အန္တရာယ်က လက်တစ်ကမ်းအကွာ

အန္တရာယ်က လက်တစ်ကမ်းအကွာ
မြားမြောင်လှသော တာဝန်များမှ အနားရယူဖို့ ရှောင်တခင်ခွင့် (၇) ရက် တောင်းခံရရှိခဲ့သည်ဖြစ်ရာ ဦးနှောက်ကို အနားလည်းပေး၊ သေနတ်ပြောင်း ချေး လည်းဆေးရင်း ဆိုသလို စေတုတ္တရာသို့ ထွက်ခွာလာခဲ့ကြသည်။
ကျွန်တော်နှင့်အတူ မန္တလေးမှ အမဲပစ် တောလည်ဖက် ကိုတင့်ဆွေနှင့် ကိုဘသိန်းတို့အပြင် ရေဝန်ရုံးစာရေးကြီး ကိုဖေမောင်တို့ ပါလာခဲ့၏။ စေတုတ္တရာမြို့နယ်သို့ ထွက်လာခဲ့ရသည့် အကြောင်းရင်းကား အပိုအလိုမရှိဆိုရပါလျှင် ပြောင်တစ်အုပ် ရောက်ရှိကျက်စားလျက် ရှိသည်ဆိုခြင်းကြောင့်ပင်။
မြန်မာ့စီးပွားရေးဘဏ် မန်နေဂျာ ဦးမောင်မောင်ဝင်းနှင့် တွေ့ဆုံစဉ် သတင်းရရှိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
ဦးမောင်မောင်ဝင်းသည် အပျော်တမ်း မုဆိုးတစ်ဦး ဖြစ်၏။ ဝါသနာလည်း ကြီးလွန်းလှ၏။ လိုင်စင် နှင့်ကိုင်ဆောင်သော နှစ်လုံးပြူးသေနတ် တစ်လက်ဖြင့် ယမ်းတောင့်ကို ကိုယ်တိုင်လုပ်၍ အခွင့်အခါရတိုင်းပင် တောထဲ ရောက်နေတတ်သူ ဖြစ်၏။
မင်းဘူးသားဖြစ်ပြီး မင်းဘူးမြို့ မြန်မာ့စီးပွားရေးဘဏ်တွင်ပင် မန်နေဂျာတာဝန် ထမ်းဆောင်လျက် ရှိ၏။
ဦးမောင်မောင်ဝင်း ရရှိခဲ့သော သတင်းကလည်း ခိုင်လုံလှလေသည်။ စေတုတ္တရာမြို့နယ်အတွင်း သစ်တောဌာနက ရှားအချိန်တစ်ထောင် နှစ်လအတွင်းတွင် စုဆောင်းရန် တောအုပ် မောင်ကောင်းမြင့်တို့အဖွဲ့ကို တာဝန်ပေးထားသည်။
မောင်ကောင်းမြင့်တို့အဖွဲ့သည် မြောင်းဦးမှတစ်ဆင့် ပလင်းချောင်းဖျားသို့ ရှားချက်ရန် စားအိုးစားခွက်များနှင့် တက်သွားခဲ့လေသည်။
ရှားချက်အဖွဲ့က သစ်ကွက်များအတွင်း အလှည့်ကျ စခန်းချကာ ရှားချက်ကြသည်။ ကနဦးအစ ရက်သတ္တပတ်တွင် အကွက်အမှတ် (၅) ၌ စခန်းချလျက် ရှားချက်သည်။ ကျေနပ်လောက်စရာ ရှားအတော်အတန် ရရှိခဲ့၏။
ဒုတိယ ရက်သတ္တပတ်တွင် အကွက်အမှတ် (၁ဝ) သို့ ဝင်ရောက်ခဲ့ကြပြန်၏။ ပလင်းချောင်းဖျား အကွက်အမှတ်(၁ဝ) လွင်သာသော ကြောပေါ်၌ ယာယီတဲ များထိုးလျက် စခန်းချသည်။
ရှားဖိုကို မီးမထိုးရသေးမီတွင် ပြောင်တစ်အုပ်က အလစ်အငိုက် ဝင်တိုက်သဖြင့် ရှားချက်သမား အုန်းရွှေ ပြောင်တိုက်ခံရကာ ပွဲချင်းပြီး သေဆုံးခဲ့ရ၏။
မောင်ကောင်းမြင့်တို့တစ်တွေ တရကြမ်း ဆင်းပြေးလာခဲ့ကြရလေသည်။
သူတို့၏အဆိုအရ ပြောင်အုပ်က အမြန်ရထားတစ်စီး မောင်းလာသည့်အလား ဝေါခနဲ ထိုးဝင်လာကာ မည်းမည်းမြင်ရာ ခတ်သွားသဖြင့် အသက်လု၍ ပြေးခဲ့ရပါသည်ဟု ဆိုသည်။
ကြီး ငယ် ကောင်ရေ ဆယ်ကောင်ခန့် ရှိလိမ့်မည်ဟု ခန့်မှန်းကြ၏။
ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့ အကွက်အမှတ် (၁ဝ) လွင်ကြောပေါ်သို့ ရောက်ခဲ့ကြ၏။ တောအုပ် မောင်ကောင်းမြင့်တို့ ထိုးထားသော တဲသုံးလုံးကို ပြောင်များ တိုက်ခိုက်ဖျက်ဆီးထား၍ ကျိုးပဲ့ယိုင်လဲ ပျက်စီးနေချေပြီ။ စားအိုးစားခွက်များမှာ ရစရာမရှိအောင် ပိန်ရှုံ့ပြားချပ်နေပေပြီ။
ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့နှင့်အတူ လမ်းပြအကူအဖြစ် မောင်ကောင်းမြင့်နှင့် အမှုထမ်း ထွန်းဝင်းတို့ ပါလာသည်။
တစ်ယောက်တစ်လက်ဖြင့် ယာယီတဲသုံးလုံးကို မျောတိုင်များ၊ ဝါးများ ခုတ်လျက် ဆောက်လိုက်ကြ၏။ ယာယီစခန်းတွင် အခိုက်အတန့် အခြေပြုလျက် ပလင်းချောင်းတစ်လျှောက် ခြေရာခြေကြောင်းခံကာ ပြောင်အုပ်ကို ရှာဖွေခဲ့ကြသည်။
ခြေရာဟောင်းများ၊ မစင်ပုံဟောင်းများသာ တွေ့ရပြီး ခြေရာသစ်၊ စွတ်ကြောင်းသစ်ကို မတွေ့ကြရသေးချေ။
ဥတုက ဆောင်း။ အအေးဓာတ်က နှာရည်တို့ပင် ယိုစီးကျရ၏။ အနွေးထည် အထပ်ထပ်ဝတ်လျက်ကပင် အရိုးကြားက စိမ့်လာတတ်သည်။ တောအရိပ်က အစဉ်လိုလို အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်း ရှိနေသည်။
နေအတော်မြင့်သည့်တိုင် နေခြည်ဖြာလို့ တော်တော်နှင့် မနွေးနိုင်။ ညဉ့်ဘက်ဆိုလျှင် မီးဖိုကို တဟုန်းဟုန်းတောက်လောင်အောင် ထင်းထည့်ထား ရ၏။ မီးဖိုမှ မီးအရှိန်ကြောင့် နွေးရုံမျှသာ ရှိပေသည်။
တောအုပ် မောင်ကောင်းမြင့်တွင် ဌာနမှ အရေးပေါ် ထုတ်ပေးထားသည့် အန်ဖီးလ် (၃ဝ၃) ရိုင်ဖယ်တစ် လက် ပါလာခဲ့ရာ ကျွန်တော်နှင့် စာရေးကြီး ကိုဖေမောင်က တစ်ဖွဲ့၊ ကိုတင့်ဆွေနှင့် မောင်ကောင်းမြင့်က တစ်ဖွဲ့၊ ကိုဘသိန်းနှင့် သစ်တောအမှုထမ်း ထွန်းဝင်းတို့က တစ်ဖွဲ့ဖြင့် သုံးဖွဲ့ခွဲလျက် ခြေရာခံလိုက် လံကာ ပြောင်အုပ် ရှာကြသည်။
ပလင်းချောင်းဖျားတွင် နှစ်ရက်ရှိသွားပြီ။
နံနက်စောစောမို့ အအေးဒဏ်က ပိုမိုပြင်းထန်လှသည်။ မီးဖိုဘေးတွင် ဝိုင်းထိုင်နေကြရင်း အစီအစဉ်ကို ညှိနှိုင်းတိုင်ပင်ကြသည်။
ကံပြားရွာသား ထွန်းဝင်း၏ လက်ရာ ကောက်ညှင်းပေါင်းဇလုံကြီးမှ အငွေ့တွေတထောင်းထောင်း ထနေ၏။ နှမ်းထောင်းလှော်ကို ထမင်းစားပန်းကန် နှင့် ချပေးထားသည်။
ရေနွေးကရားကြီးနှင့် နှပ်ထားသော အခါးရည်ရနံ့က သင်းပျံ့လျက်ရှိရာ ဗိုက်များပင် ဆာလာလေသည်။ ဟန်ပင်မဆောင်နိုင်။ ကောက်ညှင်းပေါင်း လက်သီးတစ်ဆုပ်လောက်ကို လှမ်းယူကာ နှမ်းထောင်းနှင့် တို့၍ ပလုတ်ပလောင်း စားပစ်လိုက်မိ၏။
“မုဆိုးတို့ကတော့ လုပ်ပြီ၊ အညာသားပီပီ ကောက်ညှင်းပေါင်းနဲ့ တွေ့လို့များကတော့ ဟန်တောင် မဆောင်နိုင်တော့ဘူးပေါ့”
ကိုတင့်ဆွေက အချက်အတွေ့မှာ နှက်လိုက်လေသည်။
ကျွန်တော် ရယ်ကျဲကျဲ လုပ်နေလိုက်ရ၏။
“ကိုင်း … ဒီနေ့တော့ ပလင်းချောင်းဖျားဘက် သွားတာ ခြေတိုလုရော။ တောကောင်ခြေရာ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ကိုတောင် မတွေ့ရဘူးလေ။
ကနေ့တော့ တကူးချောင်းဘက် တစ်ဖွဲ့၊ နမတောင် (နွားမတောင်) ကြောတစ်ဖွဲ့၊ လွင်ပေါ် တစ်ဖွဲ့ခွဲပြီး လိုက်ကြည့်ကြရရင် ကောင်းမလား”
ကိုဘသိန်းက တွေးတွေးဆဆ အကြံပေးသည်။
အဖွဲ့သားများ အခိုက်အတန့်မျှ ငြိမ်နေကြသည်။
ကိုဘသိန်း၏ အကြံပြုချက်က မဆိုးလှ။ နေရာပြောင်း၍ သားကောင်များ ကျက်စားခဲ့လျှင် တည့်တည့်တိုးနိုင်သည်။
“ကောင်းတာပေါ့။ နှစ်ရက်ရှိနေပြီ။ နှစ်ရက်လုံးလုံး မနေမနား ရှာကြတာတောင် ချေးတစ်ပုံ မတွေ့ကြရလို့ စိတ်ဓာတ်က ကျချင်ချင်ရယ်။ ကနေ့တော့ မိုးဆုံးဆုံး၊ မြေဆုံးဆုံး တစ်ချီတစ်မောင်း လှည့်လိုက်ကြဦးစို့လေ”
စာရေးကြီး ကိုဖေမောင် တက်ကြွစွာ ပြောလာသည်။ ခါးချည့်ချည့်၊ ခပ်ပိန်ပိန် ခန္ဓာကိုယ်နှင့် စာရေးကြီးက စိတ်ဓာတ်မာလှဘိ၏။
“ကဲ … ဒီလိုဆို လုပ်လိုက်လေ၊ ကြာသလားလို့။ စောစောထွက်ကြရအောင်”
“ထွက်မယ်ဆိုရင် ခုပဲ ထွက်လို့ရပါပြီခင်ဗျ။ ထမင်းထုပ်တွေ အဆင်သင့် ထုပ်ထားပြီးပါပြီ”
အမှုထမ်း ထွန်းဝင်းက သတင်းပို့သည်။
နမတောင် အထက်ဆီမှ နေလုံးက တောင်ထွတ်ဖျားကို ကျော်၍ ပေါ် လာသည်။ နေခြည်ဖြာသဖြင့် နွေးလာနေပြီ။ ဟိုအဝေးဆီမှ တောကြက်အချို့ အိပ်တန်းမှဆင်းစ တွန်သံ တစ်ချက်နှစ်ချက် ကြားရ၏။
တောက နက်မှောင်လှသည်။ ပင်မြင့်ကြီးများ မှိုင်းမှိုင်းညို့ညို့ အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်း ရှိလှသည်။ ဒေါင်း ကုလားတစ်ကောင်၏ အိုးဝေသံသဲ့သဲ့မျှနှင့် မျောက်လွှဲကျော်တစ်အုပ်၏ ဝေခနဲ ဝေခနဲ အော်နေသံက တောတွင်း၌ လျှံနေသည်။
မုဆိုးသုံးဖွဲ့တို့ တစ်ဖွဲ့ပြီး တစ်ဖွဲ့ စခန်းမှ ထွက်ခွာသွားကြသည်။ စိတ်ဓာတ်က အမြင့်ဆုံးအခြေတွင် ရှိနေ၏။
ဆယ်ကောင်ထက်မနည်းသော ပြောင်အုပ် ပလင်းချောင်းတစ်ဝိုက်က ဘယ်ခွာလိမ့်မတုံး။ ပလင်းချောင်းဖျားတွင် လျှိုမြောင်စိမ့်စမ်း ကောင်းလှသည်။
တောင်တွေကလည်း တစ်လုံးပေါ်တစ်လုံး ဆင့်ထားသလိုမို့ တောကောင်များအဖို့ လုံခြုံစိတ်ချစွာ နေထိုင်ကျက်စားနိုင်သည်။
သစ်ရာ၊ အင်ကြင်း၊ ကနစို ပင်မြင့်ကြီးများ ဖေါက်ရောက်လျက် ဂွေး၊ သစ်ဆိမ့်၊ ဖန်ခါး၊ စင်ပြွမ်း စသော စားပင်သီးပင်များ ကြွယ်ဝ၍ သားကောင်များ နှစ်ပေါက်ခိုအောင်းလေ့ရှိသည်။
တောင်စောင်းလျှိုမြောင်များအတွင်း ဝါးရုံတော များ ထူထပ်သဖြင့် မျှစ်စို့ပေါက်ချိန်ဆိုလျှင် စိုင်၊ ပြောင် စသော တောကောင်ကြီးများ တောင်ပေါ်မှ ဆင်းလာကြကာ နေ့ဆက်ရက်ဆက် ခိုအောင်းကျက်စားလေ့ ရှိပေသည်။
“ကျွန်တော်နှင့် စာရေးကြီး ကိုဖေမောင်တို့က အလယ်လမ်းကို ခြေရာခံမည့်အဖွဲ့ ဖြစ်ရကား နမတောင်ပေါ်သို့ ခပ်ဖြည်းဖြည်းပင် တက်လာခဲ့ကြပါ၏။
ယူလာသော လက်နက်က ကျွန်တော့်၌ (၃ဝ.၆ဝ) ဝင်ချက်စတာ စပရင်းဖီးလ် ရိုင်ဖယ်၊ စာရေးကြီး ကိုဖေမောင်တွင် ရန်ကြီးအောင် မောင်းဖုံးနှစ်လုံးပြူး ပါလာသည်။
စာရေးကြီးက သူ့သေနတ် ဘယ်ညာ နှစ်ပြောင်းစလုံးတွင် ကျည်မချည်း ထည့်ထားသည်။ သူပစ်ဖို့ ရည်ရွယ်ထားသော အမဲက ပြောင် ပေကိုး။
နမတောင်ကြော တစ်ခုလုံးကား မြစိမ်းရောင် လွှမ်းလျက်ရှိနေသည်။ နှင်းရည်တို့ စိုလူး၍ မြစိမ်းရွက်များမှာ နက်မှောင်တောက်ပလျက် ရှိသည်။ သစ်ရွက်များမှ နှင်းရည်စက်များ ဟီးလေးခိုကာ တစ်ချက်တစ်ချက် တောက်ခနဲ တောက်ခနဲ ကျလာသည်။
မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းများကား မွေးပွကော်ဇောကြီး တစ်ချပ်နှယ် ထင်ရသည်။ နင်းလိုက်တိုင်း အိခနဲ အိခနဲ ဖိနပ်ခွာ မြုပ်ဝင်သွား၏။ ခြေသံ လုံလှပါ သည်။ တစ်နာရီကျော်မျှ ကြာသည့်တိုင် ခြေရာ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် တစ်ခုတလေမျှ မမြင်မတွေ့ကြရသေးချေ။
“မုဆိုးရေ၊ ပလင်းချောင်းဖျားက ပြောင်အုပ်ကိုတော့ ရအောင် နှိမ်နင်းပေးခဲ့ပါဗျာ။ အုန်းရွှေ အမေအို မုဆိုးမကြီး သူ အားကိုးအားထားပြုရတဲ့ သားက လေး ဆုံးသွားလို့ စိတ်တောင်မမှန်တော့ရှာဘူးလေ။ မြို့နယ်သစ်တောဌာနကပဲ ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်ထားရတယ်။
ရှားချက်သမားတွေ၊ သင်းသတ်အဖွဲ့တွေလည်း သစ်ကွက်တွေထဲကို ဝင်ရမှာ အထိတ်တလန့် ဖြစ်နေရတယ်လေ။ မုဆိုးတို့ ရောက်လာလို့ သူတို့တွေ အားတက်နေကြတယ်ဗျ”
ဦးမောင်မောင်ဝင်းက ပြောကြားလိုက်သည်။ သူတို့အားထားသလို ပြောင်အုပ်ကို နှိမ်နင်းဖို့ မဆိုထားဘိ ခြေရာပင် မတွေ့ရသေးသဖြင့် မုဆိုးအဖွဲ့ သိက္ခာအတော်ကျနေပြီ မဟုတ်လား။
ပိဿာချိန် ငါးရာထက်မနည်း ကြီးမားသော ပြောင်လို အမဲကြီးများကိုပင် တွေ့ရှိပစ်ခတ်နိုင်ရန် ခြေရာခြေကြောင်း ရှာမရသော မုဆိုး။ မျက်နှာပြဝံ့စရာပင် မရှိ။
စင်စစ်တွင် ပြောင်ဆိုသော တောကောင်သည် ဆင်၊ ကျားနှင့် သစ်တို့လို သားစားတောကောင်ကြီးများနောက် အကြီးမားဆုံး တောကောင်ဖြစ်သည်။
ခွာဖျားမှ ပခုံးအထိ ခြောက်ပေကျော်မျှ အမြင့်ရှိသည်။ အချို့ ပြောင်ထီးပိုးကြီးများဆိုလျှင် ခုနစ်ပေခွဲမှ ရှစ်ပေအထိပင် ရှိသည်ဟု ကြားဖူးသည်။
ပြောင်၏ ထိပ်ပြင်၌ ဗွေတစ်ခုလို အဖြူရောင် အမွေးများက အကွက်ကြီးတစ်ခုကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်။ အသွေးရောင်က နက်မှောင်ပြောင်လက်ကာ ရေနံချေး သုတ်ထားသည့်အလားပင် အဆီပြန်နေတတ်သည်။
ချောမွေ့လုံးဝန်းသော ဦးချိုတစ်စုံက တစ်ဖက်တစ်ချက်၌ ပစောက်ကွေးလို လှပလှပါသည်။
အကောင်နှင့် မလိုက်သော ခွာသေးသေးချွန်ချွန်များရှိသည်။
သို့စဉ်တိုင်လျက် မီးရထားတစ်စီး ဖြတ်မောင်းသွားသလို အလွန်လျင်မြန်စွာ ပြေးသွားနိုင်လေသည်။
ပြောင်အုပ် စားကွင်းတွင် အစာစားနေပြီဆိုလျှင် နှာမှုတ်သံတဘူးဘူးနှင့် ကျယ်လောင်လှ၏။
ပြောင်ငယ်ကလေးများပါသောအုပ် ကျက်စားနေပြီဆိုလျှင် အသံဗလံ ပိုမိုဆူညံသည်။ မိခင်ပြောင်မကြီးအပါးမှ ခွာ၍ ပြောင်ငယ်ကလေးတို့အချင်းချင်း ဝေးဝေးလံလံ ပြေးလွှားဆော့ကစားနေတတ်ခြင်းကပင် မုဆိုးအား အမဲရှိရာနေရာသို့ ညွှန်ပြနေသည့်ပမာပင်။
ကြောအတိုင်း ကျွန်တော်နှင့် စာရေးကြီးတို့ နှစ်ဦးသား မြက်ပင်ရှည်ကြီးများကို တိုးဝှေ့၍ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်သွားကြသည်။
ကြောပေါ်တွင် လူသူအသွားအလာ နည်းပါး၍ ယခင် ရှေးက သစ်တိုက်လမ်းဟောင်း ယောင်ယောင်မျှသာ ထင်နေသည်။ လမ်းရှိဖူးသည် ဆိုနိုင်ရုံမျှသာ။
ကိုက်နှစ်ရာခန့် သွားမိသည့်အခါ တောင်ကြောအတိုင်း လက်ဝဲဘက်သို့ ချိုးဝင်သွားသည့် လမ်းဟောင်းတစ်ခုကို တွေ့ရသည်။
စာရေးကြီးက နှစ်လုံးပြူးသေနတ်ကို ဇော်ထမ်းထမ်းရင်း မြေပြင်ကို တငုံ့ငုံ့ကြည့်လျက် သွားနေသည်။
ကျွန်တော်နှင့် စာရေးကြီးက ခြေလှမ်းနှစ်ဆယ်ခန့် ကွာလှမ်းသွားသည်။ မြက်ပင်ရှည်ကြီးများကြား သားကောင် တစ်ကောင်ကောင် တိုးဝင်နင်းခြေထား ၍ ပိပြားနေသယောင် မြင်တွေ့ရသည်။ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်တော့ ဟုတ်ဟန်မတူ။
စိတ်မပါတပါဖြင့် ကြည့်နေဆဲမှာ စာရေးကြီးက ရွှတ်ခနဲ လေချွန်သံတစ်ချက် ပြုလိုက်သည်။ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ စာရေးကြီးက မေးဆတ်ခေါ်၍ မြေကြီးပေါ်သို့ လက်ညှိုးထိုးပြသည်။
သွား၍ ကြည့်ရှုလိုက်သည့်အခါ ပြောင်ခြေရာ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် တစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရ၏။ ခွာရာက ချွန်ချွန်သေးသေး ဖြစ်သည်။ ပြောင်က အကောင်အထည် ကြီးသော်လည်း ခွာရာမကြီးလှ။
နှစ်ယောက်သား ခြေရာနောက်သို့ လိုက်သွားကြသည်။ ခြေရာများကား ကြောကိုပတ်လျက် အရှေ့မြောက်ဘက်သို့ ဦးတည်ရှေးရှုသွားနေသည်။
ဝါးတောကြီးကား တစ်မျှော်တစ်ခေါ်ကြီး ရှိ နေသည်။ အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းနှင့် အေးရိပ်သာယာ ပမာပင်။ တောကောင်များ ပျော်ပါးမြူးထူးချင်စရာ ဖြစ်သည်။
ဝါးရုံတစ်ရုံအခြေတွင် မျှစ်ကို ချိုးဖဲ့ကိုက်စားထားသဖြင့် မျှစ်အကာစများ ပြန့်ကျဲနေသည်။ ဆက်လက် လျှောက်သွားကြရာ ချေးပုံ တစ်ပုံ နှစ်ပုံကို တွေ့မြင်ရပြန်၏။ ချေးပုံမှ အငွေ့များပင် ထွက်နေဆဲ ဖြစ် သည်။
တောကောင်နှင့် နီးကပ်နေပြီမို့ (၃ဝ.ဝ၆)ဝင်ချက်စတာရိုင်ဖယ်သော့ကို အရှေ့ကို လက်မဖြင့်တွန်း၍ အသင့်ကိုင်ထားလိုက်ရ၏။
“မဝေးတော့ဘူးနဲ့ တူတယ်။ သတိထားတော့”
စာရေးကြီးက ဦးခေါင်းကို နောက်သို့လှည့်ပြီး တိုးတိုးပြောသည်။ ခြေရာများကား ကြောကိုပတ်၍ နမတောင်၏ တောင်စောင်းသို့ မြှောင်၍ ဆင်းသွား သည့်အတိုင်း ကျွန်တော်တို့ လိုက်သွားကြသည်။
ဒီခြေရာရှင် ပြောင်အုပ်သည် ပလင်းချောင်းဖျား၌ ကျက်စားနေသော ပြောင်အုပ် ဖြစ်နိုင်ခြေ များသည်။ စားကျင်းစားကျက်ကောင်းသဖြင့် ဒီဝန်းကျင်က မခွာခြင်း ဖြစ်ပုံရသည်။
ပြောင်ခြေရာများကား ကြောကိုပတ်၍ တက်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။ လိုက်၍ မီနိုင်ဖွယ် ရှိသည်။
ကျွန်တော်တို့က နောက်ကျသည်ဆိုပါမူ ကိုတင့်ဆွေတို့နှင့် ထိပ်တိုက်တိုးနိုင်မည် ထင်သည်။
တောကောင်များ ဒီနေရာတွင် ခေတ္တခဏမျှ အိပ်စက်နားနေရာ နေရာများ၊ မျှစ်ကို ချိုးဖဲ့စားသွားသည့် ကိုက်ဖြတ်စားထားသော အပိုင်းအစများ၊ ပြောင်ငယ်ကလေးများ ပြေးလွှားကစား မြူးထူးကြ၍ ကျိုးပဲ့ပြုတ်ကျလျက်ရှိသော သစ်ကိုင်းသစ်ခက် အစအနများကို တွေ့ရသည်။
မုဆိုးတွေ အားတက်သွားပြီ။ ရှေ့မှာ တောကောင်များ မုချရှိနေပေပြီ။ မည်သို့မည်ပုံ ရင်ဆိုင်တိုးမည်လဲ။ စောင့်ကြည့်ရတော့မည်။
နှစ်ဦးသား ကိုက်နှစ်ထောင်နီးပါးမျှ လိုက်မိကြသည့်အခါ တကူးချောင်းလျှိုတွင်းမှ သေနတ်သံနှစ်ချက် ဆက်တိုက် ကြားလိုက်ရ၏။ နှစ်မိနစ်ခန့်အကြာတွင် နောက်ထပ် သေနတ်သံတစ်ချက် ထပ်မံကြားလိုက်ရပြီးနောက် တစ်တောလုံး ငြိမ်သွားသည်။
ကျွန်တော်နှင့် စာရေးကြီးတို့ နှစ်ဦးသား မတိုင်ပင်ရဘဲနှင့် တောင်ကြောပေါ်မှ တကူးချောင်းရိုး လျှိုအတွင်းသို့ ပြေးဆင်းသွားကြ၏။ လျှိုအစ ရောက်သည့်အခါ ဆူညံဆူညံနှင့် စကားပြောသံများ ကြားလိုက်ရသည်။
စကားပြောနေသူများကား ကိုတင့်ဆွေနှင့် မောင်ကောင်းမြင့် ဖြစ်သည်။ မြေပြင်ပေါ်သို့ တငုံ့ငုံ့နှင့် ကြည့်ရှုရှာဖွေနေကြသည်။ ကျွန်တော်တို့ ရောက်သွားသည့်အခါ ကိုတင့်ဆွေက လှမ်းပြော၏။
“မုဆိုးရေ … ပြောင်ပေါက်ကြီးဗျာ၊ ကိုက်အစိတ်လောက်ပဲ ကွာမယ်ထင်ပါရဲ့။ မောင်ကောင်းမြင့်နဲ့ တည့်တည့်ကြီး တိုးတာ။ ဘေးတစောင်း လှည့်ကြည့်နေတုန်း လက်ပြင်ကိုပဲ တေ့ဖြုတ်ရတယ်လေ။ တွန်းပစ်လိုက်သလား အောက်မေ့ရတယ်၊ တစ်ပတ်ကို လည်သွားတာပဲ။
ဒါပေမယ်လို့ နေရာမှာတင် မလဲဘဲ တောတိုးပြေးသွားတယ်။ ပစ်ကွင်းနေရာကို လာကြည့်ပါဦး”
အမှန်ပင်။ မြေပြင်ပေါ်သို့ ကျွန်တော်တို့ ကြည့်လိုက်ကြသည့်အခါ၌ ပြောင်ခွာရာများ ထွန်ခြစ်ဖြင့် ခြစ်ထားသလို ပြန့်ကျဲနေသည်။ ကန်ကျောက်ထားသလို မြေသားများ ဖွာလျက်ရှိ၏။
သွေးစက်များကား အိုင်ထွန်းနေသည်။ မြက်ပင် ကိုင်းပင်များတွင်လည်း သွေးစက်များ စဉ်နေသည်။
“မောင်ကောင်းမြင့် ဘယ်နေရာ ချိန်ပစ်တာလဲလို့ ကျုပ်ကမေးတော့ လက်နောက်ကို ပစ်တာတဲ့။ လျှိုထဲမှာ သူ့ဘက်ကို စောင်းပြီး လှည့်ကြည့်နေတာတဲ့ဗျာ။ နှလုံးကွင်းကိုပစ်တာ၊ လက်နောက်ဆိုတော့ နောက်ရောက်သွားပုံရတယ်။ ပြောင်က အကောင်ကြီးတော့ နှလုံးက တံတောင်နဲ့ မြုပ်နေတယ်။ လက်နောက် ချိန်ပစ်လို့ နှလုံး မထိနိုင်ဘူး။ ရှပ်မှန်သွားလို့ နေရာတင် မလဲတာ။
ကျုပ်တို့ပစ်တဲ့ အကောင်ရှေ့မှာ တစ်အုပ်ကြီးဗျား။ ပြေးလိုက်ကြတာ ဝုန်းဒိုင်းကို ကြဲသွားတာပဲ”
ကိုတင့်ဆွေ ပြောပြတော့မှ အကျိုးအကြောင်း သိရ၏။ တောကောင်များက သေနတ်သံကို လန့်သွားပြီး တောင် တစ်တောင် နှစ်တောင်ကျော်ထိ ပြေးသွားကြတော့မည် သေချာသည်။
မှန်ထားသော တောကောင်နောက်ကို တစ်ကြော နှစ် ကြော လိုက်ကြည့်ဖို့တော့ လိုလိမ့်မည်။
“ကိုင်း … ဖိုးတင့်ဆွေ၊ ကျွန်တော်တို့ အမှတ်တွေအတိုင်း လိုက်ကြည့်ရအောင်”
“ကောင်းတယ်၊ သွေးတွေကတော့ ပန်းထွက်ထားတယ်။ အထိနာရင်တော့ ဒီကောင် လဲမှာသေချာတယ်။ လိုက်ကြတာပေါ့။ စာရေးကြီးက သွေးစက်ခံ ခြေ ရာကောက်ဆို အလွန်ကျွမ်းတာ၊ ရှေ့က သွားတော့။ ကျွန်တော်တို့ နောက်က လိုက်ခဲ့မယ်”
ကျွန်တော်က ဆော်သြလိုက်၏။ စာရေးကြီး ကိုဖေမောင်က လူပုံချည်နဲ့နဲ့ ပျော့တော့တော့ပေမယ့် အကြမ်းပတမ်း အတော်ခံနိုင်သည်။ လူနံပိန် ကျွဲချိုလိမ် ဆိုသမို့လား။ သူ့လက်စွဲ ရန်ကြီးအောင် နှစ်လုံးပြူးကို လက်ယာလက်၌ ဆွဲလျက် သွေးစက်နောက်သို့ လိုက်သွားလေပြီ။
ပြောင်များ ပြေးထွက်သွားကြရာ ခြေရာများကား ရှုပ်ထွေးလျက် ရှိသည်။ ကနဦး တွေ့ရှိရသော ခြေရာနောက်မှာ သွေးစက်များ တောက်လျှောက်ပါနေ သည်။ ရှေ့က ပြောင်အုပ် ပြေးသွားရာနောက်သို့ လိုက်ပြေးသွားပုံရလေသည်။
ပြောင်အုပ် ပြေးလမ်းကား စွတ်ကြောင်းကြီးအလား ထင်းထင်းကြီးမို့ ခြေရာကောက်ဖို့ လွယ်လှသည်။ နောက်မှ ခြေရာကား ဒဏ်ရာကြောင့်မို့ ခွာက ပြဲနေပြီး အရှေ့ဘက်သို့ ထိုးသွားလိုက်၊ အနောက်ဘက် ထိုးသွားလိုက် ဖြစ်နေသည်။
သွေးစက်များကား ကနဦး တွေ့စက နီရဲစေးပျစ်နေပြီး တဖြည်းဖြည်း သွေးများ ကျဲလာကာ အမြှုပ်များပင် ထလျက်ရှိနေပြီ။ ဒဏ်ရာကြောင့် လမ်းကြောင်းမှန်အောင်ပင် မပြေးနိုင်တော့။
ကျွန်တော်တို့တွေ တစ်အားတက်လျက် ခြေရာနောက် လိုက်ကြသည်။ စာရေးကြီး ကိုဖေမောင်ကား အတက်ကြွဆုံး၊ အသွက်လက်ဆုံးပင်။ သွက်လိုက်သည်မှာ ကျွန်တော်တို့၏ရှေ့ ကိုက်အတော်များများ ရောက်သွားပြီ ဖြစ်၏။
ကျွန်တော်၊ ကိုတင့်ဆွေနှင့် မောင်ကောင်းမြင့်တို့ သုံးဦးသား ပြောင်ခြေရာများ ပျောက်မသွားအောင် မြေပြင်ပေါ် ရှိ အမှတ်များအတိုင်း တငုံ့ငုံ့ ရှာကြည့်ရင်း စာရေးကြီးနှင့် ဝေး၍ ဝေး၍ သွားလေသည်။
ဝါးတောကား တစပ်တည်း စိမ်းစိုနေသည်ဖြစ်ရာ အရိပ်ရသဖြင့် မြေကလည်း စိုပြီး မွနေ၍ ခြေရာများအား အလွယ်တကူ ခံ၍ရသည်။
တစ်စတစ်စနှင့် တောပါးလာ၍ မြေပြင်အနေအထားက စိုထိုင်းနေရာမှ ခြောက်သွေ့ပြီး မာကျစ်လာသည်။
မြေပျော့တွင် ခြေရာထင်သော်လည်း မြေမာတွင် ခြေရာမထင်တော့။ ခြေရာစွတ်ကြောင်း ရှာရခက်လာသဖြင့် ခရီးလည်းမတွင် ဖြစ်လာသည်။
ခပ်စောစောပိုင်းက တက်ကြွနေသလောက် ခုလို အခက်အခဲများ ကြုံလာသည့်အခါတွင်မူ ခန္ဓာကိုယ်ကိုပင် သယ်ချင်စိတ် မရှိသလောက် ဖြစ်လာရ၏။
သို့တစေ ဦးမောင်မောင်ဝင်း၏ မျက်နှာကြီးကို မြင်ယောင်မိသည်နှင့် အားလျှော့ချင်စိတ်များ ပျောက်သွားရပြန်လေသည်။
သို့နှင့် ကျောက်ဖြုန်းများ ပြည့်နှက်နေသော တောင်နှာမောင်းကို မြှောင်လျက် တက်သွားကြ၏။
နေ့မွန်းတည့်ပြီးစမို့ ပူလှသည်ကား ပြောဖွယ်ရာ မရှိ။ ချွေးများရွှဲလျက် လူတွေ ဟောဟဲလိုက်အောင် မောနေသည်။
သို့ပင်ဖြစ်စေကာမူ အမဲဇောနှင့်မို့ မောလို့မောမှန်း မသိစိတ်က ဆောင်တုန်း။ ရှေ့သို့ လှမ်းတုန်း။
ဒိုင်းခနဲ သေနတ်သံတစ်ချက် ဟိန်းထွက်လာသံ ကြားလိုက်ရပြီး တောတိုးပြေးလာသံ တဝေါဝေါ ကြားရသည်။ ဝါးရုံတောမို့ ဝါးလုံးဝါးကိုင်းများရိုက်သံ၊ တဖြောင်းဖြောင်းမြည်သံများ အဆက်မပြတ် ကြားလာရပြီး မိနစ်ပိုင်းမျှအကြာ ကြောအတိုင်း မည်းမည်းပြောင်ပြောင် သတ္တဝါကြီးတစ်ကောင် ဝါးလုံးထိုး ပြေးထွက်လာသည်။
ကိုတင့်ဆွေ၏ အသံက အကျယ်ဆုံးပင်။
“ပြောင် . . . ပြောင် . . . မုဆိုးရေ၊ ထိပ်တိုက်ပြေးလာတာ။ ပစ် . . . ပစ် . . . ရှောင် . . . ရှောင်”
ကျွန်တော်တို့အားလုံး ဝရုန်းသုန်းကား တကွဲတပြားဖြစ်သွားသည်။
ကြောအတိုင်း ကျွန်တော်တို့ ရှေ့တည့်တည့်မှာ အမြန်ရထားတစ်စင်း မောင်းဝင်လာသလို တောကောင်ကြီး ပြေးလာနေသည်။
ရုတ်တရက်မူ လူတွေအားလုံး ကြောင်သွားပြီးမှ ချက်ချင်း သတိဝင်လာသည်။ အသင့်ကိုင်ထားသော သေနတ်ဖြင့် လှမ်းချိန်ထားလိုက်ပြီး ပစ်ရန် စိတ်ကူးမိရုံမျှ ရှိသေးသည်။ ဒိုင်းခနဲ ကျယ်လောင်သော သေနတ်သံတစ်ချက်ကို အနီးမှ ကပ်၍ ကြားလိုက်ရ၏။
ဆက်တိုက်ပင် သေနတ်သံနှစ်ချက် ကြားလိုက်ရပြီးနောက်တွင် ကဆုန်စိုင်း ပြေးဝင်လာသော မည်းမည်း ပြောင်ပြောင် တောကောင်ကြီး ဝုန်းခနဲ လဲပြိုသွားကာ တောင်စောင်းအတိုင်း အသံဗလံမျိုးစုံတို့ပြုလျက် တရွတ်တိုက် လျှောကျသွားလေသည်။
တောင်စောင်းက နှစ်ရပ်ခန့်မျှသာ မြင့်သဖြင့် တုံးလုံးကြီးလဲလျက်ရှိသည့် ပြောင်ကြီးကို မြင်နေရသည်။ လှုပ်ရှားခြင်းပင် မပြုနိုင်တော့။ ငြိမ်သက်လျက် အသက်ပျောက်နေပေပြီ။
ကြောအစမှ တွေ့မြင်နေရသည်ကပင် ပြောင်ကြီး၏ အနေအထားကို ခန့်မှန်းနိုင်သည်။ ပိဿာ ငါးရာထက်မနည်းပင် ကြီးမားလှသည့် အကောင်ကြီး ဖြစ်သည်။
မုဆိုးတို့ အားရကျေနပ်ဖွယ်ရာ အမဲဖြစ်သည်။ နေ့ည ပင်ပန်းခံရကျိုး နပ်ပြီ။
“ဟော … ဒါနဲ့ စာရေးကြီးရောဗျ ကိုတင့်ဆွေ”
ပြောင်ကြီးကို လှမ်းကြည့်ကျေနပ်နေမိရာက မိမိရဲဘော်ကြီးကို စိတ်တွင်းက သတိရလိုက်မိကာ မေးခွန်းထုတ်လိုက်ရ၏။
“ဟုတ်ပါရဲ့၊ တောကောင်နဲ့ နပန်းလုံးနေရလို့ စာရေးကြီးကိုတောင် မေ့နေမိတယ်။ စာရေးကြီး စောစောတုန်းက ဒီကောင်ကြီးနဲ့ တိုးပြီး ပစ်ခဲ့တာမဟုတ် လား။ သွားကြည့်ကြရအောင်ဗျာ။
ဖွဟဲ့ … လွဲပါစေ ဖယ်ပါစေ။ တစ်ခုခုများဖြစ်နေပြီလား မပြောတတ်ဘူး”
ကိုတင့်ဆွေ ပြူးတူးပျာတာ ဖြစ်သွားသည်။ လျှိုအတွင်း တုံးလုံးလဲလျက် အသက်ပျောက်နေသော ပြောင်ကြီးကို ဂရုမပြုနိုင်ကြဘဲ အပြေးအလွှားပင် သွားကြသည်။
ပြောင်ကြီး ပြေးထွက်လာရာ ဝါးတောအတွင်း ခြေရာလမ်းကြောင်းက သွေးစက်များဖြင့် ထောင်းလမောင်းကြေနေသည်။
ပြင်းထန်သော ဒဏ်ရာဒဏ်ချက် ရရှိထားသည့် တောကောင်သည် အနာကြောင့်၊ ဒေါမာန်ကြောင့် မည်းမည်းမြင်ရာ တိုးတိုက်ဝှေ့ခတ်သွားသည့်ပုံပင်။
“ဗုဒ္ဓေါ … မြတ်စွာဘုရား၊ စာရေးကြီးကိုများ ပြောင်တိုက်သွားပြီလားဗျာ”
ကျွန်တော် စိုးရိမ်ကြီးစွာ မေးမိ၏။
“ဟော . . . ဟိုမှာ . . . ဟိုမှာ … ကိုဖေမောင်ကြီး လဲနေတယ်။ မုဆိုး လာ . . . လာ .. . လာကြည့်ပါဦး”
ကိုတင့်ဆွေ အလန့်တကြားပြောရင်း မလှမ်းမကမ်းသို့ ပြေးသွားသည်။ ကျွန်တော့်ရင်တွင်းမှ ဒိန်းခနဲ နှလုံးခုန်သွားရပြီး ကိုတင့်ဆွေ ပြေးထွက်သွား သည့်နောက်သို့ အပြေးလိုက်သွားရ၏။
ကိုတင့်ဆွေသည် လဲကျနေသော စာရေးကြီး ကိုဖေမောင်၏အပါးတွင် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး စာရေးကြီးကို လှမ်းပွေ့ထူလိုက်သည်။
“ကိုဖေမောင် … ကိုဖေမောင် … ဘယ့်နှယ်နေသေးလဲဗျာ။ ကျွန်တော်တို့လေ … တင့်ဆွေပါ။ သတိရရဲ့လားဟင်”
စိုးရိမ်တကြီး မေးနေသော ကိုတင့်ဆွေ၏ အသံကို ကြား၍လား မဆိုနိုင်။ စာရေးကြီး မျက်လုံးပွင့်လာသည်။ သူ့ မျက်နှာထက်တွင် မိုး၍ မြင်တွေ့လိုက်ရ သော ကိုတင့်ဆွေ၏ မျက်နှာကို အထိတ်တလန့် ကြည့်လိုက်ရင်း
“ဟင် . . . ဟင် . . . ကိုတင့်ဆွေ၊ ကျွန်တော် . . . ကျွန်တော့်ကို ပြောင်ကြီး လိုက်တိုက်တာဗျာ။ ကျွန်တော် လွတ်အောင် အတော်ရှောင်လိုက်ရတယ်။ တစ်ချက်တော့ ကျွန်တော် ပစ်လိုက်နိုင်ပါတယ်။ ပြောင်ကြီး ပြေးသွားပြီလားဟင်”
အလောသုံးဆယ် မေးလာသည်။
“နေပါဦး စာရေးကြီးရဲ့၊ ခင်ဗျားပြောင် ကျွန်တော်တို့ လှဲလိုက်ပြီးပါပြီ။ လျှိုထဲမှာ တုံးလုံးပက်လက်ပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့က ခင်ဗျားကို စိတ်မချလို့ လိုက်တာတာ။ ခင်ဗျား ဘာဖြစ်သွားသေးလဲဟင်။ ဒဏ်ရာအနာတရ ရသေးသလား။ ခင်ဗျားရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးလည်း သွေးတွေချည်းပဲဗျာ”
“ကျွန်တော် ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူးဗျ။ ပြောင်ကြီး ပြေးတိုက်တော့ ကျွန်တော် လှိမ့်ရှောင်လိုက်ရတယ်။ ဘေးနားက ကပ်ထွက်သွားတဲ့ အကောင်ကြီးကို တစ် ချက် လှမ်းပစ်လိုက်တော့ သွေးတွေ ပန်းထွက်ပြီး ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံး ရွှဲသွားတာပဲဗျို့”
စာရေးကြီးက ကိုတင့်ဆွေအား အဖြေပေးရင်း နေရာမှ ထရပ်လိုက်၏။ ပြီးနောက် ဆက်ပြောပြန်သည်။
“ပြောင်ကြီးက ကိုတင့်ဆွေတို့ ပစ်လိုက်ကြလို့ နာနေပြီး ပြောင်အုပ်ပြေးတဲ့နောက် လိုက်မသွားဘဲ ဝါးရုံအခြေမှာ ကျန်ခဲ့တာ။ ကျွန်တော်တို့ကို ပြန်တိုက်ဖို့ ချောင်းနေတာလေ။
ကျွန်တော်က သတိထားပြီး ကပ်တာမို့ ဒီကောင်ကြီးက ပြေးထွက်လာပြီး တိုက်လည်းတိုက်၊ ကျွန် တော်လည်း လှိမ့်ရှောင်လိုက်ရတယ်။ အမှတ်မဲ့သာကပ်မိရင် ခံရမှာ အသေအချာပဲ။
ကိုင်း … ကျွန်တော်တို့ ဦးမောင်မောင်ဝင်းအပေါ် တာဝန်ကျေပြီပေါ့။ မောင်အုန်းရွှေအတွက်လည်း လက်စားချေလိုက်နိုင်တယ် မဟုတ်လားဗျာ”
မောင်ကောင်းမြင့်တို့တစ်တွေမှာ ပလင်းချောင်းဖျားတစ်ခွင်၌ လွတ်လပ်စွာ လုပ်ငန်းဆောင်ရွက်နိုင်ပြီလေ။
သူရဇ္ဇမဂ္ဂဇင်း
၂၀၀၆ခုနှစ် ၊ မတ်လ
– ပြီး –
စာရေးသူ – ခင်မောင်အေး(မန္တလေး)
စာစီစာရိုက် – မုဆိုး တံငါ စာပေများ