သေကံမပါသူ

“သေကံမပါသူ”(စ/ဆုံး)

—————————-
ကျွန်တော်၏ လက်ဝါးပြင်
လက္ခဏာမှာဘယ်လမ်းကြောင်းတွေ
ဘယ်လိုပဲရှုပ်ရှုပ် .. အသက်လမ်းကြောင်း
ကြီးကတော့ ဘယ်ညာ နှစ်ဖက်လုံးမှာ
အပြတ်အတောက် ကင်းကင်းနှင့် ထင်း
ထင်းကြီးတွေ ဖြစ်နေသည်။ ဒါကြောင့်
လေလားမသိ – ငယ်စဉ်က သေလောက်
သည့်အဖြစ်များမှ လွတ်မြောက်ခဲ့ပေါင်း
များလှပြီ။
ပထမဆုံး မှတ်မိတာက စက်ဘီး တိုက်ခံရခြင်း ဖြစ်သည်။ စက်ဘီးတိုက် တာ အသက်နဲ့ အဝေးကြီးပါ ပြော၍မရ။ ဟိုတုန်းက စက်ဘီးဆိုတာ “ရလေး”၊ “ဟမ်းဘား”၊ “ဟာကျူလီ” နာမည်တွေ နှင့်၊ ယခုခေတ်ပေါ်စက်ဘီးတွေလိုပါးပါး လျားလျား ပေါ့ပေါ့ကလေးတွေ မဟုတ်။
တစ်ခါဝယ်ထားတစ်သက်လုံးစီးရသည့်
တောင့်တောင့်ခိုင်ခိုင်ကြီးတွေဖြစ်ကြသည်။ ထိုစက်ဘီးမျိုးနှင့်
အတိုက်ခံရသည့်ကျွန်တော်ကအဲဒီအချိန်မှာ (၃)
နှစ်သားလေးဖြစ်၍ သတ္တဝါနှင့်လက်နက် မမျှသဖြင့် အဆင်မသင့်လျှင် သေဖို့နီးစပ်သော်လည်းလူကြီးတွေအပြောအရနာရီဝက်လောက်မေးမရ၊ ခေါ်မရဖြစ်နေပြီးမှ ပွန်းရုံ ပဲ့ရုံဖြင့် ထိုတောင်ကိုကျော်ခဲ့သည်။
ကျွန်တော်ငယ်ငယ်က အလွန်ဆော့၊ အလွန်ကမြင်းသည်ဟု လူကြီး များက မှတ်တမ်းပြုကြသည်။ . အလယ်တန်းကျောင်းသားလောက်မှာ အဆော့သန်၍အသက်ဘေးအကြိမ်ကြိမ်ကြုံခဲ့ရသည်။ရွယ်တူသူငယ်ချင်း
တွေနှင့် မြို့အရှေ့ဘက်ကန်တော်ကြီးမှာ ရေသွားကူးရာက ရေနစ်သည်။ ဆယ်နိုင်၊ ကယ်နိုင်သူတွေအနီးမှာရှိ၍ ရေမွန်းပြီး သတိလစ်နေတာကို ဆယ်တင်ပြုစုကြ၍ အသက်ချမ်းသာရာ ရသည်။ တခြားသူတွေ ရေနစ်ပြီး မသေလျှင် … ဘယ်လိုနေသည်မသိ။ ကျွန်တော်ကတော့ သုံးလေးရက် လောက်နားတွေထဲက လေတွေ တဟူးဟူးထွက်နေသလို ခံစားခဲ့ရသည်။
သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ဘောလုံးကန်ကြတော့ ကျွန်တော်က ဂိုးစောင့် လုပ်သည်။ ဂိုးသွင်းခံရတော့ ဒိုင်ပင်ပစ်ဖမ်းရာမှာ ဂိုးတိုင်နှင့် ခေါင်းဆောင့်မိ ၍မျက်ခုံးကွဲပြီးဆေးရုံရောက်သည်။ (ထိုစဉ်ကကျွန်တော်တို့မြို့ကစားကွင်း
မှာဘောလုံးဂိုးတိုင်ကယခုခေတ်လိုသံပိုက်လုံးတိုင်မဟုတ်၊လေးပတ်လည်
သစ်သားတိုင်ကြီးတွေဖြစ်၍တိုင်စောင်းနှင့် ဆောင့်မိခြင်းဖြစ်သည်။) သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်၏အိမ်က မြင်းလှည်းထောင်ထားသည်။ သူ တို့အိမ်လိုက်သွားပြီးလှည်းဆွဲခြင်းကိုကျောပေါ်တက်စီးတော့ မြင်းက ခါချ ၍လိမ့်ကျပြီး လက်ကျိုးဖူးသည်။ ဒါလည်းဆေးရုံပြေးရတာပါပဲ။ လူပျိုပေါက်ကလေးဖြစ်စမှာ ရွယ်တူ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ကြက်သား အပျော်ချက်စားရင်း ဟင်းထဲမှာ “ဆေးခြောက်” ထည့်စားမိရာက ဆေးစွဲ သွားပြီး “စား”ရာက “ရှူ”သည့်အဆင့် တက်လှမ်းသည့် အကြောင်းသိသူ တွေက ကျွန်တော်တို့ကို ဂန်ဂျာသမားတွေခေါ်သည့် တစ်ရက်မှာ ဆေး ခြောက် အရှူလွန်သွား၍ တစ်ရက်နှင့်တစ်ည တစ်ယောက်တည်း သတိ

လစ်မေ့မျောနေခဲ့ဖူးသည်။ဒါကိုတော့မိသားစုနှင့်နီးစပ်သူသူငယ်ချင်းတချို့
သိကြပါသည်။
ကျွန်တော်၏ “မြီးကောင်ပေါက်”အရွယ်ကို မြေလတ်ပိုင်းဒေသ မြို့တစ် မြို့မှာ ကြီးပြင်းရတာဖြစ်တော့ ထိုမြို့က မြွေဆိုး အလွန်ပေါသည်။ ထိုအချိန် ကမြွေဆိပ်ဆေးဆိုတာလည်း မပေါ်သေး၍ မြွေဆိုးကိုက်ခံရလျှင် အသက် ဆုံးကြတာ များသည်။ ကုပြန်တော့လည်း ဆေးရုံဆေးခန်းသွားကြတာ နည်း၍“မြွေဆရာ”ဆိုသူများနှင့် ကုတာများသည်။ ထိုအခြေအနေမှာ တစ် ရက်တော့ ကျွန်တော့်ကို မြွေကိုက်ပါတော့သည်။ ခြေမျက်စိအရှေ့ တစ် လက်ခန့်အကွာကို အကိုက်ခံရတာဖြစ်၍ ပျားတုပ်လိုက်သလို စူးခနဲနေ သည်။ ချက်ချင်း အိမ်ကို ပြန်ခဲ့၍ (အကိုက်ခံရတာက သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ညစာ အပျော်တမ်း ကြက်သားချက်စားဖို့ ချိန်းရာကို အသွားမှာ ဖြစ်သည်။) အိမ်ကိုရောက်တော့ အကိုက်ခံရသည့်နေရာက ယောင်ကိုင်းနေသည်။
ချက်ချင်း“မြွေဆရာ” သွားပင့်ကြပြီးဆရာရောက်လာတော့ပထမဆုံး “အဆိပ်ခိုးတွေ ပွင့်အောင်”ဟုဆိုကာ နဖူးအလယ် ဆံပင်အစပ်နေရာကို သူ့မှာ ပါသည့် စုတ် (ကြေးဝါနှင့် လုပ်ထားသည့်စူးချွန်) ဖြင့် တစ်ချက်ပေါက် ၍ ထိုးလိုက်တော့ အောက်က မြွေကိုက်လို့ နာရသည့်အထဲမှာ မြွေဆရာ လက်ချက်နှင့် နဖူး တော်တော်အီစလန်ဝေသွားပါသည်။
ပြီးတော့မှမြွေဆရာကမြွေစွယ်ရာကိုစစ်ဆေးကြည့်ရှုပြီးထိုဒဏ်ရာကို ကျွဲချိုအဖြူ ဖြတ်ပိုင်းနှင့် တေ့၍ သူ့ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်သည်။ (သွေးစုပ်သည်ဟု ခေါ်ပါသည်။) ဒဏ်ရာကသွေးတွေ ကျွဲချို ထည့်လိုက်လာတော့ စုပ်ယူ သည့်အပေါက်ကို ပျားဖယောင်းဖြင့် ပိတ်ထားလိုက်သည်။ တော်တော် လေးအကြာ ကျွဲချိုက ကွာကျသွားသည်။ ဆရာက ယူ၍ သူ့မှာပါသည့် ကြေးဖလားကလေးထဲသွန်ထည့်သည့်သွေးနီနီထဲမှာသွေးမည်းမည်းညစ် ညစ်တွေ တွေ့ရသည်။ “ဒါ-မြွေဆိပ်တွေပေါ့” ဟု ဆရာက ဆိုသည်။ “မင်း ကိုယ်ခန္ဓာထဲကို အဆိပ်သိပ်မဝင်ဘူး။ တချို့ဆို ကျွဲချိုတစ်ခေါင်းလုံး အဆိပ်

တွေချည်းပဲ။ အဲဒီလိုဖြစ်ရင် နှစ်ခါပြန် သုံးခါပြန် စုပ်ရတယ်”တဲ့ ဆိုကောင်း မည်ကောင်းပင်။ ဒီလိုသွေးတွေ စုပ်လိုက်တော့ နာကျင်ကိုက်ခဲနေတာတွေ သိသိသာသာ သက်သာသွားသည်။ ဆရာက ဒဏ်ရာပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဆေးများလိမ်းကျံပေးပြီး“ကိစ္စမရှိတော့ဘူး- ရပါပြီ” ဆိုကာပြန်သွားတော့ သည်။ ကျွန်တော့်မှာ မြွေကိုက်ခံရသည်ဆိုသော်လည်း တချို့မြွေဆိုး ကိုက် ခံရသူတွေလိုမျက်လုံးတွေ ပြာလာတာတို့၊ လျှာတွေ လေးလာတာတို့၊ တစ် ကိုယ်လုံးဖောယောင်လာတာတို့ မရှိလိုက်ပါ။ အကိုက်ခံရသည့်နေရာ တစ်ဝိုက်မှာယောင်ကိုင်း၍ နှစ်ရက်လောက် နာနေတာပဲ ရှိသည်။ ပြန်၍ စဉ်းစားတော့ ကျွန်တော့်ကိုကိုက်တာ အဆိပ်ပြင်းသောမြွေဆိုး မဟုတ်လောက်ဘူးထင်သည်။ ဘာပဲပြောပြော ထိုစဉ်ကတော့ “တောက်ထိန်”ကို မြွေကိုက်တာ . ဆရာအပြဦးပေလို့ဟေ့ဟု ဟော်လေတကျိုး .. ဟိုးလေ တကျော် ဖြစ်ခဲ့ပါသည်။
နောက်တစ်ကြိမ် ဖြစ်ရတာကတော့ လျှပ်စစ်ဓာတ် အလိုက်ခံရတာ ဖြစ်သည်။ထိုမြို့မှာပါပဲ။ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်၏မိဘများစတိုး ဆိုင်ဖွင့်၍ ဆိုင်မှာပဲ မိသားစုနေသည့် ထိုအိမ်ဆိုင်မှာ သွားလည်ရင်း လျှပ်စစ် ပစ္စည်းရောင်းသည့်ကောင်တာမှာ မီးလုံးစမ်းဖို့ထားသည့်မီးခေါင်းကိုလက် နှင့် နှိုက်စမ်းမိသည်။ နှိုက်မိတာကတော့ ဘာရယ်မဟုတ်၊ မီးခေါင်းထဲမှာ ကြေးငုတ်ကလေး (၂)ခု ရှိသည်။ စပရင်နှင့် တွန်ထား၍ ငုတ်ကလေးတွေ ကလက်နှင့် နှိပ်ကြည့်လျှင် ရုန်းကြွတွန်းကန်သောအတွေ့ကိုကျွန်တော်က သဘောကျသည်။ ထို့ကြောင့် မိမိရရ လက်မကို မီးခေါင်းထဲ သွင်း၍ ဖိနှိပ် ကြည့်ခြင်းဖြစ်ရာ လျှပ်စစ်မီး ဖွင့်ထားလေတော့ “အား ..”ဟု အော်လိုက် သော ကျွန်တော့်အသံက ငယ်သံပါသွားခဲ့ပြီး လက်ကို ခါထုတ်လိုက်၍ မီးခေါင်းက လက်နှင့် လွတ်သွားသဖြင့် သေဘေးမှ လွတ်သည်။ ခဏ ကလေး လျှပ်စစ်ဓာတ်လိုက်သည့်ဒဏ်က ထိုလက်တစ်ထက်လုံး လက်ဖျား မှလက်မောင်းရင်းအထိမမြှောက်နိုင်၊ မချနိုင် အောင့်နာနေတာကိုတစ်ပတ် လောက်ခံလိုက်ရသည်။
ထိုအရွယ်မှာ ကျွန်တော်က ဆော့လွန်း၍ မိခင်က မနိုင်သဖြင့် ကျွန်တော့် ကို တောင်ပေါ်တောထဲက ဖခင်ဖြစ်သူ ကြီးကြပ်သည့် လမ်းလုပ်ငန်းစခန်း မှာ သွားနေစေသည်။ မြို့ပေါ်မှာ ဆော့ရတာ ရိုးနေ၍ ကျွန်တော်ကလည်း သဘောကျသည်။ တောစခန်းရောက်တော့ ဖခင်က အလုပ်များ၍ ကျွန် တော့်ကို အလွန်အမင်း မကြီးကြပ်နိုင်တာကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး အလုပ် စခန်းမှ အလုပ်သမားများနှင့် အဖွဲ့ကျကာ သူတို့ ပုတတ်ထောင်၊ ဖွတ်လိုက်၊ ငါးအိုင်ပက်ရာတွေမှာ အမြဲတမ်းပါရုံမက တောထဲသို့ လာတတ်သည့် ဝါး ခုတ်သူများ လျှော်ခွာသူများ၊ ပျားဖွပ်သူများ၊ ရစ်ထောင်သူများ အားလုံးကို ကျွန်တော်က နှုတ်ဆက်မိတ်ဖွဲ့၍ သူတို့အလုပ်ခွင်ကို လိုက်ပါစပ်စုပါသည်။

ဝါးခုတ်လျှော်ခွာသူတွေကနေ့ခင်းလုပ်တာမို့အတန်အသင့်အန္တရာယ်ကင်း
သော်လည်း ပျားဖွပ်သူတွေက ညမှာ အလုပ်လုပ်သူများ ဖြစ်သည်။ ကျွန် တော်က မြွေ မကြောက်၊ ကင်း မကြောက် သူတို့ ညဘက် ပျားဖွပ်တာကို လိုက်ပါ စပ်စုခဲ့ဖူးသည်။ ကံအားလျော်စွာ ဘာအန္တရာယ်မှတော့ မတွေ့ခဲ့ပါ။
လမ်းလုပ်ငန်းအလုပ်သမားများ၏ ကျောက်စု ကျောက်ပုံနေရာမှာ တစ်ခါတော့ “တောကြောင်ဟေ့-တောကြောင်ကွ”ဆိုပြီး အလုပ်သမား တွေကကျောက်ပုံတစ်ပုံကို ဝိုင်းထားခဲ့သည်။ ကျွန်တော်လည်းအနားမှာရှိ နေ၍ လေသေနတ်နှင့် ကားရားကားရား ရှေ့ပိုင်းက ပါသည်။ တောကြောင် ကကျောက်ပုံလိုဏ်ခေါင်းထဲမှာ ညက ဝင်အိပ်နေခြင်းဖြစ်ရာ အလုပ်သမား တွေ ဝိုင်းထားတော့ ပြေးပေါက်မရှိဘဲ တောကောင်ထုံးစံ ခံတိုက်ဖို့ ဟန်ပြင် ဆဲ၊ လက်သွက်သောအလုပ်သမားတစ်ယောက်ကဝါးဆစ်ပိုင်းနှင့်ပစ်လိုက် တော့ ချက်ကောင်း နှာခေါင်းထိပြီး ပုံကျသွားစဉ် တစ်ယောက်တစ်လက် ဝိုင်းရိုက်ကြ၍အကောင်သေသည်။ တောကြောင်သေကအိမ်ခွေးအရွယ်ရှိ ၍ စခန်းကို ပြန်ယူသွားတော့မှ စခန်းအလုပ်သမား မုဆိုး “ဦးထော်ကြီး”က “မင်းတို့ဥစ္စာ တောကြောင် မဟုတ်ဘူး။ ကျားသစ်ကွ-နည်းနည်းငယ်သေး လို့ အကွက်မထင်ရှားသေးတာ။ ဒီမှာကြည့်-ရေးတေးတေးထင်နေတာ
ကျားသစ်ကွက်တွေ”ဆိုမှအားလုံး“ဖျား”သွားကြပါသည်။ဒီထဲမှာ“အဖျား”
ဆုံးကကျွန်တော်ဖြစ်သည်။ လက်ထံမှာသေနတ်နဲ့ဆိုတော့(လေသေနတ် နံပါတ်ဝမ်းကလေးပါ။) အလုပ်သမားတွေက မြှောက်ပေး၍ ရှေ့ဆုံးမှာ ကျွန် တော်က သေနတ် တယမ်းယမ်းနှင့်နေခဲ့ရာ နှာယောင်ကိုသာ ဝါးဆစ်ပိုင်း မမှန်ခဲ့၍ ပြေးထွက်ကုတ်ဖဲ့မည်ဆိုပါက ကျားသစ်သည် ကျွန်တော့်ကို အရင် ဆုံး ကုတ်တော့မည်ဖြစ်ကြောင်းပြန်တွေး၍ကြက်သီးထပါသည်။ ကျားသစ် မှန်း သေချာတာကတော့ ထိုကျားသစ်အသားကို ခုတ်ပိုင်းချက်ပြုတ်စား သောက်ကြပြီး အကျန်ကို ကျွေးတော့ စခန်းစောင့်ခွေးကြီး“ငကုပ်”က နမ်း

ကြည့်ပြီး မစားပါ။ ကြောင်သား အလွန်ကြိုက်သော “ငကုပ်”က ကျားသစ် သား မစားတာကို မေးကြည့်တော့ ကျားသား၊ ကျားသစ်သား ခွေးမစား ကြောင်းဝါရင့်မုဆိုး“ဦးဇော်ကြီး”ကပြောပါသည်။
အဲဒီအလုပ်စခန်းမှာ ကျွန်တော်က စက်ယန္တယားမောင်းသူများနှင့် လည်း ခင်မင်၍ အဖွဲ့ကျနေပါသည်။ သူတို့ ယန္တရားကြီးများတာဝန်က လမ်း ဖောက်ရာမှာ မြေညှိ၊ တောင်ဖြိုရန်နှင့် လမ်းမလွတ်သော သစ်ပင်ကြီးများ ကို စက်အင်အား အသုံးပြု၍ ထိုးလှန်ဖယ်ရှားရန် ဖြစ်ပါသည်။ သူတို့ လှဲရ သည့် သစ်ပင်များမှာ တစ်ခါတစ်ရံ ကြက်တူရွေး သစ်ခေါင်းများ ရှိတတ်၍ ကြက်တူရွေးပေါက်ကလေးများ (ငယ်သေး၍ ပြန်မပြေးနိုင်ခြင်းကြောင့်)ရ လေ့ရှိသည်။ သစ်ပင်လဲတိုင်း သေချာပေါက် ရသည်ကတော့ ထိုသစ်ပင် မြင့်ကြီးတွေမှာ တွယ်ကပ်နေသည့် သစ်ခွပန်းအုံများဖြစ်၍ သဘာဝ အတိုင်းမို့ သန်သန်မာမာ အဖူးတွေ၊ အပွင့်တွေနှင့်ဖြစ်လေရာ ဒါတွေကို ခွာ ယူပြီး မြို့ပေါ် ပြန်ယူသွားလျှင် “သူ့ပေးပါ၊ ငါ့ပေးပါ”နှင့် အလွန်မျက်နှာပွင့် သည်။ တစ်ခါတစ်ရံလည်း သစ်ခေါင်းပျားရည် ရတတ်ပါသေးသည်။
သစ်ပင်လဲလျှင် … ဒါတွေရတတ်၍ ယန္တရားအဖွဲ့ သစ်ပင်လှဲမည်ဆို လျှင် ကျွန်တော် အမြဲပါသည်။ တစ်ကြိမ်မှာတော့ လှဲရမည့် သစ်ပင်တွေက ကညင်ပင်ကြီးတွေဖြစ်၍ တစ်နေရာတည်း သုံးပင်ဆိုင်၍ ပေါက်နေသည်။ ယန္တရားနှင့် သစ်ပင်လှဲရာမှာ တစ်ပင်ချင်းဆိုပါက ပြဿနာ သိပ်မရှိပါ။ လဲကျစေလိုသည့်ဘက် အမြစ်ရင်းမြေသားကို စက်နှင့် ထိုးဖယ်လိုက်ပြီး ထိုနေရာနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်နေ၍ စက်ရှေ့ဂေါ်ပြားကြီး ပင့်မြှောက်သစ်ပင် ကို ထောက်ပြီး တွန်းလိုက်လျှင် ကိစ္စပြီးသည်။ ယခု သစ်ပင်သုံးပင်ဖို ခနောက် ဆိုင်ပေါက်နေတော့ ယန္တရားသမားတွေက တွေးတွေးဆဆ ချင့် ချင့်ချိန်ချိန် အလုပ်လုပ်နေကြသည်။ ကျွန်တော်ကတော့ ထိုအပင်တွေထဲ က တစ်ပင်မှာ ကြက်တူရွေးသစ်ခေါင်းကို လှမ်းမြင်နေရပြီး အမိအဖ ကြက် တူရွေးနှစ်ကောင်ပျာယာခတ်နေတာတွေ့ရတော့ကြက်တူရွေးပေါက်ရှိနေ တာ သေချာပြီမို့ ဒီအပင်လဲတာနှင့် ဦးအောင် အုပ်မိဖို့ ပြင်ဆင်ရသည်။

(တစ်ခါတစ်ရံ ကြက်တူရွေး သစ်ခေါင်းပါသော အပင် လဲကျပြီးမှ ကိုယ်က မဦးမီ ကြက်တူရွေးပေါက်က ရုန်းကန်ခုန်ထွက်၍ တောထဲ ဝင်ပြေးတာ ကျွန်းရွက်ခြောက်တွေအောက်မှာ ပျောက်သွားတာ ကြုံဖူးနေသည်။)စက် သမားတွေကတော့သူတို့အလုပ်နှင့် သူတို့ရှုပ်နေ၍ကျွန်တော့်ကိုဂရုမစိုက်နိုင်ကြပါ။
သည်အချိန်မှာ မမျှော်လင့်ထားဘဲ ကညင်ပင်ကြီးတွေက ယိုင်လဲကျ လာသည်။ ဖြစ်ရပုံက ထိုသုံးပင်မှ တစ်ပင်ကို စက်နှင့် ထိုးထား၍ မြေပါးနေ သည်။ စက်သမားတွေက ကျန်အပင်များဘက် အာရုံစိုက်နေစဉ် ပထမ အပင်က အလိုလိုလဲကျလာ၍ သူ့အမြစ်က ကျန်အပင်တွေကို ကော်ထုတ် သလိုဖြစ်ပြီးအပင်သုံးပင်လုံး-တောင်တစ်ပင်မြောက်တစ်ပင်ဆိုသလို ပတ်ချာလည်၍ လဲကျလာခြင်းဖြစ်ရာ ကြက်တူရွေးသစ်ခေါင်းကို မဲနေ သည့်ကျွန်တော်ကထိုအပင်လဲကျရာဘက်ကိုလှမ်းအဝင် ကျန်တစ်ပင်က ကျွန်တော့်ဘက်တည့်တည့် လဲကျလာခြင်းဖြစ်၍ စက်သမားတွေ၏အော် သံ၊ အလုပ်သမားတွေ၏အော်သံက ဆူညံသွားခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော်က ဘာမျှမတတ်နိုင်။ တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်နေခဲ့ရာ သစ်ပင်က ကျွန်တော့်ကို သီသီကလေးလွဲ၍ “အုန်း”ခနဲ လဲကျသွားတော့သည်။ (ထိုအချိန်က ကျွန် တော် သစ်ပင်အရင်းပိုင်း ရောက်နေ၍ ကိုင်းဖျားအရိုက်ခံရခြင်းမှလည်း လွတ်ကင်းသည်။ သစ်ပင်ကြီးများက ကြီးမားလှ၍ ကိုင်းဖျား အရိုက်ခံရရုံ နှင့်လည်းသေနိုင်သည်။)
အားလုံး ပြေးလာကြ၍ ကျွန်တော် ကံကောင်းပုံကို လက်ဖျားခါကြ သည်။ တချို့က သစ်ပင်ကြီး ကျွန်တော့်အပေါ် တည့်တည့်လဲကျလာတာ ဖြစ်၍ ဒီတစ်ခါတော့ “ဖွတ်-တောက်ထိန်”(ကျွန်တော့်ကို သူတို့ပေးထား သောနာမည်)ကိစ္စချောပြီဟုထင်ကြောင်း၊ သစ်ပင်ကြီးက ကျွန်တော့်အပေါ် ကျလုဆဲဆဲမှာ ဘေးကို လွဲသွားတာဖြစ်၍ အလွန်ထူးဆန်းကြောင်း တအံ့ တဩပိုပိုသာသာပြောကြပါသည်။

ဒါက အားလုံးရှေ့မှာဖြစ်၍ အလုပ်သမားတွေ အကုန်သိသော ကျွန် တော်၏သေကံမရောက်မှုဖြစ်ရာ ယခုဖော်ပြမည့်အမှုကြီးကတော့ ဘယ်သူ
ကျွန်တော်တစ်ယောက်မကြာ
မှ မမြင်မသိလိုက်သော်လည်း ကာယကံရှင် ခဏအိပ်မက်ဆိုးမက်နေရသောဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
ပြောခဲ့သည့်အတိုင်း ကျွန်တော်က“တောစခန်း”လိုက်နေ၍ အဖေက တစ်ယောက်တည်း မသွားမလာရန် စည်းကမ်းသတ်မှတ်ပေးထားသော် လည်း (ကျွန်တော့်အတွက် ပေးထားသည့် အလုပ်သမားအဖော်ကလေး မအားလပ်သည့်အခါ) တစ်ကိုယ်တည်းလျှောက်သွားတတ်ပါသည်။ သည် တော သည်တောင်မှာ တစ်လကျော်နေခဲ့ပြီး၍ သားရဲကောင်ကြီးများနှင့် မတွေ့ဘူးတာကို“မရှိပါဘူး”ဟုကိုယ့်ဟာကိုယ် ဆုံးဖြတ်ကာ လေသေနတ် လွယ်၊ ဓားတစ်ချောင်း ခါးထိုး၍သွားတတ်ပါသည်။ လေသေနတ်က ငှက် နှင့် ဖွတ် ပစ်ဖို့ဖြစ်၍ ဓားကတော့ တစ်ခါတစ်ရံ တွေ့ရတတ်သည့် လဲကျနေ သော သစ်ပင်မှ သစ်ခွပန်းအုံများ ထိုးခွာရန်၊ ဆူးပုပ်ရွက်ခူးဖို့ လက်လှမ်းမီ သည့်အခါ အပင်ရင်းမှ ဓားဖြင့် ပိုင်း၍ ဆွဲချရန် မြေကြီးထဲမြုပ်နေသည့် သစ် ဥ သစ်ဖုများ တူးရန်နှင့် လိုရာသုံးရန် ဆောင်သွားခြင်းဖြစ်ရာ ကျွန်တော့်မှာ ဓား၊ သေနတ် အစုံအလင်နှင့် တကယ့်တောလိုက်မုဆိုးကြီးအသွင် ဆောင် နေပါသည်။
တစ်နေ့မှာ ထိုပုံစံဖြင့် တောထဲကို တစ်ကိုယ်တည်းထွက်ခဲ့ရာ အလုပ် စခန်းမှ တော်တော်ဝေးလှမ်းသောနေရာသို့ ရောက်သွားပါသည်။ အလုပ် စခန်းနှင့် မကွာလှမ်းလျှင် အလုပ်ခွင်မှ လူသံ၊ စက်သံများ ကြားရပြီး ယနေ့ ဘာသံမျှ မကြားရ၍ တော်တော်လှမ်းလာပြီဟု ပြောရခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ တစ်နေရာရောက်တော့ ပိတောက်ပင်ကြီးတစ်ပင်ကို သစ်တောဌာနမှ ခုတ် လှဲယူသွားပြီး၍ ကျန်ခဲ့သော သစ်ငုတ်ကြီး၏ ဘေးတက်က ထွာဆိုင် သာသာ ကျန်နေခဲ့ပြီး ထိုးဘေးတက်ပင်ထိပ်ဖျားမှာ ပိတောက်ပန်းတွေ ထိန်နေအောင် ပွင့်နေကြသည်။ ထိုအချိန်က တပေါင်းတန်ခူး နွေရာသီ ကျောင်းပိတ်ရက်မို့တောထဲကပိတောက်ပင်ကြီးတွေအားလုံးပွင့်ဖူးနေကြ

ရာ တောပိတောက်ပင်ကြီးတွေ ထိပ်ဖျားမှာ ပွင့်နေကြသည့် ပိတောက်ပွင့် များကိုတော့ မြင့်မားလှ၍ ကျွန်တော်တို့ တက်မခူးနိုင်ပါ။ ယခု သစ်ပင်ကြီး ဘေးတက်မှ ရှင်သန်နေသော ပိတောက်ပင်ပွားမှာတော့ ပိတောက်ပန်း တွေ ရှိနေတာကို ကျွန်တော်က လိုချင်မိပြီး (သူကလည်း တော်တော်မြင့် မြင့်မှာ ပွင့်တာဖြစ်၍ တက်မခူးနိုင်ပါ။) ထွာဆိုင်သာသာရှိသော ပိတောက် ပင်ကို အောက်ခြေမှ ခုတ်လှဲပြီး ပိတောက်ပွင့် ခူးဖို့ ကြံပါသည်။ ထို့ကြောင့် မူလပိတောက်ပင်ကြီး ခုတ်လှဲသွား၍ ကျန်သည့် သစ်ငုတ် (ကျွန်တော့်ခါး လောက် မြင့်သည်) အပေါ်တက်၍ ပိတောက်ကိုင်းတက်ကို ကျွန်တော့်မှာပါ သည့် ဓားဖြင့် တပင်တပန်း ခုတ်ဖြတ်ပါတော့သည်။ မူလ ပိတောက်ပင် ကြီးကိုစက်လွှနှင့် ပိုင်းယူသွားတာဖြစ်၍ကျန်ခဲ့သော သစ်ငုတ်က စားပွဲဝိုင်း မျက်နှာပြင်လို ညီညာနေသဖြင့် ကျွန်တော်ရပ်ပြီး သစ်ပင်ခုတ်ရတာ တော် တော်အဆင်ပြေသည်။ တောထဲမှာ အနေကြာ၍ ကျွန်တော်က သစ်ပင် ခုတ်နည်း သိပါသည်။ သစ်ပင်ကြီးတွေ ခုတ်ရာမှ ဓားရာကို တည့်တည့် မခုတ်ရဘဲ အထက်မှ အောက်သို့ စွေစောင်းခုတ်ရသည်။ သိလွယ်အောင် ပြောရလျှင် ခဲတံတစ်ချောင်း ချွန်သည့်ပုံမျိုး ပတ်ဝိုင်း၍ ခုတ်ရသည်။ ဓားက သေးသေး (တောင်ဆုပ်ခန့်)၊ အားကသေးသေးဖြစ်သော်လည်း သစ်ပင် အစိုသားကို ခုတ်ရတာ လွယ်ကူသည်။ (ထိုအပင်ခြောက်သွားပြီဆိုလျှင် ဓားမတိုးတော့ပါ။)
အမှန်တော့ကျွန်တော်ပင်ပန်းတကြီးလုပ်နေတာကဘာမျှအကျိုးထူး ရနိုင်တာ မဟုတ်ပါ။ သစ်ပင်လှဲလျှင် ပိတောက်ပန်းတွေ တပွေ့တပိုက်ခူး၍ စခန်းပြန်သွားပြီး စခန်း အလုပ်သမားများ၏ ဇနီး၊ သမီး၊ တူမ၊ ညီမ စသည် တို့ကိုလက်ဆောင်ပေးမည် (အလုပ်စခန်းကို မိသားစုအလိုက်လာကြတာ ဖြစ်၍တောထဲမှာမိန်းမတွေလည်းရှိသည်။) သူတို့ကကျေးဇူးတင်၍လက် ဆောင်ပြန်ပေးသော ဟင်း၊ ထမင်း၊ မုန့်၊ သွားရည်စာ စသည်တို့ကိုစားမည်။ ဒီလောက်ပဲ ရည်ရွယ်ပါသည်။ မြို့ပေါ်မှာလို ပိတောက်ပန်းကို ဈေးကောင်း ကောင်းနှင့် ရောင်းစားလို့တော့ မရပါ။ အလုပ်မရှိ၊ အလုပ်ရှာပြီး လက်က မြင်းတာသက်သက် ဖြစ်ပါသည်။

သစ်ပင်ခုတ်ရတာကတော မပင်ပန်းလှပါ။ မကြာလိုက်မီ သစ်ပင်က
ပြတ်လုဆဲဆဲဖြစ်ခဲ့ပြီး ပတ်ပတ်လည်ကို ရွှေ့ ပြီး ခုတ်လာခဲ့၍ ခန့်မှန်းခြေ တစ်လက်မ ပိုက်လုံး အရွယ်ခန့်အကျန်မှာ မမျှော်လင့်တာ ဖြစ်သွားခဲ့ သည်။ တောထဲမှာ သစ်ပင်ဆိုတာက တစ်ပင်တည်း ထီးထီးမရှိပါ။ အပင် တွေ စုပြုံပေါက်၍ အောက်ပင်စည်က တစ်ပင်စီနေသော်လည်း အပေါ်ပိုင်း မှာက တစ်ပင်နှင့် တစ်ပင် ကိုင်းချင်း ယှက်နေကြသည်။ ကျွန်တော်လှဲနေ သောပိတောက်ပင်ကလည်း ကိုင်းတက်ဆိုပေမယ့် (တောထဲမှာ နေရောင် ကိုလု၍)အပေါ်ကို ထိုးတက်သွားပြီး အနီးအနားကအပင်တွေနှင့် အပေါ်မှာ ကိုင်းချင်းယှက်နေကြပါသည်။
ဘာပဲပြောပြော၊ အရင်းကို ပိုင်းလိုက်လျှင်တော့ ရှုပ်ထွေးယှက်လိမ် နေသည့်ကြားက သူ့ဟာသူ လဲကျလာမည်ဟု ကျွန်တော်က ထင်သည်။ ယခုထင်သလိုမဖြစ်ဘဲစောစောကပြောသည့်သစ်ပင်သားလက်နှစ်လုံးခန့် အကျန်မှာ ကျွန်တော့်ပိတောက်ပင်ကို ဘေးနှစ်ဖက် သစ်ပင်တွေနှင့် ယှက် နေသည့် ကိုင်းတွေက လေအဝှေ့မှာ (ကလေးတစ်ယောက်ကို ချိုင်း နှစ် ဖက်က ဆွဲမြှောက်လိုက်သလို ပြတ်လုဆဲဆဲက ထောင်းခနဲ ပြတ်ထွက်၍ တစ်ထွာကျော်ကျော် မြောက်ပါသွားပြီး သူ့အလေးချိန်ကြောင့် ကျွန်တော် ခုတ်ချွန်ထားသော အချွန်ကြီးနှင့် “ဒုတ်”ခနဲပြန်ကျလာသည်။
သူ ပြန်ကျတာက သစ်ငုတ်ပိုင်းပေါ် ကျွန်တော် ရပ်နေသော ခြေ ထောက်တစ်ဖက်အနီးသို့ ကျလာတာဖြစ်၍ ခြေထောက်နှင့် နီးကပ်လိုက်ပုံ မှာကျွန်တော့်တောစီးဖိနပ်ကိုဘေးတစ်ခြမ်းပွင့်သွားပြီးခြေတောက်အရေ ပြား ပွန်းပဲ့စုတ်ပြတ်သွားပါသည်။ အတွင်းဘက်ကို နောက်ထပ် လက်တစ် လုံးလောက်ရောက်လျှင် ကျွန်တော် ခြေဖမိုးကို စိုက်နေတော့မည်။ ထိုဒဏ် ရာက ချက်ချင်းမသေဘဲ သွေးထွက်လွန်းပြီးမှ သေရမည် (သို့မဟုတ်) စခန်းမှာ ကျန်သူများ ကျွန်တော့်ကို တွေ့အောင် မရှာနိုင်လျှင် အစာငတ် ရေငတ်ဝေဒနာ ခံစားပြီးမှ သေရမည်။
သည်နေရာကနေ၍ အလုပ်စခန်းမှသိအောင်ကြားအောင် ကျွန်တော် အော်နိုင်မည် မဟုတ်ပါ။ ယခုပင် ဖိနပ်ဘေးသားကိုဖောက်ပြီး အောက်သို့

စူးဝင်နေသော သစ်ပင်ကို ကျွန်တော် မ,မနိုင်၊ မဖယ်နိုင်၍ ထိုဖိနပ်ကိုချွတ် ပြီး သစ်ငုတ်ပေါ်က အမြန်ဆင်းရပါသည်။ နောက်တစ်ကြိမ် သစ်ကိုင်းကြီး မြောက်သွားပြီး ကျွန်တော့်အပေါ် မကျဘူး မပြောနိုင်ပါ။ (သစ်ပင်ကို ခုတ် လှဲ၍ လဲမကျဘဲ ထိုကဲ့သို့ သစ်ကိုင်းများနှင့် တွဲလောင်းဆွဲနေသောသစ်ကို “ချူကောင်ဆွဲ”သစ်ဟု ခေါ်သည်။ အိမ်ဆောက်လျှင် အလွန်ခိုက်တတ် သည်ဟု လက်သမားဆရာများ အယူရှိပါသည်။) ကျွန်တော် ဆတ်ဆတ် တုန်အောင် ကြောက်လန့်ဇောချွေးပြန်ပြီး အလုပ်စခန်းသို့ အမြန်ပြန်ပြေးခဲ့ ရပါတော့သည်။
အထက်ပါ ကိုယ်တွေ့အဖြစ်အပျက်က ကျွန်တော်၏သေကံမရောက် သက်မပျောက်မှုများတွင် ထိတ်လန့်ဖွယ်အကောင်းဆုံးဖြစ်၍ကာလကြာပြီး
ယခုအချိန်အထိတစ်ခါတစ်ရံအိပ်မက်ဆိုးတွေမက်နေရဆဲဖြစ်ပါကြောင်း။
> တောက်ထိန်