ဘွားမယ်စိန်နှင့် အငြိုးကြီးတဲ့မရွှေပွင့်
စာမူ…၁၃၆
ပထမပိုင်း
တစ်နေ့သ၌ဘွားမယ်စိန်၏နေအိမ်သို့
သူကြီးဦးနောင်ချိုနှင့်အတူအဝတ်အစား
သားသားနားနားဝတ်ဆင်ထားသည့် သူဌေးတစ်ဦးတို့
ရောက်လာခဲ့ကြသည်။
“ဘွား…ဒါ မြို့ကသူဌေး ဦးဗိုလ်ဝင်းတဲ့ခင်ဗျ…
သူဌေး…ခင်ဗျားပြောပြချင်တာရှိရင်ဘွားကို
ပြောပြလိုက်ပါ…”
ဟု…သူကြီးဦးနောင်ချိုကပြောတော့ သူဌေးဦးဗိုလ်ဝင်းက
ဘွားမယ်စိန်ကို အကဲခတ်သလိုကြည့်၍…
“ကျုပ်ကိုတော့ သူကြီးကအမေကြီးရဲ့အကြောင်းတွေကို
ပြောပြထားတယ်ခင်ဗျ… အဲ့တာနဲ့ကျုပ်ကလည်းအခက်အခဲတစ်ခုရှိနေတော့ ဒီကသူကြီးပြောတာ
ဟုတ်မဟုတ်သိချင်တာနဲ့လိုက်လာခဲ့တာပါ…”
ဟု…သူဌေးဦးဗိုလ်ဝင်းကပြောလိုက်သည်။
ဘွားမယ်စိန်ကခေါင်းတချက်ညိတ်၍…
“အဲ့သည်တော့ မှန်းချက်နဲ့နှမ်းထွက်မကိုက်သလို
ဖြစ်သွားသလားကွဲ့….”
ဟု…ဘွားမယ်စိန်ကမေးတော့
သူဌေးဦးဗိုလ်ဝင်းပြုံးသွားသည်။
“အမေကြီးက တယ်လည်းတော်ပါပေတယ်ဗျာ…
ကျုပ်စိတ်ကိုသိနေတာပဲဗျ”
ဟု…သူဌေးဦးဗိုလ်ဝင်းကပြောလိုက်၏။
“အိုကွယ်…ဘယ်လူကဘယ်လိုမျက်နှာထားဆိုရင်ဖြင့်
သူ့စိတ်ထဲကဘာဆိုတာ ဒီအမယ်ကြီးတွေကသိတာပေါ့…
လူဖြစ်လာခဲ့တဲ့သက်တမ်းကလည်းနည်းမှမနည်းကွယ်…”
ဟု…ပြောလိုက်တော့ သူကြီးဦးနောင်ချိုက
သဘောကျစွာပြုံးရင်း…
“ကဲဗျာ…သူဌေး…ခင်ဗျားကလည်း
ပြောမယ့်အကြောင်းကိုသာပြောလိုက်စမ်းပါဗျာ…
တော်နေကြ…ကျုပ်တို့ဘွားက စိတ်မရှည်ဖြစ်လာရင်
သူ့တောင်ဝှေးနဲ့ရိုက်ထုတ်မှ ဟုတ်နေလိမ့်မယ်ဗျ…”
ဟုပြောလိုက်၏။
“ဒါဖြင့်လည်း ကျုပ်ပြောပါ့မယ်ဗျာ…
ဒီလိုဗျအမေကြီးရဲ့… ကျုပ်အဖေဘက်ကပိုင်တဲ့
စံအိမ်တစ်လုံးကို ကျုပ်အမွေရထားတာလည်း
အတော်ကြာပြီခင်ဗျ…
စံအိမ်က လူမနေတာလည်းနှစ်ပေါင်း
အတော်ကြာပါပြီဗျာ…
ခြံစည်းရိုးတောင်မရှိတော့တဲ့ အဲ့သည်စံအိမ်ကို
သူခိုးတောင် မကပ်ရဲဘူးတဲ့ခင်ဗျ…
ကျုပ်မိခင်ကြီးပြောပုံအရဆိုရင်တော့
အဲ့သည်စံအိမ်ကသရဲခြောက်သတဲ့ဗျ…
သရဲခြောက်လွန်းလို့လူမနေဖြစ်တာလို့လည်း
ပြောကြပါတယ်…
အယ်…အဲ့သည်လိုတွေသိတော့ ကျုပ်ကလည်း
ရှိတယ်တောင်မထင်မိတဲ့ အဲ့သည်စံအိမ်ကို
အသစ်ကပြုပြင်ပြီး လူတွေပါးစပ်ပိတ်သွားအောင်
နေလိုက်ချင်တယ်ဗျာ…
ဒါပေမယ့် ကျုပ်အမေက တားနေတော့ ကျုပ်လည်း
စံအိမ်ထဲကသရဲကို အရင်ရှင်းထုတ်ပစ်မယ်ဆိုတဲ့
ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုထဲနဲ့ အမေကြီးဆီကိုလာခဲ့တာပါ…”
ဟု…သူဌေးဦးဗိုလ်ဝင်းကပြောလိုက်သည်။
ဘွားမယ်စိန်က သူဌေးဦးဗိုလ်ဝင်းကမည်သည်မှမပြောသေးဘဲ အကြမ်းရေခွက်ကိုမော့သောက်လိုက်သည်။
ပြီးလေတော့ သူဌေးဦးဗိုလ်ဝင်းကိုစိုက်ကြည့်ပြီး…
“ဒီစံအိမ်က မောင်ရင့်အဖေကဝယ်ထားတာလား
ဒါမှမဟုတ် သူလည်းပဲ အမွေရထားတာလား…”
ဟုဘွားမယ်စိန်ကမေးလေတော့…
“ကျုပ်အဖေရဲ့အဖေပိုင်ခဲ့တဲ့စံအိမ်ပါအမေကြီး…
အဲ့သည်စံအိမ်ကြီးကို ကျုပ်ရဲ့အဘိုးဦးကိုကိုကြီး
ပိုင်ဆိုင်ခဲ့တာပါဗျာ…”
ဟု…သူဌေးဦးဗိုလ်ဝင်းကဖြေလေသည်။
“ဒါဆိုရင်မောင်ရင့်အဘိုးတို့နေထိုင်ခဲ့တဲ့စံအိမ်ပေါ့”
“အဲ့သည်လိုပဲပြောရမှာပေါ့ဗျာ…
ဒါပေမယ့်ကျုပ်အဘိုးက အဘွားနဲ့ယူပြီးနောက်ပိုင်း
အဲ့သည်အိမ်ကနေပြောင်းရွေ့လာခဲ့တော့…
စံအိမ်ကြီးက အခုထက်ထိတောင်အောင်
လူမနေဖြစ်ခဲ့တာဗျ…”
“စိတ်တော့ဝင်စားစရာပဲ…
စံအိမ်ကောင်းကြီးကိုပစ်ပြီး တခြားကိုပြောင်းခဲ့ကြတာ
ဆိုတော့ အဲ့သည်စံအိမ်ကြီးမှာ တစ်ခုခုဖြစ်ထားပုံရတယ်…
မောင်ရင်ဘာများသိထားသေးသလဲ”
ဟု…မေးတော့ သူဌေးဦးဗိုလ်ဝင်းမျက်နှာပျက်သွားသည်။
“ဟိုလေ…အမေကြီး…
အဲ့သည်စံအိမ်ကသရဲကိုပဲနှင်ထုတ်ပေးပါလားဗျာ…
ကျန်တာတော့ကျုပ်ဘက်ကမပြောချင်လို့ပါ”
ဟု…ပြောတော့ ဘွားမယ်စိန်သည် သူဌေးဦးဗိုလ်ဝင်းကို
ကြည့်၍ ပြုံးလိုက်သည်။
ပြီးနောက် ခေါင်းကိုခါရမ်းပြီး…
“ကျုးလွန်သူလား…တရားခံလားမသိဘဲနဲ့တော့…
ဘွားက သရဲကိုနှင်ထုတ်ပေးမယ့်သူလို့များမောင်ရင်ထင်သလားကွဲ့… “
ဟု…လေသံအေးအေးဖြင့်ပြောလိုက်သည်။
“မဟုတ်ပါဘူးဗျာ…ဒီအတွက်လည်းကျုပ်ဘက်က
ထိုက်သင့်တဲ့အဖိုးခပေးမှာပါဗျ…”
ဟု…သူဌေးဦးဗိုလ်ဝင်းကပြောတော့ သူကြီးဦးနောင်ချို
မျက်လုံးပြူးသွားသည်။
ဘွားမယ်စိန်၏မျက်လုံးများကလည်းသူဌေးဦးဗိုလ်ဝင်းကိုစိုက်ကြည့်၍နေလေသည်။
ထိုအခါ သူကြီးဦးနောင်ချိုက…
“သူဌေး…ကျုပ် ခင်ဗျားကိုပြောထားတယ်လေ…
ကျုပ်တို့ဘွားကို ငွေကြေးကိစ္စမပြောပါနဲ့လို့
ခင်ဗျားကိုအသိပေးထားရဲဲ့နဲ့ဗျာ…
လာဗျာ…ခင်ဗျား ကျုပ်အိမ်ကိုပြန်လိုက်ခဲ့ပါတော့…
ဘွား…ကျူပ်ဒီလူ့ကိုပြန်ခေါ်သွားပါ့မယ်…
တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ…”
ဟု…ပြောရှာသည်။
ဒေါ်ဝင်းကခါးကြီးထောက်ကာကြည့်ရင်း…
“ဘယ်လောက်ရွှေ၊ငွေတွေရှိနေလို့
တော်ကဒီစကားပြောရတာလဲ…
ကျုပ်အမေဆီမှာ ငွေမရှိ၊ရွှေမရှိလို့ အခုလို
လုပ်ကိုင်နေတယ်လို့များထင်နေတာလား…ဟင်…”
ဟု…စိတ်ဆိုး၊မာန်ဆိုးဖြင့်
သူဌေးဦးဗိုလ်ဝင်းကိုရန်တွေ့တော့ ၏။
“မမဝင်းရာ…ကျူပ်တောင်းပန်ပါတယ်…”
သူကြီးဦးနောင်ချိုကပြောလေတော့
သူဌေးဦးဗိုလ်ဝင်းကသူမှားသွားတာကိုသိပြီး…
“အမေကြီး…စိတ်မရှိပါနဲ့ခင်ဗျာ…
ကျုပ်တောင်းပန်ပါတယ်…
ကျုပ်က ကျုပ်တို့မိသားစုကိစ္စတွေကို
လူတွေမသိစေချင်တဲ့သဘောနဲ့ ပြောမိလိုက်တာပါဗျာ…
ကျုပ်တောင်းပန်ပါတယ်…”
ဟု…ပြာပြာသလဲတောင်းပန်တော့သည်။
ဘွားမယ်စိန်ကခေါင်းတချက်ညိတ်၍…
“ဟောသည်နေရာမှာ မောင်ရင့်ရဲ့အကျိုးစီးပွားကို
ဖျက်ဆီးပစ်မယ့်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်မှမရှိပါဘူးကွယ်…
ပြောသင့်တဲ့အရာဆိုပြောပြပါ…
ဒါမှ ဘွားဘက်ကလည်းကူညီပေးနိုင်တဲ့နည်းကို
စဥ်းစားလို့ရမှာလေ…”
ဟုပြောရှာသည်။
သူဌေးဦးဗိုလ်ဝင်းခေါင်းကိုညိတ်၍…
“ကျုပ်ပြောပါမယ်ဗျာ…
ဒါကိုကျုပ်သိတာလည်းမကြာသေးပါဘူး…
ကျုပ်အမေပြောပြလို့သိထားတဲ့အကြောင်းအရာတစ်ခုပါပဲအမေကြီး…”
“အေး…ဒါဆိုလည်းပြောပြကွယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့…တကယ်တော့အဲ့သည်အိမ်မှာ
ခြောက်လန့်နေတဲ့သူက မရွှေပွင့်လို့ခေါ်တဲ့
အမျိုးသမီးပါ…”
ဟု…အစချီကာပြောပြတော့သည်။
ရွာအမည်က သခွပ်ပင်ရွာဟုခေါ်၏။
ထိုရွာ၌ ဦးကျွဲ…ဒေါ်သိန်းဟုခေါ်သော
ဆင်းရဲသောလင်မယားရှိ၏။
ထိုလင်မယား၌ မရွှေပွင့်ဟုခေါ်သော
အချောအလှသမီးလေးတစ်ယောက်ရှိကြသည်။
တစ်နေ့၌…
“အရီးသိန်း…အရီးသိန်း….”
တဲအပြင်၌ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာထမင်းရေငှဲ့နေသော
ဒေါ်သိန်းဆီသို့ရွာသားတစ်ယောက်အပြေးတပိုင်းရောက်လာခဲ့သည်။
“ဘာဖြစ်တာလဲဟဲ့…”
ဟု…ဒေါ်သိန်းကမေးလေတော့…
“အရီးသိန်း ယောကျာ်း…ထန်းပင်ပေါ်က
ပြုတ်ကျပြီးဆုံးပြီဗျ…”
“ဟေ…ငါ့ယောကျာ်းထန်းပင်ပေါ်က ပြုတ်ကျတယ်
ဟုတ်လို့လားဟယ်…”
“အရီးကဟုတ်လို့လားမေးနေတယ်…
ဟိုမှာသူကြီးဦးကျော်ကောင်းတို့တောင်
ရောက်နေကြပြီဗျ…”
“ဟင်…အမယ်လေး…….”
ဒေါ်သိန်း ထမင်းအိုးကိုပစ်ချပြီး နေရာမှ
အပြေးထွက်လာခဲ့သည်။
ဒေါ်သိန်းယောကျာ်း ဦးကျွဲက ထန်းတက်စားသူဖြစ်၏။
သူများထန်းတော၌အခကြေးငွေယူကာ
ထန်းတက်နေသူဖြစ်သည်။
ထန်းတက်သည့်အလုပ်ကို ကျွမ်းကျင်နေသော
ဦးကျွဲတစ်ယောက် ယခုတော့ ထန်းပင်ပေါ်မှ
ပြုတ်ကျကာဆုံးပါးသွားခဲ့ရှာသည်။
ဦးကျွဲ၏အသုဘက ရွာသူ၊ရွာသားတို့၏
ကောင်းမှုကြောင့် ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ပြီးဆုံးခဲ့ရသည်။
ဖခင်မရှိတော့သော မရွှေပွင့်လေး၏ဘဝကလည်းပို၍
ကွမျးတမျးလာ၏။
အခကြေးငွေယူကာလယ်တောလိုက်၍
ရုန်းကန်ရသော မရွှေပွင့်လေးကို ဒေါ်သိန်း
ကြည့်မိတိုင်းသက်ပြင်းချရ၏။
သက်ပြင်းချဆို မရွှေပွင့်က သူတို့ကဲ့သို့အသားမည်းမည်း
ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းမဟုတ်သောကြောင့်ပင်။
မရွှေပွင့်ရဲ့အသားအရည်လေးက ဖြူကာဖွေးပြီး
ရုပ်ကလေးကလည်းချောမောလွန်း၏။
ရွာရှိလူများကပင်…
“ကျီးသိုက်ထဲဗျိုင်းရောက်နေတာဟေ့…”
ဟု…ပြောကြသည်အထိ မရွှေပွင့်လေးက
သူတို့လင်မယားနှင့်မတူပေ။
“ရွှေပွင့်…”
“ရှင် အမေ…”
ဒေါ်သိန်း သမီးဖြစ်သူကို ပြောဖို့
တွန့်ဆုတ်နေမိသည်။ပြော၍မထွက်ဖြစ်နေပုံရ၏။
“အမေ…ကျုပ်ကိုခေါ်ပြီး…ဘာပြောမလို့လဲတော့်”
ရွှေပွင့်ကမိခင်မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး မေးလေတော့…
“ဟိုလေ…ညည်း ကို ရွာလယ်က ရွှေဝိုင်းက
လက်ထပ်ချင်တယ်လို့ငါ့ကိုပြောနေတာအေ့…”
ဟု…ဒေါ်သိန်းကပြောတော့ မရွှေပွင့်
မျက်လုံးပြူးသွားသည်။
“အဲ့တော့အမေကဘာပြန်ပြောလိုက်လဲ”
ဟု…မရွှေပွင့် ဒေါ်သိန်းကိုပြန်မေးတော့ ဒေါ်သိန်းကသက်ပြင်းချ၍…
“ဘာပြောရမှာလဲအေ…
ညည်းချမ်းချမ်းသာသာနေရမယ့်အရေးမို့
ငါလက်ခံခဲ့လိုက်တယ်…”
ဟု…ပြောသောအခါ မရွှေပွင့် အထိတ်တလန့်ဖြင့်…
“အမေရယ်…ကျုပ်သဘောထားကိုမေးပါဦးလား…
ဒင်းလိုအသားမည်းမည်းရုပ်ဆိုးဆိုးကိုကျုပ်မယူနိုင်ဘူး…
ကျုပ်မယူချင်ဘူးတော့်…….”
ဟု…မရွှေပွင့်က အော်၍ငိုတော့သည်။
“အမေကညည်းကိုကောင်းစားစေချင်လို့ပါသမီးရယ်…”
ဒေါ်သိန်းထိုမျှသာပြောပြီး တဲအိမ်လေးထဲမှ
ထွက်သွားတော့သည်။
နောက်ရက်၌ ရွှေဝိုင်းက မရွှေပွင့်ကို
လယ်တွေ…ယာတွေ…ရွှေငွေလက်ဝတ်လက်စားတွေဖြင့်
လာ၍တင်တောင်းတော့သည်။
“အမေ…ကျုပ်တို့ကရွှေနှစ်ရွှေဆိုတော့
သိပ်လိုက်ဖက်တာပဲနော်…”
အဆီတရွဲရွဲမျက်နှာဆိုးကြီးဖြင့် ဒေါ်သိန်းကိုအမေဟုခေါ်ကာပြောလိုက်သည်။
မရွှေပွင့်ကတော့နှာခေါင်းရှုံ့၏။
လာရောက်ကြည့်ရှု့သောရွာသူ၊ရွာသားများကလည်း…
“ဗျိုင်းကို ကျီးကန်းချီတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးဟဲ့…”
“ဟုတ်ပ…သူ့ရုပ်မှအားမနာအေ…
ငါတော့ မရွှေပွင့်လေးပဲသနားတယ်…”
ဟု…မရွှေပွင့်ဘက်မှနာ၍ပြောကြလေသည်။
မရွှေပွင့်ကတော့ ချိုသည်၊ခါးသည်မပြောဘဲ
ငြိမ်၍သာနေ၏။
ဒေါ်သိန်းကတော့သမီးဖြစ်သူကိုသာကြည့်နေခဲ့ရှာသည်။
တင်တောင်းခြင်းအခမ်းအနားပြီးသွားလေတော့…
“သမီးရွှေပွင့်…အမေမှားများမှားသွားပြီလားအေ…”
ဟု…ဒေါ်သိန်းကမေးတော့…
“အမေမမှားပါဘူး…အမေမှန်ပါတယ်…
အမေတို့လိုမဆင်းရဲစေချင်လို့ ကျုပ်ကို အခုလို
စီစဥ်ပေးခဲ့တာကို ကျုပ်နားလည်ပါတယ်အမေ…”
“အင်း…အမေ့ကိုသမီးက နားလည်ပေးပြီး
အမေကိုယ်တိုင်ကသမီးစိတ်ကိုနားလည်မပေးနိုင်
ဖြစ်ခဲ့တယ်…ဒီတော့ သမီးရယ် သမီးစိတ်သဘောကျအတိုင်းသာလုပ်ပါ…အမေ မင်္ဂလာဆောင်ကို
ဖျက်သိမ်းပေးမယ်အေ…”
ဟု…ဒေါ်သိန်းကပြောတော့ မရွှေပွင့်ဝမ်းသာသွားပြီး…
“အမေ…အမေ…တကယ်ပြောတာနော်…”
ဟု…ဝမ်းသာအားရပင်ပြောရှာသည်။
“တကယ်ပြောတာပါအေ…
အဲ့သည်အကောင်တင်တောင်းထားတာတွေကို
အမေအကုန်ပြန်ပေးလိုက်မယ်…
ဒါပေမယ့် သမီးကတော့ရွာကနေထွက်သွားမှ
ရလိမ့်မယ်…”
“ရှင်…”
“မရှင်နဲ့သမီး..ညည်းဒီရွာမှာရှိနေရင် ဒီအကောင်က
လက်လျော့မှာမဟုတ်ဘူး…ဒါ့ကြောင့်
အမေ့သူငယ်ချင်း မိဖြူတို့အလုပ်လုပ်နေတဲ့
မြို့ကိုလိုက်သွားချေ…
အမေသူတို့လိပ်စာကိုသိထားတယ်…
ငါ့သမီးသာအဲ့ကိုအရောက်သွားနော်…”
“ကျုပ်အမေ့ကိုတစ်ယောက်ထဲစိတ်မချဘူးအမေ…”
“အမေ့ကိုစိတ်ချပါအေ…
အမေ့တစ်ဝမ်းတစ်ခါးအတွက်ကတော့ ဒီရွာမှာ
နေလို့ရပါတယ်…သမီးသာကိုယ့်ဘဝကို ကိုယ်တိုင်
ဆုံးဖြတ်ကြားလား…ဒါပေမယ့် ဆုံးဖြတ်ချက်တော့မမှားစေနဲ့နော်သမီး…”
“ဟုတ်ကဲ့အမေ…”
ထိုသို့ဖြင့် မရွှေပွင့်လေးလည်း ရွှေဝိုင်းနဲ့ဝေးရာ
မြို့သို့တိတ်တဆိတ်တက်လာခဲ့တော့၏။
ဒေါ်သိန်းပြောပြလိုက်သည့်လိပ်စာအတိုင်းရောက်လာတော့ ဒေါ်သိန်း၏သူငယ်ချင်းဒေါ်ဖြူနှင့်တွေ့ခဲ့ရသည်။
ဒေါ်ဖြူကလည်း မရွှေပွင့်လေးကို သူအလုပ်လုပ်ကိုင်နေသည့် ဆေးလိပ်ခုံ၌အလုပ်သွင်းပေးသောကြောင့်
မရွှေပွင့်လည်း ဆေးလိပ်သမအဖြစ်
လုပ်ကိုင်နေခဲ့တော့သည်။
ရလာသောအခကြေးငွေများကိုလည်း
ဒေါ်ဖြူရွာပြန်သည့်အခါ မိခင်ကြီးအတွက်
ထည့်ပေးရှာ၏။
“ရွှေပွင့်ရေ…ညည်းရွာကထွက်လာတော့
ရွှေဝိုင်းက တစ်ရွာလုံးအော်ဟစ်ပြီး
ညည်းကိုလိုက်ရှာတာတဲ့…
ညည်းအမေကိုလည်း ဓားကြိမ်း ကြိမ်းပြီး
ရန်ရှာလို့ သူကြီးတို့ကဝင်တားရတာတဲ့အေ…
အတော်ဆိုးတဲ့အကောင်ပါ…”
ဟု…ဒေါ်ဖြူက ရွာကပြန်ရောက်လာတော့ ထိုအကြောင်းများကိုပြန်ပြောပြရှာသည်။
“ညည်းရွာပြန်လို့တော့မရသေးဘူး…
ဟိုအကောင်က ညည်းကိုအသေရရ…
အရှင်ရရလိုချင်နေတာ…”
“ကျုပ်လည်းမပြန်ချင်ပါဘူးအရီးဖြူရယ်…
ကျုပ်အမေကိုသာအဝေးကနေအခုလိုလေး
ထောက်ပံ့နိုင်ရင်ကျုပ်အတွက်အဆင်ပြေပါတယ်…”
မရွှေပွင့်သည် ဆေးလိပ်ခုံ၌သာလုပ်ကိုင်နေခဲ့ရာ
ဆေးလိပ်ခုံပိုင်ရှင် သူဌေး ဦးဘဦးရဲ့သား
ကိုကိုကြီးက မရွှေပွင့်ကိုချစ်ခင်နေခဲ့သည်။
မရွှေပွင့်ကိုအရိပ်တကြည့်ကြည့်နေခဲ့သူမို့…
“ရွှေပွင့်…သူဌေးရဲ့သားက ညည်းကိုကြိုက်နေပုံ
ရတယ်အေ့…”
ဟု…ဒေါ်ဖြူကပြောတော့…
“ကျုပ်ကတော့ သူ့ကိုမကြိုက်ပါဘူးအရီးဖြူ…”
“အေးလေ…အရီးကလည်းအဲ့တာပဲပြောတာ…
ညည်းက ကတော်ရုပ်ကလေးအေ့…
လိုချင်သူကများတယ်…
ကိုယ့်ဘက်ကမချစ်ရင်တော့ အတတ်နိုင်ဆုံးရှောင်နော်”
“ဟုတ်ကဲ့အရီးဖြူ…”
မရွှေပွင့်ဘက်က သူဌေးသားကိုကိုကြီးကို
အတတ်နိုင်ဆုံးရှောင်လေသည်။
“ရွှေပွင့်လေး…”
“ဟုတ်ကဲ့…”
“ရွှေပွင့်လေးကလေ…သိပ်လှတာပဲကွယ်…
ဟောသည်က ကိုကိုကြီးတော့ ရွှေပွင့်လေးရဲ့ အလှမှာ
မြောနေပြီကွယ်…”
ကိုကိုကြီးက ထိုသို့ပြောသော်လည်း မရွှေပွင့်က
စကားပြန်၍မပြောပေ။
“ရွှေပွင့်လေး…ကိုကိုကြီးကို ပြန်ပြောဦးလေကွယ်…”
“ကျုပ်ကဘာပြောရမှာလဲ”
“ဟောဗျာ…ဒီက ရွှေပွင့်လေးကို
ကိုကိုကြီးကချစ်ခင်တွယ်တာစိတ်တွေများနေပြီဆိုတာ
ရွှေပွင့်လေး မသိချင်ယောင်ဆောင်နေသလားကွယ်…
ကိုကိုကြီးကတော့ အဖေတို့အမေတို့ကိုတောင်
ရွှေပွင့်လေးကို တောင်းရမ်းလက်ထပ်ပါရစေလို့
ခွင့်တောင်းပြီးပြီရွှေပွင့်လေးရဲ့…
အဲ့တာ ရွှေပွင့်လေးသဘောကရော ဘယ်လိုသဘောရလဲ”
“ကျုပ်သဘောကိုမေးတာလား…”
“ဒါပေါ့ရွှေပွင့်လေးရယ်…ကိုကိုကြီးဘက်က
ရွှေပွင့်လေးရဲ့သဘောထားကို မေးရမှာပေါ့”
“ကျုပ်သဘောထားကိုပြောရရင်…
ကျုပ်လက်မခံနိုင်ဘူး…
ဘာကြောင့်ဆို…ကျုပ်မှတော့်ကို မချစ်တာ…”
မရွှေပွင့်ကထိုသို့ပြောတော့ ကိုကိုကြီး
မျက်နှာပျက်သွားသည်။
မျက်နှာပျက်တာကိုအပြုံးဖြင့်ပြန်ပြင်ပြီး…
“ကိုကိုကြီးက ရုပ်ကလည်းပျိုတိုင်းကြိုက်တဲ့ရုပ်ပါ
ရွှေပွင့်လေးရယ်…
ငွေရေးကြေးရေးကိုကြည့်ရင်လည်းသူဌေးသားပါကွာ…
ဒါကိုဘာကြောင့်များ ရွှေပွင့်လေးက
သဘောမကျရတာလဲ…”
ဟုပြောလေတော့ မရွှေပွင့်က ကိုကိုကြီး၏
မျက်နှာကိုကြည့်၍…
“ကျုပ်တော့်ကိုမချစ်လို့လက်မခံတာပါ…
ကျုပ်ကိုသွားခွင့်ပြုပါ…”
ဟုပြော၍ ကိုကိုကြီး၏အနီးမှ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
ကိုကိုကြီးကတော့ မရွှေပွင့်၏
နောက်ကျောကိုကြည့်ရင်း…
“မင်းသိပ်လှတယ်ရွှေပွင့်…
မာနခဲလေးရွှေပွင့်…မကြာခင်ငါ့လက်ထဲရောက်ကို
ရောက်စေရမယ်…”
ဟု…ကြိမ်းဝါးလေသည်။
တစ်ရက်ရောက်တော့…
“ရွှေပွင့်…”
“ရှင်သူဌေး…”
“လာဦး…ခဏ…”
“ဟုတ်ကဲ့…”
ကိုကိုကြီး၏ဖခင်သူဌေးဖြစ်သူကိုယ်တိုင်က
ခေါ်သောကြောင့်မရွှေပွင့် သူဌေးထိုင်နေသော ကုလားထိုင်အနီးသို့သွားလိုက်သည်။
“ရော့…ဒီအထုပ်ကိုယူပြီး
ငါပြောတဲ့လိပ်စာကိုသွားပို့လိုက်…”
“ဟုတ်ကဲ့သူဌေး…”
မရွှေပွင့်လည်းသူဌေးဖြစ်သူခိုင်းတဲ့အတိုင်းသွားပို့ဖို့ရန်
အိမ်ထဲမှထွက်လာခဲ့သည်။
သူဌေးဖြစ်သူကတော့ မရွှေပွင့်ကိုလှမ်းကြည့်၍…
“ဟင်း….နင်လိုတောသူမ ကများ…
ငါ့သားကိုငြင်းရတယ်လို့…အခုတော့ဖြင့်
နင့်ဘဝဘာဆက်ဖြစ်မလဲဆိုတာ
ငါစောင့်ကြည့်မယ်…”
ဟု…မကျေမနပ်ဖြင့်ပြောလိုက်သည်။
မရွှေပွင့်သွားပို့ရသည့်စံအိမ်ကြီးက
အသစ်ဆောက်လုပ်ထားသော စံအိမ်ကြီးပင်ဖြစ်သည်။
မရွှေပွင့်ခြံထဲကိုတစ်ချက်လှမ်းကြည့်ပြီး
အော်ကာခေါ်သော်လည်းမည်သူမှထွက်မလာပေ။
“ခြံတံခါးကပွင့်နေတာပဲ…
အိမ်ကြီးရှင်တို့ကျုပ်ဝင်လာမယ်နော်…”
မရွှေပွင့် ထိုသို့အော်ပြောပြီး ခြံထဲဝင်လာခဲ့၏။
“အိမ်ရှင်တို့…အိမ်ရှင်တို့….”
မရွှေပွင့်အော်ခေါ်သော်လည်း မည်သူမှထွက်မလာပေ။
“ကျွီ…”
“ဟင်…”
ရုတ်တရက်တံခါးကပွင့်လာသော်လည်း
မည်သူမှထွက်မလာ၍မရွှေပွင့်အံ့သြသွားသည်။
“အိမ်ရှင်တို့…”
မရွှေပွင့်လည်း ပွင့်လာသောတံခါးအတိုင်း
အိမ်ကြီးထဲကိုဝင်လိုက်တော့ အနောက်ပါးဆီမှ
ရုတ်တရက်အဖက်ခံလိုက်ရ၍…
“အမယ်လေး…”
“ရွှေပွင့်လေး…လန့်သွားလား…”
“ကိုကိုကြီး…ရှင်…ရှင်…ဒါဘာလုပ်တာလဲ…
ကျုပ်ကိုလွှတ်ပါ…ကျုပ်ကိုလွှတ်ပေးပါတော်…”
“မလွှတ်နိုင်ဘူးကွယ်…ကိုကိုကြီးလေ…
ရွှေပွင့်လေးကိုရအောင်ယူမယ်…
ရွှေပွင့်လေးကို ကိုကိုကြီးလက်ထပ်မယ်နော်…”
“ရှင်…ကျုပ်ကိုလွှတ်…
အခုလိုမျိုးကျုပ်ဘဝကိုဖျက်ဆီးယုံနဲ့
ကျူပ်တော့်ကိုယူမယ်လို့ထင်သလား…
ကျုပ်ကိုလွှတ်ပေးပါ…ကျုပ်ကိုလွှတ်ပေးပါတော်…”
မရွှေပွင့်ကအော်ဟစ်၍ပြောပါသော်လည်း
ကိုကိုကြီးတစ်ယောက်က မည်သို့မှမလွှတ်ပေးခဲ့ပေ။
မရွှေပွင့်သည်သာရုန်းကန်၍နေသော်လည်း
ကိုကိုကြီးကတော့ မရွှေပွင့်ဘဝကိုအရသိမ်းပိုက်ခဲ့၏။
“ကိုကိုကြီးလေ…
ရွှေပွင့်လေးနဲ့လက်ထပ်မယ့်ရက်ကို အဖေနဲ့
တိုင်ပင်လိုက်မယ်နော်…
ပြီးရင်ဟောသည်စံအိမ်အသစ်ကြီးမှာ ရွှေပွင့်လေးနဲ့
ကိုကိုကြီးအတူတူနေကြမယ်…နော် ရွှေပွင့်လေး…”
ကိုကိုကြီးက မရွှေပွင့်ဘဝကိုရယူနိုင်ခဲ့သည်မလို့
ပျော်ရွှင်မြူးတူးနေသော်လည်း မရွှေပွင့်သည်က မျက်ရည်များဖြင့် မည်သည့်စကားမှမပြောတော့ပေ။
“ကိုကိုကြီးပြန်နှင့်မယ်နော်…
ရွှေပွင့်လေးလည်းဂရုစိုက်ပြန်လာ…
အိမ်သော့ကို ရွှေပွင့်လေးပဲယူခဲ့လိုက်နော်…”
ဟု…ပြော၍ ကိုကိုကြီးပြန်နှင့်လေသည်။
ထိုနေ့ကမရွှေပွင့်တစ်ယောက် ပြန်မရောက်လာခဲ့ပေ။
ဒေါ်ဖြူလည်း မရွှေပွင့်ပြန်မလာ၍ သူဌေးကိုပြောပြီး
ရှာကြရာ၌…မရွှေပွင့်သည် စံအိမ်ကြီးထဲ၌ ကြိုးဆွဲချ၍
သေဆုံးနေသည်ကိုတွေ့လိုက်ကြရတော့၏။
“အမယ်လေး…ကျုပ်ရင်တွေကျိုးရပါပြီဗျာ…
ရွှေပွင့်လေးရယ်… ဘာလို့အခုလိုလုပ်ရတာလဲ…
အီးးးဟီးးးးဟီးးးးးးးးးးးး”
ကိုကိုကြီးတစ်ယောက်ရွှေပွင့်အလောင်းကိုဖက်၍
အော်ဟစ်ကာငိုယိုတော့သည်။
သို့သော်မရွှေပွင့်သည်က မချစ်မနှစ်သက်သူနှင့်
အတူတူမနေလိုသောကြောင့်အသက်ပေးသွားခဲ့ရှာသည်။
ဆက်ရန်။
ယဥ်မင်း(ကန့်ဘလူ)