Unicode Version
” အောက်လမ်းဘိုးထင် နှင့် ကျိန်စာ “(စ/ဆုံး)
————————————————————-
◾အခန်း-၁
မောင်ဘိုးထင်တို့သည် ခုတ္တက၏ နေအိမ်တွင် ဆန်များ ဆီများကို လှည်းပေါ်မှ ချကာ ချက်ချင်းသဖန်းပိုးရွာသို့သွားလိုက်လေသည်၊ မောင်ဖိုးထင်တို့သည် သူတို့ နောက်မှ ခါးကုန်း လူပုလေးများ လိုက်လာမလားဟု စိတ်ထဲ တထင့်ထင့် နှင့် ထွက်လာရာ သဖန်းပိုး ရွာ သင်္ချိုင်းလားသို့ ရောက်လာကြသည် ၊ ထို့ေနာက် သာအေးသည် သဖန်းပိုရွာသင်္ချိုင်းကို ကြည့်ကာ
“ဟေ့လူတွေ ကျုပ်တို့ ပြန်တုန်းကတွေ့ ရတဲ့ နတ်ရုပ်ကြီး မတွေ့တော့ပါလား ”
“ဟုတ်တယ် ဟ ”
သာရသည် လှည်းမောင်းနေရင်း လှည်းကို ရပ်လိုက်ကာ
“ဟေ့ကောင်တွေ ငါတို့ အခုချိန်ဝင်လို့ မသင့်ဘူးထင်တယ် နေထွက် မှ ဝင်ကြမလား ”
“အဲ့တာလည်း ကောင်းတာပဲ ဟို သစ်ပင်နားမှ လှည်းရပ်ပြီး နွားတွေကို ခဏ ဖြုတ်ထားကြတာပေါ့ ”
မောင်ဘိုးထင်တို့လည်း သင်္ချိုင်းနှင့် မလှမ်းမကမ်းရှိ သစ်ပင်အောက်တွက် လှည်းကိုရပ်လိုက်ပြီး နွားကို ဖြုတ်လိုက်ကာ သူတို့လည်း မိုးအလင်းကို စောင့်နေကြရင်း စကားပြောနေကြသည် ။
“ဘိုးထင် မင်းက ပညာတွေ ဘာတွေ တက်တယ်လည်းဆိုသေး အဖမ်းခံရေတာ့ ရှေ့ဆုံးကပဲ ပညာလေး ဘာလေးနဲ့ လုပ်ပါလားဟ ”
ဖိုးထွေးသည် သူ၏ ဘေးတွင် ထိုင်နေေသာ မောင်ဘိုးထင်ကို ငဲ့စောင်းကြည့်ကာ စကားဆိုနေချင်းဖြစ်၏ ၊ ဖိုးထွေး၏ စကားကို ကြားသောအခါ မောင်ဘိုးထင်သည် သက်ပျင်းကို ချလိုက်ပြီး
“ခက်တယ်ဗျာ ကျုပ်တို့ ပညာဆိုတာက အစီအရင်သာ အဓိကဗျ အခုချိန် အစီအရင် လုပ်နေလို့က ရတာမှ မဟုတ်တာ ပြီးတော့ ကျုပ်တို့အလုပ်က သရဲတွေ ဘာတွေ မွေးပြီး ခိုင်းစားရတဲ့ အလုပ် ချက်ချင်းကြီး ဝုန်ဒိုင်းဆို ပညာပြလို့ရတာ မဟုတ်ဘူးရယ် ”
“အဲ့လိုလား အဲ့တာဆို မင်းကို အားကိုးလို့ မရဘူးပေါ့ ”
“အားကိုးလို့ ရမလားဗျ တခြားေယာက်ကို အားကိုတယ်ဆိုတာ လူဖျင်းလူညံ့တွေရဲ့ အလုပ် လူတော်လူကောင်းတွေက ကိုယ့်အားကို ကိုယ်ကိုးကြတာ များတယ် ”
“ဟေ့ကောင်ဘိုးထင် ငါက ကိုယ့်အားကိုကိုးတယ်နော်”
ဖိုးထွေးမှအပ ကျန်သူများသည် သူတို့အားသူတို့ကိုးေကြာင်း ပြောလိုက်ကြလေသည် ။ထို့အခါ ဖိုးထွေးသည် မျက်နှာ မသာမယာ နှင့် ဟိုလူ့ကြည့်လိုက် ဒီလူ့ကြည့်လိုက် လုပ်နေပါလေတော့သည် ။
◾အခန်း-၂
မောင်ဘိုးထင်တို့သည် စိတ်ပင်ပန်း လူပင်ပန်း ဖြစ်ထားကြ၍ လှည်းပေါ်တွင် ခွေခေါက်ပြီး အိပ်ပျော်ကြကုန်၏ ၊ ထို့နောက် လှည်းရံတိုင်ကို တခုခု နှင့် ရိုတ်ပုတ် သည့်အသံကြား၍ ေမာင်ဘိုးထင်တို့ နိုးလာကြသည် ၊ သူတို့ မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့် လိုက်သောအခါ သူတို့ လှည်းဘေးတွင် မိတ္တဟု အမည်ရသော သဖန်းပိုးရွာသားကြီးဖြစ်နေ၏ ၊မိတ္တသည် မောင်ဘိုးထင်တို့ကို တွေ့သောအခါ အံ့ဩနေဟန်ဖြစ်
“ကောင်လေးတွေ မင်းတို့ မနေ့ ကတည်းက ပြန်သွားကြတာ မဟုတ်လား အခု ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ပြန်ရောက်နေတာလဲ ”
“ပြောရရင် တော့ အရှည်ကြီးပဲဗျာ ကျုပ်တို့ ဒီရွာကို ပြန်လာတာ အလုပ် တခုရှိတယ် ”
“ဘာများ လဲကွ ”
“လူပု ခါးကုန်းလေးတွေကို ကျိန်စာတိုက်ထားတဲ့ သဖန်းပိုး ရွာသူကြီးကို ကျိန်စာ ပျက်ပြယ်အောင် လုပ်ခိုင်းမလို့ပါ ”
“ဟေ့ ဟေ့ ကောင်လေးတွေ တိုးတိုးပြော မင်းတို့ ကတော့ နော် ဒီကိစ္စ ငါလည်း မပြောရဲဘူး မင်းတို့ အခု ဘယ်သွားမှာလဲ ”
“ကျုပ် သဖန်းပိုးရွာလူကြီး မစပါယ်ဖြူ အိမ်ပြန်သွားမယ် ”
“ဟကောင်တွေ မင်းတို့မှာ ဘာအစွမ်းအစတွေ အစီအရင်တွေရှိလို့ ဒီလိုကိစ္စတွေလုပ်နေရတာလဲ ကိုယ့်ရွာကိုယ် အေးဆေး ပြန်ကြစမး်ပါ ကိုယ်နဲ့မဆိုင်တာ တွေ ဝင်မပါ ပါနဲ့ ”
“ဟ ဦးကြီး မတရားမှုတွေဖြစ်နေရင် ပါသင့်ပါရမှာပဲ ကိုယ်တဘို့ ပဲ ကြည့်တယ်ဆိုရင် နွားဖြစ်သွားမှာပေါ့ ဗျ”
ဖိုးထွေး၏ စကားကြားသောအခါ မောင်ဘိုးထင်သည် လှည်းဘေးတွင် ချည်ထားသော နွားနှစ်ကောင်အားကြည့်လိုက်သည် ထိုအခါ နွားနှစ်ကောင် အနက် နွားကြီး တကောင်သည် ဖိုးထွေးပြောသော စကားကို သဘောတူပုံ မပေါ်သောေကြာင့် မောင်ဘိုးထင်မှ စကားဆိုလိုက်သည်
“တဘို့ တည်း ကြည့်တာ နွားမဟုတ်ပါဘူးဗျာ နွားတွေ ဆိုတာ သူတို့ အတွက် မဟုတ်ဘူး ကျုပ်တို့ ဘို့ လုပ်ပေးနေတာ နွားနဲ့ မနိုင်းနဲ့ ဗျာ မကြိုက်ဘူး”
“အေးဟုတ်တယ် ဘိုးထင်ပြောတာ မှန်တယ် ငါ့နွားတွေကိုကြည့် သူအတွက် မဟုတ်ဘူး ငါတို့တွေရဲ့ အရှုပ်တွေကို ခြေညောင်းခံပြီး သွားလိုက် ပြန်လိုက်လုပ်နေရတာ ဘယ်မှာ များတဘို့ တည်းသမားလဲ ”
သာရသည်လည်း မောင်ဘိုးထင်ပြောစကားကို ထောက်ခံစကားဆိုပြီး ဖိုးထွေးအား ပြောလိုက်ချင်းဖြစ်သည် ၊ သာအေးနှင့် ပေတူးသည်က ခေါင်းကို တညိတ်ညိတ်လုပ်ပြီး သာရ ပြောစကားကို ခေါင်းညိတ် အသိမှတ်ပြူနေလေရာ ဖိုးထွေး သည် သာရနွားကို ကြည့်ပြီး
“တဘို့ ထဲဆိုတာ ဟောဟိုက ငါ နွားလည်ဘို့ကို ပြောတာနေမှာပါကွာ ထားတော့ အခု ငါတို့ သဖန်းပိုး ရွာလူကြီး ဆီသွားမှာမဟုတ်လား ”
“သွားမယ် ဦးခုတ္တကတို့ မိနေတဲ့ ကျိန်စာတွေကို ပျက်ပျယ်အောင် လုပ်ပေးခိုင်းရမယ် ”
ကျိန်စာကို ပျက်ပျယ်အောင်ကြိုးစားရန် အားကျိုးမာန်တက်ဖြစ်နေသော မောင်ဘိုးထင်တို့အား မိတ္တဆိုသော သဖန်းပိုးရွာသားကြီးသည် ခေါင်းကို အသာအယာ ယမ်းလိုက်ပြီး
“မင်းတို့ သဘောပဲ ငါကတော့ မင်းတို့ကို မကူညီနိုင်ဘူး ကို့အန္တရယ်ကို ကိုယ်ကာကွယ်နိုင်ပါစေကွာ ”
မိတ္တ သည် မောင်ဘိုးထင်တို့ကို နုတ်ဆက်ကာ ထွက်ခွာသွားပြီဖြစ်သည် ၊ ထိုနောက် မောင်ဘိုးထင်တို့သည် လှည်းပေါ်မှ ဆင်းကာ ခြေလက်အညောင်းဆန့်လိုက်ကြ၏ ၊သူတို့သည် မတ်တက်ရပ်နေရင်း သာအေးမှ မောင်ဘိုးထင်ကို ကြည့်ကာစကားဆိုလေသည်
“ဘိုးထင် ငါတို့ ဒီတိုင်းသွားရင်တော့ သေမှာပဲဟ ”
“ဘာလို့ လဲဗျ ”
“ဟို လူစဉ် မမှီတဲ့ သေးသေးလေးတွေတောင် တို့ကို ဖမ်းထားနိုင်ရင် သဖန်းပိုရွာက လူတွေက တို့ကို တန်းဖမ်းပြီးခေါင်းဖြတ်မယ် ထင်တယ် ”
“အဲ့တာတော့ ဟုတ်တယ် ဘိုးထင် ဒါပေမဲ့ သေရင် သေပါစေကွာ ဦးခုတ္တက တို့ ရွာသားတွေကို ကျိန်စာပြယ်အောင်လုပ်ကို လုပ်ေပးမယ် ”
သာရ၏ စိတ်ဓတ်သည်က ပြက်သားလှပေသည် သူ၏ အသက်ကိုပင် ပဓာန မထားပဲ အများကောင်းကျိုးအတွက်ကို အသက်စွန့်ဝံ့သော သူရဲကောင်းတယောက် ဖြစ်နေသည် မဟုတ်ပါလား ။ သာရ နည်းတူ ကျန်သူများလည်း ထိုနည်းအတူဖြစ်သည် ၊ ထို့နောက် မောင်ဘိုးထင်သည် မြေပြင်တွင် တပလ္လင်ခွေထိုင် လိုက်ကာ မြေကြီးကို လက် နှင့်ပုတ်လို့ မန္တန်တပုဒ်ကို ရွတ်လိုက်သည် ၊ မောင်ဘိုးထင်၏ ရုတ်တရက် ထိုသို့ ပြုလုပ်လိုက်ချင်းကြောင့် ကျန်သူများသည် ကြောင်ငေးနေကြ၏ ၊ မောင်ဘိုးထင်သည် အတန်ကြာသည့်အထိ မန္တန်ကို ရွတ်နေ၏ ၊ တနာရီ မျှ ကြာချိန် တွင် ငှက်ကြီးတကောင် အတောင်ပန်ခတ်သည် အသံအတိုင်းသား ကြားလာရပြီး လင်းတ ကြီးတကောင် သူတို့ ဆီ ပျံသန်းလာရာ သာအေး နှင့် ပေတူးသည် လေးခွ ကို ထုတ်ပြီး ပြစ်မည်ဟန် ပြင်လိုက်သည့်အခါ မောင်ဘိုးထင်ထံမှ ဆဲသံ နှင့် အတူ သကောင့်သား နှစ်ေကာက်အား ငေါက်ငမ်းေနပါလေတော့သည်
“ငါ့လခွမး် မင်းမေကြီးတော် ငှက်မြင်တာနဲ့ ပစ်ဖို့ပဲ ချောင်းနေတယ် ဟေ့လူတွေ အဲ့ကောင်တွေကို မပစ်စေနဲ့ ဒါ ကျုပ် အဘ လွှတ်လိုက်တဲ့ သူတွေ ဘာလာပေးတာလဲ မသိဘူး”
“အေးအေး မင်းတို့ နှစ်ကောင်ကလည်း ပြောလည်း ပြော ချင်စရာ ပဲ ”
ဖိုးထွေးသည် သာအေး နှင့် ပေတူးတို့၏ နားရင်းကို တ ယောက် တချက် အုပ်ကာ လေးခွများကို လွယ်အိတ်ထဲ ပြန်ထည့်စေသည် ၊
များမကြာမှီ လင်းတကြီးတေကာင်သည် မောင်ဘိုးထင်တို့ နှင့် ဝါး တရပ်ခန့် အမြင့်ထိ ပျံသန်း လာပြီး မောင်ဘိုးထင်၏ ခေါင်းပေါ်သို့ သူ၏ နုတ်သီးဖြစ် ချီလာသော အရာဝတ္ထု တခုအား ပစ်ချပြီး နောက်ကြောင်းလှည့်၍ ပျံသန်းသွားလေသည် ၊ မောင်ဘိုးထင်သည် အေပါ်သို့ မော့မကြည့် ကျလာသော အရာဝတ္ထုကို လက်ကိုေမြှာက်လို့ဖမ်းဆုပ် လိုက်သည် ၊ မောင်ဘိုးထင် ဖမ်းဆုပ်ထားသော အရာမှာ အစိမ်းရောင် များတောက်နေသည့် မိုးကြိုးစက် တောင်ဝှေး ဖြစ်နေသည် ၊ မောင်ဘိုးထင်၏ လက်ထဲသို့ မိုးကြိူးစက်တောင်ဝှေးရောက် သွားသည့် နှင့် ရုတ်တရက် လေများတိုက်လာကာ ကောင်းကင်ကြီးတွင် ရှင်းရှင်း လင်းလင်း ကြီးနှင့်ကို မိုးများ ထစ်ချုန်းနေလေသည် ၊ ထိုသို့သော အဖြစ်အပျက်ကို မြင်တွေ့နေရသော သာအေးနှင့် ပေတူးသည် တေယာက် မျက်နှာ တေယာက် ကြည်ကာ
“ဘိုးထင်က အစွမး်တော့ ထက်သားဟ ”
“အေးဟုတ်တယ် ”
ခဏကြာသောအခါ လေများပြန် ငြိမ်သွားသလို မိုးလည်း မချုန်းတော့ပေ ၊ ထိုအခါမှ မောင်ဘိုးထင်သည် တပလ္လင် ခွေထိုင်လျက် မိုးကြိုးစက်တောင်ဝှေးကြီးကို လက်တဖက် ဖြစ်မြှောက်ထားရာ သာအေးသည် သူအနားသွားလိုက်ပြီး
“ဟေ့ကောင် လက်ကို အောက်ချတော့ဟ မညောင်းဘူးလား လက်ကြီး မြှောက်ထားတာ ကြာနေပြီ”
သားအေး၏ စကားေကြာင့် ခပ်တည်တည် နေနေသော မောင်ဘိုးထင်သည် အပေါ်ေမြှာက်ထားသော သူ၏ လက်ကို ပြန်ချလိုက်ပြီး လက်မှာကိုင်ထားသော မိုးကြိုးစက် တောင်ဝှေးကို ဘေးသို့ ချကာ မိုးပေါ်မြှောက်ထားသော သူ၏ လက်အား မသိမသာ အညောင်းဆန့်ရင်း
“မညောင်းပါဘူးကွာ မင်းကလည်း အစောက ဘာတွေ ဖြစ်သွားလဲဆိုတာ သိတယ် မဟုတ်လား ”
“သိတယ်ဟေ လင်းတ ငှက်ကြီး ပျံလာတာ လင်းတာ ကြီး မဟုတ်ပဲ ရစ်ကြီး ဆို ကောင်းမှာ ကွာ နေ့လယ်စာရနေလောက်ပြီ”
“ဟာကွာ ဒီကောင်တွေ ကြောင့်လည်း ခက်တယ် ”
မောင်ဘိုးထင်သည် မိုးကြိုးစက် ေတာင်ဝှေးကြီးရပြီးနောက် မြောက်ကြွကြွဖြစ်နေလေသည် ၊ ကျန်သူများလည်း သူ့ကို အားကိုးရတော့မည်မို့ သည်းခံအောင့်အီးနေရသည် ၊ရေသောက်ချင်က သာအေး နှင့် ပေတူးကို ရေခပ်တိုက်ခိုင်းသည်၊ ထို့ေနာက် မောင်ဘိုးထင်သည် လှည်းဆောင်ပန်း ထိပ်မှ နေ၍ မိုးကြိုးစက် တောင်ဝှေးကြီးကို ပုခုံးပေါ် ထမ်းပြီး ရပ်နေသည် ၊ ကျန်သော သူများသည်က နောက်မှာနေ၍ လှည်ည်းပေါ်စီးရင်း သဖန်းပိုးရွာထဲသို့ ဝင်သွားကြပါလေတော့သည ်။
◾အခန်း-၃
သဖန်းပိုးရွာထဲမှ လူများသည် ရွာသူကြီး စပါယ်ဖြူ၏ နှစ်ေဆာင် ပြိုင်အိမ်ကြီးရှိရာ အိမ်ဝိုင်းထဲသို့ စုရုံးရောက်ရှိနေကြသည် ၊ လှည်းထိပ်တွင် အစိမ်းရောင် တောင်ဝှေးကို ထမ်းထားသော လူငယ်လေး နှင့် သူ၏ နောက်တွင် လေးခွများ ဓားများကို ကိုင်ထားသော လူငယ်လေးယောက် တို့အား ရွာသားများမှ စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေကြသည် ၊လှည်ပေါ်မှာ ရှိသော လူငယ်လေးမျာသည် သူတို့ကို သူတို့ ယုံကြည်မှုအပြည့်ရှိသော ဟန်ပန်များေကြာင့် သဖန်းပိုးရွာသားများ အတော် ကို စိတ်ဝင်စားနေကြသည် သူတို့၏ နုတ်ထွက် စကားမျာေကြာင့် လည်း ပို၍ စိတ်ဝင် စားနေကြချင်းဖြစ်သည် ၊ တောင်ဝှေးကို ထမ်းထားသော ကောင်လေးသည် မောင်ဘိုးထင် ဖြစ်ပြီး သူ၏ နောက်မှ လေးဂွ နှင့် ဓားတို့ကို ကိုင်းထားသော သူများမှာ သာရတို့ပင် ဖြစ်၏ ၊ မောင်ဘိုးထင်သည် နှစ်ဆောင်ပြိုင် အိမ်ကြီးကို ကြည့်ပြီး ချောင်းတချက်ကို ဟန့်လိုက်ကာ
“အဟမး် သဖန်းပိုး ရွာသူကြီး မစပါယ်ဖြူ ကျုပ်တို့ အမကို တောင်းဆိုစရာ ရှိပါတယ် အိမ်ပေါ်က ဆင်းခဲ့ပါ ”
ေမာင်ဘိုးထင် ၏ စကားဆုံးသောအခါ နှစ်ဆောင်ပြိုင် အိမ်ကြီးပေါ်မှာ စပါယ်ဖြူသည် အစိမ်းရောင် နန်းတွင်းသူ အဝတ်အစားကို ဝတ်လျက် မဟာဆန်စွာ အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းလာလေသည် ထို့ေနာက် မောင်ဘိုးထင်တို့၏ လှည်းနှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင်ရှိေသာ စားပွဲ တန်းလျားတွင် ထိုင်လိုက်ကာ
“ဘယ်သူတွေ များလဲလို့ ဧည့်သည်လေးတွေပဲ ဘယ်လို လုပ်ပြီး ပြန်ေရာက်လာတာ လဲ ”
“ကျုပ် တောင်းဆိုစရာ ရှိလို့ပါ လူပု ခါးကုန်းလေးတွေ ဖြစ်အောင် အမ တိုက်ထားတဲ့ ကျိန်စာကို ဖျက်ပေးပါ သူတို့တွေ သနားပါတယ် ”
“ဟားးး ဟားးးဟားးနင်တို့က ငါကို အဲ့လို စကာပြောရဲတယ်ဟုတ် လားး ”
“အမ ပုံစံကြည့်ရဝာ မဟုတ်တာ လုပ်မဲ့ ပုံမဟုတ်ပါဘူး တရွာလံုးကို ကျိန်စာ တိုက်ထားတာတော့ လွန်တယ် ဗျာ”
“ဒီကလေးတွေ ဘာတွေ လာပြောနေတာလဲ နင်တို့ နဲ့ မဆိုင်တဲ့ ကိစ္စတွေ ဘာလို့ ဝင်ပါချင်ေနတာ လဲ ”
“ဘာလို့ ကျုပ်တို့နဲ့ မဆိုင်ရမှာလဲ မတရားမှုဆိုတာ လူတိုင်းနဲ့ ဆိုင်တယ် မတရားမှုကို ခေါင်းငုံ့ခံလိုက်ရင် တနေ့ကြရင် မတရားမှုက ကျုပ်တို့ဆီ ရောက်မလာဘူးလို့ ခင်ဗျားပြောနိုင်လား ”
“တယ်လည်း စကားတက်တဲ့ ကလေးတွေပါလား နင်တို့က ဘာများ စွမ်းလို့ ငါ့အိမ်ဝိုင်းထဲ နောက်တခေါက် လာဝံ့တာလဲ ”
ထိုအခါ လှည်းဆောင်ပန်းတွင် ရပ်နေသော မောင်ဘိုးထင်သည် သူ၏ပုခုံးပေါ်တင်ထားသော တောင်ဝှေးကြီးကို မိုးပေါ်ထောင်လိုက်ပြီး
“ဟားးး ဟားးး ဟားးး ငါကို ဘာများထင်နေလဲ မိုးကြိုးစက်တောင်ဝှေး အရှင်သခင် ဘိုးထင်တဲ့ ဟေ့ လူလော နတ်လေ ဘာမှ နားမလည်ဘူး ငါ့ကို အံ့တုသူ ပြာကျစေရမယ်”
မောင်ဘိုးထင်သည် သူစိတ်ထဲ ရှိသည်များကို ပါးစပ်းက လွှတ်ခနဲ ထွက်သွားလိုက်ချင်းဖြစ်သည် ။ ထို့နောက် သူ မြှောက်လိုက်သော မိုးကြိုးစက်တောင်ဝှေးသည် နေရောင် နုနု အောက်တွင် စိမ်းလဲ့နေသလို စနေထောင့်မှ မိုးတို့ သည်လည်း မဲနက်လာကာ လျှပ်စီး လျှပ်နွယ်တို့သည်လည်း နေရောင်ရှိသည်ကိုပင် ဖြိုးခနဲ ဖျက်ခနဲလင်းလက်သွားသည် ၊ မိုးထစ်ချုန်းသံသည်လည်း အတော်ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ကြားလာရာ သဖန်းပိုးရွာသူကြီး စပါယ်ဖြူ၏ မျက်နှာ ပျက်သွားသလို ကြောက်စိတ်များလည်း သမ်းလာ၏ ၊သူတို့ လောကတွင် ကြားဖူးသော မိုးကြိုးစက် တောင်ဝှေးပိုင်ရှင် အမှန်ဆိုက သူတို့ ဒူးထောက် ဂါရဝ ပြုရမည်ဖြစ်၏၊ ဖြစ်ပျက်သွားသော အရာများကို ကြည့်ချင်းအား ဖြစ် မိုးကြိုးစက်တောင် ဝှေးဖြစ်ဖို့က များသည် ၊ သူမ၏ စိတ်ထံတွင်တော့ အဘယ်ကြောင့် သိဒ္ဓိဝင် မှော်ပစ္စည်းသည် ဤသို့ကလေးတယောက်၏ လက်ထဲတွင် ရောက်နေရလဲဆိုတာ သူမ မတွေးတက်တော့ပေ ၊ လှည်းပေါ်တွင် ရှိေသာ သာရတို့သည်လည်း မောင်ဘိုးထင်၏ ဟန်ပန် ပုံစံကို ကြည့်ပြီး အတော်ကို အံ့သြနေသည် သူ တောင်းဝှေးမြှောက်ထားသည် နှင့် မိုးများ ထစ်ချုန်းလာရာ အတော်တော့ အံ့ဩဖို့ကောင်းနေသည် ၊ ယခုေတာ့ မောင်ဘိုးထင်ကို ကြည့်ပြီး သဖန်းပိုး ရွာလူကြီးသည် နည်းနည်း တုန်လှုပ် သွားသည်ကို ကြည့်ပြီး သူတို့ စိတ်ထဲတွင် ကြိတ်ဝမ်းသာနေကြသည် ၊ ထို့နောက် သဖန်းပိုး ရွာသူကြီး စပါယ်ဖြူသည် မောင်ဘိုးထင်ကို စူးဆိုက်ကြည့်ကာ
“ဟေ့ ကောင်လေး နင် ဒီတောင် ဝှေးကို ဘယ်က ရတာ လဲ ပြီးတော့ ဒီတောင်ဝှေး နာမည်ကို ဘယ်လိုလုပ်သိတာ လဲ ”
“ဘယ်က ရ ရမှာလဲ ဒါက ကျုပ် တောင်ဝှေးကို ဒီတောင်ဝှေးက အထက်ဝိဇ္ဇာဆရာကြီးတွေ စီရင် ခဲ့တဲ့ တောင်ဝှေး ဒါကျုပ်တောင်ဝှေး ”
“နင်တောင်ဝှေး ဖြစ်ကြောင်း နင် ဘယ်လို သတ်သေပြနိုင်လဲ ပြောစမး် ”
“တယ် ခက်နေပါပြီ ကြည့်ထား ကျုပ်ပြမယ်”
မောင်ဘိုထင်သည် ဟန်ပါပါ နှင့် တောင်ေဝှးကို လက်တဖက် ဖြစ် မိုးပေါ်မြှောက်လိုက်ပြီး
“မိုးကြိုးစက်ေတာင်ဝှေးရဲ့ အရှင်သခင် ဘိုးထင် တဲ့ ဟေ့ ”
မောင်ဘိုးထင်မှ ထိုသို့ အော်ဟစ်လိုက်ရာ နေရောင် ရနေသည်ကိုပင် လျှပ်စီးများ လင်းလက်လာပြီး စနေထောင့်မှ မိုးများအုံ့ဆိုင်း လာကာ မိုးကြိူးပစ်တော့မည်အလား ထစ်ချုန်းလာရာ တချို့သော သဖန်းပိုးရွာသားများသည် ကြောက်လန့်၍ အော်ဟစ်လာကြသည် ၊ ရွာသူကြီး စပါယ်ဖြူကိုယ်တိုင် ကြောက်လန့်ေနသည်မှာ အထင်းသာပေါ်နေသည် ထို့နောက် သဖန်းပိုးရွာလူကြီး စပါယ်ဖြူသည် တန်းလျားတွင် ထိုင်နေရာ မှ ထရပ်လိုက်ပြီး မောင်ဘိုးထင် ၏ မလှမ်း မကမ်းတွင် ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်ကာ
“ယုံပါပြီး မိုးကြိုးစက်တောင်ဝှေး အရှင်သခင် ကျွန်တော်မျိုးမ ယုံပါ ပြီး ”
မောင်ဘိုးထင်သည် သူ့ကိုယ်သူပင် အံ့ဩနေသည် တောင်ဝှေးကို မိုးပေါ်မြှောက်လိုက်သည့်အခါတိုင်း လျှပ်စီးများ လင်းလက်လာသလို မိုးများတက်လာပြီး မိုးထစ်ချုနး် ချင်းက ဖြစ်ပေါ်လာ၏ ၊ တခါ မဟုတ် နှစ်ခါ မဟုတ် ယခု သုံးကြိမ်ပင် ဖြစ်ပြီမို့ သူလည်း အံ့ဩနေသည် သို့ပေမဲ့ ဟန်ကို့ဖို့ ဆိုသည်အတိုင်း ဟန်နှင့်ပန်နှင့် နေလိုက်ကာ တောင်ဝှေးအား ပုခုံးပေါ်ပြောင်းထမ်းလိုက်မှ မိုးချိုနး်သံများလည်းတိတ်ဆိတ်လို့သွားသည် ၊ သဖန်းပိုးရွာသားများသည်လည်း သူတို့ အလွန် ကြောက်ရသော ရွာသူကြီးပင် မောင်ဘိုးထင်ရှေ့ ဒူးထောက်နေေ လ၍ သူတို့အားလုံးသည်လည်း ဒူးထောက် ထိုင်လိုက်ကြပါလေတော့သည်။
◾အခန်း-၄
သဖန်ပိုးရွာသူကြီးသည် မောင်ဘိုးထင်တို့အား ကောင်းမွန်စွာ ဧည့်ဝတ်ပြု ဧည့်ခံနေသည် ၊ မောင်ဘိုးထင်သည် သူ၏ မိုးကြိုးစက်တောင်ဝှေးအား ထမင်းစားချိန်ကိုပင် ပေါင်ပေါ်တင်ပြီးစားသည့်အထိ မိုးကြိုးစက် တောင်ဝှေးကို ကိုယ်နှင့် မကွာထားလေသည်။၊ ဤသို့ နှင့် ထမင်းစားပြီးသောအခါ အိမ်ရှေ့တန်းလျားတွင်ထိုင်ပြီး စကားစမြည်ပြောလိုက်ကြ၏
“အမ စပါယ်ဖြူ ”
“ပြောပါ မိုးကြိုးစက် အရှင်သခင်’
“ဟာ အဲ့လိုကြီး မခေါ်ပါနဲ့ဗျာ ”
“မိုးကြိုးစက် အရှင်သခင်ကို မလေးမစားမပြုဝံ့ပါ ”
“အမ ရယ် ပြောရခက်လိုက်ပါဘိ ထားပါဗျာ ကျုပ်မေးစရာရှိတယ် ”
“ပြောပါ မိုးကြိုးစက် အရှင်သခင် ”
“ကျုပ်တို့ လူပု ခါးကုန်းလေးတွေကို တိုက်ထားတဲ့ ကျိန်စာကို ပျက်အောင် လုပ်ပေးစေချင်တယ် ”
“အဲ့တာတော့ ကျမ လည်း မတက်နိုင်ဘူး ဒီကိစ္စတွေက အရင် ရွာသူကြီး ဦးဇနိက လုပ်ခဲ့တာပါ ”
“အဲ့ဒီကျိန်စာကို ပျက်ပြယ်အောင် လုပ်နိုင်မဲ့ အရာမရှိဘူးလားအမ ”
“ရှိတော့ ရှိတယ် ဦးဇနိကကို သတ်နိုင်ရင် ကျိန်စာပြယ် ပြီ ”
“ဗျာ လူသတ်ရမယ် ဟုတ်လား”
“လူတော့ မဟုတ်ေတာ့ဘူး ဦးဇနိကက အခု မြွေကြီး အဖြစ်ဝင်စာနေပြီ ကျမတို့ ရဲ့ ရွာအရှေ့ နေ့တဝက် သွားရတဲ့ ခရီးမှာ ကျောက်တောင်ကြီး တေတာင်ရှိပါတယ် အဲ့ေတာင်မှာ ဦးဇနိက ဝင်စားတဲ့ မွေဖြူကြီး ရှိတယ် သူ့ကို သတ်နိုင်ရင် လူပု ခါးကုန်း ကျိန်စာ ပြယ်ပြီ’
မောင်ဘိုးထင် ခေတ္တ တွေးလိုက်ပြီး ကျန်သော ဖိုးထွေးတို့ဘက် လှည့်ကြည့်လိုက်၏ ဖိုးထွေးတို့သည်လည်း သူ့အားခေါင်ပြန်ညိတ်ပြလိုက်ရာ မောင်ဘိုးထင်သည် စပါယ်ဖြူဘက်ပြန်လှည့်ပြီး
“အမ လူပု ခါးကုန်းလေးတွေ ဘာကြောင့် ကျိန်စာမိတယ်ဆိုတာ အမသိလား ”
“အင်း သိတယ် ”
“ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ ဆိုတာ ပြောပြပါဦး”
“မိုးကြိုးစက် တောင်ဝှေး အရှင်သခင် မေးမှတော့ ပြောပြပါမယ် ”
သဖန်းပိုးရွာသူကြီး စပါယ်ဖြူသည် မောင်ဘိုးထင်အား အတော်ကို လေးလေးစားစား။ဆက်ဆံနေသည် ၊ ထို့နောက် စပါယ်ဖြူသည် မောင်ဘိုးထင်ကို ရေနွေးကြမ်းငှဲ့ ပေးရင်း စကားဆက်လေ၏
“ကျမ သိထားတာတော့ ဒီသဖန်းပိုး ရွာရဲ့ အရင် ရွာသူကြီး ရဲ့သားက ကန်ပေါက်ရွာကိုသွားတယ်တဲ့ ပြီးတော့ နတ်နဲ့ ခြိမ်းခြောက်ပြီး အဲ့ ရွာရဲ့ အမြတ်တနိုးထားတဲ့ ကျောက်စိမ်း နတ်ဘုရား ရုပ်တုကို လုတယ်ဆိုပဲ အဲ့တာကို ကန်ပေါက်သားတွေက မကျေနပ်လို့ ဝိုင်းရိုက်တာ အတော်ကို ခံရတာပေါ့ ဦးဇနိကရဲ့ သားက ခါးကုန်းးပြီး လူကလည်း ပုတယ်လေ အဲ့ေတာ့ ကန်ေပါက်သားတွေက ခွေးပစ်တဲ့ တုတ်ေလာက်ကောင်က တို့ကို လာလိမ်ရသလား ချက်စား ပြစ်မယ်ဆိုပြီး အော်ဟစ် ကြိမး်မောင်းပြီး ရိုက်ထုတ်တာပေါ့ အဲ့ ဦးဇနိက ရဲ့ သားလည်း ရွာရောက်ရော ဆုံးသွားတယ် ဆိုပါေတာ့ အဲ့တာ ဦးဇနိက က ကန်ပေါက်ရွာကို သွားပြီး ကျိန်စာတိုက်လိုက်တယ် ကျိန်စာ ကတော့ မိုးကြိုးစက်တောင်ဝှေး အရှင်သခင် သိပြီးသားပါ ကျိန်စာ ပြယ်ချိန်က ဦးဇနိက ရဲ့ နှစ်ဘဝ ဆိုေတာ့ ဦးဇနိက အခုသေ လွန်ပြီး မြွေဖြစ်နေပြီဆိူတော့ ဒီဘဝကသေရင် ကန်ပေါက်သားတွေရဲ့ ကျိန်စာလည်း ပြယ်ပြီ”
“ကန်ပေါက်ရွာဆိုတာ လူပု ခါးကုန်းလေးတွေရဲ့ ရွာလား ”
“ဟုတ်ပါတယ် ”
“မြွေကြီးက အသက် ဘယ်ေလာက်ထိ ရှည်နိုင်လဲ ”
“သူက ရိုးရိုးေမြွ မဟုတ်ဘူး နတ်မြွေလို့ ပြော ရင်ရတယ် ကျမတို့ ငယ်ငယ် ကတည်းကဆိုတော့ ဒီေမြွရဲ့ အသက်က ခန့်မှန်းရ ခက်တယ် ကျမတို့ သေရင်တောင် ဒီမြွေက ရှင်နေဦးမယ် ထင်ပါတယ် ”
“အခုလိုပြောပြလို့ ကျေးဇူးပါ အမ စပါယ်ဖြူ အဲ့တာဆို ကျုပ်တို့ ခဏနေ မြွေရှိရာကို ခရီးဆက်ပါဦးမယ် ”
“မြွေက နတ်မြွေဆိုေတာ့ အတော်ကို အစွမး်ထက်ပါတယ် ဂရုစိုက်ရပါမယ် မိုးကြိုးစက်တောင်ဝှေး အရှင်သခင် ”
မောင်ဘိုးထင် ခေါင်းကို ညိတ်လို့သာ အသိအမှတ်ပြုပြီး သူ၏ အပေါင်းအပါများနှင့် အတူ သဖန်းပိုးရွာထိပ်မှ နေ့တဝက်ခန့်သွားရသော ဦးဇနိက တဖြစ်လဲ မြွေကြီးအား ကျိန်စာ ပြယ် ရန်အလို ငှား သွားရောက်သတ်ဖြတ် ကြတော့မည် ဖြစ်ပါလေတော့သည် ။
◾အခန်း-၅
မောင်ဘိုးထင်တို့သည် နွားလှည်း နှင့်ပင် သဖန်းပိုး ရွာထိပ်မှ လှည်းလမ်းအတိုင်း သွားလိုက်ကြသည် ၊ ဖိုးထွေးတို့သည် မောင်ဘိုးထင်ကို မကြာမကြာ ကြည့်ကြည့်နေ၍ မောင်ဘိုးထင်မှ မေးမြန်းလိုက်လေသည်
“သာအေး မင်းတို့ငါ့ကို ဘာလို့ ကြည့်နေတာလဲ ”
“မင်း ဒီလောက်စွမ်းမယ်မှန်း ငါတကယ်မသိဘူးကွ ဟို သဖန်းပိုး ရွာသူကြီးေတာင် မင်းကို ရိုသေလိုက်တာများကွာ ငါတို့တောင် အားကျတယ် ”
“ဟုတ်တယ် မင်း တကယ်ကို အစွမ်းထက်တာပဲ မိုးတွေ ချူန်းေအာင် မင်းဘယ်လို လုပ်လိုက်တာလဲ ဘိုးထင်”
ဖိုးထွေးပါ သာအေး နှင့် အတူမောင်ဘိုးထင်ကို ချီးကျူးနေ၏ ထိုအခါ မောင်ဘိုထင်သည် ဖိုးထွေးတို့ အား ကြည့်ကာ
“ဒါက ဒီလို ရှိတယ်ဗျ အစွမ်းအစဆိုတာ အမြဲ ထုတ်ပြလို့ ရတဲ့ အရာမှ မဟုတ်တာ ခင်ဗျားတို့သိမလားမသိဘူး ကြောင် လက်သည်ဝှက်တယ်ဆိုတာလေ ကျားတို့ ကြောင်တို့က သူရဲ့သားကောင်ကိုဖမ်းမှ ဝှက်ထားတဲ့ လက်သည်ကို ထုတ်ပြီး ခုတ်တာ မဟုတ်လား”
“အေးဟုတ်တယ်လေ ”
“ကျုပ်လည်း အဲ့သဘောပဲ အရေးကြုံလာမှ ကျုပ်ရဲ့အစွမ်းအစ တွေကို ထုတ်သုံးရတာပေါ့ ”
“အေးကွာ မင်း ရှိနေရင် ဘာဖြစ်ဖြစ် မကြောက်ဘူးကွာ ”
“ဟုတ်တယ် ကျုပ်လည်း ဘိုးထင်ရှိနေရင် ဘယ်လို ဟာမျိုးနဲ့ ရင်ဆိုင်ရ ရင်ဆိုင်ရ မကြောက်ဘူး”
မောင်ဘိုးထင်၏ အပေါင်းအသင်းများသည် မောင်ဘိုးထင်အား အေတာ်ကို ယုံကြည်အားကိုနေလေသည် ၊ ထို့နောက် ပေတူးသည် မောင်ဘိုးထင် အား
“ဟေ့ကောင်ဘိုးထင် မင်း မိုးတွေချုန်းအောင် လျှပ်စီးတွေလက်အောင် ဘယ်လို လုပ်လိုက်တာလဲ ဟ ”
“မင်းတို့ သေချာမှတ်ထား ငါဘယ်လို လုပ်လိုက်လဲဆိုတာပြော ပြမယ် ”
“ပြောပြစမ်း ပါသိချင်လို့ ”
“ကျုပ်လည်း ဒီတိုင်းမိုးေပါ် မြှောက်လိုက်တာပဲ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး အဲ့လိုတွေ ဖြစ်လဲ မသိဘူးဗျ”
“ဟာ တောက် …ကိုယ်စီးတဲ့ မြင်းအထီး မှန်းမသိ အမ မှန်းမသိတဲ့ကောင်ပဲ တော်သေးတယ်ဟေ့ ဟိတ်ဟန်က ကောင်းနေလို့ ပေါ့ ”
ဖိုးေထွးတို့၏ မျက်ဝန်းများထဲတွင်တော့ မောင်ဘိုးထင်ကို အထင်ကြီးချင်း မရှိတော့ပါ ထို့အတွက် သာအေး နှင့် ပေတူးသည်လည်း ရေခက်မတိုက်နိုင်တော့ပါ ဤသို့ နှင့် မောင်ဘိုးထင်တို့သည် နတ်မြွေကြီးရှိသော ကျောက်ေတာင်ကြီးဆီသို့ ခရီးဆက်ေနကြပါလေတော့သည်။
◾အခန်း-၆
နေ့လယ် အချိန်တွင် မောင်ဘိုးထင်တို့သည် သစ်ပင်များ ေတာင်ေဘးတွင် အုံ့ဆိုင်းနေသော ကျောက်တောင်ကြီးတတောင်ကို တွေ့လိုက်ရသည် ၊ ထို့ေနာက် နွားများအား လှည်းမှဖြုတ်ကာ သာအေး နှင့် ပေတူးကို ကျောင်းထားခိုင်းလိုက်ပြီး ၊ မောင်ဘိုးထင် ၊သာရ နှင့် ဖိုးထွေးတို့သည် ကျောက်တောင်ကြီး ဆီသို့ သွားလိုက်ကြသည် ၊သာရသည် ပုဆိုးကို ခါးတောင်း ကျိုက်ထားကာ လက်တွင် ကြံခုတ်ဓား။နှင့် ဖြစ်ပြီး ဖိုးထွေးသည်လည်း လှည်းအောက်တွင် ကြိူးဖြစ်ချည်လာသော လေကင်း ဓာကြီး ထမး်ထားကာ မောင်ဘိုးထင်သည်က မိုးကြိုးစက် တောင်ဝှေး နှင့်ဖြစ်သည် ၊ ဖိုးထွေးသည် ဓားကို ထမ်းထားရင်း မောင်ဘိုးထင်ကို စောင်းငဲ့ ကြည့်ကာ စကားဆိုလိုက်သည်
“ဘိုးထင် မင်းမြွေကို ဘယ်လောက် ကြီးကြီး မြင်ဖူးလဲ”
“ကျုပ်ရဲ့ လက်မောင်းေလာက်တော့ မြင်ဖူးတယ်ဗျ ကျုပ်တို့ ငှက်သွားပစ်တုန်းက တွေ့တာ ”
“သာရ မင်းကော ဘယ်လောက်ကြီးတာ မြင်ဘူးလဲ ”
“ငါကေတာ့ ငါ့အဘ စပါးခင်းထဲက လူကြီးပေါင်လုံးလောက်ရှိတဲ့ မြွေကြီး မြင်ဖူးတယ်ကွ ”
“အခု ငါတို့ သတ်ရမဲ့ မြွေက ဘယ်လောက် ရှိနိုင်မယ် လို့ မင်းတို့ ထင်လဲ ”
“အများဆုံးရှိ ကိုသာရ တွေ့ဖူးတဲ့ လူကြီးပေါင်လုံးလောက်ပေါ့ဗျာ ”
“ငါလည်း အဲ့လောက်လို့ထင်တာပဲ ”
“အေးဟုတ်တယ် ငါလည်း အဲ့လောက်ပဲ ထင်တယ် မြွေ အများဆုံးကြီး အဲ့လောက် ပေါ့ ကွာ ”
ဖိုးထွေးတို့ သည် စကားတပြောပြော နှင့် လမ်းလျှောက်နေရာ သစ်ပင် များမပေါက်သော နေရာတွင်တော့ နေက ပူနေပြီဖြစ်သည် ၊ ထို့ေနာက် ဖိုးထွေးသည် မြေပြင်မှာပေါ် နေသော သူတို့ ၏ အရိပ် ကိုကြည့်ရင်း
“ဟေ့ကောင်တွေ ကြည့်စမ်း ဟိုသစ်ပင် ရိပ်ကြီးက ငါတို့ နောက် လိုက်နေသလို ပဲ ”
“အေးဟုတ်တယ် ဗျ ထူးဆန်တယ် ”
ထို့ေနာက် မောင်ဘိုးထင်တို့သည် သစ်ပင် အရိပ်ကြီးဟုထင်နေသာ အရာအား မော့ကြည့်လိုက်ရာ သာရမှ ကိုင်ထားသော ကြံခုတ်ဓားကို လက်မှ လွှတ်ချလိုက်ပြီး
“ဟ လခွမ်း မြွေကြီးဟ ငါထင်တာ လူကြီးပေါင်လုံး လောက်ပါ အခုတော့ ”
“လူကြီး ပေါင်လုံး မဟုတ်ဘူး စာသင်ကျောင်း တိုင်လုံးကြီးလောက်ရှိတယ်ဗျ ”
“တောက်… စကားများမနေနဲ့ တခုခု လုပ်ဦးလေ ”
“ဟ ဘာလုပ်တက်မှာလဲဗျ ကျုပ်ကလည်း တောင်ဝှေးကို မိုးပေါ်ပဲ မြှောက်တက်တာ မြှောက်ရင်လည်းမိုးပဲချုန်းတာ မြှောက်နေတုန်း ဒီဟာကြီးက တန်းမြိုမှ ပြေးဗျာ ပြေး ”
မောင်ဘိုးထင်သည် ပြောပြောဆိုဆို တောင်ဝှေးကြီးကို လက်က ကိုင်ကာ ပြေးလေတော့သည် ၊ မောင်ဘိုးထင် ပြေးသော အခါ သာရ နှင့် ဖိုးထေွးသည်လည်း ပြေးပါလေေတာ့သည် ၊ သူတို့ ပြေးသော နေရာသည်က သာအေး နှင့် ပေတူး နွားကျောင်းနေသော နေရာသို့ ဖြစ်သည် ၊ သာအေးနှင့် ပေတူးသည် သူတို့ အနားပြေးလာသော မောင်ဘိုးထင်တို့အား ငေးကြည့်ရင်း
“ဟေ့ကောင်ဘိုးထင် ဘာလို့ပြေးလာတာလဲ ဟ ”
“နောက် မှမေး မသေချင်ရင်ပြေးဟ ”
မောင်ဘိုးထင်မှ ထိုသို့ ပြောသောအခါ သာအေး နှင့် ပေတူးသည်လည်း ပြေးလိုက်ကြသည် သို့ပေမဲ့ အတန်လှမ်းသေ။ နေရာ ရောက်သောအခါ ပေတူး နှင့် သာအေးသည် ပြေးနေရာမှ ရပ်လိုက်၏ ထိုအခါ မောင်ဘိုးထင်တို့ သုံးယောက်သည် ပေတူး နှင့် သာအေး ဆွဲခေါ်ပြီး ပြေးဖို့ ပြောရာ ပေတူသည် သူတို့ကြိုးချည်ထားသော နွားနှစ်ကောင်ကို လက်ညှိုးထို့ပြလိုက်ပြီး
“ကျုပ်တို့ ပြေးရင် ဟိုနွားတွေက ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ကျုပ်တို့ကို ပင်ပင်ပန်းပန်း သယ်ပိုးလာရတဲ့ နွားတွေကလေ ”
မြွေကြီးသည် နွားနှစ်ကောင် အနားတွင် ရပ်ပြီး ပါးပျဉ်းကြီးထောင်ပြီး နွားနှစ်ကောင်အား ကြည့်နေလေရာ နွားနှစ်ကောင်သည် ကြောာက်လန့်လွန်း ၍ ရုန်းကန်နေလေသည် ၊ ထိုအချင်းရာကို ကြည့်ပြီး သာအေး နှင့် ပေတူးမပြေး ပဲ နွားကြီး နှစ်ေကာင် အနားတိုးသွားကြသည် ထို့နောက် သူတို့၏ လွယ်အိတ်ထဲမှ လေးဂွကို ထုတ်ကာ မြွေကြီးအား။ပစ်လေတော့သည် ၊ မြွေဖြူကြီးသည် နွားနှစ်ကောင်ကို ကြည့်နေရာမှ ပေတူး နှင့် သာအေးကို ကြည့်ပြီး တဖြည့်းဖြည်းတိုးလာရာ မောင်ဘိုးထင်သည် သူ၏ မျက်လုံးကို မှိတ်လိုက်၏ ထိုအခါ သူ၏ နားထဲသို့ ဦးအုနး်၏ အသံက ပေါ်လာလေသည်
“ကောင်လေး မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ မိုးကြိုးစက်တောင်ဝှေးကို မြှောက်ပြီး တောင်ဝှေးထိပ်နဲ့ မင်းရဲ့ရန်သူကို ထိုးလိုက်”
“အစောက ပြောပေါ့ အဘရယ် ေတာင်ဝှေးကြီးကို ဒီတိုင်းလာချပေးပြီး အခုမှ ပြောရသလား ဟို ကောင်တွေ သေရင် အဘ အပြစ် ”
ဦးအုနး်ရဲ့ စကားသံကို မကြားနိုင်သော ဖိုးထွေး နှင့် သာရသည် မောင်ဘိုးထင်ပြောသည့် စကားကိုပဲ ကြားရ ၍ ရုးများ ရူးသွားပြီးလားဟု ထင်နေပုံ ရှိ၏ ၊ ထို့နောက် မောင်ဘိုးထင်သည် တောင်ဝှေးကို မြှောက်လိုက်ရာ လျှပ်စီးများ လင်းလက်လာပြီး မိုးထစ်ချုန်းသံများေပါ်လာသည် ၊ မောင်ဘိုးထင်သည် သူ၏ မိုးကြိုးစက် တောင်ဝှေးကို အတန်ကြာအောင်ေမြှာက်ထားပြီး တောင်ဝှေး ထိပ် နှင့် မြွေဖြူကြီးအား ညွှန်းပြလိုက်ရာ ၊ ကျယ်လောင်သော မိုးကြိုးပစ်သံ နှင့် အတူ မြွေဖြူကြီး၏ ဦးခေါင်းသည် မြေပြင်သို့ ပြတ်၍ ကျသွားပါလေတော့သည ်။
◾အခန်း-၇
မြွေဖြူကြီး၏ ဦးခေါင်းကို မောင်ဘိုးထင် ခြေထောက် နှင့် နင်းပြီး မိုးကြိုးစက်တောင်ဝှေး စိမ်းကြီးကို ထမ်းထားသည် ၊ ယခု အခါ တွင်တော့ သာအေး နှင့်ပေတူးသည် မောင်ဘိုးထင် အတွက် ရေအသင့် ခပ်ပေးနေပြီး လေးလေးစားစား ပြန်လည် ဆက်ဆံနေ၏ ၊ မောင်ဘိုးထင်သည် မြေွသေကြီးေခါင်းကို နင်းထားရင်းမှ မြေွကြီး၏ ကိုယ်ပိုင်ကြီးကိုကြည့်ပြီး အသားတွေ ဖျက်ယူမည်ဟုပြောနေလေရာ ဖိုးထွေးတို့ ချော့မော့ပြီး တားထားရသည် ၊ ထို့ေနာက် မြွေကြီး လည်း သေပြီမို့ လှည်းကိုကောက်လို့ အပြန်လမ်းခရီးကို စတင်လိုက်လေသည် ၊ မောင်ဘိုးထင်သည် သဖန်းပိုးရွာကို ဝင်သော အခါ သာရ၏ အရှေ့ လှည်းေဆာင်ပန်းတွင် တောင်ဝှေးကြီး ထမ်းပြီး ရပ်နေ၏ ၊ ထိုအခါ သဖန်းပိုး ရွာသားများသည် ၊ သူတို့ မသွားရဲသော ပြန်လမ်းမဲ့ ကျောက်တောင်မှ ပြန်လာသူများအဖြစ် အံ့ဩချီးမွန်းကာ
မိုးကြိုးစက် တောင်ဝှေးအရှင်သခင်လေး အဖြစ် တသသ ဖြစ်နေကြသည် ၊ သဖန်းပိုးရွာသူကြီးသည်လည်း မောင်ဘိုးထင်တို့အား သူ၏ရွာတွင် အနားယူဖို့ပြောသောလည်း ကောင်းမွန်စွာ ငြင်းလိုက်ပြီး လူပု ခါးကုန်း ဦးခုတ္တက အိမ်သို့ လှမ်းလိုက်ကြပါလေတော့သည်။
◾အခန်း-၈
မောင်ဘိူထင်တိူ့ အပြန်ခရီးနှင်လာရာ ညနေ နေစောင်းချိန်တွင်တော့ ဦးခုတ္တက ၏ နေအိမ်သို့ ရောက်ရှိလာပြီဖြစ်သည် ၊ သူတို့ အိမ်ဝိုင်းထဲဝင်ပြီး နွားများကို ဖြုတ်ပြီးသည့်အချိန်ထိ မည်သည့် လူရိပ်လူယောင်မှ မတွေ့ရပေ မောင်ဘိုးထင်တို့ သည် လှည်းအနားတွင်ရပ်နေရင်း ဦးခုတ္တက နှင့် မဝင်္က တို့ မြေးအဖိုးအား စိတ်ပူနေကြသည် ၊ သူတို့ စိတ်ပူနေသည့်အကြောင်းမှာ ကန်ပေါက်ရွာသားများသည် သူတို့အား လွှတ် ပေးလိုက် ရမလားဆိုပြီး ဦးခုတ္တက နှင့် မဝင်္က အား အပြစ်ပေး မှာဆိုးရိမ်နေကြ၏ ၊ထို့ေနာက် မောင်ဘိုးထင်သည် အချင်းချင်း တိုင်ပင် လိုက်ကြပြီး ကန်ပေါက် ရွာကို လိုက်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်စဉ် အိမ်ဝိုင်း ထဲသို့ လူ များ ဝင်လာကြသည် ၊ ထိုသူများကိုတွေ့သော အခါ မောင်ဘိုးထင်တို့ းသည် ကြောင့်ငေးကြည့်နေ၏ ၊ ထိုလူအုပ်ထဲမှာ အသက်ခြောက်ဆယ်ကျော် လူကြီး နှင့် မိန်းမချေားလေးတယောက်သည် မောင်ဘိုးထင်တို့ကို ပြုံးပြီးကြည့်ကာ
“ကောင်ေလးေတွ မင်းငါတို့ကိုမမှတ်မိဘူးလား မင်းတို့ရဲ့ ကျေးဇူးကြောင့် ငါတို့ သာမာန်လူတွေ လို ပြန်ဖြစ်ပြီကွ ဘာလူသားမှ လည်း စားစရမလိုတော့ဘူး ”
“ဒါ ဒါ ဆို ဦးကြိးက ဦးခုတ္တက ပေါ့ ပြီးတော့ ဟိုအမက အမဝင်္ကလား”
“ဟုတ်တယ်လေး မောင်လေး အမက ဝင်္ကလေ ”
“လှချက်ဗျာ ”
ဖိုးထွေး နှင့် သာရသည် လူပု ခါးကုန်း သေးသေး လေးကိုသာ မြင်ဖူးသည်ဖြစ်၍ ယခုလို သာမာန်ပုံစံ ဖြစ်မြင်လိုက်ရသော အခါ ငေးကြည့်နေကြ၏၊ ထို့နောက် မောင်ဘိုးထင်တို့အား ရွာလူကြီးသည် တောင်းပန်စကားဆိုပြီး သူတို့ရွာ ကို လိုက်ခဲ့ဖို့ ဖိတ်ကြားလေသည် ၊ ထိုအခါဘမောင်ဘိုးထင်တို့သည် မလိုက်နိုင်ကြောင်း ကောင်းမွန်စွာငြင်းဆိုရာ ရွာလူကြီး နှင့် ရွာသားများသည် ဦးခုတ္တက အိမ်တွင်သာ အစားအသောက်အများဖြစ်တည်ခင်း ဧည့်ခံနေသည် ၊ မောင်ဘိုးထင်တို့လည်း မငြင်းသာတော့ပဲ ဦးခုတ္ကက အိမ်တွင်သာ အိပ်ဖို့အေကြာင်းဖန်လာလေသည် ထို့နောက် ေမာင်ဘိုးထင်တို့သည် သူတို့၏ ဆန်များ ဆီများအား ကန်ပေါက်ရွာသူရွာသား များအတွက် လက်ေဆာင်ပေးလိုက်ကြသည် ၊ ထို့နောက် ပျော်ရွှင်စွာစားသောက်လိုက်ကြပြီး ဦးခုတ္တက၏ နေအိမ်တွင် ကောင်းမွန်စွာ အိပ်စက် လိုက်ကြပါလေေတာ့သည် ။
◾အခန်း-၉
မောင်ဘိုးထင်တို့ သည် မနက်ဝေလီဝေလင်း ထပြီး အိမ်ပြန်ဖို့ ပြင် ဆင်လိုက်ကြသည် ၊ မဝင်္ကကသည်လည်း မည်သည်အချိန်ကတည်း က ထပြီး ပြင်ဆင်ပေးထားသည် မသိရသော မနက်စာကို စားလိုက်ကြပြီး ဦးခုတ္တက နှင့် မဝင်္ကကို နုတ် ဆက်ပြီး လှည်းကောက်လို့ အပြန်ခရီးကို စတင်လိုက်ကြသည် ၊ သာရ နှင့် ဖိုးထွေးသည် စကားများပြောပြီး လှည်းမောင်းနေပေမဲ့ မောင်ဘိုးထင်တို့ သုံးယောက်သည်က လှည်းနောက်တွင် ပုဆိုးများ ခြုံပြီးကွေးအိပ်နေကြသည် ၊ များမကြာသော အချိန် တွင် ဖိုးထွေးသည် ေမာင်ဘိုးထင်အား ပုခုံးကို ပုတ်ပြီး နိုးလေသည်
“ဘိုးထင် ထ ဦး ”
“အိပ်ချင်နေတယ်ဗျာ ဘာလို့လဲဗျ”
“တို့ လှည်းနဲ့ အပေါ်မှာ လင်းတကြီး နှစ်ကောင် ပျံနေတယ်ဟ ”
“တောင်းဝှေးကို အဘ လာယူခိုင်းတာနေမှာ ပေါ့ ကျုပ်ဘေးမှာရှိတယ် အပေါ်ကို ထောင်ပေးလိုက်ဗျာ”
“အေးပါကွာ မင်းတို့က ပျင်းကို ပျင်းတယ် ”
ဖိုးထွေးသည် မောင်ဘိုးထင်ပြောသလို တောင်ဝှေးအာ ယူပြီး မက်တတ်ရပ်ကာ အပေါ်သို့ထောင်ပေးလိုက်သည် ၊ ဖိုးထွေး တောင်းဝှေးကို ထောင်ပေးလိုက်သည် နှင့် လင်းတ တကောင်သည် တဖြည်းဖြည်း နိမ့်ဆင်းလာပြီး မိုးကြိုးစက်တောင်ဝှေးအား ကိုက်ချီလို့ အလျင်အမြန် ပြန်ထွက်သွားလေတော့သည် ၊ ထိုလင်းတ များပြန်ထွက်သွားသည် နှင့် အိပ်ပျော်လု ဖြစ်နေသော မောင်ဘိုးထင်၏ နားထဲသို့ ဦးအုနး် ၏ အသံက ပေါ်လာလေတော့သည်။
“ကောင်လေး လူမိုက် ငါတို့ မိုးကြိုးစက်တောင်ဝှေးကို တခြားစုနး်ကဝေ တွေ ယူသွားပြီ မင်တို့ မိုးကြိုးစက် ေတာင်ဝှေး မပါရက် ပြန်မလာနဲ့ ဒါပဲ ”
ေမညင်ဘိုးထင်သည် အိပ်နေရင်း ဦးအုန်း၏ စကားအား အိပ်မက်လား တကယ် လားဟု ထင်နေရင်း ဆက်ပြီး အိပ်လို့ အပြန်ခရီးကို လိုက်ပါလာပါလေေတာ့သည် ။
◾အောက်လမ်း ဘိုးထင် နှင့် ကျိန်စာ သည်က ဤမျှသာ မကြာမီ အောက်လမ်းဘိုးထင် နှင့် သူခိုး အမည်ရသော ဇတ်လမ်းလေးအား တင်ဆက်ပေးပါမည် ။
📝မောင်တင်ဆန်း
#mgtinsan
Zawgyi Version
” ေအာက္လမ္းဘိုးထင္ ႏွင့္ က်ိန္စာ “(စ/ဆုံး)
————————————————————-
◾အခန္း-၁
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ ခုတၱက၏ ေနအိမ္တြင္ ဆန္မ်ား ဆီမ်ားကို လွည္းေပၚမွ ခ်ကာ ခ်က္ခ်င္းသဖန္းပိုး႐ြာသို႔သြားလိုက္ေလသည္၊ ေမာင္ဖိုးထင္တို႔သည္ သူတို႔ ေနာက္မွ ခါးကုန္း လူပုေလးမ်ား လိုက္လာမလားဟု စိတ္ထဲ တထင့္ထင့္ ႏွင့္ ထြက္လာရာ သဖန္းပိုး ႐ြာ သခ်ႋဳင္းလားသို႔ ေရာက္လာၾကသည္ ၊ ထို႔ေနာက္ သာေအးသည္ သဖန္းပို႐ြာသခ်ႋဳင္းကို ၾကည့္ကာ
“ေဟ့လူေတြ က်ဳပ္တို႔ ျပန္တုန္းကေတြ႕ ရတဲ့ နတ္႐ုပ္ႀကီး မေတြ႕ေတာ့ပါလား ”
“ဟုတ္တယ္ ဟ ”
သာရသည္ လွည္းေမာင္းေနရင္း လွည္းကို ရပ္လိုက္ကာ
“ေဟ့ေကာင္ေတြ ငါတို႔ အခုခ်ိန္ဝင္လို႔ မသင့္ဘူးထင္တယ္ ေနထြက္ မွ ဝင္ၾကမလား ”
“အဲ့တာလည္း ေကာင္းတာပဲ ဟို သစ္ပင္နားမွ လွည္းရပ္ၿပီး ႏြားေတြကို ခဏ ျဖဳတ္ထားၾကတာေပါ့ ”
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔လည္း သခ်ႋဳင္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ သစ္ပင္ေအာက္တြက္ လွည္းကိုရပ္လိုက္ၿပီး ႏြားကို ျဖဳတ္လိုက္ကာ သူတို႔လည္း မိုးအလင္းကို ေစာင့္ေနၾကရင္း စကားေျပာေနၾကသည္ ။
“ဘိုးထင္ မင္းက ပညာေတြ ဘာေတြ တက္တယ္လည္းဆိုေသး အဖမ္းခံရေတာ့ ေရွ႕ဆုံးကပဲ ပညာေလး ဘာေလးနဲ႔ လုပ္ပါလားဟ ”
ဖိုးေထြးသည္ သူ၏ ေဘးတြင္ ထိုင္ေနေသာ ေမာင္ဘိုးထင္ကို ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ကာ စကားဆိုေနခ်င္းျဖစ္၏ ၊ ဖိုးေထြး၏ စကားကို ၾကားေသာအခါ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ သက္ပ်င္းကို ခ်လိုက္ၿပီး
“ခက္တယ္ဗ်ာ က်ဳပ္တို႔ ပညာဆိုတာက အစီအရင္သာ အဓိကဗ် အခုခ်ိန္ အစီအရင္ လုပ္ေနလို႔က ရတာမွ မဟုတ္တာ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္တို႔အလုပ္က သရဲေတြ ဘာေတြ ေမြးၿပီး ခိုင္းစားရတဲ့ အလုပ္ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ဝုန္ဒိုင္းဆို ပညာျပလို႔ရတာ မဟုတ္ဘူးရယ္ ”
“အဲ့လိုလား အဲ့တာဆို မင္းကို အားကိုးလို႔ မရဘူးေပါ့ ”
“အားကိုးလို႔ ရမလားဗ် တျခားေယာက္ကို အားကိုတယ္ဆိုတာ လူဖ်င္းလူညံ့ေတြရဲ႕ အလုပ္ လူေတာ္လူေကာင္းေတြက ကိုယ့္အားကို ကိုယ္ကိုးၾကတာ မ်ားတယ္ ”
“ေဟ့ေကာင္ဘိုးထင္ ငါက ကိုယ့္အားကိုကိုးတယ္ေနာ္”
ဖိုးေထြးမွအပ က်န္သူမ်ားသည္ သူတို႔အားသူတို႔ကိုးေၾကာင္း ေျပာလိုက္ၾကေလသည္ ။ထို႔အခါ ဖိုးေထြးသည္ မ်က္ႏွာ မသာမယာ ႏွင့္ ဟိုလူ႔ၾကည့္လိုက္ ဒီလူ႔ၾကည့္လိုက္ လုပ္ေနပါေလေတာ့သည္ ။
◾အခန္း-၂
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္း ျဖစ္ထားၾက၍ လွည္းေပၚတြင္ ေခြေခါက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ၾကကုန္၏ ၊ ထို႔ေနာက္ လွည္းရံတိုင္ကို တခုခု ႏွင့္ ႐ိုတ္ပုတ္ သည့္အသံၾကား၍ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ႏိုးလာၾကသည္ ၊ သူတို႔ မ်က္လုံးကို ဖြင့္ၾကည့္ လိုက္ေသာအခါ သူတို႔ လွည္းေဘးတြင္ မိတၱဟု အမည္ရေသာ သဖန္းပိုး႐ြာသားႀကီးျဖစ္ေန၏ ၊မိတၱသည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ကို ေတြ႕ေသာအခါ အံ့ဩေနဟန္ျဖစ္
“ေကာင္ေလးေတြ မင္းတို႔ မေန႔ ကတည္းက ျပန္သြားၾကတာ မဟုတ္လား အခု ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ျပန္ေရာက္ေနတာလဲ ”
“ေျပာရရင္ ေတာ့ အရွည္ႀကီးပဲဗ်ာ က်ဳပ္တို႔ ဒီ႐ြာကို ျပန္လာတာ အလုပ္ တခုရွိတယ္ ”
“ဘာမ်ား လဲကြ ”
“လူပု ခါးကုန္းေလးေတြကို က်ိန္စာတိုက္ထားတဲ့ သဖန္းပိုး ႐ြာသူႀကီးကို က်ိန္စာ ပ်က္ျပယ္ေအာင္ လုပ္ခိုင္းမလို႔ပါ ”
“ေဟ့ ေဟ့ ေကာင္ေလးေတြ တိုးတိုးေျပာ မင္းတို႔ ကေတာ့ ေနာ္ ဒီကိစၥ ငါလည္း မေျပာရဲဘူး မင္းတို႔ အခု ဘယ္သြားမွာလဲ ”
“က်ဳပ္ သဖန္းပိုး႐ြာလူႀကီး မစပါယ္ျဖဴ အိမ္ျပန္သြားမယ္ ”
“ဟေကာင္ေတြ မင္းတို႔မွာ ဘာအစြမ္းအစေတြ အစီအရင္ေတြရွိလို႔ ဒီလိုကိစၥေတြလုပ္ေနရတာလဲ ကိုယ့္႐ြာကိုယ္ ေအးေဆး ျပန္ၾကစမး္ပါ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္တာ ေတြ ဝင္မပါ ပါနဲ႔ ”
“ဟ ဦးႀကီး မတရားမႈေတြျဖစ္ေနရင္ ပါသင့္ပါရမွာပဲ ကိုယ္တဘို႔ ပဲ ၾကည့္တယ္ဆိုရင္ ႏြားျဖစ္သြားမွာေပါ့ ဗ်”
ဖိုးေထြး၏ စကားၾကားေသာအခါ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ လွည္းေဘးတြင္ ခ်ည္ထားေသာ ႏြားႏွစ္ေကာင္အားၾကည့္လိုက္သည္ ထိုအခါ ႏြားႏွစ္ေကာင္ အနက္ ႏြားႀကီး တေကာင္သည္ ဖိုးေထြးေျပာေသာ စကားကို သေဘာတူပုံ မေပၚေသာေၾကာင့္ ေမာင္ဘိုးထင္မွ စကားဆိုလိုက္သည္
“တဘို႔ တည္း ၾကည့္တာ ႏြားမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ ႏြားေတြ ဆိုတာ သူတို႔ အတြက္ မဟုတ္ဘူး က်ဳပ္တို႔ ဘို႔ လုပ္ေပးေနတာ ႏြားနဲ႔ မႏိုင္းနဲ႔ ဗ်ာ မႀကိဳက္ဘူး”
“ေအးဟုတ္တယ္ ဘိုးထင္ေျပာတာ မွန္တယ္ ငါ့ႏြားေတြကိုၾကည့္ သူအတြက္ မဟုတ္ဘူး ငါတို႔ေတြရဲ႕ အရႈပ္ေတြကို ေျခေညာင္းခံၿပီး သြားလိုက္ ျပန္လိုက္လုပ္ေနရတာ ဘယ္မွာ မ်ားတဘို႔ တည္းသမားလဲ ”
သာရသည္လည္း ေမာင္ဘိုးထင္ေျပာစကားကို ေထာက္ခံစကားဆိုၿပီး ဖိုးေထြးအား ေျပာလိုက္ခ်င္းျဖစ္သည္ ၊ သာေအးႏွင့္ ေပတူးသည္က ေခါင္းကို တညိတ္ညိတ္လုပ္ၿပီး သာရ ေျပာစကားကို ေခါင္းညိတ္ အသိမွတ္ျပဴေနေလရာ ဖိုးေထြး သည္ သာရႏြားကို ၾကည့္ၿပီး
“တဘို႔ ထဲဆိုတာ ေဟာဟိုက ငါ ႏြားလည္ဘို႔ကို ေျပာတာေနမွာပါကြာ ထားေတာ့ အခု ငါတို႔ သဖန္းပိုး ႐ြာလူႀကီး ဆီသြားမွာမဟုတ္လား ”
“သြားမယ္ ဦးခုတၱကတို႔ မိေနတဲ့ က်ိန္စာေတြကို ပ်က္ပ်ယ္ေအာင္ လုပ္ေပးခိုင္းရမယ္ ”
က်ိန္စာကို ပ်က္ပ်ယ္ေအာင္ႀကိဳးစားရန္ အားက်ိဳးမာန္တက္ျဖစ္ေနေသာ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔အား မိတၱဆိုေသာ သဖန္းပိုး႐ြာသားႀကီးသည္ ေခါင္းကို အသာအယာ ယမ္းလိုက္ၿပီး
“မင္းတို႔ သေဘာပဲ ငါကေတာ့ မင္းတို႔ကို မကူညီႏိုင္ဘူး ကို႔အႏၲရယ္ကို ကိုယ္ကာကြယ္ႏိုင္ပါေစကြာ ”
မိတၱ သည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ကို ႏုတ္ဆက္ကာ ထြက္ခြာသြားၿပီျဖစ္သည္ ၊ ထိုေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ လွည္းေပၚမွ ဆင္းကာ ေျခလက္အေညာင္းဆန႔္လိုက္ၾက၏ ၊သူတို႔သည္ မတ္တက္ရပ္ေနရင္း သာေအးမွ ေမာင္ဘိုးထင္ကို ၾကည့္ကာစကားဆိုေလသည္
“ဘိုးထင္ ငါတို႔ ဒီတိုင္းသြားရင္ေတာ့ ေသမွာပဲဟ ”
“ဘာလို႔ လဲဗ် ”
“ဟို လူစဥ္ မမွီတဲ့ ေသးေသးေလးေတြေတာင္ တို႔ကို ဖမ္းထားႏိုင္ရင္ သဖန္းပို႐ြာက လူေတြက တို႔ကို တန္းဖမ္းၿပီးေခါင္းျဖတ္မယ္ ထင္တယ္ ”
“အဲ့တာေတာ့ ဟုတ္တယ္ ဘိုးထင္ ဒါေပမဲ့ ေသရင္ ေသပါေစကြာ ဦးခုတၱက တို႔ ႐ြာသားေတြကို က်ိန္စာျပယ္ေအာင္လုပ္ကို လုပ္ေပးမယ္ ”
သာရ၏ စိတ္ဓတ္သည္က ျပက္သားလွေပသည္ သူ၏ အသက္ကိုပင္ ပဓာန မထားပဲ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးအတြက္ကို အသက္စြန႔္ဝံ့ေသာ သူရဲေကာင္းတေယာက္ ျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္ပါလား ။ သာရ နည္းတူ က်န္သူမ်ားလည္း ထိုနည္းအတူျဖစ္သည္ ၊ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ေျမျပင္တြင္ တပလႅင္ေခြထိုင္ လိုက္ကာ ေျမႀကီးကို လက္ ႏွင့္ပုတ္လို႔ မႏၲန္တပုဒ္ကို ႐ြတ္လိုက္သည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္၏ ႐ုတ္တရက္ ထိုသို႔ ျပဳလုပ္လိုက္ခ်င္းေၾကာင့္ က်န္သူမ်ားသည္ ေၾကာင္ေငးေနၾက၏ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ အတန္ၾကာသည့္အထိ မႏၲန္ကို ႐ြတ္ေန၏ ၊ တနာရီ မွ် ၾကာခ်ိန္ တြင္ ငွက္ႀကီးတေကာင္ အေတာင္ပန္ခတ္သည္ အသံအတိုင္းသား ၾကားလာရၿပီး လင္းတ ႀကီးတေကာင္ သူတို႔ ဆီ ပ်ံသန္းလာရာ သာေအး ႏွင့္ ေပတူးသည္ ေလးခြ ကို ထုတ္ၿပီး ျပစ္မည္ဟန္ ျပင္လိုက္သည့္အခါ ေမာင္ဘိုးထင္ထံမွ ဆဲသံ ႏွင့္ အတူ သေကာင့္သား ႏွစ္ေကာက္အား ေငါက္ငမ္းေနပါေလေတာ့သည္
“ငါ့လခြမး္ မင္းေမႀကီးေတာ္ ငွက္ျမင္တာနဲ႔ ပစ္ဖို႔ပဲ ေခ်ာင္းေနတယ္ ေဟ့လူေတြ အဲ့ေကာင္ေတြကို မပစ္ေစနဲ႔ ဒါ က်ဳပ္ အဘ လႊတ္လိုက္တဲ့ သူေတြ ဘာလာေပးတာလဲ မသိဘူး”
“ေအးေအး မင္းတို႔ ႏွစ္ေကာင္ကလည္း ေျပာလည္း ေျပာ ခ်င္စရာ ပဲ ”
ဖိုးေထြးသည္ သာေအး ႏွင့္ ေပတူးတို႔၏ နားရင္းကို တ ေယာက္ တခ်က္ အုပ္ကာ ေလးခြမ်ားကို လြယ္အိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ေစသည္ ၊
မ်ားမၾကာမွီ လင္းတႀကီးတေကာင္သည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ႏွင့္ ဝါး တရပ္ခန႔္ အျမင့္ထိ ပ်ံသန္း လာၿပီး ေမာင္ဘိုးထင္၏ ေခါင္းေပၚသို႔ သူ၏ ႏုတ္သီးျဖစ္ ခ်ီလာေသာ အရာဝတၳဳ တခုအား ပစ္ခ်ၿပီး ေနာက္ေၾကာင္းလွည့္၍ ပ်ံသန္းသြားေလသည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ အေပၚသို႔ ေမာ့မၾကည့္ က်လာေသာ အရာဝတၳဳကို လက္ကိုေျမႇာက္လို႔ဖမ္းဆုပ္ လိုက္သည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္ ဖမ္းဆုပ္ထားေသာ အရာမွာ အစိမ္းေရာင္ မ်ားေတာက္ေနသည့္ မိုးႀကိဳးစက္ ေတာင္ေဝွး ျဖစ္ေနသည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္၏ လက္ထဲသို႔ မိုးႀကိဴးစက္ေတာင္ေဝွးေရာက္ သြားသည့္ ႏွင့္ ႐ုတ္တရက္ ေလမ်ားတိုက္လာကာ ေကာင္းကင္ႀကီးတြင္ ရွင္းရွင္း လင္းလင္း ႀကီးႏွင့္ကို မိုးမ်ား ထစ္ခ်ဳန္းေနေလသည္ ၊ ထိုသို႔ေသာ အျဖစ္အပ်က္ကို ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ သာေအးႏွင့္ ေပတူးသည္ တေယာက္ မ်က္ႏွာ တေယာက္ ၾကည္ကာ
“ဘိုးထင္က အစြမး္ေတာ့ ထက္သားဟ ”
“ေအးဟုတ္တယ္ ”
ခဏၾကာေသာအခါ ေလမ်ားျပန္ ၿငိမ္သြားသလို မိုးလည္း မခ်ဳန္းေတာ့ေပ ၊ ထိုအခါမွ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ တပလႅင္ ေခြထိုင္လ်က္ မိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ေဝွးႀကီးကို လက္တဖက္ ျဖစ္ေျမႇာက္ထားရာ သာေအးသည္ သူအနားသြားလိုက္ၿပီး
“ေဟ့ေကာင္ လက္ကို ေအာက္ခ်ေတာ့ဟ မေညာင္းဘူးလား လက္ႀကီး ေျမႇာက္ထားတာ ၾကာေနၿပီ”
သားေအး၏ စကားေၾကာင့္ ခပ္တည္တည္ ေနေနေသာ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ အေပၚေျမႇာက္ထားေသာ သူ၏ လက္ကို ျပန္ခ်လိုက္ၿပီး လက္မွာကိုင္ထားေသာ မိုးႀကိဳးစက္ ေတာင္ေဝွးကို ေဘးသို႔ ခ်ကာ မိုးေပၚေျမႇာက္ထားေသာ သူ၏ လက္အား မသိမသာ အေညာင္းဆန႔္ရင္း
“မေညာင္းပါဘူးကြာ မင္းကလည္း အေစာက ဘာေတြ ျဖစ္သြားလဲဆိုတာ သိတယ္ မဟုတ္လား ”
“သိတယ္ေဟ လင္းတ ငွက္ႀကီး ပ်ံလာတာ လင္းတာ ႀကီး မဟုတ္ပဲ ရစ္ႀကီး ဆို ေကာင္းမွာ ကြာ ေန႔လယ္စာရေနေလာက္ၿပီ”
“ဟာကြာ ဒီေကာင္ေတြ ေၾကာင့္လည္း ခက္တယ္ ”
ေမာင္ဘိုးထင္သည္ မိုးႀကိဳးစက္ ေတာင္ေဝွးႀကီးရၿပီးေနာက္ ေျမာက္ႂကြႂကြျဖစ္ေနေလသည္ ၊ က်န္သူမ်ားလည္း သူ႔ကို အားကိုးရေတာ့မည္မို႔ သည္းခံေအာင့္အီးေနရသည္ ၊ေရေသာက္ခ်င္က သာေအး ႏွင့္ ေပတူးကို ေရခပ္တိုက္ခိုင္းသည္၊ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ လွည္းေဆာင္ပန္း ထိပ္မွ ေန၍ မိုးႀကိဳးစက္ ေတာင္ေဝွးႀကီးကို ပုခုံးေပၚ ထမ္းၿပီး ရပ္ေနသည္ ၊ က်န္ေသာ သူမ်ားသည္က ေနာက္မွာေန၍ လွည္ည္းေပၚစီးရင္း သဖန္းပိုး႐ြာထဲသို႔ ဝင္သြားၾကပါေလေတာ့သည ္။
◾အခန္း-၃
သဖန္းပိုး႐ြာထဲမွ လူမ်ားသည္ ႐ြာသူႀကီး စပါယ္ျဖဴ၏ ႏွစ္ေဆာင္ ၿပိဳင္အိမ္ႀကီးရွိရာ အိမ္ဝိုင္းထဲသို႔ စု႐ုံးေရာက္ရွိေနၾကသည္ ၊ လွည္းထိပ္တြင္ အစိမ္းေရာင္ ေတာင္ေဝွးကို ထမ္းထားေသာ လူငယ္ေလး ႏွင့္ သူ၏ ေနာက္တြင္ ေလးခြမ်ား ဓားမ်ားကို ကိုင္ထားေသာ လူငယ္ေလးေယာက္ တို႔အား ႐ြာသားမ်ားမွ စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ေနၾကသည္ ၊လွည္ေပၚမွာ ရွိေသာ လူငယ္ေလးမ်ာသည္ သူတို႔ကို သူတို႔ ယုံၾကည္မႈအျပည့္ရွိေသာ ဟန္ပန္မ်ားေၾကာင့္ သဖန္းပိုး႐ြာသားမ်ား အေတာ္ ကို စိတ္ဝင္စားေနၾကသည္ သူတို႔၏ ႏုတ္ထြက္ စကားမ်ာေၾကာင့္ လည္း ပို၍ စိတ္ဝင္ စားေနၾကခ်င္းျဖစ္သည္ ၊ ေတာင္ေဝွးကို ထမ္းထားေသာ ေကာင္ေလးသည္ ေမာင္ဘိုးထင္ ျဖစ္ၿပီး သူ၏ ေနာက္မွ ေလးဂြ ႏွင့္ ဓားတို႔ကို ကိုင္းထားေသာ သူမ်ားမွာ သာရတို႔ပင္ ျဖစ္၏ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ အိမ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ေခ်ာင္းတခ်က္ကို ဟန႔္လိုက္ကာ
“အဟမး္ သဖန္းပိုး ႐ြာသူႀကီး မစပါယ္ျဖဴ က်ဳပ္တို႔ အမကို ေတာင္းဆိုစရာ ရွိပါတယ္ အိမ္ေပၚက ဆင္းခဲ့ပါ ”
ေမာင္ဘိုးထင္ ၏ စကားဆုံးေသာအခါ ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ အိမ္ႀကီးေပၚမွာ စပါယ္ျဖဴသည္ အစိမ္းေရာင္ နန္းတြင္းသူ အဝတ္အစားကို ဝတ္လ်က္ မဟာဆန္စြာ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာေလသည္ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔၏ လွည္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ရွိေသာ စားပြဲ တန္းလ်ားတြင္ ထိုင္လိုက္ကာ
“ဘယ္သူေတြ မ်ားလဲလို႔ ဧည့္သည္ေလးေတြပဲ ဘယ္လို လုပ္ၿပီး ျပန္ေရာက္လာတာ လဲ ”
“က်ဳပ္ ေတာင္းဆိုစရာ ရွိလို႔ပါ လူပု ခါးကုန္းေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ အမ တိုက္ထားတဲ့ က်ိန္စာကို ဖ်က္ေပးပါ သူတို႔ေတြ သနားပါတယ္ ”
“ဟားးး ဟားးးဟားးနင္တို႔က ငါကို အဲ့လို စကာေျပာရဲတယ္ဟုတ္ လားး ”
“အမ ပုံစံၾကည့္ရဝာ မဟုတ္တာ လုပ္မဲ့ ပုံမဟုတ္ပါဘူး တ႐ြာလံုးကို က်ိန္စာ တိုက္ထားတာေတာ့ လြန္တယ္ ဗ်ာ”
“ဒီကေလးေတြ ဘာေတြ လာေျပာေနတာလဲ နင္တို႔ နဲ႔ မဆိုင္တဲ့ ကိစၥေတြ ဘာလို႔ ဝင္ပါခ်င္ေနတာ လဲ ”
“ဘာလို႔ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ မဆိုင္ရမွာလဲ မတရားမႈဆိုတာ လူတိုင္းနဲ႔ ဆိုင္တယ္ မတရားမႈကို ေခါင္းငုံ႔ခံလိုက္ရင္ တေန႔ၾကရင္ မတရားမႈက က်ဳပ္တို႔ဆီ ေရာက္မလာဘူးလို႔ ခင္ဗ်ားေျပာႏိုင္လား ”
“တယ္လည္း စကားတက္တဲ့ ကေလးေတြပါလား နင္တို႔က ဘာမ်ား စြမ္းလို႔ ငါ့အိမ္ဝိုင္းထဲ ေနာက္တေခါက္ လာဝံ့တာလဲ ”
ထိုအခါ လွည္းေဆာင္ပန္းတြင္ ရပ္ေနေသာ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ သူ၏ပုခုံးေပၚတင္ထားေသာ ေတာင္ေဝွးႀကီးကို မိုးေပၚေထာင္လိုက္ၿပီး
“ဟားးး ဟားးး ဟားးး ငါကို ဘာမ်ားထင္ေနလဲ မိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ေဝွး အရွင္သခင္ ဘိုးထင္တဲ့ ေဟ့ လူေလာ နတ္ေလ ဘာမွ နားမလည္ဘူး ငါ့ကို အံ့တုသူ ျပာက်ေစရမယ္”
ေမာင္ဘိုးထင္သည္ သူစိတ္ထဲ ရွိသည္မ်ားကို ပါးစပ္းက လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားလိုက္ခ်င္းျဖစ္သည္ ။ ထို႔ေနာက္ သူ ေျမႇာက္လိုက္ေသာ မိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ေဝွးသည္ ေနေရာင္ ႏုႏု ေအာက္တြင္ စိမ္းလဲ့ေနသလို စေနေထာင့္မွ မိုးတို႔ သည္လည္း မဲနက္လာကာ လွ်ပ္စီး လွ်ပ္ႏြယ္တို႔သည္လည္း ေနေရာင္ရွိသည္ကိုပင္ ၿဖိဳးခနဲ ဖ်က္ခနဲလင္းလက္သြားသည္ ၊ မိုးထစ္ခ်ဳန္းသံသည္လည္း အေတာ္က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားလာရာ သဖန္းပိုး႐ြာသူႀကီး စပါယ္ျဖဴ၏ မ်က္ႏွာ ပ်က္သြားသလို ေၾကာက္စိတ္မ်ားလည္း သမ္းလာ၏ ၊သူတို႔ ေလာကတြင္ ၾကားဖူးေသာ မိုးႀကိဳးစက္ ေတာင္ေဝွးပိုင္ရွင္ အမွန္ဆိုက သူတို႔ ဒူးေထာက္ ဂါရဝ ျပဳရမည္ျဖစ္၏၊ ျဖစ္ပ်က္သြားေသာ အရာမ်ားကို ၾကည့္ခ်င္းအား ျဖစ္ မိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ ေဝွးျဖစ္ဖို႔က မ်ားသည္ ၊ သူမ၏ စိတ္ထံတြင္ေတာ့ အဘယ္ေၾကာင့္ သိဒၶိဝင္ ေမွာ္ပစၥည္းသည္ ဤသို႔ကေလးတေယာက္၏ လက္ထဲတြင္ ေရာက္ေနရလဲဆိုတာ သူမ မေတြးတက္ေတာ့ေပ ၊ လွည္းေပၚတြင္ ရွိေသာ သာရတို႔သည္လည္း ေမာင္ဘိုးထင္၏ ဟန္ပန္ ပုံစံကို ၾကည့္ၿပီး အေတာ္ကို အံ့ၾသေနသည္ သူ ေတာင္းေဝွးေျမႇာက္ထားသည္ ႏွင့္ မိုးမ်ား ထစ္ခ်ဳန္းလာရာ အေတာ္ေတာ့ အံ့ဩဖို႔ေကာင္းေနသည္ ၊ ယခုေတာ့ ေမာင္ဘိုးထင္ကို ၾကည့္ၿပီး သဖန္းပိုး ႐ြာလူႀကီးသည္ နည္းနည္း တုန္လႈပ္ သြားသည္ကို ၾကည့္ၿပီး သူတို႔ စိတ္ထဲတြင္ ႀကိတ္ဝမ္းသာေနၾကသည္ ၊ ထို႔ေနာက္ သဖန္းပိုး ႐ြာသူႀကီး စပါယ္ျဖဴသည္ ေမာင္ဘိုးထင္ကို စူးဆိုက္ၾကည့္ကာ
“ေဟ့ ေကာင္ေလး နင္ ဒီေတာင္ ေဝွးကို ဘယ္က ရတာ လဲ ၿပီးေတာ့ ဒီေတာင္ေဝွး နာမည္ကို ဘယ္လိုလုပ္သိတာ လဲ ”
“ဘယ္က ရ ရမွာလဲ ဒါက က်ဳပ္ ေတာင္ေဝွးကို ဒီေတာင္ေဝွးက အထက္ဝိဇၨာဆရာႀကီးေတြ စီရင္ ခဲ့တဲ့ ေတာင္ေဝွး ဒါက်ဳပ္ေတာင္ေဝွး ”
“နင္ေတာင္ေဝွး ျဖစ္ေၾကာင္း နင္ ဘယ္လို သတ္ေသျပႏိုင္လဲ ေျပာစမး္ ”
“တယ္ ခက္ေနပါၿပီ ၾကည့္ထား က်ဳပ္ျပမယ္”
ေမာင္ဘိုထင္သည္ ဟန္ပါပါ ႏွင့္ ေတာင္ေဝွးကို လက္တဖက္ ျဖစ္ မိုးေပၚေျမႇာက္လိုက္ၿပီး
“မိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ေဝွးရဲ႕ အရွင္သခင္ ဘိုးထင္ တဲ့ ေဟ့ ”
ေမာင္ဘိုးထင္မွ ထိုသို႔ ေအာ္ဟစ္လိုက္ရာ ေနေရာင္ ရေနသည္ကိုပင္ လွ်ပ္စီးမ်ား လင္းလက္လာၿပီး စေနေထာင့္မွ မိုးမ်ားအုံ႔ဆိုင္း လာကာ မိုးႀကိဴးပစ္ေတာ့မည္အလား ထစ္ခ်ဳန္းလာရာ တခ်ိဳ႕ေသာ သဖန္းပိုး႐ြာသားမ်ားသည္ ေၾကာက္လန႔္၍ ေအာ္ဟစ္လာၾကသည္ ၊ ႐ြာသူႀကီး စပါယ္ျဖဴကိုယ္တိုင္ ေၾကာက္လန႔္ေနသည္မွာ အထင္းသာေပၚေနသည္ ထို႔ေနာက္ သဖန္းပိုး႐ြာလူႀကီး စပါယ္ျဖဴသည္ တန္းလ်ားတြင္ ထိုင္ေနရာ မွ ထရပ္လိုက္ၿပီး ေမာင္ဘိုးထင္ ၏ မလွမ္း မကမ္းတြင္ ဒူးေထာက္ ထိုင္ခ်လိုက္ကာ
“ယုံပါၿပီး မိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ေဝွး အရွင္သခင္ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမ ယုံပါ ၿပီး ”
ေမာင္ဘိုးထင္သည္ သူ႔ကိုယ္သူပင္ အံ့ဩေနသည္ ေတာင္ေဝွးကို မိုးေပၚေျမႇာက္လိုက္သည့္အခါတိုင္း လွ်ပ္စီးမ်ား လင္းလက္လာသလို မိုးမ်ားတက္လာၿပီး မိုးထစ္ခ်ဳနး္ ခ်င္းက ျဖစ္ေပၚလာ၏ ၊ တခါ မဟုတ္ ႏွစ္ခါ မဟုတ္ ယခု သုံးႀကိမ္ပင္ ျဖစ္ၿပီမို႔ သူလည္း အံ့ဩေနသည္ သို႔ေပမဲ့ ဟန္ကို႔ဖို႔ ဆိုသည္အတိုင္း ဟန္ႏွင့္ပန္ႏွင့္ ေနလိုက္ကာ ေတာင္ေဝွးအား ပုခုံးေပၚေျပာင္းထမ္းလိုက္မွ မိုးခ်ိဳနး္သံမ်ားလည္းတိတ္ဆိတ္လို႔သြားသည္ ၊ သဖန္းပိုး႐ြာသားမ်ားသည္လည္း သူတို႔ အလြန္ ေၾကာက္ရေသာ ႐ြာသူႀကီးပင္ ေမာင္ဘိုးထင္ေရွ႕ ဒူးေထာက္ေနေ လ၍ သူတို႔အားလုံးသည္လည္း ဒူးေထာက္ ထိုင္လိုက္ၾကပါေလေတာ့သည္။
◾အခန္း-၄
သဖန္ပိုး႐ြာသူႀကီးသည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔အား ေကာင္းမြန္စြာ ဧည့္ဝတ္ျပဳ ဧည့္ခံေနသည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ သူ၏ မိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ေဝွးအား ထမင္းစားခ်ိန္ကိုပင္ ေပါင္ေပၚတင္ၿပီးစားသည့္အထိ မိုးႀကိဳးစက္ ေတာင္ေဝွးကို ကိုယ္ႏွင့္ မကြာထားေလသည္။၊ ဤသို႔ ႏွင့္ ထမင္းစားၿပီးေသာအခါ အိမ္ေရွ႕တန္းလ်ားတြင္ထိုင္ၿပီး စကားစျမည္ေျပာလိုက္ၾက၏
“အမ စပါယ္ျဖဴ ”
“ေျပာပါ မိုးႀကိဳးစက္ အရွင္သခင္’
“ဟာ အဲ့လိုႀကီး မေခၚပါနဲ႔ဗ်ာ ”
“မိုးႀကိဳးစက္ အရွင္သခင္ကို မေလးမစားမျပဳဝံ့ပါ ”
“အမ ရယ္ ေျပာရခက္လိုက္ပါဘိ ထားပါဗ်ာ က်ဳပ္ေမးစရာရွိတယ္ ”
“ေျပာပါ မိုးႀကိဳးစက္ အရွင္သခင္ ”
“က်ဳပ္တို႔ လူပု ခါးကုန္းေလးေတြကို တိုက္ထားတဲ့ က်ိန္စာကို ပ်က္ေအာင္ လုပ္ေပးေစခ်င္တယ္ ”
“အဲ့တာေတာ့ က်မ လည္း မတက္ႏိုင္ဘူး ဒီကိစၥေတြက အရင္ ႐ြာသူႀကီး ဦးဇနိက လုပ္ခဲ့တာပါ ”
“အဲ့ဒီက်ိန္စာကို ပ်က္ျပယ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မဲ့ အရာမရွိဘူးလားအမ ”
“ရွိေတာ့ ရွိတယ္ ဦးဇနိကကို သတ္ႏိုင္ရင္ က်ိန္စာျပယ္ ၿပီ ”
“ဗ်ာ လူသတ္ရမယ္ ဟုတ္လား”
“လူေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဦးဇနိကက အခု ေႁမြႀကီး အျဖစ္ဝင္စာေနၿပီ က်မတို႔ ရဲ႕ ႐ြာအေရွ႕ ေန႔တဝက္ သြားရတဲ့ ခရီးမွာ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီး တေတာင္ရွိပါတယ္ အဲ့ေတာင္မွာ ဦးဇနိက ဝင္စားတဲ့ ေမြျဖဴႀကီး ရွိတယ္ သူ႔ကို သတ္ႏိုင္ရင္ လူပု ခါးကုန္း က်ိန္စာ ျပယ္ၿပီ’
ေမာင္ဘိုးထင္ ေခတၱ ေတြးလိုက္ၿပီး က်န္ေသာ ဖိုးေထြးတို႔ဘက္ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏ ဖိုးေထြးတို႔သည္လည္း သူ႔အားေခါင္ျပန္ညိတ္ျပလိုက္ရာ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ စပါယ္ျဖဴဘက္ျပန္လွည့္ၿပီး
“အမ လူပု ခါးကုန္းေလးေတြ ဘာေၾကာင့္ က်ိန္စာမိတယ္ဆိုတာ အမသိလား ”
“အင္း သိတယ္ ”
“ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ ဆိုတာ ေျပာျပပါဦး”
“မိုးႀကိဳးစက္ ေတာင္ေဝွး အရွင္သခင္ ေမးမွေတာ့ ေျပာျပပါမယ္ ”
သဖန္းပိုး႐ြာသူႀကီး စပါယ္ျဖဴသည္ ေမာင္ဘိုးထင္အား အေတာ္ကို ေလးေလးစားစား။ဆက္ဆံေနသည္ ၊ ထို႔ေနာက္ စပါယ္ျဖဴသည္ ေမာင္ဘိုးထင္ကို ေရေႏြးၾကမ္းငွဲ႔ ေပးရင္း စကားဆက္ေလ၏
“က်မ သိထားတာေတာ့ ဒီသဖန္းပိုး ႐ြာရဲ႕ အရင္ ႐ြာသူႀကီး ရဲ႕သားက ကန္ေပါက္႐ြာကိုသြားတယ္တဲ့ ၿပီးေတာ့ နတ္နဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး အဲ့ ႐ြာရဲ႕ အျမတ္တႏိုးထားတဲ့ ေက်ာက္စိမ္း နတ္ဘုရား ႐ုပ္တုကို လုတယ္ဆိုပဲ အဲ့တာကို ကန္ေပါက္သားေတြက မေက်နပ္လို႔ ဝိုင္း႐ိုက္တာ အေတာ္ကို ခံရတာေပါ့ ဦးဇနိကရဲ႕ သားက ခါးကုန္းးၿပီး လူကလည္း ပုတယ္ေလ အဲ့ေတာ့ ကန္ေပါက္သားေတြက ေခြးပစ္တဲ့ တုတ္ေလာက္ေကာင္က တို႔ကို လာလိမ္ရသလား ခ်က္စား ျပစ္မယ္ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ ႀကိမး္ေမာင္းၿပီး ႐ိုက္ထုတ္တာေပါ့ အဲ့ ဦးဇနိက ရဲ႕ သားလည္း ႐ြာေရာက္ေရာ ဆုံးသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့ အဲ့တာ ဦးဇနိက က ကန္ေပါက္႐ြာကို သြားၿပီး က်ိန္စာတိုက္လိုက္တယ္ က်ိန္စာ ကေတာ့ မိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ေဝွး အရွင္သခင္ သိၿပီးသားပါ က်ိန္စာ ျပယ္ခ်ိန္က ဦးဇနိက ရဲ႕ ႏွစ္ဘဝ ဆိုေတာ့ ဦးဇနိက အခုေသ လြန္ၿပီး ေႁမြျဖစ္ေနၿပီဆိူေတာ့ ဒီဘဝကေသရင္ ကန္ေပါက္သားေတြရဲ႕ က်ိန္စာလည္း ျပယ္ၿပီ”
“ကန္ေပါက္႐ြာဆိုတာ လူပု ခါးကုန္းေလးေတြရဲ႕ ႐ြာလား ”
“ဟုတ္ပါတယ္ ”
“ေႁမြႀကီးက အသက္ ဘယ္ေလာက္ထိ ရွည္ႏိုင္လဲ ”
“သူက ႐ိုး႐ိုးေႁမြ မဟုတ္ဘူး နတ္ေႁမြလို႔ ေျပာ ရင္ရတယ္ က်မတို႔ ငယ္ငယ္ ကတည္းကဆိုေတာ့ ဒီေႁမြရဲ႕ အသက္က ခန႔္မွန္းရ ခက္တယ္ က်မတို႔ ေသရင္ေတာင္ ဒီေႁမြက ရွင္ေနဦးမယ္ ထင္ပါတယ္ ”
“အခုလိုေျပာျပလို႔ ေက်းဇူးပါ အမ စပါယ္ျဖဴ အဲ့တာဆို က်ဳပ္တို႔ ခဏေန ေႁမြရွိရာကို ခရီးဆက္ပါဦးမယ္ ”
“ေႁမြက နတ္ေႁမြဆိုေတာ့ အေတာ္ကို အစြမး္ထက္ပါတယ္ ဂ႐ုစိုက္ရပါမယ္ မိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ေဝွး အရွင္သခင္ ”
ေမာင္ဘိုးထင္ ေခါင္းကို ညိတ္လို႔သာ အသိအမွတ္ျပဳၿပီး သူ၏ အေပါင္းအပါမ်ားႏွင့္ အတူ သဖန္းပိုး႐ြာထိပ္မွ ေန႔တဝက္ခန႔္သြားရေသာ ဦးဇနိက တျဖစ္လဲ ေႁမြႀကီးအား က်ိန္စာ ျပယ္ ရန္အလို ငွား သြားေရာက္သတ္ျဖတ္ ၾကေတာ့မည္ ျဖစ္ပါေလေတာ့သည္ ။
◾အခန္း-၅
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ ႏြားလွည္း ႏွင့္ပင္ သဖန္းပိုး ႐ြာထိပ္မွ လွည္းလမ္းအတိုင္း သြားလိုက္ၾကသည္ ၊ ဖိုးေထြးတို႔သည္ ေမာင္ဘိုးထင္ကို မၾကာမၾကာ ၾကည့္ၾကည့္ေန၍ ေမာင္ဘိုးထင္မွ ေမးျမန္းလိုက္ေလသည္
“သာေအး မင္းတို႔ငါ့ကို ဘာလို႔ ၾကည့္ေနတာလဲ ”
“မင္း ဒီေလာက္စြမ္းမယ္မွန္း ငါတကယ္မသိဘူးကြ ဟို သဖန္းပိုး ႐ြာသူႀကီးေတာင္ မင္းကို ႐ိုေသလိုက္တာမ်ားကြာ ငါတို႔ေတာင္ အားက်တယ္ ”
“ဟုတ္တယ္ မင္း တကယ္ကို အစြမ္းထက္တာပဲ မိုးေတြ ခ်ဴန္းေအာင္ မင္းဘယ္လို လုပ္လိုက္တာလဲ ဘိုးထင္”
ဖိုးေထြးပါ သာေအး ႏွင့္ အတူေမာင္ဘိုးထင္ကို ခ်ီးက်ဴးေန၏ ထိုအခါ ေမာင္ဘိုထင္သည္ ဖိုးေထြးတို႔ အား ၾကည့္ကာ
“ဒါက ဒီလို ရွိတယ္ဗ် အစြမ္းအစဆိုတာ အၿမဲ ထုတ္ျပလို႔ ရတဲ့ အရာမွ မဟုတ္တာ ခင္ဗ်ားတို႔သိမလားမသိဘူး ေၾကာင္ လက္သည္ဝွက္တယ္ဆိုတာေလ က်ားတို႔ ေၾကာင္တို႔က သူရဲ႕သားေကာင္ကိုဖမ္းမွ ဝွက္ထားတဲ့ လက္သည္ကို ထုတ္ၿပီး ခုတ္တာ မဟုတ္လား”
“ေအးဟုတ္တယ္ေလ ”
“က်ဳပ္လည္း အဲ့သေဘာပဲ အေရးႀကဳံလာမွ က်ဳပ္ရဲ႕အစြမ္းအစ ေတြကို ထုတ္သုံးရတာေပါ့ ”
“ေအးကြာ မင္း ရွိေနရင္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ မေၾကာက္ဘူးကြာ ”
“ဟုတ္တယ္ က်ဳပ္လည္း ဘိုးထင္ရွိေနရင္ ဘယ္လို ဟာမ်ိဳးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရ ရင္ဆိုင္ရ မေၾကာက္ဘူး”
ေမာင္ဘိုးထင္၏ အေပါင္းအသင္းမ်ားသည္ ေမာင္ဘိုးထင္အား အေတာ္ကို ယုံၾကည္အားကိုေနေလသည္ ၊ ထို႔ေနာက္ ေပတူးသည္ ေမာင္ဘိုးထင္ အား
“ေဟ့ေကာင္ဘိုးထင္ မင္း မိုးေတြခ်ဳန္းေအာင္ လွ်ပ္စီးေတြလက္ေအာင္ ဘယ္လို လုပ္လိုက္တာလဲ ဟ ”
“မင္းတို႔ ေသခ်ာမွတ္ထား ငါဘယ္လို လုပ္လိုက္လဲဆိုတာေျပာ ျပမယ္ ”
“ေျပာျပစမ္း ပါသိခ်င္လို႔ ”
“က်ဳပ္လည္း ဒီတိုင္းမိုးေပၚ ေျမႇာက္လိုက္တာပဲ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး အဲ့လိုေတြ ျဖစ္လဲ မသိဘူးဗ်”
“ဟာ ေတာက္ …ကိုယ္စီးတဲ့ ျမင္းအထီး မွန္းမသိ အမ မွန္းမသိတဲ့ေကာင္ပဲ ေတာ္ေသးတယ္ေဟ့ ဟိတ္ဟန္က ေကာင္းေနလို႔ ေပါ့ ”
ဖိုးေထြးတို႔၏ မ်က္ဝန္းမ်ားထဲတြင္ေတာ့ ေမာင္ဘိုးထင္ကို အထင္ႀကီးခ်င္း မရွိေတာ့ပါ ထို႔အတြက္ သာေအး ႏွင့္ ေပတူးသည္လည္း ေရခက္မတိုက္ႏိုင္ေတာ့ပါ ဤသို႔ ႏွင့္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ နတ္ေႁမြႀကီးရွိေသာ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးဆီသို႔ ခရီးဆက္ေနၾကပါေလေတာ့သည္။
◾အခန္း-၆
ေန႔လယ္ အခ်ိန္တြင္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ သစ္ပင္မ်ား ေတာင္ေဘးတြင္ အုံ႔ဆိုင္းေနေသာ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးတေတာင္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ၊ ထို႔ေနာက္ ႏြားမ်ားအား လွည္းမွျဖဳတ္ကာ သာေအး ႏွင့္ ေပတူးကို ေက်ာင္းထားခိုင္းလိုက္ၿပီး ၊ ေမာင္ဘိုးထင္ ၊သာရ ႏွင့္ ဖိုးေထြးတို႔သည္ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီး ဆီသို႔ သြားလိုက္ၾကသည္ ၊သာရသည္ ပုဆိုးကို ခါးေတာင္း က်ိဳက္ထားကာ လက္တြင္ ႀကံခုတ္ဓား။ႏွင့္ ျဖစ္ၿပီး ဖိုးေထြးသည္လည္း လွည္းေအာက္တြင္ ႀကိဴးျဖစ္ခ်ည္လာေသာ ေလကင္း ဓာႀကီး ထမး္ထားကာ ေမာင္ဘိုးထင္သည္က မိုးႀကိဳးစက္ ေတာင္ေဝွး ႏွင့္ျဖစ္သည္ ၊ ဖိုးေထြးသည္ ဓားကို ထမ္းထားရင္း ေမာင္ဘိုးထင္ကို ေစာင္းငဲ့ ၾကည့္ကာ စကားဆိုလိုက္သည္
“ဘိုးထင္ မင္းေႁမြကို ဘယ္ေလာက္ ႀကီးႀကီး ျမင္ဖူးလဲ”
“က်ဳပ္ရဲ႕ လက္ေမာင္းေလာက္ေတာ့ ျမင္ဖူးတယ္ဗ် က်ဳပ္တို႔ ငွက္သြားပစ္တုန္းက ေတြ႕တာ ”
“သာရ မင္းေကာ ဘယ္ေလာက္ႀကီးတာ ျမင္ဘူးလဲ ”
“ငါကေတာ့ ငါ့အဘ စပါးခင္းထဲက လူႀကီးေပါင္လုံးေလာက္ရွိတဲ့ ေႁမြႀကီး ျမင္ဖူးတယ္ကြ ”
“အခု ငါတို႔ သတ္ရမဲ့ ေႁမြက ဘယ္ေလာက္ ရွိႏိုင္မယ္ လို႔ မင္းတို႔ ထင္လဲ ”
“အမ်ားဆုံးရွိ ကိုသာရ ေတြ႕ဖူးတဲ့ လူႀကီးေပါင္လုံးေလာက္ေပါ့ဗ်ာ ”
“ငါလည္း အဲ့ေလာက္လို႔ထင္တာပဲ ”
“ေအးဟုတ္တယ္ ငါလည္း အဲ့ေလာက္ပဲ ထင္တယ္ ေႁမြ အမ်ားဆုံးႀကီး အဲ့ေလာက္ ေပါ့ ကြာ ”
ဖိုးေထြးတို႔ သည္ စကားတေျပာေျပာ ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရာ သစ္ပင္ မ်ားမေပါက္ေသာ ေနရာတြင္ေတာ့ ေနက ပူေနၿပီျဖစ္သည္ ၊ ထို႔ေနာက္ ဖိုးေထြးသည္ ေျမျပင္မွာေပၚ ေနေသာ သူတို႔ ၏ အရိပ္ ကိုၾကည့္ရင္း
“ေဟ့ေကာင္ေတြ ၾကည့္စမ္း ဟိုသစ္ပင္ ရိပ္ႀကီးက ငါတို႔ ေနာက္ လိုက္ေနသလို ပဲ ”
“ေအးဟုတ္တယ္ ဗ် ထူးဆန္တယ္ ”
ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ သစ္ပင္ အရိပ္ႀကီးဟုထင္ေနသာ အရာအား ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရာ သာရမွ ကိုင္ထားေသာ ႀကံခုတ္ဓားကို လက္မွ လႊတ္ခ်လိုက္ၿပီး
“ဟ လခြမ္း ေႁမြႀကီးဟ ငါထင္တာ လူႀကီးေပါင္လုံး ေလာက္ပါ အခုေတာ့ ”
“လူႀကီး ေပါင္လုံး မဟုတ္ဘူး စာသင္ေက်ာင္း တိုင္လုံးႀကီးေလာက္ရွိတယ္ဗ် ”
“ေတာက္… စကားမ်ားမေနနဲ႔ တခုခု လုပ္ဦးေလ ”
“ဟ ဘာလုပ္တက္မွာလဲဗ် က်ဳပ္ကလည္း ေတာင္ေဝွးကို မိုးေပၚပဲ ေျမႇာက္တက္တာ ေျမႇာက္ရင္လည္းမိုးပဲခ်ဳန္းတာ ေျမႇာက္ေနတုန္း ဒီဟာႀကီးက တန္းၿမိဳမွ ေျပးဗ်ာ ေျပး ”
ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ေျပာေျပာဆိုဆို ေတာင္ေဝွးႀကီးကို လက္က ကိုင္ကာ ေျပးေလေတာ့သည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္ ေျပးေသာ အခါ သာရ ႏွင့္ ဖိုးေထြးသည္လည္း ေျပးပါေလေတာ့သည္ ၊ သူတို႔ ေျပးေသာ ေနရာသည္က သာေအး ႏွင့္ ေပတူး ႏြားေက်ာင္းေနေသာ ေနရာသို႔ ျဖစ္သည္ ၊ သာေအးႏွင့္ ေပတူးသည္ သူတို႔ အနားေျပးလာေသာ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔အား ေငးၾကည့္ရင္း
“ေဟ့ေကာင္ဘိုးထင္ ဘာလို႔ေျပးလာတာလဲ ဟ ”
“ေနာက္ မွေမး မေသခ်င္ရင္ေျပးဟ ”
ေမာင္ဘိုးထင္မွ ထိုသို႔ ေျပာေသာအခါ သာေအး ႏွင့္ ေပတူးသည္လည္း ေျပးလိုက္ၾကသည္ သို႔ေပမဲ့ အတန္လွမ္းေသ။ ေနရာ ေရာက္ေသာအခါ ေပတူး ႏွင့္ သာေအးသည္ ေျပးေနရာမွ ရပ္လိုက္၏ ထိုအခါ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ သုံးေယာက္သည္ ေပတူး ႏွင့္ သာေအး ဆြဲေခၚၿပီး ေျပးဖို႔ ေျပာရာ ေပတူသည္ သူတို႔ႀကိဳးခ်ည္ထားေသာ ႏြားႏွစ္ေကာင္ကို လက္ညႇိဳးထို႔ျပလိုက္ၿပီး
“က်ဳပ္တို႔ ေျပးရင္ ဟိုႏြားေတြက ဘယ္လိုလုပ္မလဲ က်ဳပ္တို႔ကို ပင္ပင္ပန္းပန္း သယ္ပိုးလာရတဲ့ ႏြားေတြကေလ ”
ေႁမြႀကီးသည္ ႏြားႏွစ္ေကာင္ အနားတြင္ ရပ္ၿပီး ပါးပ်ဥ္းႀကီးေထာင္ၿပီး ႏြားႏွစ္ေကာင္အား ၾကည့္ေနေလရာ ႏြားႏွစ္ေကာင္သည္ ေၾကာာက္လန႔္လြန္း ၍ ႐ုန္းကန္ေနေလသည္ ၊ ထိုအခ်င္းရာကို ၾကည့္ၿပီး သာေအး ႏွင့္ ေပတူးမေျပး ပဲ ႏြားႀကီး ႏွစ္ေကာင္ အနားတိုးသြားၾကသည္ ထို႔ေနာက္ သူတို႔၏ လြယ္အိတ္ထဲမွ ေလးဂြကို ထုတ္ကာ ေႁမြႀကီးအား။ပစ္ေလေတာ့သည္ ၊ ေႁမြျဖဴႀကီးသည္ ႏြားႏွစ္ေကာင္ကို ၾကည့္ေနရာမွ ေပတူး ႏွင့္ သာေအးကို ၾကည့္ၿပီး တျဖည့္းျဖည္းတိုးလာရာ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ သူ၏ မ်က္လုံးကို မွိတ္လိုက္၏ ထိုအခါ သူ၏ နားထဲသို႔ ဦးအုနး္၏ အသံက ေပၚလာေလသည္
“ေကာင္ေလး မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ မိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ေဝွးကို ေျမႇာက္ၿပီး ေတာင္ေဝွးထိပ္နဲ႔ မင္းရဲ႕ရန္သူကို ထိုးလိုက္”
“အေစာက ေျပာေပါ့ အဘရယ္ ေတာင္ေဝွးႀကီးကို ဒီတိုင္းလာခ်ေပးၿပီး အခုမွ ေျပာရသလား ဟို ေကာင္ေတြ ေသရင္ အဘ အျပစ္ ”
ဦးအုနး္ရဲ႕ စကားသံကို မၾကားႏိုင္ေသာ ဖိုးေထြး ႏွင့္ သာရသည္ ေမာင္ဘိုးထင္ေျပာသည့္ စကားကိုပဲ ၾကားရ ၍ ႐ုးမ်ား ႐ူးသြားၿပီးလားဟု ထင္ေနပုံ ရွိ၏ ၊ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ေတာင္ေဝွးကို ေျမႇာက္လိုက္ရာ လွ်ပ္စီးမ်ား လင္းလက္လာၿပီး မိုးထစ္ခ်ဳန္းသံမ်ားေပၚလာသည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ သူ၏ မိုးႀကိဳးစက္ ေတာင္ေဝွးကို အတန္ၾကာေအာင္ေျမႇာက္ထားၿပီး ေတာင္ေဝွး ထိပ္ ႏွင့္ ေႁမြျဖဴႀကီးအား ၫႊန္းျပလိုက္ရာ ၊ က်ယ္ေလာင္ေသာ မိုးႀကိဳးပစ္သံ ႏွင့္ အတူ ေႁမြျဖဴႀကီး၏ ဦးေခါင္းသည္ ေျမျပင္သို႔ ျပတ္၍ က်သြားပါေလေတာ့သည ္။
◾အခန္း-၇
ေႁမြျဖဴႀကီး၏ ဦးေခါင္းကို ေမာင္ဘိုးထင္ ေျခေထာက္ ႏွင့္ နင္းၿပီး မိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ေဝွး စိမ္းႀကီးကို ထမ္းထားသည္ ၊ ယခု အခါ တြင္ေတာ့ သာေအး ႏွင့္ေပတူးသည္ ေမာင္ဘိုးထင္ အတြက္ ေရအသင့္ ခပ္ေပးေနျပီး ေလးေလးစားစား ျပန္လည္ ဆက္ဆံေန၏ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ေႁမြေသႀကီးေခါင္းကို နင္းထားရင္းမွ ေႁမြႀကီး၏ ကိုယ္ပိုင္ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး အသားေတြ ဖ်က္ယူမည္ဟုေျပာေနေလရာ ဖိုးေထြးတို႔ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး တားထားရသည္ ၊ ထို႔ေနာက္ ေႁမြႀကီး လည္း ေသၿပီမို႔ လွည္းကိုေကာက္လို႔ အျပန္လမ္းခရီးကို စတင္လိုက္ေလသည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ သဖန္းပိုး႐ြာကို ဝင္ေသာ အခါ သာရ၏ အေရွ႕ လွည္းေဆာင္ပန္းတြင္ ေတာင္ေဝွးႀကီး ထမ္းၿပီး ရပ္ေန၏ ၊ ထိုအခါ သဖန္းပိုး ႐ြာသားမ်ားသည္ ၊ သူတို႔ မသြားရဲေသာ ျပန္လမ္းမဲ့ ေက်ာက္ေတာင္မွ ျပန္လာသူမ်ားအျဖစ္ အံ့ဩခ်ီးမြန္းကာ
မိုးႀကိဳးစက္ ေတာင္ေဝွးအရွင္သခင္ေလး အျဖစ္ တသသ ျဖစ္ေနၾကသည္ ၊ သဖန္းပိုး႐ြာသူႀကီးသည္လည္း ေမာင္ဘိုးထင္တို႔အား သူ၏႐ြာတြင္ အနားယူဖို႔ေျပာေသာလည္း ေကာင္းမြန္စြာ ျငင္းလိုက္ၿပီး လူပု ခါးကုန္း ဦးခုတၱက အိမ္သို႔ လွမ္းလိုက္ၾကပါေလေတာ့သည္။
◾အခန္း-၈
ေမာင္ဘိူထင္တိူ႔ အျပန္ခရီးႏွင္လာရာ ညေန ေနေစာင္းခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဦးခုတၱက ၏ ေနအိမ္သို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီျဖစ္သည္ ၊ သူတို႔ အိမ္ဝိုင္းထဲဝင္ၿပီး ႏြားမ်ားကို ျဖဳတ္ၿပီးသည့္အခ်ိန္ထိ မည္သည့္ လူရိပ္လူေယာင္မွ မေတြ႕ရေပ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ သည္ လွည္းအနားတြင္ရပ္ေနရင္း ဦးခုတၱက ႏွင့္ မဝကၤ တို႔ ေျမးအဖိုးအား စိတ္ပူေနၾကသည္ ၊ သူတို႔ စိတ္ပူေနသည့္အေၾကာင္းမွာ ကန္ေပါက္႐ြာသားမ်ားသည္ သူတို႔အား လႊတ္ ေပးလိုက္ ရမလားဆိုၿပီး ဦးခုတၱက ႏွင့္ မဝကၤ အား အျပစ္ေပး မွာဆိုးရိမ္ေနၾက၏ ၊ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ အခ်င္းခ်င္း တိုင္ပင္ လိုက္ၾကၿပီး ကန္ေပါက္ ႐ြာကို လိုက္သြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္စဥ္ အိမ္ဝိုင္း ထဲသို႔ လူ မ်ား ဝင္လာၾကသည္ ၊ ထိုသူမ်ားကိုေတြ႕ေသာ အခါ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ းသည္ ေၾကာင့္ေငးၾကည့္ေန၏ ၊ ထိုလူအုပ္ထဲမွာ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ လူႀကီး ႏွင့္ မိန္းမေခ်ားေလးတေယာက္သည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ကို ၿပဳံးၿပီးၾကည့္ကာ
“ေကာင္ေလးေတြ မင္းငါတို႔ကိုမမွတ္မိဘူးလား မင္းတို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ငါတို႔ သာမာန္လူေတြ လို ျပန္ျဖစ္ၿပီကြ ဘာလူသားမွ လည္း စားစရမလိုေတာ့ဘူး ”
“ဒါ ဒါ ဆို ဦးႀကိးက ဦးခုတၱက ေပါ့ ၿပီးေတာ့ ဟိုအမက အမဝကၤလား”
“ဟုတ္တယ္ေလး ေမာင္ေလး အမက ဝကၤေလ ”
“လွခ်က္ဗ်ာ ”
ဖိုးေထြး ႏွင့္ သာရသည္ လူပု ခါးကုန္း ေသးေသး ေလးကိုသာ ျမင္ဖူးသည္ျဖစ္၍ ယခုလို သာမာန္ပုံစံ ျဖစ္ျမင္လိုက္ရေသာ အခါ ေငးၾကည့္ေနၾက၏၊ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔အား ႐ြာလူႀကီးသည္ ေတာင္းပန္စကားဆိုၿပီး သူတို႔႐ြာ ကို လိုက္ခဲ့ဖို႔ ဖိတ္ၾကားေလသည္ ၊ ထိုအခါဘေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ မလိုက္ႏိုင္ေၾကာင္း ေကာင္းမြန္စြာျငင္းဆိုရာ ႐ြာလူႀကီး ႏွင့္ ႐ြာသားမ်ားသည္ ဦးခုတၱက အိမ္တြင္သာ အစားအေသာက္အမ်ားျဖစ္တည္ခင္း ဧည့္ခံေနသည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔လည္း မျငင္းသာေတာ့ပဲ ဦးခုတၠက အိမ္တြင္သာ အိပ္ဖို႔အေၾကာင္းဖန္လာေလသည္ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ သူတို႔၏ ဆန္မ်ား ဆီမ်ားအား ကန္ေပါက္႐ြာသူ႐ြာသား မ်ားအတြက္ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ၾကသည္ ၊ ထို႔ေနာက္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာစားေသာက္လိုက္ၾကၿပီး ဦးခုတၱက၏ ေနအိမ္တြင္ ေကာင္းမြန္စြာ အိပ္စက္ လိုက္ၾကပါေလေတာ့သည္ ။
◾အခန္း-၉
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ သည္ မနက္ေဝလီေဝလင္း ထၿပီး အိမ္ျပန္ဖို႔ ျပင္ ဆင္လိုက္ၾကသည္ ၊ မဝကၤကသည္လည္း မည္သည္အခ်ိန္ကတည္း က ထၿပီး ျပင္ဆင္ေပးထားသည္ မသိရေသာ မနက္စာကို စားလိုက္ၾကၿပီး ဦးခုတၱက ႏွင့္ မဝကၤကို ႏုတ္ ဆက္ၿပီး လွည္းေကာက္လို႔ အျပန္ခရီးကို စတင္လိုက္ၾကသည္ ၊ သာရ ႏွင့္ ဖိုးေထြးသည္ စကားမ်ားေျပာၿပီး လွည္းေမာင္းေနေပမဲ့ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ သုံးေယာက္သည္က လွည္းေနာက္တြင္ ပုဆိုးမ်ား ၿခဳံၿပီးေကြးအိပ္ေနၾကသည္ ၊ မ်ားမၾကာေသာ အခ်ိန္ တြင္ ဖိုးေထြးသည္ ေမာင္ဘိုးထင္အား ပုခုံးကို ပုတ္ၿပီး ႏိုးေလသည္
“ဘိုးထင္ ထ ဦး ”
“အိပ္ခ်င္ေနတယ္ဗ်ာ ဘာလို႔လဲဗ်”
“တို႔ လွည္းနဲ႔ အေပၚမွာ လင္းတႀကီး ႏွစ္ေကာင္ ပ်ံေနတယ္ဟ ”
“ေတာင္းေဝွးကို အဘ လာယူခိုင္းတာေနမွာ ေပါ့ က်ဳပ္ေဘးမွာရွိတယ္ အေပၚကို ေထာင္ေပးလိုက္ဗ်ာ”
“ေအးပါကြာ မင္းတို႔က ပ်င္းကို ပ်င္းတယ္ ”
ဖိုးေထြးသည္ ေမာင္ဘိုးထင္ေျပာသလို ေတာင္ေဝွးအာ ယူၿပီး မက္တတ္ရပ္ကာ အေပၚသို႔ေထာင္ေပးလိုက္သည္ ၊ ဖိုးေထြး ေတာင္းေဝွးကို ေထာင္ေပးလိုက္သည္ ႏွင့္ လင္းတ တေကာင္သည္ တျဖည္းျဖည္း နိမ့္ဆင္းလာၿပီး မိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ေဝွးအား ကိုက္ခ်ီလို႔ အလ်င္အျမန္ ျပန္ထြက္သြားေလေတာ့သည္ ၊ ထိုလင္းတ မ်ားျပန္ထြက္သြားသည္ ႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္လု ျဖစ္ေနေသာ ေမာင္ဘိုးထင္၏ နားထဲသို႔ ဦးအုနး္ ၏ အသံက ေပၚလာေလေတာ့သည္။
“ေကာင္ေလး လူမိုက္ ငါတို႔ မိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ေဝွးကို တျခားစုနး္ကေဝ ေတြ ယူသြားၿပီ မင္တို႔ မိုးႀကိဳးစက္ ေတာင္ေဝွး မပါရက္ ျပန္မလာနဲ႔ ဒါပဲ ”
ေမညင္ဘိုးထင္သည္ အိပ္ေနရင္း ဦးအုန္း၏ စကားအား အိပ္မက္လား တကယ္ လားဟု ထင္ေနရင္း ဆက္ၿပီး အိပ္လို႔ အျပန္ခရီးကို လိုက္ပါလာပါေလေတာ့သည္ ။
◾ေအာက္လမ္း ဘိုးထင္ ႏွင့္ က်ိန္စာ သည္က ဤမွ်သာ မၾကာမီ ေအာက္လမ္းဘိုးထင္ ႏွင့္ သူခိုး အမည္ရေသာ ဇတ္လမ္းေလးအား တင္ဆက္ေပးပါမည္ ။
📝ေမာင္တင္ဆန္း
#mgtinsan