Unicode Version
” အောက်လမ်းဘိုးထင် နှင့် ဗုံမှော် “(စ/ဆုံး)
——————————————————-
(၈)
▪️အခန်း၁
ဦးအုန်း၏ အိမ်တွင် တိုး ဗေတို ဗေ အသံက တမနက်လုံး ပျံလွင့်နေသည်၊ အိမ်အောက်ရှိ ကွပ်ပျစ်တွင် ထိုင်ပြီး ဗုံတီးနေသော မောင်ဘိုးထင်အား တန်းလျားတွင်ထိုင်ကာ ရေနွေးကြမ်းကို သောက်လို့ မောင်ဘိုးထင်ကို စောင့်ငဲ့ကြည့်နေသူမှာ ဦးအုန်းဖြစ်၏ ၊ ဦးအုန်းသည် တန်းလျားမှ မတ်တတ် ထရပ်လိုက်ပြီး အိမ်ဝိုင်းထဲ လမ်း လျှောက်ကာ နေလုံးကြီးကို လက်လေးကာပြီး မော့ကြည့်နေသည် ထိုနောက် ခေါင်းကိုဖြည်းညှင်းစွာ ခါရမ်း လိုက်ပြီး တန်းလျားတွင်ပြန်ထိုင်နေပြန်သည် ၊ မောင်ဘိုးထင်၏ ဗုံသံက တိုးဗေတိုးဗေ မှ ဗေ ဗေ တက်ဗေ တက်ဗေဂျီ ဆိုသော အသံ ပြောင်းသွားမှ ဦးအုန်း မျက်နှာ ပြုံး ရွှင်သွားကာ မောင်ဘိုးထင် ကို ကြည့်ပြီး
“ကောင်းလိုက်တဲ့ လက်သံပဲ ကောင်လေးရေ ”
“ဘာကောင်းတာလဲအဘ ကျုပ်တီးတာ ရပ်လိုက်လို့ေကာင်းတာ မဟုတ်လား ”
“ဟာ မဟုတ်ပါဘူးကွာ မင်းကလည်း ”
“အဘ နေကို ထွက်ထွက်ကြည့်နေတာ ကျုပ်သိတယ်နော် ”
“အဲ့တာက ဟိုဟာ လေကွာ ”
“သိပါတယ်ဗျာ ကိုဖိုးထွေးတို့ လာတော့ မဲ့ အချိန်ကို ကြည့်နေတာ မဟုတ်လား ”
“ဟာကွာ မင်းကလည်း ငါတို့အိမ်ထဲ အခု လို ဗုံသံလေး တွေ ပျံ့လွင့်နေတာ ငါ မကြိုက်ပဲ နေမလား ကောင်ရ ”
“အဲ့တာဆို ကျုပ်ထပ်တီး ”
“ထမင်းလေးစား ပါဦးကွာ ငါသွားခူးပေးမယ် လေ ”
မောင်ဘိုးထင် စကားမဆုံးခင် ဦးအုန်းသည် အလျင် အမြန် စကားဆိုလိုက်ရာ မောင်ဘိုးထင် မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ဦးအုန်းအား ကြည့်နေလေသည် ၊ သူကြည့်နေသည်ကို သိသောလည်း ဦးအုန်း မသိဟန်ပြုပြီး
“ငါကစေတနာ နဲ့ ပြောတာ ပါကွာ မင်းကလည်း ”
“သိပါတယ် သိပါတယ် ”
မောင်ဘိုးထင် မကျေမနပ်စကားဆိုနေသည်ကို သိသောလည်း ဦးအုန်းမသိယောင်ဆောင်ကာ နေလေသည် ၊ မကြာလှသော အချိန်တွင် အိမ်ဝိုင်းဝသို့ ဖိုးထွေးတို တသိုက် မရဲတရဲ့နှင့် ရောက်လာပြီး ဦးအုန်းကို လှမ်းကြည့်ကာ ခေါ်ပါလေတော့သည်
“ဦးအုန်း ကျုပ်တို့ ဝင်ခဲ့ရမလား ”
“မင်းတို့ကတော့နော် တခါ ဝင်တိုင်း တခါ ခွင့်တောင်းနေတာပဲ ဝင်ခဲ့ ကြကွာ ”
ဦးအုန်း၏ ခွင့်ပြု ချက်ရသည်နှင့် ဖိုးထွေးတို့တသိုက် ဝင်လာကြသည် ထိုနောက့် တန်းလျားပေါ် ထိုင်သူထိုင် ကွပ်ပျစ်ပေါ် ထိုင်သူထိုက်လိုက်ကြ၏။ ထိုေကာင်ေလးများထဲမှ ပေတူးသည် ကွပ်ပျစ် ဗုံတွေနားတွင်ထိုင်သော မောင်ဘိုးထင်အား စကားဆိုလိုက်သည်
“ဘိူးထင် ငါ မင်းတို့ ဆိုင်း အဖွဲ့ ထဲ ပါချင်လို့ ”
“လူက ပြည့်နေပြီ ပေတူးရ ”
“မပြည့်သေးပါဘူးကွာ ကိုဖိုးထွေး ပြောပုံအရ ချွင်း တောက်လေး တီးဖို့လိုနေသေးတယ် ”
ပေးတူးသည် လွယ်အိတ်ထဲ ထည့်သယ်လာသော စည်း ကို ထုတ်လိုက်ပြီး တီးပြလိုက်သည်
“ချွင်း တောက် ချွင်းတောက် ”
ပေးတူး တီးပြနေသည်ကို သဘောကျနေသော မောင်ဘိုးထင်သည်
*ဟုတ်တယ်ဟ ငါမေ့နေတာ ပါကွာ မင်းက ဘိုးထင် ဆိုင်း အဖွဲ့က စည်း တီးတဲ့ကောင်ဖြစ်ပြီ ”
မောင်ဘိုးထင်သည် မည်သည့်စကားမှ မပြောပဲ ငြိမ်နေသော သာရ အားကြည့်၍
“ကိုသာရ အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲ ”
သာရ ခေါင်းညိတ်၍သာ ဖြေလိုက်သည် ၊ မကြည်မလင်ဖြစ်နေသော သာရ ကိုကြည့်ပြီး ဖိုးထွေးသည် မောင်ဘိုးထင်အား
“ဘိုးထင် မင်း နှဲဆရာကို သူအဖေ နောက်ကျော်ကို ကန်ထားတာ ”
“ဟ တကယ်ကြီးလား ဘာဖြစ်လို့လဲ ”
မောင်ဘိုးထင် မှ အလန့်တကြားမေးသော အခါ သာရ သည် မောင်ဘိုးထင်ကိုကြည့်ပြီး
“ဘာဖြစ်ရမှာ လဲ အိမ်မှာ တနေကုန်လုံး နှဲမှုတ်ကျင့်နေတာပါကွာ ငါမျက်လုံး မှိတ်ပြီး နှဲ မှုတ်နေတုန်း ငါ့အဘ က ငါ့ကျောကို ကန်ထည့်လိုက်တာ နှဲ အာခေါင် မဆူးတာကံကောင်း ပြီးရင် မင်းဒီလောက် မှုတ်နိုင်တဲ့ ကောင် ရွာအပြင်ထွက် မှုတ်တဲ့ ကွာ ”
သာရ၏ စကားကို ကြားသောအခါ ဦးအုန်းသည် တည်ကြည်လေးနက်သော မျက်နှာထား ဖြစ် ခေါင်းကို ညိတ်နေလေရာ မောင်ဘိုးထင်မြင်သွားပြီး
“ငါလည်း ဘယ်နေ့ အကန်ခံ ရမလဲ မသိဘူး”
“ကောင်လေး မင်းငါ့ကို သာရ အဘ နဲ့တော့ ယှဉ်ပြီးပြောလို့ မရဘူး ငါက အနုပညာ ခံစားမှုအားကောင်းတယ်ကွ နှလုံးသား နုတယ် ”
ဦးအုန်း၏ စကားကြောင့် မောင်ဘိုးထင်တို့အားလုံး ဦးအုန်းကို ဝိုင်းကကြည့်နေကြသည် သူတို့၏ စိတ်ထဲတွင်တော့ ဒီအောက်လမ်းဘိုးတော်က နှလုံးသားနုတယ် တဲ့လား ဟုတွေးနေ၏ ၊ ဦးအုန်းသည် ကောင်လေးများ တွေးနေသည်ကို သိနေသည့်အလား
“ဟေ့ကောင်တွေ မင်းတို့စိတ်ထဲ ဘာတွေးနေတယ် ဆိုတာ သိတယ် နော် ”
“ဟာ မတွေးပါဘူးဗျာ ကျုပ်တို့ ဘကြီးမြဆီ သွားတော့မယ် ”
ထို့နောက် မောင်ဘိုးထင်တို့သည် ဗုံများကို သယ်ယူကာ ဘကြီးမြအိမ်သို့ စကားတပြောပြော နှင့် လျှောက်လှမ်း၍ သွားပါလေတော့သည် ။
▪️အခန်း-၂
ဘကြီးမြ၏ အိမ်ရှေ့ ပြောင်ရှင်းနေသော ကွက်လပ်တွင် ဖျာများခင်းထား၏ ထိုဖျာပေါ်တွင်တော့ ခြောက်လုံးပတ် တွင် မောင်ဘိုးထင် ကြေးနောင် တွင် ဖိုးထွေး နှဲကြီးကို ကိုင်ထားသူက သာရ လင်းကွင်းကို ခပ်စစလေး ပွတ်သပ်နေသူမှာ မောင်သာအေး နှင့် စည်းကို တတောက်တောက် ခေါက်နေသူမှာ ပေတူးတို့ဖြစ်ပါလေတော့သည် ။
ဘကြီးမြသည် တန်းလျားတွင် ထိုင်နေရင်း မောင်ဘိုးထင်တို့ ဆိုင်းအဖွဲ့ထဲမှ မောင်ပေးတူး နှင့် မောင်သာအေးကို မျက်မှောင်ကြုတ် ကြည့်လိုက်ပြီး
“ဟဲ့ ပေတူး မင်းက စည်း တီးတဲ့သူ အချိန်ပြည့် တတောက်တောက် ခေါက်နေလို့မရဘူး ”
“အကျင့်ပါနေလို့ပါ ဘကြီးမြရာ”
“နင့်ပြောလိုက်ရင်တော့ ဆင်ခြေက အသင့် ”
ဘကြီးမြပြောမှ ပေးတူးသည် စည်း တုံးကို မခေါက်တော့ပေ ၊ လင်းကွင်းသမား သာအေးသည်က တချဲချဲ နှင့် လင်းကွင်း နှစ်ချပ်အားပွတ် နေလေရာ
“သာအေး မင်းကကော ဘာဖြစ်နေတာလဲ ”
“ဗျာ ဘကြီး ကျုပ်က ဘာလုပ်နေလို့ ”
“မင်းလက်ထဲက အကွင်းကြီးတွေကို မင်းကြီးတော် ဇကောကြီးများ မှတ်နေလား အမြဲ ပွတ်နေရအောင် ”
“ဟ ဘကြီးမြကတော့ ပြောတော့မယ် ကျုပ် ကြီးတော် ဇကောတွေက ဒီလို လေးတွေ မပါဘူးဗျ”
သာအေးသည် လင်းကွင်းမှ လက်ကိုင်လေးကို ပြပြီးပြောလိုက်ရာ ၊ ဘကြီးမြ ရေနွေးကြမ်းခွက်နှင့် မပေါက်မိအောင်သတိထားလိုက်ရပြီး
“ကမြင်းမသားကတော့ ”
ဘကြီးမြ စိတ်တိုနေသည်ကို သိမှ သာအေး လင်ကွင်း နှစ်ချပ် ပွတ်နေချင်းကို အဆုံးသတ်လိုက်တော့သည် ၊ ဘကြီးမြသည် မောင်ဘိုးထင်တို့ ဆိုင်းအဖွဲ့လေးကို သေချာကြည့်ပြီး
“ကဲ တပည်တို့ ငါသင်ပေးထားတဲ့ အတိုင်းတီးကြစမ်းကွာ ”
ဘကြီးမြပြောသော အခါ မောင်ဘိုးထင်တို့ တယောက် မျက်နှာ တယောက်ကြည့်လိုက်ပြီး မောင်ဘိုးထင် မှ ဖိုးထွေးအား
“ကိုဖိုးထွေး ဘယ်သီချင်းလဲ ဗျ”
“မင်းကလည်း မသိတာကြနေတာပဲ ”
“မသိလို့မေးတာပေါ့ ဗျ ဘယ်သီချင်းလဲ ”
မောင်ဘိုး ထင် နှင့် ဖိုးထွေး စကားပြောနေသည်ကို လင်းကွင်းသမား သာအေးမှ လင်ကွင်းကို ဂျန်းကလည်းမြည်အောင် တချက်တီးလိုက်ပြီး
“ဘိုးထင်နဲ့ ကိုဖိုးထွေးကတော့ ရူးချင်ယောင်ဆောင်နေတယ် တို့ဆရာကြီး ဘကြီးမြသင်ပေးထားတာ တပုဒ်ပဲ ရှိတာကို အဲ့တာပဲ တီး ”
သာအေးပြောတာ ဟုတ်ပေသည် ဘကြီးမြသည် သူတို့အား သီချင်းတပုဒ်သာ သင်ပေးထားသည် နောက်ထပ် ထပ်သင်ပေးဖို့ေပြာလိုက်ရင်လည် အခြေခံကြေရမည်ဟုသာပြောပြီး ဒါပဲ တီးခိုင်းနေသည်၊ ဒီတပုဒ်ထဲကို ပြန်ကာလှန်ကာ နှဲမှုတ် နေသည့်အတွက်ကြောင့် သာရအား သူ၏ အဘ နောက်ကျော ကန်ခံရတာလည်း ဖြး်နိုင်သည်၊ သို့ပေမဲ့ စေတနာနှင့် အလကား သင်ပေးနေသော ဘကြီးမြအားသူတို့ အပြစ်မတင်ဝံ့ပေ ၊ အစက သူတို့ ဆိုင်းတီးရင် အိမ်ဝိုင်းထဲတွင် ကလေးများ လူကြီးများ ဝိုင်း၍ ကြည့်နေပေမဲ့ သုံးလေးရက်မျှ ဒီသီချင်းတပုဒ်တည်း တီးနေသော အခါ ခွေးတကောင် ကြောင်တမြည်းမှ သူတို့အနား မနေတော့ ဘကြီးမြမွေးထားသော ခွေလေး ဘိုနီ ပင် သူတို့ ဆိုင်းတီးသည့်အခါ အိမ်ဝိုင်းထဲမှ ထွက်ပြေးတက်နေပြီဖြစ်သည် ၊ သို့ပေမည့် မောင်ဘိုးထင်တို့က လက်မလျှော့ပေ ယောက်က်ျားတခခွန်လူရည်ချွန် ဖြစ်အောင် ဘကြီးမြ သင်ေပးထားသည့် တပုဒ်တည်းသော သီချင်းး ကို အပြန် အလှန်တီးနေကြတော့သည် ၊ အချိန်အတန်ကြာ တီးပြီး၍ ခဏ နားချိန် ဘကြီးမြ အိမ်ဝိုင်းထဲသို့ လူကြီး နှစ်ယောက် ဝင်လာသည် ထိုလူကြီးနှစ်ယောက်မှာ ဆိုင်ဆရာ ဦးထီ နှင့် ကြေးနောင် ဦးကြည် တို့ ဖြစ်သည် သူတို့ နှစ်ယောက် သည် ဘကြီးမြ ထိုင်နေသော တန်းလျားတွင် ထိုင်လိုက်ပြီး မောင်ဘိုးထင်တို့ကို ကြည့်ကာ
“ဘယ်လိုလဲကွ ဘိုးထင်တို့ ဖိုးထေွးတို့ ဆိုင်းတီးရတာ လွယ်သလားဟေ့”
ဆိုင်ဆရာကြီး နှင့် ကြေးနောင်ဆရာ နှစ်ဦးက ရိုးရိုးမေးပေမဲ့ ပြိုင်ဘက်ကြီးများဟု သဘောထား ထားသော မောင်ဘိုးထင်တို့မှာ သူတို့အားလှောင်နေသည်ဟုထင်ပြီး
“ကျုပ်တို့ အတွက်တော့ ထမင်းစား ရေသောက်ပါပဲ ဒီလောက်ကတော့ ”
“ဟုတ်ပါ့ဘိုးထင် ငါကြေးနောင်တီးတာလည်း လွယ် လွန်းလို့ ခက်နေတာ ”
မောင်ဘိုးထင် နှင့် ဖိုးထွေး၏ စကားကို ဆိုင်ဆရာကြီး နှစ်ေယာက်မကျေနပ်ပေ ၊သို့ပေမဲ့ ဣန္ဒြေဆည်လိုက်ပြီး
“အဲ့တာဆိုလည်း တပုဒ်ထဲ ပဲ ပြန်ကာလှန်ကာ တီးမနေကြနဲ့ လေကွာ ”
“ကျုပ်တို့က တခြားတပုဒ်တီး ချင်တာပေါ့ ဆရာ့စကားကို မပယ်ရှားရဲဘူဗျ အာခေါင်လှံဆူးမှာ ဆိုးလို့ ”
မောင်ဘိုးထင်၏ စကားကြောင့် ဆိုင်းဆရာနှစ်ဦး ဘကြီးမြကို ကြည့်လိုက်ကြသည် ဘကြီးမြသည် သူ၏ မျက်လုံးကို တည်ငြိမ်အောင်ထိန်းလိုက်ပြီး
“ကျုပ်က အခြေခံကောင်းအောင်လို့ တပုဒ်ထဲတီးခိုင်းနေတာပါဗျာ ”
ဆိုင်ဆရာကြီးနှစ်ဦးသည် ဘကြီးမြအား မည်သည့် စကားမှ ပြန်မပြောပဲ မောင်ဘိုးထင်တို့ဘက်ပြန်လှည့်ကာ
“ငါက မင်းတို့ ဆိုင်းတကာ်တီးတက်ရင် ပေပင်ရွာက မျိုးဆက်သစ်တွေကို ပွဲ ထုတ်မလို့ပါကွ နောက် လေးရက်လောက်ဆို ဟိုဘက် ရေအိုးစင်ရွာက အလှူမှာ တို့ဆိုင်းကို ငှားထားတာ မင်းတို့ တီးတက်ရင် တို့ နဲ့ ဆိုင်းအပြိုင်ခေါ်မလို့ပါ ”
ဆိုင်းဆရာကြီး ဦးထီ၏ စကားကြောင့် မောင်ဘိုးထင်တို့ တယောက်ကို တယောက် ကြည့်လိုက်ပြီး မောင်ဘိုးထင်အား အားလုံးခေါင်းညိတ်ပြလိုက်၏ ထိုအခါ မောင်ဘိုးထင်သည် ဦးထီအား
“ဦးကြီးကျုပ်တို့ လိုက်မယ် ဗျာ ”
“ဒီတိုင်းတော့ လိုက်မရဘူး မောင် သဘက်ခါ ငါတို့ကို ဆိုင်းတီးပြရမယ် ဒီနေ့က တို့မအားသေးလို့ နားမထောင်သေးဘူး ”
ဦးထီစကားကြောင့် မောင်ဘိုးထင် သက်ပျင်းကို မသိမသာ ချလိုက်ပြီး
“စိတ်ချပါ ဦးကြီးတို့ သဘက်ခါ ဘကြီးမြအိမ်ကို လာခဲ့ ကျုပ်တို့ တီးပြမယ် ”
“အေး အေးစိတ်ချ လာခဲ့မယ် သေချာ ကျင့်ထားကြ ငါတို့ အခုတော့ ပြန်လိုက်ဦးမယ် ”
မောင်ဘိုးထင်တို့ ဆိုင်းတီးတာ တပတ်မပြည့်ခင် ဆိုင်းငှားတော့ လာချေပြီ ဖြစ်သည် ၊ စိုင်ကောလို့ ချုံပေါ်ရောက်တော့မည် ဆူးချုံဆိုရင်တော့ မောင်ဘိုးထင်တို့ လွယ်မည် မဟုတ်ပေ ၊ မောင်ဘိုးထင်တို့ သည် ဆိုင်းဆရာကြီးများ ပြန်သွားသည်ကို ကြည့်ရင်း အတွေးကိုယ်ဆီဖြစ် ငြိမ်နေသည် ၊ ဘကြီးမြလည်း ရေနွေးခွက်ကို လက်ကကိုင်ပြီးနုတ်ခမ်းတွင် တေ့ကာ မသောက်သေးပဲ ငြိမ်ပြီးတွေးနေစဉ်
“ချွမ်း ချွမ်း ”
ကျယ်လောင်သော လင်းကွင်းသံကြီးကြောင် ့
“သဲ့ သောက်ခွေး ”
လင်ကွင်းသံကြီးကြောင့် လက်တုန်ပြီး ရေနွေးကြမ်းခွက် အပူလောင်သွားသော ဘကြီးမြ ဒေါသမာန် အပြည့်နှင့် လင်းကွင်းသံပိုင်ရှင် သာအေးအား ကြည့်လိုက်စဉ် သာအေးသည် လင်းကွင် း နှစ်ချပ်ကို တဘက် တချက် ကိုင်ပြီး ပြုံး၍ ထပြေးရာ အိမ်ဝိုင်းအပြင်သို့ပင် ရောက်လုနေပြီဖြစ်ပါလေတော့သည်။
▪️အခန်း-၃
မောင်ဘိုးထင်တို့ ဆိုင်အဖွဲ ဦးအုန်း အိမ်တွင် စုရုံးနေကြသည် ၊ မောင်ဘိုးထင် ၏ ဆိုင်းကို အကြောင်းပြုပြီး ဖိုးထွေးတို့ ဦးအုန်းအိမ်သို့ တံခါးမရှိ ဓားမရှိ ဝင်ထွက်ခွင့် ရနေကြည်သည်၊ ယခုလည်း တန်းလျားတွင် ရေနွေးကြမ်းသောက်နေသော ဦးအုန်းအား မောင်ဘိုးထင်တို့ ဝိုင်း၍ ဂျီကြနေကြသည်
“အဘ ပြောတော့ ကျုပ်တို့ကို ဗုံ မှော် သွင်းပေးမယ် ဆို ”
“မင်းတို့လည်း အခု ဆိုင်းတီးသင်နေတာမဟုတ်လား ”
“သင်တော့ သင်နေတာ ပဲ ဦးအုန်းရ တခါလာလည်း ဒီ တပုဒ် တခါလာလည်း ဒီတပုဒ် ဘကြီးမြ ဆိုင်းကော တကယ် တီးတက်ရဲ့လားမသိဘူး ဒီတပုဒ် ထဲ ပဲ တီးခိုင်းနေတယ် ”
“ဟားး ဟားး ”
ဦးအုန်းသည် ဖိုးထွေး၏ စကားကြောင့် ဟားတိုက်ရယ်မောပြီး ။
“မင်းတို့ ဆရာကြီး အကြောင်း မကြားဖူးဘူးလား ”
“ဘာလဲ မကြောင်းလဲ အဘ ”
“ကိုမြက ဘင်ဂျိုတော့ တကယ် တီးတက်တယ်ဟ မင်းတို့ကိုဆိုင်းသီချင်းက ဒီသီချင်း မဟုတ်လား”
ဦးအုန်းသည် အသံနေအသံထားနှင့် သီချင်းကို ဆိုပြလိုက်ရာ
“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် ဦးအုန်း ”
“ဟုတ်မှာ ပေါ့ သူလည်း ဒီ တပုဒ်ပဲ ရတာ ကွ”
“ဟာ ဟုတ်ပမလားဗျာ ”
“တကယ်ပြောတာ ငါ့ကောင်တွေရ မင်းတို့ကို မပြောဘူးဆိုတာ ”
“အဘ နားအေးသက်သာအောင် လွှတ်ထားတာ မဟုတ်လား ”
“ဟာ အဲ့လိုကြီးတော့ လည်း မဟုတ်ပါဘူးကွာ ”
“မဟုတ်ရင်လည်း ဗုံ မှော်သွင်းပေးဗျာ ”
“လွယ်တော့ မလွယ်ဘူးကွ ”
“မလွယ် လည်း ရအောင် လုပ်ဗျာ ကျုပ်တို့က သဘက်ခါ ရွာကဘိုးေတာ် တွေကို ဆိုင်းတီးပြရမှာ တီးတာ ကောင်းရင် ရေအိုးစင် ရွာ အလှူ ဆိုင်းလိုက်တီးရမှာ ဗျ”
“ဟုတ်တယ် ဘကြီးအုန်း ကျုပ်လင်းကွင်းကိုလည်း မှော်သွင်းပေးဦး ’
“ဘာလို့လဲဟ မင်းလင်းကွင်က ဒီတိုင်းတီးယံုပဲကို ”
“မှော်သွင်းမှ ရမယ် ထင်တယ် ကျုပ်က လင်းကွင်းကြီးကို ကိုင်ထားရင်ကို တီးပဲ တီးချင်နေတာ အဲ့တာကြောင့် ဟိုမှာ ကြည့်ပါလား လင်းကွင်းကို နှစ်ချပ်လုံး တေနရာတည်း မထားရဲ ဘူး ခွဲထားရတာ ဗျ”
သာအေးပြောမှ သူတို့ သတိထားမိသည် သာအေးသည် လင်းကွင်း တချပ်ကို ကွပ်ပျစ်တွင် တင်ထာပြီး ကျန်တချပ်ကို စပါးကျည်ပေါ် တင်ထားသည်မဟုတ်ပါလား ဦးအုန်းသည် သာအေးကို သဘောကျစွာကြည့်ရင်း
“အေး အေး လင်းကွင်း မှော်လည်း သွင်း ပေးမဲ့ ပေတူးရဲ့ စည်း ကိုလည်း မှော် သွင်းပေးမယ် ဟေ့ ဟုတ်ပြီလား ”
ဦးအုန်း၏ စကားကို မောာင်ဘိုးထင်တို့အဖွဲ့ကြားသော အခါ ဝမ်းသား၍ ပြုံးရွှင်နေကြသည် ၊ ဦးအုန်းသည် မောင်ဘိုးထင်တို့ကို ကြည့်ရင် သူလည်း အပျော်တွေကူးဆက်လာသည် ၊ သူ၏ စိတ်ထဲတွင်တော့ ကဲအောက်လမ်းဆရာ ဦးအုန်း ဆိုတဲ့ငါကတော့ ဒီကလေးတွေကြောင့် မိုက်ရဦးမပေါ့ ဟုသာ တွေးနေလေပါတော့သည် ။
▪️အခန်း-၄
ညသန်းခေါင်ယံ အချိန်တွင် ဖြစ်သည် အုတ်ဂူတလုံးကို အရွယ်မရောက်သေးသူ ကောင်လေးနှင့် အသက်ကြီးရင့်နေသော လူကြီး တို့ ဖောက်နေကြသည် ၊ ထိုသူနှစ်ယောက် အနက် ကောင်လေးသည် မီးအိမ်ကို ကိုင်ပြီးပြနေသည် အုတ်ဂူဖောက်နေသော လူကြီးသည် မီးအိမ်ကိုင်ထားသော ကောင်လေးအား
“မင်းတို့ နဲ့ ပေါင်းပြီး ငါလည်းလိုက်မိုက်နေပြီ ”
“အဘက လည်းဗျာ ဒီအထိတောင် ရောက်လာပြီပဲ အပြစ်တွေ တင်မနေပါတော့နဲ့ ”
“အေးအေး မင်းစကားနားထောင်ပါမယ် လူမိရင် မင်းနဲ့ငါနဲ့ ပြေးပေါက်မှားပြီ ငါတို့ ဖောက်နေတဲ့ဂူက ရွာစား စိန်မြိုင်ဟန် ရဲ့ ဂူဟ ”
“သူက တော်တော် ဆိုင်းတီးတာ ကောင်းလား ”
“ကောင်းလို့ ပေါ့ဟ ဒီဆိုင်းဆရာက အချိန်တွေသာ ကြာနေတာ ဆိုင်းကို စွဲပြီး သရဲ ဖြစ်နေတာဟ ”
“အင်း အင်း အဘ လုပ်စရာ ရှိတာ သာ လုပ်ပါ ေနာက်မှ စကားပြောပေါ့ ”
ဂူဖောက်နေကြသော သူများမှ တခြားသူများ မဟုတ် ဦးအုန်း နှင့် မောင်ဘိုးထင် ဖြစ်ပေသည် ၊ ဦးအုန်း သည် မောင်ဘိုးထင် စကားကြောင့် မီးအိမ်ကိုင်ထားသော မောင်ဘိုးထင်ကို မော့ကြည့်လိုက်ပြီး ဂူကိုသာ သံတရွင်း နှင့် ဖောက်နေပါေတာ့သည် ၊ ထိုနောက့် ဂူေပါက်သွားသောအခါ ဆွေးမြေ့နေသော အခေါင်းကြီးကို ဆွဲ ထုတ်လိုက်၏ ထိုနောက် အခေါင်းထဲမှ အရိုးဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သော အလောင်းကြီး၏ လက် နှစ်ဘက်မှာ လက်ညှိုးများကို ဖြုတ်ယူလိုက်ပြီး ခါးပိုက်ထဲ ထည့်ကာ အခေါက်းကြီးအား ဂူထဲ ပြန်ထည့်၍ ဖြစ်သလို ပိတ်ပေးထားလိုက်ကြလေတော့သည် ၊ ထို့နောက် ဦးအုန်းသည် ခါးပိုက်ထဲမှ လက်ညိုးကို ကိုင်ကာ
“ကဲ စိန်မြိုင်ဟန် နဲ့ ဆိုင်း အဖွဲ့ တွေ ငါနောက်လိုက်ခဲ့ စိန်မြိုင်ဟန်က ငါခိုင်းတဲ့ အတိုင်းလုပ်ရမယ် ကျန်တဲ့ သူများက စိန်မြိုင်ဟန် ခိုင်းတဲ့ အတိုင်း လုပ် ကလန့် ကဆန် လုပ် ရင် မင်းတို့ငါ့အေကြာင်း သိစေရမယ် ငါ့ခိုင်းတဲ့ တိုင်လုပ်ရင် မင်းတို့ကို ငါကျွေးမွေးမယ် ကဲ ကဲ ငါ့နောက်လိုက်ခဲ့ကြ”
ဦးအုန်း စကားဆိုလိုက်သည် နှင့် သင်္ချိုင်းထဲ တွင် ရှိသော သစ်ပင်များသည် လေမတိုက်ပဲ လှုပ်ရမ်းလို့နေလေပါတော့သည် ။
▪️အခန်း-၅
ဦးအုန်း၏ အိမ်တွင် မောင်ဘိုးထင်တို့ အဖွဲ့ ရောက်နေကြသည် ၊ ယနေ့နေ့လယ် ဆိုင်းဆရာကြီးတွေကို ဆိုင်းတီးပြရမည် မဟုတ်ပါလား၊ သူတို့အားလုံး စိတ်လှုပ်ရှားနေကြသည် ၊ သူတို့အဖွဲ တစုံခုကို စောင့်နေကြသည် ၊ သူတို့စောင့်မျှော်နေသူမှာ အခြားသူမဟုတ် အိမ်ပေါ်ကနေ မဆင်းလာသေးသော ဦးအုန်း ကို ဖြစ်သည် ဦးအုန်းသည် ခဏကြာသော အခါ အိမ်ပေါ်မှဆင်းလာသည် သူ၏ လက်ထဲတွင် လည်း အမဲရောင် ပိတ်စထုပ်လေးတခုကို ဆုပ်ကိုင်လားသည်၊ ဦးအုန်းသည် အိမ်အောက်ရောက်သောအခါ တန်းလျားတွင် ထိုင်လိုက်ပြီး
“ကောင်လေးတွေ မင်းတို့ မျက်နှာ က မကြည်မသာဖြစ်နေပါလားဟ”
“ဒီနေ့ ဦးထီ တို့ကို ဆိုင်းတီးပြရမှာ လေဗျာ ကျုပ်တို့ တီးတက်တာ တပုဒ်ထဲ ဦးအုန်းကိုပဲ အားကိုးရမှာဗျ ”
ဦးအုန်းသည် တချက်ပြုံးလိုက်ပြီး သူယူလာသော အဝတ်စလေးကို ဖြည်လိုက်ကာ
“ကဲ လာကြ မင်းတို့ဘာမှ ပူမနေနဲ့ ”
ဦးအုန်းသည် သူအနားရောက်လာသော တယောက်စီးတိုင်းကို အဖြုအေရာင် ချောင်းလေးများပေးပြီး ဘိုးထင်ကို ခေါ်ကာ တိုးတိုးနှင့်
“ကောင်လေး ဘိုးထင် ဒါ စိန်မြိုင်ဟန်ရဲ့ လက်ညှိုးကို ငါဖြတ်ထားတာ မင်းဗုံ သရေကြိုးထံ ထည့်ထား ဒီအချောင်းကို ဟိုကောင်တွေကိုတော့ သူတို့ ကိုယ်မှာ ပဲ သိမ်းထား အပို နှစ်ချောင်း ယူသွား နောင်ထပ် လူတိုးရင် အဲ့အရိုးလေးပေးလိုက်”
ဦးအုန်းသည် တိုးတိုး နှင့်ပြောပြီး လက်ညှိုးအရိုး အပိုင်းးလေးများပေးပြီး စကားဆိုလိုက်သည် မောင်ဘိုးထင်လည်း ထိုလက်ညှိုးရိုးကို ခါးပိုက်ထဲ ထည့်ကာ ခေါင်းကို ညိတ်ပြလိုက်ပြီး ဗုံများကို သယ် ကာ ဘကြီးမြအိမ်သို့ ချီတက်လိုက်ကြပါလေတော့သည်။
▪️အခန်း-၆
ခြောက်လုံးပတ်သာပါသော တောဆိုင်းလေးသည်က တောဆိုင်းဟု မထင်ရလောက် မြူးကြွနေလေရာ ဘကြီးမြ အိမ်ဝိုင်းထဲတွင် ရွာသားများပြည့်နေကြသည် ၊ စားပွဲတန်းလျားတွင်တော့ ဘကြီးမြနှင့် အတူထိုင်နေသော ဦးထီတို့ ဆိုင်းဆရာကြီးများ မျက်လုံးပြူး၍ အံဩကာ ငေးမောကြည့်နေသည် ၊ ဆိုင်းတီးနေသော မောင်ဘိုးထင်သည်က တကယ့် ပညာရှင်ကြီး အတိုင်း မာန်ပါပါ ဟန်ပါပါ နှင့် တီးနေသလို ကြေးနောင်သမား ဖိုးထွေးသည်လည်း မျက်လုံးမှိတ်ပြီးတော့ပင် တီးနေလေရာ ကြေးနောင် ဆရာကြီး ဦးကြည် ပါးစပ်အဟောင်းသား နှင့် သူ၏ မျက်လုံးကို သူမယုံကြည်နိုင်အောင် ဖြစ်ကာ မျက်လုံးကို ပွတ်ပြီးတော့ပင် ကြည်နေလေသည် ၊ နှဲသမား သာရသည်က ခေါင်းကို ဝှေ့ယမ်းပြီး ဖောင်းကားနေသော ပါးကြီးနှင့် နှဲမှုတ်နေလေရာ အသက်ပင်ရှူပါလေစ ဟုထင်စရာပင် ၊ လင်ကွင်းသမား သာအေး နှင့် စည်းသမား ပေတူးသည် လည်း နှစ်ပေါင်းများစွာ တီးနေကြသူပမာ အတိုင်အဖောက်ညီနေကြသည်၊
ရွာသားများသည် မောင်ဘိုးထင်တို့ကို လက်ခုတ်တီး အားပေးနေကြသလို ဗုံသံကြားရင် မနေနိုင်သူများသည် လည်း ကခုံနေကြသည် ၊ မောင်ဘိုးထင်တို့ ဆိုင်းအဖွဲ့ထဲ မပါသော မောင်ဘိုးထင် အဖွဲသားများသည် လက်ခေါက်မှုတ်ကာ အားပေးနေကြပြန်သည်။
“အဲ့တာ ဘိုးထင် ကွ မှတ်ထား အဲ့တာ ငါတို့ဘိုးထင် ”
“ကြေးနောင် က ဖိုးထွေးကွ မျက်လုံးနဲ့ကို ကြည့်စရာမလိုဘူးကွ မမြင်ဘူးရင်ကြည့်ထားကြ ”
“နှဲက ငါ့ညီ သာရကွ အဖေကျောကန်းခံပြီးကတည်းက မခံချင်းစိတ်နဲ့ ကြိုးစားလာတာ ကြည့်ထား ပါးကြီးကို ဖားကြီးလိုဖောင်းပြီး နှဲမှုတ်နေတာက သာမြ ညီ သာရကွ”
ပေါက်တူးသည် သူ၏ညီအား အော်ဟစ်အားပေးနေသည် ၊ ဤသို့နှင့် မောင်ဘိုးထင်တို့ ၏ ဆိုင်အဖွဲ့ကို စာမေးပွဲစစ်သည် က ဂုဏ်ထူးနှင့်ပင် အောင်မြင်ပါလေတော့သည်။
▪️အခန်း-၇
ဗုံများပင် ပြန်မသယ်နိုင် ဘကြီးမြအိမ်တွင်ထားခဲ့ကာ ဦးအုန်း ၏ အိမ်သိူ့ မောင်ဘိုးထင်တို့ ဆိုင်းအဖွဲ့ ရောက်လာကာ ကွပ်ပျစ်တွင် လှဲအိပ်သူအိပ် တန်းလျားတွင် လှဲ အိပ်သူ အိပ်နေကြသည် ၊ ထိုမြင်ကွင်းကို အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းလာသော ဦး အုန်း မြင်သော အခါ
“ဟေ့ကောင်တွေ ဘယ်လို ဖြစ်ကြတာလဲကွ ”
ဦးအုန်း၏ စကားကြားသောအခါ ကွပ်ပျစ်တွင် မျက်လုံးမှိတ်ပြီး လှဲနေသော မောင်ဘိုးထင်သည်
“ပင်ပန်းလိုက်တာဗျာ ဆိုင်းလည်းတီးပြီးမှ ကျနော်တို့ လည်း သတိရလာတာ လက်တွေ ဆိုေညာင်းလို့ အဘရာ”
“အေး မင်းတို့ ပဲ လုပ်ခိုင်းတာလေ ငါနဲ့ မဆိုင်ဘူးနော် ”
“အင်းပါဗျာ အင်းပါ အဘကို ကျုပ်က ဘာပြောလို့လဲ ”
“မသိဘူးလေ တော်ကြာ ဟိုတခါ ပီယဆေးလို ပြန်ဖျက်ခိုင်းနေမှာ ဆိုလို့ကွ”
ဦးအုန်း၏ စကားကြားသောအခါ ဖိုးထွေး မျက်လုံး ဖွင့်လာပြီး သူ၏ဘေးမှ မောင်ဘိုးထင်ကို ကြည့်နေရာ အကြည့်ခံ လိုက်ရသော မောင်ဘိုးထင် ပြံုးပြလိုက်ပြီး
“အတိတ်က ကိစ္စ အတိတ်မှာ ထားခဲ့ စမ်းပါဗျာ ”
မောင်ဘိုးထင် စကားကြားသောအခါမှ ဖိုးထွေး တခြားဘက်ပြန်လှည့်ကာ မျက်စိမှိတ်ပြီး အနားယူနေလေသည် ၊ ဦးအုန်းသည် မောင်ဘိုးထင်ဆိုင် အဖွဲ့ကိုကြည့်ကာ
“ကောင်လေးတွေ အဲ့လောက် အခြေအနေ ဆိုးမနေနဲ့ မင်းတို့ အလှူမှာ ဆိုင်းပြိုင်တီးရင် ဒီထက်ပို ပင်ပန်းမှာနော် ”
ဦးအုန်း၏ စကားကြားရသော အခါ နှဲသမား သာရ ငုတ်တုပ်ထထိုင်လိုက်ပြီး
“ဟာ ဒီထက်ဆိုးရင် ကျနော် အောက်က တခုခု ထွက်တော့မယ် ထင်တယ်ဗျ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ သာရ ”
“မသိဘူး ကျုပ်ပါးတွေ လည်း ညောင်းနေပြီ ဗျာ ချောင်းဆိုးချင်လို့ ချောင်းလေး တချက်ဆိုးရင်ကို အောက်က တခုခု ထွက်တော့မလို ခံစားနေရတယ် ”
“မင်းတို့ ပင်ပန်းမှာပေါ့ မင်းတို့ကို သွင်းပေးထားတဲ့ မှော် က တကယ် ပညာရှင်တွေ နှစ်ပေါင်းများစွာ လေးကျင့်ပြီး ဒီနယ်မှာ ပြိုင်စံရှား သူတွေ အဲ့တော့ မင်းတို့ ပင်ပန်းတာပေါ့ မင်းတို့ မှော်သွင်းထားတာ ပြန်ဖျက်ပေးရမလား ငါပေးထားတဲ့အဆောင်လေးတွေ ပြန်ပေးကြ အဲ့တာဆို မင်းတို အရင်တိုင်း တပုဒ်တည်းသမားလေးတွေ ပြန်ဖြစ်ပြီ ”
မောင်ဘိုးထင်တို့ ဦးအုန်းစကားကို ကြားရပြီး အတွေးကိုယ်စီ တွေးနေကြသည် ၊ သူတို့၏ အတွေးထဲတွင်တော့ ရွာထဲက လူတွေနှင့် ဆိုင်းဆရာကြီးများ၏ အထင်တကြီး ကြည့်နေသော မျက်လုံးများကို မြင်ရောင်လာသည် ထို့နောက် တပုဒ်တည်း တီးနေစဉ် ဘကြီးမြ၏ အိမ် မှ ခွေးလေး ဘိုနီ သူတို့ကို ကြည့်ပြီး အိမ်ဝိုင်းထဲမှ ထွက်ပြေးသွားသော မြင်ကွင်းကိုလည်း မြင်လာသည် လူမလေး ခွေးမခန့်ဆိုတာ ဒီအရာဆိုတာ ကောင်းကောင်း နားလည်ထားသော သူတို့ ပြိုင်တူနီးပါပင် ထွက်လာသော အသံက
“မှော် မထုတ်ဘူး အဘ ”
“ပြန်မပေးဘူး ဘကြီးအုန်း ”
“,မှော် သွင်းထားဦးမယ် ဦးအုန်း ”
ဟုသော စကားသံများ ဖြစ်လေရာ ဦးအုန်း ခေါင်းကို ဖြည်းညင်းစွာ ခါယမ်း လိုက်ပြီး
“ကောင်လေးတွေ ငါ့ကို ငွေငါးကျပ်စီပေးကြကွာ ”
“ဟ အဘ ဘာလုပ်မလို့လဲ ”
“ပေးဆို ပေးစမ်းပါကွာ ”
မောင်ဘိုးထင်တို့ ဦးအုန်း၏ စကားကို အထွန့်မတက်ရဲ ပါသူများက ချက်ချင်းပေးလိုက်ပြီး မပါသူများကို ပြီးမှပေးမယ်ဟုပြောလေသည် ၊ မောင်ဘိုးထင်တို့ မသိသည်က ဦးအုန်းစိတ်ထဲတွင် တွေးနေသော အရာကို ဖြစ်သည် ၊ သူစိတ်ထဲ တွေးနေသည်က ရွာတောင်ပိုင်းက ဆေးဆရာကြီး၏ မျက်နှာ နှင့် ကြက်ပေါင်းရည် ထုတ်ယူမည် ကြက်များကို ဖြစ်ပါလေတော့သည်။
▪️အခန်း-၈
ပေပင် ရွာဆိုင်းအဖွဲ့ နှင် ဘိုးထင် ဆိုင်းအဖွဲ့ လှည်းများ နှင့် ရေအိုးစင် အလှူသို့ သွားနေကြသည် ၊ အရှေ့မှ ပေပင်ဆိုင်း ဆရာဦးထီသည် အနောက်မှ လှည်းရှိ မောင်ဘိုးထင်တို့အား လှမ်းအော်၍ စကားပြောနေသည်
“ဟေ့ ဘိုးထင် မင်းဆိုင်း အဖွဲ့က တီးတာ ကောင်းပါတယ် ဆိုင်းနောက်ထက မပါဘူးလား တို့ဆိုင်းက ဆိုင်းနောက်ထက ဒီနှစ်ယောက် လေကွာ ပါလေးနဲ့ မုတ်ဆိတ် တဲ့ကွ”
ဦးထီသည် သူအနီးနားတွင်ရှိသော ဆိတ်မုတ်ဆိတ်မွှေး သဏ္ဍန် မုတ်ဆိတ်များရှိသော လူ နဲ့ မျက်လုံးပြူးပြူး လူနှစ်ဦးကို မေးငေါ့ပြပြီး ပြောလိုက်ရာ မောင်ဘိုးထင်သည် တခြားသူများကို ကြည့်ပြီး
“ဟုတ်တယ် ဟ ဆိုင်းနောက်ထက ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ကိုသာရ နဲ့ ကိုဖိုးထွေး ”
“ငါတို့လည်း မသိဘူးကွာ ဘယ်သူတွေ ကျန်သေးလဲ ”
“ကျုပ်တို့အကြောင်းသိတဲ့ သူတွေ ဖြစ်မှ အဆင်ပြေမှာနော် ”
သူတို့ ထိုသို့ တွေးနေစဉ် သာအေးသည် လှည်းနောက်မှ ခုံချလိုက်ပြီး ရွာဘက်သို့ ပြန်ဝင်ပြေးလေသည် ”
“ဘိုးထင် မင်းကောင်သာအေး ဘာဖြစ်တာလဲကွ ရွာပြန်ပြေးနေတာ ”
“မသိပါဘူး ဘကြီးထီ ကျုပ်တို့ စောင့် လိုက်ဦးမယ် ဘကြီးတို့ သွား နှင့် ”
“ကဲ ကဲ ငါတို့ကော စောင့်ပေးပါမယ် ”
ရှေ့မှ ပေပင် ဆိုင်းအဖွဲ့ သည်လည်း လှည်းကို သစ်ပင် အရိပ်အောက် ရပ်ပြီး စောင့်နေသလို ဘိုးထင်တို့လည်း လှည်းကို ရပ်ပြီး စောင့်နေကြသည် ၊ မကြာ လှသော အချိန်တွင် သာအေးနှင့် အတူ မောင်ဘိုးထင် အရွယ် အောင်သန်း နှင့် ကိုပေါက်တူးပါ ပါလာ၏ သူတို့ လှည်းအနားရောက်သော အခါ သာအေးသည် မောင်ဘိုးထင်အား
“ဘိုးထင် ဒီမှာ ဆိုင်းနောက်ထ နှစ်ယောက် ”
“အောင်သန်း နဲ့ ကိုပေါက်တူးကြီးလား ”
“ဟုတ်တယ် လေ ကိုပေါက်တူးကြီးကို ကြည့်ဦးရုပ်ကြီးကိုက ရယ်စရာကြီးမို့ ငါ့မျက်လုံးထဲ သူပဲမြင်လာလို့ ပြေးခေါ်တာ အောင်သန်းကတော့ လိုက်ချင်တယ် ဆိုလို့ခေါ်လာတာ ”
“ကိုပေါက်တူးက တော့ ဟုတ်ပါပြီ မင်းကောင် အောင်သန်းက စကားတောင် ကောင်းကောင်းပြောတဲ့ကောင်မဟုတ်ဘူး”
မောင်ဘိုးထင်သည် အောင်သန်းကိုကြည့်ပြီးပြောလိုက်သော အခါ အောင်သန်းမခံချင်ဖြစ်လာကာ
“မင်းကလည်းကွာ ငါလည်းစကားပြောတက်ပါတယ် ”
လေးပင်သော စကားသံကြီးနှင့်ပြောလိုက်ရာ မောင်ဘိုးထင်သူ၏ လွယ်အိတ်ထဲမှ ဆိုင်းဆရာကြီး စိန်မြိုင်ဟန်၏ အရိုးအပိုလေးကိုသာ လက်နှင့် လိုက်စမ်းနေပါလေတော့သည် ။
▪️အခန်း-၉
ရေအိုးစင် အလှူမှာ စည်ကားလှပေသည် ပေပင် ဆိုင်းအဖွဲ့နှင့် ဘိုးထင် ဆိုင်းတို့ကို ဇတ်ခုံပေါ်တွင် ဘယ်ညာ နေရာ ချပေးထားသည် ၊ ကိုပေါက်တူးသည် သူမင်္ဂလာဆောင်စဉ်က ဝတ်သော တိုက်ပုံနှင့် ပုဆိုးကို ကြနစွာ ဝတ်ဆင်ထား၏ ရေအိုးစင် သူကို ယူထားသော ပေါက်တူး အား ရေအိုးစင်ရွာသားများက သိကျွမ်းသဖြစ် အထင်ကြီးနေကြသည် ၊ ဆိုင်းသမားလေး ဘိုးထင်ဆိုပြီး ရေအိုးစင်ရွာသားများက မောင်ဘိုးထင်တို့ ထမင်းစားနေသည်ကို ဝိုင်းကြည့်ကြ၍ မောင်ဘိုးထင်တို့ ေ မြာက်ကြွကြွ မဖြစ်မောင် အတော်ပင် ထိန်းထားကြရသည် ၊ ဖိုးထွေး နှင့် သာရ ကိုတော့ ကညာပျိုလေးများက အထင်ကြီးသော မျက်ဝန်းများဖြစ်ကြည့်ကာ
“ဆိုင်း ဆရာလေးတွေက ငယ်ငယ် ချောချောလေးတွေနော် အေတို့ ”
“ဟုတ်ပါ ဟိုဘက် ကြေးနောင် တီးတဲ့ဆရာလေးဆို ခန့်တယ်နော် အသားလည်းဖြူတယ် ”
“,ဟိုက က နှဲကြီး ကိုင်ကိုင် နေတော့ နှဲ ဆရာ ဖြစ်မယ် သူကလည်း ညိုချောလေးတော့”
ကညာပျိုများ၏ တိုးတိုး ပြောနေသံများကို ဖိုးထွေး နှင့် သာရ ကြားရ၍ မောင်ဘိုးထင်ကို ကြည့်ပြီး စိတ်ထဲတွင် ကျေးဇူးတင်နေကြဟန်ရှိ၏ ၊ ဤသို့ နှင့် ညအချိန် ရောက်သောအခါ ဆိုင်း နှင့် ဖွဲ့ အပြိုင်တီးကြရမည်အချိန်သို့ ဆိုက်ရောက်လာပြီဖြစ်သည် ၊ မောင်ဘိုးထင်သည် ဆိုင်းနောက်ထ လုပ်မည် အောင်သန်းနှင့် ပေါက်တူးအား စိန်မြိုင်ဟန်၏ အရိုးလေးများကို ပေးပြီး သူတို့၏ ကိုယ်ထဲ တွင် သိမ်းထားခိုင်းလိုက်တော့သည် ။
မောင်ဘိုးထင်တို့သည်သည် စိန်မြိုင်ဟန်တို့ ဆိုင်းအဖွဲ့ဝင်ပူးပြီး တီမှုတ်နေသည် အတွက် ပေပင်ရွာ ဆိုင်းကို ပင် ရပ်ခိုင်းထားပြီး သူတို့အဖွဲ့ကို သာ တီးမှုတ်နေစေသည် ၊ ဆိုင်းနောက်ထ နှစ်ယောက်သည် လည်း အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင်ကောင်းမွန်နေလေသည် အဆိုအေေပြာ ဟာသ များဖြစ် ဖြေဖျော်နေလေရာ အလှူရှင် နှင့်တကွ ရွာသူ ရွာသားများ အားရကျေနပ်နေကြသည် ၊ အဓိက ငှားထားသော ပေပင်ရွာဆိုင်းပင် ရပ်ပြီး မောင်ဘိုးထင်တို့အား ကြည့်နေရလေသည် ၊ ရေအိုးစင်ရွာရှိ အသက်ကြီးရင်နေပြီဖြစ်သော လူကြီးများက အချင်းချင်းတီးတိုးပြောနေကြလေသည်
“ဒီကလေးတွေ ဆိုင်းတီးတာ ကြားရ မြင်ရတော့ ကျုပ်လူပျို ဘဝတုန်းက ကြည့်ခဲ့ရတဲ့ စိန်မြိုင်ဟန်ကို အမှတ်ရတယ် ဗျာ လက်သံက စိန်မြိုင်ဟန် လက်သံဗျ”
“ဟုတ်ပဗျာ ဆိုင်းနောက်ထတွေက စိန်မြိုင်ဟန် ဆိုင်းအဖွဲ့ ထဲက ကိုချော ကိုပေါ ညီအကိုပြောပုံ ဆိုပုံတွေ နဲ့ မတူဘူးလားဗျ ”
“ဟုတ်ပဗျာ အခု ဒီကလေးတွေနဲ့ မှ စိန်မြိုင်ဟန်ကို ပြန်နားထောင်နေရသလိုပါပဲ ဗျာ ကျုပ် မြေးရဲ့ အလှူမှာ ဒီလိုကောင်းတဲ့ ဆိုင်းကို ဘယ်က ရှာလာတာလဲဗျ”
ထိုအခါ အလှူရှင်သည် သူ၏ အဖိုးအား
“အဖိုး အဲ့တာ ပေပင်ရွာက ဘိုးထင် ဆိုင်းပါ ခြောက်လုံးပတ်တီးတဲ့ ကလေးက ဘိုးထင်တဲ့ ”
“အင်း တို့နယ်မှာလည်း လူတော်လေးတွေ ရှိတာပဲ ကဲ မြေးလေး သူတို့ကို ဆိုင်းအဖို့အခ အပြင် တယောက်ကို ငွေငါးဆယ် ဆုချလိုက်ကွယ် အဘ ပေးပါ့မယ် ”
“ဟုတ်ကဲ့ အဖိုး”
ဒီးခေတ် ဒီကာလသည်က ငွေငါးဆယ်ဆိုသည်မှ နည်းသည့် ငွေမဟုတ် ၊ အဖိုးကြီးသည်က မောင်ဘိုးထင်တို့ဆိုင်းကို အတော်ပင်အားရကျေနပ်နေသည် သူလူပျိုဘဝ ကအင်မတန်ကြိုက်ခဲ့ ရသော ရွာစား စိန်မြိုင်ဟန်ကို ပြန်နားထောင်နေရာသလို ဖြစ်ကာ ကျေနပ်နေသည်၊ မောင်ဘိုးထင်တို့သည်လည်း စိန်မြိုင်ဟန်ဆိုင်းအဖွဲ့ အားဝင်ပူးစေသည် ဗုံမှော်သွင်းထားသောကြောင့် မျက်လုံးများကို မှိတ်ကာ အားရပါးရ တီးမှုတ်နေကြပါလေတော့သည်။
▪️အခန်း-၁၀
ဦးအုန်း၏ အိမ်ဝိုင်းထဲသို့ လှည်းနှစ်စီး ထိုးဆိုက်လာသည် လှည်ပေါ်တွင်တော့ မောင်ဘိုးထင်တို့ ခွေခွေကလေး အိပ်ပြီးပါလာသည် ၊ အောင်သန်း နှင့် ကိုပေါက်တူးသည်က အသံများဝင်ကာ ဦးအုန်းအား
“ဦးအုန်း ကျုပ်တို့ ဘာဖြစ်တာလဲ မသိဘူး လုပ်ပါဦးဗျ ”
မောင်ဘိုးထင်တို့ ဘာမှေပြာမပြထားသော ပေါက်တူး နှင့် အောင်သန်းက လန့်နေကာ ဝင်နေသော အသံဖြစ်ပြောနေသည် ၊ ကျန်သူများက မျက်လုံးလေးများ မှိတ်ပြီး လှည်းပေါ်မှ မဆင်းနိုင်ပေ ၊ ထိုအခါ ဦးအုန်းသည် ရွာထဲမှ အသင့်ခေါ်ထားသော ဆေးဆရာကို မောင်ဘိုးထင်တို့အား လက်ညှိုးညွှန်ပြီး
“ကဲ့ ကို စံဖေ ရေ ခင်းဗျား ဒီကောင်လေးတွေကို ဆေးလေးဘာလေး ကုပေးလိုက်ပါဦး ”
ဦးအုန်းသည် ထိုသို့ ပြောပြီး လှည်းမောင်းပို့လာသော ရေအိုးစင်သားများအား
“မင်းတို့က ဒီကောင်လေးတွေကို သူ့အိမ်သူရောက်အောင်ပို့ပေးလိုက်ဦး ဟေ့ပေါက်တူးနဲ့ အောင်သန်း မင်းတို့က အသံတင် ဝင်တာ ”
ပေါက်တူးသည် စကားပြန်ပြောမည်ပြုနေပေမဲ့ အသံက ထွက်မလာရာ
“အေးအေး မင်းအသံ မထွက်တော့ဘူးလို့ပြော မလို့ မဟုတ်လား ငါသိတယ် မင်းတို့အတွက် ကြက်ပေါင်းရည် လုပ်ထားတယ် ညနေမှ လာသောက်ကြ အခုတော့ ကိုစံဖဲ ဆေးကုပြီးရင် မင်းကောင်တွေကို သူ့အိမ်အရောက်လိုက်ပို့ ပေးလိုက်ဦး”
မောင်ဘိုးထင်တို့ ဦးအုန်းပြောသောစကားကို ကြားနေရသည် သို့ပေမဲ့ ကိုယ်လက်များမလှုပ်နိုင်ဖြစ်က အသံပင်မထွက်နိုင်တော့ပေ သူတို့၏ စိတ်ထဲ တွင်တော့ ဖြတ်လမ်းနည်းကို မလိုက်တော့ဘူး ကြောက်ပါပြီ ဗုံမှော်ဟုလည်း တွေးနေသလို ပေပင်ရွာ ဆိုင်းမှ ဘိုးတော်ကြီးများဆီ တပည်ခံမည်ဟုသာတွေးနေချိန် ၊ ဦးအုန်း၏ အိမ်ဝိုင်းထဲသို့ ဖိုးထွေ၏ အဘ ရွာလူကြီး ရောက်လာသည် လှည်းပေါ်တွင် အိပ်နေကြသော သူ၏ သားအပါအဝင်တခြားသူများကို မြင်သော အခါ လန့်ဖျက်သွားပြီး
“ဦးအုန်း ဒီကောင်တွေဘာဖြစ်တာလဲ ရေအိုးစင် အလှူဆိုင်းသွားတီးတာ မဟုတ်လား ”
“ဟုတ်တယ်လေ ဆိုင်းတီးပြီး ပင်ပန်းလို့ အိပ်နေကြတာပါ စိတ်ပူမနေပါနဲ့ ဒါနဲ့ ထူးထူးဆန်းဆန်း ဘာကိစ္စလဲ ရွာလူကြီး ”
“ရွာဦးကျောင်းမှာ အထက်လမ်း ဆရာလိုလို ဘာလိုလို လူရောက်နေတယ် ဗျ ကျုပ်ကိုလည်း ခင်ဗျား အကြောင်းမေးနေတယ် အဲ့တာ ကြောင့် ကျုပ် ခင်ဗျားကို လာသတိပေးတာ ”
“ကျေးဇူးဗျာ ရွာလူကြီး ခင်ဗျားသားကို ကျုပ်ပြီးမှ လှည်းသမားတွေကို ပို့ခိုင်းလိုက်ပါမယ် ”
“ရတယ် ရတယ် အဲ့ကောင်တွေ အဲ့လိုဖြစ်မှာ ရွာထဲနည်းနည်း အေးချမ်းမှာ ”
ရွာလူကြီးသည် ထိုသို့ပြောပြီး ဦးအုန်းကို နုတ်ဆက်လို့ပြန်သွားတော့သည် ၊ ဖိုးထွေးသည် သူ၏ အဘ ပြောစကားကိုကြားပြီး သူ၏စိတ်ထဲတွင် ရက်စက်လိုက်တာ အဖေ ဟုတွေးရင် ဦးအုန်း၏ ဗုံမှော်အား တွေးရင်း တွေးရင်း ဘိုးထင်၏ မျက်နှာကြီးသာ မြင်ယောင်လာပါလေတော့သည် ။
▪️အောက်လမ်းဘိုးထင် နှင့် ဗုံမှော် သည်က ဤမျှသာ မကြာမီ အောက်လမ်းဘိုးထင် နှင့် အထက်လမ်းဆရာ အမည်ရသော ဝတ္ထုဇတ်လမ်းလေးအား တင်ဆက်ပေးပါမည်
📝မောင်တင်ဆန်း
#အောက်လမ်းဘိုးထင်
Zawgyi Version
” ေအာက္လမ္းဘိုးထင္ ႏွင့္ ဗုံေမွာ္ “(စ/ဆုံး)
——————————————————-
(၈)
▪️အခန္း၁
ဦးအုန္း၏ အိမ္တြင္ တိုး ေဗတို ေဗ အသံက တမနက္လုံး ပ်ံလြင့္ေနသည္၊ အိမ္ေအာက္ရွိ ကြပ္ပ်စ္တြင္ ထိုင္ၿပီး ဗုံတီးေနေသာ ေမာင္ဘိုးထင္အား တန္းလ်ားတြင္ထိုင္ကာ ေရေႏြးၾကမ္းကို ေသာက္လို႔ ေမာင္ဘိုးထင္ကို ေစာင့္ငဲ့ၾကည့္ေနသူမွာ ဦးအုန္းျဖစ္၏ ၊ ဦးအုန္းသည္ တန္းလ်ားမွ မတ္တတ္ ထရပ္လိုက္ၿပီး အိမ္ဝိုင္းထဲ လမ္း ေလွ်ာက္ကာ ေနလုံးႀကီးကို လက္ေလးကာၿပီး ေမာ့ၾကည့္ေနသည္ ထိုေနာက္ ေခါင္းကိုျဖည္းညႇင္းစြာ ခါရမ္း လိုက္ၿပီး တန္းလ်ားတြင္ျပန္ထိုင္ေနျပန္သည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္၏ ဗုံသံက တိုးေဗတိုးေဗ မွ ေဗ ေဗ တက္ေဗ တက္ေဗဂ်ီ ဆိုေသာ အသံ ေျပာင္းသြားမွ ဦးအုန္း မ်က္ႏွာ ၿပဳံး ႐ႊင္သြားကာ ေမာင္ဘိုးထင္ ကို ၾကည့္ၿပီး
“ေကာင္းလိုက္တဲ့ လက္သံပဲ ေကာင္ေလးေရ ”
“ဘာေကာင္းတာလဲအဘ က်ဳပ္တီးတာ ရပ္လိုက္လို႔ေကာင္းတာ မဟုတ္လား ”
“ဟာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ မင္းကလည္း ”
“အဘ ေနကို ထြက္ထြက္ၾကည့္ေနတာ က်ဳပ္သိတယ္ေနာ္ ”
“အဲ့တာက ဟိုဟာ ေလကြာ ”
“သိပါတယ္ဗ်ာ ကိုဖိုးေထြးတို႔ လာေတာ့ မဲ့ အခ်ိန္ကို ၾကည့္ေနတာ မဟုတ္လား ”
“ဟာကြာ မင္းကလည္း ငါတို႔အိမ္ထဲ အခု လို ဗုံသံေလး ေတြ ပ်ံ႕လြင့္ေနတာ ငါ မႀကိဳက္ပဲ ေနမလား ေကာင္ရ ”
“အဲ့တာဆို က်ဳပ္ထပ္တီး ”
“ထမင္းေလးစား ပါဦးကြာ ငါသြားခူးေပးမယ္ ေလ ”
ေမာင္ဘိုးထင္ စကားမဆုံးခင္ ဦးအုန္းသည္ အလ်င္ အျမန္ စကားဆိုလိုက္ရာ ေမာင္ဘိုးထင္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ဦးအုန္းအား ၾကည့္ေနေလသည္ ၊ သူၾကည့္ေနသည္ကို သိေသာလည္း ဦးအုန္း မသိဟန္ျပဳၿပီး
“ငါကေစတနာ နဲ႔ ေျပာတာ ပါကြာ မင္းကလည္း ”
“သိပါတယ္ သိပါတယ္ ”
ေမာင္ဘိုးထင္ မေက်မနပ္စကားဆိုေနသည္ကို သိေသာလည္း ဦးအုန္းမသိေယာင္ေဆာင္ကာ ေနေလသည္ ၊ မၾကာလွေသာ အခ်ိန္တြင္ အိမ္ဝိုင္းဝသို႔ ဖိုးေထြးတို တသိုက္ မရဲတရဲ႕ႏွင့္ ေရာက္လာၿပီး ဦးအုန္းကို လွမ္းၾကည့္ကာ ေခၚပါေလေတာ့သည္
“ဦးအုန္း က်ဳပ္တို႔ ဝင္ခဲ့ရမလား ”
“မင္းတို႔ကေတာ့ေနာ္ တခါ ဝင္တိုင္း တခါ ခြင့္ေတာင္းေနတာပဲ ဝင္ခဲ့ ၾကကြာ ”
ဦးအုန္း၏ ခြင့္ျပဳ ခ်က္ရသည္ႏွင့္ ဖိုးေထြးတို႔တသိုက္ ဝင္လာၾကသည္ ထိုေနာက့္ တန္းလ်ားေပၚ ထိုင္သူထိုင္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚ ထိုင္သူထိုက္လိုက္ၾက၏။ ထိုေကာင္ေလးမ်ားထဲမွ ေပတူးသည္ ကြပ္ပ်စ္ ဗုံေတြနားတြင္ထိုင္ေသာ ေမာင္ဘိုးထင္အား စကားဆိုလိုက္သည္
“ဘိူးထင္ ငါ မင္းတို႔ ဆိုင္း အဖြဲ႕ ထဲ ပါခ်င္လို႔ ”
“လူက ျပည့္ေနၿပီ ေပတူးရ ”
“မျပည့္ေသးပါဘူးကြာ ကိုဖိုးေထြး ေျပာပုံအရ ခြၽင္း ေတာက္ေလး တီးဖို႔လိုေနေသးတယ္ ”
ေပးတူးသည္ လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္သယ္လာေသာ စည္း ကို ထုတ္လိုက္ၿပီး တီးျပလိုက္သည္
“ခြၽင္း ေတာက္ ခြၽင္းေတာက္ ”
ေပးတူး တီးျပေနသည္ကို သေဘာက်ေနေသာ ေမာင္ဘိုးထင္သည္
*ဟုတ္တယ္ဟ ငါေမ့ေနတာ ပါကြာ မင္းက ဘိုးထင္ ဆိုင္း အဖြဲ႕က စည္း တီးတဲ့ေကာင္ျဖစ္ၿပီ ”
ေမာင္ဘိုးထင္သည္ မည္သည့္စကားမွ မေျပာပဲ ၿငိမ္ေနေသာ သာရ အားၾကည့္၍
“ကိုသာရ အေျခအေန ဘယ္လိုလဲ ”
သာရ ေခါင္းညိတ္၍သာ ေျဖလိုက္သည္ ၊ မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနေသာ သာရ ကိုၾကည့္ၿပီး ဖိုးေထြးသည္ ေမာင္ဘိုးထင္အား
“ဘိုးထင္ မင္း ႏွဲဆရာကို သူအေဖ ေနာက္ေက်ာ္ကို ကန္ထားတာ ”
“ဟ တကယ္ႀကီးလား ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”
ေမာင္ဘိုးထင္ မွ အလန႔္တၾကားေမးေသာ အခါ သာရ သည္ ေမာင္ဘိုးထင္ကိုၾကည့္ၿပီး
“ဘာျဖစ္ရမွာ လဲ အိမ္မွာ တေနကုန္လုံး ႏွဲမႈတ္က်င့္ေနတာပါကြာ ငါမ်က္လုံး မွိတ္ၿပီး ႏွဲ မႈတ္ေနတုန္း ငါ့အဘ က ငါ့ေက်ာကို ကန္ထည့္လိုက္တာ ႏွဲ အာေခါင္ မဆူးတာကံေကာင္း ၿပီးရင္ မင္းဒီေလာက္ မႈတ္ႏိုင္တဲ့ ေကာင္ ႐ြာအျပင္ထြက္ မႈတ္တဲ့ ကြာ ”
သာရ၏ စကားကို ၾကားေသာအခါ ဦးအုန္းသည္ တည္ၾကည္ေလးနက္ေသာ မ်က္ႏွာထား ျဖစ္ ေခါင္းကို ညိတ္ေနေလရာ ေမာင္ဘိုးထင္ျမင္သြားၿပီး
“ငါလည္း ဘယ္ေန႔ အကန္ခံ ရမလဲ မသိဘူး”
“ေကာင္ေလး မင္းငါ့ကို သာရ အဘ နဲ႔ေတာ့ ယွဥ္ၿပီးေျပာလို႔ မရဘူး ငါက အႏုပညာ ခံစားမႈအားေကာင္းတယ္ကြ ႏွလုံးသား ႏုတယ္ ”
ဦးအုန္း၏ စကားေၾကာင့္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔အားလုံး ဦးအုန္းကို ဝိုင္းကၾကည့္ေနၾကသည္ သူတို႔၏ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ဒီေအာက္လမ္းဘိုးေတာ္က ႏွလုံးသားႏုတယ္ တဲ့လား ဟုေတြးေန၏ ၊ ဦးအုန္းသည္ ေကာင္ေလးမ်ား ေတြးေနသည္ကို သိေနသည့္အလား
“ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႔စိတ္ထဲ ဘာေတြးေနတယ္ ဆိုတာ သိတယ္ ေနာ္ ”
“ဟာ မေတြးပါဘူးဗ်ာ က်ဳပ္တို႔ ဘႀကီးျမဆီ သြားေတာ့မယ္ ”
ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ ဗုံမ်ားကို သယ္ယူကာ ဘႀကီးျမအိမ္သို႔ စကားတေျပာေျပာ ႏွင့္ ေလွ်ာက္လွမ္း၍ သြားပါေလေတာ့သည္ ။
▪️အခန္း-၂
ဘႀကီးျမ၏ အိမ္ေရွ႕ ေျပာင္ရွင္းေနေသာ ကြက္လပ္တြင္ ဖ်ာမ်ားခင္းထား၏ ထိုဖ်ာေပၚတြင္ေတာ့ ေျခာက္လုံးပတ္ တြင္ ေမာင္ဘိုးထင္ ေၾကးေနာင္ တြင္ ဖိုးေထြး ႏွဲႀကီးကို ကိုင္ထားသူက သာရ လင္းကြင္းကို ခပ္စစေလး ပြတ္သပ္ေနသူမွာ ေမာင္သာေအး ႏွင့္ စည္းကို တေတာက္ေတာက္ ေခါက္ေနသူမွာ ေပတူးတို႔ျဖစ္ပါေလေတာ့သည္ ။
ဘႀကီးျမသည္ တန္းလ်ားတြင္ ထိုင္ေနရင္း ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ဆိုင္းအဖြဲ႕ထဲမွ ေမာင္ေပးတူး ႏွင့္ ေမာင္သာေအးကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ ၾကည့္လိုက္ၿပီး
“ဟဲ့ ေပတူး မင္းက စည္း တီးတဲ့သူ အခ်ိန္ျပည့္ တေတာက္ေတာက္ ေခါက္ေနလို႔မရဘူး ”
“အက်င့္ပါေနလို႔ပါ ဘႀကီးျမရာ”
“နင့္ေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ ဆင္ေျခက အသင့္ ”
ဘႀကီးျမေျပာမွ ေပးတူးသည္ စည္း တုံးကို မေခါက္ေတာ့ေပ ၊ လင္းကြင္းသမား သာေအးသည္က တခ်ဲခ်ဲ ႏွင့္ လင္းကြင္း ႏွစ္ခ်ပ္အားပြတ္ ေနေလရာ
“သာေအး မင္းကေကာ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ”
“ဗ်ာ ဘႀကီး က်ဳပ္က ဘာလုပ္ေနလို႔ ”
“မင္းလက္ထဲက အကြင္းႀကီးေတြကို မင္းႀကီးေတာ္ ဇေကာႀကီးမ်ား မွတ္ေနလား အၿမဲ ပြတ္ေနရေအာင္ ”
“ဟ ဘႀကီးျမကေတာ့ ေျပာေတာ့မယ္ က်ဳပ္ ႀကီးေတာ္ ဇေကာေတြက ဒီလို ေလးေတြ မပါဘူးဗ်”
သာေအးသည္ လင္းကြင္းမွ လက္ကိုင္ေလးကို ျပၿပီးေျပာလိုက္ရာ ၊ ဘႀကီးျမ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ႏွင့္ မေပါက္မိေအာင္သတိထားလိုက္ရၿပီး
“ကျမင္းမသားကေတာ့ ”
ဘႀကီးျမ စိတ္တိုေနသည္ကို သိမွ သာေအး လင္ကြင္း ႏွစ္ခ်ပ္ ပြတ္ေနခ်င္းကို အဆုံးသတ္လိုက္ေတာ့သည္ ၊ ဘႀကီးျမသည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ဆိုင္းအဖြဲ႕ေလးကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး
“ကဲ တပည္တို႔ ငါသင္ေပးထားတဲ့ အတိုင္းတီးၾကစမ္းကြာ ”
ဘႀကီးျမေျပာေသာ အခါ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ တေယာက္ မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေမာင္ဘိုးထင္ မွ ဖိုးေထြးအား
“ကိုဖိုးေထြး ဘယ္သီခ်င္းလဲ ဗ်”
“မင္းကလည္း မသိတာၾကေနတာပဲ ”
“မသိလို႔ေမးတာေပါ့ ဗ် ဘယ္သီခ်င္းလဲ ”
ေမာင္ဘိုး ထင္ ႏွင့္ ဖိုးေထြး စကားေျပာေနသည္ကို လင္းကြင္းသမား သာေအးမွ လင္ကြင္းကို ဂ်န္းကလည္းျမည္ေအာင္ တခ်က္တီးလိုက္ၿပီး
“ဘိုးထင္နဲ႔ ကိုဖိုးေထြးကေတာ့ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္ တို႔ဆရာႀကီး ဘႀကီးျမသင္ေပးထားတာ တပုဒ္ပဲ ရွိတာကို အဲ့တာပဲ တီး ”
သာေအးေျပာတာ ဟုတ္ေပသည္ ဘႀကီးျမသည္ သူတို႔အား သီခ်င္းတပုဒ္သာ သင္ေပးထားသည္ ေနာက္ထပ္ ထပ္သင္ေပးဖို႔ေျပာလိုက္ရင္လည္ အေျခခံေၾကရမည္ဟုသာေျပာၿပီး ဒါပဲ တီးခိုင္းေနသည္၊ ဒီတပုဒ္ထဲကို ျပန္ကာလွန္ကာ ႏွဲမႈတ္ ေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ သာရအား သူ၏ အဘ ေနာက္ေက်ာ ကန္ခံရတာလည္း ျဖး္ႏိုင္သည္၊ သို႔ေပမဲ့ ေစတနာႏွင့္ အလကား သင္ေပးေနေသာ ဘႀကီးျမအားသူတို႔ အျပစ္မတင္ဝံ့ေပ ၊ အစက သူတို႔ ဆိုင္းတီးရင္ အိမ္ဝိုင္းထဲတြင္ ကေလးမ်ား လူႀကီးမ်ား ဝိုင္း၍ ၾကည့္ေနေပမဲ့ သုံးေလးရက္မွ် ဒီသီခ်င္းတပုဒ္တည္း တီးေနေသာ အခါ ေခြးတေကာင္ ေၾကာင္တျမည္းမွ သူတို႔အနား မေနေတာ့ ဘႀကီးျမေမြးထားေသာ ေခြေလး ဘိုနီ ပင္ သူတို႔ ဆိုင္းတီးသည့္အခါ အိမ္ဝိုင္းထဲမွ ထြက္ေျပးတက္ေနၿပီျဖစ္သည္ ၊ သို႔ေပမည့္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔က လက္မေလွ်ာ့ေပ ေယာက္က္်ားတခခြန္လူရည္ခြၽန္ ျဖစ္ေအာင္ ဘႀကီးျမ သင္ေပးထားသည့္ တပုဒ္တည္းေသာ သီခ်င္းး ကို အျပန္ အလွန္တီးေနၾကေတာ့သည္ ၊ အခ်ိန္အတန္ၾကာ တီးၿပီး၍ ခဏ နားခ်ိန္ ဘႀကီးျမ အိမ္ဝိုင္းထဲသို႔ လူႀကီး ႏွစ္ေယာက္ ဝင္လာသည္ ထိုလူႀကီးႏွစ္ေယာက္မွာ ဆိုင္ဆရာ ဦးထီ ႏွင့္ ေၾကးေနာင္ ဦးၾကည္ တို႔ ျဖစ္သည္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ သည္ ဘႀကီးျမ ထိုင္ေနေသာ တန္းလ်ားတြင္ ထိုင္လိုက္ၿပီး ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ကို ၾကည့္ကာ
“ဘယ္လိုလဲကြ ဘိုးထင္တို႔ ဖိုးေထြးတို႔ ဆိုင္းတီးရတာ လြယ္သလားေဟ့”
ဆိုင္ဆရာႀကီး ႏွင့္ ေၾကးေနာင္ဆရာ ႏွစ္ဦးက ႐ိုး႐ိုးေမးေပမဲ့ ၿပိဳင္ဘက္ႀကီးမ်ားဟု သေဘာထား ထားေသာ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔မွာ သူတို႔အားေလွာင္ေနသည္ဟုထင္ၿပီး
“က်ဳပ္တို႔ အတြက္ေတာ့ ထမင္းစား ေရေသာက္ပါပဲ ဒီေလာက္ကေတာ့ ”
“ဟုတ္ပါ့ဘိုးထင္ ငါေၾကးေနာင္တီးတာလည္း လြယ္ လြန္းလို႔ ခက္ေနတာ ”
ေမာင္ဘိုးထင္ ႏွင့္ ဖိုးေထြး၏ စကားကို ဆိုင္ဆရာႀကီး ႏွစ္ေယာက္မေက်နပ္ေပ ၊သို႔ေပမဲ့ ဣေျႏၵဆည္လိုက္ၿပီး
“အဲ့တာဆိုလည္း တပုဒ္ထဲ ပဲ ျပန္ကာလွန္ကာ တီးမေနၾကနဲ႔ ေလကြာ ”
“က်ဳပ္တို႔က တျခားတပုဒ္တီး ခ်င္တာေပါ့ ဆရာ့စကားကို မပယ္ရွားရဲဘူဗ် အာေခါင္လွံဆူးမွာ ဆိုးလို႔ ”
ေမာင္ဘိုးထင္၏ စကားေၾကာင့္ ဆိုင္းဆရာႏွစ္ဦး ဘႀကီးျမကို ၾကည့္လိုက္ၾကသည္ ဘႀကီးျမသည္ သူ၏ မ်က္လုံးကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းလိုက္ၿပီး
“က်ဳပ္က အေျခခံေကာင္းေအာင္လို႔ တပုဒ္ထဲတီးခိုင္းေနတာပါဗ်ာ ”
ဆိုင္ဆရာႀကီးႏွစ္ဦးသည္ ဘႀကီးျမအား မည္သည့္ စကားမွ ျပန္မေျပာပဲ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ဘက္ျပန္လွည့္ကာ
“ငါက မင္းတို႔ ဆိုင္းတကာ္တီးတက္ရင္ ေပပင္႐ြာက မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို ပြဲ ထုတ္မလို႔ပါကြ ေနာက္ ေလးရက္ေလာက္ဆို ဟိုဘက္ ေရအိုးစင္႐ြာက အလႉမွာ တို႔ဆိုင္းကို ငွားထားတာ မင္းတို႔ တီးတက္ရင္ တို႔ နဲ႔ ဆိုင္းအၿပိဳင္ေခၚမလို႔ပါ ”
ဆိုင္းဆရာႀကီး ဦးထီ၏ စကားေၾကာင့္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ တေယာက္ကို တေယာက္ ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေမာင္ဘိုးထင္အား အားလုံးေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏ ထိုအခါ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ဦးထီအား
“ဦးႀကီးက်ဳပ္တို႔ လိုက္မယ္ ဗ်ာ ”
“ဒီတိုင္းေတာ့ လိုက္မရဘူး ေမာင္ သဘက္ခါ ငါတို႔ကို ဆိုင္းတီးျပရမယ္ ဒီေန႔က တို႔မအားေသးလို႔ နားမေထာင္ေသးဘူး ”
ဦးထီစကားေၾကာင့္ ေမာင္ဘိုးထင္ သက္ပ်င္းကို မသိမသာ ခ်လိုက္ၿပီး
“စိတ္ခ်ပါ ဦးႀကီးတို႔ သဘက္ခါ ဘႀကီးျမအိမ္ကို လာခဲ့ က်ဳပ္တို႔ တီးျပမယ္ ”
“ေအး ေအးစိတ္ခ် လာခဲ့မယ္ ေသခ်ာ က်င့္ထားၾက ငါတို႔ အခုေတာ့ ျပန္လိုက္ဦးမယ္ ”
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ဆိုင္းတီးတာ တပတ္မျပည့္ခင္ ဆိုင္းငွားေတာ့ လာေခ်ၿပီ ျဖစ္သည္ ၊ စိုင္ေကာလို႔ ခ်ဳံေပၚေရာက္ေတာ့မည္ ဆူးခ်ဳံဆိုရင္ေတာ့ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ လြယ္မည္ မဟုတ္ေပ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ သည္ ဆိုင္းဆရာႀကီးမ်ား ျပန္သြားသည္ကို ၾကည့္ရင္း အေတြးကိုယ္ဆီျဖစ္ ၿငိမ္ေနသည္ ၊ ဘႀကီးျမလည္း ေရေႏြးခြက္ကို လက္ကကိုင္ၿပီးႏုတ္ခမ္းတြင္ ေတ့ကာ မေသာက္ေသးပဲ ၿငိမ္ၿပီးေတြးေနစဥ္
“ခြၽမ္း ခြၽမ္း ”
က်ယ္ေလာင္ေသာ လင္းကြင္းသံႀကီးေၾကာင္ ့
“သဲ့ ေသာက္ေခြး ”
လင္ကြင္းသံႀကီးေၾကာင့္ လက္တုန္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ အပူေလာင္သြားေသာ ဘႀကီးျမ ေဒါသမာန္ အျပည့္ႏွင့္ လင္းကြင္းသံပိုင္ရွင္ သာေအးအား ၾကည့္လိုက္စဥ္ သာေအးသည္ လင္းကြင္ း ႏွစ္ခ်ပ္ကို တဘက္ တခ်က္ ကိုင္ၿပီး ၿပဳံး၍ ထေျပးရာ အိမ္ဝိုင္းအျပင္သို႔ပင္ ေရာက္လုေနၿပီျဖစ္ပါေလေတာ့သည္။
▪️အခန္း-၃
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ဆိုင္အဖြဲ ဦးအုန္း အိမ္တြင္ စု႐ုံးေနၾကသည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္ ၏ ဆိုင္းကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဖိုးေထြးတို႔ ဦးအုန္းအိမ္သို႔ တံခါးမရွိ ဓားမရွိ ဝင္ထြက္ခြင့္ ရေနၾကည္သည္၊ ယခုလည္း တန္းလ်ားတြင္ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ေနေသာ ဦးအုန္းအား ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ဝိုင္း၍ ဂ်ီၾကေနၾကသည္
“အဘ ေျပာေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကို ဗုံ ေမွာ္ သြင္းေပးမယ္ ဆို ”
“မင္းတို႔လည္း အခု ဆိုင္းတီးသင္ေနတာမဟုတ္လား ”
“သင္ေတာ့ သင္ေနတာ ပဲ ဦးအုန္းရ တခါလာလည္း ဒီ တပုဒ္ တခါလာလည္း ဒီတပုဒ္ ဘႀကီးျမ ဆိုင္းေကာ တကယ္ တီးတက္ရဲ႕လားမသိဘူး ဒီတပုဒ္ ထဲ ပဲ တီးခိုင္းေနတယ္ ”
“ဟားး ဟားး ”
ဦးအုန္းသည္ ဖိုးေထြး၏ စကားေၾကာင့္ ဟားတိုက္ရယ္ေမာၿပီး ။
“မင္းတို႔ ဆရာႀကီး အေၾကာင္း မၾကားဖူးဘူးလား ”
“ဘာလဲ မေၾကာင္းလဲ အဘ ”
“ကိုျမက ဘင္ဂ်ိဳေတာ့ တကယ္ တီးတက္တယ္ဟ မင္းတို႔ကိုဆိုင္းသီခ်င္းက ဒီသီခ်င္း မဟုတ္လား”
ဦးအုန္းသည္ အသံေနအသံထားႏွင့္ သီခ်င္းကို ဆိုျပလိုက္ရာ
“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ဦးအုန္း ”
“ဟုတ္မွာ ေပါ့ သူလည္း ဒီ တပုဒ္ပဲ ရတာ ကြ”
“ဟာ ဟုတ္ပမလားဗ်ာ ”
“တကယ္ေျပာတာ ငါ့ေကာင္ေတြရ မင္းတို႔ကို မေျပာဘူးဆိုတာ ”
“အဘ နားေအးသက္သာေအာင္ လႊတ္ထားတာ မဟုတ္လား ”
“ဟာ အဲ့လိုႀကီးေတာ့ လည္း မဟုတ္ပါဘူးကြာ ”
“မဟုတ္ရင္လည္း ဗုံ ေမွာ္သြင္းေပးဗ်ာ ”
“လြယ္ေတာ့ မလြယ္ဘူးကြ ”
“မလြယ္ လည္း ရေအာင္ လုပ္ဗ်ာ က်ဳပ္တို႔က သဘက္ခါ ႐ြာကဘိုးေတာ္ ေတြကို ဆိုင္းတီးျပရမွာ တီးတာ ေကာင္းရင္ ေရအိုးစင္ ႐ြာ အလႉ ဆိုင္းလိုက္တီးရမွာ ဗ်”
“ဟုတ္တယ္ ဘႀကီးအုန္း က်ဳပ္လင္းကြင္းကိုလည္း ေမွာ္သြင္းေပးဦး ’
“ဘာလို႔လဲဟ မင္းလင္းကြင္က ဒီတိုင္းတီးယံုပဲကို ”
“ေမွာ္သြင္းမွ ရမယ္ ထင္တယ္ က်ဳပ္က လင္းကြင္းႀကီးကို ကိုင္ထားရင္ကို တီးပဲ တီးခ်င္ေနတာ အဲ့တာေၾကာင့္ ဟိုမွာ ၾကည့္ပါလား လင္းကြင္းကို ႏွစ္ခ်ပ္လုံး တေနရာတည္း မထားရဲ ဘူး ခြဲထားရတာ ဗ်”
သာေအးေျပာမွ သူတို႔ သတိထားမိသည္ သာေအးသည္ လင္းကြင္း တခ်ပ္ကို ကြပ္ပ်စ္တြင္ တင္ထာၿပီး က်န္တခ်ပ္ကို စပါးက်ည္ေပၚ တင္ထားသည္မဟုတ္ပါလား ဦးအုန္းသည္ သာေအးကို သေဘာက်စြာၾကည့္ရင္း
“ေအး ေအး လင္းကြင္း ေမွာ္လည္း သြင္း ေပးမဲ့ ေပတူးရဲ႕ စည္း ကိုလည္း ေမွာ္ သြင္းေပးမယ္ ေဟ့ ဟုတ္ၿပီလား ”
ဦးအုန္း၏ စကားကို ေမာာင္ဘိုးထင္တို႔အဖြဲ႕ၾကားေသာ အခါ ဝမ္းသား၍ ၿပဳံး႐ႊင္ေနၾကသည္ ၊ ဦးအုန္းသည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ကို ၾကည့္ရင္ သူလည္း အေပ်ာ္ေတြကူးဆက္လာသည္ ၊ သူ၏ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ကဲေအာက္လမ္းဆရာ ဦးအုန္း ဆိုတဲ့ငါကေတာ့ ဒီကေလးေတြေၾကာင့္ မိုက္ရဦးမေပါ့ ဟုသာ ေတြးေနေလပါေတာ့သည္ ။
▪️အခန္း-၄
ညသန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္တြင္ ျဖစ္သည္ အုတ္ဂူတလုံးကို အ႐ြယ္မေရာက္ေသးသူ ေကာင္ေလးႏွင့္ အသက္ႀကီးရင့္ေနေသာ လူႀကီး တို႔ ေဖာက္ေနၾကသည္ ၊ ထိုသူႏွစ္ေယာက္ အနက္ ေကာင္ေလးသည္ မီးအိမ္ကို ကိုင္ၿပီးျပေနသည္ အုတ္ဂူေဖာက္ေနေသာ လူႀကီးသည္ မီးအိမ္ကိုင္ထားေသာ ေကာင္ေလးအား
“မင္းတို႔ နဲ႔ ေပါင္းၿပီး ငါလည္းလိုက္မိုက္ေနၿပီ ”
“အဘက လည္းဗ်ာ ဒီအထိေတာင္ ေရာက္လာၿပီပဲ အျပစ္ေတြ တင္မေနပါေတာ့နဲ႔ ”
“ေအးေအး မင္းစကားနားေထာင္ပါမယ္ လူမိရင္ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ေျပးေပါက္မွားၿပီ ငါတို႔ ေဖာက္ေနတဲ့ဂူက ႐ြာစား စိန္ၿမိဳင္ဟန္ ရဲ႕ ဂူဟ ”
“သူက ေတာ္ေတာ္ ဆိုင္းတီးတာ ေကာင္းလား ”
“ေကာင္းလို႔ ေပါ့ဟ ဒီဆိုင္းဆရာက အခ်ိန္ေတြသာ ၾကာေနတာ ဆိုင္းကို စြဲၿပီး သရဲ ျဖစ္ေနတာဟ ”
“အင္း အင္း အဘ လုပ္စရာ ရွိတာ သာ လုပ္ပါ ေနာက္မွ စကားေျပာေပါ့ ”
ဂူေဖာက္ေနၾကေသာ သူမ်ားမွ တျခားသူမ်ား မဟုတ္ ဦးအုန္း ႏွင့္ ေမာင္ဘိုးထင္ ျဖစ္ေပသည္ ၊ ဦးအုန္း သည္ ေမာင္ဘိုးထင္ စကားေၾကာင့္ မီးအိမ္ကိုင္ထားေသာ ေမာင္ဘိုးထင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး ဂူကိုသာ သံတ႐ြင္း ႏွင့္ ေဖာက္ေနပါေတာ့သည္ ၊ ထိုေနာက့္ ဂူေပါက္သြားေသာအခါ ေဆြးေျမ့ေနေသာ အေခါင္းႀကီးကို ဆြဲ ထုတ္လိုက္၏ ထိုေနာက္ အေခါင္းထဲမွ အ႐ိုးျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ အေလာင္းႀကီး၏ လက္ ႏွစ္ဘက္မွာ လက္ညႇိဳးမ်ားကို ျဖဳတ္ယူလိုက္ၿပီး ခါးပိုက္ထဲ ထည့္ကာ အေခါက္းႀကီးအား ဂူထဲ ျပန္ထည့္၍ ျဖစ္သလို ပိတ္ေပးထားလိုက္ၾကေလေတာ့သည္ ၊ ထို႔ေနာက္ ဦးအုန္းသည္ ခါးပိုက္ထဲမွ လက္ညိဳးကို ကိုင္ကာ
“ကဲ စိန္ၿမိဳင္ဟန္ နဲ႔ ဆိုင္း အဖြဲ႕ ေတြ ငါေနာက္လိုက္ခဲ့ စိန္ၿမိဳင္ဟန္က ငါခိုင္းတဲ့ အတိုင္းလုပ္ရမယ္ က်န္တဲ့ သူမ်ားက စိန္ၿမိဳင္ဟန္ ခိုင္းတဲ့ အတိုင္း လုပ္ ကလန႔္ ကဆန္ လုပ္ ရင္ မင္းတို႔ငါ့အေၾကာင္း သိေစရမယ္ ငါ့ခိုင္းတဲ့ တိုင္လုပ္ရင္ မင္းတို႔ကို ငါေကြၽးေမြးမယ္ ကဲ ကဲ ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့ၾက”
ဦးအုန္း စကားဆိုလိုက္သည္ ႏွင့္ သခ်ႋဳင္းထဲ တြင္ ရွိေသာ သစ္ပင္မ်ားသည္ ေလမတိုက္ပဲ လႈပ္ရမ္းလို႔ေနေလပါေတာ့သည္ ။
▪️အခန္း-၅
ဦးအုန္း၏ အိမ္တြင္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ အဖြဲ႕ ေရာက္ေနၾကသည္ ၊ ယေန႔ေန႔လယ္ ဆိုင္းဆရာႀကီးေတြကို ဆိုင္းတီးျပရမည္ မဟုတ္ပါလား၊ သူတို႔အားလုံး စိတ္လႈပ္ရွားေနၾကသည္ ၊ သူတို႔အဖြဲ တစုံခုကို ေစာင့္ေနၾကသည္ ၊ သူတို႔ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသူမွာ အျခားသူမဟုတ္ အိမ္ေပၚကေန မဆင္းလာေသးေသာ ဦးအုန္း ကို ျဖစ္သည္ ဦးအုန္းသည္ ခဏၾကာေသာ အခါ အိမ္ေပၚမွဆင္းလာသည္ သူ၏ လက္ထဲတြင္ လည္း အမဲေရာင္ ပိတ္စထုပ္ေလးတခုကို ဆုပ္ကိုင္လားသည္၊ ဦးအုန္းသည္ အိမ္ေအာက္ေရာက္ေသာအခါ တန္းလ်ားတြင္ ထိုင္လိုက္ၿပီး
“ေကာင္ေလးေတြ မင္းတို႔ မ်က္ႏွာ က မၾကည္မသာျဖစ္ေနပါလားဟ”
“ဒီေန႔ ဦးထီ တို႔ကို ဆိုင္းတီးျပရမွာ ေလဗ်ာ က်ဳပ္တို႔ တီးတက္တာ တပုဒ္ထဲ ဦးအုန္းကိုပဲ အားကိုးရမွာဗ် ”
ဦးအုန္းသည္ တခ်က္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး သူယူလာေသာ အဝတ္စေလးကို ျဖည္လိုက္ကာ
“ကဲ လာၾက မင္းတို႔ဘာမွ ပူမေနနဲ႔ ”
ဦးအုန္းသည္ သူအနားေရာက္လာေသာ တေယာက္စီးတိုင္းကို အျဖဳအေရာင္ ေခ်ာင္းေလးမ်ားေပးၿပီး ဘိုးထင္ကို ေခၚကာ တိုးတိုးႏွင့္
“ေကာင္ေလး ဘိုးထင္ ဒါ စိန္ၿမိဳင္ဟန္ရဲ႕ လက္ညႇိဳးကို ငါျဖတ္ထားတာ မင္းဗုံ သေရႀကိဳးထံ ထည့္ထား ဒီအေခ်ာင္းကို ဟိုေကာင္ေတြကိုေတာ့ သူတို႔ ကိုယ္မွာ ပဲ သိမ္းထား အပို ႏွစ္ေခ်ာင္း ယူသြား ေနာင္ထပ္ လူတိုးရင္ အဲ့အ႐ိုးေလးေပးလိုက္”
ဦးအုန္းသည္ တိုးတိုး ႏွင့္ေျပာၿပီး လက္ညႇိဳးအ႐ိုး အပိုင္းးေလးမ်ားေပးၿပီး စကားဆိုလိုက္သည္ ေမာင္ဘိုးထင္လည္း ထိုလက္ညႇိဳး႐ိုးကို ခါးပိုက္ထဲ ထည့္ကာ ေခါင္းကို ညိတ္ျပလိုက္ၿပီး ဗုံမ်ားကို သယ္ ကာ ဘႀကီးျမအိမ္သို႔ ခ်ီတက္လိုက္ၾကပါေလေတာ့သည္။
▪️အခန္း-၆
ေျခာက္လုံးပတ္သာပါေသာ ေတာဆိုင္းေလးသည္က ေတာဆိုင္းဟု မထင္ရေလာက္ ျမဴးႂကြေနေလရာ ဘႀကီးျမ အိမ္ဝိုင္းထဲတြင္ ႐ြာသားမ်ားျပည့္ေနၾကသည္ ၊ စားပြဲတန္းလ်ားတြင္ေတာ့ ဘႀကီးျမႏွင့္ အတူထိုင္ေနေသာ ဦးထီတို႔ ဆိုင္းဆရာႀကီးမ်ား မ်က္လုံးျပဴး၍ အံဩကာ ေငးေမာၾကည့္ေနသည္ ၊ ဆိုင္းတီးေနေသာ ေမာင္ဘိုးထင္သည္က တကယ့္ ပညာရွင္ႀကီး အတိုင္း မာန္ပါပါ ဟန္ပါပါ ႏွင့္ တီးေနသလို ေၾကးေနာင္သမား ဖိုးေထြးသည္လည္း မ်က္လုံးမွိတ္ၿပီးေတာ့ပင္ တီးေနေလရာ ေၾကးေနာင္ ဆရာႀကီး ဦးၾကည္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ႏွင့္ သူ၏ မ်က္လုံးကို သူမယုံၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ကာ မ်က္လုံးကို ပြတ္ၿပီးေတာ့ပင္ ၾကည္ေနေလသည္ ၊ ႏွဲသမား သာရသည္က ေခါင္းကို ေဝွ႔ယမ္းၿပီး ေဖာင္းကားေနေသာ ပါးႀကီးႏွင့္ ႏွဲမႈတ္ေနေလရာ အသက္ပင္ရႉပါေလစ ဟုထင္စရာပင္ ၊ လင္ကြင္းသမား သာေအး ႏွင့္ စည္းသမား ေပတူးသည္ လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တီးေနၾကသူပမာ အတိုင္အေဖာက္ညီေနၾကသည္၊
႐ြာသားမ်ားသည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ကို လက္ခုတ္တီး အားေပးေနၾကသလို ဗုံသံၾကားရင္ မေနႏိုင္သူမ်ားသည္ လည္း ကခုံေနၾကသည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ဆိုင္းအဖြဲ႕ထဲ မပါေသာ ေမာင္ဘိုးထင္ အဖြဲသားမ်ားသည္ လက္ေခါက္မႈတ္ကာ အားေပးေနၾကျပန္သည္။
“အဲ့တာ ဘိုးထင္ ကြ မွတ္ထား အဲ့တာ ငါတို႔ဘိုးထင္ ”
“ေၾကးေနာင္ က ဖိုးေထြးကြ မ်က္လုံးနဲ႔ကို ၾကည့္စရာမလိုဘူးကြ မျမင္ဘူးရင္ၾကည့္ထားၾက ”
“ႏွဲက ငါ့ညီ သာရကြ အေဖေက်ာကန္းခံၿပီးကတည္းက မခံခ်င္းစိတ္နဲ႔ ႀကိဳးစားလာတာ ၾကည့္ထား ပါးႀကီးကို ဖားႀကီးလိုေဖာင္းၿပီး ႏွဲမႈတ္ေနတာက သာျမ ညီ သာရကြ”
ေပါက္တူးသည္ သူ၏ညီအား ေအာ္ဟစ္အားေပးေနသည္ ၊ ဤသို႔ႏွင့္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ၏ ဆိုင္အဖြဲ႕ကို စာေမးပြဲစစ္သည္ က ဂုဏ္ထူးႏွင့္ပင္ ေအာင္ျမင္ပါေလေတာ့သည္။
▪️အခန္း-၇
ဗုံမ်ားပင္ ျပန္မသယ္ႏိုင္ ဘႀကီးျမအိမ္တြင္ထားခဲ့ကာ ဦးအုန္း ၏ အိမ္သိူ႔ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ဆိုင္းအဖြဲ႕ ေရာက္လာကာ ကြပ္ပ်စ္တြင္ လွဲအိပ္သူအိပ္ တန္းလ်ားတြင္ လွဲ အိပ္သူ အိပ္ေနၾကသည္ ၊ ထိုျမင္ကြင္းကို အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာေသာ ဦး အုန္း ျမင္ေသာ အခါ
“ေဟ့ေကာင္ေတြ ဘယ္လို ျဖစ္ၾကတာလဲကြ ”
ဦးအုန္း၏ စကားၾကားေသာအခါ ကြပ္ပ်စ္တြင္ မ်က္လုံးမွိတ္ၿပီး လွဲေနေသာ ေမာင္ဘိုးထင္သည္
“ပင္ပန္းလိုက္တာဗ်ာ ဆိုင္းလည္းတီးၿပီးမွ က်ေနာ္တို႔ လည္း သတိရလာတာ လက္ေတြ ဆိုေညာင္းလို႔ အဘရာ”
“ေအး မင္းတို႔ ပဲ လုပ္ခိုင္းတာေလ ငါနဲ႔ မဆိုင္ဘူးေနာ္ ”
“အင္းပါဗ်ာ အင္းပါ အဘကို က်ဳပ္က ဘာေျပာလို႔လဲ ”
“မသိဘူးေလ ေတာ္ၾကာ ဟိုတခါ ပီယေဆးလို ျပန္ဖ်က္ခိုင္းေနမွာ ဆိုလို႔ကြ”
ဦးအုန္း၏ စကားၾကားေသာအခါ ဖိုးေထြး မ်က္လုံး ဖြင့္လာၿပီး သူ၏ေဘးမွ ေမာင္ဘိုးထင္ကို ၾကည့္ေနရာ အၾကည့္ခံ လိုက္ရေသာ ေမာင္ဘိုးထင္ ၿပံဳးျပလိုက္ၿပီး
“အတိတ္က ကိစၥ အတိတ္မွာ ထားခဲ့ စမ္းပါဗ်ာ ”
ေမာင္ဘိုးထင္ စကားၾကားေသာအခါမွ ဖိုးေထြး တျခားဘက္ျပန္လွည့္ကာ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး အနားယူေနေလသည္ ၊ ဦးအုန္းသည္ ေမာင္ဘိုးထင္ဆိုင္ အဖြဲ႕ကိုၾကည့္ကာ
“ေကာင္ေလးေတြ အဲ့ေလာက္ အေျခအေန ဆိုးမေနနဲ႔ မင္းတို႔ အလႉမွာ ဆိုင္းၿပိဳင္တီးရင္ ဒီထက္ပို ပင္ပန္းမွာေနာ္ ”
ဦးအုန္း၏ စကားၾကားရေသာ အခါ ႏွဲသမား သာရ ငုတ္တုပ္ထထိုင္လိုက္ၿပီး
“ဟာ ဒီထက္ဆိုးရင္ က်ေနာ္ ေအာက္က တခုခု ထြက္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္ဗ်”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ သာရ ”
“မသိဘူး က်ဳပ္ပါးေတြ လည္း ေညာင္းေနၿပီ ဗ်ာ ေခ်ာင္းဆိုးခ်င္လို႔ ေခ်ာင္းေလး တခ်က္ဆိုးရင္ကို ေအာက္က တခုခု ထြက္ေတာ့မလို ခံစားေနရတယ္ ”
“မင္းတို႔ ပင္ပန္းမွာေပါ့ မင္းတို႔ကို သြင္းေပးထားတဲ့ ေမွာ္ က တကယ္ ပညာရွင္ေတြ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေလးက်င့္ၿပီး ဒီနယ္မွာ ၿပိဳင္စံရွား သူေတြ အဲ့ေတာ့ မင္းတို႔ ပင္ပန္းတာေပါ့ မင္းတို႔ ေမွာ္သြင္းထားတာ ျပန္ဖ်က္ေပးရမလား ငါေပးထားတဲ့အေဆာင္ေလးေတြ ျပန္ေပးၾက အဲ့တာဆို မင္းတို အရင္တိုင္း တပုဒ္တည္းသမားေလးေတြ ျပန္ျဖစ္ၿပီ ”
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ဦးအုန္းစကားကို ၾကားရၿပီး အေတြးကိုယ္စီ ေတြးေနၾကသည္ ၊ သူတို႔၏ အေတြးထဲတြင္ေတာ့ ႐ြာထဲက လူေတြႏွင့္ ဆိုင္းဆရာႀကီးမ်ား၏ အထင္တႀကီး ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားကို ျမင္ေရာင္လာသည္ ထို႔ေနာက္ တပုဒ္တည္း တီးေနစဥ္ ဘႀကီးျမ၏ အိမ္ မွ ေခြးေလး ဘိုနီ သူတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး အိမ္ဝိုင္းထဲမွ ထြက္ေျပးသြားေသာ ျမင္ကြင္းကိုလည္း ျမင္လာသည္ လူမေလး ေခြးမခန႔္ဆိုတာ ဒီအရာဆိုတာ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ထားေသာ သူတို႔ ၿပိဳင္တူနီးပါပင္ ထြက္လာေသာ အသံက
“ေမွာ္ မထုတ္ဘူး အဘ ”
“ျပန္မေပးဘူး ဘႀကီးအုန္း ”
“,ေမွာ္ သြင္းထားဦးမယ္ ဦးအုန္း ”
ဟုေသာ စကားသံမ်ား ျဖစ္ေလရာ ဦးအုန္း ေခါင္းကို ျဖည္းညင္းစြာ ခါယမ္း လိုက္ၿပီး
“ေကာင္ေလးေတြ ငါ့ကို ေငြငါးက်ပ္စီေပးၾကကြာ ”
“ဟ အဘ ဘာလုပ္မလို႔လဲ ”
“ေပးဆို ေပးစမ္းပါကြာ ”
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ဦးအုန္း၏ စကားကို အထြန္႔မတက္ရဲ ပါသူမ်ားက ခ်က္ခ်င္းေပးလိုက္ၿပီး မပါသူမ်ားကို ၿပီးမွေပးမယ္ဟုေျပာေလသည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ မသိသည္က ဦးအုန္းစိတ္ထဲတြင္ ေတြးေနေသာ အရာကို ျဖစ္သည္ ၊ သူစိတ္ထဲ ေတြးေနသည္က ႐ြာေတာင္ပိုင္းက ေဆးဆရာႀကီး၏ မ်က္ႏွာ ႏွင့္ ၾကက္ေပါင္းရည္ ထုတ္ယူမည္ ၾကက္မ်ားကို ျဖစ္ပါေလေတာ့သည္။
▪️အခန္း-၈
ေပပင္ ႐ြာဆိုင္းအဖြဲ႕ ႏွင္ ဘိုးထင္ ဆိုင္းအဖြဲ႕ လွည္းမ်ား ႏွင့္ ေရအိုးစင္ အလႉသို႔ သြားေနၾကသည္ ၊ အေရွ႕မွ ေပပင္ဆိုင္း ဆရာဦးထီသည္ အေနာက္မွ လွည္းရွိ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔အား လွမ္းေအာ္၍ စကားေျပာေနသည္
“ေဟ့ ဘိုးထင္ မင္းဆိုင္း အဖြဲ႕က တီးတာ ေကာင္းပါတယ္ ဆိုင္းေနာက္ထက မပါဘူးလား တို႔ဆိုင္းက ဆိုင္းေနာက္ထက ဒီႏွစ္ေယာက္ ေလကြာ ပါေလးနဲ႔ မုတ္ဆိတ္ တဲ့ကြ”
ဦးထီသည္ သူအနီးနားတြင္ရွိေသာ ဆိတ္မုတ္ဆိတ္ေမႊး သ႑န္ မုတ္ဆိတ္မ်ားရွိေသာ လူ နဲ႔ မ်က္လုံးျပဴးျပဴး လူႏွစ္ဦးကို ေမးေငါ့ျပၿပီး ေျပာလိုက္ရာ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ တျခားသူမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး
“ဟုတ္တယ္ ဟ ဆိုင္းေနာက္ထက ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ကိုသာရ နဲ႔ ကိုဖိုးေထြး ”
“ငါတို႔လည္း မသိဘူးကြာ ဘယ္သူေတြ က်န္ေသးလဲ ”
“က်ဳပ္တို႔အေၾကာင္းသိတဲ့ သူေတြ ျဖစ္မွ အဆင္ေျပမွာေနာ္ ”
သူတို႔ ထိုသို႔ ေတြးေနစဥ္ သာေအးသည္ လွည္းေနာက္မွ ခုံခ်လိုက္ၿပီး ႐ြာဘက္သို႔ ျပန္ဝင္ေျပးေလသည္ ”
“ဘိုးထင္ မင္းေကာင္သာေအး ဘာျဖစ္တာလဲကြ ႐ြာျပန္ေျပးေနတာ ”
“မသိပါဘူး ဘႀကီးထီ က်ဳပ္တို႔ ေစာင့္ လိုက္ဦးမယ္ ဘႀကီးတို႔ သြား ႏွင့္ ”
“ကဲ ကဲ ငါတို႔ေကာ ေစာင့္ေပးပါမယ္ ”
ေရွ႕မွ ေပပင္ ဆိုင္းအဖြဲ႕ သည္လည္း လွည္းကို သစ္ပင္ အရိပ္ေအာက္ ရပ္ၿပီး ေစာင့္ေနသလို ဘိုးထင္တို႔လည္း လွည္းကို ရပ္ၿပီး ေစာင့္ေနၾကသည္ ၊ မၾကာ လွေသာ အခ်ိန္တြင္ သာေအးႏွင့္ အတူ ေမာင္ဘိုးထင္ အ႐ြယ္ ေအာင္သန္း ႏွင့္ ကိုေပါက္တူးပါ ပါလာ၏ သူတို႔ လွည္းအနားေရာက္ေသာ အခါ သာေအးသည္ ေမာင္ဘိုးထင္အား
“ဘိုးထင္ ဒီမွာ ဆိုင္းေနာက္ထ ႏွစ္ေယာက္ ”
“ေအာင္သန္း နဲ႔ ကိုေပါက္တူးႀကီးလား ”
“ဟုတ္တယ္ ေလ ကိုေပါက္တူးႀကီးကို ၾကည့္ဦး႐ုပ္ႀကီးကိုက ရယ္စရာႀကီးမို႔ ငါ့မ်က္လုံးထဲ သူပဲျမင္လာလို႔ ေျပးေခၚတာ ေအာင္သန္းကေတာ့ လိုက္ခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ေခၚလာတာ ”
“ကိုေပါက္တူးက ေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ မင္းေကာင္ ေအာင္သန္းက စကားေတာင္ ေကာင္းေကာင္းေျပာတဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး”
ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ေအာင္သန္းကိုၾကည့္ၿပီးေျပာလိုက္ေသာ အခါ ေအာင္သန္းမခံခ်င္ျဖစ္လာကာ
“မင္းကလည္းကြာ ငါလည္းစကားေျပာတက္ပါတယ္ ”
ေလးပင္ေသာ စကားသံႀကီးႏွင့္ေျပာလိုက္ရာ ေမာင္ဘိုးထင္သူ၏ လြယ္အိတ္ထဲမွ ဆိုင္းဆရာႀကီး စိန္ၿမိဳင္ဟန္၏ အ႐ိုးအပိုေလးကိုသာ လက္ႏွင့္ လိုက္စမ္းေနပါေလေတာ့သည္ ။
▪️အခန္း-၉
ေရအိုးစင္ အလႉမွာ စည္ကားလွေပသည္ ေပပင္ ဆိုင္းအဖြဲ႕ႏွင့္ ဘိုးထင္ ဆိုင္းတို႔ကို ဇတ္ခုံေပၚတြင္ ဘယ္ညာ ေနရာ ခ်ေပးထားသည္ ၊ ကိုေပါက္တူးသည္ သူမဂၤလာေဆာင္စဥ္က ဝတ္ေသာ တိုက္ပုံႏွင့္ ပုဆိုးကို ၾကနစြာ ဝတ္ဆင္ထား၏ ေရအိုးစင္ သူကို ယူထားေသာ ေပါက္တူး အား ေရအိုးစင္႐ြာသားမ်ားက သိကြၽမ္းသျဖစ္ အထင္ႀကီးေနၾကသည္ ၊ ဆိုင္းသမားေလး ဘိုးထင္ဆိုၿပီး ေရအိုးစင္႐ြာသားမ်ားက ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ထမင္းစားေနသည္ကို ဝိုင္းၾကည့္ၾက၍ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ေ ျမာက္ႂကြႂကြ မျဖစ္ေမာင္ အေတာ္ပင္ ထိန္းထားၾကရသည္ ၊ ဖိုးေထြး ႏွင့္ သာရ ကိုေတာ့ ကညာပ်ိဳေလးမ်ားက အထင္ႀကီးေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖစ္ၾကည့္ကာ
“ဆိုင္း ဆရာေလးေတြက ငယ္ငယ္ ေခ်ာေခ်ာေလးေတြေနာ္ ေအတို႔ ”
“ဟုတ္ပါ ဟိုဘက္ ေၾကးေနာင္ တီးတဲ့ဆရာေလးဆို ခန္႔တယ္ေနာ္ အသားလည္းျဖဴတယ္ ”
“,ဟိုက က ႏွဲႀကီး ကိုင္ကိုင္ ေနေတာ့ ႏွဲ ဆရာ ျဖစ္မယ္ သူကလည္း ညိဳေခ်ာေလးေတာ့”
ကညာပ်ိဳမ်ား၏ တိုးတိုး ေျပာေနသံမ်ားကို ဖိုးေထြး ႏွင့္ သာရ ၾကားရ၍ ေမာင္ဘိုးထင္ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲတြင္ ေက်းဇူးတင္ေနၾကဟန္ရွိ၏ ၊ ဤသို႔ ႏွင့္ ညအခ်ိန္ ေရာက္ေသာအခါ ဆိုင္း ႏွင့္ ဖြဲ႕ အၿပိဳင္တီးၾကရမည္အခ်ိန္သို႔ ဆိုက္ေရာက္လာၿပီျဖစ္သည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ဆိုင္းေနာက္ထ လုပ္မည္ ေအာင္သန္းႏွင့္ ေပါက္တူးအား စိန္ၿမိဳင္ဟန္၏ အ႐ိုးေလးမ်ားကို ေပးၿပီး သူတို႔၏ ကိုယ္ထဲ တြင္ သိမ္းထားခိုင္းလိုက္ေတာ့သည္ ။
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္သည္ စိန္ၿမိဳင္ဟန္တို႔ ဆိုင္းအဖြဲ႕ဝင္ပူးၿပီး တီမႈတ္ေနသည္ အတြက္ ေပပင္႐ြာ ဆိုင္းကို ပင္ ရပ္ခိုင္းထားၿပီး သူတို႔အဖြဲ႕ကို သာ တီးမႈတ္ေနေစသည္ ၊ ဆိုင္းေနာက္ထ ႏွစ္ေယာက္သည္ လည္း အ႐ြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ေကာင္းမြန္ေနေလသည္ အဆိုေအေျပာ ဟာသ မ်ားျဖစ္ ေျဖေဖ်ာ္ေနေလရာ အလႉရွင္ ႏွင့္တကြ ႐ြာသူ ႐ြာသားမ်ား အားရေက်နပ္ေနၾကသည္ ၊ အဓိက ငွားထားေသာ ေပပင္႐ြာဆိုင္းပင္ ရပ္ၿပီး ေမာင္ဘိုးထင္တို႔အား ၾကည့္ေနရေလသည္ ၊ ေရအိုးစင္႐ြာရွိ အသက္ႀကီးရင္ေနၿပီျဖစ္ေသာ လူႀကီးမ်ားက အခ်င္းခ်င္းတီးတိုးေျပာေနၾကေလသည္
“ဒီကေလးေတြ ဆိုင္းတီးတာ ၾကားရ ျမင္ရေတာ့ က်ဳပ္လူပ်ိဳ ဘဝတုန္းက ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ စိန္ၿမိဳင္ဟန္ကို အမွတ္ရတယ္ ဗ်ာ လက္သံက စိန္ၿမိဳင္ဟန္ လက္သံဗ်”
“ဟုတ္ပဗ်ာ ဆိုင္းေနာက္ထေတြက စိန္ၿမိဳင္ဟန္ ဆိုင္းအဖြဲ႕ ထဲက ကိုေခ်ာ ကိုေပါ ညီအကိုေျပာပုံ ဆိုပုံေတြ နဲ႔ မတူဘူးလားဗ် ”
“ဟုတ္ပဗ်ာ အခု ဒီကေလးေတြနဲ႔ မွ စိန္ၿမိဳင္ဟန္ကို ျပန္နားေထာင္ေနရသလိုပါပဲ ဗ်ာ က်ဳပ္ ေျမးရဲ႕ အလႉမွာ ဒီလိုေကာင္းတဲ့ ဆိုင္းကို ဘယ္က ရွာလာတာလဲဗ်”
ထိုအခါ အလႉရွင္သည္ သူ၏ အဖိုးအား
“အဖိုး အဲ့တာ ေပပင္႐ြာက ဘိုးထင္ ဆိုင္းပါ ေျခာက္လုံးပတ္တီးတဲ့ ကေလးက ဘိုးထင္တဲ့ ”
“အင္း တို႔နယ္မွာလည္း လူေတာ္ေလးေတြ ရွိတာပဲ ကဲ ေျမးေလး သူတို႔ကို ဆိုင္းအဖို႔အခ အျပင္ တေယာက္ကို ေငြငါးဆယ္ ဆုခ်လိုက္ကြယ္ အဘ ေပးပါ့မယ္ ”
“ဟုတ္ကဲ့ အဖိုး”
ဒီးေခတ္ ဒီကာလသည္က ေငြငါးဆယ္ဆိုသည္မွ နည္းသည့္ ေငြမဟုတ္ ၊ အဖိုးႀကီးသည္က ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ဆိုင္းကို အေတာ္ပင္အားရေက်နပ္ေနသည္ သူလူပ်ိဳဘဝ ကအင္မတန္ႀကိဳက္ခဲ့ ရေသာ ႐ြာစား စိန္ၿမိဳင္ဟန္ကို ျပန္နားေထာင္ေနရာသလို ျဖစ္ကာ ေက်နပ္ေနသည္၊ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္လည္း စိန္ၿမိဳင္ဟန္ဆိုင္းအဖြဲ႕ အားဝင္ပူးေစသည္ ဗုံေမွာ္သြင္းထားေသာေၾကာင့္ မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္ကာ အားရပါးရ တီးမႈတ္ေနၾကပါေလေတာ့သည္။
▪️အခန္း-၁၀
ဦးအုန္း၏ အိမ္ဝိုင္းထဲသို႔ လွည္းႏွစ္စီး ထိုးဆိုက္လာသည္ လွည္ေပၚတြင္ေတာ့ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ေခြေခြကေလး အိပ္ၿပီးပါလာသည္ ၊ ေအာင္သန္း ႏွင့္ ကိုေပါက္တူးသည္က အသံမ်ားဝင္ကာ ဦးအုန္းအား
“ဦးအုန္း က်ဳပ္တို႔ ဘာျဖစ္တာလဲ မသိဘူး လုပ္ပါဦးဗ် ”
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ဘာမွေျပာမျပထားေသာ ေပါက္တူး ႏွင့္ ေအာင္သန္းက လန႔္ေနကာ ဝင္ေနေသာ အသံျဖစ္ေျပာေနသည္ ၊ က်န္သူမ်ားက မ်က္လုံးေလးမ်ား မွိတ္ၿပီး လွည္းေပၚမွ မဆင္းႏိုင္ေပ ၊ ထိုအခါ ဦးအုန္းသည္ ႐ြာထဲမွ အသင့္ေခၚထားေသာ ေဆးဆရာကို ေမာင္ဘိုးထင္တို႔အား လက္ညႇိဳးၫႊန္ၿပီး
“ကဲ့ ကို စံေဖ ေရ ခင္းဗ်ား ဒီေကာင္ေလးေတြကို ေဆးေလးဘာေလး ကုေပးလိုက္ပါဦး ”
ဦးအုန္းသည္ ထိုသို႔ ေျပာၿပီး လွည္းေမာင္းပို႔လာေသာ ေရအိုးစင္သားမ်ားအား
“မင္းတို႔က ဒီေကာင္ေလးေတြကို သူ႔အိမ္သူေရာက္ေအာင္ပို႔ေပးလိုက္ဦး ေဟ့ေပါက္တူးနဲ႔ ေအာင္သန္း မင္းတို႔က အသံတင္ ဝင္တာ ”
ေပါက္တူးသည္ စကားျပန္ေျပာမည္ျပဳေနေပမဲ့ အသံက ထြက္မလာရာ
“ေအးေအး မင္းအသံ မထြက္ေတာ့ဘူးလို႔ေျပာ မလို႔ မဟုတ္လား ငါသိတယ္ မင္းတို႔အတြက္ ၾကက္ေပါင္းရည္ လုပ္ထားတယ္ ညေနမွ လာေသာက္ၾက အခုေတာ့ ကိုစံဖဲ ေဆးကုၿပီးရင္ မင္းေကာင္ေတြကို သူ႔အိမ္အေရာက္လိုက္ပို႔ ေပးလိုက္ဦး”
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ဦးအုန္းေျပာေသာစကားကို ၾကားေနရသည္ သို႔ေပမဲ့ ကိုယ္လက္မ်ားမလႈပ္ႏိုင္ျဖစ္က အသံပင္မထြက္ႏိုင္ေတာ့ေပ သူတို႔၏ စိတ္ထဲ တြင္ေတာ့ ျဖတ္လမ္းနည္းကို မလိုက္ေတာ့ဘူး ေၾကာက္ပါၿပီ ဗုံေမွာ္ဟုလည္း ေတြးေနသလို ေပပင္႐ြာ ဆိုင္းမွ ဘိုးေတာ္ႀကီးမ်ားဆီ တပည္ခံမည္ဟုသာေတြးေနခ်ိန္ ၊ ဦးအုန္း၏ အိမ္ဝိုင္းထဲသို႔ ဖိုးေထြ၏ အဘ ႐ြာလူႀကီး ေရာက္လာသည္ လွည္းေပၚတြင္ အိပ္ေနၾကေသာ သူ၏ သားအပါအဝင္တျခားသူမ်ားကို ျမင္ေသာ အခါ လန႔္ဖ်က္သြားၿပီး
“ဦးအုန္း ဒီေကာင္ေတြဘာျဖစ္တာလဲ ေရအိုးစင္ အလႉဆိုင္းသြားတီးတာ မဟုတ္လား ”
“ဟုတ္တယ္ေလ ဆိုင္းတီးၿပီး ပင္ပန္းလို႔ အိပ္ေနၾကတာပါ စိတ္ပူမေနပါနဲ႔ ဒါနဲ႔ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဘာကိစၥလဲ ႐ြာလူႀကီး ”
“႐ြာဦးေက်ာင္းမွာ အထက္လမ္း ဆရာလိုလို ဘာလိုလို လူေရာက္ေနတယ္ ဗ် က်ဳပ္ကိုလည္း ခင္ဗ်ား အေၾကာင္းေမးေနတယ္ အဲ့တာ ေၾကာင့္ က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားကို လာသတိေပးတာ ”
“ေက်းဇူးဗ်ာ ႐ြာလူႀကီး ခင္ဗ်ားသားကို က်ဳပ္ၿပီးမွ လွည္းသမားေတြကို ပို႔ခိုင္းလိုက္ပါမယ္ ”
“ရတယ္ ရတယ္ အဲ့ေကာင္ေတြ အဲ့လိုျဖစ္မွာ ႐ြာထဲနည္းနည္း ေအးခ်မ္းမွာ ”
႐ြာလူႀကီးသည္ ထိုသို႔ေျပာၿပီး ဦးအုန္းကို ႏုတ္ဆက္လို႔ျပန္သြားေတာ့သည္ ၊ ဖိုးေထြးသည္ သူ၏ အဘ ေျပာစကားကိုၾကားၿပီး သူ၏စိတ္ထဲတြင္ ရက္စက္လိုက္တာ အေဖ ဟုေတြးရင္ ဦးအုန္း၏ ဗုံေမွာ္အား ေတြးရင္း ေတြးရင္း ဘိုးထင္၏ မ်က္ႏွာႀကီးသာ ျမင္ေယာင္လာပါေလေတာ့သည္ ။
▪️ေအာက္လမ္းဘိုးထင္ ႏွင့္ ဗုံေမွာ္ သည္က ဤမွ်သာ မၾကာမီ ေအာက္လမ္းဘိုးထင္ ႏွင့္ အထက္လမ္းဆရာ အမည္ရေသာ ဝတၳဳဇတ္လမ္းေလးအား တင္ဆက္ေပးပါမည္
📝ေမာင္တင္ဆန္း
#ေအာက္လမ္းဘိုးထင္