“မိကျောင်းမျက်ရည်”📖📖📖
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
***************
(၁)
နယ်မြေအပိုင်စားရယ်လို့တော့ သတ်သတ်မှတ်မှတ် မရှိလှပါဘူး။ ဒါပေမယ့် အနေကြာလာတော့လဲ ကိုယ်ပိုင်ဒေသလို ဖြစ်လာတော့တာပါပဲ။
ဒီ ပသီကမာဟောက် မြစ်တစ်ကြောမှာလဲ ကိုယ့်ထက်ကြီးတဲ့အကောင်၊ ကိုယ့်ကို နိုင်မယ့်အကောင်ကလဲ မပေါ်သေးတော့ ဒီနေရာတစ်ဝိုက်မှာတော့ ကျုပ်က တစ်ဗိုလ်တစ်မင်း ပါပဲ။
ကျုပ်ထက် ဥာဏ်သာတဲ့ လူသားတွေတောင်မှ ကျုပ်လက်ချက်နဲ့ သေကြရတာ နည်းကြတာမဟုတ် ဘူး။ ဒါကြောင့်လဲ သူတို့ ကျုပ်နောက်ကို နည်းအမျိုးမျိုးနဲ့ သဲကြီး မဲကြီး လိုက်နေကြတယ်လေ။ ခုထိတော့ သူတို့ ကျုပ်ကို မိအောင်မဖမ်းနိုင်ကြသေးပါဘူး။
တလောကတောင် စက်စုဘက်က နွားတစ်ကောင်နဲ့ ဝက်တစ်ကောင် ဝင်ဆွဲလာခဲ့သေးတယ်။
သူတို့ ဘာမှ မတတ်နိုင်ကြခင်မှာ ကျုပ် သားကောင်ကို အေးအေးဆေးဆေး သယ်လာနိူင်ခဲ့တယ်။
ဪ ကျုပ်ထက် ခန္ဓာကိုယ်ကြီးမားတဲ့ နွားလိုကောင်ကို လွယ်လင့်တကူ ဖမ်းလာပုံလား။ လွယ်ပါတယ်။ ကျုပ်တို့မိကျောင်းတွေဟာ ရေကို နိုင်နင်းကျွမ်းကျင်ကြတယ်။
ကမ်းနားစပ်မှာ သစ်တုံးတစ်ခုလိုငြိမ်ပြီး ရေစုန်ရေဆန် မျောနေတာပေါ့။ ဒီအချိန်မှာ နွားတစ်ကောင် ရေစပ်ဆင်းလာရင် ရေလှိုင်းမထစေရဘဲ သူ့နား ကပ်သွားပြီး သူ့ခြေထောက်တွေကို ကျုပ်ရဲ့ သန်မာတဲ့ အမြီးနဲ့ ရိုက်ချလိုက်ရင် ရေထဲကို ဝုန်းခနဲ ပြုတ်ကျလာတာပေါ့။
အဲဒီအချိန်ကျရင် ရေထဲနစ်လာတဲ့ နွားရဲ့ အပေါ်က ကျုပ်ကိုယ်လုံးနဲ့ တက်ဖိထားလိုက်ရုံပဲ။ ကုန်းသတ္တဝါ ရေထဲရောက်လာရင် ခဏချင်း သနားစရာကောင်းလောက်အောင် အသက်ရှူကျပ်ပြီး သေသွားတာပါပဲ။
ဟင့်အင်း … သားကောင်ရရင် ချက်ချင်း စားလို့မရဘူးလေ။ ကျုပ်တို့ မိကျောင်းမျိုးဆိုတာ ချွန်ထက်တဲ့ သွားတွေရှိပေမယ့် ကိုက်ဖဲ့စားသောက်လို့ မရဘူး။ အသုံးမဝင်ပါဘူး။
သားကောင်ရလာရင် ကျောပေါ်က အလောင်းစင် ပေါ်တင်ပြီး သားရဲတွင်းကို သယ်ယူသွားရတယ်။ သားရဲတွင်းဆိုတာကတော့ လိုဏ်ခေါင်းတစ်ခုထဲမှာ ရေတစ်ဝက်၊ ကုန်းတစ်ဝက် တူးထားတဲ့ ကျင်းပေါ့လေ။
အဲ ခွေးလို၊ ဒရယ်လို ကောင်မျိုးရရင်တော့ တစ်ခါတည်း အကောင်လိုက် မျိုပစ်လိုက်တယ်။
ရလာတဲ့ သားကောင်တွေကို သားရဲတွင်းထဲမှာ ပုပ်အောင်ထားရတယ်။ ပုပ်သွားမှ ကိုက်ပြီး ဆွဲခါလိုက်တယ်။ တစ်စစီထွက်လာတဲ့ အသားတုံးတွေကို တစ်လုတ်ချင်း ကောက်မျိုရတယ်။
တချို့ သားရဲတွင်းရောက်မှ သတိပြန်ရပြီး အသက်ပြန်ရှငလို့ လွတ်သွားတာတွေလဲ ရှိသေးတယ်။
သက်ရှိသတ္တဝါတွေထဲမှာ ကြောက်စရာအကောင်းဆုံးက “လူ”ပဲ။ သူတို့က ကျုပ်တို့ထက် ဥာဏ်ရည် သာတယ်။ ဘယ်လောက် အင်အားကြီးတဲ့ သတ္တဝါဖြစ်ဖြစ် ဥာဏ်ကိုသုံးပြီး ရအောင် ဖမ်းနိုင်ကြတယ်။
ခုလဲ သူတို့ ကျုပ်ကို သိပ်လိုချင်နေကြတယ်။
လိုချင်မှာပေါ့။ ကျုပ်ကို ဖမ်းမိရင် ဒီနယ်တစ်ဝိုက်မှာ သောင်းကျန်းနေတဲ့ ပါးကွက်ဆိုတဲ့ ပါးဖြူ မိကျောင်းကြီးရဲ့ ရန်ကလဲ အေးသွားမယ်။ နောက်ပြီး ကျုပ်ရဲ့ လှပတဲ့ အရေခွံကလဲ ဈေးသိပ်ကောင်းနေလေတော့ လူတွေ သဲကြီးမဲကြီး လိုက်ကြတာလဲ မလွန်ပါဘူး။
သူတို့ ကျုပ်ကို ချောင်းတွင်း ထောင်ချောက်တွေ၊ မြစ်ပြင်ကမ်းနားမှာ ထောင်ချောက် တွေ၊ ငါးမျှားချိတ်တွေ၊ သုတ်ကိုင်းတွေ၊ ရေပေါ်မှာ “ဘဲအရှင်” စတဲ့ အစာတွေတပ်ပြီး ငါးမျှားချိတ်တွေနဲ့ မျှားကြတယ်။
ခုအချိန်ထိတော့ ကျုပ်ကို မမိကြသေးဘူး။ သူတို့ ထောင်ချောက်တွေကို ကျုပ် ကျော်လွှား ဖျက်ဆီးပစ်နိုင်ခဲ့တယ်လေ။
အခုလဲ ထော်ပိုင်းချောင်းမှာ ရေထဲဖြတ်ကူးတဲ့ ခွေးတစ်ကောင်ကို ဝါးမျိုခဲ့ပြီး ဒီးဒုတ်ကျွန်းသောင်ပြင်မှာ နေစာလှုံရင်း အေးအေးဆေးဆေး တက်အိပ် နေတယ်။
ကျုပ်လား … ကမ်းဘက်ကို ခေါင်တင်ပြီးအိပ်တာ။ ရေထဲမှာ ကြောက်ရမယ့်အကောင် ရှိမှသာ မိကျောင်းတွေဟာ ရေစပ်ဘက် ခေါင်းလှည့်ပြီးအိပ်လေ့ရှိကြတာမျိုးလေ။ ဒါပေမယ့် ရန်သူကိုတော့ အလစ်ပေးလို့မရဘူး။ သတိကတော့ အမြဲရှိထားရတယ်။
ကျုပ် မေ့ခနဲ ဖြစ်သွားတုန်းမှာ အာရုံစိတ်က နိူးကြားလာတယ်။ ကျုပ်ရေပြင်ပိုင်နက်ထဲမှာ ထူးခြားတဲ့ သတ္တဝါတစ်ကောင်ကောင် ဝင်လာနေပြီဆိုတာ ကျုပ်သိလိုက်တယ်။
ဒါကြောင့် ချက်ချင်း ခေါင်းလှည့်ပြီး ရေထဲ ထိုးဆင်းလိုက်တယ်။
ရေနက်ထဲရောက်တာနဲ့ ကျုပ်ရှိရာဘက်ဆီကို ဦးတည်ကူးခပ်လာတဲ့ သဏ္ဌာန်တစ်ခုကို လှမ်းမြင်ရတယ်။
ကျုပ် နေရာမှာငြိမ်ပြီး အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ မြင်ကွင်းထဲမှာ မိကျောင်းအနက်တစ်ကောင် ပေါ်လာတယ်။ သူ့ကြည့်ရတာ ကျုပ်ကို ရန်မူဖို့မဟုတ်မှန်း စိတ်ထဲက အလိုလိုသိနေတယ်။ သူ့ကို မြင်လိုက်တာနဲ့ ကျုပ်နဲ့ယှဉ်ပြိုင်အနိူင်လုဖို့ထက် စိတ်တွေ တစ်မျိုးဖြစ်သွားတယ်။
အမြဲတမ်း ကြမ်းတမ်းခက်ထန်နေတတ်တဲ့ ကျုပ်စိတ်တွေ နူးညံ့ပျော့ပျောင်းလာတယ်။ လှုပ်ရှားလာတယ်။ ရင်ထဲမှာ ကြည်နူးမိသလိုလို၊ ဝမ်းသာမိသလိုလိုနဲ့ တကယ့်ကို တစ်မျိုးကြီးဖြစ်မိတယ်။
အမြဲတမ်း အထီးကျန်ဆန်နေတဲ့ ကျုပ်ဟာ ကြမ်းတမ်းခက်ထန်တဲ့ရင်ထဲမှာ အဖော်ဆိုတာ တောင့်တနေမှန်း ကျုပ် သိလာရတယ်။
အခု ကျုပ် အထီးမကျန်တော့ဘူး။ အဖော်ရခဲ့ပြီလေ။ ဒါကို လူတွေစကားမျိုးနဲ့ ပြောရရင် အချစ်လို့ ပြောရမလား။
ဟုတ်တယ်ဆိုရင်တော့ ကျုပ် အချစ်ကို တွေ့နေရပြီ။
(၂)
အမှန်တော့ ကျုပ်ဘ၀ထဲကို “မိနက်” ရောက်လာခဲ့တာ အစကတော့ ပျော်စရာ၊ ကြည်နူးစရာလို့ အောက်မေ့ခဲ့ပေမယ့် တဖြည်းဖြည်းနဲ့စိတ်ညစ်စရာ ဖြစ်မှန်းမသိ ဖြစ်လာရတယ်။ သူဟာ ကျုပ်အတွက် အန္တရာယ်ဆိုတာ ကျုပ် နောက်မှ သိရတော့တယ်။
မိနက်ဟာ ကျုပ်က ချစ်မှန်းသိတော့ ကျုပ်ရဲ့စကားကို လုံးဝ နားမထောင်ဘူး။ ဒါမလုပ်နဲ့ဆို လုပ်တယ်။ ဒီနေရာ မသွားနဲ့ဆို သွားတယ်။
ဒီလောက် အန္တရာယ်တွေများနေတဲ့ ကြားထဲက ကျုပ်စကားကို နားမထောင်တော့ ခဏခဏ ထောင်ချောက်ဝင်မိတယ်။
တစ်ခါက မြစ်လယ်က ငါးမျှားမှာ၊ နောက်တစ်ခါက ကမ်းစပ်က သုတ်ကိုင်းမှာ။ ကျုပ်တရကြမ်း ဝင်တိုက်ဖျက်ပစ်လို့ သူ အခုထိ အသက်ရှင်နေတာ။
ဒါလဲ မမှတ်ဘူး။ အခုချိန်ထိ စိတ်ထင်ရာ လုပ်ချင်နေဆဲပဲ။
ဒီလို မိုးဦးကျရာသီဆိုတာ မိကျောင်းတွေ အသိုက်ကိုက်ရမယ့်အချိန်၊ ဥချ သားပေါက်ရမယ့် ရာသီ မဟုတ်လား။ သူ့အတွက် ဂါးပျက်ချောင်းဖျားဘက်က ငှက်ကြီးတောင်လိုဏ်ထဲမှာ အသိုက်ကိုက်ထားပေးပြီးသား။
ချောင်းဖျားက အိုင်ထဲမှာပဲ အေးအေးဆေးဆေး ငြိမ်နေပါ။ ကျုပ် အစာရှာကျွေးပါ့မယ် ပြောလဲ နားမထောင်ဘူး။ သူ စိတ်ထင်ရာ သွားလာနေတုန်းပဲ။
အခုရာသီမှာ မိကျောင်းဖမ်းမုဆိုးတွေကလဲ ရေပြင်ပေါ် မှာ ခြေခြင်းကို လိမ်နေတာပဲ။ ကျုပ် သူ့အတွက် စိတ်ပူနေတာ။ မမြင်ရသေးတဲ့ ကျုပ် ရင်သွေးလေးတွေအတွက် ကျုပ်တွေးပြီး ရင်မအေးရပါဘူး။ဒါကြောင့် သူသွားတဲ့လာတဲ့ နေရာတွေကို နောက်နားက ထက်ကြပ်မကွာ လိုက်ပြီး စောင့်ရှောက်နေရတယ်။
တစ်နေ့တော့ ကံကြမ္မာဆိုးတစ်ခု ကြုံလာတယ်။ မိနက်နဲ့ ကျုပ်ဟာ ညဘက် မြစ်ရေပြင်အနှံ့ လျှောက်ကူးပြီး သားကောင်ရှာနေတုန်း ပသီကျွန်းဆွယ် သောင်စပ်နားမှာ ဝက်တစ်ကောင်ကို လှမ်းမြင်ရတယ်။
ရေစပ်နားမှာဆိုတော့ မိနက်က ဝမ်းသာအားရ ပြေးဆွဲမယ်လုပ်တော့ ကျုပ်ကတားတယ်။ ဒီနေရာမျိုးက လူတွေနဲ့နီးတော့ အန္တရာယ်ရှိနိုင်တယ်ပြောလဲ နားမထောင်ဘူး။ ရေစပ်နား ကပ်သွားပြီး ကမ်းစပ်ပေါ်ကဝက်ကို တအားတက်ဆွဲတယ်။
သူ့ကိုယ်ကြီး ရေထဲက ဘွားခနဲပေါ်ပြီး ကမ်းပေါ်တက်သွားတာနဲ့ ကိုင်းတောထဲက ဝဲပျံထွက်လာတဲ့ စလွတ်တွေ မြင်မကောင်းပါဘူး။ မိုးသီး မိုးပေါက်ကျလာတဲ့ အတိုင်းပါပဲ။ သူ့ကိုယ်အနှံ့ ဝင်မှန်ကုန်ကြတာပေါ့။
ဒီမြင်ကွင်းကို မြင်လိုက်ရတော့ ကျုပ် သွေးပျက် သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်လဲ ဘာမျှ မတတ်နိုင်တော့ဘူး။ ဒီအချိန်မှာ ဝင် အကူအညီပေးရင် ကျုပ်ပါရောပြီး သားကောင်ဖြစ်သွားမှာပေါ့။
မိနက်ဟာ စလွတ်ဆူးချက်တွေ မရှုမလှနဲ့ ရေထဲပြန်ဆင်းပြေးလာတယ်။ ရေထဲရောက်တာနဲ့ တအားလူးပစ်လိုက်တယ်။ သူက လူးလေ စလွတ်ကြိုးတွေက မလွတ်နိူင်အောင် ပတ်ထားကြလေပဲ။
ဒီအချိန်ကျမှတော့ ကျုပ် မိနက်ကို ဘယ်လိုမှ မကယ်နိုင်တော့ဘူး။ မကြာခင်မှာ လူတွေလက်ချက်နဲ့ မရှုမလှ အသက်ထွက်ရတော့မယ့် သူ့အဖြစ်ကို နောက်ဆုံးတစ်ချက် ကြည့်ပြီး စိတ်မကောင်းစွာနဲ့ ကျုပ်လှည့်ထွက်ခဲ့ရတယ်။
နေရစ်ခဲ့တော့ မိနက်ရေ။
(၃)
သားသမီးဇော၊ သားမယားဇောတွေ ကပ်ပြီး ကျုပ်စိတ်တွေ အတော်တုန်လှုပ်နေတယ်။ အရာရာကို ဒေါသအလျောက် ရှောက်လုပ်ပစ်ချင်နေတယ်။ ဒါဟာ အမှားတစ်ခုဆိုတာ နောက်မှသိခဲ့ရတယ်လေ။
မိနက်ကို လူတွေမိသွားပြီးတဲ့ နောက်ပိုင်းမှာ ကျုပ် ငြိမ်ပြီး အေးအေးဆေးဆေးနေတာ မရှိတော့ဘူး။ အမြဲတမ်း သွားလာကူးခပ်နေပြီး မည်းမည်းမြင် ဝင်ကိုက်ပစ်ချင်နေတယ်။
မိနက်ကိုသတ်တဲ့၊ ကျုပ်ရင်သွေးတွေကို ဖျက်ဆီးတဲ့ လူတွေကို ပြန်ပြီး လက်စားချေချင်တယ်။ လက်တုံ့ပြန်ချင်တယ်။
ဒီရက်ထဲမှာ ကမ်းစပ်မှာရေချိုးနေတဲ့ လူတစ်ယောက်နဲ့ လှေပေါ်က လူတစ်ယောက်ကို ရန်မူပစ်ခဲ့တယ်။ ချောင်းဖြတ်ကူးတဲ့ လှေတစ်စင်းကို အတင်းဝင်မှောက်ဖို့ ကြိုးစားတာ မအောင်မြင်ဘူး။ သူတို့ ကံကောင်းသွားကြတယ်။
ဒီရက်ထဲမှာ လူတွေ၊ ကျွဲတွေ၊ နွားတွေ၊ ဝက်တွေကို ကျုပ် လက်စားချေခဲ့တာ မနည်းတော့ဘူး။ ကျုပ် ဒေါသမုန်တိုင်း ထန်နေတဲ့ အချိန်ပဲပေါ့။
ဒီလို တရကြမ်း လျှောက်လုပ်နေတာ ရန်လဲနီးတယ်။ သူတို့ရဲ့ ထောင်ချောက်တွေ၊ မိကျောင်းမုဆိုးတွေနဲ့ ရင်ဆိုင်တိုးတာ နှစ်ခါ သုံးခါ ရှိနေပြီ။
မိကျောင်းမုဆိုးတွေကလဲ ကျုပ်နောက်ကို သဲကြီးမဲကြီး လိုက်နေကြပြီ။ ကျုပ်ကလဲ သူတို့ကို လက်စား ပြန် မချေရမချင်း မအေးဘူး။
ဘာဖြစ်လို့လဲ မသိဘူး။ သူတို့လှေတွေမှာ မိနက်ရဲ့ အသွေးအသားနံ့တွေ ခုထိ ရနေတုန်းပဲ။
တစ်နေ့ညတော့ သူတို့ ညဘက် ကျားမီးအုပ်ဆောင်းနဲ့ ထွက်လာကြတုန်း ကျုပ်ကိုမြင်သွားတယ်။
ကျုပ်က ရေထဲငုပ်သွားလိုက်၊ သူတို့ မြင်သာအောင် ဖော်ပြလိုက်နဲ့ တဖြည်းဖြည်း ကမ်းနဲ့ဝေးတဲ့ ပသီမြစ်ဝဘက်ကို မျှားခေါ်လာခဲ့တယ်။
သူတို့ကလဲ ကျုပ်ကို ရလိုဇောနဲ မကြောက်မရွံ့ လိုက်လာကြတယ်။
ဝဲခွဆိုင်ထဲ ရောက်တာနဲ့ သူတို့လှေအောက်ဝင်ပြီး မှောက်ပစ်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ မရဘူး။
နောက်တစ်ခါ မှောက်တယ် … မမှောက်ဘူး။
ခါတိုင်း ခုလိုခင် မှောက်ရင် မှောက်လျက်သားနဲ့ ခုကျမှ ဘာဖြစ်လို့ မမှောက်ရတာလဲလို့ မကျေမနပ်နဲ့ ကြည့်လိုက်တော့ လှေရဲ့ တစ်ဘက်တစ်ချက်မှာ ဝါးပိုးဝါးတွေ တစ်ဘက် တစ်လုံး တွဲချည်ထားတော့ ဘယ်မှောက်တော့မလဲ။ တော်တော် ဥာဏ်များတဲ့ လူတွေပါပဲ။
လှေကို မှောက်ပစ်ဖို့ မရတော့ လူတွေကို အမြီးနဲ့ ရိုက်ချတယ်။ ဒါပေမယ့် မရဘူး။
သွေးရူးသွေးတန်းနဲ့ မဆင်မခြင်လုပ်နေတဲ့ ကျုပ်ကို တစ်ကြိမ်မှာ စလွတ်တစ်ချောင်း ထိပါရော။
ကျုပ် တအားလူးရုန်းလိုက်တယ်။ စလွတ်က ကျွတ်မသွားဘဲ အသားထဲ ပိုမြုပ်ပြီး ဝင်လာတယ်။ ကြိုးတွေကလဲ မလှုပ်သာအောင် ရစ်ပတ်ခြင်း ခံလိုက်ရကတည်းက ဘယ်နည်းနဲ့မှ ကျုပ် မလွတ်နိူင်တော့မှန်း နောင်တရစွာ သိလိုက်ရပြီလေ။
(၄)
ကျုပ်ကို မိသွားတော့ သူတို့ ကျုပ်ကို ချက်ချင်း သတ်မပစ်ကြသေးဘူး။ ရွာထိပ်က ပသီသောင်ပေါ်မှာ မြစ်ပြင်ဘက်ကို ခေါင်းလှည့်ပြီး တိုင်ငုတ်တွေစိုက်ပြီး မလှုပ်သာအောင် ချုပ်ထားကြတယ်။
ရပ်နီး ရပ်ဝေးက လူတွေဟာ တကူးတက လာကြည့်တယ်။ သူတို့ဟာ နေပူကျဲကျဲ၊ သဲပူပူပေါ်မှာ တင်ထားတဲ့ ကျုပ်အဖြစ်ကို ဘယ်သူကမျှ မသနားကြပါဘူး။ သူတို့ကို အမြဲဒုက္ခပေးနေတဲ့ ရန်သူ တစ်ကောင်ကို အောင်နိုင်ခဲ့တဲ့အတွက် ဝမ်းသာဂုဏ်ယူနေကြသူချည်း ပါပဲ။
ညဘက်ရောက်တော့ လူခြေတိတ်သွားတယ်။ တိမ်တိုက်ကြားက ဖြာဆင်းလာတဲ့ လရောင်ကလေးကြောင့် တစ်နေလုံး နေပူခံထားရတဲ့ ကျုပ်ဟာ နည်းနည်းတော့ အေးမြသလို ခံစားရတယ်။
ဒီအချိန်မှာ လရောင်ဆမ်းထားတဲ့ ပသီမြစ်ရေပြင်ကို ကျုပ် လှမ်းမျှော်ကြည့်မိတယ်။
မိုးရိပ်မိုးကလေးတွေသမ်းပြီး လရောင်ဆမ်းထားတဲ့ ဒီရေပြင်ပေါ်မှာ ကျုပ် ပေါက်ဖွားကြီးပြင်းခဲ့တာပါ။ ဒီရေပြင်တစ်ဝိုက်မှာပဲ ကျုပ် လှည့်လည်ကျက်စားခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ဘူး။ ကျုပ်ဘဝထဲကို မိနက် ရောက်လာမှသာ ကျုပ်ဘဝ အခုလို ဆုံးရှံးပျက်စီးရတာပါ။
တကယ်တော့လေ အချစ်ဆိုတာ တစ်ခါ တစ်ခါတော့ ရင်ထဲမှာရှိနေတဲ့ အနီးဆုံးရန်သူပါပဲ။ ကျုပ်ဟာ အချစ်ကို ဦးစားပေးမိလို အခုလို အသက်ဆုံးရတော့မှာပါ။
ကျုပ် တစ်ချိန်က ပျော်ပါးမြူးထူးခဲ့တဲ့ ပသီမြစ်ရေပြင်ကို နောက်ဆုံး လှမ်းမျှော်ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ဒီအချိန်မှာ ကျုပ်မျက်လုံးဆီမှာ မျက်ရည်တွေ စီးကျလာတယ်။
ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်တဲ့ မိကျောင်းတစ်ကောင်ရဲ့မျက်ရည်ကျတာ ဘယ်သူမျှ ကိုယ်ချင်းစာ သနားကြမှာ မဟုတ်ပါဘူးလေ။
ငွေတာရီမဂ္ဂဇင်း၊ ဒီဇင်ဘာလ၊ ၁၉၉၃
– ပြီး –
စာရေးသူ – အောင်ခိုင်လင်းအားလေးစားလျက်