖစ္လို႔ခုတ္လွဲ ပစ္လိုက္တာပဲ။ နည္းနည္းပါးပါး အေၾကာင္းၾကားဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ခုေတာ့…”
ဖိုးေသာင္းလည္း စိတ္ထဲမွာ ေထာင္းခနဲ ျဖစ္သြားတယ္၊ အရက္က လည္း ေသြးပို႔လ
“ေနပါဦး ..က်ဳပ္ညီက ၿခံရွင္၊ သူ႔ ၿခံထဲက သစ္ပင္ကိုနက္လုံးစ္ဘာ၊ ဘယ္သူ႔ကို သြားၿပီးသံေတာ္ဦးတင္ေနရမွာတုန္း။ ဘာျဖစ္လဲ -ကိုယိုအပင္ ကိုယ္ခုတ္တာ။ ခုတ္ခြင့္ မရွိဘူးလား…ေျပာပါဦး
ဆားဆုံးေတာ့ လူထြားႀကီးက တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္လိုက္ကာ၊ မီးေတာက္မတတ္ပဲ သူ႔စကားသံက အထက္ဆီးဆန္လွတယ္၊
“ခင္ဗ်ားတို႔ သစ္ပင္ခုတ္ေနတာကို ရပ္လိုက္ပါ။ ေဘးက ပါက္ေနတဲ့ အၫြန႔္ကေလးကိုပါ ဆက္ၿပီးခုတ္ၾကေတာ့လို႔လား။ မလုပ္ပါနဲ႔ က်ဳပ္ မႀကိဳက္ဘူး က်ဳပ္တို႔ ဘယ္မွာသြားေနရမွာလဲ၊ ဘာလဲ- မင္းကပါ မင္းညီ ေနာက္ကို လိုက္ခ်င္လို႔လား ကိုယ့္အသက္ကိုယ္ မႏွေျမားရင္ ဆက္လုပ္ ေပါ့ကြာ။ သိၾကေသးတာေပါ့”
လူထြားႀကီးက သူ ေျပာခ်င္တာေတြကို ဗလုံဗေထြးေျပာဆိုၿပီး ရွာရန္ လွည့္ထြက္သြားတယ္။ ဖိုးေသာင္း သူ႔ကိုျပန္ေျပာခ်ိန္ေတာင္ မရေတာ့ဘူး။ ျမန္လိုက္တာ- အေမွာင္ထုထဲကို ဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ဖိုးေသာင္းလည္း မီးအုပ္ဆြဲ၊ ဘီေထာင့္က လွံတိုကိုယူၿပီး လူမိုက္ဆန္ဆန္
ေျပာသြားတဲ့ လူထြားႀကီးေနာက္ကို လိုက္ရွာၾကည့္တယ္။ ဘယ္လိုမွ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ၿခံက်ယ္ႀကီးဟာ အေမွာင္ေအာက္မွာ စုန္းစုန္းနစ္ျမႇဳပ္ေနၿပီး က္ဘ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္။ ဖိုးေသာင္းလည္း အိမ္မႀကီးလီဘက္ကို ေလွ်ာက္ သြားၿပီးေစာေစာကလူထြာ၊ႀကီးတေယာက္ဒီဘက္လာေသးသလားလို႔ ေပး ေတာ့ ဘယ္သူမွ ေလာပါဘူးလို႔ ေျခၾကတယ္၊ ထူးေတာ့ ထူပန္းေနၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ ခိုးေသာင္း ရင္မွာ မေက်မနပ္ ဘဝင္မက်တ္နဲ႔ ကံကေလး ဆီကို ျပန္လာပိုတာပါ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ လုံဘိုကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္၊ ကိုင္ရင္း နက္မိုးလင္းရင္ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ကြာ။ က်န္တဲ့ သစ္ငုတ္တို ကို မီးျပင္းတိုက္ပစ္မယ္လို႔ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ႀကဳံးဝါးလိုက္တယ္ေလ။
ဇနာက္တစ္ေန႔မနက္ မိုးလင္းတာနဲ႔ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ဖိုးေသာင္း လည္း မီးျဖစ္ ေကာက္႐ိုးေတြယူၿပီး ၿခံေထာင့္က သစ္ငုတ္တိုဆီကို ေရာက္ လာတယ္။ သစ္ငုတ္တိုကို ပတ္ပတ္လည္ေကာက္႐ိုးေတြပုံၿပီး မီးရွိဖို႔ ျပင္တယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ သစ္ငုတ္တိုႀကီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကေန လူသံေတြ လိုလို သင္ငွက္ကိုႀကီးကေနၿပီးေတာ့ ဟီး ညည္းညဴသံလိုလို ထြက္ရာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဇိုးေသာင္းလည္း ၾကက္သီးေတြ တဗ်န္းဗ်န္း၊ နားထဲ မွာဟိသံႀကီးတစ္ခုက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ၾကားလိုက္ရၿပီး သစ္ဖုတ္ ကိုကိုဖိုးကိုက္ေတာ့တာပဲ။
“ငါ့ညီကို သတ္တဲ့ ေကာင္ေတြ။ မင္းတို႔လည္း ငါ့ညီေသသလို ေသရမယ္ကြ”လို႔ ဆဲဆိုေရ႐ြတ္ၿပီ၊ မီးရႈိ႕ေတာ့တာ။ မီးက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေကာင္ ဘူး၊ အူထြက္ေနတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သစ္ငုတ္တိုႀကီးကဝန ၊သံက်ယ္က်ယ္ႀကီးနဲ႔အတူ
မိန္းမတစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုသံ၊ကေလးေတြနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုသံ ေတြ လိုလိုထြက္ေပၚလာပk။ ေတာ္ေတာ္ဆန္းၾကယ္တာနဲ႔ ခိုးေသာင္း လည္း အေၾကာင္သား ေငးမာေနမိတယ္။ ေအာ္သံ၊ ဆူသံေတြက သစ္ ငုတ္ဘိုကေန ထြက္ေနတာပါ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႐ြာထဲကအာသာမက္နဲ႔ အသာလာတဲ့ဧည့္သည္ေတြ တစ္အုပ္ႀကီး ေျပးထြက္လာၾကတယ္။ အဘ သာနက္ဆိုတာ တစ္႐ြာလုံး အားကိုးအားထားျပဳေနၾကတဲ့ တိုင္းရင္းေဆးဆရာ၊ လက္မွတ္ရ ဆရာႀကီးတစ္ဦးေပၚ
“ေဟ့ေကာင္ – ဖိုးဂသာင္း မီးရႈိ႕တာကို ရပ္လိုက္စမ္း၊ ေဒါသေရွ႕ထားၿပီး စိတ္ကူးတည့္ရာ ေလွ်ာက္မလုပ္စမ္းနဲ႔။ ကိုယ္က်ိဳးေတာ့ နည္းေပာ့မွာပဲ ကြာ၊ ေရနဲ႔ပက္ၾကေဟ့- ရက္ၾက
အာသာျမတ္ကေျပာေျပာဆိုဆို ေသာင္းကိုတြန္းဖယ္ၿပီး သူကိုယ္ တိုင္ ေရာင္ဖက္ဘယ္၊ က်န္တဲ့ သူေတြကမာၻ႔ ေကာက္႐ိုးေတြကို ဖယ္ ထုင္ပင္ၾက မီးစြဲေနတဲ့ ေကာက္႐ိုးေတြကိုၿငိမ္သက္ၾကနဲ႔၊ တတ္တယ္ ေျပာရမယ္။ သက္တိုႀကီးကို စြဲစားဘူး၊ မီးခိုးေတြကေတာ့ အူ ေနတုန္းပဲ။
အာသာဒ္က သက္ျပင္းခ်ရင္း …
“စိတ္ျမန္လက္ျမန္ ႏိုင္လွပါလား ဖိုးေသာင္း -လာကမွာ မႏိုင္တဲ့ အႏၲရာယ္ေတြရွိသလိုပဲ ျမင္၊ မျမင္အပ္တဲ့ ေရဟာဆို ရွိတယ္ ကြ။ ငါေျပာတာ နားေထာင္ဦး”အားလုံးကဖိုးေသာင္းကိုေရာင္းေျပာဆိုၿပီးအိမ္ႀကီးဆီကိုလာၾကပါဘုတယ္။ ဦးေသာင္းာ ဓားႀကိမ္း ႀကိမ္၊ ဆဲဆိုၿပီး ယာတယ္။ “မင္းတို႔ကို မေက်ဘူးေဟ့အိမ္ေပၚေရာက္တာနဲ႔ အတာျမတ္က သူ ညကမက္တို႔ အိပ္မက္ အေၾကာင္းကို အစခ်ီၿပီး တတ္စုံမင္းျပတယ္ေလ။
“ဒီလို -ညာသာျမတ္ မက္ကိုအိပ္မက္ထဲမွာ အေကာင္ ေထာင္ေမာင္းဟင္း၊ အသားနီစပ္စပ္၊ မ်က္ႏွာေပါက္၊ ကန္ကန္နဲ႔ လူ တစ္ေယာက္ဟာမိန္းမတစ္ေယာက္၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူေရာက္ လာၿပီး က်ပ္သို႔ ဘုံဌာနကိုဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးလုပ္တဲ့ မိုးေဆာင္းကို ကာမရတဲ့ အဆုံးမွာ၊ အေသလုပ္ လိုက္ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ -က်န္ရွိေနေသးတဲ့ သစ္ ငုတ္ေဘးက အသက္ထြက္ေနတဲ့ အကိုင္းေလးထဲမွာ က်ဳပ္တို႔ ေနရထိုင္ ရကာ မိသားစု က်ပ္က်ပ္တည္းတည္းဗ်ာတဲ့။ အဆင္မေျပလပါဘူးတဲ့။ အဲဒီလို ဒုကၡထပ္ေရာက္ေနတုန္း ေနရာဌာန ပ်က္စီးေပ်ာက္ကြယ္သြား ေအာင္ ထင္းလုပ္မယ့္ သူတစ္ေယာက္ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီလူက ဖိုးေသာင္းပါတဲ့။ ဖိုးေသာင္းက သူတို႔ ဘုံဌာနကို မီးေလာင္တိုက္သြင္းဖို႔ ႀကိဳးစားအနပါသတဲ့။ အခ်ိန္မီ တားဆီးေပးပါဦး ဆရာႀကီးလို႔ ငါ့ကို အိပ္မက္ လာတယ္။ၿပီး၇ – သူတို႔ကဖို၊ေဟာင္းအေပၚလက္လြန္သြားပါတယ္ တဲ့ ေနာက္ထပ္ ဘယ္သူ ကိုမွ မေႏွာက္ယွက္ေတာ့ပါဘူး။ ၿခံရွင္ေတြကို ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ့မယ္တဲ့။ သူတို႔ကို ဆက္ၿပီး ဒုကၡမေဟာရပ္လိုက္ ပါေတာ့တဲ့ကြ။ တဲ – ငိုးေသာင္း၊ မင္းပဲ စဥ္းစား ၾကည့္ေတာ့ကြာ။ တက္ၿပီးဖ်က္ဆီာ့၊ ဒီတစ္စုတ္ကိုႀကီးက မင္းကို အတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး။
သူတို႔က နာနာပေတြပါ။ လူေတြနဲ႔ ဘာျခားေနၾကသူေတြပါ။ ၿပီးေတာ့ – ကမၻဒိဌိန္ခိုးေတြရွိၿပီး ဖန္ဆင္းႏိုင္တဲ့ အပါkယ္ေလးဘုံသား၊ၿပိတၱာေတြကြ၊ ဘုရားရွင္ကလည္းဇာတၳဳေတြမွာဧရာ၊ ရဟန္းေတာ္ေတြ ရဲ႕ဝိနည္းပညတ္ေတြမွာပါ အသိအလင္းေျဖဆိုရွင္းျပထားတယ္အေသာင္းရွိ။
ၿပိတၱာေတြထဲမွာလည္းဆိုးတဲ့ၿပိတၱာေတြရွိသလိုေကာင္းတဲ့ၿပိတၱာေတြလည္း ရွိတာပဲမဟုတ္လား။ လူေတြလိုေပါ့ကြာ၊ မင္းအေနနဲ႔ သူတို႔ကို ၿခံထဲမွာမနေစခ်င္ရင္ နတ္မင္းႀကီး (၄)ပါးထံမွာ ေနရာေတာင္းၿပီး ေရွ႕ပိုင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ မင္းတို႔အတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစဘူးဆိုရင္ ဒီအတိုင္း လြတ္လြတ္ တပ္ခ်ဳပ္ ေနပါကြယ္၊ ဘယ္သူကိုမွ ေႏွာက္ယွက္ႏိုင္ပါဘူး။ အတၱာပို႔ ပါ။ သူတို႔ကူညီၾကမွာပါ။ အိမ္နီဂ်င္းမိတ္ေဆြေကာင္းေတြလို သေဘာထား
လို႔ ရွင္းျပေတာ့မွ ဖိုးေသာင္းလည္း စိတ္ေလ်ာ့ၿပီး သစ္ငုတ္တိုႀကီးကို ဆက္ၿပီးမီးမရွိျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ထပ္ထြက္လာတဲ့အၫြန႔္အတက္အကြ ကိုလည္း မဟုတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူးပ။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ကို ပတၱာပို႔ အမွ်ေပ တယ္။ သူတို႔ ဆက္ၿပီး ကုသိုလ္ျပဳႏိုင္ဖို႔ ပန္း၊ ဆီမီး၊ အေမႊးတိုင္ လႉတယ္။ အဲဒီေနာက္ သစ္ငုတ္ကိုႀကီးဆီကန ညည္းညဴသံ၊ ဟီသံေတြမၾကား ရေပဘူး။ ေနာက္ထပ္ ထက္တဲ့ အၫြန႔္အတက္ေတြအသည္းေဖ ဆာဆာ၊ ၿခံထဲမွာ စိုက္ပ်ိဳးမႈ သီးႏွံေတြဆိုက အံ့ဩပ္ ေကာင္းေလာက္ ေအာင္ ျဖစ္ထြန္းတာ၊ တစ္႐ြာလုံးက အံ့ၾသၾကရတယ္ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ – သိန္း (၂၀၀)ထီတစ္ခု ေပါက္တယ္။ ထီဆုကေလးေတြ ႏွစ္ႀကိမ္ ေပါက္တယ္။ အလႉအတန္းေတြလည္း လုပ္ႏိုင္ခဲ့ကယ္၊
ဒါဟာမျမင္ရတဲ့ ပရေလာကသားေတြကိုကိုယ္ကေမတၱာပို႔က႐ုဏာ ထားလိုက္ေတာ့ သူတို႔ဘက္ကလည္းတုန႔္ျပန္မႈေကာင္းေတြနဲ႔ျပန္တုန႔္ျပန္ ၾကာပဲ မဟုတ္လား ခင္ဗ်ာ။ သမန္းျမက္ခ်ဳံမွာေတာင္ ျခင္းအပ္တဲ့ ပရ ေလာကသားဆိုတာ ရွိပါတယ္။ သစ္ပင္ႀကီးေတြဆိုရင္ေတာ့ မေျပာနဲ႔ ပုံ။
က်ာက္မွစ၍ နာနာသာျဖစ္တဲ့ ေလာကသားေတြဟာ အမွ်ရင္ သာခုခံႏိုင္တယ္။ အိပ္မက္ေပးႏိုင္တယ္၊ကိုယ္ထင္ၿပီးယွဥ္ၿပိဳင္ေျပာဆို ႏိုင္တယ္။ လူ႐ုပ္ေပၚေအာင္ ဖန္ဆင္းႏိုင္တယ္။ သူတြိေနတဲ့ ဘုံဌာနကို က္ဆီးရင္ မိမိဘက္က ကံာညိဳမိန္ရင္ မ္းစားသတ္ျဖတ္ႏိုင္တယ္။ သူတို႔ကို သိတတ္ရင္ ေက်းဇူးတုံ႔ျပန္တတ္တယ္။ ေ႐ႊေငြ တတ္တယ္။
ၿပီးေတာ့ – အမႉအတန္းဆရာမွလည္း သာခုဂါႏိုင္ရင္ ယုတ္ညံ့ေသာဘဝမွ ႏူးညံ့ေသာ အတန္းသို႔ေျပာင္းလဲသြားတတ္ၿပီးေကာင္းရာမြန္ရာကိုေရာက္ တက္လို႔ တစ္ဦးေမတၱာတစ္ဦးဆိုသလို ေကာင္းမႈကုသိုလ္ျပတ္လပ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ေမတၱာလက္နက္ေလာက္ အစြမ္းထက္တို႔ လက္နက္ ရွိပါဘူး။
သည္။