Unicode Version
“အောက်လမ်းဘိုးထင် နှင့် လူသားစားရွာ”(စ/ဆုံး)
——————————————————————-
(၂၆)
◾အခန်း-၁
မောင်ဘိုးထင်တို့သည် သူတို့လှည်းထားခဲ့သည့် သဖန်းပိုးရွာအဝင်ရှိ မိတ္တဟု အမည်ရသော သူ၏ အိမ်သို့ ပြန်ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည် ၊ အိမ်ပြန်ရောက်ချိန်တွင်တော့ သာရ၏ နွားနှစ်ကောင်အား စားကျင်းတွင် ပြောင်းရွေပေးထားပြီး ရေ နှင့် အစာများကို ကျွေးမွေးပေးထား၏ ၊ လှည်းပေါ်တွင်လည်း ရွာမှ ဆန်များ ဆီများကို လှည်းပေါ်တင်ပေးထားသည် ၊ ထို့ောနက် လူကြီးတေယာက်သည် သူတို့အနားလာကာ
“ဧည့်သည်တွေ ဒီမှာ ဧည့်သည်တို့ရွာကနေ လိမ်သွားတဲ့ ငွေသား နှစ်ရာပါ ”
“ဟုတ်ကဲ့ ”
ဖိုးထွေးသည် သဖန်းပိုး ရွာသားကြီးပေးသော ငွေသားကိုယူလိုက်ပြီး။ လွယ်အိတ်ထဲ ထည့်လိုက်သည် ၊ ထို့နောက် နွားလှည်းကို ကောက်ပြီး သဖန်းပိုးရွာကို ချန်ရစ်ကာ လှည်းကို မောင်းထွက်လိုက်ကြတော့သည ်။
မောင်ဘိုးထင်တို့သည် နှစ်တင်းဝင် အိတ်ဖြစ် ဆန်ငါးအိတ် နှင့် ဆီ သုံးပုံးကို သယ်ဆောင်ကာ သဖန်းပိုးရွာမှ ထွက်ခဲ့ကြလေသည် ၊ သာရ၏ နွားနှစ်ကောင်သည် ပေပင်ရွာမှ အသန်မာဆုံး နှင့် အကောင်းဆုံး နွားစရားဝင်ဖြစ်၍ မောင်ဘိုးထင်တို့ လိုက်ပါစီးနင်းနေသော လှည်အား ကောင်းမွန်စွာ သယ်ပိုးနိုင်လေ၏ ၊ ဤသို့ဖြစ် သူတို့ ဝင်လာစဉ်က တွေ့ခဲ့ရသော သင်္ချိုင်းကိုကျော်ဖြတ်လာပြီ ဖြစ်သည် သင်္ချိုင်းကို ကျော်သောအခါ လှည်း အားနောက် ပြန်စီးနေသော ပေတူး နှင့် သာအေး တို့၏ အသံများက ပေါ်လာ၏
“ဟို ဟို မှာ ”
မောင်ဘိုးထင်သည် အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ နှင့် ကျန်ခဲ့သော သဖန်းပိုးရွာကို လက်ညှိုးထိုးပြနေသော ပေတူး နှင့် သာအေးကို ခေတ္တ ကြည့်လိုက်ကာ သူတို့ လက်ညှိုးညွှန်ပြရာ နေရာသို့ ကြည့်လိုက်မိသည် ၊ သဖန်းပိုး ရွာ၏ သင်္ချိုင်းးသည် မြူမှုန်များကြားမှာ ပျောက်ကွယ် နေပြီး သူတို့ လာခဲ့သော လမ်းလေးတွင်ေတာ့ အတောင် နှစ်ဆယ်လောက်ကို မြင့်မားသည် နတ်ရုပ်တူကြီးသာ ထီးထီးကြီး ရှိနေသော ကြောင့်ဖြစ်သည် ၊ မောင်ဘိုးထင်တို့အားလုံး အံဩနေကြကာ ထို နတ်ရုပ်ကြီးကို ငေးကြည့်နေမိသည် ၊ သူတို့ နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်နေပေမဲ့ လှည်းလေးအား ဆွဲနေသော နွား နှစ်ကောင်သည်က မရပ်တန့် သွားမြဲ သွားနေရာ ချိုမြောင် များထဲသို့ လှည်းလေးဝင်သွားသောအခါ ထို နတ်ရုပ်ကြီးသည်လည်း သူတို့၏ မြင်ကွင်းမှ ပျောက်ကွယ် လို့သွားပါလေတော့သည်။
◾အခန်း-၂
မောင်ဘိုးထင်တို့သည် လှည်းလေး နှင့် ပြန်လာရာ လမ်း ခုလပ် အရောက်တွင် နွားနှင့် လူတို့ ခေတ္တ နားရန် လှည်းကို အရိပ်ကောင်းသော အပင်ကြီး အောက်တွင် ရပ်လိုက်သည် ၊ သူတို့ ရပ်လိုက်သော အပင်ကြီးမှာ ဖြောက်ဆိပ် ပင်ကြီးဖြစ်ပြီး အနားတွင် ချိုမြောင်ေလးရှိ၍ စိမ့်စမ်းရေလေးများ စီးဆင်းနေလေသည် ၊ ထို့ေနာက် နွားများကို ဖြုတ်လို့ ဖိုးထွေး နှင့် သာရသည် နွားတယောက်စီ ဆွဲကာ စိမ့်စမ်းရေများကို တိုက်လိုက်ကြသည် ၊ ထို့နောက် သူတို့သည်လည်း ကိုယ်လက်သန့် စင် လိုက်ပြီး နွားများကို ရေချိုးပေးလိုက်ကြကာ မြက်ကောင်းကောင်း ရှိသော နေရာတွင် သာရမှ သူ၏ နွားနှစ်ကောင်အား လွှတ်ထားလိုက်လေသည် ၊ သာရသည် နွားများကို မလှန်ပဲ လွှတ်ကျောင်းနေသောကြောင့် ဖိုးထွးမှ သဘောမကျဟန် နှင့် စကားဆိုလိုက်သည်
“သာရ နွားတွေကို လွှတ်ကျောင်းလို့ ဖြစ်ပမလားဟ ”
“ငါနွားတွေက လိမ်မာပါတယ် ကွာ ဘာပြဿနာ မှ မရှိပါဘူး ”
“ပြီးရော ဟိုကောင်တွေဆီသွားပြီး ထမင်းချက်ဖို့ သွားပြောရဦးမယ် ဒီကောင်တွေက အခွင့်ရေးရရင် အိပ်ဖို့ပဲ ချောင်းနေကြတာ ”
“ထားလိုက်ပါကွာ ဒီကောင်တွေက ကလေးသာသာပဲ ရှိသေးတာ ငါတို့ပဲ အစစ အရာရာ လုပ်ပေးရမှာ ”
“ပြီးရော ဒီကောင်တွေကို ဟင်းစားတော့ ရှာ ခိုင်းရမယ် ”
“အဲ့တာမပူနဲ့ အဲ့ကောင်တွေက ဒါပဲ ချောင်းနေတာ ”
ဖိုးထွေး နှင့် သာရသည် နွားနှစ်ကောင်ကို ထားရစ်ခဲ့ကာ လှည်းသို့ ပြန်လာလိုက်သည် လှည်းနား ရောက်ချိန်တွင်တော့ သူတိူ့ မြင်လိုက်ရသည်က မောင်ဘိုးထင်တို့သုံးယောက်သည် လှည်းပေါ်ရှိ ဆန်အိတ်များပေါ်တွင် အိပ်ပျော်နေကြသည် ထိုအခါ ဖိုးထွေးသည် သာရအား မောင်ဘိုးထင်တို့ကို မျက်စာပြစ်ပြလိုက်ကာ
“ကဲ ငါပြောတာ ယုံပြီ မဟုတ်လား ဒီကောင်တွေက အိပ်ဖို့ချောင်းနေတာပါဆို ”
“ဒီကောင်တွေ ဒါတော့ လွန်သွားပြီး အသွားတုန်းက လည်းအိပ် အပြန်ကြတော့လည်းအိပ် နဲ့ လာကွားသွားနိုးရအောင် မထူးပါဘူး အဲ့ကောင်တွေကို ပဲ ထမင်းဟင်း ချက်ခိုင်းကွာ ငါတို့ နှစ်ေယာက်က နွားသွားကျောင်းမယ်ဆိုပြီး အိပ်ကြရအောင် ”
အချိုးပြောင်းသွားသော သာရအား ဖိုးထွေး သေချာကြည့်လိုက်မိသည် ခုဏကမှ ကလေးသာသာပဲ ရှိသေးတယ် ဟု သူပဲပြောပြီး ယခုတော့ ေမာင်ဘိုးထင်တို့၏ ရုပ်တွေကို မြင်သည် နှင့် အချိုးကပြောင်းသွားသည်ကို အံဩနေချင်းဖြစ်သည် ၊ ထို့ေနာက် သူတို့ နှစ်ေယာက်သည် မောင်ဘိုးထင်တို့ သုံးယောက်အား နိူးလိုက်ပြီး
“ဟေ့ကောင်တွေထ ငါတို့ နွားသွားကျောင်း မလို့ မင်းတို့ တွေ ထမင်း ဟင်းချက်ထား အကုန်ပြီးလို့ ထမင်းစားခါ နီးရင် ဟော ဟိုနားက ရုံးပင်နားကို လာခေါ် ”
“အေးပါဗျာ သွားသွား ”
မောင်ဘိုးထင်တို့သည် အိပ်ရာမှ နိုးလာပြီး ဖိုးထွေး နှင့် သာရ တို့ကို နွားသွားကျောင်းစေလိုက်သည် ၊ ထို့ေနာက် မောင်ဘိုးထင် နှင့် ပေတူးမှာ တောထဲဝင်ပြီး ဟင်းစားရှာမည်ဖြစ်ပြီး ၊ သာအေးသည် ထမင်းချက်ရမည်ဖြစ်သည် တာဝန်ကိုယ်စီလည်း ခွဲေပးပြီးပြီး ၊ဖြစ်၍ မောင်ဘိုးထင် နှင့် ပေတူးသည် လွယ်အိတ်ကို ကိုယ်စီ လွယ်၍ တောထဲသို့ ဝင်သွားပါလေတော့သည် ။
◾အခန်း-၃
မောင်ဘိုထင်း နှင့် ပေတူးသည် ငှက်နှစ်ကောင် နှင့် တခြား ဟင်းသီး ဟင်းရွက်များ ခူးပြီး ပြန်လာလေသည် ၊ ကင်မွန်းချဉ် ပင်ကို တွေ့ ရာ များစွာ ဝမ်းသာသွားပြီး ကင်မွန်းချဉ်ရွက်များပါ ခူးလာကြသည် ၊ ထို့ေနာက် လှည်းစခန်းချရာ နားသို့ ပြန်လာလိုက်ကြသည် ၊ သူတို့ ပြန်ရောက်သောအခါ သာအေးသည် ထမင်းအိုးချက်ပြီးပြီဖြစ်၏ ထို့နောက် တေယာက် တလက်ဖြစ် ဟင်း ချက်လိုက်ရာ ကင်မွန်းချဉ် ချဉ်ရည်ဟင်း နှင့် ငှက်ကြော်အား သူတို့ ယူလာသော ငရုတ်သီးခြောက်လေးများ နှင့် စပ်စပ် လေးချက်ထားကြသည် ၊ အလုပ်အားလုံးလည်း။ပြီးစီး ပြီမို့ မောင်ဘိုးထင် နှင့် ပေတူးသည် ဖိုးထွေး နှင့် သာရ ရှိသော ရုံးပင်နားသို့ သွားလိုက်ကြသည် ၊ ထို့ေနာက် ယုံးပင် ခြေတွင် အိပ်နေသော သာရ နှင့် ဖိုးထွေးအား နိုးလိုက်ကြသည်
“ကိုဖိုးထွေး ”
“ကိုသာရ ”
“ထတော့ ထမင်းစားလို့ရပြီ ဗျ ”
“အော် အေးအေး ”
“ဟေ့လူတွေ ခင်ဗျားတို့ နွားတွေကော ”
“ဟေ ဟုတ်ပ ငါ့နွားတွေ ဘယ်ရောက်သွားတာလဲဟ ”
ဖိုးထွေး နှင့် သာရသည် လူးလဲထကာ မောင်ဘိုးထင်တို့ပြောမှ ပြာပြာသလဲ နှင့် သူတို့ လွှတ်ထားသော နွားနှစ်ကောင်အားလိုက်ရှာလေသည် ၊ အတန်ကြာရှာသောလည်း နွား၏ အရိပ်အခြေသည်က မတွေ့ရပေ ၊ ထို့နောက် မောင်ဘိုးထင်သည် သာရ နှင့် ဖိုးထွေးအား ပြစ်တင် စကားဆိုလေသည်
“နွားေကျာင်းမယ် ပြောပြီး အိပ်နေတယ် အခုတော့ ကျုပ်တို့ ဘယ်လို လုပ်မလဲ ဗိုက်ကလည်း ဆာနေပြီ ”
“စိတ်လျှော့ပါ ဘိုးထင်ရာ ပျောက်တာက ငါ့နွားပါကွ ငါစိတ်ပူဖို့ လည်းထားပါဦး ”
“နွားမတွေ့ ရင် ပြဿနာက ကြီးတယ် ဗျ အဲ့တာေကြာင့် ပြောနေတာ ခင်ဗျား နွားမှန်းသိပါတယ် ”
“တွေ့ မှာပါကွာ မထူးတော့ဘူး ထမင်း အရင် စားရအောင် ဒူးတွေလည်း ခွေနေပြီ ”
“အေး ဟုတ်တယ် ဟေ့ကောင် ဘိူထင် နဲ့ ပေတူး ထမင်း အရင် သွားစားရ အောင်ကွာ ”
“ခင်ဗျားတို့ သဘောပဲ လာ သွားကြရအောင်”
ထို့နောက် မောင်ဘိုးထင်တို့သည် နွားပျောက်လို့ ရှာနေသည်ကို ခေတ္တရပ်ကာ လှည်းအနားသို့ ပြန်လိုက်ကြပါောတာ့သည် ။
လှည်းသို့ ရောက်သောအခါ ထမင်းကို အင်ဖက် များထဲသို့ ခူးခပ် ထည့်ထားသော သာအေးသည် မောင်ဘိုးထင်တို့အား ပြစ်တင် စကားဆီး၍ဆိုလေသည်
“တောက် ထမင်းစားဖို့ သွားခေါ်ပါဆို ဘာတွေကြောင့် အဲ့လောက်ကြာာနေတာ လဲ ”
“ဟကောင်ရ အပြစ်ပြောဖို့ပဲတွေး မနေနဲ့ နွားပျောက်နေလို့ရှာနေရေသးတာဟ ဒူးတွေလည်းချောင် နေပြီ ထမင်းစားမယ် ”
မျက်နှာ မသာမယာဖြစ်နေသော မောင်ဘိုးထင်တို့ အား သာအေးသည် နောက်ထပ် ပြစ်တင် စကားမဆိုတော့ပဲ ဟင်းအိုး ထမင်းအိုးများကို အလယ်တွင် ချပြီး အားရပါးရ ထမင်းစားလိုက်ကြပါောတာ့သည် ။
◾အခန်း-၄
မောင်ဘိုးထင်တို့ ထမင်းစားသောက်ပြီးသောအခါ ခဏ အနားယူနေလေသည် ၊ သာအေးသည် အိုးခွက် များကို ဆေးကာ သူနေရာ နှင့် သူပြန်ထားလိုက်ပြီးနောက် ငုတ်တုတ်ထိုင်နေသော မောင်ဘိုးထင်တို့ကို ကြည့်ကာ
“ဟေ့လူတွေ နွားသွားဆွဲတော့လေ ခဏနေပြန်ကြရအောင် နောက်ကျနေဦးမယ် ”
အိုးခွကက်များကို ထည့်နေသော သားအေးအား ပေတူး နှင့် မောင်ဘိုးထင်မှ ခေါင်းထောင်ကြည့်လိုက်ကာ
“မင်းကသာနွားသွားဆွဲခိုင်းနေ နွားတွေကဖြစ် ဘယ်ရောက်နေလဲ မသိဘူး ထမင်းမစားခင်ကတည်းက ပျောက်နေတာ ”
“ဘာကွာ အဲ့အချိန်ကတည်းက တွေပြီ ထင်နေတာ အဲ့တာ ကိုေတာင် မင်းတို့က အေးအေးဆေးဆေး နေနိုင်သေးတယ် ခွီးတယ်မှပဲ ဟိုလူတွေက လည်းအသက်သာ ကြီးတာ ဘာမှ တွေးတောတာမဟုတ်ဘူး လိုက်ရှာကြ တော့ေလ ”
သာအေးသည် အိုးခွက်များသိမ်းနေရင်း ဒေါသ ထွက်ကာ ဆူပူနေသည် ၊ ကျန်သူများလည်း သူတို့အမှား နှင့် သူတို့ မို့ ငြိမ်နေကာ လွယ်အိတ်များကို လွယ်ပြီး နွားရှာပုံတော် ထပ်ဖွင့် လိုက်ရတော့သည်၊
မောင်ဘိုးထင် နှင့် ပေတူးသည် နွားအော်သံများပြုလုပ်ပြီး နွားရှာနေလေရာ ဖိုးထွေးနှင့် သာရသည် သူတို့အား မျက်လုံးဆွေကြည့်ကာ
“ဟေ့ကောင် ပျောက်နေတာ နွားမ မဟုတ်ဘူးဟ နွားသိုးတွေ ကွ”
“အော်ရင် လာရင် လာမှာပေါ့ဗျာ ပေးတူးအော်တာ နွားမ အသံပေါ်တယ်ဗျ”
ပေးတူးသည် မောင်ဘိုးထင်၏ စကားကြောင့် မကျေမနပ်ကြည့်ကာ
“မင်းမေကြီးတော် နွားမ သံလား ”
“မင်းကလည်း တူလို့ တူတယ်ပြောတာ ကဲ ကဲ လိုက်ရှာကွာ ”
ထို့နောက်မောင်ဘိုးထင်တို့သည် နွားများကို လိုက်ရှာရာ နေတောင် တော်တော် စောင်းသွားပြီဖြစ်သည် ၊ သို့ပေမဲ့ နွား နှစ်ကောင်၏ အရိပ်အယောင်ကို မျှ မတွေ့ရပေ ၊ ထို့နောက် အောက်ပေါင်းများရှင်းနေပြီး ကျွန်းပင် နှင့် သစ်ရာပင်များ ရှင်းလင်းစွာပေါက်နေသော တောင်ကုန်းလေးအနားရောက်လာသည် ၊ သူတို့တွေ တောင်ကုန်းလေးပေါ်တက်ပြီး နွားအား လိုက်ရှာနေစဉ် သူတို့၏ အနောက်မှနေ၍ အသံတသံထွက်လာရာ အေနာက်သို့ ပြန်ပြီးလှည့်ကြည့်လိုက်ကြသည်
“ကောင်လေးတွေ ဟေ့ကောင်လေးတွေ ”
“ကျုပ်တို့ကို ခေါ်နေတာလား ”
“ဟုတ်တယ်လေ မင်းတို့ကို ခေါ်နေတာ ”
“ဘာဖြစ်လို့ခေါ်တာလဲ ခင်ဗျားက ဘယ်သူလဲ ”
“မင်းတို့နွားေပျာက်နေတာ မဟုတ်လား ငါ မင်းတို့နွားကို တွေ့ထားတယ် ”
အရပ်မှာ မောင်ဘိုးထင် တို့ေလာက်သာ ရှိပြီး အသက်ကြီးရင်နေသော ပုံစံရှိပြီး ခါးကုန်းကုန်း နှင့် လူအားတွေ့လိုက်၍ စကားပြောနေချင်းဖြစ်သည် ။
ထို့နောက် မောင်ဘိုးထင်သည် ဖိုးထွေး နှင့် သာရအနားသွားကာ အသံတိုးတိုး ဖြစ်
“ကိုဖိုးထွေး သဖန်းပိုး ရွာသူကြီးပြောတဲ့ လူသားစားတဲ့ လူတွေလား မသိဘူးနော် ”
“ဟ ဘိုးထင် ဒီလောက် ခွေးပစ်တဲ့ တုတ်လောက်လေးက လူသားစားတဲ့ သူဖြစ်မလားဟ မင်းကလည်း ဒီးဦးနှောက်လေးနဲ့ စဥ်းစားစမး်ပါ ”
“ဟုတ်ပ ဘိုးထင်ရာ မင်းကလည်း အဲ့လူ ရုပ်လေးကြည့်စမ်းပါဦး ချစ်စရာလေး မင်းတို့ အရပ်လောက်လေးရှိတာ တချက်ထိုး မက နှစ်ချက်ထိုးမရှိပါကွာ ငါတို့ကို ဘယ်လိုလုပ် ဒုက္ခပေးနိုင်မှာ လဲ ”
“အဲ့တာဆိုလည်း ပြီးရောဗျာ ခင်ဗျားတို့ သဘော ”
ထို့ေနာက် သာရသည် လူပု ခါးကုန်းလေးအား သေချာကြည့်ကာ
“အေးအေး ညီလေး နွားတွေ တွေ့ထားရင်လည်း လိုက်ပြကွာ ”
“ငါ့အသက်က ၆၀ ရှိပြီကွ လာလိုက်ခဲ့ ”
လူပု ခါးကုန်းကြီးသည် မောင်ဘိုးထင်တို့ကို ကျောခိုင်းကာ ထွက်သွားရာ ေမာင်ဘိုးထင်တို့လည်း လိုက်သွားလိုက်ကြသည် ထို့နောက် ချုံများနွယ်များကို တိုးဝင်သွားသော လုပုခါးကုန်းလေး နောက်သို့ မောင်ဘိုးထင်တို့ ခက်ခဲစွာ လိုက်ခဲ့ပြီးနောက် ၊ လှည်းလမ်း တလမး်ပေါ်သို့ရောက်ရှိလာသည် ၊ လူပု ခါးကုန်းလေးသည် မောင်ဘိုးထင်တို့ကို ရပ်၍ စောင့်နေပြီး လက်ယက်ခေါ်ကာ ပါးစပ်မှလည်း
“ကောင်လေးတွေ မြန်မြန်လာ အချိန်ကလည်းသိပ်မရှိတော့ ဘူးမင်းတို့ ဒီညတော့ ငါ့အိမ်မှာ အိပ်ရမယ်ထင်တယ် ”
“အဆင်ပြေသလိုတော့ လုပ်ရမှာပဲ ကျုပ်တို့ မှာ လှညး်ပါေသးတယ် လှည်းမှာ လူတေယာက် စောင့်ခိုင်းထားခဲ့တာ အဲ့ဒါ သူ့တေယာက် ထဲတော့ ထားခဲ့လို့အဆင်မပြေဘူး”
“မင်းတို့လှည်းထား ထားတဲ့နေရာကို ငါသိပါတယ် နွားတွေဆွဲပြီး လှည်းပြန်ကောက်ရအောင် ငါတဲမှာ နားကြပါ ညကြီး မင်းကြီး ခရီးမသွားစေချင်ဘူး”
မောင်ဘိူထင်တို့ သည် လူပု ခါးကုန်းလေးအား သေချာကြည့်လိုက်သည် ၊ လူပု ခါးကုန်းလေးသည် ဆိုးသွမး်သည့် ပုံတော့ မပေါ်ချေ ထို့အတွက် မောင်ဘိုးထင်တို့သည် စိတ်ချ လက်ချ လိုက်သွားတော့သည်၊ တနာရီမျှ နောက်ထပ် လမ်း လျှောက် လိုက်ရချိန်တွင်ေတာ့ သစ်တုံးများကို ခြံစည်းရိုးခက်ထားသော အိမ်လေးကို တွေ့လိုက်ရသည် အိမ်ထဲတွင်တော့ သာရ၏ နွား နှစ်ကောင်အား ခြံစည်းရိုး။ငုတ်တိုင်တွင် ချည်ထား၏ ထို့နောက် လူပုခါးကုန်းလေးသည် နွား နှစ်ကောင်ကို လက်ညှိုးထိုးပြကာ
“ကောင်လေးတို့ အဲ့တာ မင်းတို့ နွားလား”
“ဟုတ်တယ်ဗျ ”
“အဲ့ဒါဆို မင်းတို့ထဲက တယောက် နွားတွေ ဆွဲပြီး ငါ နဲ့ လိုက်ခဲ့ ကျန်တဲ့ သူတွေကို ငါ့ေမြးမလေး ဧည့်ခံထားလိမ့်မယ် ဟေ့ ဝင်္က လာခဲ့ဦး ဒီမှာ ဧည့်သည်တေွကို ဧည့်ခံထားလိုက်စမ်းပါ ”
လူပု ခါးကုန်းလေးသည် သစ်လုံးများကို ကာရံထားသည် သစ်လုံးအိမ်လေးထဲကို အော်ခေါ်လိုက်ရာ အသံဆုံးသည် နှင့် သစ်လုံးအိမ်လေးထဲ မှ ကောင်မလေး တယောက် ထွက်လာလေသည် ၊ ထိုကောင်မလေးသည်လည်း ဆံထုံးကို ထုံးထားပြီး ပုသေးသေး လေး နှင့် ခါးကုန်းကုန်းလေးပဲဖြစ်သည် ၊ ဝင်္ကဟု အမည်ရသော လူပု ခါးကုန်းကောင်မလေးသည် မောင်ဘိုးထင်တို့ကို ရယ်ပြပြီး သူ၏ အဖိုးဖြစ်သော လူပုခါးကုန်းအား စကားဆိုလေသည်
“အဘိုး ခုတ္တက ဘာဖြစ်လို့လဲ ”
“အဘိုး ဒီက ကောင်လေး နဲ့ သူတို့ ရဲ့ လှည်းကို သွားယူလိုက်ဦးမယ် မြေးမလေးက ကျန်တဲ့ ကောင်လေးတွေကို ဂရုစိုက်လိုက်ပါကွယ် ”
“စိတ်ချပါ အဘိုးရယ် မြေးက ဧည့်သည်တွေကို ကောင်းကောင်း မွန်မွန် ဂရုစိုက်ထားပါမယ် ”
ခုတ္ကကလည်း သူ၏ မြေး မဝင်္က အားသေချာ မှာကြားပြီး သာရနှင့် အတူ နွားနှစ်ကောင် ကိုဆွဲလို့ ထွက်သွားပါလေသည်၊ ထို့နောက် မောင်ဘိုးထင်တို့ကိုလည်း မဝင်္ကလေးသည် သစ်လုံးအိမ်လေးပေါ်သို့ ခေါ်ဆောင်ပြီး ရေနွေးကြမ်းများ နှင့် ဧည့်ခံနေသည်၊ ရေနွေးကြမ်း ပန်းကန်လုံးလေးသည် အတော်ကို သေးရာ ဖိုးထွေးသည် လက်ညှိုး နှင့် လက်မ လေးဖြစ် ကိုင်ပြီး သောက်လိုက်ကာ မဝင်္ကကို ကြည့်ကာ စကားဆိုလေသည်
“အမလား ညီမ လားတော့ မသိဘူး ”
“ကျမက အသက် နှစ်ဆယ့်ငါးပါ ”
“ဗျာ အဲ့လောက်တောင်ရှိပြီလား သေးသေးလေးနော် ”
ဖိုးထွေးမှ ထိုသို့ပြောလိုက်မိသေသာ အခါ မောင်ဘိုးထင်သည် ဖိုးထွေး၏ ခါးကို တံတောင် နှင့် တို့လိုက်ပြီး အသံခပ် အုပ်အုပ် နှင့်
“ခင်ဗျားကလည်း သူများရဲ့ ဖြစ်တည် မှုကို ကဲ့ ရဲ့နေပြန်ပြီဗျာ တိတ်တိတ်နေ အသက်သာ ကြီးတာ ဒါက ကြီးမလာဘူး”
မောင်ဘိုးထင် ၏စကားကြောင့် ဖိုးထွေးသည် အောင့်သက်သက် ဖြစ်နေသည် ပုံစံ နှင့် မည်သည့်စကားမှ မဖြစ်တော့ပေ ထိုအခါ မဝင်္ကသည် သူမကြောင့် စကားများေနသည်ကို သတိထားမိဟန်ဖြစ်
“ရပါတယ် ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ဧည့်သည်တို့ရယ် ကျမတို့ ရဲ့ ဖြစ်တာ်မှုက ဒီလိုဆိုတာ လက်ခံထားပါတယ် ”
“ဒါနဲ့ ခုဏက အမရဲ့ အဖိုးးက အမထက် အရပ်ပိုရှည်တယ်နော် ”
“သူက ကျမတို့ရွာမှာ အရှည်စားရင်ဝင်လေ ရွာသားတွေက ကျမ အဖိုးကို ကလန်ကလား ခုတ္တက လို့ခေါ်ကြတယ် တခြား ခုတ္တက တွေလညး် ရွာထဲမှာ ရှိသေးတာကို ”
“ရွာက ရှိသေးတာလား ဘယ်မှာ လဲဗျ ”
“ဒီကနေ တနာရီ လောက်သွားရင် ရွာရောက်ပါတယ် ”
“ရွာထဲက လူတွေက အကုန်လံုး ခါးကုန်းကုန်းတွေ ကြည့်ပဲလား ”
“ဟုဝ်တယ်လေ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဧည့်သည်တို့ ”
“ဘာ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး”
မောင်ဘိုးထင်တို့ အနည်းငယ် လန့်စ ပြုလာပြီ ဖြစ်သည် ၊ သို့ပေမဲ့ မျက်နှာကို လိုတာထက် ပိုမပျက်အောင်တော့ သတိထားနေရသည် ၊
“ဧည်သည့်တွေကြည့်ရတာ ကျမတို့ကို တမျိုးထင်နေပြီထင်တယ် ဘဝပေးကုသိုလ်အရ ကျမတို့က ဒီလို လူစဉ်မမှီတဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာလေးတွေ ပိုင်ဆိုင်ရတာ ကျမတို့အတွက်လည်း ခက်ခဲပါတယ်။ အေးစေးစေး နားကြပါ ကျမ အိမ်အောက်မှာ ထင်းတွေ သွားဖြတ်လိုက်ဦးမယ် ”
မဝင်္ကလေးသည် အိမ်ပေါ်မှ မျက်နှာ မကောင်းစွာ ဆင်းသွားရာ၊ မောင်ဘိုးထင်တို့လည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသွားသည် ထို့နောက် ဖိုးထွေးသည် မက်တတ်ထရပ်လိုက်ပြီး အိမ်လေးပေါ် မှ ဆင်းလိုက်သည် အိမ်ဝင်ပေါက်လေးသည် ဖိုးထွေး၏ နားရွက် မျှသာ ရှိရာ ခေါင်း ငုံပြီး ဆင်းလိုက်ရ၏ ၊ဖိုးထွေးအိမ်းလေးပေါ်မှ ဆင်းလိုက်သည် နှင့် မောင်ဘိုးထင် နှင့် ပေတူးသည်လည်း အိမ်လေးပေါ်မှ လိုက်ပါဆင်းလိုက်ပြီး အရွယ်နှင့် မမျှသော ဓားကို မက ခက်ခက်ခဲခဲ ထင်းဖြတ်မေေနသည့် မဝင်္ကလေးအား ၊ သနားကြင်နာ စိတ် ရှိသော မောင်ဘိူထင်တို့သည် သူမ ထင်းဖြတ်နေသည့်အနားသွားကာ
“အမ ကျုပ်တို့ ကူဖြတ်ပေးပါရစေ ဒီထင်းတွေက်ု ဘယ်နားထားမှာ လဲ ”
“မဟုတ်တာ ဧည့်သည်တွေရယ် အေးအေးဆေးဆေး နေပါ ကျမက လုပ်နေကြပါ ဘာမှ မခဲယဉ်းပါဘူး ဗျာ ”
ဖိုးထွေးသည် မဝင်္က လက်ထဲမှ ဓားကို ယူကာ သူဖြတ်ထားသည် ထင်းချောင်းလေး၏ အတို အတိုင်း ဖြတ်ပေးလိုက်သည် ၊ မောင်ဘိုးထင် နှင့် ပေးတူးသည်လည်း ထို ထင်လေးများကို သယ် ကာ
“အမ ထားရမဲ့ နေရာကို ပြပါ ကျုပ်တို့ သယ်ပေးပါရစေ ”
“အားနာစရာတွေတော့ ဖြစ်ကုန်ပါပြီ ဧည့်သည်လေးတို့ ရယ် ”
“ရပါတယ် အမရယ် ”
ထိုနောက် မဝင်္ကလေးသည် သူ၏ ပုသေးသေး ခါးကုန်းကုန်း လေးနှင့် ရှေ့မှ လမ်းလျှောက်ပြီး ထင်းများထားရမည် အိမ်အောက်ထဲ သို့ ပြလိုက်သည် မောင်ဘိူးထင်တို့သည်လည်း ထင်းများကို သယ်ပြီး မဝင်္ကပြသော နေရာတွင် ထင်းများကို စီပြီး ေနာက်တခေါက် သွားသယ်နေသည်။ ထင်းပြန်သယ်သွားသည့် မောင်ဘိုးထင် နှင့် ပေတူ၏ ကျောပြင်ကို ကြည့်ကာ မဝင်္ကသည် သက်ပြင်းကို မသိမသာ ချလိုက်ပြီး စိတ်မကောင်း သည်ဟန်က ပေါ်လို့လာပါလေတော့သည် ။
◾အခန်း-၅
ညနေ နေတော်တော် စောင်းသည့်အချိန် တွင် ခုတ္တက၏ သစ်လုံးအိမ်လေးဆီသို့ ပေါင်းမိုးလှည်းလေးတစီးဆိုက်ရောက်လာ၏၊ ထိုပေါင်းမိုးလှည်းေလးကို မောင်လာသူမှာ သာရ ဖြစ်ပြီး လှည် နောက်ရှိ တင်ထားသော ဆန်အိတ် များပေါ်တွင် တော့ ခုတ္တက နှင့် သာအေး ပြုံးရယ်ပြီး စကားပြောနေသည် ၊ ခုတ္တကသည် သာအေးအား အတော်သဘောကျနေ၏ ၊ သာအေးကိုတင်မဟုတ်ပါ သာရကိုလည်းခင်မင်နေသည်၊ သူသဘောကျရသည် အကြောင်းကလည်း ရှိသေး၏ သာရ နှင့် သူ လှည်းရှိရသိူ့ နွားနှစ်ကောင်ကို ဆွဲပြီး လှည်လာကောက်ကြသည် လှည်းကောက်ပြီး သောအခါ သူနှင့် သာအေးသည် လှည်နောက်မှ ဆန်အိတ်များပေါ်တက်ထိုင်ရသည် ၊ ဆန်အိတ်များနှင့် ဆီပုံး တချို့ ကို မြင်သော အခါ ခုတ္တကသည် လှည်းမောင်းနေေသာသာရအား စကားဆိုပြီး မေးမြန်လိုက်၏
“ကောင်လေး ဒါဆန်အိတ်တွေ လား် ”
“ဟုတ်တယ် ဗျ ”
ခုတ္တကသည် ထိုမျှသောစကားကိုသာဆိုပြီး ဆန်အိတ်များကို လက်နှင့် ပုတ်နေလေသည်၊ ထိုအခါ သူဘေးတွင် ရှိနေသော သာအေးမှ သူ့အားကြည့်ကာ
“လိုချင်လို့လား လိုချင်ရင် ယူလိုက်ဗျာ ပြီးမှာ ကျုပ် ငွေပြန်စိုက်ပေးလိုက်မယ် ”
ခုတ္တကသည ် သာအေး၏ စကားကိုကြားသောအခါ သာအေးအား မယုံကြည်နိုင်ဟန်ကြည့်နေပြီး စကားဆိုလိုက်သည်
“ကောင်လေး မင်းက ဘာလို့ငါ့ကို ဆန်တွေ ချက်ချင်းပေးနေတာလဲကွ ”
“ကျုပ် ခင်ဗျားကို ဘယ်လို ခေါ်ရမှန်းမသိဘူးဗျာ”
“ငါနာမည် ခုတ္တက ကွ ဦး ခုတ္တကလို့ ခေါ်ပေါ့ကွာ ”
“အင်း ကျုပ်က ဦးခုတ္တကမှ မဟုတ်ဘူး အဆင်မပြေဘူးလို့ ထင်တဲ့ သူတိုင်းကို ပေးချင်ကမ်းချင်တာ ဗျာ ”
“အဲ့တာဆို မင်းက ငါ့ကို အဆင်မပြေဘူးလို့ ထင်နေတာပေါ့ ”
“အေးပေါါ့ဗျာ ဦး ခုတ္တကက အရပ်ကလည်း ပုသေး ပြီးတော့ အလုပ်တွေ မတရားလုပ်ရလို့ ခါးကုန်းနေတာ မဟုတ်ဘူးလား ”
“ဟားးဟားး မဟုတ်ပါဘူးကွာ ငါတို့ က ဒီတိုင်းခါးကုနး်တွေကြည့်ပဲ”
သာအေးသည် ခုတ္တက စကားကြောင့် အနောက်သို့ဆုတ်ပြီးထိုင်းးလိုက်ကာ
“အဲ့ အဲ့တာ ဆို သဖန်းပိုး ရွာသူကြီး ပြောတဲ့ လူသားစားတဲ့ ခါးကုန်း ေတွဆိုတာ ခင်ဗျားတို့ လား ”
“မင်းဘာတွေပြောနေတာလဲ ငါ့ပုံစံက လူတေယာက်ကို စားမဲ့ ပုံစံပေါ်နေလို့လား ”
“အဲ့ လိုတော့ မပေါ်ဘူး ”
“အေး အဲ့တာဆို ကြောက်မနေနဲ့ ကြောက်ချင်း ကြောက် ငါက မင်းတို့ကို ကြောက်ရမှာ ငါက မင်းအရပ်လောက် ပဲ ရှိတာ ခါးက ကုန်းနေသေးတယ် မင်းတို့ နှစ်ေယာက် ငါ့ကို နှိပ်စက်ရင်တောင် ငါက ခံရမဲ့သူပါကွာ ”
ခုတ္တက ပြောမှ သာအေး သူအဖြစ်ကို သူတွေးပြီး ရီလိုက်မိသည် ၊ သူစိတ်ထဲတွင်လည်းဒီလောက် ပုသေးသေး ခါးကုန်းကုန်းလူကို သူတို့ မနိုင်စရာ ဘာအကြောင်းမှမရှိဟု ယုံကြည်လိုက်ကာ ခုတ္တက နှင့် အတူ ရယ်ရယ် မောမောစကားများဆိုပြီး လှည်းအား ယခု သစ်လုံးအိမ်လေးဆီသို့မောင် လာချင်းဖြစ်ပါလေတော့သည် ။
◾အခန်း-၆
သစ်လုံးအိမ်လေးထဲ၌ အိမ်ရှင်များ ဖြစ်သော ခုတ္တက နှင့် မဝင်္က တို့သည် ထမင်းချက်ပြီး ဧည့်ခံမည်ပြုရာ မောင်ဘိုးထင်တို့တားထားလိုက်ပြီး သူတို့တိုင်းသူတို့ ထမင်းမင်းဟင်းချက်ကာ လှည်းပေါ်မှ ဆန်တအိတ် နှင့် ဆီတပုံးကို ခုတ္တက ၏ သစ်လုံးအိမ်လေးပေါ် ခုတ္တက တားနေသည့် ကြားမှ သာရ နှင့်ဖိုးထွေး တင်ပေးလိုက်၏ ၊
“ကောင်လေးတွေ ငါတို့က မလိုပါဘူးကွာ မင်းတို့ ဆန် နဲ့ ဆီ တွေ ပြန်ယူသွားပါ ”
“မဟုတ်တာ ဦးခုတ္တကရယ် ဒီတောကြီးထဲမှာ တခြားရွာတွေကို သွားပြီး ဈေးဝယ်ရင် နေ့တဝက်လောက် သွားရမှာပဲ ယူထားပါဗျာ ကျုပ်တို့စေတနာကို နားလည်ရင် ပြန်ယူဖို့ မပြောတော့ နဲ့ဗျာ ”
“မင်းတို့က တော့ကွာ ငါ့ကို အနေခက်အောင် လုပ်နေပါပြီ ”
“ရပါတယ် ဗျာ ကျုပ်တို့ကို ဦးခုတ္တကရဲ့ အိမ်မှာ တည်းခွင့်ပြုတာကို ကျုပ်တို့က ဝမ်းသာနေတာပါ ”
ခုတ္တက နှင့် မဝင်္ကသည် မောင်ဘိုးထင်တို့၏ ဟန်ဆောင်မှု မရှိသော မျက်နှာ များကို ကြည့်ကာ စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေ၏ ၊သူတို့မြေအဖိုး နှစ်ယောက်သည်လည်း တေယာက် မျက်နှာ တယောက် ခဏ ခဏကြည့်ရင်း သာအေးချက်ပြုတ်သော ထမင်း နှင့် ဟင်းကို မောင်းဘိုးထင်တို့မှ တူတူ စားဖို့ ပူဆာ၍ စိတ်မပါ လက်မပါ စားလိုက်ကြသည် ၊ နေသည် လည်း ဝင်ပြီ မို့ ရေနံဆီမီးခွက်များ အား သစ်လုံးအိမ်လေးပေါ် ထွန်းညှိုလိုက်ကြပြီး မောင်ဘိုးထင်တို့အိပ်ရမည် နေရာအား ခုတ္တရမှ ပြလိုက်သည် ထိုေနာက် ရေနွေးကြမ်း နှင့် အမြည်းကောင်းကောင်းကို မဝင်္ကမှ တည်ခင်းပေးလိုက်ပြီး အာလပ သလာပ စကားများပြောနေချိန် ခုတ္တရသည် အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းသွားလေသည် မကြာသောအချိန်တွင် မဝင်္ကသည်လည်း မောင်ဘိုးထင်တို့အား ကောင်းကောင်း အနားယူပါဟုပြောကာအိမ်ပေါ်မှ ဆင်းသွားလေသည်၊ သူမ ဆင်းသွားပြီး သိပ် မကြာခင် မောင်ဘိုးထင်တို့ မျက်လံုးများမှေးဆင်းလာပြီး အိပ်ပျော်၍သွားပါလေတော့သည်။
◾အခန်း-၇
သစ်လုံးအိမ်လေးအပြင်တွင် ခုတ္တက နှင့် မဝင်္ကတို့ မြေအဖိုးရပ်နေသည် လရောင် အောက်တွင်ေတာ့ ခုတ္တက၏ လက်ထဲတွင် မထွန်းရသေးသော မီးတုတ်တခုကို ကိုင်ထားသည် ၊ အိမ်ပေါ်မှရှိသော မောင်ဘိုးထင်တို့သည် မဝင်္က၏ ရေနွေးကြမ်း နှင့် အမြည်းကို ယုံယုံကြည်ကြည် သောက်စားမိရာက ယခုဆို အိပ်ပျော်နေကြပြီဖြစ်သည် ထိုသို့ အိပ်ပျော်စေရန်လည်း မဝင်္ကအား သူမ၏ အဖိုးဖြစ်သူမှ အိပ်ဆေး ခပ်ခိုင်းထားချင်းဖြစ်သည် ၊ သူမသည် လရောင်အောက်တွင် မြင်တွေ့နေရသော သူမ၏ အဖိုးဖြစ်သူကို ကြည့်ကာ အသံတိုးတိုး နဲ့ စကားဆိုလေသည်
“အဖိုး တကယ်ပဲ ဒီကောင်လေးတွေကို ရွာသားတွေ လက်ထဲ ထည့်လိုက်ေတာ့မှာလား မြေးတို့ ဒီကောင်လေးတွေကို လွှတ်ပေးလိုက်ကြရအောင်လေ သူတို့က မြေးတို့အပေါ် ဘယ်လောင်ယုံကြည်းပြီး စေတနာ ဘယ်လောက်ကောင်းတယ်ဆိုတာ အဖိုးလည်းသိတယ် ”
“အဖိုးသိတယ်မြေးလေး ဒါပေမဲ့ အဖိုးတို့က ဒီကောင်လေးတွေကို မိထားလျက်နဲ့ မပေးဘူးဆို အဖိုးတို့ကို ရွာသားတွေ ဒုက္ခပေးတော့မှာလေ ဒီကောင်လေးတွေ ဒီကဖြတ်လာရင် အဖိုးကိုအယုံသွင်းပြီး ဖမ်းထားပေးဖို့ ရွာသူကြီးက ပြောပြီးသာ မြေးလေးရယ် ”
“အဲ့တာဆို ဒီကောင်လေးတွေကို ရွာသားတွေက စားကြတော့မှာပေါ့ မြေးကတော့ မစားရက်ဘူးအဖိုးရယ် ”
“အင်း အဖိုးလည်း မတက်သာလို့ လုပ်ရတာပါ အဖိုးလည်း ဒီဘဝကြီးမှာ မနေချင်တော့ဘူး အဲ့လိုပဲ အဖိုးတို့ရွာသားတွေလည်း ဒီဘဝ ကြီးမှာ နေချင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး ”
ခုတ္တကသည် မီးတုတ်ကို မီးညှိုလိုက်သည် နှင့် မကြာသော ေသာအချိန်တွင် မီးတုတ်များ နှင့် အတူ တုတ်၊ဓား ၊လှံတံ၊ဒူးလေး အစရှိသည့် လက်နက်များကိုင်ဆောင် ထားသော လူပုခါးကုန်းလေးများရောက်လာကာ ခုတ္တက၏ သစ်လုံး အိမ်ပေါ်မှာ အိပ်ပျော်နေသော မောင်ဘိုးထင်တို့ငါးဦးးအား အိပ်နေချိန် ကြိုးများဖြစ်တုပ်လိုက်ကြပြီး ရေဖြစ် မျက်နှာကို လောင်းပြီး နိုးလိုကိကြ၏ ၊ ရုတ်တရက် လူပုခါးကုန်းလေးများ ၏ လုပ်ရပ်ကြောင့် နိုးလာပြီး ကြောက်လန့်ကာ အော်ဟစ်နေသော မောင်ဘိုးထင်တို့အား လူပုခါးကုန်းလေးများသည် ခုတ္တက၏ အိမ်လေးပေါ်မှ ငေါက်ငမ်း၍ ခေါ်သွားကြလေတော့သည် ၊ မောင်ဘိုးထင်တို့သည် လူပုခါးကုန်းလေးများခေါ်ရာနောက်သို့ လိုက်ပါရန် အိမ်အောက်ဆင်းလာစဉ် ခုတ္တက နှင့် ဝင်္ကကအားတွေ့ရာ နာကြည်းသော မျက်ဝန်းများဖြစ်ကြည့်ရင်း မည်သည့် စကားမှ မပြောပဲ လူပုခါးကုန်းများ အတင်းကြပ်ခေါ်ရာ နောက်သို့ လိုက်ပါသွားရတော့သည်၊ ခုတ္တက နှင့် မဝင်္ကတို့လည်း သူတိူ့ ၏ အိမ်လေးပေါ်သို့ တက်လိုက်ပြီး တေယာက်ကို တေယာက် မည်သည့်စကားမှ မေပြာပဲ ဖိုးထွေး နှင့် သာရ ထမ်းပြီး သူတို့အိမ်လေးပေါ်တင်ပေးခဲ့သော ဆန် အိတ် နှင့် ဆီပုံးအား ငေးကြည့်၍သာ နေပါလေတော့သည်။
◾အခန်း-၈
မောင်ဘိုးထင်တို့သည် ခုတ္တက၏ အိမ်မှ နေ၍ လူပု ခါးကုန်းလေးများ ဖမ်းခေါ်လာရာ တနာရီမျှ လမ်းလျှောက်ချိန်တွင် သစ်လုံးများဖြစ် တည်ဆောက်ထားသော ရွာလေးတရွာသို့ ရောက်လာကြသည် ထို့နောက် အတော်တန် ကျယ်ဝန်းသော အိမ်ဝိုင်းကြီးထဲသို့ သူတို့အား ခေါ်သွားပြီး အိမ်ဝိုင်းကြီး ထဲ၌ရှိသော အိမ်ကြီး တလုံး ရှေ့တွင် ရပ်လိုက်ကြသည်၊ မကြာသောအချိန် တွင် တော့ အိမ်ကြီးရဲ့ ရှေ့သို့ လူပု ခါးကုန်း ကြီးတေယာက် ရောက်လာသည် ထိုလူကြီးသည် မောင်ဘိုးထင်တို့ ထက်အရပ်ရှည်ပြီး ဖိုးထွေး နှင့် သာရကိုတော့ မမှီပေ ၊ သာရသည် ထို လူကြီးကို သေချာကြည့်ကာ သူ၏ ဘေးတွင် ရှိသော မောင်ဘိုးထင်အား စကားတိုးတိုး ဆိုလေ၏
“ဘိုးထင် တို့ သဖန်းပိုးရွာသွားတုနး်က လှည်းရှေ့မှာ ရပ်နေတဲ့ လူကြီးက အဲ့လူကြီးပဲ ကွ ငါသေချာမှတ်မိတယ် ”
“ဟုတ်လား ကျုပ်တို့ ဒီတခါတော့ သေပြီထင်တယ် ”
“ရိုးရိုး သေတာ မဟုတ်ဘူးကွ အစားခံရမှာ ”
“ခင်ဗျားကို ပြောသာပဲ ဟိုမြေးအဖိုးကို လူသားစားတဲ့ ခါးကုန်းတွေလား မသိဘူးလို့ ”
“သိမလားးကွ ဒီလောက်များလိမ့်မယ်လို့ ထင်မှ မထင်တာ ”
မောင်ဘိုးထင်တို့ တိုးတိုး နှင့် စကားပြောနေကြစဉ် သူတို့အား ဖမ်းခေါ်လာသော လူပု ခါးကုန်းလေးများးသည်၊ သာရတွေ့ဘူးသော ခါးကုန်းကြီးအား ဦးညွှတ်လိုက်ပြီး
“ရွာလူကြီး ဦးခုတ္တကကို ဖမ်းခိုင်းထားတဲ့ ကောင်လေးတွေကို ကျနော် တို့ ခေါ်လာခဲ့ပါပြီ ”
“အေးအေး ငါးယောက်ဆိုတော့ ဟန်ကျတာပဲ ငါတို့ တွေ လူသား စားရခါလည်း နီးလာပြီး ပြီးေတာ့ နောက်နှစ်စာ တွေ အတွက်လည်း လူရှာ စရာမလိုဘူးပေါ့ ”
“အင်း ကျုပ်သဘောပြောရရင် ကလေး သုံးယောက်ကို တခါတည်း စားစေချင်တယ် အဲ့တာ မှာ ကျုပ်တို့ ရွာသားတွေ ပြည့်ပြည့် ဝဝ စားရမှာ ”
“အေးအေး ကောင်းပါတယ် မဆလာ ကြိတ်ခိုင်းထားကြဦး ပြီးေတာ့ည နနွင်းမှုန့်လည်း လုပ်ခိုင်းထားဦး ငရုတ်သီးခြောက်လေးတွေလည်း ခုတခါထည့်ချက်မယ် လို့ ငရုတ်သီးမစားတဲ့ သူတွေအတွက် မစပ်တာခပ်ပေးထားမှာမို့ ငရုတ်သီး မစားတဲ့ လူစာရင်းကောက်ထားဦးကြားလား ”
“ဟုတ်ကဲ့ ရွာသူကြီး ရွာသားတွေက ပြောနေကြပါတယ် အခုတခါ ဆီပြန်လေးချက်ကျွေးပါတယ်ခင်ဗျ အရည်သောက်ကြီး မစားချင်တော့ဘူးတဲ့ ”
“အဲ့တာက အိုးသူကြီး လုပ်ပါလိမ့်မယ် ”
မောင်ဘိူးထင်တို့သည် တေယာက် ကို တေယာက် မျက်လုံးများပြူးကာ ကြည့်နေကြသည် သာအေး နှင့် ပေတူးဆို ရွာလူကြီး နှင့် သူတိုအား ဖမ်းခေါ်လာသော ခေါင်းဆောင်လူပုခါးကုန်းေလး နှင့် ပြောစကားများကြားပြီး ဒူးများခွေက လဲကျသွား၍ သူတို့ဘေးတွင်ရှိသော လူပုခါးကုန်းလေးများသည် ၊မလဲ ကျစေရန် တွနး်ပေးထားရလေ၏ ၊ ထို့ေနညက် ရွာသူကြီးသည် မောင်ဘိုးထင်တို့ကို ကြည့်ကာ
“ကဲ ကေုင်လေးတွေ မင်းတို့ ငါတို့ ရွာသားတွေကို ကူညီတယ် လို့သာ သဘောထား အခုတော့ မင်းတို့ အချုပ်ခန်းထဲ အိပ်လိုက်ကြဦး”
ထို့နောက် မောင်ဘိုးထင်တို့အား အိမ်ကြီး၏ နောက်ကျောဘက်တွင် ရှိသော သစ်လုံး အချုပ်ခန်းလေးထဲသို့ ထည့်၍ ထားလိုက်ကြပါလေတော့သည် ။
◾အခန်း-၉
မောင်ဘိုးထင်တို့သည် သစ်လုံး အချုပ်ထဲသို့ ရောက်နေပြီဖြစ်သည် ၊ အချုပ်ထဲ ရောက်ပြီမို့ လူပုခါးကုန်းလေးများသည ်၊ ဓားတဝင့်ဝင့် လှံတရွယ်ရွယ် နှင့် ေမာင်ဘိုးထင်တို့ ကိုယ်မှ ာချည်ထားသော ကြိုးများကိုဖြုတ်ပေးလိုက်ကာ အချုပ်ချထားသည်၊ ထို့ကြောင့် မောင်ဘိုးထင်တို့သည် အချုပ် သစ်လုံးတိုင်များကို မှီရင်း ညည်းတွားနေကြသည် ၊
“ေတာက် တို့ကတော့ ဝဋ်လည်ပြီထင်တယ် ကွာ ”
“ဘာလို့လဲ သာအေးရ ”
“ငါတို့ ကြက်ကလေး ငှက်လေးတွေကို ကြော်တလှည့် ချက်တလှည်လုပ်လာတာ အခု ငါတို့ကို အဲ့လူပုလေးတွေက ငါတို့လုပ်သလို ပြန်လုပ်တော့မယ်ကွ အခုကတည်းက ငါတို့ကို ချက်ဖို့ မဆလာ တောင် လုပ်ထားတော့မယ် ဆိုပဲ အဟင့် အဟင့် အဘ နဲ့ အမေရေ ကျုပ်အဖြစ်ကို ကြည့်ပါဦးဗျ”
သာအေးသည် ပြောပြော ဆိုဆို ရှိုက်ကြိးတငင် ငိုရှိုက်နေလေသည်။ ၊ ပေတူးသည်လည်း မောင်ဘိုးထင်၏ ပုခုံးကို ပုတ်ကာ
“ဘိုးထင် လုပ်ပါဦးကွာ ငါတို့ သေတော့မယ်ထင်တယ် ကယ်ပါဦး ”
သူတိူ့ အတန်ကြာ ငိုလိုက် စကားပြောလိုက်နှင့် ဖြစ်နေစဉ် အချုပ်ခန်းတံခါး။ရုတ်တရက်ပွင့်သွား၏ ၊ ထို့ေနာက် အချုပ်ခန်းထဲသို့ လူပုခါးကုန်းလေးဝင်လာသည်၊ ထိုလူပုခါးကုနး်လေးမှာ ခုတ္တကဖြစ်ပြီး ေမာင်ဘိုးထင်တို့အား။ခြေဟန်လက်ဟန် နှင့် သူ့နောက်လိုက်ဖို့ ပြောရင်း ရှေ့မှ ဦးဆောင်၍ ရွာလေးအပြင်သို့ ထွက်ပြေးသွားပါလေတော့၊ ထို့နောက် သူ၏ အိမ်သို့ ရောက်သော ောခါ ခုတ္တကသည် မောင်ဘိုးထင်တို့အား စကားဆိုလေသည်
“ကဲ ကောင်လေးတွေ ပြန်တော့ကွာ ကျန်တဲ့ ကိစ္စ ငါ့တိုင်းငါ ရှင်းလိုက်မယ် ”
“ဟုတ် ဟုတ် ”
သာရ နှင့် ဖိုးထွေးသည် လရောင်အောက်တွက် နွားများဆီသို့ သွား၍ လှည်းကောက်မည့် ဟန်ပြင်မေစဉ် မဝင်္ကမှ အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းလာပြီး သူ၏ အဖိုးကို ပြောလိုက်သည့် စကားကြောင့် လှည်း မကောက်သေးပဲ ရပ်နေလိုက်မိသည် မင်္ဝကပြောသော စကားသည်က
“အဖိုး ကျမတို့လည်းပြေးမှရမှာလေ အဖိုး ထုတ်ပေးတယ်ဆိုတာ သူတို့သိမှာပေါ့ သိရင်အဖိုး နဲ့ မြေးကို သူတို့ သတ်ကြလိမ့်မယ် မြေးတို့ ဒီကလေးတွေနောက်ကို ေတာင်းပန်ပြီး လိုက်သွားကြရအောင်”
“အဖိုးတို့ ဘယ်လိုက်လို့ရမလဲ ရွာလူကြီး သတ်ရင်လည်း အသတ်ခံလိုက်တော့မယ် ဒီကျိန်စာကြီး မိနေတာထက်စာရင် သေတာကမှ ကောင်းဦးမယ် မြေးရယ်”
ကျိန်စာ ဟုပြောသော စကားကြောင့် မောင်ဘိုးထင်သည ်ခုတ္တက အား မေးမြန်လိုက်လေသည်
“ဦးခုတ္တက အစောက ကျိန်စာလို့ ပြောလိုက်သလားလို့ ဘယ်သူတွက ကျိန်စာ မိနေတာလဲ ”
“ငါတို့ ရွာသားတွေအကုန်လုံးပေါ့ကွာ ”
“ဘယ်လို ကျိန်စာ လဲ ဗျ”
“ငါတို့က အမှန်ဆို ခါးလည်း မကုန်းဘူး ပုလည်းမပုပါဘူး ငါတို့ကို သဖန်းပိုးရွာက ရွာသူကြီးက ကျိန်စာတိုက်သွားလို့ ဒီလိုဖြစ်နေတာ ငါတို့ကို တနှစ် ပြည့်လို့မှ လူသား တခါမစားရင် အရပ်တွေ ပူပြီးခါးတွေကုန်းအောင်ကျိန်စာ တိုက်သွားတာ ငါတို့ လူသား မစားပဲ နေပါသေးတယ် အဲ့လို နေလို့ အခုငါတို့ ဒီပုံတွေ ဖြစ်ကုန်တာ ငါ့မြေးလေးဆို လူသားကို မစားချင်လို့ ငြင်းနေတာ အခုသူက ငါတို့ ထက်ပိုသေးနေတယ် လေ ”
ေမာင်ဘိုးထင်တို့သည် ယခုမှာ လူပုခါးကုန်းလေးများ လူသား ဘာကြောင့်စားသည်ဆိုတာ သိရှိသွား၍ မောင်ဘိုးထင်သည် လူပုခါးကုန်းလေးများ၏ ကျိန်စာကို ပယ်ဖျက်ပေးချင်းစိတ်များ တဖွားဖွားပေါ်လာရာ
“ကဲ ဦးခုတ္တက ကျုပ်တို့ ခင်ဗျားတို့ မိနေတဲ့ ကျိန်စာကို ပယ်ဖျက်နိုင်အောင်ကြိူးစားပေးမယ်လို့ ကျုပ်ကတိပေးတယ်”
“လွယ်တော့ မလွယ်ဘူး ကောင်လေး သဖန်းပိုးရွာသူကြီးက ကြောက်စရာကောင်းတယ် ”
“ရတယ်ဗျာ ကျုပ်တို့ အခု သဖန်းပိုးရွာကိုပြန်သွားမယ် ခင်ဗျား ရွာသားတွေ ကိုတော့ ဦးခုတ္တက ရှင်းပြထားလိုက်ဗျာ ကျုပ်တို့ ခင်ဗျားတို့ မိနေတဲ့ ကျိန်စာကို ရအောင်ရှင်းမယ် ”
မောင်ဘိုးထင်သည် ထိုသို့ ပြောလိုက်ပြီး ကျန်သော သူ၏ အပေါင်းအပါများကို ကြည့်လိုက်ရာ အားလုံးမှ လရောင်အောက်တွင် ခေါင်းညိတ်ပြနေသည်ဖြစ်၍ ခါးကုန်းလူပုလေးများ၏ လူသားစားနေရသော ကျိန်စာကို ပျက်ပျယ်အောင်ပြုလုပ်ပေးဖို့ အတွက် ပြင်ဆင်လိုက်ကြပါလေတော့သည် ၊
◾အောက်လမ်းဘိုးထင် နှင့် လူသားစားရွာသည်က ဤမျှသာ မကြာမီ အောက်လမ်းဘိုးထင် နှင့် ကျိန်စာ အမည်ရသော ဇတ်လမး်လေးအား တင်ဆက်ပေးပါမယ် ခင်ဗျ။
📝မောင်တင်ဆန်း
#mgtinsan
Zawgyi Version
“ေအာက္လမ္းဘိုးထင္ ႏွင့္ လူသားစား႐ြာ”(စ/ဆုံး)
——————————————————————-
(၂၆)
◾အခန္း-၁
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ သူတို႔လွည္းထားခဲ့သည့္ သဖန္းပိုး႐ြာအဝင္ရွိ မိတၱဟု အမည္ရေသာ သူ၏ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္ ၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ သာရ၏ ႏြားႏွစ္ေကာင္အား စားက်င္းတြင္ ေျပာင္းေ႐ြေပးထားၿပီး ေရ ႏွင့္ အစာမ်ားကို ေကြၽးေမြးေပးထား၏ ၊ လွည္းေပၚတြင္လည္း ႐ြာမွ ဆန္မ်ား ဆီမ်ားကို လွည္းေပၚတင္ေပးထားသည္ ၊ ထို႔ောနက္ လူႀကီးတေယာက္သည္ သူတို႔အနားလာကာ
“ဧည့္သည္ေတြ ဒီမွာ ဧည့္သည္တို႔႐ြာကေန လိမ္သြားတဲ့ ေငြသား ႏွစ္ရာပါ ”
“ဟုတ္ကဲ့ ”
ဖိုးေထြးသည္ သဖန္းပိုး ႐ြာသားႀကီးေပးေသာ ေငြသားကိုယူလိုက္ၿပီး။ လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္သည္ ၊ ထို႔ေနာက္ ႏြားလွည္းကို ေကာက္ၿပီး သဖန္းပိုး႐ြာကို ခ်န္ရစ္ကာ လွည္းကို ေမာင္းထြက္လိုက္ၾကေတာ့သည ္။
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ ႏွစ္တင္းဝင္ အိတ္ျဖစ္ ဆန္ငါးအိတ္ ႏွင့္ ဆီ သုံးပုံးကို သယ္ေဆာင္ကာ သဖန္းပိုး႐ြာမွ ထြက္ခဲ့ၾကေလသည္ ၊ သာရ၏ ႏြားႏွစ္ေကာင္သည္ ေပပင္႐ြာမွ အသန္မာဆုံး ႏွင့္ အေကာင္းဆုံး ႏြားစရားဝင္ျဖစ္၍ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ လိုက္ပါစီးနင္းေနေသာ လွည္အား ေကာင္းမြန္စြာ သယ္ပိုးႏိုင္ေလ၏ ၊ ဤသို႔ျဖစ္ သူတို႔ ဝင္လာစဥ္က ေတြ႕ခဲ့ရေသာ သခ်ႋဳင္းကိုေက်ာ္ျဖတ္လာၿပီ ျဖစ္သည္ သခ်ႋဳင္းကို ေက်ာ္ေသာအခါ လွည္း အားေနာက္ ျပန္စီးေနေသာ ေပတူး ႏွင့္ သာေအး တို႔၏ အသံမ်ားက ေပၚလာ၏
“ဟို ဟို မွာ ”
ေမာင္ဘိုးထင္သည္ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ ႏွင့္ က်န္ခဲ့ေသာ သဖန္းပိုး႐ြာကို လက္ညႇိဳးထိုးျပေနေသာ ေပတူး ႏွင့္ သာေအးကို ေခတၱ ၾကည့္လိုက္ကာ သူတို႔ လက္ညႇိဳးၫႊန္ျပရာ ေနရာသို႔ ၾကည့္လိုက္မိသည္ ၊ သဖန္းပိုး ႐ြာ၏ သခ်ႋဳင္းးသည္ ျမဴမႈန္မ်ားၾကားမွာ ေပ်ာက္ကြယ္ ေနၿပီး သူတို႔ လာခဲ့ေသာ လမ္းေလးတြင္ေတာ့ အေတာင္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကို ျမင့္မားသည္ နတ္႐ုပ္တူႀကီးသာ ထီးထီးႀကီး ရွိေနေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔အားလုံး အံဩေနၾကကာ ထို နတ္႐ုပ္ႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္ ၊ သူတို႔ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေနေပမဲ့ လွည္းေလးအား ဆြဲေနေသာ ႏြား ႏွစ္ေကာင္သည္က မရပ္တန႔္ သြားၿမဲ သြားေနရာ ခ်ိဳေျမာင္ မ်ားထဲသို႔ လွည္းေလးဝင္သြားေသာအခါ ထို နတ္႐ုပ္ႀကီးသည္လည္း သူတို႔၏ ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္ လို႔သြားပါေလေတာ့သည္။
◾အခန္း-၂
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ လွည္းေလး ႏွင့္ ျပန္လာရာ လမ္း ခုလပ္ အေရာက္တြင္ ႏြားႏွင့္ လူတို႔ ေခတၱ နားရန္ လွည္းကို အရိပ္ေကာင္းေသာ အပင္ႀကီး ေအာက္တြင္ ရပ္လိုက္သည္ ၊ သူတို႔ ရပ္လိုက္ေသာ အပင္ႀကီးမွာ ေျဖာက္ဆိပ္ ပင္ႀကီးျဖစ္ၿပီး အနားတြင္ ခ်ိဳေျမာင္ေလးရွိ၍ စိမ့္စမ္းေရေလးမ်ား စီးဆင္းေနေလသည္ ၊ ထို႔ေနာက္ ႏြားမ်ားကို ျဖဳတ္လို႔ ဖိုးေထြး ႏွင့္ သာရသည္ ႏြားတေယာက္စီ ဆြဲကာ စိမ့္စမ္းေရမ်ားကို တိုက္လိုက္ၾကသည္ ၊ ထို႔ေနာက္ သူတို႔သည္လည္း ကိုယ္လက္သန႔္ စင္ လိုက္ၿပီး ႏြားမ်ားကို ေရခ်ိဳးေပးလိုက္ၾကကာ ျမက္ေကာင္းေကာင္း ရွိေသာ ေနရာတြင္ သာရမွ သူ၏ ႏြားႏွစ္ေကာင္အား လႊတ္ထားလိုက္ေလသည္ ၊ သာရသည္ ႏြားမ်ားကို မလွန္ပဲ လႊတ္ေက်ာင္းေနေသာေၾကာင့္ ဖိုးထြးမွ သေဘာမက်ဟန္ ႏွင့္ စကားဆိုလိုက္သည္
“သာရ ႏြားေတြကို လႊတ္ေက်ာင္းလို႔ ျဖစ္ပမလားဟ ”
“ငါႏြားေတြက လိမ္မာပါတယ္ ကြာ ဘာျပႆနာ မွ မရွိပါဘူး ”
“ၿပီးေရာ ဟိုေကာင္ေတြဆီသြားၿပီး ထမင္းခ်က္ဖို႔ သြားေျပာရဦးမယ္ ဒီေကာင္ေတြက အခြင့္ေရးရရင္ အိပ္ဖို႔ပဲ ေခ်ာင္းေနၾကတာ ”
“ထားလိုက္ပါကြာ ဒီေကာင္ေတြက ကေလးသာသာပဲ ရွိေသးတာ ငါတို႔ပဲ အစစ အရာရာ လုပ္ေပးရမွာ ”
“ၿပီးေရာ ဒီေကာင္ေတြကို ဟင္းစားေတာ့ ရွာ ခိုင္းရမယ္ ”
“အဲ့တာမပူနဲ႔ အဲ့ေကာင္ေတြက ဒါပဲ ေခ်ာင္းေနတာ ”
ဖိုးေထြး ႏွင့္ သာရသည္ ႏြားႏွစ္ေကာင္ကို ထားရစ္ခဲ့ကာ လွည္းသို႔ ျပန္လာလိုက္သည္ လွည္းနား ေရာက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူတိူ႔ ျမင္လိုက္ရသည္က ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သုံးေယာက္သည္ လွည္းေပၚရွိ ဆန္အိတ္မ်ားေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကသည္ ထိုအခါ ဖိုးေထြးသည္ သာရအား ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ကို မ်က္စာျပစ္ျပလိုက္ကာ
“ကဲ ငါေျပာတာ ယုံၿပီ မဟုတ္လား ဒီေကာင္ေတြက အိပ္ဖို႔ေခ်ာင္းေနတာပါဆို ”
“ဒီေကာင္ေတြ ဒါေတာ့ လြန္သြားၿပီး အသြားတုန္းက လည္းအိပ္ အျပန္ၾကေတာ့လည္းအိပ္ နဲ႔ လာကြားသြားႏိုးရေအာင္ မထူးပါဘူး အဲ့ေကာင္ေတြကို ပဲ ထမင္းဟင္း ခ်က္ခိုင္းကြာ ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ႏြားသြားေက်ာင္းမယ္ဆိုၿပီး အိပ္ၾကရေအာင္ ”
အခ်ိဳးေျပာင္းသြားေသာ သာရအား ဖိုးေထြး ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိသည္ ခုဏကမွ ကေလးသာသာပဲ ရွိေသးတယ္ ဟု သူပဲေျပာၿပီး ယခုေတာ့ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔၏ ႐ုပ္ေတြကို ျမင္သည္ ႏွင့္ အခ်ိဳးကေျပာင္းသြားသည္ကို အံဩေနခ်င္းျဖစ္သည္ ၊ ထို႔ေနာက္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ သုံးေယာက္အား ႏိူးလိုက္ၿပီး
“ေဟ့ေကာင္ေတြထ ငါတို႔ ႏြားသြားေက်ာင္း မလို႔ မင္းတို႔ ေတြ ထမင္း ဟင္းခ်က္ထား အကုန္ၿပီးလို႔ ထမင္းစားခါ နီးရင္ ေဟာ ဟိုနားက ႐ုံးပင္နားကို လာေခၚ ”
“ေအးပါဗ်ာ သြားသြား ”
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ အိပ္ရာမွ ႏိုးလာၿပီး ဖိုးေထြး ႏွင့္ သာရ တို႔ကို ႏြားသြားေက်ာင္းေစလိုက္သည္ ၊ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္ ႏွင့္ ေပတူးမွာ ေတာထဲဝင္ၿပီး ဟင္းစားရွာမည္ျဖစ္ၿပီး ၊ သာေအးသည္ ထမင္းခ်က္ရမည္ျဖစ္သည္ တာဝန္ကိုယ္စီလည္း ခြဲေပးၿပီးၿပီး ၊ျဖစ္၍ ေမာင္ဘိုးထင္ ႏွင့္ ေပတူးသည္ လြယ္အိတ္ကို ကိုယ္စီ လြယ္၍ ေတာထဲသို႔ ဝင္သြားပါေလေတာ့သည္ ။
◾အခန္း-၃
ေမာင္ဘိုထင္း ႏွင့္ ေပတူးသည္ ငွက္ႏွစ္ေကာင္ ႏွင့္ တျခား ဟင္းသီး ဟင္း႐ြက္မ်ား ခူးၿပီး ျပန္လာေလသည္ ၊ ကင္မြန္းခ်ဥ္ ပင္ကို ေတြ႕ ရာ မ်ားစြာ ဝမ္းသာသြားၿပီး ကင္မြန္းခ်ဥ္႐ြက္မ်ားပါ ခူးလာၾကသည္ ၊ ထို႔ေနာက္ လွည္းစခန္းခ်ရာ နားသို႔ ျပန္လာလိုက္ၾကသည္ ၊ သူတို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ သာေအးသည္ ထမင္းအိုးခ်က္ၿပီးၿပီျဖစ္၏ ထို႔ေနာက္ တေယာက္ တလက္ျဖစ္ ဟင္း ခ်က္လိုက္ရာ ကင္မြန္းခ်ဥ္ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း ႏွင့္ ငွက္ေၾကာ္အား သူတို႔ ယူလာေသာ င႐ုတ္သီးေျခာက္ေလးမ်ား ႏွင့္ စပ္စပ္ ေလးခ်က္ထားၾကသည္ ၊ အလုပ္အားလုံးလည္း။ၿပီးစီး ၿပီမို႔ ေမာင္ဘိုးထင္ ႏွင့္ ေပတူးသည္ ဖိုးေထြး ႏွင့္ သာရ ရွိေသာ ႐ုံးပင္နားသို႔ သြားလိုက္ၾကသည္ ၊ ထို႔ေနာက္ ယုံးပင္ ေျခတြင္ အိပ္ေနေသာ သာရ ႏွင့္ ဖိုးေထြးအား ႏိုးလိုက္ၾကသည္
“ကိုဖိုးေထြး ”
“ကိုသာရ ”
“ထေတာ့ ထမင္းစားလို႔ရၿပီ ဗ် ”
“ေအာ္ ေအးေအး ”
“ေဟ့လူေတြ ခင္ဗ်ားတို႔ ႏြားေတြေကာ ”
“ေဟ ဟုတ္ပ ငါ့ႏြားေတြ ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲဟ ”
ဖိုးေထြး ႏွင့္ သာရသည္ လူးလဲထကာ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ေျပာမွ ျပာျပာသလဲ ႏွင့္ သူတို႔ လႊတ္ထားေသာ ႏြားႏွစ္ေကာင္အားလိုက္ရွာေလသည္ ၊ အတန္ၾကာရွာေသာလည္း ႏြား၏ အရိပ္အေျခသည္က မေတြ႕ရေပ ၊ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ သာရ ႏွင့္ ဖိုးေထြးအား ျပစ္တင္ စကားဆိုေလသည္
“ႏြားေက်ာင္းမယ္ ေျပာၿပီး အိပ္ေနတယ္ အခုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ဘယ္လို လုပ္မလဲ ဗိုက္ကလည္း ဆာေနၿပီ ”
“စိတ္ေလွ်ာ့ပါ ဘိုးထင္ရာ ေပ်ာက္တာက ငါ့ႏြားပါကြ ငါစိတ္ပူဖို႔ လည္းထားပါဦး ”
“ႏြားမေတြ႕ ရင္ ျပႆနာက ႀကီးတယ္ ဗ် အဲ့တာေၾကာင့္ ေျပာေနတာ ခင္ဗ်ား ႏြားမွန္းသိပါတယ္ ”
“ေတြ႕ မွာပါကြာ မထူးေတာ့ဘူး ထမင္း အရင္ စားရေအာင္ ဒူးေတြလည္း ေခြေနၿပီ ”
“ေအး ဟုတ္တယ္ ေဟ့ေကာင္ ဘိူထင္ နဲ႔ ေပတူး ထမင္း အရင္ သြားစားရ ေအာင္ကြာ ”
“ခင္ဗ်ားတို႔ သေဘာပဲ လာ သြားၾကရေအာင္”
ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ ႏြားေပ်ာက္လို႔ ရွာေနသည္ကို ေခတၱရပ္ကာ လွည္းအနားသို႔ ျပန္လိုက္ၾကပါောတာ့သည္ ။
လွည္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ထမင္းကို အင္ဖက္ မ်ားထဲသို႔ ခူးခပ္ ထည့္ထားေသာ သာေအးသည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔အား ျပစ္တင္ စကားဆီး၍ဆိုေလသည္
“ေတာက္ ထမင္းစားဖို႔ သြားေခၚပါဆို ဘာေတြေၾကာင့္ အဲ့ေလာက္ၾကာာေနတာ လဲ ”
“ဟေကာင္ရ အျပစ္ေျပာဖို႔ပဲေတြး မေနနဲ႔ ႏြားေပ်ာက္ေနလို႔ရွာေနရေသးတာဟ ဒူးေတြလည္းေခ်ာင္ ေနၿပီ ထမင္းစားမယ္ ”
မ်က္ႏွာ မသာမယာျဖစ္ေနေသာ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ အား သာေအးသည္ ေနာက္ထပ္ ျပစ္တင္ စကားမဆိုေတာ့ပဲ ဟင္းအိုး ထမင္းအိုးမ်ားကို အလယ္တြင္ ခ်ၿပီး အားရပါးရ ထမင္းစားလိုက္ၾကပါောတာ့သည္ ။
◾အခန္း-၄
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ထမင္းစားေသာက္ၿပီးေသာအခါ ခဏ အနားယူေနေလသည္ ၊ သာေအးသည္ အိုးခြက္ မ်ားကို ေဆးကာ သူေနရာ ႏွင့္ သူျပန္ထားလိုက္ၿပီးေနာက္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနေသာ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ကို ၾကည့္ကာ
“ေဟ့လူေတြ ႏြားသြားဆြဲေတာ့ေလ ခဏေနျပန္ၾကရေအာင္ ေနာက္က်ေနဦးမယ္ ”
အိုးခြကက္မ်ားကို ထည့္ေနေသာ သားေအးအား ေပတူး ႏွင့္ ေမာင္ဘိုးထင္မွ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လိုက္ကာ
“မင္းကသာႏြားသြားဆြဲခိုင္းေန ႏြားေတြကျဖစ္ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ မသိဘူး ထမင္းမစားခင္ကတည္းက ေပ်ာက္ေနတာ ”
“ဘာကြာ အဲ့အခ်ိန္ကတည္းက ေတြၿပီ ထင္ေနတာ အဲ့တာ ကိုေတာင္ မင္းတို႔က ေအးေအးေဆးေဆး ေနႏိုင္ေသးတယ္ ခြီးတယ္မွပဲ ဟိုလူေတြက လည္းအသက္သာ ႀကီးတာ ဘာမွ ေတြးေတာတာမဟုတ္ဘူး လိုက္ရွာၾက ေတာ့ေလ ”
သာေအးသည္ အိုးခြက္မ်ားသိမ္းေနရင္း ေဒါသ ထြက္ကာ ဆူပူေနသည္ ၊ က်န္သူမ်ားလည္း သူတို႔အမွား ႏွင့္ သူတို႔ မို႔ ၿငိမ္ေနကာ လြယ္အိတ္မ်ားကို လြယ္ၿပီး ႏြားရွာပုံေတာ္ ထပ္ဖြင့္ လိုက္ရေတာ့သည္၊
ေမာင္ဘိုးထင္ ႏွင့္ ေပတူးသည္ ႏြားေအာ္သံမ်ားျပဳလုပ္ၿပီး ႏြားရွာေနေလရာ ဖိုးေထြးႏွင့္ သာရသည္ သူတို႔အား မ်က္လုံးေဆြၾကည့္ကာ
“ေဟ့ေကာင္ ေပ်ာက္ေနတာ ႏြားမ မဟုတ္ဘူးဟ ႏြားသိုးေတြ ကြ”
“ေအာ္ရင္ လာရင္ လာမွာေပါ့ဗ်ာ ေပးတူးေအာ္တာ ႏြားမ အသံေပၚတယ္ဗ်”
ေပးတူးသည္ ေမာင္ဘိုးထင္၏ စကားေၾကာင့္ မေက်မနပ္ၾကည့္ကာ
“မင္းေမႀကီးေတာ္ ႏြားမ သံလား ”
“မင္းကလည္း တူလို႔ တူတယ္ေျပာတာ ကဲ ကဲ လိုက္ရွာကြာ ”
ထို႔ေနာက္ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ ႏြားမ်ားကို လိုက္ရွာရာ ေနေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေစာင္းသြားၿပီျဖစ္သည္ ၊ သို႔ေပမဲ့ ႏြား ႏွစ္ေကာင္၏ အရိပ္အေယာင္ကို မွ် မေတြ႕ရေပ ၊ ထို႔ေနာက္ ေအာက္ေပါင္းမ်ားရွင္းေနၿပီး ကြၽန္းပင္ ႏွင့္ သစ္ရာပင္မ်ား ရွင္းလင္းစြာေပါက္ေနေသာ ေတာင္ကုန္းေလးအနားေရာက္လာသည္ ၊ သူတို႔ေတြ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚတက္ၿပီး ႏြားအား လိုက္ရွာေနစဥ္ သူတို႔၏ အေနာက္မွေန၍ အသံတသံထြက္လာရာ အေနာက္သို႔ ျပန္ၿပီးလွည့္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္
“ေကာင္ေလးေတြ ေဟ့ေကာင္ေလးေတြ ”
“က်ဳပ္တို႔ကို ေခၚေနတာလား ”
“ဟုတ္တယ္ေလ မင္းတို႔ကို ေခၚေနတာ ”
“ဘာျဖစ္လို႔ေခၚတာလဲ ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ ”
“မင္းတို႔ႏြားေပ်ာက္ေနတာ မဟုတ္လား ငါ မင္းတို႔ႏြားကို ေတြ႕ထားတယ္ ”
အရပ္မွာ ေမာင္ဘိုးထင္ တို႔ေလာက္သာ ရွိၿပီး အသက္ႀကီးရင္ေနေသာ ပုံစံရွိၿပီး ခါးကုန္းကုန္း ႏွင့္ လူအားေတြ႕လိုက္၍ စကားေျပာေနခ်င္းျဖစ္သည္ ။
ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ဖိုးေထြး ႏွင့္ သာရအနားသြားကာ အသံတိုးတိုး ျဖစ္
“ကိုဖိုးေထြး သဖန္းပိုး ႐ြာသူႀကီးေျပာတဲ့ လူသားစားတဲ့ လူေတြလား မသိဘူးေနာ္ ”
“ဟ ဘိုးထင္ ဒီေလာက္ ေခြးပစ္တဲ့ တုတ္ေလာက္ေလးက လူသားစားတဲ့ သူျဖစ္မလားဟ မင္းကလည္း ဒီးဦးေႏွာက္ေလးနဲ႔ စဥ္းစားစမး္ပါ ”
“ဟုတ္ပ ဘိုးထင္ရာ မင္းကလည္း အဲ့လူ ႐ုပ္ေလးၾကည့္စမ္းပါဦး ခ်စ္စရာေလး မင္းတို႔ အရပ္ေလာက္ေလးရွိတာ တခ်က္ထိုး မက ႏွစ္ခ်က္ထိုးမရွိပါကြာ ငါတို႔ကို ဘယ္လိုလုပ္ ဒုကၡေပးႏိုင္မွာ လဲ ”
“အဲ့တာဆိုလည္း ၿပီးေရာဗ်ာ ခင္ဗ်ားတို႔ သေဘာ ”
ထို႔ေနာက္ သာရသည္ လူပု ခါးကုန္းေလးအား ေသခ်ာၾကည့္ကာ
“ေအးေအး ညီေလး ႏြားေတြ ေတြ႕ထားရင္လည္း လိုက္ျပကြာ ”
“ငါ့အသက္က ၆၀ ရွိၿပီကြ လာလိုက္ခဲ့ ”
လူပု ခါးကုန္းႀကီးသည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ကို ေက်ာခိုင္းကာ ထြက္သြားရာ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔လည္း လိုက္သြားလိုက္ၾကသည္ ထို႔ေနာက္ ခ်ဳံမ်ားႏြယ္မ်ားကို တိုးဝင္သြားေသာ လုပုခါးကုန္းေလး ေနာက္သို႔ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ခက္ခဲစြာ လိုက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ၊ လွည္းလမ္း တလမး္ေပၚသို႔ေရာက္ရွိလာသည္ ၊ လူပု ခါးကုန္းေလးသည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ကို ရပ္၍ ေစာင့္ေနၿပီး လက္ယက္ေခၚကာ ပါးစပ္မွလည္း
“ေကာင္ေလးေတြ ျမန္ျမန္လာ အခ်ိန္ကလည္းသိပ္မရွိေတာ့ ဘူးမင္းတို႔ ဒီညေတာ့ ငါ့အိမ္မွာ အိပ္ရမယ္ထင္တယ္ ”
“အဆင္ေျပသလိုေတာ့ လုပ္ရမွာပဲ က်ဳပ္တို႔ မွာ လွညး္ပါေသးတယ္ လွည္းမွာ လူတေယာက္ ေစာင့္ခိုင္းထားခဲ့တာ အဲ့ဒါ သူ႔တေယာက္ ထဲေတာ့ ထားခဲ့လို႔အဆင္မေျပဘူး”
“မင္းတို႔လွည္းထား ထားတဲ့ေနရာကို ငါသိပါတယ္ ႏြားေတြဆြဲၿပီး လွည္းျပန္ေကာက္ရေအာင္ ငါတဲမွာ နားၾကပါ ညႀကီး မင္းႀကီး ခရီးမသြားေစခ်င္ဘူး”
ေမာင္ဘိူထင္တို႔ သည္ လူပု ခါးကုန္းေလးအား ေသခ်ာၾကည့္လိုက္သည္ ၊ လူပု ခါးကုန္းေလးသည္ ဆိုးသြမး္သည့္ ပုံေတာ့ မေပၚေခ် ထို႔အတြက္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ စိတ္ခ် လက္ခ် လိုက္သြားေတာ့သည္၊ တနာရီမွ် ေနာက္ထပ္ လမ္း ေလွ်ာက္ လိုက္ရခ်ိန္တြင္ေတာ့ သစ္တုံးမ်ားကို ၿခံစည္း႐ိုးခက္ထားေသာ အိမ္ေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ အိမ္ထဲတြင္ေတာ့ သာရ၏ ႏြား ႏွစ္ေကာင္အား ၿခံစည္း႐ိုး။ငုတ္တိုင္တြင္ ခ်ည္ထား၏ ထို႔ေနာက္ လူပုခါးကုန္းေလးသည္ ႏြား ႏွစ္ေကာင္ကို လက္ညႇိဳးထိုးျပကာ
“ေကာင္ေလးတို႔ အဲ့တာ မင္းတို႔ ႏြားလား”
“ဟုတ္တယ္ဗ် ”
“အဲ့ဒါဆို မင္းတို႔ထဲက တေယာက္ ႏြားေတြ ဆြဲၿပီး ငါ နဲ႔ လိုက္ခဲ့ က်န္တဲ့ သူေတြကို ငါ့ေျမးမေလး ဧည့္ခံထားလိမ့္မယ္ ေဟ့ ဝကၤ လာခဲ့ဦး ဒီမွာ ဧည့္သည္ေတြကို ဧည့္ခံထားလိုက္စမ္းပါ ”
လူပု ခါးကုန္းေလးသည္ သစ္လုံးမ်ားကို ကာရံထားသည္ သစ္လုံးအိမ္ေလးထဲကို ေအာ္ေခၚလိုက္ရာ အသံဆုံးသည္ ႏွင့္ သစ္လုံးအိမ္ေလးထဲ မွ ေကာင္မေလး တေယာက္ ထြက္လာေလသည္ ၊ ထိုေကာင္မေလးသည္လည္း ဆံထုံးကို ထုံးထားၿပီး ပုေသးေသး ေလး ႏွင့္ ခါးကုန္းကုန္းေလးပဲျဖစ္သည္ ၊ ဝကၤဟု အမည္ရေသာ လူပု ခါးကုန္းေကာင္မေလးသည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ကို ရယ္ျပၿပီး သူ၏ အဖိုးျဖစ္ေသာ လူပုခါးကုန္းအား စကားဆိုေလသည္
“အဘိုး ခုတၱက ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”
“အဘိုး ဒီက ေကာင္ေလး နဲ႔ သူတို႔ ရဲ႕ လွည္းကို သြားယူလိုက္ဦးမယ္ ေျမးမေလးက က်န္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြကို ဂ႐ုစိုက္လိုက္ပါကြယ္ ”
“စိတ္ခ်ပါ အဘိုးရယ္ ေျမးက ဧည့္သည္ေတြကို ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ဂ႐ုစိုက္ထားပါမယ္ ”
ခုတၠကလည္း သူ၏ ေျမး မဝကၤ အားေသခ်ာ မွာၾကားၿပီး သာရႏွင့္ အတူ ႏြားႏွစ္ေကာင္ ကိုဆြဲလို႔ ထြက္သြားပါေလသည္၊ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ကိုလည္း မဝကၤေလးသည္ သစ္လုံးအိမ္ေလးေပၚသို႔ ေခၚေဆာင္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းမ်ား ႏွင့္ ဧည့္ခံေနသည္၊ ေရေႏြးၾကမ္း ပန္းကန္လုံးေလးသည္ အေတာ္ကို ေသးရာ ဖိုးေထြးသည္ လက္ညႇိဳး ႏွင့္ လက္မ ေလးျဖစ္ ကိုင္ၿပီး ေသာက္လိုက္ကာ မဝကၤကို ၾကည့္ကာ စကားဆိုေလသည္
“အမလား ညီမ လားေတာ့ မသိဘူး ”
“က်မက အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးပါ ”
“ဗ်ာ အဲ့ေလာက္ေတာင္ရွိၿပီလား ေသးေသးေလးေနာ္ ”
ဖိုးေထြးမွ ထိုသို႔ေျပာလိုက္မိသေသာ အခါ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ဖိုးေထြး၏ ခါးကို တံေတာင္ ႏွင့္ တို႔လိုက္ၿပီး အသံခပ္ အုပ္အုပ္ ႏွင့္
“ခင္ဗ်ားကလည္း သူမ်ားရဲ႕ ျဖစ္တည္ မႈကို ကဲ့ ရဲ႕ေနျပန္ၿပီဗ်ာ တိတ္တိတ္ေန အသက္သာ ႀကီးတာ ဒါက ႀကီးမလာဘူး”
ေမာင္ဘိုးထင္ ၏စကားေၾကာင့္ ဖိုးေထြးသည္ ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္ေနသည္ ပုံစံ ႏွင့္ မည္သည့္စကားမွ မျဖစ္ေတာ့ေပ ထိုအခါ မဝကၤသည္ သူမေၾကာင့္ စကားမ်ားေနသည္ကို သတိထားမိဟန္ျဖစ္
“ရပါတယ္ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ဧည့္သည္တို႔ရယ္ က်မတို႔ ရဲ႕ ျဖစ္တာ္မႈက ဒီလိုဆိုတာ လက္ခံထားပါတယ္ ”
“ဒါနဲ႔ ခုဏက အမရဲ႕ အဖိုးးက အမထက္ အရပ္ပိုရွည္တယ္ေနာ္ ”
“သူက က်မတို႔႐ြာမွာ အရွည္စားရင္ဝင္ေလ ႐ြာသားေတြက က်မ အဖိုးကို ကလန္ကလား ခုတၱက လို႔ေခၚၾကတယ္ တျခား ခုတၱက ေတြလညး္ ႐ြာထဲမွာ ရွိေသးတာကို ”
“႐ြာက ရွိေသးတာလား ဘယ္မွာ လဲဗ် ”
“ဒီကေန တနာရီ ေလာက္သြားရင္ ႐ြာေရာက္ပါတယ္ ”
“႐ြာထဲက လူေတြက အကုန္လံုး ခါးကုန္းကုန္းေတြ ၾကည့္ပဲလား ”
“ဟုဝ္တယ္ေလ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဧည့္သည္တို႔ ”
“ဘာ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး”
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ အနည္းငယ္ လန႔္စ ျပဳလာၿပီ ျဖစ္သည္ ၊ သို႔ေပမဲ့ မ်က္ႏွာကို လိုတာထက္ ပိုမပ်က္ေအာင္ေတာ့ သတိထားေနရသည္ ၊
“ဧည္သည့္ေတြၾကည့္ရတာ က်မတို႔ကို တမ်ိဳးထင္ေနၿပီထင္တယ္ ဘဝေပးကုသိုလ္အရ က်မတို႔က ဒီလို လူစဥ္မမွီတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာေလးေတြ ပိုင္ဆိုင္ရတာ က်မတို႔အတြက္လည္း ခက္ခဲပါတယ္။ ေအးေစးေစး နားၾကပါ က်မ အိမ္ေအာက္မွာ ထင္းေတြ သြားျဖတ္လိုက္ဦးမယ္ ”
မဝကၤေလးသည္ အိမ္ေပၚမွ မ်က္ႏွာ မေကာင္းစြာ ဆင္းသြားရာ၊ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသြားသည္ ထို႔ေနာက္ ဖိုးေထြးသည္ မက္တတ္ထရပ္လိုက္ၿပီး အိမ္ေလးေပၚ မွ ဆင္းလိုက္သည္ အိမ္ဝင္ေပါက္ေလးသည္ ဖိုးေထြး၏ နား႐ြက္ မွ်သာ ရွိရာ ေခါင္း ငုံၿပီး ဆင္းလိုက္ရ၏ ၊ဖိုးေထြးအိမ္းေလးေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္ ႏွင့္ ေမာင္ဘိုးထင္ ႏွင့္ ေပတူးသည္လည္း အိမ္ေလးေပၚမွ လိုက္ပါဆင္းလိုက္ၿပီး အ႐ြယ္ႏွင့္ မမွ်ေသာ ဓားကို မက ခက္ခက္ခဲခဲ ထင္းျဖတ္ေမေနသည့္ မဝကၤေလးအား ၊ သနားၾကင္နာ စိတ္ ရွိေသာ ေမာင္ဘိူထင္တို႔သည္ သူမ ထင္းျဖတ္ေနသည့္အနားသြားကာ
“အမ က်ဳပ္တို႔ ကူျဖတ္ေပးပါရေစ ဒီထင္းေတြက္ု ဘယ္နားထားမွာ လဲ ”
“မဟုတ္တာ ဧည့္သည္ေတြရယ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနပါ က်မက လုပ္ေနၾကပါ ဘာမွ မခဲယဥ္းပါဘူး ဗ်ာ ”
ဖိုးေထြးသည္ မဝကၤ လက္ထဲမွ ဓားကို ယူကာ သူျဖတ္ထားသည္ ထင္းေခ်ာင္းေလး၏ အတို အတိုင္း ျဖတ္ေပးလိုက္သည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္ ႏွင့္ ေပးတူးသည္လည္း ထို ထင္ေလးမ်ားကို သယ္ ကာ
“အမ ထားရမဲ့ ေနရာကို ျပပါ က်ဳပ္တို႔ သယ္ေပးပါရေစ ”
“အားနာစရာေတြေတာ့ ျဖစ္ကုန္ပါၿပီ ဧည့္သည္ေလးတို႔ ရယ္ ”
“ရပါတယ္ အမရယ္ ”
ထိုေနာက္ မဝကၤေလးသည္ သူ၏ ပုေသးေသး ခါးကုန္းကုန္း ေလးႏွင့္ ေရွ႕မွ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ထင္းမ်ားထားရမည္ အိမ္ေအာက္ထဲ သို႔ ျပလိုက္သည္ ေမာင္ဘိူးထင္တို႔သည္လည္း ထင္းမ်ားကို သယ္ၿပီး မဝကၤျပေသာ ေနရာတြင္ ထင္းမ်ားကို စီၿပီး ေနာက္တေခါက္ သြားသယ္ေနသည္။ ထင္းျပန္သယ္သြားသည့္ ေမာင္ဘိုးထင္ ႏွင့္ ေပတူ၏ ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ကာ မဝကၤသည္ သက္ျပင္းကို မသိမသာ ခ်လိုက္ၿပီး စိတ္မေကာင္း သည္ဟန္က ေပၚလို႔လာပါေလေတာ့သည္ ။
◾အခန္း-၅
ညေန ေနေတာ္ေတာ္ ေစာင္းသည့္အခ်ိန္ တြင္ ခုတၱက၏ သစ္လုံးအိမ္ေလးဆီသို႔ ေပါင္းမိုးလွည္းေလးတစီးဆိုက္ေရာက္လာ၏၊ ထိုေပါင္းမိုးလွည္းေလးကို ေမာင္လာသူမွာ သာရ ျဖစ္ၿပီး လွည္ ေနာက္ရွိ တင္ထားေသာ ဆန္အိတ္ မ်ားေပၚတြင္ ေတာ့ ခုတၱက ႏွင့္ သာေအး ၿပဳံးရယ္ၿပီး စကားေျပာေနသည္ ၊ ခုတၱကသည္ သာေအးအား အေတာ္သေဘာက်ေန၏ ၊ သာေအးကိုတင္မဟုတ္ပါ သာရကိုလည္းခင္မင္ေနသည္၊ သူသေဘာက်ရသည္ အေၾကာင္းကလည္း ရွိေသး၏ သာရ ႏွင့္ သူ လွည္းရွိရသိူ႔ ႏြားႏွစ္ေကာင္ကို ဆြဲၿပီး လွည္လာေကာက္ၾကသည္ လွည္းေကာက္ၿပီး ေသာအခါ သူႏွင့္ သာေအးသည္ လွည္ေနာက္မွ ဆန္အိတ္မ်ားေပၚတက္ထိုင္ရသည္ ၊ ဆန္အိတ္မ်ားႏွင့္ ဆီပုံး တခ်ိဳ႕ ကို ျမင္ေသာ အခါ ခုတၱကသည္ လွည္းေမာင္းေနေသာသာရအား စကားဆိုၿပီး ေမးျမန္လိုက္၏
“ေကာင္ေလး ဒါဆန္အိတ္ေတြ လား္ ”
“ဟုတ္တယ္ ဗ် ”
ခုတၱကသည္ ထိုမွ်ေသာစကားကိုသာဆိုၿပီး ဆန္အိတ္မ်ားကို လက္ႏွင့္ ပုတ္ေနေလသည္၊ ထိုအခါ သူေဘးတြင္ ရွိေနေသာ သာေအးမွ သူ႔အားၾကည့္ကာ
“လိုခ်င္လို႔လား လိုခ်င္ရင္ ယူလိုက္ဗ်ာ ၿပီးမွာ က်ဳပ္ ေငြျပန္စိုက္ေပးလိုက္မယ္ ”
ခုတၱကသည ္ သာေအး၏ စကားကိုၾကားေသာအခါ သာေအးအား မယုံၾကည္ႏိုင္ဟန္ၾကည့္ေနၿပီး စကားဆိုလိုက္သည္
“ေကာင္ေလး မင္းက ဘာလို႔ငါ့ကို ဆန္ေတြ ခ်က္ခ်င္းေပးေနတာလဲကြ ”
“က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္လို ေခၚရမွန္းမသိဘူးဗ်ာ”
“ငါနာမည္ ခုတၱက ကြ ဦး ခုတၱကလို႔ ေခၚေပါ့ကြာ ”
“အင္း က်ဳပ္က ဦးခုတၱကမွ မဟုတ္ဘူး အဆင္မေျပဘူးလို႔ ထင္တဲ့ သူတိုင္းကို ေပးခ်င္ကမ္းခ်င္တာ ဗ်ာ ”
“အဲ့တာဆို မင္းက ငါ့ကို အဆင္မေျပဘူးလို႔ ထင္ေနတာေပါ့ ”
“ေအးေပါါ့ဗ်ာ ဦး ခုတၱကက အရပ္ကလည္း ပုေသး ၿပီးေတာ့ အလုပ္ေတြ မတရားလုပ္ရလို႔ ခါးကုန္းေနတာ မဟုတ္ဘူးလား ”
“ဟားးဟားး မဟုတ္ပါဘူးကြာ ငါတို႔ က ဒီတိုင္းခါးကုနး္ေတြၾကည့္ပဲ”
သာေအးသည္ ခုတၱက စကားေၾကာင့္ အေနာက္သို႔ဆုတ္ၿပီးထိုင္းးလိုက္ကာ
“အဲ့ အဲ့တာ ဆို သဖန္းပိုး ႐ြာသူႀကီး ေျပာတဲ့ လူသားစားတဲ့ ခါးကုန္း ေတြဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ လား ”
“မင္းဘာေတြေျပာေနတာလဲ ငါ့ပုံစံက လူတေယာက္ကို စားမဲ့ ပုံစံေပၚေနလို႔လား ”
“အဲ့ လိုေတာ့ မေပၚဘူး ”
“ေအး အဲ့တာဆို ေၾကာက္မေနနဲ႔ ေၾကာက္ခ်င္း ေၾကာက္ ငါက မင္းတို႔ကို ေၾကာက္ရမွာ ငါက မင္းအရပ္ေလာက္ ပဲ ရွိတာ ခါးက ကုန္းေနေသးတယ္ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ငါ့ကို ႏွိပ္စက္ရင္ေတာင္ ငါက ခံရမဲ့သူပါကြာ ”
ခုတၱက ေျပာမွ သာေအး သူအျဖစ္ကို သူေတြးၿပီး ရီလိုက္မိသည္ ၊ သူစိတ္ထဲတြင္လည္းဒီေလာက္ ပုေသးေသး ခါးကုန္းကုန္းလူကို သူတို႔ မႏိုင္စရာ ဘာအေၾကာင္းမွမရွိဟု ယုံၾကည္လိုက္ကာ ခုတၱက ႏွင့္ အတူ ရယ္ရယ္ ေမာေမာစကားမ်ားဆိုၿပီး လွည္းအား ယခု သစ္လုံးအိမ္ေလးဆီသို႔ေမာင္ လာခ်င္းျဖစ္ပါေလေတာ့သည္ ။
◾အခန္း-၆
သစ္လုံးအိမ္ေလးထဲ၌ အိမ္ရွင္မ်ား ျဖစ္ေသာ ခုတၱက ႏွင့္ မဝကၤ တို႔သည္ ထမင္းခ်က္ၿပီး ဧည့္ခံမည္ျပဳရာ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔တားထားလိုက္ၿပီး သူတို႔တိုင္းသူတို႔ ထမင္းမင္းဟင္းခ်က္ကာ လွည္းေပၚမွ ဆန္တအိတ္ ႏွင့္ ဆီတပုံးကို ခုတၱက ၏ သစ္လုံးအိမ္ေလးေပၚ ခုတၱက တားေနသည့္ ၾကားမွ သာရ ႏွင့္ဖိုးေထြး တင္ေပးလိုက္၏ ၊
“ေကာင္ေလးေတြ ငါတို႔က မလိုပါဘူးကြာ မင္းတို႔ ဆန္ နဲ႔ ဆီ ေတြ ျပန္ယူသြားပါ ”
“မဟုတ္တာ ဦးခုတၱကရယ္ ဒီေတာႀကီးထဲမွာ တျခား႐ြာေတြကို သြားၿပီး ေဈးဝယ္ရင္ ေန႔တဝက္ေလာက္ သြားရမွာပဲ ယူထားပါဗ်ာ က်ဳပ္တို႔ေစတနာကို နားလည္ရင္ ျပန္ယူဖို႔ မေျပာေတာ့ နဲ႔ဗ်ာ ”
“မင္းတို႔က ေတာ့ကြာ ငါ့ကို အေနခက္ေအာင္ လုပ္ေနပါၿပီ ”
“ရပါတယ္ ဗ်ာ က်ဳပ္တို႔ကို ဦးခုတၱကရဲ႕ အိမ္မွာ တည္းခြင့္ျပဳတာကို က်ဳပ္တို႔က ဝမ္းသာေနတာပါ ”
ခုတၱက ႏွင့္ မဝကၤသည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔၏ ဟန္ေဆာင္မႈ မရွိေသာ မ်က္ႏွာ မ်ားကို ၾကည့္ကာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေန၏ ၊သူတို႔ေျမအဖိုး ႏွစ္ေယာက္သည္လည္း တေယာက္ မ်က္ႏွာ တေယာက္ ခဏ ခဏၾကည့္ရင္း သာေအးခ်က္ျပဳတ္ေသာ ထမင္း ႏွင့္ ဟင္းကို ေမာင္းဘိုးထင္တို႔မွ တူတူ စားဖို႔ ပူဆာ၍ စိတ္မပါ လက္မပါ စားလိုက္ၾကသည္ ၊ ေနသည္ လည္း ဝင္ၿပီ မို႔ ေရနံဆီမီးခြက္မ်ား အား သစ္လုံးအိမ္ေလးေပၚ ထြန္းညႇိဳလိုက္ၾကၿပီး ေမာင္ဘိုးထင္တို႔အိပ္ရမည္ ေနရာအား ခုတၱရမွ ျပလိုက္သည္ ထိုေနာက္ ေရေႏြးၾကမ္း ႏွင့္ အျမည္းေကာင္းေကာင္းကို မဝကၤမွ တည္ခင္းေပးလိုက္ၿပီး အာလပ သလာပ စကားမ်ားေျပာေနခ်ိန္ ခုတၱရသည္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားေလသည္ မၾကာေသာအခ်ိန္တြင္ မဝကၤသည္လည္း ေမာင္ဘိုးထင္တို႔အား ေကာင္းေကာင္း အနားယူပါဟုေျပာကာအိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားေလသည္၊ သူမ ဆင္းသြားၿပီး သိပ္ မၾကာခင္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ မ်က္လံုးမ်ားေမွးဆင္းလာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္၍သြားပါေလေတာ့သည္။
◾အခန္း-၇
သစ္လုံးအိမ္ေလးအျပင္တြင္ ခုတၱက ႏွင့္ မဝကၤတို႔ ေျမအဖိုးရပ္ေနသည္ လေရာင္ ေအာက္တြင္ေတာ့ ခုတၱက၏ လက္ထဲတြင္ မထြန္းရေသးေသာ မီးတုတ္တခုကို ကိုင္ထားသည္ ၊ အိမ္ေပၚမွရွိေသာ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ မဝကၤ၏ ေရေႏြးၾကမ္း ႏွင့္ အျမည္းကို ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ေသာက္စားမိရာက ယခုဆို အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္ ထိုသို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေစရန္လည္း မဝကၤအား သူမ၏ အဖိုးျဖစ္သူမွ အိပ္ေဆး ခပ္ခိုင္းထားခ်င္းျဖစ္သည္ ၊ သူမသည္ လေရာင္ေအာက္တြင္ ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ သူမ၏ အဖိုးျဖစ္သူကို ၾကည့္ကာ အသံတိုးတိုး နဲ႔ စကားဆိုေလသည္
“အဖိုး တကယ္ပဲ ဒီေကာင္ေလးေတြကို ႐ြာသားေတြ လက္ထဲ ထည့္လိုက္ေတာ့မွာလား ေျမးတို႔ ဒီေကာင္ေလးေတြကို လႊတ္ေပးလိုက္ၾကရေအာင္ေလ သူတို႔က ေျမးတို႔အေပၚ ဘယ္ေလာင္ယုံၾကည္းၿပီး ေစတနာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ အဖိုးလည္းသိတယ္ ”
“အဖိုးသိတယ္ေျမးေလး ဒါေပမဲ့ အဖိုးတို႔က ဒီေကာင္ေလးေတြကို မိထားလ်က္နဲ႔ မေပးဘူးဆို အဖိုးတို႔ကို ႐ြာသားေတြ ဒုကၡေပးေတာ့မွာေလ ဒီေကာင္ေလးေတြ ဒီကျဖတ္လာရင္ အဖိုးကိုအယုံသြင္းၿပီး ဖမ္းထားေပးဖို႔ ႐ြာသူႀကီးက ေျပာၿပီးသာ ေျမးေလးရယ္ ”
“အဲ့တာဆို ဒီေကာင္ေလးေတြကို ႐ြာသားေတြက စားၾကေတာ့မွာေပါ့ ေျမးကေတာ့ မစားရက္ဘူးအဖိုးရယ္ ”
“အင္း အဖိုးလည္း မတက္သာလို႔ လုပ္ရတာပါ အဖိုးလည္း ဒီဘဝႀကီးမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး အဲ့လိုပဲ အဖိုးတို႔႐ြာသားေတြလည္း ဒီဘဝ ႀကီးမွာ ေနခ်င္မွာ မဟုတ္ပါဘူး ”
ခုတၱကသည္ မီးတုတ္ကို မီးညႇိဳလိုက္သည္ ႏွင့္ မၾကာေသာ ေသာအခ်ိန္တြင္ မီးတုတ္မ်ား ႏွင့္ အတူ တုတ္၊ဓား ၊လွံတံ၊ဒူးေလး အစရွိသည့္ လက္နက္မ်ားကိုင္ေဆာင္ ထားေသာ လူပုခါးကုန္းေလးမ်ားေရာက္လာကာ ခုတၱက၏ သစ္လုံး အိမ္ေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ငါးဦးးအား အိပ္ေနခ်ိန္ ႀကိဳးမ်ားျဖစ္တုပ္လိုက္ၾကၿပီး ေရျဖစ္ မ်က္ႏွာကို ေလာင္းၿပီး ႏိုးလိုကိၾက၏ ၊ ႐ုတ္တရက္ လူပုခါးကုန္းေလးမ်ား ၏ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ႏိုးလာၿပီး ေၾကာက္လန႔္ကာ ေအာ္ဟစ္ေနေသာ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔အား လူပုခါးကုန္းေလးမ်ားသည္ ခုတၱက၏ အိမ္ေလးေပၚမွ ေငါက္ငမ္း၍ ေခၚသြားၾကေလေတာ့သည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ လူပုခါးကုန္းေလးမ်ားေခၚရာေနာက္သို႔ လိုက္ပါရန္ အိမ္ေအာက္ဆင္းလာစဥ္ ခုတၱက ႏွင့္ ဝကၤကအားေတြ႕ရာ နာၾကည္းေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖစ္ၾကည့္ရင္း မည္သည့္ စကားမွ မေျပာပဲ လူပုခါးကုန္းမ်ား အတင္းၾကပ္ေခၚရာ ေနာက္သို႔ လိုက္ပါသြားရေတာ့သည္၊ ခုတၱက ႏွင့္ မဝကၤတို႔လည္း သူတိူ႔ ၏ အိမ္ေလးေပၚသို႔ တက္လိုက္ၿပီး တေယာက္ကို တေယာက္ မည္သည့္စကားမွ မေျပာပဲ ဖိုးေထြး ႏွင့္ သာရ ထမ္းၿပီး သူတို႔အိမ္ေလးေပၚတင္ေပးခဲ့ေသာ ဆန္ အိတ္ ႏွင့္ ဆီပုံးအား ေငးၾကည့္၍သာ ေနပါေလေတာ့သည္။
◾အခန္း-၈
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ ခုတၱက၏ အိမ္မွ ေန၍ လူပု ခါးကုန္းေလးမ်ား ဖမ္းေခၚလာရာ တနာရီမွ် လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္တြင္ သစ္လုံးမ်ားျဖစ္ တည္ေဆာက္ထားေသာ ႐ြာေလးတ႐ြာသို႔ ေရာက္လာၾကသည္ ထို႔ေနာက္ အေတာ္တန္ က်ယ္ဝန္းေသာ အိမ္ဝိုင္းႀကီးထဲသို႔ သူတို႔အား ေခၚသြားၿပီး အိမ္ဝိုင္းႀကီး ထဲ၌ရွိေသာ အိမ္ႀကီး တလုံး ေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္ၾကသည္၊ မၾကာေသာအခ်ိန္ တြင္ ေတာ့ အိမ္ႀကီးရဲ႕ ေရွ႕သို႔ လူပု ခါးကုန္း ႀကီးတေယာက္ ေရာက္လာသည္ ထိုလူႀကီးသည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ထက္အရပ္ရွည္ၿပီး ဖိုးေထြး ႏွင့္ သာရကိုေတာ့ မမွီေပ ၊ သာရသည္ ထို လူႀကီးကို ေသခ်ာၾကည့္ကာ သူ၏ ေဘးတြင္ ရွိေသာ ေမာင္ဘိုးထင္အား စကားတိုးတိုး ဆိုေလ၏
“ဘိုးထင္ တို႔ သဖန္းပိုး႐ြာသြားတုနး္က လွည္းေရွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ့ လူႀကီးက အဲ့လူႀကီးပဲ ကြ ငါေသခ်ာမွတ္မိတယ္ ”
“ဟုတ္လား က်ဳပ္တို႔ ဒီတခါေတာ့ ေသၿပီထင္တယ္ ”
“႐ိုး႐ိုး ေသတာ မဟုတ္ဘူးကြ အစားခံရမွာ ”
“ခင္ဗ်ားကို ေျပာသာပဲ ဟိုေျမးအဖိုးကို လူသားစားတဲ့ ခါးကုန္းေတြလား မသိဘူးလို႔ ”
“သိမလားးကြ ဒီေလာက္မ်ားလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မွ မထင္တာ ”
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ တိုးတိုး ႏွင့္ စကားေျပာေနၾကစဥ္ သူတို႔အား ဖမ္းေခၚလာေသာ လူပု ခါးကုန္းေလးမ်ားးသည္၊ သာရေတြ႕ဘူးေသာ ခါးကုန္းႀကီးအား ဦးၫႊတ္လိုက္ၿပီး
“႐ြာလူႀကီး ဦးခုတၱကကို ဖမ္းခိုင္းထားတဲ့ ေကာင္ေလးေတြကို က်ေနာ္ တို႔ ေခၚလာခဲ့ပါၿပီ ”
“ေအးေအး ငါးေယာက္ဆိုေတာ့ ဟန္က်တာပဲ ငါတို႔ ေတြ လူသား စားရခါလည္း နီးလာၿပီး ၿပီးေတာ့ ေနာက္ႏွစ္စာ ေတြ အတြက္လည္း လူရွာ စရာမလိုဘူးေပါ့ ”
“အင္း က်ဳပ္သေဘာေျပာရရင္ ကေလး သုံးေယာက္ကို တခါတည္း စားေစခ်င္တယ္ အဲ့တာ မွာ က်ဳပ္တို႔ ႐ြာသားေတြ ျပည့္ျပည့္ ဝဝ စားရမွာ ”
“ေအးေအး ေကာင္းပါတယ္ မဆလာ ႀကိတ္ခိုင္းထားၾကဦး ၿပီးေတာ့ည နႏြင္းမႈန႔္လည္း လုပ္ခိုင္းထားဦး င႐ုတ္သီးေျခာက္ေလးေတြလည္း ခုတခါထည့္ခ်က္မယ္ လို႔ င႐ုတ္သီးမစားတဲ့ သူေတြအတြက္ မစပ္တာခပ္ေပးထားမွာမို႔ င႐ုတ္သီး မစားတဲ့ လူစာရင္းေကာက္ထားဦးၾကားလား ”
“ဟုတ္ကဲ့ ႐ြာသူႀကီး ႐ြာသားေတြက ေျပာေနၾကပါတယ္ အခုတခါ ဆီျပန္ေလးခ်က္ေကြၽးပါတယ္ခင္ဗ် အရည္ေသာက္ႀကီး မစားခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့ ”
“အဲ့တာက အိုးသူႀကီး လုပ္ပါလိမ့္မယ္ ”
ေမာင္ဘိူးထင္တို႔သည္ တေယာက္ ကို တေယာက္ မ်က္လုံးမ်ားျပဴးကာ ၾကည့္ေနၾကသည္ သာေအး ႏွင့္ ေပတူးဆို ႐ြာလူႀကီး ႏွင့္ သူတိုအား ဖမ္းေခၚလာေသာ ေခါင္းေဆာင္လူပုခါးကုန္းေလး ႏွင့္ ေျပာစကားမ်ားၾကားၿပီး ဒူးမ်ားေခြက လဲက်သြား၍ သူတို႔ေဘးတြင္ရွိေသာ လူပုခါးကုန္းေလးမ်ားသည္ ၊မလဲ က်ေစရန္ တြနး္ေပးထားရေလ၏ ၊ ထို႔ေနညက္ ႐ြာသူႀကီးသည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ကို ၾကည့္ကာ
“ကဲ ေကုင္ေလးေတြ မင္းတို႔ ငါတို႔ ႐ြာသားေတြကို ကူညီတယ္ လို႔သာ သေဘာထား အခုေတာ့ မင္းတို႔ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ အိပ္လိုက္ၾကဦး”
ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔အား အိမ္ႀကီး၏ ေနာက္ေက်ာဘက္တြင္ ရွိေသာ သစ္လုံး အခ်ဳပ္ခန္းေလးထဲသို႔ ထည့္၍ ထားလိုက္ၾကပါေလေတာ့သည္ ။
◾အခန္း-၉
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ သစ္လုံး အခ်ဳပ္ထဲသို႔ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္ ၊ အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ၿပီမို႔ လူပုခါးကုန္းေလးမ်ားသည ္၊ ဓားတဝင့္ဝင့္ လွံတ႐ြယ္႐ြယ္ ႏွင့္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ကိုယ္မွ ာခ်ည္ထားေသာ ႀကိဳးမ်ားကိုျဖဳတ္ေပးလိုက္ကာ အခ်ဳပ္ခ်ထားသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ အခ်ဳပ္ သစ္လုံးတိုင္မ်ားကို မွီရင္း ညည္းတြားေနၾကသည္ ၊
“ေတာက္ တို႔ကေတာ့ ဝဋ္လည္ၿပီထင္တယ္ ကြာ ”
“ဘာလို႔လဲ သာေအးရ ”
“ငါတို႔ ၾကက္ကေလး ငွက္ေလးေတြကို ေၾကာ္တလွည့္ ခ်က္တလွည္လုပ္လာတာ အခု ငါတို႔ကို အဲ့လူပုေလးေတြက ငါတို႔လုပ္သလို ျပန္လုပ္ေတာ့မယ္ကြ အခုကတည္းက ငါတို႔ကို ခ်က္ဖို႔ မဆလာ ေတာင္ လုပ္ထားေတာ့မယ္ ဆိုပဲ အဟင့္ အဟင့္ အဘ နဲ႔ အေမေရ က်ဳပ္အျဖစ္ကို ၾကည့္ပါဦးဗ်”
သာေအးသည္ ေျပာေျပာ ဆိုဆို ရႈိက္ႀကိးတငင္ ငိုရႈိက္ေနေလသည္။ ၊ ေပတူးသည္လည္း ေမာင္ဘိုးထင္၏ ပုခုံးကို ပုတ္ကာ
“ဘိုးထင္ လုပ္ပါဦးကြာ ငါတို႔ ေသေတာ့မယ္ထင္တယ္ ကယ္ပါဦး ”
သူတိူ႔ အတန္ၾကာ ငိုလိုက္ စကားေျပာလိုက္ႏွင့္ ျဖစ္ေနစဥ္ အခ်ဳပ္ခန္းတံခါး။႐ုတ္တရက္ပြင့္သြား၏ ၊ ထို႔ေနာက္ အခ်ဳပ္ခန္းထဲသို႔ လူပုခါးကုန္းေလးဝင္လာသည္၊ ထိုလူပုခါးကုနး္ေလးမွာ ခုတၱကျဖစ္ၿပီး ေမာင္ဘိုးထင္တို႔အား။ေျခဟန္လက္ဟန္ ႏွင့္ သူ႔ေနာက္လိုက္ဖို႔ ေျပာရင္း ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္၍ ႐ြာေလးအျပင္သို႔ ထြက္ေျပးသြားပါေလေတာ့၊ ထို႔ေနာက္ သူ၏ အိမ္သို႔ ေရာက္ေသာ ောခါ ခုတၱကသည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔အား စကားဆိုေလသည္
“ကဲ ေကာင္ေလးေတြ ျပန္ေတာ့ကြာ က်န္တဲ့ ကိစၥ ငါ့တိုင္းငါ ရွင္းလိုက္မယ္ ”
“ဟုတ္ ဟုတ္ ”
သာရ ႏွင့္ ဖိုးေထြးသည္ လေရာင္ေအာက္တြက္ ႏြားမ်ားဆီသို႔ သြား၍ လွည္းေကာက္မည့္ ဟန္ျပင္ေမစဥ္ မဝကၤမွ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာၿပီး သူ၏ အဖိုးကို ေျပာလိုက္သည့္ စကားေၾကာင့္ လွည္း မေကာက္ေသးပဲ ရပ္ေနလိုက္မိသည္ မဝၤကေျပာေသာ စကားသည္က
“အဖိုး က်မတို႔လည္းေျပးမွရမွာေလ အဖိုး ထုတ္ေပးတယ္ဆိုတာ သူတို႔သိမွာေပါ့ သိရင္အဖိုး နဲ႔ ေျမးကို သူတို႔ သတ္ၾကလိမ့္မယ္ ေျမးတို႔ ဒီကေလးေတြေနာက္ကို ေတာင္းပန္ၿပီး လိုက္သြားၾကရေအာင္”
“အဖိုးတို႔ ဘယ္လိုက္လို႔ရမလဲ ႐ြာလူႀကီး သတ္ရင္လည္း အသတ္ခံလိုက္ေတာ့မယ္ ဒီက်ိန္စာႀကီး မိေနတာထက္စာရင္ ေသတာကမွ ေကာင္းဦးမယ္ ေျမးရယ္”
က်ိန္စာ ဟုေျပာေသာ စကားေၾကာင့္ ေမာင္ဘိုးထင္သည ္ခုတၱက အား ေမးျမန္လိုက္ေလသည္
“ဦးခုတၱက အေစာက က်ိန္စာလို႔ ေျပာလိုက္သလားလို႔ ဘယ္သူတြက က်ိန္စာ မိေနတာလဲ ”
“ငါတို႔ ႐ြာသားေတြအကုန္လုံးေပါ့ကြာ ”
“ဘယ္လို က်ိန္စာ လဲ ဗ်”
“ငါတို႔က အမွန္ဆို ခါးလည္း မကုန္းဘူး ပုလည္းမပုပါဘူး ငါတို႔ကို သဖန္းပိုး႐ြာက ႐ြာသူႀကီးက က်ိန္စာတိုက္သြားလို႔ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ ငါတို႔ကို တႏွစ္ ျပည့္လို႔မွ လူသား တခါမစားရင္ အရပ္ေတြ ပူၿပီးခါးေတြကုန္းေအာင္က်ိန္စာ တိုက္သြားတာ ငါတို႔ လူသား မစားပဲ ေနပါေသးတယ္ အဲ့လို ေနလို႔ အခုငါတို႔ ဒီပုံေတြ ျဖစ္ကုန္တာ ငါ့ေျမးေလးဆို လူသားကို မစားခ်င္လို႔ ျငင္းေနတာ အခုသူက ငါတို႔ ထက္ပိုေသးေနတယ္ ေလ ”
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ ယခုမွာ လူပုခါးကုန္းေလးမ်ား လူသား ဘာေၾကာင့္စားသည္ဆိုတာ သိရွိသြား၍ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ လူပုခါးကုန္းေလးမ်ား၏ က်ိန္စာကို ပယ္ဖ်က္ေပးခ်င္းစိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚလာရာ
“ကဲ ဦးခုတၱက က်ဳပ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ မိေနတဲ့ က်ိန္စာကို ပယ္ဖ်က္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဴးစားေပးမယ္လို႔ က်ဳပ္ကတိေပးတယ္”
“လြယ္ေတာ့ မလြယ္ဘူး ေကာင္ေလး သဖန္းပိုး႐ြာသူႀကီးက ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ ”
“ရတယ္ဗ်ာ က်ဳပ္တို႔ အခု သဖန္းပိုး႐ြာကိုျပန္သြားမယ္ ခင္ဗ်ား ႐ြာသားေတြ ကိုေတာ့ ဦးခုတၱက ရွင္းျပထားလိုက္ဗ်ာ က်ဳပ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ မိေနတဲ့ က်ိန္စာကို ရေအာင္ရွင္းမယ္ ”
ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ထိုသို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး က်န္ေသာ သူ၏ အေပါင္းအပါမ်ားကို ၾကည့္လိုက္ရာ အားလုံးမွ လေရာင္ေအာက္တြင္ ေခါင္းညိတ္ျပေနသည္ျဖစ္၍ ခါးကုန္းလူပုေလးမ်ား၏ လူသားစားေနရေသာ က်ိန္စာကို ပ်က္ပ်ယ္ေအာင္ျပဳလုပ္ေပးဖို႔ အတြက္ ျပင္ဆင္လိုက္ၾကပါေလေတာ့သည္ ၊
◾ေအာက္လမ္းဘိုးထင္ ႏွင့္ လူသားစား႐ြာသည္က ဤမွ်သာ မၾကာမီ ေအာက္လမ္းဘိုးထင္ ႏွင့္ က်ိန္စာ အမည္ရေသာ ဇတ္လမး္ေလးအား တင္ဆက္ေပးပါမယ္ ခင္ဗ်။
📝ေမာင္တင္ဆန္း
#mgtinsan