နတ်ကျားတွေနေတဲ့တောင်(စ/ဆုံး)

Unicode Version

နတ်ကျားတွေနေတဲ့တောင်(စ/ဆုံး)
——————————————
နယ်ချဲ့များကသီပေါမင်းနှင့်စုဖုရားလတ်တို့ကိုဖမ်းဆီး
ခေါ်ဆောင်သွားချိန်။
“သတင်းကတော့ မင်္ဂလာသတင်းမဟုတ်ဘူး – စအိုင်စူး” “သီပေါမင်းနဲ့ စုဖုရားလတ်တို့ ဖမ်းဆီးခေါ်ဆောင်ခံရတာ မင်္ဂလာသတင်း ဘယ်ဟုတ်မလဲ – စိုင်းလူရ”
“ဒီသတင်းဆိုးက ကျုပ်တို့အားလုံးအတွက် အမင်္ဂလာ သတင်းဆိုးပဲဗျို့”
“စဒေးဗစ်ပြောတာ မှန်တယ်။ ကျုပ်တို့ ဘာလုပ်ကြမလဲ” “ဘာလုပ်ရမလဲ – ဟုတ်လား။ ဒီမှာ စိုင်းဆမ်တစ် – နယ်ချဲ့ လက်အောက်မှာ ခင်ဗျား ကျွန်ခံပြီးနေရစ်မလား” “မနေဘူး”
မနေဘူးဆိုသော စိုင်းဆမ်တစ်၏ စကားအဆုံးတွင် နော်အေမီ၊ နော်မူပလန်း၊ နမ့်ဂေါင်း စသောအမျိုးသမီးများက လည်းတို့လည်းမနေဘူးဟုပြိုင်တူပြောလိုက်ကြသည်။ “ဒါဆို-ဒီမှာ မနေချင်ရင် ဘယ်ကိုပြောင်းမလဲ”

စိုင်းဖ၏အမေးကို စောဂျိုးက- “မျက်နှာဖြူတွေမလိုက်နိုင်တဲ့နေရာကိုပြောင်းမယ်”
နမ့်ရေကြက်က –
“အဲဒါ ဘယ်နေရာလဲ”ဆိုတော့ စဖေသာက – “ငွေတောင်ပြည်ရဲ့အရှေ့မြောက်ဘက်ကတောင်”ဟုဖြေသည်။
သည်တောင်သည်
တောင်စဉ်တောင်းတန်းများရှိသောတောင် ဖြစ်သည်။ သည်တောင်သို့ နယ်ချဲ့မျက်နှာဖြူများ ရုတ်တရက် လိုက်လာနိုင် ရန် မလွယ်ကူ။ တောအလွန်ထူသည်။ ကျား၊ ဆင်၊ မြွေ၊ ကျားသစ် စသော သားရဲများအလွန်ပေါသည်။ ချုံနွယ်များထူထပ်သည်။ ဆူးပင်မျိုးစုံရောပြွမ်း စွာပေါက်ရောက်သည်။တော်ရုံတန်ရုံသတ္တိဖြင့်ထိုတောင်ပေါ်ရောက်အောင်
မတက်နိုင်။
စောစရိုးတို့အဖွဲ့က နေရင်းဒေသသို့ စွန့်ခွာပြီး သည်တောင်ရှိရာသို့ ထွက်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့၏ အဖော်မွန်သည် သတ္တိ၊ သူ၏ချစ်ဖော်သည် ဓား၊ လှံ၊ လေး၊ မြား။
သွားတုန်းက အတူတူ၊ လမ်းထွင်တုန်းက အတူတူ၊ နေရာရွေးတော့ အတူတူ။ သို့သော် သူတို့အားလုံးက တစ်နေရာတည်းမှာ အတူတူမနေကြ။ “စိုင်းဖနဲ့ နမ့်ဂေါင်း- နင်တို့လင်မယားက တစ်အိမ်၊ စောစရိုးနဲ့ စောဂျိုး မင်းတို့ညီအစ်ကိုက တစ်အိမ်၊ အိမ်နှစ်အိမ်တစ်စုနေ”
“စိုင်းလုံနဲ့ နော်မူပလန်း- နင်တို့လင်မယားက တစ်အိမ်၊ စအိုင်စူးက တစ်အိမ်၊ စိုင်းလူနဲ့ နန်းပုံတို့မောင်နှမက တစ်အိမ်၊ စလှဝေက တစ်အိမ်။ မင်းတို့လေးအိမ်ကတစ်စုနေပါ”
“စောမြအေးက တစ်အိမ်၊ စိုင်းထွန်းကြည်က တစ်အိမ်၊ စချစ်တိုးနဲ့ နော်မူကီးတို့လင်မယားက တစ်အိမ်၊ မင်းတို့သုံးအိမ်က တစ်စုနေ” “ငါတို့ စအောင်မိုးတို့၊ နမ့်ဂီးသိန်တို့၊ နမ့်ပွားတို့က အိမ်သုံးအိမ်တစ်စု နေမယ်”

“ကျန်တဲ့လင်မယားနှစ်တွဲနဲ့ လူပျိုကြီး၊ အပျိုကြီးမောင်နှမ၊ မုဆိုးမ နော်ဂေးဘယ်တို့လေးအိမ်က တစ်စု၊ တစ်စုနဲ့တစ်စု သိပ်အဝေးကြီးမနေနဲ့။ နီးနီးလေးလည်းမနေနဲ့။ တစ်ခေါ်လောက်မှာ နေကြပါ”
အသက်အကြီးဆုံးဖြစ်သော ဖထီးသာစွသည်ပင် စီမံခန့်ခွဲတတ်သည့် စိုင်းလင်းယုန်၏အစီအစဉ်ကို နာခံခဲ့သည်။ သူတို့အားလုံးက တစ်စိတ်တစ် ဝမ်း၊ တစ်လက်ညီ။ မြေပြင်ညီဖြစ်အောင် ခုတ်ထွင်ရှင်းလင်းကြသောအခါ တွင်လည်း မခိုမကပ်ကြ။ အိမ်ဆောက်ကြတော့လည်း ဝိုင်းဝန်းကူညီကြ၊ ဝင်းခြံခတ်ကြတော့လည်းချွေးရွှဲရွှဲကြားမှာအတူတူအလုပ်လုပ်ကြ၊ စိုက်ပျိုး ကြတော့လည်းတစ်ဦး၏အလုပ်ကိုတစ်ဦးကဆောင်ရွက်ပေးကြ။ ကျွဲ၊ နွား၊ ဝက်များ မွေးမြူတော့လည်း တစ်မိသားစုကို တစ်မိသားစုက ရိုင်းပင်းကြ။ ဤသို့ဖြင့် စည်းလုံးညီညွတ်စွာဖြင့် သည်တောင်တန်းပေါ်တွင် စိုင်းဖတို့လူစု နေထိုင်ခဲ့ကြသည်။
ထိုစဉ်က သည်တောင်တန်းတွင် သည်တောင်တွင် နာမည်မရှိ။
စိုင်းကျောက်၊ စိုင်းပီနူး၊ စောအားဒါးနှင့် စလိပ်သိုတို့လေးယောက်၏ လက်ထဲတွင် လေး၊ မြား၊ လှံနှင့် ဓားရှည်တို့ ရှိနေသည်။ သူတို့လေးယောက် က ယခင်အခေါက်များကကဲ့သို့ အမဲလိုက်ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ သူတို့ အမဲလိုက်အဖွဲ့၏ခေါင်းဆောင်က စိုင်းပီနူး၊ စိုင်းပီနူး၏ မုဆိုးသက်တမ်းက
ကြာပြီ။
“ဆရာနူး – ဟိုတစ်ခေါက်ကလို သမင်သားစားရရင်ကောင်းမယ်” စိုင်းပီနူးက စလိပ်သို၏အမေးကို မဖြေ။ “ယုန်သားစားရလည်းမဆိုးပါဘူးကွ”
စောအားဒါး၏စကားကိုစိုင်းကျောက်က-
“ဟုတ်တယ်ကွ – ယုန်သားစားရရင်လည်းချိုတာပဲ”ဟုထောက်ခံစကား ပြောသည်တွင် စိုင်းပီနူးက တိတ်တိတ်နေရန် လက်ဝါးဖြန့်ပြပြီးတားသည်။

အားလုံးကစိုင်းပီနူး၏စကားကြောင့်ငြိမ်ကျသွားသည်။ သူတို့ကခေါင်း ဆောင်ဖြစ်သူ၏အရိပ်အခြေကို ကြည့်နေကြသည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ ချုံပုတ် သည်အနည်းငယ်လှုပ်သယောင်ယောင်။ မျက်တောင်မခတ်ကြ။ စိုင်းပီနူးက သူ့လူသုံးယောက်ကို အနီးရှိ သစ်ပင်ကြီးများနောက်သို့ ပုန်းကွယ်ကြရန် လက်ဟန်ပြသည်။
စောအားဒါးတို့ကလည်း လျင်ပြီးသား။ အနီးရှိ သစ်ပင်ကြီးများနောက် သို့ခြေသံလုံလုံဖြင့်ဝင်ရောက်ကြသည်။ ထို့နောက်လှုပ်သည်ဟုထင်သော စိုင်းပီနူးကြည့်သည့် ချုံပုတ်ကို စူးစိုက်ကြည့်သည်။ မျက်စိက ကြည့်သော် လည်း လက်ထဲက လက်နက်ကို သတိလက်လွတ်မထား။ စောအားဒါးက လှံရှည်တစ်ချောင်းကိုကိုင်ထားသည်။လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်အသင့်အနေအထား
ကိုင်ထားခြင်းဖြစ်သည်။
စိုင်းကျောက်၏လက်ထဲတွင် ချိန်ရွယ်ပြီးထားသည့် အဆိပ်လူးသော မြား။ မြားအိမ်ထဲရှိမြားတံအပိုများကစိုင်းကျောက်၏နောက်ကျောအိတ်ထဲ ထိုးထိုးထောင်ထောင်။ စလိပ်သိုကလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ဓားရှည်ကိုခုတ်ပိုင်းရန် အသင့်အနေအထားပြုလုပ်နေသည်။
ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူစိုင်းပီနူး၏လက်ထဲတွင်လက်နက်နှစ်မျိုး။ တစ်မျိုး
က မောင်းတင်ပြီးသားဒူးလေး၊ တစ်မျိုးက စောအားဒါးကိုင်ထားသည့် လှံရှည်မျိုး။လှံရှည်ကိုအသွားထောင်ပြီးကျောလွယ်ထားသည်။ အရေးကြုံ
လျှင်ယူနိုင်ရန်အဆင်သင့်။
လေတစ်ချက် ဝင်ပင့်တိုက်သကဲ့သို့ ချုံပုတ်လှုပ်ရှားသွားသည်။ ရုတ် တရက်လှုပ်ရှားမှုက မြန်၏။ လှုပ်ရှားမှုမြန်သော သားကောင်ကတောကျွမ်း သည့်ကျား။
ကျားကတော့ကျွမ်းသကဲ့သို့မုဆိုးစိုင်းပီနူးကလည်းတောကျွမ်းသည်။ ခုန်အုပ်လာသော ကျားပါးစပ်ထဲ စူးဝင်အောင် မြားတံကိုလွှတ်ပြီးသည်နှင့် ကျောပိုးထားသည့်လှံကလက်ထဲမှာစွဲစွဲမြဲမြဲကိုင်ပြီးသား။ စိုင်းပီနူးကထွက် မပြေး။ လှံကိုင်ထားသောပုံစံကမုဆိုးဒူးထောက်။

အားလုံးကစိုင်းပီနူး၏စကားကြောင့်ငြိမ်ကျသွားသည်။ သူတို့ကခေါင်း ဆောင်ဖြစ်သူ၏အရိပ်အခြေကို ကြည့်နေကြသည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ ချုံပုတ် သည်အနည်းငယ်လှုပ်သယောင်ယောင်။ မျက်တောင်မခတ်ကြ။ စိုင်းပီနူးက သူ့လူသုံးယောက်ကို အနီးရှိ သစ်ပင်ကြီးများနောက်သို့ ပုန်းကွယ်ကြရန် လက်ဟန်ပြသည်။
စောအားဒါးတို့ကလည်း လျင်ပြီးသား။ အနီးရှိ သစ်ပင်ကြီးများနောက် သို့ခြေသံလုံလုံဖြင့်ဝင်ရောက်ကြသည်။ ထို့နောက်လှုပ်သည်ဟုထင်သော စိုင်းပီနူးကြည့်သည့် ချုံပုတ်ကို စူးစိုက်ကြည့်သည်။ မျက်စိက ကြည့်သော် လည်း လက်ထဲက လက်နက်ကို သတိလက်လွတ်မထား။ စောအားဒါးက လှံရှည်တစ်ချောင်းကိုကိုင်ထားသည်။လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်အသင့်အနေအထား
ကိုင်ထားခြင်းဖြစ်သည်။
စိုင်းကျောက်၏လက်ထဲတွင် ချိန်ရွယ်ပြီးထားသည့် အဆိပ်လူးသော မြား။ မြားအိမ်ထဲရှိမြားတံအပိုများကစိုင်းကျောက်၏နောက်ကျောအိတ်ထဲ ထိုးထိုးထောင်ထောင်။ စလိပ်သိုကလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ဓားရှည်ကိုခုတ်ပိုင်းရန် အသင့်အနေအထားပြုလုပ်နေသည်။
ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူစိုင်းပီနူး၏လက်ထဲတွင်လက်နက်နှစ်မျိုး။ တစ်မျိုး
က မောင်းတင်ပြီးသားဒူးလေး၊ တစ်မျိုးက စောအားဒါးကိုင်ထားသည့် လှံရှည်မျိုး။လှံရှည်ကိုအသွားထောင်ပြီးကျောလွယ်ထားသည်။ အရေးကြုံ
လျှင်ယူနိုင်ရန်အဆင်သင့်။
လေတစ်ချက် ဝင်ပင့်တိုက်သကဲ့သို့ ချုံပုတ်လှုပ်ရှားသွားသည်။ ရုတ် တရက်လှုပ်ရှားမှုက မြန်၏။ လှုပ်ရှားမှုမြန်သော သားကောင်ကတောကျွမ်း သည့်ကျား။
ကျားကတော့ကျွမ်းသကဲ့သို့မုဆိုးစိုင်းပီနူးကလည်းတောကျွမ်းသည်။ ခုန်အုပ်လာသော ကျားပါးစပ်ထဲ စူးဝင်အောင် မြားတံကိုလွှတ်ပြီးသည်နှင့် ကျောပိုးထားသည့်လှံကလက်ထဲမှာစွဲစွဲမြဲမြဲကိုင်ပြီးသား။ စိုင်းပီနူးကထွက် မပြေး။ လှံကိုင်ထားသောပုံစံကမုဆိုးဒူးထောက်။

ကြောက်စရာအသံပေး၍ ခုန်အုပ်သောကျားက ပါးစပ်ထဲ မြားတံအစူး
ခံရသောကြောင့် နောက်လန်ထွက်သွားသည်။ သို့သော် ကျားကလည်း သတ္တိမခေ။ တောဘုရင်ဘွဲ့ရထားသူဖြစ်၍ မုဆိုးကြီး စိုင်းပီနူးကို ခုန်အုပ် လိုက်သည်။
ထိုအကွက်ကို စောင့်နေသော မုဆိုးကြီး စိုင်းပီနူး၏ မုဆိုးဒူးထောက် ကိုင်ထားသည့်လှံက ကျား၏အာခေါင်ကို ထုတ်ချင်းပေါက် စူးဝင်သွား
သည်။
“ဗုန်း …”
ကျားကြီး မည်သို့မျှ မတတ်နိုင်။ ဝုန်းခနဲ လဲကျသွားချိန်တွင် အချိန် ကောင်း၊ အခွင့်အရေးကောင်းကိုစောင့်နေကြသောစိုင်းကျောက်၊စောအား ဒါးနှင့်စလိပ်သိုတို့၏လက်နက်ဒဏ်ရာဖြင့်ကျားကြီးသွေးရဲရဲထွက်ကျကာ
ဟိန်းဟောက်ညည်းညူရင်းသေဆုံးသွားတော့သည်။
“ဟေး-ဟေး-ဟေး”
“ကျားကြီး… သေပြီကွ” “ကျားသားစားမယ်ဟေ့”
အမဲလိုက်သမားလေးယောက်ကကျားသေကြီးကိုခြေလက်ကြိုးချည်
ကာ တုတ်လျှို၍ ထမ်းပြီး မိသားစုများရှိရာ နေအိမ်များဆီသို့ ပျော်ရွှင်စွာ ပြန်လာခဲ့ကြပါသည်။
သို့သော် စိုင်းကျောက်တို့ ကျားသားချက်ပြုတ်စားသောက်ပြီး တစ်ည လုံး မပျော်နိုင်။ ပျော်ခွင့်မရခဲ့။
သန်းခေါင်ကျော် လူခြေတိတ်အိပ်ချိန်တွင် သူတို့လေးအိမ်စုသို့ ကျား များဝင်ရောက်ခဲ့ကြသည်။
“ဝေါင်း-ဝေါင်း-ဝေါင်း- ဝေါင်း”
ကျားများက တဝေါင်းပေါင်းအသံပေး၍ ဝင်ရောက်လာကြပြီး စိုင်းပီနူး တို့၏အိမ်များကို ချွန်ထက်စူးရှသောလက်သည်းရှည်ကြီးများဖြင့် ခုတ်ဆွဲ၊ ခုတ်ဖြဲ၊ ခုတ်ဖြိုပြုလုပ်ကြပါသည်။
“ဝုန်း – ဝုန်း – ဝုန်း”

“ဘုန်း – ဝရုန်း – ဘုန်း”
အိမ်များက လွန်စွာခိုင်ခံ့အောင် ဆောက်လုပ်ထားကြသောအိမ်များ မဟုတ်ကြ။ မိုးလုံ၊ လေလုံလျှင် ပြီးရောသဘောထားကာ ဆောက်လုပ်ထား သည့် တဲသာသာအိမ်ငယ်များဖြစ်၍ပြိုကျပျက်စီးလွယ်ကူခဲ့သည်။ ကျားများက အိမ်သူအိမ်သားများကို အသက်ချမ်းသာခွင့်မပေး။ ကလေးငယ်များကအစကိုက်သတ်ပြီးတောထဲသို့ကိုက်ချီယူသွားကြသည်။ တစ်ရွာလုံး ဆူညံပွက်လောရိုက်သွားသည်။
မချီယူနိုင်ဘဲကိုက်ဖြတ်၍မသေမရှင်ထားခဲ့ကြသောလူလေးယောက်
ကို ထိုအိမ်ဝန်းကျင်၌ပင် ချထားခဲ့သည်။ ထိုမသေမရှင်ကျန်ခဲ့သူလေး ယောက်မှာ စိုင်းကျောက်၊ စိုင်းပီနူး၊ စောအားဒါးနှင့် စလိပ်သိုတို့ဖြစ်သည်။ ကျားသံများတိတ်သွားပြီးအချိန်အတော်ကြာသောအခါမှအနီးအနား
ရှိ အိမ်စုငါးစုမှ လူကြီးငါးယောက် စုဝေးရောက်လာကြသည်။ တုတ်၊ ဓား၊ လက်နက်များ၊ မီးတုတ်များကိုယ်စီဖြင့် ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ရောက် လာသူများတွင် စိုင်းကြာဖမ်းက ခေါင်းဆောင်။
စိုင်းကြာဖမ်းကစိုင်းကျောက်ကိုမေးသည်။ စိုင်းခူကူးနှင့်စောဝါးဝှေးက စိုင်းပီနူးကို မေးသည်။ စောရီးရှယ်ကစောအားဒါးကို မေးသည်။ စိုင်းဒီပိုးက ဒဏ်ရာများဖြင့် စလိပ်သိုကို မေးသည်။
“ဘာပြောမလဲ”ဟု ဘာမှာချင်လဲဆိုသည့်သဘော။
မသေမရှင်ဖြစ်နေကြသောလူလေးယောက်၏ပြောပုံတစ်ထပ်တည်း၊
တစ်သံတည်းပင်။ စိုင်းဒီပိုးက ဆက်၍ပြောသည်။
“မင်းတို့ကတို့ပိုင်တဲ့နတ်ကျားတောင်ပေါ်ကိုတို့နတ်ကျားတွေမခေါ်ဘဲ လာတက်နေကြတယ်။ နောက်ပြီး တို့ပိုင်တဲ့ သစ်ပင်တွေ၊ ဝါးပင်တွေကို ခုတ်တယ်။တို့တောင်ပေါ်မှာအိမ်ဆောက်တယ်၊ သစ်ပင်စိုက်တယ်၊ကျွဲ၊ နွား၊ ဝက်တွေ မွေးတယ်။ ပြီးတော့ – တောထဲက သတ္တဝါငယ်လေးတွေကို ဖမ်းတယ်၊ သတ်တယ်၊ စားတယ်။ ဒီအထိ တို့ခွင့်ပြုခဲ့တယ်။ အခု-တို့နတ် ကျားတွေက မင်းတို့ကိုလည်း ရန်မလုပ်ဘူး။ သစ်ပင်တွေလည်း မဖျက်ဆီး ဘူး။ မင်းတို့မွေးထားတဲ့သတ္တဝါတွေကိုလည်း မသတ်ဘူး။ ဒီလောက်အထိ

ခွင့်ပြုသည်းခံနေတာတောင်မှ တို့နတ်ကျားထဲက နတ်ကျားတစ်ကောင်ကို သတ်တယ်၊ စားတယ်။ ဒါကြောင့် – တို့နတ်ကျားကိုသတ်တဲ့၊ စားတဲ့လူတွေ ကို တို့ပြန်သတ်တယ်။ မင်းတို့ တို့နတ်ကျားတွေနေတဲ့တောင်မှာ နောက် ထပ်အေးအေးဆေးဆေး နေထိုင်လုပ်ကိုင် စားသောက်ချင်ရင် နောက်ထပ် တို့နတ်ကျားတွေကို အန္တရာယ်မပေးနဲ့၊ မသတ်နဲ့၊ မစားနဲ့။ တို့နတ်ကျား တစ်ကောင်ကို သတ်ပြီးစားမိတဲ့အပြစ်ကျေအောင်နဲ့ဒီနတ်ကျားတွေနေတဲ့ တောင်ပေါ်မှာ နေနိုင်ဖို့၊ လုပ်ကိုင်နိုင်ဖို့ နတ်ကျားကို ပစ်ခတ်သတ်မိတဲ့ ချုံပုတ်နားမှာ မင်းတို့မွေးထားတဲ့ ကျွဲ၊ နွား၊ ဝက် သတ္တဝါကြီးတစ်ကောင်ကို ကြိုးချည်ပြီး တစ်နှစ်တစ်ကြိမ် အစာကျွေးပါ။ မကျွေးရင် နေခွင့်မရဘူး၊ သေမယ်။ နေချင်ရင် စိုက်ပျိုးမွေးမြူစားသောက်ချင်ရင် တစ်နှစ်တစ်ကြိမ် တစ်ကောင်အစာကျွေး။ ကျွေးရမယ့်အချိန်က အခုလို နွေဦးပေါက်”ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပာယ်သက်ရောက်တဲ့စကား။ အသက်ငင်နေရာမှ ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ် သည်။ ထို့နောက်စလိပ်သိုသေဆုံးသွားသည်။
“အလကားကွာ – မယုံဘူးဟေ့” “တို့လည်းမယုံဘူး”
“လာကိုက်တဲ့ကျားတွေကိုကြောက်ပြီး ကယောင်ကတမ်းပြောတဲ့
စကား ဘာမှယုံစရာမရှိဘူး”
“ဘာနတ်ကျားလဲ- အလကားနတ်ကျား”
သေခါနီးပြောသွားခဲ့ကြသောလူလေးယောက်၏စကားကို မယုံသူက ငါးယောက်။ နတ်ကျားကို မယုံသူ လူငါးယောက်က ပုံမှန်နေမြဲအတိုင်း နေ ခဲ့ကြသည်။ သစ်ပင်များ စိုက်မြဲအတိုင်း စိုက်ခဲ့ကြသည်။ ကျွဲ၊ နွား စသော တိရစ္ဆာန်များ မွေးမြူပြဲ မွေးမြူခဲ့ကြသည်။ ယုန်၊ ဒရယ်၊ သမင် စသော တိရစ္ဆာန်များရရှိအောင် အမဲလိုက်မြဲ လိုက်ခဲ့ကြသည်။
ထိုလူငါးယောက်က နေမြဲအတိုင်း နေသော်လည်း မည်သို့မျှမဖြစ်။ စိုက်မြဲအတိုင်းစိုက်၊ မွေးမြူမြဲ မွေးမြူပြီး တိရစ္ဆာန်ငယ်များ ရအောင် အမဲ လိုက်သော်လည်းထူးခြားမှုမဖြစ်။

ထူးခြားမှုဖြစ်သည်မှာ ကျားတစ်ကောင်ကိုမြင်ပြီး ထိုကျားကိုရအောင် လိုက်သောအချိန်။
“တောကောင်နံ့နံတယ်- စိုင်းမြာ”
ကျားကို တောကောင်ဟုခေါ်ပြီး စပေါက်ကျော်က ပြောခြင်းဖြစ်သည်။ စိုင်းမြာတို့ငါးယောက်က လေအောက်မှာ တောကောင်ဆိုသော ကျားက
လေတင်မှာ။
“စောဖိုးပိုက် သတိထား”
စိုင်းပါခုပ်က သူ့အဖော်ကို သတိပေးသည်။ သူတို့လက်ထဲတွင် သေ အောင်သတ်နိုင်သော လေးမြား၊ လှံ၊ စသည့်ပစ္စည်းများ အသင့်ရှိနေသည်။ စိုင်းထီးဆာ၏ မျက်လုံးတစ်စုံက တောကောင်ကို မြင်သည်။ မြင်သော ကြောင့် သူ့အဖော်များကို လက်ကာပြပြီး ရှေ့ဆက်မသွားရန်တားသည်။ အားလုံးကတောကြောင်ကြီးတစ်ကောင်ကိုခုတ်သတ်ရန်ကြိုးစားနေသော
ကျားကို မြင်သည်။
တောကြောင်ကြီးက ကျားကို အလစ်မပေး၊ ကျား၏ အလစ်ချောင်းပြီး ပြေးနိုင်ရန်အကွက် ချောင်းနေသည်။ ကျားက တောကြောင်ကို ခုတ်သတ် နိုင်ရန် အလစ်မပေးဘဲ ချောင်းနေဆဲ။
ဘာလုပ်ရရင် ကောင်းမလဲ။ ကျားရော၊ တောကြောင်ရော နှစ်ကောင် စလုံးကို သတ်ရရင်ကောင်းမလား၊ တို့ငါးယောက်က နှစ်ကောင်လုံးကို တစ်ပြိုင်တည်း သတ်နိုင်ပါ့မလား။ မထူးပါဘူး၊ ကျားနဲ့ တောကြောင်ဆို တောကြောင်ကိုမသတ်ဘဲ ကျားကိုသတ်တာပဲ ကောင်းမယ်ဟု စိုင်းပါခုပ် ကတွေးကာ ဆုံးဖြတ်ချက်ဖြင့် သူ့လူလေးယောက်အား ကျားကိုသာသတ် ရန် လက်ဟန်ပြသည်။ စိုင်းပါခုပ်သည် ထိုအဖွဲ့၏ခေါင်းဆောင်။
တောင်ပေါ်နေသူများဖြစ်၍ တစ်စိတ်တစ်ဝမ်း တစ်လက်ညီသည်။ သူတို့၏ပစ်ခတ်မှုကြောင့် ကျားက အထိနာပြီး တောထဲဝင်ပြေးသွားသည်။ ထိုအခွင့်အရေးကိုယူကာ တောကြောင်လည်းထွက်ပြေးသွားတော့သည်။ မုဆိုးနှင့်သားကောင်ဆိုသည်မှာ တစ်ခါတစ်ရံတွင် သားကောင်သည် မုဆိုးကြောင့် အသက်ဆုံးရှုံးရသကဲ့သို့ မုဆိုးသည်လည်း တစ်ခါတစ်ရံတွင် သားကောင်ကြောင့် အသက်ဆုံးရှုံးရတတ်ပါသည်။

“ကျားကြီးလွတ်သွားတာ နာတယ်ကွာ”
“ကျားက ဒဏ်ရာတွေ ပြင်းပြင်းထန်ထန်ရထားတော့ ဝေးဝေးပြေးနိုင်
မယ်မထင်ဘူး”
“မထင်ပေမဲ့ မနေ့က နေဝင်လို့ မှောင်ခါနီးအထိ ကျားကို တို့မိလို့လား” “မနေ့က မမိရင် ဒီနေ့မိရမယ်”
ကျားနှင့်ပတ်သက်၍ မကျေမနပ်ဖြစ်နေသော စောဖိုးပိုက်၊ စိုင်းမြာ၊ စပေါက်ကျော်နှင့် စိုင်းထီးဆာတို့ကို စိုင်းပါကုပ်က-
“ငြိမ်ကြ-အမြီးပုတ်သံကြားတယ်”ဟုတိုးတိုးသတိပေးလိုက်သည်နှင့် အားလုံးငြိမ်သွားသည်။ သတိပိုဝင်လာသည်။ လက်နက်များကို ခိုင်မြဲ

သည်ထက် ခိုင်မြဲအောင် ကျစ်ကျစ်လျစ်လျစ် ဆုပ်ကိုင်ရင်း ခြေသံလုံလုံဖြင့် တောနင်းကြသည်။
ခြေလှမ်းဆယ်လှမ်းပင် မရောက်သေး။ ဒဏ်ရာရထားသောကျားက သမင်ပေါက်ကလေးကို ခုတ်သတ်နိုင်ရန် ချောင်းနေသည်ကို မြင်ကြရ သည်ကို မြင်ကြရသည်။ သမင်ပေါက်ကလေးကမနေ့ကတွေ့ခဲ့သောတော ကြောင်ကဲ့သို့ ပြေးပေါက်ရှာနေဆဲ။
ဒဏ်ရာရထားသောကျားက ခုန်အုပ်ကိုက်ဖြတ်သတ်လိုက်သည် ထိုအခွင့်ကောင်ကိုယူ၍စိုင်းပါခုပ်တို့က မြားဖြင့်ပစ်သည်။ လှံဖြင့်ထိုးသည်။ ဓားဖြင့် ခုတ်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် ကျားစင်းစင်းသေတော့သည်။ “နတ်ကျားဆိုကွ- ဘာနတ်ကျားလဲ”
စိုင်းပါခုပ်ကကျားသေ၏ဦးခေါင်းကိုခြေဖြင့်နင်းပြီးပြောသည်။ “ဟေ့ကောင် – မင်းက နတ်ကျားလား။ ကိုယ်လုံးကိုလှုပ်ပြပါဦးကွ” စပေါက်ကျော်က ကျားသေ၏ကိုယ်လုံးကို ခြေဖြင့်နင်းပြီး အော်ပြော သည်။ သူ့အသံက ကျယ်ကျယ်။
“နတ်ကျားကြီး – အမြီးတောင် မလှုပ်နိုင်တော့ပါလားကွ -ဟား- ဟား ဟား- ဟား”
စိုင်းထီးဆာက တဟားဟားရယ်ရင်းကျားသေ၏အမြီးကို ခြေဖြင့်ကန် သည်။ စိုင်းမြာနှင့် စောဖိုးပိုက်ကကျားသေကိုဟန်ပါပါလက်ပိုက်ကြည့်နေ ကြရင်း ပြုံးလိုက်ကြသည်။
သည်ပွဲသည်မုဆိုးငါးယောက်၏အောင်ပွဲ။
ညရောက်လာပြန်ပြီ။ ထိုညသည် လကွယ်ည။ အချိန်က သန်းခေါင် ကောင်းကင်ယံတွင် မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ် လင်းနေသော ကြယ်လေးများမှ လွဲ၍အခြားဘာမှမရှိ။
ထိုညက စိုင်းထီးဆာတို့အိမ်ငါးအိမ်ရှိ မိသားစုအားလုံး သေသည်။ ကျားကိုက်၍ သေဆုံးကြခြင်းဖြစ်သည်။ မသေမရှင်ကျန်ရစ်သော စပေါက်

ကျော်၊ စိုင်းမြာ၊ စောဖိုးပိုက်၊ စိုင်းထီးဆာနှင့် စိုင်းပါခုပ်တို့ငါးယောက်က စကားပြောပြီးမှသေသည်။
သူတို့ငါးယောက်ပြောသောစကားသည်လည်း အတူတူ။ အကြောင်း အရာတူသည်။ သေပြီးခဲ့သော လူလေးယောက်မသေမီ ပြောခဲ့သော အကြောင်းအရာနှင့် ထပ်တူကျသည်။
နတ်ကျားကိစ္စ။ နတ်ကျားကို စော်ကား၍၊ နတ်ကျားကိုသတ်၍၊ နတ် ကျားကို စား၍သေရသည်ဟု။ ပြီးတော့ – သည်နတ်ကျားတွေနေသော တောင်တွင် နေချင်လျှင်၊ လုပ်ကိုင်စားသောက်ချင်လျှင်၊ တိရစ္ဆာန်များ မွေး မြူချင်လျှင်၊ အန္တရာယ်ကင်းစွာ သွားလာချင်လျှင် နွေဦးပေါက်ရာသီရောက် တိုင်းကျားကိုသတ်မိသောတောင်စောင်းတွင် သားကောင်ကြီးတစ်ကောင် ကို ကြိုးချည်ထားကာ နတ်ကျားကိုအစာကျွေးရမည်၊ ပူဇော်ရမည်ဆိုသော အကြောင်းအရာပါစကားဖြစ်သည်။
ထိုတောင်တန်းပေါ်တွင်နေထိုင်သူများကထိုအချိန်မှစ၍နတ်ကျားကို ယုံကြည်ခဲ့ကြတော့သည်။ ယခင်ကကဲ့သို့ ဟိုတစ်စု သည်တစ်စု မနေရဲကြ တော့။ ယခင်ကနေခဲ့သော နေအိမ်စုတစ်စုကို ရွာငယ်ဇနပုဒ်ဟုပင် ခေါ်၍ ရမည်မထင်။ သုံးအိမ်စု၊ ငါးအိမ်စု၊ လေးအိမ်စုစသည်ဖြင့်နေခဲ့သောကြောင့် ဖြစ်သည်။ တစ်စုနှင့်တစ်စု မနီးလွန်း မဝေးလွန်းသောနေရာများ၌ နေထိုင် ခဲ့ကြသောကြောင့် ရွာငယ်ဇနပုဒ်ဟုခေါ်၍ရမည်မထင်။
သို့သော် ထိုတောင်တန်းပေါ်တွင် နတ်ကျားများနေသည်ဟု ယုံကြည် သူများက အိမ်ငယ်စုများကို စုစည်းနီးကပ်အောင် နေလာကြသည်မှစပြီး ရွာငယ်ဇနပုဒ်ဖြစ်ခဲ့သည်။ ယခုဆိုလျှင်ရွာငယ်ဇနပုဒ်ဟုပင်ပြော၍မရတော့။ ရွာကြီးဖြစ်နေပေပြီ။
နွေဦးပေါက်တိုင်းနတ်များအတွက်တောင်စောင်းတွင်ကျွဲ၊ နွားစသော သားကောင်တစ်ကောင်ကိုကြိုးချည်ထားပြီးကျွေးမွေးခဲ့သည်။ နတ်များကို
ပူဇော်ကန်တော့ခဲ့သည်။

ပြောမယုံကြုံဖူးမှသိဆိုသကဲ့သို့ထိုသို့နတ်ကျားကိုပူဇော်ခြင်းကြောင့် အန္တရာယ်ကင်းခဲ့သည်မှာ ထိုဒေသနေ တောင်ပေါ်သားအားလုံးသာ သိ သည်။ အစပထမက အန္တရာယ်ကင်းစွာ နေထိုင်မွေးမြူ စားသောက်သွား လာနိုင်အောင်သာ နတ်ကျားကို အစာကျွေးခဲ့ရာမှ ရွာသူရွာသား ကလေး သူငယ်များရော၊ ရွာသူရွာသားများပါ အနာရောဂါစွဲကပ်သောအခါ နေထိုင် မကောင်းသောအခါတွင်လည်း နတ်များအတွက် သားကောင်တစ်ကောင် ကိုကျွေးမွေးသောအခါ ပူဇော်သောအခါ ထူးခြားတိုက်ဆိုင်စွာ အနာရောဂါ များ ပျောက်ကင်းခြင်း၊ ကျန်းမာရေး ပြန်လည်ကောင်းမွန်ခြင်းတို့ ဖြစ်လာ သောကြောင့် ယခင်က နွေဦးပေါက်တွင်သာ ကျွဲ၊ နွား စသော သားကောင် တစ်ကောင်ကိုတစ်နှစ်လျှင်တစ်ကြိမ်ကျားစာကျွေးခဲ့ရာမှယခုအခါအကြိမ် ပေါင်းများစွာ ကျားစာကျွေးနေသည်မှာ ကြာပါပြီ။
ထိုတောင်ကို “နတ်ကျားတွေနေသောတောင်”ဟု ယူဆကြသော ရိုးသားသည့် တောင်ပေါ်သားများ၏ အစွဲတစ်ခု ရှိသည်။ ထိုအစွဲမှာ နတ် ကျားများက သူတို့အတွက် အရာရာကို အထောက်အကူပေးသည်။ ကူညီ နေသည်ဟုယူဆပြီး အိမ်တိုင်းအိမ်တိုင်း၌ ကျားကန်ထားခြင်းတည်း။ အိမ်များကိုဝါးဖြင့်ဆောက်ဆောက်၊ သစ်ဖြင့်ဆောက်ဆောက်နောက်
ဆုံးအုတ်များ၊ ကျောက်တုံးကျောက်ခဲများဖြင့်ဆောက်ဆောက်ဝါးထောက် သို့မဟုတ် သစ်ထောက်၊ သံထောက် စသည့် ထောက်တစ်ခုဖြင့် ကျားကန် ထားသောဓလေ့အစွဲ ဖြစ်ပါသည်။
ထိုဓလေ့အစွဲကြောင့် အိမ်များကို ကျားကန်ထားသောဓလေ့အစွဲ ကြောင့် ထိုရွာကို “ကျားကန်ရွာ”ဟုခေါ်ပါသည်။

Zawgyi Version

နတ္က်ားေတြေနတဲ့ေတာင္(စ/ဆုံး)
——————————————
နယ္ခ်ဲ႕မ်ားကသီေပါမင္းႏွင့္စုဖုရားလတ္တို႔ကိုဖမ္းဆီး
ေခၚေဆာင္သြားခ်ိန္။
“သတင္းကေတာ့ မဂၤလာသတင္းမဟုတ္ဘူး – စအိုင္စူး” “သီေပါမင္းနဲ႔ စုဖုရားလတ္တို႔ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ခံရတာ မဂၤလာသတင္း ဘယ္ဟုတ္မလဲ – စိုင္းလူရ”
“ဒီသတင္းဆိုးက က်ဳပ္တို႔အားလုံးအတြက္ အမဂၤလာ သတင္းဆိုးပဲဗ်ိဳ႕”
“စေဒးဗစ္ေျပာတာ မွန္တယ္။ က်ဳပ္တို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ” “ဘာလုပ္ရမလဲ – ဟုတ္လား။ ဒီမွာ စိုင္းဆမ္တစ္ – နယ္ခ်ဲ႕ လက္ေအာက္မွာ ခင္ဗ်ား ကြၽန္ခံၿပီးေနရစ္မလား” “မေနဘူး”
မေနဘူးဆိုေသာ စိုင္းဆမ္တစ္၏ စကားအဆုံးတြင္ ေနာ္ေအမီ၊ ေနာ္မူပလန္း၊ နမ့္ေဂါင္း စေသာအမ်ိဳးသမီးမ်ားက လည္းတို႔လည္းမေနဘူးဟုၿပိဳင္တူေျပာလိုက္ၾကသည္။ “ဒါဆို-ဒီမွာ မေနခ်င္ရင္ ဘယ္ကိုေျပာင္းမလဲ”

စိုင္းဖ၏အေမးကို ေစာဂ်ိဳးက- “မ်က္ႏွာျဖဴေတြမလိုက္ႏိုင္တဲ့ေနရာကိုေျပာင္းမယ္”
နမ့္ေရၾကက္က –
“အဲဒါ ဘယ္ေနရာလဲ”ဆိုေတာ့ စေဖသာက – “ေငြေတာင္ျပည္ရဲ႕အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ကေတာင္”ဟုေျဖသည္။
သည္ေတာင္သည္
ေတာင္စဥ္ေတာင္းတန္းမ်ားရွိေသာေတာင္ ျဖစ္သည္။ သည္ေတာင္သို႔ နယ္ခ်ဲ႕မ်က္ႏွာျဖဴမ်ား ႐ုတ္တရက္ လိုက္လာႏိုင္ ရန္ မလြယ္ကူ။ ေတာအလြန္ထူသည္။ က်ား၊ ဆင္၊ ေႁမြ၊ က်ားသစ္ စေသာ သားရဲမ်ားအလြန္ေပါသည္။ ခ်ဳံႏြယ္မ်ားထူထပ္သည္။ ဆူးပင္မ်ိဳးစုံေရာႁပြမ္း စြာေပါက္ေရာက္သည္။ေတာ္႐ုံတန္႐ုံသတၱိျဖင့္ထိုေတာင္ေပၚေရာက္ေအာင္
မတက္ႏိုင္။
ေစာစ႐ိုးတို႔အဖြဲ႕က ေနရင္းေဒသသို႔ စြန႔္ခြာၿပီး သည္ေတာင္ရွိရာသို႔ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔၏ အေဖာ္မြန္သည္ သတၱိ၊ သူ၏ခ်စ္ေဖာ္သည္ ဓား၊ လွံ၊ ေလး၊ ျမား။
သြားတုန္းက အတူတူ၊ လမ္းထြင္တုန္းက အတူတူ၊ ေနရာေ႐ြးေတာ့ အတူတူ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔အားလုံးက တစ္ေနရာတည္းမွာ အတူတူမေနၾက။ “စိုင္းဖနဲ႔ နမ့္ေဂါင္း- နင္တို႔လင္မယားက တစ္အိမ္၊ ေစာစ႐ိုးနဲ႔ ေစာဂ်ိဳး မင္းတို႔ညီအစ္ကိုက တစ္အိမ္၊ အိမ္ႏွစ္အိမ္တစ္စုေန”
“စိုင္းလုံနဲ႔ ေနာ္မူပလန္း- နင္တို႔လင္မယားက တစ္အိမ္၊ စအိုင္စူးက တစ္အိမ္၊ စိုင္းလူနဲ႔ နန္းပုံတို႔ေမာင္ႏွမက တစ္အိမ္၊ စလွေဝက တစ္အိမ္။ မင္းတို႔ေလးအိမ္ကတစ္စုေနပါ”
“ေစာျမေအးက တစ္အိမ္၊ စိုင္းထြန္းၾကည္က တစ္အိမ္၊ စခ်စ္တိုးနဲ႔ ေနာ္မူကီးတို႔လင္မယားက တစ္အိမ္၊ မင္းတို႔သုံးအိမ္က တစ္စုေန” “ငါတို႔ စေအာင္မိုးတို႔၊ နမ့္ဂီးသိန္တို႔၊ နမ့္ပြားတို႔က အိမ္သုံးအိမ္တစ္စု ေနမယ္”

“က်န္တဲ့လင္မယားႏွစ္တြဲနဲ႔ လူပ်ိဳႀကီး၊ အပ်ိဳႀကီးေမာင္ႏွမ၊ မုဆိုးမ ေနာ္ေဂးဘယ္တို႔ေလးအိမ္က တစ္စု၊ တစ္စုနဲ႔တစ္စု သိပ္အေဝးႀကီးမေနနဲ႔။ နီးနီးေလးလည္းမေနနဲ႔။ တစ္ေခၚေလာက္မွာ ေနၾကပါ”
အသက္အႀကီးဆုံးျဖစ္ေသာ ဖထီးသာစြသည္ပင္ စီမံခန႔္ခြဲတတ္သည့္ စိုင္းလင္းယုန္၏အစီအစဥ္ကို နာခံခဲ့သည္။ သူတို႔အားလုံးက တစ္စိတ္တစ္ ဝမ္း၊ တစ္လက္ညီ။ ေျမျပင္ညီျဖစ္ေအာင္ ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းၾကေသာအခါ တြင္လည္း မခိုမကပ္ၾက။ အိမ္ေဆာက္ၾကေတာ့လည္း ဝိုင္းဝန္းကူညီၾက၊ ဝင္းၿခံခတ္ၾကေတာ့လည္းေခြၽး႐ႊဲ႐ႊဲၾကားမွာအတူတူအလုပ္လုပ္ၾက၊ စိုက္ပ်ိဳး ၾကေတာ့လည္းတစ္ဦး၏အလုပ္ကိုတစ္ဦးကေဆာင္႐ြက္ေပးၾက။ ကြၽဲ၊ ႏြား၊ ဝက္မ်ား ေမြးျမဴေတာ့လည္း တစ္မိသားစုကို တစ္မိသားစုက ႐ိုင္းပင္းၾက။ ဤသို႔ျဖင့္ စည္းလုံးညီၫြတ္စြာျဖင့္ သည္ေတာင္တန္းေပၚတြင္ စိုင္းဖတို႔လူစု ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။
ထိုစဥ္က သည္ေတာင္တန္းတြင္ သည္ေတာင္တြင္ နာမည္မရွိ။
စိုင္းေက်ာက္၊ စိုင္းပီႏူး၊ ေစာအားဒါးႏွင့္ စလိပ္သိုတို႔ေလးေယာက္၏ လက္ထဲတြင္ ေလး၊ ျမား၊ လွံႏွင့္ ဓားရွည္တို႔ ရွိေနသည္။ သူတို႔ေလးေယာက္ က ယခင္အေခါက္မ်ားကကဲ့သို႔ အမဲလိုက္ထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ အမဲလိုက္အဖြဲ႕၏ေခါင္းေဆာင္က စိုင္းပီႏူး၊ စိုင္းပီႏူး၏ မုဆိုးသက္တမ္းက
ၾကာၿပီ။
“ဆရာႏူး – ဟိုတစ္ေခါက္ကလို သမင္သားစားရရင္ေကာင္းမယ္” စိုင္းပီႏူးက စလိပ္သို၏အေမးကို မေျဖ။ “ယုန္သားစားရလည္းမဆိုးပါဘူးကြ”
ေစာအားဒါး၏စကားကိုစိုင္းေက်ာက္က-
“ဟုတ္တယ္ကြ – ယုန္သားစားရရင္လည္းခ်ိဳတာပဲ”ဟုေထာက္ခံစကား ေျပာသည္တြင္ စိုင္းပီႏူးက တိတ္တိတ္ေနရန္ လက္ဝါးျဖန႔္ျပၿပီးတားသည္။

အားလုံးကစိုင္းပီႏူး၏စကားေၾကာင့္ၿငိမ္က်သြားသည္။ သူတို႔ကေခါင္း ေဆာင္ျဖစ္သူ၏အရိပ္အေျခကို ၾကည့္ေနၾကသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ခ်ဳံပုတ္ သည္အနည္းငယ္လႈပ္သေယာင္ေယာင္။ မ်က္ေတာင္မခတ္ၾက။ စိုင္းပီႏူးက သူ႔လူသုံးေယာက္ကို အနီးရွိ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားေနာက္သို႔ ပုန္းကြယ္ၾကရန္ လက္ဟန္ျပသည္။
ေစာအားဒါးတို႔ကလည္း လ်င္ၿပီးသား။ အနီးရွိ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားေနာက္ သို႔ေျခသံလုံလုံျဖင့္ဝင္ေရာက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္လႈပ္သည္ဟုထင္ေသာ စိုင္းပီႏူးၾကည့္သည့္ ခ်ဳံပုတ္ကို စူးစိုက္ၾကည့္သည္။ မ်က္စိက ၾကည့္ေသာ္ လည္း လက္ထဲက လက္နက္ကို သတိလက္လြတ္မထား။ ေစာအားဒါးက လွံရွည္တစ္ေခ်ာင္းကိုကိုင္ထားသည္။လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္အသင့္အေနအထား
ကိုင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
စိုင္းေက်ာက္၏လက္ထဲတြင္ ခ်ိန္႐ြယ္ၿပီးထားသည့္ အဆိပ္လူးေသာ ျမား။ ျမားအိမ္ထဲရွိျမားတံအပိုမ်ားကစိုင္းေက်ာက္၏ေနာက္ေက်ာအိတ္ထဲ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္။ စလိပ္သိုကလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ဓားရွည္ကိုခုတ္ပိုင္းရန္ အသင့္အေနအထားျပဳလုပ္ေနသည္။
ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူစိုင္းပီႏူး၏လက္ထဲတြင္လက္နက္ႏွစ္မ်ိဳး။ တစ္မ်ိဳး
က ေမာင္းတင္ၿပီးသားဒူးေလး၊ တစ္မ်ိဳးက ေစာအားဒါးကိုင္ထားသည့္ လွံရွည္မ်ိဳး။လွံရွည္ကိုအသြားေထာင္ၿပီးေက်ာလြယ္ထားသည္။ အေရးႀကဳံ
လွ်င္ယူႏိုင္ရန္အဆင္သင့္။
ေလတစ္ခ်က္ ဝင္ပင့္တိုက္သကဲ့သို႔ ခ်ဳံပုတ္လႈပ္ရွားသြားသည္။ ႐ုတ္ တရက္လႈပ္ရွားမႈက ျမန္၏။ လႈပ္ရွားမႈျမန္ေသာ သားေကာင္ကေတာကြၽမ္း သည့္က်ား။
က်ားကေတာ့ကြၽမ္းသကဲ့သို႔မုဆိုးစိုင္းပီႏူးကလည္းေတာကြၽမ္းသည္။ ခုန္အုပ္လာေသာ က်ားပါးစပ္ထဲ စူးဝင္ေအာင္ ျမားတံကိုလႊတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေက်ာပိုးထားသည့္လွံကလက္ထဲမွာစြဲစြဲၿမဲၿမဲကိုင္ၿပီးသား။ စိုင္းပီႏူးကထြက္ မေျပး။ လွံကိုင္ထားေသာပုံစံကမုဆိုးဒူးေထာက္။

အားလုံးကစိုင္းပီႏူး၏စကားေၾကာင့္ၿငိမ္က်သြားသည္။ သူတို႔ကေခါင္း ေဆာင္ျဖစ္သူ၏အရိပ္အေျခကို ၾကည့္ေနၾကသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ခ်ဳံပုတ္ သည္အနည္းငယ္လႈပ္သေယာင္ေယာင္။ မ်က္ေတာင္မခတ္ၾက။ စိုင္းပီႏူးက သူ႔လူသုံးေယာက္ကို အနီးရွိ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားေနာက္သို႔ ပုန္းကြယ္ၾကရန္ လက္ဟန္ျပသည္။
ေစာအားဒါးတို႔ကလည္း လ်င္ၿပီးသား။ အနီးရွိ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားေနာက္ သို႔ေျခသံလုံလုံျဖင့္ဝင္ေရာက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္လႈပ္သည္ဟုထင္ေသာ စိုင္းပီႏူးၾကည့္သည့္ ခ်ဳံပုတ္ကို စူးစိုက္ၾကည့္သည္။ မ်က္စိက ၾကည့္ေသာ္ လည္း လက္ထဲက လက္နက္ကို သတိလက္လြတ္မထား။ ေစာအားဒါးက လွံရွည္တစ္ေခ်ာင္းကိုကိုင္ထားသည္။လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္အသင့္အေနအထား
ကိုင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
စိုင္းေက်ာက္၏လက္ထဲတြင္ ခ်ိန္႐ြယ္ၿပီးထားသည့္ အဆိပ္လူးေသာ ျမား။ ျမားအိမ္ထဲရွိျမားတံအပိုမ်ားကစိုင္းေက်ာက္၏ေနာက္ေက်ာအိတ္ထဲ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္။ စလိပ္သိုကလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ဓားရွည္ကိုခုတ္ပိုင္းရန္ အသင့္အေနအထားျပဳလုပ္ေနသည္။
ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူစိုင္းပီႏူး၏လက္ထဲတြင္လက္နက္ႏွစ္မ်ိဳး။ တစ္မ်ိဳး
က ေမာင္းတင္ၿပီးသားဒူးေလး၊ တစ္မ်ိဳးက ေစာအားဒါးကိုင္ထားသည့္ လွံရွည္မ်ိဳး။လွံရွည္ကိုအသြားေထာင္ၿပီးေက်ာလြယ္ထားသည္။ အေရးႀကဳံ
လွ်င္ယူႏိုင္ရန္အဆင္သင့္။
ေလတစ္ခ်က္ ဝင္ပင့္တိုက္သကဲ့သို႔ ခ်ဳံပုတ္လႈပ္ရွားသြားသည္။ ႐ုတ္ တရက္လႈပ္ရွားမႈက ျမန္၏။ လႈပ္ရွားမႈျမန္ေသာ သားေကာင္ကေတာကြၽမ္း သည့္က်ား။
က်ားကေတာ့ကြၽမ္းသကဲ့သို႔မုဆိုးစိုင္းပီႏူးကလည္းေတာကြၽမ္းသည္။ ခုန္အုပ္လာေသာ က်ားပါးစပ္ထဲ စူးဝင္ေအာင္ ျမားတံကိုလႊတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေက်ာပိုးထားသည့္လွံကလက္ထဲမွာစြဲစြဲၿမဲၿမဲကိုင္ၿပီးသား။ စိုင္းပီႏူးကထြက္ မေျပး။ လွံကိုင္ထားေသာပုံစံကမုဆိုးဒူးေထာက္။

ေၾကာက္စရာအသံေပး၍ ခုန္အုပ္ေသာက်ားက ပါးစပ္ထဲ ျမားတံအစူး
ခံရေသာေၾကာင့္ ေနာက္လန္ထြက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ က်ားကလည္း သတၱိမေခ။ ေတာဘုရင္ဘြဲ႕ရထားသူျဖစ္၍ မုဆိုးႀကီး စိုင္းပီႏူးကို ခုန္အုပ္ လိုက္သည္။
ထိုအကြက္ကို ေစာင့္ေနေသာ မုဆိုးႀကီး စိုင္းပီႏူး၏ မုဆိုးဒူးေထာက္ ကိုင္ထားသည့္လွံက က်ား၏အာေခါင္ကို ထုတ္ခ်င္းေပါက္ စူးဝင္သြား
သည္။
“ဗုန္း …”
က်ားႀကီး မည္သို႔မွ် မတတ္ႏိုင္။ ဝုန္းခနဲ လဲက်သြားခ်ိန္တြင္ အခ်ိန္ ေကာင္း၊ အခြင့္အေရးေကာင္းကိုေစာင့္ေနၾကေသာစိုင္းေက်ာက္၊ေစာအား ဒါးႏွင့္စလိပ္သိုတို႔၏လက္နက္ဒဏ္ရာျဖင့္က်ားႀကီးေသြးရဲရဲထြက္က်ကာ
ဟိန္းေဟာက္ညည္းညဴရင္းေသဆုံးသြားေတာ့သည္။
“ေဟး-ေဟး-ေဟး”
“က်ားႀကီး… ေသၿပီကြ” “က်ားသားစားမယ္ေဟ့”
အမဲလိုက္သမားေလးေယာက္ကက်ားေသႀကီးကိုေျခလက္ႀကိဳးခ်ည္
ကာ တုတ္လွ်ိဳ၍ ထမ္းၿပီး မိသားစုမ်ားရွိရာ ေနအိမ္မ်ားဆီသို႔ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ျပန္လာခဲ့ၾကပါသည္။
သို႔ေသာ္ စိုင္းေက်ာက္တို႔ က်ားသားခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၿပီး တစ္ည လုံး မေပ်ာ္ႏိုင္။ ေပ်ာ္ခြင့္မရခဲ့။
သန္းေခါင္ေက်ာ္ လူေျခတိတ္အိပ္ခ်ိန္တြင္ သူတို႔ေလးအိမ္စုသို႔ က်ား မ်ားဝင္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။
“ေဝါင္း-ေဝါင္း-ေဝါင္း- ေဝါင္း”
က်ားမ်ားက တေဝါင္းေပါင္းအသံေပး၍ ဝင္ေရာက္လာၾကၿပီး စိုင္းပီႏူး တို႔၏အိမ္မ်ားကို ခြၽန္ထက္စူးရွေသာလက္သည္းရွည္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ခုတ္ဆြဲ၊ ခုတ္ၿဖဲ၊ ခုတ္ၿဖိဳျပဳလုပ္ၾကပါသည္။
“ဝုန္း – ဝုန္း – ဝုန္း”

“ဘုန္း – ဝ႐ုန္း – ဘုန္း”
အိမ္မ်ားက လြန္စြာခိုင္ခံ့ေအာင္ ေဆာက္လုပ္ထားၾကေသာအိမ္မ်ား မဟုတ္ၾက။ မိုးလုံ၊ ေလလုံလွ်င္ ၿပီးေရာသေဘာထားကာ ေဆာက္လုပ္ထား သည့္ တဲသာသာအိမ္ငယ္မ်ားျဖစ္၍ၿပိဳက်ပ်က္စီးလြယ္ကူခဲ့သည္။ က်ားမ်ားက အိမ္သူအိမ္သားမ်ားကို အသက္ခ်မ္းသာခြင့္မေပး။ ကေလးငယ္မ်ားကအစကိုက္သတ္ၿပီးေတာထဲသို႔ကိုက္ခ်ီယူသြားၾကသည္။ တစ္႐ြာလုံး ဆူညံပြက္ေလာ႐ိုက္သြားသည္။
မခ်ီယူႏိုင္ဘဲကိုက္ျဖတ္၍မေသမရွင္ထားခဲ့ၾကေသာလူေလးေယာက္
ကို ထိုအိမ္ဝန္းက်င္၌ပင္ ခ်ထားခဲ့သည္။ ထိုမေသမရွင္က်န္ခဲ့သူေလး ေယာက္မွာ စိုင္းေက်ာက္၊ စိုင္းပီႏူး၊ ေစာအားဒါးႏွင့္ စလိပ္သိုတို႔ျဖစ္သည္။ က်ားသံမ်ားတိတ္သြားၿပီးအခ်ိန္အေတာ္ၾကာေသာအခါမွအနီးအနား
ရွိ အိမ္စုငါးစုမွ လူႀကီးငါးေယာက္ စုေဝးေရာက္လာၾကသည္။ တုတ္၊ ဓား၊ လက္နက္မ်ား၊ မီးတုတ္မ်ားကိုယ္စီျဖင့္ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ေရာက္ လာသူမ်ားတြင္ စိုင္းၾကာဖမ္းက ေခါင္းေဆာင္။
စိုင္းၾကာဖမ္းကစိုင္းေက်ာက္ကိုေမးသည္။ စိုင္းခူကူးႏွင့္ေစာဝါးေဝွးက စိုင္းပီႏူးကို ေမးသည္။ ေစာရီးရွယ္ကေစာအားဒါးကို ေမးသည္။ စိုင္းဒီပိုးက ဒဏ္ရာမ်ားျဖင့္ စလိပ္သိုကို ေမးသည္။
“ဘာေျပာမလဲ”ဟု ဘာမွာခ်င္လဲဆိုသည့္သေဘာ။
မေသမရွင္ျဖစ္ေနၾကေသာလူေလးေယာက္၏ေျပာပုံတစ္ထပ္တည္း၊
တစ္သံတည္းပင္။ စိုင္းဒီပိုးက ဆက္၍ေျပာသည္။
“မင္းတို႔ကတို႔ပိုင္တဲ့နတ္က်ားေတာင္ေပၚကိုတို႔နတ္က်ားေတြမေခၚဘဲ လာတက္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး တို႔ပိုင္တဲ့ သစ္ပင္ေတြ၊ ဝါးပင္ေတြကို ခုတ္တယ္။တို႔ေတာင္ေပၚမွာအိမ္ေဆာက္တယ္၊ သစ္ပင္စိုက္တယ္၊ကြၽဲ၊ ႏြား၊ ဝက္ေတြ ေမြးတယ္။ ၿပီးေတာ့ – ေတာထဲက သတၱဝါငယ္ေလးေတြကို ဖမ္းတယ္၊ သတ္တယ္၊ စားတယ္။ ဒီအထိ တို႔ခြင့္ျပဳခဲ့တယ္။ အခု-တို႔နတ္ က်ားေတြက မင္းတို႔ကိုလည္း ရန္မလုပ္ဘူး။ သစ္ပင္ေတြလည္း မဖ်က္ဆီး ဘူး။ မင္းတို႔ေမြးထားတဲ့သတၱဝါေတြကိုလည္း မသတ္ဘူး။ ဒီေလာက္အထိ

ခြင့္ျပဳသည္းခံေနတာေတာင္မွ တို႔နတ္က်ားထဲက နတ္က်ားတစ္ေကာင္ကို သတ္တယ္၊ စားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ – တို႔နတ္က်ားကိုသတ္တဲ့၊ စားတဲ့လူေတြ ကို တို႔ျပန္သတ္တယ္။ မင္းတို႔ တို႔နတ္က်ားေတြေနတဲ့ေတာင္မွာ ေနာက္ ထပ္ေအးေအးေဆးေဆး ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ခ်င္ရင္ ေနာက္ထပ္ တို႔နတ္က်ားေတြကို အႏၲရာယ္မေပးနဲ႔၊ မသတ္နဲ႔၊ မစားနဲ႔။ တို႔နတ္က်ား တစ္ေကာင္ကို သတ္ၿပီးစားမိတဲ့အျပစ္ေက်ေအာင္နဲ႔ဒီနတ္က်ားေတြေနတဲ့ ေတာင္ေပၚမွာ ေနႏိုင္ဖို႔၊ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ဖို႔ နတ္က်ားကို ပစ္ခတ္သတ္မိတဲ့ ခ်ဳံပုတ္နားမွာ မင္းတို႔ေမြးထားတဲ့ ကြၽဲ၊ ႏြား၊ ဝက္ သတၱဝါႀကီးတစ္ေကာင္ကို ႀကိဳးခ်ည္ၿပီး တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ အစာေကြၽးပါ။ မေကြၽးရင္ ေနခြင့္မရဘူး၊ ေသမယ္။ ေနခ်င္ရင္ စိုက္ပ်ိဳးေမြးျမဴစားေသာက္ခ်င္ရင္ တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ တစ္ေကာင္အစာေကြၽး။ ေကြၽးရမယ့္အခ်ိန္က အခုလို ေႏြဦးေပါက္”ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္တဲ့စကား။ အသက္ငင္ေနရာမွ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ သည္။ ထို႔ေနာက္စလိပ္သိုေသဆုံးသြားသည္။
“အလကားကြာ – မယုံဘူးေဟ့” “တို႔လည္းမယုံဘူး”
“လာကိုက္တဲ့က်ားေတြကိုေၾကာက္ၿပီး ကေယာင္ကတမ္းေျပာတဲ့
စကား ဘာမွယုံစရာမရွိဘူး”
“ဘာနတ္က်ားလဲ- အလကားနတ္က်ား”
ေသခါနီးေျပာသြားခဲ့ၾကေသာလူေလးေယာက္၏စကားကို မယုံသူက ငါးေယာက္။ နတ္က်ားကို မယုံသူ လူငါးေယာက္က ပုံမွန္ေနၿမဲအတိုင္း ေန ခဲ့ၾကသည္။ သစ္ပင္မ်ား စိုက္ၿမဲအတိုင္း စိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ကြၽဲ၊ ႏြား စေသာ တိရစာၦန္မ်ား ေမြးျမဴၿပဲ ေမြးျမဴခဲ့ၾကသည္။ ယုန္၊ ဒရယ္၊ သမင္ စေသာ တိရစာၦန္မ်ားရရွိေအာင္ အမဲလိုက္ၿမဲ လိုက္ခဲ့ၾကသည္။
ထိုလူငါးေယာက္က ေနၿမဲအတိုင္း ေနေသာ္လည္း မည္သို႔မွ်မျဖစ္။ စိုက္ၿမဲအတိုင္းစိုက္၊ ေမြးျမဴၿမဲ ေမြးျမဴၿပီး တိရစာၦန္ငယ္မ်ား ရေအာင္ အမဲ လိုက္ေသာ္လည္းထူးျခားမႈမျဖစ္။

ထူးျခားမႈျဖစ္သည္မွာ က်ားတစ္ေကာင္ကိုျမင္ၿပီး ထိုက်ားကိုရေအာင္ လိုက္ေသာအခ်ိန္။
“ေတာေကာင္နံ႔နံတယ္- စိုင္းျမာ”
က်ားကို ေတာေကာင္ဟုေခၚၿပီး စေပါက္ေက်ာ္က ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ စိုင္းျမာတို႔ငါးေယာက္က ေလေအာက္မွာ ေတာေကာင္ဆိုေသာ က်ားက
ေလတင္မွာ။
“ေစာဖိုးပိုက္ သတိထား”
စိုင္းပါခုပ္က သူ႔အေဖာ္ကို သတိေပးသည္။ သူတို႔လက္ထဲတြင္ ေသ ေအာင္သတ္ႏိုင္ေသာ ေလးျမား၊ လွံ၊ စသည့္ပစၥည္းမ်ား အသင့္ရွိေနသည္။ စိုင္းထီးဆာ၏ မ်က္လုံးတစ္စုံက ေတာေကာင္ကို ျမင္သည္။ ျမင္ေသာ ေၾကာင့္ သူ႔အေဖာ္မ်ားကို လက္ကာျပၿပီး ေရွ႕ဆက္မသြားရန္တားသည္။ အားလုံးကေတာေၾကာင္ႀကီးတစ္ေကာင္ကိုခုတ္သတ္ရန္ႀကိဳးစားေနေသာ
က်ားကို ျမင္သည္။
ေတာေၾကာင္ႀကီးက က်ားကို အလစ္မေပး၊ က်ား၏ အလစ္ေခ်ာင္းၿပီး ေျပးႏိုင္ရန္အကြက္ ေခ်ာင္းေနသည္။ က်ားက ေတာေၾကာင္ကို ခုတ္သတ္ ႏိုင္ရန္ အလစ္မေပးဘဲ ေခ်ာင္းေနဆဲ။
ဘာလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ။ က်ားေရာ၊ ေတာေၾကာင္ေရာ ႏွစ္ေကာင္ စလုံးကို သတ္ရရင္ေကာင္းမလား၊ တို႔ငါးေယာက္က ႏွစ္ေကာင္လုံးကို တစ္ၿပိဳင္တည္း သတ္ႏိုင္ပါ့မလား။ မထူးပါဘူး၊ က်ားနဲ႔ ေတာေၾကာင္ဆို ေတာေၾကာင္ကိုမသတ္ဘဲ က်ားကိုသတ္တာပဲ ေကာင္းမယ္ဟု စိုင္းပါခုပ္ ကေတြးကာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ သူ႔လူေလးေယာက္အား က်ားကိုသာသတ္ ရန္ လက္ဟန္ျပသည္။ စိုင္းပါခုပ္သည္ ထိုအဖြဲ႕၏ေခါင္းေဆာင္။
ေတာင္ေပၚေနသူမ်ားျဖစ္၍ တစ္စိတ္တစ္ဝမ္း တစ္လက္ညီသည္။ သူတို႔၏ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ က်ားက အထိနာၿပီး ေတာထဲဝင္ေျပးသြားသည္။ ထိုအခြင့္အေရးကိုယူကာ ေတာေၾကာင္လည္းထြက္ေျပးသြားေတာ့သည္။ မုဆိုးႏွင့္သားေကာင္ဆိုသည္မွာ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ သားေကာင္သည္ မုဆိုးေၾကာင့္ အသက္ဆုံးရႈံးရသကဲ့သို႔ မုဆိုးသည္လည္း တစ္ခါတစ္ရံတြင္ သားေကာင္ေၾကာင့္ အသက္ဆုံးရႈံးရတတ္ပါသည္။

“က်ားႀကီးလြတ္သြားတာ နာတယ္ကြာ”
“က်ားက ဒဏ္ရာေတြ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ရထားေတာ့ ေဝးေဝးေျပးႏိုင္
မယ္မထင္ဘူး”
“မထင္ေပမဲ့ မေန႔က ေနဝင္လို႔ ေမွာင္ခါနီးအထိ က်ားကို တို႔မိလို႔လား” “မေန႔က မမိရင္ ဒီေန႔မိရမယ္”
က်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနေသာ ေစာဖိုးပိုက္၊ စိုင္းျမာ၊ စေပါက္ေက်ာ္ႏွင့္ စိုင္းထီးဆာတို႔ကို စိုင္းပါကုပ္က-
“ၿငိမ္ၾက-အၿမီးပုတ္သံၾကားတယ္”ဟုတိုးတိုးသတိေပးလိုက္သည္ႏွင့္ အားလုံးၿငိမ္သြားသည္။ သတိပိုဝင္လာသည္။ လက္နက္မ်ားကို ခိုင္ၿမဲ

သည္ထက္ ခိုင္ၿမဲေအာင္ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေျခသံလုံလုံျဖင့္ ေတာနင္းၾကသည္။
ေျခလွမ္းဆယ္လွမ္းပင္ မေရာက္ေသး။ ဒဏ္ရာရထားေသာက်ားက သမင္ေပါက္ကေလးကို ခုတ္သတ္ႏိုင္ရန္ ေခ်ာင္းေနသည္ကို ျမင္ၾကရ သည္ကို ျမင္ၾကရသည္။ သမင္ေပါက္ကေလးကမေန႔ကေတြ႕ခဲ့ေသာေတာ ေၾကာင္ကဲ့သို႔ ေျပးေပါက္ရွာေနဆဲ။
ဒဏ္ရာရထားေသာက်ားက ခုန္အုပ္ကိုက္ျဖတ္သတ္လိုက္သည္ ထိုအခြင့္ေကာင္ကိုယူ၍စိုင္းပါခုပ္တို႔က ျမားျဖင့္ပစ္သည္။ လွံျဖင့္ထိုးသည္။ ဓားျဖင့္ ခုတ္သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ က်ားစင္းစင္းေသေတာ့သည္။ “နတ္က်ားဆိုကြ- ဘာနတ္က်ားလဲ”
စိုင္းပါခုပ္ကက်ားေသ၏ဦးေခါင္းကိုေျချဖင့္နင္းၿပီးေျပာသည္။ “ေဟ့ေကာင္ – မင္းက နတ္က်ားလား။ ကိုယ္လုံးကိုလႈပ္ျပပါဦးကြ” စေပါက္ေက်ာ္က က်ားေသ၏ကိုယ္လုံးကို ေျချဖင့္နင္းၿပီး ေအာ္ေျပာ သည္။ သူ႔အသံက က်ယ္က်ယ္။
“နတ္က်ားႀကီး – အၿမီးေတာင္ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ပါလားကြ -ဟား- ဟား ဟား- ဟား”
စိုင္းထီးဆာက တဟားဟားရယ္ရင္းက်ားေသ၏အၿမီးကို ေျချဖင့္ကန္ သည္။ စိုင္းျမာႏွင့္ ေစာဖိုးပိုက္ကက်ားေသကိုဟန္ပါပါလက္ပိုက္ၾကည့္ေန ၾကရင္း ၿပဳံးလိုက္ၾကသည္။
သည္ပြဲသည္မုဆိုးငါးေယာက္၏ေအာင္ပြဲ။
ညေရာက္လာျပန္ၿပီ။ ထိုညသည္ လကြယ္ည။ အခ်ိန္က သန္းေခါင္ ေကာင္းကင္ယံတြင္ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ လင္းေနေသာ ၾကယ္ေလးမ်ားမွ လြဲ၍အျခားဘာမွမရွိ။
ထိုညက စိုင္းထီးဆာတို႔အိမ္ငါးအိမ္ရွိ မိသားစုအားလုံး ေသသည္။ က်ားကိုက္၍ ေသဆုံးၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မေသမရွင္က်န္ရစ္ေသာ စေပါက္

ေက်ာ္၊ စိုင္းျမာ၊ ေစာဖိုးပိုက္၊ စိုင္းထီးဆာႏွင့္ စိုင္းပါခုပ္တို႔ငါးေယာက္က စကားေျပာၿပီးမွေသသည္။
သူတို႔ငါးေယာက္ေျပာေသာစကားသည္လည္း အတူတူ။ အေၾကာင္း အရာတူသည္။ ေသၿပီးခဲ့ေသာ လူေလးေယာက္မေသမီ ေျပာခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာႏွင့္ ထပ္တူက်သည္။
နတ္က်ားကိစၥ။ နတ္က်ားကို ေစာ္ကား၍၊ နတ္က်ားကိုသတ္၍၊ နတ္ က်ားကို စား၍ေသရသည္ဟု။ ၿပီးေတာ့ – သည္နတ္က်ားေတြေနေသာ ေတာင္တြင္ ေနခ်င္လွ်င္၊ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ခ်င္လွ်င္၊ တိရစာၦန္မ်ား ေမြး ျမဴခ်င္လွ်င္၊ အႏၲရာယ္ကင္းစြာ သြားလာခ်င္လွ်င္ ေႏြဦးေပါက္ရာသီေရာက္ တိုင္းက်ားကိုသတ္မိေသာေတာင္ေစာင္းတြင္ သားေကာင္ႀကီးတစ္ေကာင္ ကို ႀကိဳးခ်ည္ထားကာ နတ္က်ားကိုအစာေကြၽးရမည္၊ ပူေဇာ္ရမည္ဆိုေသာ အေၾကာင္းအရာပါစကားျဖစ္သည္။
ထိုေတာင္တန္းေပၚတြင္ေနထိုင္သူမ်ားကထိုအခ်ိန္မွစ၍နတ္က်ားကို ယုံၾကည္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။ ယခင္ကကဲ့သို႔ ဟိုတစ္စု သည္တစ္စု မေနရဲၾက ေတာ့။ ယခင္ကေနခဲ့ေသာ ေနအိမ္စုတစ္စုကို ႐ြာငယ္ဇနပုဒ္ဟုပင္ ေခၚ၍ ရမည္မထင္။ သုံးအိမ္စု၊ ငါးအိမ္စု၊ ေလးအိမ္စုစသည္ျဖင့္ေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တစ္စုႏွင့္တစ္စု မနီးလြန္း မေဝးလြန္းေသာေနရာမ်ား၌ ေနထိုင္ ခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ ႐ြာငယ္ဇနပုဒ္ဟုေခၚ၍ရမည္မထင္။
သို႔ေသာ္ ထိုေတာင္တန္းေပၚတြင္ နတ္က်ားမ်ားေနသည္ဟု ယုံၾကည္ သူမ်ားက အိမ္ငယ္စုမ်ားကို စုစည္းနီးကပ္ေအာင္ ေနလာၾကသည္မွစၿပီး ႐ြာငယ္ဇနပုဒ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခုဆိုလွ်င္႐ြာငယ္ဇနပုဒ္ဟုပင္ေျပာ၍မရေတာ့။ ႐ြာႀကီးျဖစ္ေနေပၿပီ။
ေႏြဦးေပါက္တိုင္းနတ္မ်ားအတြက္ေတာင္ေစာင္းတြင္ကြၽဲ၊ ႏြားစေသာ သားေကာင္တစ္ေကာင္ကိုႀကိဳးခ်ည္ထားၿပီးေကြၽးေမြးခဲ့သည္။ နတ္မ်ားကို
ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ခဲ့သည္။

ေျပာမယုံႀကဳံဖူးမွသိဆိုသကဲ့သို႔ထိုသို႔နတ္က်ားကိုပူေဇာ္ျခင္းေၾကာင့္ အႏၲရာယ္ကင္းခဲ့သည္မွာ ထိုေဒသေန ေတာင္ေပၚသားအားလုံးသာ သိ သည္။ အစပထမက အႏၲရာယ္ကင္းစြာ ေနထိုင္ေမြးျမဴ စားေသာက္သြား လာႏိုင္ေအာင္သာ နတ္က်ားကို အစာေကြၽးခဲ့ရာမွ ႐ြာသူ႐ြာသား ကေလး သူငယ္မ်ားေရာ၊ ႐ြာသူ႐ြာသားမ်ားပါ အနာေရာဂါစြဲကပ္ေသာအခါ ေနထိုင္ မေကာင္းေသာအခါတြင္လည္း နတ္မ်ားအတြက္ သားေကာင္တစ္ေကာင္ ကိုေကြၽးေမြးေသာအခါ ပူေဇာ္ေသာအခါ ထူးျခားတိုက္ဆိုင္စြာ အနာေရာဂါ မ်ား ေပ်ာက္ကင္းျခင္း၊ က်န္းမာေရး ျပန္လည္ေကာင္းမြန္ျခင္းတို႔ ျဖစ္လာ ေသာေၾကာင့္ ယခင္က ေႏြဦးေပါက္တြင္သာ ကြၽဲ၊ ႏြား စေသာ သားေကာင္ တစ္ေကာင္ကိုတစ္ႏွစ္လွ်င္တစ္ႀကိမ္က်ားစာေကြၽးခဲ့ရာမွယခုအခါအႀကိမ္ ေပါင္းမ်ားစြာ က်ားစာေကြၽးေနသည္မွာ ၾကာပါၿပီ။
ထိုေတာင္ကို “နတ္က်ားေတြေနေသာေတာင္”ဟု ယူဆၾကေသာ ႐ိုးသားသည့္ ေတာင္ေပၚသားမ်ား၏ အစြဲတစ္ခု ရွိသည္။ ထိုအစြဲမွာ နတ္ က်ားမ်ားက သူတို႔အတြက္ အရာရာကို အေထာက္အကူေပးသည္။ ကူညီ ေနသည္ဟုယူဆၿပီး အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း၌ က်ားကန္ထားျခင္းတည္း။ အိမ္မ်ားကိုဝါးျဖင့္ေဆာက္ေဆာက္၊ သစ္ျဖင့္ေဆာက္ေဆာက္ေနာက္
ဆုံးအုတ္မ်ား၊ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္ခဲမ်ားျဖင့္ေဆာက္ေဆာက္ဝါးေထာက္ သို႔မဟုတ္ သစ္ေထာက္၊ သံေထာက္ စသည့္ ေထာက္တစ္ခုျဖင့္ က်ားကန္ ထားေသာဓေလ့အစြဲ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုဓေလ့အစြဲေၾကာင့္ အိမ္မ်ားကို က်ားကန္ထားေသာဓေလ့အစြဲ ေၾကာင့္ ထို႐ြာကို “က်ားကန္႐ြာ”ဟုေခၚပါသည္။