” ငှက်ဖမ်းသမား “(စ/ဆုံး)
=============================
လကွယ်ည
လကွယ်ညဖြစ်သည့်အထဲ မိုးမှောင်ကြီး ကျနေ၍ ကြယ်ရောင်ပင်လျှင် မရှိ။
ခါတိုင်း လကွယ်ညများမှာ လရောင်မရှိသော်လည်း ကြယ်ရောင်ပြိုးပြိုးပြက်ပြက် လင်းလက်နေ၍ သည်မျှမမှောင်။
လကွယ်ညလည်းဖြစ် မိုးမှောင်ကြီးကလည်းကျ၊ တောရိပ်သစ်ရိပ်ကလည်း ဖုံးနေရာ တောတောင် တစ်ခွင်လုံး ပိန်းပိတ်ပိတ်မှောင်။
ပိတ်ဆို့နေသော အမှောင်ကို ဖြိုဖျက်သည့် အလင်းရောင်တို့က မိုးကောင်းကင်ထက်မှ ဝင်းခနဲ ဝင်းခနဲ တစ်ခါတစ်ရံ ထွက်ပေါ်လာ၏။
ဝင်းခနဲ ထွက်ပေါ်လာသောအရောင်က လျှပ်စီးလက်သည့် အရောင်။
ဂျိုးဂျိုးဂျိမ်းဂျိမ်း၊ ဒလိမ့်တုံးလှိမ့်သလို ထွက်ပေါ်လာသော မိုးခြိမ်းသံများက ရှစ်ရပ်ခွင်လုံး ဖုံးလွှမ်းလာသည်။
မိုးခြိမ်းသံများ ကြိုးကြား ကြိုးကြား ပေါ်ထွက်သော ည။
လျှပ်စီးလက်တို့ ပြိုးခနဲ ပြက်ခနဲ ဝင်းလက်သော ည။
မိုးမှောင်ကျ၍ အကာလညအခါ ဖြစ်သည့်အချိန်၌ ရွာပြင် တောသွားလမ်းတွင် လှုပ်ရှားသွားလာ နေသော လူနှစ်ယောက်။
သူတို့သည် လျှပ်စီးလက်စဉ် ခဏ မြင်ရသော အလင်းရောင် ပျောက်ကွယ်နေချိန်တွင် ပိတ်ဖုံးလာသော မဟူရာကမ္ဗလာထုကို အမှုမထားဘဲ သွားမြဲသွား၍ ခရီးဆက်မြဲဆက်သည်။
အမှောင်ထဲမှ မြေသင်းရနံ့၊ တောရနံ့၊ အညာမိုးရနံ့တို့ မိုးကြိုလေရူးနှင့်အတူ လွင့်မျောလာသည်။ လွင့်မျောလာသည့်တိုင် သူတို့ဂရုမပြု။ သူတို့မှာ မီး ပါပါလျက်နှင့် မီးကို ယခုထိမဖွင့်၊ အမှောင်ကို ဂရုပြုဟန်မရှိသော လူသားနှစ်ဦး။
ဟုတ်သည်။ သူတို့မှာ မီးထိုးရန်ပါသည်။ သို့ရာတွင် သည်ယာ၊ သည်မြေ၊ သည်လယ်၊ သည်တော၊ သည်လမ်းသည် သူတို့ကျင်လည်ကျက်စားရာ ဒေသ။ ကျွမ်းကျင်ဒေသ။ မီးဖွင့်ဖွင့် မဖွင့်ဖွင့် ကျင့်သားရနေသော မျက်စိ၊ ယဉ်ပါးပြီးသော နား၊ သူတို့ခြေရာထပ်နေသော လမ်းများဖြစ်သည့်အတွက် အမှောင်ထဲမှပင်လျှင် လိုရာသွားနိုင်သည်အထိ ရင်းရင်းနှီးနှီး ကျွမ်းကျွမ်းဝင်ဝင် ဒေသဖြစ်သည်။
သူတို့သည် စားဝတ်နေရေးပြဿနာ ဖြေရှင်းရန် အတွက် အကာလညအခါ မိုးမှောင်ကြီးကျ၍ ရွာယောင်နိုးနိုး၊ မိုးခြိမ်း၊ လျှပ်စီးလက်တဝင်းဝင်း ပြနေသည်တိုင် အိမ်မှာထိုင်မနေနိုင်သော ဘဝပိုင်ရှင်များ။ စားဝတ်နေရေး ပြဿနာသည် မိုးရွာရွာ၊ နေပူပူ၊ လသာသာ၊ လမိုက်မိုက်၊ နွေ၊ မိုး၊ ဆောင်း ဥတုရာသီ မည်မျှ ပြောင်းပြောင်း ထာဝရရှိနေသော ပြဿနာ။
သည်ပြဿနာက မဖြေရှင်းဘဲ နေမရသောပြဿနာ။
ဖြေရှင်းမှ ပြေသည်။ ပြေလည်မှ အသက်တစ်ချောင်း ဘဝတစ်ခု ဆက်လက်ရှင်သန်ရသော အခြေခံ ပြဿနာ။
ဖြေရှင်းရာ၌ အချိန်ယူ ဖြေရှင်းနိုင်သူလည်း ရှိ၏။
အချိန်မယူနိုင်ဘဲ တွေ့လာသည့်အချိန်၌ တွေ့ လာသလို အချိန်မရွေး ရင်ဆိုင်ဖြေရှင်းရသူလည်း ရှိသည်။
သူတို့သည် ရရစားစား တောသမားမို့ အချိန်ယူကာ မစောင့်နိုင်။ မိုးကြောင့်၊ ရေကြောင့်၊ လေကြောင့်၊ နေကြောင့်ဟု စောဒကတက်ပြီး ရက်မရွှေ့နိုင်။ ငါ့ဝမ်းပူဆာသောအခါ မနေသာတော့ဘဲ ထွက်လာရသူများ။
ထို့ကြောင့် မိုးခြိမ်း၊ လျှပ်တထောင်းထောင်းပစ်၊ မိုးကြိုးတွေထစ်၊ မိုးမှောင်ကြီးကျနေသည်ကို သူတို့ သိသည့်တိုင် တောမထွက်ဘဲ မနေနိုင်ကြ။ အမှောင်ကြီးထဲမှာ စထွက်လာ၍ အမှောင်ကြီးထဲမှာ လျှောက်လှမ်းဆဲ။
မီးကို မထိုးသင့်သေး၍ မထိုးသည့်တိုင် သူတို့မှာ မီးပါသည်။ မီးမရှိဘဲ သူတို့ အလုပ် မလုပ်နိုင်။ မီးသည် ယနေ့ည သူတို့အားကိုးရမည့် အားကိုးရာတစ်ခု။
သူတို့ ဘာလုပ် သွားသနည်း။
ငှက်ရိုက်၊ ငှက်ခတ်၊ ငှက်ဖမ်းရန် သူတို့သွားသည်။
သူတို့သည် ငှက်ဖမ်းသမား။
ငှက်ဖမ်းသမားပီပီ သူတို့မှာ ငှက်ဖမ်းရာတွင် ပါဝင်ရမည့် ပစ္စည်းကိရိယာအစုံအလင် ပါသည်။
သူတို့ဆိုသည်မှာ ငတောနှင့်ငလုံး။
သားဖြစ်သူငလုံး၏ ညာလက်မောင်းရင်းတွင် ဘက်ထရီအိုးကို လွယ်ထားသည်။ ဘက်ထရီအိုးမှာ ခြောက်ဗို့အားရှိသော ဘက်ထရီအိုး။
ခရီးရှည်သယ်ယူနိုင်ရန် နိုင်လွန်ကြိုးတုတ်တုတ်ဖြင့် ဘတ်ထရီအိုးကို လွယ်ရစေရန် ရေပုံးဆိုင်း ဆိုင်းသလို ဆိုင်းထားသည်။
ဘက်ထရီအိုးကို ငါးခဲထိုးတုတ်မီး(လက်နှိပ်မီး)နှင့် မီးထိုးရရန် ဆက်သွယ်ထားသည်။ သည်မီးဖြင့် ငှက်ထိုးရှာမည်။
အဖေဖြစ်သူ ငတော၏လက်တွင် ညာဘက်၌ ငှက်ဖမ်းမည့်ပိုက်ကို ကိုင်လာသည်။
ငှက်ဖမ်းပိုက်၊ ဝါးရိုးအရှည်က ဝါးမာ လေးတောင်ခန့် ရှိသည်။
သည်ဝါးမာ လေးတောင်ခန့်ရှည်သော ဝါးထိပ်၌ တစ်တောင်ပတ်ပတ်လည်ခန့်ရှိသော ကြိမ်ဝိုင်းခွေ တပ်ထားသည်။ သည်ကြိမ်ဝိုင်းခွေနှင့် အံကိုက် တပ်ဆင်ထားသည်က အကွက်စိပ်စိပ်ထိုးထားသော ငှက်ဖမ်းပိုက်။
ငတောကျောပေါ်၌ အပေါ်ကို အသွားထောင်ပြီး လွယ်လာသည်က သူ့လက်ဆွဲတော် ဓားလှံ။
ဤသည်မှာ စားဝတ်နေရေးအတွက် လှုပ်ရှားရုန်းကန် ကြိုးစားနေရသော လူသားနှစ်ဦး၏ရုပ်ပုံလွှာ။ သို့မဟုတ် ညတောအုပ်လယ် လကွယ်ည မိုးမှောင်ကျချိန် သွားလာနေကြသော ငှက်ဖမ်းသမားနှစ်ဦး၏ ရုပ်ပုံလွှာ။
ညသည် လျှပ်ပစ်သည့်အချိန်မှလွဲ၍ ကျန်အချိန်၌ မှောင်မိုက်မြဲ။
မိုးခြိမ်းသံ၊ မိုးကြိုးထစ်သံကြားချိန်မှလွဲ၍ ငြိမ်ဆိတ်မြဲ။
ငတောနှင့်ငလုံးတို့ သားအဖနှစ်ယောက်မှာလည်း စကားမပြောဘဲ သွားလာမြဲ။ ဖိနပ်သံ သွားသံ လာသံက ငြိမ်ဆိတ်မှုကို ဖြိုဖျက်ပေးသည်။
ကဇာခင်တန်းများထဲ ရောက်သော်လည်း မီးမထိုး။ သူ့အဖေက မခိုင်းမချင်း မီးမထိုးရသေးကြောင်း ငလုံးနားလည်သည်။
ကဇာခင်တန်းသုံးခုကျော်လွန်လာမှ ငတောရပ်လိုက်သည်။ ငတောရပ်လိုက်သောအခါ ငလုံးနားလည်လိုက်သည်။
သူတို့ အလုပ်စတော့မည်။
နှစ်ဦးသား ကိုယ့်လုပ်ငန်းခွင်ဝင်ရာ၌ ကိုယ်ကျမည့် ဘက်မှ ကိုယ်လုပ်နိုင်ရန် ကြိုတင်ပြင်ဆင်ကြသည်။
ပိုက်ကိုပြင်သူက ငတော။
မီးကို အဆင်သင့်လုပ်သူက ငလုံး။
“လုပ်ငန်းမစခင်ကတည်းက ပြောထားမယ်ဟေ့၊ ကနေ့ည ဘာကောင်ရရ အကောင်လေးငါးဆယ် ရရင် တော်မယ်နော် ငလုံး”
“ဟာ ဒီလောက်ရလို့ကတော့ဗျာ ဘယ်နည်းမလဲ၊ ကျေနပ်သင့်တာပေါ့”
“မင်းက ငါ ပြောရင် အစကတော့ ဒီအတိုင်းပဲ အကောင် ပလောင်လေး ရလာရင် ရှေ့ဆက်ကြပါဦးစို့ အဖေ၊ ရွာပြန်ဖို့ စောပါသေးတယ် အဖေနဲ့၊ ပြောတတ် လုပ်တတ်လွန်းလို့ ကြိုပြောထားတာ”
“အဟီး”
သူ့အဖေ ပြောသည်မှာ မှန်ကန်နေ၍ ငလုံး အဟီးခနဲ တစ်ချက် ရယ် သည်။
“တို့ ပန်းပင်ကုန်း ကဇာကနေ တောင်ဘက်ဆင်းမယ်၊ ပြီးမှ အရှေ့လှည့်၊ လယ်ကွက်တွေကို နောက်ဆုံးထားသွားမယ်၊ အဲ့ဒီကနေ ရွာပြန်မယ် ဟုတ်လား”
“ဟုတ်”
“ကဲ ထိုး”
ငလုံးက ထိုးမိန့်ရ၍ ဘက်ထရီအိုးနှင့် ငါးခဲထိုး တုတ်မီး(လက်နှိပ်မီး) ဆက်ထားရာခလုတ်ကို ဖွင့်လျက် မီး စတင်ထိုးသည်။ ခြောက်ဗို့အားရှိ ဘက်ထရီ အင်အားဖြင့် ထွက်ပေါ်လာသော မီးလမ်းကြောင်းမှာ ဝင်းခနဲ ဝင်းခနဲ တထိန်ထိန်။
ငတောတို့ ငလုံးတို့ ယခင် ငှက်ဖမ်းစဉ်က နွေခေါင်ခေါင်။
နွေကာလမှာ ချိုင့်ကြီးရွာ ယာမြေများ၌ ဘာစိုက်ပင်ပျိုးပင်မှ မရှိ။
လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဖမ်းဆီးရသော အချိန်မှာ နွေကာလ။
ယခု ငှက်ဖမ်းမည့်အချိန်က မိုးသုံးလေးမိုး ရွာပြီးသော မိုးဦးချိန်။
မိုးဦး တစ်မိုးနှစ်မိုးရွာပြီးက နွားစာအတွက် ပြောင်း ကြဲပက် စိုက်ပျိုးလေ့ရှိသည်။
နွားစာ ပြောင်း ကြဲပက်စိုက်ပျိုးထားသော ပြောင်းခင်းများ ယခုအချိန်၌ ရှိနေပြီ။ ပြောင်းပင်လေးများမှာ တစ်တောင်ခန့်မျှ အရပ်ရှိနေပြီ။
သည်ပြောင်းပင်လေးများရှိရာ နေရာသည် ငှက်များ ဘေးကင်းရန်ကင်း ခိုနားရာနေရာ။
ပြောင်းပင်စိုက်ပျိုးထား၍ ပိုက်ဖြင့် အုပ်ဖမ်းမရ။ အုပ်ဖမ်းလျှင်လည်း ပြောင်းပင်ကို အလျင် သွားထိပြီး အိပ်နေသော ငှက် နှိုးလွှတ်သလိုမို့ တစ်ကောင် တစ်မြီးမှမရ။ ထို့ကြောင့် ပြောင်းပင်တောများကို ငှက်ခိုလှုံရာ ငှက်ပေါများရာမှန်း သိသော်လည်း ငှက်ဖမ်းသမား ရှောင်ကွင်းရသည်။ သိသာသိ၍ ပိုက်ဖြင့် ဖမ်းမရသောနေရာသည် ထိုပြောင်းခင်းများ။
“ပြောင်းပင်ပေါက်ခင်းမှန်သမျှ မီးကျော်ထိုး”
“ဟုတ်”
ငလုံးသည် ယာသားပြင်များထဲ မီးကို စွတ်ထိုးသည်။
ငတောက ပိုက်ကိုကိုင်ရင်း တွေ့လာမည့် သားကောင်ကို လင်းယုန်မျက်စိဖြင့် စူးစူးရှရှ ကြည့်သည်။
မီး ထိုး၍ ထိုး၍ ရှေ့သာ ဆက်သွားနေရသည်။ ဘာငှက်မှ မတွေ့။ ငှက်တွေ့နိုင်မည့် အဆင်ကောင်းသော နေရာ၌ ပြောင်းပင်များက ဝင်ဝင်တိုးနေရာ ငတောတို့ ငှက်မဖမ်းရသည်မှာ အဖြေရှင်းနေသည်။
သို့ရာတွင် ဇွဲမလျှော့။ မီးထိုးသူကထိုး၍ ကြည့်သူက စိတ်ရှည် လက်ရှည် ကြည့်ဆဲ။
ယာခင်းတစ်ခင်း၏ ထောင့်၌ ပေါက်နေသော မြေစာ မြက်တော။
မြေစာမြက်တောတည့်တည့် မီးထိုးလိုက်သောအခါ မီးရောင်၌ မျက်လုံးလေးများ ပေါ်လာသည်။
ပေါ်လာသော မျက်လုံးလေးများက အိပ်ချင်မူးမူးအသွင်။
လင်းထိန် ဝင်းလက် စူးရှ၍ ကျလာသော ငလုံး ထိုးသည့် မီးရောင်ကို အိပ်ချင်မူးမူးမျက်လုံးများပိုင်ရှင်တို့က မျက်စိကို ဇွတ်ဖြဲ၍ ယောင်ငေးငေးကြည့်သည်။ ငှက်လေးသုံးကောင်မှာ သူတို့ အန္တရာယ်ရှိကြောင်း တွက်ဆဟန်မရှိ။
ငတောက ရှေ့တိုးပြီး ငှက်သုံးကောင်ကို ဖျတ်ခနဲ ချဉ်းကပ်ပြီး ပိုက်ဖြင့် ရုတ်တရက်အုပ်လိုက်သည်။
သူတို့ကို ပိုက်ဖြင့်ဖမ်းလာမှ အလန့်တကြား ထပျံသော ငုံးစလိပ်သုံးကောင်သည် မည်မျှထပျံပျံ ပိုက်ထဲ လုံးထွေး လုံးထွေး။
ပိုက်ကို ဖိသူကဖိ ငုံးစလိပ်ကို ဖမ်းသူကဖမ်းနှင့် ဘာမျှအချိန်မကြာ။ ငတောက ငုံးစလိပ်သုံးကောင်ကို ငလုံးအားလှမ်းပေးသည်။
“နင့်အဖော် သိန်းတွေ သောင်းတွေ မခေါ်နိုင်တောင် ထောင်လောက်တော့ခေါ်”
ငုံးသုံးကောင်ကို သူ လွယ်အိတ်ထဲထည့်ရင်း ငလုံး ပြောလာသောစကား
“မြန်မြန်လုပ်ဟေ့၊ မိုးတွေ တက်လာပြီဟ ”
ငတောပြောသည်မှာ မှန်၏။ ထက်ကောင်းကင် တိမ်ယံကြားမှာ မိုးခြိမ်းသံ ဟိန်းလျှံထလျက် အိမ်းအိမ်း ဂျိန်းဂျိန်း သံမစဲ။
လျှပ်ပန်းလျှပ်နွယ်တို့ ပြိုးပြက်လင်းလက် ထွက်ပေါ်လာသည်မှာ မကြာမကြာ။
ဂျင်းခနဲ မိုးကြိုးထစ်သံပေးပြီး လျှပ်ကောက်လက်ကာ ဒင်းခနဲ ဂျင်းခနဲ မိုးကြိုးပစ်လိုက်သံတို့မှာ မြေကြီး သိမ့်သိမ့်တုန်သွားသည်။
မိုးကြိုးပစ်သံကို လန့်ဖျပ်၍ အော်ဟစ်လိုက်သော တောကြက် တောငှက်တို့အသံမှာ တစ်တောလုံး ဆူဆူညံညံ တောလန့်သံသည် ပဲ့တင်သံဖြစ်၊ ပဲ့တင်သံကို ထပ်လန့်နှင့် အသံတော်တော်နှင့်မစဲ။
ငလုံးရင်ထဲ ထိတ်ခနဲဖြစ်သွားသည်။
သူသည် ဝါရင့် ခေါင်းဆောင်တောသမားမဟုတ်။
သို့ရာတွင် သူသည် ဝါရင့် နောက်လိုက်တောသမား။
ငှက်ဖမ်းထွက်လာရာ တောလန့်၍ ငှက်တို့ သတိ ဝီရိယရှိနေက သာမန်အချိန်ကဲ့သို့ အလွယ်တကူ မရတတ်။ မျက်စိရှင် နားပါး သတ္တိရှိသော အိပ်ရာ တစ်ရေးနိုးငှက်ကို ဖမ်းရသည်မှာ မလွယ်။ အရ နည်းတတ်ကြောင်း သိထားသူမို့ စိတ်တထင့်ထင့်။
ငတောတို့ ငလုံးတို့ ယာငါးကွက်ကျော်ခန့်သာ ငှက် လှည့်ရှာရသေးသည်။ မိုးသက်လေတို့ တဖြည်းဖြည်း သုတ်ဖြူးလာသည်။ မိုးသက်လေထဲမှာပင် မိုးရနံ့ စီးမျောလာသည်။
ငလုံး စိတ်ထဲ ထိတ်ခနဲဖြစ်ရာမှ စိုးရိမ်လာသည်။ ခုမှ သူတို့ ငုံးစလိပ်လေး သုံးကောင်မျှသာရသေးသည်။ အကယ်၍ မိုးများရွာချလာပါက ငှက်ဆက်ခတ်ရန် ဖမ်းရန် ဖြစ်တော့မည်မဟုတ်။ ငှက်ဖမ်းမဖြစ်ဘဲ ပြန်သွားရက မလွယ်။
သူ့အမေဒေါ်ဂျမ်းက သူ့အဖေငတောကို မှာကြားသံ ငလုံး အမှတ်မထင် ကြားခဲ့ရ၏။ ဆန်ရော ဆီရော ဘာမှမရှိဘူး။ တော်တို့ပြန်လာမှ ရလာတာလေးရောင်းချပြီး ဝယ်ရမှာနော်ဟု မှာသံသည် ငလုံးနားထဲက မထွက်။
သည်ငှက်ဖမ်းရမှ ရောင်းချပြီး ဆန် ဆီ ဝယ်၊ ဟင်းလျာလေး ဝယ်ရမည့် သူတို့မိသားစုဘဝသည် မိုးရွာချလာ၍ ငှက်မဖမ်းရပါက စားဖို့ သောက်ဖို့ မည်သို့ လုပ်မည်နည်း။
ငလုံးသည် စဉ်းစားလိုက်မှ ပို၍ စိုးရိမ်စိတ်တဝေဝေ။
သူ့စိတ်ထဲမှာ ကျိတ်၍ မိုးမင်းကြီးရယ် ကျုပ်တို့ ဆန်ဖိုး ဆီဖိုးလေးရအောင် ငှက်ဖမ်းပြီးမှ ရွာပါဟု ငလုံးဆုတောင်းနေမိသည်။
ငလုံး ဆုတောင်း ဘယ်တော့ပြည့်ဖူးလို့လဲ။
နောက်ထပ် ယာတစ်ကွက်အကျော်၌ အညာမိုးဦး အစွမ်းပြသည်။ မရွာမိလျှင် မျှော်ရော့၊ ရွာမိလျှင် တော်တော့ဟု ရေရွတ်ညည်းညူယူရသည့် အညာမိုးသည် ဗြုန်းဗြုန်း ဖြောင်းဖြောင်းဖြင့် အငြိုးကျဖြင့် ရွာသလို အိုးလှန် ရေသွန် ရွာလိုက်သည်မှာ တဝေါဝေါ။
ချောင်းကရေလျှံ၊ ကန်ရေကတိုး၊ ပျိုတို့မောင် ရွှေသျှောင်ရစ်ကို၊ ရေနစ်မှာစိုးလို့ ဟာ ငလုံး ကုန်းအော်ချင်စိတ်ပေါက်လောက်အောင် သည်းသည်းထန်ထန်ရွာရာ ရေများဖွေးဖွေးလျှံ။
အကာအကွယ်မဲ့ ယာသားပြင်၌ ငတော ငလုံးပါ လူတစ်ကိုယ်လုံး ကြွက်စုတ်ရေနစ်သည်ထက် ဆိုးဝါးသည်။ မိုးရေများ ရွှဲရွှဲစိုပြီး အပေါ်ကလည်း ရေ
သူတို့ကိုယ်၌လည်း ရေ သူတို့အောက် မြေပြင်ကလည်း ရေနှင့် ရေပတ်ပတ်လည် ထက်အောက်ဝဲယာ ဖြစ်လာသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ လျှပ်ကောက်လက်ပြီး မိုးကြိုးပစ်ရာ သူတို့နှင့်ဝေးသည့်တိုင် သူတို့ပါ လာလာတုန်သွားသည်။
ခိုနားစရာ သစ်ပင် ကြီးကြီးမားမားကြည့်ရာ ဟင်းကွက်ပင်ကြီး မြင်၍ ဟင်းကွက်ပင်ကြီးဆီ ဒုန်းစိုင်းလျက် သားအဖနှစ်ယောက် ပြေးရသည်။
ဟင်းကွက်ပင်ကြီးအောက် သူတို့ရောက်ချိန်ထိ မိုးက သည်းသည်း ထန်ထန် ရွာသွန်းဆဲပင်။ လျှပ်ပြတ်ခိုက် ငတောနှင့် ငလုံးတို့သည် သူတို့ဝန်းကျင် ဝဲယာ ရှေ့နောက် ကြည့်မိကြသည်။ ကြည့်မိသမျှ မြင်ရသည်မှာ ဖွေးဖွေး လှုပ်လှုပ် ရေများအတိသာ။ ယာခင်းများထဲ ရေပြည့်လျှံပြီး မြင့်ရာမှ နိမ့်ရာသို့ စီးဆင်းစ ပြုနေပြီ။ မိုးမှာ တဝေါဝေါ ရွာဆဲ။ သူတို့ စိတ်ထင် တစ်နာရီခွဲ နှစ်နာရီလောက် မိုးကြီးသည်းထန်စွာ ရွာသည်ဟု ခန့်မှန်းမိကြသည်။
“ငလုံး” “
“ဗျာ အဖေ”
“တို့တော့ ကနေ့ည စားရကံကြုံလို့ မုတ်ဆိတ်ပျားစွဲပြီး ပွပေါက်တိုးပြီ”
“ဗျာ ဒီလောက် မိုးရွာနေတာချည်းကို”
“ဟုတ်တယ်၊ လာ သွားကြမယ်။ နေပူပူ၊ နှင်းကျကျ၊ မိုးသည်းသည်း၊ ဆင်းရဲသားဆိုတာ ဘာကိုမှ ရိုးမယ်ဖွဲ့ မနေရဘူး၊ တို့လို တောသမားအဖို့ သာမဖြစ်သေးတာပေါ့။ မိုးမရွာလည်း မရွာသလို ငှက်ဖမ်းတတ်ရမယ်၊ မိုးရွာလည်း ရွာသလို ငှက်ဖမ်းတတ်ရမယ်၊ တို့ လယ်ကွက်တွေဆီ သွားကြမယ်”
“အခု သွားမှာလား အဖေ”
“အေး”
နောက်ဆုံးမှသွားမည်ဟု မူလ ရည်မှန်းထားသော လယ်ကွက်များဆီသို့ သူ့အဖေက ခေါ်သဖြင့် ငလုံးမှာ ဘုမသိဘမသိဖြင့် လိုက်ရသည်။ ငလုံးစိတ်ထဲ၌ သူ့အဖေလုပ်ရပ်ကို သံသယမဖြစ်။ တောသမ္ဘာရင့် တောဝါရင့် ငှက်ဖမ်းသမားတစ်ဦးသည် သူ့အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် သူ့လုပ်ငန်း လုပ်လိမ့်မည်ဟု ငလုံးယုံကြည်သည်။
ထို့အတူ သူ့စိတ်ထဲမှာ မိုးခြောက်သောနေ့မှသာ ငှက်ဖမ်းရလိမ့်မည်ဟု သူ၏ နုသောတောအတွေ့အကြုံကို အခြေခံ၍ ထင်မှတ်ထားသော သူ့ယုံကြည် ထင်မြင်ယူဆချက်သည် သူ့အဖေလို ဝါရင့်ငှက်ဖမ်းသမား၏ ထင်မြင်ယူဆချက်နှင့် ကွဲလွဲကြောင်း ငလုံးသတိပြုမိသည်။
သူ ထင်သည်က မိုးခြောက် ရေခြောက်မှ ငှက်ဖမ်းရမည် ထင်၏။
သူ့အဖေက မိုးတအားရွာလာ၍ စားရကံကြုံလို့ မုတ်ဆိတ်ပျားစွဲပြီး ပွပေါက်တိုးပြီဟု ဆို၏။
မိုးရွာကြီးထဲမှာပင်လျှင် ငတောနှင့် ငလုံးတို့ လယ်ကွက်များဆီ သွားကြသည်။ ယာသားပြင်ဆီမှ လယ်ကွက်များဆီသို့ စီးဆင်းနေသော ရေများမှာ ဒူးလောက် ပေါင်လယ် ရောက်သည်။ ဒူးပေါင်လယ်လောက်ရှိသောရေထဲ တဗွမ်းဗွမ်း တစွက်စွက် အသံပေးကာ သွားနေခိုက် မိုးသည် တဖွဲဖွဲ ရွာရာမှ တစ်စတစ်စဖြင့် မိုးစဲသွားသည်။
လယ်ကွက်များရှိရာ ရောက်သည့်အချိန်၌ ငတောက ငလုံးကို အနီးကပ် လုပ်ခွင်ဝင်သတိပေးသည်။
“လယ်ကန်သင်းရိုးနှစ်ခုကြားကို အဓိကထားပြီး မီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းထိုး၊ ကန်သင်းရိုးပေါ် ထိုးရှာပြီး အားရမှ လယ်ကွင်းနှုတ်ခမ်းသားဘေးကပ်လျက် ဖြည်းဖြည်းချင်းတိုး။ မီးကို အပြေးမတိုးနဲ့၊ လက်တစ်ကမ်း နှစ်ကမ်း ရှေ့မှာစိုက်ထိုး။ ရှိတတ်တာက လယ်နှစ်ကွက်ကြား ကန်သင်းပေါ်မှာ ခုလိုမိုးသည်းရေတွေဝင်ရင် ရှိတတ်တာပဲ ရပြီနော်”
သူ့အဖေထိုးစေချင်သော မီးထိုးကွင်းကို ငလုံးနားလည်လိုက်ပြီ။
လယ်နှစ်ကွက် ယှဉ်နေသော ကန်သင်းကြားထဲ၌ ငလုံး၏မီးရောင် စတင်ကျရောက်လာသည်။ မီးရောင်သည် တဖြည်းဖြည်းဖြင့် ငှက်ကောင်ကို ပိုက်စိပ်တိုက်ရှာလာသည်မှာ စေ့စေ့စပ်စပ်။
ဝါးနှစ်ရိုက်ခန့် မီးထိုးမိသောအခါ နှစ်ကောင်တွဲလျက် ဝပ်နေသာ ရေကြက်နှစ်ကောင်ကို မီးရောင်အောက်မှာ တွေ့မြင်လာရသည်။
ဗျိုင်းအောက်ကဲ့သို့ ခြေတံရှည်၍ အနက်နှင့်အဝါမွေးများ ရောနှောပေါက်ရောက်လျက်ရှိသည့် ရေကြက်နှစ်ကောင်။ ရေကြက်နှစ်ကောင်သည် ရေရော ကုန်းပါ ပျော်မွေ့သည်တိုင်း သူတို့ခံနိုင်ရည်ထက် ပိုမို ပြင်းထန်သော မိုးဒဏ်ကို မမျှော်လင့်ဘဲ ခံရသောအခါ အေးလွန်းချမ်းလွန်း၍ နှစ်ကောင် ပူးကပ်နေသည်။ တစ်ကောင်နှင့်တစ်ကောင် ကွဲကွာသွားမည်ကို စိုးရိမ်သည့်အလား အတင်းတိုးနေသည်။ ပျံသန်းဖို့ သတိမရကြ။
မီးရောင်ကျသောအခါ မီးရောင်ကို အထူးအဆန်းသဖွယ် ရေကြက်နှစ်ကောင်က ကြည့်နေ၏။ ထိန်ဝင်း လင်းတောက်နေသော မီးရောင်ကို ရှေ့တိုး၍ တိုး၍ လူပါ တက်လာသော ငလုံး။ ငလုံးနှင့် ယှဉ်တွဲပါလာသော ငတော။
လက်တစ်ကမ်းကွာ ပိုက်တစ်ဆုံးမီချိန်၌ ရေကြက် နှစ်ကောင်အပေါ် သေသေချာချာချိန်၍ ပိုက်ကို အုပ်လိုက်သော ငတော။
ရေကြက်နှစ်ကောင်သည် သူတို့ကို ပိုက်ဖြင့်အုပ်လိုက်သည့်တိုင် လှုပ်ရန် ရှားရန် ရုတ်တရက် သတိ မရသေး။ သူတို့ကို ဖမ်းလာမှ သတိရကာ ပိုက်တွင်း ပတ်ပြေးသည်။
ရေကြက်နှစ်ကောင်ကို ဂရုတစိုက်ဖမ်းပြီး၊ ငတောက ငလုံးကို ပေးသည်။ ငလုံး ဝမ်းသာအားရယူပြီး ကြည့်သည်။
“ရေကြက်မဟုတ်လား အဖေ”
“ဟုတ်တယ်ကွ တိုးတိုး တိုးတိုး၊ ဆက် မီးထိုးစမ်း”
“ဟုတ်… ဟုတ်”
ငလုံးသည် မီးကို ဆက်၍ ဆက်၍ ထိုးကာ ထိုးကာ ဖမ်းကွင်းပြသည်။
ဒီလယ်တောမှ နောက်ထပ် ရေကြက်သုံးကောင် ငတောတို့ ထပ်ရပြန်ရာ၊ မိုးရွာမည်ကိုစိုးရိမ်ခဲ့သော ငလုံးတစ်ယောက် မိုးရွာ၍ ရေကြက်ငါးကောင် အလွယ်တကူရသည်ဟု တွက်ဆပြီး မိုးကို ကျေးဇူးတင်မဆုံး။
“တို့ တစ်ခေါ်လောက်ဝေးတဲ့ ဟိုဘက် ရွာကွင်းက လယ်တွေဆီ သွားမယ်”
“ဟုတ်”
“ဟိုဘက် ရွာကွင်းက လယ်တွေဆီ မှန်း မီးထိုးသွား”
ငလုံး ခြေသွက်နေပြီ။ စီးနေသော မိုးရေများ၊ ရွှံ့ဗွက်များထဲ သွားရသည့်တိုင် သူ့ခြေတို့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး သွက်သွက်လက်လက်။ မိုးစဲသွားသော်လည်း မိုးရေများမှာ တဝေါဝေါ အသံပေးပြီး ယာတစ်ခင်းမှ တစ်ခင်း။ ယာခင်းပြင်မှ နီးရာ ရေစီးကြောင်းထဲ ပေါင်းစပ်လျက် စီးဆင်းနေကြသည်မှာ အားနှင့်အင်နှင့်။
“ထိုး”
တစ်ခေါ်ခန့် ဝေးသော အခြားရွာ လယ်ကွင်းများဆီ အရောက်၌ ငတော ခိုင်းလာသံ။
ငလုံးက အလျင်လယ်ကွက်များတုန်းက ပုံစံကဲ့သို့ပင် မီးကို ဖြည်းဖြည်း မှန်မှန် ထိုးပြသည်။
လယ်များ၌ ရေတို့ ပြည့်လျှံပြီး အချို့ လယ်ကန်သင်းများ၌ ရေကျော် ကာ တစ်လယ်နှင့် တစ်လယ် ရေကူး စီးဆင်းလျက် ရှိသည်။
ရေရောင်ကို မီးတည့်တည့် ထိုးမိက မီးရောင် ပြန်ဟပ်ပြီး ဖွေးဖွေး လက်လက်။
လယ်ကန်သင်း၌ ရှိနေသော ထန်းပင်ပုလေး ခြေရင်း၌ ဝပ်နေသော ငှက်၏ မျက်လုံးတို့က မီးလမ်းကြောင်းမှာ ထင်ထင်ရှားရှား။
“တိုး”
ငတောက ငလုံးကို ရှေ့တိုးခိုင်းသလို သူပါ ရှေ့တိုးသည်။
ရှေ့သို့ တိုး၍တိုး၍ မီးထိုးရာ နောက်ထပ် မျက်လုံးများကို တွေ့ရပြန်သည်။ ထန်းပင်ရင်းမှာ နှစ်ကောင်၊ နောက်ထပ် တွေ့သည်မှာ သုံးကောင်။
“နှစ်ကောင်ကို မီးစိုက်ထိုး”
ဖမ်းရသည့် ငှက် အနေအထားက နှစ်ကောင်တွဲက တစ်အုပ် အုပ်မှတ် ဖမ်းမှတ် တစ်ခု၊ သုံးကောင်တွဲက အုပ်မှတ် ဖမ်းမှတ်တစ်စု။ တစ်စုနှင့် တစ်ခု လက် သုံးလံမျှသာ ဝေးကွာသော အနေအထား။
နှစ်ကောင်တွဲကို အလျင်ဖမ်းမည်ဟု ငတောက ငလုံး သိသာရန် အချက်ပေးရာ ငလုံးသည် နှစ်ကောင်တွဲ ပေါ်သို့ မီးကို စိုက်ထိုးပြသည်။
သားအဖနှစ်ယောက် ရှေ့တိုးကာ နှစ်ကောင်တွဲကို အလျင် ပိုက်ဖြင့်အုပ်ကာ ဖမ်းသည်။ နှစ်ကောင်တွဲ ဖမ်းကာ အိတ်ထဲထည့်ပြီးသည်တိုင် စကားအထူးအထွေမပြော။ အရေးကြီးနေ၍ လိုရင်းသာပြောသည်။
“ထိုး”
သုံးကောင်တွဲကို ဆက်ထိုးခိုင်းမှန်း ငလုံးနားလည်သည်။
သုံးကောင်တွဲကို ဆက်ထိုးပြရာ သုံးကောင်တွဲမှာ မျက်လုံးလေး ကလယ် ကလယ်၊ ဆတ်ဆတ်တုန်အောင် ချမ်းအေး၍ လန့်ကြောက်နေဟန်ဖြင့် သုံးကောင်စလုံး တစ်ကောင့်ကို တစ်ကောင် တိုးဝှေ့ နေကြသည်။ မီးရောင်ကို လျှပ်ရောင်ဟု ထင်၍လားမသိ သတိမပြုကြ။ သူတို့ အချင်းချင်းသာ ပူးကပ် သည်ထက် ပူးကပ်အောင် တိုးတိုးဝှေ့ဝှေ့။
ငတောသည် သေသေချာချာချိန်ရွယ်၍ ပိုက်ကို ဖျတ်ခနဲအုပ်လိုက်သည်။ ပိုက်သားက သူတို့ခေါင်းပေါ် ကျလာမှ စူးစမ်းဟန်ဖြင့် အဖမ်းခံ ငှက်တို့က တအံ့တသြ ကြည့်သည်။ တအံ့တသြ ကြည့်မိရာ သူတို့ကို လူသားနှစ်ဦးက ဖမ်းဆီးရန် တစ်ဦးကပိုက်ကိုဖိ၊ တစ်ဦးက ပိုက်တွင်းလက်လျှိုကာ
တစ်ကောင်ချင်း ဖမ်း ဖမ်း ဆွဲထုတ်နေမှန်းသိသွားပြီး ပြေးပေါက်ရှာသည်။ ပြေးပေါက်ရှာသော်လည်း သူတို့ နောက်ကျသွားပြီ။
သုံးကောင်စလုံး ဖမ်းပြီး ငတောက ငလုံးကိုပေးရာ ဖမ်းရလာသော ငှက်များကို ငလုံးက အထူးအဆန်းသဖွယ်ကြည့်သည်။
“အမွေးက အနက်နဲ့ အညိုမွေး၊ ခြေထောက်က ဘဲခြေထောက်လိုပဲ၊ တစ်ဆယ်သား၊ နှစ်ဆယ်သားတော့ရှိမှာပဲ၊ အဖေ အဲ့ဒါ ဘာကောင်လဲ”
ငတောက ပြုံးသည်။
“အဲဒါ ရေငုံး”
“ရေငုံး ဟုတ်လား အဖေ ”
“အေး ဟုတ်တယ်၊ ရေကြက်က ဗျိုင်းအောက်လို ခြေတံ ရှည်တယ်၊ အမွေးက အနက်နဲ့ အဝါ ရောလို့နေတယ်၊ အလေးချိန် သုံးဆယ်သားပတ်ဝန်းကျင်ရှိတယ်။ ရေငုံးက ခြေထောက်ဟာ ဘဲခြေထောက်လိုပဲ၊ အနက်နဲ့ အညိုမွေး၊ အလေးချိန် တစ်ဆယ်သားကနေ နှစ်ဆယ်သား ပတ်ဝန်းကျင်ရှိတယ်။ တို့ဒေသမှာတော့ ရေကြက်နဲ့ ရေငုံးကို ဒီအမွေး ဒီအပုံစံနဲ့ ဒီအရွယ် တွေ့ဖူးတာပဲ၊ တခြားဒေသတွေတော့ ဒီထက်မက များပြားတဲ့ရေကြက် ရေငုံးအမျိုးအစား အများအပြား အရွယ်အများအပြား ရှိချင်ရှိမှာပေါ့၊ ကဲ ဒါထားတော့ မိုးရွာလို့ စားရကံကြုံတဲ့အခါ မုတ်ဆိတ်ပျားလာစွဲဆိုသလို တို့ ပွပေါက်တိုးမယ့်ဆီ သွားရအောင်”
“ဟင် ဒီဟာတွေအပြင် ပွပေါက်တိုးဦးမယ် ဟုတ်လား အဖေ၊ ကျုပ်က ရေကြက်နဲ့ ရေငုံး ရမှာမို့ ပွပေါက်တိုးမှာလို့ ပြောတာထင်နေတာ”
“ဆက်ရန် ကျန်ပါသေးသည်ပေါ့ကွာ”
ငလုံးနှင့် ငတောတို့ လယ်ကွင်းများဘက်ဆီမှ ရေကြက်ငါးကောင်နှင့် ရေငုံးငါးကောင် ရအပြီး၌ စီးနေသော မိုးရေများထဲမှပင် တဗွမ်းဗွမ်းဖြတ်သန်းကာ ပြန်ခဲ့ကြသည်။ ငလုံးအနေဖြင့် သူ့အဖေ မည်သည့် နေရာသွားမည်နည်းဟု သိလိုစိတ်ဖြင့် လျှောက်လှမ်းနေသည်။
ငတောသွားသည်က သူတို့ပိုက်ဖြင့်အုပ်ဖမ်း
မရနိုင်၍ ချန်လှပ်ထားခဲ့သော ပြောင်းခင်းတောများ ရှိရာသို့ ဖြစ်သည်။
မိုးမရွာခင်က ချန်လှပ်ထားခဲ့သော ပြောင်းခင်းများဆီသို့ ငတော သုတ်ခြေတင်လှမ်းသည်။
ပြောင်းခင်းတစ်ခင်းဆီသို့ ရောက်သောအခါ ငလုံးကို မီးစေ့စေ့စပ်စပ် ထိုးခိုင်းသည်။
ငတော ကိုယ်တိုင် အပြန်ပြန် အလှန်လှန် ကြည့်သည်။
“ဘာကောင်တွေလဲ ငလုံး”
“ဘာမှ မတွေ့ဘူး အဖေ “
“အေး ငါလည်း ဘာမှမမြင်လို့ မင်းကိုမေးတာ”
မိုးသည်းသည်းထန်ထန် ရွာထား၍ လဲကျနေသော တစ်တောင်ခန့်ရှိ ပြောင်းပင်လေးများ။ ပြောင်းပင်လေးများအပေါ်မှ ဖြတ်သန်းစီးဆင်းနေသော မိုးရေများ။
မိုးရေများနှင့် ပြားပြားဝပ်မျှ လဲကျနေသော ပြောင်းပင်လေးများကိုသာ မြင်ရ၍ ငတောမကျေနပ်။ နောက်ထပ် ပြောင်းခင်း တွေ့ ရန် ငတော ရှာသည်။ ပြောင်းခင်း တွေ့ ရာ ရှေ့နောက် ဝဲယာမှ ညှပ်ကာညှပ်ကာ မီးထိုးသမားငလုံးကို မီးဖြင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးခိုင်းသည်။
“တောက် ဒီပြောင်းခင်းကလည်း ဘာမှမတွေ့ဘူး၊ ၊ မင်း တွေ့လား”
“မတွေ့ဘူး အဖေရ၊ ပြောင်းခင်းရယ် စီးနေတဲ့ရေတွေရယ်၊ ဒါပဲ တွေ့တာ၊ အဖေ ဘာရှာတာလဲ”
“ငှက်ဖမ်းလာမှတော့ ငှက်ရှာတာပေါ့ ကောင်လေးရ”
နောက်ထပ် ပြောင်းခင်း တစ်ခင်း ရှာသည်။
ဘာငှက်မှ မတွေ့။
နောက် တစ်ခင်း၊ နောက်ထပ် တစ်ခင်း၊
နောက် တစ်ခင်း၊ နောက်ထပ် တစ်ခင်း
နောက်တစ်ခင်း၊ နောက်ထပ် တစ်ခင်း။
“တွေ့ပါမင့်လားကွ၊ တွေ့ပြီဟေ့ ငလုံးရေ
စိတ်ရှည်နဲ့သာ ဖမ်း”
လဲကျနေသော ပြောင်းပင်လေးများ။
စီးဆင်းဆဲဖြစ်သော မိုးရေများ။
အတောင် ရေစွတ်၍ မပျံနိုင်။ သူတို့အိပ်စက်ရာ မြေပြင်၌လည်း ရေတို့ ဒလဟောစီးနေ၍ နားနေရာမရ။ သူတို့ခြေထောက် ထောက်မိရာ သူတို့ကို မမြုပ်ရုံ နေရာများ၌ မတ်တတ်ရပ်လျက် ငေါင်းစင်းစင်း ရပ်နေကြသော ဝါဝါကျားကျား ငှက်များ။ အစုလိုက် အဖွဲ့လိုက် အုပ်လိုက် ကောင်ရေအများအပြား။
စူးရှသည့်မီးရောင်ကို ဖြုန်းခနဲတွေ့လာ၍ မျက်လုံးများက မရဲတရဲဖြင့် ကြည့်ဟန်ပြနေသော ရေထဲ ရပ်နေရသည့် ဝါဝါကျားကျား ပြေလုံးငှက်များ။ ပြေးရန်၊ လွှားရန်၊ ပျံရန် အင်းအားကုန်နေသော ပြေလုံးငှက်များ။
သည်ငှက်များမှာ ပြောင်းခင်းရှိရာသို့ အုပ်လိုက် ကောင်ရေ လေး ငါး ခြောက်ရာခန့်မျှအထိ အုပ်ကြီးအောင်ဖွဲ့ကာ ပုန်းခိုအိပ်တတ်သော ဓလေ့စရိုက် ရှိသည်။ အနည်းဆုံးအုပ်ပင်လျှင် ကောင်ရေ ကိုးဆယ် တစ်ရာခန့် ပေါင်းအိပ်တတ်သည်။ ယခု မီးထိုး ကြည့်ရသမျှ ကောင်ရေ နှစ်ရာ သုံးရာထက် မနည်းဟု ငတောထင်သည်။
သူ လွယ်လာသော ဓားလှံကို ပြောင်းခင်းပေါက် ကန်သင်း တစ်နေရာ၌ ငတော မြေထိုးစိုက်လိုက်သည်။
တောလိုက်မီးကို ဓားလှံရိုးနဲ့ချည်ပြီး ပြောင်းခင်းဘက် မီးရောင်လှည့်ပေးထားသည်။
မီးလမ်းကြောင်းမှာ လူထိုးပေးထားသကဲ့သို့ ဦးတည့် ထား တန်းတန်းမတ်မတ် ဝင်းလက်တောက်ပနေသည်။
“ငါ့သားရေ၊ အဖေနဲ့ မင်းနဲ့ ဒီမီးလမ်းကြောင်းကျရာမှာရှိနေတဲ့ ပြေလုံးတွေကို ဖမ်းကြမယ်၊ ဖမ်းလို့ ဒီမီးလမ်းကြောင်းထဲက ကုန်မှ ကန်သင်ရိုးစိုက်ထားတဲ့ ဓားလှံကို ပြန်ပြီး နေရာပြောင်းစိုက်၊ ပြန်မီးထိုး၊ ထပ်ဖမ်းမယ်၊ အဲလို အဲလို ပိုင်းပိုင်း ဖမ်းသွားမယ်။ ပိုက်စိပ်တိုက် ဖမ်းတဲ့သဘောပေါ့၊ မင်းပါ ပြောင်းခင်းထဲဆင်း ရင်ပေါင်တန်း ဖမ်း”
“ပိုက်မပါဘဲ လက်နဲ့ဖမ်းလို့ ရပါမလား၊ အဖေရ”
“ဟား ဟား ဖြစ်မှ ဖြစ်ရပလေကွာ၊ သာမန်အချိန် မဟုတ်ပါဘူး ငါ့သားရ၊ မိုးပြင်းရိုက်၊ ရေဒဏ်ခံထားရတာ တွက်ကြည့်”
လုပ်သက်ကပေးသော အတွေ့အကြုံ။
အတွေ့အကြုံကပေးသော လုပ်ငန်းအသိ။
လုပ်ငန်းအသိအပေါ် အခြေခံပြောသော ငတော စကား။
သည်စကားပြောပြီး ငတောနှင့် ငလုံးတို့ ပြောင်းခင်း ပေါက်ထဲ ပြိုင်တူဆင်းလိုက်သည်။
ရေထဲ မတ်တတ်ရပ်၍ အားကုန်အင်ကုန် ပင်ပန်း တုန်ခိုက်နေသော ပြေလုံးများကို ငတောနှင့် ငလုံးတို့ လိုက်၍ လိုက်၍ အသာအယာပင် လက်ရဖမ်းသည်။ အတောင်ရေနူး မိုးပြင်းရိုက်ခတ် စီးလာသော ရေထဲ မတ်တတ်ရပ်နေရသော ပြေလုံးများကို ရွှံ့ရုပ်ကောက်ယူသလို ငတောနှင့် ငလုံး ကောက် ကောက်ယူသည်။
မီးလမ်းကြောင်းတစ်ခု၌ ရှိနေသော ပြေလုံးများကို ကုန်အောင်ဖမ်းပြီး မှ ဓားလှံရိုးကို နေရာပြောင်းကာ ရွှေ့စိုက်ပြီး မီးလမ်းကြောင်းသစ် ထပ်တိုးကာ တစ်ခါဖမ်းပြန်သည်။
ဖမ်းလိုက်၊ မီးနေရာ ရွှေ့လိုက်
ဖမ်းလိုက်၊ မီးနေရာ ရွှေ့လိုက်နှင့် အချိန်ကုန်မှန်းမသိ ကုန်သွားသည်။
ပြောင်းခင်းတစ်ခင်းလုံးမှ ပြေလုံးများအားလုံးကို ဖမ်းပြီး ငလုံးက အကောင်ရေ ရေတွက်ကြည့်သည်။ သည်ပြောင်းခင်း တစ်ခင်းထဲမှ ဖမ်းဆီးရမိသော ပြေလုံးငှက်မှာ နှစ်ရာရှစ်ဆယ့်သုံးကောင်။
“အဟီး တစ်ချက်တည်းနဲ့ ပွတာပဲ၊ ဒါမျိုး နောက်ထပ် နှစ်ခင်းလောက်သာ ထပ်ရှာပြီး တွယ်လိုက်ရရင် ငှက်ဖမ်းထွက်တာ နှစ်ည သုံးညစာလောက်နဲ့ ကို ညီသွားပြီး ပိုပွမှာ၊ ရှေ့ဆက် တွယ်ကြဦးစို့လား အဖေ”
“မင်းကို ဒါကြောင့် အဖေ စောစောကတည်းက ပြောခဲ့တာပဲ၊ အကောင် ပလောင်လေး ရလာရင် ဆက်ကြဦးစို့၊ ဆက်ကြဦးစို့ ပြောတတ်တယ်လို့၊ ကိုယ့် လောဘဇောနဲ့မို့သာ ကိုယ်မသိတာ ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်ပါဦးကွာ”
ငလုံး ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။
ညဦးပိုင်းက မိုးရွာပါသည်ဟုပင် ပြော၍ မယုံနိုင်စရာ။
ကောင်းကင် တစ်ခုလုံး ကြယ်နက္ခတ်တာရာတို့ အပြည့်။
အရှေ့ဆီမှ ကြယ်နီကြီး၏ အရောင်ပြိုးပြိုးပြက်ပြက်။
ရေကြက်၊ ရေငုံးနှင့် ပြေလုံးများကို အိမ်ရောက်က အမွေး နုတ်ရ၊ ရင်ခွဲရ၊ ညှပ်လုပ်ရနှင့် ရောင်းချိန် မီရေး သူတို့ ကြိုးစားရဦးမည်။ ရောင်းချိန်မီမှ ရောင်းချရာ ချောမောမည်။ ချောချောမွေ့မွေ့ ရောင်းချရမှ ငွေရမည်။ ငွေရမှ ဆန် ဆီလေးအစ၊ ငါးပိ၊ ဆား၊ နနွင်းမှုန့်လေးအစ သူတို့ဝယ်နိုင်မည်။
ငတောတို့သည် ရရစားစား ငှက်ဖမ်းသမား၊ လုပ်လုပ်စားစား ဆင်းရဲသားမို့ ဘာဆို ဘာမှ နှစ်လည်ခါကျူးစာ ၊ တစ်လ နှစ်လစာမျှ မဝယ်နိုင်။ တစ်လ နှစ်လစာမျှထား။ တစ်ပတ် နှစ်ပတ်စာမျှပင်လျှင် မဝယ်နိုင်။ အမြီးကကျက် အမြီးကစား၊ ခေါင်းကကျက် ခေါင်းကစား၊ လှေဦးစိုစို၊ လှေဦးခြောက်ခြောက်သမားများ။ လှုပ်ရှားနိုင်ရန် လုပ်နိုင်ကိုင်နိုင်မှ ကနေ့အတွက် ကနေ့ စိတ်အေးရသည့် ဘဝပိုင်ရှင်များ။ မိဂျမ်းက သည်အခြေအနေကို တို့ရှင်း လိုရင်း မှာသည် ပြောသည်။ ဆန်လည်း မရှိဘူး၊ ဆီလည်း မရှိဘူး။ တော်တို့ပြန်လာမှ ရောင်းချ ဝယ်ရမှာ ရောင်းချိန်မီ ပြန်ခဲ့ပါတဲ့။ နားအာရုံ၌ ယခုပင်လျှင် ကြားယောင်နေမိဆဲ။ ထို့ကြောင့် သူ့သားငလုံးကို ကောင်းကင်မော့ကြည့်ခိုင်းသည်။
“ဟာ ကြယ်နီကြီးတောင် ပေါ်နေပြီ၊ ကိုယ်ဇောနဲ့ ကိုယ်မို့သာ အဖေရာ ၊ ဒီလောက်အချိန် ကုန်သွားမှန်း မသိဘူး။ ကြယ်နီကြီးပေါ်နေမှ အမြန်ပြန်မှ ဖြစ်မှာ ဒါမှ စျေးမီပြီး ရောင်းချိန်ရှိမှာ”
သူ့အမေစကားမှတစ်ဆင့် သူတို့ဘဝကို နားလည်ထားသော ငလုံး၏ သူ့အဖေကို ပြောသောစကား။
သားအဖနှစ်ယောက်သည် ရွှံ့များ၊ ဗွက်များ၊ ရေများကို တဗွမ်းဗွမ်း တစွမ်းစွမ်း ဖြတ်သန်း၍ ရွာဆီသို့ ပြန်ခဲ့၏။
အရှေ့ဆီမှ ကြယ်နီကြီးအရောင် ပို၍ ဝင်းဝင်းစက်စက် လင်းလင်းလက်လက်။
– ပြီး –
စာရေးသူ – တွင်းကြီးဝမ်းမောင်
စာစီစာရိုက် – မုဆိုး တံငါ စာပေများ
#crd